Antropologia Kulturowa - MATERIAŁY DLA STUDENTÓW 2012

WYKŁAD 1.

ISTOTA ANTROPOLOGII I JEJ DZIEDZINY. UWAGI WSTĘPNE

Antropologia - sięgająca korzeniami starożytności - (gr. anthropos -

człowiek", lógos - słowo", nauka") to nauka o człowieku. Pierwotnie nazwę

tę odnoszono do nauki porównawczej o człowieku jako istocie biologicznej,

charakteryzującej się zmiennością cech fizycznych i rozwojem osobniczym.

W toku dziejów pojęcie to było różnie interpretowane.

Dla Arystotelesa antropologia była przede wszystkim nauką o duchowo-

moralnej stronie człowieka.

W antropologii biblijnej - teologicznej obowiązuje teza kreacjonistyczna -

stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boga, co nie wyklucza

hipotezy o ewolucjonistycznym pochodzeniu ludzkiego ciała. Egzystencję

ujmuje się w aspekcie sacrum i profanum, akcentując niezwykle miejsce

osoby ludzkiej wśród innych bytów oraz jej przeznaczenie.

Rodowód nowożytny związany z ukształtowaniem się postaw naukowych

datuje antropologię na drugą połowę XIX wieku. Współcześnie, choć jest

ona różnie pojmowana, na ogól przyjmuje się, że jest to nauka

interdyscyplinarna, ujmująca całość wiedzy o człowieku w różnych

aspektach jego istnienia, a zwłaszcza biologicznym, filozoficznym,

społeczno-kulturowym, teologicznym i pedagogicznym.

Czego właściwie szukają antropolodzy; prowadząc badania nad

ludźmi?

Antropolodzy szukają wzorców!

Czego właściwie szukają antropolodzy; prowadząc badania nad ludźmi?

Czego chcą się dowiedzieć i skąd wiedzą, że czegoś się dowiedzieli? Czego

należy szukać badając ludzi i narody, kultury i społeczeństwa?

Archeolodzy badają pozostałości minionych kultur oglądając skorupy,

kamienne narzędzia i kości. Szukają wzorów wykorzystywania narzędzi,

zamieszkiwania i rytualnych zachowań. Antropolodzy biologiczni i fizyczni

badają ludzkie ciało, jego odmiany i wspólne cechy w obrębie populacji,

a także między nimi. Szukają wzorców interakcji między środowiskiem

a genetycznymi populacjami i między poszczególnymi populacjami.

Językoznawcy koncentrują się na języku - spójnym systemie i integralnej

części kultury i społeczeństwa. Szukają wzorców wspólnych cech lub różnic

językowych w odniesieniu do życia społecznego i orientacji kulturowych.

Antropolodzy socjokulturowi rozmawiają z ludźmi o ich ideach

i wartościach, monitorują ich codzienne życie i działania. Poszukują

wzorców zarówno w przekonaniach i wartościach, ideach i działaniach, jak

również związków między różnymi praktykami i instytucjami.

Badając kulturę i społeczeństwo, antropolodzy szukają wzorców życia

danej populacji lub grupy. Należą do nich między innymi wzorce

wykorzystania ziemi, przemieszczania się, produkcji, wzorce małżeńskie

i obronne.

Do głównych wzorców, których poszukują antropolodzy – zwłaszcza

w terenowych badaniach etnograficznych – należą

wzorce deskryptywne

ukazujące

wiele

ważnych

cech

„charakterystycznych

badanego

społeczeństwa i kultury. Wzorce deskryptywne mówią o zasadniczej

tendencji,

przedstawiają

jakąś

średnią

(na

przykład:

domowe

gospodarstwa Beludżów średnio liczą 6,3 osób). Z kolei

wzorzec

dystrybucji

podaje rozpiętość przypadków (na przykład: gospodarstwa

Beludżów składają się z 2 do 13 osób, przy czym drugi i trzeci kwartyl

obejmuje 4,6 do 7,2 osób).

Jednym z rodzajów wzorca deskryptywnego jest

wzorzec historyczny

ukazujący - jak na przykład wzorzec wykorzystania ziemi - zmiany

zachodzące

biegiem

czasu

działalności

człowieka.

Jeden

metawzorców

, na który natrafiono podczas badań nad Beludżami,

określa wymianę konkretnych wzorców kulturowych w wymiarze

czasowym

(takich

jak

wzorzec

dominacji

lub

konfliktu

religii

w Beludżystanie), zarówno w krótkoterminowych, jak i długoterminowych

cyklach historycznych.

Liczba członków gospodarstwa domowego stanowi

wzorzec statystyczny

lub

behawioralny

, podobnie jak procentowy udział uczestników

codziennych modłów czy liczba osób przedkładających hodowlę owiec nad

hodowlą kóz.

Kolejnym wzorcem jest

wzorzec normatywny

, zasada albo przymus

moralny, jak na przykład konieczność niesienia pomocy członkom

własnego rodu wśród Beludżów lub rezygnacja z pozamałżeńskich

stosunków seksualnych. Wzorce normatywne mogą mieć charakter

preferencyjny

, kiedy uważa się, że warto przestrzegać danej zasady (na

przykład zawieranie lub też nie małżeństw przez bliskich krewnych) lub

obligatoryjny

, jak choćby przyłączanie się do innych członków rodu w celu

dokonania zemsty na napastnikach z innego lineażu.

Badanie związków między dwoma wzorcami deskryptywnymi pozwoli nam

odkryć

wzorzec asocjacyjny

, ilustrujący wzajemny związek dwóch

wzorców deskryptywnych lub ich korelację i współwystępowanie. Jako

przykład mogą posłużyć: asocjacja wzorców systematycznych migracji

i przewidywalnych zmian klimatu, a także nieregularnych wzorców

migracji i nieregularnych, nieprzewidywalnych zmian klimatu, czy też

związek między produkcją zorientowaną na samodzielne utrzymanie

i zróżnicowaną gospodarką a między produkcją nastawioną na wymianę

handlową i wyspecjalizowanym typem gospodarki.

WYKŁAD 2

MYŚLENIE HOLISTYCZNE

Możemy przyjąć, iż mówiąc o antropologii ( w tym również antropologii

kulturowej), omawianie tego przedmiotu należy zacząć od omówienia

zagadnienia holizmu. Jest to dla tej dziedziny zasadnicze zagadnienie,

pozwalające oddzielić ją od wszystkich pozostałych nauk, przyjmujących

ludzkość za przedmiot badań.

Czym jest holizm?

Dlaczego stanowi najważniejszy wyróżnik

antropologii? i dlaczego antropologów musi cechować myślenie

holistyczne?

Najogólniej,

holizm można przedstawić za pomocą wyrażenia „całość

jest większa niż suma elementów

". Sumując wszystkie części, uzyskamy

wynik wyższy i odmienny od prostej sumy części składowych. Tak się dzieje

w wypadku każdego człowieka, który bez wątpienia jest czymś więcej, niż

tylko sumą biologicznych cech i wiedzy kulturowej. Tak samo dzieje się

również w wypadku całego społeczeństwa, które nie jest wszak tylko

zbiorem indywidualnych członków".

Holistyczna perspektywa w antropologii próbuje wziąć pod uwagę

wszystkie aspekty ludzkiego życia w przekroju czasowym i przestrzennym.

Holizm oznacza „

badanie wszystkich aspektów kondycji ludzkiej:

przeszłości, teraźniejszości i przyszłości; biologii, nauki, języka

i kultury

Przekrojowe badania porównawcze kultury pozwalają nam zauważyć

zarówno ogromne zróżnicowanie między różnymi ludami, jak i cechy

typowe dla wszystkich ludzi.

Zanim antropolodzy zaczną dokonywać uogólnień na temat „ludzkiej

natury" albo formułować opinie, że „tacy są ludzie", najpierw muszą

rozważyć całe spektrum ludzkich społeczeństw. Co nie zmienia faktu, iż

zarzucenie wielkiej sieci nie wystarczy, by wychwycić wszystkie

odmienne cechy ludzkiego życia. Nie możemy precyzyjnie określić tej

dziedziny wiedzy, mówiąc, że składają się na nią jej biologiczny,

lingwistyczny i archeologiczny aspekt.

Holistyczna perspektywa antropologii znajduje swój wyraz w

sposobach, w jakie poszczególne elementy są ze sobą powiązane; w

elegancji, z jaką nawzajem na siebie wpływają.

W gruncie rzeczy holizm jest jednak pewnym ideałem; czymś do czego się

dąży.

W rzeczywistości

niemożliwe jest

bowiem uzyskanie pełnej

wiedzy na temat ludzkości

. Głębi kresu egzystencji ludzkiej nie można

ogarnąć. Istoty ludzi, ich kultury są złożone i zmienne, my zaś nieustannie

poznajemy nowe fakty i weryfikujemy wcześniejsze założenia. Mimo to

antropologia próbuje na różnych poziomach zachować holistyczną

perspektywę, przyjmując, że każdy element kultury wiąże się z innymi

elementami i podlega ich wpływom, a przeszłość wiąże się

z teraźniejszością (i przyszłością), oraz że wszystkie cztery

wspomniane dyscypliny składowe są ze sobą nierozerwalnie

związane.

„Myślenie holistyczne" jest istotą myślenia antropologicznego.

HOLIZM: ZWIĄZKI W OBRĘBIE KULTUR

Pojęcie kultury stanowi samo sedno antropologii i ma zasadnicze

znaczenie dla perspektywy holistycznej.

Kultura, wyuczone przekonania i zachowania charakterystyczne dla

danej grupy, mogą dostarczyć ram, które pozwolą ukazać wzajemne

powiązania różnych aspektów ludzkiego życia - sztuki, polityki, religii,

małżeństwa, rodziny, ekonomii, medycyny i wielu, wielu innych.

System ekonomiczny społeczeństwa oddziałuje na znaczenie związków

małżeńskich; wytwarzanie żywności wiąże się z systemami politycznymi.

Role płci mogą być różne, w zależności od systemów ekonomicznych;

rytuały religijne mogą służyć celom środowiskowym. Z kolei sztuka może

odzwierciedlać społeczne zniewolenie; przekonania na temat chorób

mogą wyrastać ze stereotypów dotyczących płci.

Perspektywa holistyczna wyrasta z założenia, że

kultury są

zintegrowanymi systemami

, zawierającymi rozpoznawalne wzorce

przekonań i zachowań.

Niemniej jednak kultura nie jest restrykcyjnym nakazem, za którym należy

ślepo podążać. Nie jest ona również sztywnym zbiorem zasad, dla których

nie istnieje żadna alternatywa. Ludzie często podważają nakazy kulturowe,

aktywnie i twórczo wypracowując zmiany.

Na wyższym poziomie złożoności widać, że nierównowaga między liczbą

narodzin chłopców i dziewczynek w wiejskich obszarach Chin

dostarcza

niezwykle

sugestywnego

przykładu

wzajemnego

powiązania

polityki, ekonomii, pokrewieństwa, prawa, struktury

rodzinnej i medycyny.

Przed kilkudziesięciu laty chiński rząd, pragnąc ograniczyć proces

przeludnienia, przyjął politykę zezwalającą parze na co najwyżej jedno

dziecko. Na wszystkie osoby łamiące prawo nakładano grzywnę.

Wprawdzie niektórzy zamożni małżonkowie potrafili unieść takie

obciążenie finansowe, jednak dla większości wieśniaków kary pieniężne

byłyby zbyt dotkliwe.

W większości wiejskich obszarów Chin córki po ślubie przenoszą się do

rodziny męża, a finansowe bezpieczeństwo rodziny spoczywa na

barkach synów. Ponadto, z powodu braku państwowej opieki zdrowotnej

starzejący się rodzice właśnie od synów oczekują opieki na stare lata. Co

więcej, w ostatnich latach kobiety ciężarne, zamieszkujące obszary wiejskie,

miały dostęp do niedrogich badań prenatalnych, które mimo zakazu ich

stosowania, wykorzystuje się dla określenia płci płodu, by czasami

dokonać aborcji dziewczynek.

Niedawno przeprowadzone badania wykazują, że na całym świecie średnia

urodzin wynosi 106 chłopców na każde 100 dziewczynek. W Chinach w

2000 roku, średnia krajowa wynosiła 117 chłopców 100 dziewczynek.

W wiejskich regionach Chin te dysproporcje były jeszcze większe: na

każde 100 dziewczynek wypadało 144 chłopców. Dziś widoczne są już

małżeńskie skutki tego „niedoboru dziewczynek".

Istnieją bowiem raporty mówiące o porywaniu kobiet, a następnie

sprzedaniu ich mężczyznom, którzy bezskutecznie poszukują żon. Ten

proceder jest z perspektywy wieśniaków przejawem rozpaczliwej sytuacji

ekonomicznej i kulturowej.

Chińscy politycy i naukowcy, zaalarmowani faktem wybiórczej aborcji

dziewczynek, określili wzajemne oddziaływanie wielu aspektów

wiejskiego życia: nakazy rządowe, biedę, niedostatki w systemie opieki

medycznej czy dyskryminację płciową. Rząd, świadom, iż jedno zjawisko

kulturowe nie pozostaje bez wpływu na pozostałe, zaczął

opracowywać programy, które mają na celu dążenie do holistycznego

rozwiązania problemu.

HOLIZM: ZWIĄZKI MIĘDZY CZTEREMA DYSCYPLINAMI WCHODZĄCYMI

W SKŁAD ANTROPOLOGII

W antropologii pomimo powszechnie przyjętej perspektywy holistycznej,

nakazującej antropologom badać całe spektrum życia ludzkiego,

wyodrębniono cztery jej dziedziny:

- antropologię kulturową,

- antropologię biologiczną,

- archeologię

- antropologię lingwistyczną.

Jednak, co ważne,

każda subdyscyplina dostarcza wiedzy na temat

pokrewnych zagadnień w pozostałych dziedzinach

Narodziny amerykańskiej antropologii, zrodzonej z zainteresowania

historią i kulturą Indian Ameryki Północnej, miały miejsce około stu lat

temu. Pytania pierwszych antropologów dotyczyły różnych rdzennych

plemion kontynentu północnoamerykańskiego i obejmowały wszystkie

cztery obszary czy podległe dyscypliny.

Rdzenni Amerykanie mówili różnymi językami, rozwinęli odmienne

struktury społeczne i obyczaje, różnili się pod względem fizycznym,

a zapewne także pod względem pochodzenia. Po wprowadzeniu

rezerwatów powszechnie wyrażane obawy, iż kultury te zostaną

unicestwione, przyspieszyło działania antropologów podejmowane w

celu zachowania przynajmniej zapisu jak największej liczby zjawisk.

Antropolodzy podjęli się badania wszystkich aspektów rdzennych

języków, kultury, artefaktów i cech fizycznych. W rezultacie można

stwierdzić, że holistyczna perspektywa w Ameryce zakorzeniona jest w

samych początkach tej dyscypliny.

Najlepszym sposobem przedstawienia zasady holistycznego podejścia

będzie chyba sprawdzenie, w jaki sposób te cztery dziedziny się ze

sobą wiążą.

ARCHEOLOGIA a pozostałe dziedziny badań antropologicznych

Przez termin

archeologia

studenci najczęściej rozumieją rzeczy, a nie

ludzi: skorupy garnków, resztki kości zwierzęcych czy kamienie, którym

nadano kształt broni lub narzędzi. Aby poznać kulturę danej grupy ludzi,

antropolog kulturowy może formułować pytania pod ich adresem.

Jednak w jaki sposób archeolog uzyska odpowiedź na pytania

dotyczące przeszłości?

Archeolodzy

nie tyle obserwują zachowania - to

zazwyczaj czynią antropolodzy kulturowi -

lecz raczej dokonują

rekonstrukcji

zachowań

podstawie

badania

materialnych

pozostałości

Do archeologa może „przemówić" zarówno największa piramida, jak

i najmniejsza drobina skamieniałego pyłku. Antropolodzy kulturowi

potrafią zebrać wiele danych o ludziach na całym świecie, ale ich badania

społeczeństwa i kultury najczęściej obejmują ostatnie kilkaset lat.

Archeologia potrafi odkryć nieistniejące już sposoby życia i

wytłumaczyć długoterminowe zmiany kulturowe. W jej wypadku mamy

do czynienia ze związkami między przeszłością i teraźniejszością oraz

między dwiema dziedzinami podległymi antropologii.

Materialne pozostałości mogą ukazać wzorce kulturowe w przeszłości,

lecz czy te wzorce są wzorcami holistycznymi? Archeolodzy potrafią

określić, czy członkowie grupy byli zbieraczami jedzenia, czy też zajmowali

się uprawą, czy jedli dzikie, czy udomowione zwierzęta, pozwalając tym

samym dowiedzieć się czegoś o starożytnej gospodarce.

Badając artefakty -

materiały wykonane lub zmodyfikowane przez ludzi

- możemy poznać wiele aspektów życia prehistorycznego. Wiedza na

temat menu prehistorycznych ludów może się wydawać nieistotna, ale,

jak dowodzi archeolog Robert EHRENREICH, z badania obyczajów

dietetycznych wynika milion innych zagadnień i pytań, jak choćby to:

- jak i dlaczego dieta zmieniała się w czasie?

- jaką rolę odgrywała ona w rozmiarach populacji?

- jak zdobywano i przygotowywano jedzenie?

- kto je zdobywał?

- kto przygotowywał?

- jakie rytuały i estetyka wiązały się z jedzeniem?

Jak dieta może stać się źródłem informacji o organizacji społecznej,

o przekonaniach na temat zdrowia, statusu społecznego świętowania

czy podziału pracy?

Wynika z tego, że archeolodzy naprawdę szukają wzorców

holistycznych, ponieważ najwyraźniej,

tak jak i dziś, również w

przeszłości istniał ścisły związek między dietą i organizacją społeczną,

rolami społecznymi, sztuką, rytuałem i gospodarką

Zastanówmy się nad informacjami kulturowymi uzyskanymi przez

archeologów dzięki jednemu tylko rodzajowi artefaktu: skorupom, czyli

pozostałościom naczyń.

Na podstawie ilości skorup znalezionych w danym miejscu można

określić rozmiar populacji zamieszkującej na danym obszarze.

Niewystępowanie w określonym miejscu materiałów, z których

wytworzono znalezione naczynia, może dostarczyć informacji o

handlowej aktywności ludzi. Odnalezienie w różnych wykopaliskach pod

różnymi względami podobnych naczyń może być rezultatem związków,

kulturowych między danymi grupami.

Archeolodzy pomagają nam zrozumieć ekologię, sposoby powstawania

państw i miast, organizację gospodarczą i społeczną, a nawet role

przypisane płciom.

Archeolodzy nie tylko pomagają nam zrozumieć prehistorię, lecz

również niedawną historię współczesnych nam ludzi.

Przykładowo

archeolodzy

badający

wykopaliska

amerykańskiego

Południa dokonują konstrukcji stylu życia niewolników, przywożonych w

XVIII wieku z Afryki na plantacje. Wcześniej wiedzę na temat diety, ubioru i

własności rodzin niewolników gromadzono na podstawie zapisków

właścicieli. Notatki prowadzone przez plantatorów zawierały informacje o

posiłkach i dobrach materialnych dostarczanych niewolnikom. „Zapis

etnograficzny" przypominał listę towarów w sklepie.

Przyjmowano, że opis pożywienia dostarczanego niewolnikom dokładnie

odzwierciedlał te posiłki, które jedli niewolnicy; ubranie i artykuły

gospodarstwa domowego zapisywano jako ich własność, a przecież

wykopaliska archeologiczne w siedzibach niewolników ukazują całkowicie

odmienną, bardzo bogatą kulturę.

Kości drobnego ptactwa, na które regularnie polowano, dostarczają

dowodów diety uzupełniającej oficjalne pożywienie. Wytwarzane naczynia i

kosze miały pełnić rolę i dekoracyjną, i użytkową. Wydobyto również

elementy gier, jak choćby ręcznie wykonane domino i liczne instrumenty

muzyczne. Odnalezione przez archeologów materialne pozostałości mogą

na nowo przepisać etnografię.

Archeologia, odkrywając i interpretując dawne środowiska i ich

mieszkańców, wiąże się również z antropologią biologiczną.

W badaniach przeszłości człowieka archeolodzy i antropolodzy

biologiczni kierują się podobnymi pojęciami i technikami. Ci ostatni,

badając skamieniałe dowody ewolucji człowieka, blisko współpracują

archeologami

celu

odkrycia

zarówno

biologicznego,

jak

i archeologicznego obrazu przyszłości człowieka.

Za przykład może posłużyć ustalanie pozycji neandertalczyka wśród

naszych przodków, będącej stałym przedmiotem sporu wśród

naukowców. Podejmując próbę jego rozwikłania (przez określenie

prawdopodobieństwa istnienia związków ewolucyjnych), bioantropolodzy

porównują populacje żyjące przed, a zwłaszcza po neandertalczykach

w Europie i na Bliskim Wschodzie.

Z kolei archeolodzy, aby oszacować prawdopodobieństwo istnienia

związków kulturowych między populacjami, szukają podobieństw między

artefaktami z okresu przed i po życiu neandertalczyków na tym samym

obszarze.

Nie będziemy w stanie ustalić, czy człowiek neandertalski faktycznie

był naszym przodkiem, jeśli nie sprawdzimy biologii i kultury tej

populacji oraz populacji, która po niej nastąpiła. Znaczące różnice w

DNA i artefaktach mogą skłonić nas do odrzucenia tezy o miejscu

neandertalczyka w naszym rodowodzie. I odwrotnie, podobieństwa cech

biologicznych i tradycji kulturowych mogą wskazywać na istnienie takich

związków.

Mimo iż język nie ulega fosylizacji

dowody zebrane przez archeologów są w

stanie rzucić nieco światła i na to zagadnienie. Wzrastający stopień

złożoności używanych narzędzi i innych artefaktów koresponduje ze

wzrostem złożoności mózgu, którego jedna z części odpowiada za

rozwój języka i mowy.

W dyskusji nad powstaniem złożonego języka rodzi się hipoteza,

iż jest on

rezultatem wielkiego wzrostu zdolności kulturowych

. Inni badacze

patrzą na udokumentowane przez archeologów osiągnięcia kulturowe, jak

narzędzia z kości, złożone tradycje wytwarzania narzędzi z kamienia,

jaskiniową sztukę naskalną, obrzędy grzebalne, i pytają, czy to wszystko

byłoby możliwe bez istniejącego już wcześniej języka.

Przeprowadzono ciekawy eksperyment dla ustalenia,

na jakim etapie

mowa może okazać się niezbędna w procesie wytwarzania narzędzi

Specjalista od budowy narzędzi z krzemienia techniką imitacji uczył grupę

studentów, jak wykonać tłuk pięściowy: każdy student naśladował gesty

specjalisty i wyprodukował prosty pięściak, narzędzie powszechnie

wytwarzane między 2 600 000 a 40 000 lat temu. Naśladując instruktora,

który odłupywał kamiennym młotkiem krawędź kamienia, byli w stanie

wykonać narzędzia z kamienia tupanego. Jednak technika imitacji

zawiodła, gdy przyszło im wytworzyć narzędzia z kamienia

gładzonego.

Najwyraźniej

wytwarzanie

narzędzi

kamienia

gładzonego, które stało się normą około 40 000 lat temu, wymagało

instrukcji ustnej.

ANTROPOLOGIA LINGWISTYCZNA a pozostałe dziedziny badań

antropologicznych

Mimo iż nie potrafimy określić, kiedy nasi przodkowie zacięli mówić,

wiemy, że język (czy to w postaci mowy, czy to znaków migowych) ma dla

człowieka zasadnicze znaczenie.

Antropologia lingwistyczna

, zajmująca się badaniem języka w kontekście

kultury, obejmuje zjawiska zachodzące w różnym czasie i przestrzeni

i wkracza na pozostałe dziedziny badań antropologicznych. Centralnym

zagadnieniem antropologii holistycznej jest dostrzeżenie z jednej

strony - zróżnicowania, z drugiej - cech wspólnych ludzkości.

Język jest narzędziem dowodzącym zarówno cech uniwersalnych, jak i

niepowtarzalnych w ludzkim życiu

: każdą jednostkę ludzką cechuje

zdolność posługiwania się językiem, ale w obrębie kilku tysięcy języków,

których dane udało nam się zgromadzić, widać ogromną różnorodność.

Językowa różnorodność koreluje z różnorodnością kulturową

Język leży u podstaw naszych relacji ze sobą nawzajem i z otaczającym

nas światem. To poprzez język dzieci poznają zawiłości kultury, której

stają się członkami.

Poznając język danej grupy, poznajemy coś więcej,

niż słowa, gramatykę i wymowę. Poznajemy bowiem kulturę, w które

ten język jest używany

. Zasadniczą wagę tej zasady odzwierciedla fakt,

iż antropolodzy kulturowi prowadzą badania w języku ludzi, wśród

których pracują.

Edward Sapir, jeden z pierwszych antropologów lingwistycznych napisał

w 1912 roku: „

Światy, w których żyją różne społeczeństwa, są odrębnymi

światami, nie zaś tym samym światem, tylko opatrzonymi odmiennymi

etykietami

Język, pełniąc rolę instrumentu pozwalającego nam myśleć,

komunikować się i organizować nasze przekonania o sposobie

funkcjonowania świata, może dać nam wgląd w kulturę. Antropolodzy

lingwistyczni badają różne cechy języka, takie jak struktura, historia,

dźwięk, zmiana, znaczenie, akwizycja i wykorzystanie. Wszystkie one

mogą wyjaśnić założenia, wartości i punkty odniesienia szerszej kultury, w

której operuje język.

Na przykład hierarchiczne systemy zwracania się do innych, formy

powitalne, zaimki czy sposoby określania pokrewieństwa, mogą ujawnić

nierówność społeczną, cechującą grupę użytkowników tego języka, którzy

poprzez dobór różnych tytułów, imion i wyrażeń mogą podkreślać

dystans społeczny, solidarność, szacunek, koleżeństwo, hierarchię,

klasę i władzę.

O stratyfikacji (uwarstwieniu) japońskiego społeczeństwa decydują

kryteria klasy, płci i wieku.

Osobom bogatym i wykonującym zawód o wysokim statusie

społecznym, mężczyznom, a także osobom w starszym wieku należy

okazywać szacunek.

Różnice w statusie społecznym odzwierciedlają liczne cechy języka

japońskiego - dobór słów, tytułów, konstrukcji gramatycznych i tonu zależy

od względnej rangi interlokutorów (danej osoby)

Antropolodzy lingwistyczni wykazali istnienie licznych różnic

w sposobie używania języka przez kobiety i mężczyzn w zależności od

sytuacji społecznej. Przedstawicie obu płci posługiwali się odmiennym

słownictwem, stylami mowy, gramatyką i tonem. Uwarunkowane płciowo

wzorce mowy odzwierciedlają role społeczne kobiet i mężczyzn, ilustrując

„właściwe" zachowanie i określając domeny, których znajomością powinni

się - zgodnie ze stereotypem - wykazać przedstawiciele każdej płci.

Kolejnym łącznikiem języka i kultury jest leksykon - zasób słownictwa

w danym języku.

Zbiór słów dowodzi, co stanowi wartość dla grupy

. Że

to prawda, wystarczy pomyśleć choćby o odnotowanym przed kilku laty

wybuchu pojęć i wyrażeń związanych z komputerami i cyberprzestrzenią.

Co więcej, zbieracze i rolnicy potrafią nazwać o wiele więcej roślin, niż

ludzie mieszkający w społeczeństwach przemysłowych; mieszkańcy

Arktyki dysponują słowami dla określenia odmian lodu i śniegu, których

mieszkańcy regionów z umiarkowanym klimatem nigdy nie umieliby

rozpoznać. Z podobnymi przykładami można się zetknąć w odniesieniu do

terminów sportowych, kolorów, jedzenia, odmian zwierząt i nie tylko -

mieszkańcy Monachium mają ponad 70 słów na określenie koloru,

mocy, nasycenia dwutlenkiem węgla i innych cech piwa.

Język może być potężnym narzędziem zarówno dominacji, jak i oporu

To poprzez język ludzie odczuwali i wyrażali swoją tożsamość na

przestrzeni wieków. Jego wagę podkreśla fakt, iż opresje polityczne

i społeczne często wiążą się z nakazem porzucenia ojczystej mowy przez

daną grupę ludzi. Opór wobec takiego dekretu jest narzędziem buntu,

a niekiedy przyjmuje niezwykle sprytną formę: kiedy chińskie władze

próbowały pozbawić Hmongów prawa do posługiwania się ich

ojczystym językiem, słynące z tkackich umiejętności kobiety z tej

mniejszości narodowej, opracowały kod obrazkowy odwzorowywany na

spódnicach. W ten sposób, komunikując się ze sobą nawzajem, drwiły

z prześladowców".

Związek między językiem i kulturą nie budzi wątpliwości, ale badanie

języka ma również znaczenie dla archeologii i antropologii

biologicznej

Językoznawstwo historyczne bada rozwój i zmiany języka w czasie.

Zmiany, różnice i podobieństwa między językami mogą wskazywać na

wspólne początki, jak również na kontakty zawierane dzięki małżeństwu,

relacjom handlowym czy nawet wojnie.

Językoznawcy historyczni próbowali wraz z archeologami określić zasięg

oddziaływania konkretnych technologii i kultury materialnej, wiążąc je

z zasięgiem danego języka.

Język i początki człowieka mają jedną cechę wspólną, leżącą

u podstaw antropologii: często twierdzi się, że

zależność od języka

stanowi jedną z cech wyznaczających nasze człowieczeństwo

Antropolodzy biologiczni interesują się rozwojem zdolności językowych w

mózgu i ewolucją anatomii wokalnej, umożliwiającej mowę.

Język jest

pomostem łączącym biologiczne i kulturalne aspekty człowieka,

dowodzącym ich wzajemnych powiązań

Poza badaniem początków ludzkiego języka antropolodzy biologiczni

porównują systemy komunikacji ludzi i innych naczelnych.

Interpretacja wyników badań sprawdzających zdolność małp do

posługiwania się językiem migowym i innymi formami symbolicznej

komunikacji wzbudza wiele kontrowersji, niemniej jednak różnice dzielące

ludzi i małpy ewidentnie są mniej istotne, niż wcześniej zakładano. A skoro

ludzie i małpy mają wspólnych przodków, rodzi się pytanie, kiedy doszło

zróżnicowania

naszych

zdolności

komunikacyjnych?

Kiedy

zaczęliśmy mówić?

ANTROPOLOGIA BIOLOGICZNA a pozostałe dziedziny badań

antropologicznych

Wprawdzie niektórzy antropolodzy zajmują się głównie przekonaniami

i praktykami kulturowymi albo skupiają się na ewolucji biologicznej

i współczesnych odmianach typów ludzkich, jednak

wszystkich

antropologów łączy przekonanie, że istota człowieczeństwa przejawia

się właśnie we wzajemnym połączeniu biologii i kultury

Jesteśmy organizmami biologicznymi, z potrzebami i ograniczeniami

narzuconymi przez naturę. Równocześnie jesteśmy istotami kulturowymi

to, co nas odróżnia od zwierząt, to właśnie zdolność uczenia się

i tworzenia kultury

Od zarania ludzkości ludzka biologia i kultura, zawsze i wszędzie, trwają

splecione w eleganckim tańcu. Tę transformacyjną interakcję biologii i

kultury

ukazuje

używany

odniesieniu do

człowieka termin

„biokulturowy".

Badanie ewolucji człowieka pozwała dostrzec współwystępujące zmiany

biologiczne i kulturowe.

Połączenie postępu w biologii i kulturze

człowieka doprowadziło do jego ewolucji i rozkwitu

. Dzięki zmianom

anatomicznym w lokomocji ludzie mogli pokonywać większe odległości, a

tym samym osiągać lepsze wyniki w zbieractwie i łowiectwie. Bardziej

skomplikowane narzędzia doprowadziły do lepszego wykorzystania

otoczenia.

Zmiany w technice – kulturze – często doprowadzały do

zmian anatomicznych

. Narzędzia tnące, mielące i miażdżące pożywienie

zmniejszyły obciążenia szczęk i mięśni używanych do przeżuwania. Mniej

obciążone szczęki uległy redukcji. A ponieważ wielkie zęby nie mieściły się

w mniejszych szczękach, selekcja naturalna faworyzowała mniejsze zęby.

Potrzeby anatomiczne miały również swoje konsekwencje kulturowe

Poruszanie się w pozycji wyprostowanej wymaga niewielkiej miednicy dla

podtrzymania postawy; większy rozmiar czaszki (dla większego mózgu)

wymaga szerszego kanału rodnego. W efekcie naturalnej selekcji uzyskano

równowagę przez poród w chwili, kiedy dziecko zdoła przejść przez kanał

rodny miednicy, a zarazem jego przetrwanie zależy od rodziców i otoczenia.

Wniosek z tego, iż aspekty biologiczne i anatomiczne ewolucji

bezpośrednio oddziałują na życie społeczne, gdyż niedojrzałe potomstwo

wymaga całych lat opieki, nauki i wyżywienia.

Zdrowie i choroba człowieka to kolejny przykład wzajemnych

powiązań biologii i kultury

, czy to występujących współcześnie, czy w

przeszłości.

Różne metody zapewniania sobie pożywienia i odmienne typy

organizacji społecznej sprawiają, że poszczególne populacje są

podatne na różne choroby.

Niewielkie mobilne grupy zbieraczy rzadko kiedy zapadały na epidemie

chorób zakaźnych. Populacja ograniczona pod względem liczbowym

redukuje liczbę infekcji, przenoszenie się z miejsca na miejsce ogranicza

problemy

związane

kiepskimi

warunkami

sanitarnymi

zanieczyszczonymi źródłami wody. I przeciwnie, w społeczeństwach

rolniczych populacja jest większa i prowadzi osiadły tryb życia, przez co

zwiększa swoją podatność na choroby zakaźne.

Takie praktyki kulturowe, jak choćby wykorzystywanie zwierząt

domowych w pracach na polu, zwiększają ryzyko wystąpienia

zanieczyszczonych produktów ubocznych. Uprzemysłowienie niesie ze sobą

inne zagrożenia, ale i korzyści dla zdrowia.

Również dzisiaj możemy dostrzec potężny wpływ czynników

kulturowych i społecznych na nasz biologiczny byt.

Z jednej strony lepsze warunki sanitarne, szczepienia, kontrola insektów,

antybiotyki – słowem, wszystkie nowinki kulturowe – wywarły pozytywny

wpływ na nasze życie. Z drugiej - nędza, zanieczyszczenia, dyskryminacja,

wojny, zmiany środowiskowe wraz z brakiem dostępu do opieki

zdrowotnej wywołują ponure skutki.

Biologia nie mniej niż kultura jest czynnikiem chorobotwórczym;

i podobnie, skutki choroby są zarówno biologiczne, jaki społeczne

Aktualna epidemia AIDS nie tylko zaatakowała i zabiła miliony ludzi, lecz

również wywarła głęboki - i wieloraki - wpływ na tkankę społeczną. AIDS

zrodziło strach i dyskryminację, badania naukowe i pomoc

humanitarną; zmieniło kształt gospodarstwa domowego i całych

społeczności, w końcu - przepisało na nowo prawo i literaturę.

ANTROPOLOGIA KULTUROWA a pozostałe dziedziny badań

antropologicznych

Kultura należy do najważniejszych pojęć antropologii, a antropolodzy

kulturowi badają różnorodność przekonań i zachowań w różnych

społeczeństwach

. Jak się już jednak przekonaliśmy, również i ten dział

antropologii łączy z pozostałymi trzema działami wzajemna zależność.

Prawa kultury różnią się od praw biologii, jednak kultura ma moc

kształtowania biologii człowieka. Conrad Kottak opisuje, w jaki sposób

kultura działa jako siła środowiskowa, rzeźbiąca ludzką formę.

Kultura na różne sposoby wspomaga lub odrzuca pewne działania i

zdolności. Na przykład niektóre dyscypliny sportowe prowadzą do

charakterystycznego rozwoju fizycznego. Standardy kulturowe piękna

często zniechęcają do uprawiania takich sportów. Według Kottaka

głównym powodem, dla którego Brazylijki wystrzegają się pływania

sportowego, jest sprzeczna z ideałem brazylijskiej urody kobiecej,

nastawionym na subtelniejsze i okrąglejsze kształty, muskularna budowa

ciała związana z uprawianiem tego sportu.

Wybór partnera stanowi kolejny poziom oddziaływania kultury na

biologię. Wyuczone preferencje i prawa kultury modyfikują częstotliwość

występowania genów, kiedy jednostki wybierają - lub pomijają - danego

partnera albo dokonują wyboru partnera tego samego wzrostu lub

mającego odmienny kolor włosów.

WYKŁAD 3.

ANTROPOLOGIA KULTUROWA JAKO NAUKA

Tak jak już wspomniałem na wcześniejszym wykładzie, rodowód

nowożytny związany z ukształtowaniem się postaw naukowych datuje

antropologię na drugą połowę XIX wieku. Współcześnie, choć jest ona

różnie pojmowana, na ogól przyjmuje się, że

jest to nauka

interdyscyplinarna, ujmująca całość wiedzy o człowieku w różnych

aspektach jego istnienia, a zwłaszcza biologicznym, filozoficznym,

społeczno-kulturowym, teologicznym i pedagogicznym.

Nas głównie interesuje

antropologia kultury

nazywana też antropologią

społeczną, kulturową lub społeczno-kulturową. Uważa się, że jej podstawy

sformułował Edward B. Taylor.

Definiował on kulturę

jako złożoną

całość obejmującą wiedzę, wierzenia, sztukę, religię, moralność, prawo,

zwyczaje, zdolności, nawyki nabyte przez człowieka jako członka

społeczeństwa (Primitive culture, 1987).

Antropologia kulturowa wiąże się ściśle z etnografią i etnologią

niekiedy jest z nimi utożsamiana. Do jej osiągnięć zalicza się badania

egzystencji społeczeństw zróżnicowanych cywilizacyjnie i geograficzne. Do

szczególnie znaczących zalicza się w wieku XX prace ukazujące kulturę

ludów pierwotnych i formułujące nośne teorie, m.in. Bronisława

Malinowskiego, Claude’a Levi-Straussa.

Współcześnie antropologia kulturowa

ma charakter interdyscyplinarny

o bardzo różnym zakresie tematycznym w poszczególnych krajach. Jednak

ogólnie ujmuje kulturę całościowo

: jej strukturę, kategorie, typy,

procesy, systemy, elementy ją kształtujące (wartości, wzory, normy,

obyczaje,

obrzędy,

wierzenia),

kontakty

międzykulturowe

ich

konsekwencje, relacje typu kultura - natura, a także człowieka jako wytwór

i twórcę kultury.

Do najbardziej popularnych kierunków badających istotę i rozwój

kultury należą zaadaptowane przez antropologię

ewolucjonizm,

dyfuzjonizm, funkcjonalizm, strukturalizm oraz szkoła kultury i

osobowości

Owe podziały między omówionymi trzema rodzajami antropologii w

wyniku najnowszych badań zaczynają się zacierać.

Nie można pominąć także

antropologii pedagogicznej

ze względu na

charakter pedagogiki jako dyscypliny teoretyczno-praktycznej, zajmującej

się szeroko rozumianą edukacją człowieka, której bliskie są wymienione

dziedziny antropologii, a nawet stanowią podstawę wielu rozważań.

Pedagogika, będąc dyscypliną sięgającą z konieczności do wielu dziedzin

wiedzy, jest nauką antropologiczną i humanistyczną. Niezależnie od

charakteru prezentowanego nurtu teoretycznego (np. pedagogika

psychologiczna, socjologiczna, kultury) akcent bywa przesuwany raz na

humanistykę, raz na antropologię.

Postawa humanistyczna, jako cel wychowania obecna w różnym stopniu

we wszystkich nurtach pedagogicznych i w traktowaniu kultury, jest

typowa dla klasycznie pojmowanej pedagogiki kultury, nazywanej też

pedagogiką humanistyczną, a w Niemczech pedagogiką duchowości.

Jest to dzisiaj najbardziej znaczący aktualny nurt myśli pedagogicznej,

podstawami którego są filozofia kultury i teoria wartości, stąd też jego

wyraźne zbieżności z antropologią filozoficzną i antropologią kulturową.

Przedmiotem pedagogiki kultury

jest proces kształcenia oparty na

spotkaniu jednostki ludzkiej z uznanymi dobrami kultury, co prowadzi

do zrozumienia, przeżywania oraz uwewnętrznienia prezentowanych w

nich wartości i wzbogacenia sił duchowych człowieka, kształtowania ideału

kultury, twórczego udziału w życiu i świecie ponadindywidualnych

wartości - duchowej wspólnoty w dążeniu ludzkości do „prawdy

absolutnej", do idealnego świata humanistycznego, do poczucia powinności

wobec siebie i społeczeństwa.

Humanistyczne

rozumienie

kultury

pedagogice

lat

siedemdziesiątych XX wieku zostało poszerzone o aspekt antropologiczny

ze względu na podniesienie rangi kultury w wyzwalaniu narodów i

utrwalaniu ich tożsamości.

Współcześnie reaktywowana pedagogika kultury szeroko traktuje

kulturę (obejmuje także kulturę popularną) i uznaje szerokie spektrum

wartości (w tym wartości utylitarne i konsumpcyjne), nawiązuje do tradycji

i z obowiązku uwrażliwia również na sferę moralno-społeczną i

intelektualno-estetyczną, stymuluje postawy kreatywne i apeluje o

budowanie

ogólnoludzkiej

humanistycznej

wspólnoty

akceptującej

odrębność i różnorodność kultury i stylów życia.

ANTROPOLOGIA KULTURY

Podczas gdy dla jednych antropologia, ze swoją 150 letnią metryką

pozostaje wciąż nauką stosunkowo młodą, dla innych posiada już długą

historię i ugruntowaną pozycję wśród dyscyplin humanistycznych. Jej

narodziny przypadają na połowę XIX i wiążą się z procesem integracji

różnych kultur.

Sam termin antropologia ma długą historię. Pojawił się już w roku 1787.

Szwajcar E. Chavannes w swoim eseju o wychowaniu intelektualnym

zaproponował go, obok terminów etnologia i etnografia, dla oznaczenia

nowej nauki. Niekiedy są one stosowane zamiennie jako terminy

równoważne, jednak wielu autorów różnicuje je wprowadzając odmienne

kryteria zakresu znaczeniowego poszczególnych dyscyplin etnologicznych

i ich wzajemnych relacji.

Do zaproponowanych ogólnych nazw w XVIII wieku dochodzą inne, takie

jak antropologia kulturowa, antropologia społeczna lub szeroki termin -

nauki etnologiczne. Już M. Augé pisał, że „pierwszym problemem"

antropologii jest jej własna nazwa.

Wielu antropologów pomija kwestie terminologiczne dotyczące nazwy ze

względu na absolutny chaos panujący w dziejach refleksji antropologicznej

w tym zakresie. Jednak każdy podręcznik antropologii zawiera jej

określenie.

Współcześnie nie funkcjonują już takie sztywne rozgraniczenia.

Dychotomiczny podział na nauki ściśle opisowe i uogólniające odrzucono

przyjmując słusznie, że obje formy współwystępują ze sobą. Nie można

oddzielić uogólnienia od opisu i opisu od założeń teoretycznych.

Używanie zamienne terminów takich jak etnologia, antropologia

(kulturowa, społeczna), nauki etnologiczne czy etnografia zostało

usprawiedliwione wraz z przełamywaniem tradycyjnych ram badań

etnologicznych i wyjściem z nimi poza dotychczasowy tradycyjny

przedmiot, tzn. kultury ludowe.

Dodatkowym argumentem na rzecz równoważnego traktowania

wymienionych nazw było wprowadzenie nowych metod analitycznych,

które stopniowo wpłynęły na zacieranie różnic między etnologią

a antropologią kulturową czy społeczną. Natomiast przyjęcie szerokiego

rozumienia terminu „kultura” pozwoliło odejść od dzielenia zjawisk

na społeczne i kulturowe i traktować jako całość wytworów człowieka

bez względu na to, czy są one materialne czy duchowe, co w praktyce

likwiduje ostry podział na antropologię kulturową i społeczną.

Przedmiot badań antropologii kulturowej

Zdefiniowanie

antropologii

poprzez

jednoznaczne

wskazanie

jej

przedmiotu nastręcza pewne trudności. Najlepiej jego istotę oddaje

stwierdzenie, że „

antropologia jest wszystkim tym, co robią lub czym

posługują się antropolodzy

", gdyż ilustruje ono szeroki zakres zagadnień

badawczych i możliwości interpretacyjnych oraz na otwartość i

elastyczność samej dyscypliny.

L. Stomma pisał, iż łatwiej byłoby wyliczyć tematy, których, na

przestrzeni lat liczonych od momentu narodzin dyscypliny do chwili

obecnej nie podjęto, niż przedstawić wyczerpującą listę wszystkich

obszarów i sfer budzących zainteresowanie.

Aby przyjrzeć się przedmiotowi antropologii kulturowej warto wyjść

od etymologii samego terminu antropologia. Zgodnie z nią mim

przedmiotem tej dyscypliny jest człowiek, według niektórych człowiek

wielowymiarowy albo całkowity, a więc zarówno biologiczny,

psychologiczny, społeczny i kulturowy

Jednak zdaniem E. Nowickiej, trafniejszym, zawężającym tezę o

całościowości zainteresowań antropologii, jest stwierdzenie, „

że zajmuje

się ona wszystkimi specyficznie ludzkimi aspektami życia człowieka,

którymi wyróżnia się on w świecie istot żywych

”, bada zatem

biologiczne, kulturowe i społeczne osobliwości człowieka.

Słownik socjologiczny również akcentuje aspekt wielowymiarowości,

włączając do zakresu antropologii m.in. problemy dotyczące jego rozwoju

rodowego

oraz

osobniczego,

zróżnicowaniem

rasowym

ludzi,

środowiskiem geograficznym człowieka a także kulturą, tworzoną przez

niego i społeczeństwo, w którym żyje ".

WYKŁAD 4.

TREŚĆ I ZAKRES POJĘCIA „KULTURA"

Kultura to

pojęcie wieloznaczne. Różnorodność jej określeń wynika

zarówno z odmiennych punktów widzenia przyjmowanych przez różne

szkoły i dyscypliny naukowe, jak i z rzeczywistych przemian, którym

podlegała w ciągu wieków.

Geneza pojęć „kultura" i „cywilizacja" oraz relacje: natura - kultura,

cywilizacja - kultura

Rodowód pojęcia „

kultura

" sięga starożytnego Rzymu. W łacinie wyraz

cultura oznaczał uprawa roli". W znaczeniu przenośnym pierwszy użył go

Cyceron (I w. p.n.e.), odnosząc do uprawy umysłu - cultura animi, co

właściwie oznaczało aktywność duchową, wewnętrzną. Jednak w tym

przenośnym znaczeniu rzadko używany był przez starożytnych. Nie

zwracano uwagi na etymologiczny związek kultury z kultem, a w

konsekwencji nie przypisywano jej szczególnych wartości godnych

szacunku i hołdu. Częściej odnoszono go do obiektywnych zespołów -

uprawy czegoś, doskonalenia, a zatem w połączeniu z czymś, czego

dotyczyła, stąd określenie kultura rolna i późniejsze kultura literacka.

Upowszechnienie terminu „kultura" w znaczeniu przenośnym jest

dziełem czasów nowożytnych

Dopiero XVIII wiek przyniósł we Włoszech, Francji i Anglii rozumienie

kultury jako

życia umysłowego, duchowego człowieka oraz jego cech

i wytworów

W Niemczech pojęcie „kultura" (przyjęte z Francji) oznaczało

kształcenie, proces ewolucji ludzkości od najniższego poziomu,

wspólnotę kulturową narodu, rozwój ducha.

Herder na przykład traktował kulturę jako narzędzie przystosowania

człowieka. Miała ona rekompensować w walce o byt braki wyposażenia

fizycznego człowieka. W przekazywaniu i przejmowaniu tradycji dostrzegał

źródło człowieczeństwa.

Goethe i Humboldt położyli nacisk na swoistość i autentyczność

przeżywania oraz tworzenia kultury w narodach i jednostkach. Ich

poglądy stały się punktem wyjścia dla

teorii osobowości kulturowej

i dla

teorii kultury narodowej

- traktowanej jako odrębny świat dzieł i przeżyć

narodu.

W Polsce jako jeden z pierwszych pojęcie to stosował Joachim Lelewel.

Używano go głównie w znaczeniu doskonalenia moralnego i

umysłowego człowieka, a także rozwoju sztuki, wiedzy, idei i religii.

Podobnie długi rodowód ma termin „

cywilizacja

", który pochodzi od

łacińskiego słowa civis - obywatel". Jednak pojęcie to oraz hasło

cywilizowanego społeczeństwa i ludzkości upowszechniły się dopiero w

XVIII wieku we Francji, a następnie we wszystkich krajach Zachodu.

Często termin „cywilizacja" używano zamiennie z terminem „kultura".

Tak było w Anglii. We Francji dominowało określenie „cywilizacja", w

Niemczech - „kultura".

Duży wkład w zrozumienie tych pojęć wniosły znaczące prace wydane

w XIX wieku

, m.in. :

- H. T. Buckle, Historia cywilizacji w Anglii (1861);

- J. Burckhardt, Kultura Odrodzenia we Włoszech (1860);

- E. B. Tylor, Kultura pierwotna (1871).

Buckle uważał, że istnieje jedna cywilizacja, Burckhardt odnosił ją do

ogólnego stanu duchowego określonego czasu i narodu, a Tylor - używając

zamiennie pojęć kultura i cywilizacja - zwracał uwagę na jej odmiany.

Próby naukowego rozróżnienia obu terminów i ustalenia ich znaczeń

nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W większym stopniu

upowszechniły się poglądy Webera w Niemczech oraz Maclvera i

Mertona w Stanach Zjednoczonych ujmujące

cywilizację

jako zespół

materialno-technicznych procesów i osiągnięć, a

kulturę

jako układ

wartości, norm i ideałów.

Etnologia

(nauka zajmująca się studiami porównawczo-teoretycznymi nad

kulturami różnych ludów) ujmuje kulturę jako całokształt ludzkiej

działalności przekształcającej przyrodę i samych ludzi.

Podobnie antropologia, kulturę odnosi do całości badanych zjawisk i nie

przeciwstawia elementów duchowych i materialnych, jednostkowych i

zbiorowych.

Do tej pory nie ma pełnej jasności i zgody odnośnie do rozgraniczenia tych

pojęć.

Aby uchwycić różnice między nimi, warto uświadomić sobie

zachodzące relacje między naturą i kulturą oraz cywilizacją i kulturą

Natura - kultura

Pojęcie „

natura

" używane jest jako przyroda bądź biologiczne, wrodzone

wyposażenie człowieka, które jest wynikiem jego ścisłego związku ze

światem przyrody.

Kulturę

natomiast —jak słusznie podkreślał Niżnik - można najkrócej

określić jako sposób istnienia człowieka, który może przetrwać o tyle, o

ile uczestniczy w określonej kulturze.

W przeciwieństwie do natury,

kultura oznacza to, co wyuczone,

sztuczne, naddane wyposażeniu naturalnemu

Reasumując - gdy pojęcie natury dotyczy tego, co występuje tylko niekiedy i

w niektórych miejscach, pojęcie to (natury) odnosimy do tego, co wrodzone i

spontaniczne, natomiast pojęcie kultury do tego, co wyuczone i dyktowane

przez normę.

Znane są poglądy Freuda co do zależności kultury od natury. Będąc siłą

raczej tamującą niż realizującą pierwotne i autentyczne popędy, zapobiega

ona niekontrolowanemu wyładowaniu agresji, chroni od neuroz i psychozy.

Stanowi jednak źródło cierpień i nieszczęścia dla ludzi, podobnie jak skutki

wyładowania destrukcyjnych instynktów, którym zapobiega.

Współcześnie zaciera się antagonistyczna opozycja kultura - natura.

Argumentów ku temu dostarczyła genetyka. Głosi ona, że człowiek ma

wrodzoną zdolność do nabywania kultury [idea ta pojawiła się w

pracach E. Cassirera (1979), K. Lorenza (1977) i E. Morina (1977)].

E. Morin udowodnił, że zdolności innowacyjne, nazywane przez niego

juwenilizacją, cechują również młodzież świata zwierzęcego.

Uzasadnia to na przykładzie obserwacji rezusów na wyspie Kiusiu. Małpy

te żywiły się bulwami wyciąganymi z ziemi, z grubsza oczyszczonymi

przednimi kończynami. Kiedyś jeden z osobników zbliżył się z bulwą do

brzegu morza, bulwa wpadła mu do wody. Po wydobyciu jej przekonał się,

że jest lepiej oczyszczona i przez to zyskała prawdopodobnie na

wartościach smakowych. Od tej pory rezus czynności te zaczął powtarzać, a

zwyczaj ten przejęły także inne młode osobniki w stadzie i był on

przekazywany następnym pokoleniom.

W tym świetle kultura jawi się jako przedłużenie rozwoju

biologicznego.

Okazuje

się,

że

zwierzęta

dysponują

pewnymi

właściwościami, które przypisywano wyłącznie ludziom. Tak jest na

przykład z opanowaniem posługiwania się niektórymi narzędziami czy

przyswojeniem elementów języka przez szympanse.

Zacieranie antagonistycznej opozycji między naturą i kulturą nie oznacza

jednak całkowitego wyeliminowania jej. Relacja ta w odniesieniu do

człowieka pozwala na uchwycenie istotnych różnic w uwarunkowaniu

zachowań ludzkich.

Natura i kultura - według B. Suchodolskiego - to nie dwa

przeciwstawne światy, a wręcz przeciwnie, powiązane ze sobą. Te dwa

światy oddziałują na człowieka jako istotę biologiczno-społeczno-

kulturową, a on podlega ich prawom i ingeruje w nie, ma decydujący wpływ

na związek między naturą i kulturą. Przeciwstawiał się teoriom, że tylko

kultura stwarza człowieka i podkreślał, że kształtowanie osobowości

dokonuje się również przez kontakt z przyrodą.

Cywilizacja - kultura

Rozróżniając cywilizację od kultury, przywykło się rozumieć przez

cywilizację

całość

dorobku

kulturalnego,

organizacyjnego

technicznego człowieka, a mianem

kultury

określać religię,

moralność, ideologię i sztuki piękne.

W. Tatarkiewicz podaje interesującą propozycję rozgraniczenia tych pojęć.

Niech

cywilizacja

- pisze on - oznacza to wszystko, co ludzkość stworzyła

i dodała do natury dla ułatwienia i ulepszenia życia, a

kultura

- te

przeżycia i czynności poszczególnych ludzi, którzy wytworzyli

cywilizację i z cywilizacji korzystają, tym właśnie różnią się od ludzi

pierwotnych.

Cywilizacja będzie zatem zawsze stanowiła

nadbudowę nad naturalną,

prymitywną egzystencją. Będzie ona oznaczała zespół rzeczy, które

ludzie wytworzyli, czynności, organizację, ustrój kraju i system

zarządzania nim, prawo, moralność, wyznawaną religię, zdobywaną i

utrwaloną wiedzę, formułowany przez artystów i krytyków smak

artystyczny i przede wszystkim ideologię.

Wkład w powstanie i utrzymywanie tak zrozumiałej cywilizacji mają

bardzo liczni ludzie. Nieporównanie jednak największy udział posiadają

wynalazcy i działacze społeczni, którzy tworzą jej formy.

Kultura natomiast stanowi

bogactwo duchowe człowieka, wyższą

formę ludzkiego bytowania. Ludzie jednego czasu i kraju żyją w tej

samej cywilizacji, ale każdy ma swoją kulturę, wyższą lub niższą.

Cywilizacja jest wytworem ludzi posiadających kulturę, ale też

odwrotnie, jest glebą, na której wytwarza się dalsza ich kultura

. A inna

rzecz, że

kultura może też być i na pustyni, a nie tylko w

cywilizowanym otoczeniu

Pomiędzy kulturą i cywilizacją - stwierdza Tatarkiewicz - dokonuje się

wymiana: jednostki o wyższej kulturze przyczyniają się do postępu

cywilizacji, a postępująca cywilizacja przyczynia się do podniesienia kultury

innych jednostek.

Teorie naukowe, doktryny filozoficzne, wierzenia religijne, wchodzące do

ideologii cywilizowanych społeczeństw, poczęły się dzięki kulturze

uczonych, filozofów, proroków.

Trudno się nie zgodzić z tymi stwierdzeniami.

Współcześnie jednak

zaznacza się tendencja do nierozdzielania kultury i cywilizacji

Coraz częściej używa się ogólnego terminu „kultura", który obejmuje

również zjawiska określane mianem cywilizacji.

Natomiast termin „cywilizacja" używany jest niekiedy dla określenia

pewnego etapu rozwoju kultury, na przykład w znaczeniu cywilizacji

miejsko-przemysłowej.

Mówi się także o cywilizacji w odniesieniu do zjawisk globalnych. B.

Suchodolski uważa, że znamienne dla naszych czasów są powstanie i

rozwój globalnej cywilizacji świata mającej dwie różne uniwersalne

postacie.

Jedna z nich - pisał - rodzi się w procesach rozwoju naukowo-technicznego

i gospodarczych powiązań w obrębie całego świata. Jest to cywilizacja

ujednolicona i pragmatyczna, cywilizacja kosmopolityczna i konsumpcyjna,

cywilizacja masowej kultury rozrywkowej, niszczącej autentyczne kultury

regionalne, cywilizacja powierzchownych więzi społecznych typu

utylitarnego i wygasających wspólnot historycznych i moralnych.

Przeciwstawia

jej

wizję

cywilizacji

uniwersalnej

typu

humanistycznego, która charakteryzuje się różnorodnością kultur świata

i jednocześnie więzią wspólnotową ludzkiego rodu, cywilizacją, w której

kultura jest powagą i radością życia jako wielkiego dzieła sił twórczych

ludzkości.

2. Podstawowe składniki kultury, fakt kulturowy

Rozpatrując istotę kultury, możemy wykazać najprostsze elementy,

z których się składa.

Na pierwszym miejscu znajdują się

rzeczy

- przedmioty będące

wytworami i obiektami ludzkiej działalności. Pełnią one określone funkcje

w życiu człowieka i stanowią rodzaj dóbr kultury.

Rozwój i bogactwo kultury mierzy się zarówno liczbą i jakością owych

rzeczy - przedmiotów materialnych, jak i sposobem ich wytwarzania oraz

poziomem techniki.

Drugi składnik kultury to

znaki znajdujące się na owych różnorodnych

rzeczach

, takie jak: naczynia, przedmioty, narzędzia, budowle. Przekazują

one zawsze określone informacje i do czegoś się odnoszą. Wyróżnia się

dwa rodzaje znaków:

1) występujące w formie materialnej jako rzeczy, typu pismo czy

charakterystyczny garnek;

2) w formie zachowań typu gest, słowa.

Te drugie tworzą zwykle całe systemy, zwane kodem. Uczestnictwo w

kulturze polega na umiejętnym posługiwaniu się tymi układami.

Wśród różnych systemów znaków najważniejsze miejsce zajmuje

język. Pełni on rolę uniwersalnego ośrodka informacji i porozumiewania

się ludzi, a ponadto kształtuje ich myślenie. Podstawowa funkcja znaku to

przekazywanie określonych informacji, dlatego niekiedy całość zjawisk

kultury traktuje się jako zbiór procesów informacyjnych.

Dzięki znakom możliwe jest porozumiewanie się ludzi w sposób

bezpośredni i pośredni w czasie i przestrzeni. Znaki służą utrwalaniu,

przekazywaniu i kontynuowaniu kultury, określają jej tożsamość i trwałość.

Olbrzymie znaczenie pod tym względem miał wynalazek pisma, a następnie

jego upowszechnienie. Znaczące miejsce wśród znaków zajmują symbole.

Badania znaków, ich systemów, struktury, właściwości i sposobów użycia

to przedmiot badań semiotyki.

Trzecim bezpośrednim składnikiem kultury są

zachowania ludzkie

które mają charakter społecznie ustalonych i realizują określony wzorzec

kultury. Chodzi zatem o zachowania kulturowe, a nie czysto

fizjologiczne,

wzory

zachowań

akceptowanych

społecznie,

traktowanych jako cenne i zróżnicowane w zależności od kultury i

czasu. Niektóre z wzorów bardzo ściśle normują zachowania, nadają im

cechy rytuału, tak jak w przypadku życia religijnego, inne pozostawiają

duży margines swobody, dają możliwość wyboru, oczywiście w

wyznaczonych ramach (np. wzory dotyczące zabawy).

Wymienione wyżej składniki kultury, różnie ujmowane przez innych

badaczy, są na ogół powszechnie przyjęte.

Zakres pojęcia „

fakt kulturowy

" jest dość szeroki. Można wymienić 5 jego

podstawowych kategorii:

1) wytwory - trwałe wytwory kultury: materialne i przekonania, idee,

ideały;

wartości

będące

przedmiotami

materialnymi,

ideami,

przekonaniami; stanowią one zbiory wartości, wytwory uznane

społecznie;

3) normy i wzory - normy rozumiane jako prawne bądź obyczajowo

uzasadnione i obowiązujące reguły, zasady wyznaczające postępowanie

jednostki, a wzory jako zespoły postulowanych zasad postępowania ludzi,

funkcjonowania instytucji lub właściwości przedmiotów;

4) zachowania, które stanowią w dużej mierze odbicie obowiązujących

norm i wzorów, odmiennych w różnych zbiorowościach społecznych;

5) obyczaje - traktowane jako uznane w określonej społeczności wzory

zachowań.

Szerokie i wąskie rozumienie kultury, różne aspekty jej definiowania

Współcześnie, niezależnie od ogromnej liczby definicji kultury, funkcjonują

dwa jej zasadnicze ujęcia. Jest to szerokie lub wąskie rozumienie

kultury.

Szerokie rozumienie kultury

jest typowe dla orientacji antropologicznej i

socjologicznej, nazywanej także humanistyczną. Klasyk antropologii

E. Tylor podał następującą definicję kultury:

Kultura

, czyli cywilizacja jest

to złożona całość, która obejmuje wiedzę, wierzenia, sztukę, moralność,

prawa, obyczaje oraz inne zdolności i nawyki nabyte przez ludzi jako

członków społeczeństwa.

Antropolodzy przez kulturę rozumieją zachowania, sposób życia, język,

wierzenia, zwyczaje i obyczaje; ogół idei, norm moralnych i prawnych;

ideologię, naukę, filozofię i religię; a także urządzenia społeczne, instytucje

polityczne i gospodarcze oraz system produkcji.

Dla S. Czarnowskiego

kultura to

całokształt zobiektywizowanych

elementów dorobku społecznego, wspólnych szeregowi grup i z racji

swej obiektywności ustalonych i zdolnych rozszerzać się przestrzennie.

Uważa on, że element dorobku społecznego może być zaliczony do

kultury tylko wówczas, gdy stanie się dobrem wspólnym wielu

ludzkich grup. Nie ma i nie może być jedynie kultury duchowej. Kultura

obejmuje całość obiektywnego dorobku ludzkości. Zbliżone do koncepcji

kultury w ujęciu S. Czarnowskiego są definicje J. Szczepańskiego i B.

Suchodolskiego.

Kultura

- dla J. Szczepańskiego - to ogół wytworów działalności ludzkiej,

materialnych

i niematerialnych, wartości i uznanych

sposobów

postępowania,

zobiektywizowanych

przyjętych

dowolnych

zbiorowościach, przekazywanych innym zbiorowościom i następnym

pokoleniom.

Takie szerokie ujęcie kultury oznacza wszystko, co stworzył człowiek

od zarania dziejów i co ma trwały, zobiektywizowany charakter.

Dlatego na przykład muzyczna kompozycja, która nie była odtworzona i

nie została utrwalona na papierze czy taśmie, nie stanowi dorobku

kultury. Są nim natomiast reguły postępowania przekazywane z pokolenia

na pokolenie i mające charakter norm moralnych.

B. Suchodolski stwierdza, że

kultura to

całokształt dorobku ludzkości

społecznie utrwalony i gromadzony w ciągu dziejów, stale wzbogacany

nowymi dziełami twórczymi i pracą wszystkich społeczeństw; również

poziom rozwoju społeczeństw, grup i jednostek w danej epoce historycznej,

uwarunkowany stopniem rozwoju sił przyrody, osiągniętym stanem wiedzy

i twórczości artystycznej oraz formami współżycia społecznego.

Na szczególną uwagę w tej definicji zasługuje podkreślenie znaczenia

pracy w kształtowaniu kultury.

A. Kłoskowska natomiast, zgodnie ze stanowiskiem „starszej" antropologii,

a także europejskiej etnografii, przychyla się do konieczności szerokiego,

globalnego pojęcia kultury. Obejmującego działania przebiegające według

społecznie przyjętych wzorów, realizowane we wszystkich dziedzinach

życia ludzkiego, oraz wytwory i przedmioty takich działań.

Kultura

, według niej, to względnie zintegrowana całość obejmująca

zachowania ludzi przebiegające według wspólnych dla zbiorowości

społecznej wzorów wykształconych i przyswajanych w toku interakcji oraz

zawierające wytwory takich zachowań.

A zatem w szerokim znaczeniu kultura obejmuje:

ogół trwałych, materialnych i niematerialnych wartości (dóbr

uznawanych za szczególnie cenne), będących wytworami ludzkiej

działalności;

ogół

wyuczonych

zachowań

(umiejętności,

sposobów

postępowania) odpowiednio ukształtowanych historycznie wzorów,

uznanych i przyswojonych społecznie w procesie wzajemnych

oddziaływań jednostki i grup społecznych, przekazywanych z

pokolenia na pokolenie.

Węższe rozumienie pojęcia „kultura"

opiera się na odróżnieniu

kultury duchowej od kultury materialnej. Wiąże się z tym

najpopularniejsze rozróżnienie kultury i cywilizacji.

M. Weber wskazuje na kilka dziedzin stanowiących elementy kultury w

węższym znaczeniu. Są to, po pierwsze, działalność artystyczna, polegająca

na wchłonięciu świata poprzez osobowość twórcy i jego uzewnętrznieniu w

dowolnie ukształtowanym produkcie syntezy; po drugie, jest to idea

stanowiąca nową postać obrazu świata nieposiadającego dotąd

odpowiednika w rzeczywistości zewnętrznej, ale narzucona jej w celu

przekształcania we wskazanym kierunku. Trzecią dziedzinę stanowi

religia.

Węższe pojmowanie kultury odnoszone bywa do zespołu wartości

duchowych i realizowanych w osobistych przeżyciach jednostek.

Koresponduje to z potocznymi przekonaniami, wedle których do kultury

zalicza się sztukę i literaturę, a nie naukę, technikę, działalność

społeczną, polityczną czy gospodarczą.

W technice niektórzy dostrzegają nawet zagrożenie dla rozwoju

prawdziwej kultury. Znamiennym przykładem jest m.in. książka Neila

Postmana: Technopol. Triumf techniki nad kulturą (1995).

Utrzymuje się również podział na dwie kultury: tradycyjną - literacką oraz

nowoczesną - naukową i techniczną.

Wąskie ujęcie kultury prawie wszyscy utożsamiają wyłącznie z

literaturą, sztuką i obyczajowością. W tym znaczeniu kultura stanowi

ogół przejawów działalności ludzkiej, wartości, przeżyć i potrzeb

niemających bezpośredniego użytkowego charakteru, rozwijanych

bezinteresownie. Ten wąsko pojmowany zakres pojęcia kultury dotyczy

zatem sfery intelektualnej, estetycznej, zabawowej i obyczajowej

działalności ludzi.

Oba - szersze i węższe pojęcia kultury - to najczęściej spotykane i

stosowane rozróżnienia.

Można wyróżnić kilka typów definicji kultury:

opisowo-wyliczające,

historyczne,

normatywne,

psychologiczne,

strukturalne,

genetyczne

Klasycznym przykładem definicji opisowo-wyliczających jest definicja

Tylora: Kultura, czyli cywilizacja, jest to złożona całość, która obejmuje

wiedzę, wierzenia, sztukę, moralność, prawa, obyczaje oraz inne zdolności i

nawyki nabyte przez ludzi jako członków społeczeństwa

W definicjach historycznych akcentuje się dziedziczenie, tradycje —jako

mechanizmy konstytuujące kulturę określoną jako dorobek.

W definicjach normatywnych kładzie się nacisk na jedność „stylu życia”

charakterystycznego dla poszczególnych kultur. Właściwością zachowań

kulturalnych jest podporządkowanie się obowiązującym normom

społecznym.

Definicje

psychologiczne

akcentują

mechanizmy

psychiczne

kształtowania się kultury. Podkreślają rolę uczenia się, analizują proces

wytwarzania nawyków. Są tu także definicje ujmujące kulturę jako aparat

przystosowawczy.

Definicje strukturalistyczne traktują zawsze o konkretnej określonej

kulturze czy kulturach, a nie w ogóle o kulturze. Koncentrują się na

całościowym charakterze poszczególnych kultur i ich strukturze -

wewnętrznych powiązaniach, na zespoleniu elementów przybierających

charakter systemów.

W definicjach genetycznych akcentuje się społeczne pochodzenie źródła

kultury jako produkt społecznego współżycia ludzi.

Można jednak dodać, że te różne aspekty porządkują, ale nie ujmują

wielości różnorodnych definicji kultury.

Kategorie i typy kultury

Przez

kategorie kultury

rozumie się na ogół wielkie podstawowe działy

kultury, obejmujące zjawiska względnie jednorodne i różniące się od siebie

istotnymi cechami. Różnice w wyodrębnianiu tych kategorii ściśle związane

są z reprezentowanym stanowiskiem teoretycznym i metodologicznym.

Pierwszy podział wg kryterium opartego na istotności różnic zjawisk

zachodzących w tym samym czasie.

Pierwsza kategoria kultury obejmuje działania i zabiegi techniczne, które

służą zaspokajaniu naturalnych, bytowych potrzeb człowieka.

Drugą kategorię, uznawaną niemal we wszystkich klasyfikacjach, stanowi

kultura społeczna, która oznacza regulowanie stosunków, ról, układów i

wzajemnych powiązań ludzkich.

Trzecia kategoria kultury rozumiana jest jako świat zjawisk

transcendentnych (co przekracza poznanie – np. Bóg i nieśmiertelność

rozważane jako przedmioty wiedzy, czyli że część naszej wiedzy odnosi się

do obiektywnie istniejącego poza nami świata) i autotelicznych (odnosimy

się do tych wszystkich treści ludzkiego życia, które nie stanowią

środka do zdobycia czegoś innego, ale stanowią zasadniczy cel

działania, są celem samym w sobie). Manifestują się one w sztuce,

filozofii, religii, w tzw. kulturze duchowej i symbolicznej.

Obok tego kryterium opartego na istotności różnic zjawisk zachodzących w

tym samym czasie, warto przywołać

podział na trzy wielkie epoki w

dziejach ludzkości i kultury

: dzikości, barbarzyństwa i cywilizacji.

Każda z nich dzieli się na trzy okresy. W cywilizacji wyodrębnia się znane

z edukacji szkoły średniej takie okresy, jak: starożytność, średniowiecze

i czasy nowożytne (inaczej modernistyczne).

Obecnie mówi się, że ludzkość wkroczyła niejako w czwarty okres -

kultury ponowoczesnej, inaczej - postmodernistycznej, budzącej

kontrowersje badaczy i trudnej do jednoznacznej oceny.

Cechy kultury postmodernistycznej

, ryzykując pewne konieczne

uproszczenia, można ująć w kilku następujących stwierdzeniach:

. Postmodernizm jako prąd filozoficzny i formacja kulturowa powstał

w opozycji do modernizmu, do uznawania wszechpotęgi rozumu, na

którego miejsce wprowadza kategorię Mądrości. Przedrostek „post" jest tu

bardzo przydatny i bywa odnoszony do wszystkich ideałów związanych z

epoką modernizmu. A zatem mówi się nie tylko o postmodernizmie, ale i

postindywidualizmie, a także posthumanizmie. Jest to rozpaczliwa próba

ponownego odnalezienia się człowieka zagubionego w otaczającym go

świecie i zarazem próba konstruowania nowej wizji świata zgodnie z

nowym sposobem myślenia i nowymi ideałami.

Za naczelną kategorię postmodernizmu uznaje się pluralizm.

Dotyczy to odwołania się do różnych tradycji kulturowych, sposobów

myślenia i postępowania, łącznie z legitymizacją pluralizmu języków.

Charakterystyczna jest wręcz programowa akceptacja wszelkich poglądów,

stylów życia i postaw estetycznych.

Z pluralizmem łączy się w dużym stopniu relatywizm kulturowy.

Neguje się tu podział kultur na wyższe i niższe, uznaje wszystkie kultury za

równouprawnione, odrzuca się ponadkulturowe kryteria prawdy czy

racjonalności. Uważa się, że kultura Zachodu, w przeciwieństwie do kultur

typu teokratycznego czy totalitarnego, wolna jest od norm rozstrzygających

sporne kwestie filozoficzne. Relatywizm kulturowy zaznaczył się wyraźnie

w podejściu do tradycji. Dla wielu twórców przestała być skarbnicą

artystycznego dziedzictwa ludzkości, a stała się zbiorem różnorodności, z

którego można bezkarnie czerpać obrazy, wątki, symbole, a nawet techniki i

style.

Kulturę postmodernizmu cechują otwartość poznawcza i nowa

wrażliwość estetyczna. Nie zamyka się na wszelkie nowości, w tym nowe

ruchy społeczno-kulturalne o zasięgu światowym i charakterze

uniwersalnym, takie jak New Age - oferujący atrakcyjny program

zapobiegania złu w imię dobra wszystkich ludzi na całym globie. Odrzuca

się tu wszelkie ograniczenia poznawcze i estetyczne, a nawiązuje do

sposobu myślenia w kulturach Dalekiego Wschodu, uznaje „logikę

sprzeczności"

wielowartościowości.

Naturalny

jest

zwrot

irracjonalności, duchowości, intuicjonizmu, do sacrum religijnego, do

twórczości nurtu psychodelicznego.

W kulturze ponowoczesnej jest wyraźna tendencja do uczynienia jej

powszechną. Cenione jest to, czym żyje społeczeństwo, zwłaszcza

społeczność wiejska i robotnicza. Powszechność kultury ściśle łączy się ze

sposobem wytwarzania dóbr zgodnie z prawami rynku. Twórczość

przybiera charakter powielania zostaje zastąpiona określeniem produkcji,

która ma charakter seryjny i anonimowy. Następuje również zbliżenie

środowisk artystów i odbiorców - tak zwanych zwykłych ludzi.

Niestosowana jest tu krytyka kultury masowej nazywanej popularną.

Wszyscy są traktowani jako konsumenci bardzo bogatej oferty

różnorodnych produktów kultury, bombardowani ułudami reklam.

Podział na

typy kultury

opiera się najczęściej na kryterium grupy

ludzkiej i występujących w niej rodzajach więzi.

W ramach tego ogólnego kryterium można wyodrębnić typy kultury:

Ze względu na przynależność do określonych warstw i grup

społecznych wyróżnia się następujące kultury: rycerską, szlachecką,

mieszczańską, chłopską, ludową, robotniczą, inteligencką (elit

kulturalnych). Warstwy te (w przypadku robotników) przez swoje

silne zróżnicowanie – głównie społeczne i obyczajowe - tworzyły

odrębne kultury, wyciskające swoje piętno w sferze materialnej,

społecznej i duchowej.

Ze względu na charakterystyczny typ gospodarowania i układu

stosunków między ludźmi wydziela się na przykład kultury

pasterskie czy kultury myśliwskie.

Ze względu na przynależność do religii lub dystansowanie się

wobec niej wyróżnia się typ kultury świeckiej (laickiej) i religijnej, a

w ramach tej ostatniej przez zależność do określonej religii czy

wyznania - kulturę buddyjską, chrześcijańską (i tu: katolicką,

protestancką, prawosławną), islam itp.

Ze względu na charakter aktywności ludzi w różnych

dziedzinach, takich jak:

intelektualna - mówimy np. o typie kultury intelektualnej,

humanistycznej, technicznej, informatycznej;

artystyczna - wymieniamy kultury: literacką, plastyczną, muzyczną,

filmową itp.

zawodowa — mówimy o różnych kulturach, np. kulinarnej,

pedagogicznej itp.

ogólna egzystencja fizjologiczno-emocjonalna człowieka -

wyodrębniamy kulturę zdrowotną, erotyczną, seksualną.

Ze względu na zakres występowania określonych cech kultury

występuje podział na kulturę: globalną, kontynentalną, narodową,

regionalną.

Ze względu na poziom kultury wyodrębnia się typ kultury wysokiej

(elitarnej) i typ kultury masowej (popularnej).

Ze względu na przynależność do grupy wiekowej dzieli się kulturę

na młodzieżową i subkultury.

Ze względu na stosunek do obowiązującej polityki państwa

przeciwstawia się kulturze oficjalnej kulturę alternatywną i

kontrkulturę.

Podział ten ma charakter zazębiający się. Przykładem może być typ kultury

narodowej, na którą złożyły się kultury poszczególnych klas i warstw

społecznych, ukształtowanych we wcześniejszych epokach historycznych,

czy też dorobek poszczególnych regionów z odmiennymi tradycjami

zróżnicowanymi nierzadko religijnie, ale złączonymi więziami historyczną,

terytorialną i przede wszystkim językiem. Jedną z naczelnych wartości w tej

kulturze jest patriotyzm.

Wyodrębnione typy kultury mają interesującą i bogatą literaturę

przedmiotu godną poznania.

Wymienione tu kategorie i typy składają się na wielką całość kultury,

która istnieje w dwu płaszczyznach - jako kultura obiektywna i

kultura subiektywna.

Kultura traktowana w kategoriach obiektywnych stanowi zbiór

wytworów materialnych i duchowych, natomiast ujmowana subiektywnie

kształtuje się pod wpływem zetknięcia człowieka z kulturą obiektywną

poprzez przyswajanie tkwiących w niej wartości - ich przeżycie i następnie

zużytkowanie w życiu codziennym czy też dalszej twórczości.

Kiedy mówi się, że kultura jest w nas, w człowieku, to bierze się pod

uwagę subiektywną płaszczyznę jej istnienia. I wtedy w ocenie ogólnej

kultury człowieka czy też bardziej szczegółowo: kultury literackiej,

muzycznej, pedagogicznej, kulinarnej, erotycznej, seksualnej itp., przydatne

są elementy:

- wiedza z danej dziedziny,

- kompetencje,

- ogół upodobań, gust,

- emanacja elementów kultury poprzez postawę człowieka.

Wykłady na bazie:

Burszta W.J. (1998): Antropologia kultury: tematy, teorie, interpretacje. Poznań. Wyd.
Zysk i S-ka

Gajda

(2008):

Antropologia

kulturowa:

wprowadzenie

wiedzy

o kulturze. Wyd. 1 zm. i popr. Kraków. Wyd. "Impuls"

Salzman P.C., Rice P.C. (2009): Myśleć jak antropolog, przekł. [z ang.] Ola
i Wojciech Kubińscy; wstęp Wojciech J. Burszta. Gdańsk. Gdańskie Wydaw.
Psychologiczne