Gdańsk, dn. 2006-03-20
LABORATORIUM Z METOD
DOŚWIADCZALNYCH
Ćwiczenie nr 10
Temat: Wyznaczanie odkształceń w belkach zginanych.
Wykonali:
Michał Gawin
Łukasz Gaca
Katarzyna Grubich
WILiŚ, sem. IV, godz. 15:15
2
Ćwiczenie nr 10
WYZNACZANIE ODKSZTAŁCEŃ W BELKACH ZGINANYCH.
DOŚWIADCZENIE 1 – POMIAR ODKSZTAŁCEŃ W BELCE PODDANEJ
ZGINANIU PROSTEMU
Doświadczenie polegało na pomierzeniu odkształceń w środku belki
prostej poddanej zginaniu prostemu o przekroju dwuteowym za pomocą
tensometrów elektrooporowych.
Przed przystąpieniem do wykonania doświadczenia dokonaliśmy
odczytów początkowych odkształceń (OP) wskazań czujników elektronicznych
umieszczonych w podanych punktach (T1, T2, T3, T4, T5), następnie
obciążyliśmy belkę zgodnie ze schematem statycznym( P=5kG) i dokonaliśmy
odczytów końcowych odkształceń (OK.).
Po każdorazowym przyłożeniu lub zdjęciu obciążenia dokonywaliśmy
odczytu po upływie dwóch minut. Postępując w ten sposób zmniejsza się błędy
wynikające z reologicznych właściwości pleksiglasu. Pomiar powtórzyliśmy
trzykrotnie, wyniki pomiarów zestawiliśmy w tabelce, gdzie
OP – odczyt początkowych odkształceń
OK. – odczyt końcowych odkształceń
- różnica odczytów początkowych i końcowych
śr
–
wartości średnie odkształceń
pkt
OP
OK
OP
OK
OP
OK
śr
obl
błąd
1
-80
660
678
-46
690
736
-40
706
746
720
804,9
10,5
2
-72
416
488
-40
428
468
-37
447
484
468
523,18
10,5
3
-70
-42
28
-46
-30
16
-36
-22
14
19
0
4
-54
-464
-410
-37
-448
-411 -29 -448
-419
-413
-523,18
21,06
5
-45
-703
-658
-35
-710
-675 -27 -724
-697
-677
-804,9
15,9
Uwaga! Wyniki pomiarów w tabeli powinny być przemnożone przez 10
-06
aby
stanowiły rzeczywiste wartości.
Teoretyczne obliczenia odkształceń w punktach T1, T2, T3, T4, T5.
E = 2900 MPa = 290000 N/cm
2
– wartość modułu Younga dla pleksiglasu
3
M
max
= - 5 kG * 0,15 m = - 49 N * 15 cm = - 0.735 kNcm
I
x
= 2*((20*4
3
)/12 + 4*20*18
2
) + (4*32
3
)/12 = 62976 mm
4
= 6.2976 cm
4
= (M
max
/I
x
)* y
i
=
i
/ E
Z obliczeń dla danych punktów otrzymujemy:
y1 = -2 cm
1= 233.422N/cm
2
1 = 804.9*10
-6
y2 = -1.3cm
2= 151.7243 N/cm
2
2 = 523.18*10
-6
y3 = 0 cm
3= 0 N/cm
2
3 = 0
y4 = 1.3 cm
4= -151.7243 N/cm
2
4 = -523.18*10
-6
y5 = 2 cm
5= -233.422 N/cm
2
5= - 804.9*10
-6
DOŚWIADCZENIE 2 – POMIAR ODKSZTAŁCEŃ W BELCE
PODDANEJ ZGINANIU UKOŚNEMU
Doświadczenie polegało na pomierzeniu odkształceń w środku belki prostej
poddanej zginaniu ukośnemu za pomocą tensometrów elektrooporowych.
Doświadczenie 2 wykonujemy w sposób analogiczny jak pierwsze, przy
czym pomiarów dokonujemy dla belki o innym przekroju (nie symetrycznym), z
innym obciążeniem zewnętrznym (2 kG) oraz dla punktów T6, T7, T8, T9, T10.
Zestawienie wyników przedstawiono w tabeli.
pkt
OP
OK
OP
OK
OP
OK
śr
obl
błąd
6
-50
540
590
-59
538
597
-68
510
578
588
411,5
7
-49
277
326
-65
265
330
-73
286
359
338
710,7
52
8
-40
127
167
-42
120
162
-46
104
150
160
192,7
17
9
-23
-298
-275
-25
-300
-275
-23
-303
-280
-277
-325,3
15
10
14
-316
-330
20
-297
-317
33
-320
-353
-333
-411,5
19
Uwaga! Wyniki pomiarów w tabeli powinny być przemnożone przez 10
-06
aby
stanowiły rzeczywiste wartości.
4
Teoretyczne obliczenia odkształceń w punktach T6, T7, T8, T9, T10.
E = 290 kN/cm
2
= 290000 N/cm
2
I
x
= 4 * 40
3
/12 + 2 * (8 * 9
3
/12 + 32 *18
2
) =43041.33 mm
4
= 4.304 cm
4
I
y
= 2 * (4 * 8
3
/12+32 * 6
2
)+40 * 27/12 = 2858,6667 mm
4
= 0.2858666cm
4
I
xy
= 32*(18 * (-6))+32*((-18) * 6)= - 6921mm
4
= - 0.6921cm
4
M
max
= -2 kG * 15 cm = -0.294 kNcm
= ((-M) * I
xy
/(I
x
* I
y
- I
xy
2
) * X + M * I
y
/(I
x
* I
y
- I
xy
2
) * Y)
i
=
i
/ E
Z obliczeń dla danych punktów otrzymujemy:
y6 = - 2cm x6 = 0.4 cm
6 =119.335 N/cm
2
y7 = - 1,3cm x7 = -0.2 cm
7 =206.103 N/cm
2
y8 = 0 cm x8 = -0.2 cm
8 =55.883 N/cm
2
y9 = 1,3 cm x9 = -0.2 cm
9 = -94.337 N/cm
2
y10 = 2 cm x10 = -0.4 cm
10 = -119.335 N/cm
2
6= 411.5 * 10
-6
7 = 710.7 * 10
-6
8 = 192.7 * 10
-6
9 = -325.3 * 10
-6
10 = -411.5 * 10
-6
Jak można zauważyć w tabeli wyniki pomiarów doświadczalnych w
niektórych przypadkach znacznie różnią się od wyników teoretycznych ( błąd
sięga 21%). Największy wpływ na takie różnice miały właściwości reologiczne
materiału (pleksiglas). Duży wpływ miał zatem czas pomiędzy poszczególnymi
seriami pomiarów. Wyniki byłyby więc bardziej dokładne gdyby przerwy
pomiędzy pomiarami były dużo dłuższe. Można to zauważyć w tabeli, gdzie
wszystkie pomiary mają niższe wartości od obliczeń teoretycznych, a w czasie
badań niektóre wartości wciąż rosły.
Zapewne mniejszy wpływ na wyniki miała również dokładność urządzeń
pomiarowych. Poza tym najróżniejsze drobne czynniki takie jak opieranie się o
stół z urządzeniami pomiarowymi, waga samych wskaźników itp. miały również
swój udział w przeprowadzonych badaniach.
5