w
w
w
.k
ula.go
v.pl
Góralu, czy Ci nie żal?
Scenariusz przeznaczony dla dzieci 3, 4-letnich
Cele ogólne:
1. Zapoznanie dzieci z elementami
tatrzańskiej przyrody.
2. Przybliżenie dzieciom elementów kultury
góralskiej.
3. Rozwijanie koordynacji wzrokowo
–ruchowej.
Klamrą spinającą zajęcia jest wypełnianie z dziećmi kolejnych
zadań - drogowskazów. Przed zajęciami nauczyciel rysuje
na kartce z bloku technicznego górę i szlak prowadzący na
szczyt , a przy nim 9 drogowskazów z miejscem na wpisanie
hasła (tytułu zabawy). Po ukończeniu każdego zadania nauc-
zyciel wpisuje na drogowskazie hasło, np. „Hura, wyruszamy!”,
a dzieci odbijają przy nim palce na znak wykonania zadania.
1. Hura, wyruszamy!
Dzieci wraz z nauczycielem przygotowują się (panto-
mimicznie) do górskiej wycieczki. Pakują plecak (dzieci
podpowiadają, co powinno się w nim znaleźć), wkładają
buty, zakładają kurtkę, ruszają „wąską ścieżką” po całej sali,
następnie zaczynają się „wspinać”. W całej sali rozwieszone są
zdjęcia z Tatr. Nauczyciel pokazuje dzieciom górę z drogows-
kazami i wyjaśnia, do czego posłuży ona podczas zajęć.
2. Ach, jak tu pięknie!
Dzieci zachwycają się pierwszymi górskimi widokami. Siadają
przy stolikach, dostają do dyspozycji glinę lub masę solną.
Nauczyciel zaprasza je do stworzenia góry. Powstałe szc-
zyty dzieci ustawiają na zielonym kartonie i tworzą z nich
łańcuchy górskie.
3. Uwaga, niedźwiedź!
Dzieci spotykają na swojej drodze przedstawicieli tatrzańskiej
fauny. Przedszkolaki dostają od nauczyciela zdjęcia
tatrzańskich zwierząt (kozica, świstak, niedźwiedź, orzeł,
wiewiórka), pocięte na proste 3-4 elementowe puzzle.
Przyklejają je na dużym kawałku sztywnego kartonu (np. z
bloku technicznego), który można następnie powiesić w sali.
4. Ostre podejście!
W tym zadaniu dzieci mają przed sobą ostre górskie
podejście. Nauczyciel tworzy w sali górski tor przeszkód.
Dzieci wchodzą na drabinkę, idą w kierunku nauczyciela,
podciągając się na linie lub skakance (podobnie jak na
tatrzańskich łańcuchach, przekładając naprzemiennie ręce;
drugi koniec liny trzyma nauczyciel), a w końcu pokonują
górski potok, przechodząc po kamieniach („kamieniami” są
kawałki materiałów o różnej strukturze, np. gazeta, taca wy-
sypana kaszą manną, zmarszczona folia aluminiowa, zwinięta
lina itp.; dzieci pokonują strumień bez butów, żeby ich nie
„zamoczyć”).
5. Nareszcie schronisko!
W schronisku dzieci spotykają górala lub tatrzańskiego prze-
wodnika, który zadaje im zagadki, np.: Co to jest parzenica?
Co to są kierpce? Dzieci zastanawiają się nad odpowied-
ziami i próbują zgadywać. Następnie góral opowiada, czym
naprawdę są parzenica i kierpce, i opisuje strój góralski (nauc-
zyciel pokazuje ilustracje stroju). Jeśli nauczyciel dysponuje
rekwizytami (np. kapelusz góralski, kierpce…), warto dać je
dzieciom w czasie zabawy dowolnej, żeby mogły utrwalać
poznane treści.
6. Góralska moda!
Góral zaprasza dzieci do wykonania charakterystycznego
góralskiego kapelusza. Nauczyciel zaprasza przedszkolaki
do stolika, rozdaje im szablony kapeluszy wycięte z czar-
nego kartonu. Dzieci ozdabiają go białymi plastelinowymi
kuleczkami lub fasolkami, które mają imitować muszelki (dla
ułatwienia można dzieciom zaznaczyć linię, na której mają te
„muszelki” naklejać).
7. Coś tu nie pasuje!
Nauczyciel zaprasza dzieci na dywan. Wyjaśnia im, że za
chwilę przeczyta tatrzańskie opowiadanie, w którym kilka
faktów nie pasuje do reszty. Za każdym razem, gdy dzieci
usłyszą coś, co nie będzie pasować, mają wstać i głośno
krzyknąć „hej”. Nauczyciel czyta przygotowane wcześniej
opowiadanie o górskiej wycieczce (niepasujące elementy
to np.: wędrujące dzieci widzą na szlaku panią w szpilkach i
sukni balowej, nad górami lata papuga, przy szlaku stoi blok
itp.).
8. Jesteśmy na szczycie!
Wreszcie dzieci docierają na szczyt. Siadają na dywanie, a
nauczyciel pokazuje im zdjęcia tatrzańskich szczytów (np.
Rysy, Kościelec, Mnich). Wspólnie zastanawiają się, skąd
wzięły się ich nazwy. Nauczyciel pokazuje kolejne zdjęcia, a
dzieci samodzielnie wymyślają nazwy gór.
