UKD 699.81:614.849
Zgłoszona przez Ministerstwo Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa
Ustanowiona przez Polski Komitet Normalizacji, Miar i Jakości dnia 30 czerwca 1989 r. jako norma
obowiązująca od dnia 1 stycznia 1990 r. (Dz. Norm. i Miar nr 7/1989, poz. 17)
1. WSTĘP
1.1. Przedmiot normy.
Przedmiotem normy jest metoda badania właściwości dymotwórczych materiałów budowlanych i materiałów
wyposaŜenia wnętrz, zwanych dalej materiałami.
1.2. Zakres stosowania przedmiotu normy.
Metodę stosuje się do badania właściwości dymotwórczych materiałów jedno- i wielowarstwowych o
grubości nie większej niŜ 30 mm oraz do klasyfikacji materiałów ze względu na poŜarowe zagroŜenie
dymem.
1.3. Określenia
1.3.1. dym
- wg PN-91/B-02840.
1.3.2. współczynnik osłabienia kontrastu Y, (m
2
/kg)
- wielkość określająca odwrotność zasięgu widzialności wzorca optometrycznego obserwowanego przez
warstwę dymu o grubości 1 m wytworzonego w objętości 1 m
3
w czasie rozkładu termicznego i spalania 1
kg masy materiału.
1.3.3. maksymalna wartość współczynnika osłabienia kontrastu Y
m
, (m
2
/kg)
- największa wartość współczynnika osłabienia kontrastu Y.
1.3.4. maksymalna szybkość zmian współczynnika osłabienia kontrastu Y
m
= (dY/dt) max, (m
2
/kg x s)
- maksymalny przyrost wartości współczynnika osłabienia kontrastu w jednostce czasu.
1.3.5. zasięg widzialności
- maksymalna odległość, z jakiej obserwowany w danym ośrodku rozpraszającym światło przedmiot jest
jeszcze widoczny, co oznacza, Ŝe kontrast luminancji obserwowanego w tym ośrodku przedmiotu jest równy
progowej czułości kontrastowej oka ludzkiego.
1.3.6. wzorzec optometryczny
- dwa czarne paski jednakowej szerokości zwane dalej przedmiotem, umieszczone na białym tle zwanym
dalej tłem, ustawione w odległości od siebie równej swojej szerokości.
2. METODA BADANIA
2.1. Zasada metody.
Metoda badania właściwości dymotwórczych materiałów polega na określeniu wartości współczynnika
osłabienia kontrastu Y
m
i wartości maksymalnej szybkości jego zmian Y
m
w róŜnych warunkach rozkładu
POLSKI KOMITET
NORMALIZACJI, MIAR I
JAKOŚCI
POLSKA NORMA
PN-89/B-02856
Ochrona przeciwpoŜarowa budynków
Grupa katalogowa
0729
Metoda badania właściwości dymotwórczych
materiałów
Fire protection of buildings
Testing method of smoke behaviour of materials
Protection des batiménts contre feu
Méthode d’essais de propriétés des matériaux produitsantes
la fumée
termicznego i spalania. Badanie dymotwórczości materiałów przeprowadza się w zamkniętej komorze.
Próbkę badanego materiału poddaje się działaniu strumienia cieplnego emitowanego przez płytkę grzewczą
elektrycznego promiennika podczerwieni. Badany materiał ulega rozkładowi termicznemu i spalaniu w
obecności płomienia pilotowego i bez płomienia pilotowego, przy róŜnych wartościach gęstości strumienia
cieplnego padającego na powierzchnię próbki.
Gromadzące się w komorze produkty rozkładu termicznego i spalania próbki badanego materiału powodują
osłabienie kontrastu wzorca optometrycznego. Za pomocą fotodiod fotometru róŜnicowego sygnały
luminancji przedmiotu i tła wzorca optometrycznego przetworzone zostają na proporcjonalne do ich
wartości sygnały napięciowe. Podczas pomiaru bada się sygnał napięciowy ∆U odpowiadający róŜnicy
luminancji tła i przedmiotu wzorca optometrycznego.
Zamknięta komora stanowi układ całkujący. Powoduje to zmiany ∆U, a tym samym współczynnika
osłabienia kontrastu w czasie. Po osiągnięciu wartości maksymalnej Y równej Y
m
(odpowiednio minimalnej
∆U} wartość tego współczynnika maleje.
Dla kaŜdego z warunków rozkładu termicznego i spalania badanego materiału naleŜy określić wartość
maksymalną Y
m
współczynnika osłabienia kontrastu oraz wartość maksymalną szybkości jego zmian Y
m
.
Największe z otrzymanych wartości Y
m
i Y
m
słuŜą do sceny właściwości dymotwórczych materiałów.
2.2. Stanowisko badawcze i wyposaŜenie
2.2.1. Schemat stanowiska badawczego
- wg rys. 1.
Rys. 1. Schemat stanowiska badawczego
1 - fotodiody, 2 - zestaw elementów optycznych, 3 - okno górne, 4 - okno dolne, 5 - wiązka
światła, 6 - próbka, 7 - promiennik podczerwieni, 8 - palnik pilotowy, 9 - wzorzec
optometryczny, 10 - oświetlacz, 11 - płuczka, 12 - rotometry, 13 - wentylatory, 14 - sygnały
napięciowe, Z
1
, Z
2
, Z
3
, Z
4
, Z
5
- zawory
2.2.2. Komora dymowa.
Podstawowym elementem zestawu pomiarowego jest komora dymowa w kształcie prostopadłościanu o
wymiarach wewnętrznych 914 x 610 x 914 ±2 mm, wyposaŜona w układ rozkładu termicznego i spalania
próbek, układ wentylacji, układ pomiaru współczynnika osłabienia kontrastu, układ przemywania okien
fotometru róŜnicowego. Ścianki komory dymowej powinny być wykonane z materiału termoizolacyjnego
(wełna mineralna o grubości 25 mm i gęstości 100 kg/m
3
lub przegroda o zbliŜonej wartości współczynnika
przenikania ciepła k) pokrytego od wewnątrz blachą stalową zabezpieczoną przed działaniem agresywnych
substancji w podwyŜszonej temperaturze. Komora powinna mieć otwory umoŜliwiające przejście wiązki
światła oraz gazoszczelne otwory pozwalające na podłączenie układu wentylacji i układu rozkładu
termicznego i spalania próbek.
Zabezpieczenie na wypadek wybuchu mieszaniny gazów wytworzonych w czasie rozkładu termicznego i
spalania próbek badanego materiału stanowi otwór bezpieczeństwa o wymiarach 340 x 240 ±2 mm
znajdujący się w suficie komory dymowej, (rys. 2 i 3) zamknięty folią aluminiową o grubości 0,025 mm.
Rys. 2. Sufit i podłoga komory dymowej
1 - uchwyt do mocowania próbki, 2 - próbka, 3 - płyta grzejna, 4 - promiennik podczerwieni,
5 - otwór doprowadzający zasilanie promiennika, 6 - otwór wylotowy dymu (wywiew), 7 -
otwór wlotowy powietrza (nawiew), 8 - otwór okna górnego, 9 - otwór okna dolnego
Rys. 3. Ramka otworu bezpieczeństwa
W ścianie przedniej komory dymowej naleŜy umieścić oszklone drzwi (rys. 4) umoŜliwiające wprowadzanie
próbek badanych materiałów do komory i obserwacje procesu ich rozkładu termicznego i spalania.
Rys. 4. Ściana przednia komory
1 - dodatkowy otwór umoŜliwiający odprowadzenie dymu z komory
2.2.3. Układ rozkładu termicznego i spalania próbek.
W skład układu wchodzą: elektryczny promiennik podczerwieni (rys. 5), palnik pilotowy (rys. 6) i uchwyt do
mocowania próbek (rys. 7).
Rys. 5. Schemat budowy elektrycznego promiennika podczerwieni
1 - płyta z marynitu, 2 - izolacja z wełny mineralnej, 3 - płyta z azbestu, 4 - płyta grzewcza, 5
- obudowa z blachy
Rys. 6. Statyw do mocowania próbek wyposaŜony w palnik pilotowy
1 - maskownica, 2 - próbka, 3 - zatyczka o wymiarach próbki z materiału niepalnego, 4 -
uchwyt próbki, 5 - obudowa promiennika podczerwieni, 6 - palniki rurowe, 7 - statyw, 8 -
palnik pilotowy, 9 - wlot mieszaniny powietrza z propanem-butanem, 10 - miejsce dla
próbki, 11 - elementy statywu
Rys. 7. Uchwyt do mocowania próbek
a) uchwyt z przodu, b) maskownica z przodu, c) uchwyt z boku, d) maskownica z boku, e)
maskownica z tyłu
Źródłem energii cieplnej powodującej rozkład termiczny próbki badanego materiału jest elektryczny
promiennik podczerwieni o średnicy 76 mm, którego płytę grzewczą o mocy 1 kW stanowi zwinięta spiralnie
i izolowana miką taśma kantalowa o szerokości 3 mm i grubości 0,2 mm.
Promiennik podczerwieni powinien być zamocowany na statywie (rys. 6) wyposaŜony w uchwyt próbki z
maskownicą (rys. 7). Powierzchnia płyty grzewczej promiennika podczerwieni powinna być równoległa do
pionowo ustawionej powierzchni próbki.
Usytuowanie promiennika podczerwieni oraz uchwytu do mocowania próbki pokazano na rys. 2.
Promiennik podczerwieni powinien być wyposaŜony w zasilacz (rys. 1) będący stabilizatorem mocy.
Stabilizacja mocy z dokładnością ±0,5% zapewnia stałość i powtarzalność warunków rozkładu termicznego i
spalania próbek badanych materiałów. Przez regulację mocy elektrycznej pobieranej przez promiennik
podczerwieni uzyskuje się Ŝądaną wartość gęstości strumienia cieplnego padającego na powierzchnię próbki
w zakresie od 0 do 70 kW/m
2
. Do okresowego ustalania zaleŜności gęstości strumienia cieplnego
padającego na powierzchnię próbki od mocy pobieranej przez promiennik stosować naleŜy radiometr o
zakresie pomiarowym od 0 do 100 kW/m
2
i dokładności pomiaru ±5%. Czujnik radiometru powinien mieć
płaską i nieosłoniętą powierzchnię pomiarową.
Kontrolę wartości strumienia cieplnego padającego na powierzchnię próbki naleŜy przeprowadzić po kaŜdej
dłuŜszej przerwie pracy stanowiska oraz po kaŜdej serii badań materiałów emitujących w czasie rozkładu
termicznego i spalania substancje wywołujące korozję.
Do podpalania próbki naleŜy stosować palnik pilotowy (rys. 6) składający się z sześciu rurkowych palników
umoŜliwiających skierowanie płomieni na próbkę pod kątami 0°, 45° i 90°. Palnik pilotowy powinien być
zasilany mieszaniną gazu butan-propan z powietrzem. NatęŜenie przepływu gazu powinno wynosić 3 x 10
-3
m
3
/h, a powietrza 3 x 10
-2
m
2
/h. Do regulacji natęŜenia przepływu gazów naleŜy stosować zawory Z
3
i Z
4
wg rys. 1. Wskaźnikami natęŜenia przepływu są rotametry umieszczone poza komorą dymową.
2.2.4. Układ wentylacji
komory dymowej słuŜy do usuwania z komory produktów rozkładu termicznego i spalania próbki badanego
materiału po kaŜdym pomiarze. W jego skład wchodzą dwa wentylatory (nawiew i wywiew) z zasilaczem
oraz dwa zawory odcinające Z
1
i Z
2
wg rys. 1.
2.2.5. Układ pomiaru współczynnika osłabienia kontrastu.
Do pomiaru współczynnika osłabienia kontrastu słuŜy fotometr róŜnicowy (rys. 8) składający się z
oświetlacza wzorca optometrycznego z zasilaczem, zestawu elementów optycznych, fotodiod i miernika z
układem elektronicznym (rys. 8 i 9).
Rys. 8. Schemat układu pomiaru współczynnika osłabienia kontrastu (fotometr róŜnicowy)
1 - fotometr (miernik z układem elektronicznym pomiaru luminancji tła i przedmiotu), 2 -
fotodiody, 3 - zestaw elementów optycznych, 4 - nakrętka, 5 - okno, 6 - nawiew ochronny
okna, 7 - oświetlacz wzorca optymetrycznego, 8 - zasilacz oświetlacza
Rys. 9. Zestaw elementów optycznych fotometru róŜnicowego
1 - fotodiody BPW 21, 2 - podłączenie do miernika, 3 - kolektor, 4 - pryzmat, 5 - obiektyw, 6
- wiązka światła, 7 - okna komory, 8 - paski wzorca optometrycznego, 9 - tło wzorca, 10 -
wzorzec optometryczny, 11 - kondensor, 12 - Ŝarówka halogenowa 70 W/24 V
Źródło światła powinna stanowić Ŝarówka halogenowa 70 W/24 V zasilana ze stabilizowanego źródła energii
elektrycznej z płynną regulacją mocy doprowadzanej do jej włókna. Oświetlenie wzorca powinno wynosić
100 lx. Zasilacz oświetlacza powinien zapewniać stałość oświetlenia wzorca z dokładnością do ±1 lx.
Zestaw elementów optycznych fotometru róŜnicowego tworzy obraz jednego z wzorców optometrycznych na
powierzchni jego fotoprzetworników tak, Ŝe obraz paska czarnego pokrywa powierzchnię jednej fotodiody, a
obraz tła powierzchnię drugiej. Stosunek wielkości obrazu do przedmiotu wynosi 1:1. Za pomocą tych
fotodiod i odpowiedniego układu elektronicznego fotometru róŜnicowego sygnały luminancji przetwarza się
na proporcjonalne do ich wartości sygnały napięciowe. Na wyjściu fotometru otrzymuje się sygnał
napięciowy U
1
proporcjonalny do luminancji tła L
t
, sygnał napięciowy U proporcjonalny do luminancji
przedmiotu L oraz ich róŜnicę ∆U.
Wartości parametrów technicznych fotometru róŜnicowego naleŜy dobrać tak, aby w chwili gdy oko ludzkie
przestaje widzieć przez warstwę dymu wzorzec optometryczny oświetlony 100 lx, równieŜ fotometr w tych
samych warunkach przestał rozróŜniać elementy wzorca.
Czułość spektralna fotometru róŜnicowego powinna być zbliŜona do czułości spektralnej oka ludzkiego,
dlatego teŜ naleŜy stosować fotodiody o charakterystyce takiej, jak fotodiody BPW 21 (rys. 10).
Rys. 10. Charakterystyka czułości widmowej fotodiody BPW 21
Dopuszcza się stosowanie fotodiody z filtrem korekcyjnym cieplnym stosowanym w rzutnikach typu DIAPOL,
o charakterystyce takiej, jak charakterystyka fotodiody BPW 34 (rys. 11).
Rys. 11. Charakterystyka widmowa fotometru róŜnicowego z fotodiodami BPW 34
W celu ustalenia warunków początkowych pracy fotometru róŜnicowego naleŜy ustalić sygnał napięciowy U
t
= 10 V lub U
t
= 100 jednostek umownych na wyjściu fotodiody z obrazem tła, co odpowiada oświetleniu
wzorca optometrycznego równemu 100 lx. Współczynniki wzmocnienia układu elektronicznego pomiaru
luminancji tła i układu elektronicznego pomiaru luminancji przedmiotu fotometru róŜnicowego powinny być
jednakowe. Błąd pomiaru tej samej luminancji przez oba układy nie powinien przekroczyć 0,001%. Przed
kaŜdym pomiarem naleŜy przeprowadzać kontrolę warunków oświetlenia. Odchylenie od uprzednio ustalonej
wartości U
t
= 10 V lub U
t
= 100 jednostek umownych świadczy o zabrudzeniu okien fotometru róŜnicowego
i wymaga ich oczyszczenia.
2.2.6. Układ przemywania okien fotometru róŜnicowego
składa się z butli ze spręŜonym powietrzem, zaworu Z
5
, płuczki, systemu rurek doprowadzających powietrze
do powierzchni okien (rys. 1). Układ ten słuŜy do tworzenia w pobliŜu powierzchni okien fotometru
róŜnicowego warstw ochronnych z czystego powietrza, które zapobiegają błędom pomiaru spowodowanym
koagulacją i sedymentacją aerozolu dymowego na powierzchniach tych okien. NatęŜenie przepływu
powietrza 0,001 m
3
/H naleŜy ustalić za pomocą zaworu Z
5
(rys. 1). Nawiew czystego powietrza w kierunku
powierzchni okien fotometru róŜnicowego nie powinien wprowadzać zakłóceń w pomiarach współczynnika
osłabienia kontrastu.
2.3. Przygotowanie próbek do badań.
(część normy zalecana do dobrowolnego stosowania)
2.4. Wykonanie badania.
(część normy zalecana do dobrowolnego stosowania)
3. OBLICZANIE WYNIKÓW BADAŃ
3.1. Obliczanie współczynnika osłabienia kontrastu Y.
Współczynnik osłabienia kontrastu Y naleŜy obliczać w m
2
/kg wg wzoru
w którym:
V
k
- objętość pomiarowej komory dymowej, 0,51 m
3
,
m
p
- masa początkowa próbki, kg,
d - grubość warstwy dymu, 0,91 m,
∆U
0
= U
t0
– U
0
, przy czym:
U
t0
- sygnał napięciowy proporcjonalny do luminancji początkowej tła, V,
U
0
- sygnał napięciowy proporcjonalny do luminancji początkowej przedmiotu, V,
∆U = U
t
- U przy czym:
U
t
- sygnał napięciowy proporcjonalny do luminancji tła, V,
U - sygnał napięciowy proporcjonalny do luminancji przedmiotu, V.
Błąd względny pomiaru współczynnika osłabienia kontrastu nie powinien przekraczać 15%.
3.2. Obliczanie maksymalnej szybkości zmian współczynnika osłabienia kontrastu Y
m
. Maksymalną szybkość
zmian współczynnika osłabienia kontrastu Y
m
naleŜy obliczać w m
2
/kg x s korzystając z metod
numerycznych lub graficznych.
4. PROTOKÓŁ BADAŃ
Dla kaŜdego przebadanego materiału naleŜy sporządzić protokół zawierający następujące dane:
a) nazwę jednostki wykonującej badania,
b) charakterystykę materiału (nazwę, symbol i normę, według której materiał jest produkowany,
właściwości materiału: gęstość, grubość, itp., dla wielowarstwowych - charakterystykę materiałów
składowych),
c) wyniki badań,
d) opis zachowania się próbek materiału w czasie badań,
e) datę i miejsce wykonania badania,
f) klasyfikację materiału,
g) nazwisko i imię wykonującego badania.
KONIEC
INFORMACJE DODATKOWE
1. Instytucja opracowująca normę
- Instytut Techniki Budowlanej, Instytut Okrętowy Politechniki Szczecińskiej.
2. Normy związane
PN-91/B-02840 Ochrona przeciwpoŜarowa budynków. Nazwy i określenia
3. Normy zagraniczne
Francja NFX10-702/86 Methodes d’essai au feu. Emission de fumée. Essai de mesure de la densite optique
specifique de la fumée emise par la combustion ou la pyrolyse des materiaux solides
RFN DIN 53436 Erzeugung thermischer Zersetzungsprodukte von Werskstoffen unter Luftzufuhr und ihre
toxikologische Prüfung Teil 1: Zersetzungsgerät und Bestimmung der Versuchstemperatur Apr. 1981
USA ASTM D 2156-80 Test method for smoke density in flue gases from burning distiiiate fuels
ASTM D 2843-77 Test method for density of smoke from the burning or decomposition of plastics
ASTM E 662-83 Test method for specific optical density of smoke generated by solid materials
ASTM E 84-87 Test method for surface burning characteristics of building materials
Wielka Brytania BS 2811: 1969 (1986) Specification for smoke density indicators and recorders
ZSRR GOST 12.1.044-84
4. Autorzy projektu normy
dr Marek Konecki - Instytut Techniki Budowlanej, dr Zygmunt Sychta - Instytut Okrętowy Politechniki
Szczecińskiej.
5. Literatura
Sychta Z.: Badania nad dymotwórczością materiałów i zadymień pomieszczeń na statku morskim. Prace
naukowe Politechniki Szczecińskiej nr 299, Szczecin 1985.
Sychta Z.: Nowa metoda badań dymotwórczości okrętowych materiałów wyposaŜeniowych. Praca
doktorska. Politechnika Szczecińska. Szczecin 1979.
Konecki M., Kolbrecki A.: Badania systematyczne wybranych materiałów, klasyfikacja materiałów ze
względu na indeksy dymotwórczości i toksyczności. Praca naukowo-badawcza ITB. Warszawa 1986.
Konecki M., Kosiorek M.: Referat normalizacyjny pt. Ochrona przeciwpoŜarowa w budownictwie. Metoda
badań i kryteria oceny materiałów ze względu na dymowe zagroŜenie. ITB. Warszawa 1986.
Konecki M., Piechocki J.: Porównanie wyników badań właściwości dymotwórczych niektórych materiałów.
Nauka i Technika PoŜarnicza nr 4, 1986.
6. Klasyfikacja materiałów
Podstawę klasyfikacji materiałów stanowią: wartość maksymalnej szybkości zmian współczynnika osłabienia
kontrastu Y
m
i maksymalna wartość współczynnika osłabienia kontrastu Y
m
wielkości wyznaczonych dla
warunków maksymalnego dymienia klasyfikowanego materiału. W zaleŜności od tych wartości materiały
dzieli się na:
- materiały o małej intensywności dymienia
Y
m
<800 m
2
/kg
Y
m
< 7 m
2
/kg x s
- materiały o średniej intensywności dymienia
800 < Y
m
, < 1400 m
2
/kg
7 < Y
m
< 20 m
2
/kg x s
- materiały intensywnie dymiące
Y
m
> 1400 m
2
/kg
Y
m
> 20 m
2
/kg x s
- materiały łzawiące - materiały, których produkty rozkładu termicznego i spalania pozostałe w niewielkich
ilościach w przewentylowanej komorze (50 wymian powietrza), powodują podraŜnienie oczu.
Za główny parametr klasyfikacji materiałów z punktu widzenia stwarzanego przez nie dymowego zagroŜenia
poŜarowego
przyjmuje
się
maksymalną
szybkość
zmian
współczynnika
osłabienia
kontrastu
charakteryzującą dynamikę emisji dymu. NiezaleŜnie od wartości podstawowych parametrów określających
dymotwórczość materiałów nie dopuszcza się do stosowania wszystkich materiałów łzawiących.
7. Kompleksowa ocena poŜarowego zagroŜenia dymowego
Dla warunków maksymalnego dymienia, otrzymuje się następującą nierówność stanowiącą warunek
konieczny, aby poŜarowe zagroŜenie dymowe moŜna było uznać za dopuszczalne z punktu widzenia
bezpieczeństwa ludzi:
- współczynnik dynamiki rozwoju poŜaru,
- współczynnik proporcjonalności zaleŜny od warunków oświetlenia produktów poŜaru,
l
m
- charakterystyczny wymiar liniowy pomieszczenia, który określa maksymalną odległość, w jakiej - w
stosunku do wyjścia z niego - moŜe znaleźć się człowiek, m,
t
kr
, - czas krytyczny, s,
- stosunek masy j-tego materiału do objętości rozpatrywanego pomieszczenia, kg/m
2
,
- wartość średnia szybkości zmian współczynnika osłabienia kontrastu dla warunków maksymalnego
dymienia j-tego materiału, t
mj
- czas w s, po upływie którego współczynnik osłabienia kontrastu osiąga
wartość maksymalną Y
mf
, m
2
/kg x s.
Podana nierówność pozwala na kompleksową ocenę poŜarowego zagroŜenia dymowego dowolnego
pomieszczenia w fazie jego projektowania w oparciu o wyniki badań dymotwórczości materiałów oraz
stopień nasycenia nimi jego objętości.
Nierówność uwzględnia dynamikę rozwoju poŜaru, dynamikę zaniku kontrastu obserwowanej przez warstwę
dymu sceny oraz dynamikę zmian stęŜeń toksycznych składników w jego atmosferze w razie powstania w
nim poŜaru.
Ponadto nierówność pozwala wyznaczyć czas krytyczny ze względu na zadymienie.
Szczegółowy opis oceny poŜarowego zagroŜenia dymowego wraz z programem komputerowym zawarty jest
w pracy Sychta Z.: Badania nad dymotwórczością materiałów i zadymień pomieszczeń na statku morskim.
Prace naukowe Politechniki Szczecińskiej nr 299, Szczecin 1985.
8. Inne wykorzystanie stanowiska do badań
Stanowisko badawcze moŜe być wykorzystane do badań metodą ASTM-E 662-83 i metodą NFX-10-702/86
w celu porównania właściwości dymotwórczych materiałów.
9. Deskryptory
0708360 ochrona przeciwpoŜarowa; 0641689 budynki; 0035099 metoda badania; 0000000 właściwości
dymotwórcze; 0334632 materiały budowlane.
10. Wydanie 2
- stan aktualny: grudzień 1993. Wprowadzono zmianę 1 Biuletyn PKNMiJ nr 5/92 oraz w Informacjach
dodatkowych wprowadzono p. 2 - Normy związane.