Najświętsze Serce Jezusa -znak miłości Boga do ludzi

Czerwiec to dla Kościoła miesiąc Serca Jezusowego.

W tym miesiącu ku Jego czci

odprawiamy codzienne nabożeństwo. Również w czerwcu - w pierwszy piątek po oktawie
Bożego Ciała - przypada Święto Najświętszego Serca Pana Jezusa. Inne pobożne praktyki,
które zbliżają nas do Boskiego Serca, to uczestnictwo w Eucharystii w pierwsze piątki
miesiąca, Godzina Święta czy adoracja Najświętszego Sakramentu. Czy pamiętamy o tych
sposobach oddawania czci Sercu Bożemu?
Wielkim czcicielem Bożego Serca był Ojciec Święty Jan Paweł II. Papież wielokrotnie
mówił o nieskończonej miłości Chrystusa ku ludziom: "To Serce tętni całą niewyczerpaną
miłością, która odwiecznie jest w Bogu. Tą miłością jest ku nam wciąż otwarte, jak zostało
otwarte włócznią żołnierza.”
Ojciec Święty przypominał, że zadaniem chrześcijan jest budowanie cywilizacji miłości. Nikt

z nas nie może pozostać obojętny wobec tego wezwania.

Z nauczania Papieża Jana Pawła II:

Bóg objawia swą miłość w Sercu Chrystusa
Pielęgnujcie kult Najświętszego Serca Pana Jezusa

List Ojca Świętego do ordynariusza Lyonu z okazji stulecia poświęcenia
ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa
„…Wzywam zatem wszystkich wiernych, aby nadal gorliwie pielęgnowali
kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, przystosowując go do naszych
czasów, ażeby dzięki temu mogli nieustannie czerpać z jego

niezgłębionych bogactw i umieli z radością na nie odpowiadać, miłując Boga i braci,
znajdując pokój, wchodząc na drogę pojednania i umacniając swą nadzieję, że kiedyś będą
ż

yć pełnią Boga we wspólnocie ze wszystkimi świętymi (por. Litania do Najświętszego Serca

Pana Jezusa). Również następnym pokoleniom należy zaszczepić pragnienie spotkania Pana,
wpatrywania się w Niego, aby potrafiły odpowiedzieć na wezwanie do świętości i mogły
odkryć swoją szczególną misję w Kościele i w świecie, realizując w ten sposób swe powołanie
chrzcielne (por. Lumen gentium, 10). Istotnie bowiem, «miłość Boża, bezcenny dar Serca
Chrystusa i Jego Ducha» zostaje udzielona ludziom, aby i oni z kolei stawali się świadkami
miłości Boga (Pius XII, encyklika Haurietis aquas, III).”
Watykan, 4 czerwca 1999 r.
Jan Paweł II, pp

…”W Sercu Chrystusa żywe jest działanie Ducha Świętego, którego Jezus uznawał za
inspiratora swojej misji (Łk 4,18; por. Iz 61,1) i którego przyjście zapowiedział podczas
Ostatniej Wieczerzy. To Duch pomaga dostrzec całe bogactwo, jakie kryje się w znaku
przebitego boku Chrystusa, z którego wypłynął Kościół (por. Sacrosanctum Concilium, 5). "Z
przebitego Serca Zbawiciela - jak napisał Paweł VI - Kościół narodził się i stamtąd czerpie
pokarm, ponieważ "Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go
uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo (Ef 5,25-26)" (list Diserti
interpretes). Również za sprawą Ducha Świętego miłość przenikająca Serce Jezusa rozlewa
się w sercach ludzi (por. Rz 5,5) i skłania ich do adoracji jego "niezgłębionych bogactw"
(por. Ef 3,8) oraz do zanoszenia synowskich i ufnych modlitw do Ojca (por. Rz 8,15-16) przez
Zmartwychwstałego, który "zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi" (Hbr 7,25).

Składajmy dzięki Bogu, naszemu Ojcu, który objawił nam swoją miłość w Sercu Chrystusa i
poświęcił nas przez namaszczenie Duchem Świętym (por. Lumen gentium, 10), tak abyśmy
jednocząc się z Chrystusem, adorując Go na każdym miejscu i zbożnie postępując poświęcali
Mu cały świat (tamże, 34)...”
Jan Paweł II
Warszawa, 11 czerwca 1999 r., w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.

…”Serce Chrystusa przebite na krzyżu włócznią żołnierza jest nieustannie otwarte dla ludzi.
Wystarczy tylko odpowiedzieć miłością na Jego miłość i wiernością na Jego wierność. Z
Bożego Serca, tego «źródła życia i świętości», czerpiemy nieprzerwanie siłę do budowania w
nas samych i w świecie cywilizacji prawdy i miłości. Podstawowym środowiskiem, gdzie
rozwija się cywilizacja miłości, jest rodzina, dlatego cieszę się, że rodziny w Polsce
poświęcają się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Serce Boże daje moc i łaskę, aby stały się
one Kościołem domowym, szkołą ofiarnej miłości, wiary i szacunku dla życia. Prośmy gorąco
Serce Boże, «w którym są wszystkie skarby mądrości i umiejętności», aby było Ono
natchnieniem i światłem dla ludzkości wchodzącej w trzecie tysiąclecie.”
Watykan, 22 czerwca 2000 r.

Do istotnych elementów czci dla Najświętszego Serca należą nabożeństwa czerwcowe. Ich
pomysł wyszedł od wychowanki jednego z paryskich klasztorów.
Pewnego dnia po przyjęciu Komunii świętej mała Aniela de Sainte-Croix pomyślała: skoro
maj jest poświęcony Matce Bożej, to czerwiec trzeba ofiarować Sercu Jezusowemu.
Podzieliła się tym spostrzeżeniem z wychowawczynią i koleżankami. Wszystkim bardzo
spodobała się ta myśl. Przychylnie odniosła się do niej przełożona klasztoru, a następnie
biskup paryski. Z upływem czasu propozycja poświęcenia czerwca Najświętszemu Sercu
trafiła do papieża. W 1873 r. Ojciec Święty Pius IX zatwierdził nabożeństwo czerwcowe.
Wybór terminu nie był przypadkowy. W czerwcu 1675 r. doszło do najważniejszego z
wielkich objawień doświadczonych przez św. Małgorzatę Marię. Symboliczny wymiar ma
także fakt, że czerwiec następuje po maju, miesiącu maryjnym. Ale przede wszystkim w
czerwcu przypada Święto Serca Pana Jezusa. Zasadniczymi elementami nabożeństwa
czerwcowego są adoracja Najświętszego Sakramentu oraz Litania do Najświętszego Serca
Jezusowego.

W 1720 r. w Marsylii wybuchła wielka zaraza. Aby wyprosić ratunek dla miasta,

odmawiano Litanię do Serca Jezusowego, której autorką była wizytka - siostra Joanna
Magdalena Joly. Następnie inna wizytka - siostra Anna Remusat wzbogaciła tę litanię o kilka
nowych wezwań. W 1899 r. Kongregacja Obrzędów zatwierdziła litanię do publicznego
odmawiania. Do istniejących 27 wezwań dodano 6 dalszych. W ten sposób Litania licząca 33
wezwania upamiętnia każdy rok życia Chrystusa na ziemi.
Serce Boże jest symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości Jezusa Chrystusa, która
nas pobudza do odwzajemniania się również miłością - napisał ponad sto lat temu papież
Leon XIII w encyklice Annum sacrum.
Jak możemy tę miłość odwzajemnić? Na przykład poprzez poświęcenie się Sercu
Jezusowemu. Poprzez akt poświęcenia ofiarowuję Sercu Jezusa wszystko, co mam, oddaję
mu do dyspozycji.
Tradycję poświęceń zapoczątkowali w XVII w. św. Małgorzata Maria i jej przewodnik
duchowy św. Klaudiusz de la Colombiere. Dziś obok poświęceń osobistych praktykujemy
również poświęcenia rodzin i społeczeństw. U progu XX w., 11 czerwca 1899 r., Leon XIII
dokonał poświęcenia całego rodzaju ludzkiego. W setną rocznicę tego aktu Ojciec Święty Jan
Paweł II potwierdził jego aktualność w naszych czasach.

12 obietnic Pana Jezusa
W trakcie objawień 2 lipca 1674 r Pan Jezus przekazał siostrze Małgorzacie Marii
przyrzeczenia skierowane do czcicieli Jego Serca. Zakonnica opisała je w listach. Już po jej
ś

mierci rozproszone informacje zebrano w słynne 12 obietnic, które następne pokolenia

nazwały Wielką Obietnicą.
Czcicielom Swego Serca Pan Jezus obiecał:
1. Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie.
2. Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał we wszystkich ich strapieniach.
4. Będę ich bezpieczną ucieczką za życia, a szczególnie przy śmierci.
5. Wyleję obfite błogosławieństwa na wszystkie ich przedsięwzięcia.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło nieskończonego miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe dojdą szybko do wysokiej doskonałości.
9. Błogosławić będę domy, w których obraz mego Serca będzie umieszczony i czczony.
10. Kapłanom dam moc kruszenia serc najzatwardzialszych.
11. Imiona tych, co rozszerzać będą to nabożeństwo, będą zapisane w mym Sercu i na zawsze
w Nim pozostaną.
12. Przyrzekam w nadmiarze miłosierdzia Serca mojego, że wszechmocna miłość moja
udzieli tym wszystkim, którzy komunikować będą w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy
z rzędu, łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski mojej ani bez sakramentów i
ż

e Serce moje stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.

Wielka Obietnica wlała nadzieję w dusze rzeszy wiernych i przyczyniła się do ożywienia
pobożności. Ludzie gorliwie przystąpili do praktyk pierwszopiątkowych. Dziś każdy z nas
zna powiedzenie: "Kto dziewięć piątków odprawi jak trzeba, nie umrze w grzechach, lecz
pójdzie do nieba".
Do Komunii św. trzeba przystępować w kolejne pierwsze piątki miesiąca. Jeżeli zdarzy się, że
np. z powodu choroby nie możemy w kolejny pierwszy piątek przyjąć Ciała Pana Jezusa, to
naszą nowennę trzeba rozpocząć od nowa. Ważna jest także intencja Komunii św., którą w
tym dniu przyjmujemy jako wynagrodzenie Bożemu Sercu za grzechy i zniewagi, jakie
spotykają Je w Najświętszym Sakramencie.