8
4.2.2. Obliczanie nośności pali w gruncie według normy PN-83/B-02482
1) Nośność pala wciskanego pojedynczego
Pal wciskany uzyskuje swoją nośność w gruncie N
t
dzięki oporowi gruntu pod podstawą pala N
p
i oporowi tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy N
s
. (rysunek poniżej). W niektórych przypadkach
nośność ta może być obniżona przez tarcie negatywne T
n
wzdłuż górnego odcinka pobocznicy.
Nośność na wciskanie w gruncie N
t
pala pojedynczego według
polskiej normy oblicza się ze wzoru:
∑
∑
⋅
⋅
−
⋅
⋅
+
⋅
⋅
=
−
+
=
)
r
(
nj
sj
sj
)
r
(
i
si
si
)
r
(
p
p
n
s
P
t
t
A
S
t
A
S
q
A
S
T
N
N
N
w którym:
S
p
, S
s
– współczynniki technologiczne, zależne od technologii pala i
rodzaju gruntu, odczytywane z tabl. 4 normy,
A
p
– powierzchnia podstawy pala,
A
si
– powierzchnia pobocznicy pala w warstwie i,
q
(r)
– jednostkowy graniczny opór gruntu pod podstawą pala,
t
i
(r)
– jednostkowy graniczny opór tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala
w warstwie i,
)
r
(
nj
t
– jednostkowe tarcie negatywne gruntu wzdłuż pobocznicy pala w
warstwie j, powodującej tarcie negatywne,
Warunek nośności dla pala wciskanego jest spełniony gdy:
t
r
N
m
Q
⋅
≤
współczynnik m = 0.7 gdy fundament opiera się na jednym palu,
m = 0.8 gdy na dwóch palach i m = 0.9 gdy fundament opiera się na
więcej niż dwóch palach.
Wyznaczenie wartości q
(r)
i t
(r)
Wartość obliczeniowe q
(r)
i t
(r)
wyznaczamy ze wzorów:
q
q
m
)
r
(
⋅
=
γ
[kPa],
t
t
m
)
r
(
⋅
=
γ
[kPa]
γ
m
– współczynnik materiałowy dla
I
D
lub
I
L
gruntu, określony według PN-81/B-03020,
γ
m
≤ 0.9
q - charakterystyczny opór graniczny gruntu pod podstawą pala, przyjmowany wg tabl. 1 normy
w zależności od rodzaju i stanu gruntu oraz według interpolacji względem głębokości,
t - charakterystyczny opór graniczny tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala, przyjmowany wg tabl.
2 normy w zależności od rodzaju i stanu gruntu oraz według interpolacji względem
głębokości,
Interpolacja
q i t względem głębokości
Przed dokonaniem interpolacji
q i t względem głębokości należy wyznaczyć poziom interpolacji.
Poziom ten w przypadku występowania samych gruntów mineralnych przyjmuje się w poziomie
pierwotnego terenu. W przypadku występowania w górnych partiach podłoża gruntów
organicznych i nasypów poziom interpolacji przyjmuje się na wysokości zastępczej
h
z
nad
poziomem pierwszej warstwy przenoszącej obciążenie z pala. Wysokość
h
z
określa się według
wzoru:
n
i
i
z
h
.
h
γ
γ
∑
⋅
⋅
= 65
0
w którym:
∑
⋅
i
i
h
γ
– suma ciężarów warstw leżących nad pierwszą warstwą nośną,
γ
n
– ciężar objętościowy pierwszej warstwy nośnej, przenoszącej obciążenie z pala.
Q
r
T
n
N
s
N
p
t
n
t
q
warstwy
gruntów
nienośnych
warstwy
gruntów
nośnych
9
Opory q wzrastają liniowo z głębokością od zera w poziomie interpolacji do wartości q z tablicy 1
normy na głębokości h
c
poniżej poziomu interpolacji. Na dalszej głębokości pozostają już stałe
(rysunek poniżej). Głębokość h
c
, zwana głębokością krytyczną dla oporów q, zależy od średnicy
pala D, rodzaju gruntu i technologii pala:
a) w przypadku pali wbijanych w grunty niespoiste:
0
10
D
D
h
c
⋅
=
[m],
b) w przypadku pali wierconych w gruntach niespoistych:
0
10
3
1
D
D
.
h
c
⋅
⋅
=
[m]
c) w przypadku pali w gruntach spoistych i niespoistych luźnych przyjmuje się h
c
= 10 m,
niezależnie od średnicy i technologii pala.
W powyższych wzorach D
0
– jest średnicą porównawczą pala równą D
0
= 0.4 m.
Opory t wzrastają liniowo z głębokością od zera w poziomie interpolacji do wartości t z tablicy 2
normy na głębokości h
t
= 5.0 m poniżej poziomu interpolacji, niezależnie od rodzaju gruntu oraz
średnicy i rodzaju pala. Poniżej głębokości h
t
wartość t pozostaje stała (rysunek powyżej).
W obliczeniach nośności pali pomija się wpływ na ogólną pracę pala cienkich przewarstwień
gruntów słabych o miąższości do 0.5 m znajdujących się wśród gruntów nośnych, przyjmując
jednak w tych przewarstwieniach wartość t =0.
Tarcie negatywne
Tarcie negatywne wzdłuż pobocznicy pala powstaje w wyniku przemieszczania się w dół lub
osiadania górnych warstw gruntowych względem pala. Tarcie to może wystąpić generalnie w trzech
przypadkach (patrz rysunek):
a) w przypadku przechodzenia pala przez warstwy gruntów nieskonsolidowanych (np. luźno
usypane świeże nasypy, składowiska odpadów, torfy i namuły), które ulegają osiadaniom pod
wpływem własnego ciężaru,
b) w przypadku przewidywanego dodatkowego obciążenia naziomu,
c) w przypadku przewidywanego obniżenia zwierciadła wody gruntowej.
Dla gruntów słabych, luźnych i organicznych oraz nasypów przyjmuje się tarcie negatywne
t
n
(r)
= 5
÷ 10 kPa (tabl. 3 PN) ze współczynnikiem technologicznym S
s
=1.0. W gruntach
mineralnych wytrzymałych tarcie negatywne t
n
(r)
oblicza się według takich samych zasad jak tarcie
Q
r
t
n
t
q’
warstwy
gruntów
nienośnych
warstwy
gruntów
nośnych
h
z
h
c
h’
q’
q
poziom interpolacji
t’
t
h
t
=5m
h
t
’
t
n
’
t
n
h
tn
=5m
h’
tn
Q
r
T
n
N
s
N
p
t
n
t
q
warstwy
gruntów
nienośnych
grunt
nośny
t
t=0
grunt
nośny
grunt nienośny
<0.5m
0
10
pozytywne, przyjmując współczynnik materiałowy
γ
m
= 1.1, współczynnik technologiczny S
s
według tabl. 4 PN, natomiast poziom interpolacji w poziomie terenu.
Rys. Przypadki występowania tarcia negatywnego w palach.
2) Nośność pala wyciąganego pojedynczego
Pal wyciągany uzyskuje swoją nośność w gruncie N
w
tylko dzięki oporowi tarcia gruntu wzdłuż
pobocznicy (rysunek poniżej). W palu wyciąganym z oczywistych względów nie pracuje podstawa i
pomija się tarcie negatywne.
Nośność na wyciąganie N
w
w gruncie pala pojedynczego według
polskiej normy oblicza się ze wzoru:
∑
⋅
⋅
=
)
r
(
i
si
i
w
w
t
A
S
N
w którym:
S
w
– współczynnik technologiczny, zależny od technologii pala i rodzaju
gruntu, odczytywany z tabl. 4 normy,
A
si
– powierzchnia pobocznicy pala w warstwie i,
t
i
(r)
– jednostkowy graniczny opór tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala
w warstwie i,
Wartości tarcia t
(r)
przyjmuje się i określa według takich samych
zasad jak w przypadku pala wciskanego. Poziom interpolacji dla
przypowierzchniowych warstw podłoża przyjmuje się w poziomie
terenu pierwotnego (rysunek).
Warunek nośności:
w
w
r
N
m
Q
⋅
≤
gdzie współczynnik m przyjmuje się tak jak dla pali wciskanych.
Nośność pala wyciąganego jest generalnie dużo niższa niż pala wciskanego. Ponadto w przypadku
pala wyciąganego może nastąpić gwałtowne zerwanie pobocznicy i drastyczny, niekontrolowany
spadek nośności pala, prowadzący w konsekwencji do groźnej awarii lub katastrofy budowlanej.
Zjawiska takiego nie obserwuje się w palach wciskanych. Dlatego należy zachować dużą
ostrożność i rozwagę w obliczaniu i projektowaniu pali wyciąganych, a szczególnie obciążonych
cyklicznie lub powtarzalnie.
Q
r
T
n
t
n
t
q
świeży nasyp
lub skład.
odpadów
warstwy
gruntów
nośnych
Q
r
T
n
t
n
t
q
warstwy
gruntów
nośnych
grunt słaby
grunt nośny
lub słaby
obciążenie
naziomu
Q
r
T
n
t
n
t
q
grunt słaby
warstwy
gruntów
nośnych
grunt nośny
lub słaby
obni
żeni
e w
ody
grunt
ow
ej
a) b) c)
Q
w
r
t
t
warstwy
gruntów
nienośnych
warstwy
gruntów
nośnych
grunt
nośny
N
w
t=0
11
Rys. Interpolacja oporów t względem głębokości dla pala wyciąganego.
3) Nośność pala wciskanego w grupie
Nośność pala wciskanego znajdującego się w grupie pali może być większa, równa lub mniejsza od
nośności pala pracującego pojedynczo. Zależy to od parametrów warstw nośnych, technologii pali
oraz odległości między sąsiednimi palami.
W przypadku pali wbijanych w piaski luźne (o I
D
< 0.33) nośność grupy pali jest równa sumie
nośności pali pojedynczych gdy rozstaw osiowy pali r
≥ 4D. Gdy rozstaw r wynosi 3D ÷ 4D, to
sumę nośności pali pojedynczych można zwiększyć o 15%, a gdy r < 3D to sumę tę można
zwiększyć o 30%. Tak wyznaczona nośność grupy pali nie może przekraczać jednak nośności
zastępczego fundamentu powierzchniowego o wymiarach wyznaczonych zewnętrznym obrysem
pali i posadowionego na głębokości podstaw pali.
Nośność grupy pali równa się sumie nośności pali pojedynczych w następujących przypadkach:
a) pale opierają się na skale,
b) dolne końce pali są zagłębione na co najmniej 1.0 m w zagęszczone grunty gruboziarniste (co
najmniej piaski grube) lub w zwarte grunty spoiste,
c) pale wbijane są bez wpłukiwania w średniozagęszczone lub zagęszczone grunty niespoiste.
W pozostałych przypadkach, nie wymienionych wyżej (np. pali wierconych w piaskach drobnych
zagęszczonych, czy pali wbijanych w grunty spoiste plastyczne i twardoplastyczne) nośność grupy
pali może być równa lub mniejsza od sumy nośności pali pojedynczych w zależności od
zachodzenia na siebie stref oddziaływania sąsiednich pali. Gdy strefy te zachodzą na siebie
występuje redukcja nośności pali w grupie, gdy strefy nie zachodzą na siebie – nośność grupy pali
równa jest sumie nośności pali pojedynczych. Strefy oddziaływania pali na grunt przyjmuje się
w kształcie stożków o łamanych tworzących (rysunek poniżej). Promień tych stożków R w pozio-
mie podstaw pali oblicza się ze wzoru:
∑
⋅
+
=
i
i
tg
h
D
R
α
2
w którym kąt
α
i
odczytuje się z tabl. 7 normy, a pozostałe wielkości zaznaczono na rysunku.
h
z
poziom interpolacji
t’
2
t
2
h
t2
=5m
h
t
’
t
1
’
t
1
h
t1
=5m
h’
t1
Q
w
r
t
1
t
2
warstwy
gruntów
nienośnych
warstwy
gruntów
nośnych
grunt
nośny
t=0
12
Rys. Rozchodzenie się stref oddziaływania w gruncie: a) w przypadku pali wciskanych,
b) w przypadku pali wyciąganych.
Nośność pala wciskanego w grupie oblicza się ze wzoru:
n
s
p
t
T
N
m
N
N
−
⋅
+
=
1
,
w którym współczynnik redukcyjny m
1
odczytuje się z tabl. 8 normy w zależności od stosunku r/R.
Gdy r/R
≥ 2.0 to m
1
=1.0.
4) Nośność pala wyciąganego w grupie
Nośność grupy pali wyciąganych w grupie przyjmuje się według zbliżonych zasad jak w przypadku
pali wciskanych. W przypadku pali wbijanych w piaski luźne może nastąpić wzrost nośności grupy
pali wyciąganych do 30% w stosunku do sumy nośności pali pojedynczych, w zależności od
rozstawu pali – tak samo jak w przypadku pali wciskanych. W pozostałych przypadkach może
wystąpić redukcja nośności grupy pali, w zależności od zasięgu stref oddziaływania pali w gruncie.
Strefy te w palach wyciąganych rozwijają się inaczej niż w palach wciskanych (patrz rysunek
powyżej). W przypadku występowania przewarstwień z gruntów nienośnych o miąższości powyżej
0.5 m przyjmuje się, że następuje w nich zanik stref oddziaływania, a w warstwie nośnej leżącej
powyżej, strefy te rozwijają się od początku na nowo. Promień zasięgu R stref oddziaływania
w palach wyciąganych oblicza się ze wzoru:
h
.
D
R
⋅
+
=
1
0
2
przy czym przyjmuje się największą wartość tego promienia spośród wyliczonych dla
poszczególnych stref (tak jak to pokazano na rysunku powyżej).
Nośność pala wyciąganego w grupie oblicza się ze wzoru:
w
w
g
N
m
N
⋅
=
1
w którym wartość współczynnika redukcyjnego m
1
przyjmuje się według takich samych zasad jak
w przypadku pali wciskanych.
Zagadnienia dodatkowe, do zapoznania się według normy:
- zalecenia dotyczące minimalnego zagłębienia pali w warstwach nośnych,
- obliczanie nośności pali z powiększonymi podstawami,
- obliczanie nośności pali rurowych otwartych
- obliczanie nośności pali przy występowaniu warstw słabszych pod podstawami pali.
Q
r
warstwy
gruntów
nienośnych
grunt
nośny
Q
r
Q
r
R
R
r
r
warstwa
nośna 1
warstwa
nośna 2
h
1
h
2
D
D
D
α
1
α
2
Q
w
r
warstwy
gruntów
nienośnych
grunt
nośny
R
2
R
2
r
r
warstwa
nośna 1
warstwa
nośna 2
h
2
D
D
D
Q
w
r
Q
w
r
h
1
R
2
R
1
>0.5m
a) b)
13
4.2.3. Obliczanie osiadań pali i fundamentów na palach według normy PN-83/B-02482
1) Osiadanie pala pojedynczego
Ogólnie osiadanie pala pojedynczego można obliczyć według wzoru normowego:
w
n
I
E
h
Q
s
⋅
⋅
=
0
w którym:
Q
n
– obciążenie pala, o wartości charakterystycznej
h
– zagłębienie pala w gruncie
I
w
– współczynnik wpływu osiadania
E
0
– moduł odkształcenia gruntu wokół pala
Wartość współczynnika wpływu osiadania I
w
i sposób jego wyznaczania zależy od kilku czynników,
miedzy innymi warunków gruntowych, stosunku h/D, technologii wykonania pala, materiału trzonu
pala itp.
a) w przypadku pala w gruncie jednorodnym (E
0
= const.):
h
ok
w
R
I
I
⋅
=
I
ok
– współczynnik zależny od h/D i K
A
, odczytywany z nomogramu na rys. 10 w normie
A
t
A
R
E
E
K
⋅
=
0
,
E
t
– moduł ściśliwości trzonu pala, R
A
= A
tnt
/A
tbr
(dla pali betonowych pełnych R
A
= 1)
R
h
– współczynnik uwzględniający wpływ warstwy nieodkształcalnej (skały) na pewnej
głębokości poniżej podstawą pala, przyjmowany wg rysunku 11 normy; w przypadku
występowania tej warstwy R
h
< 1.0, a w przypadku braku tej warstwy (skały) – R
h
= 1
b) w przypadku pala w gruncie uwarstwionym
- dla gruntów o zbliżonych właściwościach należy E
0
przyjąć jako średnią ważoną do
głębokości h + 2D
- dla podłoża w warstwami słabymi w górnej części – h liczy się od stropu warstw nośnych,
a do wartości osiadania s dodaje się skrócenie własne trzonu pala na odcinku
w warstwach słabych,
- E
0
– można wyznaczyć z próbnego obciążenia pala
c) w przypadku pala z warstwą mniej ściśliwą pod podstawą pala
b
ok
w
R
I
I
⋅
=
R
b
– współczynnik wpływu warstwy mniej ściśliwej w podstawie pala odczytywany z rys.
12 normy w zależności od h/D, K
A
i E
b
/E
0
.
E
b
– moduł odkształcenia gruntu pod podstawą pala
d) w przypadku pala z podstawą na warstwie nieodkształcalnej (na skale) (E
b
/E
0
> 1000) osiadanie
oblicza się ze wzoru:
R
tnt
t
n
M
A
E
h
Q
s
⋅
⋅
⋅
=
M
R
– współczynnik osiadania – według rys. 13, M
R
≤ 1.0
14
Uwzględnianie technologii wykonawstwa pali w obliczaniu osiadań
Technologię wykonawstwa pali uwzględnia się przez przemnożenie modułów odkształcenia gruntu
E
0
przez współczynniki technologiczne :
- moduł gruntu wzdłuż pobocznicy pala: E
0s
= S
s
⋅E
0
- moduł gruntu pod podstawą pala: E
0b
= S
p
⋅E
0
S
s
i S
p
– współczynniki technologiczne odczytywane z tabl. 4 normy, za wyjątkiem pali
wierconych, dla których przyjmuje się S
p
= S
s
= 0.8.
2) Osiadanie grupy pali
Osiadanie grupy pali jest zawsze większe niż pala pojedynczego, a ponadto jest nierównomierne –
pale na brzegach grupy osiadają najmniej, a pale w środku – najwięcej. Ta nierównomierność jest
jednak w dużej mierze tłumiona przez sztywność oczepu fundamentowego, ale kosztem jego
zwiększonego zginania (patrz rysunek poniżej).
Rys. Schemat osiadania grupy pali i jego wpływ na pracę fundamentu palowego.
Osiadanie pala „i” w grupie liczącej „k” pali oblicza się według wzoru:
∑
=
+
⋅
=
k
j
i
ij
j
i
s
)
s
(
s
1
0
α
, dla j
≠ i
0
ij
α
- współczynnik oddziaływania pomiędzy palami „i” oraz „j”, odczytywany z odpowiednich
nomogramów normowych na podstawie h/D, K
A
oraz r
ij
/D.
r
ij
– odległość w linii prostej pomiędzy palami „i” oraz „j” (rys. powyżej).
Im większe r
ij
tym mniejsze
0
ij
α
i dlatego pale środkowe osiadają najwięcej.
3) Przybliżona metoda szacowania osiadań pali
Osiadania pali można zgrubnie oszacować, wykorzystując przybliżoną prawidłowość, że nośność N
t
pala mobilizuje się przy jego osiadaniu równym około 0.01 średnicy podstawy pala D
p
, co
potwierdzają liczne badania pali w terenie (próbne obciążenia). Osiadanie pala pojedynczego
obciążonego siłą charakterystyczną Q
n
≤ N
t
można więc określić z zależności:
t
n
N
Q
D
s
⋅
= 01
.
0
1
Osiadanie grupy pali można oszacować następnie wykorzystując propozycję Van Impe:
n
s
s
gr
⋅
=
1
q
K
z1
K
z2
K
z3
K
z4
K
z5
K
z6
K
z7
Q
1
Q
2
Q
3
Q
4
Q
5
Q
6
Q
7
[M]
Q
Q
Q
Q
Q
Q
Q
s
1
s
2
s
3
s
4
s
5
s
6
s
7
(1)
(2)
(3)
(4)
(5)
(6)
(7)
r
1,2
(r
2,1
)
r
1,3
(r
3,1
)
r
1,4
(r
4,1
)
r
2,4
(r
4,2
)
r
2,5
(r
5,2
)
15
w którym n jest liczbą pali w grupie. Należy zaznaczyć, że s
gr
określa maksymalne osiadanie pala
w grupie (pala środkowego) i odnosi się raczej do zwartej grupy pali (np. kołowej lub kwadratowej)
w regularnej siatce pali (np. kwadratowej lub trójkątnej równobocznej) i w miarę równomiernie
obciążonych. Osiadanie pala na brzegu grupy jest mniejsze i wynosi około 0.65s
gr
. Zmienność
osiadań pali pośrednich, pomiędzy środkiem a brzegiem, można przyjąć paraboliczną.
Uwaga.
Należy zaznaczyć, że powyższe propozycje szacowania osiadań pali dotyczą grup pali nie
związanych oczepem fundamentowym, a więc przy założeniu swobodnej możliwości osiadania
każdego z pali. W rzeczywistości kształt osiadań pali jest krępowany sztywnością oczepu. Fakt taki
należy uwzględnić stosując obliczenie fundamentu jako rusztu lub płyty o określonej sztywności na
sprężystych podporach palowych o nierównomiernej sztywności.
4.3. Zbrojenie pali
Pale zbroi się prętami podłużnymi oraz zbrojeniem poprzecznym w postaci spirali lub strzemion.
Pręty podłużne wykonuje się najczęściej ze stali żebrowanej (A-II, A-III), natomiast zbrojenie
poprzeczne ze stali gładkiej (A-I). Minimalny stopień zbrojenia podłużnego w palach wynosi
µ
amin
= 0.5%.
W palach prefabrykowanych pręty podłużne stosuje się o średnicy od
φ14 do φ25 mm,
a strzemiona o średnicy
φ6 do φ8 mm. W górnej i dolnej części pala stosuje się wzmocnione
zbrojenie poprzeczne przez zagęszczenie strzemion i/lub dodatkowe siatki, co ma zabezpieczyć te
miejsca pala na obciążenia udarowe od wbijania. Głowica pala powinna być lekko wypukła, co
sprawia, że siła udarowa jest skoncentrowana w osi pala i przez to zmniejsza się niebezpieczeństwo
rozkruszenia głowicy. Przed rozkruszeniem chroni głowicę również stosowanie drewnianych
przekładek pod podbabnikiem młota oraz sfazowania krawędzi. Również ze względu na obciążenia
udarowe, pale prefabrykowane wykonuje się z betonu wysokiej klasy (B35 do B50). Zbrojenie pali
prefabrykowanych należy liczyć również na zginanie w fazie wyciągania pala z formy oraz
podnoszenia w celu przystawienia do kafara. Dół pala może być zaostrzony lub tępy.
Rys. Konstrukcje pali prefabrykowanych: a) według rozwiązania „Aarsleff”, b) według „Projmorsu”
ostrze z kątownika
walcowanego
a
a
4 pręty podłużne
φ14 ÷ φ25
strzemiona
φ5 ÷ φ8
∼5cm
st
rz
em
iona c
o
5c
m
st
rz
em
iona c
o
∼
15c
m
st
rz
em
iona c
o
5c
m
L =
6.
0
÷ 16.0 m
a
a
przekrój
wzmocniony
50
÷ 100
cm
50
÷ 100
cm
strzemiona
pomocnicze
co
∼100cm
Przekroje
a
× a = 25 × 25 cm
30
× 30 cm
35
× 35 cm
40
× 40 cm
45
× 45 cm
II - II
8 prętów podłużnych
φ14 ÷ φ25
a
a
I - I
siatki zbrojeniowe
φ6 co 5 cm
I
I
II
II
a
a
4 pręty podłużne
φ14 ÷ φ25
spirala kwadratowa
φ5 ÷ φ8
∼5cm
sp
ir
al
a
co
∼
5c
m
sp
ir
al
a co
∼
15
cm
sp
ir
al
a
c
o
∼
5c
m
L = 6.
0
÷ 1
6
.0
m
a
a
przekrój
wzmocniony
50
÷ 100 c
m
50
÷
10
0 c
m
strzemiona
pomocnicze
co
∼100cm
Przekroje
a
× a = 25 × 25 cm
30
× 30 cm
35
× 35 cm
40
× 40 cm
spirala kołowa
φ6
45
× 45 cm
a
a
II - II
I - I
8 prętów podłużnych
φ14 ÷ φ25
lub
I I
II II
a) b)
16
W palach monolitycznych – betonowanych
w
gruncie, o przekroju kołowym, zbrojenie
wykonuje się z co najmniej 6 prętów podłużnych
żebrowanych o średnicy minimum
φ16 mm i spirali
z pręta gładkiego o średnicy minimum
φ6 mm.
W palach wielkośrednicowych średnice prętów
głównych dochodzą do
φ32 mm, a ich liczba do 32
sztuk, natomiast spiralę wykonuje się z pręta
φ12
÷14 mm i skoku 25 ÷ 30 cm.
W konstrukcji zbrojenia powinno stosować się
ponadto elementy dystansowe, które zapewniają
centryczne umiejscowienie zbrojenia w palu oraz
wymaganą otulinę zbrojenia, która w palach
monolitycznych powinna wynosić minimum 7 cm.
W celu zapewnienia sztywności i nadania odpowied-
niego kształtu zbrojenia stosuje się obręcze
profilowe z grubego płaskownika lub pręta. Co
trzeci styk spirali z prętami podłużnymi łączy się
przez spawanie, co również zwiększa sztywność
kosza zbrojeniowego. Sztywność kosza ułatwia
podnoszenie go i wprowadzanie do rury obsadowej.
Zbrojenie pala należy w odpowiedni sposób zagłębić w konstrukcji oczepu fundamentowego,
w zależności od tego czy pal jest wciskany czy wyciągany oraz czy połączenie ma być sztywne, czy
przegubowe (rysunek poniżej).
Rys. Połączenie pali z oczepem fundamentowym: a) sztywne połączenie pala wciskanego, b) sztywne
połączenie pala wyciąganego, c) przegubowe połączenie pala wyciąganego lub wciskanego.
Opracowanie:
dr inż. Adam Krasiński
Katedra
Geotechniki
PG
pręty podłużne
np. 8
φ20
Przekrój I - I
pręty podłużne
np. 8
φ20
spirala
np.
φ8 co 15cm
pręty dystansowe
φ8 ÷ 10
spirala
np.
φ8 co 15cm
φ500 mm
φ360
70
70
I
I
pierścienie profilujące
np. z płaskownika
pierścień
profilujący
podkład z chudego
betonu 10 cm
pal
skuta
głowica pala
∼0.5
÷0.6
m
żelbetowy oczep
fundamentowy
pal
pal
a) b)
c)
Rys. Zbrojenie pala
betonowanego w gruncie.