JANET EVANOVICH

ROZDZIAŁ 1

Są mężczyźni, którzy wkraczają w życie kobiety i odmieniają je na zawsze. Kimś

takim stał się dla mnie Edward Cullen - nie zagościł w moim życiu na stałe, choć pojawiał się

w nim kilkakrotnie.

Oboje wychowywaliśmy się w urzędniczym osiedlu Trenton, zwanym potocznie

„Miasteczkiem”. Domy były tam wąskie i stłoczone, podwórka maleńkie, a mieszkańcy

jeździli wyłącznie amerykańskimi samochodami. Dzielnicę zamieszkiwała głównie ludność

pochodzenia włoskiego, osadników węgierskich i niemieckich było tylko tylu, aby zapobiec

powstaniu kulturowej enklawy. Pizzę nazywano tam calzone, a niemal wszyscy grali w toto-

lotka. Zresztą, jeśli już komuś przyszło mieszkać w Trenton, „Miasteczko” stanowiło chyba

najlepsze miejsce na założenie rodziny.

Kiedy byłam mała, zazwyczaj nie bawiłam się z Edwardem Cullenem. Starszy o dwa

lata chłopak mieszkał dwie przecznice dalej, a moja matka wbijała mi do głowy:

– Unikaj chłopaków Cullen. To dzikusy. Słyszałam wiele plotek o tym, co wyczyniają z

iewczynami, kiedy zdybią je w odludnym miejscu.

– A co wyczyniają? – spytałam wówczas z zaciekawieniem.

– Lepiej żebyś nie wiedziała – odparła matka. – To potworne rzeczy, o których nawet

strach rozmawiać.

Już od pierwszego takiego ostrzeżenia zaczęłam patrzeć na Edwarda Cullena z

mieszaniną lęku i chorobliwej ciekawości, graniczącej niemal z fascynacją. Jakieś dwa

tygodnie po tej rozmowie, gdy miałam sześć lat, na miękkich nogach i ze ściśniętym gardłem

poszłam z nim do garażu jego ojca, skuszona obietnicą nie znanej mi dotąd zabawy.

Miniaturowy garaż Cullenów stał na tyłach domu, w samym kącie podwórka.

Wyglądał żałośnie. Przez maleńkie, pokryte zaciekami okienko do środka wpadało niewiele

światła. Powietrze było zatęchłe, przepełnione smrodem zleżałego kurzu, zużytych opon i

smarów. A ponieważ stary Cullen nigdy się nie dorobił samochodu, garaż służył do innych

celów. Ojciec bił tam synów paskiem, oni sami regulowali swoje porachunki, natomiast

Edward

zaprowadził mnie do garażu, żeby pokazać mi nową zabawę, w pociąg.

A jak się ona właściwie nazywa? - zapytałam na wstępie.

- Ciuchcia -

odparł chłopak.

Zaczął tam i z powrotem przełazić na czworakach między moimi nogami, ciągle

zaczepiając głową o krótką, różową spódniczkę.

Ty jesteś tunelem, a ja pociągiem - wyjaśnił.

Ten fakt zapewne sporo mówi o moim charakterze. Chociażby to, że lekceważyłam

dobre rady. Albo że odznaczałam się nadmierną ciekawością. Niewykluczone, że świadczy

nawet o skłonnościach do buntu bądź dowodzi znudzenia. A może taką rolę wyznaczył mi

los. W każdym razie wówczas ta jednostronna zabawa szybko mi zbrzydła, ponieważ bez

przerwy musiałam być owym tunelem, podczas gdy pragnęłam choć raz przejąć rolę

pociągu.

Dziesięć lat później Edward Cullen ciągle mieszkał dwie przecznice ode mnie. Wyrósł

na drągala o paskudnym usposobieniu, a jego czarne oczy raz przypominały dwa szkliste

węgielki, kiedy indziej zaś okruchy najsmakowitszej czekolady. Na piersi wytatuował sobie

orła i paradował w wąskich dżinsach, ciasno opinających mu się na szczupłych pośladkach.

Szybko zyskał reputację chłopaka o szybkich rękach i zwinnych palcach.

Moja najlepsza przyjaciółka, Jane Molnar, zdradziła mi kiedyś, iż słyszała, że Cullen

ma język niczym jaszczurka.

- Jasny gwint! -

syknęłam. - A cóż to niby może znaczyć?

Tylko tyle, że lepiej się z nim nie zetknąć sam na sam, bo wtedy przekonasz się na

własnej skórze. Gdyby cię dopadł gdzieś na uboczu... No, wiesz, byłabyś załatwiona.

Od czasu tej zabawy w pociąg rzadko widywałam Cullena. Mogłam się jednak

domyślać, że znacznie poszerzył swój repertuar metod wyzysku seksualnego. Nic więc

dziwnego, że uniosłam wysoko brwi i pochyliłam się ku Alice, mając nadzieję usłyszeć to

najgorsze.

Chyba nie mówisz o prawdziwym gwałcie, prawda? - spytałam szeptem.

Mówię o prawdziwej żądzy! Jeśli wpadniesz mu w oko, to koniec. Wcześniej czy

później cię dopadnie.

Pomijając fakt, że w wieku sześciu lat moje „sklepienie tunelu” zostało niby

przypadkiem wybadane palcami „pociągu”, byłam nie tknięta. Postanowiłam zachować

czystość do ślubu albo przynajmniej do czasu ukończenia college’u.

Daj spokój, jestem dziewicą - oznajmiłam takim tonem, jakbym ujawniała jakąś

rewelację. - On na pewno nie chce mieć do czynienia z dziewicami.

Wręcz przeciwnie, gustuje w dziewicach! Podobno dotyk jego paluszków może

każdą dziewicę zmienić w ckliwą, zaślinioną idiotkę.

Dwa tygodnie później Edward Cullen wkroczył do cukierni, w której pracowałam

codziennie po szkole. Nazywała się „Tasty Pastry” i mieściła przy alei Hamilton. Kupił rurkę z

kremem czek

oladowym, zaczął opowiadać swoich planach zaciągnięcia się do marynarki, a

cztery minuty po zamknięciu sklepu zdarł ze mnie majtki i wziął mnie na zimnej posadzce

„Tasty Pastry”, za szklaną gablotą pełną ekierek polewanych czekoladą. „Kiedy spotkałam

go na

stępnym razem, byłam już o trzy lata starsza. Jechałam wtedy buickiem ojca do

centrum miasta i ze zdumieniem spostrzegłam Cullena przed bramą zakładów mięsnych

Giovichinniego. Wdepnęłam pedał gazu i szarpnęłam kierownicą. Wóz podskoczył na

krawężniku, a prawy błotnik trafił dokładnie w tyłek Edwarda. Zatrzymałam wóz i wysiadłam,

żeby ocenić uszkodzenia.

– Coś ci się stało?

Leżał jak długi na chodniku i nie mógł oderwać wzroku od moich kolan widocznych

spod krótkiej spódniczki.

Chyba złamałaś mi nogę.

- To dobrze

– odparłam.

Odwróciłam się na pięcie, wsiadłam z powrotem do buicka i pojechałam dalej.

Tłumaczę sobie ten incydent jakąś chwilową niepoczytalnością, a na swoje

usprawiedliwienie mogę dodać, że od tamtej pory nikogo więcej nie potrąciłam.

* * *

Każdej zimy po całej alei Hamilton hulał ostry wiatr, z impetem uderzał w witryny

sklepów i szumiał groźnie, napotykając na swej drodze latarnię bądź narożnik budynku.

Latem zaś nad ulicą wisiało ciężkie, nieruchome powietrze, przesycone wilgocią i wyziewami

aut. Silnie falowało nad rozgrzanym betonem i nadtapiało asfalt jezdni. Grały cykady,

śmieciarki z łoskotem opróżniały pojemniki, a nad wszystkimi boiskami do baseballu w całym

stanie bez przerwy unosiły się chmury kurzu. Dla mnie były to nieodłączne elementy życia w

New Jersey.

Tego popołudnia postanowiłam zlekceważyć zwykłe sierpniowe ostrzeżenia o

zwiększonym stężeniu ozonu w powietrzu, który błyskawicznie wysuszał mi gardło,

opuściłam składany dach mojej mazdy miaty i wyruszyłam w drogę. Ustawiłam nawiew

zimnego powietrza na maksimum wciskając pedał gazu niemal do podłogi, śpiewałam na

cały głos z Paulem Simonem, którego piosenki nadawano przez radio. Kosmyki

ciemnoblond, długich do ramion włosów wiatr wpychał mi do ust. Swoje żarliwe, niebieskie

oczy

ukryłam za ciemnymi okularami marki Oakley.

W tę niedzielę byłam umówiona na obiad w domu rodziców. Kiedy jednak stanęłam

pod światłami i zerknęłam we wsteczne lusterko, zaklęłam pod nosem. Parę metrów z tyłu

dostrzegłam beżowego sedana Mike’a Grubera. Pospiesznie opuściłam głowę i oparłam

czoło na kierownicy.

– Jasna cholera! – powtórzyłam.

W szkole średniej chodziłam z Gruberem do jednej klasy. Już wtedy był nadętym

bubkiem i takim pozostał. Na moje nieszczęście ten nieużytek teraz mnie prześladował.

legałam ze spłatami rat za mazdę, a Gruber był agentem firmy ścigającej dłużników.

Pół roku wcześniej, kiedy kupowałam samochód, wszystko wyglądało inaczej.

Przeprowadziłam się właśnie do nowego mieszkania, jako premię otrzymywałam darmowe

wejściówki na mecze Rangersów. A potem wszystko wzięło w łeb. Zwolniono mnie w ramach

redukcji etatów. Urwały się dochody, straciłam konto typu A-1 oraz możliwość brania

kredytów bez ograniczeń.

Zgrzytając zębami, ponownie zerknęłam w lusterko, po czym zaciągnęłam ręczny

hamulec. Mike

przypominał zjawę: zawsze znikał, kiedy tylko chciałam się z nim

skontaktować. Postanowiłam więc wykorzystać tę ostatnią szansę dogadania się. Wysiadłam

z samochodu, przeprosiłam faceta, który stanął między naszymi autami, i podeszłam do

wozu Grubera.

– Isabella Swan! – powitał mnie z autentyczną radością i udawanym zdumieniem w

głosie. – Cóż za niespodzianka!

Oparłam się obiema dłońmi o dach i pochyliłam do otwartego okna jego samochodu.

– Mike, jadę właśnie na umówiony obiad z moimi rodzicami. Chyba nie będziesz taki

podły i nie zabierzesz mi wozu sprzed ich domu, prawda? To byłoby naprawdę niegodziwe.

– Przecież ja jestem podły, Bells. Znasz mnie. Jakże inaczej mógłbym się utrzymać w

tym fachu? Po mnie można się spodziewać wszystkiego.

paliło się zielone światło. Kierowca wozu stojącego za Gruberem niecierpliwie

nacisnął klakson.

– Może jednak zdołamy się jakoś dogadać? – podsunęłam.

– A czy warunkiem tego porozumienia może być zrzucenie przez ciebie wszystkich

ciuchów?

Miałam straszną ochotę chwycić go za nos i ze trzy razy przekręcić energicznie w

lewo i prawo, aż zacznie kwiczeć jak zarzynane prosię. Ale w tym celu musiałabym go

dotknąć. Lepiej było trzymać się w ryzach.

– Pozwól mi jeszcze dziś korzystać z samochodu, a obiecuję, że jutro z samego rana

osobiście odstawię go na wasz parking.

– Nic z tego – warknął Gruber. – Jesteś cholernie przebiegła. Już od pięciu dni

próbuję odebrać ci tę mazdę.

No to jeszcze jeden wieczór nie zrobi ci większej różnicy.

Ale mam nadzieję otrzymać też dowód wdzięczności. Chyba rozumiesz, o co mi

chodzi?

Na chwilę mnie zatkało.

Wybij to sobie z głowy. Zabieraj wóz. Możesz go wziąć choćby zaraz. Jeśli mam być

szczera, wolę iść stąd na piechotę do domu rodziców.

Gruber spod półprzymkniętych powiek gapił się na mój biust. Kupuję staniki rozmiaru

36B, czyli dość duże, ale nie mam jakichś nadzwyczaj wybujałych piersi jak na swoje 170

centymetrów wzrostu. Tego dnia byłam ubrana w czarne elastyczne szorty i bardzo luźną

bluzkę z dzianiny. Nigdy bym nie pomyślała, że taki strój można uznać za wyzywający. Ale

widocznie Lenny był innego zdania.

Jego uśmiech poszerzał się stopniowo, zyskałam nawet okazję się przekonać, że

brak mu jednego zęba trzonowego.

Chyba mógłbym zaczekać do jutra. Ostatecznie chodziliśmy przecież do jednej

klasy.

- Owszem.

Nie zdołałam z siebie wydusić niczego więcej.

Pięć minut później skręciłam z alei Hamilton w ulicę Roosevelta, dwie przecznice od

domu moich rodziców. Natychmiast odebrałam ten sam bezdźwięczny zew, który jak magnes

przyciągał mnie zawsze do „Miasteczka”. Z osiedla na kilometr emanowała rodzinna

atmosfera, człowieka ogarniało poczucie bezpieczeństwa, wrażenie bezgranicznej miłości,

przytulności, tradycyjnego domowego ciepła. Zegar na desce rozdzielczej auta pokazywał,

że spóźniłam się już siedem minut. Ostatecznie jednak dotarłam bez większych przygód.

Zaparkowałam przy krawężniku i popatrzyłam z daleka na wąski, piętrowy bliźniak z

werandą obudowaną kratownicą z listewek i osłoniętą aluminiowym daszkiem. Przykryta

dnospadzistym dachem z brązowej dachówki połówka domu należąca do rodziny Swanów

była pomalowana na żółto - nieodmiennie tak samo od czterdziestu lat. Po obu stronach

wylanego cementem ganku rosły okazałe krzewy kaliny, a w skrzynkach rozmieszczonych

wzdłuż balustradki werandy kwitły pelargonie. Bliźniak miał typowy rozkład: na dole od frontu

salon, dalej jadalnia, a kuchnia od tyłu; na piętrze łazienka oraz trzy sypialnie. Cała ta

niewielka przestrzeń, choć zawsze wypełniona kuchennymi zapachami i przeładowana

meblami, w moich wspomnieniach nieustannie tętniła życiem.

Otworzyły się frontowe drzwi i stanęła w nich mama.

- Isabella!

– zawołała. – Czemu jeszcze siedzisz w samochodzie i nie wchodzisz?

Obiad gotowy. Chyba wiesz, jak ojciec się złości, kiedy wszystko stygnie. Odlałam już

ziemniaki, a pieczeń wyjęta z pieca wyschnie na wiór.

W „Miasteczku” rodzinne posiłki wydawały się rzeczą świętą. Jak Księżyc krąży wokół

Ziemi, a Ziemia wokół Słońca, tak życie każdej rodziny w osiedlu koncentrowało się wokół

bry

tfanki z pieczenią. Od tak dawna, jak tylko sięgam pamięcią, ukoronowaniem dnia

powszedniego moich rodziców był ów kilogram pieczonego mięsa, stawianego na stole

dokładnie o godzinie szóstej po południu.

Za plecami mojej matki pojawiła się w drzwiach babcia Mazurowa.

Też muszę sobie kupić parę czegoś takiego - zauważyła, taksując spojrzeniem moje

szorty.

– Nie muszę się jeszcze wstydzić swoich nóg. – Zakasała spódnicę i popatrzyła

krytycznie na chude łydki. – I co o tym myślicie? Jak bym wyglądała w takich gatkach

rowerzysty?

Babcia Mazur ma kościste, wypukłe kolana przypominające gałki od drzwi. Może

kiedyś jej nogi były zgrabne, ale wiek zrobił swoje: skóra się pomarszczyła, mięśnie

zwiotczały. Mimo to mogłaby chodzić w szortach, gdyby tylko zechciała. Według mnie życie

w New Jersey ma tę olbrzymią zaletę, że nikogo tu nie dziwią nawet starsze damy w strojach

nastolatek.

Ojciec, który w kuchni porcjował pieczeń, głośno parsknął z pogardą.

- Spodenki rowerzysty!

– mruknął i z donośnym klaśnięciem uderzył się w dłonią w

czoło. – Też mi pomysł!

Dwa lata wcześniej, kiedy zarośnięte tłuszczem arterie zmusiły dziadka Mazura do

przeniesienia się na wielką ucztę z pieczeni w niebiosach, babcia zamieszkała razem z

moimi rodzicami i wyglądało na to, że zostanie tu już do końca. Ojciec znosił jej obecność z

zadziwiającą mieszaniną klasycznego stoicyzmu i mało taktownych pomruków.

Pamiętam, jak kiedyś opowiadał mi o psie, którego miał w dzieciństwie. Wynikało z

tych opowieści, że był to najbrzydszy i najstarszy pod słońcem kundel o doszczętnie

zapchlonej mózgownicy. Całkowicie odporny na wszelkie zakazy, sikał gdzie popadnie. Zęby

mu się psuły, dziąsła ropiały, tylne łapy wykręcał artretyzm, a pod skórą na bokach falowały

grube zwały tłuszczu. Któregoś dnia dziadek Swan zaciągnął kundla za garaż i tam zastrzelił.

Podejrzewałam, że teraz ojcu śniło się po nocach, iż w podobny sposób rozprawia się z

babcią Mazurową.

Powinnaś sobie kupić elegancką garsonkę – powiedziała mama, stawiając na stole

miseczki z zielonym groszki

em oraz marynowaną cebulką. – Masz już trzydziestkę, a wciąż

się ubierasz jak te smarkate podfruwajki. Myślisz, że w ten sposób znajdziesz sobie

porządnego męża?

Nie szukam męża. Jednego już miałam i na razie mi wystarczy.

A to dlatego, że wzięłaś sobie za męża taki koński zad – wtrąciła babcia.

Trudno się było z nią nie zgodzić. Mój były mąż faktycznie przypominał koński zad,

zwłaszcza wtedy, gdy przyłapałam go in flagrante delicto z Joyce Barnhardt na stole

kuchennym.

Słyszałam, że syn Loretty York wyprowadził się od swojej żony – oznajmiła mama. –

Pamiętasz Erica Yorka?

Dobrze wiedziałam, do czego zmierza, dlatego postanowiłam uciąć temat w zarodku.

Nie zamierzam się umawiać z Yorkiem – oznajmiłam stanowczo. – Wybij to sobie z

głowy.

- A co ty masz przeciwko niemu?

York

prowadził małą firmę drobiarską. Był gruby i łysiejący. Może stanowiło to dowód

mojego snobizmu, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić żadnych romantycznych chwil w

towarzystwie faceta, który całymi dniami patroszy i porcjuje kurczaki.

Matka nie dawała jednak za wygraną.

W porządku. A co powiesz o Berniem Kuntzu? Spotkałam go ostatnio w pralni,

rozpytywał mnie, jak ci się powodzi. Odniosłam wrażenie, że jest tobą zainteresowany.

Mogłabym go zaprosić na kawę i ciasto.

Wcześniejsze doświadczenia sugerowały, że matka już to uczyniła, a teraz jedynie

krążyła wokół boiska, na lewo i prawo rozdając widzom cukierki.

Nie chcę rozmawiać na temat Berniego – odparłam. – Muszę wam powiedzieć o

czymś znacznie ważniejszym. Przynoszę złe wieści...

Odwlekałam tę chwilę jak najdłużej. Setki razy obmyślałam sposób wyznania im

prawdy.

Mama szybko uniosła obie dłonie do twarzy.

- Pewnie masz guz na piersi!

Do tej pory nie było jeszcze w naszej rodzinie przypadku raka piersi, ale ona bardzo

się go bała.

Nie, nic z tych rzeczy. Mam problemy z pracą.

- Jakie problemy?

Takie, że ją straciłam. Zostałam zwolniona w ramach redukcji etatów.

- Zwolniona!

– Mama głośno westchnęła. – Nie mogę w to uwierzyć. Tak bardzo się

cieszyłaś z tej posady.

Skupowałam przecenioną damską bieliznę dla sieci handlowej E.E. Martina z

siedzibą w Newark, mieście jakże odmiennym od reszty New Jersey, zwanego przecież

Stanem Ogrodów. W gruncie rzeczy to matka bardzo się cieszyła z mojej posady, uważała ją

za niezwykle eksponowaną, podczas gdy naprawdę jeździłam tylko po całym wschodnim

wybrzeżu, targując się o najniższe ceny nylonowych majteczek. Niestety, E.E. Martin nie

okazał się wysłannikiem fortuny.

Nie ma się czym przejmować – oświadczyła po chwili. – W handlu bielizną zawsze

będzie zapotrzebowanie na zdolnych ludzi.

Nieprawda. Nigdzie nie mogę znaleźć pracy.

Nie wyjaśniałam już, że jest to wręcz niewykonalne dla kogoś, kto pracował w sieci

E.E. Martina. Wcześniej nawet nie zdawałam sobie sprawy, że moje stanowisko upodobniło

mnie do trędowatej. Zimą wyszła na jaw wielka afera łapówkarska Martina, niemal

natychmiast dziennikarze okrzyknęli go szefem olbrzymiej szajki złodziejskiej. Cały zarząd

firmy oskarżono o stosowanie praktyk niezgodnych z prawem, sieć została wykupiona przez

spółkę Baldicott Inc., ja natomiast, choć nie byłam ani za grosz winna, zaczęłam być

traktowana jak rabuś przyłapany na gorącym uczynku.

Już od pół roku jestem bez pracy.

Od pół roku? Dlaczego o niczym nie mówiłaś? Nawet własnej matce bałaś się

zyznać, że wylądowałaś na bruku?

Jeszcze nie wylądowałam na bruku. Chwytam się dorywczych zajęć, wszelkiego

rodzaju papierkowej roboty...

To prawda, że coraz bliżej byłam tego „bruku”. Zostawiłam swoje wizytówki chyba we

wszystkich firmach w Trenton i na

jbliższej okolicy, z nabożeństwem czytywałam wszelkie

ogłoszenia w prasie. Wcale nie byłam wybredna, godziłam się zarówno na posadę

telefonistki, jak i pomocnika hycla, niemniej przyszłość widziałam w czarnych kolorach.

Zazwyczaj mi powtarzano, że mam zbyt dobre wykształcenie jak na zwykłe stanowisko

biurowe, natomiast brak mi doświadczenia do objęcia funkcji kierowniczej. Ojciec w

zamyśleniu nałożył sobie drugą porcję pieczeni. Przez trzydzieści lat pracował na poczcie i

skorzystał z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę. Teraz zaś dorabiał na pół etatu

jako kierowca taksówki.

Spotkałem wczoraj twojego kuzyna, Kajusza – rzekł. – Właśnie szuka kogoś do

pracy w biurze. Powinnaś do niego zadzwonić.

No tak, właśnie o takiej karierze marzyłam przez całe życie - o papierkowej robocie

dla Kajusza

. Spośród wszystkich moich krewnych jego uważałam za najgorszego, za

prawdziwego karalucha, erotomana i zboczeńca, autentyczną kupę łajna.

Ile płaci? – zapytałam.

Ojciec wzruszył ramionami.

Pewnie najniższą stawkę.

Cudownie. Otrzymałam wręcz wymarzoną propozycję dla kogoś, kto znajduje się w

skrajnej desperacji. Parszywy szef, parszywa robota, parszywa płaca. Zyskiwałam za to

nieograniczone możliwości dalszego użalania się nad sobą.

A co najważniejsze, miałabyś do nas bardzo blisko – wtrąciła mama – mogłabyś

codziennie wpadać na obiad.

Pokiwałam smętnie głową, zastanawiając się, czy nie lepiej od razu wbić sobie nóż w

oko.

Promienie słoneczne przesączały się przez szczelinę między zasłonami w mojej

sypialni.

Klimatyzator zamontowany w oknie sąsiedniego saloniku pojękiwał żałośnie, co

oznaczało, że już od rana żar leje się z nieba. Zielonkawoniebieski wyświetlacz cyfrowy

zegara elektronicznego w radioodbiorniku swym blaskiem informował, że minęła godzina

dziew

iąta. Kolejny dzień zaczął się bez mojego udziału.

Z głośnym westchnieniem zsunęłam się z łóżka i podreptałam do łazienki. Później

poczłapałam do kuchni i stanęłam przed lodówką, mając nadzieję, że w ciągu nocy

nawiedziły ją jakieś dobre duszki. Po chwili otworzyłam drzwi i spojrzałam na puste półki.

Niestety, nic jadalnego w magiczny sposób nie wyklonowało z resztek masła rozmazanego w

pudełku i nie wyłoniło się z białego osadu szronu na zamrażalniku. Pół słoika majonezu,

butelka piwa, kilka kromek ciemneg

o chleba pokrytego niebieskawą pleśnią, marne resztki

zmrożonej na kamień sałaty zapakowane w obślizgły, brązowy papier i torebkę foliową oraz

pudełko pokarmu dla chomików dzielnie chroniły mnie przed coraz bliższym widmem

głodowej śmierci. Przez chwilę się zastanawiałam, czy dziewiąta rano to dobra pora na piwo,

ale zaraz

przyszło mi do głowy, że w Moskwie jest teraz chyba czwarta po południu, a to

przecież pora najlepsza.

Wypiłam pół butelki piwa i w posępnym nastroju przeszłam do saloniku. Odchyliłam

zas

łonkę i spojrzałam na parking przed blokiem. Moja mazda zniknęła. Mike musiał wstać

dzisiaj wcześnie. Niezbyt mnie to zaskoczyło, lecz mimo to poczułam wyraźne ściskanie w

dołku. Mogłam się już uznać za całkowitego straceńca.

Zresztą to jeszcze nie było najgorsze. Przypomniałam sobie, że uległam podczas

deseru i obiecałam matce, że skontaktuję się z Kajuszem.

Polazłam pod prysznic, a pół godziny później wyszłam z łazienki w takim nastroju,

jakbym miała gigantycznego kaca. Wbiłam się w rajstopy i garsonkę, żeby dalej odgrywać

rolę przykładnej córki.

Mój chomik, Rex, spał w najlepsze w swoim słoiczku po zupie, w klatce stojącej pod

stołem kuchennym. Wsypałam mu trochę pokarmu do miseczki i kilka razy cmoknęłam

głośno. Rex otworzył czarne perełkowate ślepka, ziewnął szeroko, wysunął pyszczek,

obwąchał miseczkę i zaraz zniknął z powrotem w słoiku. Wcale mu się nie dziwiłam.

Próbowałam tego pokarmu na śniadanie poprzedniego dnia i byłam daleka od zachwytu.

Zamknęłam mieszkanie i poszłam ulicą St. James na parking firmy Blue Ribbon,

handlującej używanymi samochodami. Od razu w oko wpadła mi nova wyceniona na 500

dolarów. Wielkie płaty rdzy i niezliczone wgniecenia karoserii utrudniały zaliczenie jej do

klasy pojazdów osobowych, nie mówiąc już o jakimkolwiek pokrewieństwie z pierwotną

marką chevroleta. Ale sprzedawca zaczął się zastanawiać, gdy zaproponowałam za nią mój

telewizor i magnetowid, kiedy zaś dorzuciłam mikser i kuchenkę mikrofalową, pozostało mi

jedynie podpisać dokumenty i uregulować opłaty rejestracyjne oraz podatek.

Wyprowadziłam novą z placu i pojechałam prosto do biura Kajusza. Skręciłam na

parking na rogu Hamilton i Olden, a wyjmując kluczyki ze stacyjki, błagałam w duchu tego

grata, żeby się nie rozsypał w miejscu publicznym. Zaraz jednak zaczęłam się modlić, żeby

przypadkiem nie natknąć się na kogoś znajomego. Szybko wysiadłam i niemal biegiem

pokonałam drogę do przeszklonych drzwi, obok których w witrynie duży biało-niebieski napis

głosił: „Kajusz Swan, Firma Poręczycielska”. Poniżej, mniejszymi literami, obiecywano

całodobowe usługi na terenie wszystkich stanów. W biurze, ulokowanym między pralnią

chemiczną „Troskliwa Opieka” a barem szybkiej obsługi „U Fiorellego”, Kajusz Swan

oferował swe usługi drobnym przestępcom - awanturnikom i rozrabiakom, facetom

obwinionym o znęcanie się nad żoną, zakłócanie porządku, kradzież samochodu,

prowadzenie po pijanemu czy napad na sklep. Firma zajmowała dwa skromne

pomieszczenia o ścianach wyłożonych tanią orzechową boazerią i z brązową wykładziną

dywanową na podłodze. Pod ścianą sekretariatu przyciągała wzrok modna duńska kanapa

obita brunatnym skajem. W rogu

pokoju stało metalowe biurko z plastikowym blatem, na nim

nowoczesny wielofunkcyjny aparat telefoniczny oraz terminal komputerowy.

Sekretarka Kajusza

siedziała nisko pochylona nad jakimiś dokumentami, nawet nie

podniosła głowy.

Czym mogę służyć? – zapytała.

Nazywam się Isabella Swan, chciałam porozmawiać z moim kuzynem, Kajuszem.

- Isabella!

– Kobieta błyskawicznie się wyprostowała. – Nazywam się Irina Hale. Moja

młodsza siostra, Rosalie, chodziła z tobą do jednej klasy. Matko Boska... Mam nadzieję, że

nie musisz płacić kaucji w sądzie.

Od razu ją rozpoznałam, zresztą była podobna do Rosalie, tylko trochę grubsza,

bardziej okrągła na twarzy. Miała kruczoczarne, grubo polakierowane włosy, gładką

oliwkową cerę i delikatny meszek na górnej wardze.

Nie. Jedyna rzecz, którą naprawdę muszę, to jak najszybciej zdobyć jakieś

pieniądze – odparłam. – Podobno Kajusz poszukuje kogoś do pracy biurowej.

Wczoraj już przyjęliśmy dziewczynę. Między nami mówiąc, nie masz czego żałować.

To paskudna robota. Za minimalną stawkę musiałabyś po całych dniach skakać przed

regałem z dokumentami. W mojej ocenie, jeśli już się godzisz spędzać po parę godzin na

klęczkach, to lepiej znajdź pracodawcę, który lepiej za to płaci.

Po raz ostatni spędziłam parę godzin na klęczkach jakieś dwa lata temu, kiedy

wypadły mi szkła kontaktowe.

Wiesz co? Jeśli naprawdę tak bardzo potrzebujesz pracy, to spróbuj namówić

Kajusza

, żeby ci zlecił szukanie dłużnika. Na tym można nieźle zarobić.

- Ile?

Dziesięć procent wpłaconej kaucji. – Irina wyciągnęła z szuflady teczkę z

dokumentami.

– Ta sprawa wpłynęła wczoraj. Wyznaczono kaucję w wysokości stu tysięcy

dolarów, a gość nie stawił się na wezwanie do sądu. Gdybyś go odnalazła i ściągnęła,

zarobiłabyś dziesięć tysięcy.

Chwyciłam się krawędzi biurka, żeby nie upaść.

Dziesięć tysięcy za odnalezienie faceta? Nie bujasz?

No cóż. Czasami tacy ludzie skutecznie się ukrywają, czasami nawet sięgają po

oń. Na szczęście to zdarza się dość rzadko. – Zaczęła przerzucać papiery. – Ten facet jest

tutejszy. Morty Beyers zajął się już tą sprawą, więc część wstępnej roboty została wykonana.

Są tu fotografie, notatki...

- A dlaczego Beyers nie prowadzi dalej posz

ukiwań?

Nagły atak wyrostka robaczkowego. Wczoraj, pół godziny przed północą, zabrała go

karetka. Leży w szpitalu imienia świętego Franciszka, z drenem w brzuchu i plastikową rurką

w nosie.

Byłam daleka od tego, aby źle życzyć Morty’emu, ale odczuwałam coraz silniejsze

podniecenie perspektywą przejęcia jego obowiązków. Nie tylko kusiła mnie wysokość

honorarium, lecz także pewien prestiż związany z tym zawodem. Z drugiej strony tropienie

drobnych przestępców wydawało mi się podłym, a w dodatku byłam tchórzem i możliwość

doznania jakichkolwiek uszczerbków cielesnych działała odstraszająco.

Moim zdaniem nie powinnaś mieć większych kłopotów ze znalezieniem tego faceta

– powiedziała Irina. – Zapewne wystarczyłoby pogadać z jego matką. A gdyby zrobiło się

gorąco, zawsze mogłabyś się szybko wycofać. Rzekłabym, że nie masz nic do stracenia.

Jeśli nie liczyć mojego życia.

- Sama nie wiem... Odstrasza mnie perspektywa ewentualnej strzelaniny.

Nie przesadzaj, każda robota niesie ze sobą jakieś ryzyko. Wszyscy musimy się z

tym oswoić. Zresztą, według mnie, samo życie w New Jersey jest już dla człowieka

wyzwaniem, jeśli wziąć pod uwagę zanieczyszczenie środowiska, piratów drogowych czy

uzbrojonych schizofreników. Cóż to za różnica, który wariat weźmie cię na muszkę?

Wyznawałam w przybliżeniu identyczną filozofię. No i te dziesięć tysięcy było

cholernie kuszące. Mogłabym uregulować wszystkie swoje długi i wreszcie wyjść na prostą.

- Dobra

– oznajmiłam. – Zajmę się tym.

Najpierw musisz porozmawiać z kuzynem. – Irina obróciła się na krzesełku w stronę

drzwi do drugiego pokoju i zawołała głośno: - Hej! Kajusz! Ktoś przyszedł do ciebie!

Kajusz

miał czterdzieści pięć lat i był mi równy wzrostem, tyle tylko, że nosił buty na

bardzo grubej zelówce. Mimo że szczupłej budowy, ciało miał dziwnie miękkie, jakby w ogóle

pozbawione kośćca. Gustował w pantoflach o spiczastych noskach i panienkach o

spiczastych piersiach, a także ciemnoskórych młodzieńcach. Jeździł ekskluzywnym

cadillakiem seville.

- Bells

chciałaby się zająć tropieniem naszych dłużników – oznajmiła Irina, gdy tylko

Kajusz

otworzył drzwi.

- Nie ma mowy, to zbyt niebezpieczne

– odparł szybko. – Większość naszych

agentów zbierała doświadczenia w firmach ochroniarskich. Poza tym musiałabyś znać

podstawowe przepisy z zakresu egzekwowania prawa.

Mogę się błyskawicznie z nimi zapoznać – powiedziałam.

- W takim razie porozmawiamy, jak to zrobisz.

Ale ja już teraz potrzebuję pracy.

- To nie moje zmartwienie.

Doszłam do wniosku, że z nim trzeba pogrywać ostro.

Więc niech to będzie twoje zmartwienie, Kajusz, bo inaczej umówię się na długą i

szczerą rozmowę z Lucille.

Miałam na myśli jego żonę, chyba jedyną kobietę w „Miasteczku”, która jeszcze nic

nie wiedziała o upodobaniach seksualnych Kajusza. Być może secjalnie starała się niczego

nie dostrzegać, a mnie wcale się nie uśmiechała rola kogoś, kto jej na siłę otworzy oczy.

Rzecz jasna, gdyby mnie o cokolwiek zapytała, wówczas... Ale to byłaby już zupełnie inna

sytuacja.

Zamierzasz mnie szantażować? Swojego kuzyna?

Zostałam przyparta do muru.

Kajusz

odwrócił się do sekretarki.

Daj jej parę spraw cywilnych. Takich, które można załatwić przez telefon.

Ale mnie zależy na tej robocie. – Wskazałam mu teczkę na biurku Iriny. –

Chciałabym zarobić dziesięć tysięcy.

- Nic z teg

o, tu chodzi o zabójcę. Nigdy bym się nie zgodził poręczyć za jego kaucję,

gdyby facet nie mieszkał w „Miasteczku”. Zrobiło mi się żal jego matki. To sprawa nie dla

ciebie, śmierdzi na kilometr.

Cholernie potrzebuję forsy, Kajusz. Daj mi szansę, a przyciągnę ci tego faceta pod

drzwi.

Już to widzę – burknął. – Nawet nie chcę go więcej oglądać na oczy. Uznałem, że

jestem na sto tysięcy do tyłu. Nie wysłałbym po niego nawet zawodowca, a co dopiero

takiego żółtodzioba jak ty.

Irina

spojrzała na mnie i uśmiechnęła się ironicznie.

Można by odnieść wrażenie, że musi zapłacić tę kaucję z własnej kieszeni. Wystawi

rachunek towarzystwu ubezpieczeniowemu i tak wyjdzie na swoje.

Daj mi tydzień, Kajusz – powiedziałam. – Jeśli nie ściągnę faceta w ciągu tygodnia,

przekażesz sprawę komu innemu.

Nie dam ci nawet pół godziny.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza, pochyliłam się ku niemu i szepnęłam do ucha:

Wiem wszystko o Madam Zaretski, jej skórzanych strojach i łańcuchach. Wiem

również o chłopcach, a nawet o kaczce.

Chyba mowę mu odjęło, bo tylko gapił się na mnie, tak silnie zagryzając wargi, że aż

pobielały. Trafiłam w punkt. Lucille pewnie by go obrzygała od stóp do głowy, gdyby się

dowiedziała, co wyczyniał z tą kaczką. A potem o wszystkim opowiedziałaby swemu ojcu,

Harry’emu „Toporowi”, ten zaś bez wahania obciąłby Kajuszowi kutasa.

A więc kogo mam szukać? – zapytałam, jak gdyby nigdy nic.

Kajusz

podniósł teczkę z biurka i wręczając miją, oświadczył:

- Edwarda Cullena.

Serce podeszło mi do gardła. Wiedziałam już, że Edward był zamieszany w

zabójstwo. W całym „Miasteczku” huczało od plotek, „Trenton Times” w najdrobniejszych

szczegółach opisywało przebieg strzelaniny. Tytuły w gazetach krzyczały: PRACOWNIK

MIEJSKICH SŁUŻB PORZĄDKOWYCH ZASTRZELIŁ BEZBRONNEGO CZŁOWIEKA.

Zdarzyło się to ponad miesiąc temu i od tego czasu inne, ważniejsze sprawy (jak choćby

rekordowa wygrana w toto-

lotka) zajęły miejsce na pierwszych stronach dzienników. Niezbyt

się tym interesowałam, odniosłam wówczas wrażenie, że chodziło o wypadek nieumyślnego

spowodowania śmierci podczas wykonywania obowiązków służbowych. Nie wiedziałam

nawet, że Cullen został oskarżony o morderstwo.

Kajusz

od razu spostrzegł moją reakcję.

Sądząc po twojej minie, wnioskuję, że go znasz.

rzytaknęłam ruchem głowy.

Owszem. Sprzedawałam mu rurki z kremem, jeszcze przed maturą.

Irina

jęknęła głośno.

Złotko, połowa dziewcząt z New Jersey sprzedawała mu... rurki z kremem.

ROZDZIAŁ 2

W barze Fiorellego kupiłam sobie puszkę lemoniady i popijałam ją, wracając powoli

samochodu. Usiadłam za kierownicą, odpięłam dwa górne guziki czerwonej jedwabnej

bluzki i pospiesznie ściągnęłam rajstopy, bo zrobiło się naprawdę gorąco. Następnie

otworzyłam teczkę. Na wierzchu leżały dwa zdjęcia - pierwsze chyba z rodzinnego albumu,

prz

edstawiające Cullena w brunatnej skórzanej kurtce i dżinsach, drugie zapewne z akt

policyjnych, gdyż Edward był na nim w białej koszuli i krawacie. Niewiele się zmienił, może

trochę wyszczuplał. Twarz zrobiła mu się bardziej pociągła, o lekko wystających kościach

policzkowych. Pojawiła się też nowa blizna, przecinająca na ukos prawą brew - zapewne to z

jej powodu na obu fotografiach miał lekko przymknięte prawe oko. Robiło to niezbyt

przyjemne wrażenie, Cullen nabierał groźnego wyglądu.

Uzmysłowiłam sobie, że ten facet wykorzystał moją naiwność aż dwukrotnie. Po

zajściu na posadzce cukierni ani razu nie zadzwonił, nie przysłał mi kartki, nie powiedział

nawet jednego słowa. A najgorsze było to, że wówczas bardzo pragnęłam, żeby zadzwonił.

Jane

Molnar miała całkowitą rację co do natury Edwarda Cullena: jak mnie już zdobył, to

koniec.

Teraz to nie ma żadnego znaczenia, powtarzałam w duchu. W ciągu minionych

jedenastu lat widziałam Edwarda trzy, może cztery razy, zawsze z daleka. Cullen cokolwiek

dla mnie znaczył jedynie w przeszłości, musiałam rozdzielić młodzieńcze uczucia od

rzeczywistości. Miałam konkretne zadanie do wykonania, proste i oczywiste. Nie wyszłam z

domu po to, aby rozdrapywać stare rany. Odszukanie Cullena nie mogło mieć nic wspólnego

z odwetem, m

iało służyć jedynie uzyskaniu godziwego honorarium. Tylko tyle, nic więcej. Ale

mimo to ciągle coś mnie ściskało za gardło.

Zgodnie z danymi personalnymi komendy policji, Cullen

zajmował mieszkanie w

jednym z nowych bloków niedaleko wylotu autostrady Route 1. Chyba stamtąd należało

zacząć poszukiwania. Wcale się nie łudziłam, że go zastanę w domu, mogłam jednak

popytać sąsiadów i sprawdzić, czy wyjął listy ze skrzynki.

Odłożyłam teczkę na drugie siedzenie, z niechęcią wsunęłam z powrotem stopy w

pantofle i

przekręciłam kluczyk w stacyjce, ale nic się nie zadziało. Z wściekłością huknęłam

pięścią w kolumnę kierownicy i aż jęknęłam z zaskoczenia, kiedy to pomogło.

Dziesięć minut później wjechałam na parking pod domem, w którym mieszkał

Edward. Wszystkie budynk

i osiedla były identyczne, jak spod sztancy: jednopiętrowe, z

czerwonej cegły. W każdym znajdowały się po dwie klatki schodowe, które prowadziły na

galerie, a więc z każdej wchodziło się do ośmiu mieszkań: czterech na parterze i czterech na

piętrze. Wyłączyłam silnik i zaczęłam w myślach przypisywać lokalom numery. Wyszło mi na

to, że Cullen mieszka na parterze, od tyłu budynku.

Jeszcze przez chwilę siedziałam za kierownicą, gdyż nagle poczułam się strasznie

głupio. A jeśli mimo wszystko Edward był w domu? Jak powinnam się zachować w takiej

sytuacji? Zagrozić, że poskarżę się jego matce, jeśli nie pójdzie ze mną grzecznie? Faceta

oskarżano o morderstwo. Musiał mieć sporo na sumieniu. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że

zrobi mi jakąś krzywdę, niemniej czułam wokół siebie atmosferę śmiertelnego zagrożenia.

Wmawiałam sobie, że przecież do tej pory żadne trudności nie zniechęcały mnie do

wcielenia w życie swoich postanowień... czego przykładem mogło być małżeństwo z Dickiem

Orrem, tym końskim zadkiem. Na to wspomnienie skrzywiłam się boleśnie. Teraz za żadne

skarby nie potrafiłam zrozumieć, jak mogłam wyjść za faceta o imieniu Dickie.

Dobra, dość tego rozpamiętywania, postanowiłam. Trzeba się zająć Cullenem.

Zajrzeć do skrzynki na listy, sprawdzić mieszkanie. Jeśli będę miała szczęście (a może

raczej pecha, w zależności, jak na to patrzeć) i Edward otworzy mi drzwi, wymyślę naprędce

jakieś kłamstwo i ucieknę stamtąd. A potem zadzwonię na policję i zostawię gliniarzom całą

brudną robotę.

Pomaszerowałam asfaltowym chodnikiem i obejrzałam uważnie skrzynkę na listy

przymocowaną do ściany obok wejścia na klatkę. We wszystkich przegródkach znajdowały

się jakieś koperty, ale w części Cullena leżało ich więcej niż gdzie indziej. Tym śmielej

wkroczyłam na galerię i zapukałam do drzwi jego mieszkania. Nikt nie odpowiedział.

Poczułam się zaskoczona. Zapukałam jeszcze raz, głośniej, ale wciąż nie było odpowiedzi.

Przeszłam więc na tyły budynku i przeliczyłam okna: cztery pierwsze należały do sąsiada

Edwarda

, cztery następne wychodziły z jego lokalu. We wszystkich rolety były opuszczone.

Podkradłam się bliżej i zachowując ostrożność, spróbowałam zajrzeć do środka między

krawędzią rolety a framugą okna. Przyszło mi do głowy, że gdyby w tej chwili ktoś wyjrzał z

mieszkania na zewnątrz, pewnie bym narobiła w majtki ze strachu. Na szczęście nikt nie

wyjrzał, ale ku mojej rozpaczy nie zdołałam też niczego dojrzeć. Wróciłam na galerię i

zaczęłam kolejno pukać do pozostałych mieszkań na parterze. W dwóch sąsiednich także

nikt nie odpowiad

ał, tylko pierwsze drzwi od wejścia do klatki otworzyła jakaś starsza kobieta.

Szybko się dowiedziałam, że mieszka tu od sześciu lat, lecz dotąd nawet nie widziała

Cullena

. Utknęłam w martwym punkcie.

Wróciłam do samochodu i usiadłam za kierownicą, zachodząc w głowę, co powinnam

teraz zrobić. Między domami osiedla nie było żywej duszy - znikąd nie dolatywał dźwięk

włączonego telewizora, ani jedno dziecko nie bawiło się na podwórku, nawet psy nie biegały

po trawnikach. Pomyślałam, że skoro na pierwszy rzut oka nie widać na tym osiedlu cieplej,

rodzinnej atmosfery, to zapewne mieszkańcy niewiele wiedzą o sobie nawzajem.

Niespodziewanie na parking wjechał sportowy wóz. Minął mnie szerokim łukiem i

zatrzymał się na wprost wejścia do budynku. Kierowca siedział przez dłuższą chwilę w aucie,

aż zaczęłam nabierać podejrzeń, że jest to ktoś, kto również zamierza czatować na Cullena.

Ale ponieważ nie miałam nic do roboty, postanowiłam cierpliwie czekać. Dopiero po pięciu

minutach otworzyły się drzwi samochodu. Wysiadł jakiś mężczyzna i ruszył energicznym

krokiem w stronę wejścia do budynku.

Kiedy pojawił się na galerii, otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia. Był to bowiem

kuzyn Edwarda

, „Krętacz” Cullen. Nie mogłam sobie przypomnieć jego imienia, pamiętałam

tylko, że za czasów mego dzieciństwa wszyscy wołali na niego „Krętacz”. Mieszkał wówczas

w śródmieściu, niedaleko szpitala imienia świętego Franciszka. Po całych dniach szwendał

się razem z Edwardem. Z całej siły zacisnęłam kciuki, miałam bowiem nadzieję, że „Krętacz”

przyjechał, aby się skontaktować z którymś z sąsiadów Edwarda. Zaraz jednak przyszło mi

do głowy, że być może będzie chciał się zakraść przez okno do mieszkania kuzyna.

Cieszyłam się już na myśl, że przyłapię go na próbie włamania, kiedy tamten bez obaw wyjął

klucze z kieszeni, otworzył drzwi i zniknął w środku.

Czekałam w napięciu. „Krętacz” pojawił się z powrotem po dziesięciu minutach, niósł

stylonową torbę podróżną. Pospiesznie wsiadł do samochodu i wyjechał na ulicę.

Odczekałam chwilę, żeby nie wzbudzać jego podejrzeń, i ruszyłam za nim. Jechałam

kilkadziesiąt metrów z tyłu. Serce waliło mi jak młotem i tak silnie zaciskałam dłonie na

kierownicy, że aż kostki mi pobielały, gdyż odzyskałam nadzieję na zdobycie owych

dziesięciu tysięcy dolarów.

Dotarłam za „Krętaczem” do ulicy State. Kiedy wprowadził wóz na podjazd,

pojechałam dalej, skręciłam w następną przecznicę i zatrzymałam za rogiem. Kiedyś w tej

okolicy mieszkali lepiej sytuowani obywatele, domy były obszerne, piętrowe, pooddzielane

szerokimi trawn

ikami. Ale w latach sześćdziesiątych, w dobie forsowanej przez liberałów

polityki szybkiego rozwoju taniego budownictwa komunalnego, wystarczyło, aby jeden z

mieszkańców sprzedał dom rodzinie czarnoskórych, a ceny tutejszych posiadłości zaczęły

gwałtownie spadać i najdalej po pięciu latach wszystkie posesje przy ulicy State zmieniły

właścicieli. Budynki szybko popadły w ruinę, większość podzielono na kilka lokali. Teraz

ogródki były zachwaszczone, a szyby w oknach zarośnięte brudem. Niemniej w ostatnich

lat

ach, ze względu na bliskość centrum miasta, podjęto wielką akcję doprowadzania całej tej

dzielnicy do porządku.

„Krętacz” wyszedł z domu po kilku minutach. Nadal był sam, ale nie niósł już torby

podróżnej. Przeczuwałam, że wpadłam na właściwy trop. Zaczęłam się zastanawiać, jakie są

szansę na to, że Edward Cullen przebywa w tym domu i właśnie wyjmuje z torby swoje

rzeczy. Nie miałam bowiem wątpliwości, że kuzyni nadal działają w zmowie. Roztrząsałam

dwa wyjścia: mogłam albo już teraz zawiadomić policję, albo dalej śledzić „Krętacza”.

Gdybym ściągnęła gliny, a Edwarda nie byłoby w tym domu, wyszłabym na idiotkę i przy

następnej okazji zapewne nie mogłabym już liczyć na pomoc policji. Z drugiej strony nie

miałam wielkiej ochoty bawić się w prywatnego detektywa. Nie była to robota dla mnie,

człowieka z ulicy, który podstępem wymusił zlecenie od kuzyna.

Przez dłuższy czas obserwowałam dom, żywiąc nadzieję, że Joe wyjdzie choćby na

przechadzkę, przez co ja nie musiałabym udawać spacerowiczki. Spoglądając na zegarek,

odczuwałam coraz silniejszy głód. Do tej pory przecież opróżniłam jedynie butelkę piwa.

Jeszcze raz obrzuciłam spojrzeniem duży dom. Gdyby mi się powiodło i zdołałabym wykonać

to zadanie, nędzne drobniaki na dnie mojej portmonetki zastąpiłby gruby plik banknotów. To

był odpowiedni motyw do działania.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza, otworzyłam drzwi i ostrożnie wysiadłam z

samochodu. Musisz to zrobić, nakazywałam sobie w myślach. Nic prostszego, nie ma co

trząść portkami. Edwarda na pewno nie ma w tym domu.

Ruszyłam pewnym krokiem w stronę wejścia, bez przerwy mamrocząc do siebie pod

nosem. Bez wahania wkroczyłam do holu. Rozmieszczone tuż za drzwiami skrzynki na listy

wskazywały, że budynek podzielono na osiem mieszkań. Do wszystkich wchodziło się z

odrap

anej klatki schodowej. Skrzynki były oznaczone nalepkami z nazwiskiem lokatora, ale

nie znalazłam wśród nich Cullena. Poza tym przy skrzynce z numerem 201 nie było żadnego

nazwiska.

Nie mając lepszego pomysłu, postanowiłam zapukać do drzwi owego tajemniczego

mieszkania. Ruszyłam schodami, czując nagły przypływ adrenaliny do krwi. Zanim jeszcze

stanęłam przed wejściem do lokalu na pierwszym piętrze, puls jak oszalały łomotał mi w

skroniach. Wmawiałam sobie, że to zupełnie normalne w tych okolicznościach. Wzięłam parę

głębszych oddechów i wykonując automatyczne ruchy, jak nakręcona, zapukałam do drzwi.

Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to moja dłoń powędrowała ku górze i uderzyła

kilkakrotnie.

Usłyszałam jakiś ruch wewnątrz mieszkania. Ktoś tam był, spoglądał na mnie przez

wizjer. Czyżby jednak Cullen? Nagłe dotarło do mnie znaczenie tego faktu. Dech zaparło mi

w piersiach, żołądek podszedł do gardła. Przez głowę przemknęły pytania: Co ja tu robię?

Dlaczego nie zajmuję się tym, co potrafię, czyli handlem damską bielizną? Co wiem na temat

chwytania zabójców?

Przede wszystkim nie myśl o nim jak o mordercy, ofuknęłam się w myślach. To tylko

stuknięty łobuziak, przypadkiem ten sam, który sprowadził cię z drogi cnoty i wypisywał

wulgarne hasła na ścianie męskiej toalety w barze „Mario Sub”. Przygryzłam wargi i

zmusiłam się do przymilnego uśmiechu dedykowanego człowiekowi obserwującemu mnie

zza drzwi, wmawiając sobie zarazem, iż żaden stuknięty łobuziak nie powinien zwietrzyć

niebezpieczeństwa ze strony takiej słodkiej idiotki, na jaką muszę wyglądać.

Sekundy wlokły się niemiłosiernie. Niemalże słyszałam obracane w ustach

przekleństwa, które musiały towarzyszyć podejmowaniu decyzji o otwarciu przede mną

drzwi. Uniosłam rękę i ostrożnie pomachałam dłonią przed wizjerem, starając się jeszcze

bardziej sprawiać wrażenie kogoś niewinnego. Wiedziałam już, że to Edward musi się

znajdować w mieszkaniu, więc tym bardziej mi zależało na odegraniu roli idiotki.

Wreszcie stuknął odsuwany rygiel, drzwi otworzyły się gwałtownie i stanęłam oko w

oko z Edwardem Cullenem.

Przyjął postawę obronną i niezbyt uprzejmie warknął:

- Czego?

Trochę się zmienił od czasu naszego ostatniego spotkania. Był szerszy w barach,

niecierpliwie przewracał oczyma, a na jego wargach błąkał się cyniczny uśmieszek.

Sądziłam, że ujrzę człowieka, który mógł dopuścić się zbrodni w afekcie, tymczasem

spoglądałam na zbira zdolnego popełnić morderstwo z obojętnością zawodowca.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza i starając się opanować drżenie głosu,

powiedziałam:

- Szukam Edwarda Juniaka...

Pomyliła się pani. Tu nie ma żadnego Juniaka.

Udając zakłopotanie, uśmiechnęłam się szerzej.

- Przepraszam...

Odwróciłam się bez pośpiechu i zrobiłam już krok w stronę schodów, kiedy nagle

Edwarda

olśniło:

Oczom nie wierzę! Isabella Swan!

Barwa jego głosu i śpiewny akcent obudziły moje wspomnienia. Podobnym tonem

mój ojciec pokrzykiwał na psa Smullensów, kiedy ten ośmielał się podnosić łapę przy

wypielęgnowanym krzaku hortensji przed naszym domem. Ale ja się nie boję takiego

krzykiwania, oznajmiłam sobie w duchu. A ponadto nigdy nas nie łączyły żadne głębsze

uczucia. Jeśli będę o tym pamiętała, pójdzie mi łatwiej.

- Edward Cullen...

– odezwałam się z udawanym zaskoczeniem. – Co za

niespodzianka!

Edward

zmarszczył brwi.

- Tak,

pewnie taka sama, jak wówczas, kiedy omal mnie nie przejechałaś na

chodniku.

Nie chciałam teraz wszczynać kłótni, poczułam się zobowiązana do udzielenia paru

słów wyjaśnień, choć niezbyt mi zależało, aby te kłamstwa zabrzmiały przekonująco.

To był wypadek. Niechcący przydepnęłam pedał gazu i...

Przestań zalewać. Specjalnie wjechałaś na chodnik, chciałaś mnie przejechać.

Mogłaś mnie wtedy zabić. – Oparł się ramieniem o futrynę, wychylił na zewnątrz i rozejrzał

po korytarzu. -

To może mi powiesz, co naprawdę tutaj robisz? Czyżbyś widziała artykuły w

gazetach i doszła do przekonania, że moje życie nie jest jeszcze wystarczająco spieprzone?

Cały mój misterny plan w jednej chwili wziął w łeb.

Sądzisz, że choć trochę mi zależy na twoim popieprzonym życiu? – syknęłam. –

Pracuję dla mego kuzyna, Kajusza. Złamałeś warunki poręczenia wyznaczonej przez sąd

kaucji.

Brawo, Stephanie. Co za opanowanie!

Edward

uśmiechnął się chytrze.

- I Kajusz

przysłał ciebie, żebyś mnie zaciągnęła na komendę?

A co? Uważasz, że to zabawne?

Owszem, nawet bardzo. I muszę ci powiedzieć, że to doskonałe ubarwienie

doskwierającej mi nudy. Ostatnio nie miałem zbyt wielu powodów do śmiechu.

To przynajmniej mogłam zrozumieć. Gdyby tu chodziło o dwadzieścia lat mojego

życia, też nie byłoby mi wesoło.

Musimy porozmawiać.

Tylko szybko. Spieszę się.

Skalkulowałam błyskawicznie, że mam jakieś czterdzieści sekund na to, aby go

przekonać do oddania się w ręce policji. Postanowiłam więc sięgnąć od razu po najcięższe

argumenty i uderzyć w jego silne poczucie więzi rodzinnych.

Pomyślałeś o swojej matce?

Coś jej grozi?

Podpisała umowę poręczycielską i będzie musiała spłacić te sto tysięcy kaucji. W

tym celu na pewno zastawi dom. A co powie wszystkim znajomym? Że jej syn, Edward,

okazał się zbyt wielkim tchórzem, aby stanąć przed sądem?

Mina mu zrzedła.

Tracisz czas. I tak nie wrócę do aresztu. Nigdy bym już nie wyszedł z pudła,

najwyżej by mnie wynieśli martwego. Chyba wiesz, jaki los czeka byłego gliniarza w

więzieniu? Żadnych perspektyw. A jeśli mam być z tobą całkiem szczery, to jesteś chyba

ostatnią osobą, której pozwoliłbym zgarnąć taką kupę forsy z wycofanej kaucji. W głowie ci

się przewróciło. Nigdy nie zapomnę, że chciałaś mnie przejechać tym cholernym buickiern.

Powtarzałam sobie w myślach, że mało mnie obchodzi nie tylko los Cullena, lecz

także jego zdanie o mnie. Mimo to poczułam się urażona. Gdzieś w głębi serca żywiłam

jednak nadzieję, że Edward wspomina mnie z sympatią. Na końcu języka miałam pytanie,

dlaczego ani razu do mnie n

ie zadzwonił po tym zajściu za ladą cukierni. Ale zdusiłam je w

sobie i krzyknęłam:

Bo w pełni sobie zasłużyłeś na to, żeby cię przejechać! Poza tym ledwie cię trąciłam

błotnikiem. Skręciłeś sobie nogę w kostce tylko dlatego, że chciałeś uskoczyć i się potknąłeś!

Masz szczęście, że cię wówczas nie zaskarżyłem.

To ty masz szczęście, że nie wrzuciłam wstecznego biegu i nie przejechałam ci po

nodze, kiedy leżałeś na chodniku!

Cullen

uniósł wzrok do nieba i rozłożył szeroko ręce.

Naprawdę muszę już iść. Nie mam czasu na wysłuchiwanie tych wytworów babskiej

logiki...

Babskiej logiki? To ma być żart?

Cofnął się o krok, pospiesznie nałożył lekką sportową kurtkę i sięgnął po stojącą na

podłodze stylonową torbę.

Muszę się stąd wynosić – oznajmił.

Dokąd?

Za pasek spodni wsunął duży czarny pistolet. Delikatnie odsunął mnie na bok,

wyszedł na korytarz, zamknął drzwi i schował klucze do kieszeni.

To już nie twój interes.

Posłuchaj – odezwałam się, idąc za nim po schodach. – Może i jestem żółtodziobem

w t

ej branży, ale na pewno nie postradałam zmysłów i nie będę siedziała cicho. Obiecałam

Kajuszowi

, że cię sprowadzę, i Bóg mi świadkiem, iż zamierzam dopiąć swego. Możesz

zwiewać, dokąd ci się żywnie podoba, a ja i tak cię odnajdę i zrobię wszystko, żebyś stanął

przed sądem.

Co za stek bzdur! Aż nie mogłam uwierzyć, że to ja powiedziałam. I tak miałam

kolosalne szczęście, że go odnalazłam już przy pierwszej próbie. Ale żeby go zaciągnąć do

sądu, musiałabym znaleźć Edwarda związanego, zakneblowanego i jeszcze pozbawionego

przytomności. Zresztą nie jestem pewna, czy nawet w takim wypadku „dopięłabym swego”.

Cullen

wyszedł tylnymi drzwiami na podwórze i ruszył w stronę nowego, sportowego

auta stojącego przy ścianie budynku.

Możesz się nie trudzić zapamiętywaniem numerów rejestracyjnych – rzucił przez

ramię. – To pożyczony wóz. Mam drugi, zaparkowany o godzinę jazdy stąd. I nie próbuj mnie

śledzić. Zwieję ci w śródmieściu. Masz to jak w banku.

Rzucił stylonową torbę na przednie siedzenie i wstawił nogę do środka, jakby chciał

usiąść za kierownicą, lecz znieruchomiał nagle i oparł się ramieniem o dach samochodu.

Chyba po raz pierwszy od chwili, kiedy zapukałam do drzwi mieszkania, przyjrzał mi się

uważnie. Zdołałam już opanować pierwszą falę wściekłości, więc odwzajemniłam mu się

twardym spojrzeniem. Uzmysłowiłam sobie jednak, że mam przed sobą gliniarza, takiego

Cullena

, jakiego nigdy dotąd nie znałam. Krótko mówiąc: dojrzałą wersję Edwarda, jeśli coś

takiego w ogóle istniało. Ale zaraz pomyślałam, że jest to raczej ten sam Cullen, tylko ja

teraz patrzę na niego innym wzrokiem.

Podobają mi się twoje delikatnie podkręcone włosy – odezwał się w końcu. – Pasują

do twojego charakteru. Mnóstwo energii i niemal zupełny brak opanowania. Jesteś cholernie

seksowna.

- A co

ty możesz wiedzieć o moim charakterze?

Na pewno mogę coś powiedzieć o tym, czy jesteś cholernie seksowna.

Poczułam, że się rumienię.

To niezbyt uprzejme, że mi przypominasz o tamtym zdarzeniu.

Masz rację – odparł z uśmiechem. – I pewnie masz także rację w sprawie wypadku.

Chyba rzeczywiście zasłużyłem na to, żeby mnie przejechać.

Mam to traktować jak przeprosiny?

Nie. Ale następnym razem, gdy będziemy się bawili w pociąg, dam ci potrzymać

latarkę.

Dochodziła już pierwsza, kiedy wróciłam do biura Kajusza. Opadłam ciężko na

krzesło przed biurkiem Iriny i pochyliłam głowę w bok, wystawiając twarz na podmuchy

chłodnego powietrza z klimatyzatora.

Uprawiałaś jogging? – spytała Irina. – Jeszcze nie widziałam kogoś tak spoconego

od czasu prezydentury Nixona.

W moim samochodzie nie działa nawiewnik.

- To masz darmowy narkotyk. A co z Cullenem

? Złapałaś jakiś trop?

Właśnie dlatego wróciłam. Potrzebuję pomocy. Chwytanie zbiegów okazało się

trudniejsze, niż sądziłam. Chciałabym porozmawiać z kimś, kto ma doświadczenie w tej

robocie.

Znam pewnego chłopaka. Jest leśnikiem, nazywa się Jacob Carlos Manoso. Jego

rodzice pochodzą z Kuby. Służył w oddziałach specjalnych, a teraz czasami pracuje dla

Kajusza. Ma na swoim koncie takie wyczyny, o jakich inni agenc

i mogą tylko marzyć. Co

prawda czasem go ponosi, ale tak to już jest ze wszystkimi geniuszami.

- Jak go ponosi?

Nie zawsze przestrzega pewnych reguł.

- To znaczy?

Działa jak Clint Eastwood w roli „Brudnego Harry’ego” – wyjaśniła Irina. – Tyle tylko,

że po Clincie Eastwoodzie to nie my musimy tuszować niektóre sprawy.

Wybrała numer z pamięci aparatu telefonicznego, połączyła się z pagerem Manoso i

zostawiła wiadomość.

Nic się nie martw – oznajmiła z uśmiechem. – Ten facet wyjaśni ci wszystko, co

powinn

aś wiedzieć.

Mniej więcej godzinę później zasiadłam razem z Manoso przy stoliku w zacisznej

śródmiejskiej kawiarni. Proste, długie czarne włosy miał zebrane w kitkę z tyłu głowy. Jego

bicepsy wyglądały tak, jakby zostały wyrzeźbione z granitowych bloków i tylko zamaskowane

rękawami mundurowej koszuli. Miał jakieś 180 cm wzrostu i wygląd człowieka, którego lepiej

omijać wielkim łukiem. Oceniłam go na 28 lat.

Odchylił się na krzesełku do tyłu i uśmiechnął przyjaźnie.

- Uff!

– stęknął. – Irina powiedziała, że mam cię wprowadzić w tajniki chwytania

różnych szumowin. Podobno potrzebujesz szybkiego przeszkolenia. Skąd ten pośpiech?

Widzisz tego brązowego chevroleta przy krawężniku?

Odwrócił głowę i popatrzył za okno.

- Owszem.

To mój wóz.

Ledwie zauważalnie przytaknął ruchem głowy.

Zatem potrzebujesz forsy. Coś jeszcze?

Względy osobiste.

Chwytanie zbiegów to niebezpieczna robota, więc lepiej, żeby te względy osobiste

były naprawdę cholernie ważne.

A z jakich powodów ty się tym zajmujesz?

Rozłożył ręce.

To najlepiej potrafię.

Trafna odpowiedź, pomyślałam, znacznie lepsza od mojej.

Może któregoś dnia i ja będę w tym dobra. Ale na razie zależy mi przede wszystkim

na stałym zajęciu.

Jaką sprawę dostałaś od Kajusza?

- Edwarda Cullena.

Odchylił głowę do tyłu i zaczął się śmiać tak donośnie, że prawie zadygotały cienkie

ściany kafejki.

Nie mogę! To jakiś żart? Naprawdę zamierzasz schwytać tego bufona? Tu nie

chodzi o jakiegoś szczeniaka z ulicy. Cullen jest cholernie sprytny i bardzo dobry w swoim

fachu.

Rozumiesz, co mam na myśli?

Według Iriny ty jesteś jeszcze lepszy.

Ale ty to nie ja. Nigdy nie będziesz tak dobra, słodziutka.

Gdyby mi dopisywał humor, stwierdziłabym, że całkowicie straciłam cierpliwość. Ale

byłam naprawdę w pieskim nastroju.

Więc pozwól, że ci coś wyjaśnię – rzekłam cicho, pochylając się niżej nad stolikiem.

– Straciłam pracę. Zabrano mi wóz za nie spłacone raty, moja lodówka świeci pustkami i lada

dzień dostanę nakaz eksmisji z mieszkania. W dodatku muszę chodzić w za małych butach.

Szkoda mi czasu na wysłuchiwanie morałów. Masz zamiar mi pomóc czy nie?

Manoso uśmiechnął się chytrze.

To może być nawet zabawne. Coś w rodzaju: „Profesor Higgins i Eliza Doolittle

robią czystki w Trenton”.

Jak mam się do ciebie zwracać?

- Tak jak

wszyscy: „Leśnik”.

Wziął ze stolika kartonową teczkę z dokumentami Cullena. Pospiesznie przebiegł

spojrzeniem tekst umowy poręczycielskiej.

Zrobiłaś już coś w tej sprawie? Sprawdziłaś jego mieszkanie?

Stoi puste, ale dopisało mi szczęście i odnalazłam Cullena w budynku przy ulicy

State. Właśnie wychodził.

- I co?

Odjechał.

- Cholera

– syknął „Leśnik”. – Czy nikt ci nie powiedział, że powinnaś była go

zatrzymać?

Poprosiłam go uprzejmie, żeby pojechał ze mną na policję, ale odparł, że nie ma na

to najmniejszej ochoty.

Znowu odpowiedział mi gromki rechot.

Pewnie nawet nie pomyślałaś, żeby zabrać broń?

Sądzisz, że powinnam mieć pistolet?

To wcale nie byłby zły pomysł – odparł, wyraźnie rozbawiony. Po raz drugi popatrzył

na kopię umowy. – Cullen wykończył niejakiego Ziggy’ego Kuleszę. Zabił go ze służbowego

rewolweru kalibru 11,43 milimetra, strzelił prosto między oczy z bliskiej odległości. – Uniósł

głowę i popatrzył na mnie. – Umiesz się posługiwać bronią?

Nie. Zawsze starałam się trzymać od niej z daleka.

Pocisk z takiego rewolweru robi z przodu maleńki, okrągły otworek, a z tyłu wyrywa

dziurę średnicy dużego ziemniaka. Strzał między oczy oznacza, że w promieniu paru metrów

wszystko jest zabryzgane resztkami mózgu ofiary. Głowa tego Ziggy’ego musiała

eksplodować niczym jajko w kuchence mikrofalowej.

Bomba. Cieszę się, że mi to przybliżyłeś ze szczegółami.

Znów odpowiedział szerokim uśmiechem.

Odniosłem wrażenie, że chcesz znać takie szczegóły. – Z powrotem odchylił się na

oparcie krzesła i skrzyżował ręce na piersi. – Zapoznałaś się dokładnie z okolicznościami

zabójstwa?

Jeśli wierzyć artykułom z gazet, których wycinki Morty Beyers dołączył do akt w

teczce, wydarzyło się to późnym wieczorem, nieco ponad miesiąc temu, w bloku przy ulicy

Shawa. Cullen

wracał ze służby i pojechał z wizytą do Carmen Sanchez. Według jego

zeznań Carmen chciała z nim porozmawiać w jakiejś sprawie, którą się zajmował. Podobno

drzwi otworzył mu właśnie Kulesza i natychmiast sięgnął po broń. Cullen przysięgał, że

dzia

łał w obronie własnej. Ale sąsiedzi Carmen zeznali co innego. Kilka osób wybiegło na

korytarz, słysząc odgłosy strzelaniny, i zastali Cullena z dymiącym jeszcze rewolwerem nad

ciałem ofiary. Któryś z sąsiadów ogłuszył go i wezwał policję. Żaden ze świadków nie

przypomina sobie, aby Ziggy trzymał broń w ręku. Policja nie znalazła też żadnych dowodów,

że był uzbrojony. Cullen zeznał, iż w mieszkaniu Carmen przebywał jeszcze jakiś

mężczyzna. Trzech świadków potwierdziło, że także dostrzegli sylwetkę nie znanego im

człowieka. Ale gość musiał się ulotnić przed przybyciem patrolu.

A co z tą Carmen? – zapytał „Leśnik”.

Nikt jej nie widział tamtego wieczoru. Ostatnia notatka ukazała się w prasie tydzień

po zabójstwie i do tego czasu kobieta się nie odnalazła.

noso pokiwał głową.

Coś jeszcze?

- Nie, to wszystko.

Ten facet, którego Cullen zabił, pracował dla Benito Ramireza. Coś ci mówi to

nazwisko?

- Chodzi o tego boksera?

To nie jest zwykły bokser, ale prawdziwy dynamit ringu w wadze ciężkiej.

Najsłynniejszy obywatel Trenton od czasu, kiedy Waszyngton przepędził stąd hesjańskich

najemników. Trenuje w sali gimnastycznej przy ulicy Starka. Kulesza kręcił się wokół

Ramireza jak mucha nad padliną, niekiedy stawał na deskach do sparingu. Nic dziwnego, że

Ramire

z traktował go jak kumpla czy osobistego ochroniarza.

Nie słyszałeś żadnych plotek na temat powodów, dla których Cullen zabił Kuleszę?

„Leśnik” przekrzywił głowę i popatrzył na mnie z ukosa.

Nie. Ale musiał mieć jakiś cholernie ważny powód. Cullen zawsze był opanowany, a

jeśli gliniarz chce komuś zalać sadła za skórę, znajdzie setki różnych sposobów.

Jak widać, nawet opanowany gliniarz może popełnić błąd.

Mylisz się, kochana. Ktoś taki, jak Cullen, nie popełnia błędów.

Więc co to może oznaczać?

Że powinnaś działać bardzo ostrożnie.

Znowu coś mnie ścisnęło w dołku. Chyba wreszcie dotarło do mnie, że nie będzie to

egzotyczna przygoda, która błyskawicznie przyniesie mi spory dochód. Schwytanie Cullena

naprawdę wyglądało na trudne, a już zaciągnięcia go przed sąd w ogóle nie mogłam sobie

wyobrazić. To fakt, że za nim nie przepadałam, ale moja niechęć do Edwarda nie była aż tak

wielka, bym z radością myślała o wsadzeniu go na resztę życia za kratki.

I co, nadal masz zamiar go szukać? – zapytał „Leśnik”.

Nie odpowiedziałam.

Jeśli nie ty, to zajmie się tym ktoś inny – dodał. – Musisz sobie wbić do głowy tę

zasadę. Poza tym nie wolno ci się kierować żadnymi osądami. Masz do wykonania

konkretne zadanie, ściągnąć gościa do aresztu. Trzeba wierzyć w nasz wymiar

sprawiedliwości.

- A ty w niego wierzysz?

Chroni nas przed anarchią.

- Za Cullenem

można zgarnąć duże honorarium. Jeśli jesteś taki dobry, i to dlaczego

Kajusz

nie przekazał ci od razu tej sprawy? Czemu zwrócił się; z tym do Morty’ego Beyersa?

- P

ewnie miał swoje powody.

Czy jest coś jeszcze, co powinnam wiedzieć na temat Cullena?

Jeśli faktycznie zależy ci na zdobyciu tego honorarium, musisz najpierw odnaleźć

faceta. Krążą plotki, że sąd i policja nie należą do jego największych zmartwień.

- M

am przez to rozumieć, że ktoś wydał na niego wyrok?

„Leśnik” wyciągnął dwa palce, jakby to była lufa rewolweru.

- Bach!

Można wierzyć tym plotkom?

Wzruszył ramionami.

Powtarzam tylko to, co słyszałem.

Robi się coraz bardziej śmierdzące – oznajmiłam cicho.

Na to też ci nie wolno zwracać uwagi. Masz robić swoje: odnaleźć faceta i postawić

go przed sądem.

Sądzisz, że temu podołam?

- Nie.

Gdyby próbował mnie odwieźć od tej roboty, powiedziałby co innego.

Czy mogę zatem liczyć na twoją pomoc?

- Tak d

ługo, dopóki zachowasz to w tajemnicy. Wolałbym, żeby nikt nawet przez

sekundę nie posądzał mnie o uczynność.

Przytaknęłam ruchem głowy.

- Zgoda. Od czego zaczynamy?

Najpierw przydałoby się zdobyć trochę wyposażenia. Tymczasem będę musiał ci

przybliżyć najważniejsze przepisy prawa.

Mam nadzieję, że to wszystko nie będzie zbyt kosztowne.

No cóż, za mój czas i wiadomości nie zapłacisz ani grosza, bo mi się spodobałaś.

Poza tym zawsze marzyłem o odegraniu roli profesora Higginsa. Ale para kajdanek kosztuje

czterdzieści dolarów. Masz kartę kredytową?

Niemal już zapomniałam, jak ona wygląda. Jednemu z sąsiadów odsprzedałam

prawie całą swoją biżuterię i nowiutką kanapę z saloniku, żeby uregulować debet z karty

kredytowej. Resztę cenniejszych sprzętów oddałam za tego brązowego wraka. Została mi

jeszcze skarbonka z drobniakami na czarną godzinę, którą do tej pory udawało mi się ocalić

przed rozbiciem. Liczyłam na to, że z resztek oszczędności zdołam opłacić przynajmniej

wstępną kurację ortopedyczną, kiedy w końcu wierzyciele zdecydują się połamać mi obie

nogi.

Teraz jednak doszłam do wniosku, że tych drobnych pewnie by nawet nie starczyło

na solidne szyny.

Mam odłożonych parę groszy – powiedziałam.

Rzuciłam dużą, czarną skórzaną torbę na podłogę i ciężko opadłam na krzesło przy

stole w jadalni rodziców. Wszyscy, to znaczy ojciec, mama i babcia Mazurowa czekali z

niecierpliwością na moją relację ze spotkania z Kajuszem.

Spóźniłaś się dwanaście minut – zganiła mnie matka. – Już nasłuchiwałam syren

policyjnych.

Ale chyba nie przydarzył ci się żaden wypadek, prawda?

Miałam pilne zajęcia.

Już dzisiaj? – Spojrzała na ojca i dodała karcącym tonem: - Była pierwszy dzień w

pracy, a twój kuzyn już kazał jej zostać po godzinach. Powinieneś z nim porozmawiać, Frank.

Nie musiałam zostawać po godzinach. Mam ruchomy czas pracy.

Twój ojciec pracował na poczcie przez trzydzieści lat i ani razu się nie spóźnił na

obiad.

Mimo woli wyrwało mi się głośne westchnienie.

- I czemu tak wzdychasz?

– zapytała szybko mama. – A po co ci taka wielka torebka?

Kiedy ją sobie kupiłaś?

Dzisiaj. Będę miała sporo rzeczy do noszenia, dlatego potrzebowałam nowej,

większej torby.

Jakich znowu rzeczy! Przecież obejmujesz posadę w biurze, przy archiwizacji

danych.

Zrezygnowałam z tej posady. Mam inną robotę.

A cóż to za praca?

Obficie polałam swój kawałek pieczeni keczupem, z trudem powstrzymując kolejne

westchnienie.

- Agenta dochodzeniowego

– odparłam. – Będę pełnić funkcję prywatnego agenta.

- Agent dochodzeniowy?

– powtórzyła matka z niedowierzaniem. – Frank, czy ty

rozumiesz, o co tu chodzi?

- Owszem

– mruknął ojciec. – Łowca nagród.

Mama szybko przyłożyła obie dłonie do policzków i uniosła oczy do nieba.

- Isabella

!... Co ludzie sobie pomyślą? Przecież to nie jest zajęcie dla wykształconej,

młodej damy.

Znalazłam uczciwą i dobrze płatną pracę – odparłam. – To coś podobnego do

policjanta albo prywatnego detektywa.

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że rodzice żadnej z tych funkcji nie otaczali

szczególnym szacunkiem.

A cóż ty możesz wiedzieć o ściganiu przestępców?

Zasady są proste. Kajusz przekazuje mi dokumenty, a ja muszę odnaleźć człowieka

i zaprowadzić na najbliższy posterunek policji.

- Jakie dokumenty?

– dopytywała się ciekawie mama.

Dotyczące ludzi, którzy nie stawili się na wezwanie do sądu.

To może i ja się zaciągnę jako łowca nagród? – wtrąciła babcia Mazurowa. – Też

bym chciała zarobić trochę pieniędzy. Mogłabym ścigać przestępców razem z tobą.

Tylko tego brakowało... – jęknął ojciec.

Ale mama nie zwracała na nich najmniejszej uwagi.

To pewnie będziesz się też musiała nauczyć kamuflować. W tym zawodzie często

trzeba występować w przebraniu. – Ponownie spojrzała na ojca. – Jak myślisz, Frank,

potrzebny jej będzie kamuflaż? Czy to nie jest dobry pomysł?

Poczułam, że mimo woli zagryzam zęby, starałam się ze wszystkich sił nad sobą

zapanować. Zachowaj spokój, powtarzałam w duchu. Zarazem przyszło mi do głowy, że

mam dobry trening przed zaplanowaną na jutro rozmową z matką Edwarda Cullena.

Pani Cullen

okazała się ucieleśnieniem niepisanych norm życia w „Miasteczku”,

przypominała iście tytaniczną gospodynię domową. Przy niej moja matka musiałaby

wyglądać jak niedożywiona sprzątaczka. Chyba u samego pana Boga nie było czyściejszych

szyb w oknach, bielszego zlewu kuchen

nego i nie podawano tak wspaniałego pasztetu. Pani

Cullen

nie opuściła ani jednej niedzielnej mszy w kościele, dorabiała na pół etatu jako

kasjerka na stacji kolejowej. Od samego spojrzenia

jej czarnych oczu ciarki przeszły mi po

grzbiecie. Błyskawicznie nabrałam podejrzeń, że nie dowiem się niczego o jej najmłodszym

synu, postanowiłam jednak realizować kolejne punkty swego planu. Nie miałam nic do

stracenia.

Ojciec Edwarda

należał do tego rodzaju mężczyzn, których da się przekupić

pięciodolarówką czy najtańszą paczką papierosów, ale on nie żył już od dawna.

Z samego rana zdecydowałam się odegrać rolę profesjonalistki. Włożyłam beżową

lnianą garsonkę, wbiłam się w rajstopy i szpilki, przypięłam nawet do uszu ocalałą parę

moich ulubionych kolczyków z perłami. Zaparkowałam przy krawężniku, odważnie

wkroczyłam po schodach na ganek i zapukałam do drzwi.

Proszę, proszę... – powitała mnie pani Cullen, od stóp do głowy mierząc tym samym

spojrzeniem, które dotychczas było zarezerwowane dla ateistów i bandytów. – Kogo my tu

mamy, i to o tak wczesnej porze?... Naszą nową, uroczą łowczynię nagród. – Zadarła brodę

o parę centymetrów wyżej. – Słyszałam już o twojej nowej pracy. Niczego się ode mnie nie

dowiesz.

- Pani Cullen

, naprawdę muszę odnaleźć Edwarda. Nie stawił się na wezwanie w

sądzie...

Widocznie miał ku temu ważne powody.

Najważniejsze! Poczuł się winny.

Może na wszelki wypadek zostawię pani swoją wizytówkę. Zdążyłam je wczoraj

zamówić...

Zaczęłam grzebać w torebce, przerzucając kajdanki, lakier do włosów, szczotkę,

latarkę... Przechyliłam ją, żeby zajrzeć do środka, i ciężki rewolwer wypadł na zieloną grubą

wycieraczkę przed drzwiami.

Masz nawet broń! – zauważyła pani Cullen. – Do czego ten świat zmierza? Czy

twoja matka wie, że chodzisz po ulicach z rewolwerem? Bo ja mam zamiar ją o tym

powiadomić. Zaraz do niej zadzwonię i powiem o wszystkim!

Kobieta zrobiła zdegustowaną minę i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.

No proszę, skończyłam trzydziestkę, a ona zamierza poskarżyć na mnie mojej matce.

Takie rzeczy

zdarzają się tylko w „Miasteczku”. Podniosłam rewolwer i wrzuciłam go z

powrotem do torebki. Dopiero wtedy znalazłam wizytówki. Wsunęłam jedną z nich w

szczelinę między drzwiami a futryną i pojechałam do domu rodziców, chciałam się bowiem

skontaktować telefonicznie z Jasperem, innym moim kuzynem, który chyba wiedział

wszystko o wszystkich w „Miasteczku”.

- Szukaj wiatru w polu

– oznajmił Jasper. – To przebiegły facet, na pewno zdobył już

sztuczne wąsy i perukę. Był gliniarzem, zna właściwych ludzi. Nie wątpię, że wie również, jak

załatwić lewe prawo jazdy oraz kartę ubezpieczenia społecznego i zacząć życie od nowa.

Poddaj się, nigdy go nie odnajdziesz.

Ale moja intuicja i skrajna desperacja nie pozwalały mi zrezygnować. Zadzwoniłam

więc do Emmetta Gazarry, który także służył w policji, a już od dzieciństwa należał do grona

moich najlepszych przyjaciół. Był nie tylko wspaniałym kumplem, lecz w dodatku ożenił się z

moją kuzynką, Shirley „Płaczką”. Tylko tej jednej decyzji Emmetta nie potrafiłam nigdy

zrozumieć, ale ponieważ małżeństwo przetrwało jakoś jedenaście lat, więc pewnie coś ich ze

sobą łączyło.

W rozmowie z Gazarrą nie musiałam się bawić w zbędne ceregiele, od razu

przeszłam do sedna sprawy. Pokrótce przedstawiłam charakter zlecenia Kajusza i

zapytałam, czy wiadomo coś nowego o tamtej strzelaninie.

Gdybym nawet wiedział coś konkretnego, i tak bym ci nie powiedział – odparł

Emmett.

– Jeśli chcesz brać zlecenia od Kajusza, to twój interes, ale w tym wypadku poproś

go, żeby ci przydzielił inną sprawę.

Za późno. Podjęłam już decyzję.

- Sprawa Cullena cuchnie na kilometr.

Każdy podobny wypadek w New Jersey cuchnie na kilometr. Doszłam do wniosku,

iż należy się do tego przyzwyczaić.

Lecz jeśli oskarża się gliniarza o popełnienie morderstwa, to robi się naprawdę

poważna sprawa. Tu, u nas, wrze jak w ulu. A sytuację pogarsza jeszcze fakt, że wszystkie

wyniki dochodzenia przemawiają przeciwko Cullenowi. Świadkowie zastali go na miejscu

zbrodni z dymiącym jeszcze rewolwerem. On sam zeznał, że Ziggy pierwszy sięgnął po broń,

lecz nigdzie nie znaleziono pistoletu, nie było śladów od kul na ścianach korytarza, nie

stwierdzono osadu prochu na dłoniach i koszuli denata. Prokurator nie miał wyboru, musiał

oskarżyć Cullena. A jakby tego wszystkiego było mało... oskarżony nie stawił się przed

sądem. Nawet sobie nie wyobrażasz, jaka atmosfera panuje w całym wydziale. Wystarczy,

że na korytarzu padnie nazwisko Cullena, a wszyscy natychmiast dają nura do swoich

pokojów. Nikt nie przyjmie tego z radością, jeżeli zaczniesz teraz od nowa rozgrzebywać

sprawę. Boję się nawet, że gdy na serio rozpoczniesz poszukiwania Cullena, szybko

skończysz dyndając na jakiejś gałęzi w środku lasu.

Lecz jeśli go odnajdę, zarobię dziesięć tysięcy dolarów.

To już lepiej zacznij grać w toto-lotka, będziesz miała większe szansę na zdobycie

tej sumy.

- Z tego, co wiem, Cullen

miał się spotkać z Carmen Sanchez, ale kobiety nie było w

mieszkaniu.

Nie tylko jej tam nie było w chwili zabójstwa, ale całkiem zapadła się pod ziemię.

- I do dzisiaj nic o niej nie wiadomo?

Nie. Ale też specjalnie jej nie szukano.

A co z tym drugim facetem, który według Cullena znajdował się także w mieszkaniu,

z owym tajemniczym świadkiem?

Również zniknął.

Pokręciłam nosem, próbując zebrać myśli.

Nie sądzisz, że to dziwne?

Owszem, co najmniej zastanawiające.

A może Cullen został wystawiony?

Miałam wrażenie, że Emmett na drugim końcu linii wzruszył ramionami.

Mogę wyznać tylko tyle, iż moja intuicja gliniarza podpowiada mi, że nie wszystko w

tej sprawie do siebie pasuje.

Co on teraz zrobi? Wstąpi do Legii Cudzoziemskiej?

Pewnie przyczai się gdzieś i będzie próbował odzyskać utraconą perspektywę

długowieczności. Ale raczej skończy się jedynie na staraniach.

Z ulgą przyjęłam to, że nie tylko ja jestem podobnego zdania.

Masz jakieś sugestie?

Nic z tych rzeczy, które byłbym ci gotów powiedzieć.

Daj spokój, Emmett. Naprawdę potrzebuję pomocy.

W słuchawce rozległo się głośne westchnienie.

Na pewno nie warto go szukać u krewnych i przyjaciół. Jest na to za sprytny.

Jedyne, co mi teraz przychodzi do głowy, to próba odnalezienia Carmen Sanchez i tego

faceta, który ponoć był wówczas w jej mieszkaniu razem z Ziggym. Na miejscu Cullena

próbowałbym się jakoś z nimi skontaktować, albo po to, by zyskać dowód swojej

niewinności, albo w celu ich uciszenia, żeby nie mogli świadczyć w sądzie przeciwko mnie.

Nie mam jednak pojęcia, jak się do tego zabrać. Skoro policja nie może odnaleźć tej pary, to

i ty masz na to niewielkie szansę.

Podziękowałam mu uprzejmie i odłożyłam słuchawkę. Szukanie tych dwojga było

chyba niezłym pomysłem. Nie przejmowałam się zanadto, że według Gazarry jest to

niewykonalne. Wykombinowałam, że gdybym wpadła na trop Carmen Sanchez,

prawdopodobnie ruszyłabym tą samą drogą, co Cullen, a wówczas moglibyśmy się spotkać

po raz drugi.

Tylko od czego powinnam zacząć? Od mieszkania Carmen. Trzeba było

porozmawiać z jej sąsiadami, pewnie potrafiliby wskazać jej znajomych i przyjaciół. Co

jeszcze? Warto było również zobaczyć się z tym bokserem, Benito Ramirezem - jeśli on i

ROZDZIAŁ 3

Ulica Starka zaczyna się nad samą rzeką, przechodzi kilkadziesiąt metrów na północ

od ratusza i biegnie ze dwa kilometry w kierunku północno-wschodnim. Ciągną się wzdłuż

niej pon

ure, dwupiętrowe kamienice, w znacznym stopniu zrujnowane; pełno tam

podrzędnych sklepików, barów i rozmaitych spelunek. Większość budynków przerobiono na

wielorodzinne domy komunalne. Tylko nieliczne pomieszczenia są tam klimatyzowane, a

ponieważ w mieszkaniach panuje ścisk, podczas upałów mieszkańcy gromadzą się na ulicy i

w bramach, szukając odrobiny cienia. Lecz o dziesiątej trzydzieści przed południem ulica

sprawiała wrażenie wyludnionej.

Za pierwszym razem minęłam salę gimnastyczną. Dopiero później, gdy sprawdziłam

adres na kartce wyrwanej z mojej książki telefonicznej, zawróciłam i jadąc wolniej,

wypatrywałam numerów kamienic, wpadł mi w oko czarny napis na szybie w drzwiach,

informujący, że znajduje się tu Miejska Sala Treningowa. Budynek nie wyróżniał się niczym

szczególnym, ale bywalcom z pewnością nie był potrzebny żaden szyld. Nie miałam zresztą

złudzeń, że przychodzą tu starsze panie w ramach kuracji odchudzającej. Musiałam jednak

przejechać jeszcze kilkadziesiąt metrów, zanim znalazłam wolne miejsce do zaparkowania.

Zamknęłam samochód na klucz, zarzuciłam torebkę na ramię i ruszyłam chodnikiem.

Nie dość, że moje spotkanie z panią Cullen nie przyniosło żadnego rezultatu, to jeszcze

teraz musiałam się męczyć w lnianej garsonce i butach na obcasach. Czułam się głupio w

tym otoczeniu, ale z drugiej strony zaczynała mnie bawić moja rola. Myślałam już, że chyba

nie ma nic piękniejszego od brzęku kajdanek zatrzaskiwanych na rękach jakiegoś

złodziejaszka, który postanowiłby mnie tutaj napaść.

Sala gimnast

yczna zajmowała środkową część budynku, sąsiadowała z nią stacja

naprawy samochodów „A & K”. Szerokie wrota garażu były uchylone i kiedy znalazłam się na

wprost nich, usłyszałam dobiegające ze środka ciche pojękiwania i niedwuznaczne szelesty.

W jednej chwili przez

głowę przemknęły mi setki różnych myśli, dała o sobie znać cała

spuścizna wychowania w New Jersey. Chyba powinnam jakoś zareagować, doszłam jednak

do wniosku, że dyskrecja jest najcenniejszą zaletą. Toteż zacisnęłam mocniej wargi i szybko

poszłam dalej.

W brudnym oknie na drugim piętrze budynku po drugiej stronie ulicy mignęła jakaś

mroczna sylwetka, ten ruch przyciągnął moją uwagę. Ktoś mnie obserwował. Nic dziwnego,

pomyślałam. Dwukrotnie przejechałam pustą ulicą, a dziś z samego rana urwał mi się tłumik,

więc ryk silnika novej musiał wstrząsnąć wszystkimi szybami w oknach. Miałam najlepszy

przykład, jak może wyglądać „kamuflaż” w tego rodzaju działalności.

Drzwi sali gimnastycznej zaprowadziły mnie do niewielkiego holu ze schodami

wiodącymi na piętro. Ściany miały kiedyś biurowy, szarozielony kolor, teraz niemal całkowicie

ginący pod wymalowanymi farbą z aerozolu napisami oraz smugami dwudziestoletniego

brudu. Panował tu nieprzyjemny zaduch, odór uryny bijący z piwnic mieszał się z

docierającym z góry smrodem potu wyciskanego z nie domytych męskich ciał. Na piętrze

otwierała się rozległa przestrzeń, ale i tu panował podobny brud i smród.

Na matach w przeciwległym końcu sali paru osiłków ćwiczyło elementy walki wręcz.

Stojący pośrodku bokserski ring był pusty. Przyszło mi do głowy, że o tej porze tutejsi

bywalcy są zajęci rabowaniem sklepów bądź kradzieżą samochodów. Nie zdążyłam jednak

skonkretyzować swoich podejrzeń, gdyż nagle wszelki ruch na sali ustał. Jeśli na ulicy

czułam się nieswojo, to teraz doznałam wrażenia, którego nie sposób opisać. Spodziewałam

się ujrzeć mistrza sportowego, otoczonego aurą profesjonalizmu, tymczasem zastałam

gromadę ciemnych typków, gapiących się na mnie podejrzliwie, z wyraźną wrogością. Byłam

zwykłą ignorantką z ulicy, w dodatku białą, która ośmieliła się zakłócić rytm treningu

czarnoskórych sportowców. Gdyby martwa cisza, jaka nagle zapadła, była nieco bardziej

namacalna, pewnie odwróciłabym się na pięcie i pognała z powrotem po schodach, jak po

spotkaniu z przerażającym upiorem.

Uśmiechnęłam się szeroko (bardziej po to, żeby nie zemdleć w progu sali, niż z chęci

oczarowania tych facetów) i poprawiając torebkę na ramieniu, powiedziałam głośno:

- Szukam Benito Ramireza.

Z ławki pod ścianą uniosła się istna góra mięśni.

- To ja.

Musiał mieć ponad 190 centymetrów wzrostu. Odznaczał się miękkim, jedwabistym

głosem i pełnymi wargami, po których zdawał się błądzić rozmarzony uśmiech. Ten kontrast

byłby nawet komiczny, gdyby nie lodowate, wyrachowane spojrzenie jego oczu.

szyłam w tamtą stronę i śmiało wyciągnęłam rękę.

- Isabella Swan.

- Benito Ramirez.

Dotyk jego dłoni także był miękki, delikatny, bardziej przypominał pieszczotę niż

uścisk na powitanie. Ciarki przeszły mi po plecach. Spoglądałam w półprzymknięte, niemal

ezdenne oczy, zastanawiając się nad pobudkami bokserów. Do tej pory uważałam ten sport

za wyładowanie agresji, lecz sądziłam, że zawodnicy dążą przede wszystkim do zwycięstwa,

które nie musi się przecież wiązać ze zmaltretowaniem przeciwnika. Ale błyski w oczach

Ramireza podpowiadały mi, że ten człowiek byłby gotów zabić. W matowoczarnych

źrenicach czaiło się coś, co upodobniało je do czarnych dziur, w których wszystko znika i nic

nie może się wydostać, jakby to było siedlisko samego diabła. I do tego tajemniczy uśmiech -

połączenie ironii z pogardą, całkowite zaprzeczenie złudnej uprzejmości, niemalże dowód

chorobliwej nienawiści do wszystkiego. Wrażenie było tak niezwykłe, że przyszło mi do

głowy, iż jest to jedynie wystudiowana poza służąca odstraszaniu przeciwników w ringu. W

każdym razie i mnie obleciał strach. Chciałam uwolnić swą dłoń z jego uścisku, lecz Ramirez

silniej zacisnął palce.

No więc, Isabello Swan – rzekł tym swoim jedwabistym głosem – czym mogę pani

służyć?

Pracując dla E.E. Martina nauczyłam się odpowiednio traktować podobnych ludzi,

trzymać nerwy na wodzy i zachowując pozory uprzejmości, rzeczowo załatwiać sprawy.

Zależało mi na tym, aby moja mina i ton głosu przekonały Ramireza, że nie jestem do niego

wrogo nastawiona. Musiałam też dobrać właściwe słowa.

Jeżeli puści pan moją rękę, będę mogła dać panu wizytówkę – powiedziałam.

Uśmiech ani na chwilę nie zniknął z jego warg, choć teraz wydał mi się bardziej

wyrazem rozbawienia i zaciekawienia niż pogardy. Sięgnęłam do torebki po wizytówkę i

wręczyłam mu ją.

„Prywatny agent dochodzeniowy” – odczytał na głos i uśmiechnął się szerzej. – To

strasznie poważny tytuł dla takiej małej dziewczynki.

Już od dawna nie uważałam siebie za małą dziewczynkę, ale przy nim można się

było tak poczuć. Mam 170 centymetrów wzrostu i budowę ciała odziedziczoną po Mazurach,

rodzinie węgierskich rolników. Pewnie doskonale bym się nadawała do pracy na polach

papryki, prowadzenia pługa za koniem i rodzenia co roku dzieci z takim wysiłkiem, jak kura

znosząca jajka. W dodatku odznaczam się skłonnościami do tycia, toteż co jakiś czas muszę

sobie narzucać dietę, lecz i tak nie udaje mi się zbić wagi poniżej 60 kilogramów. Może nie

jestem potężnie zbudowana, lecz na pewno daleko mi do małej dziewczynki.

- Szukam Edwarda Cullena

. Nie widział go pan?

Ramirez pokręcił głową.

- Nie znam Cullen

. Wiem tylko tyle, że zastrzelił Ziggy’ego. – Obejrzał się na kolegów.

– Czy któryś z was widział ostatnio Cullena?

Żaden nie odpowiedział.

- Podobno tamtego dnia w mieszkaniu znajdowa

ł się jakiś mężczyzna, który był

świadkiem zabójstwa i który później zniknął. Nie podejrzewa pan, kto to mógł być?

Znów odpowiedziała mi cisza.

- A co z Carmen Sanchez?

– nie dawałam za wygraną. – Zna ją pan? Czy Ziggy

kiedykolwiek opowiadał panu o niej?

Zadajesz strasznie dużo pytań – odparł Ramirez.

Staliśmy naprzeciwko dużego okna we frontowej ścianie sali. Kierowana jakimś

instynktem spojrzałam na budynek po drugiej stronie ulicy. Po raz drugi dostrzegłam ciemną

sylwetkę w tym samym oknie na drugim piętrze. To musi być mężczyzna, pomyślałam. Nie

mogłam tylko stwierdzić, czy jest biały, czy ciemnoskóry. Ale to miało najmniejsze znaczenie.

Ramirez delikatnie pociągnął mnie za rękaw żakietu.

Napijesz się coca-coli? Mamy tu automat z napojami. Mogę ci też zafundować

lemoniadę.

Dziękuję, ale zostało mi jeszcze sporo spraw do załatwienia, trochę się spieszę.

Gdyby pan spotkał Cullena, proszę dać mi znać.

Większość takich małych dziewczynek ogarnia strach, kiedy mistrz bokserski chce

je zaprosić na lemoniadę.

Ale ja się do nich nie zaliczam, pomyślałam. Dla mnie temu mistrzowi bokserskiemu

po prostu brakuje paru klepek. Takiej dziewczynce, jak ja, zwyczajnie nie odpowiada

atmosfera panująca na sali gimnastycznej.

Z przyjemnością napiłabym się z panem lemoniady – odparłam – al.e umówiłam się

już na wcześniejszy lunch.

Jasne, z paczką suszonych fig.

To nie jest najlepszy pomysł, żeby biegać po tej okolicy i zadawać pytania. Więc

może lepiej posiedzisz ze mną i odprężysz się trochę. Randka ci nie ucieknie.

Niespokojnie przestąpiłam z nogi na nogę, próbując zachować fason.

Mówiąc szczerze, to spotkanie w interesach. Jestem umówiona z sierżantem

Gazarrą.

A w to już nie uwierzę – powiedział Ramirez. Jego uśmiech stał się mniej przyjazny,

a w jedwabistym g

łosie zabrzmiały ostre tony. – Chyba od początku mnie okłamujesz w

sprawie tego wcześniejszego lunchu.

Strach ścisnął mnie za serce, z wielkim trudem przychodziło mi panować nad sobą.

Ramirez bawił się ze rnną w kotka i myszkę, odgrywał przedstawienie ku uciesze swoich

kumpli. Zapewne nie spodobało mu się to, że odrzuciłam jego propozycję, postanowił więc

ratować swój honor.

Ostentacyjnie spojrzałam na zegarek.

Przykro mi, że pan odbiera to w ten sposób, ale naprawdę mam się spotkać z

Gazarrą za dziesięć minut. Na pewno będzie wściekły, gdy się spóźnię.

Zrobiłam krok do tyłu, ale Ramirez błyskawicznie chwycił mnie za kark. Zacisnął palce

z taką siłą, że mimowolnie skrzywiłam się z bólu.

Nie puszczę cię teraz, Isabello Swan – szepnął groźnie. – Mistrz jeszcze z tobą nie

skończył.

Na sali gimnastycznej zapadła przytłaczająca cisza. Nikt się nawet nie poruszył, nikt

nie miał odwagi wystąpić w mojej obronie. Popatrzyłam na twarze zgromadzonych

mężczyzn, lecz napotkałam jedynie puste, zaciekawione spojrzenia. Pomyślałam, że nie ma

co liczyć na jakąkolwiek pomoc, i poczułam nagle pierwsze ukłucia panicznego strachu.

Zniżywszy głos do tego samego poziomu, co złowieszczy szept Ramireza,

oznajmiłam:

Przyszłam tu jako przedstawiciel wymiaru sprawiedliwości, mając nadzieję uzyskać

informacje, które pomogą mi schwytać Edwarda Cullena. Nie dałam panu żadnych powodów

do traktowania mnie w ten sposób. Wykonuję tylko swoje obowiązki służbowe i mam prawo

oczekiwać respektu.

Ramirez przyciągnął mnie do siebie.

- Ale powinn

aś też coś wiedzieć o naturze mistrza bokserskiego – syknął. – Po

pierwsze nikt nie ma prawa mówić mistrzowi o respekcie. A po drugie powinnaś się domyślić,

że mistrz zawsze zdobywa to, na czym mu zależy. – Potrząsnął mną lekko. – Czyżbyś nie

wiedziała jeszcze, czego mistrz może od ciebie chcieć? Mistrz pragnie, żebyś była dla niego

miła, laleczko. To ty powinnaś czuć przed nim respekt. – Ostentacyjnie zajrzał mi za dekolt. –

Nie zaszkodzi też okazać trochę strachu. No co, boisz się mnie, suko?

Chyba każda kobieta o współczynniku IQ przekraczającym dwadzieścia musiałaby

się bać Benito Ramireza.

Zachichotał tak, że włosy nieomal zjeżyły mi się na głowie.

A więc jednak się boisz! – sepnął głośno. – Czuję to. Z daleka bije od ciebie strach.

Jeszcze trochę i będziesz miała mokre majtki. Zresztą może już są mokre? Może

powinienem to sprawdzić?

Mimo wszystko postanowiłam, że wyjmę rewolwer z torebki dopiero wtedy, kiedy

zawiodą wszelkie inne środki. Zresztą jedna dziesięciominutowa lekcja nie uczyniła jeszcze

mnie strzelca wyborowego. To nic, powtarzałam w duchu, przecież nie zależy mi na tym,

żeby do kogokolwiek strzelać. Pragnęłam jedynie uwolnić się z uścisku Ramireza i czym

prędzej stamtąd zwiewać. Ostrożnie wsunęłam dłoń do torebki i wymacałam pistolet,

cisnęłam palce na zimnej kolbie.

A może jednak go wyciągnąć? - przemknęło mi przez myśl. Wymierzyć w Ramireza i

zrobić groźną minę. Tylko czy byłabym zdolna nacisnąć spust? Nie potrafiłam sobie

odpowiedzieć, miałam jednak spore wątpliwości. Nawet nie przypuszczałam, że w ogóle

będę zmuszona rozważać taką ewentualność.

Mówię po raz ostatni. Proszę mnie puścić – syknęłam. – Nie mam zamiaru tego

powtarzać.

Nikt nie będzie dyktował mistrzowi, co ma robić! – ryknął Ramirez, wykrzywiając

usta w grymasie wściekłości.

Opadła jego maska. Patrząc mu w oczy, odniosłam wrażenie, że nagle dojrzałam

prawdziwy charakter tego człowieka - zionął nienawiścią tak przerażającą, tak ohydną, że aż

graniczącą z niepoczytalnością.

Błyskawicznie chwycił mnie za bluzkę na piersiach. Trzask pękającego materiału

zagłuszył nawet mój głośny krzyk.

W takich chwilach człowiek reaguje instynktownie, robi pierwszą rzecz, jaka przyjdzie

mu do głowy. Prawdopodobnie tak samo postąpiłaby prawie każda kobieta na moim miejscu.

Wzięłam szeroki zamach i walnęłam Ramireza w głowę skórzaną torbą. Nosiłam w niej

rewolwer, kajdanki i sporo innych rzeczy, które łącznie musiały ważyć ze trzy kilogramy.

Uskoczył w bok, a ja rzuciłam się w kierunku schodów. Ale nie zdążyłam zrobić nawet

dwóch kroków, kiedy złapał mnie od tyłu za włosy i pociągnął w głąb sali, jakbym była

szmacianą lalką. Potknęłam się i runęłam twarzą na podłogę. Mimo że zdążyłam wyciągnąć

ręce i nieco zamortyzować upadek, nagle zabrakło mi tchu w piersiach.

Pojęłam, że to Ramirez okrakiem usiadł mi na plecach. Znów chwycił mnie za włosy i

szarpnięciem poderwał głowę do góry. Natychmiast sięgnęłam do torebki, lecz nie zdążyłam

wyciągnąć rewolweru.

Huk wystrzału rozbrzmiał gromkim echem w całej sali, z brzękiem posypało się szkło.

Zaraz padły kolejne strzały, jakby ktoś postanowił od razu opróżnić cały magazynek. Wszczął

się rwetes, padły okrzyki. Mężczyźni rzucili się do szatni. Ramirez skoczył za nimi. Nie

czekałam na zaproszenie, przywierając całym ciałem do podłogi zaczęłam pełznąć w stronę

wyjścia. Kiedy wreszcie poderwałam się z parkietu, nogi miałam jak z waty. Skoczyłam w

kierunku schodów, wyciągając ręce do poręczy, lecz już na drugim stopniu straciłam

równowagę, zjechałam niczym na nartach i ciężko grzmotnęłam pośladkami o linoleum w

holu na dole. Pozbierałam się szybko i wypadłam na ulicę zalewaną potokami słonecznego

żaru. Rajstopy miałam porwane, z rozciętego kolana sączyła się krew. Stanęłam przed

drzwiami, kurczowo zaciskając palce na klamce i usiłując złapać oddech, kiedy

niespo

dziewanie ktoś mnie chwycił za rękę. Aż podskoczyłam i krzyknęłam głośno. To był

Edward Cullen..

Na miłość boską! – syknął, odciągając mnie na chodnik. – Nie stój jak słup soli!

Rusz się wreszcie!

Nie miałam pewności, czy aż do tego stopnia wpadłam Ramirezowi w oko, by teraz

rzucił się za mną w pościg, byłoby jednak skrajną głupotą stać tu dalej i próbować się o tym

przekonać. Pobiegłam więc za Cullenem, chociaż ciągle brakowało mi tchu, a wąska

spódnica utrudniała stawianie większych kroków. Na pewno Kathleen Turner zrobiłaby z tej

ucieczki wspaniałą scenę do jakiegoś filmu, tyle że nie wypadłabym na niej urzekająco. Z

nosa mi kapało, a ślina ciekła po brodzie. Głośno postękiwałam z wysiłku i chlipałam z

przerażenia.

Skręciliśmy za rogiem, przecznicą dotarliśmy do szerokiej alei przelotowej, a

przedostawszy się na drugą stronę, skręciliśmy w jakąś wąską i krętą uliczkę biegnącą na

tyłach osiedla domków jednorodzinnych. Ciągnęly się wzdłuż niej szeregi starych,

drewnianych garaży i wypełnionych z czubkiem wielkich pojemników na śmieci.

Z tyłu doleciało nas zawodzenie policyjnych syren. Nie ulegało wątpliwości, że huk

wystrzałów ściągnął na ulicę Starka co najmniej dwa wozy patrolowe. Dopiero teraz dotarło

do mnie, że powinnam była zostać przy swoim samochodzie i zwrócić się do gliniarzy z

prośbą o pomoc w ściganiu Cullena. W każdym razie otrzymałam dobrą nauczkę na

wypadek, gdybym jeszcze kiedyś stanęła przed perspektywą brutalnego gwałtu.

Cullen

zatrzymał się nagle, po czym wciągnął mnie do pustego garażu. Na wpół

urwane drzwi były wystarczająco uchylone, byśmy bez trudu wśliznęli się do środka,

osłaniały nas jednak przed wzrokiem przypadkowego przechodnia. Na betonowej posadzce

walały się jakieś śmieci, powietrze było ciężkie, przesycone wonią smarów. Uderzyła mnie

ironia tej sytuacji: oto znów, po wielu latach, znalazłam się sam na sam z Cullenem w

mrocznym garażu. Jego twarz wykrzywiał grymas wściekłości, oczy silnie błyszczały. Chwycił

mnie za poły żakietu i pchnął plecami na ścianę z surowych desek. Aż zęby mi zadzwoniły

od tego uderzenia. Z góry posypał się kurz.

- Do jasnej cholery!

– syknął przez zęby, ledwie pohamowując narastającą furię. – Co

ty sobie wyobrażałaś, wchodząc bez żadnego zabezpieczenia do tej sali gimnastycznej?!

Jakby chcąc zaakcentować swoje pytanie, po raz drugi grzmotnął moimi plecami o

deski. Jeszcze więcej kurzu posypało nam się na głowy.

- Odpowiadaj!

– rozkazał.

Nie czułam jednak bólu, jeśli nie liczyć udręki psychicznej. Zachowałam się jak

idiotka. Nie dość, że zostałam znieważona i prawie pobita, to w dodatku Cullen pastwił się

nade mną. Było to równie deprymujące jak fakt, że wybawił mnie z opresji.

Szukałam ciebie.

No to gratuluję, znalazłaś. Ale poza tym zmusiłaś mnie do opuszczenia kryjówki, co

zdecydowanie mniej mi się podoba.

A więc to ty stałeś w oknie na drugim piętrze, z naprzeciwka obserwowałeś salę

treningową.

Nie odpowiedział. Mimo panującego tu półmroku wciąż mogłam dostrzec złowrogie

błyski w jego oczach. Z całej siły zacisnęłam pięści.

Teraz pozostało mi już chyba tylko jedno – powiedziałam.

Wręcz nie mogę się doczekać.

Sięgnęłam do torebki, wyciągnęłam rewolwer i energicznie dźgnęłam końcem lufy

jego pierś.

Jesteś aresztowany!

Uniósł wysoko brwi ze zdumienia.

Masz broń?! To dlaczego jej nie użyłaś przeciwko Ramirezowi?! Matko Boska!

Zamiast tego walnęłaś go torebką w łeb, niczym jakaś pensjonarka. Dlaczego, do cholery,

nie wyciągnęłaś wtedy tego rewolweru?!

Poczułam, że krew napływa mi do twarzy. Co miałam mu powiedzieć? Wyznanie

prawdy wpędziłoby mnie w jeszcze większe zakłopotanie. Poza tym świadczyłoby na moją

niekorzyść. Przecież nie mogłam się przyznać Edwardowi, że bardziej się bałam rewolweru

niż Ramireza, bo to by do reszty zdruzgotało mój wizerunek w roli prywatnego agenta

dochodzeniowego.

Cullen

musiał się jednak błyskawicznie domyślić tejże prawdy. Jęknął zdegustowany,

odsunął rewolwer w bok i wyjął go z mojej dłoni.

Skoro w ogóle nie zamierzasz się posługiwać bronią, to nie powinnaś jej nosić przy

sobie. Masz przynajmniej pozwolenie?

- Tak.

Byłam co najmniej w dziesięciu procentach przekonana, że całkiem legalnie weszłam

w jej posiadanie.

Gdzie załatwiałaś to pozwolenie?

„Leśnik” zrobił to za mnie.

Manoso?! Jezu... Pewnie sam ci wydrukował jakiś świstek w swojej piwnicy. –

Odchylił bębenek, wysypał naboje i oddał mi rewolwer. – Poszukaj sobie innego zajęcia. I

trzymaj się z dala od Ramireza. To wariat. Już trzykrotnie miał odpowiadać za gwałt, lecz za

każdym razem oskarżenie wycofywano, ponieważ ofiary znikały bez śladu.

Nie wiedziałam...

Ty w ogóle jeszcze bardzo mało wiesz.

Jego protekcjonalny ton zaczynał mnie wkurzać. Aż nazbyt dobrze zdawałam sobie

sprawę, że muszę się wiele nauczyć w tym fachu. Niepotrzebne mi były drwiny i pouczenia

ze strony Cullena.

I co stąd wynika?

- Zrez

ygnuj z tego zlecenia. Chcesz robić karierę łowcy nagród? Proszę bardzo, nic

nie stoi na przeszkodzie. Tylko nie praktykuj na mnie. Mam dosyć własnych zmartwień, by

jeszcze się kłopotać wyciąganiem cię z opresji.

Nikt cię o to nie prosił. I bez twojej pomocy dałabym sobie radę.

Sama nie zdołałabyś nawet oburącz wymacać swego tyłka w ciemnościach, skarbie.

Poobcierane dłonie zaczynały mnie piec jak diabli, szczypała skóra na głowie, w

rozciętym kolanie pulsował tępy ból. Miałam straszną ochotę jak najszybciej wrócić do swego

mieszkania i na pięć godzin wejść pod prysznic, aż wreszcie przestanę się czuć zbrukana i

choć trochę odzyskam siły. Chciałam też uwolnić się od Cullena i zdecydować, co dalej robić.

- Wracam do domu

– oznajmiłam.

Dobry pomysł – mruknął. – Gdzie zostawiłaś samochód?

- Na rogu Starka i Tylera.

Podszedł do drzwi garażu i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz.

W porządku, droga wolna.

Krzepnąca krew przykleiła żałosne resztki moich rajstop do skóry pod kolanem, toteż

ruszyłam lekko utykając. Ale byłaby to dla mnie kolejna zniewaga, gdyby Cullen spostrzegł tę

słabość, więc po wyjściu na ulicę pomaszerowałam raźno, sykając z bólu jedynie w myślach,

bo wargi zagryzałam kurczowo. Kiedy dotarliśmy do skrzyżowania, pojęłam, że Edward

zamierza odprow

adzić mnie aż pod salę gimnastyczną.

Nie potrzebuję eskorty – oświadczyłam. – Nic już mi nie grozi.

On jednak zacisnął jeszcze mocniej palce na moim ramieniu i popychał dalej, jakby

prowadził niewidomego.

- Nie pochlebiaj sobie

– odparł. – Kicham na to, czy ci coś zagraża, czy nie. Zależy mi

wyłącznie na usunięciu ciebie z mojej drogi. Chcę mieć pewność, że faktycznie usiadłaś za

kierownicą i odjechałaś. Muszę na własne oczy zobaczyć dym z rury wydechowej twojego

auta rozpływający się na tle zachodzącego słońca.

No to życzę powodzenia, pomyślałam. Rura wydechowa novej została razem z

tłumikiem gdzieś na Route 1.

Dotarliśmy do ulicy Starka, tu zaś omal mnie nie zwalił z nóg widok mego

samochodu. Nawet nie minęła godzina od czasu, kiedy wysiadłam z novej, a już miałam całe

auto ozdobione farbą z aerozolu. Jaskraworóżowe i zielone wzorki ciągnęły się od jednego

zderzaka po drugi, a na każdych drzwiach, po obu stronach, widniał dumny napis: „Cipa”.

Przyjrzałam się uważnie numerom rejestracyjnym i sprawdziłam, czy na tylnym siedzeniu

leży paczka suszonych fig. Niestety, to na pewno był mój samochód.

No cóż, czasem nieszczęścia chodzą nawet nie parami, a całymi tabunami. Ale w tej

chwili mało mnie to obchodziło. Byłam skrajnie otępiała. Zaczynałam się chyba oswajać z

kolejnymi poniżeniami. Odnalazłam na dnie torby kluczyki i wsunęłam je do zamka.

Cullen

stał tuż za moimi plecami. Ręce wbił głęboko w kieszenie spodni, delikatnie

bujał się na piętach i szczerzył zęby w promiennym uśmiechu.

Większość kierowców poprzestaje na jakichś szlaczkach wzdłuż karoserii czy

nalepkach nad tylnym zderzakiem.

Wypchaj się trocinami.

Odchylił głowę do tyłu i ryknął donośnym śmiechem. Ten rechot uznałam za następną

zniewagę. Ale starając się trzymać fason, zawtórowałam mu głośnym chichotem. Dopiero po

chwili otworzyłam drzwi i usiadłam za kierownicą. Wsunęłam kluczyki do stacyjki i z całej siły

huknęłam pięścią w deskę rozdzielczą. Nawet się nie obejrzałam. Zostawiłam Cullena na

ulicy, w kłębach białego, gryzącego dymu, i odjechałam przy wtórze dudnienia, które

powinno było choć trochę ostudzić jego radość.

Z formalnego punktu widzenia mieszkam tuż przy wschodniej granicy stanowej

metropolii, czyli Trenton, ale praktycznie jest to już sąsiednie miasteczko, Hamilton.

Wynajmuję samodzielne mieszkanie w dużym bloku z czerwonej cegły, zbudowanym jeszcze

w czasach, gdy nie projektowano centralnej klimatyzacji i nie stosowano jednoramowych

okien o kilku szybach. Mieści się w nim osiemnaście lokali, rozmieszczonych po równo na

trzech kondy

gnacjach. Według obecnych standardów mieszkania są nieciekawe, właściciel

budynku nie zbudował na tyłach ani basenu kąpielowego, ani kortów tenisowych. Winda

najczęściej nie działa. Łazienki są wyłożone musztardowożółtą glazurą, z którą gryzie się

prowincj

onalna, różowa ceramika toalety i zlewu. Wyposażenie kuchni trudno nawet określić

jako wystarczające.

Ale stare budownictwo ma też swoje niewątpliwe zalety. Przez grube mury nie

przedostają się odgłosy życia sąsiadów. Pomieszczenia są obszerne i wysokie, przez duże

okna wpada mnóstwo słońca. Mieszkam na pierwszym piętrze od tyłu, skąd rozciąga się

widok na niewielki, zaciszny parking. Niestety, budynek powstał również przed nastaniem

powszechnej mody na balkony, ale na szczęście za oknem mojej sypialni ciągnie się

metalowy podest schodów pożarowych, mam więc gdzie rozwieszać pranie, spryskiwać

kwiaty preparatami owadobójczymi bądź siadywać w parne, letnie wieczory.

A co najważniejsze, ów budynek nie jest częścią żadnego większego kompleksu. Stoi

samotnie pośród parterowej zabudowy. Wzdłuż ulicy ciągną się drobne zakłady przemysłowe

i warsztaty, natomiast dalej zaczyna się osiedle nowych, luksusowych domków

jednorodzinnych. To wszystko sprawia, że czuję się tu prawie jak w „Miasteczku”... a może

nawet lepiej.

Mojej matce się nie udało zamieszkać aż tak daleko od swoich rodziców. A

poza tym ja mam tutaj sklep spożywczy tuż pod domem.

Zostawiłam samochód na parkingu i chyłkiem przemknęłam do tylnego wejścia.

Uwolniwszy się od Cullena, nie musiałam dłużej udawać odważnej, toteż bez skrępowania

utykałam, pojękiwałam i klęłam pod nosem. Wzięłam prysznic, opatrzyłam rany i włożyłam

bawełnianą bluzkę oraz szorty. Na obu kolanach miałam poobcieraną skórę, a stłuczenia

zdążyły już przybrać kolor będący mieszaniną magenty z błękitem paryskim. Moje łokcie

wyglądały niewiele lepiej. Czułam się podobnie jak wtedy, gdy w dzieciństwie spadłam z

roweru. Jeszcze dźwięczały mi w uszach te radosne okrzyki: „Patrzcie! Sama jadę!”, a w

chwilę później leżałam już na asfalcie z poobcieranymi kolanami oraz łokciami i czułam się

`jak głupia.

Ułożyłam się na łóżku na wznak, szeroko rozrzucając nogi. Zazwyczaj przyjmowałam

taką pozycję do rozmyślań, kiedy sprawy się komplikowały. Miała jedną olbrzymią zaletę:

czekając na przebłysk geniuszu mogłam spokojnie uciąć sobie drzemkę. Ale tego popołudnia

leżałam i leżałam, czas upływał, olśnienie nie nadchodziło, a byłam zbyt podenerwowana,

żeby usnąć.

Bez przerwy wracałam myślami do rozmowy z Ramirezem. Nigdy dotąd żaden

mężczyzna nie potraktował mnie w ten sposób, nigdy nie zostałam zaatakowana. Tam, w

sali gimnastycznej, odczuwałam jedynie strach, lecz teraz, kiedy emocje opadły,

uzmysłowiłam sobie, jak bardzo jestem wrażliwa i słaba fizycznie.

Przez pewien czas się zastanawiałam, czy nie złożyć doniesienia na policję,

zrezygnowałam jednak z tego pomysłu - głównie dlatego, że szukanie ochrony pod

skrzydłami „Wielkiego Brata” musiałoby zniszczyć mój wizerunek nieugiętej agentki

dochodzeniowej. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, żeby „Leśnik” w podobnej sytuacji składał

meldunek na komendzie.

Powtarzałam sobie po wielokroć, że i tak miałam szczęście, gdyż dzięki interwencji

Cullena

wyszłam z opresji bez większego szwanku.

Ale za każdym razem ta myśl wydobywała mi z gardła żałosny jęk. Pomoc Edwarda

stawi

ała mnie w nadzwyczaj kłopotliwej sytuacji. Zachowałam się niewłaściwie. Dlatego też

pospiesznie wracałam do podsumowania, według którego wcale nie szło mi aż tak źle.

Zajmowałam się tą sprawą dopiero drugi dzień, a już dwukrotnie odnalazłam

poszukiwanego.

To prawda, że nie zdołałam go jeszcze odstawić do aresztu, ale szybko się

uczyłam. Przecież nikt nie oczekuje od studenta pierwszego roku inżynierii rewelacyjnego

projektu mostu. Musiałam oceniać swoje postępy według podobnych kryteriów.

Zwątpiłam też, żebym kiedykolwiek odniosła jakiś pożytek z broni palnej. Nie mogłam

sobie wyobrazić, że celuję i strzelam do Cullena. Wszak powinnam mierzyć w nogi. Jakie

miałam szansę, aby trafić w tak mały, ruchomy cel? Prawie żadnych. Doszłam więc do

oczywistego wniosku

, że potrzebna mi jakaś mniej śmiercionośna metoda wykonywania

swoich obowiązków. Zapewne bardziej by mi odpowiadał pojemnik z gazem

obezwładniającym. Postanowiłam zatem pójść z samego rana do sklepu z bronią i

wzbogacić o taki gaz mój arsenał zawodowych sztuczek.

ROZDZIAŁ 4

Kiedy parkowałam wóz przy krawężniku, zauważyłam, że matka czeka przed

drzwiami na werandzie. Wymachiwała rękoma i coś krzyczała. Nie słyszałam jej poprzez ryk

silnika, udało mi się jednak odczytać z ruchu warg: „Wyłącz to! Zgaś go!”

- Przepraszam

– zawołałam po wyjściu z novej – urwał mi się tłumik.

Musisz oddać wóz do naprawy. Słychać ten huk z odległości kilkuset metrów.

Jeszcze przez ciebie pani Ciak znów dostanie palpitacji. – Mrużąc oczy, matka obrzuciła

samochód uważnym spojrzeniem. – Sama go tak wymalowałaś?

Nie. Dorwali się do niego wandale z ulicy Starka.

likatnie popchnęłam ją w głąb domu, żeby nie mogła odczytać napisów na

drzwiach novej.

- Rety, jakie ty masz kolana!

– przywitała mnie babcia Mazurowa, pochylając się, by

dokładniej obejrzeć moje zadrapania. – W ubiegłym tygodniu w jakimś programie

telewizyjnym, chyba w wieczornym talk-

show, zebrali całą gromadę kobiet z podobnymi

siniakami na kolanach. Mówili, że są to typowe odciski dywanowe, ale do dzisiaj nie wiem, co

to może oznaczać.

- Matko Boska!

– jęknął ojciec, nawet nie unosząc głowy znad gazety. Nie musiał nic

więcej mówić, wszyscy doskonale rozumieliśmy, o co mu chodzi.

To nie są odciski dywanowe – poinformowałam babcię. – Potknęłam się na moim

wałku do masowania stóp.

Mogłam sobie pozwolić na takie kłamstewko. Rodzice świetnie pamiętali, że

rzydarzały mi się całe serie nieszczęśliwych wypadków.

Dostrzegłam nagle, że stół w jadalni jest zastawiony najlepszym porcelanowym

serwisem rodziców. A to oznaczało, że kogoś oczekują. Szybko policzyłam nakrycia: było ich

pięć. Z oczyma uniesionymi ku niebu odwróciłam się do matki.

A jednak to zrobiłaś, mamo?

- Co takiego?

W tej samej chwili rozległ się dzwonek do drzwi, potwierdzając moje najgorsze

przeczucia.

Będziemy mieli gościa – oznajmiła matka. – Znasz go. Zresztą we własnym domu

mogę chyba zaprosić na obiad kogo mi się żywnie podoba?

To Bernie Kuntz. Rozpoznaję przez okno jego sylwetkę.

Mama zadarła nieco głowę i oparła dłonie na biodrach.

I co z tego? Masz coś przeciwko Berniemu Kuntzowi?

Zacznijmy od tego, że... jest mężczyzną.

W porządku. Świetnie wiem, że masz przykre doświadczenia, ale to nie znaczy, iż

resztę życia powinnaś spędzić w samotności. Pomyśl o swojej siostrze, Valerie. Od

dwunastu lat jest szczęśliwą żoną, ma dwie wspaniałe córeczki.

Nic z tego. Wychodzę. Przemknę się tylnymi drzwiami na podwórko.

Upiekłam drożdżową babkę z brzoskwiniami – odparła mama. – Jeśli teraz

wyjdziesz, nie będziesz miała okazji jej spróbować, a nie zamierzam zostawiać kawałka dla

ciebie.

Mama potrafiła się chwytać każdego argumentu, jeśli tylko uważała, że sprawa jest

tego warta. Świetnie wiedziała, iż przepadam za jej drożdżowym ciastem z brzoskwiniami. To

cecha rodzinna, wszyscy Swanowie

gotowi są cierpieć katusze, byle tylko nie ominął ich

wyśmienity deser.

Babcia Mazurowa uchyliła drzwi wejściowe.

- Kto tam?

- To ja, Bernie Kuntz.

- A czego tu chcesz?

Dostrzegłam przez szczelinę Berniego, miał zasępioną minę i nerwowo kołysał się na

piętach.

Zostałem zaproszony na obiad – onajmił nieśmiało.

Ale babcia Mazurowa ciągle nie wpuszczała go do środka.

- Helen!

– zawołała przez ramię. – Przyszedł jakiś młodzieniec i twierdzi, że jest

zaproszony na obiad. Dlaczego nikt mnie nie uprzedził? Ubrałabym się lepiej. Przecież nie

mogę przyjmować mężczyzn w takim stroju.

Poznałam Berniego, kiedy mieliśmy po pięć lat. Chodziliśmy razem do szkoły. W

trzech pierwszych klasach siadaliśmy przy jednym stole w szkolnej stołówce, toteż zawsze

będzie mi się kojarzył z kanapkami z razowego chleba z masłem orzechowym i dżemem.

Straciliśmy kontakt po ukończeniu podstawówki. Słyszałam, że zrobił maturę, ale

zrezygnował ze studiów i teraz pomagał ojcu prowadzić sklep z artykułami gospodarstwa

domowego.

Był średniego wzrostu i średniej budowy ciała, o lekko zaokrąglonych, jakby

dziecięcych rysach. Odniosłam wrażenie, że ani trochę się nie zmienił od ostatniej klasy

podstawówki. Był ubrany nienagannie, poczynając od Wypucowanych do połysku pantofli,

poprzez zaprasowane w kant spodnie PO wyszczotkowaną sportową marynarkę. Mimo to

chyba nadal borykał się z różnymi drobnymi elementami garderoby, ponieważ nawet teraz

metalowy uchwyt suwaka przy rozporku wystawał spod brzegu materiału, tworząc zgrzytliwy

dysonans.

Zajęliśmy miejsca przy stole i zaczęliśmy nakładać sobie porcje.

Bernie sprzedaje różne urządzenia elektryczne – oznajmiła mama, podając mi

salaterkę z surówką z czerwonej kapusty. – Całkiem nieźle mu się powodzi. Jeździ

pontiakiem bonneville.

- No, no, bonneville...

– mruknęła babcia Mazurowa. – Aż trudno sobie wyobrazić.

Ojciec pochylał się nisko nad swoją porcją pieczonego kurczaka. On przez całe życie

dopingował miejscową drużynę Metsów, nosił tanią bawełnianą bieliznę i jeździł buickiem.

Miał swoje niewzruszone zasady, nie należał do ludzi, którzy by się podniecali karierą

podrzędnego handlarza paradującego ekskluzywnym pontiakiem.

Bernie popatrzył na mnie.

A czym ty się teraz zajmujesz?

Zaczęłam grzebać widelcem w talerzu. Miałam za sobą niezbyt udany dzień i na tym

tle chwalenie się rolą prywatnego agenta dochodzeniowego uznałam za zbędną bufonadę.

Pracuję na zlecenia firm ubezpieczeniowych – odparłam wymijająco.

I co robisz? Sprawdzasz zasadność wniosków o odszkodowania?

Raczej ściągam należności.

Też coś! Isabella jest łowcą nagród! – oświadczyła donośnie babcia. – Ściga

przestępców! Tak samo, jak na filmach w telewizji. Ma rewolwer i kajdanki. – Odchyliła się w

bok i wskazała moją skórzaną torbę leżącą na kanapie. – Widzisz? Nosi przy sobie cały

potrzebny sprzęt. – Po chwili namysłu otworzyła torbę, wyjęła z niej kajdanki, przywoływacz i

paczkę podpasek, po czym ułożyła to wszystko na stole. Wreszcie powiedziała z dumą: - A

oto i rewolwer! Czyż nie jest piękny?

Musiałam przyznać, że faktycznie robi wrażenie. Był błyszczący, z oksydowanej stali,

a kolbę miał wykładaną grubo nacinanymi kawałkami drewna - pięciostrzałowy Smith &

Wesson, specjalny model 60, kalibru 9,65 mm. Lekki, poręczny i łatwy w użyciu, jak

zachwalał go „Leśnik”. W dodatku dużo tańszy od najprostszej broni półautomatycznej,

chociaż dla mnie wydatek 400 dolarów i tak był kolosalny.

- Wielkie nieba!

– zawołała mama. – Natychmiast go odłóż! Niech ktoś jej zabierze

ten rewolwer, zanim zdąży zrobić sobie krzywdę.

Trudno było nie zauważyć, że w otwartym bębenku nie ma ani jednego naboju.

Faktycznie mało się znam na broni palnej, wiem jednak, że trudno sobie zrobić krzywdę nie

nabitym rewolwerem.

- Nie jest nabity

– powiedziałam. – Wyjęłam wszystkie naboje.

Babcia Mazurowa chwyciła kolbę oburącz i położyła palec na spuście. Zmrużyła

jedno oko i wymierzyła w szafę stojącą w rogu pokoju.

- Pif! Paf!

– zawołała.

Ojciec z namaszczeniem skrapiał sobie sałatę oliwą, jakby w ogóle go nie obchodziło,

co się dzieje przy stole.

Nie baw się rewolwerem przy stole! – rzekła surowo mama. – Poza tym obiad

stygnie. Nie chciałabym go odgrzewać specjalnie dla ciebie.

A po co ci rewolwer, jeśli w bębenku nie ma kul? – zwróciła się do mnie babcia. –

Jak chcesz ścigać morderców, nosząc przy sobie nie nabitą broń?

Bernie obserwował całą tę scenę z rozdziawionymi ustami.

Morderców? – zająknął się nagle.

- Isabella je

st właśnie na tropie Edwarda Cullena – oznajmiła z dumą babcia. – To

morderca, który wyszedł za kaucją i nie stawił się na wezwanie w sądzie. Strzelił Ziggy’emu

Kuleszy prosto między oczy.

Znałem Ziggy’ego – odparł Bernie. – W ubiegłym roku kupił u rnnie wielki kolorowy

telewizor. Takie odbiorniki źle się sprzedają, są zbyt drogie.

Kupował u ciebie coś jeszcze? – spytałam z zainteresowaniem. – Zaglądał ostatnio

do sklepu?

Nie. Ale widywałem go wychodzącego ze sklepu mięsnego Sala po przeciwnej

stronie

ulicy. Zazwyczaj był w dobrym nastroju, sprawiał wrażenie człowieka pozbawionego

większych zmartwień.

Nikt nie zwracał większej uwagi na babcię Mazurową, która bez przerwy coś

majstrowała przy rewolwerze, to opuszczała go na kolana, to znów unosiła i mierzyła do

takiego czy innego mebla. Uzmysłowiłam sobie nagle, że miałam w torbie również paczkę

nabojów. Ciarki przeszły mi po grzbiecie.

Babciu, chyba nie naładowałaś broni, prawda?

Oczywiście, że naładowałam – odparła. – Ale zostawiłam jedno puste miejsce, jak

na filmie. Specjalnie po to, żeby nikogo nie postrzelić przez przypadek.

Obróciła rewolwer lufą do dołu i otworzyła bębenek, demonstrując brak jednego

naboju. Energicznie zatrzasnęła bębenek z powrotem i w tej samej chwili rozległ się

ogłuszający huk, a z lufy bluznął jęzor ognia. Pieczony kurczak na jej talerzu podskoczył

wysoko w powietrze.

Matko Przenajświętsza! – zawołała mama, podrywając się na nogi i przewracając

krzesło.

- O rety!

– mruknęła babcia. – Chyba zostawiłam puste nie to miejsce, co potrzeba. –

Pochyliła się nisko nad stołem, aby ocenić zniszczenia, po czym oznajmiła z dumą: - I tak

nieźle, jak na pierwszy kontakt z bronią. Trafiłam tego skubane prosto w kuper.

Ojciec zastygł nad talerzem. Palce tak silnie zaciskał na sztućcach, że aż mu

pobielały kostki, a twarz z wolna przybierała kolor czerwonej porzeczki.

Pospiesznie okrążyłam stół i ostrożnie wyjęłam rewolwer z dłoni babci Mazurowej.

Otworzyłam bębenek, wysypałam naboje i wrzuciłam je do torebki.

Tylko popatrz, co narobiłaś! – rzekła karcącym tonem matka. – Stłukłaś talerz od

wizytowej zastawy. I czym ja go teraz zastąpię?

Kiedy odsunęła na bok kawałki porcelany, wszyscy w milczeniu zapatrzyliśmy się na

idealnie okrągłą dziurę w obrusie oraz pocisk tkwiący głęboko w blacie mahoniowego stołu.

Pierwsza oprzytomniała babcia Mazurowa.

Jak sobie postrzelałam, to od razu nabrałam apetytu – powiedziała. – Czy ktoś

mógłby mi podać ziemniaki?

Mimo moich obaw to popołudnie w towarzystwie Berniego Kuntza okazało się nawet

udane. Na sz

częście nie narobił w gacie, kiedy babcia odstrzeliła kuper swojej porcji

pieczonego kurczaka, i zdołał dzielnie przetrwać dwie dokładki specjalności mojej mamy,

znienawidzonej przeze mnie duszonej brukselki. Zachowywał się też nadzwyczaj uprzejmie,

chocia

ż już od początku musiał zdać sobie sprawę, że nie zaciągnie mnie dzisiaj do łóżka, a

cała moja rodzinka robi wrażenie stukniętej. Domyślałam się, iż powodem owej uprzejmości

jest to, że z urządzeń domowych pozostała mi jedynie lodówka. No cóż, randki są dobre do

umilenia sobie kilku godzin po pracy, ale tylko zdobywanie kolejnych klientów pozwala

spędzać urlopy na Hawajach. Tworzyliśmy idealną parę: on miał do sprzedania taki towar,

jaki ja chciałam kupić, a zachęcał mnie jeszcze możliwością uzyskania 10-procentowego

rabatu. Jakby w nagrodę za poświęcenie mu całego popołudnia zdradził mi też cenną

informację, że Ziggy Kulesza kupował mięso i wędliny u Sala Bochy, bardziej znanego z

działalności bukmacherskiej niż umiejętności porcjowania rąbanki.

Zanotowałam ten fakt w pamięci. Na razie wydawał się bez znaczenia, ale nigdy nie

wiadomo, jakie informacje mogą się okazać potrzebne w przyszłości.

Wieczorem usiadłam ze szklanką mrożonej herbaty przy stole w kuchni i zaczęłam po

raz kolejny przeglądać dokumenty sprawy Cullena, próbując ułożyć jakiś plan działania.

Przygotowałam dla Rexa miseczkę prażonej kukurydzy, postawiłam ją przed sobą na stole i

wpuściłam chomika do środka. Z przyjemnością obserwowałam, jak z błyszczącymi ślepkami

i poruszającymi się bezustannie wąsami upycha sobie te przysmaki w workach

policzkowych.

I co ty o tym myślisz, Rex? – zagadnęłam. – Sądzisz, że kiedykolwiek zdołam

schwytać Cullena?

W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Zarówno Rex jak i ja

znieruchomieliśmy, włączając swoje wewnętrzne radary. Nikogo nie oczekiwałam.

Większość moich sąsiadów stanowili emeryci, z nikim nie utrzymywałam bliższych

kontaktów. Nie wyobrażałam sobie, kto mógłby mnie odwiedzić o wpół do dziesiątej

wieczorem. Najwyżej pani Becker, która mieszkała nade mną i czasem myliły jej się piętra.

Pukanie rozległo się ponownie. Znowu równocześnie z Rexem obróciliśmy głowy w

kierunku wejścia. Mieszkanie było wyposażone w stalowe drzwi antywłamaniowe,

zaopatrzone w wizjer, podwójną zasuwę oraz gruby łańcuch. W czasie upałów zostawiałam

wszystkie okna szeroko otwarte, tak w dzień, jak i w nocy. Ale drzwi zawsze starannie

zamykałam. Wydawało mi się, że sam Hannibal z kawalkadą słoni nie zdołałby ich

sforsować. Za to przez otwarte okno mógłby się tu dostać każdy głupi, który by potrafił wejść

na piętro po drabince pożarowej.

Pospiesznie nakryłam miseczkę drucianą siatką do smażenia frytek, żeby Rex nie

mógł mi uciec. Podeszłam już do drzwi i sięgnęłam do klamki, kiedy pukanie nagle ustało.

Zbliżyłam oko do wizjera, lecz nie zdołałam niczego dostrzec. Widocznie ktoś z tamtej strony

zasłonił go palcem. Nie był to dobry znak.

- Kto tam?

– zapytałam.

Zza drzwi doleciał czyjś chrapliwy chichot. Aż cofnęłam się o krok. Śmiech umilkł za

moment i rozległo się wypowiedziane cicho moje imię:

- Isabella.

Natychmiast rozpoznałam melodyjny, ciepły głos Ramireza.

Przyszedłem, żeby się z tobą zabawić, Stephanie – rzekł śpiewnie. – Jesteś na to

przygotowana?

Nogi się pode mną ugięły, a ukłucie strachu sprawiło, że na krótko wstrzymałam

oddech.

Proszę odejść albo zadzwonię na policję!

Donikąd nie zadzwonisz, suko! Masz nieczynny telefon. Przez całe popołudnie

próbowałem się z tobą połączyć.

Moi rodzice nigdy nie potrafili zrozumieć, dlaczego tak bardzo pragnę być niezależna.

dług nich życie w samotności musiało się wiązać z nieustannym strachem. W tym

względzie nie pomagały żadne moje tłumaczenia. W rzeczywistości zaś naprawdę rzadko

ogarniał mnie strach, a najczęściej wtedy, gdy natykałam się na jakieś ruchliwe, szybko

biegaj

ące, wielonogie zwierzątka. Wyznawałam zasadę, że dobry pająk to martwy pająk, a

prawa kobiet nie będą warte funta kłaków, jeśli zabronią mi zwrócić się do mężczyzny z

prośbą o uśmiercenie takiego czy innego robala. Ani trochę nie przerażała mnie perspektywa

wdarcia się do mieszkania przez otwarte okno jakiejś grupy rozwydrzonych skinów. Zbyt

dobrze wiedziałam, że podobne bandy operują niemal wyłącznie w rejonach sąsiadujących z

dworcami kolejowymi. W tej okolicy napady i kradzieże samochodów zdarzały się naprawdę

rzadko, a jeszcze nie słyszałam o żadnych ofiarach śmiertelnych.

Aż do tej pory prawdziwe przerażenie ogarniało mnie wyłącznie w tych nielicznych

sytuacjach, kiedy budziłam się w środku nocy, zlana potem, przestraszona możliwością

inwazji wyśnionych koszmarów: czarownic, upiorów, nietoperzy wampirów czy innych

urojonych stworzeń. Uwięziona przez twory własnej wyobraźni leżałam wtedy w łóżku,

niemal bojąc się zaczerpnąć oddechu, i czekałam, aż wszystko przeminie. W takich chwilach

przyznawałam w duchu, iż dobrze by było mieć kogoś przy sobie, choć z drugiej strony jak

inny śmiertelnik mógłby mi pomóc w zmaganiach z koszmarami, zakładając, rzecz jasna, że

nie chodzi o Billa Murraya? Na szczęście jeszcze żaden z tych upiorów nie ukręcił mi głowy i

nie p

rzeciął mnie na pół promieniem lasera, nie przeżyłam też wizyty Elvisa Presleya. A

najbliżej mistycznego oddzielenia ducha od ciała byłam przed czternastoma laty, kiedy to

Edward Cullen

przygniatał mnie swym ciężarem do posadzki i zasypywał pocałunkami za

gablotą pełną ekierek polewanych czekoladą. Zza drzwi ponownie doleciał głos Ramireza:

Nie lubię zostawiać nie dokończonych spraw z kobietami, Isabello, Nie znoszę też

kobiet, które uciekają przed mistrzem bokserskim.

Nacisnął klamkę, a mnie serce skoczyło do gardła. Drzwi były jednak zamknięte na

zasuwę, toteż moje tętno szybko wróciło do rytmu przedzawałowego.

Zaczerpnęłam kilka głębszych oddechów i doszłam do wniosku, że najlepiej będzie

po prostu zignorować łobuza. Nie miałam ochoty być zamieszana w strzelaninę. Ale nie

chciałam też, by sprawy przybrały jeszcze gorszy obrót. Starannie pozamykałam okna

saloniku i dokładnie zaciągnęłam zasłony. Poszłam następnie do sypialni i przez chwilę się

zastanawiałam, czy nie zbiec po drabince pożarowej i nie poszukać czyjejś pomocy. Byłoby

jednak głupotą doszukiwać się w wizycie Ramireza większego zagrożenia, niż przedstawiała

ona w rzeczywistości. Wmawiałam sobie, że w gruncie rzeczy nic się nie stało. Nerwowo

rozejrzałam się po sypialni. Naprawdę nic się nie stało... jeśli pominąć to, że do moich drzwi

dobija się ważący 120 kilogramów olbrzym, zboczeniec o kryminalnej przeszłości. Aż

zakryłam sobie usta dłonią, chcąc powstrzymać mimowolny okrzyk przerażenia. Tylko bez

paniki, skarciłam się w myślach. Na pewno za parę chwil ciekawscy sąsiedzi zaczną

wyglądać na korytarz i spłoszą Ramireza. Wyjęłam rewolwer z torebki i po raz drugi

podeszłam do drzwi wejściowych. Nikt już nie zasłaniał palcem wizjera, przez który roztaczał

się widok na pusty korytarz. Przyłożyłam ucho do drzwi i wstrzymałam oddech, ale na

zewnątrz panowała cisza. Starannie założyłam łańcuch zabezpieczający, odsunęłam rygle

zasuwy, uchyliłam drzwi i zerknęłam na korytarz. Nie dostrzegłam nigdzie Ramireza. Po paru

sekundach zdjęłam łańcuch, otworzyłam drzwi i śmielej wyjrzałam na klatkę. Panowała tu

cisza i spokój. Bokser musiał już sobie pójść.

Zwróciłam uwagę, że po zewnętrznej stronie drzwi spływają krople jakiejś gęstej,

białej cieczy. Prawie na pewno nie była to ślina. Zrobiło mi się niedobrze. Pospiesznie

zamknęłam drzwi, zasunęłam rygle i założyłam łańcuch. Wspaniale, pomyślałam. Pracuję

dopiero dwa dni w tym fachu, a już trafiłam na pomyleńca, który uwalał mi spermą drzwi do

mieszkania. Podobne rzeczy nigdy mi się nie zdarzały, dopóki pracowałam dla E.E. Martina.

Tylko raz jakiś wariat na ulicy obsikał mi buty. Kilkakrotnie spotykałam też w metrze

zboczeńców spuszczających na mój widok spodnie, ale takich rzeczy mogłam się

spodziewać, pracując w Newark. Nauczyłam się przyjmować je z obojętnością. Lecz zatarg z

Ramirezem to było zupełnie co innego. Ten facet mnie przerażał.

Aż podskoczyłam w miejscu, kiedy nade mną rozległ się stukot otwieranego okna.

Dopiero po chwili uzmysłowiłam sobie, że to pani Delgado wypuszcza na noc swego kota.

Trzeba było wziąć się w garść. Musiałam za wszelką cenę szybko zapomnieć o Ramirezie,

toteż zaczęłam w myślach wyliczać przedmioty, które dałoby się jeszcze sprzedać, żeby

opłacić zaległe rachunki telefoniczne. Niewiele mi tego zostało. Walkman, żelazko, kolczyki z

perłami będące prezentem ślubnym, zegar kuchenny o kształcie pieczonego kurczaka,

oprawiony w ramę plakat Ansela Adamsa i dwie stojące lampy z sypialni. Miałam nadzieję,

że to wystarczy na uregulowanie długu. Nie chciałam po raz drugi znaleźć się w takiej

sytu

acji, kiedy nawet nie będę mogła zadzwonić na policję.

Wsadziłam Rexa z powrotem do klatki, wymyłam zęby, przebrałam się w nocną

koszulę i wsunęłam pod kołdrę, zostawiwszy zapalone wszystkie światła w mieszkaniu.

Następnego ranka zaraz po wyjściu z pościeli podbiegłam do drzwi i spojrzałam przez

wizjer. Na korytarzu wszystko wyglądało tak jak zwykle. Uspokojona, wzięłam prysznic i

ubrałam się. Po całonocnej bieganinie w swoim kółku Rex spał jak zabity w puszce po zupie.

Nalałam mu świeżej wody i wsypałam do miseczki garść tego paskudnego pokarmu. Miałam

straszną ochotę na filiżankę kawy, ale jak na złość nie było w domu ani szczypty kawy.

Podkradłam się do okna w saloniku i ostrożnie wyjrzałam na parking, a kiedy i tam nie

zauważyłam Ramireza, wróciłam do wyjścia i jeszcze raz uważnie zlustrowałam przez wizjer

korytarz. Dopiero wtedy odsunęłam rygle i uchyliłam drzwi na całą długość łańcucha.

Pociągnęłam nosem, lecz nie wyczułam ostrej woni potu boksera, toteż zamknęłam drzwi,

zdjęłam łańcuch i śmielej wyjrzałam na zewnątrz, zaciskając palce na kolbie rewolweru. W

korytarzu nikogo nie było. Zrobiłam parę kroków w stronę schodów i aż podskoczyłam w

miejscu, kiedy rozległ się dzwonek windy. Omal nie zastrzeliłam pani Moyer. Przeprosiłam ją

serdecznie, wmawiając, że mój rewolwer to zwykła zabawka. Później zaś pospiesznie

zniosłam pierwszą porcję rzeczy po schodach i wrzuciłam do bagażnika samochodu.

Zanim Emilio otworzył swój sklepik, głód kofeiny stał się nie do wytrzymania.

Zastanawiałam się jeszcze nad pamiątkowymi kolczykami, doszłam jednak do wniosku, że

są one sporo warte. Zresztą nie byłam do nich aż tak bardzo przywiązana, a w chwili obecnej

miałam ważniejsze sprawy na głowie: musiałam zebrać tyle gotówki, żeby starczyło na

pojemnik z gazem, opłacenie zaległego rachunku telefonicznego, a także na drozdżowkę z

dużą porcją czarnej kawy.

Poświęciłam aż pięć minut na to, aby głęboko utrwalić w pamięci to iście królewskie

śniadanie, i pojechałam do urzędu telekomunikacji. Kiedy zatrzymały mnie czerwone światła

a skrzyżowaniu, jakichś dwóch chłopaków, którzy stanęli obok w półciężarówce, zaczęło

robić sobie ze mnie drwiny. Domyśliłam się po ich gestach, że nadzwyczaj przypadły im do

gustu napisy i rysunki na karoserii mojej novej. Na szczęście ryk silnika zagłuszał ich docinki.

Wszystko ma swoje złe i dobre strony.

Dopiero po chwili spostrzegłam, że budynki wokół mnie znikają w dziwnej, szybko

gęstniejącej mgle. Rozejrzałam się pospiesznie. No tak, mniej więcej z tego miejsca, gdzie

powinna się znajdować rura wydechowa auta, buchał teraz czarny, gryzący dym. Bez

namysłu huknęłam pięścią w deskę rozdzielczą, łudząc się nadzieją, że po raz kolejny

ożywię wskaźniki do działania. I faktycznie, czerwona lampka sygnalizacji poziomu oleju

zamigotała krótko. Dotoczyłam się jakoś do pobliskiej stacji benzynowej, kupiłam butelkę

oleju, wlałam go do miski, lecz okazało się, że nadal jest go za mało. Musiałam więc dokupić

drugą butelkę.

Dotarłam wreszcie do urzędu telekomunikacji. Tu przekonałam się dobitnie, że

wyrównanie zaległości płatniczych i ponowne włączenie aparatu do sieci jest równie proste,

co zdobycie złotej karty kredytowej. Musiałam naprędce wymyślić bajeczkę, że mieszkam z

niewidomą, sparaliżowaną babcią, która przeszła już jeden zawał i dostęp do telefonu to dla

niej sprawa życia i śmierci. Nie sądzę, żeby na urzędniczce wywarło to większe wrażenie,

może raczej ją rozbawiło, w każdym razie uzyskałam obietnicę, że jeszcze tego popołudnia

ktoś zechce wcisnąć odpowiedni guzik. Kamień spadł mi z serca. Gdyby Ramirez znów się

pojawił, mogłabym przynajmniej wezwać policję. W następnej kolejności pojechałam po

ćwierćlitrowy pojemnik z gazem obezwładniającym. Skoro niezbyt sobie radziłam z bronią,

chciałam zaopatrzyć się w zastępczy środek obronny. W posługiwaniu się aerozolem nie

powinnam mieć żadnych kłopotów.

Jeszcze przed sklepem z bronią czerwona lampka na desce rozdzielczej ponownie

zaczęła migotać. Spod wozu nie wydobywał się jednak dym, pomyślałam więc, że wskaźnik

poziomu oleju się zaciął. Postanowiłam nie zwracać na niego uwagi, tym bardziej, że nie

zamierzałam więcej wydawać ani grosza na olej. Na razie samochód musiał się bez niego

obejść. Jeśli uda mi się zdobyć dziesięć tysięcy dolarów nagrody, wtedy nawet cały wóz

będę mogła wykąpać w oleju. A potem zepchnę go z pierwszego lepszego mostu. Nie wiem

dlaczego, ale zawsze wyobrażałam sobie sprzedawców broni jako zarośniętych olbrzymów,

noszących czapeczki baseballowe i mających kumpli w gangach motocyklistów. W mojej

wyobraźni musieli też nosić takie przezwiska, jak „Bubba” albo „Billy Bob”. Ale w tym sklepie

za ladą stała kobieta o imieniu Sunny, czterdziestolatka o skórze opalonej na kolor

najlepszego gatunku tytoniu, włosach ufarbowanych fantazyjnie na kanarkowożółto i głosie

zdradzającym, że wypala co najmniej dwie paczki papierosów dziennie. W uszach nosiła

kolczyki wielkości młyńskich kół, była ubrana w niewiarygodnie obcisłe dżinsy, a na

paznokciach miała wymalowane miniaturowe palmy kokosowe.

Ładna rzecz – powiedziałam, przyglądając się jej dłoniom.

- Maura

z „Pałacu Fryzur” specjalizuje się w takich rysuneczkach. Manicure robi po

mistrzowsku, a depilację woskiem potrafi wykonać tak, że ma się skórę gładką jak kula

bilardowa.

Będę musiała skorzystać z jej usług.

Proszę pytać o Maurę i powiedzieć, że przysłała panią Sunny. A czym mogę dzisiaj

służyć? Czyżby wystrzelała już pani ostatnią paczkę nabojów?

Nie, chciałam kupić pojemnik z gazem.

Jaki to ma być gaz?

To jest ich kilka rodzajów?

Ależ oczywiście. Dysponujemy całą gamą podobnych wyrobów. – Sięgnęła do

stojącej z tyłu szafy i wyjęła z niej kilka puszek z kolorowymi naklejkami. – To oryginalny

produkt firmy „Mace”, a to łzawiąca mieszanka pieprzowa, najmniej szkodliwa, używana

coraz częściej, nawet przez policję. Mamy też znacznie skuteczniejszy środek chemiczny,

gaz o nazwie „Pewna Ochrona”. Najdalej w ciągu sześciu sekund powali nawet

stupięćdziesięciokilogramowego napastnika. Oddziałuje na system nerwowy. Wystarczy, aby

jedna kropla padła na skórę, i człowiek pada bez czucia. Nieważne, czy jest po alkoholu, czy

pod wpływem narkotyków. Wystarczy jedna mała kropla.

To brzmi dość groźnie.

Wolałabym nie sprawdzać, czy tak jest w rzeczywistości.

Czy może spowodować śmierć? Zostawia jakieś trwałe ślady?

Jedynym trwałym śladem jest wyraźna luka w pamięci napastnika. Oczywiście, w

pierwszej chwili występuje paraliż mięśni, ale kiedy działanie gazu przeminie, pozostaje

wyłącznie dotkliwy ból głowy i najwyżej kupa wymiocin do sprzątnięcia.

Trudna decyzja. A gdybym przez nieuwagę siebie również opryskała tym gazem?

Sunny skrzywiła się boleśnie.

To podstawowa rzecz, której należy unikać z wszystkimi tego rodzaju środkami.

Czasem może być trudno.

Wcale nie. Trzeba tylko chwycić pojemnik w ten sposób i położyć palec... Zresztą

powinna pani mieć już w tym jakąś wprawę. – Po przyjacielsku poklepała moją dłoń. – Na

pani miejscu wybrałabym właśnie „Pewną Ochronę”.

Ani trochę nie byłam pewna, czy mam w tym jakąkolwiek wprawę. Czułam się jak

idiotka. Wielokrotnie protestowałam przeciwko gromadzeniu arsenałów broni chemicznej, a

teraz zamierzałam kupić gaz paraliżujący od kobiety, która depilowała sobie skórę woskiem.

Mamy kilka rozmiarów pojemników z tym środkiem – zachwalała Sunny. – Sama

noszę przy sobie najmniejszy z nich, siedemnastogramowy, wykonany w postaci breloczka

do kluczy. Ponieważ jest taki mały, został wyposażony w specjalny przycisk spustowy.

Producent dołącza do niego także ładne skórzane etui, do wyboru w jednym z trzech

kolorów.

- Rety. W trzech kolorach...

Zresztą proszę go wypróbować – zachęcała dalej. – Przekona się pani, jakie to

łatwe.

Wyszłam przed sklep, wyciągnęłam rękę daleko przed siebie i delikatnie nacisnęłam

błyszczący języczek. Nagły podmuch wiatru zmusił mnie do natychmiastowego odwrotu.

No tak, trzeba również uważać na wiatr – ostrzegła Sunny. – Lepiej niech pani teraz

wyjdzie tylnymi drzwiami, przez strzelnicę na zapleczu.

Skwapliwie usłuchałam tej rady, a gdy znalazłam się z powrotem na ulicy, biegiem

wskoczyłam do novej i zatrzasnęłam drzwi, zanim choć jedna kropelka „Pewnej Ochrony”

zdąży zaatakować mój system nerwowy. Wsunęłam kluczyki do stacyjki, ale nie mogłam

opanować drżenia palców. Ciążyła mi świadomość, że przymocowany do nich na łańcuszku

kołysze się między moimi kolanami pojemniczek zawierający gaz sprężony pod ciśnieniem

prawie 10 atmosfer, co w mojej wyobraźni równało się swoistej bombie chemicznej. Silnik

zapalił od razu, ale czerwona lampka znowu zamigotała, jakby znacznie jaśniej. Mam to

gdzieś, pomyślałam; zaryzykuję. Na liście moich najważniejszych obecnie problemów olej do

samochodu figurował daleko poza pierwszą dziesiątką.

Włączyłam się do ruchu, usilnie powstrzymując się od sprawdzenia we wstecznym

lusterku, czy nie wlokę za sobą chmury dymu. Carmen mieszkała zaledwie kilkaset metrów

na wschód od ulicy Starka. Nie była to najbezpieczniejsza okolica, ale znałam też znacznie

gorsze. Pod wskazanym adresem stał budynek z żółtej cegły, na gwałt domagający się

gruntownego czyszczenia. Cztery piętra; bez windy. Na dole niewielki hol wyłożony terakotą.

Sanchez mieszkała na pierwszym piętrze. Drzwi nadal były zaklejone policyjnymi plombami.

Na tym samym piętrze znajdowały się dwa inne, lokale. Zadzwoniłam do pierwszych drzwi,

ale nikt nie odpowiedział. Drugie otworzyła pani Santiago, kobieta około pięćdziesiątki,

mówiąca z silnym hiszpańskim akcentem. Na biodrze trzymała niemowlę. Czarne gęste

włosy nosiła gładko zaczesane do tyłu. Była ubrana w błękitny bawełniany dres, na nogach

miała obszywane futerkiem ciepłe kapcie. Gdzieś z głębi mrocznego mieszkania dolatywał

głos spikera z włączonego telewizora. Ponad jej ramieniem dostrzegłam dwie czarne główki

starszych dzieci. Przedstawiłam się i wręczyłam kobiecie swoją wizytówkę.

Nie wiem, co mogłabym jeszcze dodać do wcześniejszych zeznań. Ta Carmen

mieszkała tu od niedawna, nikt jej za dobrze nie znał. Zachowywała się spokojnie,

przyzwoicie.

Nie widziała jej pani od czasu tamtego zabójstwa?

- Nie.

I nie domyśla się pani, gdzie ona może być? U przyjaciół? Może znajomych?

Nie znałam jej. Nikt jej nie znał. Od policji się dowiedziałam, że pracowała w barze...

w „Zakątku” przy ulicy Starka. Może tam czegoś się pani o niej dowie.

Czy była pani w domu, kiedy zdarzył się ten wypadek?

Tak. Pamiętam, że mimo późnej pory u Carmen telewizor grał wyjątkowo głośno, jak

nigdy przedtem. Potem usłyszałam, że ktoś się dobija do jej drzwi. Nie znałam tego

mężczyzny, dopiero później wyszło na jaw, że to policjant. Prawdopodobnie dobijał się tak

głośno, ponieważ nikt nie słyszał pukania przez ten ryk telewizora. Wreszcie padły strzały.

Wtedy zadzwoniłam na policję. Kiedy odłożyłam słuchawkę i podeszłam do drzwi,

usłyszałam gwar głosów i jakieś zamieszanie na korytarzu. Wyjrzałam więc...

- I co?

Był tam John Kuzack i jeszcze paru sąsiadów. Wie pani, my tu utrzymujemy ze sobą

dość bliskie kontakty. Nie należymy do takich, co to udają, że nic nie słyszą i o niczym nie

wiedzą. Może właśnie dlatego nie mieszkają tu żadni narkomani. Nigdy przedtem nie

zdarzyło się w naszym bloku coś podobnego. Kiedy więc wyjrzałam, John stał nad

nieruchomym ciałem tego policjanta. On także wówczas nie wiedział, że to policjant.

Zauważył tylko, że ktoś leży martwy w progu mieszkania Carmen, a ten facet stoi z

rewolwerem w dłoni, szybko więc przejął sprawy w swoje ręce.

- I co potem?

Zrobiło się prawdziwe zamieszanie. W korytarzu było strasznie dużo ludzi.

Widziała pani wśród nich Carmen?

Nie. Ale panował nielichy tłok. Rozumie pani, wszyscy sąsiedzi chcieli zobaczyć, co

się stało. Parę osób próbowało ratować postrzelonego, ale na nic to się zdało. Był już

martwy.

Według państwa zeznań w mieszkaniu Carmen przebywało w tym czasie dwóch

mężczyzn. Czy widziała pani tego drugiego człowieka?

Tylko przez chwilę. Nigdy przedtem go nie widywałam. Chudy, kościsty, o czarnych

włosach i ciemnej cerze, koło trzydziestki. Miał zdeformowaną twarz, nos całkiem

spłaszczony, jakby dostał silny cios patelnią. Właśnie z tego powodu go zapamiętałam.

I co się z nim stało?

Kobieta wzruszyła ramionami.

Nie wiem. Chyba po prostu wyszedł, tak jak Carmen.

- W

takim razie spróbuję porozmawiać z Johnem Kuzackiem.

Mieszka pod 4B. Powinien być teraz w domu, właśnie szuka sobie nowej pracy.

Podziękowałam pani Santiago i powoli ruszyłam na drugie piętro, zachodząc w

głowę, jak wygląda mężczyzna, który jednym ciosem zdołał ogłuszyć Edwarda Cullena.

Zapukałam do drzwi oznaczonych numerem 4B, ale nikt nie odpowiedział. Zapukałam po raz

drugi, mocniej, aż zabolały mnie kostki. Drzwi otworzyły się gwałtownie i w jednej chwili

uzyskałam odpowiedź na swoje pytanie: „Cóż to za mężczyzna?” John Kuzack musiał mieć

ze 195 centymetrów wzrostu i ważył jakieś 110 kilogramów. Długie siwiejące włosy nosił

zebrane z tyłu w mały kucyk, a pośrodku czoła miał wytatuowaną maleńką kołatkę. W

jednym ręku trzymał gazetę z programem telewizyjnym, w drugim zaś puszkę piwa. W jego

mieszkaniu unosiła się intensywna woń kwaśnego potu. Pewnie weteran z Wietnamu,

przemknęło mi przez myśl, komandos.

- John Kuzack?

Zmierzył mnie zaciekawionym spojrzeniem.

- Tak. O co chodzi?

Prowadzę poszukiwania Edwarda Cullena. Czy mógłby mi pan odpowiedzieć na

parę pytań dotyczących Carmen Sanchez?

- Jest pani z policji?

Nie, pracuję na zlecenie Kajusza Swana, który poręczył kaucję za Cullena.

No cóż, niezbyt dobrze znałem Carmen Sanchez – mruknął. – Widywałem ją od

czasu do czasu, mówiliśmy sobie „dzień dobry” i to wszystko. Sprawiała wrażenie dosyć

sympatycznej. Tamtego dnia wracałem właśnie do domu, kiedy na schodach usłyszałem

strzały.

Pani Santiago z pierwszego piętra powiedziała mi, że to pan ogłuszył zabójcę.

Owszem. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, że jest policjantem. Widziałem tylko

człowieka, który stał w otwartych drzwiach mieszkania, z dymiącym rewolwerem w dłoni.

Zaraz zbiegli się sąsiedzi, a on stanowczym tonem rozkazał wszystkim się cofnąć. Uznałem,

że trzeba wkroczyć do akcji, i walnąłem go w łeb opakowaniem sześciu butelek piwa, które

trzymałem w ręku.

Omal nie wybuchnęłam gromkim śmiechem. W raporcie policyjnym zapisano, że

Cullen

został ogłuszony tępym narzędziem, nigdzie nie wzmiankowano, że chodziło o

opakowanie sześciu butelek piwa.

Zachował się pan bardzo odważnie.

Kuzack uśmiechnął się szeroko.

Skąd! Odwaga nie ma tu nic do rzeczy. Po prostu nie cierpię, jak mi się rozkazuje.

A nie wie pan, co się stało z Carmen?

- Nie. Prawdopodob

nie wymknęła się jakoś w tym zamieszaniu.

I nie widział jej pan od tamtego czasu?

- Nie.

A co z tym drugim mężczyzną, który przebywał w mieszkaniu? Pani Santiago

zeznała, że miał całkiem spłaszczony nos...

Owszem, ja też go widziałem przez chwilę, ale nic więcej nie umiem powiedzieć.

Czy rozpoznałby pan tego człowieka?

- Chyba tak.

Jak pan sądzi, czy jeszcze ktoś z mieszkańców widział tego świadka i mógłby coś o

nim powiedzieć?

Jak pamiętam, to chyba tylko Edleman zdążył mu się lepiej przyjrzeć.

- Gdzie on mieszka?

Niestety, już tu nie mieszka. W ubiegłym tygodniu zginął w wypadku

samochodowym. Przechodził przez ulicę na wprost naszego budynku. Sprawca zbiegł z

miejsca zdarzenia. Nie było świadków.

Poczułam nagle znajome ściskanie w dołku.

- Cz

y pańskim zdaniem śmierć Edlemana może mieć coś wspólnego z zabójstwem

Kuleszy?

Nie umiem tego powiedzieć.

Podziękowałam uprzejmie Kuzackowi i powoli ruszyłam schodami na dół. Niemal w

głowie mi szumiało od usłyszanej nowiny.

Dochodziło południe i zrobiło się bardzo gorąco. Tego ranka znowu włożyłam

garsonkę i buty na obcasie, żeby sprawiać wrażenie osoby godnej szacunku i zaufania.

Zostawiłam samochód na parkingu przed domem ze wszystkimi szybami opuszczonymi,

mając w głębi duszy nadzieję, że ktoś go ukradnie. Ale nikt się nie skusił. Chcąc, nie chcąc,

usiadłam za kierownicą i dojadłam resztki suszonych fig wykradzionych z zapasów mamy.

Niewiele się dowiedziałam o Carmen od jej sąsiadów, ale przynajmniej nie zostałam

zaatakowana czy zrzucona ze schodów.

astępnym punktem mojego planu była wizyta w mieszkaniu Cullena.

ROZDZIAŁ 5

Przedtem jednak zadzwoniłam do „Leśnika” i poprosiłam go o pomoc, gdyż bałam się

samotnie włamywać do mieszkania Edwarda. Kiedy skręciłam na parking, Manoso już tam

czekał. Był ubrany całkiem na czarno, w obcisłą bawełnianą koszulkę i spodnie od dresu.

Stał w niedbałej pozie, oparty ramieniem o dach czarnego mercedesa, zaopatrzonego w tyle

anten, że z auta dałoby się chyba nawiązać łączność z Marsem. Dojechałam na drugi koniec

parkin

gu, żeby dym z kikuta rury wydechowej nie zmatowił wypolerowanej do połysku

karoserii jego auta.

To twój wóz? – spytałam z daleka, jakby poza „Leśnika” nie była jeszcze dla mnie

wystarczającym dowodem.

Owszem. Los okazał się dla mnie łaskawy.

Obrzucił uważnym spojrzeniem drzwi novej.

Ładne obrazki. Czyżbyś ostatnio zostawiała samochód na ulicy Starka?

Zgadza się. W dodatku ukradli mi radio.

Zaśmiał się rubasznie.

To miłe, że postanowiłaś mieć swój udział w działalności charytatywnej na rzecz

ubogich.

Mogłabym w ramach tej działalności poświęcić nawet cały samochód, ale jakoś nikt

się nie chce na niego połakomić.

Jasne. To, że ktoś jest stuknięty, nie oznacza wcale, że zgłupiał do reszty. –

Ruchem głowy wskazał mieszkanie Cullena. – Wygląda na to, że gospodarza nie ma w

domu, więc pewnie będziemy musieli zrobić małe rozpoznanie terenu.

- Czy to legalne?

Nic podobnego, ale to my mamy prawo po naszej stronie, skarbie. Łowcy nagród nie

muszą się kurczowo trzymać przepisów. Nie potrzebujemy nawet nakazu rewizji.

Szybko zapiął swój czarny pas z grubego nylonu i wsunął wielkiego glocka kalibru 9

mm do kabury. Wsadził za pas kajdanki i płynnym ruchem narzucił tę samą czarną

kamizelkę, którą miał na sobie podczas naszego pierwszego spotkania w kawiarni.

Nie sądzę, żebyśmy się natknęli na Cullena – rzekł – ale nigdy nic nie wiadomo,

trzeba być zawsze przygotowanym.

Przyszło mi do głowy, że powinnam przedsięwziąć podobne środki ostrożności, ale

jakoś nie mogłam sobie wyobrazić kolby rewolweru wystającej mi zza paska spódnicy.

Zresztą i tak nie miałoby to większego znaczenia, gdyż Joe zdążył się już przekonać, że nie

umiem wymierzyć do niego z broni.

Śmiało poszliśmy galerią do drzwi mieszkania Cullena. „Leśnik” zapukał głośno i

przez chwilę czekał na odpowiedź.

Czy jest tu ktoś? – zawołał.

Ale nikt się nie odzywał.

- I co teraz?

– spytałam. – Zamierzasz wyważyć kopniakiem drzwi?

Nic podobnego. Takie rzeczy pokazują tylko na filmach. W rzeczywistości bardzo

łatwo mógłbym sobie złamać nogę.

To co? Użyjesz jakiegoś wytrycha? A może wystarczy karta kredytowa?

„Leśnik” z uśmiechem pokręcił głową.

Ty naprawdę oglądasz zbyt dużo filmów w telewizji. – Wyjął z kieszeni klucz i włożył

go do zamka.

– Zamiast bezczynnie czekać na ciebie, po prostu poszedłem do dozorcy i

wziąłem od niego klucze.

Mieszkanie Cullena

składało się z saloniku połączonego z jadalnią, kuchni, łazienki i

sypialni. Wewnątrz panował porządek, umeblowanie było dość skromne. Niewielki

prostokątny stół, cztery krzesła z wyściełanymi oparciami, duża i miękka kanapa, stolik

kawiarniany i samotny głęboki fotel. W kącie saloniku stała olbrzymia, kosztowna wieża

stereo, a w sypialni mały, przenośny telewizor.

Wspólnie z „Leśnikiem” przeszukaliśmy kuchnię, wypatrując notatnika z adresami.

Dokładnie przejrzeliśmy stosik rachunków leżących obok tostera.

W wyobraźni widziałam, jak Cullen wraca do tego domu po pracy, rzuca klucze na

stół kuchenny, zdejmuje buty i zaczyna przeglądać korespondencję. Aż przeszył mnie

dreszcz, kiedy uzmysłowiłam sobie nagle, że Edward prawdopodobnie wyląduje za kratkami

i nie będzie już miał okazji wkraczać do swego mieszkania. Przecież z zimną krwią zastrzelił

człowieka, zatem groził mu nawet wyrok śmierci. Wydawało mi się to koszmarną głupotą. Jak

mógł zachować się aż tak lekkomyślnie? Co go popchnęło do ostateczności? Dlaczego w

ogóle ludzie popełniają tak przerażające czyny?

- Nie znajdziemy tu niczego ciekawego

– oznajmił „Leśnik”, uruchamiając

automatyczną sekretarkę podłączoną do aparatu telefonicznego.

Cześć, napaleńcu! – zawołał utrwalony na taśmie kobiecy głos. – Tu Carlene.

Zadzwoń do mnie.

Cichy trzask obwieścił, że połączenie zostało przerwane.

- Edwardzie Anthony Cullen

– rozbrzmiał inny, stanowczy głos kobiecy. – Mówi twoja

matka. Jesteś tam? Halo! Halo!

Kolejn

y trzask. Dalej była cisza, nikt więcej nie zostawił wiadomości. Manoso odwrócił

urządzenie i pokazał mi wybity pod spodem kod dostępu do pamięci automatycznej

sekretarki.

Zapisz sobie ten numer, będziesz mogła przez telefon sprawdzić, czy ktoś nie

zosta

wił dla niego jakiejś wiadomości. Może tą drogą uda ci się złapać trop.

Przeszliśmy do sypialni. „Leśnik” zaczął wysuwać szuflady regału, przekartkowywać

książki oraz czasopisma i oglądać fotografie stojące na nocnym stoliku. Były to zdjęcia

rodzinne, żadne z nich nie przedstawiało Carmen, nie miały więc dla nas znaczenia. Okazało

się też, że większość szuflad w regale świeci pustkami. Edward zabrał prawie wszystkie

swoje ubrania. To był zły znak. W głębi ducha liczyłam na to, iż jego bielizna czy skarpetki

pomogą złapać jakiś trop.

Wreszcie wróciliśmy do kuchni.

Mieszkanie zostało wyczyszczone – oznajmił „Leśnik”. – Nie znajdziesz tu żadnej

wskazówki co do obecnego miejsca pobytu Cullena. W dodatku wątpię, żeby jeszcze

kiedykolwiek tu wrócił. Wygląda na to, że zdążył zgarnąć wszystko, czego będzie

potrzebował. – Z haczyka przy drzwiach zdjął pęk kluczy, wręczył mi je i dodał: - Weź je. Nie

będziesz się musiała tłumaczyć dozorcy, gdybyś chciała jeszcze raz tu wejść.

Zamknęliśmy za sobą mieszkanie i „Leśnik” wsunął pożyczony klucz w szczelinę w

drzwiach dozorcy. Usiadł za kierownicą mercedesa, włożył lustrzane ciemne okulary,

rozsunął składany dach wozu, puścił z kasety głośną, dudniącą muzykę i wyjechał z parkingu

z takim impetem, jak Batman wyruszający na podbój świata.

Pożegnałam go ciężkim westchnieniem, z ukosa łypiąc okiem na moją nova. Pod

autem stała kałuża wyciekającego oleju. Zaraz za nią dumnie błyszczał w promieniach

słońca czerwono-złoty jeep cherokee Cullena. Mimowolnie spojrzałam na trzymane w dłoni

klucze. Na wspólnym kółku były przymocowane również kluczyki od samochodu. Szybko

zdecydowałam, że nie stanie się nic złego, jeśli sprawdzę także auto poszukiwanego. Bez

wahania otworzyłam drzwi i zajrzałam do środka. W nowym jeepie czuć jeszcze było

wyraźnie zapach lakieru i tapicerki. Na desce rozdzielczej nie znalazłoby się chyba ani

odrobiny kurzu, gumowe wycieraczki na podłodze były starannie odkurzone i wyczyszczone,

na czerwonym skaju siedzeń nie dostrzegłam nawet jednej plamki. Wóz miał pięciobiegową

skrzynię, przełączanie napędu na cztery koła i silnik takiej mocy, że nawet laika wprawiał w

zachwyt. Ponadto był wyposażony w klimatyzator, stereofoniczne radio z odtwarzaczem

kaset, dwuzakresową krótkofalówkę policyjną, telefon komórkowy i odbiornik CB. Naprawdę

robił olbrzymie wrażenie. W dodatku należał do Cullena. Nie ulegało wątpliwości, że to

niesprawiedliwe, aby

zabójca jeździł takim cackiem, podczas gdy ja muszę się zadowolić

starym gruchotem.

Zaraz też pomyślałam, że skoro już siedzę w jeepie, to powinnam przynajmniej

uruchomić silnik. Przecież to szkoda, by taki piękny wóz stał i niszczał pod gołym niebem.

Naprawdę szkoda. Zaczerpnęłam głęboko powietrza i powoli wsunęłam się za kierownicę.

Ustawiłam sobie fotel i pochyliłam wsteczne lusterko, po czym ułożyłam dłonie na kierownicy,

przymierzając się do prowadzenia takiego cacka. Przekonywałam siebie w duchu, że na

pewno bym szybko odnalazła Cullena, gdybym miała taki samochód. Nie byłam przecież

głupia, a bardzo mi zależało na wykonaniu tego zlecenia. W gruncie rzeczy najbardziej

potrzebowałam dobrego auta. Zaczęłam się zastanawiać, czy umiałabym je prowadzić. Może

warto by było spróbować, zrobić jedną rundę wokół budynku? A może jeszcze lepiej

pożyczyć wóz na dwa lub trzy dni i porządnie go przetestować?

Dość tego, nie będę się sama oszukiwać, pomyślałam w końcu. Przecież to jasne, że

chodzi mi po głowie, aby ukraść samochód Cullena. A raczej nie ukraść, tylko zarekwirować,

poprawiłam się szybko. Ostatecznie byłam łowcą nagród, toteż miałam prawo w wyjątkowych

okolicznościach zarekwirować czyjeś auto. Pospiesznie obejrzałam się na moją nova i

doszłam do oczywistego wniosku, że te okoliczności są wyjątkowe.

W dodatku zabranie samochodu Edwarda

stwarzało raczej dogodną sytuację, nie

miałam bowiem wątpliwości, że jemu się to nie spodoba. A gdyby się wkurzył dostatecznie

mocno, może wówczas popełniłby jakieś głupstwo, ułatwiając mi tym samym zadanie.

Przekręciłam kluczyk w stacyjce, usiłując nie zwracać uwagi na to, że serce wali mi

jak oszalałe. Tajemnica sukcesu w tym zawodzie polega na wyczuciu odpowiedniej chwili,

utwierdzałam się w myślach. Elastyczność działania, szybkość w podejmowaniu decyzji i

pomysłowość to niezbędne atrybuty. Nie zaszkodziłoby jeszcze mieć jaja.

Kilkakrotnie odetchnęłam głęboko i włączyłam pierwszy bieg w moim pierwszym w

życiu kradzionym samochodzie. Na ten dzień przewidziałam jeszcze wizytę w barze

„Zakątek”, gdzie pracowała Carmen Sanchez. Podejrzany lokal mieścił się przy ulicy Starka,

dwie przecznice od sali treningowe

j w kierunku rzeki. Przez chwilę jeszcze rozważałam, czy

nie pojechać do domu i nie przebrać się w coś wygodniejszego, postanowiłam jednak zostać

w garsonce. Nie miało to większego znaczenia, skoro nie zamierzałam się bratać ze stałymi

bywalcami tej spelunki.

Znalazłam wolne miejsce przy krawężniku kilkadziesiąt metrów od baru. Starannie

zamknęłam wóz i przeszłam kawałek, lecz tylko po to, by się przekonać, że lokal jest

nieczynny. Drzwi blokowała ciężka żelazna sztaba, wszystkie okna były szczelnie zasłonięte.

Nikt sobie nie zadał trudu, aby wywiesić kartkę z jakimś wyjaśnieniem. Nawet specjalnie

mnie to nie rozczarowało. Po wydarzeniach na sali gimnastycznej nie miałam wielkiej ochoty

na zawieranie bliższej znajomości z kolejnymi mieszkańcami tej dzielnicy. Pospiesznie

wróciłam do jeepa i powoli przejechałam aż do końca ulicy Starka, mając nadzieję, że dojrzę

gdzieś Cullena. Potem zawróciłam i pojechałam z powrotem. Kiedy zaś po raz piąty mijałam

salę treningową, ogarnęło mnie znużenie, w dodatku kończyła się benzyna. Zatrzymałam

samochód i przeszukałam skrytkę w desce rozdzielczej, lecz nie znalazłam niczego

ciekawego. Byłam w kropce. Nie miałam ani paliwa, ani pieniędzy, ani karty kredytowej.

Doszłam do wniosku, że jeśli chcę dalej prowadzić poszukiwania, muszę zdobyć

forsę na podstawowe wydatki. Nie mogłam dłużej żyć, ssąc łapę jak wygłodniały niedźwiedź.

Jedyne rozwiązanie tego problemu widziałam w kolejnej rozmowie z Kajuszem. Musiałam

uzyskać od niego jakąś zaliczkę. Kiedy zatrzymały mnie czerwone światła przed

skrzyżowaniem, wykorzystałam wolny czas na dokładne obejrzenie telefonu komórkowego.

Włączyłam aparat i na wyświetlaczu ukazał się jego numer. Przynajmniej ta jedna rzecz była

pozytywna. Mogłam zapomnieć o skrupułach. Skoro odważyłam się ukraść samochód

Cullena

, równie dobrze mogłam też obciążyć jego rachunek telefoniczny.

Zadzwoniłam do biura kuzyna. Odebrała Irina.

- Czy Kajusz jest u siebie?

– zapytałam.

Owszem. I pewnie będzie tu siedział przez całe popołudnie.

Wpadnę tam za jakieś dziesięć minut. Muszę z nim porozmawiać.

Znalazłaś Cullena?

Nie. Na razie skonfiskowałam jego samochód.

Ze składanym dachem?

Pospiesznie zerknęłam do góry.

- Nie.

- Szkoda

– mruknęła Irina.

Skręciłam w szeroką aleję Southard, ustalając w myślach następne posunięcia.

Powinnam zdobyć tyle pieniędzy, żeby mi starczyło przynajmniej na dwa tygodnie. A jeśli

zamierzałam wykorzystać ten samochód jako przynętę na Cullena, to warto by też

zainwestować w jakieś urządzenie alarmowe. Przecież nie mogłam obserwować jeepa przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie mogłam ryzykować, że Edward mi go po prostu

odbierze, kiedy będę spała, siedziała w toalecie czy robiła zakupy.

Próbowałam oszacować wielkość potrzebnej zaliczki, kiedy niespodziewanie

zaterkotał telefon. Byłam do tego stopnia zaskoczona, że omal nie wjechałam na chodnik.

Poczułam się tak, jakbym została przyłapana na podsłuchiwaniu, wymyślaniu obrzydliwych

kłamstw czy też siedziała na klozecie, podczas gdy walą się ściany łazienki. Z trudem

opanowałam irracjonalną chęć zatrzymania samochodu w pierwszym lepszym dogodnym

miejscu i rzucenia się do panicznej ucieczki.

Zwolniłam i sięgnęłam po aparat.

Słucham.

Przez chwilę panowała cisza, wreszcie kobiecy głos zażądał stanowczo:

Chcę rozmawiać z Edwardem Cullenem.

No i masz babo placek. Od razu rozpoznałam głos starszej pani Cullen, matki

Edwarda

. Jakby mi brakowało innych zmartwień.

- Edwarda tu nie ma.

A kto mówi?

Jestem jego przyjaciółką. Poprosił mnie, bym się zaopiekowała jego samochodem

na jakiś czas.

Kłamiesz! – rzekła ostro kobieta. – To ty, Isabello Swan. Wcale nie tak trudno cię

poznać po głosie. Czy możesz mi wyjaśnić, co robisz w samochodzie Edwarda?

Chyba nikt nie potrafi aż tak dobitnie okazywać swej pogardy, jak pani Cullen.

Gdybym w podobnej s

ytuacji rozmawiała z kimś innym, pewnie zaczęłabym się tłumaczyć i

przepraszać, ale matka Edwarda należała do tych osób, które wzbudzały we mnie

bezpodstawny lęk.

- Halo!

– zawołałam. – Nic nie słyszę. Halo! Halo!

Szybko wyłączyłam aparat i odwiesiłam go na miejsce.

- Brawo, Bells

– pochwaliłam się na głos. – To było naprawdę dobre. Wykazałaś się

profesjonalną pomysłowością i znakomitym refleksem.

Zaparkowałam wóz i ruszyłam energicznym krokiem do biura Kajusza. Układałam w

myślach zdania, czując zarazem, że krew zaczyna mi krążyć szybciej, jakbym zyskała

dodatkowe siły. Wkroczyłam do środka z dumnie uniesioną głową, jak prawdziwa gwiazda,

dałam Irinie znak kciukiem uniesionym ku górze, po czym weszłam do gabinetu kuzyna.

Siedział zgarbiony nad biurkiem, uważnie przeglądając program wyścigów konnych.

Cześć. Jak leci?

- Jak krew z nosa

– burknął. – Masz jeszcze jakieś pytania.

Właśnie to mi się podoba w naszej rodzince. Pozostajemy wszyscy w bliskim

kontakcie, odnosząc się do siebie przyjaźnie i z wyrozumiałością.

Potrzebuję zaliczki. Mam zbyt duże wydatki związane z realizacją twojego zlecenia.

Zaliczki? To jakiś żart? Czyżbyś zamierzała mi poprawić humor?

Wcale nie żartuję. Skoro mam zdobyć dziesięć tysięcy honorarium za schwytanie

Cullena

, to chciałabym teraz uzyskać ze dwa tysiące zaliczki.

Wybij to sobie z głowy. I nawet nie próbuj mnie znowu szantażować. Jeśli cokolwiek

wygadasz mojej żonie, to mogę się już uznać za trupa, a od nieboszczyka nie wydębisz

nawet złamanego grosza, spryciulo.

Trudno b

yło odmówić mu racji.

W porządku, nie będę cię szantażować. Za to sprawdzę, do jakiego stopnia jesteś

chciwy. Zróbmy tak: jeśli dasz mi teraz dwa tysiące zaliczki, nie będę się domagała pełnych

dziesięciu procent kaucji.

A jeśli nie znajdziesz Cullena? Czy choć przez chwilę brałaś pod uwagę taką

możliwość?

Każdego ranka ta myśl wyrzucała mnie z łóżka.

Na pewno go sprowadzę.

Już to widzę. Nie gniewaj się, ale pozwolę sobie w to wątpić. I nie zapominaj, że

zgodziłem się dać ci tę sprawę jedynie na tydzień. Jeśli nie znajdziesz Cullena do

poniedziałku, przekażę ją komu innemu.

W drzwiach gabinetu stanęła Irina.

Po co robić z igły widły? Isabella potrzebuje pieniędzy? To dlaczego nie dasz jej

sprawy Clarence’a Sampsona?

- Kim jest ten Sampson?

- To jed

en z niepoprawnych pijaczków, naszych stałych klientów. Zazwyczaj

spokojnie wraca do domu i idzie spać, ale od czasu do czasu wstępuje w niego diabeł.

- To znaczy?

Na przykład ostatnio usiadł za kierownicą w stanie kompletnego upojenia

alkoholowego i spo

tkało go to nieszczęście, że dokumentnie zniszczył jeden z wozów

policyjnych.

Po pijanemu zderzył się z radiowozem?

No, niezupełnie. Postanowił skorzystać z okazji i sobie nim pojeździć, ale nie zdążył

wyhamować przed wystawą sklepu monopolowego przy ulicy State.

Masz zdjęcie tego faceta?

Mogłabym otworzyć wystawę z jego fotografiami z okresu ostatniego

dwudziestolecia. Już tyle razy poręczaliśmy kaucję za Sampsona, że mogę z pamięci

zacytować numer jego polisy ubezpieczeniowej.

Poszłam za Iriną do sekretariatu. Z niecierpliwością czekałam, aż wybierze ze stosu

odpowiednie dokumenty.

Większość pracujących dla nas agentów bierze po kilka spraw naraz – wyjaśniła,

przekazując mi aż kilkanaście teczek. – W ten sposób mogą działać wydajniej. Tu masz

spr

awy, którymi się zajmował Morty Beyers. Jeszcze jakiś czas będzie musiał spędzić w

szpitalu, więc możesz przejąć je wszystkie. Niektóre są dość proste. Powbijaj sobie w

pamięć nazwiska tych ludzi i trzymaj pod ręką ich fotografie. W każdej chwili możesz się

natknąć na którąś z poszukiwanych osób, W ubiegłym tygodniu Andy Zabotsky postanowił

kupić sobie na obiad porcję pieczonego kurczaka i rozpoznał w sprzedawcy jednego z

poszukiwanych. Po prostu miał szczęście. Ten gość był handlarzem narkotyków, przez niego

stracilibyśmy kaucję w wysokości trzydziestu tysięcy dolarów.

Nie wiedziałam, że poręczacie także za handlarzy narkotyków – zagadnęłam. –

Sądziłam, że wasi klienci to głównie pijacy i drobni złodzieje.

Handlarze narkotyków są dla nas źródłem dość łatwych zysków – odparła Irina. –

Mają swoje rewiry, stałą klientelę, na której zarabiają grubą forsę. Jeśli więc nie zgłoszą się

do sądu, wcześniej czy później znowu zaczną działać na swoim terenie, zatem łatwo ich

namierzyć.

Wcisnęłam sobie kartonowe teczki pod pachę, obiecawszy, że postaram się jak

najszybciej zrobić kopie dokumentów i zwrócić Irinie oryginały. Ta historia ze sprzedawcą

pieczonych kurcząt podziałała mi na wyobraźnię. Skoro Andy Zabotsky zwyczajnie spotkał

poszukiwanego na ulicy, to przec

ież mnie także mogło się coś takiego przytrafić. Wszak od

dawna żywiłam się pieczonymi kurczakami, nawet polubiłam dania serwowane w barach

szybkiej obsługi. Wstąpiła we mnie nadzieja, iż mimo wszystko może sprawdzę się w roli

łowcy nagród. Chciałam tylko stanąć finansowo na nogi, potem mogłam już żyć z honorariów

za odnalezienie takich pijaczków jak Sampson, licząc jedynie okazjonalnie na przypadkowe

powodzenie w jakiejś grubszej sprawie.

Energicznie pchnęłam drzwi na ulicę, lecz nagłe przejście z klimatyzowanych

pomieszczeń w skwar wiszący między budynkami odczułam jak cios obuchem w głowę. Upał

stał się nie do zniesienia. Falujące, jakby zagęszczone powietrze przesłaniało błękit nieba

szarawą mgiełką. Słońce niemiłosiernie przypiekało odkrytą skórę. Osłaniając oczy dłonią,

spojrzałam ku górze, jakbym chciała dostrzec tę osławioną dziurę ozonową, w mojej

wyobraźni przypominającą cyklopowe oko, które patrząc na Ziemię emituje jakiś rodzaj

śmiercionośnego promieniowania. Wiedziałam, że dziura naprawdę znajduje się gdzieś nad

Antarktydą, podejrzewałam jednak, iż wcześniej czy później musi się nasunąć nad New

Jersey. To logiczne, skoro w naszym stanie, gromadzącym przecież wszelkie nieczystości z

całej nowojorskiej aglomeracji, jest tak wysoka emisja formaldehydu do atmosfery.

Otworzyłam drzwi jeepa i wsunęłam się za kierownicę. Zdawałam sobie sprawę, że

honorarium za odnalezienie Sampsona nie pozwoli mi się wybrać na Barbados, lecz z

pewnością umożliwi zapełnienie lodówki produktami nie pokrytymi jeszcze pleśnią. A co

ważniejsze, dzięki tym pieniądzom mogłabym bez przeszkód zająć się poszukiwaniami

dalszych osób. Kiedy pojechałam z „Leśnikiem” do komendy policji, żeby odebrać

pozwolenie na broń, uzyskałam dość obszerne wyjaśnienia spraw proceduralnych

związanych z przekazywaniem oskarżonych do aresztu, ale samą technikę chwytania

przestępców streszczano krótkim okrzykiem: „Ręce do góry!”

Sięgnęłam po telefon komórkowy i wybrałam numer Clarence’a Sampsona. Nikt nie

odbierał. W dokumentach nie znalazłam żadnego numeru telefonu do jego pracy. Według

raportu policyjnego Sampson mieszkał przy ulicy Limeing pod numerem 5077. Nie

wiedziałam, gdzie znajduje się ta ulica, więc sprawdziłam na planie miasta i ku swemu

zdumieniu odkryłam, że jest to przecznica ulicy Starka, biegnąca na tyłach ratusza.

Przykleiłam zdjęcie poszukiwanego na desce rozdzielczej i ruszyłam powoli w tamtym

kierunku, uważnie przyglądając się mijanym przechodniom.

Connie podpowiedziała mi na odchodnym, żeby zaglądać do wszystkich barów przy

ulicy Starka

. Ale na liście moich ulubionych zajęć przesiadywanie w jakiejś „kryształowej sali”

gdzieś u zbiegu Starka i Limeing znajdowało się tuż za obcinaniem sobie palców za pomocą

tępego noża. Obie czynności wydawały mi się równie efektywne lecz zdecydowanie mniej

bezpieczne niż siedzenie w samochodzie i obserwowanie ludzi przechodzących ulicą. Jeśli

Clarence Sampson rzeczywiście spędzał czas w którymś barze, wcześniej czy później

musiał wracać do domu.

Przejechałam kilkakrotnie interesujące mnie skrzyżowanie, wreszcie wybrałam sobie

dogodne miejsce kilkadziesiąt metrów od niego, skąd miałam doskonały widok na ulicę

Starka i mogłam jednocześnie obserwować początkowy odcinek ulicy Limeing. Pomyślałam,

że ubrana w garsonkę, w tym jaskrawoczerwonym, błyszczącym, nowym aucie będę

przyciągała uwagę, ale i to nie skłoniło mnie do wkroczenia do „kryształowej sali”. Dlatego

też opuściłam szyby i usadowiłam się wygodnie.

Kilka minut później jakiś szczeniak z olbrzymią plerezą i złotym łańcuchem na szyi,

wartym co najmniej 70

0 dolarów, stanął przed maską jeepa, przekrzywił głowę i spojrzał mi w

twarz. Dwaj jego koledzy zatrzymali się tuż za nim.

- Hej, laluniu!

– zawołał. – A co ty tutaj robisz?

Czekam na kogoś – odparłam.

Naprawdę?! A któż to pozwala takiej eleganckiej laluni na siebie czekać?

Jeden z jego kumpli wysunął się do przodu, cmoknął znacząco i powoli oblizał wargi.

Kiedy zaś spostrzegł, że patrzę na niego, pochylił się i przeciągnął językiem po przedniej

szybie samochodu.

Pospiesznie sięgnęłam do torebki, wymacałam rewolwer i położyłam go wraz z

pojemnikiem gazu na desce rozdzielczej. Od tej pory przechodzący mężczyźni tylko zerkali

na mnie podejrzliwie, ale nikt już nie lizał szyby jeepa.

Około piątej po południu zaczęło mnie to nudzić, spódnicę miałam już dokumentnie

pogniecioną. Wypatrywałam Clarence’a Sampsona, lecz bez przerwy rozmyślałam o

Cullenie

. Podejrzewałam, że on musi się znajdować gdzieś w pobliżu, podpowiadał mi to

jakiś szósty zmysł. Odbierałam jego obecność jak drobne ładunki elektryczne pokłuwające

mnie w skórę na karku. W wyobraźni dokonywałam oceny różnych sposobów aresztowania.

W najprostszym scenariuszu powinnam go podejść znienacka, od tyłu, i potraktować gazem

paraliżującym. Gdyby zaś okazało się to niewykonalne, mogłam podjąć jakąś luźną rozmowę

i w odpowiedniej chwili użyć gazu. Nieprzytomnego zdołałabym bez trudu zakuć w kajdanki,

a reszta byłaby już dziecinnie prosta.

Do szóstej przeprowadziłam w wyobraźni jakieś czterdzieści dwa aresztowania i

byłam wykończona. Około wpół do siódmej oczy zaczęły mi się kleić, ledwie mogłam się

powstrzymać przed zaśnięciem. Co parę sekund zmieniałam ułożenie ciała, próbując się

skupić na czymś realnym. Zaczęłam liczyć przejeżdżające samochody, powtarzałam

bezgłośnie słowa hymnu narodowego na zmianę z odczytywaniem składu surowcowego

gumy do żucia, której paczkę przypadkiem znalazłam w kieszeni. O siódmej zadzwoniłam do

zegarynki, żeby się upewnić, iż zegar w desce rozdzielczej auta Cullena chodzi dokładnie.

Przekonywałam się w myślach, że powinnam przyjść na świat jako mężczyzna i

koniecznie zmienić kolor samochodu, jeśli chcę bez zwracania na siebie uwagi działać w

całym Trenton, kiedy niespodziewanie w wejściu do najbliższej „kryształowej sali” pojawił się

facet odpowiadający rysopisowi Sampsona. Pospiesznie zerknęłam na zdjęcie przyklejone

do deski rozdzielczej i znów popatrzyłam na nieznajomego. Od razu zyskałam niemal

całkowitą pewność, że to właśnie on. Był wielki i gruby, z nieproporcjonalnie małą głową,

czarnymi posklejanymi włosami i skołtunioną brodą, o bardzo jasnej, bladej cerze. To musi

być Sampson, pomyślałam. Zresztą ilu białych, podobnych do niego, brodatych mężczyzn

może mieszkać w tej okolicy?

Szybko schowałam rewolwer i pojemnik z gazem do torebki, uruchomiłam silnik i

objechałam cały kwartał, żeby się znaleźć na ulicy Limeing i zdybać faceta przed wejściem

do domu. Zaparkowałam przy krawężniku i wysiadłam z wozu. W pobliskiej bramie stała

gromadka nastolatków, dwie dziewczynki z lalkami „Barbie” na kolanach siedziały na murku.

Po przeciwnej

stronie ulicy ktoś wystawił na chodnik starą kanapę z porwanym obiciem,

jakby brakowało mu przydomowego ogródka. Na kanapie siedziało dwóch staruszków o

silnie pomarszczonych twarzach, z zasępionymi minami wpatrywali się tępo przed siebie.

Sampson powoli n

adchodził chwiejnym krokiem, był nieźle zawiany. Uśmiechał się

głupkowato. Kiedy podszedł bliżej, odpowiedziałam uśmiechem i zapytałam:

- Clarence Sampson?

- Aha

– burknął. – Zgadza się.

Język mu się plątał, od jego ubrania zalatywało kwaśnym odorem, jakby przez

dłuższy czas przechowywano je w jakimś wilgotnym, brudnym miejscu.

Śmiało wyciągnęłam rękę.

Nazywam się Isabella Swan i reprezentuję pańską firmę poręczycielską. Nie zjawił

się pan na wezwanie w sądzie i teraz jesteśmy zmuszeni wyznaczyć drugi termin rozprawy.

Zmarszczył brwi, wytężając pamięć, lecz już po chwili uśmiech ponownie zjawił się na

jego wargach.

Tak, chyba zapomniałem...

Miałam przed sobą klasycznego przedstawiciela osobowości typu A, toteż przyszło mi

do głowy, że Sampson może się w ogóle nie obawiać zawału spowodowanego nerwowym

trybem życia. Komuś takiemu jak on prędzej groziła śmierć będąca skutkiem ociężałości

umysłowej.

Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

Nic nie szkodzi, każdemu może się to zdarzyć. Mam tu samochód... – Powolnym

ruchem wskazałam stojącego za mną jeepa. – Jeśli nie sprawiłoby to panu kłopotu,

moglibyśmy od razu podjechać do naszego biura i załatwić wszelkie formalności.

Zerknął ponad moim ramieniem na wejście do budynku.

No cóż...

Wzięłam go pod rękę i delikatnie pociągnęłam w kierunku auta. Zachowywałam się

niczym troskliwa opiekunka, jak mała dziewczynka wracająca ze spaceru z olbrzymim acz

tępawym psiskiem. „No, bądźże posłuszny, Burku”.

To naprawdę nie potrwa długo.

Najwyżej trzy tygodnie.

Przytulałam się do niego, dla zachęty wciskając biust w jego ramię. Kiedy dotarliśmy

do samochodu, obróciłam Sampsona twarzą do niego i otworzyłam drzwi.

Byłabym bardzo wdzięczna, gdybyśmy załatwili to od razu – powiedziałam.

Popatrzył spode łba na nowiutkie obicia jeepa.

Ale jestem potrzebny tylko do tego, żeby wyznaczyć nowy termin rozprawy, zgadza

się?

Tak, oczywiście.

A później spokojnie poczekać w celi aresztu aż do tej wyznaczonej daty.

Ani trochę nie było mi go żal. Przecież mógł kogoś zabić na ulicy, kiedy usiadł za

kierownicą w podobnym stanie.

Usadowiłam go w jeepie i starannie zapięłam pas bezpieczeństwa. Następnie

obiegłam maskę, wsiadłam z drugiej strony, uruchomiłam silnik i ruszyłam ostro, obawiając

się, żeby w jakimś przebłysku świadomości nie nabrał podejrzeń, iż jestem łowcą nagród. Nie

bardzo wiedziałam, jak postąpić, kiedy już podjedziemy pod komendę policji. Ale na razie

idzie jak po maśle, pocieszałam się w myślach. Gdyby zaczął rozrabiać, zawsze mogłam go

obezwładnić gazem.

Na szczęście moje obawy okazały się bezpodstawne. Nie ujechaliśmy więcej jak

pięćset metrów, kiedy Sampsonowi oczy zaszły mgłą, głowa opadła na piersi i już po chwili

chrapał z policzkiem opartym o szybę. Zmówiłam szybko modlitwę, żeby przypadkiem nie

zsikał się w spodnie, nie zwymiotował i nie zrobił niczego z tych rzeczy, jakich można się

spodziewać po tego typu pijaczkach.

Po kilku minutach, kiedy czerwone światło zatrzymało mnie przed skrzyżowaniem,

zerknęłam na niego ukradkiem. Sampson spał jak zabity. Do tej pory wszystko układało się

pomyślnie.

Moją uwagę przyciągnęła stara niebieska furgonetka econoline, stojąca u wylotu

przecznicy. Miała na dachu aż trzy anteny. Wydało mi się to niezwykłe, że taki stary grat jest

wyposażony w rozbudowany sprzęt łączności radiowej. Wytężyłam wzrok, żeby dojrzeć

twarz kierowcy słabo widocznego za przydymionymi szybami wozu i doznałam dziwnego

uczucia, aż dreszcz przebiegł mi po karku. Zapaliło się zielone światło, auta powoli ruszyły.

Serce podeszło mi nagle do gardła, gdy przez otwarte boczne okno furgonetki spostrzegłam

za kierownicą Edwarda Cullena, który gapił się na mnie wybałuszonymi oczami.

Miałam straszną ochotę zapaść się nagle pod ziemię albo stać się niewidzialna.

Teoretycznie powinna mnie ogarnąć satysfakcja z tego, że po raz kolejny złapałam kontakt z

poszukiwanym, lecz poczułam się zwyczajnie zażenowana. Tylko w wyobraźni bez kłopotu

udawało mi się obezwładnić Edwarda. Kiedy zaś stawałam z nim twarzą w twarz, traciłam

nagle wszelką pewność siebie. Z tyłu doleciał głośny pisk hamulców i gdy zerknęłam w

lusterko, spostrzegłam, że furgonetka zawraca na skrzyżowaniu i kieruje się moim śladem.

Można się było tego spodziewać, pomyślałam. Nie sądziłam jednak, że zareaguje aż

tak gwałtownie. Drzwi od mojej strony były zamknięte, lecz na wszelki wypadek jeszcze to

sprawdziłam. Pojemnik z gazem obezwładniającym miałam pod ręką. Od komendy policji

dzieliło mnie nie więcej jak kilometr. Przez chwilę się zastanawiałam, czy nie zapomnieć o

Sampsonie i nie ruszyć w pościg za Cullenem. Wszakże to on był moim głównym celem.

Błyskawicznie dokonałam w myślach przeglądu wszystkich znanych mi sposobów

dokonywania aresztowań, lecz żaden nie był zadowalający w tej sytuacji. Nie chciałam

dopuścić do tego, by Edward mnie dopadł, kiedy będę holować Sampsona na komendę. Nie

zamierzałam też obezwładniać Cullena w biały dzień na środku ulicy, zwłaszcza tutaj, w

śródmieściu. Nie miałam żadnej pewności, czy zdołałabym zachować kontrolę nad

przebiegiem wydarzeń.

Przed kolejnym skrzyżowaniem niebieska furgonetka zatrzymała się pięć aut za

jeepem. Dostrzegłam w lusterku, że drzwi otwierają się gwałtownie i Edward rusza biegiem w

moim kierunku. Zacisnęłam palce na pojemniku z gazem i zaczęłam się modlić, by jak

najszybciej zapaliło się zielone światło. Cullen był już parę kroków ode mnie, gdy samochody

ruszyły. Zawrócił na pięcie i wskoczył z powrotem za kierownicę furgonetki.

Stary poczciwy Clarence nadal spał jak zabity. Siedział z głową zwieszoną na piersi i

szeroko otwartymi ustami, głośno chrapał i posapywał. Skręciłam w lewo, w ulicę North

Clinton, kiedy niespodziewanie zadzwonił telefon.

Oczywiście dzwonił Cullen. Był nieźle wkurzony.

Kurwa mać! Co ty sobie wyobrażasz, do cholery?! – wrzasnął.

Odstawiam niejakiego Sampsona na komendę policji. Byłoby mi bardzo miło,

gdybyś pojechał razem ze mną. W ten sposób znacznie byś mi ułatwił zadanie.

Udało mi się to powiedzieć całkiem spokojnie, choć z każdą chwilą odczuwałam coraz

silniejsze ściskanie w dołku.

Kto ci pozwolił wziąć mój samochód?!

- Ach, o to ci chodzi.

Pozwoliłam sobie go zarekwirować.

- Co takiego?!

Pospiesznie odwiesiłam słuchawkę, żeby nie słuchać dalszych przekleństw i

ewentualnych pogróżek. Kilkaset metrów od komendy furgonetka gdzieś zniknęła.

Odetchnęłam z ulgą, tym bardziej, że obiekt mojego pierwszego zadania ciągle spał jak

niemowlę.

Komenda główna policji w Trenton mieści się w ciężkim, graniastym, trzypiętrowym

gmachu z lanego betonu, którego projektant skupił się na stronie użytkowej budynku, niemal

całkowicie zapomniawszy o dopasowaniu go do jakiegokolwiek stylu architektonicznego.

Zapewne bardzo niska pozycja służb porządkowych w hierarchii struktur biurokratycznych

wpłynęła na to, że gmach ozdobiono jedynie skromnymi gzymsami, co zresztą i tak go

wyróżnia spośród otaczających, obskurnych budowli, nasuwając oczywiste skojarzenie z

gliniarzem pilnującym porządku w tłumie gotowym do wszczęcia jakichś zamieszek.

Przylegający doń rozległy parking, ogrodzony łańcuchami, zapewnia wystarczająco

dużo miejsca dla radiowozów, aut cywilnych i mundurowych pracowników komendy oraz

samochodów licznie przybywających tu interesantów.

Na wprost budynku, po drugiej stronie ulicy, ciągnie się rząd starych kamienic,

typowych dla tej części miasta, zajmowanych przez najróżniejsze drobne firmy usługowe. Na

parterz

e od frontu mieści się tam kolejno: bezimienny podrzędny bar o silnie zakratowanych

oknach, gdzie serwuje się dania rybne, sklepik spożywczy z wielką reklamą dietetycznej

coca-

coli, pracownia kapelusznicza „U Lydii”, sklep z używanym sprzętem gospodarstwa

domowego, przed którym ciągnie się szereg wystawionych na chodnik pralek

automatycznych, oraz kaplica jakiegoś odłamu Kościoła Dnia Siódmego.

Wjechałam na parking, ponownie sięgnęłam po telefon i wybrałam numer dyżurnego,

mając nadzieję, że znajdę kogoś do pomocy w odstawieniu poszukiwanego. Oficer polecił mi

zajechać przed tylne wejście komendy i porozmawiać z pełniącym służbę przy drzwiach

policjantem. Wycofałam tyłem z parkingu, okrążyłam narożnik gmachu i zawróciłam,

ustawiając jeepa prawą stroną na wprost tylnego wejścia. Przy drzwiach nie było żadnego

gliniarza, zadzwoniłam więc powtórnie do dyżurnego, ale usłyszałam w odpowiedzi, że się

nie pali. Jasne, łatwo tak mówić, pomyślałam. Dla was to przecież chleb powszedni.

Dopiero po kilku minutach na zewn

ątrz wyjrzał „postrzelony” Carl Constanza. Znałam

go dobrze, między innymi razem braliśmy Pierwszą Komunię Świętą.

Podszedł bliżej i mrużąc oczy obrzucił krytycznym spojrzeniem Clarence’a.

- Isabella Swan?

Jak się masz, Carl.

Uśmiechnął się szeroko.

Mówiono mi, że masz jakieś kłopoty.

No właśnie.

Z tym śpiącym królewiczem?

- Tak. Odstawiam poszukiwanego.

Carl pochylił się nisko i zajrzał do auta.

Nie żyje?

Mam nadzieję, że jeszcze zipie.

A cuchnie tak, jakby już się rozkładał.

- To fakt

– przyznałam. – Warto by mu zrobić porządny prysznic. – Silnie

potrząsnęłam Sampsona za ramię i krzyknęłam mu prosto do ucha: - Pobudka! Jesteśmy na

miejscu!

Clarence podniósł głowę i potoczył dokoła mętnym wzrokiem.

Gdzie jesteśmy?

- Na komendzie policji. Wysiadaj.

Popatrzył na mnie wybałuszonymi oczyma, ale chyba wciąż nic do niego nie

docierało. Na wpół leżał w fotelu, jak worek piasku.

Zróbże coś – zwróciłam się do Constanzy. – Pomóż mi go wyholować.

Carl chwycił Clarence’a pod ramiona, a ja zaczęłam nogą napierać na jego pośladek.

Wspólnymi siłami, centymetr po centymetrze, zdołaliśmy wytaszczyć półprzytomnego

Sampsona z jeepa i postawić go na chodniku.

Teraz już wiesz, dlaczego zostałem gliniarzem – jęknął Constanza. – Nie umiałem

przejść obojętnie obok takich szumowin.

Jakoś udało nam się wciągnąć Sampsona do budynku i posadzić na drewnianej

ławce w dyżurce, na wprost pełniącego służbę porucznika. Wybiegłam z powrotem i

odstawiłam samochód na ogólnodostępny parking. Nie chciałam, żeby się rzucał w oczy, bo

jakiś nadgorliwiec mógłby go wciągnąć do rejestru skradzionych aut.

Kiedy wróciłam do dyżurki, Clarence był już bez paska od spodni i sznurówek, a

wszystkie jego osobiste drobiazgi zostały spakowane do papierowej torby. Wyglądał

przerażająco żałośnie. Wykonałam swoje pierwsze zlecenie, powinnam więc chyba

odczuwać ogromną satysfakcję, ale wszelką radość przytłumił żal nad losem tego

nieszczęśnika.

Odebrałam oficjalne potwierdzenie odstawienia poszukiwanego do aresztu,

porozmawiałam jeszcze przez kilka minut z Carlem i wyszłam z komendy. Miałam nadzieję,

że uda mi się wrócić do domu przed zmierzchem, ale na zewnątrz szybko zrobiło się ciemno,

gdyż niebo zasnuły ciężkie burzowe chmury. Nie było widać ani jednej gwiazdy. Ruch uliczny

znacznie zelżał, co poprawiło mi nieco humor, gdyż mogłam łatwo wypatrzyć każdy

samochód, który by jechał za mną. Uznałam to jednak za mało prawdopodobne. Według

mojej oceny po raz kolejny zaprzepaściłam szansę schwytania Cullena.

Nigdzie nie dostrzegłam niebieskiej furgonetki. To jeszcze o niczym nie świadczyło,

ponieważ Joe mógł się przesiąść do jakiegoś innego auta. Niemniej przez całą drogę do

Nottingham bez przerwy zerkałam nerwowo we wsteczne lusterko. Gdzieś w głębi duszy

byłam przeświadczona, że Cullen czai się gdzieś w pobliżu. Ale przynajmniej robił mi ten

zaszczyt, że nie narzucał się ze swoją osobą. Mogło to oznaczać, że zaczął mnie traktować

choć trochę poważnie. Pocieszałam się myślą, iż w ten sposób może mi być łatwiej wcielić w

życie któryś z wariantów obezwładnienia go. Lecz na razie nie zostawało mi nic innego, jak

zaparkować jeepa przed domem, ukryć się z pojemnikiem gazu w pobliskich krzakach i

czekać w nadziei, że Cullen będzie chciał odebrać swój samochód.

ROZDZIAŁ 6

Przed domem, w którym mieszkam, ciągnie się tylko szeroki chodnik. Parking

umieszczono na tyłach. Nie jest to nic specjalnego, zwyczajny prostokątny plac wylany

asfaltem i podzielony na miejsca postojowe. Nikt nie wpadł na pomysł, żeby je przypisać

poszczególnym lokalom, w związku z czym obowiązuje tam prosta reguła: kto pierwszy, ten

lepszy. Zazwyczaj najlepsze miejsca parkingowe są zajęte. Obok uliczki dojazdowej stoją

trzy wielkie pojemniki, jeden na odpadki, dwa pozostałe na surowce wtórne. Ten dowód

dbałości o środowisko naturalne nieco szpeci otoczenie budynku. Tylne wejście jest

ocienione wysokim żywopłotem z wybujałych azalii, ciągnącym się niemal przez całą długość

domu. Azalie wyglądają wspaniale wiosną, kiedy są obsypane różowymi kwiatami, a także

zimą, gdy pokryje je warstewka szronu skrzącego się niczym miriady gwiazd. W pozostałych

porach roku są po prostu lepsze niż nic.

Wybrałam dobrze oświetlone miejsce w środkowej części placu, żeby łatwiej

zauważyć Cullena, gdyby rzeczywiście się zjawił, aby odebrać swój samochód. Zresztą nie

miałam dużego wyboru, większość miejsc parkingowych była zajęta. Przeważająca część

mieszkańców tego budynku to ludzie starsi, którzy nie lubią przebywać poza domem po

zmroku. Około dziewiątej wieczorem na placu nie ma już ani jednego wolnego miejsca, a

prawie

wszystkie okna rozjaśnia blask włączonych telewizorów.

Rozejrzałam się uważnie, wypatrując Cullena, a następnie otworzyłam maskę auta i

zdjęłam głowicę rozdzielacza z urządzenia zapłonowego. Stosowałam tę metodę pracując w

New Jersey, chyba tylko dzięki niej uchroniłam się przed kradzieżą samochodu. Każdy, kto

na dłużej zostawia auto na parkingu lotniska w Newark, musi się nauczyć zdejmować

głowicę rozdzielacza. To jedyny sposób, aby zyskać pewność, że samochód wciąż będzie

stał na placu, kiedy przyleci się z powrotem.

Nie muszę ukrywać, że w wyobraźni widziałam już Cullena, który nie mogąc

uruchomić auta, zagląda pod maskę, umożliwiając mi w ten sposób skorzystanie z gazu

paraliżującego. Spokojnie poszłam w kierunku tylnego wejścia do budynku, po czym ukryłam

się za żywopłotem z azalii, próbując opanować szybsze bicie serca.

Rozłożyłam na ziemi gazetę i usiadłam na niej, żeby nie zabrudzić garsonki. Miałam

ochotę się przebrać, lecz wolałam nie ryzykować, że Joe zjawi się wtedy, kiedy będę na

górze. Za żywopłotem leżała sterta grubych wiórów sosnowych, dokoła walały się przeróżne

śmieci. Gdybym była dzieckiem, zapewne bym uznała, że to i tak doskonała kryjówka. Ale

wyrosłam już z tego okresu i zwracałam uwagę na wiele rzeczy, które kiedyś wcale mi nie

przeszk

adzały. Uderzyło mnie, że te azalie od tyłu wcale nie wyglądają tak ładnie, jak od

strony parkingu.

Po chwili na plac wjechał duży chrysler i wysiadł z niego starszy, siwowłosy

mężczyzna. Rozpoznałam jednego z sąsiadów, chociaż nie wiedziałam nawet, jak się

nazywa. Powoli dotarł do tylnego wejścia i zniknął wewnątrz budynku. Chyba mnie nie

zauważył, w każdym razie nie wrzasnął: „Ratunku! Za żywopłotem ukrywa się jakaś stuknięta

baba!” Zaczęłam więc nabierać przeświadczenia, że dobrze wybrałam punkt obserwacyjny.

Po jakimś czasie spojrzałam na zegarek, była za kwadrans dziesiąta. Próżne

wyczekiwanie zaczynało mi już doskwierać. Byłam głodna, zmęczona i zesztywniała od

siedzenia na ziemi. Dobrze wiem, że są ludzie, którzy w takiej sytuacji całkowicie zajęliby się

własnymi myślami, zaczęli układać listę najważniejszych spraw do załatwienia czy chociażby

oddali się marzeniom. Ale mnie takie bezczynne siedzenie jedynie ogłupiało. Jakbym się

zapadała w czarną dziurę albo znajdowała poza czasem.

O jedenastej ciągle czatowałam za azaliami. Nogi mnie już bolały i musiałam

skorzystać z toalety. Ale jakimś sposobem zmusiłam się, by pozostać w ukryciu jeszcze

przez półtorej godziny. Roztrząsałam w myślach sposoby działania, układałam plany.

Wreszcie zaczęło padać. Wielkie, jakby rozleniwione krople deszczu w zwolnionym tempie

odbijały się od liści krzewów, znaczyły ciemnymi plamkami cały teren przede mną i

pobudzały do życia całą gamę różnorodnych zapachów, w mej świadomości kojarzących się

z wonią zleżałego kurzu i gęstych sieci pajęczyn. Siedziałam oparta plecami o podmurówkę

budynku, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Szeroki gzyms chronił mnie przed

zmoknięciem, tylko z rzadka odczuwałam na skórze kropelki wilgoci.

Już po paru minutach deszcz zelżał, krople zrobiły się mniejsze i padały gęściej, ale

za to zerwał się lekki wiatr. Strumyki wody jęły tworzyć drobne, ciemne kałuże, w których

odbijały się iskierki ulicznych łatani. Obserwowałam cierpliwie, jak deszczówka ścieka leniwie

po błyszczącej karoserii czerwonego jeepa.

To była wręcz wymarzona noc na to, żeby położyć się z książką do łóżka i zasłuchać

w delikatny stukot kropel deszczu o parapet za oknem i metalową drabinkę pożarową. Za to

strasznie paskudna na dalsze czatowanie w ukryciu za gęstym żywopłotem. Nasilający się

wiatr zaczął miotać strugami deszczu i dość szybko przemoczyłam ubranie, a wilgotne włosy

obkleiły mi całą twarz.

O pierwszej w nocy dygotałam już z zimna, czułam się koszmarnie. Byłam bliska

zsikania się w majtki, miałam wszystkiego dosyć. Postanowiłam zrezygnować z dalszego

czekania. Doszłam do wniosku, że jeśli nawet Cullen się pokaże, w co zaczynałam poważnie

wątpić, to i tak nie będę mogła nic zrobić. Zresztą nie miałam najmniejszej ochoty, żeby

ujrzał mnie w takim stanie.

Zamierzałam już wyjść zza żywopłotu, kiedy na parking wjechał jakiś samochód i

zatrzymał się w najdalszym końcu placu. Kierowca szybko wyłączył reflektory. Po chwili

wysiadł i tuląc głowę w ramionach, ruszył pospiesznie w kierunku czerwonego jeepa. Ale nie

był to Joe, lecz znowu „Krętacz”. Oparłam czoło na kolanach i zamknęłam oczy.

Zrozumiałam nagle, jak bardzo byłam naiwna, sądząc, że Edward wpadnie w zastawioną

przeze mnie pułapkę. Przecież ścigała go policja, nic więc dziwnego, że w ogóle nie miał

zamiaru się pokazywać w pobliżu mojego domu. Przez chwilę gryzłam się z własnymi

myślami, wreszcie postanowiłam, że następnym razem lepiej się zastanowię. Od początku

powinnam była się postawić w sytuacji Cullena. Czyż ja na jego miejscu odważyłabym się

ujawnić tylko po to, aby odebrać swój samochód? Oczywiście, że nie. Odebrałam więc

kolejną lekcję. Należało pamiętać o podstawowej zasadzie: za żadne skarby nie wolno

lekceważyć przeciwnika. I jeszcze o jednej: trzeba myśleć w tych samych kategoriach co

przestępca.

„Krętacz” otworzył drzwi auta swoim kluczem i wsunął się za kierownicę. Cicho

zaszumiał rozrusznik. Po kilku minutach Cullen spróbował po raz drugi, także bez rezultatu.

Wreszcie wysiadł i zajrzał pod maskę. Wiedziałam, że błyskawicznie odkryje mój podstęp.

Nie trzeba facho

wca, by zauważyć brak głowicy rozdzielacza. Rzeczywiście, po chwili

„Krętacz” się wyprostował, zatrzasnął maskę i z wściekłością kopnął przednie koło jeepa.

Wymamrotał pod nosem jakieś przekleństwo. Szybko wsiadł z powrotem do swego

samochodu i wyjechał tyłem z parkingu.

Podniosłam się z ziemi, rozprostowałam kości i szybko podeszłam do tylnego wejścia

budynku. Spódnica kleiła mi się do nóg, w pantoflach chlupała woda. Ta noc nieźle dała mi

się we znaki, ale przecież mogło być gorzej. Na przykład Joe mógł poprosić matkę, żeby

zabrała jego samochód.

Pusty korytarz wydawał mi się jeszcze bardziej obcy niż zazwyczaj. Podeszłam do

windy i wcisnęłam guzik przywołania. Woda skapująca z krawędzi mojej spódnicy, z włosów i

z czubka nosa poczęła tworzyć niewielką kałużę na szarych kafelkach posadzki. W budynku

znajdują się dwie windy rozmieszczone naprzeciwko siebie. Nie słyszałam, żeby ktoś

wylądował na dnie szybu czy też zginął w windzie na skutek zerwania się liny, zdawałam

sobie jednak sprawę, że prawdopodobieństwo utknięcia między piętrami jest stosunkowo

wysokie. Zwykle korzystałam ze schodów, lecz teraz postanowiłam masochistycznie ukarać

się za własną głupotę i wjechać na górę windą. Wreszcie jasno oświetlona klatka stanęła

przede mną. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Bez przeszkód dotarłam na pierwsze

piętro i ruszyłam powoli korytarzem. Wygrzebałam z torebki klucze i wkroczyłam już do

mieszkania, kiedy nagle przypomniałam sobie o głowicy rozdzielacza. Zostawiłam ją na

ziemi, za żywopłotem azalii. Tylko przez chwilę świtała mi myśl o konieczności ponownego

wyjścia na deszcz. Natychmiast stwierdziłam, że nic jej się nie stanie. Za żadne skarby nie

zeszłabym teraz na dół.

Zamknęłam zasuwkę i stojąc wciąż na skrawku linoleum, którym umownie

zaznaczyłam granice przedpokoju, pospiesznie zrzuciłam z siebie przemoczone ubrania.

Pantofle były w opłakanym stanie, a spódnicę z tyłu wygniotłam w tak grube zakładki, jak

krzykliwe tytuły z pierwszych stron brukowych gazet. Wszystkie ciuchy zgarnęłam nogą w

bezładny stos i poszłam prosto do łazienki.

Odkręciłam gorącą wodę, szczelnie zaciągnęłam zasłonki pod prysznicem i

wystawiłam plecy na ukłucia ostrych strumyków. Wmawiałam sobie, że ostatecznie i tak

miałam udany dzień. W końcu odstawiłam jednego poszukiwanego. Wykonałam pierwsze

zlecenie. Z samego rana mogłam zainkasować od Kajusza należne honorarium. Namydliłam

się starannie i spłukałam, później wymyłam włosy. Wreszcie ustawiłam jeszcze silniejszy

strumień, żeby zrobić sobie masaż wodny. Stałam pod prysznicem dość długo, mając

nadzieję, że w ten sposób uwolnię się od zmęczenia i psychicznego napięcia. Rozważałam,

że skoro już dwukrotnie Joe wykorzystał „Krętacza” do swoich celów, to może powinnam go

zacząć śledzić. Najgorsze było to, że nie mogłam obserwować kilku osób równocześnie.

Nagle moją uwagę przykuło jakieś poruszenie za zasłonką, zauważalne mimo

pokrywających ją wzorów i ściekającej piany. Serce podeszło mi do gardła. Byłam pewna, że

ktoś jest w mojej łazience. Przerażenie mnie sparaliżowało. Zastygłam w bezruchu, w głowie

miałam kompletną pustkę. Przypomniałam sobie nagle Ramireza i coś mnie ścisnęło w

dołku. Ten łobuz mógł przecież wrócić. Jakimś sposobem namówił dozorcę, żeby dał mu

klucz, albo wśliznął się chociażby przez okno. Bóg jeden raczył wiedzieć, do czego zdolni są

tacy ludzie jak Ramirez.

Weszłam do łazienki z torebką, lecz zostawiłam ją na koszu na brudną bieliznę, poza

moim zasięgiem.

Intruz jednym skokiem dopadł kabiny i szarpnął zasłonkę prysznica z taką silą, że

potrzaskane plastikowe kółka mocujące z brzękiem rozsypały się po całej łazience.

Wrzasnęłam i na oślep cisnęłam butelką szamponu, zapierając się plecami o ścianę.

Ale nie był to Ramirez, tylko Edward Cullen. W jednej garści trzymał zmiętą zasłonkę

prysznica, drugą dłoń kurczowo zaciskał w pięść. Pośrodku czoła szybko nabiegał mu krwią

duży siniak, co znaczyło, że mój rzut był jednak celny. Do tego stopnia Edward kipiał

wściekłością, że od razu nabrałam podejrzeń, iż moja płeć wcale nie musi mnie uchronić od

wylądowania w szpitalu ze złamanym nosem. Ale i we mnie zaczęła wzbierać furia, byłam

gotowa stawić mu czoło. No bo za kogo ten łobuz się uważa, skoro śmiertelnie mnie

przestraszył we własnym mieszkaniu i w dodatku całkowicie zniszczył zasłonkę od

prysznica?

- Co ty wyrabiasz, do jasnej cholery?!

– wrzasnęłam. – Nikt ci nie wyjaśnił, do czego

służy dzwonek przy drzwiach? Jak się tu dostałeś?

Zostawiłaś otwarte okno w sypialni.

Przecież siedziała w nim druciana siatka.

Też mi przeszkoda.

Jeśli i ją zniszczyłeś, to zażądam pokrycia wszelkich strat. A ta zasłonka do

prysznica? Wydaje ci się, że takie zasłonki rosną na drzewach?

Zdołałam się trochę opanować, ale wciąż jeszcze mówiłam głosem co najmniej o

oktawę wyższym niż normalnie. W gruncie rzeczy nawet niezbyt zdawałam sobie sprawę z

tego, co mówię. Moje myśli bezładnie się szamotały między paniką a wściekłością. Ogarniała

mnie furia, że Cullen tak łatwo dostał się do mego mieszkania, a jednocześnie czułam

rosnący strach, ponieważ stałam przed nim naga.

Nie wstydzę się zbytnio nagości, w pewnych okolicznościach jest ona całkiem

naturalna -

podczas kąpieli, w łóżku z mężczyzną czy też u lekarza. Ale ta sytuacja, kiedy

stałam naga i ociekająca wodą na wprost kompletnie ubranego Cullena była dla mnie czymś

graniczącym z sennym koszmarem.

Zakręciłam wodę i pospiesznie sięgnęłam po ręcznik, lecz Edward wyrwał mi go z ręki

i cisnął na podłogę za sobą.

Daj mi ten ręcznik! – rozkazałam stanowczo.

Najpierw wyjaśnimy sobie kilka spraw.

Jako chłopak Joe nie poddawał się żadnej kontroli. Doszłam do wniosku, że teraz

panuje nad sobą właśnie poprzez ten agresywny styl bycia. Mimo starań nie potrafił

zapanować nad swoim włoskim temperamentem, lecz dokładnie odmierzał ilość okazywanej

agresji. Miał na sobie czarną przemoczoną bawełnianą koszulkę i dżinsy. Kiedy zaś się

odwrócił, żeby cisnąć w kąt porwaną zasłonkę od prysznica, dostrzegłam, iż zza paska

spodni z tyłu wystaje mu kolba pistoletu.

Nietrudno było sobie wyobrazić Cullena dokonującego zabójstwa z zimną krwią,

musiałam się jednak zgodzić z opiniami „Leśnika” i Emmetta Gazarry, że Edward na pewno

nie był ani głupi, ani też porywczy.

Stał teraz, opierając zaciśnięte pięści na biodrach. Mokre włosy przykleiły mu się do

czoła i uszu. Na lekko zaciśniętych wargach nie było nawet cienia uśmiechu.

Gdzie schowałaś głowicę rozdzielacza od mojego samochodu? Kiedy nie wiem, jak

powinnam postąpić, zwykle przechodzę do ofensywy.

Jeśli w tej chwili nie wyniesiesz się z mojej łazienki, zacznę krzyczeć.

- Isabello

, jest druga w nocy. Wszyscy sąsiedzi śpią w najlepsze i z pewnością

poodkładali swoje aparaty słuchowe. Możesz sobie krzyczeć do woli. Nikt cię nie usłyszy.

Nie przekonał mnie ten argument. Zawyłam jak opętana. Dałam z siebie wszystko, na

co mnie było stać. Nie mogłam przecież pozwolić, by odczuwał satysfakcję z tego, że czuję

się bezradna i bezbronna.

Zapytam cię po raz drugi – rzekł spokojnie. – Gdzie schowałaś głowicę

rozdzielacza?

Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Posłuchaj, cipeńko. Przekopię całe mieszkanie do góry nogami, jeśli mnie do tego

zmusisz.

Nie mam tej głowicy. W każdym razie nie mam jej tutaj. Poza tym dla ciebie nie

jestem żadną cipeńką.

Naprawdę? – spytał ironicznie. – A niby cóż takiego zrobiłem, że nie mogłabyś nią

dla mnie być?

Uniosłam wysoko brwi ze zdumienia.

- Ach, tak. Rozumiem

– mruknął.

Sięgnął po moją torebkę, bezceremonialnie ją odwrócił i wysypał wszystko na

podłogę. Po chwili podniósł kajdanki i podszedł do mnie.

Wyciągnij prawą rękę – nakazał.

- Zboczeniec.

Sama się o to prosisz.

Błyskawicznie zatrzasnął kajdanki na moim nadgarstku.

Silnie szarpnęłam prawą ręką do tyłu, wymierzając mu jednocześnie kopniaka, lecz o

mało nie straciłam równowagi na śliskich kafelkach. Bez większego trudu uchylił się przed

ciosem i szybko zamknął drugą obrączkę kajdanek wokół pręta od zasłonki prysznicowej. Aż

jęknęłam głośno, nie mogąc uwierzyć w to, co się stało.

Cullen

odstąpił krok do tyłu i zmierzył mnie przeciągłym spojrzeniem od stóp do

głowy.

Może teraz mi powiesz, gdzie schowałaś głowicę rozdzielacza?

Nie umiałam wydobyć z siebie głosu, w jednej chwili opuściły mnie resztki odwagi.

Czułam, jak rumieniec wstydu wypełza mi na twarz, a strach coraz silniej ściska za gardło.

- Wspaniale

– rzekł Edward. – Jeśli nie chcesz, to nie mów. Możesz tu sobie stać w

milczeniu do s

ądnego dnia.

Pospiesznie zaczął wyrzucać ubrania z kosza na brudną bieliznę, wysypał wszystko z

pojemnika na śmieci, zajrzał nawet do zbiornika spłuczki klozetowej. Następnie wypadł z

łazienki, zaszczyciwszy mnie tylko przelotnym spojrzeniem. Doskonale słyszałam, jak

metodycznie, z wprawą zawodowca przeszukuje kolejne pomieszczenia. Dzwoniły sztućce w

szufladzie kuchennego stołu, stukały wysuwane szuflady, skrzypiały otwierane drzwi szafy w

sypialni. Od czasu do czasu nastawała cisza, przerywana jedynie jego cichymi pomrukami.

Uwiesiłam się całym ciężarem na drążku, mając nadzieję, że zdołam go wygiąć, ale

konstrukcja była solidna, jakby przeznaczona również do takich celów.

Wreszcie Cullen

pojawił się z powrotem w drzwiach łazienki.

- Zadowolony?

– warknęłam. – I co teraz?

Skrzyżował ręce na piersi i oparł się ramieniem o futrynę.

Chciałem sobie jeszcze po raz ostatni popatrzeć – rzekł, uśmiechając się złośliwie i

wodząc wzrokiem po całym moim ciele. – Nie zimno ci?

Postanowiłam, że gdy tylko się uwolnię, będę go tropić bez wytchnienia. Przestało

mnie już obchodzić, czy jest winny, czy nie. Gotowa byłam go ścigać do końca życia.

Musiałam mu się jakoś zrewanżować.

Idź do diabła – syknęłam.

Uśmiechnął się szerzej.

Masz szczęście, że jestem dżentelmenem. Znam takich, którzy w podobnej sytuacji

bez wahania wykorzystaliby swoją przewagę.

Nie wątpię.

Wyprostował się i położył dłoń na klamce.

Było mi bardzo miło.

Zaczekaj! Chyba nie zamierzasz mnie tak zostawić?

Obawiam się, że muszę.

A co ze mną? Mam tak stać, przykuta do drążka w łazience?

Przygryzł wargi, jakby się nad czymś zastanawiał. Wreszcie wyszedł i po chwili wrócił

z przenośnym aparatem telefonicznym.

Będę musiał zamknąć drzwi, wychodząc z mieszkania, więc lepiej zadzwoń do

kogoś, kto ma drugi klucz.

Nikt nie ma kluczy oprócz mnie!

Na pewno coś wymyślisz. Zadzwoń na policję albo do straży pożarnej. Jak chcesz,

możesz nawet wezwać brygadę antyterrorystyczną.

Przecież jestem naga!

Uśmiechnął się, puścił do mnie oko i wyszedł bez słowa.

Usłyszałam stuknięcie drzwi wyjściowych, szczęknęła zamykana zasuwa. Nie

oczekiwałam jakiejkolwiek reakcji, ale na wszelki wypadek zawołałam go jeszcze. Przez kilka

sekund czekałam niecierpliwie, nasłuchując dobiegających z zewnątrz odgłosów. Wyglądało

to, że Cullen poszedł sobie na dobre. Mimo woli zacisnęłam mocniej palce na obudowie

aparatu telefonicznego. No, niech Bóg ma w swojej opiece rejonowy urząd telekomunikacji,

jeżeli do tej pory nie podłączono z powrotem mojego numeru, pomyślałam. Stanęłam na

obudowie brodziku, żeby móc się posługiwać ręką przykutą do drążka. Powoli wyciągnęłam

teleskopową antenkę, włączyłam aparat i zbliżyłam go do ucha. Usłyszałam wyraźne

buczenie ciągłego sygnału centrali. Ogarnęło mnie tak silne poczucie ulgi, że omal się nie

popłakałam.

Stanęłam nagle wobec poważnego problemu: do kogo zadzwonić po pomoc? Policja i

straż pożarna nie wchodziły w rachubę. Wycie syren i światła migaczy na parkingu z

pewnością by sprawiły, że zanim ekipa ratunkowa włamałaby się do mego mieszkania, przy

drzwiach na korytarzu zebraliby się niemal wszyscy sąsiedzi, zainteresowani przyczyną

całego tego zamieszania. Musiałabym się gęsto przed nimi tłumaczyć.

Dopiero teraz uzmysłowiłam sobie, że starsi ludzie mieszkający w tym domu

odznaczają się pewnymi szczególnymi cechami. Wykazują wprost niezwykłą zajadłość, gdy

dochodzi do zatargów o miejsca na placu parkingowym, i przejawiają olbrzymie

zainteresowanie wszelkimi sytuacjami wyjątkowymi, graniczące wręcz z niezdrową

fascynacją. Wystarczy, aby pierwsze odblaski migaczy padły na okna budynku, a każdy

staruszek natychmiast podbiegnie do niego i zacznie wyglądać z nosem przyklejonym do

szyby.

Nie miałam najmniejszej ochoty, aby ktokolwiek żądny sensacji miał okazję podziwiać

mnie nagą i przykutą kajdankami do drążka zasłonki prysznicowej.

Gdybym zadzwoniła do swojej matki, pewnie musiałabym się jak najszybciej

przenieść do innego stanu, gdyż ona nigdy by mi tego nie darowała. Zresztą z pewnością

przysłałaby tu ojca, a jemu także nie chciałam się pokazywać naga. Nie umiałam sobie

wyobrazić, że w takiej sytuacji do łazienki wkracza nie kto inny, tylko mój ojciec.

Gdybym zwróciła się o pomoc do siostry, skutek byłby dokładnie taki sam.

I na pewno wolałabym skonać pod prysznicem, niż zadzwonić do mego byłego męża.

Co gorsza -

niezależnie od tego, kogo bym poprosiła o pomoc - ten ktoś musiałby się

dostać do mieszkania po drabince pożarowej przez okno, ewentualnie wyważyć drzwi. Tylko

jedna osoba przychodziła mi na myśl. Zacisnęłam z całej siły powieki.

- Cholera!

– syknęłam pod nosem.

Nie było innego wyjścia, musiałam zadzwonić do „Leśnika”. Zaczerpnęłam głęboko

powietrza i wybrałam jego numer, modląc się w duchu, żeby pamięć mnie nie zawiodła.

Mimo późnej pory podniósł słuchawkę już po pierwszym sygnale.

- Tak?

„Leśnik”?

A kto mówi?

- Isabella Swan

. Mam kłopot.

Przez chwilę panowało milczenie. Oczyma wyobraźni widziałam, jak unosi wzrok do

nieba i niechętnie siada w łóżku.

Jaki znów kłopot?

Ponownie zacisnęłam powieki. Wręcz sama nie mogłam uwierzyć, że odważyłam się

do niego zadzwonić.

Stoję przykuta do drążka zasłonki prysznicowej i potrzebna mi pomoc kogoś, kto by

otworzył kajdanki.

Znowu przez chwilę panowało milczenie, wreszcie rozległ się stuk odkładanej

słuchawki, połączenie zostało przerwane.

Po r

az drugi wybrałam ten sam numer, z taką złością wciskając klawisze, że omal nie

złamałam sobie paznokcia.

- Tak?!

– ponownie rozległ się głos „Leśnika”, tym razem o ton wyższy, ostrzejszy.

Nie odkładaj słuchawki! Ja nie żartuję. Zostałam uwięziona we własnej łazience.

Wejściowe drzwi mieszkania są zamknięte, a nikt oprócz mnie nie ma klucza.

Czemu nie zadzwonisz na policję? Gliniarze uwielbiają tego typu akcje.

Nie mam ochoty się tłumaczyć przed gliniarzami. Poza tym jestem naga.

- Ha! Ha! Ha!

- To wc

ale nie jest śmieszne. Ten sukinsyn, Cullen, włamał się do mego mieszkania,

kiedy brałam kąpiel, i przykuł mnie kajdankami do drążka.

Mam wrażenie, że zaczynasz go coraz bardziej lubić.

No więc jak? Pomożesz mi czy nie?

- Gdzie mieszkasz?

- Na rogu Sai

nt James i Dunworth, mieszkanie numer dwieście piętnaście. To od tyłu

budynku. Cullen

dostał się na piętro po drabince pożarowej i wszedł przez okno sypialni.

Chyba dasz radę pokonać tę samą drogę.

W gruncie rzeczy nawet nie mogłam obwiniać Edwarda za to, że mnie przykuł.

Przecież na dobrą sprawę ukradłam jego samochód. Rozumiałam też, że musiał mnie

pozbawić swobody ruchów na ten czas, gdy będzie przeszukiwał całe mieszkanie. Nawet

byłam w stanie mu wybaczyć, że zniszczył mi zasłonkę od prysznica, chcąc się zapewne

wykazać męską siłą, ale posunął się zdecydowanie za daleko, zostawiając mnie w tej

niezręcznej sytuacji. Jeśli sądził, że w ten sposób zniechęci mnie do dalszych poszukiwań, to

się głęboko mylił. Jedynie pobudził we mnie żądzę wzięcia odwetu i jeśli nawet było to

szczeniackie uczucie, nie miałam najmniejszego zamiaru schodzić mu z drogi. Gotowa

byłam ścigać go aż do samej śmierci.

Wydawało mi się, że upłynęła co najmniej godzina takiego stania pod wyłączonym

prysznicem, kiedy w końcu usłyszałam zgrzyt zasuwy i stuk otwieranych drzwi. Zgromadzona

w łazience gorąca para już dawno temu rozwiała się bez śladu i było mi po prostu zimno. W

dodatku od długiego trzymania w górze zdrętwiała mi ręka. Byłam wykończona, głodna i

zaczynał mi doskwierać silny ból głowy.

Wreszcie „Leśnik” pojawił się w drzwiach łazienki. Poczucie ogromnej ulgi całkowicie

przyćmiło jakikolwiek wstyd.

Jestem ci niezmiernie wdzięczna, że przyjechałeś tu w środku nocy – powiedziałam.

Uśmiechnął się szeroko.

Nie mogłem przegapić okazji ujrzenia cię całkiem nagiej.

Kluczyki od kajdanek są gdzieś w tej stercie rzeczy na podłodze.

Odnalazł je szybko, wyjął aparat telefoniczny z moich zdrętwiałych palców i otworzył

kajdanki.

Wydaje mi się, że między tobą a Cullenem toczy się jakaś dodatkowa rozgrywka.

Pamiętasz, jak po południu dałeś mi w jego mieszkaniu cały pęk kluczy?

- Owszem.

No więc pożyczyłam sobie jego samochód.

Pożyczyłaś?

Zarekwirowałam. Lepiej? Sam mi wkładałeś do głowy, że prawo jest po naszej

stronie.

- Zgadza si

ę.

Więc zarekwirowałam jego nowego jeepa, a on to odkrył.

„Leśnik” uśmiechnął się ponownie i podał mi ręcznik kąpielowy.

Czyżby nie zrozumiał, na czym polega rekwizycja?

Powiedzmy, że niezbyt mu to przypadło do gustu. W każdym razie zostawiłam tego

eepa na parkingu za domem i w celu zabezpieczenia zdjęłam głowicę rozdzielacza.

Mogę się założyć, że to przepełniło puchar goryczy.

Wyszłam wreszcie spod prysznica i omal nie zawyłam z rozpaczy, kiedy zobaczyłam

swoje odbicie w lustrze. Moje włosy wyglądały tak, jakby naelektryzowano je napięciem 2000

woltów i taki stan utrwalono lakierem.

Powinnam była zainstalować urządzenie alarmowe w samochodzie, ale nie miałam

na to pieniędzy.

„Leśnik” zachichotał krótko.

Urządzenie alarmowe... Cullenowi to się jeszcze bardziej spodoba. - Podniósł z

podłogi długopis i na kawałku papieru toaletowego zapisał adres. - W tym punkcie obsługi

pojazdów zrobią to najtaniej.

Wyszłam z łazienki, zrzuciłam ręcznik i pospiesznie nałożyłam szlafrok.

Słyszałam, że otworzyłeś sobie drzwi.

Wziąłem komplet wytrychów. Nie chciałem budzić dozorcy i prosić go o klucz. -

Podszedł do okna w sypialni, pod którym krople deszczu błyszczały na parapecie, a wiatr

lekko postukiwał wyważoną metalową siatką o framugę. - Lubię się pobawić w człowieka-

pająka, ale tylko wtedy, kiedy jest ładna pogoda.

- Widzisz? Cullen

wyłamał mi siatkę w oknie.

Pewnie działał w pośpiechu.

Zauważyłam, że z wielką łatwością zmieniasz swój akcent.

Bo mam spore zdolności językowe.

Odprowadziłam go do drzwi, żałując w głębi ducha, że ja nie potrafię z taką prostotą

dostosowywać swojego słownictwa do sytuacji.

Usnęłam kamiennym snem i pewnie mogłabym tak spać aż, do jesieni, gdyby nie

obudziło mnie głośne łomotanie do drzwi. Spojrzałam na zegarek, była 8.35. Jakoś nie

mogłam się uwolnić od natrętnych gości. Z ociąganiem wylazłam spod kołdry. W pierwszej

chwili obleciał mnie strach, że wrócił Ramirez. Następnie pomyślałam, iż policjanci

przyjechali mnie aresztować za kradzież samochodu.

Błyskawicznie sięgnęłam po stojący na nocnym stoliku pojemnik „Pewnej Ochrony”,

narzuciłam szlafrok i na palcach podkradłam się do drzwi. Mrużąc jedno oko, ostrożnie

zerknęłam przez wizjer na korytarz. Emmett Gazarra uśmiechał się szeroko. Był w mundurze

i trzymał w ręku dwie szare firmowe torebki z ciastkarni Dunkina. Otworzyłam drzwi i z

lubością wciągnęłam nosem powietrze.

Trafiłeś w dziesiątkę - mruknęłam.

- Oto co znaczy serdeczne powitanie -

odparł, ruszając energicznym krokiem w

stronę kuchennego stołu. - A co się stało z twoimi meblami?

Właśnie zmieniam wystrój mieszkania.

- Rozumiem.

Usiedliśmy naprzeciwko siebie. Z niecierpliwością spoglądałam, jak Emmett wyjmuje

z jednej torby dwa plastikowe kubeczki z gorącą kawą. Pospiesznie zdjęliśmy z nich

pokrywki, rozłożyliśmy papierowe serwetki i wbiliśmy zęby w świeże ciastka.

Byliśmy na tyle zaprzyjaźnieni, że w takiej sytuacji nie musieliśmy umilać sobie czasu

rozmową. Zaczęliśmy od bostońskich kremówek, później sprawiedliwie podzieliliśmy między

siebie cztery szarlotki. Chyb

a dopiero przy pączkach Emmett zwrócił uwagę na moją fryzurę.

Na szczęście nic nie powiedział. Sama się zresztą zastanawiałam, jak teraz wygląda szopa

na mojej głowie. Nie powiedział też ani słowa na temat bałaganu, jaki został we wszystkich

pomieszczeniac

h po wczorajszej działalności Cullena. Zyskałam w ten sposób czas, by się

poczuć jak gospodyni we własnym domu.

Trzeciego pączka Emmett zjadał już powoli, popijając kawę małymi łyczkami.

Wyraźnie się nim delektował.

Słyszałem, że wczoraj odstawiłaś na komendę swojego pierwszego klienta -

odezwał się w końcu, przełknąwszy ostatni kęs.

Zauważyłam, że spogląda łakomym wzrokiem na mojego pączka, toteż pospiesznie

przysunęłam go bliżej siebie.

Pewnie jesteś tak głodna, że nie będziesz się chciała nim podzielić - mruknął.

Wybij to sobie z głowy - odparłam. - Skąd się dowiedziałeś, że odstawiłam

poszukiwanego?

Plotki szybko się rozchodzą, a od dwóch dni jesteś jednym z głównych tematów,

jakie chłopcy omawiają po służbie. Obstawiają już zakłady, kiedy Cullen dobierze ci się do

tyłka.

Serce we mnie zamarło, na chwilę zastygłam z otwartymi ustami. Przez dobrą minutę

z niedowierzaniem gapiłam się na Emmetta, czekając, aż ciśnienie krwi wróci mi do normy,

jeśli wcześniej nie popękają rozszerzone żyły.

- A w jaki s

posób chcą się dowiedzieć, czy Cullen dobrał mi się do tyłka? - spytałam

przez zaciśnięte zęby. - Skąd wiesz, czy już się nie dobrał? Może z lubością oddajemy się

temu zajęciu dwa razy dziennie?

Według powszechnej opinii zrezygnujesz ze zlecenia, gdy to nastąpi. Dlatego też

przedmiotem zakładów jest termin twojego wycofania się z poszukiwań.

Ty też obstawiłeś?

Nie, bo ja wiem, że Cullen już się do ciebie dobrał w szkole średniej. Dlatego też nie

wierzę, by kolejny taki wyczyn wpłynął na twoje zaangażowanie w sprawę.

A skąd ty wiesz, że się do mnie dobrał przed maturą?

- Wszyscy w szkole o tym wiedzieli.

- Jezu...

Z trudem przełknęłam ostatni kęs pączka i duszkiem dopiłam kawę. Emmett tylko

westchnął głośno, obserwując, jak gaśnie promyk nadziei na to, że podzielę się z nim

resztkami smakowitego ciastka.

Twoja kuzynka, ta mistrzyni gderania, trzyma mnie na głodowej diecie - wyjaśnił. -

Na śniadanie serwuje kawę bezkofeinową, pół talerza papierowych chrupków zalanych

odtłuszczonym mlekiem oraz połówkę grejpfruta.

Wymyśliła, że tak wygląda syty posiłek dla czynnego gliniarza?

Chyba tak. Wyobraź sobie, co czuję każdego ranka, obejmując służbę z

bezkofeinową kawą i połówką grejpfruta w żołądku. Nie sądzisz, że można od tego dostać

choroby wrzodowej?

Nie, jeśli będziesz się leczył prawdziwą kawą i świeżymi pączkami.

I tak właśnie postępuję.

W dodatku nosisz przy pasku tak wielką odznakę, że może służyć za tarczę

chroniącą przed pociskami z broni palnej.

Emmett

skrzywił się boleśnie, dokończył kawę, zebrał kubeczki i z rozmachem cisnął

je do kosza na śmieci.

Nie mówiłabyś tak, gdybym ci nie zdradził, że obstawia się zakłady na twój tyłek.

Masz rację - przyznałam. - Byłam złośliwa.

Z wyraźną wprawą otrzepał serwetką cukier puder ze swojej błękitnej koszuli.

Przyszło mi do głowy, że to jedna z niewielu umiejętności, jakie wyniósł z akademii policyjnej.

Rozsiadł się wygodnie i skrzyżował ręce na piersi. Emmett ma prawie 180 centymetrów

wzrostu i jest bardzo szeroki w barach. Po rysach jego twarzy, niebieskich oczach,

jasnoblond włosach i szerokim mięsistym nosie bez trudu można rozpoznać słowiańskie

pochodzenie. W dzieciństwie mieszkaliśmy obok siebie, jego rodzice nadal zajmują dom o

dwie posesje za domem moich rodziców. Gazarra od wczesnej młodości chciał zostać

gliniarzem, ale porzucił wszelkie ambicje zawodowe z chwilą założenia policyjnego munduru.

Nie myślał o karierze, wystarczyło mu to, że jeździ wozem patrolowym, odpowiada na

wezwania i jako pierwszy stawia się na miejscu jakiegoś zdarzenia. Z życzliwością odnosił

się do wszystkich i był za to powszechnie lubiany, prawdopodobnie jedyny wyjątek stanowiła

jego żona.

Mam dla ciebie pewną informację - rzekł Emmett. - Wczoraj po służbie wpadłem do

baru Pina na piwo i spotkałem tam Gusa Dembrowskiego. Jest cywem, członkiem ekipy

zajmującej się zabójstwem Kuleszy.

- Cywem?

Inspektorem dochodzeniówki działającym po cywilnemu.

To sprawiło, że z podniecenia aż się wyprostowałam na krzesełku.

Mówił coś ciekawego o Cullenie?

Potwierdził, że ta Sanchez była płatną informatorką, jedynie Cullen miał z nią

kontakt. Nazwiska informatorów utrzymywane są w tajemnicy. Tylko jeden wyznaczony

funkcjonariusz pozostaje z nimi w kontakcie, a wszelkie akta przechowuje w specjalnej kasie

pancernej. Podejrzewam, że w tej sprawie akta zostały ujawnione na użytek ekipy

dochodzeniowej.

Więc pewnie chodzi o znacznie bardziej skomplikowany wypadek, niż można by

sądzić z pozorów. Wygląda na to, że zabójstwo miało jakiś związek z którąś ze spraw

prowadzonych przez Cullena.

Niewykluczone, lecz równie dobrze Cullen mógł mieć zwykły romans z Sanchez.

Słyszałem, że to młoda i ładna babeczka, o gorącym, latynoskim usposobieniu.

Ale wciąż nie wiadomo, gdzie przebywa.

Owszem, nadal jej nie odnaleziono. Chłopcy z dochodzeniówki dotarli nawet do

jakichś jej dalekich krewnych ze Staten Island, ale tam też jej ostatnio nie widziano.

Rozmawiałam wczoraj z jej sąsiadami i dowiedziałam się, że jeden z mieszkańców

bloku, ten sam, który widział owego tajemniczego świadka, o jakim zeznawał Cullen, zginął

w nie wyjaśnionych okolicznościach.

- To znaczy w jakich?

Został potrącony przez samochód. Sprawca zbiegł z miejsca wypadku.

Zbieżność może być zupełnie przypadkowa.

Też chciałabym tak uważać.

Spojrzał na zegarek i wstał od stołu.

Muszę lecieć.

Jeszcze jedno. Znasz „Krętacza” Cullena?

Widuję go od czasu do czasu.

Nie wiesz, czym się zajmuje albo gdzie mieszka?

Pracuje w opiece społecznej, jest chyba inspektorem. A mieszka gdzieś w Hamilton.

Irina

powinna mieć w biurze pełną książkę telefoniczną całego okręgu. Jeśli „Krętacz” ma w

domu telefon, bez trudu odnajdziesz jego dokładny adres.

Dzięki. I bardzo dziękuję za świeże pączki oraz kawę.

Odwrócił się jeszcze przy drzwiach.

Nie potrzebujesz pieniędzy?

Energicznie po

kręciłam głową.

Nie. Dziękuję.

Objął mnie ramieniem, cmoknął w policzek i wyszedł. Szybko zamknęłam za nim

drzwi, bo nagle łzy naszły mi do oczu. Takie dowody przyjaźni czasami mnie wzruszają.

Wróciłam do kuchni, zgarnęłam ze stołu papiery po naszej uczcie i wyrzuciłam je do śmieci.

Dopiero teraz, po raz pierwszy tego ranka, mogłam spokojnie rozejrzeć się po całym

mieszkaniu. Cullen

dokładnie przeszukał każdy kąt, a wściekłość, z jaką to czynił, kazała mu

widocznie narobić maksymalnie wielkiego bałaganu. Wszystkie szafki kuchenne były otwarte

na oścież, a ich zawartość walała się na blatach i na podłodze. Książki zostały dokładnie

zgarnięte z półek. Nawet poducha z mojego jedynego fotela wylądowała na podłodze. Cała

sypialnia była zawalona stertami ubrań powyrzucanych z szafy oraz szuflad komódki.

Ułożyłam poduchę na fotelu i pozbierałam rzeczy z podłogi w kuchni. Doszłam do wniosku,

że porządki w pokoju mogą poczekać.

Wzięłam prysznic, a następnie ubrałam się w czarne dżinsowe szorty i bardzo

obszerną bluzkę w kolorze khaki. Wszystkie akcesoria łowcy nagród pospiesznie zgarnęłam

z powrotem do czarnej torebki i przewiesiłam ją przez ramię. Dokładnie sprawdziłam też

zamknięcie okna w sypialni, powtarzając sobie, że musi się to stać codzienną czynnością,

wykon

ywaną rano i wieczorem. Źle się czułam w roli zwierzęcia zagnanego do klatki, ale nie

miałam ochoty na dalsze niespodziewane wizyty różnych osób. Natomiast staranne

zamknięcie drzwi wyjściowych wydało mi się czczą formalnością. Pamiętałam, że „Leśnik”

bez

większego trudu otworzył je wytrychem. Co prawda, nie wszyscy odznaczali się takimi

samymi umiejętnościami, niemniej doszłam do wniosku, że nie zaszkodziłoby wyposażyć

drzwi w jeszcze jedną zasuwkę. Postanowiłam przy najbliższej okazji porozmawiać o tym z

dozorcą.

Pożegnałam się z Rexem, zebrałam w sobie całą odwagę i ostrożnie wyjrzałam na

korytarz, chcąc zdobyć jeszcze pewność, że nie zjawił się tam po raz drugi Ramirez.

ROZDZIAŁ 7

Głowica rozdzielacza leżała dokładnie tam, gdzie ją zostawiłam: za żywopłotem azalii,

pod samą ścianą budynku. Założyłam ją z powrotem i wyjechałam z parkingu, mając zamiar

odwiedzić Hamilton. Kiedy jednak przejeżdżałam obok biura Kajusza, dostrzegłam wolne

miejsce przy” krawężniku i zahamowałam pospiesznie. Ale udało mi się zaparkować jeepa w

wąskiej przestrzeni dopiero przy trzeciej próbie.

Irina

siedziała za swoim biurkiem. Trzymała lusterko na wysokości oczu i

pieczołowicie zdrapywała grubą skorupę tuszu do rzęs. Uniosła głowę, kiedy weszłam do

środka.

Używałaś kiedykolwiek tego nowego świństwa przedłużającego rzęsy? - spytała. -

Teraz wyglądam tak, jakbym sobie obkleiła powieki szczeciną ze szczurzych ogonów.

Machnęłam jej policyjnym zaświadczeniem przed nosem.

Odstawiłam Clarence’a.

Irina

dała mi porozumiewawczy znak, zaciskając pięść i podrywając łokieć ku górze.

- Oby tak dalej!

- Kajusz jest u siebie?

Nie, musiał iść do dentysty. Pewnie po to, żeby naostrzyć sobie kły. - Wybrała ze

stosu teczkę sprawy i wzięła ode mnie zaświadczenie. - Ale do tego szef nie jest nam

pot

rzebny. Mogę ci od ręki wystawić czek.

Zrobiła notatkę na kartce i wraz z zaświadczeniem umieściła ją w teczce, po czym

odłożyła dokumenty na skraj biurka. Następnie wyjęła z szuflady staromodną, oprawioną w

skórę książeczkę bankową i szybko wypisała mi czek.

- Jak ci idzie z Cullenem? -

zapytała. - Trafiłaś już na jakiś trop?

Niezupełnie. Ale wiem na pewno, że nie wyjechał z miasta.

- To twarda sztuka -

mruknęła. - Spotkałam go jakieś pół roku temu, zanim jeszcze

rozpętała się ta afera. Kupował na bazarze ćwierć kilo łagodnego wędzonego sera

włoskiego. Siłą musiałam się powstrzymywać, żeby nie wbić zębów w jego pośladek.

Jesteś aż tak drapieżna?

Jeszcze bardziej. Faceci w jego typie budzą we mnie zwierzę.

Nie zapominaj, że ciąży na nim oskarżenie o morderstwo.

Irina

westchnęła ciężko.

Strasznie dużo kobiet w Trenton zaleje się łzami, kiedy Cullen ostatecznie wyląduje

w pudle.

Wolałam na ten temat nie dyskutować, w każdym razie nie mogłam siebie zaliczyć do

tego grona. Po wydarzeniach ostatniej nocy wizja Edwarda wsadzonego za kratki w moim

upokorzonym mściwym sercu wywoływała jedynie uczucie błogiej radości.

Masz pełną książkę telefoniczną okręgu z adresami?

Irina

ruchem głowy wskazała mi regał pod drugą ścianą.

Leży tam. To te opasłe tomisko na trzeciej półce.

Wiesz coś na temat „Krętacza” Cullena?

Tyle tylko, że się ożenił z Shirley Galio.

Okazało się, że jedyny Cullen w Hamilton mieszka przy Bergen Court pod numerem

617. Przeszłam do wielkiego planu miasta rozpiętego na ścianie za biurkiem Iriny i

sprawdziłam, gdzie znajduje się ta ulica. Przypominałam sobie mgliście, że cała tamta

okolica jest zabudowana maleńkimi domkami jednorodzinnymi o salonach wielkości mojej

łazienki.

Widziałaś się ostatnio z Shirley? - spytała Irina. - Zrobiła się wielka jak słonica. Od

matury przytyła ze trzydzieści kilogramów. Spotkałam ją kiedyś w saunie Margie Manusco.

Musiała zestawić trzy składane krzesełka, żeby normalnie usiąść, i nosiła wypchaną torebkę

wielkości worka żeglarskiego. Pewnie miała tam cały arsenał. Na wypadek, gdyby ktoś uznał

ją za smakowity kąsek.

Nie chce mi się wierzyć, że aż tak utyła. Pamiętam, że w szkole była jedną ze

szczuplejszych.

No cóż, niezbadane są wyroki boskie.

- Amen.

W miasteczku było rozpowszechnione dosyć szczególne podejście do kanonów wiary

katolickiej. W każdym razie zwykliśmy wszystkie sprawy, które nie mieściły się w kategoriach

naszego pojmowania, przekazywać w gestię Najwyższego, a On zjawiał się pospiesznie, by

dopasować je do wymogów szarej rzeczywistości.

Irina

wręczyła mi czek i wróciła do mozolnej pracy odrywania zaschniętego tuszu z

rzęs lewej powieki.

Mówię ci, jak teraz cholernie trudno jest zachować klasę - rzekła na pożegnanie.

Zakład obsługi pojazdów polecony mi przez „Leśnika” mieścił się w długim ciągu

parterowych warsztatów stojących wzdłuż Route 1. Sześć betonowych baraków

przypominających stare bunkry było niegdyś pomalowanych na żółto, ale czas i toksyczne

wyziewy z autostrady odcisnęły swe piętno na ich kolorze. Prawdopodobnie projektant tego

kompleksu wyobrażał go sobie w otoczeniu rozległych połaci wysokiej trawy i kwitnących

krzewów, lecz cały teren między warsztatami a szosą przypominał półpustynię usłaną

szarymi torbami papierowymi i plastikowymi kubeczkami, której monotonię urozmaicały

jedynie jakieś pozbawione liści badyle. Do każdego z baraków wiódł oddzielny podjazd

kończący się brukowanym placem parkingowym.

Powoli minęłam drukarnię „Capital” oraz walcownię „A. i J.”, po czym skręciłam przed

warsztat naprawy samochodów „U Ala”. Do środka prowadziły trzy rozsuwane wrota, niczym

w hangarze, lecz tylko jedne z nich były otwarte. Cały plac za barakiem zastawiono

porozbijanymi, zardzewiałymi wrakami w różnym stadium demontażu, natomiast na wprost

ostatnich drzwi garażu, na placyku ogrodzonym drucianą siatką zwieńczoną zwojami drutu

kolczastego, stały zaparkowane nowe modele dużych luksusowych aut.

Przejechałam wzdłuż szeregu wraków i zatrzymałam jeepa obok nowiutkiej czarnej

terenowej toyoty z napędem na cztery koła, wyposażonej w tak grube, baloniaste opony,

jakby to był ciągnik rolniczy. Wcześniej podjechałam do banku i zrealizowałam czek,

potrafiłam więc dokładnie określić, ile mogę przeznaczyć na urządzenie alarmowe. Nie

miałam najmniejszego zamiaru wydawać na to choćby jednego centa więcej. Byłam zresztą

przekonana, że za tę sumę niczego nie uda mi się załatwić, lecz mimo wszystko

postanowiłam spróbować.

Zaledwie otworzyłam drzwi auta, dotkliwie poczułam żar stojącego suchego

powietrza. Wysiadłam, oddychając płytko, żeby zaabsorbować jak najmniej metali ciężkich.

W takiej bliskości autostrady słońce wydawało się zamazane, ciężkie od spalin powietrze

rozmywało jego blask, zacierało wszelkie szczegóły krajobrazu. Z wnętrza warsztatu

dobiegał głośny terkot pracującej sprężarki.

Podeszłam do drzwi garażu, ostrożnie lawirując między stosem brudnych gumowych

węży i stertą zużytych filtrów oleju. W środku ujrzałam kilku mężczyzn w

jaskrawopomarańczowych kombinezonach roboczych. Jeden z nich obejrzał się na mnie.

Stał nad elektryczną piłą do metalu i właśnie poprawiał sobie na włosach fragment

elastycznych damskich rajstop z poobcinanymi nogawkami, związanych w dwa sterczące ku

górze węzełki. Zapewne oszczędzał w ten sposób czas na myciu włosów po zakończeniu

pracy. Kiedy podszedł do mnie, powiedziałam, że szukam właściciela, Ala, on zaś odparł

krótko, iż właśnie go znalazłam.

Chciałam zainstalować w swoim samochodzie urządzenie alarmowe. „Leśnik”

polecił mi pański zakład, podobno oferuje pan bardzo atrakcyjne ceny.

A skąd pani zna „Leśnika”?

- Pracujemy razem.

To w sumie daje bardzo duży zabezpieczony obszar.

Niezbyt rozumiałam, jak należy traktować tę uwagę, ale nie chciałam nawet prosić o

wyjaśnienie.

- Jestem prywatnym agentem dochodzeniowym.

I potrzebny alarm w samochodzie, gdyż działa pani w niezbyt przyjaznym

otoczeniu?

Mówiąc szczerze, zarekwirowałam ten wóz i mam podstawy przypuszczać, że

właściciel będzie chciał go odzyskać.

Uśmiechnął się lekko.

- To jeszcze lepiej.

Podszedł szybko do regału w drugim końcu garażu i po chwili wrócił z urządzeniem w

czarnej plastikowej obudowie, mającym w przybliżeniu rozmiary sześć na sześć

centymetrów.

To jedno z ostatnich osiągnięć w dziedzinie zabezpieczeń pojazdów - rzekł. -

Czujnik reaguje na zmiany ciśnienia powietrza. Każda zmiana ciśnienia, spowodowana

wybiciem szyby czy otwarciem drzwi auta, pobudza to maleństwo do takiego działania, od

którego mogą popękać bębenki. - Obrócił aparat w moją stronę. - Ten przycisk uruchamia

alarm, układ elektroniczny zaczyna działać po dwudziestu sekundach. W ten sposób będzie

pani miała czas na zamknięcie drzwi samochodu. Taka sama zwłoka następuje po wykryciu

zmiany ciśnienia powietrza, co umożliwia właścicielowi odłączenie automatu przed jego

zadziałaniem.

A jak się to wyłącza, jeśli już alarm został uruchomiony?

- Kluczem. -

Wręczył mi maleńki, połyskujący srebrzyście kluczyk. - Oczywiście nie

należy go zostawiać w samochodzie, bo wtedy złodziej mógłby łatwo odłączyć alarm.

To urządzenie jest dużo mniejsze, niż się spodziewałam.

Jest małe, ale bardzo skuteczne. A co najważniejsze, jest również tanie, gdyż

nadzwyczaj łatwo się je instaluje. Wystarczy jedynie przymocować aparat pod deską

rozdzielczą.

- Ile kosztuje?

Sześćdziesiąt dolarów.

- To mi odpowiada.

Pospiesznie wyciągnął śrubokręt z tylnej kieszeni kombinezonu.

Proszę mi tylko pokazać, gdzie mam je umocować.

W czerwonym jeepie cherokee, który stoi obok tego czarnego monstrum. Proszę je

przykręcić w jakimś mało widocznym miejscu. Wolałabym uniknąć wiercenia dziur w desce

rozdzielczej.

lkanaście minut później jechałam już z powrotem w kierunku ulicy Starka i byłam

bardzo z siebie zadowolona. Miałam urządzenie alarmowe, za które nie tylko zapłaciłam

nadzwyczaj rozsądną cenę, ale które w dodatku mogłam bez większych kłopotów przenieść

do i

nnego samochodu, jaki zamierzałam sobie kupić, kiedy już zdobędę honorarium za

odstawienie Cullena

do aresztu. Zatrzymałam się przed sklepem przy najbliższym

skrzyżowaniu i kupiłam sobie na lunch duże opakowanie waniliowego jogurtu oraz kartonik

soku po

marańczowego. Popijałam go i wracałam bez pośpiechu do miasta, nucąc pod

nosem. Czułam się znakomicie w klimatyzowanym wnętrzu jeepa. Wyliczałam w myślach, że

mam nie tylko urządzenie alarmowe i pojemnik gazu obezwładniającego, lecz także pyszny

jogurt. Cz

ego więcej mogłam potrzebować?

Zaparkowałam na wprost wejścia do sali gimnastycznej, dopiłam resztkę soku,

wzięłam swoją torebkę oraz teczkę z dokumentami i fotografiami dotyczącymi sprawy

Cullena

, włączyłam alarm, wysiadłam i zamknęłam wóz. Czułam się tak, jakbym machała

czerwoną płachtą przed pyskiem rozwścieczonego byka. Chyba bardziej ostentacyjny byłby

tylko wielki napis na przedniej szybie jeepa: „Proszę bardzo! Jak chcesz, to go sobie weź!”

Upał sprawił, że ulica była wyludniona. Jedynie na pobliskim skrzyżowaniu sterczały

dwie znudzone dziwki, jakby czekały na autobus. Tyle tylko, że ulicą Starka nie kursują

żadne autobusy. Wyglądały na zniechęcone, pewnie dlatego, że w takim upale nie mogły

znaleźć chętnych na swoje usługi. Obie miały na głowach plastikowe czapeczki z szerokimi

daszkami chroniącymi przed słońcem i były ubrane w porozciągane bluzki oraz bardzo

obcisłe szorty. Nosiły nawet podobne fryzury: krótko przycięte i ufarbowane włosy, grubo

polakierowane w strączki sterczące na wszystkie strony. Nie miałam pojęcia, według jakich

kryteriów ustalane są ceny usług prostytutek, lecz gdyby zależały one od wagi kobiecego

ciała, tym dwom ulicznicom powinno się całkiem nieźle powodzić.

Obie przyjęły wyzywające pozy, kiedy ruszyłam w ich stronę: oparły pięści na

biodrach, lekko wydęły policzki i gapiły się na mnie tak wybałuszonymi oczami, jakby

zobaczyły kurę znoszącą złote jajka.

Cześć, złotko! - przywitała mnie z daleka jedna z nich. - Czego tutaj szukasz? To

nasze miejsce, kapujesz?

Wyglądało na to, że różnica między przyzwoitą wychowanką „Miasteczka” a pospolitą

ulicznicą jest dosyć ulotna.

- Szukam przyjaciela, Edwarda Cullena. -

Pokazałam im jego zdjęcie. - Nie

widziałyście go przypadkiem w tej okolicy?

- A niby po co go szukasz?

- To sprawa osobista.

- Jasne.

- Znacie go?

Druga nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. Nie uszło to mojej uwagi.

Może.

Mówiąc szczerze, łączyło nas coś więcej niż przyjaźń.

Coś więcej? To znaczy co?

Przez tego sukinsyna zaszłam w ciążę.

- Niczego po tobie nie wi

dać.

Będzie widać za miesiąc.

Na to też można zaradzić.

Owszem, ale przede wszystkim chciałabym odnaleźć Cullena. Nie wiecie, gdzie

można go znaleźć?

- Nie.

A znacie może niejaką Carmen Sanchez? Pracowała tu niedaleko, w barze

„Zakątek”.

- Ona t

eż zaszła z nim w ciążę?

Nie wiem, ale przypuszczam, że Cullen może być teraz z nią.

Carmen zniknęła - poinformowała mnie szeptem. - Kobietom z ulicy Starka

przytrafiają się takie rzeczy. To ryzyko środowiskowe.

Nie chciałybyście tego bliżej wyjaśnić?

Raczej wolałybyśmy trzymać gęby na kłódkę - wtrąciła niespodziewanie druga. - Nie

chcemy mieć z tym nic wspólnego. Nic nie wiemy o tej brudnej sprawie. Nie mamy zresztą

czasu na przyjacielskie pogawędki. Czeka na nas praca.

Rozejrzałam się po ulicy, ale nie dostrzegłam dla nich żadnej „pracy”. Doszłam więc

do wniosku, że zwyczajnie chcą się ode mnie uwolnić. Zapytałam je o imiona i dowiedziałam

się, iż rozmawiam z Lula oraz Jackie. Wręczyłam obu po wizytówce, mówiąc, że byłabym

wdzięczna, gdyby dały mi znać, jeśli się czegoś dowiedzą o Cullenie lub Sanchez. Chciałam

jeszcze zapytać o tego tajemniczego świadka zabójstwa, pomyślałam jednak, że to na nic.

Bo niby jak miałabym to zrobić? „Przepraszam, czy nie znacie faceta o płaskiej facjacie,

jakby ktoś go potraktował ciężką patelnią?”

Zaczęłam następnie chodzić od bramy do bramy, rozmawiać z ludźmi siedzącymi na

schodkach i sprzedawcami ze sklepików. Do czwartej spaliłam sobie od słońca skórę na

nosie i nie zyskałam niczego więcej. Przeszłam na ocienioną stronę ulicy Starka, lecz sił

starczyło mi tylko na pokonanie kilkuset metrów. Zawróciłam, zniechęcona, i ruszyłam z

powrotem w stronę jeepa. Szerokim łukiem ominęłam podejrzany garaż oraz salę

gimnastyczną. Nie zajrzałam też do żadnego baru, bo chociaż mogłam tam znaleźć

najlepsze źródło informacji, to jednak zaliczyłam je do miejsc szczególnie niebezpiecznych.

Nie czułam się na siłach podejmować jakiekolwiek ryzyko. Prawdopodobnie przesadzałam z

ostrożnością, być może w ciągu dnia klientelę tych spelunek stanowili praworządni

obywatele, których moja osoba obchodziła tyle samo co zeszłoroczny śnieg. Ale Bogiem a

prawdą nie potrafiłam siebie zaliczyć do mniejszości, a czułam się mniej więcej tak, jak

czarnoskóry zaglądający pod spódnice białym kobietom na protestanckich przedmieściach

Birmingham.

Szłam, przyglądając się uważnie domom z naprzeciwka, a kiedy znów znalazłam się

na osłonecznionym terenie, ponownie przebiegłam na drugą stronę ulicy. W tej części miasta

znajdowały się niemal wyłącznie budynki mieszkalne, toteż nie zdziwiło mnie specjalnie, że

teraz, kiedy po południu upał stopniowo słabł, na ulicy zaczęło się pojawiać coraz więcej

przechodniów. Musiałam więc zwolnić kroku i częstokroć lawirować między grupami

spacerowiczów.

Na szczęście jeep stał dokładnie tam, gdzie go zaparkowałam, lecz na nieszczęście

Cullen

wcale się nim nie zainteresował. Usilnie starałam się nie patrzeć w okna sali

gimnastycznej, na wypadek, gdyby Ramirez obserwował mnie z wysokości pierwszego

piętra. Już wcześniej włosy zebrałam z tyłu głowy w koński ogon, dlatego teraz czułam silne

swędzenie skóry na karku. Zapewne był to jednak skutek działania słońca. Nie znosiłam

żadnych mazideł chroniących przed porażeniami słonecznymi, polegałam na swoim

przekonaniu, iż wielkomiejskie wyziewy skutecznie odfiltrowują groźne promieniowanie

powodujące raka skóry.

Niespodziewanie z przeciwnej strony ulicy skręciła prosto na mnie jakaś kobieta. Była

dość tęga i porządnie ubrana, gęste czarne włosy nosiła zebrane w gruby kok.

- Przepraszam - zag

adnęła - czy pani się nazywa Isabella Swan?

- Owszem.

Pan Alpha chciałby zamienić z panią kilka słów. Jego biuro znajduje się na wprost,

po drugiej stronie ulicy.

Nie znałam nikogo o nazwisku Alpha i zależało mi na tym, by jak najszybciej zniknąć

z ewen

tualnego pola widzenia Benito Ramireza, ale kobieta wyglądała na uczciwą

katoliczkę, toteż postanowiłam zaryzykować i pójść za nią. Wkroczyłyśmy do budynku

sąsiadującego z salą gimnastyczną. Kamienica niczym się nie wyróżniała spośród

dziesiątków podobnych przy ulicy Starka, była wąska, trzypiętrowa, a małe okienka w

zaniedbanym, mrocznym holu pokrywała gruba warstwa brudu. Weszłyśmy po kilku

stopniach na wysoki parter. Znajdowało się tu troje drzwi. Jedne z nich były otwarte na

oścież i ze środka wypadało na korytarz chłodne powietrze z klimatyzowanego wnętrza.

Tędy - rzekła kobieta, prowadząc przez zagracony sekretariat, w którym stała duża

kanapa obita zielonym skajem i masywne, silnie zniszczone biurko z jasnego drewna.

Na małym stoliku w końcu pomieszczenia leżała sterta wymiętych, ilustrowanych

pism poświęconych boksowi. Na wszystkich ścianach, którym bardzo by się przydało

gruntowne malowanie, wisiały oprawione fotografie gwiazd tego sportu.

Kobieta wprowadziła mnie do przyległego gabinetu i zamknęła drzwi. Pokój był

urządzony niemal dokładnie tak samo jak sekretariat, jedyną znaczącą różnicę stanowiły

dwa duże okna wychodzące na ulicę. Na mój widok zza biurka podniósł się nieznajomy

mężczyzna. Był ubrany w wypchane spodnie od dresu i koszulę z krótkimi rękawami,

rozchełstaną pod szyją. Twarz miał głęboko pobrużdżoną zmarszczkami oraz spory, obwisły

podbródek. Zwalistą sylwetkę charakteryzowały wyraźne jeszcze zarysy niegdyś prężnych

muskułów, lecz wiek zeszpecił ją dość pokaźnym brzuszkiem, a czarne, gładko zaczesane

do tyłu włosy były gęsto przetykane pasemkami siwizny. Na moje oko facet dobiegał

sześćdziesiątki, a życie niezbyt go rozpieszczało.

Pochylił się nad biurkiem, wyciągając rękę na powitanie.

Jimmy Alpha. Jestem menadżerem Benito Ramireza.

Skinęłam sztywno głową, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. W pierwszym odruchu

chciałam natychmiast stąd wyjść, ale uprzytomniłam sobie, że nie byłoby zbyt poważne.

Wskazał mi miejsce w foteliku przystawionym do biurka.

Słyszałem, że znów pojawiła się pani w tej okolicy, postanowiłem więc skorzystać z

okazji i serdecznie panią przeprosić. Wiem, co zaszło na sali między panią a Benito.

Próbowałem się do pani dodzwonić, lecz aparat był odłączony.

Te przeprosiny jedynie wywołały moją złość.

- Brutalnego za

chowania Ramireza nie da się w żaden sposób usprawiedliwić.

Alpha wyglądał na zakłopotanego.

Nigdy nie przypuszczałem, że napotkam tego rodzaju problemy - rzekł. - Od

początku kariery zależało mi tylko na tym, by mieć pod swą opieką przynajmniej jednego

znakomitego boksera, a kiedy już takiego znalazłem, nabawiłem się przez niego wrzodów

żołądka. - Z górnej szuflady biurka wyciągnął pokaźnych rozmiarów butelkę środka przeciw

nadkwasocie. -

Sama pani widzi. Zacząłem kupować to świństwo, gdy go poznałem. -

Pociągnął spory łyk mikstury, przycisnął dłoń do piersi i odetchnął głęboko. - Jeszcze raz

przepraszam. Jest mi niezmiernie przykro za to, co spotkało panią na sali treningowej.

Nie widzę żadnego powodu, żeby pan mnie przepraszał. Przecież to nie pan zawinił.

Chciałbym traktować to w ten sam sposób, lecz, niestety, jest to także moja wina. -

Zakręcił z powrotem butelkę, wstawił ją do szuflady biurka, po czym pochylił się nisko,

opierając szeroko łokcie na blacie. - Pracuje pani dla Kajusza?

- Tak.

- Zn

am go jeszcze z dzieciństwa. To facet z charakterem.

Uśmiechnął się przymilnie. Odniosłam wrażenie, że przed tym spotkaniem zrobił

dokładny wywiad środowiskowy.

Szybko jednak spoważniał, przygarbił się nieco i spuścił głowę, utkwiwszy spojrzenie

w swoich d

łoniach.

Czasami sam nie wiem, jak postępować z Benito. On wcale nie jest taki zły, po

prostu brak mu ogłady. Za to wspaniale potrafi boksować. Dla takiego jak on, człowieka

znikąd, ten wielki sukces ma podwójne znaczenie.

Zerknął na moją twarz, zapewne chcąc się przekonać, czy trafia do mnie takie

tłumaczenie. Jęknęłam cicho, pragnąc dać mu do zrozumienia, że nadal odczuwam

obrzydzenie.

Nawet nie chcę próbować wyjaśniać jego zachowania - dodał, robiąc jeszcze

smutniejszą minę. - Benito coraz częściej postępuje niewłaściwie. Teraz nie mam już na

niego żadnego wpływu. Nie słucha niczyich rad. W dodatku otoczył się ludźmi, którym boks

odebrał resztki zdrowego rozsądku.

To prawda. Na sali trenowała spora grupa, lecz nikt się za mną nie wstawił.

- Rozmawia

łem z nimi o tamtym zajściu. No cóż, kiedyś kobiety otaczano

szacunkiem. Teraz nie szanuje się nikogo i niczego. Coraz więcej morderców,

narkomanów... - urwał i zagłębił się we własnych myślach.

Przypomniałam sobie, co Cullen mówił mi o Ramirezie i kilku ciążących na nim

oskarżeniach o gwałt. Widocznie Alpha bądź to usilnie chował głowę w piasek, bądź też

wziął na siebie zadanie robienia porządków po swym pupilku przynoszącym mu krociowe

dochody. Wydawało mi się jednak, że bardziej pasuje do niego strusia polityka.

Przez jakiś czas przyglądałam mu się w milczeniu. Czułam się zbyt zagubiona w tym

obskurnym gabinecie, w popadającej w ruinę kamienicy, by spokojnie zebrać myśli, a

jednocześnie wciąż byłam do tego stopnia rozżalona, iż nie potrafiłam wydać z siebie choćby

pomruku zrozumienia.

Jeśli Benito będzie się jeszcze pani naprzykrzał, proszę mnie powiadomić - rzekł w

końcu Alpha. - Nie chciałbym, żeby coś takiego się powtórzyło.

Przedwczoraj wieczorem zjawił się pod drzwiami mego mieszkania i usiłował się

dostać do środka. Na korytarzu zachowywał się wyzywająco i zapaskudził mi drzwi. Jeśli

kiedykolwiek zobaczę go tam po raz drugi, zawiadomię policję i wniosę oskarżenie.

Alpha był wyraźnie wstrząśnięty.

Nic o tym nie wiedziałem. Ale nie zrobił nikomu krzywdy, prawda?

Nie, nikogo nie pobił.

Wyjął z szuflady biurka wizytówkę i szybko dopisał na niej ciąg cyfr.

To mój domowy numer telefonu - rzekł, podając miją. - Gdyby miała pani jeszcze

kłopoty, proszę dzwonić o dowolnej porze. Jeśli Benito ośmieli się włamać do pani

mieszkania, będzie miał ze mną do czynienia.

Nie sądzę, aby zdołał się włamać. Ale proszę go trzymać z dala ode mnie.

Alpha zacisnął wargi i przytaknął szybkim skinieniem głowy.

Podejrzewam, że nie wie pan nic o Carmen Sanchez?

- Tylko to, co opisywali w gazetach.

Skręciłam w lewo, w ulicę State, i niemal od razu ugrzęzłam w popołudniowym korku.

Stłoczone samochody posuwały się w żółwim tempie. Zostało mi jeszcze trochę pieniędzy na

zakupy, toteż minęłam mój dom, pokonałam jeszcze kilkaset metrów i wjechałam na parking

przed najbliższym supermarketem.

Stojąc w kolejce do kasy, uświadomiłam sobie nagle, że przecież Cullen także musi w

jakiś sposób zdobywać żywność. Oczyma wyobraźni ujrzałam go wchodzącego do sklepu, z

przyklejonymi sz

tucznymi wąsami i w wielkich ciemnych okularach na nosie. Bardzo mnie też

ciekawiło, gdzie mieszka. Może sypia w tej niebieskiej furgonetce? Podejrzewałam jednak,

że przestał z niej korzystać po tym, jak go zauważyłam za kierownicą, lecz wcale nie byłam o

tym przekonana. Niewykluczone, że odznaczał się przesadną wiarą w siebie. Dysponował

wszak ruchomym punktem obserwacyjnym, w którym mógł też nocować, a żywił się

chociażby konserwami. Zresztą wszystko wskazywało na to, że ta furgonetka została

wyposażona w nowoczesny sprzęt elektroniczny. Jeśli obserwował Ramireza z przeciwnej

strony ulicy, to równie dobrze mógł zainstalować jakieś mikrofony i prowadzić z furgonetki

podsłuch.

Nie widziałam jednak tego auta na ulicy Starka. Co prawda, nie szukałam go

specjal

nie, lecz z pewnością bym je zauważyła. Niewiele wiedziałam o metodach

elektronicznego podsłuchu, ale wydawało mi się, że podsłuchujący musi przebywać gdzieś w

pobliżu pomieszczeń, w których zainstalowano mikrofony. Należało wziąć to pod rozwagę.

Być może wystarczyło odnaleźć niebieską furgonetkę, żeby przyskrzynić Cullena.

O tej porze cały plac za domem był już zastawiony i musiałam zaparkować jeepa na

jego najdalszym końcu. W takich sytuacjach nie szczędziłam w myślach przykrych słów

ludziom, którzy w ogóle nie myślą o innych. Zgarnęłam z siedzenia naręcze papierowych

toreb z zakupami oraz pojemnik z sześcioma butelkami piwa i byłam tak obładowana, że do

zamknięcia drzwi auta musiałam sobie pomagać kolanem. Kiedy zaś szłam w stronę

budynku, a wypchane t

orby obijały mi kolana, niespodziewanie przyszedł mi na myśl stary

dowcip o jajach słonia.

Wjechałam na piętro windą i z ulgą złożyłam wszystkie pakunki na wycieraczce, żeby

wyjąć z torebki klucze. Otworzyłam drzwi, zapaliłam światło i przeniosłam towary do kuchni,

po czym szybko wróciłam i zamknęłam zasuwę. Następnie posortowałam zakupy, jedne

powkładałam do lodówki, inne upchnęłam w szafce. Cieszyła mnie świadomość, że znowu

mam pewien zapas żywności w domu. Nie potrafiłam się odzwyczaić od wyniesionych z

domu nawyków. Każda gospodyni w „Miasteczku” była bowiem przygotowana na klęskę

żywiołową, nikt tam nie umiał żyć, nie mając w zapasie stert papieru toaletowego czy

parokilogramowych puszek z mąką.

Nawet Rex okazywał podniecenie moją aktywnością w kuchni. Obserwował mnie ze

swojej klatki, stojąc na dwóch nóżkach i opierając maleńkie różowiutkie łapki o szklaną

ścianę.

Nadeszły wreszcie lepsze czasy, Rex – powiedziałam, wkładając mu do klatki spory

kawałek jabłka. – Od tej pory możesz codziennie liczyć na świeże jabłka i brokuły.

W supermarkecie kupiłam także plan miasta, rozpostarłam go na kuchennym stole,

zanim usiadłam do obiadu. Postanowiłam jutro z samego rana podjąć metodyczne

poszukiwania niebieskiej furgonetki. Najpierw trzeba było zlustrować całe otoczenie sali

treningowej oraz sąsiedztwo domu, w którym mieszkał Ramirez. Sięgnęłam po książkę

telefoniczną, lecz znalazłam w niej aż dwudziestu trzech Ramirezów. Dwóch miało na imię

Benito, przy trzech innych nazwiskach umieszczono tylko inicjał imienia, B. Zadzwoniłam pod

pierwszy wyszczególniony numer i po czwartym sygnale odezwała się jakaś kobieta. W tle

było słychać donośny płacz dziecka.

Czy to mieszkanie Benito Ramireza, tego słynnego boksera? - zapytałam.

Kobieta odpowiedziała ostro kilka słów po hiszpańsku. Przeprosiłam ją za kłopot i

przerwałam połączenie. Drugi Benito osobiście odebrał telefon, ale także nie był to ten

Ramirez, którego szukałam. Zaczęłam więc dzwonić do wszystkich o imieniu zaczynającym

się na B, lecz nikt nie podnosił słuchawki. Zrezygnowałam, nie chciało mi się sprawdzać

pozostałych osiemnastu abonentów. W głębi serca poczułam ulgę, że nie znalazłam tego

łobuza. Nie miałam pojęcia, co mogłabym mu powiedzieć. Zapewne szybko odłożyłabym

słuchawkę. Ostatecznie chciałam tylko poznać jego adres. Dopiero teraz uświadomiłam

sobie z pełną mocą, że na samo wspomnienie o Ramirezie włosy mi się zaczynają jeżyć na

karku. Mogłam jeszcze podjąć obserwację sali gimnastycznej i pojechać za nim, kiedy

wyjdzie po zakończonym treningu, ale nowiutki czerwony jeep zanadto rzucałby się w oczy.

Przyszło mi na myśl, żeby zwrócić się o pomoc do Emmetta. Policjanci nie powinni mieć

większych kłopotów ze zdobyciem czyjegoś adresu. Jęłam się zastanawiać, czy znam

jeszcze kogoś, kto mógłby mi w tym pomóc. Marilyn Truro pracowała w wydziale drogowym

urzędu miejskiego. Gdybym znała numer rejestracyjny samochodu Ramireza, z pewnością

odszukałaby jego adres. Przyszło mi też do głowy, żeby zadzwonić do nadzorcy sali

treningowej, ale ten pomysł niezbyt mi się spodobał. Nie chciałam wzbudzać niczyich

podejrzeń.

100

W końcu jednak pomyślałam, że nie ma się czego obawiać. Postanowiłam

zaryzykować. Wcześniej wyrwałam z książki telefonicznej stronę, na której znajdował się

adres sali, toteż teraz musiałam zadzwonić do informacji. Pospiesznie wybrałam

podyktowany numer. W słuchawce odezwał się męski głos. Powiedziałam, że jestem

umówiona na spotkanie z Benito Ramirezem, lecz zgubiłam kartkę z jego adresem.

Już pani mówię - odparł szybko mężczyzna. - Benito mieszka przy ulicy Polkpod

numerem trzysta dwadzieścia. Nie pamiętam numeru mieszkania, ale to na pierwszym

piętrze od podwórza. Na drzwiach jest tabliczka z nazwiskiem, więc powinna pani trafić bez

kłopotu.

Dziękuję. Jestem panu niezmiernie wdzięczna.

Odsunęłam od siebie aparat telefoniczny i odszukałam ulicę Polk na planie miasta.

Okazało się, że biegnie skrajem starej części śródmieścia, równolegle do ulicy Starka.

Zaznaczyłam ją żółtym markerem. Miałam więc teraz dwa miejsca, w których należało

szukać niebieskiej furgonetki. Mogłam zaparkować jeepa w pewnej odległości i przejść

kawałek pieszo, uważnie rozglądając się po okolicznych podwórkach i placach za garażami.

Postanowiłam zrobić to z samego rana, a gdyby moje poszukiwania nie przyniosły efektu,

należałoby się skupić na kolejnej sprawie, żeby znowu zdobyć trochę grosza na życie.

Dwukrotnie sprawdziłam wszystkie okna, by mieć pewność, że są dokładnie

zamknięte, po czym zaciągnęłam zasłony. Zamierzałam wziąć prysznic i pójść wcześniej do

łóżka, nie narażając się już na niespodziewane odwiedziny jakichkolwiek gości.

Zrobiłam porządki w sypialni, starając się nie zwracać uwagi na pustki w pokoju,

ciemniejsze prostokąty na ścianach i wyraźnie odciśnięte ślady mebli na dywanie. Wysokie

honorarium za odstawienie Cullena

do aresztu miało być dopiero pierwszym krokiem na

długiej drodze ku normalizacji mojego życia. Niestety, potrzeby miałam ogromne.

Przemknęło mi przez myśl, żeby znowu zacząć szukać stałej pracy w swoim zawodzie.

Szybko jednak doszłam do wniosku, że nie warto się dłużej oszukiwać. Naprawdę

odwiedziłam wcześniej wszelkie możliwe miejsca zatrudnienia.

Mogłam na dłużej wcielić się w rolę agenta dochodzeniowego, lecz zdążyłam się już

przekonać, jak bardzo ryzykowna jest ta robota. W najgorszym razie... Nie, postanowiłam w

ogóle nie brać pod uwagę najgorszych sytuacji. Wolałam się już przyzwyczajać do gróźb i

powszechnej pogardy, oswajać z możliwością gwałtu, zranienia czy nawet śmierci, a także z

koniecznością zmiany sposobu myślenia, bo nigdy dotąd nawet sobie nie wyobrażałam, że

mogę pracować i zarabiać na własną rękę. Zdawałam sobie sprawę, iż będę musiała wiele

się nauczyć z zakresu samoobrony oraz władania bronią i poznać różne policyjne metody

dokonywania aresztowań i odstawiania poszukiwanych do aresztu. Nie miałam

najmniejszego zamiaru upodabniać się do „Terminatora”, ale głupotą byłoby dalsze działanie

101

w stylu Elmera Fudda. Gdybym miała telewizor, chętnie obejrzałabym po raz kolejny takie

filmy, jak chociażby „Cagney i Lacey”.

Przypomniałam sobie w końcu, że miałam porozmawiać z dozorcą, Dillonem

Ruddickiem, na temat założenia drugiej zasuwy do drzwi wejściowych. Postanowiłam teraz

zejść do niego. Stosunki między nami układały się nieźle, może dlatego, że oboje z Dillonem

należeliśmy do tej mniejszości wśród mieszkańców budynku, która nie musi przeznaczać

jednej szafki kuchennej na leki hamujące procesy starzenia. Dillon chyba nie miał żadnego

wykształcenia, ledwie potrafił czytać, ale ze śrubokrętem czy młotkiem w dłoni przeistaczał

się w prawdziwego geniusza. Mieszkał w suterenie, gdzie prawie wcale nie docierało światło

słoneczne, a korytarz piwniczny przed swoimi drzwiami wyłożył grubym chodnikiem.

Zewsząd docierały tam przeróżne odgłosy, trzaski i bulgoty z wymienników ciepła bądź

nieustanny szum wody

w rurach, ale on utrzymywał, że jemu to nie przeszkadza, że czuje się

tak, jakby mieszkał nad morzem.

Cześć, Dillon - powiedziałam, kiedy otworzył mi drzwi. - Jak leci?

Wszystko w porządku, nie narzekam. W czym mogę pomóc?

Niepokoi mnie rosnąca przestępczość. Zastanawiałam się właśnie, czy nie byłoby

dobrze zaopatrzyć drzwi wejściowych w drugą zasuwkę.

To rozsądne - odparł. - Nigdy za wiele przezorności. Właśnie montowałem

dodatkowy zamek u pani Luger. Podobno kilka dni temu wieczorem jakiś potężnie

zbudowany typek wydzierał się na korytarzu pierwszego piętra. Pani Luger mówiła, że

przeżyła chwile grozy. Ty pewnie też to słyszałaś, mieszkasz przecież prawie obok niej.

Z trudem przełknęłam ślinę. Aż za dobrze wiedziałam, o jakim „potężnie zbudowanym

ypku” mówiła pani Dilłon.

Jutro postaram się kupić jakąś porządną zasuwę dla ciebie. A teraz może napiłabyś

się ze mną piwa?

Wiesz, że zawsze chętnie przyjmuję takie propozycje.

Dillon otworzył drugą butelkę, postawił na stoliku puszkę solonych orzeszków i oboje

rozsiedliśmy się wygodnie na jego kanapie.

Ustawiłam budzik na ósmą, lecz o siódmej byłam już na nogach, pchana nadzieją na

odnalezienie niebieskiej furgonetki. Wzięłam prysznic i poświęciłam trochę czasu na ułożenie

włosów, podsuszając żel strumieniem gorącego powietrza z suszarki. Spryskałam je nawet

nieco lakierem. Kiedy skończyłam, moja fryzura wyglądała mniej więcej tak, jak u

rozczochranej Cher. To jedna z moich ulubionych aktorek, która wygląda cudownie nawet

wtedy, kiedy jest rozczochran

a. Nie byłam zbyt szczęśliwa, gdy się okazało, że została mi już

tylko jedna czysta para dżinsowych szortów, ale dobrałam do nich obcisły stanik z wąziutkimi

102

ramiączkami i głęboko wyciętymi miseczkami, po czym włożyłam bardzo obszerną czerwoną

bluzkę z szerokim elastycznym golfowym kołnierzem, żeby zasłaniał mi kark od słońca. W

doskonałym nastroju ciasno zawiązałam sportowe buty i zrolowałam brzegi białych

skarpetek.

Na śniadanie wzięłam sobie dużą porcję płatków kukurydzianych z mlekiem,

wychodząc z założenia, że skoro są one polecane w wieku dojrzewania, to i mnie nie

zaszkodzą. Zagryzłam je tabletką multiwitaminy i wymyłam zęby. Na koniec włożyłam

kolczyki w kształcie dużych pozłacanych obrączek, umalowałam wargi jaskrawoczerwoną

fluoryzującą szminką i wyszłam z domu.

Głośne granie cykad zapowiadało kolejny słoneczny dzień. Nad asfaltowym

placykiem unosiła się mgiełka parującej rosy. Wyprowadziłam jeepa z parkingu i włączyłam

się w strumień pojazdów na ulicy Saint James. Plan miasta rozłożyłam na drugim siedzeniu,

przygotowałam sobie także notes do zapisywania adresów, telefonów i różnych innych

wiadomości związanych z moją nową pracą.

Kamienica, w której mieszkał Ramirez, stała w środku długiego ciągu podobnych

budynków, wąskich i ściśniętych, przeznaczonych pierwotnie dla robotniczej biedoty.

Prawdopodobnie osiedlali się tu głównie emigranci, Irlandczycy, Włosi bądź Polacy, którzy

lądowali w Delaware, skuszeni możliwością łatwego zarobku w Ameryce, i podejmowali

pracę w jednej z wielu fabryk w Trenton. Trudno było określić, kto teraz tu mieszka. Nie

widziałam starców przesiadujących na schodach przed wejściami do domów ani dzieci

bawiących się na podwórkach. Na przystanku autobusowym stały dwie Azjatki w średnim

wieku; silnie przyciskały torebki do brzuchów w obawie przed złodziejami i miały marsowe

miny. Nigdzie nie było niebieskiej furgonetki, nie zauważyłam też żadnego zaułka, gdzie

można by ukryć taki samochód. Nie było tu ani garaży, ani wąskich alejek na tyłach domów.

Jeśli Cullen podsłuchiwał rozmowy Ramireza, musiał to robić z większej odległości, chyba że

zdołał wynająć mieszkanie w sąsiedztwie boksera.

Objechałam cały kwartał i znalazłam uliczkę osiedlową zagłębiającą się między domy.

Ale i przy niej nie stały żadne garaże. Wąska wstęga asfaltu prowadziła bezpośrednio na

tyłach kamienicy, w której mieszkał Ramirez. Po przeciwnej stronie znajdował się maleńki

prostokątny parking na sześć samochodów. Stały na nim cztery pojazdy, trzy stare graty i

srebrzysty porsche ze złotym napisem „Mistrz” na tablicy rejestracyjnej. Nie dostrzegłam

nikogo we wnętrzach pozostałych aut.

Za placykiem ciągnął się drugi szereg starych kamienic. Stwierdziłam, że to

doskonałe miejsce do prowadzenia obserwacji czy podsłuchu, lecz i tam nie dostrzegłam

nigdzie niebieskiej furgonetki.

103

Dojechałam uliczką do końca i skręciłam w przecznicę, zamierzając stopniowo

zataczać coraz większe kręgi wokół mieszkania boksera. W dość krótkim czasie sprawdziłam

wszystkie alejki i uliczki w całej okolicy, lecz nigdzie nie było nawet śladu Cullena.

W końcu wróciłam na ulicę Starka i tu podjęłam poszukiwania furgonetki. Kiedy

dotarłam do większego kompleksu garaży i zaułków, zaparkowałam jeepa i poszłam dalej

pieszo. O wpół do pierwszej miałam już serdecznie dosyć łażenia między brudnymi,

chnącymi garażami. Z nosa zaczynała mi schodzić skóra, włosy kleiły się do spoconego

karku, a pasek ciężkiej torebki boleśnie wrzynał mi się w ramię.

Zanim dotarłam z powrotem do jeepa, rozbolały mnie jeszcze nogi, stopy paliły tak,

jakbym chodziła po rozżarzonych węglach. Oparłam się ramieniem o drzwi auta i

sprawdziłam, czy faktycznie podeszwy butów nie nadtapiają się od upału. Wreszcie

zauważyłam, iż Lula oraz Jackie znowu sterczą na swoim posterunku przy pobliskim

skrzyżowaniu, i pomyślałam, że nie zaszkodzi po raz drugi z nimi porozmawiać.

Ciągle szukasz Cullena? - zapytała Lula.

Przesunęłam ciemne okulary na czubek czoła.

Widziałyście go?

Nie. Nawet nie słyszałyśmy o nim ani jednego słowa. Facet się gdzieś zaszył.

I nie widziałyście też jego furgonetki?

Nic nie wiem o żadnej furgonetce. Ostatnio Cullen jeździł czerwono-złotym jeepem,

takim samym jak twój... - Oczy jej się nagle rozszerzyły. - Cholera! Czy to nie jest

przypadkiem jego samochód?

Powiedzmy, że go pożyczyłam.

Lula uśmiechnęła się tajemniczo.

Chcesz powiedzieć, że ukradłaś wóz Cullena? Skarbie, przy najbliższej okazji ten

facet przerobi ci tyłek na kotlet siekany.

Kilka dni temu widziałam go za kierownicą niebieskiej furgonetki econoline. Cały

dach nad szoferką miała najeżony różnymi antenami. Nie zauważyłyście jej gdzieś w tej

okolicy?

Niczego takiego nie widziałyśmy - wtrąciła Jackie.

Spojrzałam na nią przelotnie i ponownie zwróciłam się do Luli:

A ty? Nie widziałaś tej niebieskiej furgonetki?

Może wreszcie powiesz nam prawdę? Rzeczywiście zaszłaś w ciążę?

Nie, ale mogłam zajść.

Pominęłam milczeniem fakt, że było to przed czternastu laty.

- Zatem o co tu chodzi? Dlaczego poszukujesz Cullena? -

dopytywała się ciekawie.

104

Pracuję na zlecenie firmy, która poręczyła za jego kaucję. Cullen jest poszukiwany

przez policję.

Nie bujasz? Naprawdę ścigasz go dla forsy?

Owszem, dla dziesięciu procent sumy, którą wyznaczono jako kaucję.

Niezła fucha - oceniła Lula. - Może i ja bym zmieniła zawód?

Lepiej skończ te pogawędki i zacznij się rozglądać za jakimś klientem, bo inaczej

twój chłop porachuje ci wszystkie kości - burknęła Jackie.

Wróciłam do domu, zjadłam drugą porcję chrupek kukurydzianych, po czym

zadzwoniłam do matki.

Przygotowałam wspaniałą duszoną kapustę - oznajmiła. - Nie wpadłabyś do nas na

obiad?

Brzmi bardzo zachęcająco, ale mam sporo pracy.

Naprawdę? I są to tak pilne zajęcia, że zrezygnujesz ze smakowitej duszonej

kapusty?

- Niestety, tak.

Co to za praca? Ciągle szukasz chłopaka Cullenów?

- Owszem.

Powinnaś sobie znaleźć lepsze zajęcie. Widziałam ogłoszenie w witrynie salonu

piękności Clary, że poszukują pomocnicy do mycia włosów.

W tle rozległy się jakieś nawoływania babci Mazurowej.

- Ach, tak -

powiedziała mama. - Dziś rano dzwonił ten bokser, z którym się miałaś

spotkać, Benito Ramirez. Ojciec był bardzo podekscytowany. Mówił, że to taki miły i

kulturalny młody człowiek.

Czego chciał?

Próbował się z tobą skontaktować, ale twój telefon był odłączony. Ojciec powiedział

mu, że już ci naprawili aparat.

Miałam ochotę walić głową w ścianę.

Benito Ramirez to parszywa świnia. Jeśli jeszcze raz zadzwoni, w ogóle z nim nie

rozmawiajcie.

Przez telefon wydawał się taki kulturalny...

No pewnie, pomyślałam, to najkulturalniejszy bandzior i gwałciciel w całym Trenton,

który teraz już wiedział, że może do mnie dzwonić o dowolnej porze.

105

ROZDZIAŁ 8

W piwnicach bloku, w którym mieszkam, znajdowała się kiedyś pralnia, lecz obecny

właściciel nie robił nic, aby przywrócić te pomieszczenia do stanu używalności. Dlatego też

musiałam wozić brudne ciuchy do najbliższej pralni publicznej, znajdującej się kilometr dalej,

już w Hamilton. Nie były to jakieś dalekie wyprawy, niemniej sprawiały kłopot.

Wepchnęłam do torebki kartonowe teczki z dokumentami, które otrzymałam od

Connie, zarzuciłam ją na ramię, a następnie wytaszczyłam pojemnik z brudną bielizną na

kory

tarz. Starannie zamknęłam drzwi i doholowałam pojemnik do samochodu.

W gronie automatycznych pralni samoobsługowych „Super Suds” wcale nie była taka

zła. Obok budynku znajdował się niewielki parking dla klientów, a po sąsiedzku urządzono

barek przekąskowy, gdzie można było kupić doskonałe kanapki z pieczonym kurczakiem,

jeśli tylko ktoś miał wystarczająco dużo gotówki przy sobie. Ja jej nie miałam, toteż w

niewesołym nastroju wrzuciłam bieliznę do bębna pralki, nasypałam proszku, wrzuciłam do

szczeliny ćwierćdolarówkę i rozłożyłam na stoliku dokumenty, żeby się z nimi zapoznać.

Pierwsza teczka dotyczyła sprawy niejakiego Lonniego Dodda, którego z miejsca

zaliczyłam do najłatwiejszych obiektów. Ten dwudziestodwulatek mieszkał w Hamilton i

został oskarżony o kradzież samochodu. Po raz pierwszy miał stanąć przed sądem. Z

automatu w holu pralni zadzwoniłam do Iriny, aby się upewnić, że Dodd nadal jest

poszukiwany.

Zapewne znajdziesz go w garażu przy domu, powinien się grzebać w silniku auta -

usłyszałam. - To nie pierwsze jego wykroczenie, kilkakrotnie zarobił już grzywnę. Tacy jak on

wychodzą z założenia, iż nikt im nie będzie dyktował, co mają w życiu robić. Uważają, że

jedynym ich grzeszkiem jest kradzież paru samochodów, a to przecież nic wielkiego, toteż

ie zadają sobie trudu, aby stawić się w sądzie.

Podziękowałam Irinie za te informacje i wróciłam do stolika. Postanowiłam, że gdy

tylko pranie dobiegnie końca, pojadę pod adres widniejący w dokumentach i spróbuję

odnaleźć tego Dodda.

Kiedy bęben pralki skończył wirować, przeniosłam swoje rzeczy do suszarki i

spakowałam teczki z dokumentami do torebki. Usiadłam z powrotem i zaczęłam się tępo

gapić przez wielkie panoramiczne okno na ulicę, gdy niespodziewanie ujrzałam niebieską

furgonetkę. Byłam tak osłupiała, że zastygłam na parę sekund z rozdziawionymi ustami.

Stałam się niezdolna do jakiegokolwiek ruchu, podczas gdy powinnam była zareagować

natychmiast. Samochód zniknął mi z pola widzenia, dostrzegłam jednak błysk tylnych

czerwonych świateł, gdy hamował przed pobliskim skrzyżowaniem.

106

Dopiero teraz zerwałam się na nogi. Chyba wyfrunęłam z pralni, gdyż nie pamiętam,

aby moje stopy się stykały z płytami chodnika. Z takim impetem ruszyłam z parkingu, że

spod opon strzeliły kłęby dymu z rozgrzanej gumy. Dojeżdżałam już do skrzyżowania, kiedy

nagle zajazgotał alarm. W pośpiechu zapomniałam go wyłączyć.

Ryk syreny rzeczywiście był ogłuszający, aż bolały od niego bębenki. Kluczyk od

urządzenia alarmowego wisiał na kółku razem z pozostałymi, a te tkwiły w stacyjce. Bez

namysłu wdepnęłam hamulec, zatrzymując jeepa na środku ulicy. Poniewczasie zerknęłam

we wsteczne lusterko, ale na szczęście nikt za mną nie jechał, bo już miałabym się z pyszna.

Pospiesznie wyłączyłam alarm i ruszyłam dalej.

Dostrzegłam furgonetkę Cullena kilkadziesiąt metrów z przodu. Skręciła w prawo. Z

podniecenia kurczowo zaciskałam palce na kierownicy, lawirując między innymi pojazdami.

Ale kiedy skręciłam śladem furgonetki, jej już nigdzie nie było widać. Zaczęłam więc krążyć

po uliczkach osiedla

, rozglądając się uważnie na wszystkie strony. Zdegustowana, miałam

już ochotę zrezygnować z dalszych poszukiwań, kiedy dostrzegłam niebieski wóz na placu

na tyłach restauracji Manniego.

Skręciłam w alejkę i zatrzymałam jeepa, blokując wyjazd. Przez chwilę gapiłam się na

furgonetkę, nie mając pewności, co należy teraz zrobić. Nie wiedziałam nawet, czy Cullen

nie siedzi za kierownicą. Równie dobrze mógł się ułożyć do snu w przedziale pasażerskim

auta, jak też siedzieć przy stoliku w restauracji i zamawiać bułkę z tuńczykiem. Postanowiłam

zaparkować nieco dalej i rozejrzeć się po okolicy. Doszłam do wniosku, że jeśli Edwarda nie

będzie w samochodzie, ukryję się za którymś z aut i użyję gazu, kiedy tylko zbliży się do

furgonetki.

Pojechałam dalej, wstawiłam jeepa na wolne miejsce cztery wozy za furgonetką i

wyłączyłam silnik. Odwróciłam się, aby sięgnąć po torebkę, gdy niespodziewanie drzwi

otworzyły się gwałtownie i zostałam brutalnie wyciągnięta na zewnątrz. Zatoczyłam się i

uderzyłam głową w szeroką pierś Edwarda.

- Mnie szukasz? -

zapytał ostro.

A sądziłeś, że zrezygnuję? - odparłam zaczepnie. - Nie licz na to, nigdy się nie

poddam.

Przez chwilę patrzył mi prosto w oczy, zagryzając lekko wargi.

Wierzę. Najchętniej powaliłabyś mnie na chodnik i przejechała po mnie kilka razy

tam i z powrotem... Tak jak kiedyś. Podobało ci się wtedy? A może obiecano ci jakąś

nagrodę za odstawienie mnie żywego lub martwego?

Nie widzę powodów, dla których miałabym się przed tobą tłumaczyć. Wykonuję

zlecenie, nie kieruję się pobudkami osobistymi.

107

Naprawdę? Nie dość, że naprzykrzałaś się mojej matce, ukradłaś mój wóz, to

jeszcze teraz rozpowiadasz, że zaszłaś ze mną w ciążę! Zawsze mi się zdawało, iż zajście w

ciążę jest sprawą cholernie osobistą! Jezu, czy nie wystarczy, że jestem oskarżony o

popełnienie morderstwa? Za kogo siebie uważasz? Za tajemniczego mściciela?

- Przesadzasz.

Wcale nie przesadzam, po prostu mam już tego dość. Cierpliwość ma swoje

granice, a ty stanowisz kres mojej. Poddaję się. Możesz sobie zatrzymać samochód, jakoś to

przeżyję. Tylko nie wieszaj nad szybą zbyt wielu bibelotów i zmieniaj olej, kiedy zacznie się

palić czerwona lampka. - Rzucił tęsknym spojrzeniem w kierunku jeepa. - Mam nadzieję, że

nie korzystasz zbyt często z telefonu.

Oczywiście, że nie.

Opłaty za niego są diabelnie wysokie.

Nie musisz się tym martwić.

- Cholera -

syknął. - Że też wszystko musiało mi się zwalić na głowę.

Spróbuj sobie wmówić, że to tylko stan przejściowy.

Popatrzył na mnie uważnie.

Podobasz mi się w tym stroju. - Błyskawicznie wsunął palec za brzeg bluzki,

odciągnął ją i ostentacyjnie zajrzał mi za dekolt - Staniczek też masz bardzo seksowny.

Coś ścisnęło mnie za żołądek. Wolałabym to nazwać „nagłym ukłuciem strachu”,

byłam jednak przekonana, że „śmiertelne przerażenie” znacznie lepiej oddawało stan

faktyczny.

Nie bądź wulgarny.

Niby dlaczego? Czyżbyś już zapomniała, że przeze mnie zaszłaś w ciążę? Chyba

mam prawo choć trochę się z tobą spoufalić? - Przysunął się bliżej. - I ta szminka też

doskonale pasuje. Ja

skrawa czerwień... Bardzo wyzywająca...

Pochylił się i nieoczekiwanie pocałował mnie.

Zdawałam sobie sprawę, że powinnam mu wymierzyć kopniaka w krocze, ale rozbroił

mnie tym pocałunkiem. Edward Cullen naprawdę wiedział, jak to należy robić. Z początku był

elikatny, jakby ostrożny, lecz z czasem wkładał w pocałunek coraz więcej żaru... Odsunął

się i uśmiechnął szeroko, chcąc mi widać udowodnić, że zawsze zdoła mnie owinąć sobie

wokół palca.

- To jest to!

Śmierdzi ci z ust.

Szybko sięgnął ponad moim ramieniem i wyciągnął kluczyki ze stacyjki.

Nie życzę sobie, abyś mnie śledziła.

Czyżbyś nauczył się czytać w myślach?

108

Jeszcze nie, ale i tak zamierzałem cię co nieco powstrzymać. - Odszedł parę kroków

i wrzucił kluczyki do wielkiego pojemnika na śmieci. - Życzę pomyślnych łowów - rzucił,

kierując się w stronę furgonetki. - Tylko nie zapomnij dokładnie wytrzeć buty, jak będziesz z

powrotem wsiadała do mego samochodu.

- Zaczekaj! -

krzyknęłam. - Mam do ciebie kilka pytań. Chciałabym poznać szczegóły

tego zabójstwa, chciałabym usłyszeć, co masz do powiedzenia na temat Sanchez Carmen.

Czy to prawda, że wyznaczono nagrodę za twoją głowę?

On jednak bez słowa wsiadł do furgonetki i szybko wyjechał na ulicę.

Obejrzałam dokładnie wielki, przemysłowy pojemnik na śmieci, który miał ponad

półtora metra wysokości, dwa szerokości i co najmniej trzy metry długości. Wspięłam się na

palce i zajrzałam do środka. Był wypełniony w jednej czwartej i cuchnęło z niego padliną.

Nigdzie nie dostrzegłam kluczyków od samochodu.

Prawdop

odobnie każda gęś na moim miejscu zalałaby się łzami, natomiast

prawdziwa łowczyni nagród sięgnęłaby do torebki po zapasowe kluczyki. Nie mając wyboru,

przyciągnęłam do pojemnika dwie drewniane skrzynki po warzywach i weszłam na nie, żeby

mieć lepszy widok. Większość odpadków była spakowana w plastikowe worki, lecz niektóre z

nich popękały przy wyrzucaniu i wokół nich walały się jakieś nadgryzione kromki chleba, kulki

ziemniaczanego puree, fusy po kawie, spieczone tłuste resztki z patelni i wszelakiego typu

nierozróżnialna breja, a liście sałaty rozpływały się w pierwotną organiczną maź.

Nie wiadomo skąd, moje myśli zdominowało stare jak świat powiedzenie: z prochu

powstałeś... i obrócisz się w cuchnącą zupę podstawowych składników chemicznych. Bez

względu na to, czy chodziło o kota, czy o surówkę z białej kapusty, ostateczny kres materii

ożywionej wyglądał tak samo nieciekawie.

Dokonałam w myślach przeglądu wszystkich bliżej mi znanych osób, lecz nie

znalazłam nikogo, kto byłby gotów wleźć za mnie do tego pojemnika i wyciągnąć stamtąd

kluczyki. Nie zostało mi więc nic innego, jak stwierdzić: raz kozie śmierć. Przełożyłam nogę

przez krawędź i usiadłam na brzegu pojemnika, zbierając w sobie resztki odwagi. Wreszcie

powoli, krzywiąc się z obrzydzenia, ostrożnie zjechałam do środka. Byłam gotowa pobić

rekord skoku wzwyż, gdybym tylko złowiła najcichsze popiskiwanie myszy.

Puszki zazgrzytały mi pod nogami, potem rozległo się mrożące krew w żyłach

mlaskanie. Poczułam, że się obsuwam, toteż zacisnęłam kurczowo palce na krawędzi

pojemnika. Mimo to oparłam się ramieniem o brudną blaszaną ściankę. Zacisnęłam powieki,

tłumiąc pod nosem przekleństwa.

Znalazłam stosunkowo czyste foliowe opakowanie po chlebie i traktując je jak

plastikową rękawiczkę, zaczęłam ostrożnie przerzucać worki ze śmieciami. Panicznie się

bałam, że stracę równowagę i runę twarzą w jakieś resztki tortu czekoladowego czy

109

cielęcego móżdżka w winnym sosie. Zdumiała mnie ilość wyrzucanej żywności, świadomość

przerażającego marnotrawstwa tak samo pobudzała do wymiotów, jak odrażający fetor, który

mnie otaczał, dławił oddech w gardle i zdawał się przywierać lepkim brudem do skóry.

Wydawało mi się, że minęła cała wieczność, zanim w końcu odnalazłam kluczyki do

połowy zatopione w jakiejś żółtobrązowej półpłynnej mazi. Nie widziałam nigdzie pieluch,

pozostawało więc się łudzić, że jest to wylana musztarda. Walcząc z coraz silniejszymi

mdłościami, zanurzyłam rękę w tej brei i wyciągnęłam kluczyki.

Wstrzymując oddech, wyrzuciłam je z pojemnika na asfalt, po czym, nie tracąc czasu,

sama wygramoliłam się na zewnątrz. Brzegiem foliowego opakowania postarałam się jak

najdokładniej wytrzeć kluczyki. Niemal całkowicie odzyskały swój metaliczny blask, gdy

oceniłam w końcu, że znowu nadają się do użytku. Następnie zdjęłam buty i posługując się

jednym palcem ściągnęłam skarpetki. Dokonałam gruntownego przeglądu swojej odzieży,

lecz poza wyraźnymi smugami na bluzce po sosie z gatunku „Tysiąc Wysp” nie odkryłam

niczego budzącego podejrzenia.

Obok pojemnika leżała sterta starych gazet. Wybrałam ze środka kilka pism

sportowych i starannie zakryłam nimi całe siedzenie jeepa, na wypadek, gdybym jednak

przeoczyła jakieś zabrudzenia na szortach. Rozłożyłam też gazety na podłodze pod drugim

fotelem i ustawiłam na nich upaćkane buty, a obok położyłam skarpetki.

Przelotnie spojrzałam na pierwszą stronę ostatniej gazety i mój wzrok przykuł

krzykliwy tytuł: „Ofiara strzelaniny w centrum miasta”, pod którym widniała fotografia Johna

Kuzacka. Rozmawiałam z nim w środę, a dzisiaj był piątek; trzymałam w ręku wczorajszą

gazetę. Z zapartym tchem przeczytałam relację z wypadku. Okazało się, że Kuzack został

zastrzelony w środę późnym wieczorem, przed wejściem do budynku, w którym mieszkał.

Dowiedziałam się z artykułu, że był bohaterem wojny wietnamskiej, odznaczonym orderem

„purpurowego serca”, niezwykle barwną postacią, powszechnie lubianą przez sąsiadów.

Niestety, do wczoraj policja ani nie znała jeszcze motywów zbrodni, ani nie miała żadnego

podejrzanego.

Oparłam się ramieniem o karoserię jeepa, próbując się oswoić z myślą o nagłej

śmierci Kuzacka. Kiedy z nim rozmawiałam, zrobił na mnie wrażenie człowieka niezwykle

pogodnego, kipiącego energią. I on także musiał zginąć. Najpierw Edleman został

przejechany, a teraz zastrzelono Kuzacka. Spośród trzech osób, które widziały tajemniczego

świadka w mieszkaniu Sanchez, przy życiu pozostała już tylko jedna. Na samo wspomnienie

o losie czekającym panią Santiago i jej dzieci ciarki przeszły mi po plecach.

Starannie złożyłam gazetę i wsunęłam ją do bocznej kieszeni torebki. Postanowiłam,

że zaraz po powrocie do domu zadzwonię do Emmetta Gazarry i porozmawiam z nim na

temat bezpieczeństwa pani Santiago.

110

Przez całą drogę czułam bijący od siebie smród odpadków, wolałam jednak nie

opuszczać szyb auta, musiałam zachować wzmożoną ostrożność.

Wjechałam na parking przed pralnią i pobiegłam boso po swoje rzeczy. Wewnątrz

znajdowała się tylko jedna osoba, nieznajoma starsza pani, która siedziała przy stoliku w

samym kącie sali.

Kiedy tylko wbiegłam do środka, uniosła szybko głowę i skrzywiła się z niesmakiem.

Och, mój Boże! Cóż tak śmierdzi?

Poczułam, że się rumienię.

- To pewnie z ulicy -

odparłam. - Ten odór wpadł do środka, kiedy otworzyłam drzwi.

- To okropne!

Pociągnęłam nosem, ale nie czułam niczego szczególnego, jakby w odruchu

samoobrony mój zmysł powonienia całkowicie się wyłączył. Zerknęłam na swoją bluzkę na

piersi.

A może ma pani na myśli ten zapach sosu „Tysiąc Wysp”?

Kobieta jednak zasłoniła sobie twarz poszewką od poduszki.

Od tego smrodu robi mi się niedobrze.

Szybko wrzuciłam swoje rzeczy do kosza i wyszłam stamtąd w pośpiechu. Kiedy

zatrzymały mnie czerwone światła przed skrzyżowaniem, poczułam nagle, że łzy napływają

mi do oczu. Ogarnęły mnie złe przeczucia. Na szczęście nikogo nie było na parkingu i

zdołałam niepostrzeżenie dotrzeć do tylnego wejścia. W holu i windzie także nikogo nie

spotkałam, kiedy zaś drzwi otworzyły się na piętrze, ostrożnie wyjrzałam na korytarz.

Odetchnęłam z ulgą, gdy i tu nikogo nie zauważyłam. Dotaszczyłam kosz z bielizną pod

drzwi, wpadłam do mieszkania, rozebrałam się błyskawicznie, szybko spakowałam ubrania

do czarnego plastikowego worka na śmieci i dokładnie go zawiązałam.

Wskoczyłam pod prysznic. Trzy razy się namydlałam i spryskiwałam włosy

szamponem, po czym starann

ie się spłukiwałam. Wreszcie wyszłam z kąpieli, włożyłam

czyste ubrania i na próbę zastukałam do mieszkającej po sąsiedzku pani Woleskiej.

Zaledwie otworzyła mi drzwi, szybko zasłoniła sobie nos dłonią.

- Rety! -

mruknęła. - Co tak śmierdzi?

Właśnie i ja się nad tym zastanawiałam - odparłam. - Wygląda na to, że ten fetor

dochodzi z naszego korytarza.

Jakby ktoś tu podrzucił zdechłego psa.

Westchnęłam ciężko.

Odniosłam podobne wrażenie.

Ze spuszczoną głową wróciłam do swego mieszkania. Musiałam powtórzyć pranie i

kąpiel, ale skończyły mi się drobne. Nie zostawało nic innego, jak wyprać rzeczy

111

własnoręcznie, w domu rodziców. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła szósta, wypadało więc

zadzwonić do matki i uprzedzić ją, że mimo wszystko wpadnę dziś do nich na obiad.

Kiedy tylko zatrzymałam wóz przy krawężniku, mama jakby wiedziona szóstym

zmysłem stanęła w drzwiach domu. Dochodziłam do przekonania, że nigdy nie ujdzie jej

uwagi ta chwila, gdy któraś z córek pojawi się w promieniu kilkuset metrów.

Nowy samochód? - zagadnęła. - Bardzo ładny. Skąd go masz?

W jednym ręku niosłam plastikowy worek na śmieci, w drugim ledwo mogłam

utrzymać ciężki kosz na bieliznę.

Pożyczyłam od przyjaciela.

Od którego?

Nie znasz go. Chodziliśmy razem do szkoły.

No cóż, dobrze jest mieć takich przyjaciół. Powinnaś go zaprosić na kawę i ciasto.

Przeszłam obok niej, kierując się prosto do piwnicy.

Przywiozłam brudne ubrania. Nie masz nic przeciwko temu, żebym je tu wyprała?

Nie, skądże. A cóż to za okropny smród? Czuć od ciebie tak, jakbyś wpadła do

pojemnika na odpadki.

Przez przypadek wpadły mi do śmieci kluczyki od samochodu i musiałam je

wygrzebywać.

Nie rozumiem, jak mogło ci się przydarzyć coś podobnego. Jeszcze nie słyszałam,

żeby komuś przez przypadek wpadły kluczyki do pojemnika na śmieci. A ty słyszałaś o takim

wypadku? Na pewno nie. Tylko ciebie spotykają same najgorsze nieszczęścia.

Z kuchni wyjrzała babcia Mazurowa.

Czy ktoś zwymiotował nam pod drzwiami?

- Nie, to Isabella

tak śmierdzi - usłużnie wyjaśniła mama. - Grzebała się w śmieciach.

A co ty tam robiłaś? Szukałaś zwłok? Widziałam w telewizji taki film, na którym

gangsterzy wysmarowali całe pomieszczenie krwią zabitego, a jego ciało poćwiartowali i

porozrzucali na żer szczurom.

Szukała kluczyków od samochodu - odpowiedziała za mnie mama. - Podobno przez

przypadek wpadły jej do pojemnika.

Kiedy po obiedzie wstaliśmy od stołu, najpierw zadzwoniłam do Emmetta Gazarry,

potem zaś wpakowałam do pralki drugą porcję moich rzeczy i dokładnie wyszorowałam w

zlew

ie buty oraz kluczyki. Starannie spryskałam wnętrze jeepa lizolem i opuściłam wszystkie

szyby. W takiej sytuacji urządzenie alarmowe było całkowicie bezużyteczne, nie wierzyłam

jednak, by Joe się odważył zabrać samochód spod domu moich rodziców. Po raz kolejny

wzięłam prysznic i przebrałam się w te ubrania, które do tego czasu zdążyły wyschnąć.

112

Byłam tak poruszona śmiercią Johna Kuzacka, że postanowiłam wracać wcześniej do

domu, żeby nie przemykać z parkingu po zmroku. Ledwie zdążyłam zamknąć za sobą drzwi

mieszkania, kiedy zadzwonił telefon. Ze słuchawki popłynął czyjś silnie stłumiony głos, do

tego stopnia niewyraźny, że aż odruchowo nią potrząsnęłam, jakby miało to poprawić jakość

połączenia.

Strach nie podlega prawom logiki. Jest oczywiste, że nikt nikomu nie może zrobić

krzywdy przez telefon. Niemniej wtuliłam głowę w ramiona, gdy tylko zrozumiałam, że to

dzwoni Ramirez.

Po chwili szybko odłożyłam słuchawkę. Kiłka sekund później telefon zadzwonił

ponownie, nie odebrałam jednak, lecz wyszarpnęłam wtyczkę kabla z gniazdka w ścianie.

Niezwykle była mi potrzebna automatyczna sekretarka, ale nie mogłam sobie pozwolić na jej

zakup, dopóki nie zdobędę kolejnego honorarium. Dlatego też postanowiłam z samego rana

zająć się sprawą Lonniego Dodda.

Obudziło mnie jednostajne bębnienie deszczu o podest drabinki pożarowej za oknem

sypialni. Cudownie, pomyślałam, tylko tego mi jeszcze brakowało, jakbym nie miała

wystarczająco dużo kłopotów. Wysunęłam się spod kołdry i odchyliłam zasłonkę, lecz widok

silnie zachmurzonego

nieba, zapowiadającego całodniowe opady, pozbawił mnie resztek

nadziei. Plac parkingowy przypominał błyszczącą taflę lodu, która odbijała słabe refleksy

świateł ulicznych latarń. Aż po horyzont ciągnęła się zwarta powłoka ciemnoszarych chmur,

wiszących nisko nad ziemią. Deszcz jak gdyby zmieniał cały widok za oknem w czarno-biały.

Wykąpałam się, włożyłam dżinsy i bawełnianą bluzkę, ale nie suszyłam włosów. Nie

było sensu zajmować się fryzurą, skoro zaraz po wyjściu na dwór miała zostać zniszczona

przez wilg

oć. Zjadłam śniadanie, wymyłam zęby i na poprawę humoru nałożyłam sobie

cienką warstwę turkusowego cienia do powiek. Na tę pogodę bez żalu włożyłam jeszcze

mokre buty, które ucierpiały w pojemniku na śmieci. Pochyliłam się nisko i pociągnęłam

nosem. Nie cz

ułam już smrodu, najwyżej ledwie uchwytną woń gotowanego mięsa. W

każdym razie doszłam do wniosku, że nie powinnam wzbudzać szczególnych podejrzeń.

Przejrzałam rzeczy w torebce, chcąc się upewnić, że jest tam wszystko, czego mogę

potrzebować, czyli kajdanki, ciężki klucz francuski, latarka, rewolwer, paczka zapasowej

amunicji (co prawda, niezbyt przydatna, skoro już zapomniałam, jak się ładuje broń, będąca

jednak dość poręcznym przedmiotem, gdybym musiała rzucić czymś ciężkim za uciekającym

przestępcą). Dołożyłam do tego jeszcze teczkę z dokumentami sprawy Dodda oraz składaną

parasolkę i paczkę markiz orzechowych na wypadek, gdybym zgłodniała. Wyciągnęłam z

szafy gruby, czarno-

czerwony płaszcz przeciwdeszczowy z goreteksu, który kupiłam sobie,

113

kiedy jeszcze

zaliczałam się do nieźle zarabiającej klasy średniej. Tak wyekwipowana

zeszłam na parking.

W takie dni powinno się zasiadać w fotelu, okrywać nogi kocem, czytać jakąś dobrą

książkę i zajadać najlepsze lody czekoladowe. Na pewno nie był to dobry dzień na ściganie

przestępców. Niestety, znowu brakowało mi forsy, toteż nie mogłam sobie pozwolić na

luksus wyboru najlepszej pogody na wykonanie zlecenia.

Lonnie Dodd mieszkał przy ulicy Barnesa pod numerem 2115. Rozłożyłam plan

miasta i odnalazłam ten adres. Hamilton liczy znacznie mniej mieszkańców, lecz zajmuje w

przybliżeniu trzy razy większy obszar niż Trenton, a na planie wygląda jak wielki plaster

babki z bakaliami, po brzegach nadgryziony przez myszy. Okazało się, że ulica Barnesa

biegnie na samym skraju mia

sta, wzdłuż torów kolejowych, za którymi zaczyna się już

Yardville, a więc daleko na południowych krańcach aglomeracji.

Pojechałam aleją Chambersa, potem skręciłam w ulicę Broad i dotarłam nią do

Apollo, od której odchodzi ulica Barnesa. Niebo trochę się przejaśniło, nie miałam więc

kłopotów z odczytaniem numerów mijanych domów. Im bardziej się zbliżałam do numeru

2115, tym silniejsze ogarniało mnie przygnębienie. Wygląd tutejszych posiadłości pogarszał

się w zastraszającym tempie. Bliżej skrzyżowania stały okazałe domy jednorodzinne,

zadbane i eleganckie, pooddzielane rozległymi trawnikami, szybko jednak znalazłam się w

okolicy zamieszkanej przez ludzi o najniższych dochodach, wreszcie wjechałam do dzielnicy

biedoty.

Dom oznaczony numerem 2115 stał niemal na samym końcu ulicy. Trawnik, który

niegdyś oddzielał go od jezdni, zmienił się w klepisko porośnięte wybujałymi chwastami.

Frontowe podwórze zdobił całkowicie zardzewiały rower i stara pralka bez pokrywy. Dom

przypominał drewnianą ranczerską chatę postawioną na podmurówce z polnych kamieni,

prędzej należało go określić mianem szopy niż domu. W moim pojęciu taka budowla

nadawała się tylko do hodowli kur bądź świń. Jedno z okien od frontu było zabite krzywo

przyciętą płytą pilśniową. Prawdopodobnie mieszkańcy chcieli się zasłonić przed wzrokiem

wścibskich sąsiadów, by w spokoju raczyć się najtańszym piwem i planować swoje drobne

przestępstwa.

Przez chwilę siedziałam w aucie, wreszcie stwierdziłam, że raz kozie śmierć. Deszcz

nieustannie bębnił o dach jeepa i spływał strugami po przedniej szybie. Sięgnęłam po

szminkę, żeby choć w ten sposób podnieść się nieco na duchu. Niewiele to pomogło, toteż

poprawiłam cienie na powiekach i upudrowałam sobie policzki. Uważnie obejrzałam się w

lusterku. Nie ma co, i tak nie

zrobię się na piękność, pomyślałam. Po raz ostatni zerknęłam

na fotografię Dodda, nie chciałam bowiem popełnić jakiejkolwiek pomyłki. Wrzuciłam kluczyki

do torebki, naciągnęłam kaptur na głowę i wysiadłam. Kiedy pukałam do drzwi, ożyła we

114

mnie nadzieja, że nikogo nie zastanę w domu. Dokuczliwe opady oraz wygląd tego

domostwa i całej okolicy przyprawiał mnie o dreszcze. Pomyślałam, że jeśli zapukam po raz

drugi i też nikt nie odpowie, uznam to za wyrok boski i czym prędzej się stąd wyniosę.

Nikt nie odpowied

ział na moje pukanie, usłyszałam jednak szum spuszczanej wody w

toalecie, zyskałam więc pewność, że ktoś jest w domu. Rozzłoszczona, kilkakrotnie

huknęłam pięścią w drzwi.

Proszę otworzyć! - zawołałam. - Przywiozłam pizzę!

W wejściu stanął chudy, kościsty chłopak z ciemnymi, posklejanymi włosami do

ramion. Był zaledwie parę centymetrów wyższy ode mnie. Chodził boso i bez koszuli, miał na

sobie tylko parę zaplamionych dżinsów o postrzępionych nogawkach, z nie zapiętym do

końca rozporkiem. Ponad jego ramieniem dostrzegłam fragment - straszliwie zagraconego

pokoju. Z wnętrza domu buchnęło zatęchłe powietrze, cuchnące kocimi sikami.

Nie zamawiałem żadnej pizzy - powiedział.

- Lonnie Dodd?

Zgadza się. O co chodzi z tą dostawą pizzy?

Skłamałam, żeby pan w końcu otworzył mi drzwi.

- Po co?

Jestem asystentką Kajusza Swana, który poręczył za pana kaucję wyznaczoną

przez sąd. Nie stawił się pan na rozprawie, toteż konieczne jest wyznaczenie nowego

terminu posiedzenia sądu.

Mam to w dupie. Nie obchodzą mnie żadne terminy posiedzeń.

Deszcz spływał strumieniami z mojego płaszcza. Czułam, że mam już całkowicie

przemoczone nogawki spodni i chlupie mi w butach.

To zajmie tylko parę minut. Byłabym wdzięczna, gdyby pojechał pan ze mną.

Kłamiesz. Swan nie ma żadnych asystentek. Zatrudnia tylko jedną babkę z wielkimi,

sterczącymi cyckami i paru zawszonych łowców nagród... Bez obrazy, lecz nawet mimo

płaszcza przeciwdeszczowego widzę, że nie jesteś tą lalunią ze sterczącymi cyckami, a to

oznacza, że musisz być łowcą nagród.

Błyskawicznie chwycił moją torebkę, zerwał mi ją z ramienia, po czym wysypał jej

zawartość na brudny chodnik za drzwiami. Rewolwer z głośnym łomotem wylądował na

podłodze.

- Oho! -

mruknął Dodd. - Mogłabyś mieć spore nieprzyjemności, gdyby gliniarze

zobaczyli, co nosisz w torebce.

Przekrzywiłam lekko głowę i popatrzyłam na niego z ukosa.

Czyżbyś zamierzał ich o tym poinformować?

A co, zły pomysł?

115

Sądzę, że byłoby jednak lepiej, gdybyś włożył jakąś koszulę oraz buty i pojechał ze

mną do miasta.

Dla mnie to wcale nie byłoby lepiej.

Jak chcesz. Oddaj mi w takim razie moje rzeczy i zaraz stąd zniknę.

Rzadko udawało mi się mówić bardziej szczerze.

Niczego ci nie oddam. Wydaje mi się, że teraz są to już moje rzeczy.

Miałam straszną ochotę wymierzyć mu solidnego kopniaka w jaja, ale on był szybszy.

Pchnął mnie z całej siły, aż poleciałam do tyłu i z impetem walnęłam pośladkami o

cementowy chodnik, rozchlapując błoto na wszystkie strony.

Zmiataj stąd! - warknął. - Bo jak nie, to ci coś odstrzelę z twojej własnej pukawki!

Z hukiem zatrzasnął drzwi, usłyszałam szczęk zamykanej zasuwy. Podniosłam się i

wytarłam dłonie o poły płaszcza. Wprost nie mogłam uwierzyć, że dałam się załatwić jak

głupia, przez co straciłam torebkę z całą zawartością. O czym ja myślałam?

No cóż, miałam świeżo w pamięci Clarence’a Sampsona, tymczasem Lonnie Dodd

ani trochę nie przypominał tamtego opasłego pijaczyny. Powinnam się była przygotować na

tego rodzaju przyjęcie - stanąć trochę dalej, poza jego zasięgiem, i mieć w pogotowiu

pojemnik z gazem, a nie trzymać go w torebce.

Naprawdę musiałam się jeszcze wiele nauczyć. Nie tylko brak mi było umiejętności,

ale co gorsza, również właściwego nastawienia. Chyba „Leśnik” próbował mi to wytłumaczyć,

tyle tylko, że wówczas nic do mnie nie docierało. Powtarzał przecież, iż zawsze należy być

przygotowanym do obrony. Kiedy się idzie ulicą, trzeba zachowywać czujność, bez przerwy

widzieć wszystko, co się dzieje dookoła. Jeśli się o tym zapomni, można stracić życie. Kiedy

zaś dokonuje się aresztowania poszukiwanego, człowiek musi brać pod uwagę najgorsze

ewentualności.

Wtedy uważałam, że to niepotrzebne dramatyzowanie sytuacji. Teraz zaś mogłam

jedynie stwierdzić, iż były to bardzo cenne rady.

Noga za nogą wróciłam do jeepa, lecz stanęłam przy drzwiach auta, w myślach

złorzecząc zarówno Doddowi jak i E.E. Martinowi. Dorzuciłam do tego parę nieuprzejmych

myśli pod adresem Ramireza oraz Cullena i z wściekłością kopnęłam oponę.

- No i co?! -

krzyknęłam do nie ustającego deszczu. - Co zamierzasz teraz począć, ty

babski geniuszu dochodzeniowy?!

Na pewno nie mogłam stąd odjechać bez Lonniego Dodda skutego kajdankami i

wpakowanego na tylne siedzenie jeepa. Rzecz jasna, potrzebowałam pomocy. Miałam dwa

wyjścia, mogłam zadzwonić na policję albo do „Leśnika”. Gdybym jednak ściągnęła tu gliny,

mogłabym się narazić na kłopoty związane z moim rewolwerem. Pozostawał więc tylko

„Leśnik”.

116

Zacisnęłam powieki. Cholernie nie chciało mi się do niego dzwonić. Zdecydowanie

wolałabym sama załatwić tę sprawę. Musiałam przecież udowodnić wszystkim, że umiem

sobie radzić w trudnych sytuacjach.

„Pycha zawsze wiedzie do upadku” - mruknęłam pod nosem.

Niezbyt wiedziałam, jak należy interpretować ten cytat, ale wydał mi się cholernie

adekwatny.

Wzięłam kilka głębszych oddechów, otrząsnęłam wodę i błoto z płaszcza, po czym

wsunęłam się za kierownicę i wybrałam numer „Leśnika”.

- Tak?

Znowu mam kłopoty.

I znowu jesteś naga?

Nie, całkowicie ubrana.

- Szkoda.

Namierzyłam poszukiwanego w jego domu, ale nie miałam dość szczęścia, żeby

dokonać aresztowania.

Czy mogłabyś wyjaśnić, na czym polegał ten brak szczęścia przy aresztowaniu?

Wyrwał mi torebkę i wyrzucił za próg.

Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

I podejrzewam, że nie zdołałaś utrzymać przy sobie broni?

Niestety, nie. Mogę się tylko pocieszać, że rewolwer nie był nabity.

Ale miałaś naboje w torebce?

Chyba tak, kilka mogło się zawieruszyć między innymi rzeczami.

Gdzie teraz jesteś?

Siedzę w jeepie przed domem tego faceta.

I pewnie chciałabyś, żebym tam przyjechał i przekonał gościa, iż powinien

zachowywać się grzecznie.

- Owszem.

Masz szczęście, że jeszcze nie wywietrzała mi z głowy rola Henry’ego Higginsa.

Jaki to adres?

Podyktowałam mu nazwę ulicy oraz numer domu i odwiesiłam aparat, mając ochotę

kląć na własną głupotę. W pewnym sensie sama wcisnęłam broń do ręki przestępcy, a teraz

wzywałam „Leśnika”, by posprzątał bałagan, jaki został po mojej radosnej działalności.

Musiałam błyskawicznie nabrać rozumu; szybko się nauczyć nabijać ten cholerny rewolwer i

skutecznie nim posługiwać. Jeśli nawet brakowało mi odwagi, by strzelić do Cullena, to

byłam niemal pewna, że nacisnęłabym spust, mierząc do Lonniego Dodda.

117

Z niecierpliwością spoglądałam na zegar wmontowany w deskę rozdzielczą jeepa.

Ale minęło zaledwie dziesięć minut, gdy na końcu ulicy dostrzegłam czarnego mercedesa

„Leśnika” - smukły, połyskujący samochód, który sprawiał takie wrażenie, jakby krople

deszczu w ogóle się go nie imały.

Wysiedliśmy z aut równocześnie. „Leśnik” miał na głowie czarną czapeczkę

baseballową i ubrany był też na czarno, w dopasowane dżinsy oraz sportową koszulkę. Na

biodrach miał szeroki nylonowy pas, z przywiązaną po kowbojsku do uda kaburą, z której

wystawała kolba rewolweru. Na pierwszy rzut oka można by go wziąć za funkcjonariusza

policyjnych oddziałów specjalnych. Szybko narzucił na koszulkę kamizelkę kuloodporną.

Jak się nazywa ten facet? - spytał.

- Lonnie Dodd.

Masz jego zdjęcie?

Cofnęłam się do jeepa, wyjęłam z teczki fotografię Dodda i wręczyłam ją „Leśnikowi”.

O co jest oskarżony?

O kradzież samochodu. Miał stanąć przed sądem po raz pierwszy w życiu.

- Jest sam?

- Chyba tak, ale nie wiem tego na pewno.

Czy dom ma wyjście od tyłu?

Też nie wiem.

A więc sprawdźmy to.

Poszliśmy ścieżką prowadzącą wokół narożnika domu, przedzierając się przez

wysoką trawę. Bez przerwy zerkałam na okna od frontu, usiłując wypatrzyć jakieś poruszenie

za nimi. Przestałam się już martwić o zniszczone ubranie, nie ono było teraz najważniejsze.

Przede wszystkim zal

eżało mi na ujęciu Dodda. Zdawałam sobie jednak sprawę, że

przemokłam do suchej nitki, odnosiłam wrażenie, że siedzę w wannie. Podwórze na tyłach

domu okazało się jota w jotę podobne do frontowego: wybujałe chwasty, zardzewiała

huśtawka, dwa pojemniki na śmieci, z których przesypywały się odpadki, a pourywane i

pogięte pokrywy leżały na ziemi. Na tę stronę wychodziły kuchenne drzwi domu.

„Leśnik” chwycił mnie za rękę i pociągnął pod ścianę, żebyśmy nie byli widoczni z

okien domu.

Zostań tu i obserwuj drzwi, ja wejdę od frontu. Tylko nie udawaj bohaterki. Jeśli

zobaczysz tego faceta wybiegającego na podwórze, zejdź mu z drogi. Jasne?

Otarłam wodę skapującą mi z czubka nosa.

Przepraszam, że cię w to wszystko wciągnęłam.

- W znacznym stopniu to moja wina. C

hyba nie traktowałem cię zbyt poważnie. Jeśli

naprawdę zamierzasz kontynuować to zajęcie, będziesz potrzebowała kogoś do pomocy,

118

zwłaszcza podczas aresztowań. Poza tym musimy poświęcić znacznie więcej czasu na

omówienie sposobów traktowania poszukiwanych.

Krótko mówiąc, potrzebny mi partner.

Dokładnie tak, potrzebny ci partner.

Odszedł szybko i zniknął za rogiem, odgłos jego kroków utonął w szumie deszczu.

Wstrzymałam oddech, wytężając słuch. Dobiegło mnie głośne pukanie do frontowych drzwi i

urywane st

rzępy wymiany zdań.

Ze środka padła jakaś ostra odpowiedź, ale nie zrozumiałam ani słowa. Później

nastąpiła seria różnych głośnych hałasów, których nie umiałam dokładnie zinterpretować.

Usłyszałam głośne ostrzeżenie „Leśnika”, że zamierza wyważyć drzwi, potem trzask

pękających desek, czyjś okrzyk. Wreszcie padł pojedynczy wystrzał.

Nagle kuchenne drzwi otworzyły się z hukiem i na zewnątrz wypadł Lonnie Dodd.

Rzucił się pędem przez podwórze, zaraz jednak skręcił w stronę sąsiedniej posesji. Nadal

miał na sobie tylko dżinsy. Gnał na oślep przez deszcz, wyraźnie ogarnięty paniką. Byłam

częściowo ukryta za rogiem domu, nic więc dziwnego, że przebiegł tuż obok mnie, nie

odwróciwszy nawet głowy. Spostrzegłam połyskujący srebrzyście rewolwer wetknięty za

pasek jego

spodni. To mnie rozwścieczyło. Jakbym nie dość jeszcze wycierpiała, ten łobuz

zamierzał teraz uciec z ukradzioną mi bronią. Na moich oczach przepadał wydatek czterystu

dolarów, z którego nawet nie zdążyłam się jeszcze nauczyć strzelać.

Nie mogłam do tego dopuścić. Krzyknęłam na „Leśnika” i rzuciłam się w pogoń za

Doddem. Zdołał odbiec zaledwie kilkanaście metrów, ponieważ był bosy i ślizgał się na

mokrej ziemi. Ja zaś miałam na nogach sportowe obuwie. W pewnej chwili stracił równowagę

i upadł na kolana, a ja wskoczyłam mu z całym impetem na plecy. Oboje zwaliliśmy się w

błoto. Dodd aż jęknął głośno, przygnieciony do ziemi ciężarem moich 57 kilogramów. (No,

niech będzie 58, ale na pewno ani grama więcej).

Zanim zdążył złapać oddech, wyrwałam mu zza paska broń, chociaż nie kierował

mną instynkt samoobrony, a zwyczajna chęć odzyskania swojej własności. Bo przecież to był

mój rewolwer! Poderwałam się na nogi i wymierzyłam go w Dodda, ściskając kolbę oburącz,

żeby nie wysunęła mi się z roztrzęsionych palców. Niestety, zapomniałam sprawdzić, czy w

bębenku zostały jeszcze jakieś naboje.

Leż spokojnie! - wrzasnęłam. - Wystarczy jeden ruch, a odstrzelę ci dupsko!

Kątem oka złowiłam sylwetkę „Leśnika” wychodzącego na podwórze. Zbliżył się

szybko, bezceremonialnie ukl

ęknął Doddowi na plecach, z wprawą skuł mu ręce kajdankami

i jednym szarpnięciem postawił na nogi.

Ten sukinsyn mnie postrzelił - rzekł. - Dasz wiarę? Zostać postrzelonym przez

jakiegoś podrzędnego złodziejaszka! - Pchnął Dodda w kierunku ścieżki prowadzącej na

119

ulicę. - Specjalnie włożyłem kamizelkę kuloodporną! I myślisz, że ten kretyn strzelił mi w

pierś? Nic podobnego. To ścierwo było tak przerażone, że nawet nie mogło utrzymać w ręku

broni i postrzeliło mnie w nogę. Niech to szlag trafi!

Odruchowo spo

jrzałam na jego udo i omal nie zemdlałam.

Biegnij z powrotem i zadzwoń na policję - rzekł „Leśnik”. - Zawiadom także Ala.

Niech tu przyjedzie i odholuje mój wóz.

Na pewno dasz sobie radę?

To płytka rana, dziecino. Nie ma się czym przejmować.

Odnalazłam telefon w domu Dodda, przeprowadziłam niezbędne rozmowy, po czym

pozbierałam swoje rzeczy, wrzuciłam je do torebki i wyszłam na ulicę, żeby zaczekać razem

z „Leśnikiem”. Na szczęście Dodd zachowywał się cicho jak trusia. Leżał na trawniku przy

jezdni, t

warzą w błocie, my zaś usiedliśmy na krawężniku. „Leśnik” starał się zbagatelizować

swoją ranę, oznajmił, że bywało już znacznie gorzej. Ja jednak widziałam, że ukradkiem

krzywi się z bólu.

Podciągnęłam kolana pod brodę, objęłam je rękoma i z całej siły zaciskałam szczęki,

żeby nie było słychać głośnego dzwonienia zębami. Usiłowałam też zachować pogodny

wyraz twarzy i sprawiać wrażenie równie stoicko spokojnej jak on, aby przynajmniej w ten

sposób dodać mu otuchy. Ale w środku dygotałam niczym galareta. Serce waliło mi jak

oszalałe, jakby chciało wyskoczyć z piersi.

120

ROZDZIAŁ 9

Pierwszy zjawił się patrol policyjny, później przyjechała karetka, wreszcie Al.

Złożyliśmy wstępne zeznania i „Leśnik” został szybko zabrany do szpitala, natomiast ja

pojechałam za wozem patrolowym na komendę.

Dochodziła już piąta po południu, kiedy dotarłam do biura Kajusza. Poprosiłam Irinę,

żeby wystawiła dwa odrębne czeki, na pięćdziesiąt dolarów dla mnie, a na resztę dla

„Leśnika”. Wolałabym nie brać ani grosza honorarium za tę sprawę, ale na gwałt

potrzebowałam forsy, żeby kupić i podłączyć do mego telefonu automatyczną sekretarkę.

Marzyłam o tym, by jak najszybciej wrócić do domu, wziąć gorącą kąpiel, przebrać się

w suche ubrania i przyrządzić sobie ciepły posiłek. Wiedziałam jednak, że za nic nie będzie

mi się chciało wychodzić po raz drugi, toteż pojechałam najpierw do sklepu ze sprzętem

elektronicznym prowadzonego przez Kuntza.

Bernie kucał na podłodze i przyklejał metki z cenami do budzików, które wyjmował z

olbrzymiego karto

nu. Aż uniósł brwi ze zdumienia, kiedy ujrzał mnie wchodzącą do sklepu.

- Potrzebna mi automatyczna sekretarka -

powiedziałam. - Ale mogę na nią wydać

najwyżej pięćdziesiąt dolarów.

Bluzkę i spodnie miałam stosunkowo suche, ale przy każdym kroku z mych butów

wyciskało się sporo wody. Gdziekolwiek stąpnęłam, pozostawały wyraźne błotniste kałuże.

Bernie jednak udał, że tego nie widzi. Natychmiast się wcielił w rolę wytrawnego

sklepikarza i postawił na ladzie dwa różne modele, jakie mogłam kupić za tę cenę. Spytałam

krótko, który z nich mi doradza, i ten właśnie wybrałam.

Płacisz kartą kredytową?

Nie. Dostałam właśnie od Iriny czek na pięćdziesiąt dolarów. Zgodzisz się, abym go

przepisała na ciebie?

Oczywiście, nie ma sprawy.

Z miejsca, w którym stałam, przez witrynę rozciągał się doskonały widok na

znajdujący się po drugiej stronie ulicy sklep mięsny Sala. Co prawda, nie można stąd było

dostrzec żadnych szczegółów, jedynie tafle przydymionych szyb w panoramicznych oknach,

na których czarno-złotymi literami była wymalowana nazwa, oraz wielkie przeszklone drzwi z

tabliczką głoszącą: „Otwarte”. Wyobraziłam sobie, jak Bernie musi spędzać długie godziny za

ladą, gapiąc się bezmyślnie na tamten sklep.

Mówiłeś, że Ziggy Kulesza robił czasem zakupy u Sala?

- Oc

zywiście. Można tam dostać wszelkie rodzaje wędlin i mięsa, a nawet świeże

ryby.

Tak słyszałam. A nie wiesz, co Ziggy kupował?

121

No cóż, trudno powiedzieć. Nie widziałem, żeby wynosił siaty wypchane

wieprzowiną.

Schowałam automatyczną sekretarkę pod płaszczem i wybiegłam do samochodu. Po

raz ostatni rzuciłam okiem na witryny sklepu mięsnego i wyprowadziłam wóz na jezdnię.

Z powodu ulewy ruch na ulicach był niewielki, toteż monotonne bębnienie deszczu,

szum wycieraczek i rozmazane ogniki tylnych czerwonych

świateł innych aut szybko

sprawiły, że popadłam w otępienie. Prowadziłam automatycznie, bez przerwy myśląc o ranie

odniesionej przez „Leśnika”. Doszłam do wniosku, że oglądanie poranionych ludzi w telewizji

i ujrzenie tego samego na własne oczy to dwie zupełnie różne rzeczy. „Leśnik” powtarzał, że

rana nie jest groźna, lecz dla mnie sam fakt, że został postrzelony, był wprost nie do

zniesienia -

tym bardziej, że strzelano z mojego rewolweru. Koniecznie musiałam się

nauczyć posługiwać bronią, lecz zarazem całkowicie wygasł we mnie zapał do

wykorzystywania jej podczas aresztowań.

Wjechałam na parking i ustawiłam wóz jak najbliżej budynku. Włączyłam alarm,

wysiadłam i powlokłam się schodami na górę. Przemoczone buty zdjęłam tuż za drzwiami,

swoją torebkę i automatyczną sekretarkę położyłam na stole w kuchni. Najpierw otworzyłam

sobie piwo, później zadzwoniłam do szpitala i zapytałam o stan „Leśnika”. Powiedziano mi,

że został odesłany do domu po opatrzeniu rany. Przynajmniej ta jedna wiadomość była

dobra.

Opcha

łam się krakersami z masłem orzechowym, przepłukałam gardło drugim piwem

i podreptałam do sypialni. Zrzuciłam przesiąknięte wodą ubranie i obejrzałam się dokładnie,

nabrawszy podejrzeń, że moja skóra zaczyna porastać pleśnią. Co prawda, nie zdołałam

sprawd

zić wszystkiego szczegółowo, ale na odkrytych częściach ciała nie dostrzegłam

pleśni. Widocznie dopisało mi szczęście. Pospiesznie przebrałam się w nocną koszulę i

znalazłam jeszcze siły, by nałożyć czyste majtki, zanim padłam do łóżka.

Obudziłam się, nie wiadomo czemu, z bijącym mocno sercem. Dopiero po chwili

uzmysłowiłam sobie, że dzwoni telefon. Po ciemku wymacałam słuchawkę, spoglądając z

niedowierzaniem na budzik, który pokazywał drugą w nocy. W pierwszej chwili przyszło mi

do głowy, że umarł ktoś z rodziny, babcia Mazurowa lub ciocia Sophie. Nie mogłam też

wykluczyć, że ojciec znowu dostał ataku kamieni nerkowych.

Spodziewając się najgorszego, mruknęłam do mikrofonu:

Słucham.

Nikt nie odpowiedział. Dopiero po paru sekundach złowiłam czyjś głośny, chrapliwy

oddech, pociąganie nosem, wreszcie cichy jęk.

- Nie! -

rozległ się błagalny kobiecy głos. - O Boże! Nie!

122

Po chwili rozległ się przerażający wrzask. Błyskawicznie odsunęłam słuchawkę od

ucha. Oblał mnie zimny pot, kiedy zrozumiałam, co to za odgłosy. Cisnęłam słuchawkę na

widełki i zapaliłam nocną lampkę.

Wstałam z łóżka na miękkich nogach i powlokłam się do kuchni. Rozpakowałam

automatyczną sekretarkę i ustawiłam ją na zadziałanie już po pierwszym sygnale. Nagrałam

lakoniczną informację: „Proszę zostawić wiadomość”. Nie podałam nawet swego nazwiska.

Następnie poszłam do łazienki, wymyłam zęby i położyłam się z powrotem.

Znowu zadzwonił telefon. Szybko włączył się automat. Usiadłam w pościeli i

wytężyłam słuch. Z głośnika popłynął dziwnie śpiewny, jakby rozmarzony męski głos:

- Isabella! Isabella!

Odruchowo zakryłam sobie usta ręką, lecz mimo to z gardła wyrwał mi się cichy jęk

przerażenia. Zdołałam go stłumić na tyle, że chyba bardziej przypominał głośniejsze

westchnienie.

Kto ci pozwolił się rozłączać, suko! - warknął mężczyzna. - Straciłaś najlepszy

moment. A trzeba było posłuchać, do czego mistrz jest zdolny, żebyś wiedziała, na co

możesz wkrótce liczyć.

Rzuciłam się biegiem do kuchni, lecz nim zdążyłam przerwać połączenie, ponownie

rozległ się kobiecy głos. Musiała to być młoda dziewczyna. Ledwie mogłam rozróżnić słowa,

gdyż wyrzucała je z siebie między kolejnymi spazmami histerii, przez zaciśnięte zęby.

To było... wspaniałe... - wyznała silnie łamiącym się głosem. - O Boże... Pomocy!...

Jeste

m ranna... On mi zrobił... coś strasznego...

Przycisnęłam widełki i natychmiast zadzwoniłam na policję. Odtworzyłam zapis

rozmowy i wyjaśniłam, że telefonowano z aparatu Ramireza. Podałam też adres boksera.

Przedyktowałam następnie swój numer, gdyby ktoś chciał skontrolować autentyczność tego

połączenia. Po odłożeniu słuchawki zaczęłam łazić w kółko po mieszkaniu i sprawdzać

zamknięcie okien oraz drzwi. W duchu dziękowałam Bogu, że zdecydowałam się założyć

dodatkową zasuwkę.

Po raz kolejny zadzwonił telefon i włączyła się sekretarka, ale nie padło ani jedno

słowo. Wyczuwałam jedynie dziwne pulsowanie jakiegoś obłąkanego zła emanującego z tej

ciszy. Domyślałam się, że to znów Ramirez, który tym razem tylko nasłuchuje, jakby chciał

się napawać moim przerażeniem. Dopiero później usłyszałam w tle silnie stłumiony, jak

gdyby odległy szloch kobiety. Z taką siłą wyrwałam wtyczkę kabla telefonicznego z gniazdka,

że aż na podłogę posypały się okruchy połamanej plastikowej obudowy. Zwymiotowałam do

zlewu w kuchni. Na s

zczęście miałam w domu większy zapas foliowych toreb na śmieci.

* * *

123

Obudziłam się o pierwszym brzasku i z ulgą powitałam wstający dzień. Deszcz

przestał padać. Było tak wcześnie, że nawet ptaki jeszcze nie śpiewały, a ulicą Saint James

nie przejeżdżały żadne samochody. Odnosiłam wrażenie, że cały świat jak gdyby wstrzymał

oddech, czekając, aż słońce w pełnej okazałości ukaże się nad horyzontem.

Z mej pamięci wypłynęły wspomnienia ostatniej nocy. Nie musiałam odtwarzać zapisu

z automatycznej sekretarki,

by przypomnieć sobie wszelkie szczegóły. Z jednej strony

miałam straszną ochotę złożyć oficjalną skargę, z drugiej zaś, jako świeżo upieczony łowca

nagród, musiałam się troszczyć o swoją wiarygodność i budować odpowiedni wizerunek. Nie

mogłam przecież szukać pomocy gliniarzy za każdym razem, kiedy poczuję się zagrożona, a

jednocześnie oczekiwać, że będą mnie traktowali jak równorzędnego partnera. Złożyłam już

meldunek o prawdopodobnym napastowaniu kobiety, czego dowody zostały utrwalone na

taśmie automatycznej sekretarki. Postanowiłam zatem chwilowo na tym poprzestać.

Pomyślałam jednak, że w ciągu dnia muszę koniecznie zadzwonić do Jimmy’ego

Alphy.

Zamierzałam się zwrócić do „Leśnika” z prośbą o lekcję strzelania, ale ponieważ już z

mego powodu odniósł ranę postrzałową, musiałam skorzystać z nauk Gazarry. O tej porze

Emmett

z pewnością był na służbie, zadzwoniłam więc na komendę i zostawiłam mu

wiadomość, by w wolnej chwili skontaktował się ze mną telefonicznie.

Włożyłam sportową bluzkę oraz szorty i mocno zawiązałam buty do biegania.

Jeszcze nie tak dawno -

wychodząc z założenia, że rodzaj wykonywanej przeze mnie pracy

wymaga zachowania zgrabnej sylwetki -

intensywnie uprawiałam jogging, ale ostatnio po

prostu nie miałam na to czasu. Teraz stwierdziłam jednak, że koniecznie muszę się

przewietrzyć.

Zbiegłam po schodach i wypadłam frontowymi drzwiami na ulicę. Zaczerpnęłam kilka

głębszych oddechów i wyruszyłam na swoją pięciokilometrową trasę, którą starannie

wyznaczyłam tak, by z daleka omijać nie tylko wzniesienia terenu, lecz również wszelkie

piekarnie i cukiernie.

Po przebiegnięciu pierwszego kilometra poczułam się wręcz fatalnie. Nie należę do

tych osób, które z łatwością łapią drugi oddech. Moje ciało nie jest stworzone do biegania, o

wiele bardziej pasuje d

o wnętrza luksusowego auta. Kiedy więc dotarłam do końca pętli i

wybiegłam z powrotem na ulicę, kilkaset metrów od domu, byłam cała zlana potem, z

trudnością łapałam powietrze. I tak oceniłam, że poszło mi nieźle, toteż ostatni odcinek

pokonałam sprintem. Stanęłam przed wejściem do budynku i zgięłam się wpół, żeby

zaczekać, aż zniknie mgła przed oczyma. Czułam się tak cholernie dobrze, iż ledwie stałam

na nogach.

124

Właśnie w tej chwili przy krawężniku zatrzymał się wóz patrolowy i wysiadł z niego

Gazarra.

- O

debrałem twoją wiadomość - powiedział. - Rany, wyglądasz tak, jakbyś miała

zaraz wyzionąć ducha.

Biegałam.

Czy zamiast tego nie powinnaś pójść do lekarza?

Mam bardzo wrażliwą skórę, zawsze się tak czerwieni podczas wysiłku. Słyszałeś

już o „Leśniku”?

Ze wszelkimi szczegółami. Naprawdę jesteś głównym tematem plotek. Słyszałem

nawet, jak byłaś ubrana, kiedy wylądowałaś na plecach Dodda. Chodzi mi o to, że miałaś

całkiem przemoczoną bluzkę, do suchej nitki.

Kiedy zaczynałeś służbę w policji, też miałeś opory przed korzystaniem z broni?

Skądże. Stykałem się z bronią od dzieciństwa. W podstawówce miałem wiatrówkę,

często chodziłem na polowania z ojcem lub wujem Waltem. Przypuszczam, że

odziedziczyłem zakorzeniony pogląd, iż broń palna jest jednym z wielu narzędzi niezbędnych

do życia.

Czy gdybym chciała nadal pracować dla Kajusza, to według ciebie powinnam

chodzić uzbrojona?

To zależy od rodzaju sprawy, nad którą pracujesz. Jeśli tylko prowadzisz

rozpoznanie czy zbierasz informacje, to broń ci niepotrzebna. Jeśli zaś wyruszasz w pościg

za jakimś czubkiem, to raczej powinnaś ją zabrać. Masz pistolet?

Rewolwer, Smith & Wesson, kalibru 9,65 milimetra. „Leśnik” udzielił mi

dziesięciominutowej instrukcji na temat korzystania z niego, lecz nadal nie umiem się

przełamać. Nie miałbyś ochoty dać mi paru lekcji na strzelnicy?

Mówisz poważnie?

Jak najzupełniej.

Skinął głową.

Słyszałem też o telefonach, które odbierałaś w ciągu nocy.

Coś się wyjaśniło?

Dyżurny wysłał patrol pod ten adres, ale gdy chłopcy przyjechali, Ramirez był w

domu sam. Mówił, że wcale do ciebie nie dzwonił. Ta kobieta się nie zgłosiła. Mimo wszystko

możesz złożyć skargę o naprzykrzanie się przez telefon.

Pomyślę nad tym.

Umówiłam się z nim i ciągle dysząc ciężko, podreptałam schodami na górę. Zaraz po

wejściu do mieszkania zapasowym kablem podłączyłam telefon i uruchomiłam automatyczną

sekretarkę, włożywszy do niej świeżą kasetę. Następnie poszłam pod prysznic. Była już

125

niedziela. Kajusz

dał mi tylko tydzień, który właśnie dobiegał końca, lecz niewiele się tym

przejmowałam. Gdyby nawet przekazał dokumenty sprawy komuś innemu, i tak bym nie

zrezygnowała z poszukiwania Cullena. Sytuacja odmieniłaby się dopiero wtedy, gdyby inny

agent odstawił Edwarda do aresztu, postanowiłam jednak do tego czasu deptać mu po

piętach.

Gazarra zgodził się spotkać ze mną na strzelnicy na tyłach sklepu Sunny po

zakończeniu służby, o czwartej po południu. Miałam więc mnóstwo czasu na poszukiwania.

Zaczęłam od okrążenia domu, w którym mieszkała matka Edwarda. Później sprawdziłam

adresy bliższych i dalszych krewnych, powoli przejechałam też ulicą wzdłuż jego domu.

Zwróciłam uwagę, że moja nova ciągle stoi na parkingu. Następnie zrobiłam kilka rund

ulicami Starka oraz Polk. Nie dostrzegłam nigdzie ani furgonetki, ani też niczego, co by

wskazywało na bliską obecność Cullena.

W końcu zajechałam przed budynek, w którym popełniono zbrodnię, objechałam róg i

skręciłam na tyły. Po tej stronie ciągnęła się wąska, zaniedbana, pełna dziur alejka

dojazdowa. Nie stał przy niej żaden samochód. Z domu wychodziły na alejkę tylko jedne

drzwi. Po jej przeciwnej stronie ciągnął się szereg domków jednorodzinnych.

Zaparkowałam jeepa tuż przy ścianie bloku, zostawiwszy tylko tyle miejsca, by drugi

pojazd mógł się jeszcze przecisnąć alejką. Wysiadłam i zadarłam głowę, usiłując

zlokalizować na pierwszym piętrze okna mieszkania Carmen Sanchez. Natychmiast mnie

uderzył widok dwóch ziejących mrocznymi jamami, silnie okopconych otworów okiennych.

Pojęłam błyskawicznie, że pożar strawił mieszkanie pani Santiago.

Drzwi prowadzące na tyły domu były otwarte na oścież, w powietrzu wisiał kwaśny

odór spalenizny. Usłyszałam jakieś hałasy wskazujące na to, że ktoś pracuje w ciasnym

korytarzyku wiodącym do głównego holu budynku.

Omijając ciemne kałuże pokrytej sadzą wody, podeszłam do wyjścia. Stojący tuż za

drzwiami śniady wąsaty mężczyzna obejrzał się na mnie, obrzucił spojrzeniem czerwonego

jeepa i wskazując ruchem głowy w głąb budynku, rzekł ostro:

Tu nie wolno parkować.

Podałam mu swoją wizytówkę.

- Szukam Edwarda Cullena

. Jest ścigany za niestawienie się w sądzie na rozprawie

wstępnej.

Kiedy widziałem go po raz ostatni, leżał nieprzytomny na korytarzu.

Był pan świadkiem zabójstwa?

Nie. Poszedłem tam dopiero wtedy, gdy zjawiła się policja. Mieszkam na poddaszu,

gdzie nie dociera zbyt wiele odgłosów.

Jeszcze raz spojrzałam na osmalone otwory okienne.

126

Co się stało?

Spaliło się mieszkanie pani Santiago. W piątek, a raczej już w sobotę, gdyż była

druga w nocy. Dzięki Bogu, że nikogo nie było w środku, pani Santiago nocowała wówczas u

córki, opiekowała się swoją wnuczką. Zwykle to córka przywozi dzieciaka tutaj, ale w piątek

na szczęście było inaczej.

Wiadomo już, z jakiego powodu wybuchł pożar?

Mogło być tysiąc różnych przyczyn. W tym budynku nie wszystkie instalacje są w

należytym stanie. Może gdzie indziej bywa gorzej, ale sama pani widzi, że blok nie jest nowy.

Osłaniając oczy dłonią, jeszcze raz spojrzałam w górę i zaczęłam się zastanawiać,

czy trudno byłoby wrzucić jakiś ładunek zapalający przez otwarte okno sypialni. Zapewne dla

kogoś wprawnego nie przedstawiało to większych trudności. A przecież o drugiej w nocy

pożar wywołany w sypialni zagraconego mieszkania musiał wywołać katastrofalne skutki.

Gdyby Santiago znajdowała się w środku, pewnie nie miałaby szans wyjść z tego z życiem. Z

tej strony nie było ani balkonów, ani też drabiny pożarowej. Z całego budynku można się było

ewakuować tylko jedną drogą: klatką schodową do głównego wyjścia. Niemniej wszystko

wskazywało na to, że w dniu zabójstwa ani Carmen Sanchez, ani tajemniczy świadek nie

wyszli z bloku na parking od frontu.

Odwróciłam się na pięcie i powiodłam wzrokiem po oknach stojących naprzeciwko

domków jednorodzinnych. Nie byłoby źle porozmawiać z ich mieszkańcami, pomyślałam.

Wróciłam więc do jeepa, objechałam z powrotem bloki zaparkowałam wóz w sąsiedniej

przecznicy. Zaczęłam kolejno pukać do drzwi, zadawać pytania i pokazywać zdjęcie Cullena,

ale wszędzie otrzymywałam podobne odpowiedzi. Nikt nie rozpoznawał mężczyzny z

fotografii i nikt nie zauważył niczego podejrzanego - zarówno tej nocy, kiedy popełniono

zbrodnię, jak i przedwczoraj, gdy wybuchł pożar.

Dotarłam wreszcie do drzwi domku stojącego dokładnie na wprost okien mieszkania

Carmen Sanchez. Otworzył mi przygarbiony staruszek uzbrojony w masywny kij

baseballowy. Miał wielkie wory pod oczami, długi haczykowaty nos i odstające uszy tej

wielkości, że pewnie bał się wychodzić z domu podczas silniejszego wiatru.

- Trenuje pan odbicia? -

spytałam zaczepnie.

- Nig

dy za wiele ostrożności.

Przedstawiłam się i zapytałam, czy nie widział Cullena.

Nie. W ogóle go nie znam. Poza tym mam ciekawsze zajęcia, niż gapienie się przez

okno na sąsiedni budynek. Zresztą tego wieczoru, kiedy popełniono zbrodnię, i tak bym

nic

zego nie zauważył. Było całkiem ciemno. A ja nie mam już najlepszych oczu.

Przecież wzdłuż uliczki stoją latarnie - zagadnęłam. - Moim zdaniem na tyłach

budynku powinno być dosyć widno.

127

Tamtej nocy latarnie się nie paliły. Mówiłem już o tym gliniarzom, którzy rozpytywali

w sąsiedztwie. Te cholerne latarnie rzadko kiedy się palą. Łobuzy strzelają do nich z procy i

tłuką żarówki. Dobrze pamiętam, że wtedy też się nie świeciły, bo wyglądałem, zaciekawiony

panującym tam zgiełkiem. Nie można było oglądać telewizji przez to wycie syren wozów

patrolowych i karetki. Po raz pierwszy wyjrzałem, kiedy tuż pod moim oknem stanęła wielka

ciężarówka z naczepą chłodniczą... jakby robili tu dostawę do sklepu. A ten łobuz

zaparkował dokładnie na wprost moich okien. Mówię pani, że czasy zmieniają się na coraz

gorsze. Nikt nikogo nie szanuje. Kierowcy często zostawiają ciężarówki i furgonetki

dostawcze w tej alejce i odwiedzają znajomych. Powinno się tego zabronić.

Współczująco pokiwałam głową. Przyszło mi na myśl, iż dobrze się składa, że mam

rewolwer, bo gdybym ciągle miała do czynienia z takimi świrusami, na pewno strzeliłabym

sobie w łeb.

Mężczyzna widocznie potraktował moje skinienie jako wyraz zachęty, gdyż z zapałem

mówił dalej:

Wkrótce potem zjawił się drugi samochód, niewiele mniejszy, ale tym razem był to

furgon policyjny. Gliniarze również stanęli pod moim oknem i nie wyłączyli silnika. Chyba

mają zbyt duże rezerwy paliwa.

I jeszcze wtedy nie zaczął pan podejrzewać, że dzieje się coś dziwnego?

Już mówiłem, że było całkiem ciemno. Po ścianie tamtego budynku mógłby się

wspinać choćby i King Kong, a ja i tak bym go nie dostrzegł.

Podziękowałam mu i wróciłam do jeepa. Dochodziło południe i zrobiło się nadzwyczaj

parno. Pojechałam do baru mego kuzyna, Rooniego, kupiłam dobrze schłodzone

opakowanie sześciu butelek piwa i skierowałam się z powrotem na ulicę Starka.

Lula i Jackie, jak poprzednio, wytrwale strzegły swego posterunku na skrzyżowaniu.

Było spocone i wymęczone upałem, lecz mimo to ochoczo nagabywały przechodzących

tamtędy mężczyzn, niedwuznacznymi gestami zachęcając do korzystania z ich usług.

Zaparkowałam w pobliżu, wysiadłam, ostentacyjnie postawiłam opakowanie pokrytych rosą

butelek na masce auta, odkapslowałam jedną z nich i zaczęłam pić.

Lula zerknęła na mnie łakomym wzrokiem.

Czyżbyś postanowiła tym piwem nas odciągnąć z naszego skrzyżowania?

Uśmiechnęłam się. Na swój sposób polubiłam te dziewczyny.

Pomyślałam, że pewnie chce wam się pić.

Do diabła. Usycham z pragnienia. - Lula podeszła szybko, wzięła ode mnie butelkę i

zaczęła pić łapczywie. - Sama nie wiem, po cholerę marnuję czas na ulicy. Nikt nie ma

ochoty się pieprzyć w taki upał.

Jackie także podeszła.

128

Nie powinnaś tego robić - mruknęła ostrzegawczo. - Twój chłop się wścieknie.

- Mam go w dupie.

Stary, obleśny sutener. Widziałaś kiedyś, żeby stał tak jak my w

pełnym słońcu na ulicy?

Nie słyszałyście nic o Cullenie? - zagadnęłam. - Nie wydarzyło się tu nic

podejrzanego?

Nie widziałam go - odparła Lula. - Ani tej niebieskiej furgonetki.

A może słyszałyście coś o Carmen?

- Niby co?

Nie pojawiła się w tej okolicy?

Lula miała na sobie nadzwyczaj obcisły stanik, z którego piersi dosłownie jej

wypływały. Z wyrazem ulgi na twarzy przeciągnęła zimną butelką po swoim dekolcie.

Przyszło mi do głowy, że to na nic; do schłodzenia tak obfitego biustu potrzeba by całego

kontenera suchego lodu.

Nie, nic nie słyszałam o Carmen.

Nagle coś mi zaświtało.

Czy ona często spędzała czas w towarzystwie Ramireza?

Wcześniej czy później każda na niego trafia.

I ty również się z nim zadajesz?

Nie. On ćwiczy swoje magiczne sztuczki tylko na młodych, niedoświadczonych

dzierlatkach.

A gdyby chciał się z tobą zabawić, poszłabyś z nim?

Złotko, czy myślisz, że można Ramirezowi czegokolwiek odmówić?

Słyszałam, że on maltretuje kobiety.

Mnóstwo facetów wyżywa się na kobietach - wtrąciła Jackie. - Czasami po prostu

muszą sobie ulżyć.

- A niekiedy im odbija -

odparłam. - Można trafić na zupełnego pomyleńca. Właśnie

słyszałam, że Ramirez jest stuknięty.

Lula

podejrzliwie zerknęła na okna sali gimnastycznej na pierwszym piętrze budynku

po przeciwnej stronie ulicy.

- To prawda -

mruknęła. - Niezły z niego szajbus. Przeraża mnie. Jedna z moich

przyjaciółek zgodziła się pójść do niego i ostro ją pokaleczył.

- Poka

leczył? Nożem?

Nie, stłuczoną butelką od piwa. Odtłukuje samą szyjkę, a potem... No wiesz, robi to

ostrym szkłem.

Zimno mi się zrobiło, wręcz doznałam chwilowego zawrotu głowy.

Skąd wiesz, że Ramirez wyprawia takie rzeczy?

129

Słyszy się to i owo.

- Ludz

ie gadają, co im ślina na język przyniesie - wtrąciła Jackie. - Powinni trzymać

gęby na kłódkę. Jeśli usłyszy o tym ktoś obcy, można mieć poważne kłopoty. Ale ludzie sami

są sobie winni, powinni się najpierw zastanowić, nim zaczną rozpowiadać takie plotki. Ty też

trzymaj się od tego z daleka. Ja nie mam zamiaru tego wysłuchiwać. Ani mi się śni. Wracam

na skrzyżowanie. Kiedy się sama przekonasz, co jest dla ciebie dobre, także zastosujesz

podobną metodę.

Chrzanisz. Ja aż za dobrze wiem, co jest dla mnie dobre, a mimo to muszę stać jak

kołek pod latarnią, prawda? - burknęła Lula, oddalając się za przyjaciółką.

Uważaj na siebie - rzuciłam za nią.

Ktoś taki jak ja nie musi specjalnie na siebie uważać - odparła. - Nie dam sobie

jeździć po głowie. Wszyscy wiedzą, że z Lulą lepiej nie zadzierać.

Wstawiłam resztę piwa na siedzenie, usiadłam za kierownicą i zatrzasnęłam drzwi.

Uruchomiłam silnik, włączyłam nawiewnicę na pełną moc i tak ustawiłam wszystkie wyloty,

by strumienie chłodnego powietrza biły mi prosto w twarz.

- Ruszaj, Isabello -

mruknęłam do siebie. - Weź się w garść.

Ale nie było to takie proste. Serce waliło mi jak młotem, przerażenie ściskało za

gardło. Zrobiło mi się strasznie żal tej dziewczyny, której nawet nie znałam, a która musiała

strasznie

wycierpieć. Miałam ochotę uciekać jak najdalej od ulicy Starka i już nigdy się nie

pojawiać w tej okolicy. Nawet nie chciałam znać dalszych szczegółów, pragnęłam się uwolnić

od tego przemożnego strachu dopadającego mnie w najmniej oczekiwanych chwilach.

acisnęłam kurczowo palce na kierownicy, pochyliłam głowę i spojrzałam na okna

pierwszego piętra najbliższej kamienicy, gdzie mieściła się sala treningowa. Coraz

silniejszym strachem napawała mnie myśl, że nikt dotąd nie odważył się zaskarżyć

Ramireza, prze

z co ten łajdak mógł ciągle maltretować kolejne dziewczyny.

Rozwścieczona, wyskoczyłam z samochodu, zatrzasnęłam za sobą drzwi i poszłam

szybko w kierunku wejścia do sąsiedniego budynku, w którym znajdowało się biuro Alphy.

Wbiegłam na górę, przeskakując po dwa schodki naraz. Jak burza przemknęłam przez

sekretariat i wpadłam do gabinetu menadżera z takim impetem, że drzwi z hukiem odbiły się

od ściany.

Alpha podskoczył na krześle.

Podeszłam do jego biurka, oparłam się dłońmi o jego krawędź i pochyliwszy się nisko,

rzuciłam mu prosto w twarz:

Dziś w nocy dzwonił do mnie pański bokser. Wyżywał się na jakiejś dziewczynie i

chciał, żebym wszystko słyszała przez telefon. Wiem, że był już kilkakrotnie oskarżony o

brutalny gwałt, wiem także, iż lubuje się w maltretowaniu kobiet. Nie mam pojęcia, jakim

130

sposobem udawało mu się dotąd uniknąć aresztowania, ale proszę przyjąć do wiadomości,

że wyczerpał swój limit szczęścia. Albo go pan powstrzyma, albo ja to zrobię. Pójdę na

policję, przedstawię całą sprawę dziennikarzom, powiadomię bokserską komisję

dyscyplinarną.

Proszę tego nie robić, ja się wszystkim zajmę. Przysięgam, że go powstrzymam.

Zaciągnę go do psychiatry.

- I to jeszcze dzisiaj!

Tak, dzisiaj. Obiecuję, że zrobię wszystko, aby mu pomóc.

Nie wierzyłam w ani jedno jego słowo, ale nie miałam nic więcej do powiedzenia.

Zrobiłam zwrot na pięcie i wyszłam stamtąd równie szybko, jak weszłam. Na schodach

zaczerpnęłam kilka głębszych oddechów, żeby móc przejść przez ulicę z udawanym

spokojem, gdyż byłam spięta do granic wytrzymałości. Uruchomiłam silnik i starając się

trzymać nerwy na wodzy, pojechałam w stronę śródmieścia.

Było jeszcze dość wcześnie, ale straciłam wszelką ochotę do dalszych poszukiwań.

Samochód jak gdyby sam kierował się w stronę mego domu i zanim się obejrzałam,

wjechałam już na parking. Zamknęłam wóz, weszłam schodami na górę, podreptałam do

sypialni i rzuciłam się na wznak na łóżko.

Obudziłam się o trzeciej w znacznie lepszym nastroju. Podczas snu mój umysł

widocznie gorączkowo pracował i zdołał znaleźć jakieś zakamarki, w których upchnął tę

kolejną porcję przygnębiających wrażeń. Co prawda, wciąż jeszcze tkwiły w mej

świadomości, lecz nie były już tak natarczywe i nie przyprawiały o zawroty głowy.

Zrobiłam sobie kanapkę z masłem orzechowym i dżemem, odkroiłam kęs dla Rexa, a

jedząc połączyłam się telefonicznie z domowym aparatem Cullena i przesłałam kod,

nakazujący automatycznej sekretarce odtworzyć nagrane rozmowy.

Najpierw wysłuchałam oferty zakładu fotograficznego, który obiecywał Cullenowi

osiem zdjęć za cenę dwóch, jeśli tylko zgodzi się pozować. Później dzwonił ktoś, kto

stanowczo chciał sprzedać Edwardowi jakieś żarówki. Wreszcie wiadomość zostawiła

Charlene, czyniąc parę nieprzyzwoitych propozycji, przy czym dyszała ciężko, potem zaś

albo

przeżyła wyjątkowy orgazm, albo niechcący nadepnęła kotu na ogon. Tak się

nieszczęśliwie złożyło, że zagrała taśmę do końca, toteż nie zostały zarejestrowane żadne

inne telefony. Zresztą to mi i tak wystarczyło, niezbyt miałam ochotę wysłuchiwać czegoś

ęcej.

Sprzątałam w kuchni, kiedy zadzwonił telefon. Natychmiast włączyła się

automatyczna sekretarka.

Słyszysz mnie, Isabello? Jesteś w domu? Widziałem dzisiaj, jak ucinasz sobie

pogawędkę z Lula i Jackie. Popijałyście razem piwo. To mi się nie podoba, Isabello. Dostaję

131

mdłości. Mam wrażenie, że lubisz te dziwki bardziej ode mnie. A zarazem ogarnia mnie

wściekłość, bo nie chcesz tego, co mistrz ma ci do zaoferowania. Może wyślę ci prezent,

Isabello

. Postaram się, aby dostarczono go pod twoje drzwi, kiedy będziesz spała. Podoba ci

się ten pomysł? Wszystkie kobiety uwielbiają prezenty, a zwłaszcza takie, jakie rozdaje

mistrz. Niech to będzie niespodzianka, Isabello. Coś przeznaczonego wyłącznie dla ciebie.

Przetrawiając jeszcze te słowa, które padły z głośnika, pospiesznie sprawdziłam, czy

mam w torebce nabity rewolwer oraz zapasową amunicję. Błyskawicznie wybiegłam z domu.

Zajechałam pod sklep Sunny dokładnie o czwartej i zaczekałam na parkingu, aż zjawi się

Emmett

. Przyjechał kwadrans później.

Był już bez munduru, ale nosił swój prywatny rewolwer w kaburae przy pasie.

A gdzie twoja broń? - zapytał.

Bez słowa poklepałam torebkę.

Czyżbyś nosiła ją stale przy sobie? W New Jersey to poważne wykroczenie.

- Mam pozwolenie.

Pokaż.

Wyjęłam z portfelika stosowny dokument.

- Ale to jest pozwolenie na posiadanie broni, a nie na jej noszenie podczas

wykonywania obowiązków służbowych - zauważył Emmett.

„Leśnik” mówił, że to mi wystarczy.

I ma zamiar ci zawsze towarzyszyć, kiedy będziesz kogokolwiek poszukiwała?

No cóż, wydaje mi się, że on dość luźno interpretuje niektóre przepisy prawa. Więc

jak, aresztujesz mnie?

Nie, ale takie wykroczenie będzie cię trochę kosztowało.

Wypiszesz mandat na dychę?

Dychę to możesz zapłacić za parkowanie w niewłaściwym miejscu. Mnie zaś jesteś

winna duże piwo i pizzę.

Musieliśmy przejść przez sklep, chcąc skorzystać ze strzelnicy na zapleczu. Emmett

uiścił konieczne opłaty i kupił pudełko nabojów. Poszłam w jego ślady. Wybudowana na

tyłach strzelnica miała wielkość niedużej sali bilardowej. Mieściło się tam siedem stanowisk

pooddzielanych przepierzeniami sięgającymi do piersi. Dowiedziałam się, że odległość

między pulpitem strzeleckim a tarczą, która przedstawiała zarys ludzkiej sylwetki uciętej na

wysokości kolan, z namalowanymi koncentrycznymi kołami w okolicy serca, to dystans.

Pierwsza reguła zachowania na strzelnicy głosiła, aby pod żadnym pozorem nie kierować

broni w stronę człowieka zajmującego sąsiednie stanowisko.

W porządku, zacznijmy od samego początku - rzekł Gazarra. - Twój rewolwer to

Smith & Wesson, model specjalny kalibru 9,65 milimetra. To broń pięciostrzałowa, przez co

132

zaliczana jest do kategorii małych rewolwerów. Widzę, że masz naboje z pociskami o

miękkim płaszczu, których głównym zadaniem jest wywołanie u postrzelonego maksimum

bólu oraz cierpienia. Jeśli popchniesz kciukiem do przodu ten mały zameczek, otworzysz

bębenek i będziesz mogła wtedy nabić broń. Do każdego cylindra włóż jeden nabój i

zatrzaśnij bębenek z powrotem. Nigdy nie rób tego, trzymając palec na spuście. Człowiek

przestraszony lub zaskoczony odruchowo zgina palce i bardzo łatwo mogłabyś się wtedy

sama postrzelić. Najlepiej trzymaj palec wskazujący wyprostowany i ułożony wzdłuż komory

rewolweru, a połóż go na spuście dopiero wtedy, kiedy będziesz gotowa do strzelania.

Dzisiaj pokażę ci podstawową pozycję strzelecką. Rozstaw lekko stopy, na szerokość

ramion, stań pewnie na piętach, chwyć kolbę obiema dłońmi, układając lewy kciuk na

prawym, i wyprostuj ręce. Popatrz na tarczę, powoli unieś broń i wymierz ją do celu. Na

czubku lufy znajduje się muszka, a u jej nasady szczelina. Musisz tak wymierzyć, by środek

celu znajdował się dokładnie na linii muszki i szczeliny. Strzelać z rewolweru można na dwa

sposoby, albo tylko naciskając spust, albo naciskając go i jednocześnie odciągając kurek,

wtedy jest lżej.

Kolejno demonstrował mi wszystkie czynności, robiąc to powoli, aby rewolwer nie

wypalił. Wreszcie otworzył bębenek, wysypał naboje na pulpit, położył broń obok nich i cofnął

się o krok.

- Masz j

akieś pytania?

- Nie. Przynajmniej na razie.

Wręczył mi ochraniacze na uszy.

No to do dzieła.

Pierwszy strzał oddałam tylko naciskając spust i pocisk trafił w koncentryczne koła na

tarczy. Opróżniłam w ten sposób cały bębenek, ponownie naładowałam rewolwer i

spróbowałam strzelać, odciągając kciukiem kurek. Przy tej metodzie było mi nieco trudniej

utrzymać broń w prostej linii, lecz i tak pociski trafiały w tarczę.

W ciągu pół godziny zużyłam cały swój zapas amunicji, a strzelanie wychodziło mi

coraz gorze

j, gdyż rozbolały mnie mięśnie rąk. Kiedy jeszcze korzystałam z sali

gimnastycznej, zazwyczaj stosowałam ćwiczenia na mięśnie brzucha i nóg, ponieważ

chciałam zahamować odkładanie się tłuszczu na udach oraz biodrach. Teraz, na strzelnicy,

tamte ćwiczenia na nic mi się nie przydawały, gdyż mięśnie górnych partii ciała miałam

wyraźnie słabiej rozwinięte.

Emmett

wcisnął guzik i tarcza podjechała do stanowiska.

Całkiem nieźle, kowboju.

Zdecydowanie łatwiej mi się strzela, gdy tylko naciskam spust.

- To pewni

e dlatego, że jesteś kobietą.

133

Masz czelność mówić takie rzeczy, kiedy stoję przed tobą z rewolwerem w ręku?

Przed wyjściem ze sklepu kupiłam nową paczkę amunicji i wraz z bronią wrzuciłam ją

do torebki. Przyszło mi do głowy, że skoro od paru dni jeżdżę kradzionym samochodem, to

chyba nie ma się co przejmować groźbą oskarżenia o noszenie rewolweru bez specjalnego

zezwolenia.

I co? Zasłużyłem na tę pizzę? - zapytał Emmett.

- A Shirley?

Jest na przyjęciu dobroczynnym.

Z dziećmi?

Nie, odwiozła je do teściowej.

I chcesz zrezygnować z diety?

Czyżbyś próbowała się wykręcić sianem?

Jestem w sytuacji bezdomnej staruszki żebrzącej na peronie dworca. Moje zasoby

gotówkowe wynoszą dwanaście dolarów i trzydzieści trzy centy.

W takim razie ja ci postawię pizzę.

Dobra. Zresztą chciałabym z tobą pogadać, mam kłopoty.

Dziesięć minut później zajęliśmy miejsca w pizzerii Pina. W śródmieściu jest kilka

włoskich restauracji, ale Pino serwuje najlepszą pizzę. Co prawda, słyszałam, że nocami po

zapleczu lokalu gr

asują karaluchy wielkości dobrze spasionych kotów, ale nigdy mnie to nie

zniechęciło do odwiedzania tej znakomitej pizzerii. Ciasto było tu zawsze chrupiące z

zewnątrz i puszyste w środku, sosy wyśmienite, domowej roboty, a przyprawy tak dobrane,

że jakimś magicznym sposobem natychmiast usuwały z człowieka wszelkie ślady

zmęczenia. Z salą jadalną sąsiadował niewielki bar, ulubione miejsce spotkań gliniarzy

schodzących ze służby. O tej porze jednak kolejkę w barze tworzyli głównie ludzie kupujący

pizzę na wynos.

Zajęliśmy miejsca na sali, zamówiliśmy pizzę i poprosiliśmy o dwa piwa. Stolik

zakrywała cerata w biało-czerwoną szachownicę, na środku stały dwa słoiczki, jeden z

mieloną papryką, drugi z tartym parmezanem. Ściany lokalu były wyłożone grubo

polakiero

wanymi panelami boazeryjnymi, nad nimi ciągnęły się szeregi oprawionych w ramki

fotografii znanych obywateli włoskiego pochodzenia. Do nielicznych wyjątków należały

zdjęcia Franka Sinatry oraz Benito Ramireza.

Co to za kłopoty? - spytał Gazarra.

- Dwa. Pierwszym moim problemem jest Edward Cullen

. Spotkałam go już

czterokrotnie od czasu, kiedy podjęłam się wykonać zlecenie dla Kajusza, i ani razu nie

zdołałam zrobić nic w celu obezwładnienia go i odstawienia do aresztu.

Boisz się go?

134

- Nie, ale odczuwam l

ęk przed korzystaniem z rewolweru.

Więc zrób to kobiecym sposobem, użyj gazu i potem nałóż mu kajdanki.

Łatwo powiedzieć, pomyślałam. Jak można użyć gazu obezwładniającego wobec

mężczyzny, który ci wpycha język do ust?

Zamierzałam tak postąpić, ale za każdym razem Joe okazywał się szybszy ode

mnie.

Chcesz mojej rady? Daj sobie spokój z Cullenem. Jesteś nowicjuszką, a on

zawodowcem, ma za sobą kilka lat służby w policji. Powszechnie uważa się go za

spryciarza, na pewno nie jest taki, jak pospolici prze

stępcy.

Tak się składa, że nie mogę zrezygnować z tego zlecenia. Czy mógłbyś sprawdzić,

do kogo należy ten samochód? - Pospiesznie zapisałam na serwetce numer rejestracyjny

niebieskiej furgonetki. -

Może to coś wyjaśni. Chciałabym też wiedzieć, czy Carmen Sanchez

miała samochód, a jeśli tak, to czy nie został odstawiony na parking policyjny.

Upiłam spory łyk piwa i rozsiadłam się wygodnie. Nawet nie spostrzegłam, kiedy sala

się zapełniła. Otaczał nas gwar rozmów. Wszystkie stoliki były zajęte, w wejściu stała nawet

grupka oczekujących na wolne miejsca. W taki upał nikomu się nie chciało gotować w domu.

- A jaki jest ten drugi problem? -

spytał Emmett.

Najpierw musisz mi obiecać, że nikomu o tym nie powiesz.

Jezu. Zaszłaś w ciążę?

Spojrzałam na niego, unosząc wysoko brwi.

Skąd ci to przyszło do głowy?

Zrobił głupią minę.

Nie wiem, tak jakoś skojarzyłem. Shirley ciągle mnie tym straszy.

Gazarra doczekał się już czwórki dzieci, najstarsze miało dziewięć lat, najmłodsze

dopiero roczek. Shirley rodziła samych chłopców, a co jeden zapowiadał się na większego

urwisa.

Nie, nie jestem w ciąży. Chodzi o Ramireza.

Pokrótce opowiedziałam mu o wszystkim.

Powinnaś złożyć na niego oficjalną skargę - rzekł Emmett. - Dlaczego nie

zawiadomiłaś policji od razu po tym, jak cię napadł na sali treningowej?

Czy „Leśnik” w takiej sytuacji złożyłby meldunek?

Ty nie jesteś „Leśnikiem”.

- Owszem, ale chyba rozumiesz, do czego zmierzam.

Więc po co mi o tym opowiedziałaś?

Po to, żebyś wiedział, od czego zacząć dochodzenie, gdybym nagle zniknęła.

135

- Matko Boska -

syknął. - Jeśli sądzisz, że Ramirez jest aż tak groźny, to zwróć się do

policji o ochronę.

- Nie mam zaufania do policyjnej ochrony. Poza tym jakie argumenty

przedstawiłabym w sądzie? Ze Ramirez obiecał mi przysłać jakiś prezent? Obejrzyj się tylko.

Co tam widzisz, na ścianie?

Emmett

zerknął przez ramię i westchnął ciężko.

No tak, fotografia Ramireza wisi między zdjęciami Franka Sinatry i Papieża.

Nie podejrzewam, aby spotkało mnie coś złego. Po prostu musiałam się przed kimś

wygadać.

W takim razie umówmy się, że jeśli jeszcze będzie ci się naprzykrzał, natychmiast

dasz mi znać.

Skinęłam głową.

A kiedy będziesz sama w domu, zawsze trzymaj pod ręką nabity rewolwer - ciągnął

Gazarra. -

Nie bałabyś się go użyć przeciwko Ramirezowi, gdybyś została do tego

zmuszona?

- Sama nie wiem. Raczej nie.

Zmienili mi rozkład patroli, będę teraz pełnił służby w ciągu dnia, ale możemy się

spotykać na strzelnicy za sklepem Sunny codziennie o wpół do piątej. Biorę na siebie koszty

amunicji i opłaty. Jedyny sposób na pokonanie lęku przed bronią palną to jak najczęstsze

ćwiczenia w strzelaniu.

136

ROZDZIAŁ 10

Wróciłam do domu o dwudziestej pierwszej i nie mając nic lepszego do roboty

postanowiłam gruntownie posprzątać mieszkanie. Automatyczna sekretarka nie

zarejestrowała ani jednej wiadomości, nie znalazłam też żadnej podejrzanej paczki przed

swoimi drzwiami. Zrobiłam porządek w klatce Rexa, odkurzyłam dywan, wymyłam kafelki w

łazience i przetarłam środkiem czyszczącym te nieliczne meble, jakie mi zostały. Skończyłam

o dziesiątej. Po raz kolejny sprawdziłam zamknięcie okien i drzwi, wzięłam prysznic i

poszłam do łóżka.

Obudziłam się o siódmej całkiem wypoczęta. Spałam jak zabita. Automat dołączony

do telefonu nadal wskazywał, że nie było żadnych połączeń. Na zewnątrz ćwierkały ptaki,

słońce jasno świeciło i nawet dostrzegłam odbicie swojej twarzy w błyszczącej obudowie

tostera. Ubrałam się w szorty oraz bluzkę i nastawiłam ekspres do kawy. Kiedy rozsunęłam

zasłony w saloniku, widok za oknem niemalże zaparł mi dech w piersi. Na błękitnym niebie

nie zauważyłam ani jednej chmurki, a powietrze wciąż było rześkie i wilgotne po ostatnich

opadach. Ogarnęła mnie nieodparta chęć poobcowania ze sztuką, toteż zaśpiewałam na

głos: „Wzgórza ożywa-a-ają na dźwięk tej muzyki...” Okazało się jednak, że nie pamiętam

dalszego tekstu.

Wróciłam do sypialni i energicznym ruchem odsunęłam zasłonę. Widok Luli wiszącej

za oknem zmroził mi krew w żyłach. Była przywiązana do drabinki pożarowej i wyglądała jak

nadm

uchana gumowa lalka. Wyciągnięte ku górze ręce miała wykręcone pod nienaturalnym

kątem, głowa zwisała nisko na piersi, a nogi podciągnięto jej tak, żeby siedziała na podeście

drabiny i nie spadła. Była całkiem naga i silnie zakrwawiona. Pasma zakrzepłej krwi

posklejały jej włosy i czarnymi smugami ciągnęły się wzdłuż ud. Od zewnątrz zasłonięto ją

prześcieradłem, żeby nikt z parkingu nie zauważył nagiego ciała na drabinie.

Zawołałam imię Luli i sięgnęłam do klamki. Serce waliło mi tak, że aż miałam mroczki

rzed oczyma. Pospiesznie otworzyłam okno, wychyliłam się do polowy i zaczęłam szarpać

węzły liny, którą dziewczyna była przymocowana.

Lula się nie ruszała, nie wydawała z siebie żadnego dźwięku, a ja byłam zbyt

zdenerwowana, by móc sprawdzić, czy jeszcze oddycha.

Wszystko będzie w porządku - wymamrotałam nieswoim głosem; czułam silny ucisk

w gardle, a w piersi coś paliło jak żywy ogień. - Zaraz sprowadzę pomoc. - Chlipnęłam raz i

drugi, próbując opanować szloch. - Tylko nie umieraj. Boże, Lula, nie umieraj.

Odwróciłam się, żeby pobiec do telefonu i zadzwonić po karetkę. Pośliznęłam się na

dywanie i huknęłam na podłogę, lecz nawet nie poczułam bólu. Do tego stopnia byłam

przerażona, że podreptałam na czworakach do salonu, ale nie mogłam sobie przypomnieć

137

meru pogotowia ratunkowego. W głowie miałam kompletną pustkę, zdawało mi się, że

lada moment wpadnę w histerię. Czułam się zagubiona i bezradna w obliczu tej

niespodziewanej tragedii.

W końcu połączyłam się z centralą, podałam swój adres i wykrzyczałam, że Lula wisi

nieprzytomna na drabince pożarowej za oknem mej sypialni. We wspomnieniach ujrzałam

Jackie Kennedy, wijącą się na podłodze limuzyny i usiłującą ratować męża trafionego kulami

zamachowca. Nie zdołałam opanować łez, płakałam nad losem Luli, Jackie Kennedy, a

także swoim - nad losem wszelkich ofiar przemocy.

Rzuciłam się do kuchennego stołu, w panice szukając w szufladzie noża, wreszcie

znalazłam go na suszarce nad zlewem. Nie miałam pojęcia, jak długo dziewczyna siedzi tak

przywiązana do drabinki, ale myślałam jedynie o tym, że nie pozwolę jej tam zostać ani

minuty dłużej.

Pobiegłam z nożem do sypialni i roztrzęsionymi rękoma zaczęłam odcinać węzły

krępujące dziewczynę. W końcu Lula osunęła mi się w ramiona. Była chyba ze dwa razy

cięższa ode mnie, ale jakimś cudem zdołałam ją wciągnąć przez okno do środka. Instynkt

podpowiadał mi, żeby uciekać, szukać jakiegoś bezpiecznego schronienia. Uspokoiło mnie

dopiero przybierające stopniowo na sile wycie syren. Wreszcie policjanci zastukali do drzwi

mieszkan

ia. Nawet nie pamiętam, jak wpuściłam ich do środka, choć przecież musiałam to

zrobić. Prawdopodobnie byłam strasznie rozhisteryzowana, gdyż pierwszy gliniarz wziął mnie

za rękę, zaprowadził do kuchni i posadził przy stole. Pojawił się też ktoś w białym fartuchu.

Co się stało? - zapytał policjant.

Znalazłam ją na drabince pożarowej - wyjaśniłam. - Kiedy odsunęłam zasłonkę, ona

już tam była. - Mówiłam urywkami zdań, ponieważ serce waliło mi jak młotem i zęby dzwoniły

o siebie, toteż spazmatycznie łapałam powietrze wielkimi haustami. - Siedziała przywiązana

do drabinki. Przecięłam sznury nożem i wciągnęłam ją do środka.

Lekarz zawołał przez okno sypialni, żeby sanitariusze wnieśli nosze. Rozległ się

głośny zgrzyt odsuwanego na bok łóżka, widocznie potrzeba było więcej miejsca. Strasznie

się bałam zapytać, czy Lula jeszcze żyje. Oddychałam głęboko, tak silnie zaciskając

splecione palce, że prawie cała krew mi z nich odpłynęła. Mimo woli głęboko wbijałam sobie

paznokcie w skórę.

Lula tu mieszkała? - zapytał policjant.

Nie, mieszkam sama. Nie znam jej adresu. Nawet nie wiem, jak się właściwie

nazywa.

Zadzwonił telefon, odruchowo sięgnęłam po słuchawkę. Rozmówca szepnął mi

prosto do ucha:

Otrzymałaś mój prezent, Isabello?

138

Poczułam się tak, jakbym dostała nagle silny cios w żołądek. Przez chwilę nie

wiedziałam, co robić, wreszcie błyskawicznie oprzytomniałam. Wcisnęłam klawisz zapisu w

automatycznej sekretarce i obróciłam pokrętłem wzmocnienia, żeby gliniarze mogli słyszeć tę

rozmowę.

- O jakim prezencie pa

n mówi? - spytałam.

Nie udawaj, doskonale wiesz. Widziałem, że ją znalazłaś i wciągnęłaś przez okno do

sypialni. Obserwowałem cię. Mogłem wejść i wziąć cię w nocy, kiedy smacznie spałaś, lecz

wolałem, żebyś najpierw zobaczyła Lulę. Chciałem ci pokazać, jak potrafię zaspokoić

kobietę, żebyś wiedziała, czego się spodziewać. Przemyśl to sobie, suko. Spróbuj sobie

wyobrazić, jak to może boleć i jakimi słowami najlepiej błagać o litość.

Widzę, że lubi pan zadawać ból kobietom - powiedziałam, szybko odzyskując

spokój.

Bo czasami kobiety bardzo to lubią.

Postanowiłam przejąć inicjatywę.

- A co z Carmen Sanchez?

Jej także zrobił pan krzywdę?

Nie taką, jaką zamierzam wyrządzić tobie. Bo wobec ciebie mam specjalne plany.

- No to na co pan czeka?

Nawet mnie sam

ą zaskoczył ten zaczepny ton. Wcale nie zamierzałam udawać

specjalnie odważnej. Po prostu ogarnęła mnie zimna, skalkulowana, niepohamowana

wściekłość.

Teraz są tam gliny, suko. Nie myślisz chyba, że przyjdę do ciebie, żeby wpaść im w

łapy. Dopadnę cię, kiedy będziesz sama, w najmniej oczekiwanym momencie. Muszę zyskać

pewność, że będziemy mieli mnóstwo czasu tylko dla siebie.

Połączenie zostało przerwane.

- Jezus, Maria! -

szepnął policjant. - Ten facet zwariował!

Wie pan już, kto dzwonił?

Domyślam się.

Wyjęłam kasetę z automatu i na nalepce zapisałam swoje nazwisko oraz datę

nagrania. Ręce wciąż mi się trzęsły do tego stopnia, że napis wyszedł ledwie czytelny.

W salonie rozległa się seria trzasków z głośnika włączonej krótkofalówki, z sypialni

dociera

ły stłumione głosy lekarza i sanitariuszy. Działało to na mnie uspokajająco, odnosiłam

wrażenie, że wszystko wokół mnie wraca do normy. Spojrzałam na siebie i dopiero teraz

zauważyłam, że całą bluzkę mam zaplamioną krwią Luli. Ciemne smugi były widoczne

zar

ówno na moich rękach i przedramionach, jak i na bosych stopach. Rozejrzałam się

dokoła. Ślady krwi widniały też na słuchawce telefonu, na podłodze, blacie kuchennym przy

zlewie.

139

Dowódca patrolu wymienił porozumiewawcze spojrzenia z lekarzem.

- Pewnie chcia

łaby pani zmyć z siebie tę krew - mruknął mężczyzna w białym

fartuchu. -

Radziłbym jak najszybciej pójść pod prysznic.

Wchodząc do sypialni, rzuciłam okiem na Lulę. Dziewczyna leżała przypięta pasami

do noszy, była przykryta białym prześcieradłem i grubym kocem, ale twarz miała odsłoniętą.

Co z nią? - spytałam.

Pierwszy sanitariusz, wypychając już nosze z pokoju w kierunku drzwi wyjściowych,

rzucił lakonicznie:

Żyje.

Kiedy wyszłam spod prysznica, sanitariuszy i lekarza już nie było, zostali tylko dwaj

mundurowani gliniarze z patrolu. Podoficer, który rozmawiał ze mną w kuchni, stał na

środku salonu i porozumiewał się półgłosem z jakimś cywilem. Obaj sporządzali notatki.

Ubrałam się błyskawicznie, nawet nie pomyślałam, żeby wysuszyć włosy. Chciałam jak

ajszybciej złożyć zeznania i mieć to z głowy. Pragnęłam pojechać do szpitala i sprawdzić,

jak się miewa Lula.

Cywil okazał się inspektorem dochodzeniówki, nazywał się Dorsey. Widywałam go

kilka razy, prawdopodobnie w barze u Pina. Był średniego wzrostu, szczupły i wyglądał na

czterdziestoparolatka. Miał na sobie koszulę z krótkimi rękawami, jasne spodnie i sandały.

Zauważyłam u niego w kieszonce na piersi kasetę z mojej automatycznej sekretarki. A więc

pierwszy krok został zrobiony. Opowiedziałam mu o incydencie na sali treningowej,

świadomie pomijając nazwisko Cullena. Chciałam, żeby myślał, iż pomógł mi nie znany

mężczyzna. Gdyby bowiem ekipa śledcza zyskała dowód na to, że Joe nadal przebywa w

mieście, mogłabym się pożegnać ze zleceniem. A ja wciąż miałam nadzieję na odstawienie

Cullena do aresztu i zdobycie honorarium.

Dorsey wszystko pieczołowicie zapisywał, zerkając od czasu do czasu na podoficera

z patrolu. Nie okazywał po sobie zdziwienia. Doszłam do wniosku, że jeśli przez wiele lat

pełni się służbę w policji, to chyba już nic nie jest w stanie człowieka zaskoczyć.

Kiedy gliniarze sobie poszli, szybko wyłączyłam ekspres do kawy, starannie

zamknęłam okno w sypialni, chwyciłam torebkę i tuląc głowę w ramionach, wyszłam na

korytarz. Sprawdziły się moje najgorsze podejrzenia, musiałam przejść obok grupki

zaciekawionych sąsiadów. Była tam i pani Orbach, i pan Grossman, pani Feinsmith i pan

Wolesky, a także inni, którym nie miałam odwagi spojrzeć w oczy. Strasznie chcieli wiedzieć,

co się stało, a ja nie miałam ani czasu, ani nastroju do tego, by udzielać im szczegółowych

wyjaśnień.

140

Spuściwszy nisko głowę, bąknęłam jakieś zdawkowe przeprosiny, przecisnęłam się

korytarzem i pobiegłam schodami do wyjścia, mając nadzieję, że nie będą mnie ścigać.

Wypadłam na parking i pospiesznie wskoczyłam za kierownicę jeepa.

Pojechałam ulicą Saint James do Olden, przecięłam aleję Trenton i skręciłam w

Starka. Mogłam wybrać prostszą drogę do szpitala świętego Franciszka, ale chciałam po

drodze zabrać Jackie. Jadąc ulicą Starka, rzuciłam przelotne spojrzenie na okna sali

treningowej. Z mojego punktu widzenia Ramirez był już skończony. Gdyby i teraz udało mu

się jakimś cudem uniknąć aresztowania, musiałby mieć ze mną do czynienia. A ja byłam

gotowa obciąć mu kutasa tępym nożem, gdybym go spotkała na swej drodze.

Ujrzałam Jackie wychodzącą z pobliskiego baru, gdzie zapewne jadła śniadanie.

Zahamowałam z piskiem opon i zawołałam przez uchylone drzwi:

- Wskakuj!

A co się stało?

Lula jest w szpitalu. Ramirez ją dopadł.

Boże... - szepnęła dziewczyna. - Tego się obawiałam, miała złe przeczucia. Jak ona

się czuje?

Nie wiem dokładnie. Z samego rana znalazłam ją przywiązaną do drabinki

pożarowej za moim oknem. Ramirez ją tam zostawił jako ostrzeżenie dla mnie. Kiedy

zabierała ją karetka, była nieprzytomna.

Stałyśmy razem, kiedy przyszli po nią. Lula nie chciała iść, ale nikt nie ma prawa

czegokolwiek odmówić Ramirezowi. Jej chłop stłukłby ją na kwaśne jabłko...

I tak została pobita do nieprzytomności.

Znalazłam wolne miejsce na parkingu przy alei Hamilton, kilkadziesiąt metrów od

tylnego wejścia do szpitala. Włączyłam alarm, zamknęłam wóz i obie z Jackie ruszyłyśmy

energicznym krokiem. Dziewczyna musiała być znacznie cięższa ode mnie, lecz gdy

stanęłyśmy przed kontuarem recepcyjnym, nawet nie oddychała szybciej. Pewnie wyrobiła

sobie znakomitą formę, stercząc po całych dniach na świeżym powietrzu.

Niedawno przywieziono tu karetką dziewczynę o imieniu Lula - oznajmiłam

pielęgniarce.

Ta przyjrzała mi się badawczo, następnie przeniosła wzrok na Jackie, która miała na

sobie jaskrawozielone skąpe szorty, odsłaniające niemal do połowy jej pośladki, zwykłe

piankowe klapki oraz króciutką obcisłą bluzeczkę w kłującym, różowym kolorze.

Jesteście jej krewnymi? - spytała podejrzliwie.

Lula nie ma tu żadnych bliskich.

Musimy znać jej dane personalne do akt.

Mogę podyktować - zaoferowała Jackie.

141

Kiedy formalności dobiegły końca, poproszono nas, byśmy usiadły na ławce i

zaczekały. Siedziałyśmy w milczeniu, bez zainteresowania przeglądając stare pisma

ilustrowane i obserwując ludzkie tragedie, których dowody były aż nadto widoczne w

poczekalni. Po upływie pół godziny znowu zapytałam o Lulę i dowiedziałam się, że jeszcze

robią jej prześwietlenia. Spytałam więc, ile to może potrwać, lecz pielęgniarka nie umiała

odpowiedzieć. Obiecała jednak, że gdy tylko coś będzie wiadomo, wyjdzie do nas któryś z

lekarzy. Powtórzyłam to Jackie, ta jednak tylko mruknęła zniechęcona:

- Tak, czekaj tatka latka...

Czułam narastający głód kofeiny, poprosiłam więc ją, by została w poczekalni, sama

zaś wyruszyłam na poszukiwanie kafeterii. Powiedziano mi, żebym się kierowała wzdłuż

ciemnych śladów wydeptanych na podłodze, a na pewno trafię do jakiegoś baru.

Zapakowałam cały kartonik kanapkami i dwoma dużymi kubkami z kawą, a po namyśle

dokupiłam jeszcze dwie pomarańcze, wychodząc z założenia, że witaminy pomogą nam

zachować zdrowie i dobrą formę. Wracając korytarzem, pomyślałam, że to prawie tak,

jakbym pamiętała o włożeniu czystych majtek na wypadek, gdybym miała zginąć w

katastrofie samochodowej. No cóż, przezorności nigdy za wiele.

Lekarz zjawił się dopiero po następnej godzinie.

Spojrzał uważnie na mnie, potem na Jackie, która nerwowo obciągnęła bluzeczkę i

usiłowała zakryć pośladki nogawkami szortów. Ale jej wysiłki były daremne.

Czy panie są krewnymi poszkodowanej? - zwrócił się do Jackie.

Mniej więcej. Jak ona się czuje?

Jest w kiepskim stanie, ale rokowania są dobre. Straciła mnóstwo krwi i doznała

wstrząsu mózgu. Na całym ciele ma wiele ran, które trzeba pozszywać i opatrzyć.

Przewieźliśmy ją na oddział chirurgiczny. Na pewno potrwa to jakiś czas, zanim znajdzie się

na sali ogólnej. Sądzę, że nie ma sensu tu czekać, mogą panie przyjść za dwie godziny.

Nie ruszę się stąd na krok - oznajmiła Jackie.

rzez dwie godziny nikt się nami nie interesował. Zjadłyśmy wszystkie kanapki, a

ponieważ nie było ich zbyt wiele, rozprawiłyśmy się też z pomarańczami.

Wcale mi się to nie podoba - mruknęła w końcu Jackie. - Nie cierpię takich

przybytków. Wszystko tu cuchnie konserwowanym zielonym groszkiem.

Widzę, że chyba dużo czasu spędzałaś w szpitalach.

- Taki los.

Nie zamierzała niczego więcej wyjaśniać, a ja wolałam się nie dopytywać. Znowu

zaczęłam się rozglądać na wszystkie strony i zauważyłam Dorseya rozmawiającego z

pielęgniarką w recepcji. Energicznie potakiwał głową, zapisując jej odpowiedzi na swoje

142

pytania. W końcu pielęgniarka ruchem głowy wskazała nas i po chwili Dorsey ruszył w tę

stronę.

- Co z Lula? -

zapytał. - Są jakieś wieści?

Zabrali ją na chirurgię.

Przysunął sobie krzesło i usiadł obok mnie.

Nie zdołaliśmy jeszcze odnaleźć Ramireza. Nie wie pani, gdzie on może

przebywać? Może powiedział coś ciekawego, zanim uruchomiła pani zapis w automatycznej

sekretarce?

Mówił, że widział, jak wciągam Lulę przez okno do sypialni. Widział też policjantów

w moim mieszkaniu. Musiał obserwować dom z bliskiej odległości.

Prawdopodobnie dzwonił z aparatu w samochodzie.

Przyznałam mu rację.

Oto moja wizytówka - rzekł, zapisując na odwrocie ciąg cyfr. - A to domowy numer.

Jeśli zobaczy pani Ramireza bądź odbierze kolejny telefon od niego, proszę mnie

natychmiast powiadomić.

Nie sądzę, żeby łatwo było mu się ukryć - powiedziałam. - Jest miejscowym

bożyszczem. Prawie każdy go rozpozna.

Kiedy Dorsey chował długopis do wewnętrznej kieszeni marynarki, dostrzegłam kolbę

rewolweru wystającą mu z podramiennej kabury.

W tym mieście jest wiele osób, które zrobią wszystko, żeby ukryć Benito Ramireza i

zapewnić mu ochronę. Mieliśmy z tym już kilkakrotnie do czynienia.

Możliwe, ale do tej pory nie zdobyliście dowodu w postaci utrwalonej na taśmie

rozmowy.

Zgadza się. Ta kaseta w znaczący sposób zmienia sytuację.

- Niczego nie zmienia -

wtrąciła Jackie, gdy Dorsey odszedł. - Ramirez zrobi to, co mu

się spodoba. Nikt nie wystąpi przeciwko niemu tylko dlatego, że stłukł jakąś dziwkę.

My wystąpimy - powiedziałam stanowczo. - Możemy go powstrzymać. Namówimy

Lulę, żeby złożyła zeznania.

- Na pewno -

bąknęła Jackie. - Widzę, że jeszcze mało wiesz.

Dopiero o trzeciej pozwolo

no nam zobaczyć Lulę. Nie odzyskała przytomności i leżała

na oddziale intensywnej terapii. Wyznaczono każdej z nas dziesięciominutowe odwiedziny.

Trzymając dłoń leżącej bez czucia dziewczyny, obiecałam jej solennie, że wszystko dobrze

się skończy. Kiedy mój czas dobiegł końca, powiedziałam Jackie, że nie będę na nią czekać,

ponieważ mam umówione spotkanie. Ona zaś rzekła stanowczo, że nie ruszy się ze szpitala,

dopóki Lula nie otworzy oczu.

143

Zjawiłam się na strzelnicy pół godziny przed przyjazdem Gazarry. Uiściłam opłatę,

kupiłam paczkę nabojów i zajęłam miejsce na stanowisku. Najpierw poćwiczyłam strzelanie z

równoczesnym odwodzeniem kurka palcem, później skupiłam się na trafianiu w wybrany

punkt tarczy. Wyobrażałam sobie, że stoję naprzeciwko Ramireza. Celowałam mu prosto w

serce, krocze, w nos.

Eddie przyjechał na strzelnicę o wpół do piątej. Postawił na pulpicie przede mną

drugą paczkę amunicji i zajął sąsiednie stanowisko. Zanim zużyłam drugą porcję nabojów,

czułam się już wyśmienicie i nie miałam żadnych oporów przed korzystaniem z broni palnej.

Ostatnich pięć kul zostawiłam w bębenku rewolweru i schowałam go z powrotem do torebki.

Poklepałam Emmetta po ramieniu i pokazałam na migi, że wychodzę.

Pospiesznie wsunął swego glocka do kabury i ruszył za mną. Zatrzymaliśmy się na

parkingu, żeby zamienić parę słów.

Słyszałem przez radio, jak rano wzywali patrol do ciebie - rzekł Gazarra. -

Przepraszam, że nie mogłem przyjechać, byłem zajęty. Rozmawiałem też na komendzie z

Dorseyem. Powiedział, że zachowywałaś się bardzo spokojnie, włączyłaś zapis w

automatycznej sekretarce, kiedy zadzwonił Ramirez.

Trzeba było mnie widzieć pięć minut wcześniej. Nie mogłam sobie przypomnieć, że

numer pogotowia ratunkowego to dziewięćset jedenaście.

Nie przyszło ci do głowy, żeby wyjechać na jakiś czas?

Owszem, zaświtała mi taka myśl.

Cały czas nosisz rewolwer w torebce?

Ależ skąd! Przecież to by było wbrew przepisom.

Emmett

westchnął ciężko.

Tylko nie pokazuj go nikomu, dobra? I zadzwoń do mnie, jak coś się wydarzy.

Gdyb

yś chciała, możesz zamieszkać u nas na tak długo, jak będzie trzeba.

Dziękuję.

Sprawdziłem ten numer rejestracyjny, który mi dałaś. To furgonetka ściągnięta na

parking policyjny za pozostawienie jej w niedozwolonym miejscu. Właściciel nigdy się po

nian

ie zgłosił.

Ja jednak widziałam Emmetta za kierownicą tego auta.

Widocznie pożyczył ją sobie.

Uśmiechnęliśmy się oboje na myśl, że Joe posługuje się wozem wykradzionym z

policyjnego parkingu.

- A co z Carmen Sanchez?

Ma samochód?

Gazarra wyciągnął z portfela zapisaną kartkę.

144

Zapisałem jego markę, kolor i numer rejestracyjny. Nie został zarekwirowany ani

odstawiony na parking. Może chcesz, żebym odwiózł cię do domu i sprawdził, czy w

mieszkaniu jest wszystko w porządku?

Nie, dziękuję. Pewnie z połowa mieszkańców budynku do tej pory koczuje w

korytarzu i czeka na mój powrót.

Dreszczem przejęła mnie myśl, że w całym mieszkaniu zostały ślady krwi Luli.

Czekała mnie uporczywa walka z przerażającymi dowodami dzieła Ramireza. Pamiętałam,

że ślady krwi są na słuchawce telefonu, ścianach, blacie kuchennym i na podłodze.

Obawiając się, że te ciemne smugi mogą znów wywołać u mnie histerię, wolałam podjąć z

nimi walkę w samotności i nie okazywać przed nikim, jak bardzo się boję.

Zdołałam zaparkować jeepa i przekraść się do wejścia, nie zauważona przez nikogo.

Wybrałam doskonałą porę. W korytarzu na piętrze także nikt na mnie nie czekał. Chyba

rzeczywiście wszyscy sąsiedzi siedzieli teraz przy obiedzie. Wsunęłam rewolwer za pasek

szortów i ściskając w dłoni pojemnik z gazem, ostrożnie przekręciłam klucz w zamku. Serce

waliło mi jak młotem. Przestań się wygłupiać, powtarzałam w myślach; wejdź normalnie do

domu, najwyżej sprawdź pod łóżkiem, czy nie czai się tam jakiś gwałciciel, a następnie włóż

gumowe rękawiczki i zabierz się do pracy.

Zaledwie stanęłam w przedpokoju, dotarło do mnie, że ktoś jest w mieszkaniu. Coś

się gotowało w kuchni. Dolatywało stamtąd ciche bulgotanie, dzwonienie talerzy i szum

odkręconej wody. Po chwili złowiłam też charakterystyczne skwierczenie rozgrzanego

tłuszczu na patelni.

- Halo! -

zawołałam, ściskając oburącz kolbę wymierzonego przed siebie rewolweru.

Poprzez łomotanie pulsu w skroniach ledwie mogłam słyszeć własny głos. - Kto tu jest?

Z kuchni wyjrzał Cullen.

To ja. Odłóż tę pukawkę, musimy porozmawiać.

Jezu! Nie sądzisz, że jesteś cholernie bezczelny? Nie przyszło ci do głowy, że

mogłam cię postrzelić w progu mego mieszkania?

Nie, jakoś o tym nie pomyślałem.

Sporo ćwiczyłam. Naprawdę osiągam już niezłe wyniki na strzelnicy.

Bez słowa przeszedł obok mnie, zamknął drzwi i zasunął rygiel zasuwy.

Domyślam się, że na widok takiego strzelca wyborowego ci papierowi faceci z tarcz

strzelniczych od razu leją po nogach.

- Co robisz w moim mieszkaniu?!

Szykuję obiad. - Jak gdyby nigdy nic ruszył z powrotem w stronę kuchni. - Dotarły do

mnie plotki, że miałaś dziś wyczerpujący dzień.

145

Nie potrafiłam zebrać myśli. Dosłownie łamałam sobie głowę, jak go dopaść, a on

spokojnie czekał w moim mieszkaniu. Miał nawet czelność odwrócić się do mnie tyłem.

Przecież mogłam bez trudu wpakować mu kulę w zadek.

Chyba nie zamierzasz strzelać do nieuzbrojonego człowieka - rzucił, jakby czytał w

moich myślach. - Tutaj, w New Jersey, żaden sąd nie spojrzy na to łaskawym okiem. Możesz

mi wierzyć, co nieco wiem na ten temat.

No dobra, nie zastrzelę cię, pomyślałam, tylko potraktuję gazem obezwładniającym.

Nawet się nie zorientujesz, co cię powaliło na podłogę.

Cullen

spokojnie wrzucił na patelnię porcję siekanych pieczarek i zaczął mieszać.

Moje nozdrza p

ołaskotał smakowity zapach. Obrzuciłam łakomym spojrzeniem duszącą się

mieszaninę cebuli, zielonej i czerwonej papryki oraz pieczarek. Niemal natychmiast

poczułam wzmożone wydzielanie soków trawiennych, skutecznie tłumiących we mnie

mordercze zapędy.

Jakby

wbrew swej woli zaczęłam się przekonywać w duchu, że warto odłożyć użycie

gazu na później i wysłuchać argumentów Cullena, zdawałam sobie jednak sprawę, że moje

prawdziwe motywy są zdecydowanie bardziej przyziemne. Byłam głodna i zmęczona, do

tego Ramir

ez wzbudzał we mnie znacznie silniejszy strach niż Cullen. Mówiąc szczerze,

choć może wyda się to dziwne, czułam się znacznie bezpieczniejsza, kiedy Joe był razem ze

mną w mieszkaniu.

Na wszystko przyjdzie kolej, pomyślałam. Najpierw zjemy obiad. Gaz mogę zostawić

na deser.

Edward

spojrzał na mnie badawczo.

Nie masz ochoty porozmawiać na ten temat?

O czym tu gadać? Ramirez skatował Lulę prawie na śmierć i zostawił ją

przywiązaną do drabinki pożarowej za moim oknem.

Ramirez jest jak pasożyt, który żywi się ludzkim strachem. Widziałaś go

kiedykolwiek na ringu? Kibice kochają go za to, że trzyma się na dystans, dopóki sędzia nie

nakaże mu przystąpić do walki. Bawi się ze swoim przeciwnikiem. Uwielbia widok krwi. Lubi

zadawać rany. I przez cały czas tym swoim miękkim, jedwabistym głosem obraża

przeciwników, opowiada im ze szczegółami, ile naprawdę są warci, jak im się dostanie i jak

mają go błagać o nokaut, kiedy będą już mieli dosyć. Podobnie postępuje z kobietami.

Podnieca go wyraz przerażenia na ich twarzach, grymas bólu. Można by pomyśleć, że

każdej chciałby na zawsze zostawić po sobie znak.

Położyłam torebkę na blacie.

Wiem o tym. Rzeczywiście dobrze mu wychodzi zastraszanie innych i wymuszanie

błagań o litość. Rzekłabym, że ma obsesję na tym punkcie.

146

Cullen

zmniejszył gaz pod patelnią.

Chciałem cię odstraszyć, ale nie przyniosło to żadnego skutku.

Pozbyłam się strachu. Mam wrażenie, że przekroczyłam jakąś granicę i już nie

umiem się bać. - Rozejrzałam się po kuchni i spostrzegłam ze zdumieniem, że Joe pościerał

ślady krwi. - Wyszorowałeś całą kuchnię?

Sypialnię także, ale mimo moich wysiłków będziesz musiała oddać dywan do pralni.

Dzięki. Jeśli mam być szczera, miałam już dość na dzisiaj widoku krwi.

Było aż tak źle?

Owszem. Ten łobuz zrobił jej z twarzy krwawą miazgę, z trudem ją rozpoznałam.

Poza tym krwawiła... na całym ciele. - Coś mnie ścisnęło za gardło, głos znowu mi się zaczął

łamać. Spuściłam głowę i wbiłam wzrok w podłogę. - Jasna cholera...

Wstawiłem do lodówki butelkę wina. Może jednak odłożysz ten rewolwer i wyjmiesz

dwa kieliszki?

Dlaczego nagle stałeś się dla mnie taki miły?

Bo jesteś mi potrzebna.

- O rety!

Nie to miałem na myśli.

Ja też nie o tym myślałam, powiedziałam tylko: O rety! Co pichcisz?

Sos do steków. Zacząłem przygotowywać dopiero wtedy, kiedy wjechałaś na

parking. -

Napełnił kieliszki winem i podał mi jeden. - Mieszkasz w dość spartańskich

warunkach.

Straciłam pracę i nie mogłam sobie znaleźć innej. Musiałam sprzedać prawie

wszystkie meble, żeby jakoś przeżyć.

I dlatego zdecydowałaś się brać zlecenia od Kajusza?

Nie miałam większego wyboru.

Zatem ścigasz mnie dla pieniędzy, a nie z pobudek osobistych.

Na początku robiłam to wyłącznie dla forsy.

Poruszał się po mojej kuchni tak, jakby mieszkał tu od dawna - wyjął talerze z szafki,

rozstawił je na stole, podał z lodówki przygotowaną wcześniej surówkę w salaterce.

Doznawałam mieszanych uczuć, z jednej strony czułam się upokorzona, wręcz znieważona,

z drugiej zaś byłam dumna, że usługuje mi mężczyzna.

Joe nałożył na talerze po jednym wielkim steku, podzielił na porcje mieszaninę

duszonych jarzyn, po czym wyjął z piekarnika ziemniaki upieczone w aluminiowej folii.

Doprawił surówkę na ostro, polał steki sosem do pieczeni, zamknął piekarnik i wytarł ręce w

ścierkę.

- A czemu teraz robisz to z pobudek osobistych? -

zapytał.

147

Przykułeś mnie kajdankami do drążka od zasłonki prysznicowej, a potem zmusiłeś

do grzebania w śmieciach w poszukiwaniu kluczyków od samochodu! Za każdym razem,

kiedy cię spotykam, robisz wszystko, żeby mnie poniżyć!

A jednak wrzuciłem do śmieci kluczyki od swojego samochodu, a nie twojego. - Upił

nieco wina i spojrzał mi prosto w oczy. - W końcu ukradłaś mój wóz.

Był mi potrzebny do realizacji planu.

Aha. Pewnie zamierzałaś mnie ogłuszyć, kiedy się zjawię, żeby go zabrać z

parkingu.

Mniej więcej.

Przeniósł oba talerze na stół.

Podobno Macy poszukuje kogoś do pomocy w swoim salonie fryzjerskim.

Jakbym słyszała moją mamę.

Cullen

uśmiechnął się i odkroił kęs mięsa.

Miałam za sobą wyczerpujący dzień, kieliszek wina i smakowity obiad błyskawicznie

poprawiały mi samopoczucie. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie, jedząc w milczeniu, niczym

małżeństwo z wieloletnim stażem. Szybko rozprawiłam się ze swoją porcją i rozsiadłam

wygodnie na

krześle.

Może powiesz wreszcie, do czego ci jestem potrzebna?

Oczekuję współpracy, a w zamian postaram się, abyś otrzymała to honorarium za

odstawienie mnie do aresztu.

Słucham z wytężoną uwagą.

Carmen Sanchez była policyjną informatorką. Tamtego wieczoru siedziałem w domu

i oglądałem telewizję, kiedy zadzwoniła z prośbą o pomoc. Powiedziała, że ją zgwałcono i

pobito, że potrzebuje pieniędzy oraz jakiegoś bezpiecznego schronienia, za co obiecała

dostarczyć mi sporo nadzwyczaj ciekawych informacji. Kiedy zapukałem do jej mieszkania,

otworzył mi Ziggy Kulesza, Carmen nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Znajdował się tam

jeszcze jeden facet, którego później policja uznała za nie zidentyfikowanego świadka.

Wychylił się z sypialni i widocznie mnie rozpoznał, gdyż zawołał ze strachem w głosie: „To

gliniarz! Otworzyłeś drzwi jakiemuś pieprzonemu kapusiowi!” Ziggy błyskawicznie sięgnął po

broń i nacisnął spust, ja również dobyłem rewolweru. Strzeliłem na ślepo i Kulesza padł na

podłogę. Nie wiem, co się później działo. Odzyskałem przytomność na korytarzu. Tamten

facet zniknął, Carmen Sanchez także. Zniknął też pistolet Kuleszy.

Jak to możliwe, iż Ziggy chybił z tak małej odległości? Zastanawiające jest też, że

policja nie znalazła na korytarzu żadnego śladu po pocisku.

Sam nie umiem sobie tego wytłumaczyć. Wygląda na to, że jego broń po prostu nie

wypaliła.

148

I chciałbyś odnaleźć Carmen, żeby potwierdziła twoje alibi?

Nie sądzę, aby mogła jeszcze złożyć jakiekolwiek zeznania. Podejrzewam, że

Ramirez ją pobił, a następnie wysłał Kuleszę i tego drugiego, by dokończyli dzieła. Ziggy od

dawna zajmował się sprzątaniem po brudnej robocie Ramireza. Kiedy się pełni służbę na

ulicach miasta, człowiek wysłuchuje setek różnych plotek. Nie jest żadną tajemnicą, że

Ram

irez uwielbia pastwić się nad kobietami. Zdarzało się, że kobiety, które po raz ostatni

widywano w jego towarzystwie, następnie znikały bez śladu. Moim zdaniem albo zbytnio się

na nich wyżywał, albo też wysyłał swoich pomocników, by dokończyli dzieła i zatarli ślady.

Zwłoki w jakiś sposób usuwano, a dopóki nie odnaleziono ciał, nie było dowodów

przestępstwa. Jestem przekonany, że Carmen leżała już martwa w swojej sypialni, kiedy do

niej przyjechałem. Właśnie dlatego Ziggy się przestraszył i sięgnął po broń.

Z budynku jest tylko jedno wyjście - wtrąciłam - a nikt nie widział, żeby Sanchez

wychodziła czy też ktoś wynosił jej zwłoki...

Ale okno jej sypialni wychodzi na tyły. Jest tam alejka dojazdowa...

I myślisz, że ów tajemniczy wspólnik Kuleszy po prostu wyrzucił ciało przez okno -

dokończyłam za niego.

Cullen

wstawił talerze do zlewu i włączył ekspres do kawy.

Muszę znaleźć tego faceta, który mnie rozpoznał. Kuleszy broń wyleciała z ręki,

kiedy upadł na podłogę. Widziałem to wyraźnie. Po tym, jak zostałem ogłuszony, tamten

drugi facet musiał ją schwycić, dać nura do sypialni, wyrzucić zwłoki Carmen przez okno i

samemu wyskoczyć.

Byłam tam. Piętra są dość wysokie, taki skok groziłby połamaniem nóg.

Edward

wzruszył ramionami.

A może zdołał się jakoś prześliznąć przez tłum, który szybko zebrał się na

korytarzu? Mógłby się wówczas wymknąć tylnymi drzwiami na alejkę, zabrać zwłoki Carmen

i odjechać.

Powiedz mi jeszcze, jak sobie wyobrażasz zdobycie przeze mnie honorarium w

wysokości dziesięciu tysięcy dolarów.

Jeśli pomożesz mi udowodnić, że zastrzeliłem Kuleszę działając w samoobronie, po

prostu pozwolę ci się odstawić do aresztu.

Już nie mogę się doczekać tej chwili.

Tylko Ramirez może mnie doprowadzić do tego faceta. Zacząłem go obserwować z

ukr

ycia, ale bez rezultatu. Tak się fatalnie złożyło, że utraciłem zdolność swobodnego

poruszania się po mieście. Nie mam już do kogo zwrócić się o pomoc. Muszę coraz więcej

czasu poświęcać na szukanie kryjówek, zamiast na poszukiwanie tego świadka. Zresztą nie

149

tylko czasu mi brakuje, ale również pomysłów. Jesteś chyba jedyną osobą, której nikt nie

będzie podejrzewał o to, że mi pomaga.

Dlaczego sądzisz, iż zechcę ci pomóc? Może skorzystam z pierwszej nadarzającej

się okazji, żeby cię skrępować i odstawić na policję?

Nie zrobisz tego, ponieważ jestem niewinny.

Ale to już twój problem, nie mój - odparłam zaczepnie.

Mówiąc szczerze, wcale tak nie myślałam. W głębi serca zaczynało mi być go trochę

żal.

W takim razie sprecyzuję stawkę, o jaką się toczy gra. W czasie, gdy będziesz mi

pomagała odnaleźć tego faceta, ja będę cię chronił przed Ramirezem.

Miałam już na końcu języka, że nie potrzebuję żadnej ochrony, ale na szczęście się

pohamowałam. W gruncie rzeczy potrzebowałam wszelkiej możliwej ochrony.

- A je

śli Dorsey przymknie Ramireza i ten przestanie mi już zagrażać?

Nie łudź się. Natychmiast wyjdzie za kaucją i będzie jeszcze bardziej na ciebie

rozwścieczony. Ma w tym mieście bardzo wielu wpływowych przyjaciół.

W jaki sposób zamierzasz mnie ochraniać?

Po prostu będę strzegł twojej dupci, słodziutka.

Nie zgodzę się na to, byś spał w moim mieszkaniu.

Mogę spać w furgonetce. Jutro rano założę tu instalację podsłuchową.

- Czemu nie dzisiaj?

Jeśli wolisz, mogę to zrobić jeszcze dzisiaj, ale moim zdaniem tej nocy nic ci nie

grozi. Ramirez wyraźnie chce cię przestraszyć. Zawsze tak postępuje przed walką. A z tobą

zamierza chyba stoczyć pełnych dziesięć rund.

Przyznałam mu rację. Ramirez już kilkakrotnie mógł bez większych przeszkód

włamać się do mieszkania przez okno sypialni, wyraźnie odwlekał jednak tę chwilę.

Jeśli nawet się zdecyduję ci pomóc, to nie mam pojęcia, od czego powinnam zacząć

powiedziałam. - Sądzisz, że policja do tej pory nie wyczerpała wszystkich dostępnych

metod? Może ten facet jest już w Argentynie?

Na pewno nie. Ukrywa się w mieście i systematycznie morduje ludzi, którzy mogliby

go rozpoznać. Zabił już dwóch sąsiadów Carmen i podjął nieudaną próbę usunięcia ze swej

drogi trzeciego świadka, tej kobiety. Ja także figuruję na jego liście, ale do tej pory nie zdołał

mnie odnaleźć, ja zaś nie mogę wychylić nosa z kryjówki, bo policja depcze mi po piętach.

Nagle zrozumiałam.

A więc chcesz mnie użyć jako przynęty. Postanowiłeś mnie wystawić Ramirezowi i

liczysz na to, że zanim skończy wypróbowywać wszelkie znane mu sposoby tortur, tobie uda

się zdobyć potrzebne informacje. Nisko się stoczyłeś, Cullen. Wiem, że nie możesz mi

150

wybaczyć, iż kiedyś cię potrąciłam na chodniku, nie sądzisz jednak, że z tego typu odwetem

chcesz się posunąć trochę za daleko?

Nie myślałem o żadnym odwecie. Jeśli mam być szczery... podobasz mi się. -

Uśmiechnął się rozbrajająco. - W innych okolicznościach zapewne podjąłbym próbę

naprawienia wyrządzonej ci kiedyś krzywdy.

Zaraz zemdleję.

Wiesz co? Kiedy cała ta sprawa się wyjaśni, będziemy musieli wspólnie popracować

nad wykorzenieniem tego paskudnego cynizmu, który wszedł ci w krew.

Masz czelność prosić mnie, bym ryzykowała swoje życie, żeby pomóc ci ocalić

własny tyłek?

Już podjęłaś ogromne ryzyko, sprzeciwiłaś się stukniętemu sadyście, który uwielbia

gwałcić i maltretować kobiety. Jeżeli pomożesz mi odnaleźć tego faceta i wydobyć na światło

dzienne jego powiązania z Ramirezem, wówczas skutecznie pozbędziemy się ich obu.

Trudno było mu nie przyznać racji.

Założę mikrofony w przedpokoju i w sypialni, żeby móc słyszeć wszystko, co się

dzieje w całym mieszkaniu... z wyjątkiem łazienki - podjął Cullen. - Nie są zbyt czułe, więc

jeśli zamkniesz drzwi łazienki, nie wyłowią stamtąd żadnych odgłosów. Kiedy zaś będziesz

wychodziła z domu, ukryjemy mikrofon pod twoją bluzką, a ja będę czuwał w furgonetce.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza.

I obiecujesz, że pozwolisz mi zgarnąć honorarium za odstawienie cię do aresztu,

jeśli uda nam się odnaleźć tamtego faceta?

Obiecuję.

Mówiłeś, że Carmen była policyjną informatorką. Jakiego rodzaju wiadomości

dostarczała?

Najróżniejsze plotki, jakie do niej dotarły. Głównie chodziło o drobnych handlarzy

narkotyków i członków tutejszego gangu. Nie wiem, jakie informacje chciała mi udostępnić

tamtego wieczoru. Nie zdążyła niczego powiedzieć.

Nawet nie wiedziałam, że w mieście działa jakiś gang.

Kierują nim emigranci z Jamajki, a na ich czele stoi Striker. Mieszka w Philly. Macza

swe palce w każdej większej transakcji narkotykowej w Trenton. W dodatku sprytnie dobiera

sobie ludzi, trudno na nich cokolwiek znaleźć. Dostarczają to świństwo do miasta szybciej niż

nadążą sprzedawać, a co gorsza, nie znamy nawet głównych dróg przerzutowych.

Ostatniego lata mieliśmy dwanaście przypadków śmiertelnych z powodu przedawkowania

heroiny. Narkotyki są w mieście tak powszechnie dostępne, że handlarze nawet nie

zawracają sobie głowy dzieleniem proszku na pojedyncze dawki.

I sądzisz, że Carmen miała jakieś informacje o Strikerze?

152

ROZDZIAŁ 11

Telefon zadzwonił punktualnie o siódmej rano. Usłyszałam, że włączyła się

automatyczna sekretarka, a po chwili z głośnika doleciał głos Cullena:

Najwyższa pora wstawać, złotko. Za dziesięć minut będę u ciebie i zacznę

instalować sprzęt. Możesz od razu nastawić kawę.

Włączyłam ekspres, wymyłam zęby i zdążyłam założyć strój do joggingu. Edward

zjawił się już po pięciu minutach, przyniósł dużą skrzynkę z narzędziami. Miał na sobie

koszulę z krótkimi rękawami i naszywką na kieszonce z napisem: „Zakład usługowy Longa”.

Czym się zajmuje ta firma? - spytałam.

- Wszel

kiego typu usługami, jakich zażądasz.

Aha, rozumiem. To kamuflaż.

Zdjął ciemne okulary, położył je na blacie kuchennym i nalał sobie kawy.

Ludzie nie zwracają większej uwagi na takich instalatorów, najwyżej zapamiętują

kolor służbowego kombinezonu, nic poza tym. A jeśli odpowiednio rozegra się sprawę, takie

ubranie zapewni człowiekowi wstęp niemal do każdego budynku.

Także nalałam sobie kawy i zadzwoniłam do szpitala, żeby się dowiedzieć o stan

zdrowia Luli. Powiedziano mi, że jej życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo i że

przewieziono ją z oddziału intensywnej terapii na salę ogólną.

Chyba powinnaś z nią porozmawiać - rzekł Cullen, gdy odłożyłam słuchawkę. -

Upewnić się, że złoży zeznania. Wczoraj wieczorem policja przymknęła Ramireza, odbyło się

stępne przesłuchanie w sprawie domniemanego gwałtu z pobiciem. Ale już jest na

wolności, nawet nie była potrzebna kaucja, wystarczyło jego pisemne oświadczenie.

Odstawił kubek z kawą, otworzył skrzynkę narzędziową i wyjął z niej śrubokręt oraz

dwa gniazdka sieciowe.

Przypominają zwyczajne gniazdka, takie same, jakie masz zamontowane w

mieszkaniu -

wyjaśnił - ale w tych pod obudową są ukryte mikrofony z nadajnikami. Lubię z

nich korzystać, gdyż nie trzeba w nich wymieniać baterii. Są zasilane prądem z sieci. To

najskuteczniejsze rozwiązanie.

Włożył gumowe rękawice, odkręcił gniazdko w pokoju i zaczął odłączać przewody.

W furgonetce mam sprzęt umożliwiający rejestrację podsłuchu. Jeśli Ramirez

włamie się do ciebie albo zacznie dobijać do drzwi, będziesz musiała działać błyskawicznie.

Najlepiej by było zająć go rozmową czy też w inny sposób zmusić do ujawnienia

interesujących nas faktów bez zbędnego narażania się na pobicie. Trzeba podjąć pewne

ryzyko.

Pospiesznie założył gniazdko na swoje miejsce i przeszedł do sypialni.

153

Musisz pamiętać o dwóch rzeczach. Nie włączaj radia, bo wtedy zagłuszysz

wszelkie odgłosy. Poza tym, jeśli będę musiał spieszyć ci z pomocą, wejdę po drabince

pożarowej i przez okno do sypialni. Dlatego też trzymaj stale zaciągnięte zasłony, żeby

Ramirez nie zauważył mnie przedwcześnie.

Myślisz, że dojdzie do tego?

Mam nadzieję, że nie. Może uda ci się coś wyciągnąć z niego przez telefon. Tylko

nie zapominaj nagrywać wszystkich rozmów.

Schował śrubokręt do skrzynki, po czym wyjął rolkę plastra oraz urządzenie w

plastikowej obudowie, w przybliżeniu wielkości paczki gumy do żucia.

To miniaturowy nadajnik. Jest zasilany dwiema bateriami litowymi, które wystarczają

na piętnaście godzin ciągłej pracy. Przekazuje dźwięki zbierane przez zewnętrzny mikrofon

kontaktowy. Waży tylko dwieście gramów, a kosztuje około tysiąca dwustu dolarów. Więc

postaraj się go nie zgubić i nie wchodź z nim pod prysznic.

Może Ramirez będzie się zachowywał porządnie, skoro już postawiono go w stan

oskarżenia.

- Ni

e sądzę, aby on w ogóle potrafił odróżnić dobro od zła.

A co zaplanowałeś na dzisiaj?

Chciałbym, żebyś znowu pojechała na ulicę Starka. Teraz, gdy już nie musisz

polować na mnie, może skoncentrujesz się na doprowadzeniu Ramireza do wściekłości.

Zmuś go, żeby wykonał następne posunięcie.

Dostaję dreszczy na samo wspomnienie ulicy Starka. To jedno z moich ulubionych

miejsc. Co miałabym tam robić?

Pokręć się trochę, zrób wrażenie, zadawaj kłopotliwe pytania, jednym słowem

spróbuj podziałać ludziom na nerwy. Do tej pory całkiem nieźle ci to wychodziło.

Znasz Jimmy’ego Alphę?

Wszyscy w mieście go znają.

Co o nim sądzisz?

Mam mieszane uczucia. W dotychczasowych kontaktach ze mną zachowywał się

bez zarzutu. Uważałem go za świetnego menadżera bokserskiego. W każdym razie z

powodzeniem wylansował Ramireza. Załatwiał mu najciekawsze walki, ściągał najlepszych

trenerów. - Cullen pociągnął łyk kawy. - Tacy ludzie jak Jimmy Alpha przez całe życie marzą

o wykreowaniu wielkiej gwiazdy pokroju Ramireza, ale

większość z nich nie ma na to

żadnych szans. Być menadżerem Ramireza to prawie tak, jak wylosować zwycięski los na

loterię wart milion dolarów... Nawet lepiej, bo Ramirez przynosi ciągłe dochody. To istna

kopalnia złota. Całe nieszczęście polega na tym, że Ramirez jest ponadto zboczeńcem i

wariatem. Mimowolnie Alpha znalazł się między młotem a kowadłem.

154

Odniosłam podobne wrażenie. Według mnie, jeśli już się trafiło na zwycięski los, to

warto przymknąć oczy na wyraźne skazy charakteru pupilka.

Zwłaszcza teraz, kiedy mistrz zaczął wygrywać naprawdę duże pieniądze. Alpha

zajmuje się nim od wielu lat, został jego menadżerem, gdy o młodym chłopaku z ulicy

jeszcze nikt nie słyszał. A teraz, kiedy Ramirez podpisał kontrakt na transmisje telewizyjne ze

swoich wa

lk i jest powszechnie znany, Alpha naprawdę może liczyć na milionowe zyski.

Zatem według ciebie Alpha wie o wszystkim?

Owszem, chociaż trudno go obarczać jakąkolwiek odpowiedzialnością. - Edward

spojrzał na zegarek. - O tej porze Ramirez zazwyczaj wraca ze swej trasy biegowej. Później

zjada śniadanie w barze naprzeciwko sali gimnastycznej i rozpoczyna trening. Rzadko

kończy go przed czwartą po południu.

Tak długo trenuje?

Nie przemęcza się. Nie jestem pewien, czy poszłoby mu równie łatwo, gdyby musiał

z kimś walczyć jak równy z równym. Połowa jego walk jest ukartowana, dwaj ostatni

przeciwnicy wzięli grubą forsę za to, żeby mu się podłożyć. W najbliższych planach Ramirez

ma jeszcze jedną podobnie opłaconą walkę, dopiero za trzy tygodnie czeka go ciężka

przeprawa z Lionelem Reeseyem.

Dobrze się orientujesz w kalendarzu rozgrywek bokserskich.

To prawdziwie męski sport, jeden na jednego, gra pierwotnych instynktów. Podobnie

jak seks... który wyzwala w człowieku dziką bestię.

Nie mogłam się opanować i warknęłam głucho jak lwica. Cullen odwrócił się, wziął z

patery pomarańczę i zaczął ją powoli obierać.

Widzę, że wzbudziłem w tobie zainteresowanie. Pewnie już nie pamiętasz, kiedy

ostatnio miałaś do czynienia z tą bestią.

Dziękuję, napatrzyłam się na nią aż za wiele.

Słoneczko, chyba nie rozumiesz, o czym mówię. Zasięgnąłem języka i dobrze wiem,

że nie prowadzisz żadnego życia towarzyskiego.

Pokazałam mu jednoznacznie, co o tym myślę, i burknęłam:

Wsadź sobie gdzieś życie towarzyskie.

Cullen

uśmiechnął się szeroko.

Sprawiasz wrażenie nadzwyczaj sprytnej, ale postępujesz głupio. W każdym razie,

jeżeli kiedyś zapragniesz wyzwolić we mnie tę bestię, daj mi tylko znać.

Tego było już za wiele. Gdybym miała pod ręką pojemnik z gazem, natychmiast bym

obe

zwładniła tego gbura. Może nawet nie odstawiłabym go na policję, ale zdążyłabym się

nacieszyć widokiem Cullena tarzającego się we własnych wymiocinach.

155

Muszę uciekać - rzekł nagle. - Jedna z sąsiadek widziała, jak wchodziłem, a nie

chciałbym ci przysporzyć wątpliwej reputacji, zostając zbyt długo w mieszkaniu. Przyjedź na

ulicę Starka koło dwunastej i pokręć się tam ze dwie godziny. Nie zapomnij nadajnika. Będę

cię obserwował z ukrycia.

Miałam sporo czasu, toteż postanowiłam pobiegać. Wcale nie poszło mi lepiej niż

poprzednio, ale przynajmniej nie natknęłam się na Emmetta Gazarrę i nie wzbudziłam jego

niepokoju widokiem astmatyczki na łożu śmierci. Później zjadłam śniadanie, wzięłam długą,

odświeżającą kąpiel i zaczęłam snuć plany dotyczące rozdysponowania honorarium za

odstawienie Cullena do aresztu.

Wyciągnęłam z szafy sandały, włożyłam czarną elastyczną minispódniczkę i bardzo

obszerną jaskrawoczerwoną bluzkę, z tak głęboko wyciętym dekoltem, że nie trzeba się było

specjalnie wysilać, żeby dostrzec koronkowy brzeg mego stanika. Później natapirowałam

włosy i grubo je polakierowałam. Namalowałam sobie przesadnie wielkie cienie na

powiekach, silnie przyczerniłam rzęsy, nałożyłam grubą warstwę czerwonej szminki na wargi

i wybrałam największe, najcięższe kolczyki z mojej skromnej kolekcji. Wreszcie

pomalowałam paznokcie lakierem pasującym odcieniem do koloru szminki i sprawdziłam

efekt końcowy w lustrze.

Wyglądałam jak doświadczona prostytutka.

Była dopiero jedenasta, wyruszyłam jednak wcześniej, ponieważ chciałam jak

najszybciej wykonać to głupie zadanie, a później odwiedzić jeszcze Lulę w szpitalu. Miałam

nadzieję, że zdołam bezpiecznie wrócić do domu, żeby czekać na telefon od Ramireza.

Zaparkowałam jeepa kilkadziesiąt metrów od sali treningowej i ruszyłam chodnikiem z

ciężką torebką przewieszoną przez ramię oraz palcami zaciśniętymi na pojemniku z gazem

obezwładniającym. Tuż przed wyjściem zauważyłam, że pudełko nadajnika jest doskonale

widoczne pod bluzką, toteż chcąc nie chcąc wsunęłam je za majtki. A niech ci się serce kroi,

łobuzie, pomyślałam.

Furgonetka stała przy krawężniku, niemal na wprost wejścia do sali gimnastycznej.

Nieco bliżej, przy skrzyżowaniu, trzymała swój posterunek Jackie. Obrzuciła mnie

zdecydowanie bardziej podejrzliwym wzrokiem niż zazwyczaj.

- Co z Lula? -

spytałam. - Byłaś dziś u niej?

Przed południem nie wpuszczają odwiedzających do szpitala. Zresztą nie mam

czasu na wizyty. Chyba rozumiesz, że muszę zarabiać na życie?

Dzwoniłam do szpitala i powiedziano mi, że jej życiu nie zagraża

niebezpieczeństwo.

Wiem, przenieśli ją na salę ogólną. Będzie musiała tam zostać przez kilka dni, bo

ma jeszcze jakiś krwotok wewnętrzny, ale powinna z tego wyjść.

156

Znasz jakieś miejsce, gdzie mogłaby się ukryć po opuszczeniu szpitala?

- Nigdzie

nie będzie bezpieczna, chyba że pójdzie po rozum do głowy. Najlepiej by

było, gdyby zeznała na policji, że pobił ją ktoś spoza miasta, jakiś biały zboczeniec.

Zerknęłam na stojącą dalej furgonetkę. W wyobraźni złowiłam głośny jęk rozpaczy

siedzącego w wozie Cullena.

Nie uważasz, że ktoś wreszcie musi powstrzymać Ramireza?

A dlaczego to ma być Lula? - odparła Jackie. - Poza tym co z niej za świadek

oskarżenia? Myślisz, że ludzie są gotowi uwierzyć dziwce? Pomyślą, że dostała to, na co

zasłużyła, i że pewnie stłukł ją jej alfons i zostawił za twoim oknem ku przestrodze. Mogą

dojść do wniosku, iż próbowałaś działać na własną rękę, nie płacąc nikomu działki, dlatego

potrzebna ci była taka nauczka.

Czy widziałaś dzisiaj Ramireza? Jest na sali treningowej?

Nie wiem. Staram się go w ogóle nie dostrzegać. Dla mnie Ramirez jest

niewidzialny.

Mogłam się tego spodziewać po Jackie. Zresztą miała chyba rację w kwestii

wiarygodności Luli jako świadka oskarżenia. Ramirez mógł wynająć najlepszego adwokata w

naszy

m stanie i nawet nie musiałby się specjalnie wysilać, żeby zdyskredytować zeznania

dziewczyny.

Ruszyłam dalej ulicą. Znów zadawałam te same pytania: Czy ktoś widział ostatnio

Carmen Sanchez? A może widziano ją w towarzystwie Ramireza tego wieczoru, kiedy zginął

Kulesza?

Nie, nikt jej nie widział. Nikt też nie miał pojęcia, czy cokolwiek ją łączyło z

Ramirezem.

Spędziłam w ten sposób całą godzinę, wreszcie postanowiłam przejść na drugą

stronę ulicy i zrzucić nieco tego brudu pod stopy Jimmy’ego Alphy. Tym razem spokojnie

weszłam do jego biura i zaczekałam cierpliwie, aż sekretarka zapowie mu moją wizytę.

Nie wyglądał na zaskoczonego, prawdopodobnie obserwował mnie z okna. Oczy miał

silnie podkrążone, jakby nie przespał całej nocy, borykając się z trudnymi do rozwiązania

problemami. Stanęłam przed jego biurkiem i przez dobrą minutę w milczeniu spoglądaliśmy

sobie w oczy.

Wiesz już o Luli? - zapytałam w końcu.

Alpha przytaknął ruchem głowy.

Jimmy, on jej omal nie zabił. Okaleczył ją, pobił do nieprzytomności i zostawił

przywiązaną do drabinki pożarowej za moim oknem. Następnie zadzwonił i spytał, czy

odebrałam jego prezent. Powiedział też, że mogę się spodziewać jeszcze gorszego

traktowania z jego strony.

157

Alpha, który początkowo rytmicznie kiwał głową, pod koniec mojej wypowiedzi zaczął

energicznie kręcić nią przecząco.

Rozmawiałem z nim - odparł. - Benito przyznał, że spędził wieczór w towarzystwie

Luli i że potraktował ją trochę za ostro, przysięgał jednak, że wyszła od niego w pełni sił.

Uważa, że ktoś ją pobił później, jakby specjalnie chciał zwalić winę na niego.

Ale to ja rozmawiałam z nim przez telefon i na pewno się nie przesłyszałam.

Nagrałam całą rozmowę.

Twierdzi, że nie dzwonił do ciebie.

- I ty mu wierzysz?

Dobrze wiem, że trochę go ponosi w kontaktach z kobietami, za bardzo stara się

udowodnić swoją męskość. Wiem też, że ma fioła na punkcie okazywania mu zbyt małego

szacunku. Ale nie wyobrażam sobie, aby był zdolny przywiązać nagą dziewczynę do drabinki

pożarowej, nie mogę uwierzyć, żeby chciał cię zastraszyć przez telefon. Na pewno żaden z

niego Einstein, ale też nie jest kompletnym idiotą.

Tu nie chodzi o jego inteligencję, Jimmy. On jest chory. Wyczynia przerażające

rzeczy.

Alpha przeciągnął palcami po włosach.

Sam nie wiem. Może i masz rację? Posłuchaj, zrób mi przysługę i przez pewien

czas trzymaj się z daleka od ulicy Starka. Policja przeprowadzi śledztwo w sprawie pobicia

Luli. Zaczekajmy na wyniki... Będę musiał się z nimi pogodzić, ale tymczasem mam na

głowie przygotowania do kolejnej walki. Za tydzień Benito zmierzy się z Tommym Clarkiem.

Nie jest to zbyt groźny przeciwnik, ale z pewnością nie wolno go lekceważyć. Bilety już

sprzedano, ludzie czekają na ciekawy pojedynek. Boję się, że jeśli Benito cię zauważy,

wypadnie z rytmu pr

zygotowań. I tak niezwykle trudno zmusić go do regularnych treningów...

Temperatura w pokoju musiała sięgać czterdziestu stopni, lecz po Alphie nie widać

było zmęczenia, miał tylko niewielkie ciemne plamy na koszuli pod pachami. Ja na jego

miejscu ociekałabym potem. Tym bardziej, że musiałabym stawić czoło wizji obrócenia się

wspaniałych perspektyw w kompletne fiasko.

Oznajmiłam, że wykonuję pilne zadanie i nie mogę się trzymać z daleka od ulicy

Starka. Bez pośpiechu wyszłam z biura Alphy, przystanęłam na półpiętrze, usiadłam na

schodach i rozłożywszy nogi, powiedziałam do swoich majtek:

Jasna cholera! Strasznie źle znoszę takie rozmowy.

Miałam nadzieję, że Cullen słucha tego, siedząc w zaparkowanej naprzeciwko

furgonetce. Nie umiałam sobie jednak wyobrazić, jak bym to odebrała na jego miejscu.

Edward

zapukał do moich drzwi o wpół do jedenastej wieczorem. Przyniósł

opakowanie z sześcioma butelkami piwa, ciepłą pizzę oraz turystyczny telewizor. Nie był już

158

w firmowym stroju zakładu usługowego, z powrotem miał na sobie dżinsy i bawełnianą

koszulkę.

Jak będę musiał spędzić jeszcze jedną noc w tej cholernej furgonetce, to pewnie się

ucieszę z perspektywy zamknięcia w areszcie.

Kupiłeś pizzę u Pina?

A czy w tym mieście można gdzieś jeszcze dostać porządną pizzę?

Nie bałeś się wejść do sklepu?

Skorzystałem z dostawy na telefon. - Rozejrzał się wokoło. - Gdzie masz gniazdko

antenowe?

- W saloniku.

Postawił pizzę oraz piwo na podłodze, wetknął wtyczkę kabla antenowego do

gniazdka i wyjął z kieszeni pilota.

Nikt nie dzwonił?

- Nie.

Odkapslował dwie butelki.

Jeszcze wcześnie. Ramirez woli uprawiać swój proceder nocą.

Rozmawiałam z Lula. Nie chce zeznawać.

- Wcale mnie to nie dziwi.

Usiadłam na podłodze przy pudełku z pizzą.

Słyszałeś moją rozmowę z Jimmym Alpha?

Każde słowo. W coś ty się ubrała, do diabła?

Postanowiłam wyglądać na ladacznicę, miałam nadzieję przyspieszyć w ten sposób

bieg wydarzeń.

Jezu, faceci tak się na ciebie gapili, że zapominali o bożym świecie. Kilku wjechało

na chodnik, kiedy

spacerowałaś ulicą. A gdzie ukryłaś nadajnik z mikrofonem? Na pewno nie

przykleiłaś go pod bluzką, gdyż niechybnie bym go zauważył.

Wetknęłam za majtki.

- Jasne -

mruknął Cullen. - Jak go odzyskam, to dam do pozłoty i oprawię w ramki.

Upiłam nieco piwa i sięgnęłam po kawałek pizzy.

Jak odebrałeś słowa Alphy? Myślisz, że dałoby się go zmusić do składania zeznań

przeciwko Ramirezowi?

Zaczął przerzucać kanały, aż trafił na transmisję z meczu baseballowego i przez

chwilę w milczeniu patrzył w ekran.

- To

zależy od tego, ile naprawdę wie. Jeśli rzeczywiście z uporem chowa głowę w

piasek, to może nawet nie znać podstawowych faktów. Po twoim wyjściu był u niego Dorsey,

ale dowiedział się jeszcze mniej niż ty.

159

Czyżbyś założył również podsłuch w gabinecie Alphy?

Nie, wysłuchałem najświeższych plotek w barze Pina.

Został już tylko jeden, kawałek pizzy. Oboje spojrzeliśmy na siebie podejrzliwie.

Uważaj, bo pójdzie ci w biodra - rzekł Cullen.

Pewnie miał rację, ale byłam głodna, więc sięgnęłam po niego bez wahania.

Zostawiłam go parę minut po pierwszej i położyłam się spać. Noc przeszła spokojnie,

a kiedy obudziłam się rano, na automatycznej sekretarce nie było nagranych żadnych

wiadomości. Miałam właśnie zamiar włączyć ekspres do kawy, kiedy na parkingu za oknem

zaczął wyć alarm. Pospiesznie chwyciłam klucze i wypadłam z mieszkania. Zbiegłam do

wyjścia, przeskakując po trzy stopnie naraz. Drzwi jeepa były szeroko otwarte, ale nikogo nie

zauważyłam w pobliżu. Uciszyłam alarm, włączyłam ponownie urządzenie, zamknęłam

samochód i spokojnie wróciłam na górę.

Cullen

krzątał się po kuchni. Już na pierwszy rzut oka dostrzegłam, że z takim

wysiłkiem stara się zachować spokój, iż omal nie dostał apopleksji.

Nie chciałam, żeby ktoś ukradł twój samochód, dlatego założyłam w nim urządzenie

alarmowe -

rzekłam.

Nie chrzań! Wcale cię nie martwiło, czy ktoś go ukradnie. Chodziło ci o mnie.

Założyłaś ten cholerny alarm w moim cholernym samochodzie, żebym nie mógł potajemnie

odebrać swojej własności!

W każdym razie spisał się znakomicie. Po co majstrowałeś przy naszym wozie?

To nie jest nasz wóz, tylko mój. Jedynie na pewien czas pozwoliłem ci z niego

korzystać. Chciałem zrobić zakupy na śniadanie.

Czemu więc nie skorzystałeś z furgonetki?

Ponieważ chciałem pojeździć moim samochodem. Przysięgam, że gdy to wszystko

dobiegnie końca, przeprowadzę się na Alaskę. I mało mnie obchodzi, co będę musiał w tym

celu poświęcić, skupię się tylko na tym, by dzieliła nas jak największa odległość. Czuję, że

jeśli jeszcze kiedyś spotkam cię na mojej drodze, natychmiast trafię za kratki pod zarzutem

morderstwa z premedytacją.

Daj spokój, Cullen. Jesteś taki nerwowy, jakbyś lada chwila miał dostać menstruacji.

Naucz się brać życie z przymrużeniem oka. Przecież to tylko alarm samochodowy.

Powinieneś być mi wdzięczny, że wydałam na niego własne pieniądze.

No właśnie, że też dotychczas o tym nie pomyślałem.

Rozumiem, miałeś ostatnio tyle zmartwień na głowie.

Rozległo się pukanie do drzwi. Oboje na chwilę zastygliśmy w bezruchu.

Edward opr

zytomniał pierwszy i pociągnął mnie do drzwi wejściowych. Zerknął przez

wizjer, po czym odsunął mnie na krok i szepnął do ucha:

160

- To Morty Beyers.

Pukanie rozległo się ponownie.

Nie może cię tu zobaczyć - odparłam szeptem. - Należysz do mnie. Z nikim nie

zamierzam się dzielić forsą.

Cullen

skrzywił się boleśnie.

Będę pod łóżkiem, gdybyś mnie potrzebowała.

Wróciłam do drzwi i sama spojrzałam przez wizjer. Nigdy przedtem nie widziałam

Morty’ego Beyersa, ale facet, który stał na korytarzu, wyglądał dokładnie tak, jakby uciekł z

sali operacyjnej zaraz po wycięciu ślepej kiszki. Miał koło czterdziestki, ewidentną nadwagę,

papierowoszarą cerę i stał oparty ramieniem o ścianę, trzymając się rękoma za brzuch. Silnie

przerzedzone, niemal bezbarwne włosy nosił zaczesane na pokaźną łysinę, silnie błyszczącą

się od kropelek potu.

Otworzyłam drzwi.

- Morty Beyers -

rzekł, wyciągając rękę na powitanie. - A pani to zapewne Isabella

Swan.

Czy nie powinien pan jeszcze przebywać w szpitalu?

- Ostre zapalenie wyrostka w

ymaga jedynie krótkiego zabiegu. Wracam do pracy.

Lekarze doszli do wniosku, że nic mi nie dolega.

Sprawiał jednak wrażenie człowieka, który cierpi na wszystkie dolegliwości tego

świata, o ile, rzecz jasna, nie spotkał się na schodach z wampirem.

- Nadal o

dczuwa pan bóle brzucha?

Tylko wtedy, gdy się próbuję wyprostować.

W czym mogę pomóc?

- Kajusz

poinformował mnie, że przekazał pani wszystkie teczki z dokumentacją

prowadzonych przeze

mnie spraw. Pomyślałem, że skoro już się dobrze czuję...

- Chce je pa

n odebrać?

Właśnie. Przykro mi, że nie zdołała pani zbyt wiele na nich zarobić.

Wcale nie było tak źle. Odstawiłam dwóch poszukiwanych na policję.

Przytaknął ruchem głowy.

Ale nie miała pani szczęścia z Cullenem?

- Niestety, nie.

Mógłbym przysiąc, że to jego wóz stoi na parkingu przed pani domem.

Wykradłam go. Miałam zamiar obezwładnić Cullena, kiedy się zjawi, żeby odebrać

swój samochód.

I ukradła pani jego jeepa? Nie do wiary. To znakomity pomysł.

Zachichotał, ale szybko oparł się z powrotem o ścianę i przycisnął dłonie do brzucha.

161

Może pan usiądzie na minutę? Nie chce się pan czegoś napić?

Nie, dziękuję. Muszę wracać do pracy. Chciałem tylko odebrać dokumenty i

fotografie.

Pobiegłam do kuchni, wyciągnęłam z szuflady wszystkie teczki i szybko wróciłam do

drzwi.

Proszę bardzo.

Dzięki - mruknął, wpychając plik teczek pod pachę. - I ma pani zamiar jeszcze przez

jakiś czas korzystać z tego samochodu?

No cóż, sama nie wiem...

Ale gdyby natknęła się pani na Cullena, z pewnością ogłuszyłaby go i odstawiła do

aresztu?

Tak, oczywiście.

Uśmiechnął się.

Na pani miejscu zrobiłbym to samo, wcale bym nie zrezygnował tylko dlatego, że

minął wyznaczony mi tydzień. Nawiasem mówiąc, Kajusz jest gotów wypłacić honorarium

każdemu, kto dostarczy zaświadczenie o schwytaniu poszukiwanego. Będę próbował

szczęścia na swój sposób. Jeszcze raz dziękuję.

Proszę uważać na siebie.

- Dobrze. Tym razem skorzystam z windy.

Zamknęłam drzwi, przesunęłam rygiel zasuwki i założyłam łańcuch. Kiedy się

odwróciłam, Cullen stał już w przejściu do sypialni.

Jak sądzisz? Domyślił się, że tu jesteś? - zapytałam.

Gdyby się domyślił, to już bym miał rewolwer przytknięty do głowy. Nie lekceważ

Beyersa, wcale nie jest taki głupi, na jakiego wygląda. Poza tym wyjątkowo rzadko bywa tak

uprzejmy, jak podczas rozmowy z tobą. To były gliniarz. Został wylany ze służby za to, że

domagał się łapówki od każdej napotkanej prostytutki. Koledzy zwykli go nazywać Morty

„Dziurkacz”, ponieważ był gotów wetknąć fiuta w każdą napotkaną na swej drodze dziurę.

Wygląda więc na to, iż doskonale się rozumieją z Kajuszem.

Podeszłam do okna i wyjrzałam na parking. Beyers oglądał z zaciekawieniem wnętrze

jeepa, przytykając nos do szyby. Sprawdził kolejno zamknięcie wszystkich drzwi i klapy

gażnika, później zapisał coś na jednej z kartonowych teczek. Wreszcie wyprostował się i

podejrzliwie rozejrzał dookoła. Jego uwagę przyciągnęła niebieska furgonetka. Wolno

podszedł do niej i także przycisnął nos do szyby, usiłując coś wypatrzyć przez przydymione

szkło. Po chwili wdrapał się na przedni błotnik i osłaniając oczy dłonią, próbował zajrzeć do

kabiny przez przednią szybę. Następnie cofnął się o parę kroków i obrzucił fachowym

162

spojrzeniem anteny na dachu. Zapisał na teczce numer rejestracyjny auta. W końcu obejrzał

się nagle, zadzierając głowę, toteż szybko odskoczyłam od okna.

Pięć minut później ponownie rozległo się pukanie do drzwi.

Zaciekawiła mnie ta furgonetka, która stoi na parkingu - rzekł. - Zwróciła pani na nią

uwagę?

Chodzi o tę niebieską, z licznymi antenami na dachu?

Owszem. Nie wie pani, czyj to wóz?

Nie, ale widuję ją przed domem już od pewnego czasu.

Tak samo starannie zamknęłam drzwi, lecz obserwowałam Beyersa przez wizjer.

Przez chwilę stał na korytarzu, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym zapukał do drzwi

pani Woleskiej. Pokazał jej zdjęcie Cullena i zadał półgłosem kilka pytań. Wreszcie

podziękował uprzejmie, wręczył kobiecie swoją wizytówkę i odszedł.

Wróciłam do okna, lecz tym razem Beyers nie pojawił się na parkingu.

Zdaje się, że będzie łaził od drzwi do drzwi - mruknęłam.

Cierpliwie wyglądałam przez okno, aż wreszcie zauważyłam, że pokuśtykał do swego

samochodu. Jeździł granatowym, najnowszym modelem forda escorta wyposażonego w

telefon komórkowy. Bez pośpiechu wycofał wóz z parkingu i włączył się do ruchu na ulicy

Saint James.

Cullen

siedział w kuchni, penetrując wnętrze mojej lodówki.

Beyers naprawdę może nam przysporzyć wielu kłopotów - rzekł. - Wystarczy, że

sprawdzi nazwisko właściciela furgonetki i poskłada do kupy parę informacji.

- Co to oznacza dla ciebie?

Pewnie będę się musiał wynieść z Trenton i poszukać sobie jakiegoś innego

pojazdu. -

Wyjął z lodówki kartonik soku pomarańczowego i paczkę ciemnego chleba z

rodzynkami. -

Zapisz to na mój rachunek. Nie mam czasu do stracenia. - Ruszył w stronę

wyjścia, lecz przystanął w drzwiach. - Obawiam się, że na razie będziesz musiała sobie

radzić sama. Nie wychodź z domu, dokładnie zamykaj drzwi i nie otwieraj nikomu, a nic ci się

nie stanie. Albo, jeśli wolisz, jedź ze mną, lecz gdyby policja złapała nas razem, zostałabyś

oskarżona o pomoc w ukrywaniu przestępcy.

Zostanę tutaj. Nic mi się nie stanie.

Obiecaj, że nie będziesz wychodziła z domu.

Dobra, obiecuję.

Niektóre obietnice składa się tylko po to, by ich nigdy nie dotrzymać. Ta była właśnie

z tego rodzaju. Wcale nie zamierzałam siedzieć jak mysz pod miotłą i bezczynnie czekać na

Ramireza. Chciałam stać się świadkiem realizacji jego gróźb. Pragnęłam, by cały ten

163

koszmar zakończył się jak najszybciej i bokser wylądował za kratkami. Poza tym zależało mi

na honorarium, marzyłam, by wreszcie wrócić do normalnego życia.

Wyjrzałam jeszcze przez okno, aby sprawdzić, czy Cullen już sobie poszedł,

następnie chwyciłam torebkę i wybiegłam z mieszkania. Wróciłam na ulicę Starka i jak

poprzednio zaparkowałam nie opodal sali gimnastycznej. Czułam się trochę nieswojo, mając

w perspektywie chodzenie po ulicy bez osłony Edwarda, toteż zostałam w samochodzie.

Dokładnie zamknęłam drzwi i zasunęłam szyby. Byłam pewna, że Ramirez musi rozpoznać

czerwonego jeepa, uznałam więc, iż jest to wystarczająca przynęta.

Co pół godziny włączałam na krótko nawiewnicę, żeby odświeżyć nieco powietrze w

samochodzie i przerwać monotonię bezczynnego oczekiwania. Kilkakrotnie zauważyłam

czy

jąś sylwetkę w oknie gabinetu Jimmy’ego Alphy, za to sala treningowa sprawiała

wrażenie wymarłej.

O wpół do pierwszej Alpha wyszedł na ulicę i zapukał w szybę auta.

Opuściłam ją szybko.

Wybacz, że tu stanęłam, Jimmy, ale naprawdę bardzo mi zależy na odnalezieniu

Cullena

. Chyba nie muszę ci tego tłumaczyć.

Zmarszczył brwi.

Nie rozumiem cię. Gdybym to ja poszukiwał Cullena, obserwowałbym jego krewnych

i znajomych. Czemu więc uparcie wracasz na ulicę Starka i rozpytujesz wszystkich o Carmen

Sanchez?

Mam swoją teorię na temat tego, co się wydarzyło. Według mnie Benito pobił

Carmen, podobnie jak teraz Lulę, a później chyba się przestraszył i wysłał Ziggy’ego z tym

drugim facetem, żeby zrobili porządek i na dobre zamknęli jej usta. Prawdopodobnie Cullen

zastał ich przy tej robocie. Kulesza wpadł w panikę, sięgnął po broń i Cullen zabił go w

samoobronie, dokładnie tak, jak później zeznał na policji. Jakimś sposobem Carmen i ten

drugi facet zniknęli z miejsca zbrodni, zabierając broń Kuleszy. Jestem przekonana, że

Cullen

podjął poszukiwania na własną rękę, dlatego uważam, że wcześniej czy później musi

się tu pojawić.

To czyste szaleństwo! Skąd ci wpadła do głowy ta zwariowana teoria?

Wysnułam ją na podstawie zeznań Cullena.

Alpha skrzywił się z obrzydzeniem.

A co miał zeznawać w takiej sytuacji? Powiedzieć prawdę, że chciał się pozbyć

Kuleszy? Ramirez to bardzo łatwy cel, powszechnie jest znany z tego, że dość ostro się

obchodzi z kobietami. Wiadomo także, iż Ziggy wykonywał jego polecenia, dlatego też Cullen

mógł bez trudu ułożyć tę bajeczkę.

164

A co z tym tajemniczym mężczyzną? To również musiał być facet wykonujący

polecenia Ramireza.

- Nic mi o tym nie wiadomo.

Świadkowie utrzymują, że miał nos tak płaski, jak po uderzeniu ciężką patelnią. To

raczej szczególna cecha...

Alpha uśmiechnął się przebiegle.

Nie w tej okolicy. Co drugi tutejszy łobuziak chodzi ze złamanym nosem. - Spojrzał

na zegarek. -

Idę na lunch. Pewnie ci tu gorąco, w pełnym słońcu. Może przynieść ci coś

zimnego do picia? Na

przykład wodę mineralną. A może zjadłabyś kanapkę?

Nie, dziękuję. Ja też wkrótce zrobię sobie przerwę na lunch. W dodatku muszę

skorzystać z toalety.

W moim biurze jest ubikacja. Poproś Lornę o klucz, powiedz, że wyraziłem zgodę.

Poczułam się niemal zaszczycona tym, że Alpha łaskawie pozwolił mi skorzystać ze

swojej toalety, wolałam jednak nie ryzykować spotkania z Ramirezem, zwłaszcza w

mrocznym korytarzu budynku.

Po raz ostatni rozejrzałam się po ulicy i wyruszyłam na poszukiwanie jakiegoś

przytulneg

o baru. Pół godziny później zaparkowałam z powrotem w tym samym miejscu.

Czułam się znacznie lepiej, chociaż nuda dotkliwie dawała mi się we znaki. Po drodze

kupiłam sobie książkę, szybko się jednak przekonałam, że nie sposób równocześnie czytać i

pocić się intensywnie, szczególnie wtedy, gdy nie można powstrzymać pocenia.

Do trzeciej strąki wilgotnych włosów obkleiły mi cały kark i czoło, bluzka lepiła się do

pleców, a każdy oddech wymagał niewspółmiernie wielkiego wysiłku. Do tego nogi mi

zdrętwiały i zaczął dokuczać nerwowy tik lewej powieki.

Ramirez nadal się nie pokazywał. Nieliczni przechodnie przemykali chyłkiem, po

ocienionej stronie ulicy, i szybko znikali we wnętrzu tego czy innego, zadymionego baru.

Byłam chyba jedyną osobą mającą odwagę siedzieć w rozgrzanym przez słońce

samochodzie. Nawet staruszkowie i łobuziaki poznikali z bram na okres największego upału.

W końcu wysiadłam z auta, ściskając w dłoni pojemnik z gazem. Z ogromną ulgą

rozprostowałam kości, wręcz nie mogłam się nacieszyć powrotem do pozycji pionowej. Przez

parę sekund dreptałam w miejscu, potem obeszłam samochód i zrobiłam kilka skłonów,

dotykając palcami czubków butów. Dopiero teraz się przekonałam, że na zewnątrz wieje

leciutki wiaterek. Co prawda, powietrze było gęste od spalin oraz innych toksycznych

wyziewów i miało taką temperaturę, jakby buchało z drzwiczek otwartego pieca, niemniej z

radością powitałam te orzeźwiające podmuchy.

Oparłam się ramieniem o drzwi jeepa i wystawiając plecy do wiatru, zaczęłam

odklejać od skóry wilgotną bluzkę.

165

Niespodziewanie w drzwiach hotelu „Grand” pojawiła się Jackie. Popatrzyła wzdłuż

ulicy i leniwym krokiem ruszyła w moją stronę, zmierzając z powrotem na swój posterunek

przy skrzyżowaniu.

Wyglądasz, jakby cię przypiekano na wolnym ogniu - powiedziała, wyciągając w

moją stronę puszkę coca-coli.

Pospiesznie ją otworzyłam, upiłam nieco chłodnego napoju, po czym przytknęłam

zimną puszkę do rozpalonego czoła.

Dzięki. Właśnie tego było mi trzeba.

Tylko nie myśl, że zrobiłam to z litości nad tobą. Nie chciałabym, żebyś wyciągnęła

nogi, siedząc w taki upał w samochodzie, bo wówczas ta część ulicy Starka zyskałaby złą

sławę. Natychmiast rozeszłaby się plotka, że było to morderstwo na tle rasowym, a ja nie

znalazłabym już ani jednego białego klienta do końca życia.

Nie martw się, nie umrę. Zresztą Bóg by mi wybaczył, gdybym niechcący pozbawiła

cię tego żałosnego zajęcia.

Tylko bez morałów. Na razie białe chłopaczki gotowe są wykładać forsę za mój

ponętny zadek.

Jak się miewa Lula?

Jackie obojętnie wzruszyła ramionami.

Na razie tylko robi dobrą minę. Prosiła, abym ci podziękowała za kwiaty.

Mały dziś ruch na ulicy.

Jackie zerknęła szybko na okna sali treningowej.

I dzięki Bogu.

Odwróciłam głowę i także spojrzałam na okna pierwszego piętra kamienicy.

Lepiej, żeby nikt nie widział, iż rozmawiałaś ze mną.

Masz rację. Muszę wracać do pracy.

Postałam jeszcze kilka minut przy samochodzie, popijając drobnymi łykami coca-colę.

Kiedy zaś się odwróciłam, żeby wsiąść z powrotem do auta, aż jęknęłam głośno na widok

stojącego przy mnie Ramireza.

Przez cały dzień czekałem, aż wysiądziesz z samochodu - rzekł. - Widzę, że jesteś

zaskoczona, iż tak cicho się podkradłem. Nawet nie słyszałaś, że ktoś się zbliża, prawda?

Już zawsze tak będzie między nami. Będę się pojawiał nieoczekiwanie, a gdy mnie w końcu

zauważysz, nie zdążysz zrobić najmniejszego ruchu.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza, chcąc uspokoić łomoczące serce. Odzyskawszy

nieco panowanie nad sobą, zapytałam, starając się powstrzymać drżenie głosu:

Co spotkało Carmen? Ona też nie słyszała, jak się do niej zbliżałeś?

166

No cóż, byliśmy umówieni na randkę. Carmen dostała to, o co się od dawna

napraszała.

- Gdzie ona teraz jest?

Wzruszył ramionami.

Nie wiem. Zniknęła po tym, jak Ziggy został zastrzelony.

A ten drugi facet, który był z Kuleszą tamtego wieczoru? Kto to jest? Co się z nim

stało?

- Nic o nim nie wiem.

Przecież obaj działali na twoje polecenie.

Czemu nie pójdziesz ze mną na górę? Moglibyśmy spokojnie omówić te sprawy.

Albo wybierzmy

się na przejażdżkę. Mam porsche’a. Pewnie chciałabyś się przejechać takim

pięknym wozem?

- Niespecjalnie.

A ty znów swoje, znowu odmawiasz mistrzowi. Czyżbyś zapomniała, że mistrzowi

nie należy niczego odmawiać? On tego bardzo nie lubi.

Wróćmy do Ziggy’ego i jego przyjaciela, tego faceta ze złamanym nosem...

Byłoby znacznie ciekawiej porozmawiać o mistrzu, o tym, jak zamierza nauczyć cię

szacunku, jak chce ci wbić do głowy, żebyś już nigdy niczego mu nie odmawiała. - Podszedł

tak blisko, że ciepło bijące od jego ciała sprawiło, iż rozgrzane powietrze na ulicy wydało mi

się nagle całkiem chłodne. - Chyba powinienem ci najpierw dać posmakować bólu, zanim cię

przelecę. Co o tym myślisz? Lubisz, jak ci się sprawia ból, suko?

Miałam tego dość, musiałam się od niego uwolnić.

Niczego mi nie zrobisz. Twoje pogróżki ani mnie nie odstraszają, ani nie podniecają.

Kłamiesz.

Błyskawicznie otoczył mnie ramieniem i ścisnął tak mocno, że mimo woli krzyknęłam

z bólu.

Uniosłam nogę i z całej siły kopnęłam go w krocze. Niemal w tej samej chwili mnie

uderzył. Nawet nie zauważyłam, kiedy podniósł rękę. Huknął mnie tak silnie, że aż

zadzwoniło mi w uszach, a głowa odskoczyła do tyłu. Poczułam krew na wardze.

Zamrugałam szybko, chcąc odzyskać ostrość widzenia. Kiedy tylko mgła rozwiała mi się

przed oczyma, walnęłam Ramireza prosto w twarz trzymanym w ręku pojemnikiem gazu

obezwładniającego.

Zawył głośno i odskoczył ode mnie, zasłaniając oczy dłońmi. Dzikie wycie szybko

przeszło w charczenie i kasłanie, Ramirez zachwiał się raz i drugi, wreszcie opadł na kolana i

zaczął pełzać na czworakach. Ze zdumieniem spoglądałam na niego, jakbym miała przed

sobą zranione zwierzę - olbrzymiego, rozwścieczonego, lecz poskromionego bawołu.

167

Na ulicę wypadł Jimmy Alpha, za nim wybiegła jego sekretarka. Pojawił się też jakiś

nie znany mi mężczyzna, który szybko uklęknął obok Ramireza, objął go ramieniem i zaczął

powtarzać, żeby głęboko oddychał, że za minutę wszystko przejdzie i znów poczuje się

dobrze.

Alpha i jego sekretarka podbiegli do mnie.

- Jezus, Maria! -

syknął Jimmy, wpychając mi w rękę chusteczkę do nosa. - Nic ci się

nie stało? Nie doznałaś żadnych poważniejszych obrażeń?

Przyłożyłam chusteczkę do ust, żeby zahamować krwawienie, i szybko

przeciągnęłam językiem po zębach, chcąc sprawdzić, czy któregoś nie straciłam.

Nie, wszystko w porządku.

- Bardzo mi przykro -

rzekł Alpha. - Nie zdawałem sobie sprawy, że z nim jest aż tak

źle, że tak brutalnie odnosi się do kobiet. Przepraszam w jego imieniu. Sam nie wiem, co

robić.

Nie byłam w nastroju do wysłuchiwania tych żałosnych przeprosin.

Możesz zrobić dla niego bardzo wiele - odparłam. - Zaprowadzić go do psychiatry,

zamknąć w odosobnieniu, albo zaciągnąć do weterynarza i kazać wykastrować.

Pokryję wszystkie koszty - zaproponował szybko. - Jeśli chcesz, zawiozę cię do

lekarza.

W pierwszej kolejności zamierzam się udać na policję. Złożę oficjalną skargę i w

żaden sposób nie zdołasz mnie odwieźć od tego zamiaru.

Może przemyśl to jeszcze - rzekł błagalnym tonem. - Przynajmniej zaczekaj, aż

odzyskasz równowagę. Nie zdołam go już wybronić, jeśli wpłynie kolejna skarga.

168

ROZDZIAŁ 12

Szarpnięciem otworzyłam drzwi jeepa i usiadłam za kierownicą. Ostrożnie wykręciłam

na środek jezdni i minęłam ich powoli, żeby nikogo nie potrącić. Dopiero później

przyspieszyłam. Ani razu nie obejrzałam się do tyłu. Dopiero gdy zatrzymały mnie czerwone

światła przed skrzyżowaniem, pochyliłam wsteczne lusterko i obejrzałam się w nim. Górną

wargę miałam głęboko rozciętą, z rany ciągle sączyła się krew. Stłuczenie na kości

policzkowej zaczynało z wolna sinieć.

Z wściekłością zacisnęłam palce na kierownicy, ze wszystkich sił starając się

zachować spokój. Dojechałam na południe aż do ulicy State, skręciłam w nią i skierowałam

się w stronę alei Hamilton. Dopiero tutaj poczułam się w znajomym, bezpiecznym otoczeniu,

gdzie mogłam przystanąć i się zastanowić. Wjechałam na parking przed supermarketem i

przez jakiś czas siedziałam za kierownicą. Powinnam złożyć na policji oficjalną skargę na

Ramireza, lecz całym sercem tęskniłam do przytulnego zacisza własnego mieszkania. Nie

byłam zresztą pewna, jak na komendzie zinterpretują ten incydent z Ramirezem. To prawda,

że wcześniej mi groził, ale siedząc w samochodzie naprzeciwko wejścia do sali treningowej

ewidentnie go sprowokowa

łam. Nie było to najmądrzejsze z mojej strony.

Od chwili, kiedy bokser niespodziewanie pojawił się obok mnie, wciąż byłam silnie

zdenerwowana. Dopiero tu, na śródmiejskim parkingu, zaczęłam się powoli opanowywać.

Powróciło uczucie wycieńczenia i dał o sobie znać ból. Odczuwałam dokuczliwe palenie

skóry twarzy, bolały mnie też ramiona, ale na szczęście puls z wolna powracał do normy.

Nie oszukuj się, stwierdziłam w końcu, i tak nie masz zamiaru jechać dziś na

komendę policji. Wygrzebałam z dna torebki wizytówkę Dorseya, gdyż przyszło mi do głowy,

że będzie to najbezpieczniejszy sposób pożalenia się na swój los. Wybrałam numer telefonu,

a gdy włączyła się automatyczna sekretarka, podałam swoje nazwisko i poprosiłam, żeby do

mnie oddzwonił. Nie chciałam mówić, o co chodzi. Bałam się, że nie dam rady dwukrotnie

relacjonować szczegółów zajścia.

Wysiadłam z jeepa, weszłam do sklepu i kupiłam paczkę mrożonego soku z

winogron.

Miałam wypadek - oznajmiłam sprzedawcy. - Rozcięłam sobie wargę.

Może powinna pani pójść do lekarza?

Naderwałam opakowanie i przytknęłam kostkę lodu do opuchniętej rany.

- Och! -

jęknęłam. - Teraz już znacznie lepiej.

Wróciłam do auta, uruchomiłam silnik i wrzuciłam wsteczny bieg. Zaledwie ruszyłam,

huknęłam w maskę wjeżdżającego na parking samochodu. Przed oczyma mi pociemniało,

169

miałam wrażenie, że tonę. Proszę cię, Boże, szepnęłam w duchu, oby tylko nie było silnego

wgniecenia.

Wysiadłam z jeepa równocześnie z kierowcą tamtego wozu. Oboje zaczęliśmy

szacować straty. Na szczęście jego samochód w ogóle nie ucierpiał. Nie było żadnego

wgniecenia, zarysowanego lakieru, nawet smugi na grubej warstwie woskowej pasty.

Natomiast prawy tylny błotnik jeepa wyglądał tak, jakby ktoś wypróbowywał na nim tępy

otwieracz do konserw.

Mężczyzna przyjrzał mi się uważnie.

Jakaś sprzeczka? - zapytał.

Nie, miałam wypadek.

Więc to chyba nie jest pani szczęśliwy dzień.

Ostatnio w ogóle nie miewam dobrych dni.

Ponieważ to ja spowodowałam wypadek, ale jego samochód w ogóle nie ucierpiał,

zapisaliśmy tylko nawzajem numery naszych polis ubezpieczeniowych. Zerknęłam po raz

ostatni na błotnik jeepa i przeszył mnie dreszcz grozy. Mimo woli zaczęłam się zastanawiać,

czy samobójstwo nie byłoby lepsze od przyznania się do winy przed Cullenem.

Rozległo się brzęczenie telefonu. Wskoczyłam z powrotem za kierownicę i sięgnęłam

po aparat. Dzwonił Dorsey.

Chcę złożyć oficjalną skargę na Ramireza - oznajmiłam. - Uderzył mnie pięścią w

usta.

Gdzie to się stało?

- Na ulicy Starka.

Zrelacjonowałam mu przebieg zajścia, nie zgodziłam się jednak, by przyjechał do

mego mieszkania i spisał zeznanie. Wolałam nie ryzykować, że natknie się tam na Joego.

Obiecałam, że jutro wpadnę do komendy i podpiszę oświadczenie.

Wzięłam prysznic i otworzyłam pudełko lodów na kolację. Regularnie co dziesięć

minut wyglądałam na parking, wypatrując Cullena. Postawiłam jeepa w odległym kącie placu,

gdzie nie docierało zbyt wiele światła. Postanowiłam, że jeśli uda mi się w spokoju przeżyć tę

noc, z samego rana pojadę do warsztatu Ala i poproszę go o błyskawiczne usunięcie

wgniecenia. Nie miałam jedynie pojęcia, czym zapłacę za tę naprawę.

Oglądałam telewizję do jedenastej, wreszcie poszłam do łóżka. Przeniosłam klatkę

Rexa do sypialni, żeby mieć jakieś towarzystwo. Ramirez nie dzwonił, ale Cullen także się

nie pokazał. Sama nie wiedziałam, czy powinnam z tego powodu odczuwać ulgę, czy też być

zawiedziona. Nie miałam pojęcia, czy Joe jest gdzieś w pobliżu i prowadzi nasłuch, zgodnie

z umową zapewniając mi ochronę, dlatego też ułożyłam pod ręką, na nocnym stoliku,

pojemnik z gazem, przenośny aparat telefoniczny oraz rewolwer.

170

Telefon zadzwonił o wpół do siódmej rano.

Pora wstawać - oznajmił Cullen.

Zerknęłam na budzik.

Żartujesz? Przecież to prawie środek nocy.

Byłabyś już na nogach co najmniej od godziny, gdybyś musiała spać w ciasnym

wnętrzu nissana sentry.

Skąd wytrzasnąłeś tego nissana?

Odstawiłem furgonetkę do przemalowania i usunięcia wszystkich anten z dachu.

Udało mi się też skombinować nowe tablice rejestracyjne. Właściciel warsztatu wypożyczył

mi na dzisiaj inny wóz. Przyjechałem po zmroku i zaparkowałem na ulicy Mapie, na tyłach

parkingu za twoim domem.

Zatem ochraniałeś mnie w nocy?

Przecież nie mogłem przepuścić takiej okazji i nie podsłuchać, jak się rozbierasz i

kładziesz do łóżka. Co to za dziwne turkotanie rozlegało się przez całą noc?

Rex biegał w swoim kółku.

Zdawało mi się, że jego klatka stała w kuchni.

Nie miałam odwagi się przyznać, że czułam się osamotniona i bezbronna, dlatego

skłamałam:

Wyszorowałam zlew w kuchni, a on nie znosi zapachu środków czyszczących,

dlatego przeniosłam go na noc do sypialni.

Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

Przełożę to na swój język - odezwał się wreszcie Joe. - Byłaś przerażona, czułaś się

samotna, więc postanowiłaś spędzić noc w towarzystwie chomika.

No cóż, przeżywam trudne chwile.

Nie musisz się tłumaczyć.

Byłam przekonana, że wyjechałeś z Trenton w obawie przed dociekliwością

Beyersa.

I chyba tak zrobię. W tym samochodzie jestem widoczny z daleka. Mam odebrać

furgo

netkę o szóstej wieczorem, wtedy wrócę.

- W takim razie, do zobaczenia.

Trzymaj się, łowco skalpów.

Położyłam się z powrotem, ale dwie godziny później obudziło mnie wycie alarmu w

samochodzie. Zerwałam się z łóżka, podbiegłam do okna i pospiesznie rozsunęłam zasłonki.

Morty Beyers właśnie skutecznie uciszał alarm, waląc w plastikową obudowę urządzenia

kolbą rewolweru.

- Beyers! -

wrzasnęłam, otworzywszy okno. - Co pan wyrabia, do cholery?!

171

Moja żona mnie zostawiła i odjechała naszym escortem.

- Co z tego?

Potrzebny mi inny samochód. Najpierw chciałem wziąć auto z wypożyczalni, ale w

porę przypomniałem sobie o tym jeepie Cullena. Zaoszczędzę w ten sposób trochę forsy, a

jednocześnie będzie mi łatwiej go odnaleźć.

Na Boga, Beyers! Przecież nie może pan tak po prostu wziąć sobie z parkingu

czyjegoś auta! To jest kradzież! Chce pan zostać uznany za złodzieja samochodów?

- Nic mnie to nie obchodzi.

A skąd pan wziął kluczyki?

Stamtąd, skąd i pani, z mieszkania Cullena. Znalazłem zapasowy komplet w

szufladzie komody.

Nie ma pan prawa postępować w ten sposób.

Bo co? Wezwie pani policję?

Bóg pana za to pokarze!

Mam go gdzieś.

Beyers usiadł za kierownicą, przesunął sobie fotel i zaczął majstrować przy radiu.

Arogancki łobuz, pomyślałam. Nie tylko zamierzał ukraść mi samochód, ale w

dodatku szykował go tak, jak chciał się nim posługiwać przez dłuższy czas. Chwyciłam

pojemnik z gazem, wypadłam na korytarz i pognałam na dół. Byłam bosa, w samej nocnej

koszuli z olbrzymim wizerunkiem myszki Miki, a

pod spodem miałam jedynie skąpe

majteczki. Ale w tej chwili nie dbałam o swój wygląd.

Z impetem wypadłam przez tylne drzwi i byłam już na chodniku, kiedy dostrzegłam,

że Beyers opiera stopę na pedale gazu i przekręca kluczyk w stacyjce. Niemal w tej samej

chwili oślepił mnie intensywny rozbłysk, przy wtórze ogłuszającego huku drzwi i elementy

karoserii jeepa wyleciały w powietrze niczym snop iskier fajerwerków. Gdzieś spod silnika

buchnęły płomienie i błyskawicznie ogarnęły cały wóz, przemieniając go w jaskrawożółtą

kulę ognia.

Byłam tak osłupiała, że nie potrafiłam się ruszyć z miejsca. Stałam z rozdziawionymi

ustami i spoglądałam na ten nieoczekiwany efekt, dopóki wokół mnie nie zaczęły spadać na

ziemię części płonącego pojazdu.

Z oddali doleciało zawodzenie syren. Mieszkańcy wysypywali się z budynku i

przystawali obok mnie, patrząc na płomienie pochłaniające jeepa. Rozległa się kolejna, tym

razem słabsza eksplozja. W pogodne niebo buchnął słup gęstego czarnego dymu, a mnie

uderzyła prosto w twarz fala nieznośnego żaru.

Nie było najmniejszych szans, żeby uratować Morty’ego Beyersa. Nawet gdybym

zareagowała błyskawicznie, nie zdołałabym się zbliżyć do samochodu. Zresztą Beyers

172

prawdopodobnie zginął w momencie wybuchu, a nie spłonął w pożarze. Dopiero teraz

tarło do mnie, że eksplozja nie mogła być dziełem przypadku. Wszystko też wskazywało

na to, że pułapka została przygotowana dla mnie.

Dostrzegałam tylko jeden pozytywny efekt takiego obrotu spraw - nie musiałam się

już martwić, w jaki sposób powiedzieć Cullenowi o wgnieceniu na prawym tylnym błotniku.

Cofnęłam się o parę kroków, wreszcie przecisnęłam przez tłumek gapiów i

przeskakując po dwa stopnie naraz, pobiegłam z powrotem do mieszkania. Nieostrożnie

zostawiłam drzwi otwarte na oścież, kiedy wybiegałam na parking, toteż teraz uważnie

przeszukałam wszystkie pomieszczenia, trzymając rewolwer w pogotowiu. Gdybym w tej

chwili trafiła na faceta, który usmażył Morty’ego Beyersa, nawet przez moment nie

zawracałabym sobie głowy gazem obezwładniającym, wpakowałabym mu kulkę prosto w

brzuch, nauczyłam się już bowiem, że brzuch to najłatwiejszy i najbardziej oczywisty cel.

Zyskawszy pewność, że w mieszkaniu nikt na mnie nie czeka, ubrałam się

pospiesznie. Szybko posłałam łóżko i przejrzałam się w lustrze w łazience. Na policzku

pozostał mi tylko niewielki siny ślad, a rozcięcie wargi było ledwie widoczne, opuchlizna

zeszła bez śladu. Za to eksplozja jeepa sprawiła, że wyglądałam tak, jakbym zaglądała przez

drzwiczki w palenisko rozgrzanego do czerwoności pieca. Brwi i włosy wokół twarzy miałam

opalone, pozostała z nich tylko szarawa szczecinka długości milimetra. Efekt był porażający.

Uzmysłowiłam sobie jednak, że nie mam co narzekać - przecież to ja mogłam się usmażyć w

tym samochodzie albo też leżeć porozrywana na kawałeczki pod żywopłotem z azalii.

Włożyłam sportowe buty i ponownie zbiegłam na parking.

Cały plac i przylegająca doń ulica były zastawione samochodami strażackimi, wozami

policyjnymi i karetkami pogotowia. Gliniarze zdążyli już otoczyć teren żółtymi taśmami,

oddzielającymi tłum gapiów od dymiących szczątków jeepa. Na asfalcie ciemniały wielkie

kałuże wody pokrytej płatami sadzy, a powietrze było przesycone ostrym swądem

spalenizny. Ten widok przyprawiał o mdłości. Zauważyłam Dorseya rozmawiającego z jakimś

policjantem w mundurze. On również mnie dostrzegł i ruszył szybko w moją stronę.

Mam bardzo złe przeczucia na temat tego wypadku - powiedział.

Znał pan Morty’ego Beyersa?

- Tak.

To on był w jeepie.

- Cholera. Jest pani tego pewna?

Rozmawiałam z nim tuż przed eksplozją.

Aha, to wyjaśnia, dlaczego ma pani osmalone brwi. O czym rozmawialiście?

- Kajusz

dał mi tylko tydzień na odnalezienie Cullena. Mój czas minął i Morty miał

przejąć sprawę ode mnie. Właśnie rozmawialiśmy na ten temat.

173

- Gdyby s

tała pani przy samochodzie, to eksplozja i z pani zrobiłaby spieczonego

hamburgera.

Stałam mniej więcej tutaj, w tym miejscu. Mówiąc szczerze, wrzeszczeliśmy na

siebie. Doszło do pewnej... różnicy zdań.

Podszedł do nas policjant, niosąc pogiętą tablicę rejestracyjną.

Znalazłem ją za pojemnikami na śmieci. Chce pan, żebyśmy sprawdzili, do kogo

należał ten wóz?

Wzięłam od niego tę tablicę.

- Szkoda fatygi -

wtrąciłam. - Jeep należał do Edwarda Cullena.

Coś takiego! - zdumiał się Dorsey. - Ta sprawa robi się coraz bardziej interesująca.

Pospiesznie doszłam do wniosku, że muszę trochę nagiąć swoje zeznania do

rzeczywistości, gdyż policja może mieć odmienne zdanie na temat dopuszczalnych metod

pracy łowcy nagród oraz inaczej interpretować pojęcie rekwizycji.

To było tak - powiedziałam. - Odwiedziłam matkę Cullena i dowiedziałam się, że

Edward

był bardzo rozżalony, iż jego nowy jeep musi stać bezużytecznie na parkingu. Wie

pan, akumulator szybko się rozładowuje i silnik niszczeje, gdy samochód nie jest używany. I

tak, od słowa do słowa, na jej prośbę zgodziłam się przez jakiś czas pojeździć tym wozem.

Korzystała pani z samochodu Cullena, bo poprosiła panią o to jego matka?

Zgadza się. Joe chciał, żeby to ona z niego korzystała, ale pani Morelli nie lubi

siadać za kierownicą.

- Jest pani nadzwyczaj uczynna.

- Mam to we krwi.

- Co dalej?

Opowiedziałam mu o tym, jak to żona zostawiła Beyersa, zabierając jego samochód,

jak postanowił ukraść jeepa i popełnił wielki błąd, wyrażając się, że „ma Boga gdzieś”, po

czym wóz eksplodował.

I sądzi pani, że Bóg się obraził, zesłał piorun i pokarał Beyersa?

Można to i tak wytłumaczyć.

Kiedy przyjedzie pani na komendę, żeby spisać raport na temat zajścia z

Ramirezem, porozmawiamy również w tej sprawie.

Przyglądałam się jeszcze przez jakiś czas krzątaninie służb porządkowych, wreszcie

wróciłam do mieszkania. Nie miałam ochoty patrzeć na to, co zrobią ze spalonymi

szczątkami Morty’ego Beyersa.

Do południa siedziałam sztywno przed telewizorem, dokładnie zamknąwszy okno w

sypialni i zaciągnąwszy zasłony. Przez ten czas tylko parę razy poszłam do łazienki, żeby

sprawdzić w lustrze, czy brwi zaczynają mi już odrastać.

174

O dwunastej ponownie odsłoniłam zasłony i odważyłam się zerknąć na parking w

dole. Szczątki jeepa zostały już usunięte, na placu pozostało jedynie dwóch

umundurowanych gliniarzy z patrolu. Odniosłam wrażenie, że wypełniają jakieś formularze i

szacują straty na użytek właścicieli pojazdów, które ucierpiały wskutek eksplozji.

Przedpołudniowe programy telewizyjne podziałały na mnie jak wzmocniona dawka

środka znieczulającego, poczułam się znów gotowa do działania. Wzięłam prysznic i

ubrałam się, usilnie odpychając od siebie wszelkie myśli dotyczące zamachów bombowych i

usuwania niewygodnych świadków.

Musiałam pojechać na komendę policji, ale nie miałam czym. W portmonetce

znalazłam zaledwie parę groszy. Moje konto bankowe było puste, a o odzyskaniu kart

kredytowych nie miałam co marzyć. Nie pozostawało nic innego, jak wykonanie kolejnego

łatwego zlecenia.

Zadzwon

iłam do Iriny i powiedziałam jej, co spotkało Morty’ego Beyersa.

- Kajusz

się wścieknie, zasoby jego zleceniobiorców coraz bardziej się kurczą -

odparła Irina. - „Leśnik” jeszcze nie wyleczył rany postrzałowej, a tu już Beyers całkiem

zniknął ze sceny. To przecież nasi dwaj najlepsi agenci.

Rzeczywiście sytuacja się skomplikowała. Na szczęście Kajusz może jeszcze liczyć

na mnie.

W słuchawce na dłużej zapanowała cisza.

Ale ty nie miałaś nic wspólnego z wypadkiem Morty’ego, prawda?

Skądże, sam sobie zgotował taki los. Nie masz jakiejś łatwej sprawy pod ręką?

Znowu doskwiera mi brak gotówki.

Owszem. Mam pewnego ekshibicjonistę, który nie stawił się w sądzie, a

poręczyliśmy za niego kaucję w wysokości dwóch tysięcy dolarów. Wcześniej już trzykrotnie

rzucali go z różnych domów starców. Obecnie mieszka w wynajętym lokalu gdzieś na

obrzeżach miasta. - W tle usłyszałam szelest przerzucanych papierów. - O, już mam... Niech

to diabli! Facet mieszka pod tym samym adresem, co ty!

Jak się nazywa?

- William Earling, zajmuje mieszkanie numer 3E.

Chwyciłam torebkę i wybiegłam na korytarz. Popędziłam schodami na drugie piętro i

zastukałam do drzwi oznaczonych numerem 3E. Otworzył mi starszy mężczyzna.

Natychmiast zrozumiałam, że to poszukiwany we własnej osobie, ponieważ był golusieńki.

- Pan Earling?

Zgadza, się. Chyba jestem jeszcze w dobrej kondycji, prawda, kurczaczku? Czy mój

instrument nie robi na tobie żadnego wrażenia?

175

Chociaż nakazywałam sobie w myślach, żeby nie spuszczać wzroku, zdradliwe

spojrzenie s

amo obsunęło się w dół. Jego „instrument” nie tylko nie robił wrażenia, facet miał

obrzydliwie pomarszczoną skórę na brzuchu.

Tak, rzeczywiście. Jest się czego bać - mruknęłam, wręczając mu swoją wizytówkę.

Pracuję na zlecenie Kajusza Swana, który poręczył za pana kaucję. Nie stawił się pan w

sądzie, panie Earling, toteż teraz muszę zabrać pana do śródmieścia, żeby można

wyznaczyć następny termin rozprawy.

Do diabła, wszystkie rozprawy sądowe to zwykła strata czasu - odparł staruch. -

Skończyłem siedemdziesiąt sześć lat. Jaki jest sens pakować do aresztu

siedemdziesięciosześcioletniego faceta tylko za to, że chwali się przed innymi swoją formą?

Według mnie było to jednak pożądane. Widok nagiego Earlinga mógł każdą kobietę

skłonić do całkowitej abstynencji seksualnej.

Ja jednak muszę pana zabrać do miasta, więc proszę się w coś ubrać.

Ubrania nie są mi do niczego potrzebne. Właśnie tak przyszedłem na ten świat i tak

samo zamierzam z niego zejść.

Nie mam nic przeciwko temu, lecz w tej chwili wolałabym, aby się pan ubrał.

Nie ma mowy. W takim towarzystwie mogę przebywać tylko nago.

Błyskawicznie wyciągnęłam kajdanki i skułam go bez większego trudu.

Precz z brutalnością policji! - wrzasnął. - Brutalność policji!

Muszę pana rozczarować, lecz nie jestem policjantką.

Więc kim?

Łowcą nagród.

Precz z brutalnością łowców nagród! - zawył.

Zajrzałam do szafy w przedpokoju, znalazłam długi płaszcz przeciwdeszczowy,

zapakowałam w niego Earlinga i dokładnie pozapinałam guziki.

Nigdzie się stąd nie ruszę - oznajmił stanowczo, przyciskając do brzucha skute

kajdankami ręce. - Nie zmusi mnie pani do wyjścia z domu.

Posłuchaj, dziadku! - syknęłam. - Albo pójdziesz spokojnie, na własnych nogach,

albo obezwładnię cię gazem paraliżującym i wywlokę nieprzytomnego za nogi.

Wręcz sama nie mogłam uwierzyć, że zdolna byłam odezwać się w ten sposób do

starszego mężczyzny, w dodatku mojego sąsiada. Zrobiło mi się wstyd, ale wytłumaczyłam

sobie szybko, że przecież stawką jest czek na dwieście dolarów.

- Tylko nie z

apomnij zamknąć drzwi - mruknął Earling. - Nie chcę, żeby sąsiedzi

myszkowali mi po szafkach. Klucze leżą na stole w kuchni.

Znalazłam pęk kluczy i z radością spostrzegłam, że przy jednym z nich wisi breloczek

ze znakiem firmowym buicka.

176

- Jeszcze jedno. N

ie ma pan nic przeciwko temu, żebyśmy pojechali do śródmieścia

pańskim samochodem?

Może być, jeśli mi obiecasz, że nie spalisz za dużo benzyny. Mam dość skromną

emeryturę.

Odstawiłam Earlinga na komendę i pospiesznie załatwiłam formalności, bacząc pilnie,

żeby nie napotkać Dorseya. W drodze powrotnej wpadłam do biura i odebrałam czek, który

natychmiast zrealizowałam w najbliższym banku. Zaparkowałam wóz Earlinga jak najbliżej

tylnego wyjścia z budynku, żeby nie miał kłopotów z odnalezieniem go, kiedy wyjdzie z

aresztu. Poza tym nie chciałam już nigdy więcej widzieć na oczy tego obleśnego starucha.

Wbiegłam na górę i zadzwoniłam do rodziców, po drodze układając w myślach

stosowną wymówkę.

Czy tata jeździ dzisiaj taksówką? - spytałam. - Chętnie skorzystałabym z jego

pomocy.

Nie, dziś ma wolne, jest w domu. A dokąd chciałabyś pojechać?

- Na osiedle przy autostradzie Route 1.

W tym miejscu nie mogłam skłamać.

- Teraz?

- Tak. -

Ostentacyjnie westchnęłam głośno. - Jak najszybciej.

Przygotowałam pyszne paszteciki z mięsem. Nie wpadłabyś do nas na obiad?

Nawet sama przed sobą nie potrafiłam się przyznać, jak wielką mam ochotę na te

paszteciki -

o wiele większą niż na mężczyznę do łóżka, porządny samochód, chłodną noc

czy też nowe brwi. W ogóle na jakiś czas wolałabym się wycofać z dorosłego życia. Byłoby

wspaniale, gdyby znów mama się mną zajmowała, nalewała mleka do szklanki i uwalniała od

dokuczliwych codziennych obowiązków. Ale ponieważ było to niemożliwe, musiałam się

zadowolić tymi kilkoma godzinami spędzonymi w zagraconym domku wypełnionym

kuchennymi zapachami.

To brzmi bardzo zachęcająco - odparłam.

Tata wjechał na parking po piętnastu minutach. Omal się nie zakrztusil, kiedy mnie

zobaczył.

Dziś rano zdarzył się wypadek na tym placyku - wyjaśniłam. - Jakiś samochód

stanął w płomieniach, a ja znalazłam się za blisko.

Podałam mu adres i poprosiłam, by po drodze zatrzymał się jeszcze przed stacją

benzynową. Pół godziny później wysiadłam przy parkingu przed domem Cullena.

Powiedz mamie, że przyjadę na szóstą - rzekłam.

Tata spojrzał krytycznym wzrokiem na pstrokatą nova, po czym przeniósł spojrzenie

na trzymane przeze mnie bańki oleju silnikowego.

177

Może jeszcze zaczekam i zobaczę, czy uda ci się zapalić.

Wlałam do miski olejowej trzy pełne butelki, sprawdziłam poziom oleju i z daleka

pokazałam ojcu, że wszystko w porządku. Ciągle nie odjeżdżał. Usiadłam za kierownicą,

huknęłam z całej siły pięścią w deskę rozdzielczą, przekręciłam kluczyk w stacyjce i

uruchomiłam silnik.

- Widzisz?! Zapala, przy pierws

zej próbie! - zawołałam.

Ojciec jednak miał nadal sceptyczną minę, prawdopodobnie myślał o tym, że

koniecznie powinnam sobie kupić nowego buicka. W jego mniemaniu buicków nie imały się

takie straszne rzeczy, jakie spotkały nova. Wyprowadziłam wóz z parkingu, zatrzymałam się

obok taksówki, pomachałam ojcu na pożegnanie i pokazałam na migi, że skręcam w Route

1. Poprowadziłam gruchota w stronę warsztatu, gdzie montowano używane tłumiki. Minęłam

motel Howarda Johnsona o jaskrawopomarańczowym dachu, olbrzymią bazę spedycyjną,

następnie rozległe wesołe miasteczko. Inni kierowcy omijali mnie szerokim łukiem, jakby nie

mieli odwagi się zbliżyć do mojego ryczącego i plującego dymem potwora. Dziesięć

kilometrów dalej odetchnęłam z ulgą na widok żółto-czarnej tablicy zakładu naprawczego

pojazdów.

Założyłam ciemne okulary, żeby ukryć za nimi osmalone brwi, lecz mimo to mechanik

przyjmujący zlecenia popatrzył na mnie, marszcząc czoło ze zdumienia. Wypełniłam

odpowiedni druczek, przekazałam mu kluczyki od samochodu i zajęłam wygodne miejsce w

poczekalni przeznaczonej dla opiekunów niedomagających aut. Po trzech kwadransach

wyruszyłam w drogę powrotną. Niewielką smugę dymu spostrzegłam za sobą jedynie wtedy,

kiedy ruszałam ze skrzyżowania, a czerwona lampka na desce rozdzielczej zamigotała tylko

parę razy. Doszłam do wniosku, że i tak jest lepiej, niż oczekiwałam.

Jak zwykle mama zaczęła tyradę, zanim jeszcze wkroczyłam na werandę.

Za każdym razem, gdy cię widzę, wyglądasz coraz gorzej. Zadrapania i siniaki, a

teraz jeszcz

e te opalone włosy i... O mój Boże! Co się stało z twoimi brwiami? Ojciec

powiedział mi tylko, że wybuchł jakiś pożar na parkingu przed twoim domem.

To prawda. Samochód się zapalił. Na szczęście nic mi się nie stało.

Widziałam reportaż w telewizji - wtrąciła babcia Mazurowa, zatrzymując się tuż za

plecami mamy. -

Podobno eksplodowała bomba, z samochodu nie było co zbierać. A w

środku usmażył się jakiś facet, gość o nazwisku Beyers. Po nim podobno też niewiele

zostało.

Babcia miała na sobie obszerną różowo-pomarańczową bawełnianą bluzę, z

nieodzowną chusteczką do nosa wystającą z rękawa, oraz jasnobłękitne obcisłe szorty,

śnieżnobiałe tenisówki i długie skarpety zrolowane tuż nad kostkami.

Podobają mi się te spodenki - powiedziałam. - Mają uroczy kolor.

178

Wyobraź sobie, że w tym stroju poszła dziś przed południem na pogrzeb! - zawołał z

kuchni ojciec. -

Musiała pożegnać Tony’ego Mancuso.

Mówię ci, to dopiero było coś! - oznajmiła babcia Mazurowa. - Przyszła cała grupa

weteranów wojennych. Najpiękniejszy pogrzeb miesiąca. A Tony wyglądał naprawdę

wspaniale. Pod szyją miał jedwabny krawat haftowany w końskie łby.

Do tej pory odebraliśmy już siedem telefonów - dodała mama. - Musiałam wszystkim

wyjaśniać, że zapomniała dziś rano wziąć swoich pigułek.

Babc

ia ze złości zazgrzytała zębami.

Bo tu nikt się nie zna na modzie, nigdy nie można włożyć czegoś odmiennego. -

Spojrzała na swoje szorty i zapytała: - Co o tym myślisz? Mogę w nich wyjść na wieczorny

spacer?

Oczywiście, ale ja na wieczór włożyłabym czarne.

Uważam dokładnie tak samo. Przy najbliższej okazji będę musiała kupić sobie takie

same gatki, tylko czarne.

Około ósmej wieczorem, nasycona pysznym obiadem i przepełniona wrażeniami z

tego zagraconego domku, byłam gotowa podjąć na nowo próbę samodzielnej egzystencji.

Opuściłam więc rodzinne pielesze, zaopatrzona w drugą porcję smakowitych pasztecików, i

pojechałam z powrotem do swego mieszkania.

Przez większą część dnia unikałam rozmyślań dotyczących zamachu bombowego,

ale teraz nadeszła w końcu pora stawić czoło rzeczywistości. Ktoś próbował mnie zabić, a na

pewno nie był to Ramirez. Jemu bowiem zależało wyłącznie na zadawaniu bólu i

wysłuchiwaniu błagalnych próśb o litość. To prawda, że postępowanie Ramireza budziło we

mnie wstręt i przerażenie, ale w znacznym stopniu można je było przewidzieć. To było

dobrze znane zło, wywodzące się z szaleństwa wiodącego ku zbrodni.

Ale podłożenie bomby w samochodzie stanowiło dowód zupełnie innego rodzaju

niepoczytalności, było efektem celowego, dobrze skalkulowanego działania. Miało na celu

tylko jedno: usunięcie z tego świata przeszkadzającej komuś, wścibskiej osoby.

Z jakiego powodu chciano mnie zabić? - rozmyślałam. Dlaczego komukolwiek

miałoby zależeć na mojej śmierci? Już sam wydźwięk tych pytań, na które nie znajdowałam

odpowiedzi, mroził mi krew w żyłach.

Zaparkowałam nova mniej więcej pośrodku asfaltowego placyku, zachodząc w głowę,

czy jutrzejszego ranka starczy mi odwagi, by przekręcić kluczyk w stacyjce. Służby

porządkowe usunęły już szczątki jeepa i poza ciemniejszymi plamami oraz spękaniami

nawierzchni parkingu trudno było dostrzec jakieś wyraźniejsze ślady porannej tragedii.

Zwinięto żółte policyjne taśmy, usunięto wszelkie porozrzucane części spalonego pojazdu.

179

Zaraz po wejściu do mieszkania zauważyłam, że lampka sygnalizacyjna

automatycznej sekretarki mruga jak oszalała. Okazało się, że Dorsey dzwonił aż trzy razy,

szukając ze mną kontaktu. Mówił nadzwyczaj ostrym tonem. Znalazłam też wiadomość od

Berniego, który zapraszał mnie do odwiedzenia swego sklepu, gdyż organizował

posezonową wyprzedaż. Kusił dwudziestoprocentową zniżką cen mikserów i robotów

kuchennych, obiecując poczęstować wytwornym daiquiri pierwszych dwudziestu klientów.

Chyba oczy mi zabłysły na wspomnienie o tym daiquiri. Miałam jeszcze trochę gotówki, toteż

perspektywa okazyjnego kupna miksera także wydała mi się kusząca. Później zadzwonił

Jimmy Alpha, jeszcze raz przepraszał mnie serdecznie i wyrażał nadzieję, że nie odniosłam

zbyt poważnych obrażeń wskutek brutalnego potraktowania przez Ramireza.

Spojrzałam na zegarek, dochodziła dziewiąta. Nie miałam już szans zdążyć do sklepu

Berniego przed zamknięciem. Posmutniałam, gdyż byłam przekonana, że łyk daiquiri

natychmiast rozjaśniłby mi umysł i pozwolił odgadnąć, kto zamierzał wysłać mnie na tamten

świat.

Włączyłam telewizor i zapatrzyłam się na ekran, lecz moje myśli błądziły daleko. Nie

mogłam się uwolnić od ciągłego szacowania potencjalnych zamachowców. Spośród

poszukiwanych, których do tej pory odstawiłam do aresztu, w rachubę wchodził jedynie

Lonnie Dodd, lecz on nadal przebywał za kratkami. Najpewniej zamach bombowy był więc

powiązany z zabójstwem Kuleszy. Widocznie kogoś zaniepokoiło moje zainteresowanie tą

sprawą. Nie umiałam sobie jednak wyobrazić, żeby ktoś się zaniepokoił aż do tego stopnia,

by podjąć próbę zamachu na moje życie. Wszak w grę wchodziło zwyczajne morderstwo.

Doszłam więc do wniosku, że prawdopodobnie przeoczyłam jakiś szczegół dotyczący

Carmen Sanchez, Kuleszy bądź Cullena... albo też owego tajemniczego świadka.

topniowo zaczęły mnie ogarniać najgorsze przeczucia. Jak wynikało z tego

pobieżnego przeglądu, stanowiłam śmiertelne zagrożenie tylko dla jednego człowieka -

Edwarda Cullena.

O jedenastej zadzwonił telefon. Zdążyłam podnieść słuchawkę, zanim włączyła się

automatyczna sekretarka.

Jesteś sama? - zapytał Edward.

Zawahałam się na moment.

- Tak.

Skąd to wahanie w twoim głosie?

A jak ty byś się czuł na moim miejscu, gdybyś tylko cudem wyszedł cało z zamachu

na twoje życie?

Ktoś próbował cię zabić?

- Nie inaczej.

180

Od razu zrobiło mi się gorąco.

- To tak, jak i mnie.

Idę na górę. Czekaj przy drzwiach.

Wsunęłam pojemnik z gazem za pasek szortów i zakryłam go bluzką. Zaczekałam z

okiem przytkniętym do wizjera i otworzyłam drzwi, kiedy tylko Edward pojawił się w korytarzu.

On także z dnia na dzień wyglądał coraz gorzej. Włosy miał za długie i posklejane, a jego

twarz pokrywał z pozoru tygodniowy zarost, chociaż Cullen nie golił się najwyżej od dwóch

dni. Przybrudzone dżinsy i sprana bawełniana koszulka nadawały mu wygląd ulicznika.

Zamknął za sobą drzwi i przekręcił rygiel zasuwki. Z posępną miną otaksował

wzrokiem moją rozciętą wargę, siniaki na policzku oraz ramionach i osmalone brwi.

Nie masz ochoty porozmawiać o tym, co się stało?

Rozcięta warga i siniaki są dziełem Ramireza. Wpadliśmy na siebie na ulicy, ale

wyszłam z tego zwycięsko. Potraktowałam go gazem, po czym zostawiłam leżącego na

jezdni i wymiotującego na asfalt.

- A brwi?

No cóż, to trochę bardziej skomplikowana historia.

Przez chwilę spoglądał na mnie w milczeniu.

I nie zamierzasz mi jej wyjaśnić? - zapytał w końcu.

Dobrą nowiną jest to... że nie musisz się już martwić poczynaniami Morty’ego

Beyersa.

A złą?

Wyjęłam z kuchennej szafki powgniataną tablicę rejestracyjną i wręczyłam mu ją

mówiąc:

To wszystko, co ocalało z twojego samochodu.

Z wyraźnym przerażeniem wpatrywał się w ten prostokąt z blachy. Opowiedziałam

mu szybko o powtórnej wizycie Beyersa, zamachu bombowym i trzykrotnym telefonicznym

wezwaniu Dorseya.

Po krótkim zastanowieniu doszedł do tego samego wniosku, który i mnie poraził

wcześniej:

To nie była robota Ramireza.

Muszę przyznać, że gdy ułożyłam w myślach listę ewentualnych zamachowców,

twoje nazwisko znalazło się na pierwszym miejscu.

Naprawdę? Co najwyżej rozpatrywałem tę ewentualność w wyobraźni. Kogo jeszcze

umieściłaś na swojej liście?

- Lonniego Dodda, ale on nadal siedzi w areszcie.

181

Czy wcześniej ktoś ci groził śmiercią? Może twój były mąż lub któryś z kochanków?

Nie zalazłaś ostatnio nikomu za skórę?

Stwierdzi

łam, że nawet nie mam ochoty odpowiadać na te obraźliwe pytania.

W porządku. Zatem uważasz, iż zamach miał związek z zabójstwem Kuleszy?

- Tak.

Boisz się?

- Owszem.

To dobrze, ponieważ zaczniesz działać ostrożniej.

Bez pytania otworzył lodówkę, znalazł paszteciki, które dostałam od mamy, i zjadł je

wszystkie na zimno.

Musisz też zachować ostrożność w rozmowie z Dorseyem - dodał. - Jeśli odkryje, że

działamy wspólnie, oskarży cię o pomoc i ukrywanie przestępcy.

Ja zaś nabieram coraz silniejszych podejrzeń, że zawarłam z tobą umowę, która

zupełnie nie leży w moim interesie.

Z trzaskiem otworzył puszkę piwa.

Jeśli wciąż marzysz o o tych dziesięciu tysiącach dolarów honorarium, to musisz

zaczekać, aż pozwolę ci się odstawić do aresztu. A ja się na to nie zgodzę, dopóki nie mogę

udowodnić swej niewinności. Gdybyś więc chciała się wycofać z naszej umowy, po prostu

daj mi znać, ale musisz pamiętać, że w takim wypadku możesz zapomnieć o forsie.

Niezbyt kusząca perspektywa.

Energicznie pokręcił głową.

Otwarcie przedstawiam ci sprawę.

Już kilkakrotnie mogłam cię obezwładnić gazem.

Nie sądzę.

Błyskawicznie sięgnęłam po pojemnik, lecz nim zdążyłam go wycelować w jego

twarz, Joe jednym ruchem ręki wytrącił mi go z dłoni.

To się nie liczy - powiedziałam. - Spodziewałeś się, że to zrobię.

Spokojnie dojadł ostatniego pasztecika i wstawił talerz do zlewu.

Zawsze się spodziewam takiej reakcji.

- I co teraz poczniemy?

Spróbujemy dalej działać tak samo. Wygląda na to, że ktoś traci cierpliwość.

- Nie znos

zę być czyimś celem.

Ale chyba nie masz zamiaru zalać się łzami z tego powodu, prawda?

Rozsiadł się przed telewizorem, sięgnął po pilota i zaczął przerzucać kanały. Po chwili

oparł się plecami o ścianę i wyciągnął jedną nogę, sprawiał wrażenie wymęczonego. Przez

182

pewien czas oglądał jakiś program rozrywkowy, ale szybko głowa opadła mu na piersi,

zaczął oddychać wolniej i głębiej.

Widzisz? Teraz mogłabym cię obezwładnić gazem - szepnęłam.

Uniósł szybko głowę i nie otwierając oczu, uśmiechnął się przebiegle.

To nie w twoim stylu, cipeńko - mruknął.

Kiedy wstałam o ósmej, nadal spał na podłodze przed telewizorem. Przestąpiłam nad

nim i wybiegłam na swoją trasę joggingu. A gdy wróciłam, siedział w kuchni, popijał kawę i

czytał gazetę.

Napisali coś na temat zamachu bombowego? - spytałam.

Jest reportaż i zdjęcie na trzeciej stronie. Stwierdzili, że przyczyny wybuchu nie są

jeszcze znane. Poza tym nie ma nic ciekawego. -

Spojrzał na mnie znad krawędzi

rozpostartej gazety. -

Znowu dzwonił Dorsey i zostawił wiadomość na kasecie. Może

powinnaś jednak sprawdzić, o co mu chodzi?

Wykąpałam się szybko, włożyłam czyste ubranie, nasmarowałam poparzoną skórę

twarzy kremem aloesowym i nalałam sobie kawy do filiżanki. Pobieżnie przejrzałam gazetę,

popijając kawę małymi łyczkami, w końcu zadzwoniłam do Dorseya.

Otrzymaliśmy już wyniki analiz z laboratorium - oznajmił. - Nie ulega wątpliwości, że

została podłożona bomba. To robota zawodowca. Co prawda, teraz w każdej bibliotece

można dostać książkę ze szczegółowym opisem konstrukcji takiej bomby. Gdyby komuś

bardzo zależało, mógłby nawet zmontować głowicę jądrową. W każdym razie chciałem panią

o tym zawiadomić.

Sprawdziły się moje podejrzenia.

I nadal nie domyśla się pani, kto mógłby przygotować taki zamach?

- Nie.

- A Cullen?

- Nie jest to wykluczone.

Obiecała pani zajrzeć do mnie wczoraj.

Chyba strzelał w ciemno. Zapewne się już domyślał, że go unikam i że za całą tą

sprawą kryje się coś dziwnego, ale nie wiedział jeszcze co. Miałam ochotę powiedzieć:

„Zatem witamy w naszym towarzystwie, Dorsey!”

Postaram się wpaść dzisiaj.

To proszę się bardzo postarać.

Odłożyłam słuchawkę i pospiesznie uniosłam filiżankę do ust. Po chwili oznajmiłam

posępnym tonem:

Dorsey chce, żebym przyjechała na komendę.

183

- Porozmawiasz z nim?

Nie, bo będzie zadawał mnóstwo kłopotliwych pytań, na które nie będę umiała

odpowiedzieć.

Powinnaś dziś rano znów się pokazać na ulicy Starka.

Wykluczone. Mam parę spraw do załatwienia.

- Jakich spraw.

- Osobistych.

Popatrzył na mnie, marszcząc brwi.

Muszę załatwić to i owo... tak na wszelki wypadek - mruknęłam.

- Na jaki wypadek?

Machnęłam ręką w geście zniecierpliwienia.

Na wypadek, gdyby coś mi się stało. Przez ostatnich dziesięć dni próbował mnie

zastraszyć zawodowy sadysta, a teraz w dodatku trafiłam na listę obiektów zainteresowania

piromana maniaka. Po prostu strach mnie obleciał, rozumiesz? Muszę zaczerpnąć oddechu,

Cullen

, spotkać się z paroma osobami, choć na krótko pomyśleć o moim życiu prywatnym.

Wyciągnął rękę i delikatnie zerwał płatek przesuszonej skóry z mego nosa.

- Nic ci nie grozi -

powiedział łagodnym tonem. - Doskonale rozumiem, że się boisz.

Ja też się boję. Ale racja jest po naszej stronie, w związku z czym musimy wygrać tę rundę.

Poczułam się głupio, kiedy tak niespodziewanie Joe zaczął się do mnie odnosić

życzliwie, podczas gdy ja myślałam bez przerwy o wyprzedaży w sklepie Berniego, na której

można było otrzymać darmową lampkę daiquiri.

Jak masz zamiar udać się na to prywatne spotkanie, skoro jeep wyleciał w

powietrze?

Odebrałam swoją nova z naprawy.

Skrzywił się z niesmakiem.

Ale chyba nie zostawiłaś jej na noc na parkingu przed domem?

Wyszłam z założenia, iż zamachowiec nie wie, że to mój samochód.

Zaraz zemdleję!

Na pewno nie muszę się niczego obawiać.

Tak, ja też jestem tego pewien. Ale na wszelki wypadek zejdę z tobą i upewnię się

jeszcze bardziej.

Zgarnęłam swoje rzeczy, sprawdziłam zamknięcie okien i przewinęłam kasetę w

automatycznej sekretarce. Cullen

czekał przy drzwiach. Wyszliśmy razem przed dom i

stanęliśmy niepewnie przed upstrzonym farbami chevroletem.

184

Nawet gdyby zamachowiec wiedział, że to twój samochód, musiałby być

skończonym idiotą, żeby po raz drugi próbować tego samego - oświadczył Edwrad. -

Statystycznie rzecz biorąc, drugi zamach niemal zawsze ma zupełnie inny przebieg.

To wyjaśnienie było całkiem logiczne, nie pomogło mi jednak w otworzeniu drzwi auta

i nie uspokoiło walącego jak oszalałe serca.

Dobra, nie ma się co zastanawiać - burknęłam. - Raz kozie śmierć.

Cullen

położył się na asfalcie i zajrzał pod spód auta.

Widzisz tam coś? - spytałam niecierpliwie.

Ogromną kałużę oleju.

Podniósł się z powrotem i otrzepał ręce. Otworzyłam maskę i sprawdziłam poziom

oleju -

miska znowu była prawie pusta. Wlałam do otworu dwie butelki płynu i ze złością

zatrzasnęłam maskę.

Tymczasem Edward

wyjął kluczyki z zamka w drzwiach, usiadł za kierownicą i wsunął

je do stacyjki.

Odsuń się - nakazał stanowczo.

Nic z tego. To mój samochód i ja go uruchomię.

Jeśli którekolwiek z nas ma się przenieść na tamten świat, to lepiej, abym to był ja. I

tak grozi mi krzesło elektryczne, jeżeli nie odnajdziemy tego cholernego faceta. Więc odejdź

stąd i nie zawracaj mi głowy!

Po chwili przekręcił kluczyk w stacyjce. Nic się nie zadziało. Spojrzał na mnie

badawczo.

Czasami trzeba walnąć pięścią w deskę rozdzielczą, żeby rozrusznik zadziałał.

Edward

ponownie przekręcił kluczyk i energicznie walnął pięścią w deskę. Silnik

zakrztusił się raz i drugi, wreszcie zaskoczył. Z rury wydechowej buchnął kłąb dymu, ale

szybk

o się rozwiał.

Cullen

spuścił głowę, zamknął oczy i stuknął otwartą dłonią w kierownicę.

- Cholera -

syknął.

Podeszłam bliżej i przez okno spojrzałam mu prosto w twarz.

Czy mam wyjąć ścierkę do wytarcia siedzenia?

Ale śmieszne! - Wysiadł z auta i przytrzymał otwarte drzwi. - Chcesz, żebym

pojechał za tobą?

Nie, dziękuję. Dam sobie radę.

Będę na ulicy Starka, gdybyś mnie potrzebowała. Kto wie... może ten gość pojawi

się dzisiaj na sali treningowej?

185

Już z daleka spostrzegłam, że przed wejściem do sklepu Berniego wcale nie stoi

długa kolejka chętnych. Pocieszyłam się, że w takim razie mogło jeszcze zostać trochę

obiecanego daiquiri.

Proszę, proszę! - zawołał Bernie na mój widok. - Kogóż tu widzimy?!

Odebrałam twoją wiadomość o wyprzedaży mikserów.

Zatrzymałem dla ciebie tego małego robocika - rzekł, poklepując czule kartonowe

pudło, które postawił na ladzie. - Można go używać nawet do mielenia orzechów, kruszenia

kostek lodu, przygotowywania znakomitej papki bananowej, no i oczywiście do sporządzania

koktajli, w tym również wybornego daiquiri.

Spojrzałam na nalepkę z ceną przyklejoną na kartonowym opakowaniu. Mogłam

sobie pozwolić na taki wydatek.

- Kupiony -

powiedziałam. - Czy teraz mogłabym dostać obiecaną próbkę tego

wybornego daiquiri.

- Ma si

ę rozumieć.

Bernie zaniósł mikser do kasy, zapakował go i przeliczył pieniądze.

- Jak leci? -

zapytał, obrzucając podejrzliwym wzrokiem moje osmalone brwi, a raczej

to miejsce, w którym jeszcze niedawno miałam brwi.

Bywało lepiej.

Może daiquiri pomoże ci przetrwać trudne chwile?

Nie mam co do tego żadnych wątpliwości.

Zauważyłam, że po drugiej stronie ulicy Sal myje witryny swego sklepu. Niewysoki,

pulchny i lekko łysiejący, w śnieżnobiałym fartuchu rzeźnika prezentował się całkiem nieźle.

Krążyły plotki, że na boku prowadzi nielegalną działalność bukmacherską, ale nie było to nic

wielkiego. W każdym razie chyba nie miał nic wspólnego ze sprawą Kuleszy. Nagle w mojej

głowie zrodziło się pytanie: z jakich powodów ktoś taki jak Kulesza miałby przyjeżdżać aż tu,

przez pół miasta, żeby robić zakupy u Sala? Uzmysłowiłam sobie, jak mało wiem o życiu

Ziggy’ego. Informacja o tym, że kupował mięso i wędliny u Sala była chyba jedynym godnym

uwagi faktem, jaki do tej pory poznałam. Może Kulesza obstawiał u niego jakieś zakłady? A

może po prostu łączyła ich przyjaźń? Może byli w jakiś sposób spokrewnieni? Przyszło mi do

głowy, że Sal znał Carmen i że wie coś o tajemniczym świadku ze złamanym nosem.

Rozmawiałam jeszcze z Berniem przez kilka minut, zastanawiając się bez przerwy,

czy warto wpaść do Sala i zadać mu parę pytań. Obserwowałam nielicznych klientów, którzy

odwiedzali sklep rzeźnika. Stwierdziłam w końcu, że mogę także coś kupić na obiad, a przy

okazji trochę się tam rozejrzeć.

Obiecałam Berniemu, że wkrótce wpadnę do niego na dłuższą pogawędkę, po czym

wyszłam na ulicę.

186

ROZDZIAŁ 13

Wkroczyłam do sklepu mięsnego i stanęłam przy długiej ladzie, na której piętrzyły się

stosy kotletów i racji pieczeniowych, a w miskach stały różne rodzaje mięsa mielonego. Sal

uśmiechnął się do mnie przyjaźnie. - Czym mogę służyć?

Byłam po przeciwnej stronie, u Kuntza, kupowałam mikser... - uniosłam do góry

zapakowane pudło - ...i właśnie pomyślałam sobie, że skoro już tu jestem, mogłabym sobie

coś kupić na kolację.

- Na co ma pan

i ochotę? Na parówki? Świeżą rybę? A może kawałek kurczaka?

Niech będzie ryba.

Mam świeżutkie flądry, przywieziono je dziś rano z wybrzeża New Jersey.

Ciekawe, czy nie świecą w ciemnościach? - pomyślałam.

Doskonale. Poproszę porcję na dwie osoby.

zapleczu z hukiem otworzyły się drzwi, do środka wdarł się głośny warkot silnika.

Po chwili drzwi zamknięto i znowu zapadła cisza.

W korytarzu obok chłodni pojawił się mężczyzna, na widok którego serce podskoczyło

mi do gardła. Facet miał nie tylko złamany nos, ale całą twarz dziwnie spłaszczoną... jakby

naprawdę otrzymał silny cios ciężką patelnią. Nie miałam żadnej pewności, gdyż tylko Cullen

mógł go zidentyfikować, nabrałam jednak podejrzeń, że jest to poszukiwany przez nas

tajemniczy świadek.

W pierwsz

ym odruchu chciałam podskoczyć z radości i wydać z siebie triumfalny

okrzyk, zaraz jednak przyszło otrzeźwienie, że raczej powinnam obrócić się na pięcie i

czmychać stamtąd czym prędzej, dopóki jeszcze nie zawisłam na haku między mrożonymi

świńskimi zadkami.

Przywiozłem zamówiony towar - odezwał się nieznajomy do Sala. - Mam go wstawić

do chłodni?

Tak. I zabierz te dwie skrzynki, które stoją za drzwiami. Jedna z nich jest pełna,

będziesz musiał wziąć wózek.

Sal wrócił szybko do ważenia filetów z flądry.

Jak pani zamierza przyrządzić te ryby? - spytał. - Można je usmażyć na patelni,

upiec w brytfance czy nawet udusić. Mnie najbardziej smakują obsmażone w mące na

maśle. Palce lizać.

Po chwili znowu rozległ się trzask zamykanych drzwi na zapleczu.

- Kto t

o był? - zapytałam.

Louis, kierowca hurtownika z Philly. Dostarcza mi świeże mięso.

A jaki towar zabiera z chłodni?

187

Ochłapy. Sprzedaję je za grosze hodowcom psów.

Zagryzłam wargi, powstrzymując chęć jak najszybszego opuszczenia sklepu. Byłam

już przekonana, że odnalazłam tajemniczego świadka. Niemal wszystkie mięśnie mi dygotały

z podniecenia, kiedy z powrotem siadałam za kierownicą novej. Ogarnęło mnie przemożne

poczucie ulgi. Byłam bezpieczna! Co więcej, zyskałam perspektywę uregulowania wszystkich

moich długów. Udało mi się! Teraz, kiedy odnalazłam poszukiwanego faceta, mogłam

zapomnieć o strachu. Wystarczyło odstawić Cullena do aresztu i zapomnieć o sprawie

zabójstwa Ziggy’ego Kuleszy. Mogłam zejść ze sceny, wymazać swoje nazwisko z listy

obiekt

ów zainteresowania maniaka podkładającego bomby!... Zostawał tylko problem

Ramireza. Miałam jednak nadzieję, że zdołam go skutecznie usunąć ze swojej drogi na

bardzo, bardzo długo.

Przypomniałam sobie, iż staruszek mieszkający naprzeciwko bloku Carmen zeznał,

że tamtego wieczoru zakłócił mu spokój warkot wielkiej ciężarówki chłodni. Byłam gotowa

przyjmować zakłady, że chodziło o ten sam wóz, który dziś dostarczył mięso do sklepu Sala.

Nie mogłam jeszcze tego stwierdzić z całą pewnością, dobrze by było po raz drugi obejrzeć

dokładnie alejkę dojazdową na tyłach budynku. Podejrzewałam jednak, że jeśli Louis

zaparkował dostatecznie blisko ściany domu, mógł bez trudu zeskoczyć z okien pierwszego

piętra na dach ciężarówki. Później wystarczyło tylko ukryć zwłoki Carmen w chłodni i

spokojnie odjechać.

Nie wiedziałam jeszcze, co z tym wszystkim miał wspólnego Sal. Być może o niczym

nie wiedział, tylko nieświadomie wyrządzał przysługi Kuleszy oraz Louisowi, którzy

wykonywali rozkazy Ramireza i usuwali ślady jego bestialstwa.

Zza kierownicy samochodu miałam doskonały widok na witryny sklepu mięsnego.

Wsunęłam kluczyk do stacyjki i ostrożnie popatrzyłam w tamtym kierunku. Dostrzegłam, że

Sal i Louis rozmawiają żywiołowo. Louis wydawał się spokojny, za to Sal gestykulował

zeroko, jakby krzyczał na tamtego. Postanowiłam więc zaczekać jeszcze chwilę. Wkrótce

Sal odwrócił się plecami do kolegi i podniósł słuchawkę telefonu. Nawet z tej odległości

mogłam dostrzec, że wykrzykuje coś z wyraźną wściekłością. Wreszcie cisnął słuchawkę na

widełki i obaj mężczyźni poszli na zaplecze sklepu. Po paru sekundach ujrzałam ich na

rampie dostawczej, niosących duży blaszany pojemnik na mięso. Ustawili go przy drzwiach

zaparkowanej tyłem do sklepu ciężarówki, po czym Louis szybko wrócił do środka. Chwilę

później zjawił się z powrotem, dźwigał na ramieniu jakiś duży pakunek, przypominający wielki

zmrożony udziec wołowy. Obaj mężczyźni umieścili go w pojemniku i wstawili do chłodni, po

czym Sal wyniósł z zaplecza drugi identyczny pojemnik. Louis rozejrzał się uważnie po

rampie, zerknął też w głąb pomieszczeń sklepu. Serce podeszło mi do gardła, odniosłam

bowiem wrażenie, iż dostrzegł mnie obserwującą ich zza szyby samochodu. Kiedy

188

energicznym krokiem ruszył z powrotem do sklepu, pospiesznie zacisnęłam palce na

pojemniku z gazem obezwładniającym. Lecz tamten jedynie przekręcił klucz w zamku drzwi

wejściowych i powiesił na nich tabliczkę z napisem: „Zamknięte”.

Tego się nie spodziewałam. Co oni knują? - zachodziłam w głowę. Sala nigdzie nie

widziałam, sklep został zamknięty, a przecież był to dzień powszedni. Kilka sekund później

zgasło światło i Louis ponownie wyszedł na rampę. Gdzieś w głębi mej duszy zrodziło się

najgorsze przeczucie, stopniowo podsycające przerażenie, a ów strach nakazał mi śledzić

zagadkowego typka.

Uruchomiłam silnik i podjechałam do najbliższego skrzyżowania. Wkrótce na ulicę

wyjechała także wielka biała ciężarówka chłodnia z numerami rejestracyjnymi ze stanu

Pensylwania. Szybko włączyła się do ruchu i pokonała kilkaset metrów, następnie skręciła w

aleję Chambersa. Z olbrzymią przyjemnością przekazałabym śledzenie furgonu Cullenowi,

ale nie miałam jak się z nim skontaktować. Prawdopodobnie przebywał w północnej części

miasta, w okolicach ulicy Starka, my zaś podążaliśmy na południe. Jeśli nawet Joe miał

aparat telefoniczny w furgonetce, to nie znałam jego numeru, poza tym i tak nie miałabym

skąd zadzwonić, chyba że nastąpiłaby jakaś przerwa w podróży.

Dotarliśmy do Whitehorse, gdzie ciężarówka skręciła w szosę numer 206. Ruch

pan

ował tu umiarkowany, mogłam więc dość łatwo zachowywać tę samą prędkość,

trzymając się kilkadziesiąt metrów za chłodnią. Ale tuż za skrzyżowaniem z drogą numer 70

czerwona lampka na desce rozdzielczej zamigotała kilkakrotnie i rozjarzyła się na dobre.

Zakl

ęłam pod nosem. Zjechałam na pobliski parking, w rekordowym tempie wlałam do miski

dwie butelki oleju, z hukiem zatrzasnęłam maskę i pojechałam dalej.

Rozpędziłam nova do stu czterdziestu kilometrów na godzinę, starając się nie

zwracać uwagi na coraz głośniejsze wycie silnika oraz zdumione spojrzenia kierowców w

pojazdach, które wyprzedzałam. Zaledwie po paru minutach zdołałam dogonić ciężarówkę.

Louis chyba zanadto się nie spieszył, gdyż utrzymywał stałą prędkość, tylko dziesięć

kilometrów na godzinę powyżej dopuszczalnego limitu. Odetchnęłam z ulgą i zajęłam z

powrotem dogodne miejsce na pasie za nim. Modliłam się, żeby nie jechał gdzieś daleko,

gdyż na tylnym siedzeniu zostało mi jedynie półtorej butelki oleju. W Hammonton Louis

skręcił w boczną drogę prowadzącą na wschód. Tutaj było znacznie mniej pojazdów, toteż

musiałam sporo zwiększyć dzielący nas dystans. Jechaliśmy pośród niewysokich wzgórz, na

których ciągnęły się pola uprawne porozdzielane wąskimi pasami lasów. Pokonawszy jakieś

dwadzieścia kilometrów, Louis skręcił w wąską, wysypaną żwirem alejkę, wiodącą ku

zardzewiałemu barakowi z falistej blachy, przypominającemu stary wojskowy magazyn. Na

jego frontowej ścianie ciągnął się złuszczony napis informujący, że jest to „Chłodnia

Przystani Rybackiej P

achetco Met”. W dali, za barakiem, dostrzegłam dwa drewniane

189

pomosty z kołyszącymi się przy nich łodziami oraz przestrzeń otwartego oceanu. Słońce

skrzyło się na grzbietach niewysokich fal.

Minęłam zabudowania i pokonawszy jeszcze kilometr, zawróciłam, ponieważ droga

kończyła się ślepo nad szerokim rozlewiskiem rzeki Mullico. Wracając przejechałam

znacznie wolniej wzdłuż przystani. Ciężarówka stała zaparkowana przy szerokiej rampie,

prowadzącej bezpośrednio do wylotu najbliższego pomostu. Louis i Sal siedzieli na tylnym

zderzaku chłodni, jak gdyby na kogoś czekali. Oprócz nich w sąsiedztwie magazynu nie

zauważyłam żywej duszy. Mimo że był środek lata, ta niewielka przystań rybacka ożywała

prawdopodobnie tylko w czasie weekendów.

Przypomniałam sobie, że kilka kilometrów wcześniej mijaliśmy małą stację

benzynową, i doszłam do wniosku, iż będzie to najlepszy punkt obserwacyjny. Gdyby któryś

z mężczyzn wracał z przystani do miasta, musiałby przejeżdżać obok niej. Poza tym na stacji

benzynowej z pewnością był automat telefoniczny, mogłam więc podjąć próbę

skontaktowania się z Cullenem.

Stacja musiała sobie liczyć sporo lat. Tworzyły ją przedpotopowe dystrybutory

zamontowane na betonowych postumentach. Koślawa tablica umieszczona nad pierwszym z

nich reklamowała żywą przynętę na ryby i tanie paliwo. Za brukowanym placykiem stała

obszerna buda zbita z desek, w której dziury łatano sprasowanymi blaszanymi kanistrami

oraz najróżniejszymi kawałkami pilśni. Na szczęście tuż przy wejściu do tej ruiny wisiał na

ścianie automat telefoniczny.

Zaparkowałam na tyłach rudery, ustawiając nova w taki sposób, że była prawie

niewidoczna z drogi, po czym przeszłam na stację, ciesząc się z możliwości rozprostowania

nóg. Zadzwoniłam pod swój numer telefonu, gdyż nic innego nie przychodziło mi do głowy.

Po pierwszym sygnale rozległ się trzask uruchamianej automatycznej sekretarki i usłyszałam

własną, nagraną na kasecie zapowiedź.

Jesteś tam? - zapytałam głośno.

Nikt nie odebrał. Po krótkim namyśle przedyktowałam ciąg cyfr wybitych na obudowie

automatu i dodałam, że gdyby ktokolwiek chciał się ze mną skontaktować, przez pewien

czas będę czekała pod tym numerem.

Zamierzałam już wracać do chevroleta, kiedy zauważyłam na drodze pędzącego z

dużą prędkością srebrzystego porsche’a Ramireza. No, no, robi się coraz ciekawiej,

pomyślałam. Oto bowiem na przystani Pachetco Inlet odbywało się niezwykłe spotkanie

rzeźnika, zabójcy oraz boksera. Niewielkie były szansę na to, że cała trójka wybiera się

wspólnie na ryby. Gdyby to ktoś inny pojechał w stronę wybrzeża, a nie Ramirez, z

pewnością podążyłabym za nim, żeby z bliska przyjrzeć się owej grupie. Ale w tej sytuacji

bałam się, że bokser może rozpoznać moją nova. Zresztą nie był to jedyny powód mojego

190

wahania. Ramirez w pewnym stopniu osiągnął swój cel. Już sam widok jego auta przyprawił

mnie o dreszcz przerażenia, zasiewając jednocześnie w sercu poważne wątpliwości co do

tego, czy zdołałabym po raz drugi stanąć przed nim twarzą w twarz.

Niedługo później porsche znów pojawił się na drodze, zmierzając z powrotem w

kierunku autostrady. Przez przydymione szyby nie mogłam dostrzec, kto jest w środku, ale

był to wóz dwumiejscowy, toteż co najmniej jeden z mężczyzn musiał zostać na przystani.

Miałam nadzieję, że był to Louis. Po raz kolejny zadzwoniłam pod swój numer i tym razem

zostawiłam bardziej jednoznaczną wiadomość, syknęłam z naciskiem:

Zadzwoń do mnie!

Powoli zaczynało się ściemniać, kiedy telefon w końcu zadzwonił.

Gdzie jesteś? - zapytał Cullen.

Na wybrzeżu, przy stacji benzynowej na obrzeżach Atlantic City. Znalazłam twojego

świadka. Ma na imię Louis.

Jest tam z tobą?

Nie, został nieco dalej, na przystani rybackiej.

Pospiesznie zrelacjonowałam mu najważniejsze wydarzenia dnia i opowiedziałam

szczegółowo, jak ma tu dojechać. Kupiłam sobie w automacie przed stacją puszkę coca-coli,

żeby zabić jakoś czas oczekiwania.

Zmierzchało już na dobre, kiedy Joe zatrzymał swoją furgonetkę przed stacją. Od

chwili wyjazdu Ramireza po bocznej drodze nie przejechał żaden samochód, a już na pewno

nie prześliznęła się obok mnie wielka ciężarówka. Przyszło mi do głowy, że być może Louis

wypłynął łodzią w morze i zechce spędzić tam całą noc. Nie widziałam bowiem innego

powodu, dla którego dostawcza chłodnia miałaby tyle czasu stać przed magazynem.

A więc przypuszczasz, że ten facet ciągle jest na przystani? - zapytał Cullen.

Tak mi się wydaje.

A Ramirez nie pokazał się po raz drugi?

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

Rozejrzę się tam dokładnie. Zaczekaj tutaj.

Nie miałam najmniejszego zamiaru czekać choćby jednej minuty dłużej, znudziła mi

się bezczynność. Poza tym nie ufałam do końca Cullenowi. Odznaczał się paskudnym

zwyczajem robienia ponętnych obietnic, po czym znikał na dłużej z mojego życia.

Pojechałam za furgonetką aż na przystań. Ciężarówka stała nadal w tym samym

miejscu. Louisa nie było widać nigdzie w pobliżu. Pomosty i kołyszące się przy nich łodzie

tonęły w ciemnościach. Cały ten niewielki port „Pachetco Inlet” sprawiał wrażenie wymarłego.

Wysiadłam z novej i podeszłam do kabiny furgonetki.

191

- A mnie

się zdawało, że miałaś zaczekać przy stacji - mruknął Edward. - Razem

przypominamy jakąś cholerną paradę.

Doszłam do wniosku, że możesz potrzebować mojej pomocy w spotkaniu z

Louisem.

Cullen

wysiadł z auta i stanął obok mnie, w półmroku wyglądał na dosyć groźnego

desperata. Uśmiechnął się jednak szeroko, a jego białe zęby stworzyły nienaturalny kontrast

z policzkami pokrytymi ciemnym zarostem.

Kłamczucha. Martwiłaś się tylko o swoje dziesięć tysięcy dolarów.

Owszem, to także.

Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem, niczym dwoje przeciwników.

Wreszcie Cullen

sięgnął przez otwarte okno do kabiny i zdjął z oparcia fotela swoją

kurtkę. Wyjął z jej wewnętrznej kieszeni półautomatyczny pistolet i wetknął go za pasek

spodni.

No cóż, w takim razie poszukajmy razem mojego świadka.

Podeszliśmy do ciężarówki i zajrzeliśmy do kabiny. Wóz był zamknięty, wewnątrz nikt

nie siedział. Na placu przed magazynem nie stał żaden inny samochód.

Wieczorną ciszę zakłócał jedynie cichy plusk fal rozbijających się o bale umocnień,

stukot burt łodzi o deski pomostów i poskrzypywanie lin. Całą przystań tworzyły cztery

odrębne strefy cumowania, z których każda liczyła czternaście stanowisk, po siedem z

każdej strony jednego pomostu. Nie wszystkie z nich były zajęte.

Po cichu obeszliśmy całą przystań, odczytując nazwy wymalowane na burtach łodzi i

wypatrując jakichkolwiek śladów życia. Mniej więcej w połowie długości drugiego pomostu

Cullen

przystanął nagle i wskazał mi rufę dużej motorówki, na której widniała nazwa: „Mewa

Sala”.

Szyb

ko zeskoczył na jej pokład i ruszył w stronę dziobu. Bez wahania poszłam w jego

ślady. W części rufowej na pokładzie walał się różnorodny sprzęt wędkarski: dziesiątki

wszelkiego typu wędek, wielkie siatkowe podbieraki na długich tyczkach, ościenie i bosaki.

Drzwi kajuty były od zewnątrz zamknięte na skobel i kłódkę, co oznaczało, że w środku

nikogo nie ma. Edward

wyjął z kieszeni ołówkową latarkę i przy jej świetle usiłował zajrzeć

przez okienko do wewnątrz. Ja także przytknęłam nos do szyby. Łódź musiała służyć przede

wszystkim do większych połowów, gdyż była urządzona niemal po spartańsku, przypominała

kuter rybacki. Większą część kajuty również zajmował różnorodny sprzęt wędkarski, zamiast

luksusowego wyposażenia, jakiego można by się spodziewać po zewnętrznym wyglądzie

łodzi, w środku wzdłuż burt ciągnęły się jedynie szerokie ławki dla amatorów wędkarstwa. W

kącie kajuty piętrzył się pokaźny stos puszek od piwa oraz turystycznych talerzyków i

192

sztućców. Natomiast listwy ławek i pokład były miejscami pokryte dość grubą warstwą

białego proszku, połyskującego w świetle latarki.

Niezły bałaganiarz z tego Sala - mruknęłam.

Jesteś pewna, że Louis nie odjechał razem z Ramirezem? - spytał Edward.

Tego nie wiem, wszystkie szyby porsche’a były przydymione. Ale to tylko

dwumiejscowy wóz, zatem jeden z nich musiał tu zostać.

I drogą nie przejeżdżał żaden inny samochód?

- Nie.

Może skierował się w przeciwną stronę?

Nie ujechałby zbyt daleko. Kilometr dalej droga kończy się ślepo nad rzeką.

Nisko na niebie świecił księżyc, jego srebrzysta poświata roziskrzała grzbiety fal.

Oboje równocześnie obejrzeliśmy się na ciężarówkę stojącą przed magazynem. Sprężarka

chłodni pomrukiwała cicho w nocnej ciszy.

Trzeba dokładniej obejrzeć ten wóz - zdecydował Cullen.

Podeszliśmy z powrotem do auta. Edward zaczął z uwagą odczytywać wskazania

umieszczonych na zewnątrz zegarów.

- Na ile jest ustawiona? -

spytałam.

Minus pięć stopni.

Po co aż tak nisko?

Cullen

zeskoczył z podwozia i ruszył w kierunku drzwi skrzyni.

A jak myślisz?

Czyżby chcieli coś zamrozić?

Mnie się też tak wydaje.

Wrota chłodni były zabezpieczone ciężką sztabą, w której uchwycie wisiała duża

kłódka. Joe zważył ją w dłoni.

Nie jest tak źle - mruknął do siebie.

Skierował się energicznym krokiem do furgonetki i po chwili wrócił z piłką do metalu.

Rozejrzałam się nerwowo dookoła, gdyż niezbyt uśmiechała mi się perspektywa

schwytania na gorącym uczynku włamywania się do cudzego pojazdu.

Nie można tego zrobić w inny sposób? - zapytałam, przekrzykując głośny zgrzyt

ciętego żelaza. - Nie masz jakiegoś wytrycha?

Tak będzie szybciej - odparł spokojnie Edward. - Uważaj tylko, czy nie kręci się

gdzieś w pobliżu jakiś strażnik.

Błyskawicznie poradził sobie z kłódką, odrzucił ją za siebie, zdjął sztabę i pociągnął

skrzyd

ło ciężkich drzwi chłodni. Wewnątrz panowały nieprzeniknione ciemności. Cullen

złapał się uchwytu, postawił stopę na zderzaku i wskoczył do środka. Uczyniłam to samo. Po

193

omacku odnalazłam w torebce swoją latarkę. Mroźne, zatęchłe powietrze zatykało dech w

piersiach. Omietliśmy wąskimi promieniami światła pokryte szronem ściany. Spod sufitu

zwieszały się wielkie haki rzeźnicze. Tuż za drzwiami stał zamknięty blaszany pojemnik,

który Louis z Salem wynieśli przed południem ze sklepu. Drugi, identyczny, lecz pusty, stał

nieco dalej, zdjęta pokrywa była oparta o ścianę chłodni.

Poświeciłam w głąb skrzyni, a następnie skierowałam promień latarki na podłogę. Z

gardła wyrwał mi się cichy okrzyk, kiedy dostrzegłam w jej blasku Louisa. Leżał na wznak, z

szeroko rozrz

uconymi rękoma i niewiarygodnie rozszerzonymi, wpatrującymi się tępo przed

siebie oczami. Cienka strużka krwi, jaka pociekła mu z nosa, zamarzła na policzku. W

przedniej części jego roboczych, drelichowych spodni ciemniała wielka plama tak samo

zamarzniętej uryny. Pośrodku czoła mężczyzny widniał nieduży, okrągły otwór wlotowy po

kuli. Ciało Sala spoczywało tuż obok. Miało taką samą ranę w głowie, a na twarzy zabitego

malował się podobny wyraz skrajnego osłupienia.

- Cholera! -

syknął Cullen. - Znowu nie dopisało mi szczęście.

Do tej pory trupy widywałam jedynie namaszczone olejkami i ubrane odświętnie do

pochówku. Włosy miały starannie uczesane, policzki ubarwione różem, a oczy zamknięte, co

miało sugerować udanie się na wieczny odpoczynek. Nigdy dotąd nie miałam okazji patrzeć

na człowieka zabitego strzałem między oczy. Pewnie dlatego żołądek natychmiast podszedł

mi do gardła i odruchowo zakryłam usta dłonią.

Cullen

szybko pociągnął mnie za rękę w stronę drzwi.

Tylko nie zwymiotuj w środku - rzekł, zeskakując na wysypany żwirem plac i

pociągając mnie za sobą. - Mogłabyś zatrzeć ślady na miejscu zbrodni.

Zaczerpnęłam kilka głębszych oddechów, przywołując się do porządku. Joe położył

mi dłoń na karku.

Dobrze się czujesz?

Energicznie przytaknęłam ruchem głowy.

Tak, dobrze... Po prostu... zaskoczył mnie ten widok...

Muszę przynieść parę rzeczy z furgonetki. Zostań tutaj. Nie wchodź z powrotem do

chłodni i niczego nie dotykaj.

Nie miał się o co martwić, nawet wołami nie zaciągnięto by mnie po raz drugi do

środka.

Po chwili wrócił z niewielkim łomem i dwoma parami gumowych rękawiczek. Podał mi

jedną z nich. Oboje założyliśmy je na dłonie, lecz tylko Edward wskoczył z powrotem na

skrzynię.

Poświeć na Louisa - polecił, kucając przy ciele zabitego.

- Co zamier

zasz zrobić?

194

Muszę odnaleźć broń Kuleszy.

Po chwili się wyprostował i rzucił mi niewielki pęk kluczyków.

Nie był uzbrojony, ale miał w kieszeni spodni te kluczyki. Sprawdź, czy któryś z nich

nie pasuje do zamka w drzwiach kabiny.

Dość szybko udało mi się otworzyć prawe drzwi szoferki. Wsunęłam się na fotel

pasażera i obejrzałam zawartość schowka w desce rozdzielczej oraz skrzynki pod

siedzeniem kierowcy. Nie znalazłam jednak pistoletu. Kiedy wróciłam na tył samochodu, Joe

mocował się z zamknięciem drogiego pojemnika.

W kabinie nie ma żadnej broni - poinformowałam.

Przymarznięta pokrywa w końcu odskoczyła i Joe zajrzał do środka, przyświecając

sobie latarką.

- I co? -

spytałam, zniecierpliwiona.

Zerknął na mnie z ukosa i odparł dziwnie spiętym głosem:

- To Carmen.

Po raz kolejny musiałam stoczyć walkę z silną falą mdłości.

Myślisz, że przez cały ten czas zwłoki Carmen spoczywały w chłodni na zapleczu

sklepu Sala?

Na to wygląda.

Po co ją tam ukryli? Nie bali się, że ktoś odkryje prawdę?

Cullen wzru

szył ramionami.

Prawdopodobnie czuli się całkiem bezkarni, być może Sal robił takie rzeczy już

wcześniej. Jeśli parokrotnie ci się coś uda, szybko nabierasz przekonania, że tak musi być

zawsze.

Od razu przychodzą mi na myśl te pozostałe kobiety, które poprzednio zniknęły w

okolicach ulicy Starka.

No właśnie. To by wskazywało, że Sal jedynie czekał na dogodną chwilę, żeby

wyrzucić zwłoki Carmen do morza.

Nie bardzo tylko rozumiem, co go łączyło z tą sprawą.

Joe założył z powrotem pokrywę na pojemnik.

Ja też nie, ale przypuszczam, że teraz będzie łatwo namówić Ramireza do

udzielenia wyjaśnień.

Wytarł dłonie o swoje dżinsy i na nogawkach zostały wyraźne białe smugi.

Co to za świństwo? - zapytałam. - Czyżby Sal rozsypał puder dla niemowląt albo

jakiś proszek dezynfekujący?

Cullen

zerknął na swoje spodnie, a następnie obejrzał rękawiczki.

Nie zwróciłem na to uwagi.

195

Taki sam proszek był rozsypany na pokładzie motorówki. Teraz dotknąłeś się

pokrywy i wytarłeś ręce o nogawki.

- Jezu... -

szepnął, wpatrując się w swoje dłonie. - Jasna cholera!

Ponownie zdjął pokrywę, przeciągnął palcem po wewnętrznej stronie obrzeża, a

następnie dotknął języka i ostrożnie posmakował białego proszku.

To jest śnieg!

- Chyba raczej szron?

Nie zrozumiałaś, tak się określa czystą heroinę.

Jesteś pewien.

Miałem już z nią do czynienia.

Mimo ciemności dostrzegłam jego uśmiech.

Wiesz co, skarbie? Chyba odkryliśmy kuter przerzutowy - rzekł. - Do tej pory

sądziłem, że chodzi jedynie o maskowanie wyczynów Ramireza, ale teraz nie jestem już tego

pewien. Chyba cała ta grupa zajmowała się handlem narkotykami.

- Co to jest kuter przerzutowy?

To łódź motorowa wykorzystywana do odbierania towaru z pokładu większego

statku w procesie przemytu narkotyków. Heroinę produkuje się głównie w Afganistanie,

Pakistanie i Birmie. Najczęściej jest ona przerzucana przez północną Afrykę do Amsterdamu

czy innego europejskiego portu. Jeszcze do niedawna rozładowywano ją bezkarnie pod

okiem celników na lotnisku Kennedy’ego. Ale gdzieś od roku zaczęły napływać informacje,

że coraz większe transporty docierają statkami do Port Newark. Zarówno Agencja do Walki z

Narkotykami jak i Służby Celne organizowały kilkakrotnie wielkie akcje, za każdym razem

bez większego rezultatu. - Uniósł do góry palec wysmarowany białym proszkiem. - Teraz

znamy już przyczynę. Zanim statek zawinął do portu, przemytnicy zdążyli przeładować

kontrabandę na mniejsze łodzie.

- Czyli kutry przerzutowe -

wtrąciłam.

Właśnie. Kutry odbierały towar ze statku na pełnym morzu, po czym zawijały do

jakiejś zacisznej przystani, takiej jak ta, gdzie nie pojawiają się inspektorzy celni. Moim

zdaniem tutaj przeładowywano narkotyki do blaszanych pojemników na mięso. Widocznie w

trakcie jednej z takich operacji pękła któraś torba z heroiną.

Aż nie chce mi się wierzyć, że pozostawiono tak ewidentne ślady przemytniczego

procederu.

Cullen

odchrząknął głośno.

No cóż, jeśli się wystarczająco długo ma do czynienia z narkotykami, stają się dla

człowieka czymś zupełnie naturalnym. Nie uwierzyłabyś, jakie ilości towaru ludzie potrafią

zostawiać w całkiem widocznych miejscach, garażach czy piwnicach. Poza tym łódź rybacka

196

należała do Sala, ale trudno zakładać, że on sam zajmował się organizacją przerzutów.

Musiał się jakoś zabezpieczyć na wypadek przechwycenia kontrabandy, chociażby tym, iż

pożyczył komuś łódź na wyprawę wędkarską i nie miał zielonego pojęcia, że zostanie ona

wykorzystana do przemytu narkotyków.

Myślisz, że między innymi z tego powodu jest tak wiele heroiny w Trenton?

- Niewyklucz

one. Jeśli ma się do dyspozycji taką dużą łódź motorową, można

odbierać ogromne ładunki, eliminując w ten sposób kurierów. Łatwiej też o wielkie zyski.

Ceny u ulicznych handlarzy stopniowo maleją, za to można kupować coraz czyściejszy

proszek.

- I coraz wi

ęcej narkomanów ląduje na tamtym świecie.

- To prawda.

Tylko czemu Ramirez miałby zastrzelić ich obu, Louisa i Sala.

Może postanowił spalić za sobą mosty.

Cullen

zaczął wodzić promieniem latarki po kątach chłodni, wreszcie odszedł w głąb.

Niemal całkowicie straciłam go z oczu w ciemnościach. Słyszałam jednak popiskiwanie

gumowych podeszew jego butów o blaszaną podłogę.

- Czego tam szukasz? -

zapytałam.

Tego cholernego pistoletu. Chyba jeszcze do ciebie nie dotarło, że nadal nie mam

się jak oczyścić z zarzutów. Mój świadek nie żyje. Jeśli nie uda mi się odnaleźć broni

Ziggy’ego, wciąż będzie wisiała nade mną groźba oskarżenia o morderstwo.

- Pozostaje jeszcze Ramirez.

Który wcale nie musi być bardzo chętny do składania zeznań.

Sądzę, że przesadzasz. Mogę zaświadczyć, że jedynie Ramirez był w stanie

popełnić tu dwa zabójstwa, w dodatku udało nam się odkryć ślady przemytniczej działalności

całej grupy.

Ale to jedynie wyjaśnia, czym tak naprawdę zajmował się Ziggy Kulesza, natomiast

w niczym nie zmie

nia faktu, że z pozoru zastrzeliłem bezbronnego człowieka.

„Leśnik” by ci wytłumaczył, że powinieneś pokładać większe zaufanie w nasz

wymiar sprawiedliwości.

Przecież on sam go całkowicie lekceważy.

Nie chciałam pakować Edwarda do więzienia za przestępstwo, którego nie popełnił,

ale nie zamierzałam też pozwolić mu nadal bawić się w „Ściganego”. W gruncie rzeczy nie

był złym chłopakiem i choć może nie odważyłabym się przed nikim do tego przyznać, to

jednak myślałam o nim z pewną dumą. Przyszło mi na myśl, że gdy cała ta sprawa się

wyjaśni, będzie mi brakowało jego nadskakiwania czy choćby towarzystwa w pustym

mieszkaniu. To prawda, że czasami działał mi jeszcze na nerwy, lecz jednocześnie przy nim

197

odczuwałam niezwykłą więź partnerstwa, która w znacznym stopniu tłumiła moją

wcześniejszą złość na niego. Niemniej trudno mi było uwierzyć, że wobec nowych, odkrytych

przez nas dowodów, nadal grozi mu pobyt w więzieniu. Najwyżej mógł utracić posadę w

policji. W mojej ocenie było to znacznie łatwiejsze do zniesienia, niż długotrwałe ukrywanie

się przed wymiarem sprawiedliwości.

Sądzę, że jednak powinniśmy zawiadomić policję i zostawić to wszystko w ich

rękach - powiedziałam. - Przecież nie możesz się tak ukrywać do końca życia. Co z twoją

matką? Jak chociażby zamierzasz uregulować rachunek za telefon?

Telefon? Niech cię diabli wezmą, Isabello. Chyba nie nabiłaś zbytnio tego

rachunku? Prosiłem cię o to.

Zawarliśmy porozumienie. Miałeś się dać odstawić do aresztu, kiedy odnajdziemy

owego tajemniczego świadka.

- N

ie sądziłem jednak, że odnajdziemy jego zwłoki.

- To niczego nie zmienia.

Posłuchaj, Stephanie. Myślisz, że tak dobrze jest mi z tobą w twoim mieszkaniu?

Poza tym to zwykła strata czasu. Oboje dobrze wiemy, iż nie dam ci się wziąć siłą. Możesz

zapracować na swoje honorarium tylko i wyłącznie za moim przyzwoleniem. Więc nie

odgrywaj ważniaka i bądź cicho.

Nie podoba mi się takie postawienie sprawy, Cullen.

Promień latarki zatańczył po ścianach i Joe odwrócił się w stronę drzwi.

- Nic mnie to nie obchodz

i, czy ci się podoba, czy nie. Jestem w paskudnym nastroju.

Mój świadek nie żyje, a ja nigdzie nie mogę znaleźć tego cholernego pistoletu.

Prawdopodobnie Ramirez znowu zdoła się wykręcić sianem i wszystko spadnie na mnie, ale

do tego czasu zamierzam jednak

pozostać w ukryciu.

I naprawdę uważasz, że takie postępowanie leży w twoim interesie? A jeśli jakiś

gliniarz rozpozna cię na mieście i zastrzeli? Ponadto zapominasz, że ja podjęłam się

wykonać to zlecenie i ani myślę z niego rezygnować. W ogóle nie powinnam była zawierać z

tobą żadnych układów.

Teraz już nie ma czego żałować - odparł.

A jak ty byś postąpił na moim miejscu?

Nie zgodziłbym się na żaden układ, ale ty to nie ja. Możesz jedynie pomarzyć, że

jesteś kimś podobnym do mnie. Nigdy się nie zdobędziesz na taką stanowczość, jaka jest

nieodzowna do tej roboty.

Chyba mnie nie doceniasz. Potrafię jednak działać szybko i sprawnie.

Cullen

parsknął pogardliwie.

198

Jesteś miękka jak z plasteliny, urocza i słodziutka, a kiedy cię choć trochę rozgrzać,

dopiero stajesz się wyśmienitym kąskiem!

Mowę mi odjęło, wprost nie mogłam uwierzyć własnym uszom. A ja tu przed chwilą

myślałam o nim z uczuciem, szukałam jakiegoś bezpiecznego wyjścia z zagmatwanej

sytuacji.

Szybko się uczę, Cullen. Faktycznie na początku popełniłam kilka błędów, ale teraz

jestem już gotowa zaciągnąć cię siłą na policję.

Już to widzę! Co masz zamiar zrobić? Postrzelić mnie?

Sarkazm w jego głosie był całkowicie nie na miejscu.

Nie powiem, żeby ta perspektywa wcale mnie nie kusiła, ale nie muszę sięgać po

broń. Wystarczy, że zamknę cię w tej chłodni, ty arogancki palancie!

Mimo ciemności dostrzegłam, iż oczy mu się rozszerzyły ze zdumienia. Nie zdążył

jednak zareagować, nim z hukiem zatrzasnęłam ciężkie drzwi ciężarówki. Dopiero po chwili

rozległo się łomotanie pięściami i jakieś stłumione, dzikie wrzaski, ale było już za późno.

Zdążyłam porządnie zamknąć drzwi i zabezpieczyć je ciężką sztabą.

Ustawiłam temperaturę chłodni na minus dziesięć stopni. Pomyślałam, że warto

zabezpieczyć trupy przed szybkim rozkładem, a taki chłód powinien jedynie ostudzić

Edwarda

, nie zmieniając go jeszcze w sopel lodu w czasie drogi powrotnej do Trenton.

Wdrapałam się do wysokiej szoferki i uruchomiłam silnik. Bez większego kłopotu

wyprowadziłam ciężarówkę z placu i skręciłam w kierunku autostrady.

Pokonawszy mniej więcej połowę trasy, zatrzymałam się przy budce i powiadomiłam

Dorseya, że wiozę poszukiwanego Cullena, wolałam jednak nie podawać przez telefon

żadnych szczegółów. Oświadczyłam jedynie, że powinnam zajechać przed tylne wejście

komendy najpóźniej za trzy kwadranse i że byłoby mi nadzwyczaj przyjemnie, gdyby czekał

tam na mnie.

Skręciłam z autostrady i pojechałam ulicą North Clinton. Dotarłam pod komendę

dokładnie w wyznaczonym czasie i odetchnęłam z ulgą, kiedy snopy świateł z reflektorów

ciężarówki wyłowiły z półmroku sylwetki Dorseya oraz dwóch umundurowanych policjantów.

Wyłączyłam silnik, kilkakrotnie zaczerpnęłam głęboko powietrza, żeby opanować

rozdygotane nerwy, i wysiadłam z kabiny ciężarówki.

Nie wiem, czy wystarczy dwóch ludzi - oznajmiłam. - Obawiam się, że Cullen może

dostać ataku szału.

Inspektor spoglądał na mnie z tak zmarszczonym czołem, że brwi nieomal zlewały mu

się z linią włosów.

Przywiozła go pani w chłodni?!

- Owszem. Zre

sztą nie jest sam.

199

Jeden z policjantów nieostrożnie zdjął sztabę i odryglował drzwi, toteż Cullen

wyskoczył ze środka jak z katapulty i rzucił się na mnie. Złapał mnie wpół, powalił na ziemię i

oboje potoczyliśmy się po asfalcie, wrzeszcząc na siebie wniebogłosy.

W końcu policjantom jakoś udało się go odciągnąć, lecz Edward nadal przeklinał i

ciskał wyzwiskami, szeroko wymachując rękoma.

Dostanę cię! Zobaczysz! - wrzeszczał. - Kiedy tylko stąd wyjdę, dobiorę ci się do

dupy! Jesteś nawiedzoną wariatką! Stanowisz zagrożenie dla normalnych ludzi!

Z budynku wybiegli dwaj następni gliniarze i dopiero we czterech zdołali wciągnąć

Cullena

do środka. Dorsey wziął mnie pod rękę i mruknął:

Może niech pani lepiej tu zaczeka, aż trochę mu przejdzie ta furia.

Jakby

od niechcenia otrzepałam sobie kolana.

Boję się, że to potrwa zbyt długo.

Przekazałam Dorseyowi kluczyki od ciężarówki i udzieliłam obszernych wyjaśnień

dotyczących przemytu narkotyków oraz Ramireza. Zanim skończyłam, Edwarda szczęśliwie

odnotowano do ares

ztu, mogłam więc wejść do dyżurki i odebrać od pełniącego służbę

oficera zaświadczenie o odstawieniu poszukiwanego.

Dochodziła już północ, gdy wreszcie dotarłam do swego mieszkania. Jedyna rzecz,

jakiej mogłam żałować, to butelka daiquiri, która została razem z przecenionym mikserem w

novej. Cholernie przydałby mi się łyk czegoś mocniejszego. Zamknęłam drzwi i cisnęłam

ciężką torebkę na blat kuchenny.

Wciąż walczyłam ze sprzecznymi uczuciami w sprawie Cullena. Wcale nie byłam

pewna, czy postąpiłam słusznie. W końcu liczyły się dla mnie nie tylko pieniądze, jakie

miałam za niego otrzymać. Kierowała mną dość dziwna mieszanina pragnienia zemsty za

liczne zniewagi z głębokim przekonaniem, iż Edward zdoła się sam wybronić.

W mieszkaniu panowała cisza i spokój, wszędzie zalegały głębokie cienie. Przejście

do saloniku oświetlała jedynie wąska smuga światła wpadającego z przedpokoju. Ale teraz

ciemność nie wzbudzała już we mnie lęku. Wypełniłam swoje zadanie.

Moje myśli powędrowały ku przyszłości. Rola łowcy nagród okazała się trochę

bardziej skomplikowana, niż początkowo przypuszczałam. Miałam jednak na swoim koncie

pewne sukcesy, a w ciągu minionych dwóch tygodni wiele się nauczyłam.

Po południu upał zelżał i temperatura spadła do dwudziestu dwóch stopni, wreszcie

yło czym oddychać. W sypialni zasłony były zaciągnięte, lecz poruszały nimi delikatne

podmuchy wiaterku. Aż uśmiechnęłam się na myśl, że wreszcie będzie przyjemnie tu spać.

Zrzuciłam buty i przysiadłam na brzegu łóżka, gdyż nagle ogarnęło mnie przemożne

ęczenie. Jednocześnie coś nie dawało mi spokoju, chociaż nie potrafiłam określić, co to

może być. Przypomniałam sobie nagle, że zostawiłam torebkę na blacie kuchennym i serce

200

zabiło mi mocniej. Przestań się wygłupiać, zganiłam siebie w myślach; jesteś sama w

zamkniętym mieszkaniu, a jeśli ktoś będzie próbował się tu dostać po drabince pożarowej,

co wydaje się bardzo mało prawdopodobne, i tak zdążysz pobiec do kuchni i chwycić broń.

Ale ów dziwny niepokój nadal mnie nie opuszczał.

Zerknęłam jeszcze raz w stronę okna, poruszających się z lekka na wietrze zasłon, i

nagle strach ścisnął mnie za gardło. Kiedy wychodziłam z domu, zostawiłam okna

zamknięte, a teraz do sypialni wpadało świeże powietrze. Okno było otwarte! Jezu, ktoś się

tu włamał! - przemknęło mi przez myśl i serce we mnie zamarło. Nie byłam zdolna nawet się

poruszyć.

Ktoś był w moim mieszkaniu... A może tylko czekał na zewnątrz, na drabince

pożarowej? Przygryzłam wargi, żeby powstrzymać okrzyk przerażenia. Dobry Boże, oby to

tylko nie był Ramirez! Ktokolwiek, byle nie Ramirez! Serce łomotało mi jak oszalałe, żołądek

podchodził do gardła.

Miałam dwa wyjścia: rzucić się natychmiast do wyjścia albo spróbować ucieczki po

drabince pożarowej. Oczywiście zakładałam, że zdołam nakłonić swe mięśnie do wysiłku.

Doszłam szybko do wniosku, że Ramirez przyczaił się zapewne gdzieś w mieszkaniu,

wstałam więc i powoli podeszłam do okna. Wstrzymując oddech, błyskawicznie rozsunęłam

zasłonki. Okno było zamknięte. Tylko w górnej części szyby widniała idealnie okrągła dziura,

wystarczająco duża, by włamywacz mógł wsunąć przez nią rękę i otworzyć sobie zamek.

Właśnie przez ten otwór wpadały do środka podmuchy chłodnego powietrza.

Robota zawodowca, pomyślałam. Więc może to wcale nie Ramirez? Może włamania

dokonał ten zwariowany staruszek z drugiego piętra? Wcześniej onieśmieliła go moja

bezwzględność, to też postanowił wziąć teraz odwet, zakradł się do mieszkania i zamknął za

sobą okno. Wyjrzałam na zewnątrz. Nikt się nie czaił na drabince pożarowej, mogłam więc

tędy uciec.

Trzeba zadzwonić na policję i złożyć raport o włamaniu, pomyślałam. Cofnęłam się do

nocnego stolika i podniosłam słuchawkę telefonu, lecz panowała w niej głucha cisza.

Cholera! Widocznie ktoś wyciągnął wtyczkę z gniazdka w kuchni. Zdrowy rozsądek

podpowiad

ał mi, że muszę jak najszybciej stąd uciekać. I to po drabince pożarowej. Już!

Teraz!

Wróciłam do okna i sięgnęłam do klamki. Nagle usłyszałam za plecami jakiś szelest,

przez skórę poczułam bliską obecność włamywacza. Dostrzegłam też odbitą w szybie jego

ylwetkę, kiedy stanął w przejściu, w smudze światła wpadającego z przedpokoju.

- Isabello! -

usłyszałam wypowiadane szeptem swoje imię i włosy stanęły mi dęba,

poczułam się jak bohater kreskówek porażony prądem elektrycznym. - Zaciągnij zasłony i

odwróć się do mnie, tylko powoli, bez żadnych gwałtownych ruchów.

201

Posłusznie wykonałam polecenie i zamrugałam szybko, usiłując przebić wzrokiem

półmrok. Wydawało mi się, że rozpoznaję głos mężczyzny, nie mogłam jednak zrozumieć,

czego on chce ode mnie.

- Co ty tutaj robisz? -

spytałam niepewnym głosem.

- Dobre pytanie.

Zapalił światło. Nie pomyliłam się, był to Jimmy Alpha. Mierzył do mnie z rewolweru.

Sam je sobie zadaję od pewnego czasu - rzekł. - Jak mogło do tego dojść? Przecież

jestem uczciwym obywatelem, za

wsze starałem się robić tylko to, co dobre.

- Czynienie dobra jest nadzwyczaj chwalebne.

Co się stało z twoimi meblami?

Przeżywam trudny okres.

Współczująco pokiwał głową.

Więc pewnie mnie zrozumiesz. - Uśmiechnął się blado. - Iz tego powodu zaczęłaś

pracować dla Kajusza?

- Tak.

Zawsze uważałem, że ja i Kajusz jesteśmy do siebie bardzo podobni. Obaj robimy

wszystko, co tylko możliwe, żeby utrzymać się na fali. Podejrzewam, że ty również masz coś

podobnego w naturze.

Nie miałam zbytniej ochoty rozmawiać na temat Kajusza, wolałam jednak nie

dyskutować z facetem, który trzyma mnie na muszce.

- Tak. Chyba tak.

- Lubisz boks?

- Nie.

stchnął głośno.

Każdy menadżer przez całe życie marzy o wylansowaniu jakiejś wielkiej gwiazdy.

Większości nigdy się to nie udaje.

- Ale ty masz swego mistrza, Benito Ramireza.

Zaopiekowałem się nim, gdy był jeszcze chłopcem, miał zaledwie czternaście lat.

Przeczucie mi podpowiadało, że on jest inny niż cała reszta. Odznaczał się wielkim talentem.

Był ambitny, miał atomowe uderzenie.

Nie zapomnij dodać, że ma też nie po kolei w głowie, pomyślałam.

Przekazałem mu wszystko, co wiedziałem o boksie. Poświęciłem cały swój czas.

Dbałem, żeby prawidłowo się odżywiał i kupowałem mu ubrania, kiedy nie miał grosza przy

duszy. Po

zwalałem mu nawet nocować w swoim biurze, gdy jego matka zaczęła robić dzikie

awantury.

Aż wyrósł na prawdziwego mistrza - wtrąciłam.

202

Uśmiechnął się, ale wciąż niezbyt pewnie.

Ziściły się moje marzenia. Zaowocował wysiłek, jaki włożyłem w jego wyszkolenie.

Zaczynałam pojmować, do czego on zmierza.

Tyle tylko, że Benito wymknął ci się spod kontroli.

Jimmy oparł się ciężko ramieniem o futrynę.

Właśnie, wymknął mi się spod kontroli. Jakby specjalnie chciał wszystko

zniweczyć... zaprzepaścić swoje osiągnięcia, roztrwonić pieniądze... Teraz już w ogóle mnie

nie słucha, nie mam na niego wpływu.

I co zamierzasz z tym począć?

Alpha ponownie westchnął ciężko.

To mój podstawowy problem. Jedynym rozwiązaniem było dokonanie radykalnej

zmiany. Nie miałem innego wyjścia, jak zgarnąć cały możliwy szmal i się wycofać. Już

rozumiesz, co chcę powiedzieć? W moim pojęciu radykalna zmiana oznaczała

zainwestowanie wszystkich dochodów, jakie przynosił mi Ramirez. Musiałem jedynie wybrać,

w co najlepiej zainwestować. Brałem pod uwagę hodowlę kurcząt, sieć pralni

samoobsługowych, a nawet sklep mięsny. Zresztą nadarzyła się okazja odkupić taki sklep

naprawdę tanio, ponieważ obecny właściciel popadł w tarapaty, narobił długów.

Mówisz o Salu?

Zgadza, się. Sal ostatnio miał coraz większe kłopoty. W dodatku jeszcze ty

pojawiłaś się na scenie i odkryłaś powiązania Sala z Louisem. Mimo wszystko sądzę, że da

się jeszcze z tego wybrnąć.

Nie wiedziałam, że Sal mnie zna.

Myślisz, złotko, że tak trudno cię rozpoznać? Przecież masz całkiem spalone brwi.

A zatem Sal się przejął tym, że zauważyłam Louisa w jego sklepie?

Owszem. Zadzwonił do mnie, ja zaś kazałem mu pojechać razem z Louisem na

przystań i tam zaczekać. Jutro ma nastąpić duży przerzut, postanowiłem więc wrobić Louisa

w przemyt narkotyków, gdyż przysparzał mi samych kłopotów. Niczego nie umiał zrobić

porządnie. Najpierw dopuścił do tego, żeby ludzie zauważyli go w mieszkaniu Carmen,

musiał więc się pozbyć niewygodnych świadków. Ale zdążył usunąć tylko dwóch, w dodatku

ciągle nie mógł odnaleźć Cullena. Kiedy zaś rozpoznał jeepa Cullena na parkingu przed

twoim domem, nawet do łba mu nie przyszło, że ktoś inny może nim jeździć. No i skończyło

się na tym, że usmażył Morty’ego Beyersa. Tego było już dla mnie za wiele, postanowiłem go

usunąć ze sceny.

Dlatego też pożyczyłem wóz od Ramireza i pojechałem na przystań, ale gdy

spostrzegłem twój samochód na stacji benzynowej, zaświtał mi genialny pomysł. Odkryłem

bowiem sposób na bezpieczne wycofanie się z interesu.

203

Nie n

adążałam za tokiem jego myśli, wciąż nie mogłam zrozumieć, co go łączyło z tą

szajką.

- Z jakiego interesu? -

zapytałam.

Z całego tego cholernego szamba. Widzę, że nie wszystko jeszcze o mnie wiesz.

Cały swój czas poświęciłem boksowi, nie myślałem nawet o tym, żeby się ożenić, założyć

rodzinę. W moim życiu nie liczyło się nic oprócz boksu. Kiedy człowiek jest młody, to

wszystko gra, powtarza sobie, że ma jeszcze mnóstwo czasu na inne rzeczy. Dopiero

później uprzytamnia sobie nagle, że jest już za późno. Szokiem dla mnie było odkrycie

prawdy, że mój najlepszy zawodnik jest sadystą. Okazał się szaleńcem. Ma coś

poprzestawiane w głowie i ja już nic nie mogę na to poradzić. Kiedy więc zrozumiałem, że

jego kariera wisi na włosku, zebrałem wszystkie zarobione pieniądze i zacząłem je pakować

w nieruchomości. Wtedy właśnie odwiedził mnie pewien facet z Jamajki i przekonał, że zna

lepszy i wydajniejszy sposób inwestowania pieniędzy. Narkotyki. Musiałem tylko wyłożyć

forsę, jego ludzie zajęli się dystrybucją towaru, a ja mogłem prać nielegalne dochody

poprzez organizację walk Ramireza. Po krótkich targach doszliśmy do porozumienia. Moim

najważniejszym zadaniem było za wszelką cenę uchronić Benito przed więzieniem, aby cały

ten interes kręcił się jak najdłużej. Teraz zaś wyniknął inny problem. Zgromadziłem kupę

forsy, ale nie mogłem się wycofać z tej umowy. Jamajczycy powiesiliby mnie za jaja,

rozumiesz?

- Striker -

szepnęłam.

Właśnie, ten cholerny, przebiegły czarnuch. Jest diabelnie chciwy. Dlatego też,

kiedy zdecyd

owałem się wrobić Louisa i zobaczyłem ciebie na stacji benzynowej, zaświtał mi

w głowie inny plan. Postanowiłem załatwić Sala i Louisa w taki sposób, żeby wyglądało to na

robotę Strikera. Specjalnie rozsypałem worek najlepszego towaru na pokładzie łodzi i

wewnątrz chłodni, żeby podsunąć gliniarzom wersję, iż chodziło o porachunki handlarzy

narkotyków. W ten sposób mogłem wyeliminować wszystkich, którzy wiedzieli o moich

powiązaniach, zarazem czyniąc z siebie osobę nazbyt ryzykowną do dalszej współpracy ze

trikerem. A najpiękniejsze jest to, że dzięki twojemu dochodzeniu Sala i Louisa łatwo

powiązać z wyczynami Ramireza. Jestem pewien, że podczas wizyty na komendzie nie

omieszkałaś powiedzieć glinom, iż widziałaś samochód Ramireza jadący w kierunku

przystani.

W takim razie nie rozumiem, po co się tu włamałeś i trzymasz mnie teraz na

muszce.

Nie mogę dopuścić do tego, by Ramirez składał zeznania. Nie chcę ryzykować, że

zostanie uznany za takiego durnia, na jakiego wygląda, albo też policja mu uwierzy, że tego

204

wieczoru pożyczałem od niego samochód. Dlatego mam zamiar się go pozbyć, ty go

zabijesz w samoobronie. Wtedy nie będzie już ani Benito, ani Sala, ani Louisa.

- A co ze

Isabellą?

Nie będzie także Isabelli.

Wyjął z kieszeni przenośny telefon i podłączył go do gniazdka przy moim łóżku.

Pospiesznie wybrał jakiś numer.

- To ja -

rzekł, kiedy po drugiej stronie linii ktoś odebrał. - Mam dla ciebie dziewczynę,

która cię bardzo interesuje.

Przez chwilę milczał, widocznie słuchał odpowiedzi rozmówcy.

- Isabella Swan -

wyjaśnił. - Jest sama w domu i czeka na ciebie. Tylko uważaj,

Benito, żeby nikt cię nie zauważył. Najlepiej zakradnij się do jej sypialni po drabince

pożarowej.

Przerwał połączenie, odłączył aparat i schował go do kieszeni.

To samo spotkało Carmen? - zapytałam.

Chryste, Carmen trzeba było dobić z litości. Nie mam pojęcia, jakim cudem udało jej

się wrócić do domu. Zanim zdążyliśmy się zorientować, ona zawiadomiła już Cullena.

- I co teraz?

Alpha oparł się ramieniem o ścianę.

- Zaczekamy razem.

A kiedy Ramirez już się tu zjawi?

Dam mu trochę czasu, żeby zrobił swoje, a następnie zastrzelę go z twojej broni.

Zanim przyjedzie policja, ty także zdążysz się już wykrwawić na śmierć. Nikt nie będzie mnie

o nic podejrzewał.

Mówił to zupełnie poważnie. Zamierzał przyglądać się obojętnie, jak Ramirez będzie

mnie gwałcił i masakrował, później zaś, upewniwszy się, że jestem dostatecznie poraniona i

nie mam szans przeżycia, chciał zastrzelić swego pupilka.

Pokój zawirował mi przed oczyma. Nogi się pode mną ugięły i mimowolnie

przysiadłam na brzegu łóżka. Opuściłam głowę między kolana, mając nadzieję, że nagły atak

słabości szybko minie. Z mojej pamięci wypłynął widok posiniaczonej, skatowanej Luli,

nasilając jeszcze paniczny strach.

Wreszcie mdłości ustały, ale serce waliło mi tak mocno, że odnosiłam wrażenie, iż

tętniący puls kołysze całym moim ciałem. Musisz coś zrobić! - nakazałam sobie w myślach.

Szukaj ratunku! Nie siedź i nie czekaj bezczynnie na przyjście Ramireza!

Dobrze się czujesz? - zapytał Alpha. - Wyglądasz marnie.

Nadal siedziałam zgięta wpół.

Chyba się zaraz porzygam - mruknęłam.

205

To może lepiej idź do łazienki.

Z uporem trzymając głowę między kolanami, pokręciłam nią anemicznie.

Zaraz mi przejdzie, muszę tylko złapać oddech.

Usłyszałam, że Rex zaczął biegać w swoim kółeczku. Nie miałam jednak odwagi

zerknąć w stronę klatki, gdyż uzmysłowiłam sobie, że popatrzyłabym na ulubionego chomika

po raz ostatni w życiu. To zabawne, do jakiego stopnia człowiek żyjący w samotności może

się przywiązać nawet do takiego małego stworzonka. Strach ponownie ścisnął mnie za

gardło, kiedy pomyślałam, że Rex już wkrótce zostanie sierotą. Ta nowa fala przerażenia jak

gdyby mnie zmobilizowała. Zrób coś! - powtórzyłam w myślach. Nie czekaj bezczynnie!

Odmówiłam w duchu krótką modlitwę, zacisnęłam zęby, poderwałam się z łóżka i

dałam nura przed siebie. Alpha niczego się nie spodziewał. Trafiłam go bykiem prosto w

brzuch.

Nad moją głową rozbrzmiał huk wystrzału, rozległ się głośny brzęk trzaskającej szyby

w o

knie. Gdybym była trochę bardziej zaprawiona w walce, zapewne wykorzystałabym

moment zaskoczenia i wymierzyła draniowi tęgiego kopniaka w jaja, ale kierowała mną

panika, a łomoczący w skroniach puls zdawał się tłumić wszelkie myśli. Rzuciłam się do

drzwi i

pognałam przed siebie, wymachując szeroko rękoma.

Zdołałam pokonać całą długość saloniku i byłam już na wprost wejścia do kuchni,

kiedy za mną rozległ się drugi wystrzał. Poczułam, jakby prąd elektryczny przeszył moją

nogę. Wrzasnęłam z bólu i tracąc równowagę zatoczyłam się do kuchni. Błyskawicznie

wsunęłam rękę do torebki, panicznie usiłując wymacać mój rewolwer. Alpha stanął w

drzwiach. Uniósł broń i wymierzył we mnie.

- Przykro mi -

rzekł. - Nie zdołasz uciec.

Czułam piekielny ból w zranionej nodze, a serce waliło mi jak młotem.

Niespodziewanie łzy napłynęły do oczu. Zacisnęłam palce na kolbie rewolweru, zamrugałam

szybko, żeby odzyskać ostrość widzenia, i nacisnęłam spust.

206

ROZDZIAŁ 14

Deszcz postukiwał rytmicznie w parapet za oknem, dziwnie współbrzmiąc z cichym

terkotaniem kółka, w którym biegał Rex. Upływał czwarty dzień od chwili, kiedy zostałam

zraniona, i ból w nodze nie był już tak dokuczliwy, chociaż wciąż go odczuwałam.

Za to leczenie urazu psychicznego przebiegało znacznie wolniej. Nadal budziły mnie

koszmary senne i ciągle się bałam przebywać sama w mieszkaniu. Po zastrzeleniu

Jimmy’ego Alphy zdołałam się doczołgać do telefonu i zawiadomiłam policję, zanim straciłam

przytomność. Na szczęście patrol zjawił się w samą porę i przyłapał Ramireza w trakcie

wspinania się po drabince pożarowej do okna mojej sypialni. Szybko odstawiono go do

aresztu, ja zaś wylądowałam w szpitalu. Spotkał mnie znacznie lepszy los niż Alphę. On

zginął na miejscu, ja odniosłam jedynie ranę postrzałową.

Na moim koncie bank

owym zostało zdeponowane dziesięć tysięcy dolarów. Nie

zdążyłam jeszcze wydać ani centa, powstrzymywało mnie przed tym siedemnaście szwów,

jakie mi założono na pośladku. Podjęłam stanowczą decyzję, że po ich zdjęciu zrobię coś

zupełnie irracjonalnego, na przykład wybiorę się na tygodniowy odpoczynek na Martynice,

zrobię sobie tatuaż albo ufarbuję włosy na czerwono.

Aż podskoczyłam w łóżku, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Dochodziła siódma po

południu, nie oczekiwałam niczyjej wizyty. Ostrożnie pokuśtykałam do przedpokoju i

zerknęłam przez wizjer. Omal nie krzyknęłam na widok Edwarda Cullena. Był ubrany w

sportową kurtkę i dżinsy. Zdążył się starannie ogolić i przystrzyc włosy. Gapił się prosto w

wizjer, uśmiechając chytrze. Na pewno wiedział, że patrzę na niego, i chyba się zastanawiał,

czy będę miała odwagę otworzyć mu drzwi. Pomachał mi ręką. Przypomniała mi się podobna

sytuacja sprzed dwóch tygodni, tyle tylko, że wówczas to ja stałam przed wejściem do

mieszkania, w którym się ukrywał.

Odsunęłam zasuwkę, ale nie zdjęłam łańcucha. Uchyliłam drzwi i zapytałam:

- O co chodzi?

Nie wygłupiaj się, wpuść mnie - rzekł Edward.

- Po co?

Bo przyniosłem ci pizzę, a jeśli spróbuję wsunąć pudełko przez szczelinę, to cały ser

zjedzie z placka na karton.

- To pizza od Pina?

Oczywiście, że tak.

Ostrożnie przeniosłam ciężar ciała na lewą nogę.

Dlaczego przychodzisz do mnie z pizzą?

207

Sam nie wiem, po prostu miałem na to ochotę. No więc jak, otworzysz te drzwi czy

mam sobie pójść?

Jeszcze nie zdecydowałam.

Na jego

wargi powoli wypełznął chytry uśmieszek.

Boisz się mnie?

- No... Tak.

Uśmiech poszerzył się jeszcze trochę.

I słusznie. Zamknęłaś mnie w chłodni z trzema truposzami. Wcześniej czy później

będziesz musiała mi za to zapłacić.

- Ale jeszcze nie dzisiaj?

Nie. Dziś ci nic nie grozi.

Przymknęłam drzwi, zdjęłam łańcuch i wpuściłam Cullena do mieszkania. Położył

pudełko z pizzą na blacie kuchennym, obok postawił opakowanie z sześcioma butelkami

piwa i odwrócił się do mnie.

Wygląda na to, że chodzenie sprawia ci jeszcze trochę trudności. Jak się czujesz?

Dobrze. Na szczęście kula wyszarpała jedynie trochę tłuszczu z mego tyłka i

wyładowała resztę swojej energii na ścianie w przedpokoju.

Edward

spoważniał nagle.

A jak się naprawdę czujesz?

Do dzisiaj nie

wiem, jak on to robi, ale zawsze udaje mu się skutecznie wytrącić mi

broń z ręki. Nawet jeśli jestem przygotowana i bardzo się pilnuję, on i tak wykręci kota

ogonem, ominie zasieki, zada jedno czy drugie podchwytliwe pytanie i zmusi mnie do

odsłonięcia nawet najskrytszych uczuć. Wcale nie przekonała mnie jego poważna mina, za

to piorunujący skutek odniósł wyraz szczerej troski, jaki dostrzegłam w jego oczach, oraz

autentyczny niepokój wyczuwalny w tonie głosu.

Przygryzłam silnie wargi, ale nie zdołałam powstrzymać łez, które wbrew mej woli

pociekły mi po twarzy.

Cullen

otoczył mnie ramionami i przytulił do siebie. Po chwili oparł policzek na moich

włosach i delikatnie pocałował w czubek głowy.

Staliśmy tak przez jakiś czas. Ogarnęło mnie tak błogie poczucie ulgi, że gdyby nie

ból z nodze, pewnie bym zasnęła w ramionach Edwarda. Wreszcie czułam się bezpieczna i

mogłam zapomnieć o wstrząsających przeżyciach.

Czy odpowiesz mi szczerze, jeżeli zadam bardzo poważne pytanie? - mruknął w

końcu nad moim uchem.

Może.

Pamiętasz, jak bawiliśmy się w garażu mego ojca?

208

Aż za dobrze.

A później, kiedy odwiedziłem cię w ciastkarni?

- Jeszcze lepiej.

Dlaczego byłaś zawsze taka uległa? Naprawdę silnie oddziaływał na ciebie mój

urok?

Odchyliłam głowę do tyłu i spojrzałam mu w oczy.

Podejrzewam, że bardziej kierowała mną ciekawość połączona z dziedzicznymi

skłonnościami do buntu.

Wolałam nie wspominać o prawdziwej burzy hormonów we krwi.

Czyżbyś więc w jakimś stopniu obciążała odpowiedzialnością także siebie?

- Oczy

wiście.

Uśmiechnął się ponownie.

A gdybym chciał się z tobą kochać tutaj, na blacie kuchennym... Czy wówczas także

wzięłabyś na siebie choć trochę winy?

Jezu! Mam na tyłku założonych siedemnaście szwów!

Westchnął z rezygnacją.

Czy w takim razie mogę cię prosić, byśmy po tylu latach zostali wreszcie

przyjaciółmi?

Nie spodziewałam się takiego pytania od faceta, który parę dni temu wrzucił kluczyki

od samochodu do pojemnika na śmieci.

Nie wykluczam takiej możliwości. Ale nie oczekujesz chyba, że spiszemy jakiś pakt i

przypieczętujemy go własną krwią?

Nie. Wystarczy, że opijemy go piwem.

To mi się podoba.

Świetnie. Skoro już doszliśmy do porozumienia, to właśnie zaczyna się transmisja

meczu, a ty masz mój telewizor.

Wiedziałam. Mężczyźni zawsze się kierują najniższymi pobudkami - mruknęłam,

zabierając pudełko z pizzą do sypialni.

Edward

poszedł za mną, niosąc piwo.

- A jak sobie radzisz z siadaniem?

Podkładam sobie nadmuchane koło ratunkowe. Jeśli zaczniesz się z tego śmiać, to

przysięgam, że tym razem cię obezwładnię gazem.

Zdjął kurtkę i podramienną kaburę z pistoletem, powiesił je na klamce drzwi sypialni,

włączył telewizor i zaczął przerzucać kanały.

Mam dla ciebie garść najświeższych wiadomości - rzekł. - Jesteś gotowa ich

wysłuchać?

209

- Jeszcz

e pół godziny temu zapewne odpowiedziałabym, że nie, ale teraz, przy pizzy,

gotowa jestem na wszystko.

Nie kłam, złotko. To nie pizza tak na ciebie działa, lecz obecność mężczyzny.

Spojrzałam na niego, marszcząc czoło. On jednak udał, że tego nie dostrzega.

Po pierwsze, jeśli wierzyć raportowi koronera, zasłużyłaś na specjalną nagrodę w

rodzaju złotej strzały Robin Hooda. Wpakowałaś Alphie pięć pocisków w serce, wszystkie

kule trafiły w promieniu trzech centymetrów. To wręcz szokujący rezultat, zwłaszcza jeśli

wziąć pod uwagę, że przy okazji rozstrzelałaś wszystkie śmieci ze swojej torebki.

Podał mi odkapslowaną butelkę piwa i opiliśmy ten „szokujący rezultat”, chociaż

miałam dość mieszane uczucia, bo przecież chodziło o zabicie człowieka. Okazywanie dumy

wydawało mi się całkiem nie na miejscu, ale nie odczuwałam też nawet cienia smutku.

Chyba dominował w mym sercu zwyczajny żal.

Myślisz, że to wszystko mogło się zakończyć inaczej? - spytałam cicho.

Nie. Z pewnością by cię zabił, gdybyś nie strzeliła pierwsza.

To prawda. Jimmy Alpha był gotów mnie zamordować z zimną krwią. Nie miałam co

do tego najmniejszych wątpliwości.

Cullen

pochylił się w stronę telewizora, kierując całą swą uwagę na kolejną zagrywkę.

Ale Howard Barker zdołał odbić rzuconą piłkę.

- Cholera -

syknął Edward i ponownie spojrzał na mnie. - A teraz to, co najlepsze.

Zakładając u ciebie podsłuch, zostawiłem kieszonkowy dyktafon ukryty za słupkiem

ogrodzenia parkingu. Włączałem go tylko wtedy, kiedy nie mogłem osobiście prowadzić

nasłuchu. Zamierzałem odtworzyć kasetę wieczorem, żeby się dowiedzieć, co zaszło w

czasie mojej nieobecności. Wyobraź sobie, że starczyło taśmy na utrwalenie twojej rozmowy

z Jimmym Alpha. Zostało zarejestrowane całe jego wyznanie, zakończone strzelaniną.

- Rewelacja!

Czasami przeraża mnie moja własna przebiegłość - mruknął.

Tym razem cię uchroniła przed wylądowaniem za kratkami.

Oderwał sobie porcję pizzy, po czym starannie pozbierał palcami kawałki cebuli oraz

papryki, które zsunęły się z wierzchu na kartonowe opakowanie.

Nie tylko uwolniono mnie od wszelkich podejrzeń i przywrócono do służby w policji,

lecz w dodatku przyznano odszkodowanie. Pistolet Kuleszy był w pojemniku na mięso,

razem ze zwłokami Carmen. A ponieważ leżał w niskiej temperaturze, doskonale się na nim

zachowały odciski palców. Co więcej, technicy z laboratorium znaleźli nawet ślady krwi. Nie

ma jeszcze wyników analizy kodu genetycznego, lecz już wstępne badania wykazały

zgodność grupy z krwią Kuleszy, co potwierdziło moje zeznania, że w chwili zabójstwa Ziggy

był uzbrojony. W komorze znaleziono pustą łuskę po pocisku wystrzelonym dużo wcześniej,

210

co także się zgadzało z moimi przypuszczeniami, że pistolet Kuleszy po prostu nie wypalił.

Gdy Ziggy upadł na podłogę, broń wysunęła mu się z ręki i Louis musiał ją zabrać, uciekając

z mieszkania. Później widocznie doszedł do wniosku, że lepiej się jej pozbyć.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza i zadałam pytanie, które nie dawało mi spokoju

przez ostatnie trzy dni.

- A co z Ramirezem?

Wylądował w areszcie i został poddany obserwacji psychiatrycznej bez możliwości

uwolnienia za kaucją. Teraz, kiedy Alpha zniknął ze sceny, parę kobiet zdecydowało się

wreszcie złożyć zeznania obciążające Ramireza.

Poczułam tak ogromną ulgę, że na moment całkowicie zapomniałam o bólu.

- Jakie masz plany? -

zapytał Edward. - Zamierzasz nadal pracować dla Kajusza?

Jeszcze nie zdecydowałam - mruknęłam, zagłębiając zęby w pizzy. - Raczej tak -

dodałam po chwili. - Prawie na pewno tak.

A gwoli ścisłości... Chciałem cię przeprosić za ten wiersz, który nasmarowałem przy

wejściu na stadion, kiedy byliśmy jeszcze w szkole średniej.

Serce we mnie zamarło.

Napisałeś wiersz na ogrodzeniu stadionu?!

Nie odpowiedział, tylko z wolna lekki rumieniec pojawił się na jego policzkach.

Sądziłem, że wiedziałaś o tym.

Wiedziałam tylko o sprośnościach, jakie wypisywałeś w toalecie baru „Mario Sub”.

- Aha.

I teraz mi mówisz, że w dodatku oczerniłeś mnie w jakimś wierszyku na ogrodzeniu

stadionu?! Czyżbyś chciał jeszcze dodać, że ujawniłeś w nim, co się wydarzyło za gablotą z

ekierkami?!

Czy mogę wyznać na swoją obronę, iż był to strasznie marny wiersz?

Miałam ochotę mu przykopać, ale poderwał się na nogi i odskoczył, zanim zdążyłam

się podnieść ze swego koła ratunkowego.

Minęło już tyle lat! - zawołał, robiąc uniki przed moimi bezradnymi wymachami rąk. -

To naprawdę nieładnie, żywić tak długo zapiekłą urazę!

Jesteś ostatnim łajdakiem, Cullen! Zwykłym draniem!

Możliwe - odparł. - Ale dzięki mnie miałaś... najlepszą pizzę!