plik

Dla Heather Osborn,

największej fanki Malachi’ego Wolfe.

NIE PO RAZ PIERWSZY wyciągnięto mnie z łóżka z powodu ważnej misji, ale

jeszcze nigdy nie zostałam potraktowana tak osobistym pytaniem.

- Jesteś dziewicą?

- He?

Przetarłam zaspane oczy na wypadek gdyby to był tylko przedziwny sen, który zaraz

się rozpłynie. Pilny telefon zerwał mnie z łóżka pięć minut temu i miałam pewne problemy z
dobudzeniem się.

Moja nauczycielka historii, pani Terwilliger, pochyliła się ku mnie i powtórzyła

teatralnym szeptem:

- Pytałam, czy jesteś dziewicą?

- Eee, tak…

W końcu się rozbudziłam i rozejrzałam się niespokojnie po lobby dormitorium,

sprawdzając, czy nikt nie podsłuchał tej szalonej rozmowy. Nie musiałam się martwić - nie
licząc znudzonej portierki na drugim końcu lobby,  byłyśmy same… pewnie dlatego, że nikt
przy  zdrowych  zmysłach  nie  szwendał  się  o  tak  pogańskiej  godzinie.  Pani  Terwilliger
zadzwoniła  żądając,  żebym  spotkała  się  z  nią  w  sprawie  „życia  i  śmierci”.  Jakoś  nie
przewidziałam, że zacznie mnie przesłuchiwać na temat mojego prywatnego życia.

Cofnęła się i odetchnęła z ulgą.

- Tak, oczywiście. No jasne, że jesteś dziewicą.

Zwęziłam oczy niepewna, czy mam się czuć urażona czy nie.

- Oczywiście? Co to miało właściwie znaczyć? Co się dzieje?

Natychmiast spoważniała i poprawiła swoje okulary w drucianych oprawkach, które

zawsze zsuwały jej się na koniuszek nosa.

- Nie ma czasu na wyjaśnienia. Musimy iść.

Złapała mnie za ramię, ale zaparłam się i nie ruszyłam z miejsca.

- Proszę pani, jest trzecia nad ranem! Środek szkolnej nocy – dodałam, żeby

zrozumiała powagę sytuacji.

- Nie przejmuj się tym. – Odwróciła się ku portierce i zawołała przez pomieszczenie: –

Zabieram ze sobą Sydney Melrose. Pani Weathers może jutro wykłócać się ze mną o ciszę
nocną.

Portierka wyglądała na zaskoczoną, ale była tylko jakąś studentką zatrudnioną do

siedzenia za biurkiem nocami. Nie miała szans w starciu z niesławną panią Terwilliger o
ptasiej twarzy i wysokiej, chudej sylwetce. Tak naprawdę to ochroniarz na zewnątrz

powstrzymywał dziewczyny przed wymykaniem się z dormitorium, ale on tylko przyjaźnie
skinął głową pani Terwilliger, gdy wlekła mnie za sobą. Zaczęłam się zastanawiać, ile razy
zdarzało jej się porywać dziewczyny w środku nocy.

- Jestem w piżamie – przypomniałam.

To była moja ostatnia linia obrony, gdy dotarłyśmy do samochodu zaparkowanego na

drodze pożarowej. Okazało się, że jeździła czerwonym volkswagenem garbusem z
wymalowanymi na bokach kwiatami. Z jakiegoś powodu to mnie wcale nie zaskoczyło.

- Nic ci nie będzie – zapewniła, wyławiając kluczyki ze swojej wielkiej aksamitnej

torebki.

Wokół nas panowała chłodna i cicha pustynna noc. Wysokie palmy wyglądały jak

czarne, pająkowate cienie na tle nieba. Nad nimi migotał księżyc w pełni i gwiazdy. Objęłam
się ramionami, dotykając miękkiego materiału szlafroka. Poza nim miałam na sobie tylko
piżamę i puchate pantofle. Taki strój sprawdzał się w przytulnym pokoju w dormitorium, ale
nie był szczególnie praktyczny na nocne wojaże po Palm Springs. W sumie wychodzenie w
piżamie nie sprawdzało się w żadnych warunkach.

Otworzyła auto, a ja szybko wsiadłam przebijając się przez opróżnione, jednorazowe

kubki po kawie i stare numery „Utne Reader”. Moje zamiłowanie do porządku zostało
wystawione na ciężką próbę przez ten bajzel, ale w tej chwili to było najmniejsze z moich
zmartwień.

- Panie Terwilliger – zaczęłam, gdy jechałyśmy przez przedmieścia. – Co się dzieje?

Teraz, gdy byłyśmy poza dormitorium, miałam nadzieję, że udzieli mi jakichś

wyjaśnień. Nie zapomniałam tego kawałka o „życiu i śmierci” i zaczynałam się niepokoić.

Nie spuszczała oczu z drogi, a linie zmartwienia znaczyły jej kanciastą twarz.

- Musisz rzucić zaklęcie.

Zamarłam próbując przetrawić jej słowa. Jeszcze nie tak dawno temu podobna

deklaracja sprowokowałaby mnie do żywiołowych protestów. Nie żebym teraz czuła się z tym
za dobrze – magia wciąż wytrącała mnie z równowagi. Pani Terwilliger nie tylko nauczała w
prywatnej szkole, Amberwood, ale była też czarownicą. Twierdziła, że ja również posiadam
wrodzony  talent  do  magii  i  mimo  mojego  oporu  udało  jej  się  nawet  nauczyć  mnie  kilku
zaklęć. Tak się składało, że miałam kilka dobrych powodów, żeby unikać wiedzy tajemnej.
Pomijając  nawet  wrodzone  przekonanie,  że  magia  jest  zła,  zwyczajnie  nie  chciałam
wplątywać  się  w  więcej  paranormalnych  awantur  niż  to  było  absolutnie  konieczne.  Już
należałam do zakonspirowanej społeczności, która chroniła ludzkość przed wampirami. To w
dodatku do zadania domowego, każdemu dostarczyłoby aż za dużo do roboty.

Mimo to szkolenie, które mi zafundowała, pomogło mi wyplątać się niedawno z

różnych opresji i już nie byłam tak skora do opierania się wszystkiemu, co magiczne. Sama
sugestia, że mam zająć się czarami nie była najdziwniejsza w tej całej sytuacji.

- Dlaczego ja mam to zrobić? – spytałam. Ruch na ulicy był niewielki, ale mijające

nas od czasu do czasu samochody rzucały na nas widmowe światło. – Pani jest tysiąc razy
potężniejsza. Moje zaklęcia nie są nawet w części tak silne jak pani.

- Moc to jedno – przyznała. – Ale sytuacja narzuca pewne ograniczenia i metody. Ja

nie mogę rzucić tego konkretnego zaklęcia.

Skrzyżowałam ramiona i rozparłam się na siedzeniu. Jeśli dalej będę się skupiać na

praktycznych aspektach sprawy, może uda mi się zignorować narastające zmartwienie.

- I to nie mogło poczekać do rana?

- Nie – odpowiedziała grobowo. – Nie mogło.

Coś w jej tonie sprawiło, że poczułam ciarki na kręgosłupie i zamilkłam.

Wyjechałyśmy poza granice miasta ku prawdziwej, dzikiej pustyni. Im bardziej oddalałyśmy
się od cywilizacji tym robiło się ciemniej. Gdy opuściłyśmy główną drogę, nie mijałyśmy już
więcej latarni ani domów. Ciemne kształty kolczastych, pustynnych krzewów na poboczach,
przypominały mi przyczajone, gotowe do ataku zwierzęta. „Nikogo tu nie ma” pomyślałam.
„Ale też nikt w Amberwood nie wie, że tu jestem.”

Poruszyłam się niespokojnie myśląc o jej pytaniu na temat dziewictwa. Chyba nie

planowała złożyć mnie w ofierze w jakimś niecnym rytuale? Żałowałam, że nie pomyślałam o
zabraniu telefonu – nie żebym mogła powiadomić moją organizację, Alchemików, że
spędzam tyle czasu z czarownicą. I to taką, która na dobitkę uczyła mnie magicznych
arkanów. Już lepiej zostać poświęconą niż zmierzyć się z gniewem Alchemików.

Dwadzieścia minut później pani Terwilliger nareszcie zjechała na pobocze zakurzonej,

polnej drogi, która wydawała się kierować prosto donikąd. Wysiadła i skinęła na mnie, żebym
podążyła za nią. Okazało się, że tu jest zimniej niż w Amberwood. Patrząc na nocne niebo
wstrzymałam oddech. Z daleka od miejskich świateł gwiazdy świeciły z pełną siłą.
Widziałam Drogę Mleczną i tuzin konstelacji zazwyczaj niedostrzegalnych gołym okiem.

- Pogapisz się na gwiazdy później – powiedziała szorstko. – Musimy zdążyć nim

księżyc zajdzie.

Rytuał w świetle księżyca, odległy zakątek pustyni, ofiara z dziewicy… w co ja się

głupio wpakowałam? Zawsze irytował mnie sposób, w który pani Terwilliger zmuszała mnie
do magii, ale nigdy nie uważałam jej za zagrożenie. Teraz wypominałam sobie naiwność.

Zarzuciła na ramię wypchaną torbę i ruszyła przez odludzie usiane kamieniami oraz

karłowatymi roślinami. Mimo blasku gwiazd panowały ciemności, ale ona szła pewnie, jakby
doskonale wiedziała, gdzie idzie. Obowiązkowo podążyłam za nią, krzywiąc się, gdy
natrafiałam na kamienie. Moje puchate kapcie nie były przeznaczone do wędrówek po takim
terenie.

- Tutaj – oznajmiła, gdy dotarłyśmy do niewielkiej wolnej przestrzeni. Ostrożnie

położyła torbę i uklękła. – Nada się.

Bezlitośnie gorąca w dzień pustynia była zimna w nocy, ale i tak się pociłam.

Prawdopodobnie w większym stopniu niż temperatura albo gruba piżama, odpowiadał za to
mój własny niepokój. Zawiązałam pasek szlafroka ciaśniej w doskonały węzeł. Okazało się,
że taki rutynowy drobiazg działał uspokajająco.

Pani Terwilliger wyjęła wielkie, owalne lustro w zdobionej ramie. Ustawiła je po

środku wolnej przestrzeni, zerknęła na niebo i lekko przesunęła lustro.

- Podejdź, panno Melbourne – Wskazała na miejsce po przeciwnej stronie lustra. –

Usiądź sobie wygodnie.

W Amberwood byłam znana jako Sydney Melrose, zamiast pod moim prawdziwym

imieniem, Sydney Sage. Pierwszego dnia w szkole Pani Terwilliger źle zrozumiała moje
fałszywe nazwisko i tak już niestety zostało. Posłuchałam jej polecenia, chociaż nie dało się
powiedzieć, że jest mi szczególnie wygodnie. Wydawało mi się, że słyszę jakieś duże zwierzę
przedzierające się przez busz i dodałam „kojoty” do mojej prywatnej listy niebezpieczeństw, z
którymi się zmagałam, zaraz pod „użycie magii” i „brak kawy”.

- Dobrze więc. Zaczynamy. – Pani Terwilliger wpatrywała się we mnie oczami, które

w środku nocy na pustyni sprawiały wrażenie mrocznych i strasznych. – Masz na sobie coś
metalowego? Jeśli tak, musisz to zdjąć.

- Nie… Och, moment.

Rozpięłam delikatny, złoty łańcuszek, na którym wisiał mały krzyżyk. Miałam ten

naszyjnik  od  lat,  ale  jakiś  czas  temu  podarowałam  go  komuś  innemu,  żeby  go  pocieszyć.
Oddal  go  niedawno  przez  naszą  wspólną  przyjaciółkę  Jill  Mastrano  Dragomir.  Nawet  w  tej
chwili  wyraźnie  pamiętałam  jej  gniewną  minę,  gdy  dorwała  mnie  w  szkole  i  bez  słowa
wcisnęła mi krzyżyk do ręki.

Teraz gapiłam się na lśniący w blasku księżyca krzyżyk i czułam gulę w żołądku na

myśl o Adrianie, czyli facecie, któremu go dałam. Stało się to kilka tygodni temu, gdy totalnie
zaskoczył mnie swoim wyznaniem miłości do mnie. Chociaż może nie powinnam być taka
zaskoczona. Im dłużej o tym myślałam – to znaczy cały czas – tym więcej przypominałam
sobie rzeczy, które powinny uprzedzić mnie o jego uczuciach. Wcześniej zwyczajnie tego nie
dostrzegałam.

Rzecz jasna nie miało znaczenia, czy byłam tego świadoma, czy nie. Adrian nie był

dla mnie stworzony i nie miało to nic wspólnego z jego wieloma nałogami albo potencjalnym
pogrążaniem  się  w  szaleństwie.  Adrian  był  wampirem.  Fakt,  należał  do  Morojów  –  tych
dobrych, żyjących wampirów – ale to nie robiło żadnej różnicy. Związki ludzi z wampirami
były  zakazane.  W  tym  jednym  Moroje  i  Alchemicy  niezmiennie  się  zgadzali.  Wciąż  mnie
zadziwiało, że Adrian przyznał się, że mnie kocha. Równie zaskakujące było to, że w ogóle
coś  do  mnie  czuł  i  miał  dość  śmiałości,  żeby  mnie  pocałować  –  fakt,  że  ten  pocałunek  był
oszałamiający.

Oczywiście musiałam mu odmówić. Mój trening nie dopuszczał żadnej innej reakcji.

Nasza  sytuacja  w  Palm  Springs  sprawiła,  że  wciąż  musieliśmy  się  widywać  przy  różnych
towarzyskich spotkaniach, ale po jego wyznaniu nasze relacje stały się napięte. Nie chodziło
tylko  o  to,  że  zrobiło  się  niezręcznie.  Po  prostu…  tęskniłam  za  nim.  Przed  tą  katastrofą
byliśmy  przyjaciółmi  i  spędzaliśmy  wspólnie  wiele  czasu.  Przyzwyczaiłam  się  do  jego
uśmieszku  i  wiecznego  przekomarzania  się.  Dopóki  tego  nie  straciłam,  nawet  sobie  nie
zdawałam  sprawy,  ile  to  dla  mnie  znaczyło…  jak  bardzo  tego  potrzebowałam.  Czułam  się
pusta…  co  było  oczywiście  niedorzeczne.  Niby  dlaczego  powinnam  aż  tak  przejmować  się
jakimś wampirem?

Czasami to mnie wkurzało. Dlaczego zniszczył naszą przyjaźń? Dlaczego musiałam

teraz tak bardzo za nim tęsknić? I niby czego ode mnie oczekiwał? Przecież wiedział, że
związek między nami jest niemożliwy. Nie mogłam nic do niego czuć. Po prostu nie mogłam.
Gdybyśmy żyli z Powiernikami – niecywilizowaną grupą wampirów, ludzi i dampirów – być
może wtedy… nie. Nawet jeśli coś do niego czułam – a twardo powtarzałam sobie, że tak nie
jest – złe było samo rozważanie związku między nami.

Teraz Adrian odzywał się do mnie tylko wtedy, gdy było to konieczne. I zawsze, bez

przerwy wpatrywał się we mnie tymi udręczonymi zielonymi oczami, których wyraz
sprawiał, że serce mi się łamało i…

- Aaach! Co to jest?

Wzdrygnęłam się, gdy pani Terwilliger wysypała mi na głowę misę pełną zasuszonych

liści i kwiatów. Tak się skupiłam na krzyżyku i wspomnieniach, że nawet nie zauważyłam, co
ona kombinuje.

- Rozmaryn – poinformowała mnie rzeczowo. – Hizop. Anyż. Nie rób tego. –

Sięgałam właśnie, żeby wyciągnąć sobie liście z włosów. – Potrzebujesz tego do zaklęcia.

- Racja – powiedziałam, skupiając się na zadaniu. Ostrożnie położyłam krzyżyk na

ziemi próbując nie myśleć o tych jakże zielonych oczach. – Zaklęcie, które tylko ja mogę
rzucić. Właściwie dlaczego tak jest?

- Bo to musi być zrobione przez dziewicę – wyjaśniła. Udało mi się nie skrzywić. Jej

słowa insynuowały, że ona nie jest dziewicą i chociaż to miało sens w przypadku
czterdziestolatki, to jakoś wolałam się w to nie zagłębiać. – W dodatku osoba, której
szukamy, osłoniła się przede mną. Z twojej strony niczego się nie spodziewa.

Spojrzałam na lśniące lustro i zrozumiałam.

- Chodzi o zaklęcie lokalizujące. Dlaczego nie użyjemy tego samego, które już kiedyś

stosowałam?

Nie szczególnie mi się paliło do powtórki. Wykorzystałam je do znalezienia kogoś, ale

wymagało gapienia się w misę z wodą przez kilka godzin. Mimo to teraz znałam procedurę i
wiedziałam, że mogę je rzucić ponownie. Poza tym średnio uśmiechał mi się pomysł babrania
się z czarem, o którym nic nie wiedziałam. Słowa i zioła to drobiazg, ale czego więcej będzie
ode mnie chciała? Podpisania cyrografu? Upuszczania krwi?

- Tamto zaklęcie działa tylko na znane ci osoby – wyjaśniła. – To pomoże odszukać

osobę, której nigdy nie spotkałaś.

Zmarszczyłam brwi. Nie przepadałam za magia, ale uwielbiałam rozwiązywać

łamigłówki – a zagadki związane z czarami intrygowały mnie.

- Więc skąd mam wiedzieć, kogo szukać?

Pani Terwilliger wręczyła mi zdjęcie. Oczy przyzwyczaiły mi się już do ciemności i

mogłam  zobaczyć  twarz  ładnej,  młodej  kobiety.  Między  nią  a  moją  nauczycielką  istniało
uderzające  podobieństwo,  choć  nie  było  ono  zupełnie  oczywiste.  Pani  Terwilliger  miała
mysio-brązowe włosy, a ta kobieta tak ciemne, że niemal czarne. Prezentowała się też o wiele
powabniej w czarnej, atłasowej sukni wieczorowej, która drastycznie różniła się od typowych
dla  pani  Terwilliger  hipisowskich  ciuchów.  Mimo  tych  znaczących  różnic  obie  kobiety
dzieliły takie same wysokie kości policzkowe i przenikliwe oczy.

Spojrzałam na nią.

- Jesteście spokrewnione.

- To moja starsza siostra – przytaknęła pani Terwilliger bezbarwnym głosem.

Starsza? Powiedziałabym, że ta kobieta była przynajmniej dziesięć lat młodsza od

niej.

- Zaginęła? – spytałam. Gdy ostatnio bawiłam się w te klocki, poszukiwałam porwanej

przyjaciółki.

Usta pani Terwilliger drgnęły.

- Nie w taki sposób jak myślisz.

Wyciągnęła z tej swojej bezdennej torby oprawioną w skórę książeczkę i otworzyła ją

na zaznaczonej stronie. Zerkając na podkreślony akapit zauważyłam łacińską instrukcję
opisującą lustro i mieszankę ziół, które na mnie wysypała. Poniżej znajdowały się wskazówki
jak rzucić zaklęcie. Na szczęście nie było tam nic o upuszczaniu krwi.

- To wydaje się zbyt proste – zauważyłam podejrzliwie.

Zdążyłam się już przekonać, że czary mające tylko kilka etapów i komponentów na

ogół wymagały mnóstwa mentalnej energii. Po ostatnim zaklęciu lokalizującym zemdlałam.

Przytaknęła domyślając się o czym myślę.

- Wymaga silnej koncentracji… więcej niż tamto poprzednie. Wiem, że nie chcesz

tego przyjąć do wiadomości, ale twoja siła zwiększyła się w takim stopniu, że tym razem
powinno ci pójść łatwiej.

Skrzywiłam się. Miała rację. Ja nie chciałam tego przyjąć do wiadomości.

Ale czy aby na pewno?

Część mnie była przekonana, że powinnam odmówić angażowania się w to

szaleństwo. Z drugiej strony martwiłam się, że zostawi mnie na pustyni, jeśli jej nie pomogę.
No i nie mogłam się oprzeć szalonej ciekawości, jak to wszystko działa.

Wzięłam głęboki wdech i wyrecytowałam inkantację z książki, a następnie położyłam

zdjęcie  na  środku  lustra.  Powtórzyłam  zaklęcie  i  usunęłam  zdjęcie.  Pochylając  się,
wpatrzyłam  się  w  lśniącą  powierzchnię,  próbując  oczyścić  umysł  i  pozwolić  sobie  na
zjednoczenie  z  ciemnością  i  księżycowym  światłem.  O  wiele  szybciej  niż  oczekiwałam
przeniknął mnie poszum energii. Mimo to nic nie pojawiło się w lustrze i tylko moje odbicie
gapiło się na mnie. Słabe światło przyciemniało moje jasne włosy, które wyglądały okropnie
od spania i zaplątanych w nie zeschniętych roślin.

Wciąż narastała we mnie energia, która stawała się zadziwiająco ciepła i podniecająca.

Zamknęłam oczy i pozwoliłam się porwać. Czułam się jakbym leciała na księżycowej
poświacie, jakbym sama była blaskiem. Mogłabym tak trwać wiecznie.

- Widzisz coś?

Głos pani Terwilliger był nieprzyjemnym zakłóceniem w moim błogostanie, ale

posłusznie otworzyłam oczy i spojrzałam w lustro. Moje odbicie zniknęło. Srebrnoszara mgła
spowijała budynek, ale wiedziałam, że nie jest ona materialna. Została stworzona przez
magię, jako mentalna bariera powstrzymująca mnie przed zobaczeniem tego, co kryło się za
nią. Wzmacniając swoją wolę przebiłam się przez osłonę i po chwili mgła się rozpłynęła.

- Widzę budynek. – Mój głos miał dziwny pogłos w nocy. – Stary wiktoriański dom.

Ciemnoczerwony z tradycyjną zadaszoną werandą. Rosną przed nim krzewy hortensji. Jest
też tabliczka, ale nie mogę przeczytać, co na niej pisze.

- Potrafisz powiedzieć, gdzie jest ten dom? – Głos mojej nauczycielki wydawał się

bardzo odległy. – Rozejrzyj się.

Spróbowałam się cofnąć, żeby rozszerzyć moją wizję na okolicę domu. Zajęło mi to

chwilę, ale powoli obraz się oddalił, jakbym patrzyła na film pokazujący sąsiedztwo złożone z
podobnych wiktoriańskich domów z werandami porośniętymi dzikim winem. To był piękny
widok – doskonały fragment historii we współczesnym świecie.

- Nic konkretnego – poinformowałam ją. – Tylko jakaś ulica z ekstrawaganckimi

rezydencjami.

- Cofnij się jeszcze bardziej. Zobacz pełniejszy obraz.

Posłuchałam i okazało się, że to przypomina dryfowanie w powietrzu – teraz

patrzyłam na okolicę z lotu ptaka. Pojawiało się coraz więcej domów, które ostatecznie
przeszły w przemysłowe i użytkowe tereny. Krzyżowało się między nimi coraz więcej ulic.
Budynki stawały się coraz wyższe, w końcu nabierając kształt znajomego horyzontu.

- Los Angeles – powiedziałam. – Ten dom znajduje się na przedmieściach Los

Angeles.

Usłyszałam gwałtowny wdech, a następnie:

- Dziękuję, panno Melbourne. To już wszystko.

W moim polu widzenia pojawiła się machająca dłoń, która zburzyła obraz miasta, a

przy  okazji  mój  stan  euforii.  Już  nie  szybowałam,  jak  promień  światła.  Brutalnie
wylądowałam  w  rzeczywistości,  na  kamienistej  pustyni  w  mojej  ponaciąganej  piżamie.
Czułam  się  wyczerpana  i  roztrzęsiona,  jakbym  miała  zaraz  zemdleć.  Pani  Terwilliger
wręczyła  mi  termos  pełen  pomarańczowego  soku,  który  chciwie  wypiłam.  Poczułam  się
trochę  lepiej,  gdy  substancje  odżywcze  trafiły  do  mojego  organizmu.  Intensywne  użycie
magii obniża poziom cukru we krwi.

- Czy to pomogło? – spytałam, gdy opróżniłam termos. Marudny głosik w mojej

głowie zaczął mnie opieprzać wyliczając kalorie w soku pomarańczowym, ale zignorowałam
go. – Tego chciała się pani dowiedzieć?

Uśmiech pani Terwilliger nie sięgnął jej oczu.

- Pomogło, owszem. Czy tego chciałam? – Zapatrzyła się w dal. – Nie, nie do końca.

Miałam nadzieję, że wskażesz jakieś inne miasto. Najlepiej bardzo, bardzo odległe.

Podniosłam krzyżyk i zapięłam łańcuszek na karku. Znajomy przedmiot niósł ze sobą

poczucie  normalności  po  tym,  co  właśnie  zrobiłam.  Sprawił  też,  że  ogarnęły  mnie  wyrzuty
sumienia z powodu euforycznego odlotu, który dało mi zaklęcie. Ludzie nie byli przeznaczeni
do  władania  magią  –  a  już  na  pewno  nie  powinni  czerpać  z  tego  takiej  przyjemności.
Dotykając krzyżyka znów zaczęłam myśleć o Adrianie. Czy kiedykolwiek go nosił? A może
zwyczajnie  miał  go  przy  sobie  na  szczęście?  Czy  też  muskał  go  palcami,  jak  mnie  się  to
często zdarzało?

Pani Terwilliger zaczęła zbierać swoje rzeczy. Wstała, a ja zrobiłam to samo.

- Co to właściwie znaczy, proszę pani? – spytałam. – To, że zobaczyłam Los Angeles?

Poszłam za nią w stronę samochodu, ale nie odpowiedziała od razu. Gdy to zrobiła, jej

głos był niezwykle ponury.

- To znaczy, że ona jest stanowczo zbyt blisko by mogło mi to odpowiadać. To

oznacza również, że będziesz musiała bardzo, bardzo szybko popracować nad poprawieniem
swoich umiejętności magicznych.

Zatrzymałam się gwałtownie, nagle czując gniew. Wszystko ma swoje granice. Byłam

wyczerpana i całe ciało mnie bolało. Wywlekła mnie tu w środku nocy i teraz jeszcze miała
czelność mówić coś takiego, chociaż dobrze wiedziała, co myślę o magii? Co gorsza jej słowa
przestraszyły mnie. Co niby miałam z tym zrobić? To było jej zaklęcie, jej sprawa. A jednak
dawała mi wytyczne z taką mocą i pewnością, że to wyglądało prawie tak, jakbym to ja była
przyczyną wizyty na tym pustkowiu.

- Proszę pani… – zaczęłam.

Pani Terwilliger odwróciła się gwałtownie i pochyliła się ku mnie tak, że dzieliło nas

tylko kilka cali. Przełknęłam i wszelkie gniewne słowa utknęły mi w gardle. Jeszcze nigdy nie
wiedziałam jej w takim stanie. Nie wyglądała do końca groźnie, ale było w niej jakieś
napięcie, jakiego jeszcze nie widziałam, zupełnie nietypowe dla roztrzepanej nauczycielki,
którą znałam. Wyglądała też na… wystraszoną. Sprawa życia i śmierci.

- Sydney – powiedziała, zwracając się do mnie po imieniu, co rzadko jej się zdarzało.

– Zapewniam cię, że to nie jest żaden podstęp z mojej strony. Będziesz doskonalić swoje

umiejętności, czy ci się to podoba czy nie. I to wcale nie dlatego, że jestem okrutna albo z
powodu jakichś moich samolubnych zachcianek. Nawet nie chodzi o to, że nie podoba mi się
sposób, w jaki marnujesz swój potencjał.

- Więc dlaczego? – spytałam cichutko. – Dlaczego muszę nauczyć się więcej?

Wiatr szemrał wokół nas, wydmuchując część zasuszonych liści i kwiatów z moich

włosów. Rzucane przez nas cienie wyglądały złowieszczo, a blask księżyca i gwiazd, który
wcześniej wydawał się tak boski, teraz stał się zimny i ostry.

- Dla twojego własnego bezpieczeństwa – oznajmiła pani Terwilliger.

PO TYM PANI TERWILLIGER NIE CHCIAŁA powiedzieć już nic więcej.

Odwiozła nas z powrotem do Amberwood i wydawało się, że ledwie zdaje sobie sprawę z
mojej obecności. Wciąż mamrotała do siebie rzeczy w stylu: „Za mało czasu” i „Potrzebuję
więcej dowodów”. Gdy w końcu dotarłyśmy na miejsce, spróbowałam wyciągnąć z niej
jakieś konkrety.

- Co moje bezpieczeństwo ma z tym wszystkim wspólnego? – spytałam. – Co mi

grozi?

Tak jak wcześniej zaparkowała na drodze pożarowej i wciąż wyglądała na nieobecną

duchem.

- Wyjaśnię później, na naszej jutrzejszej sesji.

- Nie będzie mnie – przypomniałam jej. – Wyjeżdżam zaraz po zakończeniu moich

zwykłych lekcji. Pamięta pani? Muszę złapać samolot. Mówiłam pani w zeszłym tygodniu.
Wczoraj też. I dzisiaj.

To przykuło jej uwagę.

- Naprawdę? Cóż, zdaje się, że musi nam wystarczyć to, co mamy. Rano zobaczymy,

co będę miała dla ciebie.

Po tym zostawiłam ją i powędrowałam do łóżka, nie żeby zostało mi wiele czasu na

sen. Gdy dotarłam na poranną lekcję historii, okazało się, że dotrzymała słowa. Jeszcze przed
dzwonkiem  podeszła  do  mojej  ławki  i  wręczyła  mi  starą  książkę  w  popękanej  oprawie  z
czerwonej skóry. Miała łaciński tytuł, który można było przetłumaczyć jako „Żywioły bitwy”,
co sprawiło,  że zimny dreszcz przebiegł  mi po kręgosłupie.  Czary, które  tworzyły światło i
powodowały niewidzialność to jedna sprawa. Były tak przydatne, że prawie mogłam się do
nich  przekonać.  Coś  mi  podpowiadało,  że  z  bitewnymi  zaklęciami  mogę  mieć  większy
problem.

- Coś do poczytania w samolocie – oznajmiła. Mówiła swoim zwykłym tonem

roztrzepanego naukowca, ale w jej oczach wciąż dostrzegałam błysk niepokoju z minionej
nocy. – Skoncentruj się na pierwszej części. Wierzę, że przyłożysz się jak zawsze… a nawet
trochę bardziej.

Żaden z wchodzących uczniów nie zwracał na nas uwagi. Na ostatniej lekcji miałam

niezależne studia z historii klasycznej, podczas których ona była moją mentorką. Niemal
zawsze wykorzystywała ten czas do pasywnie agresywnych prób nauczenia mnie magii. W
tym układzie nikt się nie dziwił, że dawała mi jakąś księgę.

- I byłoby ekstremalnie użyteczne, gdybyś dowiedziała się, gdzie jest tamto osiedle –

dodała.

Na chwilę mnie zatkało. Miałam zlokalizować jedno osiedle w Los Angeles?

- To… wielki teren do sprawdzenia – powiedziałam w końcu, ostrożnie dobierając

słowa na użytek świadków dookoła.

Przytaknęła i poprawiła okulary.

- Wiem. Większość ludzi pewnie nie byłaby w stanie tego dokonać.

Po tym pseudo-komplemencie wróciła do swojego biurka.

- Jakie osiedle? – odezwał się nowy głos.

Eddie Castile właśnie przyszedł i usiadł w sąsiedniej ławce. Był dampirem – posiadał

DNA zarówno ludzkie jak i wampirze, co było pamiątką po czasach, kiedy nasze rasy jeszcze
krzyżowały się ze sobą. Mimo to, z której strony by nie patrzyć, nie dałoby się go odróżnić od
zwykłego człowieka. Dzięki piaskowym włosom i brązowym oczom na tyle przypominał
mnie, że na potrzeby naszej przykrywki mógł ujść za mojego bliźniaka. Prawda była taka, że
Eddie przebywał w Amberwood jako ochroniarz Jill. Dysydenci wśród jej własnej rasy,
Morojów, polowali na nią i chociaż w Palm Springs nie widać było po nich ani śladu, Eddie
zawsze pozostawał czujny i w pełnej gotowości bojowej.

Wsunęłam czerwoną księgę do torby.

- Nawet nie pytaj. Jeszcze jedno z tych jej niedorzecznych zadań.

Żadne z moich przyjaciół – nie licząc Adriana – nie było świadome moich

magicznych  praktyk  z  panią  Terwilliger.  Cóż,  Jill  też  wiedziała  przez  powiązanie.  Wszyscy
Moroje  władali  magią  żywiołów,  a  Adrianowi  dostał  się  rzadki  i  potężny  rodzaj  nazywany
duchem,  który  mógł  zdziałać  cuda  w  uzdrawianiu.  Użył  tej  magii,  aby  przywrócić  Jill  do
życia  po  przeprowadzonym  przez  zabójców  zamachu.  Tym  sposobem  Jill  została
„naznaczona pocałunkiem cienia” – oznaczało to stworzenie między nimi psychicznej więzi,
która pozwalała jej odczuwać jego emocje i czasami patrzyć jego oczami. Tym sposobem Jill
wiedziała więcej niż bym chciała o tym, co między nami zaszło.

Wyjęłam z torby kluczyki do samochodu i z oporami wręczyłam je Eddiemu. Tylko

jemu ufałam na tyle, żeby powierzyć mu mój samochód i gdy opuszczałam miasto, zawsze go
pożyczałam na wypadek, gdyby potrzebował go, by załatwić coś dla naszej grupy.

- Proszę bardzo. Tylko nie porysuj lakieru. I nie dopuszczaj Angeline do kierownicy.

Uśmiechnął się.

- Czy ja ci wyglądam na samobójcę? Pewnie nawet nie będę go potrzebował. Na

pewno nie chcesz, żebym cię później odwiózł na lotnisko?

- Opuściłbyś lekcje – powiedziałam.

Mogłam wyjść ze szkoły wcześniej wyłącznie dzięki niezwykłej naturze moich

niezależnych studiów.

- Wierz mi, nie miałbym nic przeciwko. Mam test z fizyki – skrzywił się i zniżył głos.

– Nienawidzę fizyki od pierwszego wejrzenia.

Nie udało mi się powstrzymać uśmiechu. Eddie i ja mieliśmy już osiemnaście lat i

ukończyliśmy liceum; ja dzięki nauczaniu w domu, a on w elitarnej szkole dla Morojów i
dampirów, jednak ciężko byłoby udawać uczniów, gdybyśmy nie chodzili na lekcje. Ja nie
miałam nic przeciwko dodatkowej pracy, ale Eddie nie pałał aż taką miłością do nauki.

- Nie, dzięki – powiedziałam. – Pojadę taksówką.

Zadzwonił dzwonek i Eddie wyprostował się w swojej ławce.

- Jill dąsa się, że też nie może polecieć – wyszeptał do mnie, gdy pani Terwilliger

przywoływała klasę do porządku.

- Wiem – wymamrotałam w odpowiedzi. – Ale wszyscy wiemy, dlaczego tak jest.

- No – zgodził się. – I dlatego nie mam pojęcia, dlaczego wkurza się na ciebie.

Odwróciłam się ku tablicy ignorując go ostentacyjnie. Dzięki więzi tylko Jill wiedziała

o wyznaniu miłości Adriana. To była kolejna z rzeczy, którymi wolałabym się nie dzielić, ale
Adrian nie mógł nic na to poradzić. Wprawdzie Jill zdawała sobie sprawę z tego, że romanse
między ludźmi i wampirami są złe, ale i tak nie chciała mi wybaczyć zranienia go tak
okropnie. Żeby było jeszcze lepiej, prawdopodobnie osobiście odczuwała jego ból.

Co prawda reszta naszych przyjaciół nie wiedziała, co się stało, ale było dość

oczywiste, że coś jest nie tak między Jill i mną. Eddie natychmiast to zauważył i z miejsca
zaczął mnie przesłuchiwać. Udzieliłam wymijającej odpowiedzi, że niby Jill nie podobają się
niektóre z wyznaczonych przeze mnie zasad. Eddie nie dał sobie wcisnąć kitu, ale Jill również
nabrała wody w usta, co pozostawiło go ciężko sfrustrowanego w nieświadomości.

Szkolny dzień minął szybko i zanim się zorientowałam znalazłam się w taksówce w

drodze na lotnisko. Podróżowałam lekko, tylko z małą walizką i torbą, które mogłam nieść.
Chyba po raz setny wyjęłam małą, srebrno-białą torebkę na prezent i przyjrzałam się jej
zawartości. W środku był drogi, kryształowy łapacz słońca

z rodzaju takich, które wiesza się

na werandzie albo w oknie. Przedstawiał dwa gołębie w locie, stykające się dzióbkami.
Owinęłam go w papier podarunkowy, wsunęłam do torebki, a następnie do mojej torby.
Miałam nadzieję, że to stosowny prezent na takie wydarzenie.

Wybierałam się na wampirzy ślub.
Jeszcze nigdy na żadnym nie byłam – pewnie żadnemu innemu Alchemikowi też się

to  nie  zdarzyło.  Owszem,  współpracowaliśmy  z  Morojami  ukrywając  ich  egzystencję,  ale
Alchemicy  jasno  postawili  sprawę,  że  nie  chcą  przekraczać  granicy  relacji  biznesowych.
Niemniej  w  świetle  ostatnich  wydarzeń  obie  grupy  zdecydowały,  że  powinniśmy  poprawić
nasze  profesjonalne  relacje.  Ten  ślub  był  wielkim  wydarzeniem,  więc  zostałam  zaproszona
razem z kilkoma innymi Alchemikami.

Znałam parę młodą i w teorii cieszyłam się, że mogę być obecna na ślubie. To reszta

tego wydarzenia sprawiała, że robiłam się nerwowa: wielkie, towarzyskie zebranie Morojów i
dampirów.  Nawet  razem  z  innymi  Alchemikami  znajdowałam  się  w  beznadziejnej
mniejszości.  Przebywanie  w  Palm  Springs  z  Eddiem,  Jill  i  spółką  bardzo  poprawiło  moje
nastawienie do ich rodzaju, miałam z nimi dobre relacje i teraz uważałam ich wszystkich za
przyjaciół.  Owszem,  byłam  tolerancyjna,  ale  i  tak  podzielałam  sporo  żywionych  przez
Alchemikami  obaw  względem  świata  wampirów.  Morojów  i  dampiry  może  nie  dało  się
nazwać „złymi kreaturami nocy”, jak kiedyś wierzyłam, ale definitywnie nie byli ludźmi.

Trochę żałowałam, że moi przyjaciele z Palm Springs nie mogli dotrzymać mi

towarzystwa, ale to nie wchodziło w grę. Powodem pobytu nas wszystkich w Palm Springs
było ukrycie Jill przed tymi, którzy próbowali ją zabić. Moroje i strzygi starali się unikać
słonecznych, pustynnych regionów. Jej nagłe pojawienie się na tak wielkiej imprezie byłoby
sprzeczne z celem naszych działań. Eddie i Angeline – dampirzyca, która pomagała chronić ją
w Amberwood – również musieli zostać. Tylko ja i Adrian zostaliśmy zaproszeni na ślub, ale
na szczęście lecieliśmy różnymi samolotami. Gdyby ktoś zorientował się, że podróżowaliśmy

OK, „sun catcher”. Pojęcia nie mam, co to za cudo, więc lecę dosłownie. Niestety kłaniają się

problemy techniczne i nie mogę tego skonsultować z wujkiem guglem, więc sorka jeśli dałam plamę :(

razem mogłoby to przyciągnąć uwagę do Palm Springs, co z kolei naraziłoby Jill. Adrian
nawet nie wylatywał z lotniska w Palm Springs tylko z Los Angeles, dwie godziny na zachód,
żeby się upewnić, że nikt nas nie połączy.

Musiałam dostać się do Los Angeles, co przypomniało mi o zadaniu od pani

Terwilliger. Miałam znaleźć jedno osiedle. Jasne, żaden problem. Moją jedyną wskazówką
były wiktoriańskie domy. Jeśli uda mi się znaleźć jakieś towarzystwo historyczne, istniała
szansa, że wskażą mi okolice pasujące do opisu. W ten sposób znacząco zawęziłabym obszar
poszukiwań.

Dotarłam do właściwej bramki na lotnisku godzinę przed odlotem. Właśnie

usadowiłam się wygodnie z książką od pani Terwilliger, gdy usłyszałam komunikat:

- Pasażerka Melrose proszona o skontaktowanie się z agentem obsługi klienta.

Poczułam, że żołądek mi się skręca. Zebrałam swoje rzeczy i podeszłam do punktu

obsługi, gdzie powitała mnie uśmiechnięta przedstawicielka linii lotniczych.

- Przykro mi to mówić, ale w pani samolocie brakło miejsc – poinformowała mnie.

Sądząc po jej pogodnym głosie i szerokim uśmiechu, jakoś wcale nie wyglądała jakby było jej
przykro.

- Co to właściwie oznacza dla mnie? – spytałam z rosnącym strachem. – Mam

zabookowane miejsce.

Cały czas wojowałam z biurokracją i paragrafami, ale tego jakoś nie mogłam

zrozumieć. Jak to w ogóle możliwe? Przecież ilość miejsc w samolocie nie była dla nich jakąś
niespodzianką.

- To oznacza, że pani już nie leci tym samolotem – wyjaśniła. – Pani i jeszcze paru

ochotników zrezygnowało ze swoich miejsce, żebyśmy mogli pomieścić tamtą rodzinę.
Gdyby nie to, musieliby się rozdzielić.

- Ochotnicy? – powtórzyłam, patrząc we wskazanym kierunku. Zobaczyłam

uśmiechającą  się  do  mnie  rodzinę  z  siedmiorgiem  dzieci.  Dzieciaki  były  małe  i  urocze,  z
wielkimi  oczami  i  z  rodzaju  takich,  które  można  zobaczyć  w  musicalach  o  sierotach
znajdujących  nowy  dom.  Wściekła  odwróciłam  się  ku  agentce.  –  Jak  pani  tak  może?
Załatwiłam wszystko długo przed czasem! Muszę dostać się na bardzo ważny ślub.

Kobieta wyjęła przepustkę pokładową.

- Już o to zadbaliśmy. Zabookowaliśmy pani miejsce w innym samolocie do

Filadelfii… który na dodatek wylatuje wcześniej. W ramach zadośćuczynienia za
niedogodności poleci pani pierwszą klasą.

- To już coś – przyznałam. Wciąż byłam zirytowana, choćby tylko dla zasady.

Lubiłam porządek i przestrzeganie zasad, a naruszanie ich wywracało mój świat do góry
nogami. Spojrzałam na tablicę i zatkało mnie. – Ale on odlatuje teraz!

Przytaknęła.

- Jak uprzedzałam. Radzę się pośpieszyć.

Jak na zawołanie usłyszałam komunikat dotyczący mojego nowego lotu, mówiący, że

wszyscy pasażerowie muszą już być na pokładzie. Nie należałam do przeklinających osób, ale
w tej chwili niewiele mi brakło – zwłaszcza, gdy zobaczyłam, że moja nowa bramka znajduje
się na drugim końcu terminala. Bez słowa złapałam swoje bagaże i pognałam ku bramce, jak
mogłam najszybciej, robiąc mentalną notkę, żeby napisać do linii lotniczych list z zażaleniem.
Jakimś cudem dotarłam na miejsce dosłownie w ostatniej chwili przed tym, jak mój lot został

zamknięty dla pasażerów. Stojąca przy bramce agentka poinformowała mnie, że następnym
razem powinnam wszystko rozplanować zostawiając sobie większy margines czasowy.

Zignorowałam ją i skierowałam się do samolotu, gdzie przywitała mnie o wiele milsza

stewardesa – zwłaszcza, gdy zobaczyła mój bilet pierwszej klasy.

- Oto pani miejsce, panno Melrose – powiedziała wskazując na trzeci od przodu rząd

siedzeń. – Cieszymy się, że pani dotarła.

Pomogła mi zapakować moją walizkę do skrytki, co było nie lada sztuką, skoro

pasażerowie,  którzy  pojawili  się  wcześniej,  zajęli  już  większość  miejsca.  Wymagało  to
lekkiego  naginania  praw  fizyki  i  gdy  nareszcie  się  udało,  praktycznie  padłam  na  swoje
siedzenie, wyczerpana tym niespodziewanym zamieszaniem. To by było na tyle, jeśli idzie o
relaksującą  podróż.  Ledwie  miałam  czas  zapiąć  pasy  zanim  samolot  zaczął  startować.
Nieważne  ile  razy  latałam,  zawsze  uważałam,  że  trzeba  przestrzegać  procedur.
Obserwowałam  jak  stewardesa  mocuje  maskę  tlenową,  gdy  opłynął  mnie  znajomy  i
odurzający zapach. W tym całym chaosie nawet nie zauważyłam przy kim siedzę.

Adrian.

Zagapiłam się z niedowierzaniem. Przyglądał mi sie z rozbawieniem i bez wątpienia

czekał chcąc się przekonać, ile mi zajmie zauważenie go. Nawet nie próbowałam pytać, co tu
robi. Wiedziałam, że leci z tego lotniska i jakimś dzikim zbiegiem okoliczności,
wylądowaliśmy w tym samym samolocie.

- Niemożliwe – zawołałam. Mój wewnętrzny naukowiec był zbyt zadziwiony, żeby w

pełni zdać sobie sprawę z tego, w jak niezręcznej sytuacji się znalazłam. – To, że zmienili mi
lot to jedna sprawa, ale masz pojęcie, jakie jest prawdopodobieństwo, że skończę obok
ciebie? To niemożliwe.

- Niektórzy nazywają to przeznaczeniem – powiedział. – Ale możliwe też, że po

prostu nie ma zbyt wielu samolotów do Filadelfii. – Zasalutował mi szklanką wypełnioną
przezroczystym płynem. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Adrian pił wodę, więc założyłam,
że to wódka. – Tak swoją drogą, miło cię zobaczyć.

- Hm… ciebie też.

Silnik z rykiem obudził się do życia, chwilowo ratując mnie przed dalszą rozmową.

Zaczęło  do  mnie  docierać,  co  się  stało.  Zostałam  uwięziona  na  czas  pięciogodzinnego  lotu
przy  Adrianie  Iwaszkowie.  Pięć  godzin.  Pięć  godzin  siedzenia  tylko  kilka  cali  od  niego,
wdychania  jego  zbyt  drogiej  wody  kolońskiej  i  patrzenia  w  te  wiedzące  oczy.  I  co  ja  teraz
pocznę?

Nic, oczywiście. Nie miałam gdzie pójść, ani jak uciec, skoro nawet pasażerowie

pierwszej klasy nie zostali wyposażeni w spadochrony. Serce zaczęło mi walić, gdy panicznie
próbowałam wymyślić, co powiedzieć. Przyglądał mi się w milczeniu z tym swoim
uśmieszkiem, czekając aż zacznę konwersację.

- Tak więc… – zaczęłam w końcu, gapiąc się na swoje dłonie. – Co tam u… hm…

twojego samochodu?

- Zostawiłem go na ulicy. Pomyślałem, że może tak sobie postać, dopóki nie wrócę.

Gwałtownie poderwałam głowę, a szczęka mi opadła.

- Że co zrobiłeś? Odholują go, jeśli zostawiłeś go tak na noc!

Adrian parsknął śmiechem, jeszcze zanim skończyłam.

Myślę, że dampira ;) Sorka, wieczorna głupawka xD

- Więc tego było trzeba, żeby wywołać u ciebie namiętną reakcję, co? – Pokręcił

głową. – Nie martw się, Sage. Tylko żartowałem. Samochodzik jest cały i zdrowy na
parkingu za moim mieszkaniem.

Czułam, że policzki mnie palą. Wypominałam sobie, że dałam się nabrać na jego żart i

trochę się wstydziłam, że tak eksplodowałam z powodu samochodu. Trzeba jednak przyznać,
że  to  nie  było  byle  jakie  auto,  tylko  piękny,  klasyczny  Mustang,  którego  Adrian  niedawno
kupił.  Tak  właściwie  zdobył  go,  żeby  mi  zaimponować  i  udawał,  że  nie  potrafi  jeździć  z
ręczną skrzynią biegów, co dawało  mu  pretekst, żeby spędzić więcej  czasu ze mną, gdy  go
uczyłam.  Uważałam,  że  samochód  jest  wspaniały,  ale  nie  przestawało  mnie  zaskakiwać,  że
zadał sobie tyle kłopotu, żebyśmy byli razem.

Samolot osiągnął pułap lotu, a stewardesa pojawiła się z kolejnym drinkiem dla

Adriana.

- Coś pani podać? – spytała.

- Dietetyczną Colę – powiedziałam automatycznie.

Adrian prychnął, gdy odeszła.

- Tylko uważaj, żeby te kalorie cię nie zabiły.

Przewróciłam oczami.

- Czy muszę spędzić następne pięć godzin na słuchaniu twoich docinków? Jeśli tak

zamienię się na miejsca z jakimś szczęściarzem.

Adrian uniósł ręce w geście poddania.

- Nie, nie. Mną się nie przejmuj. Znajdę sobie coś do zrobienia.

Okazało się, że to oznacza rozwiązywanie krzyżówki w gazetce pokładowej. Wyjęłam

książkę od pani Terwilliger i próbowałam czytać, ale miałam problemy z koncentracją, gdy
tak siedział przy mnie. Kątem oka wciąż rzucałam mu ukradkowe spojrzenia, częściowo, żeby
się przekonać, czy patrzy na mnie, a trochę, żeby zwyczajnie się pogapić. Adrian jak zawsze
wyglądał irytująco dobrze ze swoimi potarganymi, brązowymi włosami i przystojną twarzą.
Przysięgłam sobie, że się do niego nie odezwę, ale gdy zauważyłam, że przez jakiś czas nic
nie napisał i głośno stuka długopisem o podkładkę, nie mogłam się powstrzymać.

- Co tam masz? – spytałam.

- „Pionier w produkcji wełny” na siedem liter.

- Whitney – odpowiedziałam.

Pochylił się i uzupełnił kratki.

- „Dominuje w skali Moha”. Też siedem liter.

- Brylant.

Pięć haseł później, zrozumiałam, co się dzieje.

- Hej – powiedziałam do niego. – Nie będę tego robić.

Spojrzał na mnie anielskim wzrokiem.

- Czego?

- Dobrze wiesz. To była przynęta. Wiesz, że nie potrafię się oprzeć…

- Mnie? – podpowiedział.

Wskazałam na gazetę.

- Przypadkowym zagadnieniom. – Odsunęłam się od niego i zrobiłam wielki pokaz z

otwierania książki. – Mam dużo do zrobienia.

Poczułam jak Adrian zagląda mi ponad ramieniem, ale próbowałam nie zwracać

uwagi na to, jak jestem świadoma jego bliskości.

- Wygląda na to, że Jackie wciąż potrafi zagonić cię do roboty.

Adrian spotkał panią Terwilliger i jakoś zdołał ją oczarować na tyle, że teraz byli po

imieniu.

- To raczej ponadprogramowe zadanie – wyjaśniłam.

- Poważnie? A wydawało mi się, że wolisz ograniczyć do minimum zajmowanie się

tymi sprawami.

Sfrustrowana zamknęłam książkę.

- Bo tak jest! Ale powiedziała… – urwałam, przypominając sobie, że nie powinnam

również wdawać się w dyskusje z Adrianem. Aż zbyt łatwo było pogrążyć się w naszej starej,
przyjaznej rutynie. To wydawało się tak właściwe, choć wcale takie nie było.

- Co powiedziała? – ponaglił łagodnie.

Spojrzałam na niego i nie zobaczyłam ani cienia cwaniactwa, czy kpiny. Nie

widziałam  też  tego  palącego  bólu,  który  prześladował  mnie  przez  ostatnie  kilka  tygodni.
Wydawał się zmartwiony, co chwilowo odwróciło moją uwagę od zadania wyznaczonego mi
przez panią Terwilliger. Widzenie go w takiej formie drastycznie kontrastowało z tym, co się
z  nim  działo  po  naszym  niefortunnym  pocałunku.  Tak  się  denerwowałam  perspektywą
siedzenia przy nim w czasie tego lotu, a tymczasem on był  gotowy mnie wspierać. Skąd ta
zmiana?

Zawahałam się niepewna co robić. Od ostatniej nocy bez końca rozmyślałam nad

słowami pani Terwilliger i wizją, próbując zrozumieć, co to wszystko oznaczało. Adrian (nie
licząc Jill) jako jedyny wiedział o moich powiązaniach z nią oraz magii i dopiero teraz
uświadomiłam sobie, jak strasznie chciałam z kimś o tym porozmawiać. Nie mogłam się
powstrzymać i opowiedziałam mu wszystko o mojej przygodzie na pustyni.

Gdy skończyłam, zaskoczyło mnie jak mroczny wyraz przybrała jego twarz.

- Jej spontaniczne próby nauczenia cię zaklęć to jedno, ale wciąganie cię w coś

niebezpiecznego to już zupełnie inna kwestia.

Jego intensywne zmartwienie trochę mnie zaskoczyło – chociaż może nie powinno.

- Z jej słów wynika, że to nie jej sprawka. Wydawała się naprawdę zdenerwowana…

cóż, czymś.

Adrian wskazał na książkę.

- A to ma jakoś pomóc?

- Chyba. – Przejechałam palcami po okładce i wytłoczonych słowach po łacinie. –

Mam tu zaklęcia do obrony i ataku… są trochę bardziej hardcorowe niż to, co do tej pory
przerabiałam. Nie podoba mi się to, a przecież one są raczej podstawowe. Powiedziała mi,
żeby pominąć te bardziej zaawansowane.

- Ty w ogóle nie lubisz magii – przypomniał mi. – Ale skoro mają cię ochronić, może

lepiej ich nie ignoruj.

Nie zamierzałam przyznawać, że się z nim zgadzam. W ten sposób tylko dodałabym

mu amunicji.

- Tia, ale naprawdę chciałabym wiedzieć, co mi zagraża… nie. Nie. Nie możemy tego

robić.

Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, wpadłam w nasz zwykły rytm, rozmawiając z

Adrianem w ten nasz łatwy, komfortowy sposób. De facto zwierzałam mu się. Wyglądał na
zaskoczonego.

- Co robimy? Przecież przestałem cię pytać o hasła z krzyżówki, prawda?

Wzięłam głęboki wdech zbierając się w sobie. Wiedziałam, że ta chwila w końcu

nadejdzie, nieważne jak bardzo chciałam ją odsunąć. Po prostu nie spodziewałam się, że
dojdzie do tego w czasie lotu samolotem.

- Adrian, musimy porozmawiać o tym, co się stało. Między nami – oznajmiłam.

Przez chwilę zastanawiał się nad tym, co powiedziałam.

- Cóż, ostatnio gdy sprawdzałem nic się między nami nie działo.

Odważyłam się spojrzeć na niego.

- Dokładnie. Przepraszam, że tak wyszło… za to co powiedziałam, ale taka jest

prawda. Musimy się z tym pogodzić i żyć normalnie. To dla dobra naszej grupy w Palm
Springs.

- Zabawna sprawa. Ja się z tym pogodziłem – powiedział. – To ty wyciągasz ten temat.

Znów się zaczerwieniłam.

- To przez ciebie! Spędziłeś ostatnie kilka tygodni cały sfochany, ze skokami

nastrojów i prawie się do mnie nie odzywałeś. A gdy już raczyłeś coś powiedzieć zwykle były
to jakieś docinki.

Niedawno byliśmy na obiedzie u Clarenca Donahue i do salonu wlazł chyba

najstraszniejszy pająk jakiego w życiu widziałam. Zebrawszy całą odwagę złapałam
obrzydliwą bestyjkę i wyrzuciłam. Adrian skomentował mój akt męstwa w następujący
sposób: „Wow, nie miałem pojęcia, że zdarza ci się zmierzyć z rzeczami, które cię przerażają.
Wydawało mi się, że normalnie reagujesz ucieczką z wrzaskiem i udajesz, że nie istnieją.”

- Masz rację, co do mojego zachowania – powiedział teraz, przytakując moim

słowom. Ponownie wyglądał na niezwykle poważnego. – I przepraszam.

- Ty… naprawdę? – Mogłam się tylko gapić. – Więc… skończyłeś z tym…

wszystkim? I z… hm… twoimi uczuciami? – Nie mogłam się zmusić do sprecyzowanie. Czy
odkochał się we mnie?

- Och, nie – odpowiedział radośnie. – Ani trochę.

- Ale właśnie powiedziałeś…

- Skończyłem z dąsami – wyjaśnił. – I ze skokami nastrojów… to znaczy nastroje są

wpisane w definicję bycia Adrianem Iwaszkowem, ale koniec ze skrajnościami. To do
niczego mnie nie doprowadziło z Rose i z tobą byłoby podobnie.

- Inna taktyka też cię do niczego ze mną nie doprowadzi – zaprotestowałam.

- No nie wiem – Zrobił zamyśloną minę, co było nieoczekiwane i intrygujące. – Nie

jesteś aż tak straconą sprawą jak ona. Chodzi o to, że w jej przypadku, musiałem ją odkochać
z jej głębokiej, epickiej miłości do ruskiego wojaka. My dwoje mamy tylko do

przezwyciężenia setki lat głęboko zakorzenionych przesądów i tabu między naszymi rasami.
Łatwizna.

- Adrian! – poczułam, że mój temperament daje o sobie znać. – To nie jest żart.

- Wiem. Z całą pewnością nie dla mnie. I właśnie dlatego nie mam zamiaru cię

dręczyć. – Zrobił dramatyczną pauzę. – Po prostu będę cię kochać, czy tego chcesz czy nie.

Pojawiła się stewardesa z gorącymi ręcznikami, co przerwało naszą rozmowę i

sprawiło, że jego lekko niepokojące słowa zwisły między nami. Byłam oszołomiona i nie
mogłam wyartykułować odpowiedzi dopóki nie odeszła.

- Czy chcę czy nie? Co to u licha miało znaczyć?

Adrian skrzywił się.

- Przepraszam. To wyszło z deczka bardziej zboczenie niż zamierzałem. Chciałem

tylko powiedzieć, że nie dbam, czy według ciebie nie możemy być razem. Nie obchodzi
mnie, czy masz mnie za najgorszą, nienaturalną kreaturę na ziemi.

Na ułamek chwili jego słowa cofnęły mnie w czasie do momentu, kiedy powiedział

mi, że jestem najpiękniejszą istotą na ziemi. Te słowa wciąż mnie prześladowały z
niemalejącą siłą. Siedzieliśmy w ciemnym, oświetlonym świecami pokoju, a on spojrzał na
mnie w sposób, w jaki nikt inny nigdy nie spojrzał…

„Przestań, Sydney. Skup się.”

- Myśl, co chcesz, rób co chcesz – kontynuował Adrian, nieświadom moich

zdradzieckich myśli. Był w nim nietypowy spokój. – A ja zwyczajnie wciąż będę cię kochać,
nawet jeśli to beznadziejne.

Nie wiem, dlaczego to mnie tak bardzo zszokowało. Rozejrzałam się, upewniając się,

że nikt nie podsłuchiwał.

- Ja… co? Nie. Nie możesz!

Przekrzywił głowę, przyglądając mi się uważnie.

- Dlaczego? To cię w żaden sposób nie zrani. Obiecałem, że nie będę ci się narzucać,

jeśli nie będziesz chcieć. A jeśli zechcesz… cóż, jestem jak najbardziej za. Więc co to za
problem, jeśli będę cię kochał z dystansu?

Nie do końca wiedziałam.

- Bo… bo nie możesz!

- Dlaczego nie?

- Musisz… musisz ruszyć dalej ze swoim życiem – wydusiłam. Tak, to brzmiało

sensownie. – Musisz znaleźć sobie kogoś innego. Wiesz, że ja nie… że nie mogę. Przecież
wiesz. Marnujesz na mnie czas.

Pozostał niewzruszony.

- Sam decyduję, co robię z moim czasem.

- Ale to szalone! Dlaczego to robisz?

- Bo nie mogę się powstrzymać – odpowiedział wzruszając ramionami. – Poza tym

jeśli nie przestanę cię kochać, może w końcu zmienisz zdanie i też mnie pokochasz. Cholera,
jestem całkiem pewny, że ty już jesteś w połowie zakochana we mnie.

- Wcale nie! I wszystko, co powiedziałeś jest niedorzeczne. Masz okropną logikę.

Adrian wrócił do swojej krzyżówki.

- Cóż, myśl co chcesz pod warunkiem, że pamiętasz… nieważne jak wszystko wydaje

się zwyczajne między nami… że zły czy nie, wciąż czekam, zakochany w tobie i zależy mi na
tobie bardziej niż jakiemukolwiek innemu facetowi kiedykolwiek będzie zależało.

- Nie uważam cię za złego.

- Widzisz? Sytuacja już wygląda obiecująco. – Ponownie postukał długopisem w

gazetę. – Romantyczna wiktoriańska poetka na osiem liter.

Nie odpowiedziałam. Wciąż byłam pozbawiona daru wymowy. Przez resztę lotu

Adrian ani razu nie wspomniał tego niebezpiecznego tematu. Przez większość czasu nic nie
mówił, a gdy już się odzywał trzymał się idealnie bezpiecznych tematów, jak obiad i
nadchodzący ślub. Nikt siedzący przy nas nie mógłby się zorientować, że między nami działo
się coś dziwnego.

Ale ja wiedziałam.

Ta wiedza mnie zżerała, pochłaniała. W czasie lotu i gdy w końcu wylądowaliśmy, nie

patrzyłam już na Adriana w ten sam sposób jak wcześniej. Za każdym razem, gdy nasze oczy
się spotykały, wciąż przypominałam sobie jego słowa: „wciąż czekam, zakochany w tobie i
zależy mi na tobie bardziej niż jakiemukolwiek innemu facetowi kiedykolwiek będzie
zależało”. Czułam się trochę obrażona. Jak śmiał? Kto mu pozwolił kochać mnie, czy
chciałam tego, czy nie? Powiedziałam mu, że nie może tego robić! Nie miał prawa.

Ale poza tym byłam przerażona.
„Jeśli nie przestanę cię kochać, może w końcu zmienisz zdanie i też mnie pokochasz.”
To był jakiś absurd. Nie da się zmusić kogoś do miłości tylko poprzez kochanie tej

osoby. Nie miało znaczenia jak jest czarujący, przystojny i zabawny. Alchemiczka i Moroj
nie mogli być parą. To było niemożliwe.

„Jestem całkiem pewny, że ty już jesteś w połowie zakochana we mnie.”

Bardzo niemożliwe.

ZGODNIE Z OBIETNICĄ Adrian już nic nie powiedział na temat naszego związku –

lub braku takowego. Jednak mogłabym przysiąc, że co jakiś czas widziałam w jego oczach
coś, co przypominało o jego deklaracji niegasnącej miłości do mnie. Albo może to była tylko
jego zwykła impertynencja.

Zapadła już noc, gdy po jeszcze jednym locie i godzinnej jeździe samochodem

nareszcie dotarliśmy do niewielkiego miasteczka uzdrowiskowego w Pocono Mountains. Gdy
wysiadłam z auta, czekał mnie szok. Grudzień w Pensylwanii bardzo, ale to bardzo różnił się
od grudnia w Palm Springs. Lodowate powietrze mroziło mi skórę. Śnieg pokrywał wszystko,
lśniąc w blasku tego samego pełnego księżyca, w którego promieniach czarowałam z panią
Terwilliger. Gwiazdy świeciły tu równie mocno jak nad surową pustynią, ale zimne powietrze
sprawiło, że ich światło wydawał się ostrzejsze.

Adrian został w naszym wynajętym samochodzie, ale wychylił się, gdy kierowca

podał mi moją małą walizkę.

- Pomóc ci? – spytał. Jego oddech tworzył obłoczki pary. W jego wykonaniu to była

dość niezwykła propozycja.

- Poradzę sobie, ale dzięki. Nie zostajesz tu, prawda? – Kiwnęłam głową w stronę

hostelu, pod którym parkowaliśmy.

Adrian wskazał wzdłuż ulicy na wielki, oświetlony hotel usytuowany na wzgórzu.

- Tam będą się odbywać wszystkie imprezy, jeśli cię to interesuje. Pewnie właśnie

zaczynają.

Wzdrygnęłam się i nie miało to nic wspólnego z zimnem. Moroje normalnie operowali

na  nocnym  rozkładzie  i  ich  „dnie”  rozpoczynały  się  około  zachodu  słońca.  Ci,  którzy  żyli
wśród  ludzi  –  jak  Adrian  –  musieli  przystosować  się  do  aktywności  w  dzień.  Tutaj,  w
miasteczku  rojących  się  od  morojskich  gości,  miał  szansę  wrócić  do  tego,  co  z  jego
perspektywy, było normalnym rozkładem dnia.

- Odnotowano – powiedziałam. Nastąpiła niezręczna chwila, ale ziąb dał mi pretekst

do ucieczki. – Cóż, lepiej pójdę w jakieś cieplejsze miejsce. Miło było… hm… podróżować z
tobą.

Uśmiechnął się.

- Z tobą też, Sage. Do zobaczenia jutro.

Drzwi samochodu zamknęły się i nagle bez niego ogarnęło mnie poczucie samotności,

gdy odjechał w stronę wysokiego hotelu. Mój hostel wydawał się malutki w porównaniu, ale
był sympatyczny i zadbany. Alchemicy zarezerwowali mi miejsce tutaj, bo dobrze wiedzieli,
że Moroje znajdą sobie inne noclegi. W każdym razie większość z nich.

- Też na ślub, moja droga? – spytałam właścicielka, gdy się meldowałam. – Część

innych gości też tu nocuje.

Przytaknęłam podpisując wydruk z mojej karty kredytowej. Nie dziwiłam się, że mają

prawie pełny stan gości, ale i tak było ich mniej niż w drugim hotelu. Pieczołowicie
zamknęłam drzwi w pokoju na klucz. Mogłam ufać moim przyjaciołom w Palm Springs, ale
miałam pewne wątpliwości, co do innych Morojów i dampirów.

Tego typu miasteczka i noclegownie zawsze wydawały się specjalnie dostosowywać

do  par,  dając  im  możliwość  romantycznych  ucieczek,  a  mój  pokój  nie  był  wyjątkiem.
Wielkie,  podwójne  łóżko  zostało  wyposażone  w  kotary,  a  przy  kominku  znajdowało  się
Jacuzzi  w  kształcie  serca.  Romantyzm  wręcz  kuł  w  oczy,  co  przypomniało  mi  Adriana.
Ignorując  to  wszystko  najlepiej  jak  się  dało,  szybko  napisałam  SMSa  do  Donny  Stanton  –
wysoko postawionej Alchemiczki, która nadzorowała mój przydział w Palm Springs.

„Dotarłam do Pocono Hollow. Zameldowałam się w hostelu.”
Jej odpowiedź nadeszła szybko: „Doskonale. Do zobaczenia jutro.” Drugi SMS

przyszedł chwilę później: „Zamknij drzwi na klucz.”

Stanton i jeszcze jeden Alchemik również zostali zaproszeni na ślub, ale oni już byli

na Wschodnim Wybrzeżu i mogli zwyczajnie przyjechać jutro. Zazdrościłam im.

Mimo niepokoju spałam zaskakująco dobrze i rano ośmieliłam się zejść na śniadanie.

Okazało się, że nie muszę się przejmować Morojami – byłam jedyną osobą w skąpanej w
słońcu jadalni.

- Dziwna sprawa – zauważyła właścicielka podając mi kawę i jajka. – Wiem, że wielu

gości nie spało do późna, ale myślałam, że choć kilku zejdzie coś zjeść. – Jakby chcąc
podkreślić niezwykłość tego wszystkiego dodała: – Ostatecznie śniadanie jest wliczone w
koszty.

Preferujący noce Moroje wciąż byli w łóżkach, więc ośmieliłam się trochę pozwiedzać

miasto. Wyposażyłam się w ciepłe buty i płaszcz, ale i tak przeżywałam mały szok termiczny.
Palm  Springs  sprawiło,  że  zmiękłam.  Wkrótce  dałam  sobie  spokój  i  spędziłam  resztę
popołudnia przy kominku czytając książkę od pani Terwilliger. Szybko przeleciałam pierwszą
część  i  dobrałam  się  do  zaawansowanych  zaklęć,  które  kazała  mi  opuścić.  Może  zakazany
owoc zawsze kusi, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać.  Książka tak mnie wciągnęła,
że prawie wyskoczyłam ze skóry, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Zamarłam, zastanawiając
się,  czy  to  nie  zamotany  Moroj,  który  pomyślał,  że  to  pokój  jakiegoś  znajomego.  Albo  –
jeszcze gorzej – karmiciela.

Nagle na moim telefonie wyświetlił się SMS od Stanton: „Jesteśmy pod twoimi

drzwiami.”

W rzeczy samej, gdy otworzyłam, zobaczyłam Stanton stojącą razem z Ianem

Jansenem  –  Alchemikiem  w  moim  wieku.  Jego  obecność  mnie  zaskoczyła.  Nie  widziałam
Iana  od  czasu  gdy  on,  Stanton  i  ja  zostaliśmy  zamknięci  przez  Morojów  w  areszcie
domowym,  w  celu  przesłuchania na temat pewnej  dampirzej  uciekinierki.  Wtedy  Ian się we
mnie durzył, co ani trochę mi nie odpowiadało, a sądząc po jego szerokim uśmiechu na mój
widok, to  wcale się nie  zmieniło. Zaprosiłam  ich do środka i  zamknęłam  za nami drzwi na
klucz.  Podobnie  jak  ja  dwójka  Alchemików  miała  złote  lilie  wytatuowane  na  lewych
policzkach.  Ten  tatuaż  był  znakiem  naszego  zakonu  –  został  nasycony  wampirzą  krwią  i
pozwalał  nam  na  przyspieszone  leczenie  oraz  powstrzymywał  nas  przed  zdradzaniem
sekretów Alchemików niewtajemniczonym.

Stanton uniosła brew na widok Jacuzzi w kształcie serca i usiadła na krześle przy

kominku.

- Podróż minęła bez kłopotów?

„Nie licząc podróżowania z przystojnym wampirem, który sobie ubzdurał, że mnie

kocha?”

- Tak – odpowiedziałam. Zerknęłam na Iana marszcząc brwi. – Nie spodziewałam się,

że cię zobaczę. Nie żebym się nie cieszyła, ale po tym, co się stało ostatnio… – Urwałam, gdy
coś do mnie dotarło. Rozejrzałam się. – To nasza trójka była w areszcie domowym.

Stanton przytaknęła.

- Podjęto decyzję, że jeśli mamy poprawić relacje między naszymi grupami, to Moroje

powinni specjalnie zacząć od nas trojga.

Ian skrzywił się i założył ramiona na piersi, opierając się o ścianę. Miał brązowe oczy

i schludnie przycięte włosy w takim samym kolorze.

- Po tym, co nam zrobili tego lata, nie życzę sobie, żeby te potwory cokolwiek

„zaczynały” z nami. Nie mogę uwierzyć, że tu jesteśmy! To miasto aż się od nich roi. Kto
wie, co się stanie, jeśli któryś z nich wypije za dużo szampana i wyruszy na poszukiwanie
przekąski? Oto jesteśmy, świeżutcy ludzie.

Kusiło mnie, żeby mu powiedzieć, że to śmieszne, ale z punktu widzenia Alchemika

było to uzasadnione zamartwienie. A gdy przypomniałam też sobie, że nie znam większości
przebywających tu Morojów, dotarło do mnie, że jego obawy może nie są tak nieuzasadnione.

- Wygląda na to, że musimy się trzymać razem – powiedziałam. Sądząc po jego

szczęśliwym uśmiechu, to nie był najlepszy dobór słów.

Alchemicy rzadko mieli czas na rozrywki, a ta sytuacja nie była wyjątkiem. Stanton

szybko zagoniła nas do interesów, omawiając nasze plany i cele na ślubie. Oboje dostaliśmy
teczki zawierające zarys historii Sonii i Michaiła, żeby stworzyć pozory, że nic o nich nie
wiem. Moja misja i powiązania ze Sonią zostały utajnione przed innymi Alchemikami, więc
ze względu na Iana, musiałam przytakiwać, jakby to wszystko było dla mnie taką samą
nowością jak dla niego.

- Świętowanie zapewne potrwa aż do świtu – oznajmiła Stanton zbierając swoje

papiery, gdy skończyła odprawę. – Jak będziemy odjeżdżać z Ianem, po drodze podrzucimy
cię na lotnisko. Nie będziesz musiała spędzać tu kolejnej nocy.

Twarz Iana przybrała wyraz jednocześnie mroczny i opiekuńczy.

- Nie powinnaś była zostawać tu sama zeszłej nocy. Ktoś powinien się o ciebie

zatroszczyć.

- Sama potrafię o siebie zadbać – warknęłam, może trochę ostrzej niż zamierzałam.

Czy mi się to podobało, czy nie, trening z panią Terwilliger wyposażył mnie w różne

wystrzałowe  –  w  przenośni  i  dosłownie  –  umiejętności.  W  dodatku  podjęty  niedawno  kurs
samoobrony  nauczył  mnie,  jak  najlepiej  pilnować  siebie  i  swojego  otoczenia.  Może  i  Ian
chciał  dobrze,  ale  nie  podobało  mi  się,  że  on  –  czy  ktokolwiek  –  uważał,  że  potrzebuję
niańczenia.

- Jak widzisz z panną Sage wszystko w porządku – zauważyła sucho Stanton. W

oczywisty sposób zauroczenie Iana nie było dla niej tajemnicą, ale nie miałam wątpliwości, że
uważa taką frywolność za bezużyteczną. Spojrzała na okno zabarwione na pomarańczowo i
czerwono przez zachodzące słońce. – No dobrze. Już prawie czas. Nie powinnaś się

przygotować?

Pozostali przyjechali już w swoich kreacjach, ale ja wciąż miałam strojenie się przed

sobą. Oni umilali sobie oczekiwanie rozmową, podczas gdy ja przygotowywałam się w
łazience, ale za każdym razem, gdy się pojawiałam – żeby zabrać szczotkę, kolczyki, czy inny
drobiazg – Ian gapił się na mnie szczenięcymi oczami. Wspaniale. Tylko tego było mi jeszcze
potrzeba.

Ślub odbywał się w miejscu, które było tutejszą chlubą: wielkim ogrodzie, który

przeciwstawiał się zimowej pogodzie. Sonia kochała wszystko,  co zielone i dla niej było to
wymarzone  miejsce  na  ślub.  Szklane  ściany  budynku  zaparowały  z  powodu  drastycznej
różnicy  temperatur  w  środku  i  na  zewnątrz.  Nasza  trójka  weszła  do  hali,  w  której
sprzedawano  bilety  podczas  zwykłych  godzin  otwarcia  ogrodu  botanicznego.  Tu  wreszcie
natknęliśmy się na Morojów, którzy wcześniej ukrywali się przed słonecznym blaskiem.

Przy wejściu kręciło się ich jakieś dwa tuziny, wszyscy byli bladzi, smukli i ubrani w

drogie  stroje,  piękni  w  pewien  niesamowity  sposób.  Niektórzy  należeli  do  obsługi  i  do  ich
zadań  należała  organizacja  wieczoru  oraz  odprowadzanie  pozostałych  do  dalej  położonego
atrium. Większość Morojów była  gośćmi i  wpisywała się do księgi  gości,  albo gawędziła z
dawno niewidzianymi przyjaciółmi lub  rodziną.  Pod ścianami w schludnych czarno-białych
strojach  stały  dampiry  wypatrujące  najdrobniejszych  oznak  zagrożenia.  Ich  obecność
przypomniała mi, o czymś bez porównania gorszym niż jakiś pijany Moroj, który mógłby nas
wziąć za karmicieli.

Urządzenie ślubu w nocy oznaczało zagrożenie ze strony strzyg, czyli zupełnie innego

rodzaju  wampirów.  Właściwie  były  tak  różne,  że  niemal  czułam  się  głupio  z  powodu
niepokoju, jaki wywoływali u mnie ci tutaj. Strzygi były nieumarłe i stawały się nieśmiertelne
poprzez  zabijanie  swoich  ofiar,  w  przeciwieństwie  do  Morojów,  którzy  wypijali  z  ludzkich
ochotników  tylko  tyle  krwi,  żeby  nie  głodować.  Strzygi  można  opisać,  jako  podstępne,
szybkie i silne – i wychodziły tylko w nocy. Światło słoneczne, które dla Morojów stanowiło
najwyżej  niedogodność,  zabijało  strzygi.  Najczęściej  polowały  na  niczego  nieświadomych
ludzi, ale ich ulubioną zdobyczą byli Moroje i dampiry. Wydarzenie takie jak to – obie gruby
zebrane na niewielkiej przestrzeni – musiało przypominać strzygom bar z przekąskami.

Patrząc na dampiry, wiedziałam jednak, że każda strzyga miałaby niełatwą przeprawę

z dobraniem się do nas. Strażnicy trenowali ciężko przez całe życie, doskonaląc umiejętności
w zwalczaniu strzyg. Biorąc pod uwagę to, że królowa Morojów też była obecna, miałam
pewność, że środki bezpieczeństwa, które widziałam do tej pory, to nic w porównaniu z
całokształtem sytuacji.

Wielu z zebranych Morojów zamilkło na nasz widok. Nie wszyscy wiedzieli o

Alchemikach  i  naszej  współpracy,  więc  pojawienie  się  trojga  ludzi,  którzy  nie  byli
karmicielami,  musiało  wydawać  się  trochę  dziwne.  Biorąc  pod  uwagę  jak  formalne  były
nasze stosunki nawet ci, którzy wiedzieli o Alchemikach zapewnie zostali zaskoczeni naszym
widokiem. Stanton zbyt dobrze nad sobą panowała by okazać niepokój, gdy skupiły się na nas
spojrzenia  Morojów  i  dampirów,  ale  Ian  otwarcie  wykonał  nasz  znak  przeciwko  złym
mocom.  Ja  całkiem  nieźle  radziłam  sobie  z  zachowaniem  spokoju,  ale  żałowałam,  że  nie
widzę w tłumie ani jednej znajomej twarzy.

- Panna Stanton? – Podeszła do nas Morojka z mocno zarysowanymi kośćmi

policzkowymi. – Jestem Colleen, koordynatorka ślubu. Rozmawiałyśmy przez telefon?

Wyciągnęła rękę i nawet zaprawiona w bojach Stanton zawahała się przed jej

uściśnięciem.

- Tak, oczywiście – potwierdziła spokojnym, uprzejmym głosem. – Dziękuję za

zaproszenie nas.

Przedstawiła mnie i Iana, a Colleen skinęła w stronę wejścia do atrium.

- Chodźcie. Zarezerwowaliśmy wam miejsca. Sama was zaprowadzę.

Przeprowadziła nas przez ciekawski tłumek gapiów. Gdy weszliśmy do atrium,

zatrzymałam się, na chwilę zapominając o otaczających nas wampirach. Główna część ogrodu
botanicznego  wyglądała  przepięknie.  Wysoki,  sklepiony  sufit  został  wykonany  z  takiego
samego  szkła  jak  ściany.  Centralna  przestrzeń  została  oczyszczona  i  ustawiono  na  niej
udekorowane  kwiatami  siedzenia,  jakie  można  zobaczyć  na  normalnym  ludzkim  ślubie.
Naprzeciw  rzędów  krzeseł  znajdowała  się  platforma  przyozdobiona  jeszcze  większą  ilością
kwiatów i było zupełnie oczywiste, że to tam państwo młodzi złożą swoje przysięgi.

Ale to reszta pomieszczenia zaparła mi oddech. Miałam wrażenie, że znaleźliśmy się

w jakiejś tropikalnej dżungli. Po bokach rosły drzewa i inne rośliny bujnie pokryte barwnymi
kwiatami,  które  wypełniały  wilgotne  powietrze  niemal  odurzającym  aromatem.  Ponieważ
słońce  zaszło,  ogród  botaniczny  oświetlały  kreatywnie  rozmieszczone  wśród  zieleni
pochodnie  i  świece,  które  rzucały  tajemnicze  –  lecz  romantyczne  –  światło.  Czułam  się
jakbym trafiła na miejsce jakiegoś tajemnego rytuału w Amazonii. Niemal niewidzialni wśród
drzew i krzewów strażnicy w czerni krążyli, mając oko na wszystko.

Colleen zaprowadziła nas do trzech krzeseł z prawej strony oznaczonych jako

rezerwacja. Znajdowały się mniej więcej w środkowym rzędzie – fakt, nie były to miejsca tak
prestiżowe, jak te dla rodziny, ale i tak wskazywały, że Moroje cenią nas wysoko i próbują
załagodzić stosunki napięte z powodu naszych uprzedzeń.

- Może coś wam podać? – spytała Colleen. Dopiero teraz do mnie dotarło, że jej

przesadna energiczność wynikała częściowo z nerwów. Stresowaliśmy ją niemal równie
mocno, jak Moroje nas. – Cokolwiek?

- Nie, dziękujemy – powiedziała Stanton za całą nasza trójkę.

Colleen przytaknęła gorliwie.

- Jeśli będziecie czegokolwiek potrzebować… nieważne o jaki drobiazg by chodziło…

nie wahajcie się prosić. Wystarczy, że spytacie kogoś z obsługi, a oni natychmiast mnie
znajdą. – Stała jeszcze przez chwilę wykręcając sobie dłonie. – Muszę zająć się innymi.
Pamiętajcie, żeby mnie wezwać, jeśli czegoś zechcecie.

- Potrzebuję, ale wydostać się stąd – wymamrotał Ian, gdy poszła.

Ja się nie odezwałam, niepewna jak zareagować. Gdybym zapewniła go, że nic nam

nie grozi, potraktowaliby mnie podejrzliwie. Z drugiej strony, kłamałabym zachowując się
jakby nasze życia były w niebezpieczeństwie. Mój punkt widzenia znajdował się gdzieś po
środku między tymi skrajnościami.

Ktoś podał mi program, a Ian chcąc zajrzeć mi przez ramię, przysunął się trochę zbyt

blisko, by mogło mi to odpowiadać. Program zawierał piosenki i przemówienia oraz spis
gości. Sądząc po minie, Ian spodziewał się tam znaleźć „Krwawą orgię” zaraz po Liście do
Koryntian. Jego następne słowa potwierdziły moje podejrzenia.

- Dobrze im idzie udawanie normalnych, co? – spytał, nawet nie próbując ukryć

odrazy. Jego wrogie nastawienie trochę mnie zaskoczyło. Nie przypominałam sobie, żeby
zachowywał się tak ekstremalnie ubiegłego lata. – Jakby to był prawdziwy ślub.

Nawet nie próbował mówić cicho, więc rozejrzałam się niespokojnie, sprawdzając,

czy nikt nas nie podsłuchał.

- Twierdzisz, że to nie jest prawdziwy ślub? – wyszeptałam w odpowiedzi.

Ian wzruszył ramionami, ale przynajmniej załapał aluzję i zniżył głos.

- W ich przypadku to bez znaczenia. Oni nie są zdolni do stworzenia prawdziwych

rodzin, albo do odczuwania miłości. To potwory.

Na ironię zakrawało, że wspomniał o miłości, bo akurat w tej chwili Adrian i jego

ojciec pojawili się po przeciwnej stronie atrium. Adrian zawsze potrafił nieźle się odstawić,
ale jeszcze nigdy nie widziałam, żeby ubrał się tak formalnie. Nie chciałam tego przyznawać,
ale  wyglądał  wspaniale:  granatowa,  niemal  czarna  marynarka  i  kamizelka  pasowały  do
bladoniebieskiej koszuli i krawata w niebiesko-białe paski. Na tle bardziej ponurych w tonacji
czarnych  i  szarych  garniturów  innych  mężczyzn  wyróżniał  się,  ale  nie  w  jakiś  dziwny,  lub
tandetny sposób. Gdy mu się przyglądałam, Adrian spojrzał w moją stronę i nasze  oczy się
spotkały.  Uśmiechnął  się  i  lekko  kiwnął  głową.  Niemal  odpowiedziałam  uśmiechem,  ale
Stanton  ściągnęła  mnie  do  rzeczywistości.  Rzuciłam  mu  ostatnie,  tęskne  spojrzenie  i  się
odwróciłam.

- Panie Jansen – powiedziała surowo Stanton. – Proszę zachować swoje opinie dla

siebie. Możesz mieć rację, ale jesteśmy tu gośćmi i musimy zachowywać się w cywilizowany
sposób.

Ian niechętnie przytaknął i lekko zaczerwienił się zerkając ku mnie – zupełnie jakby

się bał, że taka publiczna nagana może zrujnować jego szanse u mnie. Nie musiał się o to
martwić, bo tak się składało, że od początku nie miał u mnie żadnych szans.

Colleen przysłała kogoś z obsługi, żeby sprawdził, czy niczego nam nie brakuje. Gdy

rozmawiał ze Stanton, Ian pochylił się ku mnie.

- Czy jestem jedynym, który uważa, że nasze uczestnictwo w tym czymś jest

szaleństwem? – Kiwnął głową w stronę Stanton. – Ona tak sądzi, ale bez jaj. Przecież oni nas
uwięzili. To niewybaczalne. Nie jesteś przez to wściekła?

Wtedy z pewnością nie byłam tym zachwycona, ale z czasem zrozumiałam dlaczego

tak postąpili.

- Nienawidzę tego, co zrobili – skłamałam, licząc, że to zabrzmiało przekonująco. –

Złoszczę się za każdym razem, gdy o tym myślę.

Ianowi ulżyło na tyle, że przestał drążyć temat.
Siedzieliśmy w błogosławionej ciszy, a atrium wciąż się napełniało. Gdy ceremonia

miała się zacząć w pomieszczeniu musiało być już około dwieście osób. Cały czas szukałam
w tłumie znajomych twarzy, ale znałam tylko Adriana i jego ojca. I wtedy, w ostatniej chwili
do atrium wtargnęła barwna postać. Jęknęłam w tej samej chwili, gdy Stanton syknęła z
dezaprobatą. Przybył Abe Mazur.

Adrian używał kolorów w formalnym stroju w stylowy sposób, ale od patrzenia na

Aba  aż  w  oczach  szczypało.  Musiałam  przyznać,  że  to  i  tak  był  jeden  z  jego  bardziej
stonowanych  strojów:  biały  garnitur,  koszula  w  kolorze  kiwi  i  krawat  z  wymyślnymi
wzorkami. Jak zawsze miał złote kolczyki, a jego włosy lśniły w sposób, który sugerował, że
hojnie  użył  jakiegoś  olejku.  Abe  był  Morojem  o  wątpliwej  moralności  i  ojcem  mojej
przyjaciółki – oraz byłej miłości Adriana – dampirzycy Rose Hathaway. Sprawiał, że robiłam
się  nerwowa,  bo  kiedyś  wdałam  się  z  nim  w  potajemne  interesy,  ale  Stanton  też  wytrącał  z
równowagi, ponieważ nie należał do Morojów, nad którymi Alchemikom kiedykolwiek uda
się zapanować. Abe zaanektował miejsce w pierwszym rzędzie, zarabiając tym na przerażone

spojrzenie koordynatorki Colleen, która starała się wszystko nadzorować z boku. Domyśliłam
się, że zburzył jej plan przydzielania siedzeń.

Zagrała trąbkę i nagle ci z tylnych rzędów padli na kolana. Jak fala, siedzący bliżej

podium podążyli za ich przykładem. Stanton, Ian i ja wymieniliśmy skołowane spojrzenia, ale
wtedy zrozumiałam.

- Królowa – wyszeptałam. – Królowa nadchodzi.

Sądząc po minie Stanton, nie przemyślała tego punktu etykiety. Miała ułamek

sekundy, żeby zdecydować jak powinniśmy się zachować w tej sytuacji zgodnie z naszym
statusem „cywilizowanych” gości.

- Nie klękamy – poinformowała nas szeptem. – Zostańcie na miejscu.

To była słuszna decyzja, ponieważ nie zaliczaliśmy się do poddanych królowej

Morojów. Mimo to czułam się przytłoczona i nieco zbyt widoczna, bo jako jedyni nie
klęczeliśmy. Chwilę później zabrzmiał donośny głos:

- Jej Wysokość, Królowa Wasylisa, pierwsza tego imienia.

Nawet Ian wstrzymał oddech z podziwu, gdy weszła. Wasylisa – albo Lissa jak Adrian

i Rose wciąż powtarzali, żebym ją nazywała – stanowiła ucieleśnienie eterycznego piękna. Aż
ciężko było uwierzyć, że jest moją rówieśniczką. Poruszała się z godnością i dostojeństwem,
które wykraczały poza ramy wieku. Była wysmukła i pełna wdzięku nawet jak na Morojkę, a
jej platynowe włosy otaczały jej bladą twarz niczym jakiś nieziemski welon.  Miała na sobie
zupełnie współczesną lawendową sukienkę koktajlową, ale nosiła ją w taki sposób, że równie
dobrze  mogłaby  to  być  wiktoriańska  suknia  balowa.  Towarzyszył  jej  czarnowłosy  facet,  z
przeszywająco  niebieskimi  oczami.  Jej  chłopaka,  Christiana  Ozerę,  nie  dało  się  przegapić  i
stanowił mroczny kontrast względem jej jasności.

Gdy para królewska zajęła miejsca w pierwszym rzędzie – wydawali się nieźle

zaskoczeni widokiem czekającego na nich Aba – goście ponownie usiedli. Zaczęła grać
niewidzialna wiolonczela i wszyscy wypuścili zbiorowy oddech, gdy rozpoczął się znajomy
rytuał ślubu.

- Niezwykłe, co? – wymamrotał mi do ucha Ian. – Jak chwiejny jest jej tron. Jedno

potknięcie i pogrążą się w chaosie.

Miał rację i właśnie dlatego zapewnienie Jill bezpieczeństwa było kwestią

priorytetową. Stare morojskie prawo mówiło, że monarcha musi mieć przynajmniej jednego
żywego członka rodziny, aby utrzymać tron. Poza Lissy tylko Jill przetrwała z ich rodu. Ci,
którzy nie chcieli jej za królową z powodu jej wieku i przekonań

, doszli do wniosku, że Jill

jest  łatwiejszym  celem  do  zabicia.  Wiele  osób  sprzeciwiało  się  temu  prawu  i  próbowali  je
zmienić.  W  międzyczasie  polityczny  bajzel,  którym  skończyłoby  się  zamordowania  Jill,
przybrałby  monumentalne  rozmiary.  Zadaniem  Alchemików  było  ukrywanie  i  chronienie
świata Morojów, więc musieliśmy powstrzymać ich społeczeństwo przed pogrążeniem się w
chaosie.  Z  czysto  osobistego  punktu  widzenia  musiałam  zapobiec  śmierci  Jill,  bo  wbrew
wszelkiemu prawdopodobieństwu w czasie naszej krótkiej znajomości naprawdę zaczęło mi
na niej zależeć.

Odgoniłam ponure myśli i skupiłam się na następnym etapie ceremonii. Druhny w

satynowych sukniach koloru głębokiej zieleni szły na czele procesji i zaczęłam się

Nastolatka, która pół roku wcześniej cięła się, imprezowała po pijaku na basenie i zachowywała się

jak egocentryczny bachor - doskonała królowa… Tak, nie przepadam za Lissą. Rany, co mnie zdradziło? ;)

zastanawiać, czy Abe przypadkiem nie próbował dopasować się do nich kolorystycznie. Jeśli
tak, to mu się nie udało.

W końcu udało mi się wypatrzyć pierwszą, nie licząc Adriana, przyjazną twarz. Rose

Hathaway.  Nie  zdziwiło  mnie,  że  została  druhną,  ponieważ  właśnie  jej  szczęśliwa  para
zawdzięczała swoje zjednoczenie. Odziedziczyła po ojcu ciemne włosy i oczy, i była jedyną
dampirzycą wśród druhen. Nie musiałam nawet widzieć zaskoczonych min niektórych gości,
żeby  wiedzieć,  że  to  dość  niespotykane.  Nawet  jeśli  Rose  to  dostrzegała,  albo  ją  to
obchodziło,  to  niczego  po  sobie  nie  pokazała.  Szła  dumnie  wyprostowana,  z  wysoko
uniesioną głową i twarzą promieniującą szczęściem. Dampiry wyglądały jak ludzie, więc była
niższa niż jej chude morojskie towarzyszki o płaskich biustach i w przeciwieństwie do nich
miała bardziej atletyczną budowę.

Na ludzkie standardy Rose miała bardzo normalne i wysportowane ciało, a jednak gdy

ja  porównywałam  się  do  Morojów,  czułam  się  ociężała.  Wiedziałam,  że  to  niedorzeczne  –
zwłaszcza,  że  nosiłam  mniejszy  rozmiar  ubrań  niż  Rose  –  ale  nie  mogłam  się  pozbyć  tego
odczucia.  Niedawno  Adrian  zupełnie  nieproszony  poinformował  mnie,  że  jestem  na  skraju
niedożywienia.  Wściekłam  się  i  powiedziałam  mu,  żeby  pilnował  własnego  nosa…  ale  od
tego czasu zmusiłam się do zrewidowania swoich zachowań. Teraz próbowałam jeść więcej i
w efekcie przytyłam dokładnie jeden funt, co było istną torturą dopóki mój przyjaciel, Trey,
nie oznajmił, że „ostatnio wyglądam naprawdę ładnie”. To poparło pomysł, że kilka funtów
więcej mnie nie zabije i może ewentualnie wyjść mi na dobre. Nie żebym zamierzała się do
tego przyznać Adrianowi.

Wszyscy wstali, gdy pojawiła się Sonia. Miała na sobie cudowną suknię z jedwabiu

koloru kości słoniowej, a malutkie białe różyczki ozdabiały jej ogniste włosy. Królowa
wyglądała wspaniale, ale Sonia z łatwością przyćmiła nawet jej piękno. Może tak właśnie się
dzieje, gdy jest się panią młodą. Sonia emanowała miłością, która sprawiała, że niemal
promieniowała. Sama siebie zaskoczyłam, gdy poczułam nagłe ukłucie w sercu.

Ian musiał być zawiedziony, bo nie doszło do żadnego grupowego picia krwi, ale

ceremonia była słodka i pełna emocji. Nie mogłam uwierzyć, że moi towarzysze, Alchemicy,
byli  w  stanie  cały  czas  mieć  kamienne  twarze  –  ja  byłam  na  granicy  łez,  gdy  para  młoda
składała swoje przysięgi. Sonia i Michaił przeszli przez piekło i ta  ceremonia po prostu nie
mogła  nie  poruszyć.  Gdy  przysięgali  sobie  swoją  wieczną  miłość,  moje  spojrzenie  w
niekontrolowany sposób powędrowało ku Adrianowi. Nie zauważył, że na niego patrzę, ale
widziałam, że ten ślub ma na niego taki sam wpływ jak na mnie. Był oczarowany.

Nie często wyglądał w ten sposób, ale to przypominało mi, że pod tym całym

sarkazmem, kryje się udręczony artysta. Właśnie to mi się podobało w Adrianie – nie to, że
się zadręczał, ale jego zdolność do odczuwania wszystkiego tak głęboko i kierunkowanie tych
emocji w sztukę. Ja też miałam uczucia jak każdy, ale umiejętność do wyrażania ich w postaci
czegoś kreatywnego to po prostu nie była moja działka. To nie leżało w mojej naturze.
Czasami byłam krytyczna względem jego sztuki, zwłaszcza tych bardziej abstrakcyjnych
dzieł, ale skrycie podziwiałam jego umiejętności i uwielbiałam tą złożoność jego osobowości.

W międzyczasie musiałam z sobą walczyć, żeby utrzymać twarz bez wyrazu i

wyglądać jak normalny Alchemik, którego nie wzruszają bezbożne zachowania wampirów.
Żadne z moich towarzyszy niczego mi nie wypomniało, więc najwyraźniej mi sie udało. Być
może czekała mnie kariera w pokerze.

Sonia i Michaił pocałowali się, a tłum zaczął wiwatować. Aplauz stał się jeszcze

głośniejszy, gdy bez ceregieli pocałował ją po raz drugi – i trzeci. Po tym przechodziliśmy do
następnego punktu programu, czyli wesela, które odbywało się w hotelu, w którym zatrzymał

się Adrian i większość Morojów. Sonia i Michaił wyszli jako pierwsi, a za nimi królowa i
reszta grubych ryb. Stanton, Ian i ja cierpliwie czekaliśmy aż nasz rząd się ruszy i w końcu
będziemy mogli zaczekać na jedną z limuzyn, które odwoziły gości do położonego pół mili
dalej hotelu. W normalnych okoliczności dałoby się tyle przejść nawet na obcasach, ale mróz
nie sprzyjał wędrówkom.

Gdy nadeszła nasza kolej, w trójkę wsiedliśmy do limuzyny.

- Teraz musimy tylko przeżyć wesele – powiedział Ian, gdy kierowca zamknął drzwi.

– Przynajmniej mamy samochód tylko dla siebie.

Jak na zamówienie drzwi się otworzyły i Abe wślizgnął się na miejsce przy mnie.

- Zmieszczę się? – Posłał mnie i Stanton promienny uśmiech. – Jak miło znów spotkać

tak urocze damy jak wy. A ty musisz być Ian. Cała przyjemność po mojej stronie.

Abe wyciągnął do niego rękę. Początkowo wyglądało jakby Ian nie zamierzał jej

uścisnąć, ale ostre spojrzenie Stanton zmusiło go do zmiany zachowania. Po wszystkim Ian
wciąż wpatrywał się w swoją dłoń, jakby spodziewał się, że zaraz zacznie dymić.

Jazda zajęła jakieś pięć minut, ale sądząc po minach pozostałych Alchemików równie

dobrze mogło to być pięć godzin.

- Moim zdaniem to wspaniale, że wasza trójka została zaproszona – powiedział

totalnie wyluzowany Abe. – Biorąc pod uwagę zakres naszej współpracy, powinniśmy mieć
więcej tak przyjemnych spotkań, nie uważacie? Może kiedyś zaprosicie nas na jeden ze
swoich ślubów. – Mrugnął do mnie. – Jestem pewien, że młodzi mężczyźni ustawiają się do
ciebie w kolejce.

Teraz nawet Stanton nie mogła utrzymać kamiennej twarzy. Jej przerażona mina jasno

mówiła,  że  tylko  kilka  rzeczy  jest  gorszym  świętokradztwem  niż  obecność  wampira  na
ludzkim  ślubie.  Widać  było,  że  jej  ulżyło,  gdy  dotarliśmy  do  hotelu,  ale  nawet  wtedy  nie
uwolniliśmy  się  od  Aba.  Jakaś  przemyślna  osoba  –  zapewne  Colleen  –  umieściła  nas  przy
jednym stoliku, najwyraźniej myśląc, że miło będzie posadzić nas z Morojem, którego znamy.
Abe ewidentnie miał niezły ubaw z naszego skrępowania, wywołanego jego obecnością, ale
musiałam przyznać, że  właściwie sprawiło  mi ulgę, że ktoś otwarcie odnosi się do naszych
napiętych relacji, zamiast udawać, że wszystko gra.

- W tym nie ma krwi – poinformował nas Abe, gdy podano obiad. Cała nasza trójka,

ze mną włącznie, miała pewne obawy przed dobraniem się do kurczaka w winie. – Krew jest
tylko w drinkach, a i wtedy trzeba specjalnie o nią poprosić przy barze. Nikt wam niczego nie
doda, a karmiciele są w innym pokoju.

Ian i Stanton wciąż wyglądali na nieprzekonanych. Zdecydowałam, że czas być tą

odważną i zaczęłam jeść bez dalszego ociągania. Wampiry mogły sobie być nienaturalnymi
kreaturami, ale definitywnie miały doskonały gust jeśli idzie o dobieranie cateringu. Po chwili
pozostali Alchemicy dołączyli do mnie i nawet oni musieli przyznać, że jedzenie jest
naprawdę pyszne.

Gdy talerze zalśniły czystością, Ian dzielnie powędrował do łazienki, dając Stanton

krótką chwilę na wyciągnięcie ze mnie raportu.

- Czy wszystko było w porządku, gdy wyjeżdżałaś?

Nieważne jakie mieliśmy relacje z Morojami, musieliśmy utrzymać stabilny status ich

społeczeństwa.

- Tak – powiedziałam. – Cisza, spokój i ani śladu kłopotów – Nie musiała wiedzieć o

moich osobistych dramatach. Utrzymując lekki ton spytałam: – Dowiedzieliśmy się czegoś o
Wojownikach? Albo o Marcusie Finchu?

Stanton pokręciła głową.

- Nic. Ale na pewno dam ci znać, jeśli coś odkryjemy.

Odpowiedziałam uprzejmym uśmiechem, poważnie wątpiąc w jej słowa. Nie zawsze

podobały mi się zadania wyznaczone przez Alchemików, ale spędziłam  większość życia na
wypełnianiu  rozkazów  bez  ich  kwestionowania,  bo  wierzyłam,  że  moi  przełożeni  wiedzą
najlepiej i działamy dla większego dobra. Niedawne wydarzenia sprawiły, że zaczęłam mieć
wątpliwości.  Gdy  przyszło  do  pokrzyżowania  planów  szalonych  łowców  wampirów,  którzy
sami siebie nazywali Wojownikami Światłości, Stanton zataiła przede mną pewne informacje,
powtarzając,  że  wystarczy  mi  wiedzieć  tylko  tyle,  ile  jest  konieczne.  Zbyła  to  wszystko,
chwaląc mnie za bycie dobrą Alchemiczką, która rozumie taką politykę, ale incydent sprawił,
że  wręcz  kipiałam  ze  złości.  Nie  chciałam  być  niczyim  pionkiem.  Akceptowałam  fakt,  że
walka  dla  większej  sprawy  oznacza  trudne  decyzje,  ale  nie  zamierzałam  pozwalać  się
wykorzystywać  i  narażać  na  niebezpieczeństwo  w  imię  „ważnych”  kłamstw.  Poświęciłam
Alchemikom  swoje życie, wierząc w to,  co  według nich było  słuszne.  Myślałam,  że jestem
ważna, że zawsze o mnie zadbają. Teraz już nie miałam tej pewności.

A jednak… co właściwie mogłam zrobić? Byłam zaprzysiężona i związana z

Alchemikami. Czy mi się podobało, co ze mną robią, czy nie, nie mogłam się uwolnić, ani
podważać ich opinii…

Przynajmniej tak sądziłam, dopóki nie dowiedziałam się o Marcusie Finchu.
Usłyszałam o nim stosunkowo niedawno, po tym jak odkryłam, że kiedyś miał

utarczkę z Wojownikami Światłości, gdy pomógł Morojowi o imieniu Clarnece. Wojownicy
zwykle  polowali  tylko  na  strzygi,  ale  ich  buntownicza  grupa  zdecydowała  się  zaatakować
Clarenca.  Marcus  wtrącił  się  i  obronił  go,  przekonując  Wojowników,  żeby  zostawili  go  w
spokoju.  Byłam  niemal  pewna,  że  Clarence  to  wszystko  zmyślił,  dopóki  nie  pokazał  mi
zdjęcia Marcusa.

I wtedy sytuacja stała się naprawdę dziwna. Wyglądało na to, że Marcus podpadł też

Alchemikom. Tak właściwie Clarence i jeden z Wojowników robili aluzje, że Marcus kiedyś
był Alchemikiem – ale to rzucił. Nie wierzyłam, dopóki nie zobaczyłam zdjęcia. Nie miał
złotej lilii – na jej miejscu wytatuowano niebieski wzór z półksiężyców na tyle duży aby ją
ukryć.

To była przełomowa chwila. Nie miałam pojęcia, że w ogóle jest możliwe zrobienie

drugiego  tatuażu  na  czymś  tak  potężnym  jak  lilia.  Do  głowy  mi  nie  przyszło,  że  da  się
wystąpić z szeregów Alchemików, albo że ktoś  mógłby tego chcieć  – nie po tym jak nasze
cele wbijano nam do głów praktycznie od urodzenia. Jak ktokolwiek mógł choćby pomyśleć o
zrezygnowaniu  z  naszej  misji?  Jak  można  było  się  zbuntować  i  tak  po  prostu  odejść  od
Alchemików? Co takiego się stało, że tego zechciał? Doświadczył, czegoś podobnego jak ja?

I czy oni w ogóle pozwoliliby mu odejść?

Gdy o niego spytałam, Stanton zarzekała się, że Alchemicy nie wiedzą o żadnym

Marcusie, ale wiedziałam, że to kłamstwo. Nie miała pojęcia, że widziałam jego zdjęcie. Jego
niebieski  tatuaż  był  wystarczająco  duży  by  zakryć  lilię  i  zauważyłam  pod  nim  metaliczny
błysk,  stanowiący  dowód,  że  kiedyś  należał  do  nas.  A  skoro  nosił  znak  Alchemików,
organizacja po prostu musiała wiedzieć, kim jest. Ukrywali fakt jego istnienia, co intrygowało
mnie  jeszcze  bardziej.  Tak  właściwie  miałam  lekką  obsesję  na  jego  punkcie.  Intuicyjnie
wiedziałam,  że  jest  kluczem  do  rozwiązania  moich  problemów  i  że  może  mi  pomóc

zdemaskować sekrety i kłamstwa, które wmawiali mi Alchemicy. Problem w tym, że nie
miałam bladego pojęcia jak go znaleźć.

- Nikt tutaj nie może wiedzieć, na czym polega twoje zadanie, więc musisz pamiętać o

zachowaniu  dyskrecji  –  dodała  Stanton,  jakbym  potrzebowała  przypomnienia.  Między  jej
brwiami  pojawiła  się  niewielka  zmarszczka.  –  Szczególnie  martwi  mnie  obecność  młodego
Iwaszkowa.  Nie  możemy  pozwolić,  żeby  ktoś  się  zorientował,  że  wasza  znajomość  nie  jest
tylko przelotna. Nawet taki drobiazg mógłby narazić naszą misję.

- Och, nie – powiedziałam szybko. – Nie musi się pani martwić o Adriana. On

rozumie, jak ważna jest nasza praca. Na pewno nie zrobi niczego, co mogłoby zaszkodzić.

Wrócił Ian, co zakończyło naszą dyskusję. Wkrótce po obiedzie rozpoczęły się tańce.

Atmosfera stała się bardziej nieformalna, więc wielu Morojów podchodziło do nas, żeby się
przedstawić. Czułam się niemal równie popularna jak państwo młodzi. Ian uścisnął tyle dłoni,
że  w  końcu  przestało  go  to  poruszać.  Cała  sytuacja  była  dyskomfortowa  dla  moich
towarzyszy, ale widziałam, że impreza odnosi sukces i łagodzi  nastawienie Alchemików do
Morojów.  Stanton  i  Ian  w  żadnym  razie  nie  zamierzali  od  razu  zmieniać  się  w  najlepszych
kumpli wampirów, ale było jasne, że są przyjemnie zaskoczeni tym, jak przyjazna wydaje się
większość gości.

- Tak się cieszę, że mamy okazję spędzić razem trochę czasu – zwrócił się do mnie Ian

w przerwie między naszymi towarzyskimi interakcjami. – To ciężka sprawa przy takiej pracy
jak nasza, wiesz? Teraz mam przydział w St. Louis, w archiwach tamtejszej placówki. Gdzie
ciebie wysłali?

Dyskrecja była kluczem do zapewnienia Jill bezpieczeństwa.

- Mam przydział polowy, ale nie mogę ci powiedzieć gdzie. Sam wiesz, jak to jest.

- Prawda, prawda. Ale wiesz, gdybyś kiedyś chciała wpaść z wizytą… Pokazałbym ci

wszystko.

Jego desperacja była niemal urocza.

- Jak na urlopie?

- No tak. Albo nie. – Wiedział równie dobrze jak ja, że Alchemicy nieczęsto dostawali

urlopy. – Ale teraz urządzają te wszystkie świąteczne nabożeństwa. Jeśli zdecydujesz się
wziąć udział, daj mi znać.

W okresie bożonarodzeniowym kapłani Alchemików zawsze sprawowali specjalne

msze w naszych głównych placówkach. Niektóre centra starały się tak robić co roku. Od
dawna nie brałam udziału w żadnej mszy, bo moja misja dostarczała mi zbyt wiele zajęcia.

- Zapamiętam.

Nastąpiła dłuższa przerwa i następne słowa przyszły mu z wahaniem.

- Poprosiłbym cię do tańca, ale to byłoby złe w tak bezbożnych okolicznościach.

Posłałam mu sztywny uśmiech.

- Oczywiście. Poza tym jesteśmy tu w interesach. Musimy się skupić na

wypracowaniu z nimi dobrych stosunków.

Ian zaczął odpowiadać, gdy przerwał nam znajomy głos.

- Panno Sage?

Nad nami stał Adrian, wyglądając oszołamiająco w różnych odcieniach niebieskiego.

Jego mina wyrażała perfekcyjną uprzejmość i dystans, co najpewniej oznaczało, że jakaś
katastrofa jest w trakcie tworzenia.

- Miło znów cię spotkać – powiedział. Mówił jakbyśmy nie wiedzieli się od dawna, a

ja przytaknęłam. Jak zapewniłam Stanton, Adrian wiedział, że zbytnia poufałość między nami
mogłaby stworzyć poszlakę wiodącą do Jill. – Czy mi się wydawało, czy mówiliście coś o
wypracowaniu dobrych stosunków?

Język stanął mi kołkiem w gardle, więc to Ian odpowiedział:

- Zgadza się. Jesteśmy tu, żeby relacje między naszymi grupami stały się bardziej

przyjacielskie. – Jego ton zdecydowanie nie był przyjazny.

Adrian przytaknął z pełną powagą, jakby nie zauważył wrogości Iana.

- Uważam, że to wspaniały pomysł. I pomyślałem, o czymś co byłoby wielkim

krokiem w stronę naszej wspólnej przyszłości – Mina Adriana wyrażała czystą niewinność,
ale w jego oczach pojawił się łobuzerski błysk, który znałam aż za dobrze. Wyciągnął do
mnie rękę. – Zatańczysz ze mną?

ZAMARŁAM NIE WIEDZĄC, jak zareagować.
Co Adrian sobie wyobrażał? Nawet pomijając nasze osobiste dramaty, było absolutnie

nie  do  pomyślenia,  żeby  prosił  mnie  do  tańca  na  oczach  tych  wszystkich  Morojów  i
Alchemików. Być może w Palm Springs, gdzie sprawy wyglądały trochę zwyczajniej wśród
przyjaciół,  to  nie  byłaby  aż  tak  szalona  prośba,  ale  tutaj?  Ryzykował,  że  sapali  naszą
przykrywkę,  co  wystawiało  na  niebezpieczeństwo  Jill.  Niemal  równie  złe  było  to,  że  w  ten
sposób mógł zdradzić się ze swoimi uczuciami do mnie. Mogłam się zarzekać ile chciałam, że
ja nic do niego nie czuję, ale sam fakt, że pozwoliłam sprawom zajść tak daleko, mógł mnie
wpędzić w poważne kłopoty z Alchemikami.

Gdy te wszystkie obawy przelatywały mi przez głowę, nagle dołączyła do nich bardzo

niepokojąca myśl. Dobra Alchemiczka nie powinna się martwić o żadną z tych rzeczy, tylko
byłaby przerażona perspektywą tańca z Morojem. Dotykania wampira. Gdy to sobie
uzmysłowiłam, szybko przybrałam oburzoną minę, mając nadzieję, że wygląda przekonująco.

Na szczęście wszyscy byli tak zszokowani, że nikt nie przyglądał mi się zbyt uważnie.

Dobre relacje mają swoje granice. Stanton i Ian wyglądali na autentycznie zdegustowanych.
Stojącym  w  pobliżu  Morojom  sporo  brakowało  do  przerażenia,  ale  sprawiali  wrażenie
oszołomionych takim naruszeniem etykiety. Mimo to zauważyłam, jak niektórzy wymieniają
znaczące  spojrzenia  sugerujące,  że  wcale  nie  byli  zaskoczeni  kolejnym  oburzającym
wybrykiem  Adriana  Iwaszkowa.  Często  spotykałam  się  z  takim  nastawieniem  do  niego.
Ludzie zwykle zbywali jego ekscesy mówiąc: „Cóż, to przecież Adrian”.

Ian pierwszy odzyskał głos.

- Ona… nie! W żadnym razie nie może tego zrobić!

- Dlaczego nie? – Adrian przyglądał się nam z pogodną i uprzejmą miną. – Przecież

wszyscy jesteśmy przyjaciółmi, prawda?

Abe, którego zwykle nic nie zaskakiwało, zdołał częściowo otrząsnąć się z szoku.

- To chyba nic wielkiego – powiedział niepewnie.

Wiedział, że Adrian nie jest dla mnie kompletnie obcą osobą, ale bez wątpienia

założył, że mam typowe dla Alchemików opory. Jak pokazywały wydarzenia tego wieczoru,
większość z nas bała się wymienić uściski dłoni.

Stanton wyglądała jakby przeżywała wewnętrzną walkę. Wiedziałam, że dla niej to

prośba nie z tej Ziemi… a jednak zdawała sobie sprawę z konieczności utrzymana przyjaznej
atmosfery. Przełknęła z wysiłkiem.

- Być może… to byłby miły gest. – Rzuciła mi współczujące spojrzenie, które

wydawało się mówić: „czasem trzeba przyjąć kulę dla dobra zespołu”.

Ian gwałtownie odwrócił się ku niej.

- Oszalałaś?

- Panie Jansen – warknęła ostrzegawczo i to wystarczyło, żeby go uciszyć.

Oczy zebranych zwróciły się ku mnie, gdy wszyscy zrozumieli, że ostatecznie decyzja

należy do mnie. Na tym etapie sama już nie wiedziałam, czy mam być zszokowana, czy
przerażona – a myśl o tańcu z Adrianem sprawiała, że czułam obie te rzeczy. Spojrzałam
Stanton w oczy i powoli kiwnęłam głową.

- Jasne. W porządku. Dobre relacje, prawda?

Twarz Iana nabrała intensywnie czerwonego koloru, ale kolejne ostre spojrzenie

Stanton zamknęło mu usta. Gdy Adrian prowadził mnie na parkiet, usłyszałam ciche
komentarze zaintrygowanych Morojów, mamroczących coś o „biednej Alchemiczce” i że „on
jest czasami totalnie nieprzewidywalny”.

Adrian położył dłoń na mojej talii zachowując perfekcyjny dystans i maniery.

Starałam się nie myśleć o ostatnim razie, kiedy znalazłam się w jego ramionach. Co prawda
między nami wciąż pozostawało trochę przestrzeni, ale nasze dłonie były splecione, a
postawa intymna. Czułam się mega-świadoma każdego dotykanego przez niego milimetra na
moim ciele. Jego dotyk był lekki i delikatny, ale wydawał się nieść ze sobą niezwykłą dawkę
gorąca i intensywności.

- Co ty sobie myślisz? – zażądałam wyjaśnień, gdy zaczęliśmy się poruszać w rytm

muzyki. Usiłowałam ignorować jego dłonie. – Masz pojęcie w jakie kłopoty mogłeś mnie
właśnie wpakować?

Adrian uśmiechnął się.

- E tam. Wszyscy ci współczują. Zostaniesz ogłoszona męczennicą za sprawę po tańcu

z podłym, złym wampirem. Pewna gwarancja pracy u Alchemików.

- Myślałam, że nie będziesz na mnie naciskał w sprawie… no wiesz… tych rzeczy…

Znów zrobił minę niewiniątka.

- Czy ja coś wspomniałem na ten temat? Ja tylko w ramach uprzejmego gestu

poprosiłem cię do tańca. – Zrobił efektowną pauzę. – Powiedziałbym, że to ty nie możesz
przestać myśleć o tych rzeczach.

- Przestań odwracać kota do góry ogonem! To nie… nie… tak się nie robi.

- Powinnaś zobaczyć tą twoją Stanton, jak się na nas gapi – zauważył z rozbawieniem,

oglądając się.

- Wszyscy się na nas patrzą – burknęłam.

To nie tak, że cała sala przyszła się pogapić, ale nie dało się ukryć, że sporo

ciekawskich widzów zgromadziło się podziwiać nieczęsty widok, jakim był Moroj tańczący z
człowiekiem – i to Alchemiczką na dodatek.

Przytaknął i mną zakręcił. Dobrze tańczył, co jakoś mnie nie zaskoczyło. Adrian mógł

być arogancki i impertynencki, ale definitywnie wiedział, jak się poruszać. Niewykluczone,
że lekcje tańca znajdowały się w standardzie wychowania w elicie morojskiego
społeczeństwa. Albo może po prostu miał wrodzony talent do używania swego ciała. Tamten
pocałunek bez dwóch zdań pokazał, że zna się na rzeczy…

Ugh. Adrian miał rację. Ja naprawdę nie mogłam przestać o tym myśleć.
Nieświadomy moich myśli, ponownie zerknął na Stanton.

- Ma minę generała, który właśnie wysłał swoją armię na samobójczą misję.

- Dobrze wiedzieć, że się przejmuje – skomentowałam. Na moment zapomniałam o

moich zmartwieniach związanych z tańcem, gniewnie rozmyślając o tym, jak wiele rzeczy
Stanton przede mną ukrywała.

- Możemy się zbliżyć, jeśli chcesz – zaproponował. – Zobaczymy, jak bardzo się

przejmuje. Wiesz, że zawsze chętnie pomogę w taki sposób.

- Okropnie się poświęcasz dla zespołu – odparłam. – Stanton nawet by nie mrugnęła,

gdyby z narażania mnie na niebezpieczeństwo miało wyniknąć jakieś większe dobro.

Zadowolony uśmieszek Adriana zniknął.

- Zdradziła ci coś na temat tego gościa, którego próbujesz znaleźć? Martina?

- Marcusa – poprawiłam i zmarszczyłam brwi. Jej zaprzeczenia wciąż nie dawały mi

spokoju. – Cały czas twierdzi, że go nie zna, a ja nie mogę naciskać, bo wzbudzę jej
podejrzenia.

- Wymyśliłem, jak możesz go znaleźć – oznajmił Adrian.

Pomyślałabym, że żartuje, gdyby jego mina nie była tak poważna.

- Naprawdę? – spytałam.

Alchemicy mieli do dyspozycji wiele źródeł informacji w różnych agencjach i

organizacjach. Prowadziłam wywiad przez ostatnie kilka tygodni i było mało
prawdopodobne, żeby Adrian zdobył dostęp do czegoś lepszego.

- No. Masz jego zdjęcie, prawda? Mogłabyś posłużyć się tym samym czarem, jak

wczoraj w nocy i go zlokalizować.

Prawie się potknęłam z zaskoczenia. Adrian wzmocnił swój uścisk, chroniąc mnie

przed upadkiem. Zadrżałam, bo ten ruch jeszcze bardziej nas zbliżył. Iskrzyło między nami,
jak na pokazie fajerwerków, a do mnie dotarło, że wraz ze zmniejszeniem się dystansu
między naszymi ciałami, nasze usta również znalazły się bliżej.

Uczucia wywoływane tą bliskością i oszołomienie jego słowami sprawiały, że miałam

pewne trudności z mową artykułowaną.

- To… wow… to nie taki zły pomysł…

- Wiem – powiedział. – Czasami sam siebie zadziwiam.

W rzeczy samej okoliczności były takie same, jak przy szukaniu siostry pani

Terwilliger.  Musiałam  namierzyć  osobę,  której  nigdy  nie  spotkałam.  Dysponowałam
zdjęciem  wymaganym  przy  zaklęciu.  Jedyna  różnica  polegała  na  tym,  że  teraz  rzucę  czar
zupełnie  sama.  Zdawałam  sobie  sprawę  z  tego,  że  to  nie  bułka  z  masłem  i  nadzór  pani
Terwilliger  bardzo  mi  pomógł.  Pojawiał  się  też  moralny  dylemat,  czy  powinnam  z  własnej
inicjatywy  zajmować  się  zaklęciami.  Moje  sumienie  dawało  mi  taryfę  ulgową  wyłącznie
wtedy, gdy zostawałam zmuszana do posługiwania się magią.

- Nie mogę spróbować przez cały miesiąc – powiedziałam, przypominając sobie

elementy zaklęcia. – Mam zdjęcie przy sobie, ale ten czar trzeba rzucić w czasie pełni, a to
już ostatnia noc, więc nie zdążę zgromadzić ingrediencji.

- Czego potrzebujesz?

Powiedziałam mu, a on przytakiwał, obiecując, że może wszystko zdobyć.

Prychnęłam.

- Niby skąd weźmiesz anyż i hizop o tej porze? W tym mieście?

- Mają tu pełno różnych dziwnych sklepików. Widziałem mydlarnię, w której

sprzedają mydła i perfumy zrobione, z czego tylko sobie zamarzysz. Jestem pewny, że mają
to, czego potrzebujesz.

- A ja jestem pewna, że już jest zamknięty.

Znów zakręcił mną w piruecie, a ja perfekcyjnie go wykonałam. Piosenka już się

kończyła – czas płynął szybciej niż mi się wydawało. Zapomniałam o gapiach, a nawet o tym,
że jestem z wampirem. Po prostu tańczyłam z Adrianem, co przychodziło mi łatwo i
naturalnie, dopóki nie myślałam o naszej widowni.

Jego twarz znów przybrała łobuzerski wyraz.

- Nic się nie martw. Mogę znaleźć właścicielkę i przekonać ją do zrobienia wyjątku.

Jęknęłam.

- Nie. Tylko bez kompulsji.

Była to umiejętność, która pozwalała wampirom narzucać swoją wolę innym.

Wszyscy oni opanowali ją w pewnym stopniu, ale użytkownicy ducha dysponowali
najsilniejszą. Większość Morojów uważała kompulsję za niemoralną. Dla Alchemików była
grzechem.

Piosenka się skończyła, ale Adrian nie puścił mnie od razu. Przysunął się trochę bliżej.

- Chcesz czekać ze znalezieniem Marcusa do następnej pełni?

- Nie – przyznałam.

Usta Adriana znalazły się niebezpiecznie blisko moich.

- Więc spotkaj się ze mną za dwie godziny przy służbowym wyjściu z hotelu. –

Przytaknąłem słabo, gdy cofnął się puszczając moje dłonie. – Potraktuj to jako jeszcze jeden
przejaw dobrych relacji. – Z ukłonem wziętym żywcem z jednej z książek Jane Austin,
wskazał na bar i powiedział głośno: – Dziękuję za taniec. Mogę zaproponować ci drinka?

Poszłam za nim bez słowa, czując, że wiruje mi w głowie z powodu tego, co musiałam

zrobić za dwie godziny. Przy barze Adrian zaskoczył mnie zamawiając imbirowe piwo.

- Co za wstrzemięźliwość – zauważyłam.

Dotarło do mnie, że musiał pozostać trzeźwy, jeśli chciał pracować z duchem. Miałam

tylko nadzieję, że już nie zdążył wypić za dużo. Z jego perspektywy jedyną rzeczą lepszą od
darmowego baru, była paczka papierosów sama pukająca mu do drzwi.

- Jestem mistrzem samokontroli – oznajmił.

Miałam pewne wątpliwości, ale zachowałam je dla siebie i tylko napiłam się

dietetycznej Coli. Staliśmy razem w przyjemnej ciszy. Niedaleko nas przy barze usiadło
dwóch Morojów rozmawiających ze sobą głośno i z taką emfazą, jak tylko osoby totalnie
nawalone potrafią.

- Dziewczyna niech sobie będzie liberalna, ale przynajmniej jest ładna – głosił jeden z

facetów. – Mógłbym tak patrzyć przez cały dzień, zwłaszcza, gdy paraduje w tej kiecce.

Jego kolega przytaknął.

- Definitywnie duża poprawa po Tatianie. Szkoda, że tak skończyła, ale zmiana

wizerunku przyda się nam wszystkim. Czy ta kobieta kiedykolwiek się uśmiechała?

Obaj zaśmiali się z żartu.
Przy mnie Adrian znieruchomiał, a jego uśmiech zniknął. Tatiana, wcześniejsza

królowa Morojów, była jego cioteczną babcią. Tego lata została okrutnie zamordowana i
chociaż Adrian prawie o niej nie mówił, wiele osób twierdziło, że byli blisko. Ściągnął usta w
warknięciu i zaczął się odwracać. Bez wahania złapałam go za wolną rękę i ścisnęłam mocno.

- Adrian, nie – powiedziałam cicho.

- Nie powinni tak mówić, Sydney.

W oczach miał niebezpieczny błysk, jakiego jeszcze nigdy nie widziałam. Mocniej

ścisnęłam jego dłoń.

- Są pijani i głupi. Nie trać na nich czasu. Proszę, nie urządzaj tutaj sceny… ze

względu na Sonię. – Zawahałam się. – I dla mnie.

Na twarzy wciąż miał wypisaną furię i przez chwilę myślałam, że mnie zignoruje i

rzuci kuflem, w któregoś z tych facetów. Albo gorzej. Widziałam już wściekłych
użytkowników ducha i to było przerażające. W końcu jego gniew zelżał i poczułam, jak się
rozluźnia. Na chwilę zamknął oczy, a gdy je otworzył stały się zamglone i nieobecne.

- Nikt tak naprawdę jej nie znał, Sydney. – Smutek w jego głosie łamał mi serce. –

Wszyscy uważali ją za jakąś babę-smoka. Nie mieli pojęcia, jaka była zabawna, jak słodka
bywała. Nie możesz… nie możesz sobie nawet wyobrazić, jak za nią tęsknię. Nie zasługiwała
na taką śmierć. Ona jedna mnie rozumiała… nawet lepiej niż moi rodzice. Akceptowała mnie.
Widziała we mnie dobro. Tylko ona we mnie wierzyła.

Niby stał przy mnie, ale tak naprawdę wcale go tu nie było. Rozpoznałam tą

chaotyczną paplaninę spowodowaną duchem, który mieszał w umysłach swoich
użytkowników. Czasami stawali się rozproszeni i nieobecni, jak w przypadku Adriana teraz.
Zdarzało się, że prowokował szaleństwo. A bywało i tak, że wywoływał rozpacz o
druzgocących konsekwencjach.

- Nie tylko ona – zapewniłam go. – Ja też w ciebie wierzę. Ona odnalazła spokój i nic,

co oni mogliby powiedzieć, nie zmieni tego, kim była. Proszę, wróć do mnie.

Wciąż wpatrywał się w coś, czego nie mogłam zobaczyć. Po kilku strasznych

chwilach, zamrugał i skupił się na mnie. Wciąż miał smutną minę, ale przynajmniej odzyskał
kontrolę.

- Jestem tu, Sage. – Cofnął dłoń i rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt nie widział jak

go dotykałam. Na szczęście państwo młodzi wyszli na parkiet i wszyscy byli zbyt zajęci
wpatrywaniem się w nich. – Dwie godziny.

Dopił resztę piwa i odszedł. Patrzyłam za nim dopóki nie zniknął w tłumie i wtedy

wróciłam do swojego stolika, zerkając po drodze na zegar. Dwie godziny.

Na mój widok Ian zerwał się z miejsca.

- Nic ci nie jest?

W okolicy nie kręcili się żadni życzliwi Moroje, więc tylko Stanton go usłyszała.

Wyglądało na to, że podziela jego zmartwienie.

- Przykro mi, że musiałaś przeżyć coś takiego, panno Sage. Jak zawsze twoje oddanie

naszej pracy budzi podziw.

- Robię co mogę, żeby pomóc, proszę pani – odpowiedziałam. Wciąż martwiłam się o

Adriana i miałam nadzieję, że duch znów nad nim nie zapanuje.

- Zranił cię? – spytał Ian. – Co z twoimi dłońmi?

Spojrzałam w dół i uświadomiłam, że pocieram swoje dłonie. Wciąż były ciepłe od

dotyku Adriana.

- Co? Och, nie. Ja tylko… ee, czuję się skażona. Tak właściwie… chyba musze iść się

umyć. Zaraz wracam.

Ta argumentacja najwyraźniej do nich trafiła i nie powstrzymywali mnie, gdy

ruszyłam do łazienki. Odetchnęłam z ulgą, gdy oddaliłam się od ich troskliwości. Upiekłam
dwie pieczenie na jednym ogniu, zatajając przed nimi moją przyjaźń z wampirem i fakt, że
razem planujemy seans magiczny.

- Sydney?

Wyszłam z łazienki tak pogrążona w myślach, że nawet nie zauważyłam Rose stojącej

w  pobliżu  z  Dymitrem  Bielikowem.  Oboje  uśmiechali  się  z  mojego  zaskoczenia.  Nie
widziałam  dziś  Dymitra,  a  jego  czarno-biały  uniform  podpowiedział  mi  dlaczego  –  był  tu
służbowo.  Bez  wątpienia  był  jednym  z  cieni  czających  się  w  ogrodzie  botanicznym  i
wypatrujących jakichś oznak zaskoczenia. Musiał mieć przerwę, bo w przeciwnym wypadku
nie  stałby  sobie  tak  zwyczajnie  z  Rose.  Oczywiście  „zwyczajnie”  w  wykonaniu  Dymitra
oznaczało, że i tak cały czas jest gotowy do walki.

Byli wspaniałą parą; oboje mieli ciemne włosy i oczy, i wyglądali oszałamiająco

atrakcyjnie. Wcale mnie nie dziwiło, że Adrian się w niej zakochał i trochę mnie zaskoczyło
jak dyskomfortowo poczułam się na tą myśl. Tak jak w przypadku Sonii i Michaiła, pomiędzy
Rose i Dymitrem wyczuwało się niemal namacalną więź miłości.

- Wszystko w porządku? – spytała łagodnie Rose. – Nie mogę uwierzył, że Adrian to

zrobił. – Zastanowiła się nad tym. – Tak właściwie, jednak mogę.

- Tak – powiedziałam. – Myślę, że pozostali Alchemicy przerazili się jeszcze bardziej

niż ja. – To mi przypomniało, że nie mogę sobie pozwolić na nieostrożność, chociaż Rose i
Dymitr wiedzieli, że znam Adriana z Palm Springs. Przybrałam moją dyżurną oburzoną minę.
– Ale i tak posunął się za daleko.

- Adrian nigdy nie potrafił za dobrze wtopić się w tłum – zauważył Dymitr.

Rose zaśmiała się z tego niedopowiedzenia.

- Nie wiem, czy to ci poprawi humor, ale razem wyglądaliście naprawdę ładnie. Aż

ciężko uwierzyć, że niby jesteście śmiertelnymi wrogami… czy cokolwiek tam Alchemicy
myślą. – Wskazała na moją sukienkę. – Nawet dobraliście się kolorystycznie.

Na śmierć zapomniałam, że mam na sobie jedwabną sukienkę z krótkimi rękawami,

prawie całą czarną, nie licząc granatowych wzorów na spódnicy. To był dość śmiały kolor jak
na moje standardy, ale czerń go tonowała. Przypomniałam sobie różne odcienie niebieskiego,
w które wystroił się Adrian i zrozumiałam, że w rzeczy samej dopasowaliśmy się
kolorystycznie.

„Razem wyglądaliście naprawdę ładnie.”
Nie wiem, jaką miałam minę, ale znów udało mi się rozśmieszyć Rose.

- Nie wyglądaj na aż tak spanikowaną – powiedziała, jej oczy zalśniły. – Fajnie

zobaczyć człowieka i Moroja, którzy wyglądają, jakby byli dla siebie stworzeni.

„Stworzeni dla siebie.”
Dlaczego ciągle mówiła takie rzeczy? Jej słowa burzyły moje chłodne, logiczne

nastawienie. Wiedziałam, że próbuje tylko wyrażać się w przyjacielski, dyplomatyczny
sposób, do którego zmuszali się wszyscy. Rose i Dymitr byli postępowi, ale wiedziałam, że
nawet oni byliby zszokowani, gdyby dowiedzieli się o prawdziwych uczuciach Adriana i
tamtym nieziemskim pocałunku.

Spędziłam resztę wesela czując coraz cięższą gulę w żołądku. Na szczęście nie

musiałam  tego  ukrywać,  skoro  Moroje  i  Alchemicy  właśnie  tego  się  po  mnie  spodziewali.
Tak  się  złożyło,  że  wkrótce  Stanton  też  musiała  odbębnić  swoją  działkę  „dyplomacji”,  gdy
Moroj w średnim wieku poprosił ją do tańca, ewidentnie biorąc przykład z pokazu dobrej woli
Adriana.  Jego  zachowanie  mogło  zostać  zaszufladkowane  jako  oburzające,  ale  niektórzy
uznali to za dobre posunięcie i zdecydowali się pójść w jego ślady. Stanton nie bardzo mogła
odmówić po tym, jak zachęcała mnie, więc musiała zacisnąć zęby i wyjść na parkiet. Nikt nie
prosił  do  tańca  Iana,  co  było  raczej  sprzyjającą  okolicznością.  Jakoś  nie  sprawiał  wrażenia
rozczarowanego.

Adriana nigdzie nie było widać i przypuszczalnie zbierał ingrediencje do zaklęcia.

Dwie godziny mijały, a ja uświadomiłam sobie, że wprawdzie zabrałam ze sobą zdjęcie
Marcusa (prawie nie spuszczałam go z oka), ale zostało ono w moim pokoju. Powiedziałam
Ianowi, że muszę wrócić do hostelu przebrać buty i pojadę jednym z samochodów, które
woziły gości po mieście.

Twarz Iana natychmiast przybrała troskliwy wyraz.

- Chcesz, żebym poszedł z tobą? Tam nie jest bezpiecznie.

Pokręciłam głową.

- Nie, musisz zostać. Stanton jest bardziej zagrożona. – Stała przy barze rozmawiając z

dwoma Morojami. Ciekawiło mnie, czy czeka ją kolejny taniec. – Poza tym noc jeszcze
młoda i większość wciąż jest tutaj. Przynajmniej hostel jest prowadzony przez ludzi.

Ian nie mógł podważyć mojego rozumowania Alchemika i niechętnie pozwolił mi

odejść. Złapanie transportu nie było problemem i udało mi się idealnie wyrobić w czasie.
Przebrałam nawet buty, żeby zgadzała się historyjka, którą opowiedziałam Ianowi. Na ślub
wybrałam się w obcasach, ale na wszelki wypadek spakowałam balerinki. To było rozsądne
posunięcie na każdą okazję.

Gdy dotarłam do wyjścia służbowego, uświadomiłam sobie, że ten przebiegły plan

jednak ma lukę. Zdenerwowana, zostawiłam mój ciepły, ciężki szal w samochodzie, który
pewnie już dawno pojechał. W efekcie sterczałam na zimnie obejmując się ramionami i mając
nadzieję, że Adrian pojawi się zanim zamarznę.

Dotrzymał słowa i stawił się dokładnie o czasie z torbą przerzuconą przez ramię.

Dodatkowym plusem było to, że już całkowicie wrócił do siebie.

- Wszystko gotowe – zameldował.

- Naprawdę? – spytałam szczękając zębami. – Zdobyłeś wszystko?

Poklepał torbę.

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Gdzie to zrobimy?

- W jakimś ustronnym miejscu. – Rozejrzałam się. Za hotelowym parkingiem

wypatrzyłam puste pole, które powinno się nadać. – Tam.

Przejście przez dobrze posypany solą parking okazało się łatwe, ale gdy znaleźliśmy

się na „bezdrożach” na zaśnieżonym polu, nawet moje praktyczne balerinki zostały
wystawione na próbę. Co gorsza było mi tak zimno, że pewnie zrobiłam się równie niebieska

jak moja sukienka.

- Poczekaj – odezwał się w pewnej chwili Adrian.

- Musimy odejść jeszcze kawałek – sprzeciwiłam się.

Adrian, który miał dość rozsądku, żeby zabrać ciepły płaszcz, teraz go zdejmował.

- Proszę.

- Zmarzniesz – zaprotestowałam, ale nie powstrzymywałam go, gdy pomagał mi

włożyć okrycie. Adrian był wyższy ode mnie, więc dzięki niebiosom jego płaszcz otulał mnie
kompletnie. Pachniał papierosami i wodą kolońską.

- No i proszę. – Ciaśniej owinął mnie płaszczem. – Mam długie rękawy i marynarkę.

Teraz możemy iść… lepiej się pośpieszmy.

Nie musiał mi tego dwa razy powtarzać. Nawet nie licząc temperatury, musieliśmy to

załatwić zanim ktoś się zorientuje, że zniknęliśmy. Tym razem nie byłabym w stanie wyłgać
się przed Alchemikami.

Księżyc wciąż mocno świecił, gdy znaleźliśmy odpowiednie miejsce. Przekopałam się

przez torbę Adriana, zadziwiona, że zgromadził wszystko, czego potrzebowałam od lustra po
zasuszone liście i kwiaty. Stał cicho, gdy wszystko przygotowywałam i odezwał się dopiero,
jak przygotowałam się do akcji.

- Mogę jakoś pomóc? – spytał miękko.

- Uważaj, żeby ktoś nas nie nakrył – powiedziałam. – I złap mnie, jeśli zemdleję.

- Z miłą chęcią.

Zapamiętałam zaklęcie, gdy rzucałam je dla pani Terwilliger, ale i tak trochę

niepokoiłam  się  swoim  solowym  występem,  zwłaszcza,  że  okoliczności  nie  sprzyjały
skupieniu. Ciężko było się skoncentrować, klęcząc w śniegu. Nagle przypomniałam sobie o
wszystkich  kłamstwach,  które  wciskała  mi  Stanton  i  inni  Alchemicy.  Poczułam  płomyk
gniewu,  tworzący  gorąco  innego  rodzaju.  Wykorzystałam  go  do  ukierunkowania  swoich
myśli, gdy wpatrywałam się w zdjęcie Marcusa. Był w wieku Adriana, miał jasne, sięgające
ramion  włosy,  a  jego  niebieskie  oczy  przybrały  zamyślony  wyraz.  Tatuaż  na  jego  policzku
składał się z półksiężyców w kolorze indygo. Powoli pozwoliłam się ponieść zaklęciu.

Poczułam znajomą euforię, gdy w lustrze pojawił się obraz miasta. Tym razem mojej

wizji  nie  blokowała  żadna  mgła,  ale  to  było  do  przewidzenia,  skoro  Marcus  raczej  nie
stosował ochronnej magii, jak siostra pani Terwilliger. Obraz pokazywał coś, co wyglądało na
bardzo  skromne  mieszkanie  w  stylu  studio.  Na  podłodze  leżał  materac,  a  w  rogu  stał
przestarzały telewizor. Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakichś znaków charakterystycznych,
ale  niczego  takiego  nie  znalazłam.  Ostatecznie  to  jedyne  w  pokoju  okno  dostarczyło  mi
wskazówki.  Na  zewnątrz  wypatrzyłam  w  pewnej  odległości  budynek  w  hiszpańskim  stylu,
który  wyglądał  na  kościół  albo  klasztor.  Był  otynkowany  na  biało,  a  wieżyczki  miały
czerwone dachy. Próbowałam lepiej mu się przyjrzeć, podlecieć bliżej jak przy poprzednim
zaklęciu, ale nagle stałam się świadoma przenikającego mnie pensylwańskiego zimna. Obraz
rozpadł się, a ja znów klęczałam na ziemi.

- Uch – mruknęłam, dotykając dłonią czoła. – Było blisko.

- Zobaczyłaś coś? – spytał Adrian.

- Nic pomocnego.

Wstałam, czując lekkie zawroty głowy, ale udało mi się utrzymać w pionie.

Zauważyłam, że Adrian jest gotowy do łapania mnie, gdybym naprawdę padła.

- Dobrze się czujesz?

- Chyba tak. Tylko trochę kręci mi się w głowie od obniżenia poziomu cukru we krwi.

– Powoli pozbierałam lustro i torbę. – Szkoda, że ci nie powiedziałam, żebyś załatwił jeszcze
sok pomarańczowy.

- Może to pomoże.

Adrian wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki srebrną piersiówkę i podał mi. Jakże

by inaczej, ofiarował mi alkohol.

- Wiesz, że ja nie piję – przypomniałam.

- Kilkoma łykami się nie nawalisz, Sage. I masz szczęście… to jest Kahlua. Ma w

sobie sporo cukru i kawowy aromat. No dalej, łyknij dla mnie.

Niechętnie podałam mu torbę i przyjęłam piersiówkę, gdy ruszyliśmy do hotelu.

Ostrożnie wzięłam łyczek i skrzywiłam się.

- To wcale nie smakuje jak kawa.

Nieważne, jak ludzie doprawiali alkohol, dla mnie zawsze smakował okropnie. Nie

miałam pojęcia, jak on może tyle pić. Mimo to wyczuwałam cukier i po kilku dalszych łykach
poczułam się trochę pewniej. Więcej nie ryzykowałam, bo wiedziałam, że zaraz zacznę się
zataczać z zupełnie innych powodów.

- Co widziałaś? – zapytał Adrian, gdy dotarliśmy do parkingu.

Opisałam, co pokazało mi zaklęcie i westchnęłam sfrustrowana.

- Takich budynków jest pełno w Kalifornii. Albo na południowym-zachodzie. Albo w

Meksyku.

Adrian zatrzymał się i przerzucił torbę przez ramię.

- Może… – Wyjął telefon z kieszeni i coś wpisał. Zadrżałam i siliłam się na

cierpliwość, gdy kontynuował swoje poszukiwania. – Tak to wyglądało?

Spojrzałam na wyświetlacz i szczęka mi opadła. Patrzyłam na zdjęcie budynku z

mojej wizji.

- Tak! Co to jest?

- Stara misja Santa Barbara. – I na wypadek, gdybym nie zrozumiała, dodał: – To w

Santa Barbara.

- Skąd wiedziałeś? – zawołałam. – Chodzi mi o to, skąd wiedziałeś, że to właśnie ten

budynek?

Wzruszył ramionami.

- Bo byłem w Santa Barbara. Pomogło?

Moje wcześniejsze poczucie klęski przerodziło się w podekscytowanie.

- Tak! W oparciu o położenie okna, mogę w miarę dokładnie określić, gdzie jest to

mieszkanie. Chyba udało ci się znaleźć Marcusa Fincha.

Zaaferowana, ścisnęłam jego ramię. Adrian dłonią w rękawiczce dotknął mojego

policzka i uśmiechnął się do mnie.

- A Angeline twierdzi, że ponoć jestem zbyt ładny, żeby się do czegokolwiek przydać.

Wygląda na to, że jednak mam coś do zaoferowaniu światu.

- Ale ładny jesteś i tak – słowa wymknęły mi się zanim zdążyłam się ugryźć w język.

Księżyc rzucał blask na jego cudowną twarz, a między nami znów zaczęło iskrzyć.

Nastrój szlag trafił, gdy w ciemności zabrzmiał obcy głos:

- Kto tu jest?

Oboje wzdrygnęliśmy się i odskoczyliśmy od siebie, gdy czarno-biała postać

zmaterializowała się z cieni. Strażnik. Nie znałam go, ale zdałam sobie z tego, jak byłam
naiwna licząc, że możemy wymknąć się i wrócić niezauważeni. Strażnicy roili się po całej
okolicy, strzegąc nas przed strzygami. Mogli nie zwracać uwagi na wymykającą się parę, ale
ciężko było oczekiwać, że tak samo nam się poszczęści w drodze powrotnej.

- Cześć, Pete – rzucił Adrian z tym swoim niezawodnym, wyluzowanym uśmiechem.

– Miło cię zobaczyć. Mam nadzieję, że tu nie zamarzasz.

Strażnik trochę się rozluźnił, gdy rozpoznał Adriana, ale wciąż był podejrzliwy.

- Co wy dwoje tu robicie?

- Tylko odprowadzam pannę Sage – odpowiedział Adrian. – Musiała wziąć coś ze

swojego pokoju.

Rzuciłam mu zaskoczone spojrzenie. Przecież do hostelu nawet nie szło się w tą

stronę. Pete przez chwilę wyglądał na zamąconego, ale w końcu przytaknął ze zrozumieniem.

- W porządku. Cóż, lepiej wracajcie do środka zanim zmarzniecie.

- Dzięki – powiedział Adrian, ciągnąc mnie za sobą. – Jak będziesz miał przerwę

powinieneś spróbować kanapeczek. Są przepyszne.

- Zauroczyłeś go – wyszeptałam, gdy znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu.

- Tylko trochę – przyznał Adrian. Brzmiał na bardzo zadowolonego z siebie. – No i

odprowadzanie cię to sensowne wyjaśnienie, którego nie będzie później przemyśliwał.
Zauroczenie działa najlepiej, jeśli w historyjce jest ziarno prawdy…

- Adrian? Sydney?

Niemal dotarliśmy do hotelu i nagle znaleźliśmy się oko w oko z postacią w sukni

kolorze kości słoniowej. Przed nami stała Sonia owinięta futrzaną pelerynką. Ponownie
uderzyło mnie jej piękno i szczęście, którym wręcz promieniowała. Posłała nam zaskoczony
uśmiech.

- Co wy tu robicie we dwoje? – spytała.

Nas zatkało. Adrian nie miał już żadnych asów w rękawie na tą okoliczność. Sonia też

była użytkowniczką ducha, więc kompulsja na nią nie działała. Rozpaczliwie uczepiłam się
jedynego wyjaśnienia, które nie brzmiało w stylu: my tylko wymknęliśmy się, żeby
nielegalnie poczarować, bo próbujemy odkryć, co Alchemicy przede mną ukrywają.

- Nie możesz nikomu powiedzieć – wypaliłam. Pokazałam jej piersiówkę. – Adrian

pozwolił mi napić się trochę Kahlua. Stanton mnie zamorduje, jak się dowie.

Sonia była w zrozumiały sposób zaskoczona.

- Wydawało mi się, że ty nie pijesz.

- Ten wieczór był ciut stresujący – powiedziałam. Akurat to nie było kłamstwem.

- To ma kawowy aromat – dorzucił Adrian, jakby to zamykało sprawę.

Jakoś nie byłam przekonana, że Sonia kupuje ten kit, więc spróbowałam zmienić

temat.

- Tak swoją drogą, gratulacje. Nie miałyśmy okazji wcześniej porozmawiać.

Wyglądasz przepięknie.

Sonia dała spokój przesłuchaniu i uśmiechnęła się do mnie.

- Dziękuję. To wydaje się wręcz nierealne. Michaił i ja tyle przeszliśmy… Nie raz

myślałam, że nigdy do tego nie dojdzie. Ale teraz… – Zerknęła na iskrzący na jej dłoni
diament. – Jednak się doczekaliśmy.

- Co pani tu robi, pani Tanner? – Adrian otrząsnął się z szoku i wrócił do swojego

swobodnego sposobu bycia. – Nie powinnaś czasem być w środku i z uwielbieniem
wpatrywać się w swojego męża?

Zachichotała.

- Och, mamy na to całe życie. A tak szczerze, musiałam na chwilę wydostać się z tego

tłumu. – Sonia odetchnęła głęboko zimnym, ostrym powietrzem. – Chyba powinnam wracać.
Zaraz będę rzucać bukiet. Lepiej nie przegap swojej szansy, co?

To ostatnie było do mnie. Prychnęłam.

- Myślę, że to przeczekam. Już i tak sprowokowałem tej nocy aż za dużo kontrowersji.

- Ach, tak. Wasz niesławny taniec. – Sonia patrzyła to na mnie to na niego i część jej

wcześniejszego zadziwienia wróciła. – Wy dwoje naprawdę dobrze razem wyglądacie. – Na
chwilę zapadła niezręczna cisza, aż w końcu odkaszlnęła. – Cóż, wracam do ciepła. Mam
nadzieję, że jeszcze zmienisz zdanie, Sydney.

Zniknęła w służbowym wejściu, a ja oparłam się pokusie, żeby walnąć głową w

ścianę.

- Ona wie, że kłamaliśmy. Wyczuła to.

Użytkownicy ducha byli bardzo dobrzy w odczytywaniu mowy ciała, a Sonia należała

do mistrzów w tej dziedzinie.

- Chyba tak – zgodził się Adrian. – Ale wątpię, żeby się domyśliła, że uprawialiśmy

magię w polu.

Naszła mnie straszna myśl.

- O Boże. Ona pewnie myśli, że my… no wiesz… wymknęliśmy się… yy, robić

romantyczne rzeczy…

To rozbawiło Adriana o wiele bardziej niż powinno.

- No i proszę. Po raz kolejny to jest twoja pierwsza myśl. – Melodramatycznie

potrząsnął głową. – Nie mogę uwierzyć, że wciąż oskarżasz mnie, że to ja mam obsesję…

- Nie mam żadnej obsesji! – zawołałam. – Wskazuję tylko oczywistą konkluzję.

- Być może dla ciebie. Ale Sonia ma rację w jednym: powinniśmy wracać do środka. –

Niespokojnie pomacał się po głowie. – Myślę, że zamarza mi żel do włosów.

Oddałam mu piersiówkę i otworzyłam drzwi. Zawahałam się przed wejściem i

obejrzałam się na niego.

- Adrian? Dziękuję, że tak mi pomogłeś.

- Od czego są przyjaciele?

Przytrzymał drzwi i gestem zaprosił mnie do wejścia.

- Prawda, ale ta cała afera nie ma nic wspólnego z tobą, a i tak tyle zrobiłeś. Doceniam

to. Nie musiałeś mi pomagać. Nie masz takich jak ja powodów, żeby rozszyfrować
Alchemików.

Nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć, skinęłam głową i weszłam do środka. Gdy

pochłonęło nas ciepło i gwar tłumu, wydawało mi się, że usłyszałam jak mówi:

- Mam inne powody.

NIEDLUGO PÓŹNIEJ WYSZŁAM razem z pozostałymi Alchemikami. Wyglądało

na to, że przez jakiś czas nie zobaczę Adriana, który zostawał jeszcze przez parę dni z innymi
Morojami w Pensylwanii. W tej sytuacji czekała mnie samotna i nudna podróż do Kalifornii,
ale głowa i tak pękała mi od zwrotów akcji w ostatnich dniach. Pomiędzy enigmatycznymi
ostrzeżeniami pani Terwilliger i nowymi poszlakami wiodącymi do Marcusa, miałam sporo
tematów do przemyśleń.

Gdy łapałam taksówkę na lotnisku w Palm Springs, dostałam SMSa od Eddiego:

„Jesteśmy na obiedzie w Marquee. Przyłączysz się?” Chwilę później dostałam następną
wiadomość: „Możesz nas później odwieźć”. Poleciłam taksówkarzowi, żeby zawiózł mnie na
daleko położone przedmieście zamiast do akademika Amberwood w Vista Azul. Byłam
głodna, bo w samolocie nie serwowali obiadu, a poza tym chciałam odzyskać mój samochód.

W restauracji zastałam Eddiego i Angeline siedzących po jednej stronie stolika, a Jill z

drugiej. Natychmiast zorientowałam się dlaczego wybrali się na obiad tak daleko od szkoły –
tutaj Eddie i Angeline nie musieli ukrywać, że są parą. W Amberwood wszyscy myśleli, że
jesteśmy spokrewnieni.  Eddie, Jill i ja udawaliśmy rodzeństwo, a Angeline podawała się za
naszą  kuzynkę.  Eddie  i  Angeline  od  niedawna  chodzili  ze  sobą  i  chcąc  uniknąć  podejrzeń
musieli  ukrywać  swój  związek  przed  innymi  uczniami.  Wyglądało  na  to,  że  nawet  bez
„kazirodztwa” przyciągamy za dużo uwagi.

Angeline wtulała się w ramiona Eddiego, który choć raz wydawał się dobrze bawić.

Podchodził do swoich obowiązków bardzo poważnie i zwykle był tak spięty jakby miał zaraz
eksplodować. Angeline – fakt, że dzika, nieprzewidywalna i często nie potrafiąca się
zachować – jak się okazało świetnie do niego pasowała. Oczywiście nic nie mogło zachwiać
jego oddania obowiązkom strażnika.

Po drugiej stronie stolika sytuacja prezentowała się nieco inaczej. Jill siedziała ze

skrzyżowanymi  ramionami  i  sprawiała  ponure  wrażenie.  Jej  jasnobrązowe  włosy  zwisały
zakrywając  część  twarzy.  Po  skazanych  na  marny  koniec  romansach  z  ludzkim
współlokatorem Eddiego i z facetem, który chciał zostać strzygą, Jill w końcu uświadomiła
sobie, że to Eddie może być dla niej właściwym facetem. To nawet pasowało, bo on od dawna
po  cichu  się  w  niej  durzył,  oddany  jej  niczym  rycerz  w  lśniącej  zbroi  swojej  pani  lennej.
Święcie  wierzył,  że  nie  jest  warty  Jill,  która  nie  odwzajemniała  jego  zainteresowania,  więc
skupił  się  na  Angeline  –  akurat  w  chwili,  gdy  Jill  zaczęła  coś  do  niego  czuć.  Z  początku
przypominało  to  szekspirowską komedię…  ale  gdy patrzyło  się na minę  Jill, sytuacja jakoś
przestawała wyglądać zabawnie. Teraz czułam się rozdarta, bo gdyby spiknęła się z Eddiem,
to  Angeline  skończyłaby  na  lodzie.  Ten  cały  bajzel  sprawiał,  że  naprawdę  cieszyłam  się  z
braku romantycznych komplikacji w moim życiu

- Sydney! – Jill rozpromieniła się na mój widok i odgarnęła włosy do tyłu.

Poważnie? Mogłabym wymienić jedną. Zaczyna się na „A” i kończy na „drian”.

Być może odwrócenie uwagi było dokładnie tym, czego potrzebowała, ale

niewykluczone też, że zmiana postawy Adriana poprawiła także jej nastawienie względem
mnie. Niezależnie od powodów cieszyłam się z powrotu jej dawnej przyjazności zamiast
ponurych i pełnych wyrzutu spojrzeń, którymi raczyła mnie odkąd dałam mu kosza.

- Cześć wam.

Usiadłam przy niej. Od razu otworzyłam album zdjęć w swoim telefonie i podałam jej,

wiedząc,  że  chce  natychmiast  zobaczyć,  jak  było  na  ślubie.  W  przerwach  między  tymi
wszystkimi  intrygami,  udało  mi  się  niezauważenie  pstryknąć  kilka  zdjęć.  Jill  na  pewno
widziała  trochę  oczami  Adriana,  ale  wiedziałam,  że  musi  wszystko  zbadać  osobiście  w
najdrobniejszych szczegółach.

Przeglądając zdjęcia, westchnęła cała szczęśliwa.

- Tylko spójrzcie na Sonię. Jest taka śliczna. – Angeline i Eddie przechylili się przez

stolik, żeby też zobaczyć. – Och. A to Rose i Lissa. One też wyglądają wspaniale.

W tonie Jill pojawiła się dziwna nuta. Przyjaźniła się z Rose, ale sprawy z jej

przyrodnią siostrą przybrały dość skomplikowany obrót. Jill i Lissa stosunkowo niedawno
dowiedziały się, że są siostrami, a zawirowania w polityce zmusiły tą drugą do zachowywania
się względem Jill bardziej jak królowa niż siostra. Dla żadnej z nich nie był to łatwy związek.

- Dobrze się bawiłaś? – spytał mnie Eddie.

Przez chwilę zastanawiałam się nad odpowiedzią.

- Z pewnością było interesująco. Relacje między Alchemikami a waszymi ludźmi

wciąż są raczej napięte i chwilami robiło się dość dziwnie.

- Przynajmniej Adrian tam był. Dobrze, że miałaś przy sobie kogoś znajomego –

oznajmiła  Angeline  w  błogiej  nieświadomości.  Wskazała  na  zdjęcie  przedstawiające  salę
weselną. Chciałam, żeby Jill zobaczyła, jak wszystko zostało urządzone, ale Adrianowi udało
się  wejść  mi  prosto  w  kadr  i  pozował  jak  jakiś  przystojny  model  urządzający  przyjęcie.  –
Zawsze  taki  z  niego  piękniś.  –  Angeline  z  dezaprobatą  pokręciła  głową.  –  Tak  właściwie
wszyscy  ładnie  wyglądają.  To  chyba  znaczy,  że  na  imprezie  nie  doszło  do  żadnych
pojedynków?

O postępie jaki poczyniła Angeline najlepiej świadczyło to, że domyśliła się tego tak

szybko.  Jej  własny  lud,  Powiernicy,  zamieszkiwał  dzikie  obszary  Zachodniej  Wirginii.
Akceptacja  względem  związków  między  wampirami,  dampirami  i  ludźmi  stanowiła  tylko
preludium  do  ich  dziwnych  zwyczajów.  Często  dochodziło  między  nimi  do  przyjacielskich
walk  i  Angeline  dopiero  musiała  się  nauczyć,  że  takie  zachowania  są  niedopuszczalne  w
bardziej cywilizowanej części Ameryki.

- Ja żadnego nie widziałam – powiedziałam. – Ale kto wie… może do czegoś doszło,

gdy już wyszłam.

Tym wywołałam uśmiechy Jill i Eddiego oraz pełną nadziei minę Angeline.
Podeszła kelnerka, a ja zamówiłam Colę dietetyczną i sałatkę. Wprawdzie nie trzęsłam

się już nad każdą kalorią, ale mogłabym przysiąc, że wciąż czuję cukier z weselnego tortu,
który zjadłam po rzuceniu zaklęcia.

Angeline mocniej ścisnęła ramię Eddiego i uśmiechnęła się do niego.

- Jeśli kiedykolwiek pojawisz się u mnie w domu, możesz walczyć z moim bratem,

Joshem, żeby udowodnić, że jesteś mnie godny.

Ledwie udało mi się powstrzymać śmiech. Widziałam społeczność Powierników i

wiedziałam, że ona mówi zupełnie poważnie. Jakoś zdołałam utrzymać poważną minę.

- Nie łamiesz przypadkiem wielu zasad będąc z nim przed taką walką?

Angeline przytaknęła z nieco ponurą miną.

- Moja mama strasznie by się zgorszyła, gdyby wiedziała. Ale jak uważam, że to

wyjątkowa sytuacja.

Eddie uśmiechnął się pobłażliwie. Czasami wydawało mi się, że według niego

przesadzałyśmy na temat Powierników. Cóż, czekała go mała niespodzianka, jeśli kiedyś ich
spotka.

- W takim razie mogę walczyć z całą bandą twoich krewnych, żeby się wykazać –

powiedział.

- Chyba będziesz musiał – odpowiedziała nieświadoma, że on żartował.

Nie dało się tego nazwać romantycznym przekomarzaniem, ale Jill i tak wyglądała na

skrępowaną słuchaniem, jak omawiają swój związek. Odwróciła się do mnie w zupełnie
oczywisty sposób nie chcąc na nich patrzyć.

- Sydney, jak spędzimy Boże Narodzenie?

Wzruszyłam ramionami, nie do końca wiedząc, o co pytała.

- Chyba jak zwykle. Prezenty. Kolędy. Tradycyjnie pojedynki.

Angeline rozpromieniła się na to ostatnie, ale Jill przewróciła oczami.

- Nie. Chodzi mi o to, że zbliżają się ferie. Może dałoby się… wrócić do domu?

W jej głosie pojawiła się żałosna nuta, która sprawiła, że nawet Eddie i Angeline dali

spokój wzajemnemu podziwianiu się i spojrzeli na mnie. Poruszyłam się niespokojnie.
Angeline nie dbała za bardzo o odwiedzanie Powierników, ale wiedziałam, że Eddie i Jill
tęsknili za rodziną i przyjaciółmi. Żałowałam, że mam im do zaoferowania odpowiedzi, którą
chcieli usłyszeć.

- Przykro mi – powiedziałam. – Na feriach zostaniecie u Clarenca. Nie możemy

ryzykować… no sami wiecie.

Nie musiałam podkreślać konieczności zapewnienia bezpieczeństwa Jill. Wszyscy

znaliśmy sytuację. Komentarz Iana o chwiejności tronu, tylko podkreślał wagę tego, co
robiliśmy.

Mina Jill zrzedła. Nawet Eddie wyglądał na zawiedzionego.

- Tak właśnie myślałam – przyznała. – Tylko miałam nadzieję… tak strasznie tęsknię

za mamą.

- Myślę, że możemy wysłać jej wiadomość – powiedziałam miękko.

Wiedziałam, że to nie to samo. Od czasu do czasu rozmawiałam przez telefon z moją

mamą i usłyszenie jej głosu było milion razy lepsze niż jakiś email. Czasami udawało mi się
nawet skontaktować z moją starszą siostrą, Carly, co nieodmiennie poprawiało mi humor –
ona zawsze była taka bystra i zabawna. Niestety sytuacja z moją młodszą siostrą, Zoe… cóż,
wyglądała gorzej. Nie odbierała, gdy dzwoniłam. Prawie została zainicjowana przez
Alchemików – i to do tej konkretnej misji – ale ja jej to ukradłam. Zrobiłam to, aby ją chronić
przed wcieleniem do organizacji w tak młodym wieku, ale ona odebrała to jako zniewagę.

Patrząc na smutną minę Jill, poczułam ukłucie w sercu. Tak wiele przeszła – jej nowy

arystokratyczny  status,  zamachy,  przystosowanie  się  do  ludzkiej  szkoły,  swoje  własne
niefortunne  i  niebezpieczne  romanse,  a  teraz  jeszcze  musiała  znosić  Eddiego  i  Angeline
klejących się do siebie. Radziła sobie z tym wszystkim z niezwykłą siłą, rezolutnie zmagając
się  z  przeciwnościami  i  robiąc  to,  co  musiała  nawet  jeśli  wcale  tego  nie  chciała.  Lissę
wychwalano za bycie tak wzorową królową, ale ja widziałam w Jill siłę i królewskość, które
większość niedoceniała. Zauważyłam błysk w oczach Eddiego, który świadczył, że on też to
dostrzega i podziwia.

Po obiedzie odwiozłam ich do Amberwood i z ulgą przekonałam się, że mój samochód

przetrwał  w  nienaruszonym  stanie.  Jeździłam  brązowym  Subaru,  które  nazwałam  Latte,  a
Eddie  był  jedyną  osobą,  której  czasami  powierzałam  kierownicę.  Wysadziłam  go  pod
dormitorium  chłopaków,  a  następnie  odwiozłam  Angeline  i  Jill  do  naszego.  Wchodząc,
zauważyłam panią Santos, nauczycielkę, którą znałam ze słyszenia.

- Idźcie – powiedziałam do dziewczyn. – Do zobaczenia jutro.

Odeszły, a ja przeszłam przez lobby i cierpliwie poczekałam aż pani Santos skończy

rozmawiać z opiekunką dormitorium, panią Weathers. Zbliżyłam się do nauczycielki, gdy
odwracała się by odejść.

- Pani Santos? Jestem Sydney Melrose. Zastanawiałam się, czy nie mogłaby pani…

- Ach, tak – powiedziała. – Wiem, kim jesteś, moja droga. Pani Terwilliger

przechwala się tobą cały czas w pokoju nauczycielskim.

Santos wyglądała na sympatyczną i miała przyprószone siwizną, czarne włosy. Wieść

gminna niosła, że niedługo przechodzi na emeryturę. Lekko się zaczerwieniłam słysząc
pochwałę.

- Dziękuję. – Obie z Terwilliger nauczały historii, ale Santos skupiała się na

amerykańskiej, a nie na powszechnej. – Ma pani chwilkę? Chciałabym o coś spytać.

- Oczywiście.

Stanęłyśmy pod ścianę, schodząc z drogi wchodzącym i wychodzącym uczniom.

- Pani dużo wie o historii Południowej Kalifornii, prawda?

Pani Santos przytaknęła.

- Urodziłam się tu i wychowałam.

- Interesuje mnie nietradycyjna architektura w okolicach Los Angeles –

poinformowałam ją, kłamiąc gładko. Zawczasu przemyślałam taktykę. – Nie chodzi mi o
południowe style. Obiło mi się o uszy, że są tam dzielnice z wiktoriańskimi zabudowaniami.
Słyszała może pani o nich?

Rozpromieniła się.

- Och, tak. Jasne, że słyszałam. Fascynujący temat. Mamy tu dużą różnorodność

stylów… wiktoriański, Cape Cod, kolonialny. Nie mam przy sobie wszystkich informacji, ale
gdy wrócę do domu, wyślę ci coś emailem. Nawet teraz mogłabym wymienić kilka takich
osiedli i znam historyka, który pomoże ci namierzyć pozostałe.

- To wspaniale. Bardzo pani dziękuję.

- Zawsze z przyjemnością pomogę prymusce. – Mrugnęła do mnie na odchodnym. –

Może w przyszłym semestrze zapiszesz się na niezależne studia ze mną. Oczywiście
zakładając, że uda ci się wyrwać pani Terwilliger.

- Zapamiętam – obiecałam.

Ledwie odeszła, a ja już SMSowałam do pani Terwilliger. „Pani Santos pomoże mi z

historycznymi okolicami.” Odpowiedź nadeszła szybko: „Doskonale. Przyjdź do mnie w tej
chwili.” Krzywiąc się, odpisałam: „Dopiero wróciłam. Nie dotarłam nawet do mojego
pokoju”. Na co odpowiedziała: „W takim razie możesz się do mnie dostać jeszcze szybciej.”

Może miała rację, ale i tak powędrowałam do swojego pokoju, odnieść walizkę i się

przebrać. Pani Terwilliger mieszkała niedaleko szkoły, ale po dotarciu na miejsce
przekonałam się, że prawie chodzi po ścianach z niecierpliwości.

- Nareszcie – powiedziała.

Sprawdziłam czas.

- Minęło tylko piętnaście minut.

Pokręciła głową i jej mina stała się równie ponura jak wtedy na pustyni.

- Nawet tyle może być za długo. Chodź ze mną.

Parterowy dom pani Terwilliger śmiało mógłby robić za sklepik z artykułami dla

fanów New Age albo schronisko dla kotów. Od panującego tu bałaganu aż mnie zęby bolały.
Księgi zaklęć, kadzidełka, posążki, kryształy i wszelkiego rodzaju magiczne przybory leżały
porozwalane  w  stertach  po  całym  domu.  Tylko  jej  pracownia,  do  której  mnie  zaprowadziła,
prezentowała  się  schludnie  i  porządnie  –  i  to  nawet  jak  na  moje  standardy.  Wszystko  było
czyste  i  posortowane  alfabetycznie.  Na  środku  pomieszczenia  stał  wielki  stół  roboczy,  na
którym  nic  nie  leżało,  nie  licząc  wspaniałego  naszyjnika,  którego  nigdy  wcześniej  nie
widziałam.  Łańcuszek  wykonano  z  misternych  złotych  kółek,  a  za  wisiorek  robił
wypolerowany kamień koloru głębokiej czerwieni, osadzony w koronkowej, złotej oprawie.

- Granat? – spytałam.

- Bardzo dobrze – pochwaliła podnosząc naszyjnik.

Światło świec sprawiało, że cały kamień iskrzył.

- Jest cudowny – oznajmiłam.

Podała mi go.

- I twój.

Cofnęłam się niepewnie.

- Mój? D-dziękuję, ale nie mogę przyjąć takiego prezentu.

- To nie prezent – sprostowała. – Tylko konieczność. Może uratować ci życie. Weź go

i załóż.

Nie tknęłam go.

- Jest zaczarowany, prawda?

- Tak – potwierdziła. – Nie patrz na mnie takim wzrokiem. Niczym się nie różni od

amuletów, które sobie robiłaś.

- Ale wszystko, co pani zrobi… – Przełknęłam wpatrując się w głębie krwawego

klejnotu. – Jest o wiele potężniejsze niż moje wytwory.

- I właśnie o to chodzi. Weź go.

Podsunęła mi go tak blisko, że prawie uderzył mnie w twarz. Zbierając się w sobie

wzięłam od niej naszyjnik. Nic się nie stało. Żadnego dymu, iskier ani przeszywającego bólu.
Widząc jej wyczekujące spojrzenie zapięłam łańcuszek na karku, a granat opadł na miejsce
obok krzyżyka.

Odetchnęła z niemal namacalną ulgą.

- Tak jak liczyłam.

- Co takiego? – spytałam.

Granat ciążył mi na szyi, ale nie wyczuwałam w nim nic niezwykłego.

- Maskuje twoje magiczne moce – wyjaśniła. – Nikt, kto cię zobaczy, nie powinien

być w stanie rozpoznać w tobie czarodziejki.

- Ja nie jestem czarodziejką – przypomniałam jej ostro. – Tylko Alchemiczką.

Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Oczywiście, że jesteś Alchemiczką… która używa magii. Dla kogoś wystarczająco

potężnego byłoby to oczywiste. Magia naznaczyła twoją krew pozostawiając trwały ślad w
twoim ciele.

- Co? – Nie mogłabym być bardziej zaskoczona, nawet gdyby mi powiedziała, że

złapałam jakąś śmiertelną chorobę. – Pani nigdy wcześniej o tym nie wspomniała!

- To nie było istotne – odpowiedziała, lekko wzruszając ramionami. – Aż do tej

chwili. Musisz zamaskować swoje moce. Nie zdejmuj go. Nigdy.

Oparłam dłonie na biodrach.

- Nie rozumiem.

- Wszystko zostanie wyjaśnione we właściwym czasie…

- Nie – sprzeciwiłam się. W tej chwili równie dobrze mogłabym rozmawiać ze Stanton

i niekończący się zastępem innych, którzy przez całe moje życie wykorzystywali mnie i
częstowali fragmentami informacji. – Teraz jest właściwy czas. Jeśli wciągnęła mnie pani w
coś niebezpiecznego to musi mnie pani z tego wyciągnąć, albo powiedzieć mi jak mam to
zrobić.

Pani Terwilliger przyglądała mi się przez chwilę w milczeniu. Kot w szare łaty zaczął

ocierać mi się o nogi, skutecznie rujnując w ten sposób powagę sytuacji.

- Masz rację – przyznała w końcu. – Jestem ci winna wyjaśnienie. Usiądź.

Zajęłam jeden ze stołków przy stole, a ona usiadła naprzeciwko mnie. Złożyła dłonie

w piramidkę i wydawało się, że ma problemy z zebraniem myśli. Zmusiłam się do
zachowania spokoju i cierpliwości. Alternatywą było poddanie się panice, która we mnie
narastała od wydarzeń na pustyni.

- Pamiętasz kobietę ze zdjęcia? – spytała w końcu.

- Pani siostra.

Pani Terwilliger przytaknęła.

- Weronika. Jest ode mnie starsza dziesięć lat, ale wygląda jakby była o połowę

młodsza,  jak  na  pewno  sama  zauważyłaś.  Stworzenie  takiej  iluzji  to  drobiazg.  Gdybym
chciała wyglądać młodo i pięknie, mogłabym… a akcentem na słowo „wyglądać”. Weronika
to  zupełnie  inna  historia.  Ona  naprawdę  sprawiła,  że  jej  ciało  jest  młode  i  promienne.  To
skomplikowana  i  zdradliwa  dziedzina  magii.  Wieku  nie  da  się  pokonać  bez  poniesienia

pewnych ofiar. – Zmarszczyła brwi, a mnie serce waliło. Wszystkie moje zmysły Alchemika
zawyły na perspektywę stwarzania młodości. To było niemal równie złe jak nieśmiertelność
strzyg, a może nawet gorsze, skoro to istota ludzka się tego dopuszczała. Dla tak pokręconej
magii nie powinno być miejsca na tym świecie. Jej następne słowa tylko podkreśliły zło
takiego postępowania: – Ona poświęca innych ludzi.

Ofiara z ludzi. Już same słowa wydawały się zatruwać powietrze. Wstała, podeszła do

półki i wzięła wycinek z gazety, który wręczyła mi bez słowa. Okazało się, że to artykuł
sprzed trzech dni mówiący o dziewiętnastoletniej studentce UCLA, którą znaleziono
pogrążoną w śpiączce w jej pokoju w akademiku. Nie wiadomo, co spowodowało śpiączkę i
dziewczyna trafiła do szpitala bez większych rokowań na obudzenie się.

- Co to jest? – spytałam, niepewna, czy chcę znać odpowiedź.

Uważnie zbadałam artykuł, zwracając szczególną uwagę na załączone zdjęcie.

Początkowo zastanawiałam się, dlaczego przedstawiało śpiącą staruszkę, ale czytając podpis
dowiedziałam się, że dziewczyna w śpiączce przejawia niespotykane fizyczne symptomy:
posiwiałe włosy i suchą, pomarszczoną skórę. Lekarze badali ją pod kątem rzadko
występujących chorób. Wzdrygnęłam się, nie mogąc uwierzyć w to, co widziałam. Ona była
ohydna i nie mogłam znieść jej widoku.

I wtedy mnie olśniło. Weronika nie zabijała swoich ofiar nożem na kamiennym

ołtarzu. Zamiast tego rzucała na te dziewczyny jakieś wypaczone zaklęcie, które burzyło
naturalny porządek rzeczy i wpędzało je w ten okropny stan. Zrobiło mi się niedobrze i
musiałam przytrzymać się stołu, żeby nie upaść.

- Ta dziewczyna jest jedną z ofiar Weroniki – potwierdziła pani Terwilliger. – Właśnie

w  taki  sposób  zachowuje  swoją  młodość  i  piękno:  kradnie  je  innym.  Gdy  to  przeczytałam,
myślałam…  miałam  nadzieję…  że  to  dzieło  jakiegoś  innego  czarnoksiężnika.  Nie  żebym
życzyła  komuś  takiego  losu.  Twoje  zaklęcie  potwierdziło,  że  ona  jest  w  tej  okolicy,  co
oznacza, że to mnie przypada obowiązek rozprawienia się z nią.

Ośmieliłam się jeszcze raz zerknąć na artykuł i ponownie poczułam mdłości.

Dziewczyna miała dziewiętnaście lat. Co ona musiała przeżywać, gdy życie zostało z niej
wyssane w tak młodym wieku? Niewykluczone, że śpiączka była mimo wszystko
błogosławieństwem. Jak zła i okrutna musiała być osoba, która skazywała innych na taki los?

Nie wiedziałam w jaki sposób pani Terwilliger planowała „rozprawić się” ze swoją

siostrą  i  nie  byłam  pewna,  czy  chcę  wiedzieć.  Ale  jeśli  Weronika  krzywdziła  niewinnych,
ktoś taki jak moja nauczycielka musiał ją powstrzymać. Tak potężny magiczny atak był jedną
z  najgorszych  rzeczy,  jakie  mogłam  sobie  wyobrazić.  To  ożywiło  wszystkie  moje  głęboko
zakorzenione lęki przed złem niesionym przez magię. Jak mogłam usprawiedliwiać jej użycie,
skoro korzystając z niej można było dopuszczać się tak koszmarnych czynów? Przypomniała
mi  się  jedna  ze  starych  lekcji  Alchemików:  „Moroje  są  tak  niebezpieczni  między  innymi
dzięki  swojej  zdolności do  władania  magią.  Nikt  nie  powinien  mieć  możliwości  wypaczania
świata w ten sposób. Takie działania są złe i mogą łatwo wymknąć się spod kontroli.”

Zmusiłam się do skupienia na chwili bieżącej.

- Tak właściwie co ja mam z tym wszystkim wspólnego, proszę pani? Już ją

namierzyłam. Dlaczego jestem w niebezpieczeństwie?

- Sydney. – Pani Terwilliger popatrzyła na mnie dziwnym wzrokiem. – W okolicy

mieszka jeszcze kilka dziewczyn obdarzonych podobnymi zdolnościami jak ty. Oprócz
młodości i urody ona wysysa również cudzą magię, przez co staje się coraz potężniejsza. Ty,
moja droga, byłabyś dla niej smakowitym kąskiem.

- Ona jest jak strzyga – wymamrotałam, wzdrygając się. Nieumarłe wampiry mogły

żywić się wszystkimi, ale preferowały Morojów ze względu na magię płynącą w ich krwi. W
taki sposób zwiększały swoją siłę. Następna myśl mnie zmroziła. – Prawie jak ludzki wampir.

- Coś w tym stylu – zgodziła się pani Terwilliger. – Ten amulet powinien ukryć twoją

moc nawet przed kimś tak potężnym jak ona. Nie powinna cię znaleźć.

Nakrapiana kotka wskoczyła na stół, a ja pogłaskałam jej miękkie futerko, próbując

się uspokoić.

- Fakt, że wciąż powtarza pani słowo „powinno” sprawie, że trochę się niepokoję.

Czego właściwie miałaby szukać w Palm Springs? Dowiedziała się o mnie?

- Nie. Ale wie, że ja tu mieszkam i co jakiś czas może mnie sprawdzać… dlatego na

wszelki wypadek koniecznie trzeba cię zamaskować. Niestety mam problem, bo muszę ją
znaleźć, ale nie mogę jej poszukiwać otwarcie, bo wtedy dowie się, że wiem o jej obecności.
Nie chcę jej zaalarmować. Element zaskoczenia zwiększa moje szanse na powstrzymanie jej.
– Zmarszczyła brwi. – Dziwię się, że w ogóle złożyła wizytę w Kalifornii i zaryzykowała
zbliżenie się do mnie. Jakby nie było, muszę działać dyskretnie dopóki nie nadejdzie czas na
atak.

Pani Terwilliger rzuciła mi znaczące spojrzenie i poczułam pustkę w żołądku, gdy

dotarły do mnie konsekwencje jej słów.

- Pani chce, żebym to ja ją znalazła.

- Bardziej chodzi mi o zbieranie informacji. Tylko tobie ufam w tej kwestii. Jeśli za

bardzo zbliżę się do Weroniki wyczujemy się nawzajem, nieważne co zrobimy, żeby ukryć
naszą magię. Wiem, że to zabrzmi szokująco, ale naprawdę myślę, że byłoby najlepiej,
gdybyś to ty jej szukała… nawet przy możliwości, że ona na ciebie poluje. Należysz do tych
nielicznych osób, którym kompletnie ufam i jesteś na tyle zaradna, że sobie poradzisz.

- Ale to oznacza dla mnie duże ryzyko. Sama pani powiedziała, że byłabym dla niej

smakowitym kąskiem.

Ta sytuacja była tak pokręcona, że w głowie mi wirowało.

- Tak. Dlatego dałam ci amulet. Nie wyczuje twojej magii, a jeśli zachowasz

ostrożność w swoim dochodzeniu, nawet cię nie zauważy.

Jej logika wciąż mi umykała.

- Ale dlaczego ja? Ma pani swój sabat. Nawet jeśli nie może pani zająć się tym

osobiście, na pewno zna pani kogoś… jakąś silną czarownicę… która mogłaby to zrobić.

- Z dwóch powodów – oznajmiła. – Po pierwsze: dysponujesz wybitnymi

zdolnościami do zdobywaniu informacji… jesteś w tym nawet lepsza niż starsi od ciebie.
Jesteś też inteligentna i zaradna. A drugi powód… cóż, jeśli inna czarownica zapoluje na
Weronikę, całkiem możliwe, że ją zabije.

- A to źle? – W żadnym razie nie przepadałam za przemocą i zabijaniem, ale w tym

przypadku byłoby to uzasadnione działanie, które uratowałoby niewinne życia. – Mówiła
pani, że się z nią „rozprawi”.

- Tylko jeśli sytuacja mnie zmusi… i nie będę miała innego wyjścia, wtedy ją zabiję. –

Miała  posępną  minę,  a  mnie  ogarnęło  współczucie.  Kochałam  moje  obie  siostry.  Co  bym
zrobiła,  gdybym  kiedykolwiek  znalazła  się  w  śmiertelnym  konflikcie  z  którąś  z  nich?
Oczywiście,  nie  mogłam  sobie  wyobrazić  Carly  albo  Zoe  dopuszczających  się  czegoś  tak
strasznego. – Na szczęście istnieją inne sposoby na ujarzmienie czarownicy. Jeśli mam szansę

tego dokonać… choćby minimalną… to muszę spróbować. Moje siostry z sabatu nie będą
podzielać tego sentymentu i właśnie dlatego potrzebuję twojej pomocy.

- Nie mogę. – Odsunęłam stołek i wstałam, niemal przydeptując przy okazji kota. –

Musi być jakiś inny sposób. Przecież pani wie, że i tak tkwię po uszy w paranormalnych
aferach.

Nie potrafiłam się zmusić do ujawnienia prawdziwego powodu mojej niechęci do tego

pomysłu. Nie chodziło wyłącznie o niechęć do ryzykowania własnym życiem. Do tej pory
moje interakcje z magią ograniczały się wyłącznie do pani Terwilliger, ale wmieszanie się w
tą sprawę było równoznaczne ze skokiem na główkę w świat czarownic – czyli coś, co
przysięgałam sobie, że nigdy nie zrobię.

Pani Terwilliger postukała palcem w artykuł i odezwała się cichym głosem:

- Pozwolisz, żeby to przytrafiało się innym dziewczynom, chociaż wiesz, że możesz to

powstrzymać? Nigdy nie słyszałam, żeby któraś z ofiar się obudziła. Zaklęcie działa w  taki
sposób,  że  Weronika  musi  co  kilka  lat  odnawiać  jego  moc,  a  to  wymaga  pięciu  ofiar  w
przeciągu miesiąca. Już raz tak zrobiła, ale wtedy  mnie zaskoczyła. Tym razem  zostałyśmy
ostrzeżone. Jeszcze cztery osoby mogą skończyć w ten sposób. Tego chcesz?

No i masz. Znała mnie zbyt dobrze, więc odwołała się do mojego nie dającego o sobie

zapomnieć  sumienia.  Nie  mogłam  pozwolić  cierpieć  niewinnym,  nawet  jeśli  oznaczało  to
ryzykowanie  własnym  życiem,  albo  stawienie  czoła  prześladującym  mnie  lękom.  Skoro
powstrzymanie  tego  leżało  w  granicach  moich  możliwości,  nie  miałam  wyboru.  Nikt  nie
zasługiwał na los, jaki spotkał dziewczynę, którą widziałam w gazecie.

- Oczywiście, że nie.

- I nie zapominajmy, że niedługo sama możesz dołączyć do jej ofiar.

Dotknęłam granatu.

- Mówiła pani, że to mnie ukryje.

- I tak jest, przynajmniej na razie. I wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu mam

nadzieję, że tak zostanie. – Nigdy wcześniej nie widziałam jej tak ponurej i ciężko było mi
patrzyć na nią w takim stanie. Przywykłam do jej gadatliwości i pogodnego, zdecydowanego
sposobu bycia. – Jest coś, o czym nigdy ci nie powiedziałam na temat wyczuwania się
nawzajem przez czarownice.

Przez lata nauczyłam się, że gdy ktoś zaczyna zdanie od „jest coś, o czym nigdy ci nie

powiedziałam…” zwykle nie wynika z tego nic dobrego. Przygotowałam się mentalnie.

- Niewyszkoleni ludzie dysponujący talentem magicznym mają inną sygnaturę niż ci

bardziej doświadczeni – wyjaśniła. – W magii, która cię otacza, jest pewna… ach, dzikość.
Doświadczona czarownica z łatwością może to wyczuć. Mój sabat ma oko na potencjalne
nowicjuszki, ale ich imiona są pilnie strzeżoną tajemnicą. Weronika nie ma do nich dostępu,
ale istnieją zaklęcia pozwalające namierzyć taką nieokrzesaną magię, jeśli jest się w pobliżu
jej źródła. Prawdopodobnie właśnie tak znalazła tą biedną dziewczynę.

Pani Terwilliger wskazała artykuł. Pomysł, że mam jakąś „dziką” magiczną aurę był

niemal równie szokujący jak to, że magia naznaczyła moją krew.

- Gdy wchłania energię ofiary, część tej dzikości przechodzi na nią – kontynuowała

pani Terwilliger. – To szybko zanika, ale dopóki ją posiada przez pewien czas ułatwia jej to
poszukiwanie kolejnych niewyszkolonych ofiar. Im więcej ich wchłonie, tym silniejsza się
staje. Niewykluczone, że to może wystarczyć do przebicia się przez magię granatu –

powiedziała grobowym tonem pani Terwilliger i rozłożyła ręce. – Sama nie wiem

- Więc mówi pani… że im więcej ofiar zaatakuje tym większe są szanse, że mnie

znajdzie?

- Tak.

- Dobrze. Pomogę pani ją znaleźć.

Odepchnęłam wszystkie lęki i wątpliwości. Stawka była zbyt wysoka. W grę

wchodziły życia innych dziewczyn i moje… Weronika musiała zostać powstrzymana dla
dobra nas wszystkich. To, co zrobiła, nie mogło jej ujść na sucho.

- Jest coś jeszcze – dodała pani Terwilliger.

Poważnie?

- Coś poza złą wiedźmą, która chce wyssać ze mnie życie i moc?

- Powstrzymując Weronikę przed znalezieniem słabszych ofiar, uratujemy ich życia i

ograniczymy jej możliwość namierzenia ciebie. – Wyciągnęła niewielką aksamitną torebkę i
wysypała jej zawartość  na stół. Okazało  się, że  to  kilka niewielkich okręgów z agatu.  – Te
uroki  w  pewnym  stopniu  zamaskują  magię.  Nie  są  równie  silne  jak  granat…  ale  zrobienie
czegoś  takiego  zajmuje  dużo  czasu.  Wystarczą,  żeby  uratować  życia  niektórych  z  tych
dziewczyn.

Wiedziałam już, gdzie to zmierza.

- I to ja mam je do nich dostarczyć.

- Przykro mi. Wiem, że zadania, które ci powierzam, są bardzo trudne.

Robiło się coraz gorzej i gorzej.

- „Trudne”? To mało powiedziane. Nawet pomijając to, że mam znaleźć kobietę, która

chce wyssać ze mnie życie, jest jeszcze mały, tyci szczególik, że Alchemicy pewnie spaliliby
mnie na stosie, gdyby się dowiedzieli, że jestem w to wszystko zamieszana

Pani Terwilliger nie odpowiedziała od razu i tylko mnie obserwowała. Czarny kot

wskoczył na stół i też zaczął się gapić. Jego żółte oczy wydawały się mówić „postępuj
słusznie”.

- Gdzie powinnam zacząć? – spytałam bezbarwnie. – Znalezienie tamtego osiedla to

już coś, prawda?

- Tak. Powiem ci, gdzie mieszkają jej potencjalne ofiary, jeśli piszesz się do

ostrzeżenia  ich.  Mój  sabat  ma  ich  adresy.  Te  dziewczyny  bardzo  cię  przypominają…
dysponują  mocą,  ale  nie  chcą  się  szkolić  pod  okiem  mentorki,  która  by  ich  strzegła.  Gdy
zdobędziemy  namiar  na  samą  Weronikę…  –  Spojrzenie  pani  Terwilliger  stwardniało.  –  No
cóż. Wtedy ja wkroczę do akcji.

Po raz kolejny doszłam do wniosku, że nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, co to

właściwie oznacza. Chwilę później dodała:

- Och, pomyślałam, że dobrze byłoby też jakoś zamaskować twój wygląd.

Rozpromieniłam się. Nie potrafiłam tego wyjaśnić, ale w pewien sposób to sprawiło,

że poczułam się bez porównania lepiej.

Przesadziłam z tym stosem, ale nie mogłam się powstrzymać. Inkwizycja i te sprawy. Just love it.

- Wiele zaklęć mogłoby do tego posłużyć, prawda?

Widziałam kilka w czasie moich studiów. Niby musiałabym posłużyć się magią, ale

zmiana wyglądu definitywnie by się przydała.

- Tak… – Zabębniła palcami o blat stołu. – Ale amulet może nie być w stanie

zamaskować cię, jeśli będziesz przebrana dzięki „aktywnemu” czarowi, a to rozmija się z
celem. Myślałam raczej o tym, że twój „brat” Adrian mógłby pomóc.

Kolana mi zmiękły i znowu usiadłam.

- Dlaczego u licha mamy mieszać w to wszystko Adriana?

- Cóż, powiedziałabym, że sprawia wrażenie jakby był gotów zrobić dla ciebie

wszystko. – Łypnęłam na nią zastanawiając się, czy jej słowa kryły drugie dno, czy tylko mi
się wydawało. Jej spojrzenie było odległe i najwyraźniej błądziła myślami gdzieś daleko.
Mówiła szczerze. – Weronika nie wykryje wampirzej magii. Jego moc… ten żywioł ducha, o
którym mi opowiadał… potrafi namieszać w głowie, prawda? Wpływa na to, co ludzie
widzą?

- Tak…

Znów skupiła się na mnie, przytakując z satysfakcją.

- Gdyby ci towarzyszył i pomógł zmienić twój wygląd w oczach innych ludzi… to

zapewniłoby ci dodatkową ochronę.

Wciąż nie miałam pojęcia, jak niby znaleźć siostrę pani Terwilliger, ale wyglądało na

to, że czeka mnie przynajmniej wycieczka do Los Angeles. I znów wyląduję zamknięta w
ciasnej przestrzeni z Adrianem, który „kochał mnie z dystansu”. Ten emocjonalny bajzel tak
mnie pochłonął, że chwilę mi zajęło uświadomienie sobie, że pakowałam się w coś jeszcze
gorszego.

- Zdaje sobie pani sprawę z tego, o co mnie prosi? – spytałam cicho. Znów dotknęłam

granatu. – Żeby wziąć w tym udział, muszę wystawić się na działanie jednocześnie ludzkiej i
wampirzej magii. Czyli wszystko, czego próbowałam unikać.

Pani Terwilliger prychnęła i po raz pierwszy tej nocy zauważyłam w niej przebłysk

zwykłego humoru.

- Jeśli się nie mylę, wystawiasz się na oba rodzaje magii już od pewnego czasu, co

oznacza, że to nie może być aż tak sprzeczne z twoimi przekonaniami – urwała z namysłem. –
Można by powiedzieć, że raczej stoi w sprzeczności z przekonaniami Alchemików.

- Przekonania Alchemików są moimi przekonaniami – odpowiedziałam szybko.

Uniosła jedną brew.

- Doprawdy? A miałam nadzieję, że twoje przekonania należą do ciebie.

Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób, ale nagle zapragnęłam rozpaczliwie, żeby się

nie myliła.

Hm, czy jestem jedyną, która ma wrażenie, że jej wykłócanie się to sztuka dla sztuki? ;) Nie bądź taką

hipokrytką, Syd.

W PEŁNI ZASTOSOWAŁAM SIĘ DO zaleceń pani Terwilliger. Ani na chwilę nie

zdejmowałam łańcuszka z granatem, nawet gdy spałam albo brałam prysznic. Następnego
dnia w czasie lekcji nosiłam go pod bluzką, żeby uniknąć pytań. Słowa „magiczny amulet”
nie były pierwszym skojarzeniem jakie wywoływał, ale definitywnie był podejrzany. Ku
mojemu zaskoczeniu pani Terwilliger nie pojawiła się na swojej pierwszej lekcji, co sprawiło,
że zaczęłam się zastanawiać, czy nie prowadzi jakiegoś dochodzenia na własną rękę.

- Pani T wyruszyła na jakąś tajemniczą misję?

Wzdrygnęłam się, gdy dotarło do mnie, jak głęboko pogrążyłam się we własnych

myślach. Odwróciłam się i zastałam Treya Juareza klęczącego przy mojej ławce. Lekcja
jeszcze się nie zaczęła, a skołowana nauczycielka zastępująca panią Terwilliger wojowała z
chaosem na jej biurku. Trey uśmiechnął się na widok mojego zaskoczenie.

- C-co? – spytałam. Czyżby jakimś cudem dowiedział się o Weronice? Próbowałam

zachować spokój. – Dlaczego tak sądzisz?

- Tylko żartowałem – powiedział. – Drugi rok mam z nią lekcję i jeszcze nigdy nie

opuściła dnia. – Rzucił mi zaintrygowane spojrzenie. – No chyba, że wiesz coś, czego ja nie
wiem?

- Nie – zaprzeczyłam szybko. – Jestem równie zaskoczona jak ty.

Trey przyglądał mi się przez chwilę. Przyjaźniliśmy się w Amberwood, ale dzielił nas

jeden drobny szczególik.

Jego rodzina była powiązana z Wojownikami Światłości.

W zeszłym miesiącu Wojownicy próbowali zabić Sonię w barbarzyńskiej, rytualnej

egzekucji.  Trey  należał  do  pretendentów  ubiegających  się  o  „zaszczyt”  jakim  było
zamordowanie  jej,  ale  w  ostatniej  chwili  z  rozmysłem  przegrał  pojedynek.  Próbowałam
przekonać  Wojowników  do  uwolnienia  Sonii,  ale  nie  chcieli  słuchać.  Obie  zostałyśmy
uratowana, gdy przybyły dampiry z odsieczą, które pokonały Wojowników. Stanton pomogła
doprowadzić  ten  najazd  do  skutku  –  ale  nie  raczyła  mnie  poinformować,  że  zostanę
wykorzystana do dywersji. Ten fakt podsycił moją nieufność względem niej i Alchemików.

Treya obwiniono za pozwolenie mi na wzięcie udziału w rytuale i w efekcie on wraz

ze swoim ojcem zostali wykluczeni z szeregów Wojowników. Ich organizacja wpajała
Treyowi swoją doktrynę przez całe życie w podobny sposób, jak Alchemicy postąpili ze mną.
Jego ojciec był tak zawstydzony tym, co się stało, że teraz praktycznie się do niego nie
odzywał. Zdawałam sobie sprawę z tego, jak bardzo Treyowi zależy na ojcowskiej aprobacie i
to milczenie raniło go bardziej niż ostracyzm Wojowników.

Nasza lojalność względem różnych organizacji komplikowała nasze relacje. Gdy raz

ostrożnie zasugerowałam, że musimy jakoś rozwiązać ten problem, w odpowiedzi tylko
gorzko się roześmiał. Powiedział, że już nie muszę się martwić, iż coś kombinuje i nie

ukrywa  przede  mną  żadnych  tajemnych  planów,  bo  zwyczajnie  ich  nie  zna.  Dodał,  że
Wojownicy nawet się z nimi nie kontaktują i zostali wykluczeni prawdopodobnie na zawsze.
Potrzebowali chyba cudu, żeby znów ich przyjęli. Coś w jego oczach podpowiedziało mi, że
gdyby  tylko  nadarzyła  się  okazja  uczepiłby  się  jej  ze  wszystkich  sił.  Próbowałam  go
podpytywać, ale ani myślał rozmawiać na ten temat. „Chcę się z tobą przyjaźnić, Melbourne”
powiedział  wtedy.  „Lubię  cię,  ale  różnice  między  nami  nie  znikną  od  tego.  Równie  dobrze
możemy je ignorować, skoro musimy codziennie się widywać.”

O dziwo nasza przyjaźń jakoś przetrwała ten dramat. Wciąż wyczuwało się między

nami napięcie, ale próbowaliśmy je ignorować. Trey wiedział o moich powiązaniach z
światem wampirów, ale nie miał bladego pojęcia o lekcjach magii, których na boku udzielała
mi nasza nauczycielka historii.

Nie drążył tematu, nawet jeśli uważał, że kłamię na temat nieobecności pani

Terwilliger. Wskazał na zastępczynię.

- Ten dzień zapowiada się odlotowo.

Zmusiłam się do nie myślenia o magicznych intrygach. Całe życie miałam domowe

nauczanie, więc niektóre aspekty „normalnej” szkoły były dla mnie owiane tajemnicą.

- A co to właściwie oznacza?

- Zwykle nauczyciele zostawiają dla zastępców plan lekcji i mówią im, co mają

przerobić. Widziałem notatkę od pani Terwilliger. Pisało: „Zajmij ich czymś.” – Trey
potrząsnął głową z udanym współczuciem. – Mam nadzieję, że jakoś przeżyjesz marnowanie
czasu w trakcie lekcji. Mogę się założyć, że każe nam po prostu odrabiać zadanie domowe,
czego oczywiście nikt nie zrobi.

Miał rację. Nie bardzo mogłam to przetrawić.

- Ale dlaczego nie?

Tym rozbawiłam go konkretnie.

- Melbourne, czasami tylko dla ciebie przychodzę do budy. Widziałem, co zastępczyni

zaplanowała dla ciebie na czas twoich niezależnych studiów. Podobno w ogóle nie musisz
przychodzić. Możesz sobie poszaleć.

Siedzący przy nas Eddie usłyszał to i prychnął:

- Jasne, chyba w bibliotece.

To rozśmieszyło ich obu, ale w mojej głowie zaroiło się od pomysłów. Jeśli naprawdę

nie musiałam zostawać na ostatnią lekcję, mogłam wcześniej opuścić kampus. Miałabym czas
wybrać się do Los Angeles, żeby poszukać Weroniki i… nie. Adrian jeszcze nie wrócił. Przez
chwilę rozważałam pomysł prowadzenia śledztwa bez wsparcia użytkownika ducha, ale
przypomniały mi się ostrzeżenia pani Terwilliger. To polowanie mogło zaczekać.

Ale za to mogłam spróbować znaleźć Marcusa Fincha.

Santa Barbara znajdowała się dwie godziny jazdy stąd, a to oznaczało, że zdążę tam

dojechać, powęszyć za Marcusem i wrócić przed ciszą nocną. Planowałam wziąć się za
poszukiwania dopiero w weekend, ale dotarło do mnie, że nie mogę przepuścić takiej okazji.
Wciąż ciążyło na mnie zadanie od pani Terwilliger, ale przecież i tak byłam uziemiona, bo
Adrian wracał dopiero tej nocy.

Marcus Finch stanowił dla mnie zagadkę od chwili, gdy odkryłam, że kiedyś był

Alchemikiem. Świadomość, że mogę zdobyć kilka odpowiedzi jeszcze dzisiaj sprawiła, że

serce zabiło mi mocniej. Podejrzewanie, że Alchemicy coś przede mną ukrywali to nie to
samo, co znalezienie się na krawędzi potwierdzenia tych podejrzeń. Tak właściwie ta
świadomość wręcz mnie przerażała.

Im więcej czasu mijało tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że powinnam

pojechać. Musiałam zmierzyć się z prawdą prędzej czy później, więc równie dobrze mogłam
mieć to już za sobą. Z tego, co wiedziałam, Marcus wpadł do Santa Barbara tylko przelotem i
już gdzieś się ulotnił. Wolałabym nie powtarzać tamtego zaklęcia lokalizacji, jeśli tylko dało
się tego uniknąć.

W rzeczy samej, gdy dotarłam na moje rzekome niezależne studia, zastępczyni

(wyglądała  na  totalnie  padniętą  po  całym  dniu  wypełniania  „instrukcji”  pani  Terwilliger)
powiedziała mi, że mogę wracać do domu.  Podziękowałam jej i  pognałam  do dormitorium,
świadoma  upływu  cennego  czasu.  Nie  byłam  pewna,  co  mnie  czeka  w  Santa  Barbara,  ale
musiałam przygotować się na wszelkie ewentualności.

Pozbyłam się mundurka Amberwood i przebrałam w dżinsy i czarną bluzkę. Uklękłam

przy łóżku, a następnie wyciągnęłam spod niego wielkie metalowe pudło. Na pierwszy rzut
oka przypominało kosmetyczkę, ale zostało wyposażone w skomplikowane zamknięcie
wymagające klucza i kodu cyfrowego. W środku znajdowały się moje alchemiczne przybory,
czyli coś w rodzaju zestawu małego chemika, za posiadanie którego pewnie wyleciałabym ze
szkoły, bo wyglądało to jak miniaturowa fabryczka narkotyków. Musiałam przyznać, że
niektóre z tych substancji rzeczywiście były średnio legalne.

Wybrałam kilka podstawowych rzeczy. Jedna z mikstur służyła do pozbywania się ciał

strzyg. Wprawdzie nie spodziewałam się ich spotkać w Santa Barbara, ale ten środek
sprawdzał się równie dobrze, gdy przychodziło do rozpuszczania metalu. Wybrałam jeszcze
parę innych mieszanek – jedna z nich była w stanie stworzyć zasłonę dymną z prawdziwego
zdarzenia – i starannie zabezpieczyłam wszystko przed wsunięciem do torby. Ponownie
zamknęłam pudełko i wsunęłam je pod łóżko.

Po chwili namysłu wzięłam głęboki oddech i wyjęłam jeszcze jedno ukryte pudło – to

było stosunkowo nowym dodatkiem do kolekcji. Zawierało kilka różnych uroków i eliksirów,
które  zrobiłam  dla  pani  Terwilliger.  Patrząc  na  to  wszystko,  poczułam  jak  żołądek  mi  się
skręca. Nawet w najdzikszych snach nie przewidziałam, że kiedykolwiek wejdę w posiadanie
takich rzeczy. Na początku naszej znajomości tworzyłam uroki tylko pod przymusem. Teraz
dysponowałam  kilkoma,  które  zrobiłam  z  własnej  inicjatywy  i  jeśli  pani  Terwilliger  nie
myliła  się  co  do  swojej  siostry,  to  musiałam  stworzyć  jeszcze  więcej.  Z  oporami  zabrałam
kilka rzeczy również z tego pudełka i spakowałam je wraz z chemikaliami Alchemików. Po
namyśle upchnęłam parę do kieszeni, żeby mieć do nich szybki dostęp.

Mieliśmy grudzień, który trochę ochłodził gorące kalifornijskie powietrze, więc nawet

o  tej  porze  dnia  przyjemnie  się  jechało  do  Santa  Barbara.  Słońce  wciąż  świeciło  przez  co
wydawało się, że jest cieplej niż w było w rzeczywistości. O tej porze roku częściej padało w
środkowej  i  północnej  części  stanu,  co  sprawiało,  że  krajobraz  stał  się  bardziej  zielony.
Naprawdę  kochałam  Palm  Springs  i  Amberwood,  ale  czasami  żałowałam,  że  Jill  nie
umieszczono w takiej okolicy.

Bez problemów znalazłam Starą Misję w Santa Barbara, która była dobrze znaną

atrakcją turystyczną i w żaden sposób nie dało się jej przegapić. Rozłożysty kościół wyglądał
dokładnie tak samo, jak w mojej wizji, nie licząc tego, że wtedy widziałam go wieczorem, a
teraz rozświetlało go popołudniowe słońce. Zjechałam na pobocze podziwiając tynkowany i
pokryty terakotą cud architektury. Żałowałam, że nie mam czasu na zwiedzanie, ale – jak to
często bywało – moje prywatne zachcianki musiały ustąpić miejsca wyższym celom.

Teraz czekała mnie trudniejsza część zadania – musiałam znaleźć widziane wcześniej

mieszkanie.  Widok  z  miejsca,  w  którym  zaparkowałam,  przypominał  ten  z  zaklęcia,  ale
patrzyłam  pod  nieco  innym  kątem,  a  poza  tym  na  tej  ulicy  stały  tylko  domy  jednorodzinne.
Byłam niemal pewna, że poszukiwane mieszkanie, znajdowało się w bloku. Utrzymując misję
w  polu  widzenia  przejechałam  jeszcze  kilka  ulic  i  znalazłam  to,  czego  szukałam:  osiedle
bloków.

Jeden z budynków wyglądał zbyt ładnie, jak na mocno podniszczone mieszkanie

wyposażone  wyłącznie  w  niezbędne  sprzęty.  Pozostałe  dwa  bloki  wydawały  się  bardziej
prawdopodobnymi  kandydatami.  Podjechałam  tam  i  obeszłam  każdy  z  nich,  próbując  sobie
wyobrazić, jaki widok rozpościerałby się z wysoko położonego okna. Żałowałam, że w wizji
nie  udało  mi  się  przyjrzeć  parkingowi,  bo  w  ten  sposób  zyskałabym  lepsze  pojęcie,  o  które
piętro  chodzi.  Po  dłuższym  namyśle  zdecydowałam,  że  mieszkanie  musi  się  znajdować  na
drugim  albo  trzecim. Jeden z budynków miał  tylko jedno piętro  i  wyglądało  na to, że drogą
eliminacji znalazłam właściwe miejsce.

Gdy weszłam do budynku, ucieszyłam się, że zabrałam ze sobą płyn do dezynfekcji

rąk.  Korytarz  wyglądał  jakby  w  nim  nie  sprzątano  od  ponad  roku,  a  ściany  były  brudne  i
odłaziła  z  nich  farba.  Na  podłodze  zalegały  śmieci,  w  kątach  wisiały  pajęczyny,  a  ja  tylko
modliłam  się  żarliwie,  żeby  nie  gnieździło  się  tu  nic  gorszego  od  pająków.  Na  widok
karalucha  chyba  uciekłabym  stąd  w  podskokach.  W  budynku  nie  było  portiera,  którego
mogłabym  spytać  o  wskazówki,  więc  zaczepiłam  kobietę  w  średnim  wieku,  która  właśnie
wychodziła. Zatrzymała się przyglądając mi się nieufnie.

- Dzień dobry – powiedziałam próbując wyglądać nieszkodliwie. – Próbuję znaleźć

znajomego, ale nie wiem, pod jakim numerem mieszka. Może go pani zna? Nazywa się
Marcus. Ma niebieski tatuaż na twarzy.

Widząc jej nierozumiejącą minę powtórzyłam pytanie po hiszpańsku. W jej spojrzeniu

pojawiło się zrozumienie, ale ostatecznie tylko pokręciła głową. Nie dała mi nawet okazji do
pokazania zdjęcia Marcusa.

Spędziłam następne pół godziny wypytując mieszkańców za każdym razem, gdy jakiś

wchodził albo wychodził. Tym razem zostałam na zewnątrz, decydując, że lepiej trzymać się
jasnego, publicznego miejsca zamiast sterczeć w obskurnym korytarzu. Niektórzy z tubylców
sprawiali dość nieprzyjemne wrażenie, a paru facetów gapiło się na mnie w sposób, który ani
trochę mi się nie podobał. Już miałam się poddać, gdy podszedł do mnie wyglądający na
jakieś dziesięć lat chłopczyk, który do tej pory bawił się na parkingu.

- Znam faceta, którego szukasz – powiedział po angielsku. – Ale on nie nazywa się

Marcus tylko Dave.

Biorąc pod uwagę trudności, których przysparzało znalezienie Marcusa, jakoś niezbyt

mnie dziwiło, że używał fałszywego imienia.

- Jesteś pewny? – spytałam chłopca i pokazałam mu zdjęcie. – To on?

Przytaknął energicznie.

- Ten sam. Jest raczej milczącym typem. Moja mama mówi, że pewnie robi jakieś złe

rzeczy.

Cudnie. Właśnie tego mi było potrzeba.

- Wiesz, gdzie mieszka?

- Na samej górze. W 407.

Podziękowałam mu, wróciłam do środka i wspięłam się po skrzypiących schodach na

trzecie piętro. Mieszkanie znajdowało się przy końcu korytarza; zza drzwi obok dochodziła
irytująco głośna muzyka. Zapukałam do 407, ale nie doczekałam się odpowiedzi. Nie
wiedząc, czy lokator mnie usłyszał zastukałam głośniej, jednak wciąż bez efektu.

Przyjrzałam się klamce, zastanawiając się, czy nie stopić jej moim specjałem

Alchemika, ale natychmiast odrzuciłam ten pomysł. Nawet w tak zapuszczonym budynku
jakiś sąsiad mógłby podnieść alarm widząc, że próbuję włamać się komuś do mieszkania. Nie
chciałam przyciągać niczyjej uwagi. Sytuacja stawała się coraz bardziej frustrująca, a przecież
nie mogłam tu sterczeć przez cały dzień.

Rozważyłam moje opcje. Wszyscy twierdzili, że jestem bystra. Na pewno istniało

jakieś sensowne wyjście z tej sytuacji? Czekanie na korytarzu odpadało, bo nie miałam
pojęcia, kiedy Marcus czy może raczej „Dave” raczy się pokazać. Poza tym nie chciałam
spędzać w tym zapuszczonym korytarzu ani chwili dłużej niż musiałam. Gdyby tylko dało się
dostać do mieszkania nie niszcząc…

I wtedy mnie olśniło. Jęknęłam. Ten pomysł wcale mi się nie podobał, ale powinien

rozwiązać mój problem.

Wyszłam z budynku i pomachałam do chłopca, który bawił się w skakanie ze

schodów.

- Widziałaś się z Dave’m? – spytał.

- Nie.

Chłopiec kiwnął głową.

- Zwykle gdzieś wybywa.

To powinno okazać się pomocne przy następnej fazie mojego szalonego planu.

Zostawiłam chłopca i obeszłam budynek, szczęśliwie nie napotykając nikogo po drodze. Na
tyłach znalazłam najbardziej rozklekotane schody pożarowe, jakie w życiu widziałam. Biorąc
pod uwagę wyśrubowane wymogi bezpieczeństwa w Kalifornii zdziwiłam się, że nikt tego nie
zgłosił. Inna sprawa, że sądząc po nędznym stanie budynku, jego właściciel prawdopodobnie
nie zabrałby się za naprawy zbyt szybko.

Upewniwszy się po raz kolejny, że nikogo nie ma w okolicy, stanęłam w cieniu

schodów pożarowych, mając nadzieję, że choćby trochę mnie osłonią. Wyjęłam z torby jeden
z moich uroków: naszyjnik z agatu i wronich piór. Założyłam go i wyrecytowałam zaklęcie w
grece.  Poczułam  przepływające  przeze  mnie  ciepło  magii,  ale  nie  dostrzegłam  żadnych
widocznych  zmian.  Teoretycznie  powinnam  teraz  być  niewidzialna  dla  tych,  którzy  nie
wiedzieli,  że  powinni  mnie  wypatrywać.  Nie  potrafiłam  powiedzieć,  czy  to  podziałało  czy
nie. Cóż, dowiem się, jeśli ktoś się napatoczy i zażąda wyjaśnień, dlaczego próbuję dostać się
do cudzego mieszkania drogą ewakuacyjną.

Gdy stanęłam na pierwszym stopniu prawie zrezygnowałam ze swojego planu. Schody

skrzypiały i chwiały się; cała konstrukcja była tak przerdzewiała, że wcale by mnie nie
zdziwiło, gdyby rozpadła się pod moim ciężarem. Zamarłam w miejscu próbując zebrać się na
odwagę. Powtórzyłam sobie, że to może być moja jedyna szansa na znalezienie Marcusa.
Chłopczyk na parkingu potwierdził, że on tu mieszka. Nie mogłam zmarnować takiej okazji.

Przełknęłam i ostrożnie kontynuowałam wspinaczkę. Gdy dotarłam do trzeciego piętra

z niedowierzaniem zagapiłam się w dół nie mogąc uwierzyć, że schody jakoś to przetrwały.
Teraz pojawiał się kolejny problem – według moich obliczeń mieszkanie Marcusa znajdowało
się jedno okno dalej od schodów pożarowych. Nie był to jakiś wielki dystans, ale

perspektywa pokonania tej odległości posuwając się po wąskim gzymsie sprawiała, że równie
dobrze mogłyby to być kilometry. Na dokładkę później musiałam się jeszcze przedostać przez
okno. Było zamknięte, co miało sens skoro Marcus się ukrywał

. Miałam przy sobie parę

magicznych amuletów, które mogły stopić szkoło, ale wątpiłam, czy zdołam się nimi
posłużyć wisząc na wąskim gzymsie – wyglądało na to, że muszę się przekonać, w jakim
stopniu poprawiłam swój celownik na WFie.

Bezustannie świadoma niebezpiecznych schodów wyjęłam z torby woreczek z pyłem.

Oceniłam dystans i mocno nim rzuciłam celując w okno, jednocześnie recytując zaklęcie –
spudłowałam. Woreczek uderzył o ścianę wzbijając chmurę pyłu, który zaczął wżerać się w
tynk. Skrzywiłam się widząc zniszczenia. Zaklęcie w końcu się wyczerpało, zostawiając po
sobie sporą dziurę. Na szczęście nie przeżarło się aż na drugą stronę, a biorąc pod uwagę stan
budynku, pewnie i tak nikt niczego nie zauważy.

Miałam jeszcze tylko jeden woreczek i tym razem musiałam się lepiej przyłożyć.

Okno  było  tak  duże,  że  nie  mogłam  spudłować.  Rzuciłam  mocno  –  i  trafiłam.  Pył
rozprzestrzenił  się  na  oknie,  powodując  natychmiastową  reakcję  i  topiąc  szkło,  które
rozpłynęło  się jak lód  w słońcu.  Obserwowałam  rozwój wypadków mając nadzieję, że czar
nie wypali się przed czasem. Dziura musiała rozrosnąć się na tyle, żebym mogła się przez nią
przecisnąć. Na szczęście, gdy było już po wszystkim, nabrałam pewności, że dam rady dostać
do środka – naturalnie jeśli przeżyję wędrówkę do okna.

Nie miałam lęku wysokości, ale gdy przesuwałam się po gzymsie, prześladowało nie

wrażenie, że jestem na szczycie drapacza chmur. Serce podeszło mi do gardła i zabrałam się
za obliczanie prawdopodobieństwa przeżycia upadku z trzeciego piętra. Dłonie zaczęły mi się
pocić, ale zmusiłam się do spokoju. Zaszłam tak daleko i nie zamierzałam dopuścić, żeby
dłoń omsknęła mi się w ostatniej chwili.

Jak się okazało to stopa mi się omsknęła. Świat zawirował, a ja desperacko

wyciągnęłam ręce w ostatniej  chwili chwytając się wewnętrznej  strony okna. Podciągnęłam
się  i  dzięki  adrenalinie  dodającej  mi  sił,  zdołałam  przerzucić  jedną  nogę  przez  parapet.
Wzięłam głęboki oddech, próbując uspokoić walące serce. Byłam bezpieczna. Dam rady. Po
chwili udało mi się wciągnąć drugą nogę i wpadłam do pokoju.

Wylądowałam na podłodze. Nogi miałam jak z waty i nie mogłam zapanować nad

przyspieszonym  oddechem.  O  mały  włos.  Gdybym  mój  refleks  był  choćby  trochę  gorszy,
przekonałabym się na własnej skórze, jak spisuje się ludzkie ciało w konfrontacji z upadkiem
z  trzeciego  piętra.  Kochałam  naukę,  ale  jakoś  nie  miałam  ochoty  przeprowadzać  takiego
eksperymentu  na  sobie.  Może  to  spędzanie  czasu  w  towarzystwie  dampirów  pomogło  mi
poprawić formę.

Gdy w końcu się uspokoiłam, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Znalazłam się w

dokładnie  tym  samym  mieszkaniu,  które  widziałam  w  wizji.  Obejrzałam  się  sprawdzając
misję  i  upewniając  się,  że  trafiłam  we  właściwe  miejsce.  Tak,  widok  się  zgadzał.
Rozpoznałam też leżący na podłodze materac i tych kilka porozrzucanych rzeczy. Po drugiej
stronie  pomieszczenia  zobaczyłam  drzwi  wejściowe  wyposażone  w  kilka  nowoczesnych
zamków. Stopienie zewnętrznej klamki w niczym by mi nie pomogło.

- Teraz co? – wymamrotałam.

Dostałam się do środka. Wprawdzie nie znalazłam Marcusa, ale byłam w jego

mieszkaniu. Nie miałam pewności, czego właściwie szukać, ale równie dobrze mogłam

To co? Jak się ukrywasz, to nie wolno nawet wywietrzyć w pokoju?

zacząć.

Najpierw sprawdziłam materac nie spodziewając się zbyt wiele. W przeciwieństwie do

mojego  łóżka,  pod  tym  materacem  nie  dało  się  za  wiele  schować,  ale  mogły  się  tam  czaić
szczury i Bóg jeden wie jakie jeszcze formy życia. Dobrze wiedząc, że się krzywię, ostrożnie
uniosłam róg, ale okazało się, że nic tam nie ma – przynajmniej nic mnie nie zaatakowało. Za
następny cel obrałam bezładną stertę ubrań. Przekopywanie się przez cudze brudy (założyłam,
że  tak  jest  skoro  leżały  na  podłodze)  nie  było  wiele  lepsze  niż  zaglądanie  pod  materac.
Zapach  płynu  do  płukania  podpowiedział  mi,  że  te  ciuchy  jednak  zostały  wyprane.  Nie
dostrzegałam  w  nich  nic  niezwykłego;  ewidentnie  należały  do  faceta,  prawdopodobnie
młodego,  co  zgadzało  się  z  tym,  co  wiedziałam  o  Marcusie.  Dżinsy.  T-shirty.  Bokserki…
Przekopując  się  przez  stertę,  odruchowo  prawie  zaczęłam  je  składać,  ale  w  porę
przypomniałam sobie, że nie chcę zostawiać po sobie żadnych śladów. Oczywiście stopione
okno tak jakby mnie zdradzało.

W pobliżu leżało parę przedmiotów osobistego użytku – szczoteczka do zębów i

dezodorant nazywający się jakże oryginalnie „Ocean Fiesta”. Nie licząc rozklekotanego
drewnianego krzesła i telewizora starego jak matka Ziemia, w pustym pokoju znajdował się
tylko jeden przedmiot służący rozrywce: sponiewierane wydanie „Buszującego w zbożu”

- Cudnie – wymamrotałam, zastanawiając się jak to świadczy o osobie nie

posiadającej żadnych innych osobistych rzeczy. – Marcus Finch jest zadufanym pozerem.

Łazienka wywoływała klaustrofobię – kabina prysznicowa, sedes i odrapana

umywalka ledwie się w niej mieściły. Sądząc po pleśni na podłodze, wylewało się na nią
mnóstwo wody za każdym razem, gdy prysznic był w użyciu. Ogromny czarny pająk
przebiegł po zlewie, a ja wycofałam się w te pędy.

Pokonana zaczęłam badać wąskie drzwi do szafy. Tyle się napracowałam i zamiast

Marcusa Fincha znalazłam tylko jego „milusie” mieszkanie. Nic nie zyskałam. Nie mogłam
też czekać na niego wiecznie. Problem w tym, że gdybym była Marcusem i po powrocie do
domu znalazła stopione okno, wyszłabym i znalazłabym sobie lepszą kryjówkę. Jeśli mi
ucieknie, nie będę miała innego wyboru niż powtórzenie zaklęcia i…

- Aaach!

Gdy otworzyłam drzwi szafy, coś z niej na mnie wyskoczyło – i to bynajmniej nie

szczur albo karaluch.

To był mężczyzna.
Szafa była naprawdę ciasna, więc na cud zakrawało, że w ogóle się tam zmieścił.

Niestety nie miałam czasu na przemyślenie logistycznych aspektów sprawy, bo jego pięść
wystrzeliła uderzając mnie w bok twarzy.

Zdarzyło mi się już być rzucaną na ceglane ściany i gryzioną przez strzygi, ale nikt

nigdy mnie nie uderzył i nie było to doświadczenie, które zamierzałam powtarzać.
Zatoczyłam się do tyłu zbyt zaskoczona, żeby od razu zareagować. Facet rzucił się na mnie,
złapał mnie za ramiona i potrząsnął pochylając się ku mnie.

- Jak mnie znaleźliście? – krzyknął. – Ilu was jest?

Bok twarzy promieniował mi bólem, ale jakoś zdołałam się otrząsnąć. W zeszłym

Książka autorstwa J. D. Salingera. Szybko stała się jedną z najbardziej napiętnowanych książek w

USA dzięki wulgarności i poruszanej tematyce seksualności nieletnich. Główny bohater książki, Holden
Caulfield, stał się ikoną nastoletnich buntowników i prowokatorów. Thx, ciociu.

miesiącu zapisałam się na kurs samoobrony u lekko stukniętego hodowcy psów Chihuahua,
który wyglądał jak pirat. Malachi Wolfe zachowywał się dość ekscentrycznie, ale i tak udało
mu się nauczyć nas paru przydatnych rzeczy, które teraz mi się przypomniały. Wpakowałam
napastnikowi kolano w brzuch. Jego niebieskie oczy rozszerzyły się w szoku, gdy mnie puścił
i upadł na podłogę. Niestety nie został tam zbyt długo. Pozbierał się do pionu i rzucił na mnie,
ale zdążyłam złapać krzesło i wykorzystałam je do trzymania go na dystans.

- Nie zbliżaj się – ostrzegłam. – Chcę tylko…

Ignorując moje groźby, facet zaatakował łapiąc krzesło za nogę i wyrywając mi je.

Zagonił mnie do kąta i chociaż Eddie nauczył mnie paru sztuczek jakoś niezbyt wierzyłam, że
potrafię komuś porządnie przywalić. Mimo to podjęłam niezłą walkę, gdy mój przeciwnik
znów spróbował mnie złapać. Szamotaliśmy się ze sobą i oboje wylądowaliśmy na podłodze.
Kopałam i drapałam jak szalona, stawiając zaciekły opór. Żeby mnie unieruchomić musiał
mnie przycisnąć używając pełnej masy swojego ciała. Jego pech, że zostało mi na tyle luzu,
że mogłam sięgnąć do kieszeni.

- Kto cię nasłał? – domagał się. – Gdzie są pozostali?

Nie odpowiedziałam. Zamiast tego jedną ręką wyjęłam niewielką fiolkę i otworzyłam

korek.  Przypominająca  suchy  lód  zawartość  natychmiast  uniosła  się  w  postaci  ohydnego
żółtego oparu. Zamachnęłam się tym paskudztwem na twarz napastnika. Odskoczył z odrazą,
a w jego oczach pojawiły się łzy. Substancja sama w sobie była względnie nieszkodliwa, ale
jej  opary  działały  jak  gaz  pieprzowy.  Puścił  mnie,  a  ja  korzystając  z  okazji  zdołałam  go
zepchnąć  i  przyszpilić  do  ziemi  z  siłą,  o  którą  siebie  nawet  nie  podejrzewałam.
Potraktowałam  jego  nadgarstek  łokciem,  co  sprawiło,  że  jęknął  z  bólu.  W  drugiej  ręce
ściskałam fiolkę, którą zamachnęłam się, jakbym groziła mu maczetą. Wiedziałam, że to nie
zwiedzie  go  na  długo,  ale  liczyłam,  że  zyskałam  dość  czasu,  aby  oszacować  swoje  opcje.
Teraz,  gdy  się  nie  ruszał,  nareszcie  mogłam  mu  się  porządnie  przyjrzeć  i  ulżyło  mi,  gdy
przekonałam  się,  że  przynajmniej  osiągnęłam  cel  swoich  poszukiwań.  Okazało  się,  że  jest
młody i przystojny z policzkiem przyozdobionym tatuażem koloru indygo, który przedstawiał
abstrakcyjny wzór przypominający koronkę z półksiężyców. Słaby srebrny połysk przenikał
między niebieskimi liniami.

- Miło cię poznać, Marcus.

Właśnie wtedy stało się coś przedziwnego. On też próbował mi się przyjrzeć,

mrugając zaciekle by pozbyć się łez i na jego twarzy pojawiło się rozpoznanie.

- Sydney Sage – wydyszał. – Szukałem cię.

Nie miałam czasu, żeby się dziwić, bo nagle usłyszałam szczęk bezpiecznika i lufa

dotknęła mojej potylicy.

- Złaź z niego – polecił nowy głos. – I puść bombę dymną.

MOGŁAM BYĆ ZDETERMINOWANA, żeby znaleźć Marcusa, ale absolutnie nie

zamierzałam się spierać, gdy ktoś przykładał mi broń do głowy.

Podniosłam ręce do góry i powoli wstałam, nie odwracając się ku nowoprzybyłej.

Równie ostrożnie odsunęłam sie od Marcusa i położyłam fiolkę na podłodze. Wciąż unosiły
się z niej opary, ale chemikalia niedługo się wypalą. W końcu odważyłam się ostrożnie
zerknąć za siebie. Ledwie mogłam uwierzyć swoim oczom, gdy zobaczyłam stojącą za mną
dziewczynę.

- Nic ci nie jest? – spytała Marcusa, który chwiejnie zbierał się z podłogi. – Przyszłam,

jak mogłam najszybciej.

- Ty! – nie potrafiłam się zdobyć na nic bardziej elokwentnego.

Dziewczyna była gdzieś w moim wieku i miała długie, potargane blond włosy. Wciąż

celowała do mnie z pistoletu, ale na jej twarzy pojawił się niewielki uśmiech.

- Miło znów cię zobaczyć.

Nie odwzajemniałam tego odczucia. Ostatnio widziałam ją na arenie Wojowników.

Wtedy  też  entuzjastycznie  wymachiwała  bronią  z  grymasem  przyklejonym  do  twarzy.
Pomiatała  mną,  groziła  mi  i  jasno  dawała  do  zrozumienia,  że  ma  mnie  za  skończonego
heretyka, skoro broniłam Sonii. Teraz wyglądała na o wiele spokojniejszą niż wśród tamtych
fanatyków,  ale  ja  nie  zapominałam,  czym  była  –  ani  implikacji  tego.  Z  niedowierzaniem
zwróciłam się do Marcusa. Ściskał sobie nadgarstek, który uszkodziłam łokciem.

- Ty… jesteś jednym z Wojowników Światłości!

Jeszcze chyba nigdy w całym życiu nie czułam się równie rozczarowana. Wiązałam z

Marcusem  tyle  nadziei.  Zdążyłam  sobie  stworzyć  obraz  jego,  jako  jakiegoś  giganta,
zbuntowanego  wybawcy,  który  wtajemniczy  mnie  we  wszystkie  sekrety  i  uwolni  od  bycia
kolejnym  trybikiem  w  machinie  Alchemików.  Ale  to  wszystko  okazało  się  kłamstwem.
Clarence powiedział, że Marcus w jakiś sposób przekonał Wojowników do zostawienia go w
spokoju.  Założyłam,  że  dokonał  tego,  bo  miał  nad  nimi  jakąś  wielką  przewagę,  którą
wykorzystał,  ale  wyglądało  na  to,  że  kluczem  do  sukcesu  była  przynależność  do  tych
popaprańców.

Spojrzał na mnie znad swojego nadgarstka.

- Co? Że niby jestem z tymi pomyleńcami? Za cholerę nie.

Prawie machnęłam ręką w stronę dziewczyny, ale zdecydowałam, że może lepiej nie

wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Zadowoliłam się kiwnięciem głową i przy okazji
zauważyłam, że wszystkie zamki w drzwiach zostały otworzone. Szamotanina z Marcusem
tak mnie pochłonęła, że nic nie usłyszałam.

- Doprawdy? Więc jak to się stało, że jedna z nich właśnie cię uratowała?

- Tak naprawdę do nich nie należę – powiedziała niemal spokojnie, ale pistolet trochę

psuł wrażenie. – To znaczy, w pewnym sensie jestem z nimi…

- Sabrina jest szpiegiem – wyjaśnił Marcus. Teraz, gdy go nie atakowałam, on też

wyglądał na bardziej rozluźnionego. – I to jakim uroczym. Pracuje pod przykrywką od prawie
roku. Właśnie ona opowiedziała mi o tobie.

Po raz kolejny nie bardzo wiedziałam jak odpowiedzieć. Nie byłam też pewna, czy

kupuję tę historyjkę o szpiegu.

- Co takiego mu powiedziałaś?

Rzucił mi uśmiech godny filmowego gwiazdora. Jego zęby były tak białe, że zaczęłam

się zastanawiać, czy nie używa jakiegoś wybielacza. Średnio to pasowało do wiecznie
kryjącego się buntownika, ale tego dnia nic nie wyglądało tak, jak się spodziewałam.

- Opowiedziała mi o dziewczynie Alchemików, która broniła Morojki, a później

pomogła dowodzić najazd dampirów.

Dowodzić? Nie za bardzo. Nikt – a Stanton w szczególności – nie uznał za stosowne

mnie wtajemniczyć, że ma dojść do jakiegoś najazdu i dowiedziałam się już po fakcie.
Oczywiście nie zamierzałam teraz o tym wspominać.

- Alchemicy zatwierdzili akcję – powiedziałam.

- Widziałam, w jaki sposób przemawiałaś – odezwała się Sabrina. Patrzyła to na mnie

to na Marcusa, obdarzając mnie twardymi spojrzeniami, a jego pełnymi uwielbienia. – To
płynęło z serca. I widzisz, przez jakiś czas cię obserwowaliśmy. Spędzasz strasznie dużo
czasu z Morojami i dampirami w Palm Springs.

- Taka praca – powiedziałam.

Na arenie jakoś nie wyglądała na szczególnie wzruszoną moją przemową – raczej

jakby żałowała, że nie miała okazji poczęstować mnie kulką.

Uśmiech Marcusa stał się znaczący.

- Z tego, co słyszałem, wyglądasz jakbyś niemal przyjaźniła się z tymi Morojami. A

teraz jeszcze się tu pojawiasz w poszukiwaniu mnie. Definitywnie jesteś takim dysydentem,
jak mieliśmy nadzieję.

Nie, to ani trochę nie zmierzało w takim kierunki, jak planowałam. Tak właściwie w

zupełnie przeciwny. Byłam tak z siebie dumna, że udało mi się wytropić Marcusa, ale nie
miałam pojęcia, że on już mnie obserwuje. Nie podobało mi się to, bo sprawiało, że czułam
się zagrożona i nie pomagało nawet to, że mówili niektóre z rzeczy, które chciałam usłyszeć.
Musiałam poczuć, że znowu kontroluję sytuację, więc próbowałam rozegrać to na zimno.

- Może za chwilę pojawią się pozostali Alchemicy – powiedziałam.

- Już by tu byli – odparł, przejrzawszy mój blef. – Nie puściliby cię samej… ale

przyznaję,  że  na  początku  spanikowałem  na  twój  widok.  Nie  poznałem  cię  od  razu  i
myślałem,  że  jesteś  tu  z  innymi.  –  Urwał  i  jego  pewność  siebie  ustąpiła  zmieszaniu.  –
Przepraszam  za…  ee,  uderzenie  cię.  Może  poczujesz  się  od  tego  lepiej,  ale  zrobiłaś  coś
naprawdę poważnego z moim nadgarstkiem.

Na twarzy Sabriny odmalowało się zmartwienie.

- Och, Marcus. Może powinniśmy zabrać się do lekarza?

Spróbował poruszyć nadgarstkiem i pokręcił głową.

- Wiesz, że nie możemy. Mogą obserwować szpitale. Takie miejsca są aż zbyt łatwe

do monitorowania.

- Ty naprawdę ukrywasz się przed Alchemikami – oznajmiłam z podziwem.

Przytaknął wyglądając na niemal dumnego.

- Wątpiłaś w to? Byłem pewny, że o tym wiesz.

- Tak podejrzewałam, ale oni nigdy tego nie potwierdzili. Właściwie zaprzeczają, że w

ogóle istniejesz.

To najwyraźniej go rozbawiło. W sumie jego wszystko śmieszyło, co uważałam za

lekko irytujące.

- No. Inni też mi o tym mówili.

- Jacy inni?

- Tacy jak ty. – Te niebieskie oczy przyglądały mi się przez chwilę, jakby mogły

przejrzeć wszystkie moje sekrety. – Inni Alchemicy, którzy chcą się wyrwać spod ich władzy.

Wiedziałam, że mam oczy jak spodki.

- A są tacy?

Nie puszczając swojego nadgarstka, Marcus usiadł na podłodze opierając się o ścianę.

- Rozgość się. Sabrina, schowaj tego gnata. Nie sądzę, żeby Sydney próbowała czegoś

niedobrego.

Sabrina nie wyglądała na przekonaną, ale po chwili posłuchała. Usiadła na podłodze

opiekuńczo wysuwając się trochę przed niego.

- Wolę postać – poinformowałam ich.

Żadna siła nie mogła mnie zmusić, żebym usiadła na tej podłodze. Po tarzaniu się po

niej z Marcusem miałam ochotę wykąpać się w płynie do dezynfekcji. Marcus wzruszył
ramionami.

- Jak uważasz. Chcesz odpowiedzi? Najpierw sama coś mi powiedz. Dlaczego mnie

szukałaś w tajemnicy przed Alchemikami?

Nie podobało mi się wrażenie, że jestem przesłuchiwana, ale sterczenie tutaj bez

wdania się w dialog mijało się z celem.

- Clarence powiedział mi o tobie – oznajmiłam w końcu. – Pokazał mi twoje zdjęcie i

zobaczyłam, że zrobiłeś tatuaż na lilii. Nawet nie wiedziałam, że to możliwe.

Ten tatuaż był praktycznie niezniszczalny.

- Clarence Donahue? – Marcus wyglądał na szczerze zadowolonego. – Porządny facet.

Zakładam, że przyjaźnisz się z nim, skoro mieszkasz w Palm Springs, co?

Zaczęłam zaprzeczać, ale zmieniłam zdanie. No bo właściwie jak inaczej to określić?

- Nie łatwo to zdobyć – dodał Marcus poklepując niebieski tatuaż. – Musisz się bardzo

postarać, żeby to zrobić.

Cofnęłam się.

- Moment. Wcale nie mówiłam, że tego chcę. I niby dlaczego miałabym chcieć?

- Bo to cię wyzwoli – powiedział po prostu. – Tatuaż powstrzymuje cię przed

mówieniem o sprawach wampirów, zgadza się? Ale chyba nie myślisz że to wszystko, co
robi? Pomyśl. Nic go nie powstrzymuje przed kontrolowaniem cię na inne sposoby.

Dałam spokój nadziejom, że z tej rozmowy wyniknie coś dobrego, bo każdy temat był

bardziej zwariowany niż poprzedni.

- Nigdy nie słyszałam, o czymś takim ani nie czułam nic, co by na to wskazywało.

Wszystko w pełni kontroluję, nie licząc cenzury informacji o wampirach.

Przytaknął.

- Możliwe. Początkowy tatuaż zawiera tylko to. Dodają nawet składniki tylko, jeśli

poprawiają tatuaż, gdy mają powody do wątpienia w twoją lojalność. Czasami ludzie potrafią
zwalczyć nawet to, a wtedy… cóż, lądują w obozach reedukacyjnych.

Jego słowa przyprawiły mnie o zimny dreszcz i dotknęłam policzka, przypominając

sobie spotkanie, w czasie którego zostałam przydzielona do Palm Springs.

- Niedawno poprawili mój tatuaż… ale to było rutynowe.

Rutynowe. Normalne. Na pewno nie stało się to, co sugerował.

- Może. – Przekrzywił głowę i rzucił mi kolejne przenikliwe spojrzenie. – A zrobiłaś

wcześniej coś złego, kochaniutka?

Na przykład pomogłam uciec pewnej dampirzycy?

- Zależy od twojej definicji zła.

Oboje się roześmiali. Śmiech Marcusa był głośny i całkiem zaraźliwy – ale sytuacja

wyglądała zbyt poważnie z mojego punktu widzenia, żeby do nich dołączyć.

- W takim razie mogli wzmocnić twoją lojalność względem organizacji – powiedział

wciąż chichocząc. – Jednak albo nie dali zbyt mocnego przymusu, albo go pokonałaś… w
przeciwnym wypadku nie byłoby cię tutaj. – Zerknął na Sabrinę. – Jak uważasz?

Sabrina przyjrzała mi się krytycznie. Wciąż miałam opory przed uwierzeniem w jej

dobre intencje.

- Myślę, że byłaby dobrym dodatkiem. A skoro wciąż jest w organizacji, mogłaby

pomóc nam z… tą inną sprawą.

- Też tak uważam – zgodził się.

Założyłam ręce na piersi. Nie znosiłam, gdy ktoś rozmawiał na mój temat, jakby mnie

przy tym nie było.

- Dobrym dodatkiem do czego?

- Naszej grupy. – Następnie zwrócił się do Sabriny. – Wiesz, naprawdę musimy

wymyślić dla nas jakąś nazwę. – Ona prychnęła, a Marcus znów skupił się na mnie. – Niezła
z nas zbieranina. Niektórzy są byłymi Wojownikami albo podwójnymi agentami jak Sabrina.
Inni to zbuntowani Alchemicy.

- A czym się zajmujecie? – Wskazałam na mieszkanie. – To jakoś nie wygląda na

super-nowoczesną tajną bazę wypadową zakonspirowanej organizacji.

- No proszę. Ładna i zabawna – oznajmił zachwycony. – Robimy to samo co ty… albo

to,  co  chciałabyś  robić.  Lubimy  Morojów.  Chcemy  im  pomóc…  na  naszych  własnych
warunkach. Teoretycznie Alchemicy też im pomagają, ale wszyscy wiemy, że to opiera się na
strachu  i  niechęci…  że  nie  wspomnę  o  ścisłej  kontroli  pracowników.  W  tym  układzie,
działamy  w  tajemnicy,  bo  Alchemików  jakoś  nie  da  się  nazwać  fanami  samowolki.  Moimi

fanami też naprawdę nie są i właśnie dlatego ląduję w takich dziurach jak ta.

- Mamy oko i na Wojowników – dodała Sabrina krzywiąc się. – Nienawidzę bycia

wśród tych psychopatów i udawania, że jestem jedną z nich. Twierdzą, że chcą zniszczyć
tylko strzygi… ale słyszałam, że o Morojach też niejedno mówią…

Pomyślałam o jednym z bardziej niepokojących momentów na arenie Wojowników.

Słyszałam, jak jeden z nich rzucił enigmatyczny komentarz, że pewnego dnia rozprawią się
również z Morojami.

- Ale co robicie tak konkretnie?

Gadanina o rebeliach i tajnych operacjach to jedno, ale doprowadzenie do

autentycznych zmian to już zupełnie inna sprawa. Odwiedziłam moją siostrę, Carly, na jej
uniwersytecie i widziałam sporo studenckich komitetów, które chciały zmienić świat.
Większość z nich siedziała popijając kawę, dużo mówiąc i niewiele robiąc.

Marcus i Sabrina wymienili spojrzenia.

- Nie mogę za wiele powiedzieć o naszych operacjach – oznajmił. – Przynajmniej

dopóki nie będę miał pewności, że chcesz przełamać swój tatuaż.

Przełamanie tatuażu. Te słowa miały w sobie jakiś złowieszczy – że nie wspomnę

ostateczny – wydźwięk i nagle zaczęłam się zastanawiać, co ja tu robię. Kim tak naprawdę
byli ci ludzie? Właściwie dlaczego się z nimi zadawałam? I wtedy naszła mnie inna, jeszcze
bardziej przerażająca myśl: „A może to tatuaż zmusza mnie do zwątpienia w nich? Czy to on
sprawia, że odnoszę się sceptycznie względem wszystkich, którzy kwestionują poczynania
Alchemików? Co jeśli Marcus ma rację?”

- Tak naprawdę tego też nie rozumiem – powiedziałam im. – Co oznacza to

„przełamanie” tatuażu? Chodzi o nałożenie na niego innego atramentu?

Marcus wstał.

- Wszystko we właściwym czasie. Teraz musimy się stąd wynosić. Wiem, że byłaś

ostrożna, ale zakładam, że posłużyłaś się środkami Alchemików, żeby mnie znaleźć?

Zawahałam się. Nawet jeśli ci ludzie byli szczerzy i mieli dobre intencje wobec

Morojów, w żadnym razie nie zamierzałam zdradzać im moich powiązań z magią.

- Coś w tym stylu.

- Wierzę, że jesteś dobra, ale nie możemy ryzykować. To miejsce jest już spalone.

Rozejrzał się smętnie po mieszkaniu. Szczerze mówiąc, uważałam, że powinien się

cieszyć, że dałam mu pretekst do wyniesienia się z tej nory.

Sabrina też wstała, poważniejąc.

- Sprawdzę, czy zapasowa kryjówka jest gotowa.

- Jak zawsze jesteś aniołem – pochwalił ją.

- Hej, skąd wiedziałeś, że się pojawię? – spytałam. – Miałeś czas, żeby się schować i

do niej zadzwonić.

Tak naprawdę chciałam wiedzieć, jakim cudem zobaczył mnie przez czar

niewidzialności. Czułam wypełniającą mnie magię. Byłam pewna, że prawidłowo posłużyłam
się magią, ale on i tak mnie odkrył. Czar nie działał na osobę, która wiedziała, że ma kogoś
wypatrywać. Może Marcus wyjrzał przez okno, gdy oceniałam schody pożarowe? Doprawdy
nie mógł sobie wybrać gorszego momentu.

- Tony mnie ostrzegł. – Marcus obdarzył mnie jeszcze jednym z tych swoich

oszałamiających uśmiechów. Myślę, że próbował mnie sprowokować do uśmiechnięcia się w
odpowiedzi. – Dobry z niego dzieciak.

Tony? Zrozumiałam. Chłopiec z parkingu. Udawał, że mi pomaga, a później mnie

wystawił.  Musiał  ostrzec  Marcusa,  gdy  wchodziłam  po  schodach  pożarowych.  Możliwe,  że
Marcus  otwierał  wyłącznie,  jeśli  zapukało  się  w  jakiś  ustalony  sposób.  Teraz  przynajmniej
wiedziałam, że rzuciłam zaklęcie poprawnie. Nie zadziałało tylko dlatego,  że Marcus został
zawczasu ostrzeżony, że szuka go jakaś dziewczyna.

Zaczął pakować swój skromny dobytek do plecaka.

- Tak swoją drogą „Buszujący w zbożu” to wspaniała książka. – Mrugnął do mnie. –

Może pewnego dnia podyskutujemy o literaturze.

Nie byłam tym zainteresowana. Obserwując go zauważyłam, że oszczędza swój

uszkodzony nadgarstek. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę kogoś zraniłam i mimo wszystko
czułam się trochę winna.

- Trzeba coś z tym zrobić – powiedziałam, a Sabrina przytaknęła.

Westchnął.

- Nie mogę. A przynajmniej nie dzięki konwencjonalnym metodom. Alchemicy mają

oczy wszędzie.

Konwencjonalne metody.

- Hm, chyba mogę ci pomóc w uzdrowieniu tego w niekonwencjonalny sposób –

powiedziałam.

- Znasz jakiegoś lekarza, który pracuje na lewo? – spytała z nadzieją Sabrina.

- Nie. Ale znam Moroja, który jest użytkownikiem ducha.

Marcus zamarł. Myśl, że go zaskoczyłam była całkiem przyjemna.

- Poważnie? Słyszeliśmy o nich, ale nigdy żadnego nie spotkaliśmy. Ta kobieta, którą

pojmali… Sonia? Ona była użytkowniczką ducha, prawda? Zniknęła zanim zdążyliśmy
dowiedzieć się więcej.

Poczułam ukłucie niepokoju mówiąc im o Adrianie, ale jeśli mnie obserwowali,

Sabrina najpewniej i tak wiedziała, że go znam.

- Prawda, ale nie była jedyna w Palm Springs. Mogę cię do niego zabrać, a on cię

uzdrowi.

Podekscytowany Marcus rozpromienił się. Sabrina popatrzyła na niego ze zgrozą.

- Nie możesz tak po prostu pojechać z nią.

Zmartwienie tu słyszałam, czy zazdrość?

- Dlaczego nie? – spytał. – Ona nam zaufała, więc musimy odwdzięczyć się tym

samym. Zresztą nie mogę się doczekać spotkania z użytkownikiem ducha. Kryjówka jest
blisko Palm Springs. Sprawdź, czy wszystko jest w porządku, a później przyjdź po mnie.

To ani trochę nie podobało się Sabrinie. Może jeszcze nie do końca rozumiałam

dynamikę w ich zespole, ale było oczywiste, że uważa go za przywódcę i  zachowywała się
względem niego szalenie opiekuńczo. Tak właściwie podejrzewałam, że żywiła do niego nie
tylko  czysto  profesjonalne  uczucia.  Dyskutowali,  czy  to  bezpieczne,  czy  nie,  a  ja
przysłuchiwałam  się  bez  słowa.  W  międzyczasie  zastanawiałam  się,  czy  to  mnie  coś  nie

będzie groziło, jeśli zabiorę ze sobą obcego faceta. „Clarence mu ufał, a przecież jego
paranoja wybija sufit” przypomniałam sobie. Poza tym Marcus miał uszkodzony nadgarstek,
więc pewnie mogłam sobie z nim poradzić.

W końcu przekonał Sabrinę, żeby go puściła, ale na odchodnym jeszcze warknęła:

- Jeśli coś mu się stanie, jesteś trupem.

Wyglądało na to, że na arenie nie do końca udawała to hardcorowe nastawienie.
Rozdzieliliśmy sie i wkrótce znalazłam się z Marcusem na drodze do Palm Springs.

Próbowałam wyciągnąć z niego więcej informacji, ale nabrał wody w usta. Nie przeszkadzało
mu  to  w prawieniu  mi komplementów i  rzucaniu  komentarzy, które niewiele różniły się od
tekstów  na  podryw.  Biorąc  pod  uwagę  to,  że  z  Sabriną  też  cały  czas  się  przekomarzał,  nie
traktowałam tego poważnie. Pomyślałam, że pewnie tylko przywykł do tego, że kobiety same
się  na  niego  rzucają.  Musiałam  przyznać,  że  jest  całkiem  niezły,  ale  nie  wystarczyło,  żeby
mnie zdobyć.

Dotarliśmy do mieszkania Adriana o zachodzie słońca, a ja pomyślałam, że może

jednak powinnam go wcześniej uprzedzić, że się pojawimy. Cóż, było trochę za późno na to.

Podeszliśmy do drzwi i zapukałam trzy razy.

- Otwarte – zawołał głos z mieszkania, więc weszłam, a Marcus podążył za mną.

Adrian pracował nad abstrakcyjnym malowidłem, które przedstawiało kryształowy

pałac rodem z jakiegoś fantastycznego świata.

- Niespodziewana wizyta – powiedział. Zobaczył Marcusa i jego oczy się rozszerzyły.

– A niech mnie licho. Znalazłaś go.

- Dzięki tobie – odpowiedziałam.

Adrian spojrzał na mnie. Zaczął się uśmiechać… ale nagle ten uśmiech zniknął.

- Co ci się stało w twarz?

- Och. – Lekko dotknęłam opuchniętego miejsca. Wciąż je czułam, ale już nie bolało

jak wcześniej. Następne słowa wymknęły mi się bez myślenia: – Marcus mnie uderzył.

Jeszcze nie widziałam, żeby Adrian poruszał się tak szybko. Marcus nie miał szans

zareagować zwłaszcza, że był zmęczony wcześniejszą potyczką. Adrian pchnął go na ścianę i
– ku mojemu kompletnemu i bezdennemu zdumieniu – uderzył go. Kiedyś żartował, że jego
dłonie  nie  zostały  stworzone  do  brudnej  roboty,  więc  nic  mnie  nie  przygotowało  na  taki
rozwój  wypadków.  Prawdę  mówiąc  zawsze  mi  się  wydawało,  że  gdyby  miał  kogoś
zaatakować  posłużyłby  się  jakąś  sztuczką  ducha.  Jednak  patrząc  na  niego,  zdałam  sobie
sprawę,  że  w  tej  chwili  Adrianowi  ani  w  głowie  jakieś  przemyślane  magiczne  posunięcia.
Całkowicie przerzucił się na pierwotny bojowy tryb – widzisz zagrożenie, atakuj. Zobaczyłam
kolejną zaskakującą – ale fascynującą – stronę enigmy, którą był Adrian Iwaszkow.

Marcus szybko się ogarnął i odpowiedział w podobnym stylu. Odepchnął Adriana,

lekko się krzywiąc. Nawet zraniony wciąż był silny.

- Co do cholery? Kim jesteś?

- Facetem, który zrobi ci łomot za skrzywdzenie jej – poinformował go Adrian.

Znów spróbował go walnąć, ale Marcus zrobił unik i uderzył dość mocno, by posłać

Adriana na jedne z jego sztalug. Gdy Marcus znów ruszył do boju, Adrian przywitał go
manewrem żywcem wyjętym z kursu Wolfa. Biłabym brawo, gdybym nie była tak przerażona

rozwojem sytuacji. Wiedziałam, że niektóre dziewczyny myślą, że to seksowne, gdy faceci
biją się z ich powodu. Nie należałam do nich.

- Przestańcie! – krzyknęłam.

- Nikomu nie ujdzie na sucho uderzenie cię – odpowiedział Adrian.

- To nie ma nic wspólnego z tobą – odpowiedział Marcus.

- Ma wszystko, gdy to o nią chodzi.

Krążyli wokół siebie, czekając aż któryś wykona pierwszy ruch.

- Adrian – zawołałam. – To był tylko wypadek.

- Jakoś nie wygląda na wypadek – odpowiedział nie odrywając oczu od Marcusa.

- Powinieneś jej posłuchać – warknął Marcus. Zniknęło jego wyluzowanie, ale bycie

zaatakowanym chyba zwykle ma taki efekt. – To uchroniłoby twoją ładniutką twarz przed
uszkodzeniami. Ile czasu spędziłeś przed lustrem stylizując sobie włosy?

- Ja przynajmniej się czeszę – odciął się Adrian.

Marcus skoczył – ale nie wprost na Adriana. Chwycił malowidło na sztalugach i użył

go jako broni. Adrian znów zrobił unik, ale obraz nie miał już tyle szczęścia. Materiał się
podarł, a Marcus go odrzucił gotowy na następną rundę.

Adrian zerknął na obraz.

- No teraz to mnie naprawdę wkurzyłeś.

- Wystarczy!

Coś mi mówiło, że ci dwaj nie posłuchają głosu rozsądku, więc musiałam przejść do

bezpośredniej interwencji. Podbiegłam ku nim przez pokój i wepchnęłam się między nich.

- Sydney, zejdź mi z drogi – rozkazał Adrian.

- Właśnie – zgodził się Marcus. – Choć raz powiedział coś sensownego.

- Nie! – Wyciągnęłam ręce rozdzielając ich. – Obaj się uspokójcie… już! – Moj głos

zabrzmiał głośno w mieszkaniu i nie ruszyłam się z miejsca. – Spokój.

- Sydney… – W tonie Adriana pojawiła się niepewna nuta, której nie było, gdy mówił

mi, żebym się odsunęła.

Obdarzyłam ich obu twardym spojrzeniem.

- Adrian, to naprawdę był tylko wypadek. Marcus, to on ma ci pomóc, więc lepiej

okaż trochę szacunku.

Tym ostatnim totalnie wybiłam ich z rytmu.

- Czekaj – odezwał się Adrian. – Czy ty powiedziałaś „pomóc”?

Marcusa też zatkało.

- Ten gnojek jest użytkownikiem ducha?

- Obaj zachowujecie się jak idioci – upomniałam. Następnym razem, gdy będę miała

trochę czasu do zabicia, chyba poszukam jakiejś książki o zachowaniach napędzanych
testosteronem. Czasem nie ogarniam facetów. – Adrian, możemy gdzieś porozmawiać w
cztery oczy? Może w sypialni?

Adrian się zgodził, ale na odchodnym rzucił Marcusowi jeszcze jedno groźne

spojrzenie. Kazałam mu zostać na miejscu i pozostawało tylko mieć nadzieję, że nie wyleci i
nie zadzwoni po kogoś ze spluwą. Adrian poszedł za mną do swojej sypialni i zamknął za
nami drzwi.

- Wiesz – zaczął. – W normalnych okolicznościach zaproszenie przez ciebie do

sypialni byłoby jak spełnienie marzeń.

Skrzyżowałam ramiona i usiadłam na łóżku. Zrobiłam to tylko dlatego, że byłam

zmęczona i dopiero po chwili dotarło do mnie co robię. „Właśnie tu sypia Adrian. Dotykam
kołdry, którą okrywa się co noc. Co wtedy ma na sobie? A może nic?”

Zerwałam się.

- To był tylko wypadek – poinformowałam go. – Marcus myślał, że chcę go porwać.

Adrian usiadł, nie podzielając moich zahamowań względem łóżka. Skrzywił się,

zapewne odczuwając skutki uderzenia w brzuch.

- Nie opierałbym się gdybyś chciała mnie porwać.

Nie mógł sobie darować, nawet gdy coś go bolało.

- Mówię poważnie. Zadziałał instynkt, ale gdy zorientował się, kim jestem,

przepraszał mnie później przez całą drogę.

Tym przykułam jego uwagę.

- To on cię zna?

Zdałam mu raport z mojej wyprawy do Santa Barbara. Słuchał uważnie, przytakując, a

na jego twarzy na przemian gościła ciekawość i zaskoczenie.

- Do głowy mi nie przyszło, że jeśli go zabiorę ze sobą, ty też mu przyłożysz –

powiedziałam na zakończenie.

- Broniłem twojego honoru. – Adrian posłał mi swój szatański uśmieszek, który

zawsze doprowadzał mnie do furii i jednocześnie obezwładniał. – Bardzo po męsku, co?

- Strasznie – odpowiedziałam sucho. Nie przepadałam za przemocą, ale musiałam

przyznać, że zrobienie przez niego czegoś tak sprzecznego z charakterem, było całkiem
imponujące. Nie żebym kiedykolwiek przyznała, że tak myślę. – Wolfe byłby dumny.
Wytrzymasz bez dalszych pokazów „męskości” z Marcusem? Proszę?

Adrian pokręcił głową, wciąż uśmiechnięty.

- Jak ci to bez końca powtarzam… dla ciebie zrobię wszystko. Zawsze tylko miałem

nadzieję, że to będzie coś w stylu: „Adrian, zróbmy sobie gorącą kąpiel” albo „Adrian, mam
ochotę zjeść z tobą fondue”.

- Cóż, bywa, że musimy… Czy ty właśnie powiedziałeś fondue? – Czasami nie dało

się nadążyć za tokiem myśli Adriana. – Dlaczego niby miałabym powiedzieć coś takiego?

Wzruszył ramionami.

- Lubię fondue.

Nawet nie wiedziałam jak na to odpowiedzieć. Ten dzień stawał się coraz bardziej

wyczerpujący.

- Wybacz, że nie proszę o nic równie wspaniałego jak topiony ser, ale na razie muszę

się skupić na poznaniu Marcusa i jego grupy… i dowiedzeniu się o co chodzi z tatuażami.

Adrian zorientował się w powadze sytuacji. Wstał i delikatnie dotknął lilii na moim

policzku.

- Nie ufam mu. Niewykluczone, że cię wykorzystuje. Ale z drugiej strony… nie

podoba mi się myśl, że to może cię kontrolować.

- No to jest nas dwoje – przyznałam, trochę spuszczając z tonu.

Przez kilka oszałamiających chwil wodził palcami wzdłuż mojego policzka, ale

ostatecznie cofnął dłoń.

- Chyba opłaci się pomóc, jeśli zyskamy dzięki temu kilka odpowiedzi.

- Obiecasz mi, że nie wdasz się z nim w kolejną bójkę? Proszę?

- Obiecuję – powiedział. – Pod warunkiem, że sam nie zacznie.

- Jego też zmuszę, żeby obiecał się zachowywać. – Pozostawało mi tylko mieć

nadzieję, że ich „męska” natura nie skłoni ich do czegoś głupiego. Gdy tak nad tym
rozmyślałam niemal zapomniałam o innym problemie. – Och… Adrian, muszę cię poprosić o
jeszcze jedną przysługę. Dużą.

- Fondue? – spytał z nadzieją.

- Nie. Chodzi o siostrę pani Terwilliger…

Opowiedziałam mu, czego się dowiedziałam. Rozbawienie na jego twarzy zmieniło

się w niedowierzanie.

- I dopiero teraz mi o tym mówisz? – krzyknął, gdy skończyłam. – Ta wysysająca

dusze wiedźma poluje na ciebie?

- Nawet nie wie, że istnieję – nagle zaczęłam się tłumaczyć. – I tylko ja mogę pomóc,

a przynajmniej tak twierdzi pani Terwilliger. Uważa mnie za jakiegoś super-detektywa.

- No niezły z ciebie Sherlock Holmes – przyznał, ale był zbyt zdenerwowany, żeby

ciągnąć ten żart. – Ale i tak powinnaś zadzwonić i mi powiedzieć!

- Byłam ciut zajęta z Marcusem.

- Więc masz dziwne priorytety. To jest o wiele ważniejsze niż ta jego Wesoła Banda.

Jeśli mamy pokonać jakąś złą wiedźmę, zanim ona dorwie ciebie, to oczywiście, że pomogę.
– Zawahał się. – Pod jednym warunkiem.

Łypnęłam na niego podejrzliwie.

- Jakim?

- Pozwolisz mi się uzdrowić.

Cofnęłam się gwałtownie, zszokowana niemal w takim stopniu jakby zasugerował, że

on też mnie uderzy.

- Nie! Mowy nie ma! Nie ma takiej potrzeby. Jestem w lepszym stanie niż on.

- I chcesz wrócić do Amberwood z limo na twarzy? Nie dasz rady tego ukryć, Sage. A

jeśli Castile to zobaczy z Marcusa nie zostanie nawet mokra plama. – Adrian uparcie
skrzyżował ramiona. – Taka jest moja cena.

Blefował i ja zdawałam sobie z tego sprawę. Może byłam egoistką, ale wiedziałam, że

nie  pozwoli  mi  zmagać  się  samej  z  niebezpieczeństwem.  Niestety  miał  rację.  Jeszcze  nie
zdążyłam  zobaczyć  siniaka  zafundowanego  mi  przez  Marcusa,  ale  nie  miałam  ochoty
tłumaczyć  się  w  szkole,  tym  bardziej,  że  było  całkiem  możliwe,  że  Eddie  naprawdę
wyruszyłby na wojenną ścieżkę. Pobicie Marcusa przez wściekłego dampira mogłoby trochę

skomplikować współpracę z nim.

Ale… jak mogłam się zgodzić? Gdy sama używałam magii, przynajmniej odbywało

się to na moich warunkach. Mój tatuaż też zawierał śladowe ilości wampirzej magii, ale
pocieszałam się świadomością, że w jego skład wchodziły cztery „normalne” żywioły, które
rozumieliśmy. Duch wciąż stanowił wielką niewiadomą i bezustannie nas zaskakiwał. Jak
mogłam się wystawić na działanie dzikiej, wampirzej magii?

Adrian domyślił się czego dotyczy mój wewnętrzny zamęt i jego mina złagodniała.

- Robię takie rzeczy cały czas. To łatwe zaklęcie. Nic złego się nie stanie.

- Może – powiedziałam niechętnie. – Ale za każdym razem, gdy używasz ducha, staje

się bardziej prawdopodobne, że zwariujesz.

- Już jestem szalony na twoim punkcie, Sage.

Teraz przynajmniej wypłynęliśmy na znajome wody.

- A mówiłeś, że nie będziesz wyciągał tego tematu. – On tylko przyglądał mi się bez

komentarza. W końcu uniosłam ręce. – Dobrze. Miejmy to już za sobą – powiedziałam siląc
się na odwagę.

Adrian nie tracił czasu. Przysunął się i po raz kolejny oparł dłoń na moim policzku.

Oddech uwiązł mi w gardle, a serce przyspieszyło. Tak łatwo mógłby teraz przysunąć mnie i
znów pocałować. Na skórze rozlało mi się mrowiące ciepło i przez chwilę wydawało mi się,
że to moja zwykła reakcja na jego dotyk. „Nie” uświadomiłam sobie. „To magia.” Spojrzał mi
prosto w oczy i na jedno uderzenie serca byliśmy jak zawieszeni w czasie, ale wtedy opuścił
dłoni i się cofnął.

- Zrobione – powiedział. – I co, nie było tak źle?

Nie, rzeczywiście nie było. Pulsujący ból zniknął. Jedyną pozostałością okazał się

wewnętrzny głosik dający mi reprymendę na temat niewłaściwości takiego postępowania.
Próbował mi też wmówić, że Adrian zbezcześcił mnie swoim dotykiem… ale nie mogłam w
to uwierzyć, gdy chodziło o niego. Wypuściłam wstrzymywany oddech.

- Dziękuję – powiedziałam. – Nie musiałeś tego robić.

Uśmiechnął się do mnie lekko.

- Och, uwierz… musiałem.

Między nami zapadła niezręczna cisza. Odkaszlnęłam.

- Cóż. Powinniśmy wracać do Marcusa. Może zdążymy zjeść obiad zanim przyjedzie

Sabrina, a wy jakoś naprostujecie sprawy między wami.

- Wątpię, żeby nawet walc w świetle księżyca coś tu naprostował.

Jego słowa przypomniały mi o pewnej rzeczy, której nadałam niewielki priorytet.

- Dalej mam twój płaszcz… nie zabrałeś go po ślubie. Jest w moim samochodzie.

Lekceważąco machnął ręką.

- Zatrzymaj go. Mam inne.

- I niby co mam zrobić z zimowym płaszczem? – spytałam. – W Palm Springs?

- Sypiaj pod nim – zasugerował. – Myśl o mnie.

Oparłam dłonie na biodrach, próbując spojrzeć na niego z góry, co było niezłym

wyzwaniem przy jego wzroście. Sprzeczne uczucia wywołane siedzeniem na jego łóżku też
nie pomagały.

- Obiecałeś, że nie będziesz robił żadnych romantycznych sugestii.

- To niby miało być romantyczne? – zdziwił się. – Ja tylko podpowiadałem ci, co z

nim zrobić, skoro ten płaszcz jest taki ciepły. To miły gest z mojej strony, więc wydawało mi
się, że pomyślisz o mnie, gdy będziesz się nim przykrywać. Ale ty od razu doszukujesz się
romantycznych podtekstów we wszystkim, co mówię.

- Wcale nie. Dobrze wiesz, o co mi chodziło.

Pokręcił głową z kpiącym współczuciem.

- Wiesz co, Sage… Czasami myślę, że to ja powinienem się wystarać o zakaz

zbliżania się dla ciebie.

- Adrian!

Ale on już wyszedł i wciąż tylko słyszałam jego śmiech.

MIAŁAM WRAŻENIE, ŻE ADRIAN pognałby polować na siostrę pani Terwilliger

tak jak stał. Niestety cisza nocna w Amberwood na to nie pozwalała, a zresztą wolałam zabrać
się za to w świetle dnia. Zapunktował uzdrawiając Marcusa i to bez wdawania się z nim w
kolejną bijatykę, co było postępem samo w sobie. Sam Marcus też nie szukał guza i próbował
nawet wciągnąć Adriana w dyskusję na temat ducha. Iwaszkow udzielał wymijających
odpowiedzi i wyraźnie mu ulżyło, gdy pojawiła się Sabrina, żeby zabrać Marcusa. W ramach
pożegnania powiedział tajemniczo, że wyśle mi SMSa na temat przejścia na „dalszy etap”.

Byłam za bardzo zmęczona, żeby wypytywać o szczegóły. Wróciłam do swojego

dormitorium, chcąc odespać ten szalony dzień, ale bladym świtem obudziło mnie walenie do
drzwi. Łypnęłam na budzik i skrzywiłam się, gdy przekonałam się, że zwykle śpię jeszcze
godzinę dłużej. Nie ruszyłam się z łóżka, mając nadzieję, że intruz odejdzie. Gdyby naprawdę
działo się coś bardzo ważnego, zadzwoniliby do mnie na komórkę. Sprawdziłam i okazało
się, że nie mam żadnych nieodebranych połączeń.

Niestety ktoś wciąż się dobijał. Niespokojnie zwlekłam się z łóżka, trochę bojąc się

tego, co czekało mnie za drzwiami.

Okazało się, że to Angeline.

- Nareszcie – powiedziała bez zaproszenia wchodząc do mojego pokoju. – Już

myślałam, że nigdy nie otworzysz.

- Przepraszam – odparłam zatrzaskując za nią drzwi. – Byłam zajęta spaniem.

Podeszła do mojego łóżka i rozsiadła się na nim jak pani na włościach. Nie znałam jej

rozkładu zajęć, ale zawsze sprawiała wrażenie kogoś, kto zostaje w łóżku do ostatniej chwili.
Najwyraźniej dzisiaj zmieniła zwyczaje. Miała na sobie szkolny mundurek, a jej wspaniałe,
rude włosy zostały ściągnięte w coś, co według jej standardów robiło za porządny kucyk.

- Mam problem – oznajmiła.

Poczułam, że mój strach rośnie. Włączyłam ekspres do kawy, który zawsze trzymałam

w gotowości bojowej. Coś mi podpowiadało, że przyda mi się dawka kofeiny, jeśli mam to
przetrwać.

- Co się dzieje? – spytałam, siadając na krześle przy biurku.

Nawet nie próbowałam zgadywać. Problemy Angeline wahały się od rzucenia ławką

w szale do wylania kwasu solnego na innego ucznia. I jedno, i drugie wydarzyło się
stosunkowo niedawno.

- Grozi mi pała z matmy – powiedziała.

Nie były to najlepsze wieści, ale też nie do końca niespodziewane. Górska społeczność

Angeline zapewniała dzieciom edukację, ale sporo jej brakowało do wymagań elitarnej szkoły
Amberwood. Miała trudności na wielu lekcjach, ale do tej pory jakoś sobie radziła.

- Już wcześniej miałam problemy z hiszpańskim – dodała. – Ale dostałam dodatkową

ocenę za pinatę

, więc sytuacja jest pod kontrolą.

Słyszałam o tej pinacie. Zajmowali się tym w ramach poznawania kultury i Angeline

tak przemyślnie zrobiła swoją, że nikt w klasie nie był w stanie jej otworzyć żadnymi
normalnymi sposobami. Ostatecznie Angeline zaczęła nią bić w ścianę i nauczycielka musiała
ją powstrzymać, gdy wyjęła zapalniczkę.

- Ale jeśli zawalę oba przedmioty wyleją mnie ze szkoły.

To odciągnęło moje myśli od łatwopalnej pinaty i ściągnęło do rzeczywistości.

- Uch – mruknęłam, nie wiedząc, co innego powiedzieć.

Problem ze szkołą mającą wysokie standardy polegał na… cóż, na tym, że miała

wysokie standardy. Mogli jej darować problemy z jednym przedmiotem, ale już nie z dwoma.
A jeśli Angeline wyleci, Jill straci jeden poziom ochrony – nawet nie wspominając o tym, że
najpewniej to ja zostanę za to obwiniona.

- Pani Hayward powiedziała, że mam załatwić sobie korepetycje. Muszę albo się

poprawić albo przynajmniej pokazać, że próbuję.

To już było coś. Nawet gdyby korepetycje nie pomogły, szkoła mogłaby przymknąć

na to oko, gdyby naprawdę robiła wszystko, co w jej mocy.

- Dobrze – powiedziałam. – Znajdziemy ci korepetytora.

Zmarszczyła brwi.

- Dlaczego ty się tym nie zajmiesz? Jesteś bystra i dobra z matmy.

Dlaczego nie mogłam? Cóż, po pierwsze musiałam powstrzymać złą wiedźmę przed

wysysaniem młodości i mocy z niewinnych dziewczyn. I musiałam jeszcze zdemaskować
sekrety i kłamstwa organizacji, w której się urodziłam.

Zamiast tego powiedziałam tylko:

- Jestem zajęta.

- Musisz to zrobić. To dla ciebie łatwizna – zaprotestowała.

- Jestem bardzo zajęta – powtórzyłam. – Czemu Eddie nie mógłby się tym zająć?

Jego imię sprawiło, że się uśmiechnęła.

- Chciał, ale sam jedzie na dostatecznych. Potrzebuję kogoś naprawdę dobrego.

- Więc znajdę ci kogoś takiego. Po prostu teraz nie mogę sama cię uczyć.

Angeline to się nie podobało, ale przynajmniej nie cisnęła we mnie biurkiem.

- Niech będzie. Tylko się pośpiesz.

- Oczywiście, wasza wysokość – wymamrotałam, patrząc jak wkurzona wylatuje z

mojego pokoju.

Dobre było to, że z szkolnymi problemami Angeline mogłam rozprawić się łatwiej niż

z pozostałymi paranormalnymi intrygami, które nie dawały mi spokoju. Skoro już się
obudziłam i miałam kawę, wracanie do łóżka nie miało sensu. Wzięłam prysznic, ubrałam się

Piniata (hiszp. Piñata) to ludowy zwyczaj w krajach latynoskich osadzony w tradycji

bożonarodzeniowej. Zabawa polega na strąceniu specjalnie przygotowanej kuli wypełnionej przeważnie
słodyczami, których uczestnicy starają się zebrać jak najwięcej. Dosłownie ściągnięte z Wiki.

i przed śniadaniem odrobiłam trochę dodatkowego zadania domowego. Gdy otworzyli
kafeterię, zeszłam na dół i poczekałam przy wejściu. Po jakichś pięciu minutach pojawiła się
moja znajoma, Kristin Sawyer. Zawsze przed lekcjami wybierała się pobiegać i zwykle była
jedną z pierwszych osób w kolejce. Chodziła razem ze mną na matematykę dla
zaawansowanych.

- Cześć – powiedziałam i zaczęłam iść przy niej. – Dobrze się biegało?

- Wspaniale – poprawiła. Jej ciemną skórę wciąż pokrywała warstewka potu. – Teraz

biega się o wiele lepiej, bo jest chłodniej. – Zerknęła na mnie podejrzliwie. – Rzadko widuję
cię tu tak wcześnie. Tak właściwie zwykle w ogóle nie jesz śniadania.

- To najważniejszy posiłek w czasie dnia, prawda? – Wzięłam owsiankę i jabłko. –

Poza tym chcę cię prosić o przysługę.

Z wrażenia Kristin niemal upuściła talerz z jajecznicą, który właśnie dostała. Jej

brązowe oczy zrobiły się wielkie.

- Ty chcesz mnie prosić o przysługę?

Wprawdzie nie odpowiadałam za moich ludzkich przyjaciół jak za Morojów i

dampiry, ale przejawiałam tendencję do troszczenia się o nich. Wiele razy pomagałam
Kristin.

- No… moja kuzynka, Angeline, potrzebuje korepetycji z matematyki.

Kristin patrzyła na mnie wyczekująco, jakby oczekiwała ciągu dalszego. I wtedy do

niej dotarło.

- Kto, ja? Nie. Mowy nie ma.

- Och, daj spokój. To dla ciebie nic trudnego. – Ruszyłam za nią do stolika,

przyśpieszając, żeby dotrzymać jej kroku. Chyba myślała, że jeśli będzie szła wystarczająco
szybko, to może ucieknie przed moją prośbą. – Ona jest na uzupełniającej matematyce.
Mogłabyś ją uczyć przez sen.

Kristin usiadła i wpatrzyła się we mnie z powagą.

- Sydney, widziałam jak twoja kuzynka walnęła dorosłego mężczyznę i rzuciła w

kogoś głośnikiem. Chyba nie myślisz, że zgodzę się robić coś, co zmusi ją do wykonywania
pracy, która wcale jej się nie podoba? Co jeśli się na mnie wkurzy? Skąd mam wiedzieć, że
wtedy nie dźgnie mnie cyrklem?

- Nie wiesz – przyznałam. – Ale wierzę, że tego nie zrobi. Chyba. Ona naprawdę chce

poprawić swoje oceny. Jeśli jej się nie uda, wyleci.

- Przepraszam. – Kristin naprawdę wyglądała jakby było jej przykro. – Wiesz, że dla

ciebie zrobiłabym prawie wszystko… ale nie to. Musisz znaleźć kogoś, kto się jej nie boi.

Myślałam nad jej słowami idąc na historię. Miała rację. Problem w tym, że tylko

Eddie i Jill czuli się przy niej bezpiecznie, a żadne z nich nie znajdowało się na liście
potencjalnych korepetytorów. Pomyślałam, że może skuszę kogoś na matematyce obietnicą
hojnej zapłaty.

- Panno Melbourne.

Tym razem pani Terwilliger stawiła się w swojej klasie, bez wątpienia ku wielkiej

uldze nauczycielki, która ją wczoraj zastępowała. Przywołała mnie do swojego
zabałaganionego biurka i podała mi kartkę.

- To jest lista, o której mówiłyśmy.

Przejrzałam ją i przekonałam się, że zawiera imiona sześciu dziewczyn oraz ich

adresy. To musiały być te, które posiadały talent do magii, ale nie należały do żadnego sabatu
i nie miały nauczycielek, które by ich strzegły. Wszystkie mieszkały w Los Angeles.

- Wierzę, że pani Santos dostarczyła ci pozostałych informacji potrzebnych do

projektu?

- Tak. – Pani Santos wysłała mi emailem informacje o znanych jej historycznych

osiedlach, co pozwoliło mi wytypować kilka możliwych miejsc. – Zabiorę się za ten…
projekt w weekend.

Pani Terwilliger uniosła brew.

- Dlaczego to odkładasz? Jeszcze nigdy nie ociągałaś się w żadnej sprawie.

Trochę mnie zaskoczyła.

- Cóż… normalnie tak nie postępuję, proszę pani. Ale to zadanie wymaga długich

podróży, a po lekcjach nie mam już na to dość czasu.

- Ach – mruknęła, gdy dotarły do niej fakty. – No cóż, możesz wykorzystać na to

niezależne studia, to da ci trochę więcej czasu. I powiem pani Weathers, że prawdopodobnie
wrócisz już po ciszy nocnej. Dopilnuję, żeby współpracowała. Nie ma nic ważniejszego niż
ten projekt.

Na to już nie miałam żadnych argumentów.

- W takim razie zacznę jeszcze dzisiaj.

- Dżiiiz, Melbourne – odezwał się Trey, gdy wędrowałam do swojej ławki. – Gdy już

mi się wydawało, że te twoje niezależne studia nie mogą być łatwiejsze… teraz się okazuje,
że w ogóle nie musisz na nie przychodzić?

Zatrzymałam się i uśmiechnęłam do niego. W czasie tej lekcji wciąż pełnił rolę

asystenta pani Terwilliger, co oznaczało mnóstwo papierkowej roboty i kserowania.

- To bardzo ważny projekt – powiedziałam.

- Domyśliłem się. Co to właściwie jest?

- Znudziłbyś się. – Przyjrzałam mu się uważniej. Nawet nie musiałam się wysilać,

żeby wymyślić jakiś inny temat. – A tobie co się stało?

Miał przekrwione oczy, a żałosny stan jego czarnych włosów sugerował, że nie wziął

rano prysznica. Jego normalnie zdrowo opalona skóra przybrała bladozielony odcień.
Uśmiechnął się słabo i zniżył głos:

- Brat Craiga Lo zorganizował nam wczoraj piwo. Powiedziałbym, że robią naprawdę

mocne w tym ich mikro-browarze.

Jęknęłam.

- A myślałam, że nie zniżasz się do takich rzeczy, Trey.

Trey rzucił mi najbardziej oburzone spojrzenie, na jakie potrafił się zdobyć na kacu.

- No co, niektórzy z nas lubią się od czasu do czasu zabawić. Powinnaś czasem

spróbować. Chciałem cię nawet spiknąć z Braydenem, ale schrzaniłaś sprawę.

- Nic nie schrzaniłam! – Brayden pracował z Treyem w kawiarni i rywalizował ze mną

w swojej miłości do nauki oraz wiedzy powszechnej. Nasz krótki związek obfitował faktami i

brakowało w nim namiętności. – To on zerwał ze mną.

- A wygląda jakby było dokładnie na odwrót. Wiesz, że całe swoje przerwy spędza na

pisaniu wierszy miłosnych?

Tym mnie nieźle zaskoczył.

- On… poważnie? – Brayden zerwał ze mną, bo przeróżne obowiązki związane z moją

wampirzą rodzinką wciąż zabierały mi czas, zmuszając mnie do rezygnacji ze spotkań i
wystawiania go do wiatru. – Trochę mi głupio, że tak ciężko to przyjął. Nie spodziewałabym
się po nim takiego… no nie wiem… wybuchu namiętności.

Trey prychnął.

- Tak bym tego nie nazwał. Bardziej przejmuje się poprawną konstrukcją wiersza,

więc siedzi z książkami rozgryzając jambiczny pentametr i interpretację.

- No w to już prędzej uwierzę. – Zaraz miał zadzwonić dzwonek, więc ruszyłam ku

swojemu miejscu, ale wtedy zobaczyłam coś na ławce Treya. – Jeszcze tego nie skończyłeś?

To było wielkie zadanie domowe z chemii i dotyczyło wielu skomplikowanych

kwasów oraz zasad. Chemię mieliśmy na następnej lekcji i Trey raczej nie miał szans zdążyć
tego zrobić, bo jak na razie wypełnił tylko rubrykę z imieniem i nazwiskiem.

- No… miałem się za to zabrać wczoraj wieczorem, ale…

- Racja. Piwo. Imprezka. – Nawet nie próbowałam ukrywać dezaprobaty. – To zadanie

ma duży wpływ na ostateczną ocenę.

- Wiem, wiem. – Spojrzał na kartkę z westchnieniem. – Zrobię tyle, ile zdążę. Lepiej

dostać słabą ocenę niż banię.

Przyglądałam mu się przez chwilę i podjęłam decyzję sprzeczną z większością moich

zasad. Sięgnęłam do torby i podałam mu swój wypełniony arkusz.

- Proszę – powiedziałam.

Przyjął kartkę, marszcząc brwi.

- Co to jest?

- Zadanie domowe. Możesz odpisać odpowiedzi.

- Ja… – Szczęka mu opadła. – Czy ty wiesz, co robisz?

- Tak.

- Nie wydaje mi się. Dałaś mi swoje zadanie domowe.

- Tak.

- I mam odpisać odpowiedzi.

- Tak.

- Ale przecież to nie będzie moja własna praca.

- Chcesz, czy nie? – spytałam sfrustrowana. Spróbowałam odebrać mu arkusz, ale

szybko go porwał.

- Och, chcę – zapewnił. – Po prostu zastanawiał się, czego ty chcesz w zamian. Bo

nawet zadanie domowe z chemii nie wynagrodzi mi bycia pariasem wśród rodziny i
przyjaciół.

Jego ton mógł być lekki, ale słyszałam w nim gorzką nutę. Nie miało znaczenia jak

przyjaźnie się zachowywaliśmy – nasze sprzeczne lojalności wobec Wojowników i
Alchemików nigdy nie przestawały nas dzielić. Może w tej chwili traktowaliśmy to jako
żart… ale kiedyś to się zmieni.

- Potrzebuję przysługi – wyjaśniłam. – To drobiazg, naprawdę. Nie ma nic wspólnego

z… tymi sprawami.

Ostrożność Treya była w pełni uzasadniona.

- To znaczy?

Dzwonek zadzwonił, więc szybko wyrzuciłam z siebie:

- Angeline potrzebuje korków z matmy albo dostanie pałę. A wtedy wyleci ze szkoły.

Uczenie jej to drobiazg dla ciebie i będzie dobrze wyglądać na podaniu na studia.

- Twoja kuzynka jest z deczka stuknięta – powiedział, ale nie odmówił z miejsca, co

wzięłam za dobry znak.

- Kiedyś uważałeś, że jest seksowna – przypomniałam mu.

- No tak, ale to było zanim… – nie dokończył, ale nie musiał. Myślał tak zanim

dowiedział się, że ona jest dampirem. Wojownicy dzielili z Alchemikami tabu względem
związków pomiędzy naszymi rasami.

- Dobrze – powiedziałam. – Rozumiem. W takim razie zabieram moje zadanie

domowe i znikam.

Wyciągnęłam rękę, ale nie oddał mi kartki.

- Czekaj, zrobię to. Ale mam nadzieję, że będzie ci bardzo przykro, jeśli mnie zrani.

Właśnie zaczął się sezon koszykówki i drużyna się rozpadnie, jeśli wyląduję na ławce
rezerwowych.

Uśmiechnęłam się.

- Będę zdruzgotana.

Angeline nie była szczególnie zachwycona, gdy powiedziałam jej na lunchu.

Zarumieniła się z furii i wyglądała, jakby miała rzucić tacą przez kafeterię.

- Chcesz, żebym pracowała z tym… tym… łowcą wampirów? – oburzyła się.

Zastanowiło mnie, czy miała na końcu języka jakiś ciężki epitet, ale powstrzymała się
okazując nadzwyczajne opanowanie. – I to po tym, co próbowali zrobić Sonii?

- Trey nie jest taki jak reszta z nich – powiedziałam broniąc go. – Odmówił zabicia jej

i wpakował się w kłopoty próbując jej pomóc… dodam, że to porządnie namieszało mu w
życiu.

Eddie wyglądał na rozbawionego, chociaż temat był dość ponury.

- Powinnaś jeszcze powiedzieć, że bardzo, bardzo chce odzyskać swoje dawne życie.

Wycelowałam w Eddiego widelec.

- Nie mów mi, że też uważasz Treya za zły wybór.

- Do korków? – Pokręcił głową. – Nie, nada się. Mówię tylko, że w jego kwestii nie

powinnaś tak z góry zakładać, że wszystko gra i trąbi jak zespół Kombi. Bardzo możliwe, że
jego organizacja działa przeciwko nam.

- Jest moim przyjacielem – powiedziałam, licząc, że mój twardy ton położy koniec

dalszej dyskusji.

Po kilku dalszych zapewnieniach Eddie przekonał Angeline do współpracy z Treyem,

przypominając jej, że musi poprawić oceny. Mimo to prześladowały mnie jego słowa. Bez
zastrzeżeń wierzyłam, że Trey jest moim przyjacielem, ale teraz znów zaczęłam się
zastanawiać, kiedy konflikt między nami podniesie swój paskudny łeb.

Gdy Eddie i Angeline poszli na swoje popołudniowe zajęcia, poprosiłam Jill, żeby

została jeszcze chwilę.

- Co teraz robi Adrian?

- Jest na zajęciach z malarstwa – odpowiedziała natychmiast.

- Więź jest dzisiaj niezwykle mocna, co? – spytałam. Czasami jej wgląd w jego umysł

i zajęcia bywał lepszy niż zwykle.

Wzruszyła ramionami.

- Nie, zwyczajnie mamy wtorek i jest godzina jedenasta.

- Racja – mruknęłam, czując się głupio. Przecież znałam rozkłady zajęć wszystkich;

tego wymagała ode mnie praca. – Powinnam sama wiedzieć. Myślisz, że może spotkać się ze
mną po szkole?

- Żeby zapolować na wiedźmę? No, najchętniej pognałby nawet w tej chwili.

Jill wiedziała to, co wiedział Adrian, więc poszukiwania Weroniki nie były dla niej

tajemnicą. Zaakceptowałam fakt, że gdy zwierzam się Adrianowi, Jill też dowiadywała się o
wszystkim, ale wciąż deprymowało mnie otwarte omawianie tych zakazanych tematów.
Widząc moją oszołomioną minę, Jill uśmiechnęła się lekko.

- Nic się nie martw – powiedziała. – Wasze sekrety są u mnie bezpieczne.

Zaskoczyła mnie gorycz w jej głosie.

- Pogniewałaś się na mnie? – spytałam zdziwiona. – Wciąż… wciąż złościsz się z

powodu tego, co zaszło między mną i Adrianem, prawda? Myślałam, że się z tym pogodziłaś.

Deklaracja Adriana, że będzie mnie kochał mimo wszelkich przeciwności była ciut

niepokojąca, ale do tej pory jego bardziej wyrozumiała postawa miała wpływ również na nią.

- Adrian się pogodził – powiedziała. – I on nie wierzy, że mogłabyś uciec z innym

facetem.

Byłam totalnie zagubiona.

- Z innym facetem? Ale chyba nie mówisz o… Marcusie? To szalone.

- Czyżby? – spytała. Czasami więź działała naprawdę dziwnie i teraz Jill była

zazdrosna w imieniu Adriana. – On jest człowiekiem, tak samo jak ty. Oboje buntujecie się
przeciwko Alchemikom. Zresztą widziałam go. Jest naprawdę przystojny. Niewiadomo, do
czego może dojść.

- Cóż, ja wiem: do niczego – oznajmiłam. Wyglądało na to, że Marcus potrafi mieszać

dziewczynom w głowach, nawet jeśli widziały go tylko przez psychiczne więzi. – Dopiero go
poznałam. Nawet nie mam pewności, czy mogę mu zaufać, a już na pewno nic do niego nie
czuję. Rozumiem, że chcesz pomóc Adrianowi, ale nie możesz się na mnie wściekać przez to,
co się stało. Wiesz, dlaczego mu odmówiłam… zwłaszcza po tej historii z Micahem.

Micah był ludzkim współlokatorem Eddiego; Jill wiedziała, że związek człowieka z

wampirzycą nie miał szans na przyszłość, ale i tak zaskoczyło ją, jak sytuacja się

pokomplikowała.

- Tia… – Zmarszczyła brwi, rozdarta między uczuciami Adriana, a tym, co wiedziała.

– Ale nie jestem pewna, gdy chodzi o Adriana. Może znalazłoby się jakieś wyjście z sytuacji.
Albo dałoby się to tak rozegrać, żeby aż tak go nie ranić.

Odwróciłam się, nie mogąc spojrzeć jej w oczy. Też nie podobała mi się perspektywa

cierpienia Adriana, ale co innego mogłam zrobić? Czego oni właściwie ode mnie oczekiwali?
Wszyscy znaliśmy zasady.

- Przykro mi – powiedziałam, podnosząc torbę i wstając. – Nigdy o to nie prosiłam.

Adrianowi kiedyś przejdzie to, co do mnie czuje.

- Naprawdę chcesz, żeby mu przeszło? – spytała.

- Co? Dlaczego w ogóle o to pytasz?

Nie odpowiedziała i tylko ostentacyjnie zabrała się za dręczenie swoich duszonych

ziemniaków. Gdy dotarło do mnie, że nie zamierza wyjaśnić, pokręciłam głową i ruszyłam w
stronę wyjścia. Cały czas czułam na sobie jej spojrzenie i wciąż prześladowało mnie jej
pytanie: „Naprawdę chcesz, żeby mu przeszło?”

ZGODNIE ZE SŁOWAMI JILL Adrian był bardziej niż szczęśliwy, mogąc wybrać

się na polowanie jeszcze tego popołudnia. W dodatku, gdy skontaktowałam się z nim,
zaproponował, że po lekcjach przyjedzie po mnie, żeby nie tracić ani chwili. Nie miałam nic
przeciwko, bo to oznaczało przejażdżkę Mustangiem. Oczywiście wolałabym osobiście
siedzieć za kierownicą, ale nie zamierzałam grymasić.

- Kiedy zamierzasz jakoś nazwać samochód? – spytałam, gdy znaleźliśmy się na

drodze do Los Angeles.

- To obiekt nieożywiony – odparł. – Imiona są dla ludzi i zwierzaków.

Poklepałam tablicę rozdzielczą Mustanga.

- Nie słuchaj go. – Dopiero po tym zwróciłam się do Adriana: – Statkom też nadają

imiona.

- Tego też nie rozumiem, ale może zmieniłbym zdanie, gdyby staruszek zafundował

mi mój prywatny jacht. – Rzucił mi szybkie, rozbawione spojrzenie i znów skupił się na
drodze. – Jak to możliwe, że ktoś tak zimny i logiczny jak ty, może być równie opętany
czymś tak trywialnym?

Sama nie byłam pewna, co trafiło mnie mocniej – nazwanie zimną, czy opętaną.

- Ja tylko jestem pełna uzasadnionego szacunku dla pięknych maszyn.

- Nazwałaś swoje auto po kawie. To ma być oznaka szacunku?

- Najwyższego szacunku – odpowiedziałam.

Wydał odgłos będący czymś pośrednim między prychnięciem i śmiechem.

- Niech ci będzie. Ty go nazwij. Zgodzę się na wszystko, co wymyślisz.

- Poważnie? – spytałam, trochę oszołomiona. Jasne, nudziłam, że powinien nazwać

samochód, ale nie byłam pewna, czy chcę aby mi powierzał aż tak odpowiedzialne zadanie. –
To poważna decyzja.

- Sprawa życia i śmierci – powiedział z kamienną twarzą. – Lepiej wybieraj ostrożnie.

- Tak, ale podobno to ty jesteś ten kreatywny!

- W takim razie to będzie dla ciebie dobre ćwiczenie.

Zamilkłam na większość podróży przytłoczona wagą tego wyboru. Do czego powinno

odnosić się imię? Słonecznie żółtego koloru samochodu? Opływowego kształtu? Potężnego
silnika? To zadanie wykraczało poza moje kompetencje.

Adrian wyrwał mnie z zamyślenia, gdy zbliżyliśmy się do przedmieścia Los Angeles.

- Wjeżdżamy do miasta, czy nie?

- He? – Byłam właśnie w środku mentalnej debaty nad wyborem pomiędzy „Letnim

wichrem” i „Złotym pyłem”. – Och, nie. Jedziemy na północ. Skręć na następnym zjeździe.

Pani Santos dostarczyła mi informacje na temat dwóch osiedli z zabudowaniami w

wiktoriańskim  stylu.  Sprawdziłam  je  dokładnie  przez  internet,  a  nawet  przejrzałam  zdjęcia
satelitarne.  Ostatecznie  wybrałam  to,  które  najbardziej  przypominało  moją  wizję  i  teraz
trzymałam  kciuki,  żeby  znów  dopisało  mi  szczęście,  które  pomogło  mi  znaleźć  mieszkanie
Marcusa. Wszechświat bez dwóch zdań był mi winien to i owo.

Niestety gdy w końcu dotarliśmy na właściwą ulicę, przekonałam się, że sytuacja nie

wygląda szczególnie obiecująco. Znajdowaliśmy się w spokojnej okolicy pełnej niezwykłych
domów, ale żaden z nich nie przypominał tego, który widziałam w wizji. Jeździliśmy wzdłuż
ulicy, a ja uważnie skanowałam obie strony, mając nadzieję, że może coś przegapiłam.

- Uch – westchnęłam zapadając się w siedzenie. A to pech. Wyglądało na to, że

wszechświat zdecydował, że wyczerpałam swój limit szczęścia. – Musimy sprawdzić jeszcze
jedno osiedle, ale poważnie wątpię, żeby o nie chodziło.

- Na pewno nie zaszkodzi… – Adrian nagle ostro skręcił na ulicę, którą prawie

minęliśmy. Wyprostowałam się, gdy wcisnął hamulec.

- Co ty wyprawiasz? Pomyśl o oponach!

- Spójrz.

Ponownie skręcił, kierując się ku ulicy położonej równolegle do pierwszej. Większość

zabudowań była w kalifornijski stylu… ale zobaczyłam też kilka wiktoriańskich domów.
Westchnęłam.

- To tam!

Adrian zjechał na pobocze – przed nami po drugiej stronie ulicy stał dom z mojej

wizji. Wszystko wyglądało dokładnie tak samo, jak zapamiętałam, poczynając od porośniętej
dzikim winem werandy, a na krzewach hortensji w ogródku kończąc. Teraz, w pełnym
świetle dnia nareszcie mogłam przeczytać napis na tabliczce: „Zajazd Old World”. Dopisek
mniejszymi literami głosił, że budynek ma wartość historyczną.

- No i proszę. – Adrian był ewidentnie bardzo zadowolony ze swojego znaleziska i

kompletnie nie przejmował się stanem opon. – Siostra Jackie mogła się tu zatrzymać.

- Dziwne miejsce do praktykowania czarnej magii – zauważyłam.

- Czy ja wiem? W okolicy jakoś nie widać starych zamczysk, więc zajazd musiał się

nadać.

Odetchnęłam głęboko.

- No dobrze. Czas trochę powęszyć. Poradzisz sobie ze zmienianiem tego, jak mnie

będą widzieć?

- Nic prostszego – zapewnił. – A pójdzie jeszcze łatwiej, jeśli włożysz perukę.

- O rany, zapomniałam.

Pochyliłam się i wyciągnęłam sięgającą ramion, brązową perukę, którą dała mi pani

Terwilliger,  chcąc  zapewnić  mi  dodatkową  ochronę  oprócz  magii  Adriana.  Dobrze  byłoby,
gdyby  ludzie  zobaczyli  niepozorną  blondynkę,  ale  jeszcze  lepiej,  jeśli  będzie  to  niepozorna
brunetka.  Włożyłam  perukę  mając  nadzieję,  że  nikt  nie  zauważył  mojej  metamorfozy.
Podniosłam głowę.

- I jak wyglądam?

Mina Adriana wyrażała aprobatę.

- Uroczo. Wyglądasz na jeszcze większego mózgowca, choć nie sądziłem, że to

możliwe.

Wysiedliśmy z samochodu, a ja zastanawiałam się, czy chcę wyglądać na większego

mózgowca. Wiele osób już uważało mnie za nudną. Blond włosy były moją jedyną
ekscytującą cechą. Ale wtedy pomyślałam o mojej wspinaczce po schodach pożarowych,
włamaniu i bijatyce ze zbiegiem. Że nawet nie wspomnę o polowaniu na potężną wiedźmę z
pomocą wampira, który potrafił kontrolować umysły innych ludzi.

No dobrze, może jednak nie byłam taka nudna.
Weszliśmy do środka i znaleźliśmy się w sympatycznym lobby z rzeźbionym

biurkiem i wiklinowymi meblami. Półki zdobiły wypchane króliki w balowych sukniach, a na
ścianach wisiały olejne obrazy królowej Wiktorii. Wyglądało na to, że właściciele bardzo
dosłownie potraktowali motyw przewodni wystroju, ale za nic nie mogłam rozgryźć, jak do
tego wszystkiego miały się te króliki.

Za biurkiem siedziała dziewczyna w moim wieku, która spojrzała na nas z

zaskoczeniem  znad  kolorowej  gazety.  Miała  krótkie  platynowe  włosy  i  okulary  w  grubych
oprawach.  Z  jej  szyi  zwieszały  się  niezliczone  wisiorki,  których  krzykliwa  różnorodność
boleśnie  raziła  mój  stonowany  gust.  Jaskraworóżowe  koraliki,  iskrząca  zielona  gwiazdka,
złota kłódka z diamencikami, nieśmiertelnik… mózg się od tego lasował. Co gorsza, głośno
przeżuwała gumę.

- Cześć – powiedziała. – W czym mogę pomóc?

Wszystko mieliśmy zaplanowane, ale oczywiście Adrian musiał natychmiast

wyskoczyć z twórczą improwizacją i otoczył mnie ramieniem.

- Zastanawiamy się, gdzie spędzić weekend, a nasza znajoma przysięga, że tutaj jest

nieziemsko romantycznie. – Przycisnął mnie mocniej do siebie. – Zbliża się nasza rocznica.
Chodzimy ze sobą już rok, ale sam nie wiem, kiedy ten czas zleciał.

- To na pewno – powiedziałam, ledwo panując nad opadającą szczęką. Spreparowałam

coś, co miało robić za szczęśliwy uśmiech.

Dziewczyna przyglądała się nam, a jej mina stawała się coraz przyjaźniejsza.

- Och, to cudownie. Gratuluję.

- Możemy się rozejrzeć? – spytał Adrian. – Naturalnie, jeśli macie jakieś wolne

pokoje?

- Jasne – powiedziała, wstając. Wypluła gumę do kosza i podeszła do nas. – Jestem

Alicia. Moja ciocia i wujek są właścicielami zajazdu.

- Taylor – powiedziałam, potrząsając jej dłonią.

- Jet – przedstawił się Adrian.

Prawie jęknęłam. Z bliżej niewyjaśnionych przyczyn Adrian najchętniej używał

pseudonimu „Jet Steele”. Wcześniej ustaliliśmy, że na potrzeby dzisiejszego przedstawienia
będzie się przedstawiał jako Brian.

Alicia patrzyła to na mnie to na niego, a między jej brwiami pojawiła się niewielka

zmarszczka, która jednak szybko znikła. Domyśliłam się, że zadziałała kompulsja Adriana,

zmieniająca to, jak nas widziała.

- Chodźcie za mną. Mamy kilka wolnych pokoi, które możecie zobaczyć.

Rzuciła nam jeszcze jedno zdziwione spojrzenie, ale odwróciła się i ruszyła na górę.

- Czy tu nie jest cudownie, moja słodka? – spytał głośno Adrian, gdy wchodziliśmy po

skrzypiących schodach. – Wiem jak uwielbiasz króliki. Chyba miałaś jednego, gdy byłaś
mała? Jak to on się nazywał, Skoczek?

- Tia – powiedziałam, powstrzymując się przed walnięciem go w ramię. Skoczek?

Poważnie? – Najmilszy króliczek na świecie.

- Och, super – odezwała się Alicia. – W takim razie najpierw zabiorę was do

Apartamentu Króliczków.

Na miejscu zastaliśmy jeszcze więcej wystrojonych w suknie, wypchanych królików,

które robiły za dekorację. Na okrywającej podwójne łoże narzucie wyszyto wzorek z serc i
królików. Na gzymsie kominka stało kilka książek takich jak „Świat królika Piotrusia i jego
przyjaciół” albo „Uciekaj, króliku”. Nigdy nie sądziłam, że można przepchnąć motyw
przewodni tak daleko poza wszelkie granice absurdu.

- Wow – powiedział Adrian. Usiadł na łóżku, spróbował jak się ugina i kiwnął głową z

aprobatą. – Tu jest ekstra. Co o tym myślisz, pączuszku?

- Brak mi słów – oznajmiłam szczerze.

Poklepał miejsce obok siebie.

- Chcesz spróbować?

W odpowiedzi tylko łypnęłam na niego i ulżyło mi, gdy wstał. Adrian w zestawieniu z

łóżkiem wywoływał u mnie zbyt wiele skonfliktowanych emocji

Później Alicia pokazała nam Apartament Wspaniałości Poranka, Atłasowy i

Londyński, z których każdy wyglądał tandetniej od poprzedniego. Mimo absurdalnego
wybryku Adriana zauważyłam na korytarzu jeszcze kilka oznakowanych drzwi. Wróciliśmy z
Alicią na dół.

- Nie możemy zobaczyć Apartamentów Księcia Alberta i Szafirowego? – spytałam.

Alicia pokręciła głową.

- Przykro mi. Są zajęte. Jeśli chcecie, mogę wam dać broszurę ze zdjęciami.

Adrian znów mnie objął.

- Czy to nie w Apartamencie Księcia Alberta zatrzymała się Weronika, mój ty ptysiu?

Chyba już wyjechała, prawda?

- Nie jestem pewna – powiedziałam. Ta linia chociaż trochę przypominała to, co

zaplanowaliśmy. Spojrzałam na Alicię. – Pewnie nie możesz nam powiedzieć, czy nasza
przyjaciółka, Weronika, została tu na dłużej? Jest bardzo ładna, ma długie ciemne włosy.

- Och, tak – powiedziała Alicią rozpromieniając się. – Oczywiście, że ją pamiętam.

Tak właściwie mieszkała w Aksamitnym Apartamencie i wymeldowała się wczoraj.

Ledwo powstrzymałam się od kopnięcia w biurko. A byliśmy tak blisko.

Rozminęliśmy się z nią o dzień. Tia, wszechświat na bank zdecydował, że kończy się taryfa

Czyli tłumacząc na język ludzki, miała zbereźne myśli ;)

ulgowa dla mnie. Nie mogłam rzucić kolejnego zaklęcia lokalizacyjnego aż do następnej
pełni, czyli dopiero za miesiąc.

- No cóż – powiedział Adrian wciąż uśmiechając się beztrosko. – I tak spotkamy się z

nią na Boże Narodzenie. Dziękujemy za pomoc.

- Chcecie zarezerwować pokój? – spytała z nadzieją Alicia.

- Jeszcze się skontaktujemy – obiecałam. Właściwie byłoby całkiem w stylu Adriana

zarezerwować pokój i później twierdzić, że zrobił to dla poparcia naszej bajeczki. –
Sprawdzimy jeszcze kilka miejsc. W końcu to nasza pierwsza rocznica i nie chcemy później
żałować decyzji.

- Ale – zaczął Adrian mrugając do niej konspiracyjnie. – Coś mi mówi, że jednak

skończy się na Apartamencie Króliczków.

Alicia odprowadziła nas i jej oczy rozszerzyły się na widok Mustanga.

- Wow, niezła bryka.

- To wspaniały samochód – powiedziałam.

- Nasza dziecinka… w każdym razie dopóki nie dorobimy się prawdziwych. Nie

uważasz, że potrzebuje jakiegoś imienia? – spytał Adrian. – Cały czas próbuję namówić
Taylor.

Po raz kolejny poczułam przemożną pokusę, żeby go walnąć.

- Och, z pewnością – zgodziła się Alicia. – Taki samochód to… po prostu król wśród

samochodów.

- Widzisz? – Adrian rzucił mi tryumfalne spojrzenie. – Alicia to ekspert od

królewskości. Sama widziałaś te wszystkie obrazy.

- Dziękuję za pomoc – zwróciłam się do niej, ciągnąc za sobą Adriana. – Będziemy w

kontakcie.

Wsiedliśmy do samochodu, pomachaliśmy Alicii i odjechaliśmy. Gapiłam się przed

siebie niewidzącym wzrokiem.

- Tak jak w przypadku Apartamentu Króliczków, brak mi słów na opisanie tego, co się

właśnie stało. No powaga… Nasza rocznica? Jet?

- Jet bardziej mi się podoba niż Brian – upierał się. – A poza tym moja historia była o

wiele lepsza niż ta, że niby chcemy odwiedzić naszą „przyjaciółkę” Weronikę w ramach
urodzinowej niespodzianki.

- Nie sądzę. Ale przynajmniej czegoś się dowiedzieliśmy. Nie jest dobrze.

Adrian spoważniał.

- Jesteś pewna? Może Weronika wyjechała na dobre. Może ty i pozostałe dziewczyny

jesteście już bezpieczne.

- To byłaby pozytywna strona sytuacji… problem w tym, że wtedy zamiast nas

skrzywdziłaby jakąś inną biedną dziewczynę gdzieś daleko stąd, a my nie moglibyśmy nic na
to poradzić. – Wyjęłam z torebki listę uzdolnionych magicznie dziewczyn, którą dostałam od
pani Terwilliger. – Jedna z nich mieszka w Pasadenie. Przynajmniej możemy do niej wpaść
po drodze i ją ostrzec.

Dziewczyna nazywała się Wendy Stone i studiowała na Kalifornijskim Instytucie

Technologii, co wydawało się dziwnym wyborem jak na niedoszłą czarownicę. Oczywiście

trzeba było wziąć poprawkę na to, co powiedziała pani Terwilliger o tym, że te dziewczyny
nie chcą uczyć się magii. Zwyczajnie posiadały talent w tej dziedzinie, ale fakt, że żadna z
nich nie posiadała mentorki, mówił jasno, że nie zamierzają rozwijać tych umiejętności –
podobnie jak ja.

Mieszkanie Wendy znajdowało się na kampusie i znaleźliśmy je bez problemów. Nie

dało  się  ukryć,  że  to  skromniutka  studencka  kwatera,  ale  w  porównaniu  do  bloku  Marcusa
wyglądała prawie jak luksusowy pałac. Gdy mijaliśmy zabieganych studentów dźwigających
plecaki i rozmawiających ze sobą o zajęciach, poczułam ukłucie tęsknoty, jakiej nie czułam
od dłuższego czasu. Odziedziczenie spuścizny Alchemików oznaczało, że nie mogę pójść na
studia,  chociaż  od  dawna  o  tym  marzyłam.  Uczenie  się  w  Amberwood  trochę  łagodziło  tą
tęsknotę, ale teraz na ruchliwym kampusie ogarnęła mnie zazdrość. Jakby to było wieść takie
życie? Skupiać się wyłącznie na zdobywaniu  wiedzy i  nie musieć przejmować  się  żadnymi
intrygami ani zmagać ze śmiertelnymi niebezpieczeństwami? Nawet Adrian, który chodził na
pół gwizdka na zajęcia ze sztuki mógł posmakować studenckiego życia.

- Nie dołuj się tak – powiedział, gdy dotarliśmy na piętro Wendy. – Może kiedyś

pójdziesz na studia.

Spojrzałam na niego w zachwycie.

- Skąd wiedziałeś, o czym myślę?

- Bo cię znam – odpowiedział po prostu, bez cienia kpiny w oczach. – Twoja aura

pokazuje, że posmutniałaś i domyśliłem się, że to ma coś wspólnego ze studiami.

Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy, więc odwróciłam się.

- Nie podoba mi się to.

- Co, że ktoś naprawdę wie, co jest dla ciebie ważne w życiu?

Tak, dokładnie o to chodziło. Ale dlaczego tak mnie to niepokoiło? Uświadomiłam

sobie, że chodzi o Adriana. Dlaczego to właśnie wampir musiał mnie tak dobrze rozumieć?
Dlaczego nie któryś z moich przyjaciół? W każdym razie z tych, którzy byli ludźmi.

- Jak chcesz, możesz znowu przedstawić się jako Jet – powiedziałam szorstko,

próbując się skupić na zadaniu i ukryć moje skonfliktowane uczucia. W końcu to nie była
moja prywatna sesja terapeutyczna. – Ale tym razem nie udajemy pary.

- Na pewno? – spytał. Jego ton stał się lżejszy, a on znów zmienił się w Adriana,

którego wszyscy znali i kochali. – Bo mam jeszcze do sprezentowania kilka fajnych zwrotów:
miodziu, karmelku, budyńku…

- Dlaczego to wszystko muszą być wysokokaloryczne potrawy? – spytałam. Nie

chciałam go zachęcać, ale pytanie wymknęło mi się zanim zdążyłam się powstrzymać. – A
poza tym „budyniek” wcale nie brzmi romantycznie.

Doszliśmy do drzwi mieszkania Wendy.

- Więc jak mam do ciebie mówić? „Mój ty selerze”? – spytał. – To jakoś nie brzmi

czule.

- Wolałabym, żebyś mówił mi Sydney. – Zapukałam do drzwi. – To znaczy Taylor.

Otworzyła piegowata dziewczyna z kędzierzawymi, rudymi włosami. Podejrzliwie

zwęziła oczy.

- Tak?

- Szukamy Wendy Stone – powiedziałam.

Skrzywiła się.

- Jesteście z sekcji bytowej uczelni? Przecież mówiłam, że już wysłałam opłatę.

- Nie – zniżyłam głos, sprawdzając, czy w okolicy nie ma nikogo. – Nazywam się

Taylor. Przyszliśmy, żeby porozmawiać o… magii.

Zmiana jej zachowania była nagła i zaskakująca, gdy z podejrzliwej i ostrożnej stała

się zszokowana i wściekła.

- Nie. Nie. Powtarzałam wam sto razy, że nie chcę mieć z tym nic wspólnego! Nie

mogę uwierzyć, że dobijacie mi się do drzwi i próbujecie mnie zmienić w jakieś sabatowe
dziwadło.

Spróbowała zamknąć drzwi, ale Adrian zdążył zablokować drzwi stopą. Jakże po

męsku.

- Czekaj – powiedział. – Nie po to tu jesteśmy. Twoje życie jest w niebezpieczeństwie.

Wendy łypnęła na nas niedowierzająco.

- Więc teraz jeszcze mi grozicie?

- Nie, źle nas zrozumiałaś. Proszę – błagałam. – Tylko nas wpuść i pozwól nam

wytłumaczyć. Później odejdziemy i już nigdy nie będziemy cię niepokoić.

Wendy zawahała się, ale w końcu przytaknęła z rezygnacją.

- Dobra. Ale będę mieć pod ręką mój pieprzowy sprej.

Okazało się, że jej mieszkanie jest czyste i uporządkowane, nie licząc sterty papierów

oraz inżynierskich podręczników porozrzucanych na podłodze. Najwyraźniej była w trakcie
odrabiania zadania domowego, co przypomniało mi o mojej własnej tęsknocie za pójściem na
studia. Wendy nie rzucała słów na wiatr i rzeczywiście uzbroiła się w pieprzowy sprej nim
stanęła przed nami z założonymi rękami.

- No to mówcie – rozkazała.

Pokazałam jej zdjęcie Weroniki.

- Czy kiedykolwiek widziałaś tą kobietę?

- Nie.

- To dobrze. – Ale czy na pewno? Czy to znaczyło, że Weronika tylko znalazła

Wendy, ale czekała na właściwy moment by uderzyć? – Ona jest niebezpieczna. Nie wiem jak
mam to powiedzieć, ale…

- Znajduje magiczne dziewczyny i wysysa ich dusze – podsunął usłużnie Adrian.

Wendy zatkało.

- Przepraszam, możesz powtórzyć?

- To nie do końca tak – powiedziałam. – Ale mniej więcej do tego się wszystko

sprowadza. Wyszukuje dziewczyny z magicznymi mocami, które im odbiera i przejmuje dla
siebie.

- Ale ja nie używam magii – zaprotestowała Wendy. – Mówiłam wam, że nie chcę w

tym uczestniczyć. W Anaheim mieszka czarownica, która ciągle mi powtarza, jak wielki mam
potencjał i że powinnam zostać jej uczennicą. Wciąż jej odmawiam i nigdy nie spróbowałam

żadnego czaru. Ta wysysająca dusze kobieta nie ma powodów do atakowania mnie.

Pani Terwilliger ostrzegała mnie, że niektóre z dziewczyn mogą powiedzieć coś w

tym stylu. Tak właściwie, powiedziała, że większość użyje tego argumentu.

- To nie ma znaczenia – powiedziałam. – To jej nie powstrzyma.

Teraz Wendy wyglądała na przerażoną i wcale jej się nie dziwiłam. Sama

zareagowałam podobnie. Niewiele rzeczy frustruje równie mocno, jak dopadnięcie przez
własne demony przed którymi się uciekało.

- Co mogę zrobić? – spytała.

- Cóż, unikaj jej jak możesz. Jeśli cię zobaczy… po prostu jej nie wpuszczaj. Nie

zostawaj  z  nią  sama.  –  To  była  dość  żałosna  rada  i  wszyscy  dobrze  o  tym  wiedzieliśmy.  –
Jeśli  ją  zobaczysz,  lepiej  powiedz  tej  czarownicy  z  Anaheim.  No  dobrze…  wiem,  że
wolałabyś  tego  uniknąć,  ale  na  twoim  miejscu  już  teraz  spróbowałabym  namówić  tamtą
czarownicę  do  pomocy.  Najlepiej  byłoby,  gdybyś  nauczyła  się  paru  defensywnych  zaklęć.
Rozumiem,  że  nie  chcesz  tego  robić…  uwierz,  naprawdę  znam  to  uczucie…  ale  to  może
uratować ci życie. Dodatkowo… – Wyjęłam zaklęty agat. – Powinnaś to wziąć i nosić cały
czas.

Wendy łypnęła na amulet jakby był jadowitym wężem.

- To ma być jakaś sztuczka, żeby zmusić mnie do uczenia się magii? Tak po prostu tu

przychodzicie i mówicie mi, że jeśli się nie nauczę, to ktoś wyssie ze mnie duszę?

Dobrze kombinowała. Na jej miejscu pewnie pomyślałabym dokładnie to samo.

- Mówimy prawdę – nalegałam. – Nie mogę tego udowodnić… chwila. Jeśli dasz mi

swój email, wyślę ci artykuł o dziewczynie, której przytrafiło się coś takiego.

Wendy wyglądała jakby zaraz miała użyć tego pieprzowego spreju.

- Myślę, że usłyszałabym coś o tym, że z jakiejś dziewczyny magicznie wyssali duszę.

- To nie takie oczywiste dla tych, którzy nie wiedzą o magii. Pozwól, że ci to wyślę i

wtedy sama podejmiesz decyzję. Tylko tyle mogę zrobić.

Niechętnie napisała mi swój email. Adrian zrobił krok, żeby go od niej wziąć, ale

najwyraźniej ruszył się zbyt szybko, bo nagle wycelowała w niego sprejem.

- Nie zbliżaj się! – krzyknęła.

Dokładnie w tej samej chwili rzuciłam się przed niego, przerażona, że zaraz wystrzeli

mu  sprejem  prosto  w  twarz.  Rzuciłam  pierwsze  zaklęcie  jakie  mi  przyszło  do  głowy;  było
proste  i  wywoływało  ostre  –  ale  nieszkodliwe  –  kolorowe  światło.  Bardziej  przydałaby  się
jakaś  magiczna  osłona,  ale  nie  nauczyłam  się  jeszcze  jak  wyczarować  coś  takiego.  Chyba
musiałam  się  za  to  zabrać,  na  wypadek  gdyby  znów  przyszło  nam  zmagać  się  z  gazem
pieprzowym.

- To ty się nie zbliżaj – ostrzegłam.

Tak jak się spodziewałam taki pokaz świetlnej magii okazał się przerażający dla kogoś

tak negatywnie nastawionego do czarów jak Wendy. Uciekła w odległy kąt pokoju i na
szczęście nie użyła spreju.

- W-wynoście się – wyjąkała, jej oczy były pełne strachu.

- Proszę, bądź ostrożna – powiedziałam i położyłam amulet na podłodze. – I lepiej go

noś. Wyślę ci ten artykuł.

- Wynoście się – powtórzyła, nawet nie próbując dotknąć amuletu.

Westchnęłam głośno, gdy razem z Adrianem wyszliśmy z budynku na słońce. Byłam

tak przygnębiona, że nawet nie zaczęłam dołować się tym, że jestem na terenie uniwersytetu.

- Nie poszło za dobrze – oznajmiłam.

Pomyślał nad tym i uśmiechnął się.

- No nie wiem, Sage. Rzuciłaś się dla mnie na linię ognia pieprzowego spreju. Jednak

musisz mnie trochę lubić.

- P-pomyślałam, że lepiej nie ryzykować, że coś się stanie twojej ładniutkiej buźce –

wymamrotałam.

Prawda była taka, że nic tak konkretnego nie przyszło mi wtedy do głowy. Liczyło się

tylko to, że Adrian znalazł się w niebezpieczeństwie. Broniłam go instynktownie.

- To zaklęcie było naprawdę zajebiste.

Udało mi się blado uśmiechnąć.

- Było totalnie nieszkodliwe i w tym problem. Wendy nie mała o tym pojęcia.

Weronika atakuje te dziewczyny, bo nie mają żadnej magicznej ochrony… i właśnie dlatego
one nie są w stanie jej powstrzymać. Wątpię, żeby pieprzowy sprej w czymś pomógł, ale
może ten artykuł ją przekona. A niech to… Muszę założyć fałszywego maila dla Taylor.

- Nic się nie martw – powiedział Adrian. – Mam adres jako Jet Steele. Możesz go

użyć.

To mnie rozśmieszyło.

- Oczywiście, że masz. Używasz go do umawiania się na randki przez internet, co?

Adrian nie skomentował tego w żaden sposób, co poruszyło mnie choć nie powinno.

Tylko żartowałam… ale może właśnie tak było? Jeśli plotki – i moje własne obserwacje – się
zgadzały, Adrian spotykał się z wieloma kobietami. Wyobrażanie go sobie z inną
denerwowało mnie o wiele bardziej niż powinno. Z iloma innymi dziewczynami całował się z
taką samą namiętnością? Z iloma wylądował w łóżku? Ile z nich rozkoszowało się dotykiem
jego dłoni?

Niemożliwe, żeby kochał je wszystkie. Niektóre – zapewne większość – były

dla niego wyłącznie podbojami, których twarze zapominał następnego dnia. Niewykluczone,
że we mnie widział najtrudniejszy podbój, ostateczną próbą swoich uwodzicielskich talentów.
Chyba nie dało się znaleźć większego wyzwania niż usidlenie człowieka z uprzedzeniami do
wampirów.

Mimo to, gdy myślałam o wszystkich rzeczach, które sobie powiedzieliśmy albo

przemilczeliśmy, miałam całkowitą pewność, że to nieprawda. Nieważne jak szalony był ten
romantyczny  galimatias,  wiedziałam,  że  mnie  kocha  –  albo  przynajmniej  tak  mu  się
wydawało. Nie byłam dla niego żadnym skomplikowanym podbojem. Z drugiej strony chyba
byłoby  lepiej,  gdyby  tylko  do  tego  wszystko  się  sprowadzało.  Jeśli  w  grę  nie  wchodziłyby
żadne  silniejsze  uczucia,  w  końcu  dałby  sobie  spokój  i  poszukał  pocieszenia  w  ramionach
kogoś innego. Prawdopodobnie powinnam zasugerować, żeby właśnie to zrobił.

Ale nic nie powiedziałam.

Hehe zupełnie jakby Adi był jakimś inkubem. Przynajmniej zna się na rzeczy ;) Co za pies ogrodnika

z naszej Sydney.

NASTĘPNEGO DNIA spotkałam się z panią Terwilliger, żeby zdać jej raport z

wczorajszych przygód. Podczas mojej opowieści opierała się o biurko, popijając cappuccino.
Im więcej się dowiadywała tym bardziej ponura stawała się jej mina i tylko westchnęła
ciężko, gdy skończyłam.

- Cóż, to niedobrze – powiedziała. – Cieszę się, że udało ci się znaleźć Stone, ale

skończył się nam tropy wiodące do Weroniki… przynajmniej do następnej pełni. A wtedy
będzie już za późno.

- Jest pani pewna, że nie możemy użyć innego czaru? – spytałam.

Pokręciła głową.

- Większość zaklęć ostrzegłaby ją, że jej szukam. Jedno mogłoby mnie ukryć… ale

raczej nie przebiłoby się przez używane przez nią osłony.

- Ale warto spróbować, prawda? – dopytywałam.

Zadzwonił dzwonek i uczniowie zaczęli gromadzić się w klasie. Uśmiechnęła się do

mnie i wyprostowała się.

- Ależ, panno Melbourne, do głowy by mi nie przyszło, że zasugerujesz coś takiego.

Ale masz rację. Porozmawiamy o tym popołudniu. Chcę, żebyś to zobaczyła.

Moja niechęć do magii odezwała się… ale szybko ucichła. Nie wiem, jak to się stało,

ale mimowolnie naprawdę zaangażowałam się w tą sprawę. Za bardzo martwiłam się o
potencjalne ofiary Weroniki, żeby przejmować się moimi zwykłymi zastrzeżeniami. Z punktu
widzenia Alchemików magia była zła. Ja uważałam za jeszcze gorsze porzucanie niewinnych
w niebezpieczeństwie.

Dzień minął mi spokojnie bez dalszych śmiertelnych kryzysów. Gdy dotarłam na

niezależne studia z panią Terwilliger, zastałam ją spakowaną i czekającą na mnie.

- Czas wyruszyć w teren – poinformowała mnie. – Zajmiemy się tym u mnie w domu.

– Jej twarz przybrała tęskny wyraz. – Szkoda, że nie możemy wstąpić do Spencera.

Kofeina nie najlepiej miksowała się z magią, co dawało mi kolejny dobry pretekst do

unikania jej. Zaczęłam mówić, że skoro ja nie będę czarować, to nie muszę stosować się do
podobnych ograniczeń, ale zdecydowałam, że to byłoby podłe, więc ugryzłam się w język.
Pani Terwilliger miała dość problemów z szalejącą, żądną krwi siostrą. Ostatnim czego
potrzebowała było robienie jej na złość.

W domu znalazłyśmy koty czekające na nas przy drzwiach, co uznałam za trochę

upiorne. Jeszcze nigdy nie widziałam ich wszystkich na raz i oczywiście musiało ich być
trzynaście. Założyłam, że ta liczba nie jest przypadkowa.

- Najpierw muszę je nakarmić – powiedziała, gdy zaczęły się o nią ocierać. – Później

weźmiemy się do roboty.

Przytaknęłam bez słowa, zgadzając się w stu procentach. Jeśli te kociska nie zostaną

szybko nakarmione, pewnie rzucą się na nas. Co gorsza, miały przewagę liczebną.

Kiedy zajęły się jedzeniem, razem z panią Terwilliger poszłyśmy do pracowni.

Okazało się, że niewiele mogłam zdziałać poza obserwowaniem. Zaklęcia zwykle wymagały,
żeby rzucająca je osoba wykonała wszystko osobiście. Trochę pomogłam przy odmierzaniu,
ale na tym  koniec. Parę  razy widziałam  jak rzuca szybkie, błyskotliwe zaklęcia, ale żadne z
nich nie dorównywało siłą temu. Nie miałam wątpliwości, że to naprawdę potężna magia. Nie
używała do nawiązania połączenia z Weroniką absolutnie niczego, nawet włosów ani zdjęcia.
W  tym  zaklęciu  należało  stworzyć  w  głowie  obraz  osoby,  którą  chciało  się  zobaczyć.
Pozostałe  komponenty  czyli  zioła  i  olejki  pomagały  wyzwolić  magię,  ale  praktycznie  cała
reszta  zależała  od  pani  Terwilliger.  Patrzenie  jak  się  przygotowuje  wywołało  we  mnie
mieszane  emocje.  Oczywiście  denerwowałam  się,  ale  obserwowanie  kogoś  o  jej  sile
rzucającego zaklęcie, budziło we mnie cichą fascynację.

Gdy wszystko było gotowe, wypowiedziała inkantację, a ja prawie się zakrztusiłam

czując  impuls  mocy,  który  przemknął  przez  pokój.  Jeszcze  nigdy  nie  poczułam  czegoś
takiego  u  innej  osoby  i  intensywność  tego  doznania  niemal  zwaliła  mnie  z  nóg.  Pani
Terwilliger wpatrywała się w punkt przed sobą. Po kilku chwilach w powietrzu pojawiła się
lśniąca plamka, która zaczęła rosnąć zmieniając się w płaski, migoczący owal, który zawisł w
powietrzu jak lustro. Cofnęłam się, trochę się obawiając, że dysk wciąż będzie się powiększać
dopóki  nie  pochłonie  całego  pokoju.  W  końcu  znieruchomiał.  Otaczała  nas  napięta  cisza,  a
pani  Terwilliger  wpatrywała  się  w  jaśniejącą  powierzchnię.  Po  minucie  owal  zaczął  coraz
bardziej się kurczyć aż w końcu całkowicie zniknął. Zachwiała się z wyczerpania i  musiała
przytrzymać się  stołu, żeby odzyskać równowagę. Pociła się mocno,  a ja  wręczyłam  jej sok
pomarańczowy, który wcześniej przygotowałyśmy.

- Co pani zobaczyła? – spytałam. Ja nic nie dostrzegłam, ale niewykluczone, że

zaklęcie mogło coś pokazać wyłącznie rzucającemu.

Pokręciła głową.

- Nic. Czar nie dotknął jej umysłu. Jej osłony muszą być zbyt silne.

- Więc nie możemy nic zrobić przez cały miesiąc.

Poczułam ciężar w żołądku. Dopiero teraz dotarło do mnie, jak bardzo liczyłam na

skuteczność zaklęcia. Tak wiele w moim życiu zależało od rozwiązania problemu i poczułam
się zagubiona, gdy skończyły mi się opcje.

- Możesz z Adrianem ostrzegać pozostałe dziewczyny – powiedziała pani Terwilliger.

Kolory zaczęły wracać na jej twarz. – Być może w ten sposób przynajmniej spowolnimy
Weronikę.

Sprawdziłam czas na komórce. Rzucanie zaklęcia zajęło dłużej niż mi się wydawało.

- Dzisiaj chyba już nie zdążymy zrobić rundki po Los Angeles. Jutro wezmę Adriana i

spróbujemy dostać się do wszystkich.

Upewniłam się, że pani Terwilliger nie zemdleje z magicznego wyczerpania i

zaczęłam zbierać się do wyjścia. Zatrzymała mnie już w drzwiach.

- Sydney?

Obejrzałam się, czując nagły niepokój. Tyle osób zwracało się do mnie różnymi

ksywkami i teraz gdy ktoś używał mojego prawdziwego imienia, zwykle oznaczało to, że
sprawa jest poważna.

- Tak?

- Cały czas mówimy o ostrzeganiu innych, ale nie zapominaj, że musisz też uważać na

siebie. Przeczytaj książkę. Naucz się zaklęć defensywnych. I nie zdejmuj amuletu.

Dotknęłam ukrytego pod bluzką granatu.

- Tak zrobię, proszę pani.

Jadąc do szkoły dostałam obiecanego SMSa od Marcusa, który chciał spotkać się ze

mną w pobliskim parku rozrywki. Już tam kiedyś byłam na korcie do mini-golfa, więc
trafiłam bez problemu. Marcus czekał na mnie zaraz za drzwiami i na szczęście nigdzie w
okolicy nie kręciła się Sabrina z pistoletem.

Rzadko bywałam w parkach rozrywki i tak naprawdę ich nie rozumiałam. Trochę

gryzły się z tym, co mój ojciec uważał za stosowną edukację. Dla mnie oznaczały
przytłaczającą mieszaninę doznań, na które nie byłam przygotowana. W powietrzu unosił się
zapach lekko przypalonej pizzy. Wszystko wokół wydawało się migać i wydawało dziwne
odgłosy. Skrzywiłam się i pomyślałam, że tata może jednak miał rację unikając takich miejsc.

- Tutaj mamy omawiać tajne operacje? – spytałam z niedowierzaniem.

Posłał mi jeden ze swoich firmowych uśmiechów filmowego gwiazdora.

- W takim miejscu ciężko kogoś szpiegować. A poza tym od lat nie grałem w Skee-

Ball. To zarąbista gra.

- Tego nie wiem.

- Co takiego? – Poniekąd dobrze było go czymś zaskoczyć, nawet w tak trywialnej

kwestii. – Dużo cię ominęło. Sypnij groszem na żetony, to ci pokażę.

Najwyraźniej nie za dobrze płacili za bycie szefem banitów. Natychmiast namierzył

automaty do Skee-Balla, a ja kupiłam żetony i podałam mu.

- Nie krępuj się.

Szybko wykorzystał pierwszy żeton i rzucił kulę. Totalnie spudłował nie trafiając w

żaden pierścień, co sprawiło, że się skrzywił.

- Nie tracisz ani chwili – skomentowałam.

Oczy miał utkwione w grze, gdy ponownie rzucił, jeszcze raz haniebnie pudłując.

- To taktyka przetrwania. Gdy spędza się dość czasu na uciekaniu… wiecznie w

ukryciu… cóż, trzeba jak najlepiej wykorzystywać chwile wolności. Albo gdy rzucają się na
ciebie piękne dziewczyny.

- Skąd wiesz, że jesteśmy wolni? Skąd wiesz, że Alchemicy mnie nie obserwują? –

spytałam. Byłam przekonana, że nikt mnie nie śledzi, ale przede wszystkim chciałam go
sprawdzić.

- Bo pokazaliby się już pierwszego dnia.

Tu miał rację. Oparłam dłonie na biodrach, siląc się na cierpliwość.

- Jak długo masz zamiar w to grać? Kiedy porozmawiamy?

- Możemy rozmawiać teraz. – Krzyknął z radości, gdy jego kolejny rzut trafił

pierścień za dziesięć punktów. – Mogę mówić i rzucać. Pytaj. Zdradzę ci tyle szokujących
tajemnic, ile się da.

- Niełatwo mnie zszokować. – Oczywiście nie zamierzałam przepuścić takiej okazji.

Rozejrzałam się, ale miał rację. Nikt nie mógł nas podsłuchać w takim hałasie. Tak właściwie
ledwie słyszeliśmy się nawzajem. – Co zrobiłeś, że cię wyrzucili z organizacji?

- Nie wyrzucili mnie. Sam odszedłem. – Skończyła się pierwsza runda, więc

wykorzystał drugi żeton. – Poszło o morojską dziewczynę.

Zamarłam, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszałam. Marcus Finch zaczął swoją wielką

rebelię… bo związał się z Morojką? To aż za bardzo przypominało moją własną sytuację.
Gdy się nie odzywałam, spojrzał na mnie i zobaczył moją minę.

- Och. Och. Nie, to zupełnie nie tak – powiedział, domyślając się, o czym myślę. –

Pewnych granic nawet ja nie przekraczam.

- Oczywiście, że nie – mruknęłam, mając nadzieję, że udało mi się ukryć nerwy. – Kto

mógłby zrobić coś takiego?

Znów skupił się na grze.

- Przyjaźniliśmy się. Wysłali mnie do Aten i ona tam mieszkała ze swoją siostrą.

To mnie oszołomiło.

- Ateny… byłeś w Atenach? To jedno z miejsc, do których chciałabym mieć

przydział. Zamiast tego wylądowałam w Petersburgu, ale cały czas miałam nadzieję, że może,
może przeniosą mnie do Grecji. Albo przynajmniej do Włoch. – Praktycznie bełkotałam, ale
on chyba tego nie zauważył.

- A co jest nie tak z Petersburgiem? Nie licząc tego, że mają tam strzyg na pęczki.

- To, że nie jest Atenami albo Rzymem. Moj tata specjalnie zaznaczył, żeby mnie nie

wysyłali do żadnego z tych miast. Uważa, że to odciągałoby mnie od obowiązków.

Marcus znów oderwał się od gry i obdarzył mnie długim, uważnym spojrzeniem. Jego

mina wyrażała współczucie, jakby cała moja historia i rodzinny dramat rozgrywały się przed
jego oczami. Nie chciałam jego litości i żałowałam, że w ogóle o tym wspomniałam.
Odkaszlnęłam.

- Opowiedz mi o tamtej dziewczynie z Aten.

Złapał aluzję.

- Jak mówiłem, była moją przyjaciółką. Taka zabawna. Cholera… całkiem mnie do

siebie przekonała. Tyle czasu spędziliśmy razem… ale sama wiesz, że takie zachowanie tak
jakby nie jest dobrze widziane.

Niemal parsknęłam śmiechem z tego subtelnego żartu. „Tak jakby?”

Niedopowiedzenie roku. Pracujący w terenie Alchemicy nie powinni zadawać się z
Morojami, jeśli to nie było absolutnie konieczne ze względu na jakieś interesy albo z powodu
zwalczania strzyg i ukrywania ich działalności. Sytuacja, w której się znajdowałam, stanowiła
wyjątek, bo moja misja wymagała codziennych rozmów z moją podopieczną.

- W każdym razie – kontynuował. – Ktoś nas zauważył i zaczęli mieć na mnie oko, co

wcale mi się nie podobało. Mniej więcej w tym samym czasie dotarły do mnie różne
pogłoski… jak na przykład to, że Alchemicy przetrzymują Morojów wbrew ich woli. A
niektórzy z nich spiskują z Wojownikami.

- Co? Niemożliwe. Nikt z nas nigdy nie wdałby się we współpracę z tymi

psychopatami.

Już sam pomysł, że ktoś więzi Morojów był nie z tej ziemi, ale to drugie naprawdę

mnie powaliło. Nie potrafiłam tego przetrawić. Równie dobrze mógł powiedzieć, że
Alchemicy pracują z kosmitami.

- Też tak pomyślałem. – Rzucił kolejną kulę i zrobił wyjątkowo zadowoloną minę,

gdy zarobił trzydzieści punktów. – Ale cały czas słyszałem plotki na ten temat, więc zacząłem
zadawać pytania. Dożo pytań. No i wtedy sprawy przybrały naprawdę zły obrót. Zadawanie
pytań nie zawsze wychodzi na zdrowie… zwłaszcza jeśli jest się przy okazji niezłym
utrapieniem.

Pomyślałam o moich własnych doświadczeniach.

- Nie da się zaprzeczyć.

- Wtedy odszedłem. Albo raczej uciekłem. Widziałem, co się święci. Posunąłem się za

daleko i to była tylko kwestia czasu zanim wyślą mnie z biletem w jedną stronę do ośrodka
reedukacyjnego. – Zaczęła się kolejna runda i zachęcił mnie gestem. – Chcesz spróbować?

Wciąż byłam tak oszołomiona jego wcześniejszymi słowami, że zrobiłam krok do

przodu  i  przyjęłam  kulę.  Alchemików  dało  się  opisać  jako  logicznych,  zorganizowanych  i
rozsądnych. Wiedziałam, że niektórzy z nas żałują, że nie robimy więcej  w celu zwalczania
strzyg,  ale  nie  było  mowy,  żeby  nasza  organizacja  współpracowała  z  bandą  morderczych
fanatyków.

- Stanton powiedziała mi, że ledwie tolerujemy Wojowników i tylko ich obserwujemy.

- Usłyszałem to samo. – Przyglądał się, jak celuję. – Tak swoją drogą, nabranie

wprawy chwilę zajmuję. Możesz potrzebować kilku…

Rzuciłam i trafiłam w pierścień za pięćdziesiąt punktów. Marcus tylko gapił się na

mnie przez kilka sekund, a jego wcześniejszy uśmieszek zniknął.

- Mówiłaś, że nigdy nie grałaś! – zaprotestował.

- Bo nie grałam. – Znów trafiłam w pięćdziesiątkę.

- Więc jakim cudem to robisz?

- Nie wiem. – Kolejne pięćdziesiąt punktów. – Po prostu musisz obliczyć potrzebną

siłę uwzględniając ciężar kuli i odległość od pierścienia. Prosta sprawa. Poważnie, to dość
nudna gra.

Marcus wciąż nie mógł wyjść z szoku.

- Jesteś jakoś super uzdolniona w sportach?

Prawie prychnęłam.

- Nie trzeba być sportowcem, żeby w to grać.

- Ale… nie… – Spojrzał na pierścienie, później na mnie i znów na pierścienie. – To

niemożliwe. Gram w to od dziecka! W lecie cały czas chodziłem z tatą na wesołe miasteczka
w naszym mieście i za każdym razem grałem w to przynajmniej godzinę.

- W takim razie może powinieneś spędzać na tym dwie godziny. – Rzuciłam jeszcze

jedną kulę. – Powiedz mi więcej o Wojownikach i Alchemikach. Czy kiedykolwiek udało ci
się zdobyć jakiś dowód?

Chwilę mu zajęło ponowne skupienie się na rozmowie.

- Próbowaliśmy, ale na razie nic nie mamy. Przez jakiś czas nawet przymilałem się do

Wojowników… właśnie wtedy poznałem Clarenca. Moja grupa dowiedziała się o kilku
brudnych sekretach Alchemików i uratowaliśmy przed Wojownikami innych Morojów, ale

nigdy nie udało nam się znaleźć połączenia między obiema grupami. – Zrobił dramatyczną
przerwę. – Aż do teraz.

Wzięłam kolejną kulę. To przyziemne zajęcie pomagało mi przeanalizować jego

zaskakujące słowa.

- Co się stało?

- Naprawdę mieliśmy fuksa. Przyłączył się do nas facet, który niedawno porzucił

Alchemików  i  przełamał  swój  tatuaż  –  wyjaśnił.  Powiedział  to  w  taki  sposób,  jakby  to  nie
było  nic  wielkiego,  ale  nie  potrafiłam  pozbyć  się  strachu,  który  wywoływało  we  mnie
wyrażenie  „przełamanie  tatuażu”.  –  Podsłuchał  coś,  co  zgadzało  się  z  tym,  co  odkryła
Sabrina. Teraz musimy tylko zdobyć dowód, który połączy to wszystko w jedną całość.

- Jak to zrobicie?

- Tak właściwie ty to zrobisz.

Powiedział to akurat w chwili, gdy rzucałam i mój strzał minął szerokim łukiem nie

tylko  pierścienie,  ale  całą  maszynę.  Kula  odbiła  się  od  ściany  i  wylądowała  u  stóp  kilku
zaskoczonych  dziewczyn.  Marcus  poszedł  po  piłkę  uśmiechając  się  do  nich  przepraszająco,
czym  zyskał  zapewnienia,  że  nic  się  nie  stało.  Gdy  tylko  odeszły,  pochyliłam  się  ku
Marcusowi.

- Co powiedziałeś?

- Słyszałaś. Chcesz przyłączyć się do naszej organizacji i przełamać swój tatuaż? –

Wyglądał na irytująco zadowolonego z siebie. – To jest częścią całego procesu.

- Wcale nie mówiłam, że tego chcę! – syknęłam. – Chciałam tylko dowiedzieć się

czegoś więcej o nich.

- I mogę się założyć, że gorąco pragniesz dowiedzieć się, czy naprawdę istnieje frakcja

Alchemików współpracująca z Wojownikami.

Miał rację – rzeczywiście chciałam. Złapał mnie za rękę.

- Sydney, wiem, że o wiele proszę. Nie dziwię ci się, że masz wątpliwości, ale właśnie

dlatego potrzebujemy ciebie. Jesteś bystra i spostrzegawcza. Zadajesz pytania. I podobnie jak
mnie, te pytania wpakują cię w kłopoty… jeśli już do tego nie doszło. Uwolnij się dopóki
jeszcze możesz… na swoich własnych warunkach.

- Dopiero cię poznałam! Nie ucieknę z organizacji, która mnie wychowała. –

Wyrwałam dłoń z jego uchwytu. – Chciałam was wysłuchać, ale teraz posuwasz się za
daleko.

Odwróciłam się i ruszyłam ku wyjściu, nie mogąc już tego słuchać. Mimo to w miarę

jak  szłam  jego  słowa  mnie  prześladowały.  Wybaczono  mi  powiązania  z  Rose,  ale  w  moich
aktach  zapewne  pozostał  czarny  znak.  Wprawdzie  nie  wypytywałam  zbyt  natarczywie  o
Marcusa  Fincha,  ale  może  nawet  to  wystarczyło  do  wzbudzenia  podejrzeń  u  Stanton?  Ile
czasu minie nim to wszystko osiągnie masę krytyczną?

Pchnęłam drzwi i wyszłam na jasne światło dnia, które odpędziło mrok kryjący się w

tym, co usłyszałam. Marcus dogonił mnie i dotknął mojego ramienia.

- Przepraszam, Sydney. Nie chciałem cię przestraszyć. – Jego zuchwalstwo zniknęło i

stał  się  śmiertelnie  poważny.  –  Po  prostu  wyczuwam  w  tobie  kogoś…  pokrewnego  mi
duchem.  Wierzę,  że  jesteśmy  po  jednej  stronie  i  zależy  nam  na  tym  samym.  Oboje
zbliżyliśmy  się  do  Morojów.  Chcemy  im  pomagać…  bez  tych  wszystkich  kłamstw  i

100

wyzyskiwania nas.

Przyglądałam mu się ostrożnie.

- Kontynuuj.

- Proszę, wysłuchaj nas.

- Wydawało mi się, że właśnie to zrobiłam.

- Wysłuchałaś mnie – poprawił. – Chcę cię przedstawić innym, żebyś poznała ich

historie. Opowiedzą ci bardziej szczegółowo o swoich przejściach. I o tym. – Poklepał swój
tatuaż. – A gdy dowiesz się więcej o tym zadaniu… cóż, myślę, że sama zechcesz je
wypełnić.

- Racja. Wielkie, oszałamiające zadanie, które ujawni konspirację między

Alchemikami i Wojownikami. – Zachował powagę, co zaniepokoiło nie bardziej niż gdyby
zmienił to wszystko w jeden wielki żart. – Więc, co? Zadzwonisz po resztę i wszyscy razem
urządzimy sobie wypad do parku rozrywki?

Zaprzeczył kręcąc głową.

- To zbyt niebezpieczne. Zbierzemy się w innym miejscu i wtedy powiem ci, gdzie nas

spotkasz, ale tą informację muszę ci podać w ostatniej chwili. Nie chcę ryzykować wykrycia.

- Nie mogę wybrać się w jakąś epicką podróż w nieznane – ostrzegłam. – Nikogo nie

obchodzą wypady do LA, ale jeśli zacznę się rozbijać po całym stanie, ktoś może zwrócić na
to uwagę.

- Wiem, wiem. To nie będzie daleko. Muszę tylko sprawdzić, czy jest bezpiecznie. –

Wrócił do swojego normalnego podekscytowanego, radosnego sposobu bycia. – Co ty na to?
Spotkasz się z nami?

Wbrew sobie czułam rosnącą ciekawość. Ani myślałam uwierzyć w żaden spisek

między Alchemikami i Wojownikami, ale zamierzałam poznać poszlaki, które doprowadziły
ich do tego wniosku. Poza tym chciałam zobaczyć tą jego tajemniczą grupę. Jak to ich Adrian
nazwał? Wesoła Banda Marcusa? I oczywiście pozostawała sprawa tatuażu. Marcus wciąż
rzucał aluzje na temat jego sekretów, ale nie podał mi żadnych szczegółów.

- Zrobię to – powiedziałam w końcu. – Pod jednym warunkiem.

- Tylko powiedz.

- Chcę kogoś ze sobą zabrać – powiedziałam. – Słowo, możesz mu ufać. Zrozum, że

po tym jak Sabrina groziła mi spluwą, mam pewne obawy przed samotnym włażeniem na
spotkanie twojej kliki.

Marcus wyglądał jakby już miał się zgodzić, ale nagle się zawahał.

- Ale to nie Adrian?

- Nie, nie. Facet jest dampirem. Nie ma żadnego interesu w wydawaniu was

Alchemikom, zwłaszcza, jeśli naprawdę działacie, żeby chronić Morojów. Mówisz, że masz
dobre przeczucia, co do mnie? Więc zaufaj mi, że nie musisz się o niego martwić. W jego
towarzystwie poczuję się trochę bezpieczniej.

- Nie musisz się niczego obawiać z naszej strony – zapewnił Marcus. – Nie zrobimy ci

krzywdy.

- Chcę ci wierzyć. Ale na razie nie mam co do ciebie równie dobrych przeczuć jak ty

do mnie.

101

Nie odpowiedział od razu, ale ostatecznie wybuchnął śmiechem.

- W porządku. Weź ze sobą tego przyjaciela. – Uścisnął moją dłoń, jakbyśmy właśnie

przypieczętowali jakąś wielką umowę. – Później skontaktuję się i podam ci szczegóły. Nie
pożałujesz tego, Sydney. Obiecuję.

102

MARCUS ZNIKNĄŁ KIERUJĄC SIĘ do czegoś, co obecnie robiło za jego kryjówkę,

a ja pojechałam do domu. To, co mi powiedział, naprawdę wydawało się niemożliwe. Wciąż
powtarzałam sobie, że nic z tego nie mogło być prawdą. Dzięki temu łatwiej było mi sobie z
tym poradzić.

W Amberwood zastał mnie zwykły gwar towarzyszący aktywności uczniów. To

działało uspokajająco po moim szokującym wypadzie, tym bardziej że nie miało nic
wspólnego z fanatykami ani wiedzą tajemną. W chwili, gdy weszłam do swojego pokoju, mój
telefon zawibrował. Jill wysłała mi SMSa: „Wpadnij do nas, gdy wrócisz.” Westchnęłam.
Wyglądało na to, że zło nigdy nie śpi. Zostawiłam torebkę w pokoju i zeszłam na pierwsze
piętro, niepewna, co mnie tam czeka.

Jill otworzyła, sprawiając wrażenie jakby jej ulżyło na mój widok.

- Dzięki Bogu. Mamy problem.

- My zawsze mamy problem – rzuciłam. Weszłam i zobaczyłam Angeline z bardzo

nieszczęśliwą miną siedzącą na podłodze pod ścianą. – Co się stało?

Szybko spojrzała w górę.

- To nie moja wina.

Poczułam, jak gula w moim żołądku rośnie.

- Nigdy nie jest, co? Pytam po raz kolejny: co się stało?

Angeline nie odpowiedziała, więc Jill zrobiła to za nią:

- Zafundowała Treyowi wstrząs mózgu książką do algebry.

Zanim dotarło do mnie, co to oznacza, Angeline zerwała się na równe nogi.

- Lekarz powiedział, że to wcale nie jest wstrząs mózgu!

- Chwila. – Patrzyłam to na jedną to na drugą mając nadzieję, że wybuchną śmiechem

i powiedzą, że tylko mnie wkręcają. – Naprawdę zrobiłaś Treyowi coś, co wymagało pomocy
medycznej?

- Ledwie go tknęłam – upierała się.

Usiadłam na łóżku Jill, ledwie powstrzymując się przed zwinięcie się w kłębek pod

kocem.

- Nie. Nie mogłaś. Nie znowu. Co powiedział dyrektor? O Boże… I gdzie my cię teraz

wyślemy?

Po awanturze, w którą Angeline wdała się z grupą motywacyjną, postawiono sprawę

bardzo jasno i powiedziano nam, że dalsze bijatyki zostaną ukarane wydaleniem.

103

- Eddie wziął winę na siebie – powiedziała Jill. Gdy mówiła, na jej ustach pojawił się

lekki uśmiech. – Nie było wielu świadków, więc Eddie powiedział, że wygłupiali się w
bibliotece i rzucali do siebie książką. Twierdził, że trochę przesadził i rzucił za mocno… no i
niechcący trafił Treya w głowę.

Angeline przytaknęła.

- W pewnym sensie właśnie tak to wyglądało.

- Nie, ani trochę – zaprotestowała Jill. – Widziałam, co się stało. Wściekłaś się, bo

Trey powiedział, że wcale nie tak trudno zrozumieć, że „x” zawsze ma inną wartość.

- Insynuował, że jestem głupia!

Z mojego punktu widzenia zmienne były łatwe, ale widziałam, że ona maskuje swoją

brawurą  autentyczne  wzburzenie.  Zawsze  miałam  wrażenie,  że  gdy  Angeline  mieszkała  z
Powiernikami, robiła za gwiazdą wśród swoich rówieśników. Tutaj cały czas musiała zmagać
się, żeby dopasować się do standardów akademickich i społecznych w świecie bardzo różnym
od  tego,  w  którym  dorastała.  Taka  sytuacja  każdego  mogłaby  pozbawić  pewności  siebie.
Wątpiłam,  żeby  Trey  nazwał  ją  idiotką,  ale  musiałam  przyznać,  że  niektóre  z  jego  ciętych
komentarzy prawdopodobnie mogły zostać odebrane w ten sposób.

- W jak poważnych kłopotach jest Eddie? – spytałam.

Nie wierzyłam, żeby go wyrzucili za coś takiego, ale przy moim szczęściu nie dało się

całkowicie wykluczyć możliwości, że spadła na niego kara, przed którą uratował Angeline.

- Ma szlaban – powiedziała Jill.

- Przyjął to bardzo dzielnie – dodała Angeline.

- Na pewno – powiedziałam, zastanawiając się, czy dziewczyny zdają sobie sprawę z

tego, że obie mają identyczną, pełną uwielbienia minę. – Posłuchaj, Angeline, wiem, że te
korepetycje muszą być dla ciebie frustrujące, ale musisz kontrolować swój temperament,
dobrze? Trey tylko próbuje ci pomóc.

Zrobiła sceptyczną minę.

- Czasem nie podoba mi się jego nastawienie.

- Wiem, ale to nie tak, że mamy kolejkę chętnych na jego miejsce. Potrzebujemy cię.

Jill cię potrzebuje, Eddie tak samo. – Zauważyłam, że jej oburzenie trochę osłabło, gdy
wspomniałam o przyjaciołach i obowiązku. – Proszę, spróbuj współpracować z Treyem.

Przytaknęła słabo, a ja wstałam, żeby odejść. Jill wyleciała ze mną na korytarz.

- Hej, Sydney? Jak poszło spotkanie z Marcusem?

- W porządku – powiedziałam ani myśląc wyciągać na światło dzienne alarmujących

rewelacji Marcusa. – Sporo się dowiedziałam. No i nauczyłam się, jak grać w Skee-Ball.

Jill niemal wyglądała na obrażoną.

- Grałaś w Skee-Ball? A podobno miałaś dowiedzieć się czegoś o grzeszkach

Alchemików?

- Jesteśmy wielozadaniowi – odpowiedziałam. Jej ton wcale mi się nie podobał.

Odeszłam zanim znów zdążyła skomentować, a gdy dotarłam do swojego pokoju

wysłałam Eddiemu SMSa. „Słyszałam, co się stało. Przykro mi. Dzięki.” Odpowiedział
szybko: „Dobrze, że nie dostał wstrząsu mózgu.”

104

Następnego dnia wybrałam się na spotkanie z Adrianem przygotowana na różne

uszczypliwe komentarze. Jill pewnie opowiedziała mu o mojej wycieczce do parku rozrywki,
którą prawdopodobnie zasłużyłam sobie na komentarze w stylu: „Dobrze wiedzieć, że z takim
poświęceniem próbujesz rozgryźć Alchemików. Najważniejsze to być rozgrywającym.”

Gdy zatrzymałam się przed budynkiem, w którym mieszkał Adrian, okazało się, że już

tam na mnie czeka. Serce mi stanęło na widok na jego ponurej miny. Wyskoczyłam z
samochodu, zatrzymując się tylko po to by złapać kluczyki.

- Co się stało? – krzyknęłam, podbiegając do niego.

Położył mi dłoń na ramieniu, ale byłam zbyt zmartwiona, żeby zwrócić na to uwagę.

- Sydney, tylko bez paniki. Nie ma żadnych trwałych uszkodzeń.

Przyjrzałam mu się.

- Nic ci nie jest? Jesteś ranny?

Na chwilę jego smętna mina stała się zdziwiona. W końcu zrozumiał.

- Och, myślisz, że to mnie coś się stało? Nie, jestem w jednym kawałku. Chodź.

Zaprowadził mnie na tyły budynku na prywatny parking dla mieszkańców.

Zatrzymałam się gwałtownie i szczęka mi opadła na widok strasznej, okropnej sceny przede
mną. Paru innych mieszkańców snuło się po okolicy; w pobliżu stał policjant spisujący raport.
Siedem zaparkowanych samochodów wokół nas miało przebite opony.

Włącznie z Mustangiem.

- Nie!

Podbiegłam do niego i przyklękłam oceniając uszkodzenia. Czułam się jak żołnierz na

wojnie, klęczący przy poległym towarzyszu na polu bitwy. Niewiele brakło a zaczęłabym
krzyczeć: „Tylko mi tu nie umieraj!”

Adrian kucnął przy mnie.

- Opony można wymienić. Myślę, że moje ubezpieczenie to pokryje.

Moje przerażenie nie malało.

- Kto to zrobił?

Wzruszył ramionami.

- Chyba jakieś dzieciaki. Wczoraj kilka samochodów zostało uszkodzonych w

sąsiedztwie.

- I nie przyszło ci do głowy, żeby mi o tym powiedzieć?

- Cóż, nie wiedziałem, że tutaj też wpadną. Poza tym byłem pewny, że ześwirujesz i

załatwisz całodobową ochronę na parkingu.

- To niezły pomysł. – Spojrzałam na budynek. – Powinieneś porozmawiać o tym z

właścicielem.

Adrian nie wyglądał nawet w przybliżeniu na tak zmartwionego, jak powinien być.

- Wątpię, żeby coś z tym zrobił. W końcu to nie jest niebezpieczna okolica.

Wskazałam na Mustanga.

- Więc niby jak do tego doszło?

105

Mogliśmy pojechać do Los Angeles Latte, ale i tak musieliśmy jeszcze poczekać, żeby

załatwić sprawy z policją, a później zorganizować lawetę. Zadbałam, żeby kierowca dobrze
wiedział, co go czeka, jeśli choćby porysuje lakier, a po tym mogłam już tylko ponuro
obserwować, jak zabierają Mustanga. Dopiero gdy słonecznie żółty błysk zniknął za rogiem,
odwróciłam się do Adriana.

- Gotowy?

- Zdążymy jeszcze?

Spojrzałam na swoją komórkę i jęknęłam. Zmaganie się z efektami wandalizmu

potrwało dłużej niż mi się wydawało. Mimo to nie chciałam zwlekać do jutra, zwłaszcza, że
wczoraj straciłam dość czasu zajmując się Marcusem. Zadzwoniłam do pani Terwilliger i
spytałam, czy załatwi mi zwolnienie u pani Weathers, jeśli wrócę już po ciszy nocnej.

- Tak, tak, oczywiście – zapewniła, a jej ton sugerował, że nie rozumie, dlaczego w

ogóle do niej dzwoniłam. – Po prostu znajdź te dziewczyny.

Pani Terwilliger podała mi sześć nazwisk. Zajęliśmy się już Wendy Stone. Trzy z

pozostałych  dziewczyn  mieszkały  stosunkowo  blisko  siebie  i  to  one  były  naszym  celem.
Ostatnia  dwójka  zamieszkiwała  bliżej  wybrzeża  i  liczyliśmy,  że  dotrzemy  do  nich  jutro.
Podczas  jazdy  Adrian  próbował  wciągnąć  mnie  w  rozmowę,  ale  ja  wciąż  nie  mogłam
oderwać myśli od Mustanga.

- Boże, ale ze mnie kretynka – oznajmiłam, gdy byliśmy już blisko celu naszej

podróży.

- Nigdy nie użyłbym tego określenia do opisania ciebie – wytknął. – Komunikatywna,

dobrze ubrana, bystra, zorganizowana, piękna… właśnie to mi przychodzi do głowy, ale na
pewno nie „kretynka”.

Prawie spytałam, dlaczego powiedział „piękna” dopiero po „zorganizowana”, ale w

porę przypomniałam sobie w czym tkwił prawdziwy problem.

- Zachowuję się jak opętana, gdy chodzi o samochód, a tymczasem życia dziewczyn

są w niebezpieczeństwie. To głupie. Mam poważnie poprzestawiane priorytety.

Wpatrywałam się w drogę, ale wiedziałam, że się uśmiecha.

- Gdybyś naprawdę miała poprzestawiane priorytety, pojechałabyś za tamtą lawetą.

Zamiast tego próbujesz pomóc zupełnie obcym osobom. To dość szlachetne postępowanie,
Sage.

- Nie zapominaj o sobie – powiedziałam. – Ty też jesteś całkiem szlachetny skoro

razem ze mną jeździsz na te wszystkie wyprawy.

- To nie to samo co Skee-Ball, ale tyle musi wystarczyć. Tak właściwie jak poszło?

Dowiedziałaś się czegoś?

- Całkiem sporo… w sumie w niektóre rzeczy aż ciężko uwierzyć. Wciąż czekam na

jakieś dowody.

Początkowo mieliśmy szczęście. Zastaliśmy pierwsze dwie dziewczyny w domu, ale

zareagowały podobnie jak Wendy Stone. Tym razem przezornie zaopatrzyłam się w artykuł w
nadziei, że to wywrze silniejsze wrażenie. Upiorne zdjęcie przynajmniej zmusiło je do
namysłu, ale wychodząc nie wiedziałam, czy potraktowały mnie poważnie ani czy użyją
zaklętych agatów.

Szczęście opuściło nas, gdy przeszliśmy do trzeciej dziewczyny. Ona też była

106

studentką, co oznaczało kolejną wizytę na kampusie. Nazywała się Lynne Titus i mieszkała w
domu  stowarzyszenia.  Pukając  do  drzwi,  musiałam  przyznać,  że  spodziewam  się  zobaczyć
grupę  dziewczyn  w  różu  bijących  się  na  poduszki  w  salonie.  Gdy  weszliśmy,  odkryliśmy
najzwyklejszy  w  świecie  akademik  niezbyt  różniący  się  od  budynku,  w  którym  mieszkała
Wendy.  Niektóre  dziewczyny  wchodziły  inne  wychodziły,  a  pozostałe  siedziały  z
podręcznikami i papierami.

- Lynne? – spytała dziewczyna, która nas wpuściła. – Przed chwilą wyszła.

Wiem, że to nie powinno mnie tak zaskoczyć. Te dziewczyny miały swoje życia i nie

mogłam oczekiwać, że będą siedzieć i czekać aż się pokażę, żeby z nimi porozmawiać.
Niespokojnie wyjrzałam przez okno i przekonałam się, że niebo robi się fioletowe.

- Wiesz może, kiedy wróci?

Tylko pokręciła głową.

- Nie, sorry. Nie wiem, gdzie poszła.

Wymieniłam spojrzenia z Adrianem.

- Nie musisz przejmować się ciszą nocną – przypomniał mi.

- Wiem. Ale to wcale nie znaczy, że chcę sterczeć całą noc czekając na Lynne. –

Dokonałam w głowie szybkich obliczeń. – Myślę, że możemy poczekać ze dwie godziny.
Góra trzy.

Adrian wyglądał na zaskakująco zachwyconego tym pomysłem i nic nie mogłam

poradzić na to, że zaczęłam się zastanawiać, czy bardziej cieszyła go perspektywa
posiedzenia na miasteczku studenckim… czy spędzenia czasu ze mną.

- Można gdzieś tu się zabawić? – spytał. Rozejrzał się po cichym akademiku. – Żadnej

dzikiej imprezy, co?

Mina dziewczyny wyrażała dezaprobatę.

- Jesteśmy poważnym stowarzyszeniem. Skoro szukacie imprezy, gwarantuję, że

wystarczy, jeśli pójdziecie wzdłuż tej uliczki. Tamte dziewczyny balują co noc.

Adrian spojrzał na mnie z nadzieją.

- Och, daj spokój – powiedziałam. – Nie możemy poszukać jakiegoś miłego muzeum?

- Powinniśmy trzymać się blisko na wypadek gdyby Lynne wróciła – odpowiedział

Adrian. Miałam przeczucie, że obstawałby za imprezą nawet gdyby urządzali ja na drugim
końcu kampusu. – Zresztą jeśli tak strasznie chcesz iść na studia, powinnaś zobaczyć pełną
ofertę. A poza tym myślałem, że jesteś fanką Grecji?

Nie o to mi chodziło i on dobrze o tym wiedział. Zgodziłam się niechętnie, ale

ostrzegłam, że ma się trzymać z daleka od drinków. Wcześniej włożyłam perukę i
zakładałam, że używa ducha, aby zamaskować nas jeszcze lepiej. Alkohol poważnie osłabiłby
jego możliwości. Poza tym zwyczajnie nie chciałam patrzyć, jak się upija.

Łatwo znaleźliśmy dom, w którym odbywała się impreza, bo głośna muzyka niosła się

na daleko. Przy drzwiach zatrzymała nas parka pijąca piwo z plastikowych kubków.

- Tylko w greckich strojach – powiedziała dziewczyna. Wyglądała jakby zaraz miała

spaść ze stołka. – Skąd jesteście?

Machnęłam ręką gdzieś w stronę akademika Lynne.

- Yy, stamtąd.

107

- Alfa Yam Ergo – powiedział bez wahania Adrian.

Byłam pewna, że „odźwierni” wytkną, że to w większości nawet nie są greckie litery.

Może udało się dzięki pewności siebie, z którą mówił Adrian – albo zwyczajnie wypili za
dużo piwa – ale chłopak zaprosił nas do środka.

Gdy uderzyła mnie fala doznań, poczułam się niemal jakbym wróciła do parku

rozrywki. Dom był zatłoczony i głośny, w powietrzu unosił się dym, a alkohol płynął
rzekami. Kilka osób chciało z nami pić, a jedna dziewczyna zapraszała nas – trzy razy, bo
zapominała, że już z nami rozmawiała – żebyśmy zagrali w pijacką gierkę. Gapiłam się na to
wszystko w osłupieniu, próbując ukryć zdegustowaną minę.

- Co za marnotrawstwo czasu do nauki. To niszczy wszystkie moje marzenia o

studiach – krzyknęłam do Adriana. – Czy oni nie mogą się zająć czymś, co nie uwzględnia
picia i robienia z siebie idiotów?

Rozejrzał się, a trzeba było dodać, że miał lepszy widok dzięki swojemu wzrostowi.

Rozpromienił się.

- To wygląda obiecująco. – Złapał mnie za rękę. – Idziemy.

W zaskakująco ładnej, obszernej kuchni znaleźliśmy kilka dziewczyn siedzących na

rozłożonym na podłodze kocu i malujących jednobarwne T-shirty. Sądząc po bazgrołach i
plamach farby one też były już nieźle wstawione. Przy jednej z nich stał kubek piwa, który
wyglądał identycznie jak ten, w którym trzymała farbę i pozostawało tylko mieć nadzieję, że
się jej nie pomylą.

- Co robicie? – spytałam.

Jedna z dziewczyn spojrzała na nas i uśmiechnęła się.

- Koszulki na zimowy karnawał. Chcecie pomóc?

Zanim zdążyłam odmówić, Adrian już siedział z nimi na ziemi.

- Jasne. – Bez niczyjej zachęty wziął białą koszulkę i pędzel z niebieską farbą. – Co

malujemy?

Kiepskie popisy artystyczne dziewczyn sprawiały, że to pytanie było całkiem na

miejscu.

- Nasze imiona – odpowiedziała jedna.

- Zimowe motywy – dodała druga.

Tyle wystarczyło Adrianowi i zabrał się za malowanie płatków śniegu na koszulce.

Nie  mogąc  się  powstrzymać  uklękłam  przy  nim,  żeby  lepiej  się  przyjrzeć.  Bez  względu  na
swoje wady Adrian był niezłym artystą. Zmieszał kilka kolorów, co sprawiło, że płatki śniegu
stały  się  intrygujące  i  nabrały  stylu.  W  pewnej  chwili  przerwał  i  zapalił  goździkowego
papierosa, dzieląc się popielniczką z którąś z dziewczyn. Nie przepadałam za tym nałogiem,
ale  pokój  był  tak  zadymiony,  że  jeden  dymek  więcej  nie  robił  różnicy.  Gdy  już  kończył
wypisując  nazwę  stowarzyszenia,  zauważyłam,  że  wszystkie  dziewczyny  przerwały  swoje
zajęcia i obserwowały, jak pracuje.

- Super – powiedziała jedna z nich gapiąc się szeroko otwartymi oczami. – Mogę ją

mieć?

- Ja też chcę – zaprotestowała inna.

- Namaluję po jednej dla każdej z was – zapewnił.

108

Sposób w jaki na niego patrzyły stanowił nieprzyjemne przypomnienie, jego

rozlicznych przygód z innymi kobietami. Przysunęłam się trochę bliżej do niego tak na
wszelki wypadek, żeby żadnej nic nie strzeliło do głowy.

Podał biały T-shirt pierwszej dziewczynie i zabrał się za niebieską koszulkę. Gdy

zgodnie z obietnicą każda z dziewczyn dostała po jednej, zaczął przekopywać się przez stertę
niepomalowanych aż znalazł czarny T-shirt w męskim rozmiarze.

- Czas złożyć hołd mojemu braterstwu.

- Jasne – prychnęłam. – Alfa Yam Ergo.

Adrian przytaknął z powagą.

- Bardzo stare i prestiżowe stowarzyszenie.

- Nigdy o nim nie słyszałam – odezwała się dziewczyna, która dostała pierwszą

koszulkę.

- Nie przyjmujemy za wielu ludzi – powiedział.

Użył białej farby, żeby wypisać inicjały swojego braterstwa: AYE.

- Piraci chyba tak mówili? – spytała inna dziewczyna.

- Cóż, nasze korzenie tkwią w marynarce – wyjaśnił.

Ku mojej zgrozie zaczął malować szkielet pirata jadący na motorze.

- Och, nie – jęknęłam. – Tylko nie tatuaż.

- Takie mamy logo – powiedział. Jakiś czas temu Adrian i ja badaliśmy sprawę

związaną z salonem tatuażu i chcąc odwrócić uwagę właściciela, zagadał go udając, że chce
sobie zrobić tatuaż, który wyglądał jak to, co właśnie malował. W każdym razie miałam
nadzieję, że tylko udawał. – Czy nie wygląda zajebiście?

Nie użyłabym słowa „zajebiście”, ale musiałam przyznać, że nieźle mu szło, chociaż

sam  w  sobie  obrazek  był  niedorzeczny.  Rozsiadłam  się  wygodniej,  podwijając  kolana  i
opierając się o ścianę. Adrian szybko ucichł, całkowicie skupiając się na swoim zadaniu, czyli
metodycznemu malowaniu kości szkieletu i papugi-kościotrupa siedzącej na ramieniu pirata.
Obserwowałam  jego  twarz,  gdy  pracował,  zafascynowana  radością  w  jego  oczach.  Sztuka
była jedną z tych nielicznych rzeczy, które pomagały mu się skoncentrować na rzeczywistości
i odstraszała ciemność. Wydawał się promieniować wewnętrznym światłem, które dodatkowo
podkreślało  jego  przystojne  i  bez  tego  rysy.  To  był  kolejny  z  tych  rzadkich  i  pięknych
przebłysków jego uczuciowej, namiętnej natury kryjącej się pod żartami. Czasem miała ona
wydźwięk w jego sztuce. Czułam ją też, gdy mnie całował.

Nagle Adrian spojrzał na mnie. Nasze spojrzenia się spotkały, a ja poczułam się jakby

czytał mi w myślach. Jak często rozmyślał o tamtym pocałunku? A jeśli naprawdę miał bzika
na moim punkcie to, czy te myśli dotyczyły czegoś więcej niż tylko całowania? Może
fantazjował o mnie? Co wtedy chodziło mu po głowie? Całowanie mnie po szyi? Dotykanie
mojej nogi? I czy w takiej fantazji ta noga była goła…?

Bałam się, co może wyczytać w moich oczach, więc szybko odwróciłam wzrok.

Desperacko zmusiłam się do ciętego i pozbawionego sentymentów komentarza.

- Tylko nie zapomnij o tych gwiazdkach ninja.

- Racja. – Czułam na sobie jego spojrzenie jeszcze przez chwilę. Było w nim wręcz

namacalne ciepło, które zaczynało mnie przenikać. Nie podniosłam oczu dopóki nie nabrałam

109

pewności, że znów skupił się na T-shircie. Dodał gwiazdki i usiadł wygodniej bardzo
zadowolony z siebie. – Ekstra, co?

- Nawet nieźle – przyznałam. Prawda była taka, że to naprawdę wyglądało super.

- Też taką chcesz? – Jego uśmiech znów wyzwolił to wrażenie ciepła. Nie potrafiłam

powstrzymać uśmiechu.

- Nie mamy czasu – wykrztusiłam. – Musimy sprawdzić, czy Lynne się pokazała.

- Pośpieszę się.

- Tylko nie pirata – ostrzegłam. Znalazł purpurową koszulkę w małym rozmiarze i

zaczął malować srebrną farbą. – Purpurowy?

- To twój kolor – upierał się.

Jego słowa wywołały dreszcz. Adrian widział aury, czyli otaczające wszystkich ludzi

światło powiązane z ich osobowościami. Powiedział, że moja jest żółta, jak w przypadku
większości intelektualistów. Dodał też, że są w niej purpurowe rozbłyski, które oznaczały
namiętną i duchową naturę. Jakoś nie kojarzyłam ze sobą tych cech… ale czasem chciałabym
je mieć.

Patrzyłam oczarowana, jak maluje wielkie srebrne serce z płomieniami po jednej

stronie. Całość była w celtyckim stylu i wyglądała przepięknie.

- Skąd to wytrzasnąłeś? – spytałam zachwycona. Widziałam wiele jego prac, ale nigdy

nic podobnego.

Utkwił oczy w sercu, całkowicie pochłonięty pracą.

- Chodziło mi po głowie. Przypomina mi ciebie. Jednocześnie ogniste i słodkie.

Płomień w ciemności rozświetlający moją drogę.

Jego głos… jego słowa… rozpoznałam jeden z tych napędzanych duchem epizodów.

To powinno mnie przestraszyć, ale w jego tonie kryło się coś czułego, co sprawiło, że oddech
uwiązł mi w gardle. „Płomień w ciemnościach.”

Zmienił srebrny pędzel na czarny. Zanim zdążyłam go powstrzymać napisał na sercu:

AYE. Pod spodem mniejszymi literami dodał: CZŁONEK HONOROWY.

- Co robisz? – zawołałam. Czar prysł. – Zepsułeś je!

Adrian obdarzył mnie łobuzerskim spojrzeniem.

- A wydawało mi się, że będziesz zaszczycona byciem członkiem honorowym.

- Jak mogę się dostać? – spytała jedna z dziewczyn.

Byłam wkurzona, ale wzięłam koszulkę, gdy mi ją podał. Trzymałam ją ostrożnie,

żeby nie rozmazać farby. Nawet mimo absurdalnych napisów serce i tak pozostało wspaniałe.
Praktycznie  promieniało  i  nie  mogłam  się  na  nie  napatrzyć.  Jak  to  możliwe,  że  ktoś  tak
cyniczny  potrafił  stworzyć  coś  równie  pięknego?  Gdy  w  końcu  oderwałam  od  niego  oczy,
zauważyłam,  że  Adrian  mnie  obserwuje.  Ponownie  ogarnął  mnie  wcześniejszy  czar  i
zamarłam niezdolna do ruchu.

- Nic nie namalowałaś – zauważył miękko.

- Bo mam w sobie zero kreatywności – poinformowałam go.

- Każdy jest choćby trochę kreatywny – nie ustępował. Podał mi pędzel ze srebrną

farbą i usiadł przy mnie pod ścianą. Nasze nogi i ramiona dotykały się. Rozłożył sobie na

110

kolanach własną koszulkę z AYE. – No dalej. Dodaj coś, nieważne co.

Zaprotestowałam kręcąc głową i spróbowałam oddać mu pędzel.

- Nie potrafię rysować ani malować. Tylko ją zepsuję.

- Sydney. – Znów wcisnął mi pędzel. – To szkielet pirata, a nie Mona Lisa. Przez

ciebie nie straci na wartości.

Może nie, ale miałam trudności z wymyśleniem czegokolwiek, co mogłabym dodać.

Posiadałam wiele umiejętności, ale to znajdowało się totalnie poza moją ligą – zwłaszcza w
porównaniu do jego talentu. Mimo to coś w wyrazie jego twarzy zachęciło mnie i po
dłuższym namyśle, zrobiłam, co w mojej mocy domalowując szkieletowi krawat. Adrian
zmarszczył brwi.

- Czy to nos?

- Krawat! – jęknęłam urażona.

Roześmiał się wyraźnie zachwycony.

- Mój błąd.

- Teraz może pójść na konferencję zarządu – dodałam, broniąc swojego dzieła. –

Wygląda bardzo elegancko.

To najwyraźniej coraz bardziej podobało się Adrianowi.

- Oczywiście, że tak. Elegancki i niebezpieczny. – Część jego rozbawienia znikła, gdy

znieruchomiał przyglądając mi się swoim przeszywającym spojrzeniem. – Dokładnie jak ty.

Tak się przejęłam artystycznym wyzwaniem, że dopiero teraz dotarło do mnie jak

blisko się przysunął. Widziałam tyle szczegółów, kształt jego ust, linię jego szyi…

- Nie jestem niebezpieczna – westchnęłam.

Przysunął się do mnie jeszcze bliżej.

- Dla mnie jesteś.

I wtedy jakimś sposobem wbrew rozsądkowi zaczęliśmy się całować. Zamknęłam

oczy i cały świat przestał istnieć. Hałas, dym… wszystko zniknęło. Liczył się tylko smak jego
ust,  mieszanka  goździków  i  mięty.  Ten  pocałunek  miał  w  sobie  pasję  i  pragnienie…  a  ja
odpowiedziałam  równie  namiętnie.  Nie  opierałam  się,  gdy  wciągnął  mnie  sobie  na  kolana.
Jeszcze  nigdy  nie  znalazłam  się  tak  blisko  drugiej  osoby  i  byłam  zadziwiona  jak  gorliwie
zareagowało moje ciało. Objął mnie w pasie, przyciskając  jeszcze mocniej do siebie, a jego
druga dłoń powędrowała na mój kark, wplątując się w moje włosy. O cudzie, peruka została
na  miejscu.  Jego  wargi  oderwały  się  od  moich  ust  i  zasypał  moją  szyję  serią  delikatnych
pocałunków.  Odrzuciłam  głowę  do  tyłu,  dysząc  z  powodu  intensywności  tego  dotyku.
Wyzwalał  we  mnie  wręcz  zwierzęcą  reakcję,  która  wywoływała  dreszcze  przenikające  całe
moje  ciało.  Alchemiczny  głosik  ostrzegał  mnie,  że  właśnie  w  taki  sposób  wampiry  się
pożywiają,  ale  nie  czułam  strachu.  Adrian  nigdy  by  mnie  nie  skrzywdził  i  pragnęłam  tylko
przekonać się jak odurzające są jego pocałunki…

- O mój Boże!

Adrian i ja odskoczyliśmy od siebie jakby ktoś wylał na nas kubeł zimnej wody, ale

nasze nogi wciąż pozostały splątane. Rozejrzałam się spanikowana, prawie spodziewając się
zobaczyć nad nami wściekłą Stanton. Zamiast niej zauważyłam nieznajomą dziewczynę,
która nawet na nas nie patrzyła.

111

- Nie uwierzycie, co się stało! – krzyknęła do otaczających nas artystek. Wskazała w

bliżej niesprecyzowanym kierunku. – Po drugiej stornie ulicy w Kappie znaleźli jedną z
tamtejszych dziewczyn. Jest nieprzytomna i nie mogą jej obudzić. Nie wiem, co się stało, ale
najwyraźniej ktoś ją zaatakował. Przyjechała policja i w ogóle.

W szoku zagapiliśmy się na siebie z Adrianem. Wstaliśmy bez słowa. Trzymał mnie

za rękę dopóki nogi nie przestały mi się trząść. „To ta wiadomość mnie osłabiła”
powiedziałam sobie. „I to nie ma nic wspólnego z całowaniem się z wampirem.”

Wspomnienie tych niebezpiecznych i oszałamiających pocałunków znikło

natychmiast, gdy wróciliśmy do akademika Lynne. Wszędzie było pełno przerażonych ludzi,
a po okolicy kręciła się ochrona kampusu, która pozwoliła nam wejść przez otwarte drzwi.

- Co się stało? – spytałam stojącą niedaleko brunetkę.

- To Lynne – powiedziała przygryzając wargi. – Przed chwilą ją znaleźli w pustym

audytorium.

Coś w sposobie, w jaki mówiła, sprawiło, że włosy stanęły mi dęba.

- Czy ona… żyje?

Dziewczyna przytaknęła.

- Nie wiem… chyba tak, ale powiedzieli, że coś jest bardzo nie tak. Jest nieprzytomna

i wygląda… no… staro.

Wymieniłam spojrzenia z Adrianem i nieprzytomnie zauważyłam, że ma we włosach

srebrną farbę. Gdy go objęłam, wciąż trzymałam pędzel.

- Cholera – wymamrotał. – Spóźniliśmy się.

Chciało mi się krzyczeć z frustracji. Tak niewiele brakło. Wyszła tylko chwilę przed

naszym pojawieniem. A gdybyśmy przyszli wcześniej? Jeśli odwiedzilibyśmy ją przed
tamtymi dwiema dziewczynami? Wybrałam kolejność zupełnie przypadkowo. Jeszcze gorsza
była myśl, że może zdążylibyśmy ją znaleźć gdybyśmy nie bawili się w malowanie z
nawalonymi studentkami.

Może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdybym nie kleiła się do Adriana? A może to

on kleił się do mnie? Z której strony by nie patrzyć, to nie tak, że się opierałam.

W miarę jak dowiadywaliśmy się więcej, stawało się coraz bardziej oczywiste, że i tak

nic nie wskóralibyśmy snując się po akademiku Lynne. Nikt nie wiedział, gdzie poszła.
Jedyna osoba, która widziała jak wychodzi – kędzierzawa blondynka – tylko frustrowała
policję swoimi niejasnymi odpowiedziami.

- Przepraszam – powtarzała. – Ja tylko… nie pamiętam jak wyglądała dziewczyna, z

którą wyszła.

- Nic? – wypytywał funkcjonariusz. – Wzrost? Wiek? Kolor włosów?

Dziewczyna zmarszczyła brwi, wyglądając przy tym jakby przepalała sobie wszystkie

szare komórki. W końcu oklapła pokonana i pokręciła głową.

- Przykro mi.

- Miała czarne włosy? – podsunęłam.

Dziewczyna trochę się ożywiła.

- Chyba tak. Albo… nie. Może brązowe. Nie. Rude?

113

NASTĘPNEGO DNIA PRZED LEKCJAMI przepełniona poczuciem klęski

dostarczyłam wieści pani Terwilliger.

Pobladła, a jej mina stała się ponura, ale powiedziała mi, że nie mogłam tego w żaden

sposób  powstrzymać.  Miałam  co  do  tego  pewne  wątpliwości  i  wciąż  zadręczałam  się  tymi
samymi  pytaniami,  co  poprzedniej  nocy.  Może  sytuacja  wyglądałaby  inaczej,  gdybym
przedwczoraj nie spotkała się z Marcusem? Co by się stało, jeśli nie straciłabym wczoraj tyle
czasu trzęsąc się nad Mustangiem? A może nie doszłoby do tego, gdybym nie obściskiwała
się publicznie z Adrianem? Pozwoliłam, żeby osobiste sprawy mnie rozproszyły i dziewczyna
przypłaciła to życiem. Chciałam darować sobie szkołę i od razu pognać ostrzec pozostałe, ale
pani Terwilliger zapewniła mnie, że Weronika nie będzie w stanie pożywić się ponownie tak
szybko. Powiedziała, że spokojnie mogę poczekać jeszcze kilka godzin.

Przytaknęłam niechętnie i wróciłam do swojej ławki. Zdecydowałam, że mogę

poczytać dopóki nie zacznie się lekcja, ale wątpiłam, czy uda mi się skupić.

- Panno Melbourne? – zawołała.

Spojrzałam na nią i przekonałam się, że jej smutna mina trochę się rozpogodziła.

Wyglądała na niemal rozbawioną, co kompletnie nie pasowało do sytuacji.

- Tak proszę pani?

- Może coś zrobisz ze swoją szyją?

Byłam totalnie zagubiona.

- Z moją szyją?

Wyjęła z torebki lusterko kompaktowe i mi podała. Otworzyłam je i zbadałam sobie

szyję, wciąż nie mając pojęcie do czego piła. I wtedy to zobaczyłam. Na boku szyi miałam
niewielki, fioletowy siniaczek.

- Co to jest do licha? – krzyknęłam.

Pani Terwilliger prychnęła.

- Trochę czasu minęło odkąd miałam coś takiego, ale myślę, że nadal nazywają to

malinką. – Urwała, unosząc brew. – Wiesz, co to jest, prawda?

- Oczywiście, że wiem! – Opuściłam lusterko. – Ale to się nie mogło stać… chodzi o

to, że my ledwie… to znaczy…

Uciszyła mnie unosząc dłoń.

- Nie musisz mi się spowiadać ze swojego osobistego życia. Ale jeśli chcesz, żeby

takie pozostało, lepiej wykorzystaj następne piętnaście minut na zastanowienie się, co z nią
zrobić.

Zerwałam się z miejsca praktycznie jeszcze zanim skończyła mówić. Poszczęściło mi

114

się, gdy wypadłam z budynku, bo kursujący po kampusie autobus właśnie zajeżdżał na
przystanek. Wsiadłam szybko i miałam wrażenie, że jazda trwa całe wieki, choć w
rzeczywistości to było tylko kilka minut. Mózg cały czas dymił mi od tego, co się stało.

„Mam malinkę. Pozwoliłam Adrianowi Iwaszkowowi zrobić mi malinkę.”
Jakim cudem do tego doszło? Okropne wieści o Lynne sprawiły, że na chwilę

zapomniałam o swoich wybrykach, ale oczywiście w końcu mnie dopadły. Co mnie
nawiedziło, że do tego dopuściłam? Nie odwzajemniałam jego uczuć. Przecież był Morojem.
A nawet pomijając to, nie dało się zaprzeczyć, że ciężko o faceta bardziej nieodpowiedniego
dla mnie. Potrzebowałam kogoś poważnego, z potencjałem pozwalającym na zdobycie pracy
zapewniającej medyczne świadczenia. Kogoś takiego jak Brayden.

„Tia, Sydney, i popatrz, jak ci się to podobało.”
To, co zrobiliśmy z Adrianem, było złe. W oczywisty sposób to musiał być jakiś

wynaturzony akt żądzy, najpewniej wynikający z tego, jaki był z niego owoc zakazany. Na
pewno tylko o to chodziło. Kobiety leciały na takie rzeczy. Szukając książek o związkach
natrafiłam na jedną o tytule: „Źli chłopcy i kobiety, które ich uwielbiają”. Zignorowałam ją,
bo Brayden był praktycznie przeciwieństwem złego chłopaka. Może jednak teraz powinnam
się wziąć za tą książkę.

„Płomień w ciemności” – powinnam zapomnieć, że Adrian tak mnie nazwał.

Musiałam.

Od dormitorium dzieliła mnie jeszcze minuta jazdy, więc wysłałam Adrianowi

szybkiego SMSa: „Mam malinkę! Już nigdy więcej mnie nie całuj.” Szczerze mówiąc byłam
pewna, że o tej godzinie jeszcze śpi, więc zaskoczył mnie widok odpowiedzi: „Dobrze. Nigdy
więcej nie pocałuję cię w szyję.”

Jakże typowo dla niego. „Nie! Nie możesz mnie NIGDZIE całować. Mówiłeś, że

zachowasz dystans.”

„Próbuję. Ale ty nie chcesz się trzymać z daleka ode mnie.”
Nie zaszczyciłam tego odpowiedzią.

Przed dormitorium spytałam kierowcę, kiedy wraca na główny kampus.

- Odjeżdżam od razu – powiedziała kobieta.

- Proszę – błagałam. – Niech pani poczeka sześćdziesiąt sekund. Zapłacę.

Wyglądała na urażoną.

- Nie przyjmuję łapówek.

Mimo to, gdy wyleciałam z dormitorium – z szaliczkiem – okazało się, że poczekała.

Dotarłam do klasy pani Terwilliger tuż przed dzwonkiem. Rzuciła mi znaczące spojrzenie, ale
nie skomentowała mojej zmiany garderoby.

Na lekcji dostałam SMS od Marcusa. „Masz dziś czas? San Bernardino, 16:00.”
Cóż, ostrzegał mnie, że będzie się kontaktował w ostatniej chwili. Do San Bernardino

jechało się godzinę. Uprzedzałam Eddiego, że spotkanie odbędzie się w tym tygodniu, a on
zgodził się wziąć udział. Pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że niczego nie zaplanował na to
popołudnie. Odpisałam, że się pojawimy, a Marcus podał mi adres.

Hmm, panikuje jakby zaszła w ciążę xD

115

Po lekcji zaczepiła mnie dziewczyna, z którą chodziłam na angielski. Wczoraj

chorowała i chciała pożyczyć ode mnie notatki. Zanim z nią skończyłam Eddie już zniknął, co
oznaczało, że mogę z nim porozmawiać dopiero na lunchu.

- Jasne – powiedział, przełączając się na czujny strażniczy tryb.

Jill wiedziała o co chodzi, bo wtajemniczyłam Adriana. Miałam lekkie wyrzuty

sumienia  zabierając  od  niej  Eddiego.  No  dobrze,  naprawdę  się  tym  gryzłam.  Jego
nieobecność wiązała się z poważnym ryzykiem i musiałam sobie przypominać, że przecież i
tak  nie  towarzyszył  jej  non  stop.  Czasami  to  zwyczajnie  było  niemożliwe  i  dlatego
zatrudniliśmy  Angeline.  Mimo  to  i  tak  znalazłabym  się  w  poważnych  opałach,  gdyby
Alchemicy  dowiedzieli  się,  że  pożyczam  sobie  jej  głównego  ochroniarza  do  załatwiania
prywatnych spraw. Cóż, w sumie nawet bez tego miałabym kłopoty za spotykanie się z bandą
rebeliantów.  Odwróciłam  się  do  Angeline,  która  próbowała  rozszyfrować  notatki  na  temat
równań kwadratowych.

- Angeline, nie spuszczaj Jill z oka dopóki nie wrócimy – powiedziałam. – Na wszelki

wypadek, lepiej jeśli obie zostaniecie w dormitorium. Żadnych wędrówek po kampusie.

Jill zgodziła się, ale Angeline wyglądała na rozczarowaną.

- Muszę się spotkać z Treyem na korki z matmy. Jak mam zdać bez tego?

Z tym w żaden sposób nie mogłam się spierać.

- Uczcie się w lobby dormitorium. Tam powinno być wystarczająco bezpiecznie. Jill

może odrabiać zadanie domowe z tobą.

Angeline nie wyglądała na szczególnie zachwyconą tą propozycją, ale już nie

protestowała. Właśnie miała wrócić do swoich notatek, gdy coś przykuło jej uwagę.

- Po co ci ten szaliczek? – spytała. – Przecież jest tak gorąco.

Miała rację. Wrócił nietypowy dla tej pory roku upał. Ku mojemu zaskoczeniu

odezwał się Eddie:

- Też się nad tym zastanawiałem.

- Och, eee… – „Proszę, tylko się nie czerwień, wszystko tylko nie to” nakazałam

sobie. – Było mi zimno.

- Dziwne – odezwała się Jill z perfekcyjną twarzą pokerzysty. – Jak na kogoś tak

zimnego rozgrzewasz się całkiem szybko.

Ten komentarz był żywcem wyciągnięty z podręcznika Adriana. Jill doskonale

wiedziała, dlaczego nosiłam szaliczek, więc rzuciłam jej ostrzegawcze spojrzenie. Eddie i
Angeline pozostali w błogiej nieświadomości. Wstałam, choć prawie nic nie zjadłam.
Wątpiłam, żeby akurat to zdziwiło któreś z nich.

- Muszę iść. Widzimy się później, Eddie.

Uciekłam zanim znów zaczęli mnie wypytywać.
Miałam pewne opory przed opowiedzeniem Eddiemu o Marcusie. Wiedziałam, że

nikomu  nie  zdradzi,  że  spiskujemy  na  boku,  ale  nie  chciałam  też,  żeby  podejrzewał
Alchemików o knucie podłych intryg przeciwko Morojom. Mógłby przekazać te informacje
swoim  zwierzchnikom,  co  doprowadziłoby  do  niezłego  dyplomatycznego  karambolu.  Już
sama  pogłoska,  że  Alchemicy  potencjalnie  pozostają  w  kontakcie  z  Wojownikami  była
niebezpieczna.  Mimo  to  uznałam,  że  warto  zapewnić  sobie  ochronę  Eddiego,  nawet  jeśli
oznaczało  to  ryzyko,  że  usłyszy  coś,  czego  nie  powinien.  Był  moim  przyjacielem  i  ufałam

116

mu. Po drodze do San Bernardino musiałam udzielić mu kilku podstawowych informacji.

- Kim oni są tak właściwie? – spytał.

- Ex-Alchemicy – wyjaśniłam. – Nie trawią tych wszystkich procedur i zakazów. Chcą

pomagać Morojom i dampirom na własnych warunkach.

- Nie brzmi tak źle. – Eddie nie był idiotą i wyraźnie słyszałam ostrożność w jego

głosie. – Dlaczego mnie zabrałaś?

- Po prostu nie wiem o nich za wiele. Myślę, że mają dobre intencje, ale musimy się

upewnić. – Starannie przemyślałam moje następne słowa. Musiałam go jakoś uprzedzić,
czego się spodziewać. – Snują sporo teorii spiskowych. Niektórzy myślą nawet, że… hm,
Alchemicy współpracują z Wojownikami.

- Że co? – Nic dziwnego, że Eddiemu szczęka opadła.

- Nie mają na to żadnych dowodów – dodałam szybko. – Jedna z Wojowniczek

szpieguje dla nich. Wydaje jej się, że podsłuchała coś na ten temat… ale jak dla mnie to
wszystko jest mocno naciągane. Chcą mojej pomocy, ale wątpię, że naprawdę jest co
odkrywać. Przecież Alchemicy pomogli w ataku na Wojowników, prawda? Przerywanie tej
szalonej egzekucji nie jest dobrym sposobem na zapewnienie sobie dobrych relacji.

- Chyba nie – przyznał, ale było zupełnie oczywiste, że to za mało, aby go uspokoić.

Zdecydowałam wyciągnąć bezpieczniejszy temat. Zamartwianie się o Marcusa i jego

Wesołą Bandę (wymyślona przez Adriana ksywka uczepiła się mnie na dobre) nie miało
sensu, dopóki nie dowiemy się, co mieli nam do powiedzenia.

- Jak tam sytuacja z Angeline i Jill? – spytałam. – Ostatnio byłam tak zajęta, że nie

bardzo miałyśmy okazję porozmawiać.

Eddie nie odpowiedział od razu.

- Cisza i spokój, gdy chodzi o Jill, na co nie narzekam. Lepiej dla niej, żeby wręcz

wiało nudą. Pogodziła się z Micahem. Zaraz po tym jak się rozstali wielu jego znajomych w
ogóle nie chciało z nią rozmawiać. Teraz przeszło mu na tyle, że wciąż mogą być
przyjaciółmi… reszta zdecydowała, że oni też tego chcą.

- To dobrze.

Początkowo Jill miała problemy ze znalezieniem się w Amberwood. Związek z

Micahem pomógł jej nawiązać wiele znajomości i martwiłam się, co się stanie po zerwaniu z
nim. Sytuacja tylko się pogorszyła, gdy zabroniłam jej pozować dla wybitnie upartej, lokalnej
projektantki mody, Lii DiStefano – to narażało Jill na wykrycie przez wrogów. Jill czuła się
jakby straciła wszystko, więc ulżyło mi, gdy sytuacja zaczęła wracać do normy.

- Jill łatwo polubić – dodałam. – Mogę się założyć, że większość ucieszyła się mogąc

dalej się z nią przyjaźnić.

- Fakt. – Nie dodał nic więcej, ale to jedno słowo niosło tak wiele emocji. Popatrzyłam

na niego i zauważyłam, że ma rozmarzoną minę. Wyglądało na to, że w przeciwieństwie do
Micaha, Eddiemu nie przeszły uczucia do Jill. Zastanawiałam się, czy w ogóle zdawał sobie z
tego sprawę. – Co tam u Angeline?

Jego rozmarzona mina została zastąpiona zmarszczeniem brwi.

- Ona jest niepojęta.

Zaśmiałam się.

117

- Nie da się ukryć.

- Przechodzi z jednej skrajności w drugą. Na początku, gdy zaczęliśmy się spotykać,

ona tak jakby nie mogła się ode mnie odkleić. – Nie do końca wiedziałam, co to oznaczało,
ale naprawdę wolałam się w to nie zagłębiać. – Teraz mam problem z pobyciem z nią przez
pięć minut. Coś ją naszło i zaczęła chodzić na mecze koszykówki. Wydaje mi się, że
fascynuje ją gra z tyloma regułami, zwłaszcza w porównaniu do dowolnego szaleństwa, które
Powiernicy uważają za zabawę. I naprawdę zależy jej na poprawie oceny z matematyki. To
chyba dobrze.

Nie brzmiał na do końca przekonanego, ale ja byłam cała w skowronkach.

- Myślę, że perspektywa wyrzucenia ze szkoły naprawdę ją przestraszyła. Miała

problemy z dostosowaniem się, ale nie chce wracać do domu. – W czasie ucieczki Rose,
ukryłam ją i Dymitra u Powierników. Właśnie wtedy spotkaliśmy Angeline i już wtedy
błagała Rose, żeby zabrała ją z tego dzikiego środowiska. – Daj jej trochę czasu. Z czasem
wszystko wróci do normy i wtedy odzyska entuzjazm.

Dojechaliśmy do podanego adresu w San Bernardino, czyli sklepu żelaznego, który

uznałam za dziwne miejsce na sekretne spotkanie. Zatrzymałam się na parkingu i wysłałam
Marcusowi SMSa, że jesteśmy na miejscu. Nie odpowiedział.

- Dziwne – powiedziałam. – Chyba się nie rozmyślił.

Eddie dał spokój problemom sercowym i w jego oczach pojawił się ten ostry

strażniczy błysk.

- Mogę się założyć, że nas obserwują. Jeśli mają taką paranoję, jak mówisz, to raczej

nie jest miejsce spotkania. Wysłali cię tutaj, bo chcą sprawdzić, czy ktoś cię nie śledzi.

Spojrzałam na niego zadziwiona.

- Nigdy bym na to nie wpadła.

- I właśnie dlatego jestem z tobą – powiedział z uśmiechem.

Miał rację. Dziesięć minut później Marcus wysłał mi SMSa z innym adresem.

Najwyraźniej pomyślnie przeszliśmy test. Ostatecznie wylądowaliśmy w kolejnym głośnym,
zatłoczonym  lokalu  –  przeznaczonej  dla  rodzin  restauracji  z  personelem  chodzącym  po
okolicy  w  wielkich  pluszowych  kostiumach.  Nie  wiem  jak  to  możliwe,  ale  to  miejsce  było
jeszcze niedorzeczniejsze niż park rozrywki.

- Ma talent do wybierania dziwnych miejsc – powiedziałam.

Eddie zachowywał pełną czujność.

- Tak właściwie to genialny wybór. Za głośno, żeby ktoś mógł podsłuchać. Jedno

wejście z tyłu, drugie od frontu. I myślę, że nawet gdyby Alchemicy się pojawili to nie
urządziliby sceny przy tych wszystkich dzieciakach?

- Raczej nie.

Marcus czekał na nas w lobby i pomachał na powitanie.

- Cześć, piękna. Chodźcie, zajęliśmy wam stolik. – Zatrzymał się, żeby uścisnąć dłoń

Eddiego. – Miło cię poznać. Im więcej osób działa dla sprawy, tym lepiej.

Nie jestem pewna, czego właściwie się spodziewałam po Wesołej Bandzie; może

zbieraniny twardzieli i banitów z bitewnymi bliznami albo noszącymi opaskami na oczach jak
Wolfe. Tymczasem spotkaliśmy chłopaka i dziewczynę dzielących się talerzem paluszków z

118

kurczaka. Oboje mieli złote lilie na policzkach.

Marcus wskazał nam krzesła.

- Sydney, Eddie… to są Amelia i Wade.

Wymieniliśmy uściski dłoni.

- Sabriny nie ma? – spytałam.

- Och, jest tutaj – powiedział Marcus enigmatycznie.

Wychwyciłam podtekst i rozejrzałam się; nie ja jedna wzięłam ze sobą ochronę.

Sabrina ukrywała się gdzieś w tłumie, obserwując i czekając. Możliwe, że miała na sobie
puchaty kostium. Zastanawiałam się, czy wzięła ze sobą pistolet.

Amelia podsunęła nam talerz.

- Chcecie trochę? Zdobyliśmy mazzarellę po drodze.

Odmówiłam. Postanowiłam jeść więcej, ale wciąż mówiłam stanowcze „nie”

potrawom smażonym na głębokim tłuszczu.

- Porozmawiajmy – powiedziałam. – Mieliście mi opowiedzieć o tatuażach i tym

tajemniczym zadaniu, które dla mnie macie.

Wade zachichotał.

- Przechodzi prosto do interesów.

- Oto moja dziewczyna – powiedział Marcus.

Niemal usłyszałam niewypowiedziane „właśnie dlatego potrzebujemy jej dla sprawy”.

Poczekał aż przebrana za kota kelnerka przyniesie im mozzarellę i przyjmie od nas
zamówienia napojów. W każdym razie tak mi się wydawało, że to kelnerka, bo maska
skutecznie utrudniała określenie płci.

- Sprawa z tatuażem jest prosta – powiedział Marcus, gdy odeszła. – Mówiłem ci, że

Alchemicy potrafią nasycić go morojską kompulsją, prawda? Ogranicza komunikację… i inne
rzeczy, jeśli to konieczne.

Wciąż nie byłam pewna, czy mam uwierzyć, że tatuaż naprawdę mnie kontroluje, ale

nie przerywałam.

- Gdy Moroje pomagają robić tusz z krwi, użytkownicy ziemi nasączają go kompulsją,

która powstrzymuje przed mówieniem o wampirach. Magia ziemi znajduje się w harmonii z
pozostałymi trzema fizycznymi żywiołami: powietrzem, wodą i ogniem. Właśnie ta harmonia
daje tatuażowi moc. Jeśli uda się zdobyć zaklęty tusz i Moroj zaburzy działanie magii ziemi,
można w ten sposób zerwać więź z pozostałymi żywiołami, co zniszczy kompulsję.
Wszczepienie „zepsutego” tuszu w twój tatuaż również przełamie harmonię żywiołów… a to
z kolei odbierze moc każdemu przymusowi, jaki umieścili w nim Alchemicy.

Eddie i ja tylko się na niego gapiliśmy.

- I to „wszystko” co muszę zrobić? – spytałam z niedowierzaniem.

- To prostsze niż myślisz – zapewniła Amelia. – Problematyczna część to… cóż,

Marcus dodał jeszcze jeden etap do całego procesu. Teoretycznie nie jest konieczny… ale
pomaga.

Siedzieliśmy tu dopiero dziesięć minut, a mnie już rozbolała głowa.

- Postanowiłeś, że przyda się trochę improwizacji?

119

Śmiech Marcusa był równie zaraźliwy jak wcześniej… problem w tym, że teraz też

nie widziałam w tej sytuacji nic śmiesznego. Przerwał jakby spodziewał się, że do niego
dołączymy, ale rechotał dalej, nawet gdy tak się nie stało.

- Można i tak to określić. Ale Amelia ma rację… to pomaga. Za każdym razem zanim

pozwolę na zabieg, kandydaci muszą wykonać jakieś zadanie. Zawsze polega ono na
bezpośrednim wystąpieniu przeciwko Alchemikom.

Eddie nie wytrzymał.

- Co to ma być? Jakiś rytuał inicjacyjny?

- To coś więcej – odpowiedział Marcus. – Mam teorię, że zrobienie czegoś takiego i

sprzeciwienie się wszystkiemu, czego nas uczyli, też trochę osłabi kompulsję. Zwykle zadania
polegają  na  infiltracji  i  wspierają  naszą  sprawę.  Takie  osłabienie  wzmacnia  działanie
„zepsutego”  tuszu.  W  dodatku  to  niezły  test.  Dezaktywacja  tatuażu  jeszcze  nie  oznacza,  że
delikwent jest gotowy wystąpić z szeregów. Wciąż pozostaje kwestia prania mózgu przez całe
życie. Staram się wyszukiwać ludzi, którzy wierzą, że są gotowi do buntu, ale czasem pękają,
gdy  przyjdzie  co  do  czego.  Lepiej  przekonać  się  wcześniej  niż  później,  jeszcze  zanim
zaczniemy grzebać w tatuażu.

Zwróciłam się do Amelii i Wade’a.

- Oboje tak zrobiliście? Wypełniliście jakieś wyzwanie i wtedy dezaktywowali wasze

tatuaże?

Przytaknęli jednocześnie.

- Teraz musimy jeszcze tylko zapieczętować je indygo. – Widząc moją dezorientację,

Wade dodał: – Nawet po przełamaniu żywiołów w tatuażu, wciąż da się go jeszcze
aktywować. Ktoś siłą mógłby go poprawić i narzucić ci przymus. Zrobienie na lilii tatuażu
indygo to zawór bezpieczeństwa, dzięki któremu już nigdy nie zdołają narzucić ci kontroli.

- A wydawało mi się, że zrobiłeś go tylko dla walorów artystycznych – powiedziałam

do Marcusa.

Bezwiednie pogładził wzór z półksiężyców.

- Och, tak jest z obrazkiem, ale tatuaż jest konieczny. To specjalna, ciężka do zdobycia

mieszanka i muszę się po nią wybrać aż do faceta w Meksyku. Za dwa tygodnie zabieram do
niego Amelię i Wade’a, żeby zapieczętować ich tatuaże. Możesz się do nas przyłączyć.

Zignorowałam ten szalony pomysł.

- Powiedziałabym, że niebieski tusz mógłby tak jakby zdradzić Alchemikom, że coś

się szykuje.

- Och, uciekamy od Alchemików – powiedziała Amelia. – Już do nich nie należymy.

Eddie ponownie włączył się do rozmowy:

- Przecież jeszcze chwilę temu mówiliśmy o infiltracji. Dlaczego nie podjąć się

dalszych działań pod przykrywką po przełamaniu żywiołów? Zwłaszcza, jeśli to was
wyzwala? Wasze tatuaże wyglądają tak samo jak lilia Sydney. Skoro naprawdę wierzycie, że
dzieje się coś niedobrego, powinniście ich rozpracowywać od środka zamiast zapieczętować
tatuaż indygo.

- Chyba warto zaryzykować dla dodatkowych informacji – przytaknęłam. – Pod

warunkiem, że będzie się ostrożnym.

120

Marcus pokręcił głowom, już nie w nastroju do żartów.

- Znam takich, co próbowali. Wydawało im się, że są dyskretni. Mylili się. Nie

popełnimy tego błędu po raz kolejny. – Znów dotknął swojego tatuażu. – Dlatego tak robimy.
Wypełnij swoją misję, przełam tatuaż, zostaw Alchemików i zapieczętuj go. Próbujemy ich
rozpracować z zewnątrz. W ten sposób nie jesteśmy już popychadłami Alchemików i
unikamy rutyny.

- Więc jest was więcej? – spytałam, łapiąc go za słowa.

- Oczywiście. – Jego rozbawienie wróciło. – Chyba nie myślałaś, że jest nas tylko

troje, co?

Prawdę mówiąc nie wiedziałam.

- Więc do tego sprowadza się twoja oferta. Bajkowe rozwiązanie problemu z

tatuażem, ale pod warunkiem, że wypełnię dla ciebie jakąś zdradziecką misję.

- Oferuję ci wolność – skontrował Marcus. – I możliwość pomagania Morojom i

dampirom nie będąc tylko pionkiem w organizacji. Możesz robić, co chcesz.

Wymieniliśmy z Eddim spojrzenia.

- Jeśli już mowa o organizacjach to chyba właściwy moment, żebyś opowiedział mi o

tym domniemanym mariażu Alchemików z Wojownikami… który podobno mam udowodnić.

Mój sarkazm umknął całej trójcy, która nagle zrobiła się strasznie podniecona.

- Dokładnie – przytaknął Marcus. – Powiesz jej, Wade?

Wade skończył umazany w sosie paluszek z kurczaka i pochylił się ku nam.

- Niedługo przed przyłączeniem się do Marcusa zostałem przydzielony do placówki w

St. Louis. Pracowałem w dziale technicznym, zajmowałem się gośćmi, oprowadzałem
wycieczki… średnio interesująca robota.

Przytaknęłam. Na ten temat przynajmniej coś wiedziałam. Bycie Alchemikiem

oznaczało podejmowanie się wielu różnych ról. Czasami niszczyło się ciała strzyg, ale
bywało i tak, że przyrządzało się tylko kawę dla grubych ryb. Wszystko dla większego dobra.

- Nie jedno widziałem. Sama możesz się domyślić, jak to wyglądało. – Sprawiał

wrażenie  przygnębionego.  –  Brak  wyrozumiałości,  surowe  zasady.  Ale  odwiedzali  nas
Moroje  i  ja  ich  lubiłem.  Cieszyłem  się,  że  z  nimi  współpracujemy,  chociaż  wszyscy  wokół
zachowywali się jakby udzielanie pomocy takim „złym” kreaturom było strasznym losem, od
którego nie da się uciec. Pogodziłem się z tym, bo myślałem, że mówią nam prawdę. Ale był
taki jeden tydzień… przysiągłbym, że strzygi atakowały non stop w całym kraju. Tak to już
bywa.  Strażnicy  załatwili  większość  z  nich  i  Alchemicy  w  terenie  mieli  mnóstwo  pracy.
Problem  został  rozwiązany,  ale  mnie  zastanowiło  dlaczego  zawsze  zajmujemy  się  tylko
skutkami, skoro mamy do dyspozycji takie środki. Nie mówię, że mamy zacząć polować na
strzygi,  ale  według  mnie  powinniśmy  jakoś  pomóc  Morojom  i  strażnikom  w  działaniach
prewencyjnych. I… powiedziałem o tym przełożonym.

Marcus i Amelia mieli śmiertelnie poważne miny i nawet mnie wciągnęła jego

historia.

- Co się stało? – spytałam miękko.

Spojrzenie Wade’a stało się nieobecne, gdy myślał o przeszłości.

- Dali mi w kość. Wszyscy moi przełożeni bez końca powtarzali, że nie wolno mi

121

nawet myśleć w ten sposób o Morojach, a co dopiero mówić. Nie wysłali mnie na reedukację,
ale zostałem zawieszony na dwa tygodnie i codzienne zmuszano mnie do wysłuchiwania
kazań, jak złą osobą jestem i niewiele mi brakuje do całkowitego wypaczenia. Pod koniec
uwierzyłem im… ale wtedy poznałem Marcusa. Uświadomił mi, że moje życie nie musi już
tak wyglądać.

- Więc odszedłeś – dopowiedziałam, czując nagły przypływ sympatii do Marcusa.

- Tak. Ale najpierw wypełniłem misję wyznaczoną mi przez Marcusa. Dorwałem się

do zastrzeżonej listy gości.

To mnie zaskoczyło. Alchemicy zawsze tkwili po uszy w tajemnicach. Większość

naszych posunięć była skrupulatnie rejestrowana, ale nasi przywódcy nie chcieli, żeby cała
społeczność dowiedziała się o niektórych sprawach. Oczywiście, wszystko dla większego
dobra. Zastrzeżona lista zawierała spis ludzi, którym pozwolono wejść – ale szychy chciały
utrzymać to w sekrecie. Przeciętny Alchemik nie miał prawa jej zobaczyć.

- Jesteś za młody – powiedziałam. – Niemożliwe, że miałeś dostęp do czegoś takiego.

Wade prychnął.

- Oczywiście, że nie. Właśnie dlatego to zadanie było takie trudne. Marcus nie

pozwala nam iść na łatwiznę. Musiałem nieźle ryzykować… cieszę się, że po tym uciekłem.
Lista zawierała poszlakę wiodącą do Wojowników.

- Zapisali na niej „Ściśle tajne spotkanie z łowcą wampirów”? – spytał Eddie. Oprócz

zabójczej skuteczności w ochronie, właśnie dlatego cieszyłam się, że mam go ze sobą.

Wade zaczerwienił się słysząc docinek.

- Nie. Wszystko było zakodowane. Zapisywali tylko inicjały, a nie pełne imiona. Nie

udało mi się zdobyć nic więcej. Jeden punkt nas zainteresował. Z.J.

Marcus i jego Wesoła Banda wpatrzyli się we mnie wyczekująco, jakby te inicjały

miały coś dla mnie znaczyć. Znów spojrzałam na Eddiego, ale on też nic z tego nie rozumiał.

- Co to znaczy? – spytałam.

- Zebulon Jameson – powiedział Marcus, najwyraźniej przekonany, że to wszystko

wyjaśnia. Gdy nie odpowiedziałam, jego mina stała się niedowierzająca. – Przecież spotkałaś
Wojowników. Nie pamiętasz mistrza Jamesona?

Oczywiście, że pamiętałam. Należał do wysoko postawionych Wojowników i był

groźnym mężczyzną z szpakowatą brodą; nosił wtedy złote ceremonialne szaty.

- Nie znałam jego imienia – powiedziałam. – Ale nie uważacie, że to mocno naciągane

założenie, że Z. J. to on? To mógł być na przykład jakiś Zachary Johnson.

- Albo Zeke Jones – dodał Eddie.

Podszedł kot, żeby dolać Marcusowi lemoniady i w końcu dowiedziałam się, że to

jednak jest kobieta.

- Dzięki, skarbie – powiedział Marcus, uśmiechając się do niej w taki sposób, że

niewiele brakło, a potknęłaby się i puściłaby tacę. Mimo to, gdy odwrócił się do nas, był
całkowicie skupiony na interesach. – I tu zaczyna się rola Sabriny. Niedługo przed zdobyciem
listy przez Wade’a, podsłuchała jak mistrz Jameson mówi innemu dziadydze, że wkrótce
wybiera się do St. Louis i tam zdobędzie informacje o jakiejś zaginionej dziewczynie. Czas
się zgadza.

122

- To też jest ogromny zbieg okoliczności. – Jeszcze zanim skończyłam mówić

przypomniało mi się coś, co Sonia Karp powtarzała na temat świata Morojów i Alchemików:
„nie istnieje coś takiego jak zbieg okoliczności”.

- Kim jest ta zaginiona dziewczyna, o której mówimy? – spytał ostrożnie Eddie.

Spojrzałam mu w oczy i natychmiast zrozumiałam, o co mu chodzi. Wojownicy

poszukiwali informacji o zaginionej dziewczynie. Była taka jedna, którą Moroje też bardzo,
ale to bardzo się interesowali. Alchemicy robili, co mogli, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo.
Ze względu na nią zostałam przydzielona do Palm Springs. Udawałam nawet jej siostrę.

Jill.

Nic nie powiedziałam i skupiłam się na Marcusie, który tylko wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że znalezienie jej wywołałoby niezłe zamieszanie

wśród Morojów. Szczegóły nie są w tej chwili istotne. Przede wszystkim musimy udowodnić,
że doszło między nimi do współpracy.

Te szczegóły były jak najbardziej istotne dla mnie i Eddiego, ale nie miałam

pewności, ile Marcus i spółka wiedzą o Jill. Lepiej nie okazywać przesadnego
zainteresowania.

- Tego właśnie chcecie ode mnie? – spytałam, przypominając sobie rozmowę w parku

rozrywki. – Jak niby mam tego dokonać? Wpadnę z wizytą do mistrza Jamesona i go spytam?

- Gdy się przechodzi przez strzeżony punkt kontrolny, wszyscy goście są zapisywani

przez monitoring – powiedział Wade. – Nawet tamci najtajniejsi. Musisz tylko ukraść kopię
nagrania. Wszystko jest archiwizowane na komputerach.

Oni mieli naprawdę dziwną definicję „musisz tylko”.

- Mam przydział do Palm Springs – przypomniałam im. – Nie znam się na hakowaniu

komputerów i nawet nie jestem w St. Louis! Mam tam tak po prostu wejść i coś ukraść?

Marcus przekrzywił głowę przyglądając mi się; kilka złotych kosmyków opadło mu na

twarz.

- Wierzę w twoją pomysłowość. Nie znajdziesz żadnego pretekstu do odwiedzenia St.

Louis?

- Nie! Nie mam… – urwałam przypominając sobie ślub. Ian, patrząc na mnie tymi

maślanymi oczętami, zaprosił mnie do odwiedzenia go w St. Louis. Był nawet tak bezczelny,
że użył mszy do zwiększenia swoich szans u mnie.

Oczy Marcusa zaiskrzyły.

- Już coś wymyśliłaś, prawda? Genialna, tak jak się spodziewałem.

Amelia wyglądała na lekko wytrąconą z równowagi, słysząc jak prawi mi

komplementy.

- Musiałabym mieć dużo szczęścia – powiedziałam.

- Zwykle właśnie tak operujemy – odpowiedział Marcus.

Wciąż nie byłam przekonana.

- Słuchaj, znam tam kogoś, ale najpierw muszę zdobyć pozwolenie, żeby tam

pojechać, a to nie takie proste. – Po kolei spojrzałam każdemu z nich w oczy. – Wiecie, jak
jest. Wszyscy byliście Alchemikami. Nie możemy tak po prostu zrobić sobie wakacji, kiedy
tylko nam się zamarzy.

123

Wade i Amelia mieli dość przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzonych, ale

Marcus pozostał nieporuszony.

- Pozwolisz, żeby taka szansa przeszła nam koło nosa? Chociaż się nad tym zastanów,

nawet jeśli nie zamierzasz przyłączyć się do nas ani nie przełamiesz tatuażu. Sama widziałaś
Wojowników. Wiesz do czego są zdolni. Wyobraź sobie, co się stanie, jeśli zyskają dostęp do
zasobów Alchemików.

- To tylko przypuszczenia – upierał się mój wewnętrzny naukowiec.

- Sydney – odezwał się Eddie.

Spojrzałam na niego i zobaczyłam w jego oczach coś, czego nigdy się po nim nie

spodziewałam:  błaganie.  Nie  obchodziły  go  sekreciki  Alchemików  ani  Wesoła  Banda
Marcusa.  Jemu  zależało  tylko  na  Jill  i  właśnie  się  dowiedział,  że  ona  może  być  w
niebezpieczeństwie,  a  na  to  nie  mógł  pozwolić.  Zrobiłby  wszystko  byleby  zapewnić  jej
bezpieczeństwo,  ale  wiedział,  że  wykradzenie  informacji  Alchemikom  wykracza  poza  jego
możliwości.  Poza  moje  zresztą  też,  ale  on  o  tym  nie  wiedział.  Wierzył  we  mnie  i  teraz
milcząco błagał mnie o pomoc.

Marcus natychmiast wyczuł sposobność.

- Nie masz nic do stracenia… przynajmniej, jeśli nie dasz się złapać. Jeśli na zapisie z

monitoringu nic nie znajdziemy… cóż, to i dobrze. Fałszywy alarm. Ale sama doskonale
wiesz, jak przełomowe byłoby zdobycie twardego dowodu, że Jameson złożył tam wizytę.
Niezależnie od wyniku, powinnaś przełamać swój tatuaż i przyłączyć się do nas. Bo chyba nie
chcesz wciąż tkwić w organizacji po takiej akcji? – Cały czas się we mnie wpatrywał. – Ale
to już zależy od ciebie. Potrzebujemy twojej pomocy.

Wbrew rozsądkowi zaczęłam rozkminiać, jak się za to zabrać.

- Muszę dowiedzieć się więcej o dziale technicznym – wymamrotałam.

- Przekażę ci wszystko, co wiem – szybko obiecał Wade.

Nie odpowiedziałam. To było istne szaleństwo – zwariowany pomysł spłodzony przez

bandę  pomyleńców.  Ale  nie  mogłam  przestać  myśleć  o  tatuażu  Marcusa  i  sposobie  w  jaki
pozostali  podążali  za  jego  przywództwem  –  nawet  Sabrina.  Było  w  nich  oddanie  i  żarliwa
wiara,  które  nie  miały  nic  wspólnego  z  głupim  flirtowaniem  Marcusa.  Niewykluczone,  że
wiedzieli, co robią.

- Sydney – powtórzył Eddie i tym razem dodał: – Proszę.

Czułam, jak mój upór słabnie. Zaginiona dziewczyna, której znalezienie spowoduje

wielkie kłopoty… Jeśli naprawdę mówili o Jill, to jak mogłam pogodzić się z ryzykiem, że
coś może się jej stać?

Ale co jeśli zostanę złapana?
„Więc nie daj się złapać” odezwał się wewnętrzny głosik.

Z westchnieniem spojrzałam na Wade’a.

- No dobrze – powiedziałam. – Mów, co wiesz.

124

WADE PRZEKAZAŁ MI WSZYSTKO, co wiedział. Każdy drobiazg mógł się

przydać, ale to mogło nie wystarczyć. Przede wszystkim musiałam dostać się do St. Louis… i
dopiero wtedy zaczynało się robić naprawdę ciekawie. Przygotowałam się duchowo do
czekającej mnie rozmowy, z nadzieją, że mam w sobie dość podstępności Alchemików by
nawet ich wywieść w pole.

Zanim wzięłam się do dzieła, wolałam znaleźć się w moim bezpiecznym, przytulnym

pokoju. Po drodze do Amberwood przeanalizowaliśmy z Eddiem każdy szczegół spotkania.
Roztrząsał nawet najmniejsze detale, a ja obiecałam mu, że będę go informować na bieżąco.

Właśnie dotarłam do drzwi pokoju, gdy zadzwonił mi telefon. Okazało się, że to pani

Terwilliger. Czasem mogłabym przysiąc, że chyba zamontowała czujnik przed moim
pokojem, żeby wiedzieć, kiedy wracam.

- Panno Melbourne – powiedziała. – Musimy się spotkać.

Serce mi stanęło.

- Ale chyba Weronika nikogo nie dopadła, prawda? Mówiła pani, że mamy czas.

- Mamy – zapewniła. – I właśnie dlatego im szybciej się spotkamy tym lepiej.

Czytanie o zaklęciach to jedno, ale potrzebujesz trochę praktyki z prawdziwego zdarzenia.
Nie pozwolę Weronice dobrać się do ciebie.

Jej słowa wyzwoliły mieszane emocje. Oczywiście włączyła się moja odruchowa

niechęć do czarów, która jednak została szybko zmieciona przez świadomość, że pani
Terwilliger zależało na mnie i tak okropnie zamartwiła się o moje bezpieczeństwo. Osobista
niechęć do skończenia w śpiączce też okazała się niezłym motywatorem.

- Kiedy się spotkamy? – spytałam.

- Jutro rano.

Uświadomiłam sobie, że jutro jest sobota. Tak szybko? Kiedy mi umknął ten tydzień?

Rano musiałam podwieźć Adriana, żeby odebrał swój samochód i pozostawało mi tylko mieć
nadzieję, że to nie potrwa długo.

- A nie dałoby się tego przesunąć do południa? Muszę coś zrobić.

- Chyba tak – zgodziła się z lekkimi oporami pani Terwilliger. – Zobaczymy się w

moim domu, a później pojedziemy do Rezerwatu Lone Rock.

Właśnie miałam się położyć, ale zamarłam.

- Dlaczego musimy jechać aż na środek pustyni?

Rezerwat Lone Rock znajdował się na kompletnym odludziu i kręciło się po nim

niewielu turystów. Nie zapomniałam, jak przerażająca była moja ostatnia wizyta w dziczy.
Teraz przynajmniej załatwimy to w dzień.

125

- No raczej nie możemy trenować na terenie szkoły – wytknęła.

- Prawda…

- Weź ze sobą książkę i niezbędne ingrediencje.

Rozłączyłyśmy się i szybko napisałam Adrianowi SMSa: „Jutro musimy się

pośpieszyć.  Spotykam  się  z  panią  T.  o  12.”  Jego  odpowiedź  nie  była  dla  mnie  szczególnie
zaskakująca: „Po co?” Adrian oczywiście musiał wiedzieć wszystko o moich zajęciach, więc
napisałam  mu,  że  pani  Terwilliger  chce  ze  mną  popracować  nad  technikami  magicznej
ochrony.  Tym  razem  mnie  zaskoczył:  „Mogę  popatrzyć?  Chcę  wiedzieć,  w  jaki  sposób  cię
chroni.”

Wow, Adrian spytał o pozwolenie? Zwykle sam się zapraszał gdziekolwiek mu się

podobało. Zawahałam się, niepewna, co robić po wydarzeniach w domu stowarzyszenia. Ale
do tej pory ani razu o tym nie wspomniał, a poza tym poruszała mnie jego troska. Odpisałam,
że może z nami pojechać i zostałam za to nagrodzona uśmiechniętą buźką.

Nie bardzo wiedziałam w co się ubrać na „magiczny trening”, więc zdecydowałam się

na coś wygodnego. Adrian otaksował mnie wzrokiem, ledwie wsiadł do Latte.

- Zwykłe ciuchy, co? Nie widziałem cię w takich odkąd chodziliśmy do Wolfa.

- Nie wiem, co ona wymyśliła – wyjaśniłam, zawracając na jego ulicy. – Pomyślałam,

że tak będzie najlepiej.

- Mogłaś ubrać koszulkę z AYE.

- Nie chciałam jej ubrudzić – powiedziałam z uśmiechem.

Częściowo to była prawda. Namalowane przez niego ogniste serce strasznie mi się

podobało,  ale  za  każdym  razem,  gdy  patrzyłam  na  koszulkę  ogarniało  mnie  zbyt  wiele
wspomnień.  Co  ja  sobie  myślałam?  –  zadawałam  sobie  to  pytanie  setki  razy,  ale  każda
odpowiedź,  którą  udawało  mi  się  spreparować  mijała  się  z  prawdą.  Moja  ulubiona  teoria
głosiła, że zwyczajnie zafascynowało mnie to, jak poważnie Adrian podchodził do sztuki; jak
dochodzą  wtedy  do  głosu  uczucia  i  pasja.  Kobiety  uwielbiają  artystów  tak  samo  jak  złych
chłopaków, prawda? Nawet  teraz czułam motylki  w brzuchu,  gdy wspominałam tamtą jego
zachwyconą minę. Wręcz uwielbiałam to, że ma w sobie tak wspaniały talent.

Nie zmieniało to faktu, że nic nie usprawiedliwiało obściskiwania się z nim i

pozwolenia mu na całowanie mnie – w szyję. Kupiłam ebooka o „złych chłopcach”, ale okazał
się kompletnie bezużyteczny. Ostatecznie wybrałam najlepszą metodę – jeśli nie najzdrowszą
– i zdecydowałam zachowywać się, jakby nigdy do niczego nie doszło. Co nie znaczyło, że o
tym zapomniałam. Tak właściwie, gdy teraz siedziałam przy nim w samochodzie, miałam
spore problemy z myśleniem o czymkolwiek innym oprócz uczucia, jakie wywoływało
przytulanie się do niego. Albo o tym jak wplatał palce w moje włosy. Lub jak jego usta…

„Sydney! Opanuj się! Myśl o czymś innym. Odmieniaj łacińskie wyrazy. Recytuj

układ okresowy.”

Nic mi nie pomogło. Musiałam przyznać, że Adrian też nie skomentował tamtej nocy

w  żaden  sposób.  W  końcu  udało  mi  się  na  czymś  skupić  i  opowiedziałam  mu  o  mojej
wycieczce  do  San  Bernardino.  Omawianie  spisków,  grup  rebeliantów  i  przełamywania
tatuaży skutecznie zgasiło szalejącą namiętność. Adrianowi ani trochę nie spodobała się myśl,
że Alchemicy współpracują z Wojownikami albo teoria, że tatuaż mnie kontroluje. Nie był też
zachwycony  tym,  że  mogę  znaleźć  się  w  niebezpieczeństwie.  Próbowałam  zbagatelizować
niemal  niewykonalną  misję,  jaką  było  włamanie  się  do  St.  Louis,  ale  widziałam,  że  mi  nie
uwierzył.

126

Pani Terwilliger dwa razy wysyłała mi SMSy z przypomnieniami, żebym się nie

spóźniła. Pilnowałam czasu, ale nie mogłam też zlekceważyć poważnego zadania, jakim było
zajmowanie się Mustangiem, więc chwilę potrwało sprawdzanie, czy mechanik doprowadził
go do perfekcyjnego stanu. Adrian chciał poprzestać na zwykłych oponach, ale przekonałam,
go, że lepiej się opłaci wziąć droższe. Zbadałam je i pogratulowałam sobie wyboru. Zanim
pozwoliłam mu zapłacić, najpierw przeprowadziłam szczegółową inspekcję by upewnić się,
że nie ma żadnych wgnieceń. Pojechaliśmy oboma samochodami do Vista Azul i ucieszyłam
się, że doskonale wyrobiliśmy się w czasie. Nie spóźniliśmy się, ale pani Terwilliger już na
nas czekała na ganku.

Wybraliśmy Adriana na kierowcę.

- Dżiiiz – powiedziałam, gdy praktycznie biegiem wpadła do samochodu. – Wybiera

się pani gdzieś później?

Jej uśmiech był trochę wymuszony i nie mogłam nie zauważyć, jak blado wyglądała.

- Nie, ale nie mamy czasu do stracenia. Rano rzuciłam silne zaklęcie, które z czasem

się wyczerpie. Odliczanie trwa.

Nie wyjaśniła nic więcej dopóki nie dotarliśmy do rezerwatu i ta cisza wytrącała mnie

z równowagi. Przy okazji wyobrażałam sobie wszystkie możliwe przerażające konsekwencje i
chociaż jej ufałam, nagle ucieszyłam się, że Adrian robi za naszego szofera.

Rezerwat Lone Rock nie należał do szczególnie ruchliwych miejsc, ale od czasu do

czasu dało się w nim spotkać jakiegoś turystę. Pani Terwilliger – która w rzeczy samej miała
buty turystyczne – przeszła przez kamienisty obszar, szukając wystarczająco odludnego
miejsca, nadającego się do czegokolwiek, co sobie wymyśliła. W krajobrazie wyróżniało się
kilka niezwykłych formacji kamieni, ale nie byłam w stanie docenić ich piękna.
Przejmowałam się przede wszystkim tym, że nic nie chroni nas przed południowym słońcem.
Upał dawał w kość, chociaż mieliśmy niemal zimę.

Obejrzałam się na Adriana i przekonałam się, że na mnie patrzy. Z kieszeni marynarki

wyjął butelkę z kremem do opalania.

- Wiedziałem, że o to spytasz. Przygotowałem się niemal równie dobrze jak ty.

- Niemal – przytaknęłam.

I znowu byłam dla niego jak otwarta księga. Przez chwilę udawałam, że tylko we

dwoje wybraliśmy się na przyjemną popołudniową wycieczkę. Tak się składało, że niemal
zawsze spędzany wspólnie czas przeznaczaliśmy na jakieś ważne zadania. Fajnie byłoby choć
raz spotkać się i nie przejmować problemami całego świata. Pani Terwilliger szybko
ściągnęła nas z powrotem do naszej ponurej rzeczywistości.

- Nada się – oznajmiła, rozglądając się po okolicy. Udało jej się znaleźć chyba

najustronniejsze miejsce w parku. Nie zdziwiłabym się widząc krążące nad nami sępy. –
Wzięłaś to, o co prosiłam?

- Tak, proszę pani. – Uklękłam na ziemi, przekopując się przez zawartość swojej

torby. Schowałam w niej księgę zaklęć oraz przygotowane na zlecenie zioła i eliksiry.

- Potrzebujemy przyborów do stworzenia kuli ognia – zarządziła.

Adrian zrobił wielkie oczy.

- Powiedziałaś „kula ognia”? Zajebiście.

- Przecież cały czas widzisz takie rzeczy – przypomniałam mu. – Użytkownicy ognia

127

nie mają z tym problemu.

- Tak, ale jeszcze nigdy nie widziałem, żeby człowiek robił coś takiego. Ty nigdy tego

nie próbowałaś.

Wolałabym, żeby nie wyglądał na tak zachwyconego, bo w pewnym sensie to

uświadamiało mi powagę tego, za co się zabierałyśmy. Ulżyłoby mi, gdyby uważał to za
drobnostkę. Mimo to musiałam przyznać, że to zaklęcie to rzeczywiście nie byle co.

Kiedyś rzuciłam zaklęcie wymagające stworzonego w bólach amuletu i recytacji

odpowiednich słów, które sprawiły, że się zapalił. Oczywiście wtedy miałam do dyspozycji
solidny fizyczny komponent. To zaklęcie opierało się na sile woli, co oznaczało, że muszę
stworzyć ogień z powietrza.

Rozpałką, o którą chodziło pani Terwilliger, była niewielka torebka wypełniona

popiołami ze spalonej kory cisu. Wzięła ją ode mnie i sprawdziła zawartość, mamrocząc z
aprobatą:

- Tak, tak. Bardzo dobrze. Doskonała konsystencja. Paliłaś ją dokładnie tyle czasu, ile

trzeba. – Oddała mi torebkę. – Na późniejszym etapie nie będzie ci to potrzebne. Właśnie
dlatego to zaklęcie jest tak potężne. Można je rzucić bardzo szybko, praktycznie bez
wcześniejszych przygotowań. Ale zanim osiągniesz ten etap, musisz najpierw potrenować.

Przytakiwałam, próbując się skoncentrować. Na razie to, co opisywała, przypominało

instrukcję z książki. Jeśli potraktuję to wszystko jako zwykły eksperyment na lekcji może to
przestanie być tak straszne. Nie, wcale się nie bałam.

Pani Terwilliger przekrzywiła głowę i spojrzała za mnie.

- Adrian? Lepiej się odsuń. Daleko.

No dobrze. Może jednak trochę mnie to przerażało.
Posłuchał i oddalił się. Wyglądało na to, że pani Terwilliger nie przejmowała się

swoim bezpieczeństwem, bo wciąż trzymała się tylko kilka kroków ode mnie.

- Do roboty – powiedziała. – Nabierz popiołu i wyciągnij rękę.

Sięgnęłam do torebki dotykając popiołu kciukiem i palcem wskazującym. Potarłam

nimi aż w końcu popiół pokrył mi całą dłoń. Odłożyłam torebkę i wyciągnęłam rękę przed
siebie, dłonią do góry. Wiedziałam, co teraz nastąpi, ale czekałam na instrukcję.

- Wezwij magię i przywołaj płomień z popiołów. Żadnej inkantacji, użyj tylko siły

woli.

Poczułam jak wzbiera we mnie magia. Przywoływanie żywiołu trochę przypominało

mi  to,  co  robili  Moroje  i  było  to  dość  surrealne  wrażenie.  Moje  wysiłki  zaowocowały
czerwonym  ognikiem  unoszącym  się  w  powietrzu  nad  moją  dłonią.  Powili  zaczął  się
powiększać dopóki nie osiągnął wielkości piłki tenisowej. Wypełniła mnie magiczna euforia.
Wstrzymałam  oddech,  ledwie  mogąc  uwierzyć  w  to,  czego  właśnie  dokonałam.  Czerwone
płomienie wiły się i skręcały, ale nie parzyły mnie, chociaż czułam ich gorąco.

Pomruk Pani Terwilliger wyrażał jednocześnie rozbawienie i zaskoczenie.

- Niezwykłe. Czasami zapominam jak silny jest twój wrodzony talent. Na razie

płomień jest tylko czerwony, ale coś mi mówi, że niedługo uda ci się przywołać niebieski i to
bez pomocy popiołów. Przywoływanie żywiołów z powietrza jest łatwiejsze niż przemiana
jednej substancji w drugą.

Wpatrywałam się w kulę ognia jak w transie, ale szybko ogarniało mnie zmęczenie.

128

Płomień zaczął migotać, kurczyć się i w końcu całkiem zniknął.

- Im szybciej ją wypuścisz tym lepiej – pouczyła mnie. – Tylko zużywasz własną

energię, jeśli próbujesz go podtrzymywać. Najlepiej natychmiast nią rzucić w przeciwnika i
szybko przywołać następną. Spróbuj jeszcze raz, ale tym razem od razu ją wypuść.

Ponownie przywołałam ogień i poczułam lekkie ukłucie satysfakcji, gdy pojawił się

nieco bardziej pomarańczowy. W dzieciństwie już na pierwszej lekcji chemii dowiedziałam
się, że im ogień jest gorętszy tym jaśniej płonie. Niestety przywołanie niebieskiego wydawało
się bardzo odległym celem.

A jeśli już mowa o odległych celach… rzuciłam ognistą kulą.
Albo przynajmniej próbowałam. Straciłam nad nią kontrolę, próbując wysłać ją ku

nagiemu skrawkowi ziemi. Kula rozpadła się, a płomień zmienił się w smugi dymu
rozwiewane przez wiatr.

- To trudne – powiedziałam, doskonale wiedząc, jak żałośnie to zabrzmiało. –

Utrzymywanie jej i rzucanie przypomina swój fizyczny odpowiednik. Problem w tym, że
muszę cały czas kontrolować magię.

- Dokładnie. – Pani Terwilliger sprawiała wrażenie bardzo zadowolonej. – I właśnie

dlatego trenujemy.

Na szczęście nie potrzebowałam wielu prób, żeby rozgryźć jak to wszystko działało.

Adrian zaczął wiwatować, gdy po raz pierwszy udało mi się rzucić kulą ognia i perfekcyjnie
trafić  w  kamień,  do  którego  celowałam.  Tryumfalnie  spojrzałam  na  panią  Terwilliger,
spodziewając się, że teraz przejdziemy do następnego zaklęcia.  Zaskoczyło mnie, że wbrew
moim oczekiwaniom nie wyglądała jakby to zaimponowało  jej tak, jak mi się wydawało, że
powinno.

- Jeszcze raz – poleciła.

- Ale już to opanowałam – zaprotestowałam. – Powinnyśmy spróbować czegoś

nowego. Czytałam, co było dalej w książce…

- Nie powinnaś się tym jeszcze zajmować – upomniała mnie. – Wydaje ci się, że to

jest wyczerpujące? Jeśli spróbujesz bardziej zaawansowanych zaklęć, zemdlejesz. – Wskazała
na kamienistą powierzchnię pustyni. – Jeszcze raz.

Kusiło mnie, żeby jej powiedzieć, że nie potrafię się powstrzymać od przeczytania

całej książki. Zawsze tak robiłam. Mimo to teraz coś mi mówiło, że to nie jest odpowiednia
pora na wywlekanie tego.

Zmusiła mnie to rzucania kul ognia raz za razem. Gdy w końcu uznała, że

opanowałam  to  w  dostatecznym  stopniu,  przeszłyśmy  do  zwiększania  temperatury  ognia.
Moim  największym  osiągnięciem  okazało  się  wyczarowanie  żółtego  płomienia,  ale  okazało
się, że na razie to kres moich możliwości. Później zaczęłam pracować nad przywoływaniem
ognia  bez  pomocy  popiołów.  Gdy  nareszcie  udało  mi  się  to  osiągnąć,  znów  wróciłyśmy  do
rzutów. Wybierała dla mnie różne cele, a ja trafiałam w nie z łatwością.

- Tak jak w Skee-Ball – wymamrotałam. – Łatwe i nudne.

- Tak – zgodziła się pani Terwilliger. – Łatwo trafić w nieruchomy obiekt, ale

ruchome cele albo żywe to już zupełnie inna sprawa. Przejdźmy więc właśnie do tego, co ty
na to?

Kula ognia unosząca się nad moją dłonią znikła, bo szok strzaskał moją kontrolę.

129

- Co pani ma na myśli? – Jeśli jej się wydawało, że zacznę rzucać ogniste kule w ptaki

albo gryzonie to mocno się przeliczyła. Mowy nie było, żebym podpaliła coś żywego. – W co
właściwie mam trafić?

Pani Terwilliger poprawiła okulary i cofnęła się kilka kroków.

- We mnie.

Czekałam aż określi, gdzie najbliżej mogę trafić albo przynajmniej udzieli mi jakichś

dalszych wyjaśnień, ale ona już nic nie powiedziała. Obejrzałam się na Adriana, licząc, że
może on coś z tego zrozumiał, ale wyglądał na równie zaskoczonego, jak ja się czułam.
Spojrzałam na wypaloną ziemię, gdzie trafiały moje wcześniejsze rzuty.

- Pani Terwilliger, nie może mnie pani prosić, żebym celowała do pani.

Jej usta wykrzywiły się w lekkim półuśmiechu.

- Uwierz mi, mogę. Śmiało, nic mi nie zrobisz.

Chwilę zastanawiałam się nad doborem następnych słów.

- Całkiem dobrze celuję, proszę pani. Mogę panią trafić.

Tym ją autentycznie rozśmieszyłam.

- Trafisz, jak najbardziej. Ale nie zranisz mnie. Śmiało, rzucaj. Czas nam się kończy.

Nie wiedziałam jak długo tu byliśmy, ale słońce definitywnie zajmowało niższą

pozycję na nieboskłonie. Obejrzałam się na Adriana, milcząco prosząc go o pomoc w tym
szaleństwie. Jego jedyną odpowiedzią było wzruszenie ramion.

- Będziesz świadkiem – powiedziałam do niego. – Słyszałeś, że sama mi kazała to

zrobić.

Przytaknął.

- Jesteś zupełnie niewinna.

Wzięłam głęboki oddech i przywołałam kolejną kulę ognia. Byłam tak oszołomiona,

że zapłonęła czerwono i musiałam się postarać, żeby zwiększyć temperaturę. Spojrzałam na
panią Terwilliger, mentalnie przygotowując się do rzutu. Okazało się to trudniejsze niż mi się
wydawało – i to nie tylko dlatego, że nie chciałam jej zranić. Ciśnięcie kulą w ziemię
praktycznie nie wymagało myślenia, tylko odrobiny skupienia i celowania. Ale teraz
patrzyłam na żywą osobę, widziałam jej oczy i ruch piersi przy oddechu… cóż, miała rację.
Nie było porównania do celowania w obiekt nieżywiony. Ociągałam się, niepewna, co zrobić.

- Marnujesz czas – ostrzegła. – I tracisz energię. Rzucaj.

Rozkaz w jej tonie pchnął mnie do akcji. Rzuciłam.

Kula wyleciała z mojej dłoni kierując się prosto na nią – ale nigdy nie dotarła do celu.

Nie wierzyłam własnym oczom. Mniej-więcej stopę

od niej kula trafiła w jakąś niewidzialną

barierę i rozpadła się w niewielkie ogniki, które szybko zmieniły się w dym. Mnie szczęka
opadła.

- Co to jest? – krzyknęłam.

- Niezwykle potężna tarcza magiczna – wyjaśniła, ewidentnie ubawiona moją reakcją.

Wyciągnęła wisiorek, który do tej pory skrywała pod koszulą. Nie wyglądał jakoś

Brak netu = nie pamiętam, ile ma stopa, chyba mniej niż 30cm. Wrrrrr

130

nadzwyczajnie;  był  tylko  niepolerowanym  czerwonym  chalcedonem,  owiniętym  srebrnym
drutem. – Stworzenie czegoś takiego wymaga niewiarygodnego wysiłku… a potrzeba jeszcze
więcej  energii  do  podtrzymania  jego  działania.  Jak  sama  miałaś  okazję  się  przekonać…
tworzy  niewidzialną  tarczę,  która  jest  w  stanie  powstrzymać  większość  fizycznych  i
magicznych ataków.

Adrian natychmiast znalazł się przy mnie.

- Chwila-moment. To zaklęcie sprawia, że nie da się ciebie zranić, ale nie przyszło ci

do głowy, żeby wcześniej o tym wspomnieć? Cały czas powtarzasz jak wielkie
niebezpieczeństwo grozi Sydney! Dlaczego jej tego nie nauczysz? Wtedy twoja siostra nie
mogłaby jej skrzywdzić.

Wątpiłam, żeby Adrian ją zaatakował jak Marcusa, ale wyglądał na równie wściekłego

jak wtedy. Na twarz wystąpiły mu rumieńce, a jego spojrzenie stało się twarde. Zaciskał
pięści, ale chyba nawet nie zwrócił na to uwagi, bo to wynikało przede wszystkim z
pierwotnego instynktu.

Pani Terwilliger pozostała nieugięta mimo jego gniewu.

- Wierz mi, zrobiłabym to, gdyby to było takie proste. Niestety po drodze wynika

sporo  komplikacji.  Przede  wszystkim,  Sydney  choć  niezwykle  uzdolniona,  nie  jest  nawet  w
przybliżeniu wystarczająco silna. Mnie ledwie starcza siły. Po drugie, działanie tego zaklęcia
jest  wyjątkowo  krótkie  i  właśnie  dlatego  tak  naciskałam  na  pośpiech.  Czar  utrzymuje  się
jedynie  przez  sześć  godzin  i  wymaga  tyle  wysiłku,  że  po  prostu  nie  da  się  cały  czas
utrzymywać go w gotowości. Już jestem zmęczona, a będzie jeszcze gorzej, gdy się skończy.
Przez  następny  dzień  nie  będę  w  stanie  go  ponownie  rzucić…  podobnie  jak  większości
czarów. Właśnie dlatego Sydney musi przygotować się na każdą ewentualność.

Ani Adrian, ani ja nic nie odpowiedzieliśmy od razu. Zauważyłam, że była zmęczona

już, gdy wsiadała do samochodu, ale więcej o tym nie myślałam. W czasie treningu
zauważyłam, że poci się i wygląda na coraz bardziej padniętą, ale zrzuciłam to na upał.
Dopiero teraz w pełni mogłam docenić to, co zrobiła.

- Dlaczego zadała sobie pani tyle trudu? – spytałam.

- Żeby utrzymać cię przy życiu – warknęła. – Nie marnujmy tego. Została nam tylko

godzina, zanim zaklęcie się wyczerpie i do tego czasu musisz już być w stanie rzucić kulę bez
namysłu. Za dużo się wahasz.

Miała rację. Wiedziałam, że nie mogę jej zranić, ale i tak atakowanie jej przychodziło

mi z oporami. Zwyczajnie nie przepadałam za przemocą. Zmusiłam się do zepchnięcia
wszystkich zmartwień na dalszy plan i traktowania tego jak Skee-Ball. Cel, pal. Cel, pal. Nie
myśl.

Po jakimś czasie zwalczyłam swoje rozterki i rzucałam bez wahania. Pani Terwilliger

nawet trochę chodziła, aby dać mi lepsze wyobrażenie jakby to wyglądałoby z prawdziwym
wrogiem,  ale  okazało  się,  że  to  nie  jest  dla  mnie  wielkim  wyzwaniem.  Po  prostu  była  zbyt
zmęczona,  żeby  biegać  albo  robić  uniki.  Naprawdę  zaczynało  mi  się  robić  jej  szkoda.
Wyglądała  jakby  zaraz  miała  zemdleć  i  gdy  przywoływałam  kulę  ognia,  ogarnęły  mnie
wyrzuty sumienia…

- Aaach!

Ogień trysnął z palców pani Terwilliger akurat w chwili, gdy wypuszczałam kolejny

rzut. Spudłowałam haniebnie, a kula rozpadła zanim w ogóle się do niej zbliżyła. Jej płomień
minął mnie o jakąś stopę. Ze zmęczonym uśmiechem, opadła na kolana i westchnęła.

131

- Koniec zajęć – oznajmiła.

- Co to było? – oburzyłam się. – Ja nie mam żadnej magicznej tarczy!

Nie podzielała moich uzasadnionych obaw.

- Nawet się do ciebie nie zbliżyła. Zadbałam o to. Zwyczajnie udowodniłam ci, że bez

względu na to jak „łatwe i nudne” to ci się wydaje, wszystko się zmienia, gdy ktoś naprawdę
cię atakuje. A teraz… Adrian, byłbyś tak uprzejmy i podasz mi moją torbę? Mam w niej
trochę suszonych daktyli, których teraz bardzo potrzebujemy.

Miała rację. Lekcja tak mnie pochłonęła, że nawet nie zwróciłam uwagi na to jak

jestem zmęczona. Ona była w gorszym stanie, ale magia mnie też dała w kość. Jeszcze nigdy
nie rzuciłam tylu zaklęć na raz i teraz moje ciało odczuwało typowe skutki spadku poziomu
cukru we krwi. Praktycznie wchłonęłam suszone daktyle, które dla nas przygotowała i
chociaż to pomogło, desperacko chciałam więcej. Adrian po dżentelmeńsku pomógł nam obu
dojść na parking przy wejściu do rezerwatu, użyczając nam obu po ramieniu.

- Szkoda, że jesteśmy na środku pustkowia – wymamrotałam, gdy wszyscy

znaleźliśmy się w samochodzie Adriana. – Nie uwierzysz, ile mogłabym w tej chwili zjeść.
Chyba zemdleję zanim dotrzemy do cywilizacji i jakichś restauracji.

- Myślę, że szczęście ci dopisuje – powiedział Adrian. – Gdy jechaliśmy, wydawało

mi się, że mijamy jakiś lokal.

Ja nic nie zauważyłam, ale wtedy za bardzo zamartwiałam się nadchodzącą lekcją z

panią Terwilliger. Pięć minut po wyjechaniu na autostradę, przekonałam się, że Adrian miał
rację co do restauracji. Zjechał na szarą dróżkę wiodącą do żużlowego parkingu przed małym,
ale za to świeżo pomalowanym na biało budynkiem.

Z niedowierzaniem zagapiłam sie na znak nad nim.

- „Ciacha i różności”?

- Chciałaś cukru – przypomniał mi Adrian. Mustang wzbijał chmurę pyłu i żużlu, a ja

skrzywiłam się z obawy o niego. – Przynajmniej nie napisali „słodka pokusa” ani nic w tym
stylu.

- Tia, ale ten kawałek o „różnościach” też nie brzmi za dobrze.

- A wydawało mi się, że to te „ciacha” cię wystraszyły.

Wbrew moim obawom „Ciacha i różności” okazały się całkiem uroczą i czystą

miejscówką. Na oknach wisiały zasłony z motywami polki, a wystawę wypełniały wszelkie
możliwe ciasta, ale nie brakowało też „różności” jak na przykład placka z marchewką i
pierniczków. Okazało się, że jesteśmy jedynymi klientami przed sześćdziesiątką.

Złożyliśmy zamówienia i usiedliśmy przy stoliku w rogu. Ja zdecydowałam się na

placek z brzoskwiniami, Adrian wziął francuską delicję, a pani Terwilliger ciasto z
orzechami. Wcześniej obie zostałyśmy zmuszone do bolesnej abstynencji ze względu na
magię, więc teraz oczywiście zażyczyłyśmy sobie kawy najszybciej jak się dało. Napiłam się i
natychmiast poczułam się lepiej.

Adrian jadł swoje ciasto w rozsądnym tempie, jak każda normalna osoba, ale pani

Terwilliger  i  ja  rzuciłyśmy  się  na  nasze  jakbyśmy  nie  widziały  jedzenia  od  miesiąca.
Konwersacja  była  całkowicie  zbędna.  Liczyło  się  tylko  ciasto.  Adrian  przyglądał  się  nam
rozbawiony  i  nie  przerywał  nam  dopóki  praktycznie  nie  wylizałyśmy  talerzy  do  czysta.
Wskazał na mój.

132

- Może dokładkę?

- Napiję się jeszcze kawy.

Łypnęłam na lśniący talerz i dotarło do mnie, że wewnętrzny głosik robiący mi

wykłady na temat kalorii jest ostatnio dziwnie cichy. Właściwie w ogóle nie było go słychać.
Wściekałam się na Adriana za tamtą „interwencję” dotyczącą jedzenia, ale okazało się, że
jego słowa wpłynęły na mnie mocniej niż można by się spodziewać. Oczywiście to nie miało
nic wspólnego z nim osobiście. Złagodzenie moich zasad odnośnie żywienia zwyczajnie
wydawało się sensownym pomysłem. I tyle.

- Czuję się o już wiele lepiej.

- Przyniosę ci następny kubek – obiecał. Gdy wrócił, przyniósł jeszcze jeden dla pani

Terwilliger. – Pomyślałem, że też chcesz.

Uśmiechnęła się wdzięcznie.

- Dziękuję. To bardzo miło z twojej strony.

Gdy piła, nie mogłam nie zauważyć, że wciąż wygląda na zmęczoną, chociaż właśnie

uzupełniłyśmy niedobór cukru. Już nie sprawiała wrażenia jakby zaraz miała zemdleć, ale nie
dało się ukryć, że nie odzyskała sił równie szybko jak ja.

- Dobrze się pani czuje? – spytałam ją.

- Nie martw się, nic mi nie będzie. – Napiła się kawy z zamyśloną miną. – Od lat nie

używałam tego zaklęcia. Zapomniałam jakie jest wyczerpujące.

Po raz kolejny poruszyło mnie, ile kłopotu sobie zadała dla mnie. Od chwili, gdy

zidentyfikowała mnie jako potencjalną czarownicę, tylko się z nią spierałam, a nawet
traktowałam ją wrogo.

- Dziękuję – powiedziałam do niej. – Za wszystko… chciałabym to jakoś pani

wynagrodzić.

Odstawiła kubek z kawą i dosypała sobie więcej cukru.

- Cieszę się, że mogłam to zrobić. Nie musisz mi dziękować. Ale… gdy już będzie po

wszystkim, bardzo chciałabym, żebyś spotkała mój sabat. Nie proszę cię o dołączenie do
niego – dodała szybko. – Tylko z nimi porozmawiaj. Myślę, że uznasz Stelle za niezwykle
interesującą.

- Stelle – powtórzyłam. Nigdy wcześniej nie podała imienia żadnej z nich. – Gwiazdy.

Pani Terwilliger przytaknęła.

- Tak. Nasze korzenie sięgają Włoszech, ale jak sama się przekonałaś, praktykujemy

magię pochodzącą z wielu różnych kultur.

Brakło mi słów. Tyle dla mnie zrobiła… rozmowa z innymi czarownicami to przecież

nic  wielkiego,  prawda?  Ale  jeśli  rzeczywiście  tak  było,  dlaczego  tak  przerażała  mnie  ta
perspektywa?  Po  chwili  uświadomiłam  sobie  w  czym  rzecz.  Rozmowa  z  pozostałymi  i
spotkanie  z  większą  organizacją  przeniosłyby  moje  powiązania  z  magią  na  zupełnie  nowy
poziom.  Długo  mi  zajęło  oswojenie  się  z  czarami,  których  używałam  do  tej  pory.
Przezwyciężyłam  wiele  z  moich  lęków,  ale  w  pewnym  sensie  traktowałam  to  tylko  jako
dodatkowe zajęcie na boku. Coś jak hobby. Poznanie innych czarownic zmieniłoby wszystko.
Musiałabym pogodzić się z faktem, że jestem częścią czegoś o wiele większego i to nie jest
zabawa. Spotkanie z sabatem miało w sobie coś oficjalnego. I nie byłam pewna, czy jestem
gotowa, żeby uznali mnie za czarownicę.

133

- Pomyślę o tym – powiedziałam w końcu. Żałowałam, że nie mogę jej ofiarować nic

więcej, ale mój instynkt samozachowawczy działał zbyt mocno.

- Nie narzekam – odparła z lekkim uśmiechem. Zadzwonił jej telefon i spojrzała w

dół. – Jeśli już mowa o Stelle, muszę porozmawiać z jedną z moich sióstr. Spotkamy się przy
samochodzie.

Dopiła kawę i wyszła.
Kilka minut później poszliśmy za nią z Adrianem. Wciąż męczyła mnie ta sprawa z

sabatem i złapałam go za rękaw zatrzymując go.

- Kiedy do tego doszło, Adrianie? – spytałam cicho. – Wyciągam na światło dzienne

brudy Alchemików i trenuję magię na pustyni.

Zeszłego lata, gdy byłam z Rose w Rosji nie potrafiłam nawet spać w jednym

pomieszczeniu z nią. Miałam wtedy w głowie zbyt wiele przykazań Alchemików,
ostrzegających mnie przed tym jakie złe są wampiry. Teraz jakimś cudem skończyłam w
jednej drużynie z Morojami i kwestionowałam poczynania Alchemików. Tamta dziewczyna
w Rosji nie miała nic wspólnego z tą w Palm Springs.

„Nie, w głębi serca wciąż jestem tą samą osobą.” Musiało tak być… bo jeśli nie, to

kim tak właściwie byłam?

Adrian uśmiechnął się do mnie ze współczuciem.

- Myślę, że wszystko po prostu się skumulowało. Twoja ciekawość, potrzeba

słusznego postępowania… wszystko doprowadziło właśnie do tego. Wiem, że Alchemicy
wpoili ci pewien sposób myślenia, ale to co teraz robisz… nie jest złe.

Przeczesałam włosy palcami.

- Tylko jakoś nie mogę się zmusić do zwykłej rozmowy z sabatem pani Terwilliger.

- Masz swoje granice. – Delikatnie przygładził mi zmierzwione kosmyki włosów. –

Nie ma w tym nic złego.

- Marcus powiedziałby, że to tatuaż mnie powstrzymuje.

Adrian opuścił rękę.

- Marcus dużo mówi.

- Wątpię, żeby Marcus próbował mnie oszukać. On naprawdę wierzy w swoją sprawę,

a mnie też martwi ta cała kontrola umysłu… ale tak prawdę mówiąc, jakoś wątpię, żeby
istniało coś takiego, skoro tu jestem i zajmuję się tym wszystkim. – Wskazałam w kierunku,
w którym odeszła pani Terwilliger. – Kredo Alchemików mówi, że magia jest nienaturalna i
zła.

Adrian znów się uśmiechnął.

- Może cię to pocieszy, ale wyglądałaś w tamtym parku bardzo naturalnie.

- Robiąc… co? Rzucając kule ognia? – Pokręciłam głową. – Nie ma w tym nic

naturalnego.

- Nie widzisz tego w ten sposób, ale… cóż. Byłaś… niesamowita, rzucając

płomieniami jak jakaś starożytna bogini-wojowniczka.

Odwróciłam się zirytowana.

- Przestań się ze mnie nabijać.

134

Złapał mnie za ramię i znów do siebie przysunął.

- Jestem zupełnie poważny.

Przełknęłam, chwilowo pozbawiona daru wymowy. Nie mogłam myśleć o niczym

innym oprócz tego jak blisko jesteśmy i że dzielą nas tylko cale. „Prawie równie blisko jak w
akademiku”.

- Żadna ze mnie wojowniczka ani bogini – wydusiłam w końcu.

Adrian przysunął się jeszcze bliżej.

- Jak dla mnie jesteś i jedną, i drugą.

Znałam ten wyraz jego oczu, bo już wcześniej go widziałam. Spodziewałam się, że

zaraz mnie pocałuje, ale zamiast tego pogładził mnie po szyi.

- To tutaj, co? Odznaka honoru.

Chwilę mi zajęło zrozumienie, że mówi o malince, która zbladła, ale wciąż była

widoczna. Odsunęłam się.

- Wcale nie! To był błąd. Przegiąłeś.

Uniósł brwi.

- Sage, pamiętam tamtą noc w bardzo żywych detalach. Jakoś wtedy nie wyglądałaś,

jakby ci to przeszkadzało. Praktycznie na mnie siedziałaś.

- Nie za bardzo pamiętam takie szczegóły – skłamałam.

Zabrał dłoń z mojej szyi i musnął palcami moje usta.

- W takim razie ograniczę się do całowanie cię tutaj, skoro tego chcesz. Żadnych

śladów.

Zaczął się ku mnie pochylać, ale odskoczyłam.

- Mowy nie ma! To jest złe.

- Co, całowanie cię ogólnie, czy tylko w „Ciachach i różnościach”?

Rozejrzałam się, nagle uświadamiając sobie, że robimy nieme przedstawienie dla

staruszków. Cofnęłam się.

- I jedno i drugie – powiedziałam, czując, że palą mnie policzki. – Skoro już musisz

próbować czegoś niestosownego… chociaż obiecywałeś, że więcej tego nie zrobisz…
powinieneś przynajmniej wybrać lepsze miejsce.

Roześmiał się miękko, a wyraz jego oczu tylko pogłębił moje zakłopotanie.

- Dobrze – zgodził się. – Obiecuję, że następnym razem wybiorę bardziej romantyczne

miejsce, żeby cię pocałować.

- Ja… co? Nie! W ogóle nie powinieneś tego robić! – Ruszyłam ku drzwiom, a on

sunął przy mnie. – Co się stało z kochaniem mnie na dystans? Podobno miałeś nie wyciągać
tego… hm… wszystkiego?

Nie szło mu za dobrze, jak na kogoś, kto miał się trzymać na odległość. Mnie

wychodziło jeszcze gorzej pozostawanie obojętną.

Zatrzymał się przed drzwiami, blokując mi drogę.

- Powiedziałem, że nic nie zrobię… jeśli ty nie będziesz tego chciała. Ale ty, Sage, tak

135

jakby wysyłasz mi sprzeczne sygnały.

- Wcale nie – zaprotestowałam, nie mogąc uwierzyć, że udało mi się to powiedzieć z

twarzą pokerzysty. Nawet jeśli sama w to nie wierzyłam. – Jesteś arogancki, chyba masz
urojenia i inne rzeczy, jeśli ci się wydaje, że zmieniłam zdanie.

- Widzisz, właśnie o tym mówiłem. – I znowu naruszał moją przestrzeń osobistą. –

Myślę, że lubisz te „inne rzeczy”.

Otrząsnęłam się z oszołomienia i cofnęłam się.

- Lubię ludzi.

Przypomniała mi się kolejna wygłaszana przez Alchemików lekcja. „Oni wyglądają

jak my, ale nie pozwól się zwieść. Moroje nie przejawiają podłości strzyg, ale kreatury
wysysające krew i manipulujące naturalnym porządkiem, nie mają miejsca w tym świecie.
Współpracuj z nimi tylko w razie konieczności. Nie jesteśmy tacy, jak oni. Dla dobra swojej
duszy trzymaj się od nich najdalej, jak możesz.”

Adrian wyglądał jakby w to też nie uwierzył, ale cofnął się i wyszedł. Po chwili

ruszyłam za nim, dobrze wiedząc, że dzisiaj igrałam z ogniem przy więcej niż jednej okazji.

136

NIEDZIELA ZACZĘŁA SIĘ spokojnie. Zbliżał się czas przypuszczalnego ataku

Weroniki, a mnie żołądek wiązał się w supełek, gdy zastanawiałam się, jaki będzie jej
następny krok… co gorsza nie bardzo mogliśmy ją powstrzymać. I właśnie wtedy otrzymałam
pomoc z wyjątkowo nieoczekiwanego źródła, gdy zadzwonił mój telefon wyświetlając
nieznany numer.

Z zasady nie odbierałam takich telefonów, ale ostatnio ciężko było nazwać moje życie

normalnym. Zresztą numer kierunkowy wskazywał na Los Angeles.

- Halo?

- Cześć! Rozmawiam z Taylor?

Nie od razu dotarło do mnie, że tak się przedstawiałam na potrzeby misji. Jakoś nie

przypominałam sobie dawania mojego prawdziwego numeru żadnej z dziewczyn, które
ostrzegaliśmy przed Weroniką.

- Tak – odpowiedziałam ostrożnie.

- Z tej strony Alicia z zajazdu „Old World”.

- Cześć – powiedziałam, wciąż nie ogarniając, po co do mnie dzwoni.

Jej głos był równie radosny i pogodny, jak wtedy, gdy ją poznaliśmy.

- Chciałam tylko spytać, czy zdecydowaliście, gdzie spędzicie waszą rocznicę.

- Och, no cóż… Wciąż się zastanawiamy. Ale… chyba weźmiemy coś bliżej

wybrzeża. Sama wiesz, romantyczne spacery po plaży i takie tam.

- Oczywiście, rozumiem – powiedziała, ale brzmiała na rozczarowaną utratą zarobku.

– Jeśli zmienicie zdanie, dajcie mi znać. W tym miesiącu mamy promocję, więc moglibyście
dostać Apartament Króliczków za naprawdę dobrą cenę. Pamiętam, jak mówiłaś, że
przypomina ci twojego królika. Jak to on się nazywał?

- Skoczek – odpowiedziałam bez wyrazu.

- Skoczek! Racja. Urocze imię.

- Tia, cudne. – Zastanawiałam się, jak uprzejmie zadać następne pytanie, ale

ostatecznie postawiłam na bezpośredniość. – Słuchaj, Alicia, skąd masz mój numer?

- Och, Jet mi dał.

- Naprawdę?

- No. – Najwyraźniej nie za bardzo przejęła się moją odmową i jej głos znów brzmiał

radośnie. – Wypełnił kartę informacyjną, gdy u nas byliście i podał twój numer.

Prawie jęknęłam. Mogłam się tego spodziewać.

137

- Dobrze wiedzieć – powiedziałam. Zastanawiałam się, komu jeszcze Adrian podał

mój numer. – Dzięki za wszystko.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Och! – Zachichotała. – Prawie zapomniałam.

Wasza przyjaciółka wróciła.

Znieruchomiałam.

- Co takiego?

- Weronika. Wczoraj znowu się zameldowała.

Początkowo zareagowałam entuzjazmem, ale później ogarnęła mnie panika.

- Powiedziałaś jej, że o nią pytaliśmy?

- Och, nie. Pamiętam, że chcieliście jej zrobić niespodziankę.

Prawie zemdlałam z ulgi.

- Dziękuję. Lepiej… nie psujmy jej niespodzianki. Musimy wpaść z wizytą… ale nic

jej nie mów.

- Możesz na mnie liczyć!

Rozłączyłyśmy się, a ja tylko gapiłam się na telefon. Weronika wróciła. I to akurat

wtedy,  gdy  wydawało  nam  się,  że  ją  zgubiliśmy.  Natychmiast  zadzwoniłam  do  pani
Terwilliger,  ale  włączyła  się  poczta  głosowa.  Zostawiłam  jej  wiadomość  i  na  dodatek
wysłałam  SMSa,  informując,  że  mam  pilne  wieści.  Mój  telefon  zadzwonił  w  chwili,  gdy
miałam skontaktować się z Adrianem. Miałam nadzieję, że może Alicia przypomniała sobie o
czymś jeszcze, ale okazało się, że to Stanton. Wzięłam głęboki oddech i zrobiłam wszystko,
by mój głos zabrzmiał możliwie spokojnie.

- Panno Sage – powiedziała. – Wczoraj dostałam twoją wiadomość.

- Tak, proszę pani. Dziękuję, że pani oddzwoniła.

Zadzwoniłam wczoraj przed spotkaniem z Adrianem. Magiczny trening z panią

Terwilliger miał wówczas najwyższy priorytet, ale nie zapomniałam o mojej umowie z
Marcusem.

- Chciałabym poprosić o… przysługę – ciągnęłam.

Niewiele zaskakiwało Stanton, ale teraz mi się udało.

- Oczywiście masz do tego prawo… ale to raczej nietypowe dla ciebie.

- Wiem i aż mi głupio. Jeśli pani odmówi, zrozumiem. – Prawdę powiedziawszy,

gdyby  odmówiła  miałabym  spory  kłopot,  ale  lepiej  było  nie  nalegać  za  bardzo.  –  Cóż,  tak
sobie  myślałam,  że  muszę  tu  spędzić  Boże  Narodzenie…  z  Morojami.  Naprawdę  to
rozumiem, proszę pani. Taką otrzymałam misję, ale… cóż, skłamałabym, mówiąc, że to mnie
nie dręczy. Zastanawiam się, czy nie mogłabym  wziąć udziału w jednej z naszych wielkich
świątecznych  ceremonii.  Przez  to  poczułabym  się…  och,  sama  nie  wiem.  Jak  część
wspólnoty.  Wręcz  oczyszczona.  Cały  czas  jestem  otoczona  przez  nich  i  ich  zepsucie,  wie
pani? Ledwie mogę oddychać. To chyba brzmi absurdalnie.

Przerwałam swój bełkot. Gdy Marcus zasugerował, że warto wykorzystać znajomości

w  St.  Louis,  natychmiast  pomyślałam  o  Ianie.  Później  uświadomiłam  sobie,  że  to  za  mało.
Alchemicy  na  służbie  nie  mogli  sobie  tak  po  prostu  poprosić  o  urlop,  żeby  spotkać  się  ze
znajomymi.  Jednak  wolne  przeznaczone  na  coś  bardziej  duchowego  i  grupowego  –
powiedzmy jak coroczna, bożonarodzeniowa msza Alchemików – to już zupełnie co innego.

138

Wielu z nas dostawało pozwolenie na podróże i udział w tych celebracjach, które były mocno
powiązane z naszą wiarą i poczuciem wspólnoty. Tak właściwie Ian sam o tym wspomniał na
weselu, licząc, że w ten sposób skusi mnie do odwiedzenia go. Biedaczyna nawet nie miał
pojęcia, że ta sztuczka zadziałała. W pewnym sensie.

- To wcale nie brzmi absurdalnie – zapewniła Stanton. To było dość obiecujące, więc

zmusiłam się do rozluźnienia ściśniętych pięści i uspokojenia się.

- Zastanawiam się, czy nie mogłabym wybrać się przed feriami zimowymi – dodałam.

– Jill zostałaby pod kuratelą szkoły, więc byłaby bezpieczna. Poza tym Eddie i Angeline
zawsze są przy niej. Mogłabym polecieć do St. Louis na szybką weekendową wizytę.

- St. Louis? – Nawet przez telefon niemal widziałam jak marszczy brwi. – W Phoenix

też odprawiają mszę. Miałabyś tam o wiele bliżej.

- Wiem, proszę pani. Ja tylko… – Liczyłam, że ta nieudawana nerwowość w moim

głosie zabrzmi przekonująco. – Chcę znowu zobaczyć się z Ianem.

- Ach, rozumiem. – Po tym nastąpiła dłuższa cisza. – Tym mnie zdziwiłaś jeszcze

bardziej niż chęcią uczestniczenia w mszy. Na weselu zauważyłam, że pan Jansen
nieszczególnie cię oczarował.

Tia. Miałam rację – Stanton rzeczywiście zaobserwowała, że się we mnie zadurzył. Co

więcej,  zorientowała  się,  że  nie  odwzajemniam  jego  uczuć.  Trzeba  jej  przyznać,  że  była
spostrzegawcza,  a  to  przypomniało  mi  ostrzeżenia  Marcusa,  że  Alchemicy  śledzą  nasze
najdrobniejsze  poczynania.  Zaczynałam  rozumieć  jego  obawy  i  dlaczego  dążył  do  jak
najszybszego  uwalniania  nowych  rekrutów  spod  władzy  Alchemików.  Czy  właśnie
ściągnęłam na siebie czujne oko wielkiego brata? Czy to możliwe, że wszystkie te drobiazgi –
nawet ta prośba – miały posłużyć do zbudowania oskarżenia przeciwko mnie?

Znów miałam nadzieję, że Stanton weźmie mój niepokój za typowy przejaw bycia

zamąconą, zakochaną dziewczyną, nad którą można tylko pokręcić głową z politowaniem.
Jeśli leciało się samolotem, St. Louis nie znajdowało się o wiele dalej, a ostateczny efekt był
przecież ten sam.

- To był wyjazd służbowy, proszę pani. Nie chciałam, żeby cokolwiek odciągało moją

uwagę od misji.

- Oczywiście. – Następna pauza trwała tylko kilka sekund, ale dla mnie ciągnęła się

godzinami. – Cóż, nie widzę żadnych przeciwwskazań. Wspaniale się spisujesz w swojej
pracy i… z osobistego punktu widzenia… potrafię zrozumieć, dlaczego chcesz znów znaleźć
się w otoczeniu przyjaznych twarzy. Spędziłaś z Morojami więcej czasu niż większość
Alchemików przez całe życie i nie wahałaś się, gdy Iwaszkow ci się narzucał na weselu.

„Nie szczególnie wahałam się też, kiedy narzucał mi się w akademiku. Albo może to

ja się na niego rzuciłam?

- Dziękuję pani.

Zatwierdziła mój wyjazd w następny weekend i powiedziałam jeszcze, że przydałyby

mi  się  fundusze  Alchemików  do  zapłacenia  za  transport.  Gdy  skończyłyśmy,  przez  chwilę
rozważałam zadzwonienie do  Iana,  ale w końcu  zdecydowałam się na bardziej bezosobowe
podejście.  Szybko  napisałam  emaila,  informując  go,  że  będę  w  mieście  i  chciałabym  się
spotkać. Po krótkim namyśle wysłałam Marcusowi SMSa: „Wszystko ustawione.”

No, kochanie, jak bardziej boisz się własnej mafii niż rzekomego wroga, to najwyższy czas

przemyśleć kwestię lojalności wobec organizacji.

139

W porze lunchu dostałam SMS od Eddiego, który pytał, czy spotkam się z nim i Jill w

kafeterii. We właściwym czasie zeszłam na dół i znalazłam wyjątkowo ponurego Eddiego
siedzącego samotnie przy stoliku. Zastanawiałam się, gdzie wcięło Angeline i dotarło do
mnie, że o niej nawet nie wspomniał w SMSie. Zamiast to wywlekać, poprzestałam na tym,
co napisał.

- A gdzie Jill?

Wskazał na drugi koniec kafeterii. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam, że Jill stoi

przy innym stoliku rozmawiając i śmiejąc się. Trzymała swoją tacę i wyglądało na to, że
zaczepili ją, gdy odeszła z ogonka po jedzenie. Przy stoliku siedział Micah i paru innych
chłopaków, a ja ucieszyłam się widząc, że chyba naprawdę wystarczało mu poprzestanie na
przyjaźni z nią.

- Fajnie – powiedziałam, skupiając się na jedzeniu. – Dobrze, że wszyscy ją lubią.

Eddie spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- Nie widzisz, co się dzieje?

Właśnie miałam ugryźć jabłko, ale się zatrzymałam. Nienawidziłam takich znaczących

pytań. Sugerowały, że znowu przegapiłam jakiś towarzyski niuans – nie byłam za dobra w te
klocki. Obejrzałam się na Jill i spróbowałam zgadnąć, co się święci.

- Micah próbuje ją odzyskać?

- Jasne, że nie – powiedział Eddie, jakby to było zupełnie oczywiste. – Teraz chodzi z

Claire Cipriano.

- Sorry. Nie jestem na bieżąco z życiem miłosnym wszystkich. Zajmę się tym później,

no wiesz, gdy zdemaskuję konspirację Alchemików i dowiem się, czy Wojownicy naprawdę
polują na Jill.

Eddie nie odrywał oczu od Jill i tylko przytaknął jakby nie usłyszał ani jednego

mojego słowa.

- Travis i Juan chcą ją zaprosić na randkę.

- No i co? Już dostała nauczkę, jak kończą się związki ludzi z wampirami. – Szkoda,

że nie poszłam za jej przykładem. – Odmówi im.

- I tak nie powinni jej prześladować – zawarczał.

Jill jakoś nie wyglądała na prześladowaną. Tak właściwie przyjemnie było zobaczyć ją

dla  odmiany  wesołą  i  uśmiechniętą.  Pewność  siebie  pasowała  do  niej  i  podkreślała  jej
arystokratyczny status, a poza tym przekomarzanie się ewidentnie sprawiało jej przyjemność.
Podczas  mojej  towarzyskiej  edukacji  nauczyłam  się,  że  flirtowanie  jeszcze  nie  oznacza
chodzenia  z  kimś.  Moja  znajoma,  Julia,  była  prawdziwym  ekspertem  w  rozróżnianiu  tego.
Jeśli to poprawiało Jill humor, ja absolutnie nie miałam nic przeciwko.

Szczerze mówiąc wszystko wskazywało na to, że Eddie jest jedyną osobą

prześladowaną przez zalotników Jill. Jego oficjalną wymówką była chęć chronienia jej, ale
jak dla mnie to wyglądało na sprawę osobistą. Postanowiłam przypomnieć mu o jego
własnym miłosnym życiu, którym powinien się przejmować.

- Gdzie jest Angeline?

Jill ruszyła w naszą stronę, a Eddie odwrócił się do mnie, wyglądając jakby mu ulżyło.

- Cóż, właśnie o tym chcieliśmy z tobą porozmawiać.

140

Jeśli ktoś chciał o czymś ze mną porozmawiać z reguły oznaczało to, że dzieją się

jakieś dziwy. Naprawdę pilne sprawy zrzucali na mnie bez ostrzeżenia, waląc prosto z mostu.
Takie przemyślane działanie nie należało do naszej normy.

- Co się dzieje? – spytałam, gdy Jill usiadła. – O co chodzi z Angeline?

Wymienili z Eddiem znaczące spojrzenia.

- Wydaje nam się, że Angeline coś kombinuje – powiedziała. Po chwili uściśliła: –

Coś niedobrego.

Tylko nie to znowu. Odwróciłam się do Eddiego.

- Dalej jest taka zdystansowana?

- Tia. Wczoraj zjadła z nami lunch. – Zmarszczył brwi. – Ale zachowywała się

nietypowo. Nie chciała nam powiedzieć, czym jest tak strasznie zajęta.

- W sumie im dłużej ją wypytywaliśmy tym bardziej się wkurzała – dodała Jill. – To

było dziwne. Myślę, że ona ma jakieś kłopoty.

Usiadłam wygodniej.

- Angeline zwykle wpada w kłopoty w sposób zupełnie spontaniczny i

nieprzewidywalny. Teraz mówicie jakby cichcem szykowała coś wielkiego, a to zupełnie nie
w jej stylu. W najgorszym wypadku szmugluje niedozwolone ciuchy.

Eddie sprawiał wrażenie jakby chciał się uśmiechnąć, ale nieszczególnie mu

wychodziło.

- Prawda.

Jill najwyraźniej nie była przekonana.

- Musisz z nią porozmawiać i dowiedzieć się, co się dzieje.

- Dlaczego ty z nią nie porozmawiasz? – spytałam patrząc to na nią to na niego. –

Przecież z nią mieszkasz.

- Próbowaliśmy – zaprotestowała Jill. – Mówiłam ci. Tylko się na nas wściekała.

- Cóż, wcale się jej nie dziwię – warknęłam. – Słuchajcie, przykro mi, że dzieje się z

nią coś dziwnego. Wierzcie mi, nie chcę, żeby wpadła w tarapaty, ale przecież nie mogę cały
czas trzymać jej za rączkę. Rozwiązałam jej problem z matematyką. Moja praca polega na
utrzymaniu jej w szkole i zachowaniu naszej przykrywki. Cała reszta to sprawy poboczne, a
ja zwyczajnie nie mam na to wszystko czasu. Poza tym skoro odmówiła rozmawiać z wami,
skąd u licha pomysł, że otworzy się przede mną?

To zabrzmiało trochę ostrzej niż zamierzałam. Naprawdę zależało mi na nich

wszystkich i nie chciałam niesnasek w szeregach. Mimo to nie przestawało mnie frustrować,
gdy przybiegali do mnie z takimi dramatami, jakbym była ich matką. Zaliczali się do
najbystrzejszych i najbardziej kompetentnych osób, jakie znałam. Nie potrzebowali mnie, a
Angeline też nie dało się nazwać geniuszem zbrodni. Rozpracowanie jej motywów nie mogło
być aż tak trudne.

Żadne z nich nie odpowiedziało od razu na moje kazanie.

- Tobie zawsze udaje się dotrzeć do ludzi – powiedziała w końcu Jill. – Jesteś bardzo

komunikatywna.

Jakoś nieczęsto słyszałam, żeby ktoś mnie za to komplementował.

141

- Nie robię nic niezwykłego, zwyczajnie jestem uparta. Próbujcie dalej, to może puści

farbę. – Widząc, że Jill zaczyna protestować, dodałam: – Proszę. Nie przekonujcie mnie do
tego. Oboje wiecie, że mam teraz dużo na głowie.

Rzuciłam im obojgu znaczące spojrzenia. Wiedzieli o Marcusie, a Jill była też

wtajemniczona w sprawę siostry pani Terwilliger. Po chwili to do nich dotarło i wyglądali na
trochę zawstydzonych.

Eddie delikatnie szturchnął Jill.

- Ma rację. Sami zajmiemy się Angeline.

- Dobrze – powiedziała Jill. Moja ulga nie potrwała długo. – Popróbujemy jeszcze

trochę. Jeśli nam się nie uda, Sydney może wkroczyć do akcji.

Tylko jęknęłam.
Później, gdy się rozstaliśmy, nie mogłam się powstrzymać od myślenia nad

komentarzami Marcusa na temat tego, jak to Alchemicy bywali popychadłami.
Przekonywałam samą siebie, że Eddie i Jill poradzą sobie bez mojej pomocy. Rzecz jasna
przy założeniu, że Angeline nie zaplanowała prawdziwego kataklizmu.

Niestety o tych zmartwieniach nie dało się zapomnieć i dostałam przypomnienie,

ledwie wsiadłam do autobusu jadącego w stronę centrum kampusu. W weekendy kursował
tylko jeden między wszystkimi budynkami i wcześniej zatrzymał się przy dormitorium
chłopaków. Zastałam w nim Treya, gapiącego się przez okno z dziwnie szczęśliwą miną. Na
mój widok jego uśmiech zniknął.

- Cześć – przywitałam się, siadając przy nim. Sprawiał wrażenie zdenerwowanego. –

Już po nauce?

- Tak właściwie spotykam się z Angeline.

Ona dosłownie wyskakiwała dzisiaj na mnie zza każdego rogu, ale przynajmniej

uczyła się matematyki, więc raczej nie miała już czasu na zamach staniu ani podpalenie
czegoś. Mimo to jego nerwowa mina, zaniepokoiła mnie.

- Ale… nie uderzyła cię znowu? – Nie zauważyłam na nim żadnych śladów przemocy,

ale mówiliśmy tu o Angeline.

- He? Nie, nie. Nie ostatnio. – Zawahał się nim odezwał się ponownie. – Melbourne,

jak długo mam się tym zajmować?

- Nie wiem. – Skupiałam się przede wszystkim na teraźniejszości, niewiele myśląc o

przyszłości. Wszystko w swoim czasie. – Pisze egzamin jeszcze przed feriami. Jeśli zda,
myślę, że możesz ogłosić fajrant. No chyba, że chcesz ją dalej uczyć po feriach… to znaczy,
jeśli nie padniesz do tego czasu.

To wytrąciło go z równowagi o wiele bardziej niż można było się spodziewać.

- Jasne. Dobrze wiedzieć.

W drodze do biblioteki wyglądał tak żałośnie, że zaczęłam się zastanawiać, czy te

odpowiedzi z chemii naprawdę były tego warte. Lubiłam Treya. Nie miałam pojęcia, że
obdarzenie go Angeline tak dramatycznie wpłynie na jego życie. Ona naprawdę miała talent
do ludzi.

Przez kilka sekund obserwowałam jak odchodzi, ale w końcu skierowałam się do

budynku, w którym nauczano przedmiotów ścisłych. Jedna z nauczycielek, pani Whittaker,
była botanikiem-amatorem i chętnie zaopatrywała panią Terwilliger w przeróżne rośliny i

142

zioła. Była święcie przekonana, że historyczka używa ich do różnych zmyślnych projektów w
stylu ziołowych mieszanek i aromatycznych świec. Dość często chodziłam do niej po
najnowsze dostawy. Weszłam do jej klasy i zastałam ją za biurkiem poprawiającą egzaminy.

- Witaj, Sydney – powiedziała, ledwie na mnie zerkając. – Wszystko zostawiłam na

tamtym blacie.

- Dziękuję pani.

Podeszłam i zdziwiłam się na widok czegoś, co śmiało mogłoby zapełnić całą szafkę

na przyprawy. Pani Terwilliger zażyczyła sobie wiele rodzajów liści, kłączy i płatków.
Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby tyle tego zamówiła.

- Sporo tego tym razem – zauważyła pani Whittaker, jakby czytając mi w myślach. –

Chyba nie używa czosnku do mieszanek aromatycznych?

- Och, dodaje go do niektórych dań. Wie pani, święta i te sprawy.

Przytaknęła i skupiła się na swojej pracy. To, że ludzie rzadko dopatrywali się czegoś

paranormalnego w dziwnych zachowaniach i fenomenach, często bardzo ułatwiało życie
Alchemikom (i czarownicom).

Prawie poszłam odwiedzić Treya i Angeline w bibliotece tylko po to, żeby sprawdzić

jak się zachowuje, ale postanowiłam, że lepiej się w to nie mieszać. Eddie i Jill sami sobie z
tym poradzą. Nie mając nic więcej do roboty, ośmieliłam się na słabą nadzieję, że może dane
mi będzie dzisiaj posiedzieć w pokoju i poczytać. Zamiast tego, gdy wróciłam do
dormitorium, czekał mnie niezwykły widok – Marcus siedział na ławce na zewnątrz, grając na
gitarze. Wokół niego zebrała się grupka dziewczyn, słuchająca z zachwytem. Podeszłam do
nich z rękami założonymi na piersi.

- Poważnie? – spytałam.

Marcus spojrzał na mnie uśmiechając się, co sprawiło, że jedna z dziewczyn niemal

zemdlała z wrażenia.

- Siemka, Sydney.

Cztery pary oczu skierowały się na mnie, wyrażając mieszankę niedowierzania i

zazdrości.

- Cześć – powiedziałam. – Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałam się tu zobaczyć.

- Jestem nieprzewidywalny. – Odrzucił włosy do tyłu i zaczął wkładać gitarę do

pokrowca. – Przykro mi, moje panie. Muszę o czymś porozmawiać z Sydney.

Zyskałam w ten sposób więcej złych spojrzeń, co lekko mnie zirytowało. Naprawdę aż

tak ciężko było uwierzyć, że przystojny facet chciał ze mną pogadać? Jego fanki niechętnie
odeszły i razem z Marcusem ruszyliśmy przez kampus.

- Nie powinieneś się czasem ukrywać, zamiast bawić się w grajka z gitarą? –

spytałam.

- Nie grałem za pieniądze. Poza tym jestem dziś incognito.

Poklepał się po policzku, a ja zauważyłam, że jego tatuaż został nieźle zamaskowany.

- Zrobiłeś sobie makijaż? – spytałam.

- Nie osądzaj – powiedział. – W ten sposób mogę się poruszać swobodniej. Sabrina

pomogła mi dobrać kolor.

Zatrzymaliśmy się pod względnie ustronną kępą drzew.

143

- Co tu robisz? Dlaczego nie zadzwoniłeś, albo nie wysłałeś SMSa?

- Bo mam dla ciebie przesyłkę.

Sięgnął do kieszeni koszuli i wręczył mi złożoną kartkę, która wyglądała jakby odbyła

podróż dookoła świata zanim do mnie trafiła. Po rozłożeniu jej i wyprostowaniu, zobaczyłam
kilka pieczołowicie wyrysowanych schematów. Spojrzałam na Marcusa.

- Wade zrobił plan piętra.

- Zgodnie z obietnicą. – Część jego samozadowolenia trochę znikła i wyglądał jakby

szczerze był pod wrażeniem. – Naprawdę wymyśliłaś jak się dostać do St. Louis?

- W dodatku wszystko zostało oficjalnie zatwierdzone – powiedziałam. – Oczywiście

poza tym, że włamię się na ich serwer. Mam kilka pomysłów jak się do tego zabrać.

Zaśmiał się.

- Oczywiście, że tak. Nawet nie pytam. Każda dziewczyna ma swoje sekrety. Może

kiedyś podzielisz się ze mną swoimi. – Sądząc po jego tonie niekoniecznie mówił o
tajemnicach zawodowych. – Gdy to wszystko się skończy.

- Czy to kiedykolwiek nastąpi? – rzuciłam. W założeniu to miał być żart, ale

zabrzmiało to trochę zbyt melancholijnie jak na mój gust.

Przez chwilę przyglądał mi się poważnie.

- Nie, raczej nie. Ale zapieczętowanie tatuażu w Meksyku jest całkiem zabawne. Mam

nadzieję, że polecisz z nami. Przynajmniej przy okazji zaliczymy kilka plaż i Margarit, gdy
już rozprawimy się z podstępną magią. Masz jakieś bikini?

- Nie. I nie piję.

- Cóż, no to może kiedyś wyskoczymy na kawę. Wiem, że ją lubisz.

- Jestem dość zajęta – powiedziałam, myśląc o wszystkich swoich obowiązkach. – I

wiesz, jeszcze nie zdecydowałam, czy zgodzę się na pierwszą fazę przełamywania tatuażu.

- Powinnaś, Sydney. – Znów spoważniał i dotknął mojego policzka. – Zrób choćby

tylko to. Nie pozwól im zachować więcej kontroli nad sobą niż to konieczne. Wiem, że
według ciebie przesadzamy, ale tego jesteśmy absolutnie pewni.

- Cześć, Sydney.

Obejrzałam się i zobaczyłam Julię Cavendish dźwigającą wielką stertę książek. Parę

sekund później Marcus też na nią spojrzał. Zrobiła wielkie oczy, potknęła się i puściła
wszystko, co niosła. Zaczerwieniła się.

- Och, Boże. Ale ze mnie idiotka.

Zaczęłam jej pomagać, ale Marcus mnie uprzedził z tym swoim firmowym uśmiechem

na twarzy.

- Zdarza się nawet najlepszym. Jestem Dave.

- J-Julia – wyjąkała. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby jakiś facet sprawił, że się

zaczerwieniła. Można powiedzieć, że zjadała chłopaków na śniadanie.

- No i proszę. – Podał jej zgrabnie uporządkowane książki.

- Dziękuję. Wielkie dzięki. Nie musiałeś. To znaczy, to była moja wina. Normalnie nie

jestem taka niezdarna. I na pewno jesteś zajęty. Pewnie masz dużo do zrobienia. Jasne, że
masz. – Nigdy nie słyszałam też, żeby Julia praktycznie bełkotała.

144

Marcus poklepał ją po plecach i wydawało się, że dziewczyna zaraz zemdleje.

- Zawsze z radością pomogę pięknej damie w opresji. – Kiwnął do mnie głową. –

Muszę lecieć, Sydney. Będziemy w kontakcie.

Przytaknęłam. Ledwie odszedł, Julia znowu puściła książki i dopadła mnie.

- Sydney, musisz mi powiedzieć, kim on jest.

- Przecież ci powiedział. Nazywa się Dave.

- No tak, ale kim on jest?

Złapała mnie za ramię, jakby zaraz miała wytrząsnąć ze mnie odpowiedzi.

- To tylko kolega. – Przemyślałam to. – Można powiedzieć, że przyjaciel.

Wstrzymała oddech.

- Ale ty i on… to znaczy…

- Co? Nie! Skąd taki pomysł?

- Zajebiste z niego ciacho – powiedziała takim tonem, jakby samo to czyniło go jej

bratnią duszą. – Nie kusi cię, żeby po prostu zedrzeć z niego ciuchy?

- Nie, za nic.

- Poważnie? – Zmarszczyła się, jakbym sobie z niej żartowała. – Ani trochę?

- Nie.

Cofnęła się i pozbierała swoje książki.

- Dżiiiiz, Syd. Czasami naprawdę nie wiem, co o tobie myśleć. Znaczy, cieszę się, że

jest wolny… bo jest, prawda?… ale na twoim miejscu po prostu rzuciłabym się na niego.

Przypomniało mi się, co mówiła Jill na temat tego, że on jest człowiekiem i ma w

sobie ten urok „zbuntowanego Alchemika”. Może powinnam wziąć pod uwagę jego albo
innego ex-Alchemika jako obiekt romantycznego zainteresowania. Chodzenie z kimś, kto nie
był zakazanym wampirem, z pewnością ułatwiłoby mi życie

. Próbowałam wykrzesać z

siebie taką reakcję jak inne dziewczyny przy Marcusie, ale nic z tego nie wyszło. Nieważne
co robiłam, on zwyczajnie nie pociągał mnie w ten sposób. Doszłam do wniosku, że jego
włosy są za jasne. A oczy powinny być trochę bardziej zielone.

- Przykro mi – powiedziałam do Julii. – Po prostu tego nie czuję.

- Skoro tak twierdzisz. Ale i tak myślę, że jesteś szalona. Dla takiego faceta można

odbyć podróż do piekła i z powrotem.

Po drodze do dormitorium zapomniałam o sercowych komplikacjach nagle czując jak

żołądek wiąże mi się w supełek. „Piekło” było całkiem niezłym określeniem na to, w co się
pakowałam.

- Myślę, że jesteś bliższa prawdy niż ci się wydaje.

Rozpromieniła się.

- Widzisz? Wiedziałam, że mu się nie oprzesz.

Jaasne, bo Alchemicy byliby zachwyceni, gdyby się umawiała z jakimś rebeliantem. Logika Mead

czasem mnie zachwyca, ale niech jej będzie.

145

PANI TERWILLIGER JUŻ NA MNIE CZEKAŁA w lobby, gdy wróciłam z Julią do

dormitorium.

- No powaga. Podrzuciła mi pani urządzenie namierzające? – spytałam.

Julia tylko zerknęła na poważną minę naszej nauczycielki i szybko się ulotniła.

- Mam doskonałe wyczucie czasu – odpowiedziała pani Terwilliger. – Jak rozumiem,

masz nowe informacje.

- O dziwo, tak.

Pani Terwilliger ze zdeterminowaną miną wyprowadziła mnie na zewnątrz, żeby

zapewnić nam więcej prywatności – to musiał być mój dzień ściśle tajnych spotkań na
świeżym powietrzu. Ostatnio praktycznie w ogóle nie przypominała roztrzepanej, hipisowatej
nauczycielki, którą była, gdy po raz pierwszy pojawiłam się w Amberwood.

- Powiedz, co się stało – rozkazała.

Opowiedziałam o telefonie Alicii, ale jej wystraszona mina nie napełniała

optymizmem. W pewnym sensie miałam nadzieję, że wtajemniczy mnie w jakiś błyskotliwy,
idiotoodporny plan, który cichcem spreparowała.

- Dobrze więc – powiedziała, gdy skończyłam. – Zdaje się, że muszę się tam wybrać.

- Ja to zrobię – poprawiłam.

Nagrodziła mnie słabym uśmiechem.

- Zrobiłaś już dość. Czas, żebym wykonała swój ruch i zajęła się Weroniką.

- Ale już wcześniej mnie tam pani wysyłała.

- Wtedy nie miałyśmy pewności, gdzie się ukrywała ani co robiła. Teraz mamy

naocznego świadka, który potwierdza, że ona tam jest. Nie mogę zmarnować takiej okazji. –
Spojrzała na zegar przy drzwiach i westchnęła. – Pojechałabym jeszcze dzisiaj, ale nie
zrobiłam niezbędnych przygotowań. Od razu wezmę się do roboty i wybiorę się tam jutro
wieczorem. Miejmy nadzieję, że tym razem się z nią nie rozminę.

- Nie. – Upór w moim głosie, zaskoczył nawet mnie. Bardzo rzadko sprzeciwiałam się

nauczycielom…  albo  innym  przedstawicielom  władzy.  No  dobrze,  nigdy  się  nie
sprzeciwiałam.  –  Wcześniej  nas  oszukała.  Niech  nam  pani  pozwoli  zrobić  zwiad.  Nie
powinna się pani na razie wychylać, tak na wszelki wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Skoro
będzie  pani  gotowa  jutro  w  nocy,  my  możemy  wybrać  się  tam  w  dzień…  to  znaczy  pod
warunkiem, że ktoś zwolni mnie z lekcji…

Jej napięcie częściowo znikło i roześmiała się.

- Chyba mogłabym to zrobić. Ale ani trochę mi się nie podoba ciągłe narażanie cię na

146

niebezpieczeństwo.

- Na to już za późno.

Z tą logiką nie mogła się sprzeczać. Umówiłam się z Adrianem, żeby po mnie

przyjechał następnego dnia – po tym jak opieprzyłam „Jeta” za rozdawanie numeru „Taylor”.
Rano pani Terwilliger dotrzymała słowa – zostałam zwolniona z lekcji, bo musiałam odbyć
„badania w terenie”. Dobrą stronę bycia prymusem stanowiło to, że żaden z moich
nauczycieli nie robił problemów, gdy opuszczałam zajęcia. Wiedzieli, że odrobię zaległości.
Całkiem możliwe, że mogłabym sobie zrobić wolne na resztę semestru.

Podczas jazdy opowiedziałam Adrianowi, jak zaaranżowałam wycieczkę do St. Louis,

której  celem  było  wypełnienie  zadania  Marcusa.  Jego  mina  stawała  się  coraz  bardziej
mroczna, ale nie skomentował. Zdawałam sobie sprawę z jego wewnętrznego konfliktu. Nie
lubił  Marcusa  i  wcale  mu  się  nie  podobało,  że  podejmuję  się  potencjalnie  niebezpiecznej
misji. Z drugiej strony ufał podejmowanym przeze mnie decyzjom. W jego naturze nie leżało
zabranianie  mi  czegokolwiek  albo  mówienie  mi,  co  mam  robić.  Jego  jedyny  komentarz
wyrażał wsparcie.

- Bądź ostrożna, Sage. Na litość boską, uważaj na siebie. Widziałem, jak radzisz sobie

z niezłym wariatkowem, ale to jest ekstremalne nawet na twoje standardy. Prawdopodobnie
nikt inny nie byłby w stanie tego zrobić, ale i tak… nie trać czujności ani na chwilę.

Gdy powiedziałam mu, że planuję wykorzystać Iana jako moją przepustkę,

zmartwiona mina Adriana stała się niedowierzająca.

- Czekaj no. Upewnijmy się, że dobrze zrozumiałem. Zamierzasz uwieść jakiegoś

gościa, żeby ci pomógł w twojej misji szpiegowskiej.

Uwodzić Iana? Fuj.

- Tylko bez takich – ostrzegłam. – Ja tylko wykorzystam jego uczucia do mnie, żeby

dostać to, czego chcę.

- Wow. To się nazywa zimne podejście, Sage. Bardzo zimne.

- Bez przesady – zaprotestowałam nieco urażona jego oskarżeniami. – To nie tak, że

zgodzę się wziąć z nim ślub, a później go rzucę. Napisał, że chce wybrać się ze mną na
kolację, gdy tam będę. Miło spędzimy czas, a ja spróbuję go przekonać, żeby pozwolił mi na
wycieczkę po placówce. I tyle.

- A to „przekonywanie” nie uwzględnia totalnego omotania go?

Łypnęłam na niego, licząc, że to zauważy kątem oka.

- Adrian. Czy ja naprawdę wyglądam na kogoś takiego?

- Cóż… – urwał, prawdopodobnie powstrzymując się od dowcipnego komentarza. –

Nie, chyba nie. W każdym razie nie w przypadku tego faceta. Masz już sukienkę?

I znowu Adrian zupełnie przypadkowo zmienił temat.

- Na kolację i mszę? Całe mnóstwo.

- Sprawa jasna. – Wyglądał jakby toczył ciężką wewnętrzną bitwę. W końcu

powiedział: – Dam ci pewną radę.

- Tylko nie to.

Znów na mnie spojrzał.

- Które z nas wie więcej na temat męskich słabości: ty czy ja?

147

- Kontynuuj. – Nie zamierzałam wprost odpowiadać na to pytanie.

- Kup nową sukienkę, która dużo odsłania. Krótką. Bez ramiączek. Możesz też

zainwestować w biustonosz push-up. – Bezczelnie obrzucił szybkim spojrzeniem moją klatkę
piersiową. – Albo i nie. Ale musisz mieć wysokie obcasy.

- Adrian – krzyknęłam. – Widziałeś jak ubierają się Alchemicy. Naprawdę myślisz, że

mogłabym pójść w czymś takim na mszę?

Nawet nie mrugnął.

- Coś wykombinujesz. Przebierzesz się albo coś. Ale uwierz mi, jeśli chcesz zmusić

faceta do zrobienia czegoś trudnego, najlepiej tak mu zamąć w głowie, że jego szare komórki
zapomną o konsekwencjach.

- Nie masz za wysokiej opinii o swojej własnej płci.

- Hej, taka prawda. Mnie często rozpraszają seksowne kiecki.

Nie wiedziałam, czy traktować to poważnie, bo Adriana rozpraszało wiele rzeczy.

Fondue. Koszulki. Małe kotki.

- I co wtedy? Odsłonię trochę ciała i świat jest mój?

- To pomoże. – O cudzie on był poważny jak zawał serca. – I cały czas musisz

emanować pewnością siebie, jakby sprawa już była załatwiona. Później, gdy naprawdę
będziesz go prosić o przysługę, powiedz mu, że będziesz „tak bardzo wdzięczna”. Ale nie
poszerzaj tego. Jego wyobraźnie zrobi za ciebie połowę roboty.

Potrząsnęłam głową, ciesząc się, że już prawie dojechaliśmy. Nie wiedziałam, ile

jeszcze wytrzymam.

- W życiu nie słyszałam równie niedorzecznej rady. Tak właściwie to dość

seksistowskie podejście, ale sama nie wiem, czy bardziej obraziłeś kobiety czy mężczyzn.

- Słuchaj, Sage… nie za bardzo się znam na chemii, hakowaniu komputerów ani

zdjęciosyntezie, ale w tej dziedzinie mam wielkie doświadczenie. – Chyba chodziło mu o
fotosyntezę, ale nie poprawiłam go. – Skorzystaj z mojej wiedzy. Szkoda, żeby się
zmarnowała.

Tak bardzo palił się do pomocy, że w końcu obiecałam mu, że się zastanowię, chociaż

w żaden sposób nie potrafiłam sobie wyobrazić siebie ubranej w opisaną przez niego
sukienkę. Ta obietnica mu wystarczyła i już nic nie powiedział.

Znów mieliśmy udawać Jeta i Taylor, więc gdy dotarliśmy do zajazdu, włożyłam

brązową perukę. Spięłam się, gdy podeszliśmy do drzwi.

- Kto wie, co tam na nas czeka? – wymamrotałam.

Mogłam być bardzo odważna rozmawiając z panią Terwilliger, ale właśnie docierała

do  mnie  świadomość,  że  wkrótce  może  mnie  czekać  bliskie  spotkanie  ze  złą  wiedźmą.
Jeszcze  nie  rozwinęłam  umiejętności  wyczuwania  magii  w  innych,  więc  łatwo  mogła  mnie
wziąć  z  zaskoczenia,  jeśli  też  zamaskowała  swój  prawdziwy  wygląd.  Pozostawała  mi  tylko
nadzieja,  że  duch  Adriana  i  amulet  od  pani  Terwilliger  skutecznie  mnie  ukryją.  Jeśli
Weronika tu była, zobaczy w nas tylko zwykłą parę. Oby.

Alicia czytała kolejny magazyn, gdy weszliśmy. Wciąż miała te same okropne okulary

i krzykliwą zbieraninę naszyjników. Rozpromieniła się na nasz widok.

- Wróciliście.

148

Adrian natychmiast mnie objął.

- Cóż, gdy usłyszeliśmy, że Weronika wróciła do miasta, postanowiliśmy, że musimy

się z nią zobaczyć. Prawda, brzoskwinko?

- Prawda – powiedziałam. Przynajmniej teraz używał zdrowszych ksywek.

- Och. – Promienny uśmiech Alicii trochę przygasł. – Właśnie wyszła.

- No chyba żartujesz – rzuciłam. Jak to możliwe, że prześladował nas taki pech? –

Wymeldowała się?

- Nie, dalej wynajmuje Aksamitny Apartament. Myślę, że tylko poszła coś załatwić.

Ale… – Zrobiła zakłopotaną minę. – Możliwe, że… zepsułam waszą niespodziankę.

- Tak? – spytałam bardzo ostrożnie. Wyczułam, że Adrian obejmuje mnie mocniej, ale

nie było w tym nic romantycznego.

- Nie mogłam się powstrzymać. Powiedziałam jej, że niedługo może mieć

niespodziewanych gości. Takich mile widzianych – dodała. – Nie chciałam, żeby gdzieś
znikła na cały dzień.

- To bardzo miło z twojej strony – powiedział Adrian.

Jego uśmiech wyglądał na równie wymuszony jak mój. Próbując nam „pomóc” Alicia

równie dobrze mogła wszystko zepsuć.

I co teraz mieliśmy zrobić? Od natychmiastowej decyzji uratowało mnie wejście

kobiety w średnim wieku.

- Dzień dobry – przywitała się z Alicią. – Chciałabym spytać na jakich zasadach

urządzacie wesela? To dla mojej siostrzenicy.

- Oczywiście – powiedziała Alicia, patrząc to na nas to na nią. Wyglądała na rozdartą

komu pomoc, więc szybko wkroczyłam do akcji.

- Hej – odezwałam się. – Skoro już tu jesteśmy, moglibyśmy jeszcze raz zobaczyć

Apartament Króliczków? Cały czas o nim rozmawiamy.

Alicia zmarszczyła brwi.

- Wydawało mi się, że planujecie spędzić rocznicę na wybrzeżu?

- Myśleliśmy o tym – powiedział Adrian, podążając za moim przykładem. – Ale

którejś nocy Taylor wspominała Śnieżka i pomyśleliśmy, że jeszcze się wstrzymamy.

Musiałam mu przyznać, że świetnie sobie poradził przyłączając się do zabawy i

uzupełniając bajeczkę, którą wymyśliłam na poczekaniu. Oczywiście, można by pomyśleć, że
powinien pamiętać imię królika, którego to on wymyślił.

- Skoczka – poprawiłam.

- Dalej macie wolny Apartament Króliczków? – zapytał. – Tylko rzucimy na niego

okiem, a ty pomożesz tej pani.

Alicia wahała się tylko chwilę, nim wręczyła nam klucz.

- Jasne. Przyjdźcie do mnie, jeśli będziecie mieć jakieś pytania.

Wzięłam klucz i razem z Adrianem ruszyliśmy ku schodom. Za nami usłyszałam jak

kobieta wypytuje, czy mogliby rozstawić namiot w ogrodzie na tyłach i ile podgrzewanych
talerzy można używać w zajeździe zanim spowodują zagrożenie pożarowe.

149

- Niech zgadnę. Chcesz powęszyć w Aksamitnym Apartamencie – odezwał się

Adrian, gdy w końcu znaleźliśmy się na piętrze poza zasięgiem słuchu.

Nagrodziłam go uśmiechem, zadowolona, że odgadł mój plan.

- Chcę. Niezła myśl, co? Miejmy nadzieję, że Alicia będzie przez jakiś czas zajęta.

- Mogłem ją zwyczajnie zauroczyć – przypomniał mi.

- I bez tego używasz za dużo ducha.

Znalazłam Aksamitny Apartament i wsunęłam klucz do zamka w nadziei, że Alicia

dała nam klucz uniwersalny, a nie tylko do Apartamentu Króliczków. Ostatnio, gdy nas
oprowadzała, używała tylko jednego klucza. Klikniecie powiedziało mi, że jednak nam się
poszczęściło i nie musimy używać żadnych topiących metal kwasów.

Widzieliśmy Aksamitny Apartament podczas naszej ostatniej wizyty i generalnie

wyglądał  tak  samo.  Aksamitna  pościel,  obite  aksamitem  meble  i  nawet  tapeta  o  aksamitnej
teksturze. Różnica polegała na tym,  że teraz pokój  nie był  już nieskazitelny i  niezajęty, jak
wtedy. Różne drobiazgi  wskazywały, że ktoś tu  rezydował. Łóżko nie zostało pościelone, a
płynący z łazienki zapach szamponu sugerował, że ktoś niedawno brał prysznic.

- Możliwe, że Alicia się pomyliła i Weronika naprawdę się stąd wyniosła – powiedział

Adrian. Otwierał szufladę po szufladzie i nic w nich nie znalazł. W szafie odkrył wepchnięte
do kąta buty na wysokim obcasie i pasek na wieszaku… takie rzeczy łatwo było przegapić
przy szybkim pakowaniu. – Ktoś bardzo się śpieszył.

Moje nadzieje legły w gruzach. Przypadkowo zdradzając naszą „niespodziankę”

Alicia najwyraźniej spłoszyła Weronikę, która opuściła pokój. Wyglądało na to, że już tu nie
wróci i tak jak powiedział Adrian, wszystko wskazywało na to, że wyniosła się w pośpiechu,
o czym świadczyły łatwe do zapomnienia rzeczy, które zostawiła: maszynka do golenia w
łazience, flakonik perfum na blacie i plik menu na wynos na szafce nocnej.

Usiadłam na łóżku i przejrzałam te ostatnie, wątpiąc, czy podpowiedzą mi cokolwiek

użytecznego. Chińszczyzna, jedzenie indyjskie, meksykańskie… Weronika miała
przynajmniej różnorodne gusta. Dotarłam do końca i rzuciłam je na podłogę.

- Odeszła – powiedziałam. Nie mogłam dłużej unikać prawdy. – Ta idiotka, Alicia,

uprzedziła ją i znowu ją zgubiliśmy.

Adrian usiadł przy mnie; jego mina również wyrażała poczucie klęski.

- Znajdziemy ją. Spowolniliśmy ją ukrywając dziewczyny. Może w ten sposób

zyskamy czas do przyszłej pełni, a wtedy znowu ją namierzysz.

- Miejmy nadzieję – powiedziałam, chociaż jakoś nie czułam optymizmu.

Odgarnął włosy peruki i odwrócił ku sobie moją twarz.

- Wszystko będzie dobrze. Ona nic o tobie nie wie.

Wiedziałam, że miał rację, ale to była niewielka pociecha. Oparłam głowę na jego

ramieniu, żałując, że nie mogę naprawić wszystkiego. Czyż nie na tym polegała moja praca?

- Ale to znaczy, że zamiast mnie ucierpi ktoś inny. Nie chcę tego. Muszę ją

powstrzymać raz na zawsze.

- Tak odważna… – Uśmiechnął się do mnie lekko. Jego palce przesunęły się z mojej

twarzy delikatnie muskając szyję, aż dotarły do ramienia. W każdym miejscu, którego dotknął
pojawiała mi się gęsia skórka. Jakim sposobem on mi to robił? Marcus (chociaż doprowadzał

150

do szaleństwa inne dziewczyny) miał na mnie zerowy efekt. Ale najlżejszy dotyk Adriana
sprawiał, że kompletnie się rozpływałam. – Jeszcze pobijesz Castila w jego własnym biznesie
– dodał.

- Przestań – ostrzegłam.

- Co, porównywać cię do Castila?

- Nie o tym mówię i ty dobrze o tym wiesz.

Jego dłonie były zbyt niebezpieczne, podobnie jak siedzenie z nim na łóżku.

Przerażona,  że  znowu  mnie  pocałuje,  odsunęłam  się  gwałtownie  i  ten  nagły  ruch  go
zaskoczył.  Jego  palce  zaplątały  się  w  moje  włosy  i  łańcuszki  od  obu  naszyjników,  co
skończyło  się  rozpięciem  ich,  a  peruka  prawie  mi  zleciała.  Szybko  złapałam  granat  zanim
zdążył spaść, ale krzyżyk się zsunął. Dzięki Bogu, że udało mi się utrzymać ten ważniejszy.

- Żadnego całowania – zapowiedziałam.

Zapięłam łańcuszek z amuletem i poprawiłam perukę.

- Powiedziałaś, że nie chcesz się całować, chyba że znajdę romantyczne miejsce –

przypomniał mi. – Przecież ten pokój aż ocieka romantyzmem. – Wskazał na tandetny
aksamitny wystrój. Podniósł mały krzyżyk i uniósł go w powietrzu, w zamyśleniu studiując
sposób w jaki światło igrało na jego złotej powierzchni. – Dałaś mi go kiedyś.

- A ty go oddałeś.

- Wtedy byłem wkurzony.

- A teraz?

Wzruszył ramionami.

- Teraz tylko zdeterminowany.

- Adrian – westchnęłam. – Dlaczego ciągle to robisz? Dotykanie… całowanie…

wiesz, że wcale tego nie chcę.

- Zachowujesz się jakbyś chciała.

- Przestań to powtarzać. Tak się nie robi. Brakuje tylko, żebyś powiedział, że „sama o

to prosiłam”. – Dlaczego on musiał mnie doprowadzać do furii? No dobrze… nie
zachowywałam się jednoznacznie w domu stowarzyszenia. Albo w „Ciachach i różnościach”.
Ale teraz spisałam się lepiej. – Właśnie się odsunęłam. W jaki sposób mam się wyrazić
jeszcze jaśniej?

- Tak właściwie to nie twoje zachowania – powiedział. Wciąż trzymał krzyżyk. –

Chodzi o twoją aurę.

Jęknęłam.

- Nie, nie, tylko nie to. Nie chcę słuchać o aurach.

- Ale mówię poważnie. – Przesunął się i wyciągnął na łóżku, kładąc się na boku.

Poklepał miejsce przy sobie. – Połóż się.

- Adrian…

- Nie pocałuję cię – powiedział. – Obiecuję.

- Myślisz, że jestem taka głupia? – spytałam. – Nie dam się nabrać.

Obdarzył mnie poważnym spojrzeniem.

151

- Naprawdę myślisz, że się na ciebie rzucę, czy coś?

- Nie – zapewniłam szybko. – Oczywiście, że nie.

- Więc zrób to dla mnie.

Ostrożnie też położyłam się na boku twarzą do niego, oddalona tylko o kilka dalekich

cali. Jego oczy nabrały zachwyconego, lekko rozproszonego wyrazu. Poddał się duchowi.

- Wiesz, co w tej chwili w tobie widzę? Zwykłą aurę. Spokojny złotawy żółty, zdrowy

i mocny, z akcentami purpury tu i ówdzie. Ale gdy robię tak…

Oparł rękę na moim biodrze i całe moje ciało zesztywniało. Jego dłoń przesunęła się

dalej, wślizgując mi się pod bluzkę i zatrzymała się na moich plecach. Moja skóra płonęła pod
jego dotykiem, a miejsca, które ominął, tęskniły za tym gorącem.

- Widzisz? – powiedział. Znajdował się w objęciach ducha, ale cały czas zachowywał

kontrolę. – Cóż, w sumie to nie widzisz. Ale gdy cię dotykam, twoja aura… dosłownie dymi.
Kolory się pogłębiają, płoną intensywniej, a purpura się nasila. Dlaczego? Dlaczego, Sydney?
– Wykorzystał rękę, którą mnie dotykał, do przysunięcia mnie jeszcze bliżej. – Dlaczego
reagujesz w ten sposób, jeśli nic dla ciebie nie znaczę?

W jego głosie brzmiała autentyczna desperacja. Miałam problemy z mówieniem.

- To instynkt. Albo coś w tym stylu. Jesteś Morojem, a ja Alchemikiem. Oczywiście,

że reaguję. Chyba nie uważasz, że mogłabym nie reagować?

- Reakcje większości Alchemików sprowadzają się do odrazy, niechęci i wody

święconej.

Słuszna uwaga.

- Cóż… czuję się w obecności Morojów trochę swobodniej niż większość

Alchemików. Moja reakcja jest prawdopodobnie czysto fizyczna i napędzana hormonami oraz
latami ewolucji. Moje ciało nie wie, że tak nie powinno. Ulegam żądzy jak każdy człowiek.

Ktoś na pewno napisał na ten temat książkę, albo przynajmniej artykuł w

„Cosmopolitan”.

Na jego ustach igrał cień uśmiechu. Znów całkowicie skupił się na mnie.

- Nie, wcale nie. To znaczy to też, ale nie bez powodu. Znam cię na tyle dobrze, żeby

to widzieć. Nie należysz do osób, które tak po prostu „ulegają żądzy”, jeśli nie działają jakieś
głębsze emocje. – Przesunął dłoń z powrotem na moje biodro, muskając moją nogę.
Zadrżałam, a on przysunął swoją twarz bliżej mojej. W jego oczach było tyle pożądania i
tęsknoty. – Widzisz? Znowu tak się dzieje. Mój płomień w ciemnościach.

- Nie całuj mnie – szepnęłam. Tylko na taką obronę mogłam się zdobyć. Jeśli mnie

pocałuje, będę zgubiona. Zamknęłam oczy. – Obiecałeś, że tego nie zrobisz.

- Nie pocałuję cię. – Nasze usta dzieliły milimetry. – Chyba, że sama tego zechcesz.

Otworzyłam oczy, gotowa mu odmówić i wcale nie miało znaczenia, co mówiła moja

niesforna aura… to się po prostu nie mogło ciągle dziać. Żadne uczucia nie wzmacniały tego
pożądania  i  próbowałam  uczepić  się  moich  wcześniejszych  argumentów.  Czułam  się  tak
swobodnie  w  towarzystwie  Moroja,  że  najwyraźniej  jakaś  prymitywne  część  mnie
zapominała,  kim  on  był.  To  tylko  podstawowy  instynkt.  Najzwyczajniej  w  świecie
reagowałam fizycznie na niego, jego dłonie, usta, całe jego ciało…

Złapał mnie za ramię i przetoczył na plecy. Znów zamknęłam oczy i zarzuciłam mu

152

ręce na szyję. Poczułam jak jego usta dotykają moich, nie do końca w pocałunku, ale
muskając najdelikatniej jak się dało…

Drzwi się otworzyły, a ja się wzdrygnęłam. Alicia weszła do środka, gwałtownie

wciągnęła powietrze i zakryła usta dłońmi powstrzymując zaskoczony pisk.

- O-och! – wykrztusiła. – Przepraszam… ja… nie wiedziałam…

Adrian i ja odskoczyliśmy od siebie i usiedliśmy. Serce niemal mi wyskoczyło z piersi

i wiedziałam, że się czerwienię. Szybko poklepałam perukę, ale ulżyło mi, gdy przekonałam
się, że tkwi na miejscu. Adrian jako pierwszy odzyskał głos.

- Przepraszam… trochę nas poniosło. Zaczęliśmy rozglądać się po innych pokojach i

pomyśleliśmy, że warto… wypróbować je.

Brzmiał na zmieszanego, ale miał bardzo zadowoloną minę, jakiej można się

spodziewać po facecie, który właśnie dokonał skutecznego podboju. To była tylko gra, czy
naprawdę gratulował sobie sukcesu?

Alicia wyglądała na tak skrępowaną, jak ja się czułam.

- Rozumiem. Cóż, ten pokój jest zajęty. To… – Zmarszczyła brwi i rozejrzała się

uważnie. – Tu zatrzymała się Weronika. Ale chyba wyjechała.

W końcu przypomniałam sobie, jak się mówi.

- Dlatego myśleliśmy, że jest pusty – powiedziałam szybko. – Nic tu nie ma.

Dzięki niebiosom wydawało się, że Alicia zdążyła już zapomnieć o nakryciu nas w

kompromitującej pozycji.

- To dziwne. Nie wymeldowała się oficjalnie. Fakt, zapłaciła z góry w gotówce, ale to

i tak dziwne. Nie wiem, o co tu chodzi.

Po tym szybko się ulotniliśmy, znów wciskając Alicii kit, że będziemy w kontakcie.

Prawie się nie odzywaliśmy, gdy wsiedliśmy do samochodu. Kompletnie pogrążyłam się we
własnych myślach, które w równym stopniu dotyczyły frustracji z powodu ucieczki Weroniki
i wywoływanego przez Adriana emocjonalnego zamętu. Mimo to próbowałam ignorować to
drugie, zdając się na moją zwykłą taktykę. Im szybciej zapomnę o tym epizodzie tym lepiej.
Byłam całkiem pewna, że mogę to sobie powtarzać do upojenia. Część mnie – niemal równie
sarkastyczna jak Adrian – zasugerowała, że następnym razem, gdy odwiedzę dział dotyczący
samopomocy powinnam poszukać książki o zaprzeczeniu.

- Jeszcze jeden ślepy zaułek – powiedziałam, gdy znaleźliśmy się na drodze.

Wysłałam pani Terwilliger SMSa: „W. zniknęła. Akcja odwołana.” Po kilku minutach

nadeszła jej odpowiedź: „Próbujemy dalej.” Jej rozczarowanie praktycznie emanowało z
wyświetlacza telefonu. Nie ona jedna była zawiedziona. Adrian wyglądał na nietypowo
przygnębionego, gdy wracaliśmy. Odpowiadał, gdy się do niego odzywałam, ale nie dało się
ukryć, że myślami jest daleko.

Gdy późnym wieczorem odwiózł mnie do Amberwood panowała tam litościwa cisza.

Żadnych  kryzysów  ani  niebezpiecznych  misji.  Wydawało  mi  się,  że  minęły  wieki  odkąd
miałam  chwilę  tylko  dla  siebie  i  teraz  zwinęłam  się  na  łóżku,  czerpiąc  pocieszenie  z
wykonywania  rutynowych  czynności  takich  jak  zadanie  domowe  i  czytanie.  Zasnęłam  z
głową na książce do matematyki.

Zaczął mi się śnić jeden z tych nonsensownych snów, które zdarzają się wszystkim. W

śnie kot mojej rodziny mówił i jeździł Mustangiem Adriana. Spytał mnie, czy chcę się

153

przejechać do Birmingham. Powiedziałam mu, że mam dużo zadania domowego, ale jeszcze
przemyślę sprawę, jeśli zgodzi się wybrać do Fargo.

Właśnie byliśmy z trakcie negocjacji, kto zapłaci za paliwo, gdy nagle sen rozpłynął

się w ciemność. Przeniknęło mnie zimno, a później ogarnął strach, który śmiało mógłby
konkurować z tym, co czułam, kiedy razem z Adrianem walczyliśmy ze strzygami w jego
mieszkaniu. Wokół rozbrzmiał kobiecy śmiech, zły i okropny, niczym jakiś toksyczny dym.
W ciemności rozbrzmiał głos, odbijający się echami w mojej głowie.

„Dobrze cię ukryła, ale to nie wystarczy na długo. Nie da się na zawsze zamaskować

takiej mocy jak twoja. Jestem na twoim tropie. Znajdę cię.”

Z ciemności nagle wystrzeliły ku mnie czyjeś ręce, chwytając mnie za gardło i

odcinając  dostęp  powietrza.  Wrzasnęłam  i  obudziłam  się  we  własnym  łóżku,  otoczona
książkami.  Zapaliłam  światło,  które  trochę  rozproszyło  wywołaną  snem  grozę.  Ale  tylko
trochę. Cała się spociłam się, co sprawiło, że koszula lepiła się do mnie. Dotknęłam szyi, ale
wszystko  wydawało  się  tam  być  w  porządku.  Granat  wisiał  na  swoim  miejscu,  ale  nie
znalazłam krzyżyka.

„Nie trzeba bać się snów” pomyślałam. To nic nie znaczyło, a tak poważnie, jeśli

wziąć pod uwagę wszystko, co się ostatnio działo aż dziw, że częściej nie miałam koszmarów.
Mimo to, gdy głębiej się nad tym zastanawiałam, jakoś nie miałam pewności. Było w tym coś
tak strasznego i prawdziwego; groza, która wydawała się sięgać samej mojej duszy.

Nie chciałam już po tym zasypiać, więc zrobiłam sobie kawę i spróbowałam czytać.

Na chwilę pomogło, ale gdzieś koło czwartej, moje ciało ogłosiło strajk. Znów zasnęłam na
książkach, ale tym razem już nic mi się nie przyśniło.

154

NASTĘPNEGO DNIA ZDAŁAM pani Terwilliger pełny raport z wyprawy do

zajazdu. Spotkałyśmy się u Spencera i nawet Adrian się do nas przyłączył wstając nietypowo
wcześnie.

- Moja grupa studyjna spotyka się za chwilę – wyjaśnił. Nastrój wyraźnie mu się

poprawił i nawet nie wspomniał o wczorajszych… wybrykach.

Nie mieliśmy wiele do powiedzenia, ale na twarzy pani Terwilliger pojawiły się linie

zmartwienia. Zaczęła autentycznie panikować, gdy wspomniałam o moim śnie. Oczy jej się
rozszerzyły i zacisnęła dłonie na kubku kawy tak mocno, jakby miała go zgnieść.

- Dowiedziała się – wymamrotała. – Mniejsza z tym, czy to przez Alicię, czy w jakiś

inny sposób, ale się o tobie dowiedziała. Źle zrobiłam wysyłając cię. Wydawało mi się, że cię
nie zauważy, jeśli pozostałe dziewczyny zostaną ukryte, ale się myliłam. Byłam tak
samolubna i naiwna. Już lepiej byłoby, gdyby od początku wiedziała, że na nią poluję. Na
pewno maskowałeś wygląd Sydney? – zwróciła się do Adriana.

- Na pewno – potwierdził. – Wszyscy, z którymi rozmawialiśmy, tamte dziewczyny i

nawet Alicia… nikt z nich nie powinien mieć nawet mglistego pojęcia, jak Sydney wygląda.

- Może panią szpiegowała – zasugerowałam. – I zobaczyła nas razem. Tutaj nie

próbowałam się ukrywać.

- Może – przyznała pani Terwilliger. – Ale wiemy też, że działa w Los Angeles. Chcąc

nie  chcąc,  musiała  poświęcić  trochę  czasu  na  wytropienie  swoich  ofiar,  a  to  znaczy,  że  nie
miała  szans  tu  przyjechać  i  dokładnie  śledzić  moich  poczynań.  Nawet  przy  jej  mocach,
teleportacja nie wchodzi w grę. – Determinacja sprawiła, że jej rysy stężały. – Cóż, chwilowo
nie możemy nic zdziałać poza kontrolą szkód. Zdaje się, że na razie nie wie dokładnie, gdzie
jesteś ani nie zna twoich powiązań ze mną. Przygotuję jeszcze jeden amulet, mocniejszy niż
poprzedni,  ale  może  nie  zadziałać,  jeśli  już  znalazła  sposób  na  dosięgnięcie  cię.  Daj  sobie
spokój  z  technikami  ofensywnymi  i  skup  się  na  defensywie…  zwłaszcza  na  zaklęciach
niewidzialności.  Na tym etapie twoją najskuteczniejszą obroną przed Weroniką jest  ukrycie
się przed nią, jeśli pojawi się węszyć w Palm Springs.

Wbrew jej wcześniejszym ostrzeżeniom, nie przestałam czytać o zaawansowanych

zaklęciach ofensywnych. Mimo to wiedziałam, że w tych okolicznościach, miała rację
zalecając mi skupienie się na obronie. Nie mogłam pozbyć się obaw, że Weronika odkryła
mnie obserwując panią Terwilliger, co z kolei sprawiało, że jeszcze bardziej martwiłam się o
bezpieczeństwo mojej nauczycielki.

- Twierdzi pani, że ona na panią nie poluje… ale skąd ta pewność?

- Robi, co może, żeby mnie unikać – oznajmiła pani Terwilliger z pewnością w głosie.

– Dysponuję mocą, ale nie młodością i pięknem, na które poluje. Zresztą nawet ona nie
posunęłaby się do zniszczenia własnej siostry. To jedyna pozostałość ludzkiej przyzwoitości

155

jaka w niej została.

- A nie zmieni zdania, jeśli dojdzie między wami do konfrontacji? – spytał Adrian.

Pani Terwilliger pokręciła głową.

- Nie. Wtedy straci wszelkie zahamowania. Musimy się spotkać wieczorem, żeby

przetrenować parę taktyk defensywnych.

Obserwowałam ją ostrożnie.

- Może pani nie powinna… Bez obrazy, ale pani już wygląda na wyczerpaną.

- Nic mi nie będzie. Spotkajmy się w rezerwacie o dwudziestej drugiej. Załatwię z

Weathers, żeby pozwoliła ci wyjść. Musimy cię ochronić. – Na moment zagapiła się w
przestrzeń nim znów skupiła się na mnie. – W tych okolicznościach… powinnaś
zorganizować sobie jakieś… ach, zwyczajniejsze środki obrony.

- Zwyczajne? – spytałam zaskoczona.

- Chodzi jej o nóż albo spluwę – podsunął Adrian, wyłapując to, co mi umknęło.

Pani Terwilliger przytaknęła.

- Jeśli dojdzie do walki z Weroniką możesz się spodziewać, że użyje magii bojowej…

ale spróbować nie zaszkodzi. Dodatkowe wsparcie może okazać się nieocenione.

Niezbyt podobał mi się ten pomysł.

- Nie mam bladego pojęcia, jak się walczy na noże. I nie lubię broni palnej.

- A lubisz być przedwcześnie postarzała w śpiączce? – spytał Adrian.

Rzuciłam mu gniewne spojrzenie, dziwiąc się, że wspiera ten pomysł.

- Oczywiście, że nie. Ale skąd weźmiemy broń tak szybko?

Sądząc po minie, wiedział, że miałam rację. Nagle jego entuzjazm wrócił.

- Chyba wiem.

- Na pewno coś wykombinujecie – powiedziała pani Terwilliger, która już myślała o

czymś innym. Zerknęła na zegarek. – Zaraz zaczną się lekcje.

Wszyscy wstaliśmy, przygotowując się do rozejścia w swoich sprawach, ale

zatrzymałam Adriana. Nie wiedziałam jak on sobie wyobrażał zdobycie broni tak szybko. Nic
mi nie wyjaśnił i tylko powiedział, że spotkamy się po szkole. Zanim odszedł, przypomniałam
sobie, że chciałam zapytać o coś jeszcze.

- Adrian masz może mój krzyżyk?

- Twój… och. – Patrząc mu w oczy niemal widziałam wczorajsze wydarzenia

rozgrywające się w jego głowie… włącznie z naszym baraszkowaniem w łóżku. – Puściłem
go, gdy… ach, zanim wyszliśmy. Nie wzięłaś go?

Pokręciłam głową i mina mu zrzedła.

- Cholera, tak mi przykro, Sage.

- Nic się nie stało – odpowiedziałam odruchowo.

- Wcale nie i to moja wina. Wiem, ile dla ciebie znaczył.

Rzeczywiście dużo dla mnie znaczył, ale winiłam siebie w równym stopniu jak on.

Powinnam o tym pomyśleć zanim wyszliśmy, ale byłam wtedy ciut zajęta.

156

- To tylko wisiorek – powiedziałam do niego.

Nie udało mi się go tym pocieszyć. Gdy się rozdzieliliśmy wyglądał tak ponuro, że

zaczęłam się bać, czy nie zapomni o naszym późniejszym spotkaniu w celu zdobycie broni.
Okazało się, że niepotrzebnie się martwiłam. Po lekcjach już na mnie czekał przed
dormitorium w Mustangu, wyglądając o wiele radośniej i nawet nie wspomniał o krzyżyku.

Gdy podzielił się ze mną swoim planem, nieźle mnie zszokował, ale po chwili

namysłu dotarło do mnie, że coś mogło z tego wyjść. Tym sposobem w mniej niż godzinę
znaleźliśmy się poza miastem, jadąc ku zapuszczonemu budynkowi na wielkiej, pustej
działce. Pojechaliśmy do Szkoły Samoobrony Wolfa.

- Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś tu wrócę – zauważyłam.

Dom Wolfa nie miał okien i gdy szliśmy ku drzwiom w zasięgu wzroku nie było

żadnych samochodów.

- Może nie ma go w domy – mruknęłam do Adriana. – Chyba powinniśmy wcześniej

zadzwonić.

- Wolfe nie wygląda mi na faceta, który często wychodzi z domu – oznajmił Adrian.

Zapukał i niemal natychmiast usłyszeliśmy wściekłe ujadanie i tupot łap. Skrzywiłem.

Wolfe z sobie tylko znanych powodów trzymał w domu całą watahę chihuahua. Powiedział
nam kiedyś, że te psiska potrafią zabić człowieka na jeden rozkaz.

Odczekaliśmy kilka minut, ale szczekanie było jedynym sygnałem świadczącym o

życiu w środku. Adrian zapukał jeszcze raz (doprowadzając psy do jeszcze większego szału) i
wzruszył ramionami.

- Chyba miałaś…

Nagle drzwi się otworzyły – tylko trochę – i znad łańcucha zaczęło na nas łypać jedno

szare oko.

- Och – odezwał się burkliwy głos. – To wy.

Drzwi się zamknęły i usłyszałam jak odpina łańcuch. Chwilę później Wolfe

wyślizgnął się na zewnątrz, uważając, żeby nie wypuścić psów. Na lewym oczodole miał
przepaskę, co w niczym nie przeszkadzało, bo jego drugie oko z łatwością przewiercało nas
na wylot.

- Powinniście zadzwonić – powiedział. – Prawie poszczułem was psami.

Wolfe miał na sobie swoje ulubione spodenki bermudy i T-shirt z orłem siedzącym na

wielkiej ciężarówce. Ptak trzymał w jednej łapie amerykańską flagę, a w drugiej samurajski
miecz. Taki dobór broni wydawał się nieco dziwny, jak na tak patriotyczną koszulkę, ale już
dawno nauczyliśmy się, że lepiej nie kwestionować jego garderoby. Kiedyś wyrzucił jakąś
kobietę z treningu, bo spytała, czy ma tylko jedne spodnie, czy kilka identycznych par.

- Czego potrzebujecie, dzieciaki? – spytał. – Następne kursy zaczynają się dopiero po

Nowym Roku.

Adrian i ja wymieniliśmy spojrzenia.

- My… potrzebujemy pistoletu – powiedziałam. – Chcemy tylko pożyczyć.

Wolfe zmierzwił sobie brodę.

- Nie pożyczam broni uczniom, którzy nie zaliczyli kursu strzelania. Bezpieczeństwo

jest najważniejsze.

157

Zdecydowałam, że to dobry znak, skoro w ogóle pożycza broń. Nieźle o nim

świadczyło, że nawet nie spytał po co nam ten pistolet.

- Ja już przeszłam trening – oznajmiłam.

Mówiłam prawdę – ten kurs był obowiązkowy dla wszystkich Alchemików. Dobrze

mi poszło, ale jak powiedziałam Adrianowi, naprawdę nie lubiłam broni i kropka. Nóż miał
przynajmniej jakieś inne zastosowania, ale pistolety służyły wyłącznie do ranienia i zabijania.

Wolfe uniósł brew nad swoim zdrowym okiem. Widać było, że mi nie wierzy.

- Możesz to jakoś udowodnić?

- A masz strzelnicę? – odpowiedziałam chłodno.

Wyglądał na niemal urażonego.

- No oczywiście, że mam.

Za garażem, w którym trenowaliśmy, znajdował się budynek, do którego nas teraz

zaprowadził.  Jeszcze  nigdy  do  niego  nie  weszłam,  ale  tu  też  nie  było  okien.  Drzwi  broniło
tyle  zamków,  że  nawet  standardy  bezpieczeństwa  Alchemików  wymiękały.  Wpuścił  nas  do
środka,  a  mnie  oczy  wyszły  z  orbit,  gdy  zobaczyłam  tam  nie  tylko  strzelnicę,  ale  też  całą
ścianę  obwieszoną  różnymi  rodzajami  broni.  Wolfe  obdarzył  nieprzychylnym  spojrzeniem
pusty wieszak.

- Musiałem zostawić słuchawki w domu. Zaraz wracam.

Wciąż gapiłam się na ścianę, dobrze wiedząc, że oczy mam okrągłe jak spodki.

- Nie ma szans, że to wszystko jest legalne.

Adrian odpowiedział w dość nieoczekiwany sposób.

- Zauważyłaś tą jego opaskę na oku?

Oderwałam wzrok od arsenału.

- No jasne. Pierwszego dnia, gdy go spotkaliśmy.

- Nie, nie. Mógłbym przysiąc, że ostatnio miał ją na drugim oku.

- Na pewno nie – zaprotestowałam natychmiast.

- A pewna jesteś? – spytał Adrian.

Dotarło do mnie, że jednak nie jestem pewna. Z łatwością zapamiętywałam słowa i

numery, ale inne detale jak na przykład ubrania i fryzury – albo opaski na oczy – nie raz mi
umykały.

- To bez sensu – powiedziałam w końcu. – Niby dlaczego miałby to robić?

- To Malachi Wolfe – odparł Adrian. – Dlaczego miałby tego nie robić?

Z tym już nie mogłam się spierać.

Wolfe wrócił z ochroną na uszy. Przyjrzał się ścianie, wybrał niewielki pistolet i

otworzył szafkę z amunicją. Dobrze, że przynajmniej nie trzymał broni naładowanej.

- Potrafię to zrobić – powiedziałam mu.

Wzięłam od niego broń i z łatwością ją załadowałam. Mruknął z aprobatą i gestem

zachęcił mnie do zajęcia miejsca na strzelnicy. Przede mną wisiał papierowy cel w kształcie
człowieka z zaznaczonymi różnymi punktami.

158

- No dobrze – powiedział. – Nie musisz celować w…

Strzeliłam, opróżniając magazynek prosto w najtrudniejsze cele. Oddałam mu broń,

ale on wręczył mi ją z powrotem. Za nim zobaczyłam Adriana, który wpatrywał się we mnie
wielkimi oczami.

- Zatrzymaj go – powiedział Wolfe. – Zdałaś. Sama musisz kupić amunicję, ale

możesz go wziąć, jak tylko wypełnisz umowę wynajmu.

Jak się okazało za „umowę wynajmu” robiła kartka papieru, na której z jednej strony

zapisał typ broni, a na drugiej ja strzeliłam parafkę.

- Poważnie? – spytałam. – I to wszystko? To znaczy, cieszę się, ale… – Nie

wiedziałam, jak właściwie mam to skomentować.

Wolfe zbył moje protesty.

- Dobry z ciebie dzieciak. Skoro mówisz, że potrzebujesz broni, to ci wierzę. Ktoś robi

ci problemy?

Wsunęłam pistolet do torby.

- Coś w tym stylu.

Wolfe spojrzał na Adriana.

- A co z tobą? Ty też potrzebujesz gnata?

- Nie, dzięki – odpowiedział Adrian. – Zresztą, nie przeszedłem treningu.

Bezpieczeństwo jest najważniejsze.

Wolfe znów otworzył szafkę z amunicją i wyciągnął długą, drewnianą rurkę i

śniadaniową torbę pełną czegoś co wyglądało jak małe strzałki.

- Może chcesz pożyczyć dmuchawę? Nic nie uczy tak celować jak to. Oczywiście

nigdy nie dorównasz Amazonkom, którym to ukradłem, ale i tak daje wycisk.

- Dzięki, ale spasuję – powiedział Adrian po dłuższej chwili. Zabrzmiał jakby

naprawdę się nad tym zastanawiał.

Ja wciąż przetrawiałam słowa Wolfa, nie wierząc w to, co usłyszałam.

- Byłeś w Amazonii?

Tym razem Wolfe uniósł brew nad opaską.

- Nie wierzysz?

- Nie, nie, jasne, że wierzę – zapewniłam szybko. – Po prostu nigdy wcześniej o tym

nie mówiłeś.

Wolfe zagapił się w przestrzeń.

- Od lat próbuję zapomnieć czas, który tam spędziłem. Ale przed niektórymi rzeczami

zwyczajnie nie ma ucieczki.

Zapadła bardzo długa i niezręczna cisza. Ostatecznie odkaszlnęłam.

- Cóż, dziękuję. Powinniśmy już iść. Mam nadzieję, że niedługo będę mogła oddać

broń.

- Zatrzymaj ją tak długo, jak potrzebujesz – powiedział. – Jeśli zechcę ją odzyskać, to

cię znajdę.

159

Po tej niepokojącej uwadze, Adrian i ja odeszliśmy. Rozumiałam, dlaczego pani

Terwilliger doradzała mi wyposażenie się w „staromodne” środki obrony, ale wcale mi się nie
uśmiechało chodzenie wszędzie z bronią. Musiałam schować pistolet w samochodzie tak na
wszelki wypadek, gdyby władze szkoły zarządziły kipisz w moim pokoju. Mój przybornik
Alchemika i magiczny były obciążające same w sobie, więc wolałam nie dokładać do
kompletu jeszcze broni palnej.

Adrian odwiózł mnie do Amberwood. Zaczęłam otwierać drzwi, ale zatrzymałam się,

oglądając się na niego.

- Dzięki – powiedziałam. – Za wszystko. Za wycieczki do zajazdu, pomysł z

Wolfem…

- Hej, warto było, choćby tylko po to, żeby dowiedzieć się, że Wolfe ma dmuchawę.

Zaśmiałam się.

- Tak właściwie bardziej by mnie zaskoczył, gdyby nie miał. Do zobaczenia.

Adrian przytaknął.

- Szybciej niż ci się wydaje.

- To znaczy? – spytałam podejrzliwie.

Uniknął odpowiedzi nurkując pod swoje siedzenie.

- Zadzwoniłem do Alicii – powiedział, wyciągając niewielkie pudełeczko. – Nie udało

jej się znaleźć twojego krzyżyka. Sprzątaczka już tam była i wysprzątała pokój, ale obiecała,
że sprawdzi, czy nie zaplątał się gdzieś w pościeli. Och, pytałem też o Weronikę. Nie wróciła.

To były zniechęcające wieści, ale byłam wzruszona, że zadzwonił.

- Dziękuję, że próbowałeś.

Otworzył pudełeczko i wyciągnął z niego naszyjnik z malutkim drewnianym

krzyżykiem.

- Załatwiłem ci coś w zamian. Wiem, że to nie to samo, ale chciałem ci to dać. I tylko

nie mów, że nie przyjmujesz żadnych wymyślnych prezentów – powiedział, perfekcyjnie
odgadując mój protest jeszcze zanim zdążyłam się odezwać. – Kupiłem go za pięć dolców od
ulicznego sprzedawcy i jestem całkiem pewien, że ten łańcuszek jest z mosiądzu.

Przełknęłam słowa sprzeciwu i wzięłam od niego wisiorek. Krzyżyk praktycznie nic

nie ważył. Przyglądając mu się uważniej, zauważyłam na nim wymalowany wzorek z
malutkich, srebrnych kwiatów.

- Sprzedawca tego nie zrobił. To twoje dzieło.

- Cóż… wiem, że jesteś fanką prostoty, ale nie mogłem się powstrzymać i musiałem

go trochę ozdobić.

Przesunęłam palcem po powierzchni krzyżyka.

- Dlaczego akurat wilec purpurowy?

- Bo nie przepadam za liliami.

Uśmiechnęłam się słysząc to.
Gdy wróciłam do swojego pokoju, położyłam krzyżyk na toaletce. Obdarzyłam go

ostatnim czułym spojrzeniem i zaczęłam się zastanawiać, co zrobić z resztą dnia. Nasza
wycieczka do Wolfa potrwała krótko, więc miałam mnóstwo czasu na obiad i zadanie

160

domowe. Dla odmiany zjadłam z Kristin i Julią, co dało mi przyjemną przerwę od dramatów
reszty moich przyjaciół. Rzecz jasna przez większość czasu Julia piała pochwalne peany pod
adresem „Dave’a”. Pod koniec obie z Kristin próbowały ze mnie wyciągnąć, kiedy znowu go
przyprowadzę.

Pod wieczór zaczęłam się przygotowywać na spotkanie z panią Terwilliger. Nie

miałam pojęcia, jakie zaklęcia będziemy trenować, ale pomyślałam, że lepiej przygotować się
na wszystko. Wybrałam z mojego przybornika dość różnorodny zestaw przedmiotów i
przezornie wzięłam nawet batonik musli, żeby jakość przeżyć zapaść powodowaną użyciem
magii. Gdy się przygotowałam, ruszyłam na dół. Niemal dotarłam do wyjścia, ale nagle
zawołała mnie pani Weathers.

- Sydney?

Zatrzymałam się i obejrzałam.

- Tak, proszę pani?

- Dokąd idziesz? Już prawie cisza nocna.

Marszcząc brwi podeszłam do jej biurka.

- Mam zadanie od pani Terwilliger.

Pani Weathers wyglądała na zakłopotaną.

- Wiem, że często coś dla niej załatwiasz… ale dzisiaj nie autoryzowała twojego

wyjścia po godzinach. – Zrobiła przepraszającą minę. – To na pewno wina biurokracji, ale
takie są zasady.

- Oczywiście – powiedziałam. – Ale obiecała, że panią powiadomi. Na pewno nic pani

nie dostała? Żadnej notatki albo telefonu?

Pokręciła głową.

- Nic. Przykro mi.

- Rozumiem – mruknęłam, chociaż wcale tak nie było.

Pani Terwilliger mogła być roztrzepana, ale zwykle świetnie sobie radziła w takich

sprawach. Pani Weathers obiecała, że skontaktuje się ze mną, jeśli nauczycielka da mi zielone
światło przez telefon, więc wróciłam do swojego pokoju i spróbowałam się do niej
dodzwonić. Trafiłam prosto na pocztę głosową i nie otrzymałam odpowiedzi na SMSa.
Czyżby coś jej się przytrafiło? Może w końcu doszło do tej magicznej konfrontacji, której tak
się bałam?

Rozbijałam się po pokoju przez następną godzinę, a moje zmartwienia zżerały mnie

żywcem. Weronika. Marcus. St. Louis. Pani Terwilliger. Koszmar. Bez końca wyobrażałam
sobie najgorsze możliwe scenariusze. Gdy już myślałam, że oszaleję, pani Terwilliger
nareszcie oddzwoniła.

- Dlaczego nie przyszłaś? – spytała, ledwie odpowiedziałam.

Ulżyło mi. Pojechała do rezerwatu, co wyjaśniało trudności z komunikacją, bo tam nie

było zasięgu.

- Próbowałam! Pani Weathers nie pozwoliła mi wyjść. Zapomniała pani dać mi

przepustkę.

- Na pewno nie… – urwała niepewnie. – Wydawało mi się, że to zrobiłam…

- W porządku – zapewniłam. – Ma pani dużo na głowie.

161

- Wcale nie w porządku. – Brzmiała na rozgniewaną, ale na siebie a nie na mnie. – Nie

mogę sobie pozwolić na takie niedociągnięcia.

- Cóż, możemy zadzwonić do pani Weathers teraz – zasugerowałam.

- Za późno. Już wróciłam do domu. Spróbujemy następnym razem.

- Przepraszam – powiedziałam. – Próbowałam.

Pani Terwilliger westchnęła.

- Wiem, że próbowałaś. To nie twoja wina, tylko moja. Pozwoliłam temu wszystkiemu

wytrącić się z równowagi i zaczynam popełniać błędy. Zbyt wiele razy ryzykowałam twoim
kosztem i teraz Weronika chce cię dopaść. Nie pozwolę jej posunąć się dalej.

Zimny dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie, gdy pomyślałam o tych dziewczynach w

śpiączce  –  i  możliwości,  że  do  nich  dołączę.  Potrafiłam  zachować  opanowanie  i  chłodny
rozsądek  prowadząc  śledztwo,  ale  wczorajszy  koszmar  w  pełni  uświadomił  mi  powagę
sytuacji. Ściskając telefon i przechadzając się po pokoju, nie mogłam pozbyć się sprzed oczu
widoku zdjęcia dziewczyny w gazecie. Zatrzymałam się przed lustrem i spróbowałam sobie
wyobrazić,  jak  starzeję  się  przedwcześnie.  Zacisnęłam  oczy  i  odwróciłam  się.  Nie  mogłam
pozwolić, żeby coś takiego mi się przytrafiło. Po prostu nie mogłam i potrzebowałam pomocy
pani Terwilliger, jeśli miałam to przetrwać. Może i byłam wybitnie uzdolniona, ale dużo mi
brakowało do poziomu pozwalającego pokonać jej siostrę.

- Niech pani trochę odpocznie – powiedziałam w końcu. – Pani tego potrzebuje.

- Spróbuję. I bądź ostrożna, panno Melbourne.

- Będę.

Ostrożność była jedynym, co obecnie mogłam zrobić samodzielnie. Oby to

wystarczyło.

Po rozłączeniu się, nie poszłam od razu spać. Za bardzo się bałam i nie chodziło tylko

o czystą grozę, którą wzbudził we mnie wczorajszy koszmar. Pani Terwilliger wyjaśniła mi,
że istnieje pewne zaklęcie lokalizujące pozwalające na namierzenie ludzi we śnie i teraz
martwiłam się, że Weronika znów mnie dosięgnie i ustali, gdzie jestem. Problem w tym, że po
zarwanej nocy byłam totalnie padnięta. Moje zwykłe sztuczki i kawa zawiodły, i zanim się
zorientowałam już pogrążyłam się we śnie.

Nie wiedziałam, ile czasu minęło nim zaczęłam śnić. W jednej chwili byłam

pogrążona w nieświadomości, a w następnej znalazłam się na sali, w której urządzono wesele
Sonii i Michaiła. Wyglądała dokładnie tak samo, jak ją zapamiętałam: wszystko udekorowano
kwiatami, a na okrytych białymi obrusami stołach stała kryształowa zastawa… Jedyna
różnica polegała na tym, że teraz panowały tu pustka i cisza. Aż dziwne, że nikt nie cieszył
się tym bogactwem i przepychem. Równie dobrze mogłam znaleźć się w wymarłym mieście.
Spojrzałam w dół i przekonałam się, że mam na sobie tą samą sukienkę, co wtedy.

- Wiesz, mógłbym zmienić ją na czerwoną. Wyglądałaby lepiej… nie żeby niebieski ci

nie pasował.

Adrian podszedł do mnie, wystrojony w ten sam niebieski garnitur. Uderzyło mnie

zrozumienie. Znajdowałam się w śnie ducha. Możliwość nawiedzania cudzych snów przez
użytkowników ducha była kolejną z niesamowitych korzyści dawanych przez ten żywioł. Tak
właściwie „nawiedzanie” nie było dobrym określeniem. Użytkownik mógł stworzyć cały sen,
kontrolując go w najdrobniejszych szczegółach.

- Dawno nie wciągnąłeś mnie do swojego snu – powiedziałam.

162

- Tylko popatrz jaki poczyniliśmy postęp. Ostatnio wrzeszczałaś i kopałaś. –

Wyciągnął do mnie rękę. – Zatańczysz?

- Ale nie ma muzyki – zaprotestowałam, nie żebym naprawdę chciała tańczyć.

Nie mylił się, co do mojej wcześniejszej reakcji. Może nie dosłownie wrzeszczałam i

kopałam, ale nie dało się ukryć, że spanikowałam. Wtedy całkowicie zawładnął mną mój
strach przed wampirami i magią, a znalezienie się w świecie stworzonym od podstaw przez
czary, przeraziło mnie i wytrąciło z równowagi. Teraz moim największym zmartwieniem było
to, że znowu miałam na sobie tamtą sukienkę. Wskazałam na nią.

- Możesz mnie ubrać w coś innego?

- Sama możesz to zrobić – powiedział. – Przekazuję ci kontrolę. Po prostu wyobraź

sobie to, co masz na sobie w rzeczywistości.

Zrobiłam dokładnie tak, jak powiedział i już po chwili miałam na sobie dżinsy i

bladoniebieski top. Nie dało się ukryć, że to go rozczarowało.

- W tym sypiasz?

- Nie – zaśmiałam się. – Próbowałam w ogóle nie zasnąć. Nie udało się. Dlaczego

mnie tu sprowadziłeś?

Bez pośpiechu podszedł do jednej z kryształowych czar i z zadowoleniem kiwnął

głową, jakby był ekspertem od wyrobów szklarskich.

- Właśnie dlatego. Zauważyłem, jak tamten koszmar cię wystraszył. Pomyślałem, że

wciągnięcie cię do mojego snu, powstrzyma Weronikę przed dobraniem się do ciebie.

Nawet mi to do głowy nie przyszło. Bez dwóch zdań wolałam wampirzą magię niż jej.

Rozglądając się, czułam coraz większy podziw względem tej sali. Stała się sanktuarium, w
którym nie mogła mnie dosięgnąć. A przynajmniej taką miałam nadzieję. Tak naprawdę nie
wiedzieliśmy, jak zachowa się magia Weroniki w konfrontacji z czarem Adriana. Rzecz w
tym, że mogła nawet wejść głównym wejściem niosąc bukiet Sonii.

- Dziękuję – powiedziałam. Usiadłam na jednym ze stołów. – Tak się cieszę, że o tym

pomyślałeś.

To był kolejny z tych niewiarygodnych momentów, kiedy Adrian przejrzał moje myśli

– albo w tym przypadku, lęki.

- No to było też dość samolubne. Chciałem znowu cię zobaczyć w tej sukience. –

Zastanowił się. – W sumie to jeszcze chętniej popatrzyłbym na ciebie w tamtej kreacji z
Halloween, ale pomyślałem, że lepiej nie przeginać.

Odwróciłam wzrok, gdy przypomniałam sobie tamtą sukienkę, zaprojektowaną dla

mnie przez Lię DiStefano, która w dość luźny sposób bazowała na kroju starożytnej greckiej
sukni, co skończyło się stworzeniem czerwonej i złotej konfekcji. Właśnie wtedy Adrian
powiedział, że jestem najpiękniejszą istotą na ziemi. Stało się to jeszcze zanim wyznał mi
swoje uczucia, ale nawet wtedy jego słowa mnie rozbroiły. Pomyślałam o tym, co teraz dla
mnie robił i postanowiłam dać mu niewielką rekompensatę. Skupiłam się na swoich ubraniach
i ponownie przywołałam niebieską sukienkę.

- Lepiej? – spytałam.

Jego twarz rozpromieniła się w taki sposób, że znów się uśmiechnęłam.

- Tak.

163

Modląc się, żeby nie zarobić sobie na kolejną sugestywną odpowiedź, spytałam:

- Co będziemy robić?

- A na pewno nie chcesz zatańczyć? Mogę załatwić nam muzykę. – Moje milczenie

stanowiło wystarczającą odpowiedź. – Dobrze, dobrze. Sam nie wiem. Możemy zagrać w
jakieś gry. Może monopol? Butelkę? Statki? Twistera? Nieważne co, ale na pewno nie gram z
tobą w Scrabble.

Na rozgrzewkę zagraliśmy w statki – wygrałam – a później wzięliśmy się za monopol.

To wymagało trochę kreatywności, bo Adrian mógł stworzyć tylko to, co potrafił sobie
wyobrazić. Nie pamiętał wszystkich ulic i kart, więc zrobiliśmy, co się dało, żeby je
odtworzyć. Oboje nie mogliśmy sobie przypomnieć nazwy jednej z żółtych ulic, więc ochrzcił
ją „Aleją Jeta”.

Okazało się, że nasze umiejętności są zadziwiająco wyrównane i gra całkowicie mnie

pochłonęła. Władza przechodziła między nami z rąk do rąk. Zawsze, gdy wydawało się, że
jedno z nas przejęło całkowitą kontrolę, drugie ją odbijało. Nie wątpiłam, że mogę wygrać –
aż do chwili, gdy przegrałam. Siedziałam tam, oszołomiona, gapiąc się na planszę.

- Zdarzyło ci się już kiedyś przegrać w jakiejś grze? – spytał.

- Ja… tak, jasne… tylko nie myślałam…

- Że ja cię pokonam?

- Nie, tylko… to się nie zdarza za często. – Spojrzałam na niego i pokręciłam głową. –

Gratuluję.

Ze śmiechem odchylił się na swoim krześle.

- Coś mi się wydaje, że to zwycięstwo nad tobą właśnie poprawiło twoją opinię o mnie

bardziej niż wszystko, co zrobiłem do tej pory.

- Zawsze miałam o tobie wysoką opinię. – Przeciągnęłam się, z zaskoczeniem

przekonując się, że ścierpłam. Dziwne, ile te sny miały w sobie realistycznych, fizycznych
aspektów. – Ile już tu jesteśmy?

- Nie wiem. Jeszcze nie jest rano. – Nie przejmował się tym ani trochę. – W co chcesz

zagrać teraz?

- Nie powinniśmy w nic grać – oznajmiłam, wstając. – Minęły godziny. Ja śpię, ale ty

nie. Nie możesz czuwać przez całą noc.

- Jestem wampirem, Sage. Mroczna kreatura nocy, pamiętasz?

- Tia, wampirem, który działa na ludzkim rozkładzie – upomniałam go.

Nadal się tym nie przejmował.

- Jutro mam tylko jedne zajęcia. Nadrobię to.

- Ale co z duchem? – Zaczęłam się niespokojnie przechadzać, gdy dotarły do mnie

dalsze konsekwencje. – Na pewno mnóstwo go zużywasz. To źle na ciebie wpływa.

- Zaryzykuję. – Na końcu zdania niemal słyszałam niewypowiedziane „dla ciebie”.

Wróciłam do stolika i stanęłam przed nim.

- Musisz być ostrożny. Pomiędzy tym i uganianiem się za Weroniką… – Nagle

zaczęłam mieć wyrzuty sumienia. Bez namysłu poprosiłam go o pomoc, zapominając o
ryzyku. – Gdy ją powstrzymamy, musisz na jakiś czas dać sobie spokój z duchem.

164

- Nie martw się. – Uśmiechnął się. – Jak już sukę załatwimy, zacznę tak świętować, że

nie wytrzeźwieję przez tydzień.

- Ugh. To nie jest najzdrowsza metoda. Myślałeś kiedyś o środkach antydepresyjnych?

Wiedziałam, że pomagają niektórym użytkownikom ducha blokując ich magię. Jego

uśmiech zniknął.

- Nawet tego syfu nie tykam. Lissa ich używała i szczerze tego nienawidziła. Odcięcie

od ducha niemal doprowadziło ją do szaleństwa.

Założyłam ręce na piersi i pochyliłam się nad stołem.

- No tak, ale używanie go też doprowadza cię do szaleństwa.

- Tylko bez kazań, Sage. Bo zepsujesz moje oszałamiające zwycięstwo w monopol.

Był zbyt spokojny, jak na tak poważną sprawę, ale znałam go dość dobrze, by

wiedzieć, że się nie podda.

- Dobrze. W takim razie zakończymy tym optymistycznym akcentem. Odeślij mnie i

trochę się prześpij.

- Nic ci nie będzie?

Tak okropnie się o mnie martwił. Chyba jeszcze nikt tak bardzo nie przejmował się

moim losem. No może z wyjątkiem pani Terwilliger.

- Prawdopodobnie już dała sobie spokój tej nocy. – Tak naprawdę nie wiedziałam, ale

nie mogłam pozwolić, żeby tak się przemęczał. Perspektywa dosięgnięcia mnie przez
Weronikę znów mnie wystraszyła… ale myśl, że Adrian naraża się na niebezpieczeństwo
przerażała mnie praktycznie jeszcze bardziej. Tak wiele dla mnie zaryzykował. Czy mogłam
zrobić mniej dla niego? – Ale możesz do mnie wpaść jutro w nocy.

Adrian uśmiechnął się, jakbym właśnie zgodziła się pójść z nim na randkę.

- Umowa stoi.

I tak po prostu weselna sala rozpłynęła się wokół mnie. Znów spokojnie zasnęłam i

usłyszałam jeszcze tylko jak mówi:

- Kolorowych snów, Sage.

165

Z MAGICZNEGO TRENINGU NIC NIE WYSZŁO, ale pani Terwilliger chciała,

żebym  rano  przed  lekcjami  przyszła  do  jej  klasy  w  celu  omówienia  strategii  i  przyszłych
zadań.  Miałam  akurat  dość  czasu  na  szybki  wypad  do  kafeterii,  w  której  spotkałam  Jill,
Eddiego i Angeline siedzących razem. Wydawało się, że minęły wieki odkąd po raz ostatni
zebraliśmy  się  w  jakichś  normalnych  okolicznościach  i  cieszyła  mnie  ta  krótka  chwila
spokoju.  To  była  miła  odmiana  po  tych  wszystkich  gromach,  które  ostatnio  przetoczyły  się
przez moje życie.

Jill śmiała się z czegoś, co Eddie wcale nie uważał za zabawne.

- Nic mi nie wspomniał na ten temat – oznajmił.

- Jasne, że nie – chichotała Jill. – Za bardzo się wstydzi.

Usiadłam przy nich ze swoją tacą.

- Kto się wstydzi?

Założyłam, że mowa o Adrianie, ale jakoś nie potrafiłam sobie wyobrazić, żeby on

czegokolwiek się wstydził.

- Micah – wyjaśniła Jill. – Znowu namówiłam go do bycia modelem dla naszego

klubu szwaczek. A on wciągnął w to Juana i Travisa.

- Jakim cudem? – spytałam.

Początkowo Jill nawiązała współpracę z Lią przez szkolny klub szwaczek. Wtedy

chodziła z Micahem i przekonała go do służenia im za modela, co oznaczało ubieranie
wyjątkowo okropnych ubrań. Był w niej tak zadurzony, że się zgodził, ale jakoś wątpiłam,
żeby to zajęcie sprawiało mu jakąś wielką przyjemność.

Jill pochyliła się ku mnie z oczami iskrzącymi od ekscytacji.

- Claire grała mu na poczuciu winy dopóki się nie zgodził! To było prześmieszne. Ale

nie mam pojęcia, jak udało mu się przekonać do tego Juana i Travisa. Może byli mu winni
przysługę.

- Albo mieli jakieś ukryte motywy – wtrącił się Eddie.

Jego ton mnie zaskoczył, ale przypomniałam sobie jego wykład na temat najnowszych

zmian na froncie towarzyskim. Jak to leciało? Claire została nową dziewczyną Micaha. Juan i
Travis przyjaźnili się z nim i lubili Jill. To ostatnie ani trochę nie podobało się Eddiemu.
Załapałam. Wyglądało na to, że Eddie nie zachował swoich opinii dla siebie, bo Jill
przewróciła oczami.

- Przestaniesz w końcu się tym zamartwiać? – spytała. Nadal się uśmiechała, ale

brzmiała na lekko zirytowaną. – To fajne chłopaki. I nie zamierzam zrobić nic głupiego. Nie
musisz mi prawić kazań na temat ludzi i Morojów. Rozumiem to.

166

Utkwiła we mnie swoje jadeitowe oczy i jej uśmiech trochę zadrżał. Przyglądała mi

się przez długą, ciężką chwilę, a ja zastanawiałam się, co jej chodzi po głowie. Wciąż liczyła,
że znajdziemy z Adrianem jakieś romantyczne rozwiązanie naszego problemu? Czy może
ciekawiło ją, jak to się dzieje, że ciągle lądujemy w jakichś niedwuznacznych sytuacjach?
Sama chciałabym to wiedzieć. W końcu odwróciła wzrok i wrócił jej radosny nastrój.

- Ja tylko na ciebie uważam – oznajmił uparcie Eddie.

- Uważasz, czy nie napatoczy się jakiś zabójca. Z chłopakami poradzę sobie sama. Nie

jestem dzieckiem, a poza tym jeszcze nigdy nie miałyśmy tylu męskich modelów. To
naprawdę super. Jeśli zdobędziemy jeszcze paru, nasz klub będzie mógł stworzyć całą
kolekcję męską.

Mina Eddiego wciąż była stanowczo zbyt poważna, jak na tą rozmowę.

- Może Eddie zgłosiłby się na ochotnika – podsunęłam. – Mogę się założyć, że jego

strażnicza sylwetka prezentowałaby się wspaniale na wybiegu.

Zaczerwienił się i nawet ja musiałam przyznać, że to urocze. Jill już nie wyglądała na

zirytowaną  jego  wcześniejszą  nadopiekuńczością.  Sądząc  po  jej  rozmarzonej  minie,
rumieniący  się  Eddie  był  najcudowniejszym  widokiem,  jaki  w  życiu  widziała.  Myślę,  że
Eddie  nawet  tego  nie  zauważył,  bo  perspektywa  paradowania  po  wybiegu  za  bardzo  go
przeraziła.

Do tej pory Angeline siedziała w kompletnym milczeniu. Spojrzałam na nią pewna, że

rzuci jakiś dowcipny komentarz na temat swojego chłopaka jako modela, ale ku mojemu
zaskoczeniu ona nawet nie słuchała, o czym mówimy. Trzymała przed sobą otwartą książkę
do geometrii i z pasją próbowała kreślić okręgi od ręki. Patrzenie na to zakrawało na torturę,
ale biorąc pod uwagę komentarz Kristin, że Angeline mogłaby kogoś zadźgać cyrklem, może
rzeczywiście lepiej było, jeśli ograniczała się tylko do tego.

- Co o tym myślisz, Angeline? – spytałam, tylko po to by sprawdzić, jak była w to

zaangażowana. – Myślisz, że z Eddiego byłby dobry model?

- Hmm? – Nie podniosła wzroku. – Och, tak. Powinieneś pozwolić Jill w coś się

ubrać.

Teraz to Jill się zaczerwieniła, a na twarzy Eddiego można było usmażyć jajko.
Gdy już myślałam, że ta sytuacja nie może stać się ani trochę bardziej surrealna, na

scenę wkroczył Trey. Szturchnął krzesło Angeline.

- Hej, McCormick. – Wskazał na jej arkusz. – Czas sprawdzić te twoje krągłości.

Zamiast potraktować go jakąś ciętą ripostą, natychmiast spojrzała na niego z szerokim

uśmiechem.

- Zajmuję się nimi od rana – powiedziała. – Myślę, że są całkiem niezłe.

- Z mojego punktu widzenia wyglądają nienajgorzej – zgodził się Trey.

Jeszcze nigdy nie widziałam aż tak paskudnych okręgów, ale domyślałam się, że Trey

próbuje  ją  zachęcić.  Byłam  pełna  podziwu,  że  tak  poważnie  podchodzi  do  oceny  z
matematyki  i  wyglądało  na  to,  że  stawia  ją  na  pierwszym  miejscu,  nawet  przed  prywatnym
życiem.  Pozbierała  swoje  rzeczy  i  poszła  z  Treyem  do  biblioteki.  Eddie  wyglądał  na
rozczarowanego,  ale  nie  mógł  zaprotestować  nie  zdradzając,  że  coś  się  między  nimi  dzieje.
Trey wiedział, że tak naprawdę nie jesteśmy spokrewnieni, ale związek Eddiego z Angeline
pozostawał sekretem.

167

Uświadomiłam sobie, że zbliża się czas spotkania z panią Terwilliger. Szybko

skończyłam banana i pożegnałam się z Eddiem i Jill. Nie miałam pojęcia, czy wrócą do
omawiania męskich modeli, czy miłosnego życia Jill.

Na miejscu stawiłam się punktualnie, ale przekonałam się, że klasa pani Terwilliger

jest zamknięta i ciemna. Żyłyśmy w czasach kryzysu i chyba miała prawo trochę się spóźnić,
więc usiadłam na podłodze korytarza i zaczęłam czytać na późniejszą lekcję angielskiego.

Pogrążona w lekturze nawet się nie zorientowałam, kiedy ten czas zleciał, dopóki nie

usłyszałam pierwszego dzwonka i uczniowie nie wypełnili korytarzy. Spojrzałam w górę i
zobaczyłam, jak ta sama zaaferowana nauczycielka, która wcześniej robiła za zastępstwo,
dopada do drzwi z pękiem kluczy. Pozbierałam się do pionu.

- Pani Terwilliger dzisiaj nie przyjdzie? – spytałam. – Czy coś się stało?

- Nie podali mi uzasadnienia – odpowiedziała opryskliwie zastępczyni. – Po prostu

kazali przyjść. Mam nadzieję, że tym razem zostawiła jakieś notatki.

Znając panią Terwilliger miałam przeczucie, że czekał nas kolejny dzień „odrabiania

zadania domowego”. Powlokłam się do klasy za nauczycielką, czując gulę w żołądku.

Następna godzina była udręką. Ledwie słyszałam, jak nauczycielka każe nam zająć się

zadaniem domowym. Zamiast tego cały czas zerkałam na telefon z nadzieją, że dostanę
choćby SMSa od pani Terwilliger. Próżna nadzieja.

Chodziłam z lekcji na lekcję, ale nie mogłam się na niczym skupić. Zszokowałam

samą siebie, gdy pisząc esej na angielskim prawie udało mi się pomylić Henryka IV z
Henrykiem VI. Dzięki niebiosom zorientowałam się, co robię zanim popełniłam tak żenujący
błąd na papierze.

Gdy pod koniec dnia wróciłam do klasy pani Terwilliger na niezależne studia

spodziewałam się spotkać zastępczynię, która znowu mi powie, że mogę wcześniej wrócić do
domu. Zamiast niej znalazłam tam panią Terwilliger we własnej osobie, przekopującą się
przez papiery na biurku.

- Wróciła pani! – krzyknęłam. – Już się bałam, że coś się pani stało.

- Nie mnie – powiedziała. Jej twarz była blada i spięta. – Ale ktoś inny miał mniej

szczęścia.

- Nie. Nie znowu. – Opadłam na krzesło, gdy dopadły mnie wszystkie lęki, które

prześladowały mnie przez cały dzień. – Miałam nadzieję, że ochroniłyśmy tamte dziewczyny.

Pani Terwilliger usiadła przede mną.

- To nie była żadna z nich. Zeszłej nocy Weronika zaatakowała jedną z członkiń

mojego własnego sabatu. Alanę.

Chwilę mi zajęło przetrawienie tego.

- Pani sabat… mówi pani, że dopadła wykwalifikowaną czarownicę?

- Tak.

- Kogoś takiego jak pani?

Jej mina zdradziła mi odpowiedź jeszcze zanim powiedziała:

- Tak.

W głowie mi się zakręciło.

168

- Ale mówiła pani, że ona poluje tylko na młode dziewczyny.

- Zwykle tak robi. W ten sposób zdobywa młodość i piękno w dodatku do mocy. –

Pani Terwilliger wyglądała tak, że raczej nie musiała się martwić, iż ktoś w przewidywalnej
przyszłości  zechce  ukraść  jej  młodość.  Zmęczenie  i  stres  odcisnęły  na  niej  swoje  piętno,
sprawiając,  że  wyglądała  na  starszą  niż  była.  –  Niektórzy  z  rzucających  tamto  zaklęcie
pożądają  wyłącznie  mocy  i  nie  obchodzi  ich  młodość.  Ale  to  nigdy  nie  leżało  w  stylu
Weroniki. Zawsze była próżna. Zależy jej na dodatkowych korzyściach… nie wspominając o
tym,  że  to  oznacza  łatwiejsze  ofiary.  Zaskoczyła  mnie,  bo  o  wiele  trudniej  pokonać  kogoś
równie silnego, jak jedna z moich sabatowych sióstr.

- Ale to znaczy, że pani może zostać jej następnym celem – zauważyłam. – Cały czas

twierdzi pani, że jest bezpieczna, ale teraz sytuacja się zmieniła.

Pani Terwilliger pokręciła głową i w jej oczach rozbłysnął stalowy upór.

- Nie. Może postąpiła w ten sposób, żeby zbić mnie z tropu i przekonać, że to ktoś

inny odpowiada za to zaklęcie. Albo chce mnie przekonać, że nie jest tobą zainteresowana.
Cokolwiek by nią nie kierowało, na pewno mnie nie zaatakuje.

Podziwiałam wiarę pani Terwilliger w siostrę, ale jakoś nie podzielałam pewności, że

siostrzane uczucie okaże się dla Weroniki ważniejsze niż podła misja zdobywania młodości i
mocy.

- Bez urazy, proszę pani, ale czy nie istnieje choćby niewielka szansa, że myli się

pani? Wcześniej mówiła pani, że ona atakuje tylko młode nowicjuszki, ale jak widać zmieniła
taktykę. Ona już robi rzeczy, których pani się po niej nie spodziewała.

Pani Terwilliger ani myślała ustępować.

- O Weronice można powiedzieć wiele okropnych rzeczy, ale wiem, że nie podejmie

wielki ze mną, jeśli nie zostanie do tego zmuszona. – Podała mi nową księgę zaklęć i
niewielką torebkę. – Niestety atak na starszą czarownicę jeszcze wcale nie znaczy, że jesteś
bezpieczna. Zaznaczyłam strony, z którymi chcę, żebyś się zapoznała. Jest tam zaklęcie, które
powinno okazać się niezwykle użyteczne. Zebrałam dla ciebie trochę ingrediencji, a z resztą
poradzisz sobie sama… tylko zrób to w jakimś ustronnym miejscu. Tak czy inaczej, muszę
jeszcze przygotować dla ciebie tamten dodatkowy urok. Ostatnio mam tyle do zrobienia.

Ogarnęły mnie mieszane uczucia. Ponownie zadziwiło mnie, ile pani Terwilliger dla

mnie robi i nie mogłam pozbyć się strachu o nią.

- Może powinna pani zrobić jakiś dla siebie. Tak na wszelki wypadek.

Uśmiechnęła się do mnie blado.

- Dalej się upierasz, co? Jak skończę urok dla ciebie, sobie też może coś wyczaruję.

Ale to może chwilę potrwać. Amulet, który dla ciebie planuję, jest wyjątkowo
skomplikowany.

To sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej. Ostatnio cały czas wyglądała na

zmęczoną,  a  te  wszystkie  wysiłki,  które  podejmowała  dla  mnie,  tylko  pogarszały  sprawę.
Mimo to mogłam spierać się do upojenia, a ona i tak nie chciała mnie posłuchać. Wyszłam z
jej  klasy  zdenerwowana  i  zmieszana.  Musiałam  spuścić  parę,  ale  niestety  liczba  osób,  do
których  mogłam  się  zwrócić,  była  dość  krótka.  Napisałam  Adrianowi  SMSa:  „W  nocy  W.
zaatakowała  prawdziwą  czarownicę.  Pani  T.  zamiast  chronić  siebie,  tylko  zamartwia  się  o
mnie.” Jak zwykle odpowiedział szybko: „Chcesz pogadać?”

Chciałam? Nie należałam do osób, które siedzą i rozczulają się nad swoimi

169

przeżyciami, ale naprawdę potrzebowałam towarzystwa. Dobrze wiedziałam, że nie
powinnam spędzać z Adrianem jeszcze więcej czasu, skoro wyzwalał we mnie tak mieszane
emocje. Problem w tym, że był jedyną osobą, z którą chciałam porozmawiać. „Kazała mi
rzucić jakieś zaklęcie. Może po mnie wpadniesz i pojedzmy razem?”

W odpowiedzi dostałam uśmiechniętą buźkę.
Powiedziała, że mam się za to zabrać w jakimś ustronnym miejscu, więc znów

wybrałam Rezerwat Lone Rock. Gdy z Adrianem dotarliśmy na miejsce, powietrze drżało od
popołudniowego skwaru i aż ciężko było uwierzyć, że od Bożego Narodzenia dzielą nas tylko
dwa tygodnie. Tak jak poprzednio ubrałam się wygodnie i gdy przedzieraliśmy się przez
kamienisty teren, zdjęłam bluzę z kapturem z Amberwood. Adrian też ściągnął płaszcz, a ja
prawie się potknęłam, gdy zobaczyłam, co ma pod spodem.

- Poważnie? – spytałam. – Twój T-shirt AYE?

Posłał mi uśmiech.

- Hej, to doskonała koszulka. Zastanawiam się, czy nie założyć filii AYE w Carlton.

Chodził na zajęcia w Carlton, ale był to dość niewielki uniwersytet, który nawet nie

miał swoich własnych stowarzyszeń.

- Filia? – prychnęłam. – Chciałeś powiedzieć jedyny punkt?

- Gdzieś trzeba zacząć, Sage.

Dotarliśmy do miejsca, w którym trenowałam z panią Terwilliger i robiłam co

mogłam, żeby ignorować wypalone połacie ziemi. Adrian wymyślił, że urządzimy sobie
piknik na pustyni i wziął ze sobą kosz, w którym schował koc i termos z lemoniadą.

- Pomyślałem, że w drodze powrotnej możemy wpaść do „Ciach i różności”. Dobrze

wiem, jak je uwielbiasz – wyjaśnił z kamienną twarzą, nalewając mi lemoniady. – To
powinno wystarczyć do utrzymania cię w pionie po zaklęciu.

- Chciałabym, żeby już było po wszystkim – powiedziałam, przesuwając dłonią po

podniszczonej  skórze  okładki  książki  od  pani  Terwilliger.  Została  spisana  odręcznie  i
zatytułowano  ją  „Przywołania  i  rytuały”.  –  Nienawidzę  tej  niepewności  i  strachu,  że
Weronika  może  na  nas  wyskoczyć  jak  diabeł  z  pudełka.  Moje  życie  jest  skomplikowane
nawet bez polujących na mnie czarownic.

Z poważną miną Adrian wyciągnął się na kocu i oparł głowę na łokciu.

- Przy założeniu, że ona naprawdę chce cię dorwać.

Usiadłam po turecku, uważając, żeby utrzymać bezpieczną odległość większą niż w

Aksamitnym Apartamencie.

- Pani Terwilliger nie chce mnie posłuchać. Ciągle tylko stresuje się moim

bezpieczeństwem.

- Pozwól jej – zasugerował. – Jasne, rozumiem, dlaczego się o nią boisz. Ja też się

martwię. Ale musimy zaakceptować, że może jednak wie, co robi. Siedzi w tym biznesie o
wiele dłużej niż my.

Nie udało mi się powstrzymać uśmiechu.

- Od kiedy to ty jesteś powiązany z magią?

- Odkąd zacząłem się o ciebie troszczyć i stałem się cały męski i odważny.

- Śmieszna sprawa, jakoś inaczej to pamiętam. – Musiałam nieźle się namęczyć chcąc

170

utrzymać poważną minę. – Jak tak sobie myślę o tych wszystkich okazjach, kiedy cię gdzieś
podwoziłam albo jak załatwiłam ci studia… można by powiedzieć, że to raczej ja troszczę się
o ciebie.

Przysunął się do mnie.

- Więc wygląda na to, że troszczymy się o siebie nawzajem.

Spojrzeliśmy sobie w oczy i uśmiechnęliśmy się, ale krył się w tym jakiś poważny

wydźwięk.  Żadnych  sztuczek  ani  niemądrych  manewrów  Adriana  w  celu  dobrania  się  do
mnie.  A  ja  się  nie  bałam.  Byliśmy  tylko  dwojgiem  ludzi,  którzy  troszczyli  się  o  siebie.
Przypomniało  mi  się,  co  nas  do  siebie  zbliżyło  przed  tymi  wszystkimi  romantycznymi
komplikacjami.  Polegaliśmy  na  sobie.  Wbrew  wszelkim  przeciwnościom  rozumieliśmy  się
nawzajem i  –  jak powiedział  – uważaliśmy na siebie. Nigdy nie  czułam się tak połączona z
drugą osobą i nawet mnie samą zaskakiwało, jak wiele to dla mnie znaczyło.

- No dobrze… chyba powinnam wziąć się do roboty. – Spojrzałam na książkę. – Nie

zdążyłam nawet sprawdzić, co kazała mi zrobić. To mi nie wygląda na książkę o obronie.

- Może przechodzisz już od kul ognia do błyskawic – podsunął Adrian. – Mógłbym się

złożyć, że to przypominałoby rzucaniem gwiazdkami ninja. Oczywiście nie licząc tego, że
mogłabyś sfajczyć ludzi.

Znalazłam zaznaczoną przez panią Terwilliger stronę i przeczytałam tytuł na głos:

- „Przywołanie Callistany”.

- Co znaczy callistana? – spytał Adrian.

Przeanalizowałam słowo, upewniając się, że poprawnie odczytałam ozdobną czcionkę.

- Nie wiem. Brzmi trochę jak „piękno” po grecku, ale nie do końca. Zobacz na

podtytuł: „Dla ochrony i szybkiego ostrzeżenia”.

- Może to jakaś tarcza, jak tamta, którą miała Jackie – zasugerował Adrian. – Tylko

łatwiejsza.

- Może – zgodziłam się. Nie miałabym nic przeciwko porządnej osłonie.

Otworzyłam torebkę od pani Terwilliger i znalazłam w środku krwawoczerwoną

żywicę,  buteleczkę  olejku  z  gardenii,  gałązki  z  jagodami  jałowca  i  lśniący,  przydymiony
kwarc  przetykany  złotymi  żyłkami.  Dostarczyła  mi  ingrediencji,  ale  zaklęcie  wymagało
użycia  ich  i  odmierzenia  w  bardzo  specyficzny  sposób,  co  miało  sens.  Jak  zwykle  to
rzucający  nadawał  zaklęciu  moc  samodzielnie  przechodząc  przez  wszystkie  etapy.  Adrian
usiadł i zabrał się za czytanie ponad moim ramieniem.

- Nigdzie nie jest napisane, co się stanie, gdy już je rzucisz – wytknął.

- Tia… jakoś wcale nie jestem tym zachwycona. – Można by pomyśleć, że rzucając

zaklęcie powinno się wiedzieć, co się tak właściwie robi. Jeśli to miało stworzyć jakiegoś
rodzaju tarczę, może po prostu zmaterializuje się ona wokół mnie jak wtedy, gdy robiła to
pani Terwilliger. – Nie ma sensu tracić czasu. Niedługo się dowiemy.

Adrian parsknął śmiechem, patrząc jak kieruję się w stronę wolnego skrawka ziemi.

- Czy tylko mnie zadziwia fakt, że teraz rzucasz zaklęcia w ciemno?

- Nie – zapewniłam go. – Nie tylko ciebie.

Pierwszym etapem było zrywanie jagód jałowca jedną po drugiej i ułożenie z nich

niewielkiego kręgu, powtarzając: „Ogień i dym” za każdym razem, gdy kładłam jagodę na

171

ziemi. Gdy skończyłam na każdą z nich wylałam po kropli olejku mówiąc: „Oddech i życie”.
W kręgu umieściłam niewielką kupkę żywicy, na której położyłam przydymiony kwarc. W
tym miejscu się zatrzymałam i ponownie przeczytałam zaklęcie, zapamiętując słowa i gesty.
Gdy zdecydowałam, że znam je wystarczająco dobrze, podałam książkę Adrianowi, rzucając
mu optymistyczne spojrzenie.

- Życz mi powodzenia – powiedziałam.

- Sama dopomagasz swojemu szczęściu – odpowiedział.

Powstrzymałam się od przewrócenia oczami i skupiłam się na kręgu. Wyrecytowałam

skomplikowaną  inkantację  po  grecku,  w  miarę  mówienia  wskazując  cztery  strony  świata
zgodnie  ze  spisanymi  w  księdze  instrukcjami.  Zadziwiające  jak  szybko  wezbrała  we  mnie
magia,  napełniając  mnie  tą  cudowną  mocą.  Wymówiłam  słowa,  wskazując  na  jałowcowy
krąg. Poczułam jak magia przelewa się ze mnie do kwarcu. Poczekałam, co będzie dalej.

Nic się stało.
Obejrzałam się na Adriana, licząc, że może zauważył coś, co ja przeoczyłam. Tylko

wzruszył ramionami.

- Może coś źle zrobiłaś.

- Działało – upierałam się. – Poczułam magię.

- Może po prostu tego nie widzisz. Zaryzykuję, że zaraz mi się oberwie, ale powinnaś

wiedzieć, jak wspaniale wyglądasz zajmując się tym. Tak pełna wdzięku i… – Nagle
wytrzeszczył oczy. – Yy, Sydney? Ten kamień się kopci.

Spojrzałam na kamień.

- To tylko żywica…

Urwałam – miał rację. Z kwarcu unosił się dym. Obserwowałam zafascynowana i

wtedy kwarc powoli zaczął się topić. Zamiast zmienić się w kałużę, ciecz zaczęła się
formować przybierając kształt czegoś nowego i nieoczekiwanego: krystalicznego smoka.

Był malutki, zmieściłby się w dłoni i błyszczał tak samo jak brązowy kwarc. Bardziej

przypominał wężowate smoki kojarzące się z Chinami, niż tamte skrzydlate z europejskich
legend. Był doskonały w najdrobniejszych szczegółach od włosów w grzywie po łuski.
Wyglądał oszałamiająco.

I się poruszał.

Wrzasnęłam i cofnęłam się, wpadając na Adriana. Objął mnie najmocniej, jak się dało,

ale było oczywiste, że jest równie spanikowany jak ja. Smok otworzył kryształowe powieki i
zamrugał na nas złotymi oczkami. Zaskrzeczał cicho i zaczął iść w naszą stronę, a jego
pazurki skrobały po kamieniach.

- Co to do cholery jest? – zawołał Adrian.

- Wydaje ci się, że niby wiem?

- Ty go wyczarowałaś! Zrób coś.

Już chciałam mu wytknąć, że ponoć miał na mnie uważać, ale musiałam przyznać, że

się nie mylił. Ja to coś przywołałam. Nieważne jak szybko się cofaliśmy, smoczek cały czas
lazł za nami wydając z siebie wysokie piski przypominające skrzypienie paznokci na tablicy.
Złapałam swój telefon, próbując dodzwonić się do pani Terwilliger, ale tu nie było zasięgu.
Rzuciłam się w stronę koca, dorwałam księgę zaklęć i szybko wróciłam do Adriana.

172

Przejrzałam  indeks,  szukając  callistany.  Znalazłam  dwa  trafienia:  Przywołanie  Callistany  i
Odesłanie  Callistany. Można by pomyśleć, że te dwie rzeczy powinny znajdować się blisko
siebie,  ale  gdzie  tam.  Przekartkowałam  księgę  szukając  tego  drugiego  i  znalazłam  krótką,
rzeczową instrukcję: „Kiedy już twoja callistana zostanie nakarmiona i wypocznie, przyzywać
ją możesz i odsyłać wedle woli przez rok i jeden dzień”. Dołączono do tego krótką inkantację.

Spojrzałam na Adriana.

- Pisze, że mamy go nakarmić.

- A zamknie się wtedy? – spytał. Znów otoczył mnie ramionami.

- Szczerze, nie mam pojęcia.

- Może po prosu mu uciekniemy.

Ożyły wszystkie moje instynkty nakazujące mi ukrywać paranormalny świat.

- Nie możemy go tak zostawić. Jakiś turysta mógłby go znaleźć! Musimy dać mu coś

do zjedzenia.

Nie żebym wiedziała, czym go nakarmić. Oby tylko nie miał w menu ludzi i

wampirów.

Twarz Adriana przybrała zdeterminowany wyraz. Wykazując się wielkim męstwem

rzucił się po piknikowy koszyk i udało mu się nawet zgarnąć do niego smoka. Zatrzasnął
pokrywę, co trochę uciszyło pomiaukiwanie, które jednak nie zostało całkiem zagłuszone.

- Wow – skomentowałam. – Męski i odważny.

Adrian ponuro przyglądał się koszykowi.

- Módlmy się, żeby przypadkiem nie ział ogniem. Teraz przynajmniej go

zamknęliśmy. Co teraz?

- Nakarmimy go – zdecydowałam. – Zabierzemy go do „Ciach i różności”.

Nie wiedziałam, czy smoki jedzą ciasta, ale właśnie tam najszybciej mogliśmy zdobyć

coś do zjedzenia. Poza tym byłam dość pewna, że stamtąd da się dodzwonić do cywilizacji.
Adrian zawiózł nas na miejsce, a ja z wszystkich sił ściskałam hałaśliwy koszyk. Iwaszkow
wszedł do „Ciach”, a ja zostałam w samochodzie i spróbowałam zadzwonić do pani
Terwilliger. Trafiłam prosto na pocztę głosową i nawet nie chciało mi się bawić w
uprzejmości. Czy ona ostatnio nigdy nie miała przy sobie telefonu?

- Proszę do mnie natychmiast oddzwonić – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Piski

smoka naprawdę zaczynały mi działać na nerwy.

Adrian wrócił po jakichś dziesięciu minutach niosąc dwie torby. Gapiłam się

oszołomiona, gdy wsiadał do samochodu.

- Wykupiłeś wszystko, co mieli?

- Nie wiedziałem, jaki rodzaj mu posmakuje – zaprotestował.

W torbach zmieściło się pół tuzina porcji różnych ciast. Każde z nich zostało

schludnie opisane.

- Też nie wiem – przyznałam.

Adrian przekopał się przez torby i wyciągnął placek z kokosowym kremem.

- Na miejscu smoka miałbym ochotę właśnie na to.

173

Nie odezwałam się głównie dlatego, że tego twierdzenia nie popierały żadne logiczne

argumenty. Oderwał kawałek ciasta i spojrzał na mnie wyczekująco. Przełknęłam głośno i
otworzyłam koszyk, modląc się, żeby smok nie wylazł i nie zeżarł mi twarzy. Adrian szybko
wrzucił ciasto do środka. Oboje pochyliliśmy się, nerwowo zaglądając do środka.

Początkowo wydawało się, że smok naprawdę wyjdzie po nas, ale nagle zauważył

ciasto.  Kryształowa  istotka  powąchała  placek,  okrążyła  go  kilka  razy  i  w  końcu  zaczęła  go
pochłaniać  malutkimi  gryzami.  Najlepsze  było  to,  że  piski  nareszcie  ustały.  Z  podziwem
obserwowaliśmy,  jak  smoczek  pochłania  trzeci  kawałek  kokosowego  ciasta.  Później  bez
ostrzeżenia przetoczył się brzuszkiem do góry i zaczął chrapać. Adrian i ja siedzieliśmy jak
skamieniali, ale ostatecznie odważyliśmy się spojrzeć na siebie.

- Zdaje się, że miałeś rację, co do smaku – powiedziałam.

- Czy to znaczy, że teraz możemy go odesłać? – spytał. – Może już najadł się i

wypoczął wystarczająco?

Wyciągnęłam księgę zaklęć, sprawdzając zaklęcie.

- Czas się przekonać.

Wyrecytowałam słowa. Z ciała smoka uniósł się dym. Zaczął lśnić i po chwili

patrzyliśmy na nieruchomy dymny kwarc. Po raz kolejny wykazując się wielką odwagą
Adrian podniósł go i przyjrzał się, co nie przeszkadzało mu trzymać go najdalej, jak się dało.
Dzwonek mojego telefonu zaskoczył nas oboje i znów wrzucił kryształ do koszyka.
Spojrzałam na wyświetlacz i zobaczyłam numer pani Terwilliger.

- Kazała mi pani przywołać smoka! – krzyknęłam.

- Z całą pewnością tego nie zrobiłam – oznajmiła. – Callistana to rodzaj demona.

Zamarłam.

- Demon.

- No… raczej pomniejszy i generalnie przyjazny – wyjaśniła. Nie odpowiadałam przez

dłuższą chwilę. – Sydney? Jesteś tam jeszcze?

- Kazała mi pani przywołać demona – powtórzyłam sztywno. – Przecież pani wie, co

myślę o złych paranormalnych istotach. Tyle czasu spędziła pani próbując mnie przekonać, że
nasza magia służy wyższym celom i walce ze złem, a teraz zmusiła mnie pani do przywołania
istoty z piekła rodem.

- Z piekła rodem? – prychnęła. – W żadnym razie. Nic nie wiesz o demonach.

Mówiłam ci na samym początku, pamiętasz? Callistany bywają bardzo pożyteczne.
Ostrzegają przed czarną magią i próbują cię bronić, jeśli ktoś cię atakuje… nie żeby potrafiły
wyrządzić jakieś prawdziwe szkody.

Nie kupowałam tego.

- Skoro są tak pożyteczne, dlaczego pani też sobie takiej nie załatwi?

- No cóż… Na moim poziomie nie potrzebuję pomocy by wyczuć czarna magię. A

poza tym… jeśli wybaczysz mi wyrażenie… callistany to istny wrzód na tyłku. Robią się
irytująco hałaśliwe, jak zgłodnieją. Koty odpowiadają mi o wiele bardziej.

- Tia – powiedziałam. – Tak jakby już się przekonałam, jakie są hałaśliwe.

Nakarmiłam ją ciastem i zmieniłam z powrotem w kamień.

- No widzisz? – Od dawna nie słyszałam u niej tak radosnego tonu. – Tylko popatrz,

174

jaki dobrze ci idzie. Bez względu na to, co jeszcze wyjdzie z tego bagna, w które wpadłyśmy,
jestem zupełnie pewna, że dokonałam słusznego wyboru kierując cię na ścieżkę magii.

Byłam zbyt skołowana, żeby docenić komplement.

- I co mam teraz zrobić?

- Zniknie sama po roku i jednym dniu. W tym czasie możesz ją wzywać, kiedy

będziesz jej potrzebować. Spróbuj ją wytresować. No i oczywiście musisz ją karmić.
Cokolwiek zrobisz, będzie wobec ciebie lojalna. Przywiązuje się do pierwszej osoby, którą
zobaczy i musi spędzać z tobą czas… Sydney? Jesteś tam?

Znów zamilkłam.

- Do pierwszej osoby, którą zobaczy? – wydusiłam w końcu. – Nie do

przyzywającego?

- Cóż, zazwyczaj to jedna i ta sama osoba.

Zerknęłam na Adriana, który jadł jagodowe ciasto słuchając mojej połowy

konwersacji.

- A co jeśli po otworzeniu oczu zobaczyła dwie osoby? Byłam z Adrianem, gdy ją

przywołałam.

Ucichła na chwilę.

- Tak? Hmm, no cóż. Chyba powinnam cię uprzedzić przed rzuceniem zaklęcia.

Niedopowiedzenie stulecia.

- Powinna mnie pani uprzedzić o wielu rzeczach nim rzuciłam to zaklęcie! Jakie to ma

właściwe znaczenie, że smok… demon, czy cokolwiek to jest… zobaczył nas dwoje?
Przywiązał się do mnie i do Adriana?

- Spójrz na to w ten sposób – powiedziała pani Terwilliger po chwili namysłu. –

Callistana uważa teraz waszą dwójeczkę za swoich rodziców.

175

W ŻADEN SPOSÓB NIE MOGŁAM PRZEWIDZIEĆ, że dzisiejsza wycieczka

skończy się dla mnie przyjęciem kurateli nad miniaturowym smokiem. (Nie zamierzałam
nazywać go demonem). Jak się okazało, Adrian udowodnił, że wcale nie zalicza się do
szczególnie oddanych „ojców”.

- Możesz go wziąć – poinformował mnie, gdy wróciliśmy do Amberwood. – Mnie w

zupełności wystarczą weekendowe wizyty.

- Nie masz nic do roboty, a zresztą weekend jest już za dwa dni – zaprotestowałam. –

Poza tym nawet nie wiesz, czy to jest „on”.

- Cóż, on chyba nie ma nic przeciwko, a poza tym nie zamierzam mu zaglądać pod

ogon, żeby sprawdzić. – Adrian włożył kwarc do koszyka i zamknął pokrywę, nim mi go
przekazał. – Nie musisz go znowu przywoływać, wiesz.

Wzięłam koszyk i otworzyłam drzwiczki samochodu.

- Wiem. Ale mam wyrzuty sumienia, że tak go przetrzymuję jako kamień.

Pani Terwilliger powiedziała mi, że lepiej dla niego, jeśli od czasu do czasu pozwolę

mu pohasać.

- No widzisz? Już ci się odezwał instynkt macierzyński. Dobrze ci idzie, Sage. –

Adrian uśmiechnął się i podał mi torbę z ciastami, ale część zachował dla siebie. – Tylko
popatrz. Nawet nie musisz przełamywać tatuażu. Jeszcze miesiąc temu, kto by pomyślał, że
zostaniesz mamusią malutkiego smoczka?

- Nie wiem. – Trzeba przyznać, że miał punkt. Najprawdopodobniej uciekłabym z

wrzaskiem zostawiając smoka na pustyni. Albo może próbowałabym go egzorcyzmować. –
Na razie go wezmę, ale kiedyś musisz wziąć na siebie odpowiedzialność. Pani Terwilliger
mówiła, że callistana powinna spędzać czas też z tobą. Hmm.

- Co „hmm”?

Pokręciłam głową.

- Tylko myślę o przyszłości. Zastanawiam się, co z nim zrobię, jeśli wyjadę do

Meksyku.

Adrian obdarzył mnie zdziwionym spojrzeniem.

- Wybierasz się do Meksyku?

Dopiero teraz do mnie dotarło, że ten temat jakoś nigdy nie wyskoczył. Adrian

wiedział tylko o wyznaczonej przez Marcusa misji i przełamywaniu tatuażu, a nie o jego
zapieczętowaniu. Nie próbowałam tego ukrywać, ale nagle poczułam się niezręcznie
opowiadając o tym Adrianowi.

- Och. Cóż, Marcus powiedział, że po dopełnieniu tego aktu buntu, przełamiemy

176

żywioły  i  uwolnimy  mnie  spod  kontroli  tatuażu.  Ale  żeby  raz  na  zawsze  unieszkodliwić
kompulsję i zabezpieczyć lilię przed naprawieniem,  trzeba zrobić na niej inny tatuaż… taki
jak  on  ma.  Nazywa  to  zapieczętowaniem.  Niestety  to  wymaga  specjalnych  komponentów,
które  trudno  zdobyć.  Swój  załatwił  w  Meksyku  i  zabiera  tam  część  swojej  Wesołej  Bandy,
żeby też sobie takie zrobili.

- Rozumiem. – Uśmiech Adriana zniknął. – Przyłączysz się do nich?

Wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem. Marcus tego chce.

- Och, nie wątpię.

Zignorowałam jego ton.

- Myślałam o tym… ale to poważny krok. Nie chodzi tylko o tatuaż. Jeśli to zrobię,

nie będzie już powrotu. Raz na zawsze porzuciłabym Alchemików.

- I nas – dodał. – No chyba, że naprawdę pomagasz Jill tylko dlatego, że takie masz

rozkazy.

- Dobrze wiesz, że już tak nie jest. – Tym razem też nie spodobał mi się jego ton. –

Przecież wiesz, że zależy mi na niej i… i na reszcie z was też.

Jego mina pozostała zacięta.

- Ale i tak chcesz uciec z jakimś facetem, którego ledwie znasz.

- To wcale nie tak! Nie uciekamy razem. Wróciłabym! Poza tym ta wyprawa miałaby

ważny cel.

- Plaże i Margarity?

Na moment mnie zatkało. Trafił niepokojąco blisko wcześniejszego żartu Marcusa.

Czyżby Meksyk wszystkim kojarzył się tylko z tym?

- Och, rozumiem – warknęłam. – Byłeś fanem przełamywania tatuażu i samodzielnego

myślenia… ale tylko wtedy, kiedy tobie to odpowiadało, co? Tak samo było z twoim
„kochaniem z dystansu”, dopóki nie trafiła ci się okazja do obmacywania mnie. I całowania.
I… tak dalej.

Adrian rzadko się wściekał i teraz też nie do końca się rozgniewał. Ale definitywnie

udało mi się go wkurzyć.

- Ty poważnie aż do tego stopnia zwodzisz samą siebie, Sydney? Naprawdę potrafisz

sobie wmówić, że nic nie czujesz? I to po tym, co się między nami wydarzyło?

- Nic się między nami nie dzieje – odpowiedziałam automatycznie. – Fizyczne

pożądanie to jeszcze nie oznacza miłości. Akurat ty z wszystkich ludzi powinieneś o tym
wiedzieć najlepiej.

- Auć – skomentował. Jego mina nie zmieniła się ani trochę, ale zauważyłam ból w

jego oczach. Zraniłam go. – Tym się przejmujesz? Moją przeszłością? A może raczej tym, że
jestem ekspertem w pewnych kwestiach a ty nie?

- Nie wątpię, że chciałbyś mnie doedukować. Kolejna dziewczyna odfajkowana na

liście podbojów.

Na dłuższą chwilę odebrało mu mowę, ale w końcu wyprostował jeden palec.

- Po pierwsze: nie mam żadnej listy. – Dodał drugi palec. – Po drugie: gdybym takową

177

posiadał, łatwo mógłbym dopisać do niej cel, który nie byłby tak cholernie frustrujący. –
Prostując trzeci palec, pochylił się ku mnie. – A na dobitkę wiem, że ty wiesz, że nie jesteś
podbojem, więc nie zachowuj się, jakbyś naprawdę tak myślała. Za wiele razem przeszliśmy.
Jesteśmy sobie zbyt bliscy, zbyt mocno połączeni. Nie byłem tak całkiem szalony od ducha,
gdy ci powiedziałem, że jesteś moim płomieniem w ciemnościach. Chronimy się nawzajem
przed naszymi cieniami. Nasze pochodzenie nie ma znaczenia, bo to, co mamy, jest od tego
silniejsze. Kocham cię i wiem, że pod warstwą tej całej logiki, wyrachowania i przesądów też
kryjesz miłość do mnie. Wyjazd do Meksyku i ucieczka przed wszystkimi problemami tego
nie zmienią. Skończysz tylko przerażona i skołowana.

- Już się tak czuję – powiedziałam cicho.

Adrian cofnął się, opierając się o swoje siedzenie. Wyglądał na zmęczonego.

- Cóż, do tej pory to jedyna szczera rzecz, którą powiedziałaś.

Złapałam koszyk i wysiadłam. Bez słowa pognałam w stronę dormitorium ani myśląc

się odwracać z obawy, że zobaczy łzy, które niespodziewanie napłynęły mi do oczu. Nie
byłam tylko pewna, który fragment tej konwersacji zdenerwował mnie najbardziej.

Udało mi się zapanować nad łzami nim dotarłam do pokoju, ale wciąż musiałam się

jeszcze uspokoić. Nawet, gdy już uporządkowałam swoje emocje, nie mogłam pozbyć się
jego słów… „Jesteś moim płomieniem w ciemnościach. Chronimy się nawzajem przed
naszymi cieniami.” Co to właściwie znaczyło?

Dobrze chociaż, że szmuglowanie smoka do pokoju dostarczyło mi zajęcia. Wniosłam

koszyk do środka, mając nadzieję, że demoniczny smok nie kwalifikuje się jako kontrabanda.
Nikt mnie nie zatrzymywał po drodze na górę, co dało mi czas na zastanowienie się, gdzie go
mam trzymać, jeśli znowu go ożywię. Koszyk nie był wystarczająco bezpieczny, a na pewno
nie zamierzałam pozwolić mu na swobodne harce po moim pokoju. Przed drzwiami już
czekała na mnie Jill, a jej bladozielone oczy były rozszerzone z ekscytacji.

- Chcę go zobaczyć – oznajmiła.

Więź działała najmocniej, gdy do głosu dochodziły silne uczucia, a sądząc po minie

Adriana, gdy gonił nas smok, jego emocje wręcz wybijały skalę. Ciekawiło mnie, czy Jill
obserwowała też naszą kłótnię, czy może to jeszcze nie przeszło przez więź. Niewykluczone,
że napięcie między nami stało się normą z jej perspektywy.

- Nie mogę go jeszcze wypuścić – powiedziałam, pozwalając jej wejść do pokoju. –

Muszę go w czymś trzymać. Przydałoby się coś w rodzaju klatki dla ptaka. Może jutro ją
kupię.

Jill zmarszczyła brwi w namyśle i rozpromieniła się.

- Mam pomysł. – Spojrzała na budzik. – Może jeszcze zdążę.

Bez dalszych wyjaśnień wyleciała z pokoju, obiecując tylko, że zaraz wróci. Wciąż

byłam  trochę  roztrzęsiona  po  dzisiejszym  użyciu  magii  i  przez  te  wszystkie  emocje  nie
miałam  jeszcze  czasu  się  ogarnąć.  Usiadłam  przy  biurku  z  księgą  zaklęć  i  zjadłam  resztę
trochę  już  rozmiękłego  kokosowego  ciasta,  wcześniej  starannie  odkroiwszy  część
nadgryzioną  przez  smoka.  Nie  wiedziałam,  czy  callistany  roznoszą  zarazki,  ale  lepiej  nie
ryzykować.

Jill wróciła godzinę później, niosąc prostokątne akwarium z rodzaju takich, w których

trzyma się rybki albo gryzonie.

- Skąd je wytrzasnęłaś? – spytałam przesuwając lampkę na biurku.

178

- Od nauczycielki biologii. Parę tygodni temu zdechła nasza świnka morska i nie

mogła się zdobyć na kupienie nowej.

- Nie spytała, po co go potrzebujesz? – Zbadałam pojemnik i przekonałam się, że jest

czysty. Zdaje się, że ktoś go wyczyścił po smutnym zejściu świnki morskiej. – Nie wolno
nam trzymać zwierzątek.

- Powiedziałam jej, że robię dioramę. Nie pytała o nic więcej. – Jill pośpiesznie

postawiła akwarium na biurku. – Możemy je oddać, gdy załatwisz sobie własne.

Włożyłam do środka kwarc i przykryłam akwarium pokrywą z kosza, dokładając

starań, żeby dobrze się trzymała. Po jakimś czasie Jill ubłagała mnie i wypowiedziałam słowa
przywołania. Pojawiło się trochę dymu  i  kwarc zmienił się w smoka. Dzięki niebiosom nie
zaczął  znowu  się  wydzierać,  co  chyba  znaczyło,  że  jeszcze  nie zgłodniał.  Zaczął  biegać  po
akwarium,  badając  nowy  dom.  W  pewnej  chwili  spróbował  wspiąć  się  po  ściance,  ale  jego
pazurki tylko ześlizgiwały się po szkle.

- Co za ulga – skomentowałam.

Twarz Jill wyrażała czysty zachwyt.

- Myślę, że mu się nudzi. Powinnaś dać mu coś do zabawy.

- Mam dawać zabawki demonowi? Nie wystarczy, że karmię go ciastami?

- On chce do ciebie – upierała się.

Zajrzałam do akwarium i przekonałam się, że callistana rzeczywiście w wpatruje się

we mnie z uwielbieniem. Nawet machała ogonem.

- Nie – powiedziałam stanowczo. – To nie jest kreskówka Disneya, więc nie

zostaniesz moim uroczym pomocnikiem. Nigdzie stąd nie wychodzisz.

Urwałam kawałek jagodowego ciasta i włożyłam do pojemnika na wypadek, gdyby

naszła go ochota na przekąskę o północy. Ani myślałam ryzykować pobudki o jakiejś
pogańskiej godzinie. Po chwili namysłu dodałam jeszcze piłeczkę i szalik.

- Proszę bardzo – zwróciłam się do Jill. – Jedzenie, zabawka i spanie. Zadowolona?

Callistana chyba się ucieszyła. Kilka razy pchnęła piłkę i ułożyła się w gniazdku, które

dla niej zrobiłam z szalika. Wyglądała na mniej więcej zadowoloną i tylko cały czas mnie
obserwowała.

- Ojej – powiedziała Jill. – Tylko zobacz jaki jest słodki. Jak go nazwiesz?

Jakbym potrzebowała kolejnego zmartwienia.

- Jego „ojciec” może go nazwać. Ja wciąż kombinuję jak ochrzcić Mustanga.

Jill jeszcze przez jakiś czas rozpływała się nad smokiem, ale w końcu poszła do siebie.

Zaczęłam się przygotowywać do snu, nie spuszczając oka z callistany. Nie zachowywała się
agresywnie, więc udało mi się pogrążyć w niespokojnym śnie. Bez ustanku wyobrażałam
sobie, że się wydostanie i wlezie mi się do łóżka. Oczywiście jak zwykle bałam się, że
Weronika dosięgnie mnie we śnie.

W końcu zasnęłam głęboko i wtedy Adrian wciągnął mnie w sen ducha. Szczerze

mówiąc po naszej wcześniejszej kłótni nie spodziewałam się go dzisiaj zobaczyć, co mnie
smuciło. Wokół nas pojawiła się weselna sala, ale obraz falował i momentami zanikał.

- Myślałam, że się nie pojawisz – powiedziałam do niego.

Tej nocy nie mieliśmy na sobie strojów ze ślubu. Był ubrany tak samo, jak wcześniej,

179

czyli w dżinsy i koszulkę AYE, które teraz wyglądały na trochę przymięte. Dotarło do mnie,
że właśnie to ma na sobie w rzeczywistości.

- Myślałaś, że cię porzucę na pastwę Weroniki?

- Nie – przyznałam. – Co się dzieje z salą?

Wyglądał na nieco zawstydzonego.

- Moja kontrola nie jest taka, jak powinna być.

Nie zrozumiałam… początkowo.

- Jesteś pijany.

- Wypiłem tylko trochę – poprawił, opierając się o jeden ze stołów. – Gdybym

naprawdę się nawalił, to wcale by mnie tu nie było. Wierz mi, po czterech Białych Ruskach i
tak nie jest jeszcze najgorzej.

- Białym czym? – Prawie usiadłam, ale bałam się, że krzesło mogłoby się pode mną

zdematerializować.

- Taki drink – wyjaśnił. – Kto by pomyślał, że polubię coś o takiej nazwie… no wiesz,

biorąc pod uwagę moje osobiste doświadczenia z Ruskimi. Ale są zaskakująco pyszne. Drinki
nie prawdziwi Rosjanie. Wymyślili też Kahluę. Myślę, że właśnie na ten drink czekałaś całe
życie.

- Kahlua wcale nie smakuje jak kawa – zaprotestowałam. – Nawet mnie nie przekonuj.

Byłam szalenie ciekawa dlaczego pił. Czasem robił to, aby stłumić ducha, ale rzecz w

tym, że tej nocy chciał mieć dostęp do swojej magii. Inna sprawa, że zwykle nawet nie
potrzebował okazji do picia. Gdzieś głęboko na dnie umysłu kołatała mi się myśl, że to może
nasza kłótnia go do tego doprowadziła. Sama nie wiedziałam, czy powinnam się irytować,
czy mieć wyrzuty sumienia.

- Musiałem przyjść przeprosić – oznajmił. Usiadł, najwyraźniej nie podzielając moich

lęków dotyczących krzeseł.

Przez jedno – przerażające z niewiadomych przyczyn – uderzenie serca, myślałam, że

odwoła to, co mówił o tym, że jestem jego płomieniem w ciemności. Zamiast tego
powiedział:

- Zrozumiem, jeśli musisz wybrać się do Meksyku, żeby zakończyć proces. Nie

powinienem cię za to krytykować albo nawet sugerować, że mam coś do powiedzenia w tej
kwestii. Jedną z najwspanialszych twoich zalet jest to, że ostatecznie zawsze podejmujesz
dobre decyzje. O sobie już nie mogę tego samego powiedzieć. Cokolwiek postanowisz…
masz moje wsparcie.

Wróciły te irytujące łzy i musiałam zamrugać, żeby się ich pozbyć.

- Dziękuję. To bardzo wiele dla mnie znaczy… i tak prawdę mówiąc wciąż nie mam

pojęcia, co robić. Wiem, że Marcus boi się, że w końcu wpadnę w kłopoty i znów przejmą
nade mnie kontrolę. Z drugiej strony, pozostanie wśród Alchemików daje mi większe
możliwości, a poza tym… nie chcę zostawiać ciebie. To znaczy was.

Uśmiech rozjaśnił jego twarz. Płomień w ciemnościach.

- Cóż… „my” bardzo się z tego cieszymy. Och, a poza tym z miłą chęcią zaopiekuję

się tym naszym dzieciaczkiem, czyli kochanym, malutkim smoczkiem, gdy będziesz w St.
Louis.

180

Też się uśmiechnęłam.

- Wolisz kamień, czy jego prawdziwą formę?

- Jeszcze nie zdecydowałam. Co teraz porabia?

- Zamknęłam go w akwarium. Chyba się obudzę, jeśli wpakuje mi się do łóżka, więc

śmiało mogę powiedzieć, że śpi. – Przynajmniej taką miałam nadzieję.

- Cóż, myślę, że wpakowanie ci się do łóżka byłoby… – Adrian powstrzymał się od

dalszego komentarza. Zamiast tego wskazał na stół, na którym pojawiła się plansza do
monopolu. – Zagramy?

Podeszłam, przyglądając się planszy. Wyglądało na to, że ona także ucierpiała na

skutek jego picia, bo połowa ulic pozostała bezimienna. Te, które przetrwały, miały dość
niekonwencjonalne nazwy jak na przykład „Grobla Castila” i „Zaułek Podlotka”.

- Plansza jest ciut niekompletna – zauważyłam dyplomatycznie.

Adrian nie przejął się tym.

- To chyba zwiększa twoje szanse.

Nie mogłam się oprzeć i zajęłam pozycję na jednym z krzeseł. Uśmiechnęłam się do

niego i zaczęłam liczyć pieniądze, cała szczęśliwa, że wszystko na świecie znów było jak
powinno (przynajmniej na nasze standardy).

Nie wiem dlaczego tak mi się to kojarzy, ale od razu pomyślało mi się „Latarnia Podlotka” albo „Róg

Podlotka”… Ech, źle ze mną xD

181

JAKIMŚ SPOSOBEM ZNÓW PRZEGRAŁAM.
Przy założeniu, że Adrian potrafił liczyć w myślach, mogłabym przysiąc, że

wykorzystuje swoje moce i wpływa na kostkę. Bardziej prawdopodobne było, że odziedziczył
jakieś niewytłumaczalne zdolności  do monopolu, których nie ogarniałam  – albo  zwyczajnie
miał  mnóstwo  szczęścia.  Jakby  nie  było,  nieźle  się  bawiłam  i  bez  porównania  wolałam
przegrywać z nim niż zmagać się z Weroniką przeprowadzającą inwazję na moje sny. Przez
kilka  następnych  dni  wciąż  odwiedzał  moje  sny  i  chociaż  mój  strach  przed  nią  nigdy
całkowicie nie zniknął, przynajmniej nie myślałam o niej cały czas. Ten honor przypadł mojej
weekendowej  wyprawie  do  St.  Louis,  do  której  czas  zleciał  szybciej  niż  się  to  wydawało
możliwe.

W samolocie w pełni uzmysłowiłam sobie powagę tego przedsięwzięcia. Nie było już

odwrotu. W bezpiecznym Palm Springs potrafiłam się z tym zmierzyć na spokojnie, gdy St.
Louis wydawało się tak odległe. Teraz moje zadanie prezentowało się coraz bardziej
zniechęcająco i wręcz szalenie. I niebezpiecznie. Każdy, najdrobniejszy element mojej misji
groził mi poważnymi opałami. Okłamywanie Stanton. Włamywanie się na ściśle tajne
serwery. Nawet uwodzenie Iana w celu zdobycia informacji spotkałoby się z reperkusjami.

I bądźmy poważni, niby za kogo się uważałam, wierząc, że potrafię oczarować go i

wydobyć z niego tajemnice? Nie przypominałam Rose albo Julii, które potrafiły sprawić, że
faceci jedli im z ręki. Ja dla odmiany zachowywałam się niezręcznie w towarzystwie i byłam
totalnie nieudolna w romansach. Może Ian mnie lubił, ale to jeszcze nie znaczyło, że mam
nad nim jakąś magiczną moc. Oczywiście, jeśli zawiodę już w początkowej, uwzględniającej
go fazie, mogę przestać się martwić o dalszą część zadania.

Każdy etap tej misji był przytłaczający i gdy tak siedziałam, patrząc przez okno

samolotu na zbliżające się St. Louis, mój strach rósł coraz bardziej. Dłonie tak mi się pociły,
że nie mogłam utrzymać książki. Nic nie chciało mi przejść przez gardło nie ze względu na
moją obsesję na punkcie kalorii tylko dlatego, że zwyczajnie mnie mdliło.

Nie mogłam zdecydować, czy zatrzymać się w hotelu, czy w samej placówce, która

zapewniała nocleg odwiedzającym Alchemikom. Ostatecznie wybrałam to pierwsze – im
mniej czasu spędzę pod czujnym okiem moich władców tym lepiej.

Dzięki temu nie musiałam też przejmować się tym, że mój strój przyciągnie czyjąś

uwagę. Nie do końca zdałam się na sugestie Adriana, ale kupiona na tą okazję sukienka trochę
się różniła od mojej zwykłej biznesowej garderoby. No dobrze, była całkiem wystrzałowa.
Wśród skromnie ubranych w stonowane kolory Alchemików wyróżniałabym się jak neon. A
jednak, gdy przed kolacją spotkałam się z Ianem w lobby hotelu, wiedziałam, że dokonałam
słusznego wyboru.

- Wow – westchnął, patrząc na mnie wielkimi oczami. – Wyglądasz niesamowicie.

182

Najwyraźniej jego zmysły Alchemika nie zostały obrażone przez mój strój. Miałam na

sobie  dopasowaną  sukienkę,  sięgającą  połowy  uda,  bez  pleców  i  z  niepokojąco  głębokim
dekoltem  w  kształcie  V,  który  uwypuklał  moje  atuty  bardziej  niż  sądziłam,  że  to  możliwe.
Wszelkie  pozory  przyzwoitości  dawane  przez  długie  rękawy  ginęły  marnie  w  zestawieniu  z
tym,  z  czego  wykonano  sukienkę:  spodnią  warstwę  stanowił  beżowy  materiał,  a  na  nim
znajdowała się czarna koronka. To stwarzało pozory, że mam na sobie tylko tą koronkę i nic
poza  tym.  Sprzedawczyni  zapewniła  mnie,  że  sukienka  ma  być  tak  obcisła  (pierwszy  raz  w
życiu  zasugerowałam  większy  rozmiar)  i  potrzebuję  butów  na  przynajmniej  czterocalowym
obcasie, żeby całość odpowiednio się prezentowała. Przy pomocy kilku wsuwek udało mi się
nawet upiąć włosy w kok, co było niezłym wyczynem przy stylu w jakim były obcięte.

Idąc przez lobby czułam się nieco nieswojo, ale nikt nie rzucał mi zgorszonych

spojrzeń.  Jeśli  już,  to  patrzyli  z  podziwem.  Ten  hotel  zaliczał  się  do  dość  szykownych  i
kręciło  się  po  nim  wiele  wystrojonych  kobiet.  Nie  było  we  mnie  nic  skandalicznego  ani
niezwykłego.  „Poradzisz  sobie,  Sydney.”  Przecież  paradowanie  w  eksponującej  to  i  owo
kiecce nie jest nawet w przybliżeniu równie trudne, jak włamanie się na serwer, prawda?

Prawda?

Uśmiechnęłam się podchodząc do Iana i objęłam go szybko, co było dość dziwne ze

względu na to kim był i ponieważ czułam się naga w tej sukience. Odstawianie femme fatale
okazało się trudniejsze niż mi się wydawało.

- Dobrze znowu cię zobaczyć – powiedziałam. – Wiem, że takie pojawienie się prawie

bez uprzedzenia musi oznaczać niedogodności dla ciebie.

Ian potrząsnął głową tak gwałtownie, że prawie spodziewałam się, że usłyszę

grzechotanie.

- N-nie. To żaden problem.

Miał już swoją okazję do podziwiania widoków, więc włożyłam czarny płaszcz

średniej długości i wskazałam na wyjście.

- To co, czas zmierzyć się z żywiołem?

Pognał przodem i otworzył dla mnie drzwi. Wokół wirowały płatki śniegu opadając na

mój płaszcz i włosy. Oddech unosił się w postaci obłoczków pary, a mnie przypomniała się
przeprawa przez pole z Adrianem. Do głowy by mi wtedy nie przyszło, że poszukiwanie
Marcusa doprowadzi mnie do załatwiania dla niego różnych spraw w obcisłej kiecce.

Ian zaparkował na przednim podjeździe hotelu. Jeździł białą Toyotą Corollą, która po

prostu  nie  mogła  być  ani  trochę  nudniejsza.  Na  lusterku  wstecznym  wisiał  odświeżacz
powietrza  w  kształcie  drzewka,  ale  zamiast  zwykłego  sosnowego  aromatu,  niewielki  napis
głosił,  że  to  ma  być  „Zapach  nowego  samochodu”.  Co  znaczyło,  że  kojarzył  się  głównie  z
plastikiem. Robiłam, co mogłam, próbując zachować dzielną minę. Po tym wszystkim Marcus
naprawdę będzie mi coś winien.

- Zarezerwowałem nam miejsca w naprawdę dobrej restauracji z owocami morza –

poinformował mnie. – Jest blisko placówki, więc później możemy wybrać się prosto na mszę.

- Brzmi świetnie – zapewniłam. Jeszcze nigdy nie jadłam owoców morza w restauracji

w stanie położonym w środku kontynentu.

Restauracja nosiła nazwę „Świeży połów”, co wcale nie poprawiło mojej opinii o niej.

Mimo to musiałam jej przyznać punkty za próby stworzenia romantycznej atmosfery.
Większość światła pochodziła ze świec, a pianista w rogu grał wpadające w ucho kawałki.
Miejsca przy stolikach zajmowali dobrze ubrani ludzie, śmiejący się i gawędzący nad winem i

183

koktajlami z krewetek

. Hostessa wskazała nam narożny stolik okryty ciemnoczerwonym

obrusem i udekorowany zielonymi orchideami. Jeszcze nigdy nie widziałam tych kwiatów z
bliska i ujęły mnie swoim egzotyzmem i delikatnością. Szkoda tylko, że byłam tu z Ianem a
nie kimś innym…

Miałam pewne opory przed ściągnięciem płaszcza. Bez niego czułam się obnażona i

musiałam  sobie  przypominać  konsekwencje  współpracy  Alchemików  z  Wojownikami.  Gdy
tylko  odsłoniłam  sukienkę  w  jej  pełnym  powalającym  uroku,  miałam  satysfakcję  zobaczyć,
jak  Ian  znów  całkowicie  głupieje.  Przypomniałam  sobie  radę  Adriana  na  temat  pewności
siebie,  więc  uśmiechnęłam  się  przewrotnie,  usiłując  wywrzeć  wrażenie,  że  wyświadczam
Ianowi  wielką  łaskę  zaszczycając  go  swoją  obecnością.  Ku  mojemu  kompletnemu  i
całkowitemu  zdumieniu  wyglądało  na  to,  że  to  działa.  Pozwoliłam  sobie  nawet  na
niebezpieczną myśl: może to nie sukienka miała taką moc.

Może to byłam ja.
Otworzyłam menu i zaczęłam szukać czegoś w rodzaju wołowiny albo kurczaka.

- Co polecasz?

- Mają tu wspaniałe mahi mahi – powiedział. – Przyrządza się je z miecznika.

Podszedł kelner, więc zamówiłam sałatkę z kurczaka Caesara. Doszłam do wniosku,

że w niej zwyczajnie nie da się nic zepsuć.

Czekając, zostaliśmy sami i nie mieliśmy do roboty nic poza gadką-szmatką. Ian

podjął pałeczkę.

- Zakładam, że dalej nie możesz mi powiedzieć, gdzie pracujesz, prawda?

- Obawiam się, że nie. Wiesz, jak jest. – Wylałam na pieczony na zakwasie paluszek

jakąś połowę łyżki stołowej masła. Nie chciałam za bardzo szaleć, ale mogłam sobie trochę
podogadzać, skoro i tak zamówiłam sałatkę. – Zdradzę, że działam w terenie, ale to wszystko.

Ian oderwał oczy od mojego dekoltu i utkwił spojrzenie w płomieniu świecy.

- Wiesz, tęsknię za pracą w terenie.

- Kiedyś też miałeś przydział w terenie, prawda? Co się stało?

Ostatnio niewiele o tym myślało, ale gdy Ian towarzyszył Stanton i mnie na Dworze

Morojów, został ściągnięty ze swojego stanowiska. Jeśli się nie myliłam, miał przydział
gdzieś na południu, na Florydzie albo w Georgii.

- To się stało, że Moroje nas uwięzili. – Przeniósł na mnie spojrzenie i zaskoczyła

mnie jego zawziętość. – Kiepsko sobie z tym poradziłem.

- Cóż, wszyscy mieliśmy z tym problemy.

Pokręcił głową.

- Nie, nie. Ja naprawdę źle to zniosłem. Powiedzmy, że puściły mi hamulce. Później

wysłali mnie na trening z zakresu radzenia sobie z gniewem.

Prawie puściłam paluszek. Tego się nie spodziewałam. Gdyby kazali mi sporządzić

listę dziesięciu osób mających problemy z panowaniem nad gniewem, Ian nie
zakwalifikowałby się nawet na samym dole… Za to mój ojciec dostałby jedno z pierwszych
miejsc.

Shrimp cocktails – naprawdę nie wiem, co mam o tym myśleć x|

184

- Jak… jak długo tam byłeś? – wyjąkałam.

- Dwa tygodnie i mnie puścili.

Musiałam przyznać, że nie wiedziałam w jakiej furii musiał być, żeby wylądować na

tym treningu, ale zastanowiło mnie, że wystarczyły tylko dwa tygodnie i uznali go za
zdolnego do dalszej pracy. Tymczasem Keith, który kombinował, jak wykorzystać Moroja do
robienia kasy, wegetował w reedukacji przez dwa miesiące – albo nawet więcej, bo nie
miałam o nim żadnych informacji.

- Nie pozwolili mi pracować w terenie – dodał Ian. – Zdecydowali, że przez jakiś czas

powinienem trzymać się z daleka od Morojów. I tym sposobem tu utknąłem.

- W archiwach.

- Tak.

- Nie brzmi tak źle – powiedziałam. Nie do końca kłamałam. – Dużo książek.

- Nie daj się zwieść, Sydney. – Zaczął rozrywać razowy paluszek na kawałki. – Jestem

szanownym bibliotekarzem.

Może, ale nie tym się przejmowałam. Martwiło mnie to, co Wade powiedział o tym,

że archiwum znajduje się w zastrzeżonej sekcji, piętro nad pokojem nadzoru, w którym
przechowywano zapisy z monitoringu. Narysował mi mapę każdego piętra, a ja zapamiętałam
położenie oraz najlepsze drogi dojścia i wyjścia.

- Strasznie chciałabym zobaczyć te książki – powiedziałam. – Już sama historia, którą

zawierają jest niesamowita. – Ponownie to nie było do końca kłamstwo. Przechyliłam się w
jego stronę, opierając łokcie na blacie i poczułam ukłucie satysfakcji, gdy zagapił się na mój
wyeksponowany  dekolt.  To  wcale  nie  było  takie  trudne!  Poważnie,  sama  nie  wiedziałam
dlaczego  już  dawno  nie  zaczęłam  wykorzystywać  swoich  „kobiecych  wdzięków”.  Tak
właściwie  do  tej  pory  nie  byłam  nawet  świadoma,  że  takowymi  dysponuję.  –  Oprowadzisz
mnie  po  archiwum?  Wyglądasz  mi  na  mężczyznę,  który  mógłby  zdobyć  dostęp  do…  wielu
miejsc.

Ian zakrztusił się paluszkiem. Rozkaszlał się, spojrzał mi w twarz, później (znowu) na

moją klatkę piersiową i ponownie na twarz.

- Ja… ach, chciałbym, ale ta sekcja jest zamknięta dla zwiedzających… to znaczy

nawet dla Alchemików. Tylko ci ze specjalnymi naukowymi przepustkami mogą tam
wchodzić. Ale, jeśli chcesz, mogę cię oprowadzić po ogólnie dostępnej części placówki.

- Och. Rozumiem. – Spuściłam oczy na talerz, leciutko wydymając usta, ale nic więcej

nie powiedziałam.

Podszedł kelner z naszym jedzeniem, a ja liczyłam, że moje milczenie zmusi Iana do

zastanowienia się nad tym, co go omija. W końcu nie mógł tego już dłużej znieść. Odkaszlnął,
ale może tylko dlatego, że resztki chleba utkwiły mu w gardle.

- Cóż, myślę, że mógłbym… widzisz, problem tkwi tylko z przemyceniem cię na

zastrzeżony poziom. Gdyby udało ci się przejść przez punkt kontrolny, bez problemu
dostałabyś się do archiwum… zwłaszcza w moich godzinach pracy.

- I w żaden sposób nie możesz mi pomóc w ominięciu tego punktu kontrolnego? –

zagruchałam jakby to leżało w zakresie możliwości każdego prawdziwego mężczyzny.

- Nie, albo… może. Mój znajomy tam pracuje. Nie wiem, czy jutro ma dyżur, ale

niewykluczone, że pomoże. Jest mi winien trochę pieniędzy, więc mógłbym użyć tego jako

185

waluty wymiennej. Chyba.

- Och, Ian. – Posłałam mu uśmiech, który miałam nadzieję, że dorównuje tym

Marcusa. – To cudownie. – Przypomniałam sobie instrukcje Adriana. – Będę tak bardzo
wdzięczna, jeśli to dla mnie zrobisz.

Moja reakcja ewidentnie ucieszyła Iana, co sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, czy

Adrian jednak nie miał racji, co do tłumaczenia tego „tak bardzo wdzięczna”.

- Zadzwonię do niego jeszcze dzisiaj po mszy – obiecał Ian. Teraz wyglądał na

zdeterminowanego. – Może uda nam się wszystko załatwić zanim jutro odlecisz.

Nagrodziłam go wsłuchując się w każde jego słowo przez resztę kolacji, jakbym nigdy

nie słyszała nic bardziej fascynującego. Serce mi waliło, gdy ogarnęła mnie świadomość, że
znajduję się krok bliżej wypełnienia zadania Marcusa – krok bliżej potencjalnego
udowodnienia mariażu między bandą morderczych fanatyków a organizacją, której służyłam
całe życie.

Wzięłam małą sałatkę, więc zgodziłam się po kolacji przejrzeć menu z deserami. Ian

zaproponował, że możemy się dzielić, ale według mnie to było trochę zbyt intymne i nawet
nie  wspomnę,  jak  niehigieniczne.  W  tym  układzie  musiałam  sama  zjeść  całe  ciasto
cytrynowe, ale byłam dość pewna, że jeszcze mi dużo brakuje do tych zamierzonych pięciu
funtów.  Adrian  powiedział,  że  wyglądałabym  zdrowiej  po  lekkim  przybraniu  na  wadze  i
dodał  jeszcze,  że  to  poprawiłoby  mi  rozmiar  biustonosza.  Aż  strach  pomyśleć,  jakie  efekty
dałoby to w tej sukience.

Centrum Alchemików w St. Louis mieściło się w wielkim, przemysłowym budynku,

który oficjalnie robił za fabrykę sadzonek. Placówki Morojów – Dwór i akademie – zwykle
udawały uniwersytety. O ironio „mroczne kreatury nocy” żyły sobie wśród pięknych,
pejzażowych ogrodów, a tymczasem tacy „słudzy światłości” jak my czaili się w okropnych
budynkach bez okien.

Mimo to w środku wszystko było nieskazitelne, jasne i uporządkowane. Gdy

weszliśmy, zostaliśmy odnotowani przez recepcjonistę przy głównym biurku i przepuszczeni
razem z resztą tłumu przybyłego na mszę. Wszędzie widziałam złote lilie. Dla wielu z nich to
było radosne rodzinne wyjście i sporo dzieci ciągnęło się za swoimi rodzicami-Alchemikami.
Dziwnie mi się patrzyło na te dzieciaki urodzone w naszej profesji. Zastanawiałam się, co
będą o tym myśleć za dziesięć lat. Czy perspektywa przyjęcia schedy ucieszy je? A może
zaczną mieć wątpliwości?

Centrum miało trzy piętra nad ziemią i pięć pod. Zwykli ludzie z ulicy nie mogliby tu

tak  po  prostu  wejść,  ale  i  tak  zachowywaliśmy  ostrożność  pozostawiając  na  parterze
większość  niewzbudzających  podejrzeń  biur.  Gdy  zmierzaliśmy  korytarzem  w  stronę
audytorium minęliśmy kasę, działy podróży i kantorek konserwatora. We wszystkich biurach
znajdowały  się  przejrzyste  okna  na  korytarz  podtrzymujące  wiodącą  myśl  Alchemików,  że
nie mamy nic do ukrycia.

Z drugiej strony zastrzeżone biura pod ziemią nie były już takrównie otwarte.
Już raz odwiedziłam tą placówkę z okazji treningowego seminarium, które nomen-

omen  odbywało  się  w  tym  samym  audytorium  co  msza.  Mimo  duchowej  atmosfery  tego
wieczoru, sala nieszczególnie przypominała kościół. Ktoś zadał sobie trud przystrojenia ścian
świerkowymi  girlandami  z  czerwonymi  kokardami  i  ustawił  donice  z  gwiazdami
betlejemskimi na scenie. Sala została wyposażona w wypasiony system audio-wideo, a w tym
ogromny  ekran  pokazujący,  co  się  działo  na  podwyższeniu.  Audytorium  zostało  tak
zaprojektowane, że nawet ci siedzący w najodleglejszych kątach mieli dobry widok, więc jak

186

dla mnie ekran był już przesadą.

Znaleźliśmy z Ianem siedzenia gdzieś w połowie audytorium.

- Może zdejmiesz płaszcz? – spytał z nadzieją.

Mowy nie było, żebym odsłoniła moją sukienkę w tym siedlisku bigoterii i sztywnych

kołnierzyków. Poza tym, jeśli zachowam płaszcz, dam Ianowi coś, na co mógł wyczekiwać.
Adrian byłby dumny z moich zdolności do manipulowania płcią przeciwną… i nie mogłam
przestać się zastanawiać, jak on spisałby się w konfrontacji z tą kiecką. Nie dało się ukryć, że
robiłam się zbyt pewna siebie dzięki tej nowej mocy.

- Zimno mi – powiedziałam ciaśniej owijając się płaszczem.

Było to trochę śmieszne, bo światła ze sceny i tłum sprawiły, że w sali już robiło się

duszno, ale zdecydowałam, że ta wymówka przejdzie dzięki mrozowi na zewnątrz.

„Jak na kogoś tak zimnego rozgrzewasz się całkiem szybko.”

- Sydney? Czy to ty?

Zamarłam, zszokowana nie tyle dźwiękiem swojego imienia, co głosem, który je

wypowiedział. Wszędzie bym go rozpoznała. Powoli odwróciłam się od Ina i spojrzałam w
twarz mojego ojca. Stał w przejściu w grubym garniturze i z płatkami śniegu topniejącymi w
jego siwiejących ciemno-blond włosach.

- Część, tato – powiedziałam. I wtedy zobaczyłam, kto stoi obok niego. – Zoe?

Z najwyższym trudem powstrzymałam się przed uściskaniem jej. Nie widziałam się

ani nie rozmawiałam z moją młodszą siostrą od czasu tamtej nocy, kiedy zostałam
wyciągnięta z łóżka i wysłana z misją do Palm Springs. Była święcie przekonana, że
ukradłam jej to zadanie i nie obchodziły jej moje usprawiedliwienia. Właśnie ta misja stanęła
między nami kością niezgody.

Przyglądałam się jej uważnie próbując ustalić, na czym stoimy. Nie patrzyła na mnie z

taką żywiołową nienawiścią jak ostatnio, co było dobrym znakiem. Niestety nie sprawiała też
wrażenia szczególnie przyjaznej i serdecznej. Zachowywała ostrożność, obserwując mnie
czujnie – prawie podejrzliwie. Zauważyłam, że jeszcze nie ma złotej lilii na lewym policzku.

- Nie spodziewałam się ciebie tu spotkać – powiedział mój ojciec.

Ostatnio na dowidzenia powiedział mi, że mam nie przynosić mu wstydu, więc jakoś

mnie nie zdziwiły jego niskie oczekiwania.

- Mamy święta – powiedziałam. Zdobycie się na wymuszony uśmiech sprawiło mi

jeszcze więcej trudności teraz niż wcześniej przy Ianie. – Spotkanie się z resztą wspólnoty jest
ważne w tym okresie. Znasz może Iana Jansena?

Z rozszerzonymi oczami Ian rzucił się uścisnąć dłoń mojemu ojcu. Widać było, że nie

spodziewał się spotkania z rodzicami tak szybko.

- Miło pana poznać.

Mój ojciec przytaknął grobowo patrząc to na mnie to na niego. Jego zdziwienie

wywołane spotkaniem mnie, tylko  się pogłębiło,  gdy zorientował  się, że przyszłam z osobą
towarzyszącą. Zerknęłam na Iana, oceniając, jak musiał wyglądać w oczach kogoś takiego jak
mój  ojciec.  Schludnie  obcięte  włosy,  porządny  obywatel,  Alchemik…  Fakt,  że  Ian  miał
tendencje do zanudzania mnie był nieistotny. Wątpiłam, żeby mój ojciec poświęcał za wiele
namysłu  mojemu  życiu  miłosnemu,  ale  prawdopodobnie  nie  myślał,  że  znajdę  sobie  kogoś
takiego.

187

- Usiądzie pan z nami? – spytał Ian. Musiałam mu przyznać, że szybko przezwyciężył

początkowy szok i teraz zachowywał się jak przystało na odpowiedzialnego zalotnika. – To
byłby dla mnie wielki zaszczyt.

W pierwszej chwili pomyślałam, że tylko próbuje się przypodobać, ale uświadomiłam

sobie, że naprawdę mógł uważać spotkanie z moim ojcem za zaszczyt. Jared Sage może nie
był gwiazdą rocka, ale wśród Alchemików cieszył się wybitną reputacją. Wyglądało na to, że
pochlebstwo do niego trafiło, bo zajął miejsce obok Iana.

- Usiądź przy siostrze – polecił Zoe, wskazując na mnie.

Zoe posłuchała i usiadła, patrząc prosto przed siebie. Dotarło do mnie, że ona też była

podenerwowana. Patrząc na nią w pełni odczuwałam ból tęsknoty. Obie odziedziczyłyśmy po
ojcu takie same brązowe oczy, ale ona wzięła po mamie ciemniejsze włosy, co było dla mnie
powodem  lekkiej  zazdrości.  Zoe  prezentowała  się  też  nieco  poważniej  niż  wtedy,  gdy
widziałam ją po raz ostatni. Miała na sobie ładną, ciemnobrązową kaszmirową sukienkę i ani
jeden niesforny kosmyk nie psuł jej fryzury. Coś w jej wyglądzie mnie martwiło i początkowo
nie mogłam się zorientować o co chodzi, ale wtedy mnie olśniło. Wyglądała na starszą, jak
młoda  dama,  moja  rówieśniczka.  Smucenie  się  z  tego  powodu  było  dość  głupie  –  w  końcu
miała  już  piętnaście  lat  –  ale  w  pewnym  sensie,  żałowałam,  że  nie  może  zostać  małym
dzieciakiem na zawsze.

- Zoe. – Mówiłam cicho, ale nie musiałam się przejmować, że nas podsłuchają. Tata

był zajęty przesłuchiwaniem Iana. – Od dawna chciałam z tobą porozmawiać.

Przytaknęła.

- Wiem. Mama mówiła mi po każdej rozmowie z tobą.

W żaden sposób nie przepraszała za unikanie moich telefonów.

- Przykro mi, że tak się pokomplikowało. Nigdy nie chciałam cię zranić ani zepchnąć

na dalszy plan. Myślałam, że działam dla twojego dobra, ratując cię przed wciągnięciem w to
wszystko.

Zacisnęła usta i w jej oczach pojawił się twardy błysk.

- Nie przeszkadza mi wciągniecie w to. Widzisz, ja tego chcę. Wysłanie w teren w

wieku piętnastu lat to coś wielkiego! Miałabym zapewnioną wybitną karierę. Tata byłby taki
dumny.

Ostrożnie dobierałam słowa, nie chcąc jej urazić w żaden sposób.

- Tak, ale spędzenie kolejnego roku z tatą też byłoby naprawdę… wybitne. Ma tak

wielkie doświadczenie… i wierz mi, przyda ci się wszystko, czego może cię nauczyć. Nawet
jeśli dostaniesz przydział jako szesnastolatka i tak wyprzedzisz całą resztę.

Te słowa przyprawiały mnie o mdłości, ale wydawało się, że Zoe mi uwierzyła. Nie

przejmowałam się tym, że chce stać się częścią sprawy – dobijało mnie, że ewidentnie starała
się tylko po to by zaimponować tacie.

- Może. Dużo się uczę. Chciałabym zdobyć trochę doświadczenia w terenie… nawet

jeśli nie dostałabym własnego posterunku. Tata przekazuje mi tylko teorię. Jeszcze nigdy
nawet nie widziałam Moroja.

- Na pewno szybko to naprawi. – Nie byłam tym wszystkim zachwycona, ale

przynajmniej się do mnie odzywała.

Światła przygasły, co zakończyło naszą rozmowę. Organowa muzyka wypełniła salę i

188

otoczył nas aromat frankincense

. Różne kadzidła i żywice często stosowano przy

uprawianiu magii i w myślach natychmiast wyszukałam odpowiednie ustępy z książki, którą
pieczołowicie skopiowałam. „Frankincense służy do leczenia oparzeń. Bywa używane
również do zaklęć wróżebnych albo oczyszczających…”

Natychmiast przerwałam ten ciąg myśli. Nawet jeśli zachowywałam je tylko dla

siebie, samo myślenie o magii w trakcie mszy Alchemików zakrawało na niezłe bluźnierstwo.
Poruszyłam się niespokojnie, zastanawiając się, co ci wszyscy ludzie pomyśleliby, gdyby
znali prawdę o mnie: praktykowałam magię i całowałam się z wampirem…

Alchemicy nazywali swoich księży hierofantami. Udzielali oni błogosławieństw i

służyli duchową poradą w razie potrzeby. Na co dzień ubierali garnitury, ale na taką okazję
główny hierofanta wystroił się w szaty, które niepokojąco przypominały mi te noszone przez
niektórych Wojowników. To było kolejne przypomnienie naszej wspólnej historii – a
niewykluczone, że i przyszłości. Marcus miał rację. Musiałam rozwiązać tą tajemnicę
zupełnie niezależnie od przełamywania tatuażu.

Uczęszczałam na takie msze przez całe życie i łacińskie modlitwy znałam na pamięć.

Wymawiałam  ich  słowa  wraz  z  całą  resztą  zgromadzenia  i  pilnie  słuchałam,  jak  hierofanta
przypomina cele naszej  misji; jego głos  grzmiał  dzięki systemowi nagłośnienia. Wprawdzie
religia  Alchemików  była  luźno  powiązana  z  chrześcijaństwem,  niewiele  pojawiło  się
wzmianek  o  Bogu,  Jezusie,  czy  nawet  Bożym  Narodzeniu.  Większość  kazania  tyczyła  się
tego, że musimy pomagać chronić ludzkość przed oferowaną przez strzygi pokusą służenia im
w  zamian  za  obietnicę  przeklętej  nieśmiertelności.  Przynajmniej  to  ostrzeżenie  nie  było  ani
trochę przesadzone.

Słyszałam różne rzeczy i nawet widziałam na własne oczy, co się działo z ludźmi,

którzy  zdecydowali  się  służyć  strzygom.  W  nagrodę  obiecywano  im  nieśmiertelność.  Tacy
ludzie pomagali strzygom szerzyć zło i sami stawali się potworami, jeszcze przed przemianą.
Ukrywaliśmy  istnienie  tych  mrocznych  wampirów  dla  dobra  słabych  ludzi,  niezdolnych  do
samodzielnego  obronienia  się.  Zwracałam  szczególną  uwagę  na  to,  co  hierofanta
mimochodem wspomniał o Morojach, jako środku wiodącym do celu, którym było pokonanie
strzyg.  Nie  wyrażał  się  na  ich  temat  szczególnie  ciepło,  ale  przynajmniej  nie  wyzywał  do
zniszczenia także ich i dampirów.

Zgadzałam się z dobrą częścią kazania, ale już nie napełniało mnie takim ogniem jak

kiedyś. A gdy hierofanta zaczął nawijać o służbie, posłuszeństwie i tym, co jest „naturalne”
moje  myśli  zaczęły  wędrować.  Niemal  żałowałam,  że  nie  ma  więcej  mowy  o  Bogu,  jak  na
normalnej  kościelnej  mszy.  W  tym  całym  chaosie  panującym  w  moim  życiu,  naprawdę  nie
miałabym  nic  przeciwko  duchowemu  łączeniu  się  z  jakąś  wyższą  mocą.  Momentami,
słuchając hierofanta zastanawiałam się, czy te wszystkie frazesy, które powtarzał, nie zostały
spreparowane jeszcze w średniowieczu. Nie było w tym nic świętego.

Pod koniec mszy czułam się jak zdrajca. Może żart Adriana wcale nie mijał się z

prawdą: nie potrzebowałam nawet Marcusa do przełamania tatuażu i mojego połączenia z tą
grupą. Patrząc na moich towarzyszy – i wszystkich innych Alchemików na sali – wyraźnie
widziałam, że jestem odosobniona w swoich odczuciach. Wszyscy wyglądali na urzeczonych
kazaniem i oddanych sprawie.

To znów wywołało dziwne skojarzenia z Wojownikami i tą ich fanatyczną wiarą.

„Nie, nie, co by nie mówić o Alchemikach, nie da się nas nazwać bandą pomyleńców.” A

Nazwa pochodzi z średniowiecznej Francji i to słowo oznacza „prawdziwe kadzidło”, „balsamiczny

zapach”. Ma głębokie znaczenie jako święty Namaszczający Olej.

189

jednak…  zrozumiałam,  że  to  jest  nieco  bardziej  skomplikowane.  To  nie  tak,  że  Alchemicy
strzelali, a pytania zadawali później albo zmuszali swoich członków do pojedynków ze sobą.
Byliśmy  cywilizowani  i  logiczni,  ale  przejawialiśmy  tendencję  do  wykonywania  rozkazów
bez pytania. To podobieństwo mogło okazać się niebezpieczne.

Zoe i mój ojciec wyszli razem ze mną i Ianem.

- Czyż to nie wspaniałe? – spytała. – Słuchanie tego… cóż, tym bardziej się cieszę, że

tata zdecydował się wychować kolejnego Alchemika w rodzinie. Dobrze jest zwiększyć naszą
liczebność.

Czy właśnie to nim kierowało? A może zwyczajnie nie ufał mi po tym, jak pomogłam

Rose?

Doprowadzało mnie do furii to, że mogłam porozmawiać z Zoe wyłącznie na temat

doktryny Alchemików, ale po kilku miesiącach milczenia nawet to było dobre. Tęskniłam za
naszymi dawnymi rozmowami od serca, chciałam odzyskać tamto połączenie. Traktowała
mnie nieco cieplej, ale gdzieś przepadła niegdysiejsza zażyłość między nami.

- Żałuję, że nie mamy więcej czasu – powiedziałam do niej, zanim się rozstaliśmy na

parkingu. – Tyle chciałabym ci powiedzieć.

Uśmiechnęła się i ten uśmiech miał w sobie serdeczność, która napełniła mnie

nadzieją. Może jeszcze da się zamknąć tą przepaść między nami.

- Ja też. Przepraszam za… cóż, że tak wyszło. Chętnie spędziłabym z tobą więcej

czasu. Ja… tęskniłam za tobą.

To w połączeniu z faktem, że mnie uściskała, sprawiło, że niemal się rozkleiłam.

- Niedługo się spotkamy. Obiecuję.

Ian – wydawało się, że ojciec zaczyna go uważać za przyszłego zięcia – odwiózł mnie

do hotelu i nie mógł przestać nawijać, jak wspaniale było poznać Jareda Sage. Ja dla odmiany
wciąż czułam na sobie objęcia Zoe.

Ian obiecał, że rano się ze mną skontaktuje w sprawie wycieczki do archiwum. Później

– o dziwo  – zamknął oczy i  przysunął  się do mnie. Chwilę mi zajęło zorientowanie się, że
oczekuje  buzi  na  dobranoc.  No  powaga?  I  tak  się  do  tego  zabierał?  Ciekawe,  czy
kiedykolwiek  wcześniej  się  całował?  Nawet  Brayden  wykazał  się  większą  namiętnością.  I
rzecz jasna żaden facet nie mógł się mierzyć z Adrianem.

Nic nie zrobiłam, więc Ian w końcu otworzył oczy. Znów go przytuliłam – tym razem

miałam na sobie płaszcz – i powiedziałam, jak strasznie się cieszę, że poznał mojego tatę. To
mu chyba wystarczyło.

Gdy później zasnęłam, jak co noc w moich snach pojawił się Adrian, żeby mnie

sprawdzić. Naturalnie wypytywał o moją kreację. Ciągle próbował też dowiedzieć się, jak
dokładnie zdobyłam Iana i ewidentnie ubawiły go te drobiazgi, które mu zdradziłam. Jednak
przede wszystkim nie mogłam przestać mówić o Zoe. Wkrótce Adrian dał spokój innym
tematom i tylko słuchał jak o niej nawijam.

- Odezwała się do mnie, Adrianie! – Chodziłam tam i z powrotem po sali, w

podnieceniu zaciskając ręce. – I już się na mnie nie gniewa. Pod koniec nawet cieszyła się ze
spotkania. Masz pojęcie jakie to uczucie? To znaczy, wiem, że nie masz braci ani sióstr, ale
wyobrażasz sobie jak to jest, gdy ktoś, kogo długo nie widziałeś, cieszy się na twój widok?

- Nie wiem, jak to jest – powiedział cicho. – Ale mogę sobie wyobrazić.

190

Chwilowo byłam zbyt pochłonięta własną radością, ale później zastanawiałam się, czy

mówił o swojej matce w więzieniu.

- Dobrze widzieć cię tak szczęśliwą – dodał. – Nie żebyś wyglądała ponuro, ale

ostatnio masz sporo zmartwień.

Nie udało mi się powstrzymać śmiechu i zatrzymałam się.

- Twierdzisz, że złe wiedźmy i kontrwywiad są stresujące?

- E tam. – Podszedł do mnie. – To nam dobrze robi. Ale myślę, że teraz trochę się

prześpię. Chyba przetrwasz dzisiaj beze mnie.

Odwiedzał mnie co noc od koszmaru z Weroniką. Obecnie większość tych wizyt była

krótka, ale wiedziałam, że to i tak kosztuje go dużo wysiłku i ducha.

- Dziękuję. Naprawdę nie wiem, jak mam ci dziękować.

- W ogóle nie musisz mi dziękować, Sage. Powodzenia jutro.

Racja. Miałam wykraść ściśle tajne informacje z pilnie strzeżonej placówki.

- Dzięki – powtórzyłam. Mój dobry humor trochę przygasł, ale nie do końca. –

Nieważne, co się stanie, pogodziłam się z Zoe, a to sprawia, że czuję jakby ta misja już
zakończyła się sukcesem.

- Bo cię nie złapali. – Ujął moją twarz w dłonie i pochylił się ku mnie. – Upewnij się,

że tak już zostanie. Nie chciałbym składać ci sennych wizyt w więzieniu… czy gdzie tam
wysyłają niegrzecznych Alchemików.

- Oj tam, przynajmniej miałabym ciebie do towarzystwa, prawda?

Smętnie pokręcił głową i sen rozpłynął się wokół mnie.

191

NASTĘPNEGO DNIA IAN OBUDZIŁ MNIE dzwoniąc o wyjątkowo pogańskiej

godzinie.  W  pierwszej  chwili  pomyślałam,  że  spróbuje  mnie  przemycić  zanim  pozostali
Alchemicy przyjdą do pracy, ale okazało się, że po prostu chce zjeść ze mną śniadanie przed
akcją.  Biorąc  pod  uwagę  to,  że  załatwił  mi  wejściówkę,  nieszczególnie  mogłam  odmówić.
Oryginalnie  planował  wybrać  się  do  placówki  jeszcze  rano,  ale  przekonałam  go  do
przesunięcia tego do południa. Wiązało się to z dłuższym siedzeniem z nim na śniadaniu, ale
warto było  się poświęcić. Tym  razem  miałam na sobie moje zwykłe spodnie khaki  i  lniany
top,  bo  wieczorowe  sukienki  i  stołówki  średnio  do  siebie  pasowały,  nawet  gdy  się
szpiegowało.  W  ramach  ustępstwa  rozpięłam  dwa  górne  guziki  w  bluzce.  Otwarte
paradowanie w ten sposób po placówce Alchemików zakrawało praktycznie na porno, ale Ian
wydawał się podniecony takim „skandalicznym” zachowaniem.

Niedziela w placówce okazała się o wiele spokojniejsza niż poprzednia noc.

Wprawdzie  Alchemicy  praktycznie  nigdy  nie  mieli  wolnego  od  obowiązków,  ale  większość
centrum  działała  według  zwykłych  biznesowych  godzin  otwarcia  w  weekendy.  W  recepcji
zostałam  przepuszczona  bez  problemów,  ale  zgodnie  z  przewidywaniami  wystąpiło
opóźnienie przy przedostawaniu  się do zastrzeżonej  sekcji, bo pełniący służbę facet  nie był
kolegą winnym Ianowi przysługę. Musieliśmy czekać aż przyjdzie z zaplecza i nawet wtedy
nie  obyło  się  bez  sporej  dawki  podlizywania  się,  żeby  pozwolił  mi  przejść.  Było  chyba
zupełnie  oczywiste  dla  nich  obu,  że  Ian  próbuje  mi  zaimponować  i  w  końcu  kolega  ustąpił
wierząc, że to zupełnie nieszkodliwy drobiazg. Przecież należałam do Alchemików i chciałam
tylko zobaczyć bibliotekę. Co niby mogło pójść nie tak?

Przeszukali mi torebkę i kazali przejść przez wykrywacz metalu. Przygotowałam się

do  rzucenia  dwóch  zaklęć  nie  wymagających  fizycznych  komponentów,  więc  przynajmniej
nie musiałam wyjaśniać, dlaczego wlekę ze sobą kryształy albo zioła. Jedyną kontrabandą był
pandrive  ukryty  w  biustonoszu.  Mogliby  nie  zwrócić  na  niego  większej  uwagi,  gdybym
przenosiła  go  w  torebce,  ale  wolałam  uniknąć  spisania  go.  Łagodnie  rzecz  ujmując,  jeśli
pendrak  wyjdzie  na  skanie,  przyjdzie  mi  się  gęsto  tłumaczyć  dlaczego  go  przemycam.
Zesztywniałam wchodząc pod skaner przygotowując się do ucieczki, lub wykonania jednego
z  manewrów  Wolfa.  Zgodnie  z  oczekiwaniami  pandrive  okazał  się  za  mały  do  wykrycia  i
zostaliśmy przepuszczeni. Jedna przeszkoda głowy, ale to nie pomogło mi  się rozluźnić.

- Przehandlowałeś nasze przejście za te pieniądze, które był ci winien? – spytałam,

gdy z Ianem szliśmy do archiwum.

- Tak. – Zrobił minę. – Chciałem odstąpić mu tylko połowę, ale z nim to wszystko

albo nic.

- Więc ile ta wycieczka cię kosztowała?

- Pięćdziesiąt dolców. Albo było warto – dodał szybko.

Za kolację zapłacił mniej więcej tyle samo. Wyglądało na to, że ten weekend skończy

192

się dość kosztownie dla Iana zwłaszcza, że tak naprawdę to ja zgarniałam wszystkie benefity.
Czułam się trochę winna z tego powodu i bez końca przypominałam sobie, że robię to z
ważnych powodów. Zwróciłabym mu pieniądze, ale coś mi podpowiedziało, że to
zrujnowałoby wszystko, co zwojowałam moimi „kobiecymi wdziękami”.

Archiwum chroniły elektroniczne zamki, które otworzyły się dopiero po

zeskanowaniu  przez  Iana  karty  wstępu.  Weszliśmy  do  środka,  a  ja  prawie  zapomniałam,  że
dostanie  się  tu  było  tylko  przykrywką  dla  większego  planu.  Otaczały  nas  tysiące  książek,
zwojów i dokumentów spisanych na pergaminie. Stare i delikatne eksponaty przechowywano
w  szklanych  gablotach,  wszystkie  starannie  opisane  i  opatrzone  wskazówkami  mówiącymi,
jak skorzystać z elektronicznych kopii na komputerach. Para młodych Alchemików pracowała
przy  stołach  przepisując  stare  księgi  na  laptopy.  Pierwsza  z  nich  wyglądała  na
podekscytowaną  tym  zajęciem,  ale  drugi  sprawiał  wrażenie  znudzonego.  Wydawał  się
zadowolony z atrakcji, jaką dostarczało nasze wejście.

Moja mina musiała wyrażać wystarczający zachwyt, bo gdy odwróciłam się do Iana,

zauważyłam, że obserwuje mnie z dumą.

- Super, co? – Wyglądało na to, że bycie „szacownym bibliotekarzem” nagle nabrało

dla niego uroków. – Chodź za mną.

Nie musiał mi tego dwa razy powtarzać. Zaczęliśmy zagłębiać się w archiwum, które

okazało się o wiele większe niż mi się początkowo wydawało. Alchemicy cenili wiedzę,
czego koronny dowód stanowiła ta kolekcja gromadzona od stuleci. Snułam się wzdłuż półek,
chcąc przeczytać każdy tytuł. Zapisano je w różnych językach i dotyczyły każdego
możliwego tematu: chemii, historii, mitologii, zjawisk paranormalnych… w głowie mi się od
tego kręciło.

- Jak to wszystko organizujecie? – spytałam. – Jak można coś znaleźć?

Ian wskazał na przypięte do półek niewielkie tabliczki, których do tej pory nie

zauważyłam. Wypisano na nich alfanumeryczne oznaczenia, jakich jeszcze nigdy nie
widziałam w żadnym systemie.

- W ten sposób je katalogujemy. A tu masz katalog.

Zaprowadził mnie do dotykowego ekranu wbudowanego w ścianę. Dotknęłam go i

wyświetliło się menu wyboru: AUTOR, PRZEDZIAŁ CZASOWY, TEMATYKA, JĘZYK.
Dotknęłam TEMATYKI i przechodząc od tematu do tematu, nagle uświadomiłam sobie, że
wyszukuję „Magii” w dziale paranormalnym. Uzyskałam listę tytułów, każdy wyposażony we
własny kod w systemie.

Ku własnemu zaskoczeniu znalazłam sporo książek o magii i aż płonęłam z

ciekawości. Czyżby Alchemicy dysponowali jakimiś faktami na temat czarownic? A może to
wszytko były tylko spekulacje? Najprawdopodobniej te książki zawierały wyłącznie
moralitety jak to magia jest zła, niedobra i ludzie nie powinni zajmować się czymś tak
bezbożnym.

- Mogę przejrzeć kilka książek? – spytałam. – Mogłabym tu siedzieć cały dzień, ale

tyle tu historii… w pewien sposób chcę zostać jej częścią. Będę ci tak bardzo wdzięczna.

Naprawdę nie sądziłam, że ten numer zadziała dwa razy, ale jednak się udało.

- Dobrze. – Wskazał niewielkie biuro na tyłach. – Muszę zająć się kilkoma sprawami.

Może spotkamy się tu za godzinę?

Podziękowałam mu serdecznie i skupiłam się na ekranie dotykowym. Rozpaczliwie

chciałam zbadać te książki o magii, ale musiałam pamiętać, co naprawdę mnie tu

193

sprowadziło.  Skoro  już  dostałam  się  do  archiwum,  równie  dobrze  mogłam  przeprowadzić
badania, które pomogłyby naszej sprawie. Przeglądałam menu dopóki nie namierzyłam sekcji
dotyczącej wczesnej historii Alchemików. Liczyłam, że znajdę jakieś odniesienia do łowców
wampirów  ogólnie  albo  nawet  samych  Wojowników,  ale  nie  poszczęściło  mi  się.  W
najlepszym  wypadku  pozostawało  mi  sprawdzić  kody  na  półkach  opisujących  struktury
naszej organizacji. Większość książek była gruba i spisana w archaicznym stylu. Te najstarsze
nawet nie były po angielsku.

Przejrzałam kilka, ale szybko zorientowałam się, że to zadanie wymaga więcej niż

godziny.  W  nowszych  książkach  nie  znalazłam  ani  słowa  o  Wojownikach,  co  mnie  nie
zaskoczyło,  skoro  obecnie  tuszowano  informacje  o  nich.  Doszukałam  się  bardzo  niewielu
wzmianek  o  nich  w  spisach  treści  i  indeksach,  a  nie  miałam  czasu  na  dokładne
przestudiowanie  książek.  Pamiętając  o  mojej  prawdziwej  misji  po  dziesięciu  minutach
odłożyłam księgi i wyruszyłam na poszukiwanie Iana. Wróciło tamto wcześniejsze napięcie i
zaczęłam się pocić.

- Hej, macie tu gdzieś łazienkę?

Modliłam się, żeby nie mieli. Gdy weszliśmy do tej sekcji, zauważyłam łazienkę na

korytarzu. Ten etap mojego planu wymagał wyjścia z archiwum.

- Wzdłuż korytarza, po schodach – powiedział. Jakiś problem w pracy przykuł jego

uwagę i jeśli szczęście mi dopisze, dostarczy mu zajęcia jeszcze na jakiś czas. – Zapukaj, jak
wrócisz. Powiem skrybom, żeby cię wpuścili.

Cały dzień chodziłam z gulą w żołądku, którą próbowałam ignorować. Teraz już nie

miałam wyboru. Nadeszła pora na zbrodnię.

Ochrona Alchemików nie bawiła się w subtelności. Na każdym końcu korytarza

umieszczono kamery. Ich obiektywy skierowano ku sobie, zapewniając pełny i ciągły nadzór.
Łazienki znajdowały się na końcu korytarza niemal dokładnie pod kamerą. Weszłam do
damskiej i upewniłam się, że nie ma w niej innych osób – ani kamer. Dobrze, że Alchemicy
pozwalali na przynajmniej tyle prywatności.

Rzucenie czaru niewidzialności nie było trudne – to wydostanie się stwarzało lekkie

komplikacje. Kamery zostały tak umiejscowione, że prawdopodobnie żadna z nich nie dawała
dobrego podglądu na drzwi, które dodatkowo wtapiały się w ścianę. Otwierały się do środka,
co pozwoliło mi wymknąć się i byłam raczej pewna, że żadna z kamer nie zarejestrowała jak
drzwi  poruszają  się  same  z  siebie.  Pani  Terwilliger  zapewniła  mnie,  że  to  zaklęcie  uchroni
mnie  przed  zarejestrowaniem  na  wideo,  więc  nie  bałam  się,  że  zostanę  zauważona.  Jedyne
ryzyko  sprowadzało  się  do  tego,  że  kamera  nagra,  jak  drzwi  otwierają  się  same  jakby
poruszane przez ducha.

Wiedziałam, że ochrona cały czas obserwuje zapisy z monitoringu, ale było ich zbyt

wiele, by mogli prześledzić każdą klatkę. Jeśli ta kamera nie pokaże żadnego nagłego ruchu
to raczej nikt tego nie zauważy. Jeśli zachowam dyskrecję, nikt nie będzie miał powodu do
dokładnego przeglądania nagrań. A co do działu technicznego… cóż, jeśli wszystko pójdzie
zgodnie z planem ta senna niedziela zrobi się tam nieco ciekawsza.

Przemknęłam przez klatkę schodową uchylając drzwi najdelikatniej jak się dało. Dział

techniczny  miał  nawet  mocniejsze  zabezpieczenia  niż  archiwa,  dzięki  ciężkim,
przemysłowym  drzwiom,  które  otwierały  się  dopiero  po  użyciu  karty  magnetycznej  i
wpisaniu kodu. Nie miałam żadnych złudzeń, co do samodzielnego złamania tego. Podobnie
jak  całokształt  tej  misji,  wejście  do  biura  ochrony  wymagało  połączenia  logiki  i  szczęścia.
Gdy  chodziło  o  Alchemików  mogłam  śmiało  liczyć  na  przewidywalność  posunięć.  Znałam

194

ich  grafik  pracy.  Robili  przerwę  na  lunch  w  typowych  godzinach  między  jedenastą  a
trzynastą.  Właśnie  dlatego  przekonałam  Iana  do  wizyty  w  tym  czasie,  kiedy  pracownicy
według  wszelkiego  prawdopodobieństwa  będą  się  przemieszczać  tam  i  z  powrotem.
Dochodziła dwunasta i trzymałam kciuki, żeby niedługo ktoś wychodził.

Jak się okazało – wchodził. Na korytarzu pojawił się pogwizdujący mężczyzna. Gdy

dotarł do drzwi, zapach hamburgerów zdradził, co wybrał na drugie śniadanie. Wstrzymałam
oddech, gdy skanował kartę i wklepywał kod. Zamek szczęknął i facet otworzył drzwi.
Podreptałam za nim i przemknęłam przez drzwi bez przytrzymywania ich albo otwierania
szerzej. Niestety mężczyzna zatrzymał się szybciej niż przewidywałam i otarłam się o niego.
Natychmiast odskoczyłam, a on rozejrzał się zaskoczony.

„Proszę, tylko nie myśl, że jest tu ktoś niewidzialny.” Dotarcie tak daleko i wpadnięcie

teraz byłoby po prostu okropne. Na całe szczęście magiczny kamuflaż jakoś nie należał do
pierwszych skojarzeń, które mogły zakiełkować w głowie Alchemika. Po kilku chwilach
zaskoczenia, wzruszył ramionami i przywitał się z kolegą.

Wade doskonale opisał to biuro. Jedną ścianę pokrywały monitory, wyświetlające

widok z różnych kamer. Para strażników miała oko na monitoring, a pozostali pracowali przy
komputerach. Wade uprzedził mnie też, na jakim stanowisku przechowują pliki, których
potrzebowałam. Podeszłam do niego – uważając, żeby już na nikogo nie wpaść. Przy
komputerze cały czas siedziała jakaś kobieta.

- Powinniśmy wziąć tajskie jedzenie na wynos – powiedziała do jednego z

współpracowników. – Tylko skończę ten raport.

Nie! Właśnie się wybierała na przerwę. Mój plan spali na panewce, jeśli do tego

dopuszczę. Jeśli odejdzie, zablokuje komputer, a wtedy nie zdołam się na niego włamać. Ona
już spóźniała się na swój lunch, więc musiałam działać natychmiast.

W tym biurze też znajdował się monitoring – nawet ci którzy obserwowali, nie byli

wolni od nadzoru. Na szczęście umieszczono tu tylko jedną kamerę. Wybrałam nieobsadzony
komputer z monitorem zwróconym ku niej i stanęłam za nim. Kable i przewody wiły się za
komputerem, w którym spokojnie szumiały wiatraczki. Oparłam dłoń na panelu szybko
oceniając sytuację. Tył komputera znajdował się poza polem widzenia kamery, ale lepiej,
żeby nikt nie zauważył, że coś się święci. Wszyscy wydawali się zajęci. Do dzieła.

Wyczarowałam małą kulę ognia. Trzymałam ją w otwartej dłoni i przysunęłam ją do

panelu. Mimo niewielkiego rozmiaru rozgrzałam ją jak tylko się dało. Nie osiągnęłam błękitu,
ale  już  niewiele  mi  brakowało.  Podziałało  błyskawicznie  i  w  przeciągu  kilku  sekund  kable
oraz panel  zaczęły się topić. Owionął mnie zapach palącego się plastiku i  zaczął  unosić się
dym. Tyle mi wystarczyło. Zgasiłam kulę ognia i w ostatniej chwili uciekłam od komputera.
Teraz  już  wszyscy  się  na  niego  gapili,  a  na  dodatek  rozdzwonił  się  alarm.  Rozległy  się
zaskoczone okrzyki i ktoś głośno domagał się przyniesienia gaśnicy. Wszyscy zerwali się ze
swoich  miejsc  i  podeszli  do  komputera  –  włączając  w  to  kobietę  zajmującą  stanowisko,  do
którego musiałam się dobrać.

Nie było czasu do stracenia. Natychmiast usiadłam w jej fotelu i podłączyłam

pandriva.  Złapałam  mysz  dłonią  w  rękawiczce  i  zaczęłam  się  przedzierać  przez  drzewko
folderów.  W  tym  temacie  Wade  nie  mógł  mi  za  wiele  pomóc  i  mieliśmy  nadzieję,  że
intuicyjnie znajdę, co trzeba. Cały czas miałam pełną świadomość upływu czasu – i tego, że
ktoś  może  zauważyć,  że  mysz  sama  się  porusza.  Nawet  po  ugaszeniu  ognia,  Alchemicy
wisieli  nad  dymiącym  komputerem  rozkminiając,  co  się  właściwie  stało.  Przegrzewanie  się
sprzętu  mieściło  się  w  normie,  w  przeciwieństwie  do  spontanicznego  samozapłonu.  W
dodatku te komputery zawierały informacje o wielkim znaczeniu.

195

Czułam się jakbym miała milion miejsc do sprawdzenia. Zajrzałam do kilku

najprawdopodobniejszych  lokalizacji,  ale  trafiałam  tylko  na  ślepe  zaułki.  Za  każdym  razem
cicho przeklinałam stracony czas. Inni Alchemicy w końcu wrócą do swoich zajęć! Nareszcie,
po stresującej chwili spędzonej na wyszukiwaniu, trafiłam na katalog ze starymi zapisami z
monitoringu.  Zawierał  foldery,  w  których  przechowywano  nagrania  z  wszystkich  kamer  w
budynku – włącznie z tą oznaczoną jako GŁÓWNY PUNKT KONTROLNY. Weszłam tam i
znalazłam  pliki  posortowane  datami.  Wade  powiedział,  że  po  pewnym  czasie  te  zapisy
zostawały archiwizowane, ale dzień, o który mi chodziło, wciąż tu był. Kamery nagrywały z
częstotliwością  jednej  klatki  na  sekundę,  ale  po  pomnożeniu  przed  dwadzieścia  cztery
godziny to dawało ogromny plik – ale i tak mniejszy niż powstały przy ciągłym nagrywaniu.
Nagranie mieściło się na moim pandrivie, więc zaczęłam kopiować.

Mieli tu dużą przepustowość, ale przenosiłam naprawdę wielki plik. Na ekranie

wyświetlił  się  komunikat  mówiący,  że  pozostało  dziesięć  sekund.  Dziesięć  sekund.
Właścicielka  komputera  mogła  wrócić  do  tego  czasu.  Odważyłam  się  znów  zerknąć  na
Alchemików,  ale  okazało  się,  że  wciąż  są  zajęci  rozgryzaniem  tajemnicy.  Kłopot  z
naukowcami takimi jak my tkwił w tym, że problemy techniczne nas fascynowały. W dodatku
żaden  z  nich  nawet  nie  pomyślał,  że  może  istnieć  jakieś  paranormalne  wytłumaczenie.
Wymieniali  się  teoriami  i  zaczęli  rozbierać  stopiony  komputer  na  części.  Kopiowanie
zakończyło się sukcesem i zerwałam się z fotela akurat w chwili, gdy kobieta zaczęła iść w
jego stronę. Nastawiłam się na podjęcie ryzyka, jakim było otwieranie drzwi „przez ducha”,
gdy zajmowali się czymś innym,  ale alarm pożarowy przywołał  innych z korytarza.  Ludzie
wchodzili i wychodzili cały czas, więc z łatwością przytrzymałam drzwi dość długo, żeby się
wymknąć.

Praktycznie pobiegłam do sekcji, w której mieściły się archiwa i musiałam się

uspokoić, gdy wróciłam do łazienki. Cofnęłam czar niewidzialności, czekając aż mój oddech
nieco zwolni. Znów ukryłam pandrive w biustonoszu, a rękawiczki schowałam w torebce.
Przyjrzałam się sobie w lustrze i stwierdziłam, że wyglądam wystarczająco niewinnie by
wrócić do archiwum.

Wpuściła mnie skryba. To była tamta pochłonięta pracą dziewczyna i teraz rzuciła mi

spojrzenie  jasno  mówiące,  że  otwieranie  drzwi  to  czysta  strata  jej  czasu.  Ulżyło  mi,  że  Ian
wciąż  tkwił  zakopany  w  robocie  na  tyłach.  Moja  wyprawa  zajęła  ciut  dłużej  niż  zwykłe
wyjście do łazienki i bałam się, że zacznie się zastanawiać, gdzie zaginęłam. Sprawy mogłyby
przybrać nieprzyjemny obrót, jeśli wysłałby dziewczynę na poszukiwania, bo zwyczajnie nie
było  mnie  w  łazience  i  ponieważ  naprawdę  wkurzyłoby  ją  takie  odrywanie  od  pracy.
Wróciłam  do  działu  z  historią  i  usiadłam  na  podłodze  z  przypadkowo  wybraną  książką,
udając, że czytam. Moje nerwy wciąż szalały i traciłam wątek bez względu na to, jak bardzo
próbowałam  się  opanować.  Alchemicy  nie  mieli  cienia  powodu,  aby  podejrzewać  mnie  o
wzniecenie  ognia.  W  żaden  sposób  nie  powinni  się  domyślić,  że  to  ja  ukradłam  dane.  Nie
mogli mnie z tym wszystkim połączyć.

W wyznaczonym czasie Ian mnie znalazł, a ja udawałam rozczarowanie, że już muszę

iść.  W  rzeczywistości  ledwie  się  powstrzymywałam  przed  wybiegnięciem  z  budynku.
Odwiózł  mnie  na  lotnisko,  nawijając  jak  bardzo  chciałby  znowu  się  ze  mną  spotkać.
Uśmiechałam  się  i  przytakiwałam  w  odpowiednich  chwilach,  ale  przypomniałam  mu,  że
musimy  stawiać  pracę  na  pierwszym  miejscu,  a  mój  przydział  pochłania  wyjątkowo  wiele
czasu. Ewidentnie był tym zawiedziony, ale nie mógł spierać się z tą logiką. Wyższe dobro
Alchemików  zawsze  miało  najwyższy  priorytet.  Dobrze  chociaż,  że  nie  spróbował  mnie
znowu pocałować – ale za to zasugerował, że powinniśmy trochę poskypować. Powiedziałam,
żeby wysłał mi emaila, w duchu przysięgając sobie, że w życiu nie otworzę wiadomości od
niego.

196

Rozluźniłam się dopiero, gdy samolot wystartował, co mocno ograniczyło

Alchemikom możliwości aresztowania mnie. Moja paranoja przypominała mi, że komitet
powitalny mógł na mnie czekać na lotnisku w Palm Springs, ale przynajmniej miałam kilka
godzin spokoju.

Zakładałam, że zwyczajnie dostarczę pandrive Marcusowi i cześć. Ale teraz, gdy już

go miałam, ciekawość zwyciężyła. Musiałam zgłębić tą tajemnicę. Czy Z.J. odwiedzający
Alchemików naprawdę był mistrzem Jamesonem?

Dzierżąc świeżą kawę otworzyłam wideo na laptopie i zaczęłam oglądać.

Nawet przy nagrywaniu jednej klatki na sekundę nagranie ciągnęło się w

nieskończoność. Głównie pokazywało spokojny punkt kontrolny i jedyną atrakcją były
zmiany warty albo wyjścia ochroniarzy na przerwę. Wielu Alchemików wchodziło i
wychodziło, ale w zależności od godziny ruch był duży albo niemal nieistniejący. Raz nawet
pokazał się Ian, idący zacząć swoją zmianę.

Nie doszłam nawet do połowy, gdy samolot zaczął obniżać pułap lotu. Zniechęcona

przygotowałam  się  mentalnie  do  spędzenia  na  tych  nudach  wieczoru  w  dormitorium.  Tam
przynajmniej  mogłam  sobie  zrobić  dobrą  kawę,  która  pomogłaby  mi  jakoś  to  przetrwać.
Kusiło  mnie,  żeby  jutro  zwyczajnie  oddać  plik  Marcusowi  i  niech  on  się  męczy  z
oglądaniem…  ale  ostatecznie  wygrał  uparty  głosik  przekonujący  mnie  do  odkrycia  prawdy
samodzielnie.  Nie  chodziło  wyłącznie  o  ciekawość.  Nie  wierzyłam,  że  Marcus  mógłby  coś
spreparować, ale skoro miałam możliwość przekonać się na własne oczy…

I wtedy on pojawił się na ekranie.
Tym razem nie miał na sobie tych przesadnie ozdobnych szat, ale bez cienia

wątpliwości rozpoznałam staromodną brodę mistrza Jamesona. Był ubrany w zwykły
biznesowy strój i uśmiechał się słuchając czegoś, co mówił mężczyzna przy nim. Nie znałam
go, ale na jego policzku zobaczyłam złotą lilię.

Mistrz Jameson. Z Alchemikami.

Sprawdziły się podejrzenia Marcusa i jego zakonspirowanej Wesołej Bandy. Jakaś

podejrzliwa część mnie chciała wierzyć, że to wszystko zostało ukartowane, że może oni to
podłożyli.  Ale  nie.  Sama  to  wzięłam  prosto  z  serwera  Alchemików.  Niewykluczone,  że
Marcus dysponował innymi podwójnymi agentami wykonującymi jego polecenia, ale nawet
ja miałam trudności z dobraniem się do tego pliku, chociaż pomagałam sobie magią. Zresztą
niby dlaczego Marcus zadawałby sobie tyle trudu tylko po to, żeby mnie do siebie przekonać?
Jeśli  to  był  jakiś  pokręcony  spisek  mający  na  celu  zmuszenie  mnie  do  przyłączenia  się  do
niego,  to  przecież  istniał  milion  prostszych  sposobów  na  osiągniecie  tego  i  łatwiejsze  do
sfałszowania dowody.

Przeczucie podpowiadało mi, że taka jest prawda. Nie zapomniałam o podobieństwach

w naszych rytuałach ani o tym, że Wojownicy chcieli doprowadzić do fuzji naszych
organizacji. Możliwe, że jeszcze nie byli z Alchemikami najlepszymi przyjaciółmi, ale nawet
bez tego, ktoś zgodził się na spotkanie z mistrzem Jamesonem. Pytanie brzmiało: co
wydarzyło się na tym spotkaniu? Czy Alchemik z nagrania odesłał Jamesona z kwitkiem? A
może byli razem nawet w tej chwili?

Niezależnie od okoliczności to stanowiło niezaprzeczalny dowód na komunikację

między Alchemikami i Wojownikami. Stanton zapewniała mnie, że zaledwie mamy ich na
oku i nikt nie planuje wdawać się z nimi w konszachty.

Po raz kolejny zostałam okłamana.

197

CZĘŚĆ MNIE MODLIŁA SIĘ, żeby to wszystko okazało się tylko pomyłką.

Obejrzałam nagranie jeszcze trzy razy, wymyślając coraz bardziej szalone teorie. Może mistrz
Jameson miał bliźniaka, który wcale nie był fanatykiem nienawidzącym wampirów? Nie.
Wideo nie kłamało. To Alchemicy się w tym specjalizowali.

Nie zamierzałam tego ignorować. Nie mogłam czekać. Musiałam rozwiązać ten

problem natychmiast. Albo jeszcze szybciej.

Ledwie mój samolot wylądował, wysłałam Marcusowi SMSa: „Spotkamy się

wieczorem. Tylko bez gierek i uników. DZISIAJ.”

Gdy dotarłam do dormitorium, wciąż nie otrzymałam od niego odpowiedzi. Co on

takiego robił? Znowu czytał „Buszującego w zbożu”? Gdybym wiedziała w jakiej dziurze
tym razem się zamelinował wtargnęłabym tam w tej chwili. Pozostawało mi tylko czekanie,
więc zadzwoniłam do pani Terwilliger, chcąc czymś zająć myśli i zdobyć glejt.

- Nic się nie wydarzyło – zameldowała po odebraniu telefonu. – Dalej tylko

obserwujemy i czekamy… ale twój dodatkowy amulet jest już prawie gotowy.

- Nie po to dzwonię – powiedziałam. – Chciałabym, żeby załatwiła mi pani dzisiaj

wyjściówkę po ciszy nocnej.

Miałam wyrzuty sumienia, że tak ją wykorzystuję do czegoś zupełnie z nią

niezwiązanego, ale musiałam to zrobić.

- Tak? Planujesz złożyć mi niespodziewaną wizytę?

- Yy… nie. Chodzi o coś innego.

Ewidentnie uznała to za zabawne.

- Więc teraz wykorzystujesz moją pomoc do załatwiania spraw osobistych?

- Nie uważa pani, że zasłużyłam? – skontrowałam.

Zaśmiała się – dawno nie słyszałam, żeby to zrobiła. Zgodziła się na moją prośbę i

obiecała od razu zadzwonić do portierni. Ledwie się rozłączyłyśmy, przyszedł oczekiwany
SMS od Marcusa. Zawierał tylko adres jakiegoś miejsca położonego pół godziny jazdy stąd.
Założyłam, że oczekuje mnie teraz, więc złapałam torbę i uderzyłam w trasę.

Biorąc pod uwagę statystykę moich wcześniejszych spotkań z Marcusem nie

zdziwiłabym  się,  gdyby  wysłał  mnie  do  supermarketu  albo  baru  z  karaoke.  Zamiast  tego
znalazłam  się  przed  wypasionym  sklepem  muzycznym  z  rodzaju  takich,  w  których  można
kupić  płyty  gramofonowe.  Na  drzwiach  wisiała  wielka  tabliczka  z  napisem  ZAMKNIĘTE,
której  treść  tylko  podkreślały  ciemne  okna  i  pusty  parking.  Wysiadłam  z  samochodu,
upewniając się, że trafiłam pod właściwy adres i zastanawiając się, czy GPS nie wysłał mnie
w kosmos. Mój wcześniejszy zapał ustąpił miejsca strachowi. Zachowałam się beznadziejnie
lekkomyślnie. Jedna z pierwszych lekcji Wolfa głosiła, żeby unikać niebezpiecznych sytuacji,

198

a jednak tkwiłam tutaj wystawiając się jak na tacy.

I wtedy usłyszałam jak ktoś w cieniu wyszeptał moje imię. Odwróciłam się w stronę

źródła dźwięku i zobaczyłam materializującą się z ciemności Sabrinę, która jak zwykle
dzierżyła broń. Może jeśli pokażę jej gnata w schowku to przekonam ją, że mamy wspólne
hobby.

- Idź na tyły – poleciła. – Zapukaj do drzwi.

Nic więcej nie mówiąc, znów skryła się w cieniach.
Zaplecze budynku wyglądało jak stereotypowe miejsce napaści i zaczęłam się

zastanawiać, czy Sabrina przybędzie mi z odsieczą, jeśli znajdę się w opałach. Zapukałam do
drzwi, praktycznie spodziewając się kabaretu z hasłami w stylu „żyrafy wchodzą do szafy”.
Zamiast tego Marcus otworzył drzwi z już gotowym uśmiechem jakby liczył, że dzięki niemu
mnie zdobędzie. O dziwo, dzisiaj to mnie uspokoiło.

- Hej, piękna. Wejdź.

Minęłam go i znalazłam się na zapleczu sklepu, wypełnionym stołami, półkami i

pudłami z płytami oraz kasetami. Wade i Amelia stali pod ścianą jak swoje lustrzenie odbicia,
z ramionami skrzyżowanymi na piersi.

Marcus zamknął na klucz drzwi za mną.

- Cieszę się, że wróciłaś w jednym kawałku. Sądząc po twoim SMSie… i minie…

znalazłaś coś.

W końcu wyzwoliłam gniew, który mną trząsł odkąd dokonałam mojego odkrycia.

Wyjęłam laptopa z torby, ledwie powstrzymując się przed walnięciem nim o stół.

- Tak! Nie mogę w to uwierzyć. Mieliście rację. Wasza szalona, naciągana teoria się

sprawdziła. Alchemicy kłamali! Albo przynajmniej niektórzy z nich. Nie wiem. U nich prawa
ręka nigdy nie wie, co robi lewa.

Spodziewałam się, że Marcus rzuci jakąś dowcipną uwagę albo chociaż powie „a nie

mówiłem”, ale na jego przystojnej twarzy malowały się zmęczenie i smutek, przypominające
tamtą minę, którą miał na zdjęciu z Clarencem.

- Cholera – zaklął cicho. – A taką miałem nadzieję, że wrócisz tylko z nudnym wideo.

Amelia, idź zmienić Sabrinę. Chcę, żeby to zobaczyła.

Amelia wyglądała na rozczarowaną, że ją odsyłają, ale bez wahania wypełniła rozkaz.

Zanim przyszła Sabrina, znalazłam na wideo właściwą minutę. Zebrali się wokół mnie.

- Gotowi? – spytałam.

Przytaknęli z wypisaną na twarzach mieszanką emocji. Zaraz mieli zobaczyć koronny

dowód potwierdzający ich teorię spiskową. Rzecz w tym, że implikacje były przytłaczające i
wszyscy troje wiedzieli, jak niebezpieczne mogło się okazać to, co zobaczymy.

Włączyłam wideo. Trwało tylko kilka sekund, ale to były niezwykle znaczące

sekundy, gdy na ekranie pojawiła się brodata postać. Usłyszałam, jak Sabrina gwałtownie
wciąga oddech.

- To on. Mistrz Jameson. – Po kolei spojrzała w oczy nam wszystkim. – To naprawdę

placówka Alchemików? On rzeczywiście tam był?

- Tak – potwierdził Wade. – Towarzyszy mu Dale Hawthorne, jeden z dyrektorów.

To przywołało wspomnienia.

199

- Znam to imię. Jest na takiej pozycji jak Stanton, prawda?

- Mniej więcej.

- Czy to w ogóle możliwe, że ona mogłaby nie wiedzieć o takiej wizycie? – spytałam.

– Nawet na jej stanowisku?

- Może – odpowiedział Marcus. – Ale potrzeba jaj do wprowadzenia go tam… i to do

zastrzeżonej sekcji. Nawet jeśli ona nie wie o spotkaniu, śmiało możesz założyć, że pozostali
wiedzą. Gdyby ta schadzka była naprawdę nielegalna, Hawthorne spotkałby się z nim gdzieś
na boku. Oczywiście umieszczenie go na zastrzeżonej liście znaczy, że to też nie jest ogólnie
dostępna informacja.

Więc niewykluczone, że Stanton mnie nie okłamała – przynajmniej w kwestii

współpracy Alchemików z Wojownikami. Na bank skłamała na temat tego, że Alchemicy nie
wiedzą o Marcusie, a przecież znajdował się wysoko na ich liście poszukiwanych. Nawet jeśli
tkwiła w nieświadomości o postępkach mistrza Jamesona, nie zmieniało to faktu, że pozostali
Alchemicy – grube ryby – obracali się w dość niebezpiecznych kręgach. Nie zawsze podobały
mi się ich procedury, ale desperacko pragnęłam wierzyć, że szerzyli dobro na świecie. Może
nawet tak było. A może nie. Sama już nie wiedziałam.

Gdy oderwałam oczy od zatrzymanej klatki z mistrzem Jamesonem, zauważyłam, że

Marcus mnie obserwuje.

- Gotowa? – spytał.

- Do czego?

Podszedł do innego stołu i wrócił z niewielką walizką. Gdy ją otworzył, zauważyłam

małą fiolkę ze srebrnym płynem i strzykawkę.

- Co to… och. – Ogarnęło mnie zrozumienie. – To krew, która przełamie tatuaż.

Przytaknął.

- Usunięcie żywiołów wyzwala reakcję, która zmienia go na srebrny. To wymaga

kilku lat, ale ostatecznie złoto w twojej skórze przemieni się w srebro.

Wszyscy wpatrywali się we mnie oczekująco, a ja cofnęłam się.

- Nie wiem, czy jestem na to gotowa.

- Po co czekać? – spytał Marcus. Wskazał na laptopa. – Sama widziałaś. Wiesz, do

czego są zdolni. Dalej chcesz okłamywać samą siebie? Nie lepiej usunąć sobie klapki z oczu?

- No… tak, ale nie wiem, czy chcę, żeby ktoś jeszcze wstrzykiwał we mnie jakąś

dziwną substancję.

Marcus napełnił srebrną strzykawkę srebrnym płynem.

- Mogę ci zademonstrować na moim tatuażu, jeśli to cię uspokoi. Mnie to nie

zaszkodzi, a ty zobaczysz, że nie ma żadnych okropnych skutków ubocznych.

- Ale nie wiemy na pewno, czy coś mi zrobili – zaprotestowałam. Logicznie

argumentował, ale ten krok wciąż mnie przerażał. Czułam, że dłonie mi się trzęsą. – To może
być strata czasu. Możliwe, że nie wpoili mi żadnej lojalności względem organizacji.

- Nie możesz też tego w wykluczyć – skontrował. – Zawsze umieszczają trochę

lojalności w pierwotnym tatuażu. Nie na tyle, żeby zmienić cię w jakiegoś zniewolonego
robota, ale nawet tyle wystarczy. Nie uważasz, że poczułabyś się lepiej wiedząc, że już nic nie
wpływa na twoje opinie?

200

Nie mogłam oderwać oczu od igły.

- Poczuję się po tym inaczej?

- Nie. Ale możesz podejść do jakiegoś ciecia na ulicy i opowiesz mu o wampirach. –

Nie potrafiłam stwierdzić, czy żartuje, czy mówi poważnie. – No, ale wtedy wyślą cię prosto
do wariatkowa.

Czy byłam na to gotowa? Naprawdę miałam wykonać kolejny krok w kierunku

dołączenia do Wesołej Bandy Marcusa? Przeszłam test – nie mylił się względem jego
przydatności. Ewidentnie ta grupa nie była bezużyteczna. Obserwowali poczynania
Alchemików i Wojowników. Wyglądało na to, że leżało im na sercu dobro Morojów.

Tak, Moroje… a jeszcze konkretniej, Jill. Nie zapomniałam rzuconej mimochodem

uwagi Sabriny o tym, że Wojownicy interesują się zaginioną dziewczyną. O kogo innego
mogło chodzić, jeśli nie o Jill? Czy ten cały Hawthorne miał dostęp do informacji o jej
miejscu pobytu? Czy przekazał je mistrzowi Jamesonowi? I czy ta wiedza mogła narazić na
niebezpieczeństwo tych w bezpośrednim otoczeniu Jill, jak na przykład Adriana?

Nie znałam odpowiedzi na te pytania, ale musiałam je odkryć.

- Dobrze – powiedziałam. – Zrób to.

Marcus nie tracił ani chwili. Chyba bał się, że jeszcze zmienię zdanie –

niewykluczone, że to nie była tak do końca nieuzasadniona obawa. Usiadłam na jednym z
krzeseł i przekrzywiłam głowę na bok, dając mu dostęp do mojego policzka. Wade delikatnie
ujął moją głowę w dłonie.

- Tak na wszelki wypadek, żebyś się nie ruszyła – powiedział przepraszająco.

- Gdzie nauczyłeś się to robić? – spytałam, nim Marcus zaczął.

Skupiony na zadaniu miał poważną minę, ale moje pytanie sprawiło, że się

uśmiechnął.

- Technicznie nie robię ci tatuażu, jeśli to cię niepokoi – odparł. Prawdę mówiąc

niepokoiło mnie wiele rzeczy. – Wszczepiam tego tylko odrobinę… podobnie jak przy
poprawianiu.

- A co z samym procesem? Jak się o nim dowiedziałeś?

Prawdopodobnie powinnam o to spytać jeszcze zanim usiadłam na tym krześle, ale nie

spodziewałam się, że do tego dojdzie tak szybko – i nagle.

- Mój morojski przyjaciel teoretyzował na ten temat. Zgłosiłem się na ochotnika w roli

szczura laboratoryjnego i zadziałało. – Znów skupił się na interesach i ujął pewniej
strzykawkę. – Gotowa?

Wzięłam głęboki oddech, czując się jakbym stała na krawędzi przepaści.
Czas skoczyć.

- Do dzieła.

Poczułam na skórze szereg ukłuć, co bolało mniej więcej tak samo jak poprawianie

tatuażu.  Niezbyt  przyjemne,  ale  nieszczególnie  bolesne.  Prawdę  mówiąc  sam  proces  nie
potrwał  długo,  ale  dla  mnie  ciągnął  się  wiekami.  Cały  czas  pytałam  samą  siebie:  „Co  ty
wyprawiasz?  Co  ty  wyprawiasz?”  Nareszcie  Marcus  cofnął  się  i  przyjrzał  mi  się
błyszczącymi oczami. Sabrina i Wade też się uśmiechnęli.

- I gotowe – oznajmił Marcus. – Witaj w szeregach, Sydney.

201

Wyjęłam z torebki lusterko kompaktowe i obejrzałam tatuaż. Od nakłuwania igłą moja

skóra stała się różowa, ale jeśli ten proces naprawdę przypominał poprawianie, ta sensacja
powinna wkrótce ustąpić. Pomijając to lilia wyglądała na nienaruszoną.

Wewnętrznie też nie zauważyłam żadnej zmiany. Nie czułam potrzeby wtargnięcia do

placówki  Alchemików  z  żądaniami  sprawiedliwości,  czy  coś  w  ten  deseń.  Przyjęcie
wyzwania  Marcusa  i  powiedzenie  obcemu  o  wampirach  wydawało  się  najskuteczniejszym
sposobem  na  sprawienie,  czy  coś  zmieniło  się  w  tatuażu,  ale  na  to  też  jakoś  nie  miałam
ochoty.

- I to wszystko? – spytałam.

- To wszystko – zapewnił Marcus. – Jak go już zapieczętujemy, nie będziesz musiała

się martwić, że…

- Nie zapieczętuję go.

Ich uśmiechy zniknęły.
Marcus wyglądał na skołowanego jakby myślał, że się przesłyszał.

- Musisz. W następny weekend lecimy do Meksyku. Po zapieczętowaniu Alchemicy

już nigdy nie zdołają cię kontrolować.

- Nie zapieczętuję go – powtórzyłam. – I nie wybieram się do Meksyku. – Wskazałam

na  laptop.  –  Sami  widzicie,  ile  udało  mi  się  dowiedzieć!  Jeśli  zostanę  na  moim  posterunku,
wciąż  mogę  zdobywać  nowe  informacje.  Dowiem  się,  co  jeszcze  Alchemicy  i  Wojownicy
wyprawiają  razem.  –  „Dowiem  się,  czy  Jill  znalazła  się  w  niebezpieczeństwie.”  –
Permanentne  oznaczenie  i  stanie  się  banitą  pozbawi  mnie  tych  wszystkich  możliwości.  Od
tego już nie ma odwrotu.

Odniosłam wrażenie, że wszystko niemal zawsze odbywało się po myśli Marcusa i te

nowe okoliczności totalnie wytrąciły go z równowagi. Wade podjął spór.

- Już teraz nie masz odwrotu. Ślad okruszków prowadzi prosto do ciebie. Pomyśl, co

zrobiłaś. Już samo wypytywanie o Marcusa może źle się skończyć. Nawet jeśli nie jesteś
najlepszą psiapsiułą Morojów, Alchemicy i tak wiedzą, że spędzasz z nimi mnóstwo czasu. A
pewnego dnia, ktoś może pokojarzyć fakty i uświadomi sobie, że byłaś w placówce, gdy
skradziono dane.

- Nikt nie wie, że coś zostało skradzione – odparłam szybko.

- Tylko masz taką nadzieję – poprawił Wade. – Te drobiazgi w zupełności wystarczą,

żeby ich zaalarmować. Rób tak dalej i twoja sytuacja tylko się pogorszy. W pewnej chwili
zwrócą na ciebie uwagę i będzie po tobie.

Marcus otrząsnął się już z szoku.

- Dokładnie. Słuchaj, nie powinno być problemu, jeśli chcesz zostać na miejscu

dopóki nie wybierzemy się do Meksyku. Pożegnaj się z tym miejscem, czy co tam chcesz.
Ale później musisz uciec. Nadal będziemy działać z zewnątrz.

- Wy róbcie co chcecie. – Zaczęłam pakować swój laptop. – Ja zamierzam

rozpracować ich od środka.

Marcus złapał mnie za ramię.

- Sama sobie kopiesz dołek, Sydney! – oznajmił twardo. – Przyłapią cię.

Odsunęłam się od niego.

202

- Będę ostrożna.

- Wszyscy popełniają błędy – włączyła się Sabrina, odzywając się po raz pierwszy od

dłuższego czasu.

- Zaryzykuję. – Zarzuciłam torbę na ramię. – No chyba, że zamierzacie powstrzymać

mnie siłą? – Żadne z nich nie odpowiedziało. – W takim razie idę. Nie boję się Alchemików.
Dziękuję za wszystko, co zrobiliście. Naprawdę to doceniam.

- Dziękuję – powiedział w końcu Marcus. Pokręcił głową, widząc, że Wade próbuje

dalej się spierać. – Za zdobycie informacji. Szczerze, nie sądziłem, że ci się uda. Byłem
pewny, że wrócisz bez niczego, ale i tak przełamałbym twój tatuaż. No wiesz, za samą próbę.
Tymczasem ty potwierdziłaś to, czego domyślałem się już wcześniej: jesteś niesamowita.
Naprawdę przydałaby nam się twoja pomoc.

- Cóż, wiesz, jak się ze mną skontaktować.

- A ty wiesz, jak skontaktować się z nami – powiedział. – Zostaniemy tu jeszcze przez

tydzień, na wypadek gdybyś zmieniła zdanie.

Otworzyłam drzwi.

- Nie zmienię. Nie ucieknę.

Gdy wsiadałam do samochodu, Amelia pożegnała się ze mną, zupełnie nieświadoma

faktu,  że  właśnie  sprzeciwiłam  się  jej  ukochanemu  przywódcy.  Jadąc  do  Amberwood  nie
mogłam  się  nadziwić,  jak  wolna  się  czuję  –  i  to  nie  miało  nic  wspólnego  z  tatuażem.  To
poczucie płynęło ze świadomości, że postawiłam się wszystkim – Alchemikom, Wojownikom
i  Wesołej  Bandzie.  Nie  odpowiadałam  przed  nikim,  bez  względu  na  to  za  kogo  się  mieli.
Należałam  tylko  do  siebie  i  podejmowałam  własne  decyzje.  Nie  miałam  w  tym  temacie  za
wiele doświadczenia.

Zamierzałam zrobić coś drastycznego. Nie powiedziałam Marcusowi i spółce, bo

bałam się, że jeszcze naprawdę mnie powstrzymają. Gdy wróciłam do Amberwood, poszłam
prosto do swojego pokoju i zadzwoniłam do Stanton. Odebrała już po pierwszym sygnale, co
wzięłam za znak od opatrzności, że dobrze robię.

- Panno Sage, nie spodziewałam się telefonu od ciebie. Jak ci się podobało na mszy?

- Bardzo – zapewniłam. – Była niezwykle pouczająca, ale nie dlatego dzwonię. Mamy

problem. Wojownicy Światłości szukają Jill.

Nie zamierzałam tracić ani chwili.

- Dlaczego niby mieliby to robić? – Brzmiała na autentycznie zaskoczoną, ale jeśli

jeszcze w coś wierzyłam z całego serca to w nieziemski talent Alchemików do kłamania.

- Bo wiedzą, że jeśli miejsce pobytu Jill przestanie być tajemnicą, Moroje pogrążą się

w chaosie. Na razie wciąż koncentrują się na strzygach, ale raczej nie mają nic przeciwko
sprowokowaniu kłopotów dla Morojów.

- Rozumiem. – Zawsze mnie zastanawiało, czy robiła przerwy w celu zebrania myśli,

czy tylko dla efektu. – A w jaki sposób się tego dowiedziałaś?

- Znam chłopaka, który kiedyś należał do Wojowników. Nadal się przyjaźnimy i ma

wobec nich wątpliwości. Wspomniał, że podsłuchał, jak mówili o zaginionej dziewczynie,
której znalezienie mogłoby sprowokować poważne kłopoty.

Może źle robiłam wciągając w to kłamstwo Treya, ale jakoś wątpiłam, żeby Stanton

miała okazję przesłuchać go w przewidywalnej przyszłości.

203

- I założyłaś, że chodzi o pannę Dragomir?

- No bez przesady! – krzyknęłam. – O kogóż innego mogłoby chodzić? Wie pani coś o

jakiejś innej morojskiej dziewczynie? Oczywiście, że o niej mówili!

- Proszę się uspokoić, panno Sage. – Jej głos był bezbarwny i obojętny. – Nie ma

potrzeby urządzać sceny.

- Ale zachodzi potrzeba podjęcia działań! Jeśli na nią polują, natychmiast musimy ją

zabrać z Palm Springs.

- Nie ma takiej opcji – odparła cierpko. – Umieszczenie jej w obecnej lokalizacji

wymagało wiele planowania.

Nawet przez sekundę nie uwierzyłam w ten argument. Nasza praca w połowie opierała

się na kontroli szkód i dostosowywaniu się do błyskawicznie zmieniającej się sytuacji.

- Doprawdy? Więc planowano też, że znajdą ją psychopatyczni łowcy wampirów?

Stanton zignorowała docinek.

- Dysponujesz jakimikolwiek dowodami, że Wojownicy naprawdę zdobyli konkretne

informacje na jej temat? Czy ten twój przyjaciel dostarczył ci jakichś szczegółów?

- Nie – przyznałam. – Ale i tak musimy coś zrobić.

- Nie jesteś uwzględniona w procesie decyzyjnym. – Jej głos z bezbarwnego zmienił

się w lodowaty. – Ty nie decydujesz, co robimy.

Prawie zaczęłam dalej się wykłócać, ale w porę się powstrzymałam. Ogarnęła mnie

groza. Co ja najlepszego narobiłam? Początkowo zamierzałam nakłonić Stanton do podjęcia
usankcjonowanych działań albo sprowokować ją do przypadkowego zdradzenia się z wiedzą
na temat współpracy z Wojownikami. Wymyśliłam, że wspomnienie o Treyu da mojej historii
solidne oparcie, bo przecież nie mogłam ujawnić prawdziwych przyczyn mojego strachu o
Jill. Tymczasem jakimś sposobem przeszłam od prośby do żądań. Praktycznie nakrzyczałam
na nią wydając jej rozkazy. To nie należało do typowych zachowań Sydney. Takie
postępowanie w ogóle nie mieściło się w normach Alchemików. Co to Wade mówił? „Ślad
okruszków prowadzi prosto do ciebie.”

Czyżby to była zasługa przełamania tatuażu?
Tego już nawet nie dało się nazwać okruszkiem, tylko neonową strzałką. Znalazłam

się na granicy niesubordynacji i nagle wyobraziłam sobie tą listę z ostrzeżeń Marcusa, która
zawierała wszystkie moje podejrzane postępki. Czy to możliwe, że Stanton właśnie
aktualizowała ten spis?

Musiałam to jakoś naprawić, tylko w jaki sposób? Jak u licha mam cofnąć to, co

powiedziałam? W głowie kłębiły mi się spanikowane myśli i chwilę mi zajęło uspokojenie
się, i włączenie logicznego myślenia. Misja. Skup się na misji. Stanton to zrozumie.

- Przepraszam panią – powiedziałam w końcu. „Bądź spokojna i zachowuj się z

szacunkiem.” – Ja tylko… tak bardzo przejmuję się tą misją. Wie pani, spotkałam na mszy
mojego tatę. – Podsuwałam jej fakt, który mogła sprawdzić. – Tamtej nocy, gdy wyjechałam,
na pewno pani zauważyła, jak to wygląda. Jak złe są nasze relacje. Chcę… chcę, żeby był ze
mnie dumny. Jeśli tu zawiodę, on nigdy mi nie wybaczy.

Nie odpowiedziała, a ja tylko się modliłam, żeby to znaczyło, że mnie uważnie

słucha… i wierzy mi.

- Chcę się wykazać. Próbuję wypełnić nasze cele i utrzymać Jill w ukryciu. Ale

204

wystąpiło  tyle  komplikacji,  których  nikt  nie  przewidział…  najpierw  Keith,  a  później
Wojownicy. Po tym wszystkim cały czas mi się wydaje, że coś jej grozi nawet przy Eddiem i
Angeline. To rujnuje moje nerwy. Teraz… – Nie byłam tak zdolną aktorką, żeby ronić łzy, ale
włożyłam  wszystkie  umiejętności  w  sprawienie,  że  głos  mi  się  załamał.  –  Teraz  nigdy  nie
czuję  się  bezpieczna.  Gdy  prosiłam  o  pozwolenie  na  udział  we  mszy,  mówiłam  pani,  jak
przytłaczająco wpływa na mnie towarzystwo Morojów. Oni są wszędzie… i dampiry też. Jem
z  nimi  posiłki.  Chodzę  z  nimi  na  lekcję.  Spędzenie  tego  weekendu  z  innymi  Alchemikami
praktycznie  uratowało  mi  życie.  Nie  chodzi  o  to,  że  próbuję  unikać  moich  obowiązków,
proszę  pani.  Rozumiem,  że  musimy  ponosić  ofiary.  Trochę  się  przyzwyczaiłam  do  ich
towarzystwa,  ale  czasami  stres  staje  się  nie  do  wytrzymania…  a  gdy  usłyszałam  jeszcze  o
Wojownikach  to  po  prostu  było  już  za  dużo.  Mogłam  myśleć  tylko  o  tym,  że  zawiodę.
Przepraszam  panią.  Nie  powinnam  tego  wyładowywać  na  pani.  Straciłam  nad  sobą
panowanie, a to nie do przyjęcia.

Przerwałam swoją tyradę i spięłam się, czekając aż odpowie. Oby tylko udało mi się

dać jej dość wymówek, żeby nie pomyślała, że stałam się dysydentem. Oczywiście równie
dobrze mogłam wyjść na słabą i totalnie niezrównoważoną Alchemiczkę, którą należy
odsunąć od misji. Jeśli do tego dojdzie… cóż, niewykluczone, że jednak zostanę zmuszona
przyjąć ofertę Marcusa odnośnie Meksyku.

Jej charakterystyczna przerwa ciągnęła się tym razem wyjątkowo boleśnie.

- Rozumiem – powiedziała. – Cóż, wezmę to pod uwagę. Ta misja ma najwyższy

priorytet, możesz mi wierzyć. Moje wcześniejsze wypytywanie na temat źródła twoich
informacji nie świadczy o osłabieniu naszej determinacji. Twoje obawy zostały odnotowane i
zdecyduję, jaki kierunek działań najlepiej się sprawdzi.

Nie do końca o to mi chodziło, ale miałam nadzieję, że dotrzyma słowa. Desperacko

chciałam wierzyć, że jest szczera w swoim postępowaniu.

- Dziękuję pani.

- Czy to wszystko, panno Sage?

- Tak, proszę pani. I… jeszcze raz przepraszam.

- Odnotowano twoje przeprosiny.

Klik.

W czasie rozmowy chodziłam tam i z powrotem, ale teraz stanęłam gapiąc się na

telefon. Instynkt podpowiadał mi, że naprawdę sprowokowałam Stanton do podjęcia działań.
Tajemnicą pozostawało, czy owe działania w czyś pomogą, czy skończą się dla mnie
katastrofą.

Po tym wszystkim miałam problemy z zaśnięciem i dla odmiany to nie miało nic

wspólnego  z  Weroniką.  Zbyt  wiele  myśli  kłębiło  mi  się  w  głowie,  za  bardzo  się
denerwowałam  tym,  co  wyniknie  z  tej  całej  sytuacji  z  Marcusem  i  Stanton.  Próbowałam
przypomnieć sobie tamto poczucie wolności,  żeby dodać sobie sił. Tym razem  pojawiła się
tylko iskra, migocząca wśród moich nowych zmartwień, ale lepsze to niż nic.

Zasnęłam gdzieś koło trzeciej. Miałam mgliste wrażenie, że minęło parę godzin nim

zostałam wciągnięta w jeden ze snów Adriana w sali weselnej.

- Nareszcie – powiedział. – Już miałem się poddać. Myślałem, że zostaniesz na nogach

całą noc.

W snach przestał nosić garnitur, pewnie dlatego, że ja zawsze pokazywałam się w

205

dżinsach. Tej nocy też miał na sobie dżinsy i zwykły czarny T-shirt.

- Ja też. – Znów zaczęłam chodzić tam i z powrotem, wykręcając dłonie. Nerwowa

energia przepełniająca mnie na jawie przesączyła się i do snu. – Dużo się dzisiaj wydarzyło.

W śnie wszystko wydawało się prawdziwe, trwałe. Adrian był trzeźwy.

- Wydawało mi się, że dopiero wróciłaś? Ile mogło się wydarzyć?

Gdy mu opowiedziałam, pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Rany, Sage. Ty to zawsze idziesz na całość. Ani chwili nudy.

Zatrzymałam się przed nim i oparłam o stół.

- Wiem, wiem. Myślisz, że właśnie popełniłam kolosalny błąd? Boże, może jednak

Marcus miał rację i w tatuażu naprawdę była jakaś kompulsja wymuszająca posłuszeństwo.
Jestem wolna przez godzinę i już napaprałam sobie w papierach u szefowej.

- Ale mówiłaś, że jakoś z tego wybrnęłaś – przypomniał, ale lekko zmarszczył brwi. –

Będę rozczarowany, jeśli dadzą ci jakiś mniej stresujący przydział, ale z tego, co
powiedziałaś, wynika, że to najgorszy możliwy scenariusz.

Zaczęłam się śmiać, ale ten śmiech miał w sobie coś z histerii.

- Co u licha się ze mną dzieje? Odstawiałam szalone numery na długo przed tym

wieczorem, jeszcze zanim Marcus przełamał mój tatuaż. Spotykałam się z rebeliantami,
ścigałam złe wiedźmy i jeszcze kupowałam tamtą sukienkę! Wydzieranie się na Stanton to
tylko kolejny punkt na długiej liście wariactw. Jak mówiłam w „Ciachach i różnościach”: już
nie wiem, kim jestem.

Adrian uśmiechnął się i zrobił kilka kroków w moją stronę, ujmując moje dłonie.

- Po pierwsze: to ja jestem ekspertem od szaleństwa i twoje wybryki to jeszcze nic. A

co do tego, kim jesteś, powiem, że pozostałaś tą samą piękną, odważną, niedorzecznie
inteligentną i uzależnioną od kawy wojowniczką, którą poznałem.

No nareszcie umieścił „piękną” na czele listy przymiotników. Nie żebym powinna się

tym przejmować.

- Lizus – prychnęłam. – Nic o mnie nie wiedziałeś, gdy się spotkaliśmy po raz

pierwszy.

- Wiedziałem, że jesteś piękna – odparł. – Na resztę miałem nadzieję.

Zawsze, gdy komplementował mój wygląd miał w oczach ten błysk, jakby widział we

mnie o wiele więcej niż tylko fizyczną prezencję. To było dezorientujące i upajało… ale ani
trochę mi nie przeszkadzało. Nagle okazało się, że nie tylko to mnie oszałamia. Kiedy zdążył
tak się do mnie zbliżyć, a ja nawet nie zauważyłam, jak do tego doszło? Zupełnie jakby miał
umiejętności super-szpiega. Dotyk jego dłoni na moich niósł w sobie ciepło, nasze palce się
splotły. Wciąż czułam w sobie trochę tamtej wcześniejszej radośni, a bycie przy nim tylko
potęgowało to uczucie. Zieleń jego oczu była równie wspaniała jak zwykle i ciekawiło mnie,
czy moje działają na niego tak samo. Miały lekko bursztynowy odcień zmieszany z brązem i
kiedyś powiedział, że wyglądają jak złote.

„On jeden nigdy mi nie mówi, co mam robić” uświadomiłam sobie. Och, jasne, prosił

mnie o wiele rzeczy, często przymilając się i przekonując. Ale nigdy niczego nie żądał w
przeciwieństwie do Alchemików i Marcusa. Nawet Jill i Angeline przejawiały tendencję do
zaczynania swoich próśb od: „Musisz…”.

206

- Jeśli już o tamtej sukience mowa – dodał. – Nadal jej nie widziałem.

Roześmiałam się cicho.

- To za dużo jak na ciebie.

Uniósł brew słysząc to.

- Czy to wyzwanie, Sage? Potrafię wiele wytrzymać.

- Nie, jeśli nasza historia o czymkolwiek świadczy. Głupiejesz za każdym razem, gdy

zdarza mi się włożyć jakąś względnie atrakcyjną sukienkę.

- To nie do końca prawda – sprzeciwił się. – Przy tobie głupieję zupełnie niezależnie

od tego, co masz na sobie. A tamtej czerwonej sukni nie da się nazwać „względnie
atrakcyjną”. Można powiedzieć, że jest jak niebo na Ziemi. Czerwone, jedwabiste niebo.

Powinnam przewrócić oczami. Powinnam mu powiedzieć, że nie jestem tu dla jego

osobistej rozrywki. Ale coś w sposobie, w który na mnie patrzył oraz to jak się czułam tej
nocy wzbudziło we mnie pragnienie zobaczenia jego reakcji. Przełamanie tatuażu nie
wpłynęło na nasze relacje, ale sprawiło – do spółki z wyczynami tego weekendu – że czułam
się wyjątkowo śmiała. Po raz pierwszy pragnęłam zaryzykować z nim, ignorując moje zwykłe
logiczne opory. Poza tym nie było nic niebezpiecznego w pozwoleniu mu na rzut okiem.

Wpłynęłam na sen w taki sposób, jak mnie nauczył. Po chwili moje dżinsy i bluzka

zostały zastąpione koronkową, krótką sukienką. Przywołałam nawet buty na wysokim
obcasie, które dodały mi trochę wzrostu. Wciąż dużo mi brakowało do jego wysokości, ale
nawet to niewielkie powiększenie zbliżyło do siebie nasze twarze.

Jego oczy zrobiły się okrągłe. Nie puszczając moich dłoni, zrobił krok do tylu, żeby

mieć lepszy widok. W sposobie w jaki jego spojrzenie przesuwało się po moim ciele, było coś
niemal namacalnego. Praktycznie czułam każde miejsce, którego dotykało. Zanim nasze oczy
znów się spotkały, mój oddech stał się ciężki i nagle ogarnęła mnie bolesna świadomość, jak
niewiele ubrań nas dzieliło. Może jednak pokazanie mu tej sukienki było niebezpieczne.

- Niebo? – zdołałam zapytać.

Powoli pokręcił głową.

- Nie. Raczej tamto drugie miejsce. Będę się w nim smażył za to, co w tej chwili

myślę.

Znów się do mnie przysunął. Jego dłonie puściły moje i przesunęły się ku mojej talii, a

ja zauważyłam, że on też szybciej oddycha. Pociągnął mnie ku sobie i nasze ciała się
spotkały. Na całym świecie nie było już nic poza gorącem i elektrycznością, powietrze stało
się ciężkie od napięcia, które tylko iskra dzieliła od eksplozji. Balansowałam nad kolejną
przepaścią, co okazało się dość problematyczne w wysokich obcasach.

Zarzuciłam mu ręce na szyję i tym razem to ja przyciągnęłam go jeszcze bliżej.

- Cholera – wymamrotał.

- Co? – spytałam, nie odrywając od niego oczu.

Przesunął dłońmi po moich biodrach.

- Nie powinienem cię całować.

- Dobrze.

- Dlaczego?

207

- To dobrze, bo ja mogę pocałować ciebie.

Niewiele zaskakiwało Adriana Iwaszkowa, ale mnie się udało, gdy zamknęłam

dystans między naszymi ustami. Pocałowałam go i przez chwilę był zbyt oszołomiony, żeby
odpowiedzieć. Trwało to… och, jakąś sekundę. Wróciła ta jego namiętność, którą tak dobrze
znałam. Pchnął mnie do tyłu, podnosząc mnie, dzięki czemu usiadłam na stole. Obrus się
przesunął, przewracając część zastawy. Usłyszałam coś, co zabrzmiało podejrzanie, jak
chińska porcelana tłukąca się na podłodze.

Wszelka logika i rozsądek, którymi normalnie dysponowałam, teraz wyparowały. Nie

zostało nic prócz zmysłów i ognia, i ani myślałam się okłamywać – przynajmniej nie tej nocy.
Pragnęłam go. Wygięłam się w łuk, w pełni świadoma jak jestem wrażliwa w tej pozycji i że
daję mu zaproszenie. Te jego odurzające pocałunki przesunęły się z ust na mój kark. Odsunął
na bok rąbek sukienki i ramiączko stanika, odsłaniając mi ramię i dając swoim ustom pole do
dalszego podboju. Szklanka przetoczyła się i rozbiła, a po chwili kolejna poszła jej śladem.
Adrian oderwał się od całowania, a ja otworzyłam oczy. Miał zirytowaną minę.

- Stół – powiedział. – Przeklęty stół.

Moment później stół zniknął. Znaleźliśmy się w jego mieszkaniu na łóżku i

pozostawało mi już tylko cieszyć się, że teraz nie mam pod sobą sreber. Gdy scena całkowicie
się zmieniła, jego usta znów odnalazły moje. Natarczywość z jaką odpowiadałam zaskoczyła
nawet  mnie  samą.  Nigdy  nawet  mi  do  głowy  nie  przyszło,  że  jestem  w  stanie  tak  dać  się
ponieść  pierwotnej  części  mnie,  wolnej  od  rozsądku,  który  zwykle  kierował  moim
postępowaniem.  Wbiłam  mu  paznokcie  w  plecy,  a  on  scałował  ścieżkę  przez  linię  mojej
szczęki,  przez  szyję  i  niżej.  Nie  przestawał,  dopóki  nie  dotarł  na  dół  dekoltu  sukienki.
Westchnęłam cicho, gdy jego wargi błądziły po wycięciu drocząc się ze mną.

- Nic się nie martw – wymamrotał. – Sukienka zostaje na miejscu.

- Tak? A to twoja decyzja?

- Tak – odpowiedział. – Nie stracisz dziewictwa we śnie. Jeśli to w ogóle możliwe.

Nie chce mi się zmagać z filozoficznym aspektem takiej sytuacji. A poza tym nie ma potrzeby
się śpieszyć. Czasem warto trochę przedłużyć podróż nim dotrze się do celu.

Metafory. Taka była cena za migdalenie się z artystą.
Prawie to powiedziałam, ale wtedy jego dłoń przesunęła się na moją gołą nogę i

przepadłam. Sukienka może i została na mnie, ale to wcale nie utrudniało mu dostępu.
Wsunął rękę pod materiał, sunąc nią wzdłuż mojej nogi ku biodru. Płonęłam tam, gdzie mnie
dotykał i nie mogłam myśleć o niczym innym niż jego dotyk. Jego dłoń była stanowczo zbyt
powolna, więc złapałam ją ponaglająco.

Adrian zachichotał, złapał mnie za nadgarstek i odsunął moją rękę przyciskając ją do

kołdry.

- Kto by pomyślał, że to ja będę spowalniał ciebie.

Otworzyłam oczy i napotkałam jego spojrzenie.

- Ja się szybko uczę.

Ten cały płomień i zwierzęca potrzeba musiały wręcz ze mnie emanować, bo

wstrzymał oddech i jego uśmiech zniknął. Puścił mój nadgarstek, ujął moją twarz w dłonie i
pochylił się nade mną aż dzielił nas tylko oddech.

- Dobry Boże, Sydney. Jesteś…

209

NIEPRZYTOMNIE OTWORZYŁAM OCZY wciąż w szoku od nagłego obudzenia.

Czułam się ociężała i mrużyłam powieki oślepiona światłem. Do lampki, którą zapomniałam
wyłączyć zeszłej nocy, dołączył jeszcze blask słońca wlewający się przez okno, ale
wyświetlacz telefonu pokazywał nieludzko wczesną godzinę. Ktoś zapukał do drzwi i
uświadomiłam sobie, że właśnie to mnie obudziło. Przeczesałam dłonią rozczochrane włosy i
chwiejnie zwlekłam się z łóżka.

- Jeśli teraz potrzebuje korków z geografii, to naprawdę pojadę do tego Meksyku –

wymamrotałam. Ale gdy otwarłam drzwi to nie Angeline zobaczyłam. To była Jill.

- Właśnie stało się coś wielkiego – poinformowała mnie, wchodząc szybko.

- Nie, dla mnie nic się nie stało.

Nawet jeśli zauważyła moją irytację nie okazała tego. Przyglądając się jej uważnie,

zrozumiałam, że prawdopodobnie nie miała pojęcia (na razie) o tym, co wydarzyło się między
mną i Adrianem. Z tego co wiedziałam, sny ducha nie były transmitowane na żywo przez
więź, no chyba, że naznaczona pocałunkiem cienia specjalnie próbowała się do nich dostać.

Westchnęłam i znów usiadłam na łóżku, marząc tylko o śnie. Żar i podekscytowanie

ze snu zaczynały zanikać i teraz czułam się przede wszystkim zmęczona.

- Coś nie tak?

- Angeline i Trey.

Jęknęłam.

- Och, Boże. Co tym razem mu zrobiła?

Jill usiadła na krześle przy biurku ze zdegustowaną miną. Cokolwiek miałam zaraz

usłyszeć, na pewno nie były to dobre wieści.

- Próbowała go przemycić do naszego dormitorium zeszłej nocy.

- Co? – Naprawdę potrzebowałam więcej snu, bo mój mózg miał problemy z

ogarnięciem przyczyn takiego postępowania. – Ona nie jest aż tak zdeterminowana, żeby
poprawić ocenę z matmy… prawda?

Jill rzuciła mi skwaszone spojrzenie.

- Sydney, oni wcale nie uczyli się matematyki.

- Więc dlaczego… och… Och, nie. – Padłam na łóżko i zagapiłam się w sufit. – Nie.

To się nie dzieje.

- Też próbowałam to sobie wmawiać – oznajmiła. – Nie pomogło.

Przetoczyłam się na bok, żeby znów móc na nią spojrzeć.

210

- Dobrze, zakładając, że to prawda, od jak dawna to się dzieje?

- Nie wiem. – Jill brzmiała na równie zmęczoną jak ja… i nawet bardziej wkurzoną. –

Wiesz jaka ona jest. Próbowałam wyciągnąć z niej odpowiedzi, ale ona tylko nawija, że to nie
jej wina i że jakoś samo tak wyszło.

- A co powiedział Trey? – spytałam.

- Nie miałam okazji z nim porozmawiać. Wywlekli go natychmiast, gdy ich

przyłapali. – Uśmiechnęła się, ale w tym uśmiechu nie było prawdziwej radości. – Do
pozytywów można zaliczyć, że to jemu bardziej się oberwało niż jej, więc nie musimy się
bać, że Angeline wyleci ze szkoły.

O nie.

- A musimy się martwić, że to on wyleci?

- Wątpię. Słyszałam, że inni już odstawiali takie numery i tylko dostali dożywotni

szlaban. Czy coś w tym guście.

Dobre i to. Angeline prawie zawsze miała jakiś szlaban, więc teraz przynajmniej będą

mogli spędzić trochę czasu razem.

- Chyba nic nie możemy zrobić. Oczywiście, wiem, że emocjonalne skutki są okropne.

- Cóż… – Jill poruszyła się niespokojnie. – W tym rzecz. Widzisz, Eddie musi się

dowiedzieć…

Zerwałam się z łóżka.

- Ja mu nie powiem.

- Och, oczywiście, że nie. Nikt tego od ciebie nie oczekuje. – Nie byłam taka pewna,

ale pozwoliłam jej kontynuować. – Angeline sama musi to zrobić. Tak trzeba.

- Tak… – Wciąż nie traciłam czujności.

- Ale ktoś i tak musi porozmawiać z Eddiem już po wszystkim – wyjaśniła. – Nie

będzie mu lekko, wiesz? Nie możemy go zostawić samego. Potrzebuje przyjaciela.

- A ty się z nim nie przyjaźnisz? – spytałam.

Zaczerwieniła się.

- No tak, jasne. Ale myślę, że to nie najlepsze wyjście, bo… no sama wiesz, co do

niego czuję. Tym powinien zająć się ktoś rozsądniejszy i bardziej obiektywny. Poza tym nie
wiem, czy udałoby mi się coś zdziałać.

- Pewnie więcej niż mnie.

- Jesteś lepsza w te klocki niż ci się wydaje. Potrafisz wyjaśnić sprawy i…

Jill nagle zamarła. Oczy lekko jej się rozszerzyły i przez chwilę wydawało się, że

obserwowała coś, czego ja nie mogłam zobaczyć. Po chwili uświadomiłam sobie, że wcale mi
się nie wydaje. Ona rzeczywiście to robiła. To był jeden z tych momentów, kiedy weszła w
synchronizację z umysłem Adriana. Zauważyłam jak zamrugała i ponownie znalazła się w
pokoju. Skupiła spojrzenie na mnie i zbladła. I tym sposobem już wiedziałam, że ona wie.

Rose powiedziała, że czasami przy pomocy więzi można zobaczyć świeże

wspomnienia, nawet jeśli nie zostało się wciągniętym w danej chwili. Patrząc na Jill,
zrozumiałam, że ona widziała wszystko, co zrobiliśmy z Adrianem zeszłej nocy. Ciężko było
powiedzieć, która z nas jest bardziej przerażona w tej chwili. Przypomniałam sobie wszystko,

211

co zrobiłam i powiedziałam, każdą kompromitującą pozycję, w której w przenośni albo
dosłownie się znalazłam. Jeszcze nikt nie przyłapał mnie w sytuacji, którą Jill właśnie
„zobaczyła” – oczywiście Adriana nie licząc. I co ona tak właściwie poczuła? Jak się ze mną
całuje? Jak przesuwa swoimi – jego? – dłońmi po moim ciele?

Na taki rozwój wypadków nie byłam przygotowana w żaden sposób. Nasze

okazjonalne wybryki z Adrianem też docierały do Jill, ale wszyscy to zbywaliśmy – a ja w
szczególności. Jednak zeszła noc przeniosła sytuację na zupełnie nowy poziom, który
pozostawił nas obie oszołomione i pozbawione mowy. Czułam się upokorzona, że zobaczyła
mnie tak słabą i obnażoną, a ta bardziej opiekuńcza część mojej duszy zamartwiała się, że ona
w ogóle nie powinna być świadkiem takich rzeczy.

Gapiłyśmy się na siebie, zagubione w myślach, ale Jill pierwsza się otrząsnęła.

Zaczerwieniła się jeszcze intensywniej niż wtedy, gdy wspomniała o Eddiem i praktycznie
wyskoczyła z krzesła. Nawet na mnie nie patrząc pognała do drzwi.

- Yy, powinnam już iść, Sydney. Przepraszam, że tak wcześnie zawracam ci głowę. To

chyba mogło poczekać. Angeline porozmawia z Eddiem jeszcze dziś rano, więc możesz go
znaleźć, kiedy ci pasuje. – Wzięła głęboki wdech i otworzyła drzwi, wciąż ani myśląc
spojrzeć mi w oczy. – Muszę iść. Do zobaczenia później. Jeszcze raz przepraszam.

- Jill…

Zamknęła drzwi, a ja padłam na łóżko nie mogąc utrzymać się na nogach. To już było

oficjalne.  Wszelkie  pozostałości  gorąca  i  żądzy  jakie  czułam  po  nocy  z  Adrianem  teraz
kompletnie  znikły  pod  wpływem  miny  Jill.  Aż  do  tej  chwili  nie  zdawałam  sobie  w  pełni
sprawy  z  konsekwencji  bycie  z  kimś,  kto  miał  więź.  Ona  słyszała  wszystko,  co  Adrian  do
mnie powiedział. Doświadczała każdego uczucia, które do mnie żywił. Czuła wszystkie nasze
pocałunki…

Miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Jak Rose i Lissa sobie z tym radziły

? Gdzieś

w głębi mojej skołatanej łepetyny zakołatała się myśl, że Rose coś wspominała, jak nauczyła
się blokować większość z uczuć Lissy – ale wykombinowanie tego zajęło jej kilka lat. Adrian
i Jill zostali połączeni więzią dopiero przed paroma miesiącami.

Szok, jakim było zrozumienie, co zobaczyła Jill przyćmił wszystko, co jeszcze zeszłej

nocy  wydawało  się  tak  pełne  uczucia  i  podniecające.  Miałam  wrażenie  jakbym  zrobiła  z
siebie  pokaz.  Czułam  się  łatwa  i  brudna,  zwłaszcza  na  wspomnienie  tego,  jak  sama
zwiększałam  obroty.  Zrobiło  mi  się  jeszcze  bardziej  niedobrze  i  już  nic  nie  mogło
powstrzymać dalszego toku myśli.

Zeszłej nocy straciłam nad sobą kontrolę i dałam się ponieść pożądaniu. Nie

powinnam tego wszystkiego robić – i to nie tylko dlatego, że Adrian był Morojem (chociaż to
bez dwóch zdań też stanowiło problem). W życiu kierowałam się rozsądkiem i logiką, ale tej
nocy  to  wszystko  zwisało  mi  i  powiewało.  Te  cechy  stanowiły  moją  siłę,  a  odrzucając  je
stałam  się  słaba.  Miałam  odlot  wywołany  wolnością  i  podjętym  ryzykiem,  a  nawet  nie
wspomnę  o  odurzeniu  przez  Adriana,  który  nazwał  mnie  piękną,  odważną  i  „niedorzecznie
inteligentną”.  Po  prostu  się  rozpłynęłam,  gdy  zobaczył  mnie  w  tej  absurdalnej  sukience.
Świadomość, że mnie pragnie, zaciemniła moje myśli i sprawiła, że je też go pożądałam…

Nic z tego nie było w porządku.
Z wielkim wysiłkiem zwlekłam się z łóżka i jakoś zdecydowałam, co na siebie

włożyć. Poczłapałam pod prysznic jak zombie i zostałam tam tak długo, że przegapiłam

Nie radziły ;) Rose zaliczyła lot w stronę światła i po sprawie. Znaczy, trzeba ukatrupić Jill xD

212

śniadanie. To nie miało znaczenia. I tak nie mogłabym nic przełknąć przez te wszystkie
kłębiące się we mnie emocje. Ledwie odzywałam się do ludzi idąc korytarzem i dopiero w
klasie pani Terwilliger przypomniałam sobie, że na świecie są jeszcze inni ludzie, którzy mają
swoje własne problemy.

Zwłaszcza Eddie i Trey.
Miałam stuprocentową pewność, że wydarzenia ostatniej nocy nie mogły być dla nich

aż tak traumatyczne jak dla mnie i Jill, ale nie dało się ukryć, że obaj faceci przeżywali ciężki
poranek. Nie odzywali się ani nie nawiązywał kontaktu wzrokowego ze sobą. Chyba jeszcze
nigdy  nie  widziałam,  żeby  Eddie  ignorował,  co  się  wokół  niego  dzieje.  Dzwonek
powstrzymał  mnie przed powiedzeniem czegokolwiek i  spędziłam  lekcję  obserwując ich ze
zmartwieniem.  Nie  sprawiali  wrażenia  jakby  zaraz  mieli  się  wdać  w  jakieś  napędzane
testosteronem  szaleństwo,  co  już  było  dobrym  znakiem.  Żałowałam  ich  obu  –  zwłaszcza
Eddiego,  który  został  najbardziej  pokrzywdzony  –  i  przejmowanie  się  nimi  pomogło  mi
odwrócić uwagę od własnych nieszczęść. Troszkę.

Po lekcji od razu chciałam porozmawiać z Eddiem, ale pani Terwilliger mnie

przechwyciła. Podała mi wielką żółtą kopertę, w której prawdopodobnie znajdowała się
książka. Chyba nigdy nie braknie zaklęć, których musiałam się nauczyć.

- Omawiałyśmy niektóre z tych rzeczy – powiedziała mi. – Zajmij się tym, gdy tylko

będziesz miała okazję.

- Dobrze, proszę pani.

Wsunęłam kopertę do torby i rozejrzałam się w poszukiwaniu Eddiego. Zniknął.
Miałam z Treyem następną lekcję i usiadłam w mojej zwykłej ławce przy nim. Rzucił

mi ukośne spojrzenie i odwrócił się.

- No cóż – odezwałam się.

Pokręcił głową.

- Nawet nie zaczynaj.

- Przecież nic nie mówię.

Milczał jeszcze chwilę, ale w końcu odwrócił się do mnie ze spanikowanym błyskiem

w oczach.

- Nie wiedziałem, przysięgam. O niej i Eddiem. Nic mi nie powiedziała i oczywiście

nie rozmawiali o tym tutaj. Nigdy bym mu tego nie zrobił. Musisz mi uwierzyć.

Wierzyłam. Bez względu na swoje wady, Trey miał dobre serce i był szczery. Jeśli

ktoś tu ponosił winę za ten karambol to tylko Angeline.

- Tak właściwie bardziej mnie dziwi, że wdałeś się w romans z kimś takim jak ona. –

Nie musiałam wyjaśniać, że wyrażenie „z kimś takim jak ona” odnosiło się do tego, że jest
dampirzycą.

Trey oparł czoło na ławce.

- Wiem, wiem. Ale to stało się tak szybko. W jeden dzień rzuca we mnie książką, a w

następny migdalimy się za biblioteką.

- Uch. Nie musiałam tego wiedzieć. – Rozejrzałam się i zauważyłam, że nauczyciel

chemii wciąż się przygotowywał, co dawało mi i Treyowi więcej czasu. – I co teraz zrobisz?

- A jak ci się wydaje? Muszę położyć temu kres. Nie powinienem pozwolić zajść

213

sprawom tak daleko.

Sydney sprzed trzech miesięcy powiedziałaby, że jak najbardziej musi położyć temu

kres. Obecna spytała tylko:

- Lubisz ją?

- Tak, ja… – Urwał i zniżył głos. – Myślę, że ją kocham. Czy to nie szalone? I to tylko

po kilku tygodniach?

- Nie… nie wiem. Nie jestem za dobra w ogarnianiu takich spraw. – Lepszym

określeniem niż „nie za dobra” byłoby „tragiczna”. – Ale jeśli naprawdę coś do niej czujesz…
może… może nie powinieneś z tego rezygnować.

Trey wytrzeszczył oczy i zaskoczenie kompletnie wymiotło jego ponury nastrój.

- Poważna jesteś? Jak możesz tak mówić? Zwłaszcza ty ze wszystkich ludzi. Wiesz,

jak jest. Ciebie dotyczą takie same zasady jak nas.

Sama ledwie wierzyłam, że to powiedziałam.

- Ale jej społeczność nie stosuje się do tych zasad i dobrze im z tym.

Przez chwilę wydawało mi się, że w jego oczach mignęła nadzieja, ale ostatecznie

tylko pokręcił głową.

- Nie mogę, Sydney. Wiesz, że nie mogę. To na pewno skończyłoby się katastrofą.

Nie bez powodu nasze rasy nie mieszają się ze sobą. A jeśli moja rodzina kiedykolwiek się
dowie… Boże… wolę nawet sobie nie wyobrażać. Wtedy już na pewno nie przyjęliby mnie z
powrotem.

- A naprawdę tego chcesz?

Zignorował pytanie i zamiast tego tylko powiedział:

- Nic z tego nie wyjdzie. To koniec.

Jeszcze nigdy nie widziałam go tak nieszczęśliwego. Rozpoczęła się lekcja, co

zakończyło naszą dyskusję.

Eddie nie pojawił się w kafeterii na lunchu. Jill siedziała z Angeline przy narożnym

stoliku i wyglądało na to, że prawi jej surowe kazanie. Może czuła się niezręcznie pocieszając
Eddiego, ale ewidentnie nie miała oporów przed opieprzaniem jej w jego imieniu. Wolałam
uniknąć wysłuchiwania usprawiedliwień Angeline i patrzenia Jill w oczy, więc wzięłam
swoją kanapkę i zjadłam na zewnątrz. Nie miałam czasu na podróże do stołówki Eddiego,
więc wysłałam mu SMSa.

„Wybierzemy się później na kawę?”
„Nie użalaj się nade mną” odpowiedział. Nie miałam pewności, czy w ogóle odpisze,

więc to już było coś.

„Chcę tylko porozmawiać. Proszę.”

Tym razem chwilę zwlekał z odpowiedzią i niemal widziałam jego mentalną bitwę.

„Dobrze, ale po obiedzie. Mam kółko naukowe.” Po chwili dodał: „Tylko nie w Spencerze.”
W tej kawiarni pracował Trey.

Teraz gdy dramat z Angeline został opanowany, znów zaczęłam myśleć o moim

pokręconym życiu miłosnym. Cały czas prześladowała mnie mina Jill. Nie mogłam sobie
wybaczyć utraty kontroli i teraz na dodatek słowa Treya tłukły mi się po głowie: „To na
pewno skończyłoby się katastrofą. Nie bez powodu nasze rasy nie mieszają się ze sobą.”

214

Jak na zawołanie Adrian wysłał SMSa: „Chcesz wziąć dzisiaj smoka?”
Na śmierć zapomniałam o callistanie. Została z Adrianem na czas mojej wyprawy do

St. Louis, ale teraz przyszła moja kolej. Adrian nie mógł go zmienić w kwarc, więc smoczek
spędził cały weekend w swojej prawdziwej formie.

„Jasne” odpisałam.
Żołądek zawiązał mi się w supełek, gdy później jechałam do Adriana. Spędziłam

resztę dnia rozmyślając nad swoimi opcjami i w końcu wybrałam ekstremalną.

Gdy otwierał drzwi miał promienną minę… dopóki nie zobaczył mojej. Jego twarz

przybrała wyraz jednocześnie zdenerwowany i smutny.

- O nie. Wiedziałem, że do tego dojdzie – powiedział.

Weszłam do środka.

- Do czego?

- To jest ta chwila, kiedy mi mówisz, że zeszła noc była błędem i już nigdy się nie

powtórzy.

Odwróciłam oczy. Dokładnie to miałam zamiar powiedzieć.

- Adrian, wiesz, że to nie wypali.

- Bo ludzie i Moroje nie mogą być razem? Bo nie odwzajemniasz moich uczuć?

- Nie – zaprzeczyłam. – No, nie do końca. Adrian… Jill widziała wszystko.

Przez chwilę wydawało się, że nie zrozumiał.

- O czym ty… O cholera.

- Dokładnie.

- Nawet o tym nie pomyślałem. – Usiadł na kanapie i zapatrzył się w przestrzeń.

Calisstana przydreptała do pokoju i zaczęła balansować na oparciu. – To znaczy, wiem, że tak
się dzieje. Rozmawialiśmy o tym, gdy chodziło o inne dziewczyny. Ona to rozumie.

- Rozumie? – krzyknęłam. – Ma piętnaście lat! Nie możemy jej na to narażać.

- Może z ciebie było niewiniątko, jak miałaś piętnaście lat, ale Jill wie jak to ptaszki i

pszczółki.

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam.

- Nie jestem kolejną z twoich innych dziewczyn! Widuję się z nią codziennie. Masz

pojęcie, jak trudno było mi jej spojrzeć w oczy? Wyobrażasz sobie jakie to uczucie wiedzieć,
że ona widziała, jak to robię? I dobry Boże, co jeśli doszłoby do czegoś więcej?

- Co właściwie chcesz powiedzieć? – spytał. – Nareszcie ustąpiłaś, ale teraz

zamierzasz wszystko zakończyć ze względu na nią?

- Pocałowanie cię jeszcze nie jest równoznaczne z „ustąpieniem”.

Obdarzył mnie długim, przenikliwym spojrzeniem.

- Na całowaniu się nie skończyło, panno Ja-Się-Szybko-Uczę.

Robiłam, co mogłam próbując ukryć, jak teraz się tego wstydziłam.

- I właśnie dlatego koniec z tym wszystkim. Nie pozwolę Jill znowu na to patrzyć.

- Więc przyznajesz, że może znowu doszłoby do czegoś?

215

- Teoretycznie, tak. Ale nie zamierzam ryzykować.

- Masz zamiar do końca życia unikać spędzania ze mną czasu sam na sam?

- Zamierzam cię unikać, kropka. – Wzięłam głęboki wdech. – Wyjeżdżam do

Meksyku z Marcusem.

- Co? – Adrian zerwał się i podbiegł do mnie. Natychmiast się cofnęłam. – A podobno

miałaś pracować pod przykrywką?

- To miałoby jakieś szanse powodzenia tylko, jeśli zachowywałabym się dyskretnie!

Wydaje ci, że mogłabym coś zdziałać jednocześnie romansując z tobą na boku?

- I tak spędzasz ze mną połowę czasu! – Nie potrafiłam powiedzieć, czy naprawdę się

rozgniewał, ale definitywnie był zdenerwowany. – Nikt niczego nie zauważy. Będziemy
ostrożni.

- Wystarczy jedno potknięcie – powiedziałam. – I nie wiem, czy mogę sobie ufać. Nie

zaryzykuję, że Alchemicy się o nas dowiedzą ani nie narażę Jill na nasze wybryki. Wyślą
innego Alchemika, żeby na nią uważał i jeśli dobrze pójdzie Stanton podejmie środki
ostrożności względem Wojowników.

- Jill wie, że nie mogę tak po prostu się z tym pogodzić.

- A powinieneś – warknęłam.

Teraz się wkurzył.

- Cóż, przecież jesteś ekspertem w odmawianiu sobie wszystkiego, czego chcesz.

Teraz musisz się upewnić, że stracisz jeszcze więcej, więc wyjeżdżasz z kraju.

- Tak, dokładnie.

Podeszłam do callistany i wymówiłam zaklęcie zmieniające smoka w nieożywioną

formę. Włożyłam kryształ do torebki i zebrałam całą siłę woli, żeby rzucić Adrianowi tak
zimne spojrzenie jak tylko się dało. Musiało mi doskonale wyjść, bo zrobił minę jakbym go
spoliczkowała. Ból wypisany na jego twarzy łamał mi serce. Nie chciałam go ranić. Nie
chciałam go zostawiać! Ale jaki miałam wybór? Stawka była zbyt wysoka.

- Już po wszystkim. Dokonałam wyboru, Adrian – powiedziałam. – Wyjeżdżam w ten

weekend, więc proszę, nie utrudniaj mi tego jeszcze bardziej. Chciałabym, żebyśmy zostali
przyjaciółmi.

Sposób w jaki mówiłam, przypominał mi finalizowanie umowy biznesowej.
Podeszłam do drzwi, ale Adrian mnie dogonił. Nie mogłam znieść agonii w jego

oczach i potrzebowałam całej siły woli, żeby nie odwrócić wzroku.

- Sydney, nie rób tego. Wiesz, że źle postępujesz. Gdzieś w głębi wiesz.

Nie odpowiedziałam. Nie mogłam. Odeszłam, siłą powstrzymując się przed

obejrzeniem się za siebie. Za bardzo się bałam, że mój upór osłabnie – i właśnie dlatego
musiałam opuścić Palm Springs. Nie byłam już przy nim bezpieczna. Nikt nie powinien mieć
nade mną takiej władzy.

Po tym chciałam już tylko ukryć się w swoim pokoju i płakać. Przez tydzień. Ale

oczywiście nigdy nie miałam chwili wytchnienia. Zawsze musiałam zajmować się innymi,
odsuwając na dalszy plan własne uczucia i marzenia. W tych okolicznościach nie byłam w

Jillian – najlepszy środek antykoncepcyjny. Teraz gratis w zestawie z Adrianem ;)

216

najlepszej formie do udzielania Eddiemu sercowych porad, gdy spotkaliśmy się wieczorem.
Na szczęście własne emocje pochłaniały go do tego stopnia, że nie zauważył moich.

- Nigdy nie powinienem wdawać się w związek z Angeline – powiedział mi.

Siedzieliśmy w kawiarni „Wszystko już za nami” po drugiej stronie miasta. Zamówił

gorącą czekoladę i mieszał ją już ponad godzinę.

- Nie wiedziałeś – odparłam. Miałam pewne trudności z radzeniem sobie ze swoją

połową konwersacji, bo wciąż widziałam ból w oczach Adriana. – Nie mogłeś wiedzieć…
zwłaszcza, gdy o nią chodzi. Jest nieprzewidywalna.

- I właśnie dlatego nie powinienem z nią chodzić. – W końcu odłożył łyżkę na stół. –

Związki są wystarczająco niebezpieczne nawet bez wiązania się z kimś takim jak ona. A poza
tym ja nie mam czasu na pierdoły! Jestem tu dla Jill, nie dla siebie. Źle zrobiłem pozwalając
sobie na wplątanie się w tą aferę.

- Nie ma nic złego w pragnieniu bycia z kimś – zauważyłam dyplomatycznie. „No

chyba, że ta osoba wywraca twój świt do góry nogami i sprawia, że tracisz całą
samokontrolę.”

- Może na emeryturze będę miał na to czas. – Nie potrafiłam stwierdzić, czy mówi

poważnie, czy nie. – Ale nie teraz. Jill jest moim priorytetem.

Nie do mnie należało bawienie się w swatkę, ale nie mogłam się powstrzymać.

- A myślałeś kiedyś na poważnie o byciu z Jill? Wiem, że kiedyś ją lubiłeś. – I byłam

absolutnie pewna, że nadal ją lubił.

- To nie wchodzi w grę – odparł twardo. – Wiesz o tym doskonale. Nie mogę o niej

myśleć w ten sposób.

- Ale ona myśli tak o tobie. – Słowa wymknęły mi się, nim zdążyłam się ugryźć w

język. Po mojej prywatnej katastrofie sercowej rozpaczliwie pragnęłam, żeby przynajmniej
ktoś inny znalazł szczęście. Nie chciałam, aby inni cierpieli jak ja.

Zamarł.

- Ona… nie. Mowy nie ma.

- Uwierz mi.

Przez oczy Eddiego przemknęła pełna gama emocji. Niedowierzanie. Nadzieja.

Radość. I… rezygnacja. Znów podniósł łyżkę i wrócił do upartego mieszania.

- Sydney, wiesz, że nie mogę. Ty ze wszystkich ludzi powinnaś wiedzieć, jak to jest

być zmuszonym do pełnego skupienia się na pracy.

Już drugi raz dzisiaj ktoś potraktował mnie frazą „ty ze wszystkich ludzi”. Wyglądało

na to, że wszyscy mieli wyrobioną opinię na mój temat.

- Przynajmniej o tym pomyśl – nalegałam. – Obserwuj ją następnym razem, gdy się

spotkacie. Zobacz, jak reaguje.

Wyglądał jakby zaczął się nad tym zastanawiać, co samo w sobie było jakimś

sukcesem. Nagle jego twarz przybrała niespokojny wyraz.

- Co się stało z tobą i Marcusem? Jak poszła wycieczka do St. Louis? Dowiedziałaś się

czegoś o Jill?

Bardzo ostrożnie dobierałam słowa z dwóch powodów: nie chciałam go alarmować i

próbowałam uniknąć sprowokowania go do podjęcia jakichś drastycznych działań, które

217

mogłyby przypadkowo ujawnić moje konszachty z Marcusem.

- Znaleźliśmy pewne dowody, że Wojownicy prowadzą rozmowy z Alchemikami, ale

nic wskazującego na współpracą ani że mają jakieś plany wobec Jill. Już podjęłam kroki,
żeby zapewnić jej ochronę.

Stanton nie odezwała się dzisiaj, więc nie wiedziałam na pewno, czy z tego ostatniego

coś wyjdzie. Mimo wszystko Eddie wyglądał jakby mu ulżyło, a ja nie chciałam mu dokładać
dzisiaj kolejnych stresów. Jego spojrzenie przesunęło się na coś za mną i odsunął nietkniętą
gorącą czekoladę.

- Musimy się zbierać.

Spojrzałam na zegar i przekonałam się, że miał rację. Wciąż mogliśmy spokojnie

zdążyć przed ciszą nocną, ale wolałam nie zwlekać. Dopiłam resztkę kawy i poszłam za nim.
Słońce zapadało się za horyzont, malując niebo odcieniami czerwieni i purpury. Temperatura
nareszcie opadła do normalnego poziomu, ale z mojej perspektywy wciąż nie pasowała do
zimy. Z przodu parkingu stało sporo źle zaparkowanych samochodów, więc zostawiłam Latte
na tyłach na wszelki wypadek, gdyby ktoś otworzył drzwiczki za szybko.

- Dzięki za moralne wsparcie – odezwał się Eddie. – Czasami mam wrażenie jakbyś

naprawdę była moją siostrą…

I wtedy moje auto eksplodowało. W pewnym sensie.
Musiałam przyznać, że Eddie miał niesamowity czas reakcji. Rzucił mnie na ziemię,

osłaniając mnie własnym ciałem. Huknęło ogłuszająco i krzyknęłam, gdy na twarzy
wylądowała mi jakaś piana.

Piana?

Eddie wstał ostrożnie, a ja poszłam za jego przykładem. Mój samochód nie

eksplodował w płomieniach ani nic w tym stylu. Zamiast tego wypełniała go jakaś biała
substancja, która wybuchła z taką siłą, że wysadziła drzwi i wybiła okna. Oboje podeszliśmy
do tego bajzlu i usłyszałam, jak za nami ludzie wychodzą z kawiarni.

- Co do cholery? – spytał Eddie.

Otarłam trochę piany z twarzy i potarłam ją między palcami.

- Czymś takim są wypełnione gaśnice – zauważyłam.

- Skąd to się wzięło w twoim samochodzie? – dziwił się. – I jakim cudem to stało się

tak szybko. Sprawdzałam, jak wysiadaliśmy. Ty tu jesteś specjalistą od chemii. Czy jakaś
reakcja mogła zajść tak szybko?

- Może – przyznałam. Na razie byłam zbyt zszokowana, żeby analizować formuły.

Oparłam dłoń na masce Latte i prawie zalałam się łzami. Moje emocje w końcu osiągały masę
krytyczną. – Mój biedny samochodzik. Najpierw Mustang, teraz on… Dlaczego ludzie robią
takie rzeczy?

- Dla wandali to zabawa – odezwał się głos za mną. Obejrzałam się i zobaczyłam

jednego z baristów, starszego mężczyznę, który chyba był właścicielem. – Widziałem już
takie rzeczy. Cholerne dzieciaki. Zadzwonię dla was na policję.

Wyjął komórkę i cofnął się.

- Teraz to nie wiem, czy jeszcze zdążymy przed ciszą nocną – powiedziałam Eddiemu.

Poklepał mnie współczująco po plecach.

218

- Myślę, że jak pokażesz policyjny raport w dormitorium to nie będą się czepiać.

- Tia, mam nadzieję, że… ugh. Policja.

Dopadłam do siedzenia pasażera i zagapiłam się tępo na ścianę piany.

- Coś nie tak? – spytał Eddie. – To znaczy, poza oczywistym.

- Muszę dostać się do schowka. – Zniżyłam głos. – Trzymam w nim pistolet.

Zatkało go.

- Że co?

Nic więcej nie powiedziałam, ale pomógł mi przekopać się przez pianę. Oboje

skończyliśmy cali nią oblepieni nim dobraliśmy się do schowka. Sprawdzając, czy nikogo za
nami nie ma, szybko wyciągnęłam broń i wsunęłam ją do torby. Już miałam zatrzasnąć
wieczko, gdy coś błyszczącego przykuło moje spojrzenie.

- Niemożliwe – powiedziałam.

To był złoty krzyżyk, który zgubiłam. Złapałam go i natychmiast puściłam,

gwałtownie wciągając powietrze z bólu. Metal mnie oparzył. Piana była chłodna, więc raczej
to nie ona rozgrzała krzyżyk. Owinęłam dłoń rękawem i ostrożnie znów podniosłam
naszyjnik.

Eddie zajrzał mi przez ramię.

- Nosisz go cały czas.

Przytaknęłam nie odrywając oczu od krzyżyka. Ogarnęło mnie straszne przeczucie.

Znalazłam w torebce chusteczkę i owinęłam ją wokół niego zanim go schowałam. Wyjęłam
telefon i zadzwoniłam do pani Terwilliger. Odezwała się poczta głosowa. Rozłączyłam się nie
zostawiając wiadomości.

- Co się dzieje? – spytał Eddie.

- Nie jestem pewna – powiedziałam. – Ale mam złe przeczucia.

Jeszcze nie nauczyłam się wyczuwać śladów magii, ale miałam niemal całkowitą

pewność, że coś zrobiono z krzyżykiem i zaowocowało to smętnym końcem Latte w pianie.
Alicii nie udało się znaleźć naszyjnika, więc może to Weronika wróciła i go wzięła? Jeśli tak,
jakim  sposobem  mnie  namierzyła?  Wiedziałam,  że  przedmioty  osobiste  mogą  zostać
wykorzystane do wytropienia swoich właścicieli, ale zwykle używano do tego celu  włosów
albo  paznokci.  Jednak  biorąc  pod  uwagę  poziom  zawansowania  Weroniki  rzecz
prawdopodobnie jej wystarczyła – jak na przykład krzyżyk.

Było całkiem możliwe, że Weronika mnie znalazła. Ale skoro tak się stało, dlaczego

zdewastowała mój samochód zamiast wyssać ze mnie życie?

Niedługo później przybyła policja i spisała nasze zeznania. Za nimi przyjechała laweta

– mina kierowcy źle wróżyła Latte. Odholował moje biedne auto, a jeden z policjantów był
tak uprzejmy, że odwiózł mnie i Eddiego do Amberwood. Wbrew wszelkim przeciwnościom,
wróciliśmy na czas.

Ledwie dostałam się do swojego pokoju, spróbowałam dodzwonić się do pani

Terwilliger. Znów brak odpowiedzi.

Opróżniłam zawartość swojej torby na łóżko i zobaczyłam kolekcję przedmiotów,

które dziś zebrałam. Jednym z nich był pączek, który kupiłam w kawiarni. Włożyłam go
razem z kryształem do akwarium, a następnie przywołałam callistanę. Natychmiast rzucił się

219

na pączka.

Znalazłam krzyżyk i przekonałam się, że teraz jest chłodny. Zaklęcie, które na niego

rzucono, musiało się wyczerpać. Obok leżał pistolet, ale szybko znów schowałam go do
torby. Teraz została tylko koperta od pani Terwilliger, którą ignorowałam cały dzień. Gdyby
osobiste dramaty tak mnie nie rozproszyły, może udałoby mi się uratować Latte.

Wyjęłam najnowszą księgę zaklęć z koperty i usłyszałam grzechotanie. Odłożyłam

książkę i znalazłam w środku drugą, mniejszą kopertę. Wyciągnęłam ją i przeczytałam
wiadomość wypisaną na niej przez panią Terwilliger: „To kolejny amulet do maskowania
twoich magicznych zdolności, tak na wszelki wypadek. Należy do najpotężniejszych i wymaga
wiele pracy, więc na niego uważaj.”

Wróciło to samo poczucie winy, które zawsze wzbudzały we mnie podejmowane

przez nią wysiłki, żeby mi pomóc. Otworzyłam mała kopertę i znalazłam łańcuszek ze srebrną
gwiazdą z wprawionymi w nią oliwinami. Westchnęłam.

Widziałam już kiedyś taki amulet – potężny i pieczołowicie wykonany, doskonale

maskujący silne magiczne moce.

Widziałam taki sam na szyi Alicii.

220

PRZEZ CHWILĘ WIERZYŁAM, że tu musi być zbieg okoliczności. Ostatecznie, co

tak niezwykłego miała w sobie ta gwiazdka z oliwinami? Całkiem możliwe, że Alicia po
prostu urodziła się w sierpniu i nosiła przypisany do tego miesiąca kamień wśród całej masy
innych naszyjników. A jednak, jeśli wierzyłam w coś jeszcze mocniej niż wcześniej to w
powiedzonko Sonii, że zbiegi okoliczności nie istnieją w paranormalnym świecie.

Osunęłam się na podłogę próbując to wszystko przetrawić. Jeśli Alicia naprawdę

nosiła  taki  amulet  to  znaczyło,  że  ma  silne  magiczne  moce,  które  próbuje  ukryć.  Czy
wiedziała  o  Weronice  i  próbowała  się  chronić?  Jednak  w  tej  sytuacji  raczej  nie  byłaby  tak
wyluzowana w kwestii pobytu czarownicy w zajeździe. W tym układzie Alicia albo nie znała
prawdziwej  natury  Weroniki  –  kolejny  podejrzany  zbieg  okoliczności  –  albo  pomagała  jej
zacierać ślady.

Czy to możliwe, że Alicia współpracuje z Weroniką?
Wydawało mi się, że to najprawdopodobniejsze wyjaśnienie. Weronika najwyraźniej

szukała  młodych,  potężnych  użytkowników  magii,  więc  całkiem  możliwe,  że  z  jej  punktu
widzenia  opłacało  się  mieć  pomocniczkę  spełniającą  te  wymagania.  Jak  się  przekonaliśmy,
Weronika  miała  do  wyboru  wiele  innych  ofiar.  W  takim  układzie  możliwe,  że  Alicia
pomagała  jej  i  ukrywała  jej  niegodziwe  plany  –  na  przykład,  gdy  pojawiła  się  ciekawska
parka zadająca pytania.

Jęknęłam. Alicia pogrywała sobie z nami od samego początku. Wiedziała, że

kłamaliśmy  od  chwili,  gdy  weszliśmy  do  zajazdu  opowiadając  bajeczki  o  naszej  rocznicy  i
„przyjaciółce” Weronice. Zdawała sobie sprawę z tego, że wcale nie jesteśmy jej przyjaciółmi
i niewykluczone, że miała dość mocy do choćby częściowego zwalczenia kompulsji Adriana.
Udawała,  że  nam  wierzy  –  nawet  usłużnie  do  mnie  zadzwoniła,  gdy  Weronika  znów  się
pokazała.  Teraz  już  sama  nie  wiedziałam,  ile  z  tego  było  prawdą  i  czy  wiedźma  w  ogóle
wyjechała  albo  później  wróciła.  Pozostało  mi  tylko  mdlące  podejrzenie,  że  uszkodziła  nie
tylko mój samochód.

Domyśliłam się, że wykorzystała krzyżyk do namierzenia mnie, ale jakim cudem na

początku  znalazła  Mustanga?  Mózg  mi  dymił,  gdy  próbowałam  znaleźć  jakieś  wskazówki.
Magia ducha Adriana zniekształciła sposób, w jaki nas widziała, uniemożliwiając znalezienie
nas.  I  nagle  mnie  olśniło.  Alicia  odprowadziła  nas  i  zachwycała  się  Mustangiem.  Ktoś
dostatecznie  sprytny  –  kogo  zaalarmowała  nasza  wizyta  –  mógł  spisać  rejestrację  i
wykorzystać ją, żeby dowiedzieć się, gdzie mieszka Adrian.

Ale dlaczego przebiła opony? „Żeby nas opóźnić” uświadomiłam sobie. Tamtej nocy

Lynne została zaatakowana. A my przyjechaliśmy za późno, żeby ją ostrzec.

Im dłużej myślałam o wydarzeniach ostatnich kilku tygodni tym bardziej

utwierdzałam się w przekonaniu, że zachowywaliśmy się bardzo, ale to bardzo lekkomyślnie.
Wydawało nam się, że jesteśmy tacy ostrożni ukrywając się przed Weroniką. Żadne z nas,

221

nawet pani Terwilliger, nie wzięło pod uwagę, że  ona może mieć wspólniczkę, na którą też
musimy  uważać.  I  te  sny…  wszystko  zaczęło  się  tamtego  dnia,  gdy  z  Adrianem
wylądowaliśmy  na  aksamitnym  łożu.  Mój  granat  na  chwilę  się  ześlizgnął  i  to  najpewniej
wystarczyło, żeby Alicia wyczuła moją magię w zajeździe.

To wszystko prowadziło do chwili obecnej. Pani Terwilliger. Musiałam jej

powiedzieć, czego się dowiedziałam. Zadzwoniłam po raz trzeci. Wciąż brak odpowiedzi. Co
prawda nie raz wyobrażałam sobie panią Terwilliger odprawiającą nocne rytuały, ale było
całkiem możliwe, że już spała. Czy mogłam poczekać z tymi wieściami do rana?

„Nie” zdecydowałam z miejsca. „Nie mogę.” Mieliśmy do czynienia z niebezpieczną,

gwałtowną wiedźmą – a mój samochód właśnie został zaatakowany. Niewykluczone, że coś
niedobrego działo się nawet teraz, gdy tu sterczałam zmagając się z decyzją. Musiałam ją
obudzić… oczywiście przy założeniu, że się do niej dostanę.

Podjęcie następnej decyzji zajęło mi tylko chwilkę. Zadzwoniłam do Adriana.
Odpowiedział już po pierwszym dzwonku, ale brzmiał nieufnie, co mnie wcale nie

dziwiło po tym, co zrobiłam wcześniej.

- Halo?

Modliłam się, żeby naprawdę był tak szlachetny, za jakiego go uważałam.

- Adrian, wiem, że sprawy między nami źle wyglądają i może nie mam prawa cię o nic

prosić, ale potrzebuję przysługi. Chodzi o Weronikę.

Odpowiedział bez wahania:

- Czego potrzebujesz?

- Możesz przyjechać do Amberwood? Potrzebuję twojej pomocy przy naruszeniu

ciszy nocnej i ucieczce z dormitorium.

Po tym nastąpiło kilka chwil ciszy.

- Sage, od dwóch miesięcy czekałem aż to powiesz. Mam wziąć drabinę?

W głowie już formował mi się plan. Patrolujący w nocy ochroniarze szczególnie

uważali na parking dla uczniów, ale tyły posesji powinny być stosunkowo słabo strzeżone.

- Sama wydostanę się z budynku. Jeśli pojedziesz główną drogą do Amberwood i

miniesz zjazd, zobaczysz wąską drogę serwisową prowadzącą na wzgórze i za moje
dormitorium. Zaparkuj przy składziku, a ja przyjdę jak najszybciej, gdy tylko się wydostanę.

Jego ton stracił poprzednią lekkość, gdy znów się odezwał:

- Chciałbym wierzyć, że to jakaś wspaniała nocna przygoda, ale wcale tak nie jest, co?

Coś poszło naprawdę źle.

- Bardzo źle – przytaknęłam. – Wyjaśnię w samochodzie.

Szybko przebrałam się w czyste dżinsy i T-shirt, a na to narzuciłam lekką, zamszową

kurtkę  dla  ochrony  przed  wieczornym  chłodem.  Pomyślałam,  że  lepiej  wziąć  jeszcze  torbę
zaopatrzoną  w  kilka  drobiazgów  tak  na  wszelki  wypadek.  Jeśli  dobrze  pójdzie,  zwyczajnie
ostrzegę  panią  Terwilliger.  Niestety  biorąc  pod  uwagę  naszego  pecha,  wolałam  założyć,  że
coś może nagle wyskoczyć. Tym razem ciężko byłoby mi wlec całą walizkę, więc musiałam
podjąć  kilka  szybkich  decyzji,  które  chemikalia  i  magiczne  rekwizyty  wziąć.  Wrzuciłam
niektóre do torby, a trochę innych upchnęłam w kieszeniach dżinsów i kurtki.

Gdy byłam gotowa, skierowałam się do pokoju Julii i Kristin. Przebrały się już w

222

piżamy, ale jeszcze nie poszły spać. Oczy Julii rozszerzyły się na widok mnie w kurtce i z
torbą.

- Słodko – mruknęła.

- Wiem, że czasem się wymykacie – powiedziałam. – Jak to robicie?

Wiele z randek Julii odbywało się już po uświęconej ciszy nocnej i obie z Kristin

często przechwalały się swoimi wyczynami w przeszłości. Miałam nadzieję, że może Julia
wie coś o tajnym tunelu ze szkoły i ta eskapada nie skończy się dla mnie jakimiś szalonymi
akrobacjami. Niestety dokładnie to mnie czekało. Dziewczyny zaprowadziły mnie do swojego
okna i wskazały na wielkie drzewo rosnące tuż za nim.

- Mamy ładny widok i łatwe wyjście – oznajmiła dumnie Kristin.

Podejrzliwie przyjrzałam się sękatemu drzewu.

- To ma być łatwe?

- Połowa dormitorium z niego korzysta – zapewniła. – Ty też sobie poradzisz.

- Powinnyśmy pobierać podatek – zamyśliła się Julia. Uśmiechnęła się do mnie. – Nic

się nie martw. Tej nocy masz darmowe przejście. Stań na tym wielkim konarze tutaj, przesuń
się tam i wykorzystaj te gałęzie, jako uchwyty.

Zadziwiające, jak osoba twierdząca, że badminton na WFie jest zbyt „niebezpieczny”,

nie miała najmniejszych oporów przed złażeniem po drzewie z drugiego piętra. Oczywiście,
mieszkanie Marcusa znajdowało się na trzecim, a tamte schody pożarowe były milion razy
niebezpieczniejsze niż to drzewo. Myślenie o Alicii i pani Terwilliger przypomniało mi o
wadze misji, więc z determinacją kiwnęłam głową.

- Niech będzie – powiedziałam.

Julia klasnęła z radości i otworzyła mi okno. Kristin obserwowała nas ciekawie.

- Proszę, powiedz, że uciekasz na spotkanie z jakimś zajebiście przystojnym facetem –

powiedziała.

Zatrzymałam się akurat w chwili, gdy już miałam wyjść.

- W sumie tak. Ale nie w taki sposób jak myślisz.

Gdy już udało mi się stanąć na wskazanym przez Julię konarze, odkryłam, że miała

rację. To było proste – właściwie tak proste, że aż zaczęłam się dziwić, iż dyrekcja nie
zorientowała się, jak łatwa droga ucieczki tu sobie rośnie i jej nie wycięli. Cóż, tym lepiej dla
tych z nas, którzy mieli sprawy do załatwienia późno w nocy. Dotarłam na ziemię i
pomachałam na dowidzenia obserwującym mnie dziewczynom.

Tereny za dormitorium były częściowo oświetlone, żeby odstraszyć szlajających się

uczniów  takich  jak  ja.  Ochrona  patrolowała  tą  okolicę,  ale  nie  mieli  tu  stałego  posterunku.
Nigdzie  nie  widziałam  ochroniarza  i  trzymałam  kciuki,  żeby  coś  dostarczyło  mu  zajęcia
gdzieindziej.  Trawnik  spowijały  cienie,  które  kryły  mnie  przez  całą  drogę  –  dopóki  nie
dotarłam do ogrodzenia. Oświetlono je naprawdę dobrze i do okoliczności sprzyjających dało
się  zaliczyć  tylko  to,  że  potrafiłam  się  szybko  wspinać  i  strzażnik  jeszcze  się  nie  pokazał.
Zdając się na nadzieję, że wszechświat jednak jest mi winien kilka przysług – zwłaszcza po
tym  numerze  z  Alicią  –  przełknęłam  z  wysiłkiem  i  podciągnęłam  się  do  góry.  Nikt  nie
krzyknął  na  mnie,  gdy  wylądowałam  po  drugiej  stronie,  więc  odetchnęłam  z  ulgą.
Wydostałam  się.  Powrót  będzie  trudniejszy,  ale  tym  problemem  zajmę  się  później,  miejmy
nadzieję, że z pomocą pani Terwilliger.

223

Znalazłam Adriana czekającego w Mustangu dokładnie we wskazanym miejscu.

Rzucił mi ukośne spojrzenie, gdy odjeżdżaliśmy.

- A tak liczyłem, że pokarzesz się w czarnym, obcisłym kostiumie.

- Oddałam go do prania.

Uśmiechnął się.

- Jasne. Gdzie właściwie się wybieramy i co się dzieje?

- Do pani Terwilliger – powiedziałam. – I to się dzieje, że wróg od początku nas

rozpracował, a my nawet o tym nie wiedzieliśmy.

Obserwowałam, jak w miarę opowieści mina Adriana przechodzi od niedowierzającej

do przerażonej.

- Jej aura była zbyt doskonała – oznajmił, gdy skończyłam. – Perfekcyjnie neutralna i

przeciętna. Nikt taki nie jest, ale nie zwróciłem na to uwagi. Pomyślałem, że może to jakieś
ludzkie dziwactwo.

- Da się wpływać na wygląd swojej aury? – spytałam.

- Nie do tego stopnia – odparł. – Nieszczególnie znam się na tych waszych czarach,

ale powiedziałbym, że to jakiś urok musiał wpłynąć na wygląd jej kolorów.

Zapadłam się głębiej w siedzenie, wciąż wściekła na siebie, że nie rozgryzłam tego

prędzej.

- Dobre chociaż, że raczej nie wie, że wpadliśmy na trop jej i Weroniki. Może to da

nam przewagę.

Gdy dotarliśmy do domu pani Terwilliger, okazało się, że wszystkie światła są

włączone, co nas zaskoczyło. Zakładałam, że już poszła spać, ale nie dało się powiedzieć, że
to pierwszy raz, kiedy zdarzyło jej się przegapić telefon. Problem w tym, że gdy podeszliśmy
i zapukaliśmy, nie otrzymaliśmy żadnej odpowiedzi. Wymieniliśmy z Adrianem spojrzenia.

- Może musiała nagle wyjść – powiedział.

Ton jego głosu mówił to, co przemilczał w słowach. Co jeśli pani Terwilliger

dokonała tego samego odkrycia co my i wyruszyła walczyć z Alicią i Weroniką? Nie miałam
bladego pojęcia jak potężna jest Alicia, ale szanse mojej nauczycielki nie prezentowały się
zbyt optymistycznie.

Niemal kopnęłam drzwi z frustracji, gdy nie otworzyła mimo dalszego pukania.

- Teraz co?

Adrian pociągnął za klamkę i drzwi się otworzyły.

- Może na nią poczekamy? – zasugerował.

Skrzywiłam się.

- No nie wiem, czy możemy tak po prostu włamać się do jej domu.

- Zostawiła drzwi otwarte. Praktycznie nas zaprosiła.

Otworzył drzwi szerzej i spojrzał na mnie wyczekująco.

Nie chciałam wracać do Amberwood bez rozmowy z nią, ale też średnio mi się

uśmiechało sterczenie na jej ganku. Licząc, że nie będzie miała nic przeciwko temu, że się
rozgościmy, przytaknęłam zrezygnowana i weszłam za Adrianem do środka. Wnętrze jej

224

domu wyglądało jak zawsze, zagracone i przesiąknięte aromatem kadzidełka. Nagle stanęłam
jak słup soli.

- Czekaj. Coś jest nie tak. – Chwilę zajęło mi ustalenie, co takiego, ale nareszcie się

udało. Nie mogłam uwierzyć, że nie zorientowałam się szybciej. – Koty zniknęły.

- Jasne cholera – zaklął Adrian. – Masz rację.

Przynajmniej jeden z nich zawsze przychodził przywitać gości, a pozostałe zwykle

zalegały na meblach, pod stołami albo zwyczajnie siedziały na środku podłogi. Teraz w
zasięgu wzroku nie było ani jednego kota.

Rozglądałam się z niedowierzaniem.

- Co u licha mogło…

Przeszywający pisk sprawił, że prawie wyskoczyłam ze skóry. Spojrzałam w dół ku

mojemu biodru i zauważyłam, że smoczek wychylił głowę z torby i próbuje wygramolić się
na zewnątrz. Za późno uświadomiłam sobie, że zapomniałam zakryć akwarium i najwyraźniej
jeszcze w pokoju zabrał się ze mną na gapę. Odgłosy, które z siebie wydawał przypominały
piski, gdy domagał się papu – tylko były jeszcze bardziej irytujące. I wtedy jakimś cudem
uszczypnął mnie w nogę. Podskoczyłam, próbując oderwać go od siebie.

- Nie mam przy sobie żadnego ciastka! Co próbujesz… aaach!

Coś przemknęło obok mojej głowy i uderzyło w ścianę za mną z głośnym plaśnięciem.

Parę palących kropel tego czegoś wylądowało na moim policzku. Aż dziwne, że nie słyszałam
skwierczenia.

- Sydney! – krzyknął Adrian.

Podążyłam za jego wzrokiem i zobaczyłam Alicię stojącą w przejściu między salonem

a kuchnią. Wyciągała w naszą stronę dłoń, w której trzymała jakąś lśniącą, galaretowatą
substancję. Najprawdopodobniej właśnie to paskudztwo paliło mi właśnie skórę. Prawie to
otarłam, ale bałam się, że w ten sposób osiągnę tylko tyle, że rozsmaruję sobie tą substancję
na palcach. Skrzywiłam się próbując ignorować pieczenie.

- Sydney – odezwała się Alicia uprzejmie. – A może powinnam mówić Taylor?

Wiedziałam, że jeszcze zobaczę waszą dwójeczkę. Ale nie aż tak szybko. Zdaje się, że
kłopoty z samochodem dzisiaj was nie opóźniły.

- Wiemy wszystko – oznajmiłam, nie spuszczając oczu z galarety. – Wiemy, że

pracujesz dla Weroniki.

Na moment jej zadowolony uśmieszek ustąpił miejsca zaskoczeniu.

- Dla niej? Pozbyłam się jej wieki temu.

- Pozbyłaś się… – Przez kilka sekund byłam totalnie zagubiona. Ale w końcu reszta

elementów łamigłówki trafiła na swoje miejsca. – To ty wysysałaś tamte dziewczyny. I
czarownicę z San Diego. I… Weronikę Terwilliger.

Namierzyłam Weronikę w zajeździe dzięki zaklęciu lokalizującemu. Jednak, gdy pani

Terwilliger spróbowała innego czaru, nic z tego nie wyszło. Założyła, że Weronika osłoniła
się, ale teraz nagle nabrałam pewności, że tak naprawdę ona już wtedy musiała być w
śpiączce. Pani Terwilliger nie zdołała dosięgnąć żadnego aktywnego umysłu, bo Alicia
wcześniej pochłonęła Weronikę.

Pani Terwilliger…

225

- Przyszłaś po nią – powiedziałam. – Po panią Terwilliger. Nie po mnie.

- Niewyszkolone osoby są łatwymi celami – przyznała Alicia. – Ale brak im mocy

doświadczonych czarownic, których siłę można wchłonąć równie łatwo, jeśli się je wcześniej
osłabi.  W  przeciwieństwie  do  Weroniki  nie  potrzebuję  młodości,  tylko  siły.  Gdy  tylko
pokazała  mi,  jak  to  zaklęcie  działa,  dorwałam  ją  w  chwili  nieuwagi.  Tamta  studentka
zaspokoiła mnie dopóki nie wyczerpałam Alany Kale. – Gdzie ja słyszałam to imię? Alana…
to była pogrążona w śpiączce siostra pani Terwilliger z sabatu. – A teraz nareszcie mogę się
wziąć  za  poważny  cel:  Jaclyn  Terwilliger.  Przyznam,  że  nie  byłam  pewna,  czy  zdołam  ją
osłabić, ale okazuje się, że ona sama doskonale się spisała wyczerpując się przez te ostatnie
kilka tygodni, byle tylko ochronić swoją słodką, młodziutką uczennicę.

- Nie jestem jej… – Nie mogłam skończyć. Chciałam powiedzieć, że nie jestem jej

uczennicą, ale… czy na pewno? Nie zajmowałam się już magią dorywczo. Dołączyłam do
szeregów. I teraz musiałam chronić moją mentorkę tak samo, jak ona chroniła mnie. Jeśli już
nie było za późno. – Gdzie ona jest? – zażądałam odpowiedzi.

- Niedaleko – powiedziała Alicia, ewidentnie bardzo zadowolona, że ma nade mną

przewagę. – Żałuję, że dowiedziałaś się o tym wszystkim. Byłabyś wspaniałą zdobyczą,
gdybyś trochę się podszkoliła. Obecnie jesteś jak mała iskierka w porównaniu do płomienia
Jaclyn. To ona jest głównym daniem dzisiaj.

- Powiedz nam, gdzie ona jest – rozkazał Adrian, a ja rozpoznałam potężną nutę w

jego głosie.

Spojrzenie Alicii przesunęło się ze mnie na niego.

- No proszę cię… – prychnęła. – Przestań tracić mój czas na tą twoją wampirzą

kompulsję. Po waszej pierwszej wizycie zorientowałam się, co się dzieje, bo nie mogłam
zapamiętać waszych twarzy. – Spośród zbieraniny naszyjników wyłowiła jadeitowy krąg. –
Później to sobie załatwiłam. Dzięki temu jestem odporna na twoje „uroki”.

To pomagało oprzeć się wampirzej magii? Przydałby mi się taki gadżet do kolekcji.

Muszę się tym zainteresować… przy założeniu, że przeżyję tą noc.

Zauważyłam, że Alicia zbiera się do następnego rzutu, ale zdążyłam uskoczyć w

stronę salonu pociągając za sobą Adriana. Za nami z sykiem rozbryznęła się kolejna porcja
galarety. Chcąc oślepić Alicię wyjęłam zasuszone kwiaty ostu i rzuciłam je w jej stronę,
skandując inkantację w grece. Wykonała nieznaczny gest lewą ręką i prychnęła drwiąco.

- Poważnie? – spytała. – Takie profilaktyczne zaklęcie oślepienia? Może jednak nie

jesteś aż taka uzdolniona.

Niespodziewanie Adrian otworzył niewielki panel na ścianie przy nas. Nawet go nie

zauważyłam głównie dlatego, że rozpraszała mnie perspektywa stopienia mi twarzy.
Zobaczyłam tylko nerwowy ruch jego ręki i nagle pogrążyliśmy się w egipskich
ciemnościach.

- No to teraz mamy profilaktyczną ślepotę – wymamrotał.

Alicia zaklęła. Zamarłam, sparaliżowana otaczającymi mnie ciemnościami. To nie tak,

że nie doceniałam prób spowolnienia Alicii, ale teraz tak jakby sama się zagubiłam.

Poczułam jak Adrian łapie mnie za rękę i bez słowa pociągnął mnie w głąb salonu.

Szybko ruszyłam na nim, zdając się na jego nadzwyczajny wzrok wampira, który przebijał
mrok. Usłyszałam jak Alicia wymawia zaklęcie i już wiedziałam, że zaraz wyczaruje sobie
światło. Albo magicznie naprawi bezpieczniki.

226

- Uważaj – mruknął Adrian. – Schody.

W rzeczy samej poczułam jak moja stopa opiera się na drewnianym stopniu. Oboje

zbiegliśmy do piwnicy tak szybko i cicho jak się dało. Oczy nadal nie przystosowały mi się
do ciemności i zastanawiałam się, czy właśnie nie weszłam do jakiegoś sekretnego lochu

. W

miarę jak prowadził nas między pudłami, uświadomiłam sobie, że piwnica jest zwykłym
składzikiem. Nagromadziło się tu sporo klamotów. Widziałam jak zagracony był cały dom
pani Terwilliger i nie mogłam się nadziwić, że aż tyle udało jej się zachomikować.

Adrian zatrzymał się dopiero w odległym kącie za piramidą pudeł niemal równie

wysoką jak ja. Przycisnął mnie do siebie, trzymając mnie w ramionach, dzięki czemu mógł
mówić mi cicho prosto do ucha. Opierałam głowę na jego piersi i słyszałam, że serce wali mu
równie szybko jak mnie.

- To był dobry pomysł – powiedziałam najciszej jak mogłam. – Ale teraz jesteśmy tu

uwięzieni. Lepiej było wyjść z domu.

- Wiem – odpowiedział szeptem. – Ale stała za blisko drzwi i nie miałem czasu bawić

się z oknem.

Słyszałam jak podłoga trzeszczy nad nami w miarę jak Alicia przechadzała się po

domu.

- To tylko kwestia czasu – zauważyłam.

- Liczyłem, że zyskasz czas na wymyślenie, jak nas stąd wyciągnąć. Nie mogłabyś

użyć kuli ognia? Całkiem dobrze ci z nimi szło.

- Nie w zamkniętej przestrzeni. A już tym bardziej nie w piwnicy. Spaliłabym cały

dom. A poza tym nie wiemy, gdzie jest pani Terwilliger.

Wytężałam mózgownicę kombinując. Dom nie był zbyt wielki i Alicia nie miała do

wyboru wielu miejsc, w których mogłaby schować panią Terwilliger. A musiałam założyć, że
ona jest gdzieś zamknięta, bo w przeciwnym wypadku pewnie już przybyłaby nam z odsieczą.
Z wypowiedzi Alicii wynikało, że na razie nie wyssała z niej mocy, więc liczyłam, że jeszcze
nie została wyłączona z gry.

- Na pewno możesz coś zrobić – powiedziała Adrian, obejmując mnie mocniej. –

Jesteś genialna i czytałaś te wszystkie księgi zaklęć.

W rzeczy samej. Przez ostatnie kilka miesięcy wchłonęłam całe pokłady wiedzy –

której w ogóle nie powinnam posiadać – ale w tej chwili byłam tak przerażona, że nie
potrafiłam się na niczym skupić.

- Wszystko zapomniałam.

- Nie, wcale nie. – Jego głos w ciemnościach był spokojny i dodawał mi otuchy.

Pogładził mnie po włosach i bardzo delikatnie pocałował w czoło. – Tylko się uspokój i
skoncentruj. Prędzej czy później ona zejdzie po tych schodach, żeby nas dopaść. Musimy ją
załatwić albo przynajmniej spowolnić, a wtedy uciekniemy.

Jego rozsądne słowa dotarły do mnie i pozwoliły znów dojść do głosu logice rządzącej

moim  życiem.  Oczy  przyzwyczaiły  mi  się  do  słabego  światła  sączącego  się  przez  małe,
wysoko  położone  okienka  piwnicy  i  nareszcie  mogłam  rozróżnić  jakieś  ciemne  kształty.
Słyszałam jak  Alicia przemieszcza się na górze, więc ostrożnie odsunęłam się od Adriana i
podeszłam  do  schodów.  Pomagając  sobie  kilkoma  wdzięcznymi  gestami,  wypowiedziałam

Tia, od razu Czerwonego Pokoju Bólu. Sorka, mam dziś jakieś dziwne skojarzenia ;)

227

zaklęcie nad stopniami i szybko pomknęłam z powrotem do kąta, kryjąc się w objęciach
Adriana.

- Dobrze – powiedziałam. – Załatwiłam nam niewielkie opóźnienie.

- Jakie? – spytał.

Akurat w tej chwili usłyszeliśmy jak otwierają się drzwi na górze schodów. Pojawiło

się światło, ale nas wciąż kryły cienie.

- Skończyły się wam sztuczki. – usłyszałam głos Alicii. – Już nigdzie… aaach!

Rozległo się głośne dudnienie, gdy stoczyła się po schodach i wylądowała z łomotem

na dole.

- Niewidzialny lód na schodach – poinformowałam Adriana.

- Wiem, że nie powinienem tego mówić – odezwał się. – Ale myślę, że w tej chwili

kocham cię jeszcze mocniej niż kiedykolwiek wcześniej.

Złapałam go za rękę próbując ignorować to, jak uszczęśliwiły mnie te słowa nawet w

tak podbramkowej sytuacji.

- Chodź.

Opuściliśmy nasza kryjówkę i zobaczyliśmy na podłodze sponiewieraną Alicię, która

próbowała pozbierać się na nogi. Srebrzysta kula światła wisiała w powietrzu nad nią, wiernie
podążając  za  jej  ruchami.  Na  nasz  widok  warknęła  i  wykonała  gest  chcąc  nas  przekląć.
Przewidziałam to i już miałam przygotowany amulet. Zakołysałam nim an jedwabnej wstążce
i  wypowiedziałam  kilka  słów,  gdy  ją  mijaliśmy.  Na  moment  rozbłysła  między  nami  tarcza,
która  ledwie  przechwyciła  małe,  jaśniejące  strzałki  mknące  w  naszą  stronę.  Osłona
przypominała tą, której pani Terwilliger używała w rezerwacie, ale musiałam ją przywoływać
na miejscu i nie utrzymywała się długo.

Nie wiedziałam, co Alicia zamierzała teraz zrobić, ale to nie mogło być nic dobrego.

Po raz pierwszy rzuciłam jedno z tych defensywnych zaklęć, których pani Terwilliger kazała
mi jeszcze nie ruszać. Było stosunkowo proste i eleganckie, chociaż wymagało wiele energii,
ale za to zastosowane poprawnie dawało potężny efekt. Najzwyczajniej w świecie
wykorzystałam falę czystej mocy do rzucenia Alicią przez całe pomieszczenie, akurat gdy
udało jej się wstać. Poleciała do tyłu prosto na stertę ozdób choinkowych. Pudło z ozdóbkami
przewróciło się i rozbiło przy niej na podłodze.

Zaklęcie sprawiło, że zakręciło mi się w głowie, ale nie zatrzymywałam się. Przy

schodach przywołałam kulę ognia, ale nie rzuciłam jej tylko trzymałam nisko jak przy grze w
Skee-Ball – nie zamierzałam się z nią rozstawać. Liczyłam, że stopi lód i już po kilku krokach
wiedziałam, że miałam rację.

- Uważaj – ostrzegłam Adriana. – Są mokre.

Dotarliśmy na górę, ale Alicia już gramoliła się za nami. Wciąż na dole potraktowała

nas tym samym zaklęciem, co ja ją wysyłając w naszą stronę falę niewidzialnej energii i
rzucając mnie i Adriana na podłogę. Wbrew ostrzeżeniom pani Terwilliger, że tylko marnuję
energię nadal nie wypuściłam ognistej kuli. Gdy Alicia mnie powaliła, wyleciała mi z dłoni i
wylądowała na kanapie pani Terwilliger. Biorąc pod uwagę to, że wyglądała jakby pokrywał
ją jakiś tani materiał jeszcze z lat siedemdziesiątych, niespecjalnie mnie zdziwiło, że tak
szybko stanęła w płomieniach.

Pozytywna strona była taka, że ogień rozwiązał nasz problem z ciemnością. Niestety

oznaczało to, że jednak spalimy dom. Podbiegła do mnie callistana, która nie zdążyła z nami

228

uciec do piwnicy. Miałam tylko ułamek sekundy na podjęcie decyzji.

- Przeszukaj resztę domu i znajdź panią Terwilliger – poleciłam Adrianowi. – Ja

zatrzymam Alicię.

Rozpalający się coraz intensywniej ogień rzucał na jego twarz dziwne cienie,

podkreślając malującą się na niej udrękę.

- Sydney…

- To jedna z tych okazji, kiedy musisz zaufać mi bez pytania – powiedziałam. –

Pośpiesz się! Znajdź ją i uciekaj.

Zobaczyłam jak przez jego oczy przewija się tysiąc emocji zanim posłuchał i pobiegł

w  stronę  dalszej  części  domu.  W  salonie  ogień  rozprzestrzeniał  się  gwałtownie  w  niemal
magiczny  sposób.  Kłębiący  się  dym  podsunął  mi  pomysł,  więc  zagęściłam  go  tworząc
nieprzeniknioną ścianę blokującą wyjście z piwnicy. Tym zyskałam dość czasu na wycofanie
się  razem  ze  smokiem,  zanim  pojawiała  się  Alicia,  która  rozgarnęła  dym  z  taką  łatwością
jakby rozsuwała zasłony.

- To – oznajmiła. – Bolało.

Rzuciłam zaklęcie, które powinno związać ją pajęczynami, ale nici rozpłynęły się

zanim  w  ogóle  jej  dosięgły.  To  doprowadzało  do  furii.  Zapamiętałam  tak  wiele,  ale  te
„profilaktyczne” zaklęcia nie działały. Teraz rozumiałam dlaczego pani Terwilliger zalecała
mi strategię polegającą przede wszystkim na ukrywaniu się i maskowaniu moich mocy. Nie
miałam cienia szansy w starciu z Weroniką. Prawda, Alicia ją załatwiła, ale prawdopodobnie
dopiero  po  osłabieniu  jej  w  taki  sposób,  jak  teraz  pani  Terwilliger.  Zrozumiałam  nawet
dlaczego  powiedziała  mi,  że  powinnam  zdobyć  pistolet  –  który,  jak  właśnie  sobie
uświadomiłam, zostawiłam w samochodzie.

Zaklęcie z lodem podziałało jedynie dlatego, że Alicia niczego się nie spodziewała.

Oprócz tego osiągnęłam coś tylko impulsem mocy, wyzwolonym przez zaawansowany czar,
który poważnie mnie osłabił. Dotarło do mnie, że sytuacja wymaga czegoś równie mocnego.
Nie wiedziałam, czy w ogóle starczy mi sił na drugie takie zaklęcie, ale nie miałam innego
wyjścia niż spróbować…

Krzyknęłam, gdy przeszyło mnie coś co przypominało tysiąc woltów energii

elektrycznej. Ruch dłoni Alicii był bardzo subtelny i nawet nie potrzebowała słów. Upadłam,
wijąc się z bólu, gdy Alicia rzuciła się ku mnie z tryumfalną miną. Smok dzielnie stanął jej na
drodze, ale ona kopnęła go z łatwością odrzucając na bok. Usłyszałam jak pisnął tocząc się po
podłodze.

- Może jednak powinnam wchłonąć ciebie – powiedziała Alicia. Elektrowstrząsy

znikły, ale mogłam tylko siedzieć łapiąc powietrze. – Nadasz się na moją piątą ofiarą. Po
Jaclyn mogę wrócić za kilka lat. Okazuje się, że jesteś o wiele potężniejsza niż mi się
wydawało… i wkurzająco pomysłowa. Nawet nieźle ci szło.

- Kto powiedział, że skończyłam? – wykrztusiłam.

Rzuciłam pierwsze z zaawansowanych zaklęć, jakie przyszły mi do głowy. Może

zainspirowały je zniszczone ozdoby świąteczne, ale nagle z mózgu została mi wyżęta gąbka.
Czar nie wymagał fizycznych komponentów ani słów i wystarczył tylko najlżejszy ruch
dłonią. Zaklęcie czerpało siłę ze mnie – upływ energii i mocy bolał niemal równie mocno jak
elektrowstrząsy, którymi potraktowała mnie Alicia.

Teraz nas, suko, wkurzyłaś. Wara od smoczka.

229

Ale efekt… och… zapierał dech w piersiach.

Na stoliku do kawy pani Terwilliger (który obecnie płonął) stało pięć wiecznie

ruchomych kulek. Rzuciłam na nie zaklęcie transmutacji rozbijając ich okrągłą formę i
zmieniając w cienkie, ostre jak brzytwa ostrza. Zerwały się z łańcuszków posłuszne mojemu
rozkazowi. To była ta łatwiejsza część.

Zgodnie z ostrzeżeniami pani Terwilliger trudności zaczynały się dopiero później, gdy

przyszło  do  zaatakowania  kogoś.  I  to  nie  tylko  poprzez  sprowokowanie  upadku.  Tamto
jeszcze nie było takie złe. Prawdziwy fizyczny atak, który bezpośrednio spowoduje poważne
rany,  to  już  zupełnie  inna  sprawa.  Nie  miało  znaczenia  jakich  okropieństw  dopuszczała  się
Alicia, która próbowała zabić mnie i wyssać moc z pani Terwilliger oraz wielu innych. Była
żywą  osobą,  a  posługiwanie  się  przemocą  albo  próby  odebrania  komuś  życia  nie  leżały  w
mojej naturze.

Jednak bronienie własnego życia i tych których kochałam już jak najbardziej.
Zebrałam się w sobie i posłałam ostrza do przodu. Trafiły ją prosto w twarz.

Wrzasnęła i rozpaczliwie próbowała je wyciągnąć, ale przy okazji straciła równowagę i znów
stoczyła się po schodach. Usłyszałam, jak krzyknęła wpadając do piwnicy. Nie widziałam jej
ze swojego miejsca, ale jej magiczna latarnia radośnie podążyła jej śladem na dół.

Mój tryumf nie potrwał długo. Byłam bardziej niż oszołomiona. Znalazłam się na

granicy omdlenia. Gorąco i światło pożaru porażały, ale mnie robiło się ciemno przed oczami
z wyczerpania spowodowanego rzucaniem zaklęć spoza mojej ligi. Nagle zapragnęłam tylko
zwinąć się w kłębek na podłodze, zamknąć oczy i pogrążyć się w wygodnym cieple…

- Sydney!

Głos Adriana wyrwał mnie z oszołomienia i udało mi się na niego spojrzeć spod

ciężkich powiek. Otoczył mnie ramieniem i pomógł mi wstać. Nogi się pode mną uginały,
więc zwyczajnie podniósł mnie i zaczął nieść. Smok, który nie odniósł żadnych poważnych
obrażeń na skutek kopnięcia, uczepił się mojej bluzki i wślizgnął do torby, która wciąż
zwieszała mi się z ramienia.

- Gdzie… pani Terwilliger…

- Tu jej nie ma – powiedział Adrian, kierując się sprawnie prosto do wyjścia.

Teraz ogień ogarnął już ściany i sufity. Jeszcze nie zupełnie sięgnął przodu domu, ale

drogę zagradzały nam dym i popiół. Oboje kaszleliśmy, a z moich oczu płynęły łzy. Adrian
dotarł do drzwi i spróbował dotknąć klamki, ale była tak gorąca, że krzyknął z bólu. Jakimś
sposobem wykopał drzwi i wydostaliśmy się na czyste, nocne powietrze.

Na zewnątrz zebrali się sąsiedzi, a w oddali słyszałam syreny. Część gapiów

przyglądała się nam ciekawie, ale większość była zbyt zaabsorbowana inferno, w które
zmienił się domek pani Terwilliger. Adrian zaniósł mnie do swojego samochodu i posadził
delikatnie na ziemi tak, że mogłam się o niego oprzeć. Nawet na chwilę nie przestał otaczać
mnie ramieniem. Oboje w zgrozie wpatrywaliśmy się w pożar.

- Szukałem wszędzie, Sydney – powiedział. – Nie znalazłem Jackie w domu. Może

uciekła. – Żarliwie modliłam się, żeby się nie mylił. W przeciwnym wypadku porzuciłam
moją nauczycielkę historii na pastwę śmierci w płomieniach. – Co się stało z Alicią?

- Ostatnio, gdy ją widziałam, wpadła do piwnicy. – Mdłości skręciły mi żołądek. – Nie

wiem, czy się wydostała. Adrianie, co ja zrobiłam?

- Obroniłaś się. I mnie. I miejmy nadzieję, że Jackie. – Objął mnie mocniej. – Alicia

230

była zła. Tylko pomyśl, co zrobiła tamtym innym czarownicom… i co chciała zrobić wam.

- Totalnie mnie zaskoczyła – powiedziałam żałośnie. – Wydawało mi się, że postępuję

tak sprytnie. Za każdym razem gdy z nią rozmawiałam, zbywałam ją jako jakiegoś ciemnego
lachona. Tymczasem ona tylko się śmiała i cały czas pociągała za sznurki. To genialne. Nie
spotkałam za wielu ludzi zdolnych do czegoś takiego.

- Jeśli ty to Holmes, ona jest twoim Moriarty’m – podsunął.

- Adrian – powiedziałam. Nic więcej nie musiałam mówić.

Nagle przyjrzał mi się uważniej, po raz pierwszy zauważając w co jestem ubrana pod

obecnie rozpiętą kurtką.

- Masz na sobie koszulkę AYE?

- No, nigdy nie wybieram się na magiczne bitwy bez…

Ciche miauknięcie przykuło moją uwagę. Zaczęłam się rozglądać dopóki nie

wypatrzyłam pary zielonych oczu wpatrujących się we mnie spod krzaka po drugiej stronie
ulicy. Udało mi się pozbierać do pionu i przekonałam się, że chociaż nadal mam nogi jak z
waty, to jednak mogę na nich ustać. Zrobiłam kilka niepewnych kroków w stronę krzaka, a
Adrian natychmiast do mnie dopadł.

- Co ty wyprawiasz? Potrzebujesz pomocy – zaprotestował.

Wyciągnęłam rękę.

- Musimy iść za kotem.

- Sydney…

- Pomóż mi – prosiłam.

Nie potrafił mi odmówić. Wspierając mnie ramieniem, pomógł mi przejść przez ulicę

w stronę kota, który pobiegł między dwoma krzakami i obejrzał się na nas.

- Chce, żebyśmy za nim szli – powiedziałam Adrianowi.

Więc poszliśmy mijając po drodze domy i ulice aż znaleźliśmy się kilka przecznic

dalej, a kot doprowadził nas do parku. Ta resztka energii, którą miałam ruszając za naszym
przewodnikiem  teraz  już  dawno  znikła.  Ciężko  dyszałam,  kręciło  mi  się  w  głowie  i  ledwie
powstrzymywałam  się  od  poproszenia  Adriana,  żeby  znowu  mnie  poniósł.  Coś  w  centrum
parku  przykuło  moją  uwagę  po  raz  ostatni  dając  mi  kopa  adrenaliny,  która  pozwoliła  mi
pobiec.

Na trawniku leżała pani Terwilliger.
Dzięki Bogu była przytomna, ale wyglądała na niemal równie wyczerpaną, jak ja się

czułam. Łzy i smugi na twarzy podpowiadały, że też miała ciężką noc. Udało jej się uciec
Alicii, ale nie bez walki. Właśnie dlatego nie znaleźliśmy jej w domu. Na mój widok
zamrugała z zaskoczenia.

- Nic ci nie jest – powiedziała. – I znalazłaś mnie.

- Kot nas przyprowadził – odparłam wskazując na niego.

Cała trzynastka siedziała wokół nas w parku, otaczając swoją właścicielkę –

pilnowały, żeby nic jej się nie stało.

Rozejrzała się i zmusiła do zmęczonego uśmiechu.

- Widzisz? Mówiłam, że koty się przydają.

231

- Callistany też nie są takie złe – powiedziałam, spoglądają na swoją torbę. – Ten

piszczący „wrzód na tyłku” uratował mnie przed oberwaniem kwasem prosto w twarz.

Adrian położył rękę na sercu w udawanej zgrozie.

- Sage, czy ty właśnie zaklęłaś?

Pani Terwilliger dopiero teraz go zauważyła.

- Ty też tutaj? Przepraszam, że zostałeś wciągnięty w tą aferę. Wiem, że nie

potrzebujesz takich kłopotów.

- To bez znaczenia – odpowiedział Adrian z uśmiechem. Oparł dłoń na moim

ramieniu. – Pewne rzeczy są warte kłopotów.

232

CZUŁAM SIĘ OKROPNIE z powodu puszczenia z dymem domu mojej nauczycielki.
Pani Terwilliger z oczywistych powodów uważała to za najmniejsze ze swoich

zmartwień. Nie wiedziała na pewno, czy jej ubezpieczenie pokryje szkody, ale firma
ubezpieczeniowa naprawdę szybko wysłała kogoś do zbadania sprawy. Wciąż czekaliśmy na
ostateczny werdykt, ale nie zameldowali nic na temat ludzkich szczątków. W pewnym sensie
ulżyło mi, że jednak nikogo nie zabiłam, ale z drugiej strony obawiałam się, że Alicia nie da o
sobie zapomnieć. Jaki brzmiało to niemądre porównanie, które wymyślił Adrian? „Jeśli ty to
Holmes, ona jest twoim Moriarty’m.” Coś mi się wydawało, że chyba każdy żywiłby urazę po
posiekaniu buźki ostrzami i porzuceniu w płonącym budynku.

Szybkie śledztwo wykazało, że Weronika leży w jednym z szpitali w Los Angeles,

jako  NN.  Odwiedzenie  pogrążonej  w  śpiączce  siostry  stało  się  najwyższym  priorytetem  dla
pani  Terwilliger,  która  żywiła  nadzieję,  że  może  w  jakiś  sposób  odczyni  zaklęcie.  Mimo
nawału zajęć moja nauczycielka i tak zdążyła jeszcze przekonać mnie do spotkania ze swoim
sabatem,  a  ja  zgodziłam  się  z  kilku  różnych  powodów.  Po  pierwsze,  teraz  już  raczej  nie
mogłam zachowywać się w taki sposób jakbym nie chciała władać magią.

A po drugie nie planowałam zostawać tu tak długo.
Nadal zamierzałam wybrać się z Marcusem do Meksyku i tydzień upłynął mi szybko.

Egzaminy semestralne minęły jak we mgle i zanim się zorientowałam już mieliśmy piątek –
wyjeżdżaliśmy jutro. Zaryzykowałam i pożegnałam się z przyjaciółmi. Najbezpieczniej
byłoby zniknąć bez uprzedzenia, ale ufałam im wszystkim – nawet Angeline – że zachowają
mój sekret i udadzą ignorancję, gdy Alchemicy w końcu zorientują się, że nawiałam. Treyowi
też powiedziałam. Bez względu na to, co nas poróżniło, wciąż uważałam go za przyjaciela i
wiedziałam, że będę za nim tęsknić.

W miarę upływu dnia w dormitorium robiło się coraz ciszej – nie licząc świątecznych

piosenek lecących w lobby. Nie chcąc wykluczać innych religii pani Weathers wystawiła też
menorę i powiesiła transparent z napisem „Radosnego Kwanzaa”

. Oficjalnie jutro mijał

ostateczny termin, gdy wszyscy musieli się wymeldować i wielu uczniów już wyjechało na
ferie zimowe. Skończyłam pakować swój lekki bagaż. Nie chciałam obciążać się klamotami
zwłaszcza, że naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać w Meksyku.

Zostały jeszcze dwie osoby, z którymi się nie pożegnałam: Adrian i Jill. Unikałam tej

dwójki z bardzo różnych powodów, ale kończył mi się czas. Wiedziałam, że od Jill dzieli
mnie tylko kondygnacja schodów, ale z Adrianem był problem. Parę razy kontaktowaliśmy
się po pożarze choćby tylko po to by ustalić kilka szczegółów, ale wkrótce zapanowała cisza

Menora - w judaizmie dziewięcioramienny świecznik, używany w czasie święta Hanukka.

Kwanzaa - święto w afro-amerykańskiej kulturze celebrowane w okresie między Bożym Narodzeniem

a Nowym Rokiem.

Wyjaśnienia sponsorowane przez „The Sage’s English Dictionary and Thesaurus”

Ach, te zbiegi okoliczności… chyba naprawdę nie istnieją ;)

233

w eterze. Nie zadzwonił, nie wysłał SMSa, nie odwiedzał mnie w snach. Może powinnam być
zadowolona. Może powinnam cieszyć się z tego, że mogę odejść unikając bolesnych
pożegnań… ale nie mogłam. Na myśl, że już nigdy go nie zobaczę serce mi się łamało. Co
prawda to on był przyczyną mojego odejścia, ale chciałam jakoś domknąć sprawy.

„Wcale ci nie chodzi o żadne domknięcie, Sydney. Chcesz go zobaczyć. Potrzebujesz

tego. I właśnie dlatego musisz odejść.”

W końcu przemogłam się i zadzwoniłam do niego. Zebranie się na odwagę zajęło mi

tyle czasu, że nie mogłam uwierzyć, gdy nie odebrał. Oparłam się impulsowi, żeby
natychmiast spróbować jeszcze raz. Nie. Mogłam poczekać. Jutro jeszcze zdążę i na pewno…
na pewno mnie nie unikał?

Zdecydowałam, że wstrzymam się z rozmową z Jill do następnego dnia. Pożegnanie

się z nią było równie trudne – i wcale nie tylko ze względu na to, co zobaczyła przez więź.
Wiedziałam, że według niej zwyczajnie ją porzucam. Ale nie mogłam się oszukiwać – jeśli
zostanę i zacznę chodzić z Adrianem, prawdopodobnie mnie złapią, a wtedy już w żaden
sposób nie zdołam jej pomóc. Jeśli ukryję się gdzieś daleko i pozostanę na wolności, mogłam
wciąż jej dopomagać z odległości. Miałam nadzieję, że to zrozumie.

Odwlekanie rozmowy z nią dało mi okazję do załatwienia innej nieprzyjemnej

sprawy: musiałam oddać pistolet Malachi’emu Wolfe. Jeszcze nigdy nie wybrałam się do jego
domu bez Adriana i chociaż wiedziałam, że nie muszę się niczego obawiać z jego strony w tej
samotnej wyprawie mimo wszystko było coś niepokojącego.

Ku mojemu kompletnemu i głębokiemu zaskoczeniu, Wolfe wpuścił mnie do domu,

gdy przyjechałam. Panowała niezwykła cisza.

- A gdzie psy? – spytałam.

- Na treningu – powiedział. – Mój przyjaciel jest ekspertem w tresurze psów i teraz

daje im lekcje podkradania się. Kiedyś pracował dla tutejszej policji.

Poważnie wątpiłam, żeby Chihuahua miały w kodzie genetycznym podkradanie się.

Zachowałam  tą  myśl  dla  siebie  i  tylko  rozejrzałam  się  zadziwiona  kuchnią  Wolfa.
Spodziewałam  się  czegoś  w  stylu  kubryku  na  okręcie,  a  tymczasem  znalazłam  się  w
zaskakująco  radosnym  pokoju  z  tapetą  w  niebieską  szachownicę  i  puszką  na  ciastka  z
wiewiórką. Gdyby ktoś mnie poprosił o wymyślenie czegoś, co na pewno nie wyglądało jak
kuchnia  Wolfa,  opisałabym  coś  w  takim  stylu.  Nie…  moment.  Na  drzwiach  lodówki
zobaczyłam  magnesy,  które  wyglądały  jak  gwiazdki  do  rzucania  ninja.  No  to  przynajmniej
pasowało do niego.

„Adrian padnie, jak mu opowiem.” I wtedy przypomniałam sobie, że nie zobaczę

Adriana przez bardzo długi czas. Ta świadomość skutecznie zgasiła całe moje rozbawienie.

- Więc czego potrzebujesz? – spytał Wolfe. Patrząc na niego ogarnęło mnie dziwne

wrażenie, że opaska znajduje się nie na tym oku co ostatnio. Powinnam bardziej zwracać
uwagę na takie szczegóły. – Jeszcze jednego pistoletu?

Skupiłam się na swojej obecnej misji.

- Nie, sir. Okazało się, że nawet pierwszy mi się nie przydał, ale dziękuję za

pożyczenie.

Wyjęłam pistolet z torby i podałam mu. Po szybkim sprawdzeniu schował go do

szuflady.

- Rozwiązałaś swój problem? Możesz go jeszcze zatrzymać, jeśli chcesz.

234

- Wyjeżdżam z kraju. Przemycenie broni przez granicę mogłoby być problematyczne.

- W porządku – powiedział. Złapał puszkę na ciastka i zdjął pokrywkę, częstując mnie.

Poczułam wspaniały zapach. – Chcesz jedno? Właśnie je zrobiłem.

Coraz bardziej żałowałam, że nie mogę opowiedzieć o tym Adrianowi.

- Nie, dziękuję. Przez ostatnie kilka tygodni trochę zaszalałam z cukrem.

Powinni mi wyrobić kartę stałego klienta w „Ciachach i różnościach”.

- Myślę, że lepiej wyglądasz. Już nie sama skóra i kości z ciebie. – Kiwnął głową z

aprobatą, co w mojej opinii było naprawdę dziwne i z deczka upiorne. – Więc gdzie się
wybieracie we dwoje?

- Do Meksy… och, Adrian zostaje. Wyjeżdżam z kimś innym.

- Naprawdę? – Odsunął puszkę z wiewiórką po blacie. – To mnie zaskoczyłaś. Zawsze

mi się wydawało, że po wyjściu stąd urządzacie sobie później w domu prywatną „sesję
treningową” we dwoje.

Spiekłam raka.

- Nie! To nie tak… my jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Kiedyś miałem taką przyjaciółkę. Sally Srebrny Ząb. – Jego twarz przybrała

nieobecną minę, jaką zawsze robił, gdy opowiadał jakąś anegdotę.

- Przepraszam, mówiłeś…

- Nigdy nie spotkałem kobiety takiej jak Sally – przerwał. – Wspólnie przebiliśmy się

przez Szwajcarię, zawsze osłaniając się nawzajem. Wyszliśmy z tego żywi… ledwie… i ona
chciała wrócić do Stanów i się ustatkować. Ja nie. Widzisz, marzyłem o czymś więcej. Byłem
wtedy młodym człowiekiem, napawałem się niebezpieczeństwem i chwałą. Zostawiłem ją i
zamieszkałem z szamanem na Orkadach

. Potrzebowałem dwóch lat i wielu duchowych

podróży, żeby uświadomić sobie swój błąd, ale kiedy wróciłem, nie mogłem jej znaleźć. Gdy
w nocy zamykam oczy wciąż widzę ten jej ząb błyszczący jak gwiazda. To mnie prześladuje,
dziewczyno. Prześladuje.

Zmarszczyłam brwi.

- Nie sądziłam, że mieszkańcy Orkadów odbywają duchowe podróże. Albo że mają

szamanów.

Wolfe pochylił się ku mnie i z rozszerzonymi oczami pogroził mi palcem.

- Ucz się na moich błędach, dziewczyno. Nie leć na Orkady. Nie potrzebujesz żadnych

mistycznych wizji, żeby zobaczyć to, co masz przed oczami, słyszysz mnie?

Przełknęłam z wysiłkiem.

- Tak jest.

Po tym czmychnęłam przekonana, że przebywanie w zupełnie innym kraju niż

Malachi Wolfe może być naprawdę dobrym pomysłem.

Następnego ranka przygotowałam się do rozstania z Jill, ale uprzedziła mnie i sama

Archipelag gdzieś między Norwegią a Szkocją o łagodnym klimacie. Zamieszkują je Norwegowie,

Szkoci i inni potomkowie Piktów, i Wikingów. Czasem kojarzeni jako poszukiwacze przygód. Pełny wypas.

Hej, wie ktoś może, co tak niebezpiecznego jest w tej Szwajcarii, bo z tego opisu wynikało, że wygląda

jak strefa działań wojennych? Bezskutecznie łamię sobie nad tym głowę od tygodnia :(

235

stawiła się pod moimi drzwiami. Tak naprawdę rozmawiałyśmy po raz pierwszy od tamtego
dnia, gdy obudziła mnie ze snu z Adrianem.

Weszła do pokoju i zmarszczyła brwi na widok walizki.

- Naprawdę odchodzisz?

- Tak. I z pewnością wiesz dlaczego.

Założyła ramiona na piersi i spojrzała mi prosto w oczy bez cienia tamtego dystansu,

który okazała mi ostatnim razem. Miałam problemy z wytrzymaniem tego spojrzenia.

- Sydney, nie porzucaj Adriana ze względu mnie.

- To trochę bardziej skomplikowane – odpowiedziałam automatycznie.

- Wcale nie – upierała się. – Z tego wszystkiego, co słyszałam wynika, że ty się

zwyczajnie boisz. Zawsze kontrolowałaś swoje życie w najdrobniejszych szczegółach. Gdy
nie mogłaś… jak w przypadku Alchemików… znalazłaś sposób na odzyskanie kontroli.

- Nie ma nic złego w tym, że chcę mieć kontrolę – warknęłam.

- Poza tym, że to nie zawsze możliwe i czasami to nawet dobrze. Albo wręcz

wspaniale – dodała. – I dokładnie tak jest w przypadku Adriana. Nieważne jak mocno się
starasz, nigdy nie uda ci się przejąć kontroli nad twoimi uczuciami do niego. Nie potrafisz się
powstrzymać przed kochaniem go, więc uciekasz. Ja jestem tylko pretekstem.

Kim ona była, że prawiła mi takie kazania?

- Wydaje ci się, że kłamię na temat tego, jak niezręcznie się czuję, gdy patrzysz na

wszystko, co się między nami dzieje? Wszystkie intymne detale wystawione na pokaz. Ja tak
nie mogę. Nie potrafię żyć w taki sposób.

- Adrian się nauczył.

- Cóż, on nie miał wyboru.

- Dokładnie. – Jej zaciętość trochę złagodniała. – Sydney, on mnie wskrzesił. Nikt nie

może zrobić ani nie zrobi dla mnie nic wspanialszego niż to. Nie jestem w stanie mu się
odwdzięczyć, ale przynajmniej mogę pozwolić mu żyć własnym życiem tak, jak mu się
podoba. Nie wymagam od niego, żeby mnie osłaniał ze względu na więź i ani myślę osądzać
jego… albo ciebie. Pewnego dnia nauczymy się blokować nasze doznania.

- Pewnego dnia – powtórzyłam.

- Tak. A do tego czasu musimy sobie jakoś radzić. Wyjeżdżając tylko unieszczęśliwisz

troje ludzi.

- Troje? – Zdziwiłam się. – Pomagam ci.

- Naprawdę myślisz, że mogę być szczęśliwa, jeśli on cierpi? Wydaje ci się, że podoba

mi się, gdy pochłania go ciemność? – Nic nie powiedziałam, więc naciskała dalej: – Słuchaj,
nie wywołujesz u mnie takiej samej fizycznej reakcji, jak u niego, ale gdy jesteście razem
radość po prostu go wypełnia… to promieniuje na mnie i to jedno z najwspanialszych uczuć,
jakie miałam okazję doświadczyć. Nigdy nie byłam tak zakochana jak wy.

- Nie jestem… – Nie potrafiłam tego powiedzieć, a ona rzuciła mi znaczące

spojrzenie. Spróbowałam zmienić taktykę. – Zostawanie tu, zwłaszcza jeśli z nim będę, jest
niebezpieczne. Alchemicy mogą dowiedzieć się o wszystkim… o nim, tatuażu, pani
Terwilliger i Bóg jeden wie, czym jeszcze.

- Ale jeśli się nie dowiedzą sama pomyśl, ile zyskasz… Adriana. Nas wszystkich.

236

Magię.  Szansę  na  odkrycie  ich  sekretów.  Wiem,  że  kochasz  to  życie.  Dlaczego  miałabyś  z
tego  rezygnować?  Jesteś  zbyt  inteligentna,  żeby  dać  się  złapać.  Pomożemy  ci.  Naprawdę
uważasz,  że  Marcus  i  jego  Wesoła  Banda  są  w  stanie  za  wiele  powalczyć,  skoro  wiecznie
uciekają?

Pokręciłam głową.

- Oni są tacy jak ja. Rozumieją mnie.

Nawet jej powieka nie drgnęła.

- W niczym cię nie przypominają. Oni gadają. Ty działasz.

Zaskakiwało widzenie jej tak pewnej siebie i mądrej ponad wiek. To było również

lekko irytujące. Skoro taka z niej mądrala, dlaczego nie potrafiła zrozumieć, o jak wysoką
stawkę toczy się gra?

- Jill zostawanie tu to wielkie ryzyko… na każdy możliwy sposób.

- Oczywiście, że tak! – krzyknęła, a w jej oczach rozbłysnął gniew. – Każde życie

warte przeżycia zawsze niesie w sobie ryzyko. Jeśli wyjedziesz do Meksyku, będziesz tego
żałować… i wydaje mi się, że ty o tym wiesz.

Mój telefon zadzwonił skutecznie uciszając moją odpowiedź. Eddie. Rzadko dzwonił,

więc ogarnęła mnie panika.

- Co złego się stało? – spytałam.

Brzmiał na konkretnie skołowanego.

- Nie powiedziałbym, że złego… tylko zaskakującego. Jill jest z tobą? Lepiej obie

zejdźcie na dół. Jesteśmy na zewnątrz.

Rozłączył się pozostawiając mnie z mętlikiem w głowie.

- Co tam? – spytała Jill.

- Zdaje się, że jakaś niespodzianka.

Razem zeszłyśmy do lobby bez dalszych wzmianek na temat Adriana. Gdy wyszłyśmy

na  zewnątrz,  zobaczyłyśmy  Eddiego  i  Angeline,  którzy  ostentacyjnie  unikali  kontaktu
wzrokowego  ze  sobą.  Przy  nich  stał  wysoki,  przystojny  facet  z  porządnie  przyciętymi,
czarnymi  włosami  i  jasnoniebieskimi  oczami.  Miał  zdecydowaną,  poważną  minę  i  czujnie
rozglądał się po okolicy.

- To dampir – wymamrotała do mnie Jill.

Gdy podchodziłyśmy utkwił w nas oczy i trochę się rozluźnił.

- Jill, Sydney – odezwał się Eddie. – To jest Neil Raymond. Dołącza do nas.

Neil skłonił się przed Jill tak nisko, iż na cud zakrawało, że nie uderzył o ziemię.

- Księżniczko Jillian – powiedział głębokim głosem. – To zaszczyt ci służyć i zrobię

wszystko, co w mojej mocy aby cię ochronić, nawet jeśli będzie to oznaczało poświęcenie
własnego życia.

Jill zrobiła krok do tyłu, a jej oczy zrobiły się wielkie, gdy go obserwowała.

- D-dziękuję.

Eddie patrzył to na nią to na niego i lekko zmarszczył czoło.

- Neil został przysłany jako wsparcie. Podobno złożyłaś jakąś skargę, że niby Jill nie

237

jest dostatecznie chroniona? – To było do mnie i jeśli się nie myliłam, słyszałam w jego głosie
oskarżycielską nutę.

- Nie… Och… Chyba tak jakoś wyszło.

Próbując zminimalizować szkody ze Stanton, jako jeden z żali wymieniłam swoje

poczucie, że Jill nigdy nie jest w pełni bezpieczna. Wyglądało na to, że właśnie otrzymaliśmy
jej odpowiedź. Tak jak powiedział Eddie to było zaskakujące, ale na pewno nie zaszkodzi,
jeśli więcej osób zacznie nad nią czuwać. Sądząc po tym, jak otaksowała Neila wzrokiem, Jill
nie miała absolutnie nic przeciwko jego obecności.

Uścisnęłam jego dłoń.

- Cieszę się, że do nas dołączysz, Neil. Zapisali cię jako jeszcze jednego kuzyna?

- Tylko jako nowego ucznia – powiedział.

To prawdopodobnie było lepsze rozwiązanie. Nasza „rodzinka” niedługo kompletnie

opanuje Amberwood.

Chciałam dowiedzieć się o nim czegoś więcej, ale kończył mi się czas. Niedługo

przyjedzie po mnie Marcus, żeby zabrać mnie na dworzec kolejowy, bo Latte spisano na
złom. W pewnym sensie to też dało się nazwać zamknięciem sprawy, szkoda tylko, że tak
smutnym.

Zanim poszłam po walizkę pożegnałam się z wszystkimi, zachowując się jakbym

tylko miała coś do załatwienia. Eddie, Angeline i Jill znali prawdę, i widziałam żal oraz
smutek w ich oczach – zwłaszcza u Jill. Modliłam się, żeby sobie poradzili beze mnie. Gdy
wróciłam na dół, przekonałam się, że tylko ona dalej tam stoi.

- Zapomniałam ci to dać – powiedziała, podając mi niewielką kopertę. Na wierzchu

znajomym charakterem pisma wypisano moje imię.

- Próbowałam się z nim skontaktować, ale chyba mnie unika. To jego pożegnanie, co?

– Czułam się zawiedziona, że nie zobaczę Adrianem po raz ostatni twarzą w twarz. Może
lepszy list niż nic, ale żałowałam, że nie dane mi będzie odejść z świeżym wspomnieniem
tych pięknych oczu. – Czy on… jest bardzo zły?

Nie mogłam znieść myśli, że cierpi.

- Przeczytaj list – powiedziała tajemniczo. – I pamiętaj, Sydney… tu nie chodzi o

mnie, tylko o was. Możesz sobie kontrolować wszystko inne, ale nie to. Odpuść i zaakceptuj
swoje uczucia.

Tym akcentem zakończyłyśmy, a ja wyszłam na zewnątrz i usiadłam na krawężniku

czekając na Marcusa. Zagapiłam się na kopertę, badając sposób w jaki Adrian wypisał moje
imię. Trzy razy prawie ją otworzyłam… ale stchórzyłam za każdym razem. Nareszcie
zobaczyłam podjeżdżającego Marcusa i koperta zniknęła w torebce.

Ledwie wsiadłam zaczął entuzjastycznie paplać o naszych wielkich planach. Prawie

go nie słyszałam. Myślałam tylko o Adrianie i jak puste wydawało się moje życie bez niego.
Razem z Marcusem mieliśmy się spotkać na dworcu z Wade’m i Amelią, ale jakoś wątpiłam,
żeby któreś z potrafiło mnie zrozumieć jak Adrian – chociaż byli ludźmi i dzieliłam z nimi
podobną historię. Żadne z nich nie mogło się pochwalić tak sarkastycznym poczuciem
humoru albo niezwykłą przenikliwością. A pod powierzchnią tych wszystkich uczuć snuły się
wspomnienia naszych namiętnych momentów… to jak się całowaliśmy, obejmowaliśmy…

- Sydney? Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

238

Zamrugałam i spojrzałam na Marcusa. Myślę, że to był kolejny z tych momentów,

kiedy nie mógł uwierzyć, że ktoś nie wsłuchuje się w każde jego słowo.

- Sorry – powiedziałam. – Myślałam o czymś innym.

Uśmiechnął się.

- Więc wyobraź sobie plaże i Margarity, bo twoje życie właśnie się zmienia.

On miał tylko plaże i Margarity w głowie.

- Opuściłeś ten kawałek o zapieczętowaniu tatuażu. No chyba, że twój spec dorabia

jako barman.

- Jak mówiłem… jesteś zabawna i piękna. – Zaśmiał się. – Razem będziemy się

świetnie bawić.

- Jak długo tam zostaniemy?

- Najpierw zajmiemy się tatuażami, bo to najważniejsze. – Ulżyło mi, że podchodzi

do tego poważnie. – Później przyczaimy się na kilka tygodni i nacieszymy widokami.
Dopiero wtedy wrócimy i wyszukamy innych niezadowolonych Alchemików.

- I wtedy powtórzymy cały proces od nowa? – spytałam. We wstecznym lusterku

widziałam odległe Palm Springs niknące za horyzontem, gdy coraz bardziej oddalaliśmy się
na południe. Poczułam ukłucie tęsknoty w sercu. – Przekonamy innych do zdobycia
krytycznych informacji i ich wyzwolimy?

- Dokładnie.

Przez następną minutę jechaliśmy w ciszy, gdy przetrawiałam jego słowa.

- Marcus, jak ty właściwie wykorzystujesz zgromadzone informacje? Chodzi mi

zwłaszcza o to, co zrobisz w sprawie mistrza Jamesona?

- Poszukamy dalszych dowodów – odparł szybko. – Jeszcze nigdy nie zdobyliśmy

równie mocnego tropu. Teraz możemy tym intensywniej skupić się na pozyskiwaniu dalszych
informacji.

- To coś więcej niż trop. Może damy cynk Morojom?

- Alchemicy wszystkiego się wyprą. Poza tym nie chcemy działać pochopnie.

- Co z tego, że zaprzeczą? – dociekałam. – Moroje i tak zostaną ostrzeżeni.

Popatrzył na mnie z miną przywołującą na myśl rodzica silącego się na cierpliwość do

dziecka. Przed nami zobaczyłam znak mówiący, że zbliżamy się do dworca kolejowego.

- Sydney, wiem, że chcesz coś zrobić, ale zaufaj mi. My zawsze działaliśmy w ten

sposób.

- Może, ale nie wiem, czy to właściwy sposób.

- Masz mnóstwo pomysłów, jak na kogoś kto dopiero dołączył do szeregów. –

Zachichotał. Chciałabym, żeby przestał w ten sposób reagować. – Tylko poczekaj, a wszystko
zrozumiesz.

Nie podobała mi się ta jego protekcjonalność.

- Myślę, że już rozumiem. I wiesz co? Uważam, że wy nic nie robicie. Chodzi o to, że

dokonaliście wspaniałych odkryć… a później co? Wciąż tylko czekacie. Uciekacie i chowacie
się po kątach. W czym to niby pomaga? Wasze intencje są dobre… ale nic poza tym.

239

Prawie słyszałam głos Jill: „Oni gadają. Ty działasz.”
O ironio Marcusa pozbawiło daru mowy.

- Moglibyście tyle zdziałać – kontynuowałam. – Na początku, gdy dowiedziałam się o

tobie, wydawało mi się, że dysponujesz nieziemskim potencjałem. Teoretycznie dalej go
masz. Ale go marnujesz.

Zatrzymał się na parkingu przy dworcu wciąż totalnie oszołomiony.

- Skąd się to u cholery wzięło? – spytał w końcu.

- Ode mnie – powiedziałam. – Nie jestem taka jak wy. Nie potrafię siedzieć

bezczynnie. Nie mogę uciekać. I… nie mogę też z wami odejść.

Czułam się dobrze mówiąc to… i to była właściwa decyzja. Przez cały tydzień umysł

mówił mi, że powinnam odejść zanim wszystko się posypie z Adrianem i Alchemikami.
Prawda, to prawdopodobnie było rozsądne wyjście. Moje serce nigdy w pełni się na to nie
godziło, ale próbowałam je ignorować. Dopiero po wysłuchaniu Jill i Marcusa uświadomiłam
sobie, że ten jeden raz, to mój umysł optował za mniej logicznym rozwiązaniem.

Musiałam przyznać Marcusowi, że wyglądał na szczerze zmartwionego i nie był tylko

zdenerwowany, że sprawy nie potoczyły się po jego myśli.

- Sydney, wiem, jak przywiązałaś się do tego miejsca i ludzi, ale zostawanie tu to zbyt

wielkie ryzyko. Niebezpieczeństwo grozi ci w każdym miejscu dopóki Alchemicy wszystko
obserwują i twój tatuaż wciąż jest podatny na manipulacje.

- Ktoś mi powiedział, że każde życie warte przeżycia zawsze niesie w sobie ryzyko –

powiedziałam, nie mogąc ukryć uśmiechu. Nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek zacytuję
Jill.

Marcus walnął pięścią w deskę rozdzielczą.

- To sentymentalne pieprzenie! Brzmi dobrze w teorii, ale rzeczywistość wygląda

zupełnie inaczej.

- A co mógłbyś zmienić w tej rzeczywistości, gdybyś został wśród Alchemików? –

spytałam. – Ile zdołałbyś odkryć?

- Nic, gdyby mnie złapali – odparł bezbarwnie. – I niezależnie od tego za jak

bezużytecznych nas uważasz, uwolniłem już tuziny Alchemików. Pomogłem Clarencowi i
innym Morojom.

- Nie jesteś bezużyteczny, Marcus. Wykonujesz kawał dobrej roboty i nie zgadzamy

się wyłącznie co do metod. Ja zostanę i będę działać na swój sposób. Czy nie to mi
obiecywałeś, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy? Pomaganie Morojom na własnych
warunkach? Oto są moje warunki.

- Marnujesz czas!

- Sama decyduję, co robię z moim czasem – odparłam.

Podczas lotu na ślub Adrian wypowiedział do mnie dokładnie te same słowa, gdy

upierałam się, że nie może mnie kochać. Żal mi było Marcusa i to bardzo, bo szczerze liczył,
że się do niego przyłączę.

Złapał mnie za rękę.

- Sydney, proszę cię, nie rób tego – błagał. – Bez względu na to jak pewnie się czujesz

i jak jesteś ostrożna, sytuacja wymknie się spod kontroli.

240

- Już tak się stało – powiedziałam, otwierając drzwi od strony pasażera. – Ale ja nie

przestanę walczyć. Dziękuję za wszystko, Marcus. Mówię poważnie.

- Czekaj, Sydney – zawołał. – Powiedz mi tylko jedno.

Obejrzałam się, czekając.

- Skąd ci się to wzięło? Gdy zadzwoniłaś powiedzieć mi, że jedziesz z nami,

twierdziłaś, że rozumiesz dlaczego to jest rozsądne wyjście. Co zmieniło twoje zdanie?

Posłałam mu uśmiech, licząc, że jest równie oszałamiający jak te jego.

- Uświadomiłam sobie, że jestem zakochana.

Skołowany Marcus rozejrzał się jakby spodziewał się zobaczyć mój objet d’amour z

nami w samochodzie.

- I właśnie w tej chwili to do ciebie dotarło? Miałaś jakąś wizję, czy co?

- Nie potrzebowałam wizji – powiedziałam myśląc o smętnym końcu wyprawy Wolfa

na Orkady. – Cały czas miałam go przed oczami.

241

GDY MARCUS W KOŃCU POGODZIŁA SIĘ z tym, że nigdzie się nie wybieram,

życzył mi szczęścia, choć wciąż wyglądał na oszołomionego. Zamierzał porzucić samochód
na dworcu, ale wręczył mi kluczyki jako pożegnalny prezent. Patrzyłam jak odchodzi,
zastanawiając się, czy nie popełniłam błędu. Ale wtedy pomyślałam o tych intensywnie
zielonych oczach i wszystkich rzeczach, których dokonałam wspólnie z Adrianem. Podjęłam
właściwą decyzję… oby tylko nie za późno.

Nadal nie odbierał moich telefonów. Czy mnie znienawidził? A może zdołowany

zabunkrował się gdzieś i topił smutki w butelce? Wyłowiłam jego liścik z torebki,
zastanawiając się, co tam znajdę. Znając Adriana spodziewałam się rozwlekłych, kwiecistych
wyznań miłości, ale zamiast tego zobaczyłam długą serię liczb.

Te liczy nic mi nie mówiły. Przez chwile studiowałam je w samochodzie pod kątem

kilku znanych mi popularnych kodów. Nic mi to nie dało, ale jakoś mnie to nie zaskoczyło.
Kody i złożone matematyczne zagadnienia nie były w stylu Adriana. Ale skoro tak, dlaczego
zostawił mi tą notatkę? Najwyraźniej zakładał, że potrafię to rozszyfrować.

Uniosłam liścik w wyciągniętej ręce, licząc, że może coś samo mi się pokaże. I tak

właśnie się stało. Gdy ponownie przyjrzałam się liczbom zauważyłam przerwę po środku
kombinacji, co dawało znajomy format. Wpisałam oba zestawy cyfr w odpowiednie rubryki
w GPSie. Po chwili wyświetlił się adres w Malibu w Południowej Kaliforni. Czy to mógł być
tylko przypadek?

Niewiele myśląc wyjechałam z parkingu przy dworcu i skierowałam się w stronę

wybrzeża. Było całkiem możliwe, że stracę dwie i pół godziny (pięć jeśli liczyć drogę
powrotną), ale wątpiłam, żeby tak się miało stać. „Nie istnieje coś takiego jak zbieg
okoliczności.”

Wydawało mi się, że to najdłuższa podróż w moim życiu. Cały czas mocno

zaciskałam  dłonie  na  kierownicy.  Byłam  pełna  niecierpliwości  i  jednocześnie  przerażona.
Gdy znalazłam się tylko kilka mil od podanego adresu, zauważyłam znaki Willi Getty. Przez
kilka  sekund  czułam  się  skołowana.  Centrum  Getty  było  bardzo  znanym  muzeum,  ale
znajdowało się bliżej Los Angeles. Nie rozumiałam jak jedno ma się do  drugiego ani jakim
sposobem  skończyłam  w  Malibu.  Mimo  wszystko  konsekwentnie  podążałam  za
wskazówkami i dotarłam do parkingu Willi.

Wszystko się wyjaśniło, gdy znalazłam się przed wejściem. Willa była siostrzanym

muzeum Centrum Getty i specjalizowała się w sztuce klasycznej Grecji i Rzymu. Na dodatek
spora część Willi Getty przypominała starożytną świątynię, włącznie z kolumnami
otaczającymi dziedziniec wypełniony ogrodami, fontannami i posągami. Wstęp był wolny, ale
wymagano rezerwacji. Dziś mieli niewielki ruch, więc szybko rozwiązałam ten problem
rezerwując wejście przez internet w telefonie.

Po wejściu do środka niemal zapomniałam po co tu jestem – ale tylko na jedno

242

uderzenie  serca.  Muzeum  okazało  się  spełnieniem  marzeń  dla  takiego  miłośnika  okresu
klasycznego  jak  ja.  Tyle  sal  skupionych  na  starożytności…  Biżuteria,  posągi,  stroje…
zupełnie  jakbym  weszła  do  wehikułu  czasu.  Mój  wewnętrzny  naukowiec  domagał  się
zbadania  każdego  artefaktu  i  dokładnego  przeczytania  zamieszczonych  informacji.  Reszta
mnie – ta z walącym sercem i ledwie panująca nad podnieceniem – tylko przelotnie zajrzała
do każdego pomieszczenia jedynie je przeszukując i ruszając dalej.

Po przeszukania niemal całego wnętrze weszłam pod zewnętrzną kolumnadą. Oddech

uwiązł mi w gardle. Znalazłam się w wielkim ogrodzie umiejscowionym wokół basenu, który
musiał  mieć  przynajmniej  dwieście  stóp  długości.  Posągi  i  fontanny  znaczyły  jego
powierzchnię, a całość otaczały przepiękne, wypielęgnowane drzewa i inne rośliny. Grzejące
mimo  grudnia  słońce  oświetlało  wszystko,  a  w  powietrzu  rozbrzmiewały  ptasie  trele,  plusk
wody i ciche rozmowy. Wokół kręcili się turyści, zatrzymując się, żeby podziwiać widok, lub
robiąc zdjęcia. Nikt z nich się nie liczył  – nie, gdy nareszcie znalazłam jedyną osobę, której
szukałam.

Siedział nad odległym końcem basenu po drugiej stronie ogrodu od miejsca, w którym

weszłam.  Był  odwrócony  do  mnie  tyłem,  ale  rozpoznałabym  go  wszędzie.  Podeszłam
niespokojnie  wciąż  czując  w  sobie  przedziwną  mieszankę  strachu  i  zapału.  Im  bardziej  się
zbliżałam  tym  więcej  szczegółów  wiedziałam.  Wysokie,  smukłe  ciało.  Kasztanowy  połysk
wydobywany przez blask słońca z jego ciemnych włosów. Gdy nareszcie dotarłam do końca
basenu, zatrzymałam się zaraz za nim, nie ośmielając się podejść bliżej.

- Sage – odezwał się, nie odwracając się. – A myślałem, że do tego czasu miniesz już

południową granicę.

- Nie, wcale tak nie myślałeś – powiedziałam. – Gdyby tak było na pewno nie

przekazałbyś mi tamtej notatki i nie przyjechałbyś aż tutaj. Wiedziałeś, że nie odejdę.

W końcu na mnie spojrzał, mrużąc oczy w jasnym słońcu.

- Byłem dość pewny, że nie odejdziesz. Miałem taką nadzieję. Bez końca

dyskutowaliśmy o tym z Jill. Jak ci się podoba moje słodkie wykorzystanie współrzędnych
geograficznych? Dość błyskotliwe, co?

- Geniusz z ciebie – powiedziałam, próbując powstrzymać uśmiech. Część mojego

strachu znikła. Znów znaleźliśmy się na znajomym terytorium. Tylko Adrian i ja. – Nieźle
zaryzykowałeś licząc, że domyślę się, co znaczą te cyfry. Mogłeś tu siedzieć cały dzień.

- E tam. – Adrian wstał i zrobił krok w moją stronę. – Bystra z ciebie dziewczyna.

Wiedziałem, że to rozpracujesz.

- Nie aż taka bystra. – Im bliżej podchodził tym szybciej waliło mi serce. –

Potrzebowałam dużo czasu, żeby zrozumieć pewne rzeczy. – Wskazałam na nasze otoczenie.
– I jakim cudem ty wiedziałeś o tym miejscu, a ja nie?

Opuszki jego palców śledziły linię mojego policzka i nagle ciepło słońca wydało się

niczym w porównaniu do gorąca wyzwalanego przez jego dotyk.

- Nic trudnego – powiedział, obejmując mnie spojrzeniem. – Jakoś musiałem zacząć

moje poszukiwania, więc wpisałem „starożytny Rzym” i „Kalifornia” w moim telefonie. To
było pierwsze trafienie.

- Jakie poszukiwania? – spytałam.

Uśmiechnął się.

- Szukałem jakiegoś miejsca bardziej romantycznego niż „Ciacha i różności”.

243

Adrian odchylił moją twarz ku swojej i pocałował mnie. Jak zawsze świat wokół mnie

stanął  w  miejscu.  Nie,  świat  stał  się  Adrianem…  tylko  Adrianem.  Całowanie  się  z  nim
działało równie odurzająco jak zawsze, niosło w sobie ładunek namiętności i potrzeby, jakich
nigdy  nie  sądziłam,  że  poczuję.  Ale  dzisiaj  kryło  się  w  tym  coś  więcej.  Nie  miałam  już
żadnych wątpliwości,  czy to  jest słuszne, czy nie. Znalazłam się w kulminacyjnym  punkcie
długiej podróży… albo może to był dopiero początek.

Zarzuciłem mu ręce na szyję i przycisnęłam się jeszcze bliżej do niego. Miałam

gdzieś, że znajdujemy się w miejscu publicznym. Nie obchodziło mnie, że on jest Morojem.
Liczyło się tylko to, że był Adrianem, moim Adrianem. Mój partner… wspólnik w zbrodni, w
długiej  bitwie,  do  której  się  przyłączyłam,  chcąc  naprawić  zło  w  świecie  Alchemików  i
Morojów.  Może  Marcus  miał  rację,  że  wytyczyłam  kurs  na  klęskę,  ale  tym  też  się  nie
przejmowałam.  W  tej  chwili  czułam,  że  dopóki  trzymamy  się  razem  z  Adrianem  żadne
wyzwanie nie jest dla nas za wielkie.

Nie wiedziałam, jak długo tam staliśmy całując się. Jak mówiłam, świat wokół nas

mógł przestać istnieć. Czas się zatrzymał. Przenikały mnie doznania wyzwalane przez ciało
Adriana przyciśnięte do mojego, jego zapach i smak jego ust. Tylko to miało dla mnie
znaczenie w tej chwili i nagle zaczęłam myśleć o tym, czego nie skończyliśmy we śnie.

Gdy w końcu przerwaliśmy pocałunek – o wiele za szybko moim skromnym zdaniem

– nie przestaliśmy się obejmować. Słysząc chichotanie spojrzałam w bok, gdzie dwójka
małych dzieci śmiała się i pokazywała na nas. Widząc, że je obserwuję szybko czmychnęły.
Odwróciłam się do Adriana, prawie rozpływając się ze szczęścia, gdy patrzyłam mu w oczy.

- To o wiele lepsze niż kochanie z dystansu – poinformowałam go.

Odgarnął mi z twarzy kosmyk włosów i spojrzał mi w oczy.

- Co sprawiło, że zmieniłaś zdanie? Oczywiście wiem, że nigdy nie mogłabyś za długo

wytrzymać z daleka ode mnie, ale nie oszukujmy się… przez chwilę mnie przestraszyłaś.

Oparłam się o jego pierś.

- Tak naprawdę to była kombinacja kilku różnych rzeczy. Zaskakująco dobra rada Jill.

Jedna z czarujących anegdotek Wolfa… tak swoją drogą, muszę opowiedzieć ci o jego
kuchni. A poza tym nie mogłam zapomnieć o naszych wyczynach na stole.

Adrian przesunął się na tyle, że znów mogliśmy na siebie patrzyć. Po raz kolejny

kompletnie go rozwaliłam.

- Żebyśmy się dobrze zrozumieli… O przyszłości naszego związku zdecydowała rada

piętnastolatki, najprawdopodobniej zmyślona historyjka jednookiego tresera Chihuahua i
moje nieromantyczne… lecz umiejętne… całowanie cię na srebrach stołowych i porcelanie?

- No – przytaknęłam po chwili namysłu.

- I tylko tyle było trzeba, co? A już myślałem, że zdobycie cię będzie trudne. – Znów

spoważniał i leciutko pocałował mnie w czoło. – Co teraz zrobimy?

- Teraz zbadamy to wspaniałe muzeum, do którego mnie zwabiłeś. Na bank pokochasz

sztukę Etrusków.

Wrócił ten uwielbiany przeze mnie łotrowski uśmieszek.

- Nie wątpię. Ale co z naszą przyszłością? Co zrobimy z nami… z tym?

Złapałam go za ręce, wciąż trzymając go blisko.

- Od kiedy to przejmujesz się konsekwencjami albo przyszłością?

244

- Ja? Nigdy. – Zastanowił się. – Cóż, przynajmniej dopóki ty jesteś ze mną, o nic się

nie martwię. Ale wiem, że ty lubisz się przejmować takimi rzeczami.

- Nie powiedziałabym, że to lubię – poprawiłam.

Lekki wietrzyk zmierzwił jego włosy i oparłam się pokusie by znów je przygładzić.

Byłam całkiem pewna, że jeśli to zrobię, znów zaczniemy się całować, a zdecydowałam, że
powinnam zachować się odpowiedzialnie i najpierw odpowiedzieć na jego pytania.

- Uciekniemy do Powierników? – podsunął.

- Oczywiście, że nie – prychnęłam. – To byłoby tchórzowskie i niedojrzałe. A poza

tym ty nigdy nie przetrwałbyś bez żelu do włosów… ale mógłbyś polubić pędzony przez nich
bimber.

- Więc co zrobimy?

- Zachowamy to wszystko w sekrecie.

Zachichotał.

- A to nie jest tchórzliwe?

- To podniecające i śmiałe – powiedziałam. – Nawet męskie i odważne. Wydawało mi

się, że lubisz takie rzeczy.

- Sage. – Roześmiał się. – Piszę się na wszystko, dopóki jesteś ze mną. Ale czy to

wystarczy? Nie jestem zupełnie nieświadomy konsekwencji, wiesz. Rozumiem, jak
niebezpieczne to jest dla ciebie, zwłaszcza, że ciągle kwestionujesz postępowanie
Alchemików. Wiem też, że nie przestałaś się zamartwiać Jill na widowni.

Racja. Jill. Jill, która prawdopodobnie była świadkiem tego wszystkiego, czy chciała

czy nie. Cieszyła się jego szczęściem? Wypełniała ją radość naszej miłości? A może to
wszystko było dla niej rozdzierająco niezręczne?

- We trójkę jakoś wymyślimy, jak sobie z tym radzić – oznajmiłam w końcu. Nie

mogłam w tej chwili dłużej się nad tym zastanawiać, bo pewnie zaczęłabym panikować. – A
co do Alchemików… po prostu musimy być ostrożni. Nie śledzą mnie wszędzie, a jak sam
powiedziałeś i tak spędzam z tobą połowę czasu.

Miałam nadzieję, że to wystarczy. Musiało wystarczyć.
I wtedy znów zaczęliśmy się całować. Nie próbowaliśmy się powstrzymywać, nie gdy

byliśmy  razem  w  ten  sposób,  tak  daleko  od  prawdziwego  świata  naszych  normalnych  żyć.
Okoliczności  okazywały  się  aż  zbyt  doskonałe.  On  był  zbyt  doskonały,  pomijając  fakt,  że
należał do najbardziej niedoskonałych znanych mi ludzi. Rzecz w tym, że i tak straciliśmy aż
za  dużo  czasu  na  te  wszystkie  wątpliwości  i  gierki.  Żyjąc  w  ciągłym  niebezpieczeństwie
można nauczyć się jednego – lepiej nie tracić ani chwili. Nawet Marcus przyznał to w parku
rozrywki.

Adrian i ja spędziliśmy resztę dnia w Willi, przez większość czasu całując się w

ogrodach, ale przekonałam go też do obejrzenia artefaktów w środku. Mogłam być
zakochana, ale przecież wciąż pozostawałam sobą. Gdy w końcu zamknęli wszystko na noc,
zjedliśmy kolację w położonej przy plaży restauracji z fondue. Nieźle się tam zasiedzieliśmy,
przytulając się i obserwując ocean rzęsiście oświetlany księżycowym blaskiem.

Byłam pochłonięta patrzeniem na rozbijające się fale, gdy poczułam usta Adriana

muskające mój policzek.

- Co się stało ze smokiem?

245

Uderzyłam w swój najbardziej świętoszkowaty ton.

- On ma imię, wiesz.

Adrian odsunął się i rzucił mi zaintrygowane spojrzenie.

- Nie wiedziałem, tak właściwie. Jak go nazwałaś?

- Skoczek. – Gdy Adrian parsknął śmiechem, dodałam: – Najmilszy króliczek na

świecie. Byłby dumny wiedząc, że jego imię zostało przekazane.

- Nie wątpię. Wymyśliłaś też imię dla Mustanga?

- Chyba miałeś na myśli Iwaszkinatora.

Zagapił się na mnie w zachwycie.

- Mówiłem ci już, że cię kocham, prawda?

- Tak – zapewniłam go. – Coś wspominałeś.

- Dobrze. – Adrian przycisnął mnie mocniej do siebie. – Tak się tylko upewniam,

panno Ja-Się-Szybko-Uczę.

Jęknęłam.

- Nie darujesz mi tego do końca życia, co?

- Mowy nie ma. Cholera, zamierzam trzymać cię za słowo.

Podejrzewałam, że samochód Marcusa był kradziony, więc zostawiliśmy go w

Malibu.  Adrian  odwiózł  mnie  do  dormitorium  i  pocałował  na  dobranoc,  obiecując,  że
zadzwoni  zaraz  rano.  Ciężko  mi  było  się  z  nim  rozstać,  chociaż  dobrze  wiedziałam,  że  to
głupota  myśleć,  że  nie  przetrwam  bez  niego  dwunastu  godzin.  W  pląsach  weszłam  do
dormitorium z wargami wciąż palącymi od jego pocałunków.

Wiedziałam, że wdawanie się z nim w związek to szaleństwo. Skreślić to. To będzie

niebezpieczne – moja euforia trochę przygasła, gdy w pełni to sobie uświadomiłam.
Rozmawiając z nim odstawiłam niezłe przedstawienie, próbując załagodzić jego obawy, ale
znałam prawdę. Próby zdemaskowania sekretów Alchemików to nie bułka z masłem, a mój
tatuaż nie został zabezpieczony. Mój związek z Adrianem znacząco zwiększał ryzyko, ale z
radością się na to godziłam.

- Panno Melrose.

Chłodny głos pani Weathers ściągnął mnie do brutalnej rzeczywistości. Zatrzymałam

się na środku lobby i obejrzałam na nią. Wstała zza swojego biurka i zbliżyła się.

- Tak, proszę pani?

- Jest już północ.

Spojrzałam na zegar i zaskoczona przekonałam się, że miała rację.

- Zgadza się, proszę pani.

- Ferie już się zaczęły, ale do jutra jesteś zarejestrowana w dormitorium, co znaczy, że

wciąż musisz stosować się do zasad. Jest już po ciszy nocnej.

Pozostało mi jedynie stwierdzić oczywistość:

- W rzeczy samej, proszę pani.

Pani Weathers czekała jakby liczyła, że dodam coś jeszcze.

246

- Czy… wykonywałaś kolejne zadanie dla pani Terwilliger? – Jej twarz przybrała

niemal komiczną, zdesperowaną minę. – Nie otrzymałam powiadomienia, ale ona na pewno
może to wszystko naprostować później.

Uświadomiłam sobie, że pani Weathers nie chciała, żebym wpadła w kłopoty. Miała

nadzieję,  że  złamałam  zasady  z  jakiegoś  powodu,  który  pomoże  mi  uniknąć  kary.
Wiedziałam,  że  mogłabym  skłamać  i  powiedzieć,  że  pomagałam  pani  Terwilliger.  Byłam
pewna,  że  ona  potwierdzi  moją  wersję.  Ale  nie  mogłam  tego  zrobić.  Skażenie  kłamstwem
tego dnia z Adrianem wydawało się po prostu złe. I dało się tego ukryć – ja złamałam zasady.

- Nie – powiedziałam do pani Weathers. – Nie byłam z nią. Ja tylko… wyszłam.

Pani Weathers czekała jeszcze moment, ale w końcu przygryzła wargę z rezygnacją.

- Więc dobrze. Znasz zasady. Gdy lekcje znowu się zaczną, musisz odsiedzieć

szlaban.

Przytaknęłam poważnie.

- Tak, proszę pani. Rozumiem.

Wyglądała, jakby wciąż się łudziła, że jakoś naprawię sytuację. Nie miałam żadnego

usprawiedliwienia, więc odwróciłam się, chcąc odejść.

- Och, prawie zapomniałam! – zawołała. – Byłam zbyt zaskoczona tym…

wykroczeniem. – Znów zmieniła się w znaną mi sprawną opiekunkę dormitorium. – Proszę
daj mi znać, czy twoja kuzynka zamieszka z tobą w jednym pokoju, czy będzie potrzebować
własnego.

Zamrugałam zaskoczona.

- Dlaczego Angeline miałaby mieszkać ze mną?

- Nie ona. Twoja druga kuzynka.

Już zaczęłam mówić, że nie mam żadnej innej kuzynki, ale jakiś ostrzegawczy głosik

ostrzegł mnie, żeby lepiej nie zaprzeczać ani nie potwierdzać. Nie miałam pojęcia, co się
dzieje, ale wszystkie moje alarmy mówiły mi, że coś definitywnie się stanie. Cokolwiek to
było musiałam dysponować pełną gamą możliwości.

- Ma wszystkie niezbędne papiery – wyjaśniła pani Weathers. – Więc po prostu

wpuściłam ją do twojego pokoju, skoro to tylko na jedną noc.

Przełknęłam.

- Rozumiem. Mogę… dać pani znać dopiero po feriach?

- Oczywiście. – Po chwili wahania dodała: – Wtedy omówimy twój szlaban.

- Tak, proszę pani – powiedziałam.

Weszłam na górę, czując bryłę strachu w żołądku.
Kto czekał na mnie w pokoju? Kto tym razem dołączał do mojej fikcyjnej rodzinki?
Okazało się, że to ktoś z mojej prawdziwej rodziny.
Gdy otworzyłam drzwi, zobaczyłam Zoe siedzącą na moim łóżku. Na mój widok jej

twarz rozpromieniła się i rzuciła na mnie mocno obejmując.

- Sydney! – zawołała. – A już myślałam, że nie wrócisz na noc.

- Jasne, że wróciłam – odpowiedziałam sztywno. Byłam tak zszokowana, że ledwie

247

zdołałam odwzajemnić jej uścisk. – Co ty tu robisz?

Cofnęła się i spojrzała na mnie z szerokim uśmiechem. Już nie widziałam w niej

gniewu ani nawet tamtej ostrożności z St. Louis. Przepełniała ją radość i szczerze cieszyła się
ze spotkania ze mną. Nie wiedziałam dlaczego tu jest, ale zakiełkowała we mnie nadzieja, że
może nareszcie się pogodzimy.

Aż do chwili gdy się odezwała.

- Dali mi przydział w terenie! Zostałam przysłana tutaj. – Odwróciła głowę, pokazując

mi złotą lilię na policzku. Serce niemal mi stanęło. – Teraz oficjalnie zostałam Alchemikiem.
W każdym razie młodszym. Muszę się dużo nauczyć, więc zdecydowali, że najlepiej
przydzielić mnie do ciebie.

- Rozumiem – powiedziałam. Pokój wokół mnie wirował. Zoe tu była – zrobili ją

Alchemikiem i na dodatek zostawała ze mną.

Jej początkowo rozradowana twarz przybrała lekko zakłopotany wyraz.

- Podobno mówiłaś Stanton, że potrzebujesz wsparcia Alchemików? I że ciężko ci

przebywać samej w towarzystwie tylu Morojów?

Próbowałam się uśmiechnąć, ale nie mogłam.

- Coś tym stylu.

Przekonywałam Stanton do podjęcia działań i mnie posłuchała. Tylko nie w taki

sposób jak się spodziewałam.

Wrócił entuzjazm Zoe.

- Teraz już nie jesteś sama. Będę przy tobie, chociaż pewnie i tak nie potrzebujesz

mojej pomocy. Ty nigdy nie wpadasz w kłopoty.

Nie, ja tylko wdałam się w romans z wampirem, znalazłam się na granicy przyłączenia

do sabatu i węszyłam w poszukiwaniu sekretów, których nikt nie chciał mi zdradzić. Jasne,
jakie kłopoty?

Jak u licha mam to wszystko przed nią ukryć?

Znowu mnie uściskała.

- Och, Sydney! To jest super – zawołała. – Teraz możemy spędzać wspólnie cały

czas!

Zakładam się o wielki, tajny skład bimbru Adriana, że Zoe – jak przystało na wścibską młodszą

siostrę – wszystko wyniucha i zakapuje Alchemikom.

248

Dziękuję wszystkim chomikom za doping :) Do poczytania w:

Spodziewana data wydania: 19 listopad 2013

W “The Indigo Spell” Sydney czuła się rozdarta między sposobem życia Alchemików a

tym, co podpowiadały jej serce i instynkt. W jednym, zapierającym dech w piersiach

momencie, którego nigdy nie zapomną wszyscy fani Richelle Mead, podjęła decyzję,

która zszokowała nawet ją samą…

Jednak to jeszcze nie koniec kłopotów dla Sydney. Zmagając się ze skutkami decyzji,

która wywróciła do góry nogami całe jej życie, jest rozdarta między zbyt wieloma

powinnościami. Przybyła jej siostra, Zoe, i chociaż Sydney chce się do niej zbliżyć, musi

ukrywać przed nią wiele sekretów. Współpraca z Marcusem zmieniła jej sposób

postrzegania Alchemików i Sydney musi postępować ostrożnie, zgłębiając swoje potężne

magiczne moce, podważając wszystko, czego jej uczono. Pochłonięta namiętnością i

żądzą zemsty Sydney zmaga się próbując ukrywać swoje sekretne życie z obawy przed

większą niż kiedykolwiek groźbą wykrycia i wysłania na reedukację.

Serca przyspieszą w tej pasjonującej czwartej części bestsellerowej serii New York

Times – Bloodlines. Żaden sekret nie jest bezpieczny.