1
ZASADY FUNDAMENTOWANIA OBRABIAREK
PodwyŜszenie wymagań odnośnie do dokładności wymiarowo-kształtowe j elementów
obrabianych na obrabiarkach, jak równieŜ szerokie wprowadzenie automatyzacji
procesów technologicznych, pociągające za sobą wykonywanie obrabiarek z
automatycznymi układami sterowania spowodowało widoczny wzrost znaczenia
procesów dynamicznych, zachodzących w czasie pracy obrabiarki. Szczególnie duŜą rolę
odgrywają tutaj drgania obrabiarki.
Bardzo efektywnym sposobem zwalczania drgań obrabiarek jest ich izolacja drganiowa.
W praktyce istnieją dwa przypadki izolacji drganiowej:
1.
tzw. izolacja drganiowa czynna, gdy izolowane urządzenie jest źródłem drgań
(układ dynamiczny z wymuszeniem siłowym), oraz
2.
tzw. izolacja drganiowa bierna, gdy obrabiarka jest izolowana od drgającego
podłoŜa (układ dynamiczny z wymuszeniem kinematycznym).
Izolacja drganiowa polega na umieszczeniu pomiędzy korpusem maszyny a
fundamentem, względnie fundamentem a podłoŜem, elementów spręŜystych, tzw.
amortyzatorów. Amortyzatory zasadniczo pracują na ściskanie, rzadziej na rozciąganie, tj.
gdy izolowany obiekt jest na nich podwieszony.
Podstawy teoretyczne izolacji drganiowej
W celu uproszczenia zagadnienia przyjmujemy, Ŝe suma momentów od sił czynnych i
biernych, obciąŜających izolowany obiekt, jest równa zeru, wtedy słuszne będzie
traktowanie go jako układu drgającego z jednym stopniem swobody.
Na Rys.4.1 przedstawiono uproszczony model izolacji drganiowej czynnej - układ
dynamiczny z wymuszeniem siłowym. W przypadku harmonicznej siły wymuszającej:
( )
t
F
t
F
ω
sin
)
(
0
⋅
=
(4.1)
gdzie F
0
[N] jest to amplituda siły wymuszającej,
ω
[rd*s
-1
] – prędkość kątowa siły wymuszającej,
t [s] – czas. Równanie róŜniczkowe ruchu masy m w kierunku współrzędnej x:
( )
t
F
cx
x
k
x
m
ω
sin
0
⋅
=
+
+
&
&
&
(4.2)
Rys.4.1 Model izolacji drganiowe j czynnej - układ dynamiczny z wymuszeniem
siłowym
gdzie k [Ns/m] jest to tłumienie amortyzatora, a
c [N/m] – jego sztywność.
Amplituda drgań A [m] wymuszonych obiektu izolowanego o masie m [kg]:
(
)
2
2
2
2
0
4
1
1
α
ξ
α
+
−
⋅
=
c
F
A
,
(4.3)
gdzie :
p
ω
α
=
,
m
c
p
=
[s
-1
] – częstość drgań własnych obiektu izolowanego,
cm
k
2
=
ξ
– bezwymiarowy współczynnik tłumienia,
Wprowadzając dodatkowe wielkości:
c
F
st
0
=
δ
,
(4.4)
gdzie
st
δ
- statyczne przemieszczenie masy m pod działaniem siły F
0
, oraz
(
)
2
2
2
2
0
4
1
1
α
ξ
α
χ
+
−
⋅
=
c
F
,
(4.5)
przy czym
χ
jest to tzw. współczynnik zwiększający,
otrzymamy:
χ
δ
⋅
=
st
A
,
(4.7)
2
Współczynnik zwiększający
χ
moŜna przedstawić w funkcji zmiennych
α
i
ξ (Rys.4.2).
Dla wymuszeń wynikających z ruchu nie wyrównowaŜonych obrotowych
elementów maszyny, amplituda siły wymuszającej wynosi:
2
0
0
ω
⋅
⋅
=
e
m
F
(4.8)
Rys.4.2. Współczynnik zwiększający
χ
w funkcji zmiennych
α
i
ξ .
Wówczas amplituda, drgań obiektu izolowanego wynosi:
χ
α
⋅
⋅
⋅
=
2
0
e
m
m
A
,
(4.9)
Na Rys.4.3 przedstawiono wykres funkcji
χ
α
⋅
2
w zaleŜności od
α
i
ξ :
Rys.4.3. Współczynnik zwiększający
χ
w funkcji zmiennych
α
i
ξ .
Z zaleŜności (4.9) i wykresu na Rys.4.3 wynika, Ŝe jeśli
α
<< 1 i m >> m
0
, to A << e .
Wartość amplitudy R
0
siły przenoszonej do izolowanego obiektu wynosi:
2
2
0
0
4
1
α
ξ
χ
+
⋅
⋅
=
F
R
,
(4.10)
Model izolacji drganiowej biernej przedstawiono na Rys.4.4.
Z wykresu widać, Ŝe jeśli
α
>> 1
to
χ
−−> 0 ,
a przez to wg (4.7) A <<
δ
st
.
gdzie: m
0
- masa zredukowana nie wyrównowaŜonych elementów wirujących,
e - mimośrodowość wirującej masy m
0
.
gdzie f
0
jest amplitudą przemieszczeń podłoŜa, to amplituda drgań wymuszonych
obiektu izolowanego wynosi:
2
2
0
4
1
α
ξ
χ
+
⋅
⋅
=
f
A
.
(4.11)
Rys.4.4. Model izolacji biernej - układ dynamiczny z wymuszeniem kinematycznym
Zasadnicze wytyczne do projektowania amortyzatorów
Efektywnością izolacji drganiowej czynnej nazywamy stosunek amplitudy siły
działającej na podłoŜe R
0
do amplitudy siły wymuszającej F
0
, zaś efektywnością izolacji
drganiowej biernej jest stosunek amplitudy przemieszczeń obiektu izolowanego do
amplitudy f
0
podłoŜa.
Z zaleŜności (4.10) i (4.12) wynika;
2
2
0
0
0
4
1
α
ξ
χ
µ
+
⋅
=
=
=
f
A
F
R
.
(4.12)
gdzie
µ
jest to efektywność izolacji drganiowej.
3
Na Rys.4.5 przedstawiono wykres współczynnika
µ
jako funkcji zmiennych
α
i
ξ .
Rys.4.5. Współczynnik
µ
efektywności izolacji drganiowej w funkcji zmiennych
α
i
ξ .
Im mniejsza jest wartość współczynnika
µ
, tym mniejsze siły oddziałują na podłoŜe w
przypadku izolacji drganiowej czynnej oraz niewielkie są amplitudy przemieszczeń
obiektu izolowanego biernie, a zatem efektywność izolacji jest większa.
Aby uzyskać małe wartości współczynnika
µ
, naleŜy przy zadanej częstości wymuszeń
ω
zapewnić dostatecznie niską częstość drgań własnych obiektu izolowanego p (Rys.4.5).
Zetem amortyzator naleŜy tak projektować, aby zachodziła zaleŜność:
p <<
ω
.
(4.13)
Zapewnienie niskich częstości drgań własnych obiektu izolowanego zmniejsza równieŜ w
przypadku izolacji drganiowej czynnej amplitudę przemieszczeń obiektu ( Rys.4.2).
Praktycznie Ŝąda się, aby przy ξ = 0 wartość
µ
≤
1/15 . Warunek ten spełniony jest dla:
4
>>
=
p
ω
α
.
(4.14)
W związku z tym, Ŝe wykonanie amortyzatorów zapewniających częstość drgań własnych
obiektu izolowanego poniŜej 2 [Hz] związane jest z duŜymi trudnościami technicznymi,
przy izolacji drganiowej maszyn z częściami wymuszeń poniŜej 8,33 [Hz] wyjątkowo
dopuszcza się aby:
4
>>
=
p
ω
α
.
(4.15)
W konkretnych warunkach wartość częstotliwości wymuszeń jest najczęściej z góry
narzucona. Dlatego, aby spełnić warunek
µ
≤
1/15 przy ξ = 0 naleŜy utrzymać na
odpowiednio niskim poziomie wartość częstotliwości drgań własnych obiektu izo-
lowanego przez:
- zwiększenie masy m układu drgającego,
- zmniejszenie współczynnika sztywności amortyzatorów.
Bardzo istotną rolę odgrywają wartości tłumiące amortyzatorów. Zwiększenie ich
wartości. Pogarsza wprawdzie efektywność izolacji (Rys.4.5), jednak w wielu
przypadkach ich istnienie jest nieodzowne. Mianowicie, przy rozruchu i zatrzymywaniu
maszyny częstotliwość wymuszeń przez pewien okres czasu pokrywa się z
częstotliwością drgań własnych obiektu izolowanego. Przez krytyczny obszar
częstotliwości rezonansowych naleŜy przechodzić bardzo szybko, aby nie dopuścić do
nadmiernego wzrostu amplitudy drgań obiektu izolowanego. Jednak przy duŜych masach
rozruchowych (duŜych siłach i momentów bezwładności) oraz gdy juŜ w czasie ruchu
ustalonego maszyny pewne składowe harmoniczne wymuszeń posiadają częstość leŜącą
w pobliŜu częstości drgań własnych układu, spełnienie powyŜszego warunku jest
utrudnione - wtedy amortyzatory musza się odznaczać większymi zdolnościami
tłumiącymi.
Rodzaje amortyzatorów
W zaleŜności od materiału zastosowanego jako element spręŜysty amortyzatory dzielą
się na:
a.
amortyzatory z elementem spręŜystym stalowym. Są one wykonywane w
dwojakiej formie, jako:
- spręŜyny spiralne,
- podkładki ze splecionego i sprasowanego drutu stalowego.
b.
Amortyzatory z elementem spręŜystym gumowym. Stosuje się je bezpośrednio w
formie:
- podkładek, jako pojedynczych elementów spręŜystych (walce, płaskie krąŜki,
graniastosłupy),
4
- płyt i dywanów,
oraz, wykorzystując dobrą przyczepność gumy do metalu, bardzo szeroko
rozpowszechnione są tzw. amortyzatory gumowo-metalowe.
W tych ostatnich spręŜysty element gumowy połączony jest z elementami metalowymi.,
stanowiącymi najczęściej obudowę. Mają one cały szereg zalet:
- moŜna je mocować do obrabiarek, co ułatwia ich transport,
- metalowa obudowa chroni gumę przed olejami i innymi szkodliwymi cieczami
oraz przed światłem, co zwiększa długotrwałość eksploatacyjną amortyzatora,
- pozwalają na łatwe poziomowanie izolowanej obrabiarki,
- moŜna w nich w szerokich granicach zmieniać współczynniki sztywności
zarówno w kierunku pionowym, jak i w płaszczyźnie poziomej.
c.
Amortyzatory
kombinowane
gumowo-spręŜynowe.
Gdy
tłumienie
w
amortyzatorach ze spręŜyn stalowych jest niedostateczne, stosuje się amortyzatory
złoŜone ze spręŜyn stalowych i gumowych, łączonych szeregowo (Rys.4.6a) lub
równolegle (Rys.4.6b). Amortyzatory te ustawia się w grupy spręŜyn stalowych i
gumowych (Rys.4.7a) lub oddzielnie (Rys.4.7b).
d.
Amortyzatory z elementem spręŜystym z innych materiałów, tj:
- korek,
- filc,
- jedwab naturalny,
- sztuczne włókna,
- wojłok,
- mieszaniny gumy syntetycznej i korka,
- mieszaniny mąki drzewnej i róŜnych mas plastycznych.
e.
Amortyzatory pneumatyczne.
Materiały na amortyzatory
Materiały elementów spręŜystych amortyzatorów, omówionych poprzednio, dają się
ująć w trzy zasadnicze grupy:
a) stal spręŜynowa,
b) niemetalowe materiały spręŜyste,
c) gazy spręŜone.
Rys.4.6. Łączenie amortyzatorów: (a) równolegle (b) szeregowo.
Rys.4.7. Rozmieszczenie spręŜyn i elementów gumowych: (a) grupowe (b) osobne. 1-
spręŜyny stalowe, 2 - elementy gumowe.
Materiał elementu spręŜystego decyduje o jakości amortyzatora. Wymaga się od niego:
- duŜej wytrzymałości mechanicznej,
- długotrwałości eksploatacji,
- łatwości uzyskania Ŝądanych charakterystyk dynamicznych i ich nie-
zmienności w czasie eksploatacji,
- odporności za korozję, działanie olejów, zanieczyszczeń atmosfery itp.,
- czasem odporności na znaczna wahania temperatury,
- często duŜych zdolności do tłumienia drgań i w związku z tym dobrej
przewodności cieplnej.
5
Właściwości spręŜyste materiałów charakteryzują się stosunkiem przyrostu obciąŜenia do
przyrostu odkształcenia wywołanego tym przyrostem obciąŜenia (współczynnik
sztywności):
=
dx
dF
c
.
(4.16)
Gdzie c - współczynnik sztywności,
dF - przyrost obciąŜenia,
dx - przyrost odkształcenia.
Z tego punktu widzenia własności materiału obrazowane są przez tzw. charakterystyki
spręŜyste (Rys.4.8):
Rys.4.8. charakterystyki spręŜyste amortyzatorów.
SpręŜyny spiralne amortyzatorów są wykonywane ze specjalnych gatunków stali o duŜej
wytrzymałości, odporności na zmęczenie, spręŜystości i odkształcalności.
Dopuszczalne napręŜenia na skręcanie wynoszą od 400 do 600 [MPa].
Podkładki ze splecionego i sprasowanego drutu stalowego wykonuje się ze stali
chromoniklowej, poddawanej specjalnej obróbce powierzchniowej, po której jest ona
odporna na działanie: atmosfery, olejów, kwasów, zachowuje przez długi okres
eksploatacji swoje właściwości mechaniczno-dynamiczne itp. Wytrzymałość na
rozrywanie takiej stali waha się w granicach od 1600 do 1800 [MPa].
Niemetalowe materiały spręŜyste
W ogólności niemetalowe materiały spręŜyste posiadają znaczne zdolności tłumienia
drgań. WaŜnym parametrem charakteryzującym ich właściwości dynamiczne jest tzw.
dynamiczny moduł spręŜystości. Jego wartość dla materiałów na amortyzatory nie
powinna przekraczać 12 [MPa]. W zaleŜności od dopuszczalnych napręŜeń ściskających
R
c
materiały te dzieli się na trzy grupy: słabo-wytrzymałe (R
c
< 0.1 [MPa]), średnio-
wytrzymałe (0.1< R
c
< 0.3 [MPa]), wytrzymałe (R
c
> 0.3 [MPa]).
Do izolacji drganiowej często stosuje się gumy i korek. Gumy wykonywane są na
osnowie kauczuku naturalnego lub syntetycznego. Niektóre gatunki kauczuku
syntetycznego są szczególnie przydatne ze względu na duŜą odporność na działanie
olejów i innych czynników szkodliwych dla kauczuku naturalnego. Zasadniczą cechą
gumy jest jej odkształcanie się na skutek zmiany kształtu a nie objętości (Rys.4.9), co
naleŜy koniecznie uwzględnić przy projektowaniu amortyzatorów (Rys.4.10).
Guma odznacza się dobrą przyczepnością do metalu (rzędu 0.7 [MPa]) i dlatego znalazła
duŜe zastosowanie w budowie amortyzatorów gumowo-metalowych. Zapewnia ona
równieŜ izolację drganiową w płaszczyźnie poziomej. Wielkości dopuszczalnych
napręŜeń ściskających R
c
oraz dynamicznego modułu spręŜystości E
d
dla gumy są
następujące:
Tab.4.1. Wielkości dopuszczalnych napręŜeń ściskających R
c
oraz dynamicznego
modułu spręŜystości E
d
dla gumy.
R
c
[MPa]
E
d
[MPa]
guma gąbczasta
0,03
3
guma miękka
0,08
5
guma w formie płyt ząbkowanych i z otworami
0,08 ÷ 0,10
4 ÷ 5
guma specjalna
0,3 ÷ 0,4
4 ÷ 12
Korek posiada zdolności spręŜystego odkształcania się, jednak w przeciwieństwie do
gumy, na skutek zmiany objętości, a nie kształtu. Odznacza się małym cięŜarem
właściwym, niewielką przepuszczalnością płynów i gazów. Okres eksploatacji płyt
korkowych moŜe sięgać 20 - 30 lat. Korek nieco osiada przy długotrwałym obciąŜeniu,
6
posiada jednak duŜą wytrzymałość zmęczeniową. Wielkości dopuszczalnych napręŜeń
ś
ciskających R
c
oraz dynamicznego modułu spręŜystości E
d
dla gumy są następujące:
Tab.4.2. Wielkości dopuszczalnych napręŜeń ściskających R
c
oraz dynamicznego modułu
spręŜystości E
d
dla korka.
R
c
[MPa]
E
d
[MPa]
korek naturalny
0,15÷ 0,20
3÷4
płyty z kruszywa korkowego
0,06 ÷ 0,10
6
Rys.4.9. Guma (a) przed obciąŜeniem (b) po obciąŜeniu
Rys.4.10. Projekt amortyzatora (a) nie uwzględniający oraz (b) uwzględniający
odkształcanie się gumy na skutek zmiany kształtu.
Zasady doboru izolacji drganiowej
Amortyzatory umieszcza się bezpośrednio między obrabiarką a fundamentem względnie
miedzy fundamentem a podłoŜem. Jak juŜ wspomniano, pracuje one zasadniczo na
ś
ciskanie lub rzadziej na rozciąganie. Odpowiednie schematy zamieszczono na Rys.4.11.
Ustawienie amortyzatorów bezpośrednio pod obrabiarką moŜna stosować przy
wystarczająco sztywnym jej korpusie (nie dotyczy amortyzatorów płytowych i
dywanowych). W przypadku umieszczenia amortyzatorów między fundamentem a podło-
Ŝ
em zwiększa się znacznie masa układu drgającego, skutkiem czego maleje jego częstość
drgań własnych, a więc wzrasta efektywność izolacji. W efekcie, jeśli masa maszyny jest
zbyt mała lub jej konstrukcja niedostatecznie sztywna, to zachodzi konieczność
zastosowania Ŝelbetowego bloku fundamentowego. Amortyzatory powinny być tak
rozmieszczone, aby suma momentów od sił czynnych, tj. sił wymuszających drgania i sił
cięŜkości, oraz reakcji podpór była bliska zeru. Wówczas zmniejsza się
niebezpieczeństwo pojawienia się, istotnych w porównaniu z drganiami w kierunku
pionowym, drgań skrętnych.
Dobór rodzaju amortyzatora
Podstawowym parametrem układu izolacji drganiowej jest częstość drgań własnych p
tego układu w kierunku pionowym. Jej dopuszczalna wartość zaleŜy od typu konstrukcji
i jakości wykonania obrabiarki, Ŝądanej dokładności obróbki, warunków pracy
obrabiarki itp.
Rola zabezpieczenia dostatecznie niskiej, określonej wieloma, często trudnymi w ujęciu
liczbowym czynnikami, wartości częstości drań własnych obiektu izolowanego przypada
w głównej mierze amortyzatorowi. Ponadto w większości przypadków amortyzator
powinien odznaczać się dobrymi właściwościami tłumiącymi. Dlatego dobór rodzaju
amortyzatora powinien być przeprowadzony bardzo uwaŜnie. Właściwości jego są okre-
ś
lone zarówno materiałem elementu spręŜystego jak i konstrukcją, przy czym sam
materiał charakteryzujący się swoimi właściwościami mechaniczno - dynamicznymi w
zasadniczy sposób określa przydatność amortyzatora w Ŝądanych warunkach pracy. W
Tab.4.3 podano zakresy stosowania róŜnych materiałów spręŜystych, w zaleŜności od
wymaganych częstości drgań własnych obiektu izolowanego.
Związek między p oraz f
o
jest następujący:
0
2
f
p
⋅
⋅
=
π
(4.17)
Tab.4.4. podaje zakres skuteczności róŜnych izolacji drganiowych w zaleŜności od
częstotliwości wymuszeń.
Pewną uwagę naleŜy poświęcić spręŜynom spiralnym pracującym na ściskanie. Z tablic
4.3 i 4.4 wynika ich nieograniczony zakres zastosowania, niemniej jednak przy zbyt
niskich częstościach wymuszeń sprawiają trudności w realizacji warunku: p <<
ω
.
7
Tab.4.3. Zakresy stosowania róŜnych materiałów spręŜystych, w zaleŜności od
wymaganych częstości drgań własnych obiektu izolowanego.
f
o
[Hz]
Najczęściej stosowane elementy spręŜyste
f
o
> 20
filc, korek, gumowane płótno Ŝaglowe, masy plastyczne zbrojone
materiałami włóknistymi, podkładki ołowiowo-plastyczne
20 ≥ f
o
≥ 10
guma pracująca na ściskanie, podkładki ze splecionego i sprasowanego
drutu stalowego, podkładki filcowe i korkowe
10 ≥ f
o
≥ 5
guma pracująca na ścinanie, podkładki ze splecionego i sprasowanego
drutu stalowego
f
o
≤ 5
spręŜyny spiralne i taśmowe amortyzatory pneumatyczne
Tab.4.4. Zakres skuteczności róŜnych izolacji drganiowych w zaleŜności od
częstotliwości wymuszeń.
Mianowicie częstość drgań własnych obiektu izolowanego, ustawionego na
amortyzatorach spręŜynowych, jest odwrotnie proporcjonalna do pierwiastka
kwadratowego z liczby zwojów spręŜyny. Zatem chcąc uzyskać niską częstość drgań
własnych naleŜy stosować odpowiednio wysokie spręŜyny, co zwłaszcza przy
obciąŜeniach w płaszczyźnie prostopadłej do ich osi jest niedopuszczalne z powodu
niebezpieczeństwa wyboczenia się spręŜyny. W ogólności winien być spełniony w tych
przypadkach warunek:
2
0
≤
D
H
(4.18)
gdzie H
0
- wysokość spręŜyny nie obciąŜonej,
D – średnica zwinięcia spręŜyny.
Rys.4.11.
Schematy umieszczania
amortyzatorów względem obrabiarki i
fundamentu.
Rodzaj izolacji drganiowej
Najmniejsza częstotliwość wymuszeń n [Hz], przy
której izolacja drganiowa jest jeszcze skuteczna
SpręŜyny stalowe
Amortyzatory gumowe
Płyty korkowe grubości:
0,20 [m]
0,16 [m]
0,12 [m]
0,08 [m]
Nieograniczona
12,5
21
23
27,5
33