Odkształcalność i wytrzymałość tworzyw sztucznych
Tworzywa sztuczne są to najczęściej wielocząsteczkowe związki che-
miczne, zwane polimerami.
MoŜna je podzielić na:
- elastomery,
- plastomery, które dzieli się na:
- termoplasty
- duroplasty.
Elastomery w temperaturze pokojowej mogą osiągać odkształcenia
spręŜyste większe, a plastomery mniejsze od 100%.
Termoplasty, czyli tworzywa termoplastyczne, mogą w zaleŜności od
temperatury, rodzaju obciąŜenia i innych czynników występować w
stanie szklistym (poniŜej charakterystycznej dla kaŜdego gatunku po-
limeru temperatury zeszklenia), w stanie wysokoelastycznym (powyŜej
temperatury zeszklenia) oraz w stanie lepkopłynnym (powyŜej tempe-
ratury płynięcia).
Duroplasty, czyli tworzywa termoutwardzalne lub chemoutwardzalne,
przechodzą w procesie wytwarzania nieodwracalne przemiany che-
miczne i dlatego po uformowaniu nie miękną po podgrzaniu, zachowu-
jąc najczęściej trudno odkształcalny stan szklisty.
Termoplasty w stanie wysokoelastycznym poddane działaniu sił rozcią-
gających podlegają odkształceniom, które zarówno w trakcie stałego
obciąŜenia, jak i po odciąŜeniu zaleŜą od czasu.
Dla większości polimerów słuszne jest równanie odkształceń
następującej postaci:
pl
wel
sp
ε
ε
ε
ε
+
+
=
gdzie:
ε
– odkształcenie powstałe po określonym czasie działania
obciąŜenia o stałej wartości (pełzanie pierwotne - krzywa
OAB),
ε
sp
– odkształcenie spręŜyste natychmiastowe (znika po odciąŜeniu
odcinek BC),
ε
t
D
O
C
A
B
ε
pl
ε
wel
ε
sp
ε
wel
– odkształcenie wysokoelastyczne lub spręŜyste opóźnione (w
miarę upływu czasu zanika z opóźnieniem - krzywa CD),
ε
pl
– odkształcenie trwałe lub plastyczne.
Podstawowym elementem struktury polimeru jest cząsteczka w formie
łańcucha atomów. Połączenia atomów w łańcuchu są mocne, natomiast
połączenia wzajemne między łańcuchami, które tworzą bezładną
mieszaninę, są słabe.
120
o
Odkształcenie spręŜyste wynika z odwracalnej zmiany odległości
wzajemnej atomów oraz kątów między kierunkami wiązań głównych
w łańcuchach.
Odkształcenie wysokoelastyczne jest wynikiem zdolności obrotu
łańcucha wokół pojedynczych wiązań głównych, co prowadzi do zmian
jego kształtów zwanych konformacjami. Część zniszczonych słabych
wiązań między łańcuchami podlega, z pewnym opóźnieniem, odnowie
po odciąŜeniu.
Odkształcenie
trwałe
jest
spowodowane
nieodwracalnym
przegrupowaniem łańcuchów względem siebie.
Wykresy rozciągania, charakterystyczne dla określonych rodzajów
polimerów stosowanych jako tworzywa konstrukcyjne.
Krzywa l dotyczy tworzyw charakteryzujących się stosunkowo duŜą wy-
trzymałością, które ulegają przed złomem małym odkształceniom, ok.
10%. W skład tej grupy wchodzą duroplasty oraz termoplasty w stanie
szklistym, np. polistyren i szkło akrylowe.
Krzywa 2 jest charakterystyczna dla termoplastów, które juŜ w tempe-
raturze pokojowej znajdują się w stanie wysokiej elastyczności (np.
ε
σ
3
2
1
twardy polichlorek winylu, czyli PCW). Grupa ta róŜni się od
poprzedniej
mniejszą
wytrzymałością
oraz
duŜo
większym
odkształceniem poprzedzającym złom. Na wykresie rozciągania wystę-
puje tzw. granica plastyczności, która określa pierwsze maksimum lo-
kalne obciąŜenia. Następuje osobliwe zjawisko szyjkowania i ciągnienia
na zimno. Zwiększają się w związku z tym znacznie odkształcenia, które
osiągają w chwili zerwania wartość kilkuset procent.
Krzywa 3 dotyczy elastomerów (np. kauczuk syntetyczny), które są
gumopodobne. ZaleŜność między
σ
a
ε
jest nieliniowa, a złom następuje
przy odkształceniach od 300% do 1000%.
Modele odkształcalności polimerów
W zaleŜności od rodzaju i stanu fizycznego polimer moŜe być trakto-
wany jako:
1. Izotropowe ciało liniowospręŜyste podlegające małym odkształce-
niom.
2. Anizotropowe ciało liniowospręŜyste podlegające małym bądź
skończonym odkształceniom. Zarówno w przypadku odkształceń
małych, jak i skończonych zapis prawa konstytutywnego ma formalnie
identyczną postać:
=
zx
yz
xy
z
y
x
zx
yz
xy
z
y
x
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
γ
γ
γ
ε
ε
ε
τ
τ
τ
σ
σ
σ
66
56
46
36
26
16
56
55
45
35
25
15
46
45
44
34
24
14
36
35
34
33
23
13
26
25
24
23
22
12
16
15
14
13
12
11
3. Ciało lepko-spręŜyste o własnościach reologicznych określonych
modelem Kelvina-Voigta który opisuje proces pełzania pierwotnego,
oraz modelem Maxwella który opisuje relaksację napręŜeń.
σ
czas t
0
σ
t
E
e
⋅
−
=
η
σ
σ
0
const
=
ε
funkcja relaksacji
η
σ
σ
E
n
ap
rę
Ŝ
en
ia
p
o
cz
ą
tk
o
w
e
ε
czas t
η
σ
σ
E
E
0
σ
−
=
⋅
−
t
E
e
E
η
σ
ε
1
0
const
0
=
σ
funkcja pełzania
Odkształcalność i wytrzymałość kompozytów
Kompozytem nazywa się sztuczne połączenie róŜnych materiałów, któ-
rego celem jest uzyskanie tworzywa konstrukcyjnego o zamierzonych
własnościach fizykochemicznych, innych niŜ własności komponentów.
Przykładem kompozytu moŜe być pręt rozciągany, składający się
z osnowy wzmocnionej wiązką równoległych do jego osi włókien
o duŜej wytrzymałości.
osnowa
włókna
Przy załoŜeniu idealnego
połączenia włókien z osnową na
całej długości pręta odkształcenie
obydwu komponentów będzie
jednakowe. Między obciąŜeniem
pręta, czyli kompozytu, F
k
a
siłami przenoszonymi przez
osnowę F
o
i włókna F
w
zachodzą
wówczas związki:
o
w
k
F
F
F
+
=
o
o
w
w
o
w
A
E
A
E
F
F
=
gdzie:
A
o
, A
w
oraz E
o
, E
w
– przekroje oraz moduły spręŜystości osnowy
i włókien.
Jeśli siły wyrazimy przez napręŜenia
k
k
k
A
F
σ
=
,
o
o
o
A
F
σ
=
,
w
w
w
A
F
σ
=
, to
otrzymamy następujące zaleŜności:
k
o
o
k
w
w
k
o
o
w
w
k
k
A
A
A
A
A
A
A
σ
σ
σ
σ
σ
σ
+
=
+
=
czyli
o
w
o
w
o
o
w
w
o
o
w
w
E
E
A
E
A
E
A
A
=
=
σ
σ
σ
σ
czyli
gdzie:
σ
o
,
σ
w
,
σ
k
– napręŜenia w osnowie, włóknach oraz kompozycie.
W przypadku jednakowej długości osnowy i włókien, ich udziały
objętościowe są odpowiednio równe:
k
o
o
A
A
V
=
i
k
w
w
A
A
V
=
. PoniewaŜ
1
=
+
w
o
V
V
, więc
w
o
V
V
−
=
1
. Po uwzględnieniu tych zaleŜności
otrzymujemy, związek między napręŜeniami w kompozycie oraz
w osnowie i włóknach, w postaci:
(
)
w
o
w
w
k
V
V
−
+
=
1
σ
σ
σ
Wytrzymałość włókien
σ
wr
jest większa, niŜ osnowy
σ
or
. Dlatego zamie-
rzony efekt wzmocnienia moŜna osiągnąć tylko wtedy, gdy
σ
w
jest od-
powiednio
większe
od
σ
o
.
Zwiększenie
wzmocnienia
jest
uwarunkowane wzrostem
o
w
E
E
bądź V
w
.
W przypadku wystarczająco duŜego udziału objętościowego włókien
wytrzymałość kompozytu
σ
kr
moŜe osiągnąć wartość odpowiadającą
odkształceniu niszczącemu włókna
ε
wr
:
( )(
)
w
wr
o
w
wr
kr
V
V
−
+
=
1
ε
σ
σ
σ
gdzie:
( )
wr
o
ε
σ
– napręŜenie w osnowie, odpowiadające niszczącemu
odkształceniu włókien
ε
wr
.
Dla małych wartości V
w
rozdrobnienie włókien nastąpi zanim będzie
wyczerpana wytrzymałość osnowy
(
)
w
or
o
or
V
V
−
=
1
σ
σ
. W takim przy-
padku wytrzymałość kompozytu wynosi:
(
)
w
or
kr
V
−
=
1
σ
σ
(
)
w
or
kr
V
−
=
1
σ
σ
σ
kr
V
w
σ
wr
V
w kryt
V
w min
σ
or
σ
o
(
ε
w
)
( )(
)
w
w
o
w
wr
kr
V
V
−
+
=
1
ε
σ
σ
σ
Graniczną wartość V
w min
określa punkt przecięcia się linii prostych,
moŜna ją wyliczyć z równania:
( )
(
)
(
)
min
min
min
1
1
w
or
w
wr
o
w
wr
V
V
V
−
=
−
+
σ
ε
σ
σ
stąd:
( )
( )
wr
o
or
wr
wr
o
or
w
V
ε
σ
σ
σ
ε
σ
σ
−
+
−
=
min
Warunek wzmocnienia osnowy przez włókna ma postać:
( )(
)
or
w
wr
o
w
wr
kr
V
V
σ
ε
σ
σ
σ
>
−
+
=
1
Z nierówności tej wynika, Ŝe wzmocnienie nastąpi, jeśli V
w
będzie
większe od V
w kryt
, określonego wzorem:
( )
( )
wr
o
wr
wr
o
or
kryt
w
V
ε
σ
σ
ε
σ
σ
−
−
=
W trakcie rozciągania rzeczywistego kompozytu wzmocnionego włók-
nami moŜna wyróŜnić następujące fazy:
1) włókna i osnowa odkształcają się spręŜyście,
2) włókna odkształcają się spręŜyście, a osnowa zaczyna odkształcać się
plastycznie,
3) zarówno włókna, jak i osnowa odkształcają się plastycznie (dla
włókien kruchych faza ta nie występuje),
4) włókna zrywają się, co prowadzi do zniszczenia kompozycji (jeśli
wytrzymałość osnowy nie wyczerpała się, to ona decyduje o wy-
trzymałości kompozytu).
Wynika z tego, Ŝe rzeczywisty proces niszczenia kompozytu nie moŜe
być wystarczająco dokładnie opisany zgodnie z załoŜeniem, Ŝe
komponenty są ciałami liniowospręŜystymi. Potwierdza to charakter
określonej doświadczalnie krzywej zaleŜności
σ
kr
od V
w
dla Ŝywicy
poliestrowej zbrojonej tkaniną szklaną o gramaturze 400 g/m
2
.
σ
kr
[
d
aN
/c
m
2
]
V
w
[%]
0 20 40 60 80
0
500
1000
1500
ZaleŜność jest nieliniowa, a
σ
kr
uzyskuje wartość maksymalną dla
V
w
= 50 – 60%.
Wobec braku zadowalających teorii ogólnych podstawowym sposobem
określania własności konkretnych kompozytów pozostają badania
fenomenologiczne (zjawiskowe).