Introligator_734[02]O1.03

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Podstawy rysunku technicznego

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Znormalizowane zasady i elementy rysunku technicznego maszynowego

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3. Dokumentacja techniczno-ruchowa

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

4.4. Dokumentacja procesu technologicznego

4.4.1. Materiał nauczania

4.4.2. Pytania sprawdzające

4.4.3. Ćwiczenia

4.4.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o podstawowych zasadach

wykonywania  rysunków  technicznych,  różnych  formach  tych  rysunków  i  pozwoli  nabyć
umiejętność  posługiwania  się  szeroko  rozumianą  dokumentacją  techniczną,  począwszy
od  ofertowych  i  katalogowych  rysunków  maszyn,  a  kończąc  na  konstrukcyjnych  rysunkach
wykonawczych części i rysunkach złożeniowych zespołów części i całych maszyn.

Nabędziesz także umiejętność posługiwania się dokumentacją techniczno-roboczą

maszyny  produkcyjnej  (np.  introligatorskiej).  Będziesz  potrafił  odczytać  niezbędne  dane
z  instrukcji  obsługi  maszyny,  instrukcji  smarowania  i  konserwacji  oraz  będziesz  potrafił
zlokalizować  w  katalogu  części  zamiennych  uszkodzony  element  maszyny  i  ewentualnie
zamówić  go.  Poradnik  ułatwi  także  nabycie  umiejętności  korzystania  z  różnych  pozycji
literatury technicznej. To bardzo ważne podczas pracy z maszynami przemysłowymi.

W poradniku zamieszczono:

−

wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś posiadać, abyś mógł

korzystać z poradnika,

−

cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,

−

materiał nauczania – wiadomości niezbędne do opanowania treści jednostki modułowej.

−

zestaw pytań sprawdzających stopień opanowania materiału,

−

ćwiczenia, które pomogą zweryfikować nabyte wiadomości teoretyczne i pozwolą
utrwalić posiadaną wiedzę,

−

sprawdzian postępów,

−

sprawdzian osiągnięć w formie przykładowego zestawu zadań,

−

wykaz niezbędnej literatury.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych

734[02].O1

Podstawy zawodu

734[02].O1.01

Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa

i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej

oraz ochrony środowiska

734[02].O1.02

Charakteryzowanie procesów

poligraficznych

734[02].O1.03

Posługiwanie się dokumentacją

techniczną i technologiczną

734[02].O1.04

Stosowanie maszyn i urządzeń

734[02].O1.05

Stosowanie materiałów introligatorskich

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej, powinieneś umieć:

−

znać podstawowe pojęcia z zakresu geometrii, takich jak: linia prosta, łuk, płaszczyzna,

rzut na płaszczyznę, odwzorowanie na płaszczyźnie,

−

znać nazewnictwo podstawowych elementów maszyn, takie jak: wałek, otwór, gwint, koło

zębate, przegub, łożysko, silnik itp.,

−

posługiwać się podstawowymi przyrządami kreślarskimi, takimi jak: linijka, trójkąt

kreślarski, cyrkiel, kątomierz itp.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej, powinieneś umieć:

−

określić rodzaje rysunków technicznych i zasady ich wykonywania,

−

rozpoznać rysunki szkicowe, techniczne, schematyczne i konstrukcyjne,

−

dobrać materiały i przybory kreślarskie do rysowania,

−

posłużyć się przyborami kreślarskimi,

−

zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii,

−

posłużyć się podziałką rysunkową,

−

dobrać rodzaj i grubość linii do określonych rysunków,

−

zastosować zasady normalizacji w rysunku,

−

opisać pismem technicznym rysunki elementów maszyn, urządzeń i wyrobów,

−

wykonać rysunki rozwinięć i przekrojów brył,

−

wykonać rzuty aksonometryczne i prostokątne brył,

−

sporządzić rysunki przekrojów prostych części maszyn i urządzeń,

−

opisać pismem technicznym rysunki elementów maszyn i urządzeń,

−

określić zasady tolerancji w rysunku technicznym,

−

rozpoznać maszyny i urządzenia introligatorskie na podstawie rysunków technicznych,

−

rozróżnić na rysunku technicznym podstawowe zespoły i części maszyn,

−

posłużyć się instrukcjami obsługi urządzeń i maszyn introligatorskich,

−

posłużyć się instrukcją bezpieczeństwa i higieny pracy stosowaną podczas obsługi
określonego urządzenia lub maszyny poligraficznej,

−

posłużyć się dokumentacją techniczno-ruchową,

−

posłużyć się dokumentacją konstrukcyjną maszyn i urządzeń,

−

posłużyć się literaturą techniczną, katalogami części zamiennych, katalogami wyrobów,

−

wyjaśnić zasady obiegu dokumentów w zakładach poligraficznych,

−

zinterpretować dane zawarte w karcie technologicznej,

−

zastosować zasady współpracy w zespole,

−

skorzystać z różnych źródeł informacji zawodowej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Podstawy rysunku technicznego

4.1.1. Materiał nauczania

Rysunek techniczny jest graficzną formą opisu urządzenia technicznego np. części

maszyny, zespołu lub całej maszyny.
Rysunek techniczny jest także jednym z narzędzi służących do komunikacji konstruktora
maszyny z:

−

wykonawcami poszczególnych części, służących do złożenia maszyny (rysunki

wykonawcze),

−

monterami składającymi maszynę z części (rysunki złożeniowe),

−

potencjalnymi nabywcami maszyny (rysunki katalogowe, ofertowe, reklamowe),

−

użytkownikami końcowymi, eksploatującymi zakupioną maszynę w procesie

produkcyjnym (schematy budowy, schematy smarowania i konserwacji, instrukcje
obsługi, katalogi części zamiennych),

−

wykonawcami usług serwisowych (instrukcje napraw i regulacji),

−

osobami dokonującymi złomowania i utylizacji maszyny po jej zużyciu i zakończeniu

procesu eksploatacji (instrukcja złomowania i utylizacji).

Z powyższego wynika, że czytelnikami

rysunków technicznych są osoby

o zróżnicowanym poziomie wykształcenia technicznego i realizującymi całkiem odmienne
cele.

Aby zapewnić skuteczną realizację tych celów, rysunki techniczne muszą przybierać

rozmaite formy, przystosowane do potrzeb konkretnego odbiorcy. Czytelność rysunków
zapewnia standaryzacja metod służących do ich sporządzania.

Metody te opisane są w dokumentach, zwanych Polskimi Normami oraz Normami

Branżowymi. Normy regulują w sposób jednoznaczny i szczegółowy zasady sporządzania
wszelkiego

rodzaju

rysunków

technicznych.

Normy

ustanawia

Polski

Komitet

Normalizacyjny.  Normy  Polskie  są  dokumentami  powszechnie  dostępnymi,  jednak  należy
je  kupić.  Każdorazowo  stosując  przepisy  Polskiej  Normy  należy  upewnić  się,  co  do  jej
aktualności.  Normy  przewidują  istnienie  kilkudziesięciu  różnych  rodzajów  rysunków
technicznych.

W praktyce produkcyjnej najczęściej spotykamy jeden z następujących przypadków:

−

szkic – jest to rysunek wykonany odręcznie i niekoniecznie w podziałce. Przydatny

we wstępnej fazie projektowania urządzenia lub części;

−

rysunek techniczny – informacja techniczna przedstawiona graficznie zgodnie z obowiązującymi

normami. Zazwyczaj wykonany w podziałce;

−

widok – jest to rzut prostokątny przedstawiający widoczną część przedmiotu, a także

w miarę potrzeby jego zarysy niewidoczne;

−

przekrój – jest to kład przedstawiający dodatkowo zarysy leżące poza płaszczyzną

przekroju;

−

kład – jest to przedstawienie rysunkowe pokazujące tylko zarysy przedmiotów leżące

w jednej lub kilku płaszczyznach przekroju;

−

rysunek wykonawczy – jest to rysunek zawierający wszystkie informacje potrzebne

do wykonania przedmiotu;

−

rysunek złożeniowy – jest to rysunek przedstawiający wzajemne usytuowanie lub kształt

zespołu na wyższym poziomie strukturalnym zestawianych części;

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

schemat – jest to rysunek, w którym zastosowano symbole graficzne w celu pokazania

funkcji części składowych układu i ich współzależności;

−

rysunek ofertowy – zawiera podstawowe informacje o funkcji i wyglądzie oferowanego

produktu. Charakteryzuje się atrakcyjną formą graficzną, jednak nie zawiera istotnych
informacji o szczegółach konstrukcyjnych wyrobu;

−

rysunek katalogowy części zamiennych – zawiera szczegóły techniczne umożliwiające

zamówienie uszkodzonej części. Na ogół wykonany jest bez zachowania podziałki, ale
jego forma graficzna ułatwia klientowi identyfikację niezbędnego fragmentu
skomplikowanej konstrukcji maszyny.

Rysunki ofertowe wyrobów przemysłowych.

Rys. 1. Rysunek ofertowy – przykłady [opracowanie własne]

Rysunek taki umożliwia tylko zorientowanie się w podstawowych funkcjach produktu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rysunek przedstawiający widok części maszyny – forma szkicu

Rys. 5. Szkic części [opracowanie własne]

Rysunek w tej postaci powstaje we wstępnej fazie projektowania części maszyny. Nie

zawiera informacji o wymiarach części, parametrach użytych materiałów ani szczegółach
wykonania. Można sobie jednak łatwo wyobrazić funkcję jaką będzie realizować. Często jest
to rysunek odręczny, wykonany bez pomocy przyrządów kreślarskich.
Poniżej inny przykład szkicu części.
Rysunek wykonawczy części

Rys. 6. Rysunek wykonawczy części typu „wałek” [6, s. 104]

Rysunek w tej postaci zawiera wszystkie informacje niezbędne do wykonania części,

zgodnie z założeniami konstruktora tzn.:

−

informacje o formie geometrycznej części,

−

informacje o szczegółowych wymiarach fragmentów części,

−

informacje o parametrach dokładności wykonania części,

−

informacje o materiałach, użytych do wykonania części,

−

informacje o obróbce końcowej części (obróbka cieplno-chemiczna, powłoki ochronne

antykorozyjne, malowanie zewnętrznych powierzchni itp.),

−

informacje o sposobie wykonania części, np. odlew, odkuwka itp.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat funkcjonalny

Rys. 9. Schemat funkcjonalny noży złamujących – złamywarka nożowa [9, s. 69]

Rysunki takie w sposób uproszczony, przy użyciu umownych symboli graficznych

ilustrują  sposób  funkcjonowania  maszyny.  Rysunek  jest  bardzo  przejrzysty  i  wraz
z towarzyszącym  mu  opisem  umożliwia  zrozumienie  zasady  działania  urządzenia  każdemu
użytkownikowi.  Rysunki  takie  nie  zawierają  żadnych  informacji  o  szczegółach
konstrukcyjnych i często są wykorzystywane w instrukcjach obsługi maszyny, podręcznikach,
itp.

Technika wykonywania rysunków technicznych

Poprawne wykonanie rysunku technicznego nie jest czynnością prostą. Wymaga

znajomości odpowiednich zasad i przepisów (normy) oraz stosowania właściwych materiałów
i narzędzi kreślarskich.

Materiały i narzędzia kreślarskie

W zależności od przeznaczenia rysunku może być on wykonywany na papierze,

specjalnym  kartonie  (brystol),  kalce  technicznej,  folii  technicznej.  Na  papierze  i  brystolu
rysunki  wykonywane  są  ołówkiem,  na  kalce  technicznej  i  folii  rysunki  z  reguły  kreślone  są
przy  użyciu  specjalnego  tuszu,  tzw.  tuszu  kreślarskiego.  Odrębną  grupę  stanowią  rysunki
wykonywane  za  pomocą  urządzeń  elektronicznych  (plotery  i  drukarki).  Wówczas  rodzaj
użytych materiałów, zależy od zastosowanego sprzętu.

Ołówki kreślarskie

Ołówki kreślarskie są najprostszym narzędziem przeznaczonym do sporządzania

rysunków.  W  zależności  od  użytego  podłoża  i  rodzaju  kreślonej  linii  należy  zastosować
ołówek  o  odpowiedniej  twardości.  Ołówki  miękkie  oznaczane  są  literą  „B”,  ołówki  twarde
oznaczane  są  literą  „H”.  Dodatkowo  przy  oznaczeniu  ołówka  występują  cyfry  –  od  1  do  9.
Im wyższa  liczba,  tym  ołówek  jest  bardziej  miękki  lub  twardszy.  Oprócz  standardowych
ołówków można zastosować ołówki automatyczne. Wówczas zarówno twardość ołówka, jak
i grubość kreślonej linii zależą od użytego, wymiennego wkładu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 10. Komplet ołówków automatycznych [7, s. 15]

Do kreślenia tuszem można używać przyrządu o regulowanej grubości linii, tzw. grafionu

lub (znacznie wygodniejszych w użyciu) rapidografów albo pisaków tuszowych.
Są to przyrządy o ustalonej, kalibrowanej grubości kreślonej linii.

Rys. 11. Komplet rapidografów [7, s. 16]

Staranne wykreślenie skomplikowanych obiektów graficznych wymaga użycia

dodatkowych narzędzi, takich jak: przykładnice, linijki, cyrkle, trójkąty kreślarskie, wzorniki
określonego kształtu, krzywiki itp. Przyrządy te umożliwiają dokładne wykreślenie okręgów,
łuków  o  różnym  zarysie,  elips,  trójkątów,  kwadratów,  sześciokątów,  a  także  elementów
nakrętek itp. elementów rysunku. Poprawne wykorzystanie tych wszystkich narzędzi wymaga
wprawy  oraz  staranności.  Stanowisko  kreślarskie  powinno  być  odpowiednio  oświetlone,
arkusz  papieru  lub  kalki  zamocowany  i  zabezpieczony  przed  przesuwaniem.  Na  stanowisku
powinny  znajdować  się  wyłącznie  aktualnie  niezbędne  narzędzia,  np.  tylko  do  rysowania
tuszem  lub  tylko  do  rysowania  ołówkiem.  Wylana  niechcący  buteleczka  tuszu  może
zniszczyć całkowicie wielogodzinną pracę.

Rys. 12. Podstawowe stanowiska kreślarskie [7, s. 17]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 13. Pomocnicze przyrządy kreślarskie [7, s. 18]

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie funkcje pełni rysunek techniczny?
2.  Jakie formy może przybierać rysunek techniczny?
3.  Jakie osoby są czytelnikami rysunków technicznych?
4.  Jakie przepisy regulują zasady sporządzania rysunków technicznych?
5.  Jaka instytucja jest wydawcą tych przepisów?
6.  Czy każdy rysunek techniczny zawiera informacje o szczegółach konstrukcyjnych?
7.  Na jakich materiałach sporządza się rysunki ołówkiem, a na jakich tuszem?
8.  W jaki sposób można wykreślić skomplikowaną linię krzywą?
9.  Jakim przyrządem kreśli się okręgi?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Zorganizuj stanowisko pracy w pracowni kreślarskiej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  uporządkować przydzielone stanowisko pracy,
2)  sprawdzić warunki bhp – oświetlenie, ergonomia,
3)  skompletować materiały kreślarskie: papier biały, brystol, kalka techniczna, folia do rysowania

na kalce,

4) skompletować narzędzia kreślarskie: ołówki kreślarskie, rapidografy, tusz, cyrkle, linie,

trójkąty, krzywiki kreślarskie, wzorniki,

5) dobrać narzędzia kreślarskie do zadania, np. do wykonania szkicu części na papierze ołówkiem

lub do wykreślenia tuszem rysunku na kalce kreślarskiej,

6) sprawdzić stan techniczny narzędzi kreślarskich.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

materiały kreślarskie,

−

przyrządy i narzędzia kreślarskie,

−

przykładowe wzory rysunków technicznych wykonane różnymi technikami,

−

foliogramy przedstawiające różne rysunki techniczne,

−

poradnik dla ucznia.

Ćwiczenie 2

Wykonaj rysunki techniczne, stosując różne techniki kreślarskie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) wykonać szkic ołówkiem na papierze prostego rysunku technicznego, kopiując wzór

dostarczony przez nauczyciela,

2) zwrócić uwagę na poprawny dobór materiałów i narzędzi kreślarskich do zaplanowanego

zadania,

3) wykonać szkic rapidografami na kalce technicznej rysunku technicznego, kopiując wzór

dostarczony przez nauczyciela,

4) zwrócić uwagę na poprawny dobór materiałów i narzędzi kreślarskich do zaplanowanego

zadania,

5) wykreślić na kalce technicznej prosty rysunek techniczny, powielając rysunek techniczny

podłożony pod kalkę.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

materiały kreślarskie,

−

przyrządy i narzędzia kreślarskie,

−

przykładowe wzory rysunków technicznych wykonane różnymi technikami,

−

foliogramy przedstawiające różne rysunki techniczne,

−

poradnik dla ucznia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.3. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) rozróżnić rodzaje rysunków technicznych?



2) posłużyć się katalogiem wyrobów?



3) kreślić linie równoległe, prostopadłe i okręgi?



4) wykreślić linię przechodzącą przez zbiór punktów?



5) dobrać ołówek do rodzaju kreślonej linii?



6) dobrać właściwe oświetlenie stanowiska kreślarskiego?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Znormalizowane zasady i elementy rysunku technicznego

maszynowego

4.2.1. Materiał nauczania

Znormalizowane formaty arkuszy rysunkowych

Rysunki techniczne maszynowe wykonywane są na arkuszach o wymiarach określonych

przez normę. Arkuszem zasadniczym jest arkusz A4 o wymiarach 297 mm x 210 mm.
Oznaczenie A4 jest formatem arkusza. Poprzez zwielokrotnienie formatu A4 można otrzymać
arkusze o większych formatach A3 = 2A4, A2 = 2A3, A1 = 2A2, A0 = 2A1.
W razie potrzeby można stosować także większe arkusze o formatach pochodnych od A4.
Zasady tworzenia arkuszy przedstawiają poniższe rysunki.

Rys. 14. Podstawowe formaty arkuszy [2, s. 1]

Formaty rysunków są utworzone w sposób przewidujący ich kopiowanie metodami

światłoczułymi. W tym celu na arkuszu przewidziane jest miejsce na oryginał rysunku, ramkę
i linię obcięcia kopii rysunku. Rozmieszczenie poszczególnych linii pokazuje rysunek 15.

Rys. 15. Rozmieszczenie linii formatu arkusza [2, s. 11]

Arkusze utworzone zgodnie z powyższymi zasadami nazywają się arkuszami

znormalizowanymi.

Znormalizowane linie rysunkowe

Rysunki techniczne maszynowe wykonywane są przy użyciu różnych rodzajów linii.

Wykaz stosowanych linii określa norma. Wyróżnia się następujące rodzaje linii:

Ze względu na kształt linii:

−

linia ciągła,

−

linia kreskowa,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

linia punktowa,

−

linia dwupunktowa,

−

linia falista,

−

linia zygzakowa,

Ze względu na grubość linii:

−

linia bardzo gruba 2a,

−

linia gruba a,

−

linia cienka 1/3 a.

Różne rodzaje linii przedstawia rysunek 16.

Rys. 16. Znormalizowane linie rysunkowe [2, s. 12]

Wielkość „a” dobiera się w zależności od wielkości rysowanego przedmiotu i stopnia

złożoności rysunku. Czynnikiem decydującym powinna być maksymalna czytelność rysunku.
Na jednym rysunku (arkuszu) wszystkie linie danego rodzaju muszą być jednakowe. Kolor
linii: czarny. Grubość linii uzyskuje się, stosując specjalne przyrządy kreślarskie. Urządzenia
elektroniczne kreślące rysunki (plotery lub drukarki) umożliwiają także uzyskanie linii
o pożądanych parametrach kształtu i grubości.

Zastosowanie różnych rodzajów linii

Normy dotyczące rysunku technicznego maszynowego bardzo szczegółowo określają

przypadki zastosowania poszczególnych rodzajów linii rysunkowych.
Przykładowo:
Linia ciągła gruba służy do rysowania:

−

widocznych krawędzi rysowanych przedmiotów w widokach i przekrojach,

−

zarysów kładów przesuniętych,

−

zarysów powierzchni obrabianych (rysunki wykonawcze),

−

krótkich kresek wyznaczających ślady płaszczyzn przekrojów.

Linia ciągła cienka służy do rysowania:

−

linii wymiarowych,

−

linii pomocniczych, np. linii odniesienia,

−

kreskowania przekrojów,

−

zarysów kładów miejscowych,

−

zarysów rdzeni gwintów,

−

osi symetrii przedmiotów mniejszych niż 12 mm,

−

linii przenikania w miejscach łagodnie zaokrąglonych,

−

linii ograniczającej powiększany szczegół budowy.

Linia kreskowa służy do rysowania:

−

niewidocznych krawędzi i zarysów przedmiotów,

−

linii wykresów.

Linia punktowa cienka służy do rysowania:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

osi symetrii i śladów płaszczyzn symetrii,

−

osi symetrii przedmiotów większych od 12 mm,

−

linii podziałowych w kołach zębatych.

Linia dwupunktowa cienka służy do rysowania:

−

skrajnych położeń części ruchomych,

−

pierwotnego lub ostatecznego kształtu obrabianego przedmiotu,

−

linii gięcia przedmiotów przedstawionych w rozwinięciu.

Linia falista cienka służy do rysowania:

−

linii urwania i przerwania przedmiotów,

−

linii ograniczających przekroje cząstkowe.

Linia zygzakowa cienka ma podobne zastosowanie jak falista (linię taką kreślą elektroniczne
urządzenia kreślarskie).

Przykłady rysunków technicznych maszynowych – zastosowanie różnych rodzajów linii.

Rys. 17. Przykład zastosowania linii [2, s. 14]

Na rysunku 17 zastosowano linię ciągłą grubą do narysowania zarysów i widocznych

krawędzi rysowanego przedmiotu oraz krótkich kresek, wyznaczających płaszczyznę
zaprojektowanego przekroju (przypadek b). Linią punktową narysowano osie symetrii, osie
symetrii małych otworów narysowano linią ciągłą.

Rys. 18. Przykład zastosowania linii [2, s. 15]

Na rys. 18 linią ciągłą grubą narysowano kontur przedmiotu, falistą zaznaczono urwanie

a punktową oś symetrii przedmiotu.

Znormalizowane pismo techniczne

Rysunek techniczny niezależnie od zastosowanej formy wymaga na ogół dodatkowych

opisów  (nazwa  rysunku,  wymiary  elementów  geometrycznych,  wskazówki  i uwagi
montażowe,  wykonawcze  itp.).  Poza  rysunkami  ofertowymi  (funkcja  reklamowa)  wszelkie
napisy  muszą  być  wykonywane  przy  użyciu  liter,  znaków  diaktrycznych,  przystankowych,
itp.  zgodnych  z  przepisami  stosownej  Polskiej  Normy.  Dopuszczalne  rodzaje  pisma  opisują
następujące normy:

−

PN-EN ISO 3098-0,

−

PN-EN ISO 3098-2,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

PN-EN ISO 3098-5; 2002 (pismo dokumentacji wykonywanej przy użyciu programów
komputerowych).

Normy te zawierają szczegółowe informacje o rodzajach stosowanego pisma, wymiarach

i kształcie liter, grubości linii przeznaczonych do kreślenia znaków itp. Normy rozróżniają
pisma typu A, typu B oraz pismo proste i pochyłe. Wysokość zastosowanych znaków zależy
od wielkości rysunku. Pismo wykonane zgodnie z zasadami tych norm nazywa się pismem
technicznym.

Poniższe ilustracje wyjaśniają sposób tworzenia i stosowania pisma technicznego.

Rys. 19. Sposób tworzenia znaków pisma Rys. 20 Wytyczne stosowania różnych wysokości liter pisma
technicznego [7] technicznego [7]

Pismo techniczne służy do umieszczania na rysunkach technicznych wszelkiego rodzaju
napisów, wymiarów, uwag montażowych itp. Litery są kreślone ręcznie, przy użyciu
przyrządów lub przy użyciu urządzeń elektronicznych (plotery i drukarki).

Tabliczki rysunkowe

Tabliczka rysunkowa jest elementem graficznym arkusza rysunkowego. Składa się

z przylegających  do  siebie  prostokątów,  tworzących  rubryki.  W  rubryki  te  wpisywane  są
informacje  techniczne  niezbędne  do  odczytania rysunku.  Tabliczka  zawsze  umieszczana  jest
w prawym, dolnym  narożniku arkusza rysunkowego. Może być umieszczona  na oddzielnym
arkuszu. Zasady tworzenia tabliczek rysunkowych określa norma: PN-EN ISO 7200. Zgodnie
z  przepisami  tej  normy  można  utworzyć  bardzo  dużo  rozmaitych  tabliczek  rysunkowych,
zależnie od potrzeb.
Poniżej przykłady różnych, możliwych tabliczek rysunkowych:

T – tabliczka rysunkowa

Rys. 21. Sposób umieszczenia tabliczki na arkuszu rysunkowym [2, s. 11]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 22. Przykład tabliczki na rysunku wykonawczym części [2, s. 104]

Rys. 23. Przykład tabliczki na rysunku złożeniowym [2, s. 178]

Norma przewiduje pewną dowolność układu graficznego tabliczek rysunkowych, jednak

miejsce umieszczenia tabliczki, jej wymiary, rodzaj wprowadzanych danych muszą być
zgodne z odpowiednią PN.

Podziałki rysunkowe

Projektowane przez konstruktorów części maszyn mają rozmaite rozmiary, nie zawsze

„pasujące” do rozmiarów arkusza rysunkowego. Przedmioty takie muszą być odwzorowane w
wielkości  nienaturalnej  tak,  aby  czytelnik  rysunku  mógł  odczytać  wszystkie  niezbędne
szczegóły  „małej”  części  lub,  aby  rysunek  „dużej”  części  w  ogóle  zmieścił  się  na  arkuszu
rysunkowym.  Odwzorowania  małych  lub  dużych  części  będą,  więc  na  rysunkach
odpowiednio  powiększone  lub  zmniejszone w  stosunku do oryginału.  Skala  zwiększenia  lub
zmniejszenia odwzorowania nazywa się podziałką rysunku:

Rys. 24. Definicja podziałki rysunkowej [9, s. 32]

Podziałki rysunkowe są znormalizowane i określa je norma PN-EN ISO 5455: 1998.

Zgodnie z przepisami normy przewidziane są następujące wartości podziałek:

−

podziałki zwiększające: 2:1; 5:1; 10:1; 20:1; 50:1; 100:1,

−

podziałka naturalna: 1:1,

−

podziałki zmniejszające: 1:2; 1:5; 1:10; 1:20; 1:50; 1:100.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Powyższe szeregi podziałek można rozszerzać jako wielokrotności ich i liczby 10 w obu
kierunkach. Zastosowana podziałka powinna zapewniać maksymalną czytelność rysunku przy
zachowaniu funkcjonalnych rozmiarów arkusza rysunkowego.
Wartość zastosowanej podziałki musi być zawsze umieszczona w tabliczce rysunkowej.
Na ogół umieszczana jest w lewym, dolnym narożniku tabliczki (rys. 32, rys. 33).

Rzutowanie prostokątne

Projektowane i konstruowane części maszyn są na ogół trójwymiarowymi obiektami

o skomplikowanych kształtach. Zapisanie wszystkich, niezbędnych informacji o parametrach
geometrycznych  tych  obiektów  wymaga  zastosowania  metod  umożliwiających  „obejrzenie”
obiektu  z  różnych  kierunków,  tak,  aby  osoba  czytająca  rysunek  mogła  wyobrazić  sobie
w  całkowicie  jednoznaczny  sposób  geometrię  części  maszyny  przedstawionej  na  rysunku.
Jedną  z  metod,  umożliwiających  osiągnięcie  tak  zdefiniowanych  celów,  jest  metoda
rzutowania prostokątnego na płaszczyznę.

Zasada europejska

Rzutowanie prostokątne polega na umieszczeniu rysowanego przedmiotu wewnątrz

wyobrażonego prostopadłościanu. Poszczególne ściany tego sześcianu nazywają się
rzutniami.

Na poszczególnych rzutniach jest rysowany widok przedmiotu, przy założeniu, że

przedmiot znajduje się między rzutnią i obserwatorem. Ilustruje to rys. 25:

Rys. 25. Rzutowanie prostokątne [2, s. 32]

Poszczególne rzuty noszą nazwy:

−

rzut w kierunku A – rzut z przodu (jest to rzut główny),

−

rzut w kierunku B – rzut z góry,

−

rzut w kierunku C – rzut z lewej strony,

−

rzut w kierunku D – rzut z prawej strony,

−

rzut w kierunku E – rzut z dołu,

−

rzut w kierunku F – rzut z tyłu.

Widoki poszczególnych rzutów są rysowane na płaskim arkuszu papieru. Arkusz ten

powstaje po rozwinięciu prostopadłościanu rzutni w następujący sposób:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 26. Rozwijanie prostopadłościanu rzutni [2, s. 32]

Po rozwinięciu rzutni na arkuszu powstanie następujący rysunek:

Rys. 27. Widok rzutów przedmiotu po rozwinięciu rzutni (metoda europejska) [2, s. 33]

Na arkuszu nie rysuje się krawędzi rozwiniętej rzutni. Są one wyobrażalne. Powstały

w  ten  sposób  rysunek  umożliwia  czytelnikowi  „obejrzenie”  rysowanego  przedmiotu  ze
wszystkich  stron.  Wyobrażenie  sobie  przestrzennych  parametrów  geometrycznych
przedmiotu  na  podstawie  tak  narysowanych  rzutów  wymaga  pewnego  doświadczenia
i wprawy  –  zależnie  od  stopnia  złożoności  narysowanego  przedmiotu.  Obowiązuje  zasada
rysowania minimalnej, niezbędnej liczby rzutów.

Zasada amerykańska

Na poszczególnych rzutniach rysowany jest przedmiot przy założeniu, że rzutnia znajduje

się między obserwatorem a przedmiotem. Na arkuszu powstanie wówczas rysunek, w którym
poszczególne rzuty będą znajdowały się w innych miejscach niż poprzednio. Ilustruje to
rysunek 28.

Rys. 28. Widok rzutów przedmiotu (metoda amerykańska) [7, s. 34]

Metoda amerykańska stosowana jest w krajach anglosaskich i w praktyce użytkownika

maszyny produkcyjnej można spotkać rysunki wykonane w ten sposób.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Przekroje

Nawet średnio skomplikowane części maszyn posiadają na ogół krawędzie i szczegóły

geometryczne niewidoczne przy oglądaniu przedmiotu z zewnątrz. Ukazanie tych szczegółów
jest możliwe przy zastosowaniu metody przekrojów. Polega ona na wyobrażalnym przecięciu
rysowanego  przedmiotu  jedną  lub  kilkoma  płaszczyznami  (zwanymi  płaszczyznami
przekroju). Jedna  z części tak  „przeciętego” przedmiotu zostaje odrzucona a pozostała część
narysowana  jako  normalny  rzut.  Metoda  ta  umożliwia  zajrzenie  „do  wnętrza”  narysowanej
części. Ilustruje to rysunek 29.

Rys. 29 Widok „wnętrza” przekrojonego przedmiotu [7, s. 95]

Część a) rysunku przedstawia proces wyobrażalnego przecinania rysowanego przedmiotu,

część  b)  rzut  pozostałej  części  na  płaszczyznę  rysunku.  Przekrojony  materiał  został
zaznaczony poprzez zakreskowanie ukośnymi, cienkimi liniami. Rysunki c), d) przedstawiają
proces  powstawania  rysunku  przekroju  innej  części.  Wyobrażalne  ślady  płaszczyzny
przekroju  są  zaznaczane  na  rysunku  w  postaci  krótkich,  grubych  kresek  i  w  razie  potrzeby
opisywane dużymi literami alfabetu. Ilustruje to rysunek 30.

Rys. 30. Oznaczenie śladu płaszczyzny przekroju [2, s. 38]

Na rysunkach zaznaczono ślad płaszczyzny przekroju za pomocą grubych, krótkich

kresek. W części a) rysunku wyobrażalna płaszczyzna przekroju została opisana jako A-A.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Materiał przekrojony został zaznaczony kreskowaniem cienkimi, ukośnymi liniami. Jeżeli na
rysunku widać kilka stykających się przedmiotów to kreskowanie może przebiegać pod
różnymi kątami, w różnych kierunkach lub przy użyciu różnych podziałek linii kreskowania.
Poniżej przykłady takiego kreskowania.

Rys. 31. Kreskowanie przekroju kilku części [1, s. 38]

Kłady

W celu zwiększenia przejrzystości rysunku, a także w celu zmniejszenia jego

pracochłonności można na rysunku przekroju pominąć widok krawędzi przedmiotu, leżących
poza płaszczyzną przekroju Powstanie wówczas rzut zwany kładem.

Rys. 32. Kłady przedmiotu przekrojonego trzema płaszczyznami [2, s. 42]

Zasady kreskowania kładów są identyczne jak zasady kreskowania przekrojów.

Często  dla  pokazania  wszystkich,  niezbędnych  szczegółów  rysowanego  przedmiotu
niezbędne  jest  przekrojenie  go  kilkoma  płaszczyznami,  których  ślad  tworzy  linię  łamaną.
Wówczas  rzut  rysowanego  przekroju  rysowany  jest  tak,  jakby  przedmiot  przekrojono  jedną
płaszczyzną. Ślad łamania płaszczyzny musi być wyraźnie oznaczony.

Rys. 33. Przekroje wykonane płaszczyzną łamaną [2, s. 39, 40]

Na rysunkach złożeniowych, przedstawiających zespół części niektóre elementy zespołu

mogą  być  wykonane  z  różnych  materiałów.  Wówczas  dla  poprawienia  czytelności  rysunku
przekrojone fragmenty części będą zakreskowane przy użyciu różnych wzorów graficznych.
Części, których budowa jest ogólnie znana, przedstawiane są jak części nieprzekrojone, nawet
wówczas,  gdy  zaprojektowana  płaszczyzna  przekroju  przechodzi  przez  te  części.  Zasada  ta
dotyczy  części  złącznych  takich,  jak:  śruby,  nakrętki,  podkładki,  nity,  kołki,  a  także  wałki,
jeżeli  nie  są drążone  i  ich wnętrze nie  zawiera  żadnych  szczegółów  istotnych dla czytelnika

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

rysunku. W przypadku rysunków korpusów i innych części będących odlewami także żebra
wzmacniające pozostaną niezakreskowane. Poniższe przykłady ilustrują tą zasadę.

Rys. 34. Przedstawianie elementów złącznych i żeber na przekrojach [2, s. 41, 42]

Na rys. 34 śruba, podkładka, nakrętka, kołek, wpust, żebra i wałek przedstawione zostały

jako nieprzekrojone.

Rysunki, w których zastosowano przekroje, dostarczają wszystkich niezbędnych

informacji o wewnętrznej strukturze geometrycznej części. Poprawne czytanie takich
rysunków, zwłaszcza w przypadku części skomplikowanych lub zespołów części, wymaga
doświadczenia i wprawy.

Wymiarowanie

Zastosowanie rzutów, przekrojów i kładów umożliwia czytelnikowi rysunku

technicznego  zapoznanie  się  z  formą  i  strukturą  geometryczną  narysowanego  przedmiotu.
Pełna  informacja  o  zaprojektowanej  części  musi  zawierać  szczegółowe  dane  liczbowe
o wymiarach  jej  poszczególnych  elementów  geometrycznych.  Do  tego  celu  służą  procedury
wymiarowania.  Wymiarowanie  stosowane  jest  głównie  na  rysunkach  wykonawczych  części,
jednak niektóre dane liczbowe mogą być podawane także na rysunkach złożeniowych.
Zasady  wymiarowania  rysunków  są  znormalizowane.  Regulują  je  normy  PN-ISO  129:1996
oraz PN-ISO 129/AK:1996.

Podstawowymi elementami wymiaru rysunkowego są: linie wymiarowe i pomocnicze

linie  wymiarowe.  Pomocnicza  linia  wymiarowa  jest  linią  będącą  przedłużeniem  krawędzi
przedmiotu  lub  jest  styczna  do  krawędzi.  Linia  wymiarowa  jest  linią  równoległą  do
wymiarowanego  elementu  geometrycznego.  Końce  linii  wymiarowej  zakończone  są  grotami
strzałek. Linie wymiarowe kreślone są jako linie cienkie.

Rys. 35. Przykłady zastosowania linii wymiarowych [2, s. 46]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jeżeli rozmiary wymiarowanego elementu są bardzo małe, to można zamiast strzałki

narysować  krótką,  ukośną,  cienką  linię.  Zawsze  jednak  koniec  i  początek  linii  wymiarowej
muszą  być  zaznaczone.  Nad  linią  wymiarową  umieszczana  jest  liczba  określająca  wartość
opisywanego  wymiaru.  W  przypadku  rysunków  technicznych  maszynowych  wymiary
podawane  są  zawsze  w  milimetrach  (mm).  Wymiary  mogą  przybierać  także  wartości
ułamkowe.  Jeżeli  wymiar  podany  jest  w  innych  jednostkach  niż  mm  to  obok  liczby
wymiarowej  należy  podać  informację  o  zastosowanej  jednostce (np. cal).  Oprócz  wymiarów
liniowych  na  rysunkach  można  spotkać  także  wymiary  kątowe.  Wartości  wymiarów
kątowych  podawane  są  w  stopniach.  Symbol  stopnia  jest  zgodnie  z  uprzednią  zasadą
umieszczony obok liczby. W przypadku wymiarów kątowych linia wymiarowa przyjmuje na
ogół kształt łuku.

Rys. 36. Rysunek części zwymiarowanej kątowo [2, s. 61]

Jeżeli krawędź wymiarowanego elementu ma ustalony kształt geometryczny (średnica,

promień,  kwadrat,  sześciokąt),  to  przed  liczbą  wymiarową  wpisany  jest odpowiedni  symbol
graficzny.  Ułatwia  to  czytanie  rysunku  i umożliwia  zastosowanie  minimalnej  liczby  rzutów.
Na rysunku 37 przedstawiono przykłady zastosowania znaku średnicy, kwadratu, sześciokąta
i  promienia.  Przy  rysowaniu  przekrojów  i  kładów  obowiązują  identyczne  zasady
wymiarowania.

Rys. 37. Tabela znaków wymiarowych stosowanych na rysunkach maszynowych 7, s. 129]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 38. Przykłady zastosowania znaków wymiarowych [2, s. 51, 52]

Zasady wymiarowania

Poprawne wymiarowanie jest bardzo ważnym elementem projektowania części maszyn.

Błędy  popełnione  na  tym  etapie  mogą  skutkować  wyprodukowaniem  niepoprawnych  części
i doprowadzić  do  strat  ekonomicznych  wytwórcy.  Z  tych  względów  zasady  wymiarowania
zostały  unormowane.  Normą  ustalającą  porządkowe  zasady  wymiarowania  jest  PN-
ISO129:1996. Poniżej wymieniono najważniejsze zasady wymiarowania.

Zasada niepowtarzania wymiarów

Zgodnie z tą zasadą nie należy podawać danego wymiaru przedmiotu więcej niż jeden raz,

niezależnie od liczby rzutów lub arkuszy rysunku. Wymiarować należy tam, gdzie dany
wymiar jest najbardziej czytelny, zrozumiały i potrzebny z punktu widzenia czytelnika
(np. wykonawcy).

Rys. 39. Przykłady poprawnego i niepoprawnego Rys. 40. Ilustracja zasady pomijania wymiarów

wymiarowania [7, s. 142] oczywistych [7, s. 143]

Zasada pomijania wymiarów oczywistych

Zgodnie z tą zasadą na rysunku nie należy umieszczać oczywistych informacji

wymiarowych np. wymiarów kątowych 0 pomiędzy liniami równoległymi, podziałek
określonej liczby równomiernie rozmieszczonych otworów, promieni półokręgów łączących
linie o znanej odległości, śladów po narzędziu itp.

Zasada grupowania wymiarów

Zgodnie z tą zasadą wymiary dotyczące tego samego szczegółu powinny być zgrupowane

na tym samym rzucie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 41. Ilustracja zasady grupowania wymiarów [7, s. 143]

Zasada otwartego łańcuch wymiarowego

Zgodnie z tą zasadą jeden z wymiarów musi pozostać jako wynikowy innych, wpisanych

na rysunku wymiarów.

Rys. 42. Ilustracja zasady otwartego łańcucha wymiarowego [7, s. 145]

Zasada wymiarowania od bazy

Zgodnie z tą zasadą wymiary poszczególnych elementów geometrycznych przedmiotu

powinny być podawane od tej samej, wstępnie przyjętej bazy np. tej samej krawędzi
przedmiotu lub tej samej osi. Ścisłe przestrzeganie tej zasady nie zawsze jest praktycznie
możliwe, należy jednak dążyć do jej realizacji.

Rys. 43. Ilustracja zasady wymiarowania od bazy [7, s. 14]

Tolerancje

W procesie wytwarzania części wymiary poszczególnych elementów przedmiotu osiągane

są  z  określoną  dokładnością.  Zależy  ona  od  rodzaju  zastosowanych  procesów
technologicznych. Konstruktor projektuje części w ten sposób, aby możliwy był montaż, zaś
po  zmontowaniu  osiągnięto  zamierzony  efekt  współpracy  wszystkich  elementów  zespołu.
Ze względów ekonomicznych niecelowe jest też osiąganie maksymalnie możliwej technicznie
dokładności.  Na  rysunkach  wykonawczych  części  przy  poszczególnych  wymiarach  często

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

podawane są informacje dotyczące wymaganej dokładności wykonania danego elementu.
Wówczas do liczby określającej wartość wymiaru dodane zostaną liczby opisujące skrajne,
dopuszczalne odchyłki. Wymiar taki nazywa się wymiarem tolerowanym.

Rys. 44. Wymiary graniczne i tolerancja [2, s. 69]

A – wymiar minimalny
B – wymiar maksymalny
T – szerokość pola tolerancji
ei, es, EI, ES – odchyłki graniczne tolerowanego wymiaru.

Rys. 45 Przykłady wymiarów tolerowanych 9 [2, s. 69]

Na rysunkach 44 i 45 przedstawiono istotę wymiarów tolerowanych i sposoby ich zapisu.

Znormalizowany układ tolerancji

Aby zapewnić wzajemną zamienność części, zbudowano znormalizowany system

tolerancji.  W  systemie  tym  zaprojektowano  różne  położenia  pól  tolerancji,  względem
„zerowej  pozycji  wymiaru”,  a  także  szerokość  tych  pól,  która  zależy  od  klasy  dokładności
(IT). Różne pola tolerancji oznaczane są literami alfabetu: duże litery w przypadku wymiarów
typu  „otwór”  i  małe  litery  dla  wymiarów zewnętrznych (wałki).  Korzystanie  z tego  systemu
ułatwia  proces  konstruowania  części.  Do  systemu  znormalizowanych  tolerancji
przystosowane  są  zarówno  narzędzia  (np.  wiertła,  rozwiertaki),  jak  i  sprzęt  pomiarowy
(np. sprawdziany)  dostępne  w  handlu.  Wymiary  zaprojektowane z użyciem tego systemu  są
oznaczone  następująco:  po  liczbie  wymiarowej  następuje  oznaczenie  typu  pola  tolerancji,
a  następnie  jego  klasa  dokładności,  np.  wymiar  „30  h7”  oznacza  wałek  o  średnicy  30  mm,
który  ma  pole  tolerancji  typu  „h”,  wykonane  w  7  klasie  dokładności,  zaś  wymiar  „60  D9”
oznacza otwór,  którego średnica wynosi 60  mm, a pole tolerancji  leży w zakresie  „D”  i  jest
wykonane  w  9  klasie  dokładności.  Dokładne  wartości  tolerancji  dla  poszczególnych  klas
(20 klas  dokładności  należy  odczytać  z  odpowiedniej  tabeli.  Norma  dotycząca  układu
tolerancji zawiera taką szczegółową tabelę. Norma opisująca o układ tolerancji normalnych to
PN-EN-20286-1.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 46. Znormalizowany układ tolerancji [7, s. 181] Rys. 47. Rysunek części z wymiarem

o tolerancji znormalizowanej
[7, s. 311]

Uproszczenia rysunkowe

Wiele elementów maszyn ma skomplikowaną geometrię, trudną i pracochłonną do

narysowania.  Zasady  rysunku  technicznego  przewidują  w  takich  przypadkach rysowanie  lub
wymiarowanie  takich  części  w  umownie  uproszczony  sposób.  Dotyczy  to  np.  rysowania
gwintów  i  połączeń  gwintowych.  Szczegółowe  zasady  rysowania  gwintów  zawiera  norma
PN-EN ISO 6410-1.

Rys. 48. Zasada uproszczonego rysowania gwintu [7, s. 222]

Innym, często spotykanym rodzajem części są wszelkiego rodzaju koła zębate,

łańcuchowe, ślimaki, ślimacznice, itp. elementy przekładni napędowych. Także te części
rysowane są na ogół zgodnie z unormowanymi zasadami w sposób uproszczony.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 49. Przykłady kół zębatych spotykanych Rys. 50. Elementy koła zębatego [7, s. 284]
w maszynach [7, s. 283]

Szczegółowe narysowanie takiej części byłoby bardzo pracochłonne. W praktyce części tego
rodzaju rysowane są w sposób pokazany na rysunku.

Rys. 51. Sposób rysowania różnych kół zębatych [7, s. 288]

Nawet najprostsze koła zębate są częściami bardzo skomplikowanymi i ich

zaprojektowanie wymaga specjalistycznej wiedzy inżynierskiej. Szczegółowe zasady
rysowania kół zębatych określa norma PN-ISO 1340.

Rzuty aksonometryczne

Oprócz rzutów prostokątnych normy przewidują stosowanie rzutów aksonometrycznych.

Rysunek taki ukazuje w jednym rzucie przestrzenne cechy geometryczne rysowanego
przedmiotu. Istnieją dwa systemy rysowania aksonometrycznego:

−

rzuty aksonometryczne izometryczne – wszystkie narysowane krawędzie ulegają

skróceniu w tym samym stopniu,

−

rzuty aksonometryczne dimetryczne – różne krawędzie ulegają skróceniu rysunkowemu

w różnych stopniach (zależnie od przyjętego układu współrzędnych).

Niezależnie od przyjętego systemu rysunki te odznaczają się dużą czytelnością i są

stosowane  tam,  gdzie  potencjalny  czytelnik  może  być  nieprzygotowany  do  poprawnego
czytania  rzutów  prostokątnych  (np.  w  rysunkach  ofertowych,  instrukcjach  obsługi  czy
katalogach  części  zamiennych).  Są  one  wykorzystywane  także  do  celów  dydaktycznych.
Rysunki  te  mogą  być  wymiarowane,  zgodnie  z  ogólnymi  zasadami,  jednak  przy  bardziej
skomplikowanych  przedmiotach  czytelność  takiego  rysunku  może  się  zmniejszyć.
Wykonanie takich  rysunków  jest kosztowne (pracochłonne)  i  ich zastosowanie w przemyśle
wytwarzającym  maszyny  jest  niewielkie.  Zastosowanie  programów  komputerowych
wspomagających  projektowanie  (zwłaszcza  tzw.  programy  3D)  znacznie  zmniejsza
pracochłonność  wykonania  takiego  rysunku.  Na  rysunkach  wykonywanych  przy  użyciu
takich  programów  często  w  narożniku  arkusza  umieszcza  się  rzut  aksonometryczny
poprawiając czytelność całego rysunku.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 52. Rzut aksonometryczny izometryczny i dimetryczny [1, s. 183,184]

Rys. 53. Rzut aksonometryczny wykreowany przez program 3D 1,2,3,4 – odnoszą

się do menu komputerowego widocznego na rysunku [3, s. 213]

Rysunki złożeniowe

Rysunki złożeniowe przedstawiają wyodrębniony zespół części przedstawiony

w pozycji  zmontowanej  tak  jak  zespół  będzie  funkcjonował.  Rysunki  złożeniowe
wykonywane są w rzutach prostokątnych, zgodnie z ogólnymi zasadami. Obowiązuje zasada
rysowania  minimalnej  liczby  rzutów.  Każda  część,  wchodząca  w  skład  narysowanego
zespołu, jest na rysunku oznaczona cyfrą. Jedna część może być oznaczona na danym rysunku
tylko  jeden  raz.  Wykaz  wszystkich  części  znajduje  się  nad  tabliczką  rysunkową  i  musi
zawierać  nazwy  części,  numery  rysunków  wykonawczych  części,  numery  norm  lub
określenie dla części  handlowych (śruby, nakrętki, kołki). Rysunki złożeniowe wykonywane
są w  podziałce.  Umieszcza  się  na  nich  tylko wymiary  niezbędne do  wykonania  poprawnego
montażu,  np.  wartości  luzu  między  współpracującymi  częściami.  Jeżeli  zespół  stanowi
wyodrębnioną  całość,  to  podaje  się  wymiary  gabarytowe  w  celu  ułatwienia  zaprojektowania
opakowania.

Rysunki złożeniowe ze względów technicznych często przyjmują formę przekroju lub

kilku  przekrojów.  Poprawne  odczytanie  wszystkich  niezbędnych  informacji  wymaga
doświadczenia.  W  przypadku  urządzeń  złożonych  z  wielu  zespołów  rysunki  tworzone  są
w  sposób  hierarchiczny,  tzn.  rysowane  są  rysunki  mniej  szczegółowe  (wszystkie  zespoły
razem), a następnie rysunki coraz bardziej szczegółowe. Na rysunkach mogą być umieszczane
uwagi o operacjach technologicznych wykańczających (np. malowanie całości, konserwacja,
pakowanie  i  zabezpieczanie).  Ponieważ  rysunki  takie  mają  często  format  większy  niż  A4,
są one  składane  w  sposób  przewidziany  normą  (tabliczka  rysunkowa  widoczna  po  złożeniu
rysunku).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 54. Przykład rysunku złożeniowego prostego zespołu [2, s. 179]

Rysunki schematyczne

Projektowanie urządzenia technicznego (np. maszyny introligatorskiej) jest procesem

wieloetapowym.  Szczegółowe  rysunki  konstrukcyjne  wykonawcze  lub  złożeniowe  powstają
w  końcowej  fazie  realizacji  projektu.  Podczas  realizacji  fazy  wstępnej,  kiedy  rozpatrywana
jest  ogólna  koncepcja  przyszłej  maszyny,  konstruktor  posługuje  się  rysunkami
schematycznymi. Są to rysunki uproszczone,  można z nich  jednak odczytać zasadę działania
urządzenia i wyodrębnić wchodzące w jego skład zespoły funkcjonalne.

Rys. 55. Proces powstawania dokumentacji technicznej maszyny [7, s. 328]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Istnieje wiele różnych rodzajów rysunków schematycznych – określa je norma PN-M-

01156:  1980.  Do  bardziej  interesujących  należą  tzw.  schematy  kinematyczne.  Opisują  one
zasadę  działania  urządzenia,  przedstawiając  te  elementy  i  zespoły,  które  biorą  udział
przenoszeniu  ruchu  części  maszyny.  Dzięki  temu  można  przy  pomocy  takiego  schematu
opisać  działanie  całej  projektowanej  maszyny.  Sposoby  wykonywania  schematów
kinematycznych reguluje norma PN-M-01088: 1980.

W zależności od przeznaczenia można wyodrębnić następujące rodzaje schematów

kinematycznych:

−

schemat strukturalny – przedstawia podstawowe części funkcjonalne, przybiera na ogół

postać powiązanych ze sobą bloków z nazwami zespołów umieszczonymi wewnątrz,

−

schemat funkcjonalny – przedstawia te części, które wyjaśniają zasadę działania

urządzenia. Jest narysowany w postaci prostych figur geometrycznych, musi zawierać
nazwy wszystkich przedstawionych elementów,

−

schemat zasadniczy – przedstawia w sposób wyraźny wszystkie powiązania kinematyczne

wraz ze źródłem ruchu. Narysowany jest z użyciem symboli, przewidzianych przez PN.
Musi zawierać tabelaryczny wykaz wszystkich elementów.

Rys. 56. Schematy kinematyczne: a) strukturalny b) funkcjonalny c) zasadniczy [7, s. 332]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Na rysunku 58 kilka przykładowych schematów kinematycznych maszyn stosowanych

w przemyśle poligraficznym:

Rys. 58. Schemat działania złamywarki kasetowej i nożyc uniwersalnych [1, s. 76, 118]

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Co to jest format podstawowy arkusza rysunkowego?
2.  Jakie są rodzaje linii rysunkowych?
3.  Czy grubość linii zależy od zastosowanego formatu papieru?
4.  Jakie napisy umieszcza się na rysunkach technicznych?
5.  Do czego służą tabliczki rysunkowe?
6.  Czy rysunek wykonany w podziałce 1:5 przedstawia przedmiot jako zmniejszony czy jako

powiększony?

7.  Ile metod rzutowania prostokątnego stosują konstruktorzy?
8.  W jaki sposób zaznacza się płaszczyznę przekroju?
9.  W jaki sposób wyróżnia się „ przekrojony” materiał?
10. Jakie rysunki są wymiarowane?
11. Co to jest baza wymiarowa?
12. Co to jest pole tolerancji?
13. Czy wymiar Ø45h9 oznacza średnicę wałka, czy otworu?
14. Jakie części maszyn rysuje się w sposób uproszczony?
15. Co to jest rysunek złożeniowy?
16. Jak oznacza się części na rysunku złożeniowym?
17. Jakie rodzaje rysunków schematycznych przewidują normy?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj napisy pismem technicznym.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) na przygotowanym arkuszu papieru formatu A4 wykreślić ramkę i tabliczkę rysunkową

według wzoru wskazanego przez nauczyciela,

2) wypełnić rubryki tabliczki pismem technicznym pochyłym. Wysokość liter dobrać do

rozmiarów odpowiednich rubryk tabliczki. Grubość linii dobrać odpowiednio do
wysokości liter,

3) na arkuszu wykreślić cienkimi liniami pomocniczą siatkę uproszczoną według

poniższego wzoru,

4) dobrać proporcje elementów siatki pomocniczej do wysokości pisma wskazanego przez

nauczyciela. Posłużyć się normami rysunkowymi na temat pisma technicznego.
Wypełnić rubryki, wpisując tekst wskazany przez nauczyciela. Grubość linii dobrać
według normy, odpowiednio do zastosowanej wysokości pisma.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A4,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

foliogramy przedstawiające konstrukcje geometryczne,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

Ćwiczenie 2

Wykonaj rysunki figur płaskich, wykorzystując konstrukcyjne sposoby kreślenia linii.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) na przygotowanym arkuszu papieru formatu A4 wykreślić ramkę, tabliczkę rysunkową

według wzoru wskazanego przez nauczyciela,

2) wypełnić rubryki tabliczki pismem technicznym pochyłym. Wysokość liter dobrać

do rozmiarów odpowiednich rubryk tabliczki. Grubość linii dobrać odpowiednio do
wysokości liter,

3) wykonać rysunki figur płaskich według wskazówek nauczyciela.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

ćwiczenie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A4,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

rysunki przykładowych figur płaskich według literatury poz. 2 wykazu z rozdziału

7 poradnika dla ucznia.

Ćwiczenie 3

Wykonaj rysunki prostej figury geometrycznej w podziałce zwiększającej i zmniejszającej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) na przygotowanym arkuszu papieru formatu A4 wykreślić ramkę, tabliczkę rysunkową

według wzoru wskazanego przez nauczyciela,

2) wypełnić rubryki tabliczki pismem technicznym pochyłym. Wysokość liter dobrać

do rozmiarów odpowiednich rubryk tabliczki. Grubość linii dobrać odpowiednio
do wysokości liter,

3) wskazany przez nauczyciela rysunek prostej figury geometrycznej odtworzyć

w podziałce zwiększającej i zmniejszającej. Wartości zastosowanych podziałek dobrać
jako znormalizowane.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A4,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

przykładowe rysunki figur płaskich,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

Ćwiczenie 4

Wykonaj rysunek figury płaskiej, która ma cechy części maszyny.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) na przygotowanym arkuszu papieru formatu A4 wykreślić ramkę, tabliczkę rysunkową

według wzoru wskazanego przez nauczyciela,

2) wypełnić rubryki tabliczki pismem technicznym pochyłym. Wysokość liter dobrać

do rozmiarów odpowiednich rubryk tabliczki. Grubość linii dobrać odpowiednio
do wysokości liter,

3) wykorzystując znane konstrukcje geometryczne, wykonać wskazany przez nauczyciela

rysunek figury płaskiej, mającej cechy prostej części maszyny.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A4,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

foliogramy przedstawiające konstrukcje geometryczne

−

foliogramy przedstawiające rysunki figur płaskich, które mają cechy części maszyny,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

Ćwiczenie 5

Wykonaj rysunek figury płaskiej, stosując metodę rzutowania ukośnego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) na przygotowanym arkuszu papieru formatu A3 wykreślić ramkę i tabliczkę rysunkową

według wzoru wskazanego przez nauczyciela,

2) wypełnić rubryki tabliczki pismem technicznym pochyłym. Wysokość liter dobrać

do rozmiarów odpowiednich rubryk tabliczki. Grubość linii dobrać odpowiednio
do wysokości liter,

3) wykonać rysunki z zastosowaniem zasad aksonometrii izometrycznej, wykorzystując

wskazane przez nauczyciela rysunki płaskich figur geometrycznych.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A3,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

foliogramy przedstawiające konstrukcje geometryczne,

−

foliogramy przedstawiające zasady rzutowania ukośnego,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

Ćwiczenie 6

Wykonaj rysunki brył geometrycznych, stosując metodę rzutowania prostokątnego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) na przygotowanym arkuszu papieru formatu A3 wykreślić ramkę i tabliczkę rysunkową

według wzoru wskazanego przez nauczyciela,

2) wypełnić rubryki tabliczki pismem technicznym pochyłym. Wysokość liter dobrać

do rozmiarów odpowiednich rubryk tabliczki. Grubość linii dobrać odpowiednio
do wysokości liter,

3) wykonać rysunki w postaci 6 rzutów prostokątnych metodą europejską, wykorzystując

wskazane przez nauczyciela rysunki aksonometryczne.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A3,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

przygotowane rysunki aksonometryczne,

−

foliogramy przedstawiające zasady rzutowania prostokątnego,

−

modele rzutni,

−

foliogramy przedstawiające rzuty aksonometryczne brył geometrycznych,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

Ćwiczenie 7

Wykonaj analizę rysunku przedstawiającego przekrój części maszyny.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) odczytać rysunek prostej części maszyny dostarczony przez nauczyciela. Rysunek

powinien zawierać elementy narysowane w przekroju,

2) przeanalizować w zespole wszystkie elementy rysunku i wypracować pogląd na

rzeczywisty kształt narysowanego przedmiotu,

3) wykonać zwięzły opis słowny analizowanego przedmiotu,
4) przygotować rysunek przedmiotu w postaci rzutu aksonometrycznego. Rysunek należy

wykonać jako szkic ołówkiem na papierze.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

papier biały format A3,

−

przyrządy kreślarskie do kreślenia na papierze,

−

materiały piśmienne,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN),

−

przygotowane rysunki części maszyn zawierające elementy narysowane w przekroju,

−

foliogramy przedstawiające zasady stosowania i oznaczania przekrojów,

−

modele przekrojonych części typu „tuleja”,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

Ćwiczenie 8

Odczytaj rysunek schematyczny prostego zespołu maszyny.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeanalizować materiał nauczania i normy PN związane z tematyką schematycznych

rysunków maszyn,

2) rozpoznać rodzaj przedstawionego schematu: strukturalny, funkcjonalny, zasadniczy,
3) określić elementy wchodzące w skład narysowanego zespołu, posługując się normą

zawierającą

wykaz

symboli

używanych

rysunkach

schematycznych

(PN-82/M-01088),

4) wypełnić tabelę zawierającą wykaz wskazanych elementów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

stanowisko kreślarskie,

−

materiały piśmienne,

−

poradnik dla ucznia,

−

normy rysunkowe (PN) dotyczące rysowania schematów kinematycznych,

−

foliogramy przedstawiające zasady rysowania schematów kinematycznych,

−

literatura z rozdziału 6 poradnika dla nauczyciela.

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) odróżnić rysunki narysowane metodą rzutów aksonometrycznych

od rysunków narysowanych metodą rzutów prostokątnych?



2) narysować prostą część maszyny w rzutach prostokątnych?



3) narysować prostą część maszyny metodą rzutów aksonometrycznych?



4) dobrać grubość linii do użytego formatu arkusza?



5) zaprojektować tabliczkę rysunkową do rysunku części?



6) wymienić podstawowe zasady wymiarowania?



7) odróżnić schemat strukturalny, funkcjonalny i zasadniczy?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3 Dokumentacja techniczno-ruchowa maszyny

4.3.1 Materiał nauczania

Nowo zakupiona maszyna dostarczana jest do klienta wraz z kompletem dokumentacji

techniczno-ruchowej. Jest to zestaw dokumentów umożliwiających uruchomienie i poprawną
eksploatację maszyny. Różni producenci dostarczają dokumentację w odmiennej formie,
jednak zawsze wraz z maszyną powinne zostać dostarczone następujące dokumenty:

−

instrukcja montażu i posadowienia maszyny.

−

instrukcja uruchomienia maszyny.

−

instrukcja obsługi maszyny.

−

katalog części zamiennych.

−

instrukcja konserwacji.

−

schemat instalacji elektrycznej.

−

świadectwa dopuszczenia do ruchu urządzeń elektrycznych, zbiorników ciśnieniowych
(jeżeli występują) itp.

Schematy instalacji elektrycznej i świadectwa dopuszczenia do ruchu są dokumentami,

którymi posługują się służby utrzymania ruchu drukarni lub specjalistyczny serwis. Instrukcja
montażu i posadowienia maszyny i instrukcja uruchomienia maszyny są używane praktycznie
tylko podczas procesu wdrażania nowej maszyny do produkcji..
Obsługa maszyny podczas codziennej pracy korzysta z pozostałych dokumentów,
tj. instrukcji obsługi, katalogu części zamiennych i instrukcji konserwacji maszyny.

Instrukcja obsługi maszyny

Instrukcja obsługi maszyny zawiera wszystkie informacje techniczne umożliwiające

przeszkolonemu  pracownikowi  wykonywanie  codziennej  pracy  przy  użyciu  urządzenia
technicznego.  Powinna  zawierać:  dane  techniczne  maszyny,  informację  o  przeznaczeniu
maszyny,  informację  o  dopuszczalnym  obciążeniu  maszyny  (np.  maksymalna  wysokość
krojonego stosu papieru) oraz rysunki wszystkich elementów obsługowych (pulpity sterujące,
przyciski  i  przełączniki,  położenie  wyłącznika  awaryjnego  itp.).  Jeżeli  z  pracą  na  maszynie
związana jest konieczność częstej wymiany osprzętu (np. przy złamywarkach  lub klejarkach
albo narzędzi roboczych krajarki), to instrukcja zawiera takie (na ogół ilustrowane rysunkami
lub  fotografiami)  informacje.  Poniżej  zamieszczono  fragmenty  instrukcji  krajarki
jednonożowej, ilustrujące powyższe uwagi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 59. Fragment instrukcji obsługi zawierający dane techniczne krajarki [5, s. 5]

II. WYPOSAŻENIE NORMALNE

Lp.

Rodzaj i oznaczenie

Sztuki

Skrzynka na przechowywanie 2 noży

Śruby do mocowania noża A25
– model SEY 132

13
15

Sprawdzian do ustawiania noża

Uchwyt do wymiany noża

Pierścień zabezpieczający

Listwa tnąca 16 x 1 160 mm – model SEY 132
16 x 1 330 mm

1
1

Wkładka

Klucz nasadowy sześciokątny 19 x 460

Klucz z pierścieniem do wyłącznika głównego

Klucz maszynowy dwustronny płaski 10 x 14

Klucz maszynowy dwustronny 17 x 19

Klucz maszynowy dwustronny 22 x 24

Klucz maszynowy jednostronny płaski nr 36

Klucz fajkowy sześciokątny nr 6

Rys. 60. Fragment instrukcji maszyny zawierający listę wyposażenia krajarki [5, s. 5]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

OBSŁUGA KRAJARKI I URZĄDZEŃ DODATKOWYCH

Obsługa krajarki

Załączenie krajarki

a) włączyć klucz i obrócić pokrętłem wyłącznika

głównego (a1) na pozycję I (1)

b) załączyć silnik główny m10 (2)

Przygotowanie do cięcia i cięcie

a)  nastawienie zgrubne siodła (3)
b)  bieg do przodu wolno – szybko (4)
c)  bieg w przód wolno – szybko (5)
d)  nastawienie dokładne siodła (6)
e)  regulowane nastawienie belki dociskowej

400–4000 kp (7)

f) w razie potrzeby naciskać impulsowo pedał nożny

docisku wstępnego za pomocą belki dociskowej (8)

g) wcisnąć jednocześnie obydwa przyciski (b50 i b51)
h) w najwyższym górnym położeniu dźwigarów noża

odłącza się sprzęgło napędu.

Codzienna kontrola

Ostrze noża w najwyższym górnym położeniu dźwigarów
noża musi stać z prawej strony, o 6 mm wyżej niż krawędź
belki dociskowej.

Wskaźnik miary

a) odczytać podziałkę przy znaczku trójkątnym (9)
b) na podziałce noniusza odczytać lub nastawić

0,1 mm (10)

c) odczytać na śrubach nastawczych, nastawić zależnie

od wielkości cięcia (11)

Cięcie z płytą pokrywającą belkę dociskową

Praca przy miękkim materiale.

Rys. 61. Fragment instrukcji maszyny – pulpit sterujący [5, s. 23]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Powyższe rysunki przedstawiają początkowe fragmenty instrukcji obsługi: dane techniczne,

wykaz narzędzi przeznaczonych do obsługi, panel główny wraz ze szczegółowym opisem
przeznaczenia poszczególnych elementów.

Poniżej fragment instrukcji obsługi przedstawiający proces wymiany noża krajarki.

Rys. 62. Fragment instrukcji krajarki – opis wymiany noża introligatorskiego [5, s. 25].

Jak widać na rys. 62 czynności związane z obsługą maszyny są opisane bardzo

szczegółowo i są ilustrowane za pomocą prostych i czytelnych rysunków.
Oprócz  informacji  obsługowych  instrukcja  zawiera  także  podstawowe  informacje  dotyczące
konstrukcji  maszyny.  Umożliwia  to  dokonywanie  niezbędnych  regulacji  lub  zlokalizowanie
uszkodzonego  elementu  w  przypadku  awarii,  wykonywanie  zabiegów  utrzymania  czystości
lub  dokonywanie  prostych  napraw.  Dane  te  są  ilustrowane  schematami  blokowymi,
kinematycznymi lub materiałem fotograficznym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Poniżej przykłady odpowiednich fragmentów instrukcji krajarki jednonożowej:

Rys. 63. Schemat działania instalacji hydraulicznej mechanizmu

docisku [6, s. 40]

Rys. 64. Wykorzystanie materiału fotograficznego

w instrukcji obsługi [6, s. 46]

Jak widać nawet w tej samej instrukcji mogą być wykorzystywane różne techniki

ilustracji. Istotna jest maksymalna czytelność załączanych rysunków. Wszystkie rysunki są
szczegółowo opisywane.

Instrukcja konserwacji i smarowania

Wieloletnia, bezawaryjna praca każdej maszyny zależy od wykonywania systematycznych

zabiegów konserwacyjnych, takich jak: czyszczenie, smarowanie, wymiany oleju. Proste
czynności

konserwacyjne

wykonują

operatorzy

obsługujący

maszynę,

czynności

specjalistyczne pracownicy służb utrzymania ruchu lub autoryzowany serwis.
Poprawny przebieg procesu konserwacji maszyny musi być zgodny z założeniami producenta
urządzenia.  Aby  to  zapewnić,  producent  wraz  z  maszyną  dostarcza  klientowi  instrukcję
konserwacji  i  smarowania.  Dokument  ten  zawiera  wszystkie  informacje  niezbędne  do
fachowego  wykonania  zabiegów  konserwacyjnych.  Instrukcja  powinna  zawierać  ilustracje
wskazujące  punkty  smarowania  oraz  tabele  zawierające  opis  tych  punktów.  W  tabelach
umieszczona  jest  informacja  o  właściwościach  materiałów  smarowniczych  i  pożądanej
częstotliwości  wykonywania  zabiegów  konserwacyjnych.  Poniżej  przedstawiono  fragmenty
instrukcji konserwacji i smarowania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 65. Rysunek maszyny wskazujący punkty smarownicze [5, s. 54]

Cyfry umieszczone w trójkątach są numerami punktów smarowniczych. Poniżej fragment

tabeli opisującej te punkty:

Rys. 66. Fragment tabeli opisującej punkty smarownicze [5, s. 50]

Przeznaczenie katalogu części zamiennych

Podczas eksploatacji maszyny niektóre części zużywają się, inne ulegają zniszczeniu

wskutek  zdarzających  się  czasami  awarii  maszyny.  Maszyna  musi  być  w  takim  wypadku
naprawiona.  Naprawa  często  wiąże  się  z  koniecznością  wymiany  uszkodzonych  części  lub
zespołów.  Także  podczas  okresowych  przeglądów  lub  remontów  zużyte  lub  uszkodzone
części  podlegają  wymianie.  Nowe  części  muszą  być  dostarczone  przez  producenta  maszyny
lub  innego  dostawcę,  wskazanego  przez  producenta.  Poprawną  identyfikację  niezbędnych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

części  zapewnia  dostarczony  wraz  z  nową  maszyną  katalog  części  zamiennych.  Jest  to
dokument,  w  którym  w  sposób  możliwie  przejrzysty  narysowano  poszczególne  zespoły
maszyny  w  stanie  rozłożonym  i  oznakowano  je  w  sposób  umożliwiający  złożenie
jednoznacznego zamówienia.

Budowa katalogu części zamiennych
Katalog części zamiennych składa się z następujących części:

−

rysunku  maszyny  z  zaznaczonym  podziałem  na  wydzielone  zespoły  –  zespoły
są oznaczone  i  nazwane,  np.:  korpus,  urządzenie  tnące,  urządzenie  dociskowe,  cylinder
prasy, zbiornik oleju, napęd przesuwu, wskaźnik miary, sterowanie programowe, element
ustalający  cięty  materiał,  napęd  noża.  Przy  nazwach  zespołów  wskazane  jest  miejsce
gdzie dany zespół został narysowany w postaci rozłożonej,

−

rysunków poszczególnych zespołów w postaci rozłożonej na części. Poszczególne części
są narysowane w sposób uproszczony, ale ułatwiający czytelnikowi ich identyfikację.
Części są oznakowane symbolami cyfrowymi lub literowymi,

−

tablic,  zawierających  szczegółowy  wykaz  wszystkich  uprzednio  narysowanych  części.
W tablicach podane są numery identyfikujące część, zgodnie z nomenklaturą producenta.
Zamówienie  na  część  zamienną  powinno powoływać się  właśnie  na  ten  numer  i  nazwę.
Czasami  –  w  przypadku  katalogów  maszyn  o  niezbyt  skomplikowanej  budowie  tablice
mogą  być  pominięte,  a  nazwy  części  umieszczone  wprost  na  rysunku.  W  niektórych
przypadkach  producent  załącza  wykaz  części  zużywających  się,  sugerując  ich  zakup
„na zapas”.
Poniżej ilustracje, przedstawiające budowę przykładowego katalogu części zamiennych:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 68. Części zamienne krajarki jednonożowej [5, s. 58–72]

Aby poprawnie złożyć zamówienie na część zamienną, należy:

−

zidentyfikować zespół, który został uszkodzony,

−

odnaleźć odpowiednią stronę w katalogu części,

−

zidentyfikować na rysunku części uszkodzoną część, zapisać jej numer i nazwę,

−

napisać zamówienie, podając nazwę maszyny, jej numer fabryczny, rok budowy, nazwę

i numer części.

Rys. 69. Przykładowa lista zużywających się części [5, s. 55]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Instrukcje bhp

Maszyny produkcyjne wszelkiego typu mogą w określonych warunkach stanowić

zagrożenie  dla  zdrowia,  a  nawet  życia  obsługujących  je  osób,  a  także  osób  postronnych
przebywających w pobliżu  maszyny. Dzieje się tak wówczas, gdy  maszyna jest obsługiwana
w  sposób  niezgodny  z  przeznaczeniem,  jest  przeciążana  (np.  krojony  jest  zbyt  wysoki  stos
papieru,  używany  jest  nieostry  nóż  introligatorski,  w  maszynie  zamontowano  niepoprawne
części  zamienne  itp).  Każdy  pracodawca  zobowiązany  jest  do  zapewnienia  bezpieczeństwa
wszystkim uczestnikom procesu produkcyjnego. W tym celu, w uzgodnieniu z producentem,
dla  każdego  stanowiska  jest  opracowana  oddzielna  instrukcja  bezpieczeństwa,  zwana
instrukcją bhp (bezpieczeństwa i higieny pracy).
Instrukcja  taka  ma  formę  dokumentu  podpisanego  przez  dyrektora  zakładu  i  posiada  status
obowiązującego  przepisu.  Instrukcja  bhp  znajduje  się  przy  każdej  maszynie  w  widocznym
miejscu. Stanowi zwięzły zbiór zasad bezpiecznej obsługi danego urządzenia. Czasami są tam
również  umieszczane  krótkie  uwagi  o  sposobach  postępowania  w  przypadku  awarii,
nieszczęśliwego  wypadku  lub  pożaru.  Przy  omawianiu  zagadnień  technicznych  instrukcja
często odwołuje  się  do  instrukcji  obsługi  maszyny. Dla wyróżnienia  i  poprawy  widoczności
instrukcje  bhp  czasami  drukowane  są  na  papierze  koloru  żółtego.  Poniżej  przykładowa
stanowiskowa instrukcja bhp przeznaczona dla standardowej klejarki opakowań.

Instrukcja bezpiecznej obsługi maszyny

Nazwa maszyny: Klejarka do papieru typ ............................nr...................

Do obowiązków pracownika obsługującego maszynę należy:

−

znać budowę maszyny, konstrukcję zespołów wchodzących w jej skład oraz układ

kinematyczno-napędowy,

−

znać układ mechanizmów sterujących, dźwigni, wyłączników i przełączników,

−

znać szczegółowa instrukcję smarowania,

−

znać przepisy bhp dotyczące ruchu i pracy na maszynie.

Przed przystąpieniem do pracy pracownik jest zobowiązany do:

−

sprawdzenia zasilania elektrycznego i sprawności urządzeń ochronnych,

−

uruchomienia maszyny bez obciążenia, celem sprawdzenia wszystkich mechanizmów czy

nie wykazują błędów eksploatacyjnych,

−

nie wkładania rąk w strefie części wirujących, wszelkie ustawienia wykonywać w czasie

postoju,

−

zamknięcia osłon maszyny,

−

ustawienia kół zmianowych przy wyłączonej maszynie,

−

maszyny będącej w ruchu nie pozostawiania bez obsługi,

−

nie przebywanie przy maszynie w odzieży z luźnymi rękawami, krawatem, szalikiem oraz

bez nakrycia głowy.

W czasie pracy maszyny pracownik należy przestrzegać następujących zasad:

−

podczas pracy maszyny w trybie ciągłym produkcyjnym nie wolno wykonywać czynności

w obszarze roboczym ani dokonywać korekty lub konserwacji,

−

należy kontrolować pulpit sterujący oraz prawidłowość zadanego procesu produkcyjnego,

−

zauważone nieprawidłowości zgłaszać do nadzoru, kierownika produkcji, mistrza lub

działu utrzymania ruchu,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

należy zachować porządek na stanowisku, narzędzia nie mogą być składowane na

pulpitach lub stołach – odbierającym i podającym,

−

opakowania będące przedmiotem produkcji na maszynie muszą być odpowiednio ułożone

w stosie na palecie,

−

po zakończeniu pracy maszynę należy oczyścić pozostawiając porządek i sprawność

wszystkich zespołów. O nieprawidłowościach meldować pracownikom następnej zmiany.

Bezwzględne zakazy związane z bhp

−

nie wolno dopuszczać do pracy pracownika bez wymaganych kwalifikacji, instruktażu,

szczegółowego szkolenia bhp, wstępnego orzeczenia lekarskiego oraz osób chorych lub
w stanie po spożyciu alkoholu,

−

nie wolno uruchamiać maszyny w złym stanie technicznym lub przy otwartych osłonach,

−

nie wolno spożywać posiłków na stanowisku pracy,

−

nie wolno zastawiać dostępu do wyłączników i środków gaśniczych.

Zabrania się używać wody do gaszenia pożaru maszyn lub w jej pobliżu

– używać gaśnic proszkowych lub śniegowych.

Inspektor bhp Dyrektor

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Co to jest dokumentacja techniczno-ruchowa?
2. Które części dokumentacji techniczno-ruchowej powinien poznać operator przed

przystąpieniem do pracy?

3.  Z jakich części składa się katalog części zamiennych?
4.  Jakie czynności należy wykonać, aby zakupić właściwą część zamienną?
5.  Jaki dokument opisuje zasady bezpiecznej obsługi maszyny?
6.  Czy wolno włączać uszkodzoną maszynę?
7.  Gdzie powinna być przechowywana instrukcja bhp?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznaj fragment maszyny na podstawie analizy instrukcji obsługi dostarczonej przez

nauczyciela.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przestudiować fragment dokumentacji (instrukcji maszyny introligatorskiej) dotyczący

ćwiczenia,

2) na podstawie analizy rysunków i tekstu zamieszczonych w dokumentacji:

−

zlokalizować opisane mechanizmy maszyny,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

opracować sposób wykonania czynności opisanej w instrukcji,

−

wykonać opisane czynności zgodnie z dokumentacją.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

maszyna introligatorska, np. krajarka jednonożowa,

−

dokumentacja techniczno-ruchowa maszyny,

−

stanowiskowa instrukcja bhp maszyny,

−

foliogramy przedstawiające sposób wykonywania ćwiczonych czynności,

−

poradnik dla ucznia.

Ćwiczenie 2

Rozpoznaj elementy maszyny w katalogu części zamiennych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przestudiować fragment dokumentacji oraz katalog części zamiennych maszyny

introligatorskiej,

2) na podstawie analizy rysunków i tekstu zamieszczonych w dokumentacji:

−

zlokalizować w katalogu zespoły maszyny,

−

zlokalizować w katalogu część maszyny,

−

ustalić nazwę znalezionej części zgodną z nazewnictwem zastosowanym w katalogu,

−

ustalić numer katalogowy znalezionej części,

−

utworzyć przykładowe zamówienie części zamiennej.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

foliogramy przedstawiające budowę katalogu części zamiennych,

−

poradnik dla ucznia,

−

materiały piśmienne,

−

dokumentacja techniczno-ruchowa maszyny oraz katalog części zamiennych.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) znaleźć w katalogu części zamiennych dowolną część maszyny?



2) na podstawie instrukcji obsługi uruchomić krajarkę?



3) na podstawie instrukcji obsługi zaplanować wymianę noża w krajarce?



4) na podstawie instrukcji bhp opisać odzież używaną podczas pracy

przy maszynie?



5) wskazać, kto powinien podpisać instrukcję bhp?



6) opisać główne zespoły maszyny na podstawie katalogu części

zamiennych?



7) znaleźć punkty smarowania maszyny na podstawie instrukcji

smarowania?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Dokumentacja procesu technologicznego

4.4.1. Materiał nauczania

Schemat procesu technologicznego

Wyroby przemysłu poligraficznego, podobnie jak wszystkie inne wyroby przemysłowe

powstają  etapami.  Zależnie  od  stopnia  złożoności  produktu  liczba  etapów  może  być  bardzo
różna – od kilku do kilku tysięcy. W przypadku produktów przemysłu poligraficznego liczba
etapów  zawiera  się  pomiędzy  liczbą  kilku,  kilkudziesięciu,  np.  wykonanie  ulotki
informacyjnej  wymaga tylko  jej wydrukowania, pocięcia na odpowiedni wymiar, policzenia,
zapakowania  i  wysłania  do  zamawiającego.  Jednak  zaawansowane  wyroby,  np.  książki
zaopatrzone  w  twardą,  ozdobioną  tłoczeniami  i  złoceniami  okładkę  z  płóciennym  grzbietem
będą  wymagały  zastosowania  kilkudziesięciu  operacji  przed  uzyskaniem  ostatecznego
produktu. Uporządkowany zbiór wszystkich czynności prowadzących do uzyskania gotowego
wyrobu  nazywa  się  procesem  technologicznym.  Poszczególne  składniki  tego  procesu
nazywają się etapami procesu technologicznego, pojedyńcze fragmenty etapów są to operacje
lub  czynności.  W  każdej  firmie  poligraficznej  można  wyróżnić  trzy  podstawowe  działy:
prepress  –  przygotowanie  materiałów  i  narzędzi  do  kolejnych  etapów,  press  –  drukowanie
nakładu  na  podłożu  i  postpress  –  obróbka  wykańczająca  wyrobu.  Dział  postpress  to
najczęściej  po  prostu  introligatornia.  Rysunek  70  przedstawia  proces  technologiczny
w najbardziej ogólnym ujęciu.

Rys. 70. Etapy procesu technologicznego [opracowanie własne]

Do każdego konkretnego zamówienia można opracować szczegółowy schemat

technologiczny.
Schematy  takie  tworzone  są  w  postaci  rysunków  zawierających  bloki,  opisane  jako
poszczególne  operacje  lub  czynności  technologiczne.  Bloki  powiązane  są  miedzy  sobą
liniami  lub  strzałkami,  obrazującymi  przebieg  obrabianego  materiału.  W  przypadku
stosunkowo  prostego  wyrobu  schemat  składa  się  z  kilku  bloków.  Poniżej  przedstawiono
schemat technologiczny wykonywania oprawy zeszytowej poprzez zbieranie arkuszy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys.71 Przykład prostego schematu technologicznego [8, s. 245]

W przypadku wyrobów o bardziej skomplikowanej strukturze schemat może być bardzo
rozbudowany. Poniżej przykład schematu technologicznego obróbki grzbietu wkładu
z okładką w oprawie złożonej z okładkami twardymi i wkładem wieloskładkowym o grubości
do 5 mm.

Rys. 72. Fragment rozbudowanego schematu technologicznego [8, wkładka]

Schematy technologiczne umożliwiają zaplanowanie produkcji. Na ich podstawie

specjaliści  z  Działu  Technologicznego  ustalają  możliwość  wykonania  poszczególnych
operacji na miejscu, operacje przeznaczone dla ewentualnych kooperantów, zapotrzebowanie
na  niezbędne  materiały  i  narzędzia  oraz  przewidywaną  pracochłonność  poszczególnych
etapów  produkcji.  Opracowanie  takie  jest  podstawą  do  obliczenia  kosztów  wykonania
1 sztuki  wyrobu,  a  następnie  do  skalkulowania  ceny  wyrobu.  Analizę  przeprowadza  dział

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

kalkulacji. Wyliczona cena wyrobu jest przedstawiana zleceniodawcy, który podejmuje
ostateczną decyzję o ulokowaniu zlecenia w danej firmie. Schemat technologiczny stanowi
zatem ważny element w procesie zarządzania produkcją w firmie poligraficznej.

Karta technologiczna

Po przyjęciu zlecenia do realizacji, ale jeszcze przed rozpoczęciem produkcji wszystkie

uzyskane poprzednio dane wprowadzane są do dokumentu zwanego kartą technologiczną.
Dokument ten

jest szczegółowym opisem przebiegu procesu technologicznego

uwzględniającym  zarówno  opis  operacji  technologicznych,  kolejność  czynności,  użyte
materiały i narzędzia (formy drukowe, wykrojniki itp.), stanowiska robocze (maszyny), rodzaj
użytych materiałów, pracochłonność, termin realizacji, a także sposób kontrolowania jakości,
pakowania i wysyłki. Karta technologiczna ma formę tabeli sporządzonej na arkuszu papieru.
Wzór  karty  technologicznej  każda  firma  opracowuje  we  własnym  zakresie,  uwzględniając
specyfikę  realizowanej  produkcji.  Poniżej  rysunek  przykładowego  wzoru  karty
technologicznej.  W  nowoczesnych  firmach  poligraficznych  wszystkie  informacje
o  realizowanych  zleceniach  są  rejestrowane  w  postaci  formularzy  elektronicznych
i zapisywane w pamięci komputera. Umożliwia to szybką obróbkę danych technologicznych
powtarzających się zamówień.

Rys. 73. Przykładowy wzór karty technologicznej [opracowanie własne]

Obieg dokumentów

Podczas realizacji zlecenia wystawiona przez dział technologiczny karta „wędruje” wraz

z obrabianym  surowcem  przez  poszczególne  stanowiska  robocze,  gdzie  nanoszone  są  dane
dotyczące  faktycznego  zużycia  materiałów  i  pracochłonności.  Po  zakończeniu  zlecenia
wypełniona  karta  stanowi  podstawę  do  rozliczenia  faktycznych  kosztów  realizacji

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

zamówienia  (dział  kosztów,  księgowość).  W  ten  sposób  droga  dokumentacja  techniczna
zlecenia  tworzy  obieg  zamknięty.  W  wielu  nowoczesnych  drukarniach  system  obiegu
dokumentów  jest  skomputeryzowany  –  wówczas  wszystkie  niezbędne  dane  docierają
do  zainteresowanych  komórek  organizacyjnych  praktycznie  natychmiast.  System  taki
usprawnia  zarządzanie  firmą,  np.  ułatwia szybkie uzupełnianie  wyczerpujących się  zapasów
magazynowych,  dorobienie  zużytych  narzędzi  produkcyjnych.  Istnieje  wiele  programów
wspomagających  zarządzanie  firmą,  jednak  szczegółowe  rozwiązania  w  zakresie  systemu
zarządzania  i  obiegu  informacji  stanowią  na  ogół  tajemnicę  firmy.  Poniżej  przykłady
schematów obiegu dokumentów w firmie poligraficznej.

Rys.74 Przykładowy schemat obiegu dokumentów w firmie poligraficznej [opracowanie własne]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 75. Przykład schematu obiegu informacji z wykorzystaniem komputerowej

bazy danych [opracowanie własne]

Przy stosowaniu systemów skomputeryzowanych przepływ informacji i dokumentów

pomiędzy poszczególnymi komórkami organizacyjnymi przedsiębiorstwa jest realizowany
drogą elektroniczną. Jednak na każdym etapie zarządzania procesem produkcyjnym istnieje
możliwość uzyskania dokumentu w formie wydruku na kartce papieru.

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Z ilu etapów składa się proces wykonania jednostronnie zadrukowanej ulotki reklamowej?
2.  Jakie podstawowe działy produkcyjne występują w firmach poligraficznych?
3.  W jakim celu tworzy się schematy technologiczne?
4.  Jaki dział firmy poligraficznej decyduje o możliwości realizacji zamówienia?
5.  Kto opracowuje wzór karty technologicznej?
6.  Do czego służy karta technologiczna?
7.  Czy  wszystkie  dokumenty  niezbędne  podczas  realizacji  zlecenia  produkcyjnego  muszą

mieć zawsze postać kartek papieru?

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Odczytaj i przeanalizuj informacje zawarte w karcie technologicznej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przestudiować wypełnioną kartę technologiczną,
2) opracować schemat przebiegu procesu technologicznego,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3) sporządzić rysunek blokowy przebiegu procesu technologicznego,
4) sporządzić wykaz materiałów zużytych podczas realizacji zlecenia,

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

materiały piśmienne,

−

wypełnione karty technologiczne,

−

foliogramy przedstawiające schematy procesów technologicznych,

−

formularz wykazu niezbędnych materiałów.

Ćwiczenie 2

Na podstawie schematu procesu technologicznego oprawy zeszytowej, wypełnij

niezbędne rubryki karty technologicznej. Przyjmij, że zamówiony nakład wynosi 1000 sztuk.
Sporządź wykaz materiałów, które powinien zakupić dział zaopatrzenia. Podaj niezbędne
ilości tych materiałów. Policz, ile stanowisk pracy trzeba zaangażować do wykonania
zlecenia.

Zakładając, że na każdą operację potrzeba 30 s, policz ile czasu potrzeba na wykonanie

całego nakładu.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  przeanalizować schemat technologiczny oprawy zeszytowej,
2)  określić liczbę stanowisk pracy, niezbędnych przy realizacji zlecenia,
3)  przeanalizować dane dotyczące użytych materiałów,
4)  sporządzić wykaz niezbędnych materiałów,
5)  wypełnić kartę technologiczną dla zlecenia produkcyjnego zgodnego ze schematem.

Rysunek do ćwiczenia 2

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

materiały piśmienne,

−

wypełnione karty technologiczne,

−

foliogramy przedstawiające schematy procesów technologicznych,

−

formularz wykazu niezbędnych materiałów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) narysować schemat procesu technologicznego wykonania oprawy

zeszytowej?



2) policzyć na podstawie schematu procesu technologicznego liczbę operacji,

niezbędnych do wykonania wyrobu?



3) wypełnić kartę technologiczną dla procesu wykonania jednostronnie

zadrukowanej ulotki?



4) sporządzić na podstawie wypełnionej karty technologicznej wykaz

materiałów niezbędnych do realizacji zlecenia?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3.  Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4.  Test  zawiera  20  zadań.  Do  każdego  zadania  dołączone  są  4  możliwości  odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa.

5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
7. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

8. Na rozwiązanie testu masz 45 min.
9. Po zakończeniu testu podnieś rękę i zaczekaj aż nauczyciel odbierze od Ciebie pracę.

Powodzenia!

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Poniższy rysunek przedstawia

a)  rysunek ofertowy, zamieszczony w ulotce reklamowej.
b)  rysunek wykonawczy części.
c)  fragment katalogu części zamiennych.
d)  schemat kinematyczny zespołu części.

2. Szkicem nazywamy

a) rysunek, w którym zastosowano symbole graficzne w celu pokazania funkcji części

składowych układu i ich współzależności.

b) rysunek zawierający wszystkie informacje potrzebne do wykonania przedmiotu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

c) jest to rzut prostokątny przedstawiający widoczną część przedmiotu, a także w miarę

potrzeby jego zarysy niewidoczne.

d) rysunek wykonany odręcznie i niekoniecznie w podziałce. Przydatny we wstępnej

fazie projektowania.

3. Zasady sporządzania rysunków technicznych regulują

a)  ustawy.
b)  obyczaje.
c)  Polskie Normy.
d)  wewnętrzne przepisy biur konstrukcyjnych.

4. Podstawowym parametrem ołówka kreślarskiego jest

a)  kształt.
b)  twardość.
c)  kolor zastosowanego wkładu.
d)  średnica zastosowanego wkładu.

5. Do wykreślenia rysunków tuszem stosuje się

a)  papier.
b)  kalkę techniczną.
c)  brystol.
d)  dowolny materiał białego koloru.

6. Za pomocą cyrkla kreślarskiego można narysować

a)  dowolną figurę geometryczną.
b)  sześciokąt równoboczny.
c)  okrąg.
d)  linię krzywą o skomplikowanym kształcie.

7. Jako format zasadniczy dla rysunków technicznych przyjęto stosować

a)  format B1.
b)  format A4.
c)  format A2.
d)  format B3.

8. Linią ciągłą grubą należy narysować

a)  największy fragment rysowanego przedmiotu.
b)  zarys skrajnych położeń części ruchomych.
c)  widoczne krawędzie rysowanych przedmiotów w widokach i przekrojach.
d)  linie urwania i przerwania przedmiotów.

9. Rysunki techniczne są opisywane

a)  pismem technicznym w sposób określony przez normy.
b)  dowolnym pismem, ale czytelnie.
c)  przy użyciu specjalnych maszyn do pisania.
d)  specjalnymi znakami, używając odpowiednich szablonów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

10. Zastosowanie na rysunku technicznym podziałki 2:1 oznacza, że

a)  rysowany przedmiot jest dwukrotnie większy niż jego odzwierciedlenie.
b)  rysowany przedmiot jest identyczny jak jego odzwierciedlenie.
c)  rysowany przedmiot jest dwukrotnie mniejszy niż jego odzwierciedlenie.
d)  nie  ma  żadnego  związku  między  zastosowaną  podziałką  a  proporcjami  rozmiarów

przedmiotu i jego odzwierciedlenia.

11. Jeżeli przedmiot narysowano metodą rzutów prostokątnych to

a) na jednym rzucie można zawsze narysować wszystkie szczegóły rysowanego przedmiotu.
b) na rysunku nie zachowane są proporcje wymiarów liniowych elementów przedmiotu

leżących w tej samej płaszczyźnie.

c) poszczególne rzuty przedstawiają przedmiot widziany z różnych, dowolnych kierunków.
d) poszczególne rzuty przedstawiają przedmiot widziany z różnych kierunków wzajemnie

prostopadłych.

12. Metodę rzutowania aksonometrycznego stosuje się, ponieważ

a) jest mniej pracochłonna niż metoda rzutów prostokątnych.
b) w przypadku przedmiotów o skomplikowanych kształtach ułatwia wyobrażenie sobie

przedmiotu, zwłaszcza przez osoby niedoświadczone.

c) umożliwia zaoszczędzenie papieru, gdyż można na jednym rzucie umieścić więcej

informacji o kształcie przedmiotu.

d) rysunki wykonywane tą metodą nie wymagają stosowania specjalnych przyrządów

kreślarskich.

13. Rysowanie przedmiotów z wykorzystaniem metody przekrojów umożliwia

a) podanie dokładnych informacji o krawędziach przedmiotu niewidocznych przy

oglądaniu go z zewnątrz.

b) zaoszczędzenie miejsca na rysunku, ponieważ przekrojony przedmiot jest mniejszy.
c) łatwiejsze wyobrażenie sobie przedmiotu, ponieważ tak wykonany rysunek jest

bardziej czytelny, zwłaszcza dla osób niedoświadczonych.

d) zaoszczędzenie czasu konstruktora, ponieważ tak wykonany rysunek jest mniej

pracochłonny.

14. Elementy przekroju zakreskowane cienkimi, ukośnymi liniami oznaczają

a) miejsca, w których po przecięciu przedmiotu płaszczyzną przekroju nie ma materiału

gdyż w tym miejscu znajduje się np. otwór.

b)  widoczne elementy rysowanego przedmiotu.
c)  niewidoczne elementy rysowanego przedmiotu.
d)  miejsca,  w  których  po  przecięciu  przedmiotu  płaszczyzną  przekroju  znajduje  się

materiał.

15. Wymiary liniowe na rysunkach wykonawczych części maszyn podawane w

a)  centymetrach.
b)  milimetrach.
c)  dowolnych jednostkach, dostosowanych do rozmiarów przedmiotu.
d)  jednostkach, które wybierze konstruktor.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

16. Poniższy rysunek jest ilustracją zasady

a)  wymiarowania od jednej bazy.
b)  grupowania wymiarów.
c)  pomijania wymiarów oczywistych.
d)  otwartego łańcucha wymiarowego.

17. Poniższy rysunek przedstawia

a)  rysunek złożeniowy zespołu części.
b)  fragment katalogu części zamiennych.
c)  schemat kinematyczny strukturalny zespołu maszyny.
d)  schemat kinematyczny zasadniczy zespołu maszyny.

18. Dokumentacja techniczno-ruchowa maszyny produkcyjnej zawiera

a)  rysunki konstrukcyjne części wchodzących w skład maszyny.
b)  katalog części zamiennych i instrukcję obsługi.
c)  rysunki złożeniowe wszystkich zespołów maszyny.
d)  prospekty reklamowe producenta maszyny.

19. Na podstawie schematu procesu technologicznego można poznać

a)  kolejność wykonywania operacji dla danego wyrobu.
b)  pracochłonność poszczególnych operacji.
c)  koszty realizacji danego zlecenia.
d)  wykaz materiałów niezbędnych do realizacji konkretnego zlecenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko..................................................................................

Posługiwanie się dokumentacją techniczną i technologiczną

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1.  Babich M.: SolidWorks 2006 w praktyce. Helion, Gliwice 2007
2.  Dobrzański T.: Rysunek techniczny maszynowy. Wyd. XXIV WNT, Warszawa 2005
3.  Giełdowski  L.:  Rzutowanie  prostokątne.  Widoki.  Ćwiczenia  i  zadania  rysunkowe

z rozwiązaniami. WSiP, Warszawa 1998

4. Giełdowski L.: Wymiarowanie. Ćwiczenia i zadania rysunkowe z rozwiązaniami. WSiP,

Warszawa 1999

5. Krajarka SEY 115/132. Wydawnictwo Katalogów i Cenników.
6. Kurmaz L. W., Kurmaz O. L.: Projektowanie węzłów i części maszyn. Wydawnictwo

Politechniki Świętokrzyskiej, Kielce 2006

7.  Lewandowski T.: Rysunek techniczny dla mechaników. WSiP, Warszawa 2007
8.  Magdzik S. Introligatorstwo przemysłowe. WSiP, Warszawa 1992
9.  Pietruczak  I.,  Godlewski  H.,  Jędrych  W.:  Technika  i  technologia  introligatorstwa

przemysłowego. WNT, Warszawa 1985

Czasopisma:

–

Poligrafika,

–

Poligrafia polska,

–

Print Publishing,

–

Przegląd Papierniczy,

–

Opakowania,

–

Świat Druku,

–

Świat Poligrafii.