Rozdział 11
Instalowanie i konfiguracja
Microsoft TCP/IP
Dla wielu ludzi, głęboko zakorzenionych w świecie microsoftowego
DOS-u i Windows, T CP/IP może nadal pozostawać czymś tajemni-
czym. T radycyjni użytkownicy tych systemów z T CP/IP stykali się
tylko wtedy, gdy korzystali z usług dużych sieci (takich jak wielkie
unixowe struktury korporacyjne lub czasem Internet). Z reguły
konfigurowanie takiego systemu wymaga użycia adresów
i numerów, przyznawanych przez pewne instytucje zewnętrzne (jak
InterNIC lub niekiedy dział firmy odpowiedzialny za jej sieć
bazową).
Ostatnio jednak Microsoft docenił znaczenie T CP/IP i dołożył
wszelkich starań, by wszystkie dotychczasowe usługi dostępne były
poprzez stos protokołów T CP/IP. T ym samym jego znaczenie
w środowisku Windows niepomiernie wzrosło. Dzisiaj sieć
windowsową można uruchomić wyłącznie przy użyciu T CP/IP.
Umożliwiają to szybkie i
niezawodne stosy T CP/IP, które
Microsoft dołącza do Windows for Workgroups, Windows 95
i Windows NT . Przy tak silnym wsparciu dla T CP/IP stało się
nieodzowne, by każdy, kto sieci windowsowe projektuje lub
administruje, rozumiał jak ów protokół działa i co może dać jego
sieci.
Rozdział ten rozpoczyna się od omówienia T CP/IP na platformie
Windows NT , w aspekcie przyłączeniowości do klientów dla
Windows for Workgroups i
Windows 95. Objaśniamy tutaj
ponadto, jak zainstalować i skonfigurować T CP/IP na serwerze
Windows NT . Dodaliśmy też kilka podrozdziałów na temat
opcjonalnych, a związanych z tym protokołem usług. Jednak
niektóre z nich - z uwagi na swoje znaczenie (jak WINS, DHCP,
DNS i drukowanie T CP/IP) - znalazły się w odrębnych rozdziałach
(12 i 13).
436
Rozdział 11
Przed instalacją TCP/IP
Przed zainstalowaniem T CP/IP na serwerze NT warto poświęcić
parę minut na rozeznanie niektórych zagadnień, istotnych
w trakcie konfigurowania.
Jeśli zamierzamy użyć DHCP dla T CP/IP, nie będziemy
potrzebować zbyt wiele informacji. W przeciwnym razie musimy
znać:
!
Adres IP i maskę podsieci dla każdej karty sieciowej, do której
przywiążemy T CP/IP. Jeśli któryś z adapterów zamierzamy
skonfigurować jako wielobazowy (z kilkoma adresami IP dla
pojedynczej karty) (multihomed), będziemy potrzebować
jeszcze dodatkowych adresów IP i masek podsieci.
!
Adresy IP bramy (gateway) domyślnej i wszystkich bram
zapasowych dla każdej karty sieciowej, która zostanie powiązana
z T CP/IP.
!
Adresy IP dla wszystkich serwerów DNS (Domain Name
System), których będziemy używać. Prócz tego, jeśli dany
komputer jest częścią domeny IP, trzeba znać jej pełną nazwę
(jak zyzcorp. com lub USAcollege.edu).
!
Jeśli - dla uzyskania informacji o windowsowych nazwach -
korzystać będziemy z serwera WINS, potrzebny będzie adres IP
podstawowego i (jeśli istnieje) wtórnego serwera WINS.
Ponadto warto zastanowić się, jakie dodatkowe, związane z IP,
usługi chcielibyśmy zainstalować. Poniżej przedstawiamy listę tych
usług T CP/IP, które można dodatkowo zaimplementować po
zainstalowaniu stosu T CP/IP:
!
DHCP Relay Agent (Agent przekazujący DHCP)
!
DHCP Server (Serwer DHCP)
!
DNS Server (Serwer DNS)
!
Internet Information Server 2.0 (Serwer informacyjny
Internetu 2.0)
!
TCP/IP Printing (drukowanie T CP/IP)
!
RIP for Internet Protocol (protokół RIP dla Internetu)
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
437
!
Simple TCP/IP Services (proste usługi T CP/IP)
!
Us³uga SNMP
!
Us³uga WINS
Instalowanie protokołu TCP/IP w Windows NT
T CP/IP można dołączyć podczas instalowania serwera Windows
NT lub później. Metoda postępowania jest w obu przypadkach
w zasadzie identyczna. Przedstawiona poniżej procedura dotyczy
sytuacji, gdy T CP/IP instalujemy na istniejącym serwerze NT .
Uwaga: Aby móc zainstalować protokół trzeba się zalogować do
serwera jako użytkownik, który ma uprawnienia administratorskie.
1. Otwieramy
Control Panel
i dwukrotnie klikamy ikonę
Netw ork
.
Pojawi się okno
Netw ork
, podobne do pokazanego na rysunku
11.1.
2. Klikamy kartę
Protocols
. Na wyświetlonej liście pokazane
zostaną wszystkie aktualnie zainstalowane protokoły sieciowe.
(Okno dialogowe
Netw ork Protocols
przedstawia rysunek 11.2).
Rys. 11.1. Okno
konfiguracyjne
Network pozwala
modyfikować
informacje
konfiguracyjne
dotyczące obsługi
sieci.
438
Rozdział 11
3. Klikamy przycisk
Add
(Dodaj). NT buduje listę dostępnych
protokołów sieciowych i wyświetla je w oknie
Select Netw ork
Protocol
, pokazanym na rysunku 11.3.
4. Wybieramy protokół T CP/IP i klikamy
OK
.
5. Zostaniemy zapytani, czy w naszej sieci znajduje się serwer
DHCP i
czy chcemy otrzymywać nasz adres T CP/IP
automatycznie z tego właśnie serwera (rysunek 11.4). W naszym
przykładzie należy wybrać
No
. Gdybyśmy jednak
przekonfigurowywali serwer NT - po to właśnie, by swój adres IP
otrzymywał automatycznie z serwera DHCP, należałoby wybrać
Yes
. (Więcej informacji o instalowaniu serwera DHCP znajduje
się w rozdziale 12).
Rys. 11.2. Lista
Network
Protocols
( protokołów
sieciowych)
z aktualnie
zainstalowanymi
protokołami.
Rys. 11.3. Okno
dialogowe Select
Network Protocol
( W ybierz
protokół
sieciowy)
prezentuje
wszystkie
protokoły
sieciowe, które
można
zainstalować.
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
439
6. Możemy zostać poproszeni o podanie ścieżki dostępu do
nośnika dystrybucyjnego serwera Windows NT , by NT mógł
zainstalować niezbędne składniki oprogramowania. Jeśli
korzystamy z lokalnego CD-ROM-u, wpisujemy literę napędu
i ścieżkę. Jeśli natomiast instalujemy z
sieci, podajemy
lokalizację plików dystrybucyjnych serwera Windows NT ,
zgodnie z
UNC (Universal Naming Convention) (np.
\\NTSERVER1\NT40INST\i386
). Po poprawnym
określeniu zestawu nośników dystrybucyjnych klikamy
OK
.
T eraz NT kopiuje pliki ze wskazanego miejsca do lokalnego
katalogu systemowego.
7. Wracamy z kolei do karty
Protocols
, w oknie
Netw ork
. Na
liście
Netw ork Protocols
powinniśmy zobaczyć protokół
T CP/IP, jak na rysunku 11.5.
8. Klikamy przycisk
Close
(Zamknij) u dołu okna
Netw ork
. NT
wykona teraz procedurę automatycznego przeglądania powiązań
(binding) kart sieciowych. Następnie wyświetli okno
Microsoft
TCP/IP Properties
(Właściwości Microsoft T CP/IP), by można
było wprowadzić, specyficzne dla T CP/IP, informacje konfigura-
cyjne, bez których nie będzie można ukończyć powiązań
(rysunek 11.6).
9. Jeśli nasz system jest fizycznie wielobazowy (czyli gdy mamy
w nim więcej niż jedną kartę sieciową), możemy - korzystając
z listy rozwijanej
Adapter
- wybrać tę właśnie, którą chcemy
skonfigurować. Jeśli w kroku 6 zdecydowaliśmy się użyć serwera
DHCP jako źródła informacji T CP/IP, opcja
Obtain an IP
address from a DHCP Serv er
(Uzyskaj adres IP z serwera
DHCP) będzie wybrana i pola tekstowe:
IP Address
(Adres IP),
Subnet Mask
(Maska podsieci) i
Default Gatew ay
(Brama
domyślna) staną się nieaktywne.
Rys. 11.4. Można
zdecydować, czy
chcemy pracować
jako klient DHCP.
440
Rozdział 11
10. W odpowiednie pola tekstowe należy wpisać adres IP, maskę
podsieci i bramę domyślną dla naszej sieci.
11. Jest to minimalna ilość informacji, jakich trzeba dostarczyć, by
system zaczął działać z T CP/IP. Klikamy
OK
u dołu okna
Microsoft TCP/IP Properties
. W rezultacie NT finalizuje
proces tworzenia powiązań dla karty i oznajmia, że trzeba
zrestartować komputer.
Rys. 11.5. Na
liście Network
Protocols pojawił
się TCP/IP.
Rys. 11.6. Karty
Microsoft TCP/IP
Properties
( W łaściwości
Microsoft
TCP/IP) używa się
do
konfigurowania
ustawień TCP/IP.
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
441
Zaawansowane opcje TCP/IP
Opcja
Adv anced
(Zaawansowane) w oknie
Microsoft TCP/IP
Properties
pozwala skonfigurować kilka adresów IP dla
pojedynczej karty sieciowej lub określić kilka bram IP dla każdej
karty sieciowej w systemie.
Karta logicznie wielobazowa
O karcie sieciowej, która ma więcej niż jeden adres IP mówimy, że
pracuje w konfiguracji wielobazowej (multihomed). Windows NT
pozwala przypisać takiej karcie sieciowej do pięciu różnych
adresów. Określa się ją mianem karty logicznie wielobazowej.
Warto to porównać z tym, co tradycyjnie nazywa się systemem
wielobazowym, w którym mamy kilka interfejsów sieciowych,
każdy ze swym własnym adresem IP.
Konfiguracje logicznie wielobazowe mają swoje zalety i wady.
Pierwsza z zalet systemu logicznie wielobazowego ujawnia się
szczególnie wówczas, gdy używamy go wraz z nowym serwerem
informacyjnym Internetu - IIS (Internet Information Server),
wchodzącym w skład serwera NT 4. IIS można tak skonfigurować,
by na wywołania ze strony domyślnego protokołu transportowego
hipertekstu - HT T P (Hypertext Transport Protocol) odpowiadał
w różny sposób, zależnie od użytego przez nie adresu IP - jednego
z adresów konfiguracji wielobazowej. Jeśli na naszym serwerze
chcielibyśmy mieć trzy miejsca pajęczyny (Web), to wielobazowość
logiczna zrobi to prosto i elegancko. Gdyby np. miały to być:
xyzcorp.com
, USAcollege.edu i greefood.com,
to każdemu z nich można by po prostu przydzielić inny adres IP
i następnie wszystkie te trzy adresy powiązać z naszą (jedną!) kartą
sieciową. Wówczas, gdy ktoś za pomocą przeglądarki połączy się
z xyzcorp.com, zobaczy tylko stronę macierzystą (homepage)
xyzcorp.com
; łącząc się z USAcollege.edu - domyślną
stronę USAcollege. (Więcej informacji o
stosowaniu systemu
wielobazowego w połączeniu z IIS podano w rozdziale 28, który IIS
omawia szczegółowo).
W przypadku kart logicznie wielobazowych należy pamiętać, iż
NetBIOS oparty na T CP/IP (NetBT ) powiązany będzie jedynie
z pierwszym adresem IP takiej karty. Jeśli chcielibyśmy zapewnić
442
Rozdział 11
sobie wielobazowe wsparcie dla NetBT , będziemy musieli
zainstalować kilka kart sieciowych z pojedynczymi adresami.
Sieć z kilkoma bramami IP
Jeśli chcemy komunikować się z komputerem znajdującym się poza
naszą podsiecią, to komunikacja taka odbywać się musi przez tak
zwaną bramę (gateway) IP. W większości małych sieci lokalnych
pomiędzy podsieciami jest tylko jedna brama. Natomiast
w większych - pomiędzy głównymi podsieciami projektuje się
z reguły po kilka bram IP, zapewniających dodatkowy poziom
tolerancji uszkodzeń (fault tolerance).
Windows NT daje możliwość wykorzystania takich, dublujących się,
bram do zapewnienia niezawodnej pracy sieci - nawet wtedy, gdy
domyślna brama stanie się nieosiągalna. Dla każdej karty sieciowej,
do której przywiązano T CP/IP, można zdefiniować tyle bram
zapasowych, ile tylko jest ich w podsieci. Gdy brama domyślna
przestanie działać, to - w razie podania dodatkowych bram IP - NT
automatycznie spróbuje skorzystać z każdej z nich w kolejności,
w jakiej zostały określone, dopóki nie znajdzie działającej
poprawnie.
Filtrowanie PPTP
Windows NT 4 wykorzystuje nową technologią zwaną PPTP -
Point-to-Point Transfer Protocol. W wolnym tłumaczeniu będzie to:
protokół transmisji międzypunktowej, która pozwala tworzyć
wieloprotokołowe wirtualne sieci prywatne - VPN (Virtual Private
Network). PPT P używa wprawdzie usług zdalnego dostępu (RAS)
Windows NT , lecz gdy instalujemy PPT P, to domyślnie będziemy
w sieci mogli zarówno korzystać z możliwości VPN, zapewnianych
przez PPT P, jak i używać jej jak normalnej sieci. Niekiedy jednak
celowe byłoby uniemożliwić systemowi reagowanie na wszelki ruch
sieciowy spoza PPT P, izolując go tym samym od sieci „publicznej”,
do której jest fizycznie podłączony. Jeśli więc uaktywnimy
filtrowanie PPT P (PPTP Filtering), nasz serwer NT będzie się
komunikował jedynie z maszynami w sieci VPN.
Więcej informacji o PPT P zawiera rozdział 20.
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
443
Zabezpieczenia TCP/IP
Jedną z nowych możliwości Windows NT 4 jest zdolność do
filtrowania ruchu sieciowego według numerów portów T CP i UDP
(User Datagram Protocol), jak również numeru protokołu IP.
Pozwala to kontrolować rodzaj ruchu T CP/IP, na który nasz serwer
będzie odpowiadać, uzyskując wyższy stopień bezpieczeństwa.
Gdyby np. w naszym systemie działał serwer SQL, można by
zezwolić wyłącznie na dostęp do portów, na których „nadsłuchują”
nasze bazy danych. (Więcej informacji o zabezpieczeniach T CP/IP
podano w rozdziale 25).
Konfigurowanie zaawans owanych opcji TCP/IP
Jeśli po zainstalowaniu T CP/IP trzeba skonfigurować dodatkowe
adresy IP lub bram IP, należy zastosować następującą procedurę:
1. Logujemy się jako użytkownik administracyjny.
2. Klikamy dwukrotnie ikonę
Netw ork
w
Panelu sterowania.
Spowoduje to wyświetlenie okna konfiguracyjnego
Netw ork
.
3. Klikamy kartę
Protocols
, po czym dwukrotnie pozycję
TCP/IP
Protocol
(Protokół T CP/IP). Pojawi się okno
Microsoft
TCP/IP
Properties
(Właściwości Microsoft T CP/IP).
4. Klikamy przycisk
Adv anced
(Zaawansowane), znajdujący się
w prawym dolnym rogu okna. Wyświetli to z kolei okno
Adv anced
IP
Addressing
(Zaawansowane adresowanie IP),
pokazane na rysunku 11.7.
5. Jeśli mamy kilka fizycznych kart sieciowych, z listy
Adapter
wybieramy tę, którą chcemy skonfigurować.
444
Rozdział 11
1. Korzystając z przycisku
Add
w polu
IP Addresses
, dodajemy
do aktualnej karty sieciowej dodatkowe pary złożone z adresu
IP i maski podsieci, pamiętając przy tym, że NT dopuszcza do
pięciu adresów IP dla jednej fizycznej karty sieciowej.
2. Klikaj¹c
Add
w polu
Gatew ays
, dodajemy wszystkie dodatkowe
bramy IP, zainstalowane w naszej sieci.
3. Jeśli używamy PPT P i chcielibyśmy ograniczyć dostęp w sieci
wyłącznie do PPT P, wybieramy
Enable PPTP Filtering
(
Włącz
filtrowanie PPT P).
4. Jeśli chcemy dokonywać filtracji na poziomie IP lub portu,
wybieramy opcję
Enable Security
(Włącz zabezpieczenia),
a następnie klikamy przycisk
Configure
(Konfiguruj).
Spowoduje to wyświetlenie okna
TCP/IP Security
(Zabezpieczeń
T CP/IP), pokazanego na rysunku 11.8.
5. Jeśli aktywne mają być tylko niektóre porty T CP lub UDP,
wybieramy opcję
Select Only
(Pozwól tylko) ponad
odpowiednim polem i kliknąwszy przycisk
Add
, wpisujemy
adresy tych portów T CP lub UDP, które winny być
udostępnione. Zakres dozwolonych adresów portów T CP i UDP
rozciąga się między 1 a 65535.
6. Jeśli aktywne mają być tylko niektóre protokoły IP, wybieramy
opcję
Select Only
ponad polem protokołów IP i kliknąwszy
Rys. 11.7.
Advanced IP
Addressing
( Zaawansowane
adresowanie IP)
pozwala
wprowadzać po
kilka adresów IP
dla jednej karty
lub kilka adresów
bram dla jednej
podsieci, a także
uaktywniać
zabezpieczenia
TCP/IP.
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
445
przycisk
Add
, wpisujemy numery tych protokołów IP, które
winny być udostępnione. Zakres dozwolonych numerów
protokołów IP rozciąga się między 1 a 255.
7. Ukończywszy wprowadzanie informacji filtrującej, powracamy
do okna
Adv anced IP Addressing
, klikając
OK
.
8. Wybieramy tutaj
OK
- aby powrócić do okna
Microsoft TCP/IP
Properties
, ponownie
OK
- aby powrócić do okna
konfiguracyjnego
Netw ork
i ostatni raz
OK
- aby z niego
wyjϾ.
Dokonane zmiany odniosą skutek po zrestartowaniu serwera.
Konfigurowanie W indows NT do ws półpracy z is tniejącym
s erwerem DNS
Jeśli w naszej firmie działa system nazw domeny DNS (Domain
Name System) lub jesteśmy podłączeni do Internetu, to warto
byłoby powierzony nam serwer NT tak skonfigurować, by mógł
korzystać z usług DNS-u.
Rys. 11.8.
Zabezpieczeń
TCP/IP używa się
do ograniczania
dostępu
w zależności od
parametrów
protokołów TCP,
UDP oraz IP.
446
Rozdział 11
Uwaga: W
przemyśle komputerowym namnożyło się już tyle
akronimów, że bardzo trudno zachować w tym wszystkim jakieś
rozeznanie. Wiele osób sądzi, że DNS oznacza Domain Name Server
lub Domain Name Service, choć w rzeczywistości jest on skrótem od
Domain Name System. Najbardziej autorytatywnym źródłem jest tu
Request for Comments (RFC) 1034 i 1035, w których DNS
zdefiniowano.
Poniższa procedura pokazuje, jak skonfigurować poszczególne
pozycje na karcie
DNS
okna
Microsoft TCP/IP Properties
:
1. Przede wszystkim logujemy się jako użytkownik
administracyjny.
2. Klikamy dwukrotnie ikonę
Netw ork
w
Panelu sterowania.
Spowoduje to wyświetlenie okna konfiguracyjnego
Netw ork
.
3. Wybieramy kartę
Protocols
, po czym dwukrotnie pozycję
TCP/IP Protocol
. Pojawi się okno
Microsoft TCP/IP Properties
(Właściwości Microsoft T CP/IP).
4. Klikamy zakładkę
DNS
. Pojawi się karta z
opcjami
konfiguracyjnymi DNS dla T CP/IP, pokazana na rysunku 11.9.
5. W odpowiednich polach wpisujemy nazwę hosta (Host Name)
DNS dla T CP/IP oraz nazwę Domeny DNS. Domyślnie w polu
Host Name
widnieje nazwa komputera zarejestrowana
w domenie NT .
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
447
Uwaga: Z reguły źródłem kłopotów jest niezrozumienie różnicy
pomiędzy informacją o
nazwie komputera i
domenie,
wprowadzoną na tej karcie, od informacji o komputerze i domenie,
wprowadzonych podczas instalowania NT. Zatem kilka wskazówek:
!
Działają tutaj dwa odmienne procesy rozróżniania nazw: proces
dla nazewnictwa Windows/NetBIOS i proces dla nazewnictwa
DNS. Należy dołożyć wszelkich starań, by w przypadku DNS użyć
tej samej nazwy, co nazwy zarejestrowanej dla naszego systemu
w domenie NT.
!
Należy zapewnić, by nazwa, zarejestrowana w DNS-ie dla adresu
IP, którego używamy, była taka sama jak nazwa wpisana w polu
Host Name
. Można użyć opcji w poleceniu
ping
- by zobaczyć,
jaka jest nazwa naszego hosta w DNS-ie. (Więcej o poleceniu
ping
znajduje się w podrozdziale zatytułowanym „Narzędzia
diagnostyczne”).
!
Nazwa domeny, wpisana w polu
Domain
, powinna być nazwą
domeny DNS dla naszej podsieci. Rzadko kiedy jest ona taka
sama, jak nazwa domeny NT. Zwykle jest czymś w rodzaju
xyzcorp.com
lub
campus1.USAcollege.edu
.
6. Jeśli w swej sieci używamy serwera DNS, to za pomocą przycisku
Add
dopisujemy jego adres do listy serwerów DNS. Można w ten
sposób określić do trzech serwerów i - korzystając z przycisków
Rys. 11.9. Opcje
DNS w Microsoft
TCP/IP
Properties.
448
Rozdział 11
ze strzałkami - zmienić kolejność ich odpytywania (gdy
pierwszy DNS nie zdoła poprawnie rozróżnić nazwy, NT próbuje
zapytać drugi, a w końcu i trzeci).
7. Można również określić domyślne sufiksy domeny, umieszczając
je na liście w dolnej części okna. Można podać do sześciu
domyślnych sufiksów domen i np. skonfigurować Domain Suffix
Search Order (porządek przeszukiwania sufiksów domeny) - tak,
jak to pokazano na rysunku 11.10. Gdyby przy takich
ustawieniach napisać ping server1 w wierszu poleceń, NT
spróbowałby wpierw znaleźć maszynę o
nazwie
server1.xyzcorp.com
, ponieważ xyzcorp.com jest
domeną DNS. Gdyby takiej nie znalazł, próbowałby po kolei
server1.houston.xyzcorp.com
,
server1.denver.xyzcorp.com
,
server1.washington.
xyzcorp.com
i w końcu - server1.USAcollege.edu, aż
do znalezienia faktycznie istniejącego komputera. Gdyby nie
znalazł komputera noszącego którąś z tych nazw, wyświetliłby
komunikat o błędzie.
Konfiguracja adres ów dla usługi nazw internetowych
w s ieci W indows (W INS)
Karta
WINS Address
w oknie
Microsoft TCP/IP Properties
pozwala tak skonfigurować system Windows NT , by mógł
Rys. 11.10.
Domain Suffix
Search Order
( porządek
przeszukiwania
sufiksów domeny)
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
449
korzystać z
dowolnego serwera WINS dostępnego w
sieci.
Dostarcza ponadto nowych sposobów rozróżniania nazw w sieciach
windowsowych (takich, jak DNS-owego rozpoznawania nazw dla
Windows oraz plików LMHOST S). Gdybyśmy chcieli w naszym
systemie zainstalować którąś z nich, powinniśmy skorzystać działać
wg poniższego schematu:
1. Logujemy się jako użytkownik administracyjny.
2. Klikamy dwukrotnie ikonę
Netw ork
w
Panelu sterowania.
Spowoduje to wyświetlenie okna konfiguracyjnego
Netw ork
.
3. Klikamy kartę
Protocols
, po czym dwukrotnie pozycję
TCP/IP
Protocol
. Pojawi się okno
Microsoft
TCP/IP Properties
.
4. Wybieramy zakładkę
WINS
Address
. Wyświetlona zostanie
karta z opcjami konfiguracyjnymi WINS dla T CP/IP (rysunek
11.11).
5. NT pozwala określić oddzielnie podstawowe i zapasowe serwery
WINS dla każdej karty sieciowej, dla której skonfigurowano
T CP/IP. Jeśli mamy zainstalowaną tylko jedną kartę sieciową,
pojawi się ona domyślnie w liście rozwijanej
Adapter
. Jeśli kart
tych mamy więcej, to z listy należy wybrać tę, która będzie
konfigurowana. Wprowadzamy adres IP podstawowego
Rys. 11.11. Opcje
konfiguracyjne
dla W INS
450
Rozdział 11
(primary) i zapasowego (secondary) serwera WINS w naszej
sieci.
6. Jeśli chcielibyśmy umożliwić naszemu systemowi pracę
w charakterze „proxy” WINS, to należy zakreślić pole
Enable
WINS Proxy Agent
(Włącz agenta WINS Proxy). Obsługa proxy
WINS pozwoli naszemu komputerowi realizować rozróżnianie
nazw typu b-node dla klientów, którym ich konfiguracja nie
pozwala komunikować się bezpośrednio z serwerem WINS (patrz
też: rozdział 12).
7. Zaznaczamy pole
Enable DNS for Window s Name Resolution
(Włącz rozpoznawanie nazw DNS dla Windows), jeśli chcemy
używać serwera DNS do rozpoznawania nazw dla NetBIOS-u.
(Więcej szczegółów o stosowaniu DNS do kojarzenia nazw
w sieciach Windows znaleźć można w rozdziale 12). By funkcja
ta mogła działać, w
systemie musi być skonfigurowany
przynajmniej jeden serwer DNS.
8. Jeśli do rozpoznawania nazw windowsowych chcielibyśmy
używać pliku LMHOST S, zakreślamy pole
Enable LMHOSTS
Lookup
(Włącz wyszukiwanie LMHOST S). Przyciskiem
Import
LMHOSTS
można się posłużyć do zaimportowania istniejącego
pliku LMHOST S. Systemowy plik LMHOST S powinien
znajdować się w katalogu
%SystemRoot%\system32\drivers\
etc
. Standardowo nie jest on tworzony, lecz Microsoft
dostarcza przykładowy plik (wzorzec) o
nazwie
LMHOSTS.SAM
. (Więcej wiadomości o plikach LMHOST S
podano w rozdziale 14).
9. Jeśli nasza sieć wykorzystuje zakresy (scope) NetBIOS-u do
limitowania jego ruchu poprzez T CP/IP, można odpowiedni
zakres wprowadzić do pola
Scope ID
(zakresu ID). Zwykle pole
to pozostaje nie wypełnione. Zakres NetBIOS-u jest łańcuchem
znakowym, doczepianym do NetBIOS-owej nazwy komputera.
Komunikować można się tylko z tymi komputerami, które mają
taki sam, jak dany system, zakres NetBIOS-u. W praktyce
pozwala to mieć w sieci dwa fizyczne komputery z takimi
samymi jego nazwami, ponieważ faktycznie nazwę tę stanowi
połączenie (dokładniej: konkatenacja) nazwy komputera
i zakresu NetBIOS-u.
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
451
Uaktywnianie rutingu IP
Serwer NT obsługuje statyczny ruting IP (przekazywanie pakietów
IP) w systemach wielobazowych. Do chwili pojawienia się wersji 4,
NT potrafił prowadzić jedynie zwykły ruting statyczny IP.
Pozwalało to skonfigurować ten system do współpracy z innymi
statycznymi ruterami IP w
sieci. W
takiej konfiguracji, do
utworzenia statycznych tras (route) trzeba użyć polecenia route.
Natomiast serwer Windows NT 4 zawiera również agenta protokołu
informacji rutingu - RIP (Routing Information Protocol),
pozwalającego mu pobierać informacje RIP z innych ruterów
w sieci.
Aby skonfigurować serwer NT jako ruter IP:
1. Logujemy się jako użytkownik administracyjny.
2. Klikamy dwukrotnie ikonę
Netw ork
w
Panelu sterowania.
Spowoduje to wyświetlenie okna konfiguracyjnego
Netw ork
.
3. Wybieramy kartę
Protocols
. Wyświetlona zostanie lista
aktualnie zainstalowanych usług sieciowych.
4. Klikamy dwukrotnie pozycję
TCP/IP Protocol
. Pojawi się karta
Microsoft
TCP/IP Properties
, w której trzeba kliknąć kartę
Routing
IP
(rysunek 11.12).
5. Jeśli chcemy uaktywnić statyczny ruting IP (przekazywanie IP),
klikamy pole
Enable IP Forw arding
(Włącz przekazywanie IP).
6. Klikamy
OK
. Nastąpi powrót do okna konfiguracyjnego
Netw ork
.
Jeśli chcielibyśmy ponadto uaktywnić dynamiczny ruting RIP,
musimy zainstalować usługę RIP for Internet Protocol:
452
Rozdział 11
1. Klikamy kartę
Serv ices
. Wyświetlona zostanie lista aktualnie
zainstalowanych usług.
2. Kliikamy przycisk
Add
. NT wygeneruje listę usług dostępnych
do zainstalowania.
3. Przewijamy listę w dół i wybieramy pozycję
RIP for Internet
Protocol
(RIP dla protokołu internetowego)(rysunek 11.13).
Rys. 11.12.
Uaktywnianie
statycznego
rutingu IP.
Rys. 11.13.
W ybieranie RIP
for Internet
Protocol z listy
usług.
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
453
4. Klikamy
OK
.
5. Być może zostaniemy poproszeni o podanie ścieżki dostępu do
nośnika dystrybucyjnego serwera Windows NT - by NT mógł
zainstalować niezbędne składniki oprogramowania (skopiuje on
je z nośnika dystrybucyjnego do lokalnego katalogu w systemie).
Po skopiowaniu nastąpi samoczynny powrót do okna
Netw ork
.
6. W oknie konfiguracyjnym
Netw ork
klikamy
OK
. Wszystkie
dokonane w
nim zmiany uaktywnią się dopiero po
zrestartowaniu systemu, dlatego zostaniemy zapytani, czy
chcemy teraz to zrobić.
Instalowanie prostych usług TCP/IP
Windows NT dysponuje opcjonalną usługą, zwaną Simple TCP/IP
Services (Proste programy dla T CP/IP). Pozwala ona systemowi
reagować na wywołania ze strony pewnej liczby narzędzi
sieciowych, które spotyka się powszechnie w świecie UNIX-a.
Wszystkie proste usługi dla T CP bazują na UDP i zapewniają
wsparcie dla:
!
Chargen: Gdy usługa chargen – character generator (generator
znaków) odbierze dane wejściowe, generuje i zwraca strumień
danych, które przesyła z powrotem do nadawcy. Nie ma żadnego
związku pomiędzy danymi odebranymi przez usługę chargen
i tymi, które odsyła do nadawcy, chociaż dane te mają zwykle
pewien rozpoznawalny wzór. Sposób użycia
chargen
zdefiniowano w RFC 864.
!
Daytime: Gdy usługa ta, zdefiniowana w RFC 867, odbierze dane
wejściowe, zwraca bieżącą datę i czas.
!
Discard: Usługa ta przyjmuje wszelkie nadchodzące dane, które
następnie odrzuca. Niczego do nadawcy nie odsyła.
Zdefiniowano ją w RFC 863.
!
Echo: zdefiniowano ją w RFC 862. Odbiera skierowane do niej
pakiety UDP i odsyła je do nadawcy.
454
Rozdział 11
Uwaga: Choć mogłoby wydawać się, że narzędzie diagnostyczne
ping
powinno korzystać z usługi Echo, to faktycznie tego nie robi.
(Nie jest wymagane instalowanie Echa, by
ping
działał). Echo
używa pakietów UDP i działa na znacznie wyższym poziomie niż
ping
, który wykorzystuje pakiety ICMP (Internet Control Message
Protocol).
!
Quote: jest usługą oferującą „cytat dnia” (quote of the day). Gdy
odbierze ona nadesłany do niej pakiet, odrzuca go i zwraca cytat
z predefiniowanego pliku z cytatami. Domyślny plik cytatów
zainstalowany jest w katalogu %SystemRoot%\system32
\drivers\etc
. Można go modyfikować przez dodawanie
nowych sentencji, jeśli tylko nie przekraczają one 512 bajtów.
Narzędzie quote zdefiniowano w RFC 865.
Narzędzia diagnostyczne
Microsoft włączył do Windows NT pewną ilość narzędzi
diagnostycznych. Wiele z nich, jak ping lub tracert, jest
funkcjonalnie równoważnych implementacjom, spotykanym
powszechnie na innych platformach, z większością systemów
unixowych włącznie. Inne narzędzia (takie jak nbtstat) są
specyficzne dla środowiska windowsowego i nie mają bezpośrednich
odpowiedników w systemach nie-windowsowych.
Wszystkie z
wymienionych w
tym podrozdziale narzędzi
diagnostycznych instalowane są automatycznie w
trakcie
instalowania w
systemie T CP/IP i
mieszczą się w
katalogu
%SystemRoot%\
system32
.
arp
Polecenia arp używa się do wyświetlania i modyfikowania adresów
IP w
przeglądowej tablicy fizycznych adresów sieciowych,
utrzymywanej przez Windows NT . T ablica ta nazywana jest tablicą
protokołu rozróżniania adresów - ARP (Address Resolution
Protocol).
Składnia polecenia arp jest następująca:
arp
-a [IP_addr] [-N [if_addr]]
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
455
arp
-d IP_addr [if_addr]
arp
-s IP_addr mac_addr [if_addr],
gdzie
:
-a
wyświetla aktualny stan tablicy ARP. Jeśli podano IP_
addr
, wyświetlone zostaną jedynie adresy fizyczne i IP
dla podanego komputera. Jeśli interfejsów sieciowych,
używających T CP/IP,jest więcej niż jeden, tablica ARP
zostanie wyświetlona dla każdego z nich;
-N
if_addr wyświetla wpisy ARP dla interfejsu sieciowego,
określonego przez if_addr.
-d
usuwa wpis ARP określony przez IP_addr;
-s
służy do ręcznego dodawania wpisów do tablicy ARP.
Wpisy ARP zwykle usuwane są z tablicy samoczynnie po
upływie określonego czasu. Natomiast wpis dokonany
ręcznie pozostaje w niej na stałe.
mac_addr
określa fizyczny adres karty sieciowej, tworzony
przez osiem heksadecymalnych par rozdzielonych myślni-
kami.
IP_addr
określa adres IP;
if_addr
podaje adres karty sieciowej, dla której tablica
ARP powinna zostać uaktualniona.
hos tname
Polecenie hostname zwraca nazwę komputera, zdefiniowaną
w karcie DNS okna konfiguracyjnego T CP/IP. Nie posiada ono
opcji.
ipconfig
Narzędzie ipconfig stanowi wygodny sposób szybkiego
przeglądnięcia konfiguracji T CP/IP systemu. Jest ono szczególnie
użyteczne wówczas, gdy system swą konfigurację IP otrzymuje
z serwera DHCP.
Składnia polecenia ipconfig jest następująca:
ipconfig
[/all | /release [adapter] | renew [adapter]],
gdzie:
456
Rozdział 11
/all
powoduje, że ipconfig zwraca dodatkowe
informacje konfiguracyjne dla wszystkich kart sieciowych
obsługujących T CP/IP. Obejmuje ona nazwę hosta
T CP/IP, listę wszystkich serwerów DNS, typ węzła
(node), identyfikator zakresu NetBIOS-u, stan rutingu IP
(przekazywania IP) i stan proxy WINS-a w systemie, oraz
to, czy system używa DNS do rozróżniania nazw
NetBIOS-u. Ponadto, każdej karcie sieciowej korzystającej
z T CP/IP dostarcza jej fizycznego adresu, podaje jej adres
IP (lub adresy IP, jeśli jest logicznie wielobazowa), maskę
podsieci, domyślną bramę i wszystkie serwery WINS,
z jakich korzysta oraz to, czy swoją informację pobiera
z serwera DHCP.
/renew
[adapter] jest przydatna jedynie wtedy, gdy
dany system pobiera swe informacje dynamicznie
z serwera DHCP. Jeśli przełącznika tego użyjemy bez
określania karty, to spróbuje on odnowić dzierżawy
(lease) dla wszystkich kart sieciowych. Jeśli chcielibyśmy
odnowić dzierżawę dla konkretnej karty, należy do
polecenia wpisać jej nazwę. W
razie użycia tego
przełącznika w sytuacji, gdy nie pobiera się informacji IP
z serwera DHCP, polecenie zwróci komunikat o błędzie;
/Release
[adapter]
jest funkcjonalnym
przeciwieństwem przełącznika
/renew
. Jeśli
przełącznika tego użyjemy bez określania karty, spróbuje
on zwolnić dzierżawę dla wszystkich kart sieciowych. Jeśli
chcielibyśmy zwolnić dzierżawę dla jednej tylko karty,
musimy podać jej nazwę.
Jeśli ipconfig wywołamy bez żadnych opcji, wówczas zwróci on
adres IP, maskę podsieci i domyślną bramę dla wszystkich kart
sieciowych, powiązanych z T CP/IP.
Nbts tat
Polecenie nbtstat wyświetla stan NetBIOS-u, bazującego na
T CP/IP (NetBT ).
Jego składnia jest następująca:
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
457
nbtstat
[-a hostname] [-A IP_addr] [-c] [-n] [-R] [-r]
[-S]
[-s] [inteval],
gdzie:
-a
wyświetla tablicę nazw NetBIOS-owych dla zdalnego
komputera, określonego poprzez jego NetBIOS-ową
nazwę.
-A
wyświetla tablicę nazw NetBIOS-owych zdalnego kompu-
tera, określonego poprzez jego adres IP.
-c
wyświetla zawartość cache’a nazw NetBIOS-owych
w lokalnym komputerze, włącznie z nazwą i adresem IP
dla każdego wpisu.
-n
wyświetla NetBIOS-owe nazwy lokalnego komputera.
-R
czyści cache z nazw NetBIOS-u w lokalnym komputerze
i ponownie ładuje plik LMHOSTS.
-r
wyświetla statystyki rozpoznawania nazw windowsowych.
Jeśli do rozpoznawania nazw w sieci Windows używa się
serwera WINS, opcja ta zwraca liczbę nazw rozpoznanych
przez rozgłaszanie (broadcast), oraz przez serwer WINS.
-S
wyświetla statystykę i informacje o sesjach dla usług stacji
roboczej i serwera. Informacje te sortowane są według
adresów IP.
-s
wyświetla statystykę i informacje o sesjach dla usług stacji
roboczej i serwera. Informacje te sortuje według nazw
hostów, jeśli w pliku HOSTS znajdują się odpowiednie
adresy IP. W przeciwnym razie sortowana jest według
adresów IP.
interval
, jeśli został podany, spowoduje nieprzerwane
wyświetlanie przez nbtstat statystyk, uaktualnianych
co interval sekund. Jeśli nie podano parametru,
informacja ta zostanie wyświetlona jednokrotnie.
Nets tat
Polecenia tego można używać do analizowania statystyk dla
wszystkich połączeń T CP, IP i UDP.
Składnia netstat jest następująca:
458
Rozdział 11
netstat
[-a] [-e] [-n] [-s] [-p protocol] [-r]
[interval]
-a
poleca netstat wyświetlić wszystkie aktualne
połączenia i nadsłuchujące porty.
-e
wyświetla statystykę sieciową. Jest to statystyka
narastająca od momentu ostatniego zresetowania
komputera. Obejmuje całkowitą ilość bajtów, ilość
pakietów unicast i nie-unicast, pakietów odrzuconych
i ilość błędów.
-n
powoduje wyświetlenie przez netstat adresu IP
i numeru portu, zamiast domyślnego wyświetlania nazwy
hosta IP i nazw portów.
-s
wyświetla statystykę dla każdego z protokołów T CP, IP,
ICMP i
UDP. Można połączyć go z
opcją -p
protocol
, jeśli chcielibyśmy ograniczyć się do
informacji dla jednego tylko protokołu.
-p
protocol określa, że połączenia i statystyka powinny
odnosić się tylko dla konkretnego protokołu.
Dozwolonymi wartościami są tutaj: TCP, UDP, IP
i ICMP.
-r
- dzięki niemu netstat wyświetla aktywne trasy
z tablicy rutingu.
interval
powoduje stałą aktualizację wyświetlanych przez
netstat
statystyk, z przerwą co interval sekund
pomiędzy każdym wyświetleniem. Jeśli parametr nie
występuje, informacja ta zostanie wyświetlona tylko raz.
Jeśli uruchomimy netstat bez żadnych przełączników, wyświetli
on wszystkie aktywne połączenia T CP.
ping
Jest jednym z podstawowych narzędzi diagnostycznych. Można za
jego pomocą sprawdzić, czy dany host jest dostępny. Przy usuwaniu
problemów związanych z
przyłączeniowością T CP/IP, ping
powinien być narzędziem podstawowym. Polecenie to korzysta
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
459
z pakietów echo protokołu ICMP (Internet Control Message
Protocol).
Składnia polecenia ping jest następująca:
ping
[-t] [-a] [-n count] [-l length] [-f] [-i ttl] [-v
tos]
[-r count] [-s count] [[-j host_list] | [-k
host_list]]
[-w timeout] destination_list,
-t
wskazuje, że ping powinien nieprzerwanie wysyłać
pakiety do chwili naciśnięcia CT RL+C.
-a
powoduje zastąpienie adresów IP nazwami hostów DNS.
-n
count oznacza, że ping powinien wysłać count
pakietów ICMP. Wartością domyślną jest 4.
-l
length zadaje długość pakietu ICMP. Zawartością
takiego pakietu jest periodyczna sekwencja liter alfabetu,
zaś domyślną wielkością jest 64, maksymalną - 8192
bajtów. Jednak w sieciach Ethernet maksymalny rozmiar
danych wynosi 1512 bajtów; zatem wybranie większej
wartości spowoduje fragmentację pakietów.
-f
ustawia w
pakiecie flagę Do Not Fragment (nie
fragmentuj). Jeśli przełącznikiem -l zadano wielkość
pakietu większą od maksymalnej dla któregoś z ruterów,
przez który musi przejść, to pakiet przekraczający ten
rozmiar zostanie zwrócony z komunikatem o błędzie.
Opisywanego przełącznika można użyć wraz z opcją -l,
w celu znalezienia maksymalnej długości pakietu, jaki
można bez fragmentowania wysłać z danego komputera do
odległego hosta.
-i
ttl zadaje wartość pola
Time To Liv e
(czas ¿ycia)
w pakiecie. Wielkość ta jest maksymalną ilością
przeskoków (hop) przez rutery, jakie pakiet może
wykonać, zanim zostanie odrzucony. Dozwolone wartości
leżą w zakresie 1 do 225, wartością domyślną jest 60.
-v
tos ustawia pole
Type Of Serv ice
(typ us³ugi) na
wartość określoną w tos.
-r
count zapisuje trasę wychodzących i powracających
pakietów ICMP w polu
Record Route
(zapisz trasê).
Może on określić od 1 do 9 pośrednich hostów.
460
Rozdział 11
-s
count poleca zapisywanie „datownika” (time stamp) dla
ilości przeskoków, podanej w count.
-j
host_list zadaje trasę pakietów na podstawie listy
hostów, podanej w host_list. Kolejne hosty mogą być
przedzielone pośrednimi bramami - tzw. loose source
routed (swobodny ruting źródłowy). Maksymalna ilość
hostów wynosi 9.
-k
host_list zadaje trasę pakietów na podstawie listy
hostów, podanej w host_list. Kolejne hosty nie mogą
być przedzielone pośrednimi bramami - strict source
routed (ścisły ruting źródłowy). Maksymalna ilość hostów
wynosi 9.
-w
timeout
określa limit czasu (time-out)
w milisekundach.
Destination_list
określa zdalne komputery,
sprawdzane poleceniem ping.
Domyślnie ping wysyła 64-bitowe pakiety ICMP w odstępach
jednosekundowych.
Route
Polecenie route służy do zarządzania lokalnymi tablicami rutingu
T CP/IP.
Jego składnia jest następująca:
route
[-f] [print|add|delete|change] [destination]
[MASK
netmask] [gateway]
-f
usuwa z tabeli rutingu wszystkie wpisy i przywraca ją do
stanu domyślnego. Jeśli opcja ta zostanie użyta wraz
z inną, tablica rutingu zostanie wyczyszczona przed
wykonaniem drugiej operacji.
print
, użyty bez destination, wyświetla całą tablicę
rutingu. Użyty wraz z nim wyświetla wpis z tablicy
rutingu, odnoszący się tylko do hosta docelowego,
określonego w tym poleceniu
add
dodaje trwałą (permanent) trasę statyczną
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
461
delete
usuwa trasę podaną w destination
change
modyfikuje istniejącą trasę, podaną
w
destination
destination
podaje docelowego hosta w tabeli rutingu
w standardowej notacji IP z kropkami;
MASK
, jeśli została podana, sygnalizuje, że następnym
parametrem będzie netmask.
netmask
w połączeniu z add lub modify, określa maskę
podsieci, jakiej należy użyć we wpisie dla danej trasy.
Gateway
wraz z add lub modify, określa bramę IP, jakiej
należy użyć przy przekazywaniu pakietów do
destination
.
tracert
Jest narzędziem niezwykle użytecznym, służącym do określania
drogi obranej między danym systemem a systemem docelowym.
Gdy występują problemy z przyłączeniowością, może być pomocny
przy lokalizowaniu źródła trudności.
By wykonać swe zadanie, tracert korzysta z pakietów echo
protokołu ICMP (Internet Control Message Protocol). Najpierw
określa ilość przeskoków między ruterami, jakie trzeba wykonać
w drodze do miejsca docelowego. Następnie wysyła pakiety echo
ICMP, w ilości równej zliczonej liczbie przeskoków. W pierwszym
z nich ustawia Time To Live (T T L) na 1, a w każdym następnym
zwiększa go o 1. Gdy w trakcie wędrówki pakietu wartość T T L
osiągnie 0, większość ruterów odsyła przesyłkę z powrotem do
nadawcy, z komunikatem o odrzuceniu pakietu. Oznacza to, że
pakiet echo wysłany jako pierwszy (z T T L równym 1) zostanie
zwrócony przez pierwszy ruter, drugi wysłany pakiet (z T T L
ustawionym na 2) zostanie odesłany przez drugi ruter i tak dalej.
Składnia polecenia tracert jest następująca:
tracert
[-d] [-h max_hops] [-j host_list] [-w timeout]
destination
-d
poleca nie przekształcać adresów IP na nazwy hostów (co
jest robione domyślnie).
462
Rozdział 11
-h
max_hops określa maksymalną ilość przeskoków, jakie
można wykonać szukając destination.
-j
host_list zadaje swobodną trasę źródłową wzdłuż
host_list.
-w
timeout określa limit czasu oczekiwania na każdy
pakiet, w milisekundach.
destination
podaje nazwę hosta lub adres IP komputera
docelowego.
Narzędzia związane z przyłączeniowością
W Windows NT Microsoft wprowadził kilka standardowych
narzędzi realizujących przyłączeniowość różnego rodzaju - wśród
nich T elnet, FT P, finger i T FT P.
Telnet
Windows NT posiada graficzne narzędzie telnetowe, za pomocą
którego można podłączyć się do dowolnego systemu, na którym
działa standardowy serwer T elnetu, opisany w RFC 854. T elnet
znajduje się w grupie programów
Accessories
; można go też
uruchomić pisząc „telnet” w polu
Run
.
Uwaga: Windows NT Server nie zawiera oprogramowania dla
serwera Telnetu. Jeśli do podłączenia się do serwera NT
chcielibyśmy koniecznie użyć Telnetu, należy skorzystać z oferty
licznych producentów trzecich.
T elnet jest dość prosty, lecz nie ma takich funkcji, jak
dokumentowanie sesji telnetowej w pliku, emulacji terminala VT -
100/ANSI i konfigurowanych ustawień ekranu.
FTP
Windows NT dysponuje stosunkowo prostym klientem FT P,
sterowanym z wiersza poleceń. Narzędzie to można wywołać albo
z okna
Run
, albo z wiersza poleceń, jako ftp. Z poziomu FT P
można uzyskać uproszczoną pomoc, pisząc „help” lub „?” po
Instalowanie i konfiguracja Microsoft TCP/IP
463
zachęcie ftp>. Realizowana przez FT P transmisja plików jest
zgodna ze standardem RFC 959.
Informacje o instalowaniu serwera FT P, wchodzącego w skład
Windows NT , podano w rozdziale 28.
finger
Windows NT zawiera także klienta finger. T o, działające
z wiersza poleceń, narzędzie ma za zadanie pobierać informacje
o użytkownikach z
dowolnego systemu, na którym działa
standardowa usługa finger.
Jego składnia może być różną postać:
!
finger @hostname, albo:
!
finger username@hostname
Pierwszy wariant składni zwraca zwykle listę użytkowników
zalogowanych w systemie o nazwie hostname. Drugi natomiast -
dostarcza zwykle informacji o użytkowniku określonym jako
username
(na przykład pełne nazwisko, numer telefonu
służbowy adres). Ponadto wiele serwerów finger akceptuje częściowe
nazwy użytkowników i zwraca wszystko, co do nich pasuje.
Uwaga: Windows NT Server nie zawiera usługi serwera
finger
.
Można jednak ją otrzymać od European Microsoft Windows NT
Academic Centre (EMWAC),
http://www.emwac.ed.ac.uk
.
TFTP
T FT P - Trivial File Transfer Protocol - pozwala przesyłać pliki do
(lub z) komputera, na którym działa serwer T FT P, zdefiniowany
w RFC 783.
Składnia polecenia tftp jest następująca:
tftp
[-i] host [GET | PUT] source [destination]
-i
oznacza binarną transmisję plików. Przełącznik ten
należy podać, gdy przesyła się pliki binarne.
host
jest nazwą maszyny odległej.
464
Rozdział 11
GET
przesyła pliki z komputera host do lokalnej maszyny.
PUT
przesyła pliki z lokalnej maszyny do komputera host.
source
jest pełną nazwą pliku, który ma być przesłany.
destination
jest nazwą, którą przesyłany plik otrzyma
po zakończeniu transmisji. Jeśli destination nie
zostanie podane, nazwa pliku docelowego będzie taka
sama, jak pliku źródłowego.