II Rok Formacji

ŚLADEM CHRYSTUSA

Część I: Moja misja prorocka

1.  Pierwsze spotkanie w nowym roku formacyjnym
2.  Po rekolekcjach drugiego stopnia ODB
3.  Biblia – Księga Święta
4.  Bóg stwarza świat
5.  Człowiek na obraz Boga
6.  Grzech i obietnica zbawienia
7.  Abraham – wiara zwycięża
8.  Jakub i Ezaw – co jest dla mnie ważne
9.  Józef – Bóg wywyższa poniżonych
10.  Mojżesz – Bóg powołuje swoich pomocników

Część II: Moja misja kapłańska – Adwent i Boże Narodzenie

11. Oczekiwanie na Mesjasza w historii zbawienia – i oczekiwanie w moim domu

(tradycje adwentowe)

12. Jan Chrzciciel przygotowuje na przyjście Mesjasza (nawrócenie)
13. Z Maryją oczekujemy na narodzenie się Jezusa

(Komunia – roraty)

14. Narodziny Jezusa w moim domu (religijność w domu – nie tylko w czasie świąt)
15. Bóg nawiedza nasz dom – odwiedziny duszpasterskie

Część III: Moja misja kapłańska – moje spotkania z żyjącym Jezusem

16.  Słowo Boże, na co dzień
17.  Moja osobista modlitwa – systematyczność
18.  Moja osobista modlitwa – jest słuchaniem
19.  Namiot Spotkania – jak można inaczej
20.  Modlitwa do Ducha Świętego
21.  Stały spowiednik, regularna spowiedź
22.  Msza w tygodniu (oazowa)

Część IV: Moja misja pasterska – świadectwo życia

23.  Co robić by rodzice mi ufali?
24.  Telewizja? Tak, ale jaka?
25.  Nie jestem dzieciuchem!
26.  Moja mowa świadczy o mnie
27.  Czas wolny spędzony z Bogiem
28.  Jakie gazety powinniśmy czytać?
29.  Oni mnie zaczepiają – przemoc
30.  Piwo to chyba nie grzech? – wolność w podejmowaniu decyzji
31.  Nauka jest nudna
32.  Czy mogę brać przykład z mojego idola?

Część I: Moja misja prorocka

spotkanie 1

Pierwsze spotkanie w nowym roku formacyjnym

SŁOWO ŻYCIA: Pomodlę się za moją grupę

Pierwsze spotkanie w nowym roku formacyjnym powinno zawierać następujące

elementy:
1. wspólnototwórczy – w postaci metody wzmacniającej wzajemne więzi; przypomnienia

(lub ustalenia czy też uaktualnienia ) „reguł grupowych”

2. prezentację tematyki rocznej pracy formacyjnej
3. prezentację  metody  formacji  własnej  –  pracy  nad  sobą  (z  przybliżeniem  sposobów
realizacji poszczególnych punktów)

Propozycja realizacji:
POGŁĘBIENIE WIĘZI GRUPOWYCH

1. Metoda: „Oczekiwania i obawy”

Kolejno, lub przez zapraszanie się do wypowiedzi, każdy uczestnik odpowiada

na  pytanie:  Jakie  są  moje  oczekiwania  w  nowym  roku?  Gdy  wszyscy  się  wypowiedzą
podsumowujemy  –  wskazując  na  rzeczy  możliwe  do  realizacji  i  sposoby  aby  te
oczekiwania  spełnić.  Najlepiej  będzie  gdy  ktoś  uprzednio  spisze  na  większej  kartce  te
oczekiwania.

Następnie tą samą drogą odpowiadamy na pytanie: „Jakie są moje obawy?” –

o ile to możliwe animator na bieżąco odpowiada na te obawy.

Analogicznie można odpowiedzieć na pytanie: „Dlaczego tutaj jestem?” –

wypowiedzi pozostawiamy już bez komentarza.

2. Metoda: „Sezam”

Wyobrażamy sobie, że otwiera się przed nami sezam, z którego można wziąć

każdą rzecz materialną i niematerialną. Każdy z uczestników wybiera jedną, którą chce
podarować grupie. Rzeczy te spisujemy na większym papierze i omawiamy pod kątem ich
przydatności w grupie i możliwości rzeczywistego zdobycia.

3. Metoda: „Chcę zmienić”

Każdy uczestnik indywidualnie wypisuje na kartce papieru postulaty pod

adresem grupy: co chciałby zmienić, aby w grupie było przyjemniej, lepiej. Obok
zaznacza od kogo zależy realizacja tego postulatu.

Po ukończeniu pracy indywidualnej dzielimy się spostrzeżeniami na forum

grupy. Animator niech zwróci uwagę na powtarzające się najczęściej – da mu to
rozeznanie co do autentycznych oczekiwań grupy.

PREZENTACJA TEMATYKI ROCZNEJ

Czwarty rok formacji kontynuuje temat drugiego stopnia letnich rekolekcji Oazy

Dzieci Bożych: „Przez Chrystusa”. Zasadniczą treścią jest naśladowanie Jezusa w Jego
trzech misjach: kapłańskiej, prorockiej, pasterskiej.

Co to znaczy?



Jezus był kapłanem, bo ofiarował siebie dla naszego uświęcenia – misja kapłańska
polega więc na uświęceniu siebie i innych;



Jezus jest prorokiem, bo głosi Słowo Boże – misja prorocka związana jest więc

z czytaniem i głoszeniem Słowa Bożego;



Jezus jest pasterzem, bo prowadzi nas do zbawienia – misja pasterska to inaczej

przykład życia, którym prowadzimy innych do Boga.

Temat roku brzmi: „Śladem Chrystusa” – zapisujemy ozdobnymi literami na

pierwszej stronie notatnika. Na drugiej stronie należy napisać dużymi literami
wyjaśnienie: co oznaczają poszczególne misje w życiu Chrystusa i naszym.

Z CZEGO BĘDZIE SKŁADAŁA SIĘ NASZA FORMACJA?

1. Misja kapłańska i prorocka

codzienna modlitwa ze Słowem Bożym (odczytanie fragmentu Słowa
Bożego i modlitwa),

udział w Mszy niedzielnej (jak i kiedy w niej uczestniczymy? – Msza
dla dzieci, podejmowanie na niej posługi),

udział w Mszy w tygodniu (Msza oazowa).

2. Misja pasterska

udział w spotkaniu grupy i całej wspólnoty,

realizacja „Słowa życia”, czyli wspólnego postanowienia ze spotkania
w grupie.

Zastosowanie:

„Słowo życia” w tym tygodniu może brzmieć: pomodlę się codziennie za moją

grupę i animatora.

spotkanie 2

Po rekolekcjach drugiego stopnia Oazy Dzieci Bożych

SŁOWO ŻYCIA: Na nowo podejmę zadania Dziecięcej Krucjaty Miłości – „Kropelki”

Przebieg spotkania:

Przypominamy na tym spotkaniu obraz rozważany w czasie całego drugiego

stopnia ODB – warunki wzrostu symbolicznej rośliny, która obrazowała rozwój życia
Bożego w nas:

- czym jest ziarno?
- w jakich warunkach się rozwija?
- jakie są zagrożenia dla rośliny?
- co jest owocem tego ziarna?

Na rekolekcjach zostały wprowadzone w życie „Kropelki” – zasady duchowego

wzrostu dziecka Bożego. Przypomnimy je dziś i omówimy jak je stosować:
C o d z i e n n i e:

1.  Pomodlę się za braci i siostry
2.  Powiem coś dobrego o drugim człowieku
3.  Zrobię coś przyjemnego dla bliźniego

Z a w s z e:

1.  Podziękuję za doznaną przysługę
2.  Przeproszę za wyrządzoną przykrość
3.  O rzeczy potrzebne poproszę uprzejmie

N i g d y:

1.  Nie będę krzyczał(a) na drugiego
2.  Nie będę przezywał(a) kolegów i koleżanek
3.  Nie będę dokuczał(a) słabszym

Zastosowanie:

Po omówieniu powyższe zasady wpisujemy do notatnika i polecamy, aby

w domu przepisać je ładnie na osobnej kartce i umieścić w „swoim kąciku” tak aby
z czasem nauczyć się ich na pamięć. Od zaraz też wprowadzamy je na nowo w życie.
W tym tygodniu „Kropelki” stają się naszym Słowem Życia.

spotkanie 3

Biblia – Księga Święta

SŁOWO ŻYCIA: Sięgając codziennie do Biblii będę się starał(a) żyć Słowem Bożym

i uczył(a) posługiwać tekstem Pisma świętego

To spotkanie rozpocznie cykl tematów o Piśmie świętym. Celem dzisiejszego

spotkania jest ukazanie Biblii jako księgi i zdobycie umiejętności posługiwania się nim.

Słowo Boże:

Łk 4,16-20

Czytanie tego tekstu ma na celu zobrazowanie jak wyglądało Pismo święte

w czasach przed zebraniem go w jedną książkę – tak jak dziś jest wydawane. Do
odczytanej sceny Ewangelii trzeba jeszcze dołączyć wyjaśnienia:

 księgi w pergaminowych zwojach przechowywane były w synagodze w niszy

w ścianie,

  każda księga była napisana w osobnym zwoju,
  czytający nie tyle otwierał, co rozwijał księgę,
  na znak szacunku księgę całowano, a sam czytający zasłaniał głowę chustą.

Tak do Pisma świętego odnosił się też Jezus.
Jak my możemy okazać szacunek Biblii?

„Jestem prorokiem”:

Chrześcijanin powinien umieć się posługiwać tekstem Pisma świętego.

Ksiąg Pisma świętego jest – 73

Starego Testamentu – 46

Nowego Testamentu – 27

Każda księga podzielona jest na rozdziały i wersety tak, aby łatwo było odszukać tekst.

Wyjaśnienie oznaczeń:

1.   Podajemy przykłady skrótów nazw ksiąg,
2.   Wyjaśniamy co oznaczają następne cyfry,
3.   Ukazujemy jak w Biblii oznaczany jest werset początkowy i końcowy na

stronie (górnym zewnętrznym rogu),

4. Wykonujemy szereg ćwiczeń w szukaniu w tekście (można z tego zrobić

konkurs w grupie).

spotkanie 4

Bóg stwarza świat

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu codziennie podziękuję za piękno otaczającego nas świata

Rozpoczynamy wędrówkę po historii zbawienia od początków stworzenia do

Jezusa  Chrystusa.  Pierwszy  temat  dotyczy  stworzenia  świata.  Celem  spotkania  będzie
ukazanie  opisu  biblijnego  jako  hymnu  na  cześć  Boga  Stwórcy  i  wychowanie  dzieci  do
dziękczynienia  za  świat.  Animator  sam  musi  pamiętać,  że  Rdz  1-11  nie  są  opisem
historycznym  o  tym  jak  powstał  świat  (tym  zajmują  się  nauki  przyrodnicze),  ale
opowiadaniem etiologicznym (wyjaśniającym) dlaczego powstał.

Wyobraźcie sobie, że macie ułożyć hymn dziękczynny za wszystkie dzieła

stworzenia.  Jak  można  tego  dokonać?  Można  dzieciom  zadać  pytanie:  „za  jakie
stworzenia  można  podziękować  Bogu?”  –  w  odpowiedziach  na  to  pytanie  będzie
najprawdopodobniej  pewien  bałagan.  Można  więc  zaproponować  poukładanie
poszczególnych  stworzeń  w  powiązaniu  ze  sobą,  np.  wymieniamy  najpierw  zwierzęta,
potem ptaki, drzewa, kwiaty itp.

Biblijny autor w inny sposób poukładał hymn na cześć Boga Stwórcy. Zależało

mu na tym aby było go łatwo zapamiętać bo ten hymn miał być wiele razy powtarzany
przez różnych ludzi jako ich modlitwa. Jak to zrobił?

Autor ten podzielił wszystko co istnieje na sześć części, które nazwał dniami

stworzenia. Można to przygotować w formie wycinanki lub rysunku:

W pierwszym dniu Bóg stworzył i oddzielił światło od ciemności (układamy

obok siebie białą i ciemną kartkę papieru).

W drugim dniu Bóg stworzył niebo i wodę pod niebem (układamy niebieski

papier w kształcie fal).

W trzecim dniu Bóg wydzielił z morza suchy ląd (układamy zielony papier na

„wodzie”).

Następne trzy dni to kolejne trzy części stworzeń – pogrupowane tak by

zamieszkiwały stworzone poprzednio przestrzenie.

W czwartym dniu ciała świecące w ciemności i za dnia (dzieci mogą je malować

na rozłożonych już papierach).

W piątym dniu mieszkańcy przestrzeni stworzonych w dniu drugim.

W szóstym dniu mieszkańcy ziemi stworzone w dniu trzecim.

Słowo Boże:

Rdz 1,1-26

Sięgamy do tekstu i porównujemy z naszym schematem.

„Jestem prorokiem”:

Sprawdzamy teraz czy taki schemat naprawdę łatwo zapamiętać. Niech dzieci

spróbują go powtórzyć bez patrzenia na powstały rysunek.

Ojciec rodziny, w czasach gdy nie było jeszcze spisanej Księgi Rodzaju tak

właśnie zapamiętywał hymn na cześć Boga Stwórcy świata i tak uczył swoje dzieci.
Dopiero później, na 1000 lat przed Jezusem zostało to opowiadanie spisane.

Jak my dziś możemy oddawać cześć Bogu za dzieło stworzenia?

(modlitwą dziękczynną, troską o środowisko, poznawaniem dzieł Bożych).

spotkanie 5

Człowiek na obraz Boga

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie podziękuję Bogu za jakąś dobrą cechę, którą

odkrywam w sobie

Dzisiejsze spotkanie powinno uświadomić uczestnikom, że człowiek sam w sobie

jest dobry i powołany do pielęgnowania tego dobra w sobie.

Pamiętając, że Biblia nie jest podręcznikiem z biologii ale Księgą Wiary chcemy

zatrzymać się nad opisem stworzenia człowieka.
Ważne jest, by animator pamiętał że:

1. podobieństwo do Boga leży w płaszczyźnie duchowej (wola, rozum, zdolność

do kochania, dusza niematerialna),

2. procesem formowania się ciała ludzkiego zajmuje się antropologia a nie

teologia,

3. autor biblijny pokazywał związek człowieka z ziemią (światem zwierzęcym)

i z Bogiem, ale nie był w stanie wyjaśnić szczegółów powstania ciała
ludzkiego (do dziś nie potrafią tego w 100 % nauki przyrodnicze).

Słowo Boże:

Rdz 2,7

– człowiek z ziemi

Jakie cechy człowieka dowodzą jego podobieństwa do świata ziemskiego?

Rdz 1,26-27

– człowiek z Boga

W czym człowiek przewyższa nawet najdoskonalsze zwierzęta?

Na czym polega podobieństwo człowieka do Boga?

„Jestem prorokiem”:

Człowiek, gdy pielęgnuje i rozwija swe podobieństwo do Boga jest w stanie

dokonywać wspaniałych dzieł. Chcemy się teraz zastanowić nad takimi osiągnięciami
ludzkości i poszczególnych osób, które pokazują wielkość i dobroć człowieka.
Dobrze będzie jeśli animator będzie mógł pokazać przynajmniej niektóre osiągnięcia lub
osoby na obrazkach.

Tematy są tu zasadniczo dowolne – uważać należy jedynie na to, by były to

osiągnięcia dobre, godne człowieka. Nie skupiajmy się też wyłącznie na dziedzinie
techniki, ale ukażmy takie osoby, których wielkość polega na zdolności do poświęcenia,
na wielkości ich miłości.

Ostatnia część spotkania powinna uświadomić, że każdy z nas też jest obrazem

Boga  i  przez  swoje  dobre  cechy  może  ukazywać  wielkość  człowieka.  Niech  każdy
z  uczestników  spróbuje  kolejno  wymienić  jakąś  dobrą  swoją  cechę,  a  inni  pomogą  mu
wymyślić jak używając tej cechy można pokazać wielkość człowieka.

Przypomnienie Słowa Życia:

W notatniku powinna pozostać notatka o podobieństwie człowieka do świata

ziemskiego i do Boga.

spotkanie 6

Grzech i obietnica zbawienia

SŁOWO ŻYCIA: Przez swoją dobroć będę się starał(a) przeciwdziałać panoszącemu się złu

Kontynuujemy cykl tematów o Piśmie świętym ponieważ zadaniem każdego

chrześcijanina, wynikającym  z jego misji prorockiej jest poznanie  Słowa Bożego. Celem
dzisiejszego spotkania jest ukazanie początków grzechu i jego rozprzestrzeniania się oraz
obietnicy  Bożej, że  pośle Zbawiciela czyli pokona grzech.  Animator musi pamiętać  przy
tym,  że  nadal  mamy  do  czynienia  z  opisem,  który  nie  ma  nic  wspólnego  z  historią
w  dzisiejszym  sensie.  Opis  rozprzestrzeniania  się  grzechu  jest  jedynie  oparty  o  schemat
pokrewieństwa  ale  nie  przedstawia  faktycznego  pokrewieństwa  między  poszczególnymi
osobami. Autor natchniony chciał jedynie ukazać, że zło zatacza coraz szersze kręgi, a nie
to, jaka była linia genealogiczna od Adama przez Kaina do Noego. W mówieniu do dzieci
należy też unikać podkreślania tego pokrewieństwa.

Słowo Boże:

Przed przystąpieniem do czytania tekstu przedstawmy schemat obrazujący całą

ludzkość:  może  on  przybrać  postać  trójkąta  o  wierzchołku  skierowanym  ku  dołowi.
Dzielimy  go  na  trzy  części  liniami  poziomymi:  pojedyńczy  ludzie,  rodzina,  naród.
Z takich grup składa się cała ludzkość.
Czytając poniższe teksty pokazujemy jak te grupy zostały zarażone grzechem:

1. Pojedyńczy ludzie:

Rdz 3,1-6

(można ten grzech zaznaczyć kolorując część

schematu na czarno),

2. Rodzina:

Rdz 4,2-8

(zaznaczmy jak poprzednio),

3. Naród:

Rdz 4,23-24

(zaznaczamy; tekst ten sugeruje, że zło rozrosło się do

tego stopnia, że Lemek jest gotów zabić nawet dziecko i chce się mścić
niewspółmiernie do winy).

Pan Bóg już od pierwszego grzechu zapowiada, że ocali ludzkość pokonując zło:

Rdz 3, 14-15

Dlatego też nawet gdy karze ocala sprawiedliwych, aby z nich mógł się

w przyszłości narodzić Zbawiciel.

Rdz 6,9-22

– Noe (na schemacie można zaznaczyć innym kolorem rodzinę

Noego).

Jestem prorokiem:

Czy w naszych czasach również ludzkość jest dotknięta złem? Posługując się

schematem pokażcie jak zło dotyka pojedyńczych ludzi, rodziny, narody. Jacy ludzie
dzisiaj są podobni do Noego? Co sam mogę zrobić, aby być jak Noe – „człowiekiem
prawym”?

spotkanie 7

Abraham – wiara zwycięża

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie będę odmawiał Akt Wiary: „Wierzę w Ciebie…”

oddając Bogu wszystkie trudne sprawy mojego życia

Od postaci Abrahama zaczyna się ciąg historycznych postaci ze Starego

Testamentu.  Będą  one  przykładami  postaw  do  naśladowania.  Misja  prorocka  polega
bowiem na poznawaniu Słowa Bożego i jego wprowadzaniu w życie. Na spotkanie należy
przygotować  wykres  lub zegar, który  będzie  obrazował czasy, w których żyła omawiana
postać.  Dobrze  by  było  gdyby  taki  zegar  mógł  wisieć  w  miejscu  spotkań  grupy  i  przy
kolejnych postaciach zaznaczało by  się  na nim czas  życia. Zegar powinien się  zaczynać
w 1800 roku przed Chrystusem i kończyć w roku 1 – czyli narodzeniem Jezusa. Podziałka
winna wynosić 50 lat.

Słowo Boże:

Historia Abrahama opisana jest w Rdz 12-23. Animator powinien ją sobie

przypomnieć przed spotkaniem.

Abraham jest pierwszą postacią w Biblii, o której wiemy kiedy żył. Było to

w latach 1800 - 1750 przed Jezusem. Zaznaczamy to na wykresie.

Obietnica dana Abrahamowi. Abraham jest człowiekiem, któremu Bóg dał

obietnicę, że stanie się ojcem Narodu Wybranego – tego w którym ma się narodzić
Zbawiciel świata.

Przeczytajcie o tej obietnicy:

Rdz 15,1-6

– po tej obietnicy Abrahamowi urodził

się jedyny syn – Izaak.

Próba wiary Abrahama:

Rdz 22

– jest to znana scena. Dobrze będzie zagrać ją

z dziećmi. Omówienie scenki:

1. na czym polegała próba?
2. co musiał czuć Abraham w czasie tej próby?
3. co był dla Abrahama najważniejsze?
4. za co Bóg pochwalił Abrahama?

„Jestem prorokiem”:

Dzisiaj też nasza wiara bywa wystawiana na próbę. Podajcie przykłady takich

sytuacji.  Jak  kończą  się  takie  próby  gdy  ktoś  nie  zaufa  Bogu  tak  bardzo  jak  Abraham
(grzech). Można jedną z omawianych scenek zagrać podobnie jak sytuację Abrahama.
Przykład sytuacji:

1. dziecko jest uczestnikiem rozmowy na czyjś temat. Rozmowa zmienia się

w obmawianie. Jak postąpić?

2. dziecko jest namawiane do zła (kradzieży, kłamstwa).

spotkanie 8

Jakub i Ezaw – co jest dla mnie najważniejsze?

SŁOWO ŻYCIA: W ciągu całego tygodnia postaram się popracować nad jedną

wybraną rzeczą i spróbuję ją wznieść wyżej we własnej
piramidzie wartości

Na początku musimy zaznajomić dzieci z historią Jakuba i Ezawa. Następnie

możemy przeczytać im poniższy fragment.

Słowo Boże:

Rdz 25, 29-34

Metoda aktywizacji:



Narysować piramidę składającą się z 10-ciu cegiełek i wspólnie z dziećmi
wpisujemy w nie wartości.



Narysować dwie piramidy, wpisać te same wartości, rozciąć i wybierając
pasujące wartości ułożyć jedną piramidę Jakuba, drugą Ezawa.

spotkanie 9

Józef – Bóg wywyższa poniżonych

SŁOWO ŻYCIA: W szkole i w moim środowisku odważnie będę wyznawał(a) moją

wiarę i czynił(a) znaki z nią związane, nawet za cenę wyśmiania

Animator powinien uprzednio zaznajomić się z życiem Józefa (Rdz 37-50).

Animator na  spotkaniu opowiada  dzieciom życie  i działalność, po czym  można  odegrać
krótką  scenkę  metodą  dramy  stawiając  akcent  na  poniżenie  i  wywyższenie  Józefa.
Powinna  się  więc  ona  składać  z  sceny  sprzedania  Józefa  i  drugiej:  mianowania  Józefa
królewskim  doradcą.  Robimy  zestawianie  Józefa  i  Jezusa.  Można  do  tego  wykorzystać
uprzednio wycięte z papieru pomoce wymienione w środkowej kolumnie poniższej tabeli.
Pustą  tabelę  można  wykonać  na  szarym  papierze  i  wypełniać  z  dziećmi  pokazując
poszczególne symbole.

Po prezentacji tabela powinna zostać przeniesiona do notatnika.

UNIŻENIE JEZUSA

SYMBOL

UNIŻENIE JÓZEFA

Jezusowi zdarto szaty

szaty

Józefowi zdarto szaty

Jezusa zdradził Judasz

usta

Józefa zdradzili bracia

Jezusa poniżono w więzieniu

kraty

Józefa poniżono w więzieniu

Jezus został sprzedany

worek

Józef został sprzedany

Jezus zmartwychwstał

korona

Józef pomocnik Faraona

„Jestem prorokiem”:

Rozmowa o sytuacjach, w których dziecko może zostać poniżone ze względu na

swoją wiarę lub postępowanie według jej zasad. Jak się wówczas zachować?

spotkanie 10

Mojżesz – Bóg powołuje swoich pomocników

SŁOWO ŻYCIA: W wybrany na spotkaniu sposób będę w tym tygodniu pomocnikiem Boga

Postać i dzieje Mojżesza są bardziej znane dlatego w ich przypomnieniu

posłużymy się następującą metodą: przygotowujemy rekwizyty (wykonane według
własnego pomysłu, na przykład z papieru, modeliny, ...) związane z życiem i dziejami
Mojżesza: koszyk, nóż, płonący krzew, laskę, kamienne tablice, węża na palu. Następnie
pytamy dzieci z jakimi epizodami z życia Mojżesza im się to kojarzy.

Następnie analizujemy tekst według podanych pytań.

Słowo Boże:

Wj 3,1-8

Dzieci na podstawie tego tekstu starają się odpowiedzieć na pytania (można

podzielić na grupy):

Kim był Mojżesz?

Co robił?

W jaki sposób Bóg przemówił do niego?

Po co Pan go posłał?

Jaka była reakcja Mojżesza na słowa Boga i jaka była jego postawa?

W czym Mojżesz pomagał Bogu?

„Jestem prorokiem”:

Również dzisiaj Bóg ma swoich pomocników, którym przydziela zadania dla

dobra jakiejś większej grupy tak jak kiedyś Mojżeszowi dla dobra Narodu Wybranego.
Poznajmy tych „pomocników Boga” przez uzupełnienie tabelki:

OSOBA

WYPEŁNIANE POWOŁANIE

KAPŁAN

...................

wychowywanie dzieci, opieka

ANIMATOR

.....................

...................

życie we wspólnocie

NAUCZYCIELE ...................

...................

leczenie ludzi

...................

dostarczanie ludziom rozrywki

...................

troska o bezpieczeństwo ludzi

...................

pomoc ubogim

...................

zwalczanie przestępczości

...................

zapewnienie szybkiej komunikacji

Zastosowanie:

Zwracamy uwagę na nasze powołanie, czyli służbę dla wspólnoty rodzinnej,

klasowej, Dzieci Bożych, itp. Wybieramy, każdy dla siebie, jeden z wymienionych
sposobów, który w tym tygodniu będziemy szczególnie realizować.

Część II: Moja misja kapłańska – Adwent i Boże Narodzenie

spotkanie 11

Oczekiwanie na Mesjasza w historii zbawienia –

i oczekiwanie w moim domu (tradycje adwentowe)

SŁOWO ŻYCIA: Będę uczęszczał(a) na Mszę roratnią zabierając wykonany na

spotkaniu lampion

Dla wydobycia wiadomości na temat Adwentu stosujemy metodę „Słoneczka”.

Wśród różnych skojarzeń powinno się pojawić „oczekiwanie”.

Na osi czasu zaznaczymy trzy miejsca obrazujące oczekiwanie na Mesjasza:

- protoewangelię (obietnica dana Adamowi i Ewie)
- wiek VIII przed Chrystusem (obietnica z czasów proroka Izajasza)
- 6/7 rok przed naszą erą (scena Zwiastowania)

Słowo Boże:

Rdz 3,15

– jaką obietnicę daje Bóg odnośnie do Mesjasza? (zapisać na strzałce: komu

i co obiecuje)

Iz 7,14

– co oznacza „Emmanuel”?

Łk 1,26-38

– kim będzie zapowiedziany Syn Maryi?

Wszystkie te postacie łączy oczekiwanie.

Co z adwentowych elementów, wymienionych na początku spotkania jest

znakiem oczekiwania? (wieniec, roratka, lampion)

Zastosowanie:

Wykonanie lampionów z elementów lub szablonu przygotowanego uprzednio

przez animatora.

Adam i Ewa

Mesjasz pokona

Szatana

Izajasz

Mesjasz

Emmanuel

Bóg z nami

Maryja

Mesjasz

Syn Boży

ok. 2,5 mln. lat VIII wiek przed Chr. 6/7 rok przed naszą erą

spotkanie 12

Jan Chrzciciel przygotowuje na przyjście Mesjasza (nawrócenie)

SŁOWO ŻYCIA: Przystąpię do spowiedzi i będę trwał(a) w łasce uświęcającej,

zwrócę szczególną uwagę na codzienny rachunek sumienia

W Adwencie słyszymy często w czasie liturgii fragmenty Ewangelii mówiące

o działalności Jana Chrzciciela. Jego podstawowe wezwanie na adwent zawiera się
w rozsypance:

„Głos wołającego na pustyni: przygotujcie drogę Panu, prostujcie Jemu ścieżki”

Po ułożeniu staramy się zrozumieć, do czego wzywa Jan. Wezwanie to

zobrazujemy na podstawie fragmentów biblijnych przez stworzenie komiksowego obrazu.
Potrzebne będą wycięte z papieru:
- Jordan
- Jan Chrzciciel
- 4 grupy ludzi: tłum, grzesznicy, celnicy, żołnierze
- cały szereg „dymków” do wpisywania wypowiedzi

Słowo Boże:

Łk 3,2-6
Łk 3,10-14
Mk 1,4-8

Układając scenkę i wypełniając „dymki” odpowiadamy sobie na pytanie:

Jaką misję miał do spełnienia Jan Chrzciciel?
Co dla Jana oznaczało nawrócić się?
Jak my możemy przygotować „drogę Panu”, czyli nawrócić się?
Co mogą zmienić w swoim życiu?
Czy mają na tyle siły, by samemu wyjść z grzechu?

Przy pomocy pytań pomocniczych dzieci dochodzą do wniosku, że przez

spowiedź odpuszcza się grzechy i daje łaski.

Następnie animator przedstawia uprzednio przygotowaną planszę dzieciom.

Wycięte z papieru „Oko Opatrzności” z doklejonym na dole sznureczkiem. Do drugiego
końca sznurka doczepiony jest człowiek. Animator ucina sznurek mówiąc, że więź, jaka
łączyła  człowieka  z  Bogiem  została  zerwana  przez  popełniony  grzech  ciężki.  Idąc  do
spowiedzi  sznurek  (więź)  zostaje  zawiązany  z  powrotem  (odbudowany)  i  człowiek  żyje
dalej  w  zgodzie  z  Panem  Bogiem,  ale  ilekroć  człowiek  grzeszy  i  idzie  do  spowiedzi
sznurek zostaje zawiązany i dzięki temu staje się coraz krótszy. Człowiek jest bliżej Boga.

Następnie animator pyta dzieci można i wystarczy raz się nawrócić? Tłumaczy

im, że jest to proces stały. Pomogą mu w tym następujące schematy:

1. Okrąg, na nim strzałki, zgodne z kierunkiem ruchu wskazówek zegara,

w  środku  okręgu  „Oko  Opatrzności”  –  na  podstawie  tej  ilustracji  nie  wystarczy  raz  się
nawrócić,  bo  wtedy  człowiek  nie  jest  coraz  bliżej  Boga,  ale  cały  czas  w  rej  samej
odległości.

2. „Oko Opatrzności”, a naokoło Niego spirala (ślimak) ze strzałkami na każdym

mini okręgu zwrócone do środka, do symbolu Boga – tutaj widać, że człowiek, aby
zbliżyć się do Boga musi się nieustannie nawracać.

spotkanie 13

Z Maryją oczekujemy na narodzenie się Jezusa (Komunia – roraty)

SŁOWO ŻYCIA: Będę w pełni uczestniczył(a) w roratach przyjmując Komunię świętą

Maryja jest kolejną postacią, o której wspominamy w Adwencie. Jej oczekiwanie

na Mesjasza było specjalne, różne od innych ludzi. Ukazujemy jak Maryja przygotowała
się na przyjście Mesjasza, sugerując dzieciom co możemy zrobić, aby się przygotować.
Następnie rozdajemy dzieciom narysowane szopki, które mają pokolorować a na ich
odwrocie mają napisać, co oni już zrobili aby się przygotować. Przeprowadzamy analogię
między oczekiwaniem Maryi a naszym oczekiwaniem.

Słowo Boże:

Łk 1,26-38

Na bazie tekstu wypełniamy tabelkę:

Jak Maryja oczekiwała na Mesjasza?

Jak my przygotowujemy się na przyjście Pana?

Słuchała i rozważała Słowo Boże

powiedziane przez Gabriela.

Słuchanie Słowa Bożego

w czasie Mszy roratnich

Była posłuszna usłyszanemu słowu

Wypełniamy usłyszane Słowo

(np. zadania roratnie podane na homilii)

Poczęła (przyjęła) Jezusa

Przyjmujemy Jezusa w Komunii

O czym trzeba pamiętać przy przystępowaniu do Komunii świętej?

Na środku umieszczamy znak Eucharystii z powyższym pytaniem. Na kartach

(A-6) rysujemy symbole:

- myślenie
- usta
- złożone ręce
- zegar
- biała koszulka
- klęcząca postać

Odkrywając kolejno karty prosimy o odgadywanie symboliki. Po podpisaniu

karty układamy wokół znaku eucharystycznego. Zwracając dzieciom uwagę, na to, że
Maryja nosiła w sobie Zbawiciela, pytamy jak my możemy najlepiej przygotować swoje
serce (stałe przyjmowanie Komunii na Roratach). Tłumaczymy, że Roraty to Msze święte,
które mają na celu przygotowanie nas na przyjście Pana.

spotkanie 14

Narodziny Jezusa w moim domu

(religijność w domu – nie tylko w czasie świąt)

SŁOWO ŻYCIA: Postaram się zmobilizować i poprosić rodziców o wspólną

modlitwę wieczorną lub modlitwy przed i po posiłku

Przygotowujemy się do świąt Bożego Narodzenia. Wypiszcie wszystko, co wam

się kojarzy z obchodzeniem tych świąt. Skojarzenia ze świętami – mapa myśli:

Co naprawdę jest najważniejsze w przeżywaniu Świąt? – poker kryterialny

Co możemy zrobić, aby nasze rodzinne świętowanie było bardziej chrześcijańskie?

Najważniejsze

jest w święta

BOŻE

NARODZENIE

wigilia

choinka

pasterka

prezenty

żłóbek

kolędy

śnieg

Słowo Boże:

Łk 2,1-7

Po odczytaniu tekstu dzieci odpowiadają na pytanie: Dlaczego wówczas nie

przyjęto Maryi i Józefa?

Czy my zawsze przyjmujemy Jezusa, dlaczego? (nie mamy czasu, bo nam się nie

chce, bo myślimy, że nie jest nam potrzebny, …)

Następnie zwracamy uwagę, że Jezus rodzi się szczególnie w czasie Świąt

Bożego Narodzenia. Jak my (dzieci) je obchodzimy? Czy są one wypełnione modlitwą?
Teraz animator mówi dzieciom, jak powinny wyglądać prawdziwe chrześcijańskie święta,
spędzone na wspólnej modlitwie.

W następnej części spotkania animator pyta: Kiedy jeszcze rodzi się na co dzień

Jezus? (W czasie Mszy, modlitwy, …) Ile zajmuje nam czasu codzienna rozmowa i jak
wygląda?

Następnie każde dziecko dostaje wycięty z papieru zegar, jego zadaniem będzie

zaznaczyć na nim kolorem czas, jaki codziennie przeznacza na modlitwę.

Animator przedstawia dzieciom wzorowy zegar:

modlitwa poranna

– Anioł Pański

modlitwa przed posiłkiem

modlitwa po posiłku

modlitwa wieczorna

Eucharystia, itp.

spotkanie 15

Bóg nawiedza nasz dom – odwiedziny duszpasterskie

SŁOWO ŻYCIA: Pomodlę się za kapłana, który przyjdzie do naszego domu w czasie świąt

Słowo Boże:

Łk 19,1-10

Po odczytaniu cytatu animator metodą panelu zadaje dzieciom pytania:

Po co Pan poszedł do Zacheusza?

Czy w dzisiejszych czasach Bóg także odwiedza nas w domach?

Po co to robi?

Przez kogo nas odwiedza?

Mapa myśli (skojarzeń z kolędą):

Skupiamy się nad wyjaśnieniem sensu czynności wykonywanych przez księdza.

Wpisujemy to również na schemat „mapy myśli”. Warto zwrócić uwagę na napis:
C+M+B+2007 (Chrystus błogosławi dom)

Jak się przygotować do kolędy?

Co może w tych przygotowaniach zrobić dziecko?

Zastosowanie:

Dzieci odpowiadają na pytania, a animator tak je naprowadza aby pomyślały

o  kolędzie.  Następnie  animator  daje  dzieciom  uprzednio  wycięte  obrazki:  krzyż,  jabłko,
świece, Biblię, pilot od telewizora, itp. Zadaniem dzieci jest wybranie tych przedmiotów,
które  pasują  do  odwiedzin  kapłana,  a  które  nie  (zamiast  obrazków  mogą  być  rekwizyty
przyniesione z domu). Następnie pytamy dzieci czego tu jeszcze brakuje, a co mogło by
się  znaleźć  na  stole  podczas  odwiedzin  księdza.  Teraz  animator  omawia  z  dziećmi
symbolikę danych przedmiotów, sens i znaczenie.

KOLĘDA

ministranci

rodzina

sprzątanie

KAPŁAN

kropi dom

modli się

błogosławi

rozmawia

Część III: Moja misja kapłańska – moje spotkanie z żyjącym Jezusem

spotkanie 16

Słowo Boże na co dzień

SŁOWO ŻYCIA: Przeczytam codziennie choć jedno zdanie z Biblii

Święty Hieronim, tłumacz Biblii na język łaciński i wielki miłośnik Pisma

świętego zwykł mawiać:

„Nieznajomość Biblii jest nieznajomością Chrystusa”.

(zdanie należy napisać dużymi literami i położyć na widocznym miejscu)

Warto w kilku zdaniach przedyskutować to zdanie, następnie animator,

posługując się wykresem podobnym do poniższego, uzasadnia pełniej to twierdzenie:

Jak więc można

poznać Jezusa? – czytając
Pismo święte.

Byśmy się mogli

o  tym  przekonać  zrobimy
porównanie  trzech  Ewan-
gelii.  Ze  względu  na
podobieństwa

są

one

nazywane  synoptycznymi.
Są  to  relacje:  św.  Mateu-
sza, św. Marka i św. Łuka-
sza.  Zadaniem  grupy  (lub
podzespołów)  będzie  wy-
pisanie  numerów  rozdzia-
łów,  w  których  znajduje
się wskazana treść.

STARY TESTAMENT

zapowiada Jezusa

EWANGELIE

opowiadają o Jezusie

DZIEJE APOSTOLSKIE

I LISTY APOSTOLSKIE

mówią o Jezusie żywym

w swoim Kościele

Zmartwych

-wstanie

Męka

i śmierć

Nauczanie i cuda

Spotkanie

z Janem

i początek

działalności

Młodość

Poczęcie

i narodzenie

Mt. . . . . . . . . Mk. . . . . . . . . Łk. . . . . . .

Mt. . . . . . . . Mk. . . . . . . . Łk. . . . . . .

spotkanie 17

Moja osobista modlitwa – systematyczność

Słowo życia: Postaram się o szczególnie dobrą modlitwę w tym tygodniu

Przypomnienie wiadomości o modlitwie: Co to jest, kiedy się modlić, co ona daje?
Wiemy, że nie tak prosto jest zastosować w praktyce te wiadomości o modlitwie.
Zastanówmy się, dlaczego tak jest?
W tym celu robimy porównanie:
Jak przejść do mety w grze komputerowej?

Zamieńmy teraz pytania: Jak się dobrze modlić?

Co wam mówią o dobrej modlitwie poprzednie odpowiedzi? (napiszcie

i zakryjcie poprzednie)

Słowo Boże:

Łk 11,9-13

Na co zwraca uwagę Jezus? (wytrwałość)

Co zrobić, aby nie zapominać o modlitwie?

Przypomnijmy sobie najbardziej podstawowe modlitwy w ciągu dnia. Dobra

modlitwa  jest  po  prostu  trwaniem  przed  Bogiem  –  poświęceniem  Mu  swojego  czasu.
Dlatego chcemy dziś stworzyć „zegar modlitwy”. Każdy w swoim notatniku rysuje duży
zegar, na  którym będzie  zaznaczał porę  swojej modlitwy.  Można  też  zrobić  jeden zegar
dla  grupy,  na  którym  nie  będzie  się  zaznaczało  godzin,  ale  będzie  służył  do  wskazania
pory dnia, którą omawiamy.

Poranek

Jaką modlitwę odmawiacie rano?
O której godzinie jest ta modlitwa? (każdy zaznacza na swoim zegarze)

Jak przejść

do mety

w grze

komputerow

ej?

zaczynać wiele razy od nowa

pamiętać błędy

zdobywać zręczność

pytać innych graczy

…

Jaki charakter ma ta modlitwa? – tu animator powinien wyjaśnić, że modlitwa poranna ma
charakter  powitania  Boga  i  powierzenia  Mu  całego  dnia.  Można  zaproponować  schemat
takiej modlitwy.
Modlitwa  przed  posiłkiem  –  śniadaniem.  (zaznaczamy  na  zegarze)  Jaką  modlitwę
odmawiamy?  –  jeśli  jest  nieznana  można  podyktować  najprostszą  przed  i  po  posiłku.
Po co modlić się przy posiłku?

Południe

Propozycja modlitwy „Anioł Pański” – nikt nie ma obowiązku jej odmawiać, ale dobrze
jest na wezwanie dzwonów odmówić tą modlitwę. Omówcie ją – z czego się składa i jakie
wydarzenia przypomina – zaznaczcie na schemacie zegara.
15.00  –  godzina  śmierci  Jezusa  na  krzyżu.  Tradycyjnie  odmawia  się  wtedy  Koronkę  do
Miłosierdzia  Bożego.  Co  to  takiego?  Można  zaproponować  inną  modlitwę  w  formie
krótkiego  wezwania  dla  wspomnienia  śmierci  Jezusa.  Może  to  być  wezwanie  wzięte  ze
wspomnianej Koronki: „Jezu ufam Tobie” lub „Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie
dla nas i świata całego”.

Wieczór

- Jak wygląda modlitwa na zakończenie dnia?
- O której godzinie jest odmawiana? (zaznaczyć)
- Jaki ma charakter? – animator przypomina, że jest to podsumowanie dnia przez
dziękczynienie za dzień, przeproszenie (może się na nie składać rachunek sumienia)
i prośba (przypomnieć osoby, które szczególnie trzeba uwzględnić w swojej modlitwie).

Jakie są jeszcze inne możliwości modlitwy, które realizuje się od czasu do czasu?

(wymieńcie znane wam nabożeństwa i opiszcie na czym polegają).

Zastosowanie:

Na widocznym miejscu położę karteczkę, która przypomni mi o modlitwie

codziennej.

spotkanie 18

Moja osobista modlitwa – jest słuchaniem

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu będę się modlił(a) słuchając Słowa Bożego

Trwa cykl spotkań o poświęceniu czasu Bogu – podstawowych praktykach

religijnych. Dziś chcemy wprowadzić dzieci w modlitwę Namiotu Spotkania.
Wprowadzamy tą praktykę na tydzień, ale proponujemy jako stałą.

Najczęściej modlitwę rozumie się jako rozmowę. Uzupełnijcie schemat:

Nazwijcie teraz najważniejszy błąd, jaki popełniamy na modlitwie: (brak słuchania)
Jak dobrze słuchać Boga na modlitwie?

W rozważaniu fragmentu Pisma świętego może być pomocna następująca

metoda: czytając tekst zaznaczamy w nim ołówkiem trzy znaki: pytajnik /?/ – tam gdzie
czegoś nie rozumiem, albo gdzie muszę jeszcze wrócić, żeby lepiej zrozumieć;
strzałka /→/ – tam gdzie jest coś, co muszę już zastosować w życiu; wykrzyknik /!/ – tam
gdzie są rzeczy ważne (albo gdzie nagle coś odkryłem, zrozumiałem).

Praca z tekstem na spotkaniu dla zobrazowania metody:

Słowo Boże:

Mt 13,3-8

– przypowieść o siewcy

„Jestem prorokiem”:

Prorok to ten, który głosi Słowo Boże, ale aby głosić sam go najpierw słucha.

Modlitwę  z  słuchaniem  Słowa  Bożego  bardzo  często  nazywa  się  Namiotem  Spotkania
(wytłumacz skąd ta nazwa). Dzisiaj zapoznamy się z metodą Namiot Spotkania i wspólnie
przeżyjemy taką modlitwę. Trzeba sobie zanotować wskazania co do metody.
Metoda:

1. Modlitwa do Ducha Świętego o pomoc w Namiocie Spotkania
2. Uważne przeczytanie wybranego (krótkiego) tekstu.
3. Zadajemy sobie pytanie: „Czego Bóg chce nas nauczyć przez te słowa?”
4. Jak ja mogę te słowa zastosować? Pomocą mogą być pytania:

co powinienem przestać robić?

co powinienem zacząć robić?

co powinienem robić lepiej?

5. Zapis w osobistym notatniku jednego zdania z moim własnym zastosowaniem

poznanej treści.

6. Krótkie podziękowanie Bogu.

BÓG MÓWI

Ja ……

Ja mówię

BÓG …..

Zastosowanie:

W oparciu o powyższy schemat przeprowadzamy Namiot Spotkania – prowadzi

go animator prosząc o wypowiedzi uczestników.

Teksty: wybierz jedną z przypowieści Jezusa, którą będzie ci najłatwiej

zinterpretować (można powrócić do Przypowieści o siewcy). Dobierz też teksty na cały
tydzień dla swojej grupy dbając o to by były one proste.

spotkanie 19

Namiot Spotkania – jak można inaczej

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu w Namiocie Spotkania posłużę się metodą pytań

Koło czasu – w kształt koła wpisujemy różne czynności, które codziennie

wykonujemy zaznaczając wielkością kąta ilość czasu jaki tej czynności poświęcamy.
Wśród innych zajęć powinna się znaleźć również modlitwa. Tak krótki czas trzeba dobrze
wykorzystać. Przypomnienie, na czym polega Namiot Spotkania.

Słowo Boże:

Wj 33,7-11

Przeczytanie i krótkie omówienie ze wskazaniem, czym był Namiot Spotkania

dla Izraelitów.

BÓG

CZŁOWIEK

człowiek słucha,
gdy Bóg mówi

Bóg słucha, gdy
człowiek mówi

Istotą będzie zastosowanie trzech pytań:
- co powinienem przestać robić?
- co powinienem zacząć robić?
- co mogę zrobić lepiej?

Przykładową analizę tekstu tą metodą przeprowadzamy na spotkaniu. W tym celu

wybieramy tekst przypowieści o miłosiernym Samarytaninie:

Łk 10,30-37

a) odczytanie tekstu,
b) przypomnienie, lub wyobrażenie sobie podobnych sytuacji z życia,
c) odpowiedź na postawione pytania (może być tylko na jedno byle by

planowana zmiana dotyczyła najbliższego czasu),

d) zapisanie postanowienia.

Zastosowanie:

Wykonanie zakładki do Pisma świętego z pytaniami tej metody.

Animator daje dzieciom siedem fragmentów z Pisma świętego i dzieci przez cały

tydzień mają za zadanie zrobienie Namiotu Spotkania wykorzystując poznaną metodę.

spotkanie 20

Modlitwa do Ducha Świętego

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie pomodlę się do Ducha Świętego sekwencją

Słowo Boże:

Dz 2,1-4

(fragment o zesłaniu)

Animator wykłada uprzednio przygotowane języczki (siedem), aby później

napisać na nich dary Ducha Świętego, jeżeli dzieci nie podadzą wszystkich, pomagamy
im w odgadnięciu. Języczki po złożeniu, powinny tworzyć całość, aby pokazać dzieciom,
że dary Ducha Świętego tworzą jedną wielką moc.

Następnie pytamy: W jakich sytuacjach jest nam potrzebny Duch Święty,

a raczej Jego moc? Jeżeli dzieci nie zrozumieją pytania to pytamy się: Kiedy modlimy się
do Ducha Świętego?

Wcześniej animator przygotowuje rysunki, na których przedstawione są sytuacje

(musi ich być siedem tak, aby do każdej było można dopasować dary).

O jakie dary prosimy w konkretnej sytuacji:

KIEDY

DAR

Pismo święte

Namiot Spotkania

MĄDROŚCI

klasówka

sprawdzian, itp.

ROZUMU

grupa dzieci i animator

spotkanie oazowe

UMIEJĘTNOŚCI

kościół

niedziela

POBOŻNOŚCI

obrazek przedstawiający sytuację nakłaniającą
do grzechu

nakłanianie do
grzechu

BOJAŹNI
BOŻEJ

obrazek przedstawiający sytuację, w której
można zaświadczyć

trudne sytuacje

MĘSTWA

płacząca osoba

potrzeba rady,
rozmowy

RADY

Animator powinien zapisać drugą część tabelki na kartce i wyciąć strzałki, aby

łatwo było to przedstawić.

Pytamy: Jakie modlitwy lub pieśni znają? Następnie animator rozdaje dzieciom

teksty sekwencji i mówi, że dzisiaj nauczymy się nowej modlitwy do Ducha Świętego
Tekst sekwencji omawiamy razem lub w podgrupach, w zależności ile mamy czasu!!!

Zastosowanie:

Codziennie pomodlę się do Ducha Świętego modlitwą sekwencji. Każde dziecko

dostaje tekst sekwencji.

spotkanie 21

Stały spowiednik – regularna spowiedź

SŁOWO ŻYCIA: Będę regularnie się spowiadać i poszukam stałego spowiednika;

pomodlę się o niego lub za niego

Jak odzyskać łaskę uświęcającą? – Obrazując symbolami graficznymi,

przypominamy prawdę o konieczności ciągłego nawracania się przez spowiedź.

Słowo Boże:

1J 1,8-9

Dlaczego sakrament pokuty jest tak bardzo potrzebny?

Choć nawet rozumiemy potrzebę spowiedzi to jednak praktykowanie go

przysparza wielu problemów i rodzi wiele pytań. Dziś spróbujemy zamienić się w grupę
ekspertów, którzy odpowiadają na najczęściej zadawane pytania.

Pojedyncze pytania (np.: w kopercie) są losowane przez dzieci. Dziecko, jako

ekspert odpowiada na nie według swojej wiedzy, reszta uzupełnia wypowiedź i na koniec
hasłowo zapisujemy ją na kartce, którą umieszczamy tak, by była widoczna dla
wszystkich. /Można też na to spotkanie zaprosić księdza, który by opowiedział na czym
polega istota sakramentu pokuty i włączył się w odpowiadanie na te pytania./

Przykładowe pytania:



Na kazaniu słyszałem jak ksiądz mówił, że trzeba się „dobrze” wyspowiadać.
Jaka spowiedź jest dobra?



Przykazanie mówi, że mam się spowiadać raz w roku. To, dlaczego mnie
gonią, żebym to robił częściej? A jak już częściej – to jak często?



Do jakiego księdza iść do spowiedzi?



„Miesięczna spowiedź” – a jeśli nie mam grzechów ciężkich, to po co mi ona?



Kiedy powinno się robić rachunek sumienia?



Ksiądz na religii kazał nam robić rachunek sumienia z książeczki. Po co mi to?



Co mam zrobić, jeśli się wstydzę powiedzieć grzechy?



Po co ten ksiądz w konfesjonale?

Zastosowanie:

Z haseł powstałych na kartkach wybieramy to co możemy praktykować na co

dzień – rachunek sumienia.

CHRZEST

łaska

uświęcająca

grzech

SPOWIEDŹ

spotkanie 22

Msza w tygodniu (oazowa)

SŁOWO ŻYCIA: Wraz z grupą pójdę na Mszę oazową i przygotuję jej liturgię

Przez krzyżówkę przypomnimy sobie wiadomości o Mszy świętej i poznamy

temat dzisiejszego spotkania.

Ł A

HASŁA:
1. Pomocnik księdza
2. Czytane podczas Mszy świętej: ….. Boże
3. Część Mszy, w której chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Jezusa
4. Inaczej Msza
5. Przyjęcie Jezusa na Mszy świętej
6. Na Mszy działa w imieniu Jezusa
7. W Liturgii Słowa mogą być dwa lub trzy
8. Stół, znak ofiary Jezusa
9. Czytana podczas Mszy; np.: św. Marka
10.Kończy modlitwę

Następnie animator stawia przed dziećmi prezent, w którym schowany jest chleb.

Gdy jedno z dzieci otworzy go pytamy się go, co czuje dostając taki podarunek (można
odegrać  scenkę  z  powyższą  sytuacją).  Chleb  ma  symbolizować  życie,  bez  niego  nie
można  się  obejść.  Animator  uświadamia  dzieciom,  że  Msza  nie  jest  przykrym
obowiązkiem, ale prezentem Boga dla nas. Bóg daje ją nam z miłości, a my tak często ją
odrzucamy. Prowadzący daje do zrozumienia, że Eucharystia nie jest potrzebna Bogu, ale
nam – daje siły odnawia nasze wnętrze. Warto tu też zasygnalizować, że ci, którzy łamią
się jednym chlebem tworzą wspólnotę. Chleb jest konieczny do życia.

Część IV: Moja misja pasterska – świadectwo życia

spotkanie 23

Co robić, by rodzice mi ufali?

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie wychodząc z domu będę mówić rodzicom gdzie idę i co

będę robić; uzgodnię z nimi godzinę powrotu i dotrzymam słowa

Słowo Boże:

J 2,1-5

Omawiamy fragment: dlaczego Maryja mogła zaufać Jezusowi (bo był Jej posłuszny)

Metoda aktywizacji:

Dla ukazania następnych cech budujących zaufanie animator posłuży się scenkami:



odpowiedzialność  –  mama  posyła  cię  na  spacer  z  młodszym  bratem;  na  podwórku
spotykasz  znajomych  –  możesz  zostawić  braciszka  samego  i  iść  z  kolegami,  albo
wywiązać się ze swojego obowiązku.



prawdomówność – chcesz iść na dyskotekę, ale boisz się, że rodzice ci na to nie
pozwolą – możesz poprosić ich o zgodę lub skłamać, że idziesz do koleżanki.



słowność – obiecujesz mamie, że przyjściu ze szkoły zrobisz zakupy, ale w telewizji
jest ciekawy program – co robisz?

Po każdej ze scenek rozmawiamy o konsekwencjach wyborów. Następnie

rozmawiamy  z  dziećmi  o  stosunkach  panujących  w  ich  domach.  Wszystkie  problemy
spisujemy  na  kartce i każdy z nich omawiamy. Animator uświadamia dzieci, że rodzice
się o nich troszczą, a zakazy nie są ich kaprysami, ale wyrazem troski.

Teraz przedstawiamy dzieciom komiks mówiący o dziewczynie, która wybrała

się na dyskotekę i miała wrócić o określonej godzinie do domu. Koleżanki namawiają ją,
aby została dłużej. Zadaniem dzieci jest przedstawienie metodą dramy dwóch możliwych
zakończeń tej historii.

Następnie tworzymy z dziećmi linę złożoną z wielu nitek. Każda z nich

symbolizuje  jedną  z  cech  budujących  zaufanie.  Lina  jest  trzymana  przez  dwójkę  dzieci,
z  których  jedno  symbolizuje  dziecko,  drugie  rodziców.  Po  przedstawieniu  pierwszego
zakończenia scenki z liną nic się nie dzieje, zaufanie nie zostaje zburzone, ponieważ córka
dotrzymuje słowa rodzicom. Drugie zakończenie burzy zaufanie, jedno z dzieci puszcza
linkę,  ponieważ  bohaterka  ze  scenki  postanawia  zostać  dłużej  i  tym  samym  wywołuje
konflikt z rodzicami.

Zadaniem animatora jest ukazanie, jak trudno jest odbudować zaufanie –

podnosząc  nitkę  po  nitce  w  końcu  lina zostaje  podniesiona. Jedna  z  nitek nadal leży  na
ziemi  –  im  więcej  będzie  sytuacji,  w  których  nadużywamy  zaufania  rodziców  tym
bardziej będzie ono słabsze.

spotkanie 24

Telewizja? Tak, ale jaka?

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu będę oglądał(a) w telewizji tylko programy

wartościowe i uprzednio wybrane

Przebieg spotkania:

Plusy i minusy oglądania programów telewizyjnych.

Na większej planszy przygotowujemy pustą tabelę (jak w przykładzie podanym

niżej). Wraz z uczestnikami zapełniamy obydwie kolumny tabeli.

Zło wynikające z oglądania telewizji

Dobro wynikające z oglądania telewizji

Jakie?

Dlaczego?

Jakie?

Dlaczego?

strata czasu

rozrywka

uczy przemocy

można poznać
miejsca, w których
się nie było

Po zapełnieniu kolumn: „Jakie?”, każdy z uczestników wybiera jeden z plusów

lub minusów oglądania telewizji i go uzasadnia. Po uzupełnieniu argumentacji przez
innych uczestników i animatora, wynik zapisujemy w tabeli.

Słowo Boże:

1 Kor 6,12

Co święty Paweł sugeruje nam odnośnie do omawianego problemu?

(konieczność wybierania i niebezpieczeństwo zniewolenia).

Redagujemy

zasady

korzystania

z  telewizji.  Każdy  z  uczestników  spotkania
redaguje  jedną, jego  zdaniem  najważniejszą,
zasadę,  którą  pisze  na  kartce.  Po omówieniu
i  ujednoliceniu  powtarzających  się  wpisuje-
my te  zasady  w  kształt  telewizora  i w takiej
formie  gramatycznej,  jakby  były  to  słowa
własne  odbiornika  telewizyjnego.  (Taki
obrazek otrzymuje każdy uczestnik i z niego
wybiera  jedną  z  zasad,  którą  zastosuje  od
zaraz  –  nie  zawsze  musi  być  ona  tą  samą,
którą założyliśmy w konspekcie spotkania).

spotkanie 25

Nie jestem dzieciuchem!

SŁOWO ŻYCIA: Swoją dojrzałość okażę w tym tygodniu przez to, że będę dla siebie

wymagający(a), czyli ... (do wyboru z wyników spotkania)

Przebieg spotkania:

W jaki sposób wasi rówieśnicy demonstrują swoją dojrzałość? (na dużej planszy,

wokół napisu DOJRZAŁOŚĆ, wpisujemy czarnym kolorem wymieniane przez
uczestników manifestacje dojrzałości).

Spróbujcie ocenić te postawy wskazując na najgorsze, najbardziej niebezpieczne.

Można  to  zrobić  przez  przyznawanie  poszczególnym  postawom  punktów  karnych  (np.
każdy  uczestnik  dostaje  pulę  punktów  karnych  w  liczbie  równej  ilości  podanych
sposobów manifestowania dojrzałości i może przyznać po jednym punkcie dla każdej albo
po  kilka  punktów  karnych  na  wybrane).  Tak  powstałą  hierarchię  niedojrzałości  można
w tym miejscu omówić.

W takim razie, jak zdaniem uczestników, powinno wyglądać pozytywne

pokazywanie swojej dojrzałości? (wracamy do planszy i wpisujemy podawane przez
uczestników sposoby na kolorowo).

Słowo Boże:

Mdr 4,8-9

Na bazie tych słów możemy jeszcze uzupełnić listę sposobów okazywania

dojrzałości.

Wybieramy najważniejszy, na dziś, sposób okazywania dojrzałości. Każdy

uczestnik wybiera jeden i uzasadnia swój wybór.

Zastosowanie:

Wprowadzenie w życie jednego ze wskazań.

spotkanie 26

Moja mowa świadczy o mnie

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu zadbam szczególnie o czystość moich słów

Słowo Boże:

Jk 3,2-5

Z jakimi grzechami języka spotykamy się, na co dzień?

W omówieniu pomagamy sobie wykresem.

Omówcie te grzechy, wskazując, co ludzie chcą przez nie osiągnąć i jakie są ich

skutki? Przykład:
- przekleństwo – ktoś chce rozładować swoje emocje – daje zły przykład, obraża innych.

Jak pracować nad czystością języka?

a. starać się zawsze być radosnym, mówić o tym, co dobre, miłe, byś serdecznym

w mowie,

b. nałożyć sobie samemu karę za każde złe słowo,
c. sprostować kłamstwo,
d. przeprosić za złe słowo tych, którzy je słyszeli.

Zastosowanie:

Każdy podejmuje decyzję o tym, z którym z grzechów języka podejmie w tym

tygodniu walkę i jakim posłuży się sposobem.

spotkanie 27

Czas wolny spędzony z Bogiem

SŁOWO ŻYCIA: Postaram nie zmarnować wolnego czasu (np. na bezmyślne

oglądanie telewizji itp.); wykorzystam ten czas na rozmowę
z Bogiem, lub z rodzicami

grzechy języka

przekleństwa

kłamstwa

obmowa,

oszczerstwo

plotka

mowa

niecz

ysta

kłótnia

Przebieg spotkania:

Każdy z uczestników otrzymuje kartkę, na której ma napisać jak spędził

wczorajszy dzień.

Zobaczyłam jak wygląda wasz dzień, a teraz skupmy się na czasie wolnym.

Wyobraź sobie: masz czas wolny, początkowo cieszysz się z niego, oglądasz telewizję...
ale po pewnym czasie zaczynasz się nudzić. Co wtedy robisz? Jak wykorzystujesz czas
wolny? – forma dzielenia.

Dlaczego się nudzisz? Dochodzimy do tego, że nuda rodzi się z braku

zainteresowania. Środkiem na to może być hobby. Zainteresowanie to jakby wewnętrzny
„motor”,  który  pobudza  człowieka  w  różnych  kierunkach.  Pożyteczne  hobby  daje
satysfakcję.  Nie  tylko  z  tego  że,  coś  mam,  ale  z  tego  że,  coś  wiem,  umiem  i  potrafię
zrobić.

Słowo Boże:

1 Kor 10,31
Kol 3,17

Motto:

Czas wolny wzbogaca człowieka, gdy rozszerza jego zainteresowania, wzmacnia

więzy rodzinne, przyjacielskie, gdy poświęca się go na służbę bliźniemu.

spotkanie 28

Jakie gazety powinniśmy czytać?

SŁOWO ŻYCIA: Nie będę czytał gazet pornograficznych i ograniczę się tylko do

czytania gazet wartościowych

Słowo Boże:

Mt 18,7-9

Spotkanie zaczynamy od pytań, na które odpowiadamy metodą panelu: Jakie

gazety czytają? Dlaczego? Co się nam w nich podoba?

Następnie przedstawiamy scenę: Jasiu przynosi do szkoły „brzydką” gazetę

i pokazuje ją kolegom i koleżankom. Wszyscy chcą ją obejrzeć, tylko Marcin stoi z boku
i przygląda się tej sytuacji. W pewnej chwili Jasiu woła: „Marcin! Chodź, zobacz tą fajną
gazetę”. ...

Należy dokończyć ten fragment, odpowiadając na pytanie: czy Marcin powinien

podejść i zacząć oglądać tą gazetę, czy nie?

Dlaczego takie gazety są złe?

Co one powodują w młodym człowieku?

Przedstawiamy dwa rysunki: na pierwszym z nich człowiek jest czysty i ma

otwarte  oczy;  na  drugim  jest  człowiek,  którego  wyklejamy  kawałkiem  gazety,  czyniąc
z  niego  symbol  osoby  zaśmieconej  niewartościowymi  pismami,  która  nie  może  dojrzeć
dobra, postępuje według zasad podanych w tych gazetach i nie ma swojego zdania.

Następnie przedstawiamy schemat:

CZŁOWIEK CZYSTY CZŁOWIEK ZAŚMIECONY

GAZETY

CZYN

Człowiek czysty przyjmuje to co jest w gazetach, przemyśla i wybiera to co jest

dobre a dopiero później przeradza to w czyn. Człowiek zaśmiecony przyjmuje wszystko
co jest w tych gazetach i nie ma swojego zdania.

Należy przeanalizować jakąś gazetę (np. Bravo, Dziewczyna).

Teraz musimy wytłumaczyć cytat z Mt 18,7-9

Następnie pytamy się – jakie znają czasopisma religijne; np: „Miłujcie się”,

„Droga”, „Oaza”, „Mały gość niedzielny”.

spotkanie 29

Oni mnie zaczepiają – przemoc

SŁOWO ŻYCIA: Codziennie pomodlę się zgodę w mojej klasie i wśród przyjaciół

Przebieg spotkania:

Przygotowujemy rebus lub puzzle ze słowem: PRZEMOC. Następnie

prowadzimy rozmowę na podstawie poniższych pytań:

Jak mamy odpowiadać na zło? Dlaczego?

Co mamy robić w sytuacji, kiedy jest stosowana przemoc?

Wspólnie z dziećmi animator pisze punktową instrukcję postępowania

w sytuacjach przemocy, np.:

jeśli się da unikać przemocy.

jeżeli jestem krzywdzony, mam prawo do obrony.

o na podstawie fragmentu

Mt 5,44

kochać nieprzyjaciół (nie rewanżować się

złem za zło, w duszy jak najszybciej przebaczać).

Co jest przyczyną tego, że nienawidzimy bliźnich?

Jeżeli dzieci nie potrafią na to pytanie odpowiedzieć, animator naprowadza grupę

na  to, że przyczyną są  przekonania  i poglądy, czasem przemoc  stosuje  się  bez powodu.
Animator  dodaje,  że  w  wielu  osobach  rodzi  się  agresja,  chcą  one  pokazać  się  z  jak
najlepszej – ich zdaniem strony.

Dlaczego w otoczeniu stosujemy przemoc? (aby nas tolerowano w jakimś

towarzystwie, przyjęto do jakiegoś grona). Gdzie? – w jakich miejscach (szkoła,
podwórko, …)

Dzieci wymieniają konkretne przykłady z życia, sytuacje, kiedy jest stosowana

przemoc. Następnie metodą dramy przedstawiamy w jaki sposób może dojść do konfliktu.
Uczestnicy wyrażają swoje opinie dotyczące przedstawionych scenek i wspólnie
z animatorem omawiają je. Teraz odgrywamy scenki według przykazania miłości.

- Co mamy robić, aby uniknąć sytuacji z przemocą?
- W jaki sposób mogę okazywać miłość do bliźniego?

spotkanie 30

Piwo to chyba nie grzech – wolność w podejmowaniu decyzji

SŁOWO ŻYCIA: Przez najbliższy tydzień pomodlę się za rodziny alkoholików, a na

przyszłość będę odmawiał(a) alkoholu nawet w trudnych sytuacjach

Na wstępie pytamy dzieci, czym jest dla nich wolność (odpowiedzi będą różne,

np.  dorośli  są  wolni  ponieważ  mogą  robić  co  chcą  –  należy  im  wtedy  wyjaśnić,  że
wolność,  to  nie  samowola  tylko  możność  podejmowania  decyzji.  Podobnie  jest
z alkoholem. Do nas należy wybór czy będziemy pić, czy nie).

Słowo Boże:

Gal 5,1

Na podstawie tego tekstu dochodzimy do wniosku, że dzięki Chrystusowi

jesteśmy wolni, ale On oczekuje od nas odpowiedzialności.

Metoda aktywizacji:

Drama – przedstawiamy sobie dwie scenki. W obu przypadkach przychodzi

dziecko na jakąś zabawę i rówieśnicy proponują mu alkohol, za pierwszym razem dziecko
odmawia,  za  drugim  nie.  Po  odegraniu  tych  sytuacji  pytamy  dzieci  o  ich  odczucia.
Następnie  nawiązujemy  do  podobnych  scenek  z  życia  wziętych,  pytamy  o  propozycje
dzieci (szkolne wycieczki, dyskoteki, czas po szkole, okazje w domu – za przyzwoleniem
rodziców – tak też nie wolno).

Następnie zapalamy świeczki, które stawiamy na czymś w kształcie serca

Tłumaczymy dzieciom, że zapalone świeczki symbolizują naszą wolność do

podejmowania decyzji. Gasną one poprzez te wszystkie sytuacje, które zostały omówione
wcześniej.

W następnej części spotkania przedstawiamy scenki, w których dzieci odmawiają

picia alkoholu.

Zastosowanie:

Na koniec animator przedstawia pokrótce dzieciom sens Krucjaty Wyzwolenia

Człowieka,  nawiązuje  do  ludzi,  którzy  potrafią  wyrzec  się  alkoholu  przez  całe  życie
wspomina  o  modlitwie  oraz  mówi  dzieciom,  kiedy  można  podpisać  KWC  i  na  jakich
zasadach.

spotkanie 31

Nauka jest nudna

SŁOWO ŻYCIA: W tym tygodniu szczególnie przyłożę się do odrabiania pracy domowej

Słowo Boże:

Mdr 8,5-20

Metoda aktywizacji:

„Burza mózgu” – dzieci stają w kręgu i na pytanie, co wam się kojarzy z nauką

rzucają luźne skojarzenia. Odpowiedzi zapisujemy w tabelce, podzielonej na trzy rubryki
zatytułowane  kolejno:  skojarzenia  dobre,  złe,  inne,  np.  szkoła,  nuda,  nauczyciel.
Podczas  spotkania  będziemy  dochodzić  do  tego,  które  cechy  z  tabelki  możemy  skreślić,
a które zachować.

Następnie animator pyta się dzieci, kim chciałyby zostać w życiu. Każdą

propozycję  przedstawiamy  za  pomocą  pantomimy.  Reszta  dzieci  zgaduje  o  jaki  zawód
chodzi  i  rysuje  jakiś  atrybut  danego  zawodu  na  kartce.  Teraz  omawiamy  każde  z  tych
zajęć  i  pytamy  uczestników  co  jest  potrzebne  aby  móc  dobrze  pracować  w  danym
zawodzie.  Podczas  tych  wypowiedzi  dochodzimy  do  wniosku,  że  by  dobrze  pracować
i  wykonywać  jakiś  zawód  potrzebna  jest  nam  nauka  i  wiedza.  Następnie  do  kartek
z atrybutami dzieci dorysowują to, co ludzie w danym zawodzie robią i zastanawiają się
po co jest ten zawód.

Do dalszej części spotkania będzie nam potrzebny: dzbanek, woda,

podziurawiona na dnie butelka służąca za sitko, miska lub inny pojemnik na wodę.

Bóg daje nam wiedzę, abyśmy dzięki tej wiedzy mogli służyć innym – wodę

wlewamy do podziurawionej butelki nad miską.

Zastosowanie: Do nauki będę podchodził z zainteresowaniem, nie będę sprzeciwiał się nauce.

spotkanie 32

Czy mogę brać przykład z mojego idola?

SŁOWO ŻYCIA: Przemyślę, czy osoba, którą podziwiam może być moim idolem

Na wstępie animator pyta dzieci: kto to jest idol, czy macie swojego idola,

dlaczego jest on moim idolem?

Metoda aktywizacji:

Na przykładzie matrycy obrazujemy dzieciom, że zarówno złe cechy jak i dobre

idola wpływają na nasze życie. Podajemy przykłady:

- negatywny – Liroy
- pozytywny – Grzegorz Turnau.

Pokazujemy dzieciom ilustrację, która przedstawia: Boga, idola, fana – każdą

postać łączymy strzałkami od Boga przez idola do fana. Z drugiej strony rysujemy kolejny
schemat,  tym  razem:  szatan,  idol,  fan  i  także  łączymy  każdą  postać  strzałkami  –  od
szatana  przez  idola  do fana. Podsumowując te  obrazki animator pyta  się  dzieci,  którego
idola  można  sobie  wziąć  za  przykład,  a  którego  nie  i  dlaczego.  Prowadzący  podaje
dzieciom  przykład:  jeżeli  mój  idol  słucha  szatana,  a  ja  wierzę  w  Boga  i  słucham  tego
idola,  to  coś  tu  nie  gra.  W  tym  miejscu  można  przeczytać  z  dziećmi  podany  fragment
i omówić go.

Zastosowanie:

Zastanowić się nad własnym idolem i w razie potrzeby zmienić go.