1
Ć
wiczenie 8
Badanie odkształceń belki zginanej metodą tensometrii oporowej
Opracował: dr inż. Henryk Olszewski
1. Wstęp
Tensometria zajmuje się metodami pomiaru odkształceń ciał stałych w granicach
proporcjonalności. Odkształcenia dostarczają informacje dotyczące szeregu właściwości
badanych ciał, takich jak: współczynnik rozszerzalności cieplnej, granice sprężystości,
proporcjonalności i plastyczności, zjawiska pełzania i histerezy. Odkształcenia pozwalają
również na dokonanie pomiarów wielkości fizycznych związanych z odkształceniami: sił,
naprężeń, momentów itp. W badaniach laboratoryjnych pomiary odkształceń polegają
najczęściej na mierzeniu wydłużeń na powierzchni ciała. Pomiary na powierzchni badanego
ciała wynikają z zasady działania przyrządów pomiarowych oraz z faktu, że ekstremalne
wartości odkształceń występują w większości przypadków na powierzchni ciała. Pomiary
odkształceń wewnątrz ciała są kłopotliwe i z tego względu są rzadko.
W celu pomiaru tensometrycznego odkształceń liniowych na powierzchni badanego
elementu konstrukcyjnego ustala się odcinek pomiarowy o długości l nazywany bazą
pomiarową.
Odkształcenie
jednostkowe
odcinka
pomiarowego
w
przypadku
jednokierunkowego stanu naprężenia wynosi:
l
l
ś
r
∆
=
ε
(1)
gdzie: l
∆ - wydłużenie odcinka pomiarowego.
W innych przypadkach odkształceń wartość odkształcenia uśrednia się na długości bazy
pomiarowej. Im mniejsza jest długość bazy pomiarowej l zaś stan odkształceń bliższy
jednorodnemu, tym uśredniona wartość odkształceń jednostkowych
ś
r
ε
jest bliższa
rzeczywistej wartości odkształceń
ε
badanego elementu.
Tensometry ze względu na zasadę działania dzielimy na dwie grupy:
tensometry elektryczne
o
rezystancyjne zwane elektrooporowymi lub oporowymi,
o
indukcyjne,
o
pojemnościowe,
o
elektrodynamiczne,
o
piezoelektryczne,
o
magnetyczne,
tensometry mechaniczne:
o
optyczno-mechaniczne,
o
strunowe.
Zasada działania tensometrów indukcyjnych oparta jest na zjawisku zmiany indukcyjności
własnej lub zespołu cewka indukcyjna – magnetyczny rdzeń wywołanej odkształceniem
badanego elementu konstrukcyjnego.
W przypadku kondensatorów pojemnościowych odkształcenia konstrukcji powodują
zmianę odległości pomiędzy płytkami kondensatora, stanowiącego główny elementu
czujnika. Zmiana odległości pomiędzy płytkami kondensatora wywołuje z kolei zmianę
pojemności elektrycznej, która jest mierzoną wielkością fizyczną.
2
Zasada działania tensometrów piezoelektrycznych opiera się na zjawisku
piezoelektrycznym, czyli na pojawianiu się ładunków elektrycznych na ściankach kryształu,
który ulega odkształceniu w granicach plastyczności.
Głównymi elementami tensometrów mechanicznych, za pomocą których wykonuje się
pomiary przemieszczeń, są części mechaniczne: dźwignie, pręty, przekładnie. Bazę
pomiarową l tensometrów mechanicznych jest zazwyczaj odległość pomiędzy dwoma
ostrzami pryzmatycznymi dociskanymi do powierzchni badanego elementu za pomocą
zacisków. Odkształcenia elementu konstrukcyjnego wywołują zmianę odległości pomiędzy
ostrzami, która jest odczytywana przy pomocy tensometru mechanicznego.
2. Budowa tensometrów oporowych
W chwili obecnej najszersze zastosowanie mają tensometry oporowe. Tensometria
oporowa wykorzystuje zjawisko zmiany oporu elektrycznego drutu metalowego podczas
zmiany jego długości. Tensometria oporowa stosowana jest do:
wyznaczania właściwości mechanicznych metali,
określania stanu odkształceń i naprężeń w wybranych punktach elementów
konstrukcyjnych obciążonych statycznie lub dynamicznie.
pomiarów naprężeń własnych,
pomiarów odkształceń w wysokich i niskich temperaturach.
Ze względu na budowę wyróżniamy dwa podstawowe typy tensometrów oporowych:
drucikowe:
o
wężykowe (rys. 1a),
o
kratowe (rys. 1b),
o
zygzakowe,
o
choinkowe,
o
spiralne;
foliowe (rys. 2).
a)
b)
Rys. 1. Tensometry drucikowe: a) wężykowy, b) kratowy
1 – drucik oporowy, 2 – podkładka nośna, 3 – naklejka, 4 – przewody, 5 – taśma miedziana
Tensometr wężykowy (rys. 1a) składa się z drucika oporowego o średnicy 0.02
÷ 0.05 mm
ukształtowany w postaci wielokrotnego wężyka. Wężyk naklejony jest na podkładce nośnej
wykonanej z bibułki, folii taśmy celuloidowej lub cienkiego papieru. Dopływ prądu odbywa
się za pomocą dwóch grubszych przewodów. Są one przylutowane do końca drucika
oporowego. Drucik oporowy jest chroniony z wierzchu przed uszkodzeniami mechanicznymi
oraz przed wpływem wilgoci oraz nagłych zmian temperatury za pomocą paska papieru lub
3
filcu zwanego nakładką. Tak przygotowany tensometr nakleja się na powierzchnię badanego
elementu konstrukcyjnego przy zastosowaniu specjalnego kleju.
Rys. 2. Tensometr foliowy
1 – drucik oporowy, 2 – podkładka nośna, 3 – naklejka, 4 – przewody
Tensometr kratowy (rys. 1b) charakteryzuje się brakiem czułości na odkształcenia w kierunku
prostopadłym do kierunku nałożenia drutu oporowego na podkładkę nośną. Tensometr ten
składa się z zestawu równolegle ułożonych drucików i połączonych nalutowanymi lub
napawanymi grubszymi odcinkami taśmy miedzianej. Poprzecina taśma miedziana wraz
z drucikami oporowymi tworzy obwód elektryczny. Odcinki taśmy miedzianej stanowią
ograniczenie bazy pomiarowej tensometru. Podobnie, jak w przypadku tensometru
wężykowego dopływ prądu elektrycznego odbywa się za pomocą dwóch grubszych
przewodów przylutowanych do drucika pomiarowego. Odcinki drucika oporowego oraz
taśmy miedzianej tworzą siatkę oporową, która naklejona jest na podkładkę nośną i chroniona
z wierzchu przez nakładkę.
Tensometry foliowe (rys. 2) aktualnie są coraz częściej stosowane. Składają się one
z wężykowatej siatki oporowej wykonanej z cienkiej folii metalowej naklejonej na podkładkę
nośną. Część pomiarowa siatki pokryta jest nakładką ochronną wykonaną podobnie, jak
podkładka nośna z folii z tworzywa sztucznego. Do zakończeń siatki oporowej dołączone są
grubsze przewody elektryczne. Siatkę oporową wykonuje się podobnie, jak obwody
drukowane, metodą fotochemiczną po naklejeniu folii na podkładkę nośną. Tensometry
foliowe przyklejane są do powierzchni badanego elementu konstrukcyjnego za pomocą
specjalnych klejów podobnie, jak w przypadku tensometrów drucikowych.
Na właściwą pracę tensometru oporowego, obok jego budowy, wpływa odpowiednie
przymocowanie jego do powierzchni badanego elementu konstrukcyjnego. Tensometry
należy przyklejać ze szczególną dokładnością i przy zachowaniu wyjątkowej czystości.
Powierzchnię, na którą nakleja się czujnik, należy przetrzeć papierem ściernym w celu
usunięcia nierówności, a następnie odtłuścić acetonem lub innym odtłuszczającym środkiem
chemicznym. Następnie na powierzchnię nakładamy dwie warstwy kleju i łączymy tensometr
z badanym przedmiotem lekko go dociskając. Pomiary rozpoczynamy po całkowitym
wyschnięciu kleju. Kleje tensometryczne stosowane do nakładania tensometrów na
powierzchnie badanych elementów konstrukcyjnych oraz do wyrobu czujników powinny
spełniać szereg wymagań:
brak pełzania i histerezy,
brak wpływu wilgotności,
brak wpływu zmian temperatury,
dobra przyczepność do kleju,
wystarczająca wytrzymałość mechaniczna,
wystarczająca izolacja elektryczna.
4
Aktualnie stosowane są wieloskładnikowe kleje kompozytowe oraz kleje szybkoschnące
umożliwiające wykonanie pomiarów w kilka minut po naklejeniu tensometru oporowego.
2.1. Zasada działania tensometrów oporowych
Opór elektryczny tensometru oporowego określa wzór
S
l
R
⋅
=
ρ
,
(2)
gdzie:
ρ
- opór właściwy, l - baza pomiarowa, będą długością czynną tensometru, S - pole
przekroju poprzecznego drucika oporowego.
Zakładamy, że tensometr oporowy jest rozciągany lub ściskany w kierunku równoległym do
osi drucika oporowego o przekroju kołowym o średnicy d. Wówczas pole przekroju
poprzecznego drucika wynosi:
4
2
d
S
⋅
=
π
.
(3)
W warunkach opisanych powyżej w dowolnym miejscu drucika oporowego występuje
jednokierunkowy stan naprężenia o stałej wartości naprężeń normalnych
σ
. Odkształcenia
jednostkowe w kierunku równoległym do osi drucika są określone prawem Hooke’a:
E
σ
ε
=
,
(4)
gdzie: E- moduł Young’a materiału drucika oporowego.
Odkształcenia jednostkowe w dowolnym kierunku poprzecznym wynoszą:
ε
ν
ε
⋅
−
=
1
,
(5)
gdzie:
ν
- liczba Poisson’a materiału drucika oporowego.
Logarytmując obustronnie prawo Ohma (2) otrzymujemy:
S
l
R
ln
ln
ln
ln
−
+
=
ρ
.
(6)
Różniczkując obydwie strony powyższego równania uzyskujemy:
S
dS
l
dl
d
R
dR
−
+
=
ρ
ρ
.
(7)
Dla różnic skończonych równanie (7) przyjmuje postać:
S
S
l
l
R
R
∆
−
∆
+
∆
=
∆
ρ
ρ
.
(8)
Logarytmując obustronnie wzór na pole przekroju poprzecznego S drucika oporowego (3)
otrzymujemy:
4
ln
ln
2
ln
ln
−
+
=
d
S
π
.
(9)
Różniczkując obydwie strony powyższego równania uzyskujemy:
d
d
S
S
d
2
d
=
.
(10)
Dla różnic skończonych powyższe równanie (10) przyjmuje formę:
d
d
S
S
∆
=
∆
2
.
(11)
5
Ś
rednica drucika d jest wymiarem prostopadłym do osi drutu, stąd odkształcenie jednostkowe
w kierunku porzecznym wynosi:
d
d
∆
=
1
ε
.
(12)
Równania (4) przyjmuje wówczas postać:
ε
ν
⋅
−
=
∆
d
d
.
(13)
Z zależności (11) i (13) otrzymujemy:
ε
ν
⋅
−
=
∆
2
S
S
.
(14)
Podstawiając powyższe wyrażenie do równania (8) oraz uwzględniając
l
l
∆
=
ε
otrzymujemy:
ε
ν
ε
ρ
ρ
⋅
+
+
∆
=
∆
2
R
R
stąd:
ε
ν
ε
ρ
ρ
⋅
+
+
∆
=
∆
2
1
1
R
R
.
(15)
Stosunek względnego przyrostu oporu do odkształcenia jednostkowego dla pewnych wartości
ε
jest wielkością stałą i nazywany jest współczynnikiem odkształcenia tensometru lub krótko
stałą tensometru k:
ν
ε
ρ
ρ
ε
2
1
1
+
+
∆
=
∆
= R
R
k
.
(16)
Graniczne warto
ś
ci odkształcenia jednostkowego
ε
, dla których k nie zmienia si
ę
nazywamy zakresem pomiarowym tensometru oporowego. Zwi
ą
zek pomi
ę
dzy wzgl
ę
dnym
przyrostem oporu a odkształceniem jednostkowym przyjmuje wi
ę
c posta
ć
:
ε
⋅
=
∆
k
R
R
.
(17)
Stanowi on podstawow
ą
zale
ż
no
ść
tensometrii oporowej.
Warto
ść
stałej tensometru k zale
ż
y od szeregu czynników, w
ś
ród których mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
:
materiał, z którego wykonany jest drucik oporowy, np. tensometry wykonane z
konstantanu posiadaj
ą
stał
ą
tensometru k= 2.1
÷ 2.4;
sposób uło
ż
enia drucika oporowego,
rodzaj kleju,
rodzaj materiału podkładki.
Warto
ść
stałej tensometru wyznacza si
ę
do
ś
wiadczalnie. Stała tensometru k, długo
ść
bazy
pomiarowej l oraz oporno
ść
R drucika oporowego stanowi
ą
parametry charakteryzuj
ą
ce
tensometr oporowy. Parametry charakteryzuj
ą
ce tensometr podawane przez producenta na
6
opakowaniu czujników, np. RL 20/150 oznacza tensometr oporowy o bazie pomiarowej
l
= 20 mm i oporno
ś
ci R = 150
Ω.
2.2. Zalety i wady tensometrów oporowych
Tensometry oporowe w porównaniu z innymi typami tensometrów charakteryzuj
ą
si
ę
nast
ę
puj
ą
cymi zaletami:
wysoka czuło
ść
pomiaru, co pozwala na przeprowadzenie pomiarów bardzo małych
odkształce
ń
,
tensometry
pozwalaj
ą
na
pomiar
odkształcenia
jednostkowego
z dokładno
ś
ci
ą
do
6
10
1
−
⋅
=
ε
, co dla stali odpowiada napr
ęż
eniom
1
=
σ
N/mm
2
;
wysoka dokładno
ść
pomiarów, która wynika z liniowej charakterystyki tensometru oraz
wi
ąż
e si
ę
z mo
ż
liwo
ś
ci
ą
stosowania wzmacniaczy;
niewielkie wymiary, co pozwala na stosowanie tensometrów przy pomiarach w miejscach
trudno dost
ę
pnych oraz do badania zjawiska spi
ę
trzenia napr
ęż
e
ń
;
mała masa, dzi
ę
ki której mo
ż
na nimi bada
ń
zjawiska dynamiczne;
niewra
ż
liwo
ść
na drgania i wstrz
ą
sy – mog
ą
by
ć
naklejane na elementy konstrukcyjne
znajduj
ą
ce si
ę
w ruchu;
mo
ż
liwo
ść
pracy w wysokich temperaturach i ci
ś
nieniach;
mo
ż
liwo
ść
umieszczenia na zakrzywionych powierzchniach;
mo
ż
liwo
ść
budowania zło
ż
onych układów pomiarowych, w których pomiar dokonywany
jest w jednym miejscu operacyjnym dla wielu oddalonych od siebie punktów
pomiarowych;
mo
ż
liwo
ść
rejestracji wyników pomiarów;
łatwa i bezpieczna obsługa,
brak bł
ę
dów i niedokładno
ś
ci przekładni, luzów, po
ś
lizgów, bezwładno
ś
ci wyst
ę
puj
ą
cych
w tensometrach mechanicznych dzi
ę
ki bezpo
ś
redniemu przekazywaniu odkształce
ń
na
drucik oporowy;
mo
ż
liwo
ść
pomiaru napr
ęż
e
ń
głównych przy pomocy tensometrów rozetowych
umo
ż
liwiaj
ą
cych pomiar odkształce
ń
w trzech kierunkach.
Tensometry oporowe posiadaj
ą
równie
ż
pewne wady, do których mo
ż
na zaliczy
ć
:
skomplikowany proces naklejania tensometru na badany element konstrukcyjny,
jednorazowe u
ż
ycie, po zdj
ę
ciu tensometru z punktu pomiarowego prawie zawsze ulega
on uszkodzeniu,
wra
ż
liwo
ść
na zmiany temperatury i wilgotno
ść
,
wyst
ę
powanie histerezy wła
ś
ciwo
ś
ci elektrycznych tensometru, przez co nale
ż
y
kilkakrotnie obci
ąż
y
ć
go wst
ę
pnie w pierwszych pomiarach po naklejeniu na badany
element konstrukcyjny.
3. Układy pomiarowe
Układy pomiarowe stosowane podczas pomiarów tensometrycznych składaj
ą
si
ę
z czterech
podstawowych cz
ęś
ci (rys. 3):
7
1) element zasilaj
ą
cy: generator lub inne
ź
ródło pr
ą
du,
2) tensometr oporowy z kompensacj
ą
lub mostek elektryczny z tensometrem czynnym,
3) wzmacniacz zwi
ę
kszaj
ą
cy amplitud
ę
impulsu z czujnika (bez zniekształce
ń
),
4) urz
ą
dzenie rejestruj
ą
ce zmiany mierzonej wielko
ś
ci fizycznej.
Ź
ródło
prądu
Mostek
tensometryczny
Wzmacniacz
Rejestrator
Rys. 3. Układ pomiarowy
Jedn
ą
z wad tensometrii oporowej jest jej wra
ż
liwo
ść
na temperatur
ę
. Zmiana temperatury
otoczenia o
t
∆
powoduje zmian
ę
:
oporno
ś
ci wła
ś
ciwej drucika oporowego,
odkształcenia materiału badanego elementu konstrukcyjnego,
odkształcenia drucika oporowego,
oporno
ś
ci przewodów układu pomiarowego poza tensometrem.
Wzrost temperatury tensometru wywołane przepływem przez niego pr
ą
du elektrycznego
powoduje dalsz
ą
zmian
ę
temperatury drucika oporowego i dalsz
ą
zmian
ę
jego oporno
ś
ci
wła
ś
ciwej.
Wzgl
ę
dny przyrost oporu drucika oporowego tensometru wywołany zmian
ą
temperatury otoczenia okre
ś
la nast
ę
puj
ą
ca zale
ż
no
ść
:
(
)
t
k
R
R
∆
⋅
⋅
−
=
∆
β
α
0
1
,
(18)
gdzie:
1
R
∆
- przyrost oporu drucika oporowego tensometru,
0
R
- pocz
ą
tkowy opór drucika
oporowego tensometru,
α
- cieplny współczynnik rozszerzalno
ś
ci liniowej materiału
badanego elementu konstrukcyjnego,
β
-cieplny współczynnik rozszerzalno
ś
ci liniowej
drucika oporowego tensometru,
t
∆
- przyrost temperatury otoczenia.
Wzgl
ę
dny przyrost oporu drucika oporowego wywołany ogrzaniem drucika oporowego o
t
∆
wynosi:
t
R
R
∆
⋅
=
∆
1
0
2
γ
,
(19)
gdzie:
1
γ
- współczynnik termicznych zmian oporu materiału drucika oporowego.
Przyrost temperatury drucika oporowego zale
ż
y od warto
ś
ci pr
ą
du przepływaj
ą
cego przez
drucik oraz od warunków chłodzenia tensometru i ró
ż
ni si
ę
do zmiany temperatury otoczenia,
st
ą
d wzgl
ę
dny przyrost oporu uwzgl
ę
dniaj
ą
cy ró
ż
nic
ę
pomi
ę
dzy zmian
ą
temperatury drucika
a zmian
ą
temperatury otoczenia jest okre
ś
lony zale
ż
no
ś
ci
ą
:
(
)
d
t
k
R
R
∆
⋅
⋅
−
=
∆
β
γ
1
0
3
,
(20)
gdzie:
d
t
∆
- ró
ż
nica pomi
ę
dzy przyrostem temperatury drucika oporowego i przyrostem
temperatury otoczenia.
8
Całkowity wzgl
ę
dny przyrost oporu drucika oporowego wynosi:
(
)
[
]
(
)
d
t
k
t
k
R
R
R
R
R
R
R
R
∆
⋅
⋅
−
+
∆
⋅
+
⋅
−
=
∆
+
∆
+
∆
=
∆
β
γ
γ
β
α
1
1
0
3
0
2
0
1
0
.
(21)
Wpływ temperatury na działanie tensometru oporowego mo
ż
na skompensowa
ć
za pomoc
ą
:
kompensacji wewn
ę
trznej,
tensometru kompensacyjnego poł
ą
czonego z tensometrem czynnym (pomiarowym) w
układzie mostka Wheatstone’a (rys. 4).
Kompensacja wewn
ę
trzna polega na szeregowym poł
ą
czeniu tensometru z opornikiem
kompensacyjnym o oporze
k
R
. Opór
k
R
tak si
ę
dobiera, by wypadkowa zmiana oporu układu
tensometr + opornik kompensacyjny była równa zeru:
0
=
∆
+
∆
k
R
R
,
(22)
gdzie:
k
R
∆
- przyrost oporu opornika kompensacyjnego:
t
R
R
k
k
k
∆
⋅
⋅
=
∆
γ
,
(23)
za
ś
k
γ
jest współczynnikiem termicznych zmian oporu opornika kompensacyjnego.
Podstawiaj
ą
c równania (21) i (23) do (22) otrzymujemy:
(
)
[
]
(
)
{
}
0
0
1
1
=
⋅
∆
⋅
⋅
−
+
∆
⋅
+
⋅
−
+
∆
⋅
⋅
R
t
k
t
k
t
R
d
k
k
β
γ
γ
β
α
γ
.
(24)
W celu zapewnienia kompensacji zupełnej, niezale
ż
nej od zmian temperatury otoczenia i od
zmian temperatury nagrzania drucika oporowego musza by
ć
spełnione nast
ę
puj
ą
ce równania:
⋅
⋅
=
⋅
−
⋅
=
0
1
R
k
R
k
k
k
α
γ
β
γ
.
(25)
Cieplny
współczynnik
rozszerzalno
ś
ci
liniowej
materiału
badanego
elementu
konstrukcyjnego w wi
ę
kszo
ś
ci przypadków jest dodatni. Wówczas współczynnik termicznych
zmian oporu powinien zgodnie z równaniem (25) przyj
ąć
ujemn
ą
warto
ść
, st
ą
d opornik
kompensacyjny o oporze
k
R
ł
ą
czy si
ę
z tensometrem w przyległej gał
ę
zi mostka
Wheatstone’a. Dodatnie zmiany oporu opornika kompensacyjnego działaj
ą
wtedy jak ujemne
zmiany oporu w poł
ą
czeniu szeregowym opornika z tensometrem.
Drugi sposób kompensacji polega na poł
ą
czeniu tensometru czynnego (pomiarowego)
z tensometrem kompensacyjnym w układzie mostka Wheatstone’a w przyległej jego gał
ę
zi.
Mostek Wheastone’a składa si
ę
wówczas z czterech gał
ę
zi, w których umieszczone s
ą
(rys. 4):
tensometr czynny o oporze R
1
,
tensometr kompensacyjny o oporze R
2
,
opornik o oporze R
3
,
opornik o oporze R
4
.
9
Rys. 4. Mostek Wheatstone’a
Tensometr kompensacyjny kompensuje wpływ czynników ubocznych, w tym temperatury
i wilgoci. Tensometr ten naklejony jest na ten sam element konstrukcyjny co tensometr
czynny lub na inny element konstrukcyjny wykonany z tego samego materiału co badana
konstrukcja i znajduje si
ę
w tych samych warunkach temperaturowych i wilgotno
ś
ciowych.
Tensometr kompensacyjny jest nieobci
ąż
ony lub doznaje tych samych odkształce
ń
co do
warto
ś
ci lecz przeciwnych co do znaku jak tensometr czynny.
3.1. Badanie płaskiego stanu naprężeń
W przypadku, gdy nie s
ą
znane kierunki główne, nie jest mo
ż
liwe zbadanie płaskiego stanu
napr
ęż
enia przy pomocy pojedynczego tensometru oporowego. St
ą
d w praktyce stosowane s
ą
układy tensometrów naklejonych w danym punkcie pomiarowym lub blisko siebie zwane
rozetami tensometrycznymi.
Tensometry rozety tensometrycznej s
ą
tak rozmieszczone, by zminimalizowa
ć
bł
ą
d
wywołany ich sko
ń
czonymi wymiarami. K
ą
ty, pod którymi rozmieszczone s
ą
tensometry w
rozetach przyjmuj
ę
pewne ustalone warto
ś
ci: 45
°, 60°, 90°, 120°.
a)
b)
Rys. 5. Rozety 2-tensometrowe: a) tensometry przylegające do siebie, b) tensometry skrzyżowane
10
Najprostszymi rozetami tensometrycznymi s
ą
rozety prostok
ą
tne utworzone przez dwa
tensometry przylegaj
ą
ce do siebie (rys. 5a) lub skrzy
ż
owane (rys. 5b). W
ś
ród rozet
składaj
ą
cych si
ę
z trzech tensometrów mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
:
rozety prostok
ą
tne zło
ż
one (rys. 6a),
rozety prostok
ą
tne skrzy
ż
owane (gwiazdowe) o zwartej budowie, identyczne pod
wzgl
ę
dem obliczeniowym z rozetami prostok
ą
tnymi zło
ż
onymi (rys.6b),
rozety typu „delta” (rys. 6c).
a)
b)
c)
Rys. 6. Rozety 3-tensometrowe: a) prostokątne złożone, b) prostokątne skrzyżowane (gwiazdowe),
c) typu „delta”
Podczas badania płaskiego stanu napr
ęż
e
ń
najcz
ęś
ciej stosowane s
ą
rozety składaj
ą
ce si
ę
z
czterech tensometrów, w których czwarty tensometr pełni rol
ę
kontroln
ą
lub pomocnicz
ą
.
Przykładem takiej rozety jest rozeta T – „delta” (rys. 7).
Rys. 7. Rozeta T – „delta”
4. Przykłady zastosowań tensometrów oporowych
W szeregu zastosowaniach pomiary przy pomocy tensometrów oporowych maj
ą
charakter pomiarów po
ś
rednich, kiedy przy pomocy pomiarów odkształce
ń
wyznacza si
ę
wielko
ś
ci fizyczne zwi
ą
zane z odkształceniami.
4.1. Pomiar sił w prętach
W przypadku wyznaczania sił w pr
ę
tach rozci
ą
ganych lub
ś
ciskanych metod
ą
tensometryczn
ą
przyjmuje si
ę
,
ż
e w pr
ę
cie wyst
ę
puje jednorodny, jednokierunkowy stan
napr
ęż
enia o zadanym kierunku głównym. Wówczas siła normalna w pr
ę
cie wynosi:
A
N
⋅
=
σ
,
(26)
11
gdzie: A - pole przekroju poprzecznego pr
ę
ta,
σ
- napr
ęż
enia normalne.
Uwzgl
ę
dniaj
ą
c prawo Hooke’a sił
ę
normaln
ą
w pr
ę
cie wyznaczamy z zale
ż
no
ś
ci:
A
E
N
⋅
⋅
=
ε
,
(27)
gdzie:
ε
- odkształcenie jednostkowe mierzone przy pomocy tensometru oporowego,
E
– moduł Younga.
4.2. Pomiar momentu gnącego i siły poprzecznej w belkach
W przypadku pomiarów momentu gn
ą
cego i siły poprzecznej metod
ą
tensometryczn
ą
zakładamy,
ż
e element belkowy o wymiarach przekroju poprzecznego
h
b
×
odkształca si
ę
w
stanie prostego zginania. Przy takim zało
ż
eniu do pomiaru momentu gn
ą
cego i siły
poprzecznej wystarczy jeden tensometr naklejony w danej odległo
ś
ci z od osi oboj
ę
tnej belki,
tak by druciki oporowe przejmuj
ą
ce odkształcenie były równoległe do osi belki (rys. 8).
Zwykle tensometr montuje si
ę
w punkcie pomiarowym znajduj
ą
cym si
ę
na powierzchni
włókien poło
ż
onych w najwi
ę
kszej odległo
ś
ci od osi oboj
ę
tnej. Wówczas moment gn
ą
cy
q
M
wzgl
ę
dem osi oboj
ę
tnej y wynosi:
W
E
z
I
M
g
⋅
⋅
=
⋅
=
ε
σ
,
(28)
gdzie:
I
- moment bezwładno
ś
ci wzgl
ę
dem osi oboj
ę
tnej y,
W
- wska
ź
nik przekroju na
ginanie wzgl
ę
dem osi oboj
ę
tnej y.
Rys. 8. Pomiar momentu gnącego i siły tnącej
Warto
ść
siły poprzecznej T wyznaczamy z pomiaru momentu gn
ą
cego w zadanych punktach
belki. Z warunków równowagi odcinka belki o długo
ś
ci
dx
wynika,
ż
e pochodna momentu
gn
ą
cego jest równa sile tn
ą
cej:
dx
dM
T
g
=
.
(29)
Rozwa
ż
my belk
ę
obci
ąż
on
ą
siła skupion
ą
, dla której moment gn
ą
cy jest liniow
ą
funkcj
ą
poło
ż
enia, za
ś
siła tn
ą
ca jest funkcj
ą
przedziałami stał
ą
. Naklejaj
ą
c dwa tensometry w
odległo
ś
ci L od siebie (zgodnie z rys. ) i mierz
ą
c momenty gn
ą
ce w punktach pomiarowych
warto
ść
siły poprzecznej T mo
ż
na wyznaczy
ć
z równania:
L
M
M
T
g
g
1
2
−
=
,
(30)
gdzie:
2
1
,
g
g
M
M
- momenty gn
ą
ce zmierzone w punktach pomiarowych 1 i 2, L -odległo
ść
pomi
ę
dzy punktami pomiarowymi 1 i 2.
12
4.3. Pomiar momentu skręcającego
Pomiar momentu skr
ę
caj
ą
cego metod
ą
tensometryczn
ą
pozwala okre
ś
li
ć
warto
ść
momentu
skr
ę
caj
ą
cego
s
M
obracaj
ą
cego si
ę
wałka o
ś
rednicy D. Maksymalne napr
ęż
enia skr
ę
caj
ą
ce
τ
w pr
ę
cie o przekroju kołowym skr
ę
canym momentem
s
M
wynosz
ą
:
0
W
M
s
=
τ
,
(31)
gdzie:
0
W
- wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci przekroju na skr
ę
canie, który jest równy ilorazowi
biegunowego momentu bezwładno
ś
ci
0
I
wzgl
ę
dem
ś
rodka przekroju przez odległo
ść
najdalszego włókna
max
ρ
od
ś
rodka przekroju:
max
0
0
ρ
I
W
=
,
(32)
Dla przekroju kołowego wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci przekroju na skr
ę
canie wynosi:
16
3
0
D
W
π
=
,
(33)
st
ą
d moment skr
ę
caj
ą
cy przekrój kołowy wynosi:
τ
π
τ
16
3
0
D
W
M
s
=
⋅
=
.
(34)
Napr
ęż
enie styczne
τ
działa stycznie do obwiedni przekroju poprzecznego wałka i wywołuje
stan czystego
ś
cinania. Kierunki główne napr
ęż
e
ń
s
ą
obrócone o k
ą
t 45
° w stosunku do
kierunku wyznaczonego przez styczn
ą
do przekroju poprzecznego i le
żą
w płaszczy
ź
nie
stycznej do obwiedni wałka. Napr
ęż
ania w kierunkach głównych stanu napr
ęż
enia podobnie,
jak i odkształcenia maj
ą
takie same warto
ś
ci, ale s
ą
przeciwnych znaków:
2
1
2
1
ε
ε
σ
σ
−
=
−
=
.
(35)
St
ą
d tensometry mierz
ą
ce odkształcenia jednostkowe
1
ε
i
2
ε
przykleja s
ą
do powierzchni
bocznej wałka pod k
ą
tem 45
° wzgl
ę
dem osi symetrii wałka w sposób pokazany na rys. 9. Ze
wzoru (35) wynika,
ż
e do pomiaru momentu skr
ę
caj
ą
cego wystarczy jeden tensometr.
Zastosowanie dwóch tensometrów pozwala na u
ś
rednienie wyników pomiarów
1
ε
i
2
ε
.
Prawo Hooke’a w przypadku skr
ę
cania ma posta
ć
:
G
τ
γ
=
,
(36)
gdzie:
γ
- k
ą
t odkształcenia postaciowego równy:
2
1
2
2
ε
ε
γ
=
=
,
(37)
za
ś
G jest modułem spr
ęż
ysto
ś
ci postaciowej (modułem Kirchhoffa):
(
)
ν
+
=
1
2
E
G
.
(38)
13
Rys. 9. Pomiar momentu skręcającego
Podstawiaj
ą
c równanie (37) opisuj
ą
ce k
ą
t odkształcenia postaciowego do prawa Hooke’a (36)
otrzymujemy:
1
2
ε
γ
τ
⋅
=
⋅
=
G
G
.
(39)
Ostatecznie moment skr
ę
caj
ą
cy wyznaczany jest ze wzoru:
1
3
3
8
16
ε
π
τ
π
⋅
⋅
=
⋅
=
G
D
D
M
s
.
(40)
5. Wykonanie ćwiczenia
5.1. Cel ćwiczenia
Celem
ć
wiczenia jest zapoznanie si
ę
z pomiarem odkształce
ń
metod
ą
tensometrii
oporowej i do
ś
wiadczalne wyznaczenie rozkładu napr
ęż
e
ń
normalnych w belce zginanej.
5.2. Stanowisko pomiarowe
Stanowisko pomiarowe składa si
ę
badanej belki dwuteownikowej wykonanej ze stali
podpartej na dwóch wałeczkach, maszyny wytrzymało
ś
ciowej wywieraj
ą
cej wymagane
obci
ąż
enie na badan
ą
belk
ę
oraz układu pomiarowego. Na półce belki naklejony jest
tensometr oporowy w odległo
ś
ci z od osi oboj
ę
tnej belki. Na rys. 10 przedstawiono schemat
stanowiska pomiarowego.
Rys. 10. Stanowisko pomiarowe:
1- bela, 2 – mostek, 3 – obciążenie belki, 4 - podpory
14
5.3. Przebieg pomiarów
W trakcie
ć
wiczenia nale
ż
y:
zapozna
ć
si
ę
z instrukcj
ą
obsługi mostka tensometrycznego,
skompensowa
ć
i wykalibrowa
ć
mostek tensometryczny,
obci
ąż
a
ć
belk
ę
kolejnym obci
ąż
eniami
i
P
przy pomocy maszyny wytrzymało
ś
ciowej
i odczytywa
ć
wskazania mostka tensometrycznego,
wyniki pomiarów zanotowa
ć
w tabeli pomiarowej.
5.4. Opracowanie wyników pomiarów
W ramach
ć
wiczenia nale
ż
y wykona
ń
opracowanie wyników pomiarów obejmuj
ą
ce:
opis celu i zakresu
ć
wiczenia,
schemat stanowiska pomiarowego,
tabel
ę
pomiarow
ą
,
wykresy strzałki ugi
ę
cia belki
pom
f
i
obl
f
w połowie jej długo
ś
ci w funkcji siły P
obci
ąż
aj
ą
cej belk
ę
,
porównanie ugi
ę
cia belki wyznaczonego do
ś
wiadczalnie i teoretycznie.
wnioski dotycz
ą
ce wyznaczonego do
ś
wiadczalnie przebiegu strzałki ugi
ę
cia w funkcji siły
obci
ąż
aj
ą
cej belk
ę
.
Tabela pomiarowa
.
Zestawienie wyników pomiarów i oblicze
ń
belki zginanej
Ugi
ę
cie belki
Lp.
P
[kN]
g
M
[Nm]
obl
g
σ
[MPa]
Odczyt
na mostku
k
R
R
1
∆
[‰]
Odkształcenie
jednostkowe
ε
[-]
pom
g
σ
[MPa]
pom
f
[mm]
obl
f
[mm]
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
15
gdzie:
P
- siła skupiona obci
ąż
aj
ą
ca belk
ę
przyło
ż
ona w
ś
rodku belki,
g
M
- moment gn
ą
cy w punkcie pomiarowym znajduj
ą
cym w połowie długo
ś
ci
badanej belki:
4
L
P
M
g
⋅
=
,
L
- długo
ść
belki, przyjmujemy
ż
e jest ona równa odległo
ś
ci pomi
ę
dzy
podporami: L = 1000 mm,
obl
g
σ
- napr
ęż
enia gn
ą
ce w punkcie pomiarowym wyznaczone ze wzoru:
g
g
g
W
M
=
σ
,
g
W
- wska
ź
nik wytrzymało
ś
ci na zginanie:
g
W
= 34.2 cm
3
,
ε
- odkształcenie jednostkowe wyznaczane zale
ż
no
ś
ci:
R
R
k
∆
=
1
ε
,
k
- stała tensometru oporowego: k = 2.15,
pom
g
σ
- napr
ęż
enia gn
ą
ce w punkcie pomiarowym wyznaczone na podstawie
pomiarów tensometrycznych odkształcenia jednostkowego:
E
pom
g
⋅
=
ε
σ
,
E
- moduł Young’a:
5
10
2
⋅
=
E
MPa,
obl
f
- strzałka ugi
ę
cia belki w punkcie pomiarowym wyznaczona z zale
ż
no
ś
ci:
I
E
L
P
f
obl
⋅
⋅
⋅
=
48
3
,
I
- moment bezwładno
ś
ci przekroju poprzecznego belki wzgl
ę
dem osi
oboj
ę
tnej: I = 105 cm
4
,
pom
f
- strzałka ugi
ę
cia belki w punkcie pomiarowym wyznaczona z pomiarów.
Bibliografia
1. Bachmacz W.: Wytrzymało
ść
materiałów. Badania do
ś
wiadczalne. Skrypt Politechniki
Cz
ę
stochowskiej, Cz
ę
stochowa 1973.
2. Banasik M.:
Ć
wiczenia laboratoryjne z wytrzymało
ś
ci materiałów. PWN, Warszawa
1977.
3. Boruszak A., Sykulski R., Wrze
ś
niowski K.: Wytrzymało
ść
materiałów. Do
ś
wiadczalne
metody bada
ń
. Wydawnictwo Politechniki Pozna
ń
skiej, Pozna
ń
1977.
4. Katarzy
ń
ski S., Koca
ń
da S., Zakrzewski M.: Badania wła
ś
ciwo
ś
ci mechanicznych metali.
WNT, Warszawa 1967.
5. Mazurkiewicz S.: Laboratorium z wytrzymało
ś
ci materiałów. Wydawnictwo Politechniki
Krakowskiej, Kraków 1978.
6. Orło
ś
Z.: Do
ś
wiadczalna analiza odkształce
ń
i napr
ęż
e
ń
. PWN, Warszawa 1977.