plik

ELIETON

Pie

śń

wyp

ędzonych

wuodcinkowy niemiecki film telewizyjny (fabularny)
reżysera Kaia Wessela „Die Flucht" („Ucieczka") oglądało

w marcu kilkanaście milionów Niemców i zrobiło się o tym
filmie  bardzo  głośno,  gdyż  problem  niemieckich  wypędzo-
nych to ostatnio gorący kartofel  niemiecko-polskich stosun-
ków. Film, jak cała propaganda tzw. ziomkostw, fałszuje his-
torię, gdyż tuszuje aspekt fundamentalny: że główną przyczy-
ną tych wypędzeń był niemiecki totalitaryzm, który rozpętał
II  Wojnę  Światową  realizując  swą  żądzę  agresji  paneuro-
pejskiej. Możemy tylko ubolewać, że film jest artystycznie do-
bry, ale tak to już bywa — dobre filmy „ rozliczeniowe" czę-
sto  sprzedają  kłamstwo.  Exemplum  dwa  świetne  filmy
"bezpieczniackie"  —  „Psy"  Pasikowskiego  i  „Zycie  na
podsłuchu"  Donnersmarcka  —  które  wciskają  widzom
nonsensowny  „kit"  o  cynicznych,  lecz  wewnętrznie  bardzo
przyzwoitych,  gotowych  do  pełnej  duchowej  metamorfozy
funkcjonariuszach  czerwonych  represyjnych  służb.  Tylko
patrzeć  jak  ktoś  zaproponuje  nam  pomnik  „szlachetnego
esbeka"  (czyli  w  Polsce  majora  Hodysza  plus  kilku  jego
kolegów)  tudzież  muzeum  niezweryfikowanych  „rasowych
psów",  analogicznie  do  muzeum  niemieckich  uchodźców
wypędzonych  przez  polskich  grabieżców,  które  lansuje
blondaryjka Eryka S.

Literatura i historiografia zajmują się wypędzeniami od daw-

na, gdyż od niepamiętnych czasów gromady ludzkie są wypę-
dzane  przez bliźnich.  Archaiczne  „wędrówki ludów"  często
były efektami gwałtu; również  średniowieczne ekspulsje Ży-
dów z zachodniej Europy to klasyczne  masowe  wypędzenia.
Zawsze będące tragedią dla wypędzanych. Franciszek Karpiń-
ski, rymopis doby rozbiorów, pisał w „Pieśni mazurskiej":

" ............. wypędzony,

Porzucił dom, stodoły,

Uciekł prawie goły ". Jeden uciekł,

drugiego  wywieziono  zapakowawszy  do  bydlęcego  wagonu
(jak  setki  tysięcy  Polaków  z  Kresów).  Niemców  przegonił  z
naszych  „ziem  odzyskanych"  totalitaryzm  sowiecki,  ale
detonatorem  był  tu  totalitaryzm  niemiecki,  inicjator  wojny.
Polacy  byli  jedynie  pionkiem  tego  tasowania  map  przez
tytanów piekła. I zgodnie z losem pionków być może zapłacą
kiedyś  cenę  najwyższą,  którą  będzie  utrata  terytorium  dzisiaj
jeszcze  polskiego.  Faustowski  bohater  mojej  powieści
„Dobry"  (1990)  tłumaczył  swemu  Mefistofelesowi,
Heldbaumowi,  że  w  postkomunistycznej  Europie  Niemcy
prędzej czy później wyciągną łapy po " wschodnie landy ", by
je rewindykować: „Marzą o tym! Nie zrezygnują. Mowa, iż to
cywilizowany kraj zachodni, to mowa trawa, o tyłek ją potłuc.
Sojusznicze  wiązy,  humanizm,  kultura,  cywilizacja  i  te  pe,  to
retoryka kłamców i debilów. Szwaby nigdy nie zrezygnują!".

Według uniofobów realna groźba wygląda tak: widząc nie-

możność  rewindykowania  za  pomocą  militaryzmu,  „Szwa-
by"  działają  za  pomocą  paneuropeizmu,  czyli  likwidowania
granic  i  suwerenności  narodowej  w  ramach  kołchozu  UE.
Pożywkę  dla  takich  spekulacji  (być  może  słusznych)  dają
przesłanki wielce intrygujące (jak fakt, że Niemcy są głów-
nym płatnikiem netto, ergo głównym sponsorem Unii Euro-

pejskiej, a czy Niemiec to idiota bezsensownie vel bezintere-
sownie dokładający do interesu?), tudzież przesłanki bul-
wersujące (jak dwie bardzo nieostrożne wypowiedzi kancle-
rza Schródera na zjazdach ziomkostw i wypędzonych: „Bądź-
cie cierpliwi, ja wam zwrócę wschodnie landy. Zaufajcie mo-
jej metodzie!"; „Siedźcie cicho, póki Polska nie wejdzie do
Unii, potem sama wpadnie nam w łapy").

Siedzieli cicho, a kiedy Polska weszła — rozpętali grom-

ką  hecę  z  „wypędzeniami",  z  muzeum  tej  niemieckiej
traumy,  i  z  masowymi  żądaniami  Powiernictwa  Pruskiego,
odwołującego  się  do  trybunałów  w  Strasburgu  i  do  polskich
sądów. Jeden polski werdykt już zapadł (mieszkańcy mazur-
skiej  wioski  mają  się  wynieść  i  oddać  swój  dobytek  Niem-
com!!!) — ten bezczelny „proeuropejski"  werdykt pokazał,
że idzie „koniec żartów". Tu ciekawostka erudycyjna: pierw-
szym  „żartownisiem",  pomysłodawcą  wypędzenia  Niemców
(aż  20  milionów!)  w  jakieś  zadupie  świata,  był  mister
Morgenthau,  sekretarz  skarbu  prezydenta  Roosevelta,
perswadujący,  że  sprawców  morderczej  wojny  światowej
trzeba ukarać. Ergo: Stalin, realizując przesiedlenia, czerpał
z  „planu  Morgenthaua  "  —  planu,  którego  Biały  Dom  się
koniec końców wystraszył, a którym Kreml się zachwycił.

Na koniec warto wspomnieć, że Polacy — nie dość, iż ma-

ją u siebie sporo renegatów (publicystów, jurystów, akademi-
ków itp.), salonowców biorących berliński żołd, vulgo: lob-
bystów  Bundesrepublik  Deutschland  —  mają  zero  adwoka-
tów za Odrą, chociaż Frau Angela Merkel stara się być niby
muzyka lekka, łatwa i przyjemna: taktycznie łagodzi emocje
retoryką  antyrewindykacyjną.  Nawet  tak  inteligentny  histo-
ryk  jak  Ernst  Nolte  wypowiada  się  za  „słusznymi  prawami
Niemców". Inteligentny, gdyż jako jeden z pierwszych wska-
zał całkowitą paralelność ludobójstwa  hitlerowskiego  i stali-
nowskiego (całkowitą prócz liczb — bolszewia wymordowa-
ła  dużo  więcej  ludzi  niż  hitlerowcy),  i  jako  jeden  z  pierw-
szych zanegował wyjątkowość Shoah, wskazując liczne inne
holocausty i tłumacząc bezpodstawność prawa „ narodu rze-
komo  wybranego" (sic!) do uzurpowania sobie tytułu szcze-
gólnych ofiar. Wskutek tego został odsądzony od czci i wia-
ry przez „politycznie poprawnych " historiozofów. Dzisiaj ten
człowiek, niestety, mówi, iż muzeum wypędzonych jest ko-
nieczne,  bo  „nadszedł  czas,  by  uhonorować  niewinne  nie-
mieckie ofiary ", a ziemie trzeba Niemcom zwracać, bo „pod-
stawowym prawem człowieka jest prawo do zwrotu bezpraw-
nie odebranej własności". Szkop to jednak Szkop. A Rusek
to Rusek. Kto nam zwróci Kresy?

Prędzej niż dobry los zwróci nam prapolskie Kresy wschod

nie — grozić nam będzie krwawa wojna niemiecko-żydows-
ka nad Wisłą. Jedni i drudzy bowiem chcą zwrotu. Ci zwrotu
ziemi, tamci zwrotu mienia, gdyby więc jakieś usłużne sądy
przyznały jednym i drugim to prawo w wymiarze przez nich
oczekiwanym (czyli de facto Polskę likwidującym) — zwro
ty mogłyby się na siebie co i rusz nakładać, budząc gwałtow
ny spór triumfatorów o dobra zrewindykowane. Obejrzeliby
śmy hekatombę, drugi cud nad Wisłą.

NIEZALE

ŻNA

GAZETA POLSKA

Warszawa, 4 maja 2007 r.

WALDEMAR

ŁYSIAK