plik

SPIS TREŚCI

1. WSTĘP. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2. PRZYGOTOWANIE GLEBY ORAZ ZAKŁADANIE SADU

. . . . . . . .

2.1. Stanowisko pod sad

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.2. Przedplony i zmianowanie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.3. Otoczenie sadu oraz zabiegi agrotechniczne

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.4. Gęstość sadzenia drzew

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.5. Nawadnianie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.6. Zrównoważone nawożenie i wapnowanie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.7. Formowanie i cięcie drzew

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2.8. Odmiana jako czynnik wspomagający integrowaną ochronę

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

3. INTEGROWANA METODA REGULOWANIA ZACHWASZCZENIA

. . . . . . . . . . .

3.1. Wprowadzenie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

3.2. Integracja działań związanych z pielęgnacją gleby i regulowaniem zachwaszczenia 19

3.3. Profilaktyka zachwaszczenia podczas przygotowania pola pod sad

. . . . . . . . . . . .

3.4. Stosowanie herbicydów w sadzie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

3.5. Niechemiczne metody regulowania zachwaszczenia

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4. INTEGROWANA METODA OGRANICZANIA CHORÓB

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4.1. Wprowadzenie

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4.2. Najważniejsze choroby śliw

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4.3. Najważniejsze metody ograniczania chorób

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4.3.1.

Metoda agrotechniczna

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

4.3.2.

Metoda chemiczna

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

5. INTEGROWANA METODA OGRANICZANIA SZKODNIKÓW

. . . . . . . . . . . . . . . . .

5.1. Charakterystyka najważniejszych szkodników

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

5.2. Metody ograniczania szkodników występujących na śliwie oraz ich znaczenie

gospodarcze

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

5.3. Progi zagrożenia śliwy przez szkodniki i metody określania ich liczebności

. . .

5.4. Bezpieczeństwo owadów zapylających i entomofauny pożytecznej

. . . . . . . . . . .

6. TECHNIKA STOSOWANIA ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

7. SYSTEMY WSPOMAGANIA DECYZJI

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

8. ZASADY PROWADZENIA EWIDENCJI ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN

. . . . . .

9. LITERATURA

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1. WSTĘP

Od 1 stycznia 2014 roku wszyscy profesjonalni użytkownicy środków ochrony roślin będą

mieli  obowiązek  stosowania  zasad  integrowanej  ochrony  roślin  zgodnie  z  postanowieniami
art. 14 dyrektywy 2009/128/WE oraz rozporządzenia nr 1107/2009. Podstawą zintegrowane-
go systemu ochrony jest maksymalne wykorzystanie metod niechemicznych, które powinny
być  uzupełniane  stosowaniem  pestycydów  wówczas,  gdy  oczekiwane  straty  ekonomiczne
powodowane  przez  agrofagi  będą  wyższe  niż  koszt  zabiegu.  Zgodnie  z  ogólnymi  zasadami
integrowanej  ochrony  roślin  określonymi  w  załączniku  III  do  dyrektywy  2009/128/WE
(

www.minrol.gov.pl

) należy metody niechemiczne (biologiczne, fizyczne, hodowlane) przed-

kładać nad chemiczne. Głównym celem jest skuteczne, bezpieczne i opłacalne obniżenie po-
pulacji agrofagów do poziomu, przy którym nie wyrządzają one już szkód gospodarczych.
Cel ten jest osiągany przez prowadzenie badań nad poznaniem biologii, możliwości rozprze-
strzeniania się i szkodliwości agrofagów, w tym prognozowania ich pojawu oraz oceny za-
grożenia. Uzyskiwane wyniki stanowią podstawę opracowania skutecznych sposobów zapo-
biegania oraz zwalczania chorób i szkodników oraz regulowania zachwaszczenia. Uwzględ-
nia się przy tym uwarunkowania związane z zależnościami między danym organizmem szko-
dliwym, rośliną, a środowiskiem. Współdziałanie różnych czynników występujących w kon-
kretnym sadzie decyduje o nasileniu agrofaga i jego szkodliwości.

W celu ograniczenia ryzyka związanego ze stosowaniem chemicznych środków ochrony

roślin, państwa członkowskie Unii Europejskiej zostały zobowiązane do opracowania Krajo-
wych Planów Działania, których podstawą jest wykorzystanie i szerokie upowszechnianie
systemu integrowanej ochrony roślin, z uwzględnieniem własnej specyfiki. Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowało projekt takiego planu na lata 2013-2017 dla warunków
Polski (

www.minrol.gov.pl

Zasadniczym elementem systemu integrowanej ochrony w uprawie śliwy jest zakładanie

plantacji  z  certyfikowanego  materiału  szkółkarskiego,  co  daje  gwarancję  jego  zdrowotności
od  początku  prowadzenia  uprawy.  Istotne  znaczenie  ma  tu  także  wybór  stanowiska,  które
powinno być wolne od patogenów i szkodników glebowych, w tym pasożytniczych nicieni,
a także  uporczywych  chwastów.  Na  podkreślenie  zasługuje  przygotowanie  pola,  na  którym
wskazana jest uprawa roślin fitosanitarnych, przynajmniej przez rok przed założeniem planta-
cji. Ogromny wpływ na wzrost i plonowanie posadzonych roślin będzie miało ich prowadze-
nie, a zwłaszcza nawożenie i nawadnianie. Zapewnienie prawidłowego wzrostu stanowi pod-
stawę  wzmocnienia  ich  naturalnej  odporności  i  umożliwia  ograniczenie  zabiegów  środkami
chemicznymi.

Ochrona śliwy przed chorobami, szkodnikami i chwastami jest oparta głównie na metodzie

chemicznej.  W  planowaniu  programów  ochrony  niezbędne  jest  prowadzenie  monitoringu
w poszczególnych fazach fenologicznych, co umożliwi ocenę nasilenia chorób, a w przypad-
ku  szkodników  −  także  określenie  progów  zagrożenia.  Podstawą  tego  działania  jest  prawi-
dłowa  diagnostyka  na  podstawie  oznak  etiologicznych,  a  w  razie  konieczności  −  wyników
analizy laboratoryjnej. Bardzo ważna jest także umiejętność identyfikacji szkodników, w tym

wykorzystanie znajomości objawów ich żerowania.

2. PRZYGOTOWANIE GLEBY ORAZ ZAKŁADANIE SADU

Dr Zbigniew Buler

2.1. Stanowisko pod sad

Siedlisko pod nowy sad powinno być tak dobrane, aby plantacja zapewniała regularne plo-

ny  owoców  wysokiej  jakości,  a  więc  i  sukces  ekonomiczny,  przy  zastosowaniu  minimalnej
chemizacji.  Pod  sad  należy  wybierać  siedlisko  o  sprzyjających  warunkach  mikroklimatycz-
nych, unikając zastoisk mrozowych,  bardzo podmokłych gleb oraz przepłonów piaskowych.
Sady śliwowe należy zakładać w cieplejszych rejonach kraju, gdyż śliwy są mało wytrzymałe
na  mróz.  Idealnym  stanowiskiem  jest  niewielkie  wzniesienie  południowo-zachodnie  lub  za-
chodnie. Śliwy można sadzić także na równinach. Drzewa rosnące na zboczach nie przemarz-
ną w czasie mroźnej zimy, a także unikną szkód przymrozkowych. Wszelkie nieckowate za-
głębienia terenu i wąskie doliny rzek są mało przydatne pod sad, gdyż tworzą się tam zastoi-
ska mrozowe.

Na terenach równinnych znajdziemy korzystne stanowiska dla odmian wrażliwych na

mróz, obserwując gromadzenie się mgły wieczorem lub rano. Mgła pojawia się przy gruncie
zawsze tam, gdzie jest chłodno, wilgotno i w takich miejscach utrzymuje się długo rano. Jest
to złe stanowisko pod sad śliwowy, a przynajmniej pod odmiany mało wytrzymałe na mróz.
W takim miejscu mogą przemarzać drzewa i pąki kwiatowe; sprzyja ono także rozwojowi
chorób kory i drewna.

Śliwy dobrze się udają na terenach, gdzie w okresie wiosennym występuje duża ilość opa-

dów. Sprzyja to dobremu zawiązywaniu owoców i ich późniejszemu wzrostowi. Śliwy wy-
magają gleb żyznych, ciepłych i przewiewnych. Są gatunkiem drzew owocowych, który lepiej
znosi nadmiar wody gruntowej niż jej niedostatek. System korzeniowy śliw znosi dość wyso-

ki poziom wody gruntowej, ale nie powinna ona sięgać wyżej niż 1 m. Śliwy dobrze znoszą

stanowiska  lekko  podmokłe.  Pod  sad  nadają  się  gleby  lekko  gliniaste,  piaszczysto-gliniaste
oraz  lessowe.  Śliwy  źle  rosną  na  ciężkich  glinach,  iłach  oraz  na  glebach  lekkich,  suchych
i piaszczystych.

Sadów śliwowych nie należy zakładać obok zakładów przemysłowych powodujących za-

nieczyszczenie środowiska. Problem ten występuje głównie na Górnym Śląsku, a lokalnie
w całej Polsce. Kwiaty narażone na opady kwaśnego deszczu gorzej zawiązują owoce.

2.2. Przedplony i zmianowanie
Wiosną, na rok przed sadzeniem drzewek, wskazany jest wysiew nasion roślin na nawóz

zielony, które przyoruje się, gdy są w pełni kwitnienia. Najwartościowszy nawóz zielony uzy-
skuje  się  z  mieszanki  roślin  strączkowych:  łubinu,  peluszki,  wyki,  bobu  z  dodatkiem  zbóż,
facelii,  słonecznika  i  kukurydzy.  Rośliny  te  tworzą  dużą  masę  zieloną,  oczyszczając  glebę
z chwastów,  są  źródłem  próchnicy  i  poprawiają  strukturę  gleby.  Nie  powinno  się  sadzić
drzew  owocowych  po  wieloletnich  roślinach  bobowatych,  ponieważ  sprzyja  to  rozwojowi
niektórych  chorób  i  szkodników.  Na  hektar  należy  wysiać  od  150  do  200  kg  nasion  roślin
strączkowych i co najmniej 50 kg azotu w czystym składniku.

Wartościowym nawozem zielonym jest gorczyca. Na l ha wystarczy wysiać 30 kg nasion.

Gorczycę wysiewa się jak najwcześniej na wiosnę, dając 100 kg mocznika przed siewem lub
zasilając  rośliny  po  wzejściu  100  kg  saletry  amonowej.  Gorczyca  wcześnie  zakwita  −  pod
koniec  czerwca  lub  na  początku  lipca.  Rozdrabnia  się  ją  wtedy  ścinaczem  do  zielonek  lub
kosiarką sadowniczą i natychmiast płytko przyoruje, a następnie ponownie wysiewa się gor-
czycę zasilając rośliny nawozami, jak na wiosnę. Drugi plon przyoruje się we wrześniu lub
październiku.  Postępując  w  ten  sposób,  można  wprowadzić  do  gleby  duże  ilości  substancji
organicznej. Przyorana gorczyca ogranicza występowanie szkodliwych nicieni, myszy i nor-
nic.  Gorczyca  jest  rośliną  fitosanitarną,  dlatego  polecana  jest  zawsze  jako  przedplon
w sytuacjach,  gdy  istnieje  konieczność  sadzenia  sadu  po  sadzie.  Zjawisko  słabego  wzrostu

roślin przy powtarzalnej uprawie tego samego gatunku na tym samym stanowisku określane
jest  zmęczeniem  gleby.  Skutkiem  zmęczenia  gleby  jest  choroba  replantacji,  objawiająca  się
osłabieniem  lub  całkowitym  zahamowaniem  wzrostu  części  nadziemnej  i  korzeni  młodych
drzew, sadzonych bezpośrednio po usunięciu starego sadu.

Śliwa jest gatunkiem drzew owocowych, które najmniej odczuwają skutki zmęczenia gle-

by. Jednak mimo wszystko na rok przed sadzeniem drzew należy wprowadzić do gleby na-
wozy organiczne i mineralne w celu polepszenia jej właściwości. Dobrą metodą przeciwdzia-
łania  zmęczeniu  gleby  jest  aktywizacja  jej  potencjału  biologicznego  przez  wniesienie  dużej
ilości materii organicznej.  Najprostszym  rozwiązaniem jest zastosowanie dużej  dawki obor-
nika (40 t/ha), torfu lub kompostu i wykonanie orki (25-30 cm). Obornik można zastąpić na-
wozami zielonymi. W celu ograniczenia występowania niektórych gatunków nicieni w glebie,
zaleca się uprawę aksamitki. Na wiosnę wysiewa się od 5 do 10 kg/ha nasion tej jednorocznej
rośliny. Jesienią rośliny należy rozdrobnić i przyorać.  Aby ograniczyć występowanie pędra-
ków w glebie, można wysiać grykę, którą następnie rozdrabnia się i przyoruje.

2.3. Otoczenie sadu oraz zabiegi agrotechniczne
Na terenach narażonych na silne wiatry należy posadzić od strony zachodniej i północno-

zachodniej  rośliny  osłonowe.  Osłonę  łatwo  założyć,  sadząc  wzdłuż  granicy  sadu  jeden  lub
dwa  rzędy  szybko  rosnących  drzew.  Odpowiednie  do  tego  celu  są  gęsto  sadzone  olchy,
w odstępach co 1-2 m, gdyż szybko tworzą zwarty, wysmukły szpaler. Na osłony cenione są
także  lipy,  jako  drzewa  miododajne.  Drzew  silnie  rosnących,  takich  jak  topole,  akacje  czy
jesiony,  raczej  należy unikać, gdyż stają się wkrótce konkurencyjne dla śliw. Wskazana jest
uprawa drzew i krzewów wytwarzających soczysty pokarm dla ptaków, jak: czeremcha ame-
rykańska, dzikie czereśnie, morwa, róże owocowe itp.

Przy zakładaniu nowych sadów nie należy niszczyć zarośli wokół sadu i poza sadem. Za-

drzewienia i zakrzewienia między sadami i w jego obrębie są ostoją dla owadów pożytecz-
nych i ptaków, które znajdują tam schronienie. Tylko zróżnicowane przyrodniczo środowisko
jest w stanie zapewnić równowagę biologiczną i ograniczyć potrzebę stosowania chemicznej
ochrony roślin. Przy grodzeniu sadów należy zadbać również o schronienia dla małych zwie-
rząt drapieżnych, jak kuny, łasice, tchórze, gronostaje, które pomagają w ograniczaniu popu-
lacji myszy polnych, nornic i karczowników. Schronieniem dla zwierząt drapieżnych są zaro-
śla i rumowiska kamieni, które należy pozostawić przy ogrodzeniu. W sadzie zaleca się za-

wieszać skrzynki lęgowe dla ptaków oraz ustawiać tyczki z poprzeczkami dla ptaków dra-
pieżnych. W ten sposób będą stworzone korzystne warunki do rozmnażania się organizmów
pożytecznych. W celu ograniczenia liczby pędraków w glebie, zaleca się kilkakrotnie upra-
wiać glebę ostrymi narzędziami, np. broną talerzową lub glebogryzarką, dzięki czemu zostaną
one częściowo zniszczone.

2.4. Gęstość sadzenia drzew
Rozstawa w jakiej będą sadzone śliwy w sadzie zależy od systemu prowadzenia drzew, ro-

dzaju gleby, podkładki i siły wzrostu danej odmiany. Na glebach lekkich należy zastosować

mniejsze rozstawy niż na glebach cięższych. Drzewa zaszczepione na podkładkach półkarło-
wych  należy  sadzić  gęściej  w  rzędzie  niż  na  podkładkach  silnie  rosnących.  Odmiany  słabo
rosnące, jak ‘Diana’, ‘Silvia’, ‘Węgierka Dąbrowicka’, ‘Jojo’, sadzi się gęściej w rzędzie niż
odmiany silnie rosnące,  np. ‘Cacanska Najbolja’ czy ‘Amers’. Dzięki podkładkom skarlają-
cym  drzewa  można  sadzić  gęsto,  dzięki  czemu  wkrótce  po  założeniu  sadu  można  uzyskać

wysokie  plony  owoców.  Podkładka  półkarłowa  Węgierka  Wangenheima  bardzo  wyraźnie
osłabia siłę wzrostu drzew w porównaniu z podkładką silnie rosnącą, jaką jest ałycza. Śliwy
zaszczepione  na  Węgierce  Wangenheima  sadzi  się  w  rozstawie  3,5-4,0  m  między  rzędami
oraz  1,0-2,0  m  w  rzędzie.  Natomiast  na  ałyczy  rozstawa  między  rzędami  powinna  wynosić

3,5-4,0 m, a w rzędzie od 1,5 do 2,5 m.

Nadmierne zagęszczenie drzew powoduje niedostatek światła słonecznego, co pociąga za

sobą niedorastanie śliwek do wymaganej wielkości, niższą zawartość cukrów i suchej masy
oraz pogorszenie ich smaku. Nadmierne zagęszczenie podnosi także koszty założenia sadu

oraz utrudnia ochronę drzew przed chorobami i szkodnikami.

Zalecanych odległości sadzenia drzew nie należy traktować sztywno. Trzeba wziąć pod

uwagę  miejscowe  warunki  glebowo-klimatyczne.  Należy  unikać  zbyt  gęstego  sadzenia  od-
mian silnie rosnących, szczególnie w pasie ziem podgórskich,  gdzie  gliniaste  gleby i  obfite
opady  pobudzają  wzrost.  Warto  także  pamiętać,  że  drzewa  posadzone  po  wykarczowanym,
starym sadzie rosną zawsze słabiej niż na nowym terenie.

Śliwy można sadzić jesienią lub wczesną wiosną. Jesienne sadzenie ułatwia przyjęcie się

drzewek i pobudza ich intensywny wzrost na wiosnę. Jeśli zima jest łagodna, to korzenie za-
czynają rosnąć już zimą, co wpływa bardzo korzystnie na wiosenny rozwój drzew.

Drzewka odmian mało wytrzymałych na mróz bezpieczniej jest posadzić na wiosnę.

Drzewko wykopane ze szkółki i posadzone w sadzie jest zawsze bardziej wrażliwe na mróz
niż drzewko nieprzesadzane. Drzewka należy posadzić wcześnie, przed nabrzmiewaniem pą-
ków. Przy późniejszym sadzeniu znaczna ilość pąków może ulec uszkodzeniu. Nowo zakła-
dany sad śliwowy powinien znajdować się w odległości ok. 500 m od istniejących już owocu-
jących innych sadów śliwowych, ze względu na konieczność ograniczenia rozprzestrzeniania
się bardzo groźnej choroby wirusowej śliw, a mianowicie szarki.

2.5. Nawadnianie

Prof. dr hab. Waldemar Treder

W naszych warunkach klimatycznych nawadnianie ma istotny wpływ na siłę wzrostu, plo-

nowanie oraz kondycję roślin. Woda jest dobrem nieodnawialnym, dlatego powinno się z niej
korzystać bardzo oszczędnie. Wodę należy pobierać z dopuszczalnego źródła w dopuszczal-
nych ilościach. Zasady prawne regulujące przepisy związane z czerpaniem i użytkowaniem
wody do nawadniania są zawarte w Prawie Wodnym. Każdy właściciel systemu nawodnie-

niowego jest zobowiązany do posiadania dokumentów potwierdzających prawo do korzysta-
nia z zasobów wody. Podczas doboru instalacji, a także samego procesu nawadniania powin-
no się szczególną uwagę zwracać na oszczędne gospodarowanie wodą. Ze względu na naj-
wyższą efektywność wykorzystania wody, do nawadniania roślin sadowniczych zalecane jest
stosowanie systemów kroplowych.

Deszczowanie
Może być polecane w gospodarstwach, które mają ekstensywne nasadzenia oraz wydajne

źródło  wody  (rzekę  lub  jezioro).  Podczas  deszczowaniu  woda  zrasza  liście  drzew,  dlatego
szczególną uwagę należy zwrócić na prawidłową ochronę śliw przed chorobami. Deszczowa-
nie  należy  wykonywać  w  godzinach  porannych,  tak  aby  liście  mogły  jak  najszybciej  wy-
schnąć. Dla uzyskania poprawnej równomierności deszczowania rozstawa zraszaczy powinna
być równa promieniowi zasięgu pojedynczego zraszacza. Jednorazowa dawka deszczowania
nie  powinna  przekraczać  20  mm

na glebach lekkich i 30 mm

na glebach ciężkich. System

deszczowniany może służyć także do ochrony roślin przed przymrozkami wiosennymi. Desz-
czowanie roślin w okresie występowania przymrozków może zapobiegać uszkodzeniu kwia-
tów nawet przy spadku temperatur do -5 °C.

Minizraszanie

Polega na zraszaniu powierzchni gleby tylko w pobliżu roślin. W systemie minizraszania

woda wydatkowana jest przez małe, wykonane z tworzywa sztucznego emitery (minizrasza-

cze o wydatku 20-200 l wody/h). Zależnie od rodzaju zastosowanej wkładki uderzeniowej
minizraszacze emitują wodę w postaci kropel lub strumieni. Należy zwracać uwagę, aby wo-
da nie zwilżała pni drzew. Długotrwałe zraszanie pni może być przyczyną występowania cho-
rób kory i drewna. Minizraszacze podkoronowe stosowane są przede wszystkim w przypadku
wysokiej zawartości żelaza w wodzie, a zastosowanie odżelaziania jest zbyt kosztowne. Spe-
cjalne modele minizraszaczy umieszczane ponad koronami drzew mogą służyć do ochrony
kwiatów i zawiązków owocowych przed przymrozkami wiosennymi.

Nawadnianie kroplowe
Polecane jest dla sadów intensywnych i dla gospodarstw mających ograniczone zasoby

wody (studnie głębinowe). Na glebach lekkich zaleca się stosowanie linii kroplujących o roz-
stawie emiterów co 50-60 cm, a na glebach ciężkich nawet co 70 cm. Zalecana maksymalna
długość ciągu nawodnieniowego zależy od typu emitera, średnicy wewnętrznej przewodu,
wydatku i rozstawy emiterów. Nigdy nie powinno się stosować dłuższych ciągów nawodnie-
niowych niż zalecenia producenta opisane w specyfikacji technicznej produktu.

Niezależnie od zastosowanego systemu nawadniania dawki wody należy dobierać tak, aby

nie doprowadzać do wymywania składników mineralnych poza strefę systemu korzeniowego
roślin. Bardzo ważne jest, aby stosować tylko takie dawki, które zwilżają glebę na głębokość
zalegania systemu korzeniowego drzew. W przypadku śliw jest to ok. 50 cm. Długotrwałe

zalanie korzeni ogranicza im dostępność powietrza i stwarza warunki sprzyjające rozwojowi

patogenów glebowych. Częstotliwość i wielkość dawki nawodnieniowej może być ustalana

na podstawie pomiaru wilgotności  lub  siły ssącej gleby. Czujniki  wilgotności gleby lub  ten-
sjometry  umieszcza  się  w  rzędzie  drzew  na  głębokości  20-25  cm.  W  przypadku  systemów
kroplowych  jest  to  około  15-20  cm  od  kroplownika.  Bardzo  ważne  jest  także,  aby  podczas
nawadniania  nie  zanieczyścić  źródła  wody,  dlatego  w  przypadku  stosowania  fertygacji  lub

chemizacji niezbędne jest zamontowanie zaworu zwrotnego.

Literatura poświęcona nawadnianiu oraz szczegółowe zalecenia i informacje o potrzebach

wodnych śliw zawarte są w Serwisie Nawodnieniowym na stronie internetowej Instytutu
Ogrodnictwa:

http://www.nawadnianie.inhort.pl

2.6. Zrównoważone nawożenie i wapnowanie

Dr hab. Paweł Wójcik, prof. nadzw. IO

Nawożenie roślin sadowniczych opiera się na wynikach analizy gleby i liści oraz na ocenie

wizualnej roślin. W integrowanej produkcji owoców wykonywanie analizy gleby jest obo-
wiązkowe. Mimo że analiza chemiczna liści nie jest konieczna, to wskazane jest jej wykorzy-
stywanie w strategii nawożenia roślin.

Niewłaściwe stosowanie nawozów prowadzi nieuchronnie nie tylko do obniżenia plono-

wania roślin, lecz także do zwiększenia ich podatności na szkodniki i choroby oraz do nad-
miernego zanieczyszczenia środowiska naturalnego, głównie gleby i wód.

Nawożenie azotem (N)
Potrzeby nawozowe sadów śliwowych w stosunku do N można oszacować na podstawie

zawartości materii organicznej w glebie (tab. 1). Podane dawki N należy traktować jako orien-
tacyjne, weryfikując je zawsze z siłą wzrostu drzew i/lub zawartością N w liściach (tab. 2).

Opieranie zaleceń nawożenia N na powyższych kryteriach diagnostycznych ma szczególne

znaczenie, gdyż przenawożenie N powoduje zbyt silny wzrost roślin.

Nawożenie fosforem (P), potasem (K) i magnezem (Mg)
Nawożenie tymi składnikami opiera się na porównaniu wyników analizy gleby z tzw. licz-

bami granicznymi zawartości P, K i Mg (tab. 3). Na podstawie kwalifikacji zawartości skład-
nika w glebie do odpowiedniej klasy zasobności, podejmuje się decyzję o celowości nawoże-
nia danym składnikiem oraz o jego dawce. Zaniechanie nawożenia danym składnikiem lub
stosowanie nadmiernych dawek prowadzi do zachwiania równowagi jonowej w roślinie, co
osłabia nie tylko plonowanie drzew, lecz także zwiększa ich podatność na szkodniki i choroby.

W pełni owocującym sadzie istnieje także możliwość podejmowania decyzji o nawożeniu

P, K i Mg na podstawie analizy liści. Wykorzystanie wyników analizy liści do nawożenia
sadów polega na porównaniu zawartości danego składnika w próbce z tzw. liczbami granicz-

nymi (tab. 2). Analiza liści stanowi podstawę weryfikacji strategii nawożenia, opracowanej na

podstawie analizy chemicznej gleby.

Wapnowanie
Zakwaszenie gleby jest jednym z ważniejszych wskaźników żyzności gleby. Gleby silnie

zakwaszone  nie  tworzą  struktury  gruzełkowej,  mają  obniżoną  aktywność  mikrobiologiczną
oraz niewielką ilość kationów zasadowych w kompleksie sorpcyjnym, a także odznaczają się
zwiększoną dostępnością szkodliwych jonów dla roślin (metali ciężkich). Dodatkowo na gle-
bach  kwaśnych  przyswajalność  większości  składników  jest  ograniczona.  W  konsekwencji
prowadzi to do osłabienia wzrostu roślin, zwiększania ich podatności na szkodniki, patogeny
i stresy abiotyczne oraz do degradacji chemicznej gleby.

Skutecznym zabiegiem ograniczającym zakwaszenie gleby jest wapnowanie. Ocena po-

trzeb wapnowania oraz dawka wapna zależą od odczynu i kategorii agronomicznej gleby oraz
od okresu zastosowania wapna (tab. 4-6).

Na glebach lekkich poleca się używać środki wapnujące w formie węglanowej, a na gle-

bach średnich i ciężkich w formie tlenkowej (wapno palone) lub wodorotlenkowej (wapno
gaszone).

Wapnowanie wykonuje się wczesną wiosną lub późną jesienią. Przy wiosennym wapno-

waniu, nawozy rozsiewa się wtedy, gdy powierzchniowa warstwa gleby jest rozmarznięta,
a drzewa nie wytworzyły jeszcze liści. Jesienne wapnowanie najlepiej wykonać od końca
października do pierwszej połowy listopada.

Nawożenie dolistne w ochronie roślin
Stosowanie niektórych nawozów dolistnych w sadzie może ograniczać rozwój patogenicz-

nych  grzybów,  a  nawet  szkodników.  Wpływ  tych  nawozów  na  ograniczenie  wymienionych
agrofagów  związany  jest  z  obecnością  niektórych  składników  mineralnych  (miedzi,  cynku,
siarki,  krzemu),  wysokim  (pH  >10)  lub  niskim  (pH  <3)  odczynem  nawozu  oraz  obecnością

w nawozie  niektórych  kwasów  karboksylowych  (np.  kwasu  octowego,  mrówkowego)  lub
polisacharydów (np. chitozanu). Skuteczność opryskiwań tymi nawozami przeciwko niektó-
rym chorobom i szkodnikom zależy głównie od częstotliwości wykonywania zabiegów oraz
stężenia  cieczy  opryskowej.  Im  częstotliwość  opryskiwań  i  stężenie  cieczy  są  wyższe,  tym
ochrona roślin może być bardziej skuteczna. Należy jednak podkreślić, że wymienione zabie-
gi nie mogą zastąpić ochrony roślin z użyciem pestycydów. Stosowanie nawozów dolistnych
jedynie wspomaga chemiczną ochronę roślin.

Tabela 1. Orientacyjne dawki azotu (N) dla sadu śliwowego w zależności od zawartości materii orga-
nicznej w glebie

Wiek sadu

Zawartość materii organicznej (%)

0,5-1,5

1,6-2,5

2,6-3,5

Dawka azotu

Pierwsze 2 lata

15-20*

10-15*

5-10*

Następne lata

60-80**

40-60**

20-40**

*dawki N w g/m

powierzchni nawożonej

** dawki N w kg/ha powierzchni nawożonej

Tabela 2. Liczby graniczne zawartości podstawowych makroskładników w liściach śliwy (według
Kłossowskiego 1972, zmodyfikowane przez Sadowskiego i in. 1990) oraz polecane dawki składników

Składnik/dawka
składnika

Zakres zawartości składnika w liściach

deficytowy

niski

optymalny

wysoki

Zawartość składnika w suchej masie

N (%)
dawka N (kg/ha)

< 1,40

120-150

1,40-2,00

80-120

2,01-3,60

50-80

> 3,60

0-50

P (%)
dawka P

(kg/ha)

< 0,20

50-100

0,20-0,60

> 0,60

K (%)
dawka K

O (kg/ha)

< 1,00

120-150

1,00-1,64

80-120

1,65-3,25

50-80

> 3,25

Mg (%)
dawka MgO (kg/ha)

< 0,10

120

0,10-0,30

0,31-0,70

> 0,70

Tabela 3. Wartości graniczne zawartości fosforu (P), potasu (K) i magnezu (Mg) w glebie
oraz wysokość ich dawek stosowanych przed założeniem sadu śliwowego oraz w trakcie jego prowa-
dzenia (Sadowski i in. 1990)

Wyszczególnienie

Klasa zasobności

niska

średnia

wysoka

Zawartość fosforu (mg P/100 g)

Dla wszystkim gleb:
warstwa orna
warstwa podorna

< 2,0
< 1,5

2-4

1,5-3

> 4
> 3

Nawożenie
przed założeniem sadu

Dawka fosforu (kg P

/ha)

300

100-200

−

Zawartość potasu (mg K/100 g)

Warstwa orna :
  < 20% części spławialnych
  20-35% części spławialnych
  > 35% części spławialnych
Warstwa podorna :
  < 20% części spławialnych
  20-35% części spławialnych
  > 35% części spławialnych

< 5
< 8

< 13

< 3
< 5
< 8

5-8

8-13

13-21

3-5
5-8

8-13

> 8

>13

> 21

> 5
> 8

> 13

Nawożenie:
przed założeniem sadu
w owocującym sadzie

Dawka potasu (kg K

O/ha)

150-300

80-120

100-200

50-80

−
−

Dla obu warstw gleby:
< 20% części spławialnych
≥ 20% części spławialnych

Zawartość magnezu (mg Mg/100 g)

< 2,5

< 4

2,5-4

4-6

> 4
> 6

Nawożenie:
przed założeniem sadu
w owocującym sadzie

Dawka magnezu (g MgO/m

)

wynika z potrzeb wapnowania

−

Dla wszystkich gleb niezależnie od
warstwy gleby

Stosunek K : Mg

bardzo wysoki

wysoki

poprawny

> 6,0

3,6-6,0

3,5

Tabela 4. Ocena potrzeb wapnowania gleb mineralnych w zależności od kategorii agronomicznej gle-
by oraz jej odczynu (wg IUNG)

Potrzeby
wapnowania

Kategoria agronomiczna gleby

bardzo lekka

lekka

średnia

ciężka

Konieczne

< 4,0

< 4,5

< 5,0

< 5,5

Potrzebne

4,0-4,5

4,5-5,0

5,0-5,5

5,5-6,0

Wskazane

4,6-5,0

5,1-5,5

5,6-6,0

6,1-6,5

Ograniczone

5,1-5,5

5,6-6,0

6,1-6,5

6,6-7,0

Zbędne

> 5,5

> 6,0

> 6,5

> 7,0

Tabela 5. Zalecane dawki nawozów wapniowych w zależności od kategorii agronomicznej gleby oraz
jej odczynu (wg IUNG)*

Potrzeby
wapnowania

Dawka CaO (t/ha)

Kategoria agronomiczna gleby

bardzo lekka

lekka

średnia

ciężka

Konieczne

3,0

3,5

4,5

6,0

Potrzebne

2,0

2,5

3,0

Wskazane

1,0

1,5

1,7

2,0

Ograniczone

−

1,0

* podane dawki należy stosować tylko przed założeniem sadu, najlepiej pod przedplon

Tabela 6. Maksymalne dawki nawozów wapniowych stosowane jednorazowo w sadzie (Sadowski i in.
1990)

Odczyn gleby

Kategoria agronomiczna gleby

lekka

średnia

ciężka

Dawka CaO (kg/ha)

< 4,5

1500

2000

2500

4,5-5,5

750

1500

2000

5,6-6,0

500

750

1500

2.7. Formowanie i cięcie drzew

Dr Halina Morgaś

Cięcie śliw powinno utrzymywać równowagę między wzrostem i rozwojem wegetatyw-

nym drzew a ich owocowaniem. Cięcie spełnia także funkcje zabiegu formującego kształt
(formę) korony oraz regulującego jej rozmiar i zagęszczenie. Cięcie jest również bardzo waż-
nym zabiegiem fitosanitarnym. W jego trakcie usuwa się pędy porażone przez różne patoge-
ny. Koniecznie należy przy tym przestrzegać zasady, że wycięte (porażone) pędy są usuwane

z sadu i niszczone.

Zabieg cięcia umożliwia swobodny ruch powietrza i przenikanie promieni słonecznych

w obrębie korony drzewa. Optymalne warunki wilgotności i nasłonecznienia wszystkich czę-
ści korony, w połączeniu z właściwym odżywieniem drzewa, w sposób bezpośredni wpływają
na zwiększenie odporności roślin i owoców na niektóre patogeny. Z drugiej strony, cięcie
wykonane niewłaściwie lub w nieodpowiednim terminie, może zwiększać podatność drzew

na choroby. Cięcie śliw w pierwszej połowie zimy jest bardziej ryzykowne niż cięcie w okre-
sie od końca stycznia do końca marca.

Cięcie po posadzeniu. Celem tego zabiegu jest przywrócenie równowagi, naruszonej przez

wykopywanie drzewek ze szkółki. W czasie wykopywania ok. 2/3 korzeni pozostaje w glebie.
Śliwy są wrażliwe na stres związany z przesadzaniem. Cięcie po posadzeniu ma na celu zła-
godzenie  tej  niekorzystnej  sytuacji.  Przycinanie  drzewek/okulantów  wykonuje  się  wiosną,
niezależnie od terminu ich sadzenia (jesień, wiosna). Sposób i intensywność tego cięcia nale-
ży  dostosować  do  jakości  materiału  szkółkarskiego  oraz  do  warunków  siedliska,  w  jakim
drzewka będą rosły. Jeżeli sad będzie sadzony na glebie żyznej, wolnej od chwastów trwałych
i będzie nawadniany, to po posadzeniu okulanty można przyciąć lekko. Usuwać trzeba tylko
pędy wyrastające na pniu zbyt nisko (do 50 cm). Pozostałe pędy można skrócić o połowę lub
jedną  trzecią  długości.  Okulanty  nierozgałęzione,  jednopędowe  pozostawiamy  bez  cięcia.
Jeżeli sad będzie sadzony na gorszej glebie i nie będzie nawadniany, to posadzone drzewka
należy  mocniej  przyciąć.  Pozostawione  odgałęzienia  boczne  trzeba  skrócić  o  połowę  lub
o dwie trzecie długości.

Cięcie drzew rosnących. Siła i sposób cięcia muszą być dostosowane do systemu uprawy.

Ważne jest dostosowanie cięcia do siły wzrostu drzewa (podkładka/odmiana), typu gleby,
położenia sadu oraz systemu sadzenia. Zabieg cięcia powinien wspomagać utrzymanie opty-
malnego, możliwie wysokiego poziomu corocznego owocowania i wysoką jakość produko-
wanych śliwek. Cięcie powinno być tak prowadzone, aby drzewa możliwie wcześnie zaczy-

nały owocować. Trzeba brać pod uwagę, że silne cięcie, zwłaszcza połączone ze skracaniem
pędów, stymuluje drzewa do intensywnego wzrostu.  Silne cięcie dopuszczalne jest na drze-
wach  starszych,  owocujących  przez  co  najmniej  5  lat.  Natomiast  w  odniesieniu  do  drzew
młodych  (pierwsze  dwa  −  trzy  lata  życia  w  sadzie)  jest  mniej  korzystne,  gdyż  opóźnia  ich
wejście w okres pełnego owocowania.

Forma korony i rozstawa sadzenia drzew muszą zapewnić liściom i rosnącym owocom

właściwe nasłonecznienie przez cały sezon. Jednocześnie struktura korony musi być silna,
a kąty odgałęzień powinny być szerokie. Śliwy karłowe wymagają trwałych podpór. System

sadzenia drzew powinien wspomagać producenta w ograniczaniu konieczności stosowania
herbicydów. Umożliwia to sadzenie drzew w jednym rzędzie. Najkorzystniejszy jest układ
rzędów północ – południe.

Terminy cięcia śliw. Optymalnym terminem cięcia głównego jest czas spoczynku zimo-

wego, do chwili ruszenia wegetacji. Najwłaściwszym okresem jest druga połowa zimy, od
końca stycznia. Cięcie wcześniejsze może zwiększyć wrażliwość drzew na mróz. Prowadzi to
do nasilenia rozwoju chorób, głównie kory i drewna. Cięcie zimowe powinno być coroczne
i umiarkowane. W trakcie cięcia drzewa porażone srebrzystością liści należy ciąć osobno.
Śliwy porażone przez szarkę należy bezwzględnie usuwać z sadu i niszczyć.

Cięcie letnie, uzupełniające. Prowadzone jest w razie potrzeby, w drugiej połowie lata. Ce-

lem cięcia letniego jest regulowanie wielkości i kształtu korony. Znajduje ono zastosowanie
w sadach, gdzie śliwy rosną zbyt silnie. Cięcie letnie ogranicza wigor drzew i polega na wy-
cięciu zbyt silnych pędów, tak zwanych wilków.

Inne metody regulowania wzrostu i owocowania drzew. Każdy zabieg, inny niż cięcie,

wpływający na intensywność wzrostu lub poziom owocowania, jest zabiegiem regulującym.
Do takich zabiegów można zaliczyć formowanie szerokich kątów odgałęzień i odginanie pę-
dów do położenia poziomego, jak również stosowanie bioregulatorów i innych środków che-
micznych,  dopuszczonych  prawem  do  użycia  w  produkcji  owoców  w  Polsce.  Preparaty  te
powinny być stosowane  w razie rzeczywistej  potrzeby, zgodnie ze wskazaniami  producenta
umieszczonymi  na  etykiecie.  Szczególnie  rozważnie  należy  stosować  preparaty  stymulujące

wzrost/wigor drzew.

Przerzedzanie kwiatów/zawiązków. Śliwy nie wykazują wyraźnej skłonności do drobnie-

nia owoców. W ich przypadku nie ma konieczności przerzedzania zawiązków. Właściwą ja-
kość owoców zapewnia prawidłowe cięcie z zastosowaniem skracania pędów.

2.8. Odmiana jako czynnik wspomagający integrowaną ochronę

Dr Elżbieta Rozpara, mgr Agnieszka Głowacka

Śliwa jest gatunkiem powszechnie uprawianym w Polsce. W uprawie dominują odmiany

śliwy domowej, a mniej popularne są odmiany śliwy japońskiej.

Odmiana ma bardzo duże znaczenie w intensywnej uprawie śliw, ponieważ wpływa za-

równo na wielkość plonów, jak i na jakość zbieranych owoców. Przy jej wyborze do nowo
zakładanego sadu należy zwrócić uwagę na kilka czynników. Odmiany polecane do uprawy
integrowanej  powinny  charakteryzować  się  przede  wszystkim  odpornością  lub  tolerancją  na
szarkę oraz małą podatnością na choroby grzybowe, a w szczególności na dziurkowatość liści
drzew pestkowych i na brunatną zgniliznę drzew pestkowych. Pożądanymi cechami odmian
śliw  przydatnych  do  uprawy  integrowanej  są  również:  duża  plenność,  wczesne  wchodzenie
drzew  w  okres  owocowania  oraz  wysoka  jakość  owoców,  które  powinny  być  atrakcyjne,
smaczne, a ich pestka powinna dobrze oddzielać się od miąższu. Przy wyborze odmiany nale-
ży się kierować również sposobem zagospodarowania owoców.

Drzewka śliw są produkowane przede wszystkim na podkładkach generatywnych, ponie-

waż za pośrednictwem nasion nie przenosi się groźna choroba wirusowa, jaką jest szarka.
W praktyce powszechnie stosowane są 2 podkładki dla śliw – siewka ałyczy i siewka Wę-
gierki Wangenheima. Analizę dotyczącą przydatności odmian i podkładek do zakładania sadu
produkcyjnego dobrze byłoby rozpocząć już na etapie wyboru stanowiska.

Wybór odpowied-

niej  lokalizacji  pod  nasadzenie  pozwala  często  zapobiec  uszkodzeniom  mrozowym  drzew,
a dzięki temu także porażeniu  przez choroby. Należy pamiętać, że śliwy  wymagają  gleb ży-
znych,  ciepłych  i  przewiewnych.  Ważnym  czynnikiem  wpływającym  na  ich  dobry  wzrost,
zawiązywanie owoców i plonowanie jest również suma i rozkład opadów w ciągu roku. Aby
zapewnić dobrą jakość owoców, sad powinien być nawadniany.

Przy zakupie materiału szkółkarskiego do zakładania sadu śliwowego należy zwrócić uwa-

gę, aby pochodził on ze szkółek kwalifikowanych, bo to daje gwarancję nabycia drzewek
wolnych od chorób wirusowych. Ważne jest też, aby po posadzeniu drzewek regularnie kon-
trolować nasadzenie pod kątem potencjalnych zagrożeń ze strony chorób i szkodników,
a szczególne znaczenie ma lustrowanie drzew i usuwanie tych, które zostały porażone przez

wirusa szarki.

Wśród odmian śliw uprawianych w naszym kraju są odmiany samopylne, częściowo sa-

mopylne oraz obcopylne. Najbardziej cenione są odmiany samopylne, ponieważ można z nich
zakładać kwatery jednoodmianowe. Odmiany obcopylne są bardziej kłopotliwe, gdyż trzeba
je sadzić w towarzystwie zapylaczy. Odmiany częściowo samopylne wydają niskie plony bez
zapylenia krzyżowego, dlatego dla nich również należy wybrać odpowiednie odmiany zapylające.

Obecnie w rejestrze Centralnego Ośrodka Badania Odmian Roślin Uprawnych (COBORU)

znajdują się 33 odmiany śliwy domowej (w tym 8 wczesnych, 11 średnio wczesnych i 14
późnych). Poza ich charakterystyką w tabeli 7. przedstawiono 4 nowe, ciekawe odmiany śli-
wy (Jubileum, Record, Tophit, Presenta), które mogą być przydatne do uprawy integrowanej
(2 średnio wczesne, 2 późne) oraz 4 odmiany śliwy japońskiej.

Tabela 7. Podstawowe cechy pomologiczne odmian śliw przydatnych do uprawy integrowanej

Odmiana
(stopień
płodności*)

Termin

zbioru

Plenność

Masa

1 owocu

[g]

Odchodze-

nie pestki

od miąższu

Podatność na

Wytrzyma-

łość drzew

na mróz

choroby

grzybowe

szarkę

Odmiany śliwy domowej (Prunus domestica L.)

Ruth
Gerstetter
(cz. s.)

II/III dek.
VII

średnia

30-35

dobre

duża

mała

Herman
(cz. s.)

III dek. VII duża

30-35

b. dobre

mała

mała/
średnia

duża

Emper (?)

III dek. VII średnia

30-35

średnie

mała

mała/
średnia

duża

Katinka (s)

koniec VII

duża

20-28

b. dobre

mała

duża

Diana (o)

koniec VII

średnia

50-60

b. dobre

mała

duża

średnia

Cacanska
Rana (cz. s.)

koniec VII

średnia

35-40

b. dobre

mała

średnia

Opal (s)

pocz. VIII

b. duża

25-30

dobre

średnia

mała

średnia

Kalipso (s)

pocz. VIII

b. duża

30-40

b. dobre

mała

duża

Silvia (?)

I/II dek.
VIII

duża

45-55

b. dobre

mała

średnia

Cacanska
Lepotica (s)

I/II dek.
VIII

duża

40-50

b. dobre

mała

śred-
nia/duża

Polinka (?)

I dek. VIII

duża

40-50

b. dobre

mała

duża

średnia/
duża

Węgierka
Wczesna (s)

poł. VIII

duża

20-25

dobre

mała

duża

Węgierka
Dąbrowicka

II dek. VIII duża

35-40

b. dobre

mała

śred-
nia/duża

średnia

Renkloda
Ulena (s)

poł.–k.
VIII

duża

45-50

średnie

średnia

Jubileum
(o)

II/III dek.
VIII

duża

40-50

dobre

mała

duża

Renkloda
Althana (o)

koniec
VIII

średnia

40-50

średnie

średnia

mała/
średnia

mała

Cacanska
Najbolja (o)

koniec
VIII

duża

50-60

b. dobre

mała

średnia

Hanita (s)

koniec
VIII

średnia

35-40

średnie/
dobre

średnia

mała

średnia

Królowa
Wiktoria (s)

k. VIII-
pocz. IX

b. duża

40-45

średnie/
dobre

średnia

mała

średnia

Record (o)

I dek. IX

duża

50-60

średnie/
dobre

mała

średnia

Amers (o)

I dek. IX

b. duża

50-60

b. dobre

średnia

mała

średnia/

duża

Valor (o)

I/II dek. IX

średnia/
duża

50-60

średnie

mała

duża

średnia

Valjevka (s)

poł. IX

średnia/
duża

30-40

b. dobre

mała

średnia

Bluefre
(cz. s)

poł. IX

duża

60-70

średnie

mała

b.duża

Stanley (s)

II dek. IX

b. duża

40-50

słabe/
średnie

mała

Jojo (s)

II dek. IX

b. duża

40-50

średnie

średnia

odporna

średnia

Tophit
(cz. s)

II/III dek.
IX

duża

50-60

dobre

mała

średnia

Węgierka
Zwykła (s)

poł – k. IX średnia

b. dobre

mała

duża

średnia

Tolar (s)

II/III dek.
IX

średnia

20-22

b. dobre

mała

średnia

Promis (s)

III dek. IX

średnia

20-22

b. dobre

mała

średnia

Nectavit (s)

III dek. IX

duża

b. dobre

mała

średnia

Empress (o) III dek. IX

b. duża

średnie
/dobre

średnia

duża

średnia

Vision (o)

k. IX-pocz.
X

duża

60-70

dobre

mała

średnia

duża

Elena (s)

pocz. X

duża

średnie

mała

średnia

President
(o)

pocz. –
poł. X

duża

50-60

średnie/
dobre

średnia

mała/
średnia

średnia/
duża

Presenta (s)

pocz. –
poł. X

średnia

30-35

średnie

mała

duża

Oneida (s)

pocz. – k.
X

średnia

średnie/
dobre

mała

śred-
nia/duża

duża

Odmiany śliwy japońskiej (Prunus salicina Lindl.)

Kometa
(cz. s.)

III dek. VII duża

25-30

słabe

mała

duża

Najdiena
(o)

k. VII

duża

30-35

słabe

mała

duża

Shiro (o)

I dek. VIII

średnia

35-40

słabe

średnia

duża

Vanier (o)

I/II dek.
VIII

średnia

40-50

słabe

średnia

duża

*s − odmiana samopłodna, cz. s – odmiana częściowo samopłodna, o – odmiana obcopylna,

? – stosunki zapylania nie są określone

Tabela 8. Zestawienie zapylaczy dla obcopylnych i częściowo samopylnych odmian śliw

Odmiana

Zapylacze

Ruth Gerstetter

‘Opal’, ‘Renkloda Ulena’, ‘Stanley’

Herman

‘Cacanska Lepotica’, ‘Earliblue’, ‘Amers’

Diana

‘Stanley’, ‘Bluefre’, ‘Valor’, ‘Oneida’

Cacanska Rana

‘Ruth Gerstetter’, ‘Cacanska Lepotica’, ‘Stanley’, ‘Empress’

Węgierka Dąbrowicka

‘Renkloda Ulena’, ‘Węgierka Łowicka’, ‘Cacanska Najbolja’, ‘Cacan-
ska Rana’

Jubileum

‘Królowa Wiktoria’, ‘Excalibur’, ‘Opal’

Renkloda Althana

‘Renkloda Zielona’, ‘Renkloda Ulena’, ‘Kirka’

Cacanska Najbolja

‘Ruth Gerstetter’, ‘Cacanska Rana’, ‘Cacanska Lepotica’, ‘Stanley’

Record

‘Anna Späth’, ‘Renkloda Ulena’, ‘Renkloda Althana’, ‘Cacanska Le-
potica’, ‘President’

Amers

‘Cacanska Lepotica’, ‘Cacanska Najbolja’, ‘Stanley’, ‘Empress’, ‘Blu-

efre’, ‘Węgierka Dąbrowicka’

Valor

‘Cacanska Rodna’, ‘Amers’, ‘Węgierka Włoska’, ‘Stanley’, ‘Bluefre,
‘Verity’, ‘Empress’

Tophit

będą badane

Bluefre

‘Stanley’, ‘Węgierka Włoska’, ‘Verity’, ‘Empress’, ‘President’

Empress

‘Stanley’, ‘Bluefre’, ‘Valor’, ‘Cacanska Lepotica’, ‘President’, ‘Verity’

Vision

‘Stanley’, ‘President’

President

‘Stanley’, ‘Empress’, ‘Amers’, ‘Valor’

Oneida

‘Stanley’, ‘Amers’, ‘Węgierka Włoska’, ‘Valor’, ‘Empress’, ‘Bluefre’

Kometa

‘Najdiena’, ałycza

Najdiena

‘Kometa’, ‘Skoropłodnaja’, ałycza

Shiro

‘Santa Rosa’

Vanier

‘Shiro’, ‘Kometa’

Tabela 9. Charakterystyka najczęściej stosowanych podkładek dla śliw

Podkładka lub
wstawka

Siła

wzrostu*

Wytrzymałość

na niskie

temperatury

Wartość użytkowa

Siewka ałyczy

100

wysoka

Dobrze  się  zrasta  z  odmianami  uprawnymi.  Jest
dość  odporna  na choroby  i  szkodniki.  Drzewa  na
niej  szczepione  rosną  silnie,  później  wchodzą
w okres  owocowania  i  w  pierwszych  latach  po
posadzeniu  plonują  gorzej  niż  na  podkładkach
słabo  rosnących.  Jest  przydatna  na  wszystkie  ro-
dzaje gleb oprócz lekkich.

Siewka
‘Węgierki
Wangenheima’

50-60

średnia

Dobrze  się  zrasta  ze  wszystkimi  odmianami  wy-
stępującymi  u  nas  w  uprawie.  Jest  dość  odporna
na  choroby.  Drzewa  na  niej  szczepione  wcześnie
wchodzą w okres owocowania i są plenne. Owoce
są dobrej jakości i dojrzewają zwykle o kilka dni
wcześniej niż na ałyczy. Podkładka ta ma stosun-
kowo  płytki  system  korzeniowy  i  dlatego  drzewa
na  niej  szczepione  należy  sadzić  na  glebach  ży-
znych, o uregulowanych stosunkach wodnych.

* % w stosunku do drzew szczepionych na siewkach ałyczy

3. INTEGROWANA METODA REGULOWANIA ZACHWASZCZENIA

Dr hab. Jerzy Lisek, prof. nadzw. IO

3.1. Wprowadzenie
Regulowanie zachwaszczenia obejmuje zespół działań utrzymujących je na niskim poziomie,

który pozwala na dobry rozwój i plonowanie roślin uprawnych. Racjonalne działania w tym za-
kresie wymagają jasnego określenia zagrożeń powodowanych przez chwasty (szkodliwości), po-
prawnej  identyfikacji  chwastów  oraz  znajomości  ich  biologii.  W  sadach  występują  zarówno
chwasty  roczne,  np.  gwiazdnica  pospolita,  komosa  biała,  tasznik  pospolity,  bodziszek  drobny,
fiołek  polny,  przymiotno  kanadyjskie,  rdest  ptasi  i  plamisty,  przytulia  czepna,  szarłat  szorstki,
chwastnica jednostronna, oraz chwasty wieloletnie (trwałe), np. mniszek pospolity, wierzbownica

gruczołowata, ostrożeń polny, skrzyp polny, rzepicha leśna, bylica pospolita, perz właściwy. Próg
zagrożenia (szkodliwości) definiuje się jako liczebność chwastów określonego gatunku (szt./m

)

lub procentowe pokrycie gleby chwastami, po osiągnięciu których zalecane jest ich zwalczanie.
Okres krytyczny to termin redukcji zachwaszczenia, którego niedotrzymanie prowadzi do nieod-
wracalnych i istotnych strat w plonowaniu roślin uprawnych.

Zagrożenia powodowane przez chwasty wynikają z konkurencji o wodę, substancje po-

karmowe, światło i owady zapylające; niekorzystnego oddziaływania chemicznego (allelopa-
tii),  zwiększenia  strat  powodowanych  przez  przymrozki  wiosenne  i  gryzonie,  pogorszenia
warunków fitosanitarnych, co sprzyja rozwojowi chorób grzybowych oraz szkodników (przę-
dziorków, mszyc, drutowców). Flora synantropijna sadów pełni też pożyteczne funkcje. Sta-
nowi istotny element krajobrazu i wpływa na rozwój wielu organizmów żywych, współdecy-
dując  o  biologicznej  różnorodności.  W  okresie  spoczynku  zimowego  drzew  owocowych
chroni glebę przed erozją (niszczeniem powodowanym przez wodę i wiatr), gromadzi substancje
pokarmowe  w  zielonej  biomasie,  zabezpieczając  je  przed  wymywaniem,  i  zatrzymuje  śnieg  w
sadzie, co zwiększa zapas wilgoci w glebie oraz ogranicza uszkodzenia mrozowe korzeni drzew.

3.2. Integracja działań związanych z pielęgnacją gleby i regulowaniem zachwaszczenia
Pielęgnacja gleby i regulowanie zachwaszczenia są ze sobą ściśle powiązane i wymagają

wspólnego programu  działań.  Integrowana ochrona zakłada łączenie metod regulowania za-
chwaszczenia, takich jak: aplikacja herbicydów, uprawa gleby, koszenie zbędnej roślinności,
utrzymanie  roślin  okrywowych  oraz  ściółkowanie  gleby.  Chwasty  rozwijają  się  zarówno
w międzyrzędziach  sadu,  jak  i  pod  koronami  drzew.  Integrowanie  metod  ochrony  przed
chwastami odbywa się w różny sposób. Może być ono współrzędne (murawa w międzyrzę-
dziach i pasy herbicydowe pod koronami drzew), w ramach rotacji (przemienne wykorzysta-
nie  różnych  metod)  oraz  uzupełniające  (pielenie  lub  stosowanie  herbicydów  w  ściółkach).
Istotną rolę w efektywnym ograniczaniu zachwaszczenia odgrywają działania profilaktyczne
(zapobiegawcze), prowadzone w ramach przygotowania pola przed założeniem sadu i w sadzie.

3.3 Profilaktyka zachwaszczenia podczas przygotowania pola pod sad

Odpowiednie przygotowanie pola przed sadzeniem drzew obejmuje: wybór dobrego

przedplonu  (zboża,  rzepak,  gorczyca,  gryka,  roczne  bobowate,  wczesne  warzywa  –  cebula,
fasola,  groch,  marchew),  terminowe  i  właściwe  wykonywanie  zabiegów  uprawowych,  che-
miczne niszczenie uciążliwych i głęboko korzeniących się chwastów trwałych oraz nawoże-
nie organiczne lub użycie biostymulatorów biosfery gleby, które uaktywniają procesy mikro-
biologiczne, prowadzące do inaktywacji nasion chwastów. Rozłogi i kłącza chwastów wielo-
letnich,  które  po  orce  znalazły  się  w  powierzchniowej  warstwie  gleby,  należy  kilkakrotnie
usunąć broną typu chwastownik, kultywatorem lub agregatem uprawowym. Uprawa z głębo-
szowaniem, która prowokuje do rozwoju głęboko korzeniące się chwasty (skrzyp polny, po-
wój polny), powinna być uzupełniona stosowaniem układowych herbicydów dolistnych, naj-
częściej  glifosatu  (Roundup  360  SL  i  jego  odpowiedniki)  oraz  środków  zaliczanych  do  po-
chodnych  kwasów  karboksylowych,  o  działaniu  zbliżonym  do  auksyn:  MCPA  (Chwastox
Extra 300 SL) i  fluroksypyr (Starane 250 EC).  Wymienione herbicydy  dolistne powinno się

stosować od połowy maja do października, na zielone chwasty o wysokości nie mniejszej niż

10-15 cm, unikając opryskiwania kwitnących roślin. Jeśli średnia dobowa temperatura powie-

trza po zabiegu wynosi minimum 12-15 °C, to drzewka można bezpiecznie sadzić po upływie

3-4 tygodni od opryskiwania glifosatem i 5-6 tygodni od opryskiwania odpowiednikami auk-
syn. Chłody wydłużają okres rozkładu herbicydów. Glifosat może być stosowany na zielone
chwasty późną jesienią (w listopadzie), jeśli temperatura podczas zabiegu będzie wyższa od 0 °C.

3.4. Stosowanie herbicydów w sadzie
Drzewa pestkowe są wrażliwe na konkurencję chwastów wiosną i latem, od kwietnia do wrze-

śnia. W okresie tym, uznanym za krytyczny, wskazane jest wykonanie dwóch − trzech zabiegów
odchwaszczających: na przełomie kwietnia i maja, w czerwcu lub lipcu oraz w sierpniu lub wrze-
śniu (ostatni zabieg jest szczególnie ważny w sadach zagrożonych przez gryzonie). W opisywa-
nym okresie zabieg powinien być wykonany, jeśli pokrycie gleby chwastami osiągnie 30-50% w
młodym sadzie oraz będzie wyższe niż 50% w starszym, kilkuletnim sadzie, a chwastów osiągną
wysokość 10-15 cm. Starannego odchwaszczania wymagają drzewa młode, które posiadają rela-
tywnie słabo rozwinięty system korzeniowy i są wrażliwe na konkurencję chwastów.

Aplikacja herbicydów pozostaje od lat najważniejszą metodą regulowania zachwaszczenia

pod koronami drzew. Jest ona rozwiązaniem skutecznym, łatwym do wykonania, relatywnie
tanim oraz zapewniającym dobry rozwój i plonowanie drzew. Korzenie śliw w ugorze herbi-
cydowym rozwijają się lepiej niż w ugorze mechanicznym oraz pod roślinami okrywowymi.
Użycie herbicydów powinno odbywać się z zachowaniem rotacji środków o różnym mecha-
nizmie działania, zgodnie z ich aktualną etykietą i być ewidencjonowane. Aktualne informa-
cje  dotyczące  stosowania  herbicydów  można  znaleźć  na  stronach  MRiRW  lub  w  nowelizo-
wanych corocznie Programach Ochrony Roślin Sadowniczych. Niedostateczna rotacja lub jej
brak, prowadzą do kompensacji zachwaszczenia, selekcji odpornych form chwastów, groma-
dzenia pozostałości środków w środowisku i owocach oraz postępującej fitotoksyczności dla
roślin uprawnych. Herbicydy doglebowe (o działaniu następczym) powinny być stosowane na
wilgotną i czystą glebę, niektóre także na chwasty we wczesnych fazach rozwojowych, najle-
piej w okresie chłodów – wiosną lub jesienią. Przykładem herbicydu doglebowego jest pro-
pyzamid  (Kerb  50  WP  i  odpowiedniki),  który  zwalcza  chwasty  jednoliścienne,  w  tym  perz
właściwy  oraz  niektóre  dwuliścienne  –  bodziszka  drobnego,  gwiazdnicę  pospolitą,  rdesty
i przetaczniki. Herbicydy doglebowe są szczególnie przydatne w młodych sadach,  gdzie 1-2
zabiegi w ciągu roku, zapewniają długotrwałą kontrolę zachwaszczenia i ograniczają użycie
nieselektywnych herbicydów dolistnych, które mogą powodować uszkodzenia drzew. Herbi-
cydy dolistne różnią się zakresem działania. Środki nieselektywne (np. glifosat) mają szerokie
spektrum zwalczanych chwastów, lecz uszkadzają drzewa po opryskaniu ich zielonych części.
Środki selektywne cechuje wybiórcze działanie. Należą do nich np.: MCPA (Chwastox Extra
300  SL)  i  fluroksypyr  (Starane  250  EC)  –  do  zwalczania  niektórych  chwastów  dwuliścien-

nych i skrzypu, nieselektywne dla drzew oraz graminicydy powschodowe – propachizafop
(Agil 100 EC), fluazyfop (Fusilade Forte 150 EC), chizalofop (Targa Super 05 EC), służące
do zwalczania chwastów jednoliściennych i selektywne dla drzew. Jeśli chemiczna ochrona
przed chwastami jest prowadzona tylko środkami dolistnymi, to w ciągu roku w sadzie wyko-

nuje się 2-4 zabiegi, najczęściej na przełomie kwietnia i maja, w czerwcu, lipcu oraz w sierp-
niu lub wrześniu. Stosowanie herbicydów z adiuwantami (wspomagaczami) oraz mieszanek
herbicydowych pozwala na obniżenie dawek środków chwastobójczych oraz poprawia ich
skuteczność. Herbicydy powinny być stosowane systematycznie wyłącznie pod koronami
drzew, w tzw. pasach herbicydowych o szerokości 0,6-2 m. Zalecana dawka herbicydu odnosi
się do realnie opryskiwanej, a nie do całkowitej powierzchni sadu.

Dopuszczone jest spora-

dyczne użycie selektywnych herbicydów (MCPA, fluroksypyru) do zwalczania miododajnych
chwastów dwuliściennych, np. mniszka pospolitego i koniczyny białej, rozwijających się
w murawie międzyrzędzi. Celem zabiegu jest ograniczenie konkurencji między drzewami

a chwastami o owady zapylające oraz minimalizacja zatruć owadów oblatujących kwitnące
chwasty, na których są obecne pozostałości środków ochrony roślin.

Opryskiwanie herbicydami wykonuje się specjalistycznymi belkami herbicydowymi, zaopa-

trzonymi  w  osłony  i  płaskostrumieniowe  rozpylacze,  które  pozwalają  na  wykonanie  zabiegu
średniokroplistego  przy  zużyciu  200-300  l  wody  na  hektar  opryskiwanej  powierzchni.  Glifosat
może być stosowany w formie zabiegu drobnokroplistego (rozpylacze wirowe), w objętości wody
100-150 l/ha i w dolnych zalecanych dawkach. Dopuszczone jest sporadyczne użycie herbicydów
w międzyrzędziach, jeśli w murawie rozwinęły się dwuliścienne, miododajne chwasty. Do takich
należą mniszek pospolity, który kwitnie w tym samym czasie co drzewa owocowe i konkuruje
z nimi  o  owady  zapylające  oraz  koniczyna  biała,  kwitnąca  od  późnej  wiosny.  Pszczoły,  które
chętnie  odwiedzają  kwitnące  chwasty,  są  podtruwane  przez  środki  ochrony  roślin  znoszone
w międzyrzędzia z opryskiwanych drzew. Jeśli koszenie nie jest wystarczającą metodą usunięcia
kwitnących chwastów w międzyrzędziach, to do tego celu poleca się użycie selektywnych herbi-
cydów do zwalczania chwastów dwuliściennych (MCPA, fluroksypyr). Zabieg wykonuje się poza
okresem kwitnienia drzew i chwastów, najlepiej w drugiej połowie lata.

3.5. Niechemiczne metody regulowania zachwaszczenia
Stosowanie ściółkowania, uprawy gleby i roślin okrywowych pod koronami drzew jest trud-

niejsze  i  bardziej  kosztowne  niż  stosowanie  herbicydów.  Czarny  ugór  z  mechaniczną  uprawą
gleby jest wdrażany przede wszystkim w międzyrzędziach nowo zakładanych i młodych sadów.
Zabiegi są wykonywane takimi narzędziami, jak: kultywatory, brony, glebogryzarki lub agregaty
uprawowe. Czarny ugór może być utrzymywany przez cały sezon lub może być łączony z sie-
wem roślin okrywowych. Uprawa gleby pod koronami drzew daje się zmechanizować specjali-
stycznymi sadowniczymi glebogryzarkami z bocznymi, uchylnymi sekcjami roboczymi. Glebo-
gryzarki są mało skuteczne w zwalczaniu wieloletnich, głęboko korzeniących się i rozłogowych
chwastów,  np. perzu właściwego. Gleba  powinna  być uprawiana jak najpłycej,  aby  ograniczyć
niszczenie  korzeni  drzew,  a  liczba  zabiegów  nie  powinna  być  większa  niż  4-6,  a  na  ciężkich,
zwięzłych  glebach,  większa  niż  8  w  sezonie.  Ostatnią  uprawkę  w  sezonie  należy  wykonać

Przy doborze środków ochrony roślin i ich dawek zaleca się korzystanie z wyszuki-

warki dostępnej na stronach internetowych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi:

http://www.minrol.gov.pl/pol/Informacje-branzowe/Produkcja-roslinna/Ochrona-

roslin/Wyszukiwarka-i-etykiety-srodkow-ochrony-roslin

gdzie znajdują się aktualne informacje w zakresie dopuszczenia środków do obrotu.

w sierpniu. Koszenie zbędnej roślinności pod koronami drzew wykonuje się talerzami podkasza-
jącymi, zamontowanymi na wysięgnikach, które są uchylane wokół pni drzew.

Rośliny okrywowe, najczęściej murawy z wieloletnich traw łąkowych – kostrzewy czer-

wonej, wiechliny łąkowej oraz życicy trwałej (rajgrasu angielskiego), są optymalnym sposo-
bem  utrzymania  międzyrzędzi  w  sadzie.  Trawy  wysiewa  się  najczęściej  w  trzecim  roku  od
posadzenia drzew i kosi po osiągnięciu 15 cm wysokości, przeciętnie 6-8 razy w sezonie. Do-
puszczone jest także tzw. naturalne zadarnienie międzyrzędzi, szczególnie jeśli rozwijają się
w  nim  trawy,  np.  wiechlina  roczna.  Wcześniejsze  założenie  murawy,  nawet  w  pierwszym
roku  prowadzenia  sadu,  przewiduje  się  na  terenach  pagórkowatych,  aby  ograniczyć  erozję
gleby, oraz na glebach bardzo żyznych. Szerokość pasa wolnego od stałego zadarnienia wy-
nosi  najczęściej  1,5-2,0  m.  Obecność  dwuliściennych  chwastów  miododajnych  w  murawie
jest tolerowana w sadach, gdzie do ochrony drzew przed chorobami i szkodnikami używa się
opryskiwaczy  tunelowych  lub  w  sadach  ekologicznych.  Murawa  na  całej  powierzchni  jest
wdrażana w rejonach podgórskich, z dużą ilością opadów atmosferycznych i w starszych sa-
dach z silnie rosnącymi drzewami. Pod koronami drzew, jako rośliny okrywowe mogą posłu-
żyć słabo rosnące chwasty o znikomych potrzebach wodnych i pokarmowych.

Do redukcji zachwaszczenia w sadach mogą być wykorzystane ściółki syntetyczne – czarna

folia  polietylenowa,  czarna  włóknina  polipropylenowa  i  poliakrylowa  oraz  ściółki  pochodzenia
naturalnego  –  słoma  zbożowa  i  rzepakowa  (uwaga  na  gryzonie),  trociny,  zrębki  roślinne,  kora
drzewna, obornik, agregatowany węgiel brunatny, kompost, wytłoki owocowe oraz odpadki włó-
kiennicze. Folia i włókniny są wykładane najczęściej w nowo zakładanych sadach, a ściółki po-
chodzenia naturalnego wiosną, po usunięciu chwastów. Przed użyciem ściółek organicznych bo-
gatych w celulozę (kory, trocin, słomy, zrębków) należy przeprowadzić nawożenie azotowe, do-
starczając 20-40 kg/ha N w czystym składniku. Żywotność ściółek syntetycznych wynosi do 3 lat,
po czym wymagają one utylizacji (zbierania i przetwarzania lub spalania w spalarniach).

Fot. 1. Gwiazdnica pospolita

Fot. 2. Skrzyp polny

4. INTEGROWANA METODA OGRANICZANIA CHORÓB

Mgr Sylwester Masny, prof. dr hab. Piotr Sobiczewski

4.1. Wprowadzenie
Śliwa jest gatunkiem porażanym przez grzyby, bakterie i wirusy. Do zakażeń może docho-

dzić w szkółkach, skąd choroby mogą być przenoszone do sadów. W sadach śliwowych
drzewa są narażone na infekcje od wczesnej wiosny do jesieni, a rozwijające się w ich wyniku
choroby mogą być przyczyną znacznych strat w plonie. Zasadniczymi elementami utrzymania
wysokiej zdrowotności drzew są lustracje i prawidłowa diagnostyka, co umożliwia zastoso-
wanie odpowiednich zabiegów zarówno profilaktycznych, jak i zwalczających.

4.2. Najważniejsze choroby śliw

Tabela 10. Znaczenie gospodarcze chorób śliwy w Polsce

Choroba

Znaczenie

gospodarcze

Brunatna zgnilizna drzew pestkowych – Monilinia spp.
(najczęściej M. laxa, M. fructigena)

+++

Czerwona plamistość liści śliwy – Polystigma rubrum

Dziurkowatość liści drzew pestkowych – Clasterosporium carpophilum

Leukostomoza drzew pestkowych – Leucostoma cincta, L. persoonii

Ospowatość śliwy (szarka) – wirus ospowatości śliwy (Plum pox virus – PPV)

+++

Rak bakteryjny drzew owocowych – Pseudomonas syringae pv. syringae,
P. syringae pv. morsprunorum

Srebrzystość liści – Chondrostereum purpureum

+++

Torbiel śliwek – Taphrina pruni

choroba o znaczeniu lokalnym

choroba ważna, może wystąpić na większej powierzchni

+++

choroba bardzo ważna, wymaga specjalnego programu ochrony

Tabela 11. Źródła infekcji śliwy przez sprawców wybranych chorób

Choroba

Źródło infekcji

Brunatna zgnilizna drzew pestkowych

porażone w poprzednim sezonie owoce (mumie),
pozostające na drzewach lub leżące pod nimi

Czerwona plamistość liści śliwy

porażone w poprzednim sezonie liście, leżące w sadzie
lub jego otoczeniu

Dziurkowatość liści drzew pestkowych pąki i powierzchnia kory porażonych pędów

Leukostomoza drzew pestkowych

nekrozy i zgorzele na gałęziach i pniu

Ospowatość śliwy (szarka)

mszyce (wektor) przenoszące wirus z porażonych śliw,
moreli lub brzoskwiń w sadzie lub jego otoczeniu

Rak bakteryjny

nekrozy i zrakowacenia na gałęziach i pniu nadziemnej

części drzew pestkowych i około 180 innych gatunków

roślin gospodarzy

Srebrzystość liści

porażone drzewa owocowe lub leśne w sadzie i jego otoczeniu

Torbiel śliwek

powierzchnia kory i pąków na porażonych śliwach; wio-

sną zarodniki workowe są rozprzestrzeniane z kroplami

deszczu i prądami powietrza, zakażają zawiązki owoców

w najwcześniejszych stadiach ich rozwoju

Tabela 12. Cechy diagnostyczne i szkodliwość chorób śliwy

Choroba

Cechy diagnostyczne

Brunatna zgnilizna
drzew pestkowych

Pierwsze objawy choroby mogą być widoczne w postaci zgorzeli
kwiatów  już  w  maju,  ale  nie  występują  tak  często  i  w  takim
nasileniu  jak  na  wiśniach.  Choroba  powoduje  zbrunatnienie
i zasychanie kwiatów, a także zamieranie pędów. Na porażonych
owocach w fazie ich dojrzewania pojawiają się brunatne plamy
gnilne,  pokrywające  się  szarymi,  pylącymi  sporodochiami.  Po
całkowitym zgniciu owoców ich skórka marszczy się, a następ-
nie owoce zasychają i ulęgają mumifikacji. Choroba przy dużym
porażeniu może być przyczyną znacznych strat w plonie.

Czerwona plamistość
liści śliwy

Na przełomie maja i czerwca po obu stronach liści (szczególnie
na  dolnej)  widoczne  są  mniej  lub  bardziej  okrągłe,  jasno-
pomarańczowe  plamki  o  średnicy  od  3  do  10  mm.  Z  czasem
plamy  osiągają  kolor  pomarańczowoczerwony,  a  tkanka  liści
w tym  miejscu  na  skutek  hipertrofii  mezofilu  liści  staje  się
grubsza,  początkowo  jest  mięsista,  a  potem  –  skórzasta.  Pod
koniec czerwca na powierzchni plam pojawiają się czarne kropki
– piknidia grzyba o średnicy do 1 mm. Do końca sezonu liczba
plam nie zwiększa się, gdyż do infekcji dochodzi tylko na skutek
infekcji pierwotnych, na początku sezonu wegetacji.

Dziurkowatość liści
drzew pestkowych

Na porażonych liściach tworzą się okrągłe plamy o regularnych
brzegach o średnicy do 5 mm. Początkowo plamy są jasnozielone,
a wraz z zamieraniem porażonej tkanki brunatnieją i wokół nich
pojawia  się  czerwona  obwódka.  Z  czasem  martwa  tkanka
w miejscu  plam  wykrusza  się  i  w  liściach  powstają  charaktery-
styczne dziurki. Ponadto, szczególnie na wierzchołkowej części
młodych  pędów,  choroba powoduje  drobne  rany  i  narośle,  któ-
rym towarzyszą wycieki gumy.

Leukostomoza drzew
pestkowych

Objawy  infekcji  są  dobrze  widoczne  już  po  dwu  do  czterech
tygodniach  od  pękania  pąków.  Wokół  porażonych,  martwych
pąków lub śladów poliściowych pojawiają się początkowo elip-
tyczne,  a  następnie  rozległe  nekrozy  tkanki  korowej  pędów.
Porażone  tkanki  z  czasem  ciemnieją,  z  których  wydzielana  jest
bursztynowa guma do czasu zamierania gałązek. W wyniku in-
fekcji  konarów  zamierają  gałązki  rozwidlające  się  w  miejscu
zrakowacenia.  Na  porażonych,  martwych  tkankach  masowo
tworzą się czarne piknidia o wielkości główki od szpilki.

Ospowatość śliwy (szarka)

Pierwsze objawy choroby są widoczne na liściach już na począt-
ku lata w postaci jasnozielonych, chlorotycznych plam, pierście-
ni lub smug. Plamy są bardziej widoczne w upalne lata. Na owo-
cach plamy pojawiają się w fazie ich wzrostu w postaci fioleto-
wych  przebarwień  kontrastujących  z  zieloną  skórką  niedojrza-
łych  jeszcze  owoców.  Następnie  w  miejscu  plam  pojawiają  się
wklęsłości,  związane  ze  zmianami  w  miąższu,  który  jest  prze-
barwiony na czerwono, często staje się gąbczasty, a także może
przybierać  ziarnistą  strukturę.  Porażone  owoce  przedwcześnie
dojrzewają, następnie opadają. Na pestkach porażonych owoców
występują ciemnoczerwone plamy bądź pierścienie.

Rak bakteryjny

Najbardziej charakterystycznym objawem choroby są zrakowa-
cenia, którym często towarzyszą wycieki gumy. Zrakowacenia

powstają  w  wyniku  infekcji  pąków,  kwiatów,  śladów  poliścio-
wych oraz różnego rodzaju uszkodzeń kory i skórki. Początkowo
są  to  czerwonobrunatne,  nekrotyczne  plamy,  powiększające  się
w miarę rozwoju choroby. Kora w miejscu porażonym jest zwy-
kle  nieco  zapadnięta,  a  porażona  tkanka  podkorowa  nabiera
barwy od jasnopomarańczowej do brunatnej.
Porażone kwiaty kurczą się, zmieniają zabarwienie na brunatno-
czarne i zwykle jeszcze przez jakiś czas wiszą na drzewie. Pora-
żone  listki  mają  zbrunatniałe  wierzchołki,  a  także  ciemnozielo-
ne, punktowe plamy. Na liściach starszych plamy są najczęściej
okrągłe  lub  o  kształtach  nieregularnych,  otoczone  jaśniejszą
obwódką.  Ich  barwa  wraz  z  rozwojem  choroby  zmienia  się  od
żółtej przez żółtobrunatną do ciemnobrunatnej. Podczas wilgot-
nej pogody plamy się zlewają i obejmują znaczną powierzchnię
blaszki  liściowej.  Znekrotyzowana  tkanka  w  obrębie  plam
z czasem  przesycha  i  wykrusza  się,  a  wtedy  liść  wygląda  jak
„przestrzelony”. Owoce są porażane tylko w stadium zawiązka.
Początkowo pojawiają się na nich małe uwodnione ciemnozielo-
ne  plamy,  które  z  czasem  czernieją,  zapadają  się  i  przysychają
do  pestki.  Niekiedy  dochodzi  również  do  porażenia  szypułek,
które czernieją. Na pędach zielnych choroba objawia  się w po-
staci  początkowo  ciemnozielonych,  uwodnionych  plam,  które
następnie żółkną, brunatnieją i czernieją. Leżące powyżej miej-
sca  infekcji  partie  pędów  zaginają  się  łukowato  i  zamierają.
Z porażonych  kwiatów  choroba  może  rozprzestrzenić  się  na
krótkopędy i gałęzie, powodując zrakowacenia.

Srebrzystość liści

Pierwszym widocznym objawem są zmiany w zabarwieniu liści,
z zielonej na ołowianoszarą lub srebrzystą. Jest to objaw wtórny
wywołany  toksynami  grzyba,  które  powodują  zmiany  w  budo-
wie  anatomicznej  liści.  Na  drzewach  porażonych  przez  grzyb
Ch.  purpureum  zwykle  zamierają  gałęzie  i  konary.  W  obrębie
kory  pojawia  się  gąbczastość  miękiszu  korowego.  W  miejscu
porażenia zniszczeniu ulega także drewno, które brunatnieje i się
rozkłada.  W  bardzo  zaawansowanym  stadium  choroby,  na
pniach  pojawiają  się  ułożone  dachówkowato  owocniki  grzyba,
o szarym zabarwieniu górnej strony i fioletowawym dolnej.

Torbiel śliwek

Objawy choroby występują głównie na owocach, które na skutek
hipertrofii są większe i wydłużone w porównaniu ze zdrowymi.
Chore  owoce  ulegają  silnej  deformacji,  są  zagięte  oraz  pozba-
wione  pestek  (tzw.  torbiele).  Miąższ  owoców  jest  skórzasty
i łykowaty,  a  na  skórce  widoczny  jest  szarobiały,  matowy  nalot
zwartych  skupień  worków  grzyba.  Porażone  owoce  nie  mają
wartości użytkowej.

4.3. Najważniejsze metody ograniczania chorób
W ochronie śliwy przed chorobami bardzo ważną rolę odgrywają dwa elementy – zdrowot-

ność materiału szkółkarskiego oraz systematyczne lustracje sadu. Przy zakładaniu sadu trzeba
pamiętać, aby drzewka pochodziły z dobrych, kwalifikowanych szkółek. Lustracje prowadzone
regularnie w sezonie wegetacyjnym są niezbędne do wykrycia pierwszych ognisk chorób.

4.3.1. Metoda agrotechniczna

Metoda agrotechniczna jest ważnym elementem systemu integrowanej ochrony roślin,

gdyż pozwala na ograniczenie stosowania środków ochrony roślin, dzięki czemu znacząco
zmniejszają się zanieczyszczenie środowiska naturalnego i zagrożenia dla konsumentów.

Do najważniejszych elementów metody należą:
• Wybór odpowiedniego stanowiska – niezakładanie sadów na terenach nisko położonych

sprzyjających przemarzaniu drzew, które często prowadzi do zwiększenia ich podatności na
choroby kory i drewna. Stanowisko decyduje także o swoistym mikroklimacie, sprzyjającym
lub ograniczającym rozwój niektórych chorób. Na przykład na terenach z dłużej utrzymującą
się wilgotnością należy liczyć się z koniecznością częstszych zabiegów przeciwko chorobom.

• Wybór odmian charakteryzujących się wysokim stopniem odporności na choroby,

zwłaszcza jeśli w danym rejonie występują warunki sprzyjające ich rozwojowi.

• Prawidłowe cięcie drzew umożliwia lepsze prześwietlanie koron i ich przewiewność,

zmniejsza czas zwilżenia liści i owoców, a tym samym zapobiega ewentualnym zakażeniom.
Dzięki dobrze uformowanym koronom drzew możliwe jest dokładne wykonywanie zabiegów
chemicznych. Dobrą skuteczność można uzyskać tylko przy całkowitym pokryciu wszystkich
części drzewa i właściwym przenikaniu preparatu do wnętrza korony.

• Usuwanie z pobliża sadów dziko rosnących śliw i innych gatunków drzew i krzewów, na

których mogą rozwijać się sprawcy chorób śliw.

• Odpowiednie nawożenie – szczególnie niebezpieczne jest zbyt silne nawożenie azotem,

gdyż prowadzi do wydłużenia okresu wzrostu wegetatywnego i zwiększenia wrażliwości na
mróz, co może skutkować wzrostem podatności drzew na choroby. Sprzyja także zagęszcze-
niu koron, co stwarza dogodniejsze warunki dla infekcji.

• Wygrabianie i niszczenie opadłych liści oraz porażonych owoców (mumie) w celu ogra-

niczenia rozwoju patogenów zimujących na tych organach.

• Usuwanie porażonych pędów, a nawet całych drzew.

Tabela 13. Najważniejsze metody ograniczania chorób śliwy

Choroba

Metody agrotechniczna i fizyczna

Metoda chemiczna

Brunatna zgnilizna drzew
pestkowych

Usuwanie  i  niszczenie  mumii  pozostają-
cych na drzewach i pod nimi oraz wycina-
nie  porażonych  pędów.  Uprawa  mało  po-
datnych  odmian.  Zwalczanie  szkodników
uszkadzających owoce.

Opryskiwanie
fungicydami.

Czerwona plamistość liści
śliwy

Wygrabianie i niszczenie opadłych liści,
które są źródłem infekcji śliw w kolejnym
sezonie.

Brak zarejestrowa-
nych fungicydów.

Dziurkowatość liści drzew
pestkowych

Sadzenie  odmian  mniej  podatnych  na  po-
rażenie  przez  C.  carpophilum  oraz  wyci-
nanie i niszczenie porażonych pędów.

Brak zarejestrowa-
nych fungicydów.

Leukostomoza drzew
pestkowych

W zwalczaniu leukostomozy duże znacze-
nie  ma  zapobieganie  uszkodzeniom  mro-
zowym,  oparzeniom  słonecznym,  uszko-
dzeniom  powodowanym  przez  szkodniki
oraz  zabezpieczanie  ran.  Ważna  jest  także
eliminacja  źródeł  infekcji  z  sadu  i  jego
otoczenia  oraz  niesadzenie  nowych  sadów
od zawietrznej strony starych kwater.

Brak zarejestrowa-
nych fungicydów.

Ospowatość śliwy (szarka)

Zakładanie nowych nasadzeń ze zdrowego
materiału szkółkarskiego oraz izolacja
przestrzenna od porażonych sadów. Usu-
wanie porażonych drzew.

Systematyczne
zwalczanie mszyc
(wektorów ospowa-
tości).

Rak bakteryjny

Po zbiorze owoców wycinanie i usuwanie
z sadu  porażonych  pędów,  gałęzi,  a  nawet
całych drzew. Rany po cięciu natychmiast
zabezpieczać  Funabenem  03  PA  z  dodat-
kiem 1% preparatu miedziowego.
Zrazy  powinny  być  pobierane  wyłącznie
ze zdrowych drzew, a materiał szkółkarski
musi być bezwzględnie wolny od choroby.

Brak zarejestrowa-
nych środków.

Srebrzystość liści

Zachowanie izolacji przestrzennej od kwa-
ter,  na  których  stwierdzono  chorobę.  Od-
dzielnie  ciąć  drzewa  chore  i  zdrowe.  De-
zynfekować narzędzia do cięcia.
Drzewa z objawami zarodnikowania grzy-
ba  Ch.  purpureum  (pnie  drzew  pokryte
charakterystycznymi  owocnikami)  wyciąć
i spalić.

Zabezpieczanie ran
zarejestrowanymi
środkami.

Torbiel śliwek

Wykorzystanie  do  nasadzeń  odmian
o obniżonej  podatności  na  torbiel  śliwek.
Na  wielu  nowych  odmianach,  mimo  że
ulegają  one  niewielkiemu  porażeniu,  za-
rodnikowanie grzyba T. pruni nie występu-
je lub występuje w niewielkim stopniu.

Opryskiwanie
fungicydami.

4.3.2. Metoda chemiczna

Nie zawsze profilaktyka pozwala na wyeliminowanie lub zadowalające ograniczenie chorób

śliw. W przypadku niektórych z nich zapobieganie stratom możliwe jest tylko przez właściwą
ochronę chemiczną. W celu prawidłowego wykonywania zabiegów chemicznych konieczne jest
terminowe prowadzenie lustracji, prawidłowa diagnoza oraz właściwy dobór środka ochrony
i terminu zabiegu. Informacja o środkach ochrony roślin zarejestrowanych do ochrony śliw przed

chorobami jest corocznie aktualizowana w Programie Ochrony Roślin Sadowniczych opracowy-
wanym przez Instytut Ogrodnictwa w Skierniewicach. Dla chorób śliwy nie opracowano dotych-
czas progów szkodliwości, dlatego środki ochrony roślin powinny być stosowane zapobiegawczo.

Przy doborze środków ochrony roślin i ich dawek zaleca się korzystanie z wyszuki-

warki dostępnej na stronach internetowych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi:

http://www.minrol.gov.pl/pol/Informacje-branzowe/Produkcja-roslinna/Ochrona-

roslin/Wyszukiwarka-i-etykiety-srodkow-ochrony-roslin

gdzie znajdują się aktualne informacje w zakresie dopuszczenia środków do obrotu.

Terminy i warunki stosowania fungicydów
O skuteczności ochrony chemicznej decyduje odpowiedni dobór fungicydów, przestrzega-

nie  zalecanej  dawki  środka  oraz  dokładność  wykonania  zabiegu.  Przy  stosowaniu  środków
o działaniu  powierzchniowym  konieczne  jest  uwzględnienie  możliwości  zmycia  preparatu
(rejestracja  opadów)  oraz  szybkości  przyrostu  tkanek,  np.  liści  i  zawiązków  owoców.  Przy
doborze fungicydów warto także zwrócić uwagę na spektrum ich działania i możliwość wy-
konania jednego zabiegu przeciwko kilku patogenom. Stosując środki triazolowe z grupy in-
hibitorów biosyntezy  ergosterolu (IBE), należy pamiętać o temperaturze,  która  w czasie za-
biegu i  przynajmniej 3-4 godziny po zabiegu  powinna wynosić powyżej  12 °C. Ze  względu
na  możliwość  selekcji  form  odpornych  niektórych  patogenów  fungicydy  z  poszczególnych
grup  chemicznych,  zwłaszcza  tych  o  specyficznym  mechanizmie  działania  (dodynowe  oraz
systemiczne IBE i benzimidazolowe), nie powinny być stosowane częściej niż 2 razy w sezo-
nie, z uwzględnieniem rotacji z preparatami o innym mechanizmie działania.

Tabela 14. Sposób prowadzenia lustracji i konieczność zwalczania i terminy zabiegów

Choroba

Sposób prowadzenia lustracji

Terminy zabiegów

Brunatna
zgnilizna drzew
pestkowych

Pierwsze  objawy  choroby  na  kwiatach  są
widoczne  po  kwitnieniu  śliw.  Ocenę  wystę-
powania  choroby  na  owocach  należy
wykonać w okresie ich wybarwiania.

Większość

uprawianych

odmian  śliw  jest  w  średnim
lub dużym stopniu podatna na
tę  chorobę  i  wymaga  ochrony
chemicznej.  W  celu  ochrony
owoców zabiegi należy rozpo-
cząć  w  czerwcu,  a  następnie
kontynuować  je  do  zbiorów
owoców co 14 dni, z  zachowa-
niem okresu karencji i uwzglę-
dnieniem  warunków  atmo-
sferycznych.  W  lata  silnych
epidemii

konieczne

jest

również

wykonanie

3-4

zabiegów

zbiorach

owoców.

Czerwona
plamistość liści
śliwy

Obserwacje nasilenia choroby przeprowadzić
w czerwcu.

Brak.

Dziurkowatość
liści drzew
pestkowych

Obserwacje  należy  prowadzić  w  okresie  od
maja  do  sierpnia,  największe  nasilenie  obja-
wów  choroby  można  obserwować  w  lipcu
i sierpniu. Należy obserwować zmiany choro-
bowe  na  liściach,  wierzchołkach  pędów
i czasem  na  owocach.  Sprawca  dziurkowato-
ści liści drzew pestkowych wytwarza w miej-
scu  plam  i  ran  charakterystyczne  zarodniki
wyrastające  na  cienkich,  wyprostowanych
trzonkach  konidialnych.  Zarodniki  mają
kształt  wrzecionowaty  i  zbudowane  są  z  3-7
komórek.  Obserwacje  należy  prowadzić  na
losowo  wybranych  drzewach  (minimum  10
drzew)  wykazujących  zmiany  chorobowe.
Z chorych  organów  roślin  każdej  odmiany

Brak.

należy  pobrać  próby  do  badań  laboratoryj-
nych.  Wykonanie  analiz  jest  niezbędne  dla
ustalenia czynnika sprawczego choroby.

Leukostomoza
drzew
pestkowych

Obserwacje  prowadzić  od  około  czterech
tygodni  po  pękaniu  pąków.  Nekrozy  tkanki
korowej  pędów  i  gałęzi  oraz  gumowate  wy-
cieki o bursztynowym zabarwieniu są najbar-
dziej widoczne w okresie bezlistnym.

Zabezpieczać  rany  po  cięciu
i innych  uszkodzeniach  białą
farbą emulsyjną

Ospowatość
śliwy (szarka)

Na  młodych  liściach  objawy  mogą  wystąpić
tuż  po  kwitnieniu  śliw.  Chlorotyczne  plamy
są  bardziej  widoczne  w  upalne  lata.  Ocenę
występowania  choroby  na owocach  wykonać
w  fazie  ich  wzrostu.  Pojawiają  się  wówczas
fioletowe  przebarwienia  kontrastujące  z  zie-
loną  skórką  niedojrzałych  jeszcze  owoców.
Obserwacje należy wykonać na minimum 10
losowo  wybranych  drzewach  na  kwaterze
danej odmiany.

Systematyczne

zwalczanie

mszyc – wektorów wirusa
zapobiega wystąpieniu choro-
by i jej rozprzestrzenianiu się.

Rak bakteryjny

Lustracje  należy  rozpocząć  bezpośrednio  po
kwitnieniu, obserwując występowanie zamar-
łych  kwiatów  o  zabarwieniu  ciemnobrunat-
nym lub czarnym. Pierwsze objawy bakterio-
zy na liściach pojawiają się wtedy, gdy nie są
one jeszcze w pełni wykształcone. W okresie
chłodnej  i  wilgotnej  pogody  choroba  może
sporadycznie  wystąpić  na  zawiązkach  owo-
ców.

Brak.

Srebrzystość
liści

Lustracje prowadzić od wczesnej wiosny aż
do zbiorów owoców.

Nie ma możliwości chemicz-
nego

zwalczania

choroby.

Ważne  są  metody  agrotech-
niczne oraz zabezpieczanie ran
po  cięciu  i  innych  uszkodze-
niach  białą  farbą  emulsyjną;
usuwać chore drzewa.

Torbiel śliwek

Lustracje należy rozpocząć po około 8 tygo-
dniach od pękania pąków. Lustracjom poddać
minimum 10 losowo wybranych drzewach.

Drzewa opryskiwać dużą ilo-
ścią cieczy tuż przed pękaniem
pąków. Dawkę cieczy roboczej
dobrać do wielkości drzew.

5. INTEGROWANA METODA OGRANICZANIA SZKODNIKÓW

Dr Zofia Płuciennik, dr Wojciech Warabieda, dr Alicja Maciesiak,
dr Małgorzata Sekrecka, dr hab. Barbara H. Łabanowska, prof. nadzw. IO

5.1. Charakterystyka najważniejszych szkodników
Szczególnie groźnymi szkodnikami śliw są mszyce, które powodują szkody bezpośrednie

(wysysanie soków) oraz są wektorami wirusa ospowatości śliwy. Spośród kilku gatunków
zasiedlających śliwy, najliczniej występuje mszyca śliwowo-trzcinowa. Duże bezpośrednie
straty w plonie może powodować owocówka śliwkóweczka oraz owocnice (śliwowa i jasna).
Z kolei przędziorki, które również chętnie zasiedlają śliwy, mogą osłabiać drzewa i powodo-
wać ich słabsze plonowanie.

Mszyce

Systematyka: rząd – pluskwiaki (Homoptera), rodzina – mszycowate (Aphididae)

Mszyca chmielowa (Phorodon humuli)
Zimują jaja na pędach drzew. Larwy wylęgają się w kwietniu, a ich rozwój trwa ok. 10 dni.

Założycielki rodu żyją ok. 40 dni. W tym czasie rodzą 64-80 larw, które żerują na liściach. Na
śliwach rozwija się 4-5 pokoleń. Część z nich jest uskrzydlona i od maja do sierpnia migruje
na chmiel, na którym rozwija się 9-10 pokoleń. We wrześniu pojawiają się uskrzydlone owa-
dy, które z powrotem wracają na śliwy. Powracające samice rodzą larwy, z których rozwijają
się bezskrzydłe samice pokolenia obupłciowego. W czasie ich dojrzewania, z chmielu nalatu-
ją samce. Po kopulacji samice od połowy października do połowy listopada składają jaja, któ-
re zimują.

Bezskrzydłe dzieworódki są jasnozielone, żółtozielone lub różowe z długimi syfonami (ok.

1/4 długości ciała). Długość ciała wynosi ok. 2,5 mm.

Formy uskrzydlone mają głowę i tułów czarne z ciemnym przebarwieniem na odwłoku.
Jaja są czarne długości ok. 0,4 mm.

Mszyca śliwowo-trzcinowa (Hyalopterus pruni)
Zimują jaja na jednorocznych i dwuletnich pędach śliw. Wylęg założycielek rodu odbywa

się w fazie pękania pąków kwiatowych. Larwy zaczynają żerowanie na pąkach wierzchołko-
wych. Zarówno założycielki rodu, jak i dzieworódki charakteryzuje wysoka płodność (od 59
do 120 larw). W ciągu roku na śliwie może wystąpić 13-16 pokoleń. Począwszy od drugiego
pokolenia pojawiają się formy uskrzydlone. Najliczniejsza migracja na trzcinę przypada na
połowę czerwca. Część mszyc jednak nie migruje i pozostaje na śliwach, rozmnażając się
dzieworodnie aż do września, kiedy pojawiają się samice uskrzydlone. W lipcu zauważalny
jest spadek liczebności tej mszycy, na co wpływa migracja na trzcinę oraz działanie drapież-
ców i parazytoidów. Jesienią na trzcinie pojawiają się uskrzydlone samice, które wracają na
śliwy i rodzą samice amfigoniczne. W okresie ich dojrzewania, nalatują z trzcin samce, które
je zapładniają. Składanie jaj rozpoczyna się już we wrześniu i trwa do przymrozków.

Bezskrzydłe dzieworódki są zielone, obficie pokryte białym woskiem. Ciało jest wydłużo-

ne długości 1,5-2,9 mm.

Mszyca uskrzydlona ma głowę i tułów brązowe, a odwłok zielony, który jest pokryty wo-

skową wydzieliną. Długość ciała wynosi 1,5-2,6 mm. Jaja po złożeniu mają barwę kremową
lub żółtozieloną, a po kilku dniach czarną.

Mszyca śliwowo-kocankowa (Brachycaudus helihrysi)
Zimują jaja lub larwy założycielek rodu. Wylęg larw rozpoczyna się w marcu lub w pierw-

szej połowie kwietnia. W czasie rozwoju pąków kwiatowych, założycielki rodu rodzą pierw-
sze larwy zasiedlające wierzchołki pędów. W połowie maja i w czerwcu pojawiają się mszyce
uskrzydlone, które migrują na rośliny żywicieli wtórnych, należące głównie do astrowatych
(Asteraceae), ale także do ogórecznikowatych (Boraginaceae).

Bezskrzydłe dzieworódki są zielone, o długości 1-1,8 mm.

Formy uskrzydlone mają głowę i tułów czarne, a odwłok zielonawy, z dużym ciemnym

przebarwieniem na stronie grzbietowej. Długość ciała wynosi 1-2 mm. Jaja są czarne, błysz-
czące, owalne o długości ok. 0,5 mm i szerokości 0,2 mm.

Misecznik śliwowy (Parthenolecanium corni)
Systematyka: rząd – pluskwiaki równoskrzydłe (Homoptera), rodzina – misecznikowate

(Lecaniidae)

Zimują larwy II stadium na konarach i młodych pędach, głównie na dolnej stronie. W mar-

cu, podczas ciepłych słonecznych dni, larwy wychodzą z ukryć i żerują wysysając soki z pę-
dów. W połowie kwietnia następuje różnicowanie między larwami męskimi i żeńskimi.
W drugiej połowie maja dojrzewają samice i wylatują samce. Samice składają jaja w liczbie

600-1000 szt. pod tarczki. W połowie czerwca wylęgają się larwy I stadium, które wychodzą
spod  tarczek  i  zasiedlają  liście,  wysysając  z  nich  soki.  W  sierpniu  i  wrześniu  pojawiają  się
larwy  II stadium, które  pozostają na liściach do  końca września,  a następnie przechodzą na
pędy, gdzie zimują.

Samica jest bezskrzydła i beznoga. Jej ciało jest stwardniałe, wypukłe, barwy brązowej,

w formie tarczki (3 x 6 mm). Samiec ma jedną parę błoniastych skrzydeł barwy białej. Jego
ciało długości 2,4 mm jest barwy jasnobrązowej ze złotymi żyłkami. Jaja są białe, owalne,
(0,25-0,35 mm). Larwa I stadium ma barwę zielonkawobiałą, a larwa II stadium jest brązowa
i ma długość 1,5-2,0 mm. W kwietniu po zróżnicowaniu płci, larwy żeńskie szybko zwiększa-
ją objętość ciała, nawet 20-krotnie, tworząc tzw. płaszcz skórny.

Owocnice

Systematyka: rząd – błonkoskrzydłe (Hymenoptera), rodzina – pilarzowate (Tenthredinide)
Owocnica żółtoroga (Hoplocampa minuta), owocnica jasna (Hoplocampa flava )
Biologia wymienionych gatunków jest podobna. Zimują larwy w kokonach w glebie. Lot

owadów dorosłych rozpoczyna się tuż przed fazą białego pąka kwiatowego i kończy po kwit-
nieniu. Samice składają jaja pod skórkę działek kielicha lub pod skórkę kielicha. Jedna sami-
ca składa około 25 jaj. Larwy wylęgają się pod koniec opadania płatków kwiatowych i wgry-
zają  się  w  najlepiej  rozwinięte  zawiązki.  Po  uszkodzeniu  jednego  zawiązka  przechodzą  na
następny.  Jedna  larwa  niszczy  od  2  do  4  zawiązków.  Po  osiągnięciu  dojrzałości  wraz  z za-
wiązkami spadają na ziemię, wychodzą z nich i wciskają się między grudki gleby. Następnie
oprzędzają się kokonem, który jest ziemistobrązowy, szorstki.

Owad dorosły owocnicy żółtorogiej ma czarną barwę ciała, a nogi żółte. Długość ciała

wynosi 4-5 mm. Owocnica jasna jest żółto-pomarańczowa nieco większa, (długość 5-6 mm).
Jaja są owalne, początkowo jasnozielone, później białoszkliste. Larwa jest biała z żółtym od-
cieniem i brązową głową (długości około 0,6 mm).

Owocówka śliwkóweczka (Laspeyresia funebrana)
Systematyka: rząd − motyle (Lepidoptera), rodzina − zwójkowate (Tortricidae)
Gatunek dwupokoleniowy. Zimują gąsienice w oprzędach w spękaniach i szczelinach ko-

ry, na powierzchni gleby pod opadłymi liśćmi oraz w glebie. Przepoczwarczają się w okresie

wiosennym. Wylot motyli pierwszego pokolenia rozpoczyna się w pierwszej połowie maja

i trwa do połowy lipca. Motyle zaczynają składanie jaj w 2-3 dniu po wylocie, w temperatu-
rze powyżej 12 °C. Okres rozwoju jaj w dobrych warunkach termicznych trwa 8-10 dni. Gą-
sienice krótko po wylęgu wgryzają się do wnętrza owoców i tam żerują. Zasiedlone owoce
przestają rosnąć, przedwcześnie zabarwiają się na fioletowo i wkrótce opadają. Rozwój gąsie-
nic trwa około 3 tygodni, później opuszczają owoce i przepoczwarczają się. Część gąsienic
zapada w diapauzę.

Lot motyli letniego pokolenia rozpoczyna się najczęściej w drugiej dekadzie lipca i trwa

do końca września. Pokolenie letnie jest liczniejsze i bardziej płodne niż pierwsze. Gąsienice
drugiego pokolenia po zakończeniu żerowania, opuszczają owoc, sporządzają oprzęd i zimują.

Owady dorosłe to motyle o rozpiętości skrzydeł 12-14 mm. Skrzydła przednie są szarobrą-

zowe z marmurkowatym wzorem. Jaja − okrągłe, lekko owalne, średnicy około 0,7 mm.
Świeżo złożone są przezroczyste, lekko lśniące w słońcu, później matowe, a następnie wo-
skowożółte. W końcowej fazie rozwoju zarysowuje się czerwony krążek, a 1-2 dni przed wy-
lęgiem przez osłonkę widać czarną głowę gąsienicy. Gąsienice tuż po wylęgu są białe z czar-
ną głową, a później intensywnie różowe z ciemnobrązową głową. Poczwarki długości 0,5-0,6 mm
są jasnobrązowe.

Pordzewiacz śliwowy (Vasates fockeui)
Systematyka: rząd − roztocze (Acarina), rodzina − szpecielowate (Eriophyidae)
Zimują samice pod zewnętrznymi łuskami w pąkach liściowych, rzadziej w szczelinach

kory. W marcu i kwietniu opuszczają kryjówki zimowe i rozpoczynają żerowanie na rozwija-
jących się częściach zielonych, później na działkach kielicha oraz skórce zawiązków owoco-
wych. W sezonie wegetacyjnym może się rozwinąć 10-11 pokoleń.

Osobniki dorosłe mają ciało wrzecionowate długości ok. 0,17 mm, są koloru słomkowo-

żółtego. Jaja są okrągłe, spłaszczone, poduszkowate, maleńkie. Młodsze stadia rozwojowe są
podobne do osobników dorosłych, ale mniejsze.

Przędziorki
Systematyka: rząd − roztocze (Acarina), rodzina − przędziorkowate (Tetranychidae)
Przędziorek owocowiec (Panonychus ulmi)
Zimują jaja składane na korze gałęzi, konarów i pni. Przy dużej ich liczebności obserwuje

się charakterystyczne czerwone złoża jaj. Na 1 cm

mieści się ok. 1,5 tys. jaj, a powierzchnia

złoża może mieć nawet kilkanaście cm

. Larwy wylęgają się w okresie białego pąka i prze-

chodzą  na  pąki  i  młode  liście,  gdzie  rozpoczynają  żerowanie.  Występują  3  ruchome  stadia
larwalne,  oddzielone  stadiami  nieruchomymi.  W  sezonie  wegetacyjnym  rozwija  się  5  poko-
leń. Samica przędziorka owocowca składa od 20 do 90 jaj. Rozwój pokolenia trwa, w zależ-
ności od temperatury, wilgotności powietrza i rośliny żywicielskiej, 21-35 dni.

Samica ma owalne ciało, długości ok. 0,36 mm, barwy czerwono-brunatnej, które jest po-

kryte długimi szczecinami, osadzonymi na jasnych wzgórkach. Samiec jest mniejszy, długo-
ści ok. 0,26 mm, w kształcie wydłużonego rombu.

Przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae)
Zimują zapłodnione samice o charakterystycznej karminowej barwie, pojedynczo lub

w grupach pod korą drzew, wśród opadłych liści. Wiosną, gdy temperatura osiągnie 12-13 ºC,
przechodzą na pąki i młode liście, rozpoczynają żerowanie i składanie jaj, przędą pajęczyno-
we nici. Po kilku dniach z jaj wylęgają się larwy. Występują 3 ruchome stadia larwalne od-
dzielone stadiami spoczynkowymi. Samica składa od 80 do 110 jaj. Okres rozwoju pokolenia
zależy od temperatury, wilgotności powietrza oraz rośliny żywicielskiej i trwa od 10 do 60
dni. W sezonie wegetacyjnym rozwija się 5-6 pokoleń. Z pokolenia na pokolenie populacja
szkodnika może się zwiększyć kilkadziesiąt razy.

Samica ma owalne ciało długości 0,4-0,6 mm. Początkowo jest prawie bezbarwna, później,

w zależności od rodzaju pokarmu, przybiera kolor zielonkawy lub zielonkawo-żółtawy. Po

bokach ciała są widoczne dwie charakterystyczne ciemne plamy. Samiec ma ciało w kształcie
rombu i jest nieco mniejszy (długości 0,26-0,4 mm). Na ogół jest jaśniejszy od samicy, zie-
lonkawo-żółtawy ze słabo zaznaczonymi plamami.

Zwójka różóweczka (Archips rosanus)
Systematyka: rząd − motyle (Lepidoptera), rodzina − zwójkowate (Tortricidae)
Gatunek jednopokoleniowy. Zimują jaja składane w złożach na gładkiej powierzchni kona-

rów, gałęzi i pni drzew (od kilkunastu do kilkudziesięciu jaj w jednym złożu). Wylęg gąsienic
rozpoczyna się tuż przed kwitnieniem i trwa kilkanaście dni. Gąsienice po opuszczeniu osłon
jajowych bardzo szybko rozpraszają się po całej koronie drzewa i żerują głównie na rozwija-
jących się liściach. Gąsienice zwójki różóweczki żerują do połowy czerwca, pojedyncze moż-
na spotkać w sadzie do końca czerwca. Masowe przepoczwarczanie obserwuje się w I i II
dekadzie czerwca. Lot motyli rozpoczyna się w drugiej i trzeciej dekadzie czerwca i trwa do
końca lipca. Wylatujące motyle składają jaja, które zimują.

Owady dorosłe zwójki różóweczki to motyle o rozpiętości skrzydeł u samców 16-19 mm,

a samic 19-24 mm. Skrzydła przednie u samców są jasnobrązowe do purpurowo-brązowych,

z ciemniejszym rysunkiem, a samic oliwkowe i oliwkowo-brunatne, z niewyraźnym rysun-

kiem. Jaja o wymiarach 0,6 x 0,5 mm są płaskie, owalne, szarozielone, są składane w dużych
złożach. Złoża w postaci płaskich, okrągłych tarczek mają średnicę 6-8 mm. Gąsienice długo-
ści do 22 mm są zielone, ciemniejsze od góry, a jaśniejsze od dołu (młodsze gąsienice są bar-
wy żółtozielonej, z czarną błyszczącą głową). Głowa, tarczka karkowa i nogi tułowiowe są
ciemnobrązowe. Poczwarki długości 7,5-12,5 mm są początkowo zielonawe, później ciemno-
brązowe.

Szkodniki zwalczane przed założeniem sadu
Chrabąszcz majowy (Melolontha melolontha)
Systematyka: rząd − chrząszcze (Coleoptera), rodzina − żukowate (Scarabaeidae)
Zimują larwy − pędraki i chrząszcze w glebie. Lot chrząszczy trwa od końca kwietnia do

końca maja (początku czerwca). Jaja są składane w glebie, a larwy żerują na korzeniach ro-
ślin. Pełny rozwój szkodnika trwa 3-4 lata. Wyrośnięte larwy w czerwcu − lipcu przepo-
czwarczają się w glebie na głębokości około 50 cm, gdzie pozostają do wiosny.

Chrząszcz jest wydłużony (20-25 mm), czarny. Pokrywy, duże wachlarzowate czułki i no-

gi są brązowe. Na bokach odwłoka są rzędy białych, trójkątnych plam. Jaja są żółtawe, wiel-
kości ziarna prosa, składane w grupach po 25-30 sztuk. Wygięta w podkówkę larwa jest bia-
łokremowa, z dużą brunatną głową i trzema parami nóg tułowiowych dorasta do 50 mm.

Tabela 15. Objawy żerowania i szkodliwość wybranych szkodników śliwy

Szkodnik

Objawy żerowania

Szkodliwość

Mszyca
śliwowo-
trzcinowa

Bardzo  licznie  pokrywa  powierzchnię
blaszek  liściowych,  ale  nie  skręca  ich
silnie.  Wydziela  duże  ilości  rosy  mio-
dowej.

W sadach śliwowych powodują
szkody bezpośrednie na skutek
ograniczania

wzrostu

pędów,

zmniejszania

efektywnej

po-

wierzchni  asymilacyjnej  z  powodu
skręcania  liści  i  zanieczyszczania
ich  rosą  miodową.  Zmniejszają
wartość  handlową  owoców.  Naj-
większe  zagrożenie  powodują  jako
wektory wirusa ospowatości śliwy.

Mszyca
chmielowa

Zasiedla pąki, liście i młode pędy. Po-
woduje zwijanie liści i pędów.

Mszyca
śliwowo-
kocankowa

Powoduje silną deformację liści i pę-
dów.

Misecznik
śliwowy

Wiosną  na  pędach  widoczne  są  larwy
II  stadium,  które  wysysają  soki  powo-
dując  zamieranie  kory  i  łyka.  W  lecie
larwy  I  stadium  wysysają  soki  z  liści,
które  żółkną.  Na  wydzielinach  larw
rozwijają  się  grzyby  ‘sadzakowe’
utrudniające asymilację.

Porażone  pędy  przestają  rosnąć,
zasychają.  Latem  owoce  drobnieją
i nie  wybarwiają  się.  Duża  szko-
dliwość w sadach niechronionych.

Owocnice
(żółtoroga i jasna)

W czasie kwitnienia na działkach kieli-
cha  lub  w  kielichu,  w  miejscu  gdzie
zostało  złożone  jajo,  widoczna  jest
wypukła  brązowa  plamka  średnicy
około 2 mm.
Po  kwitnieniu  na  młodych  zawiązkach
owoców  widoczne  okrągłe  otwory
wypełnione odchodami o zapachu plu-
skwy.

Uszkodzone zawiązki owoców
opadają. Owocnice mogą zniszczyć
40-60% zawiązków.

Owocówka
śliwkóweczka

Gąsienice  drążą  korytarze  wewnątrz
owoców  i  zanieczyszczają  wyżarte
korytarze  ciemnymi  odchodami  powo-
dując tzw. robaczywienie owoców.

W sadach niechronionych szkody
mogą sięgać kilkunastu, a nawet
kilkudziesięciu procent plonu.

Pordzewiacz
śliwowy

Wiosną  mogą  być  widoczne  żółtobrą-
zowe  plamki  na  skórce  pędów.  Latem
pod  wpływem  żerowania  szpecieli
następuje odbarwienie blaszki liściowej
(widoczna  marmurkowatość,  a  później
srebrzenie liści).

Przy  licznej  populacji  szkodnika
może  dochodzić  do  przedwczesne-
go  opadania  liści,  zahamowania
rozwoju  młodych  drzew,  spadku
plonu.

Przędziorek
owocowiec

W  okresie  spoczynku  drzew  na  gałę-
ziach, pędach, wokół pąków, w rozwi-
dleniach  konarów  widoczne  są  czer-
wone  jaja  zimowe,  mogą  one  tworzyć
większe złoża.

Przędziorki  nakłuwają  i  wysysają
komórki  miękiszu,  następuje  zwięk-
szenie  transpiracji,  zmniejsza  się
fotosynteza.  Owoce  nie  wyrastają
i nie wybarwiają się. Słabiej zawiązu-
ją się pąki kwiatowe na rok następny.

5.2. Metody ograniczania szkodników występujących na śliwie oraz ich znaczenie

gospodarcze

Tabela 16. Znaczenie gospodarcze wybranych szkodników śliwy oraz metody stosowane w ograni-
czaniu liczebności ich populacji

Szkodnik

Metoda ograniczania

Znaczenie

gospodarcze

agrotechniczna

biologiczna/niechemiczna

chemiczna

Mszyce

Usuwanie  pędów  z  koloniami
mszyc  oraz  wilków  i  odrostów
korzeniowych.  Tworzenie  do-
godnych warunków dla rozwoju
populacji  drapieżców  (skorki,
biedronkowate,

bzygowate,

złotookowate,

dziubałkowate,

pryszczarkowate) oraz parazyto-
idów (pasożytnicze błonkówki).
Utrzymanie

bioróżnorodności

roślin,  zarówno  w  sadzie,  jak
i w  jego  otoczeniu  −  należy
jednocześnie  zwrócić  uwagę  na
żywicieli  wtórnych  poszczegól-
nych  gatunków  mszyc  i  jeśli  to
możliwe, zwalczać je.

Zwalczać  natychmiast  po
przekroczeniu  progu  zagro-
żenia. Jako  wektory  wirusa
ospowatości  śliwy,  szcze-
gólnie  groźne  są  formy
uskrzydlone

mszyc.

terenach, gdzie występuje
szarka, poleganie na innych
niż chemiczna metodach
ograniczania

populacji

mszyc, może być ryzykow-
ne.

Duże.

Szcze-

gólnie niebez-
pieczne

jako

wektory wirusa
ospowatości
śliwy (szarki).

Misecznik
śliwowy

Pasożyty i drapieżce oraz ptaki
ograniczają liczebność szkodni-
ka.

Zwalczanie wiosną w fazie
pękania pąków lub na po-
czątku

zielonego

pąka

kwiatowego.

Lokalnie duże.

Owocnice

Liczebność owocnic ograniczają
pasożyty larw oraz grzyby owa-
dobójcze, które porażają po-
czwarki w glebie.

Zabieg zwalczający pod
koniec opadania płatków
kwiatowych.

Duże.

Straty

w plonie mogą
wynieść 40-60%.

Owocówka
śliwkóweczka

Stosowanie  pułapek  z  feromo-
nami  do  określania  terminów
zwalczania  pozwala  na  wyko-
nanie  zabiegów  w  optymalnych
terminach.

Odgrywa  podstawową  rolę
w  ochronie  owoców  przed
uszkodzeniami. W zależno-
ści  od  zagrożenia  i  pory
dojrzewania  odmiany  nale-
ży  wykonać  2-4  opryski-
wania.

Bardzo

ważny

szkodnik − musi
być regularnie
zwalczany.

Przędziorki

Drapieżne  roztocze  z  rodziny
Phytoseiidae,  drapieżne  plu-
skwiaki z rodziny dziubałkowa-
tych  i  tasznikowatych,  chrząsz-
cze,  m.in.  skulik  przędziorko-
wiec.

W  sadach  z  liczną  popula-
cją mogą być potrzebne 2-3
zabiegi  w  sezonie.  Pierw-
szy  najlepiej  przed  kwit-
nieniem,  następne  po  prze-
kroczeniu  progu  zagroże-
nia,  często  na  początku
czerwca  i  w  drugiej  poło-
wie  lipca.  W  wielu  sadach
występują  rasy  odporne  na
niektóre akarycydy.

Duże we wszyst-
kich sadach.

Pordzewiacz
śliwowy

Zakładać sad ze zdrowego mate-
riału  nasadzeniowego,  wolnego
od  szkodnika;  kontrolować  zra-
zy  i  podkładki  używane  do  re-
produkcji.
Wprowadzać  do  sadu  natural-
nych wrogów szpecieli, jak dra-
pieżne  roztocze  z  rodziny  Phy-
toseiidae.

Zwalczanie

chemiczne

szpecieli  na  podstawie  re-
gularnej  lustracji,  po  prze-
kroczeniu  progu  zagroże-
nia,  wyłącznie  środkami
dopuszczonymi

ich

zwalczania.

Ich

wykaz

znajduje  się  w  aktualnym
Programie  Ochrony  Roślin
Sadowniczych.  Zwalczanie
najczęściej w fazie zielone-
go pąka oraz po kwitnieniu
śliwy.  Przy  dużym  nasile-
niu  szkodnika  należy  wy-
konać  trzeci  zabieg,  naj-
później do połowy lipca.

Szkodnik

wy-

stępuje  lokalnie.
Przy  dużej  li-
czebności  może
uszkadzać
znaczny  procent
drzew.

Szcze-

gólnie

groźny

w młodych sa-
dach.

Zwójka
różóweczka

Bardzo  duże  znaczenie  w  ogra-
niczaniu  odgrywa  kruszynek,
który  jest  pasożytem  zimują-
cych  jaj  szkodnika.  Spasożyto-
wanie  jaj  wynosi  od  kilku  do
kilkudziesięciu procent.

Zwalczanie  należy  wyko-
nać  tuż  przed  kwitnieniem
lub  bezpośrednio  po  kwit-
nieniu.

Znaczenie tylko
lokalne, w nie-
których sadach.

Chrabąszcz
majowy

Wybór pod sad pola wolnego od
pędraków.  Unikanie  pól  w  po-
bliżu  lasów  i  zadrzewień,  gdzie
mogą  bytować  szkodniki.  Me-
chaniczne  zwalczanie pędraków
przez  kilkakrotną  uprawę  gleby
ostrymi  narzędziami  (np.  glebo-
gryzarką).  Uprawa  gryki,  która
zawiera taniny hamujące rozwój
pędraków.

Uzupełniająco,  przed  zało-
żeniem  sadu  można  stoso-
wać chloropiryfos do zwal-
czania  pędraków  w  glebie.
Zabieg  wykonać  w  końcu
kwietnia  lub  na  początku
maja,  ewentualnie  w  dru-
giej  połowie  sierpnia.  Lo-
kalnie  może  być  potrzebne
zwalczanie

chrząszczy

podczas ich żerowania na
liściach drzew.

Lokalne, w re-
jonach

wystę-

powania pędra-
ków chrabąsz-
cza majowego.

5.3. Progi zagrożenia śliwy przez szkodniki i metody określania ich liczebności
Lustracje przeprowadza się na losowo wybranych drzewach (pędach, liściach, kwiatosta-

nach  i  kwiatach),  idąc  po  przekątnej  sadu.  Do  wykrycia  obecności  szkodników,  np.  przę-
dziorków, wystarczy dobra lupa, a do prześledzenia lotu osobników dorosłych, np: owocówki
śliwkóweczki i zwójki różóweczki  – pułapki feromonowe, owocnic  − białe pułapki lepowe.
Jeżeli objawy żerowania danego szkodnika można łatwo zauważyć i  rozpoznać, obserwacje
prowadzi się bezpośrednio na drzewie, nie zrywając liści, ani nie wycinając pędów. Gdy jest

Przy doborze środków ochrony roślin i ich dawek zaleca się korzystanie z wyszuki-

warki dostępnej na stronach internetowych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi:

http://www.minrol.gov.pl/pol/Informacje-branzowe/Produkcja-roslinna/Ochrona-

roslin/Wyszukiwarka-i-etykiety-srodkow-ochrony-roslin

gdzie znajdują się aktualne informacje w zakresie dopuszczenia środków do obrotu.

Rysunek 1. Progi: szkodliwości, ekonomicznej szkodliwo-

ści i zagrożenia

to niemożliwe, należy pobrać odpowiednią liczbę pąków, liści lub pędów i przejrzeć pod ką-
tem występowania szkodnika. Jeżeli obszar sadu jest bardzo zróżnicowany, np. ze względu na
sąsiedztwo lasu lub innych zadrzewień, sad należy podzielić na mniejsze kwatery i każdą
z nich przeglądać osobno.

Wyróżnia się dwie grupy szkodników, dla których są opracowane progi zagrożenia. Pierw-

sza  obejmuje  szkodniki,  które  nie  uszkadzają  owoców  i  powodują  jedynie  szkody  na  orga-
nach wegetatywnych, np. pędach, liściach − przędziorki, szpeciele. Negatywny wpływ zasie-
dlenia  rośliny  przez  te  szkodniki  zazwyczaj  narasta  stopniowo,  wraz  z  upływem  czasu  i  ze
wzrostem liczebności ich populacji. Daje to czas na przyjęcie najlepszej strategii zapobiega-
nia stratom plonu, wyższym niż akceptowane.

Druga grupa to szkodniki, które bezpośrednio żerują na owocach, jak np. owocówka śliw-

kóweczka i owocnice, które stanowią zagrożenie utraty plonu. W tej sytuacji jedyną możliwą
strategią staje się odpowiedni wybór terminu zabiegu i dozwolonego preparatu, aby nie dopu-
ścić do uszkodzenia owoców.

Przy podejmowaniu decyzji o konieczności wykonania zabiegu chemicznego pomocne są

trzy progi liczebności szkodnika: próg szkodliwości, próg ekonomicznej szkodliwości oraz
próg zagrożenia.

Próg szkodliwości określa liczebność populacji, przy której można zauważyć najmniejszą

stratę w ilości lub jakości plonu. Próg ekonomicznej szkodliwości określa liczebność popu-
lacji szkodnika, przy której koszt wykonania zabiegu ochronnego jest równy stracie wartości
plonu spowodowanej przez tego szkodnika. W przypadku wykonania zabiegu przy liczebno-
ści szkodnika odpowiadającej temu progowi istnieje jednak niebezpieczeństwo, że populacja
szkodnika będzie z różnych powodów dalej rosła, a wtedy straty wartości plonu przekroczą
koszt wykonania zabiegu. Dlatego, żeby nie dopuścić do takiej sytuacji, zabieg należy wyko-
nać przed osiągnięciem przez populację szkodnika progu ekonomicznej szkodliwości. Taka
liczebność szkodnika nosi nazwę progu zagrożenia (rys. 1).

Należy podkreślić, że ustalone

progi  zagrożenia  mają  jedynie
znaczenie orientacyjne, ponieważ
zależą  od  wielu  zmieniających
się  czynników.  Sadownik  podej-
mując decyzję o wykonaniu bądź
zaniechaniu  zabiegu  przeciwko
określonym  szkodnikom,  obok
ceny  owoców  i  kosztu  zabiegów
ochronnych, musi brać pod uwa-
gę  wiele  czynników,  a  wśród
nich:  przewidywany  plon,  fazę
fenologiczną  chronionej  rośliny,
właściwą  każdej  odmianie  tole-
rancję  na  uszkodzenia  powodo-
wane przez szkodniki. Istotne jest

także współwystępowanie na roślinach chorób i innych szkodników, jak również ewentualne
stwierdzenie w sadzie odporności szkodnika na dostępne preparaty chemiczne. Przed wyko-
naniem zabiegu ochronnego bardzo ważna jest ocena występowania w sadzie drapieżców

oraz parazytoidów.

W wielu wypadkach, kiedy liczebność populacji szkodnika osiąga próg zagrożenia i jedno-

cześnie populacja drapieżców lub parazytoidów jest odpowiednio wysoka, decyzję o wyko-
naniu zabiegu można opóźnić i podjąć po kolejnej lustracji sadu.

Tabela 17. Progi zagrożenia dla ważniejszych szkodników śliwy

Nazwa
szkodnika

Termin lustracji

Sposób lustracji

Próg zagrożenia

Mszyce

przed kwitnieniem
i po

kwitnieniu

(kwiecień − lipiec).

co 2 tygodnie przeglądać 50
drzew w poszukiwaniu kolo-
nii mszyc

drzewo

koloniami

mszyc

Misecznik
śliwowy

okres nabrzmiewa-
nia pąków

na  20  losowo  wybranych
drzewach przejrzeć po 5 gałę-
zi  długości  30  cm  (ich  dolną
stronę)  na  obecność  larw
misecznika

30 larw na 1 odcinek gałęzi
długości 30 cm

Owocnice

biały pąk kwiatowy
do końca kwitnienia

białe pułapki lepowe do
odłowu owadów dorosłych,
sprawdzać co 2-3 dni

owadów

dorosłych

odłowionych na 1 pułapkę
do końca kwitnienia śliwy

Owocówka
śliwkóweczka

początek

czerwca

i dalej co 1-2 tygo-
dnie

końca

sierpnia

przejrzeć z 20 drzew po 20
zawiązków (400)

1-2 świeże jaja lub wgryzy
w próbie 100 owoców

pułapki  feromono-
we  zawiesić  w  sa-
dzie  w  pierwszej
połowie maja

sprawdzanie pułapek co 2-3
dni;

każdorazowo

należy

usunąć pęsetą lub zaostrzo-
nym

patykiem

odłowione

motyle, a ich liczbę zapisać w
notatniku

kilkanaście  i  więcej  motyli
odłowionych  w  pułapki
w ciągu kilku kolejnych dni;
zabiegi  należy  wykonać  w
okresie  licznych  wylotów
motyli i składania jaj

Pordzewiacz
śliwowy

okres bezlistny

z  20  losowo  wybranych
drzew  pobrać  po  jednym  pę-
dzie  i  policzyć  zimujące  sa-
mice;  na  pędach  jednorocz-
nych  przejrzeć  pąki,  na  star-
szych  −  również  fałdy  i  spę-
kania skórki

10 osobników na 1 pąk lub
20 osobników na 10 cm
bieżących pędu

od połowy maja do
połowy lipca

co 14 dni pobrać z 20 drzew
po 10 liści i przejrzeć pod
binokularem

powierzchnię

1 cm

każdego liścia

5-20 osobników na 1 cm

liścia

Przędziorek
owocowiec

Okres bezlistny

z 40 drzew przejrzeć po jed-
nej 2-3-letniej gałęzi na obec-
ność zimowych jaj przędzior-
ka owocowca

Skala 5-stopniowa, stopień
pokrycia

pędów

jajami

przędziorków: 0 − jaja nie
występują; 1 – bardzo małe
(pojedyncze

jaja

trudno

zauważyć); 2 − umiarkowa-
ne  (grupy  jaj  o  średnicy
około  0,5  cm);  3  –  silne
(grupy  jaj  o  średnicy  od
0,5 cm do 1 cm); 4 – bardzo
silne

(czerwone

plamki

o średnicy większej niż 1 cm).
0  i  1  −  nie  zwalczać  przed
kwitnieniem,  2  −  wykonać
lustrację  w  fazie  różowego
pąka,  3  i  4  −  niezbędny
zabieg  przed  kwitnieniem
(dotyczy  tylko  przędziorka
owocowca)

biały pąk, koniec
kwitnienia do końca
czerwca

co 10-14 dni przejrzeć z 40
losowo wybranych drzew po
5 liści (200)

średnio 3 i więcej form ru-
chomych przędziorków na
1 liść

lipiec i dalej

co 10-14 dni przejrzeć z 40
losowo wybranych drzew po
5 liści (200)

średnio 7 i więcej form ru-
chomych przędziorków na
1 liść

Przędziorek
chmielowiec

szczególnie

druga

połowa lipca

przejrzeć z 40 losowo wybra-
nych drzew po 5 liści (200)

więcej niż 10 form rucho-
mych

przędziorków

1 liść

Liczenie szpecieli wykonać pod mikroskopem stereoskopowym (powiększenie 40-krotne)

Pędraki
(przed zało-
żeniem sadu)

wiosną – koniec
kwietnia

lub

w okresie lata −
koniec sierpnia

pobrać  próbki  gleby  z  32
dołków,  o  wymiarach  25  cm
x 25 cm x 30 cm (głębokość)
−  co  odpowiada  2  m

po-

wierzchni gleby, i sprawdzić
na obecność pędraków

1 pędrak na 2 m

po-

wierzchni gleby

5.4. Bezpieczeństwo owadów zapylających i entomofauny pożytecznej

Dr Małgorzata Sekrecka

Bezpieczeństwo owadów zapylających
Nieprawidłowe stosowanie środków ochrony roślin może być szkodliwe dla owadów zapy-

lających, podtruwać je  lub wyniszczać. Dotyczy  to  środków owado- i  roztoczobójczych,  ale
także, choć zwykle w mniejszym stopniu, fungicydów. Środki ochrony roślin mogą działać na
owady  kontaktowo,  żołądkowo  i  gazowo.  W  warunkach  polowych  najczęstszą  przyczyną
zatrucia  pszczół  jest  bezpośredni  kontakt  z  preparatem.  Z kolei  toksyczność  żołądkowa  ma
zdarza się, gdy zatruty pokarm (pyłek, nektar, spadź) zostanie pobrany przez pszczoły i zanie-
siony do ula. Zatruciu może ulec wówczas cała rodzina pszczela, jak również wyprodukowa-
ny przez nią miód. Należy pamiętać, że stosowane środki ochrony roślin wykazują jednocze-
śnie więcej niż jeden rodzaj toksyczności dla owadów zapylających.

Aby zapobiec temu zjawisku należy bezwzględnie przestrzegać kilku podstawowych zasad:
1. środki ochrony roślin stosować tylko wówczas, gdy jest to konieczne,

2. zabiegi ochrony roślin wykonywać wyłącznie środkami zarejestrowanymi dla danej

uprawy,

3. przestrzegać zapisów etykiety-instrukcji stosowania środków ochrony roślin,

4. nie stosować niezalecanych mieszanin środków ochrony roślin,

5. prawidłowo dobierać termin zabiegu i dawkę stosowanego preparatu,

6. nie stosować środków ochrony na rośliny pokryte spadzią, a jeśli jest taka koniecz-

ność, to wybierać środki bezpieczne i przestrzegać okresu prewencji,

7. nie stosować środków ochrony roślin (głównie insektycydów) w czasie kwitnienia ro-

ślin uprawnych, jak również chwastów i innej roślinności znajdującej się w otoczeniu upraw,

8. w razie konieczności opryskiwania roślin sadowniczych podczas kwitnienia zabieg

należy wykonać przed wieczorem, po oblocie pszczół, używając środków o prewencji nie
dłuższej niż 6 godzin,

9. pamiętać o prawidłowej technice zabiegu,

10. zabiegi środkami ochrony roślin wykonywać w warunkach zapobiegających znoszeniu

cieczy roboczej na sąsiednie uprawy.

Ochrona entomofauny pożytecznej
Aby zachować lub zwiększyć obecność organizmów pożytecznych w danej uprawie należy

przede wszystkim:



stosować środki ochrony roślin selektywne lub częściowo selektywne dla fauny poży-

tecznej (wykaz zamieszczony jest w aktualnym Programie Ochrony Roślin Sadowniczych),



w miarę możliwości wprowadzać drapieżce i pasożyty pochodzące z hodowli laborato-

ryjnych w celu zasilenia populacji naturalnie występujących,



zwiększać bioróżnorodność upraw.

W biologicznym zwalczaniu roztoczy roślinożernych bardzo pomocne mogą być drapieżne

roztocze z rodziny dobroczynkowatych (Phytoseiidae). Spośród wielu gatunków naturalnie
występujących w przyrodzie, jak również rozmnażanych w warunkach laboratoryjnych, naj-
szersze zastosowanie w praktyce znalazł dobroczynek gruszowiec. Może on ograniczyć li-
czebność przędziorków i szpecieli na plantacji, jeżeli jest odpowiednio liczny.

Dobroczynek gruszowiec (Typhlodromus pyri)
Dorosłe samice mają ciało kremowożółte, gruszkowate, długości około 0,3 mm. Samce są

nieznacznie mniejsze od samic. Jaja są białawe, eliptyczne, często są składane w złożach.

Stadia larwalne są przezroczyste, z 3 parami odnóży. Stadia nimfalne z 4 parami odnóży są

podobne do osobników dorosłych, ale mniejsze.

Obecnie podejmuje się próby wprowadzania dobroczynka gruszowca w opaskach filco-

wych do sadów śliwowych. Opaski najlepiej przymocować do pędów sznurkiem.

Zasady obowiązujące przy wprowadzaniu dobroczynka:



w sytuacji bardzo licznego występowania roztoczy roślinożernych, najpierw ogranicza

się je środkiem roztoczobójczym, a dopiero później wprowadza dobroczynka gruszowca,



po wprowadzeniu drapieżcy stosuje się tylko środki selektywne dla pożytecznych roztoczy.

Tabela 18. Fauna pożyteczna najczęściej występująca w sadach chronionych środkami selektywnymi
lub częściowo selektywnymi

Fauna pożyteczna

Przykładowe

gatunki/rodzaje

Główne źródła pokarmu

Biedronkowate

biedronka siedmiokropka
biedronka wrzeciążka
biedronka dwukropka
skulik przędziorkowiec

mszyce, miodówki, czerwce,
przędziorki, drobne larwy motyli
i muchówek

Złotooki

złotook pospolity

mszyce, miodówki, małe gąsieni-
ce motyli

Drapieżne pluskwiaki

dziubałek gajowy
dziubałeczek mały
tasznik jabłoniowiec
delikacik zielonawy

mszyce, miodówki, wciornastki,
przędziorki, jaja
i małe gąsienice motyli, larwy
muchówek

Drapieżne muchówki (głów-
nie bzygowate, pryszczar-
kowate, rączycowate)

bzyg prążkowany
pryszczarek mszycojad

mszyce, czerwce, miodówki,
wciornastki

Owady pasożytni-
cze/parazytoidy (mszyca-
rzowate, gąsienicznikowate,
kruszynkowate, oścowate,
bleskotkowate)

osiec korówkowy
kruszynki
mszycarze

jaja, larwy, poczwarki, owady
dorosłe wielu gatunków szkodli-
wych motyli, mszyce

Chrząszcze z rodziny biega-
czowatych i kusakowatych

biegacz fioletowy
biegacz złocisty
Oligota flavicornis
Philonthus decorum

larwy i owady dorosłe wielu
szkodliwych motyli, błonkówek,
chrząszczy, przędziorki

Skorki

skorek pospolity

mszyce, drobne owady i ich jaja

Drapieżne roztocze
(dobroczynkowate, Stigmae-
idae)

dobroczynek gruszowiec
bursztynka jabłoniowa

przędziorki, szpeciele

Liczebność owadów pożytecznych można oszacować, wykorzystując do tego celu metodę
otrząsania gałęzi na białą płachtę entomologiczną o powierzchni 0,25 m

. Na każdej kwaterze

należy otrząsnąć po 1 gałęzi z 30 losowo wybranych drzew.

6. TECHNIKA STOSOWANIA ŚRODKÓW OCHRONY ROŚLIN

Prof. dr hab. Ryszard Hołownicki, dr Grzegorz Doruchowski, dr Artur Godyń

Wymagania stawiane technice stosowania środków ochrony roślin wynikają z ogólnych

zasad integrowanej ochrony upraw oraz uwarunkowań prawnych. W celu ograniczenia stoso-
wania  środków  ochrony  roślin  do  niezbędnego  minimum  oraz  ukierunkowania  ich  na  osią-
gnięcie  zamierzonego  celu,  przy  minimalnych  skutkach  ubocznych,  konieczne  jest  przepro-
wadzanie  zabiegów  w  odpowiednich  warunkach  pogodowych  oraz  zapewnienie  możliwie
największej  precyzji  nanoszenia  substancji  czynnych  na  opryskiwane  obiekty.  Precyzję  tę
można uzyskać przez:



dobór opryskiwacza stosownie do stawianych przed nim zadań,



utrzymanie sprawności technicznej opryskiwacza (obowiązkowe badania okresowe),



wybór dawki cieczy użytkowej odpowiednio do rzeczywistych potrzeb,



systematyczne kalibrowanie opryskiwacza, polegające na właściwym doborze rozpy-

laczy i innych parametrów pracy.

Zabiegi ochrony roślin muszą być wykonywane z poszanowaniem środowiska naturalnego,

dlatego konieczne jest ograniczanie strat cieczy w wyniku jej znoszenia oraz zachowanie

stref ochronnych w otoczeniu obszarów wrażliwych. Na wszystkich etapach prac z użyciem
środków ochrony roślin należy postępować z nimi w sposób bezpieczny dla zdrowia ludzi,
zwierząt i środowiska. Zasady te dotyczą w szczególności indywidualnej ochrony operatora
przed skażeniem, przechowywania środków ochrony roślin, sporządzania cieczy użytkowej
i napełniania opryskiwacza, mycia sprzętu oraz zagospodarowania resztek cieczy użyt-

kowej i skażonej wody po myciu.

Warunki pogodowe
Im mniejsze straty cieczy użytkowej podczas zabiegu oraz im dłuższy czas zwilżenia roślin

cieczą zawierająca substancję czynną, tym lepsza skuteczność zwalczania agrofagów. Ze
względu na ryzyko znoszenia cieczy przez wiatr oraz szybkie odparowanie wody z naniesio-
nej ciecz użytkowej przy wysokiej temperaturze i niskiej wilgotności powietrza zabiegi po-
winno się przeprowadzać w następujących warunkach pogodowych (wartości optymalne oraz
graniczne):



temperatura powietrza: 6-20 °C, przy zwalczaniu szkodników temp. minimalna ok. 15 °C,



wilgotność względna powietrza: 50-95% (minimum 40%),



prędkość wiatru: 0,5-2 m/s (maksimum 3 m/s).

Precyzyjne techniki zwalczania chorób i szkodników
Nanoszenie cieczy na drzewa odbywa się przy udziale strumienia powietrza wytwarzanego

przez  wentylatory  osiowe  lub  promieniowe.  Standardowe  opryskiwacze  wentylatorowe  wy-
posażone w wentylatory osiowe, wytwarzające radialnie skierowany strumień powietrza, na-
dają się jedynie do ochrony sadów tradycyjnych o wysokich i przestrzennie rozbudowanych
koronach,  gdzie  niezbędny  jest  strumień  powietrza  o  dużej  wydajności.  Sady  karłowe
i półkarłowe  powinny  być  opryskiwane  z  użyciem  bardziej  precyzyjnych  wentylatorów  wy-
posażonych w deflektory, które dzięki zmniejszeniu odległości rozpylaczy i wylotów powie-
trza  od  koron  drzew  bardziej  równomiernie  i  przy  mniejszych  stratach  nanoszą  ciecz.  Do
ochrony sadów karłowych o niewielkich koronach zaleca się także wentylatory promieniowe
z kierowanym strumieniem powietrza. Są one wyposażone w elastyczne przewody zakończo-
ne gardzielami wylotowymi, w których zamontowane są rozpylacze. Najmniejszymi stratami
cieczy charakteryzują się opryskiwacze tunelowe. Odzyskują one w okresie kwitnienia śliw,
gdy  ochrona  jest  najbardziej  intensywna,  ok.  40-50%  cieczy  użytkowej,  a  w  fazie  pełnego

ulistnienia 20-30%. Dzięki trzykrotnie mniejszej emisji ś.o.r. do środowiska, w porównaniu

z tradycyjnymi metodami ochrony sadów, technika tunelowa została uznana za najbardziej
przyjazną dla środowiska technikę opryskiwania sadów.

Technika zwalczania chwastów
Podczas stosowania herbicydów należy przestrzegać zaleceń zawartych etykiecie-

instrukcji, szczególnie w odniesieniu do dawek herbicydu i zakresu stosowania. W przypadku
braku szczegółowych zaleceń, parametry pracy i typ rozpylaczy należy dobierać w taki spo-

sób, aby umożliwić stosowanie drobnych kropel na chwasty jednoliścienne, średnich i gru-
bych na dwuliścienne i bardzo grubych w zabiegach doglebowych. Dla określonej dawki cie-
czy i prędkości roboczej wymagana kategoria kroplistości może być uzyskana dzięki odpo-
wiedniemu dobraniu typu i rozmiaru rozpylacza oraz ciśnienia roboczego.

Do zwalczania chwastów przed założeniem sadu najbardziej odpowiedni jest opryskiwacz

polowy umożliwiający opryskiwanie wyrośniętych chwastów na całej powierzchni pola. Na-
leży wówczas stosować rozpylacze płaskostrumieniowe o symetrycznych strumieniach i sze-
rokim kącie rozpylania (110-120°), umożliwiające odpowiednie pokrycie opryskiwanej po-
wierzchni.

Zwalczanie chwastów w rzędach drzew przy użyciu herbicydów nieselektywnych wymaga

użycia belek wyposażonych w osłony. Zabiegi należy wówczas wykonywać, unikając opry-
skiwania liści oraz niezdrewniałych pędów drzew. Chwasty występujące miejscowo można
zwalczać przy użyciu opryskiwacza plecakowego z lancą wyposażoną w osłonę.

Do równomiernego pokrycia pasa herbicydowego w rzędach roślin wystarczą proste belki

wyposażone w asymetryczne rozpylacze grubokropliste, po jednym na każdą połowę opry-
skiwanego pasa. Kąt ustawienia rozpylacza i wysokość położenia belki należy tak dobrać, aby
„krótsze ramię” strumienia cieczy było skierowane w dół, najlepiej pionowo na skraj opry-
skiwanego pasa, a przeciwległe sięgało 0,2-0,3 m poza linię rzędów drzew. Takie ustawienie
pozwala na uzyskanie równomiernego rozkładu poprzecznego cieczy.

W sadach z konarami drzew nisko położonymi nad opryskiwaną powierzchnią do aplikacji

herbicydów nieselektywnych należy stosować belki z osłonami. Zazwyczaj są one wyposażo-
ne w 3-4 rozpylacze, z których skrajny jest rozpylaczem asymetrycznym, a pozostałe to stan-
dardowe o kącie rozpylania 110-120°. Najlepiej, jeśli będą to rozpylacze eżektorowe krótkie,
charakteryzujące się niewielkimi rozmiarami, które wytwarzają mniej podatne na znoszenie

grube krople.

Sprawność techniczna opryskiwaczy
Opryskiwacze podlegają obowiązkowi badania sprawności technicznej w specjalistycz-

nych stacjach kontroli opryskiwaczy. Badania należy przeprowadzać w okresach nie dłuż-
szych niż 3 lata. Polegają one na wizualnej ocenie stanu technicznego i funkcjonalnym teście
poszczególnych podzespołów opryskiwacza oraz ocenie działania rozpylaczy na podstawie

pomiaru poprzecznego rozkładu cieczy lub wydatku rozpylaczy.

Dawka cieczy użytkowej
Dawka cieczy podczas opryskiwania sadów nie może być zbyt niska, gdyż nie gwarantuje

dostatecznie równomiernego rozkładu ś.o.r. w koronach drzew. Gdy jest zbyt wysoka, nastę-
puje ociekanie cieczy, co zmniejsza ilość naniesionego pestycydu i w konsekwencji skutecz-
ność zabiegu. Zakres dawek cieczy użytkowej można obliczyć na podstawie wielkości drzew,
jak przedstawiono w tabeli 20. Tak wyznaczoną dawkę można zredukować nawet o 20-25%,
jeśli zabiegi będą wykonywane opryskiwaczami wyposażonymi w wentylatory osiowe z de-
flektorami i promieniowe z kierowanym strumieniem powietrza (tab. 19). Za taką możliwo-
ścią przemawia większa precyzja emisji cieczy, która jest kierowana głównie na opryskiwane
drzewa, zamiast ponad i pod ich korony.

Podczas zwalczania chwastów w sadach należy stosować dawki cieczy z zakresu 100-300 l/ha,

przy czym wyższe dawki do zabiegów doglebowych albo na wyrośnięte chwasty. Dawka 100
l/ha jest polecana dla zabiegów glifosatem wykonywanych rozpylaczami drobnokroplistymi.

Tabela 19. Opryskiwanie sadów − dawki cieczy

Sad

Opryskiwacz

Rozstawa

Wielkość

drzew

szer. x wys.

6,0

4,0 x 3,5

600 ÷ 800

−

4,5÷5,0 3,5 x 3,0

500 ÷ 750

300 ÷ 500

−

4,0

2,8 x 2,0

300 ÷ 500

250 ÷ 300

250 ÷ 300*

3,0÷3,5 2,1 x 1,5

200 ÷ 300

150 ÷ 200

150 ÷ 200*

Uwagi: * odzyskiwanie 30% cieczy użytkowej

Kalibracja opryskiwacza
Kalibracja opryskiwacza jest obowiązkiem każdego profesjonalnego użytkownika środków

ochrony roślin. Polega ona na określeniu, doborze i regulacji parametrów jego pracy w spo-
sób zapewniający precyzyjną realizację założonej dawki cieczy przy możliwie najmniejszych
stratach. W toku kalibracji dobierane są następujące parametry:



rozpylacze: typ, rozmiar, rozstawa lub ich liczba na szerokości działania opryskiwacza,



ciśnienie cieczy,



wydatek rozpylaczy: jako wynik rozmiaru i ich liczby rozpylaczy oraz ciśnienia cie-

czy,



prędkość robocza,



wydajność strumienia powietrza.

W tabeli 20. przedstawiono procedury kalibracji opryskiwaczy do ochrony sadów, a w ta-

beli 21. opryskiwaczy pasowych do zwalczania chwastów.

Wydajność wentylatora
Podczas opryskiwania sadów powietrze w koronie drzewa powinno być “wypchnięte” po-

wietrzem wytwarzanym przez wentylator. Stąd też opryskiwanie dużych, silnie rosnących

drzew  wymaga  mniejszej  prędkości  i/lub  wyższej  wydajności  wentylatora.  Nadmierna  pręd-
kość nie zapewnia odpowiedniej penetracji drzewa, a zbyt niska przyczynia się do strat wy-
wołanych znoszeniem. Oznacza to, że wydajność wentylatora powinna być proporcjonalna do
prędkości roboczej, jak również i wielkości drzew, a właściwie dobrana wydajność wentyla-
tora  to  wynik  kompromisu.  Powinna  ona  być  na  tyle  wysoka,  aby  zapewnić  równomierne
naniesienie, ale również na tyle niska, aby straty cieczy wywołane jej “przedmuchiwaniem”
były  możliwie  jak  najmniejsze.  Regulację  wydajności  wentylatora  przeprowadza  się  przez
zmianę przełożenia przekładni lub zmianę kąta natarcia łopatek wirnika, lub w ostateczności
przez  zmianę  obrotów  silnika.  Dla  tego  ostatniego  sposobu  zakres  regulacji  jest  niewielki,
gdyż wiąże się z jednoczesną redukcją wydajności pompy opryskiwacza, co zwiększa pulsa-
cję ciśnienia i pogarsza efekt mieszania cieczy w zbiorniku.

Prędkość opryskiwania
W ochronie sadów prędkość opryskiwania nie powinna wykraczać poza zakres 4,0-

7,0 km/godz.  Zabiegi  podczas  wiatru  i  w  gęstych,  przestrzennie  rozbudowanych  drzewach
powinno  się  wykonywać  przy  niższej  prędkości  (4,0-5,0  km/godz.).  Wczesną  wiosną  i  do
okresu kwitnienia prędkość roboczą można zwiększyć do 8,0 km/godz. Zbyt niska prędkość
robocza  opryskiwacza  wyposażonego  w  wentylator  o  dużej  wydajności  pogarsza  warunki

nanoszenia kropel i powoduje straty cieczy, która "przedmuchiwana" przez koronę drzewa

zanieczyszcza glebę i powietrze.

Ograniczanie znoszenia
Używane w sadach techniki ograniczające znoszenie obejmują rozpylacze grubokropliste

(np. eżektorowe) oraz opryskiwacze z deflektorami i tunelowe. Ponadto znaczną redukcję
znoszenia można osiągnąć przez odpowiednią regulację strumienia powietrza, jak również
przez obniżenie ciśnienia cieczy i prędkości roboczej.

Strefy ochronne
Mimo stosowania środków ograniczających znoszenie cieczy użytkowej, zjawiska tego nie

da  się  zupełnie  wyeliminować,  co  powoduje,  że  wciąż  istnieje  ryzyko  skażenia  obiektów
wrażliwych,  w  tym  szczególnie  wód  powierzchniowych.  Dlatego  w  określonej  przepisami
prawa strefie ochronnej, będącej obszarem bezpośrednio przylegającym do obiektu wrażliwe-
go,  stosowanie  środków  ochrony  roślin  jest  zabronione.  Jeżeli  w  sąsiedztwie  opryskiwanej
plantacji znajdują się obiekty wrażliwe, to użytkownik środków ochrony roślin powinien za-
poznać się z obowiązującymi w jego przypadku strefami ochronnymi dla tych obiektów oraz
je zachowywać.

Środki ochrony osobistej
Wszelkie czynności z użyciem środków ochrony roślin stanowią ryzyko dla zdrowia ope-

ratora. Dlatego podczas ich wykonywania należy stosować środki ochrony osobistej, tzn.:
odzież ochronną z nienasiąkliwej tkaniny, buty gumowe z nogawkami spodni wypuszczo-

nymi na cholewy, rękawice gumowe sięgające za przeguby i schowane w rękawach kombi-

nezonu  oraz  osłonę  twarzy  z  przezroczystą  szybą  lub  okulary  chroniące  oczy.  Podczas  od-
mierzania środków ochrony roślin i sporządzania cieczy użytkowej operator jest szczególnie
narażony  na  bezpośredni  kontakt  ze  stężonymi  preparatami.  Dlatego  podczas  tych  operacji
należy dodatkowo stosować: fartuch gumowy lub foliowy, osłaniający tułów i nogi, półma-
skę z filtrem AP2 oraz ochronę oczu w formie gogli lub szczelnych okularów.

Przechowywanie środków ochrony roślin
Środki ochrony roślin należy przechowywać zgodnie z przepisami prawa. Powinny one

pozostawać w oznakowanych opakowaniach, pod zamknięciem, oraz w bezpiecznej odległo-
ści od wód powierzchniowych. Ich przechowywanie nie może stwarzać ryzyka przypadkowe-
go spożycia przez ludzi lub zwierzęta, skażenia żywności lub pasz oraz przenikania do gleby,
wód powierzchniowych i podziemnych oraz otwartych systemów kanalizacji.

Napełnianie opryskiwacza i czyszczenie sprzętu
Napełnianie opryskiwacza, z czym wiąże się ryzyko przypadkowego rozproszenia lub roz-

lania stężonych środków ochrony roślin, oraz czyszczenie sprzętu, w wyniku którego powsta-
ją duże ilości skażonej wody należy wykonywać zgodnie z przepisami prawa, w bezpiecznej
odległości od wód powierzchniowych i ujęć wody oraz w sposób ograniczający ryzyko ska-
żenia gleby i wody. Do tego celu najlepiej nadają się stanowiska o nieprzepuszczalnym pod-
łożu (np. płyta betonowa, basen zbiorczy z laminatu) z możliwością zbierania skażonej wody
do osobnego zbiornika. Tak zbierane i gromadzone płynne pozostałości nie stwarzają ryzyka
powstawania skażeń miejscowych i mogą być bezpiecznie zagospodarowane.

Zagospodarowanie pozostałości po zabiegach
Resztki cieczy pozostające po zakończeniu zabiegu należy rozcieńczyć i wypryskać na

traktowane uprzednio rośliny. Podobnie należy postępować ze skażoną wodą po opłukaniu
zbiornika i instalacji cieczowej. Płynne pozostałości zbierane z miejsca napełniania i czysz-
czenia sprzętu można bezpiecznie zneutralizować, wykorzystując stanowiska bioremediacyj-
ne, takie jak Biobed, Phytobac czy Vertibac.

7. SYSTEMY WSPOMAGANIA DECYZJI

Z powodu braku systemów wspomagania decyzji w ochronie roślin sadowniczych przed

agrofagami w Instytucie Ogrodnictwa prowadzone są badania nad ich opracowaniem,
z uwzględnieniem optymalnego sposobu i terminu zwalczania.

Obecnie przy wyborze środków ochrony można skorzystać z:
▪ Programu Ochrony Roślin Sadowniczych opracowywanego co roku przez Instytut

Ogrodnictwa w Skierniewicach, a wydawanego przez wydawnictwo Hortpress w Warszawie

(aktualny z 2013 r.),

▪ wykazu etykiet-instrukcji środków ochrony roślin na stronie Ministerstwa Rolnictwa

i Rozwoju Wsi: strona etykiety instrukcje:

http://www.bip.minrol.gov.pl/pol/Informacjebranzowe/Produkcja-roslinna/Ochronaroslin/

lub wyszukiwarki środków ochrony:

http://www.minrol.gov.pl/pol/Informacjebranzowe/Produkcja-

roslinna/Ochronaroslin/Wyszukiwarka-i-etykiety-srodkow-ochrony-roslin

Bieżące informacje na temat nawadniania można uzyskać w Serwisie Nawodnieniowym na

stronie internetowej Instytutu Ogrodnictwa:

http://www.nawadnianie.inhort.pl

Przydatne adresy stron internetowych:

www.minrol.gov.pl

− Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi

www.piorin.gov.pl

− Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Główny In-

spektorat w Warszawie

www.inhort.skierniewice.pl

−Instytut Ogrodnictwa w Skierniewicach

www.ior.poznan.pl

– Instytut Ochrony Roślin − Państwowy Instytut Badawczy w Poznaniu

www.ihar.edu.pl

− Instytut Hodowli i Aklimatyzacji Roślin − Państwowy Instytut Badawczy

www.ios.edu.pl

− Instytut Ochrony Środowiska − Państwowy Instytut Badawczy

www.pzh.gov.pl

− Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny

www.etox.2p.pl

− Internetowy serwis toksykologii klinicznej

www.iung.pulawy.pl

− Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa − Państwowy Insty-

tut Badawczy

www.coboru.pl

− Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych w Słupi Wielkiej

8. ZASADY PROWADZENIA EWIDENCJI ŚRODKÓW OCHRONY
ROŚLIN

W myśl art. 67 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009

z dnia 21 października 2009 r. (Dz. U. L 309 z 24.11.2009, str. 1), właściciele gospodarstw
rolnych  są  zobowiązani  do  prowadzenia  ewidencji  zabiegów  wykonywanych  przy  użyciu
chemicznych środków ochrony roślin. Ewidencja musi zawierać takie informacje, jak: nazwę
uprawianej rośliny, powierzchnię uprawy w gospodarstwie, wielkość powierzchni oraz termin
wykonania  zabiegu,  nazwę  zastosowanego  środka  ochrony  roślin,  dawkę  środka,  przyczynę
zastosowanego środka ochrony roślin.

Przykładowa tabela do prowadzenia ewidencji środków ochrony roślin

L.p.

Ter

iny w

konan

a upr

awia

nej

oś

(odm

ian

Pow

ier

ia up

rawy

spoda

(ha

)

koś

ć pow

ier

i, na

ór

ona

ieg

(ha

)

pol

Zastosowany środek

ochrony roślin

Prz

zyna

osow

ani

śr

odk

a oc

ony

roś

(naz

cho

roby,

kodn

ika

chw

ast

Uwagi

Inne

a ha

ndl

a s

bst

anc

ynne

awka (

ha)

; (

kg/

lub s

tęż

eni

e (

faz

rozwo

jow

upr

iane

j r

ośl

iny

unk

i pogod

as z

abi

egu

skut

ecz

ść

abi

egu

Dane o ewidencji środków można uzupełnić o warunki pogodowe (temperaturę, nasło-

necznienie, wiatr, porę dnia) podczas zabiegu, fazę rozwojową rośliny, uzyskany efekt po

zabiegu. Mogą być one pomocne przy ocenie stopnia zasiedlenia rośliny przez szkodniki oraz
nasilenia chorób i celowości wykonania kolejnych zabiegów.

Ewidencja powinna być przechowywana przez okres przynajmniej 3 lat od dnia wykonania

zabiegu.

9. LITERATURA

A d a m c z e w s k i K., K i e r z e k R., M a t y s i a k K. 2011. Przymiotno kanadyjskie (Conyza cana-

densis L.) odporne na glifosat. Prog. Plant Prot./Post. Ochr. Roślin 51(4): 1675-1682.

A l -H i n a i Y.K., R o p e r T.R. 2001. Temporal effects of chemical weed control on tart cherry tree

growth, yield, and leaf nitrogen concentration. HortSci. 36(1): 80-82.

B a d o w s k a -C z u b i k T., Pal a E., O l s z a k R.W. 2001. Szpeciele (Eriophyoidea) występujące na

śliwie i możliwości ich zwalczania. Ogólnopol. Nauk. Konf. Ochr. Rośl. Sadow. ISK Skierniewice,
22-23 lutego: 65-69.

B a d o w s k a -C z u b i k T., S u s k i Z.W. 1993. Występowanie, szkodliwość i zwalczanie pordzewia-

czy w uprawach sadowniczych. Pr. Inst. Sad. Seria C, 1-2/117-118: 35-38.

B o c z e k  J. 1992. Niechemiczne metody zwalczania szkodników roślin. Wydawnictwo SGGW, 243 s.
B o c z e k  J. 1999. Zarys akarologii rolniczej. Wydawnictwo Naukowe PWN, 358 s.
B o r e c k i  Z. 1983. Szkodniki i choroby roślin sadowniczych. PWRiL, Warszawa.
L i p e c k i  J. 2004. Weeds in orchards in Lublin region (almost) twenty years later  – preliminary re-

port. J. Fruit Ornam. Plant Res. 12: 105-111.

L i s e k

J. 1997. Sadowniczy atlas chwastów. Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa. Skierniewice, 129 s.

L i s e k J. 2012. Synanthropic orchard flora in West Mazovia – central Poland. J. Fruit Ornam. Plant

Res., 20(2): 71-83.

Ł a b a n o w s k a B.H. 2006. Pędraki w uprawach sadowniczych. Ogólnopol. Konf. Ochrony Roślin

Sadow. Skierniewice 2-3 marca 2006:107-108.

Ł a b a n o w s k a B.H. 2007: Pędraki – szkodliwość i zwalczanie przed założeniem sadu lub plantacji.

Ogólnopol. Konf. Ochrony Roślin Sadow. Skierniewice 6-7 lutego 2007: 96-98.

M a r k u s z e w s k i B., K o p y t o w s k i J. 2008. Zachwaszczenie i koszty jego regulowania w sadzie

jabłoniowym z produkcją integrowaną. Zesz. Nauk. Inst. Sadow. Kwiac. 16: 35-50.

M i k a A. 2004. The importance of biodiversity in natural environment and in fruit plantations. J.

Fruit Ornam. Plant Res. 12: 11-21.

N i e m c z y k E. 2000. Dobroczynek gruszowiec (Typhlodromus pyri) i jego wykorzystanie do zwal-

czania przędziorków w sadzie. Wydawnictwo ISK, 30 s.

O g a w a J. M., Z e h r E. I., B i r d G. W., R i t c h i e D. F., U r i u K., U y e m o t o J. K.

1995. Compendium of Stone Fruit Diseases. APS PRESS, 128 s.

O l s z a k R.W. 2010. Rola parazytoidów błonkoskrzydłych w regulacji liczebności roślinożerców.

Prog. Plant Prot. Res. 50 (3): 1095-1102.

P ł u c i e n n i k Z. 2009. Owocówki – groźne szkodniki wielu upraw sadowniczych. Hasło Ogrodni-

cze, 6: 14-20.

P ł u c i e n n i k Z., M a c i e s i a k A. 2010: Ochrona drzew pestkowych przed szkodnikami. SAD

(MPS), 6:. 11-16.

P r o g r a m O c h r o n y R o ś l i n S a d o w n i c z y c h . 2013. Hortpress, Warszawa.
R a b c e w i c z J., W a w r z y ń c z a k P. 2006. Wpływ głębokości roboczej glebogryzarki sadowniczej

na efektywność niszczenia chwastów w sadach. Inżynieria Rolnicza, 6: 185-191.

S h r e s t h a . A., L a n i n i W.T., N i e d e r h o l z e r F.J.A. 2009. Weeds in: UC IPM Pest Manage-

ment Guidelines – Plum. Agriculture Natural Resources, Univ. of California Pub. 3462, Davis, CA,
USA.

S o b i c z e w s k i P., S c h o l l e n b e r g e r M. 2002. Bakteryjne choroby roślin ogrodniczych. PWRiL

Warszawa, 196 s.