Zabawy słuchowe 

 

Są prowadzone przez matki intuicyjnie, od pierwszych chwil życia dziecka. Są to wszelkie wokalizacje 

matki: mruczenie, śpiewanie, zabawy z dzieckiem z wykorzystaniem dźwięczących, piszczących i 

grzechoczących zabawek. Rozpoczynamy od zabaw najprostszych, bacznie obserwujemy reakcje 

dziecka. Bowiem już u kilku miesięcznego niemowlęcia zaobserwować można odruch poszukiwania 

źródła dźwięku. 

 
 

1.  Zabawy połączone z obserwacją reakcji słuchowych dziecka półrocznego i starszego: 

dziecko siedzi na kolanach matki, zaś druga osoba stojąca w bliskiej odległości za nim 
wydobywa niezbyt głośne dźwięki, np. grzechotką, szeleszczącym papierkiem. Należy 
obserwować  zachowanie  dziecka.  Zabawy  takie  należy  kilkakrotnie  powtarzać, 
wykorzystując  głośniejsze  sygnały  dźwiękowe,  np.  gwizdek,  dzwonek.  Brak  reakcji 
dziecka  może  bowiem  być  spowodowany:  jego  złym  samopoczuciem,  opóźnionym 
rozwojem psychoruchowym, a zatem i - mniejszym zainteresowaniem otoczeniem. 

2.  Naśladowanie  przez  osobę  dorosłą  dźwięków  wydawanych  przez  niemowlę, 

powtarzanie  ich,  prowadzenie  za  pomocą  tych  dźwięków  swoistego  dialogu  matki  z 
dzieckiem.  

3.  Śpiewanie dziecku piosenek, zabawa przedmiotami z najbliższego otoczenia dziecka, 

z  których  można  wydobywać  dźwięki:  stukanie,  dzwonienie,  brzęczenie.  Kołysanie 
trzymanego  na  kolanach  malucha  w  rytm  muzyki,  klaskanie  rączkami,  taniec  z 
dzieckiem trzymanym na ręku z mocnym wytupywaniem melodii.  

4.  „Granie”  na  prostych  instrumentach,  np.  na  flecie,  bębenku,  cymbałkach.  Dziecko 

oswaja się z dźwiękami wydawanymi przez te instrumenty, osoba dorosła odwraca się, 
dziecko „gra” na jednym instrumencie, a dorosły stara się odgadnąć, na czym malec 
„zagrał”. Potem następuje zamiana ról. 

5.  Wydobywanie  odgłosów  poprzez  stukanie  o  talerzyk,  szeleszczenie  papierem, 

brzęczenie pękiem kluczy – dziecko uczy się tych dźwięków, a potem je rozpoznaje.  

6.  Zabawa:  „Kto  cię  woła?”  Polegająca  na  rozpoznawaniu  głosu  wybranego  uczestnika 

gry spośród grona osób znajomych dziecku. 

7.  Śpiewanie  razem  z  dzieckiem  znanych,  prostych  melodii  na  samogłosce  „a”  lub 

sylabie „la”. 

8.  Zabawa: „ Kto klasnął?”  Wskazywanie przez dziecko źródła dźwięku.  
9.  Zabawa z klockami: osoba dorosła staje za dzieckiem i klaszcze raz, dziecko wrzuca 

jeden  klocek  do  pudełka,  jeśli  klaśnie  dwa  razy  -  wrzuca  dwa  klocki.  Zabawę 
poprzedza  staranna  prezentacja  zasad.  Ważne  jest  również,  aby  w  zabawach  tych 
dochodziło  do  zamiany  ról,  a  zatem  -  dziecko  klaszcze,  a  dorosły  słucha  i  reaguje 
wrzucając odpowiednio jeden lub dwa klocki. 

10. Zabawa  „Co  tyka,  gdzie  tyka?”  -  ćwiczenie  z  wykorzystaniem  głośno  tykającego 

budzika.  Dziecko  oswaja  się  z  odgłosem  tykającego  budzika.  Osoba  dorosła  chowa 
budzik  tak, aby dziecko tego nie widziało i  następnie, dziecko próbuje zlokalizować 
źródło dźwięku. 

11. „  Co  słyszysz?”  Wsłuchiwanie  się  w  odgłosy  z  najbliższego  otoczenia,  dziecko 

zamyka  oczy  i  nasłuchuje.  Na  dany  sygnał  otwiera  oczy  i  próbuje  wraz  z  dorosłym 
ustalić, co usłyszało, może próbować naśladować te dźwięki (np. kap – kap), a osoba 
dorosła nazywa je: „kapanie wody”. 

12.  Naśladowanie odgłosów wydawanych przez zwierzęta, pojazdy, przedmioty podczas 

oglądania ilustracji, wyszukiwanie zwierzątek, dopasowywanie ich.