1 

JAZDA W STYLU WESTERN W REKREACJI  CZ. IV 

 

 

W poprzednim artykule nie opisałem szczegółowo wędzidła zwykłego typu snaffle bit, 

co spowodowało święte oburzenie... Jeszcze raz chcę poinformować, że artykuły te piszę na 

potrzeby  szeroko  rozumianej  rekreacji,  lecz  skoro  jest  takie  zainteresowanie  to  posłużę  się 

przepisem  AQHA:  wędzidło  typu  snaffle  bit  oznacza  wędzidło  z  pierścieniami  O,  D  lub 

wędzidło zawiasowe o średnicy do 100 mm. Światło pierścienia powinno być wolne od części 

wodzy, czanek, lub innych dodatków, powodujących powstanie dźwigni. Ścięgerz musi mieć 

przekrój  okrągły,  owalny  lub  jajowaty,  a  metal,  z  którego  jest  wykonany  musi  być  gładki 

niczym nieowinięty (może również być nałożony metal ale także gładki). Elementy ścięgierza 

powinny  mieć  średnicę  co  najmniej  8  mm  –  średnica  mierzona  jest  w  odległości  25  mm  od 

pierścienia, powinna maleć do środka wędzidła. Ścięgierz może być dwu- lub trzyczęściowy, 

w przypadku trzyczęściowego – część środkowa może być pierścieniem o średnicy max. 32 

mm,  leżącą  płasko  w  pysku  konia.  Dodatkowe  wyposażenie  wędzidła  to  pasek  skórzany, 

który  zakładamy  na  pierścienie.  Pasek  ten  zabezpiecza  koński  pysk  przed  wciąganiem 

pierścieni  do  pyska  konia  przez  niewłaściwe  pociąganie  (szarpanie)  wodzami  w  prawą  lub 

lewą stronę.  

 

Wsiadanie i zsiadanie. 

 

 

Mając osiodłanego konia zawsze przed wsiadaniem sprawdzamy, czy wszystkie paski 

mocujące siodło są wystarczająco naciągnięte. Podchodzimy do konia z lewej strony.  

 

Zdjęcie 1 

ZDJĘCIE NR 1. Przyjmujemy frontową pozycję twarzą do konia. Dzięki takiemu ustawieniu 

możemy  z  łatwością  obserwować  głowę,  jak  też  i  zad  konia,  co  ułatwia  nam  kontrolę  nad 

 

2 

koniem. W lewą rękę bierzemy wodze, tak, aby nie były zbyt krótkie, ponieważ będą działały 

na konia wywołując reakcję cofania się, lecz również nie mogą być zbyt luźne, ponieważ w 

momencie niekontrolowanego ruchu konia do przodu będziemy potrzebowali zbyt dużo czasu 

na zebranie wodzy i zatrzymanie konia za ich pomocą.  

 

Zdjęcie 2 

W  lewej  ręce  trzymamy  wodze  i  tą  samą  ręką  chwytamy  za  grzywę  konia  przed 

przednim łękiem siodła, natomiast prawą ręką chwytamy za rożek przy siodle. (ZDJĘCIE NR 

2).  

 

Zdjęcie 3a

 

 

Zdjęcie 3b 

Lewą stopę umieszczamy w lewym strzemieniu tak, aby czubek buta skierowany był w stronę 

łopatki,  co  w  znakomity  sposób  zapobiega  uderzeniom,  czy  też  naciskom  na  brzuch  konia. 

Następnie  przenosimy  ciężar  naszego  ciała  na  lewą  nogę  umieszczoną  w  strzemieniu 

(ZDJĘCIE  NR  3A).  Następnie  energicznie  i  płynnie  (starając  się  nie  wciągać  na  konia) 

podnosimy  się  na  lewej  nodze  trzymając  ramiona  prosto.  (ZDJĘCIE  NR  3B).  Wzrok  mamy 

skierowany przed siebie, przekładamy prawą nogę nad siodłem i zadem konia na prawą stronę 

siodła i siadamy wygodnie, umieszczają prawą stopę jak najszybciej w strzemieniu. Zsiadanie 

 

3 

wymaga  dokładnego  odwrócenia  postępowania  jak  przy  wsiadaniu.  Wsiadanie  i  zsiadanie 

wymaga  wielokrotnego  powtarzania.  Podczas  zsiadania  dużym  problemem  jest  niespokojny 

ruch konia, celowo pomijam ten problem, ponieważ na tym etapie podczas pierwszych prób 

zsiadania  potrzebna  jest  pomoc  ze  strony  trenera  lub  instruktora,  który  w  razie  potrzeby 

przytrzyma na konia. 

 

Zdjęcie 4 – Pozycja w siodle.

 

Siedzimy  wygodnie  w  siodle,  nasze  pośladki  wsparte  są  o  tylny  łęk  siodła,  nogi  luźno 

opuszczone,  łydki  delikatnie  przylegają  do  boków  konia,  kolana nie ściskają konia, a wręcz 

przeciwnie  –  są  odsunięte  od  końskich  boków.  Biodra,  ramiona  i  kręgosłup  są  rozluźnione, 

ręce lub ręka (w zależności od sposobu trzymania wodzy) wyciągnięte do przodu znajdują się 

przed rożkiem siodła. Mając taką pozycję sprawdzamy, czy mamy dobraną właściwą długość 

puślisk.  W  stylu  western jeździmy na trochę dłuższych puśliskach niż w jeździe klasycznej. 

Samodzielne  dopasowanie  długości  puślisk  z  ziemi  nie  jest  praktykowane,  gdyż  najlepszą 

metoda  sprawdzania  jest  stanie  w  strzemionach  tak,  aby  nasz  pięty  znajdowały  się  poniżej 

podbicia  i  sprawdzamy,  czy  przestrzeń  pomiędzy  naszymi  pośladkami  a  siedziskiem  siodła 

jest wystarczająco duża – sprawdzamy czy nasza dłoń da się luźno włożyć w tą przestrzeń – 

jeśli  tak  –  oznacza  to,  że  osiągnęliśmy  maksymalną  długość  strzemion.  W  miarę 

zaawansowania  treningów  będziemy  wiedzieć,  jaka  długość  jest  najlepsza.  Po  dopasowaniu 

długości  puślisk  sprawdzamy,  czy  nasz  dosiad  jest  zrównoważony.  Jestem  zwolennikiem 

dwóch  linii  biegnących  prostopadle  do  ziemi.  Pierwsza  linia  to  bark  –  biodro.  Konstrukcja 

siodła  westernowego  nie  pozwala  na  ustawienie  pięty  tak,  by  ta  linia  przebiegała  przez  tył 

 

4 

pięty, co jest możliwe i wymagane w jeździe klasycznej, w przypadku jazdy w stylu western 

przy  takim  ułożeniu  pięty  musielibyśmy  pochylić  się  zbytnio  do  przodu,  co  byłoby 

wytrąceniem  z  równowagi.  Druga  linia  przebiega  przez  przód  kolana  i  czubek  buta, 

przesunięcie stóp do przodu doprowadza do zaniku współpracy z koniem i jeździec staje się 

pasażerem,  a  nie  reżyserem  jazdy.  Stopy  głęboko  ułożone  w  strzemionach,  pięty  niżej  niż 

podbicie stopy. Ten dosiad daje nam harmonię, współpracę konia z jeźdźcem. 

 

WODZE. 

 

 

W  rekreacji  nie  używamy  dwóch  oddzielnych  wodzy.  Sposób  trzymania  wodzy 

generalnie  można  podzielić  na  dwa  sposoby:  oburącz  i  jedną  ręką  (ZDJĘCIE  NR  5A). 

Oburącz  –  jest  to  sposób,  który  poza  rekreacją  używany  jest  przy  szkoleniu  młodych  koni  i 

często  przy  wprowadzaniu  korekt  treningowych,  przy  wykonywaniu  trudnych  elementów 

szkolenia, często w rozgrzewce przed zawodami. Przekładamy prawą wodzę przez kark konia 

na jego lewą stronę, a lewą wodzę na prawą stronę, następnie chwytamy dwie wodze po lewej 

stronie  szyi  konia  lewą  ręką  i  dwie  wodze  po  prawej  stronie  szyi  konia  prawą  ręką. 

Regulujemy długość wodzy tak, aby nie było zbyt dużego nacisku na wędzidło i staramy się 

trzymać  dłonie  prostopadle  do  ziemi.  Dłonie  całe  zaciśnięte  na  wodzach,  kciuki  zamykają 

uścisk  na  wodzy,  ręce  wyciągnięte  do  przodu  znajdują  sie  przed  gruszką  siodła. 

Charakterystyczne jest utworzone półkole z wodzy pomiędzy lewą i prawą ręką. To półkole 

świadczy o prawidłowym trzymaniu wodzy i rozluźnieniu w łokciach i ramionach (ZDJĘCIE 

NR 5B). 

 

Zdjęcie 5a 

 

Zdjęcie 5b 

 

 

 

5 

 

SPOSÓB KALIFORNIJSKI 

 

Wodze  trzymane  są  w  lewym  ręku.  Ręka  uniesiona  jest  nieco  nad  gruszką,  wysunięta  do 

przodu. Koniec wodzy trzyma się w prawej ręce w okolicy prawego biodra. Żadne palce ani 

mały, ani wskazujący nie są układane pomiędzy wodzą (ZDJĘCIE 5C).  

 

Zdjęcie 5c 

STYL REKREACYJNY 

 

Obie  wodze  trzymamy  w  lewej  ręce  z  kciukiem  na  wierzch.  Wodze  przechodzą  przez  rękę 

pod  małym  palcem,  są  ułożone  tak,  żeby  nie  przechodziły  pod  kciukiem.  Reszta  wodzy 

trzymana jest w prawej ręce na wysokości prawego biodra. (ZDJĘCIE 5D). 

 

 

6 

Zdjęcie 5d 

TRZYMANIE WODZY W SPORTOWEJ JEŹDZIE JAK TEŻ W REKREACJI. 

 

Wodze  trzymamy  w  dłoni  trzymając  je  palcem  wskazującym  i  przyciskając  kciukiem  -  

nadmiar wodzy spoczywa po prawej stronie jeżeli trzymamy wodze prawą ręką, a po lewej, 

jeżeli trzymamy wodze lewą ręką. (ZDJĘCIE NR 5E). 

 

Zdjęcie 5e 

 

Cdn.