plik

„Sport Wyczynowy” 2008, nr 7-9/523-525

Wprowadzenie

Według B. Hickeya i A. Siever-

sa strzelanie to „ustawienie lufy w li-

nii z okiem, wskazanie nią na obszar,

w którym chcemy, aby umiejscowiła się

przestrzelina i zrobienie płynnego ruchu

palcem położonym na spuście, by spo-

wodować, aby ta przestrzelina ukazała

się” (9).

Według mnie strzelanie sportowe

jest powtarzanym dążeniem do od-

powiedniego ukierunkowania lufy

broni połączonego z płynnym, nie-

naruszającym tego ukierunkowania

Od pewnego czasu wyniki w strzelectwie sportowym osiągnęły swoje bez-

względne maksimum i są one udziałem powiększającej się grupy mistrzów.

Znamienne, że zjawisko to odnosi się tylko do strzelań z karabinów i strzelb,

ale nie do strzelań z pistoletów. Te osiągnięcia strzelców, kobiet i mężczyzn,

są dowodem olbrzymich zdolności adaptacyjnych człowieka, poddawanego

niezwykle wymagającemu, długotrwałemu treningowi. Epoka dawnego modelu

treningu dobiega końca. Czym się będzie odznaczał nowoczesny trening strze-

lecki? Ukierunkowaniem bodźców treningowych przede wszystkim na mózg

strzelca – dowodzi Tadeusz Baranowski.

Tadeusz Baranowski

Nowoczesny trening strzelecki

Kształtowanie umiejętności celowania

ruchem palca położonego na języku

spustowym, takim by pocisk, śruci-

na lub ładunek śrucin każdorazowo

trafiał w zamierzony cel bądź obszar

tego celu z przestrzeganiem obowią-

zujących regulaminów i przepisów

organizacji sportowych dla strzelań

z karabinów, pistoletów i strzelb.

Moje rozważania zawężam do strze-

lania z pistoletu pneumatycznego

(ryc. 1), gdzie celem, w zależności od

etapu szkolenia, jest obszar ograniczony

jednym z pierścieni tarczy o umownych

wartościach 1-9, lub obszar koła, w któ-

rym umiejscowione przestrzeliny otrzy-

mują wartość 10 (ryc. 2). Do strzelania

z takich pistoletów używane są śruciny

o kształcie przedstawionym na ryc. 3.

Ryc. 2. Tarcza do strzelań z pistoletu pneuma-

tycznego (najistotniejsze dane): „dziesiątka

wewnętrzna” – 5,0 mm (±0,1 mm); koło „10”

– 11,5 mm (±0,1 mm); pierścień „9” – 27,5 mm

(±0,2 mm); pierścień „8” – 43,5 mm (±0,2 mm);

pierścień „7” – 59,5 mm (±0,5 mm); pierścień

„1” – 155,5 mm (±0,5 mm); minimalny widoczny

rozmiar karty tarczy – 170 x 170 mm. Źródło:

www.krueger-targets.com

Ryc. 1. Morini CM162El. Dane techniczne:

kaliber – 4,5 mm; ciężar – 1020 g; linia musz-

ka-szczerbinka – 310-350 mm; funkcjonowanie

– sprężone powietrze; urządzenie spustowe

– elektroniczne; spust: ścieżka – 0-1,5 mm;

pierwsza faza ciężaru – 30-300 g; druga faza

ciężaru – 300-700 g; szerokość muszek w mm

– 4,0, 4,5, 5,0, 5,5, 6,0. Uwaga: ponieważ opór

języka spustowego (w zawodach musi być większy

niż 500 g) mierzony jest w pionowym ustawieniu

pistoletu obciążnikiem 500 g , przyjęło się używać

określenia – ciężar spustu.

Ryc. 3. Przykładowa śrucina do strzelań z pi-

stoletów pneumatycznych (prod. firmy Haen-

dler&Natermann sport GmbH: Final Match

pellet). Średnica główki: 4,48-4,51 mm;

ciężar: 0,49 g. Źródło: www.hn-sport.de

W rundzie finałowej zawodów naj-

wyższej rangi celuje się do czarnego

koła tarcz bez pierścieni, a zasadnicze

pierścienie tarczy (1-9) i przestrzeliny

pokazywane są jedynie na monitorze

elektronicznego systemu zliczającego

ich wartości. Celem jest obszar odpowia-

dający wartościom przestrzelin od 10,0

do 10,9, a dla najlepszych zawodników

przede wszystkim obszar odpowiadają-

cy wartościom wewnętrznej dziesiątki,

tj. 10,5-10,9 (10,9 to centralny punkt

tarczy).

Umiejętność częstego trafiania w dzie-

siątkę wewnętrzną opanowali dotychczas

tylko nieliczni zawodnicy ścisłej czołów-

ki światowej strzelający z pistoletów.

Posiadanie właśnie tej umiejętności już

decyduje o medalowych pozycjach za-

wodników w zawodach rangi światowej.

Przykładem to potwierdzającym są war-

tości dziesiątek w finałach konkurencji

strzeleckiej „10 m pistolet pneumatycz-

ny” w kategoriach kobiet i mężczyzn

podczas Igrzysk Olimpijskich w Pekinie,

tab. 1-2.

Zwycięzcy, na 10 oddanych strzałów

w serii finałowej, 8 razy trafili w ob-

szar „10” (koło o średnicy 11,5 mm),

w tym 5 razy w obszar odpowiadający

wartościom przestrzelin 10,4 do 10,9.

Niewątpliwie wiele takich wartości

Tadeusz Baranowski

Tabela 1

Wyniki Igrzysk Olimpijskich w Pekinie – 10 m pistolet pneumatyczny, kobiety (40 strzałów).

1 Guo

390

Wenjun

10,0 10,5 10,4 10,4 10,1 10,3

9,4 10,7 10,8

9,7 102,3

CHN

492,3 FOR

2 Paderina

391

Natalia

10,0

8,5 10,0 10,2 10,6 10,5

9,8

9,7

9,5

9,3 98,1

RUS

489,1

3 Salukvadze

386

Nino

9,8 10,3 10,0

9,5 10,2 10,7 10,4 10,6

9,1 10,8 101,4

GEO

487,4

Kolumny: – miejsce; – nazwisko, imię i Narodowy Komitet Olimpijski; – rezultat kolejnych serii i łączny; – niżej

rezultat każdego strzału i łączny serii finałowej; – łączny ostateczny rezultat strzelania; – uwagi.

Tabela 2

Wyniki Igrzysk Olimpijskich w Pekinie 10 m pistolet pneumatyczny, mężczyźni (60 strzałów).

1 Pang

100

586

Wei

9,3 10,3 10,5 10,3 10,4 10,3 10,7 10,4 10,7

9,3 102,2

CHN

688,2

2 Jin

584

Jong Oh

9,5

9,9 10,6 10,3

9,4 10,2 10,1 10,8

9,9

9,8 100,5

KOR

684,5

3 Turner

100

583

Jason

8,8 10,4 10,6 10,1 10,5

9,5

9,7 10,8

8,9

9,7 99,0

USA

682,0 s-off

10,5

5 Beaman

100

581

Brian

10,0 10,3 10,3 10,0 10,4

9,1 10,0 10,1 10,4 10,4 101,0

USA

682,0 s-off

10,3

Decyzją Rady Wykonawczej Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego zawodnik sklasyfikowany na 3. pozycji

został zdyskwalifikowany po wykryciu u niego substancji dopingującej i miejsce to zajął Jason Turner, reprezentant

USA, sklasyfikowany na 4. pozycji.

Kolumny: – miejsce; – nazwisko, imię i Narodowy Komitet Olimpijski; – rezultat kolejnych serii i łączny; – niżej

rezultat każdego strzału i łączny serii finałowej; – łączny ostateczny rezultat strzelania; – uwagi.

uzyskać musieli oni również w rundzie

kwalifikacyjnej (w niej zliczane są tylko

wartości całkowite).

O umiejscowieniu przestrzeliny w za-

mierzonym obszarze tarczy decyduje

moment, w którym pocisk lub śrucina

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania

opuszcza ukierunkowaną lufę broni

sportowej. Oczywiście, stosunkowo

najłatwiejszym jest przyswojenie sobie

umiejętności trafiania w obszar całej

tarczy. Znacznie trudniej przychodzi opa-

nowanie umiejętności trafiania w obszar

koła ograniczonego zewnętrzną krawę-

dzią pierścienia „dziewiątki” (niektóre

z nich otrzymują wartość „dziesiątki”).

Najtrudniejszym zadaniem jest trafianie

podczas rundy finałowej wiele razy

w obszar tarczy odpowiadający warto-

ściom przestrzelin 10,4-10,9 (i dziesiątki

wewnętrznej), a to coraz częściej decy-

duje o zdobyciu medalu w zawodach

najważniejszych, kontynentalnej bądź

światowej rangi.

Poświęcając ten artykuł kształtowa-

niu umiejętności celowania chciałbym

uprzedzić Czytelnika, że nie znajdzie

w nim kompletnego zestawu ćwiczeń

kształtujących umiejętność celowania.

Nie widzę potrzeby ich podawania,

ponieważ łatwo można do nich dotrzeć

sięgając do „Strzelectwa sportowego”

(Nowoczesne rozwiązania szkoleniowe,

praca zbiorowa pod redakcją Kazimie-

rza Kurzawskiego) albo do Internetu.

Najbardziej zależy mi na tym, aby Czy-

telnik, w oparciu o zdobytą wiedzę, sam

wybrał odpowiednie ćwiczenia i wzboga-

cił je o nowe, bardziej korzystne.

Uwarunkowania

celnego trafiania

z broni sportowej

w wybrany obszar tarczy

Nieprzypadkowo w zaproponowanej

wyżej definicji strzelania sportowego

wyeksponowałem znaczenie, jakie dla

celności trafiania ma moment opusz-

czania lufy przez pocisk, ładunek śrucin

lub pojedynczą śrucinę. Cały wieloletni

trening strzelecki sprowadza się bowiem

do stworzenia maksymalnego prawdopo-

dobieństwa idealnego ukierunkowania

broni w stosunku do środka wybranego

obszaru trafiania w momencie, gdy

pocisk lub śrucina opuszczają lufę tej

broni.

W strzelaniu z karabinków i pisto-

letów sportowych najważniejszymi ele-

mentami są dwa:

1) najdokładniejsze ukierunkowanie

lufy broni w stosunku do zamie-

rzonego obszaru celowania,

2) płynne ściągnięcie języka spustowe-

go, nie naruszające tego ukierunko-

wania.

Wszystkie inne elementy, czasami

wymieniane w liczbie kilkunastu, tylko

wspomagają te dwa zasadnicze.

Lufa w momencie strzału musi być

uniesiona pod odpowiednim kątem do

poziomu. Wynika to z faktu, ze na pocisk

w locie oddziaływują: siła przyciągania

ziemskiego i siły oporu powietrza. Tra-

fienie pocisku w tarczę zależy głównie

od kąta uniesienia lufy, masy pocisku,

prędkości początkowej, jaka zostanie mu

nadana, kształtu pocisku i powierzchni

jego oporu, umiejscowienia jego środka

ciężkości. Odchylenia w wyżej wymie-

nionych i nie wymienionych tu parame-

trach skutkują rozrzutem przestrzelin na

tarczy (w warunkach laboratoryjnych

strzelania i tym bardziej w rzeczywi-

stych).

W strzelaniu z pistoletów strzał odda-

wany jest w postawie stojącej. Zawodnik

ustawiony jest prawie bokiem do kierun-

Tadeusz Baranowski

ku strzelania, ramię z pistoletem wypro-

stowane, uniesione, głowa wyprostowana

skręcona w kierunku ramienia trzyma-

jącego pistolet, przyrządy celownicze

pistoletu (muszka, szczerbinka) na wyso-

kości oczu, stopy rozstawione zwykle na

szerokość barków, tułów kompensacyj-

nie odchylony w kierunku przeciwnym

do trzymanego pistoletu (patrz ryc. 4).

Żadne usztywnienia w celu ogranicze-

nia ruchu w stawach nie są w strzela-

niach z pistoletów dozwolone (są nato-

miast możliwe w strzelaniach z karabi-

nów, co ułatwia osiągnięcie rezultatów

absolutnych).

Na każdą część ciała, na pistolet,

oddziaływuje przyciąganie ziemskie (3),

którego siła musi zostać zrównoważo-

na siłami przeciwnymi i momentami

tych sił, aby podczas celowania w tej

postawie strzeleckiej równowaga była

utrzymana. Te siły wytwarzane są opo-

rem podłoża i odruchowymi napięciami

mięśni antygrawitacyjnych sterowanymi

przez układ nerwowy.

System kontroli równowagi zapew-

niający stabilność postawy stojącej ma 3

podstawowe wejścia sterujące związane

z sensorycznymi układami: przedsion-

kowym, wzrokowym i proprioceptyw-

nym (ten dodatkowo wspierany jest in-

formacjami z mechanoreceptorów skór-

nych).

Źródłem informacji o pozycji ciała

oraz jego orientacji względem specyficz-

nych układów odniesienia: zewnętrznego

i wewnętrznego są sygnały z wymienio-

nych wejść sensorycznych. Zewnętrzny

układ tworzony jest na podstawie pola

grawitacyjnego i bodźców wzrokowych.

Na wewnętrzny układ odniesienia skła-

dają się tworzone w ośrodkowym ukła-

dzie nerwowym „schematy ciała”, z wy-

korzystaniem sygnałów z receptorów

mięśniowych, ścięgnowych, stawowych

i skórnych. Receptory te przekazują infor-

macje o wzajemnym położeniu i o ruchach

poszczególnych części ciała do mózgu,

skąd w postaci zwrotnych sygnałów do-

cierają do mięśni utrzymujących równo-

wagę ciała. Oba te układy monitorują od-

chylenia od stanu równowagi i wzajemnie

się uzupełniają.

Układ przedsionkowy kontroluje

położenie głowy względem kierunku

działania siły ciężkości. Wspierany jest

przez układ wzrokowy ustalający orien-

tację przestrzenną ciała na podstawie

sygnałów płynących z wyspecjalizowa-

nych zespołów neuronów wrażliwych na

pionową i poziomą orientację bodźców.

Położenie głowy steruje napięciem mię-

śni tułowia i kończyn dolnych poprzez

odruchy szyjne. Wrażliwość na zmiany

jej położenia jest największa, gdy usta-

wiona jest pionowo.

Monitorowanie odchylenia postawy

ciała od pionu odbywa się także w inny

sposób, tj. poprzez propriocepcję z ob-

szaru stawu skokowego: zmiany napięcia

Ryc. 4. Postawa strzelecka z pisto-

letem – widok z góry (Yuriev A. A.,

Puliewaja sportiwnaja strielba, Mo-

skwa 1973, FiS)

projekcja

stóp

linia

barków

12-20°

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania

i długości mięśni, zmiany kątów stawo-

wych i rozkładu nacisku na powierzchni

stóp. Oba te układy sterowania zapew-

niają stabilną pionową postawę w czasie

spokojnego stania.

Podobnie przebiega sterowanie utrzy-

maniem stabilnej postawy strzeleckiej

przez strzelca z pistoletem w dłoni, z tą

różnicą, że sygnały płynące do mózgu z

receptorów mięśniowych, ścięgnowych,

stawowych i skórnych mają wpływ na

wytworzenie ośrodkowych reprezentacji

ciała wraz z bronią (pistoletem pneu-

matycznym). Reprezentacje te tworzą

nowy wewnętrzny układ odniesienia,

który przez lata doskonalony służyć ma

coraz lepszemu utrzymywaniu postawy

strzeleckiej – zorientowanej na coraz

mniejszy obszar celowania.

Celowanie to doprowadzenie do

umiejscowienia na jednej prostej li-

nii: oka, szczerbinki i muszki pisto-

letu oraz punktu obszaru celowania.

Zakończenie tej linii przemieszcza się

po obszarze celowania, gdyż pistolet

znajduje się w ciągłym ruchu wywo-

łanym działaniem mięśni włączonych

do utrzymania najlepszej równowagi

w postawie strzeleckiej z pistoletem.

Przemieszczenia te, muszki w stosunku

do szczerbinki i ich razem w stosunku

do czarnego koła tarczy, rejestruje układ

wzrokowy.

T. Stafford i M. Webb (24) zwracają

uwagę, że „Różne komórki mózgu we

wrażliwych na ruch obszarach układu

wzrokowego reagują (wzbudzając poten-

cjał czynnościowy) na odmienne rodzaje

ruchu. Niektóre reagują na szybki ruch

w poziomie, inne – na wolny ruch w

dół, w lewo pod kątem 27°, i tak dalej

dla różnych prędkości i kątów. Każda

komórka jest nastawiona na reagowanie

na odmienny rodzaj ruchu, przy czym

podobne ruchy wywołują bardzo zbli-

żoną reakcję, natomiast wszelkie ruchy

o zupełnie innych kątach i prędkościach

nie wywołują żadnych reakcji. Rodzaj

postrzeganego ruchu zależy od wzoru

pobudzenia całego szeregu wrażliwych

na ruch komórek”.

Dopiero po latach treningu taki je-

den, albo bardzo do niego przybliżony,

ruch będzie wyzwalać podświadome

zakończenie płynnego ściągnięcia spustu

uwzględniające mające nastąpić naj-

mniejsze odchylenie linii celowania od

środka jego obszaru. Ponadto oczy bada-

jące kolejno różne części pola widzenia

poruszają się nieustannie, skokowo,

4-5 razy na sekundę, tj. co 200-250 ms.

Te ruchy skokowe – sakkady – powodują

zewnętrzne mięśnie oka (13). Każdy

taki ruch przerywa dopływ informacji

wzrokowej do mózgu. Tylko w czasie

fiksacji tego ruchu, w ułamkach sekundy,

patrzymy na elementy danej sceny i te

informacje wykorzystujemy dla stworze-

nia całościowego obrazu (24).

Celowanie z pistoletu wymaga se-

kwencji niżej wymienionych czynności

związanych z muszką i szczerbinką, słu-

żących nadaniu lufie jej ukierunkowania

w stosunku do wybranego obszaru tarczy.

Są nimi kolejno czynności, zwykle roz-

poczynane ponad tarczą, rzadziej poniżej

tarczy, w układzie ciała zorientowanym

na jej obszar (tab. 3).

Strzał powinien paść przy najmniej-

szych przemieszczeniach linii celowania

(oko – szczerbinka – muszka – punkt

obszaru celowania) wewnątrz obszaru

Tadeusz Baranowski

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania

Tabela 3

ó ó

Nawykowy skręt głowy w kierunku ramienia z pistoletem.

Uniesienie go nad tarczę (ramię w łokciu wyprostowane)

z usytuowaniem muszki w szczerbince tak, by prześwity

pomiędzy bocznymi krawędziami muszki i wewnętrz-

nymi pionowymi krawędziami szczerbinki były jed-

nakowe. Równocześnie z uniesieniem pistoletu następuje

odruchowe kompensacyjne odchylenie tułowia w kierunku

przeciwnym do ramienia z pistoletem. Zakończeniem tych

ruchów winno być pionowe ustawienie głowy a muszka

winna wystawać lekko ze szczerbinki. Symetralna widoku

przyrządów celowniczych winna być umiejscowiona w

pobliżu pionowej symetralnej tarczy. Pierwszy opór języka

spustowego zwykle tutaj jest już pokonany.

ðï

Głowa nieruchomo, umieszczenie obrazu muszki

i szczerbinki jw. na pionowej symetralnej tarczy (do-

świadczeni zawodnicy mogą przyjąć inne miejsce, skąd

dotrą do obszaru celowania). Usztywnienie nadgarstka,

palec na języku spustowym. Rozpoczęcie opuszczania

ramienia z pistoletem w dół, podczas którego stopniowo

górna krawędź muszki zmierza do zrównania się z górny-

mi krawędziami szczerbinki.*

W końcowej fazie zwalnianego ruchu w kierunku wybrane-

go obszaru celowania, wprowadzenie wyrównanej już musz-

ki w obszar celowania z ustaleniem dystansu pomiędzy

wyrównaną muszką a dolną krawędzią czarnego koła

tarczy. Wraz z ustalaniem dystansu rozpoczęcie płynnego

pokonywania drugiego oporu języka spustowego.

ð ï

Patrząc już tylko na muszkę, dążąc do maksymalnego

ograniczenia ruchów wokół środka ustalonego obsza-

ru celowania jako układu odniesienia dla percepcji ru-

chów, szczególnie wychwiań przód – tył (w płaszczyź-

nie strzałkowej, prostopadłej do osi barków), zakończenie

płynnego ściągania języka spustowego, z nastawieniem

na utrzymanie takiego maksymalnego ograniczenia ruchów

nadal w trakcie strzału i bezpośrednio po nim.

* Z uwagi na umiejscowienie osi obrotu ramienia z pistoletem poniżej oka, przy opuszczaniu ramienia w dół,

z ustabilizowanym już wcześniej pionowym ustawieniem głowy, muszka będzie przemieszczała się w dół. Do pełne-

go wyrównania muszki winno dojść w środku przyjętego rejonu celowania. Na ile muszka winna być wystawiona

w czynności 1, należy wykonać czynność odwrotną – z rejonu celowania, z usztywnionym nadgarstkiem, unieść

ramię z pistoletem w górę do miejsca rozpoczynania czynności 1 (jeżeli nad tarczą wyrównać muszkę ze szczerbinką,

a głowa została ustawiona pionowo (powiązanie głowa – szyja zostało ustalone), wtedy przy opuszczaniu ramienia

z pistoletem będzie musiał następować ruch stopniowego unoszenia muszki mięśniami nadgarstka do wyrównania

jej ze szczerbinką w środku rejonu celowania).

celowania i bez zakłócenia tych prze-

mieszczeń ruchem palca na języku spu-

stowym dla wywołania tego strzału.

W końcowej fazie celowania wzrok

powinien być skierowany wyłącznie na

muszce pistoletu. Ta sekwencja czynno-

ści może być rozpoczynana w różnych

miejscach tarczy, lecz, moim zdaniem,

dopiero po bardzo dobrym przyswojeniu

tej podstawowej, jako wyjściowej.

Co powoduje trudność w utrzymaniu

linii celowania w wyznaczonym małym

obszarze tarczy w czasie potrzebnym do

oddania celnego strzału?

Wspomniany już J. W. Błaszczyk

podaje, że prędkość sygnałów przewod-

nictwa nerwowego jest ograniczona, co

wywiera bardzo duży wpływ na jakość

dynamicznej kontroli postawy. Reakcja

ruchowa na bodziec zakłócający rów-

nowagę jest opóźniona. Podstawową

akcją przywracającą równowagę postawy

stojącej jest odpowiednie napięcie mię-

śni, w najprostszym przypadku mięśni

stabilizujących staw skokowy. Po 30 ms

pojawia się pierwsza zmiana aktywności

mięśnia trójgłowego łydki i mięśnia

piszczelowego przedniego, a efekt me-

chaniczny tej aktywności przychodzi po

45-50 ms od zadziałania bodźca. To jest

reakcja zgrubna. Dopiero po 100-120 ms

pojawiają się pierwsze efektywne zmiany

aktywności elektromiograficznej mięśnia

trójgłowego łydki. Jeszcze później, po

180 ms, następuje wzrost aktywności

mięśni nóg w odpowiedzi na bodźce

przedsionkowe wynikające z zakłóceń tej

równowagi. Pierwsze zaś zmiany aktyw-

ności elektromiograficznej mięśni nóg

pod wpływem bodźców wzrokowych

następują po ok. 0,5 sekundy.

W wyniku różnorodnych oddziały-

wań zakłócających równowagę postawy

strzeleckiej następują jej wychwiania,

których kierunek i szybkość ma charak-

ter zmian chaotycznych. Korygowanie

ich przez układ nerwowy następuje do-

piero wtedy, gdy przekroczą one pewną

wartość progową, zależną od sprawności

działania układów sensorycznych uczest-

niczących w stabilizacji postawy, ich

progów czułości, opóźnień w transmisji

sygnałów nerwowych.

Na ruchy przywracające równowa-

gę postawy strzeleckiej nakładają się

ciągłe ruchy w stawie nadgarstkowym,

ramiennym i innych dalej leżących,

wywołane siłami mięśni mających za

zadanie usztywnienie połączeń kostnych

w tych stawach, a także ruchy wywo-

łane pracą serca (tętnem). Te wszystkie

ruchy korygujące powodują w efekcie

ciągłe przemieszczanie się zakończe-

nia linii celowania w obszarze celo-

wania.

Jeżeli dodać do tego, że z opóźnieniem

docierają do naszej świadomości ruchy

przemieszczania się opisanego obrazu

muszki w szczerbince na tle wyobrażane-

go obszaru celowania na tarczy, to staje

się zrozumiałe, że widziany przez uła-

mek sekundy prawie idealny obraz musz-

ki i szczerbinki na tle środka obszaru

celowania nie jest już tym, który realnie

istnieje.

Dla przemieszczenia się po strza-

le pocisku lub śruciny z początku do

końca lufy, a ten właśnie moment decy-

duje o nadaniu pociskowi lub śrucinie

ostatecznego toru lotu, także potrzebny

jest czas kilku milisekund. To czas nie-

znaczny, ale wystarczający na zmianę

Tadeusz Baranowski

ukierunkowania lufy spowodowaną nie-

właściwym co do kierunku ściągnięciem

języka spustowego, innym oporem, na

jaki napotyka cofający się pistolet w cza-

sie przesuwania się w lufie pocisku lub

śruciny.

Każdy obraz muszki i szczerbinki

rejestrowany świadomie na tle tarczy

jest zawsze obrazem opóźnionym w

stosunku do istniejącego wcześniej,

a świadoma decyzja na jego podstawie

podjęta, w warunkach ciągłych, cha-

otycznych ruchów układu ciało-broń,

nawet bardzo małych, musi być obar-

czona błędem.

Kształtowanienie

umiejętności celowania

Na możliwości kształtowania umie-

jętności celowania wskazują wybiórczo

rejestrowane urządzeniem SCATT

przemieszczenia linii celowania wy-

bitnych zawodników podczas treningu

z pistoletem (niżej, pobrane ze strony

www.scatt.com) (ryc. 5-8).

Różnice pomiędzy doskonałymi za-

wodnikami a początkującymi są łatwo

widoczne. Doskonali strzelcy potrafią

na przez sekundę lub dłużej nieprze-

rwanie celować w obszar dziesiątki

Ryc. 5. Rekordzista świata w strzelaniu z pistoletu pneumatycznego. Wartość przestrzeliny: 10,7.

Wprowadzenie pistoletu do obszaru celowania: z dołu.

Ryc. 6. Medalistka Igrzysk Olimpijskich. Wartość przestrzeliny: 10,8. Wprowadzenie pistoletu do

obszaru celowania: z góry, po skosie z lewej strony.

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania

(żółta + niebieska linia), początkujący

stara się wycelować w ten obszar (linia

żółta). U doskonałych strzelców moment

strzału zbiega się z bardzo małą amplitu-

dą przemieszczeń, początkujący jeszcze

tej umiejętności nie nabył, stąd stosuje

strategię zakończenia ściągania spustu

podczas ruchu widzianej wyrównanej

muszki w kierunku środka obszaru celo-

wania (linia żółta). Doskonali zawodnicy

wykorzystują sprzężenie wyprzedzające

(feedforward), podczas gdy początkujący

bazuje jeszcze na sprzężeniu nadążają-

cym (feedback). Tu widoczne jest także

staranie się początkującego o utrzymanie

przemieszczeń linii celowania w obrębie

obszaru „dziewiątki” po strzale (linia

czerwona).

U doskonałych strzelców, w końco-

wym okresie celowania, występuje mała

Ryc. 7. Medalista Igrzysk Olimpijskich. Wartość przestrzeliny: 10,8.

Ryc. 8. Początkujący, uprawiający wcześniej kulturystykę. Wartość przestrzeliny: 9,4.

Tadeusz Baranowski

Objaśnienia do ryc. 5-8. Tarcza: niebieska linia – przemieszczenia końca linii celowania w czasie

200 ms przed strzałem („na sucho”, tj. bez użycia śruciny); zółta linia – rozpoczęcie zaznaczenia

przemieszczenia na 1 s przed strzałem; zielona linia – ślady przemieszczeń wcześniejszych, czerwona

linia – przemieszczenia po strzale. Wykresy: niebieska linia – pionowe przemieszczenia w trakcie

celowania; czerwona linia – przemieszczenia poziome.

amplituda przemieszczeń zakończenia

linii celowania, ich częstotliwość wynosi

14-16 Hz, u początkujących amplituda

tych przemieszczeń jest duża, a często-

tliwość zmiany ich kierunków mniejsza,

10-12 Hz (korekta kierunku ruchów

opóźniona).

Interesujące jest to, jakie ruchy mają

miejsce w wybranym przedziale 200 ms

określonym jako tzw. próg świadomości

(uważa się, że wszystkie bodźce trwa-

jące krócej niż 200 ms nie przedostają

się do świadomości). Przemieszczenie

linii celowania w okresie 200 ms przed

strzałem (niebieska linia) u doskonałych

strzelców jest nieznaczne; przy próbie

wyjścia jej poza obszar celowania (koło

„dziesiątki”) w tym przedziale czasu na-

stępuje u nich podświadomie sterowany

szybki jej powrót do wnętrza tego ob-

szaru (podświadoma korekta celowania).

U początkującego przemieszczenia tej

linii są znaczne, a taka korekta jeszcze

nie funkcjonuje.

Obrazy przemieszczeń zakończenia

linii celowania na tarczy i w postaci

wykresów w funkcji czasu do momentu

strzału są podobne tak dla warunków

strzelania na „sucho” jak i z użyciem

śrucin w wykonaniu doświadczonego

zawodnika.

Zmieni się natomiast zapis prze-

mieszczeń tych linii po strzale, a także

umiejscowienie przestrzeliny, gdyby

użyć śruciny i gazu (powietrza) do jej

wyrzucenia z lufy, nie zmieniając po-

łożenia szczerbinki w jej obsadzie na

pistolecie. To są zagadnienia balistyki

wewnętrznej, istotne do wzięcia pod

uwagę dla czasu od rozpoczęcia oddzia-

ływania rozprężającego się gazu w lufie

na śrucinę i równocześnie na pistolet

do czasu, gdy opuści ona koniec lufy

(inaczej już ukierunkowanej przez te

oddziaływania, niż w momencie zakoń-

czenia celowania).

Z przemieszczeń linii celowania na

przykładowych tarczach doskonałych

zawodników wynika, że mózg potrafi

sprostać zadaniu celowania złączone-

go czasowo z płynnym ściągnięciem

spustu, jeżeli ćwiczyć go w tym celu,

najlepiej w oparciu o stale poszerzaną

wiedzę o jego funkcjonowaniu. Aby

nauczyć się celowania z bardzo dużą

dokładnością, musi być ono ćwiczone

stopniowo i zawsze będzie ono podlegać

kontroli świadomej, najpierw większej,

potem mniejszej

Można natomiast wykształcić, po-

przez lata ćwiczeń, tak zgrane w czasie

zakończenie ściągania języka spustowe-

go z okresem najmniejszych przemiesz-

czeń linii celowania, by stało się ono

automatyczne.

Wtedy mózg zajmie się najważniej-

szym działaniem – doprowadzeniem

do niezwykle małych przemieszczeń

linii celowania w obszarze „dziesiątki’

w czasie wystarczającym na płynne,

automatyczne dokończenie w nim ścią-

gania języka spustowego (równoczesna

świadoma kontrola kilku działań nie jest,

z zasady, wykonywana doskonale).

Z czasem nieświadomie odbierane,

charakterystyczne dla danego strzelca,

podobne co do kierunku i szybkości,

ruchy przemieszczania się zrównanej

muszki i szczerbinki w obszarze celo-

wania, w określonym przedziale czasu,

wyzwalać będą płynny końcowy ruch

palca na języku spustowym.

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania

Wyniki badań wskazują, że mózg

bardzo dobrego strzelca potrafi nawet tak

pokierować zakończeniem ściągania palca

na języku spustowym, by nastąpiło ono

pomiędzy uderzeniami tętna (w strze-

laniach do tarczy nieruchomej) (7).

Aby osiągnąć mistrzowski poziom tej

umiejętności, strzelcy potrzebują śred-

nio kilkanaście lat ćwiczeń i podobnie

jak zawodowy muzyk muszą rozpo-

cząć wcześnie. Konieczność wczesnego

praktykowania w nabywaniu takich

umiejętności potwierdzają coraz dobit-

niej ostatnie lata badań poświęconych

funkcjonowaniu mózgu. Wyniki jed-

nych z nich, poświęconych istocie białej

w mózgu złożonej z aksonów komórek

nerwowych pokrytych mieliną, udostęp-

nił R. D. Fields (5).

Aksony pokryte osłonkami z mieliny

przewodzą impulsy nerwowe do kilku-

dziesięciu razy szybciej niż nie pokryte

nimi. Te osłonki mielinowe u noworod-

ków są częściowo uformowane, a ich

dalszy rozwój odbywa się stopniowo

i skokowo w różnych obszarach mózgu

przez kolejne 20-30 lat.

Proces uczenia się wymaga, by in-

formacje kursowały tam i z powrotem

między wieloma obszarami. Częstym

wymogiem jest, by docierały równocze-

śnie w jedno miejsce, z różnie odległych

ośrodków. Mielinizacja aksonów i pozo-

stawienie aksonów niezmielinizowanych

pozwalają na koordynację szybkości

przepływu nimi sygnałów nerwowych do

jednego miejsca równocześnie, a poprzez

zwiększenie siły sygnału, na umocnienie

połączenia między neuronami.

Jak podaje R. D. Fields: „Z pewno-

ścią istota biała odgrywa ważną rolę w

tych rodzajach uczenia się, które wyma-

gają wielokrotnie powtarzanych ćwiczeń

oraz znacznej czynnościowej integracji

odrębnych i odległych obszarów mózgu”

... „Nabyte sprawności możemy wykorzy-

stać na wiele sposobów, ale nikt z nas

nie zostanie światowej klasy pianistą,

szachista lub tenisistą, chyba że zaczął

trenować w dzieciństwie”.

Po zakończeniu mielinizacji dalsze

uczenie się też ma miejsce, ale już

poprzez bezpośrednie zaangażowanie

synaps. D. G. Amen (1) uważa, że

wiek około 11 lat jest jednym z waż-

nych okresów krytycznych w rozwoju

dziecka. W tym wieku następuje szybkie

zmniejszanie się nadmiernej liczby ok.

biliarda połączeń nerwowych wytwo-

rzonych przed trzecim rokiem życia. Po-

łączenia wykorzystywane wielokrotnie

we wczesnych okresach życia stają się

połączeniami trwałymi, zaś nieużywane

zostają wyeliminowane.

Uwzględniając to co wyżej oraz wy-

niki badań bezpośrednio dotyczących

strzelań z pistoletów i karabinów spor-

towych (4, 10, 11, 15, 19) i innych (2, 6,

12, 14, 16-18, 21, 22, 25, 26) pośrednio

dotyczących kształtowania umiejętno-

ści celowania, wyróżnić można grupy

ćwiczeń mających największy wpływ na

stopień przyswojenia tej umiejętności.

Pierwsza ukierunkowana jest na

utrzymanie bardzo dobrej równowagi

w postawie strzeleckiej.

W decydującym momencie dla odda-

nia strzału to bardzo dobra równowaga,

utrzymywana już bez udziału świadomej

kontroli wzrokowej, decyduje o celno-

ści strzału. Zdolność do utrzymywania

równowagi w zawężonym przedziale

odchyleń trzeba kształtować od najwcze-

śniejszych lat poprzez: jazdę na rowerze,

Tadeusz Baranowski

na rolkach, nartach, łyżwach, pływanie

na desce surfingowej, tenis stołowy, cho-

dzenie trudnymi górskimi szlakami i inne

formy ruchu, które poprawiają sprawność

mięśni stabilizujących staw skokowy, od-

biór sygnałów nerwowych z jego obszaru

i ich przetwarzanie w mózgu, zwiększają

wrażliwość układu przedsionkowego na

zmiany pozycji głowy, szybkość i dokład-

ność sterowania przez nią mięśniami tuło-

wia, kończyny dolnej i górnej w ruchach

przywracania i utrzymywania równowagi

ciała. Wskutek tych ćwiczeń rozwijane są

i zwiększają swoją odporność na zmęcze-

nie główne mięśnie antygrawitacyjne.

Niektóre z nich, szczególnie te najsłabsze

jak np. mięśnie brzucha (ok. 20% udziału

w utrzymywaniu równowagi) trzeba ćwi-

czyć codziennie w domu. W ćwiczeniach

tych należy uwzględniać częste utrzymy-

wania równowagi z wyłączeniem kontroli

wzrokowej.

Kolejna grupa ćwiczeń ma na celu

osiągnięcie i utrzymanie bardzo do-

brej sprawności i wytrzymałości mię-

śni, wiążących części ciała i pistolet

przynajmniej na okres kilkunastu se-

kund, prawie sztywno. Stosownie do

wieku rozwojowego, poza ćwiczeniami

mięśni antygrawitacyjnych, szczególnie

należy dbać o siłę i wytrzymałość mię-

śni nadgarstka, mięśnia naramiennego,

mięśni obręczy barkowej. Przy braku

niezbędnej siły i wytrzymałości tych

mięśni, amplituda i częstość drgań

pistoletu w postawie strzeleckiej będą

niezadowalające.

Następna grupa to ćwiczenia ogól-

nej wysokiej czujności, tj. całkowite-

go pobudzenia i uwagi selektywnej,

czyli takiej, która skierowana jest tylko

w jedno miejsce wzrokowej sceny albo

na postrzegany obiekt. Czujność doty-

czy aktywacji mózgu w ogóle; uwaga

selektywna odnosi się do aktywacji

dokładnie tych obszarów mózgu, które

przetwarzają informacje skupiające naszą

uwagę (23). Jeśli skupimy się na prze-

mieszczeniach muszki ze szczerbinką na

tle tarczy, obszar mózgu odpowiadający

za przetwarzanie ruchu będzie bardziej

aktywny niż wtedy, gdy na ten ruch nie

zwracamy uwagi (np. patrząc na nieru-

chomą tarczę).

W nauce celowania należy rozpo-

czynać od wykorzystania pistoletów

z krótką linią celowania, dużą szero-

kością muszki, dużym oporem języka

spustowego, długim jego przesuwem,

prostą rękojeścią, a gdy trzeba nawet bez

niej. Nieodzowne jest wykorzystywanie

najpierw podpór dla pistoletu, potem dla

ramienia z nim, ze stopniową redukcją

siły równoważącej ich ciężar, aż do za-

niechania ich stosowania – to w celu bar-

dzo dobrego przyswojenia nieruchomego

obrazu muszki i szczerbinki (tzw. równej

muszki), później z dopuszczeniem do ich

ograniczonych ruchów widzianych na

różnorodnym tle (od jednolitego, poprzez

tarcze ćwiczebne do normalnej tarczy).

Należy umiejętnie różnicować czas wy-

korzystywania takich zmian w środkach

szkolenia.

Nauka płynnego ściągania języka

spustowego względnie szybko powinna

być dołączona do nauki celowania. Póź-

niej już prawie zawsze płynne ściąganie

spustu winno towarzyszyć celowaniu

z bronią w ręku.

Ćwiczyć trzeba jedną ustaloną przez

trenera postawę strzelecką, najpierw

znaczoną obrysem stóp na podkładce

ukierunkowanej zawsze jednakowo do

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania

ściany lub tarczy, pamiętając już później

o dopasowaniu profilowanej rękojeści pi-

stoletu do tej wyćwiczonej już postawy

w stosunku do tarczy.

Rejestrować należy mierzalne re-

zultaty tych ćwiczeń, zapoznając z nimi

ćwiczącego. Także sam ćwiczący powi-

nien rejestrować niektóre informacje, we-

dług wskazań trenera. Wykorzystać nale-

ży wszelkie dostępne środki służące temu

(np. wideokamery, wskaźniki laserowe),

a w przypadku bardzo utalentowanych

juniorów i dorosłych strzelców sprzężo-

ne systemy rejestrujące przemieszczenia

linii celowania na tarczy, przemieszcze-

nia rzutu środka ciężkości na platformie

posturograficznej, przemieszczenia pi-

stoletu, części ramienia i obręczy barko-

wej w stosunku do siebie, dla ustalenia

najkorzystniejszej postawy strzeleckiej,

z najmniejszymi w niej przemieszczenia-

mi wycelowanego pistoletu.

Po okresie dorastania strzelec powi-

nien bardzo dbać o utrzymanie ciężaru

ciała odpowiadającego takiemu, jaki

posiadał w okresie swoich wysokich

osiągnięć sportowych. Przyrost ciężaru

ciała, zmiana proporcji masy tkanki mię-

śniowej do masy tkanki tłuszczowej na

niekorzyść tej pierwszej, to prosta droga

do zburzenia latami budowanej najko-

rzystniejszej ośrodkowej reprezentacji

postawy strzeleckiej, latami budowanego

układu odniesienia dla bardzo dobrze

opanowanej umiejętności celowania i

płynnego ściągania spustu, ze wszystki-

mi tego konsekwencjami sportowymi.

Warte wzięcia pod uwagę

Kształtując umiejętność celowania

trzeba pamiętać, że każdy poziom jej

opanowania pozostaje w zależności

od poziomu funkcjonowania mózgu

strzelca i możliwości adaptacyjnych

mięśni do wysiłków wyznaczonych

kryteriami tego celowania. Musi temu

towarzyszyć wysoka sprawność korzy-

stania z zasobów energetycznych.

Szkolenie strzelca jest przede wszyst-

kim szkoleniem jego mózgu, nauczaniem

go jak ma i może z jego olbrzymich

możliwości korzystać, jak go odżywiać

i trenować, by był sprawny i skuteczny

w decydujących sytuacjach życiowych

i sportowych.Każdemu działaniu w tym

zakresie muszą towarzyszyć pytania – co,

jak, gdzie, kiedy, w jakim celu?

Mielinizacja aksonów następuje powo-

li, etapowo, w dostosowaniu do potrzeb

organizmu i form aktywności mu wy-

znaczanej. Synapsy także uczą się po-

woli (23).

Umiejętności celowania związanej

przede wszystkim z usprawnianiem funk-

cjonowania układu nerwowego, uczymy

się powoli, poprzez praktykowanie.

Czerpiąc z dostępnej wiedzy uczenie to

możemy uczynić dokładniejszym i nieco

szybszym, jeżeli będzie ono trafniejsze.

„Naszego mózgu nie obchodzi, co mu

przesyłamy, zatem jeśli jest dla nas waż-

ne, czy wykonujemy coś dobrze czy źle,

musimy być pewni, że poddajemy mózg

prawidłowemu treningowi” (1), z czego

wynika, że tylko doskonała praktyka

czyni mistrza.

Piśmiennictwo

1. Amen D. G.: Zadbaj o mózg. Poznań 2007,

REBIS.

2. Berencsi A., Ishihara M., Imanaka K.:

The functional role of central and peri-

pheral vision in the control of posture.

“Human Movement Science” 2005, 24,

s. 689-709.

Tadeusz Baranowski

3. Błaszczyk J. W.: Biomechanika kliniczna.

Warzawa 2004, PZWL.

4. Era P. et al.: Postural stability and skilled

performance – a study on top level and

naive rifle shooters, “Journal of Biome-

chanics” 1996, nr 3 (29), s. 301-306.

5. Fields R. D.: Biała eminencja, „Świat

Nauki” 2008, nr 4, s. 28-35.

6. Forner-Cordero A. at al.: Posture Control

and Complex Arm Coordination: Analysis

of Multijoint Coordinative Movements

and Stability of Stance. “Journal of Motor

Behavior” 2007, nr 3 (39), s. 215-226.

7. Helin N. P., Sihvinen T., Hanninen O.: Ti-

ming of the Triggering Action of Shooting

in Relation to the Cardiac Cycle. “British

Journal of Sports Medicine” 1987, nr 1

(21), s. 33-36,

8. Hempel L.: Człowiek i maszyna. Warszawa

1984. Wydawnictwa Komunikacji i Łączno-

ści.

9. Hickey B., Sievers A.: Successful Pistol

Shooting. 1996, STP Books,

10. Kevin A. at al.: Inter- and Intra-Individual

Analysis in Elite Sport: Pistol Shooting.

“Journal of Apllied Biomechanics” 2003,

19, s. 28-38.

11. Konttinen D., Landers M., Lyytinen H.:

Aiming routines and their electrocortical

concomitants among competitive rifle sho-

oters. “Scandinavian Journal of Medicine &

Science of Sports” 2000, 10, s. 169-177.

12. Lenhard A., Hoffmann J.: Constant er-

ror in aiming movements without visual

feedback is higher in the preferred hand.

“Laterality” 2007, 12 (3), s. 227-238.

13. Lindsay P. H., Norman D. A.: Procesy

przetwarzania informacji u człowieka.

Warszawa 1984, PWN.

14. Lhuisset L., Proteau L.: Visual Control of

Manual Aiming Movements in 6- to 10-Year-

Old Children and Adults. “Journal of Motor

Behavior” 2004, nr 2 (36), s. 161-172.

15. K. Mononen K. et al.: Relationships

between postural balance, rifle stability

and shooting accuracy among novice

rifle shooters. “Scandinavian Journal of

Medicine & Science of Sports” 2007, 17,

s. 180-185.

16. Morrison S., Newell K. M.: Postural and

resting tremor in the upper limb. “Clinical

Neurophysiology” 2000, 111, s. 651-663.

17. Todorov E., Jordan M. I.: Optimal feed-

back control as a theory of motor coordi-

nation. Published online 28 October 2002;

doi:10.1038/963.

18. Tudorov E.: Optimality principles in sen-

sorimotor control. “Nature Neuroscience”

2004, September, 7 (9), s. 907-915.

19. Tremayne P., Barry R. J.: Elite pistol

shooters: physiological patterning of best

vs. worst shots. “International Journal of

Psychophysiology” 2001, 41, s. 19-29.

20. Tseng Y., Scholz J. P., Schöner G.: Goal-

Equivalent Joint Coordination in Pointing:

Affect of Vision and Arm Dominance.

“Motor Control” 2002, 6, s. 183-207.

21. Seidler R. D., Noll D. C., Thiers G.:

Feedforward and feedback processes in

motor control. “NeuroImage” 2004 (22),

s. 1775-1783.

22. Soto-Faraco S., Ronald A., Spence Ch.:

Tactile selective attention and body po-

sture: Assessing the multisensory con-

tributions of vision and proprioception,

“Perception & Psychophysics” 2004, 66

(7), s. 1077-1094.

23. Spitzer M.: Jak uczy się mózg. Warszawa

2008, PWN.

24. Stafford T., Webb M.: 100 sposobów na

zgłębienie tajemnic umysłu. Gliwice 2006,

Helion.

25. Stroeve S.: Analysis of the Role of Pro-

prioceptive Information During Arm Move-

ments Using a Model of the Human Arm.

“Motor Control” 1999, 3, s. 158-185.

26. Suminski A. J. et al.: Neural and Elec-

tromyographic Correlates of Wrist Posture

Control. “Journal of Neurophysiology”

2007, 97, s. 1527-1545.

Nowoczesny trening strzelecki. Kształtowanie umiejętności celowania