Rodzinolandia
-
czyli kraina, gdzie druŜynowy, zuchy i rodzice czują się znakomicie
Trwałych i przyjacielskich stosunków z rodzicami zuchów nie da się stworzyć
podczas jednej zbiórki ani nawet dwóch. Potrzebny jest cały cykl spotkań i
kontaktów -praca mozolna, ale bardzo opłacalna.
Najpierw dzieci - przyszłe zuchy dostały list do rodziców, w którym opisane były
pokrótce cele i historia działalności gromady. Był takŜe krótki „plan" na najbliŜsze
miesiące - zbiór pomysłów (polowanie na bizony, odwiedziny u Marsjan itp.) Przede
wszystkim jednak zawierał zaproszenie do współpracy. Zuchy musiały na kolejną
zbiórkę przynieść kartkę z podpisem rodziców -znakiem, Ŝe wiedzą coś niecoś o
gromadzie.
Następnym etapem była Obietnica Zucha. Na parę tygodni przed tą najwa-
Ŝniejszą chwilą w Ŝyciu zucha porozmawiałem ze wszystkimi rodzicami. Zaprosiłem
ich na nasze święto i przekazałem wiadomości na temat kupna mundurów.
Kiedy juŜ zuchy zebrały się w nocy na polanie, przy świetle ogniska, wobec
sztandaru, zdumione zobaczyły swoich rodziców, którzy w tajemnicy przed nimi
dotarli tam wcześniej przynosząc wymarzone mundury. W ich obecności dzieci
mogły dokonać obrzędu, pochwalić się swoim osiągnięciem.
Kolejne spotkanie miało miejsce podczas ostatniej zbiórki z cyklu „kosmonauty".
Tym razem to zuchy pierwsze były na miejscu i przywitały swoich rodziców w ska-
fandrach próŜniowych, podając jednocześnie zapasowe urządzenia ratunkowe.
Silniki naszego statku zawyły na wysokich obrotach, kiedy ruszaliśmy pod
zwiększonym obciąŜeniem. Na szczęście kosmonauci mechanicy wraz ze świeŜo
zwerbowanymi ochotnikami (rodzice, którzy włączyli się do zabawy zuchów)
sprawnie podłączyli dodatkowe zasobniki zasilające. Piloci wyznaczyli kurs do
jednej z nie zbadanych jeszcze mgławic, eksperci zaś z róŜnych dziedzin rozpoczęli
zbieranie danych o otaczającym nas wszechświecie i przekazywanie ich do bazy na
Ziemi. Po drodze mieliśmy drobne kłopoty ze skupiskiem meteorów, ale grupa
odpowiedzialna za bezpieczeństwo zdołała je unieszkodliwić swoimi laserami.
Wylądowaliśmy na małej planecie. Małe iskrzące się stworki otoczyły nasz statek,
ale kosmonautom z grupy „pu-blic relations" udało się nawiązać z nimi kontakt za
pomocą skonstruowanej naprędce maszyny wykorzystującej nadprzewodzące
właściwości fullerenów.
Wkrótce musieliśmy wracać na Ziemię. Myśleliśmy, Ŝe trochę odpoczniemy, a
tu wnet opadło nas stado wygłodniałych dziennikarzy. PoniewaŜ z powodu zakłóceń
wywoływanych przez stworki (przywieźliśmy paru) w telewizji zepsuło się
nagłośnienie, musieliśmy przedstawić naszą wyprawę w pantomimie.
To juŜ na szczęście był koniec, kosmonauci dostali ordery, ochotnicy zaś drobne
pamiątki z naszego statku.
Teraz parę słów komentarza do tych zbiórek. Nie obyło się na nich bez
wpadek, których mam nadzieję, wam uda się uniknąć. OtóŜ na Obietnicy okazało
się, Ŝe kilkoro rodziców potraktowało zaproszenia nie dość odpowiedzialnie -
widocznie zabrakło im informacji o wadze ich obecności. Dla ich dzieci było to
bardzo przykre. Dlatego starajcie się wykorzystać kaŜdą okazję do propagandy i
udzielania informacji, koniecznie na piśmie.
Na Obietnicy nie podobała mi się rola rodziców - obserwatorów tego, co się działo
na zbiórce. Dlatego na kolejnej zbiórce zwerbowaliśmy ich jako kosmonautów
-ochotników. Okazało się, Ŝe zazwyczaj Ŝywiołowa zabawa tematyczna (podróŜ) i
teatrzyk (sprawozdanie dla dziennikarzy) wypadły dość mizernie. Wszyscy: rodzice,
