plik

Dewiacje seksualne a normy kliniczne i społeczne

Funkcjonowanie seksualne człowieka jest konsekwencją jego rozwoju psychoseksualnego. Na
biologicznym podłożu, kształtują się pod wpływem nabywanych doświadczeń – indywidualne
właściwości seksualne. Dotyczy to również wszelkich zaburzeń seksualnych.
Dewiacje seksualne, zwane inaczej parafiliami, to zaburzenie związane z koniecznością
wystąpienia określonych sytuacji, aby podmiot mógł osiągnąć

satysfakcję

seksualną. Są to

dysfunkcje, polegające na nieprawidłowym przebiegu reakcji seksualnych kobiety lub
mężczyzny. Dawniej dewiację nazywano zboczeniem seksualnym. Termin parafilia użyty był
po raz pierwszy przez Wilhelma Stekela w latach 20-tych XX wieku. Upowszechniał ten
termin od lat 60-tych John Money, opisując parafilię jako seksualno-erotyczne udekorowanie
(embellishment),

lub alternatywę dla oficjalnej, ideologicznej

normy

. Według

Amerykańskiego  Towarzystwa  Psychiatrycznego  parafilią  jest  każdy  nietypowy  lub
nieakceptowany  społecznie  sposób  zaspokajania  potrzeby  seksualnej  (także  tylko  w
fantazjach)  trwający  powyżej  pół  roku.  Naukowo  użyty  termin  parafilia  pojawił  się  po  raz
pierwszy  w  III  wydaniu  DSM  (Diagnostic  and  Statistical  Manual  of  Mental  Disorders  –
klasyfikacja  zaburzeń  psychicznych  Amerykańskiego  Towarzystwa  Psychiatrycznego,
umieszczona  m.in. w wydanej w  języku polskim  publikacji  „Kryteria  Diagnostyczne  według
DSM„).  W  najnowszym,  IV  wydaniu,  wersja  przejrzana  (DSM-IV-TR  –  „Kryteria
Diagnostyczne  według  DSM-IV-TR„,  stanowiące  przekład  najnowszej,  poprawionej  wersji
czwartego  wydania  pod  redakcją  prof.  Jacka  Wciórki  z  Instytutu  Psychiatrii  powyżej
Neurologii), z 2000 roku, ogólna definicja parafilii obejmuje dwa kryteria: kryterium A, tj.:
trwające  przez  ponad  6  miesięcy,  nawracające,  silne,  seksualnie  podniecające  fantazje,
seksualne  pobudki  (urges)  lub  zachowania  ogólnie  obejmujące:  obiekty  nieosobowe,
cierpienie  lub  upokorzenie  własne  lub

partnera

, lub dzieci lub inne nie wyrażające zgody

osoby oraz kryterium B, zachowania, które powodują klinicznie znaczącą przykrość (distress)
lub pogorszenie (impairment) w społecznej, zarobkowej (occupational) lub innych ważnych
dziedzinach

funkcjonowania.

Zaburzenia seksualne mogą mieć przyczyny czynnościowe (u 60-80% osób) lub organiczne
(wynikające ze zmian chorobowych). W literaturze podawane są zarówno czynniki

biologiczne,  psychiczne  i  kulturowe.  Do  biologicznych  należą  na  przykład  uszkodzenia
mózgu  oraz  schorzenia  płata  skroniowego,  zaburzenia  genetyczne,  neurologiczne,
hormonalne  i  uzależnienia,  wśród  psychicznych  podkreślane  jest  proste  warunkowanie
klasyczne czyli uwarunkowania powstałe z fantazji erotycznych, pornografii twardej, urazy i
szoki  seksualne  w  wieku  rozwojowym,  zaburzenia  identyfikacji  płciowej,  zaburzenia
osobowości oraz uzależnienie od seksu natomiast czynniki  kulturowe to mówiąc najprościej
wpływ  subkultury  i  obyczajowość  erotyczna.  Niektóre  przyczyny  współistnieją.  Elementy
strukturalne  zachowania  parafilnego,  które  umożliwiają  jednostce  osiągnięcie  satysfakcji  na
poziomie  psychicznym  (czyli  zaspokajają  potrzeby  seksualne)  jednocześnie  wykluczają
spełnienie  biologicznej  i/lub  społecznej  funkcji  zachowania  seksualnego.  Fenomeny  seksu
nietypowego  ujawniają  więc  niezwykle  złożone  relacje  czynników  biologicznych,
psychologicznych,  społeczno-kulturowych  w  formowaniu  potrzeb  i  zachowań  seksualnych.
Według  niektórych  autorów  cechą  charakterystyczną  dewiacji  jest  dziwaczność  potrzeby
seksualnej,  stałe,  bądź  okresowo  i  długotrwale  występujące  seksualne  uzależnienie  od
czynników  niezwykłych albo  nie do przyjęcia. Dewiacja  może występować  na przemian ze
stanem  normalnym,  zachowanie  dewiacyjne  może  być  bardziej  pożądane  niż  zachowanie
normalne,

ale

może

też

być

jedynym

podniecającym

zaspokajającym.

Pojęcie  dewiacji  seksualnej  ewoluowało  na  przestrzeni  wieków.  Jeśli  przyjmiemy,  że
dewiacja  to  jakieś  zachowanie  seksualne  odbiegające  od  powszechnie  uznanej  normy,  to
trzeba  jednocześnie  pamiętać,  że  same  normy  także  ewoluują.  Odgrywa  tu  rolę  czynnik
socjalny  i  kulturowy.  Definiując  zachowania  dewiacyjne  według  jakościowego  kryterium,
będziemy mówić o postawach dewiacyjnych, które określa nietypowe zachowania, potrzeby i
orientacje  psychoseksualne  w  odniesieniu  do  aktualnie  istniejących  społeczno-kulturowych
standardów,  modeli  i  wzorców  zachowań.  Z  jakościowym  kryterium  mamy  również  do
czynienia

przypadku

pojęcia

normy

prawnej

medycznej.

Istnieją różne kwalifikacje parafilii, przydatne jest jednak rozróżnienie, czy nieprawidłowość
polega  na  wyborze  szczególnego  obiektu  pożądania  seksualnego  czy  też  na  szczególnej
formie  zachowania  prowadzącego  do  uzyskania  satysfakcji  seksualnej.  W  literaturze
seksuologicznej  istnieje  obecnie  kilka  odrębnych  ujęć  normy  seksualnej,  wśród  których
wyróżnia  się  normę  kliniczną,  normę  partnerską,  normę  indywidualną  oraz  normę
funkcjonalną.  Kliniczna norma  seksualna obejmuje  szeroki zakres zachowań seksualnych,
które można zaliczyć do jednej z trzech kategorii: normy optymalnej, normy akceptowanej i
normy  tolerowanej.  Do  normy  optymalnej  zalicza  się  te  zachowania  seksualne,  które  ze
względu  na  swe  właściwości  są  w  pełni  pożądane  z  punktu  widzenia  określonego  systemu
wartości,  zarówno  dla  konkretnej  jednostki,  jak  i  dla  społeczeństwa,  w  którym  żyje.  Są  to
zachowania  godne  propagowania  w  postaci  modelu  wychowania  (dominującą  formą
aktywności  seksualnej  są  w  tym  przypadku  dobrowolne,  dopochwowe  stosunki  płciowe
pomiędzy  dojrzałymi

partnerami

przeciwnej płci). Norma akceptowana obejmuje

zachowania seksualne, które nie są optymalne, lecz nie ograniczają rozwoju osobowego oraz
nie utrudniają nawiązania głębokich więzi międzyludzkich (np. masturbacja, kontakty oralno-
genitalne, stosunki analne,  itp.). Do  normy tolerowanej  zalicza  się te zachowania seksualne,
które ograniczają możliwość harmonijnego doboru seksualnego, w sensie zmniejszenia liczby
potencjalnych  partnerów  lub  nawiązania  z  nimi  głębokich  więzi  międzyludzkich.
Ograniczenia  te  nie  mają  jednak  bezwzględnie  patologicznego  charakteru,  bowiem
odpowiedni  dobór  seksualny  może  przyczynić  się  do  harmonijnego  przebiegu  życia
seksualnego  w  układzie  partnerskim.  W  celu  zaliczenia  konkretnego  zachowania  do  normy
tolerowanej  należy  wziąć  pod  uwagę  trzy  kryteria:  kontekst  osobowościowy,  kontekst
partnerski  oraz  kontekst  sytuacyjny  (np.  homoseksualizm,  umiarkowane  tendencje
sadomasochistyczne, upodobanie do seksu grupowego i innych form wyrafinowanych praktyk
seksualnych  nienaruszających  zdrowia  lub  prawa).  Zaliczenie  zachowania  seksualnego  do

jednej  z  tych  trzech  kategorii  normy  oznacza,  że  zachowania  te  nie  wymagają  interwencji
terapeutycznej.  Natomiast  punktem  odniesienia  w  normie  partnerskiej  nie  jest  konkretna
jednostka,  tylko  diada  tworzona  przez  partnerów  seksualnych.  To  ujęcie  normy  seksualnej
akcentuje  aspekt  hedonistyczny  i  więziotwórczy  seksualności  ludzkiej.  Norma  partnerska
wyznaczona jest przez sześć warunków koniecznych do jej spełnienia, są to: warunek różnicy
płci,  warunek  dojrzałości,  warunek  obustronnej  akceptacji,  warunek  uzyskania  rozkoszy,
warunek nie szkodzenia zdrowiu oraz warunek nie naruszania norm współżycia społecznego.
Obecnie  pierwszy  z  warunków  jest  jedynym,  który  nie  musi  być  spełniony,  aby  dane
zachowanie  zaliczyć  do  normy  partnerskiej,  natomiast  pozostałe  pięć  jest  już  bezwzględnie
koniecznych.  W  roku  1973  Amerykańskie  Towarzystwo  Psychiatryczne  uznało,  że
homoseksualizm różni od heteroseksualizmu jedynie kierunek popędu seksualnego, natomiast
brak innych cech charakterystycznych dla patologii i skreśliło te zachowanie z listy dewiacji
(stanowisko  to  zaakceptowało  WHO  i  jest  ono  od  tej  chwili  obowiązujące  dla  wszystkich
klinicystów,  chociaż  często  kontestowane  w  innych  kręgach  społecznych).  Pojęcie
indywidualnej  normy  seksualnej  uwzględnia  trzy  funkcje  seksualności  ludzkiej.  Są  nimi:
funkcja  biologiczna  spełniana  poprzez  prokreację,  funkcja  psychologiczna,  którą  jest
uzyskanie rozkoszy oraz funkcja społeczna, czyli tworzenie więzi międzyludzkiej. Możliwość
spełnienia  tych  trzech  funkcji  przybliża  jednostkę  do  normy  bądź  patologii.  Za  zgodne  z
indywidualną  normą  seksualną  uważa  się  jednak  tylko  takie  zachowanie,  które  spełniając
kryteria  normy  partnerskiej,  równocześnie  nie  wykluczają,  ani  nie  ograniczają  w  znacznym
stopniu  możliwości  dokonania  stosunku  genitalno-genitalnego  mogącego  doprowadzić  do
zapłodnienia  i  nie  cechują  się  trwałą  tendencją  do  unikania  spółkowania.  Pozostałe
wyznaczniki  indywidualnej  normy  seksualnej,  pokrywają  się  z  normą  seksualną  partnerską,
stanowiąc  jej  uzupełnienie.  Z  faktu  wprowadzenia  dodatkowych  warunków  do  normy
indywidualnej  wynika  jednak,  że  mogą  istnieć  zachowania  pozostające  w  zgodzie  z  jedną
normą,  lecz  naruszające  drugą.  W  tym  przypadku  zachowania  homoseksualne,  chociaż  nie
naruszają  normy  partnerskiej  są  sprzeczne  z  normą  indywidualną,  bo  nie  mogą  one
doprowadzić  do  zapłodnienia.  Funkcjonalna  norma  seksualna  opracowana  została  po
przyjęciu  założenia,  że  każde  zachowanie  człowieka  może  spełniać  dwie  funkcje
równocześnie:  osobistą  i  społeczną.  Prawidłowe  zachowania  to  takie,  które  nie  naruszają
żadnej  z  tych  funkcji.  W  niektórych  przypadkach  zachowanie  spełnia  tylko  jedną  z  tych
funkcji, równocześnie jednak nie narusza tej drugiej i wówczas nadal pozostaje zachowaniem
prawidłowym.  W  pełni  prawidłowe  zachowanie  seksualne  powinno  zatem,  jak  każde  inne,
również spełniać dwie funkcje: osobistą i społeczną, a w każdym razie nie może ono naruszać
którejkolwiek  z  tych  funkcji.  Natomiast  do  oceny,  czy  zachowanie  seksualne  jest
zachowaniem  prawidłowym,  służą  ściśle  określone  kryteria.  Naruszenie  lub  niespełnienie
któregokolwiek  z  nich  oznacza,  że  mamy  do  czynienia  z  zaburzonym  zachowaniem
seksualnym  i  równocześnie  zostaje  dokładnie  wskazane  miejsce  tego  zaburzenia  w  ogólnej
strukturze

aktywności

seksualnej.

Istotą  dewiacji  jest  dążenie  do  niezwykłego  obiektu  seksualnego  lub  sposobu  stymulacji
seksualnej.  Większość  ludzi  miewa  bardzo  różne  fantazje  erotyczne.  Dla  rozpoznania
dewiacji potrzebne jest preferowanie takiego dewiacyjnego obiektu lub sposobu zaspokajania
i  przedkładanie  go  nad  powszechnie  uznany  sposób  realizacji  potrzeby  seksualnej.
Odpowiadamy za swoje postępowanie niezależnie od stopnia dewiacyjności. Z tego względu
duża część dewiacyjnych skłonności realizowana jest jedynie w świecie fantazji. Zdarza się,
że  możliwe  jest  wplecenie  dewiacyjnych  skłonności  w  układ  partnerski  za  obustronną
akceptacją, nie jest to jednak częsta sytuacja. Samotność to najczęstsze przeznaczenie osób z
dewiacją. Gdy  natężenie potrzeby dewiacyjnej przekracza  siłę kontroli człowieka, dochodzi
do  realizacji  tych  potrzeb.  Są  jednak  takie  potrzeby,  które  nie  mogą  być  zrealizowane  w
sposób  społecznie  tolerowany,  na  przykład  pedofilia.  I  tutaj  zaczyna  się  dramat.  Albo

zwycięża  moralność  i  lęk  przed  karą  i  człowiek  nie  przekracza  granic  społecznych  i
prawnych,  albo  dochodzi  do  przestępstwa.  Jednak  wyraźnie  należy  podkreślić,  że  tylko
niewielka część ludzi z dewiacjami seksualnymi wchodzi w konflikt z normami społecznymi i
prawnymi.  Dewiacje  mają  swoją  indywidualną  dynamikę.  U  jednych  dewiacja  szybko
postępuje, zajmuje coraz więcej  miejsca w psychice,  jest coraz silniejsza. A u  innych  jakby
stała w miejscu lub ma przebieg pulsujący. Leczenie dewiacji, kiedy doszło już do konfliktu z
prawem i stopień uzależnienia od dewiacji oraz utrata kontroli na życiem są już bardzo duże –
to trudna sprawa. Raczej  jest to  maskowanie dewiacji, uczenie  innego sposobu zaspokajania
potrzeb, bądź terapia awersyjna.
Parafilia  może  być  wyrazem  zakłócenia  typowego  rozwoju  psychoseksualnego,  objawem
chorób psychicznych, formą ucieczki od budzących lęk kontaktów z płcią przeciwną, a także
postacią zastępczego zaspokajania potrzeb seksualnych w specyficznych warunkach. Istnieje
około  60  parafilii,  lecz  w  populacji  nie  są  masowo  spotykane.  Budzą  one  z  reguły
zainteresowanie sensacyjne, rygorystyczne i karzące postawy otoczenia, rzadziej traktowane
są jako choroby, które można leczyć. O wiele częściej ujawniane i nagłaśniane są u mężczyzn
niż  u  kobiet.  W  klasyfikacji  zaburzeń  psychiatrycznych  /DSM  IV/  wyróżniono  8  głównych
grup  parafilii  związanych  z  „tematem  przewodnim”  czyli  tym,  czego  potrzeba  osobie  do
zaspokojenia.  Niektóre  parafilie,  są  wysoce  szkodliwe  społecznie  (np.  pedofilia),  realizacja
popędu  odbywa  się  bowiem  kosztem  i  krzywdą  innych  osób.  Są  jednak  też  takie  parafilie,
które  choć  dla  osób  chorych  są  niezwykle  trudnymi  sytuacjami  –  w  reszcie  społeczeństwa
budzą rozbawienie. Można wyróżnić różne formy ciężkości dewiacji, od skrajnych do takich,
których  objawy  znajdują  się  na  pograniczu  pojęcia  „normy”,  jak  np.  ekshibicjonizm,
fetyszyzm – gdzie nie zawsze można powiedzieć, czy to jeszcze „norma”, czy już patologia.
Należy również odróżniać zdecydowane dewiacje, w których dane zachowanie seksualne jest
jedyną  formą  uzyskiwania  satysfakcji  seksualnej,  od  form  pośrednich,  tendencji
towarzyszących  „normalnemu”  współżyciu  seksualnemu.  Istnieją  więc  delikatne  odchylenia
od normy, które nikomu nie wyrządzają krzywdy, a są takie, które zaliczane są do ciężkich
przestępstw  (gwałt,  kazirodztwo,  pedofilia).  Statystki  obejmują  dane  dotyczące  przestępstw
seksualnych lub też populację zgłaszającą się do terapeutów. Jak wiadomo, część przestępstw
nigdy nie wychodzi na jaw i nie jest włączana do takich statystyk. Nie można też oszacować
ilości ludzi o skłonnościach dewiacyjnych, którzy nigdy nie popadli w konflikt z prawem, ani
nie  szukają  pomocy.  Większość  badaczy  zgadza  się  z  opinią,  że  przestępstwa  na  tle
seksualnym  wielokrotnie  częściej  popełniają  mężczyźni  niż  kobiety.  Kolejnym  problemem
jest natężenie  potrzeb  i  zachowań dewiacyjnych. U części osób zachowania takie  są  jedyną
formą realizacji potrzeb seksualnych. U innych współistnieją one z tzw. normalnym życiem
seksualnym. U kolejnej grupy są to tylko epizodyczne doświadczenia, u jeszcze innej są one
zamknięte  jedynie  w  sferze  wyobraźni  i  niezrealizowane  w  praktyce.  Zróżnicowane  są  też
powiązania  między  dewiacjami,  a  relacjami  partnerskimi.  Część  osób  o  potrzebach
dewiacyjnych  –  nie  wchodzi  w  takie  relacje,  część  prowadzi  tzw.  „podwójne  życie”
ukrywając  przed  partnerem  swoje  odmienne  upodobania,  część  tworzy  związki  oparte  na
wzajemnych  dewiacyjnych  potrzebach.  Pytania  związane  z  dewiacjami  można  mnożyć.  A
prawd jest wiele..

Najbardziej dziwaczne dewiacje seksualne:

Alliumophilia – podniecenie odczuwane w obecności zapachu czosnku, lub czosnku w
całości.
Altocalciphilia

–

typ

fetyszu

związany

wysokimi

obcasami.

Autonepiofilia

–

dewiacja

której

bodźcem

seksualnym

są

pieluszki.

Arachnefilia

–

dewiacja

której

bodźcem

seksualnym

są

pająki.

Bufonofilia – wbrew pozorom nie jest to pociąg do niesympatycznych i nadętych ludzi, lecz
do

żab.

Dendrofilia

–

dewiacja

której

obiektem

seksualnym

jest

drzewo.

Duchofilia – pociąg do duchów, odczuwanie podniecenia może też następować na wskutek
oglądania

zdjęć,

których

rzekomo

zarejestrowano

duchy.

Ekskrementofagia – dewiacja polegająca na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez
spożywanie

wydalin

partnera.

Emetofilia

–

dewiacja

polegający

podniecaniu

się

wymiotami.

Entomofilia – rzadko spotykana dewiacja seksualna. Bodźcem prowadzącym do osiągania
satysfakcji

seksualnej

są

insekty.

Flatufilia – rzadko spotykana dewiacja, w której bodźcem seksualnym są gazy jelitowe
kierowane

twarz

lub

ust

partnera.

Hirsutophilia

–

fetysz

związany

włosami

spod

pachy.

Hygrofilia – dewjacja w której

bodźcami seksualnymi są wydzieliny ciała.

Kleptofilia  –  dewiacja  w  której  satysfakcja  seksualna  jest  osiągana  w  trakcie  popełniania
kradzieży.
Klismafilia  –  typ  dewiacji  której  satysfakcja  seksualna  jest  osiągana  poprzez  wlewy
doodbytnicze.
Koprofilia  –  Dewiacja  w  której  bodźcem  seksualnym  jest  kał  i  czynności  związane  z
wypróżnianiem.
Laktafilia  –  dewiacja  w  której  bodźcem  seksualnym  są  wydzielające  mleko  piersi.
Moriaphilia  –  dewiacja  polegająca  na  odczuwaniu  przyjemności  seksualnej  podczas
opowiadania

sprośnych

dowcipów.

Mysofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest brud (własny, partnera, otoczenia).
Peladophilia

–

podniecenie

jedynie

wobec

osób

łysych.

Pirolagnia  –  wyzwolenie  reakcji  seksualnej  na  widok  ognia;  może  być  niespodziewanym,
epizodycznym  przeżyciem  lub  formą  dewjacji  prowadzącą  do  piromanii  seksualnej.
Pluszofilia  – zainteresowanie pluszowymi, wypchanymi zabawkami. Pluszofilia  ma również
odmianę,  polegającą  na  odczuwaniu  pociągu  do  osób  przebranych  w  pluszowe  kostiumy
zwierząt.
Siderodromofilia  –  odmiana  dewiacji  w  której  satysfakcję  seksualną  osiąga  się  przez
współżycie

pociągach.

Somnofilia – zespół śpiącej księżniczki, przeżywanie satysfakcjonujących stosunków
seksualnych

jedynie

podczas

pozorowanego

snu.

Symforofilia  –  przeżywanie  w  wyobraźni  klęsk  i  katastrof  żywiołowych  lub  innych,  w
których cierpią i giną ludzie, co wywołuje satysfakcję seksualną.
Wampiryzm  seksualny  –  skrajna  postać  fetyszyzmu,  gdzie  rolę  fetysza  pełni  krew  partnera.
Satysfakcja  seksualna  osiągana  jest  najczęściej  w  wyniku  nieszkodliwego  ugryzienia  lub
zadrapania.

Najbardziej szkodliwe społecznie i groźne dewiacje:

Agreksofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest podsłuchiwanie przebiegu
kontaktu

seksualnego

innych

osób.

Alghedonia

–

Przeżywanie

rozkoszy

podczas

doznawaniu

bólu.

Apotemnofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest własne okaleczone ciało.
Asfiksjofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest niedotlenienie w wyniku duszenia
się

lub

bycia

duszonym.

Autonekrofilia  –  dewiacja  w  której  bodźcem  seksualnym  jest  wyobrażanie  siebie  martwym.
Autossassinofilia  –  dewiacja  w  której  bodźcem  seksualnym  jest  pozorowanie  własnego
zabójstwa.
Dacryphilia  –  typ  dewiacji  w  której  źródłem  podniecenia  jest  prowokowanie  łez  u  partnera.
Odmiana

sadyzmu.

Dysmorphophilia – dewiacja związana wyłącznie z partnerami zdeformowanymi lub
upośledzonymi

psychicznie.

Efebofilia – skłonność seksualna do osób bardzo młodych, ale już cieleśnie dojrzałych.
Eretofonofilia – skrajna postać sadyzmu, w której wyzwolenie seksualnej reakcji następuje
podczas

mordowania

ofiary.

Fobofilia – rzadka dewiacja w której podniecenie seksualne jest wywoływane przez bodźce
lękowe.
Gerontofilia – rodzaj dewiacji polegający na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez młodą
osobę

wyniku

współżycia

partnerem

wieku

starczym.

Kandaulezizm – rzadko spotykana złożona dewiacja polegająca na łączeniu ekshibicjonizmu
z

masochizmem.

Kazirodztwo

–

kontakty

seksualne

między

spokrewnionymi

osobami.

Masochizm – dewiacja seksualna, w której istotną cechą jest czerpanie rozkoszy seksualnej w
związku  z  niezwykle  silną  uległością  i  podporządkowaniem  się  drugiej  osobie.
Nekrofilia  – dewiacja seksualna polegająca  na podejmowaniu obcowania płciowego z osobą
zmarłą.
Nekrosadyzm  –  odmiana  sadyzmu  w  jednej  z  jego  krańcowych  postaci.  Szczególnie
niebezpieczna

dewiacja

seksualna.

Wyraża

się

śmiertelnym

duszeniem.

Nimfofilia – potrzeba seksualna bądź skłonność seksualna dojrzałego mężczyzny
ukierunkowana

dziewczęta

wczesnym

okresie

dojrzewania.

Pedofilia – dewiacja seksualna polegająca na odczuwaniu potrzeby kontaktów seksualnych z
dziećmi.
Raptofilia – odmiana sadyzmu, polegająca na osiąganiu rozkoszy przez gwałcenie partnerów
seksualnych.
Zoofilia – rodzaj dewiacji seksualnej polegający na skierowaniu aktywności płciowej do
zwierząt.
Zoosadyzm – znęcanie się nad zwierzętami wywołujące reakcję seksualną.

Dewiacje o małej szkodliwości społecznej:

Agalmatofilia – dewiacja seksualna w której bodźcem seksualnym są pomniki i rzeźby.
Agorafilia-

dewiacja w której bodźcem seksualnym są miejsca publiczne.

Akrofilia

–

dewiacja

którym

bodźcem

seksualnym

jest

wysokość.

Akromotofilia – dewiacja w którym bodźcem seksualnym jest odmienny kolor skóry partnera.
Albutofilia

–

dewiacja

którym

bodźcem

seksualnym

jest

woda.

Amaurofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest współżycie seksualne w
ciemnościach,

gdy

partner

zamknięte

oczy.

Anaclitism

–

typ

fetyszu

zwiazany

przedmiotami

dziecięcymi.

Anastemafilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest partner niskiego wzrostu.
Andromimetofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym są kobiety udające mężczyzn.
Aulofobia – dewiacja polegająca na obsesyjnym lęku przed instrumentami muzycznymi, które
kojarzą

się

członkiem.

Autagonistofilia – rzadka dewiacja seksualna, w której bodźcem erotycznym jest sceniczność.
Autofetyszyzm – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest własne ciało lub jakaś jego

część.
Autopedofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest potrzeba bycia traktowanym jako
dziecko.
Autoskopofilia – dewiacja w której bodźcem seksualnym jest oglądanie własnego ciała,
narządów

płciowych.

Choreofilia  –  dewiacja  seksualnych  w  której  bodźcem  seksualnym  jest  taniec.
Doraphilia  –  dewiacja  polegajaca  na  podnieceniu  zwierzęcym  futrem  lub  skorą.
Ekshibicjonizm  –  jedna  z  najczęściej  spotykanych  dewiacji  polegająca  na  osiąganiu
satysfakcji  seksualnej  przez  publiczne  obnażanie  własnych  narządów  rozrodczych.
Endytofilia – dewiajca polegający na osiąganiu satysfakcji wyłącznie z ubranymi partnerami.
Fetyszyzm  –  dewiacja  seksualna  wyrażająca  się  potrzebą  seksualną  (popędem  płciowym)
ukierunkowanym  na  jakiś  przedmiot  nieożywiony,  na  rzecz,  często  na  część  garderoby.
Frotteuryzm (ocieractwo) – dewiacja w której źródłem satysfakcji seksualnej jest ocieranie się
mężczyzn

pośladki,

piersi,

rzadziej

inne

części

ciała

kobiet.

Hodophilia – dewiacja polegająca na odczuwaniu przyjemności seksualnej podczas podroży.
Homeowestytyzm – dewiacja która polega na osiąganiu satysfakcji seksualnej przez
nakładanie

siebie

ubrania

należącego

innej

osoby.

Hyphephilia

–

dewiacja

polegająca

dotykaniu

skóry,

włosów,

futra.

Klaustrofilifobia – dewiacja w której satysfakcja seksualna jest osiągana dzięki współżyciu w
zamkniętych

pomieszczeniach.

Ksenofilia – rzadko spotykany typ dewiacji seksualnej w której satysfakcję seksualną daje
kontakt

zupełnie

obcym,

nieznanym.

Narratofilia – dewiacja w której rozmowy erotyczne prowokują wystąpienie reakcji
seksualnej.
Nimfomania

–

hieperaktywność

seksualna

występująca

kobiet.

Oculophilia

–

fetysz

związany

oczami.

Pediophilia

–

typ

fetyszu

zwiazany

lalkami.

Phallophilia

–

fetysz

związany

dużym

rozmiarem

penisa.

Pigmalionizm – osiąganie stanu podniecenia płciowego na widok zdjęć pornograficznych.
Podophilia

–

fetysz

zwiazany

stopami.

Sadomasochizm – współistnienie potrzeb, fantazji i pragnień sadystycznych i
masochistycznych.
Saliromania – Skojarzenie sadyzmu z fetyszyzmem, polegające na celowym brudzeniu innej
osoby

celu

wyzwolenia

reakcji

seksualnej.

Sitofilia – odmiana parafilii, w której satysfakcję seksualną osiąga się przez pobudzanie
bodźcami

wiążącymi

się

jedzeniem.

Skatologia telefoniczna – osiąganie satysfakcji seksualnej w czasie prowadzenia rozmów
telefonicznych

obscenicznej

treści.

Stygmatofilia – Szczególny pociąg do nakłuwania i/lub tatuowania siebie bądź partnera
seksualnego,

warunkuje

wyzwolenie

reakcji

seksualnej.

Transwestytyzm – tendencja do identyfikowania się z płcią przeciwną, przejawiająca się
zwłaszcza

sposobie

ubierania

się

zachowania.

Urolalia  –  obsceniczne  słownictwo  związane  z  moczem  używane  w  obecności  partnera.
Zelofilia  –  typ  dewiacji,  w  której  satysfakcja  seksualna  jest  osiągana  wyłącznie  na  drodze
fantazjowania.
Zoofetyszyzm  –  Zaburzenia  seksualne,  polegające  na  osiąganiu  satysfakcji  seksualnej  pod
wpływem widoku partnerki seksualnej, ubranej w skórę lub futro zwierzęcia