Ochrona_przyrody_i_krajobrazu_w_Polsce [Tylko do odczytu]

Materiały pochodzą z Platformy Edukacyjnej

Portalu www.szkolnictwo.pl

Wszelkie treści i zasoby edukacyjne publikowane na

amach Portalu www.szkolnictwo.pl mogą być wykorzystywane przez jego Użytkowników wy

ącznie

w zakresie w

asnego użytku osobistego oraz do użytku w szko

ach podczas zajęć dydaktycznych. Kopiowanie, wprowadzanie zmian, przesy

anie, publiczne odtwarzanie

i wszelkie wykorzystywanie tych treści do celów komercyjnych jest niedozwolone. Plik można dowolnie modernizować na potrzeby w

asne oraz do wykorzystania

w szko

ach podczas zajęć dydaktycznych.

Ochrona przyrody

Ochrona przyrody jest to wszelka działalność zmierzająca do zachowania twórczych, naukowych
i estetycznych wartości przyrody.

Ochrona przyrody w Polsce

realizowana jest głównie w oparciu o ustawę o ochronie przyrody

z 16 kwietnia 2004 r., która weszła w życie dnia 01.05.2004 r. Ochrona przyrody w rozumieniu
tej ustawy polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów,
tworów i składników przyrody.

Celem ochrony przyrody jest:

utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów,

zachowanie różnorodności biologicznej,

zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego,

zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów wraz z ich siedliskami,
przez ich utrzymanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony,

ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień,

utrzymanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także
zasobów, tworów i składników przyrody,

kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody poprzez edukację, informowanie
i promocję w dziedzinie ochrony przyrody.

FORMY OCHRONY PRZYRODY

Formy ochrony przyrody

Liczba obiektów

Powierzchnia [w ha]

Parki narodowe

314 551

Rezerwaty przyrody

1441

173 594

Parki krajobrazowe

120

2 603 684*

Obszary chronionego
krajobrazu

445

7 129 229*

Pomniki przyrody

36 002

Użytki ekologiczne

6736

45 315

Stanowiska dokumentacyjne

202

2 983

Zespoły przyrodniczo-
krajobrazowe

221

94 642

ogółem

45 190

10 363 998

* Łącznie z rezerwatami przyrody i innymi formami ochrony przyrody

Dane z 31.12. 2008

Parki Narodowe

park narodowy

to najwyższa prawna forma ochrony przyrody obejmuje obszar wyróżniający się

szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i
edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie podlega cała
przyroda oraz walory krajobrazowe.

W celu ochrony przyrody parku przed szkodliwym wpływem z zewnątrz, wokół parku tworzy się
barierę ochronną, zwaną

otuliną parku.

Organem kompetentnym do nadawania danemu obszarowi statusu parku narodowego jest Rada
Ministrów.

W Polsce istnieją 23 parki narodowe, które łącznie obejmują powierzchnię

314 551 ha

, co

stanowi ok. 1% powierzchni kraju.

W polskich parkach narodowych prowadzone są liczne programy badawcze. Parki odgrywają
istotną rolę w edukacji ekologicznej społeczeństwa. Na terenie parków narodowych możliwe jest
zwiedzanie oraz turystyka. Wiele z nich posiada specjalnie przygotowane szlaki i centra
dydaktyczne oraz muzea przyrodnicze.

Babiogórski Park Narodowy

(1954r.) - Ochronie ścisłej poddane są zachowane, pierwotne bory świerkowe oraz lasy

bukowe i bukowo-jodłowe

Białowieski Park Narodowy

(1932r.) – pod ścisłą ochroną jest: naturalny las liściasty i mieszany, żubr oraz tarpan

Biebrzański Park Narodowy

(1993r.) - obszar bagienny, torfowiska, olsy; jest to Ośrodek Hodowli Zachowawczej

Konika Polskiego; jest największym parkiem narodowym w Polsce.

Bieszczadzki Park Narodowy

(1973r.) - połoniny, lasy bukowe; 3 co do wielkości park

Borów Tucholskich

(1996r.) – ochrona borów sosnowych, torfowisk, jezior ( zwłaszcza lobeliowych) oraz obszarów

bagiennych

Drawieński Park Narodowy

(1990r.) - krajobraz młodoglacjalny Puszczy Drawskiej, bór sosnowy, buczyna, dąbrowa,

jezioro Czarne

Gorczański Park Narodowy

(1981r.) - lasy jodłowo-bukowe, jeleń karpacki, gronostaj

Gór Stołowych

(1993r.) - rzeźba gór piaskowcowych z formami skalnymi, bory świerkowe

Kampinoski Park Narodowy

(1959r.) - bór sosnowy, wydmy śródlądowe, tereny bagienne

10.

Karkonoski Park Narodowy

(1959r.) -chroni skałki granitowe, rumowiska skalne,gołoborza, piętra roślinne

11.

Magurski Park Narodowy

(1995r.) - chroni przede wszystkim unikalny w skali Karpat obszar przejściowy między

Karpatami Zachodnimi i Karpatami Wschodnimi oraz fragment pierwotnej puszczy

12.

Narwiański Park Narodowy

(1996r.) - chroni bagna, łęgi, olsy, rozlewiska oraz jedną z największych ostoi łabędzia

niemego w Polsce

13.

Ojcowski Park Narodowy

(1956r.) – chroni rzeźbę krasową w dolinie Prądnika

14.

Pieniński Park Narodowy

(1932r.) - przełom Dunajca, Masyw Trzech Koron

15.

Poleski Park Narodowy

(1990r.) - ochrona ekosystemów wodno torfowiskowych i jezior krasowych

16.

Roztoczański Park Narodowy

(1974r.) - buczyny, dąbrowy, bory jodłowe, progi na Tanwi

17.

Słowiński Park Narodowy

(1967r.) - ruchome wydmy, jeziora przybrzeżne, bór sosnowy, bór mieszany

18.

Świętokrzyski Park Narodowy

(1950r.) - gołoborza, bory jodłowe, jodłowo-bukowe i sosnowe

19.

Tatrzański Park Narodowy

(1954r.) –chroni jedyny w Polsce fragment rzeźby o wysokogórskim krajobrazie, piętra

roślinne

20.

Ujście Warty

(2001r.) - rozlewiska Warty, podmokłe łąki, unikatowa w Europie ostoja ptactwa wodnego i błotnego

21.

Wielkopolski Park Narodowy

(1957r.) -chroni lasy sosnowe i dąbrowy

22.

Wigierski Park Narodowy

(1989r.) –otacza ochroną krajobraz młodoglacjalny Puszczy Augustowskiej, bory

wierkowo-sosnowe, jeziora rynnowe, bagna

23.

Woliński Park Narodowy

(1960r.) - krajobraz młodoglacjalny na wyspie Wolin, wybrzeże klifowe, bory sosnowe,

buczyna

Parki Narodowe

Rozmieszczenie Parków

Narodowych

1. Babiogórski
2. Białowieski
3. Biebrzański
4. Bieszczadzki
5. Borów
Tucholskich
6. Drawieński
7. Gorczański
8. Gór Stołowych
9. Kampinoski
10. Karkonosko
11. Magurski
12. Narwiański
13. Ojcowski
14. Pieniński
15. Poleski
16. Roztoczański
17. Słowiński
18. Świętokrzyski
19. Tatrzański
20. Ujście Warty
21. Wielkopolski
22. Wigierski
23. Woliński

Rezerwaty przyrody

Rezerwat przyrody

obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska
przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki
przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi,
kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.

Wokół rezerwatów przyrody może być wyznaczona otulina.

Biorąc pod uwagę przedmiot ochrony lub charakter środowiska przyrodniczego podlegającego ochronie,
wyróżnia się 9 typów rezerwatów przyrody:

Florystyczne (

Rezerwat „ Cisowa Góra”)

Faunistyczne (

Rezerwat przyrody Jezioro Orłowo Małe

- ochrona żółwia błotnego)

Krajobrazowe (

np. Rezerwat krajobrazowy „Źródła Rzeki Łyny”)

Leśne (

np. Rezerwat „Kretówki”-

znajduje się tu 400 cisów)

Wodne (

np. Rezerwat wodny „Rzeka Drwęca”)

Torfowiskowe (

np. rezerwat przyrody „Torfowisko Mieleńskie”)

Stepowe (

np. Rezerwat przyrody „Góry Pieprzowe”)

Słonoroślowe (

np.Rezerwat przyrody „ Ciechocinek”)

Przyrody nieożywionej (

np.Rezerwat „ Skamieniałe miasto”)

Rezerwaty dzielimy na

ścisłe

(gdzie wykluczona jest ingerencja człowieka) i

częściowe

( dopuszcza się

tu niektóre prace, np. zabiegi ochronne)

Pomniki przyrody

Pomnikami przyrody są to pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich
skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub
krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych
tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła,
wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.

Do pomników przyrody ożywionej należą: pojedyncze krzewy, drzewa i grupy drzew
odznaczające się sędziwym wiekiem, wielkością, niezwykłymi kształtami lub innymi cechami, a
także zabytkowe aleje drzew.

Do pomników przyrody nieożywionej należą: największe głazy narzutowe, tzw. eratyki oraz
interesujące formy powierzchni ziemi np. – źródła, wodospady, jary, skałki, wywierzyska,
przełomy rzeczne, jaskinie, odkrywki itp.

Pomniki są najstarszą formą ochrony przyrody w Polsce.

Najpopularniejsze polskie dęby rosną w Bartkowie, Rogalinie i Górecku Kościelnym

Najstarszym polskim drzewem jest 1 260-letni cis z Henrykowa Lubańskiego

70 % drzew-pomników przyrody stanowią dęby (głównie szypułkowe) i lipy, z drzew iglastych
najczęściej pomnikami są cisy

najstarszym polskim drzewem jest 1 260-letni cis z Henrykowa Lubańskiego

Stanowiska dokumentacyjne

Forma ochrony przyrody w Polsce, cenne pod względem naukowym i dydaktycznym miejsca
występowania formacji geologicznych, skamieniałości, tworów mineralnych, jaskinie,
schroniska podskalne oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk
powierzchniowych i podziemne.

Stanowiska dokumentacyjne często mogą być miejscami zupełnie nie niewyróżniającymi się
na powierzchni ziemi lecz muszą być oznakowane tablicami. Sankcjom prawnym podlega tam
jakiekolwiek niszczenie lub przekształcanie chronionego obiektu. Nie można też w żaden
sposób ingerować w glebę, wydobywać minerałów, torfu ani skamieniałości. Ochroną na
stanowiskach dokumentacyjnych objęta jest cała fauna i flora.

Stanowiska dokumentacyjne należą do obiektowych, czyli indywidualnych form ochrony
przyrody.

stanowisko dokumentacyjne "TRIAS" - wybierzysko paleontologiczne zlokalizowane na
terenie kopalni iłów w Krasiejowie (woj. opolskie);
Stanowisko dokumentuje skamieniałości pochodzące sprzed 225 mln lat. Jest to pierwsze tego
typu odkrycie w Polce, a w całej Europie zaledwie kilka stanowisk można porównać z
krasiejowskim pod względem nagromadzenia tak dobrze zachowanych szczątków zwierząt.

Użytki ekologiczne

•

Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów, mających znaczenie dla
zachowania różnorodności biologicznej - naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy
drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie
skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin,
zwierząt, i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca sezonowego przebywania.

•

Istotnym powodem tworzenia użytków ekologicznych jest potrzeba objęcia ochroną niewielkich
powierzchniowo obiektów, ale cennych pod względem przyrodniczym, o dużym znaczeniu dla zachowania
unikatowych zasobów genowych. Z reguły nie mogły one zostać objęte ochroną rezerwatową ze względu na
niewielką powierzchnię i mniejszą rangę walorów przyrodniczych.

•

Użytki ekologiczne należą do obiektowych, czyli indywidualnych form ochrony przyrody.

•

Użytek ekologiczny ustanawia rada gminy (do końca czerwca 2009 r. prawo takie miał także wojewoda)

•

użytek ekologiczny „Pustynia Błędowska” obejmuje powierzchnię 683,91 ha, położona w Małopolsce.
Celem ochrony tego obszaru jest zachowanie ze względów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych
pozostałości po największym w Polsce obszarze śródlądowych piasków wydmowych z interesującymi
formami morfologicznymi, licznymi rzadkimi i chronionymi gatunkami flory, fauny oraz zbiorowiskami
muraw piaskowych

Zespoły przyrodniczo - krajobrazowe

•

Zespół przyrodniczo-krajobrazowy wyznacza się w celu ochrony wyjątkowo cennych fragmentów
krajobrazu naturalnego i kulturowego, dla zachowania jego wartości przyrodniczych, kulturowych i
estetycznych.

•

Zespoły przyrodniczo-krajobrazowe zalicza się do obiektowych, czyli indywidualnych form ochrony
przyrody. Często objęte nią są zabytkowe (choć niekoniecznie) budowle, np. pałacyki, dworki,
kościoły wraz z towarzyszącą im przyrodą, np. zespoły pałacowo-parkowe.

•

Ustanowienie zespołu przyrodniczo-krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody
lub uchwały rady gminy, po uzgodnieniu z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska.

•

Jak przykład można podać: Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Arkadia” powołano m.in. dla
ochrony urozmaiconej rzeźby terenu o walorach widokowych, powiązanego historycznie z sąsiednim
zespołem pałacowo-parkowym Królikarnia.

•

Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Park Słowiański”

•

Zespół przyrodniczo - krajobrazowy

„Uroczysko Lubniewsko”, tworzy je jezioro
Lubniewsko wraz z otaczającymi lasami.
Ciekawym elementem znajdującym się na
terenie uroczyska jest wczesnośredniowieczne
grodzisko słowiańskie z VII w.

Ochrona gatunkowa

Ssaki pod
ochroną

Liczba zwierząt
(w szt.) *

Bóbr europejski

41 823

ubr

861

bik

500**

wistak

200**

Ryś

213

Niedźwiedź
brunatny

136

kozica

118

wilk

719

Ochrona gatunkowa jest w Polsce jedną z form
ochrony przyrody. Ma ona na celu zapewnienie
przetrwania i właściwego stanu ochrony dziko
występujących roślin, grzybów i zwierząt oraz ich
siedlisk, a także zachowanie różnorodności gatunkowej i
genetycznej. Ochrona ta dotyczy gatunków rzadko
występujących, endemicznych, podatnych na
zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych
ochroną na podstawie umów międzynarodowych.

W Polsce przepisy ochronne dotyczące niektórych
gatunków zwierząt, m.in. bobra i tura wprowadzono już
w średniowieczu (XI i XII w.)

W stosunku do gatunków objętych ochroną gatunkową
obowiązują określone zakazy (zabijania, zbierania,
przetrzymywania, niszczenia ich siedlisk, handlowania,
wywożenia za granicę, płoszenia itp.).

W ochronie gatunkowej istnieją dwie formy:

całkowita (ścisła)

- nie dopuszcza żadnych form

pozyskiwania przedstawicieli chronionego gatunku;

częściowa

- dotyczy np. roślin leczniczych i

przemysłowych; ich zbiór jest dozwolony tylko na
potrzeby odpowiednich zakładów pracy, a obszar
eksploatacji i dopuszczalna wielkość zbiorów są ściśle
określone.

* Dane szacunkowe ** dane z 2003r

Chroniony gatunek

Ilość gatunków objętych
ochroną

zwierzęta

360

rośliny

Ok. 500

Grzyby i porosty

125

Ilość gatunków objętych ochroną ścis

ą i

częściową w Polsce

Natura 2000

•

Natura 2000 – program utworzenia w krajach Unii Europejskiej wspólnego systemu (sieci)
obszarów objętych ochroną przyrody.

•

Podstawą dla tego programu są dwie unijne dyrektywy:

Dyrektywa Ptasia

Dyrektywa

Siedliskowa

•

Na mocy Dyrektywy Ptasiej

tworzone są obszary specjalnej ochrony ptaków. Są to obszary

siedlisk zajmowanych przez przynajmniej jeden ze 194 gatunków ptaków wymienionych w
załączniku do tej dyrektywy.

•

Na mocy Dyrektywy Siedliskowej

tworzone są specjalne obszary ochrony siedlisk. Są to

obszary gdzie występuje przynajmniej jeden z 200 gatunków zwierząt, z 434 gatunków roślin
lub przynajmniej jeden z około 300 rodzajów siedlisk

•

Celem programu jest zachowanie określonych typów siedlisk przyrodniczych oraz gatunków,
które uważa się za cenne i zagrożone w skali całej Europy.

•

Wspólne działanie na rzecz zachowania dziedzictwa przyrodniczego Europy ma na celu
optymalizację kosztów i spotęgowanie korzystnych dla środowiska efektów.

•

Dotychczas Polska zgłosiła do Komisji Europejskiej 142 obszary specjalnej ochrony ptaków,
które zajmują 5 511 800 ha, czyli ponad 16 % powierzchni kraju oraz 364 specjalne obszary
siedlisk zajmujących 2 888 400 ha, czyli ponad 9 % powierzchni kraju. Zajmują one łącznie
ponad 19 % powierzchni Polski ponieważ część z obszarów „ptasich” i „siedliskowych”
pokrywa się ze sobą.

•

Przykłady:

•

Dolina Baryczy, Ujście Warty, Dolina Biebrzy, Bieszczady, Puszcza Kampinoska,
Karkonosze, Masyw

lęży

Rezerwat biosfery MaB

- Man and Biosphere

•

Międzynarodowy Program Man and Biosphere -

MaB ("Człowiek i Biosfera"),

wprowadzony

został przez UNESCO w 1971 roku. Celem programu jest tworzenie między ludźmi i biosferą
harmonijnych relacji opartych na zasadach zrównoważonego rozwoju. Metodą realizacji tego
zamierzenia jest tworzenie międzynarodowej Sieci Rezerwatów Biosfery skupiającej obecnie
553 takich obiektów w 107 krajach świata.

•

Często są one rezerwatami transgranicznymi, czyli położonymi na obszarze dwóch lub trzech
państw.

•

Rezerwaty Biosfery MaB mają na celu ochronę różnorodności biologicznej oraz rejestrowanie
zmian ekologicznych w skali całej planety. Służą one także pobudzaniu społecznej świadomości
powiązań istniejących pomiędzy różnorodnością ekologiczną i kulturową.

•

W Polsce jest 9 takich rezerwatów i planuje się utworzenie kilku następnych:

•

Rezerwat Biosfery Białowieża (1976, rozszerzenie 2005)

•

Rezerwat Biosfery Babia Góra (1976)

•

Jezioro Łuknajno (1976)

•

Słowiński Rezerwat Biosfery (1996)

•

Rezerwat Biosfery Karpaty Wschodnie (1992/1998, polsko-słowacko-ukraiński)

•

Rezerwat Biosfery Karkonosze (1992, polsko-czeski)

•

Tatrzański Rezerwat Biosfery (1992, polsko-słowacki)

•

Rezerwat Biosfery Puszcza Kampinoska (2000)

•

Rezerwat Biosfery Polesie Zachodnie (2002)

Obszary wodno-błotne

RAMSAR

•

W Polsce jest 13 obszarów objętych
konwencją Ramsar. Zajmują one łącznie 125
tyś ha

•

Rezerwat przyrody Jezioro Łuknajno

•

Park Narodowy Ujście Warty

•

Rezerwat przyrody Jezioro Karaś

•

Rezerwat przyrody Jezioro Siedmiu Wysp

•

Rezerwat przyrody Świdwie

•

Biebrzański Park Narodowy

•

Słowiński Park Narodowy

•

Stawy Milickie w Parku Krajobrazowym Dolina
Baryczy

•

Narwiański Park Narodowy

•

Poleski Park Narodowy

•

Wigierski Park Narodowy

•

Rezerwat przyrody Jezioro Drużno

•

Subalpejskie torfowiska w Karkonoskim Parku
Narodowym

Konwencja Ramsarska,

czyli "Konwencja

o obszarach wodno-błotnych mających
znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako
środowisko życiowe ptactwa wodnego"
została zawarta w irańskim mieście Ramsar
nad Morzem Kaspijskim w 1971 roku.

Celem porozumienia jest ochrona i
utrzymanie w niezmienionym stanie obszarów
określanych jako "wodno-błotne", czyli
różnych typów bagien, błot, torfowisk,
zbiorników wodnych naturalnych lub
sztucznych, stałych lub okresowych, o
wodach stojących lub płynących, słodkich,
słonawych lub słonych, wraz z wodami
morskimi.

Poprzez ochronę obszarów wodno-błotnych,
zachowuje się przestrzeń życiową ptactwa
wodnego, zapewniając mu warunki
ż

erowania, rozmnażania się, odpoczynku w

czasie przelotów.

Obecnie konwencją ramsarską objętych jest
1869 miejsc w 159 krajach.

Polska Czerwona Księga Zwierząt

jest rejestrem zagrożonych gatunków
zwierząt na terenie Polski. Została
stworzona na wzór międzynarodowej
Czerwonej Księgi Gatunków
Zagrożonych. Zawiera listę ginących
gatunków zwierząt z dokładnym ich
opisem i mapami rozmieszczenia.
Określa także stopień zagrożenia
poszczególnych gatunków, rzadkość
ich występowania oraz stosowane i
proponowane sposoby ochrony.
Zwierzęta wymarłe to tarpan i tur.

Polska Czerwona Księga Roślin

spis zagrożonych wyginięciem roślin
na terenie Polski , a także tych, które
już wyginęły ( 38 roślin)

Mieczyk b

otny; roślina

krytycznie zagrożona

jaskier illiryjski, roślina
krytycznie zagrożona

Jaszczurka zielona,
gatunek zanikły

Sokół wędrowny, gatunek
skrajnie zagrożony

UNESCO

•

UNESCO- Lista Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości - lista
obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO, ze względu na ich
unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.

•

Konwencja ta podpisana w 1972 roku w Paryżu. Światowe Dziedzictwo ma przedstawiać
różnorodność kulturalną i bogactwo natury wszystkich regionów świata.

•

Wśród 13 obiektów UNESCO w Polsce do tych związanych z przyrodą należą 2:

1. Białowieski Park Narodowy

jest miejscem o

niepowtarzalnych walorach przyrodniczych i
kulturowych. Chroni ostatnie na niżu Europy lasy
naturalne o cechach pierwotnych, jakie przed wiekami
rozciągały się w strefie lasów liściastych i mieszanych.
Są to lasy wielowiekowe i wielogatunkowe, o ogromnym
bogactwie świata roślin, grzybów i zwierząt

2. Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa

, obiekt

kulturalno-przyrodniczy; park krajobrazowy w
województwie lubuskim, założony w celu ochrony
szczególnego tworu geologicznego - moreny
czołowej powstałej podczas zlodowacenia
ś

rodkowopolskiego (Odry).