Pytania z prawa administracyjnego materialnego:
1.Charakter prawny prawa do zrzeszania:
" Każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w
nich. Ograniczenia tej wolności może określać ustawa".
Konstytucja nie precyzuje "pokojowego zgromadzenia" ani też nie wprowadza w tym
zakresie ograniczeń. Pozostawia, zatem ustawodawstwu zwykłemu swobodę regulacji tych
zagadnień.
Ustawa o zgromadzeniach - każdemu z nas daje prawo do korzystania ze swojej wolności do
zgromadzenia się, bez względu na płeć, pochodzenie, światopogląd.
Zgromadzenia - ustawa stanowi, że to zgrupowanie, co najmniej 15 osób, którego celem
wspólnym są wspólne obrady lub wyrażenie jakiegoś stanowiska.
Nasze prawo nie wskazuje miejsca zgromadzenia - może to być rynek, ulica, plac - generalnie
musi to być miejsce publiczne.
Ale jeśli np. zgromadzenie odbywa się na własności prywatnej- działce to właściciel musi się
zgodzić, uczestnicy zgromadzenia muszą się zachowywać zgodnie z zasadami współżycia
społecznego.
Zgromadzenie musi być dla wszystkich. Jeśli w prywatnym wymiarze. to od właściciela
zależy kogo wpuści na swoją posiadłość.
W miejscu publicznym wstęp ma każdy i może wyrazić swoją wolę.
2. Warunki przeprowadzania zgromadzenia:
Prawo o zgromadzeniach stanowi, ze zgromadzenia mogą organizować:
1. Osoby posiadające zdolność do czynności prawnych,
2. Osoby prawne. .
3. Organizacje,
4. Grupy osób.
W zgromadzeniach natomiast nie mogą uczestniczyć:
- dzieci,
- młodzież,
- osoby ubezwłasnowolnione - niemające zdolności do czynności prawnych.
Reglamentacja administracyjna polega na:
1. Wprowadzeniu pewnych zakazów, np. w zgromadzeniach nie mogą uczestniczyć osoby
mające zdolność prawną, ale przyszli na zgromadzenie z narzędziami, bronią, kamieniami-
policja lub organizator mają prawo usunąć takie osoby.
2. Wprowadzeniu określonych obowiązków organizatora zgromadzenia - za przebieg
zgromadzenia odpowiada organizator, by miało ono przebieg zgodny z przepisami prawa oraz
ma prawo stosować środki przewidziane w ustawie, służące tym celom.
Jeśli organizator nie zapewni odpowiednich warunków do przebiegu zgromadzenia to
możemy go pozwać z powództwa cywilnego.
3. Wprowadzeniu obowiązku zawiadomienia właściwego organu o zamiarze zwołania
zgromadzenia -odnosi się do organów gminy.
Ustawodawca nie określa, o jaki organ gminy chodzi.
Wydawanie pozwoleń do zgromadzeń mieści się w granicach spraw indywidualnych gminy,
dlatego też organem właściwym będzie: Wójt, burmistrz lub prezydent miasta.
Organem odwoławczym jest wojewoda.
Ustawa określa terminy, w których należy zawiadomić o zamiarze zwołania zgromadzenia:
Nie później niż 3 dni, to ograniczenie czasowe ma być szansą na przygotowanie
gminy na taka manifestację, np. zabezpieczenie przed ewentualnymi szkodami,
barierki
I nie wcześniej niż 30 dni przed datą zgromadzenia oraz ustala, jakie elementy
powinno zawierać zawiadomienie o zamierzonym zgromadzeniu.
3.Istota,cechy stowarzyszenia:
Stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, (niezależnym) trwałym zrzeszeniem w
celach nie zarobkowych.
Cechy stowarzyszeń;
Dobrowolność oznacza, iż nie można nikogo zmuszać do przynależenia do
stowarzyszenia, jak też wprowadzać ograniczeń dotyczących występowania ze
stowarzyszenia. Oznacza to również zakaz tworzenia stowarzyszeń, w których
obowiązywałaby reguła bezwzględnego posłuszeństwa ich członków wobec władz
stowarzyszenia.
Samorządność oznacza inaczej samodzielność
W znaczeniu zewnętrznym: polega na tym, że stowarzyszenie samodzielnie
określa swoje cele, programy działania, niezależna od innych,
W znaczeniu wewnętrznym: polega na tym, że stowarzyszenie samo określa
sobie struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego
działalności
Samorządność polega również na tym, że stowarzyszenie samo rządzi się
swoimi prawami, jest kreatorem swojego prawa,
Niezależność polega na tym, że władza publiczna nie może bezpośrednio oddziaływać
na taką organizację
W porządku prawnym mogą występować tylko organizacje jawne- formalne.
Trwałość oznacza, że stowarzyszenia nie powołuje się do celów doraźnych, a do
realizacji celów w dłuższej perspektywie, trwałość oznacza ciągłość w jego działaniu.
Odróżnia to stowarzyszenie od zgromadzeń, manifestacji,
Nie zarobkowy charakter:
Stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej członków, niemniej
jednak może do prowadzenia swych spraw zatrudniać pracowników, jak też z wyjątkiem
stowarzyszeń zwykłych może prowadzić działalność gospodarczą pod warunkiem, że dochód
z tej działalności służył będzie do realizacji celów statutowych. Nie może być jednak
przeznaczony do podziału między członków stowarzyszenia. Działalność gospodarcza nie
może być pierwszoplanowym celem stowarzyszenia.
Tworzenie stowarzyszeń:
Do powstania stowarzyszenia zarejestrowanego wymagane jest:
l. Zgłoszenie, co-najmniej 1S osób,
2. Powołanie komitetu założycielskiego:
Komitet ten składa do sądu rejestrowego:
Wniosek o rejestrację wraz ze statutem,
Listą założycieli, zawierającą imiona i nazwiska, datę i miejsce urodzenia, miejsce
zamieszkania
Oraz własnoręczne podpisy założycieli,
Protokół z wyboru komitetu założycielskiego,
A także informację o adresie tymczasowej siedziby stowarzyszenia.
3.Uchwalenie statutu stowarzyszenia:
Uchwalony statut określa w szczególności:
Nazwę stowarzyszenia - ma się ona odróżniać od innych stowarzyszeń, organizacji,
instytucji,
Teren działania i siedzibę stowarzyszenia,
Cele i sposoby ich realizacji,
Sposób nabywania i utraty członkostwa oraz prawa i obowiązki członków,
Władze stowarzyszenia, tryb dokonywania ich wyboru, uzupełniania składu oraz ich
kompetencje,
Sposób reprezentowania stowarzyszenia oraz zaciągania zobowiązań majątkowych, a
także warunki ważności jego uchwał,
Sposoby uzyskiwania środków finansowych oraz ustanawiania składek
członkowskich,
Zasady dokonywania zmian statutu,
Sposób rozwiązania się stowarzyszenia.
Stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność z chwilą wpisania
do Krajowego Rejestru Sądowego.
Likwidacja stowarzyszeń:
1. Samo rozwiązanie stowarzyszenia - poprzez podjętą własna uchwałę
2. Przez sąd rejestrowy.
W razie rozwiązania przez własną uchwalę likwidatorami stowarzyszenia są członkowie jego
zarządu.
W razie rozwiązania przez sąd, zarządza on likwidację stowarzyszenia, wyznaczając
likwidatora.
Obowiązkiem likwidatora jest przeprowadzenie likwidacji w możliwie najkrótszym czasie, w
sposób zabezpieczający majątek likwidowanego stowarzyszenia przed nieuzasadnionym
uszczupleniem.
Likwidator po zakończeniu likwidacji składa wniosek o wykreślenie stowarzyszenia z
rejestru. Majątek zlikwidowanego stowarzyszenia przeznacza się na cel określony w statucie
lub w uchwale walnego zebrania o likwidacji stowarzyszenia.
W razie braku takiego zapisu w statucie, to sąd orzeka o przeznaczeniu majątku na określony
cel społeczny.
Koszty likwidacji pokrywa się z majątku likwidowanego stowarzyszenia.
4. Rodzaje stowarzyszeń:
Wyróżniamy:
Stowarzyszenia ( rejestrowe, zarejestrowane w sądzie): Rejestracji dokonuje sąd
rejestrowy. Sąd może odmówić zarejestrowania stowarzyszenia tylko wtedy, gdy
stowarzyszenie nie spełnia warunków przewidzianych w ustawie. Stowarzyszenie
podlega obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego, o ile przepis ustawy
nie stanowi inaczej.
Stowarzyszenia zwykłe - są to stowarzyszenia w ścisłym tego słowa znaczeniu,
chodzi o kształcenie idei, (np. hodowców gołębi). Jest to uproszczona forma
stowarzyszenia, która nie posiada osobowości prawnej. Do założenia stowarzyszenia
zwykłego wystarczy:
Zgłoszenie, co najmniej 3 osób
Uchwalenie regulaminu, zamiast statutu, który określa nazwę, cel, teren i
środki działania, siedzibę oraz przedstawicieli reprezentujących
stowarzyszenie.
Stowarzyszenie zwykłe uzyskuje środki na swoją działalność ze składek członkowskich.
Związki stowarzyszeń- Mogą je tworzyć stowarzyszenia zarejestrowane w liczbie, co
najmniej trzech.
5. Podstawy odmowy odbycia zgromadzenia:
Zgromadzenie organizowane na otwartej przestrzeni, dostępnej dla nieokreślonej liczby osób
(tzw. zgromadzenie publiczne) wymaga uprzedniego zawiadomienia organu gminy
najwcześniej na 30 dni, a najpóźniej na 3 dni przed planowanym zgromadzeniem.
Organ gminy ma obowiązek zakazać zgromadzenia w 2 przypadkach przewidzianych przez
ustawę:
Gdy cel zgromadzenia lub jego odbycie naruszają ustawę lub kodeks karny
Gdy odbycie zgromadzenia może zagrażać zdrowiu lub życiu ludzi albo mieniu w
znacznych rozmiarach
z przepisów ustawy wynika że w przypadku odmowy odbycia zgromadzenia organ ma
obowiązek wydać decyzję która powinna być doręczona organizatorowi w terminie 3 dni od
dnia złożenia zawiadomienia i nie później 24 godziny przed planowanym rozpoczęciem
zgromadzenia.
Organ gminy zakazuje zawsze zgromadzenia, jeżeli jego cel lub odbycie sprzeciwiają się
ustawie – Prawo o zgromadzeniach lub naruszają przepisy ustaw karnych oraz gdy odbycie
zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach.
7. Wyłączenie w zakresie ustawy o zgromadzeniach:
Ustawy o zgromadzeniach nie stosuje się w przypadkach:
Organizowania zgromadzenia przez państwo, np. pochody l-majowe, manifestacje,
Organizowane przez samorząd terytorialny np. " święto gminy"
Organizowanych przez organizacje, kościół katolicki- odbywanych w ramach
działalności kościoła, należą do kultu np. procesja Bożego Ciała, która idzie ulicami.
8. Obowiązki organizatora zgromadzenia:
Zgromadzenie publiczne powinno mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie,
kieruje jego przebiegiem oraz zamyka zgromadzenie:
Jest nim organizator, chyba, że uczestnicy wybiorą innego, na nim ciąży obowiązek
troski, by zgromadzenie odbywało się zgodnie z prawem.
Uczestnicy zgromadzenia obowiązani są do podporządkowania się poleceniom. -
Przewodniczący ma obowiązek rozwiązania zgromadzenia, gdy dochodzi do
naruszenia przez uczestników ustawy.
Może też zwrócić się do policji lub innych służb o pomoc.
Ponadto na wniosek organizatora - organy gminy powinny zapewnić w miarę
potrzeby. i możliwości pomoc policji.
Z chwilą rozwiązania zgromadzenia lub jego zamknięcia uczestnicy mają obowiązek
opuszczenia miejsca zgromadzenia.
9. Status przedstawiciela gminy na zgromadzeniu:
Organom gminy ( wójtowi, burmistrzowi) w trakcie zgromadzenia przysługują prawa
porządkowe:
Organy te mogą delegować na takie zgromadzenia swoich przedstawicieli.
Delegowani przedstawiciele organu gminy, przybywając na zgromadzenie, są
obowiązani okazać swoje upoważnienia przewodniczącemu zgromadzenia.
Szczególnym uprawnieniem tych przedstawicieli jest możliwość rozwiązania
zgromadzenia. Możliwe to jest tylko wtedy, gdy przebieg zagraża życiu lub zdrowiu
ludzi albo mieniu znacznych rozmiarach lub narusza ustawę albo przepisy ustaw
karnych, należy niezwłocznie poinformować o tym przewodniczącego, a jeśli on nie
wszczyna żadnych kroków to przedstawiciel gminy może rozwiązać zgromadzenie.
Wydaje się tu decyzje w trybie szczególnym- decyzję ustną po 3- krotnym ostrzeżeniu
uczestników o rozwiązaniu zgromadzenia.
10. Sytuacje i zgromadzenia wymagające pozwolenia na odbycie:
Przepisy szczególne wypowiadają się w kwestiach zgromadzeń:
Ustawa o szkolnictwie wyższym reguluje sprawę zgromadzeń pracowników i
studentów odbywających się na terenie uczelni - każda szkoła wyższa posiada swoją
autonomię, czyli swoje prawa i regulamin, władze sprawuje rektor, to za jego zgodą
mogą się odbywać zgromadzenia.
Ustawa o ruchu drogowym, jeżeli zgromadzenie ma się odbywać na drogach
publicznych, bądź będzie to przemarsz, to organizator musi z odpowiednim organem
uzgodnić:
Przebieg trasy,
Współdziałać z policją,
Wykonać plan jak będzie wyglądać komunikacja
Jeśli tego organizator nie spełni, to otrzyma decyzje odmowną
Obozy hitlerowskie- odbycie zgromadzenia na tym obszarze wymaga zgody
wojewody.
11. Rodzaje i kompetencje organów stowarzyszenia:
Organami ustawowymi są:
Zarząd- jest organem wykonawczym. Do jego kompetencji zaliczamy:
- reprezentuje stowarzyszenie za zewnątrz
- zarządza sprawami bieżącymi.
Członkami zarządu mogą być tylko osoby pełnoletnie i osoby, którym nie ograniczono praw
do czynności prawnych.
Zgromadzenie walne ( zgromadzenie członków, zebranie delegatów)- jest organem
uchwałodawczym i kontrolnym.
Organ kontroli wewnętrznej
Stowarzyszenie może powoływać inne organy do funkcjonowania wewnątrz, np. komisja
rewizyjna - do kontroli
Rodzaje kontroli:
- wizytacja,
- lustracja,
- policja administracyjna.
12. Majątek stowarzyszenia.
Na pierwszym miejscu wśród źródeł majątku stowarzyszenia prawo o stowarzyszeniach
wymienia składki członkowskie. Służy to podkreśleniu niezarobkowego celu stowarzyszenia.
Większą rolę dla stowarzyszenia (w aspekcie ekonomicznym) odgrywają dochody
uzyskiwane z działalności gospodarczej i majątku. W przypadku stowarzyszeń zwykłych to
jednak składki członkowskie stanowią podstawę działalności stowarzyszenia. Stowarzyszenia
zwykłe nie mogą bowiem prowadzić działalności gospodarczej, przyjmować darowizn,
spadków i zapisów oraz otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej. Co
więcej stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej członków. Pracę
społeczną członków stowarzyszenia również należy zaliczyć do źródeł powstania majątku
stowarzyszenia. Wynika to z faktu, iż pracując społecznie (bez wynagrodzenia), członkowie
stowarzyszenia zwiększają jego aktywa.
Stowarzyszenie, z zachowaniem obowiązujących przepisów, może przyjmować darowizny,
spadki i zapisy. Umowy darowizny, a także zasady odnoszące się do spadków i zapisów
uregulowano przez przepisy prawa cywilnego. Szczególne zasady obowiązują natomiast w
przypadku darowizn nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz własność
jednostek samorządu terytorialnego
13. Nadzór nad stowarzyszeniami
Można wyróżnić trzy typy nadzoru nad organizacjami pozarządowymi: nadzór
administracyjny, sądowy oraz nadzór wewnętrzny.
Nadzór administracyjny nad stowarzyszeniami sprawują starostowie (prezydenci miast na
prawach powiatu), a w odniesieniu do stowarzyszeń jednostek samorządu terytorialnego -
wojewodowie. Nadzór ten dotyczy kontroli działalności stowarzyszenia pod względem jego
zgodności z prawem i postanowieniami statutu.
Sąd rejestrowy przesyła statut rejestrowanego stowarzyszenia odpowiedniemu staroście, który
ma prawo wypowiedzieć się w kwestii jego zgodności z przepisami prawa.
Przepisy ustawy o stowarzyszeniach nie przewidują obowiązku regularnego kontrolowania
działalności stowarzyszenia. Zatem kontrola taka może być przeprowadzona w każdym
czasie, szczególnie jeżeli wpłynie do starosty informacja z dowolnego źródła o ewentualnych
nieprawidłowościach.
Starosta ma prawo poprosić o dostarczenie odpisów uchwał walnego zgromadzenia członków
i o udzielenie niezbędnych wyjaśnień w danej sprawie.
Jeśli starosta znajdzie nieprawidłowości w stowarzyszeniu:
może wystąpić do sądu o wymierzenie grzywny lub zastosowanie innych środków
(takich jak upomnienie, rozwiązanie stowarzyszenia),
może wystąpić o usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości w określonym terminie,
udzielić ostrzeżenia władzom stowarzyszenia.
14. Wyłączenia w zakresie stowarzyszeń.
15. Pojęcie obowiązku ewidencji meldunkowego
Obowiązek meldunkowy polega na:
1. zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego;
2. wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego;
3. zameldowaniu o urodzeniu dziecka;
4. zameldowaniu o zmianie stanu cywilnego;
5. zameldowaniu o zgonie osoby.
Osoba posiadająca obywatelstwo polskie i przebywająca stale na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jest obowiązana zameldować się w miejscu pobytu stałego.
W tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego.
Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z
zamiarem stałego przebywania. Miejscem pobytu stałego osoby zatrudnionej na statku
żeglugi śródlądowej, zamieszkałej stale na statku, jest miejscowość, w której ma siedzibę
przedsiębiorstwo żeglugowe zatrudniające tę osobę.
Pobytem czasowym jest natomiast przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego
w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod
innym adresem. Miejscem pobytu czasowego osoby zatrudnionej na statku morskim albo
osoby, która w związku z wykonywaniem pracy przebywa przez określony czas w ruchomym
urządzeniu mieszkalnym poza miejscem pobytu stałego, jest miejscowość, w której ma
siedzibę zakład pracy zatrudniający tę osobę.
Osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości
nieprzerwanie dłużej niż 3 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały, chyba że
zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu
czasowego.
16. Podstawy wymeldowania.
Decyzja o wymeldowaniu może być wydana w stosunku do osoby, która bez wymeldowania
opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy
miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
Wydanie decyzji następuje po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, w ramach
którego między innymi prowadzone są rozprawy administracyjne z udziałem stron i
świadków.
Podstawę do wydania decyzji o wymeldowaniu stanowią ustalenia faktyczne w zakresie
opuszczenia miejsca pobytu i braku realizacji obowiązku wymeldowania.
17.Charakter prawny dowodu.
Dowód osobisty to dokument osobisty stwierdzający tożsamości
Osoba, która jest obywatelem polskim i zamieszkuje w Polsce oraz ukończyła 18 lat ma
obowiązek posiadania dowodu osobistego.
Dowód osobisty może też posiadać osoba, która ukończyła 15 lat i pozostaje w stosunku
pracy lub nie zamieszkuje wspólnie z osobami, pod których władzą rodzicielską lub opieką
się znajduje- tzw. dowód tożsamości.
Dowód osobisty wydany osobie pełnoletniej jest ważny 10 lat od daty wydania, a wydany
osobie, która nie ukończyła 18 lat - tylko 5 lat.
Dowód osobisty wydany osobie po 65 roku życia jest ważny bezterminowo.
Posiadacz dowodu osobistego ma obowiązek jego wymiany w przypadku:
Zmiany danych,
Uszkodzenia, zniszczenia,
Upłynięciu terminu jego ważności.
W przypadku zagubienia należy niezwłocznie powiadomić organy gminy, które do czasu
wyrobienia nowego dowodu wydaje stosowne zaświadczenie.
W razie znalezienia zagubionego dowodu również należy o tym poinformować organy.
Istnieje obowiązek zwrotu dowodu w przypadku:
Zgonu,
Utraty obywatelstwa
18.Charakter prawny numeru pesel.
PESEL to- Powszechny Elektroniczny System Informacji Elektronicznej.
Jest to 11- cyfrowy symbol numeryczny, jednoznacznie identyfikujący osobę fizyczną.
Sześć, pierwszych liczb to data urodzenia: rok, miesiąc, dzień
Cztery kolejne liczby oznaczają liczbę porządkową i płeć, liczba parzysta- kobieta,
liczba nieparzysta- mężczyzna,
Ostatnia liczba jest kontrolna- służy do komputerowej kontroli poprawności nadanego
numeru ewidencyjnego,
Nr PESEL nadaje minister właściwy do spraw administracji publicznej w formie czynności
materialno- technicznej.
Nr PESEL nadaje się:
Obywatelom polskim zameldowanym na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 2
miesiące, a także osobom ubiegającym się o wydanie dowodu osobistego,
Cudzoziemcom zameldowanym na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 2
miesiące na podstawie ustawy,
Obywatelom polskim, którzy podlegają na terytorium RP ubezpieczeniom społecznym
lub zdrowotnemu.
Nadanie numeru PESEL następuje na wniosek:
Właściwego organu gminy,
Płatnika składek ubezpieczeniowych,
Polskiego płatnika
Wniosek musi zawierać wszystkie dane identyfikujące dana osobę.
Numer PESEL podlega zmianie w przypadku:
Sprostowania daty urodzenia,
Sprostowania oznaczenia płci lub zmiany płci osoby,
Sporządzenia nowego aktu urodzenia,
Stwierdzenia innych błędów.
19.Treść dowodu osobistego
W dowodzie osobistym zamieszcza się następujące dane:
Nazwisko i imię, imiona,
Imiona rodziców,
Nazwisko rodowe,
Datę i miejsce urodzenia,
Adres zameldowania na pobyt stały,
Płeć, wzrost i kolor oczu,
PESEL,
Nazwę organu wydającego dokument,
Datę wydania,
Termin ważności
Dowód ma zawierać zdjęcie i podpis posiadacza.
Organem uprawnionym do wydawania dowodów jest: wójt, burmistrz, prezydent. W
dowodach starego typu było miejsce na wpis dzieci.
20.Rodzaje dowodów osobistych
Wyróżniamy:
Dowody osobiste wydawane osobom, które ukończyły 18 lat, (stały)
Dowody tymczasowe, wydawane osobom od ukończenia 15 roku życia, które
pozostają w stosunku pracy lub nie zamieszkują wspólnie z rodzicami, oraz na
wniosek rodziców osobom, które nie kończyły 13 lat.
21.Paszport- rodzaje i charakter.
Paszport, w myśl ustawy z dnia 29 listopada 1990 r o paszportach jest dokumentem
urzędowym uprawniającym do przekroczenia granicy i pobytu za granicą oraz
poświadczającym obywatelstwo polskie a także tożsamość osoby w nim wskazanej w
zakresie danych, jakie dokument ten zawiera.
Do otrzymania paszportu, każdy obywatel polski ma prawo. Pozbawienie lub ograniczenie
tego prawa może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych wyż. powołaną ustawą .
Ustawa ta określiła 4 rodzaje paszportów:
1. paszport,
2. paszport dyplomatyczny,
3. paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
4. paszport tymczasowy.
Paszporty wydaje oraz dokonuje w nich zmian w kraju – wojewoda właściwy ze względu na
miejsce pobytu stałego osoby ubiegającej się o paszport a za granicą – konsul.
Za zgodą ministra właściwego do spraw administracji publicznej wojewoda może również
wydać paszport albo dokonać w nim zmian z pominięciem właściwości miejscowej.
W przypadku gdy przemawia ważny interes osoby uprawnionej do otrzymania paszportu,
minister właściwy do spraw administracji publicznej, może wydać paszport albo dokonać w
nim zmian.
Paszporty dyplomatyczne i paszporty służbowe Ministerstwa Spraw Zagranicznych wydaje,
wznawia ich ważność oraz dokonuje w nich zmian minister właściwy do spraw
zagranicznych. Do wznowienia ważności paszportów dyplomatycznych i służbowych
Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz dokonywania w nim zmian za granicą uprawniony
jest konsul.
Paszporty tymczasowe wydaje konsul w celu umożliwienia powrotu do kraju obywatelom
polskim przebywającym czasowo za granicą, którzy nie posiadają paszportu polskiego, oraz
obywatelom polskim przebywającym na stałe za granicą na czas oczekiwania przez nich na
doręczenie paszportu wykonanego w kraju.
Paszporty i paszporty tymczasowe wydaje się po przedstawieniu złożeniu następujących
dokumentów i uiszczeniu stosownych opłat tj:
Osoba ubiegająca się o paszport przedstawia do wglądu dowód osobisty lub inny dokument
potwierdzający tożsamość i obywatelstwo polskie.
22.Właściwości organów w sprawach paszportowych: cofnięcie, odmowa wydania
Odmawia się wydania paszportu w kraju na wniosek:
Sądu prowadzącego przeciw osobie ubiegającej się o paszport postępowanie w sprawie
karnej, skarbowej lub cywilnej, .
Prokuratora Generalnego, w sprawie osoby ubiegającej się o paszport, co, do której podjęto
czynności związane z przejęciem ścigania o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
popełnione za granicą.
Organu prowadzącego przeciw osobie ubiegającej się o paszport postępowanie
przygotowawcze lub wykonawcze w sprawie karnej o przestępstwo ścigane z oskarżenia
publicznego lub w sprawie skarbowej.
Ponadto organ wydający paszport może odmówić jego wydania:
Jeżeli osoba ubiegająca się o paszport nie wykonała obowiązku ustawowego, a zachodzi
uzasadniona obawa, że wyjazd za granicę osoby uniemożliwi wykonanie tego obowiązku, a
obowiązek znajduje potwierdzenie w orzeczeniu sądu lub decyzji,
Osoba została skazana prawomocnym wyrokiem,
Na czas nie dłuższy niż I2m-cy, gdy uzyskano informację,że osoba w czasie pobytu za
granicą dopuściła się przestępstwa lub wykroczenia z chęci zysku.
Unieważnienie paszportu już istniejącego następuje z powodu:
Utraty obywatelstwa polskiego
Oraz z przesłanek wyżej wymienionych.
Odmowa wydania decyzji jak i unieważnienia paszportu, następuje w formie, decyzji.
23. Przesłanki i tryb zmiany imienia i nazwiska.
Zmiany imienia lub nazwiska można dokonać wyłącznie z ważnych powodów, w
szczególności gdy dotyczą zmiany:
1) imienia lub nazwiska ośmieszającego albo nielicującego z godnością człowieka;
2) na imię lub nazwisko używane;
3) na imię lub nazwisko, które zostało bezprawnie zmienione;
4) na imię lub nazwisko noszone zgodnie z przepisami prawa państwa, którego obywatelstwo
również się posiada.
2. Zmiany imienia lub nazwiska cudzoziemca, który uzyskał w Rzeczypospolitej Polskiej
status uchodźcy, można dokonać wyłącznie ze szczególnie ważnych powodów związanych z
zagrożeniem jego prawa do życia, zdrowia, wolności lub bezpieczeństwa osobistego
24. Pojęcie danych osobowych.
W rozumieniu ustawy za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące
zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej.
2. Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić
bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer
identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej
cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne.
3. Informacji nie uważa się za umożliwiającą określenie tożsamości osoby, jeżeli
wymagałoby to nadmiernych kosztów, czasu lub działań.
25. Zasady ochrony danych osobowych.
Art. 51 Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej
1. Nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji
dotyczących jego osoby.
2. Władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o
obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym.
3. Każdy ma prawo dostępu do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbiorów danych.
Ograniczenie tego prawa może określić ustawa.
4. Każdy ma prawo do żądania sprostowania oraz usunięcia informacji nieprawdziwych,
niepełnych lub zebranych w sposób sprzeczny z ustawą.
5. Zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji określa ustawa.