Wykład 17

}

Wykład 17

IELKI

ROROK

„Gdy  przybliżył  się  do  bramy  miejskiej,  właśnie  wynoszono  umarłego  –  jedynego  syna  matki,
a  ta  była  wdową.  Towarzyszył  jej  spory  tłum  z  miasta.  Na  jej  widok  Pan  zlitował  się  nad  nią
i rzekł do niej: «Nie płacz»”  (Łk 7,12-13).

Ks. Michał Bednarz

Wielki Prorok (Łk 7,11-17)

Tylko św. Łukasz opisuje dokładnie wydarzenie wskrzeszenie młodzieńca z Nain. Nie czyni
jednak tego dla zaspokojenia naszej ciekawości, ale – i to przede wszystkim – z powodu głębo-
kiego znaczenia tego, co miało miejsce.

Ewangelista, choć nie ma takiego zwyczaju, podaje tym razem dokładne miejsce cudu. Nain – była
to wioska leżąca na północnym stoku góry More (Mały Hermon) w pobliżu doliny Ezdrelon.

Opis jest niezwykle dramatyczny. Naprzeciw siebie idą dwie grupy ludzi. W jednej jest Jezus z
uczniami, a w drugiej wielki tłum. Przed Chrystusem staje matka, która jest wdową i utraciła
nadzieję, gdyż nie żyje jej jedyny syn. Czujemy, że najważniejszą sprawą dla Ewangelisty jest
postawa Jezusa wobec matki.

Bezgraniczna rozpacz matki wywołała współczucie Mistrza z Nazaretu, które skłoniło Go do
działania. Chociaż tekst ukazuje Chrystusa jako usytuowanego poza ludzkością, to jednak jest
On solidarny z cierpiącym człowiekiem. Ewangelista odnotowuje bardzo wymowny rys psy-
chologiczny: „Pan zlitował się nad nią”.

Wydarzenie to spełnia jeszcze inne zadanie. Służy podkreślanej przez św. Łukasza teologii
wywyższenia kobiety. Niewiasta, która jest również stworzeniem Bożym, była spychana przez
judaizm na margines życia. Ewangelista chce podkreślić to, co było ustawiczną troską Jezusa:
zjednoczyć całą ludzkość, czyli mężczyzn i kobiety, bogatych i biednych, Żydów i pogan.

Wydarzenie należy odczytywać w kontekście Starego Testamentu i judaizmu. Żydzi oczekiwali
ery mesjańskiej, w której cała ludzka natura zostanie w pełni odrodzona; a więc natura cierpią-
ca,  grzeszna,  upokorzona.  Te  oczekiwania  opierały  się  na  proroctwach  Starego  Testamentu:
przyjdzie Mesjasz, który uleczy wszystkie cierpienia i braki ludzkie (Iz 35,5-6; 61,1). Ponadto
spodziewano  się,  że  nadejście  ery  mesjańskiej  przyniesie  ogólne  zmartwychwstanie  zmarłych
synów Izraela. Oczekiwanie to opierało się na Iz 26,19 (por. także Ez 37).

Na uwagę zasługuje w opisie słowo Pan. Św. Łukasz używa tego określenia wtedy, gdy chce
uwydatnić boski charakter Jezusa. Gdy nazywa Go Panem, to czyni tak niewątpliwie dlatego,
ż

e jawi mu się On jako obdarzony najwyższą władzą nad życiem i śmiercią, dzięki której jest

przedmiotem wiary i adoracji chrześcijan (Flp 2,10).

}

w. Łukasz w różny sposób rozwija temat, który jest odpowiedzią na pytanie: kim jest Jezus?

Próbuje uzmysłowić czytelnikom, kim jest Ten, do którego zwracają się: Panie. Jest objawie-
niem Bożej obecności wśród ludzi. Jest wielkim Prorokiem, posłanym od Boga, Jego Rzeczni-
kiem (Łk 4,18.43). Nie wyczerpuje to jednak znaczenia Jego osoby. Określenie: wielki Prorok
nie jest ani pełne ani doskonałe. Ewangelista pragnie, abyśmy coraz bardziej zgłębiali tajemni-
cę boskości Jezusa. Dlatego w opisie nazywa Jezusa Panem.

Chrystus zbliżył się do noszy, na których znajdowało się ciało młodzieńca. Mimo rytualnych
przepisów, zakazujących dotykania ciała człowieka zmarłego, „dotknął się mar”. Jezus jest
tym, który ujawnia moc zbawczą Boga (Łk 1,68). W Nim objawia się ogromna i miłosierna do-
broć. Jest znakiem miłosiernej obecności Boga w dziejach człowieka. Św. Łukasz konsekwent-
nie rozwija ten temat w Ewangelii. W naszym wypadku przedstawia Jezusa, który powoduje, iż
znika cierpienie.

Chrystus jest cudotwórcą, który nie prosi Boga o cud, jak Eliasz czy Elizeusz, ale wypowiada-
jąc rozkaz, przywraca do życia. Jest Istotą boską, gdyż na Jego rozkaz nawet zmarły powraca
do życia. Ludzie nie zauważyli jednak tej różnicy i widzieli w Jezusie tylko proroka, chociaż
ich zdaniem jest to „wielki Prorok”. W ich przekonaniu wskrzeszenie przywołało cuda proro-
ków. Mówią o wielkim Proroku, którego Bóg zesłał swojemu ludowi po długich latach oczeki-
wania. Wreszcie Bóg wejrzał łaskawie na ludzi. Dlatego zrozumiałe jest stwierdzenie, że obec-
ni „wielbili Boga”.

Ewangelista stale podkreśla, że wieść o Jezusie rozchodzi się wszędzie (Łk 4,14.37; 5,15; 6,17).
Podobnie jest obecnie. Sława Chrystusa rozchodziła się nie tylko po najbliższej okolicy (Samaria,
Galilea), ale po całej Palestynie. Słowo Judea (zob. Łk 1,5) odnosi się do całej Ziemi Świętej.

Jezus jest Tym, który służy. Reaguje natychmiast na łzy kobiety. Nie żąda nawet wiary od po-
grążonej w boleści matki. Wypełnia tym samym program życia - służbę.

Ks. Mirosław Łanoszka

Popatrz! – powiedział Eliasz – Twój syn żyje! (1Krl 17,17-24)

Ewangelista Łukasz opowiadając o wskrzeszeniu młodzieńca z Nain (Łk 7,11-17) zanotował
reakcję świadków tego niezwykłego wydarzenia, którzy ogarnięci lękiem z powodu tego, co się
stało „wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg nawiedził lud swój»
(Łk 7,16). Przekazany przez Łukasza opis wskrzeszenia jedynego syna wdowy, jakiego doko-
nał Jezus, wyraźnie nawiązuje do starotestamentowego epizodu z życia proroka Eliasza, który
wybłagał u Boga przywrócenie do życia zmarłego dziecka innej wdowy, pochodzącej z Sarepty
Sydońskiej (1Krl 17,17-24).

We  właściwym  zrozumieniu  opowiadania  o  wskrzeszeniu  syna  ubogiej  wdowy  z  Sarepty  Sy-
dońskiej,  opisanego  w  siedemnastym  rozdziale  Pierwszej  Księgi  Królewskiej  (ww.  17-24),
ważną  rolę  odgrywa  uwzględnienie  ówczesnego  kontekstu  historyczno-religijnego  Izraela.
Eliasz realizował swoje prorockie posłannictwo w Północnym Królestwie (Izrael) w IX stuleciu
przed narodzeniem Chrystusa. Przypomnijmy sobie, że po śmierci Salomona (X w. przed Chr.)
nastąpił rozpad terytorium izraelskiego na dwa królestwa. Pierwszym władcą Północnego Kró-

}

lestwa był Jeroboam. Monarcha ten utworzył na podległych sobie terenach dwa odszczepieńcze
sanktuaria (Betel i Dan), gdzie oddawano część złotym cielcom, nazywając ich bogami, którzy
wyprowadzili Izraela  z  Egiptu  (1Krl 12,28-30).  Starotestamentowa  tradycja  biblijna  w  sposób
jednoznacznie negatywny oceniła postępowanie Jeroboama, a jego królewscy następcy byli po-
strzegani jako kontynuatorzy grzechu tego pierwszego władcy północnych ziem Izraela. Cała ta
sytuacja sprzyjała wprowadzaniu na terenach zamieszkałych przez Izraelitów obcych kultów i
związanych z nimi pogańskich zwyczajów, które zagrażały monoteistycznej wierze narodu wy-
branego. Kulminacyjny moment tego zjawiska, które niosło dla Izraela niebezpieczeństwo syn-
kretyzmu religijnego, przypadł właśnie na czasy proroka Eliasza. Wówczas rządy w Północnym
Królestwie  sprawował  król  Achab  (874-853 przed  Chr.),  który  poślubił  Izebel,  córkę  Etbaala,
władcy Tyru i Sydonu. Konsekwencją zawarcia małżeństwa z pogańską żoną była zgoda Acha-
ba na sprawowanie w Izraelu kultu Baala, którego czciły sąsiadujące z Izraelem narody. Zgod-
nie z kananejskimi wierzeniami Baal, którego przedstawiano pod postacią byka, był uznawany
za boga burzy i deszczu. Pogańscy mieszkańcy Kanaanu, którzy tworzyli cywilizację rolniczą,
chcąc  zapewnić  sobie  urodzajność  ziemi  i  płodność  zwierząt,  składali  ofiary  temu  bóstwu.
Wielka  popularność  kultu  Baala  wiązała  się  z  dawaniem  ludziom  fałszywego  poczucia,  że  w
sposób bardzo łatwy, w zamian za składane bóstwu ofiary, mogą uzyskać to, o co proszą. Tym-
czasem Bóg Izraela obdarza swój lud potrzebnymi darami w sposób wolny. Jego przychylności
nie  można  kupić.  Na  dary  tego  Boga  trzeba  oczekiwać  w  postawie  zaufania.  Izraelici  jednak
pozwolili się oszukać bałwochwalczemu kultowi Baala, łudząc się, że za składane ofiary mogą,
na zasadach transakcji handlowej, kupić to, czego potrzebują. Fałszywa rzeczywistość idolatrii
zostanie  zdemaskowana,  kiedy  prorok  Eliasz  zapowie  nastanie  katastrofalnej  klęski  suszy,  a
kult Baala, boga deszczu, okaże się pustym ludzkim wymysłem, nieprzydatnym do niczego.

Starotestamentowa tradycja ukazuje Eliasza jako gorliwego wyznawcę jedynego prawdziwego
Boga. Prorok ten będąc człowiekiem wiary walczy o prawdziwą wiarę dla Izraelitów. Zanim
Eliasz zdemaskuje oszustwo fałszywego kultu Baala na górze Karmel (1Krl 18,1-19), Bóg po-
syła go do Sarepty koło Sydonu. To właśnie tam, na ziemiach, gdzie powszechnie oddawano
cześć Baalowi uznawanemu za boga deszczu i płodności, stała się susza, którą w imieniu jedy-
nego Boga zapowiedział Eliasz. Okazuje się, że w sytuacji zagrożenia głodem to nie Baal ocala
od śmierci, gdyż on nic nie może, ale jedyny prawdziwy Bóg, który w sposób cudowny trosz-
czy się o pokarm dla Eliasza w czasie klęski suszy.

Jednym ze znaków niezwykłego działania Bożej Opatrzności jest pobyt proroka w domu ubo-
giej wdowy w Sarepcie. Miejscowość ta znajdowała się na terenie Fenicji, która była ojczystą
ziemią Izebel, nieprzyjaznej Eliaszowi pogańskiej żony króla Achaba. W obliczu nieuchronnie
zbliżającej się śmierci głodowej, spowodowanej suszą o katastrofalnych rozmiarach, biedna
kobieta dzieli się z prorokiem swoją ostatnią porcją jedzenia. Oddanie Eliaszowi resztek poży-
wienia, które były przeznaczone dla niej oraz jej jedynego syna, staje się znakiem zaufania tej
wdowy słowu proroka. Bóg odpowiadając na miłosierną postawę ubogiej kobiety wypełnia za-
powiedzianą przez Eliasza obietnicę, że: „Nie skończy się mąka w dzbanie ani nie braknie oli-
wy w baryłce aż do dnia, w którym Pan ześle deszcz na ziemię” (1Krl 17,14). W tej jakże bez-
piecznej sytuacji, kiedy wydawało się, że cudownie pojawiający się pokarm uchroni ich życie
od głodu, zachorował syn wdowy, goszczącej Eliasza, i w niedługim czasie zmarł. Zdruzgotany
bólem prorok toczy duchową walkę w obliczu tej niezrozumiałej dla niego tajemnicy. W od-
powiedzi na lament matki, Eliasz zabrał od niej martwe ciało syna, a następnie trzykrotnie po-

}

łożył się na nim, biorąc w ten sposób na siebie jego śmierć (1Krl 17,18-21). Prorok wzywając
Bożej  pomocy  nad  zmarłym  chłopcem  rzekł:  „Panie,  Boże  mój,  błagam,  niech  powróci  życie
do tego dziecka!” (1Krl 17,21). Bóg pozwalając wskrzesić Eliaszowi zmarłego chłopca objawił
się jako zwycięzca śmierci (1Krl 17,22). Kiedy prorok oddał matce żywego syna, ta wyznała:
„Teraz  już  wiem,  że  naprawdę  jesteś  mężem  Bożym  i  słowo  Pańskie  na  twoich  ustach  jest
prawdą” (1Krl 17,24). Słowa te świadczą o tym, że uboga wdowa rozpoznała w Eliaszu „męża
Bożego”,  uznając  jednocześnie  Boga  jako  prawdziwego  Pana.  Zachowanie  wdowy  z  Sarepty
Sydońskiej  stało  się  przykładem  właściwej  postawy  dla  Izraelitów.  Oni  również  nie  powinni
ż

yć w ułudzie fałszywego kultu Baala, ale rozpoznając w działaniu Eliasza Bożego proroka

oznajmiać, że jedynym Bogiem jest Pan.

Ewangelista Łukasz opowiada o wydarzeniu, jakie rozegrało się w Nain, miejscowości położo-
nej  blisko  Nazaretu. To  właśnie tam  Jezus  spotyka  wdowę, która  w płaczu przeżywa  pogrzeb
swojego  jedynego  syna  (Łk  7,12).  Dramatyczna  sytuacja,  w  jakiej  znalazła  się  ta  kobieta  jest
podobna do losu wdowy z Sarepty Sydońskiej, która tracąc swoje jedyne dziecko pozostaje sa-
ma.  Jezus  dostrzegając  nieszczęście  matki  „zlitował  się  nad  nią  i  rzekł  do  niej:  «Nie  płacz»”
(Łk  7,13).  Wyrażenie  „nie  płacz”  nie oznacza  tylko  współczucia  i pociechy.  Trzeba  uświado-
mić  sobie,  że  wypowiada  je  Syn  Boży,  który  jest  oczekiwanym  Zbawicielem,  przynoszącym
ż

ycie wieczne. Współczujący Bóg obdarza prawdziwą pociechą. Dokonywane przez Jezusa

dzieła są wielkimi znakami, które potwierdzają nadejście nowej rzeczywistości. Właśnie przy-
szedł  oczekiwany  Zbawiciel  –  dawca  życia  wiecznego,  którego  czyny  świadczą  o  widzialnej
obecności Boga pośród swojego ludu. Ten Bóg ma moc przywracać do życia, a w Jego króle-
stwie nie ma już łez. Przekazany przez Łukasza opis wskrzeszenia syna wdowy z Nain jest bar-
dzo prosty.  Jezus dotykając  pogrzebowych noszy,  na których złożono  ciało  zmarłego,  spowo-
dował  zatrzymanie  żałobnego  orszaku.  Następnie  zwrócił  się  do  zmarłego  w  słowach:  „Mło-
dzieńcze tobie mówię, wstań!” (Łk 7,14). W tej chwili jedyne dziecko wdowy zostało wypro-
wadzone  ze  śmierci.  Ewangelista  Łukasz  zanotował:  „A  zmarły  usiadł  i  zaczął  mówić”
(Łk 7,15).  Kiedy  Jezus  przywrócił  chłopcu  życie,  podobnie  jak  Eliasz  w  Sarepcie  „oddał  go
jego matce” (Łk 7,15; por. 1Krl 17,23).

wiadkowie tego niezwykłego wydarzenia rozpoznali w Jezusie wielkiego proroka, w osobie

którego Bóg stał się obecny pośród swojego ludu (Łk 7,16). Można by powiedzieć, że Jezus
został rozpoznany przez otaczający Go tłum, podobnie jak Eliasz przez wdowę, jako Prorok
przynoszący Boże zbawienie.

ks. Piotr Łabuda

Tabito wstań . . . (Dz 9,32-43)

Posyłając swoich uczniów Jezus nakazuje im głosić Ewangelię. Według relacji św. Marka, za-
powiada także, że ci którzy uwierzą, będą dokonywać niezwykłe znaki: „w imię moje złe duchy
będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego
wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie»”
(Mk 16,17-18). A zatem uczeń, który w pełni uwierzy w Chrystusa ma niezwykłą moc. Będzie
on mógł czynić niezwykłe znaki – on sam będzie chroniony mocą z Pana.

}

Przykładów  takich  niezwykłych  czynów  apostołów  po  wniebowstąpieniu  Chrystusa  mamy  co
najmniej kilka. Księga Dziejów Apostolskich na samym początku po zesłaniu Ducha Świętego
relacjonuje pełną mocy mowę Piotra, dzięki której wiele tysięcy słuchaczy uwierzyło w Jezusa
Chrystusa (Dz 2,37-41). Niedługo potem, jak przedstawia to św. Łukasz, Piotr uzdrawia chro-
mego (Dz 3,1-11). Niezwykłym wydarzeniem jest kara, która spotkała Ananiasza i Safirę (5,1-
11)  czy  wiele  innych  znaków  i  cudów,  o  których  wspomina  autor  Dziejów  (Dz  5,12-16).
Szczególnie niezwykłym cudem, którego dokonał mocą Chrystusa Apostoła Piotr, było wskrze-
szenie  zmarłej  Tabity  (Dz  9,36-43).  Piękny  opis  Łukaszowy  wydaje  się  być  wręcz  odbiciem
historii, która miała miejsce w Nain.

Czytając Łukaszowy opis wskrzeszenia Tabity, warto od razu podkreślić, że opowiadanie o cu-
dzie,  które  miało  miejsce  w  Jaffie,  choć podobne tak do  opisu  wskrzeszenia  w  Nain,  jak i do
przekazu  Księgi  Królewskiej,  relacjonującej  wydarzenia,  które  miały  miejsce  w  Sarepcie  Sy-
dońskiej, jest prawdziwe i historyczne. Podobnie opis wskrzeszenia Tabity może od razu przy-
pominać opowiadanie św. Marka o wskrzeszeniu córki Jaira (zob. Mk 5,35-43). Przychodzi Je-
zus  do  domu  przełożonego  synagogi,  pochyla  się  nad  zmarłą  dziewczynka  i  mówi:  „Talitha
qum!”. Dziewczynka wstaje, Jezus oddaje ją  rodzicom.

Mówiąc jednak o podobieństwach, warto powiedzieć, że wspomniane wydarzenia – wskrzesze-
nie  młodzieńca  z  Nain,  córki  Jaira,  syna  wdowy  w  Sarepcie  Sydońskiej,  są  jedynie  wydarze-
niami podobnymi. Samo wydarzenie – warto to raz jeszcze podkreślić – wskrzeszenia Tabity w
Jaffie, również miało  miejsce, również jest wydarzeniem historycznym. Czytając wszystkie te
przekazy,  można  mówić  jedynie  o  pewnych  analogicznych  sytuacjach,  które  nasuwały  pisa-
rzowi biblijnemu podobne sformułowania

Cały przekaz rozpoczyna się od Łukaszowego stwierdzenia, że Piotr – zapewne po opuszczeniu
Samarii (Dz 8,14-24) odwiedzał poszczególne wspólnoty. Przyszedłszy do Liddy spotkał spara-
liżowanego  człowieka,  który  od  ośmiu  lat  leżał  w  łóżku.  Piotr  uzdrawia  go.  Warto  zwrócić
uwagę,  że  uzdrawiając  Eneasza  Piotr  nie  mówi  „uzdrawiam  cię”  lecz  „Eneaszu,  uzdrawia  cię
Jezus  Chrystus”.  Przekaz  ten  jest  niezwykle  ważny,  gdyż  pokazuje  źródło  mocy  Piotra.  Źró-
dłem  tym  jest  sam  Chrystus,  który  wybrał  i  posłał  Piotra  do  pełnienia    urzędu  apostolskiego.
Ś

wiadkami tego wydarzenia byli mieszkańcy Liddy i Szaronu. Łukasz podkreśla to świadec-

two, gdyż następny cud, którego dokona Piotr nie będzie miał bezpośrednich świadków. Teraz
jednak, przy uzdrowieniu Eneasza, liczne grono uczniów i sympatyków może zaświadczyć o
tym czego dokonał Piotr, co więcej wszyscy, którzy to zobaczyli, nawrócili się do Pana.

Znamiennym jest, że chrześcijanie w Liddzie dwa razy są nazwani świętymi (Dz 9,32.41). Tego
samego określenia używa Ananiasz opisując chrześcijan w Jerozolimie (Dz 9,13). Warto pa-
miętać, że Paweł tym przymiotnikiem zasadniczo określa członków wspólnoty Kościoła Chrze-
ś

cijańskiego. W ten sposób zawsze adresuje swoje listy do „świętych, którzy znajdują się w da-

nej miejscowości”. W tekście greckim użyty jest tu grecki termin hagios. Termin ten ma dość
szerokie pole semantyczne. Najczęściej jest tłumaczony jako święty, jednak należy pamiętać,
ż

e zasadnicze jego znaczenie łączy się z pojęciem inny. Określa on rzeczywistość, odbiegają od

zwykłego stanu rzeczy, zwykłego biegu spraw. W ten sposób, można ten zwrot odnosić do
uczniów Chrystusa. Chrześcijanin bowiem winien być tym, który jest inny od zwykłych,

Zob. E. Dąbrowski, Dzieje Apostolskie. Wstęp-przekład-komentarz, Poznań 2008, s. 306-307.

}

wieckich ludzi. Na czym polega ta różnica? Wyrażenia hagios używano często mówiąc o oso-

bach z narodu wybranego. Ta „inność” polegała na tym, że lud ten został wybrany przez Boga,
aby być Jego narodem i czynić Jego dzieła. Izrael nie wypełnił jednak swego przeznaczenia.
Nie tylko nie był Bogu posłuszny, ale wielokrotnie buntował się przeciw Niemu. W Jezusie
Chrystusie zaś odrzucił Boga. Nie uwierzył w Jego Syna. Teraz chrześcijanie stali się tymi, któ-
rzy są inni. Ich „inność” polega na tym, że zostali wybrani dla wypełnienia celów i woli Boga.
Jesteśmy więc innymi nie dlatego, że zostaliśmy wybrani, aby otrzymać szczególne przywileje,
zaszczyty i chwałę w ziemskim życiu, ale dlatego, że Bóg nas wybrał do szczególnych zadań i
szczególnej służby. Zostaliśmy zbawieni po to, aby służyć

Dla nas dziś jednak szczególnie ważnym jest opis kolejnego uzdrowienia. Oto bowiem w Jafie,
mieście niezwykle starożytnym i dostojnym, mieszkała pewna uczennica imienia Tabita. Była
ona znaną i szanowaną za swa miłosierne uczynki. Być może, była ona wdową, choć wprost
Łukasz nie mówi o tym. Jednak już fakt, że zmarłą otaczają liczne wdowy, które z płaczem po-
kazywały Piotrowi chitony i płaszcze które zrobiła dla nich Tabita, wydaje się potwierdzać, że
mogła być jedną z nich. Łukasz jednak o Tabicie mówi tylko, że była uczennicą.

Gdy Tabita zmarła, dwaj posłańcy przybyli do Piotra prosząc go, by apostoł przybył do Jaffy.
Piotr bez wahania spełnił prośbą posłańców. Odległość 18 km z Liddy przebyto w około 3 go-
dzin. Przybywszy do domu Tabity, Piotr udał się wprost do górnej komnaty, gdzie po rytual-
nych obmyciach i przygotowaniu do złożenia w grobie, złożono zmarłą. Znamiennym jest, że
ani zgromadzeni w Jaffie chrześcijanie, ani posłańcy przybyli od Liddy, nie domagają się i nie
oczekują od Piotra cudu. Wychwalają jedynie zmarłą za jej uczynki miłosierdzia. Wydarzenia,
które dokonują się, mają miejsce z inicjatywy samego Piotra. Apostoł nakazuje usunąć wszyst-
kich z izby i pogrąża się w modlitwie. Jego świadomość łączności z Chrystusem była tak wiel-
ka, a przekonanie o mocy Ducha Świętego tak nieograniczone, że w pewnej chwili zwraca się
w stronę ciała zmarłej i mówi: „Tabito wstań!” (Dz 9,40). Warto zwrócić uwagę, że podobnie
jak w wypadku uzdrowienia Eneasza, tak i tu, Piotr ma pełną świadomość skąd pochodzi Jego
moc. Apostoł nie przypisywał sobie źródła tej nadzwyczajnej mocy, ale najwyraźniej odwoły-
wał się do mocy Jezusa Chrystusa. Uważał, że sam jedynie tę moc przekazuje.

Gdy Piotr wypowiedział te pełne niezwykłej mocy słowa, dziewczynka otwarła oczy i usiadła.
Piotr zaś podał jej rękę i podniósł ją. Ta część opisu, relacjonująca pierwsze chwile wróconej
do życia dziewczynki, wydaje się po części podkreślać rolę Piotra. To jego widzi dziewczynka,
gdy otwiera oczy, to Piotr także ujmuję ją za dłoń i podnosi ją. Jeśli przyjmiemy, że grecki cza-
sownik anistemi, zawiera w sobie w znaczącej mierze nie tylko określenie „wstań”, ale także i
ideę – „zmartwychwstania”, ideę powrotu do życia, to ten fragment Dziejów Apostolskich
można także przetłumaczyć – Piotr podał jej rękę i wrócił ją do życia – sprawił mocą Chrystusa
– jej zmartwychwstanie.

Zakończenie  tej  historii  jest  dla  Łukasz  sposobna  okazją,  by  podkreślić,  że  znak  uczyniony
przez  Piotra  sprawia  liczne  nawrócenia.  Piotr,  co  podkreśla  autor  Dziejów,  pozostał  dłuższy
czas  w  tym  mieście,  zatrzymując  się  domu  niejakiego  Szymona  Garbarza.  Ta  informacja  Łu-
kasz jest bardzo ważna. Pokazuje bowiem Piotra, który nie ma względu na osoby. Dla Żydów
bowiem osoba trudniąca się garbarstwem była zasadniczo nieczysta. Przebywanie z takimi oso-

Zob. W. Barclay, Dzieje Apostolskie, Poznań 2002, s. 58-59.

}

bami mogło także sprawiać nieczystość innych. Piotr jednak pokazuje, że dla Chrystusa nie ma
prac, czynności nieczystych. Dla czystego, wszystko jest czyste. Dlatego Piotr przebywa w
domu Szymona. Tutaj też otrzymuje od Boga niezwykłe objawienie, co do sprawy czystości
pokarmów.

Patrząc na wskrzeszoną do życia Tabitę, patrząc na klęczącego u jej łoża Piotra, warto spojrzeć
na samego siebie. Wydaje się bowiem, że chyba zbyt często myślimy o tym, co my sami mo-
ż

emy lub moglibyśmy uczynić, a zbyt rzadko o tym, co Chrystus może uczynić przez nas. A

przecież On może uczynić przez nas nieskończenie wiele. On bowiem nie tylko dokonywał
wskrzeszeń Łazarza, młodzieńca z Nain. On także uzdalnia każdego z nas, do czynienia nie-
zwykłych rzeczy – czynienia z Nim, z Jego mocą.

Pytanie: Dlaczego ci, którzy widzieli wskrzeszenie młodzieńca z Nain, twierdzili, że Je-
zus jest wielkim Prorokiem?