W ROK PRZEZ BIBLIĘ

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Listy Piotra

1 List Piotra 1,1 – 5,14

Pierwszy List ap. Piotra, napisany, jak przypuszcza większość biblistów, z Rzymu („Babilonu”), 
skierowany jest do wierzących w Azji Mniejszej (dzisiejszej Turcji). Prawdopodobnie byli to 
chrześcijanie wywodzący się z pogan lub mieszane społeczności żydowsko-pogańskie. Jednak 
apostoł Piotr konsekwentnie odnosi do nich obietnice, które wcześniej zarezerwowane były dla 
narodu wybranego (Żydów), nazywając ich królewskim kapłaństwem (zob. Wj 19,6), realizując w 
praktyce prawdy, których ustanowienia był świadkiem: że poganie zostali włączeni do ludu Bożego.

Jednym z głównych wątków listu jest cierpienie i właściwa postawa wobec niego. Za życia apostoła
Piotra nie było jeszcze oficjalnych, obejmujących cały teren cesarstwa prześladowań chrześcijan 
(nawet prześladowania za cesarza Nerona ograniczały się głównie do Rzymu), ale z pewnością 
spotykali się oni z wieloma lokalnymi przejawami niechęci lub wrogości. W perspektywie 
chrześcijańskiej cierpienie nie jest jedynie niezasłużonym, niesprawiedliwym losem, ale okazją do 
wzmocnienia własnej wiary i utożsamienia się z Chrystusem. Tym bardziej, jeśli  wynika ono z 
wiary w Chrystusa i oczekiwania na Jego zbawienie.

Szczególną „wartość” ma cierpienie, które spotyka wierzących w odpowiedzi na święte życie, jakie 
wiodą pośród innych. Świętość w codziennym postępowaniu jest drugim kluczowym wątkiem 
Pierwszego Listu Piotra. Ona również wynika z naszego utożsamienia się z Chrystusem i 
posłuszeństwa słowom Boga Ojca, który powołał – niegdyś Izraelitów, teraz wszystkich wierzących
– do świętości. Z jednej strony ta świętość jest wynikiem naszego zbawienia – Chrystus odmienił 
nasze życie, abyśmy zostawili za sobą dawne, grzeszne postępowanie i żyli w światłości, królestwie
Ojca; a z drugiej strony, to ona właśnie może być przyczynkiem do wrogości i prześladowań, jakich
wierzący doświadczają w tym świecie, gdyż ich świętość jest niewygodnym przypomnieniem dla 
niewierzących, że są daleko od Boga.

Pierwszy List Piotra podnosi również wartość, jaką jest uczestnictwo we wspólnocie wiary. To 
społeczność ludzi wierzących, zbudowana na wzajemnej miłości i uległości, motywuje chrześcijan 
do życia w świętości i daje im oparcie w chwilach cierpienia i pośród prześladowań.

Zwróć uwagę: 1 List Piotra 4,16 jest jednym z trzech miejsc w Nowym Testamencie, gdzie użyto 
słowa „chrześcijanin” (zob. Dz 11,26 i 26,2).

2 List Piotra 1,1 – 3,18

Drugi List ap. Piotra jest (podobnie jak 2 List ap. Pawła do Tymoteusza) swoistym „listem 
pożegnalnym”. Piotr nie wspomina o miejscu napisania listu ani do kogo jest skierowany, ale 

wzmianka o zbliżającej się śmierci i „drugim liście, który do was piszę”, skłaniają biblistów do 
przekonania, że napisał go podczas uwięzienia w Rzymie, być może do tych samych wierzących, 
do których skierował list znany jako Pierwszy List Piotra.

Świadom swego bliskiego odejścia z tego świata, apostoł postanawia jeszcze raz przypomnieć 
adresatom listu rzeczy, które powinny być im dobrze znane. To ważny motyw w życiu kościoła, bo 
od czasów apostolskich istotą zwiastowania Ewangelii nie jest poszukiwanie nowych objawień, ale 
właśnie przypominanie – powtarzanie – tego, co Bóg uczynił w historii narodu wybranego i 
zbawienia, jakie zaoferował wszystkim ludziom poprzez życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa 
Chrystusa.

Głównym tematem listu zdaje się być problem fałszywych nauczycieli. Piotr nie opisuje 
szczegółowo istoty ich fałszywego nauczania, ale zwraca uwagę na to, że manifestuje się ono 
przede wszystkim w stylu życia, jaki prowadzą, ulegając własnym pożądliwościom i zachęcając 
innych wierzących, aby podążali tą drogą. Przyjęło się uważać, że „fałszywość” nauki kryje się 
przede wszystkim w jej treści, ale według Piotra ludzkie wypaczenia przesłania Ewangelii 
(„zmyślone opowieści”) są raczej próbą uzasadnienia grzesznych pragnień – owocem, a nie 
korzeniem problemu.

Drugi ważny wątek podniesiony w liście to „odwlekający” się powrót Chrystusa. Drugi List ap. 
Piotra powstał ok. 30-35 lat po wniebowzięciu Jezusa, co było wystarczająco długim czasem, aby 
niektórzy zaczęli stawiać pytania, a może wręcz wątpić, o spełnienie Jego obietnicy. Ówcześni 
chrześcijanie żyli w przekonaniu, że będą świadkami powrotu swego Pana, jako Sędziego i Króla, 
więc kwestia ta musiała często powracać w ich rozmowach. Piotr odpowiada na ich pytania i 
wątpliwości zapewnieniem, że Bóg nie zwleka bynajmniej ze spełnieniem swoich obietnic, ale 
okazuje cierpliwość – tak jak wcześniej wielokrotnie okazywał cierpliwość Izraelowi – aby jak 
najwięcej ludzi upamiętało się i poznało prawdę. Chrystus z pewnością powróci, a wtedy nastanie 
sąd nad wszelką nieprawością, co tym bardziej powinno motywować tych, którzy oczekują Jego 
powrotu, do świętego życia.

Zwróć uwagę: „Niezrozumiałość” listów Pawła mogła kryć się w sposobie, w jaki wykorzystywali 
je fałszywi nauczyciele, by uzasadniać swoje czyny.