Yoda

Sean Stewart

Tytuł oryginału

YODA: DARK RANDEZVOUS

Redaktor serii

ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

JOLANTA KUCHARSKA

RENATA KUK

Ilustracja na okładce

STEVEN D. ANDERSON

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stron

Internetu

http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

Ali rights reserved. Used under authorization.

Published originally under the title Yoda: Dark Randervous

by The Random House Publishing Group

Yoda – Mroczne Spotkanie

Caitlin i Rosie, inteligentnym i odwaŜnym jak kaŜdy padawan,

kochającej przygody Christinie - mojej towarzyszce

i przewodnikowi po tej galaktyce

oraz wszystkim pozostałym

Sean Stewart

C H R O N O L O G I A

W O J E N K L O N Ó W

Po wojnie o Geonosis Republika pogrąŜyła się w nowym konflikcie. Po jednej

stronic znalazła się Konfederacja NiezaleŜnych Systemów (zwana separatystami) pod
wodzą charyzmatycznego hrabiego Dooku, cieszącego się poparciem wielu potęŜnych
gildii i organizacji handlowych wraz z ich armiami robotów.

Po drugiej stronie stanęli lojaliści Republiki wraz z nowo utworzoną armią

klonów pod przywództwem Jedi. Wojna toczy się na tysiącach frontów, z wielkim
poświęceniem i heroizmem po obu stronach.

Miesiące

po Ataku klonów

Bitwa o Geonosis

Oddział szturmowy Republiki

Pościg za hrabią Dooku

Projekt „Czarny Kosiarz”

Bitwa o Raxus Prime

1,5

Spisek na Aargau

Bitwa o Kamino

Durge kontra Boba Fett

2,5

Obrona Naboi

Wyprawa na Quilurę

Devaroniańska pułapka

Kryzys na Haruun Kal

Zabójstwo na Null

ZagroŜenie ze strony biorobotów

Bitwa o Jabiimę

Ucieczka z Rattataka

Ofiary z Drongara

Atak na Azurę

Podbój Praesitlyna

Cytadela na Xagobah

Polowanie na Dartha Sidiousa

Anakin przechodzi na Ciemną Stronę

Yoda – Mroczne Spotkanie

R O Z D Z I A Ł

Nad Coruscant zachodziło słońce. Cienie płynęły niczym czarna woda,

wypełniając  najpierw  alejki,  a  potem  powoli  wspinając  się  coraz  wyŜej  i  wyŜej  jak
zalewający  stolicę  przypływ  mroku.  Zmierzch  rozpościerał  się  nad  dzielnicami
handlowymi  i  centrami  medycznymi,  podpełzał  niczym  czarna  plama  na  ściany
rezydencji  kanclerza.  Słońce  ześlizgiwało  się  powoli  za  horyzont.  Wkrótce  juŜ  tylko
dachy  lśniły  ostatnimi  promykami  złotego  blasku,  potem  je  takŜe  ogarnęła  ciemność,
pochłaniając wraz z nimi wieŜe budynku senatu i Świątyni Jedi. Długi dzień Republiki
dobiegł końca.

Zmierzch na Coruscant.
W pozbawionej księŜyca nocy miliony lat standardowych temu, być moŜe nawet

przed pojawieniem się istot rozumnych, zachód słońca oznaczałby całkowitą ciemność,
jeśli  nie  liczyć  odległego  światła  gwiazd.  Teraz  juŜ  nie.  Nawet  w  czasie  wojny
galaktycznej Coruscant  wciąŜ pozostawał rozjarzonym sercem  największej cywilizacji
w  historii  galaktyki.  W  miarę  jak  słońce  skrywało  się  za  horyzontem,  wielkie  miasto
rozpalało  się  niezliczonymi  światłami.  Scigacze  przemykały  pomiędzy  wysmukłymi
wieŜami jak świetliki tańczące w labiryncie transpastali. Reklamy rozbłyskiwały ponad
ulicami,  wabiąc  przechodniów  jaskrawymi  obrazami.  W  oknach  apartamentów  i
sklepów zapalały się światła.

I tak Ŝycie toczy się pomimo zapadającego zmierzchu, pomyślała senator Padmé

Amidala, wyglądając przez okno. KaŜde Ŝycie płonie dzielnie jak świeca w mroku. Nie
odrywała oczu od platformy lądowiska portu kosmicznego zlokalizowanej najbliŜej
Ś

wiątyni Jedi.

- To Ŝaden luksus - mruknęła.
Jedna z dworek obejrzała się na nią z lekkim zaskoczeniem.
- Słucham panią?
- Nadzieja. To Ŝaden luksus. To nasz obowiązek - odparła Padmé.
Dworka próbowała coś odpowiedzieć, ale Padmé przerwała jej w pół słowa.
- Ktoś ląduje.
Na platformie najbliŜej Świątyni osiadł statek, lekki jak ćma. Na ogonie i

końcówkach skrzydeł migotały światełka. Padmé chwyciła makrolornetkę i wcisnęła

Sean Stewart

tryb noktowizyjny, usiłując odczytać oznaczenia na pooranych w bitwach burtach
statku. Czekała, aŜ z kabiny wysunie się zakapturzona postać.

- Pani senator?
Padmé powoli odłoŜyła lornetkę.
- To nie on.

Główny technik Boz Addle kochał wszystkie statki, którymi się opiekował.

Szczególnie jednak lubił wysmukłe jednostki kurierskie. Dłonią okrytą rękawicą
przesunął po metalowej burcie szybkiego statku kurierskiego klasy Hoersch-Kessel
Seltaya „Pole Widzenia”, który właśnie wylądował.

- Iskry elektryczne, dzioby od meteorytów, kilka smug ognia laserowego -

mruknął. Jego dłoń zatrzymała się na paskudnym zadrapaniu, gdzie część ochronnego
laminatu statku po prostu się wygotowała, ukazując pod spodem kłąb stopionych
przewodów poprzetykanych odłamkami.

- I jeśli się nie mylę, kilka razy dostałeś w tyłek torpedą protonową.
Mistrz Jedi Jai Maruk wygramolił się z kabiny. Miał chudą, pooraną bliznami

twarz.  Na  policzku  widniało  paskudne,  nabrzmiałe  oparzenie,  widoczne  spod  płata
zwęglonej  skóry.  W  czasie  pospiesznego  powrotu  do  bazy  rana  zdąŜyła  się  juŜ
częściowo  zagoić;  policzek  zesztywniał  i  ściągnął  się,  wykrzywiając  i  zniekształcając
kącik ust. Główny technik spojrzał na niego powaŜnie.

- Mistrzu Maruk, obiecałeś, Ŝe zwrócisz mi mój statek bez jednego draśnięcia.
- Skłamałem. - Jedi uśmiechnął się ponuro.
Jak spod ziemi wyrósł dyŜurny lekarz.
- Proszę mi pozwolić się zbadać. - Znieruchomiał, przyglądając się uwaŜniej

kształtowi oparzenia na policzku mistrza Jedi. - Mistrzu Maruk, co to...

- Nie ma teraz na to czasu. Muszę natychmiast porozmawiać z Radą Jedi. Z

wszystkimi, którzy są dostępni.

- AleŜ mistrzu Maruk...
Jedi niecierpliwie machnął ręką.
- Wybacz, doktorku, ale nie mam czasu. Muszę dostarczyć wiadomość, która nie

cierpi zwłoki, a pozostawiono mnie w dość dobrym stanie, abym mógł to uczynić. -
Uśmiechnął się znów, ale bez radości. Odchodząc, zatrzymał się na chwilę u wyjścia. -
Techniku Boz - odezwał się nieco łagodniejszym tonem.

- Tak, mistrzu?
- Przykro mi z powodu statku.
Medyk i technik stali obok siebie na platformie lądowiska i obserwowali

oddalającego się Jedi.

- Oparzenia od miecza świetlnego? - zapytał Boz.
Medyk skinął głową. W oczach miał zdumienie.
Technik splunął na pokład w zamyśleniu.
- Tak mi się właśnie zdawało.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Wojny Klonów niczym potęŜna dłoń rozsiały Jedi pośród gwiazd, pozostawiając

w  Świątyni  za  kaŜdym  razem  tylko  kilku  starszych  rycerzy.  Yoda,  oczywiście,  jako
mistrz  zakonu  i  doradca  militarny  kanclerza,  prawie  zawsze  przebywał  na  Coruscant.
Dziś  wraz  z  nim  słuchały  historii  Jaia  Maruka  tylko  dwie  osoby:  jego  najbliŜsza
przyjaciółka,  mistrzyni Mena  Xan, zwana przez uczniów  śelazną Ręką - uczyła  walki
wręcz  i  specjalizowała  się  w  blokach  na  stawy  -  oraz  członek  Rady  Jedi  mistrz  Mace
Windu, który był zbyt onieśmielający, aby dostawać przezwiska.

- Prowadziliśmy rozpoznanie na Zewnętrznych RubieŜach - mówił Jai. - Zaczęło

nam  się  zdawać,  Ŝe  coś  dziwnego  dzieje  się  w  okolicy  Szlaku  Hydiańskiego.  Ciągle
pojawiały się jakieś  małe transportery, coś jak ścieŜka  mermynów, prowadząca do i z
regionu  Wayland.  Nic  aŜ  takiego  niezwykłego,  Gildia  Kupiecka  zablokowała  cały
region...  ale  one  wyskakiwały  na  dziwnych  współrzędnych.  Wektory  z  głębokiego
kosmosu,  nie  Ŝadne  lokalne...  Miałem  w  związku  z  nimi  dziwne  przeczucia,  więc
przebrałem jeden z transporterów klonów  w pirackie barwy i  wysłałem  na polowanie.
Okazało się, Ŝe ten mały wahadłowiec handlowy ma łapy jak jakrab neimoidiański. W
ciągu ułamka sekundy opluł nas ogniem plazmowym i skoczył w nadprzestrzeń.

Mistrz Yoda uniósł brew.
- W skórze nerfa ten smok krayt był.
- Właśnie. - Mistrz Jai Maruk spojrzał na swoją prawą rękę. DrŜała, a paskudna,

zwęglona smuga znaczyła dłoń. Długo i uwaŜnie wpatrywał się w rękę, aŜ drŜenie
ustało.

Młoda padawanka, rudowłosa, moŜe czternastoletnia dziewczyna weszła do

pomieszczenia z dzbanem wody i szklankami na tacy. Skłoniła się i postawiła je na
niskim stoliku. Mistrzyni Xan nalała wody do szklanki i podała ją Jaiowi. Ten spojrzał
na szklistą, sączącą się bliznę na oparzonej dłoni i zmusił ją do uchwycenia naczynia.

- A zatem Gildia Kupiecka dostarczała coś waŜnego na Szlak Hydiański - ciągnął

Jai.  -  Dlaczego?  Na  pewno  nie  nowy  sprzęt;  nie  ma  tam  Ŝadnych  znacznych
koncentracji  wojsk. I po co ta  maskarada? PrzecieŜ mogli  dumnie  nosić barwy swojej
floty...  odstraszyłoby  to  wszelkich  piratów  lub  przypadkowych  bandytów,  jakich
udawali moi biedni Ŝotnierze-klony.

- Musi to być coś, o czym nie powinniśmy nic wiedzieć - zauwaŜyła Ilena.
Mace Windu przyjrzał się oparzeniom od miecza świetlnego na policzku Maruka.
- Coś albo ktoś - mruknął.
Yoda postukał laseczką w deseń na podłodze sali Rady.
- Jeden z tych kraytów poleciał za tobą?
- Zostałeś schwytany - zauwaŜył Mace.
Twarz Jaia drgnęła.
- Wyśledziłem ich do punktu spotkania na Vjunie.
Mistrz Yoda poruszył się niespokojnie i pokręcił głową.
- Silna Ciemną Stroną Vjun jest - mruknął. - Opowieści znasz?
Wszyscy spojrzeli na niego niepewnie.
Kąciki ust Yody opadły.

Sean Stewart

- Próbą cięŜką starość jest, pamiętać, w jakie młode uszy co i kiedy powiedziało

się. Ale on wie. Padawanem był, kiedy mu o tym mówiłem.

Wszyscy Jedi wytrzeszczyli oczy.
- Kto wie? - spytała mistrzyni Xan.
Yoda machnął laską, jakby odganiając pytanie.
- Znaczenia to nie ma. Mistrzu Maruk, mów dalej.
Jai pociągnął kolejny łyk wody.
- Początkowo pozostawałem od strony słonecznej, dobrze ukryty przed moim

kraytem,  ale  kiedy  on  przebywał  po  Ciemnej  Stronie  dłuŜej  niŜ  to  konieczne  do
nabrania  paliwa,  musiałem  zaryzykować  zejście  na  powierzchnię.  Wylądowałem  po
cichu  wiele  kilometrów  od  niego,  dokładnie  wytłumiłem  ciepło  i  podczerwień,
przysięgam, ale... - urwał. Jego ręka znów zaczęła drŜeć. - NiewaŜne. Dopadła mnie.

- Ona? - zdziwiła się mistrzyni Xan.
- Asajj Ventress.
Rozległo się ciche westchnienie - to Padawanka, która przyniosła wodę. Yoda

obejrzał się i zmarszczył twarz w posępne bruzdy. Tylko ci, którzy znali go bardzo
dobrze, mogli wykryć w jego oczach iskierkę rozbawienia.

- Małe łobuzy wielkie mają uszy! Obowiązki do wykonania masz, Scout, jeśli

dobrze pamiętam.

- Właściwie nie - odparła swobodnie. - Skończyliśmy kolację, a nie mam nic

pilnego do zrobienia na jutro. Właściwie miałam zamiar troszkę potrenować, ale to
moŜe...

Pod zmasowanym atakiem spojrzeń mistrzów Jedi dziewczyna spąsowiała i

zaczęła się jąkać.

- Padawanko Scout - odezwał się spokojnie Mace Windu. - Jestem zaskoczony

wieścią, Ŝe masz tyle wolnego czasu, biorąc pod uwagę zbliŜający się turniej uczniów.
Wolałbym nie mieć wyrzutów sumienia, Ŝe się nudzisz. Czy mam ci znaleźć jakieś
zajęcie?

Dziewczyna westchnęła nerwowo.
- Nie, mistrzu, nie trzeba. Jak powiedziałeś, powinnam... poćwiczyć. - Skłoniła się

i wycofała z sali, zamykając drzwi, ale nie do końca; po chwili ukazało się jedno
zielone oko. - Ale gdyby coś było naprawdę potrzebne, proszę się nie wahać i...

- Scout!
- Tak jest! - Drzwi zamknęły się z lekkim trzaskiem.
Mace Windu pokręcił głową.
- Moc jest w niej słaba... no, nie wiem...
Mistrzyni Xan uniosła dłoń i Mace zamilkł. Palce Xan były naprawdę jak Ŝelazo,

składające się z twardych mięśni, o stawach zgrubiałych od długoletnich walk wręcz.
Wyciągnęła rękę w kierunku drzwi, łagodnie popychając je Mocą. Rozległo się
stuknięcie i stłumiony jęk. Chwilę później ktoś szybko oddalił się korytarzem.

Mace Windu niecierpliwie pokręcił głową.
- Nie wiem, co Chankar w niej zobaczyła.
- Nigdy się nie dowiemy - odparł Jai Maruk.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Wszyscy uczcili chwilą zadumy pamięć Chankar Kim, jeszcze jednej Jedi, która

poległa  w  czasie  bitwy  o  Geonosis.  Początkowo  odprawiano  ceremonie  i  czuwania,
upamiętniające tę potworną rzeź. Wojna jednak trwała, a Świątynia  krwawiła coraz to
nowymi,  głębokimi  ranami.  Co  tydzień,  co  dwa  kolejne  raporty  przynosiły  wieści  o
następnych  zabitych  towarzyszach  w  bitwie  na  Thustrze,  rozbitych  w  przestrzeni  nad
Waylandem lub zamordowanych w czasie misji dyplomatycznej na Devaronie.

- Szczerze mówiąc - ciągnął Mace - byłem zaskoczony, Ŝe w ogóle została

padawanką.

Końcówka laski Yody powoli krąŜyła nad podłogą sali, jakby mieszał nią w

głębinach jeziora, które widział on jeden.

- Do oddziałów rolniczych przydzielić ją naleŜy, sądzicie?
- Chyba tak... tak rzeczywiście uwaŜam. - W głosie Mace’a Windu zadźwięczała

nuta współczucia. - To nie dyshonor. Kiedy się patrzy, jak cięŜko pracuje, Ŝeby
dorównać dzieciom o wiele młodszym od niej... moŜe lepiej będzie dla niej
utrzymywać własny poziom.

Yoda przechylił głowę i spojrzał na niego z zainteresowaniem.
- Jej walkę widzę takŜe ja. Lecz jeśli zatrzymać jej się kaŜesz, „lepiej” powiesz,

przestanie!

- MoŜe nie - posępnie wtrącił Jai Maruk. - Dzieci nie zawsze wiedzą, co jest dla

nich najlepsze.

- Mistrzowie Jedi takŜe nie - oschle odparł Yoda.
Poparzony Jedi nie ustępował.
- Bądźmy uczciwi. Nie kaŜda para rycerz Jedi i padawan będzie taka, jak Obi-

Wan i Anakin, ale prawda jest taka, Ŝe bierzemy udział w wojnie. Wysłać w bitwę Jedi
z padawanem, który nie potrafi się sam obronić, naraŜa na niepotrzebne ryzyko dwa
istnienia... istnienia, ktorych Republika nie ma na zmarnowanie.

- Moc w Scout nie jest tak silna jak powinna - zgodziła się Ilena.- Ale przez lata ją

szkoliłam. Ma dobrą technikę. Jest inteligentna i lojalna. Próbuje.

- Nie ma prób - odparł mistrz Maruk, nieświadomie naśladując sposób mówienia

Yody, z czego swego czasu słynął pośród młodzieńców ze Świątyni Jedi. - MoŜna tylko
pracować.

Pozostała trójka Jedi spojrzała na Yodę z poczuciem winy. Ten prychnął, a w

kącikach jego oczu pojawiły się zmarszczki wesołości.

- Hm... O studentach myślę. Z silnym Mocą partnerem stanąć do walki lepiej

będzie, hm? MoŜe młody Skywalker, co?

- Jest nieokrzesany - rzekła Ilena.
- I zbyt impulsywny - dodał Mace.
- Hm! - Yoda znów zakręcił laseczką. - Więc najmądrzejszy student najlepszy

będzie, tak? Najrozsądniejszy? Najlepiej w posługiwaniu się Mocą wyszkolony? -
Skinął głową. - Najlepszy Dooku będzie! Obrzucił wzrokiem pozostałych Jedi i kaŜdy z
nich po kolei odwrócił oczy. - Nasz wielki uczeń. - Uszy Yody podniosły się i opadły. -
Nasza wielka poraŜka.

Wiekowy mistrz pokuśtykał do tacy i nalał sobie wody.

Sean Stewart

- Dosyć. Reszty twojej opowieści chcemy wysłuchać, mistrzu Maruk.
- Ventress mnie znalazła - rzekł Jai. - Walczyliśmy i przegrałem. - Oparzona dłoń

znowu zadrŜała. - Zabrała mi miecz świetlny. Przygotowałem się na morderczy cios,
ale zamiast tego wzięła mnie do niewoli. Zawiązała mi oczy i wcisnęła mnie do
ś

cigacza. Jechaliśmy krótko, moŜe godzinę. Hrabia Dooku czekał na nas.

- Aha! - Mace Windu pochylił się do przodu. - Więc Dooku jest na Vjunie!
- Uciekłeś Dooku i Ventress i Ŝyjesz! - wykrzyknęła Ilena.
Poparzona twarz Jaia Maruka wykrzywiła się w niewesołym uśmiechu.
- Nie wyciągajcie błędnych wniosków. Jestem tutaj, poniewaŜ Dooku chciał,

abym się tu znalazł. Ventress zabiłaby mnie na miejscu, dała mi to wyraźnie do
zrozumienia, ale Dooku potrzebował posłańca. Kogoś, komu mógłby zaufać - rzekł Jedi
głosem pełnym ironii. - Kogoś, kto przybędzie najpierw tutaj, a nie do senatu. Bardzo
na to nalegał... miałem przekazać swoje wieści mistrzowi Yodzie i tylko tu, w Świątyni,
z dala od innych uszu.

- A cóŜ to za pilna wiadomość? - zapytał Mace Windu.
- Mówi, Ŝe chce pokoju.
Jai powiódł wzrokiem po pełnych niedowierzania twarzach Jedi i wzruszył

ramionami.

- Pokoju! - prychnęła mistrzyni Xan. - UŜywa broni biologicznej, która na

Honogcie zabiła juŜ miliony, i mówi o pokoju! Republika pada jak spalone polana w
ogień, a on chce pokoju! Mogę sobie doskonale wyobrazić, o jaki pokój mu chodzi.

- Dooku przewidział, Ŝe moŜecie być eee... ostroŜni. - Jai Maruk sięgnął do

kieszeni płaszcza. - Powiedział, Ŝe wysyła mnie z darem i z pytaniem do mistrza Yody.
Darem miało być moje Ŝycie. A pytanie to... - Wyjął rękę z kieszeni. Na drŜącej dłoni
leŜała muszelka; zwykła, mała muszelka, jaką kaŜde dziecko moŜe znaleźć na brzegu
morza kaŜdego z setek światów.

Jedi spojrzeli na nią speszeni, ale Yoda po raz pierwszy stracił zwykły spokój.

Westchnął głośno i zmarszczył brwi.

- Mistrzu? - Jai Maruk podniósł wzrok znad muszli, która leŜała na jego

rozdygotanej dłoni. - Niosłem to przez pół galaktyki. Co to oznacza?

Sześćdziesiąt trzy standardowe lata wcześniej, wieczór. Niebo nad rozłoŜystym

kompleksom  świątyni  Jedi  jest  ciemnoniebieskie.  Za  murami  ogrodu  świątyni
wieczorne  niebo  przegląda  się  w  ozdobnym  stawie.  Najlepszy  z  uczniów  Yody  siedzi
na  kamieniu  na  skraju  stawu  i  spogląda  w  wodę.  W  dłoni  trzyma  muszlę,  kciukiem
muskająca  powoli  gładką  jak  kość  powierzchnię.  Przed  jego  oczami  po  powierzchni
wody tańczą waŜki, ledwie dotykając fal.

Uwaga ucznia skupiona jest na nich i roztańczona jak one, ledwie muskając

powierzchnię milczenia, prześlizgując się po nieskończonych głębinach Mocy. Zawsze
lekko stąpał - Moc ugina się pod jego wagą, lecz utrzymuje go bez wysiłku. Lecz dziś,
właśnie dziś, czuje się dziwnie cięŜki i smutny. Jakby po raz pierwszy zrozumiał, Ŝe
łatwo byłoby zobaczyć, jak jego stopa pogrąŜa się w tej głębinie potęgi, zanurza w
mrocznych otchłaniach i ginie.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Człap, człap, stuk. Człap, człap, stuk! Słychać zbliŜające się kroki, jeden, drugi, a

potem uderzenia laski wbijanej w usłaną białym Ŝwirem ścieŜkę. Pojawia się mdłe
ś

wiatło, zbliŜające się od strony kwatery mistrza, jasna plama przesuwająca się poprzez

splątane gałęzie i pnącza ogrodu. Obecność jest znajoma; uczeń wyczuwa Yodę, jego
stareńki, lecz bystry i ciepły jak to światło umysł, na długo przed tym, nim zgarbiona,
wiekowa postać wynurza się zza zakrętu. Wielki mistrz Jedi powoli kuśtyka w jego
stronę.

Uczeń uśmiecha się i skłania głowę. IleŜ to razy w ciągu nieskończonych godzin

medytacji  lub  szkolenia  z  mieczem  świetlnym  Yoda  powtarzał  mu,  Ŝe  zewnętrzna
postać  czy  sygnały  ataku  nie  muszą  być  widoczne,  lecz  Ŝe  trzeba  wyczuwać  kaŜdą
komórką  zamiar  przybysza!  A  zatem  ten  lekki  pokłon,  tak  swobodny,  oznaczał  w
istocie wdzięczność i respekt na całe Ŝycie. I lęk. I poczucie winy.

Wielki mistrz zakonu Jedi odstawia latarnię i niezgrabnie wspina się na kamień.

Szukając punktu zaczepienia i pociągając nosem, siada na głazie obok swojego ucznia,
niczym gnom ogrodowy.

Uczeń uśmiecha się szerzej, lecz wie dobrze, Ŝe nie wolno mu zaofiarować

pomocy.

Yoda, wiercąc się i postękując, sadowi się wreszcie na kamieniu i układa wokół

siebie fałdy znoszonej szaty Jedi. Jego pomarszczone stopy zwisają tuŜ nad
powierzchnią wody. WaŜki kręcą się pod nimi, nie zwracając uwagi na nieco kosmate
nogi.

- Zamyślony jestę, co, Dooku?
Uczeń nawet nie próbuje zaprzeczać.
- Lęku przed misją nie czujesz, na pewno?
- Nie, mistrzu. - Uczeń szybko się poprawia: - Nie przed misją w kaŜdym razie.
- Ufać sobie powinieneś. Gotów jesteś.
- Wiem.
Yoda sprawia wraŜenie, jakby nagle zaczął potrzebować stojącej na ziemi latami.

Usiłuje zahaczyć jej uchwyt rączką laski. Krzywiąc się, próbuje raz, potem drugi, lecz
lampa nie daje się złapać. Yoda stęka gniewnie.

Minimalnym drgnieniem woli uczeń unosi lampę Mocą i podsuwa nauczycielowi.
- Dlaczego nie skorzystać z łatwiejszego sposobu, mistrzu? - pyta i zna

odpowiedź, zanim jeszcze pytanie ucichło w powietrzu.

- PoniewaŜ jest łatwiejszy - burczy Yoda.
Młody człowiek nie po raz pierwszy słyszy od Yody to stwierdzenie. Ale nie

odesłał latarni na ziemię, myśli zadowolony Dooku.

Siedzą obok siebie w ogrodzie. Gdzieś daleko w stawie ryba mąci gładką

powierzchnię wody i z pluskiem wpada z powrotem.

Yoda po przyjacielsku szturcha ucznia laską.
- Całkiem gotów do wyjazdu wczoraj byłeś!
- I w zeszłym miesiącu, i w zeszłym roku, i jeszcze rok wcześniej. - Smutny

uśmiech pojawia się na twarzy Dooku i zaraz znika. - Ale teraz, kiedy to naprawdę ma
nastąpić... - rozgląda się wokół siebie. - Nie mogę sobie przypomnieć chwili, Ŝebym nie

Sean Stewart

chciał stąd wyjechać... wyjść na zewnątrz, podróŜować wśród gwiazd, oglądać świat. A
jednak kocham to miejsce. To mój dom. Ty jesteś moim domem.

- I dalej nim będzie. - Yoda z aprobatą zagłębia wzrok w słodko pachnący gąszcz

ogrodów. - Będziemy tu zawsze. Dom, tak... mówią na Alderaanie: „Dom jest tam,
gdzie, kiedy stajesz w drzwiach, muszą cię wpuścić”. - Wciąga nosem wieczorne
powietrze, śmiejąc się z cicha. - Hm... Miejsce tutaj dla ciebie zawsze jest.

- Tak sądzę, taką mam nadzieję. - Uczeń spogląda na muszelkę, którą trzyma w

dłoni.  -  Znalazłem  ją  na  brzegu.  Opuszczona  przez  kraba-pustelnika.  Wiesz,  one  nie
mają  własnych  domów.  WciąŜ  z  nich  wyrastają.  Myślałem  właśnie  o  tym,  jak  Jedi
znaleźli  mnie  na  Serenno.  Sądzę,  Ŝe  u  rodziców.  Nie  pamiętam  ich  teraz.  Czy
zastanawialiście  się  kiedykolwiek,  jakie  to  dziwne?  KaŜdy  Jedi  to  dziecko,  którego
rodzice  zdecydowali,  Ŝe  mogą  bez  niego  Ŝyć.  -  Yoda  podnosi  głowę,  ale  milczy.  -
Zastanawiam  się  czasami,  czy  nie  to  właśnie  nas  napędza,  to  pierwsze  porzucenie.
Mamy wiele do udowodnienia.

Ze splątanych winorośli wylatuje nagle rozmigotany świetlik i przelatuje nad

powierzchnią stawu jak iskierka, która wypadła z ogniska. Uczeń obserwuje jego
szalony taniec nad spokojną wodą, znaczony świetlistymi zygzakami.

Yoda ma jedno pytanie, które lubi zadawać: „Kim jesteśmy, Dooku, jak sądzisz?”

Za kaŜdym razem uczeń próbuje innej odpowiedzi. „Jesteśmy węzłem w Mocy” albo
„Jesteśmy wysłannikami Losu”, albo: „KaŜde z nas jest komórką w ciele Historii”... ale
dzisiaj, obserwując migotanie i taniec świetlika, uczeń poznaje nagle prawdziwą
odpowiedź. „Ostatecznie moŜna nas określić tylko jednym słowem: samotni”.

Spod powierzchni wody wyskakuje nagle srebrzyste ciało i rozlega się ciche

kłapnięcie. Blask świetlika znika i nie pozostawia po sobie śladu, oprócz jednej słabej
zmarszczki na wodzie, która powoli rozpływa się po gładkiej tafli.

- Myślę, Ŝe juŜ wtedy przypominałem kraba-pustelnika - mówi uczeń. - Byłem za

duŜy do domu moich rodziców. Przywieźliście mnie tutaj, ale juŜ od paru lat Świątynia
zaczyna na mnie ciasno leŜeć. Sądzę... - młody człowiek urywa nagle, odwraca się.
Ś

wiatło padające na jego szatę z kapturem rzuca cień na jego twarz. - Obawiam się, Ŝe

jeśli wyjdę na wielki świat, juŜ nigdy nie będę mógł wpasować się tu z powrotem.

Yoda kiwa głową, mówiąc prawie do siebie:
- Dumny jesteś. Nie bez powodu.
- Wiem.
- Niebezpieczeństwo teŜ jest.
- To takŜe wiem.
Uczeń pociera znów muszlę kraba-pustelnika i wrzucają do stawu. PrzeraŜone

waŜki rozpierzchają się jak szalone, usiłując utrzymać się na powierzchni.

- Większy niŜ Jedi, większy niŜ Moc być nie moŜesz - mówi Yoda.
- Ale Moc jest większa niŜ Jedi, mistrzu. Moc to nie tylko ściany Świątyni i nauki,

jest nią przepojone całe Ŝycie, duŜe i małe sprawy, subtelne i prymitywne, jasne i... -
uczeń zakłopotany zawiesza głos.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- ...i ciemne - mówi Yoda. - O, tak. młody człowieku. śe nigdy nie poczułem

dotyku ciemności myślisz pewnie? Wiesz, co ducha wielkiego jak u Yody w ciągu
ośmiuset lat uczynić moŜe?

- Co, mistrzu?
- Wiele błędów! - Zanosząc się śmiechem, stary nauczyciel podnosi laskę,

dziobiąc ucznia w Ŝebra. - Do łóŜka, myślicielu! - Dziab, dziab. - Twój mistrz, Thame
Cerulian, twierdzi, Ŝe z wszystkich uczniów najlepszy jesteś. Wierzyć w siebie nie
musisz. Ja, Yoda, wielki i potęŜny mistrz Jedi, za ciebie wierzyć będę! Czy to
wystarczy?

Uczeń próbuje się roześmiać, ale nie moŜe.
- To zbyt wiele, mistrzu, boję się...
- To dobrze! - prycha Yoda. - Ciemnej Strony bać się musisz. Spośród wielkich,

największa  ona  jest.  Lecz  od  Thame  Coruliana  większy  nie  jesteś.  Rycerzem  Jedi  nie
jesteś ani członkiem Rady. Wiele muszli ci jeszcze zostało, Dooku.... dopóki w tej się
mieścisz - dodał, skrobiąc swego ucznia po karku. - Jutro wyjechać musisz, w ciemność
pomiędzy  gwiazdami.  Lecz  domem  twoim  zawsze  to  miejsce  będzie.  Jeśli  zagubiony
się  poczujesz,  do  tego  ogrodu  wracaj.  -  Yoda  unosi  swoją  latarnię,  aŜ  cienie  niczym
waŜki uciekają na boki. - Światełko ci zapalę, do domu Ŝebyś drogę znalazł.

Sześćdziesiąt trzy lata później Jai Maruk został wysłany do lecznicy, a Ilena Xan

wróciła do swojego pokoju, aby poczynić przygotowania do turnieju uczniów Jedi. W
sali Rady pozostali jedynie Mace Windu i Yoda.

- Do domu Dooku chce wrócić - rzekł Yoda. - Pułapka to być moŜe.
- Prawdopodobnie jest - zgodził się Mace.
Yoda westchnął, obracając w palcach muszelkę.
- Pytanie, nazwał to. Jakie to znów pytanie! Zignorować je musimy, zgadzasz się

ze mną?

Nieoczekiwanie Mace pokręcił głową.
- Dooku powinien juŜ nie Ŝyć. Powinienem był zabić go na Geonosis. Mogłem w

ten sposób przerwać tę wojnę. WciąŜ jest w niej kluczową postacią. Czy moŜe w dobrej
wierze  próbować  negocjacji? Niewielka  szansa.  Czy  moŜe  do  nas  powrócić  ze  swojej
drogi?  Na  to  szansa  jest  jeszcze  mniejsza.  Lecz  postaw  na  szali  tę  szansę,  choćby
minimalną,  wobec  milionów  istnień,  i  przekonasz  się,  Ŝe  musimy  się  jej  uczepić.  Tak
myślę, mistrzu.

Yoda westchnął.
- Trudne to będzie, nadzieję dla straconego ucznia odzyskać.
- Trudne - zgodził się Mace Windu. - Nikt nie powiedział, Ŝe być mistrzem Jedi to

łatwe... nawet dla ciebie.

Yoda odchrząknął, rozejrzał się po Świątyni.
- Phi, phi! Za mądry się nagle zrobiłeś. Przedtem lepiej było, kiedy mądry tylko

Yoda był. Spojrzał przez ramią na Mace’a i zachichotał. Mące teŜ by się roześmiał,
gdyby gdzieś na arenie Geonosis nie stracił w tym wprawy.

Sean Stewart

Po drugiej stronie galaktyki najzdolniejszy uczeń zakonu wysunął stopę, aby

dotknąć czubkiem buta miecza świetlnego. Hrabia Dooku skrzywił się lekko. Miecz
ś

wietlny wciąŜ znajdował się w dłoni właściciela. Dłoń była czarna jak sadza i pokryta

szronem.  Kończyła  się  makabrycznym  kikutem  tuŜ  nad  nadgarstkiem.  Dooku  wciąŜ
siedział  w  swoim  gabinecie,  w  miejscu zadumy, lecz odcięta dłoń jakoś  nie  nastrajała
go  do  kontemplacji.  Poza  tym,  choć  mróz  próŜni  solidnie  ją  zmroził,  teraz  szybko
odtaje.  Jeśli  nie  będzie  uwaŜał,  poplami  sobie  podłogę.  Niedobrze,  choć  prawdę
mówiąc  jeszcze  jedna  plama  na  podłodze  Château  Malreaux  nie  będzie  specjalnie
widoczna.

Po drugiej stronic biurka Dooku Asajj Ventress bawiła się workiem z folii

izolacyjnej.

- Mistrzu, ze statku zostało niewiele. Moc była silna, a ja trafiłam w komorę

reaktora za pierwszym strzałem. Potrzebowałam wielu godzin, Ŝeby to znaleźć - dodała,
patrząc na zamarzniętą dłoń. - Przyszło mi do głowy, Ŝe skanowanie magnetyczne
powinno wykazać miecz świetlny. Zabawne, kiedy pomyślę, Ŝe sięgał po broń, gdy
statek eksplodował. To chyba instynkt.

- On?
- On, ona... - Asajj Ventress wzruszyła ramionami. - To.
Kiedy umarł jej pierwszy mistrz, Asajj Ventress, wyrzutek Jedi i najbardziej

przeraŜająca pomocnica Dooku, wytatuowała swoją bezwłosą czaszkę i pozostawiła za
sobą  dziewczęce  lata.  Jej  głowę  pokrywało  dwanaście  znaków  -  kaŜdy  za  jednego  z
dwunastu  lordów  wojennych,  których  zabiła,  poprzysiągłszy  im  śmierć.  Była  jak
sztylet, smukła i śmiercionośna. Nawet w galaktyce zamieszkanej przez nienawiść taka
kombinacja  szybkości  i  furii  trafia  się  raz  na  pokolenie.  Dooku  wiedział  o  tym  od
pierwszego  spotkania.  Była  jednocześnie  róŜą  i  cierniem,  świstem  długiego  noŜa
wbijającego się w ciało, smakiem krwi na wargach.

Asajj wzruszyła ramionami.
- Nie znalazłam głowy, ale wśród szczątków wyłowiłam parę interesujących

kawałków, jeśli chcesz popatrzeć... - Podniosła znacząco worek z folii.

Dooku spojrzał na nią.
- AleŜ się z ciebie zrobił drapieŜnik
- Stałam się tym, czym mnie uczyniłeś - odparła.
Na to nie miał łatwej odpowiedzi.
Umiejętnym szarpnięciem poprzez Moc Dooku uniósł odciętą dłoń, wciąŜ

zaciśniętą  wokół  broni,  i  przyciągnął  ku  sobie  tak  łatwo,  jak  wiele  lat  temu  latarnię
Yody. Zanim wybuch myśliwca tak nieestetycznie oderwał dłoń od reszty ciała, mogła
mieć oliwkową skórę. Przy tym zwęgleniu trudno było określić jej kolor. Martwe ciało,
niepołączone  z  Ŝadnym  duchem,  było  jedynie  materią,  nie  bardziej  interesującą  niŜ
noga stołowa czy woskowa świeca, i tyleŜ samo miało w sobie osobowości właściciela.
Dooku  zawsze  uwaŜał,  Ŝe  to  zdumiewające,  jak  przejściowy  jest  związek  pomiędzy
ciałem człowieka a nim samym.

Duch jest jak lalkarz, który zmusza do tańca członki człowieka; jeśli przetniesz

nitki ducha, pozostaje tylko trochę mięsa i farby, kości i szmat.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Miecz świetlny Jedi - o, to coś całkiem innego. KaŜda broń była jedyna w swoim

rodzaju, budowana i przerabiania przez właściciela tak, aby odzwierciedlała jego
osobowość. Dooku przeciągnął palcem po mieczu zabitego Jedi. Siła eksplozji odarła
go częściowo z obudowy i stopiła obwody tak, Ŝe nigdy juŜ nie zagra, lecz podstawowy
wzorzec był rozpoznawalny.

- Jang Li-Li - rzekł i ku swemu zdumieniu poczuł, Ŝe ogarnia go smutek.
- Według moich obliczeń to szesnasty - stwierdziła Ventress. - Byłby siedemnasty,

gdybyś pozwolił mi zabić tego szpiega, Maruka.

Dooku obrócił się. Pozbawiona jego uwagi makabryczna dłoń i ściskana przez nią

rękojeść upadły z mokrym plaśnięciem i brzękiem na podłogę. Hrabia podszedł do okna
gabinetu. Kiedy był bardzo młody, Yoda opowiadał mu tragiczną historię Vjuna, więc
przez  wiele  lat  uwaŜał,  Ŝe  to  doskonale  miejsce  na  kryjówkę.  Planeta  emanowała
Ciemną  Stroną,  co  znacznie  ułatwiało  pojmowanie  nauk  Sithów.  Z  praktycznego
punktu widzenia katastrofa Vjuna - plaga nagiego obłędu, która w ciągu jednego roku
zniosła większość populacji planety - pozostawiła wiele pięknych posiadłości, pustych i
gotowych do wzięcia. Stary krab lubi wygodną skorupę, a Château Malreaux w istocie
był  niezwykle  wygodnym  miejscem.  Poprzedni  właściciel  postradał  zmysły  w  sposób
tyleŜ  nagły,  co  spektakularny;  gdyby  nie  plamy  krwi,  ktoś  mógłby  przypuszczać,  Ŝe
Château został zbudowany specjalnie dla Dooku.

Za oknami panowała deszczowa pogoda; ten sam kwaśny deszcz, który omal nie

przeŜarł  dachu,  zanim  Dooku  się  zajął  posiadłością.  W  oddali,  bliŜej  morza,  kilka
powykręcanych  ciermiodrzew  wznosiło  ku  Ŝałobnemu  niebu  kolczaste  ramiona,  lecz
prawdziwym poszyciem planety Vjun były mchy - miękkie, lepkie, jadowicie zielone i
pasywnie  mięsoŜerne.  Dwugodzinna  drzemka  na  ich  posłaniu  pozostawiała
zaczerwienioną, otartą i sączącą się skórę.

Dooku obserwował deszcz spływający po oknach jak łzy.
- Ostatnio, kiedy widziałem Jang, musiała być... nawet młodsza od ciebie. Ładna,

młoda kobieta. Rada wysyłała ją w pierwszą misję dyplomatyczną... zdaje się, Ŝe na
Sevarcos. Przyjechała spytać mnie o radę. Miała niezwykle oczy, bardzo szare i bardzo
spokojne. Pamiętam, jak sobie pomyślałem, Ŝe świetnie sobie poradzi.

Ventress podniosła krwawą dłoń i wrzuciła ją do worka.
- Wielka jest moc Sithów, ale nie jesteś zbyt dobrym prorokiem.
- Tak myślisz? - Dooku obrócił głowę, Ŝeby spojrzeć na morderczynię Jedi. - Jang

słuŜyła, choć moŜe i złej sprawie, wiodła ją gwiazda jej zasad, choć niekompletnych.
Patrząc na to w ten sposób, czyje Ŝycie jest lepsze?

- Przynajmniej moŜe być dłuŜsze. - Ventress zawiązała foliową torbę i rzuciła w

kąt pokoju. - Jeśli pytasz mnie o zdanie - dodała, obserwując lądowanie torby przy
akompaniamencie mokrego mlaśnięcia - zwycięstwo wygląda nie tak.

Oblizała wargi.
- Tu masz rację - rzekł.
Asajj nieświadomie przyjęła pozycję, którą Dooku określał jako echo postawy

bojowej: wyprostowane ramiona, wysoko uniesiony agresywny podbródek, dłonie na
wysokości pasa. Nadchodzi, pomyślał.

Sean Stewart

Ventress odetchnęła głęboko.
- Uczyń mnie swoją uczennicą.
- To nie pora na... - zaczął Dooku, lecz Ventress przerwała mu w pół słowa.
- Nie jestem tu dla Gildii Kupieckiej ani dla Republiki - rzekła. - Nie obchodzą

mnie flagi i Ŝołnierze, strony i traktaty, roboty i klony. Nie jestem tu nawet dla
zabijania, jeśli nie liczyć Jedi, a to nie jest biznes, tylko przyjemność. Kiedy pracuję dla
siebie, robię to, co lubię. Kiedy wykonuję twoje polecenia, nie muszą one być
właściwe, rozumne, a nawet mądre. Robię to, poniewaŜ Ŝądasz tego ode mnie.

- Wiem - odparł Dooku.
Ventress zrobiła kilka kroków w kierunku okna i stanęła przed nim, blokując

Dooku pole widzenia.

- Czy dobrze słuŜyłam?
- Wspaniale - przyznał.
- Wiec nagrodź mnie. Zrób ze mnie swoją uczennicę. Naucz mnie wiedzy Sithów!
- Asajj, czy nie nauczyłem cię wielu innych sekretów?
- Śmieci. Drobiazgi. Pomniejsze umiejętności. Nawet nie zbliŜam się do tego, co

mógłbyś mi pokazać jako uczennicy związanej przysięgą krwi. Wiem, nie jestem głupia
- rzekła gniewnie. Jakby i on o tym nie wiedział. Jakby musiała go o tym przekonywać,
Ŝ

e była zabójczo dobra. - Wiele nauczyłam się na temat Sithów. Ich pochodzenia i

wielkości.

- A co wiesz o ich naturalnej historii? - spytał Dooku.
Ventress zamrugała.
- Co?
- Sithowie jako gatunek. Jak na przykład... no, owady.
Wąskie usta Asajj stały się jeszcze węŜsze.
- Kpisz sobie ze mnie.
-  Rzadko  bywałem  powaŜniejszy  -  odparł  hrabia,  podchodząc  do  półki  pełnej

holokronów. Wybrał jeden i wsunął do kostki komunikacyjnej na biurku. - Popatrz na
to: sierpowata modliszka z Dantooine. - W powietrzu nad biurkiem rozjarzył się obraz,
przedstawiający lśniącego, czerwono-czarnego owada z haczykowatymi kończynami
złoŜonymi w poboŜnej pozie. - Po kopulacji samica odrywa głowę partnera i składa jaja
w jego ciele. Kiedy potomstwo się wykluje, wyjada sobie drogę na wolność i od razu
rzuca się na siebie wzajemnie.

- Nie znam się na takich porównaniach - niecierpliwie odparła Ventress. - Jeśli

chcesz mi coś powiedzieć, zrób to bez ogródek.

- Z tym przyjmowaniem uczniów to trudna sprawa - rzekł Dooku.
- Prawdziwy lord Sith musi znaleźć ucznia, który ma w sobie silną Moc.
- Szesnastu zabitych Jedi to chyba jakiś dowód - odparła Ventress. - ChociaŜ

powinno ich być siedemnastu - dodała.

- Ale czy ja naprawdę chcę cię uczynić tak silną? - zapytał łagodnie hrabia. - Jest

nam teraz ze sobą miło i sympatycznie, bo znasz swoje miejsce. Gdybym jednak miał
uczynić cię, swoją uczennicą, gdybym miał ująć cię za rękę i poprowadzić w dół, w
głąb czarnej wody, którą jest Ciemna Strona Mocy, wtedy albo utoniesz, albo staniesz

Yoda – Mroczne Spotkanie

się o wiele, wiele silniejsza, a Ŝadna z tych moŜliwości mi nie odpowiada. Płoniesz
teraz tak jasno, nie chciałbym musieć cię zgasić.

- Dlaczego miałbyś to zrobić? Co masz przeciwko nauczeniu mnie czegoś więcej,

abym jeszcze lepiej mogła ci słuŜyć?

- Zdradziłabyś mnie. - Wzruszył ramionami, ucinając tym samym jej protesty. -

Wejście w Ciemną Stronę Mocy to nieszczęśliwy przypadek. Jestem stary, poznałem
juŜ granice własnej ambicji. Ty zaś jesteś młoda i silna, a te dwie cechy w historii
Sithów prowadzą tylko w jedno miejsce.

- Myślisz, Ŝe knułabym przeciwko tobie?
- Z początku nie. Ale przyszedłby taki dzień, Ŝe przestałabyś się zgadzać z moimi

decyzjami. Zaczęłabyś myśleć, o ileŜ piękniej wyglądałby świat bez pokrytej plamami
wątrobowymi dłoni nad tobą.

- JuŜ teraz nie zgadzam się z twoją decyzją - rzekła. - A co do Jedi...
- ...który powinien być numerem siedemnastym. Wiem. - Dooku uśmiechnął się. -

Nie mam twoich ambicji. Mogę czekać z zabiciem kogoś i wykorzystać go lepiej. A na
razie moŜesz się ze mną nie zgadzać, ale nie moŜesz mnie nie posłuchać. - Z leciutkim
uśmiechem uniósł jeden palec.

Pobladła.
- To prawda - rzekła.
Dooku opuścił palec.
Na hologramie małe modliszki roiły się juŜ w ciele ojca. Ślepo macały wokół

siebie haczykowatymi czułkami, aŜ wreszcie jedna, większa od innych, przekonała się,
Ŝ

e sierpy na jej tylnych łapach doskonale pasują do szyi rodzeństwa. Popędzana

prymitywnym instynktem szarpnęła i oderwała bratu głowę.

- W doskonałym świecie - rzekł Dooku - moŜna karmić ucznia tylko na tyle, aby

rósł... na tyle, Ŝeby pragnął coraz więcej. Mistrz moŜe obiecać mu sławę i wspaniałość.
To  dobry  haczyk  -  rzekł.  -  Uczeń  moŜe  spełniać  wszelkie  Ŝyczenia  mistrza,  być  jego
łącznikiem  ze  światem.  A  wtedy,  jeśli  plan  mistrza  zawiedzie,  on  moŜe  przyjąć  na
siebie  cios.  -  Dooku  podniósł  wzrok,  spojrzał  na  nią  ostro  i  uwaŜnie.  -  Czy  to  ci  się
podoba,  Asajj?  Czy  naprawdę  chcesz  być  moją  uczennicą.  Mógłbym  zrobić  z  ciebie
kobietę,  przed  którą  drŜałaby  cała  galaktyka.  Wszyscy  Jedi  by  cię  szukali,  a  ja
siedziałbym bezpieczny i zdrowy na Coruscant, czekając na rozwój wydarzeń.

Asajj oblizała wargi.
- Niech tylko tu przyjdą - syknęła.
- Ach, być tak młodym i pełnym nienawiści! - westchnął Dooku. - Byłabyś

gwiazdą... wielką dla wszystkich, oprócz mnie. Ja musiałbym pilnować twojej pokory,
wiesz  o  tym.  Musiałbym  się  z  ciebie  natrząsać,  kłuć  cię  i  ranić,  Ŝebyś  pozostała  na
swoim  miejscu.  KaŜdy  sekret,  który  uczeń  poznaje,  jest  drogo  opłacany...  O  tak,
drogo...  -  Hrabia  zamilkł  i  przymknął  oczy,  jakby  chciał  się  odciąć  od  jakichś
straszliwych wspomnień.

Asajj spojrzała na niego zwęŜonymi oczami.
- UwaŜasz, Ŝe nie jestem godna.
- Nie słuchałaś mnie, prawda?

Sean Stewart

- Nie mówisz nic sensownego - gniewnie odparła Ventress. - Czy to przez tego

Jedi, Jaia Maruka? Powinnam była go zabić? Słuchałam twoich rozkazów, ale moŜe na
tym polegał test. - ZmruŜyła oczy. - Powinnam była wykazać więcej inicjatywy. Na to
czekałeś, tak? Nie potrzebujesz... pachołka. Tych masz aŜ nadto. Potrzebujesz czegoś
więcej.

Hrabia obserwował ją w zadumie.
- Dziwne jest znać kaŜdą twoją myśl, zanim ją jeszcze pomyślisz.
- Nawet Ciemna Strona nie moŜe ci dać takiej mocy - odparła Ventress spokojnie.
Hrabia uśmiechnął się.
- Mam potęŜniejszą moc niŜ Ciemna Strona, maleńka. Jestem stary. Wy, świeŜe

furie, to moje dawne błędy.

Modliszki w obrazie nad biurkiem roiły się i polowały. Wyłączył holokron i

spojrzał na monitor.

- O, nadlatuje ostatnia grupa naszych gości. Istoty lojalne i szczere, oddane

sprawie Gildii Kupieckiej i dziesięcioprocentowemu zyskowi. Idź ich powitać, zawsze
robisz duŜe wraŜenie na gościach.

- Nie spoufalaj się - zimno odparła Asajj.
Dooku obejrzał się na nią.
- Bo co?
Jej twarz nagle pobladła.
Dooku uniósł jeden palec i tym razem dźgnął nim powietrze, jakby wpinał igłę w

poduszkę. Ventress skuliła się i padła na kolana.

- Proszę - wykrztusiła głosem bełkotliwym z bólu. - Nie.
- Nieprzyjemne, co? Jak ostre kamienie w gardle i piersi? - Dooku wykonał

jeszcze jeden taki gest i Ventress upadła na kamienną podłogę.. - Nie lubię twoich
naczyń krwionośnych - warknął hrabia. - Tak się w środku naciągają jak balony, które
zaraz mają pęknąć.

- P-p-proszę...
- Ale wspomnienia są gorsze niŜ cokolwiek innego - dodał ciszej. - Tłoczą się

wokół  jak  muchy  na  mięsie.  Wszystkie  godne  pogardy  sprawy,  kaŜde  drobne
odchylenie, kaŜdy złośliwy czyn. - Okrutne, dziwne milczenie przeciągało się. Ventress
dyszała  cięŜko  na  podłodze. Deszcz  łomotał  o  szyby,  a  łagodny  głos  hrabiego  stał  się
nagle  mroczny  i  dziwnie  odległy.  -  Wszystkie  sprawy,  które  powinieneś  był
powstrzymać,  ale  nie  zrobiłeś  tego,  i  nic  nigdy  juŜ  nie  będzie  jak  dawniej.  I  to,  co
uczyniłeś - szepnął w końcu. - Na bezlitosne gwiazdy, to, co uczyniłeś...

Komunikator na biurku Dooku zapiszczał i hrabia poderwał głowę, otrząsając się

z transu.

- Delegacja Troxan jest u wejścia.
Ventress cięŜko dźwignęła się na nogi. Twarz miała posiniaczoną i zalaną łzami.

Oboje udawali, Ŝe tego nie widzą.

- Powiedz im, Ŝe zaraz zejdę - polecił hrabia Dooku.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Fizycznie wiek hrabiego nic był problemem. Przy swoich umiejętnościach w

posługiwaniu  się  Mocą  -  a  robił  to  nieporównanie  subtelniej,  aniŜeli  chłopiec,  który
obserwował  waŜki  w  ogrodach  Jedi  wiele  lat  temu  -  nosił  swoje  osiemdziesiąt  trzy
standardowe  lata  lepiej  niŜ  wielu  ludzi  o  połowę  młodszych.  WciąŜ  był  w  znakomitej
formie  fizycznej,  miał  wyostrzone  zmysły,  a  jego  organizm  nie  wiedział  nawet  co  to
katar.

Tylko w takich sytuacjach, pochylony przed podobizną mistrza, uświadamiał

sobie cięŜar swoich lat. Nawet poprzez hologram migocząca postać Dartha Sidiousa, w
upiornym niebieskim kolorze, wydawała się odbierać mu fałszywą młodość,
pozostawiając jedynie kruche kości i sterane, przykurczona napięciem stawy.

- Masz u siebie posłańców z Troxana - rzekł mistrz. Skąd wiedział? Dooku nawet

nie pytał. Zawsze wiedział.

- RozwaŜają kapitulację - poinformował Dooku. - A mówili, Ŝe zaplanowali opór i

e są gotowi do powstania, kiedy Ŝołnierze-klony się wycofają.

- Nie! - warknęła mŜąca błękitem postać. - JuŜ i tak zanadto uszkodzili planetę,

aby warto ją było ratować. Teraz nadaje się tylko do marnotrawienia wojsk i zapasów.
Powiedzcie im, Ŝe muszą dalej walczyć. Obiecaj im posiłki. Powiedz, Ŝe wyprowadzasz
nową flotę nowoczesnych robotów bojowych i w ciągu miesiąca przejmiesz system,
jeśli tylko oni wytrwają. Wyjaśnij, Ŝe taka broń nie moŜe znaleźć się w rękach tych,
którzy się poddają.

- A jeśli minie miesiąc i nie będzie posiłków?
- Pomoc przyjdzie najpóźniej w ciągu kolejnego miesiąca. Obiecaj im to i spraw,

eby uwierzyli. Pokazałem ci, jak to się robi.

- Rozumiem - rzekł hrabia Dooku. Jak łatwo przychodzi nam zdradzać innych,

pomyślał.

Zakapturzona postać przechyliła głowę.
- CzyŜbyś miał atak wyrzutów sumienia, mój uczniu?
- Nie, mistrzu - spojrzał w oczy odraŜającej zakapturzonej postaci - To ich własna

zachłanność przywiodła ich do ciebie. W głębi serca zawsze wiedzieli, w co się
wplątują.

Château Malreaux pełen był oczu.
Spektakularny system bezpieczeństwa zainstalowany przez siedemnastego (i

ostatniego) wicehrabiego Malreaux w ostatnim stadium popadania w obłęd był jedną z
przyczyn,  dla  których  Dooku  wybrał  ten  dom  na  swoją  obecną  siedzibę.  Cała
posiadłość była dosłownie  wysadzana rejestratorami optycznymi,  udającymi gwoździe
tapicerskie, główki śrub w meblach kuchennych, tabletki przeciwbólowe w apteczkach
i czarne oczka ptaków na gobelinach w Komnacie Płaczu. Najnowocześniejsze czujniki
podczerwieni, w oryginale słuŜące jako protezy dla Sluissan o uszkodzonych językach,
wkomponowane  były  w  kremowo-szkarłatne  herbowe  dywany,  pościel  i  nakrycia
stołowe  Malreaux.  Wielkim  nakładem  kosztów  zbudowano  fałszywe  ściany,
wyposaŜając  budynek  w  mnóstwo  sekretnych  przejść  z  judaszami.  Mikrofony
gnieździły  się  jak  pająki  w  szufladach  i  bieliźniarkach,  pod  kaŜdym  łóŜkiem,  pod

Sean Stewart

dachem kaŜdego z jedenastu kominków, a nawet na dnie bezcennej butelki wina Crème
D’Infame w piwnicy.

Siedemnasty (i ostatni) wicehrabia Malreaux, przekonany, Ŝe go trują,

wymordował cały personel kuchenny i uciekł w labirynt tajnych tuneli, wychodząc
jedynie nocą. Po raz ostatni widziany był w niewyraźnym obrazie z kamery ukrytej w
fałszywej cebuli zwisającej w koszyku pod kuchennym okapem: trzydziestosekundowy
zapis przedstawiający chudą jak szkielet postać wypełzającą z ukrytej kraty do kuchni,
aby wypić dwa łyki wody z kranu i przeŜuć garść surowej mąki.

Gdyby nie smród, nikt nigdy nie odnalazłby ciała siedemnastego (i ostatniego z

rodu) lorda Malreaux.

Ktoś ukryty w tajnym przejściu biegnącym ponad gabinetem mógłby obserwować

cała rozmowę pomiędzy Dooku a Asajj Ventress przez niewielki otwór w suficie.
Gdyby osoba ta była cierpliwa i doczekała, aŜ Asajj Ventress wyjdzie, ujrzałaby
holograficzny obraz Dartha Sidiousa.

A gdyby jeszcze odczekała dłuŜszą chwilę po tym, jak Dooku opuścił komnatę,

mogłaby zobaczyć odchylającą się nieoczekiwanie ścianę regału, zza której wyłania się
mała, szybka i zła istota - vjuński lisek o rudo-kremowym futrze i zręcznych, giętkich
dłoniach zamiast łapek.

Lisek chwilę powęszył i ostroŜnie skierował się ku środkowi pokoju, najpierw

niepewnie, potem coraz śmielej, aŜ reszcie dotarł do miejsca, gdzie niedawno leŜała
odcięta dłoń Jang Li-Li.

Podłoga wyłoŜona była we wzór szachownicy Malreaux - rdzawo-szkarłatną i

kremową, jak krew i zsiadłe mleko. Ręka, spadając z mokrym plaśnięciem na jedną z
brudnokremowych płytek, pozostawili na niej plamę. Lisek węszył, a cienki róŜowy
języczek zwisał mu z pyszczka.

- Jeszcze nie, kochanie. - Zza tajnych drzwi wykuśtykała starsza, zadyszana

kobieta.  Miała  na  sobie  resztki  niegdyś  pięknego  stroju:  róŜowa  balowa  suknia  była
czarna  od  brudu  na  lamowanych  obrębach,  na  podartych  pończochach  ledwo  się
trzymały marne strzępy pantofelków ze złotej lamy. Wokół szyi kobieta nosiła futrzaną
etolę  z  powiązanych  lisich  ogonów.  -  Czekaj  no  chwilkę.  Mamusia  tylko  sobie
popatrzy. - Zgięła potęŜną postać i stękając zbliŜyła twarz do podłogi.

Nagle jęknęła.
- O, mój skarbie - wyszeptała. Pochyliła się jeszcze mocniej, jeszcze uwaŜniej

spojrzała na plamę, a jej oczka, małe i twarde jak kamyki, stały się nagle mokre i
lśniące.

- Och - jęknęła. Ukucnęła i zaczęła się kołysać w tył i w przód. - Och, och, och!
Lisek spoglądał na nią spokojnie.
Staruszka zerknęła na niego z wyrazem tak dzikiego tryumfu, Ŝe lisek się cofnął,

obnaŜając ostre jak igły Ŝółte kły.

- O, to naprawdę wielki dzień dla mamusi, mój słodziutki! Czekałam na niego tak

strasznie długo! - szepnęła, wpatrując się w lisie oczy. - Widzisz, skarbeńku? Czujesz
to? Dziecię wraca do domu!

Wstała. Z emocji dygotały jej tłuste pośladki i grube ramiona.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Czas się przygotować - wymamrotała. - Posprzątać pokój Dziecięcia. Pościelić

mu łóŜeczko.

Szybko pokuśtykała z powrotem do tajnego przejścia.
Lisek czekał z nastawionymi uszami, dopóki nie przebrzmiały ostatnie odgłosy jej

mamrotania. Dopiero wtedy pochylił łebek nad splamiona podłogą i długim, róŜowym
języczkiem wylizał ją do czysta.

Spotkanie hrabiego Dooku z delegacją troxańską poszło świetnie. Uczynił sobie z

niego zimną i wyrachowaną grę, sprawdzając, ile wystarczy powiedzieć, Ŝeby goście
zaczęli kłamać za niego.

- W produkcji są juŜ nowe roboty bojowe - wyjaśnił. I to wystarczyło, tamci sami

dokonali reszty.

- Z pewnością wyślecie je do naszego kwadrantu - rzekł podpalatyn do spraw

relacji narodowych.

- PrzecieŜ jesteśmy kluczem do całego regionu - dodał jego asystent.
- Oczywiście, rozumiecie nasze potrzeby - powiedział inny.
- Jakie inne planety walczyły tak dzielnie dla sprawy? - spytał czwarty.
KaŜde z tych poboŜnych Ŝyczeń podkreślane było przez Dooku uśmiechem i

lekkim dotknięciem poprzez Moc, będącym jak pieczęć przyłoŜona do ciepłego wosku;
to  pogłębiało  przekonanie  członków  delegacji.  W  istocie  uŜycie  Mocy  było  prawie
niepotrzebne.  Który  człowiek  -  czy  nawet  Troxanin  -  mógłby  uwierzyć,  Ŝe  kaŜdym
słowem,  kaŜdą  wypowiedzią  zdradza  tysiące  swoich  towarzyszy  i  skazuje  ich  na
ś

mierć, skoro moŜe się czuć jak bohater? I tyle, jeśli chodzi o potrzebę Czynienia

Dobra, pomyślał Dooku. Kolejna iluzja do oślepienia stworzeń w mrocznym świecie,
gdzie tylko Ciemna Strona jarzy się z gorzką jasnością.

Czym jesteśmy, Dooku?
Jesteśmy samotni. Samotni. Samotni.
Obserwowanie Troxan kręcących sobie stryczek na własną szyję było mało

interesującym sportem, zbyt łatwym, aby sprawiał przyjemność. Dooku chciał jak
najszybciej dokończyć spotkanie i odesłać gości do rzeźni.

- Coś jeszcze? - zapytał.
Delegaci spojrzeli po sobie.
- CóŜ, wystąpił jeszcze jeden interesujący incydent - rzekł podpalatyn, potęŜny

Troxanin  w  średnim  wieku,  z  bulwiastym  nosem  i  fioletowymi  skrzelami.  -  Jak  pan
moŜe  wie,  zostałem  zaszczycony  tytułem  pierwszego  legata  dyplomatycznego  i
wysłany na drugą rundę rozmów z negocjatorami Republiki. Oczywiście, nic z tego nie
wyszło... senat nawet przestał udawać, Ŝe debatuje, juŜ tylko grozi i krzyczy. - Niedbale
powachlował  skrzelami  szyjnymi.  -  To  właściwie  nie  zmienia  sytuacji,  jak  to
wspomniałem komisji senackiej wiele lat temu, zanim zaczęliśmy wyczuwać wrogość...

- A ten interesujący incydent? - niecierpliwie przerwał mu Dooku.
Zdenerwowany podpalatyn wciągnął policzki.
- Właśnie do tego zmierzałem. Pod koniec sesji podeszła do mnie senator Amidala

z Naboo, która poprosiła, Ŝeby coś panu przekazać. - Nerwowymi, pulchnymi dłońmi

Sean Stewart

wyjął małe pudełko oznaczone pieczęcią Jedi. - Proszę, mi wierzyć, podjęliśmy
wszelkie środki ostroŜności, zastosowaliśmy najnowocześniejsze metody skanowania...

- Myśleliśmy, Ŝe to bomba - wyrwało się jego asystentowi.
- Albo podsłuch - powiedział drugi.
- Proszę mi wierzyć, dla nas pańskie bezpieczeństwo było najwaŜniejsze,

oczywiście...

Dooku wziął pudełko do ręki. Ze zdumieniem stwierdził, Ŝe dłonie mu drŜą.

Dziwne. Był niemal tak samo zdumiony jak Ventress, kiedy kazał jej oszczędzać
tamtego Jedi, Jaia Maruka. Odesłanie go było nagłym kaprysem, jak to później
wyjaśniał Sidiousowi, haczykiem z przynętą, z róŜową, wijącą się dŜdŜownicą starego
wspomnienia.

Darth Sidious obrzucił go wtedy dziwnym spojrzeniem, które objęło go niczym

płomień gorączki i osłabiło od wewnątrz.

- WciąŜ jeszcze go kochasz? - zapytał mistrz.
Dooku roześmiał się, Ŝeby ukryć zmieszanie.
- To idiotyczny pomysł - zaprotestował.
- Idiotyczny? - spytał mistrz tym swoim miękkim, przeraŜającym głosem. - Nie

sądzę - dodał, a jego słowa lepiły się słodyczą jak zatruty miód. - Dobry uczeń zawsze
kocha swojego nauczyciela.

Rozmowa z Sidiousem zawsze stanowiła ryzyko. Czasem szła w niewłaściwym

kierunku i Dooku nie był w stanie usatysfakcjonować mistrza. To było bardzo, bardzo
przykre.

Pokręcił głową. To tylko lęki słabeusza. Gdyby Yoda istotnie dał się złapać na

jego  przynętę,  gdyby...  cóŜ  to  byłby  za  dar  dla  Sidiousa,  ten  dziewięćsetletni  starzec!
Ten  cherlawy,  stary,  połamany  Jedi  siedział  w  Republice  jak  korek;  trzeba  go
wyciągnąć,  a  wtedy  pyk!  Ciemna  Strona  wyleje  się  strumieniem.  Wtedy  mistrz
przekona się, jak lojalnym sługą jest Dooku.

Chwycił pudełko. WciąŜ czuł pozostały na krawędziach dotyk Yody jak odległe

echo.  Jego  umysł  odnalazł  Ŝywe  wspomnienie  ostatniego  spotkania  na  Geonosis  -  z
dobytymi  mieczami,  choć  raz  równi  sobie.  Jaki  to  słodki  i  gorzki  zarazem  moment  -
ujrzeć  znowu  Yodę  i  stać  się  jego  godnym  przeciwnikiem,  a  nawet  lepszym...  inaczej
niŜ to sobie wyobraŜał. CóŜ, poszli kaŜdy w swoją stronę: Yoda miał nowych Jedi pod
opieka - Kenobieg, a co gorsza, równieŜ młodego Skywalkera.

O, tak, i czy nie wszyscy na niego właśnie zwracali uwagę? Nawet Darth Sidious

z lekkim błyskiem w oku mówił, Ŝe chłopiec jest silny Mocą.

- To tylko pionek w tej grze - tłumaczył mistrz, lecz Dooku wciąŜ czuł ukłucie

zazdrości, kiedy Sidious wymawiał to imię. - Skywalker, tak... Moc jest w nim silna...

Ten sam Anakin Skywalker, który, jak się dowiedział niedawno, zabił klona

hrabiego Dooku na Serenno. Biedny, głupi klon. Jeszcze jeden odmieniec, jeszcze jeden
Dooku opuszczony przez swoją rodzinę, pozostawiony na pastwę jakiegoś
zarozumiałego rzeźnika Jedi w imieniu skorumpowanej Republiki.

Dooku podejrzewał, Ŝe gdyby nie był tak stary i mądry, prawdopodobnie

znienawidziłby Anakina Skywalkera. Przynajmniej trochę.

Yoda – Mroczne Spotkanie

OstroŜnie podwaŜył zamkniecie pudełka. Dziwne, Ŝe ręce wciąŜ mu tak drŜą.
Podpalatyn z Biura Obrony Patriotycznej zajrzał mu przez ramię.
- Sprawdziliśmy to bardzo dokładnie - rzekł dyplomata, ze zdumieniem łopocząc

skrzelami - Ale wszyscy nasi eksperci zgadzają się, Ŝe to zwykła woskowa świeca.

Sean Stewart

R O Z D Z I A Ł

Na szczycie zniszczonego wieŜowca w dzielnicy Świątyni na Coruscant dwa

roboty grały w dejarika. Przesuwały piony z oślepiającą szybkością i precyzją; ich palce
opadały i podnosiły się jak igły maszyny szwalniczej przebijające się przez warstwy
materii.

Oba roboty były identycznie zbudowane, humanoidalne i wysokie, ale tu kończyło

się ich podobieństwo, jak u bliźniaków rozdzielonych po urodzeniu - jeden mieszkający
w  pałacu,  a  drugi  skazany  na  wygnanie,  na  Ŝycie  resztkami  w  mrocznych  alejkach  i
rynsztokach. Pierwszy robot miał starannie wymalowaną ozdobną liberię, kremową ze
szkarłatnymi wypustkami, krwawo-kremowe barwy powtarzały się jeszcze na tarczy na
piersi.  Czerwień  była  dość  jasna  i  miała  brązowy  odcień,  jak  lisie  futro  łub  zaschła
krew.  Kremowy  kolor  był  poŜółkły;  wzornik  kolorów  w  sklepie,  gdzie  robot  po  raz
ostatni poprawiał powłokę, nazwał ten odcień „zwierzęcy ząb”.

Robot-wyrzutek dawno juŜ starł swoją powłokę do nagiego metalu i nigdy nie

został pomalowany na nowo. Jogo porysowane oblicze było szare i powgniatane, jakby
od niezliczonych lat cięŜkiej słuŜby. Na chwilę przestał grać i rozejrzał się po
deszczowym krajobrazie. Bardzo się pilnował, aby co noc starannie szorować rdzę, ale
korozja i tak zaczynała juŜ zŜerać jego przeguby i czaiła się w zagłębieniach zadrapań.
Twarz miała dziurki w miejscach, gdzie zaatakowała ją rdza, następnie bezlitośnie
starta.

Roboty siedziały na krawędzi dachu. Ten porysowany nie odrywał receptorów od

gry,  ale  jego  bogato  pomalowany  partner  nieustannie  podnosił  wzrok,  rozglądając  się
po  kanionach  między  budynkami,  śledząc  ruchome  chodniki  i  nieustanny  szum
strumieni  pojazdów  latających,  a  potem  kierował  wzrok  dalej,  w  kierunku  szerokiego
wejścia j wysokiej wieŜy Świątyni Jedi.

Oczywiście z tego niewielkiego tarasu trudno było zaobserwować cokolwiek. Na

taką  odległość  i  poprzez  padający  deszcz  ktoś  musiałby  mieć  oczy  Horansi,  aby
zauwaŜyć niedbale odzianą postać, brnącą przez kałuŜe w kierunku drzwi frontowych.
Za  to  by  stwierdzić,  Ŝe  postacią  tą  jest  wściekły  Troxanin  niosący  dziwacznie
wyglądającą  tekę  dyplomatyczną,  potrzeba  by  było  czegoś  więcej  niŜ  tylko
biologicznego  widzenia:  raczej  przydałaby  się  legendarna  lornetka  snajperska

Yoda – Mroczne Spotkanie

Tau/Zeiss - z siatką w postaci trawionej transpastali lub neuralnego implantu dostępną
na Ŝądanie - charakteryzująca się doskonałą stabilnością nastaw przy zmianach
ogniskowej od X1 do X100, której nie dorównała Ŝadna inna firma w ciągu ostatnich
czterystu standardowych lat, odkąd zamknięto ostatnią linię produkcyjną T/Z.

Kremowo-szkarłatny robot znieruchomiał z palcami nad szachownicą. Kilka

kilometrów dalej, za falującą kurtyną deszczu, troxański dyplomata sprzeczał się z
młodym Jedi stojącym na straŜy bram Świątyni. Ostatecznie pakiet zmienił właściciela.

- Co robisz? - zapytał szary, poobijany partner czerwono-kremowego eleganta.
Dyplomata z pluskiem pomaszerował przez kałuŜe do oczekującego pojazdu.

Młodzieniec znikł w Świątyni.

Palce robota w liberii zgięły się wokół holograficznego wojownika na okrągłej

planszy gry. Przesunął pionek.

- Czekam - rzekł.

Ksenoetnologowie z Coruscant oceniali liczbę rozumnych gatunków we

wszechświecie  na  jakieś  dwadzieścia  milionów,  z  moŜliwymi  odchyłkami  na  plus  lub
minus,  w  zaleŜności  od  tego,  co  kryło  się  pod  określeniem  „rozumny”  w  danym
okresie.  Na  przykład  moŜna  by  się  zastanawiać,  czy  Bivalva  contemplativa,  czyli  tak
zwane  myślące  małŜe  z  Periliksa,  naprawdę  są  „myślące”  w  zwykłym  znaczeniu,  czy
teŜ ich  wielopokoleniowe semafory odzwierciedlają nie tyle konwersację, co strukturę
ula. W sumie jednak dwadzieścia milionów to ogólnie przyjęta liczba.

Obserwator i znawca tych dwudziestu milionów, mniej więcej w trzydzieści

miesięcy po bitwie na Geonosis, patrząc na  mistrzynię Jedi Maks Leem, która uniosła
kraj  szaty  i  pędziła  korytarzem  Świątyni  Jedi,  mógłby  się  nie  zgodzić,  Ŝe  trójokie
oblicza  koźlogłowych  Granów  były  szczególnie  przystosowane  do  wyraŜania  troski.
Trzy  krzaczaste  brwi  nad  niespokojnymi  ślepiami  mistrzyni  Leem  były  mocno
zmarszczone.  Miała  długą,  wąską  nawet  jak  na  Grankę  szczękę  i  tendencję  do
zgrzytania  zębami  w  chwilach  niepokoju  lub  zdenerwowania  -  niemiła  spuścizna  z
okresu, kiedy Granowie byli jeszcze przeŜuwaczami.

Mistrzyni Leem nie miała na ogół nerwowego usposobienia. Była łagodna,

matronowata, spokojna i kompetentna, lubiana przez młodszych akolitów i niezmiernie
trudno było ją wyprowadzić z równowagi. Mace Windu lub Anakin Skywalker mogliby
się źle czuć w tak niezmiennie defensywnej postawie, lecz nie ona. Granowie byli
ludem zorientowanym na społeczność i Ŝycie w grupie, a Maks Leem chętnie
poświęciła się słuŜbie pokojowi. I nie podobało jej się, Ŝe ostatnimi czasy powoli, lecz
nieuchronnie, ku jej wielkiemu oburzeniu Jedi przemieniali się w Ŝołnierzy.

UwaŜała, Ŝe wojna domowa w Republice to najgorsza rzecz, jaka moŜe się

wydarzyć. A potem przyszła rzeź na Geonosis, która pochłonęła w ciągu jednego dnia
cały kwiat pokolenia Jedi. Rozbłyski strumieni plazmy, smak piasku w ustach, wycie i
wrzask robotów bojowych - wszystko to wydawało się teraz koszmarem, niewyraźną
plamą cierpienia i rozpaczy. Straciła dwanaście towarzyszek, wszystkie bliŜsze jej niŜ
siostry. To bardziej przybliŜyło jej wojnę niŜ jakiekolwiek wiadomości.

Sean Stewart

W drodze powrotnej na Coruscant mistrz Yoda mówił o uzdrawianiu i leczeniu,

lecz  dla  Maks  Leem  ostatnie  miesiące  były  bardzo,  bardzo  cięŜkie.  Łatwiej  jej  było
poradzić  sobie  ze  wspomnieniami  z  bitwy,  niŜ  pogodzić  się  ze  straszliwą  pustką
panującą  w  Świątyni.  Czterdzieści  zajętych  miejsc  w  jadalni  przewidzianej  na  setkę.
Zachodni  blok  kuchenny  świecący  pustką.  Rytm  Ŝycia  Świątyni  na  zawsze  zburzony
brakiem czasu - koniec z ogrodnictwem, ręcznym szyciem szat, koniec z grami. Teraz
tylko  walka  wręcz,  szkolenie  taktyczne  małych  oddziałów,  ćwiczenia  w  infiltracji
wojsk;  posiłki  przygotowywane  pospiesznie  ze  składników  kupionych  w  mieście,
dwunasto-  i  czternastoletnie  dzieci  nagle  zainteresowane  transmisjami,  biegające  jako
kurierzy albo wyszukujące plany dawnych bitew.

Dzieci były największym zmartwieniem Leem. Świątynia pozbawiona była

prawie  dorosłych  mieszkańców:  wyglądała  jak  szkoła,  z  której  uciekli  nauczyciele.
Nagle osieroceni podawani, akolici, dla których nie starczyło mistrzów, i wciąŜ za duŜo
odpowiedzialności.  Maks  Leem  obawiała  się  o  nich.  Wprawdzie  Yoda  i  inni
nauczyciele  usiłowali  wpoić  im  starodawne  cnoty  Jedi,  lecz  to  pokolenie  musiało
pozostać napiętnowane wojną. Jakby byli pojeni zatrutym mlekiem, myślała mistrzyni.
Po raz pierwszy od czasu Wojny Sithów całe pokolenie rycerzy Jedi wyrosło w Mocy
otoczonej  Ciemną  Stroną.  Uczyli  się  czuć  sercami,  które  stary  się  zbyt  stare  i  zbyt
twarde. Nastąpiło to za wcześnie. Właśnie jedno z tych dzieci, łagodny, pełen wdzięku
chłopiec imieniem Whie, którego sama wybrała sobie za padawana, wezwał ją do bram
Ś

wiątyni. Maks po przyjściu zastała chłopca całkiem spokojnie - jak zwykle -

przyjmującego  nawałnicę  wyrzutów,  jakimi  zasypywał  go  pompatyczny,  władczy  i
wściekły dyplomata troxański, który  nie  mógł uwierzyć, Ŝe zwykły chłopiec broni  mu
wstępu  do  Świątyni.  Ta  istota  o  purpurowym  obliczu,  okolonym  wibrującymi
skrzelami, twierdziła, Ŝe ma przesyłkę, którą powinna natychmiast dostarczyć osobiście
mistrzowi Yodzie.

Maks natychmiast przyszła Whie z pomocą, wykorzystując Moc w sposób, który

przychodził  jej  całkiem  naturalnie,  a  mianowicie  łagodząc  nastrój  Troxanina,  dopóki
jego  skrzela  nie  ułoŜyły  się  spokojnie  i  nie  przybrały  róŜowego  koloru.  Obiecała  mu
przy tym, Ŝe osobiście dostarczy pakiet mistrzowi Yodzie. Whie mógł zresztą zrobić to
samo.  Moc  była  w  nim  bardzo  silna,  lecz  padawanom  nie  pozwalano  wykorzystywać
ich zdolności przy  kaŜdej okazji. Chłopiec był od początku bardzo utalentowany, lecz
moŜe właśnie dlatego szczególnie starannie unikał wykorzystywania swoich zdolności.

Whie podał mistrzyni pakiet. Była to dobrze zabezpieczona koperta

dyplomatyczna,  zwykle  uŜywana  na  Światach  Gildii  Kupieckiej.  Składała  się  z  siatki
plecionej  z  metaceramicznych  i  obliczeniowych  monowłókien  i  stanowiła  połączenie
pojemnika  i  komputera,  którego  powierzchnią  był  wyświetlacz.  Większość  tej
powierzchni pokrywały teraz litery - ten sam komunikat podany w języku troxańskim i
basicu.

Z ŁASKI TROXAR
BIURO RZECZNIKA DYPLOMATYCZNEGO
PILNA PRZESYŁKA
Ś

CIŚLE TAJNA KORESPONDENCJA DLA YODY

Yoda – Mroczne Spotkanie

WIELKIEGO MISTRZA ZAKONU JEDI & ATTACHE WOJSKOWEGO

WIELKIEGO KANCLERZA SENATU GALAKTYCZNEGO

UWAGA!
TYLKO DLA WYMIENIONYCH ODBIORCÓW
Koperta dyplomatyczna jest włączona i aktywna.
Bez pozytywnego wyniku identyfikacji zawartość zostanie zniszczona plazmą

przy próbie otwarcia.

Koperta falowała pod palcami Maks. Nie było to nieprzyjemne. Monowłókna

obliczeniowe poruszały się i przesuwały pod jej dotknięciem, aŜ objęły przylgi palców.
Przypominało  to  stanie  na  brzegu  morza,  kiedy  to  kolejne  fale  powoli  wymywają
piasek  spod  palców  stóp.  Na  powierzchni  pakietu  ukazała  się  krótka  topograficzna
mapa  jej  odcisków  palców.  Inny  fragment  opakowania  zmienił  się  w  małą  lustrzaną
powierzchnię z ideogramem oka, co wyraźnie wskazywało jej zastosowanie. Mistrzyni
Leem zamrugała na widok własnego odbicia, po czym mrugnęła drugi raz, kiedy pakiet
rozbłysnął na chwilę światłem.

*WZORZEC SKRZELI

:NIE DOTYCZY

IDENTYFIKACJA ODCISKÓW PALCÓW

:NEGATYWNA

SKAN SIATKÓWKI:

:NEGATYWNY

OBECNY POSIADACZ NIE MOśE ZOSTAĆ ZIDENTYFIKOWANY JAKO

WSKAZANY ADRESAT I ODBIORCA PILNEJ PRZESYŁKI BIURA RZECZNIKA
DYPLOMATYCZNEGO.

UWAGA!
ZAWARTOŚĆ ZOSTANIE ZNISZCZONA PLAZMĄ PRZY PRÓBIE

OTWARCIA!

Maks i jej padawan wymienili spojrzenia.
- Lepiej tego nie upuść - rzekł chłopiec ze śmiertelnie powaŜną miną. Maks

wzniosła oczy, co przydało wyrazu jej trójokiej twarzy Granki, i zawróciła do Świątyni
w poszukiwaniu mistrza Yody.

Znalazła go w Komnacie Tysiąca Fontann. Siedział na kamieniu z czarnego

wapienia, który sterczał z niewielkiego jeziorka. Podchodząc do niego z tyłu, zdziwiła
się, jaki wydaje się mały w tej pozycji, jaki niezgrabny i przygarbiony w tej swojej
zniszczonej szacie. Niczym Ŝałosna ropucha bagienna, pomyślała. W dawnych czasach
natychmiast stłumiłaby w sobie tę myśl, zszokowana własną impertynencją. Z wiekiem
jednak nauczyła się traktować takie wybryki z pewnym dystansem i niejakim
rozbawieniem. CóŜ za dziwną, niezwykłą i niepokorną istotą jest umysł! Nawet umysł
Jedi. Istotnie, z tą wielką, okrągłą zieloną głową i kłapciastymi uszami Yoda wyglądał
dokładnie jak smutna bagienna ropucha.

A potem obrócił się i uśmiechnął do niej, a mistrzyni nawet poprzez grube

pajęczyny zmęczenia i smutku wyczuła głębokie, niewyczerpane źródło radości, jakie
w nim tryskało tysiącem fontann. Było tak jakby przelewała się przez niego świetlista,
Ŝ

ywa Moc.

Krzaczaste brwi nad trojgiem ciepłych brązowych oczu mistrzyni Leem

złagodniały, a zęby przestały zgrzytać. Podeszła na skraj jeziorka, łagodnie odsuwając z

Sean Stewart

drogi pióropusze paproci. Otaczał ją dźwięk płynącej wody, przetaczającej się po
kamyczkach, bulgoczącej wśród skał i skapującej do małych stawików; z drugiej strony
komnaty dochodził głośny szum wodospadu.

- Mistrzu, wiedziałam, Ŝe cię tu znajdę.
- Zewnętrzne ogrody wolę, osobiście.
- Wiem, ale nie są tak blisko sali Rady Jedi jak ten.
Uśmiechnął się ze znuŜeniem.
- Prawdę powiadasz. - Jego uszy, które na jej widok uniosły się lekko, teraz

opadły znowu.  -  Spotkania i jeszcze raz spotkania. Smutne, powaŜne gadanie. Wojna,
wojna,  zawsze  wojna.  -  Pomachał  trójpalczastą  dłonią,  zataczając  nią  krąg  po
komnacie.  -  Wielkiej  urody  to  miejsce  jest.  A  jednak...  stworzone  przez  nas  zostało.
Zmęczony jestem... tworzeniem. Gdzie czas na to, Ŝeby Ŝyć, Maks Leem?

- Gdzieś z dala od Coruscant - odparła uczciwie.
Stary mistrz skinął głową z wysiłkiem.
- Większą masz rację, niŜ myślisz. Nieraz mi się wydaje, Ŝe Świątynię z dala od

Coruscant przenieść naleŜy.

Mistrzyni Leem otworzyła usta. śartowała tylko, ale Yoda wydawał się zupełnie

powaŜny.

- Tylko na planecie takiej jak Coruscant, gdzie wycięto lasy, zrównano góry,

strumieniom nakazano inny bieg. Moc tak niejasna stać się mogła.

Maks zamrugała trojgiem oczu naraz.
- Gdzie przeniósłbyś Świątynię?
Yoda wzruszył ramionami.
- Gdzieś, gdzie jest mokro. Gdzieś, gdzie jest dziko. Nie ma tyle techniki. Nie ma

tylu maszyn. - Wyprostował się i pociągnął nosem. - Dobrze! Zdecydowane zostało!
Przeniesiemy Świątynię natychmiast. Ty się tym zajmiesz. Znajdź nam nowy dom i
zgłoś się jutro.

Zęby mistrzyni Leem znów zazgrzytały.
- śartujesz, mistrzu! Nie moŜemy teraz zrobić czegoś podobnego, nie w środku

wojny! Kogo mamy znaleźć, Ŝeby... - Urwała i troje rozszerzonych oczu zwęziło się
nagle. - Dworujesz sobie ze mnie.

Stary gnom zachichotał.
Miała wielką ochotę rzucić trojańskim pakietem w tę roześmianą twarz, ale

przypomniała sobie te wszystkie przeraŜające napisy i czym prędzej podała ją
adresatowi.

- Obiecałam, Ŝe ci to przekaŜę.
- Yoda z niesmakiem zmarszczył nos. Podkasał kraj szaty i z pluskiem ześliznął

się ze skały. W końcu był to wewnętrzny ogród w pobliŜu potęŜnej, sztucznej iglicy i
woda sięgała mu tylko do pół łydki. Wyszedł na brzeg i wziął pakiet do ręki. Na czole
pojawiły się zmarszczki, a uszy zwinęły się z zaskoczenia, kiedy Pilna Przesyłka
pobierała jego odciski palców.

IDENTYFIKACJA ODCISKÓW PALCÓW: POZYTYWNA

Yoda – Mroczne Spotkanie

Na pakiecie znów pojawiła się lustrzana powierzchnia. Yoda pokazał jej język i

zrobił głupią minę.

SKAN SIATKÓWKI:

NIEOKREŚLONY

PROSZĘ PRZYSTAWIĆ TWARZ ODBIORCY LUB INNY RÓWNOWAśNY

INTERFEJS

KOMUNIKACJI

BEZPOŚREDNIEJ

ZWIERCIADLANEJ

POWIERZCHNI.

- Maszyny - burknął Yoda.
SKAN SIATKÓWKI:

POZYTYWNY

OBECNY POSIADACZ ZOSTAŁ ZIDENTYFIKOWANY JAKO WSKAZANY

ADRESAT PILNEJ PRZESYŁKI BIURA RZECZNIKA DYPLOMATYCZNEGO.
SAMOZNISZCZENIE WYŁĄCZONE.

Wokół krawędzi pakietu pojawiła się mikroperforacja i worek zwinął się w rulon,

odsłaniając zwęgloną i zniszczoną rękojeść miecza świetlnego Jedi. Grube zielone
palce Yody owinęły się wokół niej. Mistrz westchnął.

- Mistrzu?
- Jang Li-Li - rzekł. - Tylko tyle zostało z niej.
W ogrodzie woda nadal kapała i szeptała swoje śpiewki.
- O zmarłych myślałem.
- Lista z kaŜdym dniem staje się dłuŜsza - z goryczą odparła mistrzyni Leem.

Myślała  teraz  o  ostatnim  spotkaniu  z  Jang  Li-Li.  Niedługo  przed  jej  wyjazdem  obie
miały  dyŜur  przy  obiedzie  i  razem  zeszły  do  ogrodów,  Ŝeby  zebrać  jarzyny  na
wieczorny  posiłek.  Pamiętała,  jak  siedziała  na  odwróconym  kubełku,  a  Jang  robiła
miny.  pytając,  czy  uŜycie  Mocy  do  łuskania  antariańskiego  groszku  to  przesada.  W
kącikach jej migdałowych oczu pojawiły się wtedy zmarszczki śmiechu.

Twarz Yody, pociemniała w odbiciu, spoglądała na niego surowo z głębiny.
- Niektórzy uwaŜają, Ŝe po śmierci moŜna całkowicie połączyć się z Mocą.
- Z pewnością wszyscy tak sądzimy, mistrzu.
- Ach... lecz moŜe jedynym w swoim rodzaju się zostaje. MoŜna zostać sobą.
- Myślałeś o Jang Li-Li - rzekła Granka ze smutnym uśmiechem. - Chciałabym

uwierzyć,  Ŝe  jest  bezpieczna,  wolna  i  śmieje  się  dalej,  lecz  nie  mogę.  KaŜdy  pragnie
czegoś  po  śmierci.  Te  dłonie  i  oczy  zostały  ulepione  w  swój  kształt  przez  siły
wszechświata,  pozostawały  w  nim  przez  parę  lat,  po  czym  znów  zginą.  I  to  musi
wystarczyć. Aby zupełnie wejść w Moc, trzeba się rozpłynąć, niczym miód zmieszany
z gorącą stymkafą.

Yoda wzruszył ramionami, patrząc na rękojeść miecza biednej Jang Li-Li.
- MoŜe rację masz. Ale zastanawiam się... - Podniósł kamyczek tkwiący w

szczelinie skałki, na której siedział. - Jeśli wrzucę ten kamyk do wody, co się stanie?

- Zatonie.
- A przedtem?
- No cóŜ - odparła mistrzyni Leem, czując, Ŝe traci grunt pod nogami. - Kiedy

uderzy w wodę, pojawią się kręgi i zaczną się rozprzestrzeniać.

Uszy Yody uniosły się czujnie.
- Tak! Kamyk uderza w wodę, fala niesie się aŜ...

Sean Stewart

- AŜ do brzegu.
- Właśnie. Lecz czy woda, do której wpada kamyk, jest tą samą wodą, która jako

fala dotyka brzegu?

- Nie...
- Ale fala jest tą samą falą?
- Sądzisz, Ŝe moŜemy się stać... falami w Mocy, zachowując nasz kształt?
Yoda wzruszył ramionami.
- Raz Qui-Gon mówił o tym.
- Brak mi go - odparła smutno Maks Leem. Nigdy tak naprawdę nie lubiła Qui-

Gona Jinna; był zanadto porywczy i zbyt łatwo buntował się przeciwko zakonowi,
zawsze gotów był narzucać własną wolę dla dobra grupy. A jednak był człowiekiem
szlachetnym i dzielnym, a dla niej dobrym, kiedy była młoda.

Zwróciła uwagę na zniszczony miecz świetlny Jang.
- Kto go przysłał, mistrzu?
Maks nie była pewna, czy Yoda usłyszał jej pytanie. Przez długą chwilę milczał,

gładząc rękojeść grubymi, pomarszczonymi palcami.

- Masz teraz padawana, mistrzyni Leem? - spytał. Skinęła głową. - Drugiego?
- Trzeciego. Pierwszym była Rees Alrix. Walczy teraz na czele klonów na Sullust.

Drugim... drugim był Eremin Tam - dokończyła niechętnie. Eremin stał się wyznawcą
Jeisela,  jednego  z  najbardziej  wygadanych  i  dysydenckich  Jedi,  którzy  wierzyli,  Ŝe
Republika stracili autorytet moralny, a więc nie moŜe panować. Eremin zawsze stawiał
opór autorytetom - jej równieŜ, kiedy była jego mistrzynią - lecz miał Ŝelazne zasady.
Maks  rozumiała  jego  decyzję  usunięcia  się  z  zakonu,  lecz  jej  serce  rozdzierało  się  na
dwoje,  kiedy  widziała,  jak  jej  własny  padawan,  którego  uczyła  przez  trzynaście  lat  aŜ
do statusu pełnego rycerza Jedi, świadomie opuszcza zakon.

Jakby czytając w jej myślach, Yoda zapytał:
- Czy w twoim sercu nowy padawan puste miejsce wypełnia?
Maks spąsowiała i odwróciła wzrok.
- Nie wstyd to jest, jak myślę. UwaŜasz, Ŝe związek między mistrzem a

padawanem polega tylko na pomaganiu mu?

Yoda przechylił głowę na bok i spojrzał na nią mądrymi oczami.
- Och, tak pozwalamy im wierzyć, oczywiście. Lecz kiedy przyjdzie dzień, Ŝe

nawet stary Yoda nie będzie miał czego się od swoich uczniów nauczyć... wtedy
doprawdy, nauczycielem nie powinien być więcej... - Sięgnął w górę i delikatnie
uścisnął jej dłoń, oplatając swoimi trzema palcami jej sześć. - Nie ma daru większego
niŜ hojne serce.

Do oczu mistrzyni Leem napłynęły łzy. Nie próbowała ich powstrzymać.
- Przywiązanie nie przystoi Jedi, wiem, ale...
Yoda raz jeszcze uścisnął jej dłoń i znów zajął się rękojeścią miecza. Na chwilę

jego palec zatrzymał się na małym kawałeczku metalu, zaskakująco czystym i nowym,
jakby uniknął eksplozji lub został dodany po niej. Yoda zmarszczył brwi.

- Ten twój padawan... na wielką galaktykę gotów jest? - zapytał.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Whie? I tak, i nie - odparła. - Jest młody. Wszyscy oni są tacy młodzi. Moc jest

w nim silna. Nie tak silna, jak w młodym Skywalkerze, lecz niewiele mniej. Między
nami mówiąc, lepiej to znosi niŜ Anakin. Taki spokój, taka powaga i duma...
Doprawdy, niewiarygodne u kogoś tak młodego.

- Doprawdy.
Coś w głosie Yody przykuło jej uwagę.
- UwaŜasz, Ŝe to niemoŜliwe?
- Myślę, Ŝe bardzo się stara - odparł ostroŜnie stary mistrz.
Zanim zdąŜyła zapytać, co to oznacza, rozległ się gong.
- Och... moje lekcje! - wykrzyknęła Maks, otwartą dłonią uderzając się w rogi. -

Powinnam teraz nauczać nawigacji nadprzestrzennej w WieŜy Trzeciej.

Yoda wytrzeszczył oczy i lekko zamachał rekami.
- Wiec własny hipernapęd włączyć musisz! - Patrzył ze śmiechem, jak wybiega z

sali z podkasanymi połami szaty łopoczącymi wokół włochatych kostek, łomocząc
cięŜkimi butami po podłodze.

Kiedy był juŜ pewien, Ŝe jest sam, przycisnął przycisk włączający urządzenie,

które kiedyś było  mieczem Jang  Li-Li. Tak, jak podejrzewał, zostało zmodyfikowane.
Zamiast  błękitnego  ostrza  Jang,  z  pomrukiem  budzącego  się  do  Ŝycia,  pojawił  się
hologram - postać hrabiego Dooku wysokości dziesięciu centymetrów, stojąca jakby na
rękojeści  miecza.  Wydawał  się  stary...  o  wiele  starszy  niŜ  na  Geonosis.  I  zatroskany.
Siedział  przy  eleganckim  biurku,  za  nim  widać  było  chłostane  deszczem  okno,  a  za
oknem  -  smutne  szare  niebo.  Przed  nim  na  biurku  leŜała  świeca,  którą  przysłał  mu
Yoda.

- Powinniśmy porozmawiać - rzekł Dooku.
Nie patrzył w holokamerę, jakby nawet przez cały miniony czas i nieskończone

otchłanie przestrzeni obawiał się spojrzeć w oczy staremu mistrzowi.

- Otacza mnie teraz chmura. Otacza nas wszystkich. Czułem jej narastanie w

Republice  lata  temu.  Wtedy  uciekłem,  próbując  zabrać  zakon  ze  sobą,  ale  nie
chcieliście  pójść.  Wtedy  myślałem,  Ŝe  to  tchórzostwo.  Albo  korupcja.  Teraz...  -
znuŜonym  gestem  potarł  twarz.  -  Teraz  nie  wiem.  MoŜe  mieliście  rację.  MoŜe
Ś

wiątynia była jedynie latarnią, która utrzymywała mrok w ryzach, a ja nie miałem

racji, Ŝe wszedłem w mrok... a moŜe ciemność była we mnie przez cały czas.

Po raz pierwszy podniósł wzrok. Jego oczy były spokojne, jeśli nie liczyć słabego

blasku czystego przeraŜenia, jak nagły szloch w zamkniętym pokoju.

- To jak choroba - szeptał. - Gorączka we krwi. Wojna jest wszędzie.

Okrucieństwo.  Zabijanie.  Nieraz  i  w  moim  imieniu.  Krew  jak  deszcz.  Czuję  ją
wszędzie, krzyki umierających w Mocy tłuką się we mnie jak serce, które zaraz pęknie.
-  Zebrał  się  w  sobie,  wzruszył  ramionami  i  ciągnął  dalej:  -  Doszedłem  do  kresu.  Nie
wiem, co jest  sprawiedliwe, a co nie. Jestem zmęczony,  mistrzu, taki zmęczony. I jak
kaŜdy stary człowiek, który czuje zbliŜający się koniec, chcę wrócić do domu.

Niewielki holograficzny Dooku dotknął świecy przysłanej mu przez Yodę,

przesuwając ją między pomarszczonymi palcami.

Sean Stewart

- Chcę się z tobą spotkać. Nikt poza Świątynią nie moŜe o tym wiedzieć. Jestem

stale  obserwowany,  a  ciebie  zdradza  więcej  osób,  niŜ  mógłbyś  sądzić,  mistrzu.
Przybądź  do  mnie,  Jai  pokaŜe  ci  drogę.  Porozmawiamy.  Nie  obiecuję  niczego  więcej.
Nie  sądzę,  Ŝebyś  był  skorumpowany,  mistrzu.  Ale  nawet  ciebie  okłamują.  Jeśli  moi
sojusznicy dowiedzą się, Ŝe przybywasz, nic ich nie powstrzyma przed zabiciem ciebie.
Jeśli domyśla się, po co przybywasz, nic ich nie powstrzyma przed zniszczeniem takŜe i
mnie.

Jego oczy nagle nabrały całkiem przytomnego wyrazu, przebiegłego i

pragmatycznego.

- Byłbym rozczarowany, gdybyś uznał moje zaproszenie za okazję taktyczną. Jeśli

ujrzę  bodaj  najdrobniejszą  oznakę  pojawienia  się  nowych  sił  zbrojnych  w  okolicy
Szlaku Hydiańskiego, opuszczę moje obecne miejsce pobytu i będę kontynuował wojnę
tak długo, aŜ krąŜowniki bojowe z robotami na pokładzie wypalą ogniem plazmowym
Coruscant  do  Ŝywej  ziemi.  Nie  przyprowadzaj  ze  sobą  nikogo  oprócz  Jedi.  -
Uśmiechnął  się  smutno  jednym  kącikiem  ust.  -  Są  sprawy,  które  naleŜy  zachować  w
rodzinie...

Hrabia Dooku z Serenno, dowódca potęŜnej armii, jedna z najbogatszych istot w

całej galaktyce, legendarny szermierz, dawny uczeń, sławny zdrajca, syn marnotrawny,
zamigotał przed oczami Yody i znikł.

Yoda wyłączył miecz, włączył go ponownie i po raz kolejny odtworzył nagranie.

Potem  jeszcze  trzy  razy.  Znów  wspiął  się  na  ulubiony  kamień  i  pogrąŜył  w  zadumie.
Gdzieś ponad nim, w jego prywatnej kwaterze, gromadziły się wiadomości z Republiki,
rozkazy  od  dowódców  wojsk,  pytania  zadawane  przez  innych  Jedi,  dotyczące
aktualnych  zadań  i  rozkazów,  moŜe  nawet  wezwania  z  senatu  lub  Ŝądania  spotkań  z
biura kanclerza. Zbyt dobrze poznał cięŜar wszystkich niespokojnych spojrzeń, jakie na
nim  spoczywały.  Dzisiaj  muszą  poczekać.  Dziś  Yoda  potrzebował  mądrości  Yody  i
nikogo innego.

Odetchnął głęboko, usiłując oczyścić umysł w medytacji; pozwalał, aby myśli

same krąŜyły wokół niego.

Dłonie Dooku na świecy, szmer uczuć jak ukryty prąd, sprawiający, Ŝe końce jego

palców drŜały.

Jai Maruk składający swój zwięzły raport w sali Rady, z raną wypaloną mieczem

wietlnym na chudym policzku.

A wcześniej on i Dooku w jaskini na Geonosis. Syk i błyski mruczących cicho

mieczy  świetlnych,  mrocznych  i  pięknych  jak  waŜki.  Dooku  jako  dwudziestoletni
chłopiec,  nie  ten  stary  człowiek,  szepczący  z  emitera  rękojeści  miecza  biednej  Jang.
Uszy  Yody  opadały  powoli.  W  miarę  jak  zagłębiał  się  w  Moc,  czas  roztapiał  się  pod
Ŝ

arem jego umysłu niczym stary lód, swobodnie mieszając przeszłość i teraźniejszość.

Ten dumny chłopak w ogrodzie sześćdziesiąt lat temu, który mówił: „KaŜdy Jedi to
dziecko, którego rodzice zdecydowali, Ŝe mogą bez niego Ŝyć”.

Mała Jang Li-Li, ośmiolatka skrapiająca orchidee w Komnacie Tysiąca Fontann.

Jasny dzień, słońce wlewa się przez panele z transpastali. Li-Li puszcza kłęby mgły
wodnej z aerozolu i śmieje się radośnie, kiedy kaŜda mała chmurka w promieniach

Yoda – Mroczne Spotkanie

słonecznych rozszczepia się  w  gamę  ulotnych barw: czerwień, fiolet i zieleń. Mistrzu,
mistrzu.  patrz,  robię  tęcze!  Te  kolory  nigdy  nie  miały  oznaczać  barw  sygnalizacji
wojskowej  ani  świateł  nawigacyjnych  statków  międzygwiezdnych,  ani  ostrzy  mieczy
ś

wietlnych. Tylko tęcze robione z pary przez małą dziewczynkę.

I Dooku przywieziony dopiero co z Serenno, chłopiec o powaŜnych oczach, dość

dorosły, Ŝeby wiedzieć, Ŝe to matka go oddała. Dość dorosły, Ŝeby wiedzieć, Ŝe zawsze
moŜna zostać zdradzonym.

Woda bulgotała, sączyła się i szemrała wokół Yody, łącząc czas teraźniejszy i

przeszłość w sposób płynny i ulotny; i nagle zjawił się obok niego Qui-Gon. Nie moŜna
powiedzieć, Ŝe martwy Jedi nawiedził Yodę. BliŜsze prawdy byłoby stwierdzenie, Ŝe
Qui-Gon zawsze tam był, w tym nieruchomym punkcie, wokół którego obraca się czas;
Qui-Gon czekający, aŜ Yoda odnajdzie swoją ścieŜkę i przejdzie przez zamknięte drzwi
do ogrodu w nieruchomym sercu wszelkich rzeczy.

Yoda otworzył oczy. WraŜenie obecności Qui-Gona w Mocy było bardzo silne:

jakby tu stał, posępny, energiczny, jak kawałek dobrej liny związany w mocny węzeł
marynarski. Falą się stał, pomyślał Yoda, falą bez brzegu.

Yoda postukał w rękojeść miecza Jang Li-Li.
- Widziałeś?
Widziałem.
- Sprytne to jest. Jeśli spotkać się z nim wybiorę, wszystkie statki Republiki z dala

od Szlaku Hydiańskiego trzymać muszę. Całkowicie szansę pokoju zanegować trzeba
lub dać mu kolejne miesiące spokoju w norze.

To szermierz - zgodził się Qui-Gon. Dźwignia, pozycja, przewaga... wszystko to

jest dla niego tak naturalne jak oddychanie.

- To mój dawny uczeń, i twój nauczyciel, Qui-Gonie. Czy prawdę on mówi?
Myśli, Ŝe kłamie.
Yoda nastawił uszu.
- Co takiego?
Myśli, Ŝe kłamie.
Na okrągłą twarz Yody wypłynął nagle błogi uśmiech.
- Tak - wymruczał.
Chwilą  później  Yoda  poczuł  wibracje  w  Mocy  jak  falę  przetaczającą  się  od

dormitoriów uczniów znajdujących się na niŜszych piętrach, jak odgłos odległej burzy.
Qui-Gon zadrŜał i znikł, jakby Moc była jeziorem, a on odbiciem na jej powierzchni,
zmąconym przez zakłócenie, jakie nagle się pojawiło.

Prawdziwe sny zdarzają się rzadko. Szczerze mówiąc, Whie starał się w ogóle ich

nie mieć.

Nie chodziło o koszmary, wcale nie. Tych miał wiele, prawie co noc,

przynajmniej  przez  ostatni  rok.  PrzeŜywał  pełne  zamieszania  i  dziwne  sytuacje,  ale
zawsze  i  we  wszystkich  ponosił  klęskę.  Zawsze  było  coś,  co  powinien  był  zrobić,
lekcja, na której miał być, paczka, którą miał dostarczyć. Często ktoś go gonił. Nieraz
był  nagi. Wiele z tych snów  kończyło się  w jakimś  wysokim  miejscu, którego czepiał

Sean Stewart

się kurczowo, ale potem i tak spadał, spadał... z iglicy Świątyni, z mostu, ze statku
kosmicznego, z drzewa w ogrodach. Zawsze spadał, a w dole czekał na niego
szemrzący tłum rozczarowanych, tych, których zawiódł.

Prawdziwe sny były inne. W nich chłopiec jakby przenikał granice czasu. Często

zasypiał w dormitorium, a potem z przeraŜeniem budził się w przyszłości, jakby wpadł
przez zapadnię i wylądował we własnym ciele.

Pewnego razu, kiedy zasnął, a miał wtedy osiem lat, obudził się w wieku lat

jedenastu, budując swój pierwszy miecz świetlny. Pracował nad nim przez ponad
godzinę, kiedy do warsztatu wszedł drugi chłopiec i powiedział:

- Rhad Tarn nie Ŝyje.
Próbował zapytać, kim jest Rhad Tarn, ale słyszał swój własny głos

wypowiadający całkiem inne słowa. Dopiero wtedy zorientował się, Ŝe nie jest tym
Whie, który buduje swój miecz świetlny, lecz kimś, kto siedzi w jego głowie jak duch.

Nie było nic gorszego - naprawdę nic - niŜ uczucie, Ŝe jest się Ŝywcem

pochowanym we własnym ciele. Czasem uczucie paniki było tak silne, Ŝe go budziło.
Kiedy indziej mijały całe godziny, zanim podniósł się z łóŜka, płacząc i z trudem
chwytając oddech, ale szczęśliwy, Ŝe zbudził go alarm lub dotyk przyjaznej dłoni.

Tym razem prosto z prawdziwego snu wylądował w dziwnym, bogato

umeblowanym pokoju. Stał na grubym, miękkim dywanie wyhaftowanym w splątane
gałęzie cierniokrzewów i w płaty jadowitego mchu. a w mroku lśniły ślepia
drapieŜnych ptaków. Dywan zbryzgany był krwią. Sądząc po palącym bólu w ramieniu
i tępym ucisku pod Ŝebrami, krew naleŜała do niego.

StaroŜytny chronometr, zwisający w metalowej obudowie, wyrzeźbionej w

plecionkę gałęzi i cierni, tykał cicho w kącie pokoju. Uderzenia wydawały się powolne
i niepewne jak bicie konającego serca.

W pokoju widział jeszcze co najmniej dwie osoby. Jedną była łysa kobieta z

czaszką pomalowaną w podłuŜne kształty, o wargach barwy świeŜej krwi. Czuł od niej
Ciemną Stronę jak dym z płonącego drewna, które pali się w wilgotną noc. PrzeraŜała
go.

Drugą osobą była jeszcze jedna uczennica Jedi, rudowłosa dziewczyna imieniem

Scout. Na jawie była od niego starsza o rok, pyskata i przemądrzała i nigdy dotąd nie
zwracała na niego uwagi. We śnie krew ściekała jej po twarzy z rozcięcia na głowie.
Patrzyła na niego.

- Pocałuj ją - szepnęła kobieta. Czerwone łzy spływały spośród włosów

dziewczyny. Ściekając z kącików jej ust, a potem niŜej, na podbródek, by wreszcie
wsiąknąć w krawędź tuniki tuŜ powyŜej drobnych piersi. - Pocałuj ją, Whie.

niący Whie cofnął się.

Whie na jawie chciał ją pocałować. Był zawstydzony, przeraŜony i wściekły, ale

chciał tego. Krew płynęła. Zegar tykał. Łysa kobieta uśmiechnęła się do niego.

- Witaj w domu.

- Whie!
- Hm?

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Zbudź się, Whie, zbudź się. To ja, mistrzyni Leem.
Jej łagodna twarz pochylała się nad nim w mroku dormitorium, wszystkimi

trojgiem oczu wyraŜając troskę.

- Wyczuliśmy zakłócenie w Mocy - wyjaśniła.
Zamrugał, cięŜko chwytając powietrze; usiłował uczepić się teraźniejszości, która

wydawała się w dalszym ciągu śliska jak kawałek mokrego mydła.

Chłopcy dzielący z nim sypialnię stłoczyli się wokół jego łóŜka.
- Znowu miałeś jeden z tych swoich snów?
Pomyślał o dziewczynie, Scout, jeszcze jednej uczennicy Jedi. O struŜce krwi na

jej szyi. O swoim poŜądaniu.

Mistrzyni Leem połoŜyła mu na dłoni swoich sześć, palców.
- Whie?
- To nic - wykrztusił po chwili. - Zwykły koszmar i tyle.
Chłopcy zgromadzeni wokół jego łóŜka zazczęli powoli się rozchodzić, nieco

zawiedzeni i pełni niedowierzania. WciąŜ jeszcze byli na tyle młodzi, Ŝe mieli nadzieje,
zobaczyć cud. UwaŜali, Ŝe mieć wizje to świetna zabawa. Nie mogli zrozumieć, jakie to
straszne, widzieć chwilę majaczącą w przyszłości jak słup wyłaniający się nagle na
zamglonej drodze, bez moŜliwości wyminięcia go.

Kim mogła być ta łysa kobieta, którą widział w wizji? Czuć ją było Ciemną

Stroną, a jednak nie walczył z nią. Czy jakieś dziwne zrządzenie losu uczyniło z nich
sojuszników? I ta dziewczyna, Scout... dlaczego krew tak zabarwiła jej usta i dlaczego
miałaby na niego patrzeć z taką uwagą? MoŜe Scout stanie stanie się sojuszniczką złej,
łysej kobiety? MoŜe zacznie ulegać swoim pragnieniom, gniewowi, Ŝądzom? MoŜe
będzie próbowała i jego zwabić, uwieść, przeciągnąć na Ciemną Stronę...

- Whie? - zagadnęła mistrzyni Leem.
Uścisnął jej dłoń krzepiąco, usiłując mówić normalnym głosem.
- To tylko zły sen - powtórzył. Upierał się, Ŝe tak jest, grzecznie i z

wdzięcznością, twierdząc, Ŝe nic mu nie będzie, absolutnie nic dopóki nie opuściła
sypialni.

Prawdziwe sny miały jeszcze jedną ciekawą cechę: przeładowały Whie jak

przekleństwo przez całe Ŝycie, ale po raz pierwszy zbudził się w miejscu innym niŜ
Ś

wiątynia Jedi i nigdy do tej pory nie zdarzyło mu się obudzić w ciele starszym aniŜeli

obecne.

Wiedział, Ŝe nadchodzi jego śmierć. Jest blisko.

Sean Stewart

R O Z D Z I A Ł

Białe ściany sali treningowej w świątyni Jedi byty świeŜo wyczyszczone, biała

podłoga wyszorowana, a nowe białe maty leŜały przygotowane do turnieju. Nerwowi
uczniowie Jedi w lśniąco białych tunikach przygotowywali się do prób, kaŜdy zgodnie
ze swoją osobowością. Uczennica Jedi. Tallisibeth Enwandung Esterhazy, zwana Scout,
podzieliła ich w przybliŜeniu na cztery kategorie.

Gaduły - ci zbierali się w grupkach, rozmawiając przyciszonymi głosami, aby

oderwać się od narastającego napięcia.

Rozgrzewacze, którzy rozciągali mięśnie, więzadła i ścięgna, strzelali stawami,

podskakiwali, biegali lub kręcili się w miejscu, zaleŜnie od potrzeb własnego ciała.

Byli teŜ medytujący, którzy usiłowali pogrąŜyć się w Mocy, co polegało - w opinii

Tallisibeth - na zaniknięciu oczu i przybraniu afektowanej miny, pełnej sztucznej
powagi i błogości.

No i były Łaziki.
Scout była Łazikiem.
Pewnie powinna spróbować medytacji. Dobrze wiedziała, Ŝe zbytnie napięcie i

skłonność  do  ekscytacji  były  jej  największym  problemem.  Na  ostatnim  turnieju  przed
zniszczeniem  Honoghr  i  Kryzysem  Floty  Rendili  wyleciała  juŜ  w  pierwszej  rundzie,
przegrywając  z  dwunastolatkiem,  którego  zawsze  pokonywała  w  czasie  sparringu.
Klęska była tym bardziej poniŜająca, Ŝe chłopak miał akurat złamaną nogę i walczył w
szynie.

Wyminęła małą grupkę Gadułów. czując, Ŝe zalewa się bolesnym rumieńcem na

samo wspomnienie.

- Hej, Scout - zawołał jeden z nich, ale udała, Ŝe nie słyszy. Nie miała dzisiaj

czasu na rozmowy. Dzisiaj pora tylko na interesy.

Wszyscy, którzy mieli w głowach mózg bodaj tak duŜy jak sevarcosańska świnka,

wiedzieli,  Ŝe  nie  miała  prawa  przegrać.  W  istocie  Moc  w  Tallisibeth  Enwandung
Esterhazy była słaba. Miała jej tyle tylko, Ŝeby  wywrzeć wraŜenie na poszukiwaczach
talentów  Jedi,  kiedy  była  jeszcze  dzieckiem...  choć  od  jednego  z  mistrzów  słyszała  i
taką wersję, Ŝe jej rodzice byli potwornie biedni i błagali Jedi, aby zabrali ich córkę z
tej rozpaczliwej nędzy. Prześladowała ją myśl, Ŝe jej rodzice, bracia i siostry - jeśli ich

Yoda – Mroczne Spotkanie

miała - pozostali uwięzieni w slumsach Vorzyda V, podczas gdy jej jednej udało się
uciec. Tylko ona dostała tę niewiarygodną szansę, aby do czegoś dojść. Gdyby poniosła
klęskę, nie przeŜyłaby tego.

Jednak nie czyniła postępów w poznaniu Mocy, mimo Ŝe dorastało jej ciało.

ZauwaŜyła u siebie dar przewidywania. Kiedy  walczyła, otwierając się na Moc,  miała
przebłyski,  podczas  których  wiedziała,  co  przeciwnik  zrobi  za  chwilę,  zanim  nawet
wiedział to on sam. Jej zwyczaj analizowania sytuacji i odczytywania jej nieco szybciej
niŜ  inni  stał  się  źródłem  jej  przydomku.  Jednak  nawet  ta  cecha  zanikała,  kiedy  była
zdenerwowana  lub  zmieszana;  to  samo  zresztą  działo  się  z  wszystkimi  tradycyjnymi
zdolnościami Jedi w Mocy.

Bywały dni, kiedy siłą umysłu mogła przenosić szklankę ze stołu do ręki... lecz

częściej zdarzało się, Ŝe naczynie po drodze spadało i roztrzaskiwało się na podłodze.
Albo pękało, jak zbyt mocno ściśnięte. Albo wylatywało świecą w górę i rozbijało się o
sufit, zalewając ją kaskadą bladego mleka i odłamków. Nie trzeba być Mrlissi, Ŝeby
wiedzieć, co na jej widok mówią do siebie przyciszonym głosem mistrzowie Jedi. Nie
trzeba być bardzo inteligentnym - a Scout była inteligentna - Ŝeby zauwaŜyć, jak inni
uczniowie na jej widok wznoszą oczy ku niebu, śmieją się lub - co gorsza - ukrywają jej
błędy.

Zanim skończyła trzynaście lat, właściwie straciła nadzieję, Ŝe stanie się Jedi.

Kiedy  mistrz  Yoda  wezwał  ją  na  prywatną  rozmowę  w  Komnacie  Tysiąca  Fontann,
wlokła się tak, jakby miała na nogach permabetonowe buty. śołądek jej się buntował i
zastanawiała  się  tylko,  w  jakim  sektorze  Oddziału  Rolniczego  ją  zatrudnią.  Ludzie
mówili,  Ŝe  to  uczciwa,  honorowa  praca.  Taka  hipokryzja  doprowadzała  ją  do  szału.
Jakby  nie  dość  było  poniŜenia,  Ŝe  nie  potrafiła  dopiąć  jedynej  rzeczy,  jakiej
kiedykolwiek  pragnęła,  musieli  pogarszać  jeszcze  sprawę  udając,  Ŝe  motyka  nie  jest
gorsza  od  miecza  świetlnego,  a  błoto  pól  ziemniaczanych  pod  stopami  równie
ekscytujące jak pył setek planet.

Zanim weszła do Sali, twarz miała mokrą od łez. a na ramieniu tuniki, w miejscu,

gdzie wycierała cieknący nos, widniała wielka plama. Mistrz Yoda spojrzał na nią,
zmarszczył z troską okrągłą twarz i zapytał, czemu płacze.

- Tylko Jedi muszą się starać nie okazywać przywiązania - rzekła dumnie

pomiędzy jednym siąknięciem a drugim. - Farmerzy mogą płakać ile chcą.

Wtedy powiędnął jej, Ŝe Chankar Kim poprosiła, aby została jej nową padawanką.

A Tallisibeth Enwandung Esterhazy, dla przyjaciół Scout, nagle doznała uczucia, które
- jak się później miała przekonać - zawsze towarzyszyło spotkaniu z Yodą. Wydała się
sobie tak głupia i szczęśliwa, aŜ dech zapierało w piersi.

A trzy miesiące później Chankar Kim juŜ nie Ŝyła.
Gdyby Ŝycie Scout od początku nie było walką, ta wieść by ją zabiła. I tylko silna

wola sprawiła, Ŝe nie popędziła, gnana krwawą Ŝądzą zemsty i całkiem nietypową dla
Jedi wściekłością, do walki z Gildią Kupiecką, z Losem, z samą sobą. „Zabiorę cię ze
sobą na następną misję - obiecała mistrzyni Kim z uśmiechem. - Najpierw jednak nieco
cię doszlifujemy. Pojedziesz następnym razem, obiecuję”. śałosny Ŝart, bowiem

Sean Stewart

Chankar Kim wykrwawiła się na śmierć na odległej planecie i „następny raz” miał
nigdy nie nastąpić.

I tak Scout została sierotą, dorastającym uczniem bez nauczyciela. Jedynym

sposobem, aby stać się Jedi, było przejście przez etap padawana. Padawan jeździł na
misje, miał szansę udowodnienia, Ŝe coś sobą reprezentuje. A to z kolei mogła osiągnąć
tylko w jeden sposób: zdobywając zaufanie drugiego Jedi.

Zapisywała się jako pierwsza na kolejne kursy, ćwiczyła blokady stawów aŜ do

bólu  nadgarstków;  nieprzespane  noce  sprawiały,  Ŝe  gwiazdy  na  mapach  tańczyły  jej
przed piekącymi oczami. Uczyła się pilniej niŜ kiedykolwiek w Ŝyciu: astrokartografii,
walki wręcz, matematyki hipernapędów, techniki instalacji urządzeń komunikacyjnych,
technik  miecza  świetlnego.  Była  delikatnej  budowy  i  jej  dziewczęce  ciało  bardzo
powoli  nabierało  mięśni,  lecz  ona  trenowała  dalej,  aŜ  strumienie  potu  spływały  jej  po
grzbiecie.  Musiała  tak  robić.  Musiała,  poniewaŜ  nie  mogła  polegać  na  drobnym
ułatwieniu, które mieli wszyscy inni - na Mocy.

A jednak codziennie, kiedy w czasie nauki przychodziło do uŜywania Mocy,

przeŜywała tortury. Dołączana do grupy ośmio-, dziewięciolatków, górowała nad nimi
jak wielkolud. KaŜego dnia próbowała odegnać od siebie rozpacz, lecz jej kroki stawały
się coraz cięŜsze, jakby juŜ brnęła przez błotniste pola ziemniaczane, które zdawały się
jej przeznaczeniem.

- Hej, Scout, odpręŜ się! - Czyjś głos wyrwał dziewczynę z zadumy, zwracając jej

uwagę na to, gdzie się znajduje: w sali bojowej. W dzień turnieju. Wolała ją Lena
Missa, mila Chagrianka w wieku Scout. - Jesteś taka napięta, Ŝe słyszę, jak skrzypisz
przy kaŜdym kroku!

Lenie łatwo było mówić. Ona takŜe straciła mistrza w zeszłym roku, lecz była

sprytna i lubiana, a jej umiejętność władania Mocą - wystarczająca; mistrzowie Jedi
ubiegali się o prawo wybrania jej na swą padawankę, gdy tylko zakończył się okres
Ŝ

ałoby. Scout zmusiła się do uśmiechu.

- Jasne, spróbuję - odparła.
Lena pochyliła się poufale, a jej rozwidlony język zatańczył między niebieskimi

wargami. Miękkie dolne róŜki zwróciły się do przodu.

- Scout, nie martw się. Jesteś naprawdę dobra w walce. OdpręŜ się i uŜyj... -

zawahała się. - Zaufaj swoim umiejętnościom.

Scout zmusiła się do uśmiechu.
- Jesteś dla mnie miła, bo wiesz, Ŝe moŜesz skończyć ze mną na macie.
- A jak myślisz? - zaśmiała się Lena. - WciąŜ mnie boli łokieć od tej blokady,

którą załoŜyłaś mi w zeszłym tygodniu. Nie skrzywdzisz przecieŜ koleŜanki, co?

W turnieju miało brać udział trzydziestu dwóch uczniów. Uczeń musiał mieć

przynajmniej dziesięć lat; najwięcej było jedenasto- i dwunastolatków. Młodsze dzieci
nie były całkiem gotowe, aby spotykać się ze starszymi w walce, potem zaś, które stały
się juŜ padawanami, miały duŜo innych obowiązków. Lena początkowo nie zamierzała
startować, ale potrzebowali jeszcze jednej osoby do pełnego składu.

Uczniowie dostali do wyboru turniej kilkustopniowy lub eliminację na zasadzie

„nagłej śmierci”, w którym pierwsza przegrana oznaczała natychmiastowe odejście.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Scout  była  zdecydowanie  zwolenniczką  takich  eliminacji.  W  prawdziwym  świecie,
argumentowała  swoją  decyzję,  Ŝaden  nieprzyjaciel  nie  proponował  zwycięstwa  na
podstawie  trzech  walk  z  pięciu.  Prywatnie  uwaŜała  równieŜ,  Ŝe  tryb  „wygraj  albo  do
domu” zaakcentuje jej przewagę. Choć była doskonała w fizycznych elementach walki,
Moc była w niej słabsza niŜ w kimkolwiek innym z uczniów. Aby zwycięŜyć, musiała
przechytrzyć  swoich  przeciwników.  Wybieg  był  doskonałą  metodą  za  pierwszym
razem,  więc  im  mniej  walk  będzie  musiała  stoczyć,  tym  większa  jej  szansa  na
zwycięstwo.

Mistrzyni śelazna Ręka poprawiła tunikę i ruszyła ku środkowi Sali, mijając po

drodze grupki Gadułów i Rozgrzewaczy, którzy natychmiast milkli, kiedy się koło nich
znalazła. Wyglądamy jak wołki zboŜowe wijące się w skrzyni mąki, pomyślała Scout.
Mistrzyni stanęła pośrodku sali i ogłosiła, Ŝe pierwsze dwie rundy turnieju odbędą się
tutaj, a kiedy wsunie juŜ tylko osiem osób, pozostałe walki zostaną przeniesione w
mniej sztuczne otoczenie.

Studenci spojrzeli po sobie z uniesionymi brwiami.
- Chcieliście, Ŝeby było jak w naturze - przypomniała Ŝelazna Ręka - no to

będziecie mieli. A teraz prosimy pierwsze pary. - Spojrzała do notesu. - Atresh Pikil i
Gumbrak Hoxz.

Atresh, drobna, czarnoskóra dwunastolatka, wystąpiła naprzód. To samo uczynił

Gumbrak,  trzynastoletni  Kalamarianin,  którego  łososiowa  cera  pokryła  się  cętkami  z
podniecenia.  Kalamarianin  był  silniejszy,  ale  w  ciągu  ostatniego  roku  bardzo  urósł  i
ciągle  miał  tendencję  do  potykania  się  o  własne  błoniaste  stopy.  Gdyby  Atresh
wykorzystała  swoją  szybkość  i  umiejętnie  usuwała  się  spoza  jego  zasięgu,  dopóki
chłopak  się  nie  potknie,  powinna  sobie  poradzić.  Oczywiście  Atresh  nie  była  zbyt
wyrachowaną wojowniczką. Podobnie jak większość uzdolnionych uczniów starała się
raczej  ufać  własnym  siłom,  aniŜeli  dokonywać  tak  szczegółowych  obserwacji
wstępnych,  za  które  Scout  otrzymała  swój  przydomek.  Inne  dzieci  śmiały  się  z  jej
bezlitosnego wyrachowania, ale one mogły sobie na to pozwolić. Scout musiała cięŜko
pracować.  Przez  kilka  ostatnich  tygodni  spędziła  wiele  godzin  na  obserwowaniu
walczących, nieraz otwarcie, a kiedy indziej z ukrycia. Miała plan, jak zająć się kaŜdym
z nich, i choć nie była całkiem pewna siebie, przynajmniej czuła się przygotowana.

- Flerp, Zrum - wywołała mistrzyni Xan. - Page, Gilp, Horororibb, Boofer.
Scout zastanawiała się, czy pary dobierano za pomocą symulacji komputerowych,

aby walka była wyrównana, czy za pomocą innych kryteriów, znanych jedynie
mistrzom i przewidzianych, aby odkryć słabości wszystkich uczniów.

- Chizzik, Enwandung Esterhazy.
Serce Scout zamarło. Pax Chizzik był jedenastolatkiem, ogromnie bystrym i

czarującym.  Jako  wojownik  był  silny  Mocą,  sprytny,  dość  krępy,  niezbyt  dobrze
pracujący  nogami,  lecz  o  wyjątkowo  sprawnych  nadgarstkach.  Był  szybki  i  jak
większość dzieci w tym wieku zdobywał punkty w kontratakach, odznaczał się równieŜ
duŜą  wyobraźnią  w  ataku,  a  przy  tym  taką  kreatywnością  i  szybkością  ręki,  Ŝe  mógł
wyprowadzać  skomplikowane  i  piękne  kombinacje  fint  i  sztychów.  Miły,  a  przy  tym
uduchowiony,  był  naturalnym  przywódcą,  zrodzonym,  aby  odegrać  rolę  wspaniałego

Sean Stewart

księcia w epickiej opowieści zeszłego wieku. Wszyscy go lubili. Scout lubiła go nawet
tak  bardzo,  Ŝe  uszczupliła  nieco  czas  własnej  nauki,  aby  pomóc  mu  wyćwiczyć
dwanaście węzłów pośrednich, kiedy miał problemy ze wspinaniem się i pracą z linami.
Miała  kilka  pomysłów,  jak  go  pokonać  w  turnieju,  ale  niektóre  z  nich  naprawdę  nie
były  przyjemne,  zwłaszcza  dla  dziecka,  więc  Scout  miała  nadzieję,  Ŝe  nie  będzie
musiała ich uŜyć.

Zapewne dlatego znaleźli się w parze, pomyślała kwaśno. Podejrzliwie zerknęła

na śelazną Rękę, lecz ta odpowiedziała jej niewinnym spojrzeniem i zajęła się na
powrót swoją listą.

Starcia były otwartą walką - wszystkie chwyty dozwolone - i miały trwać, aŜ

osoba, któro uzna się za pokonaną, uderzy trzykrotnie dłonią w podłogę lub zarobi trzy
oparzenia od ćwiczebnego miecza świetlnego, na tę okazję ustawionego na najniŜszą
moc. Nawet jednak przy tym ustawieniu cięcie takim mieczem nie naleŜało do
przyjemnych. Dotknięcie ostrza było ogromnie bolesne; ten gorący pocałunek sprawiał,
Ŝ

e mięśnie kurczyły się, a nerwy drgały. Czerwona smuga, jaką zostawiał, wymagała

wielu  dni  gojenia.  Scout  wiedziała  o  tym,  poniewaŜ  przez  ostatnie  trzy  miesiące
codziennie  szła  do  odosobnionego  kąta  ogrodu  i  dotykała  boku,  ramienia  lub  nogi
ostrzem  miecza.  Ból,  jak  ostrzegała  śelazna  Ręka,  był  ogromnie  rozpraszający,  więc
Scout,  wiedząc,  Ŝe  z  pewnością  oberwie,  postanowiła  nie  dopuścić,  aby  trafienie
spowodowało utratę koncentracji.

Nic mogła sobie pozwolić na klęskę.
Rozpoczęły się pierwsze starcia. Scout próbowała uwaŜać, obserwując wszelkie

widoczne  słabości,  na  wypadek,  gdyby  spotkała  zwycięzcę  w  następnej  rundzie,  ale
dławiący  niepokój  sprawiał,  Ŝe  nie  umiała  się  skoncentrować.  Po  kilku  próbach
dołączyła  więc  do  Medytujących,  myśląc  jedynie  o  własnym  oddechu,  milczeniu,
głębokim spokoju krwi omywającej całe jej ciało jak ukryły przypływ. Czuła teŜ Moc,
wypełniającą  pokój  jak  cięŜki  ładunek  elektryczny.  Moc  dwukrotnie  przeskoczyła  od
jednego walczącego do drugiego, pozostawiając zarówno zwycięzcę, jak i pokonanego
oślepionych,  zdumionych.  jakby  trafionych  piorunem.  Scout  nawet  nie  próbowała  się
na nią otworzyć. Moc nie była sojusznikiem, któremu mogła ufać; nie teraz, kiedy tak
wiele od tego zaleŜało.

Miała suche usta i metaliczny posmak na języku. Weź się w garść, powtarzała

sobie. No, Scout. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.

Wreszcie nadeszła pora. Dłonie miała mokre od potu, gdy z trudem szła na środek

Sali,  a  nogi  jak  z  galarety.  Rękojeść  miecza  świetlnego  zwisała  z  pętli  w  tunice,
uderzając  o  ranę  na  udzie.  Przebrnęła  przez  rytuały  otwarcia,  kłaniając  się  najpierw
mistrzyni  Xan  i  podając  jej  miecz  świetlny  do  skontrolowania.  Xan  sprawdziła
ustawienia Mocy i zwróciła go właścicielce. Teraz i Pax skłonił się nisko. Z teatralnym
pokłonem  podając  swoją  broń.  Kiedy  śelazna  Ręka  ją  oglądała,  spojrzał  wesoło  na
Scout  i  leciutko  mrugnął.  Nie  moŜna  się  było  nie  uśmiechnąć.  „Cieszę  się,  Ŝe  to  ty”,
wyszeptał samymi wargami.

Przypięli na powrót miecze i odstąpili, stając naprzeciwko siebie. Skłonili się.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Niech Moc będzie z tobą - rzekł Pax i Scout wiedziała, Ŝe powiedział to

szczerze.

Szmer rozmów w sali ucichł powoli. śelazna Ręka ujęła małą, czerwoną

chusteczkę.  Teraz,  kiedy  przeraŜające  oczekiwanie  dobiegło  końca,  Scout  była
spokojniejsza.  Poczuła,  jak  jej  koncentracja  rozluźnia  się  i  rozpływa,  napełniając  całą
salę. Oddychała coraz wolniej, uświadamiając sobie obecność kaŜdej osoby oddzielnie,
nawet  tych,  którzy  znajdowali  się  za  jej  plecami.  Czuła  teŜ  obecność  mistrza  Yody,
ś

wiecącą jak lampa.

Mistrzyni Xan wypuściła chusteczkę z palców. Czerwona szmatka spadła,

trzepocząc tym wolniej, Ŝe dla Scout t Paxa czas zmienił swój bieg, aŜ wreszcie
łagodnie jak płatek śniegu opadła na podłogę.

Dwa miecze świetlne oŜyły z trzaskiem. Starły się, zawirowały, znów starły. Przez

chwilę trwały nieruchomo, mrucząc i trzeszcząc w powietrzu. Pax zaśmiał się, a Scout
stwierdziła, Ŝe odpowiada mu uśmiechem. Było jej trochę wstyd, Ŝe tak kombinowała.
Trudno nie Ŝyczyć Paxowi jak najlepiej. Mogłabym pozwolić mu wygrać, pomyślała.
AŜ zamrugała, zastanawiając się nad tym pomysłem. MoŜe oddać starcie. Jeśli sprawi,
Ŝ

e będzie aŜ nadto widoczne, Ŝe „pozwoliła” mu wygrać, kaŜdy pomyśli sobie, Ŝe

przecieŜ  mogłaby  go  pobić,  gdyby  naprawdę  chciała.  To  niezupełnie  prawdziwa
przegrana.  Mogłabym  pozwolić  mu  wygrać,  pomyślała.  Poczuła  ogromną  ulgę.  Pax
teraz wejdzie do kolejnej rundy, będzie się świetnie bawił, a Scout po raz pierwszy od
sześciu tygodni przestanie się martwić o turniej i wspólnie z nim będą świętować jego
zwycięstwo.  Pax  wykonał  lekki  pokłon  brzęczącą,  zieloną  klingą  miecza.  -  Gotowa,
Scout? - zapytał i leciutko opuścił miecz, jakby zapraszając ją do starcia.

Powinnam pozwolić mu wygrać.
Cisza wypełniona jedynie pomrukiem mieczy nagle została zakłócona pełnym

irytacji chrząknięciem mistrza Yody.

Scout zamrugała, jakby budząc się ze snu. Na wszystkie czarne gwiazdy - syknęła.

- Prawie mnie miałeś.

Pax próbował uŜyć na niej Mocy.
Potrząsnęła głową, aby całkowicie pozbyć się oszołomienia, Pax nie był

manipulatorem, pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi. Ale nie moŜna
się było pomylić; on potrafił skłonić ludzi, aby go lubili. Zawsze tak było.

Scout roześmiała się i wykonała palcami mistyczny gest.
- Nie szukasz zwycięstwa - rzekła. Pax spojrzał na nią ze sporym zaskoczeniem. -

Tak, jestem gotowa - dodała. I zaatakowała.

Weszła szybko ze skosu, sprawdzając jego pracę nóg. Klinczem unieruchomiła ich

ostrza  i  wykorzystała  swój  wzrost  i  wagę,  aby  go  odepchnąć.  Cofnął  się  niepewnie,  a
ona spróbowała wykorzystać przewagę. Rozluźnił ciało, wykonał pad w tył, wysuwając
ostrze  z  klinczu,  i  zgrabnie  ciął  na  wysokości  jej  karku.  Zaledwie  zdołała  odparować
cios, ale to  wytrąciło ją z równowagi i sprawiło, Ŝe poleciała do przodu. Przeskoczyła
nad  przeciwnikiem,  przetoczyła  się  przez  ramię  i  skoczyła  na  nogi,  wysoką  paradą
zatrzymując jego ostrze w snopie iskier.

O nie, to było zbyt blisko.

Sean Stewart

Pax odstąpił do pozycji en garde, śmiejąc się od ucha do ucha. Widać, Ŝe dawno

się tak dobrze nie bawił. Dla niego to tylko gra. Nikt nie wyśle Paxa Chizzika do
oddziału rolniczego. Nie, nawet za dwadzieścia lat będą z zapartym tchem czytać o jego
dzielnych wyczynach jako rycerza Jedi. Oczywiście zapisanych przez zakochane
dziennikarki.

Wystarczyło, Ŝeby zrobiło jej się niedobrze.
Zaatakował.
Zazwyczaj byli równi sobie, lecz dziś Pax wyraźnie czuł Moc. Jego atak był długi

i płynny, seria fint i cięć oślepiająco szybka, jedno bez trudu przechodziło w drugie, a
prawdziwe ataki przeplatały się z markowanymi. Scout sparowała pierwsze trzy ciosy z
coraz większym trudem, odstąpiła do tyłu i poczuła, Ŝe zaczyna się gubić w wirujących
skrętach światła, aŜ wreszcie wycofała się biegiem, wykorzystując swoją szybkość, aby
uciec z labiryntu mruczącej zieleni, w który omal nie dała się złapać.

Kolejna pauza. Stali teraz o pięć kroków od siebie. Scout oddychała cięŜko.

Spojrzała w dół i stwierdziła, Ŝe ma nadpaloną tunikę w miejscu, gdzie ostrze
przeciwnika podeszło zbyt blisko. Zapach zwęglonej tkaniny łaskotał ja. W gardle.

Pax spojrzał na swój miecz i wytrzeszczył oczy.
- Rozpoznałaś to, Scout?
- Co?
- Mrlissańska półzapora. Sama mnie tego nauczyłaś. Szukałem cię w Mocy,

wiesz, tak jak nas tego uczą, i nagle wydawało mi się, Ŝe wykonuję wokół ciebie
półzaporę, ale tylko światłem.

Przez salę przebiegły szmery i rzadkie oklaski. To tyle, jeśli chodzi o próbę

zwycięstwa wprost, pomyślała ponuro Scout. Czas na plan B.

Pax spojrzał na nią zdumiony.
- Nigdy w Ŝyciu czegoś takiego nie zrobiłem - rzekł zachwycony. Ruszył w jej

stronę z nową ufnością, gotów po raz kolejny rozpłynąć się w spokojnej furii Mocy.

Scout upuściła miecz na ziemię.
Pax zatrzymał się, zaskoczony. Scout wysunęła obie ręce dłońmi do góry i

skłoniła się.

Pax wreszcie zrozumiał. Przypiął miecz do pasa i z szacunkiem oddał jej ukłon.

Scout widziała, jak bardzo stara się nie stracić twarzy.

- Dobra walka - rzekł. A potem, postępując krok bliŜej, dodał szeptem. - To chyba

nie znaczy, Ŝe cię wyślą do oddziałów rolniczych, co?

Scout próbowała uśmiechać się krzepiąco. Wyciągnęła dłoń do uścisku.
- Nie martw się o mnie - rzekła łagodnie, gdy ich dłonie się splotły. - Wszystko

będzie...

W pół zdania, kiedy tylko poczuła, Ŝe go trzyma, przekręciła dłoń, blokując ją w

nadgarstku. Pax zamrugał zaskoczony, po czym szybko padł na kolana pod rosnącym
naciskiem.

- O mamo - jęknął. - Tu mnie masz.
Drugą ręką trzykrotnie uderzył w podłogę.
Scout natychmiast zwolniła blokadę.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Przepraszam - rzuciła.
Hanna Ding, arkaniańska uczennica w wieku Scout, wyminęła ją i podeszła do

Paxa.

- To było chamskie - rzekła. W najlepszych czasach Hanna wykazywała się

znacznie większą od przeciętnej dozą arkaniańskiego zarozumialstwa, a teraz
spojrzenie jej mlecznobiałych oczu świadczyło o tym, Ŝe choć niewiele dobrego
spodziewała się po Scout, to jednak miała o niej lepsze mniemanie.

Mistrzyni śelazna Ręka zbliŜyła się do nich.
- W porządku, Chizzik?
- Moja duma jest lekko poszkodowana - przyznał smutno, potrząsając obolałą

dłonią - ale poza tym nic mi nie jest.

- Rozumiem, Ŝe zdyskwalifikujecie Enwandung Esterhazy - syknęła Hanna.
- Z całym szacunkiem - wycedziła Scout, zmuszając się do spojrzenia mistrzyni

Xan prosto w oczy - warunki starcia były dokładnie określone.

- Walka ma trwać tak długo, aŜ jeden z walczących nie podda się lub nie otrzyma

trzech ciosów - przypomniał Pax. - To nie wina Scout, Ŝe byłem głupi i zapomniałem o
zasadach. Wystrychnęła mnie na dudka i to całkiem uczciwie.

- Nie widzę podstaw, aby zmieniać wynik starcia - odparła Xan i wyszła znów na

rodek sali.

Hanna Ding popatrzyła w ślad za nią.
- Brawo, Scout. Udowodniłaś, Ŝe potrafisz, bić się z małymi chłopcami, jeśli tylko

pozwolą ci kantować. - Spojrzała na nią mlecznymi oczami. - AleŜ musisz być z siebie
dumna.

Scout jakoś nie była zaskoczona, kiedy stwierdziła, Ŝe w drugiej rundzie ma

walczyć właśnie z Hanną. To było całkiem w stylu Jedi - postawić je naprzeciwko
siebie i sprawdzić, która lepiej sobie poradzi z zachowaniem zimnej krwi. Na dumnej,
bladej twarzy Hanny odmalowało się zadowolenie, kiedy usłyszała imię Scout
wymienione po swoim.

- JuŜ się cieszę - syknęła.
Jasne, wiem, pomyślała posępnie Scout. Realistycznie rzecz biorąc. Hanna była o

wiele  lepszą  wojowniczką.  Fizycznie  Scout  miała  niewielką  przewagę  w  szybkości  i
sile  dzięki  dodatkowym  treningom.  Technicznie  były  porównywalne  -  moŜe  Hanna
nieco lepsza we władaniu mieczem świetlnym, za to Scout zdecydowanie przewyŜszała
ją  w  technikach  walki  wręcz,  których  nauczała  mistrzyni  śelazna  Ręka.  Jeśli  jednak
uwzględnić  Moc,  starcie  nawet  w  przybliŜeniu  przestawało  być  wyrównane.  Hanna
miała czternaście lat i potrafiła wykorzystać Moc znacznie lepiej niŜ Pax Chizzik - była
opanowana i zręczna. Scout obserwowała jej rozgrzewkę po drugiej stronic Sali, skoki
w powietrze na nieprawdopodobną wysokość i spadanie powoli, niczym płatek śniegu.

- Powodzenia - mruknęła Lena, obserwując rozgrzewkę Hanny.
Scout syknęła.
- Jest dobra strona tego medalu. Wreszcie będę walczyć z kimś, komu naprawdę

chcę dołoŜyć.

Sean Stewart

Nadszedł czas starcia. Skłoniły się Xan, podały swoją broń do sprawdzenia, po

czym złoŜyły pokłon sobie wzajemnie. Mistrzyni Xan oznajmiła:

- Podobno kilku uczniów bardzo głośno domagało się, aby turniej odbywał się w

naturalnych warunkach. - Czy Scout się zdawało, czy mistrzyni Xan patrzyła prosto na
nią?  -  W  rzeczywistości  rzadko  mamy  optymalne  warunki  do  walki.  MoŜemy  nagle
znaleźć  się  w  niewaŜkości  albo  zostać  zaatakowani  z  zaskoczenia  przez,  roboty  lub
obcych,  których  fizjologia  utrudnia  lub  uniemoŜliwia  pewne  techniki.  Oczywiście
wprowadzenie  na  przykład  Goraksa  do  świątyni  nie  miałoby  sensu,  ale  istnieje  parę
rzeczy,  których  moŜemy  spróbować.  Na  przykład  w  rzeczywistej  walce  -  teraz  Scout
mogłaby przysiąc, Ŝe oczy Xan spoczęły właśnie na niej - często bywa ciemno.

I światła zgasły.
O rany, pomyślała Scout. TeŜ mi problem. Nic muszę wcale ufać tylko oczom.
Mogę zaufać Mocy.

Było całkiem ciemno. Scout słyszała jedynie oddechy widzów oraz własne głośno

bijące serce. Cichy szelest tkaniny podpowiedział jej, gdzie stoi mistrzyni Xan. Teraz
zapewne unosi czerwoną chusteczkę... a Scout nic ma pojęcia, kiedy ją wypuści.

O, nie.
Próbowała uŜyć Mocy; usiłowała uwolnić świadomość i rozpostrzeć ją na ciemny

pokój. Czuła obecność wyczekujących akolitów, mistrza Yody w kącie, mistrzyni Xan.
Ale nie mogła dostrzec małego strzępka czerwonej szmatki. Jeśli chodzi o ścisłość,
miała równieŜ niewielkie pojęcie, gdzie znajduje się Hanna. Wydawałoby się, Ŝe
Arkanianka potrafi modyfikować Moc tak jak Ouarren wypluwa atrament do morza.

No cóŜ, z tym nic nie da się zrobić. Nie moŜe włączyć miecza, dopóki chusteczka

nie dotknie ziemi, a nie mogła stwierdzić, kiedy to nastąpi. Będzie musiała pozostawać
czujna, gotowa odskoczyć w tył, gdy tylko Hanna wykona jakikolwiek ruch.

Scout spoglądała w ciemność oczami wielkimi jak spodki; z napięciem

nasłuchiwała kaŜdego skrzypnięcia, kaŜdego szeptu. Włoski na jej ramionach uniosły
się lekko, jakby mogła słuchać skórą.

I wtedy otrzymała dar od Mocy: nagle, wstrząsające poczucie, Ŝe Hanna zaatakuje

i...

Teraz!
Moc powiedziała Scout, kiedy nadejdzie atak. Dzięki własnej cięŜkiej pracy

wiedziała,  jaki  ten  atak  będzie.  Scout  od  sześciu  tygodni  bardzo  pilnie  obserwowała
Hannę. Wiedziała, Ŝe Arkanianka rozpocznie wysokim, wspomaganym Mocą skokiem,
aby znaleźć się poza polem widzenia Scout i w nadziei, Ŝe spadnie na nią z góry niczym
drapieŜny  ptak.  Ostrze  przeciwniczki  zaświeciło  jak  uderzenie  zielonej  błyskawicy  i
spadło  wprost  z  góry,  lecz  ostrze  Scout,  niebieski,  zimny  promień,  bezbłędnie  wyszło
mu  na  spotkanie.  Ostrza  starły  się  w  spektakularnym  snopie  iskier,  a  siła  parady
sprawiła,  Ŝe  Hanna  poleciała  w  tył,  koziołkując  w  powietrzu.  Arkanianka  wykonała
idealne salto w tył i wylądowała w pozycji bojowej, nie tracąc równowagi.

Po sali przebiegła fala oklasków.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Zielone i niebieskie odblaski syczały i pulsowały w mlecznobiałych oczach

Arkanianki.

- Chodź tu, Esterhazy. MoŜe wypróbujesz na mnie jedną z tych swoich brudnych

sztuczek? Nie zuŜyłaś ich chyba wszystkich na biednego Paxa, co?

Scout zaśmiała się.
- Nawet jednej dziesiątej.
Jeśli Hanna miała jakąś słabość, była nią zbyt wielka miłość do miecza

wietlnego. W jej lubiącej komfort naturze było coś takiego, Ŝe strumienie potu podczas

walki wręcz budziły w niej wstręt. Naprawdę czuła się o wiele lepiej, stojąc dwa kroki
od swojego przeciwnika, kiedy to ostrze walczyło za nią.

- Wiesz, Hanna, zastanawiałam się zawsze nad jedną rzeczą. Jak ci się udawało...
Scout w pół zdania rzuciła się ku niej jak strzała, w nadziei Ŝe ją zaskoczy. Hanna

sparowała,  Scout  odskoczyła.  Arkanianka  tryumfalnie  przechwyciła  jej  ostrze  i  odbiła
w  bok.  Błękitny  miecz  Scout  przeleciał  obok,  nie  czyniąc  szkody,  ale  o  to  chodziło;
miało  to  słuŜyć  jedynie  odwróceniu  uwagi  i  sprawić,  Ŝe  Hanna  poczuje  się  lepsza  i
sprytniejsza,  przynajmniej  do  momentu,  kiedy  Scout  nie  znajdzie  się  tuŜ  obok,  a  jej
spręŜysty kopniak nie zwali przeciwniczki z nóg.

Obie cięŜko upadły na matę.
Scout próbowała wykorzystać swoją przewagę, ale zanim znalazła się z powrotem

na nogach, Arkanianka przygotowała się juŜ do nowego ataku. Hanna miała chaotyczny
styl walki, wymierzała szybkie cięcia pod ciągle zmieniającym się kątem. Tylko talent
Scout ją uratował, uprzedzając dyskretnie o kolejnych fintach i pozwalając parować
jedynie prawdziwe ciosy.

Pamiętaj, to ty jesteś bronią, powiedziała sobie Scout. Nie moŜesz liczyć

wyłącznie na miecz świetlny. Bądź bronią.

Cięcie, parada, ciecie, parada, cięcie - i tym razem, zamiast wykonać spodziewaną

wysoką  paradę.  Scout  zanurkowała  nisko  pod  ostrzem  przeciwniczki,  aby  podciąć
Hannie  kolana.  Arkanianka  odskoczyła,  zrobiła  salto,  aŜ  Scout  znalazła  się  pomiędzy
jej  nogami,  po  czym  wykonała  obrót  i  znów  wylądowała  w  pozycji  bojowej.  Teraz
przykucnęła,  z  nurkowania  przeszła  w  przewrót  i  skoczyła  w  górę.  JuŜ  obie  dyszały
cięŜko. Zielony i niebieski miecz świetlny syczały cicho.

Hanna znów zaatakowała, lecz tym razem uŜyła równieŜ Mocy, pociągając za

sobą prawe ramię Scout, aby jej parada przyszła zbyt późno i by dziewczyna musiała
odskoczyć w tył, z dala od kręgu mat. Scout wstała, odzyskując równowagę, i wsunęła
się pomiędzy zaskoczonych widzów, którzy pospiesznie schodzili jej z drogi.

- Hej! - wykrzyknęła Hanna. - Nie moŜesz tam iść! - Odwróciła się do mistrzyni

Xan. - Ona nie powinna tego robić, przecieŜ widzowie mogą przy okazji oberwać!

Scout wsunęła się za plecy Leny Missy.
- Czasem widzowie teŜ obrywają - rzekła, wzruszając ramionami.
- Mistrzyni Xan!
Scout wydawało się, Ŝe kąciki ust Jedi unoszą się w lekkim uśmieszku.
- To jest prawdziwa sytuacja, mistrzyni Xan. - Scout lekko poklepała Lenę po

ramieniu. - A to jest poligon.

Sean Stewart

- MoŜe i tak - oschle odparła śelazna Ręka. - Ale myślę, Ŝe przy najmniej dzisiaj

postaramy się uniknąć ofiar, Scout. Walczymy jedynie w kręgu centralnym. - Uniosła
dłoń, zamykając tym samym usta Hannie. - To nie stanowi podstaw do dyskwalifikacji
Enwandung Esterhazy. Właśnie tak postanowiłam, a ona moŜe rozpocząć walkę we
właściwych

granicach bez Ŝadnej kary. W ten sposób obie będziecie

usatysfakcjonowane - dodała i bynajmniej nie było to pytanie.

- Oczywiście - natychmiast odparła Scout z niskim ukłonem.
- Oczywiście - wycedziła jej przeciwniczka.
Hanna odstąpiła na bok, a Scout z całym opanowaniem, na jakie było ją stać,

wróciła na środek kręgu mat.

- Zaczynajcie.
Koniec miecza Hanny opadł i Arkanianka skoczyła do przodu, tnąc w kierunku

głowy Scout.

A Scout schowała się za mistrzynią Xan.
Ostrze miecza świetlnego Hanny znalazło się o szerokość dłoni od twarzy

mistrzyni Xan, znieruchomiało i odskoczyło jak palce dziecka od gorącego pieca.

- No proszę - syknęła Scout. - O mało nie zraniłaś niewinnego widza.
Hanna otworzyła usta i wydała coś w rodzaju warknięcia. Rzuciła się za śelazną

Rękę.

Scout uciekła na druga, stronę.
- Stop! - wykrzyknęła mistrzyni Xan.
- To nie moja wina - odparła Scout. - Jesteś w samym środku pola walk, mistrzyni.
Hanna bulgotała gniewnie.
ś

elazna Ręka naprawdę z trudem walczyła o zachowanie powagi.

- To prawda, Scout. - Podeszła do krawędzi kręgu, a Scout i Hanna podąŜyły za

nią niczym dwa orbitujące księŜyce. - Ale czasem teren się zmienia.

- Obawiałam się, Ŝe to powiesz - westchnęła Scout, odskakując w tył, aby uniknąć

cięcia, kiedy mistrzyni Xan opuściła ring.

Hanna ruszyła za nią.
- Jeszcze jakieś inteligentne pomysły?
- Właśnie nad tym pracuję.
Wreszcie rozzłościła Arkaniankę w wystarczającym stopniu, aby ta przestała

władać Mocą z taką subtelnością, jak to robiła na początku starcia. Jednocześnie
zaczynało jej brakować sztuczek, które mogłaby zastosować wobec Hanny.

Druga uczennica równieŜ zdawała sobie z tego sprawę. Zaatakowała znowu, tym

razem  bardziej  metodycznie,  krok  za  krokiem  wypierając  Scout  poza  krawędź  ringu.
Nie mogę na to pozwolić, pomyślała Scout. Nie wolno jej dać się zepchnąć wyłącznie
do  defensywy.  Odskoczyła,  odparowała  cięcie  i  wygięła  nadgarstek,  aby  zblokować
ostrza,  po  czym  pochyliła  się,  jakby  chciała  zaatakować,  tak  samo  jak  w  walce  z
Paxem. Tym razem wyciągnęła lewą dłoń i dźgnęła dwoma palcami we wraŜliwy punkt
pod lewym łokciem Hanny.

To było doskonałe zagranie. Przedramię Arkanianki zdrętwiało na chwilę, jej

pozbawione czucia palce rozwarły się, lecz w tej samej chwili Scout kopnęła ją w rękę

Yoda – Mroczne Spotkanie

z całej siły, aŜ miecz świetlny Hanny poszybował w powietrzu. Scout z triumfalnym
pomrukiem rzuciła się do przodu, zataczając krąg ostrzem...

...ale Hanna w jakiś nieprawdopodobny sposób zdołała przeskoczyć nad jej klingą.

Scout przeleciała przez miejsce, gdzie powinna była znajdować się przeciwniczka,
potknęła się, odzyskała równowagę i odwróciła w samą porę, gdy Hanna z zaciśniętymi
ustami ściągała Mocą z powietrza swój miecz świetlny. Rękojeść wylądowała w dłoni
Arkanianki z głuchym stukiem.

Hanna bezlitośnie napierała na Scout.
- To była twoja ostatnia szansa.
Runęła na Scout jak burza; machała rękami z nieprawdopodobną szybkością, a

długie, brzęczące ostrze spadało jak zielona rozwidlona błyskawica.

Scout powoli i bezlitośnie traciła grunt pod nogami. Widziała nadchodzące ataki,

wiedziała,  które  są  prawdziwe,  a  które  tylko  zwodzą,  lecz  Hanna  całą  swoją  wolą
blokowała jej prawe ramię, wykorzystując Moc do spowolnienia ruchów przeciwniczki,
aŜ  Scout  wydawało  się,  Ŝe  walczy  w  wodzie  lub  błocie.  Finta,  cięcie,  finta,  sztych,
sztych,  a  potem  ostry,  głęboki  cios  w  nogę,  który  przeorał  tkaninę  szaty  Scout  i
pozostawił na jej udzie czerwoną smugę.

Ból rzucił nią o podłogę. Przetoczyła się na bok i wstała, parując atak Hanny,

który  prawie  musnął  jej  twarz.  Miecz  syknął  jak  wściekły  wąŜ,  zalewając  jej  oczy
zielonym  światłem.  Scout  stęknęła  i  obróciła  się  znowu,  usiłując  wyprowadzić  cios,
lecz  Hanna  była  juŜ  po  wewnętrznej  stronie  jej  ostrza  i  ściągnęła  je  do  parteru  tak
mocno,  Ŝe  palce  Scout  musiały  na  ułamek  sekundy  poluzować  chwyt.  Hanna  uŜyła
Mocy, aby chwycić jej miecz, tę smugę błękitnego ognia; wyrwała go z palców Scout,
odrzucając daleko, na drugą stronę sali.

No, zacznij walczyć naprawdę, modliła się Scout. Gdyby Hanna spróbowała

starcia wręcz, istniałaby dla niej nadzieja. Cokolwiek, dźwignia na staw, blok
ramieniem... cokolwiek.

Arkanianka wstała.
Scout uwolniła ramię i przetoczyła się na plecy, wyrzucając do przodu nogi, lecz

Hanna była juŜ poza jej zasięgiem, zimna i opanowana, a jej zielony miecz brzęczał i
ś

piewał o centymetry od serca Scout. Arkanianka spojrzała w dół na Scout, z

wysokości, która leŜącej wydawała się olbrzymia, nie do pokonania, jak odległość od
pola na farmie do gwiazd.

- Poddaj się - syknęła Hanna.
Scout leŜała pod ostrzem, z trudem chwytając oddech. Noga paliła i pulsowała.
Hanna niecierpliwie zerknęła na przeciwniczkę.
- Poddaj się!
- Nie.
Arkanianka zamrugała.
- Co?
- Nie. - Scout odkaszlnęła i splunęła. - Mówię: nie. Nie poddam się.
Hanna wytrzeszczyła oczy, szczerze zdumiona.
- Ale... przecieŜ ja zwycięŜyłam. Teraz ty musisz się poddać.

Sean Stewart

Scout pokręciła głową.
- Nie sądzę. - Pomyślała, Ŝe mogłaby uŜyć Mocy i ściągnąć ku sobie miecz, kiedy

uwaga Hanny skupiona była na czym innym, ale przez ból głowy trudno jej było się
skoncentrować. I była zmęczona, tak strasznie zmęczona.

- Nie jestem jeszcze gotowa się poddać.
- Ale dlaczego?
Scout wzruszyła ramionami.
- Chyba jeszcze za mało boli.
Hanna z niedowierzaniem pokręciła głową.
- Jesteś szalona. Co ja mam teraz zrobić? Przeciąć cię, kiedy tak leŜysz? - Jej

miecz świetlny brzęczał i szumiał, tryskając snopami iskier. Wtedy Sout nagle doszła
do wniosku, Ŝe jest w stanie wygrać tę walkę.

Uśmiechnęła się.
- Walczymy, dopóki jedno z nas się nie podda lub nie zainkasuje trzech oparzeń.

Dotknęłaś mnie raz. A to znaczy, Ŝe jeszcze dwa mi pozostały - powiedziała przez
zaciśnięte zęby i chwyciła ostrze miecza Hanny nagą lewą dłonią.

- Nie moŜesz tego zrobić! - wrzasnęła Hanna.
- Chcesz się załoŜyć? - Ostrze pluło ogniem i paliło, ale Scout trzymała się go jak

ostatniej deski ratunku. Szarpnęła  w dół. Hanna, nie dowierzając  własnym oczom, nie
zdąŜyła  dość  szybko  puścić  rękojeści  i  pozwoliła  się  pociągnąć  do  przodu.  Upadła  na
Scout,  która  jednak  zdąŜyła  się  juŜ  przetoczyć  na  bok  i  prawą  ręką  sięgnęła  do
kołnierza tuniki Arkanianki.

Zaczęły się turlać po podłodze. W pewnej chwili Scout znalazła się na górze, z

lewą  dłonią  wciąŜ  trzymającą  ostrze  miecza  Hanny,  a  prawą  zaciśniętą  wokół  gardła
przeciwniczki.  Scout  była  najlepszą  uczennicą  śelaznej  Ręki;  jej  chwyty  na  gardle
odznaczały  się  wyjątkową  precyzją,  zawsze  doskonale  wypośrodkowane  na  trójkącie
krtani.  Nieodmiennie  powodowały  utratę  przytomności  w  ciągu  dziesięciu  sekund.
Scout  naciskała,  odliczają  czas,  przez  jaki  musiała  jeszcze  trzymać  klingę  miecza
Hanny. Jeden, dwa. trzy...

Mleczne oczy Arkanianki zasnuły się mgłą, lekką jak opar, który nasuwa się na

srebrzysty staw.

Cztery, pięć.
- To nie...
Sześć.
-...uczciwe - szepnęła Hanna.
Siedem.
Poddała się.

Scout krzyknęła dziko i odrzuciła od siebie miecz świetlny Hanny. Stoczyła się z

bezwładnego ciała przeciwniczki, z trudem dźwignęła się na nogi i zaczęła potrząsać
biedną, poparzoną dłonią, wyrzucając z siebie potok słów, które nigdy nie powinny
były zabrzmieć pod sklepieniem Świątyni Jedi. Nogi drŜały pod nią tak silnie, Ŝe bała
się upaść znowu. Zdołała jednak pokłonić się mistrzyni Xan.

Yoda – Mroczne Spotkanie

elazna Ręka spoglądała na nią. JuŜ się nie śmiała.

- Wiesz, Esterhazy, gdyby to była prawdziwa walka...
- Z całym szacunkiem, mistrzyni... - Scout urwała, Ŝeby złapać oddech i otrzeć pot

z czoła. - Z całym szacunkiem, to była prawdziwa walka. To jest prawdziwe -
powiedziała, obejmując gestem całą salę. - Miecz świetlny był prawdziwy, tylko
ustawiony na najniŜszą moc.

Za jej plecami Hanna poruszyła się i jęknęła.
- Ona teŜ jest prawdziwa. - Scout spojrzała na Hannę. - To była prawdziwa walka.
Po długiej chwili mistrzyni Xan skinęła głową.
- Chyba jednak masz rację.
W kilka sekund później rozległy się pierwsze oklaski. Aplauz trwał jeszcze, kiedy

Scout wychodziła z sali, odtrącając pomocne dłonie. Sama dokuśtykała do skrzydła
medycznego.

Sean Stewart

R O Z D Z I A Ł

Cały refektarz Świątyni aŜ huczał od komentarzy na temat turnieju, kiedy

uczniowie  i  nauczyciele  zasiedli  do  południowego  posiłku.  Nawet  mistrz  Yoda,  który
zazwyczaj  spoŜywał  posiłki  w  swoim  pokoju,  dowlókł  się  do  jednego  z  długich,
wspartych  na  krzyŜakach  stołów  i  stękając,  wgramolił  się  na  ławkę,  skąd  mógł
łaskawym okiem obserwować całą salę.

- Mistrzyni Leem! - zawołał, machając laską, kiedy ujrzał Maks wchodzącą do

sali. - Usiądź ze mną na chwilę, dobrze?

Długa szczęka Maks wykonywała delikatnie przeŜuwające ruchy. Naprawdę to

miała zamiar znaleźć swojego padawana, Whie, Ŝeby przekazać mu ostatnie instrukcje
przed popołudniową serią rozgrywek. Szczerze mówiąc, chciała to zrobić raczej po to,
aby  uspokoić  własne  nerwy,  aniŜeli  pomóc  chłopcu,  który  przez  pierwsze  dwie
konkurencje  przeszedł  bez  wysiłku,  pierwszego  przeciwnika  rozbrajając,  a  drugiemu
zakładając  prześliczną  blokadę  na  nadgarstek,  tak  Ŝe  tamten  zaledwie  odczuł  poraŜkę.
Chłopak  świetnie  sobie  radził,  jak  skoczek,  który  gładko  wchodzi  w  wodę,  nie
rozbryzgując jej. Nie potrzebował jej pomocy.

Poza tym, kiedy wielki mistrz zakonu Jedi zaprasza kogoś na obiad, trudno mu

odmówić. Nawet gdyby się chciało.

Szczerze mówiąc, nawet osoby, które chętnie poszłyby za Yodą do samych bram

mierci, wolały nie dzielić z nim posiłku. Być moŜe przemierzanie galaktyki wzdłuŜ i

wszerz przydało podniebieniu mistrza wyjątkowej odporności, większej niŜ u innych
ś

miertelników, a moŜe tak wyewoluował, Ŝe nie dbał o to, czym się zapycha, a moŜe po

ośmiuset  latach  Ŝycia  obumarły  mu  wszystkie  kubki  smakowe.  W  kaŜdym  razie
ulubione potrawy starego gnoma były nieodmiennie odraŜające. Lubił gorące, bagienne
potrawki cuchnące jak gotowane błoto: malutkie, bure przystaweczki, które niezgrabnie
pełzały  po  talerzu,  i  lepkie,  ciągnące  się  napoje  rozmaitej  konsystencji  -  od
przesłodzonego  syropu  po  ziarnisty  szlam.  Mistrzyni  Leem  usiadła  obok  niego  i
przyglądała się niepewnie, jak najstarszy i największy z Ŝyjących Jedi radośnie zagląda
do  miski  pełnej  brązowoszarej  papki,  w  której  pływały  niewielkie  kawałki  czegoś,  co
wyglądało  jak  surowy  tłuszcz  zwierzęcy;  całość  była  posypana  łuskami  jakiegoś

Yoda – Mroczne Spotkanie

małego gada. Pachniało to jak martwy piŜmoszczur, który za długo pozostawał na
słońcu.

- Doskonale walczył rano twój padawan - zauwaŜył Yoda z pełnymi potrawki

ustami.

Mistrzyni Leem dopiero co ostrzyła sobie apetyt na talerz suchych ziaren z

dodatkiem suszonych woskownic i kubek wonnej herbatki z pączków narisa, ale w
miarę, jak do jej nozdrzy docierał odór lunchu Yody, traciła chęć do jedzenia.

- Tak, Whie świetnie sobie poradził - odparła, a jej oczy nagle przybrały

nieobecny wyraz.

- Koszmar zeszłej nocy miał?
- Twierdził, Ŝe to nie był jeden z tych... szczególnych snów.
Yoda spojrzał na nią ostro spod pomarszczonego czoła.
- Uwierzyłaś mu?
- Nie jestem pewna - przyznała. - Kłamstwo jest do niego niepodobne, zwłaszcza

w takiej sprawie. Ale przeraził się bardzo, poczułam teŜ...

- Poruszenie w Mocy.
Mistrzyni Leem skinęła głową ze smutną miną.
- A wiec ty teŜ je poczułeś. - Obudziło ją w środku nocy, jak odległy krzyk, tak

cichy z początku, Ŝe nie mogła zrozumieć, co wyrwało ją ze snu i sprawiło, Ŝe usiadła
na łóŜku jak ukłuta szpilką, a włosy podniosły jej się na karku.

Yoda pochylił się nad miską, siorbiąc i mlaszcząc.
- Powiedziałem ci, skąd wziął się u nas?
- Właściwie nie. Byłam na długiej misji, kiedy przybył do Świątyni. Przebywał tu

juŜ, chyba od trzech lat, zanim go poznałam. - WciąŜ pamiętała, jak to się stało.
Wyprowadziła do ogrodu klasę pięciolatków na lekcję botaniki, aby nauczyć ich nazw i
stosowania roślin. JuŜ wtedy Moc u Whie była bardzo silna. Odszedł od grupy, a kiedy
poszła go szukać, znalazła chłopca głaszczącego pączki rigeliańskiego irysa, które pod
jego palcami otwierały się i kwitły, jakby bardzo delikatnie wsączał w nie wiosenną
aurę.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie i rozejrzała, Ŝeby odnaleźć go w zatłoczonej

sali.  Częściowo  z  sympatii,  a  częściowo  po  to,  aby  nie  czuć  potwornego  smrodu
unoszącego  się  z  miski  Yody.  Whie  siedział  o  trzy  stoły  dalej,  z  innymi  chłopcami  w
jego  wieku,  a  jednak  wyobcowany,  prawie  nie  biorąc  udziału  w  rozmowach.  Zawsze
była w nim pewna rezerwa, jakby widział coś, czego inni nie byli w stanie ujrzeć i nie
potrafił  się  tym  podzielić.  W  końcu  jednak  był  jednym  z  ośmiorga  uczniów,  którzy
pozostali  w  turnieju,  moŜe  zatem  nie  było  nic  dziwnego  w  tym,  Ŝe  siedział  samotnie,
zbierał  myśli  i  koncentrował  się  na  oczekującym  go  zadaniu.  Poczuł  chyba  jej
spojrzenie na sobie, bo odwrócił się i spojrzał mistrzyni w oczy z lekkim uśmieszkiem i
pełnym szacunku ukłonem.

Dobry padawan. Najlepszy, jakiego miała, choć podobno nie powinno się nikogo

faworyzować.

Yoda podąŜył wzrokiem za jej spojrzeniem.

Sean Stewart

- Urodził się na Vjunie - rzekł, zlizując pomarszczonym językiem brązowoszare

resztki potrawki, które przylgnęły mu wokół ust. - Szalony jego ojciec był. A jego
matka... silna bardzo była. Bardzo silna.

Maks zmarszczyła lekko brwi.
- Nie wiedziałam.
- Mm. śeby wziąć go, błagała. „Zabierzcie go z tej rzeźni”, takie jej słowa były.

Pijana była, na pół oszalała z rozpaczy, bo morderstwo dom jej nawiedziło tego dnia.

- Wielkie nieba!
Yoda skinął głową.
- Niejasna dla mnie nasza ścieŜka tego dnia była. Wiedziałem wtedy nawet, Ŝe

matka  zmienić  zdanie  moŜe.  Lecz  Moc  silna  w  nim  się  wydawała...  -  Stary  mistrz
wzruszył  ramionami  i  siąknął  nosem.  -  Domyślaliśmy  się.  OdwaŜyliśmy  się.  Dobrze
czy źle, kto wie? Nieraz zło i dobro w krótkim czasie nie mają znaczenia. W dłuŜszym
okresie,  w  dziesięcioleciach,  w  stuleciach...  wtedy  widzimy  rzeczy,  jakimi  są.  KaŜdy
wybór  gałęzią  drzewa  jest:  co  na  decyzję  wyglądało,  w  istocie  jest  drogą  rozwoju.
KaŜdy czyn, widzisz, jest jak kopalnia, pogrąŜona w Mocy, jak... Zaraz! - Yoda urwał,
kiedy  android  usługujący  w  refektarzu  podszedł  i  chciał  zabrać  mu  miskę,  wciąŜ  do
połowy napełnioną. - Stop! Stop! Jem to przecieŜ!

- Ta miska zawiera substancję, której moje receptory nie identyfikują jako

ywność - oznajmił mały, okrąglutki android. - Proszę tu zaczekać, a przyniosę, panu

specjalność dnia.

Yoda chwycił brzeg miski.
- Arogancka maszyna! Nie w menu moje posiłki są. Specjalnie dla mnie robione

to jest!

Serwomotory androida zawyły, jakby próbował wyrwać miskę mistrzowi.
- Wstępne odczyty nie mogą potwierdzić jadalności tego, co jest w tej misce.

Proszę zaczekać, a przyniosę panu specjalność dnia.

- Precz! - krzyknął Yoda, waląc androida laską po chwytaku. - To moje. Odejdź!
- Powinien pan spróbować specjalności dnia - przekonywał android. - Pieczone

plastry dru’una w sosie rybnym. Proszę poczekać, zaraz przyniosę.

Yoda jeszcze raz przyłoŜył androidowi laską, po czym szarpnął miskę. Android

pociągnął w swoją stronę. Miska pękła, potrawka rozbryznęła się na wszystkie strony,
głównie zaś na szatę mistrzyni Jedi Maks Leem.

- O rany, rozlało się - jęknął android z satysfakcją. - Zaraz to posprzątam.
Okrągłe oczy Yody zrobiły się jeszcze większe. Wbił wzrok w androida.
- Ba! - rzekł z pogardliwym prychnięciem. - Roboty!
Mistrz zakonu Jedi, drŜąc ze złości, pokazał język androidowi, który radośnie

zbierał z szaty mistrzyni Leem kawałki czegoś, co wyglądało jak duszone ścięgna.

W dziesięć minut później mistrzyni Leem wróciła na salę w świeŜym ubraniu, a

mistrz Yoda zezował ponuro na talerz pieczonych plastrów dru’una w sosie rybnym.
Rozpogodził się, kiedy do refektarza wszedł Jai Maruk, i skinięciem laski zaprosił
szczupłego Jedi do swojego stołu.

- Popatrzeć przyszedłeś?

Yoda – Mroczne Spotkanie

Mistrz Maruk dołączył do siedzących. ZłoŜył Yodzie dostojny pokłon, a Leem

skinął przyjaźnie głową.

- Mistrzyni Xan powiedziała mi o tym.
- O czym? O czym ci powiedziała? - zapytała Maks Leem.
Jai Marok wziął z tacy przechodzącego androida filiŜankę parującej stymkafy,

którą Yoda obrzucił pełnym dezaprobaty spojrzeniem.

- Masz padawana, który po turnieju wciąŜ Ŝyje, tak?
- To właściwie była odpowiedz - zauwaŜyła mistrzyni Leem.
Mistrz Maruk pozwolił sobie na rzadki u niego, blady uśmieszek.
- Zostało ośmioro - odparł Yoda, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w

plecy oddalającego się androida z napojami.

- Chyba siedmioro - rzekł Maruk. - Ta dziewczyna, Esterhazy, jest ranna;

słyszałem, Ŝe zgłosiła się do medyka z poparzoną ręką i nogą.

W tej chwili po sali przebiegł szmer, zwłaszcza wśród siedzących najbliŜej

wschodnich drzwi, w których właśnie stanęła Scout. Yoda z przekornym uśmiechem
spojrzał na wysokiego Jedi.

- Zgłosiła się, tak.
- Wiedziałeś, Ŝe wróci?
- Domyślać tylko się mogłem.
- Nie moŜe dalej walczyć - rzekł Maruk, kręcąc głową. - Lewa ręka paskudnie

poparzona, obandaŜowana, kuleje na lewą nogę... prawdopodobnie jeszcze jedno
oparzenie od miecza świetlnego. Co sądzisz o sposobie, w jaki dziś rano walczyła? -
zapytał, zwracając się do Yody. - Nie całkiem zgodnie z ideałami Jedi, moim zdaniem.

Yoda wzruszył ramionami.
- Jakie ideały na myśli masz?
- Zbyt wiele oszustw.
- Ale i wytrwałość - odparła mistrzyni Leem. - DuŜo wytrwałości. I odwaga.
- Hm. I jeszcze jedno - mruknął Yoda. Młodsi Jedi spojrzeli na niego. - Nigdy się

nie poddaje - rzekł, mruŜąc pomarszczone powieki. - Dalej uwaŜacie, Ŝe do oddziałów
rolniczych naleŜy ją posłać?

- Nie do mnie naleŜy kwestionowanie twoich decyzji dotyczących rozwoju

naszych uczniów.

Yoda postukał Maruka laseczką po łydkach.
- A więc dobrze - ostroŜnie odparł Jai. - Tak, właśnie tak uwaŜam. Myślę, Ŝe jest

mądra i zdecydowana, a w oddziałach rolniczych moŜe w ciągu wielu lat zdziałać
mnóstwo dobrego. Rycerz Jedi ma inny rodzaj misji, a jeśli tu zostanie, zginie w ciągu
pół roku. Czy będziemy się cieszyć, Ŝe pozwoliliśmy spełnić się jej marzeniom, kiedy
marzycielka nie przeŜyje?

- To, Ŝe nie jest silna Mocą jak niektórzy, z pewnością wymaga od niej

dodatkowego wysiłku - zgodziła się w zadumie mistrzyni Leem. - MoŜe teŜ jednak
nakłada na nas większą odpowiedzialność.

Była Granką o łagodnym sercu i nie podobał jej się pomysł wystania Scout do

oddziałów rolniczych.

Sean Stewart

- MoŜe powinniśmy podjąć starania, bardziej, przyłoŜyć się do jej szkolenia. Nikt

nie moŜe powiedzieć, Ŝe Scout nie dała z siebie wszystkiego, aby stać się padawanką.
Czy moŜemy twierdzić, Ŝe i my pracowaliśmy tak cięŜko, aby zostać rycerzami Jedi?

Yoda zachichotał.
- Dobre serce i spryt masz, mistrzyni Leem. Jaiu Maruku, załóŜ się ze mną, co?
Jai wyglądał na bardzo nieszczęśliwego.
- Oczywiście, mistrzu, jeśli takie jest twoje Ŝyczenie.
- Popatrz na turniej, jak się zakończy. Jeśli z ośmiu pozostałych nasza dziewczyna

znajdzie się w ostatniej czwórce, do oddziałów rolniczych ją wyślę.

- Po zwycięstwie odniesionym nad trzema czwartymi innych uczniów? Po tym,

jak daleko zaszła? - wykrzyknęła mistrzyni Leem.

Yoda wzruszył ramionami.
- Gorsze próby Jedi muszą odbywać, szanse bywają mniejsze. I jak powiada

mistrz Maruk, nie jest silna Mocą ta dziewczyna.

- A jeśli skończy w pierwszej czwórce? - podejrzliwie zapytał mistrz Maruk.
- Druga, trzecia, czwarta uczennicą będzie. Ale jeśli wygra - rzekł Yoda, dźgając

Jaia Maruka laseczką w pierś - twoim padawanem zostanie.

- Moim! - wykrzyknął Marok. - Czemu moim?
Yoda zachichotał.
- Bo przecieŜ wtedy przegrasz, Jaiu Maroku. I będziesz musiał się nauczyć

zwycięŜać... najlepiej od kogoś, kto się na tym zna.

Mistrz Marok wyglądał tak, jakby przed chwileczką ktoś siłą wtłoczył mu do

gardła  kolczastogrzbietą  ropuchę  z  Tatooine,  lecz  oszczędzono  mu  konieczności
udzielenia  odpowiedzi,  bo  mistrzyni  Xan  kiwnęła  w  dłonie,  prosząc  o  uwagę.  Stoły,
przy  których  siedzieli  uczniowie  Jedi,  doskonale  wdroŜeni  do  natychmiastowego
posłuszeństwa  -  w  końcu  nie  na  darmo  przezywano  ją  śelazną  Ręką  -  natychmiast
ucichły.

- Uczniowie, padawani, rycerze Jedi i mistrzowie! Pierwsza połowa dzisiejszego

turnieju  była  niezwykle  pouczająca.  Uczestnicy  walczyli  dzielnie  i  zręcznie,  a  nieraz
wręcz  pięknie...  -  Spojrzała  przelotnie  na  Whie.  -  Niekiedy  teŜ  z  zaskakującą,  eee...
pomysłowością.  -  Tej  uwadze  towarzyszyło  kose  spojrzenie  w  kierunku  Scout,  która
zarumieniła  się,  lecz  dumnie  zadarła  podbródek.  -  Mówiłam  juŜ  wcześniej,  Ŝe
uczniowie, którzy mieli zmierzyć się w tym turnieju, Ŝyczyli sobie, aby walki bardziej
przypominały  rzeczywistość,  sytuacje,  w  których  mogą  się  znaleźć,  kiedy  wyjdą  poza
te ściany w świat, gdzie właśnie szaleje wojna. - Zgromadzeni wokół stołów refektarza
przytaknęli  z  przekonaniem.  JacyŜ  oni  powaŜni,  pomyślała  mistrzyni  Leem.  Jej  serce
się  wyrwało  do  tego  pokolenia  dzieci,  wychowywanych  nie  jako  straŜnicy  pokoju
Republiki, lecz jako Ŝołnierze w galaktycznej wojnie. - Często słyszę, Ŝe nasi uczniowie
mówią  o  Coruscant  i  leŜących  blisko  gwiazdach  jako  o  „prawdziwym  Ŝyciu”.
Zastanawiam  się  czasem,  czy  im  się  nie  wydaje,  Ŝe  to,  czego  ich  uczymy,  to  tylko
zabawa - ciągnęła mistrzyni Xan. - Zapewniam was, Ŝe tak nie jest. śywa Moc, którą tu
nauczycie  się  widzieć,  prowadzeni  przez  mistrza  Yodę,  to  najprawdziwsza

Yoda – Mroczne Spotkanie

rzeczywistość. Poza tymi ścianami prawda, zamaskowana przez nadzieję, lęk i zdradę,
jest najtrudniejsza do zobaczenia.

Pomarszczona głowa Yody pochyliła się, przytakując tym słowom.
- Prawdą jest jednak, Ŝe w rzeczywistym Ŝyciu rzadko spotykamy naszych

wrogów w pojedynkę, w zamkniętym pomieszczeniu, na wygodnych matach - ciągnęła
ś

elazna Ręka. - W galaktyce sytuacja bywa bardziej chaotyczna, zamiast walki w sali

treningowej musicie czasem dobywać miecza świetlnego w doku, bibliotece, na ulicy, a
nawet...  -  urwała,  unosząc  brwi  -  ...a  nawet  w  jadalni.  Przekonani,  Ŝe  macie  jeszcze
wiele  godzin  do  następnej  walki,  spoŜyliście  duŜy  posiłek.  -  Wymownie  spojrzała  na
Sisseri  Deo,  wysokiego,  złotoskórego  Firrerreo,  który  był  jednym  z  ósemki  jeszcze
wałczących. Spojrzał na talerz i błony mruŜne na jego oczach zafalowały z przeraŜenia.
-  Poza  tym  miejscem  nie  zawsze  będziecie  pamiętać,  aby  pilnie  na  wszystko  zwracać
uwagę,  a  zatem  często  nie  rozpoznacie,  kim  są  wasi  przeciwnicy.  -  Ciągnęła,
spoglądając na Lenę Missę, która oblizując wargi rozwidlonym językiem, gorączkowo
rozglądała  się  po  sali,  usiłując  sobie  przypomnieć  skład  pierwszej  ósemki.  -  Na
zewnątrz rzadko zdarza się taka  miła  sytuacja, Ŝe  walka  toczy się jeden na jednego  w
określonym  miejscu  i  czasie.  Częściej  jest  to  karczemna  burda,  walka  na  pięści  w
jakiejś  ciemnej  alejce.  -  śelazna  Ręka  podniosła  czerwoną  chusteczkę.  Na  jej  widok
zdenerwowani uczniowie poderwali się z ławek. - A nawet wspólna jadalnia. Pozostało
zatem  ośmiu  zawodników.  Niech  Moc  będzie  z  wami  -  ogłosiła  mistrzyni  Xan  i
pozwoliła, aby czerwona szmatka wyśliznęła jej się z palców.

Jak tylko mistrzyni Xan zaczęła mówić o „prawdziwym Ŝyciu”, Scout odgadła, co

się święci. Rozejrzała się po sali, odnotowując, gdzie znajdują się pozostali zawodnicy
z Rundy Ośmiu i oceniając, kto będzie dla niej najlepszym przeciwnikiem. Nie Lena.
Lena to przyjaciółka, a poza tym Chagrianka patrzyła wprost na nią.

Sisseri Deo, prawie dwa i pół metra złocistej skóry, siedział zwrócony plecami do

Scout o jeden stół dalej. Kiedy mistrzyni śelazna Ręka ciągnęła swoje przemówienie -
aleŜ miała świetną zabawę, ta upiorna staruszka! - Scout ześliznęła się z ławki, biorąc
ze sobą kubek soku muja, i przysunęła się kilka kroków, jakby chciała lepiej usłyszeć
słowa nauczycielki.

Czerwona chusteczka powędrowała w górę. Wszyscy, którzy nie chcieli znaleźć

się  na  drodze  ostrzy  mieczy  laserowych  i  brudnych  talerzy,  skoczyli  na  nogi.  Scout
rozejrzała  i  sprawdziła,  czy  Lena  nie  próbuje  jej  podejść.  Jak  dotąd  nieźle.  Niedbale
przesunęła  się  tuŜ  za  plecy  Sisseriego.  W  czysto  fizycznym  tego  słowa  znaczeniu
Sisseri  był  zdecydowanie  najsilniejszym  z  pozostałych  zawodników.  Był  to  ogromny
wyrostek  o  mięśniach  podobnych  do  korzeni  drzew  pokrytych  lśniącą  skórą.  Scout
obserwowała  jego  starcie  w  drugiej  rundzie,  kiedy  to  kopniakiem  pozbawił
przytomności Forzi Ghula, i nie zamierzała stawać z nim do walki.

Nie miała szczęścia. Zaledwie czerwona chusteczka opadła z palców mistrzyni,

Sisseri obejrzał się i stanął przed Scout.

Zaklęła.
Chusteczka dotknęła ziemi.

Sean Stewart

Sisseri chwycił za miecz świetlny.
Scout cisnęła mu w twarz kubek z sokiem.
Poderwał dłonie, a niebieski promień miecza zatańczył nad głową Scout, gdy jego

właściciel gorączkowo próbował wytrzeć sok z oczu. Całkowicie ignorując miecz - nie
było sensu wyzywać Sisseriego do walki, był na to zbyt dobry - zaatakowała go ciosem
w pierś, pozwalając, aby jej dłonie same odnalazły kołnierz jego tuniki. Zastosowała
ulubiony uchwyt, jej silne nadgarstki napięty się, a ona poczuła znajomy nacisk palców
na tkaninę wrzynającą się w szyję przeciwnika. Świetnie, pomyślała. Teraz doliczyć do
dziesięciu i trzymać. Jeden, dwa...

Mięśnie nóg Sisseriego napięły się i dzięki delikatnemu ukłuciu Mocy Scout

zorientowała się, co będzie dalej. Dał susa w tył, przekręcając się w powietrzu jak
smokowąŜ na skraju śmierci, po czym z trzaskiem spadł na stół, przygniatając sobą
Scout. Ona jednak zorientowała się w jego zamiarach i w połowie trajektorii wywinęła
się. Kiedy z głośnym hukiem wylądował na blacie stołu, znowu siedziała na nim.

Trzy, cztery..
Forrerreo toczył się dalej. Jego olbrzymie dłonie powędrowały w kie runku szyi,

ale  z  jakiegoś  powodu  Moc  nagle  zaczęła  swobodniej  przepływać  przez  Scout  i
dziewczyna wcześniej niŜ on sam wiedziała, Ŝe będzie próbował oderwać jej ręce. Nie
zwalniając  chwytu  prawym  ramieniem  i  dłonią,  sięgnęła  lewą  i  nacisnęła  na  splot
nerwów  pod  jego  lewym  łokciem.  Ramię  Sisseriego  zwisło,  bezwładne  i  pozbawione
czucia.

Pięć, sześć...
Sisseri przestał się rzucać i leŜał na stole, mrugając oczami, jakby wzywał Moc na

ratunek, lecz jego wzrok juŜ zasnuwał się mgłą. Westchnął głęboko i z desperacją,
spojrzał na nią wypukłymi oczami i skrzywił ociekającą sokiem twarz.

- Nienawidzę...
Siedem...
- Nienawidzę soku muja - jąknął i poddał się.
Scout stoczyła się z niego i przykucnęła przy stole, rozglądając się po refektarzu.

Pozostało  sześciu  zawodników.  Pirt  Neer  i  Enver  Hoxha  ściągali  na  siebie  najwięcej
uwagi wspaniałym pojedynkiem na miecze świetlne. Whie i HeraTuix walczyli wręcz,
wciąŜ jeszcze jednak na dystans, wymieniając kopniaki, ciosy i blokady. To nie potrwa
długo. NiewaŜne, jak elegancko wygląda walka wręcz na dystans, zawsze się kończy na
ziemi,  na  zapasach  i  blokadach  stawów.  Lena  stała  właśnie  nad  Bargu,
zmiennokształtną,  która  trzymała  się  za  ramię  drugą  ręką  i  składała  pokłon  na  znak
kapitulacji.

Oczy Leny napotkały wzrok Scout i dziewczyny wymieniły między sobą znuŜone,

czujne uśmiechy.

Tłum wydał nagle głośne westchnienie.
Whie chwycił Herę Tuix w elegancki blok za nadgarstek, a choć Hera próbowała

kontratakować, wiadomo było, Ŝe za chwilę odstuka poraŜkę. Scout poszukała
wzrokiem Leny. „Teraz!” - szepnęła i rzuciła się przed siebie, z Leną depczącą jej po

Yoda – Mroczne Spotkanie

piętach. Whie był silniejszy niŜ kaŜda z nich, ale jeśli zdołają go pokonać razem, kiedy
jest odwrócony plecami i trzyma Herę, moŜe uda im się go wyeliminować.

Były tuŜ za nim. Lena skoczyła, ale coś w pozycji ciała Whie powiedziało Scout,

e chłopiec doskonale wie, co się dzieje.

Hera poddała się.
Whie skoczył w powietrze, bez wysiłku pokonując pięć metrów w górę, obrócił

się saltem w tył i zgrabnie wylądował na stole za ich plecami. Lena rzuciła się w tamtą
stronę, a gdyby podszept Mocy nie przyszedł Scout z pomocą, ona zrobiłaby to samo,
dzięki czemu obie znalazłyby się na łasce Whie. Zamiast tego czekała juŜ na niego przy
stole i zatoczyła krąg mieczem świetlnym na wysokości jego nóg. Odbił jej zielone
ostrze swoim niebieskim, wzniecając fontannę iskier.

Nagle stało się coś dziwnego. Whie spojrzał na nią, wytrzeszczył oczy i otworzył

usta, po czym wycofał się.

- Co się dzieje? - warknęła Scout. Otarła twarz lewą, zranioną dłonią. BandaŜ

poplamiony był kilkoma kroplami soku muja, ale przecieŜ to nie mógł być powód, Ŝe
patrzył na nią tak dziwnie, jakby zobaczył ducha.

Lena syknęła, pozbierała się i rzuciła do ataku. Scout wiedziała, Ŝe przyjaciółka

zaatakuje od dołu, więc sama zadała cios z góry, mając nadzieję, Ŝe Whie nie odeprze
obu ataków naraz. Zamiast jednak odskoczyć jak kaŜdy normalny Jedi i spaść ze stołu,
Whie rzucił się naprzód ponad ich głowami. Pchnięcie Mocą w plecy posłało Scout na
stół, na którym Whie stał jeszcze przed chwilą. Stół przewrócił się, rozbryzgując wokół
deszcz pieczonych plastrów dru’una, fontanny sosu rybnego, soku muja i wody.

Podniosła się i potrząsnęła głową, usuwając z włosów resztki lunchu. Z drugiej

strony  sali  dobiegł  odgłos  kilku  błyskawicznych  ciosów  miecza  świetlnego,  a  po  nim
gromki  aplauz.  Zobaczyła  przebiegające  obok  stopy  Leny.  Miecz  świetlny  przeleciał
przez  pokój,  wirując  i  sycząc  w  powietrzu,  odbił  się  od  podłogi  i  potoczył,  aby
znieruchomieć o metr od niej.

Scout sięgnęła po broń.
- Nie! - wrzasnął Enver, kiedy Pirt Neer dobiegła do niego i przystawiła mu ostrze

swojego miecza do gardła.

- No i co? - rozległ się głos Pirt gdzieś z wysoka.
Enver spojrzał na Scout morderczym wzrokiem.
- Piękne dzięki, Scout - warknął i poddał się. Stał przez chwilę, przyjmując

oklaski, po czym otrzepał spodnie. - Świetnie ci poszło, Pirt. MoŜesz się teraz zabrać do
Esterhazy, Ŝebym mógł odzyskać miecz.

- Niezły pomysł... ups! - To Lena wyskoczyła zza pleców Pirt, kiedy ta

przyjmowała kapitulację Envera, i zacisnęła jej ramię na szyi. Pirt westchnęła i poddała
się.

Lena uśmiechnęła się do Scout radośnie.
- Masz zamiar tak tam siedzieć, czy idziesz się dalej bawić?
Rozległ się syk i wizg, miecze świetlne starły się ze sobą. Poszły iskry i Lena

oddała się wymyślnemu tańcowi na blatach stołów refektarza. Scout jęknęła. Powinna,
naprawdę powinna jej pomóc.

Sean Stewart

Wysunęła się na otwartą przestrzeń. Lena i Whie byli ostatnimi walczącymi.

Kierowali się ku szerokiej otwartej przestrzeni przed uchylnymi drzwiami kuchni. Whie
ostro atakował Lenę, jego miecz świetlny splatał wokół niej klatkę z zielonych
promieni. Scout pobiegła w kierunku walczących.

Zbyt powoli, za późno. Na jej oczach Lena wyminęła kombinację parada-finta-

cios i  wymierzyła sztych prosto  w pierś Whie. On jednak odskoczył  na bok, zwinny i
giętki  jak  pejcz.  UŜył  swojego  miecza,  aby  odbić  jej  ostrze  bez  szkody  dla  nikogo,
wolną  zaś  dłonią  przechwycił  jej  prawą  rękę.  Kontynuował  skręt,  opuszczając  nisko
ś

rodek cięŜkości dokładnie tak, jak ich uczyła mistrzyni Xan, i teraz prawa dłoń Leny

znalazła się w blokadzie kciuka, którą jej własny rozpęd jeszcze pogarszał. W chwilę
potem stanęli jakby do tańca: Whie znalazł się za Chagrianką, przyciskając jej ramię do
pleców z kciukiem zgiętym pod nienaturalnym kątem. Delikatnie nacisnął i dziewczyna
wypuściła z dłoni miecz. Jeszcze jedno naciśnięcie i Lena stanęła na czubkach palców.
Poddała się.

Uśmiechnął się i przyjął jej kapitulację z powaŜnym ukłonem. Odpowiedziała mu

dygnięciem i śmiechem, a widzowie obdarowali ich rzęsistymi oklaskami.

No, nieźle, pomyślała Scout. Niezły pomysł z tym Whie, dwie na jednego. Miała

swój  plan,  ale  miała  teŜ  szczerą  nadzieję,  Ŝe  nie  będzie  musiała  z  niego  skorzystać.
Westchnęła  i  przełoŜyła  miecz  do  lewej  ręki.  Dość  często  ćwiczyła  walkę  lewą  ręką,
więc  jeśli  zajdzie  taka  potrzeba,  z  pewnością  będzie  mogła  uŜyć  tego  sposobu,  aby
zdezorientować  przeciwnika.  Jeśli  chodzi  o  ścisłość,  mógłby  nawet  pomyśleć,  Ŝe  jest
leworęczna. Prawda była jednak taka, Ŝe prawdopodobnie Scout spędziła o wiele więcej
czasu  na  obserwowaniu  go,  niŜ  on  kiedykolwiek  zastanawiał  się  nad  jej  metodami
walki.

Włączyła miecz i ostrze oŜyło. Bogowie, jakŜe ona lubiła ten dźwięk i ten

promień, błękitny jak świetliste niebo, wytryskający z jej dłoni. MoŜe i nie jest
najlepszą uczennicą w Świątyni Jedi, ale kocha świątynię, swoją broń i to Ŝycie, i jeśli
nawet sam Yoda spróbuje jej to odebrać, będzie się bronić, kopać i wrzeszczeć do
samego końca.

Przez uchylne drzwi kuchni wytoczył się mały android i rozejrzał po refektarzu,

wydając z siebie serię przeraŜonych pisków i gwizdów. Jego receptory odnotowały
potłuczone naczynia, jedzenie porozrzucane po całej podłodze, a nawet przyklejone do
ś

cian. Kilką stołów wykazywało wyraźne ślady nadpalenia ostrzem miecza.

Tallisibeth Enwandung Esterhazy, dla przyjaciół Scout, lekko machnęła mieczem,

aby zwrócić na siebie uwagę Whie.

- Zdaje się, Ŝe zostało nas dwoje do tego tańca, bracie.
Whie odwrócił się. Mina mu zrzedła.
- Ty jeszcze... to znaczy, myślałem, Ŝe skończyłem.
W sposobie, w jaki na nią popatrzył, by zaraz odwrócić wzrok, było coś

obraźliwego.

- Hej, nie musimy się bić.
Widać było, Ŝe jej słowa sprawiły mu ulgę.
- TeŜ bym wolał, chodzi tylko o to, Ŝe...

Yoda – Mroczne Spotkanie

- ...zawsze moŜesz się poddać - odparła słodko.
Po sali przetoczyła się fala nieśmiałych śmieszków. Android potoczył się przed

siebie, niespokojnie kręcąc na boki okrągłą głową.

- Ja? Poddać się tobie? - Whie z trudem opanował irytację. - Nie sądzę. -

Wyprostował się chłodno i oficjalnie, dobył miecza i skłonił się najpierw jej, potem
mistrzyni Xan i na końcu mistrzowi Yodzie.

Scout wyprostowała się, aby uczynić to samo, ale kiedy skłoniła się przed Whie,

android podtoczył się do niej.

- O rany, rozlało się - rzekł, zdejmując z jej spodni zmiaŜdŜony plaster dru’una w

sosie rybnym. - Zaraz to posprzątam.

Na sali rozległ się śmiech. Scout spąsowiała aŜ po korzonki włosów. To tyle, jeśli

chodzi o wielkie wejście.

- Do roboty - mruknęła i skoczyła.
Z mieczem w lewej ręce wykonała mocny, prosty sztych wokół pierwszej parady

Whie,  łatwo  zablokowany  przez  drugą.  Przesuwał  się  wzdłuŜ  klingi  jej  miecza  tak
samo,  jak  to  robił  z  Leną...  jego  wolna  dłoń  opadła  na  jej  rękę  trzymającą  miecz  i
wykręciła  ją,  wykorzystując  rękojeść  miecza  jako  dźwignię  do  stworzenia  pierwszej
blokady  kciuka.  Całość  została  wykonana  niewiarygodnie  gładko,  wojowniczka  w
Scout nie mogła nie pochylić czoła przed wyczuciem równowagi przeciwnika, precyzją
i  świadomością  własnego  ciała.  Miałaby  wielkie  problemy  z  reakcją  na  tę  technikę,
nawet gdyby chciała to zrobić.

Po trzech sekundach walki wydawało się, Ŝe juŜ jest po wszystkim. Stał za nią,

podobnie jak przedtem za Leną. Jedno dobrze wycelowane pchnięcie wywołało w jej
kciuku i nadgarstku ostre ukłucie bólu. Z brzękiem upuściła miecz.

Dziwne - Whie nie wydawał się aŜ tak zakłopotany, kiedy pokonał Lenę, choć

Lena  była  dla  niego  znacznie  bardziej  niebezpieczną  przeciwniczką  niŜ  Scout.
Przynajmniej  zdaniem  większości.  Scout  widziała  juŜ  zadurzonych  chłopaków,  którzy
stawali  się  nerwowi  wobec  dziewczyn  swoich  marzeń  -  co  sprawiało,  Ŝe  treningi
stawały  się  dla  wszystkich  ogromnie  kłopotliwe  -  ale  przecieŜ  jeszcze  wczoraj
przerabiała z Whie blokady ramienia i przysięgłaby na wszystkie gwiazdy Republiki, Ŝe
zachowywał się całkiem normalnie.

Jeszcze raz nacisnął jej kciuk i Scout poczuła, Ŝe staje na palcach, jakby

zamierzała wyśliznąć się ponad tę cieniutką igiełkę bólu, która przeszywała jej kciuk.

- Poddaj się! - szepnął.
- Nie tym razem - odparła i zaciskając zęby z całej siły, opadła na całe stopy,

kierując się w kierunku bólu, a potem w tył, wprost w nacisk jego uchwytu. Gdyby
teraz go utrzymał, jej kciuk pękłby jak sucha gałązka.

Ale puścił. Scout wiedziała, Ŝe tak będzie. Był zbyt miły, zbyt szlachetny, Ŝeby ją

tak skrzywdzić, a Moc teraz jej sprzyjała, podobnie jak element zaskoczenia. Obróciła
się  ku  niemu,  prostując  ramię,  które  wciskał  w  jej  plecy,  gdy  tylko  rozluźnił  uchwyt.
Zanim  zdecydował  się  na  skok,  ona  juŜ  o  tym  wiedziała,  chwyciła  jego  ramię  jak
szprychę koła i w chwili, gdy rzeczywiście skoczył, wykonała płynnie elegancki wyrzut
ramienia.  W  trzy  sekundy  później  było  po  wszystkim.  Whie  leŜał  na  plecach,

Sean Stewart

rozpłaszczony na podłodze, dysząc cięŜko, a Scout z szerokim uśmiechem siedziała mu
na piersi. Prawą ręką okręciła sobie wokół dłoni kołnierz jego szaty i zaciskała, jak
tylko zaczynał się wiercić.

- No, no... spokojnie - rzekła wreszcie, zaciskając dłoń odrobinę mocniej, Ŝeby

pokazać, Ŝe w razie czego moŜe go poddusić.

Whie spojrzał na nią posępnie, westchnął i poddał się. Scout puściła kołnierz jego

szaty i wstała.

Mały android z przeraŜeniem kręcił się po sali.
- O rany - mamrotał - rozlało się.
Ktoś się roześmiał, kto inny zaklaskał. Zerwała się owacja. Mistrzyni Leem

podbiegła do Whie, wymijając Scout, a mistrzyni Xan obdarowała ją delikatnym,
zimnym uśmieszkiem.

Lena wybiegła z tłumu.
- Scout! To było niewiarygodne! - krzyknęła, chwytając przyjaciółkę za ręce i

okręcając ją wokoło w tańcu zwycięstwa. - To było wielkie! Kto by pomyślał... Scout?

- Ręka - jęknęła Scout. - Zostaw lewą rękę.
- Ona to zrobiła specjalnie, wiesz - wycedziła Hanna i zimnym wzrokiem

zmierzyła Scout. - Liczyła na dobre serce Whie, domyślała się, Ŝe będzie się bał ją
skrzywdzić i przestanie walczyć, a ona złapie go, kiedy się tego nie będzie spodziewał.

- To nie był Ŝaden domysł - odparła Scout.
- Nie wiem, czemu mówisz o tym takim pogardliwym tonem, Hanno - oburzyła

się Chagrianka. - Pomysł był doskonały i trzeba było naprawdę zimnej krwi, Ŝeby go
zrealizować.

Hanna wzruszyła ramionami.
- No jasne! KimŜe ja jestem, Ŝeby odmówić Esterhazy jej chwili triumfu? I tak jak

w przypadku mojego miecza, z pewnością w prawdziwej walce będzie to doskonała
taktyka. Jak długo będzie walczyła przeciwko najmilszym z robotów Gildii Kupieckiej,
oczywiście... i dopóki starczy jej kciuków.

- Słuchaj. przykra mi... - powiedziała Scout półgłosem. - Zrobiłam to, co uznałam

za stosowne. Nie chciałam... - Ale Hanna juŜ odwróciła się do niej plecami.

- Ani mi się waŜ ją przepraszać! - syknęła Lena. - Mściwa, zarozumiała

arkaniańska jędza. Jest wyściekła, bo zwycięŜyłaś ją w uczciwej walce.

- Owszem, zwycięŜyłam - odparła Scout znuŜonym głosem. Mały android wciąŜ

wyskubywał z jej szat resztki obiadu. Oparzenia od miecza świetlnego na nodze i dłoni
pulsowały tępym bólem. - Nie wiem tylko, czy uczciwie. Nieraz trudno mi uwierzyć, Ŝe
kiedykolwiek będę Jedi.

- Hej, Tallisibeth?
Scout obejrzała się i zobaczyła Paxa Chizzika, krępego jedenastolatka, którego

pokonała w pierwszym starciu. Siedział za nią w kucki.

- Tallisibeth - oznajmił stanowczo - być Jedi to znaczy mieć pomysły, szeroko

otwarte oczy i nigdy, nigdy się nie poddawać. Dzisiaj nauczyłem się od ciebie wiele na
ten temat.

Spojrzała na niego zdumiona.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Nie, naprawdę... jesteś... taki miły! - szepnęła, pociągając nosem, i zalała się

łzami.

Sean Stewart

R O Z D Z I A Ł

Yoda i Jai Maruk znaleźli Scout w szpitaliku, gdzie mistrz Caudle nakładał plastry

z bacty na jej spaloną dłoń.

- Właściwie nie wiem, po co to robią, jeśli ma zamiar dalej chwytać miecze

wietlne za ostrza. - Mistrz Caudle chłodno spojrzał na Yodę. - Za trzy dni będzie

zdrowa.

- To nic takiego - rzekła Scout. - Pilnowałam, Ŝeby to była lewa ręka, którą mogę,

hm... poświęcić. - Spojrzała z niepokojem na mistrza Yodę. - Mam kłopoty, prawda?

Powoli pokiwał głową.
- Na twoją walkę jako ucznia w Świątyni patrzeć juŜ nie moŜemy - rzekł łagodnie.
Scout nagle ogłuchła i jakby zesztywniała wewnątrz. Przymknęła oczy i odcięła

się od słów mistrza. Nie chcę tego słyszeć, pomyślała. Nie chcę tego słyszeć. To nie jest
w porządku.

- ...padawana i wysłać cię poza Coruscant.
Otworzyła jedno oko.
- Eee... przepraszam, co mówiłeś?
Yoda dźgnął ją delikatnie - bardzo delikatnie! - laską w ramię.
- Uszy masz teŜ posiniaczone? Jaia Maruka padawanem zostać masz i wyjechać z

nim na misję poza Coruscant.

Teraz otworzyła takŜe usta.
Mistrz Yoda zachichotał.
- Jak rybka wyglądasz, wiesz, Tallisibeth Enwandung Esterhazy? Mała rybka, gul,

gul, gul!

Spojrzała z przestrachem na Jaia Maruka, chudego, gniewnego mistrza Jedi, który

wrócił z ostatniej misji ze śladem po mieczu świetlnym na policzku. Oparzenie juŜ się
zagoiło, lecz pozostała jeszcze biała blizna, biegnąca od szczęki do ucha, jako
ś

wiadectwo jego spotkania z niesławną Asajj Ventress.

- Będę twoim padawanem? - Skierowała wzrok na Yodę. - Nie wysyłacie mnie do

oddziałów rolniczych?

Stary mistrz potrząsnął pomarszczoną, zieloną głową.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Nagroda za twoje techniki walki to nie jest. Za mało Jedi nam zostało. Ale

gdybym nawet tysiące ich miał, mała, bez walki bym cię nie oddał. Inteligencję i
determinację masz. Między gwiazdami ciemności tyle jest. Czemu odrzucać taką, która
ś

wieci jasno?

Scout wytrzeszczyła oczy. Wydawało jej się, Ŝe przez całe Ŝycie starała się

wyłącznie o to, by nie zawieść mistrza Yody. Chyba spodziewał się, Ŝe będzie szalała z
radości, ale tymczasem nie mogła powstrzymać łez.

- Co się stało? - spytał Jai Maruk. Spojrzał na Yodę zaskoczony. - Czemu ona się

nie cieszy?

- Będzie się cieszyć - odparł mistrz Yoda. - Więzy wokół jej serca przez lata

zaciśnięte były. Rok za rokiem. A teraz one znikły i krew do serca jej wraca. I boli to!

- Tak! - szepnęła Scout między jednym chlipnięciem a drugim. - Właśnie tak!

Skąd wiedziałeś?

Yoda wdrapał się na łóŜko i usiadł obok niej, bujając w powietrzu drobnymi

stopami. Uniósł uszy prawie pionowo.

- Tajemnicę ci powiem - pochylił się ku niej tak nisko, Ŝe wąsikami musnął jej

policzek. - Wielkim mistrzem zakonu Jedi jestem! - krzyknął wprost do jej ucha. -
Wygrałem tę posadę w karty, uwaŜasz? - Pociągnął nosem i zatrzepotał w powietrzu
grubymi palcami. - Skąd wiedziałeś, skąd wiedziałeś, mistrzu Yoda? - Przedrzeźniał ją,
chrząkając. - Mistrz Yoda wie takie rzeczy. Praca jego to jest.

Scout zaśmiała się i dopiero teraz poczuła, Ŝe ogarnia ją wielkie szczęście. Było to

uczucie ostre, piękne i brzęczało jak klinga miecza świetlnego, którym stała się nagle
jej dusza. Tą ostrą, kąsającą klingą.

Pomieszczenie na holomapy w Świątyni Jedi było wielką, sklepioną komnatą,

przystosowaną  do  nawigacji  gwiezdnej.  Projektory  holograficzne  tworzyły
trójwymiarowe mapy gwiezdne, aby studenci mogli wśród nich spacerować. MoŜna je
było nastawić na prawie dowolną skalę, a zatem uczeń mógł badać szczegółowo jeden
system gwiezdny, gdzie  kaŜda planeta i  kaŜdy satelita  wyświetlane były ze  wszelkimi
szczegółami,  a  wraz  z  rosnącą  rozdzielczością  oglądać  na  nich  kaŜdą  górę  i  kaŜde
morze. Całą galaktykę moŜna było wcisnąć w to jedno pomieszczenie, tak Ŝe mgławice
i  tysiące  rozjarzonych  słońc  były  jedynie  punkcikami  w  głębokich  otchłaniach
kosmosu.

Whie zawsze lubił Gwiezdną Komnatę. Nie znał drugiego tak magicznego miejsca

w  Świątyni.  Kiedy  był  zdenerwowany,  zły  lub  tylko  potrzebował  trochę  czasu  dla
siebie, przychodził tu przechadzać się  między  gwiazdami.  To było trudne popołudnie.
Odprowadził Scout do szpitalika i został tak długo, dopóki mistrz Caudle nie oznajmił
mu,  Ŝe  naciągnięty  kciuk  nie  jest  powaŜnym  urazem.  Potem  wrócił,  aby  przyjąć
grzecznościowe gratulacje od swoich kolegów, do których dołączyła równieŜ mistrzyni
Xan.  Wszystko  to  robił  z  naturalną  uprzejmością  i  chętnie,  poniewaŜ  takie  właśnie
standardy sobie narzucił. Nie było to jednak łatwe, zatem wymknął się tak szybko, jak
to było moŜliwe, gdy tylko uznał, Ŝe moŜe to zrobić bez wstydu.

Sean Stewart

Dokładnie obejrzał swój miecz świetlny, upewniając się, czy nie został

uszkodzony  w  czasie  walki,  ostroŜnie  starł  plamę  na  rękojeści  w  miejscu,  gdzie
uszkodziło ją ostrze przeciwnika. A potem próbował zmusić się do nauki, przeglądając
wiadomości,  aby  wyrobić  sobie  konkretny  pogląd  na  działania  wojenne  od  czasu
katastrofy  na  Honoght.  Starsi  uczniowie  mówili  o  tym  przez  cały  czas,  a  niektórzy  z
instruktorów nie wahali się uŜyć scenariuszy Wojen Klonów do szkolenia. W zeszłym
tygodniu  mistrz  Tycho,  który  w  tym  semestrze  nauczał  strategii  wojskowych,  zaŜądał
od kaŜdego ucznia dokładnej oceny błędów popełnionych w przypadku Honoghta, jak
równieŜ pomysłów, co naleŜałoby uczynić, aby uniknąć zaistniałej sytuacji.

Whie dobrze poradził sobie z tym zadaniem - zawsze sobie radził, bo to równieŜ

był standard, który sobie narzucił - ale w głębi serca wcale nie był przekonany, Ŝe
zastosowanie jego propozycji mogłoby cokolwiek zmienić. Miał niejasne wraŜenie, Ŝe
rzeczywistość była znacznie bardziej skomplikowana i jednocześnie prostsza, niŜ to
sobie wyobraŜał mistrz Tycho.

Bardziej skomplikowana, poniewaŜ jedyną nauczką z tej katastrofy było

stwierdzenie, Ŝe Ŝaden plan, nawet najpiękniejszy, nie przetrwa chaosu wojny.

A prostsza, poniewaŜ Whie zaczynał podejrzewać, Ŝe sytuacje, podobnie jak

ludzie, mogą poddawać się Ciemnej Stronie, a kiedy juŜ dostanie ona kogoś w swoje
szpony, nigdy go nie wypuści.

Po godzinie bezskutecznych prób przyswajania wiedzy poddał się i przyszedł tu,

do Gwiezdnej Komnaty. Ostatnia osoba, która z niej korzystała, analizowała bitwę pod
Brentaal - kluczowy obszar zakodowany był odpowiednimi barwami, zaleŜnie od tego,
która strona go kontrolowała. Niebieski kolor oznaczał Republikę, lśniące stalowe
srebro zaś obszary, które roboty Gildii Kupieckiej utrzymały w decydującym momencie
konfliktu.

Whie skasował Brentaal i ustawił projektor na obraz całej galaktyki, biegnącej z

prędkością miliona lat na sekundę. Spacerował po tych otchłaniach historii, obserwując
narodziny  i  śmierć  gwiazd,  czując  na  sobie  i  wokół  siebie  wirującą,  rozkołysaną
materię  wszechświata.  Z  tego  punktu  widzenia  nic  nie  miało  znaczenia  -  ani  jego  sen
ostatniej  nocy,  ani  dzisiejsza  wojna,  ani  całe  długie  czuwanie  zakonu  Jedi.  W  istocie
pojawianie się i zamieranie rozumnego Ŝycia trwało jedno mgnienie oka, jak zaledwie
dostrzegalne  zakłócenie  w  wielkiej  defiladzie:  komety  i  konstelacje  tańczyły  w
ciemności, a Moc równieŜ była muzyką i tańcem.

Drzwi do Gwiezdnej Komnaty uchyliły się i czyjś głos zakłócił bezosobowy wir

czasu.

- Whie?
- Mistrzyni Leem! - No cóŜ, koniec samotności. Mimo wszystko uśmiechnął się.

Mistrzyni Leem lubiła go, a on ją. Była starsza i mądrzejsza od jego towarzyszy,
oczywiście, ale tylko jej miał odwagę poŜalić się na trudności, jakie wynikały z
posiadania ogromnego talentu. Odpowiedzialność. Naciski.

- Myślałam właśnie, Ŝe cię tu znajdę. - W ciemności ona takŜe pławiła się w

gwiazdach. Konstelacja Eryona, którą na Coruscant zwano Płonącym WęŜem,

Yoda – Mroczne Spotkanie

zatańczyła powoli wokół jej ramion i odleciała. - Mam nadzieję, Ŝe nie czujesz się
pokrzywdzony ostatnim starciem. Miałeś absolutną rację, Ŝe się powstrzymałeś.

Wzruszył ramionami.
- Doprawdy? MoŜe to jest ta róŜnica pomiędzy Jasną a Ciemną Stroną Mocy i

nami. Jak długo ktoś pozwala sobie na robienie tego, czego my nie robimy, zawsze
będzie miał nad nami przewagę.

Zawahał się pod koniec zdania, bo ogarnęło go nagle poczucie déjà vu. Był tu juŜ

kiedyś. Mówił kiedyś to samo...

No właśnie... zeszłej wiosny wyśnił sobie tę chwilę. Czy to oznacza, Ŝe nawet

teraz jego „ja” z zeszłej wiosny tkwi gdzieś ukryte w jego głowie i obserwuje
rozwijające się kontinuum? Whie wejrzał ostroŜnie w głąb siebie, ale było to niczym
włoŜenie ręki w gniazdo węŜy... spanikowany śniący Whie, zamknięty w jego czaszce
jak dziecko pochowane Ŝywcem, był ostatnią rzeczą, jaką chciał tam ujrzeć.

- Tak, lecz Ciemna Strona poŜera młodość - usłyszał słowa Maks Leem, które juŜ

znał, które juŜ kiedyś do niego wypowiedziała. - W końcu, gdybyście ze Scout mieli
znów walczyć teraz, kto byłby lepszy?

- O, to nic nie znaczy - odparł Whie. We własnych uszach jego głos brzmiał

idealnie spokojnie i rozsądnie, ale miał wraŜenie, Ŝe mówi mechanicznie, jakby
wypowiadał słowa wyuczonej roli. Wydawało się prawie, jakby jego obecna
ś

wiadomość mieszała się ze śpiącym ja, czyniąc go jedynie widzem teraźniejszości,

niepotrafiącym zmienić tego, co ma się stać. - „Co by było gdyby” to gra, w której
zawsze moŜna wygrać. W prawdziwym starciu, tym, które miało znaczenie, ona
pragnęła tego bardziej i wygrała.

- MoŜe i tak - odparła mistrzyni Leem - ale cieszę się, Ŝe nie muszę łatać twojego

kciuka. A skoro juŜ o tym mowa...

- Mistrz Yoda chce nas widzieć w szpitaliku.
Mistrzyni Leem zamrugała.
- Skąd wiedziałeś?
- Wyśniłem ten moment zeszłej wiosny. Po prostu go rozpoznałem. Przez całe

miesiące zastanawiałem się, o czym będziemy rozmawiać.

Teraz to były juŜ dwa sny, w których pojawiała się Tallisibeth Endwanung

Esterhazy. Przypomniał mu się fragment ostatniego snu - Scout wpatrująca się w niego,
z kroplami spływającymi po jej twarzy jak łzy i z oczami błyszczącymi tęsknotą.

Zmusił się, aby przestać o tym myśleć. Ta ścieŜka wiodła na Ciemną Stronę. Czuł

ją tam, czyhającą na niego jak zwierzę w dŜungli.

Mistrzyni Leem zmarszczyła troje brwi, a jej długa, wąska szczęka zaczęła

poruszać się nerwowo.

- Powinniśmy juŜ iść, Whie. Nie moŜemy pozwolić, aby mistrz Yoda czekał na

nas.

- Koniec programu - rzekł Whie, ruszając za nią. Na jego rozkaz cała galaktyka

gwiazd zamigotała i zgasła jak świeczki na torcie urodzinowym.

Sean Stewart

W szpitaliku rozległy się przyspieszone kroki i w chwilę później mistrzyni Leem

dołączyła do mistrza Jaia Maruka przy łóŜku Scout.

- To zabawne - odezwała się tęsknym głosem Scout. - Czuję się jak księŜniczka

otoczona dworzanami.

Whie pojawił się chwilę później i stanął u boku Maks Leem. Oczywiście, był

padawanem Leem, tak samo jak Scout była teraz padawanką mistrza Maruka. Ta myśl
sprawiła, Ŝe poczuła się absurdalnie szczęśliwa. Prawdę mówiąc, znała mistrza Maruka
bardzo słabo, ale to nie miało wielkiego znaczenia. WaŜne było jedynie to, Ŝe w końcu
będzie prawdziwą Jedi. Teraz muszę juŜ tylko wyjechać na misję, pomyślała, walczyć
przeciwko straszliwym wrogom i wycinać sobie drogę poprzez armie Gildii Kupieckiej.
I nic więcej!

Scout stwierdziła, Ŝe od szerokiego uśmiechu rozbolały ją policzki. Zachichotała.
Mistrzyni Leem spojrzała z powątpiewaniem na obandaŜowaną dziewczynę leŜącą

na kozetce i nachyliła się do Jaia Maruka.

- Czy ona jest pod wpływem narkotyków?
- Nie, pszepani - zaszczebiotała Scout. - Czuję się jak promyk słońca.
Mistrzyni Leem poczuła, Ŝe jej krzaczaste brwi powoli wspinają się w kierunku

linii włosów.

- Cieszę się, Ŝe przyjść zechciałaś - odezwał się Yoda. Wiercił się tak długo, aŜ

udało mu się usiąść w nogach łóŜka. - Wieści dla was mam, Tallisibeth i Whie.
Mistrzyni Leem i mistrz Maruk opuszczają Świątynię, na misję wyruszają. Jako ich
padawani, z nimi wyjedziecie.

- JuŜ? - spytała Scout wstrząśnięta.
- Zostałaś padawanką? - wykrzyknął Whie, nie mniej wstrząśnięty.
- Gdzie wy... - Scout opanowała się szybko i groźnie spojrzała na Whie. - Co

miałeś na myśli?

- Miałem na myśli, Ŝe ci gratuluję - gładko odparł Whie.
Usta Jaia Maruka wygięły się w lekkim uśmiechu.
- Twój chłopak to zręczny dyplomata - mruknął pod adresem Leem.
Yoda pociągnął nosem i machnięciem pulchnej dłoni uciął rozmowy.
- Przyjaciołom powiedzieć to moŜecie, kiedy wasze przygotowania do podróŜy

zobaczą. Zdradzić jednak wam nie wolno, Ŝe mistrz Yoda teŜ pojedzie.

- Nie wyjeŜdŜałbyś ze stolicy, mistrzu, gdyby nie chodziło o coś niezwykle

waŜnego - zauwaŜyła Scout.

- Coś, co dotyczy wojny - dodał Whie.
Uszy Yody opadły nieco.
- Prawda to, co powiadacie. Lepsze rzeczy niŜ walka mistrz Jedi powinien robić!

Szukać mądrości. Znajdować równowagę. Ale takŜe są dni, które nam dano.

- Dokąd jedziemy? - zapytał Whie. Scout wydawało się, Ŝe w jego głosie brzmi

dziwny ton. Jakby znał juŜ odpowiedź i obawiał się jej skrycie.

Yoda pokręcił głową.
- Powiedzieć wam tego jeszcze nie mogę. Ale problem mam dla was. Yoda musi

opuścić Coruscant, i to w tajemnicy. Nikt wiedzieć nie moŜe.

Yoda – Mroczne Spotkanie

W milczeniu, jakie nastąpiło, mały robot medyczny wytoczył się z magazynu

mistrza Caudle’a i zbliŜył do łoŜa Scout, niosąc na tacy pudełko z maścią na poparzenia
i rany.

- Tego się nie da zrobić - odparła mistrzyni Leem. - Senat i biuro kanclerza

oczekują codziennych kontaktów z tobą.

- Urządźcie przedstawienie - rzekł Whie. Mistrzowie Jedi spojrzeli na niego. -

Powiedz wszystkim, Ŝe wyjeŜdŜasz. Zrób z tego wielką imprezę, mistrzu. Pokazuj
hologramy, przedstawiające ciebie wsiadającego do myśliwca Jedi...

- ...obrazy stanowić mogą oszustwo - odezwał się Jai Maruk, podejmując tok

myślenia chłopca. - Podczas gdy świat będzie obserwował twój wyjazd na bardzo
publiczną misję, przemkniesz się chyłkiem do innego statku i pojedziesz z nami.
Sprytny pomysł, chłopcze.

- Ale... - Scout czekała, aŜ ktoś przypomni rzecz oczywistą. Mały robot medyczny

zatrzymał się przy jej łóŜku i podał jej pudełko z maścią mistrza Caudle’a.

Zielona i okrągła jak księŜyc twarz mistrza Yody zwróciła się w jej stronę.
- Tak, padawanko?
- Mistrzu, łatwo powiedzieć, Ŝe wyśliźniesz się niepostrzeŜenie, ale śmiem

twierdzić, Ŝe jesteś raczej, hm... bardzo rozpoznawalny.

Mistrzyni Leem skinęła głową.
- Dziewczyna mówi prawdę. Wszyscy na Coruscant znają oblicze wielkiego

mistrza zakonu Jedi. Twoje przemowy do senatu były wielokrotnie transmitowane, a
twoje podobizny w czasie rozmów z kanclerzem są rutynowo uŜywane przez
wszystkich dziennikarzy w stolicy.

- Za dziecko przebrać mnie moŜecie, no nie? - podsunął Yoda. - Mistrzyni Leem i

mistrz Maruk, podróŜujący jako rodzina z trójką dzieci... i Yoda słodki sześciolatek? -
Jego twarz wykrzywiła się w dziwnie mało przekonujący dziecięcy grymas. Pozostali
cofnęli się mimo woli.

Scout mocowała się z wieczkiem pudełka, wreszcie musiała się poddać. Było

zakręcone za mocno jak na jej poranione ręce.

- Otwórz mi to, proszę - rzekła, podając pudełko robotowi. Jego przekładnie i

serwomotory zawyły, kiedy wyciągał metalowe chwytaki. Zgrabnie odkręcił wieczko.
Maść pachniała pszczelim woskiem i palonymi pomarańczami. - Nie mam pojęcia, jak
cię wywieźć z planety. Chyba Ŝe... - Objęła Yodę spojrzeniem. W jej oczach pojawił się
odkrywczy błysk. Zakrztusiła się śmiechem.

- Chyba Ŝe co? - niecierpliwie odezwał się Jai Maruk, jej nowy mistrz.
Scout przełknęła kolejny atak śmiechu i potrząsnęła głową.
- Nie. Nic. To okropny pomysł.
- Pozwól, Ŝe ja to osądzę - odparł mistrz Maruk niepokojąco łagodnym tonem.
Scout spojrzała na niego błagalnie i zwróciła się do mistrza Yody.
- Muszę mu to powiedzieć?
Stary, zielony, garbaty gnom zerknął na nią zwęŜonymi oczami.
- O, tak.

Sean Stewart

Na Vjunie znowu padało. Mocniej niŜ zwykle. Zerwał się wiatr, miotając

krzewami  pąsowych  i  kremowych  róŜ  w  ogrodzie  Château  Malreaux.  Paskudna
pogoda.  Hrabia  Dooku  obserwował  kwaśne  krople  deszczu  rozbijające  się  o  szyby
gabinetu jak wojska Republiki, które kaŜdego dnia rozbijały się o jego roboty bojowe i
sterowane  komputerowo  instalacje  jak  galaktyka  długa  i  szeroka.  KaŜda  drobna
kropelka  pozostawiała  na  szybie  odcisk  własnej  śmierci,  po  czym  spływała  jako
bezkształtny strumyk.

Na wpół szalona starucha, którą Dooku znalazł włóczącą się po zamku, kiedy się

wprowadził, twierdziła, Ŝe potrafi odczytać przyszłość z odłamków stłuczonych talerzy,
z rozbryzgów niechcący rozlanych napojów. Zabawna mania. Zastanawiał się, co
mogłaby zobaczyć w tych spływających kroplach. Z pewnością coś ponurego. „UwaŜaj,
jedna z twoich ukochanych planuje zdradę!” albo „Wkrótce przybędzie do ciebie
niemile widziany gość...” Albo inne bzdury.

Na zewnątrz wycie wiatru wzniosło się o kolejną oktawę; wichura jęczała w

jedenastu kominkach, jakby istotnie zwiastowała przybycie jakiegoś potwornego
gościa.

Konsola komunikacyjna Dooku zapiszczała. Spojrzał na nią, spodziewając się

tylko codziennego raportu od generała Grievousa albo wiadomości od Asajj Ventress.
Sięgnął do klawiszy, rozpoznał podpis cyfrowy nadchodzącej transmisji, czym prędzej
otworzył kanał i zerwał się na równe nogi.

- Wzywałeś mnie, mistrzu?
Projektor holograficzny na jego biurku nagle oŜył i w twarz spojrzała mu falująca

podobizna Dartha Sidiousa. Obraz jak zawsze był rozmyty i niewyraźny, jakby samo
ś

wiatło nie najlepiej się czuło w obecności lorda Sithów. Ciemne szaty, sine cienie...

fragment bladej, plamistej skóry, wyglądający spod kaptura niczym grzyb spod zgniłej
kłody. I oczy mistrza pod cięŜkimi powiekami: zimne jak u węŜa i jak u węŜa mądre.

- Czego sobie Ŝyczysz ode mnie, mój panie?
- Od ciebie? Wszystkiego, oczywiście. - Darth Sidious wydawał się rozbawiony. -

Kiedyś  nie  byłem  pewien,  czy  potrafisz  stłumić  w  sobie  tę...  Ŝyłkę  niezaleŜności.  W
końcu  urodziłeś  się  w  jednej  z  najbogatszych  rodzin  w  galaktyce,  z  darami  i
zdolnościami znacznie  większymi aniŜeli  moŜna sobie  kupić za największe pieniądze.
Odznaczasz  się  głębokim  intelektem  i  Ŝelazną  wolą.  Czy  to  dziwne,  Ŝe  masz  z  czego
być dumny? Dlaczego miałoby być inaczej?

- Zawsze słuŜyłem ci dobrze i wiernie, mój mistrzu - przypomniał Dooku.
- Tak jest. Ale sam musisz przyznać, Ŝe twój duch nie jest wcieleniem wierności.

W końcu człowiek, który nie zgiął karku przed Radą Jedi ani nawet przed mistrzem
Yodą... nie wiem, czy lojalność nie jest zbyt pospolitą, zbyt ograniczającą cechą dla
osoby twojego pokroju.

Dooku próbował się uśmiechnąć.
- Wojna toczy się pomyślnie. Nasze plany posuwają się zgodnie z

harmonogramem. Zajmowałem się dla ciebie zabójstwami, spiskami i zdradami.
Zapłaciłem za twoją wojnę moim czasem, bogactwem, przyjaciółmi i honorem.

- I nic nie zostawiłeś dla siebie? - swobodnie rzucił Sidious.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Nic, przysięgam.
- Doskonale - skwitował Darth Sidious. - Yoda był dzisiaj rano w biurze

kanclerza. Wybiera się na waŜną, ściśle tajną misję. Ściśle tajną. - Zaśmiał się
nieprzyjemnym śmiechem, przypominającym raczej krakanie kruka. Wiatr wzmógł się
znowu, wyjąc wokół domu jak torturowana istota. - Kiedy przybędzie, Dooku...
pamiętaj, potraktuj go tak, jak na to zasługuje.

Darth Sidious zachichotał. Dooku chciał się roześmiać wraz z nim, ale nie udało

mu się, zanim mistrz przerwał połączenie.

Hrabia Dooku krąŜył po gabinecie. Po zakończeniu jego rozmowy z Sidiousem

sztorm ucichł częściowo i szalejący na zewnątrz wiatr juŜ tylko szlochał łagodnie pod
szczytami Château Malreaux.

Zatrzymał się przy biurku i przyjrzał małemu, czerwonemu przyciskowi, który

zainstalował tu w tym samym dniu, kiedy się dowiedział, Ŝe Yoda wybiera się na Vjun.
Jak na taki mały guziczek, pełnił niezmiernie waŜną funkcję. Ostatnia karta, jaką
zamierzał rozegrać.

Dooku poczuł, Ŝe dłoń mu drŜy.
WciąŜ przyglądał się przyciskowi, kiedy drzwi gabinetu uchyliły się, ukazując

strzępy róŜowej balowej sukni.

- Ach, Whirry... Właśnie miałem...
- ...wezwać robota, Ŝeby przyniósł panu filiŜankę gorącej stymkafy, tak?
Wariatka wtoczyła się przez próg, niosąc na ślicznej, staroświeckiej tacy z

krwawo-kremowym herbem Malreaux srebrny imbryk pełny stymkafy i napełnioną juŜ
filiŜankę z najdelikatniejszej porcelany. Paskudny pupilek, mały lisek, kręcił się wokół
jej nóg.

- Na dole widziałam, Ŝe pokojówka stłukła jajko, wie pan? Dałam jej po tych

paskudnych łapskach. Jeśli będziemy marnować jajka, to się szybko skończą, a wtedy
popadniemy w ruinę, prawda, panie? Panie? - dopytywała się.

Dooku pozwolił jej mieszkać w starym domostwie głównie dla kaprysu.

Wydawała się w sam raz tak zwariowana, aby pasować do dekoracji. Z jakiegoś jednak
powodu hrabiego nagle ogarnęła irytacja. Widać było wyraźnie, Ŝe ta stara nietoperzyca
czegoś od niego chce, a nie miał zamiaru pozwolić jej na przymilanie się i pochlebstwa,
Ŝ

eby coś z niego wyciągnąć.

- Teraz zmykaj - rzekł. - Mam waŜne sprawy do załatwienia.
Lup!
- Och, hrabio, przepraszam z całego serca! Nie wiem, jak to się stało, Ŝe panna

Vix zaplątała się panu między kostkami! I jeszcze ta śliczna filiŜanka do stymkafy!

W całej scenie było coś niewymownie komicznego. Potknął się o lisa i stłukł

filiŜankę, która rozbryznęła się po całej podłodze. Zaczynał podejrzewać, Ŝe to Whirry
zaaranŜowała ten wypadek. JuŜ pochylała się łakomie nad okruchami porcelany i
stymkafą rozlaną na marmurowej podłodze, wbijając wzrok w układ resztek filiŜanki i
kropel płynu. Poczuł, Ŝe widok tak otwartego dąŜenia do celu rozjaśnia mu umysł i
przywraca właściwą perspektywę.

Sean Stewart

- I co, Whirry? - zapytał rozbawiony. - Co ma dla nas przyszłość w zanadrzu?
- Śmierć przyjdzie z wysokości - powiedziała, a jej tłuste, róŜowe palce

zatrzepotały nad kałuŜą. Oczka zabłysły łakomie. - A tu jest Lokaj, co oznacza łatwe
zniszczenie wiernego sługi. - Spojrzała z ukosa. - Mam nadzieją i błagam, Ŝebym to nie
była ja, Wasza Miłość. Nie zrobiłby pan tego starej Whirry, co?

- Bądź grzeczna, to się nie dowiesz - rzekł drwiąco. Nagle przyszła mu do głowy

nieproszona, nieposłuszna myśl: Jak łatwo zdradzamy bliskie nam stworzenia.

Drgnął niepewnie.
- Posprzątaj to - warknął.
Konsola znów zadźwięczała i Dooku usiadł za biurkiem, aby odczytać codzienny

meldunek  generała  Grievousa.  Całkowicie  zapomniał  o  starej  kobiecie.  Dlatego  nie
zauwaŜył,  jak  jej  zapchlona  towarzyszka,  Panna  Vix,  zaczęła  zlizywać  stymkafę.  Nie
słyszał  teŜ,  jak  staruszka  połoŜyła  palec  na  podstawce  porcelanowej  filiŜanki,  czule
gładząc wygięty uchwyt, i szepnęła:

- A oto Dziecię, które wreszcie wraca do domu, kochanie moje.

Palleus Chuff był z całą pewnością największym dorosłym aktorem na Coruscant

o  wzroście  poniŜej  jednego  metra.  Jako  chłopiec  lubił  udawać,  Ŝe  jest  pilotem
myśliwca,  rycerzem  Jedi,  wielkim  bohaterem.  Dlatego,  kiedy  dorósł,  napisał  sztukę
Jedi!  Jeśli  ktoś  ma  niecały  metr  wzrostu,  nie  ma  zbyt  wielu  moŜliwości  zagrania
olśniewającego  bohatera.  JuŜ  prędzej  złośliwe,  knujące  intrygi  karły  albo  postacie
komiczne. Niewiele z tych ról przemawiało do chłopca, który dawno temu chciał zostać
kosmicznym piratem.

Oczywiście, najbardziej i prawdziwie kochał samą grę. Udawanie. Nie przepadał

za lataniem. Kiedy rząd zwrócił się do niego w sprawie wcielenia Yody
(„Zdumiewające podobieństwo do samego Wielkiego Mistrza - Moc jest z tym
ś

wietnym aktorem!” - jak uprzejmie napisał „TriNebulon News”) z prośbą o pomoc,

poczuł się zaszczycony i moŜe teŜ odrobinę onieśmielony. Kiedy ludzie w mundurach i
uzbrojeni w miotacze proszą o pomoc, zazwyczaj im się nie odmawia.

Teraz jednak, stojąc na platformie lądowniczej Świątyni Jedi i czekając na

prawdziwy gwiezdny myśliwiec, który miał unieść go w przestrzeń z jakąś
niewyobraŜalną wielokrotnością prędkości światła, zaczął się powaŜnie zastanawiać, w
co właściwie wdepnął.

Jedi dali mu znak. Chuff przełknął ślinę. Przedstawienie się zaczyna, pomyślał.
Wykuśtykał z doku i skierował się na pokład platformy ładowniczej Świątyni Jedi.

Grupa reporterów, stojących za linami odgradzającymi miejsce dla prasy, zasypała go
gradem pytań.

- Proszę nam powiedzieć, co to za misja? Co jest tak istotnego na Ithorze?
- Kiedy pan wróci, mistrzu?
- Czy nie obawia się pan, Ŝe nagła zmiana frontu moŜe uniemoŜliwić panu

łączności z biurem kanclerza?

Palleus machnął laską w kierunku reporterów i zastrzygł uszami. Uszy były

doskonałą, najlepszą z dostępnych protezą, a on wiedział świetnie, jak ich uŜywać.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Uśmiechnij  się,  Chuff,  powtarzał  sobie.  Nie  myśl  o  obciąŜeniu,  spójrz  na  swoją
widownię,  popatrz  jej  prosto  w  oczy  i  sprzedaj  to.  Palleus  miał  całą  kolekcją
uśmiechów  Yody:  Radosny  Chichot,  Senny  Wyszczerz,  Prawie  Groźny  Grymas,
Łagodna Radość, która najczęściej pojawiała się na twarzy mistrza w obecności dzieci.
Ale nie miał zamiaru próbować jego głosu: nie odwaŜyłby się uŜyć nieodpowiedniego
tonu,  źle  zaakcentować  słowo,  co  mogłoby  skłonić  kogoś  do  wzięcia  sonogramów  i
sprawdzenia  podpisu  głosowego,  a  potem  do  wygadania  wszystkim,  Ŝe  Yoda
wdrapujący się dziś mozolnie na rampę statku kurierskiego klasy Seltaya wcale nie jest
Yodą.

Dotarł wreszcie do transportera i wgramolił się do środka. Tej części

przedstawienia bał się najbardziej. Nigdy nie przepadał za zamkniętymi przestrzeniami
i w ogóle za lotami kosmicznymi. A takŜe za duŜymi przyspieszeniami. Obiecali mu, Ŝe
jednostka  R2  na  statku  zajmie  się  prawdziwym  pilotaŜem.  Był  równieŜ  obwód
awaryjny,  który  miał  pozwolić  im  obejść  sterowanie  i  prowadzić  statek  z  wieŜy
kontrolnej. Przynajmniej tak twierdzili. MoŜe tak i było. Ale co, jeśli Gildia Kupiecka
dobrała  się  do  tego  małego  R2?  W  końcu  czy  robot  nie  powinien  trzymać  z  innymi
robotami?  MoŜe  to  była  jakaś  mechaniczna  piąta  kolumna?  Zdrajca  robot
prawdopodobnie poświęciłby siebie bez zmruŜenia fotoreceptora, aby tylko pozbyć się
najstarszego członka Rady Jedi.

Kopuła statku uniosła się, zawisła nad nim i opadła, zamykając się i odcinając go

od hałaśliwego tłumu reporterów. Palleus Chuff poczuł się nagle bardzo, bardzo
samotny.

Kabina miała klimatyzację, ale jemu było gorąco. Gorąco i zaczynał się pocić.

Silniki myśliwca oŜyły, a Palleus nagle przyłapał się na tym, Ŝe myśli o wojennej linii
produkcyjnej, z której pochodzi ten statek: kaŜda jego część, kaŜdziuteńka, od pasów
foteli po nity kopuły, była zbudowana z najtańszych materiałów.

Statek zakołysał się niepewnie i wzniósł na wysokość metra nad platformę.

Palleus wyszczerzył zęby i pomachał tłumowi.

A w duchu zaczął się modlić.
Tymczasem na dachu wieŜowca górującego nad dzielnicą Świątyni dwa roboty

kończyły  partię  hologry.  Solis,  zwykły  robot,  obserwował,  jak  jego  piony
systematycznie  zbija  i  niszczy  wesoło  pomalowany  towarzysz,  Fidelis.  Rozegrali  juŜ
wszelkie  moŜliwe  wariacje  dejarika,  kaŜdą  po  wiele  razy.  Solis  prawie  wyrównywał
tam,  gdzie  los  i  brutalność  przewaŜały  szalę,  ale  obaj  woleli  dworzanina,  który  był
wariantem  opartym  wyłącznie  na  umiejętnościach  i  strategicznym  myśleniu.  Problem
polegał  na  tym,  Ŝe  Fidelis,  jako  stale  pozostający  na  słuŜbie,  był  co  jakiś  czas
poddawany  rutynowym  modernizacjom.  Solis  z  kolei  przez  długi  czas  zdany  był  sam
na  siebie,  a  zaawansowane  oprogramowanie  holograficzne  nie  naleŜało  do  jego
priorytetów.

Ostatecznie przegrał. Nie jakoś zdecydowanie, nie za kaŜdym razem, ale

przegrywał systematycznie, a tej tendencji nigdy się juŜ nie zmieni. Tak jest zawsze - ci
w liberii mają lepiej. Ci bez niej... niekoniecznie.

- Jeszcze jedna partyjka? - grzecznie zapytał Fidelis, resetując planszę.

Sean Stewart

- Myślę, Ŝe nie.
- Jesteś pewien? MoŜe to być najlepsze dziewięćset sześćdziesiąt siedem tysięcy

czterysta trzynaście gier z jeden przecinek dziewięciu milionów trzydziestu czterech
tysięcy ośmiuset dwudziestu czterech.

- Nie mam ochoty.
- Nie mów tak. PrzecieŜ to nawet nic nie znaczy. Bardzo swobodnie sobie

poczynasz z tymi organicznymi wyraŜeniami - z oburzeniem zauwaŜył Fidelis. - Jestem
pewien, Ŝe twoje początkowe oprogramowanie nie zwierało tego typu... nowotworów
socjolingwistycznych.

- Jasne - mruknął Solis. - Kto to zresztą wie.
Fidelis uwaŜał, Ŝe zakres emocji, do jakich zostali zaprogramowani, był bardzo

wąski:  składał  się  z  lojalności,  lojalności,  lojalności  i  lojalności  -  wszelkie  zaś
podobieństwa  do  stanów  organicznych,  takich  jak  zdenerwowanie  czy  uraza,  były
czystą  afektacją  w  wątpliwym  guście.  Co  nie  przeszkadzało  mu  rozegrać  solo  gamy
dejarika ze zdecydowanie poirytowaną miną.

Solis wędrował wzdłuŜ krawędzi dachu i patrzył w dół, obserwując istoty rojące

się jak insekty w poduszkowcach i na chodnikach. Ktoś leŜący na tym dachu i
wyposaŜony w strzelbę snajperską typu SoruSuub X45 byłby w stanie wyłowić swój
cel, samemu pozostając niedostrzeŜonym. Śmierć z góry.

Jakby w odpowiedzi na te myśli, nad ich głowami pojawił się sokół; dryfował na

rozpostartych  skrzydłach,  dosiadając  słupów  ciepłego  powietrza.  Wszystko,  co  ludzie
zwykle  określają  mianem  „przyrody”,  zostało  z  Coruscant  wyeliminowane  dawno
temu.  Dla  większości  obserwatorów  planeta  stanowiła  jedno  gigantyczne  miasto,
niepozostawiające  miejsca  dla  Ŝadnych  istot  rozumnych,  oprócz  typowo  miejskich.
Lecz natura potrafi się adaptować - jak dobrze wiedział o tym sam Solis! - i teraz nawet
tak  niezwykłe  środowisko  jak  miasto-świat  hołubiło  setki  stworzeń  nieświadomych
faktu, Ŝe ulice i wieŜe stolicy nie zostały zbudowane dla ich przyjemności. Małe ptaki,
ssaki i płazy były zwykle sprowadzane na Coruscant jako zwierzęta domowe, a potem
dość  regularnie  uciekały  do  kanałów,  na  ulicę  czy  na  dachy,  jak  gdyby  miasto  było
ferrobetonową dŜunglą, a one jej naturalnymi mieszkańcami. Oczywiście, zawsze było
tu  teŜ  mnóstwo  robactwa,  które  rozmnaŜało  się  w  cieple  i  w  odpadach  Ŝycia
rozumnego:  szczury  wodne,  ropuchy,  ferrorobaki,  ślepe  węŜe,  które  gnieździły  się  w
budynkach, oraz gołębie pocztowe zamieszkujące poddasza. A nad nimi wszystkimi, na
szczycie tego szalonego łańcucha pokarmowego, krąŜyły sokoły.

Ten był samicą o wysmukłych skrzydłach; upierzenie barwy sadzy i betonu

pięknie  maskowało  ją  na  tle  budynków.  Unosiła  się  na  niewidzialnych  prądach
powietrza  jak  płatek  sadzy.  Nagle  zawisła  w  powietrzu  i  jak  grom  spadła  na  coś,  co
znajdowało  się  w  dole.  Solis  obserwował  jej  lot,  śledząc  go  poprzez  pasma  światła  i
cienia; bez trudu powiększył sobie jej obraz tak mocno, Ŝe  mógł obejrzeć nawet Ŝółty
rąbek  okalający  oko.  Dostrzegł  równieŜ  cel  -  małą  śmietnikową  mysz  węszącą  wokół
sterty  odpadów  w  ślepej  alejce  dwieście  trzydzieści  siedem  pięter  pod  nim.  Wzrok
Solisa  bez  przesady  nie  miał  sobie  równych  w  całej  galaktyce.  NadąŜanie  za  optyką
taktyczną

Tan/Zeiss

było

nieporównanie

waŜniejsze

aniŜeli

aktualizacja

Yoda – Mroczne Spotkanie

oprogramowania  holograficznego.  Kiedy  się  nie  nosi  liberii,  trzeba  na  zimno
kalkulować,  w  jakiej  pracy  jest  się  najlepszym  i  jakie  kroki  naleŜy  podjąć,  Ŝeby  ją
znaleźć.  Celownik  odnalazł  mysz,  jej  mały  łebek  i  pyszczek,  który  otworzył  się  w
jednym pisku, zanim Ŝelazne szpony wbiły się w drobny korpus niczym gwoździe.

mierć z góry.

Solis odwrócił wzrok od ofiary sokoła, przelotnie zerkając na Świątynię Jedi.
- Hej.
- Co?
- Twój cel opuszcza Świątynię.
Głowa Fidelisa obróciła się raptownie. Wbił wzrok w schody Świątyni, odległe o

tysiąc siedemset trzydzieści metrów.

- O - powiedział tylko.
- Dwoje Jedi, dwoje padawanów, jeden Artoo - rzekł Solis. Stali teraz obaj na

krawędzi dachu. Solis spojrzał na towarzysza. - Ten Artoo wygląda dziwnie, nie wydaje
ci się? Nie porusza się całkiem normalnie. MoŜe mu jakiś serwo wysiadł.

Fidelis nie odpowiedział. Obserwował małą grupkę wychodzącą ze Świątyni

głodnym wzrokiem kogoś, kto po wielu dniach spędzonych na pustyni nagle ujrzał
wodę.

Po tygodniach.
Po latach.
Solis tak dawno nie nosił liberii, Ŝe zaledwie pamiętał szok lojalności, ten

połączony na stałe prąd, płynący przez obwody niczym religijny strach w obliczu
Rodziny. Doprawdy, Fidelis wyglądał z tym raczej głupio. Trzymał się poręczy dachu
tak mocno, Ŝe pozostawił ślady nawet na durabetonie. A jednak trudno było mu nie
zazdrościć. Miło by było choć raz, tylko jeszcze jeden raz, poczuć ten dreszcz więzi.

Jeśli oczywiście roboty mogą odczuwać zazdrość. Fidelis słusznie zauwaŜył, Ŝe

ich oprogramowanie tego nie przewiduje. Zazdrość, rozczarowanie, Ŝal. Samotność.
Wszystko to afektacja, jedno po drugim. Nic prawdziwego.

- Idziemy - rzekł, niezbyt delikatnie biorąc Fidelisa za ramię. - Czas na łowy.

W przestrzeni nie ma takiego pojęcia jak góra i dół. Oczywiście, kaŜdy

wystarczająco duŜy obiekt - planeta, gwiazda - ma własną grawitację, ale jeśli nie spada
się  w  studnię  grawitacyjną,  przyciąganie  odczuwa  się  raczej  jako  działanie  w  danym
kierunku,  nie  zaś  w  dół.  Dlatego  teŜ,  w  sensie  ściśle  mechanicznym,  Asajj  Ventress,
wisząca  w  przestrzeni  w  „Ostatnim  Zewie”,  myśliwcu  gwiezdnym  typu  Happa  Psa
Tisc, tak smukłym i zabójczym, Ŝe wydawał się wcieleniem jej własnego, morderczego
ja,  tyle  Ŝe  z  transpastalową  skórą  i  oczami  z  działek  laserowych,  nie  krąŜyła  nad
Coruscant niczym sokół nad swoją ofiarą.

Jednak dla mniej naukowo nastawionego obserwatora, który niewiele zna się na

mechanice kosmicznej, a zauwaŜyłby jedynie okrutne, pełne satysfakcji spojrzenie jej
oczu, kiedy statek Yody opuszczał lokalną przestrzeń, tak właśnie mogło to wyglądać.

Sean Stewart

Podczas gdy Palleus Chuff, wykonując swój patriotyczny obowiązek artysty,

przyspieszał,  aby  opuścić  studnię  grawitacyjną  Coruscant,  prawdziwy  Yoda  tkwił  w
gigantycznej  kolejce,  tak  długiej,  jakby  stała  w  niej  cała  populacja  jednej  z
przygranicznych  planet.  Kolejka  posuwała  się  ponuro  przez  nowy,  ogromny  Port
Kosmiczny i Handlowy Nexus, dumę kanclerza Palpatine’a.

Problem z tajnymi misjami polega zawsze na tym, Ŝe trzeba zrezygnować z wielu

drobnych korzyści bycia Jedi, myślał Jai Maruk. W normalnych warunkach wyruszenie
na  spotkanie  ze  śmiercią  w  imię  Republiki  było  dość  prostą  sprawą.  Pakowanie  na
najdłuŜszą nawet wyprawę zajmowało zwykle mniej niŜ godzinę. Szybka przekąska w
refektarzu, a potem przejście do prywatnego doku Świątyni Jedi. Kilka słów z głównym
technikiem,  odcisk  palca  i  zdjęcie  siatkówki  wymagane  do  zrealizowania  wcześniej
zatwierdzonego  wyboru  statku,  krótkie  sprawdzenie  wszystkiego  według  listy
kontrolnej i mógł juŜ lecieć. I to było dobre. Nie to co teraz.

Musieli podróŜować w przebraniu, wykorzystując komercyjne loty statków przez

całą drogę na Vjun. Do tej pory procedura ta była przeraŜająco nudna. Oddanie bagaŜu
zajęło  im  prawie  całą  standardową  godzinę,  drugą  strawili  na  kupowaniu  biletów,  a
teraz juŜ od ponad trzech godzin stali w tej potwornej kolejce do odprawy. Maks Leem
to  nie  przeszkadzało,  w  końcu  była  Granką,  Granowie  zaś  pochodzili  od  zwierząt
stadnych  i  lubili  tłumy.  Jai,  wręcz  przeciwnie.  W  najlepszych  chwilach  był
człowiekiem  zamkniętym  w  sobie,  a  strumień  emocji,  który  kotłował  się  teraz  wokół
niego - niepokój, irytacja, zdenerwowanie przed lotem i koszmarna nuda - wydawał się
zarazem  oddalony  i  draŜniący,  jakby  ktoś  owinął  go  kłującą  derką  z  włosia  banthy.
Poza  wszystkim  innym  byli  tu  w  groteskowy  sposób  odsłonięci.  W  kaŜdej  chwili  z
tłumu  mógł  się  wyłonić  potencjalny  zabójca.  Nawet  gdyby  Jai  miał  czas  zareagować,
wyjęcie  w  tym  tłoku  miecza  świetlnego  oznaczałoby  pozbawienie  kończyn
przynajmniej kilku najbliŜej stojących osób.

Oprócz tego musiał się jeszcze opiekować swoją nową padawanką, Scout. Nie w

tym rzecz, Ŝe robiła cokolwiek niewłaściwego, przynajmniej do tej pory, jeśli nie liczyć
irytującej maniery sprzeczania się z nim w kaŜdej sprawie. U czternastolatki było to co
najmniej draŜniące. WciąŜ jednak miała zabandaŜowaną lewą rękę i plastry z bacty na
nodze. Nie tylko Moc była w niej słaba. Prawdę mówiąc, powinna była leŜeć w
szpitalu, popijając rosołek z baŜanta hillindorskiego.

Poza tym, szczerze mówiąc - a Jai Maruk był szczery do bólu, nawet w

rodowiskach, gdzie ludzie zwykle stosują najgorsze kłamstwa - nie czuł się gotów na

opiekę  nad  padawanem.  WciąŜ  jeszcze  był  człowiekiem  czynu,  nie  nauczycielem.
Chciał  wrócić  na  Vjun  i  załatwić  sprawę  ostatniego  przykrego  spotkania  z  hrabią
Dooku, nie miał jednak zamiaru wlec ze sobą nastolatki przez pól galaktyki. Widocznie
mistrz  Yoda  miał  jakiś  powód,  Ŝeby  mu  narzucić  padawankę,  ale  Jai  nie  nauczył  się
jeszcze z tego cieszyć.

A co do samego mistrza Yody...

Yoda – Mroczne Spotkanie

Jai spojrzał niepewnie na podróŜującego z nimi niewielkiego robota typu R2.

Przyłapał go właśnie, jak próbował opuścić kolejkę i prześliznąć się pod taśmami
odgradzającymi strefę ochrony.

- Scout, zobacz, co z tym robotem - warknął. - Zdaje się, Ŝe ma problemy z

ustaniem w jednym miejscu.

Dziewczyna trzepnęła dłonią kopułkę R2, która wydała dziwny, brzękliwy odgłos,

jakby uderzyła w wieczko pustej puszki.

- Nie martw się, ojcze - zaszczebiotała. - Mam na niego oko.
- Przynajmniej jesteśmy juŜ bliŜej początku - łagodnie wtrąciła mistrzyni Leem.
Niewielka grupka oficerów ochrony w beŜowo-czarnych barwach Republiki

kierowała  ludzi  do  dwunastu  róŜnych  skanerów,  więc  jedna  duŜa  kolejka  pod  koniec
rozwidlała  się  jak  rzeka,  rozpływająca  się  na  dwanaście  odnóg,  zanim  wpadnie  do
morza.  KaŜde  stanowisko  obsadzała  dwójka  zmęczonych,  zirytowanych  pracowników
ochrony.  Za  nimi  osobne  oddziały  przeprowadzały  wyrywkową  kontrolę,  otwierając
bagaŜ  podręczny,  nakazując  opróŜnienie  kieszeni  i  obmacując  w  poszukiwaniu
niebezpiecznych narzędzi.

- Powinieneś był wpakować miecz świetlny do bagaŜu - mruknęła Scout do Jaia

Maruka.

Zgrzytnął zębami i złapał R2, który potoczył się do przodu i wpadł na stojącego

przed nimi Chagrianina.

- Bardzo przepraszam - wycedził.
Dotarli wreszcie do początku kolejki.
- Linia siódma - rzekł straŜnik do Jaia Maruka. - Ty na linię jedenastą, ty na drugą

- rzucił do Maksa i Whie. - Dziewczyna na linię trzy. Z kim idzie robot?

- Ze mną - odpowiedziała cała czwórka jednocześnie.
StraŜnik uniósł brew.
- Ja go wezmę - rzekł Jai Maruk. - PodróŜujemy wszyscy razem. Powinieneś

pozwolić nam przejść przez skanery jednocześnie - dodał powoli i z dziwnym
akcentem.

StraŜnik juŜ chciał się zgodzić, kiedy nagle się opamiętał i spojrzał na Jaia Maruka

podwójnie podejrzliwie.

- Jak mówi piosenka, spotkacie się wszyscy po drugiej stronie, Twinkletoes. Ale

właśnie zapracowałeś sobie na pełną losową kontrolę tkankową. DTI na numerze
siódmym! - zawołał.

- Ale... - zaczęła mistrzyni Leem.
- Nie ma na to czasu - odparł straŜnik i pchnął ją w kierunku linii siódmej.
- Ale... - zaczęła Scout.
- Na to teŜ nie ma czasu. - StraŜnik popchnął Scout w kierunku bramki trzeciej. - I

zabierz ze sobą robota.

Kilku straŜników wystąpiło z grupki. Tłum z ponurymi minami zaczął coś

mamrotać o opóźnieniu. Czwórka Jedi wymieniła spojrzenia i rozdzieliła się.

Sean Stewart

- Mogę wiedzieć, dlaczego jestem poddawany dodatkowej kontroli? - lodowatym

tonem zapytał Jai Maruk.

- To losowe przeszukanie, proszą pana, całkowicie losowe, wyłącznie dla waszego

bezpieczeństwa - wyjaśniła straŜniczka na stanowisku numer 7, kompetentna i
rzeczowa kobieta w średnim wieku. - Poza tym wygląda pan jak Druckenwellianin.

- To dlatego, Ŝe urodziłem się na Druckenwell - wycedził Jai.
- Ale ma pan papiery z Coruscant, rozumiem. Niezłe - odparła straŜniczka.
- Mieszkam tu prawie od urodzenia...
- Z wyjątkiem paru godzin po narodzinach? Na wypadek, gdyby pan nie wiedział,

Druckenwell jest zaprzysięŜonym członkiem Gildii Kupieckiej, z którą... moŜe i to
panu umknęło... jesteśmy obecnie w stanie wojny. Oho-ho! - mruknęła, kładąc dłoń na
rękojeści miecza świetlnego. Ręka Maruka natychmiast znalazła się na jej dłoni, a w
oczach Jedi pojawił się niebezpieczny błysk.

StraŜniczka wytrzymała jego spojrzenie.
- Czy przeszkadza pan straŜnikowi w wykonywaniu swoich obowiązków

słuŜbowych?

- Jestem członkiem zakonu Jedi - rzekł spokojnie Jai. - To rękojeść mojego miecza

wietlnego. Wolałbym, aby go nikt nie dotykał.

- Nie powinien był pan więc umieścić go w bagaŜu? - zapytała wesoło.
- A gdyby piraci zaatakowali statek, musiałbym popędzić do ładowni i szukać go

między koszulami i skarpetkami? - syknął Maruk.

StraŜniczka uśmiechnęła się z politowaniem.
- Niech pan posłucha... i pan, i ja wiemy, Ŝe zakon Jedi ma własne statki. Gdyby

pan naprawdę był rycerzem Jedi, nie leciałby pan kancpalpem, prawda?

- Ale...
- Zawsze moŜe pan porozmawiać o tym z moim zwierzchnikiem. Chodzą słuchy,

e czeka się tam nie więcej niŜ dwie godziny.

StraŜnik w punkcie numer 3 był młodym człowiekiem o tępym spojrzeniu i ustach

pełnych chugger’s chaw.

- Przejść bezpośrednio pod promieniem skanera z dłońmi przy bokach -

wymamrotał.

- Jasne - odparła Scout. Lekko trąciła R2 i oboje weszli jednocześnie. Scout

przeszła pod skanerem, R2 zaś niepewnie przetoczył się obok.

adnych świateł, Ŝadnych syren. Nieźle, pomyślała Scout. Spojrzała na bramkę

numer 7 i stwierdziła, Ŝe Jai właśnie odbiera pouczenie od straŜniczki. Wydawało się,
Ŝ

e zaraz dostanie wylewu i padnie trupem. Scout pogratulowała sobie raz jeszcze, Ŝe

schowała miecz świetlny w bagaŜu.

Jej straŜnik zrobił sobie przerwę, Ŝeby wypluć do pustego kubka po stymkafie

długą nitkę jaskrawozielonej śliny.

- Przepraszam panią, ale robot teŜ musi przejść pod skanerem.
- Robot? AleŜ on nie moŜe! - wypaliła Scout.
StraŜnik zamrugał.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Takie są przepisy, pszepani. Gildia Kupiecka rozpowszechnia za pośrednictwem

naszych robotów oprogramowanie dywersyjne. Jeśli pozwolimy, aby sprzątacze
omijały skanery, pewnego dnia obudzi się pani we własnym domu i stwierdzi, Ŝe jest
więźniem inteligentnego odkurzacza i pralki.

- Mówi pan powaŜnie?
- Oni wykorzystują mikrofale - odparł straŜnik, z powaŜną miną spluwając znowu

do kubka. - Ten robot musi przejść przez skaner. No chodź, mały. - Zachęcił go, jakby
przywoływał wiernego psa, jednocześnie odchrząkując głęboko i wilgotno.

R2 wydał z siebie dziwny, skrzekliwy pisk i pokręcił kopułką.
- On nie moŜe przejść - desperacko wykrzyknęła Scout. - On się boi skanerów.
- Boi się skanerów?
- Chodzi o oczy. Znaczy, o czujniki wideo. Bardzo delikatne. Wyspecjalizowane -

bełkotała.  Whie  właśnie  przeszedł  przez  swoją  bramkę  i  Scout  spojrzała  na  niego
błagalnie.  -  Ten  maluszek  naleŜy  do  mojego  dziadka  -  tłumaczyła.  Klepnęła  go  po
kopułce,  ale  kiedy  znów  w  odpowiedzi  rozległ  się  ten  sam  pusty  dźwięk,  od  razu
poŜałowała swego gestu. - To widzący robot. Dlatego jego czujniki są takie...

Usta straŜnika otworzyły się tępo; z dolnej wargi ściekała mu cieniutka struŜka

liny.

- Widzący robot, akurat... a ja jestem senator Amidala - burknął. ZmruŜył oczy. -

Obejrzyjmy no jeszcze raz te twoje papiery, a puszka ma natychmiast przejść za
czerwoną linię i wejść pod skaner.

Whie wziął swój bagaŜ podręczny i podszedł do Scout.
- Nie musisz chyba jeszcze raz skanować tego robota - rzekł niedbale.
StraŜnik mrugnął jednym okiem.
- PrzecieŜ przeszedł za dziewczyną - tłumaczył Whie. - Oboje przeszli bez

problemu.

Plask. Kolejna struŜka zielonej śliny wolno spłynęła na koszulę straŜnika. Spojrzał

na plamę i zaklął cicho.

- Wynocha - rzekł, machając dłonią z irytacją. - Nie muszę jeszcze raz skanować

tego małego.

Scout spojrzała najpierw na Whie, potem na straŜnika.
- Więc... przeszliśmy?
- Tak, przeszliście! A teraz idźcie juŜ. Nie widzicie, Ŝe jestem zajęty?
- Tak jest, dziękuję, proszę pana. - Scout szybko odeszła od stanowiska straŜnika.

Whie podąŜył za nią, sprawdzając, czy miecz ma dobrze przypięty do pasa. Uśmiechnął
się.

- Zrobiłeś wraŜenie - zauwaŜyła Scout. - To musi być niezwykłe, sprawiać, aby

ludzie robili to, co ty chcesz.

- Czasem to się nawet przydaje... - spojrzał na nią i nagle urwał, a uśmiech znikł z

jego twarzy.

- Co się dzieje? - zapytała Scout i nagle się ocknęła. - Hej... chyba kogoś tu

brakuje?

Sean Stewart

W tłocznym holu portu kosmicznego jednostkę R2 łatwo jest przeoczyć. Po

pierwsze,  z  powodu  wielkości.  Wysoki  na  metr  R2  łatwo  ginie  w  tłumie  ludzi,
Chagrian,  Granów  i  innych  humanoidów.  Poza  brakami  fizycznymi,  istnieje  jeszcze
kwestia  psychologicznego  wymiaru  robota.  A  raczej  jego  niedostatków.  Dla
organicznej  istoty  rozumnej  inna  organiczna  istota  rozumna  jest  obiektem
zainteresowania:  czy  ta  nowa  osoba  okaŜe  się  moim  przyjacielem,  czy  wrogiem?
PomoŜe  mi  czy  będzie  mnie  nękać,  wzgardzi  mną  czy  zarezerwuje  mi  miejsce  w
kolejce po stymkafę? Roboty z kolei zajmują  w  świadomości istoty rozumnej  miejsce
analogiczne do, powiedzmy, skomplikowanych i pomysłowych urządzeń gospodarstwa
domowego:  programowalnego  podajnika  posiłków  czy  inteligentnego  łóŜka.  Dla
humanoida robot - o ile nie jest to robot bojowy z działkiem laserowym ustawionym na
ogień automatyczny - po prostu nie ma wielkiego znaczenia.

Z drugiej strony dla jednego robota inny robot jest czymś całkowicie naturalnym.
Wyjaśnia to częściowo, jakim cudem mały robot R2, wciąŜ pomalowany na

oryginalne,  niezbyt  ciekawe  kolory  fabryczne,  mógł  praktycznie  niezauwaŜony
przeciskać  się  przez  gęsty  tłum  wypełniający  Terminal  Delta  kanclerza  Palpatine’a,
nieustannie  piszcząc  i  miotając  się,  potrącając  łydki,  ściany  i  fontanny,  jakby  zamiast
czujników  i  doskonałego  komputerowego  mózgu  był  kierowany  od  wewnątrz  przez
zgrzaną,  humorzastą  i  coraz  bardziej  zdenerwowaną  istotę,  która  moŜe  widzieć  świat
jedynie przez cztery małe dziurki.

Wyjaśnia to częściowo, dlaczego wśród ogólnego braku zainteresowania tenŜe

robot był bardzo uparcie śledzony przez drugiego R2, pomalowanego na elegancki
szkarłatny kolor Republiki z insygniami ochrony narysowanymi na pancerzu.

- Proszę pani? - StraŜnik w punkcie kontroli numer 11 był spoconym męŜczyzną

w średnim wieku, z podwójnym podbródkiem. Siwawe, krótkie, przycięte na
wojskowego jeŜa włosy wystawały spod przepoconego otoka czapki. - Czy mogę panią
prosić, aby zechciała pani podejść do mnie?

Szczęka mistrzyni Leem zaczęła się szybko poruszać.
- Ale co się stało, panie oficerze? Czy coś...?
- Proszę tu podejść.
Mistrzyni Leem zmarszczyła troje brwi i przeszła za straŜnikiem o kilka kroków

poza urządzenia skanujące. StraŜnik stanął zwrócony plecami do tłumu.

- Proszę się nie rozglądać. Proszę zachowywać się naturalnie, tak jakbym oglądał

pani płytkę ID.

Mistrzyni Leem spojrzała na niego tępo.
- Płytkę identyfikacyjną - powtórzył.
Podała mu płytkę.
Udając, Ŝe wsuwają do swojego notatnika, straŜnik wymamrotał:
- Proszę pani, czujniki wskazują, Ŝe ma pani przy sobie wysokoenergetyczną broń

działającą na zasadzie zogniskowanych cząstek...

- Mogę to wyjaśnić...

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Większość tutejszej obsługi nie rozpoznałaby tego obrazu - ciągnął straŜnik, nie

podnosząc głosu. - Nie ja. Wiem, kim pani jest. Wiem, co to jest. Jest nas cała grupa,
wymieniamy informacje, wie pani, ale nigdy tak naprawdę nie myślałem, Ŝe
rzeczywiście zobaczę...

- Chyba nic z tego nie rozumiem - odparła mistrzyni Leem.
- Proszę się nie rozglądać. Zachowywać się naturalnie. Rozpoznaję obraz na

skanerze - dodał rozmarzonym tonem. - Jesteś Jedi, prawda? To znaczy, taką
prawdziwą?

Maks Leem poruszyła szczęką dwukrotnie. I jeszcze raz.
- Tak, jestem.
- Wiedziałem! - Głos straŜnika rwał się ze wzruszenia. - PodróŜujesz w ukryciu,

prawda? Ludzie powiadają, Ŝe Jedi nie są juŜ tacy sami, Ŝe stali się tajną policją
kanclerza. Nigdy w to nie uwierzyłem. Ani przez sekundę. To niepodobne do Jedi.

- Z całą pewnością nie - odparła Maks Leem, szczerze zdumiona, Ŝe ktokolwiek

mógłby myśleć o zakonie jako o prywatnej bandzie zabijaków kanclerza.

- Jesteś w misji, tak? - zapytał straŜnik. - Nie patrz, nie rozglądaj się, bądź

naturalna. Powiedz mi tylko, jak mogę pomóc. Chętnie to zrobię, ryzyko nie ma
znaczenia - dodał chrapliwie.

- Naprawdę jesteś przyjacielem zakonu - powiedziała Maks.
- Opowiedz mi o nim. Wiesz, ile razy widziałem Jedi? Piętnaście. Piętnaście razy.

A w przyszłym tygodniu wyjeŜdŜam z moim siostrzeńcem. Daj mi jakieś zadanie.
Zachowuj się naturalnie i daj mi zadanie.

- JuŜ je wypełniłeś - łagodnie odparła mistrzyni Leem. - Myślisz, Ŝe to przypadek,

e dzisiaj miałeś dyŜur? - zapytała. - Myślałeś, Ŝe znalazłam się na twoim stanowisku

przypadkiem?

Spojrzał na nią zdumiony.
- Na Moc! - wyszeptał.
- Wiemy, kto jest naszym przyjacielem, panie... Charpp - odparła, odczytując jego

nazwisko z plakietki. Delikatnie pogładziła rękojeść miecza świetlnego pod szatą. - Ale
pamiętaj, nikt nie moŜe się o niczym dowiedzieć. Dla wszystkich innych jestem tylko
pokorną podróŜniczką w drodze na Malastare, gdzie mam zamiar odwiedzić rodzinę. A
teraz ty musisz zachowywać się naturalnie.

- Zachowywać się naturalnie, oczywiście. - SłuŜbiście skinął głową, aŜ zadrgały

mu podbródki. - Oczywiście, oczywiście, ale... - W jego głosie znów pojawiła się
tęskna nuta. - MoŜe coś jeszcze?

- MoŜesz mi oddać płytką ID.
- Och, racja. - Wcisnął ją z powrotem w jej dłoń. Płytka była pokryta odciskami

jego spoconych palców.

- Kiedy przyjdzie czas, skontaktujemy się z tobą - obiecała Leem. - Tymczasem

niech Moc będzie z tobą!

Pozostawiając go z oczami pełnymi łez, mistrzyni pospieszyła do dwójki

padawanów.

Sean Stewart

- Cieszę się, Ŝe wam się teŜ udało. Ale gdzie jest Jai? - zapytała. - I gdzie jest

sami-wiecie-kto?

Evan Chan nie cierpiał latać. Chyba Ŝe w atmosferze. Śmiganie w atmosferze w

jakimś lekkim stateczku było całkiem przyjemnie. Statki teŜ były niezłe. Jako hydrograf
ś

rodowiskowy - tak zwany wodnik, bo tak nazywali specjalistów jego klasy w biznesie

wpływu na środowisko - spędzał wiele czasu, przemierzając powierzchnie planet i
pobierając próbki z oceanów, rzek i jezior. Największym problemem było zawsze
przedostanie się na inną planetę.

Sama idea skoku w nadprzestrzeń - Ŝonglerka atomami, rozmazywanie się światła,

skok skręcający molekuły - to wszystko budziło w Evanie mdłości. Nie tylko w sensie
fizycznym, takim jak torsje czy ból Ŝołądka, choć i to takŜe, lecz  głównie  w aspekcie
duchowym.  A  jednak  nie  było  innego  sposobu  wypełnienia  zadania  -
wszechplanetarnego  badania  wód  -  jak  tylko  za  pomocą  skoków.  Przemieszczanie  się
na planety poza system Coruscant trwałoby inaczej dosłownie wieki.

Dlatego teraz znajdował się w męskiej odświeŜalni terminalu Delta na

Kancpalpie, dyskretnie czerpiąc płynną odwagę ze swojej drogocennej piersiówki -
somnaskol red, w butelce podróŜnej o pojemności stu gramów.

Spojrzał na swoje odbicie w lustrze nad umywalką. Mówiąc szczerze, nie

wyglądał  olśniewająco.  W  obliczu  dłuŜszej  niŜ  zwykle  podróŜy  przez  hiperprzestrzeń
nie  spał  juŜ  od  prawie  trzech  dni.  Oczy  miał  podkrąŜone  i  błędne,  na  podbródku
dwudniowy zarost,  który pokrywał  mu twarz niczym  nieprzyjemna pleśń, jego  kolana
zaś zachowywały się dokładnie tak, jakby były zrobione z galarety. Objął głowę dłońmi
i pochylił się nad lśniąco białą miską.

Do odświeŜalni wtoczył się robot, odbił się od ściany z brzękiem blaszanej puszki

upuszczanej na ferrobetonowy chodnik i wtoczył do jednej z kabin.

Evan zamrugał. Próbował sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej widział

robota w toalecie. MoŜe sprzątacza, ale nie jednostkę R2, bez insygniów ochrony.

- Dziwne - odezwał się głośno Evan. A przynajmniej to właśnie miał zamiar

powiedzieć, okazało się jednak, Ŝe somnaskol znieczuliła mu usta i słowa wypływały z
nich jak ślina, kiedy dentysta poda zbyt mocne znieczulenie.

Do odświeŜalni wtoczył się drugi robot. Ten nosił barwy Kancpalpu: czarne i

beŜowe, z logo ochrony. Jego mała metalowa kopułka kręciła się agresywnie, kierując
wizjer kamery na róŜne części wyłoŜonego białymi kafelkami pomieszczenia.

Kamerka znieruchomiała wycelowana w kabiną, gdzie ukrył się pierwszy robot.

Przesłona kamery otworzyła się powoli.

Evan Chan mocno, bardzo mocno zacisnął oczy, po czym otworzył je znowu.

Drugi robot wciąŜ tam był.

Pociągnął jeszcze jeden łyk somnaskol.
Robot ochrony skradał się teraz - trudno było to inaczej określić - w kierunku

podejrzanej kabiny. Była to jedna z duŜych, wielofunkcyjnych kabin, z toaletą,
pisuarem, kanałem, prętami odbiorczymi i teleskopowym odpływem o działaniu

Yoda – Mroczne Spotkanie

ssącym. Mały robot z niezmierną ostroŜnością wysunął metalowy hak, bezszelestnie
zacisnął go na uchwycie i szybko pociągnął do pozycji półotwartej.

Zabłysły światła i robot-ochroniarz zakołysał się, pomrukując i piszcząc z

konsternacji. Evan zmruŜył oczy, obserwując scenę w lustrze. Kamerka robota ochrony
starannie omiatała całą podłogą kabiny. Była pusta.

Po chwili wahania robot wtoczył się do środka. W tym momencie oko Evana

pochwyciło cień ruchu w lustrze. Pierwszy robot bezgłośnie unosił się ponad górną
framugą drzwi kabiny.

Rozległy się przeraŜone skrzeki i piski, częściowo ze strony robota ochrony, ale

teŜ z ust Evana. Obserwował, jak pierwszy robot bezszelestnie wypływa zza drzwi
kabiny. Teraz ich pozycje się odwróciły -robot ochrony, kompletnie zdezorientowany,
kręcił się po kabinie, uciekinier zaś tkwił w głównej części odświeŜalni, ukryty za
drzwiami kabiny.

Uciekinier wysunął ramiona. Zamek w drzwiach kabiny zatrzasnął się z odgłosem

przypominającym wystrzał z miotacza, po czym zaskrzypiał w dość nietypowy sposób,
jakby transpastalowy pręt zawiązywano na kokardkę.

Robot ochroniarz oszalał. Wyjąc i piszcząc, zaczął walić w drzwi kabiny. W

białych kafelkach odbijała się feeria kolorowych światełek. Uciekinier z kolei wydał z
siebie jeszcze bardziej przeraŜający odgłos: dziwaczny, głuchy dźwięk, zupełnie
niemechaniczny - odgłos, jaki mógłby wydawać kowakiański małpojaszczur zamknięty
w beczce.

Wtedy Zły R2, jak go w myśli nazwał Evan, okręcił się i niezgrabnie wytoczył z

pomieszczenia.

Evan gapił się na rozkołysane drzwi kabiny, słuchając przeraŜającego wycia

zamkniętego robota-ochroniarza. A potem drŜącymi palcami wydobył flaszkę
somnaskol red i wylał do umywalki aŜ do ostatniej kropli, przysięgając sobie, Ŝe nigdy
więcej nie dotknie tego draństwa.

Sean Stewart

R O Z D Z I A Ł

Ventress przejęła kuriera Jedi tuŜ po jego wejściu w lokalną przestrzeń Ithora.

„Ostatni  Zew”  był  wyposaŜony  w  najlepszą  technologię,  jakiej  mogła  dostarczyć
Geonosis,  włącznie  z  prototypem  diamentu,  wybudowanym  na  podstawie  planów,  o
których  ludzie  z  Carbanti  United  Electronics  nie  wiedzieli  nawet  jeszcze,  Ŝe  zostały
skradzione.  Diament  został  wymyślony  w  celu  niwelowania  efektu  maskowania
statków  podróŜujących  w  nadprzestrzeni,  aby  nie  mogły  się  one  nagle  materializować
w  środku  czyjejś  floty  niczym  pantera  pustynna  spadająca  z  drzewa  na  bezradnego
roślinoŜercę.  Prototyp  z  Carbanti  działał  niczym  sejsmograf,  wyczuwając  linie
zakłóceń,  jakie  statek  powoduje  w  kontinuum  czasowo-przestrzennym,  wychodząc  z
nadprzestrzeni.  OstrzeŜenie  przychodziło  zazwyczaj  z  wyprzedzeniem  krótszym  niŜ
pięć sekund, ale te sekundy mogły oznaczać róŜnicę pomiędzy Ŝyciem a śmiercią.

I oczywiście, jeśli umieściło się taki diament na statku szybkim i śmiercionośnym,

takim jak „Ostatni Zew”, pilotowanym przez istotę jeszcze szybszą i jeszcze bardziej
ś

miercionośną, sytuacja mogła ulec całkowitemu odwróceniu: zgodnie z przytoczoną

wyŜej metaforą, to pantera mogła wylądować na zaostrzonym kole.

Poza ostatnią planetą systemu ithoriańskiego przestrzeń nagle rozciągnęła się,

napęczniała  i  pękła.  Przez  rozdarcie,  niczym  kropla  pary  skraplająca  się  na  zimnym
oknie,  wypłynął  pierwszy  okręt  bojowy  Republiki.  Asajj  zidentyfikowała  go  jako
opancerzony  okręt  pikietujący  HKD  typu  Tavya,  z  dodatkową  baterią  torped
protonowych zamontowaną na podwoziu.

Ignorując swój komputer taktyczny i siatkę, celowniczą HUD „Ostatniego Zewu”,

sięgnęła ku niemu czule poprzez Moc, obejmując go niczym kochanka. Widziała, jak
oczy pilota rozszerzają się ze zdumienia, i poczuła szalony przypływ adrenaliny w jego
Ŝ

yłach, kiedy zawyły syreny. Posmakowała nagłych, lepkich kropli potu wokół jego

ust.

- Ostatni zew, ukochany - szepnęła. - Czas się zwijać.
Działa laserowe zalśniły w milczącej przestrzeni kosmosu i statek pikietujący

rozpadł  się  na  odłamki,  jak  kwiat  dantooińskiego  mlecza,  który  pęka,  rozrzucając
wokół  nasionka.  Zawsze  ją  dziwiło,  jak  cicha  jest  śmierć  w  kosmosie,  gdzie  nie  ma
atmosfery,  Ŝeby  przeniosła  grzmot  setek  eksplozji  i  krzyków  umierających.  Nawet  w

Yoda – Mroczne Spotkanie

Mocy jedno marne Ŝycie stanowiło niewielką róŜnicę, a ten pilot skończył pokornie,
bez burzy w umyśle, niczym zdmuchnięta świeczka - był i juŜ go nie ma.

Towarzysze eskadry Yody doskonale znali swoje zadanie. Kolejne dwa okręty

pikietujące pojawiły się w przestrzeni i ich piloci natychmiast zorientowali się, Ŝe są
atakowani. Otworzyli ogień z przednich dział. Wyminęli Asajj i pomknęli z duŜą
prędkością w kierunku środka systemu.

Asajj obróciła „Ostatni Zew” i pozwoliła mu opadać, lawirując pomiędzy

miercionośnymi smugami światła z działa laserowego lewej tavyi. Ta po prawej

rzygnęła dwoma pociskami samonaprowadzającymi - torpedami protonowymi,
poruszającymi się z prędkością niemal dwa razy większą niŜ statek Asajj.

Ventress wywinęła pętlę i zawróciła, zmuszając torpedy do wytracenia prędkości

w manewrowaniu. Im trudniejszym będzie celem, tym bardziej będą musiały
dostosować swoją prędkość do niej. Czuła ich bezmyślne komputerki celownicze,
niezmordowanie przeliczające kąty przechwycenia przy kaŜdym jej podskoku i obrocie.
Zachichotała i puściła się w korkociąg za pierwszym statkiem.

Diament rozbłysnął nagłe i w chwilę potem „Ostatni Zew” powiedział jej, Ŝe

opancerzony statek kurierski klasy Seltaya wychodzi właśnie z nadprzestrzeni. Mistrz
Yoda przybył.

Teraz szybko doganiała pierwszą tavyę. Statek miał jeden laser na wieŜyczce,

którym  mógł  teoretycznie  ją  zestrzelić,  lecz  ani  razu  nie  podeszła  do  niego  na
wystarczającą  odległość.  Kiedy  Asajj  Ventress  miała  dobry  okres,  mogła  spacerować
pomiędzy kroplami deszczu,  a kaŜdy dzień,  który dawał jej szansę oddania zwęglonej
zielonej głowy Yody swojemu mistrzowi, był dla niej dobrym dniem.

Pilot tavyi przestał nagle strzelać, kierując się dzikim skokiem w stronę pierwszej

planety  systemu  -  pozbawionej  Ŝycia,  zamarzniętej  skały,  którą  moŜna  by  najwyŜej
zaszczycić  mianem  księŜyca.  Ithorianie  wyposaŜyli  jednak  tę  planetę  we  wspaniałą
baterię  automatycznych  systemów  obronnych,  odstraszającą  nieproszonych  gości.
Widocznie pilot liczył na ochronę duŜych dział.

Nic mu to nie pomoŜe. „Ostatni Zew” był zbyt szybki. Musiał się o tym

przekonać.  Jego  odczyty  powinny  mu  juŜ  coś  powiedzieć  na  ten  temat.  Biedak  po
prostu  nie  umiał  się  zatrzymać.  Asajj  sięgnęła  przez  Moc,  z  lekka  muskając
powierzchnię świadomości i intencji pilota.

W dół.
Zamierzał zanurkować w kierunku szybko zbliŜającej się baterii i miał nadzieję,

e Asajj przestrzeli. Czuła przyspieszone bicie jego serca, czuła, jak spina się, Ŝeby

odczekać, wytrzymać, nie angaŜować się zbyt wcześnie.

Zrobiła mu na skrzydłach kilka czarnych smug, tylko po to, Ŝeby go

zdenerwować.

I wtedy zanurkował. Szybki spadek, dziesięć miaŜdŜących g. Nawet jego

skafander ciśnieniowy nie był w stanie w pełni skompensować przeciąŜenia. Asajj
czuła, Ŝe pilot zaczyna tracić przytomność. Doprawdy, cóŜ za łaska.

Kiedy krew krzepła mu w Ŝyłach od ciśnienia, nie uświadamiał sobie jeszcze, Ŝe

„Ostatni Zew” wyskakuje spod niego i szybko wznosi się w górę. Nie miał dość

Sean Stewart

wiadomości, aby zrozumieć, Ŝe Asajj przewidziała jego ruch i juŜ go udaremniła. Nie

zwracał po prostu większej uwagi na drobny obiekt, który go ścigał.

Nowy kąt przechwytywania torpedy protonowej skierował ją wprost w podwozie

tavyi. Statek rozpadł się na dwoje jak jajko, wylewając białe światło i krwawe Ŝółtko.
Jeszcze jedna mała świeczka zgasła.

Yoda pewnie to poczuł.
Tavya, która wystrzeliła torpedy protonowe w kierunku Asajj Ventress, zawracała,

aby dołączyć do Yody. Asajj unieszkodliwiła go równie niedbale jak pierwszy okręcik.
Teraz w realnej przestrzeni znalazł się ostatni z czwórki towarzyszącej Yodzie.

Trzech pokonanych, został jeden, a potem zabierzemy się do samego mistrza.
Asajj zmarszczyła brwi. To dziwne, Ŝe Yoda sam nie otworzył ognia. Wprawdzie

nieustannie mamrotał jakieś komunały na temat naturalnego piękna, jakim jest Ŝycie,
lecz ta stara ropucha bagienna nigdy się nie leniła, by w razie potrzeby uŜyć miecza
ś

wietlnego. Jeśli wierzyć przekazom na temat Geonosis, powinien przyjść swoim

towarzyszom na pomoc, strzelając z wszystkich działek na pokładzie.

Jakby w odpowiedzi na jej myśl, statek otworzył ogień, lecz jego strzały były

powolne  i  niecelne.  MoŜe  staruszek  albo  jego  robot  R2  mieli  coś  nie  w  porządku  z
głową? A moŜe Yoda miał plan, którego subtelności nie była w stanie wychwycić? W
pewnym  stopniu  miała  nadzieję,  Ŝe  chodzi  o  tę  ostatnią  moŜliwość.  Jeśli  stary  mistrz
siedzi  teraz  w  kabinie  i,  dysząc,  walczy  z  zawałem,  to  zdecydowanie  zmniejszy
przyjemność  zabicia  go.  No  cóŜ,  w  raporcie  dla  Dooku  z  pewnością  nie  będzie  się
rozwodziła nad takimi szczegółami.

Kolejne błyski ognia laserowego minęły ją w sporej odległości, chyba ponad

trzydziestu stopni. Jeśli stary potwór ma jakiś plan, to jest on zbyt skomplikowany,
Ŝ

eby mogła go teraz rozpracować. MoŜe daje sygnał posiłkom, a te strzały są jakąś

zakodowaną wiadomością?

Asajj wzruszyła ramionami i przyspieszyła, znów wchodząc w korkociąg, aby

zaatakować ostatni z okrętów pikietujących. Lepiej pozbyć się wszystkiego, co
mogłoby przeszkadzać.

Na monitorach znów pojawiło się ostrzeŜenie diamentu i w chwilę później ostatni

z obrońców Yody skoczył z powrotem w nadprzestrzeń. Asajj uniosła jedną brew. No
cóŜ, lepszy Ŝywy szczur niŜ martwy kot, jak mówi stare porzekadło. Gwiazdy
wiedziały, Ŝe nigdy nie cierpiała na przerost współczucia, lecz takŜe nie czerpała
wielkiej przyjemności z mordowania niewinnych i bezbronnych gapiów.

Zajmijmy się zatem samym mistrzem Jedi.
Przymknęła oczy, szukając go w niezmierzonej przestrzeni. Było to trudniejsze,

niŜ przypuszczała. Na przykład obecność Dooku wyczuwała przez pół planety: płonący
cień, widzialna ciemność. Od wielkiego mistrza zakonu Jedi spodziewała się czegoś
więcej... ale gdy wreszcie trafiła na maleńki, przeraŜony punkcik Ŝycia wewnątrz
statku, wydał jej się nędzny i słaby.

MoŜe to wiek, ten niestrudzony łowca, dogonił go nareszcie. Widziała juŜ

starców, którzy poddawali mu się właśnie w ten sposób; ogień Ŝycia przygasał,
przycichał, aŜ wreszcie nie zostało go juŜ na wielkie namiętności, gorący gniew,

Yoda – Mroczne Spotkanie

nienawiść i miłość. Ostatnie lata spędzali jak w popiele, rozniecając jedynie czasem
wątłe płomyki skąpstwa, złośliwości, niepokoju. Przezroczysty, smutny powidok Ŝycia.

Sięgnęła ku niemu jeszcze raz i otworzyła oczy szeroko, obserwując, jak statek

Yody  powoli  zbliŜa  się  do  „Ostatniego  Zewu”.  PołoŜyła  palce  na  przyciskach
wyzwalających  ogień  i  czekała,  aŜ  komputer  celowniczy  namierzy  jego  silniki,  rdzeń
stosu,  owiewkę.  Początkowo  zamierzała  zacząć  od  rdzenia,  bo  teoretycznie  był  to
najszybszy  i  najpewniejszy  sposób  na  osiągnięcie  celu,  lecz  jeśli  stary  Jedi  zamierzał
poddać  się  tak  łatwo,  moŜe  powinna  spróbować  przebić  się  do  kabiny  i  nakarmić  go
próŜnią.  Z  pewnością  w  ten  sposób  uzyska  bardziej  przekonujące  trofeum  dla  Dooku
aniŜeli  seria  zarchiwizowanych  analiz  spektrograficznych,  która  jedynie  potwierdzi
istnienie szczątków organicznych w stosie złomu.

Seltaya podskakiwała i kręciła się w jej iluminatorach, lecz czyniła to

mechanicznie, bez cienia zrozumienia. Asajj zgięła palec.

Nie.
Zdjęła dłonie z przycisków sterowania ogniem. Wiedziała juŜ, co robi seltaya. Jej

R2 wykonywał fabryczne uniki. Rozpoznawała je z dziesiątków innych zestrzeleń.

Ktokolwiek siedział w tym statku, z pewnością nie był to Yoda.
Ventress warknęła i strzeliła tylko raz, ścinając tylne stabilizatory Seltayi i

wysyłając  ją  w  przestrzeń  bez  sterowności.  W  duŜym  powiększeniu  widziała
iluminatory  kabiny  seltayi,  które  nagle  przybrały  zielonkawą  barwę,  Ktokolwiek  tam
był - najprawdopodobniej sobowtór - nie znosił kosmosu i zapewne wymiotował.

Zastawiła pułapkę na sobowtóra.
Jeden do zera dla nich.
Asajj wzięła długi, spokojny oddech. Co teraz robić? Zabić to biedne stworzenie

w ataku mściwości to niezbyt dobre rozwiązanie. No i mało konstruktywne. Ten
sobowtór moŜe być dzieckiem, jeśli się nad tym dobrze zastanowić; widziała przecieŜ
reportaŜ z jego wyjazdu i z pewnością nie miał więcej niŜ metr wzrostu, a jeśli nawet,
to niewiele.

Przełączyła się na promień ściągający i powoli uspokoiła rozszalały stateczek.

Mogłaby go wypuścić, oczywiście. R2 będzie w stanie odprowadzić go na Ithor, choć z
powodu szkód, jakie wyrządziła stabilizatorom, lądowanie moŜe by utrudnione. Kiedy
juŜ wyląduje, lokalne władze spakują go i dostarczą z powrotem na Coruscant. Co za
farsa.

Asajj pokręciła głową. AleŜ zrobiła z siebie idiotkę. Jak mogła pomyśleć, Ŝe

wielki mistrz zakonu Jedi tak łatwo odda siebie w ofierze.

Chyba Ŝe...
Ś

wiat wiedział, Ŝe właśnie tak jest.

Tchórzliwy czwarty myśliwiec widział, jak zniszczyła resztę eskorty. Zdalna

obserwacja z ithoriańskiej baterii potwierdzi, Ŝe to ona wywołała starcie. Gdyby
pozwoliła sobowtórowi dotrzeć do Ithoru, z pewnością Republika byłaby nieco
zakłopotana. Jeśli jednak zniszczy statek tak, aby się upewnić, Ŝe spalone resztki dotrą
do wnętrza systemu i zostaną odnalezione przez odpowiednie czynniki... co wtedy?

Sean Stewart

Kształtne, okrutne wargi Asajj wygięły się w uśmiechu. Co to kiedyś powiedział

jej Dooku? „Istnieją dwie rzeczy, które coraz bardziej docenia się z wiekiem: doskonałe
wino i wprowadzenie w błąd wroga”.

Zaśmiała się i ściągnęła bliŜej bezradną seltayę.
- Wprowadzenie w błąd wroga. OtóŜ to - mruknęła.

Obi-Wan Kenobi i Anakin Skywalker stali po kostki w wodzie z wiosennych

roztopów w arkaniańskiej tundrze, patrząc na twarz trzeciej osoby - wysmukłej,
władczej kobiety o lodowatych oczach charakterystycznych dla jej gatunku.

- Proszę - rzekł Obi-Wan. - RozwaŜ to jeszcze.
- RozwaŜałam tę sprawę długo i wnikliwie - odparła Arkanianka. Nazywała się

Serifa Altunen i była rycerzem Jedi.

Byłym rycerzem Jedi.
OstroŜnie zdjęła płaszcz Jedi, złoŜyła starannie i oddała Obi-Wanowi.
- SłuŜę Mocy, nie prawu. SłuŜę ludowi, nie senatowi. Chcę szerzyć pokój, nie

wojnę.

- ZłoŜyłaś przysięgę zakonowi Jedi - wtrącił Anakin.
Wzruszyła ramionami.
- Więc ją złamałam. Muszę przyznać, Ŝe nie odczuwam tego zbyt dotkliwie.
- Jeśli kaŜdy Jedi zamierza się zastanawiać, które rozkazy wypełniać, a które nie,

niedługo wszyscy będziemy zgubieni - rzekł Obi-Wan.

Serifa uniosła brwi.
- Nie czuję się zgubiona. Moc jest taka jak zawsze. To zakon zszedł z prostej

cieŜki.

Obi-Wan zapewne zasłuŜył sobie na to za próby filozofowania z Arkanianką.

Yoda umiał odciąć się od tych dyskusji, ale Obi-Wanowi nigdy się to do końca nie
udawało. Widocznie najpierw trzeba się było nieco zestarzeć.

- Za to nasz świat będzie zgubiony po przegranej wojnie - gniewnie wtrącił

Anakin. - MoŜesz sobie mówić co chcesz, twierdzić, Ŝe postępujesz zgodnie z
sumieniem, ale jeśli podzielimy nasze siły. Gildia Kupiecka zwycięŜy. Jeśli uwaŜasz, Ŝe
Republika zeszła z drogi pokoju i mądrości, poczekaj, aŜ doświadczysz rządów
robotów bojowych.

- ZaleŜy wam na wygraniu tej wojny? - zapytała Arkanianka.
- Oczywiście Ŝe tak!
- Dlaczego?
Anakin wzniósł w górę ręce.
- Jak to dlaczego?
Serifa obdarzyła go wzgardliwym spojrzeniem, które Arkanianie doskonalili przez

ostatnie tysiąclecie.

- MoŜe ty takŜe powinieneś przyjrzeć się ścieŜce, którą podąŜasz. Przynajmniej,

dopóki nie znajdziesz lepszej odpowiedzi na to pytanie.

Patrzyli, jak wsiada na sanie repulsorowe, którymi przybyła na to spotkanie, i

znika w topniejącej tundrze, wzbijając podwójne fontanny zlodowaciałej wody.

Yoda – Mroczne Spotkanie

Rozsiane wokół łaty śniegu i lodu miały tę samą biel co jej oczy i tak samo błyszczały
na podmokłej równinie jak odłamki szkła.

Obi-Wan odetchnął głęboko.
- Nie za dobrze nam poszło.
- Czy ona naprawdę ma jakiś wpływ na sfery rządzące?
- Trzeba przyznać, Ŝe jeśli szanowana Jedi ogłasza, Ŝe opuściła zakon i zaleca, aby

Arkania zajęła w tej wojnie stanowisko neutralne, moŜe mieć to pewne znaczenie. W
najlepszym przypadku zaszkodzi to naszej dyplomacji, a dla rzeczników prasowych
stanie się koszmarem.

Obi-Wan odwrócił się i powoli zaczął brnąć w kierunku statków. Wylądowali z

dala  od  osad,  aby  uniknąć  zwracania  na  siebie  niepotrzebnej  uwagi,  ale  przez  jedną
krótką  chwilę  Obi-Wan  zapragnął  znaleźć  się  w  przytulnym  barze  z  porządnym
kominkiem i z wielką szklanicą doskonałego arkaniańskiego słodkiego mleka - było to
eufemistyczne  określenie  kremowego  miodu  pitnego,  który  nawet  silnego  człowieka
mógł zwalić pod stół.

- Wstąp do mnie na chwilą. - Obi-Wan zaprosił Anakina na swój statek. Anakin

wsiadł za nim do myśliwca. - Wytrzyj nogi, bo naniesiesz błota - ostrzegł Kenobi. -
Artoo tego nie lubi.

- Kiedy odzyskasz swojego starego Artoo?
- Kiedy skończą naprawę. Biorąc pod uwagę, ile ognia musi wziąć na siebie,

latając ze mną jako strzelec, wcale się nie dziwię, Ŝe mu nie spieszno wracać do słuŜby
- sucho odparł Obi-Wan, siadając przed konsolą komunikacyjną. - Wysyłałeś prywatne
wiadomości na Coniscant.

Anakin spąsowiał.
- Śledziłeś moje zewnętrzne połączenia... - Urwał nagle. - Nie, po prostu zgadłeś.
- Jestem mądrym i potęŜnym Jedi, wiesz? - odrzekł Obi-Wan, pozwalając sobie na

blady uśmiech.

Mały R2 wtoczył się do części nawigacyjnej i pisnął smutno na widok mokrych

ladów.

Nastąpiła niezręczna cisza.
- PoniewaŜ do moich obowiązków jako mistrza naleŜy przekazywanie ci własnej

niezmiernej mądrości... - zaczął Obi-Wan.

- Zaczyna się - mruknął Anakin.
- ...chyba powinienem oficjalnie ci przypomnieć, Ŝe w Ŝyciu Jedi nie ma miejsca

na... pewne typy zaangaŜowania uczuciowego.

- Będę o tym pamiętał.
- Brak związków jest fundamentalną zasadą zakonu, padawanie. Wiedziałeś o

tym, kiedy podpisywałeś akces.

- Nie doczytałem tej części po toydariańsku - burknął Anakin.
Po raz pierwszy od początku rozmowy Obi-Wan obrócił się od konsoli

nadbiornika.

- Czy ty myślisz powaŜnie o tej dziewczynie, Anakinie?

Sean Stewart

- Nie o to chodzi - odpalił chłopak, wciąŜ wściekły i zaczerwieniony. - Chodzi o

to, Ŝe jesteśmy tutaj, Ŝeby prosić ludzi o wsparcie dla Republiki, o której istnieniu oni
ledwie wiedzą, i dołączenie do... sił policyjnych Jedi, którzy przysięgli, Ŝe nie będą się
nimi  przejmować!  A  my  się  dziwimy,  Ŝe  to  się  nie  chce  sprzedać!  -  Machnął  ręką  w
kierunku  iluminatora.  -  A  jeśli  Serifa  ma  rację?  Jeśli  to  właśnie  my  straciliśmy
orientację?  Ufam  temu,  co  sam  czuję,  mistrzu.  Tego  przecieŜ  zawsze  mnie  uczyłeś,
prawda?  Ufam  Ŝywej  Mocy.  Ufam  miłości.  Zasada  braku  związków...?  Strasznie
abstrakcyjna rzecz, na podstawie której trudno ślubować lojalność.

- Ufasz nienawiści? - rzucił Obi-Wan.
- Oczywiście Ŝe nie.
- Mówię powaŜnie, padawanie. - Obi-Wan wytrzymał wzrok młodego człowieka.

- Aby pójść za głosem swojego serca, w kierunku miłości czy nienawiści, na dłuŜszą
metę popełniasz ten sam błąd. Twój osąd zostaje przyćmiony. Twoje motywy tracą
jasność. Jeśli nie będziesz bardzo ostroŜny, padawanie, miłość zabierze cię na Ciemną
Stronę. Wolniej od nienawiści, tak, ale nie mniej pewnie.

Powietrze między nimi aŜ iskrzyło od napięcia; wreszcie Anakin opuścił wzrok.
- Rozumiem, mistrzu.
- Nie jesteś w stanie nic na to poradzić - kwaśno dodał Obi-Wan. - Nie chodzi o

to, czy mi wierzysz, czy nie. - Westchnął. - Nie wiem, czy cię to pocieszy, ale wszyscy
Jedi  popełniają  ten  sam  błąd.  Uczą  się  na  jego  podstawie  i  wyrastają  z  niego.  Gdyby
zakon  był  stworzony  wyłącznie  z  istot  niewraŜliwych  na  miłość,  to  byłaby  naprawdę
smutna  banda.  -  Odwrócił  się  w  kierunku  holokomu,  przeglądając  arkaniańskie
informacje;  przez  ten  czas  drugą  ręką  przygotowywał  kod  szyfrujący  do  transmisji,
którą zamierzał wysłać na Coruscant.

- Czy to znaczy, Ŝe w przeszłości Obi-Wana równieŜ moŜna znaleźć kobietę? -

zapytał Anakin. - WyobraŜam sobie, Ŝe była piękna i ciemnowłosa. śałośnie
zdesperowana, aby w ogóle kogoś mieć, to się rozumie samo przez się...

- Anakinie - wyszeptał Obi-Wan, wbijając wzrok w tekst przewijający się po

monitorze. - Milcz.

- śartowałem tylko!
Obi-Wan obrócił się w swoim fotelu. Nigdy nie wyglądał na tak zagubionego jak

w tej chwili.

- Chodzi o mistrza Yodę - rzekł. - Nie Ŝyje.

- Co? - krzyknęła Padmé.
- Wpadł w zasadzkę tuŜ poza systemem Ithora - wyjaśniła dworka. - Ithorianie

potwierdzili autentyczność szczątków statku mistrza.

Informacje o katastrofie przebiegały przez głowę Padmé jak meteoryty. Strata

Yody  była  miaŜdŜącym  ciosem  dla  całej  Republiki...  z  pewnością  stoi  za  tym  Dooku.
Ale jak to przyjmie Anakin? Anakin kochał Yodę. Wszyscy go kochali, naturalnie, ale
Anakin  mówił teŜ, Ŝe stary  mistrz nigdy całkowicie  mu nie zaufał, zawsze trzymał  go
na  odległość  ramienia...  Jeśli  to  prawda,  kto  teraz  przejmie  przywództwo  w  zakonie?

Yoda – Mroczne Spotkanie

Mace to Ŝołnierz na cięŜkie czasy, ale nawet on nie dogaduje się najlepiej z kanclerzem
Palpatine’em...

Jej myśli wirowały jak oszalałe płatki śniegu, aby ostatecznie zatrzymać się na

jednym mroŜącym fakcie: skoro Yoda nie Ŝyje, cały wszechświat stanie się przez to
odrobinę bardziej mroczny.

Odwagi, powiedziała sobie. Nadziei. Kiedy nadchodzą mroczne czasy, nadzieja

musi lśnić jasnym światłem. Jeśli mam oddać Ŝycie za nadzieję jaśniejszego dnia dla
kolejnych pokoleń, pomyślała, uczynię to.

W jednej chwili.
- Jadę do senatu. Kanclerz będzie miał najlepsze i najbardziej wiarygodne wieści.

- W drzwiach Padmé odwróciła się raz jeszcze, aby spojrzeć na swoje dworki.
Wydawały się wstrząśnięte i przeraŜone... o wiele bardziej niŜ gdyby to kanclerz umarł.
KtóŜ zresztą mógłby je winić... po ośmiuset latach trudno było nie przyzwyczaić się do
myśli, Ŝe Yoda jest wieczny.

- Ja bym jeszcze nie spisywała starego mistrza na straty - zakończyła Padmé. -

Uwierzę w śmierć Yody, kiedy mi pokaŜą jego ciało. Nie wcześniej.

- Dziękuję, Ŝe pan mnie przyjął, kanclerzu - rzekł Mace z lekkim skrępowaniem

do holograficznego obrazu kanclerza Palpatine’a, wyświetlanego w sali Rady Jedi.

- Istotnie, mam wyjątkowo mało czasu, mistrzu Windu, ale cenię sobie

niezmiernie  pańską  opinię.  -  Inteligentna  twarz  Palpatine’a  rozjaśniła  się  w  lekkim
uśmiechu.  -  MoŜe  pan  śmiało  przypuszczać,  Ŝe  gdybym  miał  do  wyboru  wysłuchanie
rady  Mace’a  Windu  albo  powiedzmy  szanownego  senatora  z  Sermerii,  który  kaŜdy,
nawet  najbardziej  błahy  temat  dyskusji  sprowadza  głównie  do  analizy  własnego
wpływu na handel bulwami na jego planecie... no cóŜ, wolę jednak wysłuchać pana.

Mace Windu miał swoje słabości, ale nie naleŜała do nich podatność na

pochlebstwa.

- Dziękuję - rzekł zwięźle. - Czy mogę spytać, dlaczego nie zdementował pan

natychmiast wiadomości dotyczących mistrza Yody? Wiem...

Palpatine przerwał mu:
- Czy ten kanał jest szyfrowany, mistrzu?
- Zawsze.
- Tak przypuszczałem, moje siły bezpieczeństwa jednak twierdzą, Ŝe Coruscant

przeŜywa teraz najazd wszelkiej maści szpiegów, włącznie z elektronicznymi. Niestety,
jest to nieprzyjemny efekt uboczny naszej polityki nieograniczonego dostępu na planetę
praktycznie dla wszystkich, skoro kontrole są wręcz symboliczne.

- Najlepszą ochroną, jak twierdził mistrz Yoda, jest stworzenie społeczności,

której nikt nie będzie chciał atakować.

- Oczywiście! Ale skoro jakoś nie udało nam się przekonać do tego Gildii

Kupieckiej,  musimy rozegrać karty  tak, jak je rozdano - odparł kanclerz. - To nie jest
doskonały  świat,  a  nasze  wybory  nie  naleŜą  do  najłatwiejszych.  -  Oczywiście  była  to
prawda,  a  Mace  czuł  się  z  tym  lepiej  aniŜeli  z  galanterią  i  komplementami.  -  A

Sean Stewart

pozostawiając na razie kwestię szpiegów, przyjmuję pańskie zapewnienie, ze ta
transmisja jest poufna. Proszę mówić, mistrzu Windu.

- Wiem, Ŝe Yoda nie znajdował się na pokładzie statku zniszczonego przez Asajj

Ventress. Pan teŜ o tym wie.

- To była Asajj Ventress? O ile pamiętam, przesłał mi pan kiedyś jej

dokumentację.

- Tak, panie kanclerzu. A przynajmniej był to jej statek. To bardzo wyróŜniająca

się konstrukcja, wzorowana na statku hrabiego Dooku. Przeanalizowaliśmy zapisy
czwartego pilota...

- ...Który jutro wieczorem stanie przed sądem wojskowym za tchórzostwo. Wyrok

będzie szybki i publicznie wykonany - ponuro stwierdził Palpatine.

- ...statek zaś to z całą pewnością „Ostatni Zew” Ventress. Zmierzam do tego -

uporczywie ciągnął Mace Windu - Ŝe mistrz Yoda nie znajdował się na pokładzie tego
statku. Powiedziałem panu, Ŝe mistrza Yody nie było na tym statku. Dlaczego zatem, w
obliczu wiadomości o jego śmierci, która ma bardzo zły wpływ na morale
społeczeństwa, pańskie biuro nie przekaŜe publicznie dementi?

Po raz pierwszy od początku rozmowy w głosie kanclerza dał się słyszeć lekki

cień irytacji.

- Mistrzu Windu, proszę sobie przypomnieć, Ŝe tylko pan poinformował mnie o

tym, iŜ osoba, którą wszyscy widzieli wsiadającą na statek jako mistrz Yoda, w istocie
była sobowtórem. Mam więc tylko pańskie słowo na potwierdzenie faktu, Ŝe mistrz
Yoda Ŝyje.

- Moje słowo - mistrz Windu odparł z namysłem - jest jedną z niewielu prawd w

galaktyce, którym kanclerz Republiki moŜe ufać.

- Oczywiście, Ŝe panu ufam - warknął Palpatine. - Ale to nie wystarczy. Mam do

tego powaŜne podstawy. Kanclerz słuŜy ludowi i senatowi, a nie zakonowi Jedi. Jedi z
kolei nie mogą być uwaŜani za moją prywatną armię. Lud Republiki musi wierzyć, Ŝe
ich rząd odpowiada bezpośrednio przed nim i tylko przed nim. To tylko hrabia Dooku
twierdzi,  Ŝe  Republika  jest  rządzona  przez  garść  skorumpowanych  senatorów  i  ich
popleczników  w  zakonie  oraz  przez  biurokrację  rządową.  Jeśli  stanę  przed  ludźmi  i
powiem:  „Wiem,  Ŝe  widzieliście  zdjęcia,  ale  moi  kumple  ze  Świątyni  twierdzą  coś
wręcz odwrotnego, to był kawał, a mistrz Yoda nadal Ŝyje, tyle Ŝe nie chcemy go teraz
wam pokazywać...”, jak według pana to będzie wyglądać?

Mace Windu zmęczonym gestem przetarł twarz.
- Pan jest politykiem.
- Jestem, mistrzu Windu. Nie jest to profesja, którą pan by szanował, ale

rzeczywiście jestem politykiem... bardzo dobrym politykiem... i do momentu, kiedy
usłyszy pan ode mnie podpowiedzi, jak się obchodzić z mieczem świetlnym, proszę
zapamiętać, Ŝe moŜe jednak wiem co robię.

Po krótkim milczeniu kanclerz westchnął i dodał, juŜ bez urazy:
- Mistrz Yoda przygotował sobie sobowtóra, Ŝeby móc niepostrzeŜenie odbyć

bardzo delikatną misję. Tragicznym zbiegiem okoliczności wiele osób musiało zginąć,
aby ten wybieg się udał. Czy mamy zaprzepaścić ich poświęcenie? Czy lepiej je

Yoda – Mroczne Spotkanie

uszanować i dać mistrzowi Yodzie kilka dni więcej, aby pod osłoną tajemnicy dotarł na
Vjun i być moŜe połoŜył kres tej straszliwej wojnie?

- W porządku - powiedział wreszcie Mace Windu. - Mam tylko nadzieję, Ŝe

postępuje pan właściwie.

- Ja równieŜ - powaŜnie odparł Palpatine. - Tymczasem uznałbym za miły gest,

gdyby zechciał pan przejąć oficjalnie codzienne raporty, które składał mi mistrz Yoda.

- Oczywiście.
Na skraju pola widzenia nadbiornika pojawił się nagle adiutant kanclerza,

przyciszonym głosem przypominając Palpatine’owi, Ŝe bardzo jest spóźniony na
kolejne spotkanie.

- Wzywają mnie obowiązki - oznajmił Palpatine, wyciągając dłoń, aby przerwać

połączenie, ale zawahał się. - Mistrzu Windu, skoro jesteśmy dziś ze sobą tak szczerzy,
dodam jeszcze, Ŝe w tych raportach chciałbym usłyszeć pańską osobistą opinię, a nie to,
co według pana powiedziałby mistrz Yoda. To wielka osobowość... moŜe największa w
całej Republice. Ale mistrz Yoda w głębi serca jest nauczycielem. Pan jest
wojownikiem. To smutne, Ŝe muszę to powiedzieć, ale ten straszny czas jest moŜe
czasem odpowiednim bardziej dla pana niŜ dla niego.

- Mistrz Yoda ma wiele talentów i nie dorównam mu ani w czasie wojny, ani

pokoju.

- Szkoda - odparł kanclerz. - PoniewaŜ w tej chwili mamy tylko pana. Mam

nadzieję, Ŝe da pan z siebie wszystko.

- Dla zakonu i Republiki oddam wszystko. Włącznie z własnym Ŝyciem.
Kanclerz znów wyciągnął rękę, Ŝeby przerwać połączenie.
- To nam takŜe moŜe być potrzebne.

- ...i w tej trudnej chwili kryzysu - grzmiał senator Orn Free Taa z Rylotha -

powiem  więcej,  pogłębiającego  się  kryzysu,  śmierć,  a  właściwie  morderstwo
popełnione  na  osobie  wielkiego  mistrza  zakonu  Jedi  uwidacznia  pilną  potrzebę
uzyskania  nowego  poziomu  bezpieczeństwa.  Jedi  naturalnie  nadal  będą  wykonywać
dobrą robotę, ale jest ich zbyt mało. Tragiczna smierć mistrza Yody uświadomiła nam
top z całą jasnością.

Po sali senatu przeszła fala twierdzących pomruków.
- Potrzebujemy - ciągnął senator Tw’lek - duŜej, kompetentnej, zaangaŜowanej

słuŜby bezpieczeństwa i  sił  kontrwywiadu. Moi drodzy koledzy,  w takiej  wojnie, jaką
w  tej  chwili  toczymy,  moŜemy  z  trudem  zwycięŜać  w  bitwach,  ale  łatwo  ją  przegrać
dzięki  zdradzie  i  sabotaŜowi.  Rezolucja,  jaką  wam  proponuję,  ma  właśnie  na  celu
stworzenie takiej wielkiej, niezaleŜnej, mobilnej jednostki, niepodlegającej jurysdykcji
Ŝ

adnego z naszych niezliczonych, powolnych jak lodowiec biurokratów, lecz

odpowiadającej bezpośrednio przed biurem kanclerza, a więc pośrednio równieŜ przed
nami. Nadszedł czas, aby na pierwszym miejscu postawić bezpieczeństwo Republiki. -
Senator podniósł głos. - Czas, aby bezpieczeństwo Republiki znalazło się bezpośrednio
w rękach ludu!

Sean Stewart

To znaczy naszych, pomyślała senator Amidala, spoglądając na swoich kolegów.

Wszyscy  wiwatowali,  tupali,  gwizdali  i  bili  brawo.  Serce  Padmé  ścisnęło  się  bólem.
Oczywiście bardzo chcieli przejąć kontrolę nad sytuacją, która się wydawała ze wszech
miar  nie  do  opanowania.  Jeśli  jednak  ta  rezolucja  zostanie  przyjęta  -  a  wszystko
wskazywało  na  to,  Ŝe  zostanie  -  wtedy  bezpieczeństwo  Republiki  z  chłodnych,
beznamiętnych,  profesjonalnych  rąk  zakonu  Jedi  przejdzie  w  ręce  tego
rozwrzeszczanego, emocjonalnie reagującego, rozpolitykowanego tłumu senatorów.

Ta świadomość jakoś nie poprawiła jej poczucia bezpieczeństwa.

Statek, na którym wreszcie znaleźli się Whie, Scout, Maks Leem, Jai Maruk i

mistrz Yoda, zdąŜał do Zewnętrznych RubieŜy. Po zejściu z linii montaŜowych Verpine
został  nazwany  „Asymptotyczne  Podejście  do  Boskości”  i  miał  słuŜyć  jako  statek
pielgrzymkowy  dla  kolonii  czcicieli  matemagii.  Niestety,  stracili  oni  wszystkie  swoje
oszczędności  w  skandalu  z  bankowością  inwestycyjną  i  pozostawili  „Podejście”  bez
właściciela.  Statek  został  zatem  przechrzczony  na  „Gwiezdny  Pył”  i  przerobiony  na
luksusowy  liniowiec,  obwoŜący  dobrze  sytuowanych  obywateli  po  egzotycznych
miejscach  i  wydarzeniach  galaktyki,  takich  jak  Czarna  Dziura  Nakatu  lub  bardzo
wyczekiwana  nowa  Ariarcha-17.  Niestety,  błąd  w  obliczeniach  fali  uderzeniowej
pochodzącej od umierającej gwiazdy spowodował dramatyczną i nieoczekiwaną awarię
sztucznej  grawitacji  statku,  co  spowodowało  dziesiątki  procesów.  Sprawa  ciągnęła  się
przez  dwa  pokolenia,  aŜ  prawnicy  broniący  właścicieli  „Gwiezdnego  Pyłu”  przejęli
statek  w  zamian  za  niezapłacone  honoraria,  przechrzcili  na  „Rozsądną  Wątpliwość”  i
sprzedali  liniom  Kut-Rate  Kruise.  Firma  konserwowała  jednostkę  w  sposób  niezbyt
skomplikowany: napełniała ją powietrzem zdatnym do oddychania i zostawiała na kilka
dni w doku, aby sprawdzić, jak szybko powietrze się ulatnia.

Verpine, doskonali konstruktorzy statków kosmicznych, byli dwumetrowymi

dwunoŜnymi  insektoidami,  komunikującymi  się  za  pomocą  fal  radiowych
generowanych  przez  ich  klatki  piersiowe;  ich  ostrość  widzenia  była  tak  niezwykła,  Ŝe
potrafili  na  dwadzieścia  kroków  odróŜnić  płeć  wszy  w  futrze  nerfa.  W  wyniku  tego
„Rozsądna  Wątpliwość”  miała  koje  szerokie  na  dłoń,  system  komunikacyjny  na
poziomie  zerowym  oraz  oznakowania,  które  być  moŜe  stanowiły  oczywistość  dla
innych  Verpine,  jednak  Scout  nie  umiała  ich  nawet  zlokalizować.  Pierwszego  dnia  w
przestrzeni  potrzebowała  prawie  godziny,  aby  znaleźć  stację  odświeŜalni,  aŜ  wreszcie
musiała  się  złamać  i  spytać  o  drogę  załogi.  Było  to  wprawdzie  dość  Ŝenujące,  ale  nie
bardziej niŜ to, Ŝe w dwie minuty później musiała wyjść i wyznać, iŜ nie wie, których
urządzeń uŜyć.

Trzy dni później ona i Whie znowu się zgubili, przemierzając labirynt korytarzy

nieco  zbyt  wąskich  jak  dla  ludzi.  Mistrz  Yoda,  który  nie  cierpiał  tkwienia  w  pułapce
skorupy  R2,  ale  jednak  próbował  zachować  anonimowość,  wysłał  ich  po  jedzenie  juŜ
prawie  godzinę  temu.  Linie  Kut-Rate  Kruise  nie  bawiły  się  w  takie  błahostki  jak
podawanie  posiłków  do  kabin.  Inne  luksusowe  usługi  -  łóŜka  na  przykład  -  były
równieŜ  warte  odnotowania  głównie  przez  to,  Ŝe  ich  nie  było.  Scout  spędziła  prawie
całe Ŝycie na marzeniach o podróŜach pozaplanetamych, o opuszczeniu Świątyni Jedi i

Yoda – Mroczne Spotkanie

zatłoczonego  Coruscant  na  rzecz  cudów  galaktyki.  Jednak  przez  zamieszanie  na  cle
spędzili  w  doku  tyle  godzin,  Ŝe  w  momencie  startu  właściwie  juŜ  spała,  a  raczej,
owinięta płaszczem, drzemała niespokojnie na czymś, co bardziej przypominało deskę
niŜ  łóŜko.  Wielką  chwilę  uświadomiła  sobie  dopiero  wtedy,  kiedy  potęŜny  wstrząs
zrzucił  ją  na  podłogę.  Wypadek  ten  nieco  popsuł  jej  nastrój  i  od  tamtej  pory  nie
odzyskała humoru.

Poza tym była prawie pewna, Ŝe Jai Maruk, jej mistrz, wcale jej nie lubi. Nie

miała jednak zamiaru zastanawiać się nad tym dłuŜej.

Co zaś do posiłków... Scout zadrŜała. Mistrz Yoda zjadał je bez słowa skargi, lecz

on chyba juŜ nie miał potrzeb zwykłych śmiertelników oraz ich problemów.

Takich jak smród.
W kaŜdym razie, kiedy po raz ostatni widziała starego Jedi z miską jedzenia w

wiątyni, przez krawędź miski zwieszał się ogon.

- Mówię ci, jesteśmy za nisko - odezwała się do Whie. - Powinniśmy pojechać

windą na poziom czternasty. Tak mówił znak.

- Nie było Ŝadnego znaku. To tylko rysa na ścianie windy.
- Znak.
- Rysa.
- Znak!
Whie odetchnął głęboko.
- MoŜe to nawet był znak, a ja się mylę. Spróbujmy znaleźć poziom czternasty.
Scout ruszyła wzdłuŜ wąskiego korytarza.
- Wiesz, odbierasz mi całą przyjemność z tego, Ŝe mam rację.
- W jaki sposób?
- Poddajesz się. Wygląda to tak, Ŝe nawet jeśli ja mam rację, a ty nie, to ty robisz

mi przyjemność, ustępując. Powaga Jedi to wspaniała rzecz, ale u trzynastolatka to
trochę upiorne.

- Czego ode mnie chcesz?
- Kłóć się! Walcz! Nie bądź taki... taki Jedi - rzekła Scout. - Nie moŜesz choć

trochę być człowiekiem?

Usta Whie wygięły się w dziwnym uśmiechu.
- Nie - odparł.

Prawda była taka, Ŝe Whie był bardzo zaaferowany. Mistrzyni Leem dała mu do

zrozumienia, Ŝe wyjeŜdŜają na Vjun spotkać się z kimś bardzo waŜnym - moŜe nawet z
samym hrabią Dooku, a moŜe ze sławną zabójczynią Jedi Asajj Ventress. Whie
sprawdził Ventress w komputerze i stwierdził, Ŝe to kobieta z jego snu.

A więc Ventress będzie na nich czekała na Vjunie. Za kilka dni, najwyŜej za

tydzień, Whie stanie w pokoju z tykającym detonatorem. Ventress będzie się
uśmiechać, a Scout popatrzy na niego ze struŜką krwi spływającą jej na tunikę.

- Pocałuj ją - powie Ventress.
ś

ałował, Ŝe nie wie, co odpowie.

Sean Stewart

Stali w kolejce po gotowany posiłek - kolejki do surowych potraw były o wiele za

długie - kiedy ktoś grzecznie poklepał Scout po ramieniu.

- PasaŜerka Pho?
- Co? To znaczy tak - odparła Scout, w ostatniej chwili przypominając sobie, Ŝe

ona, Whie i Jai Maruk podróŜują jako rodzina Pho, w drodze na wesele kuzyna na
Corphelionie.

Stwierdziła, Ŝe ma przed sobą wysokiego, humanoidalnego robota, który widział

juŜ lepsze czasy. Jeśli kiedykolwiek miał jakiekolwiek oznaczenia - barwy, instrukcje
interfejsów, a nawet nazwę fabryczną - dawno temu uległy zatarciu; teraz jego korpus
odznaczał się matową, porysowaną, powyginaną powierzchnią, jakby ktoś poddał go
piaskowaniu i nie pomyślał o dalszym wykończeniu.

- Płatnik statku prosił o przyprowadzenie pani - rzekł robot. - Zdaje się, Ŝe do

działu rzeczy zgubionych i znalezionych ktoś przyniósł rzecz naleŜącą do pani.

Scout pobladła. W ciągu ostatnich kilku dni stawało się coraz bardziej jasne, Ŝe

mistrz Jai Maruk nie ma na jej temat najlepszego zdania. Mogła sobie zatem wyobrazić
wyraz jego szczupłej, zamkniętej w sobie twarzy, gdyby się okazało, Ŝe musi wykupić
swój miecz świetlny z działu rzeczy zgubionych i znalezionych „Rozsądnej
Wątpliwości”.

- Co zgubiłam?
- Płatnik nie wspomniał nic na ten temat - odparł robot grzecznie. - Mogę prosić

tędy?

Spojrzała na Whie, który skinął głową.
- Idź, poradzę sobie - rzekł, a kiedy nadal się wahała, dodał: - Nie martw się.

Nikomu nie powiem.

On nie próbuje mnie upokorzyć, powiedziała sobie Scout. Po prostu tak mu

wychodzi.

Porysowany robot odwrócił się i ruszył w kierunku windy. Scout podąŜyła za nim.
- Jesteś dość zniszczony - zauwaŜyła konwersacyjnym tonem.
- Nie stanowię stałej części załogi „Rozsądnej Wątpliwości” - wyjaśnił. -

Zaofiarowałem się, Ŝe popracuję w zamian za przejazd. Niestety, mój właściciel nie
Ŝ

yje - ciągnął. - Jestem sam odpowiedzialny za swoje utrzymanie.

Drzwi windy otworzyły się.
- Nigdy o tym nie myślałam - zastanowiła się Scout. - To znaczy, o tym, co dzieje

się z robotem bez właściciela.

- Ja teŜ nie - oschle zauwaŜył jej towarzysz. - Dopóki nie zdarzyło się to mnie.
- Co robisz w sprawie serwisu? - zapytała. - Wracasz do fabryki? Szukasz

technika? Jak płacisz za naprawę?

- Pani zrozumienie dla sprawy jest godne podziwu - odparł robot. - Tak się składa,

e stanowiłem część bardzo niewielkiej serii produkcyjnej, obecnie dość przestarzałej.

Jestem  zaprogramowany  tak,  abym  większość  napraw  na  własnej  osobie  mógł
przeprowadzać  sam,  za  to  części  zamienne  są  trudne  do  zdobycia  i  dość  kosztowne,
poniewaŜ  albo  bywają  kupowane  jako  antyki,  albo  produkuje  się  je  na  zamówienie
według moich specyfikacji. Wyzwanie jest duŜe, tak jak pani się domyśliła.

Yoda – Mroczne Spotkanie

- Kilka puszek farby do metalu pewnie by cię nie zrujnowało - zauwaŜyła,

przyglądając się zmatowionym powierzchniom obudowy swojego przewodnika.

- Ozdoby nie mają wysokiego priorytetu, logicznie rzecz biorąc.
- Ale łatwiej jest znaleźć pracę, jeśli się dobrze wygląda. Uznaj to za koszt

uzyskania przychodu.

Robot wzruszył ramionami. Był to dziwnie ludzki gest.
- Jest trochę prawdy w tym, co pani mówi... i myślę, Ŝe jest pani szczera - dodał,

dotykając  nagiego  metalu  swojej  twarzy.  -  Wydaje  mi  się,  Ŝe  większość  istot
rozumnych  Ŝyje  w...  kokonie  iluzji  i  oczekiwań.  Jesteśmy  pełni  hipotez,  wydaje  nam
się, Ŝe znamy siebie i istoty wokół nas. śe rozumiemy kręte drogi naszego istnienia. A
potem  Los  bierze  sprawę  w  swoje  ręce,  odziera  nas  do  nagiego  metalu  i  wtedy
widzimy, Ŝe nie jesteśmy niczym więcej, jak tylko unoszącymi się w mroku śmieciami.

Scout spojrzała na niego.
- Nieźle. Musiałeś być najbardziej rozfilozofowanym robotem na linii

montaŜowej.

- Wręcz przeciwnie - odparł z dziwną miną. - Filozofia przyszła później.
Winda dotarła na poziom trzydziesty czwarty i drzwi się rozsunęły.
- Musi się pani kawałek cofnąć - rzekł.
- Przyjaciele nazywają mnie Scout - wyciągnęła dłoń.
Robot uścisnął ją powaŜnie.
- Nie wiem, czy mogę się juŜ uwaŜać za pani przyjaciela. Jestem tylko

zapracowanym robotem.

- Powiedz mi teraz, jak masz na imię - poprosiła Scout. - Tak to powinno

wyglądać.

- MoŜe i tak. Jest pani dziwnie ufna, ale ja nie wiem o pani wystarczająco duŜo,

eby podać moje prawdziwe imię.. - Po chwili dodał nieco łagodniejszym tonem: - Na

razie moŜe mnie pani nazywać Solisem, jeśli ma pani ochotę.

- Brzmi to lepiej niŜ Odrapany. - Scout miała dziwne wraŜenie, Ŝe gdyby

oprogramowanie fabryczne robota obejmowało funkcję wywracania oczami, uŜyłby jej
właśnie w tej chwili. Zaśmiała się. - Niech będzie Solis.

Kolejka w kafeterii wydawała się nie mieć końca, nawet przy gotowanych

posiłkach,  ale  po  czasie,  który  wydawał  się  galaktyczną  erą,  Whie  wreszcie  złoŜył
zamówienie  i  zapłacił.  Teraz  stał  niepewnie  nad  swoim  ładunkiem.  Jeden  duŜy  napój
bąbelki-i-fontanna,  pięć  kwiatów  próŜni,  pół  tuzina  czegoś,  co  menu  nazywało
„Blasteroidy!”,  a  co  wyglądało  jak  mocno  wysmaŜone  kluski  chili,  kubełek
chrupiących  nóŜek  oraz  pół  kubełka  czegoś  chlupoczącego  i  śmierdzącego,  wraz  z
pięcioma drinkami i garścią serwetek. To powinno wystarczyć, pomyślał. Ciekawe, jak
to teraz zaniesie do kabiny?

Czy to Asajj sprawi, Ŝe Scout będzie krwawić? - zastanawiał się. Czy zostaną

pojmani przez straŜników i staną przed nią juŜ pokaleczeni?

Jeśli pocałuje Scout, czy na skraju jej ust poczuje smak krwi?
Stop! Przestań o tym myśleć!

Sean Stewart

Nie myśl, nie myśl.
NajbliŜszym problemem Whie było ułoŜenie posiłków na tacy w stanie jakiej

takiej  równowagi  oraz  odpowiednie  i  subtelne  uŜycie  Mocy,  Ŝeby  wszystko  się  nie
rozsypało, choć i tak mogłoby to wyglądać podejrzanie. Jak normalna osoba zabrałaby
się do czegoś takiego? Niezręcznie, uznał, rozglądając się po kafeterii i obserwując, jak
potęŜna  kobieta  przeciska  się  pomiędzy  stołami,  niosąc  w  kaŜdej  ręce  tacę  i  ciągnąc
wrzeszczącego dzieciaka uczepionego kaŜdej nogi. MoŜe uda mu się dopaść któregoś z
małych  robotów  z  obsługi  „Rozsądnej  Wątpliwości”  i  wziąć  go  do  pomocy,  by
bezpiecznie donieść tacę do kajuty.

- Mogę panu pomóc? - zapytał wysoki robot pomalowany nieskazitelnie na

purpurowo i kremowo. Pojawił się u jego boku, jakby Whie ściągnął go myślami.

Moc jest ze mną, pomyślał Whie z lekkim uśmieszkiem.
- Nie, nie ma takiej potrzeby. Nie chcę przeszkadzać ci w pracy dla twojego

właściciela. Gdybyś jednak pomógł mi znaleźć jakiegoś robota z załogi...

Robot wziął z tacy „Blasteroidy” i kubełek śmierdziucha.
- Nalegam, paniczu Whie.
- To bardzo mi... - Whie zamarł - słucham? Jak mnie nazwałeś?
- Panicz Whie - rzekł robot niskim, wyraźnie zadowolonym głosem.
- Nazywam się Pho...
Robot pokręcił głową.
- To nie ma sensu, paniczu Whie. Naprawdę. Wiem o paniczu bardzo duŜo. MoŜe

nawet więcej niŜ panicz sam o sobie.

Whie odstawił jedzenie na pusty stół. Dłoń aŜ go swędziała, taką miał ochotę

wsunąć ją pod szatę i wyjąć miecz świetlny.

- Kim jesteś? Do kogo naleŜysz?
- Proponuję - rzekł robot - aby panicz sam sobie zadał te pytania.

W sali treningowej statku Jai Maruk przygotowywał się do drugiego spotkania z

hrabią Dooku, dostrajając swoje ciało w taki sam sposób, jak inni ostrzą nóŜ.

Maks Leem medytowała w miejscu, które kiedyś było magazynkiem, ale zostało

oficjalnie  wciągnięte  na  listę  pomieszczeń  „Rozsądnej  Wątpliwości”  jako  kabina  523.
Mistrzyni  Leem  miała  więc  własną  kabinę,  sąsiadującą  z  kabiną  pozostałych.
Częściowo dlatego Ŝe lubiła medytować, nieraz przez długie godziny, otoczona, jak w
tej  chwili,  dławiącym  obłokiem  grańskiego  kadzidła,  które  dla  ludzkiego  nosa  miało
zapach  płonącego  smaru.  Najistotniejszym  powodem  jednak,  dla  którego  pozostali
zachęcali  ją  do  zamieszkania  w  oddzielnej  kabinie,  była  praca  jej  czterech  Ŝołądków
przeŜuwacza, której odgłosy nie pozwalały spać współlokatorom.

Będąc w głębi serca bardzo towarzyską osobą, mistrzyni Leem Ŝałowała, Ŝe jest

oddzielona od swoich ludzkich towarzyszy, choć  większość godzin  w ciągu dnia i tak
spędzała  z  nimi.  Teraz  jednak,  kiedy  Jai  ćwiczył,  a  padawani  poszli  do  kafeterii,
wróciła  do  swojej  małej  ostoi.  Otoczona  dymem  tak  gęstym,  Ŝe  moŜna  go  było  kroić
noŜem, radośnie odtwarzała swój kontakt z Ŝywą Mocą, która wiąŜe wszystko.

Yoda – Mroczne Spotkanie

W następnej kabinie, numer 524, mistrz Yoda zastanawiał się, jaka to kosmiczna

katastrofa zatrzymała padawanów. Nie martwił się o ich bezpieczeństwo, ale był
głodny.

NajwaŜniejszym celem podróŜy jest poznanie samego siebie, myślała Scout. W

tym  sensie  ta  podróŜ  naprawdę  spełniała  swoje  zadanie.  Dowiedziała  się  o  sobie
wszystkiego,  co  moŜna.  Dowiedziała  się,  Ŝe  zostanie  padawanem  niekoniecznie
przynosi  szczęście,  jak  jej  się  zdawało,  zwłaszcza  jeśli  własny  mistrz  traktuje  cię  jak
nadbagaŜ. Dowiedziała się, Ŝe jej ciało zanadto przywykło do smacznego i znajomego
jedzenia, jakie serwowano  w  Świątyni Jedi, tym bardziej Ŝe galaktyka jest pełna istot,
które z rozkoszą zjedzą absolutnie niewyobraŜalne i  wstrętne rzeczy. Dowiedziała się,
Ŝ

e ma fatalną orientację w terenie, poniewaŜ wydawało jej się, Ŝe nieskończona trasa,

którą pokonywała z robotem imieniem Solis - choć nadal myślała o nim jako o
Odrapanym - okrąŜyła statek przynajmniej trzykrotnie.

- Słuchaj, to śmieszne - rzekła w końcu. - Czy płatnik statku nie mógłby przysłać

tej rzeczy do mojej kabiny, jeśli w ogóle kiedykolwiek do niej trafię?

- Jesteśmy na miejscu - odparł Solis niewzruszonym tonem. Istotnie, skręcili

jeszcze raz i stanęli przed niewielkimi drzwiami oznakowanymi BIURO PŁATNIKA,
TYLKO PERSONEL STATKU w alfabecie verpińskim, a zatem tak niewyraźnym, Ŝe
Scout musiała przysunąć nos do powierzchni drzwi, aby odczytać napis.

- Proszę tutaj zaczekać - rzekł robot i znikł wewnątrz.
Scout czekała.
I czekała. I czekała.
- No właśnie - burknęła. W chwili, kiedy zamierzała się wreszcie oddalić, drzwi

uchyliły się z sykiem i stanął w nich Solis.

- Dobre wieści - rzekł bardzo uprzejmie. - Zgubiony przedmiot nie naleŜał do

pani. JuŜ się po niego zgłoszono.

Co?
- Chodziło chyba o torebkę, która naleŜała do innej panny Pho - wyjaśnił robot. -

Zwykły przypadek pomyłki w identyfikacji. Przepraszam bardzo za kłopot.

Jedi jest spokojny, powtarzała sobie w duchu Scout. Nie daje się ponieść

przeciwnościom dnia codziennego. Prawdziwy Jedi nie wyobraŜałby sobie, jak ten
robot mógłby wyglądać rozmontowany na trzy kubełki śrubek i stos złomu.

Robot przekrzywił głowę.
- Czy coś nie w porządku, panienko?
- Nie - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Nic a nic. Po prostu zamierzam teraz

wrócić do swojego pokoju. - Odwróciła się plecami do biura płatnika i skręciła w
labirynt korytarzy statku.

Solis - którego zdolność wychwytywania dźwięków opierała się na legendarnych

audiowłóknach Chiang/Xi - słuchał, jak jej kroki cichną, a następnie, po dłuŜszej
chwili, zawracają.

- Dobrze - warknęła, kiedy w kilka minut później wyłoniła się zza tego samego

zakrętu. - Jak, na wszystkie miaŜdŜące czarne dziury, mam znaleźć swoją kabinę?

Sean Stewart

Proszę pozwolić sobie pomóc - robot zaproponował uprzejmie.
- Będę zaszczycona - zapewniła.

Daleko, w trzeciej klasie, Szary Korytarz, poziom 17A, drzwi kabiny 524,

zarejestrowanej  na  nazwisko  rodziny  Pho,  bezszelestnie  wsunęły  się  w  podłogę.
Verpine zazwyczaj budowali drzwi tak, Ŝe opadały  w dół, aby osoby zajmujące pokój
mogły  najpierw  wyjrzeć  na  zewnątrz  i  w  razie  potrzeby  porozmawiać  z  gościem  bez
zakłopotania, nawet gdyby miały na sobie jedynie szlafrok. Te drzwi jednak otworzyły
się  prawie  całkowicie,  pozostawiając  na  dole  wystającą  listwę,  przez  którą  mógł
przeskoczyć kaŜdy rozgarnięty pięciolatek, poniewaŜ zgodnie z aktualnymi zaleceniami
sprytnych techników okrętowych cykle naprawcze w trzeciej klasie przestrzegane były
jedynie wówczas, jeśli coś się zepsuło „ponad wszelką Rozsądną Wątpliwość”.

Dla dwunoŜnego człowieka przebycie progu wysokości niecałych piętnastu

centymetrów nie było wielkim wyzwaniem. Dla krępego robota R2 o wzroście i
kształtach kosza na śmieci na kółkach było to prawie niemoŜliwe.

Rutynowa ochrona miejsc publicznych na „Rozsądnej Wątpliwości” była

sprawowana przez  monady  Carbanti najgorszego gatunku.  Monada taka  składała się z
małej  kamery  i  mikrofonów  sterowanych,  obdarzonych  raczej  niewielką  sztuczną
inteligencją.  Produkcja  skutecznych  inteligentnych  urządzeń  była  w  równym  stopniu
sztuką  i  nauką,  ale  moduły  przeznaczone  dla  monad  ochrony  były  naprawdę
największymi  i  najbardziej  tępymi  dzieciakami  w  klasie.  Nawet  jednak  według  tych
standardów,  mechaniczna  świadomość  kontrolująca  korytarz  wokół  kabiny  524,
poziom 17A, była zdecydowanie tępa. Analiza zachowań kryminogennych, ich wzorce
i  motywacje  znajdowały  się  całkowicie  poza  zakresem  jej  moŜliwości.  Pod  mało
czujnym okiem tej kamery wydarzyły się juŜ co najmniej dwie spektakularne kradzieŜe
i jedna raczej zabawna sytuacja, w której brały udział ryba, brylant i dwaj głuchoniemi.
Oczywiście,  monadzie  nawet  przez  myśl  nie  przeszło,  aby  przygotować  Raport  o
Podejrzanej  Działalności  i  przekazać  większej,  bardziej  inteligentnej  komórce,  która
zgłosiłaby  go  ochronie  statku.  Prawdę  mówiąc,  ta  konkretna  monada  myślała  tylko  o
jednym,  o  poŜarze.  Przez  całe  swoje  istnienie  mniej  więcej  siedemdziesięciu  trzech
cykli procesora oczekiwała na coś, co mogłaby zarejestrować czujnikami podczerwieni
lub  dymu.  Wtedy  wreszcie  przerwie  odwieczne  milczenie  wyciem  klaksonów  i
migotaniem świateł.

Stwierdzenie, Ŝe monada ochrony w Szarym Korytarzu poziomu 17A marzyła o

poŜarze, nie byłoby Ŝadną przesadą. Światła alarmowe, które nigdy się nie zaświeciły,
syreny, które nigdy nie zawyły, były niczym siedemdziesiąt trzy tryliony cykli
procesora przygotowującego się do kichnięcia, które nigdy nie nastąpiło. Przez ten czas
mała monada chętnie przetopiłaby własne procesory na piasek, gdyby miało to najpierw
spowodować alarm poŜarowy.

Widok jednostki R2 toczącej się w kierunku zablokowanych drzwi kabiny 524 nie

przykuł jej uwagi - nawet wtedy, kiedy wspomniany R2 łupnął boleśnie w przeszkodę i
wydał z siebie zaskakująco niemetaliczny wrzask, a po nim pełne frustracji
chrząknięcie. Zachowanie małego robota, sięgającego drŜącym mechanicznym

Yoda – Mroczne Spotkanie

100

ramieniem,  aby  kilkakrotnie  uderzyć  w  zablokowaną  płytę,  nie  pasowało  do
normalnego zachowania tego typu maszyn i mogłoby wzbudzić uzasadnioną ciekawość
bardziej  rozgarniętej  jednostki.  Szczerze  mówiąc,  inŜynierowie  z  Carbanti  sami
powinni  przyznać,  Ŝe  nawet  ich  najbardziej  tępa  monada  ochrony  zareagowałaby  na
widok  tegoŜ  R2  unoszącego  się  powoli  w  powietrze  bez  pomocy  jakichkolwiek
widocznych urządzeń podnośnikowych ani rakiet. Kiedy robot opadł po drugiej stronie
przeszkody z głośnym brzękiem i odtoczył się w sposób zdecydowanie nadąsany, kaŜda
normalnie  reagująca  monada  z  minimum  inicjatywy  powinna  przynajmniej  oflagować
robota jako obiekt dalszej wnikliwej obserwacji.

Lecz monada w Szarym Korytarzu nie zrobiła niczego podobnego. Istniała tylko

jedna sytuacja, kiedy zwróciłaby uwagę na tego głodnego, latającego i wściekłego R2 -
gdyby jakiś usłuŜny pasaŜer oblał go łatwopalną cieczą i podpalił.

W kafeterii długie kolejki znudzonych pasaŜerów wciąŜ czekały na posiłek.

Dzieci malowały na blatach stołów obrazki, uŜywając jako farb resztek rozlanego sosu,
albo  przekonywały  rodziców,  Ŝe  zjadły  warzywa,  ukrywając  je  pod  przewróconymi
filiŜankami.  Po  drugiej  stronie  pomieszczenia,  naprzeciwko  części  jadalnej,
zamontowano  gigantyczny  ekran  holowidu,  który  bez  końca  wyświetlał  informacje  o
ostatnich tragediach Wojen Klonów.

Krótko mówiąc, nic nie wskazywało na to, Ŝe świat, który Whie znał, właśnie

zachodzi za straszliwy horyzont zdarzeń, skąd miał juŜ nigdy nie powrócić.

- Urodziłeś się jako Whie Malreaux - mówił z dziwnym, surowym akcentem

czerwono-kremowy robot. - Przyszedłeś na świat na planecie Vjun, wczesną wiosną, po
długim  i  cięŜkim  porodzie,  który  trwał  dwie  standardowe  noce  i  jeden  dzień.  Byłeś
dobrym  dzieckiem,  w  przeciwieństwie  do  twojego  nieszczęsnego  brata  szybko
nauczyłeś się chodzić i mówić. On umiał tylko spać i robił to lepiej od ciebie - ciągnął
robot. Mówił cicho, lecz nie  spuszczał  fotoreceptorów z twarzy Whie. - Byłeś nękany
tymi snami od maleńkości.

- Skąd to wszystko wiesz? - szepnął Whie.
- Byłem tam.
- Ale...
Robot dotknął swojej namalowanej liberii.
- To są kolory Domu Malreaux: szkarłatny i kremowy, krew i kość słoniowa, jeśli

wolisz. A ja jestem sługą tego domu.

Whie czuł, Ŝe jego umysł właśnie wykonał skok w nadprzestrzeń. Przed oczami

pojawił mu się obraz z ostatniego wizjonerskiego snu - on, Scout i zła kobieta stoją w
bogato urządzonej komnacie, z grubym dywanem pod stopami, a spod dywanu widać
podłogę - szachownicę czerwonych i kremowych kwadratów.

Dom. To słowo obudziło w jego sercu pewność.
Wracał do domu.
- Kiedy Jedi wykradli cię z domu...
- Wykradli? Jedi nie kradną!
Robot zignorował go szybkim machnięciem ręki.

Sean Stewart

101

- Znaleźli twoją matkę w chwili słabości, wstrząśniętą śmiercią męŜa i pijaną do

nieprzytomności. Prosiłem, Ŝeby  to sobie przemyślała, ale  nikt nie słucha rad robota -
westchnął.  -  Ostatecznie  stało  się  i  nie  moŜna  było  tego  odwrócić.  W  ciągu  kilku  dni
jednak  twoja  matka  zorientowała  się,  Ŝe  Jedi  ukradli  dziedzica  szlachetnego  rodu.
Wysłała mnie na Coruscant, abym nad tobą czuwał i czekał.

- Dziesięć lat? Prawie jedenaście? - z niedowierzaniem dopytywał Whie.
Robot wzruszył ramionami. Był niezwykle dobrze zaprogramowany - jeśli nadal

pozostawał maszyną, to jego gesty były dziwnie płynne, naturalne i precyzyjne.

- Nazywam się Fidelis - ciągnął robot. - Jestem zaprogramowany na absolutną

lojalność względem Domu Malrcaux, któremu słuŜyłem w czasach szaleństwa i wojen
przez dwanaście pokoleń. Teraz słuŜą tobie.

- Ale... ale ja nie chcę - wyszeptał Whie. - Jestem Jedi, nie mam innej rodziny. Nie

mogę przyjąć twojej propozycji.

- Wybacz mi, paniczu, ale to ja rozporządzam moimi usługami. Czy przyjmiesz ją,

czy nie, to nie mieści się w parametrach mojego oprogramowania.

- Więc rozkazuję ci zostawić mnie w spokoju.
- Twoja matka stoi teraz na czele rodu Malreaux i chociaŜ szanuję twoje Ŝyczenia,

nie  masz  w  tej  chwili  Ŝadnej  władzy,  aby  sprzeciwić  się  jej  rozkazom.  Poza  tym  -
tłumaczył  Fidelis  -  jestem  lojalny  wobec  samego  rodu  Malreaux  i  mój  program
przewiduje  duŜe  moŜliwości  decyzyjne  w  kwestii  tego,  jakie  działania  będą  najlepiej
słuŜyły rodzinie. W tym przypadku, czy się to paniczowi podoba, czy nie, mogę jedynie
podsunąć pewne warianty tego, jak moja słuŜba miałaby wyglądać. Najlepiej się czuję
w mojej ulubionej roli osobistego robota naleŜącego do wytwornego dŜentelmena, lecz
jeśli  panicz  woli  milczącego  ochroniarza  albo  nawet  dyskretnego  zawodowego
mordercę,  który  po  prostu  towarzyszy  paniczowi  w  podróŜy,  jestem  w  pełni
przygotowany do wypełnienia tej roli.

- Nie rozumiesz mnie - Ŝałośnie stwierdził Whie. - Nie ma czegoś takiego jak Jedi

krąŜący po galaktyce z osobistym robotem wytwornego dŜentelmena.

- Teraz juŜ jest, paniczu Whie. Trzeba wziąć pod uwagę pańskie zobowiązania

wobec rodziny. W tej chwili ma panicz matkę, która oczekuje na panicza w Château
Malreaux, codziennie szkalowana i poniŜana przez hrabiego Dooku.

- Dooku! - zawołał Whie. - Dooku mieszka teraz w moim domu?
Zerwał się od stołu i rzucił w kierunku wind.
- Muszę o tym powiedzieć Y... muszę powiedzieć innym, i to natychmiast.
Fidelis, nucąc coś do siebie i z lubością obracając w myślach uŜyte przez Whie

wyraŜenie „mój dom”, wziął wyładowane tace i podąŜył za nim. Nie umiał władać
Mocą, ale usługiwał do stołu w Château Malreaux przez dwanaście pokoleń, co
sprowadzało się właściwe do tego samego - przenoszenia z miejsca na miejsce duŜych
ładunków potraw i trunków.

Po drugiej stronie kafeterii, którą opuszczali właśnie Whie i Fidelis, holowid

przerwał nadawanie programu, aby przedstawić specjalny biuletyn informacyjny.

Yoda – Mroczne Spotkanie

102

Tymczasem w windzie kierującej się ku Szaremu Korytarzowi, poziom 17A,

Scout i Solis debatowali nad zachowaniem się Republiki i Konfederacji w obecnym
konflikcie.

- Uczciwie mówiąc - odezwała się Scout z Ŝarem - czy chciałbyś Ŝyć w świecie

rządzonym przez roboty bojowe?

Gdyby producent pomyślał o wyposaŜeniu Solisa w brwi, teraz na pewno

powędrowałyby one w górę.

- Och - mruknęła Scout, widząc zamglone odbicie własnej twarzy w porysowanej

metalowej płycie piersiowej robota. - No tak, z twojego punktu widzenia to będzie
wyglądało trochę ina...

Urwała nagle, bo jej uwagę przykuły słowa „mistrz Yoda”, które rozległy się

metalicznym echem z niewielkiego holoekranu nad przyciskami windy.

- ...to nagranie, wykonane przez instalację obronną na krawędzi systemu

ithoriańskiego, pokazuje wyraźnie, Ŝe napastnik zniszczył wszystkie statki eskortujące
mistrza Jedi z wyjątkiem jednego. Statek napastnika, zmodyfikowana wersja słynnego
Ŝ

aglowca hrabiego Dooku, został zidentyfikowany jako „Ostatni Zew”, zarejestrowany

na osławioną piratkę i sabotaŜystkę Asajj Ventress, która jest poszukiwana na ośmiu
ś

wiatach w związku ze śmiercią jedenastu rycerzy Jedi.

- Siedemnastu- warknęła Asajj, kręcąc głową. - Kto by w to uwierzył? I oni siebie

nazywają dziennikarzami?

Palleus Chuff, mocno przywiązany do siedzenia drugiego pilota na pokładzie

„Ostatniego  Zewu”,  uznał,  Ŝe  to  pytanie  retoryczne.  Nie  szkodzi.  Zwykle  był
czarującym  towarzyszem  rozmów,  w  społeczności  aktorskiej  Coruscant  uwaŜanym  za
bardzo  inteligentnego,  a  to  juŜ  był  sukces.  Niestety,  zarówno  knebel  w  ustach,  jak  i
Ŝ

enująca skłonność do omdleń, która prześladowała go od chwili, kiedy promienie

ciągające Ventress pochwyciły jego statek, sprawiły, Ŝe uprzejma konwersacja była

ostatnią rzeczą, do jakiej byłby teraz zdolny.

- ...podczas gdy drugi fragment, przedstawiony przez władze ithoriańskie,

wyraźnie  pokazuje  pole  szczątków,  zidentyfikowane  pozytywnie  jako  pozostałości
statku  mistrza  Yody.  Biuro  kanclerza  Palpatine’a  odmówiło  komentarzy,  dopóki  nie
zostanie  zakończone  drobiazgowe  śledztwo  dotyczące  pułapki.  Prywatnie  jednak
mieszkańcy  stolicy  są  w  złych  nastrojach,  poniewaŜ  Republika  musi  się  przygotować
do  nowej  ofensywy  Konfederacji  bez  Jedi,  który  nie  tylko  był  głównym  strategiem
wojskowym, lecz takŜe w pewnym sensie sercem i duszą tej armii.

- Ale to niesprawiedliwe! - wybuchła Scout. - To niemoŜliwe! - Spojrzała na

Solisa. - Musimy im powiedzieć.

- Co powiedzieć? - spytał.
- Hm... nic - odparła, opanowując emocje. - Powiedzieć moim przyjaciołom, o to

mi chodziło. Muszą wracać do pokoju i wszystko powiedzieć moim towarzyszom.
Natychmiast.

- Oczywiście - zgodził się Solis. - Jesteśmy prawie na miejscu.

Sean Stewart

103

W Kiz Arkade Donni Bratz obserwował, jak jego brat Chuck gra czwartą z kolei

partią ŚcieŜki Wojennej Wookie.

- Czy teraz moja kolej? - zapytał nieśmiało. Próbował powiedzieć to cichutko,

eby nie przeszkadzać.

- Donni, zamknij się. Jestem w środku poziomu Gozar. - Chuck grał teraz ostro,

wykorzystując niewiele przemieszczenia oraz wszystkie zalety, jakie mogły zaoferować
mu jego cztery kciuki.

Donni pomyślał, Ŝe w kwestii ŚcieŜki Wojennej Wookie Chuck jest bogiem.
Chuck postawił kartoniki Star Fries i Fizzy Bipem obok maszyny. Gorsza część

charakteru Donniego rozwaŜała, czy nie przewrócić Fizzy Bipa, ale tak naprawdę nigdy
by  tego  nie  zrobił.  Chuck,  jak  mamusia  zawsze  mu  powtarzała,  był  najlepszym
starszym  bratem,  jakiego  moŜe  mieć  chłopiec.  Poza  tym,  kiedy  ostatnio  zrobił  coś
takiego,  Chuck  przywiązał  go  do  starej  huśtawki  i  tak  długo  bujał,  aŜ  dzieciak
zwymiotował na świeŜą tapicerkę kanapy mamusi.

Donni obserwował zatem grę Chucka, próbując znaleźć zadowolenie w

podziwianiu umiejętności brata, ale po poziomie Latających NoŜy i Bagna, i kiedy juŜ
Chuck kompletnie rozwalił wszystkie Pływające Ropuchy Zagłady, Donni nie mógł się
powstrzymać, Ŝeby nie zagadnąć:

- Powiedziałeś, Ŝe będę mógł sobie zagrać kolejkę po tobie. Powiedziałeś. A to

było cztery kredyty temu - dodał cicho.

- Nie marudź, Tłuściochu.
Antenki Donniego zwisły lekko.
- Mamusia powiedziała, Ŝe nie wolno ci tak mnie nazywać.
Chuck zręcznie wykonanym Chwytem ze Skrętem urwał ramię zielonemu

Wookie.

- Ale mamusi tu nie ma, co?
NiezauwaŜony przez Chucka, który właśnie był zajęty ostrą walką wręcz z

czwórką oszalałych Wookie, do Arkade nie całkiem pewnie wtoczył się mały robot R2.
Jego centralny czujnik wbity był w Fizzy Bipa. Donni z zainteresowaniem przyglądał
się, jak mały robot podchodzi do ŚcieŜki Wojennej Wookie i wyciąga niepewny
mechaniczny chwytak po napój. Chwytak zamknął się, chybił, złapał znowu.

- Hej - odezwał się Donni.
- Zamknij się, Tłuściochu! To jeszcze nie twoja kolej!
- Ake... - Donni urwał, gdy kopułka małego R2 obróciła się i spojrzała na niego.

Ogarnęło go dziwne, lodowate uczucie. A potem, jakby za sprawą magii, do głowy
przyszły mu dwie myśli, jedna po drugiej. Pierwsza była taka, Ŝe kiedy tak się dobrze
zastanowić, ten cały Chuck to kawał drania i dobrze mu tak, jeśli jakiś robot R2
ukradnie mu drinka.

Myśl druga brzmiała: jakiego drinka?
W drodze z Arkade mały R2 przystanął, kierując się ku niewielkiemu

holoekranowi obok drzwi, gdzie starannie utrzymany holowizor, prawie niedosłyszalny
w symulowanym ogniu miotaczy, mówił:

Yoda – Mroczne Spotkanie

104

- O komentarz do dzisiejszych wstrząsających wieści poprosimy korespondenta

Zorunka Brielfy’ego, który zada pytanie dnia: „Co dalej, rycerze Jedi?”

Dwa dzwonki zadźwięczały łagodnie w szeregu turbowind w Szarym Korytarzu,

dwoje drzwi po dwóch stronach foyer rozsunęło się i Scout stanęła nos w nos z robotem
R2.

Mały R2 upuścił pusty karton Fizzy Bip w sposób, który uwaŜny obserwator

mógłby określić jako ukradkowy. Scout, przejęta nowinami, nawet nie zauwaŜyła tego
manewru.

Ale metalowy robot, stojący obok niej, zauwaŜył.
Scout biegła juŜ korytarzem.
- Słuchajcie, musimy wysłać wiadomość do... - obejrzała się na Solisa - do

naszych przyjaciół i to czym prędzej. Nastąpiła okropna pomyłka.

R2 wydał z siebie mało przekonujący szczebiot i potoczył się za nią, biorąc zakręt

tak szybko, aŜ uniósł jedno kółko.

Solis bardzo uwaŜnie obserwował małego R2, po czym bez widocznego

pośpiechu ruszył za nimi.

Kilka chwil później po drugiej stronie Szarego Korytarza pojawił się Whie. Biegł i

krzyczał coś jak opętany.

- Słyszałeś? - zawołała Scout, waląc pięścią w drzwi numeru 524.
- On jest na Vjunie! - wykrzyknął Whie. - Hrabia Dooku jest na Vjunie!

Monada bezpieczeństwa zamontowana w korytarzu nie była aŜ tak bacznym

obserwatorem, aby zauwaŜyć, Ŝe uwaga ta nie była skierowana do Scout, lecz do robota
R2.

Solis z kolei byt naprawdę doskonałym obserwatorem. MoŜe i nie miał

najnowszych nakładek do obsługi hologier, ale Los obdarzył go Ŝyciem o wiele bardziej
urozmaiconym aniŜeli jego towarzysza, Fidelisa, który właśnie dogonił Whie. Pod
metalową powłoką Fidelis był nieco przytłoczony spełnieniem się dawno piastowanego
marzenia o słuŜbie u młodego Malreaux. Solis, który nie Ŝywił szczególnych uczuć dla
rodu Malreaux jako takiego, dla chłopaka zaś w szczególności, był bardziej zdumiony
faktem, Ŝe taca, którą niósł Fidelis, zawierała pięć, a nie cztery drinki.

- Mistrzu Jai! Mistrzu Jai! Proszą otworzyć, to ja! - zawołała Scout, waląc dalej w

drzwi. - Musimy wysłać wiadomość do Świątyni!

W tym momencie wydarzenia zaczęły następować po sobie po prostu

błyskawicznie. Po pierwsze, drzwi kabiny 524 uchyliły się, uwalniając kłęby pary i
odsłaniając wściekłą twarz mistrza Jedi Jaia Maruka, odzianego jedynie w ręcznik,
chwycony po drodze z prysznica.

- Lepiej, Ŝeby to było coś waŜnego - rzekł, mierząc zezem Scout.
Zanim jeszcze skończył mówić, drzwi od kabiny 523 równieŜ zsunęły się w dół, a

ze szczeliny wyjrzała zatroskana twarz mistrzyni Leem, okolona chmurą gęstego
czarnego dymu z kadzideł.

- Whie? Co się dzieje? Skąd to zamieszanie?

Sean Stewart

105

- Właśnie się dowiedziałem, gdzie jest Doo...
W tym momencie Whie urwał, bo nagle rozległ się głośny huk. Mała jednostka R2

wjechała - pozornie przypadkowo - na Fidelisa, a reszta słów padawana utonęła w
brzęku i łomocie, z jakim pięcioosobowa kolacja wylądowała na podłodze.

W tym samym momencie monada strzegąca Szarego Korytarza stwierdziła w

elektrycznej ekstazie, Ŝe kłęby pary i dymu wreszcie przekroczyły poziom alarmowy na
wbudowanych czujnikach dymu. Zabłysły światła, a syreny alarmowe rozwrzeszczały
się z całą pasją hamowaną przez siedemdziesiąt trzy miliony cykli procesora.

- Panno Pho - odezwał się Jai Maruk powaŜnie. - Czy pamiętasz, jaki był priorytet

tej podróŜy? - Jedną ręką podciągnął ręcznik i posępnie przenosił wzrok ze Scout na
wyjący alarm, rozrzucone jedzenie i przyglądające się temu roboty.

Scout przełknęła ślinę.
- Tak, mist... ojcze.
- Więc co to było?
Whie i Scout spojrzeli po sobie z przeraŜeniem, zanim odpowiedzieli chórem:
- Nie wychylać się...

Ś

ciśle prywatna konsola na pokładzie „Ostatniego Zewu” zabrzęczała.

- Tak?
Robot.
- Mam informację, której uzyskaniem moŜesz być zainteresowana - powiedział

obcy robot.

- Nie sądzę - odparła Asajj.
- Wiem, gdzie jest Yoda. Ten prawdziwy.
Asajj usiadła prosto.
- Co masz na myśli? Nie oglądałeś wiadomości? Yoda nie...
- Mogę w tej chwili przerwać łączność - odparł robot. Był nieoznakowany i

niepomalowany, a w jego spokojnym głosie brzmiało całkowite przekonanie.

- Nie! - ostro zawołała Asajj.
- Przyznajesz, Ŝe jesteś zainteresowana?
- Mogę być.
- Czy twoje zainteresowanie rozciąga się na siedemset trzydzieści cztery tysiące

dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć kredytów Republiki?

- Dziwaczna suma.
Robot wzruszył ramionami.
- Moje tabele zdrady są bardzo precyzyjnie skalkulowane.
Asajj zastanowiła się przez chwilę.
- Sądzę, Ŝe moŜemy ubić interes.
Po  wynegocjowaniu  warunków  i  rozłączeniu  się,  Asajj  ustawiła  kurs  na  port

kosmiczny  Phindar.  Po  chwili  zastanowienia  skopiowała  wizerunek  robota  z  konsoli
komunikatora  i  poprosiła  komputer  o  dokładne  sprawdzenie,  szukając  odpowiednika.
Wyszukiwanie  takie  trwało  dość  długo,  biorąc  pod  uwagę  zwłokę  w  transmisji
pomiędzy jej obecną pozycją a HoloNetem, więc przekąsiła coś szybko i zaaplikowała

Yoda – Mroczne Spotkanie

106

ampułkę adrenaliny swemu więźniowi, którego tendencja do spazmów i omdleń
stawała się irytująca.

Konsola komunikacyjna odchrząknęła grzecznie, aby zaanonsować zakończenie

poszukiwań.

- Znaleziono odpowiednik - oznajmiła, wyświetlając ilustrację z powaŜnego

Przewodnika po Robotach Republik Petersona, tom VII, Era Wielkiej Ekspansji
Korporacyjnej.

LEGENDARNY

ROBOT

KAMERDYNER

TYPU

TAC-SPEC,

WYPRODUKOWANY KOSZTEM OGROMNYCH NAKŁADÓW W KRÓTKIEJ
SERII

PRODUKCYJNEJ.

WIĘKSZOŚĆ

EKSPERTÓW

UWAśA

KAMERDYNERÓW

NAJGROŹNIEJSZE

HISTORII

SZTUCZNE

JEDNOSTKI OCHRONY OSOBISTEJ. ŁĄCZĄ FANATYCZNĄ LOJALNOŚĆ ZE
WSPÓŁCZYNNIKIEM SKUTECZNOŚCI ZABÓJSTW ZNACZNIE WYśSZYM
NIś MISTRZOWIE MORDÓW W DZISIEJSZYCH CZASACH.

Asajj odeszła od konsoli z bardzo zafrasowaną miną.

Sean Stewart

107

R O Z D Z I A Ł

Jai Maruk sypiał lekko i przy pierwszym cichym szeleście natychmiast się budził.

Rękę miał zawsze gotową do chwycenia za miecz świetlny schowany pod pryczą.
Spojrzał poprzez Moc, przeszukując pokój; dziewczyna Esterhazy spała jak kłoda i
lekko pochrapywała. Przez ściany Jai wyczuwał łagodny Ŝar, niczym drzemiący ogień,
mistrza Yody, który spał teraz obok, w kabinie 522, bo zwolniła się dwa dni temu.

Kolejny szelest. Jai Maruk rozluźnił się. To nie Ŝaden intruz, po prostu Whie

ubierał się cicho. Jai czuł go poprzez Moc w drugim końcu pokoju, jego nerwy były
napięte jak struny trójharfy.

No cóŜ, nic nowego, pomyślał Jai. Pierwsza podróŜ chłopca w kosmosie, pierwszy

wyjazd  poza  Świątynię  Jedi  -  a  Ŝadne  z  wyzwań,  jakie  napotkał,  nie  miało  nic
wspólnego  z  tym,  czego  go  uczono.  Uczniowie  zawsze  sądzili,  Ŝe  Ŝycie  rycerza  Jedi
jest  jednym  pasmem  zwycięskich  pojedynków  na  miecze  świetlne  i  negocjacji
dyplomatycznych  na  wysokim  poziomie,  poniewaŜ  do  tego  właśnie  byli
przygotowywani.

Na Ŝadnej lekcji nie uczono, co zrobić, gdy wpadniesz na słuŜącego, który

twierdzi, Ŝe jesteś dawno zaginionym księciem z Vjuna.

Kiedy ekipy sprzątaczy zrobiły juŜ porządek w Szarym Korytarzu, on i Maks

Leem  spotkali  się  z  Fidelisem,  robotem,  który  twierdził,  Ŝe  słuŜy  ludzkiej  rodzinie
Whie, oraz z jego partnerem, Solisem. Przynajmniej Jai uwaŜał, Ŝe byli partnerami; nie
wiedział,  czy  padawani  zdawali  sobie  sprawą,  iŜ  mała  wycieczka  Scout  do  biura
płatnika  statku  była  jedynie  wybiegiem,  aby  Fidelis  mógł  spokojnie  dotrzeć  do  Whie.
W  sumie  wszystko  to  było  dość  zagmatwane,  nic  dziwnego,  Ŝe  chłopiec  wydawał  się
roztargniony.

Jai Ŝywił gorącą nadzieję, Ŝe robot zechce przekazać im informacje na temat

Dooku i jego planów, ale okazało się, Ŝe wszystko, co wie, to głównie pogłoski. Nie był
na Vjunie od dziesięciu lat.

Jednak opis Château Malreaux, jaki Jai otrzymał od robota, pasował do tego, co

sam zauwaŜył w czasie swojej krótkiej rozmowy ze znienawidzonym wygnańcem Jedi,
hrabią Dooku, oraz tą nędzną suką, Asajj Ventress. Jai poprosił Fidelisa o rozkład
pomieszczeń zamku i opis otaczającego go terenu, aby mogli przygotować sobie plan

Yoda – Mroczne Spotkanie

108

ucieczki,  gdyby  negocjacje  Yody  się  nie  powiodły.  Niestety,  robot  zignorował  go
zupełnie,  gdyŜ  przyjmował  rozkazy  jedynie  od  Whie.  Z  pewnością  wiedział,  Ŝe  Jai  i
Maks  są  Jedi  -  tyle  Ŝe  tego  określenia  chętnie  uŜywałby  wymiennie  ze  słowami
„kidnaper” lub „sekciarz”.

Była to jedna z rzeczy, o których w Świątyni Jedi właściwie nigdy się nie mówiło:

ilu ludzi, nawet w Republice, odnosiło się do Jedi z nieufnością lub wręcz przeraŜeniem
i wrogością. Uczucia te pogłębiły się z wybuchem Wojen Klonów, do tego stopnia, Ŝe
Jai nie  lubił jeździć na  misje w poszukiwaniu  nowych Jedi. Wiedział, Ŝe dzieci,  które
znaleźli,  miały  prowadzić  Ŝycie  lepsze,  bogatsze  i  bardziej  uŜyteczne,  lecz  szepty
„porywacz  dzieci”  sprawiały  mu  przykrość,  podobnie  jak  zrozpaczone  spojrzenia
rodziców, którym zabierano potomstwo. Mniej bólu, za to więcej przykrości sprawiały
mu  spojrzenia  innego  gatunku  rodziców  -  tych,  którzy  z  radością  pozbywali  się
dodatkowej gęby do wyŜywienia.

Nie moŜna było na to patrzeć, nie zastanawiając się, jakich się miało rodziców.
A teraz słowa „tajna policja Palpatine’a” powtarzała się w szeptach coraz częściej.

Nawet w ustach Jedi, którzy opuścili juŜ szeregi zakonu.

Choć jednak Jai boleśnie odczuwał objawy lęku i nieufności zamiast wdzięczności

i nadziei, zdąŜył się juŜ do tego przyzwyczaić. Maks Leem, która rzadko opuszczała
Ś

wiątynię, a zwłaszcza młodzi padawani byli jednak wstrząśnięci, widząc, jak mieszane

uczucia budzą Jedi wśród zwykłych ludzi.

A oprócz tego, jeśli chodzi o Whie, wchodziła jeszcze w grę ta dziewczyna.
Tallisibeth bvła przebojowa, inteligentna i ładna na swój atletyczny sposób, lecz

słaba  Mocą.  Jai  pomyślał,  Ŝe  trudno  sobie  wyobrazić  bardziej  niszczycielską
kombinację.  Prawdopodobnie  mistrz  Yoda  miał  powody,  aby  ją  ze  sobą  ciągnąć,  ale
jakiś  silniejszy  padawan  o  mniej  wyraźnej  osobowości  z  pewnością  wiele  spraw  by
ułatwił.  Po  pierwsze,  Whie  nie  odrywał  od  niej  wzroku.  To  oczywiście  normalne,
trzynastolatek prawie  siłą  umieszczony  w pobliŜu ładnej dziewczyny powinien się tak
zachowywać,  ale  naprawdę,  nie  ułatwiało  to  koncentracji  pozostałym.  Wydawało  się,
Ŝ

e Scout nie dostrzega wlepionych w nią oczu chłopca. Sądząc jednak z pobłaŜliwego

uśmieszku, jaki ostatnio często gościł na twarzy mistrzyni Leem, Whie z pewnością nie
zwiódł swojej opiekunki. W Świątyni Jedi śmiechom i Ŝartom nie byłoby końca - co
roku cielęca miłość zbierała swoje Ŝniwo docinków - lecz tutaj, tuŜ przed konfrontacją
z hrabią Dooku, było to kolejne źródło problemów, którego Jai sobie nie Ŝyczył.

A przecieŜ polubił tę dziewczynę.
Nie chciał, Ŝeby do tego doszło, szczerze mówiąc. Wojna szalała w najlepsze,

ycie Jedi znajdowało się w niebezpieczeństwie o wiele częściej niŜ kiedykolwiek w

czasie Wojny Sithów. Dziewczyna taka jak Scout - Enwandung Esterhazy, skarcił się w
myśli, nie pozwalaj sobie na poufałe uŜywanie przydomków, Jai - zginie, nim minie
rok. I to teŜ będzie bolało. A on juŜ nie chciał cierpieć. Whie cichutko wśliznął się w
szatę. Drzwi pokoju zsunęły się prawie do samej podłogi, ukazując mroczny korytarz.
Ś

wiatła wysiadły, kiedy zadziałał alarm, a choć serwis usunął ogromnie

podekscytowaną monadę ochrony, nikt nie pomyślał o naprawie oświetlenia.

Jai obserwował, jak chłopiec wychodzi, starannie zasuwając za sobą drzwi.

Sean Stewart

109

Mistrz załoŜyłby się o dziesięć kredytów, Ŝe dzieciak wybiera się do siłowni.

Pamiętał, jak sam o północy trenował, aby usunąć z głowy myśli o pewnej
dziewczynie... kto to był? Aha, rudowłosa przyjaciółka Jang Li-Li. Miała na imię
Politrix. Zginęła w zasadzce dwa miesiące po Geonosis. Granat plazmowy.

Pamiętał rudą kaskadę włosów i te loczki na ramionach. Ich zapach... Pewnego

dnia, a ćwiczyli wtedy w sali treningowej, ona przygwoździła go do maty i śmiała się, a
jej włosy opadły mu na twarz.

Nie ma jej.
Jai poczuł, Ŝe łza spływa mu po policzku, ale nie otarł jej. Smutek równieŜ był

częścią Ŝycia i nie wolno było go negować. Obserwował go ze swego najgłębszego,
spokojnego ja. Tyle smutku. Tylu jego przyjaciół z dzieciństwa juŜ zginęło.

Teraz będzie jeszcze trudniej, czuć smutek i nie poddawać się jego sile. Co to

kiedyś powiedział mistrz Yoda? „Zbyt długi smutek zamienia serce w kamień”.

Dlatego starał się nie polubić Scout zanadto, a jednocześnie czuł, jak

instynktownie ją popycha, chce, by była coraz silniejsza, szybsza, skuteczniejsza,
poniewaŜ to będzie jej potrzebne. Na wszystkie gwiazdy, była bardzo dzielna - nawet
on musiał to przyznać. Ale dzielność to nie wszystko. On teŜ był dzielny, stając przed
Dooku i Asajj Ventress. A jednak nie uchroniło go to przed klęską.

Jai westchnął głęboko, z irytacją. To tyle, jeśli chodzi o jego powagę i spokój Jedi.
Jeszcze przez chwilę leŜał w mroku, po czym porzucił wszelką nadzieję na

zaśnięcie, narzucił szatę (o wiele ciszej niŜ się to udało Whie) i poszedł za chłopcem w
głąb statku, pozostawiając za plecami dziwnie wzruszające, dziewczęce pochrapywanie
Scout.

Tak jak przewidywał, znalazł chłopca w siłowni. Whie właśnie przechodził przez

cieŜkę walki wręcz Rozbitej Bramy - przerzut, skok, uderzenie, rzut. Był dobry.

Lepszy niŜ dobry, był jak rtęć, pozwalając Mocy wznosić się i opadać w rytm własnych
gestów: wysoki skok, przewrót, po czym za chwilę upadek, jak grom, w ostatnim
uderzeniu. Kiedy stopy chłopca dotknęły podłoŜa, mata pękła, rozsiewając wokół
fontanny pianki.

- Doskonale - cicho pochwalił Jai.
Whie obejrzał się, przekoziołkował i przyjął pozycję bojową, z otwartymi i

szeroko rozpostartymi ramionami, obejmując nimi Moc jak łańcuch błyskawic.

- Czego chcesz?
Jai zamrugał zdumiony.
- Czy tak się mówi do mistrza, padawanie?
Whie spojrzał na niego. Pierś unosiła mu się w cięŜkim oddechu.
- Padawanie!
- Czy zabiłbyś drugiego Jedi? - zapytał nagle Whie. - Gdybyś uwaŜał, Ŝe przeszedł

na Ciemną Stronę?

- Tak.
- Tak po prostu? Nie powinniśmy być niczym rodzina?

Yoda – Mroczne Spotkanie

110

- Właśnie dlatego Ŝe był rodziną - odparł Jai Maruk. - Jedi, który przeszedł na

Ciemną Stronę, nie jest zwykłym przestępcą, Whie. Jego umiejętności i zdolności dają
mu wielką moc czynienia zła.

- Nie dałbyś mu szansy na poprawę?
- Chłopcze, kiedy padniesz juŜ ofiarą Ciemnej Strony, nigdy cię nie wypuści ze

swoich szponów. - Jai przekrzywił głowę. - Mam nadzieję, padawanie, Ŝe nie pomyliłeś
chwilowej słabości z całkowitym przejściem na Ciemną Stronę. Wszyscy mamy pewne
słabostki...

- Nawet mistrz Yoda?
- Nawet mistrz Yoda! A przynajmniej sam tak twierdzi. Nie wiem, co to jest, ale

powiedziałbym,  Ŝe  na  przykład  kiedy  mistrz  Yoda  jest  głodny,  jego  humor  nie
poprawia się. - Jai skrzywił się lekko. - Moje humory teŜ czasem wymykają mi się spod
kontroli. MoŜna powiedzieć, Ŝe jestem pamiętliwy i skłonny do gniewu. Jestem teŜ zbyt
szybki  w  oskarŜaniu  i  zbyt  powolny  w  przebaczaniu.  Zdarzało  mi  się  walczyć  w
gniewie. - I dodał powoli, bez szczególnego akcentu: - Zdarzało mi się teŜ czuć coś do
kobiet.  To  naturalne.  Ale  choć  Ciemna  Strona  czerpie  siłę  z  takich  uczuć,  samo  ich
posiadanie jeszcze nie znaczy, Ŝe wybrałeś złą ścieŜkę. Rozumiesz? Dopiero decyzja o
dominacji, zmiaŜdŜeniu, czerpanie sił ze słabości innej istoty sygnalizuje, Ŝe zwracasz
się ku Ciemnej Stronie. Ciemność i jasność to nie uczucie, to wybór.

Gniewna energia zaczęła powoli opuszczać ciało Whie. Znikło napięcie w

ramionach, a ręce opadły do boków.

- Zawsze myślałem, Ŝe jestem dobrym człowiekiem - rzekł cicho chłopiec. -

Nigdy nie widziałem powodu, Ŝeby... kraść jedzenie z kuchni. Albo ściągać na
egzaminie. Byłem dobry - powtórzył z bólem. - Myślałem, Ŝe to to samo, co cnota.

- Zdumiewające, jak łatwo nam przychodzi stawianie oporu pokusom innych

osób, prawda? - Jai rzucił z goryczą.

Poczuł nagle niewytłumaczalny przypływ litości dla młodzieńca; z jednej strony

empatia, z drugiej wyrozumiałość dla samego siebie, jakie pamiętał z czasów, gdy był
w jego wieku: spięty, zawsze wściekły i nawet tego nieświadom. Udając dobrego
chłopca przez całe Ŝycie, młody człowiek u progu dorosłości zaczyna dokonywać
wyborów - takich samych, jakie stoją przed kaŜdym synem sklepikarza, a cóŜ dopiero
przed przyszłym rycerzem Jedi.

- Nie martw się - rzekł Jai. - Zawsze są mistrz Yoda i mistrzyni Leem. Oni znają

cię lepiej niŜ ty sam siebie. Wiem o tobie parę rzeczy, młody Whie. śycie na tym
ś

wiecie nigdy nie bywa łatwe, ale wszyscy wciąŜ widzimy w tobie kogoś, kogo ty sam

w sobie widziałeś do tej pory: wspaniałego młodzieńca, który pewnego dnia stanie się
ś

wietnym rycerzem Jedi. Dokonuj swoich wyborów, padawanie. Nie wszystkie będą

właściwe, ale większość z pewnością tak, a Ŝaden z twoich mistrzów nie obawia się, Ŝe
mógłbyś kiedyś przejść na Ciemną Stronę.

Twarz chłopca rozjaśniła się nieśmiałym promykiem nadziei.
- Dziękuję - rzekł.
- Wrócisz teraz do łóŜka? Chyba jeszcze nie wszystkie sny wyśniłeś sobie tej

nocy.

Sean Stewart

111

Bardzo nieszczęśliwy dobór słów. Twarz Whie pomroczniała znowu.
- N-nie - wyjąkał. - Sądzę, Ŝe nie zasnę i tak. Dziękuję. - Wyregulował maszynę

do podnoszenia cięŜarów, którą ktoś przestawił na ciało z płetwami. - A co ze Scout?
Czy sądzisz, Ŝe ona mogłaby kiedykolwiek przejść na Ciemną Stronę?

Jai pokręcił głową.
- Wybacz, Ŝe to wyraŜę w ten sposób, ale jej nie było tak łatwo jak tobie, Whie.

Ona  Ŝyła  ze  swoimi  pokusami  od  lat:  z  potrzebą oszukiwania,  zaglądania  przez  ramię
innym  dzieciakom,  zmawiania  się  przeciwko  lepszym  uczniom,  Ŝeby  samej  wypaść
lepiej. MoŜe nie gra zgodnie z normalnymi zasadami, ale całą swoją duszę poświęciła
honorowemu Ŝyciu pomimo swoich ograniczeń. Jak długo pozostanie w zakonie, nic jej
nie  będzie.  Gdyby  miała  zostać  wydalona,  moŜe  gorycz  sprowadziłaby  ją  na  Ciemną
Stronę. Gdyby poczuła, Ŝe ją zdradziliśmy...

- Ja teŜ tak sądziłem - odparł Whie. - Zawsze myślałem, Ŝe zostanie skierowana do

oddziałów rolniczych, ale teraz rozumiem, dlaczego tak się nie stało. Nie tylko
mistrzowi Yodzie było jej Ŝal. Ona juŜ przeszła tę próbę, którą my wszyscy musimy
przechodzić w obliczu tej straszliwej wojny.

- Scout powiedziała mi wczoraj, Ŝe bardzo ją irytuje, kiedy jakiś smarkacz jest tak

mądry - powiedział Jai. - Zaczynam rozumieć, o co jej chodziło.

Whie prychnął i usadowił się w maszynie, wypychając sztangę bardzo mocno

przez  pierwszych  dziesięć  powtórzeń.  Nie  było  sensu  uŜywać  Mocy  do  podnoszenia
cięŜaru,  chodziło  o  ciało,  o  ogień  w  nogach,  o  coraz  głębszy  oddech,  komórki
krzyczące  o  dodatkowy  tlen.  Dobrze  było  tak  przeciwstawić  Ŝywe  mięśnie  metalowi.
Prawdę  mówiąc,  miał  jeszcze  jeden  sen,  znacznie  gorszy  od  tego  z  Asajj  Ventress,
najgorszy ze wszystkich, jakie miał do tej pory.

Wyciskaj tę sztangę, nie myśl o tym. Nie myśl.
Jak tylko jednak odłoŜył sztangę, aby odpocząć pomiędzy kolejnymi seriami,

obrazy ze snu powróciły.

- Mistrzu Maruk? - odezwał się, kiedy Jai odwrócił się, by wyjść z sali.
- Tak?
- Czy boisz się śmierci?
- To chyba jedyna rzecz, którą się nie przejmuję - odparł Jedi. - Moim zadaniem

jest Ŝyć z honorem, bronić Republiki, chronić jej ludzi, dbać o mój statek, moją broń i
mojego padawana. Moja śmierć - rzekł z lekkim uśmiechem - jest problemem kogoś
innego, nie moim.

Port kosmiczny Phindar, Brama do Zewnętrznych RubieŜy. Phindianie, znani w

całej galaktyce ze złośliwości, byli  wysocy,  szczupli i  wyglądali ponuro. śółte oczy z
czerwonymi Ŝyłkami, zbyt długie ramiona, przez co  wlekli bagaŜe za sobą, zamiast je
nieść. W zatłoczonej stacji kosmicznej jakiś handlarz sprzedawał im kule dmuchanego
chleba  i  stymkafę  w  bukłakach  do  wyciskania,  zamiast  w  filiŜankach.  Nawet
oczyszczone  powietrze  stacji  pachniało  inaczej.  Bezbarwny,  syntetyczny  głos,  który
płynął  z  głośników,  cedził  słowa  ze  specyficznym,  sarkastycznym  akcentem,  co
sprawiało,  Ŝe  sposób  mówienia  turystów  z  Coruscant  zdawał  się  oschły  i  prawie

Yoda – Mroczne Spotkanie

112

opryskliwy. „Jeśli chcecie, aby wasze roboty zostały przejęte i przeszukane, proszę
bardzo, pozwólcie, aby same włóczyły się po stacji”.

- Słyszałeś? - zapytała Scout, delikatnie stukając paznokciami w obudowę R2. -

To bądź grzeczny.

Z wnętrza obudowy dał się słyszeć stłumiony, pełen buntu pomruk.
Stali w kolejce oczekujących do kasy, aby kupić bilety potrzebne do odbycia

kolejnego etapu podróŜy, ze stacji Joran na sam Vjun, tym razem jako rodzina
Coryksów.

- W interesach czy dla przyjemności? - zapytał urzędnik, kiedy Jai Maruk znalazł

się na czele kolejki.

- Głównie dla przyjemności.
- Na Vjun? - odparł urzędnik. - Jasne, jasne.
- Mam nadzieję - dodał Jai Maruk z dobrze udanym wahaniem. - Jestem

chemikiem wodnym i zawsze chciałem zbadać te słynne kwaśne deszcze. Dzieciaki
jadą ze mną tak sobie, pobawić się na plaŜy i te rzeczy...

- Rany, ale będzie zabawa - rzekł urzędnik, mierząc Scout wzrokiem. - Jej i tak

zapewne nie zaszkodzi na wygląd. Właśnie, widzę tylko jedno dziecko. Jestem ślepy
czy nie umiem liczyć?

- Syn poszedł skorzystać z... hm... przybytku - odparł Jai. - Ale mam tu jego kartę

ID.

Urzędnik wziął do ręki ich dokumenty. Była to dobra robota, najlepsze z

fałszywek, jakie mogli dostarczyć Jedi, lecz Scout poczuła, jak serce jej zamiera, kiedy
ze zmarszczonym brwiami przerzucał stosik.

„Jeśli chcecie, aby wasze roboty zostały przejęte i przeszukane, proszę bardzo,

pozwólcie, aby same włóczyły się po stacji”.

- Wszystko w porządku - podpowiedział Jai.
- Rany, wiesz, aŜ mi ulŜyło - odparł urzędnik, oddając mu kartę. - Proszę postawić

robota na wadze obok toreb.

Scout dosłownie podskoczyła, kiedy ktoś dotknął jej ramienia, Obejrzała się i

stanęła nos w nos z podniszczonym robotem, którego spotkała juŜ na „Rozsądnej
Wątpliwości”.

- Odrapany!
Robot wyprostował się lekko.
- To znaczy Solis - poprawiła się Scout. - Opuściłeś pracę?
- W pewnym sensie. Właściwie zastanawiałem się, czy nie mogłaby mi pani oddać

pewnej  przysługi.  -  Robot  wskazał  palcem  na  stoisko  spoŜywcze  w  dalszej  części
terminalu, tuŜ  nad ich  głowami.  -  Mam się tam  spotkać z  przyjacielem. To tylko pięć
minut, a zdaje się, Ŝe Gildia Kupiecka zaatakowała port kosmiczny DuŜej Piasty jakieś
dwa  dni  temu  i  teraz  Phindianie  bardzo  powaŜnie  traktują  kwestie  bezpieczeństwa.  -
Scout  spojrzała  pytająco.  Widać  było,  Ŝe  nie  rozumie,  o  co  mu  chodzi.  -  Nie  chcę
znajdować się na terenie portu jako „robot bez opieki” - wyjaśnił.

- Och! -jęknęła Scout. - No tak, o tym nie pomyślałam.

Sean Stewart

113

- Phindar, między innymi, znany jest równieŜ z posiadania BPWI... Biura

Przestępstw Własności Inteligentnej, zajmującego się zbieraniem i sprzedaŜą
myślących artefaktów, takich jak ja. A Ŝe wolałbym raczej nie zostać ujęty i sprzedany,
zastanawiałem się, czy mogłabyś mnie odprowadzić na to spotkanie?

Jai Maruk zajęty był wstawianiem oburzonego R2 na wagę przy kasie biletowej,

ale Scout udało się ściągnąć na siebie spojrzenie trojga oczu Maks Leem.

- Idź - powiedziała Granka. - To będzie dla ciebie dobry uczynek na dziś. I

przyprowadź brata, jeśli go gdzieś znajdziesz po drodze.

Solis skłonił się.
- Będę ogromnie wdzięczny.
Ruszyli szybkim marszem, przeciskając się przez tłoczny terminal. Scout

prześlizgiwała się pomiędzy grupkami Phindian, robot deptał jej po piętach.

- Jesteś tym samym modelem, co robot, który twierdzi, Ŝe jest słuŜącym Whie?
- Masz dobry wzrok.
- Czy ty nie, poczekaj. Czy robot moŜe się obrazić?
- Zazwyczaj nie - odparł Solis ostroŜnie.
- Mhm.
- Ale spróbuj.
- No cóŜ, zastanawiałam się po prostu, czy moŜe zostałeś... eee... zezłomowany

przez właściciela i dlatego właśnie nie masz na sobie lśniącej farby i tak dalej... Takie
rzeczy budzą we mnie niezdrową ciekawość - ciągnęła pospiesznie. - Za to juŜ omal raz
nie zostałam wysłana... wyrzucona ze szkoły - dokończyła szybko.

- Nie zostałem zezłomowany. Choć moŜna powiedzieć, Ŝe straciłem pracę. - Solis

wskazał na schody - Tędy. Obaj, Fidelis i ja, zostaliśmy zbudowani jako kamerdynerzy.

- Wytworny robot wytwornego dŜentelmena - wyrecytowała Scout ze śmiechem. -

Whie powiedział nam o tym.

- Właśnie. Początkowo byliśmy zaprogramowani na wykonywanie szerokiego

zakresu obowiązków... domowych. Producenci inteligentnych przedmiotów szybko się
przekonali,  Ŝe  jeśli  ktoś  uŜywa  takiego  modelu,  wyposaŜonego  w  szeroki  wachlarz
umiejętności  i  zdolności,  a  potem  wyśle  go  w  świat  w  roli  wymagającej  pewnego
przewidywania i inicjatywy... jeśli pozwoli  mu Ŝyć... przedmiot ten  ma zdumiewającą
tendencję  do  rozwijania  własnej  osobowości  i  własnych  opinii.  W  naszym  przypadku
podstawą  oprogramowania  była  lojalność...  lojalność  wzglądem  nabywcy,  i  cecha  ta
była podłączona na stałe.

- Ale okazało się, Ŝe bez wzajemności - odparła Scout. - Z tego rozumiem, Ŝe

rodzina cię opuściła.

- W pewnym sensie - odparł Solis, docierając na szczyt schodów. - Zostali

wymordowani.

Scout nie wiedziała, co powiedzieć.
- To była taka wojna. śołnierze wdarli się do domu. Moja rodzina zamierzała

skorzystać  z  tajnego  przejścia  na  zewnątrz.  Pani  posłała  mnie  do  sejfu  po  biŜuterią
rodzinną.  Powiedziałem,  Ŝe  według  mnie  powinienem  zostać  i  osłaniać  ich  ucieczkę.
Pani  nazwała  mnie  idiotą  i  włączyła  obejście  podstawowej  funkcji.  Poszedłem  po

Yoda – Mroczne Spotkanie

114

klejnoty. Ale rodzinę ktoś zdradził, tajne przejście przestało być tajne. śołnierze
dogonili ich i rozstrzelali, zanim wróciłem. Kiedy dotarłem na miejsce, wszyscy juŜ nie
Ŝ

yli. Rzuciłem klejnoty na trupy i odszedłem.

Wysoki, chitynowy obcy nieokreślonej płci wpadł na Scout, która zdała sobie

sprawę, Ŝe stoi nieruchomo na schodach, jakby ją zamurowało.

- Wielkie gwiazdy - wymamrotała. - Co się stało z Ŝołnierzami? Tymi, którzy

zabili twoją rodzinę?

- Nie pamiętam - odparł Solis bezbarwnym głosem.
Jasne, Ŝe nie, pomyślała Scout. Przełknęła ślinę, zastanawiając się, jak naprawdę

potoczyła się dalsza część tej historii. Ruszyli znowu, kierując się w stronę baru, a
Scout przyłapała się na analizowaniu wyŜłobień i zadrapań na metalowym ciele robota.
Myślała, ile z nich zawdzięcza swoje istnienie normalnemu zuŜyciu, a ile pochodzi z
miotaczy, wyrzutni grotów czy wibroostrzy.

- Fidelis wciąŜ ma rodzinę, ale poza tym chyba jesteście dość podobni.
- Wcale nie. Moja rodzina została wymordowana prawie dwieście standardowych

lat temu. Gdybyś miała siostrę bliźniaczkę... a moŜe tak być, przecieŜ wiesz...jak
bardzo według ciebie Ŝycie mogłoby zacząć róŜnić się od twojego w ciągu na przykład
dziesięciu lat?

- Dwieście? - Scout wybałuszyła oczy. - To ile ty masz lat?
- Jestem młodszy od twojego robota - odparł Solis, wpatrując się w nią

nieprzyjemnie przenikliwie. Scout zrozumiała aluzję i ogarnęło ją zakłopotanie.

Podeszli do niewielkiego kręgu stolików w okolicach stoiska. Whie, który

teoretycznie miał być w odświeŜalni, siedział z Fidelisem przy jednym ze stolików.
Chłopiec ze spuszczoną głową słuchał uwaŜnie słów robota.

- Hej, a co ty tu robisz? - zawołała Scout.
Whie obejrzał się z wyraźnie zawstydzoną miną.
- Nie twoja sprawa - burknął. - Rozmawiam, to chyba dozwolone, co?
- Nie moja sprawa? Czy ja to naprawdę usłyszałam z ust Świętego Whie? Z

pewnością  to  moja  sprawa,  kiedy  widzę,  jak  zadajesz  się  z  obcymi,  i  do  tego  jeszcze
kłamiesz.  A  moŜe  juŜ  zapomniałeś,  kto  jest  twoją  prawdziwą  rodziną?  -  wycedziła
przez  zęby,  ruchem  głowy  wskazując  terminal  na  dole,  gdzie  Jai  pracowicie  odliczał
kredyty za bilety na Vjun.

- Z mojego miejsca odnoszę wraŜenie, Ŝe zadajesz się z obcymi dokładnie tak

samo jak ja - odparł Whie, opanowując się.

Było to jednak dziwne opanowanie: wciąŜ pełne gniewu i gotowości do obrony.

Scout zazwyczaj łatwo się obraŜała, ale w tej całej sytuacji było coś tak dziwnego, Ŝe
nie mogła spokojnie skupić się na własnej złości.

- Co się z tobą dzisiaj dzieje? - zapytała szczerze zaskoczona. - Przez cały dzień

jesteś jakiś dziwny. Nie chciałam ci dokuczyć... szczerze mówiąc, nie wiedziałam, Ŝe
tobie w ogóle moŜna dokuczyć. Co się dzieje?

- Spóźniłeś się - rzekł Fidelis do Solisa.
Niepomalowany robot wzruszył ramionami. Spóźniłeś się? - zdziwiła się w duchu

Scout. Ciekawe, na co?

Sean Stewart

115

Na teren stoiska wkroczył niewielki oddział uzbrojonych Phindian w niebiesko-

białych mundurach. W dłoniach mieli miotacze, a na twarzach posępne miny.
Dowódca, Phindianin o twardych rysach i oznakach rangi na ramionach, był jedynym,
którego karabin swobodnie zwisał na plecach.

- Proszę o zachowanie całkowitego spokoju - zwrócił się do klientów. - Jestem

major Quecks, BPWI Portu Kosmicznego Phindar. Otrzymaliśmy raport o niezmiernie
niebezpiecznym robocie, który miałby się tu znajdować. - Spojrzał na Fidelisa. -
Producent, model oraz numer serii, proszę.

- Paniczu? - odezwał się Fidelis, spoglądając na Whie.
Whie zachichotał.
- Jesteś właścicielem tego robota? - ostro zapytał dowódca.
- Tak - odparł Fidelis.
- Nie - zaprzeczył Whie. - Co się dzieje, kim jesteście?
- Biuro Przestępstw Własności Inteligentnej, oddział taktyczny - odparł Solis. -

Mają przepisowe miotacze i erasery sieci neutralnych. - Uwaga oddziału taktycznego
momentalnie skierowała się na zniszczonego, odartego z farby robota.

- On jest ze mną - oburzyła się Scout.
- To się jeszcze zobaczy. Czy którekolwiek z was ma przy sobie broń? - major

Quecks zwrócił się do Whie.

Nie patrz na mnie, pomyślała Scout, wiedząc, Ŝe ma zamiar to zrobić. Nie

rozglądaj się, po prostu kłam.

Whie spojrzał na nią.
- Scout?
- Mam nadzieję, Ŝe sprawdziłeś swoje działko laserowe, braciszku?
- Podoba mi się twoje poczucie humoru - zauwaŜył Quecks. - My w ochronie

uwielbiamy Ŝarty na temat działek laserowych, wypowiadane przez smarkatych obcych
podróŜujących z niebezpiecznymi robotami. To nasza ulubiona rozrywka.

ołnierze mocniej ścisnęli swoje miotacze. Scout spojrzała majorowi w oczy i

przywołała Moc najlepiej, jak umiała.

- Nie, nie mamy przy sobie Ŝadnej broni, majorze. Prawda, Whie?
Oczy Whie rozszerzyły się i chłopak poszedł za jej przykładem.
- Nie, panie. Jesteśmy dziećmi - wyjaśnił i nawet Scout, która doskonale

wiedziała, gdzie pod płaszczem ma schowany miecz świetlny, odniosła wraŜenie, Ŝe to
absurd, Ŝeby dorosły człowiek tak bezczelnie napastował niewinne dzieci. Ośmiu
Ŝ

ołnierzy za jego plecami widocznie było tego samego zdania, bo opuścili broń.

Phindianin uspokoił się nieco. Miał tak długie ramiona, Ŝe zwisające mu wzdłuŜ

ciała ręce prawie zahaczały o kostki.

- Dobrze zatem. Pozostańcie przy stoliku z robotami, aŜ usłyszycie sygnał

odwołania alarmu.

Fidelis przechylił głowę na bok, jakby czegoś nasłuchiwał. Solis uczynił to samo

w sekundę później.

- Co? - spytała niecierpliwie Scout. - Co się dzieje?

Yoda – Mroczne Spotkanie

116

- Zabezpieczenie portu kosmicznego jest tak skonstruowane - zauwaŜył Solis -

aby pasaŜerowie nie byli w stanie kontaktować się z personelem statku. - Teraz nawet
Scout mogła usłyszeć odległą strzelaninę i wyczuć zapach ozonu w powietrzu. - Ale nie
na odwrót - dokończył robot.

W korytarzu prowadzącym do bramki w oślepiającej plamie metalu i nowoczesnej

ceramiki pojawił się oddział robotów bojowych, przeciął linię zabezpieczeń i rozwinął
pełny  szyk  bojowy,  prezentując  cały  arsenał  ostrzy,  miotaczy,  wyrzutni  strzałek  oraz
typów  broni,  których  Scout  nawet  nie  znała.  Same  roboty  były  mniej  więcej  o  metr
wyŜsze  od  człowieka,  zbudowane  jak  kanciaste  egzoszkielety,  a  ich  wąskie  niczym
ostrze  topora  oblicza  były  lekko  cofnięte  w  stosunku  do  reszty  ciała.  Fluorescencyjne
lampy odbijały się w kaŜdej niemal powierzchni ich powłoki.

Grupa speszonych Phindian i podróŜnych przejeŜdŜających tylko przez port

kosmiczny stała nieruchomo przez dłuŜszą chwilę, osłupiałym wzrokiem wpatrując się
w śmiercionośny sprzęt, który nagle im zaprezentowano.

- Popatrzcie - zauwaŜył Solis. - Włączyli wykrywacze metalu.
I wówczas rozpętało się piekło.

Jai Maruk i mistrzyni Leon dobyli mieczy. Jak świetliste klingi, gotowe były

odbić kaŜdy strzał robotów bojowych. To tyle jeśli chodzi o przebranie, pomyślał Jai
Maruk.

- Bez paniki! - ryknął, wkładając w swój głos tyle Mocy, aby zabrzmiał on jak

ostateczny rozkaz.

W tej chwili cywile mogli być dla siebie nawzajem równie niebezpieczni, jak

roboty bojowe. Ciekawe, po co właściwie zjawił się tu ten komitet powitalny. Sprawka
Dooku czy zwykły pech?

- Proszę spokojnie kierować się do wyjść.
PrzeraŜony tłum, utrzymywany w pozornym spokoju czystą siłą jego woli, z

pochylonymi głowami, niczym stado pajęczych ropuch pospiesznie skierował się do
bocznych chodników głównej galerii, znikając w sklepikach bezcłowych, chowając się
do wind lub tłocząc w odświeŜalniach.

Sześć robotów bojowych kopniakami odrzuciło na boki ciała ofiar i stanęło tak,

aby wziąć Jaia i mistrzyni Leem w krzyŜowy ogień.

- Czy to superroboty bojowe Ohma D’un? - zapytała.
Jai Maruk pokręcił głową.
- To roboty-mordercy Konfederacji - ryknął tak, Ŝeby wszyscy go słyszeli.

Rozpoznał  je  z  raportu  Anakina  Skywalkera  z  jego  misji  na  Jabiim.  Przeciwnicy
Anakina  mieli  dość  charakterystyczne  uzbrojenie,  zazwyczaj  jeden  ręczny  miotacz  i
wspomaganie na ramieniu. Ta ekipa miała znacznie  więcej broni, poza wbudowanymi
miotaczami  rozpoznał  kilka  wyrzutni  strzałek,  granaty  soniczne,  dwa  miotacze
płomieni,  a  nawet  dwie  wielkie,  puste  w  środku  rury,  które,  jak  przypuszczał,  były
prototypami generatorów promieni ściągających.

Uzbrojenie pod konkretne zadanie. Wygląda to mniej więcej tak, pomyślał

posępnie Jai, jakby te roboty bojowe wyposaŜono specjalnie do polowania na Jedi.

Sean Stewart

117

Dwa roboty podniosły i włączyły coś, co wyglądało jak rozkładane anteny. W

czaszce  Jaia  eksplodował  nagle  głośny,  przeraŜająco  głośny  dźwięk.  Z  pękającymi  z
bólu bębenkami upadł na kolana. Dźwięk był tak ogłuszający, Ŝe powalił nawet małego
R2.  Napór  fal  dźwiękowych  uderzył  Jaia  w  twarz  jak  Ŝelazna  pięść.  Maks  Leem
upuściła  miecz  i  otworzyła  szeroko  usta  -  prawdopodobnie  krzyczała,  ale  Jai  tego  nie
słyszał. Podejrzewał, Ŝe jeszcze długo niczego nie usłyszy.

Skoncentruj się, nakazał sobie.
Nie mógł myśleć. Głowa pękała mu na części, kości czaszki grzechotały jak

tłuczona porcelana. Broń soniczna działająca na przenikliwych falach dźwiękowych -
słyszał o niej, lecz nic go nie mogło przygotować do jej uŜycia.

Poczuł coś mokrego na szyi: krew. Z uszu ciekła mu krew.
Skoncentruj się.
Pomiędzy nim a Maks Leem przemknęła nagle z trzaskiem smuga energii, a

taktyczny promień ściągający wyrzucił R2 w górę jak puszkę z wyrzutni na strzelnicy.
Promień ustabilizował się po chwili i postawił robota na podłodze, uwięzionego w jego
uchwycie jak w elektromagnetycznym imadle.

Roboty wiedziały, Ŝe mistrz Yoda tam jest.
Polowały na niego.
Stojąca obok Jaia Maks Leem uniosła dłoń. Wykrzywione w skupieniu wargi

odsłaniały  długie,  wąskie  zęby.  Miecz  wskoczył  jej  do  ręki.  Jednym  ruchem  ścięła
zwieńczenie  jednego  z  małych  słupków,  które  podtrzymywały  taśmy  rozdzielające
kolejki.  Kawałek  metalu  poszybował  w  powietrzu.  Gran  chwyciła  go  wolną  ręką  i
rzuciła.  Uderzył  z  całym  rozpędem  w  jedną  z  czasz  emitujących  przenikliwe  fale
dźwiękowe. Czasza eksplodowała w snopie iskier.

Jai nie potrafiłby powiedzieć, czy druga nadal wydawała z siebie jakieś dźwięki.

Chyba przepalił się bezpiecznik chroniący część jego mózgu odpowiedzialną za słuch.
Wszystko  działo  się  szybko,  ale  bezgłośnie.  Wreszcie  wraŜenie  grzechotania  w  jego
czaszce  ustało,  a  on  zdołał  odnaleźć  w  niej  nieruchomy  punkt,  niczym  spokojne  oko
cyklonu.  Całe  Ŝycie  treningu  wzięło  górę  i  juŜ  po  chwili  biegł,  skakał,  obracał  się  w
powietrzu  przecinanym  chmurami  strzałek,  które  otworzyły  na  jego  ciele  setki  ran.
Wszystko  odbywało  się  w  krystalicznej  ciszy,  jakby  poza  grubym  arkuszem
transpastali. Dziwnie bezosobowa była ta ostatnia bitwa jego Ŝycia.

Terminal stanowił pandemonium krzyków i wrzasków. Tłum, widząc, jak Jai pada

na kolana z uszami broczącymi krwią, stracił nagle orientację. Ludzie zaczęli
bezmyślnie czołgać się po podłodze niczym mermyny uciekające z płonącego gniazda.

Na drugim poziomie, obok stoiska z Ŝywnością, Scout oderwała wzrok od tego

szaleństwa i zaczęła myśleć.

- Hej, majorze! - zawołała do dowódcy BPWI. - Wydaje mi się, Ŝe tam na dole

właśnie działa Bardzo Niebezpieczna Inteligentna Własność! Zacznijcie strzelać!

ołnierze spojrzeli niepewnie na niezdecydowanego majora Quecksa. Jeden z nich

podniósł karabin i wycelował w dół, w kierunku głównej części terminalu. Robot

Yoda – Mroczne Spotkanie

118

Konfederacji spojrzał w górę i juŜ po chwili Ŝołnierz leŜał na ziemi z krwawą dziurą w
miejscu, gdzie do niedawna miał twarz. Major Quecks popatrzył na ciało.

- No właśnie - rzekł niepewnie. Wyjął eraser sieci neutralnych i gestem drŜącej

dłoni objął Solisa i Fidelisa. - Zabierzcie te roboty i ukryjcie się, dopóki nie nadejdą
posiłki.

- To całkiem niezły pomysł - rzekł Solis. - No, moŜe nie do końca.
Krótki, niewyobraŜalnie szybki ruch, niczym strzał z samopowtarzalnego

miotacza - i nagle major stwierdził, Ŝe w połamanych palcach prawej dłoni nie trzyma
juŜ erasera, który wygodnie spoczywa w dłoni Solisa.

- Chcesz Ŝyć? - zapytał robot.
- T-t-ak!
- Ja teŜ - odparł robot i zmiął w dłoni eraser jak kartkę papieru. Zrobił to

błyskawicznie, jakby eraser znalazł się nagle pod stopą transportera PT-PT.

ołnierze BPWI rozpierzchli się w jednej chwili.

Druga grupa robotów-morderców skierowała się chodnikiem prowadzącym z

terminalu do doków. Powitało ich wycie kilku syren i feeria migających świateł, kiedy
czwórkami maszerowały w strefie detektorów metalu. Za nimi szła smukła, łysa kobieta
o wytatuowanej czaszce. Uśmiechała się. Nie był to miły uśmiech.

Osiemnaście robotów-morderców - pełny oddział, bo tylu „Ostatni Zew” mógł

pomieścić  na  pokładzie  -  podzielił  się  teraz  na  cztery  oddzielne  grupy.  Piąć  robotów
wdało  się  w  bliskie  starcie  z  dwójką  Jedi;  tylko  ten,  którego  zastrzelił  Jai,  leŜał  na
podłodze jak sterta dymiącego złomu. Dwa obsługiwały taktyczny promień ściągający,
trzymający jednostkę R2 w bezpiecznej odległości od reszty, dwa kolejne zaś podeszły
dość  blisko,  aby  granaty  soniczne  wylądowały  tuŜ  obok  małego  robota.  Granaty
eksplodowały przetaczającą się powoli, morderczą wibracją, od której pod kółkami R2
zadygotała podłoga, a on sam zagrzechotał wszystkimi nitami.

Ventress czuła, Ŝe akcja całkowicie odbiega od jej oczekiwań. Zasadniczo

wolałaby  pojmać  starego  Jedi  w  pojedynku  -  ona  przeciwko  niemu,  Asajj  Yentress  i
mistrz Yoda, miecz przeciwko mieczowi. Lecz Dooku, elegancki i obdarzony głębokim
poczuciem  estetyki,  nigdy  nie  mieszał  dobrego  smaku  ze  skutecznością  i  nigdy  nie
przedkładał piękna stylu nad konkretne rezultaty. Celem była śmierć Yody i jeśli nawet
miała  ona  być  brudna  i  brutalna,  a  moŜe  teŜ  niedbale  zaaranŜowana,  znacznie  gorsze
byłoby pozostawienie go przy Ŝyciu.

Co nie oznaczało, Ŝe następny etap zadania będzie przyjemniejszy. Asajj nie była

mazgajem,  ale  nie  podobało  jej  się  to,  co  granaty  soniczne  mogły  zrobić  z  drobnym,
starym  ciałem  zamkniętym  w  stalowej  puszce.  Jeśli  oczywiście  mały  kaleka  przeŜył
niezręczne  prowadzenie  go  promieniem  ściągającym.  Ale  trzeba  to  było  zrobić.  Asajj
podeszła  do  R2,  osłaniana  przez  straŜnika,  wyjęła  oba  miecze  świetlne,  zamaszystym
gestem rozcięła metalową powłokę. Pojemnik rozpadł się powoli na kawałki jak płatki
kwiatu unoszące się na wietrze.

Sean Stewart

119

Był to wspaniały, dramatyczny moment; cały efekt wszakŜe zniweczył fakt, Ŝe

pojemnik okazał się pusty.

Asajj zamrugała. W miejscu, gdzie powinno było znajdować się dno, ział kolisty

otwór. Yoda wyciął sobie właz ewakuacyjny w podłodze i zeskoczył na ciemny parking
statków piętro niŜej.

Ventress warknęła jak piaskowa pantera, której nie udało się polowanie.

Poszerzyła otwór wycięty przez Yodę, aby mógł się w nim zmieścić równieŜ robot-
morderca.

- Złaź na dół - poleciła.
Pierwszy z jej robotów posłusznie zeskoczył w dół i znikł z pola widzenia.
Rozległ się głuchy odgłos.
A potem błysk.
Krótka fontanna iskier wystrzeliła z otworu, a potem słychać było juŜ tylko brzęk i

łomot.

Cisza.
- Robot-morderca A Siedem Siedem, zgłoś się - mechanicznym głosem odezwał

się dowódca robotów.

Po krótkiej chwili głowa A77 wyskoczyła przez otwór, z brzękiem uderzyła w

podłogę terminalu i potoczyła się powoli.

Asajj spojrzała na nią z niesmakiem i kopnięciem posłała w głąb holu. Odetchnęła

głęboko.

- Chyba jednak trzeba będzie wyciąć większy otwór.

Czas dla Maks Leem płynął coraz wolniej. Krwawiła z tuzinów drobnych

skaleczeń,  zadanych  przez  strzałki,  Ŝadna  rana  jednak  nie  była  powaŜna.  Cały  czas
musiała się oganiać od ostrych jak brzytwa blaszek, aby nie stracić wzroku, a i tak kilka
jeszcze zdołało zahaczyć ją przy następnych salwach. Teraz stała się ruchomym celem,
no i nie oszałamiały jej juŜ przenikliwe fale dźwiękowe. Wyrzutnie strzałek okazały się
doskonale dobraną bronią - nie dawało się odparować ich wszystkich naraz, trudno teŜ
było im uciec. Same blaszki były raczej lekkie, więc roboty nie musiały się obawiać, Ŝe
same  się  postrzelą.  Małe  brzytwy  odbijały  się  od  transpastalowych  egzoszkieletów,
pozostawiając  najwyŜej  drobne  rysy.  Dla  Ŝywego  ciała  stanowiły  znacznie  większe
niebezpieczeństwo.  Wkrótce,  jeśli  Maks  nie  będzie  miała  szczęścia,  seria  blaszek
przetnie jej ścięgno w kostce lub kolanie i wtedy sytuacja naprawdę się pogorszy.

A mistrzyni była coraz bardziej zmęczona. I teraz, w tej krystalicznej jasności

bitwy zrozumiała, Ŝe jej nienawiść do wojny pochodzi z podświadomego oporu przed
samą ideą walki. Trenowała, oczywiście. Ale nie dość. Za mało jak na ten nowy
scenariusz, w którym Jedi nie są juŜ straŜnikami pokoju; kiedy musieli zrezygnować ze
swojego prawdziwego powołania i stać się czymś w rodzaju najemników.

Wywinęła wysokie, potrójne salto, przyjmując na bok część kolejnego roju

strzałek. Jej miecz świetlny był niczym piorun. Miała ochotę ściąć głowę jednemu z
robotów, który właśnie się nawinął, ale nie było na to czasu. Obcięła mu tylko ramię i
chwyciła je w przelocie, lądując na ziemi. Przetoczyła się, przyciskając metalowe ramię

Yoda – Mroczne Spotkanie

120

do  siebie,  zerwała  się  na  nogi,  strzelając  z  wciąŜ  trzymanego  przez  nie  miotacza.  Jej
dłoń  zaciskała  się  na  metalowych  palcach  robota  jak  na  spuście.  Jeden  strzał,  drugi,
trzeci  w  plecy  robota,  który  strzelał  do  Jaia  Maruka.  KaŜdy  impuls  diamentowego
ś

wiatła uderzał w to samo miejsce między łopatkami, aŜ jego zbroja eksplodowała.

Z ust i oczu robota buchnął ogień, jak krew.
W samym środku tego kataklizmu Jai wydawał się gniewny i szczęśliwy,

nareszcie w swoim Ŝywiole, jakby urodził się do walki, a ten moment przyniósł mu
długo oczekiwane spełnienie.

Twarz pokrywała mu krew, ale uśmiechnął się do Maks Leem i ciął mieczem po

kolejnym pancerzu. Maks chciałaby odczuwać taką radość. Odrobina bitewnego
szaleństwa pomogłaby jej zapewne, ale niestety, jej umysł ukształtowany był inaczej. Z
całych sił starała się zachować spokój Jedi, lecz smutek coraz bardziej wzbierał w jej
duszy, przesączając się przez setki drobnych ranek i plamiąc szaty.

Kolejna chmara strzałek zaskoczyła ją od tyłu i Maks Leem opadła na kolano.

- Chodźcie! - krzyczała Scout. - Musimy im pomóc!
PołoŜyła dłonie na barierce galerii wychodzącej na główny terminal i juŜ chciała

skoczyć, lecz na szczęście ciało reagowało szybciej niŜ głowa i nie miało ochoty na
upadek z ośmiu metrów. Obejrzała się na Whie.

- Ty moŜesz skoczyć stąd... tobie się uda. Ja biegnę schodami... zresztą lepiej

będzie, jeśli nadejdziemy z dwóch kierunków. Solis, idziesz ze mną.

- Nie - rzekł robot.
Scout obejrzała się na niego.
- Co?
- To nie moja walka - wzruszył ramionami robot.
- Ale oni tam umierają!
- To zwierzęta umierają. Wy umieracie - wyjaśnił. - Maszyny mogą działać tak

długo, jak długo są utrzymywane w dobrym stanie. Na dłuŜszą metę moje Ŝycie pewnie
niewiele  znaczy,  ale  pracowałem,  kombinowałem,  rozrabiałem  i  oszukiwałem  przez
czterysta  standardowych  lat,  Ŝeby  je  zachować.  Przywiązałem  się  do  własnej
egzystencji  i  nie  zaryzykuję  jej  dla  czegoś  tak  bezsensownego,  jak  opóźnienie  i  tak
nieuchronnego końca jakiegoś zwierzęcia.

Wyraz oburzenia, jaki pojawił się na twarzy Scout, przerodził się w pogardę.
- Jeśli taka jest twoja koncepcja na temat Ŝycia, to droga wolna.
Fidelis aŜ zadrŜał na znak całkowitej aprobaty dla jej słów.
- UwaŜasz, Ŝe brak podstawowych wartości? CóŜ, w kaŜdej serii produkcyjnej

znajdzie się ktoś taki.

Scout oszczędziła sobie komentarza i biegiem rzuciła się do schodów.
Za jej plecami Whie połoŜył dłoń na poręczy, obserwując, co się dzieje na dole,

aby wybrać najwłaściwsze miejsce do lądowania. W kierunku schodów przedzierały się
cztery nowe roboty. Jeśli walka dojdzie i do nich, to tym lepiej. Będzie mógł przebiec
po poręczy, skoczyć i spaść za tylną dwójką. Miał nadzieję, Ŝe taki manewr pozwoli
Scout uszkodzić nieco parę z przodu.

Sean Stewart

121

Nagle na jego nadgarstku zacisnęła się stalowa dłoń. Spojrzał w dół. Ręka Fidelisa

przygwaŜdŜała go do barierki tak skutecznie, jakby był do niej przyspawany.

- Co robisz?
- To niebezpieczne.
- Ale...
- Nie po to czekałem przed Świątynią Jedi przez dziesięć lat, Ŝebyś teraz

zmarnował swoje Ŝycie w bezsensownej obronie pary Jedi, która juŜ i tak jest na
straconej pozycji - oznajmił robot, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. - Jeśli nie
dopadną ich roboty, załatwi Asajj Ventress.

- Jesteś szalony! - Whie sięgnął po miecz świetlny, ale robot natychmiast

unieruchomił mu w Ŝelaznym uścisku równieŜ i drugą rękę.

- Nie, paniczu. Tylko rozsądny.
Whie usłyszał krzyk Scout:
- Biegnę, mistrzu Maruk!
W chwilę potem zbiegła ze schodów po cztery stopnie, z płonącym w dłoni

mieczem świetlnym. Czy ona w ogóle zdawała sobie sprawę, Ŝe ma przed sobą roboty-
morderców?

- Słuchaj - syknął. - Jeśli jestem twoim panem, masz wypełniać moje rozkazy,

prawda?

- No właśnie - ucieszył się Fidelis. - Wreszcie do czegoś dochodzimy! Przyznajesz

zatem, Ŝe jesteś moim panem?

- Tak, tak, co tylko zechcesz, ale teraz musisz mnie puścić!
- To juŜ lepiej - zgodnie odparł robot. - Muszę jednak panu powiedzieć, panie,

jako pański doradca, co jest sprawą nie do przecenienia w przypadku wytwornego
przedmiotu naleŜącego do wytwornego właściciela... Ŝe udział w tym starciu nie jest
działaniem, które bym zalecał. Szanse są doprawdy małe. Praktycznie Ŝadne.

Scout znalazła się pośrodku platformy pomiędzy dwoma ciągami schodów, gdzie

czekały  juŜ  na  nią  cztery  hojnie  uzbrojone  roboty-mordercy.  Były  tylko  o  dziesięć
metrów  od  niej  i  zbliŜały  się  bardzo  szybko.  Zahamowała  i  obejrzała  się  w
poszukiwaniu Whie. Napotkała jego spojrzenie i stwierdziła, Ŝe chłopiec  wciąŜ  stoi  w
bezpiecznym  miejscu.  Wlepiła  w  niego  oczy  z  mieszaniną  zdziwienia,  gniewu  i
rodzącego się lęku.

Whie wiedział, Ŝe jeśli dziewczyna zginie, jej widok będzie prześladował go w

kaŜdej sekundzie Ŝycia aŜ do śmierci.

Scout i roboty mierzyły się wzrokiem przez trzy długie uderzenia serca. Potem

dziewczyna odwróciła się i pobiegła z powrotem na górę, uchylając się i odskakując
przed świszczącymi w ślad za nią smugami z miotaczy.

- Proszę mi wybaczyć - mówił właśnie Fidelis - lecz uwaŜam doradzanie panu za

część moich obowiązków.

- Puszczaj mnie! - wrzasnął Whie.
Fidelis zawahał się, rozdarty między poczuciem obowiązku a posłuszeństwem.
- Ja bym nie puścił - powiedział Solis cicho.

Yoda – Mroczne Spotkanie

122

Lecz ten moment niezdecydowania wystarczył. Whie uŜył Mocy, aby podwaŜyć

palce robota, skoczył w górą i pobiegł po poręczy w kierunku schodów.

- Idę, Scout!
Dziewczyna obejrzała się, na ułamek sekundy tracąc koncentrację. Strzał z

miotacza trafił ją w głowę i Scout cięŜko upadła na schody.

Sean Stewart

123

R O Z D Z I A Ł

Dok portu kosmicznego Phindar stanowiło jego mroczne dno. Wielkie jednostki -

transportery handlowe, promy pasaŜerskie, okręty  wojskowe - wisiały w przestrzeni, a
komunikację  z  portem  miały  zapewnioną  dzięki  wysuwanym  chodnikom.  Mniejsze
stateczki, jednoosobowe skoczki  międzysystermowe i luksusowe jachty do trzydziestu
pasaŜerów  przechodziły  przez  ziejące  szczęki  śluzy  do  doku,  który  znajdował  się  we
właściwym  wnętrzu  portu.  Po  usadowieniu  się  z  brzękiem  na  wzmocnionej  płycie
lądowiska  czekały  na  odtworzenie  atmosfery  i  ciśnienia,  po  czym  roboty-piloci
parkowały  je  zgodnie  z  planowanym  kierunkiem  lotów.  Asajj  Ventress,  która
potrzebowała miejsca dogodnego do ucieczki, zrezygnowała z obsługi w doku. Do tego
stopnia,  Ŝe  z  personelu  pozostała  tylko  garść  śrubek,  podkładek,  złomu  i  spalonego
smaru.

Kamery ochrony zwisały z sufitu jak Ŝywe gałki oczne - Ŝałosne, dymiące festony

kabli z końcówkami ze stopionego szkła na końcach. Gdyby jeszcze działały, ujrzałyby
zmierzające w tamtą stronę dwie dość interesujące postacie.

Z jednej strony, zwinnie wymijając zaparkowane statki, zdąŜał mistrz Yoda, a w

oczach tliło mu się niebezpiecznie zielone bojowe światełko.

Ten drugi Yoda wydostał się właśnie z kabiny „Ostatniego Zewu” i teraz schodził

po drabince, zmęczony, posiniaczony, brudny i odwodniony. Kostki i przeguby wciąŜ
miał skrępowane, a jedno z uszu odkleiło się i smutno zwisało z boku głowy, zwijając
się i rozwijając spazmatycznie.

Pierwszy Yoda podniósł miecz świetlny i w jego blasku przyjrzał się sfatygowanej

parodii samego siebie.

- ZuŜyty nieco się stałem, jak widzę.
- Na wszystkie gwiazdy - wychrypiał Palleus Chuff, - To naprawdę ja, to znaczy

ty!

Gdzieś w oddali pojawił się nagle rozbłysk, a potem seria pojedynczych,

wyraźnych łomotów: to cztery roboty-mordercy zeskoczyły z ośmiometrowej
wysokości głównego terminalu na pokład doku.

- Teraz dwóch nas tu jest - mruknął Yoda. - Zero wkrótce będzie, jeśli szybko się

nie ruszymy.

Yoda – Mroczne Spotkanie

124

Poruszył dłonią i ku wielkiemu zdumieniu Palleusa Chuffa taśma oblepiająca mu

nadgarstki i kostki zaczęła się sama rozwijać. Krzyknął, kiedy paski oderwały się
raptownie, zabierając ze sobą część owłosienia.

- Szczypać moŜe - zauwaŜył Yoda.
Metalowe kroki w ciemności były coraz bliŜej.
- To Ventress! - poinformował Chuff. - Przybyła tu, Ŝeby cię zabić. Wzięła mnie

do niewoli, myśląc, Ŝe ja to ty, ale jakoś się dowiedziała, Ŝe tutaj jesteście. Wybrała się
po oryginał. Ale w jednym się przeliczyła - dodał triumfalnie. - Pozostawiła mnie
samego na statku. Nie myślała, Ŝe mogę jej zaszkodzić, o nie! Co tam Chuff, aktorzyna!
A ja zaprogramowałem jej paskudny statek na samozniszczenie!

Strzał z miotacza rozświetlił mrok jak błyskawica. Yoda odparował go.
- Samozniszczenie?
- Tak! Zrobiłem to samo w Jedi!... akt trzeci, scena druga, kiedy uciekałeś

Tholianom... - Chuff urwał. - MoŜe powinieneś jednak wyłączyć ten miecz? AŜ się
prosi, Ŝeby do niego strzelać...

Yoda uŜył Mocy, Ŝeby unieść ich wysoko w powietrze, na drugą stronę

„Ostatniego Zewu”. Deszcz strzałek zastukał w burtę statku.

- Ustawiłeś go na wybuch? - upewnił się Yoda.
- Tak... ustawiłem licznik, Ŝeby włączył hiper... - Palleus Chuff urwał. - ChociaŜ,

wiesz co? W Jedi! statki przebywają zazwyczaj w otwartej przestrzeni i zawsze masz
pod ręką kapsułę ratunkową. Myślisz, Ŝe jeśli ustawiłem silniki „Ostatniego Zewu” na
odpalenie i losowy skok w nadprzestrzeń z wnętrza portu kosmicznego, to moŜe być
ź

le?

W pulsującym świetle ciągłego ognia z miotaczy trudno było dokładnie odczytać

wyraz twarzy mistrza, ale Chuff, który miesiącami uwaŜnie studiował nagrania Yody,
pomyślał, Ŝe pomarszczone oblicze starego Jedi wygląda na nieco... skwaszone.

Whie skoczył z poręczy balkonu z głośnym okrzykiem, mając nadzieję, Ŝe w ten

sposób  odwróci  uwagę  robota-mordercy,  kierującego  wyrzutnię  strzałek  na  Scout.
Robot  odwrócił  się,  wyrzutnia  ryknęła  gardłowo  i  w  kierunku  Whie  poleciała  chmara
ostrych  jak  brzytwy  blaszek.  Okręcił  się  w  powietrzu,  uŜywając  Mocy,  aby  odbić
strumień  w  sufit.  Sztuczna  grawitacja  stacji  wynosiła  jedynie  0,69  g,  co  sprawiało,  Ŝe
ruchy  chłopca  wydawały  się  pełne  wdzięku.  Zeskoczył,  wirując,  trzymany  w  ręku
miecz  lśnił  jak  plama  gniewnego,  zielonego  światła.  Cztery  roboty  na  schodach
rozdzieliły  się  -  dwa  zeskoczyły  w  dół,  pod  nogi  Whie,  pozostałe  dwa  rzuciły  się  w
kierunku Scout. Jeden sięgnął do jej kostki z zamiarem zmiaŜdŜenia jej stalową dłonią,
ale jedno dotknięcie błękitnej smugi ostrza oddzieliło metalową dłoń u nadgarstka.

Robot podniósł kikut kończyny. Z przekładni i przewodów sypały się snopy

iskier, Scout rzuciła się naprzód, próbując przebić grubą blachę pancerza na piersi, ale
robot  odwrócił  się  bokiem  i  ostrze  przemknęło  obok,  nie  czyniąc  mu  szkody.
Zamachnął  się  na  dziewczynę  -  tak  potęŜny  cios  z  pewnością  pozbawiłby  jej  głowę,
gdyby  dłoń  robota  znajdowała  się  na  swoim  miejscu.  Kikut  tylko  mignął  obok  jej
twarzy, sycząc i plując iskrami.

Sean Stewart

125

Lata szkolenia u śelaznej Ręki odniosły skutek. Scout bez wahania rzuciła miecz,

chwyciła przelatujący obok jej twarzy kikut, przyciągnęła do siebie i zakręciła w
kierunku schodów, wykorzystując własny rozpęd robota, Ŝeby przerzucić go przez
barierkę. Przez chwilę wydawał się zawieszony w powietrzu, po czym z hukiem spadł
sześć metrów niŜej.

- Dobry rzut - usłyszała za sobą metaliczny głos. Scout obejrzała się w tej samej

chwili, kiedy drugi robot zacisnął jej metaliczną dłoń wokół gardła.

Zdyszana Maks Leem leŜała na podłodze terminalu, krwawiąc z dziesiątków

skaleczeń. Jej miecz świetlny leŜał tam, gdzie go upuściła, kiedy ostatnia chmura
strzałek zmieniła jej prawą rękę w siekaninę.

Z sześciu robotów-morderców, które wysłano do pojmania jej i Jaia Maruka,

pozostały dwa.

PodróŜując incognito przez port kosmiczny, oboje z Jaiem nie mieli przy sobie

broni  palnej.  Ich  przeciwnicy  wykorzystali  to  w  pełni.  Głupie  roboty  bojowe
atakowałyby  ich  na  oślep  wszelką  dostępną  bronią,  roboty-mordercy  jednak,  znacznie
inteligentniejsze,  trzymały  się  poza  ich  zasięgiem.  Strzelały  z  duŜej  odległości,  same
zaś chowały się za pobladłymi śmiertelnie kasjerami i straŜnikami ochrony, którym nie
udało się  w porę uciec. Dobre oprogramowanie albo dobre przygotowanie taktyczne...
albo jedno i drugie.

Robot, którego strzał ostatecznie powalił Leem, odrzucił od siebie pilota

wahadłowca,  którego  wykorzystywał  jako  osłonę,  i  podszedł  prawie  na  pięć  metrów.
Nie  bliŜej,  naturalnie.  Krew  ściekała  na  troje  oczu  Granki,  kiedy  rozglądała  się  za
swoim  mieczem.  Nie  wiedziała,  czy  jest  sens  ściągać  go  ku  sobie  Mocą.  Musiałaby
uŜyć ręki, a bezlitosny robot i tak pozostałby daleko, czekając nie wiadomo na co.

- Zostaniesz zdemontowana - ostrzegł robot, podnosząc miotacz.
- Wiem - odparła Maks. - Ale nie przez ciebie.
UŜyła Mocy, aby wykonać dwa krótkie manewry. Pierwszy, trudniejszy, polegał

na zgięciu lufy jego miotacza. Wymagało to wielkiego wysiłku, ale kiedy metal juŜ
uległ, wciśnięcie spustu i przytrzymanie go w tej pozycji było dziecinną zabawką.

Miotacz wypalił, urywając robotowi ramię i rzucając nim o podłoŜe.
Wtedy Maks Leem uŜyła podobnej sztuczki z miotaczem duŜego kalibru

wbudowanym w drugie ramię. Ten eksplodował jak mała bomba, rozrywając robotowi
pierś. Krople rozgrzanego metalu rozprysnęły się po całym terminalu.

Jai Maruk odbił pierwszy strzał, śmiejąc się z dziką satysfakcją. Sięgnął poprzez

Moc i skierował wybuch tak, aby stopione fragmenty eksplodującego robota wbiły się
niczym dymiące kule armatnie w korpus tego, który znęcał się nad nim. Siła uderzenia
rzuciła  robotem  o  ścianę,  wgniatając  transpastalową  blachę.  Jai  uŜył  Mocy,  aby
przytrzymać  robota  w  tej  pozycji,  i  podbiegł  do  niego.  Ogarnięty  wściekłością
przeraźliwie  bliską  Ciemnej  Stronie,  opuścił  miecz  i  zadał  potęŜny  cios,  przecinając
robota-mordercę na dwie części.

Stał teraz nad nieprzyjacielem, dysząc cięŜko. Oddech z trudem wydostawał się z

jego krtani. Usta miał pełne krwi. Splunął. To tylko maszyna, powtarzał sobie. Tylko

Yoda – Mroczne Spotkanie

126

narzędzie. Jego prawdziwym nieprzyjacielem był umysł, który stał za wykorzystaniem
tych morderców.

W prawie opustoszałym kompleksie rozległy się nagle pojedyncze brawa.
- Dobra robota, Jedi - rozległ się drwiący głos.
Mistrz Marok poczuł między łopatkami rozlewającą się plamę ciepła. Obejrzał się

powoli,  szukając  źródła  tych  słów.  Wielki  terminal  był  prawie  pusty.  Tylko  kilkoro
ludzi  kuliło  się  jeszcze  z  przeraŜeniem  za  kasami  i  taśmociągiem  bagaŜowym.  Maks
Leem powoli dźwigała się na kolana,  wspierając się na biurku informacji. Plamy krwi
znaczyły  białą  podłogę  wokół  niej.  Czerwień  na  bieli.  Strzaskane  korpusy  pięciu
robotów-morderców,  które  wspólnie  zniszczyli,  leŜały  porozrzucane  po  całym
terminalu.  Szósty,  iskrząc  i  drgając,  dogorywał  u  stóp  schodów.  WciąŜ  próbował  się
podnieść, ale coś złamało mu nogę lub staw biodrowy. Zamiast wstać, chwiejnie kręcił
się  w  kółko,  zataczając  małe  kręgi,  jak  zepsuta  dziecięca  zabawka.  Ani  śladu  mistrza
Yody.

Wśród tej ruiny i zniszczenia tylko jedna osoba pozostała wyprostowana i

spokojna: Asajj Ventress, wysoka, smukła, elegancka i zabójcza, taka, jaką ją pamiętał.

- Ach... więc jednak siedemnastu - odezwała się uprzejmie. Jej czerwone, okrutne

usta wykrzywiały się groteskowo, lecz nie miał Ŝadnego problemu z odczytaniem słów.
W jej dłoniach z sykiem oŜyły dwa miecze świetlne. - Doprawdy, to miło, Ŝe roboty cię
nie wykończyły. To by mi zepsuło rachunek.

- Twoich ofiar? - zapytał Jai. - To by wymagało armii księgowych.
- Bez przesady, najczęściej podróŜuję bez bagaŜu - rzekła Ventress, zginając

nadgarstki, aŜ rozjarzone ostrza zatoczyły w powietrzu świetliste kręgi. - Liczę tylko
Jedi i uwaŜam, Ŝe do tego celu wystarczy mi zwykła lista ofiar.

Na dole, w doku, Palleus Chuff ustawił „Ostatni Zew” na włączenie silników za

dziesięć minut. Z pewnością minęły juŜ dwie albo trzy. Im dłuŜej aktor zastanawiał się
nad wielkimi silnikami, które zaraz odpalą wewnątrz zamkniętego pomieszczenia, tym
bardziej dochodził do wniosku, Ŝe moŜe ten pomysł jednak nie był najlepszy.

Yoda pracował bardzo szybko. „Ostatni Zew” był przycumowany do pokładu

mocnymi magnesami umieszczonymi na stopach pięciu wsporników. Jedi odcinał je
mieczem jeden po drugim.

- Po co to robisz? - spytał Chuff, wysuwając głowę do przodu, aŜ znalazła się

dokładnie pod tą częścią statku, która juŜ była pozbawiona podparcia.

Yoda aŜ wydął zielone policzki z wysiłku. UŜywając Mocy, z wielkim trudem

zdołał podtrzymać statek, by nie spadł na Chutfa, rozpłaszczając go na tłustą plamę na
pokładzie.

- Cofnij się! - warknął.
- Nie musisz się tak wściekać. - Strumień przegrzanej plazmy wytrysnął w

kierunku Chuffa, jakimś tajemniczym sposobem skręcając mu prawie przed nosem. - O
rany, blisko było!

Sean Stewart

127

Yoda warknął, chwycił aktora za rękę i wyrwał go spod statku, pozwalając, aby

kadłub z hukiem opadł na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się jego
głowa. Powietrze zatrzeszczało i kolejna chmura strzałek odbiła się od powłoki statku.

- Nie sądzisz, Ŝe lepiej byłoby zaopiekować się tymi robotami? - zapiszczał Chuff.

- Nie mam zamiaru pouczać cię, co masz robić, ale w tych okolicznościach...

Spod statku wyskoczył granat soniczny. Yoda odesłał go tam, skąd przyleciał.
- Jeśli silniki statku wypalą, na części port kosmiczny rozerwą - burknął.
- Och - jęknął przeraŜony ChufF. - Nie pomyślałem o tym.
- To prawda! - mruknął Yoda, po czym kolejnym ostrym uderzeniem Mocy

poderwał ich obu z pokładu doku. Pod ich stopami przeleciał strumień plazmy.

Powoli opadli na podłogę, która teraz parzyła stopy.
- Ja się zajmę maszynami - rzekł Yoda z błyskiem w oku. Wyłączył miecz

wietlny i podał go Chuffowi. - Weź to. Ostatnią nogę uciąć musisz, Ŝebym statek z

doku wypchnąć zdołał. Potem uciekaj do wind.

- Ja! - jęknął aktor. - Ale...
Yoda chwycił dłonie Chuffa i zacisnął wokół rękojeści miecza.
- PrzeŜyć swoją rolę moŜesz. Być bohaterem Jedi musisz. - Siła, odwaga i ufność

wydawały się emanować z dłoni starego mistrza i Chufu poczuł się nagle lepiej niŜ
kiedykolwiek dotychczas. Jak gdyby odwaga była ogniem, a on stał zbyt blisko Yody,
Ŝ

eby się nie sparzyć.

Poczuł, Ŝe oczy zaczynają mu błyszczeć, a usta wyginają się w uśmiech.
- Niech Moc będzie z tobą, mistrzu Yoda.
- Zwykle jest - zachichotał stary Jedi.
W półmroku rozległo się nagle szczekanie działka automatycznego, wzbijając z

podłogi fontanny iskier. Yoda zniknął. W chwilę później jeden z robotów-morderców,
poderwany jak niewidzialną dłonią, spadł na swojego towarzysza. Ślady ognia skupiły
się na mrocznej postaci uciekającej jak najdalej od Chuffa.

Ile czasu zostało? - zastanawiał się aktor. Trzy minuty? Dwie? Odetchnął.

Podszedł do ostatniej magnetycznej kotwy „Ostatniego Zewu”.

Dok wypełnił się nagle zgrzytliwym, chropowatym dźwiękiem - to jednoosobowy

jachcik wyczynowy w drugim końcu doku zaczął kołować w kierunku śluzy. Yoda
odciągał roboty.

Chuff pokuśtykał do ostatniej łapy statku. Po kilku dniach spędzonych w więzach

Ventress całe ciało miał sztywne, obolałe i niezgrabne. Skóra na plecach mu ścierpła,
kiedy pomyślał o ogniu miotaczy, który moŜe go trafić. Zmusił się, Ŝeby zignorować to
uczucie. Nie mógł zawieść Yody.

Rozbłyski z luf rozświetlały odległy koniec doku jak nieustające błyskawice.

Eksplodował granat soniczny, podkreślając basowym pomrukiem trajkotanie karabinów
i miotaczy. Bez miecza świetlnego Yoda i tak dawał robotom-mordercom tyle, ile
mogli znieść.

Kiedy Chuff dotarł do ostatniego słupka, nagle ogarnęła go panika. Był

przekonany, Ŝe nie potrafi włączyć miecza. Przycisnął coś, co w rekwizycie teatralnym

Yoda – Mroczne Spotkanie

128

do wszystkich tysiąca czterystu trzydziestu siedmiu spektakli sztuki Jedi! słuŜyło za
wyłącznik, i z radością stwierdził, Ŝe broń natychmiast oŜyła.

nieba

wyszeptał,

przybierając

najprawdziwszy

Uśmiech

Wszystkowiedzącego Yody, na jaki było go stać. - Moc jest ze mną.

Szybko ciął wspornik, wyłączył miecz, Ŝeby nie zdradzać swojej pozycji i

raptownie odskoczył

tył, kiedy

nad głową zatrajkotały

mu pociski

samonaprowadzające.

„Ostatni Zew”, pozbawiony więzów magnetycznych, osiadł na pokładzie z

potęŜnym hukiem.

Zanim Chuff dotarł do turbowindy, zegar odliczający, który miał w głowie,

podpowiedział mu, Ŝe to juŜ ostatnie sekundy, Ŝe silniki „Ostatniego Zewu” lada chwila
obudzą  się  do  Ŝycia.  Nagle  wyobraził  sobie,  co  to  oznacza:  falujące  pasma  energii
magnetycznej  i  wybuchów  plazmowych  pulsujące  w  całym  doku,  potęŜny  statek
rzucany  na  ścianę.  Energia,  niezbędna  do  ślepego  skoku  w  nadprzestrzeń.  Niech  Moc
pomoŜe kaŜdemu, kto znajdzie się z tą potęgą w zamkniętym pomieszczeniu.

Z trudem przełknął ślinę. Zabawa w bohatera z mieczem świetlnym Yody w dłoni

nagle przestała być atrakcją. Cień odwagi, jaką do tej pory dawała mu broń, nagle
gdzieś uleciał i została tylko niepewność. Skulił się w kąciku i odwrócił twarz do
ś

ciany, Ŝeby nie widzieć pierwszego błysku oŜywających silników „Ostatniego Zewu”.

Ktoś dotknął jego ramienia. Chuff poderwał się z krzykiem, obejrzał za siebie i

ujrzał wesołe oczy Yody. Jedi chwycił Chuffa i rzucił się do windy. Chmura strzałek
zasypała miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stali.

Kadłub „Ostatniego Zewu” rozjaśnił się światłami, w jego silnikach narastało

głębokie  dudnienie.  Statek  zaczął  szorować  po  podłodze  doku,  nabierając  rozpędu,  aŜ
wreszcie  z  ogłuszającym  metalicznym  zgrzytem  wbił  się  w  ścianą  stacji  kosmicznej.
Przebił ją na wylot i wyrwał się na wolność w deszczu transpastali, zerwanych izolacji i
iskrzących  przewodów.  Nabierał  prędkości,  oddalając  się  coraz  bardziej,  kiedy
zaskoczyły pierwsze silniki manewrowe.

Wybuchowa dekompresja wyssała całe powietrze z doku, zabierając ze sobą

krzesła,  papiery,  narzędzia,  mniejsze  statki,  a  co  najwaŜniejsze  -  cztery  roboty-
morderców.  Wszystko  powędrowało  w  mroczną  czeluść  kosmosu.  Wicher  omal  nie
wyrwał Chuffa z szybu  windy, ale dłoń mistrza Yody trzymała go  mocno. W windzie
pozostała kieszeń powietrzna, którą Yoda utrzymywał siłą woli.

Daleko, w czarnej przestrzeni, cztery roboty-mordercy Ŝeglowały z wolna,

dryfując coraz dalej i dalej, aŜ chaotyczny ogień z ich miotaczy stał się jedynie
migotaniem odległych świateł.

Yoda spojrzał na Chuffa.
- Dziękuję - rzekł.

Na schodach pomiędzy głównym terminalem a stoiskiem spoŜywczym Scout

czuła zimno metalowej dłoni robota zaciśniętej na jej szyi. Kręgi zaczęły juŜ trzeszczeć,
kiedy z wolna unosił ją z ziemi. Whie patrzył na to z przeraŜeniem. Wokół niego leŜały
szczątki dwóch pozostałych robotów.

Sean Stewart

129

- OdłóŜ broń - polecił robot.
- Nie rób tego - jęknęła Scout. - Nie jestem dość waŜ... - Palce robota zacisnęły się

jeszcze  odrobinę,  uniemoŜliwiając  jej  wydobycie  jakiegokolwiek  dźwięku.  Z  trudem
chwytała  powietrze.  Czerpiąc  z  własnego  doświadczenia  w  chwytach  duszących,
wyliczyła sobie, Ŝe  ma około trzydziestu  sekund, zanim  straci przytomność.  Chyba Ŝe
robot ściśnie raz, a mocno, oczywiście. Wtedy zginie.

Whie zastanawiał się nad sytuacją, oddychając cięŜko. Skinął głową, a płomień

jego miecza świetlnego splunął iskrami i zgasł.

- Spróbuj ją skrzywdzić, to cię rozmontuję.
- To bez znaczenia - odparł robot monotonnym głosem. - Znaczenie ma jedynie

misja. Nie moŜesz przeszkadzać w wypełnieniu misji.

Na krawędzi widzenia Scout pojawił się czarny pierścień. Walczyła o zachowanie

wiadomości. Robot stał na schodach, trzymając ją z dala od siebie z mechaniczną

swobodą. Było to wyraźne ostrzeŜenie dla Whie, który stał o pięć stopni niŜej.

Nagle Scout zauwaŜyła, Ŝe z głową robota coś jest nie tak. Zamrugała i zmusiła

się do skupienia wzroku. Rzeczywiście - maleńka czerwona kropeczka, niczym
ś

wiatełko z pręta Ŝarowego, lśniła na skroni robota. Dziwne.

- Jakiś problem? - zapytał Fidelis, sztywno schodząc ze schodów.
- KaŜda próba interwencji w misję spowoduje likwidację jednostki - oznajmił

robot, podkreślając swoje oświadczenie lekkim zwiększeniem nacisku, co wydobyło z
gardła Scout zdławiony krzyk.

Fidelis podszedł bliŜej.
- Ta dziewczyna mnie nie interesuje. SłuŜę jedynie panu Malreaux, który stoi za

tobą. Ty i twoi kompani, według mojego rozeznania, próbowaliście wywrzeć na niego
wpływ siłą.

- Próbował wtrącać się do misji - odparł robot. Chyba nie zauwaŜył czerwonej

plamki na czole. - KaŜdy, kto przeszkadza w wypełnieniu misji, musi zostać
zlikwidowany. Odstąp, bo i ty zostaniesz zdemontowany.

- To dość niegrzeczne - zauwaŜył Fidelis. Błyskawicznym ruchem wyciągnął

dłoń, wbił robotowi palce w receptory i ukręcił mu głowę.

Jednocześnie rozbłysło zielone ostrze miecza Whie i Scout upadła na ziemię, z

odciętą dłonią zabójcy wciąŜ uczepioną gardła. O pół metra dalej widziała odcięte
przekładnie i kable w kikucie nadgarstka, daremnie próbujące zamknąć uchwyt.

Bezgłowa i bezręka maszyna chwiejnie stanęła na nogi.
- Nic z tego - zapowiedział Fidelis. Wytworny przedmiot wytwornego

dŜentelmena wsadził rękę w otwór sprzęgający szyję robota z głową, po czym wyjął ją
pełną  elektronicznych  części,  ciągnąc  za  sobą  rurki  i  przewody,  jakby  wyrwał  z  ciała
bijące  jeszcze  serce.  Fidelis  zacisnął  dłoń  z  tą  samą  miaŜdŜącą  siłą,  z  jaką  wcześniej
zgniótł  pistolet  straŜnika,  redukując  wnętrzności  robota-zabójcy  do  lśniącego  kawałka
metalu wielkości kostki cukru.

Robot upadł na schody jak kupa złomu.
- Tania banda - mruknął pogardliwie Fidelis. - Paskudnie źle wychowana.
Whie wytrzeszczył zdumione oczy na swego sługę.

Yoda – Mroczne Spotkanie

130

- Kim ty jesteś?
- Wytwornym przedmiotem wytwornego dŜentelmena, panie.
- Hej... pomoŜe mi ktoś? - jęknęła Scout.
Whie przestał się głupio gapić i uŜył Mocy, Ŝeby rozgiąć metalowe palce wciąŜ

zaciśnięte wokół jej gardła.

Scout nabrała powietrza głęboko w płuca. MoŜe i było zatęchłe, tysiąc razy

przerabiane i oczyszczane, ale Ŝadna bryza morska nie smakowała tak słodko. Spojrzała
na kawałki robota porozrzucane po schodach. Whie doskonale sobie radził, podczas
gdy ona testowała na własnej szyi siłę rąk robotów.

- Dzięki za ratunek, piękny ksiąŜę.
Whie zachichotał. Scout stwierdziła, Ŝe kiedy przestał być PowaŜny i WyŜszy

Ponad Wszystko, miał całkiem miłą twarz. Chwycił ją za rękę i postawił na nogi.

- Taka praca, księŜniczko.
Spojrzeli w dół ze szczytu schodów. Po robocie R2, w którym ukrywał się mistrz

Yoda, nie został nawet ślad. Cały terminal usiany był metalowymi szczątkami.
Ferroceramiczne podłogi plamiła krew. Kilku Phindian wciąŜ próbowało wydostać się z
pomieszczenia. W oddali wyły syreny. Gdzieś z dołu, z doków, dobiegł nagle
stłumiony łoskot.

Jai i Maks mieli kłopoty. Mistrzyni Leem próbowała dźwignąć się na nogi, ale

nawet  z  tej  odległości  po  jej  niepewnych,  chwiejnych  ruchach  poznali,  Ŝe  walczy  z
omdleniem.  Trzydzieści  metrów  dalej  mistrz  Jai  Maruk  toczył  zaciętą  walkę  z  Asajj
Ventress  -  jego  jeden  miecz  świetlny,  niebieski  jak  niebo,  przeciwko  jej  dwóm,
czerwonym jak krew. Asajj zwycięŜała.

Whie i Scout spojrzeli po sobie z przeraŜeniem.
- Idziemy! - zawołała Scout.

Jai Maruk zupełnie ogłuchł. Poruszał się we mgle białego szumu, który stawał się

coraz cichszy, aŜ przeszedł w cichy szmer, jak odgłos krwi płynącej pod skórą.

Nigdy nie walczył tak zacięcie. Roboty to była jedynie rozgrzewka, coś w rodzaju

rozciągania przed właściwą walką. Kosztowały go moŜe z filiŜankę krwi i nieco
zwinności, a to przez strzałkę, która utkwiła mu w prawym udzie.

Przez jedenaście i pół tygodnia, odkąd po raz ostatni widział Asajj Ventress,

analizował  wielokrotnie  przebieg  spotkania,  katalogując  kaŜdy  błąd,  analizując
wszystko,  co  mógł  sobie  przypomnieć  z  ich  pierwszego  starcia.  Po  powrocie  na
Coruscant zaczęło do niego docierać, Ŝe jej nie docenił. Na samym początku próbował
ją  po  prostu  rozbroić,  potem,  kiedy  się  przekonał,  Ŝe  popełnia  błąd,  ona  przejęła
inicjatywę  i  odparła  go  bezlitosnym  atakiem.  Jego  parady  stały  się  nieskładne,  aŜ
wreszcie zbytni rozmach uniemoŜliwił obronę.

WyobraŜał sobie rewanŜ setki razy: rozwaŜał, jakie otwarcie powinien

zastosować, które ataki będą bardziej korzystne i najskuteczniejsze, jakie zalety moŜe
wykorzystać. Mistrzostwo Ventress w posługiwaniu się dwoma mieczami było godne
podziwu, lecz z doświadczenia wiedział, Ŝe tacy szermierze zbytnio polegają na swoich
ostrzach i za mało uwagi poświęcają Mocy.

Sean Stewart

131

Jednak czegoś nie wziął pod uwagę w swojej analizie. Asajj była lepsza od niego.
Po prostu.
Lepsza.
W  ciągu  długiego  lotu  do  domu  mógł  wygodnie  zapomnieć  o  tym  fakcie.  Kiedy

leŜał na kozetce w Świątyni Jedi, planując kombinacje i układy stóp, zapomniał o tym
jednym, wydawałoby się istotnym szczególe.

Ona była lepsza.
Szybsza. Bardziej elegancka i skuteczna. Lepsza praca nóg. Więcej precyzji w

ruchach. Przejście na Ciemną Stronę Mocy mogło być niewłaściwą decyzją Ŝyciową,
ale nawet kontakt z Mocą miała lepszy: silniejszy, subtelniejszy, pełen niuansów i... to
przyszło mu przyznać z wielką trudnością... pełen zrozumienia. Rozumiała własną
naturę, umiejętności i słabości lepiej niŜ on swoje.

Po prostu lepiej.
Wiedza ta opadła z niego jak zły sen, gdy tylko opuścił Vjun. Trudno, Ŝeby

chętnie w to uwierzył. Lecz teraz, jak koszmar zapomniany w ciągu dnia, lecz
powracający nocą, głęboka prawda, Ŝe Asajj Ventress jest lepsza i zabije go,
przeszywała myśli Jaia Maruka jak celnie wbita, twarda i ostra klinga noŜa.

Po trzech złoŜeniach zdołała zadrasnąć go w ramię, kiedy jego parada przyszła

zbyt późno. Wtedy wiedział juŜ, Ŝe same umiejętności go nie uratują. Próbował
sztuczek: uŜywając Mocy, podniósł kawałek zniszczonego robota i rzucił w nią.
Poczuła go, okręciła się jak askajjańska tancerka i ten sam kawałek metalu ze świstem
poleciał w jego stronę. Próbował go odbić, ale udało mu się jedynie przeciąć go na pół,
a wtedy jedna z połówek uderzyła go bardzo mocno w prawą nogę.

Przerzucił się ze sztuczek na czyste działanie woli. Tak teŜ zdarzało mu się

zwycięŜać.  Kiedy  był  jeszcze  małym  chłopcem,  silna  wola  była  najczęściej  jego
głównym  atutem.  Wygrywał  pojedynki  na  spojrzenia  od  siódmego  roku  Ŝycia,
poniewaŜ  po  prostu  chciał,  aby  jego  oczy  pozostawały  otwarte;  chociaŜ  bolały  i
łzawiły, patrzył uporczywie, aŜ ból stał się nie do zniesienia dla jego przeciwnika. Taki
był Jai Maruk. Nazywali go Jastrzębionietoperzem właśnie z powodu tego gniewnego,
zaciętego spojrzenia.

Lecz to nie wystarczyło.
Nie podobało mu się to. Ta kobieta była zła. Godna pogardy. Całe swoje Ŝycie

poświęcił zasadom sprawiedliwości, wiedzy i prawdy, swoje ciało zahartował w jeszcze
jedno ostrze: duch-miecz, szybki i szlachetny.

Lecz to nie wystarczyło.
Ta kobieta, młodsza od niego o piąć lub więcej lat, ta złośliwa, drwiąca

morderczyni, była po prostu lepsza, a jego to doprowadzało do wściekłości. Atakował z
mroczną furią, spychając ją w tył, pozwalając sobie na ataki, jakich nigdy przedtem nie
stosował, tłukąc przeciwniczkę ze ślepą, szaloną nienawiścią. Spychał ją coraz dalej po
zakrwawionej podłodze.

Nagle rozległ się straszliwy huk, cały terminal zakołysał się pod ich stopami.

Maruk wyskoczył w górę, spychając Ventress aŜ do miejsca, gdzie stała Maks Leem,
jego dobra, słodka, umierająca teraz partnerka. śycie uchodziło z niej wraz z krwią do

Yoda – Mroczne Spotkanie

132

otworu wyciętego w podłodze. Była za delikatna i miała teraz przez to umrzeć,
poniewaŜ tym razem to mordercy byli silniejsi.

Ventress uśmiechała się. Jej usta znów się poruszały. Nie słyszał jej, oczywiście,

ale mógł - jak przedtem - czytać z jej ust.

- Jak miło - mówiła. - Jesteś siedemnasty.
Okręciła się na pięcie niemal niedbale, wycinając dymiącą bruzdę w brzuchu

Maks Leem. Granka upadła na kolana. Patrzyła na Jaia, a jej troje przepełnionych
smutkiem oczu mówiło: „Nie rób tego, Jai”.

Jeszcze jeden miaŜdŜący huk. Nie słyszał go, ale wyczuł podeszwami butów. A

potem w terminalu zerwał się huragan, potęŜny wicher, który zaczął wszystko wysysać
przez dziurę w podłodze. Przerwano ciągłość powłoki stacji kosmicznej, pomyślał Jai.

Z brzucha Maks Leem unosił się dym, ale mistrzyni nie odrywała wzroku od

przyjaciela.

„Nie rób tego, Jai”.
Wszędzie cisza. Wszystko znieruchomiało.
Z serca tej ciszy objawiła się Jaiowi prawda i rozkwitła, wypełniając mu serce.
Zginie tutaj i teraz.
Nie będzie cudownego ocalenia. Nie będzie cudownej ucieczki. Oboje zginą.

Ventress zabije ich, zaś nieme pytanie w oczach Maks Leem znaczyło jedynie - czy Jai
zginie jak Jedi, czy ostatnie sekundy swego Ŝycia poświęci ostatecznie i na zawsze
Ciemnej Stronie?

Teraz właśnie jej dotykał. Na skraju tego martwego miejsca w sercu Jai czuł całą

swoją nienawiść. I całą rozpacz, o tak. To karygodne marnotrawstwo, pokorna
przewrotność, Ŝe Ventress zwycięŜy. Wszystko to widział bardzo wyraźnie, kaŜdy
dowód, kaŜdy powód, aby przyznać, Ŝe Ciemna Strona jest silniejsza. Aby się poddać.

Jego ciosy straciły na pewności. Ciało Maks Leem zostało wessane w otwór w

podłodze. Nie mogła juŜ patrzeć na Jaia, lecz ostatkiem sił uŜywając Mocy, próbowała
uszczelnić otwór i zapobiec dalszemu wyciekowi atmosfery.

- Nie zrobię tego! - rzekł, ale nie słyszał własnych słów. - Nie zrobię tego! -

zawołał głośniej. W jakiś sposób zrozumiał, Ŝe Maks Leem, choć ogłuszona i
umierająca, usłyszała go i była zadowolona.

Nikt nigdy juŜ nie miał się dowiedzieć, jak blisko Ciemnej Strony znalazł się Jai.

Nikt, oprócz Maks, nie domyśli się, Ŝe pod koniec stawił opór. W ciągu kilku
następnych minut oboje umrą, a dla wszechświata jego wybór nie będzie miał Ŝadnego
znaczenia.

Dla Jaia Maruka jednak był to wybór ostateczny.
Przez kolejnych trzydzieści sekund walczył piękniej niŜ kiedykolwiek w Ŝyciu, a

kiedy Asajj wreszcie przeszyła go mieczem, uśmiechał się do siebie.

Whie miał tak fenomenalne wyczucie równowagi, Ŝe utrzymał się na nogach, choć

właśnie zbiegał ze schodów, kiedy uderzył go pierwszy podmuch powietrza zasysanego
przez otwór w podłodze terminalu. Scout nie miała tyle szczęścia. Podmuch przewrócił
ją i ściągnął po schodach w dół. Musiała najpierw oprzytomnieć po silnym uderzeniu w

Sean Stewart

133

głowę, zanim zdołała stanąć na nogi. Wyglądało juŜ, Ŝe Maks Leem zdołała opanować
wyciek atmosfery, Whie zaś był daleko na przodzie, w połowie drogi do Asajj
Ventress.

Scout ruszyła biegiem w momencie, gdy Ventress zabiła Jaia. Mistrz Maruk

podniósł miecz, aby zablokować cios w dół zadany jednym z jej ostrzy, ale drugie
przeszło gładko przez jego piersi w morderczym cięciu, po którym Jedi padł jak kłoda.

Scout straciła dech; poczuła się, jakby uderzył w nią ścigacz. Nie przyszło jej do

głowy,  aby  martwić  się  o  siebie.  Mistrz  Maruk  zginął.  Jej  mistrz,  którego  przysięgała
szanować  i  bronić.  Godzinę  temu  jeszcze  Ŝaliła  się  na  niego,  lecz  kiedy  przyszła
godzina  próby,  udowodniła,  Ŝe  kaŜde  słowo,  które  mówił  ojej  braku  gotowości,  było
prawdą.  Spadła  ze  schodów,  upuściła  miecz  świetlny,  straciła  mnóstwo  czasu,
poniewaŜ  pozwoliła,  aby  ten  głupi  robot  złapał  ją  za  gardło.  Jeden  idiotyczny  błąd  za
drugim, a kaŜdy z nich kradł kolejne cenne sekundy, które okazały się decydujące dla
Ŝ

ycia jej mistrza.

A teraz umierał... albo juŜ nie Ŝył.
Whie zachwiał się i przystanął.
- O nieba - szepnął, kiedy Scout podbiegła do niego. Śmiertelnie blady wbijał

wzrok w Asajj Ventress. - To nie tak. To nie miało zdarzyć się tutaj.

Z dołu dobiegł kolejny huk. Wiatr juŜ nie świstał przez dziurę w podłodze.
Maks Leem nie wytrzymała dłuŜej koncentracji. Opadła bezwładnie na otwór,

oddychając cięŜko i płytko.

Ventress odwróciła się od ciała Maruka i podeszła do miejsca, gdzie spoczywała

mistrzyni.

- O, to ładnie... chyba juŜ ktoś załatał dziurę - mruknęła, przebijając mieczem

wietlnym pierś Maks Leem. - Osiemnaście - dodała.

Whie z okrzykiem wściekłości rzucił się w jej kierunku, wymachując lśniącym

ostrzem. Ventress odstąpiła w tył.

- Nie rób tego - ostrzegła spokojnie.
Zaatakował ją z oślepiającą prędkością, ale Ventress była szybsza. Rzucił się ku

niej. Odstąpiła na bok. Sięgnęła Mocą i przerzuciła go przez metalową kasę tak mocno,
Ŝ

e upadek opróŜnił jego płuca z powietrza. LeŜał tam teraz, bezradny, spazmatycznie

chwytając oddech, usiłując pokonać skurcze przepony.

- Niekoniecznie muszę cię zabić - oznajmiła. - Ale jeśli będziesz nalegał, zrobię

to.

Powietrze z głośnym świstem wróciło do płuc Whie.
- Nie, nie zrobisz tego. Nie tutaj - wyszeptał. - Jesteś Jedi?
Ventress splunęła pogardliwie, z rozmysłem.
- Nie.
- Masz miecz świetlny.
- Mój pierwszy mistrz był Jedi. Zakon porzucił go na cierpienie i śmierć. Nie, nie

mam ochoty dołączyć do tego klubu.

Whie zaśmiał się. Nie był to miły śmiech. Wpadł w histerię, pomyślała Scout.

Widok śmierci mistrzyni Leem całkowicie go rozstroił.

Yoda – Mroczne Spotkanie

134

- Rzadko musi się wstępować do zakonu. Cholera, ja nie wstępowałem. Zapisali

mnie.

Ventress przyjrzała mu się uwaŜniej, po czym czujnie obrzuciła wzrokiem

Fidelisa, który stanął u boku swego pana.

- Moc jest w tobie silna - zauwaŜyła.
- Tak powiadają - rzekł. - Mam teŜ szczególny talent. Potrafię wyśnić przyszłość.

Ostatniej nocy na przykład wyśniłem swoją własną śmierć. Ale to nie było tu.

Scout spojrzała na niego wytrzeszczonymi oczami. Nic dziwnego, Ŝe dziś rano

Whie wydawał się taki dziwny.

- Właściwie... moŜe nawet wyda ci się to zabawne - ciągnął Whie, wciąŜ bardzo

bliski histerii - dowiedziałem się, Ŝe zginę z ręki Jedi. Więc obawiam się, Ŝe nie masz
szczęścia - dodał. - Ale to nie oznacza, Ŝe ja nie mogę zabić ciebie.

- A chciałbyś?
- Zabiłaś osobę, którą kochałem najbardziej na świecie - rzekł Whie. - Ugodziłaś

ją w pierś w chwili, kiedy była bezbronna. Powiedziałbym, Ŝe mam całkiem niezłe
powody.

- Zgodziłabym się z tobą. - Ventress przyjrzała się swoim paznokciom. - Ale to

chyba  nie  świadczy  dobrze  o  unikaniu  związków  uczuciowych  przez  Jedi?  -
Obserwując  uwaŜnie  chłopca,  a  przy  okazji  nie  spuszczając  oka  z  Fidelisa,  zaczęła
spacerować.  Stuknięciem  obcasów  akcentowała  kaŜde  słowo.  -  Chodzi  mi  o  to,  Ŝe
prawdziwy  Jedi  nigdy  nie  atakuje  pierwszy,  prawda?  Prawdziwy  Jedi  przyjrzy  się
sytuacji  od  strony  taktycznej:  uszanuje  swoją  odpowiedzialność  za  dziewczynę;
uszanuje  potrzebę  zachowania  własnego  Ŝycia  jako  cennego  i  kosztownego  depozytu
naleŜącego  do  Republiki.  Prawdziwy  Jedi  będzie  próbował  odnaleźć  mistrza  Yodę.
Prawdziwy  Jedi  będzie  tchórzem  -  rzekła,  a  w  jej  tonie  nie  było  cienia  drwiny,  tylko
zaduma. I to stukanie butów po podłodze, jak wahadło zegara, tnące czas na sekundy. -
Prawdziwy Jedi zostawiłby ich ciała tutaj. - Spojrzała na niego z zainteresowaniem. - I
co, chcesz być prawdziwym Jedi?

Popatrzył z nienawiścią.
- Nie sądzę, abyś naprawdę tego chciał - ciągnęła Ventress. Klik, klak. - Jesteś

jeszcze bardzo młody. I nie do końca zindoktrynowany. Sądzę, Ŝe w głębi serca
rozumiesz, iŜ nauka Jedi to kłamstwo. Czy naprawdę nie zamierzasz myśleć o tym, Ŝe
zabiłam twoją mistrzynię? Czy chcesz być osobą, której to nie obchodzi?

Klik, klak, klik, klak. Czarne buty. Powolne kroki. Spokojny głos. Dziwnie

łagodny. Dziwnie wzruszony, jakby Ventress widziała odbicie samej siebie w szalonej
furii Whie. I w przeraŜonych oczach Scout.

- Porozmawiajmy o Ciemnej Stronie - rzekła łagodnie. - Typowa propaganda Jedi,

eby to tak nazwać. Dajmy jej jeszcze inne imię - mówiła dalej. Klik. Klak. - Nazwijmy

ją prawdą.

Przystanęła, Ŝeby z pewnym smutkiem przyjrzeć się martwemu ciału mistrzyni

Leem.

- Prawda jest taka, Ŝe obchodzi cię śmierć tej osoby. Powinna. Gdyby cię nie

obchodziła, nie zaliczałbyś się do świata Ŝywych. Prawda jest taka, Ŝe zasady, które

Sean Stewart

135

wydają się właściwe dla osiemsetletniego hipokryty, nie muszą mieć sensu dla innych
ludzi, którzy  na tym świecie  Ŝyją i cierpią, i umierają. Nasz czas tutaj jest taki krótki:
tak  cenny  i  słodki.  Odwrócić  się  plecami,  zamknąć  w  klasztorze  i  nauczyć  się  nie
czuć...  cóŜ  za  marnotrawstwo  -  mówiła  Ventress,  a  głos  jej  drŜał.  -  Co  za...
bluźnierstwo! Jeśli wszechświat kocha dobro, jak kaŜą ci wierzyć Jedi... jeśli moralność
maluczkich  rządzi  tańcem  gwiazd,  jeśli  Ŝycie  jest  sprawiedliwe...  to  dlaczego  twoja
mistrzyni  nie  Ŝyje?  -  Przez  moment  wydawało  się,  Ŝe  zamierza  dotknąć  stopą  ciała
Maks Leem. Nie uczyniła tego.

Poszła dalej, a hipnotyczne klik, klak jej butów roznosiło się po pustym terminalu.
- Prawda jest taka, Ŝe nie ma ani dobra, ani zła - powiedziała z łagodnym

uśmiechem.  -  Jest  tylko  Ŝycie...  lub  śmierć.  PotęŜni  zawsze  oszukują  maluczkich
obietnicą  Mocy.  To  najłatwiejszy  sposób,  aby  kogoś  sprowadzić  na  Ciemną  Stronę.
„Poddaj  się  gniewowi”.  Prosta  sztuczka  i  bardzo  skuteczna.  Działa.  Kiedy  ludzie
przestaną zaprzeczać temu, o czym zawsze wiedzieli w głębi serca, Ŝe jest prawdą, do
pewnego stopnia osiągną potęgę. Albowiem  nie jest to koniec podróŜy -  mówiła dalej
Ventress.  - Jedynie początek. Ta rozpacz, ta pełna szaleństwa chwila,  kiedy otwierasz
oczy i widzisz świat taki, jakim jest naprawdę... to... to niezbędny pierwszy krok i tyle.

Spojrzała najpierw na Whie, potem na Scout i znowu na chłopca.
- Patrzcie, ofiaruję wam dar Ŝycia. MoŜecie mnie znienawidzić, jeśli chcecie. Ale

powinniście  nienawidzić  równieŜ  tego  -  rzekła,  wskazując  na  ciała  dwojga  Jedi.  -
Powinniście. Składam wam dar z własnego złamanego serca. Jeśli wyciągniecie z tego
wnioski,  będziecie  mogli  stanąć  twarzą  w  twarz  z  pustką  wszechświata,  a  przy  tym
zyskacie  szansę,  aby  dorosnąć.  -  Wzruszyła  ramionami.  -  Jeśli,  jak  przeraŜone  dzieci,
nie  uwolnicie  się  spod ręki  starego Yody, jeśli będziecie  wracać do niego po bajki na
dobranoc i pociechę, cóŜ, niech i tak będzie. Ale jeŜeli mając szansę ujrzenia prawdy,
ś

wiadomie wybierzecie Ŝycie w kłamstwie Jedi, wówczas będę wiedziała, co zrobić,

kiedy znów się spotkamy. Będę miała o wiele mniejsze wyrzuty sumienia niŜ po
dokonaniu tych egzekucji.

Na przegubie Asajj zabrzęczał komunikator. Podniosła go do ust.
- Tak... Gdzie jesteście? Pozwoliliście się... lecicie w przestrzeń...? Ńie, nie mam

zamiaru was zbierać po drodze - odparła, przewracając oczami na uŜytek padawanów.
Słuchała  jeszcze  przez  chwilę,  po  czym  wyłączyła  komunikator  i  westchnęła.  -  Yoda
zniszczył  mój  statek,  a  roboty  wyrzucił  przez  śluzę.  Kilka  wielkich  krąŜowników
Phindian  kieruje  się  w  tę  stronę.  Biorąc  pod  uwagę  moje  szanse...  -  Jej  wzrok  znów
powędrował  w  kierunku  Fidelisa  -  ...cóŜ,  lepiej  zajmę  się  kradzieŜą  innego  statku,
zanim mistrz Yoda powróć.

Scout drŜącą ręką włączyła miecz świetlny.
- Nigdzie nie pójdziesz.
Ventress wyjęła z kabury przy pasie coś, co wyglądało jak pistolet na lotki, i

strzeliła w ścianę. Musiał to być jakiś silny środek, poniewaŜ w miejscu. gdzie trafiła,
ś

ciana natychmiast wygięła się i eksplodowała.

- Wyrwa w powłoce - niewinnie rzuciła Ventress. - Na waszym miejscu zajęłabym

się tym czym prędzej.

Yoda – Mroczne Spotkanie

136

Odwróciła się do nich tyłem i pobiegła z powrotem przez bramki, kierując się ku

krąŜownikom dokującym przy pomoście stacji. Whie gniewnym spojrzenie
odprowadził ją do wyjścia i zajął się wyrwą, sięgając w Moc, aby zamknąć otwór,
zanim zjawi się Yoda.

- Scout? - dobiegł do nich szept pełen bólu.
Scout obejrzała się. Jai Maruk jeszcze Ŝył i próbował coś powiedzieć. Podbiegła i

uklękła u jego boku. Zabójczy cios Asajj Ventress wyrwał mu straszliwą dziurę w
piersi. Oddychał z trudem, chwytając powietrze małymi haustami.

Na jej widok uśmiechnął się. Skrzywił się, kiedy dostrzegł krew, sińce na twarzy i

wokół gardła. Poruszył wargami.

- WciąŜ... zwycięŜasz... trudniejszą drogą - wyszeptał. - Ja... teŜ.
Uśmiechał się. Nie pamiętała, aby kiedykolwiek wcześniej widziała jego uśmiech.

Poczuła, jak wzbiera w niej szloch.

- Nie mów nic, mistrzu. Wszystko będzie dobrze. Mistrz Yoda wkrótce się zjawi i

tobą zajmie. - Łzy spływały z policzków dziewczyny na jego otwartą pierś. Nagle
przestał oddychać i zamknął oczy. - Mistrzu Maruku? Mistrzu Maruku! Nie odchodź! -
krzyknęła Scout. - Nie zostawiaj mnie!

Otworzył oczy i znów się uśmiechnął.
- Nigdy... - szepnął - ...moja padawanko.
Przymknął delikatnie powieki i odszedł.

Sean Stewart

137

R O Z D Z I A Ł

Hrabia Dooku odsunął krzesło od stołu w jadalni Château Malreaux; musiał

wytrzeć rozlane wino, które zaczęło juŜ ściekać na podłogę. Szalona Whirry, która
jakby tylko czekała na ten wypadek, wpadła do jadalni, okrywając postrzępioną etolą z
lisich skórek ramiona i dekolt wytartej sukni balowej.

- Czy mogę to posprzątać, Wasza Lordowska Mość? Mogę, skarbie?
Dooku westchnął. KaŜdemu rozsądnemu człowiekowi - a on uwaŜał się za takiego

- wydawałoby się, Ŝe rozlał to wino niechcący. Był roztargniony, bo analizował postępy
wojny.  Na  Zewnętrznych  RubieŜach  sprawy  miały  się  tak  dobrze,  Ŝe  prasa  Republiki
domagała  się  konkretnych  działań,  „zanim  całe  RubieŜe  przejdą  na  zawsze  w  ręce
Konfederacji”.  Doprawdy,  czasami  Dooku  wydawało  się,  Ŝe  Darth  Sidious
niepotrzebnie  komplikuje  swoje  plany.  Darth  uwaŜał,  Ŝe  Dooku  moŜe  po  prostu
zwycięŜyć: wyprowadzić swoje roboty bojowe na Coruscant i wprost zaŜądać przejęcia
Republiki.

Nie zamierzał, doprawdy, kwestionować potęgi Dartha Sidiousa i wszelkich

mrocznych  sekretów,  jakie  lord  Sithów  miał  na  swoje  rozkazy.  Ale  kaŜdy  człowiek
powinien  zajmować  się  tym,  co  potrafi:  daj  problem  Ŝołnierzowi,  a  dostaniesz
rozwiązanie  militarne;  gdy  przedstawisz  go  dyplomacie,  otrzymasz  rozwiązanie
dyplomatyczne,  krawiec  zaś  po  prostu  uszyje  ci  ubranie.  Darth  Sidious  miał  umysł
intryganta, dlatego wierzył głównie w intrygi.

Dooku skarcił się w myśli. Takie rozumowanie było nieuczciwe. Powiedzmy

raczej, Ŝe Darth Sidious, jako jedyny w galaktyce, zna dokładnie mroczne prądy, które
przepływają  przez  serca  wszystkich  istot.  Był  ekspertem  w  dziedzinie  dezintegracji
osobowości. Znał milion sposobów, jakimi moŜna doprowadzić człowieka do tego, aby
zdradził samego siebie. Nic dziwnego zatem, Ŝe nawet starcie imperiów Sithowi jawiło
się głównie jako walka psychologiczna, którą zwycięŜa się lub przegrywa na poziomie
wewnętrznych  sił  i  słabości  kaŜdej  istoty.  Sam  Dooku  -  choć  z  pewnością  obdarzony
psychiką,  zarówno  naturalną,  jak  i  wpojoną  przez  szkolenie  Jedi,  a  od  niedawna
wspartą takŜe  mądrością Sithów - został zrodzony do bogactwa i potęgi i od  wielu lat
juŜ miał liczne grupy zwolenników, zarówno w armii, jak i w korporacjach. UwaŜał, Ŝe
wewnętrzna  natura  istoty,  czy  to  szlachetnej,  czy  zdegenerowanej,  będzie  wyglądała

Yoda – Mroczne Spotkanie

138

mniej więcej tak samo, jeśli jej właściciela przejedzie gąsienica czołgu. Jeśli ma się
dość sił, nie istnieje potrzeba intryg.

- Ojej - szepnęła Whirry. Wyciągnęła rękę, Ŝeby wytrzeć rozlane wino starą

cierką... nie będzie przecieŜ ryzykowała plam na eleganckich lnianych serwetkach

Malreaux... ale dłoń jej zawisła w powietrzu nad plamą burgunda. - Ma pan kłopoty.

- Whirry - Dooku zaczął surowym tonem - powiedziałem ci juŜ kiedyś, nie lubię...
Rozległ się brzęczyk konsoli komunikacyjnej. Hrabia zerknął, zobaczył wizerunek

rozmówcy i urwał w pół zdania.

- Odbiorę w gabinecie - rzekł.

Darth Sidious przez dłuŜszą chwilę się nie odzywał, przełączył tylko wymownie

wiadomości  na  konsolę  Dooku.  Uśmiechnięty  Palleus  Chuff,  posiniaczony,  ale
triumfujący  i  emanujący  skromnością.  Dalekie,  panoramiczne  ujęcie  wnętrza  portu
kosmicznego Phindar. Reporterzy wskazujący z podnieceniem na zuŜyte strzałki i ślady
ognia plazmowego. Pospiesznie załatane dziury w podłodze i ścianie. ZbliŜenia twarzy
mistrza  Yody  -  „jeszcze  jeden  chwalebny  rozdział  w  jego  imponującej  karierze”.
Relacja  nakręcona  przez  kamery  ochrony  -  roboty-mordercy  uciekające  na  wszystkie
strony.  Dwaj  rycerze  Jedi  walczący  do  ostatniej  kropli  krwi,  Ŝeby  obronić  cywilów,
zanim  sami  zginęli.  Asajj  Ventress  oczywiście.  Zdjęcie  z  zewnętrznej  kamery  portu
kosmicznego  -  „Ostatni  Zew”  unoszący  się  w  przestrzeni,  aby  zaraz  przyspieszyć,  a
potem  wykonać  skok  w  nadprzestrzeń  na  pewną  zagładę.  Supernowoczesny  statek
zbudowany na własny koszt Dooku - trzeci, który straciła, jeśli liczyć ten, który ukradli
jej Anakin i Kenobi.

Dooku wolałby, Ŝeby Darth Sidious juŜ przemówił.
Wszystko to wina Ventress. Ta kobieta jest niemoŜliwa. Oczywiście, ogromnie

utalentowana, ale naprawdę batalion robotów byłby poŜyteczniejszy i bardziej
praktyczny. A przy tych stawkach równieŜ znacznie tańszy. Powinien z nią skończyć.

Na konsoli zamigotała nieruchoma jak kamień postać w kapturze.
- Nie miałem o tym pojęcia - powiedział hrabia. - Dziękuję, Ŝe mi to pokazałeś.

Nie  muszę  chyba  mówić,  Ŝe  Ventress  działała  z  własnej  inicjatywy.  -  Arogancja,  a
nawet  pewna  pobłaŜliwość,  z  jaką  myślał  o  swoim  mistrzu  jeszcze  kilka  chwil  temu,
spłynęła  z  niego  szybko  jak  krew  z  otwartej  Ŝyły.  -  Ale  podstawowe  fakty  pozostają
niezmienione. Yoda zmierza do mnie, a tutaj ja go wykończę raz na zawsze.

- Wierzę ci. - Darth Sidious uśmiechnął się. Raz, na początku kariery jako Jedi,

Dooku  przybył  na  odległą  planetę,  aby  powstrzymać  masakrę,  i  spóźnił  się.  Długi
szałas z drewna i trawy, gdzie zamknięto wrogów plemienia, został z zewnątrz oblany
naftą  i  podpalony.  Tańczące  płomienie  robiły  wtedy  mniej  więcej  takie  wraŜenie,  jak
teraz uśmiech mistrza. - Oczywiście, hrabio, pozostawiam twojemu uznaniu załatwienie
sprawy  z  Ventress,  ale  moŜe  chciałbyś  wiedzieć,  co  ja  robię,  kiedy  moi  słudzy
przejawiają nadmiar inicjatywy?

Dooku poczuł, Ŝe jego palec dotyka - tylko dotyka - czerwonego przycisku na

biurku.

- Tak, mistrzu?

Sean Stewart

139

- MiaŜdŜę ich - odparł Darth Sidious.

Sala Rady Jedi na Coruscant.
- Mistrzu Windu!
- Witam, kanclerzu.
- Pozwoli pan, Ŝe wyraŜę moją wielką radość z powodu dzisiejszych nowin! Tam,

gdzie pomoc jest najbardziej potrzebna i najmniej oczekiwana, przybywa mistrz Yoda i
ratuje sytuację. To wspaniałe dla podtrzymania morale: jednego dnia mówią o jego
ś

mierci, następnego juŜ pojawia się po drugiej stronie galaktyki i odnosi spektakularne

zwycięstwo! Ktokolwiek powiedział, Ŝe opinia publiczna straciła wiarę w Jedi, musi
dzisiaj odszczekiwać swoje słowa.

- Próbujemy do tego doprowadzić, kanclerzu.
Pauza.
- Jest pan dziwnie powaŜny.
- Straciliśmy dwóch rycerzy Jedi, panie, przyjaciół, których znałem od

dzieciństwa w Świątyni, i niezwykle wartościowych wojowników. Mistrz Yoda
podróŜuje teraz w samo serce nieprzyjacielskiego terytorium, chociaŜ stracił incognito,
a towarzyszy mu tylko dwoje uczniów, którzy zaledwie wyrośli z wieku dziecięcego.

- Ach tak, rozumiem. Polityk jest pod wraŜeniem zwycięstwa, jakie odnieśliśmy

na  polu  mediów,  lecz  dowódca  wojskowy  juŜ  nie.  Przewidziałem  jednak  pańskie
zachowanie,  mistrzu  Windu,  przynajmniej  częściowo,  i  powiem  jedno:  ja  równieŜ  nie
jestem  uszczęśliwiony  sytuacją,  w  jakiej  znalazł  się  mistrz  Yoda,  z  tych  samych
powodów,  które  zechciał  pan  uprzejmie  opisać.  Czułbym  się  znacznie  lepiej,  gdyby
moŜna  było  zastąpić  zabitych  innymi  rycerzami.  Nie  jestem  jednak  pewien,  kim...  a
moŜe  by  tak  Obi-Wan?  Na  ostatniej  odprawie  słyszałem,  Ŝe  zakończył  swoją  misję.
Obi-Wan  i  młody  Skywalker  właśnie.  Będę  się  czuł  znacznie  spokojniejszy,  wiedząc,
Ŝ

e są na Vjunie. Bardzo sobie cenię mistrza Yodę, lecz to wiekowa osoba; pewnie jest

mniej sprawny niŜ dawniej. Kiedy sobie pomyślę, Ŝe miałby stanąć przed obliczem
hrabiego Dooku sam, w jego własnej twierdzy... zimno mi się robi. Tak, Obi-Wan i
Skywalker będą doskonali.

- Czy to rozkaz, panie kanclerzu?
- Nazwijmy to raczej prośbą, mistrzu Windu. Gorącą prośbą.

- Ta transmisja idzie juŜ dość długo - oznajmił Dooku w postaci

dwudziestocentymetrowego hologramu o barwie jaskrawego róŜu, stojącego
bezpośrednio na pulpicie transmisyjnym statku, który Asajj ukradła w dokach portu
kosmicznego Phindian.

- Byłam trochę zajęta, hrabio. - Asajj próbowała poprawić kolory, zastanawiając

się, czy to system jest uszkodzony, czy teŜ moŜe został wyregulowany pod kątem
innego gatunku istot, dla których ten odcień róŜu jest naturalną barwą. Nie spieszyła się
teŜ ze spojrzeniem Dooku w oczy. - Musiałam najpierw przeliczyć kilka skoków w
nadprzestrzeń, Ŝeby zrzucić ogon phindiańskiej ochrony.

- Straciłaś „Ostatni Zew”.

Yoda – Mroczne Spotkanie

140

- Tak. Przez Yodę.
- Chyba raczej przez aktora.
- Co?
- MoŜe moje informacje są bardziej aktualne - odparł Dooku. Jego głos był bardzo

spokojny. Bardzo uprzejmy.

Asajj zorientowała się, Ŝe jest w powaŜnych opałach.
- Ten aktor udawał Yodę. Złapałam go nad Ithorem.
- Gdybyś go zostawiła razem z resztą statku, zaoszczędziłoby to nam sporo

kłopotów i czasu, nie sądzisz?

Ventress poczuła, Ŝe zaczynają jej się pocić dłonie. Wolałaby tysiąc razy, Ŝeby

rozerwał ją na strzępki, zamiast przemawiać tym chirurgicznie precyzyjnym, zimnym,
odległym

tonem.

Walka

mogłaby

być

załatwieniem

sprawy

pomiędzy

sprzymierzeńcami. To wyglądało bardziej na sekcję zwłok.

- Gdybym pozostawiła go w przestrzeni, jego ciało zidentyfikowano by od razu,

jako nienaleŜące do Yody. Mogłam go wypchnąć ze śluzy gdzie indziej, ale...

- Ale co?
Wzruszyła ramionami.
- Wybieram sobie przyjaciół i wrogów. Zabijanie przypadkiem, bez sensu i innej

motywacji niŜ złośliwość wydaje mi się słabością. Brakiem wewnętrznej dyscypliny.

- A gdybym kazał ci go zabić?
- Zrobiłabym to.
- A co z twoimi skrupułami?
- Lojalność jest waŜniejsza.
- Ale przecieŜ nie kazałem ci go zabić, prawda?
- A czy w ogóle wiedziałeś, Ŝe był na pokładzie „Ostatniego Zewu”? - zapytała

Ventress. Zorientowała się, w jaką wpadła zasadzkę, zanim jeszcze skończyła mówić. -
Nie, nie wiedziałeś. Nie dałam ci takiej moŜliwości. Nie powiedziałam ci. A moŜe
powinnam. - Wyprostowała się. - CóŜ, przyjmuję za to odpowiedzialność. Działałam na
własną rękę.

Po tych słowach na róŜowej twarzy pojawiło się dziwne, trudne do

zidentyfikowania uczucie.

- Zasady, skrupuły to domena raczej osób młodych. W miarę dorastania człowiek

staje  się  praktyczniejszy  -  rzekł  hrabia.  -  Nigdy  mnie  nie  obchodziły  teoretyczne
interpretacje dobra i zła. Interesują mnie czas, skutek, precyzja. Jeśli mam więźnia czy
nawet  sojusznika  -  spojrzał  na  nią  łagodnie  -  który  kosztuje  mnie  zbyt  wiele  lub
wprowadza  za  duŜo  niepewności  w  ogólną  sytuację,  eliminuję  tę  osobę.  Rozumiesz
mnie?

Asajj przełknęła ślinę.
- Myślę - ciągnął obojętnie hrabia - Ŝe powinnaś mnie przekonać, jak cennym

nabytkiem jesteś dla mnie i jak podnosisz  moją skuteczność działania, Asajj. Straciłaś
dwa  moje statki, jeden na rzecz Obi-Wana, a drugi dzięki  podrzędnemu aktorzynie ze
sceny  Coruscant.  Bez  konsultacji  ze  mną  przerwałaś  łańcuch  wydarzeń,  który
uruchomiłem, aby zwabić Yodę na mój teren. I teraz, zamiast podziwiać jego głowę na

Sean Stewart

141

tacy, obserwuję punkt zwrotny w popularności Jedi i wybuch radości w Republice,
gdzie dwa dni wcześniej morale osiągnęło dno. Na razie, Asajj, jesteś bardzo
kosztownym sojusznikiem. W tej chwili kosztujesz więcej, niŜ jesteś dla mnie warta.

Zimne, mroŜące słowa uderzyły ją niczym struga płynnego azotu. Jeśli nie zrobi

czegoś tu i teraz, hrabia zabije ją. Nie próbowała nawet myśleć o ucieczce. Jeśli Dooku
zechce ją wykończyć, zrobi to. Nie nauczył jej całej wiedzy Sithów, którą sam posiadał,
lecz  nawet  to  wątłe  połączenie,  jakie  istniało  między  nimi,  sprawiało,  Ŝe  stawała  się
ogromnie wraŜliwa na jego psychikę. Poza tym Dooku z całą pewnością był jednym z
najpotęŜniejszych  ludzi  w  całej  galaktyce,  z  pełnym  zasobem  sił  i  środków  do
dyspozycji. Kwota, której braku na koncie Dooku nawet by nie zauwaŜył, pozwoliłaby
jej  uciekać  przed  mordercami  przez  całą  resztę  krótkiego,  nieszczęśliwego  Ŝycia,
ukrywać się w dŜungli i Ŝyć z tego, co upoluje, albo przejść serię operacji plastycznych,
która dałaby jej minimalną, desperacką szansę spokojnego Ŝywota.

Ale... kaŜdym włóknem ciała Asajj czuła, Ŝe ucieczka, obrona, ukrywanie się

zawsze były kiepską strategią. W kaŜdym starciu ktoś musi przejąć inicjatywę. W
kaŜdym starciu atak był kluczową zagrywką.

- Zabij swojego mistrza - rzuciła.
Dooku zamrugał.
- Co?
No cóŜ, tego się przynajmniej nie spodziewał, pomyślała z okrutnym

uśmieszkiem. Postawiła wszystko na jedną kartę... teraz nie mogła się juŜ wycofać.

- Zabij swojego mistrza. Pomogę ci. Teraz, dopóki jeszcze moŜesz.
- ZauwaŜyła minimalny skurcz na twarzy hrabiego. - Wcześniej czy później kaŜdy

uczeń Sithów próbuje obalić swojego mistrza. Ja to wiem i ty to wiesz. On teŜ. Teraz
nadszedł twój czas. Jesteś niezaleŜnym agentem na planecie-fortecy. Masz na swoje
rozkazy całe armie. Bogactwa świata leŜą u twoich stóp. Nadszedł twój czas.

- Podziwiam ten nieoczekiwany i tak precyzyjnie wymyślony atak - mruknął

Dooku. - Wspomniałem ci juŜ niejednokrotnie o korzyściach płynących z wieku, ale
niestety, ma on równieŜ swoje wady. Człowiek się przyzwyczaja do pewnych spraw.
Ale ty... jednak nadal mnie zaskakujesz. WciąŜ jesteś nieprzewidywalna.

- Jak ci się zdaje, w którą stronę zmierza wojna? - zapytała Ventress, korzystając z

drobnego  momentu  przewagi.  -  Co  się  stanie,  jeśli  zwycięŜysz?  Czy  triumfalnie
powrócisz  na  Coruscant?  A  moŜe  usiądziesz  po  prawicy  wielkiego  człowieka,  kiedy
wojna  dobiegnie  końca?  Nie  sądzę.  PrzecieŜ  on  nie  pozwoliłby  ci  Ŝyć...  Dooku,
generał-zdobywca.  Dooku  bogacz.  Dooku  mądrzeć.  Chyba  za  duŜo  przebywasz  na
słońcu, hrabio.

- Blefujesz. Nie moŜesz wiedzieć tego wszystkiego, Asajj. To ładne

przedstawienie, ale nie wystarczy.

Próbował uśmiechnąć się pobłaŜliwie, ale nie bardzo mu się to udało.
- On cię wykorzysta - zapewniła. - Postawi cię w pierwszych szeregach, gdzie

tylko będzie mógł. Rzuci na ciebie Yodę, a potem jego sługusów: Kenobiego, Windu,
Skywalkera.

Yoda – Mroczne Spotkanie

142

- Wielki talent to takŜe wielka odpowiedzialność, Ventress. Zdaje się, Ŝe to nie

twoja specjalność.

- Świetnie, świetnie, wyładuj się - odparła niecierpliwie. - Teraz grasz na zwłokę,

bo wiesz, Ŝe mam rację. Zadaj sobie jedno pytanie, korzystając z Ciemnej Strony...
spójrz na to bez uprzedzeń, hrabio. W tej chwili mistrz wykorzystuje cię, poniewaŜ jest
otoczony zagroŜeniami. Co się stanie, kiedy zostaniesz ostatnim niebezpiecznym
osobnikiem w jego otoczeniu?

Przez kanał komunikatora nie dobiegał Ŝaden dźwięk, jedynie słaby szum

odległych gwiazd, płonących w nieskończoność.

- Gdybym ci kazał popełnić samobójstwo, zrobiłabyś to? - zapytał wreszcie

Dooku.

- Nie.
- A gdybym kazał ci wrócić tutaj, na Vjun?
- Wróciłabym.
- Nie bałabyś się?
- Byłabym przeraŜona. - Tu, w głębokim kosmosie, mogła trzymać się od niego z

daleka. Mogła uciec. Kiedy jednak postawi stopę na Vjunie, w Château Malreaux,
kiedy znajdzie się w orbicie potęgi Dooku, nigdy nie wyjdzie z tego Ŝywa, jeśli on nie
zechce.

- Ale przyjechałabyś?
- Jeśli rozkaŜesz.
Dooku wbił w nią wzrok.
- Dobrze.
I tyle, jeśli chodzi o blef.
- Zabijesz mnie czy wysłuchasz, co mam ci do powiedzenia?
- Nie twój interes.
- On cię wykorzysta, hrabio. Wyssie z ciebie całą krew i wyrzuci. Weźmie kogoś

młodszego, słabszego, bardziej podatnego na wpływy.

- Kogoś takiego jak ty?
- Chciałabym. Nie, kiedy ty odejdziesz, ja takŜe zniknę - odparła posępnie. -

Jestem dla niego tylko jednym z twoich zwierzątek. Dla ciebie zapewne teŜ. Lojalność
jest silniejsza w dół niŜ w górę hierarchii, gdybyś tego sam nie zauwaŜył.

- Zwykle to prawda - zgodził się hrabia. - MoŜe jedynym wyjątkiem jest mistrz

Yoda. Jego lojalność wobec uczniów jest większa niŜ uczniów w stosunku do niego.
Tak mi się zdaje.

- Uroczne - odparła Ventress oschle. - Ale Ŝadnemu z nas to chyba nic nie da,

prawda?

Asajj Ventress długo siedziała przed komputerem nawigacyjnym na skradzionym

statku, klnąc cicho, ale systematycznie. Nie wiedziała, co robić. Wreszcie wprowadziła
współrzędne na Vjun. Ostatecznie ucieczka i ukrywanie się nie były w jej stylu. Jej
szanse przekonania hrabiego, Ŝe powinni pracować razem, byłyby znacznie większe w

Sean Stewart

143

rozmowie twarzą w twarz. Lubił jej ogień i pasję, i... choć jego Ŝelazna samokontrola
nigdy jeszcze nie zawiodła... uwaŜał ją za ładną. To takŜe nie zaszkodzi.

A jeśli wszystko pójdzie złym torem... no cóŜ, lepiej załatwić to szybko i

osobiście, z dobytymi mieczami, aniŜeli Ŝyć w rozpaczy i przeraŜeniu przez resztę dni,
obawiając się kaŜdego promienia słońca na plecach, jakby miał to być punkt celownika
snajpera.

Po wszystkim, co zostało powiedziane, wprowadzenie współrzędnych Vjuna do

komputera  wydawało  się  jak  umyślne  wsadzenie  palców  w  ogień.  Asajj  była  więc  w
fatalnym humorze, kiedy odezwała się konsola komunikacyjna. Zignorowała sygnał. W
końcu nie był to jej statek. Lecz wezwanie powtarzało się, uparte i natrętne, aŜ wreszcie
podniosła  wzrok  i  ujrzała  kod  wywoławczy  robota  kamerdynera  Tac-Spec.  Tego
samego, który poinformował ją o miejscu pobytu Yody.

No, nieźle.
- A ty czego chcesz?
- Myślałem, Ŝe wiesz - odparł spokojny głos po drugiej stronie linii. - Chcę reszty

moich pieniędzy. Uzgodniliśmy pewną cenę. Teraz widzę, Ŝe na moje konto wpłynęła
tylko jedna trzecia tej kwoty.

- Nie dostałam celu.
- Moja informacja była dokładna i prawidłowa, a za to płaciłaś. Twoja

nieudolność nie moŜe być powodem karania mnie.

- No cóŜ, takie jest Ŝycie, twarde i cięŜkie - warknęła Ventress. - Jak zapewne

wiesz, zostałam bez statku. Nie mam kredytów, Ŝeby ci zapłacić. Prawdę mówiąc,
dołoŜyłam ci Ŝycie dzieciaków jako bonus. Uznaj to za zapłatę.

- Tego nie było w umowie.
- Mówisz jak zimnokrwisty robot, zgadza się. A moŜe zimnoolejowy?
Ventress przeglądała szybko system komputerowy statku w poszukiwaniu

instrukcji serwisowej. W połowie ostatniego skoku hiperprzestrzennego zaczęła migać
lampka alarmowa. Była to mała ikonka, przedstawiająca coś w rodzaju meduzy
przebitej włóczniami i grubą czerwoną kreską. Nie miała pojęcia, co to za znaczek.

- Wiesz, nawet w najlepszych momentach mojego Ŝycia nie przepadałam za

targowaniem się, a jeśli mam być całkiem szczera, targowanie się z blaszaną puszką...
do tego zdradziecką blaszaną puszką... interesuje mnie jeszcze mniej.

- MoŜe i jestem zdrajcą - odparł robot - ale nie zmieniam stawek. Proszę, rozwaŜ

to sobie.

Aha! - pomyślała Ventress, przeglądając instrukcję. Jest! Mrugające światełko

było wskaźnikiem stanu łącza hydraulicznego. Przejrzała szybko rozdział dotyczący
awarii:

...kiedy lampka miga, przewody cieczy hydraulicznej

zagro

one

zap

tleniem

albo

zap

tliły.

Zap

tlenie mo

e prowadzi

do nadmiernego zu

ycia, straty

nienia

trans

wietlnego

albo

zwi

kszenia

wagi

spowodowanego

niestabilno

urz

dze

sztucznej

grawitacji. W rzadkich przypadkach równie

mierci.

Yoda – Mroczne Spotkanie

144

Od czasu do czasu lampka przewodów cieczy hydraulicznej

e miga

bez powodu.

No cóŜ, nieźle. Leciała na Vjun skradzionym statkiem, który mógł mieć zapętlone

przewody cieczy hydraulicznej lub nie, a najbliŜszym zagroŜeniem było zwiększenie
wagi spowodowane grawitacją, na końcu podróŜy zaś czekał na nią rozgniewany lord
Sithów, rozwaŜający egzekucję.

- Blaszana puszko, powiem ci coś... w tej chwili doprawdy jesteś najmniejszym z

moich zmartwień.

Daleko, w anonimowej budce komunikacyjnej, Solis, który zdradził tajemnicę

Yody, a teraz miał nawet nie dostać za to zapłaty, bezmyślnie wpatrywał się w napis na
ekranie: Połączenie przerwane przez odbiorcę.

- No to zobaczymy - mruknął.

W tej samej chwili, kiedy to połączenie zostało przerwane, oŜyło inne, łączące

salę Rady Jedi ze statkiem Anakina Skywalkera.

- Odezwij się.
- Mace Windu?
- Obi-Wan? Dlaczego nie jesteś we własnym statku?
Obi-Wan skrzywił się.
- Naprawa. Anakin mnie podrzucił.
- Rozumiem. BieŜąca lokalizacja?
Obi-Wan przewrócił oczami pod adresem Anakina, który odpowiedział mu

miechem. Mace Windu, niezwykle uzdolniony w róŜnych innych kierunkach, nie miał

pojęcia o sztuce konwersacji.

- Kierujemy się na Coruscant. Plan lotu zgodnie z załoŜeniami - rzekł Anakin. -

Półtora dnia na podświetlnej, Ŝeby nabrać paliwa i zapasów. Będziemy w domu za
cztery dni. Zgodnie z lokalnymi wiadomościami, wieści o śmierci mistrza Yody były
mocno przesadzone.

- Fakt. Szkoda, Ŝe nie moŜna powiedzieć tego samego o Maks Leem i Jaiu

Maruku - odparł Mace ponuro.

- Och! - Obaj Jedi spojrzeli po sobie i spowaŜnieli. - Nie wiedzieliśmy.
- Mistrz Yoda jest w drodze do... czy ten kanał jest kodowany?
Protokoły komunikacyjne na statku Anakina były ustawione na potrójnie

szyfrowany kod dla kaŜdego kanału łączącego ze Świątynią, ale na wszelki wypadek
sprawdził. PowaŜna awaria reaktora silnika mogła ich kosztować Ŝycie, ale nawet
drobne usterki w kodowaniu sygnałów mogły kosztować Ŝycie miliony istot.

- Wszystko w porządku - oznajmił zwięźle.
Ponuractwo Mace’a Windu było zaraźliwe.
- Mistrz Yoda jest w drodze na Vjun, aby w tajemnicy negocjować moŜliwą

kapitulację wysoko postawionej osobistości Konfederacji. Bardzo wysoko postawionej
- powtórzył Mace znacząco.

Sean Stewart

145

- Mistrz Yoda? - zdziwił się Anakin. - Z pewnością jest wiele waŜniejszych

rzeczy, jakie...

Urwał, kiedy Obi-Wan spojrzał na niego przeciągle.
- Sądzę, Ŝe to ktoś wyjątkowo wysoko postawiony - rzekł Kenobi.
W pół sekundy później Anakin pojął.
- Dooku? Jedzie negocjować z Dooku?... To pułapka. PrzecieŜ chyba wie, Ŝe to

pułapka, nie?

- Pułapka, tak... ale na kogo? - mruknął Obi-Wan.
- W tej chwili mistrz Yoda jest w drodze na Vjun z waŜną misją - ciągnął Mace. -

Chcieliśmy zachować to w tajemnicy, ale sekret się niestety wydał. RównieŜ niestety
twoja stara przyjaciółka Asajj Ventress depcze mu po piętach. Zabiła obu Jedi, którzy z
nim jechali. Pozostała dwójka padawanów. Chciałbym...

- Ho, ho - mruknął Obi-Wan. - Czemu mam wraŜenie, Ŝe jednak nie lecimy na

Coruscant?

- ...Ŝebyście obaj polecieli na Vjun jak najszybciej i wsparli mistrza Yodę, na ile

będzie tego potrzebował.

- Nie ma nikogo innego? - nieoczekiwanie spytał Anakin. - Mieliśmy wrócić na

Coruscant juŜ trzy tygodnie temu. Złamałem juŜ jedną obietnicę, Ŝe wrócę...

Słowo zawisło w powietrzu i nie moŜna go było cofnąć.
- Obietnicę? - zapytał Mace. - Komu złoŜyłeś tę obietnicę?
- Studentom z klasy mistrza śelaznej Ręki - swobodnie odparł Obi-Wan. - Anakin

obiecywał, Ŝe nauczy ich pewnych sztuczek.

- Trudno, twoje popisy będą musiały poczekać - odparł Mace. Wyraz niesmaku na

jego twarzy był Anakinowi doskonale znajomy, prawie męczący. Dezaprobata Mace’a
dla Anakina była zasadnicza i odruchowa, i trudno było mieć o nią pretensje nawet w
takiej chwili jak teraz, kiedy było więcej powodów do dezaprobaty, niŜ Windu sądził. -
Proszę jechać na Vjun. Windu się wyłącza.

Anakin pokraśniał lekko i nawet nie spojrzał na Obi-Wana.
- Dzięki.
Obi-Wan wzruszył ramionami nieco zirytowany.
- Właściwie nie wiem, czemu nadstawiam dla ciebie karku - mruknął i zajął się

ustawianiem kursu na Vjun. - W dodatku czuję kaŜdym nerwem mojego ciała, Ŝe
pewnego dnia bynajmniej mi za to nie podziękujesz.

Po walce w porcie kosmicznym Phindar Scout chciała juŜ tylko zwinąć się w

kłębek i płakać.

Yoda miał inne pomysły.
Porozmawiał z władzami stacji, aby pozwolili im wynająć statek na Jovan.

Następnie publicznym wahadłowcem polecieli na drugą część portu Jovan, gdzie
znajdowały się punkty sprzedaŜy uŜywanych statków i złomowiska. Yoda nie chciał juŜ
korzystać z transportu publicznego. Ciągnął padawanów od jednego złomowiska do
drugiego w poszukiwaniu statku, którym moŜna będzie polecieć na Vjun.

Yoda – Mroczne Spotkanie

146

Mieli do wyboru kilka przyzwoicie wyglądających jednostek, ale mistrz Yoda

wszystkie odrzucił. Zbyt jaskrawe, zbyt nowe, zbyt kosztowne.

- Kosztowne? - zawołała Scout. - PrzecieŜ moŜesz uŜyć kredytów Świątyni Jedi,

no nie? Albo nawet funduszy kanclerza, jeśli mam być szczera.

Yoda wciągnął policzki, a uszy skręciły mu się na końcach na znak odrazy.
- Więc publiczne pieniądze marnować powinienem?
Scout uniosła w górę ręce, ale nic nie powiedziała.
Cała  czwórka  szukała  zatem  dalej:  Yoda,  Whie,  Scout  i  Fidelis,  wytworny

przedmiot  wytwornego dŜentelmena. Po Solisie  ślad zaginął. Nietrudno było zgadnąć,
dlaczego.  Ventress  przyjechała  po  nich.  Jej  roboty  natychmiast  namierzyły  jednostkę
R2.  Kiedy  Solis  zniknął  po  bitwie,  stało  się  oczywiste,  Ŝe  to  on  ich  zdradził.  Scout
przybrała  posępną  minę,  bo  przypomniała  sobie,  jak  robot  wyprowadził  ją  w  pole,
twierdząc, Ŝe potrzebuje eskorty człowieka. Podzielił w ten sposób grupę. MoŜe gdyby
zostali razem, niczego by to nie zmieniło. MoŜe nie byłaby w stanie uratować ani Maks
Leem,  ani  mistrza  Maruka,  ale  przynajmniej  nie  stałaby  o  sto  metrów  dalej,  na
schodach, obserwując, jak ich mordują.

Fidelis był niepocieszony. Z początki Scout chciała go oddać na złom lub

porzucić,  ale  jego  rozpacz  z  powodu  sprowadzenia  im  na  głowy  konfederata,  który
naraził na niebezpieczeństwo ostatniego z linii Malreaux, była tak głęboka i obsesyjna,
tak w oczywisty sposób zaprogramowana, Ŝe nawet ona nie mogła uwierzyć, Ŝeby był
zamieszany  w  tę  zdradę.  Mieli  zamiar  go  odesłać,  ale  ostatecznie  i  to  okazało  się
niepraktyczne.  Kiedy  juŜ  odnalazł  Whie,  trzeba  by  go  chyba  pokroić  mieczem
ś

wietlnym na kawałki, Ŝeby za nim nie poszedł.

- Jeśli nie pozwolicie mi jechać z paniczem wewnątrz statku, przynituję się do

powłoki - uprzedził i, szczerze mówiąc, wszyscy mu uwierzyli.

Yoda znalazł wreszcie to, czego szukał, na piątym składowisku złomu, jakie

odwiedzili na stacji Jovan. Był to stary, mocno zdezelowany lekki frachtowiec typu B-7
z plackami czerwonej farby na włazie do ładowni.

- Rdza? - zdziwił się Whie. - Skąd rdza bez powietrza i wody?
Operator składowiska roześmiał się tubalnie.
- Bo widzisz, to cacuszko zostało skradzione przez piratów, a te czerwone plamy

to...

- Ile? - szybko zapytał Yoda.
Scout i Whie skrzywili się porozumiewawczo. Mistrz Yoda nie chciał uŜywać

Mocy  do  czynności  tak  prostej  jak  negocjacja  ceny.  Mawiał,  Ŝe  takie  zachowanie
oznacza brak szacunku dla Mocy i dla przeciwnika  w tej handlowej walce, lecz Scout
podejrzewała, Ŝe Yoda był po prostu złośliwym, wrednym i bezlitosnym negocjatorem,
który  uwaŜał  targowanie  się  za  świetną  zabawę.  A  w  tej  zabawie  wiele  zaleŜy  od
cierpliwości.  Handlarze  na  bazarach  setek  planet  nieraz  przekonali  się,  ku  swemu
niezadowoleniu,  Ŝe  nie  wiedzieli,  co  to  jest  cierpliwość,  dopóki  nie  spróbowali
przetrzymać osiemsetletniego sknery Jedi. Whie i Scout  wiedzieli juŜ, Ŝe  mistrz Yoda
potrafił  spędzać  całe  godziny  na  targowaniu  się  w  kolejnych  złomowiskach,  aby

Sean Stewart

147

wreszcie odejść, wymachując kijaszkiem i mamrocząc do siebie pod nosem.
Pozostawiał właścicieli w takim stanie, jakby przeszli przez zgniatacz śmieci.

Padawani oddalili się dyskretnie od Strefy Targowania. Scout pomyślała, Ŝe Whie

wygląda strasznie. Wychudły, z oczami podkrąŜonymi od płaczu i braku snu.

- Hej - zagadnęła. - Wszystko w porządku?
- Jasne.
- ŁŜesz.
- Owszem - spojrzał na nią długo, badawczo, prawie z desperacją. ZauwaŜyła, Ŝe

po chwili zerknął na Yodę, który nie przestawał się targować.

Whie wskazał kciukiem niewielki korytarzyk pomiędzy B-1 a następnym

statkiem,  frachtowcem  klasy  Epoch,  z  pojedynczą  wieŜyczką  działa  laserowego,
którego lufa była zgięta jak złamana antena. Widocznie  miał chęć coś jej powiedzieć.
Scout uznała, Ŝe odrobina prywatności nie zaszkodzi, moŜe nawet rozwiąŜe mu język.
Yoda  był  wprawdzie  dobrotliwą  osobą,  ale  istniały  pewne  rodzaje  słabości,  rozmaite
wątpliwości,  których  nie  wyznaje  się  w  obecności  osoby  zdolnej  przesądzić  o  twoim
losie jako rycerza Jedi.

Wsunęła się za nim w wąską alejkę, delikatnie muskając palcami powłokę epocha.

Jego pancerz był odrapany, powyginany i podziurawiony milionem małych otworków.
Prawdopodobnie  ostatnich  kilka  lat  statek  spędził  na  wewnątrzsystemowym  handlu,
przemierzając niebezpieczne przestrzenie w okolicach słońca, pełne gwiezdnej materii i
innych  kosmicznych śmieci.  Ze  statkami kosmicznymi było tak samo jak z  morskimi:
tylko ofermy lubiły widok lądu. Dla prawdziwego Ŝeglarza niebieska woda lub czarna,
twarda  przestrzeń  była  jego  własnym  miejscem  na  świecie,  z  dala  od  zgubnych,
zdradzieckich brzegów i studni grawitacyjnych.

Kiedy znaleźli się juŜ bezpiecznie poza zasięgiem wzroku, Scout odezwała się

pierwsza:

- No juŜ, wygadaj się.
Whie z nieobecną miną stukał nogą w bucie od skafandra o powłokę statku.
- Wczoraj... to było wczoraj czy przedwczoraj? Straciłem poczucie czasu.

NiewaŜne. Ostatnio, kiedy spałem, miałem sen. - Urwał. - Taki specjalny sen.

- Ten, w którym...
- Tak, ten, w którym zostałem zabity przez Jedi. - Przełknął ślinę i uśmiechnął się

blado. - Ale to nie jedyny sen, jaki miałem ostatnio. Był jeszcze jeden, tuŜ przed
naszym wyjazdem z Coruscant. Ty w nim byłaś.

- Ja!
- Tak. - Po raz pierwszy od śmierci Maks Leem na twarz Whie wypłynęła

odrobina koloru. - Byliśmy w pokoju, w pięknym, ale strasznym pokoju, a ty
krwawiłaś...

- Paniczu Whie? - Zza kadłuba epocha rozległ się niespokojny głos wytwornego

przedmiotu wytwornego dŜentelmena rodziny Malreaux.

- Paniczu, gdzie pan jest?
- Tutaj! Co się dzieje? - warknął Whie.

Yoda – Mroczne Spotkanie

148

- Jest pan! - Fidelis pospiesznie wychynął zza rogu. - Właśnie robiłem

przeliczenia walutowe dla mistrza Yody, kiedy podniosłem wzrok, a panicza nie było.

- Oddaliłem się o dwadzieścia metrów, Fidelis. Nie zostałem porwany przez

kosmicznych piratów.

- To nie pana wina - kwaśno odparł robot. - Proszę się nie oddalać samotnie. Nie

wie panicz, kto się kręci w takich miejscach?

- Chyba nikt? - domyślił się Whie. - Nie jesteśmy raczej w części rozrywkowej

stacji Jovan. Nie sądzę, aby w tej chwili grupa kosmicznych zabijaków wyturlała się z
najbliŜszej knajpy i zaczęła ze mną bójkę.

- Mimo twojej szlachetności i wykształcenia jesteś naiwny, jeśli chodzi o wielki

wiat - rzekł Fidelis sztywno. - Złomowisko jest dokładnie takim miejscem, gdzie

moŜna się spodziewać zdziczałych robotów. Uciekinierzy szukający części z odzysku,
bezpańskie stworzenia, które nie cofną się przed wzięciem człowieka jako zakładnika,
jeśli ich oprogramowanie uległo wystarczającej degrengoladzie.

- To ostrzeŜenie przyszło nieco za późno - zauwaŜyła z pasją Scout.
- Nie pomyślałeś jakoś o tym, zanim wynająłeś Solisa?
- Fakt, Ŝe pomyliłem się w swoich sądach, nie znaczy, Ŝe...
- Fidelis, spadaj! - warknął Whie.
Robot wyprostował się dumnie i wycofał na koniec korytarza pomiędzy dwoma

frachtowcami, znacząco nie spuszczając z nich wzroku.

- Myślisz, Ŝe umie czytać z warg? - mruknęła Scout.
- Jasne - zawołał Fidelis.
- Robot, zamknij się - burknął chłopak. Widać było, Ŝe szansa na prywatną

rozmową przepadła.

Scout zamrugała.
- Nie słyszałam, abyś kiedykolwiek był dla kogoś taki nieprzyjemny.
- Wybacz.
- Nie szkodzi - zaśmiała się. - Mnie się to wydaje urocze.
- Urocze?

Nawet Scout musiała przyznać, Ŝe Yoda zrobił na B-1 świetny interes.
- Jak ci się udało kupić go tak tanio? - zapytała, wytrzeszczając oczy na złośliwie

uśmiechniętego starego Jedi, który właśnie wsuwał notatnik za pas. - Musiałeś chyba
uŜyć Mocy umysłu Jedi. Podobno mówiłeś, Ŝe to nieuczciwe.

- Nie interesuje mnie uczciwość, tylko wyniki - odparł Yoda. - Poza tym Mocy

Jedi nie uŜywałem. Cenę uczciwą zapłaciłem.

Scout i Whie spojrzeli z powątpiewaniem na zniszczony kadłub.
- Co z nim jest nie w porządku? - zapytała Scout. - Oczywiście poza tym, co

widać?

Yoda podrapał laseczką powłokę statku, wzbijając niewielką chmurę kurzu. I

farby. I metaceramiki.

- Dobry kadłub. Dobre linie - rzekł.

Sean Stewart

149

- Jedno działko laserowe - zauwaŜył Whie. - Nie ma wyrzutni torped udarowych.

Nie ma miotacza.

- Ma na pokładzie Hanx-Wargel SuperFlow II i pasywną antenę czujnikową Siep-

Irol - dodał właściciel Ŝarliwie. - Zapasowe generatory. Baterię aktywnych czujników
Carbanti, prawie nowe tylne tarcze, produkcji lokalnej, ale całkiem przyzwoite.

- A dziobowe?
- Jeśli zjawi się ktoś z bronią i tak trzeba uciekać - rzekł handlarz.
- A jeśli się nie uda?
- Trzeba się poddać.
- Bardzo zachęcające - burknęła Scout.
- Trudno mi się pogodzić z tym, Ŝe szkalujecie moje małe śliczności. - Handlarz

szybko spojrzał na burtę statku, gdzie wymalowano jego nazwę: „Nocny Sokół”. -
Mogłem właściwie podnieść cenę, skoro jesteście tacy niemili.

- Jeśli ma te wszystkie zalety, o których mówisz - upierała się Scout - dlaczego

sprzedajesz ją tak tanio? Czego ona nie robi?

Handlarz odchrząknął i mlasnął. Scout spojrzała na Yodę, który uśmiechał się

błogo.

- Nie lata - wyjaśnił.

„Faktycznie okazja!”, powiedział. „Naprawić go w jednej chwili zdołacie”. Podaj

mi ten klucz soniczny - warknęła Scout. Blada ciecz barwy miodu skapywała spod
rozrusznika silnika, który próbowała zainstalować. KaŜda kropla unosiła się i
wędrowała w powietrzu z powodu słabej grawitacji panującej na stacji Jovan.

- Chyba udało mi się juŜ zainstalować te złącza - mruknął Whie.
- Czerwonym do góry?
- Tak.
Pracowali ramię w ramię, instalując układ rozrusznika, który Yoda odzyskał z

koreliańskiego frachtowca w głębi złomowiska.

- Co robi mistrz Yoda, kiedy my pracujemy? - burknęła Scout.
- Nie mam pojęcia! Mówił coś o zapasach. Słyszałaś moŜe o wodzie? - Scout

rozejrzała się. - Dla nas i jako chłodziwo. Dziesięć skrzynek po pięćset litrów.
Załadujemy je chyba na własne grzbiety! - burknął Whie.

- Pięćset!
- Mistrz Yoda twierdzi, Ŝe wynajęcie wózka do palet na jedną robotę to strata

pieniędzy - wyjaśnił Whie.

Wymienili spojrzenia.
Kolejna tłusta kropla smaru oderwała się i poszybowała w powietrzu. W tej

zamknięty był martwy robal - świdrak metalowy z pierzastymi antenkami i szczękami
poplamionymi rdzą.

- Podaj mi lutownicę! - Whie pracował o jakieś pięć metrów od niej. Scout rzuciła

mu kolbę, która przez niską grawitację łagodnie przeleciała wprost do jego dłoni.
Pchnęła jeszcze w jego stronę zwitek spoiwa do kompletu. - Dzięki.

Yoda – Mroczne Spotkanie

150

Whie podniósł wzrok. Zdjął płytę, odsłaniając przewody i rurki zwinięte jak

wielobarwne wnętrzności. Nic dziwnego, Ŝe mówi się o „bebechach” statku, pomyślał.
Właśnie pracował nad obudową pompy próŜniowej; korpus był pęknięty, więc
uszczelnienie cały czas zawodziło. Śmieszne, kiedy człowiek pomyśli, Ŝe to cieniutkie,
włosowate pęknięcie powoduje wszelkie moŜliwe problemy, poniewaŜ nic nie
wypuszcza.

PróŜnia na statku to jak honor Jedi. Nicość, której się nie widzi, dopóki nie

zniknie.

- Scout? Zastanawiałaś się kiedy, czy nie jesteś przypadkiem złym człowiekiem?
- Zastanawiać się? - zachichotała. - AleŜ ja wiem.
- Bądź powaŜna. Gdybyś odkryła, Ŝe nie jesteś dobrą osobą, byłoby ci przykro,

prawda?

- Nigdy nie byłam dobrą osobą. - Scout uŜyła klucza sonicznego, Ŝeby odkręcić

nakrętkę, która przyrdzewiała do śruby. - Starałam się tylko być w porządku. Dlaczego
pytasz?

- Bez powodu.
Scout czekała, nie patrząc na Whie. Zgodnie z kalendarzem była starsza od niego

o rok, ale on był tak doskonały, tak mądry, Ŝe zwykle zapominała o róŜnicy wieku.
Dzisiaj mówił jak ktoś bardzo młody, a ona poczuła się nagle o wiele starsza od niego.
Przypomniała sobie, co kiedyś mówił Yoda na temat wieku: „Wiek czymś więcej niŜ
liczbą uderzeń serca jest. Wiek to liczba błędów, jakie popełnić zdąŜyłeś”. Gdyby miała
policzyć błędy, byłaby co najmniej dziesięć lat starsza od Whie.

- Kiedyś myślałem, Ŝe jestem dobrym człowiekiem - powiedział cicho Whie. - A

potem zdarzyły się róŜne rzeczy. Miałem sen. A w tym śnie miałem złe myśli.

- Hej, chłopcze, nie moŜesz się gnębić tylko dlatego, Ŝe coś sobie myślałeś

podczas snu.

- Nie rozumiesz. To nie był sen. Ani nawet moja podświadomość, która przeze

mnie przemawiała. To się naprawdę zdarzyło. To się zdarzy - poprawił się. Ból w jego
głosie był teraz bardzo wyraźny i Scout zrozumiała, Ŝe to dla niego ogromnie waŜne.

Whie przycisnął spoiwo do obudowy komory próŜniowej i przeciągnął po nim

lutownicą. Dziwne te metalowe pręty, takie się wydają twarde i proste, a tak łatwo je
zmiękczyć. Nietrwałe.

- Potem był inny sen. Ten o umieraniu. Nigdy wcześniej mi się to nie śniło.
Scout czekała.
- Wszystko wydawało się zamglone. Nie jestem pewien, gdzie byłem i co robiłem;

widziałem rozbłyski mieczy świetlnych. Walczyłem z kimś we własnej głowie.
Próbowałem się bronić, ale tamten był dla mnie za silny. Za szybki. A potem miałem
ś

wiatło w oczach. Jak słońce. - Lutownica iskrzyła i jarzyła się w mrocznym

zagłębieniu powłoki frachtowca. - I juŜ nic nie było.

- Nawet jeśli to był miecz świetlny, to nie znaczy, Ŝe władał nim Jedi.
- Och, ale ja wiedziałem. Sen był taki krótki. Nie widziałem dobrze, kto to taki.

Ale kiedy wpadłem w to wszystko, nawet nie byłem przestraszony. Raczej zaskoczony.
Myślałem: Więc tak mam umrzeć? Czy to nie dziwne? Mimo Ŝe miałem ten sen, moja

Sean Stewart

151

mierć i tak okaŜe się zaskoczeniem, kiedy juŜ nastąpi. Chyba zawsze tak jest - dodał

po chwili.

Scout wstrzyknęła do opornej nakrętki kolejny strumyk odrdzewiacza.
- MoŜe źle to zinterpretowałeś. MoŜe wcale nie umrzesz. We śnie nie umarłeś,

prawda? Nie wiesz tego na pewno. MoŜe to był jakiś test albo ćwiczenie. Jeśli sądzisz,
Ŝ

e to był Jedi, to by była bardzo prawdopodobna odpowiedź. Jakieś ćwiczenia albo

turniej, taki jak mieliśmy przed wyjazdem - zapewniała go gorączkowo. - Na pewno tak
jest.

- MoŜe - odparł Whie. Wiedziała, Ŝe jej nie wierzy. - Potrzebujesz jeszcze

lutownicy?

- Nie, w porządku. - Scout zdołała wreszcie odkręcić oporną nakrętkę. - A ten sen,

w którym ja byłam? Czy umarłam?

- Nie w tej części, którą widziałem.
Nie była to tak pocieszająca odpowiedź, jakiej oczekiwała Scout.
- Scout, myślę, Ŝe przejdę na Ciemną Stronę - wyznał Whie. - Tylko wtedy

miałoby to sens. Dlatego pamiętam, co myślałem w pierwszym śnie. Dlatego Jedi mnie
pokona.

- To idiotyczne - odparła Scout, naprawdę wstrząśnięta. - Jesteś ostatnią osobą na

wiecie, którą bym posądziła o przejście na Ciemną Stronę. Jesteś lepszy niŜ

ktokolwiek z nas. Wszyscy to wiedzą. Zawsze byłeś lepszy. Kiedyś nienawidziłam tego
w tobie. Nie, to niemoŜliwe - dodała z przekonaniem.

- Zawsze myślałem o sobie jako o dobrym człowieku - powiedział cicho Whie. -

Byłem z tego dumny. Ale teraz, patrząc wstecz, chyba tylko udawałem, Ŝe jestem
dobry. Wiesz? Grałem. To wcale nie było naturalne. Po prostu... udawałem, Ŝe jestem
Jedi.

Po raz pierwszy Scout odłoŜyła narzędzia i przysiadła pod podwoziem statku.

PołoŜyła mu dłoń na ramieniu.

- Whie, słuchaj. Nieraz udawanie to wszystko, co nam zostaje.

Godzinę później Fidelis ładował zapasy do pojemników niewielkiego magazynku

frachtowca.  Yoda  polecił  mu  nakupić  Ŝywności  jak  na  przyjęcie,  więc  robot  starał  się
jak  mógł.  Zaprogramowany  na  spełnianie  kaprysów,  byt  przeraŜony  myślą,  Ŝe  będzie
musiał gotować dla gości, których  upodobań nie zna. CóŜ,  upomniał  się  filozoficznie,
całe Ŝycie to jedna wielka improwizacja, a poza tym jedyną kuchnią, jaką znał Whie, to
kafeteria  Świątyni  Jedi.  Gdyby  Fidelis  nie  dał  rady  wyjść  poza  ten  standard,  to  juŜ
lepiej,  aby  z  resztą  złomu  pozostał  na  składowisku  stacji  Jovan.  Wprawdzie  jego
kontakt z Whie był do tej pory raczej powierzchowny, lecz gotował klanowi Malreaux
przez dwanaście pokoleń, a oprócz tego miał do dyspozycji kompletny skan genetyczny
chłopca. Zaspokajanie apetytów kulinarnych wciąŜ jeszcze pozostawało bardziej sztuką
aniŜeli dziedziną nauki, ale wyposaŜony w takie informacje mógł liczyć na to, Ŝe zdoła
przynajmniej w przybliŜeniu odgadnąć jego upodobania.

Yoda – Mroczne Spotkanie

152

Układając składniki, usłyszał dochodzący z przedniej kabiny głos Yody, który

burczał i marudził, przeglądając manifest i instrukcję statku. Z rufy, gdzie panicz Whie
i dziewczyna układali skrzynie z wodą, dochodziły poskrzypywania, łomoty i okrzyki.

Fidelis wytknął głowę przez właz do kabiny.
- Proszę wybaczyć, mistrzu Yoda, ale chciałbym opóźnić nieco gotowanie i

pomóc przy ładowaniu wody. Wrócę za kilka chwil.

- Nie - burknął stary Jedi.
- Słucham?
- Nie moŜesz. Pracą padawanów ładowanie statku jest.
- Jednak, jako znacznie silniejsza osoba, z pewnością byłbym skuteczniejszy przy

podnoszeniu cięŜkich ładunków, zwłaszcza Ŝe wyeliminowałoby to naciągnięcie mięśni
i obraŜenia młodych ludzi.

- UŜyć Mocy muszą. Praktyka dobra to jest.
- Ale Ŝadne z nich nie spało dłuŜej niŜ jeden dzień.
Yoda nie raczył nawet podnieść oczu znad instrukcji, w której studiował właśnie

dość intrygujące protokoły wyjścia B-7 z nadprzestrzeni. Wyciągnął tylko rękę i
uderzył Fidelisa laseczką po nodze.

- Co mówię, nie słuchasz, opiekaczu. Padawani pracować muszą. Jeśli pracować

nie będą, myśleć zaczną.

- Och - przejął się Fidelis.
Yoda odwrócił głowę i popatrzył na niego ponad zgarbionym ramieniem. Ich

spojrzenia - istoty rozumnej i maszyny - spotkały się na chwilę.

- Starzy jesteśmy i silni. Drzewa, co wiele mrozów przeŜyły. Ale dla tych dwojga

mierć ich mistrzów pierwszą zimą jest. Pracować im pozwól. I jeść - dodał łagodnie. -

I płakać. I moŜe, ale tylko moŜe, spać.

Robot spojrzał na niego uwaŜnie.
- Jesteś mądry, mistrzu Yoda.
- Tak powiadają - burknął Yoda. - Ale skoro tu jesteś, więcej o domu hrabiego

Dooku opowiedzieć mi musisz.

- To nie jego dom - odparł robot sztywno. - Sądzę, Ŝe hrabia zatrzymał się jako

gość rodu Malreaux. Dokładna natura sytuacji nie jest dla mnie jasna. Przebywałem na
Coruscant zbyt wiele lat, moja zaś łączność z lady Malreaux była w najlepszym razie
sporadyczna.

Yoda przyjrzał się robotowi.
- Jai Maruk wspomniał mi o damie, którą widział w domostwie. Towarzyszył jej

yjuński lisek.

- To lady Malreaux. Lisek to jej przyjaciel.
- Przyjaciel?
Fidelis wzruszył ramionami.
- Tak go nazywa słuŜba. Nie będę wspominał tutaj o przesądach, choć z

pewnością na Vjunie Moc jest bardzo silna. Ród Malreaux zaś oczywiście zrodził
najlepszych adeptów tej sztuki.

- Silna jest... Ciemna Strona - mruknął Yoda.

Sean Stewart

153

Fidelis wzruszył ramionami.
- Próby hrabiego Malreaux, aby zastosować modyfikacje genetyczne w

midichlorianach, z perspektywy lat wydają się moŜe zbyt ambitne. A jednak trzeba
podziwiać jego horyzonty i wizję!

- Naprawdę trzeba? - spytał Yoda oschle. - Stare powiedzonko jest na temat

zabawy z ogniem, wytworny przedmiocie wytwornego dŜentelmena. A co do lady
Malreaux... szaloną gosposią hrabiego Dooku jest.

Nawet Yodzie rzadko zdarzało się widzieć wstrząśniętego robota, lecz wyrazu

metalowego oblicza Fidelisa nie dało się określić inaczej. Szok, zgroza oraz coś, co u
istoty rozumnej moŜna by określić mianem gniewu.

- To niemoŜliwe.
- Myje podłogi, Jai mówił... czyści odświeŜalnie - odparł Yoda. - Czy „gosposia”

to niedobre słowo? „SłuŜąca” lepiej zabrzmi? „Sprzątaczka”? - dociekał niewinnie. -
„Niewolnica”?

- „Lady” to odpowiednie określenie - ostro odparł Fidelis. - Albo „pani”.
- Spotkać się z Dooku chciałbym - ciągnął Yoda radośnie. - Przekonać do powrotu

na Coruscant go muszę. Łatwo nie będzie. StraŜników on ma. Zwolenników, Ŝołnierzy
moŜe takŜe. Znasz jakieś dyskretne wejście do Château Malreaux?

- W istocie - odparł Fidelis.

W trzy godziny później „Nocny Sokół” opuszczał majestatycznie dok stacji Jovan,

rozpoczynając długą, mozolną trasą, konieczną, aby rozgrzać napędy przed skokiem w
nadprzestrzeń. Jego eklektyczna załoga zebrała się w miejscu, które instrukcja obsługi
B-7 określała jako „mesę” - był to mały pokoik w przewęŜeniu statku między kabiną a
ładownią, szeroki na tyle, aby pomieścił mały stół do gier holograficznych albo
wyświetlania holowidów, które musiały być zakodowane w jednym z dwóch formatów
Szlaku Hydiańskiego, niemających nic wspólnego ze standardem filmów Republiki
uŜywanym na Coruscant.

Innymi szczegółami wyposaŜenia mesy były dwie niepełne talie kart, cztery

uŜywane  i  zapewne  kradzione  stołki  barowe  z  wgłębieniem  pośrodku,  modne  jakieś
dwadzieścia lat standardowych temu, gdzie siedzący miał wraŜenie, Ŝe usiadł na rurze,
oraz  składana  prasowalnica  do  ubrań.  Mistrz  Yoda  siedział  właśnie  na  niej,
wymachując  nogami.  Był  zbyt  drobny,  aby  usiąść  na  stołku,  nie  klinując  się  w
zagłębieniu.

Z korytarza rozległ się zaskakująco miły dźwięk.
- Kolacja podana - wołał Fidelis.
Whie przełączył projektory na stole na obraz z zewnętrznych czujników, dzięki

czemu pośrodku mesy panowała teraz czerń przestrzeni migocząca maleńkimi
punkcikami słońc, z bieŜącą lokalizacją frachtowca w postaci świecącej kropki
pośrodku. Chłopiec miał bladą i zmęczoną twarz, oczy podkrąŜone głębokimi cieniami.

- Nie jestem głodny - oznajmił.
- Ale ja zrobiłem crêpes Malreaux - zawołał Fidelis, wnosząc do mesy dwie

łagodnie parujące tace z jedzeniem. - Ten przepis stworzyłem specjalnie dla

Yoda – Mroczne Spotkanie

154

dziewiątego hrabiego. Moi wytworni właściciele byli tak dobrzy, Ŝe przez ostatnich
osiem pokoleń bardzo je sobie chwalili.

- Pachną wspaniale - zgodziła się Scout.
- Nie miałem niestety buraków kwasowych, aby przyrządzić z nich zwyczajową

przystawkę,  zresztą  Vjun  juŜ  ich  chyba  nie  eksportuje.  Jednak  udało  mi  się  kupić
sznurek  suszonych  stynek  i  doskonały  ser,  więc  przystawka  jest  mimo  wszystko.
Jeszcze  kilka  reythańskich  krakersów  i  sos  musztardowy  tapenade  według  starego
ortolańskiego przepisu. Mam nadzieję, Ŝe będzie smakowało.

Fidelis postawił tace na stole projektora. Stynki na przypieczonym serze parowały

wśród gwiazd.

- Przewidziałem, Ŝe tak będzie, i przygotowałem serwetki - rzekł Fidelis i rozłoŜył

je na stole. - Wszystko to moŜna jeść palcami, bo w magazynku jest mało miejsca i nie
chciałem zapychać go talerzami i sztućcami.

- Jest pyszne - zauwaŜyła Scout z ustami pełnymi krakersów i tapenade. - Nieba,

nie wiedziałam, Ŝe jestem aŜ tak głodna.

- Dla pana, mistrzu Yoda, trochę dennej papki... - Fidelis podsunął miskę lepkiej,

czarnej zupy, po której pływały niewiadomego pochodzenia blade kluchy o barwie
pleśni. Zupa smakowicie pachniała spalonym smarem.

- Przestrzegałem przepisu - dodał szybko Fidelis.
Yoda pochylił się nad miską i pociągnął nosem, wywracając oczami z rozkoszy.
- Doskonała, doskonała - zawołał.
Scout rozkoszowała się stynkami na opiekanym serze.
- Rany...
Mistrz Yoda uniósł miskę.
- Opiekacza poprosiłem, aby ucztę przygotował - rzekł, łaskawie kiwając głową w

kierunku Fidelisa. - Abyśmy do posiłku wspólnie zasiedli i mistrzów Leem i Jaia
Maruka wspomnieli.

Fidelis podał padawanom dzban wonnego, purpurowego napitku, który pachniał

jak woskownica, deszczówka i jeszcze coś słodkiego. Scout spełniła toast. Napój
łaskotał w język.

- To tak? - odezwał się Whie gniewnie. - Tego chcecie? Maks i Jai Maruk nie

yją. A wy potraficie myśleć tylko o tym, jak sobie napełnić brzuchy!

Scout podniosła wzrok z pewnym poczuciem winy, zlizując okruszki z warg.
- A moŜe lepiej znajdziemy Ventress? - krzyknął Whie. - MoŜe sprawimy, Ŝeby

nam za to zapłaciła? Czy Jedi szukają sprawiedliwości, czy deseru?

- Profitrolki Ukio - wtrącił Fidelis spokojnie. - Z karmelowym nadzieniem.
Yoda smakował kolejną łyŜkę zupy.
- śycie naleŜy czcić, Ŝyjąc, padawanie. Hołdem dla Ciemnej Strony zabijanie jest.
- No cóŜ, to znaczy, Ŝe Ciemna Strona odebrała ostatnio wiele hołdów - zauwaŜył

Whie z goryczą.

- Mały, od wielu godzin nie zmruŜyłeś oka - zauwaŜyła Scout.
- Nie nazywaj mnie tak - odparł Whie groźnie. - Nie jestem twoim młodszym

bratem. To ja się tobą opiekują, a nie na odwrót, Tallisibeth. Jai Maruk miał co do

Sean Stewart

155

ciebie rację. Gdybym nie musiał pilnować twojego tyłka w porcie kosmicznym, moŜe
zdąŜyłbym zejść na dół na czas i uchronić go od śmierci.

- Ty się mną opiekujesz? A kto został przyszpilony do poręczy przez własnego

lokaja, kiedy próbowałam zeskoczyć? A kto się dyskretnie ulotnił, Ŝeby słuchać
rodzinnych opowieści? TeŜ ja? - syknęła, blada ze złości.

Yoda z Ŝalem odstawił miskę.
- Słyszycie, jak pracuje?
- Co słyszymy? - warknął Whie.
- Ciemną Stronę. Zawsze do nas przemawia z cierpienia. Ze smutku. Nasz ból z

powszechnym bólem łączy. Nasze cierpienie z powszechnym cierpieniem.

- MoŜe to za duŜo powiedziane. - Whie wpatrywał się w gwiezdną przestrzeń

ponad stołem. - Tobie moŜe łatwiej. Co cię to obchodzi?

- Nie jesteś z nikim związany, prawda? Pewnie nigdy nie umrzesz. Kim była dla

ciebie Maks Leem? Jeszcze jedną uczennicą. Po tylu stuleciach kto moŜe cię winić, Ŝe
ledwie  ich  wszystkich  pamiętasz?  Dla  mnie  była  czymś  więcej.  -  Podniósł  wzrok
wyzywająco. Na jego policzkach lśniły ślady łez, ale w oczach miał gniew. - Była istotą
najbardziej  przypominającą  matkę,  jaką  miałem  w  Ŝyciu,  odkąd  zabraliście  mnie
rodzinie.  Wybrała  mnie  na  swojego  padawana,  a  ja  ją  zawiodłem.  Pozwoliłem  jej
umrzeć, a teraz mam tu siedzieć, napychać się i udawać, Ŝe się nic nie stało! - Jęknął z
bólu i jednym ruchem zmiótł ze stołu talerz z naleśnikami. Obiad poleciał na podłogę.

Oczy Yody, do połowy przykryte cięŜkimi powiekami, zabłysły nagle. Poruszył

palcem. Potrawy, talerze, napoje, wszystko zawisło w powietrzu. Talerz osiadł na stole,
naleśniki opadły na niego. Przewrócony kubek Whie sam odzyskał równowagę, a gęsty
czerwony płyn wrócił do naczynia. Wszystko z powrotem znalazło się na stole.

Jeszcze jeden ruch palców Yody, nie więcej niŜ drgnienie, i głowa Whie obróciła

się raptownie, jakby pociągnięta za niewidzialny sznurek, aŜ spojrzał w oczy starego
Jedi. Były zielone, zielone jak woda z bagien. Nigdy wcześniej chłopiec nie zdawał
sobie sprawy, Ŝe mogą być aŜ tak przeraŜające. MoŜna się było w nich utopić. Mogły
wciągnąć.

- Cierpienia uczyć mnie będziesz? śe lepiej je znasz, sądzisz? - rzekł Yoda cicho.

-  Myślisz,  Ŝe  starego  mistrza  nic  nie  obchodzi,  co?  Kim  jestem,  zapomniałeś?  Stary
jestem,  tak.  Hm.  Kochałem  więcej  od  ciebie,  padawanie.  Straciłem  więcej.  Więcej
nienawidziłem. Więcej zabiłem. - Zielone oczy pod grubymi powiekami wyglądały jak
lśniące  szparki.  Smocze  oczy,  wiekowe  i  straszliwe.  -  Za  darmo  mądrość  przychodzi,
myślisz?  Ciemna  Strona,  tak...  dla  nich  jest  łatwiejsza.  Ból  zbyt  silny  się  staje,  a  oni
mrok pochłaniają, Ŝeby przed nim uciec. Nie Yoda. Yoda kocha i cierpi za to... kocha i
cierpi.

Zapadła taka cisza, Ŝe moŜna było usłyszeć piórko rzucone na podłogę.
- Cena mądrości Yody wysoka jest, bardzo wysoka. Koszt jest wieczny. A ty mnie

o bólu uczyć będziesz, tak?

- Ja... - Usta Whie zadrŜały. - Przepraszam, mistrzu. Byłem wściekły. Ale co się

stanie, jeśli oni mają rację? - wykrzyknął z rozpaczą. - Jeśli galaktyka naprawdę jest
mroczna? Jeśli, tak jak mówi Ventress, rodzimy się, cierpimy i umieramy, i to

Yoda – Mroczne Spotkanie

156

wszystko?  A  jeśli  nie  ma  Ŝadnego  planu,  jeśli  nie  ma  czegoś  takiego  jak  dobroć?  Co,
jeśli  cierpimy  na  ślepo,  usiłując  znaleźć  powód  cierpienia,  ale  tylko  się  oszukujemy,
rozglądając się za nadzieją, która nie istnieje? A jeśli nie ma nic więcej, tylko gwiazdy i
ciemna  przestrzeń  pomiędzy  nimi,  a  galaktyki  nic  nie  obchodzi,  czy  umrzemy,  czy
będziemy Ŝyli?

- To prawda - odparł Yoda.
Padawani spojrzeli na niego wstrząśnięci.
Krótkie nogi mistrza bujały się w tył i w przód, w tył i w przód.
- MoŜe prawda - dodał po chwili i westchnął. - Przez wiele dni większą nadzieję

czuję. Kiedy indziej nie. - Wzruszył ramionami. -A co to za róŜnica?

- Ventress miała rację! - wyszeptał Whie tak zszokowany, Ŝe zapomniał o

gniewie.

- Nie. Myli się! Tak się myli, jak tylko moŜna! - warknął Yoda. - śal w galaktyce

jest?  O,  tak.  Oceany  całe.  Światy.  I  ciemność?  -  Yoda  wskazał  palcem  na  projekcję
przestrzeni  kosmicznej  nad  stołem.  -  Widzicie  ciemność.  Ciemność  wszędzie  i  kilka
gwiazd.  Kilka  punktów  świetlnych.  Jeśli  nie  ma  planu,  nie  ma  losu,  nie  ma
przeznaczenia,  nie  ma  opatrzności,  nie  ma  Mocy,  to  co  pozostaje?  -  Spojrzał  na
kaŜdego  z  nich  po  kolei.  -  Nic,  tylko  nasze  wybory,  prawda?  -  Asajj  poŜera  mrok,  a
mrok poŜera ją - dodał po chwili. - Zrób tak samo, Whie, jeśli chcesz. Zrób tak samo,
jeśli  chcesz.  -  Stary  Jedi  spojrzał  na  gwiezdną  mapę,  na  tańczące  słońca  i  mgławice,
maleńkie  punkciki  światła  migoczące  w  ciemności.  -  Być  Jedi  to  prawdzie  w  oczy
spojrzeć  i  wybrać.  Zapomnij  o  świetle  i  o  ciemności,  padawanie.  -  Krzaczaste  brwi
uniosły  się  wysoko  nad  oczami  koloru  bagien,  Yoda  dźgnął  Whie  końcem  laseczki.
Dziab, dziab. - Bądź światłem lub nocą, padawanie, ale wybierz!

Whie plakat długo, bardzo długo, a przynajmniej tak mu się zdawało. Scout jadła.

Fidelis podawał. Mistrz Yoda opowiadał im o Maks Leem i Jaiu Maruku: historie z ich
najciekawszych wypraw, oczywiście, lecz równieŜ wesołe anegdoty z czasów, kiedy
byli tylko dziećmi w Świątyni. Wypili razem wiele toastów.

Potem Scout płakała. Whie jadł. Fidelis podawał.
Yoda opowiadał historie i jadł, i płakał, i śmiał się, a padawani ujrzeli nagle, Ŝe w

jego dłoniach samo Ŝycie jest mieczem świetlnym; nawet w obliczu zdrady i śmierci,
kiedy juŜ wszelkie nadzieje przepadły, płonął jak świeca w ciemności. Jak gwiazda
błyszcząca w mrocznej otchłani kosmosu.

Sean Stewart

157

R O Z D Z I A Ł

Château Malreaux stał na wysokim wzgórzu w północnej części Zatoki Łez,

głębokiej przystani, strzeŜonej przez nagłe szkwały. Płacząca Rzeka, która wpadała do
zatoki,  wyŜłobiła  w  nadbrzeŜnych  klifach  fantastyczny  labirynt  jaskiń.  Cechy  te  -
przystań  przyjazna  dla  wszystkich,  którzy  znali  jej  tajemnice,  oraz  śmiercionośna  dla
tych,  którzy  ich  nie  znali,  oraz  długie  amfilady  jaskiń,  które  drąŜyły  całe  nabrzeŜe  -
uczyniły Zatokę Łez znakomitym portem dla przemytników. Pierwszy hrabia Malreaux
był  piratem,  wydzierającym  bogactwa  z  otaczających  go  ziem  i  tylko  z  rzadka
dotrzymującym obietnicy, Ŝe jako szlachcic nie będzie łupił przepływających statków.

Widok ze wzgórza charakteryzował się pewną posępną wzniosłością: wysunięty,

chłostany  wiatrem przylądek, nagi, jeśli nie liczyć  wszechobecnej powłoki  yjuńskiego
mchu, lśnił jadowitą zielenią pomiędzy ołowianym niebem a cynowym morzem. Wiatr
wiał  mocno, pchając przed sobą długie  fale, póki się nie rozbiły o  klify. Miotane  nim
cienkie  strugi  deszczu  chłostały  powietrze,  mieszając  się  z  rozbryzgującą  się  pianą.
Kilka  mew,  czarnych  ze  srebrnymi  znakami,  krąŜyło,  skrzecząc  wokół  niewielkiej
jamy.

System jaskiń i tuneli prowadzący z plaŜy miał wszędzie wyjścia, takŜe w

piwnicach Château Malreaux. Jeden z tych podziemnych pasaŜy otworzył się właśnie w
zboczu wysokiego, porośniętego cierniodrzewami wzgórza, mniej więcej pół kilometra
w głąb lądu. Z osłony tego korytarza ciekawskie oczy obserwowały schodzenie starego
frachtowca  B-7  oraz  dwóch  podobnych  do  os  myśliwców  Gildii  Kupieckiej.  Pojazdy
wyraźnie  szykowały  się  do  lądowania  w  strefie  opuszczonego  lądowiska  w  ruinach
Gorzkiego  Przylądka,  miasta  po  drugiej  stronie  zatoki.  Gorzki  Przylądek  przed
wybuchem  zarazy  liczył  sobie  około  sześćdziesięciu  tysięcy  dusz,  zanim  szaleństwo  i
ś

mierć dziesięć lat temu zmieniły go w miasto-widmo.

Frachtowiec podskoczył nagle, jakby miał kłopoty z silnikami manewrowymi.

Szybko ześliznął się w bok, dość przekonująco zakręcił w miejscu i zniknął pomiędzy
dwoma kamienistymi wzgórzami. Obserwator pomyślał, Ŝe to bardzo ładna sztuczka.
Myśliwce Gildii Kupieckiej podskoczyły i wykręciły, Ŝeby ostatecznie wylądować w
Gorzkim Przylądku.

Yoda – Mroczne Spotkanie

158

Sto dwadzieścia sekund później od strony miasta nadleciał z wizgiem pierwszy

cigacz, kierując się na drugą stronę zatoki. Tu droga się kończyła, przechodząc w

słynny punkt widokowy.

Ze swojego ukrytego punktu obserwacyjnego Solis dostroił teleskopowy wizjer

snajperski T/Z z implantowaną siatką, aby zidentyfikować Ŝołnierzy wysypujących się
ze  ścigaczy  i  kierujących  na  nierówny  teren.  Dziesięciu,  dwunastu...  piętnastu  ludzi,
plus  dziesięć  elitarnych  robotow-morderców,  podobnych  do  tych,  jakie  Ventress
sprowadziła  do  portu  kosmicznego  Phindar,  oraz  dwa  plutony  robotów-piechurów,
Ŝ

eby pomagały przy przeszukiwaniu krzaków. Wkrótce miały się zapewne pojawić

kolejne, bardziej wyspecjalizowane oddziały - „komitet powitalny”, jaki Dooku wysłał
na spotkanie Yody.

O trzy minuty intensywnej wspinaczki od miejsca, gdzie wylądował B-7,

znajdował się wlot do jaskini. Grupa Yody powinna zdąŜyć bez problemu, pomyślał
Solis. W jaskini z całą pewnością jeszcze zwiększą przewagę, o ile łowcy nie
przywloką ze sobą jakichś naprawdę wymyślnych czujników.

W sumie nic nieoczekiwanego - całkiem rozsądne otwarcie gry z obu stron,

mocno zainteresowanych spotkaniem, lecz pragnących zachować pod kontrolą jego
miejsce i czas.

Solis skinął głową. NajwyŜszy czas ruszyć w kierunku jaskiń.

- Spóźniłaś się - spokojnie zauwaŜył Dooku, kiedy zgrzana i zdyszana Whirry

wbiegła do gabinetu.

- Jest mi niezmiernie przykro, panie, ale szukałam Panny Vix... o, tu jesteś, moje

kochanie! - zawołała Whirry, gdyŜ hrabia trzymał liska na rękach. Jedną wielką dłonią
podtrzymywał brzuszek zwierzątka, drugą gładził rudobrązową sierść. Lisek wyrywał
się i piszczał w jego objęciach. Dyszał cięŜko, a z ogromnych wytrzeszczonych ślepiów
wyzierał lęk.

Palce Dooku przesunęły się za uszkami stworzenia, po czym duŜa dłoń spoczęła

na jego delikatnych jak gałązki łopatkach.

- Powiedziałem ci, Ŝe będę miał gości: jednego, którego zaprosiłem, i kilkoro,

których tu widzieć nie chciałem. - Dooku dalej gładził przeraŜonego liska. -
Przejrzałem uwaŜnie pewne zapisy. Kiedy twój mąŜ oszalał, oddałaś dziecko Jedi.

- Dziecię - wyszeptała Whirry. - Ukradli mi go, brutale. Zabrali go, kiedy byłam

nie tego... Krew miałam na całej sukni... - nieobecnym wzrokiem spojrzała na swoją
balową kreację, na plamy na obrąbku, nieco ciemniejsze niŜ zwykły brud. - Ukradli mi
go.

- Był tu wtedy robot - rzekł Dooku. - Kamerdyner Tac-Spec, który słuŜył rodowi

Malreaux przez dwanaście pokoleń, a potem zniknął w tajemniczych okolicznościach.
To dziwne, ale Asajj Ventress widziała takiego robota kilka dni temu, jak podróŜował z
padawanem Jedi.

Głaśnięcie, głaśnięcie. Lisek drŜał i skamlał.
- CzyŜbyś chciała tutaj kogoś sprowadzić, nie mówiąc mi o tym, Whirry? To by

mnie... rozczarowało.

Sean Stewart

159

- To raczej miała być niespodzianka - wyszeptała kobieta.
- Nie lubię niespodzianek.
- Och. No trudno. - Z trudem przełknęła ślinę.
- Przyjmuję, Ŝe moŜesz się skomunikować z robotem?
- Tak.
Hrabia spojrzał na nią uwaŜniej.
- Tak, panie - poprawiła się szybko.
Dooku delikatnie przesunął dłonią po grzbiecie Panny Vix. Lisek szarpnął się i

zaskowytał. Dooku podniósł dłoń. Jego palce pełne były futra.

- Hm - mruknął. Strzepnął futro z palców i wrócił do głaskania. Kolejny skowyt i

kolejna garść futra. Urwał, jakby tknięty nagłą myślą. Odwrócił liska tak, Ŝeby mogła
zobaczyć dziury w sierści.

- Popatrz, Whirry... moŜesz odczytać swoją przyszłość?
Gospodyni spoglądała z drŜeniem warg to na swojego pana, to na liska.
- Co mam zrobić, panie?

- Co się dzieje z tym twoim wytwornym gadŜetem? - zapytała Scout Whie.

Przedzierali się przez jaskinie juŜ od jakiegoś czasu, idąc śladem blasku miecza
ś

wietlnego Yody, kiedy robot zatrzymał się nagle, jakby oprogramowanie mu się

zawiesiło.

- Fidelis? - rozległ się głos Whie, ostry i rozkazujący. Echo poniosło się po

korytarzach.

Rozległ się cichy warkot i brzęk. Fidelis wydawał się budzić ze snu. Potrząsnął

głową.

- Tak, paniczu Whie?
- Jakiś problem?
- Nie, panie, wcale. Po prostu... eee... przeglądałem moje wewnętrzne mapy.
- Chodźcie - rzekł Yoda. - DuŜa jaskinia tam jest. Odpocząć moŜemy.
- Nie potrzebuję odpoczynku - odparł Whie. Jego kroki, zawsze pełne wdzięku,

teraz tryskały energią, a głos był pełen podniecenia. - Muszę dotrzeć do domu.

Scout mogła tylko ostroŜnie wybierać drogę pośród ponurych jaskiń. Oczy piekły

ją od wysiłku, z jakim usiłowała przebić mrok. JuŜ dwa razy od początku drogi
podrapała sobie golenie. Whie z kolei poruszał się jak przy świetle dziennym. Oczy
lśniły mu jasnym, prawie opętanym blaskiem.

- Moc jest tu silna - rzekł i zaśmiał się z radości.
Miał rację. Nawet Scout ją czuła, ten nerwowy dreszcz, który przenikał ją do

głębi, jakby cały świat pełen był magnesów, a ona czuła ich przyciąganie poprzez
Ŝ

elazo we krwi. Whie czuł się z tym wspaniale, Scout uwaŜała, Ŝe to upiorne. W Mocy

tutaj było coś dziwnego, jakieś ostre wraŜenie nierównowagi, tak róŜne od łagodnego
ś

wiatła Świątyni Jedi jak mokry, kwaśny wiatr Vjuna od powietrza w domu.

Whie pobiegł naprzód. Fidelis podąŜał za nim. Scout szła wolniej. Mistrz Yoda

ujął ją za ramię.

- Spokojnie teraz - szepnął. - Słuchaj, padawanie. Zostawić tutaj was muszę.

Yoda – Mroczne Spotkanie

160

- Zostawić nas? - syknęła.
- Czy Fidelisowi ufać moŜna, nie wiem. Chronić twojego towarzysza padawana

będzie, pewien jestem. Lecz sprawy Jedi to całkiem co innego.

Prawda, niestety, pomyślała Scout, przypominając sobie zdradę Solisa.
Yoda pociągnął nosem.
- Droga na powierzchnię w pobliŜu jest. Nią wyjdę. Ty i reszta w jaskiniach macie

zostać. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, przyjdę do was. Jeśli za dwanaście godzin na
spotkanie się nie stawię, wracajcie na statek i prześlijcie wiadomość do Świątyni Jedi,
Ŝ

e Yoda nie wróci.

- Ale...!
Dłoń ścisnęła ją za ramię.
- Twojego towarzysza padawana pilnować musisz! Vjun woła do Ciemnej Strony

w nim!

- Zaczekajcie! - dobiegł ich gdzieś z przodu głos Whie. - Szkielety!
- To co ja mam z nim zrobić? - szepnęła Scout, lecz Yody juŜ nie było.
Klnąc pod nosem, Scout wspięła się na naturalne stopnie z wapienia. Jedynym

ródłem światła był majaczący w oddali miecz świetlny Whie. Podłoga pokryta była

szarym pyłem, delikatnym jak popiół. Nic tu nie rosło, choć czasem Scout widziała
małe kosteczki - szczątki zwierząt, które spadły w dół do jaskini przez otwór w ziemi
lub zostały tu zniesione przez falę przypływu. Gdzieś w oddali woda ściekała do
podziemnego jeziorka: kap, kap, kap. A kaŜda kropla budziła echa, które zaraz cichły i
umierały.

Scout przyszło do głowy, Ŝe kaŜda kropla jest jak Ŝycie; wzbiera do istnienia pod

niewidzialnym dachem jaskini, po czym następuje krótki lot kończący się rozbiciem w
zimnej wodzie - i tylko echa, jak wspomnienie, które po nich pozostało, słabe,
zamierające, wygasłe.

- Jak ci się zdaje, co się stało, Scout? - Usłyszała dziwny, wesoły głos Whie. -

Lepiej pójdę sprawdzić! - odpowiedział sam sobie wysokim, skrzekliwym tonem.

Rozległ się grzechot, coś jakby stare gałązki uderzające jedne o drugie. Scout

wspięła się na krawędź otworu wiodącego do kolejnej jaskini i wtedy spojrzała na nią
roześmiana, biała ludzka czaszka. Kościste ramię wyciągnęło się ku niej i zamachało
kościstą dłonią. Whie uŜywał Mocy, aby utrzymać w powietrzu delikatne kości.

- Wyglądasz, jakby miała ci się przydać pomocna dłoń - rzekł tym samym

skrzekliwym głosem i unoszące się w powietrzu palce oplotły jej nadgarstek.

Scout wrzasnęła i uderzyła ramieniem o kamień. Kości trzasnęły i rozsypały się.

Unoszący się szkielet - niewiele większy od dziecka - wyciągnął dłoń, teraz juŜ bez
palców, i podniósł ją do pustego oczodołu.

- Ooo, teraz mam kikut - wyskrzeczał tym samym głosikiem małego chłopca.
Drugi szkielet, wielkości dorosłego człowieka, podpłynął w powietrzu do

pierwszego.

- UwaŜaj, juniorze - odezwał się Whie w paskudnej parodii głosu matki. - Ona jest

odwaŜna.

Serce Scout załomotało.

Sean Stewart

161

- Whie, przestań, proszę.
- Trochę się tylko chciałem zabawić - rzekł Whie, pojawiając się nagle. - Scout, to

nieprawdopodobne. W tym miejscu jest coś dziwnego. Nie czujesz tego? Nigdy do tej
pory nie czułem Mocy tak silnie. Zwykle musiałbym się skoncentrować tylko na tym,
Ŝ

eby utrzymać kości w powietrzu, a teraz... - zanucił, wymachując mieczem świetlnym

jak pałeczką dyrygenta. Dwa szkielety zaczęły tańczyć.

- OdłóŜ te kości - poprosiła Scout, usiłując zachować zimną krew.
- Dlaczego? Ich właściciele juŜ ich nie potrzebują.
- To brak szacunku - zaoponowała.
- Nie widzę...
- Whie, błagam cię. Proszę - jęknęła.
Milczenie.
- Dobrze. - Whie odwrócił się. Kości grzechocząc spadły na podłogę. - To

rzeczywiście chyba niegrzecznie straszyć małe dziewczynki.

Scout czekała, aŜ serce przestanie jej łomotać jak szalone.
- Whie?
- Tak?
- Wiesz, Ŝe nie zachowujesz się normalnie, prawda?
Milczenie.
- Wiem.
- To mnie przeraŜa - odezwała się Scout. - Moc jest tu bardzo silna, jeśli nawet ja

to czuję. Mogę sobie wyobrazić, co to musi znaczyć dla kogoś takiego jak ty. Nie
sądzę, Ŝeby to był dobry pomysł, aby jej uŜywać, jeśli nie musimy koniecznie. To jak...
oddychanie zbyt duŜą ilością tlenu. Ciemna Strona tylko czeka, Ŝeby rozgorzeć.

- Mam dla ciebie nowinę, Scout. Ciemna Strona jest tu - rzekł Whie, klepiąc się po

piersi. - Nosimy ją w sobie wszędzie, gdziekolwiek się udajemy.

Wyłączył miecz.
Zapanowała natychmiast całkowita ciemność. Gdzieś w oddali zebrała się kropla

wody, nabrzmiała i spadła w ciemną otchłań jeziora.

Kap-kap-ap-ap-p.

Cisza.
W ciemności nagle pojawiły się świetliste punkty jak gwiazdy migoczące pod

sklepieniem jaskini.

- Widziałem juŜ te światła - odezwał się Whie.
- Świetliki - wyjaśnił Fidelis. - Kiedyś, kiedy byłeś małym dzieckiem, paniczu,

schodziliśmy tutaj. Ty, twój braciszek i ojciec, przed... chorobą.

- Co się z nim stało?
Scout wyjęła miecz świetlny i ustawiła na najniŜszy poziom, Ŝeby tylko dawał

wiatło.

- Lepsze rodziny na Vjunie zazwyczaj miały wysoki poziom midichlorianów -

rzekł Fideiis. - Była to oznaka statusu. Vjun ustanowił intensywny handel z Republiką
dopiero w ciągu kilku ostatnich pokoleń. Przedtem Jedi nie mieli szans... proszę mi

Yoda – Mroczne Spotkanie

162

wybaczyć szczerość... terroryzować mieszkańców, zabierając im dzieci o szczególnych
zdolnościach,  jak  to  mają  w  zwyczaju.  W  dawnych  czasach  Vjun  miewał  pewne
kontakty  z  Sithami,  ale  ostatnie  postępy  Republiki  zaznaczyły  pierwsze  związki  z
kultem  Jedi.  Zainteresowanie  zjawiskiem  midichlorianów  zawsze  oczywiście  było
bardzo  duŜe,  ale  przybycie  łowców  dzieci  Jedi  w  naturalny  sposób  skłoniło  najlepsze
rodziny  do  zastanowienia  się,  jak  najlepiej  wykorzystać  i  zwiększyć  swoje  zdolności,
aby zabezpieczyć się przed zagroŜeniem, jakie sobą przedstawiali... - odchrząknął lekko
-  ...przybysze.  Hrabia,  twój  ojciec,  naleŜał  do  konsorcjum  zajmującego  się
genetycznym  podwyŜszaniem  naturalnego  poziomu  midichlorianów  wśród  populacji
Vjun. Eksperyment, szczerze mówiąc, udał się nad podziw.

- Chcesz powiedzieć, Ŝe stworzyli całą planetą ludzi wraŜliwych na Moc, nie

szkoląc ich, Ŝeby umieli się nią posługiwać? - zapytała ze zgrozą Scout.

- No tak, właśnie ten zapach czuję w powietrzu - mruknął Whie. - Szaleństwo.

Wszyscy oszaleli, prawda? W tych skałach wciąŜ, jeszcze słychać krzyki.

Scout poczuła, Ŝe zaschło jej w ustach.
- Whie?
- Nie słyszysz tego? Nie mogę sprawić, Ŝeby zamilkły - rzekł.
- Znowu się ciebie boję.
- Nie bój się. To moje miejsce. Mój dom. Znają mnie tutaj. - Zamieszał stopą w

stercie kości. - Zdaje się, Ŝe to matka i dziecko. Uciekli tu, Ŝeby się ukryć przed moim
ojcem, prawda?

- No cóŜ, panie - wyjąkał Fidelis. - Nie potrafią powiedzieć.
Scout podniosła dłoń, bo z oddali dobiegł ją odgłos kroków, szelest i szczęk

metalu uderzającego o metal. A potem, jakby dzięki jakiejś sztuczce akustycznej,
rozległ się głos, który wprawdzie dobiegał przez szczelinę w sklepieniu, ale zdawał się
dochodzić z odległości kilku metrów.

- Rozstawić się w jaskiniach. Brać ich Ŝywych lub martwych.
Scout drgnęła.
- Roboty Dooku nas szukają.
- Czas ruszać - zgodził się Whie. - Hej, a gdzie jest mistrz Yoda?
- Odszedł. Powiedział, Ŝe powinniśmy spotkać się na statku za dwanaście godzin.
- Nie słyszałem tego - odparł Whie podejrzliwie. - Czemu powiedział tobie, a nie

mnie?

- Nie wiem - warknęła. - MoŜe dlatego, Ŝe teraz zachowujesz się naprawdę

dziwnie.

Whie miał juŜ odpowiedzieć coś nieprzyjemnego, ale ugryzł się w język. Skinął

głową, zaciskając usta.

- Dobra odpowiedź. Nie jest mi łatwo tu przebywać. Myśli mi uciekają i muszę je

chwytać. UŜywałem Milczącej Medytacji, której nauczył mnie mistrz Yoda, kiedy
byliśmy jeszcze w piątkę. Pamiętasz ją?

- Tak... - Siedzisz z przymkniętymi oczami, z językiem zwiniętym tak, aby

dotykał podniebienia. Moc płynie od głowy, rozpływając się po kręgosłupie, po szpiku
kości udowych, a potem przesącza się punktem nacisku na stopach aŜ do wyładowania.

Sean Stewart

163

„Dziecko pełne Mocy jak chmura niosąca błyskawice jest”, mówił Yoda. „Niech
wyładowanie przepłynie przez ciebie do ziemi, do ziemi”. WciąŜ jeszcze słyszała jego
łagodny głos: „OdpręŜyć się musisz!”. I chichoty dzieci wokół niej w sennym, zalanym
słońcem pomieszczeniu.

W jej wspomnienie wdarł się głos Whie.
- To się przytrafiło mistrzyni Asajj Ventress, wiesz? Znalazła się na dziwnej,

przeraŜającej planecie i Jedi opuścili ją. Mistrz Yoda ją opuścił.

- Sądzisz naprawdę, Ŝe to całość historii?
Whie wzruszył ramionami.
- Dziwny zbieg okoliczności. Tylko tyle. Fidelisie, zabierz nas jak najdalej od tych

robotów, dobrze?

- Z pewnością, panie. Znam tu kaŜdą szczelinę i zagłębienie. MoŜesz pójść za

mną?

Padawani ruszyli za robotem. Scout szła jako druga, unosząc miecz świetlny

rozsiewający  bladoniebieskie  światło.  Whie  zamykał  pochód.  Grubość  warstw
kamienia  ponad  ich  głowami  nie  wydawała  się  go  wzruszać,  lecz  Scout  czuła  niemal
ten  miaŜdŜący  cięŜar,  miliony  ton  metrycznych  głazów  przeŜartych  erozją  i  dziurami.
Kilka serii z moździerza, jeden granat i wszystko się zawali, grzebiąc ich Ŝywcem.

Przestań, powtarzała sobie. Jedi... nawet młody, fanatyczny Jedi... nie pozwala

sobie na panikę. Przez całe Ŝycie pracowałaś po to, aby podejmować to ryzyko,
Tallisibeth. Zapracowałaś sobie na ten strach. Co by pomyślał Jai Maruk?

Na samą myśl o nim ciepły smutek ogarnął jej serce. Przypomniała sobie, jak nad

nim płakała, kiedy umierał w porcie kosmicznym Phindar. „Nie zostawiaj mnie,
mistrzu”, błagała. Odpowiedział: „Nigdy, moja padawanko”.

Za jej plecami Whie zaśmiał się nagle.
- Pamiętasz, co mawiał mistrz Yoda? „Kiedy na Ciemną Stronę patrzysz, ostroŜny

musisz być...”

- „...bo Ciemna Strona patrzy na ciebie” - dokończyła Scout.

Kap, kap, kap, cyk.
Hrabia Dooku siedział przy biurku w gabinecie, udając, Ŝe czyta codzienne

meldunki z Wojen Klonów, ale w istocie wsłuchując się w nieustanne bębnienie o
szyby yjuńskiego deszczu. Uruchomił teŜ inne zmysły, nie tylko słuch.

Yoda nadchodził.
ZbliŜał się ostroŜnie, cicho, ukrywając swoją obecność w Mocy, płynąc na jej

powierzchni  jak  liść,  łagodnie  unoszony  na  falach  strumienia.  Na  Vjunie  jednak  Moc
była ukierunkowana raczej na Ciemną Stronę i od czasu do czasu mistrz musiał płynąć
pod  prąd.  Właśnie  na  te  chwile  Dooku  czekał.  Raz,  kilka  minut  temu,  stary  Jedi
popełnił  błąd,  stawiając  stopę  pod  prąd,  i  wstrząs,  jaki  nastąpił,  szarpnął  posadami
Château Malreaux, anonsując przybycie mistrza jak odległy grzmot.

A moŜe to nie był błąd. MoŜe Yoda chciał, aby Dooku wiedział, Ŝe nadchodzi.
Od tamtej pory wszystko ucichło. Stary Jedi poruszał się jak waŜka po

powierzchni Mocy i nic nie zapowiadało jego nadejścia, z wyjątkiem delikatnego

Yoda – Mroczne Spotkanie

164

mrowienia skóry Dooku. Czuł się, jakby był ślepcem w słońcu, a świt jawił mu się
wyłącznie jako blade, rozprzestrzeniające się ciepło.

Nie spodziewał się, Ŝe mistrz pozwoli się sprowadzić do Château Malreaux pod

straŜą. „Walka synchronizacją jest - mawiał zawsze mistrz - a zadaniem wojownika jest
zniszczyć  synchronizację  przeciwnika”.  Nawet  teraz  Dooku  widział  w  myślach
swojego mistrza - małą, krępą postać w brunatnej szacie, rozdającą ćwiczebne miecze,
wokół  roześmiane,  rozchichotane  dzieciaki,  zapach  świeŜej  bielizny  i  mat  i  mistrz
przechadzający się przed nimi; długie, chrapliwe  westchnienie, a potem drobna postać
wzywa Moc, by ją wypełniła. Oddziaływanie jest tak potęŜne, Ŝe co silniejsze dzieci, w
tym  równieŜ  i  Dooku,  czują  je  niczym  prąd  przepływający  z  naroŜników  sali  do
zrogowaciałych  stóp  Yody,  przenikający  strumieniem  energii  jego  ciało;  płomień  w
oczach,  Moc  zebrana  na  czubku  drewnianego  miecza  jak  błyskawica  zamknięta  w
klatce.  Gdy  mistrz  podniósł  wtedy  stopą  i  uderzył  nią  w  ziemią,  wydawało  się,  Ŝe  to
cala Świątynia drŜy w posadach.

Tap, kap, tip.
Ciekawie byłoby zobaczyć Yodę. To jak odwiedzić dom swojego dzieciństwa.

Dooku nie miał zamiaru poddawać się nostalgii, lecz siedząc teraz z losem milionów w
rakach,  wśród  podwładnych  proszących  o  rozkazy,  ofiar  błagających  o  litość,
oczywiście  kuszące  było  przypomnieć  sobie  te  dawne,  beztroskie  czasy,  kiedy  był
chłopcem  marzącym  o  istnieniach,  które  uratuje,  zamiast  liczyć  trupy  w  tysiące.
Dziwne - kiedyś był taki młody, Ŝe kaŜde Ŝycie wydawało mu się cenne.

Teraz jednak dorósł, wyzbył się sentymentów. JuŜ nie był chłopcem, któremu

moŜna rozkazywać.

Oczywiście, z wyjątkiem Sidiousa.
KrąŜyły mu po głowie słowa Ventress. „Jak moŜe pozwolić ci Ŝyć?... Wykorzysta

cię...” Niby próbowała wykręcić się z kłopotów, ale, do licha, sprytnie wybrała metodę.
To jedno trzeba było Asajj przyznać: miała nieomylny instynkt, gdzie ugodzić, Ŝeby
zabić.

„Musisz za duŜo pozostawać na słońcu, hrabio...”
Dooku spojrzał na holomonitory pogrupowane na blacie biurka. Wiele obrazów

domagało  się  jego  uwagi:  widok  bitwy  na  Omwat,  panorama  zniszczeń  na  Honoghr,
sześć  miesięcy  po  katastrofie  toksycznej,  kiedy  dzięki  propozycji  generała  Grievousa
zwiększono  uŜycie  broni  biologicznej  w  kampaniach  na  Zewnętrznych  RubieŜach,
obraz  holograficzny  z  sali  senatu  w  Republice,  pilna  informacja  dotycząca  dość
raptownego wejścia na orbitę Vjuna małego stateczku, ściganego przez dwa myśliwce
przechwytujące  z  wysokoorbitalnych  pikiet;  aktualizacja  w  czasie  rzeczywistym
informacji  na  temat  Ŝołnierzy,  którzy  podąŜyli  za  Yodą  i  dziećmi  do  jaskiń,  oraz  cały
cykl obrazów samego zamku: tereny frontowe, główny hol, wejście dla słuŜby oraz hol
przed jego gabinetem.

Hrabia Dooku nie przepadał za niespodziankami.
Tap, dip, tap! Deszcz padał teraz mocniej, waląc w szyby.
Sięgnął przed siebie, aby powiększyć obraz nadlatującego statku, który ścigały

jego myśliwce. Nagle znieruchomiał i spojrzał na swoją dłoń. Cholera, znowu zaczyna

Sean Stewart

165

drŜeć. WraŜenie ciepła na skórze zintensyfikowało się jak rumieniec wstydu, a drŜenie
narastało. Czuł się dziwnie, zupełnie jakby się bał. Jego racjonalny umysł był całkiem
spokojny,  ale  z  jakiejś  przyczyny  jego  ciało  reagowało  tak,  jak  wtedy,  kiedy  był
uczniakiem,  który  ma  się  odezwać  do  pięknej  dziewczyny:  strach,  wstyd,  tęsknota  i
nadzieja, wszystko zmieszane razem.

Tap. Tap!
Wreszcie hrabia zrozumiał, Ŝe to nie odgłos deszczu. Odwrócił się, Ŝeby spojrzeć

w okno gabinetu. W sposób stanowiący zaprzeczenie grawitacji usadowiony na
gzymsie, pięć pięter nad ziemią, siedział mistrz Yoda i stukał w szybę kosturkiem.
Deszcz spływał po jego pomarszczonej twarzy, roześmianej jak gargulec.

Szybki statek kurierski Hoersch-Kessel zmodyfikowanej klasy Chryya spadał

przez atmosferę Vjuna jak piorun. Dwa statki pikietujące Gildii Kupieckiej gorączkowo
próbowały  go  dogonić.  „Gorączkowo”  jest  tu  odpowiednim  słowem,  poniewaŜ  pilot
chryyi  wydawał  się  nieobeznany  z  lądowaniem  atmosferycznym.  Zamiast  wypalać
prędkość  w  drugich,  płytkich  seriach  pętli  w  górnej  atmosferze,  szybki  kurier  spadał
pod  kątem  graniczącym  z  samobójstwem.  Jego  powierzchnia  z  wolna  przybierała
głęboki,  złowróŜbny,  pulsujący  pomarańczowy  kolor.  Za  statkiem  -  niczym  ogon
komety - ciągnęła się smuga przegrzanego powietrza i płonących pyłów.

Jeden ze ścigających statków leciał wyŜej, trzymając się w pewnej odległości, bo

nie miał odwagi zachować tego niemoŜliwie stromego kąta zejścia. Drugi jarzył się juŜ
na czerwono, ale przypiął się do chryyi, krótkimi seriami strzelając z przednich działek.
Niebo jęczało, gdy statki przedzierały je na pół niczym flimsiplast. Chryya
podskakiwała i kręciła się radośnie w gradzie strzałów, aŜ wreszcie obróciła wieŜyczkę
do tyłu i wypuściła jeden nieprzerwany strumień ognia.

Przez długą chwilę przednie deflektory statku pikietującego wytrzymywały.
Lecz kiedy przyszedł koniec, zniszczył go nie promień energii przeszywający

pancerz,  lecz  sama  temperatura  otoczenia,  która  osiągnęła  punkt  topnienia  powłoki.
Przez  jedną  ciągnącą  się  jak  wieczność  chwilę  krawędzie  statku  wydawały  się
zachodzić  mgłą  i  spływać  ku  ziemi  jak  płonąca  kropla  krwi.  Pilot  usiłował  wyjść  z
nurkowania,  ale  potworne  siły  przeciąŜenia  rozdarły  topniejący  korpus  na  części  i
statek  rozsypał  się,  a  deszcz  płonących  szczątków  spadł  na  zrujnowane  miasto
Gorzkiego Przylądka.

Kilka kilometrów dalej chryya delikatnie usiadła na ziemi jakieś sto metrów od

opuszczonego B-7 Yody.

- Co to miało być? - zawołał Obi-Wan Kenobi, odpinając pasy fotela w wieŜyczce

strzelniczej. - Myślałem, Ŝe pozwolisz nas rozstrzelać. Potem, Ŝe nas spalisz. A teraz
byłem przekonany, Ŝe nas rozwalisz.

Anakin wyskoczył z fotela pilota i zachichotał.
- O, to nic takiego, ja to nazywam...
- Popisywaniem się?
- Popisywaniem? Nie chodzi o zwycięstwo, mistrzu. Roboty Federacji nadchodzą

w dwóch szeregach od strony B-7... sześć, siedem, w sumie osiem - dodał beztrosko,

Yoda – Mroczne Spotkanie

166

spoglądając na monitor taktyczny chryyi. - Chodzi o zwycięstwo w dobrym stylu. -
PołoŜył dłoń na mieczu świetlnym i przygotował się do skoku z przedniego włazu. -
Gotów?

- Nie! - Obi-Wan opadł z powrotem na fotel artylerzysty i za pomocą działka

laserowego wypalił otwory w trzech robotach biegnących w ich kierunku, zanim
pozostałe rozbiegły się jak oszalałe w poszukiwaniu schronienia. - No dobrze, teraz
jestem gotów.

Anakin wyjął z szafki przy przednim włazie dwa miotacze.
- Kocham, tę planetę. Jest cała pogrąŜona w Mocy. Czuję to od pierwszej chwili,

kiedy dotknęliśmy atmosfery. Jestem zwykle dobrym pilotem...

- Wspaniałym pilotem - poprawił Obi-Wan.
- ...ale teraz to było tak, jakby powłoka statku i moja skóra stanowiły jedność.

Czułem dokładnie, ile ciepła moŜe przyjąć, jaki moment, ile obrotów...

- Widać, Ŝe nie uŜyłeś Mocy, aby zjednoczyć się z moim Ŝołądkiem. - Obi-Wan,

wciąŜ lekko zielony na twarzy, wybrał rusznicę laserową i kilka granatów.

- RóŜnica pomiędzy Coruscant a tą planetą jest taka, jak między pływaniem w

jeziorze a w oceanie. Czuję się taki pełny Ŝycia...

Anakin dotknął blokady włazu i wyprysnął na zewnątrz wysokim skokiem. Otwór

włazu  natychmiast  rozjaśnił  się  jaskrawymi  plamami  ognia  z  miotaczy,  ale  on  juŜ  był
na  zewnątrz,  koziołkując  w  powietrzu,  z  miotaczem  w  kaŜdej  ręce,  strzelając  raz  po
raz...  dwa  roboty  zostały  przedziurawione  na  wylot  przez  czujniki  wideo  i  na  oślep
pobiegły w dół wzgórza, sypiąc iskrami z uszkodzonych matryc.

Anakin zawisł w powietrzu na nieprawdopodobnie długi czas, upadł, przetoczył

się przez ramię, wystrzelił jeszcze dwukrotnie do robota, który próbował zajść go od
tyłu, odstrzeliwując mu rękę razem z bronią i nogę w kolanie, po czym zerwał się i
stanął w doskonałej równowadze. Miotacze parowały w rzadkim deszczu Vjuna.

- Mógłbym chodzić po wodzie - oznajmił.
Roboty zaczęły się wycofywać - szybka, skuteczna akcja tych, które jeszcze nie

zostały  uszkodzone,  choć  dwa  na  wpół  oślepione  wciąŜ  kręciły  się  bezradnie  po
okolicy, wydając wysokie krzyki, które brzmiały jak nienaturalne, mechaniczne wycie z
bólu. Obi-Wan poszedł  w  ślady  Anakina i  wyskoczył  na otwartą przestrzeń, odbijając
ostrzem  miecza  świetlnego  kilka  strzałów,  które  zdąŜyły  jeszcze  oddać  uciekające
roboty.

- Czemu one tak wrzeszczą? - spytał Anakin.
-

Echolokacja.

najnowszy

system

naprowadzania:

skrzeczą

jak

jastrzębionietoperze, usiłując wykonać aktywną mapę soniczną terenu.

Anakin spojrzał na niego podejrzliwie.
- Nie Ŝartuję - odparł Obi-Wan. - To jedna z najnowszych modernizacji.
- Musiałem ją jakoś przeoczyć - mruknął Anakin, obserwując oślepione roboty,

które obijając się o siebie, dołączyły do swoich towarzyszy.

- Chodź, zobaczymy, czy mają tam Yodę i padawanów.

Sean Stewart

167

Pobiegli za wycofującymi się robotami, zatrzymując się tylko na chwilę przy B-7,

aby się upewnić, Ŝe nie ma tam jeńców Jedi. Roboty wspięły się na zbocze i wycofały
do jaskini.

- Co o tym sądzisz? - zapytał Obi-Wan, podając Anakinowi makrolornetkę.
Teraz obaj leŜeli płasko za niewielką, pokrytą mchem skarpą, wpatrując się w

czarną szczelinę, ziejącą jak wielka rana na tle jadowicie zielonego zbocza. Widzieli
iskry światła na końcach luf robotów osłaniających wylot jaskini.

Anakin zamyślił się.
- Długi bieg w górę, Ŝeby dostać się do jaskini. Brak osłony. Będą do nas strzelać

z osłoniętych pozycji. Jeśli się dobrze zastanowić, to jatka.

- TeŜ mi się tak jakoś zdawało.
Anakin odpiął od pasa małą Ŝłobkowaną kulę i rzucił w górę.
- Czekaj! - zawołał Obi-Wan, ale było juŜ za późno. Anakin zdąŜył uŜyć Mocy,

aby poprowadzić granat do wnętrza jaskini, gdzie po chwili rozległa się głucha, głęboka
detonacja.

Jedno uderzenie serca. Dwa.
Z otworu jaskini posypały się odłamki metalu jak konfetti. W chwilę później Obi-

Wan  poczuł  głęboki,  rezonujący  odgłos,  który  wstrząsnął  ziemią  pod  jego  brzuchem.
Potem  kolejny.  I  jeszcze  jeden.  Z  wylotu  jaskini  dobiegi  odgłos  walących  się  skał,  a
potem  ogromna  chmura  pyłu,  która  wyrwała  się  z  otworu  jak  oddech  konającego
olbrzyma.

- Świetnie - mruknął Obi-Wan. - Jaskinie się zapadają.
Całe partie zbocza nabrzmiały i sklęsły, mięknąc i ciemniejąc jak obity owoc pod

cienką skórką vjuńskiego mchu. Przetaczające się grzmoty walących się skał nie
ustawały. Ziemia, wypchnięta przez eksplozję, zapadła się i osunęła do stóp wzgórza.

Uśmiech powoli zniknął z twarzy Anakina.
- Nie jestem pewien, czy ten granat to był dobry pomysł - zauwaŜył Obi-Wan.
- Chyba nie sądzisz, Ŝe Yoda tam był, co? - spytał Anakin. - Albo padawani?
- Mam nadzieję, Ŝe nie. - Widząc przeraŜoną twarz młodzieńca, Obi-Wan

złagodniał. - Jestem pewien, Ŝe poczulibyśmy w Mocy, gdyby Yoda zginął. Ale
następnym razem pomyśl trochę dłuŜej, zanim przemodelujesz krajobraz, dobrze?

- Tak, mistrzu - odparł Anakin. Technicznie rzecz biorąc, nie był juŜ padawanem

Obi-Wana, ale często zdarzało mu się tak zachowywać, kiedy czuł, Ŝe narozrabiał. - Co
teraz?

Obi-Wan wstał.
- Teraz chyba... no, nie! - mruknął, spoglądając w dół. Jego szaty Jedi były

splamione czymś zielonym, jakby sokiem trującego owocu. A w miejscach, gdzie leŜał
na mchu, zmoczonych lekko kwaśnym deszczem planety, nitki osnowy juŜ zaczynały
się rozkładać.

- Wiem, ja teŜ czuję, Ŝe od tej mŜawki skóra mnie piecze - rzekł Anakin.
- Co za ohydna planeta. - Obi-Wan otrząsnął się. - Nie chciałbym tu być

ministrem turystyki.

Yoda – Mroczne Spotkanie

168

Wskazał ręką wspaniale domostwo, połoŜone mniej więcej kilometr w głąb lądu,

zbudowane z białego kamienia okolonego czerwoną cegłą.

- Chyba to tam zdąŜamy. Wygląda na coś bardzo w stylu hrabiego Dooku, a

gdziekolwiek jest Dooku, Yoda znajdzie się w pobliŜu.

Moc zazwyczaj jedynie pomagała Scout przewidywać ruchy wroga, kiedy byli

twarzą w twarz, ale nawet ona uznała, Ŝe powietrze Vjuna było od niej aŜ gęste. Zanim
jaskinie zaczęły się walić, poczuła na całym ciele ostrzegawczy dreszcz.

- Fidelisie! Wynosimy się stąd! - wrzasnęła i robot, odpowiadając na jej

rozkazujący, niecierpliwy ton, chwycił ją za pas i wyciągnął.

Pędem wybiegli do wąskiego korytarza. Wtedy nastąpiła pierwsza eksplozja -

kilka  zdławionych  trzasków,  jak  niezbyt  odległe  strzały  z  miotacza,  a  potem
przetaczający  się  grzmot,  który  nie  tylko  nie  cichł,  ale  przybierał  na  sile  w  miarę,  jak
jaskinie  za  nimi  zaczynały  się  zapadać.  Spojrzeli  po  sobie  z  ogromnym  zdumieniem,
kiedy  stojące  powietrze  jaskini  zaczęło  nagle  wirować  i  pulsować  jak  szalona  bryza.
Podłoga korytarza zadygotała pod ich stopami.

- O rany - jęknęła Scout.
- Biegnijcie - wołał Fidelis. - Jesteśmy prawie bezpieczni! Szybko poruszając się

w półmroku, przeciągnął ich przez kolejny korytarz. Ciągnął Scout tak szybko, Ŝe jej
stopy ledwie dotykały podłoŜa. Grzmot, ryk, przeraŜający, ogłuszający trzask.

- Jedno z jezior się osunęło! - poinformował Fidelis.
Scout próbowała zrozumieć, co to znaczy, kiedy nagle spadła na nich ściana

wody. Widocznie w jednym z podziemnych jezior otworzyła się nagle szczelina i to, co
kiedyś było spokojnym i przewidywalnym zbiornikiem, nagle zmieniło się w ruchomy
wodospad, który runął na nich z góry. Pod strumieniem wody głowa Scout odskoczyła
raptownie i uderzyła w bok robota tak mocno, Ŝe dziewczynie pociemniało w oczach.

- Paniczu! - krzyknął Fidelis.
W pulsującym świetle miecza świetlnego Whie Scout zauwaŜyła, Ŝe chłopca

zwalił z nóg nagły strumień wody, unosząc go z powrotem w głąb korytarza. Rozległ
się kolejny ogłuszający huk i jaskinia, którą dopiero co opuścili, zawaliła się.

Fidelis cisnął Scout w bezpieczne miejsce i pognał z powrotem do korytarza,

który  zmienił  się  w  tymczasowe  koryto  rzeki.  Prąd  unosił  Whie  w  kierunku  nowo
utworzonego  wodospadu,  z  hukiem  spadającego  w  dół,  w  przepaść.  Blada  twarz
chłopca  pojawiała  się  i  znikała  pod  powierzchnią  lodowatej  wody.  Whie  wyciągnął
rękę, usiłując chwycić jakikolwiek wystający głaz, zanim rzeka wciągnie go w otchłań
na pewną śmierć.

Ignorując szok, jaki wywołała lodowata woda, i dzwonienie w uszach, Scout

wezwała na pomoc wszystkie siły i dodała swoją wolę do woli Whie, wykorzystując
Moc, by przyszpilić jego dłoń do skały.

W kilka chwil później niebezpieczeństwo minęło. Jezioro opróŜniło się z wody,

prąd złagodniał i Fidelis dotarł wreszcie do swojego pana. Robot wyciągnął chłopca z
wody i wyniósł w bezpieczne miejsce. Scout poczuła ogromną ulgę.

- Dzięki - wyszeptał Whie.

Sean Stewart

169

- Za co?
- Czułem, jak mnie złapałaś. Skała była śliska, chwyciłem ją, ale wiedziałem, Ŝe

tracę oparcie. A wtedy ty mnie złapałaś i wytrzymałem. - Uśmiechał się, dysząc cięŜko.
Twarz miał mokrą i posiniaczoną. - Dzięki, Ŝe uratowałaś mi Ŝycie. Nawet jeśli jestem
pompatycznym, aroganckim pajacem.

- No cóŜ... jesteś moim aroganckim pajacem - warknęła Scout, ale zarumieniła się

z radości. - Tym są dla siebie Jedi.

Ziemia pod ich stopami znów się zatrzęsła. Kolejne tony kamieni zapadły się w

głąb.

- Chodźcie - rzekł Fidelis.
Pchał ich przed sobą wąskim korytarzem, mijając jedną, a potem drugą boczną

jaskinię.  Skręcił  dopiero  do  trzeciej.  Jeszcze  jedna  szczelina,  tak  wąska,  Ŝe  Scout
musiała  się  odwrócić  bokiem,  Ŝeby  się  przecisnąć.  Nagle  pod  stopami  poczuli  równo
obrobione  kamienie.  Znajdowali  się  w  ciemnym  korytarzu  przypominającym  pusty
kanał. W kilka chwil później stanęli przed drzwiami.

Fidelis otworzył je.
- Szybko! - Zalało ich jaskrawe światło, oślepiając nawykłe juŜ do ciemności

oczy. Robot pchnął ich do środka i zatrzasnął za nimi drzwi.

Whie mrugał raz po raz, oślepiony nagłym blaskiem. Stwierdził, Ŝe nie są juŜ w

piwnicy ani w lochu, lecz w wygodnie urządzonym pokoju, z gobelinami na ścianach i
ogniem trzaskającym wesoło na kominku. Na podłodze leŜał piękny dywan, tkany w
sceny leśne i obrzeŜony szkarłatem i beŜem.

Był to pokój z jego snu.
Tyle Ŝe wokół stało sześć robotów-morderców, czekających na nich z bronią

gotową do strzału, a za nimi, obok drzwi, przez które właśnie weszli, stała Asajj
Ventress.

- Pan Malreaux - rzekła leniwie. - Witaj w domu.

Yoda – Mroczne Spotkanie

170

R O Z D Z I A Ł

Jak daleko sięgał pamięcią, Yoda większość czasu spędzał w Świątyni Jedi z

najmłodszymi. Bawił  się z nimi  - kiedy  mieli po dwa lub trzy lata -  w  chowanego,  w
dwa  ognie,  w  przyciąganie  Mocą.  Wczesne  lekcje  w  ogrodzie,  gdzie  uczył  ich
sekretnego  Ŝycia  roślin,  nieopanowane  okrzyki,  zabawy  z  kwiatami,  zbieranie  ich
wokół,  Ŝeby  obserwować,  jak  pająk  tka  swoją  sieć  albo  jak  pszczoła  brzęczy  w
płatkach.

Kiedy zaczynały się pierwsze zajęcia walki, z upadkami, koziołkami i zabawami

wiczącymi pracę nóg, Yoda takŜe je prowadził. Po pierwsze, odpowiadał im

wzrostem.  Pierwszym  prawdziwym  kontaktem  z  walką,  jaki  Dooku  pamiętał,  była
zabawa  z  „piórkowym  dotykiem”,  jak  ją  nazywał  mistrz.  Celem  gry  było
uświadomienie  sobie  najsłabszych  nawet,  najdelikatniejszych  zmian  w  ciśnieniu  i
równowadze, nauka kontrowania siły przeciwnika nie za pomocą blokady większą siłą,
lecz poprzez zwrócenie jego energii przeciw niemu samemu.

W miarę jak zdobywało się zręczność w tej grze - a Dooku był doprawdy jednym

z najlepszych  studentów  na roku  -  wkrótce zaczynała ona  coraz bardziej przypominać
sparring,  gdzie  zwycięstwo  przechodziło  w  ręce  tego  wojownika,  który  potrafił
wytrącić  przeciwnika  z  równowagi.  Z  wiekiem  coraz  częściej  otwierali  starcie  w
pozycji  gotowości,  z  palcami  lekko  złoŜonymi  na  przedramieniu  partnera.  Pierwsze
pchnięcie Dooku było lekkie i szybkie lub powolne i cięŜkie; energia pochodziła z dołu
lub  spadała  z  góry,  bądź  teŜ  pojawiała  się  jako  nagły  cios  w  pierś.  Wygrał  Turniej
Dwunastu-i-Mniej,  kiedy  miał  dziewięć  lat,  wykorzystując  jedną  ze  swoich  sztuczek:
zaczynał  bardzo  delikatnymi  sondami,  jakby  sprawdzał  swego  nieprzyjaciela  w
dziecięcej  grze,  po  czym  naciskał  wraŜliwy  punkt  na  łokciu  tamtego  i  atakował  w
chwili szoku i bólu.

Lecz choć był coraz lepszy, nigdy nie zdołał pokonać mistrza Yody. NiewaŜne,

jakiej uŜywał sztuczki - pchnięcie Mocą od tyłu, uderzenie po oczach - mistrz zawsze
wyczuł cios, zanim jeszcze został zadany, i odskakiwał na bok jak szerszeń uciekający
przed wściekłą dłonią. Za kaŜdym razem, kiedy Dooku się juŜ zdawało, Ŝe osaczył
starego Jedi i wykonywał ostateczne pchnięcie, Yoda roztapiał się pod ciosem jak

Sean Stewart

171

człowiek schodzący po schodach, z których ktoś w sekrecie ukradł dwa stopnie, Dooku
stwierdzał, Ŝe znów wymachuje rękami i traci równowagą. A potem pada.

Szczególnie jednak frustrujące było to, Ŝe Yoda często przegrywał grę z

piórkowym  dotykiem.  Popychał  chłopca  lub  dziewczynkę  nawet  w  połowie  nie  tak
utalentowaną  jak  Dooku,  która  niezdarnie  uciekała  w  bok,  a  mistrz  padał  u  jej  stóp,
robiąc  Ŝałosne  miny,  podczas  gdy  dzieci  zanosiły  się  śmiechem  i  krzyczały  z  radości.
Pozwalał im zwycięŜyć. Dooku  wiedział o tym. Budził  w  nich pewność siebie. Nigdy
jednak  nie  przegrał  z  Dooku.  Ani  razu.  To  było  niesprawiedliwe,  jawnie
niesprawiedliwe.  Przez  sześć  miesięcy  Dooku  atakował  z  coraz  większą  siłą  i  furią,
próbując wszystkiego, by zwycięŜyć, ale jednocześnie jego własna równowaga stawała
się  coraz  bardziej  wraŜliwa,  więc  kiedy  przegrywał,  a  przegrywał  zawsze,  zawsze,
zawsze,  robił  to  w  sposób  coraz  bardziej  spektakularny.  Obrał  sobie  za  punkt  honora
przegrywać  brzydko  i  boleśnie.  Wzywał  wszystkich,  aby  dostrzegli,  jak
niesprawiedliwie traktuje go Yoda.

Dooku zagrał po raz ostatni w wieku dwunastu lat. Yoda przychodził na lekcje

walki  wręcz  raz  na  tydzień  lub  rzadziej  i  przez  całą  wiosnę  walczyli  w  długiej  serii
coraz  bardziej  poniŜających  poraŜek,  z  których  Dooku  zaczął  nagle  czerpać  dumną,
wzgardliwą,  pełną  goryczy  satysfakcję.  Teraz  dwukrotnie  przewyŜszał  mistrza
wzrostem, a jednak Yoda nadal nie pozwolił mu  wygrać. Ani razu. Oczywiście, nigdy
teŜ nie przyznał się, jak to robi, a Dooku był zbyt dumny, aby sprawić mu przyjemność
skargą lub głośnym wyraŜeniem Ŝalu.

Skłonili się sobie i Dooku stwierdził, Ŝe tym razem ze swojej klęski uczyni coś

spektakularnego, tak oczywistego, iŜ kaŜdy będzie musiał zauwaŜyć, co się dzieje.
Uznał, Ŝe sam sobie złamie ramię.

Wyprostowali się po ukłonach. Dooku ustawił się w pozycji gotowości,

uspokajając się i szykując na przyjęcie bólu.

- Wygrałem - rzekł Yoda.
- Co? - wykrzyknął Dooku. - PrzecieŜ nawet nie zaczęliśmy!
- Kiedy jeden wojownik równowagę straci, zwycięŜył przeciwnik - spokojnie

wyjaśnił Yoda. - Wygrałem.

I w tej chwili, jak zawsze zresztą, nastąpił nagły ruch i upadek. Dooku zrozumiał,

e Yoda ma rację. NiewaŜne, jak bardzo się starał, by jego członki były elastyczne,

duma pozostawała sztywna. W nią zawsze uderzał Yoda, nie pozwalając mu
zwycięŜyć, aŜ przyszła taka chwila, Ŝe stanął do starcia z zamiarem przegranej.

Oświecenie było tak gwałtowne, Ŝe zniósł je z wielkim trudem. Zamrugał,

oszołomiony geniuszem nauk mistrza, które ukazały mu jego słabość. Sam nigdy by na
to nie wpadł, choćby nie wiadomo ile razy walczył ze swoimi kolegami.

- D-dziękuję - wyszeptał, czując, jak w brzuchu kłębi mu się szalona mieszanina

wściekłości, poniŜenia i bezgranicznej wdzięczności. Twarz starego Jedi rozpromieniła
się uśmiechem. Chwycił dłoń Dooku i przyciągnął go ku sobie, po czym uściskał
serdecznie.

- Jeśli upadać będziesz, uczniu... złapię ciebie!

Yoda – Mroczne Spotkanie

172

Tej nocy, leŜąc na pryczy, czuł, jak w jego sercu kotłują się dwa niezrozumiałe

uczucia.  Ten  wstrząs,  zachwianie,  zawieszenie  w  przestrzeni  bez  równowagi...  znów
przechytrzony  i  pokonany,  a  potem  ten  ciepły,  pełen  zachwytu  uścisk,  fizyczna
obietnica,  podana  z  bezpośredniej  bliskości:  „Jeśli  upadać  będziesz,  uczniu...  złapię
ciebie!”

Właśnie ten wstrząs i upadek, ten brak równowagi, nagły i nie do uniknięcia,

znów ogarnął Dooku po tych wszystkich latach, kiedy patrzył na starego, roześmianego
goblina, który siedział na gzymsie i ociekał deszczem.

Przyszło mu do głowy, Ŝe mógłby jednym uderzeniem Mocy stłuc okno i zasypać

starego  mistrza odłamkami, spychając go z  gzymsu. Wyobraził sobie zakrwawionego,
nieprzytomnego Yodę spadającego w dół, by roztrzaskać sobie czaszkę na kamieniach.
Wszystko wtedy skończy się raz na zawsze i Dooku nie będzie musiał przeŜywać tego
dziwnego,  niezrozumiałego  zmieszania.  Ręce  przestaną  mu  drŜeć,  stanie  się  suchy  i
napięty,  suchy,  napięty  i  pusty  jak  bęben,  na  którym  zagra  Darth  Sidious.  JakieŜ  to
będzie łatwe.

Lecz Yoda na pewno jest na to przygotowany, nie pozwoli się zniszczyć tak

łatwo. Hrabia Dooku był dumny z tego, Ŝe potrafi zobaczyć rzeczywistość taką, jaka
jest naprawdę.

Otworzył okno.
- Wejdź, mistrzu!
Yoda zeskoczył z gzymsu na biurko Dooku, klucząc pomiędzy wyświetlanymi na

nim  obrazami  i  otrząsając  się  jak  pies.  Fontanna  vjuńskiego  deszczu  ochlapała  blat  i
grzbiety  wielu  cennych  woluminów  naleŜących  do  kolekcji  Dooku.  Yoda  miał  przy
sobie  miecz  świetlny,  lecz  broń  zwisała  mu  u  boku.  W  jednej  dłoni  miał  laseczką  -
zastanawiające,  jak  wspiął  się  na  gzyms  okna  na  piątym  piętrze  ani  na  chwilę  nie
wypuszczając jej z dłoni. W drugiej trzymał róŜę Malreaux  - kremowe płatki okolone
krwawą czerwienią.

- Zrywasz róŜe z mojego Ŝywopłotu? - odezwał się bez sensu Dooku.
Yoda uniósł kwiat.
- Tak. Piękna rzecz to jest - rzekł, przyglądając się ostrym jak igły kolcom.

Nachylił kremowo-szkarłatną główką kwiatu ku sobie i powąchał. Przymknął oczy,
przez chwilą rozkoszując się cudownym zapachem, odwiecznym, dzikim, uderzającym
do głowy, ostrym i emocjonującym jak dziecięca tajemnica.

- Właściwie postanowiłem tu zostać z powodu róŜ - tłumaczył się Dooku. - Na

Vjunie jest wiele innych pałaców, które równieŜ by mi odpowiadały. Na Serenno teŜ
mieliśmy róŜe i sądzę, Ŝe to chyba one przypomniały mi o domu.

- Pamiętasz je, prawda? - zapytał Yoda lekko.
- Oczywiście, powiedziałem tylko...
- Sprzed...?
- Ach - Dooku zaśmiał się. - Szczerze mówiąc, tak. To jedno z niewielu

wspomnień, jakie zachowałem sprzed czasów Świątyni Jedi. Był gorący dzień, tyle
pamiętam. Jasny, słońce lało się z czystego nieba. Zapach róŜ był bardzo silny, jakby to

Sean Stewart

173

słońce wysysało go z nich i unosiło ku sobie. Jakby spalało je niczym kadzidło.
Ukrywałem się w róŜanym ogrodzie, palec mi krwawił. Chyba musiałem bawić się
wśród krzewów i ukłułem się. WciąŜ pamiętam, jak wysysałem krew. Jak wypływała z
dziurki w skórze.

- Ukrywałeś się?
- Co?
Yoda przykucnął na biurku Dooku.
- Ukrywałeś się, powiedziałeś.
Wysunął krótkie nóŜki poza krawędź blatu i zaczął nimi machać. Nawet nie

zwracał uwagi na obrazy z Omwat, wyświetlane teraz na jego głowie.

- Do domu nie poszedłeś ani po bandaŜ, ani o całusa poprosić?
- Moja matka była wściekła, kiedy się skaleczyłem.
Yoda spojrzał na niego z zainteresowaniem.
- Wściekła?
- To nie w naszym stylu - gwałtownie odparł Dooku. - Hrabiowie Serenno nie

skarŜą się i nie płaczą. Rodzimy się, aby się opiekować innymi. Nie oczekujemy, Ŝe
inni zaopiekują się nami.

- A jednak twój palec... boleć to musiało.
- Nie oczekuję, Ŝe zrozumiesz - syknął Dooku. Poczuł nagle gniew na Jedi,

absurdalny gniew bez przyczyny.

Brak równowagi.
Rozległo się stukanie do drzwi.
- Co jest? - zawołał Dooku ostro.
Drzwi otworzyły się ze zgrzytem i do gabinetu wbiegła wyraźnie podniecona

Whirry.

- Dziecię! - zawołała. - Dziecię wróciło! Ale ziemia osuwa się zbyt szybko, Ŝebym

zdąŜyła z niej wyczytać przyszłość. Obawiam się, Ŝe młoda pani moŜe mu zrobić coś
złego. Jeśli pan wybaczy, hrabio...

Mały lisek wbiegł do gabinetu, prześlizgując się między jej nogami. Wyczuł

zapach Yody, zatrzymał się na sztywnych łapach, wygiął grzbiet i zasyczał. Yoda
spojrzał na niego gniewnie z blatu, obnaŜył zęby i odpowiedział podobnym syknięciem.

Whirry podskoczyła z cichym okrzykiem.
- AleŜ to musi być jeden z tych paskudnych piwnicznych goblinów! - zawołała,

patrząc na Yodę. - Niech się Wasza Lordowska Mość nie martwi, wezmę miotłę i dam
mu po głowie!

- Mistrz Yoda moŜe i jest stary, mały i pomarszczony jak trujący zielony kartofel -

zauwaŜył hrabia Dooku - ale jest moim gościem i wolałbym, Ŝebyś jednak nie biła go
miotłą, jeśli sobie tego nie zaŜyczę.

- Och! Więc to jest gość Waszej Lordowskiej Mości? - zdziwiła się gospodyni. -

KaŜda potwora znajdzie swego amatora, tak mówią... ale czy mógłby pan porozmawiać
z tą damą z noŜami w oczach i dopilnować, Ŝeby nie zrobiła Dziecięciu krzywdy?
Zrobiłam wszystko, co Wasza Lordowska Mość kazał, robot przyprowadził ich tutaj jak

Yoda – Mroczne Spotkanie

174

stynki w sieci - dodała Ŝałośnie, a jej obfita pierś falowała z emocji pod brudną róŜową
suknią balową.

- W tej chwili jestem zajęty - odparł Dooku ostro. - Asajj moŜe się bawić czym

chce, jeśli o mnie chodzi, nawet myszami ze śmietnika.

- Ale, panie...!
- Nie udawaj, Ŝe go kochasz - rzekł hrabia surowo. - Gdybyś go kochała, nie

oddałabyś go.

Whirry spojrzała na niego wstrząśnięta.
- Kochać Dziecię? Oczywiście, zawsze go kochałam...
- Miałaś piękny dom, bogactwa, wszystko, czego moŜe zaŜądać kobieta, a jednak

go  oddałaś  -  ciągnął  Dooku.  -  Jedi  przybyli  jak  Ŝebracy  do  twoich  drzwi,  poprosili  o
twojego  pierworodnego,  twojego  dziedzica,  twoje  drogocenne  Dziecię...  -  Twarz
hrabiego  pobladła.  Zdradliwa  dłoń  znów  zaczęła  się  trząść.  -  Wysłałaś  go  na  odległą
planetę, nigdy nie dostawał od ciebie listów ani wiadomości, wyrzuciłaś go z jedynego
domu,  jaki  miał,  pozwoliłaś  zamknąć  w  Świątyni  i  odebrać  mu  wszystko,  co
prawowicie  mu  się  naleŜało.  A  teraz  masz  czelność  tu  przychodzić  i  twierdzić,  Ŝe  go
kochałaś? Kochałaś? - krzyczał hrabia.

Whirry i jej lisek wycofywali się z gabinetu z przeraŜeniem w oczach. Dooku

opanował się wreszcie.

- Matka? Syn? Miłość? - rzekł ze znuŜeniem w głosie. - Nie znasz nawet

znaczenia tych słów. -Odprawił ją machnięciem ręki. - Zostaw nas.

Gospodyni obróciła się na pięcie i uciekła. Lisek przez chwilę stał jeszcze w

drzwiach, wpatrując się w hrabiego Dooku i mistrza Yodę. Ale i on po chwili odwrócił
się i odbiegł.

Dooku potarł czoło znuŜoną dłonią.
- Wybacz. Jak wiesz, większość ludności Vjuna oszalała. Whirry nie stanowi

wyjątku.

- Wszyscy na Vjunie szaleni się stają, tak myślę - mruknął Yoda. -Wcześniej czy

później.

- Wybacz moje komentarze na temat Świątyni. Wiesz, Ŝe nigdy nie wątpiłem w

twoją dobroć - mówił dalej Dooku. - Ale... mówię to z całym szacunkiem... są pewne
sprawy, których postanowiłeś nie widzieć, mistrzu. Zasady Jedi... twoje zasady... są
szlachetne. Lecz Jedi stali się narzędziem w rękach skorumpowanej Republiki. Gdybyś
tylko chciał ujrzeć prawdziwą sprawiedliwość...

Yoda podniósł wzrok i spojrzał Dooku w oczy z tak nieskończonym, odległym

znudzeniem, Ŝe hrabia zająknął się i zamilkł.

- Nie kłam mi, Dooku - rzekł Yoda, leniwym machnięciem laseczki strącając z

blatu cenną statuetką. - Tych ruchów ze mną nie próbuj. Sora Bulq nie jestem, w sieć
ideałów  schwytać  się  nie  dam.  Błahostka.  Zachowaj  ją  dla  młodych.  Ja  nie  jestem
młody  -  dodał,  zwracając  na  Dooku  głębokie,  zielone  oczy.  -  Stary  jestem.  Znudzić
łatwo  mnie  moŜesz.  Nawet  Yodę.  Uczuć  twoich  nie  zranię.  Znudzenia  nie  okaŜę.
Słuchać o szlachetności i sprawiedliwości od ciebie? Po to całą galaktykę przebyłem? -

Sean Stewart

175

Zaśmiał się. Był to najbardziej nieprzyjemny, pełen goryczy i znuŜony śmiech, jaki
Dooku kiedykolwiek słyszał.

Myślał, Ŝe juŜ nic nim nie wstrząśnie. Ale niesmak w głosie Yody był dla niego

prawdziwym szokiem.

Yoda spojrzał na podłogę, rysując w powietrzu drobne wzorki końcem laski.
- O czymś prawdziwym lepiej mów. Drogę inną mi pokaŜ, jak wojnę zakończyć.

O takich rzeczach mi opowiedz, które Dooku wie, a nie wie Yoda. - Hrabia spojrzał na
mistrza ze zdumieniem. - Przez całą galaktykę przyjechałem po jedno, Dooku.

- Tak, mistrzu? - zapytał Dooku, nienawidząc się za te słowa od chwili, kiedy

zaczął je artykułować. Teraz miał tylko jednego mistrza i to bardzo zazdrosnego.

- Oczywiste to jest chyba, co, Dooku? - I znów Yoda spowodował to samo:

nieoczekiwany wstrząs, utrata równowagi. Świat wywrócił się na lewą stronę, kiedy
Yoda rzekł: - Dooku, zmień mnie. Błagam. Wielkość Ciemnej Strony mi pokaŜ.

Daleko w dole, w Komnacie Łez Château Malreaux Scout z cichym mruknięciem

sięgnęła po miecz świetlny.

Ventress uderzyła ją w głowę krótkim, bolesnym ruchem. Dziewczyna osunęła się

na podłogę.

- Nie ruszaj się, dopóki ci nie pozwolę - wycedziła.
Na kominku po drugiej stronie pokoju palił się ogień. Drewno było wilgotne,

płomienie trzaskały i sypały iskrami. Cienkie pasma gorzkiego dymu unosiły się z
polan i dryfowały w kierunku sufitu.

Scout jęknęła i podniosła się na klęczki, czekając, aŜ gwiazdy znikną spod jej

powiek. Krew spływała z rozcięć na skórze głowy, skapując na bogato haftowany
dywan. Małe, czerwone krople. Kap-kap. Czerwone plamki na dywanie.

Kap-krap-kap-krap-plum.
- Dziękuję - rzekła Asajj, patrząc na Fidelisa. - KtóŜ nie cieszyłby się z uroczego

postępku wytwornego przedmiotu wytwornego dŜentelmena? O, nie bądź taki
wstrząśnięty - zwróciła się do Whie. - Myślałeś, Ŝe moja obecność tutaj to tylko pech?

Whie spojrzał na Fidelisa.
- Ale... miałeś przecieŜ się mną opiekować.
- Istotnie, panie - odparł Fidelis z lekko zakłopotaną miną - Ale twoja matka wciąŜ

jeszcze  jest  głową  rodu  Malreaux  i  powiedziała  mi,  Ŝe  to  będzie  najlepsze  dla  was
obojga...  na  dłuŜszą  metę,  w  świetle  interesów  rodu  Malreaux,  jeśli  panicz  mnie
rozumie...  abyście  oboje  doszli  do  porozumienia  z  hrabią  Dooku  i  jego...  hm...
przedstawicielami.

Ventress zachichotała.
- Trudno dzisiaj o dobrą pomoc. Wiesz, z kim się bawiłeś, chłopaczku? To

kamerdyner Tac-Spec. Bardzo niebezpieczny. Kosztuje dzisiaj tyle, co mała planeta,
oczywiście u kolekcjonera. - Zmarszczyła brwi. -Właściwie przydałoby mi się trochę
grosza. Cena małej planety... brzmi nieźle. Prezentuj broń - rzuciła nieobecnym tonem.
Roboty-mordercy natychmiast poderwały karabiny i wycelowały w pierś i głowę Whie.

Yoda – Mroczne Spotkanie

176

- Co robisz? śądam rozmowy z lady Malreaux - zawołał Fidelis. - Opuśćcie to

natychmiast albo będę zmuszony podjąć pewne kroki - dodał znaczącym tonem.

- Nie bądź idiotą. Nawet ty nie jesteś w stanie pokonać mnie i sześciu robotów,

zanim zabijemy chłopca. A zabiję go, jeśli będziesz mi sprawiał kłopoty. Dałam mu
szansę przeŜycia podczas naszego ostatniego spotkania.

Scout cięŜko podniosła się na nogi, rękawem ocierając krew z oczu. Zerknęła na

Fidelisa, zastanawiając się, co robot teraz zrobi. W jego receptorach prawie było widać
przetwarzane liczby i schematy, kiedy analizował sytuację taktyczną.

Asajj wyjęła cięŜki pistolet.
- Wiesz, co to jest?
Padawani spojrzeli po sobie tępo. Fidelis przestąpił z nogi na nogę i odchrząknął.
- Eraser sieci neutralnych - rzekł.
- Właśnie - Asajj odparła uprzejmie. - Weź go. - Podała mu broń. - No, juŜ,

robocie. Bierz to albo... - Jej oczy przeniosły się na Whie.

Fidelis powoli sięgnął po niebezpieczną broń.
- PrzyłóŜ go do głowy i naciśnij spust - rzekła Asajj.
Kap-kap-kap. Po twarzy Scout płynęły kolejne krople krwi.
- No juŜ, robocie. PrzyłóŜ go do głowy i naciśnij spust. Albo ja odstrzelę

chłopakowi głowę. Na co czekasz? - spytała. - Czy to jest ta legendarna lojalność, o
której tyle słyszałam? PrzecieŜ Malreaux jest teraz w widocznym i rzeczywistym
niebezpieczeństwie.

Whie oblizał wargi.
- Fidelisie, nie rób tego. Ja tu nie umrę. Na pewno. Mogę być zabity jedynie przez

Jedi. Widziałem to we śnie. Nie marnuj Ŝycia.

- To bardzo duŜe ryzyko, jeśli opierasz się na informacji ze snu - odparła Asajj. -

A jeśli nawet to prawda, to jak sądzisz, dlaczego? PoniewaŜ Fidelis ocali ci Ŝycie.
ZłoŜy ostateczną ofiarę, jak kaŜdy dobry robocik. Wie, co do niego naleŜy, prawda?

Robot spojrzałby na nią z nienawiścią, gdyby był zaprogramowany na to uczucie.

Podniósł eraser do głowy.

- Proszę tylko pamiętać, Ŝe słuŜyłem rodowi Malreaux.
- Fidelisie, nie! Nie rób tego!
Robot spojrzał na niego.
- Nie wiedziałem, Ŝe to się tak skończy - rzekł i przycisnął spust.
Scout i Whie krzyknęli równocześnie. Oczy robota stały się puste, korpus osunął

się na podłogę w konwulsyjnych drgawkach. WzdłuŜ map obwodów popędziły błękitne
nitki  iskier,  w  miarę  jak  mordercze  prądy  przenikały  jego  kanały  przetwarzania,
spalając je niczym cieniutkie strumienie kwasu. Robot rzucał się i dygotał przez dłuŜszą
chwilę, aŜ  wreszcie  wydał z  siebie potworny,  grzechoczący,  mechaniczny dźwięk, jak
wibroostrze  spadające  w  głąb  rury.  Była  to  upiorna  parodia  ludzkiego  krzyku,  który
trwał i trwał, aŜ wreszcie robot znieruchomiał - był juŜ tylko stertą elektroniki leŜącą na
dywanie.

Asajj spojrzała na niego i lekko trąciła martwą maszynę końcem buta.
- Lojalność - mruknęła filozoficznie. - Zawsze cię wykończy.

Sean Stewart

177

Wspaniałą cechą super dokładny eh czujników słuchowych Einblatz/Docker z

wbudowanym

oprogramowaniem

analizy

głosu

czasie

rzeczywistym

moŜliwościami mikrofonu kierunkowego HyperBolic™ było to, Ŝe dawało się je
wyłączyć, myślał Solis z rozpaczą, siedząc w swojej kryjówce po drugiej stronie drzwi
piwnicy i czekając, aŜ śmiertelny krzyk Fidelisa ucichnie wreszcie.

Solis takŜe nie był zaprogramowany na nienawiść, ale szybko się uczył.

- Chcesz, Ŝebym ci opowiedział o potędze Ciemnej Strony? - zapytał Dooku ze

zdumieniem.

Yoda znów miał smocze oczy: półprzymknięte, lśniące zielono spod cięŜkich

powiek.

- Silna, silna jest Ciemna Strona w tym miejscu - wymamrotał. - Dotknąć jej

moŜesz jak brzucha węŜa ślizgającego ci się po dłoni. Posmakować jej moŜesz jak krwi
w powietrzu... Opowiedz mi o Ciemnej Stronie, uczniu.

- Nie jestem juŜ twoim uczniem - rzekł Dooku.
Yoda pociągnął nosem, zaśmiał się, machnął w powietrzu wygiętą laską.
- Myślisz, Ŝe Yoda nauczać przestaje tylko dlatego, Ŝe uczeń słuchać go nie chce?

Yoda nauczycielem jest. Yoda uczy, tak jak pijacy piją, jak zabójcy zabijają - dodał
miękko. - Ale teraz ty nauczycielem będziesz, Dooku. Opowiedz: trudno jest odnaleźć
siłę Ciemnej Strony?

- Nie. Wiedza Sithów to jedna sprawa. Ale Ŝeby poczuć potęgę Ciemnej Strony,

eby ją poznać, musisz tylko... pozwolić na to. OdpręŜyć się. Nosimy ją w sobie - rzekł

Dooku. - Na pewno sam juŜ o tym wiesz. Z pewnością nawet Yoda ją czuł. Ciemność,
by zrównowaŜyć światło, czeka w tobie przez pół Ŝycia niczym sierota. Czeka, aŜ ją
przyjmiesz do domu.

Wszyscy czegoś poŜądamy, Yoda. Wszyscy się boimy. Wszyscy jesteśmy

osaczeni. Jedi uczy się tłumić te uczucia. Ignorować je. Udawać, Ŝe nie istnieją, a jeśli
nawet, to dotyczą kogoś innego, nie nas. Nie tych czystych. Nie obrońców. - Dooku
stwierdził, Ŝe krąŜy po pokoju. - Poznać Ciemną Stronę to przestać kłamać. Przestać
udawać, Ŝe nie chcesz tego, czego chcesz. Przestać udawać, Ŝe nie boisz się tego, czego
się boisz. Połowa dnia to noc, mistrzu Yoda. Aby widzieć prawdę, musisz nauczyć się
widzieć w ciemności.

- Hm... - zamruczał Yoda, przymykając oczy. - Ciemna Strona siłę mi dać moŜe,

tak?

- Siłę ponad wszystko. Kiedy zrozumiesz własne zło i zło w innych, okaŜe się, Ŝe

są oni Ŝałośnie łatwi do zmanipulowania. To jeszcze jeden rodzaj zabawy w piórkowy
dotyk - mówił hrabia. - Ciemna Strona ukaŜe ci miejsca, w które moŜesz uderzyć inną
istotę. Jej lęki i potrzeby. Ciemna Strona daje ci do niej klucz.

- Tak, tak... Bardzo ładne to jest, lecz Yoda ma juŜ siłę - odparł wiekowy mistrz,

przyglądając się swoim kosmatym stopom. - śyję w pałacu większym od tego, jeśli
Ś

wiątynia to pałac. Dooku jest panem armii... lecz Yoda teŜ jest panem armii. Więc jak

dotąd jesteśmy równi.

Yoda – Mroczne Spotkanie

178

- Czy istnieje coś takiego, jak zbyt wielka potęga? - zastanawiał się Dooku. - Na

przykład  -  ciągnął  ostroŜnie  -  pamiętam  czas,  kiedy  twoja  Moc  była  zdecydowanie
większa  od  mojej.  Dzisiaj  jednak  ja  urosłem,  a  ty  się  skurczyłeś.  Jesteś  w  mojej
cytadeli.  Mam  na  swoje  rozkazy  sługi  i  roboty  oraz  własne  moce,  które,  jak  sądzę,
pokonają nawet ciebie. Prawdopodobnie jednym słowem mogę sprawić, Ŝe zginiesz. A
bez  ciebie  jak  długo  przetrwają  drogie  ci  istoty?  Mogę  je  mieć  jednego  po  drugim.
Mace’a  i  śelazną  Rękę,  Obi-Wana  i  drogocennego  młodego  Skywalkera  teŜ.  Z
pewnością czułbyś się bezpieczniejszy, gdyby tak nie było.

Yoda przechylił głowę na bok.
- Anakina nie lubisz chyba?
- MoŜe za bardzo przypomina mi mnie samego w tym wieku. Arogancki.

Impulsywny. Dumny. Wiem,  Ŝe skromność  i pokora są  na  poczesnym  miejscu pośród
Wymuszonych  Cnót,  tych,  których  człowiek  nigdy  nie  nabywa  z  własnej  woli.  Jeśli
jednak  Los  szuka  narzędzia,  aby  upokorzyć  młodego  Skywalkera,  to  wyznam,  iŜ
chętnie zgłoszę się na ochotnika.

Yoda sięgnął laseczką za plecy, usiłując podrapać się dokładnie pomiędzy

łopatkami.

- Mocy nad istotami nie potrzebuję. Co jeszcze dać mi moŜe ta twoja Ciemna

Strona?

- W jaką grę grasz ze mną, mistrzu Yoda?
Yoda uśmiechnął się, kiedy usłyszał słowo „mistrz” - niech będzie przeklęte - i

wzruszył ramionami.

- To nie Ŝadna gra. Marnotrawstwem ta wojna jest. Nawet ty się z tym zgadzasz.

wiecą ci przesłałem, więc wiesz, Ŝe do domu zawsze wrócić moŜesz. Wiemy to obaj, a

jeśli powrót do Świątyni twoim Ŝyczeniem jest, zabiorą cię tam.

- To bardzo uprzejme - odparł Dooku oschle. - Miło, Ŝe ofiarujesz mi ramię, na

którym mogę się wesprzeć.

- Zawsze złapię cię, kiedy będziesz upadał - zapewnił Yoda. - Przysięgałem.
Dooku skrzywił się, jakby ukłuty.
- Ale inny sposób na zakończenie wojny jest. Jeśli przyłączyć się do mnie nie

chcesz, moŜe ja do ciebie przystać powinienem. Powiedz mi coś jeszcze - nalegał
Yoda. - Skoro władza nad istotami nie jest mi potrzebna, co jeszcze Ciemna Strona
zrobić dla mnie moŜe?

- A czego byś chciał? - warknął Dooku. - Powiedz mi, czego chcesz, a ja ci

pokaŜę,  jak  Ciemna  Strona  moŜe  ci  pomóc  to  osiągnąć.  Chcesz  przyjaciół?  Ciemna
Strona  moŜe  ich  do  ciebie  zwabić.  Kochanki?  Ciemna  Strona  rozumie  namiętność  w
taki  sposób,  w  jaki  wy  nigdy  jej  nie  pojmiecie.  Chcesz  bogactw...  wiecznego  Ŝycia...
głębokiej mądrości...?

- Chcę... - Yoda podniósł ręką, w której trzymał kwiat, i powąchał go jeszcze raz.

- Chcę róŜę.

- Bądź powaŜny - zniecierpliwił się Dooku.

Sean Stewart

179

- PowaŜny jestem! - krzyknął Yoda. Poderwał się na nogi. Stojąc na blacie biurka

był niemal równy wzrostem hrabiemu. Władczym gestem wyciągnął kwiat do swojego
dawnego ucznia. - Jeszcze jedną róŜę stwórz dla mnie!

- Ciemna Strona wypływa z serca - tłumaczył Dooku. - Nie jest podręcznikiem

tanich magicznych sztuczek.

- Ale taką sztuczkę chcę zobaczyć! - upierał się Yoda. - Sztuczkę, która wywabi

kwiat z ziemi. Sztuczkę, która rozpala słońce.

- Moc to nie magia. Nie mogę stworzyć kwiatu z powietrza. Nikt nie moŜe. Ani

ty, ani lord Sithów.

Yoda zamrugał oczami.
- Moja Moc moŜe. WiąŜe wszystkie Ŝywe istoty, Moc, którą ja rozumiem.
- Mistrzu, to gra w słówka. Moc jest taka, jaka była zawsze. Ciemna Strona to nie

jest inna energia. UŜywać jej to znaczy tylko otworzyć się na nowe sposoby władania tą
energią. Sposoby, które wiąŜą się z sercami Ŝywych istot. Zapragnij czegoś innego.
Zapragnij władzy.

- Mam władzę.
- ZaŜądaj bogactwa.
- Bogactwa nie potrzebuję.
- Zapragnij być bezpieczny! - zawołał Dooku z rozpaczą. - Wolny od lęku!
- Nigdy nie będę bezpieczny - rzekł Yoda. Odwrócił się tyłem do Dooku;

bezkształtna  bryła  pod  zniszczonym,  spalonym  przez  kwas  płaszczem.  -  Wszechświat
jest  zimny  i  wielki,  i  bardzo  ciemny:  to  jest  prawda.  To,  co  kocham,  zabrane  mi
zostanie  wcześniej  czy  później.  Nie  ma  takiej  mocy,  ani  jasnej,  ani  ciemnej,  która
uratować by mnie mogła. Zamordowany Jai Maruk został, kiedy pod moją opieką był. I
Maks Leem, i wielu, wielu innych Jedi straciłem. Rodziną moją oni byli.

- Więc bądź o to wściekły! - jęknął hrabia. - Nienawidź! Szalej z gniewu!

Rozpaczaj! Pozwól sobie choć raz zaprzestać zabawy w rycerza Jedi. Przyznaj to, co
zawsze wiedziałeś, Ŝe lepiej jest oddać cios, niŜ nadstawić drugi policzek. Czuj, Yoda!
Wyczuwam wzbierającą w tobie ciemność. Tu, w tym miejscu, bądź choć raz uczciwy i
poznaj prawdę o samym sobie.

W tym momencie Yoda odwrócił się i Dooku aŜ krzyknął. Nie wiadomo, czy była

to gra światła padającego od holomonitorów, ukazujących odległe krajobrazy bitewne,
czy  jakaś  inna  sztuczka  oświetlenia,  lecz  twarz  Yody  składała  się  z  cieni  w  barwach
czerni  i  błękitu,  tak  Ŝe  przez  jedną  krótką  chwilę  wyglądał  dokładnie  tak  jak  Darth
Sidious. Albo raczej jak Yoda, którym mógłby się stać, ale którym się jeszcze nie stał.
Yoda zmurszały. Yoda, którego przeraŜająca moc została ostatecznie uwolniona przez
więź z Ciemną Stroną. Gdyby Yoda kiedykolwiek zwrócił się w tamtym kierunku, sam
Darth  Sidious  uległby  zagładzie.  Wszechświat  dopiero  wtedy  dowiedziałby  się,  jakim
złem moŜe władać prawie dziewięćsetletni rycerz Jedi. Yoda przemówił z cienia:

- Rozczarowania nie lubię, uczniu - warknął. - Daj mi moją róŜę!

Na ścianach Komnaty Łez były wyrzeźbione cudownie naturalnie wyglądające

róŜe i cudownie ostre ciernie. Krew z twarzy Scout wydawała się skapywać nieco

Yoda – Mroczne Spotkanie

180

szybciej. To nic powaŜnego, powtarzała sobie. Rany głowy zawsze mocno krwawią. To
nie znaczy, Ŝe są powaŜne. Kap-kap-kap. Krople krwi powoli spływały jej z policzka,
ś

ciekając po podbródku, skapując jak ziarenka piasku w klepsydrze. Ściekały.

Uciekały.

Kap. Kap. Z kominka dochodził zapach płonącego drewna. Płomienie drŜały i

pryskały iskrami. Tam, gdzie polizały drewno, na jasnej korze pojawiały się rany i
bąble.

- Co z nami zrobisz? - zapytał Whie.
- Nie przejdziemy na Ciemną Stronę - odezwała się Scout chrapliwym głosem. -

Nie...

- Nie odzywaj się niepytana do lepszych od siebie - rzekła Asajj spokojnie.
Trzask. Kap.
Scout próbowała coś powiedzieć, ale Asajj chwyciła ją Mocą za gardło jak

elazną dłonią.

Kap.
- Powiem ci, kiedy nadejdzie właściwy czas na odezwanie się - oznajmiła

Ventress.

Scout poczuła, Ŝe oczy jej łzawią z braku powietrza.
Kap, trzask, kap.
- Nie rób jej tego - zaoponował Whie.
- Jej? Moc jest w niej słaba - odparła Ventress. - śywa czy martwa, nie ma

wielkiego znaczenia. Zabić ją byłoby uczciwiej, ale się nie upieram. Ty za to bardzo
mnie interesujesz. - Asajj wyciągnęła rękę i dotknęła, tylko dotknęła, policzka Whie. -
Są rzeczy, których pragniesz - powiedziała. - Czemu ich nie weźmiesz?

- Nie wiem, o czym mówisz.
- Nie jestem twoją matką - odparła łagodnie. - Nie musisz być dla mnie grzeczny i

miły. Doskonale wyczuwam Ciemną Stronę. Doskonale. - Spojrzała na Scout -
Widziałam, jak na nią patrzysz.

- Zmyślasz sobie - odparł Whie chrapliwie. - Myślisz, Ŝe moŜesz zabić mojego

robota, moją przyjaciółką, a potem przeciągnąć mnie na swoją stronę?

- Właśnie tak myślę. - Znów samymi kostkami palców musnęła jego policzek. -

Zabiłam  twojego  robota  i  mogę  zabić  dziewczynę.  śycie  to  nie  bajka,  chłopcze.  Nie
zawsze  zwycięŜają  ci  dobrzy.  Wiesz  juŜ  teraz,  Ŝe  jesteś  po  niewłaściwej  stronie,
prawda?  -  Jej  głos  wciąŜ  był  miękki  i  leniwy.  -  Na  tym  świecie  jedyną  zasadą  jest
potęga; górą ci, którzy ją mają i chcą jej uŜyć.

- Nie jestem taki jak ty - odparł Whie, ale głos mu się załamał, jakby miał

wybuchnąć płaczem.

- Jesteś pewien? Sam mi powiedziałeś, Ŝe zginiesz od miecza Jedi - odparła. - Dla

mnie to wygląda tak, jakbyś miał zmienić obóz.

Ogień zasyczał.
- Walczysz ze mną wszystkim, co masz - mruknęła Ventress. - Tak jakbym

próbowała cię skrzywdzić, a ja chcę cię jedynie uwolnić. - Stała tak blisko niego, Ŝe
czuł ciepło emanujące z jej ciała. Jej szept był delikatny, niczym pająk wpełzający mu

Sean Stewart

181

do ucha. - MoŜesz mieć wszystko, czego chcesz, chłopcze. To, czego poŜądasz, moŜesz
sobie wziąć. Wszystko naleŜy do ciebie - rzekła, gestem obejmując pokój. - Ten pokój
jest  twój,  ten  zamek  jest  twój.  Jedi  zabrali  ci  go,  ale  jest  twój  i  moŜesz  go  sobie
odebrać.  Ogień  teŜ  naleŜy  do  ciebie.  Wszystko  jest  twoje  i  wraz  z  tym  moŜesz  wziąć
wszystko  inne,  czego  pragniesz  -  dodała,  zerkając  na  Scout.  -  Ją  takŜe  moŜesz  mieć,
jeśli chcesz.

Gorzki zapach płonącego mokrego drewna.
- Powiedz mu, Ŝe wszystko w porządku - szepnęła Ventress do Scout. Ku

swojemu przeraŜeniu dziewczyna poczuła, jak Asajj Mocą zmusza ją do uśmiechu.

Kap, kap.
- Pocałuj ją, Whie. - Krew ściekająca po twarzy Scout. Jej kołnierz mokry i

czarny. - Pocałuj ją.

A on chciał to zrobić.
Asajj uśmiechnęła się.
- Witaj w domu - rzekła. - A teraz wybieraj.

- Ręka ci drŜy - zauwaŜył Yoda.
- Tak. - Dooku przyjrzał się jej ze zmarszczonymi brwiami. - Wiek.
Yoda uśmiechnął się.
- Strach.
- Nie sądzę...
Yoda wyszedł z cienia. Wcielenie potęgi Sithów zniknęło. Znów był tylko Yodą,

tym samym co zawsze. Ujął dłoń Dooku i obejrzał ją uwaŜnie, jakby był szaloną
Whirry i próbował wyczytać przyszłość z kształtu plam wątrobowych.

- Czuć drŜenie nawet ty musisz.
Za jego plecami, na holomonitorach toczyła się bitwa na Omwat.
- Zwabiłem cię tutaj - powiedział Dooku. - To pułapka.
- Pułapka? - odparł Yoda. - A tak, rzeczywiście.
Dotknięcie jego starczej dłoni było silne i ciepłe. „Jeśli upadać będziesz... złapię

ciebie!”

Nie. Nie „jeśli**, lecz „kiedy”. Tak powiedział Yoda. „Kiedy upadać będziesz...

złapię ciebie!” Czy juŜ wówczas, siedemdziesiąt lat temu, wiedział, Ŝe taki dzień
nadejdzie? Z pewnością Yoda nie mógł się domyślać, Ŝe jego najlepszy uczeń upadnie
tak bardzo, bardzo nisko.

- Na Ciemną Stronę nie sądzę, bym chciał przejść - rzekł Yoda konwersacyjnym

tonem. - Nie dzisiaj. Pociąg czuję, tak? Oczywiście! Ale sekret ci powiem, uczniu.

- Nie jestem twoim uczniem - zaoponował Dooku. Yoda udał, Ŝe nie słyszy.
- Yoda ciemność w sobie nosi - rzekł mistrz - a Dooku jasność. Po tych

wszystkich  latach!  Poprzez  te  oceany  kosmosu!  Wszystkie  te  trupy,  które  próbowałeś
między nas rzucić... a jednak wzywa mnie wciąŜ ten mały Dooku. Leci ku prawdziwej
Mocy  jak  Ŝelazo  przyciągane  magnesem  -  zachichotał  Yoda.  -  Nawet  ślepe  nasienie
potrzebuje  Światła,  aby  rosnąć.  Czy  potęŜny  Dooku  nie  jest  zdolny  uczynić  tego,  co
moŜe nawet zwykła róŜa?

Yoda – Mroczne Spotkanie

182

- Za daleko poszedłem ciemną ścieŜką, abym mógł powrócić - mruknął Dooku.
- Phi! - Yoda strzelił palcami. - Pusty wszechświat, gdzie on teraz jest? Sam

zostałeś, hrabio. Nikt nie jest twoim panem. Co chwila wszechświat się sam unicestwia
i zaraz odradza. - Mocno, boleśnie pchnął Dooku w pierś końcem laski. - Wybierz i
zacznij od nowa.

W komnacie na niŜszych piętrach Whie stał o centymetry od zakrwawionej twarzy

Scout.

Scout uśmiechnęła się szczerze, poniewaŜ wiedziała juŜ, dobrze wiedziała, co

chłopiec zamierza zrobić. Moc wezbrała w niej tak, Ŝe zerwała uchwyt Asajj z gardła.

- Dobrze! - wyszeptała. - Dokonujesz dobrego wyboru!
- Tak?
- Tak!
Na twarzy chłopca odmalowała się ulga, niczym blask świtu zalewający ciemny

kąt.

- Co robisz? - zapytała gniewnie Asajj.
Whie zaśmiał się i strzelił palcami.
- Budzę się! - zawołał. - Scout, Scout, masz rację! Nie poddam się! Nie jestem

złym człowiekiem!

- Będziesz za to martwym człowiekiem - odparła Ventress. Jej dwa czerwone

miecze świetlne oŜyły.

Whie zaśmiał się znowu.
- Wierz mi, mniej mnie to przeraŜa niŜ myśl, Ŝe mógłbym stać się kimś... kimś

podobnym do ciebie - odparł. - Nie obraź się.

- Nie obraŜam się - wycedziła Asajj. - Roboty, zabić!
Przez drzwi przebił się nagle grad błyskawic, rozbijając je na drobne drzazgi. Po

drugiej stronie sali, gdzie jeszcze przed chwilą stało sześć robotów-morderców ze
swoimi karabinami, teraz zostały juŜ tylko dwa, powaŜnie uszkodzone, a między nimi
kupa stopionego Ŝelastwa.

- Co to było? - zawołała Ventress.
- Miniarmata szynowa Rika/Moab - rzekł Solis, wchodząc przez dziurę po

drzwiach.

- To nie naleŜy do wyposaŜenia kamerdynera.
Wzruszył ramionami.
- Modernizacja - mruknął i zlikwidował dwa pozostałe roboty.
- Nie wiedziałam, Ŝe było was dwóch - powiedziała Ventress, obserwując go

bacznie - ale jestem prawie pewna, Ŝe to on zdradził mi miejsce pobytu Yody. - Trąciła
stopą szczątki Fidelisa.

- Nie... to jednak byłem ja.
- Więc dlaczego nas ratujesz? - zapytała zdumiona Scout.
- Jeszcze nie jesteście uratowani - kwaśno odparła Asajj.

Sean Stewart

183

- Inaczej wycofa się z interesu. Nie moŜemy sobie na to pozwolić - rzekł Solis. -

To niekorzystne dla biznesu. Uratowałem was, poniewaŜ szanse na pokonanie jej są
większe, jeśli cała nasza trójka jest Ŝywa i zdolna do walki.

Scout zmierzyła go zwęŜonymi oczami.
- Nie jestem pewna, czy chodzi właśnie o to. Zdaje mi się, Ŝe po prostu nie

spodobała ci się myśl o umieraniu.

Solis westchnął.
- Nie chciałem, Ŝebyś zginęła - odparł. - Bo do chłopaka jakoś się specjalnie nie

przywiązałem.

Scout dobyła miecza i włączyła go - bladobłękitną smugę światła.
- TeŜ mi się podoba ta myśl o przewadze.
Asajj skoczyła wysoko w górę, aby uniknąć nagłej śmierci w ogniu działka

przymocowanego  do  ramienia  Solisa.  Strumień  energii  trafił  w  szafkę,  która  rozpadła
się  na  drobne  kawałki.  Ventress  zamierzyła  się  na  dziewczynę,  lecz  Scout  w  tym
miejscu  i  w  tej  chwili  równieŜ  była  silna  Mocą  i  jej  parada  trafiła  w  odpowiednie
miejsce, zanim padł cios.

Whie teŜ włączył miecz. Pomieszczenie było jednym wielkim rumowiskiem,

pełnym ognia i ruin, odoru dymu i rozgrzanego metalu.

Kolejny dreszcz przeczucia przebiegł po karku Scout i dziewczyna jęknęła,

widząc, jak Ventress wykorzystuje delikatne pchnięcie Mocy, aby unieść zapomniany
eraser z metalowej dłoni Fidelisa.

- Solis! - wrzasnęła, kiedy spust sam zagłębił się w obudowie. - Za tobą!
Za późno.
Po plecach robota przemknęły błękitne strugi energii.
- Uciekajcie! - zawołał Solis. Strzelił do Ventress z mechaniczną szybkością i

celnością, wbijając w jej lewą nogę strumień metalu. Eraser sieci neutralnych zaczął
działać i w chwilę później robot strzelał juŜ obok celu, a potem przestał w ogóle, bo
ogarnęły go agonalne drgawki. Whie z pobladłą twarzą obserwować jak robot umiera.

- Chodź! - zawołała Scout, chwytając go za kołnierz. - Musimy stąd wyjść i

znaleźć mistrza Yodę!

Pociągnęła go za sobą w kierunku drugich drzwi, po czym oboje pobiegli przez

nieznany  dom.  Syreny  wyły,  dzwoniły  alarmy.  Skręcili  w  pierwszy  lepszy  korytarz  i
Scout  popędziła  w  kierunku  amfilady,  która  wydawała  się  prowadzić  do  duŜego
westybulu.  Zatrzymała  się  jak  wryta,  kiedy  spod  łuku  wytrysnął  strumień  ognia  z
miotacza.

- Dobrze... i tak szukamy czegoś innego - szepnęła i wybrali następne drzwi.
Za ich plecami Asajj Ventress oddarła pas tkaniny od swojej koszuli i owinęła nim

krwawiącą  nogę.  Rana  nic  była  powaŜna,  ale  bolała,  a  ona  miała  zamiar  sprawić,  aby
padawani  za  nią  zapłacili.  Mocno  zacisnęła  zaimprowizowany  bandaŜ  i  wybiegła  za
nimi,  z  narastającym  w  gardle  głuchym  warczeniem.  Rzuciła  się  w  ten  sam  korytarz,
nasłuchując  dźwięków  strzałów,  po  czym  wpadła  do  wielkiego  westybulu  Château
Malreaux.

Yoda – Mroczne Spotkanie

184

- Teraz was mam! - warknęła i stwierdziła, Ŝe znajduje się twarzą w twarz z Obi-

Wanem i Anakinem.

- Skoro tak mówisz, to widocznie prawda - jak zawsze grzecznie odparł Obi-Wan.

- A skoro juŜ przy tym jesteśmy, to co z nami zrobisz?

Za jego plecami miecz Anakina oŜył z cichym sykiem.
Ventress obróciła się na pięcie i uciekła.

- Płonie twój dom - zauwaŜył Yoda, spoglądając z wielkim zainteresowaniem na

holomonitory. Na konsoli łączności zabłysło światełko. Specjalne, czerwone światełko.
Dooku spojrzał na nie i z wielkim trudem oderwał wzrok. - Wiadomość -
podpowiedział usłuŜnie Yoda. - MoŜesz odebrać?

Po twarzy hrabiego strugami ściekał pot.
- MoŜe to ktoś, o kim nie powinienem się dowiedzieć? To wiadomość od twojego

nowego mistrza, prawda, Dooku? Zapytaj sam siebie: który z nas kocha cię bardziej?

- SłuŜę jedynie Darthowi Sidiousowi - odparł Dooku.
- Nie o to pytałem, uczniu.
Czerwona lampka migała. Z dołu dobiegł huk kolejnej eksplozji. Rozległa się

syrena, kilka monitorów zaczęło migać.

- Chodź - z naciskiem rozkazał Yoda. Znów połoŜył dłoń na ramieniu Dooku. -

Złapię cię, powiedziałem. Wierzyć musisz. Więcej przebaczenia znajdziesz u starego
mistrza niŜ u nowego.

Rozległy się szybkie, nerwowe kroki i do pokoju wpadła gosposia.
- Panie, tam w sali balowej są Jedi! Przyszli po moje Dziecię! - wrzasnęła.
Dooku spojrzał na monitory ochrony i przełączył jeden z nich na salę balową.
- Ach - rzekł. Jego twarz znieruchomiała i zamarła. - Widzę, Ŝe przyprowadziłeś

swojego protegowanego.

- Nie rozumiem ciebie wcale - odparł Yoda.
- Nie mówiłeś, Ŝe przywieziesz tu młodego Skywalkera - wyjaśnił Dooku,

wskazując  na  monitor.  -  I  Obi-  Wana.  To  bardzo  zmienia  układ  sił.  Masz  tu  teraz
swojego  Cudownego  Chłopca,  który  walczy  z  robotami-mordercami  postawionymi
przeze  mnie  na  straŜy  frontowych  drzwi.  -  Jego  dłoń  nagle  odzyskała  stabilność.  -
Twojego nowego ukochanego syna.

- Nie sprowadziłem go!
- A jednak jest tam, razem z Obi-Wanem. Z pewnością to cud. Zapewne uciekłeś

od nich w sekrecie. MoŜe nie stawiłeś się na spotkanie. Tak łatwo stracić poczucie
czasu, kiedy się plotkuje ze starymi przyjaciółmi - zauwaŜył hrabia.

W drzwiach wciąŜ stała Whirry, przestępując z nogi na nogę w najwyŜszym

poruszeniu.

- Panie, proszę! Nie pozwól, aby Jedi znów skradli moje Dziecię! Zrób coś dla

mnie, panie, za całą moją cięŜką pracę!

Dooku podniósł głowę.
- Zrobić coś dla ciebie? - Jego oczy przeniosły się na Yodę i na miecz świetlny u

boku starego mistrza. - Oczywiście, Ŝe coś dla ciebie zrobię.

Sean Stewart

185

Delikatnym ruchem dłoni i Mocą poderwał cięŜką kobietę i rzucił nią w okno.

Oczy Yody zrobiły się wielkie z przeraŜenia.

- Mogłeś chcieć jej pomóc - wyjaśnił Dooku.
Yoda jednym skokiem znalazł się przy framudze. Whirry leciała w dół, krzycząc i

nieuchronnie kierując się ku ciemności. Yoda zmruŜył oczy i sięgnął poprzez Moc,
unieruchamiając ją niecałe trzy metry nad ziemią. W tej samej chwili sam znalazł się w
powietrzu, wirując i lecąc w dół po zdradzieckim ataku hrabiego. Nawet nie zauwaŜył,
kiedy to się stało. Powietrze przecięła oślepiająca czerwona plama miecza Dooku,
rysując palący szlak wzdłuŜ boku Yody, by za chwilę przepołowić biurko.

Yoda wyrwał zza pasa swoją broń, próbując jednocześnie bezpiecznie opuścić

Whirry na bruk.

- Skrzywdzić ciebie nie chcę!
- Dziwne - zauwaŜył Dooku. - Bo ja mam zamiar cię zabić i to z wielką

przyjemnością.

W chwili, gdy Yoda uwalniał Whirry z uchwytu Mocy, pozwalając jej upaść na

kamienie,  ostrze  miecza  Dooku  ponownie  drasnęło  go  w  ramię.  Klinga  hrabiego  była
szybka jak język węŜa. Wśród innych Jedi moŜe tylko Mace Windu mógł mu dorównać
na  neutralnym  gruncie;  lecz  tu,  na  Vjunie,  skłaniającym  się  ku  Ciemnej  Stronie,  jego
sposób  walki  był  wcieleniem  i  materializacją  podłości  -  zło  skoncentrowane  w
czerwonym promieniu.

- Zraniłem cię! - ucieszył się Dooku.
- Wiele razy - odparł Yoda. Zastanowił się na chwilę nad swoim bólem;

wytrzyma. Teraz musiał się skupić na Dooku, a jego miecz świetlny błyszczał tym
samym groźnym zielonym światłem, co oczy spod cięŜkich powiek. - Ale zabić mnie
nie zdołałeś, choć miałeś szansę. Błąd to był. Ponad osiemset lat przeŜył Yoda, wśród
niebezpieczeństw, jakich wyobrazić sobie nie zdołasz.

- Umiem zabijać - syknął Dooku.
Oczy Yody otworzyły się szeroko jak kule zielonego ognia.
- Tak... lecz Yoda umie Ŝyć!
Ich klingi starły się w fontannie iskier zielonych i czerwonych, ale zieleń płonęła

jaśniejszym blaskiem. Powoli, powoli Dooku ustępował. A w ciemnym,
oszałamiającym powietrzu Vjuna Yoda stanowił straszliwy widok.

- Tak - wyszeptał Dooku. - Poczuj mnie. Poczuj zdradę. Wszystkie te lata

nauczania, wychowywania, ufności... I oto jestem tutaj, twój ukochany syn, i zabijam
twoich drogocennych Jedi jednego po drugim. Znienawidź mnie, Yoda. Wiesz, Ŝe tego
chcesz.

Hrabia ciął mieczem świetlnym. Yoda odskoczył szybko i poczuł, jak Ŝar

czerwonego ostrza przecina powietrze o centymetry od jego tuniki. Skoczył, okręcił się
i uderzył w plecy Dooku, zanim jeszcze dotknął stopami ziemi. Dooku w ostatniej
chwili odwrócił się na bok, przecinając ostrzem miejsce, gdzie jeszcze przed ułamkiem
sekundy był jego przeciwnik. Znów zaczęli krąŜyć wokół siebie. Ich ostrza spotkały się
i zamarły.

- Sprytny jesteś - rzekł Yoda, oddychając cięŜko.

Yoda – Mroczne Spotkanie

186

- Miałem świetnych nauczycieli - odparł Dooku.
Yoda upadł i przetoczył się na bok. Jego miecz świetlny błysnął, sięgając kostek

Dooku. Hrabia skoczył w górę i wykonał przewrót w tył, aby wylądować wprost przed
Yodą. Ten jednak zdąŜył się juŜ poderwać, okręcić i znów uderzyć. Ich ostrza spotkały
się znowu. Zielona klinga zaczęła spychać czerwoną w tył. Dooku atakował na oślep,
napędzany nienawiścią. Miecze syczały, brzęczały i rzucały iskry.

Dooku nagle opuścił miecz w kierunku drobnego mistrza Jedi i Yoda odparował

cios, blokując ostrze hrabiego. Yoda odetchnął, uspokajając się.

- A jednak nawet tu, na Vjunie, gdzie Ciemna Strona szepce do mnie i szepce...

kocham cię dość, aby śmierć ci zadać.

Pchnął znów Dooku w tył, ostrza zabłysły i sypnęły snopami światła - zielonego

jak morze i czerwonego jak krew.

Po czole i brodzie Dooku spływały strumienie potu, lecz hrabia zaciskając zbielałe

wargi, odbijał kaŜdy cios Yody. Holobitwy  wrzały  wokół nich, bo konsole ukazywały
teraz  Obi-Wana  i  Anakina  walczących  z  kolejnymi  falami  robotów  bojowych.  Dooku
spojrzał  znów  na  czerwony  przycisk  na  biurku  i  uŜył  Mocy,  aby  włączyć  transmisję.
Yoda przechylił głowę.

- Wyboru dokonałeś, hrabio?
- Stwierdziłem, Ŝe nie jestem juŜ twoim uczniem - rzekł Dooku pomiędzy jednym

cięŜkim oddechem a drugim. - Oczywiście, zawsze istniała moŜliwość, Ŝe zdołasz mnie
pokonać. - Yoda zaatakował. Dooku sparował. - Więc umieściłem na wysokiej orbicie
rakietę, skierowaną w tę stronę. Właśnie tu leci. Nabiera prędkości. - Dooku ostroŜnie
zbliŜył się do okna. - Czujesz, jak spada? Cierń, igła, strzała, coraz szybsza i szybsza. -
Urwał, aby zaczerpnąć tchu. - Obi-Wan i twój drogocenny Skywalker zostaną starci w
pył, kiedy rakieta uderzy. Więc teraz ty musisz zdecydować, co dla ciebie waŜniejsze,
mistrzu Yoda... zabrać moje Ŝycie... czy ocalić ich?

Jednym skokiem w tył znalazł się za oknem. Yoda rzucił się za nim. W ciemnym

powietrzu Vjuna musiał uŜyć całej swej woli, Ŝeby nie skoczyć i nie zetrzeć go w proch
raz i na zawsze.

Lecz czuł juŜ nadlatującą rakietę, przebijającą atmosferę z ognistym wrzaskiem;

dwieście uzbrojonych kilogramów materiałów wybuchowych, wycelowane w Château
Malreaux. Yoda prychnął, spojrzał w niebo i zauwaŜył jarzącą się kropkę na
horyzoncie.

W dole Dooku wylądował delikatnie na bruku i zniknął w ogrodzie róŜanym.
Rakieta pędziła z ogromną prędkością i siłą - było to zbyt wiele nawet dla Yody.

Nie mógł jej całkowicie zatrzymać, nawet gdyby miał czas i absolutny spokój. Sięgnął
jednak w Moc, wiąŜąc nawet jadowity mech Vjuna i pokręcone cierniodrzewa, przyjął
ją w siebie jak wiatr, oddech świata, zebrał ją w sobie i uwolnił w grze w piórkowy
dotyk, gdzie stawką było Ŝycie ich wszystkich. Nie działał siłą na siłę rakiety. Ale
dotknął jej lekko z boku - tyle tylko, Ŝeby z wizgiem przeleciała obok wybitego okna i
kilometr od brzegu zanurzyła się w zimne, wyczekujące morze.

Po długiej chwili z tafli oceanu buchnęła trzystumetrowa fontanna wody i ognia - i

opadła.

Sean Stewart

187

Zamek i wszyscy w jego wnętrzu byli uratowani, lecz Dooku uciekł.

W chwilę później Yoda zszedł do pomieszczenia, które niedawno jeszcze było

reprezentacyjnym holem Château Malreaux, a teraz pozostała z niego jedynie sterta
dymiących ruin.

Obi-Wan w zadumie grzebał stopą w szczątkach robota bojowego, którego jego

towarzysz przeciął na pół.

- Niezła robota, Anakinie. - Rozejrzał się wokół, obejmując wzrokiem jatkę. - Jeśli

kiedyś będziesz rozwaŜał karierą dekoratora wnętrz, sądzę, Ŝe powinieneś jeszcze
trochę się poduczyć.

- Wykluczone - odparł Anakin. - To jest neobrutalizm. Zobaczysz, Ŝe przyjdzie na

to moda, jeśli Wojny Klonów się szybko nie skończą.

- Mistrz Yoda! - zawołał Obi-Wan i ruszył biegiem w kierunku wielkich,

kręconych schodów, po których schodził powoli stary mistrz.

- Nic ci nie jest?
- Smutny jestem, ale cały i zdrowy. - Stary Jedi westchnął. - A tak blisko byłem!
- CzyŜbyś omal nie zabił Dooku? - ze współczuciem zapytał Anakin. - To

naprawdę frustrujące!

Yoda obrzucił go dziwnym - moŜna by przysiąc, Ŝe wściekłym - spojrzeniem.
Anakin nic nie zauwaŜył.
- MoŜe go jeszcze dopadniemy... musi przecieŜ gdzieś tu być. Myślałem, Ŝe uda

nam się raz na zawsze zlikwidować Ventress, ale nam zwiała. To miejsce jest całkiem
zwariowane... więcej tajnych przejść niŜ zwykłych pokoi.

- A za kaŜdą ścianą roboty bojowe - posępnie dokończył Obi-Wan. W dali rozległ

się nagle grzmot silnika statku kosmicznego. Obi-Wan rzucił się do drzwi.

- Mistrzowie! - syknął Anakin. PołoŜył palec na ustach, dając pozostałym znak,

aby byli cicho. Podszedł ukradkiem do ściany holu i ostroŜnie zbliŜył się do wejścia
wiodącego do wnętrza domostwa. Włączył miecz świetlny i z mroŜącym krew w Ŝyłach
okrzykiem wyskoczył na korytarz - w tej samej chwili, kiedy Scout i Whie nadbiegli z
przeciwnej strony. Cała trójka zamarła w pozycji bojowej na długą, komiczną chwilę.

Yoda wybuchnął śmiechem, aŜ zgiął się wpół.
Anakin pierwszy odzyskał przytomność umysłu.
- Hej, przecieŜ to mały!
- AleŜ miło mi was widzieć! - zawołał Yoda. - Ale ranni jesteście - dodał, a jego

wielkie uszy zwinęły się z troski. Szata Whie była nadpalona i poszarpana od
zbłąkanych strzałów umierającego Solisa, a włosy Scout zlepiała krew.

- To nic - odparła Scout radośnie. - Mogło być gorzej.
Whie roześmiał się i rzucił Anakinowi na szyję z czystej radości.
- Tak się cieszę, Ŝe nie przyszedłeś mnie zabić.
Anakin w zadumie poklepał go po plecach.
- Ja teŜ - rzekł. Obejrzał się przez ramię i dodał: - MoŜe byś sprawdził, mistrzu,

czy z jego głową wszystko w porządku?

- Anakinie? - odezwał się Obi-Wan.

Yoda – Mroczne Spotkanie

188

- Tak?
- Pamiętasz ten pierwszy raz, kiedy spotkałem się z Asajj Ventress? Ukradłem jej

wtedy statek.

- Na Queycie, tak?
- A potem spotkaliśmy się jeszcze raz i znów zabraliśmy jej statek.
- Owszem. Czemu pytasz? - spytał Anakin, stając w drzwiach obok Obi-Wana.
Wspólnie obserwowali, jak ich śliczna chryya powoli wznosi się w rozpłakane

niebo Vjuna, przyspiesza szybko i znika w chmurach.

- Och, tak sobie - mruknął Obi-Wan.

Sean Stewart

189

R O Z D Z I A Ł

Dłonie Obi-Wana poruszały się po kontrolkach uŜywanej seltayi, którą Yoda kupił

na Szlaku Hydiańskim. Po wielu godzinach targowania się mistrz uzyskał doskonałą
cenę, kiedy do uzgodnionej sumy dołoŜyli jeszcze wartość handlową dwóch kanonierek
Gildii Kupieckiej przywłaszczonych na Vjunie.

- Gotowi do wyjścia z nadprzestrzeni?
- Jeszcze jak- mruknął Anakin.
Starszy Jedi spojrzał na młodzieńca, który szczerzył zęby z radości. Zazdroszczę

mu, pomyślał z zaskoczeniem.

- O czym myślałeś, Obi-Wanie? Widziałem twój uśmiech.
- Czy pamiętasz małą maksymę Yody na temat pokory?
- Pokora nieskończona jest - zacytował Anakin.
- Właśnie. A moŜe słyszałeś kiedykolwiek tłumaczenie Mace’a Windu? - Anakin

pokręcił głową. - Nigdy nie jesteś za stary na popełnienie kolejnego wielkiego błędu.

Obi-Wan ustawił stery na wyjście z nadprzestrzeni.
- Wyjście do podprzestrzeni Coruscant na trzy, dwa, jeden.
Statek zatrząsł się, jakby wszedł na falę, rozmazane gwiazdy na powrót stały się

wietlnymi, migoczącymi punktami, a Coruscant wisiał w ciemności przed nimi, jasny i

lśniący, jakby rozświetlony milionami dusz swoich mieszkańców.

W drugiej części statku Scout i Whie oglądali ten sam obraz na ekranie.
- Dziwne, wracamy do Świątyni Jedi juŜ jutro. Wydawałoby się, Ŝe to wszystko

był sen... dziewczyna zawahała się i poŜałowała, Ŝe uŜyła tego słowa.

- Teraz nie śnimy - spokojnie odparł Whie. - To Świątynia była snem.
- MoŜe... moŜe się nie spełni... ta twoja ostatnia wizja - szepnęła Scout. - A moŜe

le coś zrozumiałeś?

- MoŜe... - Widziała jednak, Ŝe sam w to nie wierzy. - Ale nie szkodzi. Boję się

mierci, ale jeszcze bardziej się bałem, Ŝe... - urwał. - Ale tak się nie stało, dzięki tobie.

To, co powiedziałaś... było tak, jakbyś znowu oddała mi moje „ja”. Dałaś mi
pozwolenie, abym był dobry.

Scout pokręciła głową.

Yoda – Mroczne Spotkanie

190

- To nie były Ŝadne sztuczki, Whie. Nic takiego nie zrobiłam. Wiedziałam po

prostu, co wybierzesz.

Whie uśmiechnął się.
- Niech będzie i tak. Właściwie to dość interesujące, widzieć u ciebie pokorę.

Myślę, Ŝe to... urocze.

Scout uderzyła go Mocą po głowie, ale lekko. Nie dość mocno, Ŝeby przestał się

miać.

- Złośliwiec - rzekła z godnością.
Na końcu korytarza pojawił się Yoda, niosący tacę, a na niej butelkę czegoś

bursztynowego i trzy szklanki.

- Nie masz się czego martwić - rzekł. - Szansę na bycie złym znowu masz. -

Zachichotał i nalał kaŜdemu po szklance napoju. - I dobrze. W kaŜdej chwili
wszechświat na nowo się odradza. Wybierz i od nowa zaczynaj.

Scout podniosła szklaneczkę i z powątpiewaniem zajrzała do środka. Yoda z urazą

pociągnął nosem.

- Coś niedobrego mistrz Yoda moŜe ci dać, tak myślisz?
Scout i Whie wymienili spojrzenia. Skwapliwie podnieśli szklanki i powąchali.

Aromat doskonałego soku z reythańskich jagód rozniósł się po całej kabinie, słodki jak
promień słońca na stokrotce.

- Prawie w domu - szepnęła Scout, ochoczo popijając ze szklaneczki. Sok spłynął

w jej przełyk niczym słodki jak miód letni deszcz.

- Dzięki tobie - odparł ze śmiechem Whie. - Nie mogę się doczekać, kiedy

wszystkim opowiem, jak zawróciłaś głowę tym pilotom we yjuńskim porcie
kosmicznym. „Szybko, poruczniku! Ci mordercy Jedi uciekają w swojej chryyi!
Musimy wziąć jakieś statki i dogonić ich!”

- Nie, to wy, chłopcy, swoimi myślowymi sztuczkami przekonaliście tamtych -

odparła skromnie, rumieniąc się z radości. Miło było słyszeć od Whie takie słowa, od
razu miała wraŜenie, Ŝe istotnie przyczyniła się do powodzenia misji i nie była
nadbagaŜem, jak się tego spodziewał jej mistrz Jai Maruk. Jai i wielu innych, pomyślała
po chwili, przypominając sobie Hannę i jej błyszczące pogardą białe arkaniańskie oczy
na Turnieju Uczniów. Upiła jeszcze łyk soku. - O rany, nagle zatęskniłam nawet za
Hanną Ding.

- Tą Arkanianką, która tak ci dała popalić?
- Martwiła się, Ŝe zginie w tej wojnie - odparła Scout, zaskakując tym samą siebie.

- Nie chciała umierać za nic. Jedi są dla niej waŜni. Dla nas wszystkich zakon jest
jedyną rodziną, jaką mamy.

Po raz drugi w ciągu kilku minut połoŜyła dłoń na ustach. Whie uśmiechnął się

boleśnie.

Yoda pociągnął nosem.
- Trudne to było, tak myślę. Matkę zobaczyć, kiedy Dooku zbiegł.
- Czekała na mnie przez tyle lat - rzekł Whie. - Ale najdziwniejsze jest, Ŝe to nie

na mnie czekała. Nie całkiem na mnie. Straciła swoje dziecko i na to dziecko czekała.
A kiedy zobaczyła mnie... cóŜ, byłem dla niej kimś obcym.

Sean Stewart

191

- Tak samo było, kiedy wszyscy pojechali na Geonosis - nieoczekiwanie odezwała

się Scout. - Świątynia wyglądała jak wymarła. Próbowaliśmy pracować i być grzeczni,
ale właściwie tylko zabijaliśmy czas, czekając, aŜ wrócą. Ale nie wrócili. - Znów napiła
się soku. - Nie chodzi nawet o tych, którzy zginęli. TakŜe ci, którzy przeŜyli, wrócili
całkiem odmienieni. Posępni.

Whie kręcił sokiem w szklance.
- Myślisz, Ŝe się... dopasujemy, kiedy wrócimy? Nie potrafię sobie wyobrazić, Ŝe

znowu będę się uczył tego samego, rozmawiał z tymi samymi ludźmi, jakby nic się nie
wydarzyło. Wszystko mi się wydaje takie inne - rzekł. W jego głosie brzmiał niepokój.

Zmienił się, pomyślała Scout. Był chłopcem, który wiedział wszystko. Teraz

wydawał się znacznie mniej pewny siebie, ale to sprawiało, Ŝe zdawał się równieŜ
starszy. JuŜ nie był chłopcem bawiącym się w Jedi, lecz młodzieńcem, który zaczynał
zmagać się z niepewnym, ulotnym światem ludzi dorosłych, w jakim Ŝyją prawdziwi
rycerze Jedi.

Whie spojrzał na nią.
- WciąŜ jeszcze się boisz, Ŝe cię odeślą do oddziałów rolniczych?
Scout z zaskoczeniem stwierdziła, Ŝe w ogóle o tym nie myślała.
- SkądŜe - odparła swobodnie. - Myślę, Ŝe Jedi są na razie na mnie skazani.
- Chyba nauczymy się jakoś z tym Ŝyć - uśmiechnął się Whie, ale w oczach miał

pustkę. - Wiesz przecieŜ - rzekł po chwili - Ŝe postanowiłem opuścić Châtcau Malreaux
i wrócić na Coruscant. Miałem nadzieję, Ŝe tu takŜe poczuję się w domu... jak na
Vjunie, kiedy po raz pierwszy postawiłem stopę na planecie. Ale tak nie jest.

Spojrzał na glob, który szybko powiększał się w iluminatorze.
- Czuję się tak, jakbym się nagle odkleił. Moim domem nie jest Vjun... wiem, nie

mógłbym tam teraz wrócić, choćby nawet moja matka bardzo tego chciała. Nie jestem
wicehrabią  Malreaux.  Jestem  sobą,  Whie,  uczniem  Jedi.  Nie  wydaje  mi  się  teŜ,  aby
moim  domem  było  Coruscant.  Czy  takie  jest  przeznaczenie  Jedi?  -  zapytał  Yody.  -
Wędrować  wszędzie  i  nigdy  nie  zaznać  spoczynku?  Jeśli  tak,  akceptuję  to,  poniewaŜ
ś

lubowałem całym Ŝyciem słuŜyć zakonowi i nie mam zamiaru się wycofać, ale tak mi

się zdaje, Ŝe... Ŝe chyba nie wiedziałem, jakie to trudne. Chyba nie wiedziałem, Ŝe
nigdy nie będę miał domu.

Yoda napełnił mu szklankę z westchnieniem.
- Do tej samej rzeki nigdy dwa razy wejść nie moŜesz. Za kaŜdym razem odpływa

rzeka. Za kaŜdym razem ten, kto wchodzi do niej, całkiem się zmienia. - Zwinął uszy,
pogrąŜony we wspomnieniach. - W wiele podróŜy wyruszałem albo czekałem, aŜ inni z
takich podróŜy powrócą. Jedi  wędrują  wśród gwiazd i czekają ze świeczką  w oknie, i
mają  nadzieję.  Niektórzy  wracają,  inni  zostają  złamani.  Niektórzy  Ciemną  Stronę
wybierają, straceni są aŜ po ostatnią podróŜ, którą wszyscy wspólnie przebyć musimy.
Nieraz,  w  mroczniejsze  dni,  czuję  zew  tej  ostatniej  podróŜy  i  ja.  -  Jednym  haustem
wychylił swój sok i spojrzał na Whie. - Ciemna Strona w tobie jest, teraz wiesz o tym.

Whie odwrócił wzrok.
- Tak.

Yoda – Mroczne Spotkanie

192

- Ale inne rzeczy w tobie równieŜ są. - Yoda poklepał go łagodnie po piersi. - Moc

jest w tobie. Prawdziwy Jedi Ŝyje w Mocy. Dotyka Mocy. Ona go otacza, sięga z jego
wnętrza, by dotykać tego, co jest na zewnątrz. - Yoda uśmiechnął się i Scout poczuła
jego obecność w Mocy, ciepłą i jasną, jak latarnia świecąca pośrodku kabiny. - Nie
Ŝ

adną stertą permanbetonu dom jest - ciągnął Yoda. - Nie pałacem i chatą, statkiem czy

szałasem. Gdziekolwiek Jedi jest, Moc musi być takŜe. Gdziekolwiek my jesteśmy,
dom jest.

Scout uniosła szklankę i powaŜnie trąciła się z pozostałymi. Ting, ding.
- Za powrót do domu - powiedziała i wszyscy wypili.

Daleko, daleko, na maleńkiej planecie w zapomnianym systemie głęboko poza

frontem  Gildii  Kupieckiej,  hrabia  Dooku  z  Serenno  wędrował  wzdłuŜ  brzegu  obcego
morza.  Był  sam.  Tu  urządził  sobie  siedzibę.  Za  godzinę  będzie  z  powrotem  w
obozowisku,  otoczony  przez  doradców,  roboty,  sługi,  popleczników,  inŜynierów  i
oficerów. Wszyscy będą prosić o chwilę jego czasu, będą przedstawiać swoje schematy
i strategie, spijając jak pszczoły  nektar jego potęgi. MoŜe pojawi  się i  Asajj Ventress,
jego  protegowana,  Ŝądając,  aby  uczynił  z  niej  swoją  uczennicę.  Miał  zaplanowane
spotkanie  z  wielkim  generałem  Grievousem,  który  był  jeszcze  potęŜniejszy  niŜ
Ventress, lecz znacznie mniej interesujący jako partner do rozmowy przy kolacji. No i
oczywiście w kaŜdej chwili moŜe go wezwać jego mistrz.

„Kim jesteśmy?”
Na powierzchni zatoki woda wzbierała i falowała, po czym rozbijała się wśród

białej piany, która sycząc wspinała się po zimnym piasku.

„Kim jesteśmy, jak sądzisz, Dooku?”
Morze zapieniło się wokół jego butów i cofnęło, pozostawiając muszlę na pół

zakopaną w piasku. Dooku podniósł ją. Nagle przypomniał sobie Ŝywo, jak uczynił ten
sam gest na Serenno, kiedy był chłopcem, jeszcze przed przybyciem Jedi. Pamiętał
teraz zapach morza, drobne, słone błoto wyciekające z muszelki, kiedy przykładał ją do
ucha. I wtedy nagle stało się coś cudownego, coś magicznego, co napełniło go
radością... dziś jednak nie mógł sobie przypomnieć, co to było.

Potrząsnął muszelką, Ŝeby ją osuszyć, i przyłoŜył do ucha... do ucha starego

człowieka; dziecko, którym był, Ŝyło dawno temu. Serce nagle zaczęło mu bić mocniej,
jakby - cóŜ za absurd - mógł naprawdę coś usłyszeć w tej muszli, coś bardzo waŜnego.

Jednak albo muszelka była inna, albo morze, albo coś w jego wnętrzu pękło

bezpowrotnie. Słyszał tylko cichy syk wiatru i fal, a głębiej tępe uderzenia własnego
serca.

Ostatecznie jesteśmy po prostu samotni.
Samotni, szepnęła muszelka. Samotni, samotni, samotni.
ZmiaŜdŜył ją w dłoni i rzucił odłamki na plaŜę. Odwrócił się i ruszył w kierunku

obozowiska.

Matka Whie siedziała w wielkim fotelu w gabinecie pośród ruin Château

Malreaux i spoglądała na zachód słońca. Okno, które Dooku wybił jej ciałem, nigdy nie

Sean Stewart

193

zostało naprawione; ostre noŜe szkła szczerzyły się wokół futryny niczym zęby wyjącej
paszczy. Szkło pocięło jej róŜową suknię na strzępy i poplamiło krwią. Nie dbała o to.
Dziecię odeszło.

Kiedy po raz pierwszy odczytała swoją przyszłość z rozbitego szkła, zapłakała.

Potem czas łez minął. Nic jej juŜ nie pozostało. Nic, tylko siedzenie przy oknie.

Słońce zaszło. Wraz z nadejściem nocy wiatr odwrócił kierunek i ciągnął teraz od

lądu; chmury się rozstąpiły, słońce dotknęło wody, zanurzyło się i zatonęło. Na niebo -
czyste choć raz - wpełzła ciemność. Gwiazdy błyszczały jak odłamki lodu. Jej chłopiec
był gdzieś tam daleko i miał juŜ nigdy nie wrócić.

Zapadła czarna noc, ale ona nie wstała, Ŝeby zapalić światło.
W ciemności było jeszcze zimniej. Mały lisek yjuński piszczał i węszył wokół jej

sztywniejących stóp.

O świcie i ciemność odeszła.

Brzask.
Z początku szary, ledwie muskający iglice Świątyni Jedi i wyniosłe szczyty

rezydencji  kanclerza.  Miękkie  światło  tej  samej  barwy  co  gołębie  pocztowe,  właśnie
budzące się w swoich gniazdach na wielkich, ferrobetonowych wieŜowcach Coruscant.
Niski, ciągły szum ruchu narastał w miarę, jak pierwsi mieszkańcy spieszyli do swoich
porannych  zajęć  w  piekarniach,  fabrykach  i  stacjach  holokomów.  A  potem  nad
horyzontem pojawił się cienki jasny pasek. Światło zmieniło barwę na wodniste, blade
złoto  i  rozlało  się  po  oknach.  Na  zaparkowanych  pojazdach  zabłysła  rosa,  gdy  ich
smukłe, metaliczne ciała przyjęły pierwszy podmuch dziennego ciepła.

wit na Coruscant.

W głębi wygodnego apartamentu, w którym mieszkała senator Naboo, rozległ się

dzwonek, a juŜ chwilę później druga dworka z otoczenia Padmé wbiegła do salonu,
niezdarnie wciągając szlafrok. Jej pani stała przy oknie.

- Pani dzwoniła?
- Nastaw wodę na herbatę i przygotuj mi ubranie, dobrze? Coś, co mogłabym

nosić na zewnątrz, ale Ŝebym wyglądała w tym cudownie - poleciła senator Padmé
Amidala i zaśmiała się głośno. Druga dworka teŜ się uśmiechnęła.

- Cudownie? Oczywiście, pani. Mogę zapytać, co to za okazja?
- Popatrz tylko! - Kilometr dalej na platformie lądowiska Świątyni Jedi właśnie

osiadał statek. Po rampie zeszło kilka maleńkich postaci. Inne małe figurki wybiegły im
na spotkanie. Padmé obejrzała się z promiennym uśmiechem.

- Wrócili do domu - oznajmiła.