18.

Amerykańska produkcja filmowa z lat drugiej wojny światowej –

propaganda i rozrywka

Wybuch wojny spowodował zmiany w tendencjach w kinie Hollywoodzkim, filmy noir

zamieniono na filmy szpiegowskie, musicale stały się wojskowymi show, melodramaty

historiami kobiet czekających na powrót mężczyzn z wojen, a komedie zamieniły się satyry
propagandowe.
Casablanka

przykładem tendencji filmów wojennych pokazujących pogłębiono

psychologicznie tęsknotę, strach, heroizm i poświęcenie. Nastrój i bohater przeniesione przez
Hala Wallisa z czarnych filmów gangsterskich i detektywistycznych.

Jednocześnie realizowano wtedy filmy z określoną typologią, nacechowane ideologicznie.
Bo

haterem był jednoznaczny moralnie protagonista.

Pani Miniver (1942) -

bohaterka zmaga się z problemami zaopatrzeniowymi, lękiem o syna

na froncie, strachem o męża biorącego udział w ewakuacji Dunkierki. Mieszanie wątków
melodramatycznych z komediowymi.

Bohaterka jest Angielką,(propagandowe budowanie

więzi miedzy sojusznikami, pokazanie bohaterki było oparte na stereotypowym obrazie

angielskiej pani domu), pokazywanie trudów wojny (np. scena końcowa z zerwanym dachem
katedry.)
Combat films –

opowiadające o działaniach na frontach, miały pokazywać tylko działania

wojenne, bez melodramatów, musiały zawierać szeroką panoramę ras, religii i narodowości,

by pokazać mozaikowość Amerykanów(national collective ero), po trzecie i ostatnie miały

dramatyzować wydarzenia autentyczne lub pokazywać takie, które są zbliżono do
rzeczywistych. Filmy o bohaterskich akcjach np. Baatan

(1943) opowiadający o oddziale

amerykańskim w skład którego wchodzili m.in. Żyd, Murzyn, Filipińczyk), czy opowieści o

flocie budziły wielkie emocje . Opowieścią o morzu był np. Konwój z Bogartem

opowiadający o statku przewożącym amunicję do Murmańska, zaatakowanym przez U-Booty

a później przez Luftwaffe.

Być albo nie być (To Be Or Not To Be (1942). Zrealizowany z przymrużeniem okaz przez
Erns

ta Lubitscha z inspiracji Ryszarda Ordyńskiego opowiadający o podziemnej działalności

warszawskich aktorów teatralnych pod niemiecką okupacją.

Podróże Sullivana (1941) Prestona Sturgesa– opowieść o reżyserze, który wyrusza w podróż
w przebraniu kloszarda

, by poznać prawdziwych ludzi, bo chce zrezygnować z komedii na

rzecz filmu o „prawdziwych ludzi”. Koniec filmu jest pochwałą komedii jako gatunku, który

daje zwykłym, biednym ludziom chwilę wytchnienia. Reżyser tego filmu tworzył też inne

komedie, był mistrzem satyry na amerykańskie społeczeństwo. Jednym z pierwszych sukces

tego twórcy był film Wielki McGinty (1940)– opowieść o amerykańska opowieść o kimś w
rodzaju Nikodema Dyzmy.

Spotkamy się w St. Louise (1944) – musical z Judy Gardland opowiadający o buncie

dziewcząt, które chcę odwieźć ojca od pomysły o przeprowadzce do Nowego Jorku.

Opowieść o różnych etapach kobiecości i umiłowaniu prowincjonalnego życia opartego na

patrycjuszowskich zasadach Środkowego Zachodu
Dlaczego walczymy (1942-1944) seria dokumentów Franka Capry sfinansowana przez Office
of War Information.

Małe liski (1941) opowieść o Południ tuż po wojnie secesyjnej