plik

675

Kazus 18.

Plan zagospodarowania

przestrzennego

Rada Miasta K. 18.9.1996 r. podjęła uchwałę (...) o przystąpieniu do sporządzenia

„Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K.”

oraz po uzyskaniu opinii wymaganych przez art. 6 ust. 3 ustawy z 7.7.1994 r. o zago

spodarowaniu przestrzennym. Następnie Rada Miasta K. podjęła 28.12.2001 r. uchwałę

(...) w sprawie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego

Miasta K. (dalej: Studium), powołując jako jej podstawę prawną art. 6 ust. 6 cyt. ustawy. .

W § 1 uchwalono Studium, którego tekst znalazł się w załączniku do uchwały, a mocą .

§ 2 uchylono uchwałę Rady Miasta K. z 20.5.1994 r. w sprawie Polityki rozwoju prze

strzennego i ochrony środowiska Miasta K. oraz uchwałę Rady Miasta K. z 31.5.2000 r.

w sprawie przyjęcia kryteriów wyboru i kwalifikacji wniosków w sprawie sporządzenia

lub zmiany planów miejscowych.

Powyższą uchwałę zakwestionował Wojewoda, który rozstrzygnięciem nadzorczym

z 1.2.2002 r. (...) stwierdził jej nieważność w całości. W uzasadnieniu swojego rozstrzy

gnięcia Wojewoda podkreślił, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

przestrzennego gminy jest doniosłym dokumentem o charakterze politycznym. Później

szy w stosunku do niego projekt planu zagospodarowania przestrzennego jest oceniany

pod kątem jego zgodności ze studium i dlatego powinno ono być spójne i logiczne, a także

realizować wszelkie stawiane mu warunki ustawowe. Decyzyjna swoboda rady gminy

w zakresie przyjęcia studium nie oznacza absolutnej dowolności. Odnosi się to do proce

dury uchwalania studium i do jego zawartości treściowej oraz do wymogu zachowania

reguł planowania przestrzennego, w tym zasady zrównoważonego rozwoju.

Wojewoda nie dokonał tych czynności osobiście ale zlecił je (upoważnił do niej) pracow

nika swojego urzędu.

Jako radca prawny proszę zaprezentować stanowisko (opinię) dla wojewody, która to

opinia będzie podstawą zajęcia przez ww. organ stanowiska w wypadku złożenia przez

Miasto K. skargi do sądu administracyjnego. Należy założyć, że Miasto K będzie po

woływało się na brak możliwości upoważnienia przez wojewodę swych pracowników

(zgodnie z wyrokiem NSA z 28.3.2001 r. (II SA/Wr 576/99), (…) Konstytucja RP wymaga

osobistego wydawania oraz podpisywania rozstrzygnięć nadzorczych przez wojewodę

i nie pozwala na upoważnianie w tym zakresie pracowników urzędu wojewódzkiego czy

innych pracowników).

Propozycja opinii prawnej

Rozstrzygnięcie nadzorcze jest rodzajem środka nadzoru, za pomocą którego wojewoda

sprawuje swój nadzór. „Rozstrzyga” ono i „załatwia” określoną „sprawę nadzorczą”, koń

czy w tej sprawie postępowanie, które zostało wszczęte po przekazaniu organowi nadzoru

danej uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego. Kwestie wspomnianego po

stępowania nadzorczego i kończącego je rozstrzygnięcia regulują ustawy zwykłe, w tym

w szczególności cyt. ustawa z 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym i cyt. ustawa o admi

nistracji rządowej w województwie. Pierwsza z nich traktuje rozstrzygnięcie nadzorcze

właśnie jako akt rozstrzygający „sprawę nadzorczą”. Druga, powtarzając unormowanie

Konstytucji sytuujące kompetencje nadzorcze w ręku wojewody, zakłada jednocześnie, że

nadzór ten ma być sprawowany „na zasadach określonych w ustawach” (art. 25), a w in

Kazus 18. Plan zagospodarowania przestrzennego

676

Część II. Prawo administracyjne

o a

ist

nym miejscu przewiduje, że „wojewoda może upoważnić na piśmie pracowników urzędu

wojewódzkiego (...) do załatwiania określonych spraw w jego imieniu i na jego odpowie

dzialność, w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyj

nych” (art. 32 ust. 1). Ustawa przewiduje również, że upoważnienie takie ma być udzielone

„osobom zajmującym określone stanowiska lub posiadającym szczególne kwalifikacje”.

Tym samym, przedstawiona regulacja, zawarta w ustawie o administracji rządowej

w województwie, całkowicie wystarcza do uznania, że Wojewoda nie naruszył prawa

upoważniając Dyrektora Biura Prawnego Urzędu Wojewódzkiego do wydawania roz

strzygnięć nadzorczych w jego imieniu, a zarzut Miasta K. w tym zakresie nie jest trafny.

Na taką konkluzję składają się następujące elementy. Jak wykazano wyżej, rozstrzygnięcie

nadzorcze jest środkiem „załatwiającym sprawę nadzorczą”, a art. 32 ust. 1 cyt. ustawy

mówi właśnie o upoważnieniu do załatwiania „określonych spraw”.

Ponadto przepis, o którym mowa, dotyczy wszystkich kompetencji wojewody, które

polegają na „załatwianiu określonych spraw” (a nie np. na stanowieniu aktów prawa

miejscowego). Obejmuje on zatem swoim zasięgiem wszystkie te kompetencje, o których

mowa w cyt. ustawie, w tym kompetencje nadzorcze, o których mowa w art. 25. Nie jest

zatem trafny pogląd, że art. 32 ust. 1 i art. 25 ustawy nie pozostają w związku, tym bar

dziej, że pogląd ten jest sprzeczny z regułami wykładni systemowej (obydwa przepisy

znajdują się w tej samej ustawie). Dodatkowo należy zauważyć, że sam art. 25 odwołuje

się do „zasad określonych w ustawach” i nie ma żadnych powodów, by twierdzić, że do

ustaw tych nie należy ustawa o administracji rządowej w województwie.

Należy pamiętać również o tym, że art. 32 ust. 1 cyt. ustawy wspomina o decyzjach

administracyjnych jedynie przykładowo, o czym świadczy użycie słów: „a w szczególno

ści”. Właśnie użycie tych słów dowodzi, że ustawodawca obejmuje możliwością upoważ

nienia również inne akty, zwłaszcza akty indywidualne „zbliżone do decyzji”, a takimi są

niewątpliwie rozstrzygnięcia nadzorcze.

Upoważnienie do działania „w imieniu” organu administracji publicznej bywa trakto

wane jako jednoznaczne z przejściem kompetencji organu na podmiot będący adresatem

upoważnienia, przede wszystkim dlatego, aby łatwiej było umiejscowić odpowiedzial

ność za podjęte działanie (zob. J. Zimmermann, Polska jurysdykcja administracyjna, War

szawa 1996, s. 42−43). Jednak w analizowanym tu przypadku ustawodawca wyraźnie

zastrzegł, że chodzi o upoważnienie do działania nie tylko „w imieniu”, ale i „na odpo

wiedzialność” wojewody. Upoważnienie takie nie oznacza więc przejścia kompetencji na

jakikolwiek inny podmiot. Jest to nadal kompetencja wojewody − ta sama, którą najogól

niej wyznaczyła wspomniana wyżej norma kompetencyjna.

„Odpowiednie” stosowanie przepisów KPA w odniesieniu do uzasadnienia rozstrzy

gnięcia nadzorczego musi uwzględniać te okoliczności, a poglądy literatury dotyczące

uzasadniania decyzji administracyjnych nie mogą być wprost przenoszone na kwestie

uzasadniania rozstrzygnięć nadzorczych. Należy również podkreślić, że normy prawne,

których naruszenie zarzucił Miastu Wojewoda, są konkretne i jednoznaczne: wyliczają

one poszczególne warunki, które Wojewoda analizował i weryfikował. Nie było zatem po

trzeby dokonywania specjalnej ich interpretacji, toteż zarzut „pozorności” uzasadnienia

w tym zakresie jest chybiony.

W konsekwencji należy stwierdzić, że na podstawie art. 25 i art. 32 ust. 1 ustawy

z 5.6.1998 r. o administracji rządowej w województwie (tj. Dz.U. z 2001 r. Nr 80 poz. 872 .

ze zm.), wojewoda może upoważnić pracowników urzędu wojewódzkiego do wydawa

nia w jego imieniu rozstrzygnięć nadzorczych.

(podpis)

Zob. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego − Ośrodek zamiejscowy w Krakowie

z 25.6.2002 r., II SA/Kr 608/02, niepubl.