Jajo wielkanocne
Waldemar Łysiak
Wielkanocne jajo zniósł Polakom zajączek Józef Oleksy. Jajo piękne niczym jego ałganofilna
bulwiasta glaca, i błyszczące na wiosennym słońcu niczym przysłowiowe „psie jajco”.
„Słownik tajemnych gwar przestępczych” autorstwa Klemensa Stępniaka mówi, że w kminie
przestępczej „jajczyć” znaczy: zeznawać. Józek O. zeznał – wzorem przysięgi sądowej
amerykańskiej – „prawdę, całą prawdę, i nic jak tylko prawdę”, powodowany otwartością
biesiadną, która rodzi całą szczerość. Konkretnie: ów krystaliczny, niepodważalny rodzaj
szczerości, katującej gadułę po wytrzeźwieniu, kiedy już niczego nie można cofnąć. Prócz
zdjęć, tych familijnych zdjęć eseldowskich, gdzie Oleksy i towarzysze walki tulą się do siebie
– takie zdjęcia trzeba teraz cofnąć, do kosza. Cóż, wiadomo, że „z rodziną najlepiej wychodzi
się na zdjęciu”. Szkoda, że owe fotki idą do śmietnika, były urocze! Spójrzmy: w pierwszym
szeregu prężą się podstarzałe szakale ze starego werbunku, co kły zjadły już przy partyjnych
korowodach PZPR: Oleksy, Miller, Janik, Iwiński, Szmajdziński, Kwaśniewski, Borowski,
Jaskiernia, Cimoszka itp. Za nimi drugi rzut „buców nadętych” vel „skończonych żulów”:
Siwiec, Ungier, Czarzasty, Gadzinowski, Jagiełło, Kalisz, Długosz, Dyduch, Pęczak itp.
Wreszcie trzeci szereg, „młodzieżówka”, przyszłość ruchu: Napierniczak, Olejarski…
przepraszam: Napieralski, Olejniczak, Tober itp. Teraz klną Józka, „zdrajcę”, który
wykapował, i rozpaczliwie próbują zawrócić Wisłę kijem, chlipiąc: „Bój to jest nasz ostatni!”…
Wszystkie ich parszywe boje, będące rzekomo działalnością propaństwową, były w istocie
działalnością niszczącą państwo, grabieżą, co Józek O. wyartykułował expressis verbis, bez
żadnych niedomówień. Dużo wcześniej artykułowali to samo prawicowcy chłoszczący
ufryzowanych na demokrację komuchów. Sięgnijmy do klasyka. W tekstach Waldemara
Łysiaka publikowanych kilkanaście lat temu można znaleźć te same prawdy, które towarzysz
Oleksy przekazał dziś narodowi za pośrednictwem listonosza Gudzowatego. Że Al K. jest
małym krętaczem? Pisałem to wielokrotnie, poświęciłem nawet temu cały szyderczy „list do
prezydenta” („Najwyższy Czas!” 1995). Że „postkomuniści” u władzy to władza szubrawców?
Od 1993 roku krzyczałem to wielokrotnie (vide liczne artykuły przedrukowane w serii 3, 4 i 5
„Łysiaka na łamach”), dodając, iż jest to władza KGB–GRU nad Polską, i wzdychając za
czasów premierowania Oleksego: „Ja drugoj takoj strany nie znaju, gdie tak liegko rodinu
priedawat’!”. Artykułem „A to Olska właśnie!” nawiązywałem wówczas do hagiografującego
„Kwasa” przeboju discopolowego „Ole Olek!”, kończąc ów tekst tak: „Ole Olek! Ole Oleksy!
Ole Olin! Olera jasna!!” („Tygodnik Solidarność” 1996). Dziesiątki artykułów, w felietonie nie
da rady wymienić wszystkich, a tym bardziej zacytować. Niżej jeden tylko cytat, dla
przykładu, z artykułu „Upiory” o czerwonych i różowych rządzących krajem:
„Spryciarze, których przeszłością jest prosowiecka agenturalność, a teraźniejszością władza
zachapana dzięki trikowi z «okrągłym stołem» i werdyktowi ułamkowego (po części
nieświadomego, po części ogłupionego lub skorumpowanego «kiełbasą wyborczą»)
