We wczesnych latach 70-tych Charles Curran stworzył nowy model edukacyjny, który nazwał "Nauczanie Doradcze" ("Counceling-Learning"). To innowacyjne podejście za czołowe w procesie nauczania uznało czynniki emocjonalne. Według poglądu Curran'a uczniowie winni być traktowani jako "klienci", których potrzeby miały być adresowane przez nauczyciela w roli "doradcy". Model nauczania doradczego miał zmniejszyć stres spowodowany nową sytuacją uczniów, ich obawami przed porażką. Zdaniem Curran'a proces nauczania miał przebiegać znacznie wydatniej w warunkach interakcyjnej grupy przyjaznych sobie osób uczących się nowego języka. Ważnym elementem tego modelu, a zarazem jego siłą, był nauczyciel, którego uczniowie postrzegali jako przyjaciela służącego radą, pomocnika pełnego zrozumienia dla ich potrzeb i obaw, a nie jako zagrożenie, czy też wroga.
Metoda Community Language Learning nie tylko zmierza w kierunku nauczenia uczniów posługiwania się językiem obcym w sposób komunikatywny, ale również usiłuje zachęcić uczniów do stopniowego przejmowania odpowiedzialności za własne postępy w nauce. Uczenie się i nauczanie w warunkach przyjaznych, gdzie zarówno nauczyciel, jak i uczeń postrzegani są jako "całe osoby" ("whole person"), gdzie intelekt i zdolności nie są odseparowane od uczuć, uważane są za kluczowe w tej metodzie. Początkowe zmagania w nauce języka obcego są rozwiązywane poprzez tworzenie środowiska/atmosfery wzajemnego zaufania oraz wsparcia, jak również poprzez budowanie zrozumienia między "uczniami-klientami" a "nauczycielem-doradcą".
Uczniowie zazwyczaj siedzą w kręgu (kole) z nauczycielem-doradcą poza nim. Uczniowie używają języka ojczystego celem nawiązania stosunków interpersonalnych opartych na zaufaniu między członkami grupy. Jeśli uczeń pragnie coś powiedzieć, robi to w języku ojczystym, a nauczyciel tłumaczy wypowiedź na język obcy. Następnie uczeń powtarza przetłumaczoną wypowiedź, po czym może zadawać kolejne pytania lub na nie odpowiadać; nauczyciel będzie tłumaczył a uczeń powtarzał. Techniki tej używa się do czasu, kiedy uczniowie są w stanie komunikować się w języku obcym, bez konieczności translacji. Proces ten przechodzi od konieczności "polegania" na nauczycielu-doradcy do samodzielności i odpowiedzialności za własny postęp.
Cechy charakterystyczne
Uczniowie postrzegani są jako "klienci" a nauczyciele jako "doradcy".
Kluczowym dla procesu uczenia są atmosfera wzajemnego zaufania i wsparcia.
Uczniom pozwala się używać języka ojczystego; nauczyciel zapewnia tłumaczenie wypowiedzi uczniów, po czym uczniowie próbują je zastosować.
Gramatyka i słownictwo nauczane są metodą indukcyjną.
Wypowiedzi uczniów w języku obcym są nagrywane, a następnie odsłuchiwane; zapewnia się transkrypcję owych wypowiedzi oraz odpowiedniki w języku ojczystym celem analizy.
Uczniowie zaczynają używać języka obcego samodzielnie (bez tłumaczenia), kiedy czują się wystarczająco pewnie.
Uczniowie zachęcani są do wyrażenia swoich emocji/uczuć oraz spostrzeżeń odnośnie procesu uczenia; nauczyciel okazuje zrozumienie.
Typowe techniki
Nagrywanie wypowiedzi uczniów w celu późniejszej analizy.
Transkrypcja wypowiedzi uczniów z podaniem odpowiedników znaczeniowych w języku ojczystym.
Refleksja nad doświadczeniami/przeżyciami/uczuciami uczniów.
Refleksyjne słuchanie. Uczniowie wysłuchują z taśmy swoich wypowiedzi.
Ludzki Komputer (Human Computer) - nauczyciel w tej roli wymawia w języku obcym to, co uczniowie chcą ćwiczyć, dając im jednocześnie możliwość poprawienia własnych błędów.
Praca w małych grupach. Uczniowie tworzą nowe zdania na podstawie transkryptu, po czym dzielą się nimi z resztą klasy.
Carl Ransom Rogers (ur. 8 stycznia 1902 w Oak Park w stanie Illinois - zm. 4 lutego 1987 w La Jolla w Kalifornii), amerykański psycholog i psychoterapeuta, jeden z głównych przedstawicieli psychologii humanistycznej, twórca psychoterapii zorientowanej na klienta. Początkowo studiował rolnictwo, potem przez dwa lata uczęszczał do seminarium, by ostatecznie podjąć studia pedagogiczne w Teachers College, gdzie również obronił swoją rozprawę doktorską. Mając 20 lat był delegatem na światową konferencję młodzieży katolickiej w Pekinie. Praktyki pedagogiczne odbył w latach 1927-1928 w Institut for Child Guidane, gdzie zetknął się z psychoterapią. Pierwszą swoją książkę pt. The Clinical Treatment of the Problem Child wydał w 1938 r. podejmując w niej problem terapeutycznej pomocy dziecku w rozumieniu siebie i w samo akceptacji. Pracował też na uniwersytetach w Ohio, Chicago i Wisconsin rozwijając swoją teorię i praktykę terapii niedyrektywnej, a następnie terapii skoncentrowanej na kliencie. Jego oryginalna koncepcja psychoterapii wykrystalizowała się dopiero w latach 1937 - 1941. Po II wojnie światowej C. Rogers przeprowadził się do Chicago, gdzie zaczął prowadzić intensywne nad nią prace badawczo-wdrożeniowe. W 1951 r. wydał książkę pt. Terapia skoncentrowana na kliencie. W 1964 r. podjął się na Western Behavioral Sciences Institute psychologicznych badań nad procesami grupowymi oraz nad kształceniem do samorozwoju; utworzył w 1968 r. Centrum do Badań nad Osobą w La Jolla w Kalifornii. Jego poglądy wywarły na myśl psychologiczno - pedagogiczną i praktykę edukacyjną, zwłaszcza na powstanie alternatywnych szkół i klinik psychiatrycznych. W Polsce znany jest jako najwybitniejszy przedstawiciel psychologii humanistycznej mimo nielicznych przekładów jego książek i artykułów naukowych. Żadne jednak z jego najważniejszych dzieł nie ukazało się w naszym kraju w pełnym przekładzie, a są to takie tytuły, jak: Freedom to Learn 1969, Freedom to Learn for the 80's 1984, A Way of Being 1980. Założył ośrodek pomocy rodzicom. Książki: O stawaniu się osobą. Sposób bycia, Terapia nastawiona na klienta. Grupy spotkaniowe