Wstęp
Według przeprowadzonych analiz i ekspertyz Polska wejdzie w XXI wiek z liczbą około 3 mln kart płatniczych. W każdym miesiącu przybywa placówek handlowo - usługowych, które akceptują zapłatę kartami. Kart przestają więc być przedmiotem snobistycznych upodobań - powoli stają się wyrazem konieczności życiowej. Coraz częściej bowiem są one niezastąpionym i bezpiecznym sposobem regulowania zobowiązań. Wraz z upowszechnianiem się kart płatniczych przybywa banków i innych organizacji, które emitują swoje karty. Obecnie każdy liczący się bank ma w swojej ofercie co najmniej jeden rodzaj karty płatniczej, która znajduje się w systemie liczącej się na świecie organizacji kart płatniczych. Nie należy już do wyjątków oferta bankowa składająca się z kilku rodzajów kart o zasięgu krajowym i zagranicznym.
Z rozwojem kart płatniczych nie idzie natomiast w parze działalność ustawodawcy zmierzająca do prawnego uregulowania tego nowego zjawiska. W prawdzie nowe Prawo bankowe zawiera kilka przepisów odnoszących się do kart płatniczych, w tym również definicję karty płatniczej, ale nie można tego faktu uznać za wystarczający. Oprócz ogólnych podstaw prawnych istniejące przepisy prawa pisanego nie ustosunkowują się do kart bankowych. W wyniku takich sytuacji emitenci kart mają daleko idącą swobodę umownego i regulaminowego kształtowania pozycji prawnej uczestników tego obrotu, co powoduje zwiększoną ochronę interesów własnych kosztem interesów posiadaczy kart. O ile było to korzystne na etapie wstępnym, związanym z początkami oferowania kart płatniczych na polskim rynku bankowym, o tyle obecnie należałoby postulować obecnie obowiązujących ram prawnych dotyczących obrotu z wykorzystaniem kart płatniczych. Regulacje ustawowe mogą już opierać się nie tylko na doświadczeniach zagranicznych, ale także na rodzimej wiedzy zdobytej w czasie kilku lat funkcjonowania kart płatniczych. Przykładem może być wypracowana i ogólnie stosowana terminologia charakterystyczna dla tej sfery usług bankowych.