PRACA NA INFE, Prywatne, Studia, Informatyka

PIŁKA NOŻNA

CHARAKTERYSTYKA DYSCYPLINY

Czym charakteryzuje się gra w piłkę nożną?

Futbol to gra zespołowa, w której zawodnicy walczą w bezpośrednim kontakcie fizycznym z przeciwnikiem, reguły są ściśle określone (przepisy gry w piłkę nożną). Piłkarze przeciwstawnych drużyn mają za cel pokonanie przeciwnika. Walka toczy się o posiadanie piłki, żeby strzelić przeciwnikowi bramkę. Drugim równie ważnym celem jest uniemożliwienie strzelenie gola przez przeciwnika.

O wyniku meczu decyduje odpowiednie przygotowanie techniczne i taktyczne (oraz sędziowie - żart). Zawodnicy muszą posiadać duży potencjał motoryczny, który służy skuteczniejszemu opanowaniu techniki gry. Wysiłek zawodników musi się charakteryzować zróżnicowaną intensywnością oraz dynamiką. Działalność ruchowa wykonywana jest w zmieniających się warunkach zewnętrznych wymagających zespołowości działania. Aby drużyna osiągnęła zamierzony cel (wygraną) zawodnicy muszą opanować wiele nawyków ruchowych, głównie zewnętrznych, są one uzależnione od bodźców ze środowiska zewnętrznego, decydujący wpływ ma tu sytuacja taktyczna na boisku. Zespół reaguje na zachowanie się przeciwnika, jest to również zaplanowane i przemyślane. Fizjologowie futbol zaliczaj ą do grupy dyscyplin sportowych o dużym wysiłku wytrzymałościowym. Piłkarze zużywają potencjał energetyczny anaerobowy oraz aerobowy.

Występująca w grze w piłkę nożną zmienność i różnorodność sytuacji stawia przed zawodnikami wysokie wymaganiach, co do poziomu cech wolicjonalnych takich jak: odwaga, zdecydowanie, waleczność, wytrwałość oraz zdyscyplinowanie i opanowanie stanów emocjonalnych. Zawodnik uprawiający piłkę nożną powinien być proporcjonalnie zbudowany, czyli średnia lub wysoka długość ciała przy zachowaniu ciężaru ciała proporcjonalnie do jego wysokości. Obecnie okres uprawiania gry w piłkę nożną wydłuża się. Jest to związane z odpowiednim żywieniem, odnową biologiczną i dozwolonymi środkami farmakologicznymi (wspomaganie). Piłkarze osiągaj ą szczyt swoich możliwości sportowych między 26, a 30 rokiem życia. Efektywny czas gry w obecnych spotkaniach wynosi ok. 60 min, co powoduje duże zużycie energii u zawodników. Zawodnicy podczas zawodów tracą na wadze od 2 do 4 kg, dlatego też tak ważne są wyżej wymienione: odpowiednie żywienie, odnowa biologiczna oraz dozwolone wspomaganie. Piłkarze podczas meczu przebiegają około 15 km (bramkarz w granicach 5 km).

Futbol dzisiaj.

To, co u schyłku XIX wieku było niewinną zabawą igraszką amatorów ruchu na świeżym powietrzu, okazało się ogromną siłą społeczną. Sport stał się głównym czynnikiem dbałości o zdrowie społeczeństwa oraz elementem integrującym ludzi. Propaguje zasady fair play, szacunek dla pokonanego, łagodzi obyczaje oraz kształtuje silną psychicznie i fizycznie jednostkę. Filozofowie nazywają sport niezwykłym zjawiskiem XX w. Żadna dziedzina sportu nie zawładnęła jednak światem tak jak piłka nożna i żadnej nie udało się zdobyć tak wielu sympatyków. Piłką interesują się wszyscy i grają w nią wszędzie, na każdym kontynencie. Stutysięczne stadiony okazują się dziś zbyt małe, kiedy dochodzi do lokalnych konfrontacji lub meczów międzypaństwowych. Psychologom pozostawmy odpowiedź na pytanie, dlaczego piłka nożna tak pasjonuje, szczególnie wobec ogromnej liczby innych, być może bardziej widowiskowych, dyscyplin sportu.

W sporcie nie ma i być nie może patentu na ciągłe zwycięstwa. Sensacyjne porażki drużyn o ugruntowanej, wysokiej pozycji w hierarchii światowego futbolu z drużynami drugiego planu są elementem wyróżniającym tę dyscyplinę spośród innych. Jednocześnie powstają pytania:,co powoduje, że żadne wydarzenie na świecie nie jest w stanie przyciągnąć zainteresowania tylu ludzi jednocześnie, czym należy wytłumaczyć fakt, że kibice są zdolni do skrajnych zachowań - z jednej strony kochają swoich idoli, swe drużyny, a jednocześnie niepowodzenia na boisku wywołują agresję i to zarówno ukierunkowaną na przeciwnika (rywalizacja Hondurasu i Salwadoru podczas eliminacji do mistrzostw świata w Meksyku, w 1970, doprowadziła do konfliktu zbrojnego pomiędzy tymi państwami), jak i na tych, którym kibicują - śmierć kolumbijskiego obrońcy Andresa Escobara, zamordowanego przez szaleńca nie mogącego wybaczyć zawodnikowi strzelenia przypadkowej, samobójczej bramki w meczu z USA podczas mistrzostw świata w 1994. Przegrana była bezpośrednią przyczyną odpadnięcia Kolumbii z dalszych gier.

Sława i popularność, występy przy pełnych trybunach i szalejących z radości kibicach, upragnione bramki i finezyjne zagrania, parady bramkarz -marzą o tym wszyscy piłkarze i ich wierni kibice. Popularność sportowych gwiazd bywa często okupywana przykrymi i nie rzadko przewlekłymi kontuzjami. Jakże inaczej mogłyby się potoczyć sportowe losy, debiutującego w wieku 16 lat w reprezentacji, Włodzimierza Lubańskiego, gdyby nie kontuzja w meczu eliminacyjnym do mistrzostw świata w 1974 z Anglią w Chorzowie (6 czerwca 1973), która na wiele miesięcy przerwała świetnie rozwijającą się karierę tego piłkarza.

Piłka nożna jest sportem komunikatywnym, a współczesny futbol stał się największym teatrem. Do meczu przygotowują się nie tylko zawodnicy, ale również kibice. Rezerwują bilety, organizuj ą transport, szyj ą flagi o klubowych i narodowych barwach i z okrzykiem na ustach ruszaj ą na areny sportowe. Swoją obecność sygnalizują, często na kilka godzin przed rozpoczęciem meczu. Na widowni panuje równość, rodzice jednoczą się z dziećmi w dopingowaniu ulubionej drużyny. We współczesnym futbolu każdy chętnie utożsamia się ze swoimi ulubieńcami, i wydaje mu się, że gdyby to on był na boisku to w podobny sposób podałby piłkę lub oddał strzał na bramkę. Wyjątkowy wymiar mają mecze między-państwowe. Kibice, podobnie jak ich idole na płycie stadionu, przywdziewają barwy narodowe i w czasie oficjalnego otwarcia głośno śpiewają hymn narodowy. To poczucie więzi wyzwalające się na Stadionie ma zarówno wpływ na tych, którzy grają jak i na tych, którzy oglądają widowisko sportowe. Nie należy, więc dziwić się wzrastającej w szybkim tempie liczbie entuzjastów futbolu. Nie dziwią także działania szefów FIFA i UEFA Związane z uatrakcyjnieniem rozgrywek. Pracują nad tym specjaliści od marketingu i logistyki. Jedno jest pewne, w ciągu najbliższych lat piłka nożna pozostanie najpopularniejszym na świecie widowiskiem przynoszącym olbrzymie zyski i niewiarygodną dawkę emocji.

Niezbędnym składnikiem w edukacji każdego pokolenia powinno być rozbudzanie zainteresowania własnym regionem. Badanie różnych zjawisk z przeszłości i teraźniejszości, spotkania z ciekawymi ludźmi, z twórcami, stanowią podstawę rozwijania poczucia regionalnej tożsamości, identyfikacji z miejscem zamieszkania. Uczniowie docierając do własnych korzeni, badając zapomniane tradycje, uzmysławiają sobie jednocześnie jak wielkim bogactwem form i treści maja do czynienia, jak twórcze i ciekawe jest odkrywanie tego, co odziedziczyliśmy po naszych przodkach. Odkrywamy świat naszych pradziadków, by później w sposób świadomy pielęgnować tradycje własnego regionu, pragnąc jednocześnie zdobywać wiedze, przechowywać ją i przekazywać następnym pokoleniom. Niewątpliwą atrakcją są spotkania z twórcami regionu, nosicielami pewnych wzorców kulturowych, kontynuatorami tradycji wypracowanych przez poprzednie pokolenia. Do takich twórczych, inspirujących, niezapomnianych spotkań z pewnością należeć będzie spotkanie z panią Ingą Mach, które udało nam się zorganizować na terenie naszej szkoły. Pani Inga Mach jest bytowską hafciarką, laureatką Medalu Stolema, znająca doskonale tajniki haftu, w tym także haftu kaszubskiego, związanego z naszym regionem. Posiada bogaty, twórczy dorobek, na który składają się między innymi obrazy wykonane haftem krzyżykowym, przedstawiające nasze miasto w różnych okresach jego istnienia, uwieczniające także nieistniejące budowle. Jest tez twórczynią wielu sztandarów. Ostatnim jej dziełem jest portret bp. Konstantego Dominika, który trafił do Rzymu jako dar dla Ojca Świętego. W trakcie spotkania pani Inga Mach zapoznała zebranych ze swoim warsztatem pracy. Szczególna uwagę skupiła na hafcie kaszubskim, związanym z naszym regionem, kolorystyce, elementach, różnych szkołach, ukazując różnice i podobieństwa. Z twórczym zapałem opowiadała o swojej pracy, o hafcie. Spotkanie to stanie się z pewnością inspiracją do dalszych poszukiwań nad zgłębieniem wiedzy o naszym regionie.

HISTORIA PIŁKI NOŻNEJ

Historia piłki nożnej www.sfd.pl

Piłka nożna jest zdecydowanie najpopularniejszą dyscypliną sportu na świecie. Na ulicach wiosek, miast, miasteczek na każdym kroku można spotkać młodych chłopców kopiących piłkę. Dzieci ubrane w koszulki z nazwiskami swoich ulubieńców na plecach, uczą się piłkarskiego rzemiosła, ale tak naprawdę nie wiedzą skąd wziął się tak przez nich lubiany futbol, a on przecież gości pośród ludzi już od dawien dawna.

Trudno jednoznacznie wskazać na datę narodzin futbolu. W coś podobnego do dzisiejszej piłki nożnej grywano już w czasach starożytnych. Wielu twierdzi, że pierwsi na ten pomysł wpadli Chińczycy, ale wolny czas kopaniem umilali sobie także Egipcjanie, Mongołowie, Grecy. Za oficjalny początek futbolu uznaje się jednak rok 1857. Wtedy to powstał pierwszy klub piłkarski na świecie. Ale po kolei...

Historia piłki nożnej w datach:

1486 - Rok jakże ważny dla piłki nożnej. Właśnie wtedy po raz pierwszy wypowiedziano słowo 'football'. Padło ono z ust Anglika.

1825 - W tym roku powstała pierwsza szkółka piłkarska - Aldenham Scholl. Uczęszczający do niej uczniowie nabywali umiejętności potrzebne do gry w futbol. Jednak tamta dyscyplina daleka byłą od tej, tak dobrze nam znanej. Przepisy nie były jasno sprecyzowane i można było grać dosłownie wszystkim. W tym także rękami, co dziś jest niedozwolone.

24.10.1857 - Powstanie w Anglii pierwszego na Świecie klubu piłkarskiego - Sheffield Football Club, 13 lat później było ich w Anglii już 41.

W tym roku zakazano również dotykania futbolówki rękami, co miał ogromny wpływ na dalszy rozwój futbolu.

26.10.1863 - Na Wyspach Brytyjskich powstaje pierwszy związek piłki nożnej (The Football Association). Utworzyli go przedstawiciele dwunastu klubów z Londynu. Jego zadaniem było ustalenie i wprowadzenie w życie zasad gry w piłkę.

1866 - W tym roku została wprowadzona jedna z ważniejszych zasad: spalony.

1871 - W tym roku zezwolono bramkarzowi grać rękami.

20.07.1871 - Powstają pierwsze rozgrywki piłkarskie na świecie, oczywiście w Anglii. Mogły w nich uczestniczyć wszystkie kluby zrzeszone w F.A. W Walce o The Fottlball Association Cup wzięło udział 15 zespołów. Triumfatorem pucharu był zespół Wanderers.

30.09.1872 - To data rozegrania pierwszego meczu międzypaństwowego. Naprzeciwko siebie stanęły ekipy Szkocji i Anglii. Spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem.

1885 - Angielski futbol staje się zawodowy. W tym samym okresie zostaje ustalona liczba piłkarzy mogąca uczestniczyć w meczu. Zaczęto także czynić kroki ku utworzeniu ligi piłkarskiej.

17.06.1888 - W Manchesterze przedstawiciele 12 klubów (Aston Villa, Accrington, Blacburn, Bolton, Burnley, Derby, Everton, Notts, County, Preston North, Stoke City, West Bromwich, Wolverhampton) oficjalnie tworzą ligę piłkarską. Jej prezesem zostaje William McGregor z Aston Villi. Rozgrywki ruszają we wrześniu.

1890 - Do zasad futbolu zostaje wprowadzone pojęcie rzutu karnego.

1898 - Powstaje Włoska Federacja Piłkarska.

21.05.1904 - To jedna z najważniejszych dat w historii footballu. W tym roku powstała federacja siedmiu państw (Francji, Danii, Belgii, Holandii, Hiszpanii, Szwecji i Szwajcarii), które zakładają Międzynarodowy Związek Piłkarski FIFA. Na pierwszego prezydenta wybrany zostaje Francuz Robert Giern.

1908 - Piłka nożna jest jedną z dyscyplin na Igrzyskach Olimpijskich, ale dopiero w 1924 roku na tejże imprezie w Paryżu zaczyna cieszyć się ogromną popularnością.

1913 - Powstaje Hiszpańska Federacja Piłkarska.

1916 - Powstaje Federacja Piłkarska Ameryki Południowej (CONMEBOL).

1928 - Z inicjatywy Francuza Julesa Rimeta na kongresie FIFA zapada decyzja o organizowaniu regularnie, co cztery lata turnieju o Mistrzostwo Świata.

1930 - W tym roku po raz pierwszy rozegrano turniej o Mistrzostwo Świata. Wzięło w nim udział 12 zespołów. Pierwszym triumfatorem został gospodarz imprezy - Urugwaj.

1954 - Powstaje Europejska Unia Piłkarska (UEFA) i Piłkarska Federacja Azji (AFC).

1955 - Narodziły się klubowe rozgrywki o Puchar Europy (odpowiednik dzisiejszej Ligi Mistrzów. Pierwszym triumfatorem był Real Madryt.

1956 - Powstaje Piłkarska Federacja Afryki (CAF).

1958 - Zostają zainaugurowane rozgrywki o Puchar Miast Targowych (sukces Barcelony).

1960 - W tym roku narodził się turniej o Mistrzostwo Europy. Pierwszym zwycięzcą był Związek Radziecki (ZSRR).

1961 - Powstaje Federacja Ameryki Północnej i Środkowej (CONCACAF).

1966 - Powstaje Piłkarska Federacja Australii i Oceanii (OFC).

1972 - Puchar Miast Targowych przeradza się w Puchar UEFA (triumf Tottenhamu).

1992 - Rozgrywki Pucharu Europy przeradzają się w Ligę Mistrzów. Jako pierwszy puchar zdobywa Olympique Marsylia.

2000 - Po raz pierwszy gospodarzem turnieju o Mistrzostw Europy zostają dwa kraje. Turniej zostaje rozegrany na boiskach Holandii i Belgii.

2002 - po raz pierwszy turniej Mistrzostw Świata zostaje rozegrany na boiskach dwóch państw Korei i Japonii.

0x01 graphic

Rysunek 1. Buty Piłkarskie

Aż do lat 40.XX wieku piłki i

obuwie piłkarskiebyły wykonywane z ciężkiej,

szybko przemakającej skóry.

Na mokrym boisku zarówno

piłka, jak i buty defasonowały

się i stawały się coraz cięższe.

0x01 graphic

Rysunek 2. Nagolenniki

Nagolenniki wynalazł Samuel W. Widdowson w roku 1874.

Widdowson był napastnikiem NottinghamForest, w roku 1880

grał w reprezentacji Anglii

0x01 graphic

Rysunek 3. Czapka

Angielscy piłkarze po raz pierwszy założyli reprezentacyjne koszulki w roku 1872, w meczu ze Szkocją. Wcześniej odróżniano drużyny po czapkach. Od tamtej pory czapki są nagrodą za grę w reprezentacji.

0x01 graphic

Rysunek 4. Koszulka

Wiele narodów ma bardzo dawne tradycje piłkarskie sięgające nawet do ubiegłego tysiąclecia. Zaczęło się... oczywiście na wyspach brytyjskich, od... kopania duńskiej głowy. W VIII-IX wieku Duńczycy najeżdżali wielokrotnie Anglię. opanowali jej część, podporządkowali sobie. Nigdzie nie kocha się najeźdźców. Nic, więc dziwnego, że miejscowi chłopi natrafiwszy w polu czaszkę poległego wroga, zaczęli ją kopać. Zrodził się ludowy obrzęd. Wkrótce czaszkę zastąpiono krowim pęcherzem. Gra szybko się rozprzestrzeniła. Rozgrywano mecze pomiędzy sąsiadującymi wsiami, miasteczkami. Opracowano przepisy, regulaminy. Szło o to, aby piłkę umieszczoną w połowie drogi przerzucić na stronę przeciwnika. Potem wprowadzono pola ograniczone, co dało początek boiskom. Pęd do futbolu był tak wielki, że król Henryk II specjalnym edyktem zabronił gry, bo odrywała ona pospólstwo od bardziej potrzebnego państwu - strzelania z łuku.

Zakaz ten trwał ponad 400 lat. Nie wszędzie go przestrzegano. Przez kilka wieków na prowincji z pokolenia na pokolenie przekazywano przepisy, ogólne zasady i odbywały się piłkarskie misteria. Z czasem rozwój piłkarstwa poszedł w dwóch kierunkach. Jeden dopuszczał używanie rąk - powstało rugby. Drugi nakazywał posługiwanie się wyłącznie nogami - narodziła się piłka nożna. Ta okazała się bardziej prężna. Już w 1863 r. powstał Angielski Związek Piłki Nożnej, a dopiero w osiem lat później Unia Rugby. Zaczęto ustalać przepisy. Organizować zawody o puchar, o mistrzostwo ligi, rozgrywać mecze międzypaństwowe.

Rozpoczęła się nowożytna gra futbolu.

Na kontynencie europejskim jego korzenie są nieco krótsze. W okresie renesansu w XV wieku we Włoszech, zwłaszcza we Florencji grano "giuoco del calcio". Jego wpływy przenikały do Francji, a także do Polski wraz z licznymi artystami i dworem królowej Bony. Wspominał o tym w "Wizerunku" Mikołaj Rej. Była to jednak zabawa na wielkich dworach, a nie masowa gra. Na to trzeba było kilka wieków poczekać. W drugiej połowie XIX wieku za przykładem Anglii futbol szybko zyskiwał sobie popularność niemal w całej Europie. Powstawać zaczęły kluby piłkarskie. W 1889 r. utworzono federacje piłkarskie Danii i Holandii. Za nimi wkrótce następne. "Zaraza" przeniosła się do Południowej Ameryki. W 1904 r. powstała FIFA. "Podbite" zostają Afryka i Azja. Najdłużej opór stawiały nowe formacje państwowe tworzone przez emigrantów z Europy - USA, Australia, Kanada.

Polski w tym okresie nie było na mapach świata. W 1865 r. dowódca ostatniego oddziału powstania styczniowego, ksiądz Stanisław został stracony przez Rosjan. Kolejny przerwany zryw ciemiężonego narodu spowodował depresję, żałobę, a jednocześnie zmobilizował do walki na zupełnie innych frontach. Pozytywizm, praca organiczna, ruch spółdzielczy - to były kierunki działań w sferze gospodarczej, ekonomicznej, oświatowej. Jednocześnie pomyślano o tężyźnie fizycznej i moralnej, i tak było we wszystkich trzech zaborach. Słusznie zauważył Winston Churchill, że Polacy są nieugięci, godni podziwu w chwili nieszczęść. W Galicji, gdzie swobody narodowościowe były bez porównania większe, niż w zaborze rosyjskim i pruskim, była autonomiczna administracja, polskie szkoły i wyższe uczelnie, w urzędach mówiono po polsku, wydawano książki zakazane przez władze niemieckie i rosyjskie, uroczyście obchodzono rocznice wielkich wydarzeń naszej historii.

I tam właśnie, w stolicy Galicji we Lwowie, w listopadzie 1866 r., a więc w rok po męczeńskiej śmierci księdza Brzóski dwaj młodzi akademicy Kazimierz Żukotyński i Łukasz Goldenthal założyli Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", które miało odegrać ogromną rolę zarówno w wychowaniu fizycznym młodego pokolenia, jak i narodzin polskiego piłkarstwa. Już 7 lutego 1867 r. władze austriackie zatwierdziły statut. Rozpoczęto szeroko zakrojoną działalność. Zaczęto od gimnastyki i szermierki. Potem przyszła kolej na inne sporty: atletykę, pływanie, kolarstwo, strzelectwo. Wreszcie na piłkę nożną, choć startowała z opóźnieniem, szybko zyskała ogromną popularność.

W roku 1891 Edmund Cenar wykładowca Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie wydał książkę Gry gimnastyczne młodzieży szkolnej, w której podawał pierwsze ogólne zasady gry w piłkę nożną. Na I Zlocie Sokolim w roku 1892 zorganizowano pokaz tej gry. W dwa lata później na II Zlocie Sokolim we Lwowie 14 lipca 1894 r. odbył się pierwszy mecz piłkarski między sokolimi drużynami Lwowa i Krakowa. Zwyciężyli gospodarze 1:0. Zdobywcą pierwszej, historycznej bramki był Włodzimierz Chomicki. Sędzią był krakowianin, student medycyny, Zygmunt To było tylko preludium. Za twórców polskiego futbolu należy uznać światłych, wyprzedzających swoją epokę lekarzy. Prof. dr Henryk Jordan, po studiach i podróżach w Europie Zachodniej, a zwłaszcza w Wielkiej Brytanii szybko docenił znaczenie sportu, a szczególnie gier. W roku 1889 założył w Krakowie Park Zabaw i Gier, gdzie młodzież mogła zapoznać się ze sportem, w tym i z grami piłkarskimi. Zasługi prof. Jordana są wielkie i bezsporne, za tym wzorem w późniejszych latach powstawały jakże liczne ogródki Jordanowskie. Lecz dr Jordan nie doceniał futbolu, jego atrakcyjności, perspektyw, widział w nim tylko jedną z gier. Za ojca polskiego futbolu uznaje się ucznia profesora Jordana także lekarza. Prof. dr Eugeniusz Piasecki pod koniec ubiegłego stulecia wprowadził piłkę nożną do zajęć szkolnych w IV Gimnazjum oraz prowadził pokazy dla młodzieży pozaszkolnej. Przechowały się do naszych czasów fotografie prof. Piaseckiego prowadzącego "treningi" w roku 1899. W roku następnym był już we Lwowie pierwszy trener zagraniczny, Czech Józef Yejtruba.

W Galicji od 1869 wprowadzono wychowanie fizyczne do szkół. Był to spory krok naprzód, ale niewystarczający. Poziom nauczania w tym zakresie był słaby, brak fachowców. Zadziwiające podobieństwo do naszych czasów. Dotychczas mecze rozgrywano między drużynami "Sokoła". Wkrótce uległo to zmianie. W 1903 r. uczniowie I Szkoły Realnej we Lwowie utworzyli Lwowski Klub Piłki Nożnej "Sława", który w kilka lat później zmienił nazwę na Czarni. Jest to pierwszy polski klub piłkarski. W 1904 r. prof. Eugeniusz Piasecki utworzył Klub Gimnastyczno-Sportowy IV Gimnazjum. W rok później powstał trzeci lwowski klub Lechia. W 1907 r. połączyła się ona z K-S IV Gimnazjum i przyjęła nazwę Pogoń. Później Lechia odłączyła się od Pogoni. To były trzy pierwsze polskie kluby.

Wiele owocnej pracy w budowę podstaw naszego futbolu włożył redaktor Kazimierz Hemmerling. W 1900 r. założył "Gazetę Sportową", w której zamieszczał nie tylko sprawozdania z meczów, lecz także przetłumaczone i opracowane przez niego "Prawidła gry w piłkę nożną". Była to pierwsza publikacja przepisów gry w języku polskim.

W 1904 r. notujemy też pierwsze dwa spotkania międzyklubowe: "Sława" dwukrotnie zwyciężyła "KG-S" 3:0 i 2:0.

Przełomowym wydarzeniem okazała się wizyta tych dwóch klubów w 1906 r. w Krakowie. 4 czerwca podwawelski gród został zdobyty dla futbolu. Krakowianie zapoznali się z podstawowymi zasadami gry zespołowej, z kostiumami i obuwiem sportowym. Suche kroniki podają, że Czarni wygrali z drużyną "akademików" 2:0, a KG-S (Pogoń) ze "studencko-rękodzielniczą" 4:0. Od tej daty rozpoczyna się szybki rozwój futbolu, nie tylko w Krakowie, gdzie tworzą się dziesiątki drużyn grających na Błoniach, powstają Cracovia i Wisła. Także nieco później wiele klubów w innych miastach Galicji.

W roku 1911 powstał w Krakowie Związek Polskiej Piłki Nożnej dla Galicji, będącej autonomicznym członkiem przy Austriackiej Federacji Futbolu. Jego prezesem został inż. Ludwik Christelbauer, a siedzibą Związku był Lwów. W 1913 r. rozegrano pierwsze mistrzostwa Galicji. Do klasy A zaliczono 4 kluby. Tytuł mistrza zdobyła Cracovia przed Pogonią, Czarnymi, Wisłą. W roku następnym mistrzostw nie ukończono z powodu wybuchu I Wojny Światowej. Prowadziła wyraźnie Cracovia przed Czarnymi, Pogonią i Wisłą. Galicję można, więc nazwać kolebką polskiego futbolu.

Znacznie trudniejsze warunki panowały w pozostałych dwóch zaborach. W Kongresówce bardzo trudno było o uzyskanie zgody na utworzenie polskich organizacji w tym i sportowych. Na to wymagana była zgoda z Petersburga. Nawet na zatwierdzenie fundacji Ogrodów im. W. E. Rau'a, bogatego przemysłowca, w Warszawie trzeba było czekać trzy lata aż do roku 1902. Były one wzorowane na Parku Jordanowskim w Krakowie i odegrały ogromną rolę w rozwoju sportu, a zwłaszcza piłkarstwa. Grała w nich młodzież szkół warszawskich. Szczególnie zasłużony okazał się dr Władysław Ryszard Kozłowski, tak jak prof. H. Jordan w Krakowie i prof. E. Piasecki we Lwowie - lekarz z zawodu, społecznik, organizator, publicysta z powołania.

Druga kuźnia sportu warszawskiego to park Agrykola, gdzie od 1907 r. działało Warszawskie Koło Sportowe skupiające szkolne drużyny. Do wybuchu I Wojny ¦światowej nie został w Warszawie zarejestrowany ani jeden klub, choć początków Polonii bez trudu można się doszukać w roku 1912.

Najstarszym polskim klubem zaboru rosyjskiego jest ŁKS założony w Łodzi w roku 1908. W zaborze pruskim, na ¦Śląsku i Pomorzu, nie było klubów polskich, natomiast było sporo niemieckich. W niektórych z nich grali Polacy. Jedynego wyłomu w tym zakresie dokonano w Wielkopolsce. W roku 1908 w Ostrowie Wlkp. powstał pierwszy czysto polski klub Yenetia. 15 Czerwca 1912 r. w Poznaniu powstała Warta. Jej twórcy wraz z działaczami powołali Związek Polskich Towarzystw Sportowych. Przystąpiła do nich Ostrovia. W ślad za nimi powstały dalsze polskie kluby. Pierwsze mistrzostwo Wielkopolski zdobyła Warta.

W okresie I Wojny ¦światowej życie sportowe, rzecz jasna, przygasło, lecz nie całkowicie. W 1915 r. został zarejestrowany w Warszawie KS Polonia. Rok później w Manieczkach, w pasie przyfrontowym na Wołyniu, powstał WKS Legia. W legionach grało sporo wybitnych piłkarzy tego okresu, z najsłynniejszym z nich Antonim Poznańskim oraz Stanisławom Mielechem na czele. Duma naszego sportu as futbolu Wacław Kuchar był odznaczony za męstwo Krzyżem Walecznych.

Po odzyskaniu niepodległości, gdy jeszcze nie ustalono większości granic nowo powstałego państwa, a już w dniach 21-22 grudnia 1919 r. w Krakowie powstał Polski Związek Piłki Nożnej. Założyło go 31 klubów z pięciu okręgów: krakowskiego, lwowskiego, warszawskiego, łódzkiego i poznańskiego. Prezesem wybrano dr Edwarda Cetnarowskiego. Siedzibą związku został Kraków. Statut związku przygotowali wybitni działacze o przeszłości piłkarskiej - dr Józef Lustgarten, dr Stanisław Polakiewicz, prof. dr Jan Weyssenhoff. Pierwszy ważny krok został dokonany. Na dalsze trzeba było nieco poczekać. Trwała wojna o naszą niepodległość i granice; trzy powstania śląskie. To były w tym czasie najważniejsze sprawy. Piłkarze gromadnie w nich uczestniczyli, nawet ci, którzy mieli wówczas 15-16 lat jak Józef Ciszewski. Drużyny ze Lwowa, Krakowa, Warszawy wyjeżdżały na teren plebiscytów śląskich. Swą grą, wynikami agitowali wahających się na rzecz polskości.

Nie można było wziąć udziału w olimpiadzie w Antwerpii ani przeprowadzić mistrzostw w pamiętnym roku 1920. Trwała wojna z bolszewikami. Dopiero w roku 1921 zorganizowano pierwsze mistrzostwa Polski. Tytuł przypadł Cracovii przed Polonią Warszawa. W grudniu tego roku w Budapeszcie nasza reprezentacja rozegrała swój pierwszy mecz międzypaństwowy, ulegając Węgrom 0:1. Jest to jak dotąd najlepszy rezultat uzyskany w meczach z Węgrami w Budapeszcie. W roku następnym odnieśliśmy zwycięstwa w meczach wyjazdowych ze Szwecją 2:1 w Sztokholmie i z Jugosławią 3:1 w Zagrzebiu. W 1923 Polska została afiliowana przez FIFA. Staliśmy się członkiem wielkiej rodziny piłkarskiej.

NAJLEPSI NA ŚWIECIE

GWIAZDY FUTBOLU

PELE - BRAZYLIA

Pele - zawodnik z numerem 10 na koszulce swego jedynego klubu, Santos, i koszulce reprezentacji narodowej Brazylii miał wszystko, czego trzeba dobremu piłkarzowi prędkość, siłę, fantazję, rewelacyjną wizję gry i dorównujące jej umiejętności. W wieku 17 lat błyskawicznie zdobył sławę, strzelając 6 goli w wygranych przez Brazylię MŚ "58". Podczas swoich ostatnich mistrzostw, w roku 1970, Pele zaprezentował szczytowe umiejętności -gwałtowne zwody, przerzutki, podania i celne strzały. W reprezentacji Pele rozegrał 93 mecze międzynarodowe, zdobywając w nich 77 bramek W roku 1974, po zakończeniu 18-letniej kariery, w Santos, klub ten w hołdzie dla zawodnika przestał używać koszulki z numerem 10. W roku 1994 Pele otrzymał nominację na stanowisko ministra sportu Brazylii.

FRANZ BECKENBAUER - NIEMCY

Wybitny obrońca Franz Beckenbauer zrewolucjonizował grę na pozycji libero. Początkowo była to pozycja o charakterze wybitnie obronnym, która dzięki niemu przekształciła się w fascynujący sposób zamiany obrony na atak. Zarówno w barwach Bayernu Monachium, jak w reprezentacyjnym stroju narodowego zespołu RFN zawodnik nazwany Kaiser przyczyniał się do zwycięstw, tworząc setki sytuacji do strzału dla kolegów z drużyny. Sam także nie uchylał z oddawania strzałów. Grając w Bayernie Monachium zdobył 44 bramki. 103 razy grał w reprezentacji RFN, jako kapitan poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w MŚ "74". Mianowany w 1984 roku trenerem reprezentacji, zwyciężył wraz z nią Argentynę w finale MŚ w roku 1990.

DIEGO MARADONA - ARGENTYNA

Wspaniały zdobywca bramek Diego Maradona był najlepszym piłkarzem lat 80. XX wieku. Najjaśniejsze punkty jego kariery to dwukrotne zdobycie mistrzostwa Włoch przez FC Napoli oraz występy na, MŚ "86" kiedy solidna drużyna argentyńska rozgromiła swoich przeciwników. Podczas tego turnieju zdobył bramkę pretendującą do tytułu najwspanialszego gola wszechczasów w ćwierćfinale przeciwko Anglii. Mimo doprowadzenia Argentyny do finałów MŚ w roku 1990, gdzie drużyna zdobyła wicemistrzostwo po przegranym 0:1 meczu z Niemcami, na ostatnich latach kariery Maradona cieniem położyły się wyniki testów antydopingowych i nieudane powroty na boisko.

JOHAN CRUYFF - HOLANDIA

Jeden z najwspanialszych europejskich graczy, Johan Cruyff, odegrał kluczową rolę w holenderskiej rewolucji określanej jako futbol totalny" Ten sposób gry polegał na błyskawicznych i bardzo skutecznych zmianach pozycji przez graczy. Cruyff, trzykrotny piłkarz roku w Europie, prezentował wysublimowaną technikę piłkarską; mimo że był środkowym napastnikiem, równie dobrze radził sobie w środku boiska, jaki na skrzydłach. Odnosił wielkie sukcesy w barwach holenderskiego Ajaxu, przyczyniając się walnie do zdobycia przez ten klub trzech europejskich pucharów. W roku 1973 przeniósł się do Barcelony, wraz z nim FC Barcelona zdobyła kilkanaście hiszpańskich tytułów ligowych i pucharów. Po zakończeniu kariery powrócił w roli trenera do Ajaxu, a potem do Barcelony.

MICHEL PLATINI - FRANCJA

Jeden z najskuteczniejszych graczy środkowych w historii futbolu, Michel Platini doprowadził Francję do półfinałów MŚ "82" i do zwycięstwa w MŚ "84". Wyjątkowo twórczy, grał olśniewająco w ataku. Potrafił też krążyć w środkowej części boiska, wykonując bardzo precyzyjne, 40-metrowe podania a w barwach Juventusu Turyn był królem strzelców serie A. Otrzymał też tytuł europejskiego piłkarza roku w latach 1984,1985. W roku 1992, pięć lat po przejściu na sportową emeryturę, został trenerem reprezentacji Francji.

Ronaldinho

Ronaldo de Assís Moreira znany jako Ronaldinho (port. Mały Ronaldo; IPA: [? lub Ronaldinho Gaúcho (od stanu Rio Grande do Sul, którego mieszkańcy zwani są Gaúchos; ur. 21 marca 1980, Porto Alegre, Brazylia) - piłkarz brazylijski grający zazwyczaj na pozycji napastnika, mistrz świata 2002, dwukrotny mistrz Ameryki Południowej, zwycięzca Ligi Mistrzów 2006. Posiada obywatelstwo hiszpańskie.

Został dwukrotnie uznany Piłkarzem Roku przez FIFA (2004, 2005), a także UEFA w roku 2005, a magazyn France Football w 2005 roku nagrodził go Złotą Piłką.

Messi

(ur. 24 czerwca 1987 roku w Arroyo Seco) argentyński piłkarz występujący na pozycji napastnika. Nosi przydomek Atomowa pchła.

Gerrard

Steven George Gerrard (ur. 30 maja 1980 w Whiston) - angielski piłkarz występujący na pozycji środkowego pomocnika (nr 8). Obecnie jest zawodnikiem Liverpool FC, z którym jest związany od początku kariery. Jeden z kluczowych piłkarzy The Reds, od roku 2003 kapitan drużyny. Ceniony za świetną grę na wielu pozycjach (defensywny i ofensywny pomocnik, skrzydłowy, w razie konieczności grał mecze także jako prawy obrońca i napastnik).

NAJLEPSI W POLSCE

Najlepsi piłkarze w Polsce

Co prawda w plebiscycie tygodnika piłka nożna wygrał Euzebiusz Smolarek, lecz tak naprawdę czy to właśnie on zasłużył na to wyróżnienie? Według mnie zdecydowanie nie!

Myślę, że powinien zająć czwarte miejsce! A kto pierwsze? Oto mój ranking najlepszych polskich piłkarzy roku 2006

1.Ireneusz Jeleń- O jego niespotykanej szybkości przekonał się, choć by Dawid Odonkor(uznawany za najszybszego gracza bundesligi), który wszedł z ławki rezerwowych jako świeżak,a mimo to przegrał w pojedynku szybkościowym z naszym reprezentantem. Według mnie to Irkowi należy się miano piłkarza roku. Był najlepszym graczem rundy wiosennej polskiej ekstraklasy. Jego dobra gra na MŚ w Niemczech zaowocowała transferem do Auxerre. W klubie tym od razu się zaaklimatyzował stając się filarem drużyny. Jak do tej pory Irek strzelił tam 6 bramek w lidze i 5 w pucharze UEFA. Myślę, że tych trafień było by więcej, ale przecież pauzował po kontuzji 49 dni!

2.Atrur Boruc- najlepszy rok w jego karierze.Bramkarz numer jeden reprezentacji Polski i Celticu Glasgow. To jedynie dzięki nie mu na Mundialu z gospodarzami tej imprezy przegraliśmy tylko jeden zero. Rozegrał wspaniałe mecze w lidze Szkockiej oraz w Lidze Mistrzów (przypomnę,że to jego debiut w tych elitarnych rozgrywkach)

3.Jakub Błaszczykowski- jestem naprawdę pod wrażeniem, co potrafi ten 21 letni piłkarz Wisły Kraków. Gra bardzo inteligentnie dysponuje znakomitym podaniem, techniką, szybkością. Gdyby nie on i Paweł Brożek to jestem przekonany, że Wisła by osiągnęła jeszcze mniej niż i tak marne 5 miejsce na zakończenie rundy jesiennej. Kuba wspaniale pokazał się w pucharze UEFA asystując prawie przy wszystkich bramkach swoich kolegów. Jestem pewien, że przejście do jakiegoś z dobrych klubów europejskich to tylko kwestia czasu.

4.Euzebiusz Smolarek- jego głównym atutem jest waleczność. To on jak już wspomniałem wygrał w plebiscycie piłki nożnej. Za co? Wydaję mi się, że za 2 bramki w eliminacjach do ME przeciwko Portugali. Odnieśliśmy historyczne zwycięstwo! Dwa gole przeciwko 4 zespołowi świata to jest wielki wyczyn, nie podważam tego! Ale przecież jedna jaskółka wiosny nie czyni. Biegać i tylko biegać na MŚ to za mało, a i w Brorussi niczym specjalnie się nie wyróżnił przeplatał słabe mecze z dobrymi. Strzelił 5 bramek.

5.Radosław Matusia- odkrycie, a zarazem jeden z dwóch najlepszych strzelców rundy jesiennej orane ekstraklasy(9 goli).To pozwoliło mu przebić się do reprezentacji(5 występów 3 gole) gdzie muszę przyznać grał bardzo dobrze szczególnie w meczu z Belgią. Nie ustają spekulacje na temat przejścia Radka do któregoś z zachodnich klubów. Przewijały się takie marki jak Palermo,Fulham,Aston Villa. Problem w tym, że kluby angielskie nie kupią kota w worku, więc zapraszają naszego napastnika na testy, lecz Radek tak się ceni, że o żadnych testach nie chce słyszeć(według mnie błąd)

6.Grzegorz Rasiak- chyba najbardziej nielubiany i wyśmiewywany piłkarz reprezentacji(powstają kawały, piosenki o nim).Ile to było szumu o tym, że to właśnie dla niego znalazło się miejsce na MŚ gdzie oczywiście za dużo sobie nie pograł 10- 15 minut bodajże. No, ale fakt faktem jest to najlepszy polski strzelec tego sezonu. Jego 17 jak do tej pory goli w Championship klasyfikuje go na pierwszym miejscu strzelców tej, że właśnie ligi. Mam nadzieję, że Grzesiek pokaże się jeszcze w meczach reprezentacji i ludzie zmienią zdanie, co do niego..

Najlepsi piłkarze polscy

Kadra olimpijska oparta została o sprawdzonych zawodników: Huberta Kostkę, Zygmunta Anczoka, Zygfryda Szołtysika i Włodzimierza Lubańskiego (wszyscy Górnik Zabrze), Kazimierza Deynę i Roberta Gadochę (obaj Legia Warszawa) oraz Zygmunta Maszczyka (Ruch Chorzów). Wsparli ich młodsi: obrońcy Antoni Szymanowski (Wisła Kraków) i Jerzy Gorgoń (Górnik Zabrze) czy pomocnicy Lesław Ćmikiewicz (Legia Warszawa) i Jerzy Kraska (Gwardia Warszawa). Poza kadrą na Igrzyska znalazł się napastnik Górnika Jan Banaś, którego dwie bramki w rewanżu z Bułgarią przesądziły o awansie Polaków.

Władek Lubanski

Lubański zaczynał karierę w Sośnicy Gliwice (1957-1958), jako piłkarz zabrzańskiego Górnika był wielokrotnie mistrzem Polski. W 1970 roku dotarł z drużyną do finału Pucharu Zdobywców Pucharów (najlepszy wynik polskiego klubu w dziejach) i z siedmioma strzelonymi bramkami był najskuteczniejszym zawodnikiem turnieju.

W reprezentacji zadebiutował razem z Zygfrydem Szołtysikiem 4 września 1963 w Szczecinie, jako najmłodszy w historii debiutant (strzelił gola w wygranym 9:0 meczu z Norwegią).

Dwukrotnie wystąpił w zespole gwiazd (podczas benefisu Jaszyna i meczu Europa-Ameryka Południowa). Siódmy piłkarz Europy w ankiecie France Football w 1972 r. Z reprezentacją zdobył na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku złoty medal olimpijski jako kapitan drużyny. W eliminacjach do Mistrzostw Świata - 1974 w meczu z Anglią (zdobył gola) będąc jednym z liderów ekipy Górskiego doznał groźnego urazu kolana.

O powrót do sportu walczył przez dwa lata, w kadrze pojawił się dopiero w 1977 r. Jako jego zawodnik wystąpił w reprezentacji po raz ostatni - w 1980 r. w towarzyskim spotkaniu w Chorzowie (zdobył 48 gola - rekord kraju do dzisiaj, w 75. Występie). W 1978 r. otrzymał nagrodę Fair play UNESCO.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pełnił funkcję trenera, a następnie został menedżerem. Komentuje w telewizji mecze polskiej reprezentacji. Był jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela.

W 2003 roku został uznany za najlepszego polskiego piłkarza 50-lecia UEFA[1] (zdobył 31 goli)[2].

Kazimierz Deyna

Kazimierz Deyna, pseudonimy "Kaka", "Generał", "Kaz" (ur. 23 października 1947 w Starogardzie Gdańskim - zginął w wypadku samochodowym 1 września 1989 w San Diego w USA), znany polski piłkarz, chorąży WP, wielokrotny reprezentant Polski. Przez wielu uważany za najlepszego piłkarza w historii polskiej piłki.

Robert Gadocha

Robert Gadocha, przydomek "Piłat" (ur. 10 stycznia 1946 r. w Krakowie) - polski piłkarz, lewoskrzydłowy napastnik. Imponował szybkością i doskonałym wyszkoleniem technicznym. Grał w Garbarni Kraków (1957-1965), następnie w Wawelu Kraków (1965-1966). I Od 1967 do 1975 r. zawodnik Legii Warszawa.

W latach 1975 - 1977 występował w FC Nantes we Francji (mistrzostwo Francji), gdzie jednak grał niewiele z uwagi na ciężką kontuzję. Karierę kończył w Stanach Zjednoczonych: Chicago Sting (1978), Hartford Hellios (1980-1982) i (amatorsko) Sarasota Venice (1992-1995). W barwach Legii Warszawa dwukrotny mistrz Polski (1969, 1970) i zdobywca Pucharu Polski (1973). W sezonie 1969/1970 wraz z Legią doszedł do 1/2 finału Pucharu Europy, w sezonie 1970/1971 do 1/4 finału tych rozgrywek.

Mistrz olimpijski z Monachium (1972). Na IO wystąpił we wszystkich meczach, stając się jedną z gwiazd turnieju. Życiową formę zaprezentował na X Mistrzostwach Świata w Niemczech (1974 r), gdzie wystąpił we wszystkich meczach i zajął wraz z drużyną 3 miejsce. Co prawda nie zdobył tam bramki, lecz zaliczył 7 asyst. Znalazł się w „jedenastce gwiazd" Mundialu na pozycji lewoskrzydłowego. Wziął udział w 62 meczach reprezentacji i zdobył 16 goli. Uznany za najlepszego lewoskrzydłowego napastnika na świecie w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych. Jego rajd z meczu z Jugosławią jest porównywany do akcji Diego Maradony z meczu z Anglią w 1986 r.

PODSUMOWANIE

Piłka nożna jest jedną z najpopularniejszych dyscyplin i gier zespołowych na świecie. Jest uprawiana prawie we wszystkich krajach na Ziemi. Nie tylko służy jako sport i kształtowanie ciała, wyglądu, czy cech osobowości, lecz także posiada wartość materialną. Gdyż piłka nożna przynosi ogromne zyski. Dla porównania wartość najbogatszych klubów świata szacuje się na ok. 1 bilion złotych.

A oto przykładowe ceny biletów na naszych polskich stadionach:

KLUB	CENNIK KARNETÓW
1.LegiaWarszawa	165-530 zł
2.Korona Kielce	128-400 zł
3.Ruch Chorzów	108- 380 zł
4.Zagłębie Lubin	138- 300 zł
5.Groclin Grodzisk	70- 280 zł

Tabela 1. Cennik Biletów

Bibliografia

Strona internetowa www.sft.pl
Strona internetowa www.wikipedia.pl

Wyszukiwarka