Raport o emisji zanieczyszczeń do atmosfery

Wytyczne do projektu - III IŚ WiKP

1.Wstęp.

Należy w wstępie odpowiedzieć na pytania:

O czym ma nas informować raport?

Jakie są podstawy prawne opracowania tego raportu?

Stan środowiska obrazuje proces właściwego rozwoju społecznego. Raport o emisji do środowiska jest kompendium wiedzy o środowisku naturalnym w danym rejonie oraz trybie i wielkości jego wykorzystania przez przedsiębiorstwo. Raport informuje nas o podstawowych problemach z zakresu zanieczyszczenia powietrza, a mianowicie o ich emisji i rozprzestrzenianiu w powietrza w wyniku działalności przedsiębiorstwa. Dane te są niezwykle ważne między innymi dla opracowania strategii zrównoważonego rozwoju obszarów administracyjnych.

Podstawą opracowania są następujące akty prawne:

1. ustawa z dnia 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr. 62 poz. 627 z dnia 20 czerwca 2001r. z późniejszymi zmianami) - ostatnia nowelizacja:

Dz. U. Nr 88/2007 r., poz. 587 .

2. rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 26.01.2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr. 16 z 2010 r.),

Dla porównania można oprzeć się w końcowym etapie raportu na innych aktach prawnych np..:

1. rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30.07.2001 r. w sprawie wprowadzania do powietrza substancji zanieczyszczających z procesów technologicznych i operacji technicznych (Dz.U. Nr. 87 poz. 957 z 2001r.),

2. dyrektywę 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4.12.2000 w sprawie spalania odpadów,

3. rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20.12.2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji,

4. dyrektywę 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23.10.2001 roku w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń powietrza z dużych źródeł spalania paliw,

5. rozporządzenia Ministra Zdrowia z 2 lutego 2011 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz.U. nr 33, poz. 166).

Proszę uaktualnić powyższe akty prawne!

2.Ogólne wiadomości o przedsiębiorstwie.

2.1 Charakterystyka przedsiębiorstwa.

2.2 Położenie przedsiębiorstwa.

2.3 Mapka zakładu i otoczenia.

2.4 Produkcja (bądź usługi) przedsiębiorstwa.

2.5 Źródła emisji.

2.6 Parametry emisji (każda grupa wpisuje swoje dane).

Parametr	Wartość
Temperatura otoczenia T0 [K]	275,5
Temperatura gazów na wylocie T [K]	470
Geometryczna wysokość emitora h [m]	20
Średnica wewnętrzna wylotu emitora d [m]	0,55
Prędkość gazów odlotowych v [m/s]	1,7
Czas pracy emitora [dni/rok]	300
Ciepło właściwe [kJ/m^3*K]	1,3

Lp.	Wyszczególnienie	Emisja maksymalna [kg/h]	Emisja roczna [Mg/rok]
1	Pył lotny	0,247	0,71
2	Chlorowodór (HCl)	0,544	0,71
3	Dwutlenek siarki (SO2)	1,98	3,56
4	Tlenek węgla (CO)	0,94	3,51
5	Dwutlenek azotu (NO2)	1,48	4,91
6	Kadm +Tal (Cd+Tl)	0,000445	0,0031
7	Rtęć (Hg)	0,000445	0,0031
8	Antymon (Sb)+Arsen (As)+Ołów (Pb)+Kobalt (Co)+Miedż (Cu)+Nikiel (Ni)+Cyna (Sn)+Wanad(V)	0,445	0,031

3.Wymagania formalno prawne.

Obowiązujące przepisy prawne nakładają na źródła emisji substancji zanieczyszczających obowiązek dotrzymywania dopuszczalnych wartości stężeń tych substancji w powietrzu. Dla źródeł będących urządzeniami energii elektrycznej lub energii cieplnej, przepisy normują ponadto dopuszczalne ilości substancji zanieczyszczających w m³ suchych gazów odlotowych o temperaturze 273 ˚K i ciśnieniu 101,3 kPa - w warunkach normalnych określonej (zależnej od rodzaju paliwa) zawartości tlenu w gazach odlotowych.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 roku w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr. 16 z 2010 r.) określa:

• wartości odniesienia wyrażone jako poziomy substancji w powietrzu, zróżnicowane dla różnych obszarów kraju,

• warunki w jakich ustala się wartości odniesienia,

• oznaczenie numeryczne substancji pozwalające na jednoznaczną ich identyfikację,

• okresy, dla których uśrednione są wartości odniesienia,

• warunki uznawania wartości odniesienia za dotrzymane,

• referencyjne metodyki modelowania poziomów substancji w powietrzu.

Podać wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu na terenie kraju, oznaczenie numeryczne oraz okresy, dla których uśrednione są wartości odniesienia z wyłączeniem obszarów parków narodowych i obszarów ochrony uzdrowiskowej.

4. Metodyka obliczeń.

Na stan jakości powietrza atmosferycznego związanego z pracą zakładu wpływają następujące czynniki:

• rodzaj i ilość zanieczyszczeń gazowych oraz pyłowych emitowanych przez źródła energetyczne i technologiczne,

• sposób wprowadzania zanieczyszczeń do atmosfery (wysokość emitora bądź emitorów, prędkość i temperatura gazów wylotowych),

• warunki rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w atmosferze.

Pierwsze dwa czynniki zależą od charakteru i działalności zakładu, zaś trzeci od lokalizacji zakładu oraz od zjawisk atmosferycznych i topograficznych decydujących o intensywności wymiany masy powietrza w atmosferze takich jak:

• kierunek wiatru,

• prędkość wiatru,

• dyfuzja atmosferyczna (miara burzliwości atmosfery),

• szorstkość terenu, roślinność i zagospodarowanie przestrzenne,

• pochłanianie zanieczyszczeń przez podłoże suche,

• przemiany zanieczyszczeń w atmosferze,

• wymywanie zanieczyszczeń przez opady,

• górna inwersja temperatury - grubość warstwy mieszania,

• skręt wiatru z wysokością (zjawisko związane z ruchem geograficznym),

• krzywoliniowy ruch mas powietrza (zjawisko związane z ruchem obrotowym Ziemi),

• kumulacja zanieczyszczeń w chmurach.

Stosowane metody obliczeniowe zgodnie z Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 roku w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu uwzględniają zjawiska opisane w punktach od 1 do 5.

5.Charaterystyka warunków meteorologicznych.

W rozprzestrzenianiu zanieczyszczeń decydujące znaczenie maja istniejące warunki meteorologiczne. Bardzo istotną rolę odgrywają pionowy i poziomy ruch powietrza czyli stan równowagi atmosfery. Przy obliczaniu stanu zanieczyszczenia powietrza niezbędne są następujące dane meteorologiczne:

• statystyka stanów równowagi atmosferycznej, prędkości i kierunków wiatru,

• średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego.

Mamy 36 różnych stanów meteorologicznych wynikających z 6 stanów równowagi atmosfery.

Należy opisać warunki meteorologiczne sporządzone na podstawie dwutygodniowych informacji o zanieczyszczeniach środowiska przygotowanych przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej na cały rok.

6.Stan zanieczyszczenia atmosfery.

Opisać główne zanieczyszczenia atmosfery na tym terenie, mające wpływ na tło zanieczyszczeń.

Wykaz podstawowych zanieczyszczeń powietrza oraz źródła ich pochodzenia:

Zanieczyszczenie	Źródło emisji
Pył ogółem	Spalanie paliw, unos pyłu przez wiatr, ruch pojazdy
Dwutlenek siarki (SO2)	Spalanie paliw zwierających siarkę, procesy technologiczne
Tlenek węgla (CO)	Powstaje podczas niepełnego spalania.
Tlenek azotu (NO)	Spalanie paliw i procesy technologiczne przy wysokiej temperat
Dwutlenek azotu (NO2)	Spalanie paliw i procesy technologiczne przy wysokiej temperat
Suma tlenków azotu (NOx)	Sumaryczna emisja tlenków azotu (NO + NO2)

Tabela stężeń średniorocznych, stanowiących jednocześnie przyjęte tło zanieczyszczeń w celu przeprowadzenia niniejszej analizy (każda grupa wpisuje swoje tło).

Lp.	Wyszczególnienie	Wartość zanieczyszczenia μg/m^3
1	Pył zawieszony	14,6
2	Dwutlenek siarki	6,5
3	Dwutlenek azotu	13,6
4	Tlenek węgla	300
5	Kwas siarkowy	4,8
6	Benzo/a/piren	0,0003
7	Akrylonitryl	0,15
8	Aldehyd octowy	0,75
9	Amoniak	15
10	Arsen	0,003
11	Azotany	7,5
12	Benzen	0,75
13	Chlor	2,2
14	Fluor	0,6
15	Formaldehyd	1,2
16	Kadm	0,003
17	Chlorowodór	7,5
18	Mangan	0,3
19	Miedź	0,18
20	Nikiel	0,0075
21	Nitrobenzen	3
22	Ołów	0,15
23	Rtęć	0,012
24	Siarkowodór	1,6
25	Wanad	0,075
26	Żelazo	0,36

7. Aerodynamiczna szorstkość terenu.

Opisać bezpośrednie sąsiedztwo zakładu z uwzględnieniem mapy topograficznej.

Sprawdzić czy w odległości pięćdziesięciokrotnej wysokości emitora nie występują obszary ochrony uzdrowiskowej.

Ze względu na 50 wysokości emitora oraz jednorodne tło w całym obszarze obliczeniowym wybrać odpowiednią wartość współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu z₀.

[m]

z₀ - współczynnik aerodynamicznej szorstkości terenu (w zasięgu 50h_max ) [m],

F - powierzchnia obszaru objętego obliczeniami [m],

F_c - powierzchnia cząstkowa [m],

z_0c - współczynnik aerodynamicznej szorstkości terenu cząstkowy [m].

8. Obliczenia stanu zanieczyszczenia powietrza.

Obliczenie stanu zanieczyszczenia powietrza wg. referencyjnej metodyki modelowania poziomów substancji zawartej w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 roku w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w (Dz.U. Nr. 16 z 2010 r.).

9. Obliczenia i analiza stężeń substancji toksycznych w powietrzu.

9.1 Emisja ciepła.

[kJ/s]

Q- emisja ciepła z emitora [kJ/s],

d - średnica emitora [m],

T - temperatura gazów odlotowych na wylocie emitora [K],

T_o - średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego [K],

v - prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora [m/s],

1,3 - to wilkośc ciepła właściwego gazu zaś 273,16 - to przelicznik 0^oC na K.

Dal emitorów zadaszonych i poziomych Q = 0.

9.2 Parametry meteorologiczne i wyniesienie gazów odlotowych Δh.

• Prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora u_h [m/s]:

• gdy
  [m] to
  [m/s]

• gdy
  [m] to
  [m/s]

• Wyniesienie gazów odlotowych Δh.

a) gdy
[kJ/s] stosujemy formułę Holanda:

• 
  dla
  

• 
  dla
  

• 
  dla
  

b) gdy
[kJ/s] stosujemy formułę Concawe:

• 
  

c) gdy
[kJ/s] stosujemy kombinację formuł Holanda i Concawe:

• 
  

Δh - wyniesienie gazów odlotowych [m],

v - prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora [m/s],

d - średnica emitora [m],

Q- emisja ciepła z emitora [kJ/s],

Δh_H - wyniesienie gazów odlotowych liczone wg. formuły Holanda[m],

Δh_C - wyniesienie gazów odlotowych liczone wg. formuły Concawe[m],

u_h - prędkość wiatru na wysokości wylot emitora [m/s].

H = h + Δh [m]

H - efektywna wysokość emitora [m],

h - geometryczna wysokość emitora [m],

Δh - wyniesienie gazów odlotowych [m].

• Prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora u_h [m/s]:

- gdy

to
[m/s]

- gdy
[m]

to
[m/s]

u_h - prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora [m/s],

u_a - prędkość wiatru na wysokości anemometru [m/s],

h - geometryczna wysokość emitora [m],

• Średnia prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do efektywnej wysokości

emitora u_s [m/s]:

• gdy
  [m] to
  [m/s]

• gdy
  [m] to
  [m/s]

u_s - średnia prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do efektywnej wysokości

emitora H [m/s],

u_a - prędkość wiatru na wysokości anemometru [m/s],

m - stałą zależna od stanu równowagi atmosfery.

H - efektywna wysokość emitora [m],

• Średnia prędkość wiatru od geometrycznej wysokości emitora h do efektywnej wysokości

emitora H
[m/s]:

• gdy h = H

to
[m/s]

• gdy
  [m] i
  

to
[m/s]

• gdy h < 300 [m] i H > 300 [m]

to
[m/s]

- gdy
[m]

to
[m/s]

Jeśli u_a < 0,5 [m/s] do obliczeń wstawiamy 0,5 [m/s] - dotyczy to wszystkich wzorów.

• Współczynniki A i B

Jeżeli:

to przyjmujemy, że

to przyjmujemy, że

A, B - współczynniki na współczynnik poziomej i pionowej dyfuzji atmosferycznej,

Obliczenia wykonujemy dla 6 stanów równowagi atmosfery i wszystkich 36 prędkości wiatru na wysokości anemometru u_a.

Określamy stan równowagi atmosfery, w którym stężenia są maksymalne.

9.3 Najwyższe ze stężeń maksymalnych S_m.

Stężenie maksymalne S_mm obliczmy na podstawie wzoru:

[μg/m³]

S_m - stężenie maksymalne substancji gazowej w powietrzu w określonej sytuacji meteorologicznej uśrednione dla 1 godziny [μg/m³],

E_g - maksymalna emisja substancji gazowej [mg/s],

- średnia prędkość wiatru w warstwie od geometrycznej wysokości emitora h do efektywnej wysokości emitora H [m/s],

A, B - współczynniki we wzorach na współczynniki dyfuzji atmosferycznej,

H - efektywna wysokość emitora [m],

g, C₁ - stałe zależne od stanu równowagi atmosfery.

Po przeprowadzonej analizie największe ze stężeń uśrednionych do 1 godziny S_mm [μg/m³], przypada na stan równowagi atmosfery ..../....i wynosi:

Wyszczególnienie	Smm [μg/m^3]	0,1*D1	Smm < 0,1*D1
CO	0,205011	3000	tak
HCL	0,118645	20	tak
Pył PM10	0,026935	28	tak

Równocześnie weryfikowany jest warunek S_mm < 0,1*D₁ co warunkuje wykonanie jedynie skróconego zakresu obliczeń.

D₁ - wartość odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalny poziom [μg/m³].

9.4 Współczynniki dyfuzji zależnie od wartości x dla stanu równowagi atmosfery, w którym S_m były największe.

a) współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej σ_y:

[m]

gdzie:

a) współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej σ_z:

[m]

gdzie:

Jeżeli:

to przyjmujemy, że

to przyjmujemy, że

- współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej [m],

- współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej [m],

A, B - współczynniki na współczynnik poziomej i pionowej dyfuzji atmosferycznej,

x - składowa odległości emitora od punktu, dla którego dokonuje się obliczeń, prostopadła do kierunku wiatru [m],

a, b - stałe zależne od stanu równowagi atmosfery.

Za wartość odległości emitora od punktu, dla którego dokonuje się obliczeń, prostopadłej do kierunku wiatru przyjmujemy w projekcie wartość: 100m, 200m, 300m, 400m, 500m.

9.5 Odległość x_m stężenia maksymalnego od emitora.

[m]

x_m - odległość stężenia maksymalnego od emitora [m],

B - współczynniki we wzorach na współczynniki dyfuzji atmosferycznej,

H - efektywna wysokość emitora [m],

b, C₂ - stałe zależne od stanu równowagi atmosfery.

9.6 Kryterium opadu pyłu.

Stan równowagi atmosfery	Wyszczególnienie substancji	Emisja roczna [mg/s]	Łączna roczna emisja pyłu [Mg]
	Cd	0,000177	0,00155	0,005%
	Tl
	Hg	0.000354	0,0031
	Sb
	As
	Pb	0.000393	0,003444	0,05%
	Co
	Cu
	Mn
	Ni
	Sn
	V
	Pył
Suma

E_fe - średnia emisja danej substancji pyłowej dla okresu obliczeniowego (w tym przypadku dla roku) [mg/s],

h - wysokość geometryczna pojedynczego emitora [m],

n - ilość emitorów.

Warunki:

a)
[mg/s],

b) łączna roczna emisja pyłu nie przekracza 10 000 [Mg],

c) emisja kadmu nie przekracza 0.005% wartości emisji pyłu średniej lub łącznej

(łączną przyjmujemy 10 000 [Mg]),

d) emisja ołowiu nie przekracza 0,05% wartości emisji pyłu średniej lub łącznej

(łączną przyjmujemy 10 000 [Mg]).

Jeżeli wszystkie warunki są spełnione to możemy stwierdzić, że kryterium opadu pyłu nie zostało przekroczone.

10. Wnioski.

Ze względu na spełniony warunek:

1. 
   dla pojedynczego emitora (lub zespołu emitorów z których powstał emitor zastępczy),

2. 
   dla zespołu emitorów,

3. kryterium opadu pyłu

możemy już zakończyć obliczenia (zakres obliczeń skrócony).

11.Odniesienie emisji do innych aktów prawnych.

11.1 Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30.07.2001 roku w sprawie wprowadzenia do powietrza substancji zanieczyszczających z procesów technologicznych i operacji technicznych (Dz.U. Nr 87, poz. 957) - Rozdział 4. Spalanie odpadów niebezpiecznych.

Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do spalarni odpadów niebezpiecznych, przez które rozumie się urządzenia techniczne wykorzystywane do spalania, w dowolnym procesie technologicznym, odpadów niebezpiecznych lub produktów ich wstępnego przetwarzania oraz spalania produktów procesów przetwarzania termicznego tych odpadów, w szczególności pirolizy i procesu plazmowego. Rozporządzenie to określa dopuszczalne do wprowadzenia do powietrza ilości pyłu, metali ciężkich, chlorowodoru, fluorowodoru, dwutlenku siarki, tlenku węgla, związków organicznych w przeliczeniu na węgiel, dioksyn i furanów. Dopuszczalne wartości stężeń substancji są podane w [mg/m³] w suchych gazach odlotowych w warunkach normalnych - w temperaturze 273K i ciśnieniu 101,3 kPa, przy zawartości 11% tlenu w gazach odlotowych.

Przyjmując emisję zakładu - 1000 [m³/h] i znając ilości substancji zanieczyszczających [kg/m³] możemy obliczyć sobie rzeczywistą ilość substancji zanieczyszczających w [mg/m³].

Lp.	Nazwa substancji	Dopuszczalna ilość substancji zanieczyszczających (mg/m^3)	Rzeczywista ilość substancji zanieczyszczających (mg/m^3)
1	Pył ogółem	30
2	Chlorowodór (HCl)	60
3	Fluorowodór (HF)	4
4	Dwutlenek siarki (SO2)	200
5	Tlenek węgla (CO)	100
6	metale ciężkie i ich związki wyrażone jako metal
		Kadm +Tal (Cd+Tl)	0,05
		Rtęć (Hg)	0,05
		Antymon (Sb)+Arsen (As)+Ołów (Pb)+Kobalt (Co)+Miedż (Cu)+Nikiel (Ni)+Cyna (Sn)+Wanad(V)	0,5

Wniosek:

porównanie obliczonych stężeń wg. rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 26.01.2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr. 1 z 2003 r.) z stężeniami wyznaczonymi z rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30.07.2001 r. w sprawie wprowadzania do powietrza substancji zanieczyszczających z procesów technologicznych i operacji technicznych (Dz.U. Nr. 87 poz. 957 z 2001r.),

11.2 Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4.12.2000 roku w sprawie spalania odpadów.

Celem Dyrektywy jest zapobieganie lub ograniczanie w praktyce w możliwie największym stopniu negatywnych skutków dla środowiska, zwłaszcza zanieczyszczenia emisjami do powietrza, gleb, wód powierzchniowych i podziemnych oraz wynikających z nich zagrożeń dla zdrowia ludzkiego powodowanych przez spalanie i współspalanie odpadów. Cel ten zostanie osiągnięty za pomocą rygorystycznych warunków eksploatacyjnych i wymagań technicznych, poprzez ustalanie dopuszczalnych wartości emisji dla zakładów spalających i współspalających w Unii Europejskiej.

Składa się ona z 23 artykułów - naszym porównaniem będzie objęty tylko artykuł 7 - dopuszczalne wartości emisji do powietrza [mg/m³].

Lp.	Nazwa substancji	Dopuszczalna ilość substancji zanieczyszczających (mg/m^3)	Rzeczywista ilość substancji zanieczyszczających (mg/m^3)
1	Pył ogółem	30
2	Chlorowodór (HCl)	60
3	Fluorowodór (HF)	4
4	Dwutlenek siarki (SO2)	200
5	Tlenek węgla (CO)	400
6	metale ciężkie i ich związki wyrażone jako metal
		Kadm +Tal (Cd+Tl)	0,05
		Rtęć (Hg)	0,05
		Antymon (Sb)+Arsen (As)+Ołów (Pb)+Kobalt (Co)+Miedż (Cu)+Nikiel (Ni)+Cyna (Sn)+Wanad(V)	0,5

Wniosek:

porównanie obliczonych stężeń wg. rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 26.01.2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr. 16 z 2010 r.), z stężeniami wyznaczonymi z dyrektywy 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4.12.2000 w sprawie spalania odpadów,

Uaktualnić!

12. Podsumowanie.

Analiza oddziaływania spalarni odpadów niebezpiecznych na środowisko naturalne wykazała:

1. emisja zanieczyszczeń ze źródeł emisji i emitorów w zakładzie X nie wpłynie w sposób znaczący na zmianę czystości powietrza w rejonie jego lokalizacji.

2. dla warunków określonych w opracowaniu można stwierdzić, że standardy emisyjne w zakresie ochrony powietrza przed zanieczyszczeniem określone w:

- rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26.01.2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr. 16 z 2010 r.),

- rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 30.07.2001 r. w sprawie wprowadzania do powietrza substancji zanieczyszczających z procesów technologicznych i operacji technicznych (Dz.U. Nr. 87 poz. 957 z 2001r.),

- dyrektywie 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4.12.2000 w sprawie spalania odpadów, są spełnione.

3. stężenie godzinowe największe z możliwych dla emitora i substancji zanieczyszczających ze źródła emisji obliczono w najniekorzystniejszym okresie pracy i dla każdej substancji spełniony jest warunek:

S_mm < 0,1*D₁

zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 26.01.2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr. 16 z 2010 r.),

13. Podsumowanie w języku nietechnicznym.

Czynnikami kształtującymi jakość powietrza w danym rejonie są przede wszystkim charakter przemysłu dominującego na danym obszarze oraz odległość emitorów, położenie geograficzne, warunki meteorologiczne, lokalizacja i poziom emisji.

Na podstawie przeprowadzonej analizy stwierdza się, że zakład:

• nie wpłynie na sposób zagospodarowania terenu i użytkowania ziemi wokół terenu danego zakładu,

• nie będzie miał znaczącego wpływu na stan wód powierzchniowych i podziemnych, nie wpłynie również na jakość gleb w otoczeniu

• nie spowoduje znaczącego wpływu na stan krajobrazu

• emisja zanieczyszczeń gazowych nie spowoduje znaczącego pogorszenia stanu powietrza atmosferycznego, obliczone wartości stężeń maksymalnych Smm nie przekraczają ........% wartości dopuszczalnych dla każdego rodzaju emitowanej substancji

• emisja hałasu do środowiska nie spowoduje pogorszenia klimatu akustycznego w rejonie najbliższej zabudowy mieszkalnej.

Eksploatacja spalarni odpadów może powodować (lub nie będzie powodować) powstawanie sytuacji awaryjnych zagrażających środowisku, związanych z możliwością przedostania się odpadów niebezpiecznych do środowiska.

Możliwe do wystąpienia sytuacje awaryjne i rozwiązania przed nimi zabezpieczające ujęte są w rozwiązaniach technicznych spalarni, natomiast sposób postępowania w sytuacjach awaryjnych zostanie szczegółowo opisany w instrukcji eksploatacji.

Lokalizacja spalarni na terenie istniejącego zakładu X jest korzystna z punktu widzenia technicznego, eksploatacyjnego i oddziaływania na środowisko.

Postępowanie w trakcie obliczeń podczas pełnego zakresu (projekt obejmuje tylko zakres skrócony)

Jeżeli podpunkt „c” czyli kryterium opadu pyłu nie jest spełnione to należy dokonać obliczenia opadu substancji pyłowych w sieci obliczeniowej z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych w celu sprawdzenia warunku:

O_p - całkowity opad substancji pyłowej [g/m²*rok],

R_p - tło padu substancji pyłowej [g/m²*rok],

D_p - wartość odniesienia substancji pyłowej [g/m²*rok].

Jeżeli podpunkty „a i b” nie są spełnione, na całym obszarze, na którym dokonujemy obliczeń, należy obliczyć w sieci obliczeniowej rozkład maksymalnych stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla 1 godziny, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych, aby sprawdzić w każdym punkcie na powierzchni terenu czy został spełniony warunek (zakres obliczeń pełny):

Jeżeli z powyższych obliczeń wynika, że dla zespołu emitorów spełniony jest warunek:

to na tym kończy się obliczenia.

Natomiast dla zespołu emitorów, dla których nie jest spełniony warunek określony wzorem
lub dla pojedynczego emitora, dla którego nie jest spełniony warunek określony wzorem
, należy obliczyć w sieci obliczeniowej rozkład stężeń substancji w powietrzu uśrednionych dla roku i sprawdzić, czy w każdym punkcie na powierzchni terenu został spełniony warunek:

S_a - stężenie substancji w powietrzu uśrednione dla 1 roku [μg/m³],

D_a - wartość odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalny poziom substancji w powietrzu uśredniony dla 1 roku [μg/m³],

R - tło substancji [μg/m³].

Dalsze obliczenia nie są wymagane, jeżeli jest spełniony warunek określony w punkcie 10.6 podpunkt „c”, a w pobliżu emitorów nie znajdują się budynki wyższe niż parterowe.

Jeżeli jednak nie jest spełniony warunek określony w podpunkcie „c”, to należy wykonać obliczenia opadu substancji pyłowych w sieci obliczeniowej, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych w celu sprawdzenia warunku:

O_p - całkowity opad substancji pyłowej [g/m²*rok],

R_p - tło padu substancji pyłowej [g/m²*rok],

D_p - wartość odniesienia substancji pyłowej [g/m²*rok].

Jeżeli w odległości od pojedynczego emitora lub któregoś z emitorów w zespole, mniejszej niż 10h, znajdują się wyższe niż parterowe budynki mieszkalne lub biurowe, a także budynki żłobków, przedszkoli, szkół, szpitali lub sanatoriów, to należy sprawdzić, czy budynki te nie są narażone na przekroczenia wartości odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu. W tym celu należy obliczyć maksymalne stężenia substancji w powietrzu dla odpowiednich wysokości.

Rozróżnia się następujące przypadki:

a) gdy geometryczna wysokość najniższego emitora w zespole jest nie mniejsza niż wysokość ostatniej kondygnacji budynku Z, obliczenia stężeń wykonuje się dla wysokości Z,

b) gdy geometryczna wysokość najniższego emitora w zespole jest mniejsza niż wysokość ostatniej kondygnacji budynku Z, obliczenia stężeń wykonuje się dla wysokości zmieniających się co 1 m, począwszy od geometrycznej wysokości najniższego emitora do wysokości:

- Z, jeżeli

- H_max, jeżeli H_max < Z.

H_max - najwyższą efektywną wysokość emitora w zespole z obliczonych dla wszystkich sytuacji meteorologicznych [m],

Z - ostania kondygnacja budynku [m].

Wszystkie wartości stężeń obliczone ze względu na budynki znajdujące się w pobliżu emitorów nie mogą przekraczać wartości D₁.

Częstość przekraczania wartości odniesienia lub dopuszczalnego poziomu substancji w powietrzu należy obliczyć, jeżeli wartości stężeń obliczone ze względu na budynki znajdujące się w pobliżu emitorów przekraczają wartość D₁ lub nie jest spełniony warunek
.

Wartości odniesienia substancji w powietrzu lub dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu uważa się za dotrzymane, jeżeli częstość przekraczania wartości D₁ przez stężenie uśrednione dla 1 godziny jest nie większa niż 0,274% czasu w roku w przypadku dwutlenku siarki, a 0,2% czasu w roku dla pozostałych substancji.

Emitor zastępczy (sposób wyznaczania jeśli mamy kilka emitorów punktowych).

Emitor zastępczy można utworzyć dla zespołu n emitorów, jeśli dla każdego z nich spełnione są równocześnie warunki:

a)

h_e - wysokość geometrycznego pojedynczego emitora [m],

- średnia arytmetyczna wysokość emitorów obliczona przy tworzeniu emitora zastępczego [m].

b) wyniesienie gazów odlotowych ze wszystkich emitorów jest równe zero,

c) odległość między najbardziej oddalonymi od siebie emitorami nie przekracza 2h.

Średnią wartość h oblicza się jako średnią arytmetyczną z wysokości n emitorów.

Parametry emitora zastępczego oblicza się następująco:

Emitor zastępczy umieszcza się w stosunku do emitorów, z których został utworzony, w odległości odpowiedniej do emisji z poszczególnych emitorów. Położenie emitora zastępczego określają współrzędne:

Xz, Yz - współrzędne emitorów zastępczych [m].

2

---