Inwazyjne Gatunki Obce Invasive Alien Species (IAS)

Inwazyjne gatunki obce:

Definicja

Konwencja o Różnorodności Biologicznej, Szczyt Ziemi, Rio de Janeiro 1992.

„Guiding Principles for the prevention, introduction and mitigation of impacts of alien species that threaten ecosystems, habitats or species” (anex do the Decision CBD No VI/23)

Obcy gatunek: gatunek, podgatunek lub niższa jednostka systematyczna, wprowadzony poza obszar swojego naturalnego występowania (przeszłego lub obecnego); włączając w to jakąkolwiek część, gamety, nasiona, jaja lub inne formy rozmnażania takich gatunków, które mogą przetrwać a następnie rozmnożyć się.

Inwazyjny gatunek obcy: gatunek obcy, którego wprowadzenie lub/i rozprzestrzenienie się zagraża różnorodności biologicznej.

Introdukcja: przemieszczenie przez człowieka (pośrednie lub bezpośrednie) gatunku obcego poza obszar swojego naturalnego występowania (przeszłego lub obecnego).

Inwazje biologiczne: kilka pytań

• Co stanie się, kiedy gatunek jest wprowadzony do ekosystemu, w którym on naturalnie nie występuje ?

• Czy ekosystemy są plastyczne, aby uporać się z taką zmianą, lub czy obecność nowego przybysza będzie miała dalekosiężne reperkusje i spowoduje nieodwracalne straty ?

• Czy niektóre gatunki zostaną na zawsze utracone ?

• Czy w ogóle ma to jakieś znaczenie ?

Tak więc w czym w ogóle jest problem ?

• Bezpośrednie straty ekonomiczne, co można wykazać na przykładzie wielu gatunków inwazyjnych.

• Straty ekologiczne, skutkujące koniecznością opieki i ochrony nad zagrożonymi rodzimymi gatunkami, zespołami i ekosystemami.

• Koszty kontroli liczebności obcych gatunków inwazyjnych.

Do kategorii tej zalicza się także koszty zapobiegania rozprzestrzenianiu się tych gatunków.

Czy można oszacować koszty?

• Większość oszacowań dotyczy strat ekonomicznych

• „Koszty ekologiczne” są zwykle trudne lub niemożliwe do obliczenia

Straty ekonomiczne powodowane przez IAS

• Mogą być niebezpieczne dla zdrowia: ragweed (Ambrosia artemisiifolia) i giant hogweed (Heracleum mantegazzianum)

• Straty w leśnictwie: dąb czerwony (Quercus rubra) i black cherry (Prunus serotina)

• Straty w rolnictwie: Lesser grain borer (Rhyzopertha dominica), Mediterranean flour moth (Ephestia kuehniella)

• Straty w gospodarce rybackiej i akwakulturach: Piżmak (Ondatra zibethicus) and American crayfish (Orconectes limosus).

• Negatywny wpływ na zespoły: Horse chestnut leaf-miner moth (Cameraria ohridella) i Dutch Elm Disease (Ceratocystis ulmi).

• Straty w ujęciach i magistralach wodnych: Racicznica (Dreissena polymorpha) i knotweed (gatunek z rodzaju Fallopia).

• Obce gatunki, które podnoszą koszty utrzymania dróg (przez ich niszczenie): Narrow-leaved ragweed (Senecio inaequidens) i butterfly

bush (Buddleja davidii).

Straty ekonomiczne

Przykłady strat ekonomicznych (rocznie) powodowanych przez obce gatunki inwazyjne:

USA - około 137 mld $ (tylko w rolnictwie 68 mld $)

Wielka Brytania - około 12 mld $

Średni koszt stosowania herbicydów w celu walki tylko z jednym gatunkiem obcej rośliny inwazyjnej to około 30 mln $

• Liczba gatunków szkodliwych dla upraw rolnych na świecie: 67 000

9 000 gatunków owadów

8 000 gatunków chwastów

50 000 gatunków patogenów

• Gatunki te powodują 35-42% wszystkich strat w uprawach rolnych na świecie (około 245 mld $ rocznie)

• Wśród tych gatunków szkodliwych, obce gatunki stanowią 20-70%

• Tak więc, globalne straty w rolnictwie powodowane przez obce gatunki to ok. 110 (50-170) mld $ rocznie

Zagrożenia ze strony IAS (skala globalna)

„Koszty ekologiczne” są zwykle trudne lub niemożliwe do oszacowania

Jest wysoce prawdopodobne, że gatunki obce zaburzą wiele aspektów ekologicznych zbiorowisk, jak np. gęstość warstwy koron drzew (czarna wiśnia amerykańska, Japanese knotweed), zespół glebowy (all legumes), zapylenie (Himalayan balsam), drapieżnictwo (amphipod Dikerogammarus villosus), lub rozprzestrzenianie pasożytów (American crayfish i epidemia tzw. dżumy raczej Aphanomyces astaci).

Zaburzenia te mogą wystąpić w bardzo szerokiej skali lub tylko lokalnie, w szczególnie wartościowych siedliskach, które dlatego są zwykle siedliskami chronionymi.

Koszty ekologiczne

Obce gatunki inwazyjne są obecnie uznawane za drugi pod względem ważności czynnik utraty różnorodności biologicznej w skali globu (utraty ocenianej jako zagrożenie i ginięcie gatunków) - po bezpośrednim niszczeniu siedlisk.

Gatunki te mają one wieloraki wpływ środowiskowy, ekonomiczny i socjalny.

Obce gatunki inwazyjne mogą wpływać negatywnie na różnorodność biologiczną poprzez:

• Zmianę lokalnej sieci zależności troficznych

• Bezpośrednią konkurencję z innymi organizmami

• Będąc toksyczne

• Będąc rezerwuarami pasożytów lub/i przenosicielami patogenów

• Krzyżowanie się z pokrewnymi gatunkami (lub odmianami)

• Powodowanie ginięcia gatunków rodzimych

Ekosystemy wysp, które ewoluowały w izolacji, zwykle posiadają stosunkowo mniej gatunków roślin, roślinożerców, drapieżników oraz gatunków rozkładających materię organiczną, które utrzymują istotne procesy biologiczne i dlatego są bardziej wrażliwe na inwazje.

Gatunki obce wpływają na gatunki rodzime przez drapieżnictwo, konkurencję o pokarm i ukrycia, niszczenie siedlisk i rozprzestrzenianie chorób.

Gatunki obce mają zwykle mniej wrogów naturalnych lub śmiertelnych chorób, a niektóre ponadto cechują się wysokim wskaźnikiem reprodukcji. W skutek tego, ich populacje nie są ograniczane liczebnie na drodze naturalnej i mogą się gwałtownie namnażać, jeżeli tylko istnieją sprzyjające warunki.

Australia

Dzikie króliki

Wprowadzone przez pierwszych Europejczyków.

Obecnie, liczebność 200-300 milionów.

Dzikie świnie

Wprowadzone przez pierwszych Europejczyków.

Obecnie, liczebność 20-43 miliony.

Hawaje

Szacuje się, że przed przybyciem ludzi na te wyspy tempo pojawiania się na nich nowego gatunku wynosiło 1 gatunek na około 35 000 lat. Obecnie, jest to tempo rzędu 20-30 gatunków/rok, czyli jest około milion razy wyższe.

Nie wszystkie jednak gatunki obce stanowią zagrożenie dla rodzimych lasów i gatunków na Hawajach. Na około 13 000 gatunków obcych roślin, które introdukowano na Hawaje, tylko około 1% (130 species) stało się do tej pory gatunkami inwazyjnymi.

100 NAJGROŹNIEJSZYCH OBCYCH GATUNKÓW INWAZYJNYCH NA ŚWIECIE

Dzikie świnie (Sus scrofa)

• Wprowadzone w wielu częściach świata, niszczą uprawy, zwierzęta hodowlane, ogrody i trawniki oraz przenoszą wiele chorób, jak włośnica

Leptospirosis i pryszczycę.

• Przez rycie, niszczą duże obszary rodzimej wegetacji i roznoszą chwasty, deformując procesy ekologiczne jak sukcesja i skład

gatunkowy zespołów.

• Są wszystkożerne i ich dieta może obejmować także młode żółwie lądowe i morskie, ptaki morskie i endemiczne gady.

• Praktyczne działania dotyczące tego gatunku są dodatkowo komplikowane przez fakt, że kompletne wytępienie nie jest akceptowane przez społeczności lokalne, które cenią dzikie świnie jako zasób łowiecki i źródło mięsa.

Brown tree snake (Boiga irregularis)

• Gatunek pochodzący z regonu Australii i Indonezji

• Najprawdopodobniej przybył na Wyspę Guam w samolocie wojskowym na przełomie lat 1940/1950. Brak wrogów naturalnych i bogactwo

ofiar spowodowały eksplozję liczebną jego populacji (do 5000 osobn./km2).

• Węże te prawie całkowicie wytępiły rodzime gatunki ptaków leśnych, powodują poważne awarie linii elektrycznych na wyspie oraz

czasami kąsają ludzi.

• Potrafią ukryć się w ładunkach na statkach lub samolotach, a nawet lukach kryjących koła, dlatego osiągnęły już takie miejsca jak

Mikronezja, kontynentalne US i Hiszpania.

Caulerpa Seaweed (Caulerpa taxifolia)

• Morska zielona alga rodem z mórz tropikalnych, gdzie tworzyła małe kolonie.

• Introdukowana do Morza Śródziemnego ok. 1984 r., prawdopodobnie wyrzucona z Akwarium Księstwa Monako.

• Zaadoptowała się dobrze do zimniejszych wód i rozprzestrzeniła się w całej północnej części basenu Morza Śródziemnego.

• Nowe kolonie mogą powstawać z niewielkich segmentów tej rośliny.

• Wypełnia kolumnę wody biomasą do 930 ton/ha.

• Wygrywa konkurencję z rodzimymi gatunkami roślin morskich.

• Trująca dla potencjalnych konsumentów.

Miconia (Miconia calvescens)

• Bardzo ozdobne drzewo rodem z Ameryki Południowej, zostało sprowadzone do ogrodu botanicznego na wyspie

Tahiti w 1937 r.

• Rozprzestrzeniło się w naturze poprzez zjadanie jego owoców przez ptaki i obecnie ponad połowa wyspy jest

„zaatakowana” przez tą roślinę.

• Stała się dominującym gatunkiem drzewa w piętrze koron, całkowicie zacieniając niższe piętra i dno lasu. Wiele

endemicznych gatunków roślin na wyspie jest obecnie zagrożonych wyginięciem.

• Introdukowana na inne wyspy na Oceanie Spokojnym, także na Hawaje.

Western Mosquitofish (Gambusia affinis)

• Mała ryba rodzima dla słodkich wód wschodnich i południowych Stanów Zjednoczonych.

• Introdukowana w wielu miejscach na świecie na początku XX w. w celu biologicznej kontroli komarów.

• Jednak, ta bardzo drapieżna ryba zjada jaja innych, ekonomicznie pożądanych ryb oraz zjada i zagraża rzadkim lokalnym gatunkom ryb

i bezkręgowców.

Small Indian Mongoose (Herpestes javanicus)

• Oportunistyczny drapieżnik, którego ojczyzną jest obszar od Iranu po Półwysep Malajski.

• Wprowadzony na wyspy Mauritius, Fiji, Indii Zachodnich i Hawaje pod koniec XIX w. w celu kontroli liczebności szczurów.

• Wyspowe populacje rodzimych gatunków fauny, które wyewoluowały bez zagrożenia ze strony szybkiego drapieżnego

ssaka, nie mogły sprostać manguście. Drapieżnik spowodował lokalne wyginięcia wielu endemicznych ptaków, gadów i płazów oraz

zagraża wielu innym gatunkom.

Hiacynt wodny (Eichhornia crassipes)

• Roślina wodna rodem z Ameryki Południowej.

• Jej piękne, duże purpurowo-czerwone kwiaty sprawiły, że stała się popularną rośliną ozdobną w stawach. Obecnie występuje

w ponad 50 krajach na 5 kontynentach.

• Rośliny te blokują wodne szlaki żeglugowe, ograniczają ruch statków i łodzi oraz połowy i pływanie. Ich biomasa może

osiągnąć 5 ton/ha.

• Ponadto blokuje dopływ tlenu oraz promieni słonecznych do rodzimych gatunków roślin, co dramatycznie zmniejsza różnorodność biologiczną

w ekosystemach wodnych.

Okoń nilowy (Lates niloticus)

• Gatunek wprowadzony do Jeziora Wiktorii (Afryka Wschodnia) w 1954 r., aby przeciwdziałać drastycznemu spadkowi liczebności

miejscowych gatunków ryb na skutek nadmiernych połowów.

• Spowodował wyginięcie ponad 200 endemicznych gatunków ryb poprzez drapieżnictwo i konkurencję o pokarm.

• Mięso okonia nilowego jest bardziej tłuste niż miejscowych ryb, tak więc więcej drzew było wycinanych, aby suszyć złowione ryby. Spowodowało to erozję gleb, większy spływ substancji odżywczych do wód, eutrofizację, a w konsekwencji inwazję glonów i hiacynta wodnego.

Baza danych „Gatunki obce w Polsce” Instytut Ochrony Przyrody PAN 1999-2006

www.iop.krakow.pl/ias

Lista ok. 580 gatunków obcych w Polsce

Szczegółowe dane (w języku polskim i angielskim) o około 250 gatunkach

• Podstawowe informacje o systematyce i biologii

• 
  Obszar pierwotnego występowania

• Rozmieszczenie w Polsce

• Czy konieczne jest zwalczanie

• Czas (rok, wiek) introdukcji

• Miejsce introdukcji

• Przyczyna introdukcji

• Sposób introdukcji (celowy, przypadkowy)

• Liczba wprowadzonych osobników

• Gatunki rodzime, na które wpływa

• Forma wpływu

• Intensywność wpływu

• Trendy populacyjne

• Literatura

Przykłady z Polski - 1

Norka amerykańska Mustela vison

• Pierwotne występowanie: większość Ameryki Północnej.

• Historia w Europie: wprowadzona do ferm futrzarskich w latach 1920-tych oraz świadomie wypuszczona na wolność w dawnym

Związku Radzieckim w latach 1930-tych. Osobniki wypuszczone i te, które uciekły zapoczątkowały wolno żyjącą populację.

• Aktualne występowanie: Gatunek obecny w całej zachodniej Europie oraz licznych lokalizacjach w centralnej i południowej części kontynentu. W Polsce, pierwsze obserwacje w latach 1950-tych i obecnie w całym kraju (głównie na północy i zachodzie).

• Charakterystyka: średniej wielkości ssak ze stosunkowo długim ogonem. Masa ciała 0,4-1,6 kg.

• Siedlisko: Gatunek związany z siedliskami wodnymi, słono- i słodkowodnymi - wybrzeża morskie, jeziora, rzeki, strumienie, kanały, bagna. Świetnie pływa, ale również szybko biega i potrafi wspinać się na drzewa.

• Biologia: Pojedynczy tryb życia, poszczególne osobniki utrzymują terytoria (0,5 km2 - 6 km2). Zagęszczenia często opisywane jako liczba osobników na jednostkę długości brzegu (mogą osiągnąć 20 zwierząt/10 km). Przy obfitości pokarmu, areały znacznie się nakładają i nie obserwuje się aktywnej obrony terytoriów.

• Pokarm: Drapieżnik generalistyczny zjadający większość dostępnych pokarmów: małe ssaki, ryby, płazy, ptaki i ich jaja, skorupiaki,owady, padlina.

• Wpływ na gatunki rodzime: Norka amerykańska prawdopodobnie zniknęła z większości naszego kontynentu w wyniku konkurencji ze strony norki amerykańskiej. Na wyspach i wzdłuż wybrzeży, kolonie rozrodcze ptaków mogą być zupełnie wyniszczone. Przypadek sztucznych platform gniazdowych i drewnianych budek gniazdowych w parku narodowym „Ujście Warty”.

• Czynniki ograniczające: Bardzo mało wrogów naturalnych, czasami norki są zabijane przez psy, kojoty, lisy i wydry. Większość śmiertelności spowodowana jest przez człowieka (polowanie, kolizje na drogach).

Fermy norek.

Jenot Nyctereutes procyonoides

• Pierwotne występowanie: wschodnia Azja (od wschodniej Syberii po Koreę i Japonię)

• Historia w Europie: W okresie 1927-57, do 9000 osobników zostało introdukowanych do europejskiej i azjatyckiej części dawnego Związku

Radzieckiego w celu „wzbogacenia lokalnej fauny”;

• Aktualne występowanie: Cała północna i środkowa część Europy, na południu po Bułgarię. W Polsce, pierwsze obserwacje w latach 1950-tych i obecnie głównie zasiedla zachodnią i północną część kraju. Rzadki na pogórzu i w górach.

• Charakterystyka: Najmniejszy przedstawiciel psowatych w faunie Europy. Masa ciała 4-8 kg. W jesieni, nawet powyżej 10 kg, gdyż

gromadzi rezerwy tłuszczowe (do 50% masy ciała).

• Siedlisko: Różne siedliska, jednak preferuje miejsca bliskie wody jak lasy i zarośla w dolinach rzek, trzcinowiska, bagna i mokradła.

Potrafi pływać i nurkować w poszukiwaniu pokarmu.

• Biologia: Jenoty żyją w parach lub małych grupach rodzinnych. Nie są terytorialne, areały osobnicze od kilku ha do 10 km2. W miejscach,

gdzie w zimie panują niskie temperatury, zwierzęta te zapadają w sen zimowy.

• Pokarm: Generalista pokarmowy zjadający najbardziej dostępny pokarm: małe ssaki, ryby, płazy, gady, ptaki i ich jaja, skorupiaki,

mięczaki, owady, padlinę, odpadki i dużo pokarmu roślinnego: owoce, nasiona, korzenie, liście.

• Wpływ na gatunki rodzime: Z powodu wysokiego potencjału reprodukcyjnego (do 19 młodych w miocie) i wysokich zagęszczeń,

może silnie ograniczać liczebność niektórych gatunków, zwłaszcza ptaków gniazdujących na ziemi. Często konkuruje z borsukiem

zajmując jego nory. Jest także przenosicielem wścieklizny.

• Czynniki ograniczające: Wielu wrogów naturalnych, np. wilk, ryś, rosomak, orły i psy. Największa śmiertelność jest powodowana przez

człowieka (polowania, wypadki drogowe).

Szop pracz Procyon lotor

• Pierwotne występowanie: większość Ameryki Północnej.

• Historia w Europie: dwie pary zwierząt wypuszczone w Niemczech, Vöhl w Hesji, w 1934 r. Później wielokrotnie importowane do ferm

futrzarskich. Ponadto, introdukowane w dawnym Związku Radzieckim w okresie 1930-1950.

• Aktualne występowanie: Od Francji, przez Niemcy, Szwajcarię, Austrię, po Węgry. W Polsce, pierwsze obserwacje w latach 1990-tych i obecnie dość

powszechny w północno-zachodniej części kraju.

• Charakterystyka: ssak średniej wielkości przypominający jenota. Masa ciała 3-9 kg, w jesieni więcej do 30%, gdyż gromadzi rezerwy

tłuszczowe na zimę.

• Siedlisko: Zamieszkuje lasy i miejsca blisko cieków i zbiorników wodnych. Gatunek bardzo plastyczny, doskonale radzi sobie także

na terenach rolniczych i w miastach. Doskonale wspina się na drzewa, bardzo dobrze pływa.

• Biologia: Pojedynczy tryb życia, osobniki wykorzystują areały (zwykle kilka km2, rzadziej do 30 km2). Kiedy zasoby pokarmowe są obfite, np.

peryferie miast w Hesji zagęszczenia mogą sięgać 100 osobników/km2.

• Pokarm: Drapieżnik generalistyczny żerujący na lądzie, na drzewach i w wodzie. Zjada wszystkie dostępne pokarmy: owoce, nasiona, owady,

mięczaki, ryby, płazy, ptaki i ich jaja, małe ssaki, padlinę.

• Wpływ na gatunki rodzime: Znaczący negatywny wpływ na ptaki gnieżdżące się na drzewach i kolonie ptaków gnieżdżących się na

ziemi.

• Czynniki ograniczające: Kiedy jest zagrożony, szop potrafi zaciekle walczyć. Szopy zabijane są przez duże drapieżniki jak wilki, kojoty,

pumy. Największa śmiertelność powodowana jest przez człowieka (polowania, wypadki drogowe).

Piżmak Ondatra zibethica

• Pierwotne występowanie: większość Ameryki Północnej.

• Historia w Europie: W latach 1905 i 1906, hrabia Colloredo-Mansfeld wypuścił kilka par piżmaków na stawach rybnych w zachodnich

Czechach. Nastąpiła ekspansja populacji we wszystkich kierunkach, w tempie ok. 25 km rocznie. Ponadto, było wiele innych introdukcji

(Rosja, Finlandia) oraz ucieczki z ferm futrzarskich.

• Aktualne występowanie: Gatunek powszechny w zachodniej, centralnej i północno-wschodniej części Europy. Wytępiony

w Wielkiej Brytanii w latach 1930-tych. W Polsce, pierwsze obserwacje w 1924 r., a już w 1958 r. zasiedlał już cały kraj.

• Charakterystyka: Największy gryzoń z rodziny Microtidae. Masa ciała 0,7- 1,.8 kg.

• Siedlisko: Gatunek siedlisk ziemno-wodnych - występuje wzdłuż rzek, jezior, na bagnach i mokradłach, kanałach melioracyjnych z bogatą

roślinnością wodną. Piżmaki kopią liczne nory w brzegach rzek oraz tamach lub budują domki z resztek roślinnych.

• Biologia: Żyją w licznych grupach rodzinnych. Areały zwykle bardzo małe, max 1000 m2. W najlepszych siedliskach, zagęszczenie piżmaków

może osiągać nawet 600 osobn./ha.

• Pokarm: Wszystkie rośliny dostępne w siedlisku. Mogą także żerować na uprawach rolnych i ogrodniczych w bliskości wody. Kiedy brakuje

pokarmu roślinnego, zjadają także mięczaki, skorupiaki, żaby i ryby.

• Wpływ na gatunki rodzime: Wykorzystując dużą masą materiału roślinnego (konsumpcja, budowa domków i platform), piżmaki wpływają skład gatunkowy roślinności. Mogą też efektywnie utrzymywać większe powierzchnie otwartej wody.

• Czynniki ograniczające: Wielu wrogów naturalnych - wilk, ryś kanadyjski, norka amerykańska, lis, ptaki drapieżne. Populacje tych

gryzoni silnie eksploatowane przez traperów.

Świadomość społeczna w Europie

Protesty ze strony organizacji praw zwierząt

• Włochy - porażka programu wytępienia wiewiórki szarej

• Wielka Brytania - protesty przeciw wytępieniu sterniczki jamajskiej i sterylizacji wiewiórki szarej

• Finlandia - problemy z kontrolą liczebności bobra kanadyjskiego

• Holandia - brak akceptacji dla zabijania żab ryczących

Niski poziom świadomości społecznej

Myśliwi

Tytuły z „Łowca Polskiego”:

• „Rezerwat Jezioro Drużno ostoją norki amerykańskiej”

• „Norka amerykańska: czyżby czekały nas nowe łowieckie emocje?”

Społeczeństwo

Biolodzy

Fragment z raportu „Wybrane zagadnienia ze strategii rozwoju zrównoważonego gminy Łomża do 2010 roku”

- ...„Wśród najbardziej cennych elementów fauny ssaków są: borsuk, norka amerykańska, kuna leśna, kuna domowa i jenot”...

„Głęboka ekologia”

Fragment artykułu z czasopisma

„... zbiegiem losu otrzymał od znajomego lekarza parę danieli.

Od tego czasu dochował się już 15 młodych danieli. Trzy pozostały w zagrodzie... a inne powędrowały w polskie lasy”.

„... Hoduje także dzikie króliki, już ponad 500 królików jego hodowli

biega biega po polskich lasach...”

Zapobieganie w Europie

Sukcesy

Większość sukcesów w zapobieganiu przypadkowym introdukcjom jest ograniczona do organizmów rozpoznanych jako patogeny i szkodniki upraw lub lasów

• Nicień węgorek sosnowiec Bursaphelenchus xylophilus

W Europie, po raz pierwszy wykryty w Portugalii w 1999 r.

Kontrola liczebności oraz tępienie

Sukcesy

W przypadku gatunków obcych, które zagrażają rodzimej różnorodności biologicznej, zapobieganie zwykle ogranicza się tylko do braku legalnej zgody na celowe introdukcje.

Efektywne zapobieganie przypadkowym introdukcjom gatunków obcych, które zagrażają rodzimej różnorodności biologicznej jest bardzo rzadkie.

Przykłady:

Jenot w Norwegii

Legalna możliwość polowania przez cały rok, najprawdopodobniej skutecznie zapobiega powstaniu rozmnażającej się populacji tego gatunku.

Piżmak i nutria w Wielkiej Brytanii

Nie ma wolnych populacji

1930-te - kampania w celu wytępienia piżmaka

1980-te - kampania w celu wytępienia nutrii (Myocastor coypus)

Kontrola liczebności oraz tępienie

• Norka amerykańska - odstrzał, odłów w pułapki blisko nor, użycie psów myśliwskich

Wyniki: znaczna redukcja lokalnych populacji na Islandii, w Finlandii, Szwecji i Danii

• Piżmak - odstrzał, odłów w pułapki.

Wyniki: Wielka Brytania - całkowite wytępienie

Holandia - znaczna redukcja lokalnych populacji

Szwajcaria - udana kontrola liczebności

Belgia - udana kontrola liczebności (także stosowanie trucizny)

• Bernikla kanadyjska

Wielka Brytania - znaczne spowolnienie wzrostu populacji (odstrzał, niszczenie jaj)

Kontrola liczebności oraz tępienie

Porażki

• Ślimak lusytjański Arion lusitanicus

Skandynawia - niska efektywność używanych technik (zbieranie)

• Żaba rycząca

Holandia - niska efektywność używanych technik, protesty obywateli

Wielka Brytania - niska efektywność używanych technik

• Bernikla kanadyjska

Skandynawia - niska efektywność używanych technik (odstrzał, ale poza sezonem rozrodczym)

• Sterniczka jamajska

Cała zachodnia Europa - stały wzrost liczebności pomimo odstrzału

• Wiewiórka szara

Włochy - protesty obywateli, proces sądowy

Wielka Brytania - protesty obywateli, już zbyt liczna populacja wiewiórki

Wnioski końcowe:

• IAS ciągle mają niski priorytet (za wyjątkiem szkodników w rolnictwie i leśnictwie)

• Regulacje prawne są niewystarczające, zarówno wewnątrz państw jak i na poziomie międzynarodowym

• Różne definicje pojęć, takich jak gatunek obcy, obcy gatunek inwazyjny, introdukcja, reintrodukcja

• Niewystarczająca wiedza na temat tych gatunków

• Niska świadomość społeczna dotycząca problemu

---