PIELĘGNIARSTWO EUROPEJSKIE

Dr n. med. MARIOLA GŁOWACKA

Katedra i Zakład Pedagogiki i Dydaktyki Pielęgniarskiej

Wykłady- 15 godzin

1. Przedmiot Pielęgniarstwa europejskiego

2.Systemy opieki pielęgniarskiej w krajach Europy Zach.

3. Systemy kształcenia pielęgniarek na świecie.

4. Systemy badań pielęgniarskich na świecie.

5. Międzynarodowe towarzystwa i stowarzyszenia pielęgniarskie.

6. Pielęgniarstwo polskie na tle porównawczym Europy.

7. Nowa perspektywa UCTS w krajach UE

8.Dyrektywy europejskie.

Ćwiczenia - 15 godzin

1. Etapy i determinanty rozwoju pielęgniarstwa europejskiego.

2.Istota i modele opieki pielęgniarskiej w krajach Europy Zach.

3.Role zawodowe pielęgniarek w krajach Europy Zach. a w Polsce

4.Ranga zawodowa, społeczna i naukowa pielęgniarstwa.

5. Społeczne, medyczne i naukowe obszary działania pielęgniarki europejskiej.

6.Osobowy, etyczny i religijny wymiar pielęgniarstwa.

7.Pielęgniarka polska i zachodnioeuropejska w interakcji z lekarzem.

8.Praca pielęgniarki w zespole.

9. Proces pielęgnowania w pielęgniarstwie europejskim. Dokumentacja procesu

10. Kształcenie podyplomowe i doskonalenie zawodowe pielęgniarek w Europie

LITERATURA

1.Quin D.S.Russell S.: Nursing. The Europen Dimension. Scutari Press 1993

2. Damant M., Martin C., Openshaw S.: Pielęgniarstwo w praktyce ogólnej. Warszawa 1997

3.Krause K., Astedt KurkiP.:International Perspectives on nursing. Tampere 1992

4. Wrońska I. Uniwersyteckie kształcenie pielęgniarek. Z doświadczeń polsko-szwedzkich. Lublin AM 1998

5. Wrońska I. Rola społeczno-zawodowa pielęgniarki. Studium współczesnego pielęgniarstwa. Warszawa 1997

6. Wrońska I. Wartości życiowe młodzieży. AM Lublin 1998

7. Tuning Educational Structure In Europe. Bruksela 2003

8. Dyrektywy

9. Wybrane zagadnienia z pielęgniarstwa europejskiego,, pod red. I. Wrońskiej, E. Krajewskiej- Kułak

CELE KSZTAŁCENIA

Student:

1. umie porównać pielęgniarstwo polskie z pielęgniarstwem zachodnioeuropejskim uwzględniając system opieki pielęgniarskiej, system kształcenia pielęgniarek, system badań naukowych oraz organizacje i stowarzyszenia międzynarodowe

2.zna miejsce i zakres funkcjonowania pielęgniarstwa europejskiego w świecie

3. zna zasady uznawania kwalifikacji pielęgniarek polskich

4. zna i posługuje się Dyrektywami ogólnymi i sektorowymi

WARUNKI ZALICZENIA PRZEDMIOTU

1. obowiązkowa obecność na ćwiczeniach

2. aktywny udział w zajęciach

3. pozytywne złożenie zaliczeń cząstkowych i końcowego

Udział w ćwiczenia

1. Znajomość tematów poprzednich i następnego

2. Przygotowana prezentacja zagadnień bieżących w programie PowerPoint - odpowiedzialny grupowy

Zaliczenie końcowe

T E S T

Akty prawne dotyczące wykonywania zawodu pielęgniarki, zawodu położnej

1)Ustawa o zawodach pielęgniarki i położnej (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r., Nr 57, poz. 602, ze zmianami).

2)Ustawa o samorządzie pielęgniarek i położnych (Dz. U. Nr 41, poz. 178, ze zmianami).

Pielęgniarka i położna jest zobowiązana przestrzegać zasad wykonywania zawodu wynikających z powyższych aktów prawnych oraz zasad etyki zawodowej zawartych w Kodeksie Etyki Zawodowej Pielęgniarki i Położnej Rzeczypospolitej Polskiej przyjętym na IV Krajowym Zjeździe Pielęgniarek i Położnych

Dyrektywy Rady EWG

Dyrektywa Rady z dnia 27 czerwca 1977 r. (77/452/EWG)

Dotyczy:

wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną, łącznie ze środkami mającymi na celu ustalenie skutecznego wykonywania, prawa, przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług

Dyrektywa Rady z dnia 27 czerwca 1977 r. (77/453/EWG)

Dotyczy:

koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie działalności pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną.

Dyrektywa Rady z dnia 10 października 1989 r. (89/595/EWG)

Zmieniająca dyrektywę 77/452/EWG dotyczącą wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw
i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną, łącznie ze środkami mającymi na celu ułatwienie skutecznego wykonywania przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, oraz uzupełniająca dyrektywę 77/453/EWG dotyczącą koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie działalności pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną.

Dyrektywa Rady z dnia 30 października 1989 r. (89/594/EWG)

Zmieniająca dyrektywy 75/362/EWG, 77/452/EWG, 78/1026/EWG oraz 80/154/EWG odnoszące się do wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji lekarzy, pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną, lekarzy, dentystów, lekarzy weterynarii oraz położnych, jak również dyrektywy 75/363/EWG, 78/1027/EWG oraz 80/155/EWF dotyczące koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych odnoszących się do działalności lekarzy, lekarzy weterynarii i położnych.

Dyrektywa Rady z dnia 4 grudnia 1990 r. (90/658/EWG)

• Zmieniająca, z uwagi na zjednoczenie Niemiec niektóre dyrektywy odnoszące się do wzajemnego uznawania kwalifikacji.

Dyrektywa 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r.

Zmieniająca dyrektywy Rady 89/48/EWG i 92/51/EWG w
sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji
zawodowych oraz dyrektywy Rady 77/452/EWG, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 92/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki odpowiedzialnej za opieką ogólną, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza.

System kształcenia pielęgniarek i położnych w Rzeczypospolitej Polskiej

• Pielęgniarka, położna uzyskuje kwalifikacje zawodowe po ukończeniu odpowiednio szkoły pielęgniarskiej, szkoły położnych. W rozumieniu ustawy z dnia 5 lipca 1996 roku o zawodach pielęgniarki i położnej (Tekst jednolity Dz. U. Nr 57, poz. 602 ze zmianami), prowadzące kształcenie w zawodzie pielęgniarki, w zawodzie położnej, są szkoły wyższe kształcące w formie studiów magisterskich jednolitych lub uzupełniających, których absolwenci uzyskują tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa, magistra położnictwa lub w formie studiów wyższych zawodowych, których absolwenci uzyskują tytuł zawodowy licencjata pielęgniarstwa, licencjata położnictwa.

• Równolegle prowadzone było - do wygaśnięcia w 2006 roku - kształcenie w 2,5 letnich szkołach pomaturalnych. Zgodnie z ustawą z dnia 3 lutego 2001 roku o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U. Nr 16, poz. 169) od roku szkolnego 2003/2004 nie przeprowadza się rekrutacji kandydatów do tego typu szkół.

Prawo wykonywania zawodu pielęgniarki

• W Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w art. 65 ust. l ustanowiono zasadę wolności wyboru zawodu i jego wykonywania, ale jednocześnie zastrzeżono, że od zasady tej są wyjątki określone w ustawach szczegółowych. Taki przepis oznacza, że państwo może w drodze ustawy lub na mocy przepisów wykonawczych do ustaw, uzależnić dostęp do wykonywania zawodu od spełnienia określonych prawem warunków.

Prawo wykonywania zawodu pielęgniarki i zawodu położnej,
podobnie jak w przypadku innych wolnych zawodów, stwierdza samorząd pielęgniarek i położnych, w granicach samodzielności przyznanej mu przepisami prawa. Do właściwości samorządu należy rozstrzygnięcie, czy kandydat zamierzający wykonywać zawód pielęgniarki lub zawód położnej, spełnia określone ustawą warunki potrzebne do wykonywania tych zawodów.

• Na tej podstawie właściwy organ samorządu, jakim jest okręgowa rada pielęgniarek i położnych - decyduje o przyznaniu lub też o odmowie stwierdzenia prawa wykonywania zawodu. Korporacja zawodowa nie podejmuje tych czynności z urzędu, tylko na wniosek zainteresowanej osoby.

• Osoba ubiegająca się o prawo do wykonywania zawodu powinna zgłosić się do okręgowej izby pielęgniarek i położnych, na której terenie zamierza wykonywać zawód. Jeżeli zawód będzie wykonywany na terenie dwu lub więcej izb, pielęgniarka lub położna może wybrać sobie okręgową izbę, do której chce przynależeć - art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o samorządzie pielęgniarek i położnych. (Dz. U. Nr 41, poz. 178 ze zmianami).

W przypadku zmiany miejsca wykonywania zawodu na miejsce na terenie działania innej okręgowej izby pielęgniarka lub położna obowiązana jest niezwłocznie wnioskować o wykreślenie z rejestru, w którym figurowała, po czym złożyć wniosek o wpis do rejestru na obszarze izby, w której podjęła pracę.

Stwierdzenie prawa wykonywania zawodu pielęgniarki lub zawodu położnej łączy się z wpisem do rejestru członków samorządu pielęgniarek i położnych. Jest to obowiązkowa przynależność do samorządu.

Wspólnym wymogiem dla wszystkich, którzy ubiegają się o prawo wykonywania zawodu, niezależnie od posiadanego obywatelstwa jest warunek posiadania pełnej zdolności do czynności prawnych. W świetle polskich przepisów pełną zdolność do czynności prawnych posiada osoba, która ukończyła 18 rok życia (art. 11 Kodeksu cywilnego) oraz, która nie jest całkowicie lub częściowo ubezwłasnowolniona (art. 12 -13 k.c.).

Posiadanie pełni praw publicznych oznacza korzystanie:
1. z czynnego i biernego prawa wyborczego do organów władzy publicznej, organów samorządu zawodowego lub gospodarczego,
2. z prawa do udziału w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości oraz do pełnienia funkcji w organach i instytucjach państwowych oraz samorządu zawodowego,
3.z prawa do posiadania stopnia wojskowego,
4. z prawa do uzyskania orderów, odznaczeń i tytułów honorowych.

Zwolnienie z obowiązku uzyskania prawa wykonywania zawodu
Pielęgniarka, położna o odpowiednio wysokich kwalifikacjach, nie posiadająca prawa wykonywania zawodu w Rzeczypospolitej Polskiej, ale posiadająca to prawo w innym państwie, może brać udział w naradzie pielęgniarskiej oraz udzielać świadczeń wymienionych w art. 4 lub w art. 5, których potrzeba wynika z narady, jeżeli została zaproszona przez szpitale lub medyczne instytuty naukowo-badawcze oraz Naczelną Radę Pielęgniarek i Położnych lub właściwą okręgową radę pielęgniarek i położnych - art. 14 ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej.

Wygaśnięcie prawa wykonywania zawodu
Prawo wykonywania zawodu pielęgniarki lub prawo wykonywania zawodu położnej wygasa
w razie utraty obywatelstwa polskiego, utraty prawa stałego pobytu, utraty pełnej zdolności do czynności prawnych lub jeżeli upływa termin, na jaki zostało wydane. Wygaśnięcie prawa wykonywania zawodu skutkuje wykreśleniem z rejestru pielęgniarek lub rejestru położnych.

Zrzeczenie się prawa wykonywania zawodu
Pielęgniarka lub położna może zrzec się prawa wykonywania zawodu lub też zawiesić wykonywanie zawodu na czas nieokreślony. O podjętym zamiarze powinna na piśmie powiadomić okręgową radę.

Utrata zaświadczenia o posiadaniu prawa wykonywania zawodu

W przypadku utraty zaświadczenia o posiadaniu prawa wykonywania zawodu, pielęgniarka
i położna powinna niezwłocznie zawiadomić okręgową radę, która to zaświadczenie wydała.
W związku z tym, że są to druki ścisłego zarachowania, unieważnia się druk prawa wykonywania zawodu podając jego numer. O fakcie unieważnienia, jak i o wydaniu duplikatu prawa wykonywania zawodu zawiadamia się wszystkie okręgowe izby pielęgniarek i położnych.

Uzyskanie prawa wykonywania zawodu pielęgniarki, prawa wykonywania zawodu położnej przez obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej ^*

* Ilekroć jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej, należy przez to rozumieć również państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia w Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz Konfederacji Szwajcarskiej.

a) Warunki uzyskania prawa wykonywania zawodu
Zgodnie z art. 11a-11b ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, do warunków tych należy:
1) posiadanie jednego z tytułów zawodowych

Wykaz tytułów zawodowych pielęgniarek
1. "Krankenschwester" lub "Krankenpfleger" w Republice Federalnej Niemiec,
2. "hospitalier(ere)/verpleegassistente(e)" lub "infirmier(ere) hospitalier(ere)/ ziekenhuisverpleger (-verpleegster)" w Królestwie Belgii,
3. "sygeplejerske" w Królestwie Danii,
4. "infirmier(ere)" w Republice Francuskiej,
5. "Registered General Nurse" w Republice Irlandii,
6. "infermiere professionale" w Republice Włoskiej,
7. "infirmier" w Wielkim Księstwie Luksemburga,
8. "verpleegkundige" w Królestwie Niderlandów,
9. "State Registered Nurse" lub "Registered General Nurse" w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
10. Διπλωματονχος ή πτνχιονχος μοσοκόμος w Republice Greckiej,
11. "Enfermero/a diplomado/a" w Królestwie Hiszpanii,
12. "enfermeiro" w Republice Portugalii,
13. "Diplomierte Krankenschwester/Diplomierter Krankenpfleger" w Republice Austrii,
14. "sairaanhoitaja - sjukskötare" w Republice Finlandii,
15. "sjuksköterska" w Królestwie Szwecji,
16. "všeobecná sestra/všeobecný ošetrovatel" w Republice Czeskiej,
17. "ode" w Republice Estońskiej,

18. Εγγεγραμμένος Νοσηλενεντης w Republice Cypryjskiej,
19. "masa" w Republice Łotewskiej,
20. "Bendrosios praktikos slaugytojas" w Republice Litewskiej,
21. "ápoló" w Republice Węgierskiej,
22. "Infermier Registrat tal-Ewwel Livell" w Republice Malty,
23. "diplomirana medicinska sestra / diplomirani zdravstvenik" w Republice Słowenii,
24. "sestra" w Republice Słowackiej,
25. "hjukrunarfrcdingur" w Republice Islandii,
26. "Krankenschwester - Krankenpfleger" w Księstwie Liechtensteinu,
27. "offentlig godkjent sykepleier" w Królestwie Norwegii,
28. "infirmiere", "infirmier", "Krankenschwester", "Krankenpfleger", "infermiera" lub "infermiere" w Konfederacji Szwajcarskiej.

1) posiadanie dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie formalnych kwalifikacji do wykonywania zawodu pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną lub czynności położnej, wydanego przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
2) posiadanie pełnej zdolności do czynności prawnych,
3) posiadanie stanu zdrowia pozwalającego na wykonywanie zawodu, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
4) przedstawienie zaświadczenia wydanego przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, że pielęgniarka, położna nie zostanie pozbawiona prawa wykonywania zawodu lub prawo to nie zostało zawieszone
i nie toczy się przeciwko niej postępowanie w sprawie pozbawienia lub zawieszenia prawa wykonywania zawodu,
5). złożenie oświadczenia o władaniu językiem polskim w mowie i piśmie w zakresie koniecznym do wykonywania zawodu pielęgniarki, zawodu położnej.

Termin stwierdzenia prawa wykonywania zawodu

Procedura prowadzona przez okręgową radę pielęgniarek i położnych dotycząca stwierdzenia prawa wykonywania zawodu w odniesieniu do pielęgniarek i położnych będących obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej powinna być dokonana w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez pielęgniarkę, położną wraz z pełną dokumentacją (art. 12g ust. 2a ustawy
o zawodach pielęgniarki i położnej).

Czasowe wykonywanie zawodu pielęgniarki lub zawodu położnej

Pielęgniarka i położna będąca obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, zamierzająca czasowo wykonywać zawód pielęgniarki lub zawód położnej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, obowiązana jest powiadomić o tym fakcie właściwą ze względu na miejsce udzielanych świadczeń okręgową radę pielęgniarek i położnych.

• Jednocześnie powinna przedstawić zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzające, że wykonuje zawód pielęgniarki, zawód położnej w tym państwie, oraz zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzające,

że posiada jeden z dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie formalnych kwalifikacji do wykonywania zawodu pielęgniarki, zawodu położnej, jak również powinna wskazać miejsce wykonywania zawodu w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 11d ust. 1 ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej).

Wykaz dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji do wykonywania zawodu pielęgniarki lub zawodu położnej zawarty jest w Obwieszczeniu Ministra Zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 roku, w sprawie wykazu dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie formalnych kwalifikacji do wykonywania zawodu pielęgniarki, położnej przez obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.

Organy stwierdzające prawo wykonywania zawodu pielęgniarki, zawodu położnej oraz dokonujące wpisu do rejestru pielęgniarek, rejestru położnych to okręgowe rady pielęgniarek i położnych przy okręgowych izbach pielęgniarek i położnych.

Rejestr Pielęgniarek, Rejestr Położnych

Okręgowe rady pielęgniarek i położnych prowadzą okręgowe rejestry. Rejestr zawiera dane osób uprawnionych do wykonywania zawodu pielęgniarki, zawodu położnej.

Każda okręgowa rada pielęgniarek i położnych prowadzi dwa rejestry: rejestr pielęgniarek i rejestr położnych. Wydanie prawa wykonywania zawodu jest równoznaczne z wpisaniem do rejestru pielęgniarek lub rejestru położnych.

Rejestr prowadzony jest w formie elektronicznej. Sposób przechowywania uniemożliwia jego uszkodzenie, zniszczenie lub dostęp osób nieupoważnionych.

Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych prowadzi Rejestr Ukaranych Pielęgniarek i Położnych oraz prowadzi Centralny Rejestr Pielęgniarek i Położnych.

Znajomość języka polskiego

Poziom znajomości języka polskiego przez pielęgniarkę i położną - obywateli innego niż Rzeczypospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, nie podlega weryfikacji.

Wymagane jest złożenie oświadczenia o znajomości języka polskiego w mowie i piśmie w zakresie koniecznym do wykonywania zawodu pielęgniarki, zawodu położnej (Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 roku w sprawie szczegółowego zakresu znajomości języka polskiego, koniecznego do wykonywania zawodu pielęgniarki, położnej przez obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej - Dz. U. Nr 104, poz. 1102).

Wyciąg z Traktatu Akcesyjnego podpisanego w dniu 16 kwietnia 2003 roku.
Pielęgniarki
Artykuł 4b Dyrektywy Rady 77/452/EWG z dnia 27 czerwca 1977 r. dotyczącej wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, łącznie ze środkami mającymi na celu ułatwienie skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług - dodany pkt. 2 lit. b Traktatu Akcesyjnego.
“Artykuł 4b - w odniesieniu do polskich kwalifikacji pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną, będą stosowane przepisy dotyczące praw nabytych.

Unijni emeryci
Po wejściu do Unii Europejskiej wszyscy Polacy, którzy pracowali w którymkolwiek kraju UE, mogą liczyć na renty i emerytury z tych krajów pod warunkiem, że opłacali składki
Członkostwo Polski w UE powoduje, że do polskich obywateli stosuje się zasady równego traktowania, zachowania praw nabytych oraz sumowanie okresów ubezpieczenia.

• Według nowych zasad uznawanie okresów ubezpieczenia oznacza, że będą do siebie dodawane wszystkie okresy ubezpieczeniowe związane z pracą zawodową w którymkolwiek kraju UE.
  Każda z instytucji ubezpieczeniowych w krajach członkowskich UE, w którym dana osoba pracowała, będzie jej wypłacała świadczenie za udokumentowane okresy ubezpieczenia, zgodnie z ustawodawstwem danego kraju.
  

• Jak twierdzi resort pracy i gospodarki, członkostwo Polski w UE zwiększa prawa Polaków do korzystania ze świadczeń emerytalnych. Dotychczas mogli korzystać tylko ci Polacy, którzy pracowali legalnie w krajach, z którymi Polska zawarła bilateralne umowy w zakresie tego zabezpieczenia. Od 1 maja dotyczy to wszystkich państw UE.

ZASADY UZNANIA KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH PIELĘGNIAREK W UNII EUROPEJSKIEJ
WEDŁUG ZAPISÓW DYREKTYWY 2005/36/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY EUROPY Z DNIA 7 WRZEŚNIA 2005 R.

dr n.med. Mariola Głowacka

Katedra i Zakład Pedagogiki i Dydaktyki Pielęgniarskiej Collegium Medicum UMK w Toruniu

Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu

Europejskiego i Rady Europy

z dnia 7 września 2005 r.


jest konsekwencją zapisów Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i określa zasady uznawania przez Państwa Członkowskie UE kwalifikacji zawodowych uzyskanych w innym Państwie Członkowskim.

W myśl

"Strategii rynku wewnętrznego w dziedzinie usług",


należy stworzyć takie warunki, by swobodne świadczenie usług na terytorium Wspólnoty było równie proste, jak w przypadku usług świadczonych na terytorium pojedynczego Państwa Członkowskiego.

Dyrektywa gwarantuje równe traktowanie kwalifikacji.

DYREKTYWA 2005/36/EC PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z 6 lipca 2005 roku
uznawanie kwalifikacji zawodowych

Sekcja 3

 

Pielęgniarki odpowiedzialne za opiekę ogólną

Artykuł 31
 
Kształcenie pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną

Warunkiem podjęcia kształcenia pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną jest ukończenie dziesięcioletniego kształcenia ogólnego, potwierdzonego dyplomem, świadectwem lub innym dokumentem wydanym przez właściwe organy lub instytucje Państwa Członkowskiego albo świadectwem potwierdzającym zdanie egzaminu wstępnego na równoważnym poziomie do szkoły pielęgniarskiej.

Wykaz przedmiotów, wyszczególnionych w Dyrektywie może być zmieniany zgodnie z procedurą w celu dostosowania jej do postępu naukowego i technicznego.

Kształcenie pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną obejmuje co najmniej trzy lata / 4600 godzin kształcenia teoretycznego i klinicznego, przy czym kształcenie teoretyczne obejmuje co najmniej trzecią część, a kształcenie kliniczne co najmniej połowę minimalnego okresu kształcenia.

Państwa Członkowskie mogą w części zwolnić z powyższych wymogów osoby, które odbyły część kształcenia na kursach o poziomie co najmniej równoważnym.

Lub odbywa się w pełnym wymiarze i trwa co najmniej 18 miesięcy lub 3 000 godzin i jest przeznaczone dla osób posiadających dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie formalnych kwalifikacji do wykonywania zawodu pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, po którym nastąpiła praktyka zawodowa potwierdzona zaświadczeniem stwierdzającym, że położna, po uzyskaniu kwalifikacji do wykonywania czynności położnej, pracowała jako położna w szpitalu lub uprawnionej w tym zakresie placówce służby zdrowia przez okres co najmniej 1 roku

Państwa Członkowskie gwarantują, że instytucje prowadzące kształcenie pielęgniarek odpowiadają za skoordynowanie elementów kształcenia teoretycznego i klinicznego w trakcie całego programu studiów.

Kształcenie prowadzone jest przez wykładowców pielęgniarstwa lub inne kompetentne osoby w szkołach pielęgniarskich lub innych placówkach nauczania wybranych przez instytucje edukacyjne.

Prawo wykonywania zawodu pielęgniarki ma obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który:



1) posiada jeden z tytułów zawodowych wymienionych w załączniku nr 1 do Dyrektywy


2) posiada dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie formalnych kwalifikacji do wykonywania zawodu pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, wydany przez odpowiednie władze lub organizację państwa członkowskiego Unii Europejskiej;

• 3) przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, że dyplom, świadectwo lub inny dokument jest zgodny z wymaganiami zawartymi w przepisach prawa Unii Europejskiej;

• 4) ma pełną zdolność do czynności prawnych;

5) jego stan zdrowia, potwierdzony zaświadczeniem wydanym przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, pozwala na wykonywanie zawodu pielęgniarki;

6) przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, że nie został pozbawiony prawa wykonywania zawodu lub prawo to nie zostało zawieszone i nie toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie pozbawienia lub zawieszenia prawa wykonywania zawodu;

7) złoży oświadczenie, że włada językiem polskim w mowie i piśmie w zakresie niezbędnym do wykonywania zawodu pielęgniarki.

Zaświadczenia mogą być przedkładane w okresie trzech miesięcy od dnia ich wystawienia.

Za równoważne z dyplomem, świadectwem lub innym dokumentem potwierdzającym posiadanie formalnych kwalifikacji, uprawniającym do wykonywania w Rzeczypospolitej Polskiej zawodu pielęgniarki, uważa się dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli kształcenie zostało rozpoczęte przed dniem:

• 1) 29 czerwca 1977 r. w Królestwie Belgii, Republice Włoskiej, Republice Federalnej Niemiec, Republice Francuskiej, Wielkim Księstwie Luksemburga i Królestwie Niderlandów,

2) 29 czerwca 1979 r. w Królestwie Danii, w Republice Irlandii i Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

3) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,

4) 1 stycznia 1986 r. w Republice Portugalii i Królestwie Hiszpanii,

5) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w przypadku Republiki Litewskiej,

6) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, pod warunkiem, że dokument poświadczający formalne kwalifikacje pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną uprawnia do wykonywania zawodu pielęgniarki na terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasadach, jak dokument poświadczający tego rodzaju kwalifikacje przyznany przez odpowiednie władze lub organizacje Republiki Federalnej Niemiec,

7) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii, w przypadku Republiki Słowenii,

8) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w przypadku Republiki Estońskiej,

9) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w przypadku Republiki Łotewskiej,

10) 1 stycznia 1993 r. w byłej Czechosłowacji,

11) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii, Republice Finlandii, Królestwie Szwecji, Królestwie Norwegii, Republice Islandii,

12) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,

13) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,

14) 1 maja 2004 r. w Republice Czeskiej, Republice Słowackiej, Republice Słowenii, Republice Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice Estońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty lub Republice Cypryjskiej,

15) 1 stycznia 2007 r. w Republice Bułgarii

oraz do dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie formalnych kwalifikacji zostało dołączone zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że osoba posługująca się tymi dokumentami, wykonywała zawód pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną przez okres, co najmniej 3 kolejnych lat z 5 lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia.

Artykuł 33
 Prawa nabyte pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną

• W odniesieniu do polskich kwalifikacji pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną, uznaje się wyłącznie prawa nabyte.. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną został wydany w Polsce, albo których kształcenie rozpoczęło się w Polsce, przed 1 maja 2004 r. i którzy nie spełniają minimalnych wymogów w zakresie kształcenia, Państwa Członkowskie uznają dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, pod warunkiem dołączenia do nich zaświadczenia potwierdzającego, że dani obywatele Państw Członkowskich faktycznie i w sposób zgodny z prawem wykonywali działalność pielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną w Polsce przez okres:

• w przypadku osób posiadających dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji pielęgniarki w stopniu licencjata (dyplom licencjata pielęgniarstwa): przez co najmniej trzy kolejne lata w okresie pięciu lat poprzedzających wydanie zaświadczenia,

• w przypadku osób posiadających dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji pielęgniarki potwierdzający ukończenie kształcenia pomaturalnego w medycznych szkołach zawodowych (dyplom pielęgniarki albo pielęgniarki dyplomowanej): przez co najmniej pięć kolejnych lat w okresie siedmiu lat poprzedzających wydanie świadectwa.

• Wymienione czynności muszą obejmować pełną odpowiedzialność za planowanie, organizowanie i sprawowanie opieki pielęgniarskiej pacjenta.

W Polsce instytucjami wydającymi pielęgniarkom, w trybie administracyjnym, dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji zgodnych z Dyrektywą są okręgowe izby pielęgniarek i położnych.

Do zaświadczenia o kwalifikacjach dołączany jest dokument potwierdzający przebieg pracy zawodowej i zaświadczenie potwierdzone przez okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej, że zainteresowana pielęgniarka nie była karana i nie toczy się przeciwko niej postępowanie wyjaśniające.

Powyższe dokumenty są wydawane na pisemny wniosek zainteresowanej.

Do wniosku pielęgniarka dołącza kserokopię prawa wykonywania zawodu, dokumenty potwierdzające przebieg pracy zawodowej i zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pełnienia funkcji pielęgniarki.

Wnioski

• Dyrektywa gwarantuje automatyczne uznanie kwalifikacji polskim magistrom pielęgniarstwa.

• Osoby posiadające tytuł licencjata pielęgniarstwa i absolwenci pielęgniarskiej szkoły pomaturalnej mają uznane kwalifikacje na zasadzie praw nabytych.

• Dyrektywa nie stanowi podstawy formalno- prawnej do uznania kwalifikacji zawodowych pielęgniarkom -absolwentkom liceum medycznego, które nie spełniają kryterium minimum dziesięcioletniego wykształcenia ogólnego jako podbudowy do kształcenia zawodowego. Ta grupa pielęgniarek może ubiegać się o uznanie kwalifikacji na zasadach ogólnych.

Opieka pielęgniarska w krajach Europy Zach. - cechy wspólne i ogólne…

• Rzeczywista autonomia zawodowa - profesja w pełnym znaczeniu tego słowa, nie tylko na papierze…;

• Indywidualna odpowiedzialność zawodowa potwierdzona formalnie (dokumentowanie wszystkich działań i podpis pod każdym z nich);

• Praca w oparciu o proces pielęgnowania - ciągłość opieki, profesjonalizacja;

• Praca zespołowa - rzeczywista i efektywna współpraca z innymi przedstawicielami służb medycznych, paramedycznych, socjalnych itd.

Opieka pielęgniarska w krajach Europy Zach. - cechy wspólne i ogólne…

• Sprawny przepływ informacji między członkami zespołu terapeutycznego dzięki dostępowi do nowoczesnych środków komunikowania i przekazu danych;

• Optymalizacja warunków pracy - swobodny dostęp do środków, niezbędnych dla realizacji wynikających z pracy w danym modelu opieki zadań pielęgniarskich;

• Gradacja w zawodzie - funkcjonowanie szczeblowego systemu płac w zależności od posiadanych kwalifikacji, kompetencji zawodowych i wykonywanego zakresu czynności;

Opieka pielęgniarska w krajach Europy Zach. - cechy wspólne i ogólne…

• Położenie nacisku na jakość opieki pielęgniarskiej, praca w oparciu o najnowsze zdobycze wiedzy medycznej i innych pokrewnych dziedzin;

• Pomoc pielęgniarska (model kliniczny) - wsparcie personalne, umożliwiające skupienie uwagi na pełni aspektów funkcjonowania pacjenta;

• Wspólne konsultacje między członkami zespołu terapeutycznego, wymiana informacji;

• Partnerski model współpracy pielęgniarka - lekarz, brak niezdrowej rywalizacji;

Opieka pielęgniarska w krajach Europy Zach. - cechy wspólne i ogólne…

• - łatwiejszy dostęp do środków przeznaczonych na doskonalenie zawodowe - idea kształcenia ustawicznego nałożona obowiązkiem - dynamiczny rozwój pielęgniarstwa, w tym również naukowego;

- swobodny dostęp do uczestnictwa w konferencjach i sympozjach, aktywna działalność badawcza, która następnie wykorzystywana jest w praktyce; odpowiedzialne za to są pielęgniarki ds. wdrażań, innowacji i badań naukowych;

- pełna szansa na wykorzystanie swoich możliwości i umiejętności i satysfakcjonującą pracę.

Te cechy pielęgniarstwa zachodnioeuropejskiego zostały tu wymienione nie po to, by ukazać przepaść dzielącą nas od nich, ale po to, by uzmysłowić wpływ tychże składowych pracy tamtejszych pielęgniarek na poziom opieki nad pacjentem, gdyż wszystkie one przekładają się w prosty sposób na wysoki standard realizacji działań pielęgniarskich, tak w modelu klinicznym, środowiskowym, pośredniczącym, jak i innych, bardziej specjalistycznych modelach opieki.

Model pielęgniarstwa klinicznego na przykładzie Holandii.

• Pielęgniarka jest osobą towarzyszącą pacjentowi od chwili przyjęcia do szpitala do chwili wypisu;

• Pielęgniarka większość czasu przeznacza na rzeczywistą opiekę nad swoimi pacjentami i ich rodzinami;

• Na jedną pielęgniarkę przypada zwykle od 1 do 3 pacjentów;

• Większość pielęgniarek klinicznych posiada specjalizację adekwatną do miejsca zatrudnienia;

Model pielęgniarstwa klinicznego na przykładzie Holandii.

• W miesiącu przysługuje jeden dodatkowy dzień wolny;

• System pracy holenderskich pielęgniarek jest trójzmianowy;

• Czas pracy jest elastyczny - pełny wymiar godzin wynosi tygodniowo 38 godz., ale duża część pielęgniarek zatrudnia się w mniejszym wymiarze godzin - 90,80,70,60 lub 50 % pełnego wymiaru;

• Każdy dyżur nakłada się na wcześniejszy pół godziny, tak, by pielęgniarki mogły wzajemnie, bez pośpiechu, przekazać sobie dyżur, nie robiąc przy tym nieodpłatnych nadgodzin;

Model pielęgniarstwa klinicznego na przykładzie Holandii.

• Uposażenie jest uzależnione od rodzaju dyżuru - najmniejsza stawka przypada za dyżur ranny, większa za popołudniowy, a jeszcze wyższa za dyżury nocne, w dni wolne od pracy i dni świąteczne - ok. 100% stawki za dyżur ranny; najdrożej opłacane są dyżury w dni świąt narodowych.

• „praca na zawołanie”- elastyczne wypełnianie powstałych w zatrudnieniu luk przez pracowników „rezerwowych”, z którymi łączność utrzymywana jest dzięki pagerom.

Model pielęgniarstwa klinicznego na przykładzie Holandii.

• Każdy pacjent zna pielęgniarkę odpowiedzialną za jego opiekę z imienia i nazwiska, ponadto w oddziale wiszą fotografie pracowników z określeniem funkcji, jakie pełnią oni w organizacji pracy wraz z filozofią danego oddziału;

• Pacjent może opuścić oddział szpitalny tylko wówczas, gdy ma zapewnioną kontynuację opieki w swoim środowisku i jest przygotowany do samoopieki i samopielęgnacji na miarę swych możliwości;

Model pielęgniarstwa klinicznego na przykładzie Holandii.

• W szpitalach zorganizowane są biura informacji dla pacjentów i ich rodzin, obsługiwane głównie przez pielęgniarki; biura te stanowią punkt informacyjny, prowadzą oświatę zdrowotną, promocję zdrowia przed, w trakcie, jak i po chorobie;

• Pielęgniarka oddziałowa otrzymuje budżet, którym osobiście rozporządza, a który może przeznaczyć na pielęgnację pacjentów, organizację pracy (np. wynajem pielęgniarki z agencji lub banku), a także na kształcenie podyplomowe swoich pracowników.

Model pielęgniarstwa pośredniczącego na przykładzie Holandii.

• Celem modelu pielęgniarstwa pośredniczącego było skrócenie czasu hospitalizacji i zapewnienie pacjentowi opieki poszpitalnej na odpowiednio wysokim poziomie poprzez nawiązanie ścisłej współpracy i wymiany informacji pomiędzy obydwoma środowiskami - szpitalnym i domowym;

• Pierwszą pielęgniarką pośredniczącą w Amsterdamie była Nel Kerkstra;

• Stanowisko pielęgniarki pośredniczącej zakotwiczone jest w strukturach Ośrodka Opieki Domowej, jednak główną domeną jej działań jest środowisko szpitalne;

Model pielęgniarstwa pośredniczącego na przykładzie Holandii.

• By nie dopuścić do konfliktów pomiędzy pielęgniarkami pośredniczącymi i tymi osadzonymi jedynie w strukturze szpitala lub opieki środowiskowej, opracowano bardzo precyzyjny zakres zadań, obowiązków;

• Do obowiązków piel. pośredniczącej należy:

Model pielęgniarstwa pośredniczącego na przykładzie Holandii.

• Nadzór nad przyjęciem chorego do szpitala;

• Ustalenie wskazań, oraz strategii działań pielęgniarskich na podstawie dokonanej diagnozy pielęgniarskiej;

• Powiadamia najbliższy zamieszkania chorego Ośrodek Opieki Domowej o potrzebach chorego;

• Odpowiada za właściwą koordynację działań i prawidłową współpracę między opieką szpitalną i środowiskową

Model pielęgniarstwa pośredniczącego na przykładzie Holandii.

• Zbiera wywiad środowiskowy od początku pobytu pacjenta w szpitalu;

• Udziela w razie potrzeby instrukcji pielęgniarkom środowiskowym;

• Przygotowuje chorego do wypisu (wypis przygotowywany jest z dwudniowym wyprzedzeniem);

• Przejmuje część zadań związanych z kontrolą poszpitalną;

Model opieki środowiskowej na przykładzie Holandii.

Model opieki środowiskowej w Holandii narodził się pod koniec XIX wieku. W 1875r. powstało 10 lokalnych organizacji piel. środowiskowego, nazwanych wspólnie Stowarzyszeniem Krzyża.

Świadczenia w zakresie usług piel. środowiskowego wykonywane są przez kilka organizacji o zasięgu ogólnokrajowym, a ich zakres dostosowany jest do potrzeb poszczególnych regionów kraju.

Model opieki środowiskowej na przykładzie Holandii.

Stowarzyszenie Krzyża skupia najliczniejszą grupę pielęgniarek środowiskowych. Skupia ono ok.100 regionalnych oddziałów tego stowarzyszenia. Obok niego istnieje ok. 212 agencji pomocy domowej. Pomiędzy nimi istnieje ścisła współpraca. Obie te struktury obejmuje Krajowy Związek Pielęgniarek Środowiskowych i Opieki Domowej. Regionalne stowarzyszenia dzielą się na jednostki podstawowe w liczbie 500, w skład których wchodzą:

• pielęgniarka przełożona

• ok. 10 pielęgniarek środowiskowych

• 2-3 pomoce pielęgniarskie.

Istnieje również ścisła współpraca z lekarzami domowymi pacjentów, terapeutami, wolontariuszami, dietetykami.

Model opieki środowiskowej na przykładzie Holandii.

Organizacje te pełnią usługi o charakterze:

• ogólnym/publicznym - kontrola epidemiologiczna, bilanse zdrowia,

• ochrony zdrowia pracujących,

• ambulatoryjnej opieki nad zdrowiem psychicznym,

• opieki poszpitalnej w domu pacjenta,

Model opieki środowiskowej na przykładzie Holandii.

Do głównych zadań pielęgniarek środowiskowych należą:

• Wykonywanie czynności higienicznych

• Opieka psycho - socjalna

• Poradnictwo i edukacja

• Profilaktyka

• Opieka techniczno - medyczna - np. opieka stomijna, dializacyjna - sprawują ją pielęgniarki środowiskowe posiadające dodatkowe kwalifikacje z zakresu wiedzy, umiejętności i kompetencji technicznych oraz dydaktyczno - pedagogicznych. Pielęgniarki te sprawują ponadto funkcję konsultantek czy też doradców dla swych koleżanek. Zwykle jedna pielęgniarka specjalistka przypada na jeden region, obejmujący ok. 35 tys. mieszkańców.

Model opieki środowiskowej na przykładzie Holandii.

• W poszczególnych biurach jednostek „Stowarzyszeń Krzyża” wyznaczone są godziny przyjęć dla pacjentów dochodzących na zabiegi, porady, konsultacje, ale opieka może być również realizowana całą dobę.

• Pielęgniarki środowiskowe pracują na zlecenie-interwencję pacjenta, jego rodziny, lekarza rodzinnego, czy innych osób.

• W biurach zorganizowane są „sklepy opieki domowej”, gdzie pacjenci mogą się zaopatrzyć w środki pielęgnacyjne, opatrunkowe, rehabilitacyjne.

• Stowarzyszenia te obejmują swą opieką głównie rodziny: z małymi dziećmi, przewlekle chorych, niepełnosprawnych, starców, są także częścią opieki przed- i poszpitalnej (ciągłość opieki).

• Dziennie każda z pielęgniarek skupionych w „Stowarzyszeniu Krzyża” opiekuje się 10-15 pacjentami.

Model opieki środowiskowej na przykładzie Holandii.

• Pielęgniarki środowiskowe pracują wg standardów opieki opracowanych dla poszczególnych jednostek chorobowych, do których dostosowana jest dokumentacja. Dokumentacja ta jest odzwierciedleniem wkładu pracy i stanowi podstawowy materiał oceny jakości pracy.

• Raz w m-cu odbywa się zebranie wszystkich członków zespołu pielęgniarskiego z przedstawicielami innych zawodów, na którym omawia się poszczególne przypadki, dyskutuje i ocenia stan ich zdrowia i jakość opieki.

• Każdy pacjent otrzymuje od swojej piel. środowiskowej tzw. ”log-book”- dziennik-informator, zawierający m.in. dane administracyjno-prawne, możliwości leczenia, adresy grup wsparcia, inne formy opieki w danym rejonie oraz broszury.

Opieka pielęgniarska w Wielkiej Brytanii

W skład Wielkiej Brytanii (Great Britain) wchodzą:

• Anglia

• Walia

• Szkocja

Opieka zdrowotna w Wielkiej Brytanii

• Jest zdominowana przez publiczny sektor Narodowej Służby Zdrowia (NHS), którego cechą jest powszechność i szeroki zakres bezpłatnych świadczeń

• Centralną pozycję zajmuje Podstawowa Opieka Zdrowotna,realizowana przez indywidualne i grupowe praktyki lekarzy ogólnych, pielęgniarki i położne rejonowe, wizytatorów zdrowia i innych profesjonalistów

Pielęgniarki w Wielkiej Brytanii...

• Pielęgniarki praktyki ogólnej (General Practise Nurses)

• Pielęgniarki środowiskowe

• Pielęgniarki zatrudnione w szpitalach

***

• Inną specjalizacją w Wielkiej Brytanii jest też tzw. Wizytatorka Zdrowia (Health Visitor), której podstawowym zadaniem jest promowanie zdrowia oraz doradztwo w zakresie prawidłowego rozwoju dziecka do lat 5

• Pielęgniarki szkolne

Istnieje możliwość zmiany rodzaju świadczonej opieki

Pielęgniarki zatrudnione w szpitalach ...

• Ogromna różnica zakresów zadań i odpowiedzialności między pielęgniarkami różnych stopni

• Duża specjalizacja w zawodzie

Karta Pacjenta w Anglii

• Wprowadzenie 1991 r

• W karcie pacjenta mowa jest o prawach pacjentów oraz oczekiwaniach wobec standardów, które NHS pragnie osiągnąć

Organizacja opieki pielęgniarskiej w Wlk. Brytanii regulowana jest przez Standard 8 tej Ustawy

„Pacjent powinien mieć wyznaczoną imiennie wykwalifikowaną pielęgniarkę, położną czy pracownika ochrony zdrowia, który będzie odpowiedzialny za zapewnianie opieki pielęgniarskiej”.

Zasady: ciągłość opieki, opieka zindywidualizowana, pomoc choremu w odzyskaniu sił, odpowiedzialność, autonomia i władza

Jak to wygląda w praktyce?

• Każdy chory ma zapewnioną opiekę tzw. „named nurse” - doświadczonej pielęgniarki, która monitoruje opiekę i sporządza raporty o postępach w leczeniu „swojego pacjenta”.

• W przypadku przyjęcia do szpitala chory ma prawo oczekiwać że opiekę pielęgniarską będzie sprawowała wykwalifikowana pielęgniarka znana pacjentowi z imienia i nazwiska. O postępach w leczeniu krewni i przyjaciele tylko za zgodą pacjenta

• Osoba hospitalizowana może oczekiwać pisemnego wyjaśnienia przez szpital zasad postępowania odnośnie żywienia, spraw zdrowotnych i organizacji wydawania posiłków

• Pacjent ma możliwość wyboru dań dietetycznych, wyboru wielkości porcji jak też poznania nazwiska kierownika obsługi posiłków

Modele opieki pielęgniarskiej w Wielkiej Brytanii

• Model zadaniowy (Task Allocation) odpowiedzialność pielęgniarek zależy od rodzaju zadań jakie mają do wykonania u pacjentów np.pomiar parametrów życiowych czy podawanie zleconych leków

• Zorientowanie na pacjenta (Patient Allocation) - pielęgniarka jest odpowiedzialna za sprawowanie opieki nad pacjentami, których liczba uzależniona jest od ich stanu somatycznego

• Pielęgnowanie zespołowe (Team Nursing) oparte na przekonaniu, iż mała grupa pracujących pielęgniarek kierowana przez lidera może świadczyć lepszą opiekę niż każda z nich pracowałaby indywidualnie

• Primary Nursing - profesjonalny model pielęgnowania, w którym kwalifikowana pielęgniarka jest odpowiedzialna za wszystkie aspekty związane z opieka chorego przez cały czas pobytu w domu czy na oddziale

National Health Service (NHS)

... przeżywa kryzys ...

... zawód pielęgniarki nie jest popularny a zarobki należą do średnich ...

Cytaty polskich pielęgniarek pracujących w Anglii:

• „Praca w Anglii daje większe perspektywy rozwoju i komfort finansowy, jednakże wymaga większych kompetencji niż w Polsce”

• „Pacjenta traktuje się serdecznie i z szacunkiem”

• „Pacjent angielski zawsze się uśmiecha i nie okazuje emocji, za to często ma roszczenia i nierzadko pozywa do sądu”

• „Codziennie mamy na sobie świeżo wyprany w szpitalnej pralni fartuch. Sprzętu jednorazowego nigdy nie brakuje. Jeśli zostaje się w pracy dłużej, pracodawca płaci nadgodziny. „

• „Prośby grafikowe są uwzględniane bo zadowolony pracownik to dobry pracownik”

Komfort pracy

• Pracodawca płaci za szkolenia

• Nadgodziny

• Bardziej efektywna organizacja pracy

• Zatrudnieni w placówkach NHS maja 7 tygodni urlopu

• Uczestniczą w badaniach naukowych

• Pielęgniarki mają duże możliwości rozwoju zawodowego

• Krótszy czas pracy, mniejsze obciążenie

• Pielęgniarki posiadają duży zakres uprawnień

• Pielęgniarki cieszą się dużą autonomią

Pielęgniarstwo międzykulturowe (transkulturowe)

~~~~Pielęgniarstwo multikulturowe ~~~~
Różnorodność kulturowa zarówno wśród personelu jak i wśród pacjentów

• Brytyjczycy (94,2%)

• Hindusi (1,4%)

• Ludność z Indii Zachodnich (1%)

• Pakistańczycy (O,8%)

• Filipińczycy, mieszkańcy Afryki

SYSTEM OPIEKI PIELĘGNIARSKIEJ
W NIEMCZECH

KRANKENPFLEGE IN DEUTSCHLAND

PRAWO O ZAWODZIE PIELĘGNIARKI






21. lipca 2003 r. zostało znowelizowane prawo o zawodzie pielęgniarskim (Krankenpflegegesetz, KrPflG) obowiązujące od 1985 roku (zmodyfikowane w 2002r).

TYTUŁ ZAWODOWY PIELĘGNIARKI/PIELĘGNIARZA W NIEMCZECH

GESUNDHEITS- UND KRANKENPFLEGERIN

- PIELĘGNIARKA

GESUNDHEITS- UND KRANKENPFLEGER

- PIELĘGNIARZ

DANE STATYSTYCZNE

Pielęgniarstwo w Niemczech nie jest prawnie uznawane za profesję.

Z tego powodu nie ma obowiązku rejestrowania się przez pielęgniarki, w wyniku czego brak jest oficjalnych danych odnośnie ich liczby.  

• 82% przedstawicieli personelu pielęgniarskiego to kobiety, 18% stanowią mężczyźni

• Zwykle obowiązuje system 3-zmianowy

• Całkowita liczba godzin pracy tygodniowo: 38,5

• Wynagrodzenie dla pielęgniarek/pielęgniarzy jest porównywalne z wynagrodzeniem dla policjantów lub nauczycieli w szkołach podstawowych.

LUDNOŚĆ NIEMIEC

LICZBA PIELĘGNIAREK NA 1000 OSÓB

% PIELEGNIAREK PRACUJĄCYCH W SZPITALACH W BELGII I NIEMCZECH

OPIEKA PIELĘGNIARSKA

• W Niemczech 91% ludzi starszych żyje w swoich domach.

• W 1996r. 5% ludzi w wieku 65-79 lat i 8,2% w wieku 80-84 lat mieszkało w instytucjach opiekuńczych dla ludzi starszych.

• Istniało 8300 domów opieki ze średnio 80 mieszkańcami .

• 51% mieszkańców otrzymuje opiekę pielęgnacyjną finansowaną z ubezpieczenia na opiekę długoterminową.

NIEMIECKIE STOWARZYSZENIE PIELĘGNIAREK

Niemieckie Stowarzyszenie Pielęgniarek odgrywa znaczącą rolę. Jest to stowarzyszenie liczące 25 000 zarejestrowanych członków.

We wczesnych latach 80' badania w pielęgniarstwie stały się istotnym zagadnieniem działalności Narodowego Stowarzyszenia Pielęgniarek.

Fundacja Agnes Karll została założona w celu wspierania projektów badawczych podejmowanych przez pielęgniarki i w 1988 r. powstał Instytut Badawczy (AKI) powiązany z NSP.

BADANIA W PIELĘGNIARSTWIE

W Niemczech coraz więcej instytutów badawczych działa na polu naukowym dotyczącym pielęgniarstwa. Obecnie wiele interdyscyplinarnych instytutów uniwersyteckich współpracuje ze sobą i wymienia rezultaty dotyczące głównych zagadnień opieki zdrowotnej (Public Health Research Networks).

Obecna jest rosnąca kooperacja pomiędzy badaczami z dziedziny pielęgniarstwa na poziomie politechnik i uniwersytetów, w celu kształtowania priorytetów i strategii badawczych, wymiany wiedzy i wyników badań naukowych oraz wzmacniania wpływu na sferę administracji politycznej i zdrowotnej.

SKŁADKI UBEZPIECZENIOWE

Składki na opiekę pielęgniarską są obowiązkowe dla wszystkich osób posiadających ubezpieczenie zdrowotne.

Dodane w 1995 roku jako "piąty filar" do systemu ubezpieczeń społecznych, jest to ubezpieczenie na wypadek konieczności opieki pielęgniarskiej na skutek wypadków, chorób lub starości.

Obecnie odsetek nie ubezpieczonych w Niemczech wynosi 0,1%.

SKŁADKI UBEZPIECZENIOWE CD.

Ubezpieczenie na wypadek konieczności opieki pielęgniarskiej wykupuje się w tej samej firmie, co ubezpieczenie zdrowotne. Będąc ubezpieczonym w państwowym systemie lub posiadając prywatne ubezpieczenie, zapewniające opiekę szpitalną, jest się automatycznie ubezpieczonym.

W państwowym ubezpieczeniu zdrowotnym, ubezpieczenie na wypadek konieczności długotrwałej opieki finansowane jest ze składek stanowiących 1.7% dochodów brutto, dzielonych równo między pracownika i pracodawcę. Pracodawca odprowadza składkę bezpośrednio z pensji i przekazuje ją na fundusz ubezpieczeń zdrowotnych.

Można otrzymać zwrot kosztów za opiekę pielęgniarską jeśli wymagana jest częsta lub stała opieka w sprawach życia codziennego przez dłuższy okres czasu (ponad sześć miesięcy). W ocenie konieczności przyznania opieki pielęgniarskiej są brane pod uwagę cztery domeny: higiena osobista, jedzenie, zdolność poruszania się i utrzymania domu.

Opieka polega na obecności osoby pomagającej w wykonywaniu codziennych czynności. Można wybrać pomiędzy pomocą bezgotówkową (zostaje przydzielona pielęgniarka), a pieniężną.

SYSTEM OPIEKI PIELĘGNIARSKIEJ W BELGII

TYTUŁ ZAWODOWY PIELĘGNIARKI/PIELĘGNIARZA W BELGII

hospitalier(ere)/verpleegassistente(e)

lub

infirmier(ere) hospitalier(ere)/ ziekenhuisverpleger (-verpleegster)

DOKUMENTY POTWIERDZAJĄCE POSIADANIE KWALIFIKACJI PIELĘGNIAREK ODPOWIEDZIALNYCH ZA OPIEKĘ OGÓLNĄ NA PODSTAWIE DYREKTYWY RADY (77/452/EWG)

• Świadectwo (hospitalier(ere)/verpleegassistente(e) wydawane przez państwo lub szkoły założone bądź uznawane przez państwo

• Świadectwo infirmier(ere) hospitalier(ere)/ ziekenhuisverpleger (-verpleegster) wydawane przez państwo lub szkoły założone bądź uznawane przez państwo

• Dyplom infirmier(ere gradue(e) hospitalier(ere)/gegrdueerd ziekenhuisverpleger (-verplegster) wydawany przez państwo lub wyższe szkoły paramedyczne założone lub uznawane przez państwo

OPIEKA PIELĘGNIARSKA

W Belgii istnieją szpitale specjalizujące się w opiece paliatywnej i leczeniu chorób przewlekłych. Osoby przewlekle chore mogą także korzystać z zakładów stałego i dziennego pobytu oraz z opieki domowej.

Dla osób powyżej 60 roku życia, wymagających stałej opieki i pielęgnacji, przeznaczone są domy pobytowo - pielęgnacyjne. W 1997 r. Belgia dysponowała ok. 20 tys. łóżek w domach tego typu. Liczba miejsc nie odpowiada zapotrzebowaniu, dlatego planuje się ich stopniowe zwiększanie. Docelowo na 1000 osób powyżej 65 roku życia ma przypadać 17 łóżek.

W Belgii jest 47 domów dziennego pobytu, zajmujących się pielęgnacją osób starszych w ciągu dnia, bez możliwości noclegu.

Nie ma ogólnopaństwowego systemu opieki domowej, jest ona realizowana przez świadczeniodawców prywatnych i publicznych.

Największą organizacją świadczącą tego typu usługi jest Biało-Żółty Krzyż, który udziela ok. 50 % świadczeń z zakresu opieki domowej.

W 1997r. pracowało w tej organizacji około 5800 pielęgniarek.

Działalność taką prowadzą także niezależne pielęgniarki.

ILOŚĆ ŁÓŻEK PIELĘGNIARSKIEJ OPIEKI GERATRYCZNEJ
NA 100000 OSÓB
W BELGII I NIEMCZECH

UBEZPIECZENIE ZDROWOTNE

Opieka długoterminowa jest finansowana z ubezpieczenia zdrowotnego przy współpłaceniu pacjentów.

Ubezpieczalnie przeznaczają określoną stawkę dzienną za pobyt jednego pacjenta w domach pobytowo-pielęgnacyjnych, w zależności od stopnia jego samodzielności. Koszty przekraczające tę stawkę pokrywa pacjent. Domowe usługi pielęgniarskie również są częściowo opłacane przez system ubezpieczenia zdrowotnego.

We Flamandii istnieje system ubezpieczenia opiekuńczego, przeznaczony głównie dla osób starszych.

Ubezpieczenie takie nie funkcjonuje w Walonii.

Dla osób przewlekle chorych, ponoszących koszty opieki medycznej przekraczające określony limit (w Belgii obowiązuje zasada współpłacenia za świadczenia zdrowotne), przewidziane są dopłaty z ubezpieczenia zdrowotnego.

Opieka pielęgniarska w Norwegii

Norweski System Zdrowia w skrócie ...

• Technologicznie zaawansowany

• Publiczny (mała ilość prywatnych instytucji)

• Pielęgniarki zatrudniane są głównie przez Rząd

• Szpitale należą do Rządu, natomiast Domy Opieki oraz opieka domowa należą i są prowadzone dzięki lokalnym społecznościom

Norweskie Pielęgniarki ...

... pracują na różnych poziomach tj. pielęgniarki ogólne (RN), pielęgniarki ze specjalizacją pracujące w szpitalach oraz w ośrodkach zdrowia, pielęgniarki menadżerki (Nurse Managers), które muszą posiadać umiejętności zarządzania i kierowania

... duża liczba pielęgniarek z tytuem doktora (PhD) - badania naukowe oraz wykładają na uczelniach

... oraz pielęgniarki pełniące funkcje na wysokich stanowiskach w szpitalach (oddziałowe, dyrektor szpitala)

Norweskie społeczeństwo starzeje się, a system opieki rozwija się

Brak personelu pielęgniarskiego w Norwegii ...

• W Norwegii brakuje dużej ilości pielęgniarek (7200 - dane z 2002 r.), szczególnie w Domach Opieki, które w Norwegii są bardzo nowoczesne

• W Domu Opieki przeciętny pacjent ma zdiagnozowane cztery jednostki chorobowe, dlatego niezbędny jest dobrze wykwalifikowany personel

Cytaty polskich pielęgniarek pracujących w Norwegii ...

„obowiązuje tu spokojny tryb pracy”

„podoba mi się z jakim respektem podchodzi się tutaj do śmierci człowieka ... Rodzina zmarłego nawet miesiąc po zgonie członka rodziny może dzwonić do pielęgniarki „kontaktowej”, aby porozmawiać, otrzymać wsparcie psychiczne”

„czas pracy zatrudnionych na cały etat wynosi 35,5 godz/tydzień, w dodatku norweskie pielęgniarki mogą dowolnie dobierać sobie godziny pracy, mogą zatrudniać się na 100, 50, 75, 28% etatu lub jeszcze inaczej”

c.d.

„Norwegia to państwo dobrobytu, zapewnia swoim obywatelom mnóstwo udogodnień socjalnych. Matka po urodzeniu się dziecka otrzymuje pełna pensję przez 42 tyg lub 80% pensji przez 52 tyg. Jeśli jest zatrudniona otrzymuje zasiłek rodzinny w wysokości 3 pensji, może też otrzymać mieszkanie w pełni wyposażone. Dziecko do ukończenia szkoły średniej nie musi kupować żadnych książek ani pomocy naukowych, wszystko otrzymuje za darmo”

c.d.

„lekarz każdą decyzję dyskutuje z pielęgniarką, pyta się o jej radę, co sądzi o takim albo innym sposobie leczenia. Lekarze traktowani są z wielkim szacunkiem i obdarowywani zaufaniem”

„pacjent jest zawsze umieszczony w centrum zainteresowania, ma prawa przez duże „P”, pielęgniarka przedstawia się mu z imienia i wita w oddziale, udziela wszelkich informacji, tłumaczy co się będzie z nim działo podczas pobytu w szpitalu, wyjaśnia celowość planowanych zabiegów. Pacjent cały czas uczestniczy w procesie leczenia”

Opieka pielęgniarska w Finlandii

Rozwój technologii

• Komputeryzacja

• Dokumentacja medyczna wyłącznie w wersji elektronicznej (więcej czasu dla pacjentów)

• Internetowe bazy danych o pacjentach dostępne we wszystkich ośrodkach zdrowia

• Karty magnetyczne pracowników szpitali

***

2. Nowoczesna aparatura

• Używanie nowoczesnego sprzętu, aparatury, coraz częściej także w domu pacjenta

***

3. Telenursing (telepielęgniarstwo)

• Komunikowanie się z pacjentami przy pomocy telefonów komórkowych, Internetu.

• Powszechne jest zarówno wśród młodych jak i starszych pacjentów

• Telesystem konsultacji, informowania pacjenta (np.dawka insuliny przez wysłanie sms-a), promocji zdrowia

• Wirtualne nauczanie, Internetowe dyskusje (dążenia)

Pielęgniarstwo fińskie dąży do ...

• Skrócenie pobytu pacjenta w szpitalu (istnieje ogólna tendencja do zastępowania opieki instytucjonalnej opieką środowiskową w domach i ośrodkach zdrowia)

• Domowe leczenie przy użyciu nowoczesnej aparatury, sprzętu

c.d.

• Mocniejsze zorientowanie na klienta

• Silniejsze skupienie się na czynnikach ryzyka w środowisku pracy, miejsca zamieszkania itd..

• Pielęgniarstwo bazowane na badaniach naukowych (badania w praktyce klinicznej)

• Stałe kształcenie podczas kariery zawodowej pielęgniarki

• Pielęgniarstwo trans i multikulturowe

Podwyższanie kwalifikacji

• Stałe dokształcanie się, rozwój

• Obowiązkowe szkolenia 3 razy do roku (kurs specjalistyczny, szkolenie, udział w konferencji)

• Specjalne dni wolne (płatne)

Typy pielęgniarek w Finlandii

• Pielęgniarka Ogólna

• Pielęgniarka Zdrowia Publicznego

• Pielęgniarka Praktyki (pracuje z pielęgniarką ogólną, pomaga, wspiera pacjenta w podstawowych czynnościach dnia codziennego)

Na poziomie uniwersyteckim są 3 specjalizacje:

• Zarządzanie i Kierowanie w Pielęgniarstwie

• Pielęgniarstwo Prewencyjne

• Dydaktyka w Pielęgniarstwie

Badania naukowe w pielęgniarstwie

• Pielęgniarstwo bazowane na badaniach

• Ogromna liczba badań naukowych w dziedzinie pielęgniarstwa

• Studia PhD (doktoranckie)

***Pielęgniarstwo transkulturowe***

• Ważna dziedzina w pielęgniarstwie

• Kształcenie pielęgniarek w tym zakresie

• Standardy w szpitalach

• Ogromna potrzeba aby uczynić pielęgniarstwo bardziej międzynarodowym

• W Finlandii kładzie się duży nacisk na tą część pielęgniarstwa

• Harmonia z inną kulturą

Ośrodek Zdrowia w Silinjarvi

• Wysoko specjalistyczna instytucja

• Przychodnie specjalistyczne, dla dzieci, kobiet (osobne gabinety ginekologiczne)

• Oddział 20-łóżkowy dla pacjentów głównie geriatrycznych

• Pielęgniarki są bardzo niezależne

• telenursing

Dom Opieki

• Prywatny

• Mieszkania dwupokojowe z kuchnią i łazienką

• Stała opieka, rehabilitanci, sauna, basen, biblioteka, sala komputerowa, goście, kursy

STOWARZYSZENIA
I TOWARZYSTWA PIELĘGNIARSKIE
POLSKIE I ŚWIATOWE

• Rozwijająca się medycyna i szpitalnictwo, powstające nowoczesne pielęgniarstwo wymagały wielostronnego wsparcia, aby zapewnić podstawową i oczekiwaną opiekę zdrowotną.

• Wsparcie to zapewniały istniejące i tworzące się organizacje i stowarzyszenia o zróżnicowanym charakterze.

• Szczególną aktywność wykazywały pielęgniarki amerykańskie.

• W rozwoju pielęgniarstwa istotną rolę odegrało wiele organizacji krajowych i międzynarodowych.

Organizacjami, które oddziaływały na rozwój pielęgniarstwa polskiego były:

• Międzynarodowa Organizacja Czerwonego Krzyża,

• Międzynarodowa Rada Pielęgniarek jako organ inspirująco- koordynacyjny działalności pielęgniarstwa na całym świecie,

• Fundacja Rockefellera

• Międzynarodowy Związek Katolickich Stowarzyszeń Pielęgniarskich.

• stanowiły dla krajowych organizacji pielęgniarskich pewne wzorce postępowania w zakresie propagowania działań pielęgniarstwa szpitalnego i społecznego,

• tworzenia organizacyjnych ram szkolnictwa pielęgniarskiego

• oraz ochrony prawnej zawodu pielęgniarskiego.

Światowa Organizacja Zdrowia
(WHO)
World Health Organization

• powstała w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1946 r.,

• swoją działalność rozpoczęła w 1948 r.

• Siedziba WHO znajduje się w Genewie.

• Wyznacza kierunki rozwoju ochrony zdrowia,

• współpracuje z rządami państw w przygotowaniu narodowych planów ochrony zdrowia.

Priorytetami i zadaniami WHO na najbliższe lata są:

Zapewnienie maksymalnego poziomu ochrony zdrowotnej przez zmniejszenie wskaźników śmiertelności w społeczeństwach ubogich,

walka z epidemią HIV/AIDS, malarią, gruźlicą;

• Akcje edukacyjne przeciwdziałające HIV/AIDS;

• Działania na rzecz wzajemnej współpracy między państwami w dziedzinie ochrony zdrowia i zwalczania epidemii chorób zakaźnych;

• Ustalanie norm dotyczących składu lekarstw i jakości żywności;

• Koordynacja metod leczenia;

• Podnoszenie poziomu publicznej służby zdrowia;

• Angażowanie się w kampanię na rzecz powszechnego dostępu do leków;

• Prowadzenie akcji szczepień przeciwko malarii, gruźlicy, dżumie.

• (http://www.who.in)

Europejska Federacja Edukatorów Pielęgniarstwa
( FINE )

Federacja ta została powołana w 1995

r. w Belgii w Leuven w celu promocji i rozwoju edukacji pielęgniarskiej w Europie (http://www.fine-europe.com).

Głównym celem Federacji jest promocja ciągłego rozwoju, kształcenie pielęgniarek zgodnie z dyrektywami europejskimi.

Struktura FINE

• Posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego odbywają się raz do roku.

• Uczestniczy w nich po czterech delegatów z każdego kraju.

• Moc ustawodawcza Zgromadzenia Ogólnego jest określona przez konstytucję.

Priorytetowymi zadaniami FINE są:

• Współpraca, integracja FINE z europejskimi programami, np. Sokrates, Leonardo;

• Reprezentacja w komisjach europejskich, współpraca z władzami;

• Profesjonalizm i rozwój edukacji pielęgniarskiej oraz propagowanie holistycznej opieki nad pacjentem.

Zakres działań obejmuje:

• Stworzenie bazy danych, współpracę z innymi organizacjami;

• Badanie programów edukacyjnych;

• Metodologię edukacyjną;

• Strukturę i realizację edukacji pielęgniarskiej;

• Promocję profesjonalizmu;

• Kontynuację rozwoju edukacji pielęgniarskiej oraz wyminę problemów edukacyjnych.

Motywacje do rozwoju FINE związane są z:

• wzrostem znaczenia europejskiej współpracy edukatorów pielęgniarstwa;

• zainteresowaniem i zaangażowaniem Doradczego Komitetu Nauczającego Pielęgniarki - Komisji Europejskiej;

• wymianą informacji między edukatorami;

• potrzebą wymiany poglądów na temat podobieństw w kształceniu różnych regionów Europy;

• wzrostem kontaktów dwustronnych pomiędzy instytucjami prowadzącymi edukację pielęgniarek;

• wymianą programów edukacyjnych między krajami europejskimi.

Europejska Grupa Pielęgniarek Badaczy
( WENR ) (http://www.wenr.org).

• Grupa została założona w 1978r.

Celem jej działania jest współpraca

pomiędzy pielęgniarkami badaczami

w celu promocji i rozwoju badań

podnoszących na wyższy poziom

opiekę pielęgniarską nad pacjentem.

Struktura i aktywność WENR ukierunkowuje się na:

• Coroczne spotkania grup badaczy i pielęgniarek europejskich zaangażowanych w prace badawcze;

• Organizowanie corocznych konferencji naukowych;

• Sterowanie działaniami poszczególnych grup roboczych.

Do priorytetów WENR należą:

• Wymiana informacji na temat badań pielęgniarskich pomiędzy krajami europejskimi;

• Promowanie edukacji badawczej;

• Stymulacja dyskusji nad badaniami;

• Promowanie badań mających znaczenie praktyczne;

• Współpraca z innymi organizacjami naukowymi;

• Przestrzeganie standardów etycznych w badaniach pielęgniarskich.

Europejska Informacja o Pielęgniarstwie

Europejska Federacja Informatyków Medycznych wyodrębniła osiem grup roboczych skupionych na tematyce rozwoju informacji medycznej.

Opiekę nad zagadnieniami związanymi z pielęgniarstwem sprawuje Specjalistyczna Grupa ds. Pielęgniarstwa

W jej ramach działa 8 grup zajmujących się:

• Klasyfikacją i kodowaniem;

• Bezpieczeństwem danych i prywatności;

• Standardami;

• Leczeniem;

• Pielęgniarstwem;

• Edukacją i szkoleniem; (http://www.bcsnsg.org.uk).

• Podstawową opieką;

• Językiem naturalnym.

W przypadku pielęgniarstwa, Brytyjskie Stowarzyszenie Komputerowe Specjalistycznej Grupy ds. Pielęgniarstwa ustaliło następujące cele działania:

• dostarczenie danych w dziedzinie informacji dla pielęgniarek i organizacji pielęgniarskich w państwach europejskich;

• oferowanie możliwości budowy sieci kontaktów;

• edukacja pielęgniarek w dziedzinie informatyki i komputerów;

• badania, rozwój pracy naukowej i promocja publikacji.

Europejskie Stowarzyszenie Dyrektorów Pielęgniarstwa
(European Nurse Directors Association - ENDA)

• Europejskie Stowarzyszenie Dyrektorów Pielęgniarstwa zostało założone w Genewie w 1992 r. w celu stworzenia sieci pomiędzy dyrektorami pielęgniarstwa w Europie.

• W następnych latach rozwijało się i przyjęło za główny cel działania rozwój sztuki pielęgniarstwa w Europie. Kongresy odbywają się co 2 lata. Każde państwo ma swoich reprezentantów w Stałym Komitecie ENDA.

Międzynarodowe Centrum Etyki w Pielęgniarstwie
(ICNE)

• Międzynarodowe Centrum Etyki w Pielęgniarstwie jest światowym stowarzyszeniem uniwersytetów i centrów edukacyjnych, którego głównym celem są kwestie etyczne i moralne, wartości kulturowe i duchowe, etyka zawodowa oraz aspekty prawne w relacji do pielęgniarstwa.

Działania ICNE ogniskują się wokół:

• Badań naukowych w etyce;

• Międzykulturowej wymiany poglądów;

• Współpracy profesjonalistów i instytucji;

• Praktycznych podstaw rozwiązywania problemów etycznych;

• Praw człowieka;

• Nauczania etyki w aspekcie międzynarodowym.

Międzynarodowa Fundacja im. Florencji Nightingale
(Florence Nightingale International Foundation)
( FNIF )

• Fundacja ta rozpoczęła działalność od 1934 r. Była agendą Międzynarodowej Rady Pielęgniarek. Zarejestrowana jest w Wielkiej Brytanii i zrzesza pielęgniarki ze 125 państw. Początkowo zajmowała się prowadzeniem międzynarodowych kursów z zakresu pielęgniarstwa, obecnie jej celem jest organizowanie międzynarodowych seminariów i badań związanych z problematyką pielęgniarstwa.

Międzynarodowa Organizacja Pracy
(International Labour Organization - ILO)

Celem jej działania jest zapewnienie właściwych warunków pracy i płacy pracownikom na całym świecie.

Międzynarodowa jej rola sprowadza się do trzech podstawowych zadań:

• Normotwórczych,

• Pomocy technicznej,

• Współpracy z partnerami.

Działania Międzynarodowej Organizacji Pracy:

• Pomaga pielęgniarkom w śledzeniu wpływu międzynarodowych porozumień związanych z zatrudnieniem w sektorze zdrowia;

• Odgrywa aktywną rolę w polepszaniu warunków zatrudnienia i pracy pielęgniarek;

• Podejmuje działania na rzecz kształcenia zawodowego.

Międzynarodowa Rada Pielęgniarek
( International Council of Nurses - ICN)

• Jest federacją międzynarodowych stowarzyszeń pielęgniarskich z siedzibą w Genewie. Tylko jedno stowarzyszenie z danego kraju może być jej członkiem.

• Powstała w 1899 r. w Stanach Zjednoczonych z inicjatywy pielęgniarki Ethel Bedford Fenwick. Obecną siedzibą tej organizacji jest Genewa.

• Celem Międzynarodowej Rady Pielęgniarek jest stymulowanie rozwoju pielęgniarstwa zawodowego na całym świecie przez stwarzanie możliwości porozumienia się pielęgniarek na całym świecie oraz tworzenie udogodnień dla międzynarodowej współpracy.

Działania MRP na rzecz pielęgniarek związane są z:

• Ustawiczną weryfikacją kodeksu etyki pielęgniarskiej;

• Opracowaniem standardów kształcenia pielęgniarek;

• Rozwojem praktyki pielęgniarskiej;

• Propagowaniem teorii i modeli pielęgniarstwa;

• Wspieraniem badań naukowych w pielęgniarstwie i upowszechnianiem ich wyników;

• Reprezentowaniem pielęgniarek na arenie międzynarodowej;

• Wspieraniem narodowych towarzystw pielęgniarskich;

• Działalnością wydawniczą.

Rada wydaje liczne publikacje na temat:

• Etyki zawodowej;

• Badań naukowych;

• Akredytacji szkół pielęgniarskich.

Jest także edytorem własnego kwartalnika Międzynarodowy Przegląd Pielęgniarski.

Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie ( PTP)

• Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie jest samorządną organizacją polskich pielęgniarek i położnych, utworzoną w 1957 r., kontynuującą działalność Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych ( PSPZ). PSPZ było pierwszą samorządną organizacją polskich pielęgniarek utworzoną w 1925 r., włączoną do Międzynarodowej Rady Pielęgniarek.

Stowarzyszenie czuwało nad:

• Wysokim poziomem przygotowania pielęgniarek do zawodu;

• Etyką zawodową;

• Statusem zawodu;

• Sytuacją socjalno- ekonomiczną pielęgniarek;

• Wymianą doświadczeń z międzynarodowymi organizacjami zawodowymi

Celem Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego jest:

• Popularyzowanie zdobyczy naukowych w zakresie pielęgniarstwa i nauk pokrewnych;

• Kształtowanie postaw etycznych członków Towarzystwa;

• Działalność wydawnicza;

• Wspieranie zawodowego i naukowego rozwoju pielęgniarek i położnych;

• Prowadzenie badań naukowych i wdrażanie ich wyników do pracy pielęgniarskiej;

• Współpraca i wymiana doświadczeń z instytucjami i organizacjami naukowymi w kraju i za granicą.

Akademickie Stowarzyszenie Polskich Pielęgniarek i Położnych

Cele:

• Podejmowanie działań na rzecz rozwoju pielęgniarstwa i położnictwa;

• Dążenie do stworzenia pielęgniarkom i położnym możliwości uzyskiwania stopnia dr n. med. w zakresie pielęgniarstwa, położnictwa lub zdrowia publicznego;

• Udział przy określaniu standardów kształcenia podyplomowego magistrów pielęgniarstwa i położnictwa oraz jego prowadznie;

• Podejmowanie inicjatyw i promocja skutecznych rozwiązań na rzecz podniesienia rangi magistra pielęgniarstwa i położnictwa;

• Zachęcanie i wdrażanie swych członków do pracy naukowej;

• Propagowanie idei zdobywania punktów edukacyjnych w środowisku pielęgniarek i położnych;

• Podnoszenie poziomu zawodowego, naukowego i etycznego członków Stowarzyszenia;

• Organizowanie szkoleń, sympozjów, seminariów oraz innych form służących uzupełnianiu wiedzy;

• Udział w opracowywaniu i opiniowaniu programów szkoleń;

• Prowadzenie badań naukowych;

• Opracowywanie i wydawanie materiałów dydaktycznych i publikacji z zakresu pielęgniarstwa i położnictwa;

• Prowadzenie współpracy z instytucjami i organizacjami w zakresie realizacji celów statutowych;

• Współpracę ze stowarzyszeniami naukowymi krajowymi i zagranicznymi;

• Wspieranie działalności wydawniczej z zakresu pielęgniarstwa;

• Organizowanie wymiany naukowej z zagranicą;

• Dofinansowywanie uczestnictwa członków Stowarzyszenia w konferencjach, sympozjach, seminariach.

Europejskie Zjednoczenie Stowarzyszeń Pielęgniarskich
(The European Federation of Nurses Associations
- EFN)

EFN skupia członków narodowych stowarzyszeń pielęgniarskich z 25 krajów Wspólnoty Europejskiej.

Misją EFN jest wzmocnienie pozycji i podwyższenie statusu pielęgniarek, zapewnienie lepszej jakościowo praktyki pielęgniarskiej oraz zainteresowanie pielęgniarek Unią Europejską i Europą.

Zadania merytoryczne EFN związane są z inicjowaniem i popieraniem:

• Udziału pielęgniarek w opiece nas osobami starszymi;

• Udziału pielęgniarek w realizacji europejskiej polityki zdrowia publicznego, tj. roli pielęgniarek w światowej strategii ,,zdrowie dla wszystkich,,.

Program EFN uwzględnia następujące zagadnienia:

• Zawód pielęgniarki: prawną sytuację zawodu, system kształcenia, stan zatrudnienia, warunki pracy;

• Makrospołeczne aspekty pracy w zawodzie: aktualna sytuacja na rynku pracy, odpływ pielęgniarek z zawodu, okres aktywności zawodowej, zapotrzebowanie na kadrę pielęgniarską, ilościowe i jakościowe rozbieżności między podażą kadry pielęgniarskiej a wielkością zapotrzebowania;

• Mikroorganizacyjne aspekty pracy w zawodzie pielęgniarki: warunki pracy, możliwości pracodawców kształtowania warunków pracy, relacje między związkami zawodowymi a pracodawcami;

• Strategie polityki społecznej dotyczące problemów gospodarki kadrami pielęgniarskimi: strategie władz rządowych, regionalnych, oddziaływanie Wspólnoty Europejskiej w kształceniu tej strategii.

LITERATURA:

1.,,Podstawy pielęgniarstwa,,

pod red. B. Ślusarskiej, D. Zarzyckiej,

K. Zahradniczek

2.,,Wybrane zagadnienia z pielęgniarstwa europejskiego,,

pod red. I. Wrońskiej,

E. Krajewskiej- Kułak

---