kształcenie ruch - wykłady, SEMESTR I, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu, Portfolio


Leczenie ruchem jako element kultury fizycznej.

W rehabilitacji ruchowej praktyczne działanie polega na leczeniu ruchem, a w kulturze fizycznej praktyczne działanie polega na odpowiednim doborze takich ruchów, które nie dopuszczą do powstania patologii wymagającej leczenia.

Ruch, aktywność ruchowa w kulturze fizycznej może mieć różne znaczenie. Z jednej strony może mieć znaczenie profilaktyczne (żeby nie powstawały choroby, patologie), z drugiej podtrzymuje potencjał dla dobrej kondycji ciała i umysłu. Kolejnym ważnym aspektem kultury fizycznej jest przeciwdziałanie ujemnym skutkom cywilizacji. Aktywność ruchowa pełni także funcję leczniczą.

Kultura fizyczna - jest częścią składową kultury społeczeństwa, obejmującą dziedzinę kształtowania fizycznego, uzdolnień człowieka, naukę o wychowaniu fizycznym, sport, społeczną i osobistą higienę oraz racjonalną organizację czynnego wypoczynku.

Def. Prof. Zbigniewa Krawczyka:

Kultura fizyczna - względnie zintegrowany i utrwalony system zachowań w dziedzinie dbałości o rozwój fizyczny, sprawność ruchową i zdrowie człowieka; przebiegających według przyjętych w danej zbiorowości wzorów, a także rezultaty owych zachowań.

Kultura fizyczna: współuczestniczy w kształtowaniu zdrowia człowieka, nie tylko w sensie fizyczno-psychologicznym ale także w sensie psychiczno-społecznym i wpływa także na nasz stosunek, postawę, poglądy wobec aktywności ruchowej.

Formy uczestnictwa w kulturze fizycznej:

  1. edukacja fizyczna (wf) - intencjonalny przekaz wzorów wartości i wzorów zachowań z pokolenia na pokolenie odnoszących się do fizycznej strony funkcjonowania człowieka (i ciała)

EDUKACJA


Kształcenie - intencjonalny przekaz wiedzy i umiejętności z pokolenia na pokolenie

Fizyczne kształcenie - intencjonalny przekaz wzorów zachowań dotyczących ciała

Wychowanie - intencjonalny przekaz ideałów i wzorów postępowania z pokolenia na pokolenie

Fizyczne wychowanie - intencjonalny przekaz wartości dotyczących ciała


  1. rekreacja fizyczna - (łac. Recreo - odżywiać, odnawiać) dotyczy wszelkich form spożytkowania czasu wolnego od pracy, na odnowę sił i samodoskonalenie w powiązaniu z aktywnością ruchową. Aktywność ruchowa w rekreacji fizycznej jest podstawowym środkiem odnowy i doskonalenia

rekreacja fizyczna - forma uczestnictwa w kulturze fizycznej ludzi, głównie w wieku produkcyjnym i poprodukcyjnym (ale nie tylko!), w której celem jest renowacja, podtrzymanie i pomnażanie zdrowia sprawności fizycznej i urody ciała, a podstawowym środkiem aktywność fizyczna (ruchowa)

  1. rehabilitacja ruchowa:

- termin wywodzi się od łac. Rehabilitare - przywracać do stanu właściwego

- rehabilitacja ruchowa jest tą postacią rehabilitacji zdrowotnej, a zarazem formą uczestnictwa w kulturze fizycznej, której celem jest przywracanie lub kompensacja utraconych w następstwie choroby lub kalectwa funkcji psychomotorycznych i ubytków somatycznych za pomocą fizycznych środków, a zwłaszcza ruchu.

- obecnie termin rehabilitacja ruchowa nie wyczerpuje całego zakresu pojęciowego i bywa zastępowana terminem fizjoterapia w skład której wchodzą: kinezyterapia, fizykoterapia i masaż

  1. sport:

- nazwa wywodzi się od łac. Desportere używanego w średniowieczu do określania zabawy służącej przyjemnemu spędzaniu czasu przez członków wyższych warstw społecznych

- def. - forma uczestnictwa w kulturze fizycznej ludzi o odpowiednich predyspozycjach somatycznych, motorycznych i aspiracjach agonistyczno-perfekcjonistycznych, której celem jest zaspokojenie potrzeby samorealizacji na drodze współzawodnictwa w dążeniu do osiągnięcia maksymalnych rezultatów w zakresie sprawności fizycznej i ruchowej.

Rozwój rehabilitacji:

Rozwój rehabilitacji w Polsce:

  1. Zasadniczy rozwój rehabilitacji w Polsce związany jest z rozwojem ortopedii

  2. Za prekursora rehabilitacji uważa się Wojciecha Oczko, jednego z najwybitniejszych lekarzy polskiego odrodzenia

  3. Sebastian Patrycy z Pilzna - lekarz i humanista - był prekursorem polskiej szkoły rehabilitacji humanistycznej

  4. Myśli tych wybitnych lekarzy nie znalazły zwolenników

  5. W 1805r. w Wilnie Jędrzej Śniadecki opublikował traktat „o fizycznym wychowaniu dzieci” - pierwsza próba zarysowania teorii wychowania fizycznego z pozycji lekarza

W XIXw. Wykształciły się 3 ośrodki gimnastyki leczniczej:

Rozwój rehabilitacji w okresie międzywojennym:

Rozwój rehabilitacji w okresie powojennym: „Nie można sobie wyobrazić współczesnej rehabilitacji ruchowej bez kultury fizycznej”W. Dega

Rozwój motoryczny człowieka w ontogenezie.

Przemiany zachodzące w motoryczności ludzkiej postępują od wręcz rozbrajającej bezradności noworodka i niemowlęcia przez coraz bardziej sprawne i celowe ruchy dziecka, potem w pełni ukształtowane, ale dość schematyczne czynności osoby dorosłej, aż do nieuchronnego wstecznego, inwolucyjnego ubóstwa ruchu starca.

Znaczenie pracy nad rozwojem ciała:

Sterowanie ruchami:

Inerwacja mięśni:

Niezależnie od procesu mielinizacji; poziom motoryczny zależy od zjawiska stopniowej inerwacji mięśni, która warunkuje uruchomienie impulsu nerwowego po drogach domięśniowych. Inerwacja sprowadza się głównie do wrastania w głąb włókien mięśniowych odpowiednich zakończeń nerwowych. Proces ten ma więc bezpośredni wpływ na koordynację mięśniową i odgrywa decydującą rolę w opanowaniu przez dziecko poszczególnych czynności. Inerwacja kończy się ok 6-tego roku życia i w dużej mierze warunkuje możliwość opanowania podstawowych czynności manualnych.

Zasady rządzące rozwojem motorycznym:

Prawo cefalokaudalnego i proksimodalnego następstwa

Kryteria gotowości do uczenia się: zainteresowanie uczeniem długotrwałość zainteresowania postępy w uczeniu się

Te 3 kryteria powinny być w każdym wypadku określane łącznie, ale i każde z nich musi być bardzo szczegółowo analizowane z osobna.

Metody uczenia się umiejętności ruchowym:

metoda prób i błędów metoda naśladownicza metody nauczania ruchu planowane i realizowane przez nauczyciela ruchu

--- uczenie się metodą prób i błędów; „przybliżeń i poprawek”; „porażek i sukcesów” - uczeniem się dziecka nikt tu bezpośrednio nie kieruje ani nie dostarcza wzoru do naśladowania. Dziecko z własnej inicjatywy podejmuje różnorakie próby i często w dość przypadkowy sposób stara się zbliżyć do osiągnięcia sukcesu. Chociaż rezultaty są zwykle poniżej możliwości, to jednak dziecko rozwija tu własną inwencję i samo poznaje tajniki panowania nad ciałem.

--- Naśladownictwo - obserwowanie i naśladowanie modelu (np. rodziców czy starszego rodzeństwa) jest zwykle efektywniejsze niż uczenie się metodą prób i błędów. Ograniczenia skuteczności uczenia się wynikają stąd, że:

- model nie może stanowić dobrego wzorca

- uczący może nie być dobrym obserwatorem ruchu, a błędne nawyki są trudne do usunięcia

- nawet dobra zewnętrzna znajomość czynności ruchowej niewiele mówi o wewnętrznych mechanizmach współdziałania poszczególnych sił i kolejnych krokach przybliżających do pełnego opanowania tej czynności

--- Nauczenie czynności ruchowej (uczenie kierowane edukacją i reedukacją ruchową) - ten rodzaj uczenia się ma u człowieka szczególny charakter. Uczący się jest tutaj specjalnie i bezpośrednio instruowany odnośnie do sposobu wykonywania danego zadania ruchowego. Niekiedy organizuje się w tym celu specjalnie szczegółowo rozpracowane programy metodycznego postępowania (np. w szkolnym wych fizycznym)

Rozwój motoryczny w okresie noworodkowym:

Przychodzące na świat dziecko, mimo, że jest niemal całkowicie bezradne, przynosi ze sobą znaczącą liczbę odruchów zwanych bezwarunkowy

Ich mechanizm jest wrodzony, a reakcje charakterystyczne (Niezawodność, niezmienność i natychmiastowość). Występują niektóre spośród pojawiających się odruchów przez całe życie, a inne natomiast zanikają we wczesnym dzieciństwie

Rozwój motoryczny w okresie niemowlęcym:

- niekierowane na cel

- nieskoordynowanymi, czyli nieskładnymi, nie powiązanymi między sobą

- nieopanowanymi, czyli dokonującymi się mimo woli, bez świadomości i zamiaru ich wykonania

- Stopniowo pod wpływem powtarzających się sytuacji, dojrzewanie ośrodków korowych oraz doskonalenia poszczególnych analizatorów, następuje wiązanie sfery ruchowej i sfery sensorycznej

- takie celowe powiązanie bodźców sensorycznych z motoryczną odpowiedzią, w efekcie wytwarzanie się wyższego piętra warunkowania, prowadzi do powstania reakcji noszącej nazwę ruchów „sensomotorycznych”

- (!) w okresie niemowlęcym występuje najszybszy w całej ontogenezie rozwój fizyczny człowieka

Rozwój motoryczny w okresie poniemowlęcym:

Rozwój motoryczny w okresie przedszkolnym:

Leworęczność:

Okres młodszy szkolny:

Rozpoczyna się z wejściem do szkoły Stres hamuje rozwój Dziecko musi być na to gotowe psych i społ Konieczność poznania naturalnych potrzeb dziecka Wyjątkowe znaczenie ma postępująca osyfikacja szkieletu oraz ostatni etap inerwacji mięśni ręki - umiejętność pisania,

Rozwój motoryczny w okresie młodszym szkolnym:

Przewęda, charakteryzując kolejno formę, cechę, treść i idee ruchu podaje,że u uczniów w pierwszych klasach szkoły podstawowej obejmujemy:

Mimo, że szkoła stawia swoistą tamę spontanicznej, niczym nie skrępowanej aktywności ruchowej, w przebiegu całego charakteryzowanego okresu doskonalą i wzbogacają się takie formy ruchu jak: różne postacie lokomocji, skoków, rzutów, zwisów, podporów, chwytów, wspinania się itp. Tworzą się różnorodne kombinacje motoryczne.

„Teoria zintegrowanego rozwoju osobniczego” [1972]: pożądane właściwości przejawiają tendencje do występowania razem, wydaje się, że są skorelowane ze zdrowiem psychicznym jak i zrównoważeniem emocjonalnym. Są badania, które wskazują korelacje z wynikami w nauce. Dzieci o małym zasobie umiejętności ruchowych i niskiej sprawności ogólnej gorzej adaptują się do wymagań stawianych przesz szkołę.

Okres wczesny szkolny sprzyja dynamicznemu rozwojowi wszystkich zdolności motorycznych, szczególnie wzrasta w tym okresie zwinność. Dymorfizm płciowy w motoryce, chociaż wyraźnie zaznaczony nie jest jeszcze tak silny jak w późniejszych okresach życia. Chłopcy wykazują widoczną przewagę w szybkości, biegu, rzutach i skokach, a dziewczęta są lepsze w gibkości oraz sprawności manualnej.

W końcowym etapie okresu wczesnoszkolnego (dziewczyny: 10-11lat, chłopcy: 12-13lat) następuje zjawisko tzw. „uczenia się z miejsca” - II apogeum w rozwoju motoryczności - „okres dziecka doskonałego”

Znamiennymi cechami są: harmonia proporcji ciała, refleksywność ruchowa, celowość działania i wszechstronne zainteresowanie motoryczne. Równocześnie dzieci charakteryzują się w tym okresie dość dużą umiejętnością koncentracji na jednej czynności oraz możliwością podejmowania systematycznej pracy nad sobą.

Optymalny etap nauczania ruchu w okresie młodszym szkolnym zwykle kończy się wraz z pojawieniem pierwszych wyraźnych symptomów dojrzewania. Oczywiście wszystkie te pozytywne przemiany w motoryczności odnoszą się przede wszystkim do zdolności koordynacyjnych. Natomiast siła, szybkość i wytrzymałość mogą osiągać rekordowy poziom dopiero w okresach późniejszych.

Rozwój motoryczny w okresie pokwitania i młodzieńczym:

Motorycznośc podlega wyjątkowym przemianom: o ile jedne właściwości rozwijają się w tempie zbliżonym do poprzedniego okresu, o tyle dynamika zmian innych elementów motoryki jest ogromna i zupełnie wyjątkowa, wreszcie kolejne właściwości stopniowo kończą tu swój rozwój czy nawet podlegają zauważalnemu regresowi.

Zwinność - zdolność do wykonywania ruchów całego ciała szybko i równocześnie w sposób skoordynowany

ZDOLNOŚCI MOTORYCZNE:

Okres młodzieńczy:

Motoryczność wieku dorosłego i dojrzałego:

Umiejętności ruchowe. Ich miejsce i rola w aktywności fizycznej człowieka.

Kształcenie ruchowe osób zdrowych i niepełnosprawnych:

OSOBY ZDROWE: Cel: wszechstronny rozwój - cele aktualistyczne i prospektywne


NIEPEŁNOSPRAWNE: Cel: wytwarzanie przydatnych w życiu ruchowych wzorów funkcjonalnych i innych przydatnych umiejętności


Edukacja ruchowa - to uczenie od początku, u niepełnosprawnych przebiega w patologicznych warunkach. Działania:

Stymulacja rozwoju i Wytworzenie przydatnych w życiu wzorców funkcjonalnych

Reedukacja ruchowa - utracenie zdolności i ponowne nauczanie. Działania:

Diagnoza szczegółowa (po każdym etapie jest analiza i ocena)

Wpływ aktywności fizycznej praz hipokinezji i akinezji na organizm:

Hipokinezja - niedobór ruchu Akinezja - brak ruchu

Pozytywny wpływ ćwiczeń fizycznych na organizm:

Układ kostno-stawowy:

Przyśpieszenie procesów wzrostu Poprawa struktury beleczek kostnych Zwiększona ilość substancji zbitej Skład chemiczny kości Głównym czynnikiem wpływającym na stan tkanki kostnej jest właściwe obciążenie mechaniczne - powoduje powstawanie prądów piezoelektrycznych Wysiłek fizyczny działa na tkankę przez naprężenia mechaniczne Warunkiem korzystnych zmian w biernym układzie ruchu jest przestrzeganie zasady optymalnych a nie maksymalnych jego obciążeń Wszelkie nadużycia w tym względzie w postaci zbyt wczesnych lub nadmiernych obciążeń prowadzą do zaburzeń struktury układu kostno-stawowo-więzadłowego i upośledzenie funkcji: - zwolnienie procesów wzrostu - zanik tkanki kostnej - ograniczenie nadmiernej ruchomości Ćwiczenia wpływają na zakres ruchomości stawowej i zwiększają ją Zasadniczą rolę odgrywa kształtowanie odpowiedniej długości i elastyczności miękkich elementów okołostawowych (torebek, więzadeł, mięśni) W tym celu konieczne jest wykonywanie odpowiednich zakresów ruchów Przebywanie w pozycji stojącej minimum 2 godziny dziennie wpływa korzystniej na tkankę kostną niż wykonywanie ćw przez 4 godziny leżąc Trening nie może być jednostronny Konieczna jest zmiana obciążeń (wydłużanie czasu ćwiczonych powtórzeń)

Układ krążenia:

Układ oddechowy:

Układ nerwowy:

-rozwój ośrodków ruchowych w mózgu

- wzrost szybkości przewodzenia bodźców

- polepszenie koordynacji nerwowo-mięśniowej

-wzmocnienie mechanizmów czucia głębokiego

- zwiększenie wrażliwości analizatorów wzrokowych, słuchowych i kinetycznych

- usprawnianie procesów regulacyjnych w narządach wegetatywnych przed, w trakcie i po wysiłku

Przemiana materii:

Konsekwencje bezruchu:

Otyłość ginoidalna - pośladkowo-udowa, charakterystyczna dla kobiet, powoduje:

Kłopoty z oddychaniem Bezdech senny Zaburzenia rytmu serca Zwyrodnienie kości i stawów Żylaki

Otyłość aneroidalna - nadmiar tkanki tłuszczowej gromadzi się zwykle wewnątrz jamy brzusznej, charakterystyczna dla mężczyzn, wywołuje:

Udar mózgu Nadciśnienie tętnicze Miażdżycę Zawał mięśnia sercowego Cukrzycę Dyslipidemię - nieprawidłowe stężenie lipidów we krwi.

Forma - łac. Kształt, postać Forma w wf-ie - oznacza organizacyjną stronę nauczania w odróżnieniu od metody nauczania, która dotyczy sposobu pracy nauczycieli i uczniów Forma obejmuje zewn nauki nauczania, dobór uczniów

Formy podziału uczniów:

Zastępy stałe Zastępy sprawnościowe Zastępy sprawnościowe zmienne Drużyny Grupy Pary (dobór celowy lub losowy)

Formy organizacji lekcji:

Przemyślana organizacja zajęć zapewnia bezpieczeństwo i optymalne wykorzystanie czasu. Jej efektywność ma wpływ na atmosferę

Frontalna Indywidualna Ćwiczenia w zastępach W zastępach z zadaniami dodatkowymi Obwód stacyjny Małe obwody ćwiczebne

Tor przeszkód Strumieniowa Pary

Frontalna - wszyscy wykonują te same ćwiczenia; kolumna szachowa, rozsypka; ćwiczenia proste, prowadzący przed grupą

Zalety: prosta, efektywne wykorzystanie czasu Wady: brak możliwości asekuracji

Zastosowanie: ćwiczenia kształtujące, zajęcia muzyczno-ruchowe Ważne jest zwrócenie uwagi na odległość między ćwiczącymi.

Indywidualna - każdy ćwiczący ma własny program ćwiczeń, prowadzący przygotowuje sprzęt, zapis ćwiczeń, czuwa nad bezpieczeństwem, koryguje błędy, służy radą, motywuje do ćwiczeń, opracowuje dla każdego program ćwiczeń.

Zastosowanie: rozgrzewka indywidualna, zajęcia z metodami kreatywnymi

Zalety: sprzyja kreatywności, przygotowuje ćwiczącego do pracy samemu Wady: wcześniej nauka ćwiczeń - przygotow, zastosowanie z grupą

Ćwiczenia w zastępach - podział na zastępy (6-8) ćwiczących, wszyscy ćwiczą równocześnie, ale każdy zastęp ma inne zadania ruchowe, na wyznaczony czas zmiana

Zastosowanie: prowadzący przy zastępie gdzie asekuruje lub uczy czegoś nowego; część główna zajęć

Zalety: doskonalenie techniki, atrakcyjne zadania, możliwość nauczania trudnych ćwiczeń przy ubogiej bazie sprzętowej, samodzielna praca, uczy współpracy i współdziałania, sprzyja kreatywności

Wady: utrata kontroli nad częścią grupy, poświęcenie czasu na ustawianie stanowisk, czekanie w kolejności na ćwiczenia

Ćwiczenia równoważne nigdy po skoku!

Uwagi: nauczanie ćwiczących sposobu transportowania przyrządów, pobierania i oddawania przyborów, pokaz ćwiczeń (po kolei), rotacja zastępów na sygnał, wskazanie sposobów przechodzenia (na czworakach, podpór)

Ćwiczenia w zastępach z zadaniami dodatkowymi - bardziej złożony wariant poprzedniego. Obok zadania głównego dla danego zastępu jest też zadanie dodatkowe.

Zalety: wyższy poziom intensywności zajęć Wady: sprawność organizacyjna prowadzącego i świadomość ćwiczących

Zadanie może być relaksacyjne, kompensacyjne, wspomagające.

Obwód stacyjny - 12-18 elementów, ćwiczenie 15-40s, zmiana 5~10s; może być otwarty (linia startu oddalona od mety) lub zamknięty (po kole, linia startu w miejscu linii mety). Zachowanie zasady zmienności pracy i wszechstronności, wszystkie ćwiczenia muszą być znane. Obwód służy kształtowaniu zdolności motorycznej, doskonaleniu poznanych umiejętności. Metoda kształtowania siły i wytrzymałości.

Zalety: wysoka intensywność i efektywność prowadzonych zajęć

Wady: w krótkim czasie rozkładania i składanie wielu sprzętów -> przygotowanie ćwiczących do współuczestniczenia w czynnościach organizacyjnych oraz konieczność przygotowania ćwiczeń na różnym poziomie trudności, dużo sprzętu

Małe obwody ćwiczebne - 3-5 małych obwodów, w każdym obwodzie 3-5 stanowisk. Nauczają umiejętności ruchowe i zdolności motoryczne. Przy umiejętnościach ruchowych kolejne ćwiczenia stanowią ciąg metodyczny, ostatnie ćwiczenie to ćwiczenie docelowe.

Zalety: intensywność i efektywność zdarzenia INDYWIDUALIZACJI

Wady: konieczność współuczestniczenia w organizacji, sprawność prowadzącego

Tor przeszkód - rodzaje:

  1. Naturalne - prowadząc zajęcia w naturalnym terenie trzeba przygotować trasę, przejścia aby czynności ruchowe były możliwe do wykonania przez daną osobę; stopień trudności dostosowany do umiejętności pacjenta; muszą być różnorodne

  2. Sztuczne - ścieżka zdrowia (budowana na stałe); przeszkody skonstruowane na potrzeby danych zajęć (przybory i przyrządy)

Charakter toru przeszkód:

Otwarty (miejsce startu oddalone od linii mety): Zamknięty (miejsce startu w pobliżu mety): Takie same: Różne:

Na zajęciach zabaw i gier ruchowych mamy możliwość torów złożonych.

Uwagi praktyczne:

który stanowi przerwę między startem pierwszej a następnej osoby. Do tego należy dodać parę sekund.

Zastosowanie w fizjoterapii:

Forma strumieniowa:

Ta forma organizacji ćwiczeń polega na wykonywaniu tego samego zadania ruchowego przez kolejne osoby jeden za drugim strumieniem.

Zadania ruchowe strumieniem możemy wykonywać w linii prostej, po kole lub w obwodzie boiska ale zawsze w ruchu (marsz, trucht, bieg)

Zastosowanie w doskonaleniu umiejętności ruchowych i kształtowaniu motoryki

Plusy i minusy formy strumieniowej:

+ Wysoki poziom intensywności zajęć

- każde zadanie ruchowe powinno być wcześniej znane i wyuczone przez wszystkie osoby ćwiczące

- potrzeba dużej ilości sprzętu

Pary: Ćwiczenia w parach możemy wykonywać w celu kształtowania umiejętności współpracy, współdziałania ale także przy nauczaniu techniki ruchu oraz jej doskonaleniu. Partner w wielu ćwiczeniach może także zastąpić przyrząd. W ćwiczeniach w parach często bardzo ważny jest dobór osób tworzących parę. Jeśli w doborze uwzględnimy jakieś istotne kryteria warunkujące możliwość prawidłowego wykonywania zadań ruchowych przez parę wówczas mówimy o doborze celowym. W innym przypadkach występuje dobór losowy. Dobór celowy konieczny jest jeśli: ćwiczący wykonują w parze zadania ruchowe razem (kryterium może być wysokość ciała, masa ciała partnera i poziom siły, poziom umiejętności technicznych) Dobór losowy: np. przytrzymywanie stopy partnera.

Transfer w uczeniu się ruchu.

Edukację i reedukację kształcenia ruchowego rozpatruje się w trzech kategoriach:

  1. Poznawczych

  2. Emocjonalnych

  3. Psychomotorycznych

Zachowanie człowieka jest zdeterminowane uczeniem się.

Rodzaje transferu:

W dydaktyce ogólnej są zasady wskazujące na to, jak należy zorganizować proces nauczania aby było szybkie, dokładne i trwałe.

W nauczaniu należy:

Czynniki wpływające na proces uczenia się i nauczania w edukacji fizycznej:

  1. Podobieństwa materiałów - (poprzedniego i nauczonego aktualnie). Stopień opanowania materiału (….<---…)

  2. Stopień i trudność materiału (poprzedniego i aktualnie nauczanego)

  3. Różnorodność zadań poprzedzających zadanie aktualnie rozwiązywane.

  4. Czas dzielący materiał poprzedni i rozwiązywany aktualnie.

  5. Konstrukcje programu nauczania (szczególnie dotyczy to nauczania programowego)

  6. Nauczanie grupowe i indywidualne

  7. Poziom inteligencji i temperament

  8. Motywacja

Transfer odgrywa ważną rolę w procesie dydaktycznym. Także w uczeniu się i nauczaniu dla fizjoterapeuty stosującego ruch jako środek leczniczy.

Fizjologiczna interpretacja transferu motorycznego.

Na każdym poziomie obiegu informacji ujawnia się zwrotne sprzężenie w pozytywnym i negatywnym wymiarze. W połączeniu z ośrodkami nerwowymi kory mózgowej i układem wegetatywnym.

- 4 -



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kształcenie ruch - ćwiczenia, SEMESTR I, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu, Portfolio
Konspekt Trening siłowy, SEMESTR I, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu, Portfolio
Pozycje wyjściowe do ćwiczeń, SEMESTR I, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu, Portfolio
Konspekt z zajęć kształcenia ruchowego i metodyki nauczania ruchu
konspekt na plecy okrągłe, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruc
konspekt lekcji oswajanie w wodzie, fizjoterapia, Kształtowanie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
KONSPEKT NR 10 PŁASKOSTOPIE, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania r
Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
Podstawy ksztalcenia ruchowego i metodyka nauczania ruchu lic fiz dzienne i wieczorowe
Zdolności koordynacyjne, Kształcenie Ruchowe i Metodyka Nauczania Ruchu
zagADNIENIA METODYKA, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
Zimowe zabawy na sniegu, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
Ból pleców - wybierz odpowiedni samochód, Kształcenie Ruchowe i Metodyka Nauczania Ruchu
konspekt nr 6, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
Ćwiczenia metodyka sciaga, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruc
los1, Materiały 2 rok Fizjoterapi, Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
konspekt lekcji wych. fizycznego, fizjoterapia, Kształtowanie ruchowe i metodyka nauczania ruchu

więcej podobnych podstron