1. IDENTYFIKACJA SUBSTANCJI

Nazwa produktu: Siarkowodór

Wzór chemiczny: H₂S

Producent:

Dostawca:

Użytkownik:

Telefon awaryjny: (042) 631 47 24 (informacja toksykologiczna w Polsce)

2. SKŁAD I INFORMACJA O SKŁADNIKACH

Nazwa chemiczna produktu: Siarkowodór

Składniki stwarzające zagrożenie:

Nazwa chemiczna	% wag.	Nr CAS	Nr EINECS	Symbol ostrzegawczy	Symbole zagrożenia (R)
siarkowodór	100	7783-06-4	231-97-73	F^+, T^+, N	12-26-50

3. IDENTYFIKACJA ZAGROŻEŃ

Preparat niebezpieczny w myśl dyrektywy 1999/45/EEG.

Zagrożenie pożarowe: Gaz skrajnie łatwo palny. Z powietrzem tworzy mieszaniny wybuchowe.

Zagrożenie toksykologiczne: Gaz silnie toksyczny. Jeżeli stężenie gazu jest odpowiednio duże (powyżej 1,4 mg/dm³), powoduje nagłą utratę przytomności, a śmierć następuje wskutek porażenia układu oddechowego.

Zagrożenie ekotoksykologiczne: Siarkowodór działa silnie trująco na organizmy żywe, w szczególności organizmy wodne i glebowe.

4. PIERWSZA POMOC

Uwaga: W pierwszej kolejności należy wyprowadzić poszkodowaną osobę ze skażonego siarkowodorem środowiska. Ułożyć na lewym boku z głową skierowaną w dół. Skontaktować się z lekarzem. Ratujący muszą zadbać również o własne bezpieczeństwo.

Zatrucie inhalacyjne:
1.	Wyprowadzić poszkodowaną osobę na świeże powietrze.
2.	W razie potrzeby natychmiast rozpocząć sztuczne oddychanie lub z przerwami podawać tlen. Jeżeli to możliwe, zastosować respirator automatyczny. Należy pamiętać, że odór zgniłych jaj jest wyczuwalny tylko przy niskich stężeniach. Zapewnić jak najszybszą pomoc lekarską.

5. POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU POŻARU

Zagrożenia pożarowe:	Gaz skrajnie łatwo palny. Z powietrzem tworzy mieszaniny wybuchowe. Pojemniki narażone na działanie ognia lub wysokiej temperatury bezzwłocznie usunąć poza obszar zagrożenia. Nagrzane pojemniki pękają, potęgując zagrożenie.
W przypadku pożaru sąsiednich obiektów:	Stosować środki w zależności od natury i rozmiaru pożaru.
Zalecenia szczegółowe:	Uwaga: W ogniu wydzielają się z siarkowodoru toksyczne gazy, pary i dymy.
Sprzęt ochronny strażaków:	Aparaty izolujące drogi oddechowe. Niezależne aparaty oddechowe.
Uwaga dodatkowa:	Gaz silnie toksyczny.

6. POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU NIEZAMIERZONEGO UWOLNIENIA DO ŚRODOWISKA

Zalecenia ogólne:	W przypadku wydostania się siarkowodoru w pomieszczeniu zamkniętym do likwidowania skażenia mogą przystąpić wyłącznie przeszkolone w ratownictwie chemicznym osoby, chronione stosownymi ochronami osobistymi, a w szczególności aparatami oddechowymi i kombinezonami gazoszczelnymi. Osoby dokonujące jakichkolwiek czynności związanych z akcją ratowniczą, w skażonej siarkowodorem atmosferze, powinny być ubezpieczane jeszcze przez dodatkowe dwie osoby. Jedna osoba asystuje wewnątrz skażonego pomieszczenia (obiektu, którym mogą być również zbiorniki, kanały, studzienki kanalizacyjne, studnie, zagłębienia terenowe i inne), zaś druga, która znajduje się na zewnątrz tego pomieszczenia (obiektu), w każdej chwili musi być gotowa do udzielenia lub sprowadzenia pomocy. Skażone pomieszczenia (obiekty) muszą być intensywnie wentylowane świeżym powietrzem.
Środki ochrony osobistej:	Unikać kontaktu z uwolnionym siarkowodorem. Stosować ubrania ochronne z tkanin gazoszczelnych, rękawice ochronne, okulary ochronne w szczelnej obudowie, niezależne aparaty oddechowe. Należy pamiętać o ograniczonym czasie działania ochronnego filtrów gazowych (filtr gazowy oznaczony kolorem brązowym i literą A).
Zalecenia szczegółowe:	Starać się odciąć źródło skażenia środowiska (uszczelnić uszkodzone opakowanie i umieścić w opakowaniu awaryjnym), odciąć dopływ z instalacji. Stosować środki mechaniczne, szczelne pojemniki, sorbenty pochodzenia organicznego i nieorganicznego.
Zabezpieczenie środowiska:	Zabezpieczyć studzienki ściekowe. W przypadku skażenia wód powiadomić odpowiednie władze.
Metody utylizacji:	Unieszkodliwianie na drodze spalania - zgodnie z wymogami prawa krajowego.

7. POSTĘPOWANIE Z SUBSTANCJĄ I JEJ MAGAZYNOWANIE

Zapobieganie zatruciom:	Podczas stosowania siarkowodoru nie jeść, nie pić, unikać kontaktów z siarkowodorem, unikać wdychania gazu, przestrzegać zasad higieny osobistej, stosować odzież i sprzęt ochrony osobistej, pracować w wentylowanym pomieszczeniu.
Zapobieganie pożarom/wybuchom:	Gaz palny. Wymaga szczególnego trybu postępowania w tym zakresie.
Magazynowanie:	W oryginalnych, właściwie oznakowanych opakowaniach, w magazynie gazów technicznych, palnych, trujących, wyposażonym w instalację wentylacyjną. Przechowywać w odpowiednio zabezpieczonych pomieszczeniach. Na terenie magazynu przestrzegać zakazu palenia, spożywania posiłków, używania otwartego ognia. Zasady magazynowania określa norma PN-89/C-81400.
Metody postępowania z odpadami:	Za odpad można uznać siarkowodór, który w żadnej postaci nie nadaje się do zagospodarowania. Odpadowy siarkowodór odstawiany jest do wskazanego przez służbę ochrony środowiska miejsca, celem utylizacji.

8. KONTROLA NARAŻENIA I ŚRODKI OCHRONY INDYWIDUALNEJ

Rozwiązania techniczne: Stosowanie się do rygorów bezpiecznej pracy (ochrony osobiste, wentylacja wyciągowa, brak możliwości skażenia kanalizacji i otaczającego środowiska). Wszelkie manipulacje wykonywać pod czynnym dygestorium. Odpadki umieszczać w oddzielnym, oznakowanym, szczelnym pojemniku.

Ochrony osobiste:

Drogi oddechowe:	Maski ochronne z filtrami par i cząsteczkowymi (filtr gazowy oznaczony kolorem brązowym i literą A oraz filtr cząsteczkowy oznaczony kolorem białym i symbolem P2).
Ręce:	Rękawice ochronne z tworzywa powlekanego.
Oczy:	Okulary ochronne w szczelnej obudowie.
Skóra i ciało:	Ubrania ochronne ze zwartej tkaniny. Fartuchy ochronne.
Inne informacje:	Higiena pracy: Obowiązują przepisy ogólne przemysłowej higieny pracy. Unikać bezpośredniego kontaktu powierzchni ciała i dróg oddechowych z siarkowodorem. Nie wdychać par i aerozoli. Zanieczyszczone ubranie wymienić. Po pracy dokładnie wymyć powierzchnię ciała. Nie jeść, nie pić podczas pracy.

Najwyższe dopuszczalne stężenie w środowisku pracy dla siarkowodoru:

Składnik	NDS (mg/m^3))	NDSCh (mg/m^3)
siarkowodór	10	20

Metody oceny narażenia w środowisku pracy:

Metody oceny narażenia opierają się na laboratoryjnym oznaczaniu siarkowodoru na stanowisku pracy. Zalecane są metody chromatografii gazowej. Dla oznaczania stężenia par zastępczo można posługiwać się odpowiednimi rurkami wskaźnikowymi.

PN-89/Z-04008.08

Ochrona czystości powietrza. Pobieranie próbek. Pobieranie próbek powietrza atmosferycznego (imisja) do badań mikrobiologicznych metodą aspiracyjną i sedymentacyjną.

PN-Z-04015-1:1996

Ochrona czystości powietrza. Badania zawartości siarki i jej związków. Postanowienia ogólne.

PN-84/Z-04015.02

Ochrona czystości powietrza. Badania zawartości siarki i jej związków. Oznaczanie siarkowodoru w powietrzu atmosferycznym (imisja) metodą kolorymetryczną z tiofluoresceiną.

PN-Z-04015-13:1996

Ochrona czystości powietrza. Badania zawartości siarki i jej związków. Oznaczanie siarkowodoru na stanowiskach pracy metodą spektrofotometryczną.

9. WŁAŚCIWOŚCI FIZYKOCHEMICZNE

9.1	Masa cząsteczkowa: 34,08 g/mol
9.2	Postać fizyczna, barwa, zapach: W warunkach normalnych siarkowodór jest silnie trującym, bezbarwnym gazem, o odrażającym zapachu zgniłych jaj. Zapach jest bardzo silny i wyraźnie odczuwalny nawet w bardzo dużym rozcieńczeniu 1:100 000 (1cm^3 H2S na 100 dm^3 powietrza). W wyższych stężeniach ma zapach odrażająco słodkawy. Zapachu tego nie odczuwa się już po krótkim czasie przebywania w atmosferze stężonego gazu, ponieważ nerw węchowy ulega wówczas porażeniu.
9.3	Temperatura topnienia: -85,6^oC
9.4	Temperatura wrzenia: -60,2^oC
9.5	Gęstość: 1,5355 g/dm^3
9.6	Gęstość gazu względem powietrza: 1,19
9.7	Temperatura samozapalenia: 270^oC
9.8	Zakres tworzenia mieszanin wybuchowych z powietrzem: 4,3-45,4% obj. (60-650 g/m^3)
9.9	Rozpuszczalność w wodzie: Siarkowodór dobrze rozpuszcza się w wodzie (4 g/l w 20^oC), tworząc wodę siarkowodorową o właściwościach kwasowych, której solami są bardzo rozpowszechnione w przyrodzie siarczki. Woda siarkowodorowa jest odczynnikiem w analizie chemicznej.
9.10	Wartość pH (4 g/l H2O/20^oC): 4,5
9.11	Prężność par w 20^oC: 18100 hPa
9.12	Zagrożenie wód: Duże.
9.13	Reaktywność: Siarkowodór jest substancją reaktywną chemicznie. Gwałtownie, a nawet wybuchowo, reaguje z tlenkami halogenów, nadtlenkami, dymiącym kwasem azotowym. Dezaktywuje wiele katalizatorów stosowanych w przemyśle.
9.14	Właściwości korozyjne: Wyraźne w środowisku kwaśnym.
9.15	Inne: Siarkowodór występuje w przyrodzie. Naturalnym źródłem tej substancji są gazy wulkaniczne. Wchodzi w skład ropy naftowej i gazu ziemnego. Występuje w wodach mineralnych. Duże ilości powstają w wyniku rozkładu gnilnego związków organicznych, stąd obecność tego niebezpiecznego gazu w kanałach, wykopach, grobowcach, rowach odwadniających, studzienkach kanalizacyjnych, ściekach, zbiornikach odpadowych, dołach kloacznych, na wysypiskach śmieci. Siarkowodór jest obecny w wielu procesach przemysłowych. Rzadko stosowany jest jako surowiec technologiczny, zaś znacznie częściej występuje jako produkt uboczny wielu procesów technologicznych, w których udział bierze siarka lub jej związki: w przemyśle chemicznym przy produkcji kwasu siarkowego i solnego, dwusiarczku węgla, w fabrykach celulozy i sztucznego jedwabiu, w przemysłach naftowym, gumowym, metalurgicznym, w koksowniach i gazowniach, w kopalniach gipsu i węgla. Siarkowodór często występuje tam, gdzie stosowane są tradycyjne metody garbowania skór, ponadto w fabrykach żelatyny i kleju, cukrownictwie, silosach i wszędzie tam, gdzie mają miejsce procesy połączone z rozkładem białek.

10. STABILNOŚĆ I REAKTYWNOŚĆ

Reaktywność i stabilność:	Siarkowodór jest substancją chemicznie reaktywną. Wybucha po zmieszaniu z substancjami utleniającymi.
Właściwości korozyjne:	Zauważalne w obecności wilgoci.

11. INFORMACJE TOKSYKOLOGICZNE

Drogi narażenia człowieka: Wdychanie.

Informacja ogólna: Do organizmu człowieka siarkowodór dostaje się przede wszystkim drogami oddechowymi. Niewielkie ilości mogą przeniknąć poprzez skórę. Niewielkie stężenia siarkowodoru powodują już blokowanie metali, a tym samym ograniczenie działania enzymów posiadających metale w swej grupie prostetycznej. Siarkowodór łączy się również z methemoglobiną, tworząc sulfmethemoglobinę, przy czym nie łączy się z hemoglobiną. W organizmie człowieka siarkowodór zostaje utleniony do kwasu siarkowego, który następnie wydalany jest z moczem w postaci nieszkodliwych siarczanów. Część siarkowodoru wydalana jest drogami oddechowymi w stanie niezmienionym. Pewna ilość wchłoniętego siarkowodoru rozkłada się we krwi i tkankach z wydzieleniem siarki, która z nierozłożonym siarkowodorem tworzy wielosiarczki (H₂S_n). W organizmie siarkowodór nie ulega kumulacji.

Dane toksykologiczne dotyczące siarkowodoru:

LD_{LO (inhalacyjnie, człowiek)} = 5000 ppm (zgon),

LC _{50 (inhalacyjnie, szczur)} = 713 ppm/1 godz.,

LC _{50 (inhalacyjnie, mysz)} = 674 pmm/1 godz.

Skutki narażenia na różne stężenia siarkowodoru w powietrzu:

Objawy	Stężenie (mg/dm3)	Czas narażenia
Przybliżony próg zapachowy	0,0007-0,2	od kilku sekund do jednej minuty
Próg podrażnienia spojówek	16-32	6-7 godzin
Ostre zapalenie rogówki	75-150	powyżej 1 godziny
Zanik wyczuwania zapachu	225-300	2-15 minut

Działanie miejscowe (skóra, oczy, błony śluzowe):

Wdychanie gazu i aerozoli: Siarkowodór jest gazem wyjątkowo niebezpiecznym. Działa drażniąco na błony śluzowe i skórę. Po przedostaniu się do organizmu drogą resorpcji poprzez płuca, siarkowodór powoduje poważne zaburzenia w procesie oddychania komórkowego. Jeżeli stężenie gazu jest odpowiednio duże (powyżej 1,4 mg/dm³), powoduje nagłą utratę przytomności, a śmierć następuje wskutek porażenia układu oddechowego. Pod tym względem siarkowodór przypomina działanie cyjanowodoru. Małe ilości wywołują szkody w układzie oddechowym, sercowo-naczyniowym, pokarmowym, w układzie nerwowym. Zaburzają psychikę człowieka. Zatrucia zawodowe są zjawiskiem stosunkowo częstym.

Zatrucia ostre: Duże stężenia siarkowodoru (ponad 5 000 ppm) powodują śmierć w ciągu kilku do kilkunastu sekund. Człowiek pada i traci przytomność. Występuje sinica i duszności. Porażony zostaje układ oddechowy. Przy mniejszych stężeniach natychmiast pojawia się zapalenie spojówek i bolesne nadżerki rogówki. Zostaje podrażniony nos i gardło, pojawia się zapalenie oskrzeli. Powikłaniami są odoskrzelowe zapalenie płuc oraz obrzęk płuc. Zmianom ulega tętno, pojawia się napadowa niewydolność wieńcowa serca. Osłabieniu ulega mięsień sercowy. Ze strony układu pokarmowego występują nudności, utrata apetytu, nudności, zaparcia. Uszkodzony zostaje układ nerwowy - w cięższych przypadkach na stałe. Siarkowodór powoduje anoksję oraz bezpośrednie uszkodzenie komórek oun. Następstwa tego uszkodzenia są różnorodne - po zaburzenia psychiczne, utratę pamięci, parkinsonizm.

Zatrucia przewlekłe: Objawami zatruć przewlekłych są następstwa, które nie dają charakterystycznego obrazu klinicznego. Poszkodowani skarżą się na bóle głowy, łatwe męczenie się, nudności, zawroty głowy, niepokój nerwowy, pobudliwość. Stwierdzany jest chorobliwy wygląd poszkodowanych, spadek masy ciała, zapalenie dróg oddechowych, zapalenie spojówek, rozregulowanie wegetatywne.

Zatrucia lekkie: Lekkie zatrucia mogą przebiegać bez następstw.

Rokowania: Rokowanie przy ciężkim zatruciu jest złe. Jeżeli zatrute osoby przeżyją, nierzadko pozostają u nich trwałe następstwa, szczególnie w układzie nerwowym i psychicznym.

Zapobieganie: Tam, gdzie występuje możliwość pojawienia się niebezpiecznych stężeń siarkowodoru, należy stosować indywidualne środki ochrony osobistej (sprzęt ochrony dróg oddechowych, okulary ochronne). Należy bezwzględnie przestrzegać zasady, żeby maksymalna zawartość siarkowodoru w powietrzu nie przekraczała 10 ppm. Konieczne jest instalowanie urządzeń odsysających i wentylatorów w miejscach zagrożonych. Niezbędna jest stała kontrola lekarska. Nowoczesne środki wykrywające pozwalają na nieustanne śledzenie zawartości siarkowodoru w kontrolowanej atmosferze. Osoby zagrożone wyposażane są w indywidualne, pracujące w sposób ciągły, wykrywacze siarkowodoru. Urządzenia te sygnalizują akustycznie i optycznie przekroczenie bezpiecznej granicy. Kontrola może być również przeprowadzana okresowo za pomocą rurek wskaźnikowych posiadających bardzo szerokim spektrum oznaczalności.

12. INFORMACJE EKOLOGICZNE

Dopuszczalne stężenie w powietrzu atmosferycznym dla siarkowodoru:

Dopuszczalne stężenie zanieczyszczeń w mg/m3
Obszary chronione			Obszary specjalnie chronione
w ciągu 30 min	średnio- dobowe	średnio- roczne	w ciągu 30 min	średnio- dobowe	średnio- roczne
0,06	0,02	0,0032	0,008	0,003	0,0005

Działanie na organizmy wskaźnikowe:

Ryby: Granica śmiertelności dla linów wynosi 10 mg/dm³, próg szkodliwości dla pstrągów 1 mg/dm³. Denzer określa próg szkodliwości dla pstrąga tęczowego w wysokości 0,8 mg/dm³. Siarczek sodowy Na₂S w ilości 12 do 13 mg/dm³ wody destylowanej stanowi roztwór, w którym ginie różanka.

W wodach, które zawierały 50 mg/dm³ H₂S, występowały bakterie siarkowe rozmaitego rodzaju i sinica.

Wody, w których występował siarkowodór w ilościach większych aniżeli 50 g/dm³, zawierały już tylko czerwone bakterie siarkowe. Przy zawartości H₂S w ilości 10 mg/dm³ ginęły w czasie od 1,5 do 6 godzin organizmy strefy oligosaprobowej, strefy mezosaprobowej w przeciągu od 3 godzin do 3 dni, strefy a mezosaprobowej i polisaprobowej w ciągu 14 godzin do 5,5 dnia.

Rośliny: Siarkowodór oddziałuje na przemianę chlorofilu w feofitynę. Feofityna później znika i następuje zbielenie. Na moczarkę kanadyjską siarkowodór działa szkodliwie dopiero w stężeniu wyższym niż 1:19600 (=50 mg/dm³).

Wskaźnik oceny dla ostrej toksyczności: wobec ssaków: 7,

wobec ryb: 6,3,

wobec bakterii: 5,8.

Stopień zagrożenia wód: skrajny.

13. POSTĘPOWANIE Z ODPADAMI

Metody unieszkodliwiania:

Spalanie u wylotu rurki z butli, z absorpcją powstających tlenków siarki.

14. INFORMACJE O TRANSPORCIE

14.1	Numer ONZ:	1053
14.2	Klasa RID/ADR/IMO:	2-2TF
14.3	Numer indeksowy:	016-001-00-4
14.4	Numer rozpoznawczy zagrożenia:	236
14.5	Numer indeksowy (EC):	035-001-00-5
14.6	Symbole niebezpieczeństwa (R):	12-26-50
14.7	Symbole bezpieczeństwa (S):	1/2-9-16-28-36/37-45-61
14.8	Nalepki ostrzegawcze wg ADR/RID Nr 3 + 6.1:

15. INFORMACJE DOTYCZĄCE PRZEPISÓW PRAWNYCH

Kartę wykonano zgodnie z:

• Normą PN ISO 11014-1; 1998, „Bezpieczeństwo chemiczne - Karta charakterystyki bezpieczeństwa produktów chemicznych”.

• Wytycznymi Dyrektywy UE Nr 1999/45/EG, Dyrektywy 67/548 EEC oraz Dyrektywy UE 88/379/EEC (Dangerous Product Regulations incl. EC Guidelines), dotyczącymi klasyfikowania, oznaczania i sporządzania informacji o materiałach niebezpiecznych.

• Klasyfikacja materiałów niebezpiecznych dokonana została na podstawie Umowy Europejskiej dotyczącej Międzynarodowego Przewozu Materiałów Niebezpiecznych ADR (ważnej od 01.07.2002 r.).

• Ustawą o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 11 stycznia 2001 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 84; Nr 100, poz. 1085; Nr 123, poz. 1350; Nr 125, poz. 1367 ze zmianą z dnia 5 lipca 2002 r. (Dz. U. Nr 142, poz. 1187).

• Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 3 lipca 2002 r. w sprawie karty charakterystyki substancji niebezpiecznej i preparatu niebezpiecznego (Dz. U. Nr 140, poz. 1171).

• Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 3 lipca 2002 r. w sprawie wykazu substancji niebezpiecznych wraz z ich klasyfikacją i oznakowaniem - ZAŁĄCZNIK (Dz. U. Nr 129, poz. 1110).

• Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawie oznakowania opakowań substancji niebezpiecznych i preparatów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 140, poz. 1173).

• Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 140, poz. 1172).

• Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie substancji niebezpiecznych i preparatów niebezpiecznych, których opakowania należy zaopatrywać w zamknięcia utrudniające otwarcie przez dzieci i wyczuwalne dotykiem ostrzeżenie o niebezpieczeństwie (Dz. U. Nr 140, poz. 1174).

• Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 14 lipca 2002 r. w sprawie obowiązku dostarczenia karty charakterystyki niektórych preparatów nie zaklasyfikowanych jako niebezpieczne (Dz. U. Nr 142, poz. 1194).

• Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 czerwca 1998 r. (Dz. U. Nr 79, poz. 513) ze zmianą z 2 stycznia 2001 r. (Dz. U. Nr 4, poz. 36) w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy.

• Rozporządzeniem MZiOS z dnia 11 września 1996 r. (Dz. U. Nr 121, poz. 571) w sprawie czynników rakotwórczych w środowisku pracy oraz nadzoru nad stanem zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki.

• Rozporządzeniem MOŚZNL z dnia 28 kwietnia 1998 r. (Dz. U. Nr 55, poz. 355) w sprawie dopuszczalnych wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu.

• Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 21 października 1998 r. (Dz. U. Nr 145, poz. 942) i zmianą z 5 marca 2001 r. (Dz. U. Nr 22, poz. 251) w sprawie szczegółowych zasad usuwania, wykorzystywania i unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych.

• Ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628) oraz rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. Nr 112, poz. 1206).

• Niniejsza karta charakterystyki substancji niebezpiecznej jest bezpośrednio przekazywana dystrybutorowi siarkowodoru, bez zapewnień lub gwarancji co do kompletności bądź szczegółowości odnośnie do wszystkich informacji lub zaleceń w niej zawartych.

• Niniejsza karta nie jest żadną podstawą zobowiązującą do jakiejkolwiek odpowiedzialności jakiegokolwiek rodzaju ze strony wytwórcy i dystrybutora siarkowodoru. Przedsiębiorstwo nie będzie odpowiedzialne za jakiekolwiek zejście śmiertelne, chorobę lub uszczerbek na zdrowiu jakiejkolwiek natury, będący następstwem zastosowania lub niewłaściwego wykorzystania karty charakterystyki substancji niebezpiecznej lub materiału, którego karta dotyczy.

• Informacje zawarte w niniejszej karcie przedstawiają aktualny stan naszej wiedzy i doświadczeń dotyczących bezpiecznego stosowania wyrobu.

Na etykietach należy zamieścić następujące informacje:

Symbole ostrzegawcze na opakowaniach jednostkowych:
Napis ostrzegawczy na opakowaniach jednostkowych:		„Substancja łatwo palna, bardzo toksyczna, niebezpieczna dla środowiska.”
Symbole zagrożenia
R 12	Substancja skrajnie łatwo palna.
R 26	Działa bardzo toksycznie przez drogi oddechowe.
Symbole bezpieczeństwa
S 1/2	Przechowywać w zamknięciu i chronić przed dziećmi.
S 9	Przechowywać pojemnik w pomieszczeniu dobrze wentylowanym.
S 16	Nie przechowywać w pobliżu źródeł zapłonu - nie palić tytoniu.
S 28	Zanieczyszczoną skórę natychmiast przemyć dużą ilością wody.
S 36/37	Nosić odpowiednią odzież ochronną i odpowiednie rękawice ochronne.
S 45	W przypadku awarii lub jeżeli źle się poczujesz, niezwłocznie zasięgnij porady lekarza - jeżeli to możliwe, pokaż etykietę.
S 61	Unikać zrzutów do środowiska. Postępować zgodnie z instrukcją lub kartą charakterystyki.

16. INNE INFORMACJE

Chemiczne określenie produktu: Siarkowodór
16.2 Znaczenie symboli:
Symbol ostrzegawczy na opakowaniach jednostkowych
F+	Substancja skrajnie łatwo palna.
T+	Substancja bardzo toksyczna.
N	Substancja niebezpieczna dla środowiska.
Symbol ostrzegawczy na środkach transportu
263	Gaz trujący, palny.
Znaczenie oznaczeń transportowych
Klasa RID/ADR: 2-TF		Gaz toksyczny, palny.
Numer ONZ: 1053		Siarkowodór.

Uwaga: Użytkownik ponosi odpowiedzialność za podjęcie wszelkich kroków mających na celu spełnienie wymogów prawa krajowego. Informacje zawarte w powyższej karcie stanowią opis wymogów bezpieczeństwa użytkowania substancji. Użytkownik ponosi całkowitą odpowiedzialność za określenie przydatności produktu do konkretnych celów. Zawarte w niniejszej karcie dane nie stanowią oceny bezpieczeństwa miejsca pracy użytkownika. Karta charakterystyki nie może być traktowana jako gwarancja właściwości substancji.

* * * * *

Zgodnie z rozporządzeniem MZ z dnia 3 lipca 2002 r., PN-ISO 11014-1 i Dyrektywą 91/155/EEC

	KARTA CHARAKTERYSTYKI SUBSTANCJI NIEBEZPIECZNEJ	Wydanie: I Data wydania: 20.12.02 Strona/stron 8/8
Nazwa:	SIARKOWODÓR

Siarkowodór

---