od zmusiał, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, Psychiatria


Opracowała mgr Zofia Musiał

Model opieki pielęgniarskiej nad chorym z depresją

Problem zdrowotny I

Lęk i niepokój związany z hospitalizacją.

Cel działania:

Zmniejszenie lęku i niepokoju pacjenta, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa.

Plan działania

-uspokojenie chorego w Izbie Przyjęć,

-wyjaśnienie i udzielenie odpowiedzi na pytania i wątpliwości chorego,

-zapoznanie z personelem, topografią, pacjentami, kartą praw pacjenta, regulaminem oddziału oraz rozkładem zajęć,

-poinformowanie o możliwości i zasadach kontaktu z rodziną (odwiedziny, telefony),

-przyjazny, spokojny ton i postawa wzbudzająca zaufanie.

Problem zdrowotny II

Stan zagrożenia życia na wskutek utraty poczucia sensu życia oraz myśli i tendencji samobójczych.

Cel działania:

Zapewnienie bezpieczeństwa, niedopuszczenie do powstania stanu zagrożenia zdrowia

i życia pacjenta.

Plan działania:

-obserwacja i rozmowa z pacjentem mająca na celu zorientowanie się w "natężeniu" chęci pozbawienia życia (ukierunkowana na motorykę, nastrój, intelekt),

-dokładnie obejrzeć ciało pod kątem zranień spowodowanych próbami samobójczymi,

-ścisła obserwacja zachowań chorego i miejsc na oddziale, w których pacjent przebywa,

-zapewnienie bezpiecznego otoczenia (zabezpieczenie okien kratami w celu uniemożliwienia skoku, odebranie i zabezpieczenie wszelkich przedmiotów mogących posłużyć do samookaleczenia (ostre, szklane, ciężkie),

-obecność przy chorym w trakcie golenia lub pomoc przy goleniu (zalecana golarka elektryczna, ewentualnie jednorazowe golarki, nie żyletki) celem zminimalizowania ryzyka próby suicydalnej,

-dyskretne kontrolowanie zażywania leków w celu przeciwdziałania ich gromadzenia w celach samobójczych,

-częsta obecność i dyskretna obserwacja chorego, (nie rzadziej niż co 15 minut),

-aktywne słuchanie, nawet wobec spraw pozornie nieistotnych (nie bagatelizować) i okazywanie zrozumienia dla cierpienia chorego,

-rozmowa z pacjentem (1-2 razy dziennie) na temat charakteru myśli samobójczych, motywów zachowań samobójczych, przeżywanych problemów,

-zapewnienie pacjenta o gotowości udzielenia wszelkiej, niezbędnej pomocy,

-odwracanie uwagi od przykrych przeżyć poprzez organizowanie czasu pacjentowi (terapia zajęciowa),

-zadbać o odpowiedni dobór pacjentów w sali (nie łączyć pacjentów pobudzonych z depresyjnymi, o podobnych zainteresowaniach),

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny III

Obniżona samoocena pacjenta, lęk przed przyszłością.

Cel działania:

Uzyskanie prawidłowej samooceny przez pacjenta, pacjent umie dostrzec swoją wartość

i godność.

Plan działania:

-nie podzielać z chorym jego poczucia beznadziejności, ani na siłę pocieszać, gdyż jedno i drugie może spowodować zaniechanie kontynuowania terapii,

-zachęcenie do udziału w zajęciach - pomoc pacjentowi w zorganizowaniu czasu wolnego,

w formie odpowiedniej do jego możliwości ruchowych i intelektualnych,

-w rozmowie dążyć do rozładowania negatywnych uczuć pacjenta,

-uczyć spojrzenia z dystansem na trudne sytuacje emocjonalne,

-pomoc w przezwyciężeniu lub zaakceptowaniu choroby,

-ułatwienie choremu powrotu do środowiska rodzinnego, zawodowego (rozmowa z rodziną, współpracownikami),

-bardzo poważnie traktować wypowiedzi chorego, szczególnie te świadczące o tendencjach samobójczych i ocenić ich ryzyko,

-prowadzić rozmowy z chorym na neutralne tematy, nie poruszające spraw przykrych, drażliwych

-ukazywanie pozytywnych aspektów jego życia, osiągnięć rodzinnych i zawodowych,

-nauka spojrzenia z dystansem na niektóre problemy, niepowodzenia wraz z propozycjami sposobów pokonywania trudności.

Problem zdrowotny IV

Obniżona aktywność chorego wynikająca z podstawowych objawów choroby oraz zmniejszonych możliwości realizowania aktywności ze względu na hospitalizację.

Cel działania:

Zaspokojenie potrzeb biologicznych pacjenta, zapewnienie bezpieczeństwa i zapobieganie powikłaniom.

Plan działania:

-poznanie możliwości chorego - stopniowe aktywizowanie, tzn. powierzanie do wykonania zadań adekwatnych do możliwości (od zadań łatwiejszych do trudniejszych) i nagradzanie słowne,

-rozmowa o charakterze uspokajającym, wspierającym i niwelującym u pacjenta poczucie mniejszej wartości, mająca na celu ukazywanie pozytywnych faktów oraz szczególnych osiągnięć w życiu osobistym i zawodowym (np.2 razy dziennie po 15 min),

-zachęcanie i motywowanie do aktywności związanej z zainteresowaniami, uzdolnieniami chorego,

-zachęcanie pacjenta do działania począwszy od zadbania o wygląd własny i najbliższego otoczenia,

-zachęcanie do udziału w gimnastyce, do spacerów, korzystania z biblioteki szpitalnej, wykonywania drobnych prac w oddziale, itp.,

-organizowanie zajęć stosownie do aktualnych możliwości pacjentów, np. konkursy, wieczory poetyckie, kalambury,

-angażowanie, zachęcanie współpacjentów do nawiązywania kontaktów z chorym,

-dostrzeganie podejmowanej aktywności-chwalenie pacjenta (metoda pozytywnego wzmacniania).

-wzmacniać autoportret chorego w zakresach w których jest on nieadekwatnie obniżony,

-dodawać pacjentowi otuchy, pokazując jego mocne strony, dowartościowywać, poprawiać samoocenę,

-uświadamiać pacjentowi jego możliwości, znaczenia dla innych i jego roli w rodzinie oraz grupie zawodowej,

-podejmować działania w środowisku chorego zmierzające do złagodzenia trudności, które przyczyniły się do powstania dekompensacji - pomoc środowiskowa,

-zachęcanie rodziny do odwiedzin i rozmów z pacjentem,

-stosować psychoterapię wspierającą,

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny V

Zaburzenia łaknienia, obniżony apetyt, odmowa przyjmowania pokarmów mogące wynikać z:

-podstawowych objawów choroby

-zaburzeń psychopatologicznych (np. urojeń depresyjnych)

-poczucia zmienionego smaku pokarmów jako skutków ubocznych farmakoterapii.

Cel działania:

Spożywanie posiłków zgodnie z dziennym zapotrzebowaniem kalorycznym i składnikowym pacjenta.

Plan działania:

-rozmowa z chorym w celu przekonania chorego o konieczności przyjmowania pokarmów,

-zachęcanie do jedzenia, towarzyszenie w czasie posiłków, pomoc w spożywaniu posiłków(w razie konieczności),

-zapewnienie przy współpracy z dietetyczką właściwej diety,

-podawać posiłki ciepłe, w małych porcjach, wybierać dania ulubione, o zdecydowanym smaku, estetycznie podane,

-okazywać spokój nie popędzać,

-kontrola masy ciała, nawodnienia organizmu, gospodarki wodno-elektrolitowej (np. 2 razy w tyg),

-odpowiednie rozłożenie w czasie zabiegów, aby nie kolidowały z godzinami posiłków,

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny VI

Trudności w zasypianiu, budzenie się w nocy i wcześnie rano, sny o ponurej treści.

Sen krótkotrwały nie dający wypoczynku.

Cel działania:

Ułatwienie zaśnięcia, regeneracji organizmu, zapewnienie pacjentowi snu 7-8 godz/dobę.

Plan działania:

-obserwacja ukierunkowana na stwierdzenie przyczyny trudności w zaśnięciu,

-wyeliminować bodźce utrudniające zasypianie (głośna rozmowa, włączone radio, światło),

-zapewnienie dobrych warunków do snu (mikroklimat, cisza),

-pozostać na chwilę z pacjentem, jeżeli przeżywa lęki,

-rozmowa mająca na celu odwrócenie uwagi chorego od obaw i zapewnienie o bezpieczeństwie,

-pomoc pacjentowi w odreagowaniu napięcia oraz negatywnych emocji poprzez rozmowę, trening relaksacyjny, muzykoterapię,

-uregulowany tryb życia chorego, ostatni posiłek ok.2-3 godz przed snem,

-kontrolowanie przebiegu snu poprzez obecność przy chorym np. co 30 min,

-w razie konieczności podać leki nasenne zgodnie z farmakoterapią.

Problem zdrowotny VII

Zaparcia mogące wynikać z:

-spowolnionej przemiany materii,

-działania ubocznego farmakoterapii,

-obniżonej aktywności chorego,

-nie prawidłowej diety

Cel działania:

Ułatwienie defekacji, uzyskanie wypróżnienia np. co drugi dzień.

Plan działania:

-wytłumaczyć typowość tej dolegliwości w danej jednostce chorobowej i stosowanym leczeniu,

-kontrola częstotliwości wypróżnień,

-zachęcanie do zwiększonej aktywności ruchowej - w zależności od stanu zdrowia i możliwości pacjenta: udział w gimnastyce np. skłony tułowia, przysiady,

-masaż i ćwiczenia mięśni brzucha,

-rozmowa na temat nie farmakologicznych sposobów radzenia sobie z zaparciami (np. szklanka przegotowanej wody na czczo, kwaśne mleko 2 razy dziennie rano i wieczorem, herbatki ziołowe z senesem i kruszyną, regulavit, normosan),

-poinformowanie o rodzaju diety ułatwiającej regularne wypróżnienia (wysokoresztkowa, z dużą zawartością błonnika: owoce, warzywa, pieczywo razowe),

-udział w farmakoterapii - doraźne podanie środka ułatwiającego defekację.

Problem zdrowotny VIII

Brak dbałości o higienę, wygląd zewnętrzny i wygląd otoczenia.

Cel działania:

Utrzymanie ciała pacjenta i otoczenia w czystości.

Plan działania:

-rozmowa z chorym na temat znaczenia dbałości o higienę i estetyczny wygląd dla poprawy samopoczucia,

-rozmowa motywująca (np. 3 razy w tyg) do wykonania toalety i uporządkowania otoczenia,

-dostarczenie czystej bielizny osobistej i pościelowej,

-zwracanie uwagi na wygląd chorego - dostrzeganie wysiłków pacjenta i stosowanie nagradzania słownego,

-prowadzenie pogadanek psychoedukacyjnych na temat konieczności utrzymania higieny osobistej (np. 2 razy w tygodniu),

-pomoc pacjentowi w utrzymaniu ciała oraz otoczenia w czystości, jeżeli stan zdrowia chorego nie pozwala na samodzielność w tym zakresie.

Problem zdrowotny IX

Pacjent odmawia przyjmowania leków na wskutek braku wiary w poprawę stanu zdrowia.

Cel działania:

Uzyskanie poprawy stanu zdrowia, zażywanie leków przez chorego zgodnie z planem farmakoterapii.

Plan działania:

-pouczenie o konieczności i celowości zażywania leków,

-podtrzymywanie wiary chorego w celowość leczenia,

-wyrobienie nawyków stałej pory przyjmowania leków,

-kontrola zażywania leków (poprosić, aby pacjent przełknął lek, podniósł język, coś powiedział),

-ułatwienie ich przyjmowania - w razie potrzeby rozpuszczanie tabletek (zmiażdżyć w moździerzu i zalać niewielką ilością wody) lub podaż leków drogą pozajelitową.

Opracowano na podst:

1.Ugniewska C.: „Pielęgniarstwo psychiatryczne i neurologiczne”, PZWL, Warszawa 1998.

2.Bilikiewicz A.:„Psychiatria dla studentów medycyny”, PZWL, Warszawa 2003.

3. Pod red. Pużyńskiego S: „Leksykon Psychiatrii”, PZWL, Warszawa 2002.

4.Golec P., Kokoszka A.: „Postępowanie w nagłych zaburzeniach psychicznych”, Medycyna Praktyczna, Kraków 2002.

5.Pod red. B.Ślusarskiej „Podstawy pielęgniarstwa”, Wyd. Czelej, Lublin 2004.

6.Meder J.: „Rehabilitacja przewlekle chorych psychicznie” Polskie Towarzystwo Psychiatryczne, Kraków 2000,

7.Pużyński S.: „Leki przeciwdepresyjne”, Instytut Psychiatrii i Neurologii, Warszawa 2005

8. Hammen C.: „Depresja” - modele kliniczne i techniki terapeutyczne Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2004.

Opracowała mgr Zofia Musiał

Model opieki pielęgniarskiej nad chorym na nerwicę.

Problem zdrowotny I

Lęk i niepokój związany z hospitalizacją.

Cel działania:

Zmniejszenie lęku i niepokoju pacjenta, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa.

Plan działania

-uspokojenie chorego w Izbie Przyjęć,

-wyjaśnienie i udzielenie odpowiedzi na pytania i wątpliwości chorego,

-zapoznanie z personelem, topografią oddziału, pacjentami, kartą praw pacjenta, regulaminem oddziału oraz rozkładem zajęć,

-poinformowanie o możliwości i zasadach kontaktu z rodziną (odwiedziny, telefony),

-przyjazny, spokojny ton i postawa wzbudzająca zaufanie.

Problem zdrowotny II

Lęk i niepokój pacjenta wynikający z objawów osiowych nerwicy.

Cel działania:

Zmniejszenie nasilenia niepokoju, lęku pacjenta.

Plan działania

-próby nawiązania kontaktu z chorym, cierpliwe wysłuchanie (jeżeli nie chce nawiązywać kontaktu to nie zmuszać, cierpliwie czekać i dyskretnie obserwować),

-obserwacja momentu nasilania się niepokoju i lęku oraz okoliczności im towarzyszących,

-obserwacja ukierunkowana na narastanie niepokoju i lęku pacjenta, pogarszanie się samopoczucia i rozpoznanie następujących objawów:

-okazywanie zrozumienia wobec uczucia lęku, bez zaprzeczania i udowadniania jego nierealności,

-zachęcać osoby z najbliższego otoczenia, rodzinę, przyjaciół do udzielania wsparcia emocjonalnego

-oderwanie chorego od myśli lękowych poprzez stosowanie różnych form terapii zajęciowej i relaksacyjnej,

-stworzenie życzliwej atmosfery pozwalającej na swobodne wypowiedzenie się „wyrzucenie „ z siebie negatywnych emocji” i przeżyć,

-zapewnienie poczucia bezpieczeństwa przez częste przebywanie z chorym (blisko lub daleko w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta),

-nauka spojrzenia z dystansem na niektóre problemy, lęki wraz z propozycjami sposobów radzenia sobie z problemami,

-nauka pozytywnego myślenia i relaksacji,

-zachęcenie rodziny, bliskich i przyjaciół do częstszych kontaktów z chorym,

-wyjaśnienie i udzielenie odpowiedzi na pytania i wątpliwości chorego,

-podanie leku przeciwlękowego (ze stałego zlecenia lub placebo) w celu szybkiego, psychologicznego przeciwdziałania ewentualnym napadom lęku.

Problem zdrowotny III

Brak poczucia własnej wartości, zaniżona samoocena.

Cel działania:

Uzyskanie prawidłowej samooceny przez pacjenta, pacjent umie dostrzec swoją wartość

i godność.

Plan działania:

-rozmowa o charakterze uspokajającym, wspierającym i niwelującym u pacjenta poczucie mniejszej wartości, mająca na celu ukazywanie pozytywnych faktów oraz szczególnych osiągnięć w życiu osobistym i zawodowym (np.2 razy dziennie po 15 min),

-wzmacniać autoportret chorego w zakresach w których jest on nieadekwatnie obniżony,

-dodawać pacjentowi otuchy, pokazując jego mocne strony, dowartościowywać, poprawiać samoocenę,

-uświadamiać pacjentowi jego możliwości, znaczenia dla innych i jego roli w rodzinie oraz grupie zawodowej,

-podejmować działania w środowisku chorego zmierzające do złagodzenia trudności, które przyczyniły się do powstania dekompensacji - pomoc środowiskowa,

-stopniowe aktywizowanie, tzn. powierzanie do wykonania zadań adekwatnych do możliwości (od zadań łatwiejszych do trudniejszych) i nagradzanie słowne,

-zachęcanie rodziny do odwiedzin i rozmów z pacjentem,

-stosować psychoterapię wspierającą,

-aktywne słuchanie, nawet wobec spraw pozornie nieistotnych (nie bagatelizować)

i okazywanie zrozumienia dla cierpienia chorego,

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny IV

Uczucie wzmożonego napięcia psychicznego, rozdrażnienie, nadmierna pobudliwość nerwowa.

Cel działania:

Zlikwidowanie lub zminimalizowanie negatywnych uczuć i emocji.

Plan działania:

-wyjaśnić choremu, że jego odczucia i zachowanie wynikają z choroby,

-zachęcać pacjenta do opowiedzenia o swoich dolegliwościach i wysłuchać ze zrozumieniem,

-ułatwić odreagowanie przykrych emocji,

-nauczyć chorego technik o charakterze relaksacyjnym i wyobrażeniowym, które umożliwiają redukcję napięcia, zmniejszają niektóre objawy somatyczne, a ponadto dają pacjentowi możliwość kontroli nad tym, co się z nim dzieje,

-zachęcać do spacerów, gimnastyki, uczestniczenia w terapii zajęciowej,

-udzielanie rzeczowych i prawdziwych informacji poprzedzających każdą czynność wykonywaną przy chorym,

-udział w farmakoterapii

Problem zdrowotny V

Zaburzenia łaknienia, obniżony apetyt.

Cel działania:

Spożywanie posiłków zgodnie z dziennym zapotrzebowaniem kalorycznym pacjenta.

Plan działania:

-rozmowa z chorym w celu przekonania chorego o konieczności przyjmowania pokarmów,

-zachęcanie do jedzenia, towarzyszenie w czasie posiłków, pomoc przy karmieniu (w razie konieczności),

-zapewnienie przy współpracy z dietetyczką stosownej diety,

-podawać posiłki ciepłe, w małych porcjach, wybierać dania ulubione, o zdecydowanym smaku, estetycznie podane,

-okazywać spokój nie popędzać,

-nawiązać kontakt z rodziną, w celu dostarczenia prywatnych sztućców, naczyń,

-kontrola wagi ciała, nawodnienia organizmu, gospodarki wodno-elektrolitowej,

-odpowiednie rozłożenie w czasie zabiegów, aby nie kolidowały z godzinami posiłków,

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny VI

Trudności w zasypianiu, sen krótkotrwały, nie dający wypoczynku, mogące wynikać z:

-lęku przed zaśnięciem,

-warunków panujących na oddziale - agresywni, pobudzeni, głośni w zachowaniu pacjenci)

Cel działania:

Ułatwienie zaśnięcia, regeneracji organizmu, zapewnienie pacjentowi snu 7-8 godz/dobę.

Plan działania:

-obserwacja ukierunkowana na stwierdzenie przyczyny trudności w zaśnięciu,

-wyeliminować używki mogące mieć wpływ na trudności w zasypianiu (mocna kawa, herbata),

-wyeliminować lub zminimalizować silne przeżycia emocjonalne w ciągu dnia (odwiedziny, dobór pacjentów

w sali),

-stworzenie dobrych warunków do snu: wietrzenie sali co najmniej 3 razy dziennie, kąpiel przed snem, cisza

i spokój na sali i korytarzu (uspokojenie innych chorych, zamknięcie drzwi),

-obecność pielęgniarki przed zaśnięciem w sytuacji kiedy chory przeżywa lęki lub nie chce być sam,

-rozmowa mająca na celu odwrócenie uwagi chorego od obaw i zapewnienie o bezpieczeństwie,

-pomoc pacjentowi w odreagowaniu napięcia oraz negatywnych emocji poprzez rozmowę, trening relaksacyjny,

-uregulować rytm snu i czuwania (stała pora snu),

-uregulowany tryb życia, ostatni posiłek 2-3 godz przed snem,

-kontrolowanie przebiegu snu poprzez obecność przy chorym np. co 30 min,

-udział w farmakoterapii - podać leki nasenne, zgodnie z prowadzoną farmakoterapią.

Problem zdrowotny VII

Zaparcia mogące wynikać z:

-działania ubocznego farmakoterapii,

-obniżonej aktywności chorego,

-nie prawidłowej diety

Cel działania:

Ułatwienie defekacji, uzyskanie wypróżnienia np. co drugi dzień.

Plan działania:

-kontrola częstotliwości wypróżnień,

-zachęcanie do zwiększonej aktywności ruchowej - w zależności od stanu zdrowia i możliwości pacjenta: udział w gimnastyce np. skłony tułowia, przysiady,

-masaż i ćwiczenia mięśni brzucha,

-rozmowa na temat nie farmakologicznych sposobów radzenia sobie z zaparciami (np. szklanka przegotowanej wody na czczo, kwaśne mleko 2 razy dziennie rano i wieczorem, herbatki ziołowe z senesem i kruszyną, regulavit, normosan),

-poinformowanie o rodzaju diety ułatwiającej regularne wypróżnienia (wysokoresztkowa, z dużą zawartością błonnika: owoce, warzywa, pieczywo razowe),

-udział w farmakoterapii - doraźne podanie środka ułatwiającego defekację.

Opracowano na podst:

1.Ugniewska C.: „Pielęgniarstwo psychiatryczne i neurologiczne”, PZWL, Warszawa 1998.

2.Bilikiewicz A.:„Psychiatria dla studentów medycyny”, PZWL, Warszawa 2003.

3. Pod red. Pużyńskiego S: „Leksykon Psychiatrii”, PZWL, Warszawa 2002.

4.Pod red. B.Ślusarskiej „Podstawy pielęgniarstwa”, Wyd. Czelej, Lublin 2004.

Opracowała mgr Zofia Musiał

Model opieki pielęgniarskiej nad chorym ze schizofrenią.

Problem zdrowotny I

Lęk i niepokój związany z hospitalizacją.

Cel działania:

Zmniejszenie lęku i niepokoju pacjenta, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa.

Plan działania

-uspokojenie chorego w Izbie Przyjęć,

-wyjaśnienie i udzielenie odpowiedzi na pytania i wątpliwości chorego,

-zapoznanie z personelem, topografią, pacjentami, kartą praw pacjenta, regulaminem oddziału oraz rozkładem zajęć,

-poinformowanie o możliwości i zasadach kontaktu z rodziną (odwiedziny, telefony),

-przyjazny, spokojny ton i postawa wzbudzająca zaufanie.

Problem zdrowotny II

Uczucie lęku i niepokoju mogące wynikać z :

- zaburzeń w percepcji otaczającego świata i zjawisk (omamy, urojenia)

- nowych nieznanych sytuacji i miejsc (np. hospitalizacja).

Cel działania:

Zmniejszenie lęku i niepokoju pacjenta.

Plan działania

-próby nawiązania kontaktu z chorym, cierpliwe wysłuchanie (jeżeli nie chce nawiązywać kontaktu to nie zmuszać, cierpliwie czekać i dyskretnie obserwować),

-obserwacja momentu nasilania się niepokoju i lęku oraz okoliczności im towarzyszących (reakcja na pewne osoby, sytuacje lub jako wynik przeżywanych omamów lub urojeń),

-obserwacja ukierunkowana na narastanie niepokoju i lęku pacjenta, pogarszanie się samopoczucia i rozpoznanie następujących objawów:

-okazywanie zrozumienia wobec uczucia lęku, bez zaprzeczania i udowadniania jego nierealności,

-oderwanie chorego od myśli lękowych poprzez stosowanie różnych form terapii zajęciowej i relaksacyjnej,

-stworzenie życzliwej atmosfery pozwalającej na swobodne wypowiedzenie się „wyrzucenie „ z siebie negatywnych emocji” i przeżyć,

-zapewnienie poczucia bezpieczeństwa przez częste przebywanie z chorym (blisko lub daleko w zależności

od indywidualnych potrzeb pacjenta),

-nauka spojrzenia z dystansem na niektóre problemy, lęki wraz z propozycjami sposobów radzenia sobie

z problemami,

-nauka pozytywnego myślenia i relaksacji,

-zachęcenie rodziny, bliskich i przyjaciół do częstszych kontaktów z chorym,

-wyjaśnienie i udzielenie odpowiedzi na pytania i wątpliwości chorego,

-podanie leku przeciwlękowego (ze stałego zlecenia lub placebo) w celu szybkiego, psychologicznego przeciwdziałania ewentualnym napadom lęku.

Problem zdrowotny III

Stan zagrożenia życia na wskutek przeżywanych omamów, urojeń i myśli samobójczych.

Cel działania:

Zapewnienie bezpieczeństwa, niedopuszczenie do powstania stanu zagrożenia zdrowia

i życia pacjenta.

Plan działania:

-ścisła obserwacja zachowań chorego i miejsc na oddziale, w których pacjent przebywa,

-zapewnienie bezpiecznego otoczenia (zabezpieczenie okien kratami w celu uniemożliwienia skoku, odebranie i zabezpieczenie wszelkich przedmiotów mogących posłużyć do samookaleczenia lub okaleczenia innych (ostre, szklane, ciężkie),

-obecność przy chorym w trakcie golenia lub pomoc przy goleniu (zalecana golarka elektryczna, ewentualnie jednorazowe golarki, nie żyletki) celem zminimalizowania ryzyka próby suicydalnej,

-dyskretne kontrolowanie zażywania leków w celu przeciwdziałania ich gromadzenia w celach samobójczych,

-częsta obecność i dyskretna obserwacja chorego, (nie rzadziej niż co 15 minut),

-udzielanie rzeczowych i prawdziwych informacji poprzedzających każdą czynność wykonywaną przy chorym,

-aktywne słuchanie, nawet wobec spraw pozornie nieistotnych (nie bagatelizować) i okazywanie zrozumienia dla cierpienia chorego,

-rozmowa z pacjentem (1-2 razy dziennie) na temat charakteru myśli samobójczych, motywów zachowań samobójczych, przeżywanych problemów,

-zapewnienie pacjenta o gotowości udzielenie wszelkiej, niezbędnej pomocy,

-używać prostego, jasnego języka, aby pacjent nie zinterpretował mylnie słów, działań,

-odwracanie uwagi od przeżyć poprzez organizowanie czasu pacjentowi (terapia zajęciowa),

-nie zaprzeczać, ale też nie utwierdzać chorego w przeżyciach urojeniowych,

-ochraniać podczas przeżywania halucynacji,

-próby skonfrontowania pacjenta z rzeczywistością (jeżeli pacjent ma omamy można powiedzieć: ja tego nie widzę, ale wierzę, że pan widzi i na tym właśnie polega pana choroba),

-zadbać o odpowiedni dobór pacjentów w sali (nie skłóconych ze sobą, o podobnych zainteresowaniach, nie łączyć pacjentów pobudzonych z depresyjnymi),

-w razie konieczności zastosowanie wobec pacjenta przymusu bezpośredniego, według uregulowań prawnych i założenie dokumentacji według rozporządzenia wykonawczego do „Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego” (zawiadomienie o zastosowaniu przymusu bezpośredniego, karta przebiegu unieruchomienia lub izolacji zawierająca: dane pacjenta, przyczynę zastosowania, rodzaj unieruchomienia, czas trwania, kto zleca, obserwacja co 15 min według kodów, również podczas snu),

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny IV

Trudności z samokontrolą emocji (wzmożona agresja, drażliwość, popadanie w konflikty z innymi pacjentami, kłótliwość).

Cel działania:

Brak zachowań agresywnych powodujących sytuacje niebezpieczne dla zdrowia i życia pacjenta, personelu i innych chorych.

Plan działania:

-na wstępie rozpoznać stopień zdolności pacjenta do kontroli agresywnych zachowań,

-nie okazywać swojej przewagi wynikającej z dysponowania środkami przymusu,

-nie przybierać groźnych gestów, póz i postaw, unikać przedłużającego się kontaktu wzrokowego,

-unikać sytuacji konfliktowych poprzez nie wdawanie się w niepotrzebne dyskusje

i sprzeczki,

-wykorzystać przyjazne gesty np. zaproszenie, aby chory usiadł, poczęstować czymś,

-odwracanie uwagi chorego i zainteresowanie go innym tematem, np. ciekawym programem TV, rozmową,

-udzielanie rzeczowych i prawdziwych informacji poprzedzających każdą czynność wykonywaną przy chorym lub z chorym,

-usunięcie z otoczenia pacjenta niebezpiecznych przedmiotów, mogących posłużyć do samookaleczenia lub okaleczenia innych (ostre, szklane, ciężkie),

-nie traktować dosłownie obraźliwych zachowań chorego, uważać je za przejaw zaburzeń chorobowych,

-w razie konieczności zastosowanie wobec pacjenta przymusu bezpośredniego, według uregulowań prawnych

i założenie dokumentacji według rozporządzenia wykonawczego do „Ustawy o ochronie zdrowia psychicznego” (zawiadomienie o zastosowaniu przymusu bezpośredniego, karta przebiegu unieruchomienia lub izolacji zawierająca: dane pacjenta, przyczynę zastosowania, rodzaj unieruchomienia, czas trwania, kto zleca, obserwacja co 15 min według kodów, również podczas snu),

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny V

Obniżona aktywność chorego wynikająca z:

-toczącego się procesu chorobowego,

-bezczynności,

-braku możliwości realizowania aktywności ze względu na hospitalizację.

Cel działania:

Zaspokojenie potrzeb biologicznych pacjenta, zapewnienie bezpieczeństwa i zapobieganie powikłaniom.

Plan działania:

-poznanie możliwości chorego - stopniowe aktywizowanie, tzn. powierzanie do wykonania zadań adekwatnych do możliwości (od zadań łatwiejszych do trudniejszych),

-zachęcanie i motywowanie do aktywności związanej z zainteresowaniami, uzdolnieniami chorego,

-zachęcanie pacjenta do działania począwszy od zadbania o wygląd własny i najbliższego otoczenia,

-zachęcanie do udziału w gimnastyce, do spacerów, czytania, wykonywania drobnych prac w oddziale itp.,

-organizowanie zajęć stosownie do aktualnych możliwości pacjentów, np. konkursy, wieczory poetyckie, kalambury,

-poinformowanie o możliwości korzystania z biblioteki szpitalnej,

-angażowanie, zachęcanie współpacjentów do nawiązywania kontaktów z chorym,

-dostrzeganie podejmowanej aktywności-chwalenie pacjenta (metoda pozytywnego wzmacniania),

Problem zdrowotny VI

Całkowite zahamowanie ruchowe wynikające z:

-procesu chorobowego (katatonia, stupor, osłupienie)

-konieczności okresowego ograniczenia aktywności ( pacjent przebywa w pasach lub kaftanie bezpieczeństwa).

Cel działania:

Wyrównanie obniżonego napędu ruchowego, zapobieganie skutkom długotrwałego przebywania w środkach przymusu bezpośredniego.

Plan działania:

-postępujemy z chorym tak, jakby widział, słyszał, mówimy do chorego, informujemy o wszystkich czynnościach i zabiegach jakie wykonujemy u chorego,

-utrzymanie higieny osobistej i otoczenia pacjenta,

-zapobieganie skutkom długiego przebywania w niekorzystnym ułożeniu (odleżyny, odparzenia, przykurcze),

-utrzymywanie prawidłowego bilansu energetyczno-wodnego organizmu,

-stopniowe uaktywnianie chorego,

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny VII

Zaburzenia łaknienia, odmowa przyjmowania pokarmów mogące wynikać z:

-zaburzeń psychopatologicznych ( np. urojeń trucia, grzeszności i winy)

-objawów chorobowych (np. stupor, katatonia)

-obniżonego łaknienia lub zmienionego smaku pokarmów jako skutków ubocznych farmakoterapii.

Cel działania:

Spożywanie posiłków zgodnie z dziennym zapotrzebowaniem kalorycznym pacjenta.

Plan działania:

-rozmowa z chorym w celu przekonania chorego o konieczności przyjmowania pokarmów,

-zachęcanie do jedzenia, towarzyszenie w czasie posiłków, pomoc przy karmieniu (w razie konieczności),

-zapewnienie przy współpracy z dietetyczką stosownej diety,

-spożywać posiłki razem z chorym (urojenia trucia),

-umożliwić obserwację przygotowywania i wydawania posiłków (urojenia trucia),

-podawać posiłki ciepłe, w małych porcjach, wybierać dania ulubione, o zdecydowanym smaku, estetycznie podane,

-okazywać spokój nie popędzać,

-nawiązać kontakt z rodziną, w celu dostarczenia prywatnych sztućców, naczyń,

-kontrola wagi ciała, nawodnienia organizmu, gospodarki wodno-elektrolitowej,

-podawanie jedzenia przez sondę żołądkową - jeżeli chory przez 4-5 dni odmawia spożywania posiłków (korzystniej jest założyć sondę przez nos, tak aby chory nie przygryzał sondy),

-odpowiednie rozłożenie w czasie zabiegów, aby nie kolidowały z godzinami posiłków,

-udział w farmakoterapii.

Problem zdrowotny VIII

Trudności w zasypianiu, budzenie się w nocy, mogące wynikać z:

-lęku przed zaśnięciem ( urojenia prześladowcze, omamy wzrokowe),

-warunków panujących na oddziale - agresywni, pobudzeni, głośni w zachowaniu pacjenci)

Cel działania:

Ułatwienie zaśnięcia, regeneracji organizmu, zapewnienie pacjentowi snu 7-8 godz/dobę.

Plan działania:

-obserwacja ukierunkowana na stwierdzenie przyczyny trudności w zaśnięciu,

-zapewnienie dobrych warunków do snu (mikroklimat, cisza),

-zostawić włączone światło, pozostać na chwilę z pacjentem, jeżeli przeżywa lęki, omamy,

-rozmowa mająca na celu odwrócenie uwagi chorego od obaw i zapewnienie o bezpieczeństwie,

-pomoc pacjentowi w odreagowaniu napięcia oraz negatywnych emocji poprzez rozmowę, trening relaksacyjny,

-kontrolowanie przebiegu snu poprzez obecność przy chorym np. co 30 min,

-w razie konieczności podać leki nasenne.

Problem zdrowotny IX

Trudności w nawiązaniu kontaktu z otoczeniem, odosobnianie się, izolowanie się wynikające z:

-lęku przed kontaktem z innymi ludźmi,

-podejrzliwości i nieufności (np. urojenia prześladowcze),

-typowych cech osobowości schizoidalnej.

Cel działania:

Ułatwienie nawiązania kontaktu z otoczeniem, przynajmniej z 6-7 osobami (w tym rodzina, personel, pacjenci)

Plan działania:

-częste nawiązywanie rozmowy z chorym (np. co 30 minut)

-okazywanie uczuć i zainteresowania pacjentowi,

-obserwacja ukierunkowana na realizowanie potrzeb chorego (chory nie komunikuje wprost co mu jest potrzebne, my musimy dostrzec to sami),

-jeżeli kontakt słowny jest niemożliwy do nawiązania (stupor, katatonia) - utrzymanie kontaktu pozawerbalnego i poruszanie się wokół chorego z przeświadczeniem, że świadomość pacjenta jest zachowana

i może on odbierać dochodzące do niego bodźce,

-empatyczna postawa, próby dotarcia do "świata pacjenta", do jego przeżyć wewnętrznych,

-próby włączenia pacjenta do grupy, np. poprzez zachęcanie pacjentów, którzy przeżywali podobne problemy, a obecnie są w dobrym stanie psychicznym, do nawiązywania kontaktu z chorym,

-rozpoznać zainteresowania pacjenta i zachęcać do wykonywania tych czynności, które sprawiają mu przyjemność, w rozmowie nawiązywać do zainteresowań chorego,

-pozwolić mówić, zachęcać do mówienia, dawać informacje zwrotne.

Problem zdrowotny X

Zaparcia mogące wynikać z:

-działania ubocznego farmakoterapii,

-obniżonej aktywności chorego,

-nie prawidłowej diety

Cel działania:

Ułatwienie defekacji, uzyskanie wypróżnienia np. co drugi dzień.

Plan działania:

-kontrola częstotliwości wypróżnień,

-zachęcanie do zwiększonej aktywności ruchowej - w zależności od stanu zdrowia i możliwości pacjenta: udział w gimnastyce np. skłony tułowia, przysiady,

-masaż i ćwiczenia mięśni brzucha,

-rozmowa na temat nie farmakologicznych sposobów radzenia sobie z zaparciami (np. szklanka przegotowanej wody na czczo, kwaśne mleko 2 razy dziennie rano i wieczorem, herbatki ziołowe z senesem i kruszyną, regulavit, normosan),

-poinformowanie o rodzaju diety ułatwiającej regularne wypróżnienia (wysokoresztkowa, z dużą zawartością błonnika: owoce, warzywa, pieczywo razowe),

-udział w farmakoterapii - doraźne podanie środka ułatwiającego defekację.

Problem zdrowotny XI

Uczucie suchości śluzówek jamy ustnej oraz pękanie warg jako skutek uboczny stosowanej farmakoterapii.

Cel działania:

Prawidłowe nawilżenie śluzówek jamy ustnej, zapobieganie pękaniu i wtórnym infekcjom jamy ustnej, poprawa komfortu przyjmowania pokarmów.

Plan działania:

-poinformować o przejściowym charakterze tych dolegliwości,

-wytłumaczyć przyczyny zaistniałych dolegliwości stosownie do możliwości percepcyjnych pacjenta (w taki sposób, aby chory nie zaprzestał zażywać leków),

-zachęcić pacjenta do picia większej ilości płynów, płukania ust wodą z miętą lub kilkoma kroplami cytryny, smarowanie warg kremami ochronnymi, żucie gumy (pobudza wydzielanie śliny).

Problem zdrowotny XII

Brak dbałości o higienę, wygląd zewnętrzny i wygląd otoczenia.

Cel działania:

Utrzymanie ciała pacjenta i otoczenia w czystości.

Plan działania:

-rozmowa z chorym na temat znaczenia dbałości o higienę i estetyczny wygląd dla poprawy samopoczucia,

-rozmowa motywująca (np. 3 razy w tyg) do wykonania toalety i uporządkowania otoczenia,

-dostarczenie czystej bielizny osobistej i pościelowej,

-zwracanie uwagi na wygląd chorego - dostrzeganie wysiłków pacjenta i stosowanie nagradzania słownego,

-prowadzenie pogadanek na temat konieczności utrzymania higieny osobistej (np. 2 razy w tygodniu)

-pomoc pacjentowi w utrzymaniu ciała oraz otoczenia w czystości, jeżeli stan zdrowia chorego nie pozwala na samodzielność w tym zakresie.

Problem zdrowotny XIII

Pacjent odmawia przyjmowania leków na wskutek:

-zaburzonego krytycyzmu dotyczącego własnego stanu zdrowia (brak poczucia choroby)

-zaburzeń psychopatologicznych (urojenia trucia)

Cel działania:

Uzyskanie poprawy stanu zdrowia, zażywanie leków przez chorego zgodnie z planem farmakoterapii.

Plan działania:

-pouczenie o konieczności i celowości zażywania leków,

-podtrzymywanie wiary chorego w celowość leczenia,

-wyrobienie nawyków stałej pory przyjmowania leków,

-kontrola zażywania leków (poprosić, aby pacjent przełknął lek, podniósł język, coś powiedział),

-ułatwienie ich przyjmowania - w razie potrzeby rozpuszczanie tabletek (zmiażdżyć w moździerzu i zalać niewielką ilością wody) lub podaż leków drogą pozajelitową.

Opracowano na podst:

1.A.Koślacz, R.Nowak „Psychiatria kliniczna i pielęgniarstwo psychiatryczne”.

2.C.Ugniewska „Pielęgniarstwo psychiatryczne i neurologiczne”.

3.A.Bilikiewicz „Psychiatria dla studentów medycyny”.

4.D.B.Payne, P.A. Clunn „Pielęgniarstwo w psychiatrii”.

5.”Leksykon Psychiatrii” pod red. S.Pużyńskiego.

6.”Psychiatria” pod red. S. Dąbrowskiego, J.Jaroszyńskiego, S.Pużyńskiego.

7.Golec, A.Kokoszka „Postępowanie w nagłych zaburzeniach psychicznych”.

8.pod red. B.Ślusarskiej „Podstawy pielęgniarstwa”.

9



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
od zmusiał, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, Psychiatria
od zmusiał, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, Psychiatria
etyka ściąga, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, Filozofia i etyka
chirurgia, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, Chirurgia
na pediatrie w word to obrobienia, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obron
Wzrost i rozwój niemowlęcia, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obrona
PROFILAKTYKA SWOISTA I NIESWOISTA, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obron
układ moczowy, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obrona
ściąga Karolina, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obrona
ratownictwo medyczne, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ratownictwo medyczne
ratownictwo med, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ratownictwo medyczne
Pedri. proc piel. OMDLENIE, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obrona
samoksztalcenie piel chir 1[1], Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, Chirurgia
ściąga na pediatrie, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obrona
pediatria bad pacj, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia II rok, pediatria
GRUŹLICA-WYKŁAD, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia II rok, interna
Pielęgnowanie chorych z manią, Pielęgniarstwo licencjat cm umk, III rok, Psychiatria i pielęgniarstw
do edukacji zdr, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia II rok, pediatria
Test IV, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia II rok, Noworodki i położnictwo praktyka

więcej podobnych podstron