CHEMIA

WSZYSTKIE PYTANIA Z TESTU Z ODPOWIEDZIAMI DO WYBORU

Wersja 3.0

1. Dwie liczby kwantowe: główna (n) i poboczna (l) określają:

1. powłokę i podpowłokę elektronową

2. powłokę i orbital elektronowy

3. powłokę i spin elektronu

2. Wiązanie wodorowe zalicza się do wiązań:

1. I rzędu - wewnątrzcząsteczkowych

2. II rzędu - międzycząsteczkowych

3. wiązań siłami Van der Waalsa

3. Reakcja A + B = AB to reakcja:

1. analizy

2. syntezy

3. wymiany

4. Cztery liczby kwantowe: główna (n), poboczna (l), magnetyczna (m) i spinowa (s) określają:

1. orbital elektronowy

2. spin elektronu

3. stan energetyczny elektronu w atomie

5. Liczba kwantowa spinu s charakteryzuje (w uproszczeniu):

1. pole magnetyczne elektronu

2. hybrydyzację orbitali elektronowych

3. kierunek ruchu obrotowego elektronu wokół własnej osi

6. Wiązanie metaliczne charakteryzuje się:

1. obecnością swobodnych elektronów tworzących tzw. gaz elektronowy

2. uwspólnieniem pary elektronowej

3. tworzeniem mostków wodorowych

7. Pierwiastek "elektrododatni" charakteryzuje się:

1. małą elektroujemnością (< 1,9)

2. dużą elektroujemnością (> 1,9)

3. tendencją do oddawania elektronów

8. W cząsteczkach gazów H2, O2, N2 występują wiązania:

1. atomowe

2. atomowe spolaryzowane

3. akceptorowo-donorowe

9. Energia jonizacji (Ej) może być zdefiniowana następująco:

1. A + e{-} = A{+} + Ej

2. A + Ej = A{+} + e{-}

3. Ej = re{-}, r - promień atomu

10. Powinowactwo elektronowe (Ep) może być zdefiniowane następująco:

1. Ep = re{-}, r - promień atomu

2. A + Ep = A{+} + e{-}

3. A + e{-} = A{-} + Ep

11. Kolejność uszeregowania wiązań: atomowe - atomowe spolaryzowane - jonowe wynika z:

1. rosnącej różnicy średnic atomów tworzących cząsteczkę

2. malejącej różnicy elektroujemności atomów w cząsteczce

3. rosnącej różnicy elektroujemności atomów w cząsteczce

12. Do wiązań międzycząsteczkowych (II rzędu) zalicza się:

1. wiązania van der Waalsa

2. wiązania kowalencyjne

3. wiązania wodorowe

13. Gęstość konstrukcyjnych materiałów budowlanych w stosunku do gęstości jąder tworzących je atomów jest:

1. około 10 razy mniejsza

2. około 10{10} razy mniejsza

3. około 10{15} razy mniejsza

14. W cząsteczce krzemionki SiO2 występują wiązania chemiczne:

1. atomowe Si : O

2. atomowe spolaryzowane Si :O

3. jonowe Si2{+} - {O2-}

15. Przy wzroście różnicy elektroujemności atomów w cząsteczce polarność wiązania chemicznego:

1. maleje

2. wzrasta

3. pozostaje bez zmian

16. Elektrony należące do tego samego orbitalu różnią się:

1. poboczną liczbą kwantową, l

2. magnetyczną liczbą kwantową, m

3. spinową liczbą kwantową, s

17. Wiązanie donorowo-akceptorowe różni się tym od atomowego, że:

1. przy wiązaniu donorowo-akceptorowym elektrony pochodzą od jednego atomu

2. przy wiązaniu donorowo-akceptorowym elektrony pochodzą od dwóch atomów

3. ma miejsce przekazanie elektronu

18. Orbitalem nazywamy stan energetyczny elektronu charakteryzowany przez:

1. 4 liczby kwantowe: główną n, poboczną l, magnetyczną m, spinową s

2. 3 liczby kwantowe: główną n, poboczną l, magnetyczną m

3. 2 liczby kwantowe: główną n, poboczną l

19. Liczba orbitali w podpowłoce p zawierającej 6 elektronów wynosi:

1. 6, 3 lub 1, zależnie od wartości głównej liczby kwantowej

2. 6 zgodnie z regułą maksymalnej różnorodności

3. 3 - zgodnie z zakazem Pauliego

20. W cząsteczce anhydrytu CaSO4 występują wiązania:

1. jonowe i koordynacyjne

2. jonowe i atomowe

3. tylko atomowe spolaryzowane

21. W cząsteczce SiO2 występuje wiązanie atomowe spolaryzowane ponieważ elektroujemność tworzących ją

atomów jest:

1. różniąca się nieznacznie (1,8 i 3,5)

2. równa sobie i mała (1,8)

3. równa sobie i duża (3,5)

22. W jonie hydroniowym H3O{+} występują wiązania:

1. atomowe spolaryzowane i jonowe

2. koordynacyjne i jonowe

3. koordynacyjne i atomowe spolaryzowane

23. Liczba orbitali należących do podpowłoki d, która zawiera 10 elektronów, wynosi:

1. 2 lub 5 zależnie od wartości głównej liczby kwantowej

2. 10 - zgodnie z regułą Hunda

3. 5 - zgodnie z zakazem Pauliego

24. Synonimem wiązania jonowego jest wiązanie:

1. biegunowe

2. koordynacyjne

3. kowalencyjne

25. Wiązania atomowe polegają na:

1. przekazaniu elektronu

2. uwspólnieniu elektronów

3. rezonansie elektronowym

26. W jonie amonowym NH4{+} występują wiązania:

1. jonowe

2. atomowe spolaryzowane i jonowe

3. atomowe spolaryzowane i koordynacyjne

27. Do wiązań wewnątrzcząsteczkowych (I rzędu) zalicza się wiązania:

1. atomowe

2. jonowe

3. wodorowe

28. Maksymalna liczba elektronów dla powłoki M o głównej liczbie kwantowej n = 3 wynosi:

1. 18, ponieważ 2n{2} = 18

2. 6, ponieważ 2n = 6

3. 3, ponieważ n = 3

29. Niemetale odznaczają się:

1. elektroujemnością bliską zeru

2. dużą elektroujemnością, Eu > 1,8

3. bardzo dużą elektroujemnością, Eu > 5

30. Liczba orbitali dla podpowłoki p zawierającej maksymalnie 6 elektronów wynosi:

1. 12, bo 6 x 2 = 12

2. 3, bo 6 : 2 = 3

3. 1, bo 6 : 6 = 1

31. Według wzrastającej różnicy elektroujemności pomiędzy atomami w cząsteczce wiązania chemiczne można uszeregować:

1. jonowe, atomowe spolaryzowane, atomowe

2. atomowe spolaryzowane, jonowe, atomowe

3. atomowe, atomowe spolaryzowane, jonowe

32. Energia wiązania Al-O i O-H w Al(OH)3 jest zbliżona. Jest to przyczyną:

1. amfoteryczności

2. kwasowości

3. zasadowości

33. Maksymalna liczba elektronów dla powłoki N, o głównej liczbie kwantowej n = 4, wynosi:

1. 32, bo 2n{2} = 32

2. 16, bo n{2} = 16

3. 8, bo 2n = 8

34. Elektrony występujące w powłoce K (n = 1) są jednoznacznie opisane przez wartości liczb kwantowych:

1. n = 1, l = 0, m = 0, s = -1/2 oraz n = 1, l = 0, m = 0, s = 1/2

2. tylko n = 1, l = 0, m = 0, s = -1/2

3. tylko n = 1, l = 0, m = 0, s = ½

35. Zgodnie z zakazem Pauliego wszystkie elektrony w atomie muszą:

1. różnić się wartością co najmniej jednej liczby kwantowej

2. różnić się wartościami co najmniej dwóch liczb kwantowych

3. różnić się wartościami wszystkich czterech liczb kwantowych

36. Energia wiązań rośnie w następującym porządku:

1. atomowe, van der Waalsa, jonowe

2. wodorowe, van der Waalsa, atomowe

3. van der Waalsa, wodorowe, atomowe

37. Wraz ze wzrostem odległości międzycząsteczkowych oddziaływania międzycząsteczkowe maleją, przy czym:

1. najpierw zanikają wiązania wodorowe

2. najpierw zanikają siły dyspersyjne

3. najpierw zanikają siły indukcyjne

38. Metale odznaczają się:

1. bardzo małą wartością elektroujemności Eu < 0,1

2. małą wartością elektroujemności Eu < 1,8

3. elektroujemnością bliską zeru

39. Które ze związków H2O, CaO, SiO2 charakteryzują się tym samym rodzajem wiązań:

1. H2O, CaO - atomowe

2. H2O, SiO2 - atomowe spolaryzowane

3. CaO, SiO2 - jonowe

40. Wiązania wodorowe w stosunku do sił van der Waalsa są:

1. słabsze

2. silniejsze

3. zbliżonej energii

41. Trzy liczby kwantowe: główna n, poboczna l i magnetyczna m opisują:

1. pełny stan energetyczny elektronu

2. stan energetyczny jądra atomowego

3. orbital elektronowy

42. Wiązania wewnątrzcząsteczkowe (I rzędu) decydują o wytrzymałości mechanicznej:

1. materiałów nieorganicznych

2. polimerów

3. wszystkich materiałów budowlanych

43. wytrzymałości mechanicznej nieorganicznych substancji jednorodnych w stanie stałym decydują:

1. wiązania I rzędu ponieważ są najsłabsze

2. wiązania II rzędu ponieważ są najmocniejsze

3. wiązania II rzędu ponieważ są najsłabsze

44. Największe siły kohezji (spójności wewnętrznej) występują w:

1. ciałach stałych

2. cieczach

3. gazach

45. W nieorgan. materiałach budowl. wiązania międzycząsteczkowe (II rzędu) są od wiązań wewnątrzcząst. (I rzędu):

1. słabsze i dlatego decydują o wytrzymałości mechanicznej

2. słabsze i dlatego nie mają praktycznego znaczenia

3. mocniejsze i dlatego decydują o wytrzymałości mechanicznej

46. Najmniejsze odległości międzycząsteczkowe występują w:

1. gazie

2. cieczy

3. ciele stałym

47. W cieczach krystalicznych występuje struktura:

1. całkowicie uporządkowana

2. uporządkowana dalekiego zasięgu

3. uporządkowana bliskiego zasięgu

48. Gaz doskonały to:

1. gaz w warunkach normalnych (T = 273 K, p = 0,1 MPa)

2. gaz, którego nie można skroplić pod danym ciśnieniem

3. gaz o całkowicie nieuporządkowanej budowie wewnętrznej, w którym nie występują oddziaływania międzycząsteczkowe, a zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste

49. Między układem zamkniętym a otoczeniem zachodzi:

1. wymiana masy

2. wymiana energii

3. nie zachodzi wymiana masy ani energii

50. Energia swobodna układu definiowana jest następująco:

1. F = U - TS

2. H = U + pV

3. G = U + TS

51. Entropia substancji krystalicznych w temperaturze 0K (-273 C) przyjmuje wartość:

1. S = 0

2. S < 0

3. S > 0

52. Entropia jest miarą:

1. całkowitej energii wewnętrznej układu

2. stopnia nieuporządkowania układu

3. zdolności układu do wymiany masy z otoczeniem

53. Jeśli zmiana potencjału termodynamicznego delta G = 0, to:

1. entropia układu maleje

2. całkowita energia układu wzrasta

3. układ znajduje się w stanie równowagi

54. W każdej przemianie nieodwracalnej wartość entropii układu i otoczenia:

1. wzrasta

2. maleje

3. dąży do zera

55. Reakcja izobaryczna zachodzi samorzutnie, jeśli spowodowana nią zmiana potencjału termodynamicznego (delta G) jest:

1. >0

2. < 0

3. = 0

56. Reakcja izochoryczna zachodzi samorzutnie, jeśli spowodowana nią zmiana energii swobodnej (delta F) jest:

1. = 0

2. > 0

3. < 0

57. Ciepło przemiany izobarycznej odpowiada zmianie:

1. entalpii

2. potencjału termodynamicznego

3. energii wewnętrznej

58. Entalpia układu definiowana jest wzorem:

1. F = U - TS

2. U = H - TS

3. H = U + pV

59. Prawo Kirchhoffa stwierdza, że:

1. ciepło syntezy = ciepło rozkładu

2. ciepło sumaryczne procesu nie zależy od drogi

3. istnieje zależność miedzy ciepłem reakcji a temperaturą, w jakiej reakcja przebiega

60. Prawo Lavoisier-Laplace'a mówi, że:

1. sumaryczne ciepło procesu nie zależy od drogi przejścia od stanu początkowego do końcowego

2. sumaryczne ciepło procesu zależy od drogi przejścia od stanu początkowego do końcowego

3. ciepło rozkładu = ciepło syntezy

61. Ogólna postać reguły faz Gibbsa: z = s - f - r + 2. Który z poniższych wzorów dotyczy układu skondensowanego (bez fazy gazowej) i bez reakcji chemicznej:

1. z = s - f + 2

2. z = s - f + 1

3. z = 3 - f

62. Reguła faz Gibbsa umożliwia określenie:

1. liczby stopni swobody układu

2. temperatury niezbędnej do zainicjowania reakcji chemicznej

3. rodzaju faz występujących w układzie

63. Liczba stopni swobody układu: CaCO3 = CaO + CO2 wynosi:

1. z = 3

2. z = 2

3. z = 1

64. Warunki trwałości układu wielofazowego określa:

1. prawo Hessa

2. reguła faz Gibbsa

3. reguła przekory

65. Objętość gazu w danych warunkach ciśnienia i temperatury zależy od:

1. liczby cząsteczek i rodzaju gazu

2. liczby cząsteczek i ich masy cząsteczkowej

3. liczby cząsteczek

66. Punkt potrójny jest to:

1. punkt równowagi trzech faz (stałej, ciekłej i gazowej) układu jednoskładnikowego

2. końcowy moment miareczkowania

3. stan układu w którym liczba stopni swobody wynosi 3

67. Punkt krytyczny jest to stan układu, w którym:

1. zanika różnica miedzy cieczą a gazem

2. liczba stopni swobody dąży do zera

3. liczba stopni swobody dąży do nieskończoności

68. Wzór z = s - f + 2 określa:

1. szybkość dyfuzji wg prawa Ficka

2. prawo Avogadro

3. regułę faz Gibbsa

69. Zgodnie z regułą faz Gibbsa układ CaCO3 = CaO + CO2 jest układem:

1. jednoskładnikowym

2. dwuskładnikowym

3. trójskładnikowym

70. Dla wody w punkcie potrójnym liczba stopni swobody (z) wynosi:

1. z = 3

2. z = 0

3. pojęcie stopni swobody nie ma sensu w punkcie potrójnym

71. Reguła faz Gibbsa: z = s - f - r + 2. Jeśli z = 3 - f, to jest to układ:

1. bez występowania reakcji chemicznej, skondensowany

2. bez występowania reakcji chemicznej, trójskładnikowy

3. bez występowania reakcji chemicznej, jednoskładnikowy

72. Zmniejszenie temperatury, w której przebiega egzotermiczna reakcja gaszenia wapna CaO + H2O = Ca(OH)2 spowoduje:

1. zmniejszenie szybkości reakcji i przesuniecie stanu równowagi w kierunku substratów

2. zmniejszenie szybkości reakcji i przesuniecie stanu równowagi w kierunku produktów

3. zmniejszenie szybkości reakcji bez zmiany stanu równowagi

73. Istota reguły przekory polega na tym, ze układ:

1. nie zależy od czynników zewnętrznych

2. ulega działaniu czynnika zewnętrznego

3. dąży do zachowania stanu równowagi układu pomimo działania czynnika zewnętrznego

74. Wzrost temperatury reakcji CaSO4 x 2H2O + Q = CaSO4 x 1/2H2O + 3/2H2O spowoduje (przy T = 200 C):

1. przyspieszenie procesu i wzrost wydajności reakcji

2. przyspieszenie procesu i zmniejszenie wydajności reakcji

3. tylko przyspieszenie procesu

75. Dla reakcji A + B = C + D przebiegającej w fazie gazowej wzrost ciśnienia spowoduje przesunięcie równowagi reakcji w kierunku:

1. produktów

2. substratów

3. nie spowoduje zmiany równowagi reakcji

76. Dla reakcji wypału wapienia wzrost ciśnienia spowoduje przesunięcie równowagi reakcji w kierunku:

1. produktów

2. substratów

3. nie spowoduje zmiany równowagi reakcji

77. We wzorze określającym szybkość dyfuzji według prawa Ficka V = Dq(dc/dl), q oznacza:

1. ilość ciepła wymienionego w tym procesie

2. powierzchnię przekroju, przez który odbywa się dyfuzja

3. stężenie substancji dyfundującej

78. Stała równowagi reakcji w fazie gazowej może być wyrażona:

1. jako stosunek iloczynów ciśnień cząstkowych lub stężeń produktów i substratów

2. tylko w kategoriach ciśnień cząstkowych

3. tylko w kategoriach stężeń

79. Reguła przekory dotyczy:

1. tylko reakcji odwracalnych

2. tylko reakcji nieodwracalnych

3. układów w stanie równowagi, na które działa czynnik zewnętrzny

80. Stała równowagi reakcji chemicznej CaCO3 = CaO + CO2 poprawnie określona jest wzorem:

1. K = cCaO / cCaCO3

2. K = cCO2

3. K = cCaCO3

81. Które z poniższych stwierdzeń są prawdziwe:

1. ze wzrostem temperatury rozpuszczalność gazów w cieczach maleje

2. ze wzrostem temperatury rozpuszczalność wszystkich ciał stałych w cieczach rośnie

3. ze wzrostem temperatury rozpuszczalność większości ciał stałych w cieczach rośnie

82. Rozpuszczalność Ca(OH)2 w wodzie rośnie wraz ze:

1. wzrostem temperatury

2. spadkiem temperatury

3. jest niezależna od temperatury

83. Rozpuszczalność gazów w cieczy wraz ze wzrostem temperatury:

1. maleje

2. rośnie

3. nie zmienia się

84. Ciśnienie krytyczne jest to:

1. wielkość fizyczna będąca rodzajem naprężenia

2. najniższe ciśnienie, pod którym można skroplić gaz

3. ciśnienie, powyżej którego reakcja staje się nieodwracalna

85. Zastosowanie katalizatora w reakcji chemicznej powoduje:

1. zmianę szybkości reakcji

2. zmianę szybkości i przesunięcie stanu równowagi w kierunku produktów

3. zmianę szybkości i przesunięcie stanu równowagi w kierunku substratów

86. Szybkość chwilowa reakcji chemicznej jest to:

1. pochodna stężenia jednego z reagentów względem czasu

2. szybkość reakcji mierzona w czasie < 10{-9} s

3. szybkość reakcji mierzona w momencie jej rozpoczęcia

87. Ze wzrostem temperatury wzrasta szybkość reakcji:

1. tylko egzotermicznych

2. tylko endotermicznych

3. wszystkich reakcji

88. Szybkość procesu w układzie wielofazowym zależy od:

1. szybkości przebiegającej reakcji chemicznej

2. szybkości transportu reagentów do i z miejsca reakcji

3. szybkości wolniejszego z dwóch wyżej wymienionych procesów

89. Szybkość dyfuzji wg prawa Ficka określa wzór:

1. szybkości wolniejszego z dwóch wyżej wymienionych procesów

2. v = (dc/dl)

3. v = Dq(dc/dl)

90. Wzór V = Dq(dc/dl) określa:

1. szybkość dyfuzji wg prawa Ficka

2. szybkość reakcji w fazie ciekłej

3. szybkość przepływu laminarnego

91. Przy wzroście temperatury od -10 C do + 10 C szybkość reakcji wzrośnie:

1. około 2-krotnie

2. około 4-krotnie

3. około 10-krotnie

92. Czynnik hamujący przebieg reakcji chemicznej to:

1. inicjator

2. aktywator

3. inhibitor

93. Obecność katalizatora w układzie reakcyjnym zmienia:

1. stan równowagi reakcji odwracalnych

2. szybkość oraz wydajność reakcji

3. szybkość reakcji

94. Amfolity są to:

1. pierwiastki tworzące związki o charakterze kwaśnym lub zasadowym

2. związki chemiczne zawierające w cząsteczce zarówno grupy kwasowe, jak i zasadowe

3. sole nie ulegające hydrolizie

95. Dobra przewodność elektryczna i cieplna metali wynika z:

1. oddziaływania rdzeni atomowych

2. obecności gazu elektronowego

3. idealnej (bez defektów) struktury krystalicznej

96. Szkło okienne to:

1. specjalna odmiana kryształu

2. ciecz przechłodzona

3. ciało stałe

97. Tlenkiem amfoterycznym jest:

1. Al2O3

2. SO3

3. CO2

98. Minerał skałotwórczy ortoklaz o wzorze K2O x Al2O3 x 6SiO2 pod względem budowy chemicznej jest:

1. glinokrzemianem potasu

2. krzemianem glinowo-potasowym

3. glinianem krzemowo-potasowym

99. Ciało w stanie szklistym jest to:

1. specjalna odmiana kryształu

2. przechłodzona ciecz

3. ciekły kryształ

100. Zdolność pęcznienia minerałów ilastych jest wynikiem:

1. struktury krystalicznej

2. składu chemicznego

3. dużej powierzchni właściwej

101. Minerał skałotwórczy dolomit jest to:

1. sól podwójna CaCO3 x SiO2

2. sól podwójna CaCO3 x MgCO3

3. odmiana kalcytu CaCO3

102. Cecha wspólna następujących minerałów skałotwórczych kalcyt, magnezyt, dolomit to:

1. są to sole podwójne

2. są to węglany

3. są to tlenki

103. Poprawna nazwa CaSO3 to:

1. siarczek wapnia

2. siarczyn wapnia

3. siarczan wapnia

104. Stal to:

1. stop żelaza z węglem

2. węglik żelaza

3. alotropowa odmiana żelaza

105. Poprawna nazwa Fe2O3 to:

1. trójtlenek dwużelaza

2. tlenek żelazowy

3. tlenek żelazawy

106. Krzemian glinu to:

1. nAl2O3 x pSiO2 x qH2O

2. MeAlO2 i Me2AlO3

3. pMeO x qAl2O3 x rSiO2 x nH2O

107. Krzemian wyspowy - oliwin (Mg,Fe)2SiO4 jest roztworem stałym, to znaczy:

1. jest nierozpuszczalny w wodzie

2. jest to jednorodna mieszanina w stanie stałym

3. jego skład i struktura nie zależy od temperatury

108. W roztworach stałych wzajemny molowy stosunek składników:

1. jest zawsze stały

2. może się zmieniać w dowolnych granicach

3. może się zmieniać w określonych granicach

109. Roztwór stały to:

1. roztwór o stałym stężeniu

2. jednorodna mieszanina ciał stałych

3. kryształ mieszany

110. Absorpcja to:

1. pochłanianie cząstek jednej fazy w całej objętości drugiej fazy

2. skupianie się cząstek jednej fazy w warstwie przypowierzchniowej drugiej fazy

3. załamanie i rozproszenie fali elektromagnetycznej na siatce dyfrakcyjnej

111. Kwaśny węglan wapniowy ma wzór:

1. CaHCO3

2. Ca(HCO3)2

3. Ca2HCO3

112. Surowiec ceramiczny kaolinit to:

1. krzemian glinowy Al2O3 x 2SiO2 x 2H2O

2. metaglinian sodowy NaAlO2

3. metakrzemian sodowy Na2SiO3

113. Skalenie jako minerały skałotwórcze są to:

1. gliniany

2. krzemiany

3. glinokrzemiany

114. Al2O3 jest tlenkiem amfoterycznym ponieważ:

1. ulega hydrolizie

2. jest nierozpuszczalny w wodzie

3. związany z woda wykazuje cechy zarówno kwasowe jak i zasadowe

115. Występowanie krzemionki SiO2 w odmianach o różnej budowie krystalicznej to zjawisko:

1. alotropii

2. polimorfizmu

3. anizotropii

116. Krzemiany mają struktury:

1. wyspowe

2. grupowe

3. warstwowe

117. Podstawowym elementem budowy krystalicznej krzemianów jest:

1. SiO2

2. jon Si{4+}

3. jon (SiO4){4-}

118. Komórka elementarna SiO2 - odmiana beta-kwarc (T < 575 C) wykazuje a = b = c i alfa = beta = gamma różne od 90 stopni; jest to układ krystalograficzny:

1. trygonalny

2. heksagonalny

3. regularny

119. Komórka elementarna CaO wykazuje a = b = c i alfa = beta = gamma = 90 stopni; jest to układ krystalograficzny:

1. trygonalny

2. tetragonalny

3. regularny

120. Zastępowanie Al{3+} <-> Si{4+} i Al{3+} <-> Mg{2+} w sieci krystalicznej glinokrzemianów to:

1. alotropia

2. diadochia izowalentna

3. diadochia heterowalentna

121. Diadochia polega na:

1. wykazywaniu przez strukturę krystaliczną tych samych właściwości w różnych kierunkach

2. występowaniu tego samego związku w odmiennych strukturach krystalicznych

3. zastępowaniu jonów, atomów lub cząsteczek w sieci krystalicznej przez inne o podobnych wymiarach

122. Wspólnym elementem różnych struktur krzemianów jest:

1. cząsteczka kwasu krzemowego Si(OH)4

2. cząsteczka krzemionki SiO2

3. czworościan krzemotlenowy (SiO4){4-}

123. Sieć krystaliczna gipsu CaSO4 x 2H2O to sieć o wiązaniu:

1. jonowym i międzycząsteczkowym

2. metalicznym i jonowym

3. atomowym i międzycząsteczkowym

124. Sieć krystaliczna CO2 jest siecią o wiązaniu:

1. jonowym

2. atomowym

3. międzycząsteczkowym

125. Sieć krystaliczna diamentu jest siecią o wiązaniu:

1. atomowym

2. jonowym

3. międzycząsteczkowym

126. Podstawowe elementy różnych struktur krzemianów:

1. wykazują ten sam sposób łączenia czworościanów (SiO4){4-}

2. różnią się stosunkiem Si : O

3. mają stały stosunek Si : O

127. Krzemionka ma strukturę:

1. przestrzenną

2. warstwową

3. mieszaną

128. Różne postacie krystaliczne krzemionki są odmianami:

1. alotropowymi

2. izomorficznymi

3. polimorficznymi

129. Tworzenie przez różne substancje takich samych sieci krystalicznych to:

1. alotropia

2. izotropia

3. izomorfizm

130. Sieć, w której występują wiązania różnych typów to sieć:

1. homodesmiczna

2. heterodesmiczna

3. polimorficzna

131. Brak kierunkowości właściwości fizycznych (charakterystyczny dla cieczy) jest to:

1. anizotropia

2. izotropia

3. izomorfizm

132. Zjawisko alotropii jest wynikiem:

1. zdefektowania struktury krystalicznej danego pierwiastka

2. tworzenia przez dany pierwiastek różnych typów sieci krystalicznych

3. występowania w sieci krystalicznej wiązań różnego typu

133. Zjawisko alotropii polega na:

1. tworzeniu przez ten sam związek chemiczny sieci krystalicznych różnego typu

2. występowaniu tego samego pierwiastka w różnych postaciach

3. braku kierunkowości cech fizycznych

134. Tlen występuje w postaci cząsteczek dwuatomowych O2 i trójatomowych O3 (ozon). Są to odmiany:

1. izomorficzne

2. izotropowe

3. alotropowe

135. Micela krzemionki to:

1. [(SiO2)m x n(SiO3{2-}) x 2nH{+}]

2. [(SiO2)m x n(SiO3{2-}) x (2n-k)H{+}] + zH{+}

3. [(SiO2) x n(SiO3{2-}) x 2nH{+}] + zH{+}

136. W miceli krzemionki granulę stanowi:

1. (SiO2)m

2. (SiO2)m x nSiO3{2-}

3. (SiO2)m x n(SiO3{2-}) x (2n-k)H{+}

137. Występowanie jednakowych właściwości fizycznych w różnych kierunkach przestrzennych to:

1. anizotropia

2. izotropia

3. izomorfizm

138. Przestrzenne ukierunkowanie właściwości fizycznych substancji to:

1. alotropia

2. izotropia

3. anizotropia

139. Anizotropia jest to:

1. występowanie tych samych substancji w różnych odmianach krystalicznych

2. wykazywanie przez ciało tych samych właściwości niezależnie od kierunku

3. wykazywanie przez ciało różnych właściwości zależnie od kierunku

140. NaCl w wodzie ulega:

1. dysocjacji

2. hydrolizie

3. asocjacji

141. W cząsteczce wody H2O występują wiązania chemiczne:

1. atomowe

2. atomowe spolaryzowane

3. wodorowe

142. Dysocjacja elektrolityczna wody przebiega według wzoru:

1. H2O = H2 + O

2. H2O = H{+} + OH{-}

3. H2O = 2H{+} + O{2-}

143. Dysocjacja elektrolityczna to:

1. zobojętnienie elektrolitu w roztworze

2. rozpad cząsteczek na jony pod wpływem rozpuszczalnika

3. rozpad cząsteczki na atomy pod wpływem prądu elektrycznego

144. Anomalna rozszerzalność wody podczas zamarzania jest spowodowana:

1. dysocjacją elektrolityczną wody

2. dużym napięciem powierzchniowym

3. asocjacją cząsteczek

145. Do zobojętnienia 1 dm3 HNO3 zużyto 1 dm3 KOH o stężeniu 0,01 mol/dm3, zatem pH zobojętnianego kwasu wynosiło:

1. 1

2. 2

3. 12

146. Wykładnik jonów wodorowych definiuje się następująco:

1. pH = -log cH{+}

2. pH = log cH{+}

3. pH = - ln cH{+}

147. Do zobojętnienia 1 mola zasady sodowej należy zużyć kwasu siarkowego:

1. 0,5 mola

2. 1 mol

3. 2 mole

148. Dysocjacja elektrolityczna wody jest to:

1. reakcja odwracalna rozpadu cząsteczek wody na jony H{+} i OH{-}

2. proces przeciwny do asocjacji

3. rozkład wody pod wpływem prądu elektrycznego

149. Woda jest dobrym rozpuszczalnikiem dzięki:

1. budowie dipolowej

2. małemu stopniowi dysocjacji

3. asocjacji cząsteczek

150. Iloczyn jonowy wody w temperaturze 20 C wynosi:

1. 10{-16}

2. 10{-14}

3. 14

151. Jeśli stężenie słabego elektrolitu maleje to jego stopień dysocjacji:

1. maleje

2. rośnie

3. pozostaje bez zmian

152. Wprowadzenie do roztworu soli trudnorozpuszczalnej AB innej soli o wspólnym jonie (CB) spowoduje:

1. wytrącenie się osadu AB

2. wytrącenie się osadu AC

3. wytrącenie się osadu AB lub AC

153. Ile wynosi stężenie molowe jonów wodorotlenowych, jeśli pH roztworu wynosi 6:

1. 10{-8}

2. 10{-6}

3. 8

154. Twardość przemijająca wody wywołana jest obecnością:

1. siarczanów wapnia i magnezu

2. wodorowęglanów wapnia i magnezu

3. krzemianów wapnia i magnezu

155. Reakcja odwrotna do zobojętniania to:

1. hydratacja

2. hydroliza

3. dysocjacja

156. Reakcja: kwas = zasada + H{+} to:

1. proces zobojętniania

2. hydroliza

3. definicja kwasu wg Broenstedta

157. Dipolowa budowa cząsteczek wody H2O jest przyczyną:

1. asocjacji

2. tiksotropii

3. koagulacji

158. Do zobojętnienia 1 mola kwasu solnego należy użyć zasady wapniowej:

1. 0,5 mola

2. 1 mol

3. 2 mole

159. Wprowadzenie do roztworu przesyconego drobnych kryształków spowoduje:

1. rozpoczęcie krystalizacji

2. utrwalenie stanu przesycenia

3. spowolnienie krystalizacji

160. Do zobojętnienia 1 mola kwasu siarkowego należy użyć zasady potasowej:

1. 2 mole

2. 1 mol

3. 0,5 mola

161. Hydrolizie ulegają :

1. wszystkie sole

2. sole mocnych kwasów i mocnych zasad

3. sole z wyjątkiem soli mocnych kwasów i mocnych zasad

162. Wysoka temperatura wrzenia wody jest spowodowana:

1. asocjacją cząsteczek wody

2. dysocjacją elektrolityczną wody

3. dużym napięciem powierzchniowym

163. Stała dysocjacji wody jest to:

1. stała równowagi reakcji hydrolizy

2. stała równowagi reakcji rozpadu cząsteczek wody na jony wodorowe i wodorotlenowe

3. stała równowagi między dysocjacją a asocjacją

164. W roztworze zasadowym o pH = 12 (temp. 20 C), stężenie jonów wodorotlenowych wynosi:

1. 10{-12} mol/dm3

2. 10{-2} mol/dm3

3. 2 mol/dm3

165. Hydratacja jest to:

1. rozpad wody na jony

2. przyłączanie cząsteczek wody do jonów lub cząsteczek substancji rozpuszczonej

3. synonim hydrolizy

166. Anormalna rozszerzalność wody, wysoka temperatura wrzenia i dobra zdolność rozpuszczania różnych substancji wynika z:

1. małego stopnia dysocjacji

2. dipolowego charakteru cząsteczki wody

3. cechy te nie mają wspólnej przyczyny

167. Jeśli stężenie jonów wodorotlenowych w roztworze wynosi 10{-5} mol/dm3, to pH tego roztworu wynosi:

1. 5

2. 7

3. 9

168. Reakcję zobojętniania można zapisać:

1. H{+} + OH{-} = H2O

2. H2 + 1/2O2 = H2O

3. 2H{+} + O{2-} = H2O

169. Hydroliza jest to reakcja odwrotna do reakcji:

1. elektrolizy

2. hydratacji

3. zobojętnienia

170. Jeśli pH roztworu wynosi 1, to stężenie jonów wodorowych w tym roztworze wynosi:

1. 10{-1} g/mol

2. 10{-1} g/dm3

3. 10{-1} mol/dm3

171. Reakcją odwrotną do reakcji zobojętnienia jest reakcja:

1. dysocjacji elektrolitycznej

2. hydrolizy

3. peptyzacji

172. W roztworze o pH = 10 (temp. 20 C), stężenie jonów wodorotlenowych wynosi:

1. 10{-4} g/dm3

2. 10{-4} mol/dm3

3. 10{-4}%

173. Stałą dysocjacji elektrolitycznej wody definiuje się jako:

1. K = cH{+} x I, gdzie I = iloczyn jonowy wody

2. K = cOH{-} x I, gdzie I = iloczyn jonowy wody

3. K = (cH{+} x cOH-) / cH2O

174. Hydratacja jest to synonim:

1. hydrolizy

2. koagulacji

3. uwodnienia

175. Przyłączenie cząsteczek wody jest to:

1. hydroliza

2. hydratacja

3. uwodnienie

176. Do zobojętnienia 2 moli zasady wapniowej należy użyć kwasu azotowego:

1. 1 mol

2. 2 mole

3. 4 mole

177. Kwaśny odczyn wody zarobowej (pH < 4):

1. przyśpiesza wiązanie zaczynu

2. utrudnia lub nawet uniemożliwia wiązanie zaczynu cementowego

3. pogarsza urabialność mieszanki betonowej

178. Gdyby cząsteczki wody nie tworzyły trwałych asocjatów, to temperatura wrzenia wody byłaby:

1. niższa

2. wyższa

3. taka sama

179. Stężenie molowe roztworu jest to:

1. liczba moli substancji rozpuszczonej zawarta w 1 dm3 roztworu

2. liczba moli substancji rozpuszczonej przypadająca na 1 dm3 rozpuszczalnika

3. liczba moli substancji rozpuszczonej zawarta w 1 kg roztworu

180. Która z poniższych substancji ulega hydrolizie w środowisku wodnym:

1. NaCl

2. Na2SiO3

3. Na2SO4

181. Iloczyn jonowy wody definiuje się jako:

1. I = cH{+} x cOH{-}

2. I = cH{+} x pH

3. I = cOH{-} x pH

182. Stała dysocjacji wody ma bardzo małą wartość - ok. 1,8 x 10{-16}. Oznacza to, że:

1. woda dysocjuje na jony w dużym stopniu

2. woda dysocjuje na jony w minimalnym stopniu

3. szybkość dysocjacji wody jest minimalna

183. Woda nadaje się do celów budowlanych, jeśli w temperaturze 22 C stężenie jonów wodorotlenowych jest:

1. >10{-12} mol/dm3

2. > 10{-10} mol/dm3

3. > 4 mol/dm3

184. Napięcie powierzchniowe cieczy to:

1. praca potrzebna do powiększenia powierzchni cieczy związanego z wyprowadzeniem cząsteczek cieczy z głębi na powierzchnię

2. różnica potencjałów elektrostatycznych między powierzchnią a wewnętrzną warstwą roztworu elektrolitu

3. różnica przewodności elektrycznej różnych warstw cieczy

185. Jeśli stężenie jonów wodorotlenowych w wodzie zarobowej wynosi 10{-11} mol/dm3, to:

1. woda ta nadaje się do celów budowlanych, ponieważ pH = 3

2. woda ta nie nadaje się do celów budowlanych, ponieważ pH = 3

3. na podstawie stężenia jonów wodorotlenowych nie można ocenić przydatności wody do celów budowlanych

186. Dysocjacja elektrolityczna wraz ze wzrostem spolaryzowania wiązań w związkach przebiega:

1. łatwiej

2. trudniej

3. nie zależy od spolaryzowania wiązań

187. Miarą twardości wody jest zawartość w niej soli:

1. Na i Ca

2. Na i Mg

3. Ca i Mg

188. Zjawisko tiksotropii to:

1. wzmocnienie żelu pod wpływem obciążeń mechanicznych

2. upłynnienie żelu pod wpływem sił ścinających

3. koagulacja zolu pod wpływem obciążeń mechanicznych

189. Zdolność koloidów do solwatacji jest charakterystyczna dla zoli:

1. liofobowych

2. liofilowych

3. nieodwracalnych

190. Dodawanie elektrolitu do zolu spowoduje:

1. peptyzację

2. koagulację

3. hydrolizę

191. Wielkość cząstek w układach koloidalnych wynosi:

1. < 1 nm

2. od 1 nm do 1000 nm

3. > 1000 nm

192. Przejście zolu w żel pod wpływem działania czynników mechanicznych to zjawisko:

1. reopeksji

2. flokulacji

3. tiksotropii

193. Koloidy liofobowe:

1. ulegają solwatacji

2. ulegają dysocjacji

3. są nieodwracalne

194. Przeprowadzenie żelu w zol to:

1. koagulacja

2. peptyzacja

3. sedymentacja

195. Zole hydrofobowe:

1. ulegają hydratacji

2. nie ulegają hydratacji

3. są odwracalne

196. Jeśli średnia wielkość cząstek fazy rozpraszanej w układzie niejednorodnym wynosi 1,5 x 10{-5} m, to jest to:

1. roztwór właściwy

2. koloid

3. zawiesina

197. Przejście zolu w żel jest to:

1. koagulacja

2. peptyzacja

3. dializa

198. Układ drobnej zawiesiny cieczy w cieczy to:

1. piana

2. emulsja

3. aerozol

199. Emulsja jest dwuskładnikowym układem zawiesiny:

1. cieczy w cieczy

2. gazu w cieczy

3. ciała stałego w cieczy

200. Zole hydrofilowe:

1. ulegają hydratacji

2. ulegają peptyzacji

3. są odwracalne

201. Przejście żelu w zol pod wpływem czynników mechanicznych określa się jako zjawisko:

1. koagulacji

2. tiksotropii

3. peptyzacji

202. Iloczyn rozpuszczalności substancji AB dysocjującej na jony A{+} i B{-} jest zdefiniowany wzorem:

1. L = -log cAB

2. L = log cAB

3. L = cA{+} x cB{-}

203. Właściwości pucolanowe popiołu lotnego to zdolność do:

1. tworzenia zawiesiny w wodzie

2. reakcji z Ca(OH)2

3. uszczelniania betonu

204. Ostatecznym, trwałym produktem hydratacji glinianu podczas wiązania cementu jest:

1. 4CaO x Al2O3 x 13H2O

2. 3CaO x Al2O3 x 6H2O

3. Al2O3 x 6H2O

205. Symbol S w chemii cementu oznacza:

1. siarkę

2. dwutlenek krzemu

3. trójtlenek siarki

206. Podczas wiązania cementu przebiegają między innymi reakcje:

1. utleniania i redukcji

2. elektrolizy

3. hydrolizy

207. Modyfikatory polimerowe typu "post-mix"

1. polimeryzują w mieszance betonowej równocześnie z wiązaniem spoiwa cementowego

2. polimeryzują dopiero w stwardniałym betonie

3. są wprowadzane do mieszanki betonowej w postaci spolimeryzowanej

208. Beton polimerowo-cementowy typu "pre-mix" powstaje w wyniku:

1. dodania do mieszanki betonowej polimerów niereaktywnych chemicznie

2. dodania do mieszanki betonowej polimerów reaktywnych chemicznie

3. impregnacji wgłębnej stwardniałego betonu odpowiednim polimerem

209. Domieszki upłynniające mieszankę betonową wykorzystują mechanizm:

1. smarny

2. asocjacyjny

3. hydrofilowy

210. Domieszki napowietrzające mieszankę betonową powodują:

1. wzrost mrozoodporności i wytrzymałości betonu

2. wzrost mrozoodporności, ale spadek wytrzymałości betonu

3. spadek mrozoodporności, ale wzrost wytrzymałości betonu

211. Alit - minerał występujący w klinkierze cementu portlandzkiego ma wzór:

1. Ca3SiO5

2. C3S

3. 3CaO x SiO2

212. Powyżej 50% składu klinkieru cementu portlandzkiego stanowi:

1. 3CaO x SiO2

2. 2CaO x SiO2

3. C3S

213. W składzie chemicznym cementu portlandzkiego w największej ilości występuje:

1. CaO

2. SiO2

3. Al2O3

214. Najaktywniejszym (w sensie reakcji z wodą) składnikiem cementu portlandzkiego jest:

1. krzemian trójwapniowy

2. glinian trójwapniowy

3. żelazoglinian czterowapniowy

215. W skład cementu portlandzkiego wchodzi:

1. krzemian dwuwapniowy

2. glinian dwuwapniowy

3. żelazoglinian dwuwapniowy

216. Minerał C3A - składnik cementu jest to:

1. węglik glinu

2. glinian trójwapniowy

3. glinian trójwęglowy

217. Reakcja C3S + 3H = C1,5SH1,5 + 1,5CH zachodzi podczas:

1. wiązania cementu

2. wiązania gipsu

3. wiązania wapna

218. Zawarty w klinkierze cementu portlandzkiego wolny (nieprzereagowany) CaO jest składnikiem:

1. pożądanym

2. niepożądanym

3. nie ma znaczenia

219. W zaczynie cementowym następuje:

1. rozpad cząsteczek wody

2. rozpad wodorotlenku wapniowego na wodę i tlenek wapnia

3. rozpad alitu i belitu pod wpływem wody, przy czym powstaje krzemian wapniowy o niższej zawartości wapnia

220. Główny składnik cementu portlandzkiego to:

1. 3CaO x SiO2

2. 2CaO x SiO2

3. 3CaO x Al2O3

221. Sól Candlota (etryngit) powstaje w wyniku:

1. reakcji alitu z gipsem i wodą

2. reakcji belitu z gipsem i wodą

3. reakcji glinianu trójwapniowego z gipsem i wodą

222. W składzie chemicznym cementu glinowego w największej ilości występuje:

1. CaO

2. Al2O3

3. SiO2

223. Do spoiw hydraulicznych zaliczamy:

1. wapno palone

2. wapno hydratyzowane

3. cement portlandzki

224. Minerał C3S - składnik cementu jest to:

1. krzemian trójwapniowy

2. trójsiarczek węgla

3. trójkrzemian wapnia

225. Klinkieryzacja to:

1. domielanie gipsu do klinkieru portlandzkiego

2. etap syntezy składników cementu przebiegający w fazie ciekłej

3. procesy zachodzące w piecu cementowym podczas chłodzenia produktów

226. Cement portlandzki powstaje w wyniku:

1. wspólnego wypału glin i gipsu

2. wspólnego wypału wapieni i glin

3. wspólnego wypału wapieni, glin i gipsu

227. Metoda sucha produkcji cementu portlandzkiego w stosunku do metody mokrej:

1. jest mniej energochłonna, a otrzymany cement zawiera mniej alkaliów

2. jest mniej energochłonna, a otrzymany cement zawiera więcej alkaliów

3. jest mniej energochłonna i nie wpływa na zawartość alkaliów w otrzymanym cemencie

228. Cement portlandzki należy do:

1. spoiw hydraulicznych, ponieważ twardnieje tylko pod wodą

2. spoiw hydraulicznych, ponieważ twardnieje zarówno pod wodą, jak i na powietrzu

3. spoiw hydraulicznych, ponieważ po okresie wstępnego wiązania na powietrzu może także twardnieć pod wodą

229. Mineralogiczne składniki stwardniałego zaczynu cementowego to między innymi:

1. C3S, C2S, C3A, C4AF

2. CaO, SiO2, Al2O3, Fe2O3

3. C1,7SH1,7, C3AH6, CH, C3AS3H32

230. Portlandyt to:

1. naturalny kamień podobny do cementu, stosowany w budownictwie

2. krystaliczna postać wodorotlenku wapnia

3. odmiana klinkieru portlandzkiego

231. Ze względu na rosnącą reaktywność wobec wody, minerały zawarte w cemencie można uszeregować następująco (jeśli występują w mieszaninie):

1. C2S, C4AF, C3S, C3A

2. C3A, C3S, C4AF, C2S

3. C3S, C2S, C4AF, C3A

232. Fałszywe wiązanie cementu to:

1. szybkie uwadnianie gipsu półwodnego

2. proces wiązania zachodzący w zaczynie cementu glinowego

3. bardzo opóźnione wiązanie cementu

233. Moduł glinowy to:

1. zawartość gliny w surowcu do produkcji cementu portlandzkiego

2. stosunek zawartości Al2O3 do Fe2O3

3. stosunek zawartości Al2O3 do SiO2

234. Do podstawowych składników cementu zaliczamy:

1. węglany wapniowe

2. siarczany wapniowe

3. krzemiany wapniowe

235. Moduł krzemianowy cementu to:

1. SiO2 / (SiO2 + Al2O3 + Fe2O3)

2. SiO2 / (Al2O3 + Fe2O3)

3. SiO2 / (SiO2 + CaO)

236. Przebiegający w zaczynie cementowym proces hydrolizy polega na:

1. rozpadzie alitu i belitu pod wpływem wody, przy czym powstaje krzemian wapniowy o niższej zawartości wapnia

2. rozpadzie alitu i belitu pod wpływem wody, przy czym powstaje krzemian wapniowy o wyższej zawartości wapnia

3. rozpadzie alitu z utworzeniem belitu

237. Wchodzący w skład klinkieru portlandzkiego braunmilleryt jest to:

1. glinian trójwapniowy

2. krzemian dwuwapniowy

3. żelazoglinian czterowapniowy

238. Powstawanie etryngitu (soli Candlota) w betonie:

1. jest korzystne w pierwszym okresie wiązania zaczynu - tworzy szkielet struktury krystalicznej

2. jest niekorzystne w utwardzonym betonie - "bakcyl cementowy"

3. nie ma znaczenia dla betonu

239. Hydrofilowy mechanizm upłynniania mieszanki betonowej przez domieszkę polega na:

1. hydratacji składników cementu

2. hydrolizie składników cementu

3. zmniejszaniu napięcia powierzchniowego wody

240. Minerał - składnik cementu o symbolu C2S to:

1. dwusiarczek węgla

2. siarczan dwuwapniowy

3. krzemian dwuwapniowy

241. Minerałowi C4AF - składnikowi cementu odpowiada wzór chemiczny:

1. 4CaO x Fe2O3 x Al2O3

2. 4CaO x Al2O3

3. CaO x 4Al2O3 x Fe2O3

242. Występujący w zaczynach cementu portlandzkiego Ca(OH)2 tworzy się w wyniku reakcji:

1. gipsu z woda

2. hydrolizy węglanów

3. hydrolizy krzemianów

243. Powstający w początkowej fazie wiązania cementu etryngit spełnia następującą rolę:

1. tworzy szkielet powstającej struktury krystalicznej

2. wiąże szkodliwe dla betonu zanieczyszczenia cementu

3. umożliwia twardnienie betonu w niskich temperaturach

244. Wzrost odporności na korozję siarczanową betonu, w którym spoiwem jest cement glinowy, wynika z:

1. dużej zawartości C3A

2. małej ilości Ca(OH)2 wydzielającego się w czasie hydratacji

3. dużej zawartości C3S

245. Dodawanie jonów Ca{2+} lub SO4{2-} do zaczynu gipsowego (efekt wspólnego jonu) powoduje:

1. zwiększenie rozpuszczalności CaSO4 x 2H2O, a zatem opóźnienie wiązania

2. zmniejszenie rozpuszczalności CaSO4 x 2H2O, a zatem opóźnienie wiązania

3. zmniejszenie rozpuszczalności CaSO4 x 2H2O, a zatem przyspieszenie wiązania

246. Wiązanie gipsu przebiega zgodnie z reakcja: 2CaSO4 x 1/2H2O + 3H2O = 2CaSO4 x 2H2O. Jest to:

1. hydroliza

2. hydratacja

3. dysocjacja

247. Gips jastrychowy ("estrichgips") to mieszanina:

1. CaSO4 x 1/2H2O i CaSO4

2. CaSO4 x 1/2H2O i CaO

3. CaSO4 i CaO

248. Gaszenie wapna polega na reakcji:

1. CaO + H2O = Ca(OH)2

2. CaCO3 + H2O + CO2 = Ca(HCO3)2

3. CaO + CO2 = CaCO3

249. Wapno hydrauliczne zawdzięcza swoją zdolność do wiązania pod wodą:

1. wysokiej czystości zawartego w nim tlenku wapnia

2. obecności niektórych glinianów i krzemianów

3. obecności niedopalonego węglanu wapnia

250. Odmiany krystaliczne alfa i beta gipsu to odmiany:

1. polimorficzne

2. izomorficzne

3. izotropowe

251. Wiązanie gipsu można opóźnić przez dodanie:

1. substancji zmniejszającej rozpuszczalność CaSO4 x 1/2H2O

2. substancji zmniejszającej rozpuszczalność CaSO4 x 2H2O

3. dowolnego elektrolitu

252. Opóźnienie wiązania gipsu budowlanego można uzyskać przez dodanie:

1. mleka

2. soli kuchennej

3. gliceryny

253. Zjawisko diadochii wykorzystuje się praktycznie podczas wiązania:

1. anhydrytu

2. spoiw magnezjowych

3. estrichgipsu

254. Prowadzenie wypału wapienia w temperaturze powyżej 1300 C daje wapno:

1. trudno gaszące się

2. podwyższonej aktywności

3. hydrauliczne

255. Wapno hydratyzowane to wapno:

1. zgaszone nadmiarem wody

2. zgaszone ilością wody wyliczoną stechiometrycznie

3. właściwościach hydraulicznych

256. Wypał wapna polega na reakcji:

1. Ca(OH)2 + CO2 = CaCO3 + H2O

2. CaCO3 = CaO + CO2

3. CaCO3 = CaO + CO + 1/2O2

257. Gips budowlany stanowi związek chemiczny o wzorze:

1. CaSO4 x 1/2H2O

2. CaSO4 x H2O

3. CaSO4 x 2H2O

258. W czasie wiązania gipsu zachodzi:

1. rozpuszczanie i krystalizacja

2. sublimacja

3. hydroliza

259. Wapno hydratyzowane to inaczej:

1. wapno hydrauliczne

2. wapno suchogaszone

3. zaprawa wapienna

260. Przemysłowo otrzymywany gips składa się:

1. wyłącznie z odmiany alfa

2. wyłącznie z odmiany beta

3. jest mieszaniną odmian alfa i beta

261. Reakcja wypału wapienia staje się praktycznie nieodwracalna w temperaturze:

1. 150-170 C

2. 898 C

3. > 1350 C

262. Anhydryt II i gips różnią się:

1. tylko składem chemicznym

2. tylko budową krystaliczną

3. składem chemicznym i budową krystaliczną

263. Możliwość wiązania gipsu budowlanego wynika z:

1. różnicy rozpuszczalności CaSO4 x 1/2H2O i CaSO4 x 2H2O

2. różnicy gęstości CaSO4 x 1/2H2O i CaSO4 x 2H2O

3. dużej aktywności chemicznej CaSO4 x 1/2H2O

264. Szkło wodne jako spoiwo jest:

1. kwasoodporne ale nieodporne na działanie wody

2. wodoodporne ale nieodporne na działanie kwasów

3. kwaso- i wodoodporne

265. Rozpuszczalność siarczanów wapnia w wodzie rośnie w kolejności:

1. alfa-CaSO4 x 1/2H2O, beta-CaSO4 x 1/2H2O, CaSO4 x 2H2O

2. beta-CaSO4 x 1/2H2O, alfa-CaSO4 x 1/2H2O, CaSO4 x 2H2O

3. CaSO4 x 2H2O, alfa-CaSO4 x 1/2H2O, beta-CaSO4 x 1/2H2O

266. Który związek chemiczny uniemożliwia koagulację kwasu krzemowego podczas procesu wiązania szkła wodnego:

1. Na2SiF6

2. NaOH

3. CO2

267. Jaką rolę spełnia fluorokrzemian sodowy Na2SiF6 w procesie koagulacji kwasu krzemowego:

1. opóźnia proces koagulacji

2. przyspiesza proces koagulacji

3. opóźnia lub przyspiesza proces koagulacji w zależności od stężenia

268. Mieszanina ok. 70% wapienia i ok. 30% gliny wypalana do spieku daje w rezultacie:

1. cement glinowy

2. cement portlandzki

3. cement romański

269. Spoiwa wapienne, magnezjowe, krzemianowe i gipsowe należą do spoiw:

1. Hydraulicznych

2. Powietrznych

3. nieorganicznych

270. Rozpuszczalność gipsu półwodnego w wodzie wraz ze wzrostem temperatury:

1. rośnie

2. maleja

3. nie zmienia się

271. Podczas wiązania zaprawy wapiennej zachodzi reakcja:

1. CaCO3 = CaO + CO2

2. CaO + H2O = Ca(OH)2

3. Ca(OH)2 + CO2 = CaCO3 + H2O

272. Dodanie zarodków krystalizacji do zaczynu gipsowego:

1. przyśpiesza wiązanie

2. opóźnia wiązanie

3. nie wpływa na przebieg wiązania

273. Rola dwutlenku węgla w procesie wiązania szkła wodnego polega na:

1. związaniu kwasu krzemowego, aby mogła nastąpić hydroliza krzemianu

2. zobojętnieniu środowiska, aby umożliwić koagulację kwasu krzemowego

3. stabilizacji kwasu krzemowego w postaci zolu

274. Zawarty w estrichgipsie CaO spełnia rolę aktywatora w reakcji hydratacji CaSO4(II). Jest on potrzebny, ponieważ CaSO4(II):

1. jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie

2. ma wysoką temperaturę topnienia

3. ulega rozkładowi termicznemu

275. Zawarta w estrichgipsie domieszka CaO pochodzi z:

1. domieszania wapna palonego

2. termicznego rozkładu CaSO4

3. termicznego rozkładu CaCO3

276. Proces wiązania spoiwa gipsowego polega na:

1. hydrolizie gipsu półwodnego

2. krystalizacji gipsu półwodnego

3. hydratacji gipsu półwodnego

277. Wapień jest:

1. spoiwem wapiennym

2. surowcem do produkcji spoiwa wapiennego

3. półproduktem, który staje się spoiwem po "zgaszeniu"

278. Gips modelarski to odmiana następującego z materiałów:

1. CaSO4 x 2H2O

2. CaSO4 x 1/2H2O

3. CaSO4

279. Hydratacja (gaszenie) wapna jest reakcją:

1. endoenergetyczną, to znaczy wymaga dostarczania energii

2. endoenergetyczną, to znaczy przebiega z wydzieleniem energii

3. egzoenergetyczną, to znaczy przebiega z wydzieleniem energii

280. Pod względem chemicznym szkło wodne to mieszanina:

1. krzemionki i sody

2. krzemianów sodowych lub potasowych

3. sody i węgla

281. Wspólną cechą następujących materiałów budowlanych: wapno palone, gips, spoiwo magnezjowe, spoiwo krzemianowe jest:

1. przynależność do spoiw powietrznych

2. obecność krzemianów

3. obecność węglanów

282. Gips dodaje się do klinkieru cementu portlandzkiego w celu:

1. poprawy mrozoodporności

2. przyspieszenia wiązania

3. opóźnienia wiązania

283. Podstawowym składnikiem skały wapiennej jest:

1. CaCO3

2. CaO

3. Ca(OH)2

284. Podgrzanie ciasta wapiennego powoduje:

1. wzrost rozpuszczalności Ca(OH)2

2. zmniejszenie rozpuszczalności Ca(OH)2

3. nie wpływa na rozpuszczalność Ca(OH)2

285. Łańcuchy polikrzemianowe występujące w tworzywach krzemianowych to:

1. - Si - Si - Si -

2. - Si - O - Si -

3. - Si - O - O - Si -

286. W wyniku reakcji polikondensacji otrzymuje się:

1. polietylen

2. polioctan winylu

3. żywice fenolowo-formaldehydowe

287. Polichlorek winylu, polietylen, polistyren, polimetakrylan metylu otrzymuje się przez:

1. polimeryzację

2. polikondensację

3. poliadycję

288. Wydzielanie się małocząsteczkowego produktu ubocznego jest charakterystyczne dla reakcji:

1. polimeryzacji

2. polikondensacji

3. poliaddycji

289. Silikony wyróżniają się spośród innych polimerów zawartością następujących atomów w podstawowym łańcuchu:

1. Si i O

2. C i O

3. Si i N

290. Tworzywa sztuczne utwardzalne mają strukturę wewnętrzną:

1. nieusieciowaną

2. usieciowaną

3. struktura wewnętrzna nie jest tu wyróżnikiem

291. W wyniku reakcji polimeryzacji otrzymuje się:

1. polichlorek winylu

2. żywice silikonowe

3. polioctan winylu

292. Najmniejszy, powtarzalny fragment polimeru to:

1. monomer

2. mer

3. pre-polimer

293. Polimery: fenolowo-formaldehydowe, poliestrowe, silikonowe otrzymuje się przez:

1. polimeryzację

2. polikondensację

3. modyfikację polimerów naturalnych

294. Polimery termoplastyczne mają strukturę wewnętrzną:

1. liniową

2. nieusieciowaną

3. struktura wewnętrzna nie jest tu wyróżnikiem

295. Dla polikrzemianów charakterystyczne jest występowanie wiązań:

1. Si=N

2. Si-O

3. Si-C

296. Orientacja przestrzenna rozmieszczenia podstawników dla łańcucha polimeru jest przypadkowa w przypadku:

1. polimeru ataktycznego

2. polimeru izotaktycznego

3. polimeru syndiotaktycznego

297. Temperatura zeszklenia jest parametrem charakterystycznym dla polimeru i dotyczy przejścia:

1. ze stanu lepko-płynnego w stan wysokoelastyczny

2. ze stanu szklistego w lepko-płynny

3. ze stanu szklistego w stan wysokoelastyczny

298. Do polimerów pochodzenia naturalnego należą m.in.:

1. żywice epoksydowe, bitumy, drewno

2. żywice poliestrowe, bitumy, drewno

3. kauczuk, bitumy, drewno

299. Proces karbonatyzacji betonu z punktu widzenia zbrojenia jest:

1. korzystny, gdyż polepsza przyczepność betonu do stali

2. korzystny, gdyż przyspiesza powstawanie warstwy pasywnej na stali

3. niekorzystny, gdyż przez obniżenie pH umożliwia korozję stali zbrojeniowej

300. W wyniku reakcji reaktywnego kruszywa krzemianowego z alkaliami powstaje:

1. krystaliczny glinokrzemian, utrudniający hydrolizę składników cementu i jego wiązanie

2. krzemian sodowy lub potasowy, łatwo chłonący wodę, pęczniejący i "wyciekający" z betonu

3. bezpostaciowa (amorficzna) odmiana kwarcu o obniżonej wytrzymałości

301. Reakcja alkaliczna kruszywa ze składnikami cementu jest:

1. szkodliwa

2. pożądana

3. bez wpływu na właściwości betonu

302. Układ, w którym korozji ulega gwóźdź wbity w ścianę, jest przykładem:

1. ogniwa stykowego

2. ogniwa stężeniowego

3. ogniwa naprężeniowego

303. Wody miękkie jako środowisko są dla betonu:

1. korzystne, bo nie zawierają szkodliwych soli

2. niekorzystne, bo są dobrym rozpuszczalnikiem niektórych składników betonu

3. niekorzystne, bo działają korodująco na stal zbrojeniową

304. Nadmierna zawartość siarczanów w wodzie zarobowej jest niekorzystna, gdyż:

1. może utrudnić lub nawet uniemożliwić wiązanie zaczynu cementowego

2. może spowodować korozję zbrojenia w powstałym żelbecie

3. może spowodować korozję powstającego betonu na skutek tworzenia się "bakcyla cementowego"

305. Tworzenie się w betonie kwaśnego węglanu wapnia Ca(HCO3)2 jest:

1. niekorzystne, gdyż jest on łatwo rozpuszczalny w wodzie

2. niekorzystne, gdyż jest on agresywny w stosunku do betonu

3. niekorzystne, gdyż przyspiesza on korozję wewnętrzną w betonie

306. Anodą w ogniwie galwanicznym jest metal:

1. Potencjale elektrochemicznym bardziej zbliżonym do zera

2. bardziej ujemnym potencjale elektrochemicznym

3. niższej wartościowości

307. Przyczyną korozji stali zbrojeniowej w żelbecie może być:

1. proces pasywacji stali

2. karbonatyzacja betonu

3. działanie jonów chlorkowych

308. Podczas wykonywania żelbetu obecność chlorków w mieszance betonowej jest niedopuszczalna, ponieważ:

1. chlorki opóźniają wiązanie zaczynu cementowego

2. w obecności chlorków beton może twardnieć tylko w wysokiej temperaturze

3. chlorki powodują korozję stali zbrojeniowej

309. Zapobiegać korozji wewnętrznej betonu można przez stosowanie cementów:

1. niskiej zawartości alkaliów

2. szybkowiążących

3. wysokich klas

310. W procesie korozji elektrochemicznej metalu na anodzie zachodzi proces:

1. redukcji wodoru

2. utleniania metalu

3. redukcji metalu

311. Korozja kwasowa betonu przebiega według schematu:

1. Ca(OH)2 + H2O = Ca{2+} + 2OH{-} + H2O

2. Ca(OH)2 + 2H{+} = Ca{2+} + 2H2O

3. Ca(OH)2 + H{+} = Ca{2+} + OH{-} + H2O

312. Korozję chemiczną betonu może spowodować działanie:

1. mrozu

2. kwaśnych deszczów

3. wody morskiej

313. Obecność w składzie kruszywa krzemionki amorficznej jest:

1. korzystna, gdyż zwiększa przyczepność zaczynu cementowego do kruszywa

2. niekorzystna, gdyż może być przyczyną korozji wewnętrznej na skutek alkalicznej reakcji kruszywa

3. bez znaczenia dla trwałości betonu

314. Wprowadzenie do żelbetu wolnych chlorków (np. ze środkami odladzającymi) jest dla zbrojenia:

1. korzystne, ponieważ powstaje warstwa pasywna Ca(FeCl4)2

2. niekorzystne, ponieważ chlorki powodują korozję wżerową zbrojenia

3. bez znaczenia

315. Korozja magnezowa betonu jest spowodowana powstaniem:

1. dolomitu, czyli węglanu wapniowo-magnezowego

2. rozpuszczalnych soli magnezu

3. wodorotlenku magnezu

316. Podczas korozji blachy ocynkowanej na anodzie zachodzi reakcja:

1. Zn = Zn{2+} + 2e{-}

2. 2H{+} + 2e{-} = H2

3. Fe = Fe{2+} + 2e{-}

317. W wyniku karbonatyzacji betonu może nastąpić spękanie żelbetu spowodowane:

1. pęcznieniem ziaren kruszywa

2. korozją wewnętrzną betonu

3. korozją zbrojenia

318. Produktem korozji siarczanowej jest:

1. sól Candlota

2. bakcyl cementowy

3. etryngit

---