1. Przypadki, w których dopuszczalne jest stosowanie lokalnego przy zakładaniu osnowy poziomej:

Dopuszcza się czasowe stosowanie układów lokalnych w przypadku wykonywania pomiarów uzupełniających i bieżącej aktualizacji mapy zasadniczej. Tworzenie nowych układów lokalnych może następować w przypadku:

a/ zakładania osnów realizacyjnych obiektów budowlanych oraz badań odkształceń i przemieszczeń budowli i podłoża gruntowego,

b/ wykonywania dokumentacji powstałej w wyniku robót geodezyjnych nie podlegających zgłaszaniu w trybie obowiązujących przepisów,

c/ obiektów specjalnych, gdy względy techniczne wymagają opracowania osnów o dokładności większej niż to wynika z zastosowania układu państwowego.

W innych przypadkach uzasadnionych technicznie i ekonomicznie tworzenie układów lokalnych może nastąpić za zgodą Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.

Tworzenie nowych lokalnych układów współrzędnych dopuszcza się przy zachowaniu następujących warunków:

a/ lokalne sieci osnowy geodezyjnej poziomej i wysokościowej powinny być nawiązane

b/ pozostawiane w terenie stabilizowane punkty geodezyjne będą miały obliczone współrzędne i wysokości w obowiązujących układach państwowych dla punktów tych przekazuje się do ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej

- szkic sieci punktów geodezyjnych,

- wykazy miar zawierające wyniki pomiaru kątów / kierunków /, boków i azymutów lub wykazy przewyższeń,

- wykazy współrzędnych wysokości w układach państwowych,

- opisy topograficzne punktów.

Lokalny układ współrzędnych geodezyjnej osnowy poziomej powinien posiadać:

a/ własny początek układu,

b/ własną orientację,

c/ własną skalę, odpowiednią do zastosowanego w układzie lokalnym poziomu odniesienia.

Orientacja i skala lokalnego układu współrzędnych mogą być ustalone na podstawie współrzędnych lub innych danych liczbowych państwowego układu współrzędnych.

2. Różnice pomiędzy układem warszawskim a układem 1965 (nie znalazlam opisu ukladu warszawskiego i nie wiem o nim nic poza tym ze ma minusowe wspolrzedne i jest ukladem lokalnym:/)

Państwowy układ współrzędnych płaskich prostokątnych nie jest układem jednolitym. Posiada on 5 stref odwzorowawczych (rys. 10), przy czym:

• dla czterech odwzorowawczych przyjęto odwzorowanie quasi-stereograficzne (odwzorowanie płaszczyznowe ukośne, wiernokątne). Są to: strefa 1- obejmująca południowo-wschodnią część Polski; strefa 2- część północno- wschodnią; strefa 3- część północno-zachodnią; strefa 4- część południowo-zachodnią Polski

• Każde odwzorowanie quasi-stereograficzne jako wiernokątne odwzorowanie płaszczyznowe elipsoidy definiuje się, określając położenie punktu głównego (punktu styczności płaszczyzny z powierzchnią elipsoidy) oraz skalę odwzorowania w tym punkcie, będącą równocześnie skalą podobieństwa odwzorowania. W strefach 1-4 układu "1965" przyjęto skalę w punkcie głównym mo = 0,9998, tzn. zniekształcenie odwzorowawcze w tym punkcie wynosiło z założenia ? 20 cm/km.

• dla strefy 5 przyjęto odwzorowanie Gaussa-Krügera z 3-stopniowym pasem odwzorowawczym. Strefa 5 obejmuje byłe województwo katowickie w granicach sprzed reformy administracyjnej 1975 r.

• W piątej strefie odwzorowawczej rzutowania dokonano na pobocznicę walca siecznego, zatem zniekształcenia zerowe występują wzdłuż dwóch południków. Między tymi południkami zniekształcenia przybierają wartości ujemne, na zewnątrz nich zaś dodatnie.

3. Podstawowe zasady wykonywania pomiarów geodezyjnych:

1. Pomiar od ogółu do szczegółu

2. Pomiar elementów nadliczbowych - kontrola obliczeń

3. Jednolitość prac geodezyjnych:

- jednolity system miar,

- jednolity system odniesienia i odwzorowania wyników pomiarów,

• znormalizowana treść, dokładność i forma opracowań typowych.

• Stosowanie sprawdzonych instrumentów pomiarowych

4) Jednolity system odniesienia opracowań geodezyjnych i kartograficznych

• Jako obowiązujący państwowy układ współrzędnych przyjmuje się "układ współrzędnych 1965"

• Jako obowiązujący państwowy układ wysokości przyjmuje się układ, w którym wysokości punktów są odniesione do poziomu zera łaty wodowskazu w Kronsztadzie i obliczone w systemie wysokości normalnych.

• Nowe punkty osnowy powinny być nawiązane do punktów już istniejących

4.Czynniki które decydują o wyborze skali mapy zasadniczej.

Najmniejszą jednostką obszaru, dla którego określa się skalę bazową mapy zasadniczej zarówno przy postaci klasycznej jak i numerycznej jest obręb ewidencji gruntów i budynków. W wyjątkowo uzasadnionych przypadkach dopuszcza się odmienną skalę bazową dla części obrębu.

Skalę bazową ustala się na podstawie:

1. stopnia zagęszczenia na mapie elementów stanowiących jej treść,

2. przewidywanych zamierzeń inwestycyjnych

Jako wytyczne do ustalania skali bazowej przyjmuje się, że niżej wymienione skale powinny być stosowane odpowiednio:

* skala 1:500 - dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu,

* skala 1:1000 - dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz terenów osiedlowych wsi będących siedzibami gmin,

* skala 1:2000 - dla pozostałych zwartych terenów osiedlowych, terenów rolnych o drobnej, nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zwartych obszarów rolnych i leśnych na terenach miast,

* skala 1:5000 - dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na obszarach pozamiejskich.

5. Co stanowi treść mapy zasadniczej? Jaka jest różnica zawartości treści mapy w skali 1:500 i w skali 1:5000?

Treść mapy dzieli się na treść obligatoryjną oraz treść fakultatywną. Treść obligatoryjną mapy zasadniczej stanowią:

* punkty osnów geodezyjnych,

* elementy ewidencji gruntów i budynków(granice jednostek terytorialnego podziału państwa, granice jednostek ewidencyjnych, granice obrębów, granice działek,

opisy i kontury użytków gruntowych, w tym ekologicznych, opisy i kontury klas gleboznawczych, usytuowanie budynków,

stabilizowane (trwałe) punkty graniczne, numery ewidencyjne działek, numery porządkowe budynków, numery ewidencyjne budynków, numery punktów załamania linii granicznych,

nazwy ulic i oznaczenia dróg publicznych)

* elementy sieci uzbrojenia terenu, w szczególności urządzenia nadziemne, naziemne i podziemne :urządzenia inżynieryjno-techniczne nadziemne, urządzenia inżynieryjno-techniczne naziemne, w tym punkty położenia armatury naziemnej przewodów uzbrojenia technicznego, linie przebiegu przewodów i elementów uzbrojenia terenu

Treść fakultatywna mapy zasadniczej stanowi zbiór otwarty, zależny od potrzeb i zamierzeń inwestycyjnych administracji państwowej, samorządowej i podmiotów gospodarczych

Treść mapy zasadniczej może być prowadzona i przedstawiana w systemie nakładek tematycznych (w postaci klasycznej - na osobnych arkuszach folii, w postaci numerycznej - w zbiorach warstw, lub w zbiorach obiektów). Nakładki te oznacza się następująco:

O - osnowy geodezyjne, E - ewidencja gruntów i budynków, U - sieci uzbrojenia terenu,

S - sytuacja powierzchniowa (inne obiekty trwale związane z terenem),W - rzeźba terenu

R - realizacyjne uzgodnienia projektowe.

6. Stała dodawania w dalmierzu optycznym.

Ogólny wzór na obliczenie odległości pomierzonej dalmierzem wygląda następująco:

D=1/2*v*+k

Stała k łączy ze sobą wpływ różnicy między centrem mechanicznym dalmierza, a jego centrem elektronicznym. Najczęściej wartość stałej k wyznacza się na krótkim odcinku poprzez porównanie odległości pomierzonej i długości wyznaczonej inną metodą, zazwyczaj o rząd dokładniejszą. Odcinek, na którym wykonywane są pomiary powinien mieć około 5-10 metrów. Wartość stałej dodawania obliczamy wówczas ze wzoru:

k= D_o-D_p

Pewniejszym sposobem wyznaczenia stałej k jest pomiar odległości 2-3 odcinków o długościach różniących się o 1-2 metry. Najlepiej, jeżeli są to np. odcinki odpowiednio w odległości 10,12 i 15 metrów od instrumentu.

Jeżeli nie znamy długości odcinka z dokładnością o rząd wyższą możemy zastosować inną metodę wyznaczania stałej k. Polega ona na pomiarze długości odcinka AB, na który wtycza się dodatkowo punkt C.

Mierzymy w dwóch kierunkach odcinki AC, CB i AB. Możemy wówczas zapisać prostą zależność łączącą wyniki pomiarów i stałą k dalmierza:

(AC+k)+(CB+k)=AB+k

Z czego po uproszczeniu otrzymujemy wzór na stałą dodawania k:

k=AB-(AC+CB)

7. Poprawki i redukcje w dalmierzu elektrooptycznym.

8.

9. Korzystając z prawa Gaussa przenoszenia błędów proszę obliczyć dokładność pomiaru długości dalmierzem kreskowym zakładając, ze kąt pionowy nie występuje, mierzymy długość 100 m, średni błąd odczytu kresek wynosi 5 mm

10. Proszę podać dokładność metody mechanicznej obliczania powierzchni oraz wymienić składające się na nią błędy!

Wzór empiryczny na błąd średni : m_p=0,0002 M pierwiastek z P gdzie P, m_p - m²

Błąd średni pola jest taki sam, jak w metodzie graficznej, można zatem przyjąć, ze w skali mapy 1:2000n dokładność metody mechanicznej kształtuje się podobnie jak w metodzie graficznej - w granicach od 1/50 do 1/400 wyznaczanego pola, ale pod warunkiem starannego wyznaczania stałej mnożenia planimetru i uważnego planimetrowania.

Bł : - systematyczny, spowodowany np. skurczem mapy

• nierówność arkusz papieru

11. Proszę wymienić błędy wpływające na dokładność metody graficznej obliczania powierzchni, ale tylko takie które nie mają wpływu na dokładność metody analitycznej.

-błędy wynikające z wykonania mapy (przeniesienia pomiarów terenowych na mapę)

-błędy wynikające z odczytania zadanych współrzędnych punktów potrzebnych do obliczeń w wykonanej mapy

12. Proszę podać jaka jest dokładność metody analitycznej obliczania powierzchni . Jakie czynniki decydują o tej dokładności, które z nich mają wpływ na dokładność metody graficznej obliczania powierzchni.

Metoda analityczna

Dokładność metody analitycznej wynosi

Czynniki decydujące o tej dokładności:

• pomiary kątowe w terenie - średnie błędy pomiaru kątowego 1'

• pomiary długości boków - średni błąd względny długości boku 1:2000

• oraz błędy wynikające z obliczeń (zaokrąglenia, przybliżenia)

metoda graficzna

czynniki- oprócz tych z metody analitycznej jeszcze te:

-błędy skartografowania (błędy naniesienia na mapę)

-błędy odczytu pomierzonych współrzędnych z mapy

przez te dodatkowe czynniki metoda graficzna jest mniej dokładna. Ale stosuje się ją, dlatego, że obliczanie powierzchni za jej pomocą jest dużo szybsze i wymagające mniej nakładów pracy.

Błąd metody graficznej

13. Proszę podać interpretację geometryczną stałej dodawania i stałej mnożenia w planimetrze biegunowym. Jak wyznaczyć stałą mnożenia.

Oznaczenia

C - stała dodawania

k - stała mnożenia

C- równa jest polu jakie zatoczy wodzik przy nieruchomym podczas tej operacji kółku całkującym.

(promień R- promień ramienia wodzącego - ramię wodzika)

k - pole elementarnego prostokąta, którego bokami są: a= długość ramienia wodzącego R

b= 1/1000 obwodu kółka całkującego T

wyznaczanie stałej mnożenia k

-na mapie o skali 1:N wybieramy figurę o znanej powierzchni P (np. oczko siatki kwadratów)

-potem planimetrujemy tą powierzchnię (ustawiając biegun planimetru na zewnątrz tego pola) i otrzymujemy liczbę tysięcznych części obwodu kółka całkującego N₁

-potem na podstawie wzoru obliczamy

dodatek:

jak wyznaczyć stałą dodawania

• wyznaczamy stałą mnożenia jw.

• planimetrujemy na tej samej mapie co stała mnożenia figurę o większej powierzchni P₁ i ustawiamy biegun wewnątrz pola P₁

• z kółka całkującego otrzymamy N₂ i ze wzoru
  

14. Proszę przeanalizować dokładność niwelacji geometrycznej (dla jednego stanowiska) w przypadku: niwelacji „ze środka” i „w przód”

f_r - poprawka refrakcji

f_k- poprawka kulistości ziemi

d - pomierzona odległość AB miarką

R - promień ziemi R=6371km

k - współczynnik refrakcji k=0,120,16

i - wysokość niwelatora

O_A - odczyt łaty

niwelacja w przód

-fr i fk mają wpływ na błąd odczytów wysokości (różnicy wysokości)

-na błąd ma również wpływ błąd równoległości osi celowej i prostopadłości osi celowej do podłoża

niwelacja w przód jest mało dokładna ze względu na błędy refrakcji i kulistości Ziemi

- pełny wzór na różnicę wysokości musi uwzględniać wszystkie błędy h=i- (OB - f_kB + f_rB)

dodatek

jak się dokonuje pomiaru

-ustawia się niwelator w punkcie A, a w B tyczkę(oba prostopadle do podłoża)

-z pomiarów wiemy na jakiej wysokości a mam niwelator i obliczam b z niwelatora

-obliczam h= a - b (bez poprawek), h= i- (OB - f_kB + f_rB) (z poprawkami)

niwelacja ze środka

niwelacja ta polega na tym, że niwelator ustawiamy w środku odległości pomiędzy dwoma pktami A i B oznaczonymi tyczkami i mierzymy różnice wysokości wyznaczonych pktów (tych tyczek) a i b, musimy przy tym zastosować podobnie jak w niwelacji do przodu poprawkę dla błędów refrakcji i kulistości ziemi( w przypadku różnej odległości tych pktów A i B od niwelatora i różnicę wysokości opisujemy wzorem

h=(O_A-f_kA+f_rA)- (O_B-f_kB+f_rB)

-przy równej odległości punktów A i B (d₁=d₂), niwelacja pozbawiona jest praktycznie wpływów kulistości Ziemi i w znacznym stopniu refrakcji, czyli dla d₁=d₂ mamy f_kAf_kB i f_rAf_rB czyli do ogólnego wzoru

h=(O_A-f_kA+f_rA)- (O_B-f_kB+f_rB) dla d_1d₂

h= O_A - O_B dla d₁=d₂

-pozbawiona jest też praktycznie nierównoległości osi celowej do osi libelli lub prostopadłości osi celowej do pionu lokalnego (wynika to z tego że przy równym ustawieniu niwelatora w środku, błąd z lewej i z prawej się niwelują)

15. i 33. Proszę podać jak sprawdzamy warunek równoległości osi celowej do osi libeli w niwelatorze ze śrubą elewacyjną, a jak w przypadku niwelatora samopoziomującego.

Niwelator ze śrubą elewacyjną

Niwelacja ze środka nierównoległości osi. Pozioma linia, która jest określona odczytami 0_A i 0_B szukamy wzorzec. Po wykonaniu niwelacji ze środka, wykonujemy drugą niwelację miedzy punktami, lecz różniącą się stanowiskiem. (Najlepiej jeśli niwelator znajduje się blisko jednej z łat - wtedy odczyt 0_A' - jest mało odchylony od poziomu, czyli dobry. Oś celowa ma być pozioma, więc (0_A-0_A') = (0_B.-0_B.'). jeśli nie to LL nie równoległe do CC.

Poprawna wartość tego odczytu to, 0_B” = 0_B - (0_A-0_A'). Śrubkami rektyfikacyjnymi krzyża nitek ustawiamy na łacie stojącej w punkcie B odczyt 0_B” lub podkręcamy śrubą elewacyjną do momentu uzyskania 0_B” i rektyfikujemy libelę, doprowadzając pęcherzyk do położenia głównego za pomocą śrubek rektyfikujących tej libelii.

Niwelator samopoziomujący

Wykorzystuje do wypoziomowania kompensator. Istniejąca w niwelatorze zwykła libela okrągła służy do przybliżonego spoziomowania, a sama oś celowa doprowadzona jest do położenia poziomego dzięki działaniu siły ciężkości na poziomujące urządzenie wahadłowe. W instrumencie takim istotnym elementem decydującym o przydatności jest oś celowa i kierunek siły ciężkości uruchamiający kompensator. Sprawdzanie działania tego urządzenia wykonuje się tak jak przy niwelatorze ze śrubą elewacyjną. A ewentualnej rektyfikacji dokonuje się przez podkręcanie śrubami rektyfikacyjnymi krzyża

16. Proszę narysować rysunek ilustrujący niwelację trygonometryczną na płaszczyźnie (tzw. Celowa „krótka”) w przypadku kąta pionowego mniejszego od zera. Podać wzór, oznaczyć na rysunku wszystkie elementy wzoru.

17. Proszę podać czynniki, które decydują o wprowadzeniu do niwelacji trygonometrycznych poprawek za krzywiznę ziemi i za refrakcję pionową (podział celowych na tzw. „krótką” i tzw. „długą”)

Dla krótkich celowych ≤ 380m

Zakładamy, że powierzchnia Ziemi jest płaszczyzna i kierunek lini pionowych jest do niej prostopadły

∆h = D ∙ tg α ^obs lub ∆h = S ∙ sin α ^obs

(1-k)D²/2R < ½ na płaszczyźnie brak poprawek.

Dla długich celowych > 380m.

∆h = D ∙ tg α ^obs + (D²/2R) ∙ (1-k) (1-k)= 0,87 k=0,13 współczynnik refrakcji R- promień Ziemi

lub

∆h = S ∙ sin α ^obs + (S²/2R) ∙(1-k)

• można opuścić drugi składnik gdy chcemy uzyskać dokładność wyznaczenia ∆h równą 1cm.

18. Proszę omówić wpływ błędów centrowania, celowania i odczytu na średni błąd pomiaru kierunku!

1. B. Centrowania- błąd w pomiarze kierunku zależy od wielkości mimośrodu CC₁=e. Błąd max pomiaru kierunku powstaje gdy mimośród jest prostopadły do płaszczyzny celowej AC(kąt B=kąt ACC₁=90^o): m_{e max}=ep^''/d (Rysunek ->)

2. B. Celowania- nie ma wpływu na dokładność pomiarów

3. B. Odczytu- błąd średni odczytu przy pomiarze kierunku w jednym położeniu lunety waha się na ogół w granicach od 0,1 do 0,15 elementarnej działki skali lub limbusa. Np. przy wartości jednej działki skali 1^' błąd odczytu może przekroczyć 6^'', natomiast przy wartości działki limbusa 10^'może przekroczyć 1^'

19. Proszę wymienić i podać krótką charakterystykę błędów instrumentalnych występujących przy pomiarze kata poziomego. Jak możemy je eliminować lub ograniczyć ich wpływ!

Są to błędy systematyczne, których przyczyna jest niespełnienie warunków geometrycznych przez teodolit, a także wymagań, którym powinny odpowiadać rożne części instrumentu. Dzielimy je na 3 grupy:

1. można je usunąć za pomocą rektyfikacji

1. paralaksa siatki kresek

2. nieprostopadłość osi libeli alidadowej ll do pionowej osi obrotu instrumentu vv

3. nieprostopadłość osi celowej cc do poziomej osi obrotu lunety hh (kolimacja)

2. nie można ich usunąć, lecz ich wpływ na pomiar kata można wyeliminować przez pomiar kąta w 2 położeniach lunety

1. nieprostopadlosc osi poziomej obrotu lunety hh do pionowej osi obrotu instrumentu vv (inklinacja)

2. mimośród alidady czyli mimośrodowe osadzenie alidady względem limbusa

3. mimośrodowe położenie osi celowej

4. nieregularność podziału limbusa

3. nie można ich usunąć i ich wpływu na pomiar nie można wyeliminować

1. nieprostopadłość płaszczyzny alidady aa do pionowej osi obrotu instrumentu vv

2. wichrowatość osi obrotu alidady i limbusa

+ błędy przypadkowe spowodowane niespełnieniem warunków ustawczych

1. błąd centrowania teodolitu nad stanowiskiem

2. błędy centrowania tyczek nad punktami celów

+ błędy przypadkowe wykonania pomiaru

1. błąd celowania

2. błąd odczytu limbusa

20.

rodzaje błedów:

1.omyłki (błedy grube) nie są traktowane jako błędy pomiarowe

2. błedy pomiarowe

• Przypadkowe - błąd jest wynikiem działania wielu drobnych i zmiennych czynników o charakterze losowym. Losowy charakter objawia się równym prawdopodobieństwem wystepowania + i -

• Systematyczne - powtarzajace się

Można wyeliminować błędy systematyczne poprzez odpowiednio przeprowadzony pomiar lub znając jego wartosc uwzglednic ją w obliczeniach.

21. Proszę opisać pojęcie obserwacji nadliczbowej i opisać jej znaczenie w obliczeniach geodezyjnych.

Obserwacje nadliczbowe służą do sprawdzenia informacji i analizy błędów. Obserwacja nadliczbowa to dodatkowa obserwacja, która nie jest konieczna do rozwiązywania danego zadania geodezyjnego. W geodezji dążymy do 100% pewności wykonywania pomiarów obliczeń i dążymy do wartości jak najbardziej prawdopodobnej do tego potrzebujemy obserwacji nadliczbowych. Jednokrotne wyznaczenie nie jest dla nas miarodajne (mógł wystąpić jakiś błąd). Nadliczbowość pozwala na wyznaczenie wartości najbardziej prawdopodobnych przy czym zwiększenie liczby obserwacji nadliczbowych zwiększa „prawdziwość” naszych wyników.

22. Proszę podać podstawowe warunki jakie musi spełniać teodolit i zaznaczyć je na schematycznym rysunku!

• ll prostopadle do vv

• hh prostopadle do vv

• cc prostopadle do hh (Rysunek->)

• luneta powinna być wolna od paralaksy siatki kresek

• alidada powinna być osadzona centrycznie względem limbusa

• oś celowa powinna się przecinać z pionowa osią obrotu teodolitu

• teodolit powinien być ustawiony centrycznie nad punktem poligonowym

• tyczki powinny być ustawione centrycznie nad punktami, do których się celuje

23.

24. Warunki geometryczne spełnione w ciągu poligonowym obustronnie nawiązanym liniowo i kątowo.

Ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany to konstrukcja geometryczna, wykorzystywana do określania współrzędnych geodezyjnych punktów ciągu, w której pomierzono wszystkie boki oraz wszystkie kąty. Pierwszy i ostatni punkt ciągu są punktami osnowy geodezyjnej wyższego rzędu (posiadają wyznaczone wcześniej współrzędne) i nie pokrywają się.

Ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany spełnia następujące warunki geometryczne:

* suma kątów wynosi +/-(A0-An)+n * 180 stopni, gdzie n to liczba kątów, A0 to azymut początkowy, An to azymut końcowy; znak stojący przed nawiasem uzależniony jest od mierzonych kątów i dla kątów prawych to plus, a dla kątów lewych to minus

* suma przyrostów współrzędnych to różnica współrzędnych punktu początkowego i końcowego.

25.

26.Proszę opisać błąd miejsca zera (błąd indeksu) oraz opisać sposoby jego eliminowania z wyników kąta pionowego.

Gdy przy pomiarowej osi instrumentu i poziomym położeniu lunety osi celowej w pierwszym położeniu lunety odczyt na kole pionowym zamiast 100^g00^c wynosi 100^g00^c + x lub 100^g00^c -x, to niewielką wartość x nazywa się błędem indeksu i wynosi on [0_L - (400^g - 0_P)]/2

Błąd indeksu można usunąć z teodolitu przez podwójny pomiar kąta zenitalnego przy dwóch położeniach lunety, celując do wyraźnego punktu terenie, położonego daleko. Jeśli kąty zenitalne są różne to po obliczeniu średniego kąta zenitalnego ze wzoru.

(wzorek). Nastawiamy ten średni odczyt indeksu za pomocą leniwki libeli koła pionowego. Powstałe wychylenie pęcherzyka usuwamy, doprowadzając do położenia środkowego, za pomocą śrubek rektyfikacyjnych libeli kolimacji lub też pomiar kąta wykonujemy zawsze w dwóch położeniach lunety, obliczając kąt zenitalny ze wzoru.

27. Proszę wymienić błędy, które mogą wystąpić przy niwelacji geometrycznej wykonywanej niwelatorem technicznym (rozpatrujemy tylko jedno stanowisko) wpływ których błędów będzie zmniejszony lub wyeliminowany i jeżeli pomiar jest wykonywany ze stanowiska centralnego.

• niepionowe ustawienie łat

• błąd zera łaty

• błędy instrumentalne ( CC nie równoległe do LL - warunek libeli + VV prostopadłe do LL

• błędy osiadania łat i niwelatora

• krzywizna Ziemi

• błąd refrakcji

......ze względu na krzywiznę Ziemi i błędy instrumentalne są eliminowane

28. Proszę opisać jakie błędy wpływają na dokładność metody analityczno-graficznej obliczania powierzchni. W jakich przypadkach stosowanie tej metody jest uzasadnione?

Metodę analityczno-graficzną obliczania powierzchni stosujemy do obliczania pól wydłużonych działek lub dróg o stałej szerokości. Błędy wpływające na dokładność tej metody to:

 błąd graficzny pomiaru długości boku b działki

 błąd pomiaru taśmą w terenie szerokości a działki ……

 błędy występujące przy obu tych metodach (kartowanie, kreślenie, skurcz papieru, osnowy, odwzorowania itp.)

29.

1. osnowa podstawowa 1klasy(sredni błąd względny długosci boku po wyrównaniu nie wiekszy od 5*10^-6)

2. osnowa szczegółowa 2klasy(sredni bład połozenia punktu względem punktu nawiazania nie wiekszy niż 0,005m) 3klasy (nie wiekszy niz0,10m

3. osnowa pomiarowa

30.

• poligonizacji (ciągi sytuacyjne)

• aerotriengulacji

• wcięć kątowych, liniowych i kątowo-liniowych

• sieci modularnych

lini pomiarowych

31. Podać klasyfikację osnowy pionowej.

Osnowa pionowa:

• podstawowa:

• I klasa m_o ≤ ± 1.0 mm/km

• II klasa m_o ≤ ± 2.0 mm/km

• szczegółowa

• III klasa m_o ≤ ± 4.0 mm/km

• IV klasa m_o ≤ ± 10 mm/km

• pomiarowa

• V klasa m_o ≤ ± 20 mm/km (niwelacja techniczna)

m_o ≤ ± 50 mm/km (pozostałe techniki pomiaru.)

32. Proszę wymienić jakie dokumenty geodezyjne powstają przy pomiarze szczegółów sytuacyjnych metodą domiarów prostokątnych, proszę podać jakie informacje one zawierają.

Przy pomiarze szczegółów sytuacyjnych metodą domiarów prostokątnych powstaje szkic polowy, który wraz z umieszczonymi na nim danymi tworzy dokument geodezyjny. Szkic polowy zawiera:

• Dane pomiarowe

• Tytuł

• Nr szkicu

• Strzałkę NS (południka)

• Podpis wykonawcy

• Datę wykonania

Kolejnym dokumentem jest dziennik pomiarów i obliczeń długości boków poligonowych, który zawiera:

33.

Sprawdzanie równoległości osi libelli do osi celowej odbywa się za pomocą niwelacji podwójnej: niwelacji ze środka i niwelacji w przód. Zaczynamy od niwelacji ze środka. W tym celu w odległości około 60m obieramy 2 punkty A i B i ustawiamy w tych punktach łaty.

Pierwsze (I) stanowisko niwelatora obieramy w środku odcinka AB i po ustawieniu niwelatora (spoziomowaniu) dokonujemy odczytów wstecz(w') i w przód (p').

W przypadku sprawdzanie niwelatora ze śruba elewacyjna, śruba elewacyjna nastawia się nitkę poziomą krzyża celowniczego na łacie ustawionej w punkcie B na odczyt p_1. odczyt ten obliczamy z zależności

p₁~ w₁ -∆H_AB.

Z uwagi na małą odległość niwelatora od łaty ustawionej w punkcie A przyjmujemy ze w1'~w1 ponieważ pokręcenie śrubą elewacyjna spowoduje wychylenie się pęcherzyka libelli, należy śrubkami rektyfikacyjnymi przy libelli sprowadzić pęcherzyk libelli na środek.

Niwelatory automatyczne powinny spełniać następujące warunki:

1. płaszczyzna główna libelli pudełkowej (okrągłej) powinna być prostopadła do pionowej osi obrotu instrumentu;

2. automatyczna os celowa lunety musi być rzeczywiście w poziomie.

Warunek pierwszy odnoszący się do libelli pudełkowej sprawdzamy tak jak w niwelatorach libellowych. Sprawdzenie warunku drugiego odbywa się metoda podwójnej niwelacji, jak w niwelatorach libellowych.

34. Proszę wskazać zasadnicze różnice między pomiarami realizacyjnymi a pomiarami inwentaryzacyjnymi.

Pomiary realizacyjne mają na celu wyznaczenie w terenie przestrzennego położenia obiektów budowlanych, uzyskania zgodności wymiarów i kształtów realizowanych obiektów zgodnie z danymi z planu realizacyjnego oraz kontrolowanie wymienionych parametrów geodezyjnych z wymaganiami ustalonymi w projektach technicznych (prace geodezyjne podczas budowy).

Natomiast pomiary inwentaryzacyjne obiektów lub terenu służą do zbadania stanu aktualnego w terenie (aktualizacja mapy, opracowanie projektów zabudowy lub modernizacji, stanu zachowania się obiektów).

35. Dokładność graficznej mapy zasadniczej

Dokładność graficznej mapy zasadniczej to długość terenowa odpowiadająca wielkości 0,1mm na mapie. dla mapy w skali 1:500 to 5cm, 1:100 to 10cm, 1:200 -20cm, 1:5000 - 50 cm

36. Proszę podać jakie informacje wynikają z godła mapy?

Godło mapy to kombinacja liter i cyfr jednoznacznie ustalającego położenie obszaru przedstawionego na mapie w określonym układzie współrzędnych. Godło może być uzupełnione nazwą największej miejscowości na danej mapie.
Godła arkuszy map składaja się z godła sekcji podziałowej, za którym po kropce umieszcza się grupy trzycyfrowych liczb oznaczających numery arkuszy map w odpowiednich skalach

37. Proszę wymienic i krotko opisac sposoby przedstawiania rzezby terenu na mapach sytuacyjno- wyskosciowych.

Mając naniesione na mapę punkty wysokościowe, przystępuje się do graficznego przedstawienia rzezby terenu. Mapa na której są punkty z podanymi obok wysokościami, jest najprostszą formą przedstawienia rzeźby terenu powierzchni. Sposób ten jest jednak mało przejrzysty i plastyczny. Bardziej poglądowym sposobem przedstawieniem rzeźby terenu jest mapa warstwicowa.

Warstwice- są to linie krzywe łączące punkty terenu o jednakowej wysokości nad poziomem odniesienia.

Warstwice otrzymuje się przecinając teren szeregiem płaszczyzn poziomych, poprowadzonych w równych pionowych odstępach od siebie. Rzuty pionowe tych linii na płaszczyznę tworza mapę warstwicowa terenu. Odległości te nazywa się cieciem warstwicowym, a liczbę oznaczającą wysokość danej warstwicy nad poziomem odniesienia- cecha warstwicy.

Interpolacja warstwic jest to wyznaczanie punktow przecięcia się warstwic z kierunkami jednostajnych spadkow terenu, określonymi przez odcinki łaczące punkty wysokościowe pomierzone w terenie.

Interpolacja opiera się na zalozeniu, ze punkty wysokościowe zostały tak wybrane w terenie, ze przedstawione na szkicu spadki miedzy nimi mogą być uwazane za jednostajne. Z powyższego wynika, że dla każdej pary punktów określających linie stałego spadku, można wyznaczyc przecięcia się odpowiednich warstwic z kierunkiem tego spadku. Otrzymuje się wówczas punkty leżące na warstwicach, mające wysokości tych warstwic. Łącząc liniami te punkty o jednakowej wysokości otrzymuje się warstwice.

---