Temat: Stateczność statku podpartego
Zakładamy, że powierzchnia kontaktu jest stosunkowo mała (do 0,2 długości statku. Zakładamy wtedy, że wynikowe ciśnienie między statkiem a gruntem skupia się na jednym punkcie (punkt podparcia - P). Do tego punktu przyłożony jest wektor N - jest to siła podparcia (nacisku kadłuba na powierzchnię).
Punkt podparcia ma współrzędną wzdłużną i poprzeczną. Nie ma wysokości, ponieważ nie jesteśmy w stanie jej określić:
Ciężar statku niesiony jest częściowo wyporem, a częściowo siłą podparcia:
W rozważaniach chcemy policzyć:
N - siłę nacisku
Dm - wypór statku na mieliźnie (w celu obliczenia siły nacisku trzeba obliczyć wypór statku na mieliźnie).
Współrzędne punktu przyłożenia (P) - xP, yP
siła porzebna do ściągnięcia statku z mielizny
N - siła nacisku
f - współczynnik tarcia
Jak obliczyć siłę nacisku N?:
W praktyce dysponujemy 2 grupami informacji o statku, odnoszących się do zanurzeń statku:
a) zanurzenia statku przed wejściem na mieliznę:
Na wyjście w morze dane są zanurzenia statku w dzienniku okrętowym. Obliczamy zmianę zanurzenia dziobu, rufy oraz zanurzenia średniego na skutek zużycia zapasów z określonych miejsc.
Zakłada się, że statek na skutek wejścia na mieliznę wygina się. To wygięcie obliczamy za pomocą wzoru japońskiego:
b) zanurzenia statku po wejściu na mieliznę:
Zmiana wskutek wejścia na mieliznę:
Siłę między statkiem a gruntem będziemy traktowali jako ciężar, jakim statek działa na ten grunt.
(wypór statku na mieliźnie bierzemy z
objętości podwodnej części kadłuba)
Wyszukiwarka