2735


Teatr i Dramat - zagadnienia egzaminacyjne

II rok WTT, rok akademicki 2013/2014, mgr Adrianna Świątek

  1. DWA OBLICZA TEATRU ATEŃSKIEGO (TEATR MONUMENTALNO - MISTERYJNY, TEATR FANTASTYCZNO - KARYKATURALNY)

Na podstawie tekstu s. Srebrnego.

  1. STAN BADAŃ NAD PRAKTYKĄ TEATRU ANTYCZNEGO. PRAKTYKA TEATRALNA W ŚWIETLE STUDIÓW NAD GENEZĄ TEATRU - FILOLOGIA KLASYCZNA I ANTROPOLOGIA

Na podstawie lektury mirosława kocura teatr antycznej grecji, wrocław 2001.

  1. CHÓR W TEATRZE ANTYCZNYM - TRÓJJEDYNA CHOREA

Na podstawie lektury mirosława kocura teatr antycznej grecji, wrocław 2001.

CHÓRU:

  • Parodos - wejście chóru na scenę. Stasima - bezruch.

  • Parabaza - zawieszenie akcji sztuki pod nieobecność aktorów przez chór, aby mógł się on zwrócić wprost do publiczności. Czynił to zwykle raz, w wyjątkowych sytuacjach dwa razy.

  • Cheironomia - gestykulacja; szczególny użytek czyniony z rąk. Gesty opowiadały historię, ich związek ze słowem mówionym musiał być ścisły.

  • ELEMENTY MUZYCZNE W CHÓRZE:

    1. Pieśń chóru, przeważnie stroficznie.

    2. Pieśni, w których chór śpiewał na przemian z aktorem lub dwoma aktorami, także stroficznie.

    3. Arie solowe, zwykle astroficzne

    4. Fragmenty recytowane przez chór lub aktorów do akompaniamentu muzycznego

    5. Krótkie wstawki instrumentalne pomiędzy pieśniami.

    6. ŹRÓDŁA MUZYKI:

      1. Fragmenty partytur (strophe, antystrophe, epodos)

      2. Szczątki instrumentów - aulos (rodzaj piszczałki)

      3. Literatura antyczna

      4. Inskrypcje i inne materiały nieliterackie

      5. Greckie traktaty naukowe

      6. Malarstwo i rzeźba

      7. Studia muzykologiczne

      8. PODZIAŁ PIEŚNI CHÓRU

        1. Strophe - obrót

        2. Antystrophe - obrót przeciwny

        3. Epodos - pieśń dodana


      1. GRA AKTORSKA W TEATRZE ANTYCZNYM - GŁÓWNE RODZAJE MOWY SCENICZNEJ

      Na podstawie lektury mirosława kocura teatr antycznej grecji, wrocław 2001.

      AKTOR - wyłącznie mężczyzna (podział)

      1. Tragoidos - aktor, członek chóru tragicznego

      2. Komoidos - aktor, członek chóru komediowego

      1. Kopha prosopa - aktor milczący

      2. Protagonistes - pierwszy aktor, przywódca

      3. Deuteragonistes - drugi aktor, wprowadził go Ajschylos

      4. Tritagonistes - trzeci aktor, wprowadził go Solokles

      GŁÓWNE RODZAJE MOWY SCENICZNE:

      1. TEATR DIONIZOSA W ATENACH (ORCHESTRA, SKENE, PROSKENION, MASZYNERIA TEATRALNA, KOSTIUM, MASKA)

      Na podstawie lektury mirosława kocura teatr antycznej grecji, wrocław 2001.

      ORCHESTRA:

      SKENE:

      PROSKENION:

      MASZYNA TEATRALNA:

      KOSTIUMY:

      TRAGEDIA I DRAMAT SATYROWY

      KOMEDIA

      MASKA

      1. WYMIEŃ I OPISZ NA PRZYKŁADZIE KRÓLA EDYPA SOFOKLESA SKŁADNIKI ILOŚCIOWE I JAKOŚCIOWE TRAGEDII.

      SKŁADNIKI JAKOŚCIOWE:

      1. Fabuła - najważniejszy składnik; coś co ma początek, środek i koniec.

      2. Charakter - cechy właściwości postaci.

      3. Myślenie - zdolność wyrażania w słowie tego co w danej chwili istotne

      4. Wysłowienie - forma językowa dialogów, wyrażenie myśli w słowach

      5. Śpiew - najważniejsza ozdoba tragedii

      6. Widowisko - element najmniej istotny

      SKŁADNIKI ILOSCIOWE:

      1. Prolog - część tragedii, która poprzedza wejście chóru, czyli parodos.

      2. Epejsodion - część tragedii pomiędzy pieśniami chóru.

      3. Eksodos - część tragedii, po której nie ma już pieśni chóru.

      4. Pieśń chóru: parodos - jest pierwszym występem całego chóru

      stasimon - pieśń chóru, w której nie wykorzystuje się anapestów (miara wierszowa, składa się z 2 krótkich sylab i jednej długiej) oraz trochejów (metrum)

      1. Kommos - pieśń żałobna śpiewana wspólnie przez aktorów ze sceny i chór.

      1. TRAGEDIA GRECKA WE WSPÓŁCZESNYM TEATRZE I KINIE NA WYBRANYM PRZYKŁADZIE. MIĘDZY INSCENIZACJĄ A INSPIRACJĄ.

      1. CECHY GATUNKOWE MISTERIUM NA PRZYKŁADZIE HISTORYI O CHWALEBNYM ZMARTWYCHWSTANIU PAŃSKIM MIKOŁAJA Z WILKOWIECKA.

      1. COMEDIA DELL ARTE JAKO KONWENCJA TEATRALNA.

      Komedia dell'arte to koemdia ludowa powstała we Włoszech ok 1550 roku (XVIw.) popularna w Europie do końca XVIIIw. Wywodząca się z tradycji antycznych mimo, rzymskiej pantomimy i błazeńskich popisów. Opierała się w dużej mierze na zasadzie improwizacji. Aktorzy, biorący sobie za kanwę szkicowy scenariusz, swobodnie improwizowali, wymyślali teksty stosowne do sytuacji, tworzyli zabawne gagi, popisywali się sztuczkami zręcznościowymi. Novum stanowiło dopuszczenie na scenie kobiet. Aktorzy występowali w maskach i charakterystycznych strojach. Ujawniali cechy mieszkańców i międzyregionalne waśnie. Postaci scenerii tej improwizowanej komedii dzielą się ściśle na maski "poważne" i maski "komiczne".

      Postaci:

      Jednym z typów sceny commedia dell'arte była estrada pod gołym niebem z zawieszonym z tyłu nieozdobnym płótnem. Czasami projektowano mniej prowizoryczne teatry na wolnym powietrzu. Najczęściej jednak miejscem przedstawienia był typowy teatr okresu odrodzenia z konwencjonalną dekoracją uliczną, zmianami i metamorfozami na scenie.

      1. AUTOSATYRA W BURZY SZEKSPIRA

      Na podstawie tekstu rene girarda w tomie szekspir. Teatr zazdrości, przeł. B. Mikołajewska,wydawnictwo kr, warszawa 1996.

      1. REFORMA AKTORSTWA KONSTANTEGO STANISŁAWSKIEGO - PRACA AKTORA NAD ROLĄ/ ETAP BUDOWANIA ROLI.

      1. REFORMA AKTORSTWA KONSTANTEGO STANISŁAWSKIEGO - ETAP POZNAWANIA.

      1. REFORMA AKTORSTWA KONSTANTEGO STANISŁAWSKIEGO - PAMIĘĆ EMOCJONALNA.

      1. AKTOR I NAD - MARIONETA E.G. CRAIGA.

      1. DZIEŁO SZTUKI ŻYWEJ A. APPI.

      1. KONCEPCJA TEATRU ARCHITEKTONICZNEGO A. APPI.

      1. BIOMECHANIKA MEYERHOLDA.

      1. TEATR OKRUCIEŃSTWA ANTONINA ARTAUDA.

      1. O PODRÓŻY ANTONINA ARTAUDA DO „ZIEMI ZMARTWYCHWSTANIA TEATRU”, CZYLI DO INDIAN TARAHUMARA

      Na podstawiel lektury leszka kolankiewicza święty artaud, piw, warszawa 1988.

      1. TEATR PLASTYCZNY JÓZEFA SZAJNY.

      1. TEATR JERZEGO GRZEGORZEWSKIEGO.

      1. OŚRODEK PRAKTYK TEATRALNYCH GARDZIENICE - WYPRAWY I ZGROMADZENIA.

      1. METODA PRACY WŁODZIMIERZA STANIEWSKIEGO.

      1. OPT GARDZIENICE PRZEZ PRYZMAT WYBRANEGO SPEKTAKLU.

      1. TEATR UBOGI JERZEGO GROTOWSKIEGO.

      1. AKTOR OGOŁOCONY W TEATRZE JERZEGO GROTOWSKIEGO.

      1. JERZY GROTOWSKI - TECHNIKI AKTORSKIE ORAZ ĆWICZENIA.

      1. JERZY GROTOWSKI. TEATR A RYTUAŁ.

      1. GROTOWSKI A STANISŁAWSKI.

      1. TEATR ŹRODEŁ.

      1. SPECIAL PROJECT.

      1. KATEGORIA ŚWIĘTA W MYŚLI JERZEGO GROTOWSKIEGO.

      1. PRZEDSIĘWZIĘCIE GÓRA.

      1. GROTOWSKI - HOCHSZTAPLER CZY WIZJONER?

      1. TEATR NIEZALEŻNY TADEUSZA KANTORA W LATACH 1942-1945.

      1. TEATR CRICOT 2.

      1. PRZEDMIOT BIEDNY W TEATRZE TADEUSZA KANTORA.

      1. IDEA TEATRU AUTONOMICZNEGO TADEUSZA KANTORA.

      1. TEATR ŚMIERCI TADEUSZA KANTORA.

      1. POSTAĆ RYTUALNA W TEATRZE TADEUSZA KANTORA.

      1. FENOMEN WSPOMNIENIA W TEATRZE TADEUSZA KANTORA.

      1. TEATR TADEUSZA KANTORA JAKO SEANS, JAKO MIEJSCE KATARTYCZNEGO WSTRZĄSU.

      1. DEFINICJA TEATRU ABSURDU NA PODSTAWIE TEKSTU MARTINA ESSLINA „ZNACZENIE ABSURDU”.

      1. ZAŁOŻENIA TEATRU ABSURDU NA PODSTAWIE WYBRANEGO DRAMATU.

      1. SYMBOLIKA TANATYCZNA I ESCHATOLOGICZNA W „CZEKAJĄC NA GODOTA” SAMUELA BECKETTA

      Na podstawie tekstu d.p. klimczaka „śmiertelnicy. Teatr absurdu samuela becketta w przestrzeni misterium mortis”.

      1. TEATR NIEKONSEKWENCJI TADEUSZA RÓŻEWICZA.

      1. „ŚLUB” WITOLDA GOMBROWICZA JAKO DRAMAT FORMY.

      1. KATEGORIA SZTUCZNOŚCI W „ŚLUBIE” GOMBROWICZA .

      1. DIALEKTYKA PRAWDY I FAŁSZU W BALKONIE J. GENETA.

      1. ESTETYKA PERFORMATYWNOŚCI - PODSTAWOWE POJĘCIA

      Erika fischer - lichte, estetyka performatywności, przeł. M. Borowski, m. Sugiera, kraków 2008.

      7



      Wyszukiwarka

      Podobne podstrony:
      2735
      2735
      2735

      więcej podobnych podstron