Teatrzyk szkolny - KSIĘŻNICZKA NA ZIARNKU GROCHU

Błazen:	Cii...! Powiem Wam coś w sekrecie: był sobie raz król na świecie, przy królu była królowa, a przy nich syn - pusta głowa. Król stale sapał i chrapał, do pracy mały miał zapał. Syn był podobny do króla - po świecie szerokim hulał. A czego szukał na świecie tego się z bajki dowiecie.
Sługa 1:	Najjaśniejszy Panie, trzeba już przerwać spanie. Niech Król Miłościwy wstanie! - sen ma twardy jak chłop - Mości Królu ! Hop! Hop! - ważne wieści przynoszę!
Król:	Co? Proszę?
Sługa 1:	Powiadam: ważna sprawa!
Król:	Budzić mnie nie masz prawa, gdy się we śnie pogrążam!
Sługa 1:	Najjaśniejszy Panie, powrócił młody książę, zaraz przed Tobą stanie, trzeba wydać orędzie!
Błazen:	Dwóch błaznów teraz będzie!
Królowa:	Co? co? Jakieś nowiny?
Król:	Wrócił nasz syn jedyny!
Królowa:	Nareszcie, gdzież on ?!
Ochmistrz:	Widziano go na placu, zbliża się do pałacu. I on i jego świta. Lud go po drodze wita. Witają go dworzanie. Zaraz i tutaj stanie.
Król:	Niech wystrzeli armata na cztery strony świata ! Szykujcie ucztę huczną, chcę uczcić syna ucztą, chcę go przyjąć z paradą. Niech się tu goście zjadą ! Książęta i księżniczki, dziewczęta białoliczki, rycerstwo mego kraju i niech trębacze grają !
Błazen:	Dla księcia lepsza para nie krowa lecz fujara !
Ochmistrz:	Jak rzekłeś tak się stanie Najmiłościwszy Panie !
Sługa 2:	Zajechały karoce !
Królowa:	Śpiesz się ochmistrzu, prędzej !
Ochmistrz:	Śpieszę się, lecę, pędzę !
Król:	Serce mi w piersi skacze ! Słyszysz? Trąbią trębacze ! Zbliża się syn nasz miły !
Królowa:	Czekać już nie mam siły ! No choć, niech Cię przytulę, niech Cię uścisnę czule !
Król:	Przywitaj się i z królem ! Pokaż się : wypiękniałeś, urosłeś i zmężniałeś !
Błazen:	Pewno nie zmądrzałeś !
Królowa:	Widzę, że podróż służy, jak ci było w podróży ?
Królewicz:	Ojcze, Matko, podróż mi przeszła gładko. Chętnie wróciłem wreszcie, ale się zbytnio nie cieszcie. Przebiegłem lądy świata, wędrowałem trzy lata. Byłem w zamorskim kraju,
Błazen:	w królestwie Baju - Baju ...
Królewicz:	... i w państwie Patataju, na morzach lazurowych, na wyspach koralowych i dziś w rodzinne strony wracam bez narzeczonej.
Król:	To martwi nas mój synu ! Cóż tego jest przyczyną ? Czyż jest księżniczek mało? Czemu tak się stało ?
Błazen:	Dziecinny jest nasz książę, któraż się z takim zwiąże Najmiłościwszy Panie? !
Król:	Milcz, bo ci spuszczę lanie !
Królewicz:	Księżniczek dużo bywa, lecz która jest prawdziwa ?
Królowa:	Z tym synu różnie bywa !
Król:	O tak, niewiele osób zna niezawodny sposób, by poznać czy prawdziwa księżniczka czy fałszywa.
Królewicz:	Królu i ojcze poradź, jak mam się z tym uporać!?
Król:	Nie troszcz się synu o to, wdziej szatę szczerozłotą, bo uczta się odbędzie, wydałem już orędzie. I dziś z całego kraju na ucztę przyjeżdżają dziewczęta białoliczki i panny i księżniczki. A pośród nich prawdziwą odnajdziesz jako żywą !
Królewicz:	Matko miła, pociesz serce strapione i znajdź mi godną żonę !
Błazen:	Wśród różnych głupich lalek znajdzie żonę synalek !
Królewicz:	Znów mnie obraża błazen !
Król:	Nie ujdzie mu to płazem, zaraz go pasem złoję !
Błazen:	A ja się nic nie boję !
Herold:	Niech wiedzą wszyscy i wszędzie co głosi królewskie orędzie ! Uwaga ludzie, uwaga ! Król Miłościwy wymaga, żeby prawdziwe księżniczki włożyły złote trzewiczki i żeby każda przed nocą przybyła złotą karocą na królewskie przyjęcie, gdzie czeka król z młodym księciem. Ogłosiłem królewskie orędzie, a co ma być to będzie!
Błazen:	Jadą, jadą księżniczki, rżą bułane koniczki, błyszczą złote trzewiczki, lśnią jedwabne spódniczki. Jadą, jadą do króla, a wiatr po głowach im hula !
Król:	Następną księżniczkę wprowadź !
Sługa 2:	Już pięćset !
Król:	Eee..., odfajkować !
Ochmistrz:	Księżniczka Srebrna Chmurka !
n	Jestem 16 córka siedemnastego księcia. Nie chodzę na przyjęcia, na uczty i na bale. Chcę wrócić do mych lalek, do miłych mych siostrzyczek, takich jak ja księżniczek!
Królowa:	Ona jest jeszcze mała, na pewno by płakała, a prawdziwa księżniczka łzami nie szpeci liczka !
Ochmistrz:	Księżniczka Marcepanu !
n	Najjaśniejszemu Panu jest znana moja matka Księżniczka Marmoladka, bo była wychowanką Królowej Kawy z Pianką. A ja chcę zostać księżną i damą być zamężną !
Król:	Och, my nie kochamy tak cukierkowej damy!
Ochmistrz:	Księżniczka Pięciu Sosen !
n	Mam 17 wiosen, mój dom to zamek leśny. W mym zamku śpiewam pieśni. Mam 4 srebrne kozły, które mnie tu przywiozły, mam 2 tygrysy rącze, które w zaprzęgu łączę i lwa ze złotą grzywą.
Królewicz:	Wygląda na prawdziwą !
Królowa:	Podobna, bo nadobna, ale to rzecz osobna. Lecz ja, wyznaję szczerze, w prawdziwość jej nie wierzę!
Ochmistrz:	Księżniczka Wędrowniczka w Czerwonych Rękawiczkach !
n	Królu, Królowo, Książę z daleka tutaj dążę. Po świecie wędrowałam, rozmyślałam, wzdychałam i wierzę, że zamęście da mi największe szczęście. Kto mnie za żonę pojmie będzie mógł żyć spokojnie.
Król:	Prawdziwa czy fałszywa ? Jest bardzo urodziwa, lecz ja, wyznaję szczerze, w prawdziwość jej nie wierzę!
Ochmistrz:	Księżniczka Hulajnóżka Tańcząca na Paluszkach !
n	Najmiłościwszy Panie, przybyłam na wezwanie! Jestem jak puszek zwiewna, jestem jak ptaszek śpiewna. Ja wśród motyli mieszkam. Z łupiny od orzeszka zrobioną mam karocę. I fruwam i trzepocę i tańczę dni i noce! Kto schwyta moją postać może mym mężem zostać!
Król:	Zanadto jesteś zwiewna, a zwiewna jest niepewna. Przypływa i odpływa.
Królowa:	Nie, ta jest nieprawdziwa!
Ochmistrz:	To była pięćset szósta ! Sala jest całkiem pusta i dziewcząt krwi książęcej niema już królu więcej !
Król:	No trudno, rzecz się gmatwa ! Idź już! Pogaście światła !
Sługa:	Oo! Niebo się zachmurza, błysnęło ! Będzie burza!
Król:	Każ pozamykać bramy, a nas pozostaw samych.
Królewicz:	Ach, serce w smutku grążę! Serce księżniczki wzywa, lecz gdzie jest ta prawdziwa? Co robić ojcze, królu?
Królowa:	Popatrzcie co się dzieje?! Grzmi, błyska się, deszcz leje. Szyby w ulewie mokną!
Król:	Trzeba zasłonić okno! Och...! Zbliżcie się drodzy moi, ktoś tam pod bramą stoi!
Królewicz:	Dziewczyna! Spójrzcie bosa, deszcz spływa jej po włosach, po czole, po policzkach!
Król:	To przecież jest księżniczka!
Królewicz:	Księżniczka?! O mój Boże! Cała wodą ocieka!
Królowa:	Pewnie przyszła z daleka!
Królewicz:	A może jest prawdziwa?
Królowa:	Cóż, w życiu różnie bywa! Paziu ! ... Weź latarnię, zapal świecę i leć na schody!
Paź:	Lecę!
Królewicz:	Czy ładna jest, czy młoda?
Królowa:	Idą, idą po schodach!
Król:	Miłego gościa mamy
Pirlipatka 1:	Nie mam wyglądu damy, niech za to mnie nie gani Najjaśniejsza Pani!
Królowa:	Jaka drżąca, zziębnięta!
Król:	Zsiniałe ma rączęta!
Królewicz:	Jaka miła i gładka!
Pirlipatka 1:	Ja jestem Pirlipatka. Swój pałac mam daleko, za górą i za rzeką. Gdy jechałam przez lasy oś pękła u kolasy, dwa konie okulały, koń czarny i koń biały. Stangret strwożony grzmotem uciekł z drogi z powrotem. Więc sama szłam piechotą przez las, przez deszcz, przez błoto. Pantofelki w kałuży zgubiłam podczas burzy. Przyszłam na wezwanie Najmiłościwszy Panie!
Królowa:	Idź Pirlipatko z paziem i przebierz się na razie! Przeszukaj szafy moje, tam znajdziesz różne stroje, godne tak ślicznej damy. A potem wróć - czekamy!
Pirlipatka 1:	Dziękuję, Miłościwa Pani!
Królewicz:	Prawdziwa czy fałszywa?
Królowa:	Ja mam w tych sprawach wprawę, dowiemy się niebawem, lecz mi panny służebne do tego są potrzebne! ( klaszcze ) Niech tam któraś pomoże! Wnieście tu szybko łoże, to ze słoniowej kości dla honorowych gości! A jeszcze poprzynoście prześcieradła i pościel i materaców osiem. Do tego 10 pierzyn, wypchanych jak należy. A z piwnicznego lochu przynieście .....ziarnko grochu! Dajcie to ziarnko grochu, dobrze. Teraz po trochu ułóżcie materace. No, prędzej! I bierzcie się do pierzyn, wygładźcie jak należy! A teraz prześcieradła. Dwie kołdry atłasowe, teraz jeszcze pod głowę 3 poduszki puchowe, jasieczek ......i gotowe!
Król:	Ciekawym niesłychanie, co dalej z tym się stanie ?!
Pirlipatka 2:	Najmiłościwszy Panie, Królowo Miła, Książę, znowu przybywam, lecz nieco odmieniona!
Książę:	O, jakże piękna ona! Popatrzcie ojcze, matko!
Królowa:	Księżniczko Pirlipatko, Jaśnieje twa uroda i twoja świeżość młoda jak letni błękit nieba. Lecz Ci odpocząć trzeba! Oto jest gotowe łoże z kości słoniowej. Puchem usłane gładko dla ciebie Pirlipatko.
Król:	Tak, słuszność ma Królowa. A jutro na audiencję przyjdź do sali książęcej! Idź spać już dziecko moje!
Pirlipatka 2:	Ledwo na nogach stoję, bo chyba przyznać mogę, że trudną miałam drogę przez lasy podczas burzy.
Królowa:	Niech Ci to łoże służy. Ja też jestem zmęczona!
Książę:	Ach, to jest dla mnie żona! Nikt inny, tylko ona! Ojcze, matko!
Król i Królowa:	Dobranoc Pirlipatko!
(trąbki)
Herold:	Niech wiedzą wszyscy i wszędzie co głosi królewskie orędzie! Król wstał dziś w dobrym humorze, więc każdy, o każdej porze, maże jeść na królewskim dworze!
Królowa:	Idź paziu do księżniczki przez potajemne drzwiczki. Czekamy już od rana, więc jeśli jest ubrana przyprowadź ją tu żywiej, bo król się niecierpliwi!
Król:	Ciekawa wielce sprawa.
Królowa:	Ja też jestem ciekawa! Czy śniłeś mój pieszczochu o księżniczce na grochu?
Król:	Wszystko się wnet rozstrzygnie!
Pirlipatka 2:	Najjaśniejszy Panie, przychodzę na wezwanie!
Król:	Witamy Cię Księżniczko! Czemu tak blade liczko? Czyżbyś niedobrze spała ?
Pirlipatka 2:	Ach, nie zmrużyłam oka, choć była noc głęboka! Leżałam, nie kłamię, na czymś twardym jak kamień! Mam w sińcach całe ciało okropnie obolałe! Noc taką, proszę wierzyć, nie każdy mógłby przeżyć!
Królowa:	Spójrz synu, oto ona! Wyśniona narzeczona! To prawdziwa Księżniczka, od głowy do trzewiczka, skoro grochu ziarenko było dla niej udręką!
Król:	Tyś księżniczka jedyna, bądź żoną mego syna!
Pirlipatka 2:	Najmiłościwszy Panie, jak rzekłeś tak się stanie. Ja przecież kocham księcia!
Król:	Weź ją synu w objęcia!
Królowa:	Choć, niechaj Cię przytulę!
Błazen:	Tak zawsze robią króle!
Król:	Niech lud mój się weseli! Będziemy wreszcie mieli żonę następcy tronu! A ziarnko grochu weźcie, wydostańcie spod pierzyn i niech w mym skarbcu leży, w szczerozłotej szkatule!
Błazen:	Tak zawsze robią króle!
Herold:	Niech wiedzą wszyscy i wszędzie co głosi królewskie orędzie! Nasz książę, następca tronu, przy dźwiękach tysiąca dzwonów, jak każe zwyczaj rycerski, porzucił stan kawalerski. Księżniczkę pojął za żonę i wszystko jest załatwione, bowiem w ubiegłą niedzielę odbył się ślub i wesele!
Narrator:	Odtąd księżniczka prawdziwa przy księciu szczęścia zażywa! A bajka się na tym kończy!

---