2.przedmiot pedagogiki resocjalizayjnej, niedostosowanie społeczne


2. Przedmiot pedagogiki resocjalizacyjnej.

  1. Przedmiot pedagogiki resocjalizacyjnej:

Przedmiotem pedagogiki resocjalizacyjnej jest każda jednostka niedosto­sowana społecznie i zagrożona w rozwoju społeczno-moralnym. Szczególnie jednak pedagogika resocjalizacyjna zajmuje się dziećmi i młodzieżą, która znalazła się w utrudnionych warunkach rozwojowych i która na skutek tego wymaga specjalnej pomocy wychowawczej i opiekuńczej w dostosowaniu się do wymagań społecznych i w rozwiązywaniu trudności życiowych.

  1. Społeczne niedostosowanie ma dwa wyraźne aspekty:

a) społeczny - stosunek jednostki społecznie niedostosowanej do norm społecznych jest zaburzony; zagraża on porządkowi społecznemu,

b) indywidualny — wewnętrzna, psychiczna sytuacja takiej jednostki jest trudna, także na skutek utrudnionych kontaktów ze środowiskiem.

  1. Pojęcie społecznego niedostosowania nie jest określane jednoznacznie.

Jest ono zjawiskiem, które interesuje nie tylko pedagogów, ale także psychologów, psychiatrów, socjologów i prawników. W zależności od punktu widzenia, pojęcie i zakres społecznego niedostosowania różnie jest definiowane. Ale także w zależności od odmiennych stanowisk i poglądów dotyczących etiologii, manifestacji i motywacji społecznego nie­dostosowania, różnie jest ono interpretowane, a w związku z tym i terminologia nie jest zgodnie stosowana. Zamiast terminu społeczne niedostosowanie, używa się określenia: „zaniedbany", „zaburzony w zachowaniu się", „trudny pod względem wychowawczym". Określenie „delikwent” stosowane jest zazwyczaj w stosunku do społecznie niedostosowanych, którzy popełnili czyny przestępcze.

  1. Niedostosowanie społeczne według Konopnickiego:

„Niedostosowanie jest problemem całkowicie społecznym, specyficznie społecznym. Rozumiemy przez to nie tylko fakt, że swymi skutkami obciąża bezpośrednio czy pośrednio różne warstwy społeczeństwa, ale także i to, że wydaje się być ono coraz groźniejszą chorobą społeczną”.

  1. Niedostosowanie społeczne według Grzegorzewskiej:

„Tendencje społecznie negatywne. Odwrócenie zainteresowań od wartości pozytywnych i chęć wyżycia się w akcji społecznie destrukcyjnej. Podziw i zainteresowanie dla tzw. złych czynów. Cynizm i brawura w tym względzie. Nieżyczliwy stosunek do człowieka, do cudzego mienia, regulaminów, nieumiejętność zżycia z grupą. Wyłamywanie się, zrzucanie winy. Niechęć do pracy i nauki. Brak poczucia odpowiedzialności za swoje czyny. Życie chwilą, przygodą, awanturą, Wyobraźnia duża. Brak hamulców, krytycyzmu. Sugestywność. Brak wizji życia w płaszczyźnie etycznej — społecznie pozytywnej. Nieumiejętność wyjścia z trudnej sytuacji, brak wiary w możliwość tego”.

  1. Niedostosowanie społeczne według Czapów i Jedlewskiego:

Wychowanie resocjalizujące zajmuje się osobami, które cechują „mniej lub bardziej trwałe reakcje dewiantyczne, wyróżnione nie ze względu na jakikolwiek system społeczny, ale ze względu na system społeczny ujmowany jako element konstelacji systemów społecznych, obejmujących ludzi tworzących zbiorowość współczesnego państwa.

Skrajne nasilenie tego rodzaju reakcji, czyli generalnych reakcji dewiantywnych, stanowi wyraz antagonistycznego ustosunkowania się do państwa i norm, które określają jego funkcjo­nowanie.

  1. Niedostosowanie społeczne według Lipkowskiego:

Niedostosowanie społeczne jest to, „zaburzenie charakterologiczne o niejednolitych objawach, spowodowane niekorzystnymi zewnętrznymi lub wewnętrznymi warunkami rozwoju, a wyrażające się wzmożonymi i długotrwałymi trudnościami w dostosowaniu się do normalnych warunków społecznych i w realizacji zadań życiowych danej jednostki”.

  1. Cechy wspólne niedostosowania społecznego:

Mimo iż przytoczone poglądy i charakterystyki są różne, zawierają wspólne treści określające społeczne niedostosowanie, a mianowicie: