 | Pobierz cały dokument tworzenie.sie.wzorcow.ruchowych.referat.doc Rozmiar 30 KB |
Tworzenie się wzorców ruchowych
Zdobywanie, doskonalenie oraz utrwalanie nowych czynności ruchowych jest procesem ciągłym, w którym można zauważy pewną prawidłowość w pojawianiu się zmian będących wynikiem opanowywania czynności ruchowych. Proces ten można podzielić na trzy fazy przebiegu uczenia się i nauczania ruchu (wg. K.Meinel):
Koordynacji ogólnej - rozpoczynająca się od wyobrażenia ruchu do jego wstępnego opanowania w tzw. "zarysie", czyli opanowywany ruch charakteryzuje się brakiem płynności, harmonii oraz "kanciastym przebiegiem". W trakcie tego etapu zasadniczą metodą nauczania jest metoda syntetyczna umożliwiająca wyrobienie zmysłu kinestetycznego, a dzięki niemu szybsze opanowanie nauczanego ruchu.
Koordynacji precyzyjnej - polegającej na poprawieniu, doskonaleniu uczonego ruchu - aż do pełnego jego opanowania. Uczony ruch staje się płynny, skoordynowany - niewymagający dużych nakładów sił jak i obciążenia układu nerwowego w jego synchronizacji. Główną metodą używaną podczas uczenia ruchu w tej fazie to metoda mieszana (syntetyczno analityczna), gdzie część analityczna przewidziana jest głównie do poprawy błędów powstałych w fazie pierwszej.
Adaptacji i stabilizacji - podczas której nauczana czynność staje się nawykiem mogącym w precyzyjny sposób łączyć się z różnego typu przejawami zachowania motorycznego. Po osiągnięciu tej fazy ruch staje się ergonomiczny, płynny oraz posiada dużą odporność na zakłócenia zewnętrzne. Trenujący posiada pełną możliwość jego dostosowania do warunków zewnętrznych przy zachowaniu pełnej płynności
Doskonalenie posiadanych i nabywanie nowych umiejętności technicznych uwarunkowanie jest procesem kształtowania nawyku czuciowo-ruchowego, który stanowi podstawę aktu ruchowego stanowiącego daną technikę.
 | Pobierz cały dokument tworzenie.sie.wzorcow.ruchowych.referat.doc rozmiar 30 KB |