ROZDZIAŁ 6 Od organizacji do struktury społecznej.

STRYKTURA SPOŁECZNA- czysta konfiguracja stosunków społecznych niezależnie od tego między kim występują i czego dotyczą; znikają jednostki, pozycje społeczne czy role, a pozostaje jedynie czysta sieć relacji między nimi, sam kształt czy forma organizacji, a nie organizacja w jej pełnej treści.

G. Simmel- rozróżnianie formy od treści „geometria społeczna”.

MIKROSTRUKTURY- sieć powiązań między elementarnymi składnikami życia społecznego czyli takimi, które z punktu widzenia socjologii są traktowane jako ostateczne i dalej nierozkładalne.

MAKROSTRUKTURY- to jakby struktura drugiego rzędu, sieć powiązań między złożonymi obiektami społecznymi a więc takimi, które same są wyposażone w strukturę.

STRUKTURY:

1. pokrewieństwa- swoiste układy relacji w obrębie węższych czy szerszych rodzin;

2. komunikacyjne- typowe układy „kanałów porozumiewania się” wzdłuż których toczą się rozmowy;

3. socjometryczne- typowe układy wzajemnych sympatii, antypatii czy obojętności jakie występują pomiędzy uczestnikami;

Determinacja strukturalna- sama struktura, niezależnie od wszelkich innych czynników istotnych dla funkcjonowania organizacji społecznych, w bardzo dużym stopniu decyduje o tym co się w organizacji dzieje, jak funkcjonuje, jak realizuje swoje cele.

CZTERY ASPEKTY STRUKTURY:

1. Struktura normatywna- to sieć relacji między występującymi w obrębie organizacji regułami działania różnych osób zajmujących różne pozycje; zakazuje pewnych działań lub stara się do nich zniechęcić, ale także nakazuje określone działania lub skłania do ich podejmowania

2. Struktura idealna- to sieć relacji między występującymi w obrębie organizacji przekonaniami i poglądami osób zajmujących różne pozycje; sugeruje odrzucenie pewnych przekonań, ale zarazem wymaga uznawania innych.

3. Struktura interesów- (szans dostępu do społecznie cenionych dóbr, a więc przywilejów lub upośledzenia); „imperatywnie skoordynowane zbiorowości”- organizacje gdzie występują sprzeczności interesów; ogranicza środki niezbędne do pewnych działań, ale może również sprzyjać określonym działaniom, dostarczając niezbędnych środków.

4. Struktury interakcyjne- czyli typowe formy komunikacji między osobami zajmującymi różne pozycje w organizacji, mogą charakteryzować się otwartością, a więc łatwością nawiązywania i kontynuowania kontaktów, albo przeciwnie, przeszkodami i ograniczeniami w tym zakresie; zmyka ona pewne kanały komunikacyjne, uniemożliwiając kontakt między niektórymi osobami lub pozycjami społecznymi, otwiera natomiast inne kanały, stymulując lub ułatwiając interakcje.

Struktury wyznaczają pole, na którym ludzie podejmują działania i interakcje. Stanowią utrwalone ramy aktywności ludzkiej.

Figuracja (Norbert Elias)- jako struktura w nieustannym procesie krystalizowania się i rozpadu; struktura widziana dynamicznie w jej nieustannej, płynnej zmienności.

Strukturacja (A. Giddens)- immanentna dynamiczność wszelkich społecznych form; proces wytwarzania się, reprodukowania i wykorzystywania struktur w działaniach członków społeczeństwa.

---