ZAKOŃCZENIE ROKU KALENDARZOWEGO, katecheza, UROCZYSTOŚCI i OKOLICZNOŚCIOWE

- 1 -

Słynny Duńczyk Hans Christian Andersen, opowiada w jednej ze swoich pięknych bajek jak to potężny cesarz śmiertelnie zachorował i jak w pewnej chwili zobaczył śmierć. Usiadła ona przy jego łożu, w jego własnej koronie na głowie, z jego mieczem w jednej ręce, a ze sztandarem cesarskim w drugiej ręce. Już mu zabrała wszystkie jego skarby, a teraz chce mu zabrać i życie. Cesarz jest przerażony. Oto zza kotary ukazują się mu jakieś dziwaczne postacie: jedne pogodne i uśmiechnięte, a inne okropne i straszne. To były jego dobre i jego złe uczynki. W godzinę śmierci powróciły, ażeby razem z nim opuścić ziemię. A na razie mówiły: "A pamiętasz o tym? A to sobie przypominasz? A o tym nie zapomniałeś?!"

Cesarz cały drżał z przerażenia i w pewnej chwili zaczął wołać: „Nie chcę tego wszystkiego widzieć! Nie chcę tego wszystkiego słyszeć! Muzyki, dajcie dużo głośnej muzyki! Bijcie mocno w wielkie bębny. Niechaj zagłuszą te straszne głosy!" Daremnie jednak błagał umierający cesarz. Jego czyny ustawicznie stały mu przed oczyma!

Koniec roku kalendarzowego stanowi śmierć jednej cząstki naszego ziemskiego życia. A czy w tej godzinie nie gnębią nas wyrzuty sumienia? W tych 366 dniach dokonaliśmy zapewne wiele dobrych, wiele szlachetnych uczynków. Ale czy przypadkiem liczba czynów złych nie przeważa na szali? Zagrożeni pracą, pełni najróżnorodniejszych obowiązków, zajęci rzeczami ziemskimi, ileż to spraw duchowych nie dostrzegliśmy, opuścili, zaniedbali?

Ks. Kazimierz Pielatowski PRZYJDŻ, PANIE JEZU! BK 88

- 2 -

Podobno żył sobie kiedyś pewien człowiek, ot, taki jak wszyscy inni. Mniej lub więcej bezmyślnie zabijał czas bieżącymi sprawami i sprawkami. Któregoś dnia zagadnął go jakiś Nieznajomy, czy nie chciałby "bonów czasowych". Ponieważ nasz człowiek i tak nie miał nic sensownego do roboty, więc z nudów dał się wciągnąć w rozmowę pytając, co to takiego te "bony”. Zamiast odpowiedzi Nieznajomy wyciągnął plik rozmaitych papierków, podobnych do banknotów i wręczył zagadniętemu. To jest twój czas życia - objaśnił krótko tajemniczy Nieznajomy - po wydaniu wszystkich bonów, przyjdzie godzina śmierci"!

Zanim ten - zaskoczony - zdążył o coś zapytać, obcy już zniknął bez śladu. Człowiek został sam z pękiem zwiniętych bonów. Najpierw przeliczył je, aby się dowiedzieć, ile lat życia ma jeszcze przed sobą. Ciarki przeszły mu po plecach. Potem zaczął planować - zgodnie z swymi zainteresowaniami - przeznaczenie poszczególnych partii kuponów. Jakże się zdumiał, gdy rozważył, że już na samo jedzenie i spanie musi wydać pokaźną sumę bonów.

Całymi dniami zajęty był rozdziałem danego mu czasu. Za każdym razem obmyślony wariant wydawał mu się za mało ekonomiczny. Przy czym zazdrośnie strzegł swoich wartościowych papierów, nie chcąc nikomu poświęcić ani godzinki.

Gdy już w końcu był pewien, że sporządził plan doskonały, zjawił się Nieznajomy i od razu skrzyczał go za głupotę: Czyż nie widzisz - mówił podniesionym głosem, trzymając bon pod światło - że napisane tutaj, iż papiery te można wymieniać na wieczność. Kto je inaczej lokuje, przegrywa życie"!

Ks. Jan Wnęk DAR CZASU BK 90

- 3 -

W bazylice Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Turynie znajduje się obraz przedstawiający widzenie św. Jana Bosko. Przedstawia on spienione morze. Na falach unoszą się liczne łodzie, a w nich przestraszeni ludzie. Wszystkie łodzie spieszą w kierunku olbrzymiego okrętu, bo na nim tylko można znaleźć ocalenie. Na dziobie okrętu stoi Ojciec Święty, przy nim biskupi, kapłani i dalej inni ludzie.

To oczywiście okręt Kościoła. I dziwne, dlaczego pomimo szalejących fal okręt trwa niewzruszony. Obraz zawiera głęboką odpowiedź na to pytanie. Mianowicie okręt przycumowany jest grubymi linami do dwu potężnych kamiennych kolumn sięgających wysoko ponad spienione fale. Na szczycie jednej znajduje się monstrancja z Najświętszym Sakramentem, na drugiej figurka Maryi.

Ten obraz każdy z nas winien zabrać sobie do serca. Nasza transakcja czasu na wieczność zawsze będzie owocna, jeżeli oparta będzie o te dwie kolumny: Najświętszy Sakrament i Maryję. Wtedy dar czasu, rok 1991, na pewno stanie się naszą drogą do nieba.

Ks. Jan Wnęk DAR CZASU BK 90

- 4 -

Najpierw uczynimy to słowami znanego wiersza:

"Za wszystko dobre z Bożej ręki wzięte,

za trudy pracy i trudów owoce,

za spokój, walki, zdrowie i choroby i za krzyż ciężki na barki włożony, za skarb wiary, za pociechy święte,

za chwile siły i długie niemoce,

za uśmiech szczęścia i za łzy żałoby

niech będzie Jezus Chrystus pochwalony".

Jako wspólnota parafialna, pragniemy wyrazić wdzięczność nie tylko słowami, ale i staraniem, aby łaska Boża w nas nie była daremna.

Ks. Jan Augustynowicz MODLITEWNE POŻEGNANIE ROKU 1991

- 5 -

Kiedyś spytano filozofa greckiego Talesa: co jest najcenniejszym dobrem?

Bez dłuższego zastanowienia odpowiedział: "Czas - bo przez czas można zdobyć wszystko". Zaś cesarz Karol V nosił na ręce zloty pierścień, w którym zamiast drogiego kamienia był maleńki zegareczek z napisem: "cenniejszy od drogiego kamienia".

Bogaty jest każdy, kto ma jeszcze czas - bo może jeszcze bardzo dużo zdziałać, zmienić, ulepszyć a najważniejsze, że może obrać jeszcze taki kierunek życia, że może zdobyć wieczność. Dlatego święci bardzo cenili sobie czas. Św. Bernard ze Sieny mówił: "czas jest tyle samo wart co Bóg".

Czas dla każdego człowieka winien być wielką wartością.