Reformacja to ruch religijno, Nauka, Język Polski


Reformacja to ruch religijno-społeczno-narodowy, mający na celu reformę (tac. refbrmatio - przekształcenie) doktryn i praktyk znajdującego się w stanie kry­zysu Kościoła rzymskokatolickiego. Pierwsze próby reformowania Kościoła miały miejsce już w XIII w. (ruch franciszkański) oraz na przełomie XIV i XV w. (husytyzm w Czechach). Jednak za początek reformacji powszechnie uważa się wystą­pienie niemieckiego zakonnika, kaznodziei i teologa - Marcina Lutra, który w 1517 r. przybił do drzwi kościoła zamkowego w Wittenberdze 95 tez. Wypowia­dał się w nich przeciwko odpustom (pobieraniu opłat za odpuszczanie grzechów) i za dogłębnymi reformami Kościoła rzymskiego. Luter szybko zyskał liczne grono zwolenników. Luteranie (protestanci) domagali się między innymi reformy insty­tucji kościelnych i liturgii, zniesienia celibatu, tłumaczenia Biblii z łaciny na języki narodowe, głoszenia kazań w językach narodowych, a więc zrozumiałych dla wier­nych, zniesienia odpustów. Luter był zwolennikiem bezpośredniego obcowania z Bogiem, bez pośredników, stąd nieuznawanie przez protestantów papieża. Pon Reformacja w Polsce: Miała charakter raczej społeczno-narodowy niż religij­ny. Pokój religijny gwarantowała uchwała sejmowa z 1573 r., znana pod nazwą konfederacji warszawskiej. Luteranizm przyjął się w Polsce raczej wśród miesz­czan, kalwinizm zaś wśród szlachty. Odrębny odłam reformacyjny stanowili bracia polscy, czyli arianie, odłam powstały po podziale wśród polskich kalwinów. Aria­nie głosili bardzo kontrowersyjne - szczególnie w owych czasach - poglądy i czę­sto nie znajdowali poparcia nawet wśród wyznawców innych nurtów protestanty­zmu. Bracia polscy potępiali wszelki rozlew krwi, występowali więc nie tylko prze­ciwko wojnom, ale również postulowali zniesienie kary śmierci. Uważali ponadto, że należy znieść pańszczyznę i poddaństwo chłopów, co szczególnie rozjątrzyło szlachtę, oraz że wszelkim innowiercom należy się pełna tolerancja wyznaniowa. Arianie doskonale rozwinęli oświatę. Ich szkoły (zbory w Pińczowie i Lublinie) stały na bardzo wysokim poziomie. Niechęć do arian była ogromna. W 1658 r. zo­stali ustawą sejmową siłą nawróceni na katolicyzm, a oporni (czyli większość) wy­gnani z kraju. Ich majątki skonfiskowano, doprowadzając do całkowitego zniszcze­nia tego odłamu

Humanizm: Nazwa związana jest bardzo ściśle z charakterem epoki. Homo to po łacinie „człowiek", zaś humanus - „ludzki". Humanizm jest więc prądem, który, w przeciwieństwie do teocentrycznego średniowiecza, przyniósł fascynację człowiekiem i wszystkimi sprawami związanymi z życiem ludzkim. Swoimi korzeniami humanizm tkwi w antyku, tu więc należy szukać przyczyn wzmożonych badań nad kulturą, sztuką, dokonaniami filozoficznymi i literackimi starożytności. To właśnie wzorce antyczne wpłynęły na ukształtowanie się ideału renesansowego humani­sty, człowieka wyzwolonego z pęt autorytetu kościelnego, krytycznego i odważne­go w poszukiwaniu prawdy, uniwersalnego, wszechstronnie wykształconego: zna­jącego języki obce (w tym starożytne - grekę i łacinę), historię, retorykę, gramaty­kę, orientującego się w estetycznych kanonach piękna, stawiającego na pierwszym miejscu jednostkę jako wartość najwyższą, autonomiczną i niezależną. Był to przy tym człowiek społecznie zaangażowany, oddany ojczyźnie patriota. Naczelnym ha­słem humanistów stały się słowa rzymskiego komediopisarza Terencjusza (II w. p.n.e.): „Homo sum, humani nil a me alienum puto" (Człowiekiem jestem, nic co ludzkie nie jest mi obce). Humanizm to także wiara w potęgę rozumu ludzkiego oraz przeświadczenie o konieczności poznania człowieka i praw rządzących przy­rodą jako podstawowym zadaniu filozofii, nauki i sztuki. Głównymi składnikami światopoglądu humanistów byty prądy filozoficzne, wywodzące się ze starożytno­ści: głoszono potrzebę rozważnego dążenia do przyjemności i szczęścia ziemskiego - epikureizm oraz wyrażano konieczność rozumowego, uwolnionego od zbędnych emocji spojrzenia na świat zewnętrzny - stoicyzm.

adto protestanci u

RENESANS Polska nazwa „renesans" jest tłumaczeniem włoskiego słowa rinascita i francuskiego renaissance, co znaczy „odrodzenie". Pojęcie to wpro­wadził wybitny XVI-wieczny wioski pisarz, malarz i architekt, Giorgio Vasari. Chciał W ten sposób zaakcentować odrębność nowej epoki od średniowiecza, które uważał za okres upadku kultury i sztuki. Odrębność renesansu miała polegać przede wszystkim na odrodzeniu idei antyku wraz z całym jego dorobkiem literackim, filozoficznym i kulturowym. Renesans to ponowne odkrycie starożytnej sztuki, architektury, antycznych kanonów piękna. Za kolebkę renesansu uważa się Włochy. To właśnie stamtąd idee odrodzenia promieniowały na północ i ogarniały kolejne kraje europejskie. ważali, że dla osiągnięcia zbawienia ważniejsza jest sama wiara w Jezusa niż konkretne czyny.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
19. Władza to obowiązek, Nauka, Język Polski
Bohater Romantyczny, Dostępne pliki i foldery - hasło to folder, #Pomoce szkolne, JĘZYK POLSKI - GOT
Potop, Nauka, Język Polski
Tematy maturalne, Nauka, Język Polski
Główne wydarzenia, Nauka, Język Polski
Powrót posła, Nauka, Język Polski
Błędy językowe w prasie - Kultura języka polskiego(1), Nauka, język polski
Prasa współczesna, Nauka, język polski
Przemiana bohatera romantycznego, Nauka, Język Polski
Kochanowski- fraszki, Nauka, język polski
9. Literackie sposoby różnych postaw wobec Boga, Nauka, Język Polski
Przedstaw znane ci słowniki języka polskiego, Dostępne pliki i foldery - hasło to folder, #Pomoce sz
15. Serce ma swoje racje których rozum nie ma, Nauka, Język Polski
Mit szklane domy, Nauka, Język Polski
Śluby panieńskie, Nauka, Język Polski
7. Literackie obrazy okrucieństwa wojny, Nauka, Język Polski
PRASA W POLSCE - WSZYSTKO, Nauka, język polski

więcej podobnych podstron