Jądro ciemności
Opowieść rozpoczyna się na żaglowcu Nellie, który pływa wzdłuż Tamizy. Grupa przyjaciół wybrała się
na rejs wzdłuż tej rzeki w okolicach miejscowości Gravesend. Znużeni oczekiwaniem proszą najstarszego z nich, Charlesa Marlowa, który był marynarzem, by opowiedział im jedną ze swoich przygód. Zaczyna opowiadać, zaznaczając, że historia będzie miała związek ze zdobyczami kolonialnymi. (W tym momencie zaczyna się retrospekcja.)
Zaczął od tego, że będąc małym chłopcem bardzo lubił studiować mapy. Było to jego pasją. Marzył o odległych krainach i nieznanych lądach. Szczególnie fascynowała go jedna rzeka. Pełna białych plam, o charakterystycznym kształcie, przypominała chłopcu węża. Była to rzeka Kongo. Postanowił, że w przyszłości zostanie podróżnikiem, że będzie miał wspólnego bardzo wiele z mapami. Posługuje się licznymi kontaktami, wpływowymi przyjaciółmi. Dodatkowo mecenat bogatej ciotki, powoduje, że Przydzielona zostaje mu funkcja kapitana na parowcu. Jego poprzednik zginął tragicznie, zamordowany przez tubylców. Przed samym wyjazdem Marlow rozmawia z lekarzem, który informuje go, że psychika człowieka po dłuższym okresie przebywania na czarnym lądzie może się diametralnie zmienić
Wreszcie bohater trafia do wymarzonej, niezbadanej Afryki. Podczas podróży do portu wyjściowego obserwuje różne zjawiska, które dają mu do zrozumienia, jak niesprawiedliwy i zły w samej swej istocie jest kolonializm. Ogląda wygłodzonych, gnębionych chorobami ludzi, pracujących ponad własne siły. Widzi rozkładające się trupy, o które nikt nie dba. W pierwszej ze stacji spółki, do której przybywa, zastanawia go postać księgowego. Jego wykrochmalone, zadbane ubranie wyraźnie kontrastuje z łachmanami Murzynów. Bohater zauważa tu po raz pierwszy dystans, jaki dzieli obie rasy, a jaki niełatwo będzie znieść. Przejmująca jest dla niego zwłaszcza chwila, kiedy staje się świadkiem agonii małego chłopca w ostatniej chwili jego życia podaje mu suchar, by choć nieco zaspokoić głód dziecka. Dostrzega okrucieństwo niewolniczych praktyk, nieuczciwe interesy prowadzone przez przybyłych z tubylcami. Pozwala to młodemu marynarzowi zrozumieć, jak bardzo biały człowiek wykorzystuje, poniża, upokarza prawowitych mieszkańców Afryki.
Ostatecznie Marlow przybywa do głównej stacji spółki, która go zatrudnia. Rozmawia tu z niepozornym dyrektorem tego oddziału firmy. Razi go jego zwyczajność i prostactwo. Uświadamia sobie, że w Afryce miejsce na stanowiskach kierowniczych zajmują ludzie pozbawieni uczuć, myślący tylko o sobie i dobru firmy, nie zastanawiający się nad losem tubylców. Dowiaduje się, że jego parowiec zatonął i trzeba będzie czekać kilka dni, zanim uda się go wydobyć i zreperować. Przez pewien czas zmuszony jest więc przebywać w stacji swego pracodawcy. Ten pobyt pozwala mu poznać i ocenić panujące tu stosunki. Dostrzega skrajny materializm białych pracowników stacji. Liczy się dla nich jedynie pozyskiwana kość słoniowa. Zauważa też, że wokół handlu tym cennym surowcem powstają tajne układy, porozumienia. Machlojki, przekupstwo, oszustwa są tu na porządku dziennym.
W trakcie podróży Marlowa zaciekawia postać niejakiego Kurtza, o którym ciągle słyszy od spotkanych osób. Wyrażają się one o nim z największym uznaniem. Dowiaduje się, że jest to agent firmy na odległej placówce, który wykazuje się niesamowitą sprawnością działania i wytrzymałością, regularnie dostarczając niebywałe wręcz ilości kości słoniowej. Wreszcie parowiec Marlowa zostaje zreperowany i może on wyruszyć w górę rzeki. Podróż jest wyczerpująca i pełna niebezpieczeństw. W jej trakcie parowiec przeżywa atak tubylców, w trakcie którego kilka osób z jego załogi ponosi śmierć. Wreszcie jednak statek osiąga swój cel w górze rzeki. Tutaj marynarz poznaje osobiście niemal legendarnego Kurtza i spędza pewien okres w jego najbliższym otoczeniu. Poznaje jego dzieje. Dowiaduje się, że jest to człowiek elokwentny i wszechstronnie wykształcony. Zostawił on w Europie kobietę, którą kochał i to ze wzajemnością. Ich szczęściu stanęły na drodze różnice majątkowe rodzina wybranki Marlowa, późniejszego handlowca kością słoniową, nie aprobowała go, sądząc, że posiada zbyt mały majątek.
Także Marlow ulega fascynacji postacią najbardziej cenionego agenta francuskiej spółki, choć ten jest już schorowany i bliski śmierci. Dostrzega jednak także to, że obsesja misji cywilizacyjnej, jaką opętany jest Kurtz, bliska jest już pomieszaniu zmysłów. Widzi także, jak udało się mu zapanować nad okolicznymi Murzynami. Zorganizował on nawet własny oddział wojska. Murzyni oddają mu cześć, traktując go niemal jak boga. W pełni korzysta on z przywilejów wodza murzyńskiego, posiada także czarnoskórą kochankę. Wyniszczony handlowiec wręcza Marlowowi wszystkie swoje cenne dokumenty i mapy, polecając mu nad nimi opiekę. Oznajmia też, że to z jego rozkazu Murzyni zaatakowali wcześniej parowiec starał się on bowiem maksymalnie opóźnić jego przybycie.
Marynarz postanawia zabrać z dżungli Kurtza. Wprawdzie ten ostatni nie chce tego (ucieka nawet ze statku), ale ostatecznie daje się przekonać i na parowcu wyrusza w drogę powrotną do Europy. W jej trakcie jednak umiera, zaś jego ostatnie słowa, podsumowujące jego działalność kolonialną brzmią: Potworność, potworność. Marlow przeinacza je jednak, z uwagi na szacunek wobec zmarłego, a także by nie zniszczyć legendy wokół jego osoby, i po powrocie podaje narzeczonej Kurtza zupełnie odmienną wersję ostatniej wypowiedzi jej ukochanego. Posuwa się nawet do kłamstwa, i mówi wdowie, że jej mąż przed śmiercią wyszeptał jej imię. Marlow wypełnia ostatnią wolę Kurtza oddając żonie, jego dokumenty.
W tym momencie akcja opowieści znowu powraca na żaglowiec Nellie. Słuchając tej opowieści przyjaciele przegapili kiedy przyszedł odpływ. Teraz już spokojnie mogli wyruszyć na wycieczkę wzdłuż Tamizy.