opracowanie 1, rekultywacja terenów zurbanizowanych- wykład, wykłady

EKOLOGICZNE PODSTAWY KONSTRUKCJI MIAST

Rodzaje ekosystemów miejskich... :

wg zawartości zabudowy:

miasta zwarte
o luźnym układzie urbanistycznym
aglomeracje miejskie-układ dużego ośrodka miejskiego, wchłaniającego np.

Z-G -Kisielin, Chynów

zespoły miejskie

wg elementów kształtujących mikroklimat

osady nadrzeczne
osady śródleśne lub otoczone zadrzewieniem ochronnym
osady położone w terenie otwartym
osady górskie

wg charakteru miast

osady rolno-rzemieślnicze
osady początkowego stadium industrializacji
miasta przemysłowe
miasta przem.-wydobywcze

wg stopnia i charakteru zazielenia obszaru miejskiego:

* obszary o znacznym udziale terenów zielonych (>20%)

- większość w formie skupionych parków

- większość w formie obszarów małych (skwery osiedlowe)

- układ mieszany

* obszary o średnim udziale terenów zielonych (10-19%)

* obszary o małym udziale terenów zielonych (do 10%)

wg zabudowy rodzaju:

o niskiej zabudowie
o wysokiej zabudowie

Rejony klimatyczne Polski

I - strefa zachodnia - rejon ciepły o wpływach oceanicznych

II - strefa przejściowa - rejon chłodniejszy, ubogi w opady

III- strefa wschodnia - rejon chłodny, o wpływach kontynentalnych

IV- strefa podgórska - rejon ciepły, o dłuższym okresie wegetacji

V - strefa górska - rejon chłodny, o krótkim okresie wegetacji

MAPKA

MIKROKLIMAT MIEJSKI

Obszary zurbanizowane, poprzez swoje indywidualne cechy, oddziałują w sposób istotny na kształtowanie się klimatu lokalnego. Zachodzi to gł. pod wpływem:

kanalizacji mas powietrza (wzdłuż ulic, będących ukierunkowanymi terenami otwartymi)
emisji ciepła z ogrzewanych budynków
zacienienia obszarów przez budynki i budowle
szybkiego nagrzewania się i emisji ciepła przez nawierzchnię dróg ( gł. asfaltową ) i powierzchnię dachów ( gł. krytych papą i innymi masami bitumicznymi)
odprowadzania wody opadowej przez system kanal. burzowej
gorszego nasłonecznienia na skutek zalegania mas zapylonego i zanieczyszczonego chemicznie powietrze nad obszarami miejskimi (efekt smogu)
emisji substancji chem., zmieniających pt. zamarzania wody, jak też pogarszających dostępność wody i substancji odżywczych dla roślin.

Określenie „mikroklimat” odnosi się do różnic przebiegu czynników klimatycznych na niewielkim terenie w stosunku do panującego makroklimatu. Mają one wpływ na dobór gatunków roślin, ich wegetację, a nawet czas życia.

RYS

UKSZTAŁTOWANIE TERENU

Tworzenie się mikroklimatu na wzniesieniach:

stoki północne - przedłużona wegetacja roślin, zagrożenie przymrozkami jesiennymi
stoki południowe - najlepiej nasłonecznione, szybki start wegetacji, zagrożenie przymrozkami wiosennymi
stoki wschodnie - nadmierne osuszenie gleby przez suche wiatry wschodnie
stoki zachodnie - najkorzystniejsze dla większości roślin poprzez dostateczne nasłonecznienie przy najmniejszych wahaniach temp.

Pofałdowania powierzchni Ziemi powodują uwypuklenie walorów widokowych: wybrzeża morskie, rzeki, jeziora, góry.
Zabudowa stoków (działania przeciw erozyjne ) zależy od:

ograniczeń przestrzennych,
struktury gleby,
estetyki,

możliwości zabudowy stoków:

- formowanie naturalnych stoków,

- ściany oporowe (gdy stok osiąga 1:1 = 45°

WODY

opady atmosferyczne
wody gruntowe

Roślinność pobiera wodę gł. przez system korzeniowy, korzystając z wody deszczowej zgromadzonej przez glebę. Woda przesiąkająca do warstwy gleby poniżej strefy korzenia jest niedostępna dla roślin.

Dla większości sadzonych w naszych warunkach roślin optymalny poziom wód gruntowych to poniżej 1m. Woda gromadzona w zbiornikach na terenie miasta (zarówno naturalnych i sztucznych) wpływa na mikroklimat, jakość roślin w pobliżu zbiornika, a również na walory estetyczne miasta..

ZABUDOWA MIEJSKA

Warunki wzrostu roślin koło budynku:

miejsca przy ścianach należy traktować, zależnie od str. Świata, tj. skłony wzniesień
zabudowa stwarza przeszkody w cyrkulacji powietrza
poprzez wypromieniowywanie ciepła z budynków zwiększa się o kilka stopni temp. Terenu zabudowanego w stosunku do terenu otwartego
gorsze warunki wodne w pobliżu budynków w wyniku tworzenia się kanałów szybkiego spływu wody w głąb - woda niedostępna dla roślin
odcięcie części z cyklu krążenia w przyrodzie poprzez odparowanie i skanalizowanie odpływu powierzchniowego ulicami i chodnikami.

UZBROJENIE TERENU

Sieci podziemne przechodzące przez teren miejski wpływają na grunty i gleby poprzez:

przekształcenie mechaniczne gleby w trakcie układania sieci i jej remontów,
odcięcie wierzchnich warstw gleby od podglebia i skały macierzystej,
zmniejszanie odporności na przesychanie w wyniku zawężenia miąższości warstw wodochłonnych,
wysuszanie gleby przez sieci ciepłownicze i doprowadzające ciepłą wodę użytkową ( w mniejszym stopniu również kable energetyczne ),
zatrucie gleby i roślinności na niej rosnącej przez utlenianie się gazu z nieszczelnej sieci gazowej,
kolizję przebiegających kanałów i przewodów z korzeniami roślin głębiej krzewiących się ( drzew).

Sieci nadziemne:

koliduje z koronami drzew, stwarzając konieczność ich silnego cięcia.

TERENY ZIELENI W MIASTACH

Podstawowe kierunki rozwoju miast:

rozrastanie się terenu miast
wzrost mieszkańców miast, niekoniecznie zwiększający zagęszczanie,
przybliżenie nowych osiedli mieszkaniowych do obszarów zieleni
stworzenie nowych ośrodków usługowych (rekreacyjnych) w zapleczu strefy lasów
uprawnienie komunikacji z przesunięciem części ruchu kołowego na obrzeża miast
tworzenie ośrodków osiedlowych o znacznym stopniu samodzielności strukturalnej (zamkniętych).

* Miasto i przyroda w układzie historycznym:

Pierwsza rewolucja miejska - XIV-XV w:

zagęszczenie miast -> brak roślinności,
brak urządzeń sanitarnych w domach i warsztatach,
pałace otoczone zielenią budowane poza miastami,
Rewolucja przemysłowa - XVIII-XIX w - druga rewolucja miast:

zanieczyszczanie środowiska miejskiego ( atmosfery, wód i gleb),
gęsta zabudowa,
rozwój sieci komunikacyjnych,
rozrost powierzchni miast,
złe warunki sanitarne.
Miasta XX w:

dalszy rozrost pow. Miasta,
zróżnicowanie wew. Struktury miast,
przejście w centrach z modelu zabudowy poziomej na zabudowę pionową,
zmniejszenie ilości zieleni śródosiedlowej na rzecz przyległych do miast terenów zielonych i lasów.

* Wpływ urbanizacji na biosferę:

zmiana mikroklimatu,
zmiana w dominacji obfitości oraz zagęszczeniu gat. Roślin i zwierząt,
zmiana obiegu materii,
całkowite przekształcenie ekosystemów,
zmiany w krajobrazie.
Antropogeniczny wpływ na florę w środowisku osiedlowym:

zbiorowiska kulturowe - powstałe na skutek celowej działalności człowieka, złożone z różnych gat. Roślin ozdobnych flory rodzimej i introdukowanej,
zbiorowiska ruderalne - powstałe bez celowych działań człowieka będące odzwierciedleniem stopnia synatropizacji ?? i zmiany warunków ekologicznych danego terenu.
Sukcesja antropogeniczna - przebiegający stopniowo proces zmian zbiorowisk roślinnych na obszarze osiedlowym, np. miejsc udeptywanych, nitrofilnych, nowo powstałych utworów geblogicznych i ich gleb.

* Zieleń w strukturze miasta współczesnego

System zieleni miejskiej:

tereny otwarte w sys. zieleni miejskiej: zieleń osiedlowa, parki, skwery, tereny sportowo-rekreacyjne,
tereny specjalne w sys. zieleni miejskiej: cmentarze, tereny uprawne, ogródki działkowe, ogrody szpitalne.
Tereny otwarte poza sys. zieleni miejskiej:

place,
ulice,
pasaże.
tereny zabudowane.

Trawniki i zadarniania:

Trawnikiem nazywamy pokrycie gruntu roślinami trawiastymi . Tą zasadniczą def. Należy uzupełnić stwierdzeniem możliwości użycia w konstrukcji trawnika także innych roślin, z których najczęściej używanymi są należące do rodziny motylkowatych koniczyna biała, koniczyna biało- różowa , lucerna nerkowata i komonica zwyczajna;
Zadarniania z kolei, to proces nakładania gotowej darni na teren. Stosowany jest głównie w celu umocnienia skarp, lecz również w przypadku konieczności szybkiego uzyskania efektu estetycznego terenu zielonego (np. tereny wystawowe i przyległe oraz centralne punkty miasta).

* Zadarnienia w terenach zaburzonych

Jest jedną z metod szybkiego pokrycia roślinnością gruntów o często niewłaściwych cechach, uniemożliwiających ich inne zagospodarowanie terenów trudnych.

W wyniku zadarnienia następuje:

szybkie ograniczenie występowania procesów erozji powierzchniowej,
zapoczątkowanie i dalszy przebieg procesu darniowego jako jednego z podstawowych procesów glebowych, a poprzez akumulacją materii organicznej - również glebotwórczego,
wzrost wilgotności gruntu,
estetyzacja terenu.

Funkcje terenów otwartych:

przewietrzanie miasta,
wypoczynek,
regeneracja atmosfery,
kształtowanie klimatu,
rozdzielanie przeciwstawnych funkcji,
łączność,
życie społeczne,
estetyka miasta.

Miejskie jednostki krajobrazowe:

Matuszkiewicz (1992) wyznaczyła miejskie jednostki przestrzenne wyższego rzędu (makrokompleksy):

zdominowane przez zabudowę jednorodzinną,
zdominowane przez zabudowę wielorodzinną typu osiedlowego,
śródmiejskie,
zabudowy mieszanej,
makrokompleksy cmentarne,
makrokompleksy ruderalne,
makrokompleksy parkowe.

Matuszkiewicz (1990, 1992) proponuje wydzielić jako jednostki niższego rzędu kompleksy krajobrazowo - roślinne:

kompleksy o fizjonomii określonej przez roślinność,
kompleksy, w których roślinność tworzy mozaikę z zabudową,
kompleksy o znikomej roli roślinności.

GLEBY

Dla życia roślin znaczącymi cechami gleby są jej:

wł. fizyczne (stosunki powietrzno-wodne)
wł. chemiczne (żyzność)
wł. biologiczne (mikroflora glebowa)

Główna masa korzeniowa znajduje się na głębokości 10-40 cm (drzewa do ok.1 m) pojedyncze korzenie znacznie głębiej.

W terenach zurbanizowanych częstymi zmianami profilu glebowego są:

nadmierne zagęszczanie (ulice),
zagruzowanie,
zasolenie,
zmiana pierwotnego układu genetycznego.

Złożoność i zróżnicowanie budowy gleby obszarów zurbanizowanych jest wynikiem:

różnego pochodzenia gleb,
różnic w naturalnych procesach modyfikujących gleby,
różnic w strukturze poziomej miast,
różnic w skali i intensywności przekształceń wykonanych działalnością człowieka,
zróżnicowanego (częściowo antropogenicznie) mikroklimatu miast,
różnego ładunku zanieczyszczeń w miastach i poszczególnych ich punktach,
różnic koncepcyjnych w zagospodarowaniu obszarów miejskich.

Przekształcenie gleb i gruntów w wyniku działań budownictwa:

całkowite zniszczenie profilu glebowego,
skrócenie profilu glebowego przez usunięcie niektórych warstw,
domieszanie materiałów obcych (materiałów budowlanych, stali konstrukcyjnych, itp.),
wymieszanie niektórych poziomów genetycznych.

Zmiany mechaniczne profilu glebowego:

domieszanie materiałów obcych o charakterze komunalnym (tekstylia, złom, szkło, inne).

Zmiany fizyczne (mechaniczne) profilu glebowego:

domieszanie materiałów budowlanych - najczęstszy rodzaj domieszek gleb miejskich,
przykrycie powierzchnią litą (beton, płyty, asfalt, itp.), modyfikującą wymianę wodną, gazową i życie mikrobiologiczne gleby,
przykrycie profilu glebowego (o różnym stopniu przekształcenia innych rodzajów) warstwą organiczna, co zmienia warunki korzenienia się większości roślin,
wszystkie zmiany fizyczne prowadzą do wytworzenia się w glebach miejskich specyficznych warstw, nie spotykanych w glebach poza oddziaływaniem antropogenicznym (diametralnie różnych w stosunku do wywołanych naturalnych oddziaływań glebotwórczych).

ZMIANY CHEMICZNE

Siuta (1987) dzieli chemiczne przekształcenia gleby na:

wyjałowienie ze składników pokarmowych,
naruszenie równowagi między składnikami,
zakwaszenie,
zanieczyszczenie gleby substancjami szkodliwymi dla roślin,
zanieczyszczenie gleby składnikami szkodliwymi dla wartości pokarmowej roślin (szkodliwymi dla zwierząt i człowieka),
zasolenie,
alkalizację,
intoksykację metaboliczną,
obniżenie zawartości próchnicy.

Zanieczyszczenia dostają się do gleb i gruntów w większości obszarów zurbanizowanych poprzez:

atmosferę - emisje przemysł., z palenisk domowych, zak. rzemieślniczych, komunikacji;
hydrosferę - osady rzeczne, ścieżki, wody gruntowe;
naturalne procesy erozji i akumulacji - wody i powietrze;
przemieszczanie obciążonych zanieczyszczeniami warstw glebowych naturalnej genezy;
składowanie odpadów jako przyszłe źródło materiałów do wykorzystania.

Wiele zanieczyszczeń niosą ze sobą materiały antropogeniczne, wprowadzone do większości gleb miejskich.

ZAGROŻENIA DLA ŚRODOWISKA MIEJSKIEGO

Rodzaje zagrożeń:

Zagrożenia dla środowiska miejskiego można dzielić, biorąc pod uwagę skutki przez nie wywołane:

zaburzenia wzrostu i rozwoju roślin przez substancje toksyczne,
zaburzenie wzrostu i rozwoju zwierząt przez substancje przenoszące się w łańcuchu pokarmowym,
szkodliwe oddziaływanie na organizmy zwierzęce poprzez układ oddechowy,
degradacja struktury gleby,
zmiana chemizmu gleb,
uszkadzanie budynków i budowli,
zaburzenia powodowane przez hałas.

Według lokalizacji emitora zanieczyszczeń:

lokalne,
napływowe,
trans-graniczne.

Na stan czystości miast ma wpływ wiele czynników, z których wiodącymi są:

industrializacja miasta,
natężenie ruchu kołowego,
gęstość zaludnienia,
gospodarka odpadowo - ściekowa,
struktura powierzchniowa miasta,
otoczenie miasta,
mikroklimat miasta.

Głównymi substancjami zanieczyszczającymi tereny zurbanizowane są:

siarka i jej tlenki,
tlenki azotu,
tlenek węgla,
pyły,
metale ciężkie,
fluorowce,
pochodne ropy naftowej,
inne zanieczyszczenia organiczne.

*metale ciężkie przedostają się do środowiska z pyłami

* Wprowadzenie do metodyki oczyszczania gleb:

Zanieczyszczenia w glebach mogą występować w różnej postaci:

cząstek stałych, wymieszanych z glebą, przy czym mogą one być zróżnicowane pod względem średnicy i kształtu oraz innych cech fizycznych,
błony otaczające ziarna glebowe ( częste w przypadku pochodnych ropy naft.),
zaadsorbowanej na powierzchni cząstek glebowych, dzięki siłom ładunków elektrycznych,
zaabsorbowanej w cząstkach gleby,
zanieczyszczeń stałych lub płynnych, wyst. W porach glebowych,
zanieczyszczeń rozpuszczonych w wodzie glebowej, w porach glebowych.

Przy oczyszczaniu gleb z tych zanieczyszczeń wyk. Się różnice we właściwościach między cząstkami gleby, a substancjami zanieczyszczającymi, w tym głównie w:

lotność substancji,
rozpuszczalności w wodzie i roztworach wodnych,
rozpuszczalności w rozpuszczalnikach organicznych,
odporność na rozkład chemiczny,
odporność na działanie wyższych temp.
Biodegradacja,
Właściwościach sorpcyjnych,
Właściwościach magnetycznych i elektrycznych,
Rozmiarze, kształcie i gęstości cząstek

Usuwanie zanieczyszczeń gleb może się odbywać dzięki różnorodnym procesom, np.:

separacji molekularnej,
rozdziału faz,
rozkładu chemicznego,
biodegradacji.

Zazwyczaj przy oczyszczaniu gleby stosuje się metody oparte na więcej niż jednym procesie. W każdym przypadku przed podjęciem oczyszczania należy poznać historię danego terenu, w tym : sposób zanieczyszczenia gruntu.

Oczyszczanie gleb i gruntów jest procesem, którego efektywność zależy od wielu czynników, w tym głównie od:

rodzaju zanieczyszczenia i jego koncentracji,
fizycznego stanu zanieczyszczenie w glebie,
właściwości chemicznych, fizycznych i biologicznych substancji skażających,
składu granulometrycznego gleby i zawartości w niej subst. org.
Wielkości obszaru zanieczyszczonego i jego historii.

Techniki in situ:

przemywanie,
napowietrzanie
bioremediacja
fitoekstrakcja
izolacja warstw zanieczyszczonych

Techniki ex situ:

„pranie gleby”
oczyszczanie termiczne
oczyszczanie destylacyjne, elektrolityczne i inne
biodegradacja
zdjęcie warstw zanieczyszczonych

Techniki in situ : Techniki remediacji zanieczyszczeń glebowych z terenów skażonych, bez konieczności zdejmowania warstw skażonych i ich transp. Do miejsca oczyszczania, są z miar godne uwagi, z jednej strony są prostsze technologicznie, z drugiej korzystniejsze ekonomicznie. Należy jednak liczyć się z niekorzystnymi zjawiskami podczas oczyszczania „na miejscu” związanymi z:

heterogenicznością gleby,
nierównomiernością rozkładu skażenia,
koniecznością zabezpieczeniami przed rozprzestrzenianiem się zanieczyszczenia w poprzek i w głąb profilu glebowego (do wód gruntowych),
zastanymi warunkami glebowymi i klimatycznymi w danym miejscu o określonym czasie.

Wśród technik in situ dominujące obecnie uznać można:

przemywanie gleby i wypompowywanie wody poprzez przygotowane studnie,
wglebne napowietrzanie gleby
bioremediacja.

Techniki ex situ: Dotychczas przebadano i opisano ponad 60 różnych metod oczyszczania materiału glebowego, ale na szeroką skalę praktyki jego „obróbki” weszły 3 metody:

ekstrakcja i rozdział zanieczyszczeń od gleby przy pomocy roztworów wodnych,
obróbka termiczna przez spalanie zanieczyszczeń lub ogrzewanie promieniami podczerwonymi,
biodegradacja.

-> OBSZAR KLĘSKI BIOLOGICZNEJ: obszar, w którym jednocześnie występują co najmniej dwie ponadnormatywne (za)wartości prowadzące do klęski.

W stosunku do zagrożeń duże znaczenie ma przepływ mas powietrza przez teren (napływ mas powietrza niosą ze sobą pyły).

REKULTYWACJA OBSZARÓW MIEJSKICH

Rekultywacja - nadanie lub przywrócenie obszarom zdegradowanym albo zdewastowanym (elementom lub obszarów) wartości użytkowych lub przyrodniczych przez właściwe ukształtowanie rzeźby terenu, poprawienie właściwości fizycznych i chemicznych gruntów, uregulowanie stosunków wodnych, odtworzenie gleb, umocnienie skarp oraz odbudowanie lub zbudowanie niezbędnych dróg i innych elementów infrastruktury.

F a z y d z i a ł a ń r e k u l t y w a c y j n y c h

FAZA PLANOWANIA

Studia kameralne - obejmują ogólne prace bibliograficzne, wypisy, analizę przekształceń architektury krajobrazu, wytyczne do prac terenowych oraz określenie koniecznych dalszych studiów.

Studia kartograficzne (w tym planistyczne) - przeprowadza się w oparciu o mapy i podkłady geologiczne, hydrologiczne i inne. Dostosowaną właściwie szczegółowości w przypadku opracowań dotyczących krajobrazów zamkniętych, tj. miast, osiedli, parków, itp. Uzyskuje się korzystając z materiałów zakresu miejscowego - o skali 1:10000, 1:5000 i większej. W każdym przypadku przyjmuje się zasadę, że roboczo należy pracować na mapach w skalach większych w ostatecznej wersji pomniejszając opracowanie do skali zasadniczej (np.: opracowując obszar w skali 1:100000, studia robocze należy prowadzić na mapach 1:25000 - 50000).

Studia terenowe - mają za zadanie wyjaśnić z jakim krajobrazem i o jakich cechach szczegółowych i rozkładzie przestrzennym tych cech mamy do czynienia, a także zweryfikować tezy ustalone w trakcie prac kameralnych.

FAZA PROJEKTOWANIA

(wszystko zebrać i projektować, opracowanie projektu inż.-techniczne)

FAZA REALIZACJI

(plan, projekt, realizacja)

FAZA PLANOWANIA

* Ustalenia wstępne:

stan środowiska przyrodniczego i jego elementów
lokalne i napływowe zagrożenia dla czystości środowiska,
przekształcenie mechaniczne gruntów w obszarze przeznaczonym do rekultywacji ,
rodzaj występujących zanieczyszczeń i ich koncentracji,
fizyczny stan zanieczyszczeń w glebie,
właściwości chemiczne, fizyczne i biologiczne substancji skażających,
skład granulometryczny gleb i zawartości w nich substancji organicznej,
wielkość i struktura wewnętrzna obszaru zanieczyszczonego oraz jego historia.

Podstawowe zasady rządzące doborem metod rekultywacyjnych:

skuteczność,
możliwie niski koszt,
szybkość przygotowania tereniu do pełnienia nowych funkcji,
dopasowanie do określonych warunków przyrodniczych

dobór gatunków roślin do nasadzeń i siewu,

dopasowanie do skali przedsięwzięcia,
techniczne i technologiczne przygotowanie realizatora.

ROŚLINNOŚĆ W REKULTYWACJI

roślinność stosowana jest we wszystkich kierunkach rekultywacji,
cele stawiane wprowadzeniu roślinności różnią się w poszczególnych kierunkach rekultywacji:

rolny - plon masy zielonej, nasion, owoców,
leśny - przyrost masy drewna, pokrycie terenu,
specjalny - estetyka, pokrycie terenu, rekreacja,...,
wodny - zagospodarowanie brzegów w toń zbiornika;

roślinność musi być dopasowana indywidualnie do warunków siedliskowych,
roślinność musi wykazywać znaczną odporność na warunki stresowe:

klimatyczne,
glebowe,
wobec antropogenicznego „ wzbogacenia” podłoża i atmosfery;

w wielu przypadkach wskazany będzie dobór roślinności o szybkim wzroście - szybko pokrywających teren rekultywowany,
należy unikać nasadzeń monokulturowych (szczególnie w miastach),

Najczęściej pojawiające się błędy w projektach zieleni:

stosowanie niewłaściwego doboru materiału roślinnego i brak nasadzeń drzew liściastych,
„przeładowanie” projektu zbyt dużą liczbą różnorodnych gatunków i odmian,
zbytnie rozproszenie nasadzeń, utrudniające mechaniczną pielęgnację trawników,
duże zagęszczanie roślin, które w wyniku konkurencji między sobą nie osiągają właściwych im efektów ozdobnych,
sadzenie zbyt blisko sieci podziemnego uzbrojenia terenu, co powoduje zniszczenie roślin podczas eksploatacji i przy jakiejkolwiek awarii,
ograniczanie widoczności przez drzewa i krzewy sadzone w pasach drogowych.

Trzeba pamiętać, że zieleń wymaga regularnej i kompleksowej pielęgnacji, bez której nie może powstać efektowny, przemyślany układ kompozycyjny. Zieleń wymaga dużej cierpliwości, ponieważ efekt zamierzony przez autora projektu będzie w pełni widoczny dopiero po upływie kilku lub kilkunastu lat.

Czynniki ograniczające przydatność gatunków drzew i krzewów do nasadzeń na terenach aglomeracji miejsko - przemysłowych:

ograniczona przestrzeń dla rozwoju koron drzew i ich systemu korzeniowego,
niedobór wilgoci w powietrzu i glebie,
niewłaściwy skład chemiczny podłoża wynikający z zasolenia i braku niektórych składników mineralnych oraz mikroorganizmów symbiotycznych,
duża amplituda temperatur - przegrzanie ulic podczas upałów (temp. Nad jezdnią może dochodzić nawet do 60°C) oraz znaczne ochłodzenie w czasie mrozów (do -35°C),
ubicie gleby w otoczeniu drzew powodujące deficyt tlenu,
nieprzepuszczalność nawierzchni ciągów pieszych,
brak możliwości stosowania środków chemicznych do zwalczania chorób i szkodników,
prowadzenie sieci uzbrojenia terenu pod trawnikiem z drzewostanem.

PERSPEKTYWY ROZWOJU MIAST JAKO WYZNACZNIK POTRZEB REKULTYWACYJNYCH

Miasto wraz z jego atrybutami to wyraz woli ludzi znajdujących się na danym etapie rozwoju cywilizacyjnego

Prawidłowości rozwoju miast:

Struktura miasta odpowiada w pewnym stopniu uproszczeniu schematowi działalności człowieka, jego dążeniom i oczekiwaniom. Może ona również mniej lub bardziej ułatwiać lub komplikować proces dochodzenia do spełniania oczekiwań.